NOTE : ขออภัยสำหรับคำผิด
Chapter
[/color]
29
[/color]
“ได้รับโทษ...จำคุก...ปรับ…”
สิ่งที่ผมได้ยินทำให้ผมต้องเงยหน้ามองแผ่นหลังอันบอบบางและดูโดดเดี่ยวที่อยู่เบื้องหน้า...ไม่รู้สิ ผมรู้ว่ามันสมควรจะเป็น แต่ก็อดสงสารไม่ได้ ในเมื่อนี่คดีการพยายามฆ่าเป็นคดีแรกที่เธอจะได้รับ แต่ยังมีอีกสองคดีที่เธอจะต้องมาฟังคำตัดสิน คือปลอมแปลงเอกสาร คดีที่สองคือ การตัดต่อภาพของผม อันหลังนี้สุดท้ายพี่ก็ตัดสินใจฟ้องหมิ่นประมาทเธอ หลังจากเข้าไปคุยกับพ่อได้แค่สิบห้านาที
แน่นอนว่าคนเอาจริงไม่ใช่ผม แต่เป็นพี่ต่างหาก ข้อหาทำร้ายร่างกายที่เธอทำน้ำร้อนราดใส่แขนผม พี่ก็ทำให้เป็นเรื่องเป็นราวเหมือนกันจนทางฝั่งนู้นมาเจรจากับพ่อจนยอมไม่เอาเรื่องอีกคดี ดูเหมือนพี่จะเล่นใหญ่ แต่ทุกคนก็บอกว่าสมควรที่จะทำอยู่แล้ว
ผมมองผู้หญิงหน้าตาซีดเซียวตรงหน้าก่อนจะระบายลมหายใจเบาๆอย่างอดไม่ได้ วินาทีสุดท้ายที่เราได้สบตากันพอดี เธอหันมามองผมเล็กน้อย มันไม่ใช่แววตาโกรธแค้นอะไร ซึ่งแค่นั้นผก็พอใจแล้ว เธออาจจะสำนึกอยู่เหมือนกันก็ได้
แน่นอนว่าฝ่ายจำเลยนั้นขอยื่นอุทธรณ์ลดโทษ...หลังรอลงอาญา เป็นไปตามบทกฏหมาน เธอได้รับโทษสูงจากหลักฐานและการหนีหมายเรียกหลายครั้ง ถึงแม้ว่าฝั่งนู้นจะเป็นนักธุรกิจกับนักการเมืองก็ตาม บางที...อาจจะเป็นพ่อของผมกับพี่ที่นั่งอยู่ด้านหลัง ผมพึ่งรู้ก่อนที่จะเข้าห้องตัดสินว่าพ่อกับศาลที่ตัดสินนั้นเป็นเพื่อนกัน ผมถึงกับส่ายหัวว่าอย่าใช้พรรคพวก แต่พ่อก็ตอบกลับมาว่าไม่ต้องเป็นห่วง ยังไงหลักฐานที่มีก็ดิ้นไม่หลุด...แต่นะ การรอลงอาญาถือว่าฝ่ายจำเลยก็คงมีอำนาจพอที่จะทำให้รอลงอาญาได้...ผมต้องทำใจสินะ ยังไงมันก็เป็นวังวนสีดำที่อยู่ในสังคม
“เป็นไงบ้างล่ะ…ทำไมทำหน้าหงอยอย่างนั้น” เสียงทุ้มของพี่จอมทัพทำให้ผมต้องหันไปมองเล็กน้อย ผมได้แต่เม้มปากใส่พี่ “สงสารเหรอ?...” ผมพยักหน้า
“มันเป็นเรื่องที่สมควรได้รับอยู่แล้ว ดีแค่ไหนที่ยังยื่นลดโทษรอลงอาญาได้” จอมทัพลูกหัวกลมเล็กน้อยก่อนจะพูดต่อ "พี่บอกแล้ว ถ้ามายุ่งกับเราอีกพี่จะเอาเรื่องถึงที่สุด ยังไงหลักฐานก็ดิ้นไม่หลุดหรอก อนาคตคงประกันตัวไม่ได้เพราะธุรกิจครอบครัวล่ม" ผมพยักหน้าให้ ตามที่เอมบอก ครอบครัวเธอโดนทางรัฐฟ้องเรื่องบุกรุกป่าสงวนกับคอร์รัปชั่น
“ก็...นิดนึงน่า พี่บังคับใจผมไม่ได้หรอก”
“บังคับไม่ได้แต่ทำให้สมยอมได้ใช่ไหม?” เสียงเจ้าเล่ห์ที่มาพร้อมกับเสียงหัวเราะแผ่วๆทำให้ใบไม้ต้องค้อนขวับใส่จอมทัพทันทีที่ได้ยิน
พี่น่ะ...หื่นขึ้นทุกวัน ผมไม่เข้าใจจริงๆ ว่าทำไมจากคนขรึมกลายเป็นหื่นได้มากขนาดนี้ แล้วพอผมถามก็ทำหน้ากรุ้มกริ่มใส่ แล้วบอกว่า.. “เขาเรียกว่าเสพติดรัก”
บ้าจริง ตอบมาได้ไง!!!
“ใบไม้...โอเคนะลูก” เสียงคุณแม่ของพี่ที่เดินมากับแม่ผม ถามขึ้นมา ผมส่ายหัวพร้อมส่งยิ้มไปให้เพื่อให้พวกท่านสบายใจ
“วันนี้ไปนอนที่บ้านไหมลูก” แม่เป็นคนถามขึ้นมา ผมเบะปากแล้วส่ายหัวหงอยๆ
“นอนไม่ได้หรอกครับ...พรุ่งนี้มีเรียนต่อ”
“ไม่เป็นไรลูก...วันหยุดนี้ก็ได้นะ ชวนพี่เขาด้วย...เชิญคุณพี่ไปทานข้าวที่บ้านวันหยุดนี้ด้วยนะคะ” แม่หันไปชวน หลังจากที่นัดแนะกันเสร็จแล้ว ก็แยกย้ายกันกลับบ้านกัน
“ใกล้จะสอบแล้ว สอบเสร็จเราไปเที่ยวกันมั้ย” พี่พูดขึ้นมาระหว่างอยู่บนรถ ผมเสตาออกจาถนนริมถนนแล้วหันมามองพี่ ขมวดคิ้วมองเล็กน้อย
“ที่ไหนครับ..ช่วงนี้ไปภูเขา...บรรยากาศดีๆเย็นๆก็ดีนะครับ”
“ก็ดีนะ แม่มีบ้านอยู่กาญจนบุรี ไม่ไกลมากหรอก ขับรถสักสามชั่วโมงคงจะถึง” ใบไม้เบ้ปากเล็กน้อย พี่ขับคนเดียวก็เหนื่อยแย่
“พี่ขับรถเหนื่อยตายเลย ใกล้ๆก็ได้ครับ...”
“ใกล้สุดแล้ว...สามชั่วโมงเอง พอๆกับที่ขับในเมืองเลย” ก็จริงแฮะ ในเมืองนี่ขับแล้วคงหงุดหงิดกว่าอีก เย็นๆนี่ก็รถติดกันเป็นชั่วโมง เหนื่อยใจมากกว่าเหนื่อยกายอีก
“ก็ได้นะครับ ชวนเพื่อนไปเยอะๆคงจะสนุกดี” ใบไม้ยิ้มกว้าง ชวนเอมชวนแม๊กซ์ พี่เตวิน เดอะแก๊งค์เสื้อช็อปไปให้เยอะๆเลย ต้องสนุกๆแน่ กลางคืนก็ตั้งแคมป์ก่อกองไฟร้องเพลงกัน รับอากาศเย็น ๆโอ๊ยคิดแค่นี้ก็สนุกแล้ว จอมทัพหันมาเห็นคนข้างๆที่กำลังนั่งวาดแผนการก็หัวเราะเบาๆ ก่อนจะเอ่ยขัดให้แผนการนั้นแตกสลายทันที
“ใครว่าเราจะไปกันสองคนต่างหาก” ใบไม้ได้ยินก็เบะปากใส่เล็กน้อย อุตส่าห์คิดว่าจะชวนเพื่อนๆแล้วแท้ๆ “สองคนน่ะดีแล้ว ปวดหัวไอ้เตวินมัน เดี๋ยวมันก็แบกเหล้าไปเมาอีก” คนตัวเล็กหัวเราะออกมาอย่างอดไม่ได้ ก็จริงนะ คิดถึงตอนพี่เตวินเมาตอนนั้นก็ปวดหัวแทนพี่จอมทัพเหมือนกัน
ตอนนี้ก็มีแต่แม๊กซ์ที่ปราบได้...พี่ยังบอกเลยว่าเดี๋ยวนี้พูดไม่ฟังกันแล้ว แอบขำเหมือนกัน แต่พี่ขี้บ่นจริงๆ พี่เตวินก็บอกว่าให้ทำเป็นหูทวนลมไป เดี๋ยวก็หยุดบ่นเอง หยุดบ่นแต่มาแกล้งผมอย่างอื่นน่ะสิ!
“เย็นนี้กินอะไรดี หิวแล้วใช่ไหม” จอมทัพถาม ตากลมกรอกตาไปมา แน่นอนว่าจอมทัพก็ลุ้นอีกว่ามื้อนี้จะเป็นอาหารหลักหรือว่าชวนไปกินขนมอีก
“สเต็กดีไหมครับ วันก่อนเห็นเอมถ่ายรูปลงโซเชี่ยล ผมอยากกินขึ้นมาเลย” จอมทัพยิ้มกว้างทันทีที่ได้ยินคำตอบ ก่อนจะยกมือขึ้นยีกลุ่มผมนิ่มให้เจ้าตัวได้ขัดใจ
“ดีแล้ว กินเยอะๆจะได้โตๆ”
“ผมโตแล้วนะ!!”
“ไม่เห็นจะโตเลย”
“พี่อะ!!” ผมโตจนเป็นแฟนพี่ได้แล้วเนี่ย เขาเรียกยังไม่โตอีกหรือไงพี่บ้า!!
__________________________________________
“ทำไมชอบมากินข้าวต้มตอนกลางคืนอะ” เตวินถามเด็กตากวางตรงข้าม แม๊กซ์เหลือบตามองเล็กน้อยก่อนจะก้มลงไปจัดการของในถ้วยต่อ “เอ้า...ไม่ตอบอีก”
ร่างโปร่งเงยหน้าขึ้นมามองพลางถอนหายใจใส่แรงๆ “ผมชอบหิวตอนกลางคืน”
เตวินได้ยินก็พยักหน้า เหลือบตามองถามใบเล็กๆที่วางไว้ข้างๆเด็กตากวาง แล้วกวาดตามองกับข้าวบนโต๊ะที่พอประนึงชวนเพื่อนมากินสี่คน สงสัยจะหิวจริงๆแฮะ ตั้งแต่มาถึงก็เอาแต่ตักข้าวเข้าปาก อย่างกับไปโกรธใครมาอย่างนั้นแหละ
“ดูหงุดหงิดนะ…” เตวินถาม “ทำไมเวลาหงุดหงิดต้องมาระบายกับการกินด้วยอะ” แล้วก็ต้องสะดุ้งเบาๆเมื่อคนตรงหน้าทิ้งช้อนลง พร้อมถอนหายใจออกมาแรงๆ แล้วตวัดตากวางนั่นใส่อย่างหัวเสีย
“อยากรู้จริงๆใช่มะ…” นั่นนน...กูว่าแล้ว เตวินพยักหน้าขึ้นมาเร็วๆพอกับเสียงหัวใจที่เต้นตึกตักๆอย่างตื่นเต้นว่าตัวเองจะโดนหางเลขไปกับเรื่องที่คนรักหงุดหงิดอยู่รึเปล่า แล้วยิ่งเหงื่อตกเมื่อเห็นคนตรงหน้าแสยะยิ้มออกมา
“เมื่อตอนบ่ายเด็กในสังกัดพี่มาหาผมน่ะ…” แค่พูดประโยคนึงเตวินก็ตาโต กระวีกระวาดโบกไม้โบกมือปฏิเสธยกใหญ่
“เด็กในสังกัดอะไร พี่ไม่มี!”
“เขาบอกว่าพี่จะไปเจอเขาแต่พี่ก็ไม่ไป...ไปนัดอะไรกันไว้!!” คำถามต่อมาเตวินยิ่งต้องกุมหัวอย่างไม่เข้าใจ กลัวโดนเขกหัวด้วยไม่ใช่อะไร ต้องกุมกันไว้ก่อน
“พี่ไม่ได้ไปนัดไปทำอะไรทั้งสิ้นนะ...มากสุดแค่โบกมือแล้วยิ้มให้แล้วก็เดินจากไปตามสเต็ปเซเลปเท่านั้นเองง” ได้ยินเท่านั้นแหละแม๊กซ์ก็อยากจะยกมือขึ้นไปคลึงขมับเบาๆ...นี่กูไปตกลงปลงใจเสียตัวให้กับไอ้ผู้ชายที่สติไม่สมประกอบแบบนี้เนี่ยนะ หลงตัวเองได้โล่
“พี่ทิ้งเตวิน สไตล์แบบออริจินอลไปแล้ว...ตอนนี้เป็นแบบอัพเกรดเวอร์ชั่นถาวรเพื่อยาหยีโดยเฉพาะ ฉะนั้นพฤติกรรมแบบนั้นไม่มีแน่นอน แต่แบบเก่าพี่ก็ไม่ได้ยนอกใจยาหยีนะ...เพราะพี่รักยาหยีไง” เตวินพูดพร้อมกระซิบตาปริบๆใส่เด็กตากวางที่กำลังมองมาอย่างปลงๆ บอกเลยว่าเวอร์ชั่นนี้ดูดีมีสกุลมาก เซเลปสไตล์สุดๆ!
“เออ...เข้าใจละ” แม๊กซืพยักหน้าเขาใจ ก่อนจะก้มลงกินข้าวต่ออย่างสบายๆ เหมือนไม่มีเรื่องอะไรเกิดขึ้นทั้งนั้น เตวินก็มองอย่างไม่เข้าใจ อดจะเกาหัวตัวเองไม่ได้
“แค่นี้เหรอ...เข้าใจง่ายๆจัง” ง่ายจริงงงงง ทั้งที่ตะกี้ทำท่าเหมือนจะกินหัวเขาให้ได้อยู่เลย แม๊กซ์ทิ้ช้อนลงแล้วเท้าสะเอวมอง เตวินได้แต่ยกมือปรามๆ “ใจเย็นจ่ะ...ใจเย็นๆน้า”
“ไม่ชอบหรือไง..เข้าใจอะไรง่ายๆอะ” ว่าแล้วก็ก้มลงจับช้อนกินต่อ ก่อนจะพูดมุบมิบออกาเบาๆ “เมื่อกี้ลองใจเฉยๆ...ไม่มีอะไรหรอก กินต่อเถอะ”
ได้ยินอย่างนั้นเตวินก็อ้าปากมองงงๆ อะไรวะ...นี่ทำเขาหัวใจเต้นตึกตักๆแทบจะตายเพราะความหวาดกลัวเมียอันแสนที่รักว่าจะพิโรธกลางร้านข้าวต้มโต้รุ่งรึเปล่า แต่สุดท้ายก็เป็นการลองใจอะนะ เตวินอ้าปากทำท่าจะถามขึ้นมาอีก ก่อนจะหุบปากฉับเมื่อได้รับสายตาพิฆาตมาจากฝั่งตรงข้าม
“ไม่ต้องถามมาก กินได้แล้ว...นี่จะหงุดหงิดจริงๆแล้วนะ” เท่านั้นแหละ เตวินก็กลับมานั่งตัวตรง กินข้าวต่อตามคำสั่ง “ล..แล้วก็… คืนนี้บอกพี่เต็งหนึ่งมานอนกับไอ้ธันวาด้วยนะ...ผมจะไปนอนด้วย”
คำพูดที่เบาแสนเบา ท่ามกลางคนที่เจื้อยแจ้วมากมายแต่เตวินกลับได้ยินมันอย่างชัดเจน แจ่มแจ้ง ดังไปถึงส่วนประสาทในสมองอันลึกที่สุด ดวงตาเป็นประกายวาววับกับร้อยยิ้มกว้างที่แม๊กซ์ลงความเห็นว่าจะฉีกขึ้นไปถึงหูอยู่แล้ว เตวินกำมือขึ้นแล้วร้อง “เยส!!” ออกมาเสียงดังราวกับทั้งร้านเป็นของตัวเอง
“บ้า..เกรงใจคนอื่นบ้างเหอะ”
“ก็พี่ดีใจ!...คืนนี้จะได้กอดยาหยีแล้วว” รอยยิ้มกว้างๆนั่นทำให้แม๊กซ์ต้องยิ้มตามอย่างอดไม่ได้ แล้วก็ต้องเม้มปาก เก็กหน้านิ่งๆทั้งที่แก้มตัวเองแดงระเรื่อออกมาอย่างเห็นได้ชัด
“ทำเป็นเวอร์เหอะ...ได้ข่าวว่าอยู่กับพี่เต็มหนึ่ง เล่นเกมกันโต้รุ่งกัน ดูแฮปปี้ดีออก” แม๊กซ์พูด เตวินยิ้มบางๆ พร้อมยกนิ้วชี้ขึ้นส่ายไปมา
“โนวๆ..ยาหยี พี่อยู่กับยาหยีพี่แฮปปี้สุดๆ...แฮปปี้ที่สุด แบบไม่มีใครแทนได้” แม๊กซ์ได้ยินก็หัวเราะออกมาเบาๆ ตากวางนั่นหยีลงอย่างเห็นได้ชัด ทำให้เตวินต้องยิ้มออกมา แฮปปี้จริงๆเห็นไหม ได้เห็นตากวางที่แสนสวยนั่นหยีลงเพราะหัวเราะหรือยิ้มมันมีความสุขจะตาย ถึงเราะจะไม่ได้หวานเจี๊ยบ น้ำตาลหกเหมือนคู่ใครบางคน (ภรรยา)ออกจะป่าเถื่อน(กับสามี)ด้วยซ้ำ
“ให้จริงอย่างที่พูดเถอะ”
“จริงอยู่แล้ว...มาๆ อยากกินอะไรอีกไหม จากนี้ไปกินโรตีอาบังซอยข้างหอดีปะ” เตวินว่าพลางตบกระเป๋าปุบๆ พร้อมเปย์มากครับ เห็นเด็กมันยัดเอาๆเต็มปากก็มีความสุขแทน
“อื้ม!...กินสิ” แม๊กซ์เงยหน้าขึ้นมาพยักหน้าแรงๆหนึ่งทีก่อนจะเผยยิ้มกว้างออกมา ดูสิดู ของเต็มโต๊ะยังจะกินต่อได้
_________________________________
แสงแดดที่สาดส่องรอดเข้ามาตามรอยแยกของม่าน ทำให้จอมทัพต้องปรือตาขึ้นมาเล็กน้อยก่อนจะวาดแขนเข้ากับคนข้างตัว แต่แล้วต้องผงกหัวแล้วลืมตาขึ้นมามองรอบๆเมื่อพื้นที่ด้านข้างพบแต่ความว่างเปล่า ชายหนุ่มลุกขึ้นมานั่งพลางอ้าปากหาว สายตากวาดไปรอบๆมองหาคนรัก แต่ก็ไม่พบ
หายไปไหนแต่เช้า...วันนี้มีเรียนบ่ายนี่
นึกได้อย่างนั้นจอมทัพก็ลุกขึ้นยืนทันที เปิดประตูก้าวออกไปนอกห้องนอนแล้วก็ต้องชะงักลงเมื่อเห็นเงาตะคุ่มๆอยู่ได้โต๊ะ ก่อนจะเดินเข้าไปดู ชายหนุ่มก็ต้องขมวดคิ้วมองก้อนกลมๆที่ขดอยู่ใต้โต๊ะอย่างสงสัย ก่อนจะต้องเท้าเอวมองของบนโต๊ะแล้วของในมือคนที่กำลัง(แอบ)กินอย่างเอร็ดอร่อยอยู่ใต้โต๊ะ
“ใบไม้…”
เสียงเย็นๆที่ลอยมาตามลมทำใบไม้ขนลุกซู่ ก่อนจะค่อยๆเหลือบตามองที่มาของเสียงอย่างหวาดๆ แล้วต้องย่นคอลงเมื่อได้รับแววตาดุๆกลับมา
“แหะๆ...พี่...กินไหมครับ” ใบไม้ยิ้มกว้าง ทำใจดีสู้เสือ ยื่นห่อขนมออกไปตรงหน้า แล้วก็ต้องถอยร่นไปติดกับฝาผนังเมื่อจอมทัพก้าวเข้ามาใกล้
“ออกมา…” ร่างสูงเอ่ยเสียงเย็นอีกครั้ง ก้าวเดินเข้ามาใกล้คนที่นั่งเหงื่อตกอยู่ใต้โต๊ะ นั่งยองๆลงตรงหน้าใบไม้ที่ได้แต่เบะปากแล้วช้อนตามองคนที่กำลังส่งสายตาดุๆมาให้
“อย่าดุซี~~...”
“ขนมนั่น...ไปแอบซื้อมาใช่มั้ย ของเก่ายังไม่หมดเลย...กินแต่เช้าแบบนี้จะกินข้าวได้ไหม” จอมทัพบ่นอุบ คนตัวเล็กที่นั่งติดผนังก็ได้แต่ย่นคอลง เถียงจอมทัพกลับเบาๆ
“ก็…ก..ก็ใกล้จะสอบแล้ว ผมก็ต้องกินขนมสิ ตุนเยอะๆน่ะดีแล้ว” จอมทัพได้ยินก็ระบายลมหายใจออกมาเบาๆ ของเก่ายังไม่หมด ไปซื้อของใหม่มาอีก เดี๋ยวก็ได้ซื้ออีกแน่ๆ ที่เห็นอยู่นี่กินแทนข้าวได้สามวันเลยสำหรับคนไม่ชอบกินขนมอย่างเขา
“เอมกับแม๊กซ์บอกว่าเราไม่ค่อยได้ไปกินข้าวด้วย ถามจริงๆ..ระหว่างที่พี่งานเยอะๆเนี่ย กินแต่ขนมใช่ไหม??”
งานเยอะแต่ไม่ใช่ว่าไม่สนใจหรอกนะ บางทีก็ถามน้องเองบ้างถามเพื่อนน้องบ้าง ถ้าถามน้องเองก็จะบอก กินข้าวแล้วครับ… กินข้าวของน้องครอบคลุมไปหมดทุกอย่างนั่นแหละ ไม่ว่าจะขนมนมเนย ผลไม้ บางทีเช้าๆก็ลงไปซื้อข้าวมา ไม่ก็ตอนกลับห้องก็แวะซื้อข้าวมาเก็บให้น้องไว้ที่ห้องบ้าง มีเรียนบ่ายๆก็ชวนกันออกไปกินข้างนอก ถ้าให้ซื้อเองคงไม่พ้น ขนมปัง เค้ก ของกินเล่นจำพวกลูกชิ้นทอด ไก่ทอด ผมนั่งมองคนที่กำลังทำหน้าคิดหนัก พลางเลิกคิ้วใส่อย่างรอคำตอบ
ใบไม้ทำตาลุกลิก ก่อนจะยิ้มแหยๆออกมา “แหะๆ…”
“ใบไม้….” จอมทัพระบายลมหายใจ พูดเสียงเหนื่อย
“ไม่อะ ผมไม่ผิดอะ พี่ครับบ~~” ใบไม้ช้อนตามอง พูดเสียงอ้อนใส่จอมทัพ พลางยื่นมือไปดึงมือใหญ่เบาๆอย่างอ้อนๆ แต่แล้วก็ต้องสะดุ้งร้องเสียงดังเมื่อจอมทัพกระตุกแขนให้คนตัวเล็กออกมา
“ไม่เอา อย่าเข้ามานะ!! อ๊ะ ฮ่าๆๆๆ” ใบไม้ตะเกียกตะกายพลางดันอกกว้างอย่างสุดแรง ก่อนจะต้องหัวเราะเสียงดังเมื่อมีมือจิ้มเข้ามาที่เอว จอมทัพรวบคนที่กำลังหัวเราะดิ้นพล่าน เข้ามาในอ้อมกอดจับให้นั่งตัก ก่อนจะฟัดลงแก้มที่ขึ้นสีระเรื่ออย่างหมั่นเขี้ยว “ พี่...ฮะ ผม ผม จั๊กจี้น้า”
“เจ้าเด็กดื้อต้องโดนทำโทษรู้ไหม”
“คิก พี่ไม่กล้าตีผมหรอก” ใบไม้ยิ้มกว้าง ยักคิ้วหลิ่วตา พูดออกมาอย่างรู้ทัน
“พี่ไม่กล้าตี...แต่แม่เราตีแน่ๆ” ก็จริงนั่นแหละเขาทำเป็นดุไปงั้น พอบทสุดท้ายก็ต้องยอมน้องทุกที ได้แต่บ่น แล้วจับร่างบางๆนั่นเข้ามาฟัดเพราะความหมั่นเขี้ยว หน้าหงอยๆ ท่าทางหางลู่หูตกน่าเอ็นดูจะตาย
“ฮือออ อย่าฟ้องนะ พี่คนดี...คนดี๊คนดีของเค้า”
ทีงี้ละทำเป็นง้อ เจ้าเด็กดื้อทำอ้อน..กระพริบตาริบๆใส่ แขนเล็กวาดเข้าเอวสอบแล้วฝังหน้าลงกับอกกว้าง ถูไปถูมาอย่างออดอ้อน จอมทัพยิ้มแล้วส่ายหัวไปมาอย่างเหนื่อยใจตัวเอง เป็นไงล่ะ เห็นไหม...เจอดอกนี้เข้าไปต้องยอมให้เขาเลย ไม่ยอมก็บ่นหาว่าใจร้าย หน้าเศร้าๆตอนโดนแม่ดุก็ดูตลกดีหรอก แต่ก็แอบปวดใจอยู่ลึกๆล่ะนะ
“จะทำยังไงกับเราดี หื้มม???”
“รักใบไม้มากๆไง”
“หึ เจ้าเด็กเจ้าเล่ห์” ไม่ให้เจ้าเล่ห์ได้ไง...ดูคำตอบเด็กคนนี้สิ ลูกล่อลูชนเยอะจะตาย ไม่เตรียมพร้อมก็ต้องแพ้อยู่อย่างนี้แหละ จอมทัพพูดเสร็จก็ทำท่าจะเข้าไปฟัดคนตัวเล็กบนตักอีกครั้ง ใบไม้หลับตาปี๋ย่นคอหลบแล้วหัวเราะคิกคักกับไรหนวดบางๆของจอมทัพ พร้อมดันใบหน้าคมกับอกกว้างอย่างพัลวัน
“อย่าาา อย่าน้าา ใบไม้ตัวเล็กๆสู้แรงพี่ไม่ได้หรอกน้าา~~” พูดจบก็ส่งยิ้มให้คนที่เลิกคิ้วมองอยู่ จอมทัพหรี่ตามองคนบนตักเล็กน้อย ก่อนจะส่ายหัวไปมา
“เราก็ไหวอยู่นา เล่นกี่ท่าก็ไหว”
“พี่บ้า!!!” ใบไม้ค้อนขวับ แก้มใสขึ้นสีระเรื่อจนแดงก่ำ ทุบบนอกกว้างแรงๆเมื่อได้ยินเสียงหัวเราะทุ้มต่ำดังแผ่วออกมาอย่างเจ้าเล่ห์
“หึหึ…” ได้ยินอย่างนั้นปากอิ่มก็ยิ่งเม้มแน่น ก่อนจะสะบัดตัวหนีผลักไหล่อีกคนแรงๆ ลุกขึ้นเดินย้ำเท้าไปนั่งกอดอกหน้าบึ้งอยู่ที่โซฟา จอมทัพได้แต่หัวเราะเบาๆเมื่อเห็นท่าทางปึงปังนั่น แล้วยิ่งหัวเราะดังขึ้นไปอีกเมื่อได้ยินเสียงงอนๆตอบกลับมา
“งอนพี่แล้ว!!! มาง้อด้วย...ถ้าไม่ง้อจะงอนๆๆๆ” เอ้อ! มีงี้ด้วยแฮะ ผมส่ายหัวเบาๆกับอาการเหวี่ยงไปเหวี่ยงมาเป็นโยโย่ของไปไม้ แล้วลุกขึ้นไปนั่งกระแซะๆคนที่ทำหน้าบึ้งและคงกำลังบ่นเขาอยู่ในใจแน่ๆ ใบไม้ปรายตามามองเล็กน้อยก่อนจะสะบัดหน้าหนีจนเขากลัวว่าคอเล็กๆนั่นจะเคล็ดเอา
“งอนอะไร…” ใบไม้ปรายตามามองอีกครั้ง ขมวดคิ้วแล้วทำปากเบะใส่
“พี่ชอบทำตัวหื่นกามเป็นตาแก่ตันหากลับ” โคตรตรง...จอมทัพหัวเราะเสียงดังทันทีที่ได้ยิน ก็น้า...ชอบทำตัวให้น่าแกล้งเอง ช่วยไม่ได้หรอก
“ก็เราน่าแกล้ง”
“ทุกทีอะ...ผมก็เขินนะครับ” คำหลังนี่ใบไม้พูดเสียงเบาๆ ทำปากมุบมิบใส่ แล้วกอดอกหันหน้าหนี จอมทัพเห็นอย่างนั้นก็ยิ้มกว้าง คว้าไหล่บางเข้ามากอดไว้
“เขินเหรอ?” คนพี่ที่ก้มหน้าเข้าไปใกล้ๆน้อง จนเห็นสีแดงระเรื่อที่พาดบนแก้มใสก็ยิ้มได้ใจ แล้วถามออกมาอีกครั้ง “เขินแล้วชอบไหม???” พอจบคำถามใบไม้ก้หน้าแดงขึ้นไปอีก มือเล็กกำเสื้อยืดตัวเองไว้ เงยหน้ามองคนข้างๆก่อนจะพยักหน้าหงึกหงักใส่ นั่นทำให้จอมทัพยิ้มกว้างขึ้นไปอีก
“ชอบนั่นแหละดีแล้ว ดีกว่าอึดอัดใจที่โดนแกล้งนะ” มือใหญ่ยื่นไปยีหัวฟูเบาๆ นี่แสดงว่าตื่นมาก็แอบย่องลงไปข้างล่างเลย หัวยังชี้โด่ชี้เด่อยู่เลยเนี่ย “ทำไมต้องกินขนมใต้โต๊ะอะ”
“ก็แอบ..กลัวพี่เห็นแล้วจะโดนดุ” ใบไม้เหลือบตามองจอมทัพเล็กน้อย แล้วก้มลงมองมือตัวเองที่กุมไว้บนตัก โดนพี่ควบคุมการกิน จนกินขนมไม่ได้เท่าเดิมก็อยากกินตื่นเช้ามาก็รีบลงไปซื้อ จะนั่งกินแถวนั้นก็ไม่ได้ ถ้าพี่ตื่นมาไม่เห็นมีหวังโวยวายใหญ่แน่ ก็เลยทั้งเดินกินแล้วมาแอบกินใต้โต๊ะข้างบนนี่แหละ
“ทำไมอยากจะกินแต่ขนม… พี่จะไม่ว่าเลยถ้าเราไม่ผอมแบบนี้”
“ขนมมีแป้ง น้ำตาล น้ำมัน กินแล้วก็ต้องอ้วน ต้องกินเยอะๆ” ใบไม้พยายามเถียง ก่อนจะกลับไปก้มมองมือตัวเองดังเดิมเมื่อได้รับสายตาดุกลับมา
“แล้วได้สารอาหารไหม?
“ก็..ไม่…” ใบไม้พูดเสียงอ่อยพลางส่ายหัวเบาๆ
“เถียงคำไม่ตกฟาก”
“อย่าดุสิ..พี่อย่าดุ” มือเล็กเอื้อมไปกำขากางเกงจอมทัพไว้ แล้วเขย่าเบาๆ ดวงตากลมช้อนขึ้นมามอง ดูน่าสงสารจนจอมทัพต้องยอมให้อีกครั้ง ร่างสูงระบายลมหายใจออกมาเล็กน้อยก่อนจะไปคว้ามือเล็กมากุมไว้
“เราต้องดูแลตัวเองนะ ขอโทษที่ผ่านมาพี่อาจจะละเลยกับเราไปบ้าง พี่ไม่สามารถดูแลเราได้ตลอดเวลา...ก่อนอื่นก็ต้องดูแลตัวเองก่อน เพื่อตัวเองนะ” ใบไม้เงยหน้าขึ้นมาสบตาเข้ากับดวงตาคมที่ฉายแววเป็นห่วง ก็พยักหน้าตอบก่อนจะโถมตัวเข้าไปกอดร่างสูงเอาไว้
“ก็ได้ครับ...แต่..ผมอยากให้พี่ดูแลผมตลอดเลยนะครับบ~~” ใบไม้ว่าพร้อมกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้น
“จะทำยังไงกับเราดีหื้มม...เด็กดื้อ” ได้ยินน้ำเสียงออดอ้อนจอมทัพก็หัวเราะออกมาเบาๆพลางกดจมูกลงกลุ่มผมหอมนุ่ม แล้วคำตอบก็อยากจะเข้าไปฟัดแก้มแรงๆ กับกระบวนการอ้อนที่ทำให้คนอย่างเขาต้องยอมให้ตลอด
“บอกแล้วไงว่าให้รักใบไม้มากๆ”
“ร้ายกาจจริงๆ...แค่นี้ยังรักไม่พอหรือไง”
“รักอีก...รักอีกกก” คนตัวเล็กเงยหน้าขึ้นมายิ้มกว้างให้ จอมทัพเห็นอย่างนั้นก็กดจูบลงบนริมฝีปากอิ่มแรงๆหนึ่งที ก่อนจะโถมตัวซุกจมูกลงกับแก้มนิ่มกับคอมหอมๆอย่างหมั่นเขี้ยว
“รักก็รัก…มาไหนให้พี่ฟัดอีกสิ”
“คิก...อะ...ฮ่าาๆๆๆ..ปล่อยผมน้าา~”
___________________________________________________
Talk : มาแล้ววววววววว เราพึ่งสอบเสร็จแล้วมาปั่นต่อให้เลย
มีความหัวฟูแรงมาก 5555555 มอเราสอบช้าค่ะ สอบนาน
ก่อนสอบอาจารย์ทุกคนก็โถมงานมาใส่นักศึกษากันอย่างพร้อมเพรียง
ขอโทษด้วยนะคะ
ตอนนี้มีความแตกต่างกันทั้งสองคู่นะคะ คู่นึงมีปัญหากับการกิน
อีกคู่ดูเป็นคู่หูตะลุยแดกอะไรประมาณนั้น
แต่นั่นแหละ ข้อดีข้อเสียของแต่ละคน ไม่มีใครเพอร์เฟ็คหรอก
ตอนนี้อีกหนึ่งตอนก็จะจบแล้ว 30 ตอนเหมาะๆ ดูมีความลากยาว5555
ตอนแรกเราไม่ตั้งใจจะพิมพ์เล่มแต่เพื่อนก็บอกว่าให้ลองทำแบบสอบถามดูก่อน ไม่เสียหายอะไร
เลยอยากจะทำแบบสอบถาม สำหรับใคร ที่อยากจะได้เล่มนะคะ
อยากได้จริงๆ ขอคิดดูก่อน มีปัญหาเรื่องเงินเราคุยกันได้ค่ะ 55555
ภายในเล่มเรามีสเปเชี่ยลให้ประมาณ3-4ตอน จะไม่ให้เกิน 350 หน้า ต้องดูก่อนค่ะ
ราคาต่อเล่มจะอยู่ที่ประมาณ 330-350 บาทค่ะ ถ้าครบยอดเราถึงจะรับจริงๆนะคะ
แต่ยอดไม่สูงหรอกค่ะ ใครสนใจก็ลองทำแบบสอบถามดูนะคะ
https://docs.google.com/forms/d/e/1FAIpQLSdWGX_eCYrmU3Tp4eG16zPVeFmXXJmyOvy_717cxtNcauIOhg/viewformฝากอีกคเรื่อง ตอนนี้เราเปิดเพจแล้วนะ เอาไว้ไปจิกไรท์ให้มาต่อนิยาย ไปโพสทวงกันได้ค่ะ ไ่ม่ว่ากัน5555
https://www.facebook.com/Nocura-1707697319544508/ หรืออยากจะติดตามอย่างใกล้ชิดที่ทวิตเตอร์ Nocura_nkh คิดดีๆก่อนฟอลค่ะ 55555
หัวข้อ: เดอะแก๊งค์เสื้อช็อป #นิยายเรื่องนี้(ไม่ใช่)สายเถื่อน :Ch.30 P.18 [12/2/60] END (อ่าน 166644 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก