หลังจากที่พี่ป่านและป่ากลับไป ไม่รู้ทำไมผมรู้สึกแปลกๆเหมือนอะไรมันหายไป เราอยู่เที่ยวกันตามกำหนดวันสุดท้ายผมเก็บเสื้อผ้าเรียบร้อยแล้วเลยมานั่งเล่นที่ชายหาด ซักพักเต้ก็มานั่งด้วย
“มึงนี่น่าอิจฉาวะ” จู่ๆมันก็พูดไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย อะไรของมันวะ
“หืม”
“เปล่ากูแค่บ่นเฉยๆ แม็คมึงว่าป่าเป็นไงวะ” แล้วทำไมมันต้องถามอะไรของมันวะผมทำหน้างง
“กูถามก็ตอบเอาความรู้สึกจริงๆนะมึง”
“ก็นิสัยดี น่ารักดีนะ” ผมยิ้มพอนึกถึงตอนที่ป่าเขินอาย ไอ้เต้ยิ้มแปลกๆ
“มึงนี่ไม่น่าอิจฉาแล้ววะ กูโคตรสงสาร โคตรโง่เลยมึง” อ่าวไอ้นี่มึงจะด่ากูทำไมวะ มันด่าผมเสร็จมันก็เดินหนี ว๊อทททท ผมนั่งเล่นอยู่ซักพักก็กลับขึ้นบ้านไปขนของใส่รถแล้วเดินทางกลับ
ช่วงเวลาปิดเทอมเหลือผมได้แต่นอนเล่นอยู่บ้าน น้อยหน่าชวนผมไปเดินห้างดูหนังแต่ผมไม่อยากออกไปไหนเลยสิงอยู่ที่บ้าน
“คุณหนูคะสมุดนี่ใช่ของคุณหนูรึเปล่าคะ” ป้าจ๋าถือสมุดมาหาผมที่นอนเล่นอยู่ สมุดอะไร ผมรับมาพลิกดู อืมน่าจะเป็นของป่า ทำไมถึงมาอยู่ในกระเป๋าผมได้
“ของเพื่อนผมเองครับป้าจ๋าเดี๋ยวเปิดเทอมผมจะเอาไปคืน”
“เดี๋ยวป้าเอาไปไว้บนห้องให้นะคะ” ป้าจ๋าเดินกลับไปอีกสองวันก็เปิดเทอมแล้วสินะ
วันเปิดเทอม
ตอนนี้อยู่ปีสุดท้ายของนักเรียนม.ปลายแล้วสินะ ผมนั่งรอป่าซึ่งปกติแล้วป่าจะมาโรงเรียนแต่เช้า ผมรอจนเข้าคาบเรียน ไม่มีชื่อป่าในตอนเช็ครายชื่อหมายความว่าไง พอหมดคาบผมเดินไปถามอาจารย์
“อาจารย์ครับแล้วธนาละครับ ทำไมผมไม่ได้ยินอาจารย์เช็คชื่อ” ผมเข้าไปถามอาจารย์
“อ่าวนี่เธอไม่รู้เหรอว่าป่าลาออกแล้วตั้งแต่ก่อนปิดเทอมแล้วละจ๊ะ” ลาออกหมายความว่าไง ทำไมป่าไม่บอกผม ลาออกตั้งแต่ปิดเทอมทำไมไม่บอกผมละ
“ขอบคุณครับอาจารย์” ผมยกมือไหว้ก่อนที่จะวิ่งลงไปห้องพยาบาล ผมยืนนิ่งก่อนจะเปิดประตูเข้าไป คนที่อยู่ในห้องกลับไม่ใช่พี่ป่าน พี่ป่านหายไปไหน
“อ่าวเป็นอะไรมาจ๊ะ” อาจารย์คนใหม่ถามผม
“เปล่าครับผมมาหาอาจารย์ป่าน”
“อ้อพี่ป่านนะเค้าออกแล้วละจ๊ะ เห็นว่าไปช่วยงานคุณพ่อนะ” ผมได้แต่ยืนตัวชา ทำไมทั้งสองคนไม่บอกอะไรผม ผมกลับขึ้นไปเรียนเนื้อหาที่อาจารย์สอนไม่เข้าหัวผมเลย พักเที่ยง
“แม็คไปทานข้าวกัน” น้อยหน่ามาชวนผม ผมพยักหน้า ไอเต้กับไอ้กล้าตามมา ทำไมผมถึงรู้สึกเหมือนมีอะไรบางอย่างหายไป
“แม็คมึงเป็นไรวะ ทำไมมึงเหม่อจัง” ไอ้กล้าถามผม
“ป่าลาออกจากโรงเรียนแล้ว”
“เฮ้ยลาออกตอนไหนวะ กูนึกว่าวันนี้ป่าลาซะอีก” ผมมองไอ้เต้ที่ทำหน้านิ่งๆกินข้าวเงียบๆไม่โวยวายอะไร
“เต้มึงรู้อยู่แล้วใช่ไหม” ไอ้เต้ยกคิ้วที่ผมมองแล้วเห็นว่ามันกวนตีน เต้วางช้อน
“อืมกูรู้อยู่แล้วทำไม”
“ทำไมมึงไม่บอกกูวะ” ผมลุกกระชากคอเสื้อไอ้เต้
“แล้วมึงจะโวยวายทำไม แค่เพื่อนลาออก คิดมากไมวะ” มันบอกเรียบๆ
“ก็......ก็” ผมพูดอะไรไม่ออก
“จริงๆมึงปล่อยกูได้แล้ว ที่กูไม่บอกก็กูเห็นมึงสวีทกับน้อยหน่าเลยไม่ได้บอก” ผมปล่อยมือจากคอเสื้อที่ตอนนี้ทุกสายตาจ้องมาที่โต๊ะผม ไอ้เต้มันนั่งกินข้าวเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ทำไมผมถึงได้หงุดหงิดอย่างนี้
“แม็คจะกินน้ำอะไรเดี๋ยวเค้าไปซื้อให้”
“หน่าจะกินไรก็กินไปเถอะ เราขึ้นห้องก่อน” ผมลุกหนีจากโต๊ะไม่สนเสียงโวยวายของน้อยหน่า ทำไมผมรู้สึกหงุดหงิดอย่างนี้นะ ความรู้สึกที่มันกัดกินใจผมนี่คืออะไร
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
เอาแม็คมาส่งสั้นๆ
นายยังเป็นพระเอกอยู่ใช่ไหม
หลังจากนี้จะเป็นการเดินเรื่องโดยแม็คประมาณ
4-5 ตอน ต้องขอไปทำอารมณ์ใหม่แปปไม่ค่อยเขียน
ในมุมมองของแม็คเลย
รักคนอ่านนะจุ๊ฟๆ
อ่านแล้วเป็นไงบอกเราด้วยน้า
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
