หัวข้อ: • แฟนวิศวะ • 290519#sp - Never have I ever p.57

[mamacub]

พออ่านถึงตอนล่าสุดปั๊บ คนเขียนไม่มาต่อเลย 

[:mdred]

#10 (100%)


ฮิมสวมชุดนอนให้น้องใหม่ และปล่อยเลหลับไปส่วนเขาไปจัดการธุระส่วนตัวในห้องน้ำต่อ…

ภายหลังจากที่เดินออกมา คนตัวสูงสวมเสื้อผ้าแล้วคลานขึ้นมานั่งบนเตียง ในห้องมืดสนิท เงียบจนได้ยินเสียงแต่ของแอร์และเสียงขยับตัวของร่างสูงที่ยังไม่นอนแต่นั่งพิงแผ่นหลังกับหัวเตียง มือหนาข้างหนึ่งกำลังลูบศีรษะของคนที่กำลังหลับใหล นัยน์ตาคมหลุบลงจ้องเจ้าของศีรษะกลมที่กำลังลูบอยู่

เขาไม่โกรธที่เลมีอารมณ์ทางเพศ ยังไงน้องก็เป็นผู้ชายแม้จะได้ฮอร์โมนทางเพศแม่มามากเกินไปหน่อยแต่สุดท้ายก็ยังเป็นผู้ชายอยู่วันยังค่ำ พอโตขึ้นก็ต้องเริ่มมีความรู้สึกแบบนี้ขึ้นมาบ้าง แต่ก่อนที่จะรู้สึกมันต้องมีสาเหตุ

จริงอยู่ที่อารมณ์ทางเพศมันเกิดได้จากสองสาเหตุคือฮอร์โมนกับสิ่งเร้า แต่เขาสังเกตเลตลอด แม้เจ้าตัวจะไม่รู้ก็ตาม อยู่บ้านด้วยกัน เห็นหน้ากันทุกวัน นอนก็ยังนอนด้วยกัน ถ้าเกิดจากฮอร์โมนเขาต้องสังเกตถึงความผิดปกติได้แน่ๆ แต่นี่ไม่มี ดังนั้นจึงเหลือสาเหตุเดียวที่พอเป็นไปได้สำหรับสิ่งที่เกิดขึ้นแล้วก็คืออย่างที่สอง… สิ่งเร้า

ภาพที่อีกฝ่ายแนบริมฝีปากลงบนต้นคอฉายชัดในมโนภาพ ยิ่งตอกย้ำถึงสาเหตุอย่างหลังเพราะการกระทำแบบนี้ถ้าไม่เคยเห็นหรือเคยดูมาก่อนคงทำไม่เป็นแน่ๆ นั่นยิ่งน่าแปลกใจเข้าไปใหญ่เพราะเขาไม่เคยสอนน้องเรื่องแบบนี้เลย

นั่นหมายความว่า…

พรึบ!

ไวเท่าความคิด มือหนายื่นไปหยิบโทรศัพท์ที่วางอยู่บนหัวเตียงของเลขึ้นมาดูอีกครั้ง ลางสังหรณ์มันบอกให้เขากดเข้าไปในแชท ก่อนจะเจอกับอะไรบางอย่างที่ทำให้คนอ่านถึงกับแผ่รังสีอำมหิตออกมามากกว่าเดิม

         

          เล : พี่บอมเลแย่แล้ว

          พี่บอม : เป็นอะไรครับ

          เล : ไม่รู้ แต่เลไม่เหมือนเดิม ตอนดูคลิปช่วงแรกมันเฉยๆ แต่ช่วงนี้มันแปลกๆ

          พี่บอม : ยังไง

          เล : ตอนดูหนังหนอนของเลมันตั้งอะ

 

ปัง!

ทันทีที่อ่านข้อความสุดท้ายจบ โทรศัพท์เครื่องหรูก็ถูกโยนเข้ากำแพงจนแตกละเอียด มือหนาที่กำลังลูบศีรษะกลมอยู่เผลอสอดมือเข้าไปขย้ำกลุ่มผมสีน้ำตาลเข้มแรงจนเจ้าของที่กำลังนอนร้องอื้ออึงในลำคอ เขาปล่อยมือออกจากกลุ่มผมเมื่อได้ยินน้องร้องเจ็บ ฮิมเลียริมฝีปาก ร่างสูงถอนหายใจแล้วยื่นมือไปดีดหน้าผากกลมแรงๆ สองที เป็นผลให้คนที่ยังหลับขมวดคิ้วสองมือยกขึ้นมาปัดป่ายมือของเขาออกแล้วพลิกตัวหนี

ร่างสูงกำลังจะก้มตัวลงนอนตามแต่แล้วก็ต้องชะงัก ฮิมยันตัวขึ้นหยิบกล่องบุหรี่พร้อมไฟแช็กและโทรศัพท์ก่อนจะเดินออกไปนอกระเบียง บุหรี่ม้วนหนึ่งถูกหยิบขึ้นมาจุดสูบ ร่างหนายืนพิงระเบียงแล้วคิดทบทวนในใจ

เขาประมาทไป…

ตลอดเวลาฮิมคิดว่าจะควบคุมเลเอาไว้ได้ เพราะถึงเลจะดื้อแต่ก็ดื้ออยู่ในขอบเขตหรือก็คือดื้อในแบบของเล แบบที่ไม่เคยทำให้เขาต้องลำบากใจสักเท่าไหร่ เช่นดื้อไม่ยอมนอน ดื้ออยากได้รองเท้าหรืออยากได้นั้น นู้น นี่ นึกไม่ถึงว่าวันหนึ่งความดื้อที่ไม่เคยทำให้เขาต้องลำบากใจมันจะกลับมาทำให้ตัวเองลำบากใจแบบสุดๆ

การที่เขาไม่สอนเรื่องแบบนั้นให้เล มันก็มีเหตุผลอยู่ แม้จะเป็นเหตุผลที่ฟังดูแล้วอาจจะดูเห็นแก่ตัวก็เถอะ

ครืด

โทรศัพท์เครื่องหรูแนบกับใบหูขาว คนถือกรอกเสียงสั่งเมื่อปลายทางรับสาย

(ครับบอส)

“รู้จักบอมหรือเปล่า”

(บอม ? ที่อยู่ปีสามเหรอครับ)

“อือ”

(รู้จักครับบอส)

“ปีสามกลับจากค่ายวันไหน”

(อีกสองวันครับ)

“งั้นอีกสองวัน”

(…) ม้วนบุหรี่ถูกทิ้งลงพื้น ร่างสูงใช้เท้าเหยียบซ้ำจนมันแหลกละเอียด

“ไปจับมันมา”

 

วันต่อมา

ฮิมตื่นนานแล้ว วันนี้เขาไม่ปลุกเลเหมือนเคย ร่างหนาปล่อยให้น้องนอนยาวไปจนกว่าจะตื่น แล้วสั่งให้วินไปลาอาจารย์ให้แทน เขาไม่อยากให้เลมีประวัติทางการเรียนไม่ดี แม้สมัยตอนมัธยมตัวเขาเองก็โดดเป็นว่าเล่น หลังจากทำธุระส่วนตัวเสร็จจนหมด ร่างสูงก็กลับมาที่เตียงอีกครั้งหนึ่ง มือหนาจับคนที่ยังหลับไม่ตื่นขึ้นมากอดในท่ากึ่งนั่งกึ่งนอน แล้วนั่งเงียบๆ รอ กระทั่งเขาเริ่มสัมผัสได้ว่าเลเริ่มขยับกายไปมา ร่างหนาจึงปล่อยให้น้องหลุดออกจากอ้อมกอด ศีรษะกลมจึงไถลจากบ่าแกร่งลงสู่หมอนที่รองรับอยู่ด้านล่าง แรงกระเทือนทำให้คนที่หลับอยู่ค่อยๆ ลืมตาขึ้น เลทำหน้ามึนงงพร้อมๆ กับยันตัวขึ้นจากเตียง โผล่เข้าโอบรอบคอเขาอย่างเคยชิน ร่างเล็กทำเสียงอู้อี้ในลำคอก่อนจะกระซิบที่ข้างหู

“วันนี้เลตื่นเช้า” อีกฝ่ายเข้าใจว่าอย่างนั้น ก็วันไหนที่เขาตื่นเช้าวันนั้นฮิมจะนอนอยู่ข้างกาย ซึ่งมันก็ไม่บ่อยเพราะปกติหลังจากที่ฮิมตื่นร่างสูงก็มักจะเดินลงไปนั่งดื่มกาแฟด้านล่างทันที

“เช้าที่ไหน” เขาออกเสียงขัด มือหนาจับเอวบางหันไปดูนาฬิกาที่แสดงเวลา...บ่ายสอง ฮิมร้องหึในลำคอ เขาก้มลงแนบริมปากที่แก้มใสก่อนจะเลื่อนไปกระซิบที่ข้างหู “ลืมเหรอ”

ลืม ? ลืมไรหว่า…

เห็นน้องทำหน้างง เขาจึงย้ำความทรงจำให้

มือหนาล้วงเข้าไปในใต้สาบเสื้อ ขย้ำยอดดอกสีชมพูอ่อนทั้งสองข้างจนคนโดนกระทำร้องโวยวาย ใบหน้าใสขึ้นสี ความรู้สึกวูบวาบโผล่ขึ้นมาพร้อมๆ กับความทรงจำที่เริ่มประดังเข้ามาในสมอง

เมื่อวาน…เขากับพี่ฮิม

!!!!!

“จำได้หรือยัง” คนด้านหลังถามซ้ำ มือหนาถอนออกมาจากด้านในเสื้อ ความรู้สึกวูบวาบเมื่อสักครู่ยังไม่เท่ากับความรู้สึกเสียวสันหลัง เสียงทุ้มดังข้างหู “อาบน้ำแล้วลงไปคุยกันด้านล่าง”

...ตายแน่

 

เหมือนอยู่ในลานประหาร เลรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังจะโดนเชือด โดยเฉพาะสายตาของคนตรงหน้าที่กำลังมองมา ฮิมไม่ได้ทำหน้าดุ ไม่ได้ทำหน้าโกรธ แต่แค่คนตรงข้ามทำหน้านิ่งๆ เขาก็สั่นไปทั้งตัวแล้ว

“มีอะไรจะพูดกับพี่ไหม”

เฮือก

ผมเงยหน้าขึ้นสบตากับคนที่อยู่ตรงข้ามก่อนจะเม้มปากพร้อมกับส่ายหน้าเบาๆ ไม่ใช่มีอะไรจะพูดแต่ไม่รู้จะพูดยังไงให้พ่อไม่โกรธ ในเมื่อคิดหาวิธีไม่ได้สุดท้ายผมเลยเลือกที่เงียบแทน

“ไม่มี ?” ผมเม้มปากเมื่ออีกฝ่ายคาดคั้นมากกว่าเดิม “ไม่มีอะไรจะพูดกับพี่จริงๆ เหรอ”

“พ่ออย่าทำแบบนี้กับเล…ฮึก”

“พี่ยังไม่ได้ทำอะไรเลย”

“ฮือ…”

 

“ร้องไห้ทำไม” เขามองคนตรงหน้าอีกฝ่ายกำลังดิ้นพล่านเหมือนโดนของร้อน นัยน์ตากลมโตเรื่อไปด้วยน้ำตาที่พร้อมจะหยดลงมาทุกเมื่อถ้าเขาพูดอะไรออกไปอีก “อย่าร้อง”

แหมะ

…ว่าแล้วเชียว

“เลไม่ได้ร้อง ฮือ…มันไหลออกมาเอง” ใบหน้าหวานฉาบไปด้วยน้ำตา เลสะอื้นไปมาเหมือนเด็กแม้ปากจะปฏิเสธว่าไม่ได้ร้อง “เลไม่ได้ร้อง”

“…” ฮิมเงียบขณะจ้องหน้าคนที่กำลังร้องสะอึกสะอื้นด้วยความนิ่งงัน จนในที่สุดก็ทนไม่ไหวร่างสูงถอนหายใจก่อนจะลุกขึ้นจากเก้าอี้แล้วเดินไปหาอีกฝ่าย มือหนาคว้าแขนบางเอาไว้ก่อนจะดึงอีกฝ่ายเข้าหาตัวเอง กดใบหน้าหวานที่กำลังร้องเข้ากับบ่า แขนแกร่งโอบเอวบางไว้ไม่ให้ดิ้น ส่วนมืออีกข้างใช้ลูบแผ่นหลังเล็กเป็นการปลอบประโลมเบาๆ “อย่าร้อง”

“ไม่ได้ร้อง…ฮึก! มันไหลออกมาเอง เลหยุด…ฮึก…ไม่ได้” เสียงเลทั้งสั่นและแผ่ว “ฮิมอย่าโกรธเลเลยนะ”

“แล้วดื้อทำไม”

“ฮือ…จะไม่ทำแล้ว ฮิม…ฮึก…อย่าโกรธเล”

ฮิมไม่ได้ตอบทันที แขนแกร่งอุ้มคนที่อยู่ตรงหน้าขึ้นแล้วเดินไปยังห้องรับแขก ก่อนจะทิ้งตัวเองนั่งลงบนโซฟาแล้วจัดท่าให้คนที่อุ้มติดมือมาด้วยนั่งอยู่บนตักในท่าหันหน้าเข้าหากัน เขาดันตัวเลที่กำลังฟุบใบหน้าลงที่บ่าออก ก่อนจะใช้นิ้วเรียวเกลี่ยน้ำตาของอีกฝ่ายที่ยังไหลออกมาอยู่เป็นระยะ

“เล่ามาทั้งหมดแล้วพี่จะไม่โกรธ”

คนตัวเล็กเงียบลงทันตาเห็น อีกฝ่ายพยักหน้าอย่างรวดเร็วๆ พอๆ กับเสียงใสที่เริ่มสารภาพออกมาทั้งหมด ฮิมนั่งฟังเงียบๆ เขาไม่ขัดคนพูดสักประโยคเดียวมีบางที่ครางรับเป็นระยะ กินเวลาไปเกือบสามสิบนาทีกว่าเลจะเล่าจบ แต่หลังจากนั้นคนตัวเล็กก็เงียบไป เลไม่ได้ร้องไห้แต่เม้มริมฝีปากแน่น ใบหน้าหวานซึมลงเหมือนรู้สึกผิด

“ไม่โกรธเลแล้วใช่ไหม” ประโยคแรกที่น้องยอมพูดหลังจากเล่าเรื่องทั้งหมดให้ฟัง เลทำหน้าดีใจตอนที่เห็นเขาพยักหน้าแต่ไม่วายซึมลงอีกครั้งเมื่อเสียงทุ้มพูดประโยคต่อมา

“แต่ยังไม่ยกโทษให้”

“พ่อจ๋า” นิสัยเด็กดื้อเป็นยังไงก็ยังคงเป็นแบบนั้น พอมีอะไรที่ไม่ได้ดั่งใจหน่อยๆ ก็จะเริ่มประท้วง แต่คราวนี้สงสัยจะประท้วงไม่ออก เพราะทันทีที่เอ่ยออกมา เลก็เม้มปากเหมือนตัดจบแล้วพยักหน้าซึมน้ำตารับคำไป

ฮิมถอนหายใจ อันที่จริงแล้วเขาไม่ได้โกรธเลมากมายอะไรขนาดนั้น เพียงแต่…

 มือหนาจับใบหน้าเล็กให้หันมาสบตากันตรงๆ ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง “มีอะไรทำไมไม่บอกพี่”

…นั่นแหละที่รู้สึกผิดหวัง

เขาเลี้ยงน้องมา คิดว่าตัวเองเป็นคนที่อีกฝ่ายพึ่งพาได้มากที่สุด แต่ในวันนี้เลกลับทำให้เขารู้สึกว่าความคิดของตัวเองนั้นมันผิด

“เลขอโทษ” ว่าแล้วก็ร้องไห้โฮอีกรอบ “เลแค่อยากรู้ เลแค่…ฮึก เลบอกฮิมแต่ฮิมไม่…ฮือ…ไม่ยอมบอกเล”

“พี่เคยบอกว่าอะไร เราอายุสิบแปดเมื่อไหร่พี่ถึงจะบอกใช่หรือเปล่า”

“ฮือ” น้องพยักหน้า

“ถ้าสมมติว่าเรื่องที่เราอยากรู้มันเป็นเรื่องอันตรายเลจะทำยังไง”

“ฮือ เลดื้อเอง เลขอโทษ” ฮิมเงียบไปสักพักแต่คนรอคำตอบไหวใจจนอยู่ไม่สุข มือเล็กแขนจับของอีกฝ่ายขึ้นแล้วบังคับให้ฝ่ามือหนาแนบลงที่แก้มของตัวเอง นัยน์ตากลมจ้องคนตรงหน้าแม้จะรู้สึกกลัวแค่ไหนก็ไม่หลบสายตา “อย่าโกรธเลเลยนะ”

“…”

“น้องขอโทษ”

…ให้ตายสิ

มือหนาที่แนบอยู่บนแก้มขาวถือโอกาสเกลี่ยน้ำตาที่ยังเหลืออยู่ให้อีกฝ่ายเบาๆ พอเขาพยักหน้ารอยยิ้มร่าจึงเริ่มปรากฏบนใบหน้าหวาน

“แต่ต่อไปมีอะไรต้องบอกพี่ โอเคไหม”

“โอเค” เลตอบ คนตรงหน้าถอนหายใจเฮือกใหญ่เสมือนเรื่องเลวร้ายมันหลุดออกจากตัว น้องเหมือนจะโผล่เข้ากอดแต่แล้วก็หยุดชะงักเมื่อสายตาบังเอิญหลุบลงไปเห็นอะไรบางอย่าง มือเรียวตามไปแตะก่อนจะเม้มปากทำสีหน้ารู้สึกผิดอีกครั้ง “เลขอโทษ”

นิ้วเลเกลี่ยวนบนต้นคอเขา บริเวณที่เกิดรอยคิสมาร์กจากเหตุการณ์เมื่อวานช่วงที่กำลังติวหนังสือให้น้องอยู่

“ไม่เป็นไร” ฮิมว่าอย่างไม่ถือสา แต่อีกฝ่ายก็ยังคงทำหน้ารู้สึกผิดไม่หาย จนสุดท้ายร่างสูงก็เลยตัดสินใจรั้งต้นคอขาวเข้ามาใกล้ ริมฝีปากบางประทับลงแล้วดูดเม้มแรงๆ ตรงบริเวณนั้นชนิดที่ว่าคนโดดไม่ทันตั้งตัว ค้างเอาไว้สักพักก่อนจะละออกมา

“ฮือ” พอเขาละออกมา เลก็ฟุบหน้าลงกับบ่าแกร่ง ร่างเล็กใช้แขนเรียวโอบรอบลำคอขาว มือหนาพยายามดึงให้ออกมามองหน้าเท่าไหร่ก็ไม่ยอม พอเขาจะดันตัวออกเลก็ยิ่งเบียดเข้ามาแทน “อย่า…”

“พี่อยากเห็นหน้า”

“เล…เลเขินนะ” คนฟังลอบยิ้มในใจ ร่างสูงล้มเลิกความคิดที่จะดึงเลออกมาจากตัว แขนแกร่งเลยใช้โอกาสนี้โอบเอวบางเอาไว้แทน หลังจากนั้นจึงชวนคุยไปเรื่อย รอจนน้องยอมเงยหน้าขึ้นจากบ่าแล้วมานั่งในท่าใหม่ เขากอดน้องจากทางด้านหลัง เลยังนั่งบนตักเหมือนเคยเพียงแต่เปลี่ยนจากหันหน้าเข้าหากันเป็นหันหน้าไปทางทีวีแทน คนตัวเล็กพิงหลังกับอกกว้างแล้วใช้บ่าแกร่งแทนหมอนหนุนศีรษะ นัยน์ตากลมจดจ้องไปที่จอโทรทัศน์ขนาดใหญ่ที่กำลังฉายซีรี่ส์ชื่อดังอย่าง Teen wolf

“ดื้อแล้วรู้สึกยังไง” ฮิมถามขึ้นมาท่ามกลางความเงียบ เมื่อคนบนตักกำลังให้ความสนใจกับซีรี่ส์ตรงหน้ามากกว่าตนเอง

“ทั้งรู้สึกผิดทั้งรู้สึกดี” เขาแปลกใจกับประโยคนั้น ร่างสูงขมวดคิ้ว ใบหน้าหล่อเหลาก้มลงมองคนที่ยังไม่ละสายตาจากจอโทรทัศน์แต่ปากกลับตอบเขาได้ “รู้สึกผิดที่ดื้อกับฮิม”

“...” คนตัวสูงรอฟังเงียบๆ

“แต่เลรู้สึกดีตอนที่ฮิมทำให้นะ”

นัยน์ตาคมค่อยๆ ปิดลง มือหนายกขึ้นดันศีรษะของเลเข้าใกล้พร้อมกับประทับริมฝีปากที่ขมับ กดจูบแรงๆ จนคนโดนยอมละสายตาจากโทรทัศน์แล้วเขย่งตัวหอมแก้มของอีกฝ่ายบ้าง ฮิมกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้น ใบหน้าหล่อเหลาก้มลงแล้ววางคางที่ไหล่บาง เสียงทุ้มกระซิบดังข้างหู

“อย่าไปพูดแบบนี้กับใครอีก”

นับวัน...เลก็ยิ่งอันตราย

 

วันต่อมา

เมื่อวานหลังจากที่เคลียร์กับฮิมเสร็จ ผมก็เดินขึ้นห้องไปนอนต่อ ไม่รู้ว่าทำไมถึงง่วงได้ขนาดนี้แต่ตื่นมาอีกทีก็ตอนตีสี่ของวันใหม่เลย ตอนรับอรุณพร้อมกับท้องที่เรียกร้องหาอาหารเพราะเมื่อวานผมแทบไม่ได้ทานข้าวเลย (มัวแต่หลับ) เพราะผมตื่นฮิมเลยก็ตื่นตาม และเนื่องจากผมหิวมาก ร่างสูงเลยสั่งให้ผมล้างหน้าล้างตาก่อนจะพาเดินไปกินโจ๊กชายสี่ร้านของพี่ตี๋ที่เปิดตั้งแต่ฟ้ายังไม่แจ้ง

“อาหนูเลเอาเหมือนเดิมหรือเปล่า” เฮียขาวพ่อของพี่ตี๋เจ้าของร้านเป็นชายวัยเกือบหกสิบรูปร่างท้วมแต่เต็มเปี่ยมไปด้วยเรี่ยวแรงเหมือนวัยหนุ่มสาว “โจ๊กไม่ใส่ขิง ไม่ใส่ตับ ไม่ใส่ไส้อ่อน”

“ขอพิเศษกับใส่ไข่สองฟองด้วยครับ” ผมว่าต่อเพราะตอนนี้รู้สึกหิวมาก หิวจริงๆ นะ

“แล้วพ่อหนูเลล่ะ” ผมหันไปมองหน้าฮิมก่อนร่างสูงจะตอบด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

“เหมือนเดิมครับ” เหมือนเดิมของฮิม = ธรรมดา

ไม่ต้องแปลกใจว่าทำไมเฮียขาวถึงเรียกพี่ฮิมว่าพ่อของผม ผมบอกแล้วว่าเรากินโจ๊กที่ร้านชายสี่บ่อยและนานมาก ตระกูลนี้เลยถือเป็นคนนอกครอบครัวเพียงตระกูลเดียวที่รับรู้ถึงความสัมพันธ์อันแปลกๆ ของผมกับพี่ฮิมเลยก็ว่าได้

“เลหิวข้าว” ผมบอกคนตรงหน้าขณะเอามือกุมท้อง

“เดี๋ยวก็ได้กิน” พอพ่อพูดแบบนั้นผมเลยนั่งนิ่งๆ รอ พลางมองอีกฝ่ายกำลังเช็คข่าวสารบางอย่างในโทรศัพท์ พูดถึงโทรศัพท์แล้ว…

“ฮิมโทรศัพท์ของเลมันแตกได้ยังไงไม่รู้ ละเอียดเลย แต่เลมั่นใจว่าเลไม่ได้ทำนะ” มันแตกตั้งแต่ตอนไหนผมก็งงเหมือนกัน เพราะหลังจากหน้าล้างแปรงฟันเสร็จก็ว่าจะเอาโทรศัพท์ลงมาเล่นด้วยแต่ผมกลับหาไม่เจอ พอหาเจอก็พบว่ามันแตกละเอียดไปแล้วซะงั้น

ฮิมนิ่งไปสักพัก “เดี๋ยวพี่ซื้อให้ใหม่”

“ขอรุ่นใหม่นะ” โทรศัพท์ที่พึ่งแตกไปของผมมันเป็นรุ่นที่เก่ากว่าของแบรนด์ปัจจุบันอยู่ขั้นหนึ่ง คนฟังพยักหน้ารับก่อนจะยื่นโทรศัพท์ตัวเองมาให้ผมเล่นรอ

โจ๊กมาเสริมหลังจากที่ผมกดเริ่มเกมไปแค่หนึ่งนาที ผมไม่อยากแพ้แต่เพราะหิวมากก็เลยต้องยอมแพ้แล้วก้มหน้าก้มตาทานอาหารเช้าตอนตีห้าเกือบหกโมง หลังจากทานเสร็จฮิมไม่ได้พาผมไปออกกำลังกายอย่างที่คิด เขาบอกว่าพึ่งกินเสร็จถ้าไปวิ่งเดี๋ยวจะอ้วก ท้ายที่สุดเราเลยต้องเดินกลับบ้านไปอาบน้ำแต่งตัวแล้วมานั่งเล่นดูหนังรอไปมหา’ลัยเพราะเริ่มต้นวันใหม่ด้วยเวลาเช้ามาก ผมเลยทำทุกอย่างเสร็จตั้งแต่หกโมงกว่าๆ

พี่รพเดินลงมาจากชั้นสองของบ้านตอนหกโมงสิบห้าเป็นเวลาเดียวกันที่ผมเดินเข้าไปกินน้ำในครัว เจ้าของเรือนผมสีแดงทำหน้าแปลกใจนิดหน่อยตอนที่เห็นผมอยู่ในสภาพเรียบร้อยตั้งแต่หัวจรดเท้า

“ลงมาทำข้าวเช้าให้เลเหรอ งั้นไม่ต้องทำนะ เลกินเสร็จแล้ว” ผมว่า และทันทีที่อีกฝ่ายได้ยินดังนั้น ร่างสูงก็หมุนตัวเตรียมเดินกลับขึ้นไปด้านบน ถ้าสายตาคมไม่สังเกตเห็นอะไรเสียก่อน

พี่รพหันหน้าขวับกลับมามองผมอีกครั้ง ขายาวค่อยๆ ก้าวเข้ามาประชิดขึ้นเรื่อยๆ จนผมต้องเดินถอยไปชนซิงค์ที่อยู่ด้านหลัง “พี่รพ… มีอะไร”

เฮือก

ผมเบิกตากว้างเมื่อจู่ๆ มือหนาก็ยกขึ้น ไม่รู้พี่รพตั้งใจจะทำอะไรผมเลยได้แต่หลับตาแน่นเพราะความรู้สึกกลัวจับใจ แม้ต่อมาสิ่งที่สัมผัสจะเป็นเพียงสัมผัสอุ่นๆ ของมือที่ยื่นมาแตะบริเวณลำคอ

“รอยนี้ฮิมทำเหรอ” ผมเบี่ยงสายตามองตามพี่รพ แม้ท้ายที่สุดแล้วผมจะไม่เห็นก็ตามเพราะมันอยู่ตรงคอพอดี (เดาจากที่พี่รพจับ) เลยได้แต่พยักหน้ารัวๆ รอย ? จำได้ว่าเมื่อวานฮิมทำรอยให้แต่ผมยังไม่ได้สังเกตเลยว่ามันเป็นยังไง “หึ”

พี่รพทำหน้าครุ่นคิดก่อนจะเค้นเสียงหึในลำคอ หลังจากนั้นร่างสูงก็เดินหันหลังแล้วขึ้นห้องนอนไปทันที ผมเดินกลับเข้าไปในห้องนั่งเล่นอีกครั้ง จนได้ยินเสียงฝีเท้าที่กำลังเดินลงบันไดมา ชายที่เดินลงมาจากชั้นสองของบ้านเป็นคนที่สองก็คือพี่ฮิม จริงๆ พ่อทำทุกอย่างเสร็จก่อนผมแล้ว แต่เหมือนเขาจะอยู่เคลียร์งานที่ด้านบน เพื่อไม่เป็นการรบกวนเวลาทำงาน ผมเลยเดินลงมาเล่นด้านล่างก่อน เพราะเวลาทำงานฮิมจะจริงจังมากๆ

แต่ถึงผมจะพร้อม คนขับรถไปส่งที่มหา’ลัยก็พร้อม ทุกอย่างพร้อมแต่เราก็ยังเหลือเวลาอีกเกือบหนึ่งชั่วโมง ผมกับฮิมเลยนั่งดูซีรี่ย์รอ เพราะมันเป็นตอนต่อจากเมื่อวานพอดี ซีรี่ย์จบก็ครบหนึ่งชั่วโมง ในหนึ่งชั่วโมงที่ผมกับฮิมดูหนังไม่มีใครเดินลงมาจากบ้านอีก แอบสงสัยนิดๆ ว่าพวกพี่เขาไม่ไปเรียนกันหรือไงเพราะวันนี้พ่อก็ใส่ชุดมหา’ลัยปกติ ผมเก็บความสงสัยเอาไว้ไปถามบนรถ และหลังจากขึ้นรถคำตอบที่ได้รับจากปากของพี่ฮิมก็คือ

“เรียนบ่าย”

“แล้วฮิมอาบน้ำเร็วทำไม”

“มาส่งเราไง”

“ฮือ” ผมน้ำตาจะไหล “ใจดีจัง”

“โทรศัพท์จะให้พี่ไปซื้อให้หรือเราจะไปซื้อกับพี่”

“ฮิมซื้อให้ก็ได้ เลขี้เกียจไป” เอาตรงๆ คือผมไม่ได้มีความตื่นเต้นอะไรกับโทรศัพท์แล้ว เดี๋ยวนี้เหมือนแบรนด์ไหนๆ มันก็คล้ายๆ กันไปหมด “เลรักพ่อจัง”

“ทำตัวดีๆ”

“เลไม่ดีตรงไหน”

“พี่ยังไม่ได้ยกโทษให้เลนะ”

ลืมไปเลย ผมหน้าซีดลงกว่าเดิม “งั้นฮิมจะให้เลทำอะไร”

“พี่ยังไม่ได้คิด” เสียงทุ้มพูดจบตัวรถก็มาจอดหน้าคณะของผมพอดี ฮิมยื่นมือมาดันศีรษะผมเข้าไปจูบแรงๆ ที่ขมับก่อนจะเลื่อนลงมาที่แก้มปิดท้ายด้วยการกระซิบที่ข้างหู “ตั้งใจเรียนนะครับ”

“อือ” ผมตอบรับพร้อมกับเบี่ยงใบหน้าไปหอมแก้มของอีกฝ่ายกลับ หลังจากนั้นจึงหยิบกระเป๋าแล้วเดินลงจากรถ

 

15.49 น.

รถที่พึ่งกลับมาจากค่ายของปีสามเคลื่อนตัวเข้ามาในมหา’ลัย ขณะที่คนอื่นกำลังเดินลงจากรถ บอมกลับรู้สึกร้อนๆ หนาวๆ แปลกๆ เหมือนลางร้ายมันมาเยือน ตอนเช้าก่อนออกจากที่พักก็โดนจิ้งจกต่างถิ่นตกใส่หน้าด้วย

ร่างผอมถอนหายใจพลางบอกกับตัวเองว่าอย่าคิดมาก แม้เรื่องของน้องเลจะทำให้เขาอยู่ไม่สุขตลอดการเข้าค่ายก็ตาม ใจมันระแวงตลอดส่วนหัวก็คิดว่าน้องจะเป็นอะไรหรือเปล่า ยังไงซะภายในวันนี้เขาจะต้องหาทางติดต่อกับเลให้ได้

“พี่ปีสี่มายืนรอใครวะ”

“มีใครไปทำอะไรให้พวกพี่ปีสี่ไม่พอใจปะมึง”

“เชี่ย ทำท่าทางงเหมือนจะมาจับคนไปฆ่าเลย”

เสียงซุบซิบจากคนที่เดินออกจากรถทัวร์ไปแล้วเริ่มดังมาเข้าหู สมองเขาเริ่มประมวลผลอย่างรวดเร็ว บอมหยุดกายกะทันหันแต่ก็โดนที่อยู่ด้านหลังผลักให้เดินลงไปจนในที่สุดก็กระเด็นออกมานอกรถ และทันทีที่เงยหน้าขึ้น เขาพบว่าลางสังหรณ์ตั้งแต่แรกของเขานั้นมันเป็นจริง เมื่อรุ่นพี่ปีสี่ที่มายืนทำท่าทางเหมือนจะมาจับคนไปฆ่าอย่างที่เพื่อนร่วมคณะพูดเดินเข้ามาหาทันทีที่เขาลงจากรถ บอมโดนชายสี่คนประกบหน้าหลัง ไม่ได้คุกคามหรือทำร้ายร่างกายแต่ใช้น้ำเสียงข่มขู่ แถมหนึ่งในนั้นยังอ้างชื่อของคนที่เข้าไม่อยากจะเจอที่สุด

“หุบปากไว้แล้วไปกับพวกกู”

“…”

“พี่ฮิมมีเรื่องจะคุยด้วย”

ชิบ-หาย-แล้ว!!

[:mdred]

#11

16.30 เลิกคลาส

วันนี้เรียนหนักมาก นอกจากจะมีทั้งคาบเช้าแล้วก็คาบบ่ายแล้ว ผมยังมีเวลากินข้าวเที่ยงแค่สามสิบนาทีเอง อากาศก็อึมครึมทั้งวันทั้งยังร้อนอบอ้าวเหมือนฝนจะตก

ผมมองบรรยากาศด้านนอกด้วยความหนักใจก่อนจะรีบเก็บกระเป๋าแล้วเดินออกจากห้องเมื่ออาจารย์สั่งเลิกคลาส แต่แล้วก็ต้องวกกลับเข้ามาใหม่ เมื่อผมลืมไปว่าโทรศัพท์ตัวเองพังเพราะปกติผมจะโทรให้ฮิมมารับหลังจากเลิกเรียน เนื่องจากตารางเรียนในแต่ละวันมันไม่แน่นอน โชคดีที่คนยังออกจากห้องไม่มากและหนึ่งในนั้นก็มีคนที่ผมสนิทด้วย

“เกี๊ยก!!” ผมตะโกนเรียนร่างสูงที่หันมามองหน้าผมแบบงงๆ ก่อนจะเดินมาหาด้วยสีหน้าประมาณว่า ‘ออกไปตั้งแต่เมื่อไหร่’ “เกี๊ยก เลขอยืมโทรศัพท์หน่อยสิ”

เขาไม่ได้ให้โทรศัพท์กับผม เสียงทุ้มว่า “พี่ฮิมให้กูไปส่งมึง”

“หา ?” ผมทำหน้างง เกี๊ยกจึงโชว์หน้าจอโทรศัพท์ มีเบอร์เข้าล่าสุดเม้มชื่อเอาไว้ว่า ‘พี่ฮิม’ “จริงเหรอ ไปรู้จักกันตั้งแต่เมื่อไหร่”

“นานแล้ว”

“แล้วทำไมเลไม่รู้”

“ก็ไม่ถาม” เกี๊ยกตัดบท ก่อนจะเดินนำผมไปที่ลานจอดรถ รถของเกี๊ยกไม่ใช่รถสปอร์ตหรูหราเหมือนของฮิม แต่เป็นบิ๊กไบค์สีแดงคันใหญ่ ผมเคยขับนะ แต่ขับไม่กี่ครั้งเพราะส่วนใหญ่ฮิมจะไว้ใจให้ผมขับรถยนต์มากกว่า แต่ขับที่ว่าคือขับแบบอยู่ในสายตาพ่อนะ เขาไม่เคยให้ผมขับเองคนเดียว

เกี๊ยกยื่นหมวกกันน็อคมาให้ผม เขาเป็นฝ่ายเสียสละไม่ใส่ ผมบอกไม่เอาเขาก็ไม่ยอม จนในที่สุดผมเลยต้องยอมใส่ตามที่อีกฝ่ายต้องการ หลังจากนั้นบิ๊กไบค์คันใหญ่จึงเคลื่อนตัวออกจากมหา’ลัย ผมฟุบหน้าซบลงแผ่นหลังกว้างก่อนจะสะดุ้งเมื่อได้ยินเสียงครืนๆ ของอะไรสักอย่างดังตามหลัง

เมื่อกี้… ฟ้าร้องเหรอ ?

“เป็นอะไรทำไมสะดุ้ง”

“เปล่า” ผมเม้มปาก “เกี๊ยกขับให้เร็วกว่านี้ได้ไหม”

“ทำไม”

“เลกลัวฝนตก” ผมบอกเขาตามตรง ก่อนคนขับจะเร่งความเร็วขึ้น ไม่นานนักเขาก็พาผมมาส่งถึงบ้านที่เงียบสนิท ผมไม่รู้ว่าพี่ๆ ไปไหนกันแต่ที่แน่ๆ ตอนนี้ไม่มีใครอยู่ที่บ้าน ผมลงจากรถก่อนจะคืนหมวกกันน็อคให้เกี๊ยก

“เป็นอะไร”

“หือ ?”

“มึงทำหน้าเครียด”

“ไม่มีอะไร” ผมบอกปัดก่อนจะโบกมือไปมา “ช่างมันเถอะ”

“…”

“เข้าบ้านละ ขอบคุณที่มาส่ง” พอเกี๊ยกพยักหน้า ผมเลยเดินเข้ามาเขตตัวบ้านทว่าเดินเข้ามาได้ไม่ถึงหนึ่งนาทีก็ต้องหันกลับ “เกี๊ยก!!”

บรื๊น

…ไม่ทัน

ผมมองบิ๊กไบค์สีแดงคันใหญ่ที่ขับไกลออกไปด้วยสายตาละห้อย ให้ตายสิ ผมลืมไปเลยว่าจะยืมโทรศัพท์เกี๊ยกโทรหาฮิม เพราะโทรศัพท์ของผมมันพัง แต่กลับลืมซะได้ แล้วจะทำยังไงละทีนี้บ้านก็ไม่มีคนอยู่ โทรศัพท์บ้านก็ไม่มี ฟ้าก็ร้อง

ครืน

มือบางยกขึ้นปิดหู ผมเม้มปากก่อนจะรีบเดินเข้าบ้าน ปิดหน้าต่างของชั้นหนึ่งทุกบานแล้ววิ่งขึ้นห้องด้านบน ยิ่งฟ้าด้านนอกมันมืดขึ้นเท่าไหร่ใจก็ผมยิ่งหวั่นมากเท่านั้น

เมื่อไหร่พ่อจะกลับมา…

17.00 น.

คนที่ฝากเรื่องของเลให้กับเพื่อนสนิทของอีกฝ่ายดูแลกำลังสูบบุหรี่ที่ถูกสั่งทำขึ้นมาเป็นพิเศษบน Bugatti Chiron คันหรูที่เขาพึ่งพาน้องไปลองขับเมื่อไม่นานมานี้ นัยน์ตาคมมองข้อความที่ถูกส่งมา เป็นรายงานจากเพื่อนสนิทของเลที่บอกว่าเจ้าตัวส่งน้องเขาถึงบ้านเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

ครืด

ฉับพลันจากจอแอพพลิเคชันเปลี่ยนมาเป็นหน้าจอโชว์เบอร์โทรศัพท์พร้อมกับชื่อของคนที่โทรเข้ามา ฮิมเอนหลังพิงเบาะ นิ้วเรียวกดรับแล้วร้องในลำคอสั้นๆ ให้คนปลายสายได้ยิน

“อืม”

(ได้ตัวมาแล้วครับ)

ติ๊ด!

เขากดตัดสายทิ้งเมื่อได้ยินเจ้าของเบอร์บอก มือหนาขว้างโทรศัพท์เครื่องหรูไปบนเบาะที่นั่งข้างคนขับ ขณะเคลื่อนตัวรถออกจากสถานที่ปัจจุบัน บนพื้นที่ของตึกระฟ้าขนาดใหญ่อันเลื่องชื่อทั้งทางดีและทางตรงกันข้าม ‘โรงแรม’

Bugatti Chiron แล่นอยู่บนถนนใหญ่ เรียกความสนใจให้คนที่รู้เรื่องรถอยู่บ้างต้องมองตามตาค้างแทบจะควักโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายรูปเกือบไม่ทัน ขณะเดียวกันที่เจ้าของรถซึ่งซ่อนตัวอยู่ภายใต้ฟิล์มมืดหน้าทึบก็กำลังขับออกไปอย่างไม่เร่งรีบ เขามีเวลาเหลือเฟือสำหรับวันนี้ แต่เพราะคิดแบบนั้นทำให้คนที่มักจะรอบครอบตลอดลืมดูสถานการณ์ไปซะสนิท

ฝนกำลังจะตก…

ครืน

เสียงเหมือนฟ้าจะผ่าทำให้คนที่กำลังซุกหน้ากับหมอน ซ่อนตัวอยู่ใต้ผ้าห่มใจตกมากกว่าเดิม บรรยากาศมืดที่คืบคลานเข้ามาเรื่อยๆ ยิ่งทำให้เขาอยากจะออกไปจากที่นี่ เลหวาดกลัว ร่างบางหวังให้พ่อกลับมากอดตัวเองเหมือนเคย แต่ยิ่งรอแล้วรอเล่าฮิมก็ยังไม่กลับ ไม่ใช่แค่ฮิม ทุกคนไม่รู้หายไปไหนกันหมด เขาโทรหาไม่ได้เพราะโทรศัพท์มันพัง

ตั้งแต่ที่กลับมาถึงบ้านเขารอให้พ่อกลับมาเกือบหนึ่งชั่วโมงแล้ว

หรือฮิมจะลืมว่าเขากลัวเวลาฝนตก ? ไม่น่า… ฮิมเลี้ยงเขามาตั้งแต่เด็กนะ ให้ตายยังไงก็ไม่มีทาง แต่ทำไมอะไรๆ มันถึงดูเหมาะเจาะกันไปหมด โทรศัพท์พัง พี่ๆ ทุกคนไม่อยู่บ้าน แถมฝนกำลังจะตก… หรือว่า ?!

‘ทำตัวดีๆ’

‘เลไม่ดีตรงไหน’

พี่ยังไม่ได้ยกโทษให้เลนะ’

‘งั้นฮิมจะให้เลทำอะไร’

เป็นบทลงโทษเหรอ ไม่จริงน่า

แต่ถ้ามันเป็นความจริง เขาจะถือว่าพี่ฮิมใจร้ายเกินไปแล้ว…

17.30 น.

บอมอยากจะร้องไห้ หลังจากโดนบังคับให้ขึ้นรถสปอร์ตอย่าง Lamborghini คันหรู นี่เป็นครั้งแรกที่เขารู้สึกไม่อยากจะขึ้นทั้งๆ ที่ใฝ่ฝันมาโดยตลอดโดยเฉพาะ Lamborghini สีควันบุหรี่อย่างหรูคันนี้ แต่ถึงไม่อยากจะขึ้นขนาดไหนก็โดนบังคับให้ขึ้นอยู่ดี ซึ่งมันจะดียิ่งกว่านี้ถ้าไม่มีร่างสูงใหญ่ของรุ่นพี่ปีสี่สองคนนั่งประกอบสองข้างซ้ายขวา กับที่นั่งด้านหน้าอีกสองรวมเป็นสี่ เขาไม่ได้ถูกมัดมือหรือปิดตาอย่างที่คิดแค่โดนบังคับให้ขึ้นรถจากนั้นรุ่นพี่ทั้งสี่คนก็ไม่ได้ข่มขู่หรือว่าอะไรอีก ถ้าไม่นับที่ว่านั่งประกบข้างล่ะนะ

“ไปทำอะไรมาล่ะ” พี่ที่เป็นคนขับชวนคุย

“ครับ ?”

“ถามว่าไปมาอะไรมา ทำไมบอสถึงให้พวกกูมาจับมึงได้”

“บอส ?”

“พี่ฮิมที่มึงรู้จักนั่นแหละ” อีกฝ่ายอธิบายเป็นความรู้ใหม่ให้กับเขา “บอสไม่สั่งให้จับคนมั่วนะ พวกเราไม่ได้ว่างขนาดนั้น”

“…”

“แล้วไปทำอะไรมาละ”                 

“เอ่อ…น้องเล—”

เขายังพูดไม่จบอีกฝ่ายก็ว่ามาก่อน “ก็ว่าแล้ว ส่วนใหญ่พวกที่จับมาก็หนีไม่พ้นเรื่องน้องเล”

“แต่สวยจริงๆ นะมึง”

“หุบปากของมึงไปเลย คิดอกุศลกับน้องเลเดี๋ยวมึงก็โดนคำสั่งจับแบบไอ้นี่หรอก” บอมอยากจะร้องไห้ บางทีข้อหาของเขามันอาจจะมากกว่าประโยคที่ว่า ‘คิดอกุศล’ เสียอีก

“เอ่อ ผมจะโดนทำอะไรไหมครับ” บอมเสี่ยงถามหลังจากเห็นว่าพี่ๆ บนรถก็ยังไม่ได้ร้ายอะไรกับเขามาก “เช่นต่อย”

“จะเหลือเหรอ ก่อนบอสจะมากูต้องต่อยมึงก่อนสักหมัดสองหมัด ให้ปากแตก”

“เชี่ย”

“ไม่ต้องเชี่ยแหละน้อง ไปยุ่งกับน้องเลก็แบบนี้แหละ”

พี่ที่นั่งอยู่ข้างๆ หันมาคุยกับเขาบ้าง “มึงไม่รู้เหรอว่าน้องเลน่ะยิ่งกว่าลูกรัก ส่วนคนพ่อก็ทั้งหวงและห่วงแบบชิบหายวายวอด ลูกน้องบางคนยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าน้องเลเป็นน้องของฮิม จะรู้ก็แค่พวกที่มีฝีมือดีๆ หน่อย เพราะพวกมันโดนสั่งให้ไปติดตามน้องเลบ่อยๆ”

“แล้วพวกพี่รู้จักน้องเลได้ยังไงครับ”

“ก็โดนสั่งไปจับพวกแบบมึงนี่ไง ถึงได้รู้จัก”

“แบบพวกผม ?”

“ก็แอบชอบน้องเล ส่วนใหญ่ที่โดนจับมาเพราะบอสได้รับรายงานว่าขนาดมีพวกที่ติดตามไปเตือนก็ยังตื้อไม่เลิก”

“ผมเปล่า…ไม่สิ! ชอบก็เกือบจะจีบแต่ผมไม่ได้ตื๊อนะ” บอมรีบปฏิเสธ

“แล้วไปทำยังไง ? เล่ามาสิเผื่อกูไปบอกบอสให้ลดโทษมึงได้”

“คือ…” เขาเหมือนเห็นแสงสว่างแต่เมื่อเล่าจบแสงสว่างที่ว่าคล้ายจะดับลง บรรยากาศในรถเงียบสนิทจนได้ยินแต่เสียงแอร์ กระทั่งมีใครสักคนพูดขึ้น

“ว่าแล้วทำไมบอสถึงเรียกพี่ๆ ทุกคนมาหมด”

“ครับ ?”

“กูขอให้มึงโชคดีนะ ขอให้บอสไม่สั่งฆ่ามึง อย่างมากขอให้แค่แขนหัก กรามหลุด—”

“แต่ผมโดนน้องเลข่มขู่นี่” เขาอยากหาทางปฏิเสธข้อหาแต่แล้วก็ต้องกลืนคำที่คิดทั้งหมดลงคอ

“มึงลูกรักพี่ฮิมไหมละ แล้วเข้าใจคำว่าลูกรักไหม ? เข้าใจไหมว่าลูกรักไม่มีทางผิดถึงอาจจะผิดจริงๆ ก็เถอะ ยังไงซะกูขอให้มึงโชคดี ถ้ากูถูกสั่งให้ต่อยมึงจนตายมึงก็อย่าตามมาหลอกหลอนกูก็แล้วกัน”   

“ตะ…ตายเลยเหรอพี่”

“อืม จะว่าไปส่วนใหญ่ก็ไม่ให้เล่นถึงตาย อย่างมากก็แค่เกือบตายแล้วให้พวกกูหามส่งโรงพยาบาล เอาเถอะ ขอให้มึงโชคดีนะกัน กูจะพยายามยั้งตีนตอนเตะให้ เอาล่ะ! ถึงแล้ว”

“ที่นี่เหรอ” บอมถามด้วยความแปลกใจ นึกว่าสถานที่ที่ถูกพาไปมันจะพิศดาลกว่านี้ ที่นี่มันออกจะดีมากๆ เลยด้วยซ้ำ เขามองออกไปข้างนอก Lamborghini สีควันบุหรี่จอดตรงหน้าสถานที่ที่เป็นที่รู้จักกันดีในหมู่เด็กมหา’ลัย คลับชื่อดังที่น้อยคนนักจะเข้าได้เพราะราคาค่าเปิดขวดมันสูงลิ่วเสียจนใครบางคนอาจจะต้องขายบ้าน ขายที่ดินเพื่อที่จะมากินที่นี่ จากที่บอมได้ยินมาส่วนใหญ่แล้วจะมีแต่พวกลูกคุณหนูเรียนอินเตอร์มาเที่ยวที่นี่ซะมากกว่า เพราะราคาแพงลิบแลกด้วยสวัสดิการและความปลอดภัยชั้นเลิศ แน่นอนว่าคนอย่างเขาได้แค่มองข้างนอกแต่ไม่เคยเข้ามา

“ที่นี่แหละ” อีกฝ่ายตอบส่วนเขาเริ่มมองสถานที่ตรงหน้าด้วยสายตาหวาดๆ

ตอนมาก็คุยด้วยกันดีๆแต่พอลงจากรถปุ๊บเหมือนความดีของพวกพี่ๆ เหมือนจะถูกแผ่นดินสูบไป บอมโดนหมัดหนักๆ ต่อยเข้าที่หน้าอย่างที่อีกฝ่ายเคยบอกไว้ รวมสี่หมัดจนได้เลือดที่ริมฝีปากสภาพหน้าเริ่มเยิ่นพอสมควร เขาถูกคุมตัวไปที่ด้านหลังของคลับ ขอเปลี่ยนคำพูดที่ว่า ‘ที่นี่มันออกจะดีมากๆ’ เปล่าเลย มันออกจะเหมือนอย่างที่เขาจินตนาการไว้ แค่ไม่สยดสยองอย่างที่คิด ไม่ได้มีเลือดหรือโซ่ให้เห็น ด้านหลังของคลับมีโกดังขนาดใหญ่ตั้งเด่นตระหง่าอยู่ เขาสังเกตเห็นว่ามันคือที่เก็บแอลกอฮอล์ทุกชนิด ตั้งแต่แบรนด์ราคาถูกไปจนถึงแพงมหาศาล แต่พี่ๆ อธิบายเพิ่มเติมอีกว่าในขณะเดียวกันมันก็ใช้เป็นโรงเชือดคน

บอมอยู่จับมามัดแขนกับเก้าอี้พร้อมกับโดนสั่งให้นั่งนิ่งๆ สภาพตอนนี้ทุลักทุเลพอสมควร ไม่ได้น่ากลัวมากแค่ปากแตกกับหน้าบวมนิดๆ ไปจีบหญิงด้วยสภาพนี้รับรองไม่ติด บรรยากาศภายนอกเหมือนเป็นใจ มันมืดครึมเข้ากับสถานการณ์ สายลมที่พัดมาบ่งบอกว่าฝนใกล้จะตก เมฆสีทะมึนเคลื่อนตัวลงต่ำ ประกายสายฟ้ามาพร้อมกับเสียงครืนๆ เหมือนฟ้าใกล้จะผ่าลงมาเต็มที

สติของเขาถูกดึงกลับมาอยู่กับปัจจุบันอีกครั้งเมื่อเสียงรถยนต์หลายคันแล่นเข้ามาจอดตรงหน้าโกดังเก็บแอลกอฮอล์ เจ้าของเรือนผมสีแดงลงมาเป็นคนแรก นัยน์ตาคมมองเขานิ่งๆ ขณะคีบบุหรี่เข้าปากแล้วเดินเข้ามาด้านใน

“สวัสดีครับเฮียรพ”

“เออ” ประโยคต่อมาเหมือนอีกฝ่ายจะหันมาพูดกับเขา “ดวงซวยนะมึง”

“นี่เรียกกูมาดูคนต่อยกันเหรอ” ผู้ชายคนที่สองเดินเข้ามา บอมรู้จักอีกฝ่าย เขาคือพี่เกียร์ “ทำเหมือนกูว่าง”

“มึงก็หัดว่างบ้าง ทำงานเหี้ยไรนักหนา”

“ใครมันจะรวยเหมือนพวกมึง” รุ่นพี่หลายคนทยอยเดินเข้ามาด้านใน แต่น่าแปลกที่ไม่มีใครเข้ามาทำร้ายเขาอย่างที่คิด ทุกคนเอาแต่คุยกัน เหมือนวันรวมญาติกลายเป็นเขาเองที่เป็นเหมือนตัวทำลายบรรยากาศ จนกระทั่ง…

เอี๊ยด

กระทั่ง Bugatti Chiron มาจอดอยู่ตรงหน้า ร่างสูงที่เดินลงมาเป็นตัวเปลี่ยนบรรยากาศอีกครั้ง มันเงียบลงจนน่ากลัว ทุกสายตามองไปยังเจ้าของขายาวที่กำลังออกลงจากรถ รัศมีอันตรายแผ่ออกมาจนเขาไม่กล้าที่จะมองหน้าอีกฝ่าย

“พี่ฮิม”

“บอสสวัสดีครับ”

 “…” ไม่มีเสียงตอบรับจากคนตรงหน้า มีแต่เสียงครืนๆ ของฟ้าที่ใกล้จะผ่าลงมาเต็มทีเป็นคนตอบรับ นิ้วเรียวคีบบุหรี่ที่กำลังสูบอยู่ในมือออกแล้วใช้มือขยี้ก่อนจะปล่อยลงสู่พื้นดิน นัยน์ตาคมมองคนที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ ร่างสูงเดินไปหยุดอยู่ตรงหน้า ก่อนจะ…

ผัวะ!

มือหนายกขึ้น ฮิมใช้ด้านข้างของมือตบหน้าอีกฝ่ายจนสะบัด อาการเจ็บชาลามไปทั่วใบหน้า แผลที่มุมปากถูกซ้ำจนได้เลือดอีกครั้ง บอมยังไม่ทันได้สติดีนักหมัดหนักๆ ก็ตามลงมาอีกสามครั้งติด ความเจ็บแล่นไปทั่วร่าง สัญชาติญาณบอกให้หนี เปลือกตาคล้ายหนักอึ้งลงเรื่อยๆ บอมพยายามลืมตาขึ้นก่อนจะหลับลงอีกครั้งเมื่อกำปั้นหนาถูกยกขึ้นเตรียมที่จะต่อยที่หน้าเขาเป็นครั้งที่สี่ ทว่า…

เปรี้ยง!!

ซ่า

ฝนห่าใหญ่เทลงมาทันทีที่เกิดฟ้าผ่า กำปั้นหนาที่กำลังจะต่อยคนตรงหน้าหยุดชะงักกลางอากาศ เพราะทันทีที่สายฟ้าฟาดลงมาพร้อมกับเสียงฟ้าร้องคนตัวสูงก็นึกขึ้นมาได้ว่าเขาลืมอะไรไป เจ้าของใบหน้าหล่อเหลาหันขวับไปยังทิศที่ตั้งของบ้าน ริมฝีปากบางเม้มแน่นขณะหัวใจเต้นระส่ำอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

“เล” ฮิมพูดกับตัวเองขณะวิ่งฝ่าฝนขึ้นรถ ร่างสูงรีบสตาร์ทก่อนจะเหยียบให้เร็วที่สุดเท่าจะที่เร็วได้

เขาลืม เขาลืมไปซะสนิท  ลืมในสิ่งที่ไม่น่าจะลืมว่า…

เลกลัวฟ้าร้องมาก

               

บ้าน

เลซ่อนตัวอยู่ใต้ผ้าห่ม ร่างเล็กร้องไห้เหมือนใจจะขาดขณะปิดหูแน่น น้ำตาสีใสไหลเป็นทางอาบแก้มขาวที่บัดนี้แดงก่ำเนื่องจากการร้องไห้ติดต่อกันมาเป็นระยะเวลานานพอสมควร

เขากลัวจะแย่อยู่แล้ว เมื่อไหร่ฮิมจะมาสักที

เปรี้ยง!

“โฮกกกก ฮือออ” เลสะดุ้งอีกครั้งเมื่อฟ้าร้อง กายบางสั่นไหว จมูกรั้นแดงก่ำพอๆ กับแก้ม ริมฝีปากบางเม้มและขบกันแน่น มือบางยกขึ้นปิดหูทั้งสองข้างขณะหลับตาแน่น เลลุกขึ้นมานั่งชันเข่าแล้วเอาใบหน้าซบที่ลงที่เข่าของตัวเอง เขาหยุดน้ำตาไม่ได้ ได้แต่ปล่อยให้มันไหลเงียบๆ ในระหว่างที่ฟ้าไม่ร้อง

เปรี้ยง!

“ฮืออออออ เลกลัว”

ปัง!

“เล” ประตูห้องนอนเปิดออก เสียงทุ้มจากผู้มาเยือนทำให้เจ้าของใบหน้าหวานเงยขึ้น คนตัวเล็กสะอื้น เสียงแหบพร่าจากการร้องไห้เรียกชื่อของอีกฝ่ายขณะวิ่งเข้าใส่คนตรงหน้าแล้วร้องไห้โฮ

“พี่…วิน”

(40%)

ถ้าเทียบกันจริงๆ แล้วพี่วินจะมีนิสัยเป็นผู้ใหญ่กว่า นี่แต่งให้พระเอกมีข้อเสียบ้าง เดี๋ยวจะเฟอร์เฟ็กต์เกินไป ยังไงซะทั้งฮิมและเลจะได้เรียนรู้จากสองเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นนี้ หนึ่งคือเลดื้อ สองคือฟ้าร้องมาเม้าท์มอยกันได้ที่ทวิตเตอร์

#วิศวะแดนแฟนมีเกียร์


twitter : @_mdreds

[TORR]

มาจิ้มก่อนเลย อิอิ   

ในที่สุด น่ะ ในที่สุด ก็มาต่อแล้ววววว ฮืออออ กราบการด้วยความปลื้มปิติ รอบที่แล้วมันค้างเหลือเกิน รอบนี้ก็แอบอยากอ่านต่อบ้าง 55 มาต่อเร็วๆนะคะ นานแแค่ไหนก็รอมาต่อให้จบเถอะค่ะ   

[JellyKei]

เข้ามาแล้วเจอเรื่องนี้อัพแทบกรี๊ดเลยค่ะ รอมานานㅠㅠ
สงสารพี่บอมมาก พี่ฮิมหึงโหดมากกลัวแล้ว
ตอน11 บวกหนึ่งแต้มให้พี่วินเลยค่ะ สงสารน้องอิพี่ฮิมมัวแต่จะไปกระทืบคนจนลืมน้อง

รอมาต่อนะคะแอบค้าง(ไม่)เบาๆ จะรอไรท์ที่ท่าน้ำ เอ้ย เล้าทุกวันเลยค่ะ

[SaJung13]

อธิบายไม่ถุกเลย บางทีฮิมก็ไร้เหตุผลเกินไป

[mild-dy]

พี่ฮิมมาเร็วๆเลยยยยยยยยยย
น้องเลกลัวจะแย่อยู่แล้วววว
 
 

[NuNam]

พี่วินได้ใจน้องเลไปเลย ส่วนพ่อฮิม สะบัดบ๊อบใส่เลยค่ะ ชิ !!!!

[puiiz]

 

[Piima]

บอม แกถือว่าโชคดีมากนะ

[เปลว แว๊บแว๊บ]

เข้าใจค่ะว่าคนมันหวงงงงงงงง

[Wdf_mikeii]

นึกว่าจะไม่มาต่อสะแล้วว  ดีใจจจ

[hoshinokoe]

หรือว่าเรื่องจะพลิก พี่วินเป็นพระเอก เผ่นน

[♥►MAGNOLIA◄♥]

พี่ฮิม....ลืมเล เลยหรอ 
ว่าที่จริงบอมก็ถูกเล ข่มขู่นะเนี่ย 
ไม่ว่าใครวุ่นวายกับเลแบบไหน ไม่ได้ทั้งนั้น
อื๋ยย.......พี่วิน มาปลอบเล
พี่วินนี่แอบชอบเล อีกคนนี่นะ
เอาละสิ พี่วินจะทำเกินเลยกับเลหรือเปล่า
เหมือนพี่รพ ก็คิดไรกับเลเหมือนกัน
ดูแล้วคนที่มาชอบเลนี่ไม่น้อยเลย
แล้วก็ถูกจัดการหมดจด
อยากอ่านต่ออีกและ 
       
 

[Mura_saki]

คิดถึง...หายไปนานเลย
ดีใจที่มาต่อ #รักเด็กวิศวะ

[Jibbubu]

สงสารบอมว่ะ เนื้อไม่กินหนังไม่รองยังจะเอากระดูกมาแขวนคอแบบนี้ นี่ดีนะที่ฝนตกไม่งั้นคงเจ็บหนักกว่านี้แน่ๆ
พี่ฮิมนี่ก็เหลือเกินไม่ถามซะคำ เล่นอัดอย่างเดียวเลย หวังว่าคงไม่เจ็บหนักนะ

[่jum]

 

[angelnan]

คือขอพูดได้มั้ย เนื้อเรื่อง มันยืดยาว เรื่อยเปื่อยไปหมด คือยังไม่เดินไปไหนเลย เหมือนบรรยายความเป็นอยู่ในแต่ละวัน ว่าเลยทำอะไร ฮิมทำอะไร ความสัมพันยังย่ำอยู่ที่เดิม คือยืดยาวมากกกกกกกก แต่ละตอนแต่เนื้อเรื่องไม่ไปไหนเลย จิงๆนะ หรืออาจจะเปน เพราะคนแต่งต้องการให้เนื้อเรื่องดำเนินไปช้า ค่อยเปนค่อยไป เราก้อขอโทษด้วย แต่นี่มัน สิบตอนแล้ว เราเลยว่ามันช้าไป

[LovEYouOnLy]

อันดับแรก กราบขอบคุณที่มาต่อ
อันดับสอง เฮียวินมาแทนเฮียฮิม แบบนี้จะเกิดอะไรขึ้น น้องจะโกรธหรือป่าว
อันดับสาม จะมีใครช่วยบอมผู้บริสุทธิ์ของเราได้บ้าง

[tonnum18]

พึ่งเข้ามาอ่านค่ะ  เนื้อเรื่องสนุกดีค่ะ   พระเอกของเรื่องไม่ค่อยจะเห่อหรือหวงน้องเลยเนอะ

แม้อะไรจะรักจะหลงน้องเลขนาดนั้น   เล่นมีองค์รักษ์คอยประกบดูแลเล  หวงซะไม่มี

[มนุษย์สาววาย]

ในความพี่วินน้องเลนี้เอาใจไปเลย +1000000000 ชอบบบบ รักพี่วินมาก พี่วินหวงและห่วงน้องเลมากนะ ชอบในความพี่วินตรงนี้


ส่วนพี่ฮิมเราเท1ตอนถ้วน 55555555555555555

[mypink801]

พี่วินเป็นพระเอกหรือเปล่าคะ 5555555 เอาใจไปเลยยยยยยยยยย
ให้น้องเลงอนพ่อเลย ลืมน้องได้ไง
ขอบคุณค่า รอมานานม้ากกก 

[:mdred]

ตอนที่ 11 (100%)

“พี่…วิน”

วินกอดน้องเอาไว้ ใบหน้าหล่อเหลามีแววสงสัยว่าเลอยู่คนเดียวได้ยังไงแต่ไม่ได้ถาม มือหนากดใบหน้าสวยเข้ากับบ่า แขนแกร่งกอดเอวบางให้แน่นขึ้น เขาสัมผัสได้ถึงอาการสั่นของอีกฝ่าย เลสั่นมาก สั่นจนรู้สึกได้เลยว่าน้องกลัวแค่ไหน

ฮิมปล่อยให้เลอยู่คนเดียวได้ยังไง ?

เขารู้ว่าวันนี้มันเรียกทุกคนไปรวมตัว ไม่รู้ทำไมแต่วินไม่ได้ไปเพราะติดธุระ จนกระทั่งทำธุระเสร็จเห็นฟ้าอึมครึมจึงนึกถึงเล เขานึกว่าฮิมจะอยู่กับน้อง เลยไปทำธุระที่เหลืออยู่นิดหน่อยให้เสร็จ ไม่น่าเชื่อว่ามันจะปล่อยให้เลอยู่คนเดียว รู้อย่างนี้เขาน่าจะเชื่อสัญชาตญาณของตัวเองตั้งแต่ทีแรก ร่างสูงดันตัวของอีกฝ่ายไปที่เตียงก่อนจะล้มตัวลงนั่งพร้อมๆ กับเล ร่างเล็กกอดเขาเอาไว้แน่นไม่ยอมปล่อย เขาวางคางบนกลุ่มผมสีดำพลางก้มลงจูบขมับบางเบาๆ ขณะฝ่ามือหนาลูบแผ่นหลังเล็กเป็นการปลอบประโลม

ฝนตกทำให้การจราจรติดขัด ฮิมกลับมาถึงบ้านเมื่อฝนมันซาลงมากแล้ว ร่างสูงรีบจอดรถก่อนจะวิ่งขึ้นไปยังชั้นสองของบ้าน แต่ทันทีที่เปิดประตูห้องนอน ภาพที่เห็นทำให้หัวใจเขากระตุกเป็นจังหวะเดียวกันที่คนบนเตียงสองคนหันมามองทางประตู

“เล…” เขาสบตากับเจ้าของดวงตากลมโต แต่ไม่นานนักน้องก็เป็นฝ่ายละสายตาออกไปก่อน เลหันหลังให้เขาพร้อมกับเอื้อมมือไปกอดคอวินแน่นกว่าเดิม เหมือนร่างกายถูกสาป คนตัวสูงยืนนิ่งไม่กล้าแม้กระทั่งเดินเข้าไป

นัยน์ตาคมมองเพื่อนสนิท มันชูนิ้วกลางให้เขาทีนึงก่อนจะพยายามดึงเลที่กำลังกอดตัวเองอยู่ออกแต่อีกฝ่ายไม่ยอม ยิ่งดึงน้องก็ยิ่งซุกแน่นขึ้นจนในที่สุดเลก็ดันตัวเองขึ้นไปนั่งบนตัก ใบหน้าหวานพยายามซุกเข้าที่บ่าแกร่งจนสำเร็จ

“พ่อมึงมาแล้วนะ” วินมองคนที่ยังไม่ยอมห่างจากเขา ประโยคต่อมาจากอีกฝ่ายทำให้ร่างสูงที่ยังยืนอยู่ต้องกำหมัดแน่น นิ้วเรียวจิกปลายเล็บเข้าที่เนื้อของตัวเอง

“เลอยากอยู่กับพี่วิน” วินเงยหน้าขึ้นมองเจ้าของใบหน้าหล่อเหลาที่ราบเรียบเสียจนไม่รู้ว่าคิดอะไรอยู่ เขายักคิ้วให้มันข้างหนึ่งเป็นคำถามว่ายังไงทำยังไงต่อ

“ไม่เป็นไร” ประโยคต่อมาของอีกฝ่ายทำให้คนที่ยืนกรานว่าจะอยู่กับพี่วินถึงกับต้องกัดริมฝีปาก นัยน์ตากลมโตของคนที่กำลังซุกใบหน้าเข้าที่บ่าแกร่งสั่นระริก “กูออกไปเอง”

วินมองคนที่เดินออกไปอย่างที่ว่า และทันทีที่ประตูปิดลง คนบนตักเขาก็ร้องไห้โฮออกมาอีกครั้ง

“เป็นอะไร”

“ฮือออพี่วิน พ่อไม่รักเลแล้วแน่เลย ฮึก!”

“ทำไม”

“ก็พ่อไม่อยู่กับเล”

“มึงบอกว่าอยากอยู่กับกู” เขาตอบขณะยกมือขึ้นปาดน้ำตาบนแก้มขาวออกแบบลวกๆ 

“เล ฮืออ เลไม่รู้แต่พ่อไม่รักเล…ฮึก…แล้ว”

“อย่าคิดไปเอง” เขาไม่ได้ปลอบแต่เตือนสติ สำหรับเลยิ่งปกป้องจะยิ่งได้ใจ “คิดอะไรเลต้องไปพูด ถ้าไม่พูดจะไม่มีคนรู้ว่าเลคิดยังไง”

“แต่ฮิมลืม…”

“ทีมึงเคยลืมวันเกิดมันตั้งสองครั้ง มันยังไม่งอนมึงเลย”

“พี่วินไม่เข้าใจ” เสียงนุ่มว่าขณะยันตัวเองออกจากตักแกร่ง ขาเรียวก้าวลงจากเตียงก่อนจะใช้มือปาดน้ำตาตัวเองแบบลวกๆ แล้วเดินออกจากห้องไป ทิ้งให้คนที่ยังนั่งงงอยู่บนเตียงงงต่อไป

เขาไม่เข้าใจอะไร ?





ฮิมลงมานั่งรอที่ห้องนั่งเล่น ร่างสูงลืมตาขึ้นเมื่อได้ยินเสียงคนเดินเข้ามาก่อนจะเจอกับหน้าใสๆแต่ดวงตาแดงก่ำของเล แผ่นหลังกว้างยืดตัวขึ้นจากโซฟา มือหนาเอื้อมไปด้านหน้าเขาหวังจะจับคนตรงหน้าเข้ามากอดทว่า…

มือบางยกขึ้นสูงก่อนจะตวัดลงที่ใบหน้าของอีกฝ่าย คนโดนทำร้ายหน้าสะบัดไปตามแรงตบ

เพี๊ยะ!


“…”




เหมือนเวลาหยุดนิ่ง…

ไม่มีใครพูดอะไรนอกจากนั้น เจ้าของใบหน้าหล่อเหลาเบิกตากว้าง กลิ่นคาวเลือดบริเวณมุมปากตีตื้นขึ้นจมูก ฮิมตวัดใบหน้ากลับมามองเลที่กำลังเม้มปากแน่น เสียงสะอื้นแผ่วเบาเล็ดลอดออกมาจากลำคอ นัยน์ตากลมโตคลอไปด้วยน้ำสีใสเพียงแค่อีกฝ่ายกระพริบตามันก็หยดลงมาอาบแก้ม ขาเรียวสั่นระริกก่อนร่างเล็กจะทรุดลงกับพื้น ทันใดนั้นเองเสียงร้องโฮก็ถูกเปล่งออกมาจากลำคอขาว

“ฮือออ เลขอโทษ เลขอ…ฮือ…โทษ” ความรู้สึกผิดมันตีขึ้นใจ ร่างเล็กพนมมือเตรียมก้มกราบแทบเท้าถ้าไม่ถูกเขาจับเอาไว้ ฮิมยื้อร่างของอีกฝ่ายขึ้นก่อนจะดึงคนที่นั่งอยู่บนพื้นขึ้นมานั่งบนตักแทน น้องร้องไห้โฮขณะก้มกราบที่บ่าแกร่ง เสียงแหบแห้งพึมพำคำขอโทษไม่หยุด “เลขอโทษ ฮือ…เลขอโทษ พ่อเจ็บไหมเลขอโทษ”

เขายื้อร่างของน้องเอาไว้พลางแยกมือบางที่ประกบอยู่ให้ออกจากกัน เลตัวสั่น นัยน์ตากลมโตร้องไห้หนัก ริมฝีปากบางกล่าวคำขอโทษจนลำคอเริ่มแห้งผาก “ฮึก…เลขอโทษ”

“พอแล้วไม่ต้องขอโทษแล้ว” เสียงทุ้มว่า เขาใบหน้าของอีกฝ่ายมาสบตากันตรงๆ

“พ่อ ตะ…แต่พ่อเจ็บ ฮือ” มือหนาปาดน้ำตาสีใสทิ้ง เขาส่ายหน้าตอบ

“พี่ไม่เจ็บ”

“ฮิมโกหก…ฮึก!...เลือดมันไหล เลทำ” มือบางเอื้อมมาแตะเบาๆ บริเวณมุมปากที่ได้เลือด ก่อนเลจับเอื้อมมาจับมือเขาเข้าไปแนบที่ใบหน้า เสียงแหบพร่าออกคำสั่ง “ตบเล”

“คนดี…”

“ตบ! ตบเลเถอะนะ ทำ…ฮึก!...เหมือนที่เลทำ”

“ไม่” คำตอบกลับทำให้คนฟังน้ำตาร่วงโผละอีกครั้ง มือบางยื้อขึ้นเป็นครั้งที่สอง ฮิมรีบรวมมือทั้งสองข้างของอีกฝ่ายขึ้นเหนือศีรษะเมื่อรู้ว่าน้องกำลังจะทำอะไร “อย่า! ฮิมอย่าห้าม ฮือ”

“เลฟังพี่ พี่ไม่เจ็บ!”

“โฮกกก”

“ไม่เป็นไรคนดี” เขาจ้องเข้าไปในดวงตากลมที่สะท้อนภาพของตัวเองอยู่

“ฮืออ”

“ไม่เป็นไร…”

พรึบ!

ฮิมปล่อยมือทั้งสองข้างลง ทันใดนั้นร่างเล็กก็เอนตัวมาซบเหมือนหมดแรง แขนแกร่งรีบโอบกอดน้องเอาไว้ ริมฝีปากแนบที่ขมับบาง มือหนาลูบแผ่นหลังของคนที่ยังคงสั่นไม่ยอมหยุด ฮิมไม่เร่งให้น้องพูดเขารอจนกระทั่งอีกฝ่ายคลายความรู้สึกผิดในใจลงบ้าง นาน… กว่าเลจะยอมพูด

“เลขอโทษพี่ฮิม”

“พี่ไม่เป็นไร”

“อย่าโกหกน้อง” มือบางดันร่างตัวเองออก แล้วใช้นัยน์ตากลมสำรวจใบหน้าของคนตรงหน้า เลทำหน้ารู้สึกผิดอีกครั้งเมื่อมองเห็นแผลที่บริเวณมุมปาก ร่างเล็กตั้งใจจะเอื้อมมือเข้าไปแตะแต่โดนมือหนากั้นท่าเอาไว้เสียก่อน เขาจับมือน้องเอาไว้แล้วดันลงข้างลำตัวดังเดิม “เลขอโทษนะ”

ฮิมส่ายหน้าก่อนจะโน้มไปหอมแก้มที่ยังชื้นน้ำตาอยู่ เลเอื้อมมือกอดรอบลำคอเขากลับแล้วเอนตัวซบไหล่แกร่งอีกครั้ง

“เลโกรธ” น้องเริ่มพูด “เลโกรธฮิม ตอนนั้นที่ฮิมไม่อยู่…”

           

ตอนที่ฝนตก… “เลกลัว เลกลัวจริงๆ นะ เลกลัวมาก ฮิมก็รู้”

           

เขารีบพยักหน้าเมื่อเห็นท่าทางของเลที่เหมือนจะกลัวว่าเขาจะไม่เชื่อ “พี่รู้”

           

“แต่ฮิมไม่มา…”

         

  “พี่ขอโทษ”

           

“อย่าขอโทษเล”

           

“…”

           

“เลแค่โกรธ เลงอน เลเสียใจและก็กลัว”

           

“…”

           

“เลกลัวพ่อไม่รักเลแล้ว” เขาสัมผัสได้ถึงความเปียกชื้นบริเวณเสื้อ “สำหรับฮิม เลอาจจะเป็นแค่น้องชาย”

           

“…”

           

“แต่สำหรับเล…”

           

“…”

         

“ฮิมคือทุกสิ่งในชีวิตของเลนะ”

         

“….”

           

“เพราะถ้าไม่มีฮิม ฮึก! เลก็ไม่เหลือใครแล้วนะ”

“…” คนฟังนิ่งงัน แขนแกร่งออกแรงกอดเอวบางให้มากกว่าเดิม เลเงียบไปอีกครั้งก่อนจะดันร่างของเขาออกแล้วหันหน้ามามองตากันตรงๆ

“ฮิมปล่อยให้เลอยู่คนเดียว ฮิมจะลงโทษเลเหรอ”

“พี่ไม่—”

“อย่าเลยนะ” หยดน้ำตาไหลออกมาอีกครั้ง “จะลงโทษเลยังไงก็ได้ แต่อย่าให้เลอยู่คนเดียวแบบนั้นเลยนะ”

“…”

“เลกลัว เลกลัวมาก ฮือ”

“พอแล้วครับ” เสียงทุ้มว่า มือหนาเกลี่ยน้ำตาออกแล้วทำเสียงดุ เขาไม่ชอบให้น้องร้องไห้ “เลิกร้องไห้”

“ฮึก” คนฟังก็รับคำอย่างว่าง่าย เลเม้มปากแล้วรีบกลั้นน้ำตาเอาไว้ พอคนตัวเล็กสงบ เสียงทุ้มจึงออกปากบ้าง

“อย่าคิดแบบนั้นอีก” เขาว่า “ถ้าไม่รักพี่ไม่เลี้ยงมาจนถึงตอนนี้หรอก”

“ฮือ แต่พ่ออาจจะเลิกรักเลก็ได้”

“พี่จ้างทนายเอาไว้” เรื่องที่เลพูดเขาเคยคิดเอาไว้ก่อนแล้ว “ถ้าพี่ได้ตัดขาดกับเราจริงๆ”

“…”

“เลจะได้เงินพันล้าน”

“ฮือออ ไม่เอา! เลจะอยู่กับพ่อ” ฮิมส่ายหน้า เขามองคนที่ร้องไห้โฮอีกครั้งแล้วกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้น “ไม่เอานะ พันล้านก็ไม่เอา”

“จะเอาหมื่นเหรอ”

“พี่ฮิม!!”

“อนาคตไม่แน่นอนเล” เขาดันตัวเลออก แล้วยื่นมือไปลูบแก้มเนียนเบาๆ “บางทีอาจจะเป็นเลก็ได้ที่ไม่อยากอยู่กับพี่”

เขาดันศีรษะน้องเข้ามาใกล้จนหน้าผากติดกัน นัยน์ตาสองประสานกันอย่างไม่มีใครยอมถอย ก่อนเลจะเป็นฝ่ายละสายตาออกไปก่อน “ไม่อยากพูดเรื่องนี้แล้ว”

น้องพลิกตัวมานอนพิงบ่า แผ่นหลังเล็กชิดติดกับอกกว้าง คนตัวเล็กหลับตาลงเหมือนเหนื่อยล้ามาเต็มทน เจ้าของใบหน้าหล่อเหลาหลับตาลงบ้างแต่ไม่นานนักก็ต้องลืมขึ้น เมื่อสัมผัสได้ถึงสัมผัสบริเวณมุมปาก พอลืมตาขึ้นก็พบว่าเลเอามือมาแตะตรงแผลที่อีกฝ่ายทำเอาไว้อีกครั้ง เขาจะจับมือน้องลงแต่เลหลบทัน

“เลิกแตะได้แล้ว”

“เลขอโทษจริงๆ นะ”

“พี่ไม่โกรธ”

“แต่เลรู้สึกผิด เลอยากให้ฮิมตบเล”

“ไม่ครับ”

“หรือทำยังไงก็ได้ให้เลมีแผล”

“ยังไงก็ได้” ฮิมถามย้ำก่อนน้องจะพยักหน้า “ถ้าพี่ทำเลจะโกรธพี่ไหม”

“ไม่—อื้อ!” เจ้าของใบหน้าหล่อเหลาโน้มลงก้มจูบที่ริมฝีปากของอีกฝ่ายอย่างรวดเร็ว มือหนาประคองใบหน้าเนียนขึ้น คนโดนฉวยโอกาสเบิกตากว้างแต่ไม่ได้ขัดขืน ร่างเล็กปล่อยให้อีกฝ่ายทำตามใจจนกระทั่งเคลิ้มตาม มือบางยกขึ้นโอบรอบคอแกร่ง เสียงร้องอื้ออึงในลำคอดังขึ้นเรื่อยๆ เมื่อปลายลิ้นร้อนไล่ต้อนไปทั่วโพรงปาก เสียงหอบหายใจเริ่มถี่กระชั้นไม่เป็นจังหวะ ไม่รู้เมื่อใหญ่ที่ถูกผลักในนอนราบกับโซฟาขณะเดียวกันที่มือเรียวของคนที่ถูกดันให้นอนราบเลื่อนขึ้นไปที่ศีรษะ ก่อนเข้าขย้ำกลุ่มผมสีดำสนิทอย่างลืมตัว ร่างสูงมองคนใต้ร่างอย่างพอใจก่อนจะตัดสินใจทำอย่างที่คิดเอาไว้ตั้งแต่ทีแรก

กึก!

“โอ๊ย! เจ็บ” เขารีบถอนริมฝีปากออก ร่างสูงลุกขึ้นแล้วมองคนที่กำลังจับปากได้เลือดของตัวเอง “กัดเลทำไม”

“อยากได้แผลไม่ใช่เหรอ”

“เอ๊ะ!” คนพูดทำท่าทางเหมือนพึ่งนึกได้ก่อนจะโวยวาย “เลนึกว่าอยากจูบเลซะอีก!”

“…” ฮิมยิ้มรับไม่ได้ตอบอะไรไปมากกว่านั้น

“ไม่เห็นแฟร์เลย”

“ไม่แฟร์ตรงไหน”

“เลตบฮิม ฮิมเจ็บ แต่ฮิมจูบเล เจ็บแต่มันรู้สึกดีอะ” เจ้าของชื่อที่โดนกล่าวถึงถอนหายใจ เขาคงต้องถอนเลใหม่ว่าอย่าเป็นคนที่พูดอะไรตรงเกินไปบ้างแล้ว “จูบอีก”

“หือ”

“เอาอีก!”

“…”

“หลายๆ แผลไง”

“…”

“นะ”

พระเจ้า… ขออย่าให้พวกนั้นรีบกลับบ้านเลย





อีกด้านหนึ่ง

“เฮียครับจะเอายังไงกับมันดีครับ” รพเงยหน้าขึ้นจากโทรศัพท์เมื่อได้ยินคำถาม

“มันไหน”

“คนที่บอสสั่งให้จับมาครับ บอสไม่ได้พูดอะไรไว้ พวกผมไม่กล้าทำอะไร” เจ้าของเรือนผมสีแดงหันไปมองคนที่ยังนั่งอยู่บนเก้าอี้ ก่อนจะยักไหล่

“ถ้าไม่ได้สั่งอะไรไว้ ก็ปล่อยมันไปสิ”

“ไม่ทำอะไร ?”

“ถ้าไม่ได้สั่งก็ไม่ต้องทำ” เขาว่าก่อนจะเดินขึ้นรถไปเมื่อเห็นว่าฝนหยุดตกแล้ว

“ครับๆ” ร่างสูงรับคำ ก่อนจะหันหลังกลับไปแก้เชือกให้อีกฝ่าย กว่าฝนจะหยุดตก บอมที่นั่งอยู่บนเก้าอี้หลับๆ ตื่นๆ ไปแล้วสองรอบ ส่วนแผลที่หน้าอาการบาดเจ็บก็ลดลงไปมากแล้ว “มึงโคตรโชคดี”

“ครับ ?”

“กูบอกว่ามึงโคตรโชคดี”

“ผมโดนซัดไปสามหมัด ตบอีกหนึ่งนี่โชคดีเหรอพี่”

“เออ ขอบคุณฟ้าซะที่ส่งฝนมาให้”

“แล้วพี่ฮิมเขาจะไม่สั่งให้คนมาจับผมอีกเหรอพี่” บอมถามด้วยอาการหวาดผวา ถ้าสั่งให้คนมาจับเขาจริงๆ จะได้หนีไปตั้งหลักก่อน แต่รุ่นพี่ตรงหน้ากลับส่ายหน้าไปมา

“บอสไม่สั่งให้จับคนเดียวมาเป็นรอบที่สองด้วยสาเหตุเดิมๆ กูถึงบอกว่ามึงโชคดีไง ทีกูโดนงี้แทบไม่รอด”

“พี่ก็เคย ?”

“พวกที่จับมึงมาก็เคยหมดแหละ แต่ไม่ใช่สาเหตุเหมือนมึงนะ”

“แต่พี่มาเป็นลูกน้องของคนที่ทำร้ายพี่นี่นะ”

“เออ ถ้าไม่ทำอะไรผิดบอสก็ทำอันตราย”

“งานสุจริตเหรอพี่”

“มีหลายงาน สุจริตกับตรงข้ามปะปนกันไป แต่เลือกได้ถ้ามึงมีฝีมือพอ โดยเฉพาะคนติดตามน้องเลอะ ค่าจ้างโคตรดี อย่างคุ้ม” คำว่าค่าจ้างโคตรดีทำให้เขาตาลุกวาว “ทำไม ? สนใจเหรอ นู้น ไปขอเฮียผานู้น ถ้าเฮียเขาอนุมัติมึงก็ได้อยู่”

รุ่นพี่ร่างยักษ์ชี้นิ้วไปทางคนตัวสูงที่กำลังยืนคุยกับเพื่อนอยู่ บอมสูดลมหายใจเข้าลึกๆ นึกถึง Lamborghini ที่พึ่งได้นั่งมาเป็นหลักฐานว่าค่าจ้างของที่นี่ดีพอสมควร

“เอาก็เอาว่ะ!”

สรุปแล้ววันนี้นอกจากนายบอม บวรชัย พิษสมัยโสพิณจะโชคดีโดนแค่สามหมัด หนึ่งตบแล้ว ยังได้เข้าร่วมแก็งที่ค่าจ้างดีจนลูกน้องสามารถนำเงินไปซื้อ Lamborghini มาขับได้อีกด้วย…





(100%)

ตอนเราแต่งพาร์ทน้องเล เราร้องไห้ค่ะ ทุกคนต้องเข้าใจว่าจริงๆ แล้วชีวิตเลมันรันทดมากเลยนะ เพราะเลมีฮิมคนเดียวแถมไม่ใช่สายเลือดตัวเอง เขาจะทิ้งเมื่อไหร่ก็ได้ ยิ่งพ่อของฮิมก็ไม่ชอบเลอยู่แล้วด้วย ดังนั้นถ้ามองกันจริงๆ จะเห็นได้เลยว่าชีวิตเลมันรันทดพอสมควร

ส่วนพี่บอมคงพูดได้แค่ว่าคนดีผีคุ้ม เราไม่ให้นางลำบากหรอก นางช่วยเลมาเยอะ55555

#วิศวะแดนแฟนมีเกียร์


twitter : @_mdreds

[puiiz]

 

[SaJung13]

สู้ๆนะน้องเล

[about]

 

[Mura_saki]

โถ่น้องเล

[question09]

 

[LovEYouOnLy]

จะบอกว่าฟ้าฝนเป็นใจหรือว่าลูกเฮียเขาช่วยทางอ้อมหว่า พี่บอมของเราเลยรอดมาได้

[NuNam]

สงสารน้องเล