หัวข้อ: • แฟนวิศวะ • 290519#sp - Never have I ever p.57

[NuNam]

รอตอนต่อไปจร้า ^^

[205arr]

น้องเลน่ารักจัง
ว่าแต่จะเอาตัวรอดได้ไหมหนอ
รอติดตามนะคะ 

[BaGgYsOdA]

รอๆ

[gupalz]

มาตอนแรกน้องเลก็โดนตบละ

[nsai.ss]

พ่อเล...รอเลยจ้า รอพ่อเลเลยจ้า

[::ppppop::]

เอ็นดูว

[:mdred]

#2

10.20 นาที

สองชั่วโมงกว่าแล้ว…

สองชั่วโมงกว่าที่ผมควรจะได้ไปทำกิจกรรมร่วมกับปีหนึ่งคนอื่น

ทว่าตอนนี้มันกลับ ‘ไม่ใช่’
   
“ปัง! ปัง! ช่วยด้วยใครก็ได้!”
   
“หยุดแหกปากซะทีเล”
   
“เอาลูกอมไหมมึง”

“ไม่”

“…”   

เพราะสองชั่วโมงกว่าที่ผมควรจะได้เจอกับเพื่อนใหม่ สังคมใหม่ หรืออะไรที่มันใหม่ ๆ กลับต้องมาติดแหงกอยู่ในห้องน้ำที่เปิดไม่ได้กับผู้ชาย

อีกสี่คน…

   
ปัง! ปัง! ปัง!
   
“ช่วยด้วย! เราติดอยู่ในห้องน้ำ!”
   
ปัง! ปัง!
   
“ใครก็ได้ช่วยที!”
   
ปัง!
   
“ช่วย! แค่ก ๆ” ผมเผลอไอค่อกแค่กออกมาอย่างช่วยไม่ได้ เนื่องจากใช้เสียงมากเกินเหตุ จนตอนนี้ก็เริ่มจะเจ็บคอแล้วด้วย แต่ไม่เจ็บคอน่ะสิแปลก เพราะผมตะโกนขอความช่วยเหลือมาได้สองชั่วโมงกว่าแล้ว นั่นหมายความว่าเราติดอยู่ในห้องน้ำนี่มาได้สองชั่วโมงกว่าเช่นเดียวกัน ผมฟุบหน้าลงกับประตูห้องน้ำที่เปิดไม่ออก ก่อนจะหันไปพูดกับเพื่อนใหม่ในห้องน้ำ เริ่มจากคนที่หนึ่ง “เกี๊ยก…เลตะโกนต่อไปไม่ไหวแล้ว ฮือ เค้าเจ็บคอ แค่ก ๆ”
   
เพื่อนใหม่หันมามองหน้าผมนิ่ง ๆ ก่อนจะตอบกลับด้วยน้ำเสียงราบเรียบอย่างไร้มนุษยสัมพันธ์
   
“เรื่องของมึง”
   
ง่ะ!

“เกี๊ยก…ใจร้าย” ผมเม้มปากขณะแนบแก้มเข้ากับประตูห้องน้ำแล้วถูไถไปมา

“ก็กูบอกให้มึงหยุดแหกปากตั้งนานแล้ว”

"แต่เกี๊ยก ๆ ถ้าเราไม่ตะโกนแล้วมีคนเดินผ่านมา ใครจะรู้ล่ะว่าพวกเราติดอยู่ในห้องน้ำ” ผมเถียงด้วยเหตุผลแต่ประโยคที่อีกฝ่ายตอบกลับมาก็ทำเอาหน้าชาเหมือนกัน

“แล้วมึงคิดว่าจะมีคนเดินผ่านมาเหรอ ?”


“เกี๊ยก…” อย่าพูดเหมือนว่าความพยายามของผมมันจะเปล่าประโยชน์สิ!

“กูบอกแล้วไงว่าตะโกนไปก็ไม่มีประโยชน์ ห้องน้ำนี่มันอยู่ไกลจากห้องเชียร์ ใครจะมาเดินเผ่นผ่านเวลานี้”

มันก็จริงของเขา เวลานี้ทุกคนในคณะไปรวมตัวที่ห้องเชียร์กันหมด คงไม่มีใครมาเดินเผ่นผ่านอย่างที่เขาบอก แต่ถ้างั้นก็หมายความว่าความพยายามของผมมัน ปะ…เปล่าประโยชน์จริง ๆ น่ะสิ! ฮือ คนเค้าอุตส่าห์ตะโกนตั้งนาน!

แล้ววันนี้มันเป็นความโชคร้ายของผมหรืออะไรก็ไม่รู้ เมื่อวันนี้อุปกรณ์ติดต่อสื่อสารที่สำคัญของทุกคนอย่างโทรศัพท์ ดันใช้การไม่ได้กันหมด เดี๋ยวก็แบตหมดบ้าง เดี๋ยวก็โทรออกไม่ได้บ้าง เดี๋ยวก็ไม่พกบ้าง ส่วนของผมนั้น พึ่งนึกได้ว่าตั้งแต่ลงมาจากรถพี่ไทด์ผมก็ไม่ได้เอาอะไรลงมาด้วยเลยแม้แต่อย่างเดียว (ตอนนี้เงินติดตัวบาทเดียวผมยังไม่มีด้วยซ้ำ!)

คิดได้ดังนั้นผมจึงเดินคอตกด้วยความห่อเหี่ยวใจไปนั่งลงข้าง ๆ เพื่อนใหม่คนที่สอง

“ไซยาไนด์”

“กูบอกว่ากูชื่อพิษ”

“ไซยาไนด์ก็พิษ”

“คนละพิษแล้วไอ้น้อง” อีกฝ่ายว่าด้วยท่าทีไม่ถือโทษโกรธเคือง พิษคือเพื่อนคนที่สองในห้องน้ำของผม ผมว่าเขาใจดีที่สุดในห้องน้ำนี้ อย่างน้อยก็ดีกว่าเกี๊ยกแน่ ๆ (เกี๊ยกใจร้าย!)

“เลอยากเรียกแบบนี้”

“เออ แล้วแต่มึงเลย”

“พิษใจดีจัง”

“มึงชมใครง่าย ๆ แบบนี้ตลอดหรือเปล่า”

“อื้อ พ่อสอนให้เป็นคนปากตรงกับใจ”

“อยากเห็นหน้าพ่อมึงว่ะ” ผมยิ้มไม่ได้ตอบกลับอะไรขณะลงพิงคนข้าง ๆ แต่หลังจากนั้นไม่นานผมก็ได้เขยิบไปทางเพื่อนใหม่คนที่สามเมื่ออีกฝ่ายมีอะไรน่าสนใจอยู่ในมือ

“อยากเล่น” ผมพูดเบา ๆ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองหน้าร่างสูงที่กำลังจะขยับมือบิดรูบิคให้สีเดียวกันมาอยู่ด้านเดียวกัน มองผมเล็กน้อยจากนั้นก็ยื่นให้แบบง่าย ๆ อืม…ถ้าจำไม่ผิดตอนที่แนะนำตัวกันเหมือนเขาจะชื่อเอ็กซ์ ?

“ขอบคุณนะ” ผมรับเอาไว้ก่อนจะเอนตัวพิงอีกฝ่ายแล้วหมุนรูบิคในมือไปมา แต่สิบนาทีผ่านไปลูกบาศก์ทรงสี่เหลี่ยมนี่ก็ยังไม่มีวี่แววว่าสีเดียวกันมันจะกลับมาอยู่ด้านเดียวกัน “ยากจัง”

“…”

“ไม่เล่นแล้ว!” ผมส่งกลับคืนมือหนา ทว่าอีกฝ่ายไม่รับแต่เอื้อมมือทั้งสองข้างมาจับมือผมแล้วพาเล่นแทน

ครืด ครืด ครืด

เสียงรูบิคที่กำลังเคลื่อนที่ไปมากลับกลายมาเป็นเสียงก้องทันทีเมื่อไม่มีบทสนทนาในห้องน้ำขนาดไม่เล็กไม่ใหญ่แห่งนี้ มือหนากุมมือผมให้บิดรูบิคไปในทิศทางที่ต้องการอย่างชำนาญและสักพักมันก็เกิดเสียง…

แกร๊ก!

สีเดียวกันกลับมาอยู่ด้านเดียวกันเป็นที่เรียบร้อย

หากว่าผมกลับไม่ได้รู้สึกตื่นเต้นกับผลลัพธ์ตรงหน้า
   
เพราะตอนนี้ผมกลับรู้สึกง่วง ง่วงมาก ง่วงจริง ๆ …
   
Zzzzzzz




2 ชั่วโมงต่อมา

กลิ่นฉุนจมูกจากอะไรบางอย่างทำให้ผมต้องเบิกตาโพล่ง และทันทีที่ตื่นอาการไอและจามก็ตามมาทันที

“แค่ก ๆ ฮัดชิ้ว! แค่ก ๆ”

“ตื่นแล้วเหรอ—”

ผมไม่สนคำทักทายของพิษแต่รีบลุกจากที่นั่งแล้วตรงดิ่งไปยังอ่างล่างหน้าพร้อมกับเปิดก๊อกแล้วกวักน้ำขึ้นล้างหน้าจนชุ่มไปหมด ทว่าอาการไอก็ยังไม่หายไป

“แค่ก ๆ ๆ” ผมจึงรีบยกมือขึ้นปิดจมูกต่อ อาการผิดปกติของผมทำให้เกี๊ยกลุกขึ้นจากที่นั่งก่อนจะเดินมาหาแต่ทันทีที่มือหนาแตะที่บ่าผมก็ปัดมือของเขาออ ก่อนจะรีบวิ่งหนีไปที่อื่นแทน

“มึงเป็นอะไร” อีกฝ่ายถามอย่างไม่เข้าใจ ในขณะเดียวกันผมก็เกิดอาการไอจนตอบไม่ได้เลยได้แต่ชี้ไปที่มือของเขารัว ๆ เกี๊ยกขมวดคิ้วก่อนจะยกมือขึ้น จากนั้นจึงเบิกตากว้างแล้วรีบดับสิ่งที่อยู่ในมือ เสียงทุ้มสบถออกมา “เวรเอ้ย! มึงแพ้กลิ่นบุหรี่เหรอ”

ผมส่ายหน้า คิดว่าตัวเองไม่ได้เป็นหนักถึงขนาดนั้นที่ต้องเรียกว่าแพ้

สิ่งที่อยู่ในมือของเขาคือบุหรี่ และมันยังเป็นสิ่งที่ผมไม่อาจเรียกได้ว่าเกลียดอย่างเต็มปาก (แต่ไม่ชอบแน่ ๆ) เพราะพ่อหรือแม้แต่พี่ ๆ ที่บ้านนี่ก็เป็นสิงห์อมควันกันทั้งนั้น ผมไม่ได้แพ้กลิ่นบุหรี่ ไม่ได้เป็นหนักถึงขนาดที่ว่าแค่ได้กลิ่นก็รู้สึกแสบจมูก แสบตา น้ำตาจะไหลขนาดนั้น แต่เวลาผมได้กลิ่นแล้วจะรู้สึกอยากไอหรือไม่ก็จาม แล้วก็ต้องเป็นควันในปริมาณมากพอสมควรด้วย (ประมาณว่าถ้าสูบแค่คนเดียวผมจะไม่ไอหรือถ้าไอก็แสดงว่าเขาสูบมานานมากแล้ว)

และในตอนนี้ ผู้ชายสามคนกำลังรีบดับบุหรี่ในมือพร้อมกับปัดมือเพื่อไล่ควันออกจากห้องให้ผม แต่เพราะมันเป็นแค่ห้องน้ำขนาดกลาง ๆ และเก่า พัดลมดูดอากาศก็ไม่มี มีแต่หน้าต่างบานเล็ก ๆ ที่อยู่ด้านบนทำให้ผมต้องไอค่อกแค่กอยู่เกือบสิบนาที จนควันเริ่มหายไปอาการไอจึงเริ่มดีขึ้นบ้าง

“เป็นยังไง ดีขึ้นบ้างไหม” เกี๊ยกจะเดินเข้ามาผมอีกครั้ง

“อย่าพึ่งเข้ามา แค่ก! ตัวนายยังมีกลิ่น” และคราวนี้ผมก็ถอยออกห่างเขาอีกครั้งจนบังเอิญไปชนกับใครบางคนที่นั่งอยู่ “อ๊ะ! ขอโทษ”

ผมรีบบอกขณะก้มหน้าลงมองก่อนจะบังเอิญสบสายตากับอีกฝ่ายพอดี พอได้เห็นนัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มผมถึงพึ่งนึกได้

ให้ตายสิ…

ผมลืมเพื่อนคนที่สี่ไปซะสนิทเลย

ผมจำชื่อของเขาได้เพราะผมชอบชื่อของเขา มันเพราะดี

บดินทร์ ที่แปลว่าผู้ยิ่งใหญ่ ทว่าคนกลับดูเหมือนไม่ยิ่งใหญ่เหมือนชื่อ เพราะถ้าไม่รู้จักว่าเขาชื่อบดินทร์ ผมคงจะเรียกอีกฝ่ายว่า…

“แว่น” ใครมาอ่านความคิดเล! “มึงมีหน้ากากอนามัยอีกไหม”

ไซยาไนด์เป็นคนถามเมื่อเห็นอีกฝ่ายใส่อยู่เหมือนกัน ดังนั้นเจ้าของนัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มคู่สวยแต่ถูกบดบังด้วยแว่นทรงกลมกรอบหน้าเตอะกับหน้ากากอนามัยที่ปิดหน้าเกินครึ่งจึงได้แต่พยักหน้าเบาสองสามที พร้อมทั้งล้วงมือเขากระเป๋าแล้วหยิบหน้ากากอนามัยออกมาให้ผม

“ขอบคุณนะ” ผมบอกขอบคุณอีกครั้ง ก่อนจะนั่งลงข้าง ๆ ดินเพราะไม่รู้ว่าจะนั่งข้างใครดี ก็ในเมื่อสามคนที่เหลือสูบบุหรี่กันหมดกลิ่นยังติดอยู่ ผมเลยยังไม่อยากเข้าใกล้

พอได้หน้ากากอนามัยอาการไอของผมก็อันตรธานหายไปทิ้งไว้แต่กลิ่นเหม็นจากควันบุหรี่ที่ติดอยู่ตามตัว

“เหม็น” ผมบอกพลางเบ้ปาก “เหม็นจะตายสูบกันลงไปได้ยังไง”

“มึงต้องเหม็นอยู่แล้ว มึงไม่เคยสูบเลยไม่ชินกลิ่น”

“ไม่นี่! บุหรี่ที่พ่อเลสูบไม่เห็นเป็นแบบนี้เลย!” คือมันก็ต้องเหม็นบ้าง แต่ไม่ขนาดนี้ ผมอธิบายไม่ถูกแต่มันเป็นกลิ่นเหม็นที่มีกลิ่นหอมอยู่ด้วย ว่าแต่พวกเขาสูบยี่ห้อไหนผมจะไม่ให้พ่อซื้อ!

เหมือนเกี๊ยกจะทำหน้าคล้ายแปลกใจเล็กน้อยแต่ไม่ได้พูดเรื่องบุหรี่ต่อ เขาถามคำถามใหม่แทน

“หายดีแล้วเหรอ”

“เลดีขึ้นแล้ว”

“ทำไมมึงไม่บอกว่ามึงแพ้กลิ่นบุหรี่”

“ไม่ได้แพ้!” ผมเถียงก่อนจะตอบคำถาม “ก็ไม่คิดว่าจะสูบกันนี่”

“งั้นทีหลังก็บอกก่อน…”

ทีหลัง ? งั้นก็ต้องมีคราวหน้า…

แสดงว่า!

“แสดงว่าเราเป็นเพื่อนกลุ่มเดียวกันแล้วใช่ไหม” ผมถามอย่างมีความหวัง ก่อนจะได้รับคำตอบ

“มึงติดอยู่ในห้องน้ำกับกูสี่ชั่วโมงคงไม่เป็นมั้ง เฮ้ย! อะไรของมึง” เสียงทุ้มตวาดอย่างตกใจเมื่อผมกระโดดเข้าไปกอด ผมเขย่าตัวเขาแรง ๆ แล้วบอกด้วยความดีใจ

“เกี๊ยก เลฝากตัวด้วย” ถัดจากเกี๊ยกก็ไปกอดไซยาไนด์

“ฝากตัวด้วย”

“เออ เหมือนกัน”

“เอ็กซ์ ฝากตัวด้วยนะ”

“…”

“แว่น เอ้ย! บดินทร์ฝากตัวด้วย”

“ครับ”

ผมรู้สึกเหมือนจะได้ขึ้นสวรรค์เมื่อได้ยินคำตอบรับจากทั้งสี่คน และทันทีที่ผมจับมือเพื่อนในกลุ่มคนสุดท้ายเสร็จ ราวกับว่าสวรรค์เปิดทาง สี่ชั่วโมงที่พวกผมติดแหงกอยู่ในห้องน้ำนี่เหมือนจะสิ้นสุดลงเนื่องจากได้ยินเสียงคนดังมาจากอีกด้านของประตู

“ปวดฉี่ว่ะขอเข้าห้องน้ำก่อน…”
“เออ เร็ว ๆ เดี๋ยวไปไม่ทันแจกข้าวให้น้อง”

ผมมองหน้าเกี๊ยก เกี๊ยกมองหน้าผม พวกเราห้าคนมองหน้ากันต่อเป็นทอด ๆ ก่อนจะตะโกนขึ้นมาพร้อมกัน

“ช่วยด้วย! เราติดอยู่ในห้องน้ำ!!!”






ผมออกมาจากห้องน้ำได้แล้ว…

“ติดอยู่ในนั้นสี่ชั่วโมงเลยเหรอ”
“ครับ”
“พวกน้องแม่งดวงซวยว่ะ”


บังเอิญมีรุ่นพี่สองคนมาพบพวกเราเข้า เราเลยได้ออกมา และตอนนี้พวกผมก็กำลังจะเดินไปที่ห้องโถงใหญ่ซึ่งเป็นห้องประชุมเชียร์เพื่อเข้าร่วมกิจกรรมเหมือนกับคนอื่น ๆ โดยมีพี่สตาร์ฟเดินนำหน้า

“เกี๊ยก” ผมหันไปกระซิบคนที่กำลังเดินอยู่ข้าง ๆ “เลตื่นเต้น”

ความรู้สึกเหมือนตอนเช้ากำลังกลับมา เวลาที่ติดอยู่ในห้องน้ำมันนานไปหน่อยทำให้ความตื่นเต้นของผมลดลงจนแทบจะเหลือศูนย์แต่ตอนนี้มันกำลังกลับมาอีกครั้ง

“มันไม่มีอะไรน่าตื่นเต้นหรอก”

“น่าตื่นเต้นจะตาย”

“ไปเจอจริง ๆ เดี๋ยวมึงก็รู้”

“พูดเหมือนรู้มาก่อน”

เขาถอนหายใจระอา แล้วตอบคำถามด้วยคำตอบที่ทำให้ผมตะลึงค้าง

“ก็กูซิ่วมาเรียนปีหนึ่งใหม่”

ซิ่วมาเรียนปีหนึ่งใหม่  งั้นก็!!!

“งั้นเกี๊ยกก็เป็นพี่เล!!!”

“เปล่า”

“อ้าว ทำไมล่ะ” ซิ่วมาเรียนใหม่ก็ต้องเป็นพี่สิ! แล้วผมพูดผิดตรงไหน

“ครั้งก่อนกูเข้าก่อนอายุ แต่ไม่ค่อยถูกกับพวกอายุมากกว่าเลยซิ่วมาเรียนปีหนึ่งใหม่ที่นี่”

“อ๋อ” ผมส่งเสียงในลำคอก่อนความสนใจจะถูกเบี่ยงไปยังสถานที่ขนาดใหญ่ที่มีนักศึกษาคนอื่น ๆ ใส่ชุดเหมือนผม มีป้ายชื่อเหมือนผม กำลังนั่งเรียงตัวกันเป็นแถวจำนวนหลายร้อนคน ฮือ ถึงแล้ว ถึงจริง ๆ ด้วย ในที่สุดผมก็จะได้ทำในสิ่งที่คนอื่นทำเหมือนชาวบ้านชาวช่องเสียที!

“…”

แต่เอ๋…

นี่มันเงียบไปหรือเปล่า ?

แต่แล้วผมก็ต้องเปลี่ยนความคิดใหม่เพราะทันใดนั้นน้ำเสียงตะโกนก้องห้องเชียร์ก็ดังขึ้นมา


“ผมถามแล้วทำไมพวกคุณไม่ตอบ!!”
“ข้าวเที่ยงน่ะ ไม่อยากกินใช่ไหม!!”
!!!!!!!!!


นี่มันอะไรกันเนี่ย…



ผมไม่เคยคิดฝันว่ามันจะเป็นแบบนี้…

ผมนึกว่าทุกคนที่มาในวันนี้จะมีความสุขเสียอีก ทว่าถ้ามองจากสีหน้าของแต่ละคนแล้ว น่าจะห่างจากคำว่า ‘ความสุข’ และแทนที่ด้วย ‘ความทุกข์’ มากกว่า

บรรยากาศภายในห้องเชียร์ตอนนี้ มันอึมครึมเสียจนผมคลื้นไส้อยากจะอาเจียนออกมา ทว่าก็ต้องอดกลั้นมันเอาไว้ เมื่อกลุ่มบุคคลที่น่าจะเป็นต้นเหตุของความทุกข์ตวัดไปหน้ามองมาทางพวกผมที่พึ่งจะเดินเข้ามา ก่อนจะตะโกนถามด้วยน้ำเสียงดังลั่นจนทำให้คนอื่น ๆ หันมามองตามด้วยคนสนใจ

“เฮ้ย! ห้าคนนั้นน่ะทำไมพึ่งเข้ามา”

โชคดีพี่ที่พาพวกเราเดินเข้ามาออกหน้ารับแทนให้

“น้องเขาโดนขังอยู่ในห้องน้ำเก่า ประตูห้องน้ำมันล็อค”

“เหรอ งั้นก็ไปนั่งต่อแถวกับเพื่อนเลย” ผมถอนหายใจโล่ง ถึงพวกพี่เขาจะดุแต่ก็ยังมีเหตุผลละนะ

พวกเราไม่ได้ตอบแต่พยักหน้าสองสามที ก่อนเกี๊ยกจะดึงมือผมให้เดินตามเขา ผมรู้สึกประหม่าเมื่อเห็นสายตาของทุกคนที่กำลังมองมาอย่างสนอกสนใจ เลยเดินอยู่ข้างหลังแผ่นหลังกว้างพยายามทำตัวเป็นคนไร้ตัวตนให้ได้มากที่สุด แต่ยิ่งพยายามก็ยิ่งรู้สึกเหมือนว่าตัวเองเด่นกว่าเดิมขึ้นเรื่อย ๆ

“เกี๊ยก” ผมกระซิบเรียกคนตรงหน้า “เลรู้สึกไม่ดีเลย”

นัยน์ตาคมหันมามองแต่ขายาวยังไม่หยุดเดิน “เป็นอะไร”

“เหมือนคนอื่นเขามองเลแปลก ๆ”

“เออ”

จะ…จบแล้วเหรอ!

แต่พอเกี๊ยกว่าดังนั้นผมก็ไม่มีอะไรจะพูดต่อ เลยได้แต่เดินตามอีกฝ่ายไปแบบเงียบ ๆ จนกระทั่งถึงปลายแถว ในจังหวะที่กำลังจะนั่งลงสายตาของผมก็บังเอิญไปประสานกับใครสักคนเสียก่อน

เจ้าของนัยน์ตากลมโตรับกับใบหน้าสะสวยที่กำลังนั่งอยู่บนเก้าอี้ รอบตัวร้ายล้อมไปด้วยพี่ว้ากที่กำลังทำหน้าดุ

ผมจำได้เธอชื่อเหมียว แถมยังเป็นผู้หญิงคนเดียวกันกับที่ผมพึ่งมีเรื่องด้วยเมื่อเช้า!

“เล นั่งลงได้แล้ว” พิษเอ่ยเสียงเรียบพลางดึงมือผมเบา ๆ เพราะตอนนี้คนอื่น ๆ นั่งลงกันหมดแล้ว ผมพยักหน้าตอบรับเป็นจังหวะเดียวกันที่พี่เหมียว (สังเกตจากรูปการเธอน่าจะเป็นรุ่นพี่ของผม) หันไปกระซิบกระซาบบางอย่างกับผู้ชายที่ยืนอยู่ข้าง ๆ “เลนั่งได้แล้ว”

“อือ” ผมเลิกสนใจอีกฝ่ายขณะกำลังนั่งลงตามที่พิษบอก แต่แล้ว…

“เดี๋ยว” เสียงทุ้มที่เอ่ยเรียกอย่างกะทันหันทำให้ก้นที่กำลังจะแตะลงพื้นต้องชะงักกลางอากาศ “อย่าพึ่งนั่ง”

ผมเงยหน้ามองคนพูดเขาคือผู้ชายคนเดียวกันกับที่พี่เหมียวพึ่งหันไปกระซิบกระซาบ

“มีอะไรวะซัน” หนึ่งในกลุ่มพี่ว้ากถามขึ้น เจ้าของชื่อซันมองมาที่ผมแล้วเอ่ยเสียงเรียบ

“ติดอยู่ในห้องน้ำกันตั้งห้าคน แต่ไม่มีโทรศัพท์กันเลยสักคนอย่างงั้นเหรอ ? แน่ใจนะครับว่าพวกคุณไม่ได้ตั้งใจจะโดด”

เพื่อนสี่คนที่พึ่งนั่งลงไปต้องกลับมายืนเคียงข้างผมอีกครั้ง แถมคราวนี้พวกเรายังเป็นที่น่าสนใจมากกว่าเดิมอีก

“โทรศัพท์น่ะครับ มีแต่มันใช้ไม่ได้ ถ้าไม่เชื่อก็มาค้นตัวดู” พิษตะโกนบอกขณะดึงตัวผมให้ไปหลบอยู่ด้านหลังของเขา พี่ซันหรี่สายตามองก่อนจะปรายตาให้เพื่อนเป็นนัยน์ ๆ ว่าให้มาค้นตัวพวกผม

พี่ว้ากคนอื่น ๆ ทำท่าไม่เหมือนด้วยนิดหน่อยแต่เหตุผลที่อีกฝ่ายว่ามามันก็มีเหตุผลพอ ติดอยู่ในห้องน้ำตั้งห้าคนแต่โทรศัพท์ใช้ไม่ได้สักคน มันก็น่าสงสัยจริง ๆ

ผมยืนมองเพื่อนใหม่สี่คนที่กำลังยืนอ้าแขนออกให้กลุ่มรุ่นพี่ตรวจได้อย่างง่าย ๆ จนกระทั่งถึงตาผมบ้าง แต่ยังไม่ทันที่ผมจะอ้าแขนออกให้รุ่นพี่ตรวจ ดินก็เอาตัวเข้ามาบังผมไว้ ก่อนเอ่ยเสียงเรียบกับร่างสูงตรงหน้าที่เดินมาหา

“เลไม่ได้เอาโทรศัพท์มา” เพื่อไม่ให้รุ่นพี่รู้สึกตะขิดตะควงผมจึงรีบควักกระเป๋ากางเกงออกมาให้ดูว่ามันไม่มีอะไรอยู่จริง ๆ

จากนั้นพี่ว้ากที่ชื่อเอก (ผมรู้จากป้ายชื่อ) จึงได้ประกาศความบริสุทธิ์ให้พวกเรา…

“ไอ้ซันโทรศัพท์พวกน้องใช้ไม่ได้จริง ๆ” พี่เอกตะโกนไปหาพี่ซันที่เดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าผม นัยน์ตาคมมองผมตั้งแต่หัวจรดเท้า พอพี่ซันไม่ได้พูดอะไรพี่เอกซึ่งเป็นฝ่ายพูดแทน “งั้นน้องนั่งลงเลย”

เกี๊ยกรีบจับมือผมให้นั่งลงตามเขาทันทีที่พี่เอกบอกแต่ในระหว่างที่กำลังนั่งลง ลมจากที่ไหนไม่รู้อยู่ ๆ ก็พัดเอาฝุ่นมาเข้าตาผม แสบเสียจนจนต้องเผลอปล่อยมือเกี๊ยกมาขยี้ แต่พอปล่อยปุ๊บตัวผมก็ดันเซไปให้คนที่อยู่ไม่ไกลรับตัวแทน

กึก!

ผมรับรู้ถึงสัมผัสที่ไหล่จึงรีบปล่อยมือออกจากตา ก่อนจะพบว่าพี่ว้ากที่ตั้งท่าจะหาเรื่องตั้งแต่โดนพี่เหมียวกระซิบอะไรบางอย่างกำลังยืนอยู่ทางด้านหลัง แถมยังใกล้มากพอที่จะ…

“กลิ่นบุรี่”

!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

แย่แล้ว

บรรยากาศภายในห้องเชียร์จากเงียบเปลี่ยนมาเป็นเสียงเซ็งแซ่ทันทีที่อีกฝ่ายพูดแบบนั้น ผมรีบละตัวออกขณะหมุนตัวไปจ้องหน้ากับคนที่กำลังแสยะยิ้มอยู่ทางด้านหลัง บอกกฎของมหา’ลัยที่ผมพึ่งจะนึกออก

“น้องไม่รู้เหรอครับว่าเขาห้ามสูบบุหรี่ที่มอ”

ผมไม่ได้สูบ…

“เลไม่ได้สูบ” เสียงเกี๊ยกดังมาจากด้านหลัง “พวกกูสูบเอง เลไม่ได้สูบ”

คนฟังสวนกลับทันที “เหรอ งั้นมีหลักฐานไหม ?”

“…”

 “ไม่มีสินะ”

ของแบบนั้นจะไปมีได้ยังไง…

ผมไม่มี ไม่มี ไม่มีอะไรจะแก้ตัวได้เลย ในขณะที่กลิ่นบุหรี่ที่ติดตัวอยู่กลับเป็นหลักฐานมัดตัวพวกเราแน่น

“งั้นพวกคุณต้องได้รับโทษรู้ไหม” ผมเงยหน้าขึ้นจากพื้นเมื่อเสียงทุ้มพูดประโยคถัดมา

“ไปวิ่งรอบสนาม”

“…”

“สิบรอบ”

 


แอ๊ด

ประตูห้องถูกเปิดออกแล้วปิด ร่างสูงที่เดินเข้ามาดึงดูดความสนใจของคนภายในได้เป็นอย่างดี

 “เป็นไงไอ้ตี๋ เหนื่อยไหมล่ะมึง” คนแรกที่ทักคือคนที่เขาอยากจะเอาตีนยันหน้า

“ไอ้สัสบอม แม่งหนี” หลังจากที่เขาลากไอ้บอมให้ออกห่างจากน้องเลโดนการไปช่วยพลเพื่อนร่วมคณะที่ขอแรงไปยกของ ปรากฏว่าพอไปถึงไอ้บอมทำงานแค่ยี่สิบนาทีก่อนมันก็ชิ่งหนีแล้วทิ้งเขาเอาไว้คนเดียว “ไอ้เพื่อนเวร!”

“โหใจเย็น ๆ เพื่อน อ๊ะน้ำ!” ตี๋ขี้เกียจทะเลาะกับมัน จึงทำใจให้ปลงก่อนจะรับขวดน้ำที่โยนมาแล้วเปิดกรอกเข้าปาก “กูหนีจากมึงได้ไม่นานก็ถูกพวกเชี่ยนี่เรียกให้ไปยกข้าวกล่องเหมือนกันน่ะแหละมึงไม่ต้องโมโห”

บอมบอกขณะเบนสายตาไปหากลุ่มผู้ชายอีกสี่ห้าคนที่อยู่ในห้อง

“แล้วเป็นไง ข้าวกล่องเสร็จทันใช่ไหม”

“ทัน ๆ ตอนนี้น่าจะกำลังแจก”

“เออดี ๆ” เขาพยักหน้ารับก่อนจะถอนหายใจโล่งอย่างน้อยก็ไม่ต้องกังวลเรื่องข้าวของรุ่นน้อง และหวังว่าเลจะกินได้น้องยิ่งกินยากอยู่ด้วย ขนาดแค่โจ๊กยังต้องไม่ใส่ขิง ไม่ใส่ตับ ไม่ใส่ไส้อ่อนเลย และพอได้คิดถึงเรื่องของเล เมื่อมาคิด ๆ ดูแล้ว ตี๋รู้สึกว่าเขาไม่ควรถามคำถามนี้ออกไป

‘แล้วพ่อเราล่ะ เลไม่ได้มากับพ่อเหรอ’

เพราะการที่น้องโดนตบมันก็มีคำตอบในตัวให้อยู่แล้ว เพราะเขามั่นใจ…

ว่าถ้าคนที่เลเรียกว่าพ่อมาจริง ๆ แล้วล่ะก็ เลจะไม่มีทางที่จะโดนทำร้าย


ไม่มีทาง


แกร๊ก

ประตูห้องถูกเปิดออก คนที่เดินเข้ามาคือเพื่อนในกลุ่มของเขาชื่อริว

“แจกข้าวเสร็จแล้วเหรอทำไมเร็วจัง” บอมเป็นคนถามอย่างประหลาดใจเพราะจำได้ว่าริวบอกจะไปแจกข้าวให้น้อง ๆ กับเพื่อนในกลุ่มอีกคน มันน่าจะใช้เวลานานกว่านี้ ทว่าคนถูกถามกลับส่ายหน้า

“ยังไม่ได้แจกเลยว่ะ”

“ห้ะ!! มึงว่าอะไรนะ”

“ยังไม่ได้แจกเลยวะ มันมีน้องสี่คนติดอยู่ในห้องน้ำตั้งแต่เช้าเกือบสี่ชั่วโมงจนกูไปเจอเข้า พวกน้องเขาเลยได้เข้าสาย แล้วเกิดเรื่องอะไรกันก็ไม่รู้ อยู่ดี ๆ ไอ้ซันมันก็สั่งลงโทษ น้องคนอื่น ๆ เลยต้องรอให้ทำโทษเสร็จก่อนถึงจะได้กินข้าว”

“บทลงโทษคือไรวะ”

“ให้วิ่งรอบสนามฟุตบอลสิบรอบ”

“ผิดขนาดไหนถึงต้องให้วิ่งรอบสนามสิบรอบกลางแดดจ้าแบบนี้วะ ส้นตีน” เขาอดพูดขึ้นมาไม่ได้ เพราะส่วนตัวก็ไม่ได้รู้สึกถูกชะตากับคนที่กล่าวถึงมาตั้งแต่ไหนแต่ไรอยู่แล้ว ตี๋ไม่ชอบมัน เออ ไม่ชอบเมียมันอีกคนด้วย จำได้ว่าผู้หญิงคนที่มีเรื่องกับน้องเลเมื่อเช้านั่นแหละเมียไอ้ซัน สันดานเหมือนกันไม่มีผิด มิน่าถึงคบกันรอด

“เออมึง แต่ในเด็กปีหนึ่งที่ถูกทำโทษอะ มีคนหนึ่งน่ารักฉิบหายเลยนะเว้ย กูโคตรสงสารแต่จะไปต่อปากต่อคำกับพวกพี่ว้ากก็ไม่ได้”

ประโยคของริวทำให้ชายหนุ่มต้องชะงัก ใบหน้าคมตวัดกลับมามองคนพูดพร้อมกับนึกในใจ

เดี๋ยวนะ…น่ารักเหรอ ? ทำไมมันคุ้นแบบนี้

นี่อย่าบอกนะว่า!!

“เฮ้ย! ริวมึง—”

ปัง!!

“มึง!! ๆ แย่แล้ว” เสียงของเขาถูกขัดด้วยเสียงตะโกนจากเพื่อนร่วมคณะที่เปิดประตูพรวดเข้ามา ตี๋หันไปมอง  ข้างในอกสั่นระรัวเหมือนเป็นลางบอกอะไรสักอย่าง และยิ่งสั่นกว่าเดิมเมื่อเพื่อนร่วมรุ่นพูดประโยคถัดมา

“รุ่นพี่ปีสี่มากันว่ะ!”

“ฉิบหาย มาทำไมวะ” บอมสบถเพราะทุกคนต่างรู้กันดี กิจกรรมรับน้องอยู่ในความดูแลของปีหนึ่งถึงปีสาม การที่ปีสี่มาแสดงว่ามันต้องเกิดเรื่องอะไรสักอย่าง

ต้องใช่… ใช่อย่างที่เขาคิดแน่ ๆ

ปัง!!

“เฮ้ยตี๋! มึงจะไปไหนว่ะ” เสียงทุ้มตะโกนตามหลังเมื่อร่างสูงออกตัววิ่งไปยังห้องโถงใหญ่ เขาหอบหายใจพร่าเมื่อมาถึง จากนั้นใบหน้าหล่อเหลาจึงเงยขึ้นก่อนเบิกตากว้าง ท่ามกลางเสียงเซ็งแซ่ของพวกปีหนึ่ง ขณะที่ทุกสายตาจดจ้องไปที่สนามขนาดใหญ่ที่มีกลุ่มคนจำนวนหนึ่งกำลังวิ่งอยู่

สิ่งแรกที่น่าตกใจคือความคิดของเขานั้นถูกต้อง ร่างหนึ่งในสี่คนที่ถูกบทลงโทษให้วิ่งรอบสนามสิบรอบหนึ่งในนั้นมีน้องเล! เขาไม่รู้ว่าน้องวิ่งกี่รอบแล้วแต่ตอนนี้ร่างเล็กกำลังวิ่งกลางแดดจ้าด้วยใบหน้าซีดเซียวพร้อมกับเพื่อนอีกสี่คน นั่นยิ่งทำให้ตี๋รู้สึกว่าเข่าเขาจะทรุด

ถ้าพ่อเลรู้…ถ้ารู้ล่ะก็

ใบหน้าหล่อหันไปทางร่างสูงที่กำลังยืนพิงกำแพงพร้อมกับมองคนที่ตัวเองสั่งลงโทษให้ไปวิ่งรอบสนามกลางแดดจ้าด้วยใบหน้าเรียบนิ่ง เขากำหมัดแน่นกำลังจะก้าวเท้าไปหามันถ้าไม่ติดว่ามีเสียงอะไรบางอย่างพลันให้ต้องหยุดชะงักเสียก่อน

เอี๊ยดดดดดด

เสียงเบรกของรถสปอร์ตสี่คันที่แล่นเข้ามาจอดกลางสนามดึงความสนใจจากทุกสายตา เป็นจังหวะเดียวกันที่ปีหนึ่งทั้งห้าในสนามถูกบังคับให้หยุดวิ่ง เนื่องจากอยู่ดี ๆ ก็มีกลุ่มคนมายืนเรียงกันเป็นกำแพงกั้นไม่ให้ได้วิ่งต่อไป

นั่นคืออย่างที่สองที่น่าตกใจ เพราะกลุ่มคนพวกนั้นคือปีสี่แทบจะทั้งหมด!!

และอย่างสุดท้ายสิ่งที่น่าตกใจมากที่สุด…

คือร่างสูงที่เดินลงมาจากรถสปอร์ตคันสุดท้าย เจ้าของใบหน้าหล่อเหลาและรูปร่างไร้ที่ติยิ่งกว่าจิตกรฝีมือดีสรรสร้าง ทุก ๆ สิ่งที่รวมอยู่บนเรือนร่างของคน ๆ นี้มันดึงดูด ดึงดูดทุกสรรพสิ่งให้ตกเข้าไปอยู่ในโมห์หรือความลุ่มหลง ชนิดที่ว่าจุดสนใจถูกเบี่ยงเบนมาที่ผู้ชายคนนี้ภายในพริบตาเดียว ร่างสูงกว่าหนึ่งร้อยแปดสิบห้าเซนติเมตรเดินออกมาด้านหน้าก่อนจะรับน้องเลเอาไว้ในอ้อมกอด เขาเห็นโทสะที่กำลังปะทุราวกับภูเขาไฟระเบิดภายใต้ใบหน้าที่สงบนิ่ง บรรยากาศรอบข้างเงียบงันหากรู้สึกเย็นยะเยือกก่อนจะเปลี่ยนจากเย็นยะเยือกมาเป็นร้อนระอุ เมื่อพบว่าเลสลบคาท่อนแขนแกร่ง

นัยน์ตาคมตวัดมองพวกพี่ว้ากที่เริ่มพากันรู้สึกตัวว่าทำอะไรผิดลงไป ในขณะที่เขาได้แต่กลืนน้ำลายอึก ความรู้สึกผิดเข้าท่วมท้นทั้ง ๆ ที่ไม่ได้เป็นคนทำรวมถึงมีหนึ่งคำที่อยากจะบอกพวกนั้นว่า


นั่น…








พ่อมันมาแล้วไง





(100%)

#วิศวะแดนแฟนมีเกียร์

[♥►MAGNOLIA◄♥]

เหมือนอ่านเท่าไรก็ไม่พอ อ่ะ 
เล มีกลุ่มเพื่อนแล้ว ตั้ง 4 คน
เกี๊ยก ไซยาไนซ์ เอ็กซ์ แว่น
กลุ่มนี้น่าจะช่วยเลได้นะ
พี่ตี๋ รู้ความน่ากลัวของพ่อเล สินะ
     
 

[pui_pui_puly]

  มาต่อเร็วๆๆนะ

[mypink801]

น้องเลมีองครักษ์พิทักษ์ตั้งสี่คนแหนะ อิอิ
รอพระเอกโผล่มา 

[::ppppop::]

 

[Fasai25448]

พระเอกเป็นเพื่อนพี่เสือหรอฮืออออยากให้เป็นเฮียฮิมจังเลยยยเค้าปลื้มเฮียเป็นการส่วนตัว55555แต่ใครเป็นพระเอกก็รอติดตามนะคะจู้ๆ
ปล.น้องเลกินได้ไหมน่าร๊ากกกเกินไปแล้วววว

[Kawin_KW]

มาต่อเร็วๆนะเค้ารออยู่   

[idoloveyou555]

รอน้องเลอยู่จ้า 

[0909985781]

รอ่านนะครับ

[Yysll]

รอพ่อของเลอยู่นะคะ

[netich]

 

[nsai.ss]

รอนะคะ

[:mdred]

/ แก้ไข 30 OCT 19

[Jthida]

รอ ใครกันพระเอก

[day9day]

เล คือนายเอกป่ะ
?   คือพระเอก

มาต่อเร็วๆนะ อย่าหายไปนาน จะลืมตอนเดิม

[benzdekba]

งง ค่ะ  หายไปนายมาๆๆๆๆๆๆ

[ketekitty]

งงค่ะ 555

มีลิงค์เรื่องก่อนหน้านี้ไหมอะค่ะ?

[GGamy]

พ่อนี่ยังไงอ่ะ พ่อทูลหัว?
โอ้ยยย มาต่อเถอะค่ะ ค้างใจจะขาดดดดดด 

[wikawee]

งองูล้านตัว มันไม่กระจ่างอ่ะ อ่านแล้วงง เหมือนจะเข้าใจแต่ไม่เข้าใจ 

[idoloveyou555]

ง่ะ สั้นอ่ะ รอนะคะ ค้างคา 

[Mura_saki]

ใครกันพ่อน้องเล แล้วคนที่เรียกว่าพ่อนี่ใช่พระเอกรึป่าวหรือใครกัน

ปล.เราชอบเพื่อนๆของเลจัง

[That XN]

พ่อเลคือใคร???  พี่ชายหรือ คนรัก หรือะไร??

[♥►MAGNOLIA◄♥]

ค้างงงงงงง อย่างมากกกกกกก โมโหแทนเล
พี่ว้าก ไม่ฟังความเลย จะเอาแต่หลักฐาน
ทำโทษน้องเกินเหตุไปไหม
เจอเข้าอย่างนี้ น่าอยู่รับน้องตายละ
รับน้องหรือ เรียกใหม่ได้แล้ว
รับพี่ รับการลงทัณฑ์จากรุ่นพี่
คนอยากเรียน เสียกำลังใจหมด
อุตส่าห์สอบเข้าได้ แต่เจอรุ่นพี่ไม่มีสมอง หูเบา
ฟังแต่ชะนีเหมียว ที่อิจฉา กัดแต่รุ่นน้องที่น่ารัก
หน้าตาสะสวยกว่าตัวเองมั้ง
อยากให้พ่อเล เอาเรื่องพี่ว้าก เอาให้เต็มที่
ชะนีเหมียว ก็อย่าให้รอด ที่ตบ ทำร้ายเล
     
 

[puiiz]