-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0
ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ
เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น ก็ประมาณอย่าทำให้กระทุ้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้ ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ
5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้ มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).
9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ
10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป http://www.thaiboyslove.com ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป
11.บอร์ดนิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว
บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป
12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด
13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ
14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ
15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด ควรจะให้เครดิตกับ...
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ ให้โพสชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ พร้อมทั้งเวปไซต์ที่อ้างอิง
(กรณีนี้จะโพสอ้างอิงชื่อผู้โพสหรือเวปไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเวปไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสและเวปไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเวปไซต์สาธารณะ เช่น หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพส
- ถ้าเป็น FW mail ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail
16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข
17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)
ว่าด้วยเรื่องการจะรวมเล่มนิยายขายในเล้า จะต้องมี ID ซื้อขายก่อน ถึงจะสามารถประกาศ ..แจ้งข่าว.. ที่บนหัวกระทู้ของนิยายได้ ในกรณีที่ รวมเล่มกับ สนพ. ที่มี ID ซื้อขายของเล้าแล้ว นักเขียนก็สามารถใช้ หมายเลข ID ของ สนพ. ลงแจ้งในหน้าที่มีเนื้อหารายละเอียดการสั่งจองนิยายได้
18.ใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดเรื่องสั้น ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที ส่วนเรื่องสั้นที่จบแล้วให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้วจะได้ไม่ถูกลบทิ้งและจะเก็บไว้ที่บอร์ดเรื่องสั้นไม่ย้ายไปไหน เช่นเดียวกับนิยายทุกเรื่องเมื่อจบให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้ว จะได้ย้ายเข้าสู่บอร์ดนิยายจบแล้ว ไม่เช่นนั้นม๊อดอาจเข้าใจว่าไม่มาต่อนิยายนานเกินจะโดนลบทิ้งครับ
เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................
วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฏ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฏทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย
วันที่ 11 พ.ย. 2557 เพิ่มเติมการลงเรื่องสั้นและการแจ้งว่านิยายจบแล้ว
วันที่ 4 ธ.ค. 2557 เพิ่มบอร์ดเรื่องสั้นจึงปรับปรุงกฏข้อ 18 เกี่ยวกับเรื่องสั้น และ เพิ่มเติมส่วนขยายของกฏข้อ 17
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
********************************************************************************************
(http://upic.me/i/j2/121622916ss.jpg) (http://upic.me/show/58810549)
---------------------------------------------------------------
นิยายรักโรแมนติค คอมเมดี้ ที่ความละมุนจะทำให้หัวใจพวกคุณกระชุ่มกระชวย
ความรักระหว่าง หนุ่มเศรษฐศาสตร์น่ารัก กับ หนุ่มวิศวะคนพูดไม่เก่ง
แล้วมาลุ้นกันว่าคนพูดไม่เก่งจะจีบคนน่ารักกันยังไง
เชิญติดตามกันได้ใน
เดอะ แก๊งค์เสื้อช็อป #นิยายเรื่องนี้(ไม่ใช่)สายเถื่อน______________________________________________________
เดอะแก๊งค์เสื้อช็อป #นิยายเรื่องนี้(ไม่ใช่)สายเถื่อน [Intro]ผม... ผู้ชายธรรมดา....หน้าตาธรรมดา...นิสัยธรรมดา...
ชีวิตผมไม่มีอะไรมาก เป็นนักศึกษาคนนึงที่ตื่นขึ้นมา ล้างหน้าแปรงฟัน ไปเรียน กินข้าวเที่ยง แล้วกลับมานอน นอน และ นอน
ชีวิตธรรมดาของผมที่เป็นอย่างนี้ทุกวัน แต่ผมก็รู้สึกมีความสุขดี
แต่เมื่อเขาก้าวเข้ามาในกรอบสายตาของผม เขาคนนั้นที่ทำให้ผมรู้สึกใจเต้นรัวแบบที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
มันทำให้ผมคิดว่าชีวิตผมคงมีความสุขขึ้นแน่นอนถ้ามีเขาคนนั้นอยู่ข้างๆกัน
ว่าแต่ผมต้องทำยังไงดีนะ…?
****************************************************
ผม... พูดไม่เก่ง...ยิ้มไม่เก่ง...เป็นคนเงียบๆ
ผมไม่ชอบคนพลุกพล่าน ไม่ชอบเป็นจุดสนใจ
ไม่ชอบสุงสิงกับคนอื่นๆที่ไม่ใช่เพื่อน และคนอื่นๆก็คงไม่อยากจะมาสุงสิงกับเราเหมือนกัน
เป็นนักศึกษาที่มีเพื่อนกลุ่มใหญ่ที่ชอบโหวกเหวกวาย เล่นอะไรแผลงๆ ตามประสาเด็กผู้ชาย
อย่างที่บอกไปตอนแรกผมเป็นคนที่มีมนุษย์สัมพันธ์ค่อนข้างแย่
แต่วันนั้น วันที่มีคนตัวเล็กๆ ปากแดงๆ มานั่งจ้องหน้าผม ทำไมไม่รู้ผมถึงยิ้มออกมาง่ายๆ....
และยิ้มออกมามากขึ้นเมื่อเห็นท่าทางเก้ๆกังๆ ทำอะไรไม่ถูกแบบนั้น
บางทีผมคิดว่าควรไปฝึกยิ้ม ฝึกพูดให้มากขึ้นดีไหม
-------------------------------------------------
นิยายเรื่องยาวเรื่องแรกหลังจากที่ไม่ได้แต่งมานาน
ฝากเนื้อฝากตัวด้วยค่ะ^^
-
Note: ขออภัยสำหรับคำผิดค่ะ
Chapter 1
‘ครืดดดด...ครืดดดด”
“อื้อ..”
ร่างบางยื่นมือออกไปคว้าสะเปะสะปะไปทั่ว ก่อนจะคว้าต้นกำเนิดเสียง พลางหรี่ตามองน้อยๆ ขมวดคิ้วเมื่อเห็นสิ่งที่ปรากฏ ก่อนจะกรอกเสียงงัวเงียเข้าไปตามสาย
“โหล...เอม แกจะโทมาไมอะ” คนกำลังนอนสบายๆ โทรมากวนได้ตลอดดด
/นี่แกอยู่ไหนอะ/
“อยู่หออะมีไร”
/ตายยย..อย่าบอกนะว่าพึ่งตื่น/
“ยังไม่ตื่นอ่า เอมโทรมากวนมีไร” ร่างบางลืมตามองเล็กน้อย แสงที่ลอดผ่านผ้าม่านสีอ่อน ทำให้ต้องหรี่ตาลง ไมวันนี้มันสว่างแบบนี้นะ แดดแรงอีกแล้ว ทีหลังต้องหาผ้าม่านทึบๆมาเปลี่ยนซะแล้ว
“สายได้อีกกก นี่จะเก้าโมงแล้ว! มีเรียนเก้าครึ่งนะ!” คนบนเตียงสะดุ้งก่อนจะเด้งตัวขึ้นหันมองนาฬิกาข้างฝาผนัง
“อ๊ากก สายแล้ววว ทำไงดี ขอเวลาแปบ จองที่ให้ด้วย!”
/เร็วๆ โดนเช็คสายอย่ามาร้องห่มร้องไห้ละกัน/
“สายแล้วๆ ทำไมแกถึงแย่อย่างนี้นะ ตื่นสายทุกที”
ครับ ผมตื่นสายทุกทีอย่างที่บอก แหะๆ ทำไงได้ ก็แค่เป็นคนรักการนอนเป็นชีวิตจิตใจ ไม่ว่าจะกลางคืน กลางวัน จะบ่าย จะเย็น ถ้ามีหมอนนุ่มๆสักใบ กับผ้าห่มอุ่นๆ และแอร์เย็นๆ ผมคงอยู่บนเตียงไปทั้งวัน และถ้าเพื่อนตัวดีของผมไม่โทรมาปลุกแล้วล่ะก็คงจะตื่นสายไปมากกว่านี้ ผมเคยเกือบเข้าห้องสอบสายเพราะเรื่องหลับเพลินไปหน่อยนั่นแหละ แย่จัง TT ผมก้าวออกจากหอเผชิญกับแสงแดดที่แรงกว่าอินเตอร์เน็ต ดึงแขนเสื้อนักศึกษาที่พับขึ้นลงมาปิดแขน มันแรงจนแสบผิวไปหมดเลยย
“ไง วันนี้ออกมาคุ้ยขยะกินอีกแล้วเหรอ”
ผมทักเจ้าสัตว์สี่เท้าที่เดินอยู่กลางทางเดินไปที่ถังขยะใบใหญ่ แล้วรีบๆเดินผ่านมันไป คือแบบว่า.....มันไม่ใช่สัตว์สี่เท้าน่ารัก ดูน่าเป็นมิตรอย่างสุนัขแล้วก็แมว แต่เป็นตัวเงินตัวทองขนาดสองเมตรต่างหาก ไง เจ๋งปะล่ะ ซิกเนเจอร์ประจำมหาวิทยาลัยของผม
ผมก้าวขึ้นรถประจำทางที่วิ่งภายในมหาลัยที่ผ่านมาพอดี ดีจริงๆที่ไม่ต้องไปพึ่งพี่วิน นอกจากจะฟรีแล้วก็จะได้ไม่ต้องเอาหน้าปะทะกับสายลมและแสงแดดอีก นับว่าโชคดีจริงๆที่ผ่านมา ก็นานๆทีจะเห็นอะเนอะ
ผมชื่อใบไม้ หรือไม้ หรืออะไรก็แล้วแต่ที่ทุกคนจะเรียก ผมเรียนอยู่มหาลัยดังย่านชาญเมืองที่มีแดดแรงกว่าอินเตอร์เน็ต และมีซิกเนเจอร์คือตัวเงินตัวทองยาวสองเมตร คณะเศรษฐศาสตร์แต่วันนี้ผมต้องไปเรียนวิชาของพวกเด็กวิทย์ ก็นะ มันเป็นวิชาบังคับ ไม่บังคับผมก็ไม่เรียนเด็ดขาด
ผมก้าวลงจากรถและวิ่งเข้าตึกอย่างรวดเร็ว อีกห้านาทีอาจารย์บรรยาย นับว่าเป็นเรื่องที่ดีมากที่อาจารย์จะบรรยาย หลังจากผ่านเวลาเข้าเรียนไปแล้วสิบห้านาที ผมเขียนใบเช็คชื่อหน้าห้องก่อนจะค่อยๆเปิดประตูเข้าไปย่องผ่านคนและสายตาของหลายร้อยคนที่จับจ้องผมอยู่ไปหาเพื่อนซึ่งอยู่สุดอีกฟากของห้อง มันแกล้งผมแน่ๆเชื่อผม
“สายได้อีกกก...” เอมแขวะผมก่อนจะหยิบของที่จองที่ให้ผมนั่งออก และส่งกระทิชชูให้ พลางมองรอบๆใบหน้าของผมอย่างหน่ายๆ
“ใบไม้ แกคงไม่ได้ต่อสู้กับสายลมและแสงแดดมาอีกใช่ไหม”
“แหม่ เรื่องแบบนี้ใครก็เจอได้ ขนาดวันนี้ไม่ได้ปะทะจริงจังนะเนี่ย”ผมรับมาและซับทั่วใบหน้าที่ชุ่มไปด้วยเหงื่อ เตรียมหยิบอุปกรณ์การเรียนขึ้นมารอฟังอาจารย์บรรยายเรื่องน่าเบื่อๆ
“ถ้าแกไม่ได้มาสายอะนะ แกก็จะหน้าตาสดใสแบบเอมมาลิน”
พูดพลางยิ้มแฉ่งใส่ จ้าแม่คนน่ารัก ทำอะไรก็น่ารักไปหมด เอมหรือเอมมาลิน เพื่อนผู้หญิงคนเดียวของกลุ่ม ที่เอ่อ เป็นผู้หญิงค่อนข้างห้าวนิดหน่อย คุณหนูบ้านอยู่ย่านไฮโซ ที่ชอบเดินตลาดนัดมากกว่าห้างสรรพสินค้า อะนะ แต่บางทีของใช้บางอย่างของเอมเป็นยี่ห้อที่ต้องนำเข้ามาอย่างเดียว ว่าแล้วผมขอดูเงินในกระเป๋าแปบ
“น่ารักตาย”
ผมหัวเราะออกมาเสียงดังเมื่อได้ยินคนข้างเพื่อนพูด นั่นแม๊กซ์ เพื่อนตัวดี ที่มีสำเนียงการพูด และวาจาจิกกัดเฉียบคม เป็นคนที่คะแนนสูงที่สุดของคณะ ตานั่นฉลาดมาก ผมเคยถามว่าทำไมไม่ไปเรียนแพทย์หรือวิศวะ แม๊กซ์ตอบผมว่า เรียนอะไรก็ฉลาดเหมือนกัน ไม่ใช่เก่งแล้วถึงเรียนหมอ คนเราฉลาดไม่เหมือนกัน ผมได้แต่ปรบมือพลางซับน้ำตาให้กับประโยคนั้น
ส่วนเอมกำลังทำท่าจะขย้ำหัวแม๊กซ์ แต่แม๊กซ์แค่ปรายตามองเล็กน้อยแล้วบอกว่า
“อาจารย์บรรยายแล้ว เรียนสิ แค่นี้ยังโง่ไม่พออีกเหรอ”
“ไอ้แม๊กซ์ แก!”
ผมปล่อยให้เอมหัวฟัดหัวเหวี่ยงอยู่คนเดียว แล้วหันมาสนใจวิชาตรงหน้า ที่เอิ่ม....แสนน่าเบื่อ ผมว่าอนาคตเรียนไปถ้าผมเรียนหนักๆ ผมต้องเป็นโรคหนึ่งตามที่อาจารย์กำลังบรรยายอยู่แน่ๆ เรื่องราวของอาการทางจิตบางชนิดเกี่ยวกับสมอง ที่ผมกำลังงงงวยและยากที่จะเข้าใจ ผมจึงควักโทรศัพท์ออกมา เปิดแอพที่ผมใช้มากที่สุดแอพหนึ่งในช่วงนี้ กดอัดเสียง และคว้ำหน้าลง กับโต๊ะสานต่อฝันเมื่อเช้าที่ถูกเพื่อนตัวดีโทรมาขัดจังหวะ ราตรีสวัสดิ์ตอนสายๆนะทุกคน
ผมออกมาเซย์ฮายกับแดดอันร้อนแรงอีกครั้งหลังเลิกคลาส ผมก็ตื่นขึ้นมาพอดีอย่างสดชื่น และพบว่าแม๊กซ์เป็นคนเดียวที่รอดชีวิต ส่วนเอมน่ะเหรอ ก็หลับน้ำลายยืดเหมือนกัน เงยหน้ามองพระอาทิตย์ที่ตรงหัวพอดีเดะ บ่งบอกเวลาเที่ยง ว่าแล้วท้องผมก็ร้องออกมาทันที แหะๆ คือ....ก็เมื่อเช้าไม่ได้กินไรมาเลยนี่นา
“ใบไม้ แม๊กซ์ ไปกินโรงวิศวะกัน เนี่ยๆใกล้นิดเดียวเองง” เอมหันมาเขย่าแขนผมกับแม๊กซ์ พร้อมส่งประกายวิบวับๆ โถ่แม่คุณ ถ้าจะออกหน้าออกตาแบบนี้ รู้นะว่าจะไปแอบส่องใครที่คณะวิศวะฯ
“อ่อยตลอด ลดก้นให้ได้ก่อนเถอะ” นั่นเป็นคำพูดของแม๊กซ์ แน่นอน พอพูดจบต้องเกิดสงครามย่อมๆระหว่างสองคนนั้นแน่
“เอม กินโรงอาหารกลางก็ได้ ใกล้เหมือนกัน” ผมหันไปบอก คือมันแตกต่างกันแค่ คณะวิศวะไปทางซ้าย ส่วนโรงอาหารกลางไปทางขวา แต่ผมไม่ค่อยอยากไปโรงอาหารวิศวะ นอกจากจะแพงแล้วยังไม่อร่อยด้วย
สุดท้ายเราตกลงกันว่าไปกินข้าวโรงอาหารกลางกัน เพราะมีคำสั่งเด็ดขาดมาจากแม๊กซ์ เอมกับผมเดินชิวๆ ตามหลังแม๊กซ์ไป ดูท่าทางพี่แกจะหิวซะเหลือเกิน มีการหันมากดดันด้วยนะ แต่ผมก็หาได้กลัวไม่ ผมก็เดินดูดน้ำที่แวะซื้อระหว่างทางดับกระหาย เดินชิลๆ ทำท่าทางไม่รู้ไม่ชี้
“ใบไม้ นั่นพี่เตวินอ่า” เดินอยู่ดีๆยัยเอมมาเขย่าแขนผมและส่งสายตาไปทางด้านหลังให้ผมมองกลุ่มผู้ชายใส่เสื้อชอปสี่ห้าคนที่กำลังเดินมา
“อะ..แค่กๆ..”
ผมสำลักน้ำทันทีเมื่อหันไปเจอะใบหน้าของใครบางคน แม่เจ้า! นั่น คนหรือ รูปปั้น ทำไมถึงหล่อกว่าเดวิดแบบนั้น ไม่ๆ ผมไม่ได้หมายถึงพี่เตวินที่เอมกำลังกรี๊ดหน้าดำหน้าแดง ผมหมายถึง คนผมสีน้ำตาลที่เดินอยู่ริมซ้ายสุด ไม่ๆขวา ไม่ๆ ซ้าย ไม่ ขวามือ หรือซ้ายมือ เอ๊ะ ช่างมันเถอะ เอาเป็นว่ารอยยิ้มและความหล่อกระแทกตาผมจนสมองส่วนการรับรู้ของผมเบลอไปหมด
ท่าทางทฤษฎีการชินแสงต้องหาหลักการอื่นแล้ว ผมเจอแสงเกินกว่าสามนาทีแล้ว ทำไมตาผมยังเบลออยู่ล่ะ! ผมยกมือจับหน้าอกด้านซ้ายที่หัวใจผมเต้นตึกตัก เลือดกำลังสูบฉีดอย่างรุณแรง ผม...ผม ต้องเป็นโรคหัวใจแน่ ๆ
เด็กวิศวะพวกนั้นเดินผ่านไปทิ้งให้ผมหัวใจเต้นรัวอยู่คนเดียว บ้ามาก ผมไม่เคยเห็นใครหล่ออลังแบบนี้มาก่อน แล้วไม่เคยใจสั่นกับใครมาก่อนเลย
ผม.. ผมมั่นใจว่าผมไม่ได้ชอบผู้ชายอะไรขนาดนั้น สะ..สาบานได้ ถึงหน้าตาผมจะดูจิ้มลิ๋ม ผมก็แค่ผู้ชายธรรมดาคนหนึ่ง ที่อาจจะมีอาการหวั่นไหวกับผู้ชายบ้าง แต่ผมก็ไม่ได้ชอบผู้ชายทุกคน แต่กับเขา...มัน.. ใจสั่นมากจริงๆ
ผมได้แต่เดินจับอกด้านซ้ายที่หัวใจกำลังเต้นรัวเร็วอย่างบ้าคลั่ง หูทั้งสองข้างไม่ได้ยินเสียงที่เอมกำลังพูดเจื้อแจ้วเรียกผม ตาเบลอๆของผม มองเห็นแมกซ์ที่กำลังยืนท้าวเอวอยู่ตรงหน้าอย่างเลือนราง
มันอาจจะเป็นปับปี้เลิฟ แต่อย่างที่บอก ผมไม่เคยใจสั่นกับใครขนาดนี้มาก่อน
พวกผมมาถึงโรงอาหารด้วยความปลอดภัย หลังจากเกือบโดนแม๊กซ์เขมือบหัว แหะๆ... คือแบบว่า ใจลอยหาพรหมลิขิตนิดนึงอะ เรามาถึงแล้วก็เดินไปจองโต๊ะที่ตอนนี้คนจับจองกันเต็มโรงอาหาร ถ้าไม่ไปจองอย่าหวังเลยว่าจะได้กินข้าว และพวกผมก็หยิบของสำคัญ แยกย้ายกันไปซื้ออาหารกัน
ผมแต่งตั้งให้ชายใส่เสื้อช็อป ผมสีน้ำตาล ตาเรียวดุจเหยี่ยว โครงหน้าวีเชป กับ.. ริมฝีปากหน้าจูบ เป็นพรหมลิขิตของผม และแก๊งค์วิศวะกลุ่มนั้นก็จะได้ชื่อว่า เดอะแก๊งค์เสื้อชอป
“เฮ้ออ เพ้อไปอีกคนเรา”
ผมสะดุ้งน้อยๆกับเสียงของมนุษย์แมกซ์ที่ลอยมาขัดจังหวะภวังค์สีชมพูของผม โดยมีเอมหัวเราะคิกคักอยู่ข้างๆกัน เอ้อ ทีอย่างนี้ล่ะเข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ย
“เอม แกรู้จักคนนั้นปะ” ผมหันไปถามเอมขณะที่เดินถือถาดอาหารกลับมาที่โต๊ะ
“คนไหนอะ”
“คนที่มากับเดอะแก๊งค์เสื้อช้อปอะ คนที่หล่อที่สุด” ว่าแล้วก็ทำตาประกายวิ๊งๆ
“อ๋อออ พี่เตวินน่ะเหรอ” ขอทำหน้าเอือมแปรบบ นี่ใครจะไปรู้ เอมเป็นแอดมินเพจแฟนคลับของเตวินเลยนะ รายนั้นคือตามกรี๊ดมาตั้งแต่เข้าปีหนึ่งใหม่ๆเลย
“เอิบบ ไม่ใช่ละ คนที่ผมสีน้ำตาลไง”
“คนไหนอะ ไม่รู้จักเฟร้ยย”
“คนที่ผมน้ำตาล ตัวสูงๆ ตาเรียวๆไง”
“คนนั้นใช่ไหม?” เป็นเสียงของแม๊กซ์นั่นเองที่ขัดมา ผมพลางมองตามสายตาแม๊กซ์ แล้วไปหยุดที่พ่อเดวิด โอ้ ก้อชชช เขาจริงๆด้วย! แต่เดี๋ยวนะ นั่น...เขานั่งโต๊ะติดกับโต๊ะที่พวกผมจองไว้ด้วย!!
ผมได้แต่ยืนนิ่งๆกับภาพตรงหน้า รอยยิ้มของเขาและเสียงหัวเราะทำให้ผมเบลออีกครั้ง ถ้าไม่ติดว่ามีสายตาอัมหิตของมนุษย์แม๊กซ์ผมคงได้ยืนค้างอยู่อย่างนั้น เอาวะ เขินหน่อยแต่ได้อ่อยละกัน ห๊ะ!?
ผมวางถาดบนโต๊ะเบาๆ และเลื่อนเก้าอี้ด้วยท่าทางเรียบร้อย พลางเหลือบมองหน้าคนที่นั่งอยู่เยื้องๆกัน ขนาดมองไกลๆว่าหล่อแล้วนะ มองใกล้ๆยิ่งหล่อเข้าไปใหญ่ พอเลื่อนสายตามามองที่ลำคอ อื้อหือออ คอแกร่งน่าโอบมาก บ่าใหญ่น่าซบ แขนที่ดูก็รู้ว่าแข็งแรงแค่ไหน ไหนจะมือใหญ่ที่ดูอบอุ่นนั่นอีก ฮือออออ พรหมลิขิตของผมช่างน่าหลงใหลยิ่งนัก
ผมเลื่อนสายตาขึ้นไปมองใบหน้าเขาอีกครั้ง โอ้วว คางที่มีไรหนวดขึ้นมานิดหน่อยนี่โคตรดิบ ปากที่ดูห้อยๆแต่ความจริงน่าจูบชะมัด ดูสันกรามสิ! จมูกก็โด่ง ถ้าได้มากดที่แก้มผมสักทีคงจะดีมาก แล้วตาคมนั่นอีก อ๊ะ...ดะ..เดี๋ยวนะ ตา... ตะ..ตาเขา
“ใบไม้ หยุดจ้องเขาได้ยัง เขามองแกอยู่นะ” เสียงกระซิบของเอมปลุกประสาทการรับรู้ของผมให้ฟื้นขึ้นมา หลังจากที่มันหยุดทำงานไปช่วงนึง ถึงได้มีสติและรู้ว่าเขากำลังมองผมอยู่ ทันใดนั้นผมก็รู้สึกหน้าร้อนวาบขึ้นมาทันที
ผมได้แต่หันซ้ายหันขวา ลูบแก้มร้อนๆของตัวเองไปมา ก่อนจะช้อนตามองเขาอีกครั้ง ก็พบกับสายตาที่มาพร้อมกับร้อยยิ้มเล็กๆที่มุมปาก
ฮึกก หมดกัน หมดกันใบไม้.... เขาคงรู้แล้วว่านายชอบเขา
TBC
----------------------------------------------------------------------------------------------
Talk : สำหรับตอนแรก ตื่นเต้นมากที่ได้ลง
ตรวจหลายรอบมาก ไม่รู้จะหลงเหลือคำผิดกี่คำ
ทุกคนสามารถติชมกันได้นะคะ
ขอบคุณค่ะ
-
:pig4: :pig4:
-
:o8: :o8: ตอนที่สองจงมา :mew2: :mew2:
-
รอเชียร์ใบไม้กับหนุ่มวิศวะสุดหล่อ
จะเป็นยังไงต่อกันนะ
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
อ่านแล้วเขินแทนคนจ้องเลยยย. ชั้นแลดูหื่น :hao6:ตอนที่สองอยู่ไหนนนน รออยู่ ใบไม้ถ้าเทอจะจ้องขนาดนี้นะ :heaven :heaven
-
รักเเรกภพเขินกันไปเลยทีเดียว :-[
-
สนุกๆๆ
น่าติดตามๆ
รอตอนสออยู่นะ รีบมา55 :katai4: :katai4:
:katai5: :katai5: :katai5:
-
เอาใจช่วยใบไม้จ้ะ :o8:
-
รอจ้า
-
Note:ขออภัยสำหรับคำผิดค่ะ
Chapter 2
หลังจากตอนเที่ยง ผมได้แต่กินข้าวด้วยหน้าร้อนๆ อายเป็นบ้า!! พอเงยหน้ามองไปทีไร เห็นเขามองมาทุกที แถมยิ้มๆทำท่าเหมือนจะขำผมอีกต่างหาก
เขาคิดอะไรอยู่ ขำผมรึไงที่ผมเป็นแบบนี้ ผมไม่อยากคิดเข้าข้างตัวเองมาก ในเมื่อผมเป็นแบบนี้ แต่ก็ไม่ใช่ว่าเขาจะเป็นเหมือนกันสักหน่อย เขาอาจจะขำผมอยู่ก็ได้ ที่ริอาจไปทำท่าเหมือนจะตกหลุมรักเขาเสียเต็มประดาแบบนั้น
เอมก็เป่าหูผมเหลือเกินว่าเขาต้องชอบผมแน่ๆ ผมออกจะน่ารักขนาดนี้ แต่เฮ่ย์ ผมน่ารักแล้วไง? ผมเป็นผู้ชาย เขาก็เป็นผู้ชาย เอมก็บอกว่าอย่าคิดมาก มันจะทำให้ผมเครียดแล้วหมดความมั่นใจ
ก็จริงนะ ตอนนี้ผมรู้สึกไม่มั่นใจเอาเสียเลย...
ผมกลับมานอนที่หอได้ซักพัก ไม่ว่าจะรู้สึกแย่แค่ไหน ผมก็หลับไปพักใหญ่ ในเมื่อมีองค์ประกอบครบชุดที่จะทำให้ผมหลับได้ ก่อนจะมีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น แม๊กซ์นั่นเอง คงโทรมาตามให้ไปกินข้าว
"ว่าไง"
/อยู่ไหนวะ/
"อยู่หอมีไร"
/วันนี้ไปกินข้าวหลังมอกัน/
"เอมไปด้วยปะ"
/ไป เอ้อ เดี๋ยวมีเพื่อนธันวาไปกินด้วยนะ/ ธันวา.. เมทของแม๊กซ์นั่นเอง
"ได้ๆแค่นี้นะ"
/อืม เดี๋ยวเอมขับรถไปรับนะ บาย/
ผมตัดสายออกพลางเอาหน้าซุกหมอน ฮือออ หน้าเขาลอยเต็มไปหมด ทางนั้นก็มี ทางนี้ก็มี ผมถอนหายใจออกมา ก่อนจะงัดตัวเองขึ้นมาจากเตียง ชักจะไม่อยากลุกละ ที่นอนจ๋าเดี๋ยวกลับมานะ
ผมหยิบกระเป๋าตัง กุญแจห้อง แล้วโทรศัพท์ ใส่กระเป๋ากางเกง ก่อนเดินออกมาจากห้อง ผมใส่เสื้อผ้าสบายๆ เสื้อยืดกางเกงขาสั้น ลากรองเท้าแตะ นั่งรออยู่หน้าหอสักพัก แล้วเอมก็มาถึง BMW รุ่นใหม่ป้ายแดง จอดเทียบกับริมทางก่อนผมเปิดประตูเข้าไปก็เจอคุณหนูเอมคนน่ารัก ยิ้มแฉ่งมาให้อย่างสดใส
"แม๊กซ์โทรมา" เอมว่า
"มีไรอะ"
"แม๊กซ์บอกจะมีเซอไพร์สให้พวกเราสองคน"
"เซอไพร์สไรอะ วันเกิดเอมเหรอ ก็ไม่นี่" ผมขมวดคิ้วน้อยๆ
"ไม่รู้ บอกมาถึงก็จะรู้เอง เตรียมตัวเตียมใจไว้ละกัน หึหึ" เอมพูดเลียนแบบเสียงแม๊กซ์
รู้เลยว่าเพื่อนตัวโย่งมันต้องคิดเล่นอะไรแผลงๆอีกแน่ ไม่ใช่จะให้พวกผมเล่นเกมกินเหล้าอีกเหรอ โห่ ตอนนั้นผมนี่เมาหัวราน้ำ แพ้เขาซะทุกตา คอไม่ได้อ่อนมากหรอก แต่ต้องกินแทนคุณหนูเอมด้วยเนี่ยสิ
เรามาถึงบริเวณหลังมหาลัยที่เต็มไปด้วยร้านอาหารและร้านเหล้า ผมไม่ค่อยได้มาจุดนี้เท่าไหร่ เพราะบริเวณหอผมก็มีของกินเยอะแล้ว เอมจอดรถหน้าร้านอาหารแห่งหนึ่ง บริเวณร้านจัดไว้ดีมาก เป็นร้านที่ทำด้วยไม้มีสองชั้น มีดอกไม้และต้นไม้ให้ความร่มรื่น ที่จอดรถก็มี ผมเห็นมอเตอร์ไซค์ของแม๊กซ์จอดไว้ใกล้ๆบันไดร้านด้วย เราเดินลงมาจากรถแล้วก็ได้ยินเสียงพูดคุยเสียงดังมากมาจากด้านบน
"พวกนั้นคงอยู่ข้างบนกัน ขึ้นไปกันเถอะ" เอมว่าก่อนจะจูงมือผมเดินขึ้นไป
ผมสัมผัสได้เลยว่าข้างบนคงมีคนไม่ต่ำกว่าสิบคนแน่ แต่ก็เดาไม่ได้ว่าเป็นพวกแม๊กซ์หรือเปล่า อาจจะเป็นคนอื่นๆก็ได้ ผมก้าวขึ้นบันไดขั้นสุดท้าย เราหยุดมองรอบๆพักนึง แล้วพบว่าทั้งร้านมีอยู่โต๊ะเดียว โต๊ะที่มีผู้ชายหลายคนกำลังส่งเสียงดังกัน และเสียงโวยวายนั้นหยุดลงทันทีก่อนทุกคนจะมองที่เราเป็นจุดเดียวกัน ผมหันหน้าไปมองเอมที่หันมาทำหน้าหวาดๆใส่ แล้วกระซิบรอดไรฟันให้ได้ยินกันสองคนว่า “ใช่เพื่อนแม๊กซ์เหรอ พวกนี้เถื่อนๆนะว่ามะ”
"แม๊กซ์! นั่นเพื่อนมึงป่าว!!" ผู้ชายใส่เสื้อบอลสีแดงตะโกนใส่แม๊กซ์ที่กำลังเดินออกมาจากห้องน้ำ
"เออ ใช่ๆ นี่ทุกคน นี่เอม และนี่ใบไม้ เพื่อนที่คณะกูเอง"
ทันใดนั้นร่างผมก็ชาวาบ และแก้มของผมก็ร้อนขึ้นมาอย่างทันที
ไม่จริง...
ผู้ชายคนนั้น...
เดวิดของผม...
เขานั่งอยู่ตรงนั้น...
เขากำลังมองมาที่ผมพร้อมรอยยิ้มที่มุมปากที่ทำผมใจเต้นแรงอีกครั้ง...
จะทำไงดี...ผม..ต้องใจสั่นตายตอนนี้แน่ๆTT
_________________________________________________________________________
ผมกำมือแน่นอย่างรู้สึกอึดอัด จนรู้สึกได้ถึงเหงื่อชื้นๆที่ซึมออกมา มัน...ไม่ได้รู้สึกแย่อะไรขนาดนั้น แค่รู้สึกว่ามันหายใจไม่ออกจนอึดอัด แต่อย่างน้อยก็รู้ว่าผู้ชายคนนั้นชื่อจอมทัพ ตามที่เพื่อนๆของเขาเรียก มือเล็กๆสั่นเล็กน้อยตอนเงยหน้าไปเจอคนที่แต่งตั้งเป็นพรหมลิขิตที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามกำลังมองมาที่ตัวเอง และก็รู้สึกใจเต้นแรงทุกครั้งที่เห็นเขาคนนั้นยิ้มและได้ยินเขาหัวเราะกับเพื่อนอย่างสนุกสนาน
บ้าจริงๆใบไม้ เขาก็แค่ยิ้มและหัวเราะเอง
พวกผู้ชายตัวใหญ่ที่หัวเราะและพูดคุยกันเสียงดังราวกับทั้งร้านเป็นของตัวเอง ถึงจะเจอกันครั้งแรก เพื่อนของแม๊กซ์ต้อนรับเราอย่างดี อย่างสนิทสนมราวกับว่ารู้จักกันมา10ปี
ผมแปลกใจเล็กน้อยที่รู้ว่า เพื่อนแทบทุกคนไม่ได้อยู่คณะเดียวกัน จะมีเพียงแม๊กซ์เท่านั้นที่เรียนเศรษฐศาสตร์ ส่วนคนอื่นๆก็เรียนวิศวะ วิทยาศาสตร์ นิติศาสตร์ แถมบางคนก็เป็นรุ่นพี่อีก และมันก็ทำให้รู้ว่าจอมทัพก็ก็เป็นรุ่นพี่ แน่ล่ะก็เป็นเพื่อนของพี่เตวินนี่นา
แต่ทุกคนก็พูดคุยอย่างสนิทสนม ในเมื่อเป็นทั้งเพื่อนของเมทและเพื่อนของเพื่อน เพราะฉะนั้นเราทุกคนเลยต้องเป็นเพื่อนกัน เหตุผลนี้เตวินเป็นคนพูดในตอนเปิดงานสังสรรค์มื้อเย็นอย่างเป็นทางการ นั่นทำให้เอมกล่าวชื่นชมถึงความใจกว้างของคนดวงใจ จนพาลทำให้หลายคนหมั่นไส้เตวินกันไปหมดที่ถูกผู้หญิงคนเดียวในกลุ่มชม
“แม๊กซ์ ทำไมไม่บอกล่ะว่ารู้จักกับจอมทัพอะ” ผมหันไปกระซิบแม๊กซ์ที่นั่งอยู่ข้างๆ แม๊กซ์ส่ายหน้าเล็กน้อย ก่อนจะก้มลงมากระซิบกลับ
“ก็ไม่รู้เหมือนกัน ไปดูบอลกับเพื่อนธันวาก็ไม่เห็นว่าพวกนั้นจะพามาด้วย รุ่นพี่พวกนั้นก็พวกพี่ๆของพวกเพื่อนมันแหละ มันบอกมีเพื่อนที่คณะกับเพื่อนของเพื่อนละก็พี่ของเพื่อนมาด้วยจะไปรู้เหรอว่าเป็นสุดที่รักของนาย”
“บ้า อย่ามามั่วเหอะ สุดที่รักที่ไหนกัน”
“กะว่าจะเชื่ออยู่ แต่เห็นหน้าแดงๆของนายแล้วไม่เชื่อดีกว่า”
“อ..อะ..ไอ้บ้าเอ๊ย” ผมตีแม๊กซ์ไปหนึ่งที ก่อนที่ตานั่นจะหัวเราะออกมาที่ได้แกล้งผมได้
“ฉันน่ะ แต่งตัวก็ไม่ดี หัวก็ฟู หน้าโทรมสุดๆ แย่ๆ” ดวงหน้าน่ารักเบะปากร้องไห้หนึ่งที ก่อนแม๊กซ์จะหัวเราะเบาๆแล้วก้มลงไปใกล้พร้อมคำพูดที่ทำให้ผมต้องเงยหน้าไปมองคนตรงข้ามแล้วหน้าร้อนทันที
“ทำหน้าแบบนั้นแล้วยังจะมาคุยใกล้ๆกับฉันอีก คนบางคนเขามองอยู่ก็อาจจะเข้าใจผิดก็ได้”
ซึ่งมันจริงเมื่อเงยหน้าไปมองแล้วเห็นจอมทัพมองมาอยู่ ร่างสูงและร่างบางสบตากันเล็กน้อยจนรู้สึกหน้าร้อนต้องหลบตาลงมาผลักแม๊กซ์ออกแล้วหันกลับไปสนใจอาหารตรงหน้าแทน
เอมดูเป็นที่รักของทุกคนมากที่สุดเพราะเป็นผู้หญิงคนเดียวในกลุ่ม แถมยังเข้ากับเพื่อนของแม๊กซ์ได้ดีมากๆ เพราะตอนนี้คุณหนูเอมของเรากำลังพูดคุยเรื่องฟุตบอลอย่างออกรส แน่ล่ะ พวกนั้นคงจะตะลึงน่าดูที่ผู้หญิงหน้าตาน่ารักคนหนึ่ง จะห้าวและบ้าคลั่งฟุตบอลได้ขนาดนั้น ผมก็ออกความเห็นบ้างเล็กน้อยหรือไม่ก็ได้แค่ยิ้มกับหัวเราะตามเท่านั้น
“อะ...”
‘เกร้งงง’
ผมทำช้อนตกเสียงดัง เมื่อผมยื่นมือไปโดนกับมืออุ่นๆของคนตรงหน้าที่ยื่นมือออกมาตักอาหารพอดี แล้วรีบชักมือกลับทันทีก่อนก้มหัวขอโทษทุกคนที่ทำตัวเสียมารยาท โดยมีแต่แม๊กซ์และเอมที่ส่งสายตาล้อเลียน และจอมทัพก็อมยิ้มขึ้นมาก่อนจะก้มหน้ากินข้าวเหมือนเดิม
บ้าเอ๊ยยย ผมต้องแสดงพิรุธออกไปแน่ๆ
เล่นหน้าแดงใส่เขาแบบนั้น
“ใบไม้ดูคุยไม่ค่อยเก่งเลย” เพื่อนคนที่ชื่อต้นหันมาถามผม ก่อนมาร์คเพื่อนอีกคนจะพูดออกมาผสมโรง
“พวกเราทำใบไม้อึดอัดรึเปล่า”
“ไอ้เตวิน มึงแย่งเพื่อนกินหมดเลยใช่ปะ” เพื่อนอีกคนนั่งอยู่นั่งอยู่หัวโต๊ะอีกฟากตะโกนบอกเตวินที่นั่งอยู่นั่งอยู่หัวโต๊ะใกล้ๆเรา
“เหี้ยไรรร กูก็คุยๆของกูอยู่ดีๆ มึงมาโทษอะไรกู”
“ไอ้แทน มึงนั่นแหละพูดมาก เห็นไหม เพื่อนคุยไม่ทัน” และอีกมากมายที่ทำให้ยิ้มและหัวเราะออกมา พวกนี้คุยเก่งกันจริงๆ คุยอย่างนี้ใครจะไปคุยทัน
“ไม่เป็นไรหรอก แค่ฟังพวกนายพูดแล้วมันสนุกดีเลยนั่งฟังเฉยๆดีกว่า” ผมยิ้ม ก่อนจะสะดุดเล็กน้อยที่หันไปเจอจอมทัพที่นั่งอยู่ตรงข้ามกำลังส่งยิ้มมาให้อีกแล้ว อีกแล้ววว รอยยิ้มนั้นคืออะไร สายตานั้นคืออะไร ฮื่ออ
“โทษจอมทัพสิ มึงดูมัน มึงอยากคุยกับเขาก็คุยดิวะ จ้องใบไม้อยู่ได้ รู้ว่าคุยไม่เก่ง แต่เล่นนั่งจ้องอย่างนี้ น้องเขาก็กลัวมึงดิ เป็นกูก็อึดอัดแหละ” เป็นเตวินนั่นเองที่โพล่งออกมา
ทุกสายตาจ้องไปที่จอมทัพที่ทำเพียงเลิกคิ้วขึ้นเท่านั้น ใบไม้หัวเราะออกมาน้อยๆตอนที่เขาทำหน้าเป๋อเหลอ เพราะเพื่อนทุกคนกล่าวโทษเขาที่เป็นตัวการที่ทำให้เพื่อนใหม่อึดอัด ก่อนแก้มของผมแดงขึ้นมาอีกครั้งตอนที่จอมทัพหันมามองหน้าตรงๆ หลังจากที่เพื่อนทุกคนลงความเห็นว่าเราควรแนะนำตัวกัน เรามองกันเล็กน้อย เกิดความเงียบขึ้นมาก่อนที่เป็นที่จะจอมทัพที่เป็นฝ่ายพูดขึ้นมาก่อนด้วยเสียงทุ้มๆ
“จอมทัพ วิศวะเครื่องกล ปี3”
“เอ่อ บ..ใบไม้ เศรษฐ ศา..สตร์ ปี2ครับ”
“ยินดีที่ได้รู้จัก”
“ย..ยินดีที่ได้รู้ จ..จัก”
เรารู้จักกันแล้ว เรารู้จักกันจริงๆแล้ว!
เรายิ้มให้กัน ก่อนเขาจะขำออกมาเบาๆเมื่อเห็นผมหน้าแดงจนไปถึงใบหู ผมก็ได้แต่เพียงเกาแก้มร้อนๆเบาๆ ก่อนจะหันไปเห็นสายตาล้อเลียนของเอมและแม๊กซ์ที่ทำให้ผมหน้าแดงไปอีกสิบเท่า
ผมต้องขอพูดคำเดิมว่า ผมต้องเป็นโรคหัวใจแน่ๆ ฮือออ
TBC
__________________________________________________________________________________
Talk : มาต่อแล้วค่ะ
ทั้งสองคนเขารู้จักกันแล้วน้าา
เขินแทนใบไม้มาก
พยายามจะมาอัพ วันเว้นวันให้ได้ค่ะ
ฝากติดตามด้วยนะคะ ขอบคุณค่ะ
แก้คำผิดจาก พรมลิขิต เป็นพรหมลิขิต แล้วนะคะ ขอบคุณที่แก้ไขให้นะคะ :D
-
ใบไม้สู้ๆ
เอมน่ารัก
พี่จอมทัพหล่อ ฮ่าๆๆๆ
-
จ้องอยู่ได้เราเขินไปด้วยเลยงืออออ
-
มีแต่นั่งส่งสายตาให้กันแล้วแก้มแดง เมื่อไหร่จะได้คุยกันเยอะๆซะทีหนอ
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
มือเล็กๆสั่นเล็กน้อยตอนเงยหน้าไปเจอคนที่แต่งตั้งเป็นพรมลิขิตที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม >> พรหมลิขิต
-
หืมมม รู้จักกันแล้วววว-,.- :hao6: ใบไม้ทำอะไรไม่ถูกเลยสิ โดนจ้องอย่างงี้ :ling3: :ling1:
-
คือบับ คือแบบ คือโอ๊ยๆ เขินแทน อ๊ากๆๆ :ling1: :ling1: :ling1:
-
เขินนนน
-
จ้องน้องทำไมค๊าาาา พี่จอมทัพ :z1:
-
โอ่ยยยยยยยยยย!!! :hao7: :hao7: :hao7:
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
ใบไม้ หนูจะเขินมากไปละลูก 555
จอมทัพคะ บางทีหนูก็พูดน้อยไปนะลูก
.......
ติดตามมมมจ้าาาาา
-
ใบไม้น่ารักกกกกกกกกกกก ขอกลับบ้านได้ไหม
-
:mew1:
-
รอจ้าาาาาาา
-
2 บทแรกก็น่ารักแล้ว จะติดตามต่อไปจ้า :mew1:
-
รอจ้าาาาา
-
น่ารักก. ยิ้มตามตลอดเรื่องเลยย
ใบไม้น่ารักกกอะ น่ากอดด5555
จอมทัพก้ทำตัวน่าเขินมากอะ
จ้องนิ่งๆ ยิ้มๆ ตลอดเวลา เป็นใครก้เขินน
รอค่าาาา
-
พี่จอมทัพจ้องจะกินน้องใบไม้ใช่ไหมมม :mew1:
-
NOTE : ขออภัยสำหรับคำผิดค่ะ
(http://upic.me/i/qb/dascomb_9.jpg) (http://upic.me/show/58810535)
Chapter 3
กว่าจะสังสรรค์กันเสร็จก็ปาไปเที่ยงคืนเข้าให้แล้ว แทบทุกคนก็เมาหัวราน้ำทั้งๆที่ตอนแรกตกลงกันว่าจะไม่มีแอลกอฮอล์มาเกี่(http://)ยวข้องแท้ๆ สุดท้ายก็สั่งเหล้าโซดามากินกัน ก่อนจะสั่งเพิ่มมาอีก จนเมากันเกือบหมดอย่างนี้
ผมกับเอมยืนมองสภาพแต่ละคนที่ดูแทบไม่ได้เลยอย่างไม่รู้จะทำยังไง
เราตกลงกันว่าให้คนที่ไม่ได้ดื่ม หรือดูมีสติครบถ้วนที่สุดให้พาเพื่อนที่ไปทางเดียวกันกลับไม่ก็พาเพื่อนตัวเองไปด้วยจนทยอยกลับกันหมด
แม๊กซ์ที่ไม่ค่อยเมาเพราะดื่มน้อยตกลงว่าจะเป็นคนพาเมทตัวเองกลับเอง ก่อนไปก็เห็นด้วยว่าแม๊กซ์ยักคิ้วใส่หนึ่งทีก่อนจะเพยิดหน้าไปทางคนตัวใหญ่ที่กำลังพยุงเพื่อนตัวเองอยู่
ส่วนผมกับเอมรับหน้าที่พาพี่จอมทัพ พี่เตวินและพี่เต็งหนึ่งที่ผมจำได้ว่าอยู่ในเดอะแก๊งค์เสื้อชอปไปส่งที่หอ และสิ่งที่น่าตกใจก็คือ จอมทัพ! อยู่! หอ! เดียว! กับ! ผม! ให้ตายเถอะ! เรียนมาปาเข้าไปเกือบ2ปีแล้ว ทำไมอยู่มาตั้งนานไม่เคยเห็นเลย
ผมมองพี่จอมทัพที่พยายามยัดพี่เตวินเข้าไปในรถก่อนเขาจะอุทานอย่างหัวเสียเมื่อเตวินโวยวายออกมาเสียงดัง ณ จุดนี้ เอมได้แต่กอดอกแล้วส่ายหัว รับไม่ได้กับสภาพของคนในดวงใจที่กรี๊ดมาตั้งแต่ปีหนึ่ง
"เดี๋ยวช่วยครับ" สุดท้าย ผมตัดสินใจเข้าไปช่วยพี่เค้าพยุงพี่เตวินเข้าไปในรถ จนแล้วจนรอดคนเมาไม่ได้สติก็เข้าไปนั่งอยู่ในรถจนได้
"ขอบคุณ"
"ไม่เป็นไร เห็นพยุงตั้งนาน พี่เค้าก็ทำท่าจะล้ม เดี๋ยวจะบาดเจ็บเอานะครับ" แน่นอน ผิวหนังของท่านเดวิดต้องไม่ระคายเคืองด้วยผลพวงจากคนขี้เมาแน่ ผมรับไม่ได้
"เป็นห่วงเหรอ"
คนตัวเล็กกว่านิ่งไปหลังจากได้ยินสิ่งที่ร่างสูงพูด ก่อนที่ใบหน้าหวานจะแดงร้อนขึ้นมาในรอบที่ล้านของวัน
"คะ..คือ..."
"หึ.." ร่างสูงไม่รอคำตอบ หัวเราะออกมาเล็กน้อย ก่อนจะส่งรอยยิ้มมุมปากที่ทำตัวเล็กกว่าหน้าแดงกว่าเดิม แล้วเปิดประตูเข้าไปนั่งในรถ ทิ้งให้ใบไม้ที่ยืนอึ้งอยู่ตรงนั้นให้ยืนหน้าแดงอยู่คนเดียว
"ใบไม้ ไปกันได้แล้ว"
เสียงเอมปลุกสติผมที่หายไปพักนึงให้กลับคืนมา ผมสะบัดหัวน้อยๆก็จะเปิดประตูรถเข้าไปนั่งข้างๆกับเอมที่รออยู่แล้ว
ผมนั่งตัวเกร็งไปตลอดทาง เอมคุยกับผมบ้าง มีเสียงคนเมาแทรกขึ้นมาบ้าง แต่ความจริงก็มีแต่ผมกับเอมที่คุยกันอยู่สองคน พี่จอมทัพก็นั่งเงียบอยู่ข้างหลังโดยที่ผมก็ไม่กล้าหันกลับไปมองคนที่นั่งอยู่ข้างหลังเหมือนกันว่ากำลังทำอะไรอยู่ จะยิ้มอยู่แบบที่ทำเป็นประจำหรือเปล่านะ
เพียงแค่คิดว่าหน้าหล่อจะมีรอยยิ้มกระชากใจประดับอยู่บนหน้า ใจผมก็เต้นรัวขึ้นมาทันที
ถึงตาจะดุ เวลามีไรหนวดขึ้นจะดิบเถื่อน แต่พอยิ้มทีไร ก็บาดใจทุกที
เฮ้อออ ทำไงดี ผมควรปรึกษาหมอเรื่องหัวใจดีมั้ย
Em’s part
เอมที่กำลังหันมาคุยกับเพื่อนก็หัวเราะเบาๆออกมาทันทีเมื่อเห็นใบไม้ นั่งหลับตาพริ้ม กำมือแน่น แก้มก็แดงแจ๋ นี่แสดงว่ากำลังตกอยู่ในพวังสีชมพูที่มีคนข้างหลังอยู่ในนั้นแน่ๆ
เพื่อนคนนี้เคยเป็นแบบนี้ที่ไหน รู้จักกันมาตั้งแต่เข้าปีหนึ่ง ใบไม้ก็ดูเป็นผู้ชายธรรมดาคนนึง ที่ไม่ได้มีอะไรมาก หน้าตาก็ดีแต่ออกไปทางน่ารัก ผลการเรียนปานกลาง นิสัยดี รักสัตว์ รักธรมมชาติ รักน้ำ รักปลา รักซากุระสุดๆ รักการอ่านหนังสือการ์ตูนและรักการนอนเป็นชีวิตจิตใจ บอลก็เตะไม่เป็น ตัวเอมเองเป็นผู้หญิงแท้ยังเตะบอลเป็นเลย ใบไม้นี่สมฉายากระต่ายน้อยมากๆ ฮ่า ฮ่า ฮ่า
พอมองกระจกหลังก็เห็นอยู่ว่าพี่จอมทัพกำลังลอบมองเพื่อนตัวเองอยู่เหมือนกัน ดูท่าคู่นี้อาจจะไปได้สวย ไม่รู้สิ แค่คิดเข้าข้างเพื่อนตัวเองนิดหน่อย แต่เห็นคนที่เพื่อนสนใจก็แอบมองพื่อนอยู่แบบนี้มันก็น่าจะเป็นไปได้ใช่มั้ยล่ะ แค่คิดว่าใบไม้มีแฟนก็ตื่นเต้นจะแย่แล้ว ฮิฮิ
แต่พอเห็นคนที่ตัวเองเป็นแฟนคลับอันดับหนึ่ง อย่างพี่เตวินเมามายแบบไม่เหลือภาพลักษณ์ที่ดีแบบนี้ก็แอบถอนหายใจเบาๆ นึกขำอยู่หน่อยๆที่ได้เห็นด้านอีกด้านของเขา ตอนเมาได้ที่ก็ลุกขึ้นยืนบนเก้าอี้ ถอดเสื้อเหวี่ยงแล้วร้องเพลงตามที่ร้านเปิดตอนนั้นก็ได้แต่สายหัว คนโปรดของคนเกือบทั้งมหาลัยกำลังหลุดมาด และดูไม่ได้สุดๆ รู้งี้น่าจะถ่ายคลิปเอาไปแชร์ลงเพจจริงๆ
“ใบไม้…” เงียบ ….........
"ใบไม้... " ไม่มีสัญญาณตอบรับจากเลขหมายที่ท่านเรียกในขณะนี้ ฉันหันไปมองเพื่อนเล็กน้อยแล้วพบว่าเพื่อนกำลังจมเข้าไปอยู่ในภวังค์สีชมพูอย่างหนัก ถอนหายใจเล็กน้อยแล้วพูดเสียงดังกว่า
"นี่ ใบไม้!" ได้ผล ใบไม้สะดุ้งตัวขึ้นมาทันที แล้วทำหน้าเหรอหราหันซ้ายทีขวาที นี่แอบเป็นเอามากนะเพื่อนนะ
"ห๊ะ...ห๊ะ..ถ..ถึงแล้วเหรอ"
"ยังง..แค่จะถามว่าพรุ่งนี้ไปเรียนไหวมั้ย จะตื่นรึเปล่า"
"ไหวแหละ แต่ไม่รู้จะตื่นรึเปล่าเนี่ยสิ แหะๆ" อีหรอบเดิม นิสัยที่แก้ไม่หายของใบไม้
"งั้นพรุ่งนี้ยังไงเดี๋ยวโทรตามละกัน อย่าตื่นสายล่ะ" ถามว่ามีกี่ครั้งที่ต้องโทรตามเพื่อน ไม่สิ กี่ครั้งมากกว่าที่ไม่โทรตาม
"ได้ๆ เดี๋ยวกลับถึงห้องแล้วจะตั้งนาฬิกาปลุกเลยสัญญา" ใบไม้ว่าพลางทำตากลมๆใส่แล้วส่งนิ้วก้อยมาให้ด้วยอย่างน่ารัก แต่พอมองกระจกหลังแล้วได้แต่ยิ้มในใจ หึ ฉันเห็นนะไอ้พี่จอมทัพ ฉันเห็นนะว่าแอบยิ้มน่ะ
"โอเค ถึงละขึ้นห้องดีๆ"
รถหรูจอดรถเทียบริมฟุตบาททันทีที่ถึงหอของใบไม้ จอมทัพกล่าวขอบคุณก่อนจะหิ้วปีกเพื่อนที่เมาไม่ได้สติกับเต็งหนึ่งที่เหมือนจะช่วยแต่ความจริงก็เกือบเอาตัวเองไม่รอดเหมือนกัน
"กลับคอนโดดีๆนะครับ คุณหนู"
ได้ยินแบบนั้นคุณหนูผู้น่ารักก็ค้อนใส่เพื่อนทันที มือควานหาของจะประทุษร้ายเพื่อนแต่ไม่ทันเสียแล้ว ใบไม้ยิ้มให้อย่างล้อเลียนก่อนจะหัวเราะเสียงดังแล้วรีบวิ่งลงไปจากรถทันที เมื่อไหร่จะเลิกเรียกแบบนี้เนี่ยยย !!
"นี่!! เลิกเรียกฉันว่าคุณหนูสักที!"
"ได้ทีฉันนะจะล้อให้แก้มร้อนจนระเบิดไปเลยคอยดูเถอะใบไม้"
_________________________________________________________
ใบไม้หัวเราะออกมาอย่างขบขันหลังจากที่ล้อยัยคุณหนูได้สำเร็จ แอบสะใจเล็กน้อยเมื่อได้ยินเสียงโวยวายของเอมตามหลัง พอดีว่าเอมไม่ค่อยชอบให้เรียกคุณหนู ด้วยเหตุผลว่าดูอ่อนปวกเปียก แล้วเหมือนเป็นเด็กน้อยอยู่ แถมเพื่อนในคณะก็ชอบห้ามปรามไม่ให้เอมทำนู่นทำนี่เมื่อเข้าร่วมกิจกรรมอยู่เสมอเพราะคิดว่าเอมมีนิสัยคุณหนูมากๆเลยน่ะสิ ยัยคุณหนู เอ๊ย ยัยเอมก็เลยเอ่ยปากห้ามเรียกเธอว่าคุณหนูอย่างเด็ดขาด
ใบไม้เดินเข้าหอตามหลังพี่จอมทัพไปเล็กน้อยเพราะสามคนนั้นยังหิ้วปีกคนเมาอยู่เลยทำให้เดินไปไหนได้ไม่ไกลนัก เมื่อเดินเข้าไปใกล้ก็ได้ยินพี่เขาบ่นให้พี่เตวินอย่างหัวเสียที่แบบเอิ่มม...เมาหมดสภาพมากๆ เห็นแล้วก็ส่ายหัวไปถอนหายใจไป
เมื่อเดินไปถึงลิฟท์ ร่างบางก็กดลิฟท์ค้างไว้เพื่อให้หนึ่งคนเมา หนึ่งคนแบก หนึ่งคนสติไม่ครบถ้วนเข้าไปก่อนที่ตัวเองจะเข้าไปทีหลัง พอจะถามว่าอยู่ชั้นไหนแต่เห็นใบหน้าหงุดหงิดสุดๆของจอมทัพ ใบไม้ก็ได้แต่ยืนตัวลีบชิดกับผนังลิฟท์อย่างๆหวาดๆ ถ้าทำอะไรไม่ถูกใจพี่จะฆ่าผมมั้ยครับ TT
คนที่ทำตัวกลมกลืนกับผนังลิฟท์หายใจเข้าลึกๆ ก่อนจะตัดสินใจถามออกไปเบาๆ
"เอ่อ..พี่ครับ..ชะ..ชั้นไหนครับ"
"ชั้น4 ขอบคุณ" จอมทัพหันมาตอบห้วนๆก่อนจะที่ทุกคนในลิฟท์จะตีตัวออกห่างคนเมาทันทีเมื่อทำท่าจะอ้วกออกมา
"เหี้ยเอ้ย!!...อย่าพึ่งออกมานะมึง"
ใบไม้ยืนตัวลีบเข้าไปอีก ทันทีที่ได้ยินเสียงทุ้มๆตวาดเสียงดังใส่เพื่อน หูยย คือแบบ แอบน่ากลัวนะ ตาเรียวดูที่ดุอยู่แล้วก็ดุเข้าไปใหญ่ คิ้วขมวดกันเป็นปม กรามขบแน่นอย่างเห็นได้ชัด เฮ้ออ แต่ก็ดูดีเนาะ...
เอ้ย.. ไม่ใช่ละ ใช่เวลามาชื่นชมมั้ยเนี่ย ต้องมาลุ้นกันดีกว่าว่าพี่เตวินนี่จะอ้วกออกมากลางลิฟท์หรือเปล่า
ใบไม้แอบขำเบาๆ เมื่อเห็นร่างสูงพยายามจับมือของคนเมามาปิดปากตัวเองไม่ให้อ้วกออก ส่วนเต็งหนึ่งเพื่อนอีกคนจากมึนๆก็กลายเป็นว่าสติกลับมาแบบเกือบๆครบถ้วน กำลังควานหาถุงในกระเป๋าย่ามของตัวเองอย่างร้อนรน
แน่ล่ะตอนนี้ทุกคนสแตนบายคอยหลบสิ่งไม่พึงประสงค์กันหมดแล้ว
เมื่อลิฟท์เปิดออก จอมทัพก็พาเพื่อนที่เมาไม่ได้สติออกจากลิฟท์ทันที โดยที่เต็งหนึ่งหันมาขอบคุณใบไม้สั้นๆ แต่สองเสียงที่เสียงดังออกมาพร้อมกันก็ทำให้ใบไม้เงยหน้ามองทันที ก่อนที่ลิฟท์จะปิดลง ใบไม้ก็เห็นพี่เตวินขวัญใจของสาวๆเกือบทั้งมหาลัยอ้วกออกมากลางทางเดิน พร้อมกับเสียงก่นด่าเพื่อนทั้งสองคน
"เหี้ยย!! / "เหี้ยยย!!"
โอ๊ยย ยัยเอม ตอนฉันนี้เกลียดพี่เตวินของแกเป็นบ้าเลย TT
ผมขึ้นมาถึงชั้น 7 ชั้นที่ผมอยู่ ผมยังได้ยินเสียงโวยวายของพวกนั้นที่ดูท่าจะวุ่นวายกันน่าดู ควรลงไปช่วยมั้ยอ่า เค้าจะหาว่าใบไม้สอดรู้สอดเห็นรึเปล่า เฮ้อ แต่ช่างเหอะ ถ้าไปแล้วเกิดทำเงอะๆงะๆไม่ถูกใจพี่เขาขึ้นมามีหวังเค้าคงถูกจับทุ่มลงพื้นแน่ๆ บรึ๋ยยยย
แต่ก็ถือเป็นความโชดีอย่างหนึ่งนะที่อยู่แค่ชั้น 4 ถ้าไปอยู่ชั้นสูงนะมีหวังอ้วกออกมากลางลิฟท์แน่ๆล่ะ แต่แอบเสียดายนิดหน่อยนะที่เราไม่ได้อยู่ชั้นเดียวกัน แล้วอยู่ห่างกันตั้ง 3 ชั้น ตอนแรกก็แอบหวังลึกๆนะว่าจะอยู่ชั้นเดียวกันหรือเปล่า แต่ก็คงเป็นไปได้น้อย อะไรจะบังเอิญแบบนั้น ไม่มีทางหรอก
ผมไขกุญแจเข้าห้อง ปิดประตู เปิดไฟ เปิดแอร์ ก่อนจะโยนทุกสิ่งทุกอย่างลงบนโต๊ะแล้วล้มตัวนอนบนเตียงทันที วันนี้เป็นครั้งแรกที่หัวใจทำงานหนักมากจริงๆแบบไม่เคยเป็นมาก่อน และก็ยังไม่รู้ว่าจะจัดการกับมันยังไงดี แต่ก็นะคงอาจจะทำได้แค่ตามกรี๊ดแบบที่เอมทำนั่นแหละ เพราะบางที...พี่เค้าอาจมีแฟนอยู่แล้วก็ได้ วิศวะหล่อๆแบบนี้คงไม่เหลือรอดเป็นชายโสดจนถึงตอนนี้อยู่แล้วแหละจริงมะ ฮืออ อยู่ดีๆก็รู้สึกหม่นๆยังไงไม่รู้สิ...
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นก่อนจะกดรับทันทีเมื่อเห็นว่าใครโทรมา เอมมาลินนั่นเอง เจ้าเดิม มีเพื่อนอยู่แค่นี้แหละ คงโทรอัพเดทข่าวสาร
“ว่าไงเอม ถึงห้องยัง”
/ถึงละ ฝั่งนู้นเป็นไง/ หึเป็นไงน่ะเหรอ…
“วุ่นวายชะมัด นี่รู้มั้ยว่าพี่เตวินของแกน่ะอ้วกออกมากลางทางเดินด้วย แย่ๆ” นึกถึงภาพที่พี่เตวินปล่อยสิ่งไม่พึงประสงค์ออกมาก็รู้สึกขมๆคอยังไงไม่รู้ ป่านนี้จะจัดการอะไรเสร็จรึยังนะ
/นี่!! อย่ามาว่าพี่เตวินนะเว้ยย!/
“ก็จริงนี่หว่า พี่เตวินนี่ทำพี่จอมทัพลำบากมากเลยรู้มั้ย เค้าต้องคอยหิ้วปีกคนขี้เมาแล้วยังต้องพยายามไม่ให้อ้วกออกมาในลิฟท์ แล้วคงต้องมาจัดการเก็บกวาดเศษอ้วกของพี่เตวินแน่ๆ เห็นมะ ลำบากสุดๆ แย่ แย่มาก”
/หือออ เข้าข้างกันเข้าไป อย่าให้ถึงทีฉันใบไม้/
“จะรอดู...ตอนขึ้นลิฟท์พี่เค้าดูหงุดหงิดมาก น่ากลัวอะ แต่ก็ดูดีมากเลยนะเอม” ว่าแล้วใบหน้าใสๆก็เห่อขึ้นสีจัดทันที แล้วก็นอนตีขาในอากาศไปมาอย่างเขินๆ
/ชอบความรุนแรงเหรอจ๊ะ ฮ่าๆๆ/
“บ้า ใครจะไปชอบแค่เห็นว่าตอนดุๆก็ดูดีไปอีกแบบแค่นั้น” คว้าตุ๊กตาเสือมากอดก่อนจะซุกลงไป พี่เค้าเหมือนเสือมากเลยนะ ตอนดุแบบนั้นเหมือนเสือมากเลย ว่าแล้วก็กอดตุ๊กตาแน่นๆ แก้เขิน
/ฮิฮิ แล้วนี่รู้ปะว่าอยู่ชั้นไหน/
“ชั้นสี่มั้ง เห็นบอกให้กดชั้นสี่”
/ทั้ง3คนเลยเหรอ/
“อือฮึ”
/อยู่3คนเบียดกันตาย หอแกก็แค่นั้น แกก็ชวนพี่จอมทัพมาแชร์ห้องกับแกสิ ไหนๆก็อยู่คนเดียวทั้งที ฮ่าๆๆๆๆๆๆ/ พูดจบเอมก็หัวเราะเสียงดังทันที ใบไม้เม้มปากแน่น ก่อนจะรู้สึกถึงไอร้อนที่พุ่งออกมาเห่อบนหน้า
“หยุดหัวเราะเดี๋ยวนี้นะ!!”
/เขินอะดิ ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆ/
“พูดไม่รู้เรื่อง แค่นี้แหละ ไม่คุยด้วยแล้ว!”
พอวางโทรศัพท์ลง ร่างบางก็ดีดดิ้นไปมาบนเตียงทีอย่างเก้อเขิน โอ๊ยย นี่เขินจริงจังนะ ทำไมเพื่อนบ้าต้องพูดแบบนี้ก็ไม่รู้ หน้าร้อนไปหมดเลย
ใบไม้ลุกขึ้นไปห้องน้ำเอาน้ำล้างหน้าเพื่อดับความร้อนบนใบหน้าทันที พอเงยหน้ามองกระจกก็ตกใจกับใบหน้าแดงก่ำของตัวเอง ถ..ถ้าเกิดเรามาอยู่ด้วยกันจริงๆ…. บ้า! บ้าไปแล้ว ไม่มีทางหรอก! ยกมือขึ้นมากุมแก้มตัวเอง ขาก็ย้ำพื่นแรงๆไปมาอย่างสุดจะทน เลิกคิดนะใบไม้ เลิกคิดแบบนั้นเดี๋ยวนี้นะ!
หัวกลมสะบัดแรงๆพยายามขจัดความคิดฟุ้งซ่านออกตัวเองออกไป ก่อนจะชำระร่างกายให้เรียบร้อย เพื่อเตรียมเข้านอน เมื่ออกจากห้องน้ำมือเล็กก็คว้าถุงขยะที่เต็มแล้วข้างโต๊ะเขียนหนังสือ ผูกให้แน่นก่อนจะเดินไปเปิดประตูเพื่อวางไว้หน้าห้องให้แม่บ้านมาเก็บตอนเช้า แต่ในขณะนั้นเอง…
หัวใจที่หยุดสั่นไหวไปสักพักก็ทำงานขึ้นมาอีกครั้ง ทันทีเมื่อได้สบตากับคนห้องตรงข้าม เสียงเปิดประตูข้างหลังทำให้คนที่กำลังไขกุญแจห้องอยู่หันหลังไปมอง และแล้วโลกของใบไม้ก็หยุดหมุน
เป็นไปไม่ได้น่า!!..
ไม่มีทาง!!....
นี่มันจะบังเอิญเกินไปแล้ว!!...
TBC
___________________________________________________________________
Talk : อยู่หอเดียวกันด้วยแหละ
ปูเรื่องขนาดนี้ตอนต่อไปคงพอเดากันออก 5555555
ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านนะคะ
-
หูยยย อยู่ห้องตรงข้ามกันเลยยย
-
เขาอยู่ห้องตรงข้ามก๊านนนนน แอร้ายยยยย เริ่ดๆ
-
โอ้โหหหหหห
ตกลงคือพรหมลิขิตใช่ไหม
อยู่ๆเพลงก็ดังขึ้นมาในหัว555555
-
เราชอบความบังเอิญ :hao7: อยู่ห้องตรงข้ามกันด้วย
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ห้องตรงข้าม อูยยยยยยย~
-
อูยยยย ห้องตรงข้ามมเลยจย้าา
ใบไม้แกล้งเมาเข้าห้องผิดน่าจะดี
555555555555
-
อยู่ห้องตรงข้าม พี่จอมทัพแอบมองน้องใบไม้มานานแล้ว ใช่ไหม :katai3:
-
หุ้ยยย เอื้ออำนวยมาก
-
NOTE : ขอภัยสำหรับคำผิดค่ะ
(http://upic.me/i/ki/ar038_l.jpg) (http://upic.me/show/58818487)
Chapter 4
เช้า วันนี้อากาศสดใส ท้องฟ้าโปร่ง แสงแดดอ่อนๆ กับlสายลมเบาๆพลิ้วไหวพาให้โมบายอันน้อยที่แขวนอยู่ที่ระเบียงขยับกระทบกัน เบาๆ อากาศวันนี้ไม่ได้ทำให้คนที่นอนอยู่บนเตียงสดใสตามแต่อย่างใด ร่างบางนอนมองโมบายที่ขยับไหวไปมาด้วยดวงตาที่เลื่อนลอย คล้ายจะหลับแหล่ไม่หลับแหล่ พลันเสียงนาฬิกาปลุกดังขึ้นมา ก่อนมือบางจะยื่นมือออกไปปิดแล้วกลับมาซุกตัวนอนต่อเหมือนเดิม
น่ามหัศจรรย์.. วันนี้ใบไม้ตื่นก่อนนาฬิกาปลุกเสียอีก....
ย้อนเหตุการณ์ไปเมื่อคืน
ใบไม้ เปิดประตูออกไปแล้ววางถุงขยะไว้หน้าห้อง พอเงยหน้าขึ้นมา ก็ได้แต่ทำปากพะงาบๆ ทำหน้าอึ้งๆหลังจากได้สบตากับเจ้าของห้องที่อยู่ห้องตรงข้าม ใจที่พึ่งสงบได้ไม่นานก็สั่นไหวอีกครั้ง และใจสั่นมากกว่าเดิมอีกหลายเท่า! พอตั้งสติได้เจ้าตัวก็ปิดประตูใส่หน้าคนหล่อๆที่ตัวเองชื่นชมทันที
จะใครอีกล่ะครับ ผู้ชายคนนั้นก็คือพี่จอมทัพไง!!!
ฮึก ฮืออ.. ไม่รู้สวรรค์เข้าข้างหรือทำร้ายกันแน่ที่ส่งพี่จอมทัพมาอยู่ห้องตรงข้าม จะดีมันก็ดีมากๆนะ แต่หัวใจดวงน้อยๆดวงนี้จะหัวใจวายวันไหนก็ไม่รู้น่ะสิ!
หลัง จากเข้ามาในห้องก็รีบปิดไฟแล้วโดดลงเตียงซุกกับผ้าห่มทันที แต่ก็ไม่ได้นอนหรอกนะ ตากลมๆเบิกค้างไว้อย่างนั้น บ้างก็ทำหน้าเขิน ซุกกับหมอนพลางดึงทึ้งผ้าห่มของตัวเองระบายความเขินที่พุ่งพล่านขึ้นมาและ ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่มันจะหยุดสักที
เห็น ทีว่าคืนนี้คงไม่ได้นอนแน่ๆ ถึงแม้จะมีองค์ประกอบครบชุดที่เหมาะสมอย่างยิ่งแก่การนอน ทั้ง หมอนนุ่มๆ ผ้าห่มอุ่นๆ แอร์เย็นๆ แต่ใบไม้ก็นอนไม่หลับ!
กลับมา ณ เหตุการณ์ปัจจุบัน
หลัง จากที่คนตัวเล็กปิดนาฬิกาปลุกไปสักพักก็กลับมานอนเปื่อยเหมือนเดิมแบบไม่รู้ จะทำยังไงดีกับชีวิตเมื่อคืนผมได้นอนไปนิดเดียวเอง เช้ามาก็สะดุ้งตื่นขึ้นมา แล้วก็นอนไม่หลับ จนกระทั่งนาฬิกาปลุกแล้วถึงได้รู้ว่า ถึงเวลาที่ต้องลุกขึ้นไปเรียนแล้ว แต่ง่วงมากๆ ถ้าวันนี้ไม่เข้าเรียนแล้วยัยเอมต้องบ่นแล้วแม๊กซ์ต้องพ่นคำร้ายกาจออกมาอีก แน่ๆ เอาไงดี ตาจะปิดอยู่แล้ว TT
กว่า ใบไม้จะตัดสินใจได้ ตากลมๆก็ค่อยพร้อยหลับไปเสียก่อนแล้ว หลังจากแพ้ความง่วงที่โจมตีเข้ามาอย่างหนัก เพราะมัวแต่คิดถึงคนห้องตรงข้ามทั้งคืนจนนอนไม่หลับ แต่ดูเหมือนว่าสวรรค์จะไม่เป็นใจในการนอนของใบไม้สักเท่าไหร่...เสียง โทรศัพท์ที่วางอยู่บนเตียงก็ดังขึ้นมาทันทีที่คนร่างบางกำลังเข้าสู่ภาวะ หลับลึก ใบไม้สะดุ้งสุดตัวตื่นขึ้นมาแล้วทำหน้ายุ่งเมื่อเห็นว่าใครโทรมากวนการหลับ อันเป็นความสุขที่สุดของคนขี้เกียจอย่างใบไม้
เพื่อนบ้าเอ๊ย! โทรมาตามตลอดเลย!!
“ว่าไงเอม...”
/นี่ แม๊กซ์../ นั่นทำให้คนที่กำลังงัวเงียอยู่ลืมตาตื่นขึ้นมาทันที สติที่หายไปกลับมาครบถ้วนเมื่อได้ยินเสียงเพื่อนอีกคนที่ไม่น่าจะมาอยู่ด้วย กันแต่เช้าแบบนี้
“ไม ใช้โทรศัพท์เอมอะ”
/..ออกมากินข้าวเช้ากัน/ ห๊ะ! ชักแปลกๆนะคู่นี้ ญาติดีถึงขนาดชวนกันมากินข้าวได้ด้วยเหรอ ถ้าตีกันแล้วใครจะห้ามมวย
“ไม่มีการชวนนะ”
/คิดว่าคนอย่างนายน่าจะยังไม่ตื่น/ อะ..ไอ้เพื่อนเลวว
/เช้านี้เข้าเรียนด้วยล่ะ เพื่อนบอกวันนี้มีควิซ ห้ามขาด ห้ามสาย/
ตัดฉับ! ยังไม่ทันจะอ้าปากด่าเพื่อนตัวดี เจ้าตัวโย่งก็วางสายใส่เขาไปแล้ว! ใบไม้ได้แต่เข่นเขี้ยวเคี้ยวอยู่คนเดียว สะบัดผ้าห่มออกแล้วลุกขึ้นเข้าห้องน้ำเตรียมตัวออกไปเรียนทันที
_____________________________________________________________
“ใบไม้ว่าไง”
ร่าง สูงวางโทรศัพท์ลงแล้วเงยหน้ามองเอม เพื่อนผู้หญิงคนเดียวในกลุ่มที่กำลังกินข้าวอย่างเอร็ดอร่อย ตะกี้ยัยนี่ใช้ให้โทรศัพท์ไปปลุกใบไม้ที่คงกำลังนอนอุตุอยู่ที่ห้อง พูดเสร็จก็เอาโทรศัพท์ยัดใส่มือทันทีแล้วก็ก้มลงไปกินข้าวของตัวเองอย่างไม่ สนใจอะไร
“ผู้หญิงอะไร๊ กินข้าวเต็มปากแล้วยังจะพูดออกมาอีก”
พูด แล้วก็ส่ายหัวเบาๆอย่างหน่ายๆกับท่าทางตะกละตะกลามอย่างเห็นได้ชัดของเพื่อน ผู้หญิงที่ดูเหมือนจะไม่ห่วงภาพลักษณ์ความเป็นกุลสตรีของตัวเองสักเท่าไหร่ เจ้าตัวเล่นยัดข้าวเข้าไปเต็มคำจนแก้มป่องออกมาอย่างเห็นได้ชัด ร่างสูงนั่งเงียบกินข้าวต่อไปไม่สนใจสายตาฟาดฟันที่ส่งมาจากคนที่นั่งอยู่ ฝั่งตรงข้าม
“ชิ ใบไม้ว่าไง”
หลัง จากที่เพื่อนตัวโย่งไม่สนใจที่จะมาทะเลาะด้วยก็ต้องสงบจิตสงบใจให้นิ่ง ดิ้นเต้นไปคนเดียวเดี๋ยวแม๊กซ์มันก็ชนะอะดิ ต้องนิ่งค่ะ ต้องนิ่งเข้าไว้ มันนิ่งมาเราก็ต้องนิ่งกลับ ดิ้นไปเป็นคนบ้าแล้วเจ้านั่นจะเก็บเอามาโจมตีเปล่าๆ ยกนี้เอมมาลินต้องชนะ!
“รู้แล้ว” แค่นี้?
“แค่ นั้นเหรอ?” ร่างสูงที่รวบช้อนหลังจากกินข้าวเสร็จก็มองตรงมานิ่งๆพลางเลิกคิ้วขึ้น มากวนๆ แล้วเอ่ยคำที่ทำให้ความอดทนของเอมมาลินที่เจ้าตัวพยายามอดทนอดกลั้นขาด สะบั้นออกมาทันที
“อืม ใครเขาจะพูดมากเหมือนเธอล่ะ”
“อะ..ไอ้แม๊กซ์! แก!...” ว่าแล้วร่างบางก็ลุกขึ้นมาถกแขนเสื้อตัวเองเตรียมขย้ำหัวเพื่อนทันทีอย่างไม่สนสายตาคนรอบข้าง
“ไปละนะ อิ่มแล้ว”
แต่ ยังไม่ทันที่จะลงมือแก้แค้นคนปากร้าย ร่างสูงที่เป็นเป้าหมายของการแก้แค้นในครั้งนี้ก็ลุกขึ้นแล้วก้าวฉับๆออกไป ทันทีไม่สนใจเพื่อนที่กำลังดิ้นพล่านเต็มไปด้วยความโมโห
“นี่! นี่!! รอด้วย!” เอมกระวีกระวาดเก็บของแล้วเดินตามคนที่ขายาวกว่าอย่างไม่ยอมแพ้ วันนี้ต้องแก้แค้นให้ได้! ไม่ยอมหรอก เดี๋ยวนี้แพ้มาหลายตาแล้ว
“ไอ้โย่ง! หยุดเดี๋ยวนี้นะ!”
แม๊กซ์ ที่เดินนำไกลแล้วก็ปรายตามามองเพื่อนเล็กน้อยก่อนจะเดินต่อไปอย่างไม่สนใจ ร่างบางที่รีบเดินตามอยู่ข้างหลัง พอเห็นอย่างนั้น ร่างบางก็รีบซอยเท้าเร็วขึ้นเพื่อให้ตามคนที่ขายาวกว่าทัน แล้วก็ตกใจรีบเบรกขาตัวเองทันที เมื่อเพื่อนขายาวที่เดินนำหน้าอยู่ดีๆก็หยุดเดินกะทันหันแล้วหันหน้ามามอง เธอ ก่อนจะหลุดขำเพราะเห็นท่าโซเซของเพื่อนที่เกือบล้ม พอเอมตั้งหลักได้แล้วก็ตวัดตา ค้อนใส่เพื่อนทันที
“อะไร!? จะหยุดก็บอกก็กล่าวกันบ้างสิ ฉันเกือบล้มนะ!” ร่างบางเงยหน้ามองคนที่สูงกว่าตัวเองมาก พลางเขย่งเท้าใส่อย่างไม่ยอมแพ้
“กินน้ำส้มไหม?”
“ห๊ะ?...” อะไรของมันอะ?
เอม ขมวดคิ้ว เพ่งมองหน้าแม๊กซ์ดีๆ พยายามจับผิดสายตาร้ายๆว่ามีแผนกลั่นแกล้งตนเองหรือเปล่า แต่ก็พบว่าไม่มีก็ได้แต่มองงงๆ ไอ้นี่มันจะมาไม้ไหนวะ ปรับอารมณ์ไม่ทัน เดินหนีฉับๆ อยู่ดีๆก็หันหลังมา ถ้าเบรกไม่ทันก็คงล้มหัวทิ่มพื้นโรงอาหารไปแล้ว
“กินน้ำส้มไหม ชอบกินหลังกินข้าวไม่ใช่เหรอ”
“อ..อืม กิน”
เจ้า ตัวก็ได้แต่ตอบรับอย่างงงๆ เอมมองเพื่อนอย่างไม่เข้าใจ หลังจากที่ตอบคำถาม เพื่อนขายาวก็พยักหน้าให้หนึ่งทีแล้วเดินหนีไปที่ร้านขายน้ำ และก็กลับมาพร้อมกับน้ำส้มคั้นสดเย็นๆในแก้วพร้อมหลอดสีชมพูที่ใส่มาให้เธอ ด้วย แบ๊วได้ใจอะ! เอมรับมางงๆ เห็นอย่างนั้นแล้วแม๊กซ์ก็หันหลังกลับแล้วเดินออกไปอย่างไม่บอกไม่กล่าว อะไรของมันวะ!
“เอ้า รีบตามมาสิ เดี๋ยวสายนะ ชักช้าอยู่ได้” แม๊กซ์หันมาปรายตามองเล็กน้อย แต่นั่นก็ทำให้คนที่ดูเหมือนงงๆอยู่ก็แยกเขี้ยวใส่ทันทีแล้วรีบเดินตามหลัง ไป จะใจดีก็ใจดีให้สุดได้ไหมไอ้โย่งเอ๊ย!!....
เห็นทียกนี้ก็ได้ผู้ชนะแล้ว....
_________________________________________________________________________
วันนี้ ถึงตอนเช้าจะอากาศสดใสยังไง แต่ดูเหมือนว่ามันจะไม่ใช่แบบนั้นทั้งวัน ตกบ่ายเมฆฝนก็เริ่มตั้งเค้าขึ้นมา ก่อตัวต่ำจนฟ้ามืดไปหมด ใบไม้ที่นั่งเท้าคางมองออกไปทางหน้าต่างพอเห็นแบบนั้นก็ได้แต่ภาวนาให้ อาจารย์ปล่อยเร็วๆ ถ้าไม่รีบปล่อยในเวลานี้แล้วล่ะก็ ได้ติดแหงกอยู่ในอาคารจนถึงหัวค่ำไม่ก็ต้องวิ่งลุยฝนออกไปกันแน่ๆ
วันนี้ ใบไม้นั่งคั่นกลางระหว่างเอมและแม๊กซ์ เพราะดูเหมือนว่าวันนี้เพื่อนทั้งสองคนตั้งท่าจะกระโดดเข้าหากันอยู่ตลอด เวลาตั้งแต่เช้าแล้ว ในฐานะกรรมการ ต้องทำหน้าที่ตัวเองอย่างเคร่งครัดเพื่อไม่ให้ข้าวของและทรัพย์สิน ของมหาวิทยาลัยต้องพังทลายลงไปเพราะฝีมือเพื่อนตัวแสบทั้งสองคน
ไอ้ คู่นี้ทะเลาะกันทีไรก็เดือดร้อนคนอื่นทุกที ขวดน้ำบ้างล่ะ กระดาษบ้างล่ะ ปากกาบ้างล่ะ ของพวกนี้เป็นอาวุธชั้นดีที่ใกล้ตัวพร้อมหยิบจับขึ้นมาทำลายล้างฝ่ายตรงข้าม ได้เสมอ แต่ถึงจะมีผมนั่งคั่นกลาง ทั้งสองคนก็ยังทะเลาะกันได้อย่างเสมอต้นเสมอปลาย
ผม มองเท้าของทั้งสองคนที่เขี่ยกันไปกันมาอย่างไม่มีใครยอมแพ้ ร่างบางเงยหน้ามองเอมที่ตอนนี้เขม่นใส่คู่ต่อสู้อยู่ ฝ่ายแม๊กซ์ก็แค่ยิ้มกวนๆใส่ คู่ต่อสู้ก็ดูเหมือนจะโมโหขึ้นไปอีก คนที่อยู่ตรงกลางได้แต่ถอนหายใจเบาๆ ไม่รู้ไอ้สองคนนี้เป็นเพื่อนกันได้ไง เพราะสองคนนี้รู้จักกันก่อนที่ใบไม้จะรู้จักทั้งสองคนเสียอีก
นี่ขนาดอาจารย์เลิกคลาสแล้ว สองคนนี้ยังจะมาแข่งกันอีกว่าใครจะได้ออกประตูก่อน ดูสิ! เล่น กันเป็นเด็กไปได้ ผมไม่รู้จะทำยังไง ห้ามก็ไม่ฟัง พูดออกไปคงโดนเจ้าแม๊กซ์สวนกลับมาให้หน้าหงายป่าวๆน่ะสิ คอยเป็นกรรมการห้ามทัพก็พอละ
เราเดินลงบันไดมาจากชั้น3อย่าง ไม่รีบเร่ง พลางคุยกันว่าเย็นนี้จะไปกินอะไรกันดี แล้วจะมีสองคนที่ตกลงกันไม่ได้ ก็จะเป็นประจำแบบนี้ทุกทีแหละ ผมเดินอยู่ข้างหลังตามไปแบบเอื่อยๆ วันนี้ง่วงมากๆเพราะเมื่อคืนได้นอนน้อยจริงๆ สัมผัสได้ว่าตาเป็นแพนด้าไปหมดแล้ว ว่าแล้วก็คิดถึงคนที่อยู่ห้องตรงข้ามที่เป็นต้นเหตุให้ผมมีสภาพเป็นแบบนี้ เช้านี้ก่อนเปิดประตูห้องออกมา ก็อยากให้อีกคนเปิดประตูออกมาเหมือนกัน ก็ไม่รู้สิ แค่อยากเห็นหน้าเองง
ผม เงยหน้ามองเอมที่อยู่ดีๆก็มาสะกิดที่ไหล่ แถมยังทำหน้ากรุ่มกริ่มใส่อีกต่างหาก แล้วเพยิดหน้าไปอีกทาง แล้วพบว่า... พี่จอมทัพอยู่ตรงนั้น TT แม๊กซ์กำลังคุยอยู่กับพวก พี่ๆเดอะแก๊งค์เสื้อชอปที่ดูเหมือนจะสนิทกับแม๊กซ์มากๆหลังจากที่ได้ไป สังสรรค์กันคราวนั้น ยัยเอมพยายามดึงแขนผมให้เดินตามไป แต่มันทำได้ยากเหลือเกิน ก็ขาผมมันแข็งไปหมดแล้วน่ะสิ!
สายตาผมก็เอาแต่ไปจับจ้องใบหน้าคมๆ ที่มีเสน่ห์มากๆ ทั้งสันกราม สันจมูก ปากเรียว ตาคม อะ เอาเป็นว่ามันมีเสน่ห์หมดละกันน่า! พี่ เขากำลังอมยิ้มน้อยๆกับเรื่องสนุกที่เพื่อนๆกำลังคุยกันอยู่ โอ๊ยย วันนี้คือหล่อมาก ผมเซตเสยขึ้นไปด้านหลังโชว์รอยไถข้างกับต่างหูสีดำเรียบๆ แต่ดูจะเสริมความหล่อให้หล่อลากมากขึ้น ไม่ไหวจริงๆนะ ตายแน่ๆ ถ้าได้สบตาคงต้องเขินจนเก็บความรู้สึกไม่ได้แน่ๆ ทำไงดี ทำไงดี..
“เอม ฉัน..ฉัน ขอไปก่อนได้ไหม” ผมดึงแขนเอมไว้ทันที วินาทีนี้ต้องเผ่นก่อนเป็นอันดับแรก พูดไปก็ยกเล็บขึ้นมากัดอย่างประหม่า เอมเห็นอย่างนั้นก็ยกไหล่ขึ้นแล้วถอนหายใจออกมาอย่างแรง
“นี่ โอกาสมาแล้วไง อยากเจอพี่เขาไม่ใช่เหรอ” อย่าทำหน้าเอือมใส่ได้ไหมขอร้อง TT
“ใครว่าอยากเจอ ไม่มี๊!” ไม่มี๊! จริงๆนะ เขาป่าวว ป่าวเล๊ยย
“อย่ามาเสียงสูง..” ผมเบะปากใส่หนึ่งทีกับเสียงจับผิดของเพื่อน
“นะ นะ ฉันหัวใจวายตายแน่ๆ วันนี้หล่อมาก” ผมบีบมือเอมเบาๆอย่างขอร้อง เอมเห็นอย่างนั้นก็ได้แต่พ่นลมหายใจแล้วพยักหน้าแกนๆใส่ ผมเห็นอย่างนั้นก็ยิ้มร่า รีบแอบเดินหนีออกมาทันที พร้อมพลางตัวกับผู้คนที่เดินสวนกันไปมา
แต่ดูเหมือนใบไม้คงจะลืมไปว่าเพื่อนตัวเองแสบแค่ไหน
“ใบไม้!! ไปไหนอะ” ยัยเอม!!!!
ผมหันไปแยกเขี้ยวใส่ยัยคุณหนูทันทีที่ทำเสียแผน แถมยังวางแผนทับมาแกล้งกันอีกต่างหาก! ยัย เพื่อนตัวดีที่ตะโกนเรียกผมเสียงดังยิ้มให้อย่างสะใจ แล้วเดินไปรวมกลุ่มกับพวกแก๊งค์เสื้อช็อป ที่มองผมกันเป็นตาเดียว พวกพี่ๆยิ้มให้อย่างเป็นมิตรเห็นอย่างนั้นก็รู้สึกผิด เลยค่อยๆเดินเข้าไปรวมกลุ่มแล้วกล่าวคำทักทายไป ไม่กล้าและเลี่ยงที่จะสบดวงตามีเสน่ห์นั่นเป็นอัดขาด
“จะกลับหอแล้วเหรอ” แม๊กซ์หันมาถาม ผมก็เลยพยักหน้าไปเบาๆ
“พวกพี่จะไปเตะบอลกัน ไปป่าวๆ เพื่อนน้องทั้งสองคนก็ไปนะ”
พี่ เตวินเป็นคนชวนผมไปนั่นเอง ไปเตะบอลที่สนามเล็กๆในร่มแถวๆตรงข้ามหอ เจ้าตัวยิ้มร่าแล้วพยักหน้าสนับสนุนพร้อมกับเพื่อนๆ ส่วนยัยเอมโดนชวนไปเตะบอลอย่างนี้ไม่ปฏิเสธอยู่แล้ว แถมพี่เตวินคงเป็นคนชวนด้วย ไม่มีพลาด แต่เพื่อสวัสดิภาพที่ดีของจิตใจของผม ผมเลยส่ายหัวแล้วปฏิเสธไปทันที จะให้ไปนั่งดูร่างแข็งแกร่งของพี่เขา เล่นบอลจนเหงื่อยโซมกายไม่ได้หรอก เดี๋ยวหัวใจวายตายกันไปพอดี คิดแล้วก็เขิน
“ขอบคุณครับ แต่ผมขอกลับหอดีกว่า เมื่อคืนผมไม่ค่อยได้นอน ขอโทษด้วยนะครับ”
“อ่อ ไม่เป็นไรๆ” พี่เตวินขวัญใจสาวๆยังยิ้มร่าโปรยเสน่ห์เหมือนเดิม แต่ถึงยังไง ผมไม่ก็ไม่สามารถลืมพี่เตวินคนขี้เมาได้หรอก จำไปอีกนานเลย
“กลับหอกลับจอมทัพสิ มันก็จะกลับหอเหมือกัน”
อะ..อะไรนะ......
อยู่ ดีๆเสียงหนึ่งก็พูดขึ้นมาทำให้ผมตัวแข็งไปทันที แล้วละสายตาไปมองคนตัวสูงที่หันมามองทางผมเหมือนกัน เพื่อนๆทุกคนก็ฝากฝังผมไว้ให้กลับหอกับพี่ พี่ก็พยักหน้าตอบรับคำฝากฝังทันที
“ดูแลน้องด้วยนะ!” ใครเป็นคนพูดเนี่ยยยยย หัวใจจะทำงานหนักตายอยู่แล้ว อย่าให้มันเป็นไปมากกว่านี้อีกเลย เดี๋ยวความดันขึ้นหัวใจวายตายซะก่อนน แต่ดูเหมือนคำขอของใบไม้จะไม่ไปถึงสวรรค์ ร่างสูงหันมามองใบไม้ พยักหน้าให้เพื่อนเล็กน้อย แล้วตอบว่า
“ได้ เดี๋ยวจะดูแลอย่างดี”
5.....
4....
3...
2..
1..
...
ตู้มมมมมมมมม!!!!!
ดูเหมือนจะมีใครบางคนที่สติหลุดไปแล้ว...แก้มใสที่ขึ้นสีแดงจัด ความร้อนขึ้นเห่อบนหน้า ร่างบางนิ่งค้าง ตัวแข็งไปทันที
ผลการแข่งขันสำหรับคู่นี้
ฝ่ายจอมทัพน็อคคู่ต่อสู้ไปได้ภายในยกเดียว....
TBC
__________________________________________________________________________
Talk : เจอแบบนั้นเข้าไป ใครก็น็อค 555555555
ตอนแรกบอกไว้ว่าตั้งใจจะอัพวันเว้นวัน แต่วันนี้มาอัพเพราะฉลองไม่นกบัตรคอนเสิร์ตค่ะ XD
พรุ่งนี้ยังอัพต่อเหมือนเดิมค่ะ เจอกันตอนหน้า
ขอบคุณทุกคอมเมนท์และทุกคนที่เข้ามาอ่านนะคะ :L1:
-
ก๊ากกก ใบไม้ขี้เขิน o17 o17
น่ารักจังเลยค่ะอิอิ555555555555ชอบๆอยากอ่านอีกๆๆๆ :m1:
-
ใบไม้ ระเบิดตู้มอีกแล้วว
-
ฮ่าาาาา น้องใบไม้น่ารัก ส่วนพี่จอมทัพนี่ดูมีอาการนะครับ
-
แหล่วๆ :z2:
-
อ๊ายยยยยยย ตายเเล้วๆ ฉันหายใจไม่ทันนน เเก้มร้อนไปกับใบไม้เลย
-
:katai1: :ling1: :ling1:
-
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ใบไม้น่ารักกสุดด ตู้มม
ระเบิดไปกี่รอยละหนู
จอมทัพนี่ถ้าไม่มองจากมุมใบไม้ก้ขี้อ่อยเอาเรื่องนะ
555555555 อ่อยน้องทำไม รุกเลยสิ อ่อยเสียเวลา
-
ดูแลน้องให้ดีอย่างที่บอกนะพี่จอมทัพ~~~
-
มาต่อทันใจเรามากกกกกก แล้วเมื่อไหร่เค้าจะได้คุยกันดีๆๆๆๆ
-
ชอบบบบบ อ่ะ จะติดตามมมมมมมมมมมมมมม
-
NOTE : ขออภัยสำหรับคำผิดค่ะ
(http://upic.me/i/oi/couple-cute-hand-holding-hands-favim.com-2190012.jpg) (http://upic.me/show/58825525)
Chapter 5
ผมได้แต่กุมหัวใจที่อกด้านซ้ายไว้ แล้วพยายามควบคุมลมหายใจให้ได้อย่างสุดความสามารถ แต่พอเงยหน้ามองแผ่นหลังกว้างที่เดินอยู่ข้างหน้าเล็กน้อยไม่ใกล้ไม่ไกลกันนัก ก็พาให้ลมหายใจหยุดชะงักได้อยู่เรื่อย
ถ้าหัวใจวายหรือเป็นลมล้มพับขึ้นมาล่ะก็โทษยัยเอมมาลินกับแม๊กซ์ได้เลย!!
ยัยนั่นสนับสนุนส่งเสริมอย่างเต็มที่ อย่างกับถ้าผมกลับหอคนเดียวแล้วจะหลงทางหรือโดนฉุดดักปล้นอย่างนั้นแหละ ก่อนไปก็มีการยักคิ้วหลิ่วตาให้อีกต่างหาก ส่วนแม๊กซ์ก็ตัวดี!! บอกกับพี่จอมทัพก่อนจะแยกกันอีกด้วยว่า “พี่ครับ ฝากใบไม้ด้วยนะ เค้าข้ามถนนไม่เป็น”
ฉันข้ามถนนเป็นเฟ้ย!!!
แล้วสองคนนั้นก็โบกไม้โบกมือให้อย่างอารมณ์ดี พวกแกนะพวกแก ไม่เคยคิดจะเข้าใจเพื่อนบ้างเลย แต่..ก็รู้นะว่าอยากให้เอ่อ...อ...อยู่กับพี่..จ..จอมทัพ แต่..แต่.. คนมันเขินนี่! เข้าใจกันบ้างเซ่! คิดแล้วได้แต่น้อยใจเพื่อน เดินกระทืบเท้าปึงปัง เข่นเขี้ยวเคี้ยวฟันอยู่คนเดียว
แต่พอเงยหน้ามองคนข้างหน้าก็ทำให้ขาทั้งสองข้างถึงกับหยุดชะงัก คนตัวสูงกว่าที่เดินอยู่ข้างหน้า หยุดเดินตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ ใบหน้าคมหันมามองที่ร่างเล็กพลางทำสีหน้าตั้งคำถามกับพฤติกรรมแปลกๆของเพื่อนร่วมทาง
แต่ก่อนจะพูดอะะไรออกไป มือใหญ่ๆก็ยื่นมาอยู่ตรงหน้าแล้ว
“มาสิ เดี๋ยวจะพาข้ามถนน”
“...!!!...”
ดวงตากลมก็มองมือที่ยื่นมาให้อย่างอึ้งๆ โดยที่ไม่รู้จะทำอย่างไรกับสถานการณ์แบบนี้ดี เมื่อคนร่างเล็กตรงหน้านิ่งเงียบไปแบบนั้น ร่างสูงก็เลิกคิ้วถาม พร้อมส่งเสียงทุ้มต่ำในลำคอ ให้คนตรงหน้าได้สติขึ้นมาอย่างละล้าละลัง
“หืม?”
“คือ..ค...คือ.. ผมข้ามเองก็ได้ครับ” มือเล็กกำมือตัวเองแน่น พอเงยหน้ามองก็ก้มหน้าลงทันทีหลบเลี่ยงสายตาของคนตัวสูงที่จ้องมองมาก่อนอยู่แล้ว
“ไม่เป็นไร พี่จะพาข้ามเอง”
“ค..คือว่า..”
“มาเถอะ”
ในช่วงอึดใจเดียว มือใหญ่ก็คว้ามือเล็กที่กำอยู่ข้างตัว ออกแรงดึงเล็กน้อย พาคนที่อึ้งอยู่ข้างหลังเดินไปที่ริมถนน มองซ้ายทีขวาที ก่อนจะกระชับมือเล็กที่กุมไว้แน่น แล้วพาเดินข้ามถนนไปทันที
หารู้ไม่ว่าคนที่เดินตามอยู่ข้างหลังมีสภาพจิตใจเลื่อนลอยเพียงใด สายตากลมจ้องมองที่มือแข็งแรงที่กุมมือตัวเองอย่างไม่น่าเชื่อ แรงกระชับจากคนตรงหน้าเหมือนจะให้ความมั่นใจกับคนที่เดินตามหลัง เห็นอย่างนั้น มือเล็กก็กระชับมือกลับไปอย่างไม่รู้ตัว
ถึงแม้จะเดินข้ามถนนมาแล้ว สองมือนั้นก็ยังคงไม่ละออกจากกัน…
“จอมทัพ..”
เสียงเรียกที่ดังอยู่ข้างหลังทำให้ใบไม้ได้สติขึ้นมาสะดุ้งก่อนจะดึงมือตัวเองออกจากฝ่ามืออบอุ่นทันที
หันไปตามเสียงก่อนจะเจอผู้หญิงท่าทางมั่นใจ เดินก้าวฉับๆเข้ามาก่อนจะยื่นมือเข้ามาควงแขนร่างสูงอย่างถือสิทธิ์ พลางปรายตามองใบไม้เล็กน้อยก่อนจะหันไปคุยกับร่างสูงที่กำลังทำหน้านิ่งๆอย่างเคย
“ทำไมไม่รับโทรศัพท์”
“.........”
พี่จอมทัพไม่ได้ตอบอะไร เค้าขมวดคิ้วใส่ผู้หญิงคนนั้นเล็กน้อย ก่อนจะค่อยๆดึงมือที่จับแขนตัวเองออก แล้วเดินหนีออกไปอย่างไม่สนใจ
แต่ดูเหมือนเธอจะไม่ยอมแค่นั้น เธอเดินตามไปแล้วดึงแขนร่างสูงกลับมาอย่างแรงให้มาเผชิญหน้ากับตัวเอง แล้วตะโกนใส่ร่างสูงทันที อย่างไม่สนใจคนรอบข้าง
“ถามทำไมไม่ตอบ!!”
“...........”
ร่างสูงไม่ได้ตอบอะไรเหมือนเคย ดวงตาคมฉายแววหงุดหงิดมากขึ้น มือก็พยายามดึงแขนตัวเองออก ท่าทางอารมณ์เสียของร่างสูงไม่ได้ส่งผลต่อคนที่พยายามมาชวนทะเลาะแต่อย่างใด
ใบไม้ที่ตอนนี้รู้สึกเหมือนเป็นส่วนเกินเข้าไปแล้ว ก็ได้แต่ยืนฟังอยู่ห่างๆ ด้วยความรู้สึกที่หน่วงไปกว่าทุกที ก่อนจะเดินก้มหน้าเลี่ยงออกมาอย่างเงียบๆ
ผู้หญิงคนนั้นต้องเป็นแฟนกับพี่จอมทัพแน่ๆ ดูเหมือนจะทะเลาะกันอยู่ด้วย แต่ถึงยังไง ถ้าเค้าเป็นแฟนกันเดี๋ยวเค้าก็คงกลับมาคืนดีกัน นึกแล้วเชียว ผู้ชายแบบนี้คงไม่เหลือมาเป็นชายโสดอยู่ถึงตอนนี้หรอก แกหมดหวังตั้งแต่แรกแล้วใบไม้ หยุดเพ้อหาแฟนคนอื่นสักที
แต่ก่อนที่จะเดินออกจากที่ตรงนั้นได้สำเร็จ แรงดึงกระชากจากข้างหลังอย่างรุนแรงทำให้ร่างเล็กเซไป ข้างหลังจนเกือบล้ม แรงบีบที่แขนทำให้ร่างเล็กนิ่วหน้าเล็กน้อย เมื่อมองไปก็เห็นคนที่กระทำจ้องมาอย่างกินเลือดกินเนื้อ ใบไม้ถอนหายใจออกมาอย่างไม่รู้จะทำยังไงแล้วพยายามงัดมือของคนที่ไม่ได้รู้จักเลยแม้แต่น้อยออกจากแขนตัวเอง
อย่าลากฉันเข้าไปยุ่งได้ไหม ฉันไม่สู้คนนะ TT
“เพราะไอ้นี่ใช่ไหม?!!!”
พี่จอมทัพเห็นอย่างนั้นจึงเดินเข้ามาแล้วแยกผมกับเธอคนนั้นออกทันทีแล้วจับผมไปยืนอยู่ข้างหลังเอาตัวเองบังผมไว้ ผู้หญิงคนนั้นเห็นแบบนั้นแล้วก็ยิ่งโมโห จ้องมองผมอย่างอาฆาตแค้นกว่าเดิม นี่เราจะโดนตบไหมเนี่ย อุตส่าห์หลบไปเงียบๆแล้วแท้ๆ ยังจะลากเราเข้ามายุ่งอีกนะ
“จอมทัพ! จะปกป้องไอ้นี่ทำไม!!”
เธอพยายามดึงแขนผมออกไป แต่ก็มีพี่จอมทัพบังอยู่และปัดมือเธอออก แล้วฉันไปเกี่ยวอะไรด้วยล่ะเฟ้ยย ก็ถ้าไม่นับตอนที่เดินจับกันนิดๆหน่อยๆแบบเมื่อกี้ก็ไม่ได้คุยอะไรกับแฟนเธอเลยเลยนะ ฉันกับเค้าก็แค่คนรู้จักกันTT อย่าทำร้ายกันแบบนี้เลย ฉันไม่เกี่ยว ฮืออ ผมทำปากเบะแล้วจ้องมองไปที่พี่จอมทัพอย่างขอความช่วยเหลือ เห็นอย่างนั้นแล้วเขาก็จับผมไว้แน่นกว่าเดิมอีก แล้วพยายามบังผมไว้ข้างหลังอย่างเต็มที่
“หยุดสักที!”
น้ำเสียงทุ้มพูดออกไปเป็นครั้งแรก แถมพูดออกไปด้วยน้ำเสียงตวาดอีกต่างหาก ผมได้ยินอย่างนั้นก็ได้แต่ตัวลีบอยู่ข้างหลังพยายามทำตัวนิ่งที่สุด แบบ ก็รู้อะนะว่าไม่ได้โมโหตัวเอง แต่น้ำเสียงน่ากลัวๆแบบนั้นก็ทำให้ผมกลัวอยู่เหมือนกัน
“ไม่หยุด!!”
เธอไม่ยอมแพ้ จ้องกลับพี่จอมทัพอย่างท้าทาย แล้วแผ่แรงอาฆาตมาให้ผมที่แอบอยู่ข้างหลังด้วย พี่จอมทัพผ่อนลมหายใจออกมาอย่างแรง แล้วพูดกลับไปด้วยน้ำเสียงที่ดูเหมือนจะเหนื่อยหน่ายเหลือเกิน
“เราพูดกันรู้เรื่องแล้วนะนุช”
“ไม่! นายเป็นแฟนฉันนะ ทำไมถึงทำกับฉันแบบนี้!!”
“นุช! เราเลิกกันนานแล้ว!”
นั่นคือความจริงที่ทำให้ผมแอบยิ้มออกมาในสถานการณ์แบบนี้ คือคนมันต้องแอบดีใจหน่อยอะนะที่รู้ว่าตัวเองก็มีสิทธิเหมือนกัน ความผิดหวังที่ทำให้รู้สึกหน่วงอย่างหนักถูกสะบัดออกไปจากจิตใจอย่างไม่ใยดี อะ เดี๋ยวก่อนใบไม้ สนเรื่องตรงหน้าก่อน อย่าพึ่งมาละเมอเพ้อพก แกจะถูกตบเมื่อไหร่ก็ไม่รู้
“ไม่นะจอมทัพ เรากลับมาคืนดีกันนะ นะจอมทัพ”
ดวงตาที่กรีดอายไลน์เนอร์อย่างดีกำลังมีน้ำตาคลอขึ้นมาอย่างน่าสงสาร ผิดแผกจากคนที่มาอาละวาดเสียงดังเมื่อครู่อย่างลิบลับ เธอพยายามฉวยมือของคนที่กำลังยืนบังผมอยู่อย่างสุดกำลัง แต่ถึงอย่างนั้นคนตรงหน้าก็ดึงมือตัวเองออกมาไม่ให้เธอจับมือของตัวเองได้
“ให้ความเป็นเพื่อน แต่ไม่ได้หมายความว่าจะกลับมาเป็นแฟนกันได้นะ”
“..........”
“ก็เราคุยกันแล้วว่าเราทั้งคู่ไม่รู้สึกอะไรต่อกันแล้วนี่”
“..........”
“ถ้าเธอเป็นแบบนี้ก็อย่ามายุ่งกันอีกเลย”
พูดเสร็จพี่จอมทัพก็คว้ามือผมให้เดินหนีออกมาทันที ไม่สนใจเสียงเรียกที่ตะโกนจากด้านหลัง มือแกร่งกระชับมือผมไว้แล้วพาเดินไปด้วยกัน ผมเงยหน้ามองก็ไม่ได้พบความผิดหวังหรือความเสียใจอะไรบนในหน้าและดวงตาสักนิด มีแต่แววตานิ่งๆที่ผสมกับความคุกกรุ่นเล็กน้อย พี่เค้าก็คงหงุดหงิดน่าดู คิดว่าเหตุการณ์แบบนี้คงไม่ได้เกิดขึ้นครั้งแรกหรอก ไม่เช่นนั้นพี่คงไม่โมโหขนาดนี้
นี่ละน้าคนหล่อ ถ้าไม่หล่อขนาดนี้คงไม่เกิดเรื่องขึ้นหรอก มีความอวยเบาๆ แต่พี่ก็ไม่ได้หล่ออย่างเดียวนะ พี่ก็ปกป้องผมที่ไม่รู้เรื่องอะไรอย่างเต็มที่ เห็นมะ! สุภาพบุรุษเห็นๆ ไม่กล่าวคำว่าร้าย แล้วไม่ทำร้ายผู้หญิงแม้แต่นิดด้วย หล่อที่สุดเลยน้าพี่จอมทัพของใบไม้ ฮิฮิ
“เจ็บมากไหม”
เมื่อเราเดินออกมาสักพัก เสียงที่เงียบมานานก็ดังออกมาพร้อมกับคว้าแขนของผมขึ้นมาดู พี่หยุดเดินแล้วหันมาสำรวจแขนผมแบบทุกซอกทุกมุม ทำให้ผมหน้าร้อนนิดๆเหมือนกัน ที่เห็นสายตาคมสำรวจไปตามผิวผมแบบนั้น
“หืม? เจ็บไหม?”
พี่ถามผมอีกครั้ง ดวงตาคมจ้องมองมาอย่างรอคำตอบ ผมดึงแขนที่ถูกพี่จับออกมาเบาๆ พลางเกาแก้มไปมาอย่างเขินๆ แหม่ เป็นใครก็เขิน เล่นจับมือถือแขนแล้วเอาไปดูซะละเอียดขนาดนั้น
“เอ่อ.. ไม่เป็นไรหรอกครับ”
“ทายาหน่อยก็ดีนะ มาเถอะ”
กว่าผมจะพูดอะไรออกมา พี่คว้ามือผมเดินออกไปอีกครั้งแล้วพาข้ามถนน พุ่งตรงไปที่ร้านยาฝั่งตรงข้ามโดยที่ไม่ฟังคำทัดทานใดๆของผมทั้งสิ้น ก็บอกว่าไม่เป็นอะไรพี่ก็ไม่ฟังสักนิด แถมมีการหันมามองด้วยสายตาดุๆหนึ่งทีแล้วก็ไม่สนใจคำพูดของผมอีกเลย พอไปถึงก็ถามหายาแก้พกช้ำ แล้วยกแขนผมให้เภสัชกรประจำร้านดูครั้งนึง
“คือ..คือ ผมจ่ายเองดีกว่า”
ผมโพล่งออกไปทันที เมื่อเห็นมืออีกข้างที่ไม่ได้จับมือผมไว้ล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกงทำท่าจะหยิบกระเป๋าตังออกมา แล้วหยุดมือข้างนั้นไว้ทันที พี่เห็นแบบนั้นก็เลิกคิ้วมองให้นิดๆ แล้วยกกระเป๋าขึ้นมาอย่างไม่สนใจคำพูดของผม
“ไม่ต้องครับ..ผมจ่ายเองๆ”
“เดี๋ยวจ่ายให้”
“ได้ไงกัน เดี๋ยวผมจ่ายเอง”
“อย่าดื้อสิ..”
ก่อนที่ผมจะหยิบเงินออกมาก็ต้องชะงักเมื่อพี่พูดพร้อมส่งสายตาดุๆมาให้อีกครั้ง ร่างสูงเห็นแบบนั้นก็ล้วงเงินออกมาจ่ายอย่างไม่สนใจคนร่างเล็กที่เบะปากออกมาเล็กน้อย รอเงินทอนสักพักแล้วคว้าถุงยาพร้อมคว้ามือผมออกไปจากร้านทันที พี่หันมองไปรอบๆเล็กน้อยก่อนจะนั่งลงตรงบันได้หน้าร้านขายยาก่อนจะฉุดให้ผมนั่งลงไปข้างๆ
พี่จับแขนผมไปวางไว้บนตัก หยิบหลอดยาออกมา บีบยาออกมาป้ายที่แขนเล็กนั้นก่อนจะค่อยทาให้อย่างเบามือ ผมเห็นแบบนั้นก็ตกใจ ดึงแขนตัวเองออกมาแล้วจ้องตาอีกคนที่มองมาอย่างอึ้งๆ
พี่กะจะฆ่าผมเหรอครับ! อ่อนโยนขนาดนี้ก็คิดถึงจิตใจผมบ้างสิ แก้มผมเห่อร้อนออกมาอย่างหนัก พี่ไม่ยอมดึงมือผมไปอีกครั้ง ผมก็ไม่ยอมดึงแขนตัวเองกลับมาอีก ก่อนจะกอดแขนแน่นๆ หันหน้าออกไปอย่างทำอะไรไม่ถูก
“ยื่นแขนออกมาสิ จะทายาให้”
“ผ..ผม..ทาเองได้”
“.........” พี่ไม่พูดอะไร แต่ส่งสายตาที่ดูจะอ่อนใจมาให้แล้วถอนหายใจออกมาเบาๆ
“ผมทางเองได้จริงๆนะ”
“ดื้ออีกแล้ว”
พูดแค่นั้น แล้วก็ส่งสายตาดุๆออกมาอีกครั้ง ผมค้อนใส่พี่อย่างงอนๆ ทำไมต้องทำท่าดุด้วย ดุมาสามครั้งแล้วนะ ไม่ทำอะไรผิดสักหน่อย ใบหน้าใสบึ้งตึงอีกครั้งเมื่อได้ยินเสียงหัวเราะแผ่วๆที่ตังออกมาจากคนข้างๆ ปากอิ่มเม้มริมฝีปากแน่น แล้วยื่นแขนออกไปอย่างจำใจ พร้อมควบคุมลมหายใจและการเต้นของหัวใจอย่างสุดความสามารถ
“แค่นี้ก็จบแล้ว ดื้ออยู่ได้”
“ทำไมต้องว่าด้วย”
“หึ...”
พี่ไม่พูดอะไร แต่ก็ส่งเสียงหัวเราะเบาๆออกมาจากลำคอ นั่นทำให้ผมหน้างอลงอีกครั้ง เชอะ คำก็ดื้อสองคำก็ดื้อ
พี่ค่อยทายาลงบนแขนผมเบาๆ ตามรอยแดงบนแขนที่เกิดจากแรงบีบและแรงกระชาก ความเงียบปกคลุมไปรอบๆตัวๆ แต่ไม่ใช่ความเงียบที่ดูเย็นชา ถึงฝนจะตกลงมาแล้ว แต่ความเย็นไม่ได้แทรกซึมเข้ามาแม้แต่น้อย เพราะความอ่อนโยนของคนข้างๆที่ทำให้หัวใจเล็กที่สั่นไหวอย่างควบคุมไม่ไดรู้สึกอบอุ่นขึ้นมา
ลอบมองใบหน้าที่ก้มลงตั้งใจแบบนั้นอดจะยิ้มออกมาไม่ได้ การลงแรงในการทายาก็แผ่วเบาราวกับว่ากลัวคนตัวเล็กจะเจ็บ แววตาที่นิ่งๆ บางครั้งก็ดูหงุดหงิด ก็ฉายแววประกายบางอย่างที่คนตัวเล็กไม่เคยเห็น
จนเมื่อหน้านั้นเงยหน้าขึ้นมาอีกครั้ง ก็พบดวงตากลมโตที่จ้องมองมาก่อนแล้ว มุมปากอิ่มที่ยกยิ้มขึ้นมาเล็กน้อยก็พลอยทำให้ร่างสูงชะงักขึ้นมาเหมือนกัน ดวงตาของทั้งสองจ้องสบกันอย่างไม่หลบสายตา ต่างคนต่างค้นหาประกายบางอย่างในแววตาของฝ่ายตรงข้ามจนไม่อาจละสายตาออกมาจากกันได้
พี่เขาจะเห็นสิ่งที่แอบซ่อนอยู่ในใจเรารึเปล่านะ?
TBC
_________________________________________________________________
Talk : ตอนนี้ตัวร้ายโผล่!
น้องไม่สู้คนพี่เลยต้องปกป้อง เห็นมั้ยว่าพี่จะดูแลน้องอย่างดี
เจอกันตอน6ค่า วันเว้นวันเหมือนเดิมนะ เมื่อวานมาฉลองเฉยๆ 5555
ขอบคุณทุกคอมเมนท์และทุกคนที่เข้ามาอ่านนะคะ
-
:o8:
-
เขินแทนน้อง
-
o18
-
นั่นนนนน...ค้างไปอี๊กกกก :z3: :z3: :z3:
-
น้องตัวระเบิดแน่ๆๆๆๆ
-
เเงงงงงงเขินเว้ยเฮ้ยยยย :ling1:
-
:-[
-
เขินแทนน้องใบไม้อ่ะ พี่จอมทัพ บ้าๆ
-
ละมุนมากค่าาา พี่จอมทัพพพ
-
NOTE : ขออภัยสำหรับคำผิดค่ะ
(http://upic.me/i/h1/rainonwindowwithheartdrawns.jpg) (http://upic.me/show/58845491)
Chapter 6
เมื่อฝนเทกระหน่ำลงมาอย่างหนัก ในเวลายามเย็นที่ท้องน้อยๆเริ่มต้องการอาหาร ร้านอาหารก็ถือว่าเป็นสถานที่ชั้นดีในการหลบฝน
ดวงตากลมละจากการมองฝนจากกระจกผ่านนอก เหลือบมองคนตัวสูงที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามกำลังนั่งอ่านชีทเรียนอย่างตั้งใจระหว่างรออาหารที่สั่งมาเสิร์ฟ ปีสามแล้วคงเรียนหนักน่าดู จะจบแล้วหลังสอบคงต้องไปฝึกงานอีก เห็นเพื่อนในกลุ่มเฮไหนเฮกันแบบนั้นก็ตั้งใจเรียนเหมือนกันนะเนี่ย ว่าแล้วริมฝีปากอิ่มก็แอบยกยิ้มขึ้นมาก่อนจะเสตาออกไปมองข้างนอกอีกครั้ง
เมื่อนึกถึงเหตุการณ์ก่อนหน้านี้ที่หน้าร้านขายยา
แก้มใสก็ขึ้นสีแดงจางๆขึ้นทันทีเมื่อนึกถึง ความอบอุ่นที่ได้รับพาให้หัวใจดวงน้อยเต้นรัวเร็ว อีกทั้งดวงตาคมมีเสน่ห์ที่จ้องมองมาก็ทำให้มันเต้นรัวมากขึ้นจนเจ้าของมันรู้สึกกลัวว่าคนที่นั่งข้างๆจะได้ยิน แล้วเสียงฟ้าร้องก็ดังขึ้น พาให้ทั้งสองได้สติและเป็นคนตัวเล็กก่อนที่สะดุ้งขึ้นและรีบหลบตาออกไปพลางทำเป็นมองไปรอบๆเพราะไม่อยากจะไปสบตากับร่างสูงอีก แต่แน่นอนว่าแก้มใสที่ขึ้นสีแดงระเรื่อนั้นไม่สามารถหลบสายตาของคนข้างๆได้หรอก
จอมทัพกระแอมไอออกมาเล็กน้อย ก่อนจะละสายตาออกจากดวงตากลมกับแก้มใสที่ขึ้นสีแดงระเรื่อแบบนั้นก่อนจะหลุบตามาตั้งใจกับการทายาให้คนตัวเล็กเหมือนเดิม รอยแดงที่เกิดขึ้นตามแขนที่เกิดจากการดึงรั้งและการบีบจนเป็นรอยมือ มันทำให้เขาหงุดหงิดเล็กน้อยเมื่อนึกถึงการกระทำที่ไร้เหตุผลของแฟนเก่าที่เลิกรากันมานานแล้ว
เมื่อมือใหญ่ละออกจากแขนตัวเอง ใบไม้ก็รีบดึงแขนตัวเองกลับมาทันที ก่อนจะกล่าวขอบคุณทั้งที่ใบหน้าก้มงุดพยายามหลบซ่อนแก้มแดงๆของตัวเองเพราะกลัวว่าร่างสูงข้างๆจะเห็นและรู้ว่าตัวเองเขินมากเพียงใด จอมทัพพยักหน้าเล็กน้อยก่อนจะเป็นคนฉุดรั้งร่างบางให้ลุกขึ้น พาคนตัวเล็กเข้าร้านอาหารข้างๆ แบบไม่บอกไม่กล่าวใดๆทั้งสิ้น ให้ร่างบางได้แต่เดินตามงงๆ
คนอะไร คิดจะพาไปไหนก็ไป ไม่ถงไม่ถามกันสักคำ
จอมทัพที่เลิกอ่านชีทเรียนแล้วท้าวคางมองคนตัวเล็กที่ตอนนี้ดูเหมือนว่าจะกำลังสนุกสนานกับการวาดรูปและเขียนคำต่างๆลงบนกระจกที่ขึ้นฝ้า ท่าทางตั้งอกตั้งใจแบบนั้นก็ทำให้ร่างสูงยกยิ้มบางๆขึ้นมา ไม่อยากจะกวนเวลาสนุกของเด็กหรอกนะ แต่บังเอิญเรามีเรื่องที่ต้องคุยกันด้วยนี่สิ เลยต้องเอยปากขัดความสนุกของคนตัวเล็ก
“ขอโทษแทนเธอด้วยนะ”
“ครับ?...”
เสียงคนที่นั่งอยู่ตรงข้ามพูดขึ้นเรียกให้ใบไม้ที่ดูเหมือนจะล่องลอยไปไกลทั้งคิดถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นได้ไม่นานและโลกจินตนาการกับการวาดรูปบนลงบนกระจก ทำให้ตากลมละสายตาหันกลับมามองคนที่นั่งฝั่งตรงข้าม พลางส่งสายตาตั้งคำถามกลับไป
“นุชน่ะ..ขอโทษแทนเธอด้วยที่ทำให้เจ็บตัวแบบนี้”
มันไม่ใช่ครั้งแรกหรอก เหตุการณ์แบบนี้มันเกิดขึ้นมาสองถึงสามครั้งแล้ว เมื่อเขาไม่สนใจหรือเริ่มที่จะปฏิเสธและออกห่างเธอ เธอก็จะมาอาละวาดแบบนี้ทุกครั้งจนเพื่อนๆต่างเอือมระอาและบอกให้เขาจัดการให้เรียบร้อยสักที บางคนก็บอกว่าถ้าเป็นแบบนี้ก็อย่ายุ่งกับเธออีก ผมว่าเราคุยกันรู้เรื่องไปหลายครั้งแล้วบางทีก็ต้องปฏิเสธให้ชัดเจน ไม่ใช่ให้ความเป็นเพื่อนเหมือนเดิมอีก หวังว่าครั้งนี้จะทำให้เธอคิดได้บ้างล่ะนะ
“ครับ...ผมไม่ติดใจอะไรเธอหรอกครับ”
ใครว่า! ถ้ากลับมายุ่งกันอีกนะ เรื่องนี้ต้องถึงหูทั้งเอมมาลินและแม๊กซ์แน่ๆ และยัยปากแดงคนนั้นที่บังอาจทำให้ท่านเดวิดหงุดหงิดใจแบบนี้ต้องได้รับบทเรียนจากเพื่อนตัวดีทั้งสองคนอย่างแน่นอน คิดแบบนั้นก็กระหยิ่มยิ้มย่องในใจอยู่คนเดียว
“ตัวพี่เองก็ขอโทษด้วยนะ”
จอมทัพก็รู้สึกผิดไม่เบาเหมือนกัน ใบไม้ที่ไม่รู้เรื่องอะไรแบบนี้อยู่ดีๆก็โดนลากเข้าไปด้วย แถมยังเป็นหนึ่งในสาเหตุที่ทำให้คนตัวเล็กเจ็บตัวอีกต่างหาก แต่เมื่อได้รับรอยยิ้มน้อยๆจากคนตัวเล็กและบอกว่าไม่เป็นไร ก็ทำให้ความหนักใจนั้นเบาบางลงเหมือนกัน
“เอ่อ..ขอโทษนะครับ...เธอ... เป็นแฟนเก่าพี่เหรอครับ?”
“อืม...ก็เลิกกันมาได้ก็สักสี่ ห้าเดือนแล้วล่ะ”
เมื่อถามแบบนั้น ร่างสูงก็ไม่ได้แสดงความรู้สึกหนักใจอะไร ตอบกลับมาอย่างสบายๆไร้ความอึดอัดใดๆทั้งสิ้น เห็นแบบนั้นแล้วร่างเล็กจึงทำใจกล้าพูดออกไปอีกครั้ง
“แต่ว่า...เธอดูเหมือนจะยังรักพี่อยู่นะ”
จากการประเมินทั้งสถานการณ์ที่เกิดขึ้นและความเป็นไปได้ ยัยสาวปากแดงคนนั้นต้องโดนพี่จอมทัพคนนี้หักอกแน่นอน ถึงได้มาตามตื๊อให้กลับไปคบกันเหมือนเดิมแบบนี้ จากการประเมินนิสัยที่เธอแสดงความขี้หึง ขี้หวง และการกระทำที่เอาแต่ใจตัวเองขึ้นมาอย่างรุนแรงแบบนั้นคงทำให้พี่เขาอ่อนอกอ่อนใจอยู่เหมือนกันละนะ ถึงทำให้เลิกกัน
“หึ...เธอเป็นคนบอกเลิกก่อนด้วยซ้ำ”
คำตอบนั้นพาให้ใบไม้แปลกใจ ก่อนจะเป็นตากลมเบิกตาขึ้นมาเล็กน้อย การะประเมินความเป็นไปได้สักครู่ถูกลบออกไปหมด เมื่อได้ทราบข้อเท็จจริง ฉะนั้น พี่จอมทัพก็ถูกยัยปากแดงนั่นหักอกน่ะสิ แต่แววตาของพี่จอมทัพทั้งนิ่งและไม่แสดงความรู้สึกอะไรออกมาทั้งสิ้น ไม่มีแววตาเสียใจและผิดหวังเลยสักนิด หรือเป็นที่พี่จอมทัพเป็นคนไม่ได้เรื่อง เป็นคนทำให้ยัยนั่นต้องบอกเลิกก่อนเพราะทนไม่ไหว ไม่น่า ไม่ใช่หรอก และมันเป็นแบบไหนกันล่ะ
คิ้วที่ขมวดขึ้นเป็นปม กับดวงตากลมที่กรอกไปกรอกมาอย่างใช้ความคิด ทำให้จอมทัพยิ้มขึ้นมานิดๆ ไม่รู้หรอกว่าร่างเล็กตรงหน้าคิดอะไร แต่หน้าตาของคนขี้สงสัยและใช้ความคิดแบบนั้นก็ดูน่ารักดี
หืม?? น่ารักดี?? จอมทัพหัวเราะกับความคิดตัวเองเล็กน้อย ก่อนจะเป็นคนหยุดใบไม้ที่ดูจะคิดนู่นคิดนี่ออกไปไกลแล้วให้กลับมาเมื่ออาหารที่สั่งมาเสิร์ฟ
“อาหารมาแล้ว กินสิ”
“ห๊ะ?..เอ่อ..ครับ”
ใบไม้ที่ไม่หยุดความคิดตัวเองแม้กระทั้งตอนกินก็ได้แต่แอบเหลือบมองคนตรงหน้า เก็บข้อมูลรอบตัวแล้วเอามาประเมินผลอย่างจริงจัง ฉันต้องเก็บทุกอย่างและทุกความเป็นไปได้ เรื่องนี้ต้องมีการเรียกรวมพลซะแล้ว เอมมาลินกับแม๊กซ์นอกจากจะแสบใช่เล่นแล้ว ยังเป็นทีมสืบระดับคุณภาพอีกด้วย ขอรับประกัน และรูปพรรณสัณฐานของยัยปากแดงก็ถูกบันทึกไว้ในสมองทันที เรื่องนี้ต้องได้รู้ลายละเอียดมากกว่านี้แน่ๆ
ร่างเล็กที่คิดกับตัวเองอย่างแน่วแน่บวกกับหน้าตาที่ดูจริงจังแบบนั้นก็ทำให้ร่างสูงหัวเราะแผ่วๆออกมา เรียกสายตาตั้งคำถามจากร่างเล็กตรงหน้าได้
“มีอะไรเหรอครับ..หน้าผมเลอะเหรอ?” หน้าเหลอหลาและมือเล็กสะเปะสะปะลูบหน้าตัวเองไปมาแบบนั้นก็ทำให้จอมทัพหัวเราะออกมาอีกครั้ง
“เปล่าหรอก..”
“เอ๋?..แล้วพี่หัวเราะผมทำไม”
แววตาขี้สงสัยส่งมาก็ทำให้จอมทัพยิ้มออกมาพลางส่ายหัวปฏิเสธเล็กน้อย ก่อนจะก้มลงกินข้าวต่อ ทิ้งให้ใบไม้สงสัยกับทั้งเสียงหัวเราะและรอยยิ้มปริศนาต่อไป และรอยยิ้มขำๆแบบที่เจอกันวันแรก เลยทำร่างเล็กงงปนสงสัยเข้าไปอีก ขำอะไรเราอีกล่ะ แล้วก็ไม่บอก ทิ้งให้เราสงสัยไปแบบนี้อะนะ
“พี่ดูยิ้มง่าย หัวเราะง่ายกว่าที่คิดนะครับ”
“หืม..?” เสียงของคนตรงหน้าเรียกให้ใบหน้าคมละออกมาจากการตั้งใจกินอาหาร เงยหน้าขึ้นมามองร่างเล็กพลางเลิกคิ้วกลับไปให้
“ตอนแรกผมคิดว่าพี่คงยิ้มยากและพูดไม่เก่งแน่ๆ”
“ความจริงก็ เป็นแบบที่เราคิดตอนแรกนั่นแหละ”
“เอ๋?... แต่ตอนนี้พี่ก็ดูไม่เป็นแบบนั้นนี่ครับ”
เจ้าหนูขี้สงสัย ใช่แล้ว ตอนนี้ใบไม้ถูกจอมทัพเรียกว่าเจ้าหนูขี้สงสัย ที่ตอนแรกคิดว่าเป็นเด็กดื้อแล้ว ตอนนี้ยังเป็นเด็กขี้สงสัยอีก ร่างเล็กที่ส่งสายตาทั้งตั้งคำถาม ทั้งสงสัยกลับมา กับท่าทางเอียงคอแบบนั้นก็ทำให้ร่างสูงหัวเราะออกมาน้อยๆอย่างอดไม่ได้
“ทุกอย่างมันมีเหตุผลของมัน”
“เอ๋?...”
หลังจากที่สงสัยกว่าเดิมก็สงสัยมากขึ้นไปอีก เสียงที่ดูน่ารักในความคิดของจอมทัพดังขึ้นมาอีกครั้งก็ทำให้เกิดรอยยิ้มที่มุมปาก เห็นอย่างนั้นแล้วใบไม้ก็ได้แต่คิดในใจว่าอะไรคือเหตุผลของมันกันแน่ แต่เหมือนร่างสูงก็คงจะรู้สิ่งที่ร่างเล็กคิด
“เดี๋ยวเราก็รู้เอง” คำพูดที่มาพร้อมรอยยิ้มเล็กๆที่มุมปากส่งมาให้อีกครั้ง
แล้วเมื่อไหร่ผมจะรู้ล่ะพี่จอมทัพ!
-----------------------------------------------------------------------------------------
ทั้งคู่ออกมาอยู่ที่หน้าร้าน ก็พบว่าฝนที่ตกลงมาอย่างหนักก็ไม่มีทีท่าว่าจะหยุดแต่อย่างใด หลังจากคนขี้สงสัยไม่ได้รับคำตอบ คนตัวเล็กก็ก้มลงไปสนใจกับการกินอาหารตรงหน้า ที่ใบหน้านั้นยังคงมีความสงสัยติดอยู่ ก็ทำจอมทัพแอบยิ้มขึ้นมาอีกครั้งจนได้ จริงๆก็ไม่ได้ตั้งใจแกล้งหรอก แค่คิดว่าใบหน้างงๆแบบนั้นมันก็น่ารักดี เลยอดจะแกล้งไม่ได้
หืม?? น่ารักอีกแล้ว?? ความคิดนี้ก็ทำให้คนตัวสูงหัวเราะกับตัวอีกครั้ง
อาหารมื้อนี้ที่เต็มไปด้วยความรู้สึกที่แตกต่างของทั้งสองคน ทั้งใบหน้าคมที่มีรอยยิ้มเล็กๆติดที่มุมปากเสมอของจอมทัพ และใบหน้างงงวย ปนสงสัยของใบไม้ ที่ดูเหมือนจะขัดกัน แต่ก็ทำให้บรรยากาศในอาหารเย็นมื้อนี้ดูดีกว่าที่คิด
จนเมื่อกระทั่งอาหารหมดลง และคนตัวเล็กเริ่มมีใบหน้าที่เปลี่ยนไป เริ่มงอง้ำเมื่อเจ้าตัวโดนปฏิเสธคำขอเพราะขอที่จะหารค่าอาหารมื้อนี้กับจอมทัพ เถียงกันไปกันมาอยู่พอสมควร จนแล้วจนรอดค่าอาหารมื้อนี้จอมทัพก็เป็นคนจ่าย หลังจากที่คนตัวเล็กถูกสายตาดุๆส่งมาอีกครั้ง และเป็นอีกครั้งที่เจ้าตัวโดนร่างสูงว่าว่า “ดื้อ” ก็ทำให้ใบหน้าของคนตัวเล็กเริ่มงอง้ำมากขึ้นกว่าเดิม เห็นแบบนั้นจอมทัพก็รีบบอกว่า “ถือเป็นการแทนคำขอโทษแล้วกันนะ”
ถึงแบบนั้นสถานการณ์ก็ไม่ได้ดีขึ้น เมื่อคนตัวเล็กหลบตาแล้วหันหน้าตัวเองออกไปมองข้างนอก ไม่สนใจร่างสูง ที่ดูเหมือนจะ “ยิ้ม” ออกมาให้ร่างเล็กตรงหน้า “อีกครั้ง”
จนมาถึงตอนนี้เมื่อออกมาด้านนอก ฝนที่ตกลงมาตั้งแต่เย็นจนตอนนี้เริ่มค่ำแล้ว ก็ไม่มีทีท่าจะหยุด ใบไม้นั่งลงกับบันไดร้านภายใต้ผ้าใบหน้าร้านที่ยื่นออกมาพอที่จะหลบได้ จมูกโด่งรั้นถอนหายใจออกมาแรงอย่าเบื่อหน่าย ฝนนี่ก็ตกเอาตกเอาอย่างกับฟ้ารั่ว จะวิ่งไปหอที่อยู่ถัดออกไปหนึ่งช่วงตึกก็ดูเป็นไปได้ยาก ทั้งแรงลมแรงฝนรุนแรงแบบก็ไม่อยากเสี่ยงจะให้ทั้งตัวเองและเอกสารการเรียนในกระเป๋าเปียก
จอมทัพเหลือบมองคนที่นั่งอยู่กับบันไดหน้าร้าน ท่าทางดูเหมือนคงจะรอให้ฝนหยุดตก พลางยกมือขึ้นมาดูนาฬิกาก็พบว่าค่ำพอสมควรแล้ว แต่กว่าจะหยุดก็คงจะค่ำกว่านี้แน่นอน ยกมือท้าวเอวอย่างใช้ความคิดสักพักก่อนจะส่งกระเป๋าใส่เอกสารใบบางๆให้คนตัวเล็กถือ คนตัวเล็กก็รับไปถือแบบงงๆ ขณะมองคนร่างสูงที่ถอดเสื้อช็อปของตัวเองออก
เห็นแบบนั้นตาโตๆก็เบิกกว้างขึ้น พร้อมกับที่มีความคิดบางอย่างวิ่งแล่นไปมาในสมอง ไม่นะ ไม่ ผมยังไม่ได้เตรียมพร้อมกับการวิ่งฝ่าสายฝนใต้เสื้อช็อปกับพี่นะ!!
ก่อนที่ใบไม้จะพูดอะไรออกมา คนตัวเล็กที่ยังดูงงๆอยู่ก็ถูกคนที่ยืนอยู่ฉวยแขนให้ลุกขึ้น เสื้อช็อปของคนร่างสูงก็คลุมลงมาบนหัว บดบังทั้งแต่หัวลงมาเกือบครึ่งตัว เห็นอย่างนั้นแขนแข็งแรงที่กระชับเข้ามาที่ไหล่พร้อมเสียงที่บอกว่าให้วิ่งพร้อมกันที่ดังอยู่ข้างๆหู พาให้แขนเล็กกระชับของที่อยู่ในอ้อมกอดมากขึ้นและก้าวขาออกไปพร้อมกับร่างสูงที่คอยกระชับเสื้อช็อปของตัวเองไม่ให้ร่างเล็กได้เปียกฝน
ทุกอย่างดูเชื่องช้าไปหมดในความคิดของใบไม้ ไม่รู้หรอกว่าตอนนี้พีจอมทัพจะเป็นยังไงเพราะไม่กล้าแม้แต่จะเหลือบตาหรือหันไปมองแม้แต่น้อย ทุกอย่างเหมือนในนิยายที่ใบไม้เคยอ่าน แต่มันจะแตกต่างก็ตรงที่เสื้อช็อปนั้นถูกคลุมมาที่ตนคนเดียว ไม่ใช่วิ่งฝ่าสายฝนไปพร้อมกับจอมทัพใต้เสื้อช็อปแบบที่คิดไว้ตอนแรก เพราะจอมทัพสละเสื้อของตัวเองให้มาคลุมคนตัวเล็กคนเดียว ส่วนตัวเองก็วิ่งตากฝนไปแบบนั้น
ร่างเล็กแก้มเห่อร้อนออกมา ก้มหน้าหงุดลงกับกระเป๋าในอ้อมกอด พลางวิ่งไปพร้อมกับร่างสูงตามทิศทางที่ถูกชักพา แรงกระชับที่ไหล่ก็พาให้ไหล่เล็กๆเกร็งขึ้นมาด้วยความเขิน มัน...ไม่ใช่อย่างที่คิด แต่แบบนี้ก็รู้สึกอบอุ่นขึ้นมาเหมือนกัน คนที่คอยกระชับเสื้อเพราะไม่อยากเราเปียก คนที่เอาตัวเองบังฝนให้ คนที่เสียสละให้ตัวเองเปียกแบบนั้นน่ะ คนแบบนั้นน่ะ... รอยยิ้มกว้างของคนร่างเล็กที่เกิดขึ้นมาพร้อมๆกับความคิดแบบนั้นและหัวใจที่อุ่นวาบขึ้นมามากกว่าที่เคยเป็น....
นี่คงเป็นเรื่องที่ดีและสัญญาณที่ดีใช่ไหมนะ
TBC
__________________________________________________________________________________
TALK : ไปกินข้าวกันแล้วด้วยแหละะะ
พี่จอมทัพก็ชอบดุน้องแล้วก็เอาแต่ใจตัวเองสุดๆ
นิสัยไม่ดีเลยเนาะ แต่น้องใบไม้ก็ชอบนะ 55555555
หลังจากนี้อาจจะช้าสักหน่อยนะคะ อาจจะเป็นสองวันครั้ง
ไม่ใช่วันเว้นวันแล้วเพราะว่าต้องลงตอนแต่งตอนแล้ว
นิยายในสต็อคหมดแล้วค่ะ หลังจากนี้จะช้าหน่อย
แต่จะพยายามมาลงเร็วๆให้ได้มากที่สุด
อย่าเบื่อที่จะรอเราเลยนะะะะTT
ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านและขอบคุณทุกคอมเมนท์ด้วยค่ะ
-
โรแมนติกวิ่งฝ่าฝนใต้ร่มเสื้อช็อป
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ไร้ท น่ารัก มาลงให้อ่าน น่ะสุดยอดแล้ว
ไม่เบื่อไร้ท หรอก :mew1: :mew1: :mew1:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
พี่ขาาา ชมน้องน่ารักรัวๆขนาดนี้
แล้วเมื่อไหร่จะรักกอะ555555
น้องมันเขิน สงสัย มโนไปดาวอังคารแล้วว
น่ารักกค่ะ ชอบบบ
รอออ
-
:o8: :o8: :o8:
-
ต้องน่ารักมากกว่านี้แน่ๆเลยยย :-[
-
ละมุนมากกกกก ชอบบบ
-
o13
-
พี่น่ารัก ^^
-
:o8: :o8: :o8: :o8:
-
จากตอนที่ 1ประมาณ เจ็ดบรรทัด ทนไม่ไหว ต้องมาเม้นก่อน ขรรมอ่ะ กำลังกินน้ำ น้ำแทบพุ่ง นี่ไม่ใช่เพื่อนเราใช่ไหม ฮ่าา ตัวเอกนิสัยเหมือนเราเด๊ะ นอนได้ตลอดเหมือนกัน ตื่นสายไปเรียนตลอด และหลับจนไปสอบไม่ทันนนเช่นกัน ฮ่าาา มาพูดตอนนี้แล้วตลกตัวเอง แต่ตอนนั้นน้ำตาแทบเล็ดดดด
-
NOTE : ขออภัยสำหรับคำผิดค่ะ
(http://upic.me/i/mc/147untitled.jpg) (http://upic.me/show/58868922)
Chapter 7
ในวันถัดมา ผมไปเรียนปกติ เจอทั้งแสงแดดที่แรงกว่อินเตอร์เน็ตและยังเจอตัวเงินตัวทองยาวสองเมตร ซิกเนเจอร์ประจำมหาวิทยาลัยเหมือนเดิม จะต่างก็ตรงที่ผมตื่นเช้ากว่าปกติ เพราะอะไรน่ะหรือ? เพราะผมไม่ได้นอน คิดเหตุการณ์ของเมื่อวานทั้งคืนเลยน่ะสิ กว่าจะทำใจให้เย็นลงแล้วข่มตาหลับได้ก็เข้าเช้าวันใหม่เข้าไปแล้ว
เมื่อได้เจอเพื่อนทั้งสองคน ผมเล่าเหตุการณ์ต่างๆให้เอมและแม๊กซ์ฟัง พวกนั้นหัวเราะคิกคักกันใหญ่ แถมวันนี้ยังมีสายตาล้อเลียนมีเลศนัยส่งให้มาตลอดทั้งวันจนทำให้ผมแทบเป็นบ้า ยิ่งไปรวมพลังกันอีกยิ่งเป็นบ้าขึ้นไปใหญ่ แล้วยังมีบทสนทนาระหว่างสองคนนั้นที่มักจะเป็นการล้อเลียนผมตลอด จนผมอยากจะฉีกร่างของเพื่อนตัวดีทั้งสองคนเป็นชิ้นๆ!
“น้องใบไม้เจ็บแขนมากไหมครับ”
“ใช่ครับ เจ็บมากเลย”
“โอ๋ๆ งั้นเดี๋ยวพี่จะทายาให้นะ”
“ผมตกใจมากเลย พี่ต้องปกป้องผมนะ ฮึก”
“แน่นอนครับ ขวัญเอ๋ยขวัญมานะน้องคนดีของพี่”
เห็นมะ น่าฉีกเป็นชิ้นๆสุดๆ เพื่อนทั้งสองคนที่เล่นละครสมบทบาทซะเลยเกิน จนกรอกตาใส่เป็นสิบรอบ มองบนอีกสิบห้ารอบ มองค้อนอีกนับไม่ถ้วน แต่ก็ไม่ได้ไปกระตุกต่อมสำนึกแต่อย่างใด แถมยังเพิ่มสกิลการล้อเลียนอีกเนี่ยสิ มันน่านัก!!
ทุกอย่างดำเนินมาแบบปกติทั้งวัน แม๊กซ์กับเอมก็ยังทะเลาะ เถียงกันไปเถียงกันมาตลอด ผมก็ไม่ป่วยทั้งที่ทำใจไว้ว่าอาจจะป่วย อากาศก็ปกติ ไม่ครึ้มฟ้าครึ้มฝนเหมือนเมื่อวาน ทุกอย่างปกติมาทั้งวันจนกระทั่งหลังเลิกเรียนที่ใบไม้ได้พบสิ่งที่ไม่ปกติว่า....
พี่จอมทัพไม่สบาย!!
วันนี้ในตอนเย็นหลังเลิกเรียนใบไม้โดนเอมบังคับบวกขู่เข็ญให้ไปที่สนามเตะบอลด้วย หลังจากที่ได้นัดกับเดอะแก๊งค์เสื้อช็อปว่าวันนี้จะมาเตะอีก ด้วยความหวังดี(สุดๆ) ของเอมที่หวังจะให้เพื่อนได้เจอกับคนในดวงใจเลยทั้งลากทั้งขู่ใบไม้ให้ไปด้วย แต่เมื่อไปถึง...ใบไม้ก็ต้องรีบขอตัวกลับทันทีหลังจากได้ยินเตวินพูดว่า
“อ๋อ....ไอ้จอมทัพมันไม่สบาย นอนซมอยู่ที่ห้อง ไม่รู้มันไปตากฝนทำไม ยังไงใบไม้ก็อยู่ห้องตรงข้าม ฝากดูแลมันด้วยนะ” พูดจบก็ยิ้มร่ามาให้เหมือนทุกที แต่พอได้ยินอย่างนั้นใบไม้เลยขอตัวกลับ พร้อมข้ออ้างเหมือนเดิม “เมื่อคืนผมไม่ได้นอนครับ รู้สึกเวียนหัว ขอตัวนะครับ”
ก็เมื่อคืนไม่ได้นอนจริงๆนะ! มัวแต่คิดถึงเหตุการณ์ต่างที่เกิดขึ้นซ้ำไปซ้ำมา อย่างกับเป็นแผ่นซีดีกรอเทปไปมาอย่างนั้นแหละ กลิ่นตัวที่ติดมากับเสื้อก็ติดจมูกทั้งคืนก็ทำให้นอนไม่หลับเหมือนกัน กลิ่นตัวที่ว่านี่ไม่ใช่กลิ่นเหม็นเปรี้ยวนะ! อย่าคิดว่าพี่จอมทัพจะมีกลิ่นตุติดจมูกจนนอนไม่หลับเชียวนะ แค่..แค่..กลิ่นตัวที่ดูเซ็กซี่ดีเท่านั้นเอง พอพูดเรื่องกลิ่น ยัยเอมนั่นก็คิดว่าพี่จอมทัพเหม็นเปรี้ยวรึเปล่า พอบอกว่ากลิ่นเซ็กซี่ก็ล้อผมว่าหื่นอีก ผมเปล่าหื่นนะ จริง จริ๊งงง เสื้อเซ่อสีขาวแนบตัวอะไร ไม่มี๊!
ผมรีบเดินกลับหออย่างรีบร้อน อาจจะมีแวะร้านข้างทางแถวๆหอบ้าง เพื่อแวะซื้อทั้งยาแล้วก็อาหารขึ้นไปให้พี่จอมทัพ ผมอดจะเป็นห่วงแล้วก็รู้สึกผิดไม่ได้ พี่เตวินบอกว่าพี่จอมทัพป่วยจนลุกขึ้นไม่ไหวด้วย และเพราะผมคนเดียวที่ทำให้พี่เขาป่วยแบบนั้น พอเล่าเรื่องต้นเหตุที่ทำให้ผมรู้สึกผิดขนาดนี้ให้เพื่อนทั้งสองคนฟัง ทั้งเอมและแม๊กซ์ก็ผลักไส ไล่ส่งผม แถมยังตราหน้าว่าเป็นคนอัมหิตอีก มันไม่ขนาดนั้นสักหน่อย อย่ามาว่าสิ
เรื่องเป็นไงมาไงน่ะเหรอ? งั้นต้องย้อนกลับไปเมื่อวาน หลังเราทั้งสองคนมาถึงหอแล้ว.....
สภาพเปียกปอนของทั้งสองคนที่เดินออกมาจากลิฟต์โดยไร้คำพูดใดๆ ตั้งแต่เข้ามาถึงหอ จนถึงเข้าลิฟต์ ทั้งสองก็ไม่ได้พูดอะไรอีก ร่างเล็กกุมมือตัวเองแน่น ไม่กล้าที่จะหันไปมองคนที่เดินอยู่ข้างๆแม้แต่น้อย ในเมื่อหัวใจที่สั่นไหวอย่างรุนแรงยังไม่สามารถที่จะควบคุมให้มันเป็นปกติเหมือนเดิมได้
เมื่อถึงหน้าห้อง ทั้งสองก็ยืนมองกันแบบนั้นเงียบ คนตัวเล็กที่ดูเหมือนยังไม่สามารถเงยหน้าขึ้นมามองและพูดกับคนตัวสูงได้ ได้แต่เม้มปากตัวเองและกำมือตัวเองแน่น พลางเหลือบมองร่างสูงที่ยืนมองมาเหมือนจะรอให้ตัวเองพูดอยู่ จะให้เงยหน้าไปมองได้ไง เสื้อนักศึกษาที่เปียกชุ่มจนแนบลู่ไปกับตัวแบบนั้นน่ะ แบบนั้นน่ะ! ให้ตายยังไงก็ไม่เงยหน้าขึ้นไปมองหรอก!!
“หนาวเหรอ?” เป็นคนตัวสูงที่พูดขึ้นมาก่อนเพราะเห็นมือของคนตรงหน้ากำแน่นและริมฝีปากที่เม้มแรงแบบนั้นแต่ก็ยังคงซีดอยู่
“เอ่อ..นิ..นิดหน่อย..ค..ครับ”
“งั้นเข้าห้องไปเถอะ รีบอาบน้ำและกินยาไว้ด้วยนะ” ร่างสูงที่เห็นคนตัวเล็กเปียกเล็กน้อยและยังโดนละอองฝนไปแบบนั้นก็รีบเร่งให้คนตัวเล็กเข้าห้องทันที พูดเสร็จก็หันหลังไปไขกุญแจห้องตัวเองทันที ก่อนจะมีเสียงเล็กที่พูดขัดขึ้นมาก่อน
“เอ่อ..เดี๋ยวก่อนครับ...”
“....??”
“ข...ขอบคุณนะครับ”
“ไม่เป็นไร เข้าห้องเถอะ” ร่างสูงแอบยิ้มกับตัวเองเล็กน้อยเมื่อเห็นคนตัวเล็กตรงหน้า พูดขึ้นมาทั้งที่หน้าตัวเองยังก้มหงุดมองเท้าตัวเองอยู่แบบนั้น ก่อนจะเดินเข้าห้องตัวเองไป
“ด..เดี๋ยวครับ!”
“หืม??”
“เสื้อ...เสื้อ..ผมเอาไปซักให้นะครับ” ได้ยินแบบนั้นดวงตาคมก็ละลงมามองเสื้อช็อปในแขนตัวเองที มองคนตัวเล็กที
“ไม่ต้องหรอกพี่ซักเอง”
“ให้ผมซักให้นะครับ!”
เป็นครั้งแรกตั้งแต่ถึงหอที่ใบหน้าเล็กเงยหน้าขึ้นมามองร่างสูงอย่างเต็มตา ก่อนจะรีบก้มลงเมื่อได้สบกับดวงตาคม เห็นอย่างนั้นจอมทัพก็แอบยกยิ้มน้อยๆอีกครั้งเมื่อได้เห็นแววตาดื้อรั้นที่ฉายออกมาก่อนที่เจ้าตัวจะรีบก้มหลบไป
“ไม่เป็นไรพี่ซักเอง เข้าห้องไปได้แล้ว”
“ไม่ครับ ผม...”
“ดื้อ...ทำไมดื้อ”
เสียงของร่างเล็กขาดหายไปเมื่อได้ยินสิ่งที่ร่างสูงพูดแทรกขึ้นมา และแล้วปากอิ่มก็เบะออกมาพร้อมกับใบหน้าที่เริ่มขึ้นสีแดงระเรื่ององ้ำขึ้นมาอีกครั้ง ดื้ออีกแล้ว ทำไมต้องมาว่าเราดื้อตลอด แค่..แค่อยากจะเอาเสื้อไปซักให้แทนคำขอบคุณที่สละเสื้อมาคลุมให้เราแบบนี้ ต้องว่าตลอด ตัวเองนั่นแหละที่เอาแต่ใจ ชอบว่าเราดื้อ แล้วยังส่งสายตาดุๆทำเหมือนกับเราเป็นเด็กอย่างนั้นแหละ
“ผมเปล่านะ!..”
“ถ้าเปล่าก็รีบเข้าห้องแล้วอาบน้ำกินยาซะ”
ทำตาดุใส่อีกแล้ว! เชอะ เร่งดีนัก แถมยังดุอีกต่างหาก ทำไมต้องชอบว่าให้อยู่เรื่อย คิดอย่างนั้นร่างเล็กก็สะบัดหน้าใส่ร่างสูง เร่งไขกุญแจแล้วเข้าห้องปิดประตูใส่คนตัวสูงทันที ทิ้งให้ร่างสูงยิ้มขำๆกับท่าทางขัดใจของเด็กดื้อแบบนั้นก่อนจะเดินเข้าห้องตัวเองปิดประตูตามไป
ร่างเล็กถึงแม้จะเข้าห้องปิดประตูไปแล้วก็ยังแอบส่องตาแมวดูร่างสูงกำลังเดินเข้าห้อง และยังทันเห็นรอยยิ้มขำๆนั่นด้วย ปากเล็กเบะขึ้นมาเมื่อคิดไปเองว่าตัวเองคงโดนร่างสูงแกล้งเข้าแน่ๆ แต่ถึงยังไงก็เจ๊ากันละกันนะ กับการที่ทั้งโดนว่าว่าดุ ทำตาดุใส่ แถมแกล้งให้สงสัย ให้ขัดอยู่เรื่อย มือเล็กคว้าสิ่งของที่อยู่ในมือตัวเองออกมาจากกระเป๋าก่อนจะหัวเราะออกมาอย่างอดไม่ได้เมื่อสามารถแกล้งร่างสูงกลับคืนได้
คือเรื่องนี้ตอนแรกใบไม้ก็อยากจะสารภาพกับพี่อยู่หรอกนะ แต่พี่ก็ชอบว่า ชอบดุผมอยู่เรื่อย แถมยังตามใจตัวเองสุดๆ ผมคิดว่า ผมก็ไม่สารภาพดีกว่า ก็จะอะไรล่ะ จะสารภาพว่าจริงๆแล้วใบไม้ก็มีร่มน่ะสิ!
ฮ่าๆๆๆๆๆ พี่จอมทัพโดนใบไม้แก้แค้นแล้ว
นั่นแหละครับ มันทำให้ผมมายืนคอตกอยู่หน้าห้องพี่แบบนี้....
_____________________________________________________________________________________________
ผมยืนช่างใจอยู่ระหว่างหน้าห้องตัวเองกับหน้าห้องพี่จอมทัพมาพักหนึ่งแล้ว ใบหน้าใสหันไปหันมาอย่างใช้ความคิด หรือเราจะเข้าห้องดี? ไม่น่า เราควรรับผิดชอบการกระทำ อืมใช่ งั้นควรไปเยี่ยมพี่จอมทัพ มือเล็กยกขึ้นเตรียมเคาะประตูก่อนจะลดลงมาจกอยู่ข้างตัวอีก แต่มัน..ไม่กล้าอะ มันก็เขินอะ ทำไงดีๆ
“เฮ้อ....”
ใบไม้ถอนหายใจออกมาอย่างแรงอย่างคิดไม่ตก ความคิดทั้งสองอย่างตีกันไปมาอยู่อย่างนั้น ก่อนจะสูดลมหายใจลึกๆระงับความตื่นเต้นของตัวเอง คือ เข้าห้องคนที่ชอบมันก็ต้องตื่นเต้นกันบ้างปะล่ะ ก้มมองตรวจของในมือไปหลายทีแล้วเหมือนกัน ทั้งสองมือเต็มไปด้วยของของพี่จอมทัพ ทั้งโจ๊กถุง โจ๊กซอง ยาแก้นู่นนี่ ยาอมแก้เจ็บคอก็ซื้อมาหลายรส แผ่นเจลลดไข้ ข้าวผัดกะเพรา แล้วก็ไอศกรีม เอ่อ.... สองอันหลังนั่นของผมเอง
ผมสูดหายใจเข้า..หายใจออก...หายใจเข้า..หายใจออก ไปแบบนี้อยู่หลายรอบ เอาวะ เป็นไงเป็นกัน!! จนในที่สุดผมก็ยกมือขึ้นเคาะประตูไปสามที ผลที่กลับมา...
อืมม.. เงียบ... หรือจะอาการหนัก ไม่นะ... ใบไม้เบะปาก ผ่านไปพักนึง จึงตัดสินใจเคาะประตูไปอีกครั้ง และ ได้ผล!! มีเสียงตอบรับกลับมา ใบหน้าวิตกกังวลเริ่มหายไป แทนที่ด้วยรอยยิ้มที่ผุดขึ้นมาบนหน้า
“เอ่อ... ผมใบไม้เองครับ”
และมันก็เงียบไปอีก ความกังวลที่หายไปเริ่มกลับขึ้นมาฉายชัดบนใบหน้า ความคิดต่างๆวิ่งแล่นไปมาในสมอง เอ...หรือพี่จอมทัพไม่อยากเจอเรา หรือจะลุกขึ้นไม่ไหว หรือจะเข้าห้องน้ำอยู่ หรือจะ.. หรือ...
ก่อนใบไม้จะคิดอะไรไปมากกว่านั้น ประตูตรงหน้าก็เปิดออก พร้อมใบหน้างัวเงียของจอมทัพที่โผล่ออกมาให้เห็น แต่สิ่งที่ทำให้ใบไม้ยืนนิ่งไปพักหนึ่งนั่นก็คือ.. พี่..จอมทัพ...ใส่แค่บ็อกเซอร์ตัวเดียว! โอ้! มาย! ก๊อด! คือถ้าพี่จะตามสบายกับแขกที่รู้จักกันไม่กี่วันขนาดนี้อะนะ
ผมเข้าใจนะ แต่คิดถึงจิตใจผมบ้างสิ!!! คิดว่าผมจะเป็นยังไงกับการเปลือยท่อนบนของพี่อย่างนี้น่ะ!! ผมยืนจ้องพี่อยู่แบบนั้ เบิกกว้าง สายตาผมไล้ลงมาตั้งแต่ ช่วงไหล่ ช่วงคอแข็งแกร่ง ไหปลาร้า หน้าอก หน้าท้อง ฮืออออ ผมป่าวหื่นนะ ใครเจอแบบนี้ก็ต้องเป็นแบบผมทั้งนั้นแหละ เชื่อสิ! หัวใจผมเต้นรัวขึ้น สัมผัสได้ถึงเลือดร้อนที่สูบฉีดขึ้นมาบนใบหน้า ดวงตาเริ่มพร่ามัว และร่างทั้งร่างผมก็นิ่งงันจนขยับไม่ได้
คนตัวเล็กยืนนิ่งมองแบบนั้น กับแก้มแดงจัดที่กระจายอยู่เต็มใบหน้าของใบไม้ จอมทัพเลิกคิ้วมองเล็กน้อย ก่อนจะส่งเสียงที่แหบแห้งเพราะพิษไข้เรียกให้คนตัวเล็กได้สติขึ้นมา
“ใบไม้...”
“เอ่อ..ครับ!”
คนตัวเล็กสะดุ้งขึ้นมาได้สติก่อนจะละสายตากับกล้ามเนื้อสวยๆ เอ๊ย ร่างกายท่อนบนของจอมทัพเงยหน้าขึ้นไปมองหน้าจอมทัพโดยที่พยายามจะไม่มองไปที่ร่างกายแบบนั้นอีกเป็นอันขาด จะมองตรงไหนก็ได้แต่ไม่ใช่ร่างกายแบบนั้น ไม่!! อีกแล้ว!!
“ผม...ได้ยินว่า..พี่ไม่สบาย.. เอ่อ..ผมเลยมาเยี่ยมครับ”
ได้ยินแบบนั้นจอมทัพก็พยักหน้าเบาๆ ของที่เต็มสองมือก็ทำให้จอมทัพเข้าใจว่าคนตัวเล็กมาเยี่ยมจริงๆ พลางมองคนตรงหน้าที่มีแก้มแดง ก้มหน้างุดมองปลายเท้าตัวเองที่ย่ำไปย่ำมาอยู่นั้น และรอยยิ้มของร่างสูงที่ใบไม้ไม่ได้เห็นก็ผุดขึ้น แล้วเปิดประตูให้ออกกว้าง พลางผายมือเชื้อเชิญคนตัวเล็กให้เข้ามา
“เข้ามาสิ”
คนตัวเล็กมองไปรอบๆห้องอย่างสำรวจ ในห้องดูจะอบอ้าวกว่าข้างนอกเล็กน้อยและดูอึมครึมกว่า ดูได้จากหน้าต่างกับม่านที่ปิดสนิท แอร์ไม่ได้เปิด พัดลมก็เปิดส่ายไปมาแค่นั้น คงรักษาอุณภูมิเพราะป่วยอยู่ล่ะมั้ง มีตู้เย็น ไมโครเวฟ ทีวี อืม ก็ถือว่าครบอยู่แฮะ บนโต๊ะมีกองเอกสารและหนังสือที่จัดวางไว้ลวกๆ ตะกร้าเสื้อผ้าที่อยู่ข้างตู้เสื้อผ้า เอ๊ะ..ตรงนั้น และใบไม้ก็หน้าแดงอีกครั้งเมื่อหันไปเจอกางเกงในที่ม้วนเป็นเลขแปดที่กระเด็นออกมาอยู่นอกตะกร้า!
อืม...พี่คงเป็นกันเองจริงๆนั่นแหละ
ใบไม้ยืนเคว้งอยู่กลางห้องอย่างทำอะไรไม่ถูก มองจอมทัพที่เดินเอื่อยๆไปเปิดแอร์ หยิบเสื้อแขนยาวที่พาดอยู่กับเตียงมาใส่ ก่อนจะเดินมาล้มตัวนอนห่มผ้าห่มบนเตียงหลังใหญ่ที่วางอยู่มุมห้อง พร้อมกับใบหน้าเหยเกและมือที่คลึงขมับ ก่อนใบไม้จะตัดสินใจ เอาไอศกรีมของตัวเอง เอ่อ.. ที่ละลายไปเยอะแล้ว และเจลลดไข้ไปใส่ในตู้เย็น วางถุงยาถุงอาหารไว้ที่โต๊ะเขียนหนังสือ ก่อนจะทำใจกล้า ค่อยๆลากเก้าอี้ไปนั่งที่ข้างเตียงอย่างเบามือ
“พี่...ปวดหัวมากเลยเหรอครับ” จอมทัพปรือตาขึ้นมามอง พยักหน้าเล็กน้อย ก่อนจะหลับตาลงไปอีกครั้ง
“พี่กินยาหรือยังครับ” พี่จอมทัพพยักหน้าให้เบาๆ
“แล้วข้าวละครับ กินรึยัง”
“ยังเลย” เสียงแห้งๆที่ตอบกลับมานั่นไม่ได้ทำให้ใบไม้หงุดหงิดเท่ากับคำตอบของร่างสูงที่ทำให้ใบไม้ขมวดคิ้วขึ้นมาเล็กน้อย
“แล้วพี่ก็กินยาไปทั้งที่ท้องว่างๆเหรอครับ” จอมทัพลืมตาขึ้นมองใบไม้ที่เสียงแข็งขึ้นมาเล็กน้อย ใบหน้าบึ้งๆนั่นทำให้ร่างสูงยิ้มบางๆตามประสาคนยิ้มยากขึ้นมา แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร ทำให้ใบไม้ขมวดคิ้วแน่นขึ้นไปอีก
“พี่จอมทัพต้องกินข้าวด้วยนะครับ”
“ได้สิ มีอะไรให้พี่กินล่ะ”
จอมทัพระบายลมหายใจออกมาแล้วก็ตอบกลับไปแบบนั้น นั่นทำให้ใบไม้ยิ้มกว้างขึ้นทันทีเมื่อเห็นร่างสูงตอบรับแล้วค่อยๆพยุงตัวเองขึ้นมานั่งพิงหัวเตียง ก่อนจะรีบเดินไปที่โต๊ะเขียนหนังสือ โดยมีร่างสูงที่มองตามไปพร้อมรอยยิ้ม มองคนตัวเล็กที่ยืนหันหลังให้อยู่ จัดการเทโจ๊กลงถ้วย แล้วพูดจ้อไม่หยุด
“คิดว่าพี่คงจะยังกินอะไรไม่ค่อยลงแน่ๆ เลยซื้อโจ๊กหมูมา ร้านนี้อร่อยมากเลยนะ คนเยอะทุกวันเลย ผมก็ชอบกิน ไม่ใส่ขิงกับต้นหอมผักชีด้วย เพราะผมก็ไม่รู้ว่าพี่จะกินได้หรือเปล่า ผมซื้อโจ๊กสำเร็จรูปมาให้ด้วย เผื่อครั้งหน้าพี่ยังลุกไม่ไหว แต่อย่างน้อยก็ยังมีโจ๊กซองให้กินนะ ยาอมแก้เจ็บคอก็มี ผมซื้อมาหลายรสเลย มีทั้ง...”
จอมทัพมองคนที่พอให้ทำอะไรตามใจก็พูดจ้อไม่หยุดแบบนั้นด้วยรอยยิ้ม คงจะชอบให้ตามใจสินะ ถ้าไม่ตามใจก็จะหน้าบึ้ง เบะปากใส่ พอทำหน้าดุก็ใบไม้จะหน้างอขึ้นไปอีกแล้วก็จะหลบหน้า จากการสังเกตมาเมื่อวาน คนตัวเล็กทั้งดื้อ ขี้สงสัย และก็ชอบให้ตามใจด้วย
“พี่กินโจ๊กไปก่อนนะ ถ้าหายเมื่อไหร่เดี๋ยวผมจะเลี้ยงข้าวเอง”
“หืม.. ไม่ต้องขนาดนั้นหรอก”
ร่างสูงเลิกคิ้วเล็กน้อย มองคนที่ค่อยๆเดินประคองถ้วยโจ๊กมาให้แล้วมานั่งข้างๆเตียง วางถ้วยโจ๊กลงบนโต๊ะที่ตั้งไว้ชิดหัวเตียงแล้วก้มหน้าลง ประสานมือไว้บนตักพร้อมปากอิ่มที่เม้มแน่นและใบหน้าที่เต็มไปด้วยความกังวล
“คือจริงๆผมรู้สึกผิด เลยอยากจะเลี้ยงข้าวขอโทษ” นั่นทำให้ร่างสูงขมวดคิ้วอย่างงงๆ
“ทำไมต้องขอโทษ ไม่สบายเดี๋ยวพรุ่งนี้ก็หาย”
“ไม่..ไม่ใช่หรอกครับ”
“แล้ว??..”
“คือผมมีเรื่องอยากจะสารภาพ คือ..คือ...เมื่อวานน่ะ จริงๆแล้ว...ผม..ผ..ผมมีร่มอยู่”
เงียบ... ห้องทั้งห้องเงียบลงไปทันทีที่ใบไม้ตัดสินใจสารภาพออกไปตรงๆ ใบไม้ก้มหน้างุด ยี๋ตาลงเมื่อไม่มีเสียงตอบรับกลับมา แม้กระทั่งเสียงหายใจก็ไม่ได้ยิน ... ฮึก พี่อย่าโกรธผมเลยนะ ผมไม่ตั้งใจจริงๆนะ ผมเม้มปากแน่น หัวใจที่เต้นรัวมันไม่ได้เกิดขึ้นเพราะความเขิน แต่มันเกิดขึ้นเพราะความกลัว ผม..ขอโทษนะท่านเดวิด ผมทำให้พี่ไม่สบายและโมโหแบบนี้
“ผม... ผม..ขอโทษครับ.. ผมไม่ได้ตั้งใจแกล้งพี่นะ..”
ถึงจะพูดไปแบบนั้นก็ทั้งห้องก็ยังเงียบอยู่เหมือนเดิม ใบไม้สูดลมหายใจเข้าเฮือกใหญ่ รวบรวมความกล้า ค่อยๆเงยหน้ามองร่างสูงที่มองกลับมานิ่งๆ ปกติก็นิ่ง แต่มันไม่ใช่แบบนี้ ผมสัมผัสได้ว่ามันมีประกายแห่งความโมโหฉายออกมา
“แกล้งพี่งั้นเหรอใบไม้...”
ฮึก! พี่ต้องโมโหผมแน่ ใบไม้ย่นคอลงเมื่อยินเย็นชาแบบนั้น เบะปากทำท่าทางจะร้องไห้ออกมา ผมอยากจะร้องไห้จริงๆนะ! ไอบางอย่างที่มันแผ่ออกมาจากตัวพี่มันทำให้ผมยากจะร้องไห้ ฮือออ อย่าโกรธผมเลยนะครับ อย่าทุ่มผมลงพื้น อย่าจับผมถ่วงน้ำเลยนะ คนตัวเล็กก้มหน้าลงภาวนาในใจเงียบๆไปคนเดียว ก่อนจะเสียงคนตรงหน้าทำให้ใบไม้เงยหน้าขึ้นมอง
“ทำผิดก็ต้องรับผิดชอบ”
“....??...” ร่างสูงมองร่างเล็กที่มีดวงตาฉ่ำเคลือบไปด้วยน้ำตา คิ้วที่ขมวดแล้วเอียงคอมองมาอย่างสงสัยแล้วยกยิ้มมุมปาก รอยยิ้มที่ทำให้ใบไม้เบิกตาขึ้นอย่างหวาดกลัว
“หึ...เราเริ่มจากอะไรดีล่ะ”
พี่ต้องจับผมถ่วงน้ำแน่ๆ!! ฮือ..ทำยังไงดี
____________________________________________________________________
Talk : พี่คิดจะทำอะไรน้องคะตอบบบบบบ
นิสัยที่เก็บไว้ของพี่นี่เริ่มออกมาแล้วนะคะ
ความจริงไม่ได้เป็นแบบที่เห็นเสมอ 5555555
น้องแกล้งพี่นิดเดียว เรื่องแค่นี้ทำไมต้องให้น้องกลัวด้วยไม่รู้เนอะ
เพราะอะไรนะพี่จอมทัพพพ
ขอบคุณสำหรับคอมเมนท์และขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะคะ
-
โถๆหนูใบไม้ พี่จอมทัพไม่โหดขนาดนั้นหรอก
-
:mew2:
-
เขียนได้ละมุมละไมมากๆคะ ปลื้ม ป้าให้สามดาวสำหรับเริ่มเรื่อง
(http://www.hancinema.net/photos/fullsizephoto253805.jpg)
-
น่ารักจริงๆนะใบไม้
มีมาสารภาพผิดด้วย
พี่จอมทัพเค้าไม่จับถ่วงน้ำหรอกจ้า
:laugh: :laugh:
-
ใบไม้ กระต่ายน้อยตื่นตูม...น่าร๊ากกก >\\\\<
พี่จอมทัพจะทำอะไรน้องเอ่ย ^.,^
-
เอาแล่ววววววว :hao7:
-
โดนแน่ใบไม้ โดนพี่จอมทัพจัดการแน่
-
เขิลลล มาตามรอ อ่านทุกวันเลย
-
กูอยากรับผิดชอบแทนเลย 555
-
หือ พี่เดวิดเจ้าเลห์
-
พี่เขาไม่จับหนูถ่วงน้ำแน่ๆ ใบไม้
ถ้าจับทุ่มลงเตียงล่ะไม่แน่ :hao6:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
งานเพ้อรำพัน
งานละเมอ งานมโนคืองานของใบไม้
งานหล่อแม้ตอนป่วย คืองานพี่จอมทัพ
-
น่ารักดีนะ หวานละมุนละไม เหมือนพรหมลิขิต ทุกอย่างบังเอิญสอดคล้องกันตลอด
-
ป่วยละยังจะแกล้งน้องอีกก
พี่จอมทัพพพ
เดี๋ยวน้องร้องไห้นะ5555
-
เชร้ดดดดดดดดดดดดดดด เขินเลยอะไรจะละมุนขนาดเน้้้้้้้้้้้้ ใบไม้หื่นจริงแหละๆเวลาบรรยายพี่จอมทัพแต่ละอย่างนะ555555555
-
พี่จอมทัพคนอ่อย :-[
-
โถๆ หนูใบไม้ คึกๆๆ :z1: :z1: :z1:
-
NOTE : ขออภัยสำหรับคำผิดค่ะ
Chapter 8
“หึ..เราเริ่มจากอะไรดีล่ะ”
ได้ยินอย่างนั้นไหล่เล็กๆก็ห่อลู่ลงไปทันที ใบหน้าใสที่แดงระเรื่อเริ่มซีดลง ปากอิ่มสั่นอย่างเห็นได้ชัด ใบไม้กุมมือประสานกันบนตักแน่น ก้มหน้างุดไม่กล้ามองคนที่นั่งอยู่บนเตียง
“... พี่อย่าโกรธเลยนะ..ผ..ผม...ไม่ได้ตั้งใจนะ”
“แล้วเห็นไหมว่าพี่เป็นยังไง”
“...ผม..ผมขอโทษ”
“พี่ป่วยหนัก เพราะใครกันล่ะ”
“ผ..ผม...”
“เพราะใครกันล่ะที่ทำให้พี่เป็นแบบนี้”
พอได้ยินเสียงเย็นชาที่ไม่อบอุ่นเหมือนเคยก็เริ่มใจแป้ว พี่เย็นชาใส่ผม พี่โกรธผมแน่ๆ แล้ว..แล้วมันไม่ใช่เรื่องใหญ่สักหน่อย ผมไม่ได้ตั้งใจ ก็พี่ชอบดุผมอยู่เรื่อย ผมไม่ผิด ที..ทีผมโดนพี่ดุผมยังไม่โกรธเลย ผมแกล้งพี่แค่นิดเดียวเองทำไมต้องโกรธผมขนาดนี้ด้วย ทำไมต้องเย็นชาใส่ผมด้วย
“ผ..ฮึก..ผม..ไม่ได้ตั้งใจ... ผม..พี่..น่ะ..ฮึก..พี่ชอบดุ..ผมอยู่เรื่อย...ผ..ผมไม่...ฮึก...ผิดนะ..”
“ก็เลยแกล้งพี่แก้แค้นงั้นสิ” จอมทัพเลิกคิ้วมอง
“ฮือ...ฮึก.. ผมไม่ได้ตั้ง..จ..ใจนะ ฮึก..ผม..ผ...ผม...ขอ...โทษ”
คนตัวเล็กที่เริ่มตัวสั่นมากขึ้นจากแรงสะอื้น น้ำตาที่ไหลออกมานองหน้า มือเล็กยกขึ้นเช็ดน้ำตาป้อยๆ เห็นแบบนั้นจอมทัพก็เริ่มใจเสียไปเหมือนกัน นี่เขาแกล้งคนตัวเล็กแรงไปเหรอ แค่แกล้งหยอกเล่นนิดเดียวไม่คิดว่าจะทำให้ร้องไห้ออกมาแบบนี้
จอมทัพระบายลมหายใจออกมาเบาๆ นอกจากจะเป็นเด็กดื้อ เด็กขี้สงสัย เด็กชอบเอาแต่ใจตัวเอง ยังเป็นเด็กขี้แงอีก ในชีวิตไม่เคยมาปลอบใครเลย แล้วทีนี้เอาไงดีวะ แกล้งเขาไว้จนร้องไห้ออกมาแบบนี้เนี่ย
“โอเคๆ ไม่เป็นไรแล้ว อย่าร้องไห้นะ”
“ฮึก...พี่..ฮึก..ฮือ..โก..กรธผม”
ถึงอย่างนั้นแล้วคนตัวเล็กก็ยังไม่หยุดสะอื้นออกมาก จอมทัพที่ใจเสียไปแล้วก็เริ่มทำอะไรมาถูก ค่อยๆพยุงตัวลุกขึ้นมานั่งตรงหน้าใบไม้ มองหน้าคนตัวเล็กที่ตัวสั่นเทิ้มเพราะแรงสะอื้นแถมยังเช็ดน้ำตาไม่หยุดอีก เฮ้อ สงสัยแกล้งแรงไปจริงๆสินะ
“ไม่โกรธแล้ว อย่าร้องไห้เลยนะ”
“จริงเหรอ...ฮึก..ฮือ..พี่..ดุ..ผ..ผมด้วย”
“ขอโทษ ไม่ได้ตั้งใจ หยุดร้องไห้นะ”
จอมทัพระบายลมหายใจออกมาอีกครั้ง ก่อนจะตัดสินใจยกมือขึ้นเช็ดน้ำตาที่ไหลออกมาเปรอะแก้มใส นิ้วโป้งค่อยๆเกลี่ยน้ำตาที่ไหลออกมาเพราะความนึกสนุกอยากแกล้งคนตัวเล็กของตัวเอง ก่อนจะยิ้มออกมาเพราะเห็นคนตรงหน้าหยุดสะอื้นไปแล้ว
“หยุดร้องไห้นะ นะครับ”
นะครับ...นะครับ...นะครับ... คำนี้สะท้อนในหัวใบไม้ไปมาอย่างหยุดไม่ได้ ผมตัวแข็งไปตั้งแต่พี่ยกมือขึ้นมาเช็ดน้ำตาให้แล้ว ทุกอย่างหยุดชะงักไปแม้กระทั่งลมหายใจผมก็ลืมที่จะหายใจ ยิ่งพี่ยิ้มออกมาและพูดอย่างอบอุ่นแบบนั้นมันทำให้ผมตัวแข็งขึ้นไปอีก ม่านตาพร่ามัวเพราะความสว่างไสวของรอยยิ้มใจดีของพี่ ตายจริงๆเลยใบไม้เจอไปแบบนี้
ที่ร้องไห้ออกมาก็เพราะพี่โกรธ พี่ไม่ใจดี แถมพี่ก็พูดเย็นชาใส่ ไม่ชอบเลย ไม่ชอบให้พี่เป็นแบบนี้เลย จะว่าใบไม้คนนี้หวังสูงก็ได้ ก็แค่ คิดว่าถ้าพี่ดีกับเราขนาดนี้ก็ไม่อยากให้พี่ใจร้ายกับเราเลย ขอแค่ตอนนี้ก็ได้ แค่ช่วงนี้เท่านั้นที่อยากจะเก็บเกี่ยวความรู้สึกดีๆแบบนี้เอาไว้
“พี่ไม่โกรธแล้วจริงๆนะครับ”
“ไม่โกรธแล้ว”
“อย่าโกรธผมอีกเลยนะ พี่ต้องไม่โกรธผมอีกนะ”
“ได้สิ จะไม่โกรธอีก”
“สัญญานะครับ”
มาถึงตอนนี้เป็นจอมทัพที่ชะงักขึ้นมาบ้าง ดวงตากลมที่ช้อนตาขึ้นมามอง แล้วส่งสายตาออดอ้อนมาโดยไม่รู้ตัว มือเล็กยกขึ้นมาส่งนิ้วก้อยให้ พอใบไม้เห็นจอมทัพเงียบก็คิดว่าร่างสูงต้องโกรธตัวเองไม่หายแน่ๆ ปากอิ่มเริ่มเบะออก เห็นอย่างนั้นแล้วจอมทัพก็รีบยกนิ้วก้อยขึ้นมาเกี่ยวก้อยด้วยทันที
“สัญญาๆ อย่าร้องนะ”
“ขอบคุณนะครับ....ฟืดด”
จอมทัพขำเล็กน้อยเมื่อได้ยินเสียงสูดน้ำมูกขึ้นมาเสียงดังของคนตรงหน้า ก่อนจะได้รับการตวัดตามองค้อนวงโตของคนตัวเล็ก แล้วก็ยิ้มออกมาแล้วยกมือขึ้นไปยีผมนิ่มอย่างเอ็นดู
เอ็นดู? ก็คงจะจริง เสียงสูดน้ำมูดและท่าเช็ดน้ำตาป้อยๆแบบนั้นน่ะ น่าเอ็นดูจริงๆ
“พี่ไม่โกรธแล้วก็ได้ แต่...”
ผมเห็นรอยยิ้มที่มุมปากก็ได้แต่ไม่เข้าใจ ในทีแรกผมคิดว่ารอยนี้ช่างกระชากใจเหลือเกิน มาตอนหลังผมคิดว่ารอยยิ้มนี้ช่างอบอุ่น แต่พอมาตอนนี้ผมคิดว่ารอยยิ้มนี้ช่างไม่หน้าไว้ใจ ไม่รู้พี่จะซ่อนความร้ายกาจไว้อีกรึเปล่า รอยยิ้มพี่ไม่สามารถตีความหมายได้อีกแล้ว รู้แต่มันก็ยังหล่อเหมือนเดิม
เฮ้ออ...สอง สามวันนี้หัวใจช่างทำงานหนักยิ่งนัก
“ครับ...?”
“ถึงยังไง เธอทำผิดก็ต้องรับผิดชอบนะ”
รับผิดชอบอะไรล่ะจอมทัพ แกหาเรื่องให้เขาต่างหาก คิดแบบนั้นก็เอนหลังนั่งพิงเตียงด้วยท่าทางสบายๆแล้วยักคิ้วใส่คนตัวเล็ก หยอกให้เจ้าตัวได้ขัดใจ แล้วท่าทางงอนๆที่ได้รับก็ดูเหมือนจะได้ผลตอบรับตามคาด
“พี่จะให้ผมทำอะไร”
“ดูแลพี่จนกว่าจะหายดี ได้ไหมล่ะ?”
จะให้ดูแลจนกว่าจะหาย? หัวใจผมจะทนได้สักกี่น้ำกัน!
_______________________________________________________________
จากคำพูดของพี่ ตอนนี้ผมเลยต้องมานั่งป้อนโจ๊กให้พี่ พี่น่ะร้ายมากๆ มากจริงๆ จากตอนแรกที่ผมนั่งที่เก้าอี้ข้างเตียง แต่ตอนนี้ผมต้องย้ายก้นมานั่งริมเตียงข้างๆพี่ เพราะพอผมยกมือสั่นๆขึ้นไปป้อน พี่ก็แกล้งขยับตัวออกห่างแถมยังทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ใส่อีก ผมเลยต้องย้ายไปนั่งใกล้ๆ ถ้าไม่ติดว่าต้องรับผิดชอบการกระทำของตัวเองป่านนี้ไม่อยู่แล้ว เขินจะตาย!
มือผมก็สั่นไมห่ยุด หยุดมือสั่นสักที... ผมไม่กล้าขยับมือแม้แต่น้อย เพราะพี่เอาแต่จ้องมาที่ผม แล้วคิดว่าผมจะรู้สึกยังไง ทั้งตื่นเต้น ทั้งเขิน.. ทั้ง..ทั้ง..นู่นนี่นั่นเยอะแยะไปหมดแล้วจะให้ผมใจกล้ายกมือขึ้นป้อนพี่น่ะเหรอ ...ต้องทำไม่ได้แน่ๆ
“เร็วๆสิ หิวแล้วนะ”
พี่เอ่ยเร่ง มาถึงขนาดนี้ผมได้แต่เม้มปากแน่น ค่อยๆยกมือสั่นๆของตัวเองตักโจ๊กป้อนคนตรงหน้าโดยที่ไม่ได้เงยหน้ามองแม้แต่น้อย
“ช้อนจะทิ่มตาอยู่แล้ว ดูหน่อยสิ” ผมเม้มปากแน่นกว่าเดิม แล้วเงยหน้ามองโดยเลี่ยงที่จะสบตาพี่เป็นอันขาด แล้วยกช้อนจ่อที่ปากพี่อีกครั้ง
“ไม่เป่าก่อนเหรอ ป้อนยังไงทำไมไม่เป่าให้มันเย็นก่อนล่ะ”
ไอ้พี่บ้า!! มันหายร้อนไปตั้งนานแล้ว!! ความพยายามทั้งหมดที่จะไม่มองพี่หายไป ผมตวัดตาค้อนใส่พี่ทันที คนที่นอนอยู่บนเตียงก็ไม่รู้สึกรู้สาอะไรหรอก ทำลอยหน้าลอยตาใส่ พอเห็นผมเงียบไป พี่ก็เลิกคิ้วมองแบบกวนๆ
“มันหายร้อนแล้วครับ”
“ไม่แน่หรอกน่า ถ้าลวกปากพี่ก็ต้องรับผิดชอบพี่อีกนะ”
“มันหายร้อนแล้วจริงๆครับ” พี่มองมาแบบไม่เชื่อ
“เหรอ?” พี่มองมาแบบไม่เชื่อ
“ครับ มันทิ้งไว้นานแล้ว”
ผมย้ำกลับไปอีกครั้ง พี่ก็ยังทำหน้าไม่เชื่อเหมือนเดิม ผมมองค้อนพี่ทีหนึ่งแล้วเตรียมตักโจ๊กป้อนพี่อีกครั้ง แต่ยังไม่ทันทีจะยกขึ้นมาป้อน สิ่งที่ได้ยินก็ทำให้ผมทำช้อนร่วงลงทันที
“พี่ตัวร้อนไม่สบายก็ดูแลเช็ดตัวเดี๋ยวก็หาย แต่ถ้ามันลวกปากพี่ล่ะ ใบไม้ก็ต้องดูแลถึงในปากพี่เลยนะ แล้วจะดูแลยังไงล่ะ หืม?”
ฉ่า..............แก้มใสขึ้นสีจัดทันทีที่ได้ยินประโยคนั้นจบลง ตะ..ตัวจะระเบิดอีกแล้ว พี่ทำให้เขินจนจะหัวใจวายตายอีกแล้ว ความร้อนขึ้นมาแผ่บนหน้า ตัวผมแข็งทื่อ ดวงตาผมเบิกกว้างอยู่แบบนั้น พี่พูดอะไรออกมาน่ะ ม..ไม่ได้อยากคิดลึกนะ แต่..แต่สิ่งที่พี่พูดมันส่อจริงๆนี่
จนมาถึงตอนนี้ ผมตระหนักได้ว่าพี่น่ะ ร้ายกาจมากจริงๆ...
ผมไม่น่าเชื่อคนหน้าตาหล่อๆแบบพี่เลย ดูหน้าแต่ก็ไว้ใจไม่ได้ ทำไมต้องพูดแบบนี้ พี่ไม่คิดถึงจิตใจผมเลย พี่ไม่คิดเลยใช่ไหมว่าจะทำให้ผมเขินแค่ไหน ฮืออ หัวใจผมเต้นอย่างกับรัวกองศึก ถ้าผมตายขึ้นมาพี่ต้องรับผิดชอบจิตใจและตัวของผมเลยด้วย (รู้สึกอันหลังนี่ไม่เกี่ยว)
คนต้นเหตุก็เหมือนจะยังไม่รู้สึกรู้สาอะไร เจ้าตัวเพียงแค่ยิ้มที่มุมปากเล็กน้อยก่อนจะดึงหน้าให้นิ่งเหมือนเดิม ทิ้งตัวพิงหัวเตียงด้วยท่าทางสบายๆ แล้วปรายตามองคนตัวเล็กที่หน้าแดงจัด นั่งนิ่งไปแล้วแบบนั้น
“พี่หิวแล้วนะ ถ้าไม่ได้กินเดี๋ยวนี้ระวังพี่จะปวดท้องนะ”
แต่ก่อนที่จอมทัพจะได้พูดอะไรออกมา ใบไม้ที่เป่าโจ๊กในช้อน(ตามพิธีไปงั้นๆ) ยกขึ้นมาจ่อริมฝีปากจอมทัพ ป้อน(แกมยัดเยียด)โจ๊กในช้อนให้อีกคน จนจอมทัพต้องยอมอ้าปากกินจนได้ นี่โมโหจริงๆหรือว่าแค่กลบความเขินกันแน่เนี่ย?
“แล้วผมต้องดูแลพี่ถึงในท้องเลยรึเปล่าครับ”
นี่เริ่มต่อล้อต่อเถียงแล้ว? จอมทัพหัวเราะ ยิ้มขำกับคำพูดของคนตัวเล็ก สมองที่เริ่มจะร้ายกาจในความคิดของใบไม้นั้น กำลังคิดหาวิธีหยอกคนตัวเล็กอีกครั้ง ตาคมมองใบหน้าใสที่ขึ้นสีแดงระเรื่อ คิ้วที่ขมวดเล็กน้อยกับปากที่เม้มกันแน่นแบบนั้นแล้วยกยิ้มมุมปากขึ้นมา
“นี่เต็มใจดูแลพี่จริงๆใช่ไหมเนี่ย”
จะมาไม้ไหนอีกล่ะครับพี่...
“ยิ้มให้ด้วยสิ แล้วเวลาป้อนก็ต้องบอกว่าอ้ามด้วย ไหนลองพูดสิ”
ริมฝีปากอิ่มเม้มแน่น ใบหน้าเริ่มงอง้ำมากขึ้น วันนี้พี่พูดมากจริงๆนะ ทำไมพี่พูดมากอย่างนี้ ตอนแรกเห็นก็ดูเป็นคนพูดไม่เก่งแล้วทำไมวันนี้พูดมาก ขี้แกล้ง แถมยังชอบกวนประสาทอีกด้วย นี่คือตัวตนจริงๆของพี่ใช่ไหมเนี่ย ภาพลักษณ์นิ่งๆพูดไม่เก่งนั่นก็เป็นแค่ความหลอกลวงใช่ไหม พี่สร้างภาพใช่ไหม ตอบมานะ!
“คงไม่เต็มใจดูแลกันจริงๆสินะ”
เมื่อเห็นว่าใบไม้เงียบไป จอมทัพเลยแกล้งเอ่ยคำตัดพ้อออกไปอีกครั้ง แต่ก็ไม่ได้คิดว่าจะได้รับตามที่คาดหวังไว้ ใบไม้เงยหน้าขึ้นมาสบตากับดวงตาคมตรงๆก่อนจะเผยยิ้มกว้างขึ้นจนร่างสูงชะงัก แต่ก่อนจะได้คิดอะไรไปมากกว่านี้ มือเล็กก็ส่งช้อนที่ตักโจ๊กไว้แล้วเต็มช้อนก็ยัดเข้ามาในปากร่างสูงทันทีจนร่างสูงเกือบจะสำลัก ส่วนจอมทัพก็มองคนตัวเล็กอย่างคาดไม่ถึง
“พี่ต้องกินเยอะๆนะครับ ผมไม่อยากจะไปผ่าท้องพี่เพื่อดูแลพี่ถึงในลำไส้หรอกนะ” พูดจบก็ยิ้มหวานแล้วก็ส่งช้อนป้อน(ยัด)เข้าปากอีกคนทันที
คิดว่ายกนี้ใครชนะ?
___________________________________________________________________
Talk : ยกนี้แอบสะใจ พี่โดนน้องเอาคืน
เป็นไงล่ะ แกล้งน้องดีนัก 555555555555
ขอบคุณสำหรับคอมเมนท์และขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะคะ
เอารูปพี่จอมทัพมาฝากค่ะ XD
ปล.เป็นตัวละครที่สมมุติขึ้นมาเท่านั้นค่ะ เป็นต้นแบบคาแรคเตอร์เท่านั้น
ไม่มีเจตนาทำลายชื่อเสียงใดๆทั้งสิ้น
(http://upic.me/i/0s/sung-joon3sss.jpg) (http://upic.me/show/58890475)
-
ชอบแกล้งให้น้องเขินเหรอพี่จอมทัพ
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
:-[ :-[ :-[ :-[
-
:m20:
-
แกล้งน้องงงงง
-
มีความประชดเล็กๆ55 ผ่าท้อง
-
แกล้งน้องเข้าปายยยยยยย น้องใบไม่เขินตัวจะแตกแระนั่น 55555555555
-
:-[ :-[ :-[
-
เขินๆๆๆ :ling1: :hao3:
-
จอมทัพ ใบไม้ ก้าวหน้า สนิทสนมใกล้ชิดกันอีก :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
หุ่นจอมทัพน่ากอดนะ :mew1: :mew1: :mew1:
-
5555555
เป็นไงล๊าาาาาาา
ชอบแกล้งให้น้องเขินดีนัก
:L2: :L2:
-
ได้ทีก็แกล้งน้องใหญ่เลยเนอะ พี่จอมทัพคนขี้แกล้งงงงง
ทำน้องร้องไห้แล้วยังเอามาต่อรองได้อีก
ข้าวก็ต้องป้อน ร้อนก็ต้องเป่า ทำหน้าไม่ดีก็ไม่ได้ โอ๊ยยยย มีความเรื่องมากค่ะ
แต่ยอมให้เรื่องมากก็ได้ เท่ากับน้องได้ใกล้ชิดคนที่ชอบมากขึ้นอีกแล้วเนอะ :-[
-
:ruready
-
คุณค่ะ ละมุนละไมมากค่ะ
-
NOTE : ขออภัยสำหรับคำผิดค่ะ
Chapter 9
ผมนั่งเท้าคางมองคนป่วย ที่หมดฤทธิ์ไปแล้วกำลังนอนหลับสนิทอยู่บนเตียง หลังกินโจ๊กเสร็จพี่ก็หาเรื่องแกล้งผมให้เขินอีกจนได้ ผมก็ได้แต่เอายาจับกรอกปากพี่แก้เขิน ถึงจะอย่างนั้นก็ยังหัวเราะขำผมอีก
ผมยกมือขึ้นอังหน้าผากคนป่วยก่อนจะนิ่วหน้าเล็กน้อยเมื่อพบว่าความร้อนยังไม่ได้ลดลงแต่อย่างใด ขนาดนี้ยังทำเป็นเก่งหาเรื่องแกล้ง แล้วก็มากวนประสาทคนอื่นอยู่ได้ เห็นเงียบๆแบบนั้น ก็นึกไม่ถึงว่าจะพูดมากแล้วก็ขี้แกล้งแบบนี้ พี่มักจะหาคำพูดมาหยอกให้ผมได้เขินอยู่เรื่อย ฉะนั้นถ้าตามพี่ไม่ทันก็คงต้องได้เขินตายแน่ๆ เลยต้องหาคำมาตอกกลับพี่บ้างไม่งั้นก็คงได้ใจมาหาเรื่องแกล้งกันแบบนี้
“ไอ้พี่บ้า” ว่าแล้วใบไม้ก็แลบลิ้นใส่ร่างสูงหนึ่งที
พี่นอนหลับแบบนี้ก็ดี จะได้แอบมองได้ถนัดๆหน่อย ดูสิ... จมูกก็โด๊งโด่ง คิ้วก็ไม่หนาไม่บางไป คมกำลังดี ปากหยักที่แอบห้อยนิดหน่อยก็ดี เวลามันยกยิ้มขึ้นมาทีไรก็ทำให้ใจของใบไม้เต้นรัวตลอด ไรหนวดเขียวๆที่ขึ้นก็ทำให้พี่ดูแบดมากขึ้น สันกรามก็..โอ๊ย ทำไมพี่เป็นแบบนี้นะ ถ้าส่องกระจกแล้วจะคิดว่าตัวเองเป็นยังไงนะ จะคิดว่าตัวเองหล่อแค่ไหน
ใบไม้ไม่รู้หรอกว่าหน้าตัวเองเคลิ้มแค่ไหน ไม่รู้หรอกว่าตัวเองทำอะไรอยู่ ไม่รู้หรอกว่าตัวเองยื่นมือขึ้นไปเขี่ยจมูกโด่งของคนตรงหน้าตอนไหน ไม่รู้ว่าตัวเองผุดรอยยิ้มน่ารักๆขึ้นมา รู้แค่ว่าตัวเองหัวใจเต้นแรงขึ้นมาอีกแล้ว
“พี่อันตรายกับหัวใจผมมากๆเลยรู้ไหม”
“............”
“รู้ตัวไหมเนี่ยว่าทำผมหัวใจเต้นแรงได้มากขนาดนี้”
“............”
“แถมยังจะมาทำตัวให้ผมคิดเข้าข้างตัวเองอีก”
“.............”
“ร้ายกาจจริงๆ”
พูดอย่างนั้นก็จัดการบีบจมูกโด่งไปเบาๆ แหม่ ก็ไม่กล้าทำแรงหรอก เดี๋ยวตื่นขึ้นมาพี่ก็จะมาหาเรื่องแกล้ง ไม่ได้พักผ่อนกันพอดี แล้วผมจะต้องมาอดทนกับความเขินของตัวเองอีก
ผมเดินไปเปิดตู้เย็น คว้าเอาแผ่นเจลลดไข้ออกมา ก่อนจะเอาไปวางบนหน้าผากของพี่ ความเย็นที่กระทบลงบนผิวหนังทำให้พี่สะดุ้งขึ้นมาเบาๆ แล้วปรือตามองผมเล็กน้อย ผมได้แต่ยิ้มให้พี่แล้วบอกให้พี่นอนไปเหมือนเดิม
“ไม่เป็นไรนะครับ วางไว้แบบนี้พี่จะได้หายเร็วๆ”
พี่ไม่ว่าอะไรแค่หลับตาลงแล้วหลับไปเหมือนเดิม ท่าทางแบบนั้นทำให้ผมหัวเราะออกมาเบาๆ ก็พี่เหมือนเด็กเลย แถมยังดูน่ารักมากๆอีกต่างหาก โชคดีแค่ไหนที่ผมมาเห็นอีกด้านหนึ่งของพี่แบบนี้
ใบไม้นี่โชคดีที่สุดเลยเนอะ
_____________________________________________________________________
จอมทัพตื่นขึ้นมาได้พักหนึ่งแล้ว อาการปวดหัวก็ดูเหมือนจะลดลงไปเหมือนกัน ร่างสูงนั่งพิงกับหัวเตียงเงียบๆ มองดูคนตัวเล็กที่นั่งหันหลังให้ อยู่ที่โต๊ะเขียนหนังสือ เจ้าตัวคงจะไม่รู้หรอกว่าตัวเขาตื่นแล้ว เพราะมัวแต่นั่งจดจ่อกับโทรศัพท์แล้วใส่หูฟัง หัวเราะคิกคักอยู่คนเดียว มือเล็กอีกข้างก็ส่งไอศกรีมเข้าปาก ใกล้ๆกันมีกล่องข้าววางอยู่
มุมปากหยักยกยิ้มขึ้นมาเล็กน้อย เมื่อคนตัวเล็กหัวเราะออกมาเสียงดัง นี่คงไม่รู้ว่าตัวเองหัวเราะดังแค่ไหนสินะ แต่นอกจากยิ้มแล้วร่างสูงก็ไม่ได้ทำอะไร เพียงแค่นั่งมองใบไม้อยู่แบบนั้น คิดอะไรไปคนเดียวเงียบๆ
วันที่มีคนตัวเล็กมายืนจ้องหน้าผม ผมยังจำได้อยู่เลย ใบหน้าขึ้นสีระเรื่อ ตากลมๆเบิกค้างนิ่ง เจ้าตัวคงจะไม่รู้ว่าผมก็เห็น ผมไม่ได้คิดอะไร แต่ใบหน้าดูเอ๋อๆแบบนั้นก็ดูน่ารักดี และไม่คิดว่าจะเจอกันอีก แต่เมื่อไปถึงโรงอาหาร ก็มีคนตัวเล็กคนเดิม มานั่งจ้องหน้าผม เห็นแบบนั้นก็ได้แต่แปลกใจเล็กน้อย แต่ก็เป็นโอกาสให้ผมได้สำรวจคนตัวเล็กบ้าง
ตัวบางๆ ท่าทางดูเตี้ยกว่าผมอยู่ เพราะเจ้าตัวสูงกว่าเพื่อนผู้หญิงที่เดินด้วยกันเพียงเล็กน้อย ผมสีดำสนิท ผิวขาวเหลืองไม่ได้ขาวมาก ตาโต จมูกโด่งรั้น ปากชมพู แก้มขึ้นสีแดงระเรื่อ กับท่าทางละล้าละลัง ตอนรู้ตัวว่าโดนจับได้แล้วก็ดูน่ารัก
ในตอนนั้นผมได้แต่แปลกใจกับตัวเองที่ยิ้มออกมาได้ง่ายๆเพราะคนอื่นที่ไม่ใช่เพื่อนสนิทหรือครอบครัวแบบนี้ ไม่รู้ด้วยซ้ำว่ายิ้มออกมาทำไม รู้ตัวอีกทีก็ยิ้มออกไปแล้ว
เพื่อนๆของผมก็คงจะสังเกตเห็นปฏิกิริยาแปลกๆของผม เตวินเป็นคนแรกที่ถามออกมาเมื่อนั่งมองผมมาสักพัก ก็รับรู้สิ่งที่เปลี่ยนไปของเพื่อนสนิทที่คบตั้งแต่มัธยมอย่างผม
“อะไรทำให้เสือยิ้มยากอย่างมึงยิ้มวะ” ผมไม่ตอบอะไร แค่ยิ้มอยู่แบบนั้น แล้วก็เงยหน้าขึ้นมองคนตัวเล็กที่นั่งหน้าแดงอยู่เยื้องๆกัน มันเห็นแบบนั้นก็สงสายตาล้อเลียนมาให้ “กูรู้ละ”
มันเล้าให้ผมไปขอไลน์หรือขอเบอร์คนตัวเล็กเหมือนกัน แต่คิดว่าคนอย่างผมจะทำเหรอ ผมส่ายหัวออกมาแล้วบอกว่าไม่ได้คิดอะไร ไอ้นั่นก็เบะปากใส่ ส่งสายตาประมาณว่า กูไม่เชื่อมึงหรอก มาให้ แล้วผมก็เขกหัวมันไปหนึ่งที ไม่คิดอะไรก็คือไม่คิดอะไร แล้วผมไม่คิดด้วยว่าเราจะได้เจอกันอีก
ผมไม่เชื่อเรื่องความบังเอิญหรือพรหมลิขิต อะไรทั้งนั้นหรอก แต่ความคิดเหล่านั้นตีกลับผมเข้ามา เมื่อในตอนเย็นผมเจอเพื่อนตัวสูงๆของคนตัวเล็ก โผล่เข้ามาในร้านที่เพื่อนๆผมชวนไปสังสรรค์กัน แนะนำตัวเสร็จก็บอกจะมีเพื่อนมาเพิ่มอีกสองคน อะไรดลจิตดลใจผมไม่รู้ให้แอบหวังว่า เด็กปากแดงที่นั่งจ้องหน้าเมื่อตอนกลางวันจะมาเช่นกัน
ความหวังผมก็สำเร็จ ผมเห็นดวงหน้าใสๆดวงเดิม เดินเข้ามาในร้าน ตากลมๆนั่นก็คงจะเห็นผม และผมก็ไม่รู้ตัวว่าเผลอยิ้มออกไปอีกครั้งแล้ว เพื่อนๆหันหน้ามามองผมเล็กน้อย และมันก็ช่างทำงานกันเป็นทีมเหลือเกิน จัดที่นั่งให้คนตัวเล็กได้อยู่ตรงข้ามกับผมพอดี
ผมไม่รู้ตัวว่าเผลอนั่งจ้องหน้าคนที่นั่งตรงข้ามกี่ครั้ง แต่เพื่อนของผมมันก็คงจะรู้ การทำงานเป็นทีมของพวกมันได้ผลเสมอ สุดท้ายผมก็รู้จักเขาได้จริงๆ ชื่อใบไม้ ชื่อดูน่ารักดีพอๆกับหน้าตา ผมได้แอบขำกับความคิดตัวเองอยู่แบบนั้น ไม่รู้ว่าวันนั้นชมเขาน่ารักไปกี่ครั้ง รู้อีกทีก็เผลอนั่งจ้องหน้าเขาไปแล้ว
ความบังเอิญไม่มีที่สิ้นสุด ในคืนนั้น ผมได้รู้ว่าอยู่หอเดียวกันกับใบไม้ ได้ขึ้นรถกลับพร้อมกัน ผมรู้ตัวอยู่ว่าเผลอทำหน้าดุใส่คนตัวเล็กให้กลัว แอบรู้สึกผิดที่ทำให้ไปยืนตัวลีบติดกับพนังลิฟต์ แต่ไอ้เพื่อนตัวดีก็น่าโมโหเหลือเกิน คงต้องจัดการมันก่อนที่จะสนใจอะไรอย่างอื่น
เสียงคนเปิดประตูของห้องตรงข้ามดังขึ้นมา ไม่รู้อะไรดลใจให้หันไปมอง สุดท้าย ผมคิดว่าความบังเอิญนั้นมีอยู่จริง ผมเชื่อแบบนั้นไปแล้ว เมื่อเห็นว่าใครเปิดประตูออกมาจากห้องนั้น
“พี่จอมทัพ”
ผมสะดุ้งขึ้นจากความคิดตัวเอง ใบไม้นั่งอยู่ข้างเตียงมาจ้องหน้าผมตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ ดวงตากลมที่จ้องมองมาทำให้ผมต้องจ้องกลับไป นัยน์ตาดำขลับมีภาพผมสะท้อนอยู่ในนั้นมันทำให้ผมยิ้มออกมาเล็กน้อย ผมรู้ตัวมาสักพักแล้ว ว่าคนคนนี้มีอิทธิพลต่ออะไรหลายๆอย่างของผมมากจริงๆ อย่างน้อยก็รอยยิ้ม ที่ผมมักเผยออกมาง่ายๆ
“พี่ตื่นตั้งแต่เมื่อไหร่ครับ ผมหันมาเห็นเรียกก็ไม่ตอบ”
“สักพักแล้ว”
“พี่ไม่ปวดหัวแล้วใช่ไหมครับ”
“ค่อยยังชั่วแล้วล่ะ” ผมยิ้มให้ใบไม้ คนตัวเล็กก็ยิ้มกว้างกลับมา ตากลมๆนั่นยี๋ลงไป พลางหัวเราะคิกคักอยู่คนเดียว
“ฮิฮิ ดีจัง ค่อยรู้สึกดีขึ้นมาหน่อย” นี่เขาแกล้งจนทำให้รู้สึกผิดขนาดนั้นเชียวเหรอ
“กินอะไรหรือยังเย็นแล้วนะ” ถามไปงั้นแหละ กลิ่นผัดกะเพราฟุ้งห้องแบบนี้ บนโต๊ะยังมีกล่องข้าว ใกล้ๆกันก็เป็นห่อไอศกรีม แล้วยังมีห่อขนมอีกห่อ แอบกินเก่งเหมือนกันนะเราน่ะ
“กินแล้วครับ เย็นนี้พี่กินอะไรดีครับ”
“เดี๋ยวลงไปหาอะไรกินเอง ไม่ต้องหรอก”
“ไม่ได้ๆ ผมต้องดูแลพี่นะ”
ได้ยินอย่างนั้นผมก็ยิ้มออกมาอีกครั้ง จริงๆก็ไม่เป็นอะไรมากหรอก แค่แกล้งหาเรื่องให้ก็เท่านั้น ผมตัวร้อนนิดหน่อย(มั้ง) ไม่ได้ปวดหัวมากอย่างที่บอก มันเพลาลงๆแล้วตอนที่ใบไม้มาถึง อย่าให้ได้ยินถึงหูเชียว
“งั้นแล้วแต่ใบไม้เลย”
“พี่เจ็บคอไหมอะ กินโจ๊กอีกดีไหมครับ”
“ก็นิดหน่อยนะ” ว่าแล้วผมก็ทำแกล้งไออกไป ใบไม้เห็นแบบนั้นก็รีบลุกขึ้นมาลูบหลังผมทันที ไม่ได้เห็นรอยยิ้มของผมหรอก
“งั้นเดี๋ยวผมลงไปซื้อให้นะ พี่รอก่อนนะ”
“เดี๋ยวพี่ไปเอง”
ใบไม้ที่เห็นจอมทัพกำลังจะลุกขึ้นมาจากเตียงก็รีบดันไหล่ร่างสูงให้นอนลงไปทันที พร้อมส่งสายตาดุๆใส่ร่างสูง หารู้ไม่ว่าร่างสูงนั้นไม่มีความกลัวแม้แต่นิด ยกยิ้มขึ้นมาพร้อมกับเสียงหัวเราะแผ่วๆที่เรียกค้อนวงโตจากใบไม้อีกครั้ง ตัวอย่างกับลูกแมว คิดจะมาแหย่เสือหรือใบไม้
“พี่พักผ่อนไปเถอะครับ ผมไปเอง”
ผมไม่ทันจะพูดอะไร ใบไม้ก็กระวีกระวาดรีบลุกขึ้นไป หยิบกระเป๋ากับโทรศัพท์ แล้วเปิดประตูออกไปทันที ผมได้แต่หัวเราะออกมาเบาๆ กับท่าทางเอาจริงเอาจังแบบนั้น ผมได้แต่หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเปิดดูข้อความฆ่าเวลา แน่นอนว่าขาดไอ้คนนี้ไม่ได้เตวิน มันส่งไลน์มาให้ แสดงว่ารู้เห็นเป็นใจกับเรื่องนี้แน่ พอเห็นข้อความ ผมก็อยากจะด่ามันจริงๆ
“ใบไม้ไปหามึงนะ”
“มึงเจอเขารึยัง”
“เหี้ยจอมทัพ ตอบกูดิ”
“สัส ตอบบบบบบ”
“ไม่ตอบแบบนี้น้องเขาดูแลมึงดีใช่ปะะะ”
“อิจฉาคนมีคนดูแลจริงจริ๊งงง”
“เพื่อนเราจะมีเมียและ”
“ต้องยินดีกันหน่อย”
"เมียเหี้ยอะไร”
“มีเมียเด็กต้องหมั่นตรวจเช็คร่างกาย”
“ไม่ต้องนึกอายเป็นลูกผู้ชายต้องกล้า”
“ไอ้เหี้ยเตวิน"
“แหม่ๆ แหย่นิดหน่อยก็ไม่ได้”
“สัส”
"จะมีเมียทั้งที"
“อย่าลืมยืดอกพกถุงนะเพื่อน”
“พูดอะไรให้เกียรติน้องหน่อย”
“อย่าให้กูได้ยินมึงพูดอีกเป็นครั้งที่สอง”
“คร้าบบ กูขอโทษครับบ”
“หายแล้วใช่ปะมึง”
“ดีขึ้นแล้ว”
“มีคนดูแลก็ดีดี๊เนาะ หายไวหายคืน”
“อยากมีคนดูแลแบบพี่จอมทัพบ้างจังงง”
"หุบปาก"
“ครับ”
แล้วมันก็ไม่ตอบกลับมาอีกเลย ซึ่งนั่นก็ดีจริงๆเพราะจะไม่มีไอ้คนพูดมากมากวนประสาทอีก แต่ผมเห็นด้วยอย่างที่มันบอกนะ มีคนดูแลแบบนี้มันก็ดีเหมือนกัน
__________________________________________________________________________
ร่างเล็กเดินออกจากลิฟต์ มือข้างหนึ่งถือถุงโจ๊กที่ซื้อให้ร่างสูง ส่วนอีกข้างถือไอศกรีมดูดเลีย(?)อย่างเอร็ดอร่อย พลางฮัมเพลงแบบอารมณ์ดีสุดๆ ไม่อารมณ์ดีได้ไง วันนี้วันของใบไม้เชียวนะ
พี่ไม่สบาย ผมก็กลายเป็นคนดูแล ถึงข้ออ้างมันคือการรับผิดชอบ แต่ความจริงผมก็อยากจะดูแลพี่เหมือนกันนะ พอพี่พูดว่าให้ผมดูแลจนกว่าจะหาย ผมก็เลยยอมรับอย่างเต็มใจ(สุดๆ)
พอเดินมาถึงหน้าห้องของจอมทัพ มือเล็กที่เอื้อมไปจับลูกบิดก็ชะงักขึ้นมา ก่อนจะยกขึ้นเคาะประตูไปสองสามที ถ้าเปิดเข้าไปเจอเซอร์ไพรส์อีกเหมือนตอนบ่าย ผมต้องตายแน่ๆ ฉะนั้นต้องบอกให้รู้ก่อน ไม่อยากเจออะไรที่ชวนหัวใจวายอีก
เมื่อไม่มีเสียงตอบรับใบไม้ก็เคาะลงไปอีกครั้ง แต่ก็ไม่มีเสียงอะไรเหมือนเดิม พี่คงหลับอยู่ละมั้ง ประตูก็ไม่ได้ล็อค เปิดเข้าไปเลยพี่คงไม่ว่า คิดได้อย่างนั้นใบไม้จึงตัดสินเปิดประตูเข้าไอย่างเงียบเชียบเพราะกลัวว่าจะไปกวนเวลาพักผ่อนของคนป่วย
ร่างเล็กเดินเข้ามา ก็ไม่พบกับจอมทัพที่ควรจะนอนอยู่บนเตียง หัวกลมหันมองซ้ายมองขวา ชะโงกหน้าไปดูที่ระเบียงก็มี สงสัยอยู่ในห้องน้ำ ใบไม้พยักหน้ากับตัวเองเบาๆ ก่อนจะเดินไปวางของที่ตัวเองซื้อมา พลางกินไอศกรีมอย่างสบายใจ พร้อมกับเสียงบางอย่างที่ดังขึ้นมาจากด้านหลัง
“พี่ครับ ก..กิน...”
เสียงของใบไม้ที่หายไปในลำคอ ไอศกรีมที่อยู่ในมือร่วงลงไปอยู่กับพื้น เรี่ยวแรงที่หายไป แก้มร้อนขึ้นมาทันทีจนรู้สึกเหมือนมันจะระเบิด ตาเบิกกว้างกับร่างทั้งร่างที่เหมือนถูกสาปให้นิ่งงันอยู่แบบนั้น
ยิ่งกว่าเซอร์ไพรส์เมื่อตอนบ่ายอีก!
พี่ทำร้ายผมอีกแล้ว! ช่วยพาผมส่งโรงพยาบาลที!
___________________________________________________________________
Talk : ตัดฉับ! แต่คงพอเดากันออกว่าตอนต่อไปคงจะเป็นยังไง 555555555555
ตอนนี้คงจะรู้ความรู้สึกฝ่ายพี่จอมทัพกันบ้างแล้ว
พี่แกก็คงจะปิ๊งน้องเหมือนกันนั่นแหละ น้องน่ารักขนาดนั้นเนอะ
นิสัยพี่จอมทัพหลายๆอย่างเริ่มออกลาย
สิ่งที่พี่แสดงออกกับคนอื่นมันก็แค่ภาพลักษณ์ภายนอกนั่นแหละ
นิสัยจริงๆเวลาอยู่กับคนที่สนิทๆกับต่อจากนี้ต่างหาก
รออ่านกันด้วยนะคะ
ขอบคุณค่ะทุกคนและทุกคอมเมนท์นะคะ
เอารูปพี่มาฝากแล้ว ก็ถึงตารูปน้องกันบ้าง
ปล.เป็นเพียงคาแรคเตอร์ และตัวละครสมมุติเท่านั้น
ไม่มีเจตนาทำลายชื่อเสียงแต่อย่างใด
(http://upic.me/i/wi/newnew.jpg) (http://upic.me/show/58916153)
-
พี่จอมทำโป๊ให้ใบไม้ดูหรอ
น้องถึงได้ตกใจขนาดนั้น
:hao6: :hao6:
-
สงสัยเรี่ยวแรงน้องใบไม้หายไปกับซิกแพคพี่จอมทัพ
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
:pig4:
-
แป่วว ใบไม้เห็นอะไรรร
-
ชอบใบไม้ซื่อๆน่ารักดี55555555555
ชอบแบบนี้มากๆ
-
:hao6:
-
โชว์ออฟอีกละ พี่จอมทัพ :hao7:
-
:hao6: :hao6: อะไรน้าที่ทำให้ไปไม้ถึงกับจะเรียกรถโรงงบาล :z1: :z1:
-
อะอยากอ่านต่อแล้วๆ
-
คุณพี่ต้องมาแบบ พึ่งอาบน้ำเสร็จ ผ้าขนหนูพันเอวหลวมๆ หยดน้ำเกาะ กำลังยกมือเช็ดผม
//เรียกรถพยาบาลด้วยค่ะ
-
NOTE : ขออภัยสำหรับคำผิดค่ะ
(http://upic.me/i/uy/974141102-member.jpg) (http://upic.me/show/58930615)
Chapter 10
สิ่งที่ผมเห็น ทำให้ผมตกใจจนทำไอศกรีมในมือร่วงลง นอกจากทำให้หน้าผมร้อนจนเหมือนจะแตก ยังทำให้หัวใจผมเต้นรัวจนจะกระเด็นออกมาข้างนอก
ร่างสูงที่เดินออกมาจากห้องน้ำด้วยสภาพที่ชวนให้หัวใจวายอย่างยิ่ง ทั้งร่างกายมีเพียงขนหนูสีขาวพันหมิ่นเหม่ไว้ที่รอบเอว ปิดบังช่วงล่างไว้เพียงเท่านั้น ร่างกายกำยำ ที่มีหยดน้ำพราวเกาะตามตัว ผมเปียกชื้นลู่ลง กับหยดน้ำที่ไหลลงมากับเรียวหน้า ร่างสูงยกผ้าขนหนูผืนเล็กขึ้นมาเช็ดผมพลางเอียงหัวเล็กน้อย
แบบ...บ..แบบนั้นน่ะ....ห...ให้ต..ตายเถอะ พี่ฆ่าผมเลยดีกว่า ผมไล่สายตามองดูสิ่งตรงหน้าด้วยตาที่เบิกกว้าง ร่างกายแข็งแรงตรงหน้าเปลือยท่อนบนให้เห็นอีกครั้ง แต่เพิ่มสกิลการทำลายล้างด้วยหยดน้ำที่เกาะตามตัว! มือเล็กยกขึ้นมาจับที่จมูก และก็เบาใจไปหนึ่งเปราะเมื่อไม่มีเลือดกำเดาไหลออกมาอย่างที่นึกกลัว
ดูเหมือนว่าคนตรงหน้าไม่ได้รู้สึกกับปฏิกิริยาแปลกๆของคนตัวเล็กแต่อย่างใด คิ้วคมเพียงเลิกคิ้วมองเล็กน้อยเมื่อเห็นใบหน้าแดงก่ำของใบไม้ ก่อนมุมปากหยักจะยกยิ้มขึ้นมาเล็กน้อยเมื่อเห็นใบหน้าเลิกลักของคนตัวเล็กตรงหน้า แต่นั่นทำให้ใบไม้อยากจะหยุดหายใจขึ้นมา
ออลคิล...ตายเรียบ และเหมือนสติการรับรู้ของใบไม้จะตายไปแล้ว
“ทำไมหน้าแดงแบบนั้น?”ร่างเล็กสะดุ้งเฮือกทันทีที่ได้ยินเสียงของร่างสูง
“ไม่สบายหรือเปล่า?”
ด้วยความเป็นห่วงที่ไม่ดูเวลาล่ำเวลาของจอมทัพ ขายาวๆก้าวออกมาหาใบไม้ที่ยืนนิ่งค้างอยู่ตรงหน้า แต่พอร่างเล็กเห็นแบบนั้น เจ้าตัวก็ถอยกรูด จนไปชนกับโต๊ะที่อยู่ข้างหลังทันที
ตายแล้ว สุดทางแล้ว!! ทำไงดี!!
“ย..อย่า..”
กว่าจะแค่นคำพูดออกมาได้ ร่างสูงตรงหน้าก็ขยับเข้ามาใกล้แล้ว จอมทัพยื่นแขนออกมาค้ำกับโต๊ะคร่อมคนตัวเล็กไว้ แม้ร่างทั้งสองร่างไม่ได้แนบชิดกัน แต่ใบไม้ก็รับรู้สึกถึงความใกล้ชิดที่ใกล้จนไม่อยากจะหายใจ ได้แต่ยืนแข็งค้างอยู่แบบนั้น
“ไม่สบายรึเปล่า...หืมม?”
ยังไม่ทันจะตั้งตัว ตาโตๆก็ยี๋ลงทันที เมื่อร่างสูงโน้มใบหน้าลงมาแนบหน้าผากลงกับหน้าผากตัวเอง ลมหายใจร้อนๆเป่ารดอยู่บนใบหน้าก็ทำให้ใบไม้รับรู้ได้ว่ามันใกล้ชิดกันแค่ไหน มือเล็กที่ยกขึ้นมาตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ได้แต่แนบอกกว้างที่เปลือยเปล่านั่นไว้ แรงอันน้อยนิดพยายามดันร่างสูงออก แต่นั่นแหละเขาไร้เรี่ยวแรงเกินกว่าจะทำได้
หัวใจของผมมันเต้นเร็วมาก กลัว......กลัวเหลือเกินว่าพี่จะได้ยินเสียงหัวใจของผม พี่ไม่คิดถึงจิตใจของผมอีกแล้ว พี่ทำแบบนี้ได้ยังไง ฮืออ...พี่ครับ จะตายแล้ว ออกไปสักที
“ไม่สบายหรือเปล่าใบไม้”
จอมทัพพูดออกมาทั้งที่ยังไม่ละหน้าออกไปไหน ยังแนบหน้าผากลงมาเหมือนเดิม ริมฝีปากของคนข้างบนที่กระทบแผ่วเบากับปลายจมูกของตัวเอง ก็ทำให้ใบไม้กำมือสั่นๆของตัวเองแน่น
มือของจอมทัพอยู่ไม่สุก ร่างสูงยกมือข้างหนึ่งแนบลงกับแก้มของใสที่ขึ้นสีแดงจัด ก่อนจะละออกมาและแนบลงไปกับต้นคอ ฝ่ามือใหญ่เลื้อยลงในคอเสื้อของคนตัวเล็กเล็กน้อยก่อนจะแนบลงไปกับอก
“ไม่มีไข้นี่ ทำไมหน้าแดงแบบนี้ล่ะ หืม?”
จอมทัพพูดขึ้นมาอีกครั้ง มือทั้งสองข้างยกมือมาโอบแก้มแดงๆของใบไม้ไว้ เมื่อรู้สึกว่าหน้าผากของคนข้างบนละออกไป ตากลมโตก็ค่อยๆลืมขึ้นมาทันที แต่นั่นก็ทำให้ใบไม้รู้ว่าตัวเองคิดผิดมหันต์แค่ไหน ถึงจะละหน้าผากของตัวเองออกแล้ว แต่ใบหน้าคมของคนตัวสูงก็ยังไม่ละออกไปไหน
ดวงตากลมสบกับตาคมของคนข้างบนก็ทำให้สิ่งรอบตัวของทั้งสองคนหยุดชะงักขึ้นมาทันที นัยน์ตาดำขลับของคนที่อยู่ข้างล่างสะท้อนภาพของตัวเองแบบนั้นก็ทำให้จอมทัพยกยิ้มออกมาอีกครั้ง
ไม่ปฏิเสธหรอกนะว่าชอบดวงตาของคนตัวเล็กที่มีภาพตัวเองสะท้อนอยู่ในนั้น
คราบไอศกรีมที่เปื้อนอยู่ที่มุมปากอิ่มก็ไม่พ้นสายตาของคนที่อยู่ด้านบนได้ ทำให้ตาคมละออกจากดวงตากลมโตนั่นไป ก็พอทำให้ใบไม้ได้พักหายใจหายคอไปได้บ้างพักหนึ่งเพราะคิดว่าร่างสูงคนจะละออกไปในไม่ช้า และร่างสูงทำสิ่งที่ตัวเองไม่ทันได้คาดคิด ตากลมโตของใบไม้ก็เบิกกว้างออกมาอีกครั้งนิ้วหัวแม่มือค่อยๆเช็ดคราบไอศกรีมที่ติดอยู่กับมุมปากอิ่มแล้วส่งนิ้วของตัวเองที่เปรอะคราบไอศกรีมเข้าปาก ดูดเบาๆจนมีเสียงดังจ๊วบออกมา
มะ...ไม่ไหวแล้ว คิดได้อย่างนั้นใบไม้ก็รวบรวมแรงเฮือกสุดท้ายของตัวเองก่อนจะพลักอกกว้างที่เปลือยเปล่านั่นให้ออกจากตัวเอง ก่อนจะรีบเอาตัวเองออกมาจากการกักขังของอ้อมแขนกว้าง
พี่ไม่ได้พูดอะไร ผมหันหลังให้พี่ทันที ผมยกมือขึ้นมากุมออกข้างซ้ายไว้ พลางพยายามค่อยๆควบคุมลมหายใจและการเต้นของตัวเองให้ได้ มัน...ไม่รู้สิ มันใกล้ชิดกันมาก มากจนผมรู้สึกถึงลมหายใจร้อนๆที่เป่ารดหน้าตัวเอง ร่างกายที่ใกล้ลงมาจนตัวของเราแทบจะแนบชิดกันอยู่แล้ว แล้วอก...หยุด! หยุดคิดน่าใบไม้ หยุดเพ้อเจ้อ หยุดๆๆๆๆ
“เป็นอะไรน่ะ”
เสียงที่ดังอยู่ข้างหูก็ทำให้ใบไม้ที่กำลังว้าวุ่นใจ ดึงทึ้งผมตัวเองอยู่คนเดียว สะดุ้งเฮือกขึ้นมาทันที ก่อนจะหันหลังกลับไปมองก็ทำให้ตัวเองปะทะเข้ากับอกกว้างของร่างสูงที่ขยับเข้ามาใกล้ชิดอีกครั้งตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ สองเท้าเล็กรีบถอยกรูดหนีร่างสูงอีกครั้ง จนหลังไปชนเข้ากับตู้เสื้อผ้าที่อยู่ข้างหลัง
อีกแล้ว ฮืออ สุดทางอีกแล้ว
สองขายาวที่ก้าวเข้ามาใกล้อีกครั้งก็ทำให้ใบไม้ต้องหาทางหนีทีไล่ของตัวเอง แต่ก็ไม่ทันเสียแล้ว ร่างสูงก้าวเข้ามาหาจนร่างกายของทั้งสองเกือบจะแนบชิดกันอีกครั้ง ใบหน้าคมที่โน้มลงมาหาก็ทำให้ตากลมยี๋ลงทันที
“หลบหน่อยสิ พี่จะใส่เสื้อผ้า”
ตากลมลืมตาขึ้นมาทันทีที่ร่างสูงพูดจบ ก็พบกับใบหน้าคมที่อยู่ใกล้จนรู้สึกได้ถึงลมหายใจ และจอมทัพที่กำลังยกยิ้มมุมปากขึ้นมาเล็กน้อย ก่อนจะคิดอะไรใบไม้หันซ้ายทีขวาที แล้วรีบหลีกทางพาตัวเองออกมมาจากสถานการณ์ชวนหัวใจวายทันที
คนตัวเล็กรีบหันหลังให้ร่างสูง เมื่อเห็นมือของร่างสูงจับลงที่ขอบผ้าขนหนูแล้วทำท่าจะดึงออก เสียงหัวเราะที่ดังขึ้นมาแผ่วๆและเสียงซวบซาบของการเสียดสีของผ้าจากข้างหลังก็ทำให้ใบไม้ต้องข่มความเขินของตัวเองมากยิ่งขึ้น
บ้าไปแล้ว ผมต้องบ้าแน่ๆ พี่ช่างทำร้ายผมเหลือเกิน ทำแบบนี้ผมก็อาจจะคิดเข้าข้างตัวเองก็ได้นะ หยุดแกล้งผมสักทีเถอะ ผมต้องดูแลพี่จนกว่าพี่จะหาย แต่ก็ช่วยให้ความร่วมมือหน่อยสิ รู้ไหมว่าผมต้องอดทนกับพี่แค่ไหน พี่บ้า!
“ใบไม้” เสียงเรียกจากทางด้านข้างก็ทำให้ใบไม้ค่อยๆชำเลืองหันไปมอง จอมทัพที่แต่งตัวเสร็จแล้วกำลังนั่งอยู่บนเตียง พี่มองมาทางผมนิ่งๆ สายตาของพี่ทำให้ผมคาดเดาไม่ได้เสมอ
“มานี่หน่อยสิ” ผมค่อยๆเดินไปหาตามที่พี่บอก ในใจก็ได้แต่ภาวนาว่าอย่าให้พี่แกล้งผมอีก
“เช็ดผมให้หน่อย” พี่ว่าพลางยื่นผ้าขนหนูผืนเล็กในมือให้ ผมมองของในมือพี่อย่างช่างใจ ถ้าผมทำพี่จะแกล้งผมอีกไหม พี่ต้องแกล้งผมแน่ๆ แต่สิ่งที่พี่พูดออกมาก็ทำให้ผมตัดสินใจได้
“เร็วสิ ไม่รีบเช็ดผมเดี๋ยวพี่ก็ไข้ขึ้นอีกหรอกนะ”
คนตัวเล็กค่อยๆเดินเข้าไปหาร่างสูงที่นั่งอยู่บนเตียง ยื่นมือที่สั่นๆของตัวเองออกไปรับผ้าขนหนูในมือจอมทัพ พยายามไม่ให้ตัวเองเข้าใกล้ร่างสูง แต่ไม่ได้ดั่งใจคิด พอมือเล็กรับผ้าขนหนูไปแล้ว มือข้างนั้นก็วาดเข้าหาสะโพกของใบไม้รั้งให้เข้ามายืนในหว่างขาตัวเองทันที
แรงกระชับที่อยู่บนสะโพกตัวเองทำให้คนตัวเล็กนิ่งค้างไปอีกครั้ง ใบหน้าใสที่ยังแดงระเรื่อยู่ก็เพิ่มความร้อนมากกว่าเดิม ความคิดในสมองของใบไม้แล่นไปมาจนตีกันไปหมด
ทำไมพี่ต้องทำแบบนี้ด้วย ทำไมพี่ต้องแกล้งผมด้วย
แต่ถึงอย่างนั้น ใบไม้ก็เริ่มลงมือเช็ดผมให้ร่างสูง จอมทัพละมือออกจากสะโพกของใบไม้ เอียงหัวรับแรงที่ค่อยๆเช็ดผมตัวเองเบาๆ ก้มหน้าลงจนเกือบชิดกับหน้าท้องแบน แอบซ่อนรอยยิ้มของตัวเองไว้อย่างมิดชิด
จอมทัพเงยหน้ามองใบไม้เล็กน้อย ใบหน้าที่เริ่มบูดบึ้ง แก้มยังคงขึ้นสีแดงจัดอยู่ ปากเล็กขมุบขมิบพูดกับตัวเอง นี่ก็คงจะด่าเขาในใจอยู่ใช่ไหมเนี่ย ช่วยไม่ได้นะ ชอบทำตัวให้น่าแกล้งเอง แล้วหน้าตาตอนถูกแกล้งก็น่ารักมากเสียด้วย
พอเห็นหน้าบูดบึ้งของใบไม้ จอมทัพก็อดจะหัวเราะเบาๆออกมาไม่ได้ จนใบไม้ที่กำลังตั้งอกตั้งใจเช็ดผมให้จอมทัพอยู่ต้องตวัดตา ค้อนใส่ร่างสูงทันที
“หน้าบูดเชียว”
“........”
“กลับห้องก็ได้นะ เดี๋ยวพี่ทำเอง”
“.........” ใบไม้ไม่ตอบ ได้แต่ยืนเช็ดผมให้ร่างสูงเงียบๆ
“หิวข้าวไหม?”
“...........”
ไม่ตอบอีกแฮะ ไม่ได้แกล้งนะแค่กลัวว่าจะติดไข้เขาไปจนไม่สบาย เพราะว่าเจ้าคนพูดจ้อตอนนี้นิ่งเงียบ แล้วแก้มก็แดงแจ๋แบบนั้น
“ไม่ต้องแล้ว มา เดี๋ยวพี่ทำเอง”จอมทัพเงยหน้าขึ้นมาพลางยื่นมือออกไปคว้าผ้าขนหนูที่คนตัวเล็กถืออยู่
“ไม่ ..ไม่เป็นไรครับ อีกนิดเดียวก็จะแห้งแล้ว”
“พี่ทำเอง กลับห้องเถอะ”
ใบไม้ไม่ตอบอกอะไร ดันไหล่กว้างให้นั่งลงดีๆไปเหมือนเดิม แล้วลงมือเช็ดผมให้ร่างสูงและนิ่งเงียบไปอีกครั้ง จนแล้วจนรอด ใบไม้ก็สะบัดผ้าขนหนูเอาไปพาดกับเก้าอี้แล้วหันไปรื้อถุงยาที่วางอยู่บนโต๊ะข้างเตียง และตอนนี้เจ้าคนช่างจ้อก็เงียบไปกว่าเคย นี่เขาทำอะไรให้โกรธอีกล่ะ ตะกี้ก็ไม่ได้หยอกอะไรแรงเลยนะ(มั้ง)
“มียาก่อนอาหารนะครับ”
ใบไม้ที่กำลังจดจ่ออยู่กับฉลากยาก็ไม่รับรู้ถึงสายตาสำรวจของคนข้างๆสักนิด แก้มแดงๆกับปากที่เม้มนั่นอยู่ในสายตาของจอมทัพมาพักหนึ่งแล้ว และตัวเขาก็ไม่รู้ว่าคืออะไร และทำอะไรให้คนตัวเล็กโกรธอีก ไม่อยากให้ทำหน้าบึ้งตึงแบบนี้ ชอบหน้างอง้ำ แก้มแดงๆ ตอนที่หยอกจนเคืองแบบนั้นมากกว่า
จนแล้วจนรอดทั้งสองก็ยังไม่ได้พูดอะไร มือใหญ่รับยามากิน ก่อนจะส่งน้ำตามเข้าไป โดยมีมือเล็กรอรับแก้วน้ำอยู่ก่อนแล้ว ใบไม้ดันไหล่ให้จอมทัพนอนลง ก่อนจะจัดผ้าห่มให้คลุมถึงคอแกร่ง ก่อนจะกระตุกขึ้นมาเล็กน้อยเมื่อมีมืออุ่นๆของจอมทัพขึ้นมาจับมือของตัวเอง
“จากนี้ก็กลับห้องได้แล้วนะ พี่ดูแลตัวเองได้”
ใบไม้ไม่ตอบ ริมฝีปากอิ่มเม้มแน่น ใบหน้าใสๆก้มหน้าลงหลบตา พลางบิดข้อมือออกมาจากการกอบกุมของจอมทัพ ส่วนอีกข้างก็กำชายเสื้อตัวเอง นั่นทำให้จอมทัพสงสัยมากขึ้นไปอีก จอมทัพระบายลมหายใจออกมาเล็กน้อย ค่อยๆลุกขึ้นนั่งห้อยขาลงกับพื้น แล้วดึงรั้งมือเล็กให้ใบไม้เข้ามาอยู่ในระหว่างขาตัวเองอีกครั้ง
“ใบไม้...”
“เดี๋ยวผมจะกลับห้องแล้ว”
“เป็นอะไรเหรอ”
แปลกใจตัวเองเหมือนกันที่มาสนใจกับความรู้สึกของคนอื่นแบบนี้ ถ้าคนอื่นเป็นก็คงปล่อยให้เป็นไปแบบนั้น ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมต้องมาอยากรู้ความรู้สึกของคนตัวเล็กนัก แค่คนที่ดูน่ารักอยู่เสมอนิ่งเงียบไปแบบนี้ก็รู้สึกแปลกๆขึ้นมาเหมือนกันหรือตะกี้ที่ทำไปมันทำให้คนตัวเล็กรู้สึกไม่ดี
“ป..ป่าวครับ” ถึงจะพูดอย่างนั้น มือเล็กก็ยังบิดข้อมือเพื่อหลุดพ้นจากมือใหญ่อยู่ดี
“บอกพี่มาเถอะน่า”
“ไม่มีอะไรจริงๆครับ”
“ใบไม้”
จอมทัพยกแขนทั้งสองข้างขึ้นมาโอบกระชับสะโพกของคนตรงหน้า ใบไม้สะดุ้งขึ้นมาเล็กเล็กก่อนจะรีบสะบัดแขนทั้งสองออกจากตัวเองแล้วเรียวขาเล็กทั้งสองข้างถอยหนีทันที
“ผ...ผม..จะกลับห้องแล้ว”
ใบไม้รีบเดินไปหยิบกระเป๋าตัวเองที่วางไว้บนโต๊ะเขียนหนังสือ รวบไว้ในอ้อมกอดตัวเองแล้วตรงไปที่ประตู รีบเดินออกจากห้องทันทีทิ้งให้จอมทัพได้แต่มองตามไปอย่างไม่เข้าใจ
_________________________________________________
ใบไม้พอเข้าห้องตัวเองมาได้ก็ทิ้งตัวนั่งพิงกับประตูทันที มือเล็กยกขึ้นกุมอกตัวเองที่เต้นแรงจนไม่รู้ว่าเมื่อไหร่มันจะหยุด ดวงตากลมโตกรอกไปมาในความมืดอย่างใช้ความคิด
พี่ทำแบบนั้นกับผม เสร็จแล้วไล่ให้ผมไป พี่เห็นผมเป็นคนยังไงเหรอ ไม่เข้าใจริงๆว่าพี่ทำแบบนี้ทำไม มันทำให้ผมคิดไม่ตก ถ้าเรารู้จักกันมานานมันก็อีกอย่าง แต่นี่เราพึ่งรู้จักกันไม่นาน ไม่กี่วันจริงๆ แต่พี่ก็ทำแบบนี้กับผม พี่แค่แกล้งผมเล่นๆให้สนุกเฉยๆหรือยังไง ผมก็ไม่อยากคิดเข้าข้างตัวเอง แต่พี่ก็ทำตัวให้ผมคิดจริงๆ
บ้าน่า เราแค่คนรู้จักกัน แล้วแฟนพี่คนก่อนก็เป็นผู้หญิงด้วย ห้ามคิดเข้าข้างตัวเองเด็ดขาด
แต่ผมก็ไม่อยากคิดแบบนั้น เพราะเราเจอกันเพียงไม่นาน จากการประเมินความเป็นไปได้ทุกอย่าง และมันก็เป็นไปไม่ได้แน่ๆ พี่ทำให้ผมเหนื่อยมากเลยรู้หรือเปล่า หยุดแกล้งผมสักที ผมจะทนไม่ไหวอยู่แล้วนะ
ดูเหมือนใบไม้จะลืมไปจริงๆว่าการประเมินของตัวเองก็เคยผิดพลาดมาแล้ว
_______________________________________________________
Talk : สำผัสได้ว่าอิพี่ขี้อ่อย อ่อยเบอร์แรงมาก
ตอนนี้ดูเหมือนจะสั้นๆ แต่เราว่าทุกตอนที่ผ่านมาก็สั้น XD
แต่งในเวิร์ดดูยาวมาก แต่พอมาลงในบอร์ดปุบดูสั้นเลย
คงต้องแต่งให้ยาวกว่านี้
คห.ที่112คะ คุณMSeraph คุณเดาได้แม่นยำมาก
เราไปอ่านก็ตกใจ อะไรจะเป๊ะขนาดนั้น
แต่เราว่านิยายเราปมน้อย เดาได้ง่าย
ไม่รู้ตอนหน้าจะมีคนเดาถูกอีกหรือเปล่า 55555555
พาร์ทหน้าเราคิดว่าจะมาตอบคอมเมนท์ของทุกคนที่มาคอมเมนท์ในตอนที่10นี้นะคะ
10ตอนแล้วยังไม่ได้ทักทายจริงๆจังๆเลย
ขอบคุณทุกคนที่ติดตามค่ะ
-
เอ้า งานเข้าแล้วไหมล่ะพี่จอมทัพน้องคิดไปเองแบบนี้
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
มาอัฟแล้ว เย๊ๆๆ
:katai2-1:
-
เป็นไงล่ะ
ชอบแกล้งน้องดีนัก
-
:L1:
-
นั่นนนนน เด็กน้อยใจเสียไปเลยอ่าจอมทัพ
-
รถอ้อยคว่ำแรงอ่ะพี่จอมทัพ
น้องคิดไปไหนต่อไหนละเนี่ยยยยยยย
:ling1:
-
แจกอ้อยเยอะไปแล้วววว
ทำให้น้องใบไม้ใจเต้นแรงขนาดนี้ รับผิดชอบน้องด้วยนะ
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
อ้าว...พี่คิดอีกอย่าง น้องคิดอีกอย่าง :hao7: :hao7: :hao7:
-
โถ่ใบไม้ลูกกกกก :mew6:
-
เอ้า ซะงั้นไป
-
โอ้ยยตกใจแรงง 5555555
ไม่คิดว่าจะเป๊ะขนาดนี้55555
อิพี่นี่อ่อยเบอร์แรงมาก
พูดน้อยอ่อยหนัก น้องเลยเข้าใจผิดเลยนึกว่าพี่อ่อยทิ้งอ่อยขว้าง
แต่พยาบาลดีแบบนี้หายเรวแน่ๆค่ะ555
รออค่าา
ปล.อิพี่รู้ตัวแล้วแน่ๆว่าชอบน้องแบบจะเอาคนนี้อะ55
จีบเลยสิคะรออัลไลลล เพื่อนก้สนับสนุนขนาดนั้น
น้องมันก้พร้อมให้จีบขนาดนี้
-
NOTE : ขออภัยสำหรับคำผิดค่ะ
Chapter 11
เอมมาลินนั่งท้าวค้างมองเพื่อนที่นอนเปื่อยๆเป็นคนคิดไม่ตกอยู่บนเตียงตัวเองอย่างปลงๆ วันนี้เป็นวันที่สามแล้วที่ใบไม้มาขออาศัยอยู่ห้อง สองวันก่อนอยู่ดีๆก็มีเสียงเคาะประตูตอนสามทุ่ม เปิดออกไปก่อนจะเจอใบไม้ที่กอดกระเป๋าใบเล็กยืนอยู่หน้าห้อง และหน้าตาก็ดูไม่ดีเอาซะเลย เห็นแบบนั้นแล้วก็ต้องเปิดประตูให้เข้ามา
จากประสบการณ์การเป็นเพื่อนมาเกือบ 2 ปี ก็พบว่าใบไม้เป็นคนคิดมากสุดๆ เจ้านั่นสามารถคิดนู่น คิดนี่ โยงนู่น โยงนี่ได้ตลอด เป็นพวกคิดเองเออเอง จนบางทีก็กลายเป็นกระต่ายตื่นตูม ชอบวิตกกังวล และหน้าตาที่ดูรู้สึกแย่เอามากๆก็ทำให้นึกกลัวว่าเพื่อนอาจจะคิดสั้นขึ้นมา เพราะอย่างนี้เอมมาลินก็ไม่สามารถแข็งใจไล่เพื่อนได้สักที
ใบไม้ที่นอนขดอยู่ในผ้าห่มนิ่งๆมาครึ่งชั่วโมงเห็นจะได้แล้ว เรียนเสร็จก็ตรงมาที่ห้องทันที ถึงแม้แม๊กซ์จะบอกว่าวันนี้มีนัดกินข้าวกับเดอะแก๊งค์เสื้อช็อปและเพื่อนๆ แทนที่เจ้านี่จะตื่นตกใจเขินหน้าแดง ตื่นเต้นที่จะได้เจอพี่หน้าดุคนนั้น แต่กลับสjายหัวเอื่อยๆหันมาจูงมือเอมมาลินแล้วเดินออกไปทันที ถึงแม้จะโดนเพื่อนทั้งขู่ ทั้งบังคับแต่ก็ไม่ยอม
ต้องมีอะไรแน่ๆ ปล่อยให้เก็บไว้คนเดียวอย่างนี้มานานแล้วนะ เค้นเท่าไหร่ก็ไม่ตอบ ใจแข็งเป็นพิเศษเชียว ทั้งที่ปกติจี้จุดไปนิดเดียวก็ตอบออกมาแล้วแท้ๆ สายสืบคุณภาพอย่างเอมมาลินก็ไม่สามารถปล่อยทิ้งไปได้แล้ว
“ใบไม้” เงียบ.....
“............”
“นี่ใบไม้!”
“หืม” เสียงตอบเอื่อยๆแบบนั้นก็ทำให้หญิงสาวต้องส่ายหัวเบาๆ
“นี่ก็จะสามวันแล้วนะที่แกมาอยู่ห้องฉันเนี่ย”
“เดี๋ยวพรุ่งนี้กลับ” พรุ่งนี้กลับ? ได้ข่าวว่าจะกลับบ้านไม่ใช่เหรอ อ๋อ เพราะจะกลับบ้านถึงบอกว่าพรุ่งนี้จะกลับแล้ว ไม่มีทางโผล่หน้าไปที่หอตัวเองเลยสินะ
“ตอนบอกป๊ากับแม่ว่ามีผู้ชายมานอนอยู่ที่ห้อง แม่แทบหัวใจวายตาย ป๊าถามฉันเสียงดังเลยว่าไอ้หมอนั่นเป็นใคร”
“ท่านคงกลัวได้ลูกเขยแบบไม่ทันตั้งตัว”
“อย่างแกน่ะเหรอจะมาปล้ำฉันได้ พอบอกว่าเป็นแกเท่านั้นแหละ แม่แทบจะมาหาที่คอนโดเพื่อโอ๋แกอยู่แล้วนะ แกนี่มันลูกรักแม่ฉันจริงๆ”
“ฮิฮิ เพราะฉันเป็นเด็กดีไง” เห็นเพื่อนยิ้มแล้วก็หัวเราะออกมาก็รู้สึกเบาใจ มันคงไม่หนักหนาอะไรเท่าไหร่ แค่ต้องคิดเยอะเท่านั้นเอง
“คงจะอย่างนั้น ป๊าก็อยากได้ลูกชายแบบแม๊กซ์ ส่วนแม่ก็อยากได้ลูกชายแบบแก ช่วยไม่ได้จริงๆที่มีฉันแค่คนเดียว”
“อย่าน้อยใจไปเลยน่า ท่านรักแกจะตายไป เคยบอกไปแล้วไม่ใช่เหรอ ว่าท่านมาพูดกับฉันว่ายังไง”
“มาขอแกเป็นลูกเหรอใบไม้”
“โถ่...ก็รู้อยู่แล้วนี่ยังจะมาแกล้งไม่รู้อีก”
“รู้แล้วน่า ท่านบอกว่าเพราะพวกแกทั้งสองคนดูแลฉันดี เป็นเพื่อนที่ดี เลยรักพวกแกมากๆไง”
“ยังจะมาทำน้อยใจอีกนะ ตัวแปรอยู่ที่แกทั้งนั้นแหละ”
นี่คงจะดีขึ้นแล้วถึงได้พูดต่อล้อต่อเถียงออกมา จี้จุดได้นิดหน่อยคงจะเปิดปากพูด แม๊กซ์ก็ส่งคำขาดมาว่าต้องรู้ให้ได้ ชิ ทำไม่ได้เลยต้องมาบังคับคนอื่นน่ะสิ เธอนั่งมองเพื่อนที่นอนลืมตาเงียบๆแบบนั้นสัก ก่อนจะย้ายตัวเองไปนั่งบนเตียงข้างๆใบไม้ แล้วยกมือขึ้นลูบกลุ้ผมดำขลับนั่นเบาๆ
ใช้ไม้แข็งไม่ได้ก็ต้องใช้ไม้อ่อน
“เราเป็นเพื่อนกันนะใบไม้”
“อืม จะสองปีแล้ว”
“ใช่ เพราะงั้นเพื่อนก็ต้องช่วยเพื่อนสิ แกรู้สึกไม่ดีก็ต้องบอกฉันกับแม๊กซ์รู้ไหม จะได้ช่วยกันเก็บไว้คนเดียวแบบนี้มันไม่ดีนะ”
“ฉัน...ต้องคิด..”
“ยังต้องคิดอะไรอีกเหรอ สภาพแกตอนนี้ก็แย่พอแล้วนะ ต้องให้แย่กว่านี้อีกเหรอ ถ้าแกกลับบ้านไปพรุ่งนี้ด้วยสภาพแบบนี้พ่อกับแม่ของแกจะว่ายังไง”
“ฉันไม่เป็นไรหรอก”
“แน่ใจนะว่าไม่เป็นไรจริงๆ”
“แน่สิ...” เสียงอ่อยขนาดนี้ยังจะมาบอกว่าแน่ นี่ส่องกระจกดูหน้าตัวเองบ้างไหมเนี่ย
“ใบไม้ แกดูแลฉันดี แต่ฉันจะปล่อยให้แกเป็นแบบนี้ไม่ได้นะ คิดถึงฉันกับแม๊กซ์บ้างสิว่าพวกเราจะเป็นห่วงแกขนาดไหน”
“..........”
“ระบายมาเถอะ พวกเราจะได้ช่วยกันแก้”
ใบไม้เงียบไปพักหนึ่งแล้ว หญิงสาวก้มมองเพื่อนที่กระพริบตาปริบๆ ซุกหน้ากับหมอนแล้วมองออกไปด้านหน้าเงียบๆ สักพักก็ระบายลมหายใจออกมาเฮือกใหญ่ ก่อนจะเริ่มพูดออกมาเบาๆ
“พี่น่ะ....” พี่ไหนล่ะ พี่สาวคนไหน? แกมีพี่สาวตั้งสี่คนนะใบไม้ ที่งอแงอยู่นี่แสดงว่าทะเลาะกับพี่สาวเหรอ แต่คงไม่ใช่หรอก พี่สาวใบไม้รักแล้วก็ตามใจเจ้านี่จะตาย
“พี่สาวเหรอ ทะเลาะกับที่บ้านมาเหรอ”
“เปล่า....”
“แล้วใคร” เอาจริงๆคงจะเหลืออยู่คนเดียวแล้วล่ะ พอเดาได้ว่าใคร
“พี่จอมทัพน่ะ” โป๊ะเช๊ะ ใช่เลย ไปทำอิท่าไหนมาล่ะเนี่ย หรือว่าจะคืนดีกับแฟนเก่าคนนั้น? บ้า เห็นบอกโดนพี่จอมทัพว่ากลับไปด้วย หรือจะมีแฟนใหม่แล้ว? อืม อันนี้น่าคิด
“พี่เขาทำไม เขาทำอะไรแก? เขาทำร้ายแกเหรอ?! ใช่จริงๆใช่ไหม!! ไม่ได้การล่ะ ฉันจะฟ้องป๊ากับแม่ ป๊าต้องมาจัดการแน่!!”
“เอ๋?! เปล่านะ!” ใบไม้ตาลีตาเหลือกลุกขึ้นมาจับแขนเพื่อนที่ทำท่าจะกดโทรศัพท์โทรหาที่บ้าน
“เปล่า แล้วทำไมแกสภาพแบบนี้!! ไหนดูสิ เขาทำร้ายแกตรงไหน” พูดจบก็เลิกชายเสื้อใบไม้ขึ้นทันที ใบไม้ที่ตกใจได้แต่พยายามปัดแขนเพื่อนออกไป เอมมาลินก็เปลี่ยนเป้าหมายไปดึงคอเสื้อเพื่อนลงทันที ก็ไม่มีรอยนี่หว่า นึกว่าจะโดนพี่เขาปล้ำมาซะอีก
“ก็บอกว่าเปล่าไง....อย่าดึงคอเสื้อสิ!”
“นึกว่าจะมีรอยแบบนั้นที่คอซะอีก พี่จอมทัพของแกก็ไม่ทิ้งหลักฐานไว้เลยนะ แล้วฉันจะเอาผิดยังไงล่ะทีนี้”
“บ้า! รอยอะไรกันเล่า ไม่มีทั้งนั้นแหละ!”ตากลมหลุบตาต่ำหลบสายตาคาดคั้นของหญิงสาว
“ไม่มีก็ไม่มีสิ เสียงดังทำไมล่ะ” เอมมาลินที่นั่งมองเพื่อนกอดตัวเองไว้แน่นก็นึกขำ อะไรจะหวงเนื้อหวงตัวขนาดนั้น แล้วหน้าแดงก่ำนั่นอีก คงต้องมีอะไรแน่ๆ
“ใบไม้ หน้าแดงแล้ว ต้องมีอะไรแน่ๆ”
ใบไม้ได้แน่เม้มปากแน่นเมื่อรู้สึกว่าเพื่อนคงจับผิดตัวเองได้แล้ว เอมมาลินนั่งลงกับพื้นข้างเตียงแล้วท้าวคางมองเพื่อนพลางทำหน้ากดดันใส่ รอคอยการพูดของเพื่อนอย่างใจจดใจจ่อ เห็นอย่างนั้นใบไม้ก็ระบายลมหายใจออกมาเบาๆ
“บอกฉันมาเดี๋ยวนี้นะ”
“คือว่า คือ...เฮ้อ... วันนั้นน่ะ...”
_____________________________________________
“อ๋อ แกเลยหนีเขามาใช่มะ แกนี่มันไม่ได้เรื่องจริงๆ” ว่าแล้วก็เขกหัวเพื่อนไปทีหนึ่ง ใบไม้ได้แต่ลูบหัวตัวเองเบาๆแล้วเบะปากใส่เพื่อน “ไม่ต้องเลยนะ อย่ามาค้อนใส่ฉันนะ”
“ทำไมเล่า ฉันไม่ผิดสักหน่อย พี่เขาทำแบบนั้นทำไมล่ะ” ใบไม้สะบัดหน้าใส่เพื่อนแล้วซุกลงกับหมอนเบือนหน้าหนีเพื่อนทันที
“นี่ขนาดนี้แล้ว แกก็ยังจะไม่รู้เรื่องอะไรอีกนะ”
“จะให้รู้อะไรล่ะ พี่น่ะชอบแกล้งฉัน เขาคงคิดว่ามันสนุกดีที่แกล้งฉันได้ แต่..แต่..ทำไมต้องทำแบบนั้น ทำไม...ท..ทำไมต้องทำเหมือนกับว่าฉันง่ายขนาดนั้น เห็นว่าฉันชอบพี่ก็เลยแกล้งแบบนั้นได้เหรอ ทำอะไรกับฉันก็ได้งั้นเหรอ ฉันก็อยากจะคิดเข้าข้างตัวเองหรอกนะ แต่มันก็เป็นไปไม่ได้นี่ เรารู้จักกันแค่ไม่กี่วันเองนะ พี่ก็คงคิดเล่นสนุกกับฉันไปเท่านั้นเองนั่นแหละ ฮึก...”
โอเค นี่แหละที่อยากรู้ แบบนี้นี่เอง คงคิดไปไกลขนาดนั้น ถ้าคิดแบบใบไม้ก็คิดได้ แต่ตัวเอมมาลินเองก็มั่นใจกับสายตาตัวเองเหมือนกัน มองคนไม่ผิดหรอก พี่จอมทัพเนี่ยแหละดูแลเพื่อนตัวเองได้ แต่ใบไม้คงจะยังไม่มั่นใจอะไรเลยทั้งตัวเองแล้วก็พี่จอมทัพ จิตใจคงสับสนน่าดู
คิดได้อย่างนั้น หญิงสาวก็ระบายลมหายใจออกมาเบาๆ จะพูดอะไรก็พูดไม่ออก เพราะเรื่องแบบนี้ก็เป็นเพื่อนที่ต้องตัดสินใจเอง แม้เธอจะมั่นใจในตัวพี่จอมทัพมากแค่ไหน แต่กลับใบไม้กลับไม่คิดเช่นนั้น เรื่องแบบนี้ก็ต้องให้เวลาทั้งสองคนจริงๆนั่นแหละ มันก็เร็วไปเหมือนกันถ้าจะให้ตัดสินใจอะไร
ใบไม้ที่ไม่เคยมีน้ำตาให้เห็นเลย กำลังนั่งร้องไห้เช็ดน้ำตาป้อยๆ เก็บไว้กับตัวเองมาตลอดสามวันพอได้ระบายออกมาก็คงจะทนไม่ไหวสินะ แล้วนิสัยชอบคิดมากแบบนี้ดีเท่าไหร่แล้วที่ไม่เป็นหนักกว่านี้
“ใบไม้...ไม่เป็นไรนะ ค่อยๆคิดนะ อย่าเอาอะไรที่ยังไม่เกิดขึ้นมาตัดสิน ค่อยๆเป็นค่อยๆไป อย่าคิดมากไปกว่านี้เลย ”เอมมาลินยกมือตบไหล่เพื่อนเบาๆสองสามที
“ก็อยากจะคิดแบบนั้นหรอกนะ ฮึก.. แต่พี่เขาค่อยๆเป็นค่อยๆไปอย่างที่แกบอกเมื่อไหร่เล่า” เออว่ะ ก็จริง การกระทำของพี่จอมทัพก็ดูจะก้ำกึ่งไปสักหน่อย ดูท่าพี่เขาคงจะขี้อ่อย มือไว ใจเร็ว แต่ปากหนักสินะ
“นั่นแหละน่า อย่าคิดเยอะเลย ตอนนี้แกก็มีความสุขดีอยู่พี่เขาแกล้งให้ท่ามาให้แกแบบนี้ แกก็รุกหน้าจีบเขาไปเลยสิ คงจะติดกับแกง่ายขึ้น”
“บ้า ใครจะไปทำแบบนั้นกัน แกนี่ผู้หญิงประสาอะไร พูดออกมาได้” ใบไม้หน้าแดงก่ำ หันมาค้อนใส่หนึ่งทีอย่างเคืองๆ แต่เธอก็คิดนะว่า เธอพูดไปขนาดนี้เพื่อนต้องแอบเก็บเอาไปคิดบ้างแหละ
“อ้าว คนอุตส่าห์แนะนำ ถ้าแกไม่ชอบก็บอกพี่เขาไปสิว่าไม่ชอบ พี่เขาคงเข้าใจแกแหละ นะ”
“ก็ ไม่ได้รังเกียจสักหน่อย” ใบไม้ก้มงุดลงกับหมอนทันที เพื่อหลบซ่อนแก้มแดงของตัวเอง แน่นอน ไม่สามารถหลบสายตาอย่างเอมมาลินได้หรอก
“แสดงว่าชอบ”
“เปล่า แค่..ก็..ก็..แค่เขินน่ะ”
“แกก็ปัดป้องเขาหน่อยสิ ไม่ใช่เขาทำอะไรนิดอะไรหน่อยก็เขินเขาหน้าแดงแจ๋”
“ก็...ก็...ก็คนมันเขินนี่ โดนขนาดนั้นก็ต้องเขินกันบ้างแหละ ไม่โดนบ้างให้มันรู้ไปสิ”ว่าแล้วใบไม้ก็แลบลิ้นใส่เพื่อน หญิงสาวได้แต่ทำหน้าปลงๆ ใช่สิ พรหมลิขิตของฉันยังไม่ได้มาเหมือนแกนี่
“เออ ฉันไม่รู้หรอก แต่อย่าคิดมากอีกนะ แล้วห้ามเก็บไว้คนเดียวด้วย เข้าใจไหม?” เอมมาลินส่งสายตาดุๆแล้วยกนิ้วขึ้นมาชี้เพื่อน ใบไม้ก็พยักหน้าเล็กน้อยพลางเช็ดน้ำตาตัวเองไปด้วย “เข้าใจก็ดี แล้วอีกอย่าง เลิกหลบหน้าพี่จอมทัพสักที”
“เปล่าหลบสักหน่อย”
ใบไม้ตอบไม่เต็มเสียง เป็นอีกครั้งที่เอมมาลินต้องถอนหายใจ นี่ขนาดไม่หลบนะ ขนข้าวขนของมานอนห้องฉันคืนนี้ก็คืนที่สามแล้ว ถ้าเกิดสองคนนั้นจับพลัดจับพลูกันขึ้นมา เจ้านี่งอนพี่เขามีหวังต้องมาหลบห้องเราอีกแน่ เดาอนาคตได้เลยเราต้องเตรียมที่นอน หมอนผ้าห่มไว้เลย มาชัวร์
“ไม่หลบก็กลับห้องตัวเองได้แล้ว” ใบไม้หันมาค้อนใส่ หญิงสาวก็ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ถึงสายตาของเพื่อน
“ก็...ก็...ยังไม่พร้อมนี่ พรุ่งนี้ก็กลับบ้านแล้ว อย่าพึ่งไล่เค้านะ นะ..น้า นะเอมนะ” ตากลมโตของใบไม้ส่งสายตามาให้อ้อนๆ กระพริบตาปริบๆใส่ ไอ้นี่ พี่จอมทัพมาเห็นมีหวังฉันคงได้เป็นเป้าให้พี่เขาจัดการแน่ แล้วคิดว่าฉันจะใจอ่อนกับลูกอ้อนของแกงั้นเหรอ
“น้า...นะ..ให้เค้าอยู่ก่อนนะ..”
“เฮ้อ ก็ได้!! แต่.... หลังหยุดยาวนี้ฉันหวังว่าแกจะมั่นใจในตัวเองได้แล้วนะ เข้าใจ๊?”
“ฮิฮิ เข้าใจๆ เอมนี่เป็นเพื่อนที่แสนดีสุดๆเลยเนอะ” ตากลมของใบไม้ยี๋ลงแล้วหัวเราะคิกคัก เอมมาลินทำหน้าปลงมองเพื่อนที่นอนกลิ้งบนเตียง ตีขาไปมาอย่างอารมณ์ดี จนได้ ต้องตามใจอีกจนได้ ได้แต่หวังว่าใบไม้คงจะไม่คิดมากอีก
“ไม่ต้องมายอฉันหรอก ฉันไม่หลงกลแกหรอกน่า ไปอาบน้ำได้แล้วไป!”
“ขี้เกียจอะ นอนเลยไม่ได้เหรอ” เอมย่นจมูกใส่ ก็เข้าใจอะนะว่าเพื่อนตัวเองรักการนอนแค่ไหน แต่ถึงขนาดขี้เกียจอาบน้ำก็มากไป
“แกเป็นอย่างนี้ตลอดเลยปะ”
“ก็….เอาจริงๆเหรอ?” ใบไม้หันมาชำเลืองมองเพื่อนเล็กน้อย หญิงสาวตรงหน้าขมวดคิ้วขึ้นมากับท่าทางของเพื่อน อย่าบอกว่าเป็นตลอด? “ก็..คือ..มันก็บ่อยนั่นแหละ แต่ก็ไม่บ่อยหรอก”
“จะบ่อยหรือไม่บ่อย เอายังไง”
“ก็….ก็...อาทิตย์นึงก็...สักสามวันได้มั้ง” พูดเสร็จก็สะดุ้งขึ้นมาทันทีก่อนจะยกมือขึ้นมาปิดหูมองเพื่อนที่ตีหน้ายักษ์ ยืนเท้าเอวมองอย่างไม่อยากจะเชื่อ
“สามวัน!!? สามวันเลยเหรอ!!?? ทำไมแกซกมกอย่างนี้นะ!!” ใบไม้ได้แต่ยิ้มแหยๆให้เพื่อนแล้วหัวเราะออกมาแห้งๆ
“แหะๆ...ก็ไม่เป็นทุกอาทิตย์หรอก แต่...แต่...ฉันอาบน้ำตอนเช้าทุกวันนะ”
“ไม่ได้!! ต่อใบนี้แกต้องอาบน้ำทุกเช้า! ทุกเย็น! ทำอย่างนั้นไม่ได้แล้วนะ!”
“ทำไมล่ะ??” เอมมาลินได้ยินอย่างนั้นก็ขมวดคิ้วฉับ อ้าปากเตรียมพูด เห็นอย่างนั้นใบไม้ก็พูดสวนขึ้นมาทันที “ก็...ก็..บางทีอ่านหนังสือดึก ดูซีรี่ย์ดึก มันก็ตีสองแล้ว เดี๋ยวก็ตื่น อาบน้ำตอนเช้าไปเลยดีกว่าไม่ดีเหรอ??”
“ไม่ได้!!! แกต้องปฏิวัติตัวเอง ต่อไปนี้ห้ามทำแบบนั้นอีกแล้ว แกจะมีแฟนแล้วนะใบไม้ อย่าทำตัวซกมก หยุดปลอยปละละเลยตัวเองสักที!”
“ฉันโสดนะ! ฉันไม่ได้จะมีแฟนสักหน่อย” ใบไม้เงยหน้าขึ้นมาเถียงเพื่อนเสียงใส หญิงสาวได้แต่ถอนหายใจแล้วกรอกตาใส่เพื่อน “ทำไมต้อทำหน้าอย่างนั้นเล่าก็จริงนี่”
“เชื่อฉันสิ แกเสร็จพี่จอมทัพแน่ๆ” พูดเสร็จก่อนจะกระโดดหลบหมอนที่เพื่อนปาใส่ แล้วก็หัวเราะออกมาเสียงดังเมื่อเห็นใบไม้เบะปาก น่าแดงก่ำ มือก็บิดผ้าห่มบนตักไปมา “แกเสร็จเขาแน่ ไม่เชื่อรอดูเลย”
“บ้า!! พูดจาน่าเกลียด พี่เขาไม่ได้ชอบฉันหรอก ฉันบอกแกแล้ว” ได้ยินอย่างนั้นเอมมาลินก็ถอนหายใจอีกรอบก่อนจะเดินเข้าไปนั่งบนเตียงกับเพื่อน จับไหล่เพื่อนให้หันมาสบตากับตัวเอง
“ฉันบอกแล้วไงว่าอย่าคิดเองเออเอง หยุด! ฟังฉัน” นิ้วเรียวยกขึ้นมาชี้เพื่อนทันทีที่ทำท่าจะเถียงขึ้นมา “อย่าคิดเองเออเอง อย่าวิตกกังวลไปก่อน มันทำให้แกหมดความมั่นใจ แล้วตอนนี้ถึงพี่เขายังไม่ได้ชอบแกก็ไม่เป็นไร ต่อไปนี้แกก็ต้องทำให้เขาชอบแกสิ”
ใบไม้ช้อนตามองเพื่อนเล็กน้อย จะให้เขาทำไงล่ะ ตัวเขาก็เป็นแบบนี้ ถ้าจะให้ไปอ่อยเหยื่อ ให้ท่าแบบนั้น สาบานเลยว่าไม่ทำแน่! ไม่มีทางซะหรอก แล้วถ้าจะให้เปลี่ยนนิสัยตัวเอง ไม่เป็นตัวของตัวเองก็คงทำไม่ได้ เอ่อ..ยกเว้นเรื่องอาบน้ำไว้เรื่องหนึ่ง
“จะให้ฉันทำไงล่ะ” ได้ยินอย่างนั้นแล้วเอมมาลินก็ยกยิ้มขึ้นมา ใบไม้แอบที่จะขนลุกไม่ได้ “คงไม่ได้พาฉันไปทำอะไรแปลกๆใช่ไหม ไปทำเสน่ห์ไม่เอาด้วยหรอกนะ”
“ใช่ ทำเสน่ห์”ได้ยินอย่างนั้นใบไม้ก็ตาโตขึ้นมา “ไปทำเสน่ห์จากตัวแกไงล่ะ” ว่าแล้วเอมมาลินก็ลุกขึ้นลากเพื่อนไปที่ห้องน้ำทันที ใบไม้ได้แต่รั้งแขนตัวเองไว้ด้วยความไม่เข้าใจ
“แกจะทำอะไรอะ ฉันไม่ทำหรอกนะ!” ใบไม้พยายามจะยันขาตัวเอง จับขอบประตูไว้แน่นเพื่อไม่ให้หญิงสาวผลักตัวเองเข้าไปในห้องน้ำได้ จะไม่เชื่อก็ต้องเชื่อ จนแล้วจนรอด เอมมาลินก็พาเพื่อนเข้ามาในห้องน้ำจนได้ ด้วยความทุลักทุเลจนหญิงสาวหอบออกมาเล็กน้อย ก่อนจัะท้าเอวตีหน้าดุใส่ยืนขวางใบไม้ที่ทำท่าจะวิ่งออกจากห้องน้ำ
“ถอดเสื้อออกเดี๋ยวนี้!”
“ไม่!! จะบ้าเหรอ!! แกจะให้ถอดเสื้อทำไม! ฉันไม่ทำอะไรทั้งนั้นแหละ!!”
“ได้ ไม่ถอดฉันถอดให้ก็ได้” ว่าแล้วเอมมาลินก็ก้าวเข้ามา ยื่นมือจะแกะกระดุมเสื้อนักศึกษาที่ใบไม้สวมอยู่ทันที
“เฮ้ย!! ไม่ทำนะ! แกจะทำอะไรน่ะ!” ใบไม้ถอยกรูดจนชิดกับฝาผนัง กอดตัวเองไว้แน่น ตากลมๆเบิกขึ้นอย่างตกใจจากการกระทำของเพื่อน ฮืออ ทำไมเอมต้องบังคับขู่เข็ญด้วย “บ...บอกมาสิว่าจะทำอะไร ท...ทำแบบนี้ฉันกลัวนะ” เอมมาลินได้ยินแบบนั้นก็ถอนหายใจเป็นครั้งที่เท่าไหร่ไม่รู้ของวัน
“ฉันไม่ปล้ำแกหรอกน่า มานี่!!”
“แล้วจะทำอะไรเล่าบอกสิ”
“จะขัดผิวให้ มานี่เลย!!” พูดเสร็จก็ก้าวเข้ามาดึงแขนเพื่อนให้มานั่งที่ชักโครกทันทีใบไม้ได้แต่มองเพื่อนที่ยืนเลือกกระปุกอะไรบางอย่างบนบาร์วางของอย่างหวาดๆ “ถอดเสื้อ”
“ไม่ถอดได้ไหมอ่า” เอมมาลินเท้าเอวใส่อีกครั้ง เห็นอย่างนั้นใบไม้ก็ได้แต่จำใจค่อยๆแกกระดุมเสื้อตัวเองออก “ใสเสื้อกล้ามได้ไหม”
“ได้ ถอดกางเกงออกด้วย” พูดเสร็จก็ไม่สนใจดวงตาที่เบิกกว้างของเพื่อนที่มองมาอึ้งๆ ก่อนจะเดินไปคว้าเอาผ้าขนหนูมาคลุมช่วงล่างให้ “เร็วสิ! กางเกงเปียกฉันไม่ซักให้หรอกนะ” ว่าแล้วก็เดินไปคว้าฝักบัวแล้วเปิดราดตัวเพื่อนทันทีที่เห็นใบไม้จัดการตัวเองเรียบร้อยแล้ว
“อูย เจ็บ..เบาหน่อยสิ” ใบไม้พูดทั้งที่พยายามดึงแขนออกจากการกอบกุมของเพื่อนที่เอาอะไรไม่รู้ว่าถูแขนของตัวเอง หน้าผมก็มีอะไรไม่รู้มาทาไว้ แล้วเอมก็เอาอะไรสากๆมาถูตัวเขาเบาๆ ถึงมันจะเบาแค่ไหนแต่ก็เจ็บอยู่ดีนั่นแหละ ยัยนี่แรงน้อยซะที่ไหน “บอกให้เบาหน่อยไง”
“เอ๊ะ ก็เบาแล้วไง” ใบไม้ยู่ปากใส่นิดหน่อยก่อนจะทำหน้าบึ้งเหมือนเดิม หญิงสาวเห็นอย่างนั้นก็อดจะส่ายหัวให้ไม่ได้ “นี่มันสครับขัดผิว บนหน้าแกก็ที่พอกหน้า แกต้องดูแลตัวเองได้แล้วนะ จะปล่อยให้หน้าโทรมผิวโทรมไม่ได้แล้ว ที่ทำอยู่นี่คือการเพิ่มเสน่ห์ให้แกไง อย่ามาค้อนใส่นะ”
“รู้แล้วน่า” ได้ยินอย่างนั้นใบไม้ก็หันกลับไปทำหน้าบึ้งเหมือนเดิม แต่ก็ยังปล่อยให้เพื่อนมาวุ่นวายกับตัวเองอย่างจำใจ ก็ใช่น่ะสิ จำใจมากๆ!! เขาเป็นผู้ชายนะใครเขาอยากจะมาทำแบบนี้กันเล่า ไม่เห็นจำเป็นต้องมาทำแบบนี้เลย ชอบบังคับที่สุด!
“รู้แล้วก็ดี ฉันจะให้สครับกับที่พอกหน้าไปนะ อ่อ มีมาส์กหน้าด้วย สครับแกก็ขัดวันเว้นวัน หรือสามวันครั้งก็ได้ พอกหน้ากับมาส์กหน้าก็เหมือนกัน ฉันจะให้แกไป ต้องทำเป็นประจำนะ เข้าใจไหม??”
“เข้าใจน่า”
“ดี อ่อๆ ยังมีอีก” ใบไม้หันขวับไปมองหน้าเพื่อนทันที นี่ยังไม่พออีกเหรอ! “โลชั่นทาผิว ฉันมีกลิ่นหอมๆอยู่ อืม...แล้วก็อะไรอีกนะ ครีมอาบน้ำ แล้วก็น้ำหอม ทีนี้แหละ พี่จอมทัพไม่รอดแกแน่ๆ เชื่อฉันสิ”
ใบไม้ได้แต่ถอนหายใจออกมา หน้ามุ่ยลงกับลิสต์รายการเกี่ยวกับของสวยๆงามๆต่างๆของเพื่อน ดีนะยัยนี่ไม่ให้บีบีมาทาหน้า ถ้าแบบนั้นไม่เอาด้วยหรอก แต่เอาแป้งเด็กทาอยู่ทุกวันก็ดีแค่ไหนแล้ว ผมต้องทำตามจริงๆใช่ไหม?? ทำแล้วพี่จะชอบเหรอ?? ถ้าพี่ไม่ชอบล่ะ?? ก็เท่ากับว่าที่ทำมาสูญเปล่าน่สิ
“พี่จะชอบจริงๆเหรอ” ใบไม้เงยหน้ามองเพื่อนอย่างสงสัย และเอมมาลินก็ตอบกลับมาอย่างมั่นใจ
“แน่นอน เตรียมตัวมีแฟนได้เลย”
TBC
_____________________________________________________
ตอบตอมเมนท์~~
เราบอกไปเมื่อตอนที่แล้วว่าจะตอบตอมเมนท์ ไม่ว่าใครจะเมนท์มาว่ายังไงเราก็จะตอบ XD
คุณ TaecKhun Imagine Love คนนี้เราเห็นบ่อยมาก ติดตามมาตั้งอต่ตินแรกเลย ขอบคุณที่ติดตามเสมอนะคะ ขึ้นต้นชื่อด้วยแทคคุณ เลยจำได้ 55555 น้องชอบคิดไปเองจริงๆค่ะ คิดมาก คิดนู่นคิดนี่ คิดแบบที่คนอื่นไม่ค่อยคิด แต่ก็เพราะแบบนี้มันเลยยุ่งยากขึ้นเพราะแอบหนีมากบดานกับเพื่อนซะเลย
คุณ aommama เราอัพสม่ำเสมอนะ 555555 วันเว้นวัน สองวันครั้งบ้าง เย็นบ้าง บ่ายบ้าง แต่ขอบคุณที่รออ่านนะคะ
คุณ golove2 สกิลการแกล้งของพี่เพิ่มเลเวลแน่นอนค่ะ แล้วน้องก็ต้องแบกรับความเขินของตัวเองแบบนี้ไปอีกนาน ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะคะ
คุณ warin แบบนี้คือรักเราใช่ไหมจ๊ะ เขิน~
คุณ poppycake เพราะพี่ขี้แกล้ง แล้วน้องชอบคิดมาก น่าตีทั้งคู่ค่ะ ขอบคุณค่ะ
คุณ minkey ไม่ถึงกับคว่ำหรอก แต่แจกเรียดราด แจกถี่มาก น้องรับไม่ทันค่ะ เลยหนีไปซะเลย
คุณ colorofthewind21 คนนี้เราก็เห็นบ่อย จำได้ค่ะ ขอบคุณที่ติดตามนะคะ พี่แจกอ้อยเยอะกว่านี้แน่นอนค่ะ รับรองว่ารับผิดชอบทั้งกายและใจ
คุณ ทฟเืนสรฟ ส่งจูบอย่างนี้รักเราอีกคนแล้วใช่ไหมคะ
คุณ nsai.ss คนนี้เราก็เห็นบ่อย ติดตามมาตั้งแต่ตอนแรกเลยใช่ไหมคะ ขอบคุณมากๆเลยค่ะ ถึงตอนนี้จะคิดไม่เหมือนกัน แต่ยังไงสุดท้ายก็ใจตรงกันอยู่ดี เนอะ 55555555 เชียร์คู่นี้ไปด้วยกันนะคะ
คุณ Pakeleiei ใบไม้น่าตีมากค่ะ ชอบคิดเองเออเอง แบบนี้ต้องให้พี่จัดการ 55555
คุณ brookzaa พี่ชอบแกล้ง น้องเลยต้องขอมาทำใจหน่อย
คุณ MSeraph คนนี้เราก็เห็นบ่อยเหมือนกัน ขาเดา แล้วก็เดาถูกด้วย 55555555555 นิยายเราก็ใสๆ(มั้ง) ปมน้อย ไม่ต้องเครียดหาปมอะไรเลย
ค่ะ เดาได้คือเราไม่แปลกใจ เราชอบด้วย 555555 ติดตามต่อไปด้วยนะคะ ขอบคุณค่ะ
Talk : งานหลบหน้าก็มาค่ะ เอมก็ยังคงเป็นตัวชงของคู่นี้
จริงๆตอนนี้สั้นมาก เมื่อคนก็มานั่งแก้ ก็ยาวขึ้นมาหน่อยนิดนึง แต่ก็ยังดี
ไม่มีสาระอะไรมาก นอกจากจะหาทางพิชิตใจพี่จอมทัพให้ได้
ขอบคุณทุกคนนะคะ :pig4:
-
ใบไม้ลูกกก หนูสับสนจนต้องหอบข้าวหอบของอพยพมาห้องเพื่อนเลยหรอลูก โถๆๆๆ
อิพี่จอมทัพมารับน้องด่วนค่ะ
-
เอมมาลิน จัดการเลย o13
ใบไม้นี่น๊าทำตัวสาวน้อยแรกแย้มไปได้
-
เพื่อนต้องออกโรงแล้ววววว
ใบไม้น่าเอ็นดู
:mew1:
-
คำว่า "พรหมลิขิต" อย่าลืมกลับไปแก้ไขในตอนที่ 1 ด้วยนะคะ
พรม คำนี้ หมายถึง ผืนพรม ที่ใช้ปูพื้น แขวนผนัง ค่ะ
พรหม คำนี้ หมายถึง พระพรหม (เทพเจ้า) ค่ะ
-
ใบไม้สู้ๆ พี่เป็นกลังใจให้
มั่นใจหน่อย
:L2: :L2:
-
:pig4:
-
ใบไม้ ช่างไม่มั่นใจในตัวเองซะเลย :เฮ้อ:
ทั้งที่น่ารักอยู่แล้ว คิดไปเองตลอด
กลัวไปล่วงหน้า แถมหลบหน้า หลบหนีซะอีก
แล้วพี่จอมทัพ ไม่หาแย่หรือนี่
พี่เขาแค่อ่อยเก่งเอง :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
รอ ไร้ท คนน่ารัก :L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
น้องใบไม้หายไปอยู่กับเพื่อนสามวัน ไม่รู้ว่าพี่จอมทัพหงุดหงิดเพราะน้องหลบหน้ามากขนาดไหน
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
o13 o13 o13
:pig4: :pig4: :pig4:
-
:hao3:
-
ใบไม้น่ารักกอะ
คือนางงอนละหนีมางี้พี่จอมทัพงงตายเลย
เห็นภาพในอนาคตเลยค่ะ555
งอนพี่ ทะเลาะกัน โกรธกัน ใบไม้นี่หอบผ้าหอบผ่อนหนีมาหาเพื่อนแน่ๆค่ะ
พี่จอมทัพก้ต้องแบบผิดไม่ผิดไม่รู้ ผิดเรื่องไรก้ไม่รู้อีก แต่ก้ต้องมาตามง้ออยุดี555
เผลอๆอิพี่จะยังไม่รู้ตัวว่าน้องงอนด้วยซ้ำ นี่อาจจะงอนหนักขึ้น5555
ตอนนี้พระเอกหายค่ะ ค่าตัวแพง555
รอติดตามเรื่อยๆอยู่แล้วค่าาา
-
ใบไม้ต้องเชื่อฟังเอมนะ5555555
ปัดป้องพี่บ้าง อย่าไปยอมนะใบไม้! o13
-
อยากมีแฟนเลย ไปบำรุงตัวเองก่อนอิอิ
-
NOTE : ขออภัยสำหรับคำผิดค่ะ
Chapter 12
จอมทัพยืนมองประตูห้องฝั่งตรงข้ามด้วยความไม่เข้าใจ สามวันแล้วที่ไม่ได้เจอคนตัวเล็กที่พักนี้เข้ามาอยู่ในวงจรชีวิตอยู่บ่อยๆ เขาไม่เข้าใจทุกอย่าง ไม่เข้าใจว่าทำไมถึงทำกับน้องแบบนั้น ทำไมสามวันแล้วที่ไม่ได้เจอหน้า ทำไมน้องต้องวิ่งหนีผมออกไปแบบนั้น เขาทำอะไรผิดอย่างนั้นเหรอ ไม่เข้าใจว่าทำไมสายตาที่มักจะไม่สนใจอะไรต้องมองหาคนตัวเล็กที่ชื่อใบไม้อยู่เสมอ
เมื่อวานการนัดกินข้าวของพักพวกกลุ่มเดิม รวมถึงกลุ่มของใบไม้ด้วย ตัวเขาเองก็หวังอยู่ลึกๆว่าวันนี้คงจะได้เห็นดวงหน้าใสๆที่มักจะประดับไปด้วยสีระเรื่อบนแก้มเนียนอยู่แทบตลอดเวลาที่ได้เจอจะมาด้วย แต่เปล่า เมื่อแม๊กซ์ เพื่อนขายาวของใบไม้ก้าวเข้ามาในร้าน ผมมองเลยไปด้านหลัง เผื่อจะมีใครบางคนเดินตามเข้ามา แต่ก็รู้สึกผิดหวัง ที่มีแค่แม๊กซ์เดียวเท่านั้นที่มา ไร้เงาคนที่อยากเจอแต่อย่างใด
และตัวเขาก็ไม่เข้าใจอีกว่าทำไมต้องอยากเจอ
เตวินที่ได้แต่มองเพื่อนยืนนิ่งๆ ทำหน้าคิดไม่ตกอย่างงงๆ เตวินมองเพื่อนไปสักพักก่อนจะมีประกายบางอย่างฉายออกมาเมื่อคิดได้ ไอ้จอมทัพมันต้องคิดถึงน้องใบไม้แน่ๆ พักนี้ไม่ได้เห็นหน้าใบไม้เลยมาสามวันเห็นจะได้ ไอ้เพื่อนตัวดีตอนแรกก็ทำตัวปกติอยู่หรอก แต่พอสองวันผ่านไปจอมทัพเริ่มทำตัวผิดปกติ ไม่ได้ผิดปกติผิดมนุษย์มนาเขาหรอก แต่ผิดปกติตามวิสัยมันนั่นแหละ
วันนั้นเป็นวันแรกที่รู้สึกว่าได้เข้าไปในคณะเศรษศาสตร์ เป็นครั้งแรกในชีวิตสามปีที่อยู่ในมหาวิทยาลัยแห่งนี้ ถามว่าไปทำไม? ไม่รู้! ทุกวันนี้ก็ยังไม่รู้ว่าเข้าไปในนั้นทำพระแสงอะไร!! หลังจากเรียนเสร็จ จอมทัพก็บอกว่าจะไปทำธุระแถวๆตึกสังคมฯหน่อย เขาได้แต่ถามเพื่อนว่ามีธุระอะไรที่ตึกสังคมฯวะ มึงเรียนวิศวะฯ จอมทัพก็ตอบสั้นๆ สไตล์มันว่า “เสือก” โอเค กูเข้าใจ อย่าตอกย้ำอะไรให้มากนัก
นั่นแหละครับ ในฐานะที่คบกันมาตั้งแต่เป็นหนอนน้อยๆ ไม่น้อยหรอกมัธยมละ ด้วยความเป็นห่วงเพื่อน เขาก็ขอตามติดมันไปด้วย เป็นห่วงจริงจริ๊งง ป่าวอยากรู้อยากเห็นอะไรทั้งนั้นแหละ พ่อแม่มันคงผิดหวังน่าดูที่เพื่อนอย่างเขาไม่ตามไปดูแลมัน เนอะ
จอมทัพก้าวเข้าไปในตึกคณะเศรษศาสตร์อย่างมั่นใจ ไม่รู้มันมั่นใจหรือไม่สนใจใครกันแน่ แน่นอนว่าการใส่เสื้อช็อปมาเดินเพ่นพ่านอยู่แถวนั้นคงไม่ใช่เรื่องปกติเท่าไหร่นัก นักศึกษาบางคนหันมาเห็นก็กระซิบกระซาบกัน ผมก็ได้แต่แจกจ่ายยิ้มให้ทุกคน แหม่ ก็เป็นคนของแคมปัสนี้อะนะ เข้าใจๆ เพื่อนข้างๆนี่ก็เป็นคนดัง แต่มันก็คงจะไม่รู้ว่ามันดังแค่ไหน เล่นไม่สนใจโลกขนาดนั้น
มันหยุดยืนลานหน้าคณะที่มีนักศึกษานั่งทำกิจกรรมกันอยู่ กวาดสายตามองไปรอบๆเหมือนจะหาอะไรบางอย่าง แต่พอหาไม่เจอ ก็เดินเข้าไปในตึก ในนั้นมีนักศึกษานั่งอยู่ประปราย มันกวาดสายๆช้าๆ ก่อนจะเดินหนีเข้าไปในลิฟต์อย่างไม่บอกไม่กล่าว ทิ้งเขาให้ยืนเก้ออยู่คนเดียวโดดเดี่ยวเดียวดายสุดๆ ได้แต่ส่งยิ้มเก้อเขินไปให้สาวๆแถวนั้น นั่นแหละ ก็ไม่เข้าใจอยู่ดีว่าจอมทัพจะมาที่นี่ทำไม และจะขึ้นลิฟต์ไปทำไม
สายตาเพื่อนที่มักจะมองตรงไปข้างหน้าเสมอ แต่มันก็เปลี่ยนไปเมื่อสองสามวันมานี้จอมทัพมักจะกวาดสายตามองไปรอบๆเหมือนจะหาใครสักคน วันที่นัดสังสรรค์กัน จอมทัพก็ดูตื่นเต้นกว่าคนอื่น ตื่นเต้นที่ว่าคือพยักหน้าสองที (ปกติมันพยักหน้าทีเดียวเพื่อนก็ดีใจจะตายอยู่แล้ว) ยกยิ้มมุมปากจนเขาเองยังรู้สึกขนลุก และก้าวเดินฉับๆนำเพื่อนๆไปก่อน แบบนั้นแหละตื่นเต้น ถ้าไม่ตื่นเต้นคือจะเดินตามหลัง
แววตาของเพื่อนดูมีประกายขึ้นมาเล็กน้อยตอนที่ไปถึงร้าน ร้านเดิมที่ผมเคยเมานั่นแหละ วันนั้นจอมทัพหัวเสียจนเต็งหนึ่งยังขนลุก ส่วนคนอย่างผมด่าไปก็ไม่รู้สึก ไม่สำนึกอะไร ด่าไปก็เท่านั้น เช้าวันต่อมาผมต้องไปเก็บกวาดสิ่งไม่พึงประสงค์ที่ผมคะยอกออกมา แถมยังโดนหอตักเตือนไปยกใหญ่ ถามว่าจอมทัพอะไรบ้าง สิ่งที่มันทำคือการลงไปแจ้งกับยามข้างล่าง พร้อมชื่อเลขที่ห้องของผมพร้อม นั่นแหละครับ เราเป็นเพื่อนรักกัน แต่อย่าออกนอกเรื่องไปมากกว่านี้เลย
ตาจอมทัพมันมีประกายบางอย่างขึ้น และฉายชัดขึ้นอีกเมื่อเห็นเด็กตากวางคนนั้น ก็แม๊กซ์นั่นแหละ เดินเข้ามาในร้าน แต่ก็ความประกายนั้นก็ดับวูบไปเมื่อเห็นว่าแม๊กซ์มาคนเดียว เพื่อนคนอื่นๆก็โอดครวญกันใหญ่ที่วันนี้จะไม่มีน้องสาวน่ารักอย่างเอมมาลินมาด้วย จะว่าไปแก๊งค์ก็น่ารักกันหมดเลยเนอะ มีน้องสาวน่ารัก น้องชายตัวเล็ก และ เจ้าเด็กตากวาง
นั่นแหละครับ มันดับวูบไป ไม่ได้ตาหม่นหมองอะไร แค่มันกลับมานิ่งเฉยเหมือนเดิม ผมทนไม่ไหวที่เห็นเพื่อนเป็นแบบนี้ มันยืนนิ่งมองประตูห้องฝั่งตรงข้าม ที่มันเล่าให้ฟังแล้วว่าเป็นห้องของใบไม้มาพักใหญ่แล้ว มันนานไปแล้ว เขาทนไม่ไหวแล้ว จอมทัพเพื่อนยาก คุณมึงควรจะตระหนักและตรึกตรองสักนิดได้แล้วนะว่าก่อนหน้านี้กูบอกมึงว่าอะไร
“เมื่อไหร่จะเข้าห้องวะ กูปวดขี้จะทนไม่ไหวแล้วนะ” ใช่แล้ว มันกำลังจะตีประตูเมืองแตกภายในเวลาไม่ช้านี้!
จอมทัพไม่ได้สนใจอะไร ล้วงกุญแจในกระเป๋าส่งมาให้แล้วก็เมินหน้ากลับไปจ้องประตูห้องตรงข้ามด้วยสายตาที่ไม่เข้าใจ เออ! กูก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่ามึงจะจ้องอะไรนักหนา กูไม่เข้าใจด้วยว่าทำไมไม่บอกกูวะ ว่ากุญแจห้องมึงดอกไหน ดูดิ มึงพกเชี่ยอะไรมาเป็นพวงขนาดนี้ บ้านมึงมีเป็นร้อยห้องหรือไง
“กุญแจดอกไหนวะ”
จอมทัพหันว่าขมวดคิ้วใส่พร้อมกับสายตาที่ดูเหมือนจะหงุดหงิดเพื่อนตัวเองเต็มทน ยื่นมือไปคว้ากุญแจในมือเพื่อน หยิบดอกที่จะต้องไขแล้วส่งให้ทันที แล้วเบือนหน้ากลับไปเหมือนเดิมอย่างไม่ใส่ใจ เตวินรีบไขประตูเข้าไปทันทีแล้ววิ่งลิ่วไปที่ห้องน้ำ ทิ้งให้ตนยืนนิ่งอยู่แบบเดิม
จอมทัพระบายลมหายใจออกมาเล็กน้อยเมื่อตัดสินใจอะไรบางอย่างได้ ก่อนจะก้าวขาไปยืนอยู่ตรงหน้าห้องตรงข้าม ยกมือขึ้นเคาะประตูสองสามที ก่อนจะยืนคอยอย่างใจจดใจจ่อ แต่ก็ไม่มีเสียงใดตอบรับ เรียวคิ้วคมขมวดเข้าหากันก่อนจะยกขึ้นเคาะอีกครั้ง แล้วผลที่ได้คือเงียบเหมือนเดิม ร่างสูงระบายลมหายใจออกมาแรงๆอย่างไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำแบบนี้ทำไม หมุนตัวหันกลับไปเพื่อจะเข้าห้อง ก็เจอเพื่อนที่ยืนเอาแขนเท้าขอบประตูมองตรงมาที่ตัวเอง
“มึงเป็นหนักนะ” เตวินพูด จอมทัพได้แต่เลิกคิ้วมองอย่างไม่เข้าใจสิ่งที่เพื่อนพูด
“.....??.....”
“จอมทัพ มึงเป็นอะไรวะ”
“เหี้ยไร ขี้เสร็จแล้วรึไง” คิ้วคมขมวดเข้าหากัน ไม่เข้าใจคำพูดแปลกๆที่เพื่อนพูด ขายาวก้าวเข้าไปในห้องตัวเอง ผลักเตวินให้ออกจากหน้าประตู เดินเข้าไปเก็บของในห้องเงียบๆ ทิ้งให้เพื่อนต้องปิดประตูตามแล้วท้าวเอวอย่างไม่เข้าใจ
พอดีมาเร็วเคลมเร็ว ปล่อยรวดเดียวหมด” เตวินถอนหายใจออกมาแรงๆเมื่อเห็นเพื่อนไม่ตอบอะไร แถมยังหันมาตวัดตาใส่อีก เออ ไอ้นี่ กูเล่นมุขขนาดนี้ก็ขำกูหน่อยก็ได้ เป็นเพื่อนกันมานานบางทีมองตามึงก็รู้ใจแต่ตอนนี้กูไม่รู้ เป็นเหี้ยอะไรบอกกูสิ “มีไรบอกกูดิ”
“หงุดหงิดอะไรวะ?”
“หงุดหงิดมึง” จอมทัพพูดออกมาเรียบๆแล้วหันไปมองเพื่อนนิ่งๆ เตวินเห็นแบบนั้นก็เบ้ปาก ยักไหล่ใส่อย่างไม่รู้สึกรู้สาอะไร ก่อนจะพาตัวเองไปนอนแผ่บนเตียงของเพื่อน
“สอง สามวันมานี้ยังไม่เจอน้องใบไม้เลยเนอะ” พูดพลางเหล่เพื่อนที่เก็บของอยู่ที่โต๊ะเขียนหนังสือปลายเตียง เห็นท่าทีที่ชะงักขึ้นมาเล็กน้อยก่อนจะพูดต่อเมื่อจับทางเพื่อนได้แล้ว “ไม่รู้ว่าไปไหน มึงพอจะรู้ไหม?”
“มึงจะอยากรู้ไปทำไม”
“แหม น้องใบไม้ก็น่ารักดีออก กูก็อยากเจอบ้างสิ” เตวินพูดไปก็ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่เมื่อเห็นเพื่อนหันมาตวัดตาใส่ทันทีเมื่อพูดจบ เหอะ มาถึงตอนนี้ ไม่ต้องอ้าปากกูก็รู้ละว่ามึงหงุดหงิดอะไร
“มึงว่าน้องเขาน่ารักไหม มีเบอร์น้องปะ เขามาอยู่กับมึงตั้งวันนึง มึงน่าจะมีเบอร์น้องเขาบ้างนะ”
จอมทัพไม่พูดอะไร ร่างสูงนั่งนิ่งมองมาทางเพื่อนด้วยสายตาที่ทำให้เตวินรู้สึกว่าขนที่แขนลุกเกรียวขึ้นมาอย่างอดไม่ได้ โถ่ ไม่รู้สึกอะไรทำไมต้องทำตาดุอย่างนั้น เตวินยักไหล่ขึ้นมาเล็กน้อยก่อนจะทำใจกล้าพูดต่อ
“หน้าอย่างมึงคงจะไม่มีล่ะสิ หึ” พูดจบคิ้วคมๆของจอมทัพก็ขมวดฉับ แต่พูดไปก็รู้สึกเหมือนจะโดนเชือดอยู่รอมร่อ เตวินหลบสายตาดุๆของเพื่อนก่อนจะล้วงโทรศัพท์ขึ้นมา พลางกดลงไปยิกๆ “เฮ้อ ไม่เป็นไร เดี๋ยวกูถามจากเด็กตากวางเอาก็ได้” ว่าแล้วก็กดโทรศัพท์แล้วยกแนบหูทันที เตวินเงียบรอสายสักครู่ก่อนจะยิ้มขึ้นมาเมื่อปลายสายรับแล้ว ทิ้งให้จอมทัพนั่งงงๆกับคำพูดของเพื่อน ใครคือเด็กตากวาง?
“สวัสดีครับ น้องตากวาง”
/หยุดเรียกแบบนั้นสักทีเถอะ/ เตวินหัวเราะแผ่วๆเมื่อได้ยินน้ำเสียงที่ดูท่าทางจะหงุดหงิดตอบกลับมา
“หึ...ตอนนี้ไม่เรียกก่อนก็ได้ พอดีมีเรื่องรบกวนหน่อย”
/มีอะไรครับ/
“มีเบอร์น้องใบไม้ปะ ขอหน่อยสิ” พูดไปก็เหล่มองเพื่อนไปที่ดูท่าแล้วเริ่มจะนั่งไม่ติดไปเหมือนกัน
/ห๊ะ? อะไรนะ?/ ปลายสายตอบกลับมาด้วยเสียงที่ไม่อยากจะเชื่อ
“ขอเบอร์ใบไม้หน่อย แต่เดี๋ยว....แปบนะ” พูดให้ปลายสายก่อนจะหันมาพูดกับเพื่อนที่นั่งจ้องมองมาอยู่ก่อนแล้ว “จอมทัพ ขอกระดาษกับปากหน่อย” พูดเสร็จ จอมทัพก็หันไปคว้าอะไรบางอย่างก่อนจะลุกขึ้นมาหาเพื่อนที่ยื่นมือมารอรับของ แต่เปล่า แทนที่จะได้กระดาษกับปากกา แต่ร่างสูงของเพื่อนก้าวมาใกล้ก่อนจะคว้าโทรศัพท์ที่แนบหูตัวเองอยู่ไปทันที ทิ้งให้เตวินได้แต่อ้าปากพะงาบๆอยู่แบบนั้น
“ขอเบอร์ใบไม้” เสียงนิ่งๆที่กรอกลงไปทำให้แม๊กซ์ที่อยู่ปลายสายชะงักขึ้นมาไม่ได้ เตวินมองเพื่อนที่หันหลังให้อยู่ กดอะไรบางอย่างลงไปในโทรศัพท์ ก่อนจะอ้าปากค้างขึ้นมาทันทีเมื่อเพื่อนพูดอะไรบางอย่างกลับไป
“มีที่อยู่ไหม?” ไอ้เชี่ยยยย มึงเอาจริงดิ จะไปบ้านเขาเลยเหรอ
“แถวไหน อืม..อืม...” จอมทัพว่าพลางจดยิกๆลงไปในกระดาษบนโต๊ะ “นี่เบอร์นายใช่ไหม อืม ได้” แค่นั้น ก่อนจอมทัพจะกดวางสายแล้วโยนโทรศัพท์กลับไปให้เพื่อนทันที เตวินได้แต่ลุกขึ้นมากระวีกระวาดรับ ไอ้นี่ ถ้าแม่งตกพื้นจะทำไง
“แล้วเบอร์น้องอะ” จอมทัพไม่พูด หันมามองนิ่งๆใส่เพื่อนไม่พูดไม่จา แล้วหันกลับไป คว้ากระเป๋าเป้ใบเล็กขึ้นมาเดินไปที่ประตูทันที เห็นอย่างนั้นแล้วเตวินก็ลุกคว้ากระเป๋าของตัวเองบ้าง พลางเดินปิดไฟปิดพัดลมในห้องที่เจ้าของห้องที่ไม่ได้ใส่ใจอะไรเลย “เหี้ย รอกูด้วยดิ”
“ล็อคประตูให้ด้วย” เห็นไหม มันไม่ใส่ใจจริงๆ แม้จะล็อคประตูยังใช้เขาล็อคเลย เขาได้แต่รีบใส่รองเท้า ปิดล็อคประตูห้องเพื่อนก่อนจะรีบวิ่งตามเพื่อนที่ก้าวฉับๆไปอย่างไม่คิดจะรอ
“มึงจะไปบ้านน้องเขาจริงเหรอ?” จอมทัพไปหันมาได้แต่พยักหน้าให้เล็กน้อยเท่านั้น
“มึงคิดดีแล้วเหรอ กูหมายถึง...มึงแน่ใจแล้วนะกับเรื่องนี้” เตวินหันไปมองซีกหน้าด้านข้างของเพื่อน แล้วก็พบถึงดวงตาที่นิ่งสงบบัดนี้ก็ดูเหมือนกำลังสับสน คิดอะไรบางอย่างอยู่
“ถ้ามึงยังไม่แน่ใจ หรือมั่นใจ มึงก็กลับบ้านก่อน อย่าพึ่งไปเลย มึงไปคิดดีๆก่อน ถ้ามึงมั่นใจแล้วหลังจากวันหยุดนี้มึงก็ไปหาเขาก่อนมานี่ก็ได้ พ่อกับแม่ท่านเขาก็พึ่งจะกลับมาบ้านนี่ มึงก็อยู่กับพวกท่านไปก่อนแล้วกัน แม่คงคิดถึงแกมาก”
เตวินเดินเข้าไปในลิฟต์ก่อน มองเพื่อนที่พิงพนังลิฟต์อยู่อีกฝั่งที่นิ่งไปเหมือนจะคิดอะไรคนเดียวเงียบๆ ตัวเขาเองก็เข้าใจเพื่อนว่าคงจะอยากไปหาใบไม้จริงๆ แต่ก็คิดว่าตัวเพื่อนเองก็ยังไม่รู้หรอกว่าจะไปหาน้องเขาทำไม ดูเหมือนมันจะไม่เข้าใจและยังไม่มั่นใจอะไรสักอย่างเลย ไปก็คิดว่าคงไม่มีอะไรดีขึ้น แต่เรื่องมันคงไม่ร้ายแรงหรอก
มันคงจะเร็วไปที่จะให้ตัดสินใจอะไรบางอย่าง ในเมื่อสองคนนั้นเจอกันได้ไม่นาน แต่เขาก็ดูความคิดเพื่อนออกเหมือนกัน แฟนคนเก่าเธอแค่เข้ามาคุยไม่กี่วันแล้วก็ตกลงกัน ตอนเขาถามไอ้นี่ว่าเป็นแฟนกับเธอแล้วเหรอ ยังทำหน้าไม่รู้สึกรู้สาอะไร พยักหน้าเบาๆให้เท่านั้น ยิ้มให้แฟนคงนับครั้งได้ ถึงจะดูอ่อนโยน ทะนุถนอม รักกับเธอคนนั้นดีอยู่หรอก แต่แววตานิ่งเงียบของเพื่อนก็ไม่ได้เปลี่ยนไปเท่าไหร่นัก แล้วก็ดูไม่เจ็บปวดเท่าใดนักเมื่อรู้ว่าโดนเธอคนนั้นสวมเขา แล้วก็เลิกกันในที่สุด
แต่ครั้งนี้ไม่เหมือนครั้งก่อน มันไม่เคยยิ้มกับใครหรืออะไรที่ไม่ใช่เพื่อนหรือครอบครัวของมัน แต่วันนั้น จอมทัพก็ยิ้มกับคนน่าตาน่ารักอย่างที่ไม่รู้ตัวเลยสักนิดว่าตัวเองยิ้มบ่อยแค่ไหน แววตาดูมีประกายวาววับจนอดที่จะมีแปลกใจกับเพื่อนไม่ได้ การเก็บไปคิดครั้งนี้ก็เพื่อให้ตัวจอมทัพเองได้เข้าใจตัวเองสักที ไม่มากก็น้อย แต่ก็ยังดีกว่าการที่จะมาสับสนกับตัวเองอยู่แบบนี้ คิดให้มั่นใจแล้วค่อยไปหาคงจะเป็นการที่ทำให้สถานการณ์ของสองคนนั้นดีขึ้นกว่านี้แน่นอน
________________________________________________
ใบไม้นั่งเท้าคางกับโต๊ะด้วยท่าทางเอื่อยๆ ก่อนจะถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ๆจนพี่สาวที่นั่งอยู่ข้างๆ ชะงักมือที่ปลอกผลไม้อยู่เล็กน้อย ก่อนจะวางมีดลงแล้วหันไปสบตากับหญิงสาวอีกคนอย่างปรึกษากัน
“ใบไม้ เป็นอะไรรึเปล่าน่ะ” หญิงสาวที่นั่งข้างๆใบไม้ ยกมือขึ้นมาแตะแขนเล็กๆของน้องเล็กน้อยด้วยความเป็นห่วง
“เปล่าครับพี่ใบหม่อน” แต่ถึงจะตอบอย่างนั้น ใบไม้ก็ถอนหายใจออกมาอีกครั้งก่อนที่จะฟุบลงไปกับโต๊ะ ใบหม่อนหันไปสบตากับน้องสาวออีกครั้ง พลางกระซิบเสียงเบาๆอย่างปรึกษากัน
“พี่พูดออกมาเลยก็ได้” หญิงสาวทั้งสองคนหันมามองน้องชายเป็นตาเดียว ใบไม้เงยหน้าขึ้นมอง เกยคางเล็กๆไว้ที่แขน อยู่ใกล้แค่นี้ใครก็ได้ยิน นี่คิดว่าเขาไม่ได้ยินอย่างนั้นเหรอ
“เรากลับมาบ้าน พอว่างปุบก็มาทำหน้าเป็นหมาหงอยแบบนี้ ตอบมาสิว่าเป็นอะไร” ใบตองเลื่อนก้าวอี้เข้ามาใกล้ๆน้องชาย ยกมือขึ้นลูบกลุ่มผมนุ่มเบาๆ ใบไม้ย่นจมูกใส่ พี่รู้แน่ว่าถ้าทำแบบนี้เดี๋ยวเขาก็คายความลับออกมา ไม่บอกหรอก ผมตามเกมพี่ทันนะ
“ผมเปล่า” ใบไม้หลุบตาลงหลบสายตาดุๆจากใบตองพี่สาวที่สนิทกันมากที่สุด “แค่มีเรื่องให้คิดนิดหน่อย” เห็นอย่างนั้นใบตองก็หันไปเลิกคิ้วใส่พี่สาวทันที เห็นไหม พ้นซะที่ไหน
“คิดมากอีกแล้วน่ะสิ พี่บอกแล้วว่าให้เลิกเป็นแบบนี้สักที เดี๋ยวก็เป็นโรคเครียดหรอกนะ หื้ม?” เสียงเตือนด้วยความหวังดีจากใบหม่อน เธอมองน้องชายที่ทำหน้าหงอยๆ แล้วยิ้มออกมาเล็กน้อยเมื่อ เมื่อน้องชายพยักหน้าลงอย่างเข้าใจ สุขภาพกายไม่ค่อยเป็นห่วงหรอก ถึงน้องชายจะดูตัวเล็กกว่าเด็กผู้ชายคนอื่นแต่สุขภาพกายก็แข็งแรง ห่วงแต่สุขภาพใจนี่สิ ชอบคิดมากทุกที
“แล้วคิดมากอะไรล่ะ อย่าเก็บไว้คนเดียวเลย ปรึกษากันดีที่สุด” ใบตองหันมายิ้มให้กับน้องชาย แล้วหุบยิ้มทันทีเมื่อน้องชายยู่ปากใส่ พูดงึมงำว่าไม่บอกหรอก “เอ๊ะ โตแล้วริอาจมีความลับกันแล้วใช่ไหม ใช่สิ เดี๋ยวคงมีแฟนแล้ว คงลืมพี่แล้วใช่ไหม หื้มม” หญิงสาวเท้าเอวมองน้องชายที่ก้มงุดลงไปกับแขนทันทีที่พูดจบ
“หึ...อย่างนี้แปลว่าพี่แฟนแล้วแหงๆ” ใบหม่อนหันมายักคิ้วใส่น้องสาวคนเล็กอย่างรู้กัน สุดท้ายใบไม้ก็ต้องลุกขึ้นมา ทำหน้างอง้ำใส่พี่สาวทั้งสองคนที่ส่งสายตาล้อเลียนอยู่
“ผมเปล่านะ!” ใบหม่อนหรี่ตามาแก้มน้องชายที่อยู่ๆก็ขึ้นสีระเรื่อขึ้น ก่อนจะหยิกเบาๆไปหนึ่งที ดูสิ ปฏิเสธเสียงแข็งแต่หน้าแดงอย่างนี้เนี่ยนะ
“จะให้เชื่อเหรอ ดูสิพี่ใบหม่อน ใบไม้หน้าแดงแจ๋เลย ฮ่าๆๆๆ” ใบไม้หน้างอง้ำมากขึ้นไปอีกเมื่อได้ยินพี่สาวหัวเราะเสียงดัง ส่วนพี่สาวอีกคนก็ยิ้มล้อเลียนมาให้ ทำไมต้องล้อด้วยเล่า พ้นจากยัยเอมก็มาเจอพี่สาว นี่ขนาดอยู่แค่สองคนนะ ถ้าอยู่ครบจะไม่โดนไปมากกว่านี้เลยหรือไง
“ผมไม่มีจริงๆนะ! ไม่เชื่อถามเอมกับแม๊กซ์ดูสิ”
“หืม จริงสิ ใบไม้ไม่บอกพี่คงคิดไม่ถึงนะเนี่ย ขอบใจๆ น่ารักจังเลยน้า” ใบตองยกมือขึ้นบีบจมูกโด่งรั้นของน้องชายอย่างหมั่นเขี้ยว ได้ยินอย่างนั้นใบไม้ก็อยากจะตีปากตัวเองที่พูดออกไป ถ้าถามสองคนนั้น ต้องโดนแฉหมดเปลือกแน่! ไม่น่าเลยใบไม้ ทำไมต้องพูดด้วยนะ
“จริงๆไม่ต้องถามหรอก ดูจากรูปการและการให้ปากคำของผู้ต้องสงสัยแล้วคงพอจะสรุปคดีได้แล้วมั้ง” เสียงของคนที่ดังมาจากข้างหลังทำให้ทุกคนต้องหันไป ก่อนใบไม้จะทำหน้างอง้ำใส่ผู้เป็นบิดาและพี่สาวคนโตที่ยืนอยู่ข้างกัน
“พ่อก็เอากับพี่เขาด้วยเหรอครับ”
นี่คิดจะเปิดปากเขาให้ได้เลยใช่ไหม ทำไมทุกคนต้องมาสงสัยแล้วล้อเลียนอยู่เรื่อยเลย ก็ไม่ใช่ว่าไม่อยากจะบอก หรือว่าเป็นความลับระดับชาติอะไรหรอก แต่มันเขินนี่นา จะให้พูดเหรอว่า ทุกคนครับ ผมแอบชอบรุ่นพี่คนหนึ่งที่หล่อมาก แล้วรุ่นพี่คนนั้นก็ทำตัวใกล้ชิดจนลมหายใจรดหน้าผม อย่างนั้นเหรอ! แค่คิดยังเขินเลย! อย่าให้พูดเถอะ!
“มีพยานด้วยนะคะ เหลือแต่หลักฐานมัดตัว” พี่สาวคนโตกล่าวเสริมผู้เป็นบิดาทันที แล้วสุดท้ายก็ไปรวมตัวกับหญิงสาวอีกสองคน ใบไม้ถอนหายใจเฮือกใหญ่ แล้วฟุบลงกับโต๊ะทันทีอย่างหมดแรง ดูสิ ขนาดพี่สาวคนโตอย่างพี่ใบฉัตรที่เย็นดุจสายน้ำ นิ่งงัน แข็งแกร่งดุจหินผา ยังเล่นกับเขาด้วย
“โถ่ ทุกคนอย่าล้อผมสิ ผมไม่ได้มีแฟนจริงๆนะ” ใบไม้ช้อนตามองพี่สาวทั้งสามคนแล้วก็ต้องถอนหายใจอีกครั้งเมื่อทั้งสามคนทำหน้าไม่เชื่อกับคำพูดของน้องชายอย่างรุนแรง
“เอาเถอะ อยากจะสอบปากคำจริงๆก็รอผู้หมวดเขากลับมาถึงบ้านก่อนแล้วกัน จะให้มาตัดสินเมื่อไหร่ก็บอกนะ” ผู้เป็นบิดายกยิ้มขึ้นมาอย่างอารมณ์ดีกับสีหน้างอง้ำของลูกชายคนเล็ก ก่อนจะเดินมาลูบหัวลูกชายเล็กน้อยแล้วปลีกตัวออกไป “พ่อขึ้นไปเก็บของก่อนนะ”
“ได้ค่ะท่านอัยการ!!!” พี่สาวทั้งสามคนรับคำพร้อมกันก่อนจะหันมาส่งสายตาคาดคั้นให้กับน้องชายทันที
“ผมจะเรียกทนาย ผมมีสิทธิ์ที่จะไม่พูดใช่ไหมครับพี่ใบฉัตร” ใบไม้ช้อนตามองพี่สาวทั้งสามคนอย่างอ้อนวอน แล้วถอนหายใจออกมาเล็กน้อยเมื่อพี่สาวคนโตอย่างใบฉัตรส่งสายตาหยุดลูกอ้อนของน้องชายไว้อย่างรู้ทัน
“ในฐานะทนาย ลูกความต้องเล่าเรื่องทั้งหมดให้ฟังนะคะ” ใบฉัตรยกยิ้มเมื่อใบไม้ทำหน้างอง้ำทันทีที่รู้สึกว่าโดนต้อนจนสุดทาง
ต้องเล่าอีกจนได้ เฮ้อ… “โอเค...ผมจะเล่าแล้วห้ามล้อผมอีกนะ”
_______________________________________________
ผมนอนมองเพดานนิ่งๆมาอย่างนี้พักใหญ่แล้ว หลังจากเล่าให้พี่สาวทั้งสามคนฟัง รวมถึงต้องให้ปากคำกับพี่ใบบัว พี่สาวคนรอง เป็นอีกคนที่สวมบทตำรวจนอกเวลางานสอบสวนเล่นตามน้ำกับผู้เป็นพี่สาวอีกสามคนของผม ท่าทีของพี่สาวทั้งสี่แตกต่างไปจากเพื่อนๆ แต่ก็ไม่มากนัก เนื่องจากทุกคนเป็นผู้ใหญ่แล้วเลยให้แต่คำแนะนำ เรื่องการคิดและการตัดสินใจต่างๆ รวมถึงสั่งสอนการใช้ชีวิตที่ดี
ทุกคนต่างพูดแตกต่างกันออกไป แต่ก็พูดเป็นเสียงเดียวกันว่าอย่างคิดมากเด็ดขาด ก็อยากจะเลิกเป็นหรอกนะแต่มันก็ห้ามไม่ให้คิดไม่ได้นี่ รู้ตัวอีกทีก็คิดไปไกลแล้ว และดูเหมือนจะมีแต่พี่ใบบัวพี่สาวคนรองที่ดูจะมีน้ำโหขึ้นมานิดหน่อย บอกว่าจะมาจัดการกับพี่จอมทัพแน่ๆ ทุกคนได้แต่ห้ามปรามแล้วส่ายหัวกับอาการหวงน้องขึ้นหนัก เอาจริงๆพี่ใบบัวก็หวงทุกคนนั่นแหละ
ผมมีพี่สาวทั้งหมดสี่คน ผมเป็นน้องคนเล็ก ที่เป็นลูกหลง และเป็นผู้ชาย ผมค่อนข้างจะรู้สึกแตกต่างไปกับพี่ๆเล็กน้อยตอนเด็กๆ ด้วยช่องว่างทั้งทางเพศและอายุ แต่มันก็ไม่ได้เป็นปัญหาอะไร ในเมื่อเราทั้งห้าคนรักกันและเข้ากันได้ดี แม่ผมมีผมตอนท่านอายุมากแล้ว ตอนเกิดผมเลยตัวเล็ก พอโตผมก็ตัวเล็กกว่าเพื่อน เลยโดนเพื่อนแกล้งตลอด พี่สาวทั้งสี่คนก็จะปกป้องผมอยู่เป็นประจำ
ผมหันมาเปิดโทรศัพท์ดูก็อดจะหัวเราะออกมาไม่ได้ เอมส่งข้อความมา ดูท่าจะหัวเสียน่าดู เพราะผมดันแกล้งลืมอุปกรณ์ความสวยความงานของเพื่อนที่ให้มาไว้บนรถตอนที่เอมขับรถมาส่งที่สถานีรถไฟฟ้า ก็แค่ไม่อยากทำนี่นา ผู้ชายที่ไหนเขาจะมาทำกันเล่า
ผมได้แต่คิดว่าสิ่งที่เอมพยายามจะให้ผมทำมันดีรึเปล่า จะได้ผลสักแค่ไหนกัน ในเมื่อพี่น่ะ…. “ไม่ๆๆ ห้ามคิดมากเด็ดขาด ห้าม!” ผมพยายามหายใจเข้าออกช้าๆ ไล่ความคิดเหล่านั้นออกจากสมองอย่างสุดความสามารถ แม้จะกลับมาอยู่บ้าน แต่พี่ยังมาวนเวียนอยู่ในสมองผมเสมอ ฮืออ… พยายามจะหยุดคิดแล้วนะ แต่ก็อดไม่ได้นี่ มือเล็กยกขึ้นมาขยี้ผมตัวเองแรงๆอย่างสุดจะทน
“หยุดคิดถึงพี่สักทีเถอะใบไม้! แกจะเป็นบ้าอยู่แล้วนะ!!”
TBC
___________________________________________
Talk : อิพี่เริ่มนั่งไม่ติดดดด
ตอนนี้ก็เริ่มรู้จักครอบครัวน้องกันบ้างแล้วนะคะ
กลัวมีคนงง ว่าใครเป็นพี่คนไหน
1.พี่ใบฉัตร 2.พี่ใบบัว 3.พี่ใบหม่อน 4.พี่ใบตอง 5.น้องใบไม้
ครอบครัวนี้ใบกันทั้งครอบครัว 55555
ขอบคุณสำหรับคนที่เตือนเรื่องคำผิดนะคะ ตอนแรกนึกว่าแก้ไปแล้ว แต่ก็ยังไม่แก้จนได้
ขอบคุณนักอ่านทุกคนนะคะ
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
พี่จอมทัพก็คิดดูดีๆนะ ถ้ารู้ใจ มั่นใจ แล้วก็เดินหน้ารุกหนักเลยนะ
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
คิดให้ดีนะพี่จอมทัพ
จะมาทำเล่นๆกับน้องไม่ได้นะ
-
พี่จอมทัพคิดดีๆแล้วถึงค่อยมาหาน้องใบไม้นะ
-
สนุกมากๆเลย ติดหนึบเลย อยากให้ตีพิมพ์เป็นหนังสืออยากซื้อเก็บไว้ :katai2-1:
-
:katai2-1: ให้จอมทัพออกอาการบ้างก็ดี แต่นี่แบบสาบานเลยนะว่านี่ออกอาการแล้ว :m29:
-
พี่สาวตระกูลใบน่ารักจริงๆๆๆๆ
-
เข้ามาอ่านรวดเดียวเลย สนุกมากค่ะ :katai2-1: รอตอนต่อไปค่า
-
ต่างคนต่างก้ต้องการเวลาอยู่กับตัวเองอะ
พี่จอมทัพต้องใช้เวลาในการทบทวนความรู้สึกตัวเอง
ใบไม้ก้ต้องสงบสติอะ55555 หยุดคิดไปเองงี้
แต่อิพี่นี่เริ่มลนๆแล้วว ไม่น่าจะอยู่เฉยนาน
รอค่าาา
-
:mew1: :mew1:
-
ก็ถ้าได้ที่อยู่ ได้เบอร์น้องมาขนาดนี่แล้วพี่จอมทัพยังไม่ทำอะไรล่ะก็นะ
-
:pig4: :pig4:
-
ถึงเวลาทบทวนกับตัวเองว่าคิดกับน้องแบบไหน
ใบไม้น่ารักมากเลย
จะรออ่านตอนต่อไปนะคะ สู้ๆนะ
-
อยากมีคนคิดถึงบ้างจังเผื่อจะเผ้อได้
-
สวัสดีค่ะ
เพิ่งเข้ามาอ่านค่ะ
สนุกดีค่ะ น้องใบไม้น่ารัก
หน้าแดงๆ ตากลมๆ จอมทัพก็เก๊กไม่อยู่หรอกค่ะ
เจอแบบนั้นเข้าไป อิอิ
รอตอนต่อไปนะคะ
-
ใบไม้น่ารัก น่าแกล้งจริงๆ โดยเฉพาะเวลาเขินอ่ะ เราอยากได้เลย เนื้อเรื่องสนุกมากๆ เลยจ้าาาา :mew1:
-
:z13:
-
:hao4:
-
อ่านทันแล้ววว สนุกดีอ่ะ มาต่อไวๆนะครับบบบบ :hao7: :hao7: :hao7:
บ้านใบไม้นี่ บ้านนักกฏหมายหรอเนี่ย พ่ออัยการ พี่ทนายความ ตำรวจ แล้วอีก 2 คนอ่ะ น่ากลัวมากบ้านนี้ 555
-
ใบไม้คิดไปไกลจริง ๆ พี่จอมทัพรู้ใจตัวเองได้เเล้ว. สนุกมาๆ ถ้ารวมเล่มและเปิดจองเมื่อไหร่บอกกันด้วยนะครับ จะอุดหนุนเก็บไว้อ่านอีก
-
NOTE : ขออภัยสำหรับคำผิดค่ะ
Chapter 13
ร่างเล็กนอนกอดหมอนข้าง ซุกตัวอยู่กับผ้าห่มอุ่น แสงที่ลอดมาตามขอบของผ้าม่านทำให้ตากลมปรือตาขึ้นมาเล็กน้อยก่อนจะจับผ้าห่มขึ้นมาคลุมโปง หลบหนีแสงแดดยามเช้าแล้วสานต่อนิทราอันแสนสุขทันที
‘ก๊อก ก๊อก ก๊อก’
“ใบไม้”
เสียงเคาะประตูและเสียงเรียกที่อยู่หน้าห้องทำให้ตากลมต้องปรือขึ้นมาอีกครั้ง คิ้วมนขมวดแน่น แล้วซุกหน้าลงไปใต้หมอนเพื่อหลีกหนีมลพิษทางเสียงยามเช้า ไม่แม่ก็พี่สาวคนใดคนหนึ่งเนี่ยแหละที่มาปลุก ผมต้องหงุดหงิดขึ้นมาอีกครั้งเมื่อเสียงรบกวนนั้นยังไม่หยุดเสียที เมื่อคืนกว่าจะนอนหลับลงได้ ขอเวลานอนเพิ่มหน่อยซี
“ใบไม้…ยังไม่ตื่น ว่าแล้วเชียว”
ใบฉัตรที่เปิดประตูห้องน้องชายเข้ามาก็พบว่าน้องชายของตนยังนอนนิ่งอยู่บนเตียง ดูไม่รู้เรื่องรู้ราวเลยสักนิดว่าตนมาเรียกให้ตื่นได้พักหนึ่งแล้ว หญิงสาวเดินเข้าไปใกล้ๆก่อนจะนั่งลงบนเตียง ส่ายหัวกับน้องชายเล็กน้อยแล้วดึงผ้าห่มออก จากประสบการณ์ก็พบว่า คนอย่างใบไม้ไม่ตื่นง่ายๆหรอก ดึงผ้าห่มนี่ยังสกิลต่ำๆอยู่
“นี่...ตื่นได้แล้วนะ” ถึงอย่างนั้นก็ไร้เสียงตอบรับ ร่างเล็กของน้องชายยังนอนนิ่งอยู่เหมือนเดิม
“ถ้าไม่ตื่นตอนนี้ มีหวังขนมของแม่หมดแน่ๆ”
“หืม..อืม...ต้องเหลือซี” ใบฉัตรยิ้มขำ จากคนที่นอนนิ่งอยู่กลับสะดุ้งขึ้นมา ผงกหัวขึ้นมาตอบทั้งที่ยังหลับตาอยู่ได้
“ไม่แน่ ถ้ายังนอนอยู่แบบนี้ วันนี้มีแขกด้วยต้องหมดก่อนเราตื่นแน่ๆ”
ร่างเล็กถึงกับงัดตัวเองลุกขึ้นนั่งทันทีที่โดนคำขู่อีกครั้ง ตาปรือๆมองพี่สาวก่อนจะยู่ปากใส่อย่างขัดใจ ทำไมต้องขู่เรื่องขนมแม่ด้วยเล่า แม่นานๆทีจะทำขนม แล้วขนมของแม่ยังอร่อยมากๆด้วย แล้วพี่ก็ชอบเอาเรื่องนี้มาทั้งล้อทั้งขู่เขาอยู่เสมอเลย
“ไม่เอา พี่ต้องเหลือให้เค้านะ น้า…” คิดได้ดังนั้นใบไม้ก็เข้าไปกอดพี่สาว ก่อนจะถูแก้มกับไหล่บางไปมาอย่างออดอ้อน ใบฉัตรได้แต่ส่ายหัวเบาๆกับลูกอ้อนของน้อง
“ไม่รู้ วันนี้มีแขก เผื่อแขกจะชอบขนมของแม่แล้วอาจจะกินหมดก็ได้”
“ฮึ่ยย ก็ได้ ก็ได้ ตื่นแล้วก็ได้” ใบไม้ยู่ปาก สบัดหน้าหนีพี่สาวอย่างงอนๆ ลุกขึ้นมาลากขาเอื่อยๆ เดินไปคว้าผ้าขนหนูเตรียมไปอาบน้ำ
“เร็วๆด้วยนะ แขกรอเรานานแล้ว”
ใบฉัตรว่า ก่อนใบไม้จะหันมามองอย่างสงสัย ใครมา? ทำไมต้องรอเรา? หันไปมองนาฬิกาบนฝาผนัง แล้วตอนนี้ก็พึ่งเก้าโมงกว่าๆเองนะ ถึงมันจะเกือบสิบโมงแล้วก็เถอะ ก็สำหรับผมมันไม่ได้สายนี่ ส่วนใหญ่แขกมาก็ตอนเที่ยงแล้วทั้งนั้น ที่แปลกใจคือแขกของผม หรือว่าเป็นแม๊กซ์กับเอม ต้องใช่แน่ๆ ไอ้พวกนี้ต้องมาแฉเขาถึงบ้านแน่ๆ ไม่ได้ล่ะ ต้องรีบไปก่อนที่พวกนั้นจะเปิดปากแฉเขา
“พี่บอกแขกด้วยนะ ว่าห้ามพูดอะไรทั้งสิ้นจนกว่าผมจะลงไป”
“รู้ด้วยเหรอว่าแขกคนไหน” ใบฉัตรยิ้ม
“รู้สิ แปบเดียว เดี๋ยวผมลงไป” ร่างเล็กของน้องชายผลุบหายเข้าไปในห้องน้ำ แล้วหญิงสาวต้องหันกลับไปมองอีกเมื่อคนที่เข้าห้องน้ำไปแล้วเปิดประตูออกมาอย่างรวดเร็วแล้วพูดเสียงดัง “ต้องเหลือขนมให้ด้วยนะ!” ใบฉัตรส่ายหัวยิ้มๆ จริงๆเลย ยังจะห่วงกินอีกนะเราน่ะ
ผมค่อยๆย่องเดินลงบันไดไปข้างล่างหลังจากที่จัดการตัวเองเสร็จเรียบร้อยแล้ว ไม่รู้พวกนั้นจะแฉเขาไปหมดเปลือกรึยัง ชอบให้เขาต้องได้อายอยู่เรื่อย ผมค่อยๆชะโงกหน้าไปที่โต๊ะอาหาร เพราะบางทีอาจจะนั่งเมาท์มอยไปกินขนมของแม่ไปแน่ๆ แต่คิ้วมนก็ขมวดมุ่น เมื่อได้พบกับความว่างเปล่า จะมีแค่ขนมอบสองสามอย่างที่จัดวางอยู่บนจาน ยิ่งกว่าแปลกอีก ขนมของแม่ที่จะถูกปกติจะถูกจัดการอย่างรวดเร็ว วันนี้กลับโดนทิ้งร้างไว้แบบนั้น
“ไปไหนกันนะ ที่ครัวก็ไม่มี” ขาเรียวก้าวออกจากห้องครัวแล้วเดินไปที่สวนหลังบ้านทันที ใบไม้ก็ได้สงสัยอีกครั้งเมื่อสถานที่ประจำของเพื่อนเมื่อมาเยี่ยมเยือนตัวเองอย่างสวนที่ร่มรื่นหลังบ้านก็พบกับความว่างเปล่าอีกจนได้ “ไปไหนกัน”
ใบไม้หันซ้ายทีขวาทีมองไปรอบอีกครั้ง ก็ยังไม่เห็นหรือได้ยินสิ่งมีชีวิตใดเลยแม้แต่น้อย ใบไม้เอียงหัวเล็กน้อยอย่างครุ่นคิด ถ้าอย่างนั้นก็คงจะเหลืออยู่ที่เดียวแล้วล่ะมั้ง ใบไม้หันหลังกลับเดินไปที่หมายอย่างใจคิด ไม่ลืมที่จะหยิบจานขนมติดมือไปด้วย สงสัยจะดูทีวีอยู่ที่ห้องนั่งเล่นล่ะมั้ง แต่ทำไมเงียบจัง? คิ้วมนขมวดเข้าหากันอีกครั้งเมื่อพบกับความเงียบ ทั้งที่ปกติถ้าสองคนนั้นมาที่บ้าน มีหวังคุยกันบ้านแตกกันไปข้างแน่
“คงจะเปิดหนังดูกันอยู่มั้ง” ใบไม้สะบัดหัวไปมาเบาๆ ก่อนจะจับขนมในจานใส่ปาก เสียงประตูบานเลื่อนเปิดขึ้นมาทำให้ใบไม้ก็เงยหน้ามองพี่สาวคนรองที่เดินออกมาจากห้องนั่งเล่น พร้อมส่งรอยยิ้มล้อเลียนมาให้เขาอย่างสงสัย
“มีหลักฐานมัดตัวแล้ว ทีมสอบสวนจะส่งสำนวนไปให้อัยการตัดสินแล้วนะจ๊ะ พ่อน้องชาย”
พี่ใบบัวหัวเราะลั่นเมื่อพูดจบ ผมได้แต่ขมวดคิ้วใส่อย่างสงสัย ไม่ต้องแปลกใจนะครับที่บ้านผมจะชอบพูดถึงเรื่องกฏหมายแบบนี้ ในเมื่อพ่อเป็นอัยการ พี่สาวคนโตอย่างพี่ใบฉัตรเป็นทนาย และพี่สาวคนรอง พี่ใบบัวเป็นตำรวจ สายกฏหมายทั้งหลายเป็นใหญ่ในบ้าน ส่วนแม่เป็นเจ้าหน้าที่สาธาณสุขและพี่ใบหม่อนเป็นหมอ แน่นอนว่าขนมในจานที่ผมถืออยู่ ต้องมีธัญพืชที่ดีต่อสุขภาพแน่ๆ ส่วนที่แหวกที่สุดคือพี่ใบตองสถาปนิกของบ้าน
“หลักฐานอะไรกันครับ”
“เข้าไปดูเองสิ แต่...แน่ใจนะว่าจะเข้าไปในสภาพนี้”
พี่ใบบัวหัวเราะเบาๆ สภาพนี้มันสภาพไหนอะ ก็ชุดอยู่บ้าน เสื้อยืดสบายๆ กางเกงบอล แล้วก็สลิปเปอร์หัวสติชสีฟ้า จะแย่หน่อยก็ผมเปียกๆที่น้ำหยดลงบนเสื้อเป็นดวง แล้วก็ผ้าเช็ดผมหนึ่งผืน ผมก้มหัวมองตัวเองเล็กน้อยแล้วเงยหน้าทำหน้าสงสัยใส่พี่สาว นี่ก็เป็นชุดที่ดีพอสำหรับต้อนรับเพื่อนแล้วนะ แต่พี่ใบบัวก็ยังไม่หยุดหัวเราะผม ผมก็ได้แต่ทำหน้ามุ่ยใส่
“พี่ให้โอกาสคิด จะขึ้นไปเปลี่ยนหรือไปชุดนี้เลย” ผมส่ายหัวใส่ แล้วเดินเลย ตรงไปห้องนั่งเล่นพร้อมไม่สนใจเสียงหัวเราะแผ่วๆของพี่สาว โดยผมก็ได้แต่หันไปค้อนใส่ หัวเราะอะไรกันเล่า ก็ธรรมดา ไม่เห็นมีตรงไหนหน้าเกลียดเลย
“ก็ตามใจนะ อย่ามาคร่ำครวญเสียใจทีหลังแล้วกัน”
พี่ใบบัวพูดจบก็เดินไปทันทีทิ้งให้ผมสงสัยอยู่คนเดียว จะอะไรขนาดนั้นกัน แค่แต่งตัวสบายๆในวันที่เพื่อนมาหานี่มันผิดนักรึไง จะว่าไปเรื่องนี้เริ่มแปลกๆแล้วนะ ขนาดเดินมาอยู่หน้าประตูขนาดนี้เสียงทีวีก็ไม่ได้ยิน จะมีเพียงแต่เสียงที่พูดคุยกันเบาๆเพียงเท่านั้น เพื่อนตัวแสบทั้งสองคนก็เลยจุดที่ต้องมาสงบเสงี่ยมเจียมตัวกับครอบครัวเขาแล้วนะ
ผมถอนหายใจเฮือกใหญ่ นี่ต้องเตรียมตัวรับความอับอายแน่ๆ ต้องโดนล้ออีกแน่ๆ ผมยื่นมือไปเลื่อนประตูบานเลื่อนออก สิ่งแรกที่ปะทะตัวคือไอเย็นของเครื่องปรับอากาศ เสียงพูดคุยเบาๆนั่นหยุดไป ผมรับรู้ถึงสายตาของหลายคู่จับจ้องมาจนต้องเงยหน้าขึ้นมอง สิ่งแรกที่พบคือสายตาและรอยยิ้มล้อเลียนจากพี่ๆ เลื่อนไปเจอกับสายตาจับผิดของแม่ และรอยยิ้มบางๆของพ่อ ส่วนแขกที่นั่งหันหลังอยู่ ผมก็รู้สึกคุ้นเคยแผ่นหลังนั้นเหลือเกิน แต่ก่อนที่ผมจะครุ่นคิดอะไรไปมากกว่านั้น คำตอบตรงหน้าก็หันมาหาผมเสียแล้ว
ตากลมๆเบิกกว้างขึ้นทันที เมื่อไดด้สบกับดวงตาคมคายที่คุ้นเคยคู่นั้น ร่างกายนิ่งค้างเหมือนถูกแช่แข็ง มือไม้อ่อนจนพี่ๆต้องรีบเข้ามาดึงจานขนมที่ถืออยู่ไปกอดไปอย่างหวงแหน ไม่...แต่ผมไม่โฟกัสว่าผมโดนแย่งขนมไป ผมโฟกัสถึงคนตรงหน้าต่างหาก! พี่จอมทัพ! ทำไมพี่มาอยู่ที่นี่!! เสียงของพี่ใบบัวที่ดังขึ้นข้างหลังทำให้ผมต้องตื่นขึ้นมาจากภวังค์
“นี่ไงหลักฐานมัดตัว”
ใช่ครับ ผมดิ้นไม่หลุดเลยตอนนี้
______________________________________________________
ขายาวก้าวไปตามทางเฉอะแฉะหลังฝนตก สองข้างทางมีต้นไม้ดอกไม้ร่มรื่น แต่ใจและสมองของเขาไม่ได้อยู่ตรงนั้น ตาคมจดจ่ออยู่กัลโทรศัพท์ในมือ ยกขึ้นมาดูก่อนจะก้าวไปตามทางที่สิ่งที่ปรากฏบนหน้าจอโทรศัพท์ได้ระบุไว้ ที่นี่ห่วงไกลจากบ้านผมและมหาวิทยาลัยมาก ผมได้แต่ขมวดคิ้วสงสัยว่าคนที่ผมนึกถึงจะเป็นยังไงเมื่อเดินทางไปมหาวิทยาลัย เนื่องจากการเดินทางจากบ้านผมที่อยู่ใจกลางมาถึงที่นี่ก็กินเวลาไปเป็นชั่วโมงเห็นจะได้แล้ว
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น คิ้วคมขมวดเข้าหากันเมื่อรายละเอียดบนหน้าจอหายไปทันทีที่มีคนโทรแทรกเข้ามา ยิ่งพอเห็นรายชื่อก็ระบายลมหายใจออกมาแรงๆทันที นี่เขาควรทำยังไงกับเพื่อนคนนี้ดี ว่าแล้วนิ้วเรียวก็ปัดวางสายใส่อย่างไม่สนใจ ก่อนที่เสียงและแรงสั่นของโทรศัพท์จะเกินขึ้นอีกครั้ง ปากเรียวหยักสบถออกมาอย่างหงุดหงิด ก่อนจะยกโทรศัพท์แนบหูทันที
“มีธุระอะไร”
/แหม เยือกเย็นจังเลยนะ จอมทัพเพื่อนรัก/ เสียงยียวนกวนประสามของเพื่อนสนิทอย่างเตวินตอบเข้ามาในสายก็ทำให้จอมทัพต้องหงุดหงิดมากยิ่งขึ้น
“ถ้ามึงโทรมาคุยเรื่องไร้สาระก็วางสายไปซะ”
/โลกนี้ช่างลำเอียงเหลือเกิน กับเพื่อนกับพ้องก็พูดซะเย็นชา กับใครบางคนก็ละมุนผิดปกติ ว่าแล้วเชียว ทำไมช่วงนี้ฝนฟ้าคะนองหนักจังเลย ระวังสุขภาพด้วยนะเพื่อน อุ๊ย แต่พี่จอมทัพไม่ต้องเครียดไป พี่จอมทัพมีพยาบาลดี/
“แค่นี้นะ” หลังจากทนเพื่อนพูดพร่ำเพรื่อมานาน จนในที่สุดความอดทนของจอมทัพก็หมดลง หลังจากกรอกเสียงนิ่งๆลงไป นิ้วเรียวยาวก็กดตัดสายทันที
แต่ยังไม่ทันได้ก้าวเดินต่อ เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นอีกครั้ง จอมทัพจ้องมองชื่อที่ปรากฏก็ได้แต่ถอนหายใจเฮือกใหญ่แล้วกรอกตาไปมาอย่างรำคาญใจ มันจะโทรอะไรนักหนา โทรมาก็ไม่พูดอะไรที่มันได้สาระ สักแต่จะพูดกวนประสาทคนอื่น นิ้วเรียวกดรับอีกครั้งก่อนจะกรอกเสียงลงไปด้วยความหงุดหงิด
“จะพูดอะไรก็พูดเร็วๆ!!”
/อุ๊ย...หยอกนิดหยอกหน่อยก็ไม่ด้ายย/
“เร็ว!!”
/ครับๆ จะถามว่ามึงคิดดีแล้วนะ/ คำพูดของเพื่อนทำให้ขายาวๆที่กำลังก้าวต้องหยุดชะงัก คิดดีแล้ว? ไม่รู้สิ รู้แค่ว่าต้องมา มาคุยให้รู้เรื่อง ถ้าปล่อยให้เป็นแบบนี้ไม่ดีแน่ๆ ตัวเขาคงแน่ใจตัวเองแล้วมั้ง
“ก็ คิดแล้ว”
/คิดว่าไง? เอาให้มันแน่ๆนะเว้ย/
“ก็...น้องเขาน่ารักดี”
/แล้ว??? น่ารักดีแล้ว?/
“กูก็ชอบอะไรที่มันน่ารัก” สิ่งที่เพื่อนพูดทำให้เตวินขมวดคิ้วมุ่น อะไรของมันวะ น้องน่ารัก แล้วชอบอะไรที่มันน่ารัก? นี่กูก็พึ่งรู้นะเนี่ยว่ามึงชอบอะไรแบ๊วๆ พึ่งมาชอบตอนอายุ 21?
/มึงชอบน้องว่างั้น?/
“กูบอกว่ากูชอบอะไรที่มันน่ารัก แล้วน้องก็น่ารัก” พูดจบเตวินก็กรอกตาแล้วก็กุมขมับอย่างคิดหนัก ชอบน้องก็บอกว่าชอบน้อง มึงจะคิดอะไรให้มันซับซ้อนวะ ถ้าไม่เป็นเพื่อนมันคงไม่เข้าใจความคิดแปลกๆของมันแน่ๆ
/ถ้าเกิดคนอื่นน่ารักแล้วมึงจะชอบไหมวะ?”/ สิ่งที่ตอบกลับมามีแต่ความเงียบ จอมทัพได้แต่ยืนนิ่งๆ ใช้ความคิดกับตัวเองเงียบๆ จะให้ชอบคนอื่นเหรอ? แปลกๆแฮะ ก็น้องน่ารัก ไปเกี่ยวอะไรกับคนอื่น
“คนอื่นไม่เห็นน่ารักเลย น้องน่ารักคนเดียว” คำตอบทำให้เตวินกุมขมับเครียดเข้าไปอีก เออ มึงแม่งสุดๆเลย คนทั้งโลกมึงคงเห็นว่าใบไม้น่ารักอยู่คนเดียว แล้วแต่มึงเลยยย เอาที่มึงสบายใจเลยยยย
/แล้วเอมมาลินไม่น่ารักเหรอ?/
“ก็….น่ารัก” เอ้อ เห็นมะ จะมาบงมาบอกว่าใบไม้น่ารักคนเดียว ทีงี้มาบอกว่าเพื่อนเขาน่ารัก แต่คำพูดต่อมาก็ทำให้เตวินต้องตบกับขมับตัวเองก็ฉาดใหญ่ “แต่ก็ไม่น่ารัก” อะไรของมึงวะ!!
/เอาดีๆดิ เอมน่ารักไหม/
“บอกว่าน่ารัก แต่ก็ไม่น่ารัก” จอมทัพขมวดคิ้วเมื่อเพื่อนไม่เข้าใจในสิ่งที่ตัวเองพูด เรื่องแค่นี้ก็ไม่เข้าใจ ทำไมต้องให้พูดซ้ำวะ มีอะไรตรงไหนยาก แต่ตอนนี้ในหัวเตวินมีแต่คำว่า อะไรของมึงวะ! จะเอายังไง!! นี่ก็พยายามจะวิเคราะห์ความคิดมันสุดๆแล้วนะ
/น่ารักหรือไม่น่ารัก! แล้วไอ้น่ารักของมึงมันแบบไหน/ จอมทัพเงียบไปเล็กน้อย ก่อนคำตอบจะทำให้เตวินยิ้มออกเพราะเขาได้เข้าใจเพื่อนสักที เข้าใจความคิดประหลาดๆของจอมทัพสักที!
“แบบ….ใบไม้” เตวินถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่จนเสียงลอดผ่านเข้ามาในโทรศัพท์ ชอบเขาก็ไม่เข้าใจว่าชอบเขา ดันไปเข้าใจอะไรประหลาดๆอีก ต่อจากนี้คงไม่แย่แล้วหรอกมั้ง จอมทัพแค่มีความคิดแปลกๆตามประสามันนั่นแหละ “ไม่มีอะไรแล้วใช่ไหม”
/เออๆ ไม่ต้องไล่กัน แค่นี้แหละ โชคดี/ โชคดีแน่ จอมทัพเพื่อนยากคงไม่ปล่อยให้หลุดมืออีกแล้ว
หลังจากวางสายจากเพื่อนไป จอมทัพก็กลับมาจับจ้องกับแผนที่ในโทรศัพท์ที่เจ้าเด็กตากวางของเตวิน เอ่อ..แม๊กซ์ วาดมาแล้วส่งมาให้ ดูเสร็จก็เงยหน้าขึ้นทันทีเมื่อพบว่าอีกไม่กี่หลังก็จะถึงแล้ว ขายาวค่อยๆก้าวเดินไปเรื่อย มองซ้ายที ขวาทีเพื่อหาบ้านที่มีลักษณะตามที่แม๊กซ์ระบุไว้ให้
ขายาวหยุดชะงักทันที เมื่อเจอบ้านที่เดินหาอยู่ บ้านเดี่ยวขนาดใหญ่ แต่ไม่ใหญ่มากนัก มีต้นไม้ยืนต้นอยู่หน้าบ้าน ดอกไม้และต้นไม้นานาชนิดทำให้บ้านดูร่มรื่น จอมทัพยกโทรศัพท์ขึ้นมาทันทีเพื่อโทรหาคนที่มาหา จะอยู่บ้านรึเปล่า? หรือจะไปเที่ยวที่ไหน? แต่ความคิดนั้นหยุดชะงักทันทีเมื่อมีเสียงเรียกดังแทรกขึ้นมา
“พ่อหนุ่ม มีอะไรหรือเปล่า”
จอมทัพเงยหน้ามองชายวัยกลางคนที่ดูภูมิฐาน ที่กำลังส่งรอยยิ้มใจดีมาให้ ไม่ไกลไม่ไกลมีหญิงสาววัยกลางคนอีกคนที่เดินออกมายืนข้างๆชายวัยกลางคนคนนั้น หน้าตาของทั้งสองที่ดูคล้ายๆกับคนที่ตามหาก็ทำให้คิดได้ว่าชายหญิงตรงหน้าคือใคร จอมทัพยกมือเคารพทั้งสองคนทันที ก่อนจะบอกในสิ่งที่ทำให้ทั้งสองคนต้องขมวดคิ้วสงสัย
“สวัสดีครับ ผมมาหาใบไม้ครับ”
ทั้งสองคนชะงักไปสักพัก เมื่อไม่คุ้นหน้าคุ้นตาผู้ชายคนนี้เลย จะว่าเป็นเพื่อนก็ไม่เคยเห็น เพื่อนสนิทของลูกชายที่มหาวิทยาลัยก็มีแค่สองคน แล้วผู้ชายตรงหน้านี้คือใคร? สักพักพิชิตก็ต้องยิ้มออกมาอีกครั้งเมื่อคิดได้ว่าคือใครกันแน่ เขาเดินมาเปิดประตูแล้วเชื้อเชิญให้จอมทัพเข้ามาในบ้าน
“เข้ามาๆ ไม่รู้ว่าเจ้าลูกชายตื่นหรือยัง ค่อนข้างจะขี้เซาน่ะ” คุณพ่อเข้ามาตบไหล่ตบบ่าจอมทัพเล็กน้อย แล้วก็หัวเราะออกมาเมื่อเล่าถึงลูกชายคนเล็กที่ป่านนี้คงนอนอุตุอยู่บนห้องอยู่เลย
“พี่ชิต งั้นเดี๋ยวนุ่นจะไปตามลูกนะ” คุณแม่หันมายิ้มให้จอมทัพเล็กน้อยก่อนจะขอตัวออกไป
“เป็นเพื่อนกับใบไม้เหรอ พ่อไม่เคยเห็นเลย”
“ผมเป็นรุ่นพี่ครับ”
“อยู่ปีไหนแล้ว เรียนอะไรล่ะเรา” จอมทัพชักจะรู้สึกประหม่าขึ้นมาเล็กน้อยเมื่อสัมผัสถึงสายตาประเมินของชายตรงหน้า
“ปีสามครับ เรียนวิศวะเครื่องกล”
“ดีๆ เก่งนะเราน่ะ” คุณพ่อยกมือขึ้นตบไหล่จอมทัพปับๆเสียงดัง ร่างสูงก็ได้แต่กล่าวขอบคุณพ่อของคนตัวเล็ก แต่ก่อนจะเข้าไปในตัวบ้าน จอมทัพก็รั้งแขนชายตรงหน้าต้องหันหน้ามามองงงๆ แต่สายตาจริงจังก็เด็กหนุ่มคนนี้ก็ทำให้เขาต้องตั้งใจฟังในสิ่งที่จะได้รู้
“พอดีผมอยากจะคุยอะไรกับคุณลุงหน่อยครับ”
“เรื่องใบไม้?” จอมทัพก็ต้องชะงักเล้กน้อยเมื่อพ่อของคนตัวเล็กนั้นเหมือนจะรู้ว่าเขามาที่นี่เพื่อพูดอะไร สายตาใจดีอบอุ่นเมื่อครู่ก็เปลี่ยนเป็นสายตาจริงจังทันที นั่นทำให้เขาต้องประหม่ามากขึ้น
“ครับ...คุณลุงจะอนุญาตไหมครับ เรื่องผมกับใบไม้” ถึงแม้จะประหม่า แต่ร่างสูงก็พยายามจะกดความรู้สึกนั้นไว้แล้วแสดงความจริงจัง แน่วแน่ออกมา ได้แต่หวังว่าคุณพ่อคงจะไม่หวงลูกมากนัก ถ้าคุณพ่อหวงลูก แล้วคุณแม่จะเหลือเหรอ งานหนักน่ะสิ
“ก็คงต้องแล้วแต่ใบไม้แล้วกันนะ”
TBC
____________________________________________________________
Talk : บุกถึงบ้าน คนจริงคนตรงไม่มีโลเลนะคะ
แถมยังคุยกับพ่อเสร็จสรรพ 55555555555555
พี่เขาก็เข้าใจตัวเอง แต่ก็ยังไม่รู้ตัวเองเหมือนเดิม เอ๊ะยังไง?
แบบสายตาพี่มีน้องคนเดียวไรงี้ น่ารักก
ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านนะคะ
-
5555 นี้เล่นบุกถึงถิ่นเค้าเลยหรอพี่จอมทัพ
:katai2-1:
-
ตามมาถึงบ้านขนาดนี้แล้ว ก็เหลือยกขันหมากมาสู่ขออย่างเป็นทางการ
-
คนบ้า จอมทัพคนบ้า :mew3:
มาขอพ่อเค้าก่อนเจ้าตัวได้ไง
อร๊ายยยย
แล้วนี่เตวินอะไร
มาแขวะแบบมีเลศนัย อิอิ
รอตอนต่อไปนะคะ
-
โอ้โหพี่จอมทัพไม่ต้องโยกโย้ให้เสียเวลายังไม่ทันได้นั่งเลย
ขอน้องกับพ่อซะแล้ว o13 o13 o13 o13
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
:pig4:
-
ก็ใบไม้แค่น่า...รัก ใช่มั้ยคะพี่จอมทัพ
-
หูยพี่จอมทัพพพพพพพพพพพ :katai2-1:
-
ชั้นอยากได้พี่จอมทัพเอง :sad4: แย่งใบไม้ได้มั้ย555555555555555จริงใจจริงจังตรงๆเหลือเกิน
-
จอมทัพบุกบ้านน้องแล้ววววว :hao7: :hao7: :hao7:
คุณพ่อสมกับเป็นอัยการ มองขาด ทะลุปรุโปร่งมากกก :z2: :z2: :z2:
-
:mew1: :mew1:
-
พี่จอมทัพเริ่มบุกแล้ว
:L2: :L2:
-
ใบไม้ น่ารัก :mew1: :mew1: :mew1:
พี่จอมทัพ บุกไปขอคบกับพ่อใบไม้เลย :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
รอ :L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ให้ตายเถอะ เป็นพระเอกที่ดีงามมากกกกก บุกเดี่ยวหาพ่อแม่น้องเลยทีเดียว :katai2-1:
-
ไปขอน้องกับพ่อตาแม่ยายเลย พี่จอมทัพคนจริง 5555
-
อ๊ากกก เขิล
-
:call:
-
มาขออนุญาตถึงบ้าน อิย๊ะะะ :-[
-
พี่จอมทัพของใบไม้นี่เท่สุดอ่ะ มีการมาขอถึงบ้านเลยทีดียว งานนี้ใบไม้ไม่รอดแน่ :-[ :impress2:
-
:katai2-1: :katai2-1: o13 o13คนจริงนะพี่
-
น้องกลัวพี่ไม่จริงจัง แกล้งเล่น
แต่พี่เล่นบุกบ้านแบบนี้
น้องไม่น่ารอดแล้วจิงๆ
กลับไปย้ายห้องเลยไม๊จ๊ะ ใบไม้
:hao6: :hao6: :hao6: :hao6:
-
ตอนแรกว่าจอมทัพเปนคนเท่ๆคูลๆ คีพลุคงี้
ตอนนี้คิดได้แล้วว่า...มันบ้า...มันเพี้ยน...
พูดไม่รุเรื่อง แถมยังไม่เข้าใจอะไรเลยนอกจากตัวเอง
55555555555555
สุดๆละพระเอกเรื่องนี้
แกจะบ้าเกินไปละะะ
-
พี่จอมทัพไม่มีลังเลบุกไปบ้านเป้าหมายโดยทันที
ยังไม่พอแบบนี้เขาเรียกสู่ขอแล้ว :laugh3:
-
พี่จอมทัพคนจริง...ใบไม้หัวใจวายแน่ๆ 555+
-
คือบับ ซึน มึน อึน ขออีกตอน พลีสสสส :pig4: :pig4: :heaven :heaven
-
กรี๊ดๆๆพี่จอมทัพบุกบ้านว่าที่เมียเต็มที่เลยแถวขอกับพ่อว่าที่เมียด้วย กรี๊ดๆๆ อยากให้ผู้เขียนทำเเฟนเพจ เพื่อจะได้อับเดทขอ้มูลอัปเดทนิยาย และอัปเดทการตีพิมพ์และสั่งจอง อยากได้พี่จอมทัพกับหนูใบไม้เป็นหนังสือเก็บไว้อะ :katai5:
-
ตามถึงบ้านเลยน้าา
-
อะไรอะมาต่อก่อนผมอยากรู้เรื่อง
-
NOTE : ขออภัยสำหรับคำผิดค่ะ
(http://upic.me/i/7a/lylll.jpg) (http://upic.me/show/59012476)
Chapter 14
โต๊ะอาหารขนาดใหญ่ของบ้านที่ปกติจะมีแต่สมาชิกของบ้านเท่านั้น แต่วันนี้กลับมีแขกเพิ่มเติมขึ้นมาอีกหนึ่งคน ใบไม้เหลือบมองคนร่างสูงที่นั่งอยู่ข้างๆ ก่อนจะรีบก้มหน้าลงทันทีที่ได้สบกับสายตาจับผิดของแม่ที่กำลังมองมาพอดี
เรื่องมหัศจรรย์วันนี้ยกเว้นขนมแสนอร่อยของแม่แล้ว ยังมีเซอร์ไพรส์แบบสุดๆ คือวันนี้แทนที่แขกจะเป็นเอมและแม๊กซ์ แต่พี่จอมทัพแทน ที่มาโผล่อยู่ในห้องนั่งเล่นในบ้านของเขา ผมในตอนนั้นได้แต่ตัวแข็งค้าง หัวใจสั่นระรัวราวกับมันจะพุ่งออกมาจากอก ทั้งอึ้ง ทั้งสงสัย ทั้งไม่เข้าใจ ไม่รู้ว่าพี่มาทำไมที่นี่ เมื่อผมถามก็ไม่มีใครบอกอะไร ก็จะมีเพียงเสียงหัวเราะคิกคักของพี่สาวที่แม้กระทั่งตอนนี้ก็ยังไม่หยุดหัวเราะล้อเลียนเขาเสียที
เขาก็ไม่กล้าถามพี่ แล้วก็ไม่กล้าแม้แต่จะเงยหน้ามองพี่เลยสักนิด พ่อได้แต่ยิ้มบางๆให้แล้วบอกเดี๋ยวให้ไปคุยกันเอง พี่จะมาคุยอะไรกับผม? ทำไมพ่อต้องยิ้มตลอดเวลาแล้วถามซักไซ้พี่จอมทัพอยู่หลายครั้ง มันไม่ได้โจ่งแจ้งขนาดนั้นหรอก แค่คุยไปเรื่อยๆแล้วทำเป็นถามพี่ไปงั้นๆ ส่วนแม่ก็มองพี่ที มองผมทีเหมือนจะจับผิด จนกระทั่งพ่อชวนพี่ร่วมมื้อเที่ยงกับที่บ้านด้วย ต้องทำให้ผมได้มานั่งอยู่ข้างๆพี่แบบนี้
“แล้วนี่จะไปมหาลัยฯกันยังไงล่ะ ให้พ่อไปส่งไหมลูก”
พ่อเงยหน้าขึ้นมาถามผมกับพี่จอมทัพหลังจากที่พวกเรากินข้าวเสร็จและช่วยกันเก็บจานไปไว้ในครัว ผมหันไปเหลือบมองพี่เล็กน้อย แล้วต้องรีบกลับมาก้มลงตามเดิมเพราะหันไปสบตากับพี่พอดี หัวใจยังทำงานไม่ปกติเลย ถ้าเผลอจ้องไปมีหวังได้หัวใจวายแน่ๆ
“เดี๋ยวผมพาใบไม้ไปเองครับ ไม่ต้องห่วงนะครับ”
พี่พูดจบผมก็หันขวับไปมองทันที จะให้ไปกับพี่สองคนเหรอ ไม่เอาหรอก! ถ้าแบบนั้นมีหวังต้องแวะเข้าโรงพยาบาลก่อน ไปเช็คความดันและหัวใจ ผมยังทำใจไม่ได้เลยนะ ก็..มันก็ไม่ได้คิดมากแล้วแต่จะให้ทำใจกล้ามั่นใจยังทำไม่ได้นี่
“ไม่เป็นไร พ่อขับรถไปส่งได้ ปกติก็ไปส่งใบไม้อยู่แล้ว” จอมทัพก็เข้าใจทันทีว่าการเดินไปมหาวิทยาลัยของใบไม้คงไม่ได้ลำบากมากนัก เพราะว่าที่บ้านไปส่งนี่เอง ระยะทางจากนี่ไปก็ใช้ระยะเวลาพอสมควรเลยล่ะถ้าใช้ขนส่งสาธารณะ
“ผ...ผม ย..ยังไงก็ได้ครับ”
ผมตอบออกไป แต่ก็ต้องทำหน้างอง้ำทันทีเมื่อพี่ใบตองที่อยู่ข้างๆหันมากระซิบข้างหู “ความจริงก็อยากไปกับเขานะสิ คิก” ผมอยู่ปากใส่พี่สาว สะบัดหน้าใส่งอนๆแล้วก็ต้องชะงักไป เมื่อหันไปอีกด้านก็เห็นพี่มองมาพร้อมรอยยิ้มเล็กๆที่ประดับที่มุมปากอยู่ก่อนแล้ว เอาอีกแล้ว รอยยิ้มแบบนี้อีกแล้ว
“จอมทัพว่าไง”
คุณพ่อหันมาถามชายหนุ่มที่นั่งอยู่ข้างๆลูกชายตัวเอง เรื่องนี้เขาเองก็ได้ยินมาบ้างตอนที่พี่ๆเขาแกล้งซักไซ้น้องกัน รวมถึงที่ตอนที่พี่สาวทั้งสี่คนเข้ามาในห้องทำงานพร้อมๆกับคุณนายของบ้านที่ถูกจับจูงเข้ามาอย่างไม่เข้าใจ พร้อมจับเข่าคุยเรื่องน้องชายกับคนเป็นพ่ออย่างเขา เป็นใบฉัตร พี่คนโตของบ้านที่ก้าวเข้ามาคุยกับเขาคนแรก พร้อมบอกเล่าเรื่องราวทั้งหมด สิ่งที่ลูกสาวทั้งสี่คนกังวลมากที่สุดคือ “กลัวพ่อกับแม่รับสิ่งที่น้องเป็นไม่ได้”
ตัวเขาในฐานะพ่อก็อดที่จะรู้สึกภูมิใจขึ้นไม่ได้เหมือนกันที่เห็นพี่น้องเขารักกันมากขนาดนี้ ใบไม้อายุค่อนข้างห่างจากพี่สาวทั้งสี่คนค่อนข้างมาก อย่างพี่สาวคนสุดท้ายอย่างใบตองก็ห่างกันถึง8ปีแล้ว แต่ก็ยังพยายามเข้ากับน้อง รักน้องและเสียสละให้เสมอ แน่นอนว่าโอ๋น้องกันสุดๆเหมือนกัน คุณนายของบ้านก็รู้สึกตกใจไม่น้อยกับสิ่งที่ได้ยิน และหันมามองผู้เป็นสามีอย่างกังวลว่าสิ่งที่ได้ยินจะทำให้สามีของเธอนั้นโกรธหรือไม่
ประมุขของบ้านอย่างพิชิต ก็ยิ้มขึ้นมาเล็กน้อย พอทุกคนเห็นอย่างนั้นก็ต้องระบายลมหายใจออกมาอย่างโล่งใจ เขาบอกกับลูกๆว่า “เลี้ยงมากับมือนะ จะมองลูกตัวเองไม่ออกหรือยังไง” ลูกเป็นยังไงเขาก็รับได้หมดนั่นแหละ เขาไม่ได้ปิดกั้นแล้วใบไม้ไม่ใช่คนปิดบังตัวเอง ตัวลูกเป็นอย่างไรก็จะแสดงออกมาแบบนั้น ยกเว้นเรื่องที่ต้องคิดที่มักจะเก็บไว้กับตัวเองทำให้พี่ๆและบุพการีอย่างเขาต้องเป็นห่วงเสมอ จนแม่และใบหม่อน ต้องตั้งวงนั่งจับเข่าพาใบไม้มาอบรมจิตวิทยากันยกใหญ่
ชายหนุ่มที่นั่งข้างๆลูกชาย ถึงจะดูไม่ค่อยพูดไม่ค่อยจาแต่ก็ตอบรับอย่างสุภาพทุกครั้งที่ถูกถามและพูดคุยด้วย ตั้งแต่เจอหน้ามาไม่มีรอยยิ้มเลยสักนิดแต่เมื่อกี้เขาเห็นตำตาว่าชายหนุ่มคนนั้นยิ้มให้กับลูกชายของตน ยิ้มไปจนถึงตาเลยด้วยซ้ำ สายตาจริงจังนั่นก็พอทำให้เขาดูไว้ใจได้ขึ้นเหมือนกัน มีแต่คนเป็นแม่ที่หวงลูกชายคนเล็กไปสักนิด จนผู้เป็นสามีต้องบอกให้ใจเย็นๆ ลดสายตาจับผิดและความกังวลลงไปบ้าง จับผิดและตัดสินคนมานักต่อนัก เรื่องแบบนี้เขาดูไม่ผิดแน่ๆ ต้องลองไว้ใจกันดู
“ผมขอคุยกับน้องได้ไหมครับ”
น้องที่ว่าก็คงไม่พ้นลูกชายที่นั่งอยู่ข้างๆกัน สาวๆในบ้านหัวเราะออกมาเบาๆเมื่อได้ยินสรรพนามที่ดูน่ารัก จอมทัพเป็นคนแรกที่ลุกขึ้น ใบไม้ก้มหน้าเม้มปากและกำมือตัวเองแน่นอย่างคิดไม่ตก พี่จะพูดอะไรด้วยถึงได้มาถึงนี่เลย หรือพี่โกรธที่เขาหนีพี่มาวันนั้น ไม่เอาน่า ยังไม่อยากโดนพี่ทุ่มลงพื้นนะ จอมทัพที่มองคนที่คิดกับตัวเองอยู่นานก็ผายมืออก เชื้อเชิญพลางกดดันคนตัวเล็กอยู่ด้วย
ใบไม้ลุกตามไป แต่ก่อนจะออกไปจากห้องอาหาร เสียงพี่ใบหม่อนก็เรียกคนตัวเล็กไว้ แล้วมอบรอยยิ้มให้น้องชายก่อนจะย้ำเตือนสิ่งที่พูดกับน้องอยู่เสมอว่า
“อย่าคิดเยอะ อย่าคิดไปเอง สงสัยก็ถามเลยนะ เก็บมาคิดเองก็ไม่สู้คุยกันตรงๆหรอก”
ใบไม้พยักหน้ารับ แล้วเดินออกไปตามหลังคนร่างสูงไปพร้อมพยายามท่องสิ่งที่พี่สาวพูดเมื่อครู่ให้จดจำลงไปในใจ ห้ามคิดเยอะนะใบไม้ แกคิดเยอะอยู่เป็นประจำ ตอนนี้ไม่ได้ พี่มาถึงบ้านขนาดนี้เราต้องถามเลย ให้รู้กันไปเลย แต่ถ้าคำตอบมันไม่ดีล่ะ? พี่อาจจะสนุกเฉยๆ วันนี้ก็อาจจะมาคุยกันให้รู้เรื่องว่าห้ามคิดเข้าข้างตัวเอง พี่คิดกับเราแค่น้องงี้เหรอ? โอ๊ย พอเลยใบไม้ ผมยกมือขยี้ผมตัวเองแรงๆ เผลอคิดมากอีกแล้ว ห้ามคิดมาก!! ห้าม!! เด็ดขาด!!
เสียงหัวเราะแผ่วๆตรงหน้าก็ต้องทำให้ผมต้องเงยหน้าขึ้นมอง พี่จอมทัพยืนมองผมแล้วหัวเราะขำกับสายตาที่ผมไม่อาจขาดเดาได้ ผมได้แต่เดินก้มหน้าไปหาอย่างรับชะตากรรม เอาล่ะเป็นไงเป็นกัน ห้ามถอยแล้ว
“พี่...อยากคุยอะไรกับผมเหรอครับ?”
“เรื่องวันนั้นน่ะ”
“เอ๋?...วันไหนเหรอครับ”
จอมทัพยิ้มออกมาอีกครั้งเมื่อเห็นท่าทางของคนตัวเล็กตรงหน้า หัวกลมๆเอียงเล็กน้อย พร้อมขมวดคิ้วมุ่นอย่างใช่ความคิด ก่อนแก้มแดงๆจะเห่อขึ้นมา ก็ทำให้เขารู้แล้วว่าคนตัวเล็กคงคิดออกแล้วว่าเหตุการณ์ที่พูดคืออะไร ขายาวก้าวเข้าหาคนตรงหน้า ก่อนจะเป็นใบไม้เบิกตาตกใจแล้วรีบถอยหนี จอมทัพชะงักทันทีแล้วเมื่อตัดสินใจเดินเข้าใจอีก ใบไม้ก็ถอยกรูดหนีเขาห่างออกไปทันที และจอมทัพก็เข้าใจสิ่งที่เกิดขึ้น
“วันนั้น ไม่ชอบให้พี่ทำแบบนั้นใช่ไหม....” เป็นใบไม้ที่เงียบไป ดวงหน้าใสพยายามอย่างยิ่งที่จะก้มหลบสายตาของคนตัวสูงกว่าที่เหมือนจะมองมาอย่างคาดคั้นและดูเหมือนจะหม่นลงอยู่เหมือนกัน พอเห็นว่าใบไม้เงียบแบบนั้นจอมทัพเลยพูดต่อ “ใบไม้รู้สึกไม่ดีเหรอ....ถ้ารังเกียจ พี่...ขอโทษนะ”
น้ำเสียงที่ดูเหมือนจะเปลี่ยนไปทำให้ใบไม้ต้องเงยหน้ามามองคนที่ตัวสูงกว่า ดวงตาเป็นประกายอบอุ่นของพี่ก็เปลี่ยนไป ทำไมกัน? พี่คิดว่าเขารังเกียจเหรอ? ไม่จริงน่า เขาไม่ได้รังเกียจพี่สักหน่อย เขาชอบพี่ต่างหาก พี่นั่นแหละที่มาแกล้งเขาสนุกเล่นๆ ผมต่างหากที่ต้องทำท่าทางแบบนั้นไม่ใช่พี่สักหน่อย
“พี่ขอโทษ ขอโทษจริงๆ” จอมทัพมองคนที่ยืนนิ่งเงียบไม่ตอบรับคำพูดของเขา เอาจริงๆ กำลังใจของเขาหมดลงตั้งแต่เห็นใบหน้าตื่นตกใจของใบไม้แถมยังไม่พูดและหลบหน้าเขาตลอดเวลา ทำหน้าคิดหนักตอนที่เขาจะขอคุยด้วย พอเขายิ้มให้ก็รีบหลบหน้า ถอยหนีเขาเหมือนรู้สึกหวาดกลัวและรังเกียจ เขาสังเกตน้องตลอด “พี่ไม่ได้ตั้งใจที่ทำให้รู้สึกไม่ดี....แต่ พี่ตั้งใจทำแบบนั้นกับใบไม้นะ”
ใบไม้เบิกตาขึ้นทันทีอย่างตกใจ ต...ตั้งใจทำแบบนั้นเหรอ คือ...ตั้งใจที่จะเอาตัวมาแทบจะแนบชิดกับเขาน่ะนะ ที่...ทะ...ที่ริมฝีปากกระทบกับจมูกเขาตอนพี่พูด ที่พี่โอบเอวเขา แล้วอะไรไม่รู้อีกสาระพัด พี่ตั้งใจเหรอ? ทำไมล่ะ พี่ทำแบบนั้นทำไม
“ใบไม้อาจจะไม่ชอบจนถึงขั้นเกลียดพี่ก็ได้ ถ้าอย่างนั้นพี่ก็อยากจะขอโทษ” ผมไม่ได้เกลียดพี่สักหน่อย พี่มองผมด้วยสายตาที่ผมไม่เข้าใจพร้อมยิ้มขึ้นมาเล็กน้อย แต่รอยยิ้มมันไม่ใช่แบบที่ผมเห็นประจำ ประกายในตาของพี่หายไปแล้ว “พี่ขอโทษนะใบไม้”
จอมทัพนิ่งเงียบ เหมือนจะรอให้คนตรงหน้าพูดอะไรออกมาบ้าง จนแล้วจนรอดคนตรงหน้าก็ยังนิ่งเงียบเหมือนเดิม เขาหันหลังกลับทันที ถอนหายใจออกมาเบาๆ แล้วเดินออกไปจากที่ตรงนั้น ใบไม้ได้แต่มองคนร่างสูงที่เดินห่างออกไปเรื่อยๆอย่างกระวนกระวาย พี่ยังไม่ได้ฟังผมพูดเลยนะ ก็...ก็...ผมไม่รู้จะต้องทำยังไงนี่ สิ่งที่พี่พูดว่าตั้งใจนั่นผมยังไม่รู้เลยว่าคืออะไร แล้วพี่ก็คิดว่าผมเกลียดพี่ ซึ่งผมเปล่า แล้วผมก็รีบวิ่งตามทันทีที่ตัดสินใจได้
“พี่ครับ! พี่จอมทัพ!!” จอมทัพชะงัก ก่อนจะหันมองคนตัวเล็กที่วิ่งตามเขามาก่อนจะหยุดอยู่ตรงหน้า ปากอิ่มเล็กเบะออกมา พร้อมส่งสายตางอนๆใส่คนตัวสูงที่กำลังยืนมองด้วยความไม่เข้าใจ
“พี่น่ะ เอาแต่พูดๆๆ ไม่ยอมรอฟังผมบ้างเลย” เอาจริงๆก็พอรู้ตัวเองอยู่ว่ามัวแต่เงียบ ก็เขาไม่รู้ว่าจะต้องพูดอะไรนี่ ก็...ก็ แค่พี่เดินเข้ามาใกล้ผมก็เขินแล้ว จะเอาแรงที่ไหนไปพูดได้เล่า ผมเม้มปากแน่น ข่มความเขินและความเห่อร้อนบนใบหน้า ก้าวออกไปยืนใกล้ๆกับพี่มากขึ้น เอาวะ เป็นไงเป็นกัน
“ที่จริง...ผมไม่ได้เกลียดพี่นะ...ไม่ได้รังเกียจหรือไม่ชอบด้วย...แต่...ต..แต่..คือ คือ...มัน...เอ่อ....” ใบไม้เหลือบมองคนตัวสูงกว่าที่กำลังจ้องมองและฟังเขาอย่างตั้งใจก่อนจะหลับตาปี๋แล้วพูดออกมา “ผมเขิน!”
เสียงหัวเราะเบาๆต้องทำให้ใบไม้เงยหน้าขึ้นก่อนจะมอบค้อนวงโตให้ทันที ทีตะกี้ทำหน้าเศร้าเป็นหมาหงอย ทีพอทำเขาเขินได้ก็มาหัวเราะใส่ ดวงหน้าใสงอง้ำหนักขึ้นไปอีกเมื่อเสียงหัวเราะและรอยยิ้มยังไม่หายไปจากใบหน้าคม ทีงี้มายิ้มล้อเลียนเขาได้ เหอะ!
“ผมต่างหากที่ต้องทำหน้าเศร้าใส่พี่...ไม่ใช่พี่สักหน่อย” จอมทัพเลิกคิ้วมองอย่างไม่เข้าใจ ใบไม้หายใจเข้าลึกๆก่อนจะพูดออกมาอีกครั้ง “พี่น่ะแกล้งผมแค่เล่นๆเฉยๆใช่ไหมล่ะ แค่คิดสนุกเฉยๆใช่ไหม”
“เปล่า พี่บอกแล้วว่าพี่ตั้งใจ” จอมทัพยิ้ม พลางยกมือขึ้นมาเกลียไรผมออกจากใบหน้าใส ใบไม้ที่ทั้งเขินทั้งไม่เข้าใจก็ได้แต่ก้มหน้างุดลงอย่างเขินๆ แกล้งให้หัวใจเต้นแรงอีกแล้ว
“ทำไมล่ะครับ ผมไม่เข้าใจ” จอมทัพลดมือลง สายตาอบอุ่นและจริงจังทอดมองคนตัวเล็กตรงหน้า มันชัดเจนจนใบไม้เห็นว่าดวงตาของจอมทัพกลับมาเป็นประกายเหมือนเดิมแบบที่เห็นเป็นประจำแล้ว
“พี่ตั้งใจ ก็หมายถึงว่าไม่ได้แกล้งเล่น” ใบไม้ก็ยังมองมาอย่างไม่เข้าใจเช่นเดิม จอมทัพเริ่มคิดอย่างเร่งด่วนว่าจะพูดกับใบไม้อย่างไรให้เข้าใจในสิ่งที่เขาคิด หรือจะบอกแบบที่บอกกับเตวินดี? อืม...มันก็เข้าใจที่เขาคิด(เหรอ?) ฉะนั้นน้องก็คงเข้าใจด้วย “มีคนถามว่าพี่คิดยังไงกับใบไม้….พี่บอกเขาว่า พี่ชอบความน่ารัก… แล้วใบไม้ก็น่ารัก”
“เอ๋??...” คนแก้มใสที่เริ่มขึ้นสีระเรื่อ เอียงคอมองถาม ใบไม้ยกมือลูกแก้มร้อนๆของตัวเองแก้เขิน ถึงจะเขินมากแค่ไหนที่โดนพี่ชมว่าน่ารักก็เถอะ แต่ผมก็ไม่เข้าใจอยู่ดี พี่คิดว่าผมแค่น่ารักเหรอ? แล้วมันเกี่ยวอะไรอะ จอมทัพระบายลมหายใจออกมาเบาๆเมื่อเห็นใบหน้าไม่เข้าใจของคนตัวเล็กตรงหน้า
“เอ่อ...คือ...พี่คิดว่าใบไม้น่ารักอยู่คนเดียว” คิ้วมนที่ขมวดนั่นทำให้จอมทัพระบายชมหายใจแรงๆอย่างไม่รู้จะทำอย่างไร “ตัวพี่เองก็ยังไม่รู้ว่ามันคืออะไร แต่พี่มาที่นี่เพราะใจอยากให้มา อยากบอกว่าพี่ไม่แค่แกล้งเล่นนะ พี่ตั้งใจ อยากเห็นเราเขิน อยากเห็นแก้มแดงๆของเรา มันดีมากจริงๆที่เห็นเราอยู่ใกล้ๆ พี่จริงจังนะ ถึงตอนนี้ความรู้สึกมันยังไม่ชัดเจน แต่เชื่อพี่นะ พี่ไม่ได้แกล้งเราเล่นๆ”
พี่พูดประโยคยาวเหยียดที่สุดที่ผมเคยได้ยินพี่พูดมาเลย ผมเบิกตากว้างขึ้น แล้วยืนอึ้งอยู่แบบนั้น หัวใจเต้นระรัวจนเหมือนจะกระเด็นออกมาจากอก ผมยกมือขึ้นกุมมันไว้ เพราะมันเต้นแรงจนรู้สึกหายใจไม่ค่อยสะดวก ตายแล้ว ผมต้องตายแน่ๆ พี่ทำอะไรกับหัวใจผม แก้มมันร้อนจนเหมือนจะระเบิดออกมาเหมือนกัน
“ไม่เชื่อพี่เหรอ??...งั้นให้โอกาสพี่ได้ไหม...เรามาทำให้เรื่องนี้มันชัดเจนด้วยกันเถอะนะ”
ผมเหมือนจะหยุดหายใจไปแล้ว สติหลุดล่องลอยไปไกลหลังจากที่พี่พูดจบ ผมมองมือที่ใหญ่กว่ายื่นมาอยู่ตรงหน้า ทั้งที่ใจตอบรับไปแล้วแต่ผมก็ยังคิดไม่ตก ผมกลัวอนาคตที่ยังมาไม่ถึง กังวลว่าเราจะไปได้ไกลแค่ไหน จะเป็นแฟนกันไหม ผมกังวลจริงๆนะ ผมเงยหน้ามองตาพี่ พยายามค้นหาบางอย่างในดวงตา ผมเห็นแต่ประกายความอบอุ่นและความแน่วแน่ในดวงตาดวงนั้น ผมเชื่อพี่ได้ใช่ไหม?
สุดท้ายรอยยิ้มกว้างของจอมทัพก็เผยออกมา พลางกระชับมือเล็กที่ยื่นมาจับมือตัวเองแน่น แก้มใสๆที่ขึ้นสีแดงจัดก็ทำให้จอมทัพอดไม่ได้ที่จะยกมือขึ้นไปจับ นิ้วโป้งลูบไล้แก้มนิ่มไปมาแผ่วเบา ก่อนจะเลื่อนลงมาลูบที่ริมฝีปากอิ่ม ใบไม้ที่เขินจนตัวแทบแตก ก็ได้แต่ยืนนิ่งให้ร่างสูงลูบไล้ปากตัวเองอยู่แบบนั้น
นัยน์ตาประกายวาววับกับรอยยิ้มที่มุมปากของพี่ก็ทำให้คนตัวเล็กต้องได้เขินยิ่งกว่าเก่า เสียงหัวเราะหึในลำคอดังขึ้น ก็ทำให้ใบไม้เม้มริมฝีปากตัวเองแน่น แล้วก้มงุดหลบสายตาแพรวพราวนั่นทันที พี่บ้า!! นี่ขนาดอยู่ในบ้านเขาเองนะ เมื่อกี้ก็หงอยจนต้องสงสาร สุดท้ายก็มาทำตัวร้ายกาจอีกครั้งจนได้
“อะแฮ่ม!”
นั่นคือเสียงสวรรค์ของใบไม้ พ่อ(ตา)ที่ดูเหมือนจะทนไม่ไหวที่ต้องนั่งรอลูกชายและว่าที่ลูกเขย?อยู่เฉยๆ เมื่อได้พบทั้งสองคนเขาก็ต้องแกล้งกระแอมไอทันทีที่เห็นว่าลูกของตัวเองถูกมองด้วยสายตาแพรวพราวระยิบระยับ จนเขาทนไม่ไหว จอมทัพที่โดนพ่อของคนตัวเล็กกอดอกตีหน้าดุใส่ก็ได้แต่ลดมือลงแล้วถอยห่างคนตัวเล็ก พลางทำหน้าอย่างไม่รู้สึกรู้สาอะไร แถมยังส่งยิ้มให้ใบไม้อีกต่างหาก ไอ้นี่! คิดกระตุกหนวดเขาหรือไง!
นุ่นที่เดินตามสามีมาก็ได้แต่ส่ายหัวแล้วหัวเราะออกมาเบาๆกับท่าทางหวงลูกของสามี ว่าแต่เธอว่าให้หยุดหวงลูกสักที ทีตัวเองก็นั่งกระสับกระส่าย ชะเง้อมองเจ้าลูกชายว่าเดินกลับมาหรือยัง จนสุดท้ายต้องลุกมาตาม แต่พอเห็นว่าจอมทัพยกมือขึ้นจับแก้มของลูกก็เดินฉับๆไม่คิดจะรอเธอแม้แต่น้อย เจ้าลูกชายที่เห็นพ่อขมวดคิ้วดูเหมือนจะอารมณ์ไม่ดีก็รีบวิ่งมากอดแขนเอาอกเอาใจพ่อตัวเองทันที สามีว่าแต่เธอหวงลูก ตัวเองก็ไม่แพ้กันหรอก ดูท่าจะหนักกว่าเสียด้วย
“เดี๋ยวขึ้นไปเก็บของนะลูก พ่อไปส่งเองนะ”
คุณพ่อ(ตา) ที่ยกมือลูบหัวลูบหางลูกชายพลางดึงรั้งโอบกอดให้เดินไปด้วยกัน ก็หันมามองว่าที่ลูกเขยอย่างเหนือกว่า เหอะ คิดว่าใจดี ลองเชื่อใจแล้วจะยกให้หรือไง ไม่มีทางซะเถอะ แค่ผิดคาดที่ลูกชายตอบรับความของไอ้เด็กหนุ่มคนนั้นเอง นุ่นที่มองตามไปก็ได้แต่หัวเราะกับความขี้หวงของสามี เธอยิ้มให้จอมทัพพลางตบบ่ากว้างของชายหนุ่มเบาๆแล้วเดินจากไป
“ฝากลูกชายแม่ด้วยนะ”
______________________________________________
คนตัวเล็กเงยหน้ามองคนที่เดินอยู่เคียงข้างแล้วก็ต้องรีบก้มกลบเมื่อสายตาคมที่ยังไม่หยุดระยิบระยับมองมาที่ตนพร้อมกับรอยยิ้มมุมปากอยู่ก่อนแล้ว ครับ สุดท้ายผมก็ได้ไปมหาวิทยาลัยกับพี่สองคน โดยมีพ่อยืนเท้าเอว ขมวดคิ้วยืนส่งอยู่หน้าบ้านตอนเดินออกมา พ่อบ่นกระปอดกระแปดกับแม่ว่ากลัวผมลำบากอย่างนั้นอย่างนี้ ไปส่งผมตลอดทำไมจะไปไม่ได้ จะไปส่งก็ไม่มีใครให้ไป ทุกคนโดยเฉพาะพี่สาวก็ขยั้นคะยอให้ผมไปกับพี่จอมทัพเหลือเกิน
จนสุดท้ายผมก็ได้ไปกับพี่จอมทัพ หลังจากที่พี่จอมทัพสัญญาว่าครั้งต่อไปจะขับรถมารับเขาที่บ้านเอง แล้วพี่จอมทัพก็เหมือนคิดจะยั่วโมโหพ่อ พอเดินออกมาเล็กน้อย พี่ก็เอื้อมมือมาจับจูงมือผมให้เดินไปด้วยกัน ผมได้แต่หันไปมองพ่อที่ขมวดคิ้ว โดยที่แม่คอยจับแขนพ่อเอาไว้และลูบไปมาเหมือนจะบอกให้ใจเย็นๆ
ผมก้มมองมือใหญ่ที่กอบกุมมือของผมเอาไว้ไม่คลายตั้งแต่เดินออกมาจากบ้านขึ้นรถเมล์ต่อด้วยรถไฟฟ้า จนถึงตอนนี้ก็จะถึงหอแล้ว ก็ได้แต่แอบยิ้มออกมาเล็กน้อย ตอนนี้ไม่รู้เหมือนกันอยู่ในสถานะอะไร คุยกันหรือพิสูจน์หัวใจ? พิสูจน์หัวใจเหรอ? ฟังดูแล้วเขินแฮะ อยู่ดีๆก็รู้สึกถึงแรงดึงรั้ง ใบไม้เงยหน้ามองคนที่เดินนำอยู่งงๆ ก่อนจะเข้าใจทันทีเมื่อหยุดอยู่หน้าร้านอาหารร้านเดิมที่เราเคยมากิน
เรานั่งอยู่ที่โต๊ะเดิมที่เคยนั่ง ผมปล่อยให้พี่สั่งอาหารไปคนเดียว มองบรรยากาศของร้านไปพลางๆ เอาจริงๆตั้งแต่ออกมาจากบ้านเราทั้งสองคนก็ไม่ได้คุยกันจริงๆสักที ผมก็เขินจนพูดไม่ออก ความอบอุ่นที่ทิ้งไว้จางๆทั้งมือ บนแก้มหรือแม้กระทั่งริมฝีปากของเขา เอ๊ะ!....อย่าคิดว่าพี่จูบผมเชียวนะ แค่จับปากผมก็แค่นั้นเอง
เสียงปิดเมนูในมือพี่ดังขึ้นมาเรียกสติของผม เขาหันไปมองพี่ที่สั่งอะไรกับบริกรเล็กน้อย ก่อนจะหันมายกแขนขึ้นเท้าคางกับโต๊ะ มองผมด้วยรอยยิ้มพร้อมกับส่งสายตาระยิบระยับแบบที่ผมไม่เข้าใจความหมาย และมันก็ช่างน่าขัดใจ ไม่รู้เหมือนกันว่าเมื่อไหร่จะหยุดมองแบบนี้สักที เขาเขินนะจะรู้บ้างหรือเปล่า
“วันนี้ฝนไม่ตก เราเลยไม่ได้วาดกระจกเล่นเลย” พี่ว่ายิ้มๆ ผมก็ได้แต่งงว่าพี่พูดถึงอะไร ก่อนจะร้องอ๋อออกมาทันทีที่นึกได้ วันนั้นฝนตกนี่เนาะ ผมก็เลยวาดกระจกเล่นแก้เบื่อ
“ดีแล้วนี่ครับ พี่จะได้ไม่ต้องป่วยอีก”
“เสียสละเอาเสื้อช็อปไปคลุมให้ใครบางคน ก็ต้องป่วยเป็นธรรมดา” ว่าแล้วผมก็หน้าร้อนขึ้นมาทันทีที่นึกถึงเหตุการณ์ครั้งนั้น พี่ยกยิ้มให้ก่อนว่าต่อ “แต่ก็นะ ถ้าใครบางคนยกร่มขึ้นมากางก็คงไม่ป่วยหรอกจริงไหม” ผมทำหน้ามุ่ยใส่พี่ทันทีที่พี่ยกเรื่องนี้ขึ้นมาพูด ทำไมต้องพูดด้วยเล่า ยังแอบรู้สึกผิดไม่หายเลย
“ผมดูแลพี่แล้วนะ ถือว่าหายกัน” พี่หัวเราะหึในลำคอ ผมก็ได้แต่มองอย่างสงสัย
“ใครว่า คนดูแลหนีไปกลางคันแบบนั้นใช้ได้ที่ไหน” พี่ยกยิ้ม ผมสัมผัสได้ถึงความร้ายกาจในดวงตา ผมมองหาทางรอดให้กับตัวเองอย่างเร่งด่วน ภาวนาเหลือเกินว่าให้บริกรมาเสิร์ฟอาหารที่โต๊ะสักที แต่ก็โชคดีแค่ไหนที่มีโต๊ะกั้นนระหว่างเราไว้
ผมก้มลงหลบตาพี่ทันที ก้มมองมือตัวเองคิดหาเหตุผลให้ตัวเองรอดจากสถานการณ์เสี่ยงแบบนี้ ความจริงก็ไม่ใช่ความผิดผมสักหน่อย เพราะพี่นั่นแหละที่แกล้งผมจนต้องทำให้หลบหน้าไปแบบนั้น ถ้าไม่ใช่เพราะพี่
“ไม่เกี่ยวนะ เพราะพี่แกล้งผมต่างหาก ผมไม่ผิด แต่....ต..แต่ ถ้าพี่โกรธ ผม...เลี้ยงข้าวมื้อนี้เองก็ได้”
พูดจบพี่ก็หัวเราะออกมาเบาๆ ผมได้แต่ทำหน้างอง้ำใส่ ทำไมต้องหัวเราะกันด้วยเล่า ผมมองพี่ที่นั่งลูบคางไปมาอย่างสงสัย นี่คงคิดหาเรื่องแกล้งให้เขาเขินอีกแน่ๆ ผมยังจำได้อยู่เลยที่พี่บอกว่าอยากเห็นเขาเขิน แต่ถ้าเขินตลอดผมก็ไม่ไหวนะครับ!
และเป็นอย่างที่ใบไม้คิด จอมทัพที่คิดจะแกล้งให้คนตัวเล็กเขินก็ลุกขึ้น เดินมาหยุดอยู่ข้างๆใบไม้ ก่อนจะก้มลงมาใกล้คนตัวเล็กที่เอนหลังหนีทันทีที่แขนแข็งแรงข้างหนึ่งเท้าไว้กับพนักพิงเก้าอี้ อีกข้างเท้าไว้กับโต๊ะ กักขังคนตัวเล็กไว้ในอาณาเขตของตัวเอง ถึงโต๊ะจะขวางเราไว้ แต่เชื่อเถอะ มันไม่ได้เป็นอุปสรรคเลยสักนิด เพราะพี่เดินมาอยู่ตรงนี้แล้วไง
“พี่ไม่อยากให้เราเลี้ยงข้าวหรอก พี่อยากได้อย่างอื่นต่างหาก” พูดจบก็ยกยิ้มที่มุมปากก่อนจะหัวเราะหึในลำคอเบาๆ ผมหลับตาปี๋ เอนหลังจนมันแนบไปกับกระจกหนีลมหายใจร้อนๆที่เปารดหน้า และเสียงกระซิบเบาๆที่อยู่ข้างหู ใกล้จนคำนั้นสะท้อนไปมาอยู่ในโสตประสาท “รู้ไหม คนผิดสัญญาต้องถูกลงโทษนะ”
จนแล้วจนรอด ลมหายใจที่เป่ารดแก้มก็หายไป ผมระบายลมหายใจออกมาอย่างแรงเมื่อรู้สึกได้ว่าไออุ่นๆนั่นหายห่างไปจากตัวเอง ลืมตาอีกทีพี่ก็ไปนั่งอยู่ตรงข้ามแล้ว ดูสิ ลงทุนเดินมาถึงนี่เพื่อแกล้งเขาโดยเฉพาะ ผมตวัดตาค้อนมองพี่อย่างเคืองๆที่ทำอะไรไม่สนใจคนรอบข้างเลยสักนิด ก่อนจะรีบก้มงุดหลบแก้มแดงๆของตัวเอง เมื่อพี่เท้าคางมองผมด้วยสายตาพราวระยับอีกครั้ง แต่ครั้งนี้ก็มาพร้อมเสียงหัวเราะแผ่วๆและรอยยิ้มที่มุมปาก ร้ายกาจ! พี่ต้องคิดอะไรร้ายกาจอีกแน่ๆ!
____________________________________________
Talk : อิพี่คิดจะร้ายกับน้องเจ้าค่า อิอิ เขาก็คุยกันแล้วเนาะ
แต่ยังไม่ได้เป็นแฟนกัน แต่เป็นคนที่พิสูจน์หัวใจกันเท่านั้น
พี่ดูคิดร้ายกับน้องค่ะ แต่เปล่า พี่เขาแค่อารมณ์ดีเฉยๆ 5555555
สำหรับคนที่อยากให้เราพิมพ์ ขอบคุณมากๆค่ะที่สนับสนุนเราขนาดนี้
เห็นแล้วก็ชื่นใจ แต่ตอบไม่ได้ว่าจะพิมพ์ไหม เราก็อยากพิมพ์ค่ะ
เราเป็นนักเขียนหน้าใหม่ต้องรอดูยอดด้วยค่ะ ต้องรอดูกันว่ายอดจะถึงไหม
ถ้าจะพิมพ์ก็จะเปิดสำรวจ แต่เป็นตอนใกล้จบเลยค่ะ ซึ่งคงคิดว่าอีกนาน
จะมาอัพเดทให้ทีหลังนะคะ ขอบคุณมากๆนะคะ
ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านค่ะ^^
-
น้องน่าร๊ากกกก น่าจับกดชะมัด 5555
-
ง่อว พี่จอมทัพง้อได้เจ๋งมากๆ >\\\\\<
-
o13
-
พี่จอมทัพ บุกหนัก ฮ่าๆๆๆๆ
ใบไม้เขินอ่ะดิ
-
พี่จอมทัพรุกหนักจนน้องหัวใจจะวายเอา555
ใบไม้เขินน่ารักมากกอะ ไม่แปลกใจที่พี่ชอบแกล้ง
นี่เข้าใจฟิลที่แบบมีความสุขจนยิ้มไม่หุบอะ
มองไปยิ้มไปงี้ ดูมีความสุขสุดๆไปเลยยอะ55
เอาซะน้องระแวงเลย
-
:pig4:
-
ใบไม้ คิดเอง เออเอง คิดมากเกินไป :katai1:
ขยันเขินด้วยอีก :-[
อย่างนี้พี่จอมทัพ ต้องทำให้เขินน้อยลงซะแล้ว :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
รอ :L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[
ผ่านด่านพ่อแม่และพี่ๆใบทั้งหลายแล้ว
ด่านที่สำคัญที่สุดคือจิตใจของตัวใบไม้เองที่ชอบคิดไปเอง
ใบไม้จะหายจากการคิดเองเออเองง่ายไหม
เพราะถ้ามีใครมาพูดอะไรก็กลัวใบไม้คิดมากคิดเยอะ
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ตอนนี้น่ารัก พ่อตาขี้หวง :hao7: :hao7: :hao7:
-
ห้ามทำน้องเสียใจนะพี่จอมทัพ
ไม่งั้น ได้เจอกับคุณพ่อน้องใบไม้แน่
:L2: :L2:
-
จอมทัพผ่านด่านพ่อตากับแม่ยายแล้ววววว o13 o13
น่ารักจริงๆเลยใบไม้ :katai2-1:
-
คนจริงต้องอย่างพี่จอมทัพ พี่เค้าไม่ได้มาเล่นๆนะเอออออออ o13
-
พี่จอมทัพรุกน้องหนักมาก. ตีพิมพ์เลยค่าพร้อมจะอุดหนุนอยากได้เป็นหนังสือเก็บไว้ :katai2-1:
-
อิคนพี่รุกหนักมากกกก
-
น่ารักกกกก :katai2-1:
-
เข้าใจตรงกันแล้วสินะ...แก้มจะแตกกกกกก~
-
อิพี่ขี้แกล้ง :laugh:
-
อย่าช้าสิพี่!! :hao6:
-
นี่มุ่งมิ้งระดับสุดยอดอะ ดาเมทแรงเว่อ
-
:z1: :z1: ครอบตรัวนี้น่าร๊าคคค
-
จอมทัพ แกไม่นิ่งไม่คีพคูลเหมือนตอนแรก
คุณหลอกดาว! ฮ่าๆ
แต่น้องน่ารักน่าแกล้งนี่หน่า
มันต้องมีกันบ้างละนะ
อ่า รอตอนต่อไปค่า
-
NOTE : ขออภัยสำหรับคำผิด
Chapter 15
วันนี้เป็นวันที่เท่าไหร่ก็ไม่รู้ที่ใบไม้รู้สึกว่าตัวเองนอนได้ไม่เต็มอิ่มเลยสักนิด เสียงนาฬิกาปลุกที่ดังอยู่บนหัวเตียงนั้นไม่ได้ปลุกสติอันเลือนรางของใบไม้ได้ ตากลมปรือมองมันเล็กน้อยก่อนจะเอื้อมมือไปกด แล้วซุกหน้าลงกับหมอนอีกครั้ง แต่สวรรค์คงไม่เป็นใจกับการนอนของใบไม้สักนิด ไม่ว่าจะกี่ครั้งต่อกี่ครั้งก็จะส่งมารผจญมาปลุกฝันหวานๆของใบไมอีกจนได้
ใบไม้ถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ ตาบวมๆจากการอดหลับอดนอนต้องลืมตาขึ้นมามองโทรศัพท์ที่ดังขึ้นอย่างหัวเสีย มือเล็กเอื้อมไปหยิบโทรศัพท์บนหัวเตียงขึ้นมาดูก่อนจะขมวดคิ้วอย่างแปลกใจกับเบอร์โทรศัพท์แปลกที่ตัวเองไม่ได้ระบุชื่อ ก่อนจะยกขึ้นแนบหู หวังว่าคงจะไม่ใช่โรคจิตหรือคนหลอกขายขายสินค้านะ
“อื้อ...ฮัลโหล”
/หึหึ...../ เสียงหัวเราะแผ่วๆดังออกมาจากปลายสายทำให้ใบไม้ต้องขมวดคิ้วอีกครั้ง โรคจิตจริงๆด้วย!! /ยังไม่ตื่นอีกเหรอ/ แต่ก่อนที่ใบไม้จะกดวางเสียงทุ้มที่คุ้นหูก็ดังขึ้น เพราะรู้สึกคุ้นเสียงนี้เหลือเกินใบไม้จึงตัดสินใจถามออกไป
“ใครอ่า....แม๊กซ์เหรอ” กรอกเสียงงัวเงียลงไปก่อนจะได้รับเสียงหัวเราะคุ้นหูแผ่วดังขึ้นให้ได้ยินอีกครั้ง จนใบไม้ได้แต่มุ่ยหน้าขัดใจอยู่คนเดียว ที่กะโทรมากวนประสาทกันใช่ไหม “แม๊กซ์...ถ้าแกจะกวนประสาทก็วางสายเลยนะ ฉันจะนอน!”
/เปล่าไม่ใช่แม๊กซ์..../ ถ้าไม่ใช่แม๊กซ์แล้วใคร? ใบไม้ยกโทรศัพท์ขึ้นมาเพ่งหน้าจออีกครั้ง เบอร์โทรศัพท์ก็ไม่คุ้น แล้วใครมันได้ไปเนี่ย แถมโทรมาก็หัวเราะใส่ มากวนการนอนของใบไม้คนนี้อีกต่างหาก ถ้ารู้นะน่าดู จะจัดการให้เข็ดเลย
“ไม่ใช่แม๊กซ์แล้วใคร...ฮืออ...จะนอน” แล้วปลายสายก็หัวเราะอีกครั้ง ใบไม้ขมวดคิ้วฉับอย่างหงุดหงิด ไม่บอกไม่กล่าวว่าใครแล้วยังมาหัวเราะใส่อีกเนี่ยนะ ดี อย่าหาว่าใจร้ายละกัน
“นี่!!...โทรมามีอะไรกันแน่เนี่ย ใครก็ไม่รู้หัวเราะใส่อยู่ได้ ว่างมานักหรือไง!!!” ปลายสายได้แต่หัวเราะใส่เพิ่มความหงุดหงิดให้คนตัวเล็กขึ้นไปอีก ตื่นเต็มตาเลยครับ! คนกวนประสาทพวกนี้ต้องจัดการให้สิ้นซาก!
/ตื่นได้แล้ว...จะสายแล้วนะ/ ใบไม้ก็ชะงักไปเมื่อมาฟังเสียงดีๆก็รู้สึกคุ้นหูมากเป็นพิเศษ พ่อก็ไม่ใช่ แม๊กซ์ก็ไม่ใช่ แล้วใครอีก? ใบไม้ตั้งใจฟังเต็มที่ และพอปลายสายพูดขึ้นมาอีกครั้ง ตากลมๆก็เบิกค้างขึ้นทันทีอยากจะถอนคำพูดเมื่อกี้จริงๆ
/คนดี...ตื่นได้แล้วครับ...พี่จูบราตรีสวัสดิ์ไปเมื่อคืนฝันดีมากเลยเหรอ หื้ม?/ ค..คนดี? จ..จูบราตรีสวัสดิ์?
“พ...พี่...จ..จอมทัพ”
/หึ...ลุกขึ้นเร็วๆเลย...จะให้พี่ไปมอร์นิ่งคิสอีกไหม?/
แก้มใสๆเห่อร้อนขึ้นมาจนเหมือนจะระเบิด ใบไม้จิกมือลงกับหมอนแล้วบิดไปมาแก้เขิน เขินมาก! พี่ไม่รู้ไปสรรหาคำพูดอะไรมาตั้งแต่เมื่อคืนให้ได้เขินไปทุกที จริงๆจูบราตรีสวัสดิ์ของพี่ไม่ใช่ปากกระกบปากหรอกนะครับ แค่พี่จุ๊บลงมาบนหัวผมเท่านั้นเอง แต่!!...แค่นั้นมันก็เขินแทบตายแล้ว! แล้วมอร์นิ่งคิสของพี่นี่สิ ไม่รู้ว่าเป็นแบบไหน
“พี่บ้า!...” แต่ผมก็เขิน คิดไปล่วงหน้าแล้ว ใช้คำผิดแบบนี้ใช้ได้ที่ไหนกัน คนมันเขินนะรู้บ้างรึเปล่า ถึงอย่างนั้นพี่ก็ยังหัวเราะอย่างอารมณ์ดี คงจะมีความสุขมากสินะที่ทำเขาเขินได้น่ะ
/ถ้าตื่นแล้วก็รีบลุกเลยนะ จะสายแล้ว พี่รออยู่หน้าหอนะ/
พูดจบก็วางสายลงไปทันที ทิ้งให้คนตัวเล็กได้แต่เขินหน้าดำหน้าแดงอยู่คนเดียว ในตอนแรกที่ตั้งใจว่าจะโดดเรียนนอนอยู่ห้อง แต่ตอนนี้คนตัวเล็กกลับลุกขึ้น บิดขี้เกียจเล็กน้อย แล้วเดินเข้าห้องน้ำเพื่ออาบน้ำอย่างเร่งรีบ
จนแล้วจนรอด ใบไม้ก็วิ่งกระหืดกระหอบออกมาหน้าหอ มองสายมองขวาหาคนที่บอกว่ารออยู่ก็ไม่เจอ พี่ไปไหนนะ เราอุตส่าห์วิ่งผ่านน้ำ ถูสบู่ห้าวิ ครีมเครื่องประทินผิวต่างๆที่เพื่อนคนดีอย่างเอมโทรมากำชับว่าให้ทาก็ไม่ทา ไม่ลืมฉีดสเปรย์ดับกลิ่นตัวก่อนออกมาก็ดีแค่ไหนแล้ว! แต่ดูสิ คนที่เร่งเขากลับหายไปไหนก็ไม่รู้
“อ๊ะ...” ใบไม้สะดุ้งขึ้นทันทีเมื่อมีของเย็นๆแตะเข้าที่แก้มของตัวเอง เมื่อหันไปก็เจอคนที่กำลังมองหายกยิ้มบางๆให้ เสมองแก้วน้ำที่มีไอเย็นๆลอยอยู่แล้วมองพี่อย่างสงสัย
“โอวัลตินสองช้อน ผสมโกโก้หนึ่งช้อน ใส่ครีมเทียมหนึ่งช้อน ใส่นมข้นสองช้อน...พี่พูดถูกหรือเปล่า?” ใบไม้ได้แต่มองคนตัวสูงตรงหน้าอย่างอึ้งๆ นี่ไปท่องสูตรนี้มาจากไหน? ก็มีแต่คนที่บ้านเท่านั้นที่รู้ จอมทัพที่เห็นคนตรงหน้าเงียบไปก็มองแก้วที่ถืออยู่อย่างสงสัย “พี่พูดไม่ถูกเหรอ?”
“อ๋อ...เปล่าครับ ถูกแล้ว พี่ไปรู้มาจากไหนครับ” พอจอมทัพได้ยินอย่างนั้นก็ยกยิ้มขึ้น แล้วส่งแก้วในมือให้คนตัวเล็กอีกครั้ง ใบไม้รับมา ขอบคุณเล็กน้อย ก่อนจะเดินตามคนตัวสูงที่เดินนำไปก่อนแล้ว
“แม่เราบอกพี่มาน่ะ” ใบไม้ได้แต่มองหน้าคนที่เดินเคียงข้างกันอย่างงงๆ คนที่คิดไว้ก็คงจะเป็นพี่สาวทั้งสี่คนมากกว่า แต่นี่เป็นแม่ เกินคาดมาก ตอนแรกดูไม่ชอบใจพี่ด้วยซ้ำ “พี่อยากรู้ว่าเราชอบหรือไม่ชอบอะไรบ้าง เลยไปถามท่านกับพี่สาวเรามาน่ะ”
ได้ยินอย่างนั้นใบไม้ก็ได้กลั้นยยิ้มเขินของตัวเองจนปวดกรามไปหมด ไม่คิดว่าพี่จะอยากรู้เรื่องของเราขนาดนี้ แน่นอนว่าพี่คงได้ข้อมูลมาครบ และคงจำได้อย่างละเอียดแน่นอน ดูได้จากการท่องสูตรเครื่องดื่มรสโปรดของเราได้
“แล้วพี่ล่ะครับ ชอบหรือไม่ชอบอะไรบ้างครับ” พูดจบขอมทัพก็หันมามองอย่างสงสัย ใบไม้เสตามองเครื่องดื่มในมือของร่างสูงหนึ่งครั้ง ก่อนใบหน้าคมจะพยักหน้าเข้าใจ “ผมอยากรู้เรื่องของพี่บ้าง” และนั่นทำให้จอมทัพยกยิ้มขึ้นมา
“ก็...แค่โกโก้ขมๆ หวานน้อยก็พอแล้ว”
นี่จะบอกว่าเขาเรื่องเยอะอย่างนั้นสินะ ใบไม้มุ่ยปากใส่คนตัวสูงที่ยิ้มให้อย่างหน้าตาเฉย มือใหญ่ยกขึ้นมายีกลุ่มผมสีดำสนิทอย่างนึกเอ็นดู แล้วก็บอกเล่าเรื่องราวของตนอย่างละเอียด โดยมีใบไม้ที่คอยพยักหน้า พยายามจดจำสิ่งต่างๆจนให้ได้มากที่สุด แล้วบางครั้งเสียงใสๆก็หัวเราะออกมาให้คนตัวสูงได้ยกยิ้มตาม
มือใหญ่ที่ยื่นออกมาตรงหน้าทำให้ใบไม้ต้องเงยหน้ามองจอมทัพอย่างไม่เข้าใจ พี่ได้แต่พยักหน้าให้ ผมมองเลยไปเจอทางม้าลายอยู่ตรงหน้าก็เข้าใจทันที
“เอ่อ...จริงๆผมก็ข้ามถนนเป็น วันนั้นแม๊กซ์แกล้งผมเฉยๆ” จอมทัพพยักหน้าเข้าใจ แต่ก็ยังไม่ลดมือลง “ผมข้ามได้จริงๆนะ”
“ไม่ได้หรอก แบบนี้ก็ดีแล้ว”
“ทำไมล่ะครับ” ใบไม้เอียงคอมองสงสัย จอมทัพยกยิ้มให้ก่อนจะพูดในสิ่งที่ทำให้ใบไม้หน้าแดงจัด
“พี่เป็นห่วงน่ะ” พูดจบจอมทัพก็เข้ามาคว้ามือเล็กทันที ก่อนจะจับจูงให้เดินข้ามถนนไปพร้อมกัน
คนตัวเล็กที่เดินตามหลังอยู่ก็สติหลุดลอยไปถึงไหนต่อไหน แรงกระชับมือของคนด้านหน้าทำให้ตากลมๆเหลือบมองก่อนเจ้าตัวจะต้องเผยยิ้มกว้างออกมากับแผ่นหลังแข็งแรงตรงหน้า เห็นไหมครับ พี่ร้ายกาจจริงๆ พี่ทำให้ผมเขินแล้วก็หัวใจเต้นแรงออกมาขนาดนี้ได้ยังไง ถึงจะชอบให้พี่ทำแบบนี้ แต่ก็หวังว่าพี่จะถนอมและเห็นใจหัวใจดวงน้อยๆของใบไม้คนนี้บ้าง มันทำงานหนักเกินไปแล้ว พี่จะรู้บ้างไหม
_______________________________________________________
เหล่าผองเพื่อนเสื้อช็อปนั่งมองเพื่อนตัวเองที่วันนี้ค่อนข้างจะอารมณ์ดีเป็น “พิเศษ” เต็งหนึ่งหันไปสะกิดเตวินที่นั่งข้างๆก่อนจะส่งสายตาถามอย่างสงสัย ทุกคนพร้อมจะสุมหัวเข้ามาฟังทันทีที่เตวินเปิดปากพูด โดยไม่สนใจต้นเรื่อง อย่างจอมทัพที่นั่งเล่นเกมในโทรศัพท์ ในหูฟัง ฟังเพลง กระดิกเท้าอย่างอารมณ์ดี
วันนี้อาจจะเรียกได้ว่ามหัศจรรย์แบบค่อนข้างจะ “พิลึก” อยู่บ้างในความคิดของทุกคน ตอนเช้าในขณะที่ทุกคนกำลังเดินเพื่อจะไปเรียน ก็บังเอิญเจอเข้ากับเพื่อนหน้านิ่งอย่างจอมทัพที่เดินจูงมือมาพร้อมกับรุ่นน้องหน้าใสอย่างใบไม้ ตรงนั้นอาจจะไม่แปลกใจเท่าไหร่ จะแปลกใจตรงที่เพื่อนตัวเองส่งสายตาวิบวับใส่รุ่นน้องที่ดูแล้วบอกได้เลยว่าน่าหมั่นไส้สุดๆ!
จะแปลกใจเข้าไปอีกเมื่อมุมปากที่มักจะอยู่นิ่งๆกับขยับยกขึ้นยิ้มบางๆให้คนตัวเล็กตรงหน้า แล้วดูเหมือนมันจะเผื่อแผ่ไปให้คนรอบข้างด้วยเพราะคนแถวนั้นได้เคลิ้มกันยกใหญ่ ก่อนจากกันก็ยกมือขึ้นลูบหัวกลมๆของรุ่นน้องคนนั้นเบาๆ แต่พอเห็นพวกเพื่อนๆของตัวเองยืนมองอยู่จอมทัพก็หุบปากฉับ ตีหน้านิ่งใส่เพื่อน ราวกับเมื่อครู่เป็นคนละร่างของตัวเอง
เวลาเรียนในคาบเช้าหมดไปกับการเรียนภาคปฏิบัติที่จอมทัพทำปรากฏการณ์เหนือธรรมชาติให้เพื่อนๆได้อึ้งกันอีกครั้ง เมื่ออยู่ดีๆจอมทัพที่ขะมักเขม้นกับเครื่องยนต์ตรงหน้า ผิวปากออกมาเป็นเพลง ทั้งห้องถึงกับเงียบกริบแล้วก็มองคนที่ไขประแจไปผิวปากไปอย่างอารมณ์ดี แน่นอนว่าทั้งภาคถึงกับสงสัยกับพฤติกรรมแปลกๆของเพื่อนที่ปกติจะตีหน้านิ่งคนนี้เหลือเกิน แน่นอนว่าทุกคนคาดหวังกับเตวิน เพื่อนสนิทของจอมทัพที่สนิทกันมาตั้งแต่เป็นหนอนน้อยๆ
ส่วนตอนนี้ก็อย่างที่เห็น ผองเพื่อนเสื้อช็อปที่พากันยกแก๊งค์มานั่งรับลมอยู่หน้าตึกอาคารเรียน ก็นั่งมองเพื่อนด้วยสายตาแปลกๆ ก่อนจะทุกคนจะร้องอ๋อเมื่อเตวินเล่าเรื่องทั้งหมดจบ ก็แค่คนที่ตกอยู่ในภวังค์สีชมพูเท่านั้นเอง
“เอ่อ...ขอโทษนะคะ” เสียงผู้หญิงที่ดังขึ้นข้างหลังทำให้ทุกคนต้องวงแตกกระจายก่อนจะต้องหันไปมอง ก็พบกับผู้หญิงที่ใส่เสื้อช็อปสี่คน “ใครคือจอมทัพเหรอ?” ได้ยินอย่างนั้นเตวินที่นั่งข้างๆจอมทัพก็หันไปสะกิดเพื่อน
“เพื่อนอยากคุยกับมึง” เตวินเพยิดหน้าใส่ จอมทัพเห็นอย่างนั้นก็ได้แต่เลิกคิ้วมองเฉยๆ
“เอ่อ...คือ....”
หญิงสาวคนหนึ่งหันไปสะกิดเพื่อนข้างๆพลางเกี่ยงให้เพื่อนพูดแทน ก่อนจะเงียบไปสักพัก จอมทัพที่เห็นหญิงสาวเงียบไปก็จับหูฟังใส่หู หญิงสาวที่เห็นท่าทางก็เลยทำใจกล้าเข้าไปสะกิดเรียกก่อนจะรีบถอยออกมาเมื่อร่างสูงตรงหน้าหันมามองนิ่งๆใส่
“คือเรามีเรื่องอยากให้ช่วยหน่อย” จอมทัพเลิกคิ้วมองเล็กน้อย “เดือนหน้ามีการประกวดหนุ่มฮอตของมหาลัยฯ เราอยากให้นายไปช่วยแข่งหน่อยน่ะ” หญิงสาวที่เห็นจอมทัพตีหน้านิ่งใส่ก็หันไปเบะปากทำหน้าเสียใส่เพื่อนข้างๆ
“ช่วยหน่อยนะ ไม่มีใครทำแล้วจริงๆ”
หญิงสาวอีกคนช่วยพูด งานที่ว่าคือการประกวดหนุ่มฮอตของมหาลัย ที่จะรวมหนุ่มๆของทุกคณะมาไว้ด้วยกัน แน่นอนว่าคณะวิศวกรรมศาสตร์ที่ชนะมาสองปีซ้อน ไม่ยอมที่จะแพ้ในปีนี้แน่ๆ ที่ใจกล้ามาถามคนที่มักจะปลีกวิเวกอย่างจอมทัพเพราะว่าหน้าตาแบบนี้น่ะ เข้าข่ายหนุ่มฮอตสุดๆ แล้วเนื่องจากมีข่าวลือที่ลือกันสนั่นทั่วทั้งคณะ เมื่อมีคนไปเจอจอมทัพเข้ายิมแล้วถ่ายรูปตอนที่เขาออกกำลังมาลงในเพจหนุ่มหน้าตาดีของมหาลัยฯจนเป็นประเด็นร้อน แต่เจ้าตัวคงไม่รู้อะไรเลยอีกเช่นเคย
“ขอร้องนะจอมทัพ ถ้าเป็นนายคณะเราต้องชนะอีกแน่ๆ”
หญิงสาวที่เห็นจอมทัพตีหน้านิ่งก็เอ่ยขอร้องออกมาอีกครั้ง ก่อนจอมทัพจะตอบออกมาสั้นๆได้ใจความว่า “ไม่” แล้วหันไปใส่หูฟังจดจ่อกับเกมในโทรศัพท์อีกครั้ง เตวินเห็นแบบนั้นก็หันไปตบไหล่หญิงสาวเบาๆก่อนจะกล่าวขอโทษแทนเพื่อน ไอ้เพื่อนคนนี้ถ้าขอไปทาสี แบกหาม เลื่อยไม้ เชื่อมเหล็กมันก็ทำอยู่หรอก มันไม่ใช่คนใจจืดใจดำไม่ช่วยงานคณะเลย แต่จะให้มันไปขึ้นเวที แต่งหน้าส่องไฟใส่หรือไปให้เป็นจุดสนใจนี่ไม่เด็ดขาด อย่าหวังเลย
จอมทัพที่ตอนแรกอารมณ์ดีจนเพื่อนมีความเห็นรวมกันว่ามันช่วงพิลึก ตอนนี้ก็กลับมาตีหน้านิ่งๆ ขมวดคิ้ว จนดูเหมือนจะกลับมาเป็นเหมือนเดิมแบบที่เป็นมาตลอด ก็ทำให้เพื่อนๆอดจะหันหน้ามองกันแล้วถอนหายใจเบาๆไม่ได้ ไอ้กลับมานิ่งเหมือนเดิมมันก็ดีอยู่หรอก เพราะรู้สึกชินมากกว่า แต่คนเราให้มีอารมณ์ดีๆมันจะไม่ดีกว่าเหรอ
“พี่จอมทัพครับ”
นี่คงจะเป็นเสียงสวรรค์ของทุกคน เมื่อเห็นว่าใบไม้กำลังเดินมายังโต๊ะที่พวกตนนั่งอยู่ เพื่อนที่นั่งอยู่ใกล้ๆก็รีบสะกิดเรียกจอมทัพทันที ร่างสูงที่หันมาตวัดตาใส่เพื่อนเมื่อมีคนมือดีดึงหูฟังของตนออก ก่อนจะหันไปมองคนที่ยืนอยู่ข้างแล้วสายตานิ่งๆก็เปลี่ยนมาเป็นประกายทันที พร้อมยกยิ้มบางๆให้
“เลิกเรียนแล้วเหรอ” ใบไม้พยักหน้า แล้วก็ต้องหันไปมองหญิงสาวสี่คนที่จ้องมองมาที่ตนพร้อมกระซิบกระซาบกันไปมา
หญิงสาวสี่คนที่เห็นท่าทางของจอมทัพเปลี่ยนไปก็เริ่มจับจ้องคนที่มาใหม่แล้วก็หันมาปรึกษาทันที ใบไม้ที่หันมามองจอมทัพก็ได้แต่เอียงคอมองงงๆ แต่ก่อนจะได้คิดอะไร แรงดึงจากข้างหลัง ก็ทำให้ใบไม้ตกใจจนต้องร้องออกมา โดนหญิงสาวสี่คนนั้นลากออกมาห่างๆก่อนจะเข้าใจทันทีเมื่อพวกเธอบอกในสิ่งที่ต้องการ
“ขอโทษนะ พี่มีเรื่องอยากให้เราช่วยหน่อย ช่วยขอร้องให้จอมทัพไปประกวดให้หน่อยได้ไหม”
หญิงสาวทั้งสี่คนรีบพูดรัวเร็วจนใบไม้ได้แต่มองคนนั้นคนนี้ที จับใจความได้แค่เพียงว่า ให้พี่ไปประกวดหนุ่มฮอตอะไรสักอย่าง หญิงสาวคนหนึ่งที่ฉวยเอามือเล็กขึ้นไปจับ แล้วมองมาอย่างขอร้องก็เกือบจะตอบตกลงไปแล้วถ้าไม่มีคนมาดึงมือข้างนั้นไปกอบกุม แล้วมีร่างสูงใหญ่ที่คุ้นเคยเดินมาบังตัวเองไว้
จอมทัพที่เห็นใบไม้โดนดึงออกไปต่อหน้าก็ขมวดคิ้วฉับทันที แววตาโกรธเกรี้ยวก็ทำให้เพื่อนเหลือบมองกันไปมา เตวินเห็นอย่างนั้นก็ทำท่าจะยกมือไปตบไหล่เพื่อน แต่ยังไม่ทันทำอะไร จอมทัพก็ลุกพรวดขึ้นทันทีก่อนจะตรงไปขวางใบไม้ที่ทำหน้าไม่ถูกอยู่กลางวงล้อมของหญิงสาวทั้งสี่คน
“อย่ายุ่ง”
“จอมทัพขอร้องล่ะ น้องคะ พี่ขอร้องนะ ช่วยพี่ทีนะ” หญิงสาวคนหนึ่งทำท่าจะเข้ามาหาใบไม้อีกครั้ง จอมทัพก็ขยับตัวบังไว้ทันที
“ทำไมต้องสน? ”
“อะไรกัน! ช่วยแค่นี้ไม่ได้หรือไง! ถ้านายไม่ทำคณะเราต้องแพ้แน่ๆ” หญิงสาวคนหนึ่งที่เริ่มโมโหเพราะไม่ได้ดังสิ่งที่ต้องการก็พูดเสียงดังขึ้นมาทันที
“ไม่ก็คือไม่” คำพูดไม่สนใจโลกของจอมทัพก็ทำให้ใบไม้ได้รับรู้แล้วว่าคนตรงหน้าเริ่มจะไม่พอใจเหมือนกัน มือเล็กเข้าไปเขย่าแขนจอมทัพเบาๆ แล้วส่งสายตาออดอ้อนทันทีเมื่อคนที่สูงกว่ามองมา
“พี่ครับ ไปเถอะ ผมหิวแล้ว นะๆ” ใบไม้ดึงแขนแข็งแรงให้เดินตามมาเบาๆ แล้วหันไปขอโทษหญิงสาวทั้งสี่คน “ขอโทษจริงๆนะครับ ผมคงช่วยไม่ได้จริงๆ”
พี่ดูจะไม่ชอบอยู่พอสมควร อย่างพี่คงจะไม่ชอบให้ใครมายุ่งหรือเข้าสังคมอะไรนัก จะให้คนอย่างพี่เอาหน้าไปประทะกับแสงไปก็ดูจะแปลกๆเหมือนกัน ไม่ใช่ไม่อยากช่วยนะ แต่ก็อยากทำแบบที่พี่สบายใจมากกว่า ไปทำแบบที่พี่ไม่ชอบ ถ้านั้นพี่ก็คงไม่สบายใจน่ะสิ
แต่ดูท่าหญิงสาวทั้งสี่คนจะไม่เข้าใจอะไรนัก เมื่อมีคนหนึ่งเดินมาฉุดแขนใบไม้ไปอีกครั้ง ครั้งนี้ดูท่าคนที่หงุดหงิดอยู่เดิมทีอย่างจอมทัพก็ดูโมโหออกมา ร่างสูงเอื้อมไปดึงแขนใบไม้กลับมาให้มาอยู่ข้างหลังตัวเองอีกครั้ง ก่อนจะพูดออกมาเสียงดังจนทั้งสี่คนอดจะผงะออกมาเพราะความตกใจไม่ได้
“บอกว่าอย่ายุ่ง!!” ถึงจะโมโหแค่ไหนที่แขนเล็กๆของคนข้างหลังโดนดึงกระชากจนเกิดรอยแดง แต่แรงเขย่าแขนๆเบาๆก็ทำให้เขาต้องใจเย็นขึ้นมาเหมือนกัน ก่อนร่างสูงจะพูดด้วยเสียงเรียบกริบ “อย่าให้เห็นว่ามายุ่งอีก ไม่ว่ากับเราหรือกับใคร” พูดเสร็จก็จับจูงมือคนข้างหลังให้เดินตาม ก่อนจะไปคว้ากระเป๋าบนโต๊ะแล้วเดินหนีไปทันที
ใบไม้นั่งมองร่างสูงที่เอาแต่ยกแขนเล็กๆของตัวเองขึ้นไปสำรวจอย่างละเอียด พลางลูบแขนเล็กๆนั่นเบาๆ พี่เอาแต่ถามว่าเจ็บไหมอยู่แบบนั้นตั้งแต่เดินออกมา แขนที่ขึ้นสีแดงก็ทำให้จอมทัพต้องขมวดคิ้วหงุดหงิดอย่างอดไม่ได้ เขาบอกไปแล้วว่าไม่ ตัวเขาเองก็ช่วยงานทุกอย่างแต่จะให้ไปทำแบบที่ขอร้องก็ทำไม่ได้ เพราะไม่ชอบจริงๆ แล้วมากระชากแขนน้องจนแดงออกมาแบบนี้ ถ้ามาตื๊อเขาเองก็คงไม่โมโหแบบนี้หรอก
“เจ็บไหม”
เห็นไหม ถามอีกแล้ว ใบไม้ระบายลมหายใจออกมาเล็กน้อย ก่อนจะยกยิ้มให้คนตรงหน้าให้สบายใจ แก้มที่ร้อนผ่าวก็แดงออกมาด้วยความขวบเขิน เพราะคนตรงหน้าก็ดูจะเป็นห่วงตนเหลือเกิน แล้วสายตาที่เอาแต่จับจ้องแขนตัวเองทุกรูขุมขนแบบนั้นใครเขาจะไม่เขินกัน
“ไม่เจ็บครับ ไม่เป็นไรแล้ว”
“เดี๋ยวไปทายากัน ที่ซื้อให้คราวนั้นยังอยู่ใช่ไหม?” จอมทัพว่าเสร็จก็จับจูงคนตัวเล็กให้เดินตามทันที ใบไม้ดึงรั้งมือตัวเองไว้ เบาๆ แต่ก่อนที่จะพูดอะไรคนตรงหน้าก็พูดออกมาดักก่อนจนได้ “อย่าดื้อ”
น้ำเสียงดุๆเหมือนกับว่าตัวเองเป็นเด็กแบบนั้นก็ทำให้ใบไม้หน้ามุ่ยออกมา แล้วเมินหน้าใส่จอมทัพทันทีที่เขาหันมามอง ร่างสูงเห็นอย่างนั้นก็ยกยิ้มแล้วหัวเราะออกมาเบาๆก็ทำให้ใบหน้าใสงอง้ำหนักเข้าไปอีก
“ไปทายาหน่อยก็ดีกว่านะ นะครับ”
คำสุดท้ายที่พูดออกมาคล้ายจะอ้อน ก็ทำให้ใบไม้ต้องหน้าแดงขึ้นมา แล้วระบายลมหายใจออกมาเบาๆ พยักหน้าอย่างจำยอม เห็นแบบนั้นจอมทัพก็ยกยิ้มขึ้นมาแล้วยกมือยีกลุ่มผมดำสนิทจนยุ่ง ใบไม้ก็ได้แต่ทำหน้ามุ่ยใส่คนร่างสูง จนจอมทัพต้องหัวเราะออกมาเบาๆ
“จริงๆไม่ต้องทายาก็ได้นะ ผมไม่เจ็บหรอกครับ อีกเดี๋ยวก็หายแล้ว”
จอมทัพหันมาแล้วส่ายหัวใส่เบาๆ แรงกระชับจากคนร่างสูงต้องทำให้ใบไม้ต้องเงยหน้ามอง แล้วก็ต้องสงสัยเมื่อคนร่างสูงหยุดเดินแล้วหันมามองตากลมของใบไม้ตรงๆ แล้วคำพูดของจอมทัพก็ทำให้ใบไม้ต้องหัวใจเต้นแรงอีกครั้ง แก้มใสเห่อร้อนออกมาจนแดงจัด แล้วกลั้นยิ้มจนต้องปวดกราม
“พี่เป็นห่วงเรา หวงเรา ทายาหน่อยนะ พี่จะได้สบายใจ”
พูดแบบนี้ใครมันจะปฏิเสธกันลงเล่า พี่บ้า!
_______________________________________________
Talk : เรามาแล้ววววว เราขอโทษที่อัพช้านะคะ
พอดีติดสอบแล้วต้องอ่านหนังสือค่ะ วันนี้สอบเสร็จแล้ว
พิมพ์เสร็จแบบสดๆร้อนๆ ว่าจะรอลงพรุ่งนี้ก็ทนไม่ไหวรู้สึกผิดมากๆ ลงคืนนี้เลยละกัน
ตอนนี้พี่รุกหนักค่ะ แสดงความเป็นห่วงอย่างออกนอกหน้ามากๆ
ของรักของหวงใครก็ต้องโมโหเป็นธรรมดาเนอะ 55555
-
เขินจอมทัพ งื้อออออ
-
:o8: :o8: :o8: :o8: :o8:
โอ้ยยย ตายแพร๊บบบ
-
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
:pig4:
-
รักพี่จอมทัพที่สุดเลย :katai2-1:
-
เจอจอมทัพโหมดนี้ก้ตายยสิคะ
งือออ
-
:L2: :pig4:
เขิล เขิล ปนอิจฉาาาาาา
-
พี่ดุแล้วน่ากลัววววววว
-
:heaven พี่เขาห่วงมากมาย :katai2-1: :katai2-1:
-
อ่านแล้วก็ยิ้มตลอดดดดด น่ารักกกกกกกก :impress2: :-[ :-[
-
พี่จอมทัพพพพพ :hao7:
-
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
:-[
-
เป็นเอามากนะ ทั้งพี่ทั้งน้อง :-[ :-[
-
น่ารักมากกกกกกก :impress2: :impress2: :impress2:
ตอนนี้ห่วง หวง ถ้าคบอย่างจริงจังคงหึงหนักมากกกกก 555 :laugh: :laugh: :laugh:
-
พี่จอมทัพขี้หวง
:L2: :L2:
-
:o8:
-
พี่จอมมมมมมมม อะไรจะรักจะหลงจะเลือกปฏิบัติได้ขนาดนี้ 555555
-
มีความมุ้งมิ้งของจอมทัพ
-
ตบชะนีค่ะ น่ารำคาญมาก เขาไม่ทำก็ตื้อเกินไป พี่ก็โหดชอบบบ
-
พี่ดุซะด้วย...แต่ตอนสุดท้ายคือไร ละลายไปเลยจ้าาา
-
แอร้~~~~~~~~~ :katai5: :katai5: :katai5:
-
พี่จอมทัพน้องใบไม้เขินหมดแล้ววนั่น :-[ :-[
-
:o8: :o8: ก็หวานนนนนนนนนนนไป๊
-
NOTE : ขออภัยสำหรับคำผิดค่ะ
Chapter 16
ใบไม้เดินตรงเข้าไปในโรงอาหารที่คนต่างเข้ามารวมกันในจุดๆเดียวในเวลาพักเที่ยง กวาดสายตาไปรอบๆก่อนจะเจอโต๊ะที่มีกระเป๋าคุ้นตาสองใบวางทิ้งไว้ คนตัวเล็กวางกระเป๋าไว้แล้วเริ่มมองหาเพื่อนทั้งสองคนที่แยกกันเมื่อตอนหลังเลิกเรียนภาคเช้าที่เขาต้องเอางานไปส่ง คนตัวเล็กต้องถอนหายใจแรงๆหนึ่งครั้ง เมื่อเจอเพื่อนทั้งสองคนยืนจ้องตาทำสงครามประสาทอยู่ที่ร้านขายน้ำโดยมีคนต่อแถวรอหลายคน
เห็นอย่างนั้นจึงรีบสาวเท้าเข้าไปทันทีก่อนจะพบว่าทั้งสองคนกำลังจ้องตากันอย่างดุเดือด ในมือทั้งสองคนจับแก้วที่บรรจุน้ำแข็งอยู่เต็มแก้ว ไม่ต้องพูดพร่ำทำเพลงอะไร ใบไม้เข้าไปแย่งแก้วใบนั้นทันที ไม่ต้องถามหรอกว่าสองคนนี้ทำไมต้องมาแย่งแม้กระทั่งแก้วน้ำแข็งเปล่าๆแก้วเดียว สิ่งที่ทำคือจับแยกก่อนที่ทั้งสองคนจะโดดใส่กันก่อนจะเป็นพอ แม๊กซ์ที่โดนแย่งของในมือไปก่อนค้อนใส่ใบไม้ทันที
“ไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้น นี่ของแก แม๊กซ์ ละนี่ของเอม ได้แล้วนะ”
ก่อนที่แม๊กซ์จะเปิดปากพ่นวาจาร้ายๆออกมา ใบไม้ก็พูดสวนขึ้นไปทันที แล้วจับแก้วน้ำแข็งเปล่าสองใบที่เหลือยัดใส่มือเพื่อนทั้งสองคน แล้วเดินหนีออกมาทันที โดยมีแม๊กซ์ถือขวดน้ำอัดลมตามมา
“คนมีความรักนี่ไม่ควรที่จะเผด็จการนะว่าไหม” เสียงแม๊กซ์ที่บ่นลอยๆตามมาด้านหลังทำให้ใบไม้ต้องหันไปค้อนใส่ แน่นอนว่าเมื่อถึงเหตุการณ์แบบนี้เมื่อไหร่คู่กัดอย่างเอมก็จะแปลงร่างกลายเป็นเพื่อนรักกันทันที
“คงงั้น แต่อย่างว่า คนแบบนี้คงจะเอาใจแต่ ‘ใครบางคน’ เท่านั้นแหละเนอะ” ใบไม้เม้มปากแน่น หน้าแดงก่ำทำเพื่อนตัวแสบทั้งสองคนหัวเราะคิกคัก เอมมาลินเข้าไปตบบ่าเพื่อนเบาๆแล้วบอกว่า “ทำดีแล้วนะใบไม้ พี่จอมทัพต้องรักต้องหลงแกมากแน่ๆ” พูดจบก็หัวเราะเสียงดังใส่ ก่อนจะเดินกอดคอหัวเราะไปกับแม๊กซ์ทิ้งให้ใบไม้ได้แต่ยืนหน้าแดงก่ำอยู่คนเดียว
“เฮ้ย...โอ๊ย!” ใบไม้ร้องออกมาอย่างตกใจ เมื่อมีแรงชนจากด้านหลัง ก่อนจะสัมผัสได้ถึงความร้อนที่ราดลงมาบริเวณแขน เสียงถ้วยหล่นลงบนพื้น พร้อมกับเสียงวี๊ดว๊ายที่ดังขึ้นมาจนทำให้ต้องหันไปมองด้านหลัง
“ว๊าย!!...ขอโทษนะคะ เจ็บมาไหม”
ใบไม้ที่หันไปเห็นคนที่ร้องออกมาก็ชะงักไปทันที ตอนแรกว่าจะบอกว่าไม่เป็นไรอยู่หรอก แต่พอเห็นหน้าคนทำ กับสีหน้าและแววตาที่สะใจและไม่สำนึกผิดสักนิด ก็ทำให้ผมต้องรู้สึกไม่พอใจทันที เมื่อคนทำไม่ใช่ที่ไหนหรอก ถ้าไปใช่เธอคนนั้นที่ชื่อนุช แฟนเก่าของพี่จอมทัพ
“ไม่เป็นไรหรอกครับ ไม่เจ็บเท่าไหร่” ใบไม้กัดฟันพูด ไม่เจ็บที่ไหน เธอคนนี้แทบจะราดถ้วยน้ำซุปใส่ตัวเขาจนจะหมดถ้วยอยู่แล้ว! ที่พูดออกมานี่ฝืนทนความเจ็บเอาไว้ ไม่ยอมแสดงให้คนตรงหน้าได้เห็นเด็ดขาด หญิงสาวยิ้มได้ใจที่คนตรงหน้าดูท่าทางไม่พูดอะไรแล้วพูดต่อ
“ต้องขอโทษจริงๆนะ พี่เฟอะฟะไปหน่อย” ได้ยินอย่างนั้นคนตัวเล็กก็พ่นลมหายใจออกมาแรงๆ เหอะ เฟอะฟะเหรอ อย่าคิดว่าเขาโง่ไปหน่อยเลย ตรงนี้ไม่ใช่ที่ที่คนพลุกพล่านด้วยซ้ำ ถ้าประมาทถึงขนาดชนเขานี่คงต้องไปพบหมอรักษาตากันหน่อยแล้วล่ะ
“อ๋อครับ...นึกว่าเป็นผู้พิการทางสายตาเสียอีก” เอาจริงๆใบไม้ก็แอบอึ้งเล็กน้อยที่ตัวเองพูดออกไปแบบไม่ได้คิดแบบนั้น ช่างเถอะ ตอกกลับซะบ้างเดี๋ยวจะหาว่าอ่อนแอ
“นี่!!!...พูดว่าอะไรนะ!!” หญิงสาวกระโจนเข้ามาหาคนตัวเล็กทันที สายตาที่มองมาอย่างมาดร้ายทำให้ใบไม้ที่เห็นอย่างนั้นก็เชิดหน้าขึ้นใส่ปรายตามองอย่างไม่ยอมแพ้ และเสียงตะคอกอันดังทำให้คนรอบข้างต้องหันมาสนใจทันที
“นอกจากจะพบจักษุแพทย์แล้ว อย่ายืมไปตรวจหูด้วยนะครับ เดี๋ยวจะหนวกไปเสียก่อน” ใบไม้พูดด้วยท่าทางลอยหน้าลอยตาใส่ หญิงสาวเม้มปากแน่น มือทั้งสองข้างกำขึ้นมาจนเล็บในมือเล็กๆนั้นแทบจิกลงไปในเนื้อ เธอดูเด็กคนนี้ผิดไปจริงๆ!
“หุบปาก!!” หญิงสาวยกมือสั่นๆชี้หน้าใบไม้ด้วยความโมโห แรงโทสะทำให้เธอต้องหอบหายใจอย่างรุนแรง
“ผมขอโทษนะครับ ผมแค่เป็นห่วงคุณเฉยๆ จริงๆนะครับ” ใบไม้ยกมือขึ้นปิดปากแกล้งทำเป็นตกใจ ท่าทางแบบนั้นทำให้หญิงสาวแทบอยากจะร้องกรี๊ดออกมาเดี๋ยวนั้น
“หึ...ความจริงแกมันงูพิษ! ทีอยู่กับจอมทัพแล้วทำเป็นตอแหล อ่อนแอจะร้องไห้ แกล้งออดอ้อนออเซาะเขา ทั้งทีจริงก็ตอแหลทั้งเพ คิดจะแย่งของคนอื่นหรือไง อยากได้ผู้ชายจนตัวสั่นเลยล่ะสิ!!” ใบไม้หน้าตึงขึ้นมาทันที
“ผู้ชายคนนั้นก็อยากได้ผมจนตัวสั่นเหมือนกัน” หญิงสาวที่โกรธจนขีดสุดเมื่อได้ยินสิ่งที่ใบไม้พูดจบก็ตรงเข้ามาหาคนตรงหน้า ยกมือขึ้นหวังจะฟาดฝ่ามือลงไปบนแก้มใสๆของใบไม้ แต่ถึงอย่างนั้น ใบไม้ที่ตั้งตัวรับทันก็คว้าแขนเล็กๆของหญิงสาวได้ ก่อนผลักออกไปให้ห่างจากตัวเอง
“แกอยากลองดีกับฉันนักหรือไง!! ไอ้พวกผิดเพศ!!”
พูดพร้อมกระโจนเข้ามาหาใบไม้อีกครั้งพร้อมผลักคนตรงหน้าออกไปอย่างแรง ใบไม้ที่หงายหลังลงไปก็หลับตาปี๋ พร้อมรับความเจ็บปวด เอมมาลินและแม๊กซ์ที่วิ่งมาตั้งแต่เริ่มเห็นความวุ่นวายที่เกิดขึ้นก็รีบเข้ามารับเพื่อนไว้ เอมมาลินรุดเข้ายืนปกป้องเพื่อนทันที
“นี่เธอ!...”
“ไม่ต้องเอม...ฉันพูดเอง” ใบไม้เข้ามาจับไหล่บางของเพื่อน แล้วมายืนแทนที่พร้อมประจันหน้าเข้าอย่างไม่ยอมแพ้ ใบหน้าเรียบนิ่งและสายหาโกรธจัดของเพื่อนที่ไม่เคยเห็นมาก่อนก็ทำให้เอมมาลินต้องถอยห่างออกไปยืนข้างแม๊กซ์
“ผมจะพูดแบบไม่อ้อมค้อมนะครับ ผมไม่ได้แย่งของใคร! พี่จอมทัพไม่ได้เป็นของใคร! แล้วผมก็ไม่ได้เข้าใจผิดไปเองด้วยในเมื่อพี่จอมทัพบอกผมเองแล้วว่าเลิกกับคุณนานแล้ว ผมไม่เคยยุ่งกับคุณ ไม่เคยทำอะไรคุณ คุณก็ไม่มีสิทธิที่จะมาทำร้ายและมาดูถูกคนอื่น! คนเราไม่ได้วัดค่ากับสิ่งที่เขาเป็น แต่วัดค่าจากสิ่งที่เขาคิดที่เขาทำต่างหาก แล้วผมก็ไม่ได้คิดชั่ว! ทำชั่ว! แบบใครบางคนด้วย!”
“แกมีสิทธิอะไรมาว่าฉัน!!” หญิงสาวรุดเข้ามาหาใบไม้ทันที แต่ก็ต้องชะงักและถอยกลับไปทันทีเมื่อเห็นสีหน้าเรียกกริบกับรอยยิ้มที่มุมปากของคนตรงหน้า
“ผมก็ไม่ได้ว่าใคร ก็แค่ยกตัวอย่าง ผมคิดว่าคนสวยๆและมีการศึกษาอย่างคุณคงเข้าใจในสิ่งที่ผมพูด และผมหวังว่าต่อไปนี้คงจะไม่มีคุณมายุ่งวุ่นวายกับชีวิตอีก”
หญิงสาวที่ได้แต่ยืนกำมือโมโหแต่ทำอะไรไม่ได้ก็ได้แต่เม้มปากแน่น ส่งสายตามาดร้ายมาให้ ก่อนจะสะบัดหน้าใส่และเดินกระทืบเท้าหนีไปทันที เมื่อเห็นหญิงสาวหายลับไปจากสายตาแล้ว คนที่เป็นคนเก่งเมื่อครู่ก็ระบายลมหายใจออกมาอย่างแรง มือเล็กกุมไว้ที่อก ทรุดตัวลงกับพื้น เอมกับแม๊กซ์ที่เข้ามาพยุงใบไม้ไว้ก็ตกใจที่เห็นใบไม้ทำหน้าเหมือนกับจะร้องไห้
“อย่าคิดมากนะใบไม้ ไม่ต้องฟังที่เธอคนนั้นพูดทั้งนั้น ไม่ว่าแกเป็นยังไงฉันก็รับได้ทั้งนั้นแหละ” แม๊กซ์ลูบหลังเพื่อนเบาๆอย่างปลอบประโลม ในใจคิดว่าเพื่อนคงคิดมากที่โดนแฟนเก่าพี่จอมทัพว่าแล้วดูถูกใส่ แต่ใบไม้ที่ส่ายหน้าปฏิเสธก็ทำให้ต้องไม่เข้าใจขึ้นมา
“เปล่า...ไม่คิดมากหรอก เมื่อกี้ตื่นเต้นแทบตาย! ฉันล่ะกลัวจะโดนฉีกเป็นชิ้นจริงๆ จะโดนข่วนหน้าเมื่อไหร่ก็ไม่รู้หัวใจงี้เต้นรัวจนจะแตกออกเป็นเสี่ยง ฉันไม่เคยทำแบบนั้นจริงๆนะ ให้ตายเถอะ! ฉันทำลงไปได้ยังไงเนี่ย”
“เมื้อกี้คือแกล้งทำเป็นเก่งว่างั้น?”
เอมถาม ใบไม้ได้แต่ยิ้มแหยๆใส่แล้วพยักหน้าเบาๆ เอมก็ได้ยิ้มขำใส่เพื่อนโดยมีแม๊กซ์ทำหน้าเมื่อยอยู่ข้างๆ เอาจริงๆเมื่อกี้แทบจะไม่ใช่ตัวเพื่อนเลย ความจริงก็ตกใจตั้งแต่ตอนแรกแล้วที่เห็นใบไม้ยืนต่อล้อต่อเถียงกับผู้หญิงคนนั้น ถ้าเป็นใบไม้จริงๆคงจะต้องได้แต่ยอมรับและพยายามบอกว่าไม่เป็นไรปัดๆไปให้เรื่องมันจบสักที แต่เมื่อครู่นี้ทำให้เพื่อนอย่างเธอต้องอึ้งทันที ที่เห็นใบไม้มีสีหน้าแบบนั้น และพูดแบบนั้นออกมาได้
“ฉันสู้คนที่ไหนพวกแกก็รู้”
“แต่เมื่อกี้นี้ก็สู้คนนี่” แม๊กซ์พูดพร้อมกับใบไม้ที่เบะปากทำหน้าอยากจะร้องไห้อีกครั้ง เพื่อนขายาวก็ได้แต่ยิ้มขำแล้วยีผมเพื่อนเล่นให้ใบไม้ได้ขัดใจทำหน้างอง้ำใส่ อยากจะให้เพื่อนเปลี่ยนอารมณ์ก็เท่านั้น นี่ไม่รู้ว่าคิดอะไรอยู่อีก “สู้คนบ้างก็ไม่ผิดหรอก สู้กลับตอนที่มีคนสู้มาก็พอ แต่เมื่อกี้เก่งจริงๆนะใบไม้ สมแล้วที่เป็นถึงทหารกล้าผู้พิชิตจอมทัพ”
แม๊กซ์พูดจบก็หันไปแท๊กทีมตีมือกับเอมมาลินทันที ใบไม้ได้แต่ทำหน้างอง้ำใส่ ตีไปที่แม๊กซ์แรงๆแกล้งทำเป็นโมโหเพื่อกลบเกลื่อนความเขินของตัวเอง ใบไม้กุ่มแก้มแดงร้อนของตัวเองพร้อมค้อนใส่เพื่อนที่ยืนหัวเราะเสียงดังใส่วงโต ทีเรื่องแบบนี้ชอบนักนะ ขอให้ได้แกล้งเถอะ ไม่ว่าจะสถานการณ์แบบไหนก็แกล้งได้ แซวได้ทั้งนั้น
เพื่อนตัวแสบทั้งสองคนนี้ก็เหมือนพี่จอมทัพนั่นแหละ ชอบแกล้งให้เขาเขินอยู่เรื่อย ไม่รู้ไปติดเชื้อมาหรือไง พี่ก็พอทน คุยกันมาเกือบสองอาทิตย์แล้วไม่มีวันไหนที่จะไม่ทำให้เขาเขินเลย ตอดเล็กตอดน้อยตลอด ขอให้ได้ทำ! แล้วยังมาเจอเพื่อนตัวแสบที่ชอบแท๊กทีมแซวเขาอยู่เรื่อยแบบนี้ จะบ้าตายจริงๆ!
“แล้วไหนดูแขนสิ เจ็บมากไหม?” เอมมาลินตรงเข้ามาจับแขนของใบไม้ขึ้นมาดู แล้วขมวดต้องขมวดคิ้วเมื่อเห็นรอยสีแดงไม่เล็กไม่ใหญ่มากบนบริเวณแขนเล็กของเพื่อน “มากเกินไปแล้ว! นี่มันน้ำร้อนนะ!”
เอมร้องออกมาเสียงดังเมื่อเห็นร่องรอยสีแดงบริเวณแขนของผม มันขนาดเท่าครึ่งฝ่ามือได้ ถึงอย่างนั้นก็ปวดแสบปวดร้อนอยู่พอสมควรเหมือนกัน แม๊กซ์ที่เข้ามาดูด้วยก็บ่นงำงัมใส่ แล้วลากผมไปห้องพยาบาลทันที ดูท่าวันนี้คงไม่ได้กินข้าวกลางวันแล้วล่ะ มีแต่เรื่องแบบนี้ เอมที่หิ้วกระเป๋าของเราสามคนตามมาก็บ่นอย่างหงุดหงิด
“ฉันจะจัดการยัยนั่นยังดี!! นี่คงอยากให้นายเจ็บตัวเต็มที่ แต่ดีนะที่โดนมาไม่เยอะ” ได้ยินอย่างนั้นผมก็ส่ายหัวเบาๆแล้วยิ้มบางๆให้
“ไม่เป็นไรหรอกน่า นิดเดียวเอง ช่างเขาเถอะ”
“แกก็อย่างนี้ตลอด แม๊กซ์! อย่าไปยอมนะนายต้องจัดการยัยนั่นกับฉันนะ” เอมเข้าไปเขย่าแขนเพื่อยขายาวแรงๆ แม๊กซ์ก็ได้แต่ระบายลมหายใจเบาๆ ยกมือลูบหัวเล็กของเพื่อนให้ใจเย็นๆ โดยมีใบไม้หรี่ตามองอยู่ข้างหลังอย่างจับผิด
“อย่าเลย เดี๋ยวเธอก็เจ็บตัวหรอก เรื่องนี้เป็นเรื่องของใบไม้ปล่อยให้เพื่อนได้ตัดสินใจเองเถอะ” เอมได้แต่ฮึดฮัดขัดใจโดยมีมือของแม๊กซ์คอยตบบ่าให้เบาๆ ถึงอย่างนั้นเอมก็ยังบ่นไปตลอดทาง
ผมไม่ได้ต้องการเอาเรื่องอะไรกับเธอมากหรอก แค่อยากให้ต่อไปนี้เธอไม่มายุ่งกับผมก็พอ ถึงจะแอบคิดไปว่าหลังจากนี้อาจจะมีเรื่องยุ่งวุ่นวายให้ได้ปวดหัวอีกแน่ๆ แต่ก็แค่หวังว่าเธอจะไม่มายุ่งกับอีก
________________________________________________
ใบไม้เงยหน้ามองอาคารตรงหน้าอย่างไม่มั่นใจเท่าไหร่ ขาเรียวก้าวเข้าสู่ตึกวิศวกรรมศาสตร์แล้วมองซ้ายทีขวาทีอย่างประหม่า ก่อนจะเดินไปถามเจ้าหน้าที่ถึงห้องปฏิบัติการณ์ แล้วเดินไปตามทางที่ชี้ทันที
วันนี้พี่ส่งข้อความมาว่าเลิกเย็นเพราะมีงานต้องทำ ให้กินข้าวไปเลยไม่ต้องรอ เอาจริงๆผมก็แอบใจหายเบาๆที่วันนี้ต้องมานั่งกินข้าวคนเดียวเหงาๆ แม๊กซ์ก็ติดเล่นเกมกับเมทบนห้อง ถ้ารอเจ้านั่นคงต้องมานั่งแสบท้องรอแน่ๆ ส่วนเอมมาลินก็หายวับไปช็อปปิ้งลูกฟุตบอลรุ่นใหม่ที่พึ่งออกวางขาย
มันชินไปแล้วที่เกือบสองอาทิตย์นี้มีพี่มากินข้าวเย็นด้วย คอยจับมือข้ามถนน เช้ามาต้องมีอะไรเล็กๆน้อยๆให้ผมได้กินตลอดเสมอ แต่วันนี้ก็รู้สึกแปลกๆไปเหมือนกันที่ไม่มีพี่คอยจูงมือข้ามถนนตอนเย็น ไม่มีพี่มานั่งกินข้าวด้วย ผมรู้สึกชินไป และถ้าเกิดว่าวันหนึ่งไม่มีพี่แล้วล่ะก็ มันคงแย่น่าดู
ผมหยุดอยู่หน้าห้องปฏิบัติการที่ว่า ส่งพูดคุยกับเสียงดังของเครื่องจักร อุปกรณ์ต่างๆดังขึ้นแทรกขึ้นมาเรื่อยๆ มองไปรอบๆหาคนที่กำลังหาอยู่ แล้วต้องถอนกายใจอย่างประหม่า ผมก้มมองถุงน้ำและขนมในมือที่เอามาให้พี่ ก่อนจะตัดสินในค่อยเดินเข้าไป ในนี้มีคนอยู่สักยี่สิบคนได้ มองซ้ายทีขวาทีก็ไม่เจอคนที่คุ้นหน้าเลยสักนิด เอ...หรือว่าพี่อยู่อีกห้อง
ผมหันหลังกลับ เตรียมเดินไปอีกห้องที่เห็นคนใช้อยู่เหมือนกัน ก่อนจะมีเสียงเรียกให้ผมหันกลับไปอีกครั้ง ผมเพ่งมองดีๆก็นึกได้ว่าคนที่เรียกเป็นเพื่อนกับพี่นั่นเอง
“มาหาจอมทัพเหรอ?”
“อ...เอ่อ...ครับ พี่เขาอยู่ไหนครับ”
เพื่อนพี่คนนั้นพยักหน้าเข้าใจก่อนจะกวักมือเรียกผมให้เดินตามไปในห้อง เข้าไปส่วนที่ลึกกว่านี้ สายตารอบๆที่หันมามองผมอย่างสนใจก็ต้องทำให้ผมต้องเดินตัวลีบเข้าไปอีก รู้น่าว่าไม่คุ้นหน้า แต่อย่าจ้องมาแบบแปลกๆแบบนั้นจะได้ไหม บางคนหันมาทักเพื่อนพี่แล้วถามว่าผมเป็นใคร เขาก็ตอบว่าเดี๋ยวก็รู้เอง แล้วทุกคนในห้องก็รู้คำตอบเมื่อคนตรงหน้าใบไม้หยุดเดินแล้วตะโกนออกมาเสียงดัง
“จอมทัพ!! เมียมึงมาหา!!”
มะ...เมีย!! เมียเหรอ?!!
แก้มของผมร้อนวูบวาบ แล้วต้องยืนตัวลีบเข้าไปอีกเมื่อคนรอบข้างโห่แซว พี่ที่เดินหัวยุ่งออกมาจากสักมุมของห้อง ทำให้ผมต้องรีบวิ่งเข้าไปหลบหลังพี่ทันที โดยยังมีเสียงโห่แซวอยู่ไม่ขาด
“พาเมียมึงมาส่ง”
เพื่อนพี่ยิ้มล้อเลียนใส่ ผมเงยหน้าเหลือบตามองพี่ว่าจะมีปฏิกิริยาอะไรบ้าง แต่พี่ก็ยังคงคอนเซ็ปต์หน้านิ่งอยู่เหมือนเดิม พี่พยักหน้าเบาๆแล้วบอกขอบใจเพื่อน ก่อนจะเอาแขนดันตัวผมให้เดินออกไป ผมเงยหน้ามองพี่อีกครั้ง ก็พบกับรอยยิ้มที่มุมปากกับสายตาเป็นประกายจนผมต้องรีบก้มงุดลงไปทันที
“ทำไมมาถึงนี่ได้ล่ะเรา” พี่ถามก่อนจะเดินไปเลื่อนเก้าอี้มาให้ผมนั่ง ผมหันไปยิ้มทักทายพี่เตวินที่ทำงานอยู่ข้างๆ แล้วหันมาตอบพี่โดยต้องก้มหน้าหลบสายตาพี่อยู่
“คือ...ผมคิดว่าพี่คงยังไม่ได้กินอะไร เลยซื้อน้ำกับขนมมาให้กินรองท้องครับ” พี่ยิ้มแล้วพยักหน้าให้เบาๆ ก่อนจะหันไปยุ่งวุ่นวายกับเครื่องจักรตรงหน้าต่อ ผมเลื่อนเก้าอี้เข้าไปใกล้ๆก่อนจะถามเสียงเบาพร้อมแก้มแดงๆที่เห่อร้อนขึ้นมา “ทำไมพี่ ไม่ปฏิเสธพวกเขาไปล่ะครับ”
จอมทัพเลิกคิ้วถามเล็กน้อยก่อนจะหันไปปิดเครื่องจักรแล้วหันมามองคนตัวเล็กตรงหน้าอีกครั้ง “เรื่องอะไรล่ะ” จอมทัพยกยิ้มขึ้นมาบางๆ ก็รู้อยู่แล้วว่าเรื่องอะไร แค่อยากถามให้เขินเท่านั้น แก้มแดงๆแบบนั้นก็น่ามองน่าดูอยู่ไม่ใช่เหรอ?
“ก..ก็..ที่เพื่อนพี่เขาพูด” ผมก้มงุดลงมาพลางลูบแก้มตัวเองเบาๆแก้เขิน
“เรื่องอะไรเหรอ?” ผมยู่ปากใส่ทันที พี่แค่ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้อะไรทั้งสิ้นและหัวเราะออกมาเบาๆให้ผมได้ขัดใจ นี่ไม่รู้จริงๆหรือรู้แต่แกล้งไม่รู้กันแน่ พี่น่ะชอบแกล้งผมอยู่เรื่อย ผมเหลือบตามองพี่ หายใจเข้าลึกๆก่อนจะพยายามอย่างยิ่งที่จะเค้นเสียงออกมา
“ที่เขาบอก..ว..ว่า..ผม..เป็น...มะ..ม..เมีย..พี่น่ะ” พูดจบพี่ก็หัวเราะออกมาอีกครั้ง ผมก็ได้แต่ทำหน้างอง้ำใส่ พี่เท้าแขนกับเครื่องจักรแล้วหันมายิ้มมุมปากให้
“ไม่เห็นต้องปฏิเสธเลย”
“ทำไมล่ะครับ..ผม..ไม่ได้เป็นสักหน่อย”
พี่ไม่ได้พูดอะไรแค่ยิ้มแล้วมองหน้าผมเงียบๆ ผมก็ได้แต่ก้มหน้าหลบสายตาแปลกๆแบบนั้น เขินเป็นบ้า ทำไมต้องจ้องหน้าแล้วมายิ้มด้วย ผมค้อนใส่พี่ ก่อนจะต้องรีบเอนหลังหลบเมื่อคนตัวสูงตรงหน้าก้มลงมาใกล้ๆ พี่บ้า...ก..ใกล้ไปแล้ว คนอยู่เยอะนะ!
“ไม่ต้องปฏิเสธหรอก”
“.......”
“เดี๋ยวเราก็ได้เป็นแบบนั้นจริงๆแล้ว”
จอมทัพพูดจบก็ยกยิ้มให้อีกครั้งแล้วกดจมูกลงมาที่แก้มใสนุ่มนิ่มและส่งกลิ่นหอมๆของคนตรงหน้า หันมาหัวเราะเบาๆกับคนตัวเล็กที่ดูเหมือนจะสติหลุดไปแล้วอย่างเอ็นดู ก่อนจะหันไปเปิดเครื่องจักรแล้วลงมือทำงานอีกครั้งอย่างอารมณ์ดี
ใบไม้ที่สติหลุดไปแล้วก็ได้แต่นั่งตัวแข็งค้าง ตากลมๆเบิกกว้าง พร้อมกับแก้มใสที่ร้อนวาบจนแดงจัด ผมรู้ว่าพี่หมายความว่ายังไง แต่...ก็ไม่แน่ใจเท่านั้น คือ...พี่จะให้ผมเป็นแฟน หรือพี่คิดจะ...กับผม เฮ้ยยยย.. ไม่!! อย่าคิดเรื่องบ้าๆนะ!! แต่..แต่ มันน่าคิดนี่! แล้วไหนจะรอยร้อนๆที่แก้มนั่นอีก ฮืออ...พี่บ้า!
คนตัวเล็กหลับตาลง มือเล็กยกขึ้นมากุมหน้าอกตัวเอง ก่อนจะพยายามควบคุมลมหายใจเข้าออกลึกๆ ยุบหนอ พองหนอ หยุดใจเต้นแรงสักที เดี๋ยวก็ความดันขึ้นหรอก ก่อนจะสติจะกลับมาเมื่อได้ยินเสียงไอค่อกแค่กของเตวินที่อยู่ด้านหลัง ก็พบว่าเพื่อนพี่คนนี้กำลังกรอกตาเบะปากใส่พี่อยู่
“แหม...ยอมรับหน้าบานเลยนะมึง” จอมทัพไม่ตอบ แค่ยกยิ้มขึ้นมาบางๆก่อนจะยักคิ้วใส่เพื่อนกวนๆให้เพื่อนได้หมั่นไส้อีกครั้ง
เตวินก็ได้แต่ยักไหล่แล้วทำเสียงแหวะใส่ น่าหมั่นไส้จริงๆไอ้เพื่อนคนนี้ ทีตอนเขาแซวตอนนั้นก็ด่าเขา ทำไม่พอใจอย่างนั้นอย่างนี้ ให้เกียรติน้องบ้างล่ะ พอมาตอนนี้ก็ยิ้มรับหน้าบาน แถมยังทำงานไปอย่างอารมณ์ดี เตวินหันไปมองเพื่อนรอบๆก่อนจะเพยิดหน้าใส่อย่างรู้กัน หนีไม่รอดหรอก งานนี้เตรียมต้อนรับเพื่อนสะไภ้ได้เลย
____________________________________________
ใบไม้ที่นั่งสติหลุดเงียบๆคนเดียวไปพักใหญ่ เมื่อควบคุมทั้งลมหายใจกับหัวใจตัวเองได้แล้ว ก็ตัดสินใจเงยหน้ามองคนที่ยืนทำงานอีกครั้ง ใบไม้แอบมองใบหน้าด้านข้างที่ดูตั้งใจทำงานมากก็อดจะยิ้มกับตัวเองไม่ได้ อยู่กับพี่มาพักหนึ่งก็รู้ได้ว่าพี่มักจะยิ้มกับเขาบ่อยมากๆ แต่ถ้าอยู่คนเดียวหรืออยู่อยู่กับคนอื่นเมื่อไหร่ พี่ก็จะเก๊กหน้านิ่ง ตามนิสัยนั่นแหละ
ไม่อยากคิดไปเองเหมือนกัน แต่ก็คิดไปแล้วว่าพี่ยิ้มให้กับเขาคนเดียว ยิ้มบางๆไม่ได้ฉีกยิ้มกว้าง แต่ยิ้มถึงตา ก็แอบดีใจไม่น้อยที่ตัวเองเป็นคนหนึ่งที่พี่ยิ้มให้นอกจากเพื่อนๆหรือครอบครัว ตากลมไล่สายตามองรูปหน้าของคนตัวสูงอย่างชื่นชม ก่อนจะเลื่อนไปมองตาคมที่หันมามองอยู่ก่อนแล้ว ก่อนจะสบตากันเงียบๆ
เป็นใบไม้ก่อนที่ได้สติ ก่อนจะหลบตาของอีกคน มานั่งก้มงุด เกาแก้มตัวเองแก้เขิน จอมทัพที่เห็นรอยริ้วแดงๆบนแก้มใสก็ยิ้มกับตัวเองอย่างอารมณ์ดี ตั้งแต่เจอใบไม้ก็มีแต่เรื่องดีๆให้เขาได้อารมณ์ดีได้ทุกวัน แก้มแดงๆ กับรอยยิ้มเขิน น่ารักน้อยซะที่ไหน คนตัวเล็กตรงหน้าเคยบอกว่าเขาร้ายกาจ ผิดแล้วใบไม้ต่างหากที่ร้ายกาจกับผม ทำให้ละสายตาจากเขาไม่ได้
“เอ่อ...คือ...พี่..หิวหรือยังครับ” ใบไม้ที่หลบตามองนู่นมองนี่อย่างไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรดีก็พบกับถุงขนมที่วางไว้บนโต๊ะ
“นิดหน่อยน่ะ เรากินข้าวหรือยัง” จอมทัพพูดทั้งที่สายตายังจดจ่อกับงานอยู่
“กินแล้วครับ พี่จะกินขนมไหมครับ”
จอมทัพพยักหน้าให้เบาๆ ก่อนใบไม้จะรีบกุลีกุจอไปแกะถุงขนมที่ตัวเขาเองเห็นจอมทัพกินอยู่บ่อยส่งใส่คนตัวสูงทันที จอมทัพไม่ตอบ หันมามองหน้าใสที่ยังมีริ้วรอยแดงประดับอยู่ แล้วแบมือทั้งสองข้างให้ใบไม้ดู ใบไม้ที่เห็นอย่านั้นก็ได้แต่สงสัย ก่อนจะเข้าใจเมื่อพบว่ามือทั้งสองข้างที่สวมถุงมือเต็มไปด้วยรอยดำของน้ำมันเครื่อง
ใบไม้ที่เห็นอย่างนั้นเม้มปากแน่นๆ ตาเหลือบมองพี่ที มองขนมที ก่อนจะสูดลมหายใจเข้าลึกๆ หยิบขนมในถุงแล้วเอาไปจ่อที่ปากคนที่กำลังตั้งใจทำงานอยู่ พร้อมกับแก้มที่ขึ้นสีแดงจัด จอมทัพก็ได้แต่ยกยิ้มให้กับการกระทำของคนตัวเล็ก แล้วอ้าปากรับขนมเข้าไป ใบไม้ก็ได้แต่หน้าร้อนเข้าไปใหญ่เมื่อริมฝีปากของคนตรงหน้างับเข้ามาโดนนิ้วของตัวเองด้วย
“โอ๊ย! นี่มันไม่ใช่ที่ที่จะมาหวานกันนะ เห็นใจคนโสดอย่างพวกกูบ้าง!” เตวินที่ทนไม่ไหวจากการลอบสังเกตทั้งสองคนมานานก็เท้าเอวเอ่ยปากแซวอย่างเหลืออดทันที ยิ้มให้กันบ้างล่ะ จ้องตากันบ้างล่ะ แล้วนี่ป้อนขนม โอ๊ย เบื่อพวกมีโลกสีชมพู!!!
จอมทัพไม่ตอบ หันไปมองเพื่อนก่อนจะส่งเสียงหึในลำแล้วมองเพื่อนอย่างเย้ยหยัน เตวินได้แต่เข่นเขี้ยวเคี้ยวฟันยกนิ้วชี้หน้าเพื่อน ใบไม้ที่เห็นท่าไม่ดีก็เอ่ยห้ามทัพทันที
“พี่เตวินครับ ผมซื้อขนมมาฝากด้วยนะครับ มาเผื่อทุกคนเลย”
เตวินได้ยินอย่างนั้นก็สะบัดหน้าใส่จอมทัพด้วยท่าทางแสนงอนแล้วตรงไปที่ถุงขนมของใบไม้ทันที ใบไม้ก็อดขำไม่ได้กับท่าทางของทั้งสองคน แล้วกันไปป้อนขนมจอมทัพด้วยความเขินอีกครั้ง จอมทัพที่ส่ายหัวเบาๆให้เพื่อนก็หันมารับขนมเข้าปาก ก่อนจะชะงักไปเมื่อสังเกตเห็นรอยแดงๆบนแขนเล็กที่โผล่ออกมาจากแขนเสื้อนักศึกษา
“นี่รอยอะไร?!” จอมทัพหันไปปิดเครื่องอีกครั้งก่อนจะถอดถุงมือแล้วโยนทิ้งอย่างไม่ใยดี ขว้าแขนเล็กๆของคนตรงหน้าขึ้นมาดูอย่างไม่สบอารมณ์ ใบไม้ได้แต่ตกใจรีบดึงแขนเสื้อปิดไว้อีกครั้ง นี่อุตส่าห์ปิดไว้แล้วนะ พี่ยังจะสังเกตได้อีก
“ไม่มีอะไรครับ” จอมทัพขมวดคิ้วฉับเมื่อได้ยินอย่างนั้น กระชับแขนเล็กที่กำลังบิดออกจากกอบกุมแน่นขึ้นยกมาดูอีกครั้ง พลางร่นแขนเสื้อที่คนตัวเล็กพยายามปิดร่องรอยออกไป ก่อนจะขมวดคิ้วแน่นมากกว่าเดิม
“ไปโดนอะไรมา” เมื่อลองสำรวจดูดีๆอย่างละเอียดจอมทัพก็เงยหน้ามองใบไม้ทันทีด้วยสายตาคาดคั้น “น้ำร้อนลวก? ทำไมถึงโดนน้ำร้อนลวก?” จอมทัพลูบแขนเล็กเบาๆอย่างทะนุถนอม ก่อนจะเป็นใบไม้ที่สะดุ้งขึ้นมาเมื่อมือนั้นไปโดนรอยแดงบนแขนตัวเอง “เจ็บเหรอ?”
“น..นิดหน่อยครับ...ผมไม่เป็นไรแล้วครับ” ความปวดแสบปวดร้อนยังคงอยู่แต่ใบไม้ก็ยังทนได้ แต่พอพี่มาลูบโดนก็อดจะเจ็บขึ้นมาไม่ได้เหมือนกัน
“ไปเถอะ พี่จะพาเราโรงพยาบาล” ใบไม้ที่ได้ยินอย่างนั้นก็ได้แต่ร้องตกใจ ดึงรั้งแขนแข็งแรงของจอมทัพไว้พลางลูบไปลูบมาหวังให้จอมทัพได้ใจเย็นๆ
“ไม่...ไม่เป็นไรจริงๆครับ แม๊กซ์กับเอมพาผมไปห้องพยาบาลแล้วครับ พี่ทำงานต่อเถอะครับ...นะครับ”
ใบไม้ที่ลูบแขนแข็งแรงของจอมทัพไปมาก็ช้อนตามองทันที จอมทัพที่เห็นอย่างนั้นก็ได้ระบายลมหายใจเบาๆ ไม่เข้าใจจริงๆว่าทำไมคนตัวเล็กตรงหน้าถึงได้เจ็บตัวบ่อย ทั้งโดนบีบ โดนดึง โดนกระชาก แล้วแขนเล็กที่ดูบอบบางในสายตาของเขาก็จะแดงขึ้นมาให้หงุดหงิตลอด จริงมันก็ไม่เป็นไร เป็นเขาของเองที่เป็นห่วงมากไปเอง แต่ก็อดไม่ได้จริงๆ แล้วครั้งนี้ก็ต้องตามใจอีกจนได้ ทั้งที่ตัวเขาเองเป็นห่วงมากขนาดนั้น
“แล้วพี่จะกลับมาคุยกับเราทีหลัง”
จอมทัพยกมือขึ้นลูบหัวกลมเบาๆ แล้วหันไปทำงานต่อด้วยสีหน้าที่ไม่เหมือนเดิม คิ้วขมวดแน่นดูเหมือนจะหงุดหงิดแบบนั้นก็ให้ใบไม้ได้แต่ระบายลมหายใจเบาๆ ตอนแรกคิดจะปิดพี่ เพราะพี่คงต้องหงุดหงิดไม่พอใจแบบที่เห็นแน่ แค่ไม่อยากให้พี่เป็นห่วง พี่จะเป็นห่วงผมทุกครั้งที่ผมเป็นอะไร แม้จะเล็กๆน้อยๆ ถึงจะดูมากเกินไปแต่ผมก็รู้สึกดีจริงๆ เรื่องวันนี้อาจจะโดนมีซักจนหมด แล้วคงต้องทำให้พี่หงุดหงิดกว่านี้แน่ๆ
ใบไม้หยิบขนมแล้วยื่นไปจ่อปากจอมทัพอีกครั้ง แค่อยากให้พี่หายหงุดหงิดบ้าง ตาคมที่ดูหงุดหงิดหันมามองก่อนมันจะอ่อนลงเมื่อเห็นคนตรงหน้าส่งยิ้มสดใสมาให้ จอมทัพระบายลมหายใจออกมาอีกครั้ง ยกยิ้มให้ก่อนจะรับขนมที่คนตัวเล็กส่งมาเข้าปาก
ผมบอกแล้วว่าคนที่ร้ายกาจน่ะ....เป็นใบไม้ต่างหาก
__________________________________________________
Talk : ทุกคนคงเกลียดตัวร้าย
แต่อยากให้โฟกัสที่คำพูดอิพี่ค่ะ มันหมายความว่าไงงง ><
ตอนนี้ข้ามขั้นมาหอมแก้มน้องแล้วนะคะ
เรื่องนี้เขียนเองก็เขินเองตลอดทั้งเรื่อง
ติดแท๊ก #เดอะแก๊งค์เสื้อช็อป มาคุยกันได้นะคะ^^
ขอบคุณทุกคนค่ะ
-
สร้างโลกส่วนตัวกันสองคน ฟินนนนนนนน
ปล. พี่จอมทัพจัดการมนุษย์แฟนเก่าให้เรียบร้อยเลยนะ
ใบไม้เจ็บตัวอีกแล้ว
-
ไปจัดการชะนีนั่นเลยนะพี่จอมทัพ
อย่าปล่อยให้มาทำร้ายน้องอีก
:m16: :m16:
-
ตอนนี้น่ารัก เกลียดอีนุชจริงเลย เดี๋ยวให้ใบบัวจับซะนี่
-
จอมทัพกรุณาไปจัดการแฟนเก่าด้วยค่ะ กล้าดียังไงมาทำให้ใบไม้น้อยๆเจ็บ จัดการเดี๋ยวนี้!!!
-
สู้เขาดีมากใบไม้ :katai2-1:
-
:pig4: :pig4:
-
นุช นางร้าย นิสัยไม่ดี
เลิกกับจอมทัพแล้ว
โดยที่ตัวเองเป็นบอกเลิกเองแท้ๆ
ยังตามมาราวีคนรักใหม่ของจอมทัพ
รอ :L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
จอมทัพวางแผนจะหม่ำหนูใบไม้แล้วซิเนี่ยะ :hao6:
-
พี่จอมทัพควรจัดการแฟนเก่าให้เคลียร์นะ โดยเฉพาะแฟนเก่าที่ทำให้น้องใบไม้ต้องเจ็บตัว
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
เป็นแค่แฟนเก่าทำตัวน่ารำคาญจริง :z6: :z6:
จอมทัพกับใบไม้นี่ก็หวานกันมากกกกกก น่ารัก อิจนิดๆถ้าเป็นเตชินก็จะพูดเหมือนกัน :laugh: :laugh: :laugh:
-
นุชทำตัวได้น่าเกลียดมากเลย
-
ยัยแฟนเก่านี่ทำใบไม้เจ็บตัว โดนอิพี่เชือดทิ้งแน่ๆ
พี่แกทะนุถนอมมาอย่างดี มาทำน้องเจ็บได้ยังไงง
ตายอนาถแน่ๆ555555555
-
:hao3:
-
รอพี่ทัพจัดการ :katai4: :katai4: :katai1:
-
เรื่องนี้ต้องถึงหูพี่จอมทัพ!!! ต้องไปจัดการยัยเจ๊เมื่อกี้ให้เรียบร้อย หึหึหึ
-
ใบไม้ร้ายยยยยยยย~~~
-
ใบไม้อ่อยแบบนี้เดี๋ยวลูกก็ได้เป็นเมียเร็วขึ้นหรอก
-
ว่าคนน้องร้ายกาจคนพี่ก็ร้ายกาจเหมือนกันนั่นล่ะ
มีหอมแก้มแบบไม่สนคนอื่นด้วย :-[
-
ตอนนี้หวานเวอร์ พี่จอมทัพอยากได้น้องเป็นเมียแล้วดิ :-[
พี่จัดการนังนั่นให้ด้วย :z6:
-
ชะนีน้อยหอยสังข์ ใบไม้แอบแรงอิอิ
-
อร๊ายๆๆๆฟิน ๆๆๆ :katai5: เปิดจองและตีพิมพ์ด้วยเถอะ
-
มีความอ้อน ยังไงก็รักอะดี้
-
NOTE : ขออภัยสำหรับคำผิด
Chapter 17
“จอมทัพ มึงจะไปไหนอะ”
เตวินที่เห็นเพื่อนเดินหิ้วถุงขนมกับน้ำเต็มถุงก้าวฉับๆไม่สนใจเขาที่ยืนอยู่ข้างๆก็ถามอย่างสงสัย เพื่อนตัวดีแค่หันมามองแล้วเบือนหน้าหนีไปเฉยๆซะอย่างนั้น อ้าวไอ้นี่ ถามดีๆ..ไม่ตอบอีก เขาเข้าไปสะกิดไหล่เพื่อนแรงๆ แล้วถามอีกครั้ง “จะไปไหน?”
จอมทัพกันมาขมวดคิ้วใส่เล็กน้อย “ไปหาใบไม้”
“ที่ไหน?”
จอมทัพขมวดคิ้วใส่เพื่อนอีกครั้ง ถามมากจังวะคนยิ่งรีบๆอยู่ หลังกินข้าวเสร็จเขาว่างๆอยู่เลยโทรหาน้อง ก่อนจะรู้ว่าน้องนั่งทำงานอยู่ที่ห้องสมุด รีบเขียนงานส่งอาจารย์ตอนบ่าย เขาเลยถามว่ากินข้าวหรือยัง น้องบ่นงุ้งงิ้งมาตามสาย แล้วบอกว่ายังไม่กินข้าว ตบท้ายด้วย “พี่จอมทัพ ผมหิวจังเลยครับ” ด้วยน้ำเสียงออดอ้อนจนผมแทบพุ่งตัวไปซื้อของกินให้น้องไม่ทัน แน่นอนว่าคนที่ไม่เคยใจร้ายกับน้องอย่างผมต้องรีบไปหาอย่างโดยด่วนเลย
“หอสมุด” จอมทัพว่า เตวินที่ได้ยินอย่างนั้นก็ถามขึ้นมาอย่างกระตือรือร้น
“เพื่อนน้องสองคนไปด้วยปะ” จอมทัพก็หันไปมองเพื่อนที่ตื่นเต้นผิดปกติ แต่ก็เบือนหน้าหนีอย่างไม่สนใจอีกครั้ง
“อยู่ด้วย”
“งั้นกูไปด้วย”
พูดเสร็จก็รีบเดินตามเพื่อนพร้อมฮัมเพลงอย่างอารมณ์ดี จอมทัพที่เห็นเพื่อนเป็นแบบนั้นก็นึกใคร่สงสัยขึ้นมาไม่ได้ ก่อนจะส่ายหัวเบาๆ มันก็เป็นอย่างนี้ตั้งนานแล้ว หน้าตาดีแต่บางทีก็ทำตัวบ้าๆบอๆ แค่บอกว่าเพื่อนน้องอยู่ด้วยจะอารมณ์ดีไปถึงไหน
_______________________________________
“ใบไม้ ฉันรู้แล้วยัยคนนั้นเป็นใคร” เสียงเอมมาลินที่ดังขึ้น ว่าพร้อมกับยื่นโทรศัพท์ตัวเองให้ใบไม้ดู คนตัวเล็กที่ก้มสนใจกับหนังสืออยู่ก็เงยหน้ามองเพื่อนแล้วละสายตาไปมองหน้าจอโทรศัพท์ แม๊กซ์ที่เห็นก็อดจะแขวะตามประสาไม่ได้
“งานเยอะขนาดนี้ยังจะไปตามยุ่งเรื่องชาวบ้านอีก” เอมมาลินได้ยินเพื่อนพูดแบบนั้นก็เท้าเอวใส่ ถลึงตามองอย่างหาเรื่อง
“อะไร ฉันก็รอทำส่วนก็ฉันอยู่ ก็ทำเร็วๆสิจะได้ทำให้สักที นี่อุตส่าห์เดินวุ่นไปหาหนังสือให้แล้วนะ”
“นี่ แล้ว....”
“พอๆ แล้วตกลงเธอเป็นใครล่ะ” ใบไม้ที่เห็นเพื่อนทั้งสองคนเริ่มจะตั้งท่าปะทะฝีปากกันก็ยกมือขึ้นห้าม แล้วถามเรื่องที่พูดค้างไว้ทันที เอมพอได้ยินก็สะบัดหน้าใส่แม๊กซ์เล็กน้อย แม๊กซ์ที่เห็นก็เลิกคิ้วมองกวนๆ ใบไม้ก็ถอนหายใจแล้วเอ่ยเร่งเพื่อนอีกครั้ง “ว่าไงล่ะ”
“อะแฮ่ม ฉันไปให้เพื่อนที่รู้จักกันที่อยู่คณะอื่นสืบให้” ใบไม้พยักหน้า อย่างคุณหนูเอมมาลินเพื่อนเยอะ คนรู้จักเยอะ อาจจะเรียกได้ว่าสายเยอะ จนเขายกให้เป็นทีมสืบคุณภาพกับแม๊กซ์เพราะรายนั้นก็เพื่อนเยอะพอควร ต่างจากผมลิบลับเลยล่ะ TT
“ชื่อนุช ชลธิชา ธีระรัตนชัย เรียนปี4 ศิลปกรรม ออกแบบดีไซน์ อ่อๆ เป็นเคยดาวคณะด้วย ก็...สวยอยู่ พอจะเป็นได้” เอมว่าพลางชี้นิ้วไปมาแล้วกรอกตา ผมก็ได้แต่ขำเบาๆกับท่าทางของเพื่อน “อืม...ข้อมูลละเอียดยิบเลยแฮะ ครอบครัวก็ทำธุรกิจรีสอร์ท ก็รวยใช่เล่น ดูกระเป๋าที่เธอใช้สิ แหม...ฉันก็มีนะ ไม่เห็นต้องมาหิ้วโฉบไปโฉบมาแบบนี้เลย”
“ก็เขาคงห่วงสวย ไม่เหมือนเธอหรอก”
เสียงแม๊กซ์พูดขึ้นมาทำให้ผมต้องพยักหน้ารีบเห็นด้วย ให้อธิบายคนอย่างเอมว่ายังไงดีล่ะ รายนั้นก็..เสื้อตัวใหญ่กว่าตัวหน่อย กระโปรงพีทคลุมเข่า ไว้ผมหน้าม้าถักเปียไม่ก็รวบเกล้าเป็นหางม้าไว้ แต่งหน้าบางๆ ใส่รองเท้าผ้าใบ แน่นอนว่าระดับคุณหนูเอมมาลินราคาก็คงไม่ปกติอีกเช่นเคย ส่วนกระเป๋านั้น....จำได้ว่าเป็นย่ามชาวม้งที่ซื้อมาตอนไปเที่ยวเชียงใหม่กับคณะเมื่อปีที่แล้ว สายชิลพอสมควร...
“เชอะ ฉันก็สวยนะ” เอมพูดพร้อมกับม้วนผมตัวเองไปมา ส่วนแม๊กซ์น่ะเหรอทำหน้าเมื่อยใส่แล้วพยักหน้าเบาๆแบบ เอาที่เพื่อนสบายใจเถอะ ผมก็อดจะขำไม่ได้ เอมที่เห็นอย่างนั้นก็ยู่ปากใส่ก่อนจะพูดต่อ
“ผลการเรียนติดโปรมาแล้วรอบหนึ่ง แฟนปัจจุบันก็....อ่อไม่สิ แฟนเก่า...เหมือนพึ่งเลิกไปเมื่อต้นเดือนก่อน หนุ่มไฮโซมหาลัยเอกชน นี่...มีรูปกับพี่จอมทัพด้วยนะ โพสเมื่อปีก่อน เห็นว่าคบกันมาเกือบปีนี่แหละ”
เอมมาลินพูดเสร็จก็ยื่นโทรศัพท์มาให้ดู ตอนนั้นเหมือนพี่จะผมยาวกว่านี้เลยแฮะ ใบหน้าและดวงตาคมที่ดูนิ่งๆนั้นก็มีเสน่ห์เหมือนตอนนี้ ผมกวาดสายมองไปรอบๆภาพ คนกดไลค์ก็เยอะ เมนท์ก็เยอะ ก่อนจะผมจะเบ้ปากใส่ทันทีที่เห็นสเตตัส “รักที่สุด” ของเธอ และมือพี่ที่โอบไหล่เธอไว้
“ชิ คงจะรักกันน่าดู”
“หึงล่ะสิ หึๆๆๆ” แม๊กซ์ที่อยู่ตรงข้ามกันก็หัวเราะพร้อมส่งสายตาล้อเลียน ผมทำหน้ายุ่งใส่ พอหันไปมองเอมก็ต้องรีบสะบัดหน้าหลบเพราะรายนั้นก็มองมาอย่างล้อเลียนเหมือนกัน นี่คงคิดจะแท๊กทีมซ้ำเติมเขาอีกใช่ไหม
“ก็คงอย่างนั้นแหละแม๊กซ์ ดูสิ โอบไหล่ใกล้ชิดกันน่าดู” เอมมาลินเหล่ตามองเพื่อนที่ทำเป็นสนใจกับงานตรงหน้าแต่แววตาขัดใจกับปากที่เม้มแน่นนั่นก็ช่างเรียกเสียงหัวเราะให้ใบไม้ได้ค้อนใส่วงโต “แต่ๆๆ....คงไม่รักเท่าน้องใบไม้หรอกเนอะ เช้าถึงเย็นถึง เห็นหน้าน้องใบไม้ปุบก็ฉีกยิ้มปั๊บ ทำตาหวานใส่น้องมดแทบขึ้น ฮิฮิ”
เอมมาลินว่าก่อนจะหันไปตีมือกับแม๊กซ์แล้วก็หัวเราะเบาๆกันอย่างสะใจ ตัวก็สั่นเทิ้มเพราะต้องกลั้นหัวเราะเอาไว้ นี่ถ้าไม่ติดว่าอยู่ในห้องสมุดคงอ้าปากกันหัวเราะเสียงดังแล้วล่ะสิ คอยดูนะจะฟ้องพี่!
“เปล่าหึงสักหน่อย มีสิทธิที่ไหนเล่า” ใบไม้บ่นงึมงำกับตัวเองเบาๆ ไม่ได้เป็นอะไรกับพี่สักหน่อย จะไปถึงอะไรเขา
“คุยอะไรกันอยู่ครับ”
เสียงพูดที่แทรกมาดังขึ้น ใบไม้เงยหน้ามองก็พบกับพี่เตวินที่นั่งลงข้างแม๊กซ์พร้อมส่งยิ้มมาให้ และเสียงเลื่อนของเกาอี้ที่ดังขึ้นด้านข้างก็ทำให้คนตัวเล็กต้องหันไปมองก่อนจะยิ้มออกมาเมื่อเห็นจอมทัพทรุดตัวนั่งลงข้างพร้อมส่งยิ้มมาให้เหมือนกัน แต่อยู่ดีๆ คนตัวเล็กก็หุบยิ้มฉับพร้อมสะบัดหน้าใส่จอมทัพ ทิ้งให้ร่างสูงได้แต่เลิกคิ้วมองอย่างไม่เข้าใจ
“พี่ซื้อขนมมาให้”
“..........”
ไร้เสียงตอบรับ จอมทัพมองคนตัวเล็กที่ตั้งอดตั้งใจเขียนงานตรงหน้า ไม่แม้จะหันมาตอบหรือพยักหน้าเลยด้วยซ้ำ เมื้อกี้ยังดีอยู่ เอมมาลินและแม๊กซ์ที่รู้สาเหตุก็ได้แต่นั่งกลั้นขำจนตัวสั่น เรียกความสงสัยจากคนมาใหม่ทั้งสองอีกเป็นเท่าตัว
“มีขนมปังไส้หมูหยองที่เราชอบด้วยนะ หิวหรือยังพี่แกะให้เอาไหม”
จอมทัพขยับตัวเข้าใกล้ใบไม้ขึ้นอีก แล้วก้มหน้าลงพูดใกล้คนตัวเล็กอย่างเรียกร้องความสนใจ ก็ได้รับแต่ความเงียบ พร้อมกับคนตัวเล็กที่ขยับหนีออกไปเมื่อรับรู้สึกถึงความใกล้ชิดนั้น จอมทัพที่ไม่เข้าใจก็หันไปเลิกคิ้วถามเพื่อนทั้งสองคนของใบไม้
“คงจะหึงพี่จอมทัพมั้งคะ” เอมมาลินเหลือบตามองเพื่อนที่นั่งเม้มปากแน่นเล็กน้อยก่อนจะค่อยๆพูด คำตอบนั้นเรียกทั้ง สายตาขำขันจากแม๊กซ์ ค้อนวงโตของใบไม้ กับสายตาไม่เข้าใจของเตวินและจอมทัพ
จอมทัพเลิกคิ้วมองคนตัวเล็กที่หันไปค้อนใส่เพื่อนเมื่อพูดจบอย่างมีพิรุธ แล้วก็ต้องยกยิ้มออกมา ไม่รู้หรอกว่าน้องหึงอะไร แต่มันก็รู้สึกดีมากนี่ที่น้องหึงผม คงต้องง้อหน่อยล่ะมั้ง ไม่งั้นงอนประท้วงอดอาหารอย่างที่เห็นแบบตอนนี้อีกแน่ๆ
“คนดี หึงอะไรพี่ล่ะหืม” จอมทัพว่าพร้อมก้มไปพูดใกล้ๆ พลางยกมือลูบกลุ่มผมนิ่มมืออย่างแผ่วเบาๆ “บอกพี่ได้ไหม พี่จะได้อธิบายถูกไง” น้ำเสียงอบอุ่นกับลมหายใจที่กระทบที่ใบหูก็เรียกริ้วสีแดงขึ้นมาบนแก้มใสๆไม่ได้ ใบไม้ย่นคอหนีเมื่อรับรู้ถึงลมหายใจร้อนที่เข้าใกล้มาอีก
ส่วนอีกสามคน ก็ก้มลงกับงานและโทรศัพท์อย่างตั้งอดตั้งใจ เปิดทางให้ทั้งสองคนได้สร้างโลกสีขมพูขึ้นมา แต่หูก็ยังเงี่ยฟังอยู่อย่างอยากรู้อยากเห็น เอมมาลินก็อดจะยกผ้าเช็ดหน้าขึ้นมาบิดแรงไม่ได้ โอ๊ย!! มีการคนดงคนดี ลูบหัวลูบหางกันไปอีก....เอมมาลินคนนี้จะฟินตายอยู่แล้วค่ะ
“พี่ทำอะไรให้หึงล่ะ บอกพี่หน่อยนะ...นะครับคนดี” คำพูดสุดท้ายก็ทำให้ใบไม้ทนไม่ไหว หับหน้าแดงจัดของตัวเองมาค้อนใส่คนข้างๆวงโต ก่อนจะผงะออกอย่างรวดเร็วเมื่อใบหน้าคมแทบจะเข้ามาแนบชิดกับหน้าของตัวเอง ก...ใกล้เกินไปแล้ว
“ป...เปล่าครับ”
“ชิ เปล่าที่ไหน หึงชัดๆ” เสียงเอมที่แทรกเข้ามาก็เรียกค้อนจากใบไม้อีกครั้ง กับจอมทัพที่หันมามองเพื่อนคนตัวเล็กอย่างสงสัย เอมมาลินยกยิ้มบางๆ แล้วยกโทรศัพท์ที่มีรูปจอมทัพกับเธอคนนั้นขึ้นให้ดู “รูปนี้ไงคะ ใบไม้หึงมากๆเลยค่ะ”
“เอม!” ใบไม้ว่าเสียงดัง พร้อมพยายามไปปิดหน้าจอมือถือของเพื่อน ทำไมต้องบอกด้วยเล่า! เรื่องน่าอายแบบนี้ อายพี่แย่เลย เรามีสิทธิหึงพี่ที่ไหนเล่า
“ชู่ว..เบาหน่อย ทั้งสองคนน่ะรู้จักมีมารยาทบ้าง นี่ห้องสมุดนะ” แม๊กซ์ที่เห็นอย่างนั้นก็อดไม่ได้ที่จะว่าขึ้นมา
“หึๆ...ดุจังเลยนะน้องตากวาง” เสียงของเตวินที่ดังขึ้นมาก็เรียกความสงสัยจากทุกคนอีกครั้ง น..น้องตากวาง?
“นี่พี่เตวิน...ผมบอกกี่ครั้งว่าให้เลิกเรียกแบบนั้นสักที” แม๊กซ์ว่าอย่างหงุดหงิด พร้อมกันไปตะวัดตามองคนที่นั่งอยู่ข้างๆ
“ดุอีกแล้ว... ไม่เหมาะกับตากวางน่ารักๆแบบนี้เลยนะ” จอมทัพที่นั่งสังเกตเพื่อนมานานก็อดจะเลิกคิ้วมองไม่ได้ ก่อนจะยกยิ้มมุมปากออกมาบางๆ
ใบไม้ยกมือขึ้นเท้าคางพลางจ้องสังเกตใบหน้าเพื่อนอย่างละเอียด อืม..ก็หน้ามนอยู่แฮะ ตาคล้ายตากวางแบบที่พี่เตวินพูดจริงด้วย ก็ดูน่ารักเหมือนกันนะเนี่ยเพื่อนเรา แล้วก็ต้องหรี่ตามองเมื่อเอมมาลินหยิบขวดน้ำขึ้นมาเปิด แต่แม๊กซ์ก็แย่งไปเปิดให้แต่แล้วพี่เตวินดันแย่งขวดน้ำในมือไปเปิดเองอีกต่อหน้าต่อตาแบบนั้น..... หรือว่า.....จะเป็นรักสามเส้า?? โอ้วว...ไม่นะ
“สนใจเรื่องของเราก่อนสิ”
เสียงกระซิบที่ดังขึ้นข้างหู พร้อมกับลมหายใจอุ่นร้อนก็ทำให้ใบไม้ต้องหันไปมองอย่างตกใจ ก่อนจะต้องยกมือขึ้นมากุมแก้มที่ขึ้นสีแดงระเรื่อข้างนั้น เมื่อปลายจมูกโด่งของอีกคนเฉียดมาโดนแก้มของตัวเอง ไม่รู้แกล้งหรือไม่ได้ตั้งใจจริงๆกันแน่ แต่คนร้ายกาจอย่างพี่ผมคิดว่าคงตั้งใจแกล้งให้เขินอีกแหงๆ
“ตกลงหึงพี่เรื่องนั้นเหรอ?”
จอมทัพก้มลงไปใกล้ๆ ช้อนคางมนขึ้นมามอง แก้มที่ขึ้นริ้วสีแดงก็เรียกรอยยิ้มจากมุมปากหยักได้ น่ารักอีกแล้วเห็นไหม เมื่อกี้จะว่าจะตั้งใจก็ไม่ถูกสะทีเดียว แก้มนุ่มที่ขึ้นสีแดงระเรื่อ ส่งกลิ่นหอมอ่อนๆ และจากที่ได้ลิ้มลองมันไปแล้วทีหนึ่ง แน่นอนว่ามันเป็นดอกไม้ชั้นดี ที่ล่อผึ้งอย่างผมให้ไปดอมดมใกล้ๆ ก่อนใบไม้จะเบือนหน้าหนี หลบตาอีกคน จอมทัพที่เห็นอย่างนั้นก็เลื่อนเก้าอี้เข้าใกล้ๆอีก พร้อมยกแขนแข็งแรงขึ้นไปโอบไหล่เล็กๆของใบไม้
“พี่เลิกกับเขานานแล้วนะ” ใบไม้ยังไม่ตอบ ยังคงเขียนงานลงกระดาษอย่างตั้งอดตั้งใจไม่สนคนข้างๆเลยสักนิด เอาจริงๆก็ไม่ได้งอนหรอก...แค่เห็นพี่ง้อแล้วดูน่ารักดี สารภาพเลยก็ได้ว่าชอบที่โดนพี่ง้อ
จอมทัพเงยหน้าไปมองเพื่อนอย่างขอความช่วยเหลือ ก้มมองคนตัวเล็กข้างๆทีหนึ่ง แล้วขมวดคิ้วอย่างใช้ความคิด เวลาง้อนี่เขาต้องง้อกันยังไงวะ?
ขายาวๆใต้โต๊ะเข้าสะกิดเพื่อนที่นั่งเล่นโทรศัพท์อยู่ เตวินเงยหน้าขึ้นมาสบตากับเพื่อนเงียบๆ ก่อนจะเลิกคิ้วถาม แล้วก็ต้องกรอกตาใส่เพราะจอมทัพก็ยังเงียบอยู่อย่างนั้น มึงคิดว่ากูอ่านพลังจิตมึงออกรึไงวะ จะถามอะไรก็ไม่ถาม
“มีอะไร?”
“กูต้องง้อน้องยังไงดี”
คำพูดของจอมทัพทำให้ทุกคนต้องหันขวับมามองทันที แม๊กซ์กับเอมหันไปหัวเราะคิกคัก ส่วนใบไม้ก็แก้มแดง อ้าปากค้างอยู่อย่างนั้น น...นี่มันใช่เรื่องที่ต้องถามต่อหน้าไหมเนี่ย ผมทั้งอึ้งทั้งเขินขนาดนี้พี่ก็ยังทำหน้านิ่งๆไม่รู้สึกรู้สาอะไรอีก มีใครที่ไหนถามว่าง้อยังไง แล้วมาถามต่อหน้าด้วยเนี่ยนะ
“ตอบดิ เร็ว...น้องงอนอยู่เนี่ย”
จอมทัพยื่นเท้าไปเขี่ยเพื่อนยิกๆอีกครั้ง เตวินมองเพื่อนแบบเหนื่อยๆแล้วยกมือกุมขมับตัวเอง นี่มึงจะรู้เรื่องอะไรบ้างเนี่ย จะง้อเขาดันมาถามต่อหน้าเขาอีก ดูจากหน้าแล้วไม่ได้แกล้งน้องหรอก คงไม่รู้สึกอะไรมากกว่า ทีหยอดเขาจีบเขาก็พูดได้พูดดีอย่างกะคนละคน ทีจะง้อเขาดันไม่รู้จะง้อยังไง มาถามหน้าตาเฉยๆอีก ไอ้นี่...
“คิดเองดิวะ ปกติก็ทำน้องเขาเขินได้เขินดี ทีงี้ทำไม่เป็นอีก” จอมทัพก็ยังนั่งนิ่งมองมาแล้วขมวดคิ้วอยู่ โอ๊ย..มันเป็นเวรกรรมอะไรที่มีเพื่อนเป็นคนอึนๆอย่างมันเนี่ย “มึงก็จะพูดจะทำอะไรดีๆให้น้องสิวะ เรื่องแบบนี้ต้องถามอีกใครเขาพูดกัน” หารู้ไม่สิ่งที่ตัวพูดมาก็ยิ่งเหมือนซ้ำเติมเพิ่มความเขินให้ใบไม้ขึ้นไปอีก
จอมทัพได้ยินแบบนั้นก็นั่งนิ่งไปสักพัก ก่อนจะหันมาเปิดกระเป๋าตัวเอง แล้วคว้ากระดาษออกมาอยู่กับโลกส่วนตัวเงียบๆคนเดียว ใบไม้เหล่มองจอมทัพที่ดูตั้งอกตั้งใจทำเหลือเกินก็แอบยิ้ม เอาจริงๆถ้าพูดง้อเขาหน่อยก็ยอมแพ้แล้ว ไม่ต้องถึงขนาดมาทำขนาดนี้หรอก
“พี่ให้...”
ผ่านไปสักพักก็มีเสียงทุ้มที่พูดอยู่ข้างหู พร้อมกับกระดาษสีขาวธรรมดาอันเล็กๆที่พับเป็บรูปร่าง ยื่นมาวางไว้ตรงหน้า มือเล็กหยิบมันขึ้นมาดูพลางรูปมันเบาๆ กลั้นยิ้มจนแก้มเมื่อยหมดแล้ว พี่จะรู้ไหมว่าตัวเองทำอะไรลงไป กระดาษที่พับเป็นรูปหัวใจอันเล็ก สีขาวธรรมดาไม่มีลวดลายอะไร แต่มันก็มีค่ากว่านั้น เพราะพี่ตั้งใจทำให้
จอมทัพที่เห็นใบไม้ยิ้มขึ้นมาก็ยกยิ้มตาม “อย่างอนพี่เลย ตอนนี้พี่สนใจแต่เราเดียวนะ” พูดเสร็จก็ยกมือขึ้นมาลูบหัวกลมเบาๆ
ส่วนใบไม้ก็เม้มปากกลั้นยิ้มอย่างเต็มที่ หยิบหัวใจกระดาษที่พี่พับให้ใส่กระเป๋าเงินของตัวเอง แล้วก็หยิบกระดาษของตัวเองขึ้นมาพับบ้าง แล้วส่งให้จอมทัพด้วยหัวใจที่เต้นรัว
“ผมเก็บหัวใจของพี่ไว้แล้ว พี่ก็ต้องเก็บหัวใจของผมไว้ด้วยนะ” ใบไม้เหลือบตามองคนข้างๆก่อนจะเผยยิ้มออกมาอย่างเก็บไวไม่อยู่ จอมทัพหยิบหัวใจกระดาษขึ้นมาดูก่อนจะยกยิ้มขึ้นมาน้อย แล้วกดจมูกลงบนกลุ่มผมนุ่มของใบไม้
“ได้สิ จะเก็บไว้อย่างดีเลย”
_____________________________________
เตวินมองเพื่อนของหัวใจสร้างโลกส่วนตัวชีชมพูกับคนตัวเล็กข้างๆก็พลอยจะหมั่นไส้ขึ้นไปอีก ในฐานะที่เป็นเพื่อนสนิทของมัน แล้วมารับรู้พฤติกรรมที่เรียกได้ว่า “หวานเวอร์” ของเพื่อนก็รู้สึกเหม็นหน้ามันขึ้นมาเบาๆ
ทีตะกี้มาทำเป็นขอคำปรึกษาอย่างนั้นอย่างนี้ ใครจะเป็นคิดเล่า ดูที่มันทำสิ...มันชักจะหวานจนเลี่ยนไปแล้ว รู้สึกน้ำตาลในเลือดขึ้นยังไงก็ไม่รู้ หวานมันทุกวัน คุยโทรศัพท์ก็หวาน ต่อหน้าก็หวาน ชักจะมากเกินไปแล้ว ตอนแรกก็ดูผิดวิสัยคนพูดน้อย คนเงียบๆอย่างมันอยู่หรอก
ตอนนี้น่ะเหรอ??...มืออาชีพไปแล้ว ดูท่าจะชอบอดชอบใจไม่น้อยด้วยที่ทำน้องเขินเอาเขินเอาทุกวัน ไอ้เราก็คนโดดเดี่ยว บางทีก็อยากมีโมเมนท์คู่บ้างให้หัวใจกระชุ่มกระชวย
“น้องตากวาง....อยากได้หัวใจไหม เดี๋ยวพับให้”
วินาทีนั้นทั้งโต๊ะเงียบลงทันทีอย่างพร้อมเพรียง แม๊กซ์หันขวับมองอย่างตื่นตะลึง แล้วรีบถอยกรูดออกไปจนสุดโต๊ะ เอมมาลินกับใบไม้ก็อ้าปากค้างไปแล้ว ส่วนจอมทัพก็ยกยิ้มมุมปาก แค่นหัวเราะออกมาเบาๆ
_________________________________________
Talk : คู่พี่จอมทัพกับน้องใบไม้ก็หวานตามประสาค่ะ มีการมาแลกหัวจงหัวใจกัน
ส่วนอีกอันนี่ยังไง? ใครชอบใครกันแน่? ต้องติดตามกันด้วยนะคะ
แน่นอนว่านิยายเราไม่ดราม่าน้ำตาแตกแน่ๆ ไม่มีหร๊อก รักของเราสามคน
ต้องขอโทษเกี่ยวกับคำผิดอีกทีนะคะ เรามานั่งอ่านย้อนหลังแล้วเจอคำผิดเยอะมาก
บางทีเราก็พิมพ์ตกพิมพ์ขาด แบบมือพิมพ์ตามสมองไม่ทันอะไรแบบนั้น
ขอบคุณทุกคนและทุกคอมเมนท์นะคะ
-
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ พี่ทัพพารถอ้อยคว่ำในห้องสมุด
จริงเหร๊อ #เสียงสู๊งสูง ที่ว่านิยายไม่ดราม่าน้ำตาแตกแน่ๆ ไม่มีหร๊อก รักของเราสามคน
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
อ่าว ทำไมสุดท้าย เอมมาลินโดดเดียวหละ
555
สงสัยนางเปนสาววาย อิอิ
-
เขิน :z3: :z3: :z3:
-
หวานมากกกกกกกกกก :-[ :-[
คู่พี่เตวินกับน้องแม็กซ์ตากวางก็น่าลุ้นนะ
-
:m20: เราชอบเตวินจริงๆ
:L2: :pig4:
-
:กอด1:
-
โอ๊ยยยยยย น้ำตาลในกระแสเลือดขึ้นต้องไปโรงพยาบาลให้หมอเช็คสักหน่อยแล้วสินะ :m25:
หวานออกสื่อขนาดนี้ ขอเป็นแฟนเถอะจอมทัพขนาดให้หัวใจไปแล้วน้องก็ให้กลับมาแล้วแบบนี้รีบ ๆ ขอเลยเดี๋ยวแมลงภูตัวอื่นมาฉกชิงไปหรอก
ส่วนเตวินค่ะ อิฉันรู้นะคุณคิดอะไร น้องตากวางไม่รอดแน่ ๆ งานนี้ น้องเอมคงต้องร้องไห้ซบอกใครสักคนแทนซะแล้วหึหึ :hao6:
-
มดขึ้นหมดแล้วพี่จอมทัพ
:L2: :L2:
-
พี่จอมทัพคือ หวานเว่อร์~~~~!! งานดีจิงๆคนนี้
แต่เตวินคือไรคะ จะจีบใครดี ตากวาง หรือเอม (ขอเชียร์น้องตากวางแบบออกนอกหน้า 5555555)
-
พี่ทัพหวานเกิ้นนน เห็นเงียบๆ แต่กับน้องนิหวานน้ำตาลเรียกพี่จนเพื่อนอิจฉาอ่ะ :o8:
-
เบาหวานขึ้นตา :impress2:
-
น้ำตาลขึ้นค่ะ หวานเกิ๊นนนน
-
พี่จอมทัพ ง้อไม่เป็น ต้องถามพี่เตวิน :katai1:
แสดงว่าก่อนหน้านี้ พี่จอมทัพ ไม่เคยง้อใครเลย
น่าภูมิใจนะใบไม้ พี่เขามาง้อ งุ้งงิ้ง มุ้งมิ้ง น่าร้ากกก :mew1: :mew1: :mew1:
ยัยดาวศิลปกรรมนุช ที่มาหาเรื่องใบไม้
ก็คงไม่เคยถูกง้อแน่ๆ ดูนิสัย ก็สมควรละ :hao7:
เพราะจอมทัพดูเฉยเมยกับชีมาก
เอาละซี้ พี่เตวิน สนใจน้องตากวาง แมกซ์ แล้วใช่ไหม :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
จอมทัพรถอ้อยคว่ำเหรอ :katai5: :katai5: :katai5: :katai5:
-
จอมทัพบางทีก็หวานไปนะ เป็นห่วงคนรอบข้างบ้าง เด่วเบาหวานจะขึ้นตา ลงเท้า หมด :o8: :o8: :o8:
อิพี่เตวินนี่ยังไงมาจีบแม็กซะงั้น 555 ออกแนวสงสารเอม ถึงจะเป็นนิยายวาย แต่ขอสนับสนุนให้เอมมีคู่ด้วยนะ 555 :laugh: :laugh: :laugh:
-
หวานแบบนี้คนใกล้ๆ เบาหวานรับประทานหมดแน่ o13
-
ก็หวานกันไปอี๊กกกกกก~~~ อีกคู่นี่ยังไงน้าาา
-
โอ้ยยๆหวานมดขึ้น ง้อน่ารักมากเลยค่ะพี่จอมทัพ
-
เราก้พับหัวใจเป็นนะ มาเอาของเราไปด้วยมั้ยย
อยากแลกบ้างไรบ้าง55555555
นี่ว่าแมกไม่ได้ชอบเอมนะ
แต่อาจจะชินกับการคอยดูแลคอยเทคแคร์เป็นห่วงอะ
แบบผู้หญิงคนเดียวในกลุ่ม สนิทกันมานาน
ไม่น่าจะชอบในแนวนั้นน
รอค่าาา
-
:L1: :L1: :pig4:
-
:katai1:
-
:hao3:
-
NOTE : ขออภัยสำหรับคำผิดค่ะ
Chapter 18
ผมนั่งมองเพื่อนตัวเองแล้วก็อดไม่ได้ที่ขำออกมา คู่กัดตัวยงอย่างแม๊กซ์และเอมมาลิน..ดูท่าจะขอพักยกชั่วคราว เพราะตอนนี้แม๊กซ์หันไปทะเลาะกับพี่เตวินเสียแล้ว แม๊กซ์นั่งจ้องเขม็งพี่เตวินที่นั่งตรงข้ามอย่างไม่พอใจ ส่วนพี่เตวินนั้นก็แค่นั่งเท้าคางแล้วยิ้มอย่างอารมณ์ดีเท่านั้น
“ไม่เห็นต้องโกรธเลย พี่แค่พับหัวใจให้เอง” เตวินว่าขำๆ แล้วเหล่มองหัวใจกระดาษที่พับให้น้องตากวางของตนที่โดนแม๊กซ์ขยำอยู่ในมือ “อย่าบีบแรงนักสิ หัวใจพี่มันเจ็บปวดนะรู้ไหม”
จบคำพูด แม๊กซ์ก็มอบสายตาเชือดเฉือนมามากกว่าเดิม มือของเพื่อนที่กำแน่นจนเห็นเส้นเลือดใบไม้ก็กลัวว่าเจ้าตัวจะขาดสติลุกขึ้นมาตะบันหน้าพี่เตวินจริงๆ ใบไม้ลูบแขนตัวเองเบาๆอย่างขนลุก คู่นี้ตีกันมาตั้งแต่ห้องสมุดแล้ว
เราทำงานเสร็จกันตอนบ่ายสาม วิ่งไปส่งงานกันแล้วกลับมานั่งรอพี่เลิกเรียนที่ห้องสมุดต่อ พี่กลับมาพร้อมกับแก๊งค์เสื้อช็อปกลุ่มเดิม ทุกคนกำลังพูดคุยอย่างอารมณ์ดีก็ต้องเงียบไปเมื่อพี่เตวินโพล่งเรียกแม๊กซ์ออกมาเสียงดัง พร้อมจับอะไรบางอย่างยัดลงไปในมือแม๊กซ์ พอแบมือออกมาดูเท่านั้นแหละ...หัวใจกระดาษสีชมพู...ได้เรื่องสิ ผมรีบปรี่เข้ามากอดแขนเพื่อน ส่วนเอมก็กางแขนกั้นระหว่างพี่เตวินกับแม๊กซ์ไว้
จนตอนนี้เราก็ออกมานั่งกินข้าวกันข้างนอกกลุ่มใหญ่ ทั้งสองคนก็ดูเหมือนจะไม่เลิกทะเลาะกันสักที ไม่สิ...ดูเหมือนแม๊กซ์จะทะเลาะกับพี่เตวินมากกว่า อีกคนนี่ดูอารมณ์ดีปรีดามากที่กวนเพื่อนเขาได้ ไม่รู้จะต่อยกันตอนไหนเพราะพี่เตวินก็ช่างกวนประสาทเพื่อนตัวเองเหลือเกิน
เอมมาลินที่เห็นแม๊กซ์โมโห ก็ห่วงสวัสดิภาพของพี่เตวินขึ้นมา ใบหน้าของพี่เตวินจะไม่ต้องมาได้รับบาดเจ็บจากคนปากร้ายอย่างนี้แน่ๆ ในฐานะที่เป็นแฟนคลับอันดับหนึ่ง ดีกรีแอดมินเพจ ต้องปกป้องพี่เตวินให้ได้อย่างสุดชีวิต
“แม๊กซ์ อย่าโมโหไม่รู้เรื่องสิ พี่เขาอุตส่าห์พับหัวใจให้ แกก็โมโหใส่พี่เขาอยู่นั่นแหละ ใช่ได้ที่ไหน” เอมมาลินบ่นเสียงแข็ง แม๊กซ์ที่โมโหแค่ไหนก็ได้แต่ตวัดตามอง แล้วฮึดฮัดอย่างไม่พอใจเท่านั้น
“ไม่เป็นไรครับ พี่ไม่โกรธแม๊กซ์หรอก” เตวินฉีกยิ้มกว้างให้เอมหนึ่งที หญิงสาวได้แต่กุมแก้มตัวเองเขิน ส่วนแม๊กซ์ที่เห็นอย่างนั้นก็ฮึดฮัดออกมาอีกครั้ง เตวินขำออกมาเล็กน้อยกับท่าทางของแม๊กซ์ ยื่นมือไปกุมมือแม๊กซ์ที่กำอยู่แน่น แล้วส่งยิ้มอบอุ่นให้ “อย่าโกรธพี่เลย เพื่อนน้องพี่ก็ต้องยิ้มให้สิ โอ๋ๆ...ไม่เป็นไรนะ”
“น...นี่....” ยังไม่ทันที่แม๊กซ์จะกล่าวคำร้ายๆออกมา เอมมาลินที่อยู่ข้างก็ก็ตีลงบนแขนสีน้ำผึ้งของแม๊กซ์อย่างแรง
“อย่าพูดคำหยาบคายออกมานะ! นิสัยไม่ดี! พี่เขาอุตส่าห์ทำให้ยังจะไปโกรธเขาอีก” แม๊กซ์ได้ยินอย่างนั้นก็ขมวดคิ้วฉับ ปาของในมือลงไปตรงหน้าหญิงสาวทันที
“ก็ไม่อยากได้!..ถ้าอยากได้นักก็เอาไปสิ!!”
ทุกคนที่ได้ยินเสียงแม๊กซ์ก็หยุดพูดทันทีแล้วหันมามองเป็นตาเดียว พูดเหลือบมองพี่เล็กน้อยแล้วถอนหายใจออกมาเบาๆ ตีกันอีกแล้วคู่นี้!...ตีกันจนได้ เอมก็ปกป้องพี่ในดวงใจสุดตัว ส่วนอีกคน...ดูท่าทางแม๊กซ์ก็ลงยากด้วย หัวเสียมาตลอดแบบนั้น
“เอ๊ะ!!...ก็พี่เขาให้แก...ฉันจะไปอยากได้ทำไม!”
“ก็เห็นบ่นอยู่นั่นแหละ...นึกว่าอยากจะได้..ก็ให้ไปแล้วก็หยุดพูดสักที!”
“นี่แกอย่ามาพูดอย่างนี้นะโว้ย!!!.....”
“จ...ใจเย็นกันหน่อยสิ...”
เตวินที่นั่งทำอะไรไม่ถูกอยู่นานก็ลุกขึ้น พยายามพูดห้ามทั้งสองคนไว้...แต่ก็ไม่ได้ผล ถอนหายใจแล้วลูบหน้าตัวเองเบาๆ ไอ้เราก็นึกแกล้งหยอกเล่นๆ แค่เห็นหน้าบูดๆแบบนั้นแล้วก็ดูน่ารักดี ไม่คิดว่าเพื่อนสองคนจะต้องมาทะเลาะกันแบบนี้ เตวินหันไปขอความช่วยเหลือจากใบไม้ คนตัวเล็กเห็นอย่างนั้นก็ยิ้มแหยๆให้แล้วลุกขึ้นเดินมาหาเพื่อนทั้งสองคนที่นั่งข้างกันเพื่อห้ามทักทันที
“หยุด...หยุดก่อน...ค่อยๆพูดกันสิ”
“ไม่ค่อยแล้วใบไม้ ดูที่แม๊กซ์มันพูดสิ ปากเสียที่สุด!”
“อะไรวะ...ฉันก็อยู่ของฉันดีๆ ก็มีเธอนั่นแหละที่มาหาเรื่องก่อน” แม๊กซ์ว่าอย่างไม่ยอมแพ้
“ก็แกเอาแต่จ้องหาเรื่องพี่เตวินนี่หว่า”
“ก็นั่นมันเรื่องของฉัน..เธอมายุ่งทำไม!”
สุดท้ายผมก็ยืนกุมขมับถอนหายแรงๆอยู่ตรงนั้น ปกติจะเป็นแม๊กซ์ซะมากกว่าที่ยอมลงให้ ไปก็หยอกไปเล่นๆให้เอมสู้ไม่ได้เสร็จแล้วก็เดินหนีไปปิดการสนทนา แต่มาตอนนี้ต่างคนต่างไม่ยอมลงกันเลย...ไม่รู้เป็นเพื่อนกันมายังไงเหมือนกันที่มาเถียงกันบ่อยๆขนาดนี้ได้ และมันก็จบด้วยที่แม๊กซ์ยอมลงให้เอมเหมือนเดิม เจ้าเพื่อนตัวดีคว้ากระเป๋าขึ้นแล้วเดินหนีไปโดยมีเอมบ่นไปตามหลัง
“เอม..พอได้แล้วน่า แม๊กซ์อุตส่าห์ยอมให้แล้วยังจะว่าเพื่อนตามไปอีก”
“มันยอมให้ที่ไหน..คนอย่างมันน่ะนะ....”
“เอม!...พอได้แล้ว..นี่ไม่รู้เลยเหรอว่าแม๊กซ์ยอมให้ตลอดน่ะ” หญิงสาวได้ยินอย่างนั้นก็อ้าปากเตรียมตัวจะเถียง ใบไม้ยกมือขึ้นห้ามทันที “ไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้น แม๊กซ์ยอมให้แกตลอด แล้ววันนี้แกก็เห็นว่าเพื่อนอารมณ์เสีย ยังจะไปแหย่ให้โกรธอีก” เอมทำหน้ามุ่ยใส่
“ก็มันจะหาเรื่องพี่เตวินนี่...”
“แต่ก็ยังไม่ทันได้หาเรื่อง?...จริงไหม?” ผมเห็นเอมเงียบไปเลยพูดต่อ “เพื่อนก็ยังไม่ได้พูด...ไม่ได้ทำอะไรไม่ดีเลย แม๊กซ์โมโหก็จริงแต่ก็ยังควบคุมได้...พี่เตวินยังไม่โกรธอะไรเลย..มีแต่แกที่ไปโมโหเขา ไปแหย่ให้แม๊กซ์โมโหเข้าไปอีก”
“เรื่องแค่นั้นไม่เห็นจะต้องโมโหเลย...พี่เตวินแค่พับหัวใจให้ทำไมต้องโมโหด้วย”
“เอม..แต่ละคนจะคิด...จะชอบอะไรไม่เหมือนกันนะ แกอาจจะชอบแต่เพื่อนอาจจะไม่ชอบก็ได้ เข้าใจเพื่อนหน่อยนะ” สุดท้ายเอมมาลินก็ค่อยๆพยักหน้าเบาๆ ปากอิ่มของเพื่อนเม้มแน่นแล้วพึมพำว่าขอโทษ ผมได้ยินอย่างนั้นก็ได้แต่ยิ้มออกมา “ส่วนรายนั้นก็เดี๋ยวฉันก็ต้องตักเตือนเหมือนกันไม่ต้องเป็นห่วง”
“พี่ขอโทษด้วยนะ” เตวินที่นั่งเงียบมานานก็เอ่ยปากขอโทษ ไม่คิดว่าการกระทำของตนจะต้องทำให้เพื่อนทะเลาะกันแบบนี้
“ไม่เป็นไรค่ะ พี่เตวินไม่ผิดหรอก” เตวินมองหญิงสาวตรงหน้าก่อนจะก้มหัวแล้วยิ้มให้เล็กน้อยอย่างขอโทษ แอดมินเพจแฟนคลับเขาเอง...ทำไมถึงรู้ ก็แหม่...เตวินซะอย่างเก่งอยู่แล้ว
“มึงก็ไปกวนประสาทน้องเขาอยู่นั่นแหละ เป็นกูนะต่อยมึงหน้าแหกไปแล้ว” แทนที่อยู่อีกฝากโต๊ะก็อดจะกล่าวซ้ำเติมเพื่อนตัวเองไม่ได้ มันไม่ได้หวานน้ำตาลขึ้นจนเลี่ยนแบบจอมทัพจีบใบไม้หรอกนะ ดูหน้าตาแล้วคำพูดของเพื่อนเขาไปจะได้รู้ว่ามันน่ะกวนประสาทแค่ไหน
“กูแถมตีนให้ด้วย” เป็นพี่จอมทัพที่พูดออกมาด้วยบหน้านิ่ง ผมแอบขำเบาๆ ก็มีมุมแกล้งเพื่อนเหมือนกันแฮะ
“น้องเขาก็ดูแมนๆนะ มึงเอาจริงดิ” ส่วนอีกคนก็อดจะถามขึ้นมาไม่ได้ แหม่...เห็นมันตั้งใจพับหัวใจอยู่นานสองนาน นึกว่าจะเอาไปให้สาวที่ไหน พอเห็นคนรับเท่านั้นแหละ ถึงกับมองหน้ากันให้พรึบ! เตวินที่เห็นเพื่อนสบประมาทตัวเองก็อ้าปากเถียงทันที
“เอาจริงดิวะ คนอย่างกูอะ...” พูดพลางตบอกตัวเองดังปุบปุบ “ไม่คิดเล่นๆเว้ย จริงจัง...ดูหน้าด้วย..นี่จริงจัง”
เอมมาลินกับใบไม้ได้แต่หันหน้ามองกันแล้วทำหน้าหวาดๆ เอมมาลินหันมากระซิบรอดไรฟันถาม “แกว่า...ใครอยู่บนอยู่ล่างวะ” ใบไม้ได้ยินก็หน้าแดง หันไปตีเพื่อนเบาๆ
“บ้า..พูดอะไรน่าอาย...ฉันไม่รู้หรอก เดายากอะ”
“คิกคิก...ใครจะไปเดาง่ายเท่าพี่จอมทัพกับน้องใบไม้เล่า” ใบไม้ได้แต่นั่งเม้มปากหน้าแดง หันมาค้อนใส่เพื่อนวงโต “พี่อยู่บนน้องอยู่ล่าง ฮิๆๆๆ” โอ๊ย...คิดภาพเอมมาลินคนนี้ก็เป็นสุขใจ
“ใครว่า...ฉันอยู่บนต่างหาก” ใบไม้พูดเสร็จเอมก็กรอกตาใส่พลางเบ้ปากไปด้วย ย่ะ...แล้วฉันจะคอยดู สภาพอย่างแกนี่พี่เขาเหวี่ยงทีเดียวก็ลอยแล้ว
“ระวังโดนน้องเขากระทืบมาละกัน ท่าทางดูสูงกว่ามึงขนาดนั้น”
“หึ...สูงกว่าแล้วไง ไม่พ้นคนอย่างกูอยุ่แล้ว” ว่าพลางกระหยิ่มยิ้มย่องอย่างมาดมั่น ดูแล้วมั่นอดมั่นใจเหลือเกินจนเพื่อนต้องเบ้ปากใส่ จอมทัพที่นั่งข้างๆก็ยกมือตบบ่าเพื่อนเบาๆ
“กูบอกมึงแล้วว่าเล่นของยาก”
“จอมทัพเพื่อนรัก....ระดับเตวินซะอย่าง ไว้ใจได้แน่นอน”
แม๊กซ์....ท่าทางแกอาจจะไม่รอดว่ะ
_____________________________________________
จอมทัพเห็นคนข้างๆ เดินไปร้องเพลงอย่างอารมณ์ดีก็ต้องยกยิ้มตาม มือของเรากอบกุมกระชับกันแล้วแกว่งไกวไปมา ค่อยๆเดินซึมซับบรรยากาศยามเย็นที่วันนี้ดูจะดีเป็นพิเศษ ดีพอๆกับคนข้างๆผมนั่นแหละ
“ไปอารมณ์ดีจากไหนมา” ผมถามคนข้างๆ แล้วใบไม้ก็หันเอียงคอถามแล้วก็ยิ้มให้
“ก็....ลองคิดว่าแม๊กซ์มีคนดูแลแล้วก็รู้สึกดี” ใบไม้เห็นคนข้างๆเลิกคิ้วมองก็พูดต่อ “จริงๆบ้านแม๊กซ์อยู่ต่างจังหวัด มาเรียนอยู่ที่นี่คนเดียว...คงต้องรู้สึกเหงาบ้างแหละ มีคนคอยดูแลก็คงจะดี”
“อย่างเตวินน่ะเหรอ” ใบไม้พยักหน้า จอมทัพได้แต่แค่นหัวเราะออกมา “คิดภาพมันไปดูแลใครก็ตลกชอบกล” ใบไม้ได้ยินก็ทำหน้ามุ่ยใส่ ตีลงบนแขนแข็งแรงเบาๆ
“พี่ก็ไปว่าเพื่อน...” จอมทัพก็หัวเราะเบาๆก่อนจะยกมือขึ้นกอดคอคนข้างๆ มืออีกข้างก็ล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกง
อย่างเตวินน่ะมองออกง่ายจะตาย หลังๆมานี่เขาก็สังเกตมันว่าชอบหายไปคุยโทรศัพท์ ก้มหน้าก้มตาแชทบางทีก็หัวเราะคนเดียวจนเพื่อนคิดว่ามันเป็นบ้า วันนี้ที่ไปห้องสมุดถึงได้รู้คำตอบ เตวินที่เดินตามหลังอยู่ดีๆก็เดินลิ่วนำหน้าไปดูตื่นเต้นมากกว่าเขาไปหาน้องเสียอีก เสร็จแล้วก็นั่งลงข้างๆเด็กที่มันเรียกว่า “น้องตากวาง” แล้วส่งยิ้มหยอกล้อให้ แล้วก็เห็นอีกว่าแม๊กซ์ก็ตวัดตามองใส่ ตอนแรกนึกว่าเพื่อนจะชอบเอมมาลินเด็กสาวน่าตาน่ารักคนนั้นด้วยซ้ำ เห็นว่าแย่งขวดน้ำมาเปิดให้ แต่ตอนหลังไอ้เตวินมันมากระซิบให้ฟัง
แย่งมาเปิดขวดให้เพราะกลัวน้องตากวางของมันเจ็บมือ...... เหตุผลน่าปวดหัว อะไรจะเป็นห่วงขนาดนั้น ใครๆก็เปิดขวดได้... เรื่องแค่นี้ผมไม่ทำให้ใบไม้หรอก ...จ..จริ...
“พี่ครับ ผมเปิดขวดน้ำไม่ได้...” น้องที่ไปเอาขวดน้ำมาจากไหนไม่รู้ส่งมาให้ผมพร้อมกระพริบตาปริบๆ อย่างออดอ้อน ผมเห็นแบบนั้นก็ยิ้มขึ้นมา พลางคว้าขวดขึ้นมาเปิดให้ ก็...น้องอ้อน ก็ต้องทำตามน้องสิ ใครจะไปทนไหว จริงไหม? “มือแดงด้วย”
น้องว่าจบเท่านั้นแหละ ผมก็ต้องหันขวับไปมอง จับมือเล็กๆขึ้นมาดู แล้วจ้องมือที่ขึ้นรอยแดงๆอย่างไม่ชอบใจ ไอ้ขวดเวร...จะทำอะไรมาแน่นขนาดนั้นวะดูดิ...มือน้องแดงหมด
“เจ็บไหม” ผมลูบมือน้องเบาๆอย่างเป็นห่วง จะเจ็บมากไหมเนี่ย...น้องแค่ยิ้มให้แล้วตอบว่าไม่เป็นไรครับตามเคย “ทีหลังไม่ต้องเปิดเองแล้วนะ...เดี๋ยวพี่เปิดให้”
รู้สึกที่พูดไปทั้งหมดตอนแรกเข้าตัวเองยังไงก็ไม่รู้สิ.....
และหลังจากที่เปิดขวดให้ผมก็นั่งสังเกตมันตลอดเวลาพลางคิดหาทางง้อน้องด้วย บางทีหางตาก็แอบเห็นมันหันไปยิ้มให้แม๊กซ์ ตอนเอาหัวฟุบหลับก็เอาหัวไปซุกใกล้ๆเขาอีก นั่นแหละตอนนั้นถึงได้รู้ว่าชอบใคร เขาบอกไปแล้วว่าเล่นของยาก...ขนาดตัวก็พอสูสีกัน...มวยไม่เป็นรองใครจริงๆ
เสร็จแล้วหยอกให้เขาได้อารมณ์เสียตลอด ต้องชื่นชมแม๊กซ์จริงๆที่มีความอดทนสูงไม่ต่อยหน้าตากวนประสาทของเพื่อนเขาไปเสียก่อน ถึงในใจก็แอบให้มันโดนต่อยก็เถอะนะ ถ้าเป็นผมคงเอาหมัดตะบันหน้าไปสักสองสามที แถมตีนให้มันไปกินอีกฟรีๆ น่าจะพอสาแก่ใจ...ผมรักเพื่อนจริงๆครับ...
เมื่อเดินมาถึงหน้าลิฟท์ในหอ คิ้วคมก็ต้องเลิกมองคนข้างๆเมื่อใบไม้ส่งขวดน้ำมา พร้อมส่งยิ้มให้ จอมทัพยิ้มตอบพลางลูบหัวกลมเบาๆแล้วรับเข้ามาดูดอึกหนึ่ง มือกดลิฟท์รอให้น้องเข้าไปก่อน ความใกล้ชิดก็ทำให้สังเกตเห็นว่าอยู่ดีๆแก้มใสของคนข้างๆก็แดงขึ้นมาสะอย่างนั้น จนจอมทัพต้องหัวเราะแผ่วๆออกมา เขินอะไรอีกล่ะ...ว่าแต่ตอนนั้น...
“ตอนนั้นคุยอะไรกับเอมเหรอ...เห็นหน้าแดงใหญ่”
“ตอนไหนเหรอครับ”
“ที่ร้านอาหารน่ะ กระซิบกระซาบกันแล้วเราก็หน้าแดงซะอย่างนั้น” ตอนที่คุยกันเรื่องเตวินมันน่ะแหละ ถึงหูจะสนใจฟังเพื่อน แต่ตาก็เหลือบไปเห็นแก้มใสที่เขาชอบขึ้นสีแดงก่ำล่อตาล่อใจแบบนั้น แล้วตอนนี้ก็มาแดงก่ำแบบนั้นตอนนั้นอีก ใบไม้อึกอักพลางกรอกตาไปมาอย่างหาทางรอด จอมทัพที่เหมือนพอจะรู้ตัวก็กระชับแขนเข้าไปที่เอวของใบไม้
“ค..คือ...เอ่อ...ไม่มีครับ..อ่า...ใช่...ไม่มีอะไร..ค..ครับ” จอมทัพหรี่ตามองคนที่พยายามหลบหน้าแล้วยกยิ้มมุมปากขึ้นมา
“โกหก...ริอาจโกหกพี่เหรอ หื้ม?”
จอมทัพดันร่างบางติดพนังลิฟท์ ร่างกายที่แทบจะแนบชิดกันก็ทำให้ใบไม้ยกมือขึ้นมาวางไว้ที่อกกว้างพยายามดันคนร่างสูงออกไป มือที่วางไว้บนเอวก็ดูจะกระชับแน่นขึ้นไปอีก รอยยิ้มมุมปากหยักที่ยกยิ้มขำๆที่เห็นแก้มแดงจัด ก็กลายเป็นการแสยะยิ้มสำหรับไบไม้ขึ้นมา
ใบไม้เหลือบตามองคนด้านบนอย่างหวาดๆก็ยกเล็บขึ้นมากัด จอมทัพที่เห็นอย่างนั้นก็ดึงมือข้างนั้นออกมาพร้อมจูบลงบนปลายนิ้วที่ใบไม้เอาไปกัด ให้แก้มใสๆนั่นต้องแดงจัดและเห่อร้อนมากขึ้นไปอีกเท่าตัว
“บอกมาเร็ว...ไม่งั้นจะโดนลงโทษอีกนะ คดีเก่ายังไม่เคลียร์เลย” สัญญาว่าจะดูแลกันแท้ๆ...สุดท้ายก็หนีหายไปซะอย่างนั้น ใบไม้ที่เห็นลิฟท์เปิดก็รีบดันจอมทัพออก พุ่งตัวออกไปจากลิฟท์อย่างโดยเร็ว โดยมีจอมทัพเดินมาพร้อมกับเสียงหัวเราะน่าขนลุกในลำคอ พร้อมพูดอย่างคาดโทษ “โดน...เด็กดื้อต้องโดนทำโทษแน่”
ใครจะไปบอกพี่กัน...จะเรื่องอะไรเสียอีกล่ะ ก็เรื่องใครอยู่ล่างอยู่บนไง น่าอายจะตาย ขืนบอกไปพี่ก็เอามาล้ออีกนั่นแหละ ผมรีบซอยเท้าจนถึงหน้าห้อง รีบเปิดกระเป๋าคุ้ยหากุญแจทันที แต่เหมือนฟ้าเล่นตลกอีกแล้ว ทำไมถึงหากุญแจยากขนาดนี้นะ อยู่ไหนเนี่ย!!...
“จับได้แล้ว...” เสียงกระซิบที่ดังข้างหูทำให้ผมต้องสะดุ้งและตัวแข็งค้างไปทั้งตัว จอมทัพจับคนตัวเล็กพลิกเข้ามาหาตัวเอง แล้วดันให้แผ่นหลังของใบไม้ชิดไปกับประตูทันที พลางก้มลงเข้าหา เป่าลมร้อนใส่แก้มแดงๆจนเจ้าคนร่างเล็กต้องสะดุ้ง “เร็ว...ถ้าไม่บอกถูกลงโทษนะ...”
“ค...คือ....”
“คืออะไร” พูดพร้อมขยับตัวให้แนบชิดกับคนตัวเล็กเข้าไปอีก ใบไม้หลับตาปี๋ แล้วเงียบไปสักพักจนจอมทัพต้องเตือนอีกครั้งด้วยการแนบหน้าผากลงให้ปลายจมูกคลอเคลียกันเข้าไปอีก “เร็วสิ...”
“คือ...เรา...คุยกันว่า...”
“ว่า....” ลมหายใจร้อนบนแก้มต้องทำให้ใบไม้ตัดสินใจพูดออกไป
“ค...ใคร..เอ่อ...อยู่ล่างอยู่บน...” ได้ยินอย่างนั้นจอมทัพก็ยกยิ้มมุมปาก เสียงหัวเราะแผ่วทำให้ใบไม้ลืมตาแล้วค่อยๆเหลือบตามองคนด้านบน ที่ทำสายตาเป็นประกายจนใบไม้ต้องรีบหันหนี มือเล็กผลักคนด้านบนออกแล้วหันมายุ่งวุ่นวายกับการหากุญแจอีกครั้ง
“แล้วเราล่ะใครอยู่ล่างอยู่บน...” เสียงที่ดังขึ้นด้านหลังทำให้ใบไม้ต้องมือสั่นขึ้นไปอีก หัวใจเต้นรัวจะตายอยู่แล้ว พี่ปล่อยผมไปสักที! “หืม....”
ใบไม้ได้ยินอย่างนั้นก็รีบส่ายหัวแรงๆ ปฏิเสธ แล้วหันมาหากุญแจอีกครั้ง ทำไมหาไม่เจอ สุดท้ายก็ต้องทนทนไม่ไหวคนตัวเล็กต้องนั่งยองๆลงกับพื้น เทของออกจากกระเป๋าให้หมด โดยมีจอมทัพคอยกอดอกมองพร้อมยกยิ้มอยู่แบบนั้น... แล้วใบไม้ก็ต้องถอนลมหายใจออกมาอย่างแรง...ไม่มีกุญแจ!! เขาจำได้ว่ามีกุญแจ!! เมื่อตอนเที่ยงยังคว้าออกมาจากกระเป๋าอยู่เลย....
“เจอไหม?....” เห็นหัวกลมส่ายหัวเอื่อยๆแบบนั้นก็ต้องกลั้นขำ จะไปเจอได้ไง...เมื่อตอนเที่ยงมีคนเฟอะฟะหยิบกุญแจออกมาแล้วตกพื้น เจ้าของก็ดูท่าทางจะไม่สนใจใยดี เขาเลยเก็บเอาไว้ให้เท่านั้นเอง
“ผม...ด...เดี๋ยวผมจะไปนอนกับแม๊กซ์” ใบไม้กอดกระเป๋าพลางเหลือบตามองจอมทัพสุดท้ายก็ต้องก้มหลบตาเป็นประกายของจอมทัพอีกครั้ง
“ไปนอนได้ไง...แม๊กซ์มีเมทนะลำบากเปล่าๆ” จอมทัพพูดจบใบไม้ก็ต้องยกเล็บขึ้นมากัดดวงตาส่ายไปมาล่อกแล่กอย่างใช้ความคิด
“ง...งั้น...ผม..จะไปนอนกับเอม”
“เอมเป็นผู้หญิงนะ...ไม่คิดว่าพี่จะหึงบ้างเหรอ” ใบไม้ได้ยินอย่างนั้นก็ค้อนพร้อมเบะปากใส่จอมทัพทันที ไม่เหลือตัวเลือกให้เขาบ้างรึไง แล้วจะไปนอนไหนล่ะทีนี้
“แล้วผมจะไปนอนที่ไหนล่ะครับ” ได้ยินอย่างนั้นจอมทัพก็ยิ้มมุมปาก เดินกอดอกเข้ามาหาใบไม้ที่ต้องหลบตากับสายตาที่ไม่น่าไว้ใจอย่างยิ่ง
“นอนห้องพี่ไง....” ว่าพร้อมเสียงหัวเราะหึหึในลำคอให้คนตัวเล็กต้องทำหน้าอยากจะร้องไห้ทันที
สวรรค์ครับ ...ทำไมช่างเล่นตลกกับหัวใจดวงน้อยๆของใบไม้คนนี้เหลือเกิน
________________________________
Talk : พี่คิดจะทำอะไรคะะ เดี๋ยวนี้พี่เพิ่มสกิลความร้ายกาจขึ้นเรื่อยๆแล้วนะ
สำหรับเตวินนี่พี่แกก็บ้าๆบอๆค่ะ หล่อหน้าตาดีแต่กวนตีนเก่งไรงี้
ขอบคุณทุกคนและทุกคอมเมนท์นะคะ
ปล.อยากทวงนิยาย อยากจิกทึ้งไรท์ให้มาต่อก็ไปทวงได้ในแท๊ก #เดอะแก๊งค์เสื้อช็อป นะคะ
เพราะสองสามวันนี้วันหยุดไปเที่ยวต่างจังหวัดพิมพ์ค่อนข้างลำบากหน่อย
อาจจะแอบเลทบ้างอะไรบ้าง 55555 เนอะ อย่าว่ากันนะะะ
-
:pig4: :pig4:
-
เจ้าเล่ห์จริงๆพี่จอมทัพ
:mew3: :mew3:
-
คนพี่มันร้ายค่ะ
-
แน่ะ ๆ เข้าทางเลยพี่จอมทัพ หึหึ
-
:L2: :pig4:
มาพร้อมความฮา
ดีกับใจ
-
ี่พี่จอทัพเก็บอาการหื่นบ้างก้ได้นะ :katai5: :katai5: :katai5:
-
ใบไม้จะเสร็จพี่จอมทัพมั้ย หึหึหึ :z1: :z1: :z1:
-
เก็บกุญแจน้องไว้ได้แล้วมาทำเจ้าเล่ห์ไม่รู้เรื่องจะให้น้องไปนอนด้วยที่ห้องนะพี่จอมทัพ
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
เตวิน แมกซ์ :mew1: :mew1: :mew1:
ไม่เป็นไร ใครอยู่บน อยู่ล่าง
สลับกันก็ได้ ไม่ว่ากัน :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
:L1::L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
:hao6:
-
หืม ร้ายอะไรเบอร์นั่นค่ะ พี่จอมทัพ
-
:mew1: :mew1:
-
สุดยอดเลยพี่ทัพ o13 o13 :hao6:
-
ร้ายยกาจจอะพี่จอมทัพ
-
จอมทัพร้ายกาจมากหาโอกาสให้ตัวเองตลอด :laugh:
-
กรี๊ดดดดดดด พี่จอมทัพรุกหนักมากก
-
ใบไม้หนูจะอยู่บนบ้างก็ได้ลูก อิพี่น่าจะชอบให้ออนท็อป :-[
-
นอนกับพี่ไง 55นอนด้วยๆ จะไปดู
-
อิพี่มันร้ายนัก
-
พี่จอมทัพ...จะทำไรน้องงงงง~
-
NOTE : ขออภัยสำหรับคำผิดค่ะ
:แก้ไขเนื้อหาเล็กน้อยค่ะ
คำเตือน : มีฉากที่ไม่เหมาะกับเด็กและเยาวชน
ควรอ่านคนเดียว อ่านเข้ามุมในที่ลับตาคน
ไม่ควรอ่านบนรถเมล์ รถไฟฟ้า บลาๆๆ
ปลีกตัวออกจากผู้ปกครอง พี่น้องและเพื่อนให้ได้มากที่สุด
ขอให้สนุกในการอ่านค่ะ
(http://upic.me/i/4y/42-discovery-of-romance-episode-2-review-korean-drama-fashion-sung-joons.jpg) (http://upic.me/show/59158429)
Chapter 19
ใบไม้ค่อยๆเปิดประตูห้องน้ำออก สายตาสอดส่องผ่านช่องประตูก็พบกับแผ่นหลังกว้างที่นั่งอยู่ที่โต๊ะเขียนหนังสือก็ระบายลมหายใจอย่างโล่งใจ เรียวขาเล็กค่อยๆย่องออกมาอย่างเงียบงัน แต่ก่อนที่จะได้ไปถึงเตียงแล้วเอาผ้าห่มมาห่อตัวเองไว้อย่างใจหวัง คนที่จดจ่ออยู่กับหนังสือก็หันมามองพอดี
“เสร็จแล้วเหรอ?”
ใบไม้รีบหลบตาพลางดึงชายเสื้อให้มาปิดเรียวขาของตัวเองให้ได้มากที่สุด พี่น่ะสิ พอให้หาเสื้อผ้ามาใส่ก็หันไปรื้อๆตู้เสื้อผ้า แล้วหันหยิบเสื้อตัวเดียวส่งมาให้หน้าตาเฉย แล้วบอกไม่มีกางเกงที่ผมใส่ได้ ให้ตายเถอะ!...ผมไม่ได้ตัวเล็กขนาดนั้นสักหน่อย แล้วดูสิ มันยาวแค่ต้นขาผมเอง คิดแกล้งผมอีกแล้วแน่ๆ
“เอ่อ...ค...ครับ...คือ...พี่ไม่มีกางเกงที่ผมใส่ได้จริงๆเหรอครับ”
ได้ยินอย่างนั้นจอมทัพก็ทำหน้าคิดไปสักพักแล้วส่ายหัวเบาๆให้ใบไม้ได้ทำหน้างอง้ำมากขึ้น…ใครจะไปบอกว่ามีกันล่ะ… พอเห็นสภาพใบไม้เป็นอย่างนี้แล้วก็รู้สึกว่าคิดถูกแล้วที่โกหกคำโตออกไป แก้มแดงๆ ปากอิ่มๆ เสื้อตัวเดียว...และเรียวขานวลเนียน…...
จอมทัพสะบัดหัวแล้วกระพริบตาเร็วๆพยายามละสายตาออกจากเรียวขานวลตรงหน้าให้ได้ รู้สึกเหมือนตัวเองจะเป็นตาลุงโรคจิตคิดจะพรากผู้เยาว์อย่างไรอย่างนั้น ใบหน้าคมเบือนหน้าหนีก่อนจะหลับตาแล้วระบายลมหายใจออกมาแรงๆ...โรคจิตเอ๊ย...มึงมันโรคจิตตั้งแต่คิดพิเรนทร์ให้น้องใส่เสื้อตัวเดียวแล้ว....ห้ามคิดอกุศลกับน้องเด็ดขาด!!
“พี่ครับ...ไม่สบายรึเปล่าครับ”
เมื่อเห็นท่าทางแปลกของจอมทัพ ใบไม้ก็รีบสาวเท้าเข้าไปทันทีอย่างลืมตัว มือเล็กบางวางลงบนหน้าผากก่อนจะแนบกับแก้มสากของคนตรงหน้า แล้วต้องยิ้มออกมาอย่างสบายใจเมื่อจอมทัพ
ไม่ได้มีความผิดปกติใดๆ แต่พอจะเดินหนีก็พบว่าตัวเองโดนล็อคตัวไว้ด้วยแขนแข็งแรงที่โอบเอวตัวเองไว้เมื่อไหร่ก็ไม่รู้
“ดีจังใบไม้เป็นห่วงพี่ด้วย” ว่าพลางโอบเอวบางแน่นๆดึงรั้งให้เข้ามาอยู่หว่างขาตัวเองให้แนบชิดขึ้นไปอีก
“ผ...ผม...ก็ต้องเป็นห่วงพี่สิ”
“พี่ก็เป็นห่วงเรา...ไม่อยากให้เราเจ็บ...ไม่อยากให้เราไม่สบาย” จอมทัพยกมือขึ้นไปเกลี่ยแก้มนิ่มอย่างอ่อนโยน “ทำไมถึงเป็นห่วงพี่ล่ะ”
จอมทัพเงยหน้าถามคนตัวเล็กที่ดูจะอึกอักไปเล็กน้อยพร้อมกับแก้มที่แดงจัดขึ้นมาอย่างนั้น ใบไม้กัดริมฝีปากแน่น เพราะอะไรน่ะเหรอ?....ไม่รู้มันจะเร็วไปหรือเปล่ากับความรู้สึกของตัวเองที่รักพี่เข้าไปแล้ว..รักรอยยิ้มและสายตาอบอุ่นของพี่…รักความใจดี...รักความอบอุ่น...รักการดูแลเอาใจใส่...รวมถึงรักความร้ายกาจของพี่ด้วย อันหลังนี่ถือว่าอนุโลมเพราะเป็นพี่หรอกถึงไม่โกรธ
ใบไม้ค่อยๆไล้ปลายนิ้วไปทั่วที่หน้าคม...เลยไปถึงปาก ตอนแรกผมคิดว่ามันเป็นไงนะ ‘ปากห้อยแต่ก็น่าจูบ’ หยุดมองก่อนสักพักก่อนจะหน้าแดงขึ้นมา แล้วถึงย้ายจากปากไปที่จมูก… ‘ถ้ามากดที่แก้มก็คงจะดี’ โดนมาหลายครั้งแล้วก็ดีจริงๆ ก่อนจะเลยขึ้นไปสบหับดวงตาคม...สิ่งเหล่าคือความคิดแปลกประหลาดตอนเจอพี่ครั้งแรก...และทุกสิ่งทุกอย่างคือรูปลักษณ์ภายนอกที่ทำให้ผมชอบพี่ตั้งแต่ครั้งแรกพบ… แต่ตัวตนจริงๆหลังจากนี้ต่างหากที่ทำให้ผมหลงรัก..
ผมทำใจกล้าอย่างสุดความสามารถที่จะได้สบกับดวงตาดวงนั้น ดวงตาที่ไม่เคยมอบความเย็นชาให้กับผมเลย ถึงมันจะนิ่งๆแต่มันก็จะมีประกายบางอย่างแฝงไว้เสมอ ผมสบตากับพี่อยู่อย่างนั้นเพื่อค้นหาอะไรบางอย่าง...ความอบอุ่น...ความใจดี...ความเป็นห่วง...ความรู้สึกทั้งหมด...มันฉายชัดอยู่บนดวงตาดวงนั้น...
จอมทัพที่ใบไม้สบตามาอย่างนั้นก็สบตาตอบ พร้อมยกมือขึ้นไปกุมแก้มนุ่มเอาไว้ ใบไม้ซบแก้มลงกับความอบอุ่นนั้นทันทีก่อนจะส่งยิ้มให้จอมทัพที่ยิ้มมาให้ก่อนแล้ว…
“พี่ว่า...เราควรจะเป็นแฟนกันจริงๆสักที” ใบไม้นิ่งไปพร้อมกับดวงตาที่เบิกกว้างกับหัวใจที่เต้นรัวเร็วขึ้นอย่างไม่เป็นจังหวะ จอมทัพยิ้มให้กับท่าทางแบบนั้นก่อนจะว่าต่อ “พี่ดีพอสำหรับใบไม้หรือยัง...ความรู้สึกของเรา...มันชัดเจนแล้วใช่ไหม”
“พี่...เป็นคนดี...ดีเกินไปด้วยซ้ำ พี่ดูแลผมดีมาก..มากกว่าผมดูแลตัวเองเสียอีก”
“พี่เป็นคนดีของใบไม้แล้ว...ถึงเวลาที่ใบไม้ต้องเป็นคนดีของพี่จริงๆสักที” ใบไม้อดจะที่ขำไม่ได้กับคำพูดแบบนั้น ก่อนจะกุมแก้มกร้านทั้งสองข้างพลางก้มหน้าลงไปใกล้ๆ
“ได้สิครับ...เราแลกหัวใจกันแล้วนะ” ได้ยินอย่างนั้นจอมทัพก็ยิ้มก่อนจะรวบเอวของใบไม้เข้ามากอดเต็มรัก แล้วซุกหน้าตัวเองลงบนหน้าท้องแบนราบ “ผม...รักพี่นะครับ”
จอมทัพเงยหน้ามองพร้อมดวงตาคมที่ยี๋ลงเล็กน้อยเพราะรอยยิ้มกว้างที่ใบไม้พึ่งได้เห็นเป็นครั้งแรก ใบไม้เห็นอย่างนั้นก็ยิ้มตาม แล้วแขนแข็งแรงก็รวบเอวบางเข้ามากอดอีกครั้งพร้อมกับคำพูดที่ทำให้ใบไม้อบอุ่นไปทั้งหัวใจ
“พี่จะดูแลความรักของเราให้ดี”
_______________________________________________
ใบไม้ก็ไม่รู้เหมือนกันว่ามันเกิดขึ้นได้ยังไง เรายิ้มให้กันอยู่ดีๆพี่ก็กดลงให้ผมนั่งลงไปบนตัก แล้วประคองแก้มผม มอบจูบแรกของเราและจูบแรกในชีวิตของผมให้อย่างอ่อนโยน ในตอนแรกมันก็แค่การแตะปากกัน แต่หลังจากนั้นก็ต้องหลับตาพริ้มลงเมื่อพี่จอมทัพค่อยๆเค้นคลึงริมฝีปากอย่างแผ่วเบา
มือใหญ่จับให้ขาเรียวอีกข้างเข้ามาขึ้นคร่อมบนตักตัวเองทั้งที่ยังไม่ละริมฝีปากออกมาปากอิ่มหวานพลางกดให้สะโพกของร่างบางให้แนบชิดตัวเองมากขึ้น จอมทัพละริมฝีปากออก คนตัวเล็กที่อยู่บนตักก็รีบหอบหายใจ ตาคมจ้องมองริมฝีปากอิ่มที่เผย่อขึ้นมา ก่อนจะกดจูบลงไปอีกครั้งอย่างอดใจไม่ไหวด้วยความร้อนแรงมากกว่าเดิม
“อ..อื้มม...อื้อ”
คนตัวเล็กที่ดูเหมือนใกล้ละลายเป็นผึ้งรนไฟก็รีบยกมือขึ้นคล้องคอแข็งแรงทีเป็นหลักยึดเมื่อตัวเองใกล้หมดแรงเต็มที มือเล็กกำคอเสื้อของอีกคนแน่นพยายามอดทนความรู้สึกขัดเขินและวาบหวามอย่างไม่เคยรู้สึกมาก่อน ก่อนจอมทัพจะแอบยกยิ้มในใจเมื่อใบไม้เริ่มจูบตอบอย่างเงอะงะ น่ารัก...ทำไมน่ารักแบบนี้นะ.....
“อ๊ะ!...”
ใบไม้ก็ร้องออกมาอย่างตกใจพร้อมเกี่ยวขาเข้ากับเอวหนาไว้ เมื่อจอมทัพโอบอุ้มตัวเองขึ้นมาแล้วเดินไปที่เตียง ก่อนเรือนกายสูงใหญ่ทาบทับลงไปกับร่างเล็กที่อยู่ด้านล่าง ใบหน้าคมซุกไซร้ลงกับซอกคอหอมกรุ่น ปากหยักไล่กดจูบไปทั่วลำคอก่อนจะเลยขึ้นไปประกบกับปากอิ่มอีกครั้ง
ใบไม้หลับตาพริ้มโดยที่ริมฝีปากทั้งสองยังเค้นคลึงกันอยู่แบบนั้น ในสมองมันช่างขาวโพลนไม่มีความคิดใดๆตรงหน้า สองมือยกขึ้นคล้องคอ และขาเรียวทั้งสองก็อ้ากว้างออกปล่อยให้คนด้านบนได้แทรกเข้ามาให้แนบแน่นยิ่งขึ้น และใบไม้ก็ต้องสะดุ้งและกำมือแน่นเมื่อมีของชื้นแฉะไล้เลียอยู่ที่ริมฝีปากก่อนจะค่อยๆสอดแทรกเข้ามา
“อะ...อื้อ..อื้ออ..”
จอมทัพส่งเรียวลิ้นเข้าไปพร้อมๆกับส่งมือสอดเข้าไปในเสื้อที่คนตัวเล็กสวมอยู่ มือแกร่งลูบไล้ไปมาที่เอวบางก่อนจะเลยขึ้นไปลูบหน้าอกจนคนตัวเล็กต้องแอ่นอกรับจังหวะนั้น ส่วนเรียวลิ้นชื้นก็เกี่ยวกระหวัดไปทั่วช่องปากหวานหอม ลิ้นเล็กๆนั่นได้แต่คอยหลบหนีให้อีกคนได้ไล่ต้อนจนสุดท้ายก็ต้องเกี่ยวกระหวัดตอบจนได้
“อ๊ะ!...พี่ครับ...”
ใบไม้ต้องร้องเรียกอีกคนทันทีเมื่อจอมทัพละใบไม้ลงไปซุกไซ้ทั่วลำคอกับเสียงหอบหายใจอย่างรุนแรงที่เต็มไปแรงอารมณ์ ก่อนจะขบเม้มจนมันขึ้นรอยแดง มือก็ลูบลงไปฟ่อนเฟ้นขาอ่อนนุ่มมือพลางดันก็เรียวขานั้นอ้าให้กว้างขึ้นๆเพื่อตัวเองจะได้เข้าไปแนบชิดมากยิ่งขึ้น
‘ก๊อก...ก๊อก...ก๊อก’
และนั่นก็เป็นเสียงที่ปลุกทั้งสองคนให้ได้สติขึ้นมา ใบไม้ลืมตาโพล่งขึ้นมาก่อนจะรีบดันตัวเองออกมาอย่างร้อนรน จอมทัพได้แต่กำมือแน่น ระบายลมหายใจออกมาแรงๆ พลางหลับตาลงพยายามจะเรียกสติและระงับอารมณ์ที่เตลิดของตัวเองกลับมาให้ ใบไม้ที่ดันตัวเองออกจากการกักขังของจอมทัพได้ก็ลุกขึ้นไปยืนเคว้งอยู่กลางห้องอย่างทำอะไรไม่ถูก
‘ปัง! ปัง! ปัง!”
“จอมทัพ!!...อยู่ปะวะ!!...เปิดประตู!”
เสียงของคนที่เรียกอยู่หน้าประตูที่ทำให้รู้ว่าเป็นใคร ก็ทำให้จอมทัพต้องถอนหายใจออกมาแรงๆ พลางยีผมอย่างหัวเสีย ตาคมตวัดมองประตูแล้วลุกขึ้นก้าวฉับๆ ใบไม้ก็รีบหลบมุมเข้าไปนั่งที่เก้าอี้ที่โต๊ะเขียนหนังสือพลางจัดการทั้งเสื้อผ้าที่หลุดลุ่ยและผมที่ยุ่งเหยิงให้เรียบร้อย จอมทัพกระชากประตูเปิดออกมาพร้อมใบหน้าที่ทำให้คนมาเยือนรู้ว่าหงุดหงิดเต็มที
“เหี้ยเตวิน....มึงมาทำไมวะ!!” เพื่อนเวร!!...มึงแม่งมารผจญ
เตวินที่เห็นเพื่อนหงุดหงิดก็พลางยักไหล่แล้วเดินเข้าห้องอย่างไม่รู้สึกรู้สาอะไร ก่อนจะชะงักไปเมื่อเห็นใครบางคนที่นั่งทำหน้าล่อกแล่กอยู่ที่โต๊ะ ถึงว่าหงุดหงิดอยู่กับน้องนี่เอง เตวินลากเก้าอี้อีกตัวมานั่งพลางสำรวจรอบห้องอย่างสังเกต เตียงยับยู่ยี่ ส่วนน้องก็ผมยุ่ง เสื้อผ้ายับ
“แม่ง...นี่มึง...” เตวินยกมือชี้หน้าเพื่อนอย่างอึ้งๆ ที่ตีหน้ายักษ์มายืนขวางเพื่อนที่กำลังสำรวจคนของตัวเองอยู่
“มีอะไร!!”
“อ๋อออ...ก็...ไม่มีอะไร๊..มึงคงลืมว่ากูจะขึ้นมาเอาชีท” เตวินว่าพลางยักไล่พร้อมส่งสายล้อเลียนไปให้เพื่อน “แบบ..กูก็บอกมึงแล้วว่าจะขึ้นมา..กูก็เปล่ามาขัดอะไรยังไงๆ”
จอมทัพถอนหายใจใส่เพื่อนเล็กน้อย ก่อนจะหันหลังตรงไปที่โต๊ะเขียนหนังสือของตน ใบไม้ที่เห็นอย่างนั้นก็รีบลุกขึ้นมาแล้วหลบออกไปทันที นั่นทำให้เตวินต้องตาโตขึ้นมาอีกเมื่อเห็นสภาพของใบไม้เต็มๆ ปากบวมๆ แล้วต้องตาโตกับรอยแดงที่ขา...นี่เพื่อนกูมันรุนแรงขนาดนี้เลยเหรอวะ
“โห...มึงนี่มัน...” ก่อนจะได้พูดอะไรจอมทัพก็คว้าชีทมาก่อนจะจับยัดใส่มือเพื่อนทันที
“ไม่ต้องพูด...เสร็จแล้วก็ออกไปซะ”
“เออๆ...กูไม่กวนละ...จะทำอะไรต่อก็ทำเลยนะ บาย...บ๊ายยย”
เตวินรีบลุกแล้วตรงไปเปิดประตูอย่างรวดเร็วๆเมื่อจอมทัพยกเท้าขึ้นมาเตรียมถีบเพื่อนให้ออกจากห้อง เสียงปิดประตูดังขึ้นพร้อมกับเสียงถอนหายใจของทั้งสองคนในห้อง จอมทัพที่หันไปมองน้องที่ยืนหลบมุมก็ต้องระบายลมหายใจออกมาอีกครั้ง ที่รีบไล่เพื่อนออกไปเพราะคิดว่าน้องคงต้องเขินและอายมากแน่ๆ มันคงไม่ดีเหมือนกันที่เพื่อนต้องมาเห็นน้องในสภาพนี้ เมื้อกี้เขาแทบควบคุมตัวเองไม่ได้ ถึงไอ้เตวินมันจะกวนใจแต่ถ้าไม่มีมันเขาก็คงได้ล่วงเกินน้องไปมากกว่านี้แล้วจริงๆ
จอมทัพเดินเข้าไปหาใบไม้ที่ยืนอยู่ชิดพนังห้อง แล้วยกมือขึ้นเกลี่ยแก้มแดงๆ คนตัวเล็กที่เห็นอย่างนั้นก็รีบหลบสายตาคมที่มองมาทันทีพร้อมกันบิดเสื้อตัวเองไปมาทั้งประหม่าทั้งเขิน ใครมันจะไปกล้าทนมองกันเล่า ผ่านเหตุการณ์แบบนั้นมาแท้ๆ
“พี่ขอโทษ...”
“เอ่อ...ผ..ผม ไม่...เป็นไร..ค..ครับ”
“ง่วงหรือยัง”
“ก็...น..นิดหน่อยครับ” ใบไม้ที่ยังก้มงุดอยู่ก็ได้แต่เหลือบมองปลายเท้าของอีกคนเท่านั้น จอมทัพที่เห็นก็นึกเอ็นดู ยกมือขึ้นไปลูบกลุ่มผมนุ่มพลางส่งยิ้มให้กับท่าทางขัดเขินของใบไม้
“งั้นนอนเถอะ ปะ..” จอมทัพจับจูงมืออีกคนให้เดินตามไปที่เตียง แล้วกดให้ร่างเล็กๆนอนลงพร้อมกับเลื่อนผ้าห่มขึ้นมาห่มให้ “พรุ่งนี้เรียนเช้าใช่ไหม” จอมทัพว่าพลางนั่งลงบนเตียง ยกมือขึ้นมาลูบหัวอีกคนเบาๆ
“ครับ...พี่จะนอนตรงไหนเหรอครับ” ใบไม้ช้อนตามองคนที่นั่งอยู่ข้างๆ
“นอนไปเถอะ...ไม่ต้องห่วงเดี๋ยวพี่มานอนเอง” จอมทัพยิ้มแล้วก้มลงมากดจูบบนหน้าผากของใบไม้ส่งสัญญาณให้อีกคนได้นอนเสียที “นอนนะ...เดี๋ยวพรุ่งนี้ตื่นสาย” ใบไม้ก็ได้แต่พยักหน้าแล้วหลับตาลงตามที่จอมทัพบอก
“ฝันดีนะครับ”
จอมทัพก็นั่งลูบหัวกลมๆของอีกคนจนกระทั่งที่ลมหายใจที่สม่ำเสมอกันแล้วถึงได้หยุดแล้วนั่งมองคนที่นอนหลับสนิทไปแล้ว...ตอนหลับก็น่ารัก... จอมทัพขำกับตัวเองเล็กน้อย ในหัวเขามีแต่คำว่าน้องน่ารัก นั่นแหละมันเป็นเสน่ห์ของใบไม้ ที่ร้ายกาจจนทำเขาขาดสติไปแล้ว ถ้าไม่รีบบอกให้หลับ มานอนช้อนตาแป๋วมองเขาอาจได้ขาดสติขึ้นมาอีกรอบแน่ๆ...กลิ่นหอมๆกับรสหวานๆยังติดปลายจมูกและปลายลิ้นของเขาอยู่เลย....
เมื่อคิดอย่างนั้นจอมทัพก็รีบเบือนหน้าของตัวเองหนีอย่างรวดเร็ว ...ท่าทางจะเป็นหนักว่ะเรา อุตส่าห์พยายามไม่คิดอกุศลกับน้องสุดท้ายก็คิดจนได้ อาจจะเพราะ...คำบอกรักที่ทำให้หัวใจเขาพองโต หรือกลิ่นหอมๆที่ดึงดูดเขาให้ไปดอมดม และทุกสิ่งทุกอย่างของใบไม้ มันอาจจะทำให้เขาถึงได้ขาดสติและทั้งหลงทั้งรักน้องไปแล้วก็ได้
ยังไงก็เถอะ...ตอนนี้เขาควรไปจัดการตัวเองให้เรียบร้อยเสียที....
________________________________________________
เสียงเปิดประตูห้องน้ำที่ดังขึ้นก็ทำให้ใบไม้ที่หลับสนิทไปแล้วสะดุ้งขึ้นมา พร้อมกับมองหาอีกคนทันที...พี่ไปไหน? เข้าห้องน้ำเหรอ? ใบไม้ได้แต่ระบายลมหายใจยาวๆแล้วนอนมองเพดานสีขาวที่มีแสงๆสลัวจากระเบียงส่องมาเท่านั้น
เอาจริงๆผมแทบมองหน้าพี่ไม่ได้ด้วยซ้ำเพราะมันทั้งเขินทั้งอายไปหมด ใครมันจะไปคิดเล่าว่าเราจะเกินเลยไปขนาดนั้น พี่แทบจะถอดกางเกงในผมออกแล้วถ้าไม่มีเสียงเคาะประตูของพี่เตวินเสียก่อน ไม่รู้จะขอบคุณหรือว่าจะยังไงดี มันคงเป็นเรื่องน่าอายและไม่ดีนักที่ผมยอมนอนทอดกายให้พี่เชยชมได้ง่ายๆแบบนั้น เพียงแต่...ผมคิดว่า ผมคงไม่เสียใจและผิดหวังถ้าเป็นพี่ ไม่รู้สิ ผมเชื่อมั่นใจตัวพี่จริงๆนะ ว่าหลังจากนี้เราคงไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง
สัมผัสของพี่นุ่มนวลชวนหลง และบางทีมันก็ร้อนแรงจนผมแทบหายใจไม่ทัน ร่างกายพี่น่ะมัน...บ้า! อย่าคิดหื่นๆเด็ดขาดนะ ผมได้แต่นอนดิ้นๆแก้เขินไปแบบนั้น ผมผุดลุกขึ้นมองหาพี่อีกครั้ง แสงไฟจากระเบียงทำให้ผมตัดสินใจลุกขึ้นไปดู ก็พบว่าพี่จอมทัพที่ยืนสูบบุหรี่อยู่ด้วยท่าทางเท่ๆแบบนั้น ...บ้าอีกแล้ว..ใบไม้บ้าอีกแล้ว ชอบหลงพี่ตลอดเลย ปกติพี่แทบไม่สูบบุหรี่ให้เห็นเลย นานๆทีพี่จะสูบให้เห็น พอผมเดินไปใกล้ๆก็จะรีบบี้ก้นบุหรี่ทิ้ง ไม่รู้คิดไปเองหรือเปล่า แค่คิดว่าพี่คงเป็นห่วงผม
สุดท้ายคนตัวเล็กก็ไปยืนเกาะประตูกระจกแล้วยกมือขึ้นเคาะเรียกอีกคนเบาๆ จอมทัพที่เห็นใบไม้มายืนเกาะกระจกทำตาแป๋วใส่ก็ยกยิ้มขำแล้วรีบบี้บุหรี่กับที่เขี่ยบุหรี่ที่วางไว้ข้างทันที ใบไม้ที่เห็นอย่างนั้นก็รีบเปิดประตูระเบียงออกไป
“นอนไม่หลับเหรอ” ใบไม้ส่ายหัว
“เปล่าครับ..ผมตื่นมาแล้วไม่เห็นพี่เลยลุกขึ้นมาดู” จอมทัพไม่ตอบเพียงแค่มองคนตัวเล็กยิ้มๆพลางเกี่ยวปอยผมนิ่มทัดหู แล้วเลื่อนมือขึ้นมากุมแก้มใสก่อนจะหยิกแก้มนิ่มๆอย่างหมั่นเขี้ยว
“โอ๊ย!..พี่อ่า...อย่าแกล้งผมสิ”
“อยากทำตัวให้หมั่นเขี้ยวเอง” ว่าแล้วก็ยกมืออีกข้างขึ้นไปหยิกแก้มใสทั้งสองข้าง ความจริงอยากฟัดแก้มนุ่มนั่นมากกว่า แต่เหตุการณ์ที่เขาขาดสติ เขาก็ตระหนักได้ว่าต้องยับยั้งชั่งใจอย่าเข้าใกล้คนตัวเล็กมากเกินไป เดี๋ยวจะได้ฟัดไปทั้งตัวจริงๆ
“ฮื้อออ....” คนตัวเล็กได้แต่เบะปากทำหน้างอง้ำใส่อีกคน จอมทัพได้แต่หัวเราะขำเบาๆ ให้ใบไม้ได้มองค้อนใส่วงโต “พี่ครับบ...อย่าแกล้งกันซี่”
“บอกให้นอนทำไมไม่นอน..หื้ม?”
“ก็บอกแล้วนี่ว่าออกมาหาพี่เฉยๆ”
“อยากโดนฟัดอีกหรือไง”
“เอ๋?...” ใบไม้ได้ยินอย่างนั้นก็ได้แต่เอียงคอสงสัย แต่พอจอมทัพก้มหน้ามาใกล้พร้อมส่งทั้งสายตาและรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ให้เท่านั้นคนตัวเล็กก็ตาโตขึ้น ก็จะรีบถอยหลังไปทันที ฟ...ฟัด..เหรอ “ผ..ผมจะไปน...นอนแล้ว” และเสียงหัวเราะในลำคอนั่นแหละที่ใบไม้รีบเปิดประตูเข้าใบทันที ทิ้งให้จอมทัพได้แต่ส่ายหัวเบาๆ
____________________________________________
“ใบไม้!”
“หือ?” ใบไม้ส่งเสียงถามในคอในขณะที่สายตากำลังจดจ่อกับการเขียนงานลงกระดาษ
“นี่รอยอะไรอะ?” เอมมาลินเข้ามาก้มใกล้ๆแล้วชี้รอยที่พ้นปกเสื้อออกมา
“เอ๋?...รอยอะไรอะ” ใบไม้ก็ยังทำหน้างงไม่เข้าใจ แม๊กซ์ที่กอดอกมองอยู่แล้วทำหน้าเมื่อย รื้อกระเป๋าเอมสักพักก่อนจะยื่นกระจกพกพาอันเล็กออกมา
“ดูซะ...จะได้รู้สักที เห็นแล้วรู้สึกอายแทน” ใบไม้ที่ยังงงๆอยู่ก็รับมาพลางเงยหน้ามองเพื่อนที่พยักเพยิดหน้าใส่ก่อนจะยกกระจกขึ้นมาส่องแล้วตกเบิกตากว้างขึ้นอย่างต้องใจ
“เฮ้ย!!”
“คงจะรู้แล้วนะ” เอมมาพูดแล้วส่งขวดรองพื้นให้เพื่อนพร้อมตลับแป้ง “อะ...เผื่ออยากได้ เอาคอนซีลเลอร์ด้วยไหม?..”
ใบไม้รีบยกคอเสื้อขึ้นมาปิดรอยขบเม้มที่ต้นคอทันทีแล้วทำหน้าอยากจะร้องไห้ โอ๊ยยย...พี่จอมทัพเป็นครั้งแรกเลยที่อยากจะโกรธพี่ขึ้นมา ทำไมต้องทำรอยแบบนี้ด้วย ถ้าเจอพี่นะจะตีพี่ให้ช้ำเลยคอยดู
“นี่...ถามจริงๆนะ..” เอมมาลินเข้ามาสะกิดเบาๆพร้อมกับกระซิบกระซาบ “แบบ...กับพี่จอมทัพ..น่ะ...จึกๆกันแล้วจริงเหรอ” เท่านั้นแหละใบไม้ก็ตาโตแก้มแดงเห่อร้อนขึ้นมา พลางเหลือบมองเอมที่ทำหน้าจับผิดที กับแม๊กซ์ที่นั่งกอดอกทำหน้านิ่งอยู่
“ปะ...เปล่านะ...จริงๆ แค่..แค่เป็นแฟนกันเฉยๆ” เท่านั้นแหละเอมมาลินก็ต้องตาโตรีบเข้าไปเขย่าแขนเพื่อนทันที
“เหยยย...จริงดิ! เห็นมะบอกแล้วคนอย่างเอมมาลินมองไม่ผิดหรอก ฮ่าๆๆ” เอมมาลินหัวเราะเสียงดังพร้อมตบเข่าฉาดยกใหญ่ บอกแล้วว่านี่ใคร นี่เอมมาลินนะ มองแค่นี้ก็มองออกแล้ว ว่าเพื่อนเขานะ ไม่รอด! “ฉันก็บอกแล้วว่าแกน่ะ น่ารัก..พี่จอมทัพต้องชอบแน่ๆ” ว่าพลางยกมือขึ้นหยิกแก้มใบไม้ให้เพื่อนได้หน้ายุ่ง
“อย่าหยิกสิ...เมื่อคืนมีก็หยิกจนเจ็บหมดแล้ว” ใบไม้รีบเบือนหน้าหลบ ค้อนใส่เพื่อนแล้วลูบแก้มตัวเองเบาๆ
“แล้ว..เมื่อคืนนี่ยังไง..จึกกันจริงไหม..ไปอยู่ด้วยกันยังไง” เอมมาลินว่ายาวโดยมีแม๊กซ์ที่อยู่ตรงข้ามพยักหน้าสนับสนุนด้วย
“ก็กุญแจมันหาย...พี่ก็ไม่ให้นอนกับพวกแกสองคน...พี่เลยให้ไปนอนกับพี่ แต่มันก็แปลกๆนะ ฉันหากุญแจแทบตายหาไม่เจอ เทกระเป๋าออกมาจนหมดเลย แต่เมื่อเช้ามันมาโผล่อยู่ในกระเป๋าเฉย” ใบไม้ว่าพลางเกาหัวอย่างสงสัย ส่วนแม๊กซ์กับเอมก็เหล่ตามองกันเงียบๆแล้วแอบพยักหน้าให้อย่างรู้กัน
...พี่จอมทัพนี่ร้ายไม่เบา! ใบไม้ตาใสๆแบบนี้จะตามทันไหมเนี่ย!
“นายนอนกับพี่เขาบนเตียงเหรอ” แม๊กซ์ถามหน้าตาเฉยให้ใบไม้ได้แอบหน้าแดงเล็กน้อย
“เปล่า...พี่นอนข้างล่าง ฉันเข้านอนก่อน เช้ามาก็เจอพี่นอนอยู่ข้างล่างแล้ว”
“พี่จอมทัพนี่คนดี๊ คนดีเนาะ ทีหลังแกก็อ่อยเขาเยอะๆนะ...โอ๊ย แม๊กซ์อย่าหยิกแก้มสิ!” เอมมาลินหันไปแว้ดใส่แม๊กซ์ทันทีที่เพื่อนหยิกแก้มของตัวเองจนเจ็บ
“พูดอะไรให้เป็นกุลสตรีซะบ้าง” หญิงสาวได้แต่ค้อนใส่เพื่อนส่วนแม๊กซ์ได้แต่ส่ายหัวเบาๆให้เอมก่อนจะยกมือขึ้นวางลงบนไหล่ของใบไม้พลางส่งยิ้มให้ “ยินดีด้วยนะ ต่อไปนี้นายคงมีความสุขแล้ว” ใบไม้ก็พยักหน้าพลางยิ้มขอบคุณ
“แม๊กซ์ แกอยากมีความสุขปะ ฉันน่ะหมอดูอยู่แล้ว แม่หมอเอมจะทายให้เอามะ” หญิงสาวว่าพลางยักคิ้วใส่กวนๆ
“หมอดูเท่ากับหมอเดา...”
“หึ!...จะบอกอะไรให้ แกน่ะ ไม่พ้นพี่เตวินอยู่แล้ว ฮ่าๆๆ”
“เอมมาลิน!!”
แน่นอนครับ...ตอนนี้คืนดีกันแล้ว แต่ต่อจากนี้คงจะทะเลาะกันเหมือนเดิม
_____________________________________________________
Talk : เค้ามาแล้วจ้า รอกันนานไหมมม
ขอโทษที่อัพช้ามากๆเลยนะคะ
น้องเกือบตกเป็นของพี่แล้วจ่ะถ้าไม่มีขาขัดคออย่างเตวิน
อย่าโกรธพี่แกเลย เดี๋ยวจะส่งคนปราบไปให้พี่แกอย่างแน่นอน 5555
ส่วนพี่จอมทัพคนดีก็เผยธาตุแท้ออกมาแล้ว
รอลุ้นกันนะคะว่าพี่จอมทัพจะอดทนได้สักกี่น้ำ
-
พี่เตขัดจังหวะจริงๆ
:hao6: :hao6:
-
แอบอ่านคนเดียวไม่ให้ใครเห็นก่อนจะกรีดร้องเมื่อพี่ทัพจะกินใบไม้ :z1: :z1: :z1: :z1:
ก่อนจะกรีดร้องดังๆอีกครั้งเมื่อพี่เตมาขัดจังหวะ :z3: :z3: :z3:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
พี่จอมทัพไม่ต้องอดทนจัดหนกใบไม้ไปเลย หนับหนุนเต็มที่ :katai2-1: :katai2-1:
-
ใครก็ได้ รบกวนเอาพี่เตวินไปเก็บที :ling1:
-
:L2: :pig4:
หวานนนนนน
-
โถ่~ ทำไมพี่เตวินทำกับเราอย่างนี้ กำลังฟินเลย :ling3:
-
ใบไม้อย่าขยันทำตัวน่ารักกับพี่จอมทัพนะ
เดี๋ยวจะเป็นของพี่มันเร็วขึ้นแบบติดจรวด 555
-
พี่ทัพ :hao5: :hao5:ทนนะอีกนิดดดดด :hao7: :hao7:
-
น่าเสียดายมีมารมาขัด
-
:hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
-
เตวิน :m16: :m16: :m16:
ไม่รู้เวลาซะเลย :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
เตวิน แม็กซ์ :mew1:
จอมทัพ ใบไม้ :-[ :o8::-[
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
พี่เตวินโดนแน่ 555+
-
แนะนำให้พี่เตโดนเสียบ
มารผจญแท้ๆ อิพี่เตตตตตตตต
:ling1: :ling1: :ling1:
-
เตวิน คุณพี่มาผิดจังหวะค่ะ !!!
-
สงสารพี่จอมทัพจิงๆ โถ่วๆๆๆๆๆๆ
โดนขัดจังหวะเข้าด้ายเข้าเข็ม 5555555
-
:m16: ขัดใจจจจจจจจ จิกหมอนลุ้นอยู่ดีๆ อิพี่เตวินก็มาขัดจังหวะเฉย :m31:
-
:hao3:
-
ขาขัดเจ้าประจำอย่างพี่เตวินก็มาจ้า :laugh:
-
ใบไม้เกือบเสร็จจอมทัพซะแล้ว 5555 :laugh: :laugh: :laugh:
แม่หมอเอมทำนายมาแล้ว แม็กซ์เสร็จพี่เตวินแน่ :hao6: :hao6: :hao6:
-
เกือบแล้ววใบไม้ เกือบไม่รอดแล้วว
นี่ก้บอกแล้วว่าพี่จอมทัพอะร้ายยยย
พี่เตวินนี่กำลังจะมีคู่และไม่ว่างมาขัดคอแน่ๆเลย5555
รอค่ะ
-
นึกว่าจะเสร็จแล้วเสียใจเลย อุส่าลุ้นตั้งนาน
-
ลุ้นตัวโก่งงงงง
อร๊ายยย
ทำไมรู้สึกเขิน
ทำไมคิดว่าพี่จอมทัพเท่อะไรขนาดนั้น
ทำไมเนี่ยะ (ถามตัวเอง ฮ่า)
ถ้าเราเป็นใบไม้นี่ตายอยู่ตรงนั้นเลยค่ะ
แล้วนี่เตวินยังไง ชอบแม็กซ์ จะพอลุ้นได้มั้ยคู่นี่ อิอิ
รอตอนต่อไปค่ะ
-
NOTE : ขออภัยสำหรับคำผิดค่ะ
Chapter 20
ใบไม้นั่งมองตุ๊กตาในมือด้วยรอยยิ้ม ก่อนจะคว้าเข้ามาในอ้อมกอดพลางหัวเราะอย่างอารมณ์ดี จอมทัพที่กำลังขับรถอยู่ได้ยินก็เหลือบหันไปมองคนที่นั่งข้างๆเล็กน้อยก่อนอมยิ้มตาม วันนี้ดูท่าทางน้องจะชอบของที่เขาให้อยู่เหมือนกัน วันนี้วันศุกร์ น้องเรียนเสร็จตั้งแต่ช่วงสายๆแล้ว ส่วนผมก็เรียนเสร็จตั้งแต่วันพฤหัสแล้ว เราเลยมีเวลาว่างที่จะไปเดินเล่นตากแอร์ในห้างสรรพสินค้าก่อนผมจะขับรถไปส่งน้องที่บ้าน
เราซื้อของกันเล็กน้อย ความจริงเป็นผมที่บังคับแกมยัดเยียดซื้อให้น้องมากกว่า น้องไม่ค่อยร้องอยากได้อะไร มีแต่ร้องอยากกินขนมกรุบกรอบที่ผมสั่งงดเท่านั้น พอไปกินข้าวกันก็กินไปแค่นิดเดียว ไม่รู้จะทำยังไงดี กินแต่ขนม เมื่อช่วงสายผมตามน้องเข้าไปในห้องก็พบกับขนมหลายอย่างที่ตุนไว้เต็มลิ้นชั้น รู้ว่าชอบแต่เห็นแบบนั้นผมเลยสั่งงดทันที แต่สุดท้ายจะทำอะไรได้ เห็นน้องนั่งเขี่ยข้าวก็ยอมใจอ่อนซื้อขนมให้แล้ว
อย่างที่บอกไปว่าน้องไม่ซื้ออะไรเลย ผมถามก็ส่ายหัวได้แต่บอกว่าเกรงใจ แต่อยู่ดีๆก็หยุดหน้าร้านพวกเครื่องสำอางทำหน้าคิดเล็กน้อยแล้วถึงดึงผมให้ตามเข้าไป แล้วต้องไม่เข้าใจเข้าไปอีกเมื่อเราไม่หยุดที่ชั้นของโลชันและน้องก็หันมาถามว่า “พี่ชอบกลิ่นแบบไหนครับ?” ผมก็ไม่รู้จะตอบไปว่าอะไรดี เลยตอบไปตรงๆตามที่ตัวเองคิด “กลิ่นอะไรก็ได้ที่อยู่ตัวเราน่ะ” และน้องก็สะบัดแดงๆของตัวเองหนีทันที
ผมเปล่าหยอกเปล่าแกล้งอะไรนะ แค่ตอบความจริงเฉยๆ สรุปก็ได้มาทั้งสบู่ น้ำหอม อะไรอีกก็ไม่รู้ ไม่คิดว่าน้องจะสนใจเรื่องพวกนี้ด้วย พอถามก็ทำหน้างอง้ำบ่นงำงัมถึงเพื่อนผู้หญิงคนเดียวของกลุ่ม ว่าถูกบังคับนู่นนี่นั่น พอถามเซ้าซี้เข้าก็ยอมใจอ่อน ตอบว่าอยากให้พี่ชอบ ตอนพูดก็ทำหน้าตาหน้ารักจนผมอยากจะเข้าไปฟัดแก้มแดงๆเสียเดี๋ยวนั้นเลย
และแน่นอนว่าท้ายที่สุด คนจ่ายเงินก็เป็นผม น้องบ่นให้ผมไม่หยุด ตั้งแต่ค่าอาหาร ค่าขนม จนมาถึงค่าของประทินผิวต่างๆนาๆ ผมได้แต่ยิ้มก็โอบไหล่เล็กๆนั่นเพื่อง้อ ก็..แค่คิดว่าอะไรจ่ายได้ก็จ่าย เราหารค่าอาหารมาตั้งนานแล้ว ไม่ว่าจะไปกินข้าวด้วยสักกี่ครั้งน้องก็ขอหารอยู่ร่ำไป ตอนนี้ผมก็อยากจะจ่ายให้น้องบ้างเท่านั้นเอง
จนมาถึงร้านตุ๊กตานั่นแหละ เรากำลังจะเดินผ่านไปแล้ว แต่ผมก็คิดออกได้ถึงตุ๊กตาเสือสีส้มที่เขาเรียกว่าอะไรนะ? ทิกเกอร์เหรอ? นั่นแหละครับ มันวางอยู่บนเตียงน้องอยู่สองตัว แถมยังมีวางอยู่บนชั้นอีก ทั้งของใช้ต่างๆ แค่เพียงผมพาน้องไปยืนอยู่หน้าชั้นทิกเกอร์เจ้าเด็กดื้อก็ตาวาวแล้ว พอบอกให้เลือกก็หันมายิ้มหวานๆแล้วบอกว่าจะซื้อให้เหรอ นั่นเป็นอีกเรื่องที่น้องร้องจะให้ซื้อให้ ปล่อยให้เลือกสุดท้ายก็ได้ตุ๊กตาขนาดพอดีกับตัวมาไว้ในอ้อมกอด
“ชอบมากเลยเหรอ?” จอมทัพหันไปถามใบไม้ที่นั่งกอดตุ๊กตาฮัมเพลงตามวิทยุอย่างอารมณ์ดี
“ครับ?”
“ตุ๊กตาน่ะ ชอบมากเลยเหรอ?”
“ชอบมากเลยครับ” ใบไม้ว่าพลางพลิกตัวหันมามองจอมทัพที่ขับรถอยู่
“ทำไมถึงชอบทิกเกอร์ล่ะ”
“เพราะทิกเกอร์อารมณ์ดี” ใบไม้ตอบโดยที่ไม่ต้องหยุดคิดเลย “แบบว่า สนุกสนาน อารมณ์ดี กระโดดไปมาดูเป็นอิสระ ดูไม่คิดมากอะไรเลยทิกเกอร์อารมณ์ดีกับทุกอย่างได้” ได้ยินอย่างนั้นจอมทัพก็หันไปมองใบไม้เล็กน้อย ที่ชอบเพราะมีอะไรบางอย่างที่ตรงข้ามกับตัวเองสินะ เรื่องคิดมากชอบกังวลนู่นนี่เขาถูกเตือนจากครอบครัวใบไม้มาโดยเฉพาะอยู่แล้ว ก็พยายามไม่ให้มีเรื่องไปกระทบอะไรกับน้องเด็ดขาด
“งั้นเราก็อารมณ์ดีมากๆเข้าไว้รู้ไหม อย่ากังวลอะไรมากล่ะ” จอมทัพว่า ใบไม้ได้ยินอย่างนั้นก็ยิ้มกว้าง ก่อนจะเลื่อนตัวเข้าไปมากับต้นแขนหนาของจอมทัพพร้อมถูไถแก้มไปมาอย่างออดอ้อน จอมทัพเห็นอย่างนั้นก็ยิ้มแล้วละมือข้างหนึ่งขึ้นมาโอบไหล่เล็กพลางกดหัวกลมให้พิงกับแขนตัวเองไว้
“ต้องอารมณ์ดีสิ...วันนี้ผมมีเสี่ยกระเป๋าหนัก เลี้ยงข้าวซื้อนู่นซื้อนี้ให้ด้วย สายเปย์สุดๆ” แค่เห็นรถก็รู้แล้ว ถึงพี่จะเงินเหลือใช้แต่ยังไงผมก็ไม่อยากจะรบกวนพี่มากกว่า แค่ค่าตุ๊กตาก็หลายบาทแล้ว แถมค่าเครื่องประทินผิวต่างๆนาๆอีก
จอมทัพได้ยินก็หัวเราะตามแล้วส่ายหัวเล็กน้อยกับคำแซวของใบไม้ “แล้วเสี่ยคนนี้จะได้อะไรเป็นของขวัญล่ะหื้ม?” ใบไม้ผงกหัวขึ้นมามองจอมทัพเล็กน้อยก่อนจะหัวเราะออกมา เล่นกับเขาด้วยแฮะ บางทีพี่เล่นมุขอะไรแล้วตัวเองยังทำหน้านิ่งๆก็อดจะขำไม่ได้ มาสิเล่นก็เล่น
“เสี่ยได้หัวใจผมไปแล้วนี่...ผมไม่มีอะไรจะให้เสี่ยแล้วน้า”
“ใครว่า....เสี่ยอยากได้ทั้งตัวและหัวใจของเรานะ” พูดจบจอมทัพก็ยกยิ้มมุมปากแล้วส่งสายตาแพรวพราวไปให้ ส่วนใบไม้ที่ได้ยินอย่างนั้นก็ชะงักไปก่อนจะหน้าแดงแจ๋ขึ้นมา แล้วดันตัวเองออกจากอ้อมแขนแข็งแรง นั่งติดกับประตูอีกฝั่งทันที
“พี่บ้า!!....” ใบไม้เม้มปากแน่น กลั้นความเขินของตัวเองอย่างสุดความสามารถ พูดออกมาได้ น่าอายสุดๆ วันนี้พูดแต่เรื่องส่อไปทางนั้นอีกแล้ว นี่พี่เป็นคนยังไงกันแน่ ผมชักจะงงแล้วนะ
“หึๆ...”
“อย่าหัวเราะนะ!...” พี่น่ะสิ หัวเราะอยู่ได้ ใบไม้หันไปค้อนใส่จอมทัพวงโต ส่วนคนต้นเหตุก็ยังยกยิ้มมุมปากหัวเราะแผ่วๆอยู่ในคออย่างอารมณ์ดีสุดๆที่แกล้งคนตัวเล็กได้
“หึๆๆๆ....”
“พี่จอมทัพ!...”
“หึๆๆ....”
“พี่บ้า...อย่าหัวเราะสิ” และสุดท้ายก็เป็นใบไม้ที่ยอมแพ้ คนตัวเล็กทำหน้างอง้ำพลางกระชับตุ๊กตาในอ้อมกอดแล้วสะบัดหน้าที่แดงก่ำของตัวเองหนีไปมองข้างทางทันที จอมทัพที่เห็นอย่างนั้นก็อมยิ้ม แล้วยกมือขึ้นลูบหัวใบไม้เบาๆ
“อย่างอนเลยนะ” ใบไม้หันมามองเล็กน้อยก่อนจะทำเสียงฮึดฮัดใส่ จอมทัพก็อดจะหัวเราะออกมาไม่ได้ ทำให้คนตัวเล็กต้องทำหน้างอง้ำเข้าไปอีก และเมื่อสัญญาณจราจรตรงหน้าเป็นสีแดง จอมทัพหยุดรถก่อนจะหันไปจับมือเล็กทั้งสองข้างขึ้นมากุมไว้ “อย่างอนพี่เลยนะคนดี”
สุดท้ายก็ยังเป็นใบไม้ที่ยอมแพ้ คนตัวเล็กระบายลมหายใจแรงๆแล้วยิ้มให้จอมทัพที่ยิ้มมาให้อยู่ก่อนแล้ว คนตัวเล็กพลิกตัวหันไปมองจอมทัพอีกครั้ง
“พี่น่ะร้ายกาจเหมือนเสือ ทิกเกอร์เป็นเสือแท้ๆยังไม่ร้ายกาจเท่าพี่เลย” จอมทัพได้ยินแบบนั้นก็หัวเราะขำขึ้นมาอีกครั้ง ก่อนจะก้มหน้าลงไปใกล้คนตัวเล็ก พูดสิ่งที่ทำให้ใบไม้หน้าแดงขึ้นอีกครั้ง
“ก็จริง...แต่เสือต้องล่าเหยื่อรู้ไหม...ยอมเป็นเหยื่อให้พี่ไหมล่ะ”
ช...ชักจะมากเกินไปแล้วนะ
________________________________________________________
นุ่นนั่งลงข้างสามี หันไปมองเล็กน้อยแล้วต้องหัวเราะออกมากับท่าทางของสามีของตน เจ้าลูกชายโทรมาหาว่าจะกลับบ้านวันนี้ พี่จอมทัพมาส่ง จะถึงเย็นๆหน่อย พ่อหวงลูกอย่างพิชิตพอรู้มาถึงบ้านก็มานั่งกอดอกที่ห้องรับแขกทำหน้าทะมึนทึง บ่นนู่นบ่นนี่ให้พี่จอมทัพของลูกตลอดเวลา
“พ่อก็...เดี๋ยวลูกก็มาถึงเองนั่นแหละ”
“นี่ก็จะค่ำแล้วนะ...” พิชิตว่าแล้วส่ายหัวเบาๆพลางนั่งจ้องประตูบ้านอย่างใจจดใจจ่อ นุ่นเหลือบมองนาฬิกาก่อนจะระบายลมหายใจให้สามี ห้าโมงเย็น แดดยังจ้าอยู่เลย
“เขาก็คงจะไปเที่ยวกันก่อน...ใจเย็นๆนะ...จอมทัพดูแลลูกดีอยู่แล้วมีอะไรต้องเป็นห่วงล่ะ”
“พ่อน่ะ กลายเป็นคุณพ่อขี้หวงแล้วน่ะสิคะ” ใบฉัตรนั่งลงที่โซฟาข้างๆ พิชิตได้ยินก็อดจะค้อนใส่ลูกสาวคนโตเล็กน้อยไม่ได้
“จะไม่หวงได้ไง...เจ้านั่นดูไว้ใจได้ที่ไหน” ใบฉัตรหันไปมองมารดาของตนพลางทำหน้าว่า ‘เห็นไหมคะ’ นุ่นได้ยินก็อดจะส่ายหัวไม่ได้
“อย่ามองด้วยทิฐิสิ...ลองมองความจริง..เป็นอัยการอย่ามองด้วยทิฐิสิ” คุณแม่นั่งมองสามีตัวเองที่นั่งเงียบไปเล็กน้อย “ว่ายังไง...ถ้าพ่อไม่ชอบแบบนี้ ลูกก็คงไม่สบายใจแน่” พิชิตได้ยินก็ระบายลมหายใจออกมา มองภรรยาอย่างยอมแพ้
“ก็...ดี... ตรงไปตรงมา ดูเป็นคนแน่วแน่ ก็...ไว้ใจได้”
ยอมรับว่าที่ว่าไปตอนแรกก็เพราะทิฐิที่เกิดมาจากความหวงลูกที่อยู่ดีๆเกิดขึ้นมาเอง ลูกสาวทั้งสี่คนไม่ค่อยพาใครมาแนะนำเท่าไหร่ ยิ่งกับสองคนแรกก็ยิ่งแล้วใหญ่ไม่เคยมีสักครั้ง สองคนน้องอย่างใบหม่อนและใบตองก็ผ่านมาหลายปีแล้ว ยิ่งกับใบไม้ที่เป็นลูกคนเล็กที่ห่างกับพี่คนสุดท้ายอย่างใบตองถึงแปดปี แล้วยังถอดใบหน้ากับพี่สาวทั้งสี่คนมาเป๊ะแบบนั้น ใครก็ต้องหวง
แต่ถ้ามองจริงๆแล้วล่ะก็...ที่ผ่านมาก็พิสูจน์ได้ว่าเด็กคนนั้นก็เป็นคนเดียวพอสมควร ไว้ใจได้ ดูได้จากความสุขของลูกที่มีเพิ่มมากขึ้นทุกวัน โทรมาหาแล้วแล้วเจื้อยแจ้วว่าพี่จอมทัพอย่างนั้นอย่างนี้ แม่กับพี่เขาก็เอ็นดูอยู่หรอก แต่กับเขานี่กลับรู้สึกเหม็นหน้าเด็กนั่นมาเสียดื้อๆ ก็...แค่หมั่นไส้นิดหน่อย แค่นั้นเอง..
“เห็นไหมคะพ่อ...ถ้าหวงมากๆน้องรู้เข้าคงไม่สบายใจแน่ ถ้าเป็นหนักๆอีกล่ะก็...ใบหม่อนต้องบ่นเราอีกแน่ๆเลยค่ะ”
พอถึงตอนนี้ทุกคนก็พยักหน้าตามและหยุดคุยเรื่องพวกนี้ทันที ใบฉัตรระบายลมหายใจออกมาเบาๆ เรื่องนี้ทุกคนระวังเป็นอย่างมากที่จะไม่ให้กระทบต่อจิตใจและความคิดของน้อง จะว่ายังไงดีล่ะ ใบไม้เป็นพวก คิดมากไปเอง วิตกกังวล จะว่าเป็นโรควิตกกังวลก็ไม่ได้ เพราะน้องไม่ได้อาการเรื้อรัง ถึงจะชอบเป็นแต่ก็ไม่หนักมาก เป็นอาการทั่วไปมากกว่า จะเป็นหนักล่าสุดก็ตอนสอบเข้ามหาลัยล่ะมั้ง ที่น้องเครียดจนต้องพาไปพบแพทย์กันเลย
“กลับมาแล้ว...สวัสดีครับทุกคนน” ทุกคนหันไปมองประตูทันทีที่ได้ยินเสียง ใบไม้ส่งยิ้มกว้างให้ทุกคนทันที วิ่งไปทิ้งตัวลงบนโซฟาไปกอดเอวบางๆของมารดาทันที ทิ้งให้จอมทัพเดินหิ้วของตามหลังมา
“สวัสดีครับ..” จอมทัพที่ตามเข้ามาก็ยกมือสวัสดีทุกคน นุ่นยิ้มรับพลางเชื้อเชิญให้นั่งลงที่โซฟาใกล้ๆกัน
“เป็นไงล่ะลูก...กินข้าวกันมาหรือยัง” คุณพ่อถามลูกชายพลางยกมือลูบหัวกลมที่นอนหนุนตักแม่ตัวเองอยู่ ใบไม้ได้ยินอย่างนั้นก็ยู่ปากแล้วลูบท้องตัวเอง
“กินกันมาตั้งแต่บ่ายโมงแล้ว...หิวมากเลยครับ” พิชิตได้ยินอย่างนั้นก็อดจะหันไปตวัดตามองว่าที่ลูกเขยตัวเองไม่ได้ นุ่นผู้เป็นแม่ก็ยกมือขึ้นตีแขนสามีตัวเองเบาๆแล้วส่ายหัวไปมา
“เดี๋ยวพี่ใบบัวกับพี่ใบตองจะถึงแล้ว รออีกนิดนะลูก”
“พี่ใบหม่อนล่ะครับ” ใบไม้ผงกหัวตัวเองขึ้นมาอย่างสงสัย
“พี่ใบหม่อนเข้าเวรจ่ะ” ใบไม้ได้ยินมารดาตัวเองพูดก็ทำหน้าหงอยเล็กน้อยก่อนจะพยักหน้าแล้วล้มตัวนอนตักมารดาเหมือนเดิม
“น้ำค่ะ..” ใบฉัตรที่ปลีกตัวไปในครัว ก็วางน้ำลงตรงหน้าแขกของบ้าน
“ขอบคุณครับ” จอมทัพผงกหัวเล็กน้อย บ้านนี้ยังต้อนรับเขาดีเหมือนเคย ก็มีแต่ผู้เป็นบิดาของใบไม้นี่แหละที่คอยเหลือบตามองเขาด้วยความหวงลูกอยู่ตลอด
“เป็นไงบ้างล่ะ...ใบไม้ดื้อรึเปล่า” ใบฉัตรว่า คนตัวเล็กพอได้ยินอย่างนั้นก็ทำหน้างอง้ำพลางช้อนตามองมารดาตัวเองเหมือนกับจะฟ้อง ส่วนจอมทัพก็นั่งเงียบไปเล็กน้อย ก่อนจะพยักหน้าออกมาเบาๆ
“ดื้อครับ...ตอนแรกน้องไม่ดื้อ แต่ตอนนี้น้องดื้อแล้วครับ”
“พี่อะ!!...แม่...ผมไม่ดื้อน้า” ใบไม้หันมาแว้ดใส่จอมทัพครั้งหนึ่ง แล้วกันมาอ้อนมารดาอีกครั้ง แต่ยิ่งทำหน้างอง้ำเข้าไปใหญ่เมื่อได้ยินเสียงหัวเราะของทั้งมารดาและพี่สาวของตน ฉะนั้นเป้าหมายต่อไปจึงเป็นบิดาที่นั่งกอดอกอยู่ ใบไม้เข้าไปกอดแขนบิดาตัวเองทันที “พ่อครับ...ผมไม่ดื้อนะ”
“ใบไม้ไม่ดื้อหรอก..ลูกเป็นเด็กดีจะตาย” นุ่นได้ยินก็อดส่ายหัวกับความตามใจลูกของสามีไม่ได้ แล้วหันไปถามจอมทัพอีกครั้ง
“ใบไม้ดื้ออะไรล่ะลูก” นุ่นว่า จอมทัพหันไปมองน้องที่ทำหน้ามุ่ยนั่งอยู่ข้างบิดาหนึ่งที แล้วหันมามองมารดาของคนตัวเล็กที่พยักหน้าให้เบาๆ
“น้องไม่ยอมกินข้าวครับ...น้องร้องกินแต่ขนมกรุบกรอบกินข้าวได้แค่นิดเดียว แถมที่ห้องยังมีขนมเก็บไว้เยอะเลย....แล้วน้องก็ชอบนอนดึกด้วยครับ ชอบอ่านการ์ตูนหรือดูซีรี่ส์จนดึก บางทีตีสามยังไม่ยอมนอนเลยครับ ผมก็ต้องขู่น้องบ่อยๆ” ทุกคนได้ยินก็หันไปมองคนที่เด็กที่สุดในบ้านทันที แม้แต่พิชิตผู้เป็นบิดายังหันไปไปมองอย่างตำหนิไม่ได้ ใบไม้หันไปค้อนให้จอมทัพวงโต ทีปกติไม่ยอมพูดยอมจา ทีแบบนี้ก็ร่ายยาวเลย
ส่วนนุ่นผู้เป็นมารดาต้องส่ายหัวเบาๆแล้วเรียกลูกชายตัวเล็กของตนมาตักเตือนทันที ใบไม้ที่นั่งหางลู หูตกก็ทำให้จอมทัพต้องขำออกมาเบาๆ เขาจัดการน้องไม่ได้ก็ต้องให้ครอบครัวน้องนี่แหละจัดการ ไม่ใช่ว่าทำไม่ได้หรอก เป็นเขาเองที่ชอบตามใจน้องมากกว่า ต้องใจอ่อนให้อยู่เรื่อย
“จอมทัพ...แม่ฝากดูแลน้องด้วยนะ ส่วนเราก็อย่าดื้อกับพี่เขามากล่ะ”
“ครับ...” ใบไม้รับเสียงอ่อย
“ไม่ต้องห่วงครับ...ผมจะดูแลให้ดีที่สุด” จอมทัพว่าจบทุกคนด็ต้องยิ้มออกมา แม้แต่พิชิตเองก็อดยิ้มไม่ได้ จอมทัพอึดอักไปเล็กน้อยก่อนจะพูดต่อ “จริงๆ...ผมมีเรื่องอยากจะบอกทุกคนด้วย...” จอมทัพกันไปมองใบไม้ที่ขมวดคิ้วมุ่นอย่างสงสัยเล็กน้อย ก่อนจะยกยิ้มแล้วว่าต่อ “ผมกับใบไม้เราตกลงเป็นแฟนกันแล้วนะครับ”
“อะไรกัน!!...น้องมีแฟนแล้วเหรอ...พี่...พี่ใบบัว!!!...ใบไม้มีแฟนแล้ว!!” และแทนที่ทุกคนจะตกใจกับคำพูดของจอมทัพแต่เปลี่ยนเป็นตกใจกับเสียงใบตองที่อยู่ดีๆก็เปิดประตูพลั๊วะเข้ามาก่อนจะตะโกนเสียงดัง
“จริงดิ!!!...โอ๊ย ตายแล้ว ตัวเล็กของพี่....” ใบบัวที่เดินตามเข้ามาก็เข้ามาหยิกแก้มน้องชายคนเล็กทันที “ขายออกสักทีนะเจ้าตัวเล็ก...มาๆ ให้พี่หอมหน่อย” ใบบัวว่าจบก็กดจมูกไปที่แก้มของน้องชายฟอดใหญ่ๆ ใบไม้ก็นั่งหน้ามุ่ยพลางเหลือบตามองร่างสูงที่นั่งอยู่โซฟาข้างก่อนจะค้อนใสวงโตเมื่อเห็นร่างสูงกับลังหัวเราะตัวเองอยู่
“อย่าดื้อกับพี่เขานะใบไม้...”
และคำพูดของทุกคนก็ยังเป็นแบบนี้อยู่ ผมเปล่าดื้อสักหน่อย
______________________________________________________
“วันอาทิตย์จะให้พี่มารับไหม” จอมทัพหันไปมองคนที่เดินจูงมือออกมาจากบ้านเล็กน้อย ใบไม้ทำหน้าคิดสักพักก่อนจะส่ายหัว
“ไม่รู้สิครับ...เห็นพ่อบอกจะออกไปกินข้าวกันแล้วจะเลยไปส่งผม”
“อืม...ถ้าให้พี่มารับก็โทรมานะ” ใบไม้ยิ้มรับ แล้วหยุดยืนตรงหน้าบ้านหันตัวไปมองจอมทัพยิ้มๆ จอมทัพก็ยกมือขึ้นลูบหัวกลมเบาๆ “ผมดีใจที่พี่เข้ากับครอบครัวผมได้นะครับ”
จอมทัพได้ยินก็ยิ้มออกมา จับมือเล็กทั้งสองข้างขึ้นมากุมกันไว้ “เดี๋ยวก็ถึงเวลาที่เราเข้าถึงเวลาเราเข้ากับครอบครัวพี่ได้บ้าง” ใบไม้ได้ยินก็หน้าแดงก่ำ
“กลับได้แล้ว เดี๋ยวถึงบ้านดึกนะ” จอมทัพหัวเราะเบาๆกับท่าทางแก้เขินของคนตัวเล็ก ยกมือขึ้นลูบแก้มนิ่มเบาๆ
“สองวันนี้พี่คงต้องคิดถึงเราแน่ๆ...” ใบไม้ได้ยินก็ยิ้มเขิน เกาแก้มตัวเองแล้วอึกอักเล็กน้อยก่อนจะเข้าไปสวมกอดเอวหนาของจอมทัพไว้
“ผมก็จะคิดถึงพี่...” จอมทัพยิ้ม สวมกอดคนตัวเล็กตอบ พลางรัดแน่นๆอย่างหมั่นเขี้ยว “ฮื้ออ...ผมเจ็บนะ...”
“ทีหลังก็กินเยอะๆ...ดูสิตัวจะจมไปกับตัวพี่อยู่แล้ว” ตัวจะจมจริงๆ ตัวบางๆ เอวบางๆ แขนขาก็เล็ก ก็มีแต่หัวกลมๆนั่นแหละที่จะโตอยู่อย่างเดียว กอดแน่นๆก็กลัวตัวจะหักครึ่งสะก่อน พยายามบังคับให้กินนู่นกินนี่แต่ก็กินไปนิดเดียวเท่านั้น ถ้าน้องกินเยอะกว่านี้ก็คงจะดี “จับจะได้เต็มไม้เต็มมือ”
“บ้า...พี่กลับบ้านได้แล้ว” ใบไม้ผละออกพร้อมแก้มแดงๆ แล้วดันตัวจอมทัพที่ยิ้มขำอยู่ไปที่รถ
“คืนนี้ฝันดีนะ...ถึงแล้วพี่จะโทรมาหา” จอมทัพว่าพร้อมสวดกอดคนตัวเล็กอีกครั้ง ใบไม้ยกแขนเล็กของตัวเองกอดกับจอมทัพ พลางซบหน้าลงกับอกอุ่น พูดออกมาด้วยเสียงอู้อี้ แล้วถูหน้าลงกับอกไปมาให้จอมทัพได้หัวเราะเบาๆ
“ครับ...ผมจะรอโทรศัพท์นะ ฝันดีนะครับ”
__________________________________________________
“กินเก่งจังเลยนะ”
เตวินเงยหน้ามองเด็กโข่งฝั่งตรงข้ามที่กินข้าวต้มหมดมาสามถ้วยแล้ว พร้อมกวาดตามองกับข้าวหลายอย่างที่วางอยู่เต็มโต๊ะ วันสุดสัปดาห์ทั้งที จอมทัพส่งข่าวมาว่าเจ้าเด็กตากวางจะไม่กลับบ้านเสาร์ อาทิตย์ เพราะบ้านอยู่ต่างจังหวัด เขาเลยอยู่หอบ้าง คืนนี้ก็เลยโทรชวนมากินข้าวต้มรอบดึก
“แค่นี้ไม่พอยาไส้ด้วยซ้ำ” แม๊กซ์ว่าทั้งที่กำลังเคี้ยวข้าวในปากงุบงับไม่เงยหน้าขึ้นมาคุยด้วยซ้ำ เห็นท่าทางเอร็ดอร่อยของแม๊กซ์ตนก็นั่งเท้าคางมองยิ้ม เรียกแววตาขุ่นมัวของคนตรงข้ามได้ไม่ยาก “เป็นบ้าหรือไง ยิ้มอยู่ได้” เตวินได้ยินแบบนั้นก็หัวเราะออกมาอีก แม๊กซ์ย่นจมูกใส่เล็กน้อยก่อนจะตั้งใจกินข้าวต้มตรงหน้าเหมือนเดิม ท่าทางจะบ้าจริงๆ
“อยากกินอะไรสั่งได้อีกนะ” เตวินว่าก่อนจะลงมือกินข้าวต้มของตัวเองอีกครั้ง
“แน่นอน มีคนเลี้ยงข้าวทั้งทีจะสั่งมาอีกเยอะๆเลย” คำพูดของแม๊กซ์ก็ทำเตวินหัวเราะอีกครั้งจนได้ แม๊กซ์เหลือบตามองคนตรงข้ามเล็กน้อยก่อนจะถามออกมาตรงๆ “พี่จะจีบผมจริงดิ”
เตวินได้ยินอย่างนั้นก็วางช้อนตัวเองลง ประสานมือไว้บนตัก จ้องมองคนตรงข้ามแล้วเงียบไป แม๊กซ์ที่เห็นอย่างนั้นก็เลิกคิ้วมองเล็กน้อยก่อนจะว่าต่อ “ถ้าไม่จริงก็หยุดเหอะ..เดี๋ย....”
“จริง...” แม๊กซ์ตาโตขึ้นเล็กน้อย “พี่จะจีบเราจริงๆ...” และสายตาที่จ้องมองมาตรงๆก็ทำให้แม๊กซ์ต้องหลบตาพลางยกแก้วน้ำตัวเองขึ้นมาจิบ
“ผ...ผม ไม่ได้ชอบผู้ชายนะ” เตวินได้ยินก็ยักไหล่ขึ้นมา แล้วส่ายหน้าไปมาเบาๆพร้อมรอยยิ้มที่แม๊กซ์คิดมาตลอดว่ามันเป็นรอยยิ้มกวรประสาท
“ตอนแรกพี่ก็ไม่ได้ชอบผู้ชาย จอมทัพมันก็ไม่ได้ชอบผู้ชาย...อะไรๆมันก็เปลี่ยนแปลงกันได้...มันอยู่ที่ใจ...ใจสั่งมาน่ะเคยได้ยินไหม” เตวินว่าพลางเอามาทุบอกตัวเองสองสามที แม๊กซ์ก็ทำหน้าเมื่อยกรอกตาไปมาเบาๆ คนบ้าๆบอๆแบบนี้เนี่ยนะ...
“เสี่ยวว่ะพี่...”
“ไม่ๆๆ...เขาเรียกว่าเป็นสไตล์...เตวินสไตล์” แม๊กซ์ได้แต่ระบายลมหายใจออกมาเบาๆ เหลือบตามองคนตรงข้ามที่ส่งยิ้มกวนประสาทมาให้อีกครั้ง แล้วใช้ความคิดกับตัวเองเงียบๆ
“ผมยอมให้พี่จีบก็ได้ แต่....ผมรุกน่ะ” เตวินได้ยินอย่างนั้นขมวดคิ้วมุ่นแล้วจิปากใส่หนึ่งที
“ไม่ว่ะ...พี่รุก”
“ผมรุก!...”
“อะไร...บอกแล้วไงว่าพี่รุกไง” เตวินว่าพร้อมทำหน้าเมื่อยๆเลียนแบบเด็กตากวางบ้าง พลางกอดอกมองปลงๆ
“พี่พูดไม่รู้เรื่องหรือไง...ผมรุก!!”
สุดท้ายเป็นเตวินที่ลุกขึ้นยืนพลางกอดอกมองคนที่จ้องเขม็งมายังที่ตนแล้วระบายลมหายใจคนเดียวเบาๆ
“ตัวตัวบนเตียงเสื้อผ้าไม่เกี่ยวเอาไหมล่ะ...” แม๊กซ์ได้ยินก็ขมวดคิ้วแน่น นี่มันใช่วิธีตัดสินใช่ไหมเนี่ย คิดได้ไงวะ แต่พูดต่อมาก็ทำให้แม๊กซ์ต้องเลิกคิ้วมอง “ใครกดใครลงบนเตียงได้ก่อนเป็นเวลาสิบวิ ให้รุกเลย”
“ถ้าพี่แพ้?...”
“พี่ยอมให้แกเสียบเลย”
______________________________________________________
Talk : อันส่งท้ายนี่ยังไง 555555 คู่หลังนี่ออกแนวบ้าๆบอๆหน่อยค่ะ
ส่วนพี่จอมทัพก็หยอดตามสไตล์พี่แกนั่นแหละ
เพิ่มเติมคือมีความหื่นที่เพิ่มขึ้นสามเลเวล
จริงๆจะลงตั้งแต่เมื่อวานแล้วค่ะ แต่พอเปิดไฟล์ออกมาคือเซอร์ไพรส์
หายไปหมด ปรากฏที่พิมพ์มาต้องพิมพ์ใหม่แถมยังเดินเรื่องใหม่ด้วย
แตกต่างจากที่พิมพ์ไปตอนแรกโดยสิ้นเชิงเลย
ขอบคุณทุกคนและทุกคอมเมนท์นะคะ
-
น้องตากวางหรือจะสู้แรงพี่เตวินได้ หึหึ
เตวิน : เป็นเมียพี่เถอะน้องตากวาง....
แมกช: เฮ้ย! ไม่เอา
ฟลุ๊บ เตวินผลักน้องตากวางน้องนอนราบไปกับเตียง ตัดไปฉากโคมไฟหัวเตียง 5555
-
อ้าวๆๆๆๆๆๆ
น้องตากวางกับพี่เต
จะได้เสียกันก่อนคู่พี่จอมทัพกับใบไม้แล้ว
:laugh: :laugh:
-
ใครจะได้กดก่อนเนี่ยย
ระหว่าง จอมทัพ หรือเตวิช เอ๊ะๆๆๆ หรือจะเปนแมกส์ 555555
-
พี่จอมทัพน่ารักมากกกกกกกกกก :impress2: :impress2: :impress2:
เตวินแม็กซ์ เอาจริงๆ ผลัดกันก็ได้นะ ยึดมั่นในความเท่าเทียมไง หึหึหึ :laugh: :laugh: :laugh:
-
ใบไม้เด็กดื้อ. 555 พี่ไม่อยากห้ามน้องเลยฟ้องคุณแม่ซะเลยใช่มั๊ยคะ ร้ายกาจจจจ :hao3:
-
:L1: :pig4:
-
:L2: :pig4:
-
คู่รองต้องได้แซ่บกันก่อนคู่หลักแน่ๆค่ะ5555555
คู่หลักเค้ามุ้งมิ้งละมุนละไมมมงี้
คู่รองเค้าเดือดดดเค้ารีบบบ5555
รอค่าาา
-
พี่จอมทัพนี่หื่นตลอดเลยอะ แต่น่ารักทั้งคู่เลยพี่จอมทัพน้องใบไม้ :katai5: :katai5: :katai5: :katai5:ส่วนพี่เตวิน น้ิงแม๊กซ์ ใรจะกดใครก่อนนะ :ling1: :ling1:
-
คู่หลักเขายังแค่หยอดกันพอให้เขินหน้าแดง :-[ :-[
คู่รองนี่เขาถึงขั้นใครกดใครลงเตียงก่อนได้เป็นรุก :z1: :z1: :z1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
คู่ที่น่าลุ้นตอนนี้คือคู่รองค่ะ อิอิ
จะเตแม็กซ์ หรือแม็กซ์เต ก็จะได้รู้กัน ฮ่าๆ
ส่วนคู่หลัก ก็แฮปปี้ดี
แต่คิดว่าเดราดราม่าน่าจะตามมา เหอๆ
รอลุ้นต่อไปค่า
-
อย่าดราม่านะ ไม่นิยมมาม่าอืดๆ
มันชีช้ำกะหล่ำปลี ขอมุ้งมิ้งสไตล์นะคะ
-
ใครกดใครลงก่อน10วิได้เสียบ55
-
อยากให้เตวินโดนจิ้ม :hao6:
:hao7: รู้สึกสะใจ :hao3:
-
เห้ยๆๆๆ คู่หลังนี้มาแรงจริ :hao6:
-
น้องตากวางเสร็จพี่เตวินแน่ๆ :hao7: :hao7:
-
555 ใครจะเสียบใคร เดาไม่ออก :m20: :m20: :m20:
-
NOTE : ขออภัยสำหรับคำผิดค่ะ
คำเตือน : มีฉากที่ไม่เหมาะกับเด็กและเยาวชน
ควรอ่านคนเดียว อ่านเข้ามุมในที่ลับตาคน
ไม่ควรอ่านบนรถเมล์ รถไฟฟ้า บลาๆๆ
ปลีกตัวออกจากผู้ปกครอง พี่น้องและเพื่อนให้ได้มากที่สุด
ขอให้สนุกในการอ่านค่ะ
Chapter 21
แม๊กซ์นั่งลงที่ปลายเตียงพลางมองซ้ายมองขวาอย่างสำรวจ....หาทางหนีทีไล่ แล้วต้องระบายลมหายใจแรงๆกับการตัดสินใจที่พึ่งมาตระหนักได้หลังจากนั่งคิด ยืนคิด เดินคิด พิจารณาดีๆแล้วก็ต้องรู้ว่าเป็นการตัดสินใจที่ผิดสุดๆ ตอนนั้นก็แค่รู้ว่าไม่อยากยอมแพ้เท่านั้น เลยรับคำท้าแบบนั้นไปน่ะสิ
“ถ้าพี่แพ้?...”
“พี่ยอมให้แกเสียบเลย”
“ก็ได้...ผมก็จะยอมให้เสียบเหมือนกัน”
ไปบ้าตามไอ้พี่คนนี้ทำไมวะ...ประสาทสุดๆ....
“ไง...อยากอาบน้ำก่อนไหม?” พอได้ยินน้ำเสียงยียวนก็หันไปตวัดตามองทันที เตวินเห็นสายตาจ้องเขม็งก็ยิ้มล้ออย่างอารมณ์ดีให้แม๊กซ์ได้อารมณ์เสียมากขึ้นไปอีก
“ไม่...” เวลานี้ไม่มีเวลามาสุนทรีย์อยากอาบน้ำหรอก “มาตัดสินกันให้รู้เรื่องเลยดีกว่า...” เตวินได้ยินอย่างนั้นก็ยิ้มแล้วพยักหน้าเบาๆ แล้วเดินไปที่โต๊ะหัวเตียงพร้อมหยิบอะไรบางอย่างโยนลงมาบนเตียง แม๊กซ์ที่เห็นก็ขมวดคิ้วฉับแล้วหันไปจ้องเขม็งเตวินทันที
“อะไร...คนมันก็ต้องเตรียมตัวกันบ้างสิ...” พูดเสร็จก็หยิบของสองอย่างบนเตียงยื่นมาให้แม๊กซ์ดู “ถุงยาง...แล้วก็..น้ำยาหล่อลื่น” พูดเสร็จก็โยนซองสี่เหลี่ยมเล็กๆสองสามอันแล้วขวดทรงเรียวสีฟ้าลงบนข้างเตียงเหมือเดิม แล้วถอดเสื้อตัวเองออกอวดกล้ามเนื้อหน้าท้องของตัวเอง ส่วนแม๊กซ์ที่เห็นก็รีบเบือนหน้าหนี แล้วบ่นพำพัมทันที
“โรคจิตจริงๆ...”
“พูดอะไร?...” เสียงที่กระซิบที่อยู่ข้างหูก็ทำให้แม๊กซ์หันไปก่อนจะผละตัวเองออกมาแล้วยกเท้าถีบคนตรงหน้าออกไปอย่างแรง
“เฮ้ย...จะทำอะไร!!” เตวินที่อยู่ในสภาพบ็อกเซอร์ตัวเดียวค่อยๆลุกขึ้นมา พลางร้องโอดโอยเบาๆ
“นี่แบบ กะจะโกงให้หมดแรงกันใช่ปะ” ถีบมาได้ ดีที่โดยที่ขา ถ้าโดนตรงนั้นมีหวังสูญพันธุ์กันก่อนได้ใช้งานแน่
“ก็เข้ามาใกล้แบบนี้ก็ตกใจดิ”
“งั้นก็ถอดเสื้อผ้าได้ละ” แม๊กซ์ได้ยินก็ชะงักไป ก่อนจะเบือนหน้าหนีหลบซ่อนความวิตกของตัวเองไว้ อุตส่าห์ยื้อเวลา นี่กะจะทำให้ได้ใช่ไหม “เร็วดิ...ถอดได้แล้ว” แม๊กซ์ได้ยินอย่างนั้นก็ตวัดตามองคนที่กอดอกทำหน้ายียวนทันที ริมฝีปากกระจับเม้มแน่นอย่างใช้ความคิด จนเตวินต้องเอ่ยเร่งขึ้นมาอีกครั้ง “แมนๆกันหน่อย ไม่กล้าเพราะอายใช่ปะ”
“ไม่ได้อาย!!...” แม๊กซ์หันมาแว้ดใส่ทันทีที่ได้ยิน ส่วนเตวินก็ยักไหล่อย่างไม่แยแสกับสายตากินเลือดกินเนื้อนั่น พลางนั่งลงบนเตียง กระดิกเท้าดูอารมณ์ดีจนแม๊กซ์ต้องรู้สึกโกรธเข้าไปอีก สุดท้ายคนที่นั่งหงุดหงิดอยู่ปลายเตียงก็ต้องถอนหายใจแรงๆก่อนจะถอดเสื้อผ้าด้วยเองออก
“วี๊ดวิ้ว...ขาเรียวจังเลยนะจ๊ะ” ขาเรียวยาวที่ปรากฏออกมาให้เห็นเตวินที่จ้องมองอยู่แล้วก็ผิวปากแซวทันที แม๊กซ์ได้แต่เม้มปากแน่น พลางปากางเกงใส่คนตรงหน้า ส่วนเตวินนั่งหัวเราะเสียงดังอย่างอารมณ์ดีที่ยั่วอารมณ์น้องตากวางของตนได้
“อย่าพูดมาก...จะเริ่มได้ยัง” แม๊กซ์ที่เหลือแต่กางเกงบ็อกเซอร์เช่นเดียวกับเตวินก็เท้าเอวมองคนที่นั่งบนเตียงอยู่ เตวินที่ได้ยินอย่างนั้นก็ยกยิ้มมุมปาก ลุกขึ้นค่อยก้าวเข้าไปใกล้ๆ เงยหน้ามองคนที่สูงกว่าตัวเองเล็กน้อยแล้วยิ้มยียวนให้อีกครั้ง
“เอาสิ...พร้อมนะ..หนึ่ง..สอง..สาม...” พูดจบแม๊กซ์ที่กระโจนเข้าหาเตวินก็โดนรุ่นพี่กวนประสาทเหวี่ยงลงบนเตียงอย่างรวดเร็ว
“เฮ้ย!!...แม่ง...ขี้โกงปะวะ!” พูดจบแม๊กซ์ก็งัดแรงตัวเองขึ้นมาผลักคนตรงหน้าออก ก่อนจะลุกขึ้นแล้วกดรุ่นพี่ที่ตนเหม็นขี้หน้าลงบนเตียงทันที
“ไม่ได้โกง...แกอ่อนมากกว่า” เตวินที่นอนแผ่อย่างสบายๆยกยิ้มมุมปากให้คนข้างบนอีกครั้ง แม๊กซ์ที่เห็นก็คิ้วกระตุก นับเลขอยู่ในใจแล้วกดไหล่รุ่นพี่แรงขึ้นไปอีก
“อย่าพูดมากเลย...ตัวเองจะแพ้อยู่แล้ว เตรียมตัวไว้เถอะ ผ่านไป5วิแล้ว....” แม๊กซ์ยักคิ้วใส่อย่างเหนือกว่า เตวินที่เห็นอย่างนั้นก็ระบายลมหายใจเบาๆอย่างส่ายหัวออกมา และยังไม่ทันจะนับวิที่สิบอย่างที่ใจต้องการ คนที่อยู่ด้านบนก็ถูกเหวี่ยงลงมาบนเตียงอย่างรวดเร็วและไม่ทันตั้งตัว
“ นับหนึ่ง...จะบอกอะไรให้นะ” พูดพลางยกขาทั้งสองข้างกดเรียวขาอีกคนไว้ แม๊กซ์ที่รู้ตัวว่ากำลังจะเสียเปรียบก็รีบพยายามดันและดิ้นออกจากการจับกุมของอีกคนทันที
“นับสอง...พี่เป็นนักกีฬายูโด” และนั่นแหละที่ตากวางของแม๊กซ์ก็เบิกตาขึ้นโต เสียงของเพื่อนสนิทที่เป็นเพื่อนกันมาเกือบสองปี แล้วเป็นแฟนคลับไอ้พี่โรคจิตคนนี้ด้วยดังเข้ามาในหัวทันที “....พี่เตวินเล่นยูโดด้วย...” รู้อยู่แก่ใจแท้ๆยังลืมไปได้ยังไงวะ!! เสียเปรียบไปเต็มๆ!!
“นับสาม...ฉะนั้นเรื่องแค่นี้มันจิบๆ” เตวินพูดพลางขยิบตาให้แล้วจับแขนทั้งสองคนที่พยายามดันตัวเองออกไปไว้เหนือหัว กดมันไว้กับเตียงแล้วก้มหน้าลงไปใกล้ๆคนที่กำลังมองตัวเองอย่างกินเลือดกินเนื้อ
“นับสี่...และแกกำลังแพ้ ...เตรียมตัวเตรียมใจไว้ได้เลย” แม๊กซ์ที่ได้ยินอย่างนั้นก็พยายามดันคนที่อยู่ด้านบนออกอย่างสุดความสามารถ แต่แรงกดที่มาจากทั้งแขน และขา แถมลำตัวยังถูกทับไว้อีกก็ทำให้ทำไม่ได้อย่างที่ใจนึกคิด
“นับห้า....นับหก...”
“แม่ง!...ทำไมนับเร็วขึ้นวะ!!” เตวินยิ้มให้เล็กน้อยกับเด็กตากวางของตนที่กำลังดิ้นขลุกขลักอย่างรุนแรง มือข้างหนึ่งที่หลุดมาได้และก่อนมันจะดันคนที่อยู่ด้านบนออกมันก็ถูกจับเอาไปกดไว้ที่เดิมทันที “เหี้ย!!”
“จุ๊ๆๆ...อย่าพูดคำหยาบคายสิครับ” เตวินว่าพลางส่ายหัวให้คนข้างล่างยิ้มๆ
“ปล่อยนะโว้ย!!...”
“นับเจ็ด...” เตวินนับต่อ ไม่สนใจคนที่กำลังโวยวายเสียงดัง แม๊กซ์ที่เห็นอย่างนั้นก็โมโหเขาไปอีกพยายามดันคนข้างบนออกอย่างไม่ยอมแพ้
“ปล่อยสิวะ!!...บอกให้ปล่อยไง!!!”
“นับแปด..."
“แม่ง!!!...”
“นับเก้า....อย่ากลัวเลย...พี่จะเอ็นดูเราให้มากที่สุด...”
และสุดท้ายน้ำเสียงที่ปกติจะยียวนให้ตัวเองโมโหก็อบอุ่นขึ้น ทำให้คนที่ดิ้นขลุกขลักอยู่เมื่อครู่ชะงักขึ้นมา พลางจ้องมองดวงตาของคนข้างบนอย่างหาความหมาย เตวินค่อยๆก้มลงมากดจูบลงที่ข้างขมับชื้นเหงื่อเบาๆ ก่อนจะลากลงมาที่ปลายจมูกโด่งรั้น สุดท้ายมาหยุดที่ริมฝีปากกระจับแล้วสบดวงตาที่เหมือนลูกกวางที่ตัวเองชอบนักหนาอย่างลึกซึ้ง
“พี่ชอบเราจริงๆ...เชื่อใจพี่นะ” คำพูดอ่อนโยนและแววตาที่ทอประกายลึกซึ้งก็ทำให้แม๊กซ์หลับตาลงอย่างจำยอม
“ก็จะแพ้อยู่แล้วนี่....” เสียงบ่นติดจะแข็งก้าวอยู่นิดหน่อยดังออกมาให้เตวินได้หัวเราะออกมาเบาๆอย่างเอ็นดู
“เชื่อใจพี่...แล้วเราทั้งคู่จะไม่เสียใจ....นับ...สิบ....”
“อย่าเกร็งนะ...” ร่างแกร่งพูดพลางกดจูบลงปากเรียวกระจับอย่างปลอบประโลม หยัดตัวขึ้นมาพร้อมกับดันขาเรียวยาวทั้งสองข้างให้อ้าให้มากขึ้นก่อนจะกดค่อยๆกดส่วนแข็งร้อนของตนเข้าไป
“อึก...อ๊ะ...อะ..โอ๊ย” เสียงร้องที่ดังเล็ดดลอดออกมาเล็กน้อยก่อนก่อนปากบวมช้ำจะเม้มลง เตวินที่เห็นสีหน้าเจ็บของคนใต้ร่างของตนก็หยุดแรงกดของตนเองไว้หยิบขวดทรงเรียวที่วางอยู่ใกล้มือก่อนจะบีบของเหลวสีใสลงเพิ่มไปอีก
“ไม่เป็นไร...อย่าเกร็ง”
“อะ..อึก..เจ็บนะโว้ย!...อ๊ะ..พูด..ดได้..แม่ง” แม๊กที่พูดออกมาเหมือนจะหงุดหงิดนิดหน่อยก็ทำเตวินหัวเราะออกมาเบาๆ ก่อนจะคว้าส่วนแข็งแรงของอีกคนไว้ก่อนจะชักรูดไปมาจนคนใต้ร่างต้องร้องครางออกมาเสียงดังมากขึ้น
เมื่อเห็นจังหวะดีๆที่อีกคนเริ่มจะผ่อนคลายลง ก็ค่อยๆกดส่วนนั้นของตนลงไปอีก เตวินขมวดคิ้วแน่นอย่างอดทน แต่ก็อดจะซี๊ดปากไม่ได้ที่รู้สึกถึงความเสียวซ่านและความคับแน่นจนแทบจะปลดปล่อย ก่อนจะตัดสินใจกดส่วนแข็งร้อนของตนเข้าไปทีเดียวจนสุด เรียกเสียงร้องครางและแรงผวาของคนใต้ร่างที่สะดุ้งขึ้นกอดเกี่ยวตัวเขาไว้
ร่างแกร่งก้มลงคร่อมคนตรงหน้าอีกคนตามแรงกอดรั้ง กดจูบที่ปากกระจับอย่างดูดดื่มแล้วส่งเรียวลิ้นเข้าไปกวาดน้ำหวานในโพลงปากของคนตรงหน้า ก่อนเอวสอบจะค่อยขยับด้วยแรงเนิบนาบอย่างค่อยๆเป็นค่อยๆไป
“อ๊า..อ๊า..อะ”
“รู้สึกดีไหม” แม๊กซ์ที่หลับตาพริ้มร้องครางอยู่ก็ค่อยๆลืมตาขึ้นมาค้อนใส่เตวิน คนที่โดนค้อนยิ้มขึ้นบางๆอย่างไม่รู้สึกรู้สาก่อนจะกดจูบที่ริมฝีปากกระจับอย่างหมั่นเขี้ยว
“อะ...ใคร..แ..ม่งพูด ...อ๊ะ..กัน”
“อา..เร็วสิ..รู้สึกดีไหม” คำพูดเซ้าซี้อยู่ข้างหูก่อนเจ้าของคำพูดจะงับลงแรงๆที่ติ่งหูที่ขึ้นสีระเรื่อ แม๊กซ์ย่นคอหนีพลางขมวดคิ้วและส่งสายตาหงุดหงิดไปให้ ก่อนจะพยักหน้าลงเบาๆอย่างขอไปทีแล้วพูดด้วยเสียงที่เตวินได้ยินแล้วลงความเห็นว่าน่ารักที่สุด
“อื้อ..อ๊ะ..รู้สึกดี..ม..มากเลย..อ๊า!!” คนด้านบนใต้ยินความรู้สึกก็พลุ่งพล่านมากยิ่งขึ้น ขยับสะโพกรัวเร็วจนคนได้ร่างต้องกอดเกี่ยวตัวเองไว้แน่นอีกครั้ง..โถ่ที่รัก..พูดได้น่ารัก..แถมยังให้ของแถมเป็นคำว่ามากเลยแบบนี้...คนใจดีอย่างพี่ก็ต้องให้ของขวัญกันหน่อยสิ
แรงขยับที่รุนแรงขึ้นเรื่อยๆก็ทำให้ร่างที่บางกว่าต้องขยับตามรับเป็นจังหวะ แขนที่ยกขึ้นโอบลำคอแข็งแรงก็เกี่ยวรัดลำคอคนตรงหน้าแน่น เม้มปากอดทนอดกลั้นความเสียวซ่านอย่างเต็มที่ ลำคอหอมกรุ่มที่เผยออกตรงหน้าก็ทำให้เตวินกดจมูกสันโด่งลงไปซุกไซร้ทันที
“อ๊ะ...เบาๆหน่อยสิ” แม๊กซ์ว่าพลางดันไหล่กว้างของคนด้านบนออกเป็นสัญญาณบอกให้เบาแรงขยับด้านล่างลงบ้าง
“อืมม..ซี๊ดด...อา..” แต่คนที่ควบคุมจังหวะอยู่หาสนใจไม่ ยังก้มหน้าซุกไซร้ไปมาทั้งทั่วลำคอและอก ครางอืออาอย่างสุขสมไม่ใจคนที่ต้องรองรับแรงตัวเองแม้แต่น้อย เจ็บนะโว้ย!!...
“อ๊า..เบาไง...อิ๊..อ๊า..เหี้ย!!!...บอกให้เบาๆไง!!!!” แม๊กซ์ว่าเสร็จก็กระชากผมคนที่มัวแต่ส่งลิ้นมาเล่นที่ยอดอกตัวเองออกทันที แรงขยับด้านล่างหยุดลงพร้อมกับเตวินที่เงยหน้ามองคนที่อยู่ด้านล่างไม่ชอบใจ
“ทำไมทำแบบนี้...ขอโทษสิ” แม๊กซ์ได้ยินก็เม้มปากแน่นแล้วเบือนหน้าหนีทันที แต่ก็ต้องสะดุ้งแล้วร้องออกมาเมื่อรู้สึกถึงแรงกระแทกเน้นย้ำเข้ามาในตัวของตัวเอง
“ขอโทษเดี๋ยวนี้...”
“อ๊า..อ๊า...ม..ไม่..” ใบหน้ามนสะบัดหน้าหนีคนที่กดจมูกลงมาทันที คิ้วก็เริ่มขมวดแน่นมากขึ้นเมื่อรับรู้ถึงแรงขยับที่รุนแรง
“ขอโทษ...เดี๋ยวนี้...” เตวินว่าพลางกดสะโพกตัวเองเน้นย้ำเข้าไปในตัวอีกคนแรงๆ
“อ๊ะ!..อ๊า...อื้อ...ม..ไม่!!”
“หึ...รอรับการทำโทษเดี๋ยวนี้เลยเด็กดื้อ...” และสุดท้ายคนที่หยิ่งผยองกับตัวเองก็ต้องผวาขึ้นไปกอดรัดคนด้านบนทันทีเมื่อสะโพกสอบของคนด้านขยับเข้าออกอย่างรุนแรงและรัวเร็ว “ค่ำคืนของเราคงไม่จบง่ายๆแน่ที่รัก....”
________________________________________________
วันนี้เป็นอีกวันที่จอมทัพต้องหัวเสีย ขายาวก้าวฉับๆเข้าโรงพยาบาลอย่างไม่รีรอเพื่อนอย่างเตวินที่แม้จะรีบก้าวตามแค่ไหนก็ตามไม่ทัน เตวินมองเพื่อนพี่มองซ้ายทีขวาทีอย่างร้อนรน ก่อนจะยกโทรศัพท์ขึ้นมาหูโทรหาคนที่ต้องการทันที เตวินถอนหายใจกับตัวเองเบาๆ วันนี้มีเรื่องวุ่นวายที่ทำให้จอมทัพเพื่อนเขาได้โมโหสุดขีด
เรื่องมันเริ่มจากเมื่อบ่ายของวันอาทิตย์ในขณะที่เขากำลังนอนเล่นเกมกับเด็กตากวางอย่างสนุกสนาน อยู่ดีๆเสียงโทรศัพท์ของเด็กนั่นก็ดังขึ้นพร้อมกับขาที่ลุกขึ้นยืนทันที...เขาได้แต่เงยหน้ามองน้องอย่างงงๆ สุดท้ายสายตาที่เป็นกังวลก็หันมาพูดในสิ่งที่เขาก็ต้องรีบลุกขึ้นอย่างร้อนรนเช่นกัน... “ใบไม้เกือบโดนรถชนตรงลานจอดรถใต้หอ เพื่อนผมเห็นพอดีเลยเข้าไปดึงไว้ทัน หัวแตกกับแขนหัก ตอนนี้อยู่โรงบาลฯ”
ตอนนั้นแหละที่เขารีบคว้าของจำเป็นต่างๆไม่กี่อย่างมา แล้วรีบเดินตามแม๊กซ์ที่เดินนำออกไปแล้ว พร้อมต่อสายหาเพื่อนตัวเองทันที แต่ก่อนจะได้ทำอะไรจอมทัพที่พุ่งมาจากไหนไม่รู้ เข้ามาถามเขาและแม๊กซ์อย่างร้อนรน แล้วบอกว่าน้องหายไปไหนไม่รู้ โทรไม่รับ แชทไม่ตอบ ทั้งที่ตอนแรกบอกกันไว้แล้วว่าจะมาหาที่ห้อง และพอบอกความจริงไปนั่น ก็ทำให้จอมทัพต้องรีบพุ่งตัวออกไปทันทีอย่างร้อนรน
และคำพูดของแม๊กซ์ก็ต้องทำให้จอมทัพต้องรู้สึกโกรธจนหน้าแดงขึ้นมา “ไอ้ธันวาเห็นว่าเธอ...แฟนเก่าพี่น่ะ..เข้าไปคุยกับใบไม้...เหมือนจะตกลงกันได้ด้วยดี แต่อยู่ดีๆเธอกลับขับรถพุ่งเข้ามาหาใบไม้ มันเห็นท่าไม่ดีเลยรีบเข้าไปดึงไว้...ดีจริงๆที่มันไหวตัวทัน”
ผมได้แต่พยายามบอกให้มันใจเย็น ตอนนี้มีเอมกับธันวาก็คอยดูแลกันอยู่แล้วไปถึงโรงพยาบาลแล้ว เรื่องที่ใบไม้ได้รับบาดเจ็บจอมทัพก็หงุดหงิดพอทนแล้ว แล้วได้ยังมารู้ว่าเพราะเป็นฝีมือของนุชแฟนเก่าก็ทำให้โมโหเข้าไปอีก ร้อนให้เขาต้องวิ่งตามไป เพราะกลัวจะขาดสติขึ้นมา เพื่อนของเขาเลือกที่จะขับรถที่ปกติจะจอดทิ้งไว้เฉยๆ มันก้าวขึ้นรถก็รีบสตาร์ทจนเขากับแม๊กซ์แทบจะขึ้นไปไม่ทันด้วยซ้ำ โชคดีแค่ไหนที่ถึงอย่างปลอดภัย
เขาก็หันไปมองหน้าเพื่อนที่กำลังขับรถอยู่ มันมีแววตาครุกกรุ่นอยู่มาก จะอะไรล่ะ จอมทัพมันคงโกรธที่นุชพยายามจะทำร้ายใบไม้ คิ้วคมของเพื่อนขมวดอยู่นานก่อนจะเล่าเมื่อตอนบ่ายก่อนที่จะเกิดเรื่องกับใบไม้ขึ้นมา....นุชไปหาจอมทัพที่ห้อง...มันพูดออกมาด้วยหน้าตาเคร่งเครียด พร้อมขอคำปรึกษาอย่างไม่เคยทำมาก่อนและขอให้เราปิดไว้อย่าให้รู้ถึงหูใบไม้เด็ดขาด
จอมทัพเดินตรงไปที่ใบไม้ที่นั่งรออยู่อย่างรีบร้อน มือใหญ่ทั้งสองข้างประกบเข้ากับแก้มใสของคนตรงหน้าทันที จับหันซ้ายหันขวาพร้อมสำรวจใบหน้าของคนตรงหน้าอย่างละเอียด ลูบแขนเล็กๆที่ถูกห่อด้วยเฝือกนั่นเบาๆ กวาดสายตาอย่างละเอียดทั่วทั้งร่างกาย แล้วระบายลมหายใจออกมาเมื่อเห็นว่าคนตัวเล็กไม่ได้เป็นอะไรอีก มีเพียงแค่รอยถลอกเล็กน้อยเท่านั้น
“ไปทำยังไงให้เป็นแบบนี้น่ะ หื้ม?” จอมทัพว่า ก่อนจะเสยผมที่ปรกลงมาบนหน้าผากขึ้นมองดูแผลที่ขมับพร้อมขมวดคิ้วอย่างไม่ชอบใจ “เจ็บมากไหม” จอมทัพถามด้วยความเป็นห่วง มือใหญ่ละลงจากขมับไปจับแก้มพลางลูบเบาๆ เมื่อเห็นว่าใบไม้ได้แต่นั่งเงียบไม่ตอบก็ต้องขมวดคิ้วแน่นขึ้นไปอีก
“เจ็บมากเลยเหรอ” ใบไม้ได้แตส่ายหัวไปมาเบาๆเท่านั้น
“งั้นปวดหัวเหรอ?” ใบไม้นิ่งไปสักพักก่อนจะพยักหน้าเบาๆ จอมทัพเห็นอย่างนั้นก็ลูบหัวกลมไปมาอย่างปลอบประโลม “โทรหาที่บ้านหรือยัง”
“โทรหาแล้วครับ”
“แล้วเรื่องเป็นไงมาไงล่ะ”
เตวินที่นั่งอยู่ข้างๆแม๊กซ์ก็ถามออกมาหลังจากเพื่อนอย่างจอมทัพดูใจเย็นลงมากแล้ว ทุกสายตาหันไปมองใบไม้เป็นตาเดียว ใบไม้อึกอักเล็กน้อย เม้มริมฝีปากแน่น เหลือบตามองจอมทัพทีเพื่อนที แม๊กซ์ที่หันมาพยักหน้าให้ ก็ต้องระบายลมหายใจออกมาพลางส่ายหัวเบาๆ
“ไม่มีอะไรหรอกครับ เธอแค่มาคุยกับผมเฉยๆ”
“หาเรื่องกันมากกว่า” เอมโพล่งออกมา ก่อนจะโดนใบไม้ค้อนใส่เล็กน้อย “อะไรเล่าก็จริงนี่ ยัยนั่นเข้ามาหาเรื่องแก เขาเรียกว่าคุยกันที่ไหน คุยอะไรจะทำแกแบบนี้ล่ะ!” เอมมาลินพูดอย่างอารมณ์เสีย ไอ้เพื่อนเราก็ไม่รู้จะปิดเรื่องไปถึงไหน เรื่องนี้ไม่ยอมหรอก ทำเพื่อนฉันเจ็บขนาดนี้
“เธอพูดอะไรบ้าง?”
จอมทัพหันไปถามใบไม้อีกครั้ง ใบไม้ก็ส่ายหัวให้แล้วยืนยันคำเดิมว่ามาคุยกันเฉยๆก็ทำให้ทุกคนต้องถอนหายใจออกมาแรงๆ จอมทัพคุกเข่าลงตรงหน้าพลางรวบมือเล็กทั้งสองข้างมากุมไว้ “เล่ามาเถอะนะ พี่จะได้ไปคุยกับเธอถูก”
“เราคุยกันเฉยๆครับ”
จอมทัพถอนหายใจอีกครั้ง เขาไม่รู้ว่าน้องเป็นอะไร อาจจะเพลียก็ได้ แต่ถ้าไม่บอกความจริงเขาก็ไม่รู้จะจัดการยังไงเหมือนกัน ครั้งก่อนที่โรงอาหารก็เล่าให้ฟังแค่ว่าเป็นอุบัติเหตุเฉยๆ ถ้าแม๊กซ์กับเอมมาลินไม่มาเล่าให้เขาฟังอีกครั้งเขาก็คงไม่รู้หรอกว่านุชว่าอะไรให้ใบไม้บ้าง แต่ก็หวังว่าเธอจะไม่พูดอะไรบางอย่างที่ผมเป็นห่วงอยู่ตอนนี้
“นี่ใบไม้! ยัยนั่นมาทำอะไรก็พูดเลยสิ จะปิดไว้ทำไม ถึงยังไงพวกฉันสองคนก็ไม่ยอมแน่ๆ ถ้าธันวาเพื่อนแม๊กซ์ไม่บังเอิญไปเดินผ่านแถวนั้น แกก็ไม่คิดจะบอกกันใช่มะ บอกให้โทรหาพี่จอมทัพก็ไม่โทร จะโทรให้ก็ไม่ให้โทร จนธันวาแอบไปโทรเองเนี่ย บอกมาเดี๋ยวนี้นะ!!” หญิงสาวพูดอย่างใส่อารมณ์พลางเท้าเอว หอบหายใจเพราะหายใจไม่ทัน พร้อมมองเพื่อนอย่างไม่ได้ดั่งใจ
จอมทัพหลังจากฟังจบก็หันไปมองใบไม้ที่ก้มหน้าอยู่ มือใหญ่ช้อนคางมนขึ้นมาก่อนจะสบตากลมดำขลับนั่นเงียบๆ ใบไม้เบือนหน้าหนี จอมทัพได้แต่ขมวดคิ้วอย่างไม่เข้าใจพลางหันไปมองทุกคนที่มองอยู่
“เป็นอะไรรึเปล่า”
“เปล่าครับ...ผมปวดหัว...อยากกลับห้องแล้ว”
“ได้สิ...ยาได้ครบแล้วนะ...มาเถอะ” จอมทัพค่อยๆประคองใบไม้ให้ลุกขึ้นแล้วหันไปถามเพื่อน “มึงกลับพร้อมกูไหม”
“ไปเถอะ...กูว่าจะไปกินข้าวต้มรอบดึกกับเด็กตากวางนี่สักหน่อย” พูดจบก็หันไปส่งยิ้มให้แม๊กซ์ที่ทำหน้าทะมึนทึงอยู่ข้างๆเอม
จอมทัพพยักหน้าให้เพื่อน แล้วหันมาส่งยิ้มให้ใบไม้พร้อมจับจูงมือคนตัวเล็กให้เดินตาม ก่อนจะขมวดคิ้วอย่างไม่เข้าใจที่อยู่ดีๆใบไม้ก็บิดข้อมือออกจากการกอบกุมของตัวเอง จอมทัพได้แต่คอยเดินประคองไปเท่านั้น เตวินที่ยืนกอดอกมองตามไปก็เลิกคิ้วมองอย่างสงสัย ก่อนจะหรี่ตามองอย่างจับสังเกต สุดท้ายก็หันมามองรุ่นน้องทั้งสามคนที่นั่งมองอยู่เหมือนกัน
“พวกเธอว่ามีอะไรผิดปกติไหม?” แม๊กซ์ เอม และธันวา หันมามองหน้ากันเล็กน้อยแล้วหันมาพยักหน้าให้เตวินพร้อมกัน
“ใบไม้ไม่พูดอะไรเลย...ก็เงียบๆ...หนูกลัวว่าเธอจะมาพูดอะไรไม่ดีแล้วใบไม้จะเก็บไปคิดคนเดียว” เอมมาลินว่า อยู่ดีๆก็มีโทรศัพท์มาจากใบไม้ทั้งที่ตอนแรกพึ่งวางสายกันไปว่าถึงหอแล้วจะไปหาพี่ที่ห้อง และเพื่อนของเขาบอกว่าตัวเองอยู่ที่โรงพยาบาลจนต้องรีบวิ่งออกไปหาเพื่อนทันที
“สีหน้าใบไม้ตอนนั้นไม่ค่อยดีเท่าไหร่ อาจเพราะว่าเจ็บ ผมเดินไปหาเพื่อนมันแถวนั้นพอดี แล้วเห็นใบไม้กำลังยืนคุยกับเธอที่ลานจอดรถหลังหอ เหมือนจะคุยไปได้สวยนะ เธอขึ้นรถแต่อยู่ดีๆก็เปลี่ยนทิศหันหน้ามาหาใบไม้ที่เดินอยู่ริมถนน ผมเห็นท่าไม่ดีเลยรีบวิ่งไปดึงไปไม้ไว้ อย่างที่คิดจริงๆเธอตั้งใจจะขับรถชนใบไม้ และเธอก็ขับรถหนีไปเลย” ธันวาที่เห็นเหตุการณ์ตั้งแต่ต้นบอก ก่อนที่ทุกคนจะทำหน้าคิดไม่ตก
“ชิ่งกันหน้าด้านๆเลยจริงๆ” เอมมาลินว่าอย่างหัวเสีย เตวินได้ยินอย่างนั้นก็ทำหน้าคิด
“คิดว่าเธอจะพูดอะไรที่กระทบต่อความมั่นคงของสองคนนั้นไหม” เตวินถาม รุ่นน้องทั้งสามคนรีบพยักหน้าทันที
“ใบไม้แปลกมาก...ปกติเจอพี่จอมทัพก็จะฉีกยิ้มหวานๆ อ้อนนู่นอ้อนนี่ตามประสา แต่ดูสิ...เมื่อกี้ไม่ยิ้มเลยด้วยซ้ำ ...สังเกตสิ เมื่อกี้บิดมือออกจากพี่จอมทัพด้วยอะ” เอมมาลินว่า เตวินทำหน้าคิดสักพักก่อนจะเดินกอดอกมายืนตรงหน้ารุ่นน้องทั้งสามคน และตัดสินใจบอกเรื่องที่จอมทัพย้ำนักย้ำหนาว่าอย่าให้น้องรู้ให้แก่คนอีกสองคนทันที
“เป็นไปไม่ได้หรอก!...ยัยนั่นตอแหลแน่ๆ!!” เอมมาลินว่าอย่างโมโหสุดขีด “ใบไม้ไม่เชื่อหรอก...ใบไม้ต้องเชื่อใจพี่จอมทัพ” แม๊กซ์ได้ยินอย่างนั้นก็ส่ายหัวให้
“เชื่อใจรึเปล่าไม่รู้...แต่เธอก็คงรู้นะว่าเพื่อนเรานิสัยเป็นยังไง” เอมมาลินที่ขมวดคิ้วก็ต้องยกมือขึ้นมากุมขมับ เรื่องมันชักไปกันใหญ่แล้ว เตวินถอนหายใจเล็กน้อย เคยได้ยินเรื่องความคิดมากของใบไม้มาจากจอมทัพอยู่หรอก ถ้าเจ้านั่นไม่บอกว่าจิตแพทย์เคยวินิฉัยแล้วว่าไม่ได้ผิดปกติทางจิตอะไร เขาก็จะคิดว่าใบไม้เป็นโรคเครียด โรควิตกกังวลอยู่หรอก
“เธอสองคน...เป็นสายสืบคุณภาพใช่ไหม?...” เตวินที่ยืนคิดอยู่นานก็พูดออกมา เมื่อเห็นรุ่นน้องทั้งสองคนพยักหน้าก็ยิ้มแล้วพูดต่อ “งั้นสืบเรื่องนี้ได้ไหม?...สืบมาให้หมด พักนี้ใช้ชีวิตยังไง...แฟนคนใหม่คนเก่า...ธุรกิจครอบครัว...เพื่อน..ปัญหานู่นนี่ ทำได้ไหม?”
ได้ยินอย่างนั้นแม๊กซ์ก็กอดอกขึ้นมา ส่วนเอมมาลินก็ยกยิ้มพร้อมกับยกขาขึ้นไขว่ห้างแล้วพูดอย่างมั่นใจ “เรื่องที่อะไรที่อยากรู้ต้องได้รู้อย่างแน่นอน”
“ว่าแต่...แม๊กซ์ คืนนี้ไปเล่นเกมห้องพี่อีกไหม” ได้ยินอย่างนั้นเอมมาลินและธันวาก็หันไปมองเพื่อนตัวเองทันที ส่วนแม๊กซ์ก็ทำท่าลุกลี้ลุกลนจนสุดท้ายก็ลุกขึ้นไปเกาะแขนของเตวินไว้อย่างหลบภัย
“ไอ้แม๊กซ์...ที่มึงบอกว่ามึงไม่ได้นอนที่ห้องสองสามคืนนี่มึงไปนอนกับพี่เขาเหรอวะ” ธันวาว่าพร้อมกับสายตาจับผิดที่แม๊กซ์ต้องรีบหลบตาอย่างระวังภัย ส่วนเอมมาลินก็ลุกขึ้น ก้าวมาหาเพื่อนที่ยืนหลบหลังรุ่นพี่ขวัญใจตัวเองอย่างรวดเร็ว พร้อมกับดึงคอเสื้อเพื่อนลงมา
“เฮ้ย!!!....” นี่คือเสียงของคนทั้งสามคนที่ดังพร้อมกันอย่างตกใจ แม๊กซ์หน้าแดงก่ำจนแก้มสีน้ำผึ้งนั่นขึ้นสีแดง และตกใจที่เพื่อนทำตัวอุกอาจกับตัวเอง ส่วนเอมมาลินและธันวาก็ตกใจที่เห็นแรงแดงช้ำบนอกของเพื่อน ส่วนคนต้นเหตุก็ยืนกอดอกกระดิกเท้าอย่างไม่สนใจ
“นี่...แก” เอมมาลินยกมือสั่นๆของตัวเองขึ้นมาชี้เพื่อน ส่วนธันวาก็นั่งช็อควิญญาณลอยออกจากร่างไปแล้ว แม๊กซ์ที่เห็นเพื่อนกำลังอึ้งก็รีบถอยหลังออกมาแล้วเดินไปหลบหลังเตวินพร้อมกับหยิกลงบนเอวหนาทันที
“โอ๊ย!!!...อย่าสิ..ยาหยีจ๋า...พี่เจ็บนะ..โอ๊ยย!!” ตอนแรกว่าจะใจอ่อนที่เห็นว่าเจ็บอยู่หรอก แต่พอได้ยินคำแสลงหูก็จัดการซัดกำปั้นลงบนไหล่กว้างทันที “โอ๊ยยย...พอแล้วๆ..” เตวินได้แต่เจ็บจนตัวงอพลางปัดมือคนที่กำลังทำร้ายตัวเองออก
“ทำไมไม่ช่วยกันบ้างวะ!!...”
“ก็เห็นยาหยีแก้มแดงแล้วน่ารักดี...โอ๊ย!!...พอแล้ว..ที่รัก...ยอมแล้วๆๆ เค้าขอโต๊ด”
พี่จะเก็บให้ครบต้นครบดอกเลยคอยดูเถอะ!!!
__________________________________________________________
Talk : รวดเร็วทันใจ ไวไฟกันสุดๆ 555555555
ยังงงๆกับคู่ที่เตน้องแม๊กซ์อยู่เลย
พี่เตก็ออกแนวกลัวน้องอยู่นิดนึง(มั้ง)
แบบเป็นสามีขาโหดก็ต้องทำใจกันบ้าง
ขอบคุณทุกคนค่ะ
ส่วนคาแรคเตอร์เราคิดถึงคนอื่นไม่ได้จริงๆค่ะ
ก็ต้องเป็นสองคนนี้นั่นแหละที่ดูเหมาะสมที่สุดแล้วสำหรับตัวเรานะ 5555555
(http://upic.me/i/lc/s9bss.jpg) (http://upic.me/show/59211135) (http://upic.me/i/h3/q444s.jpg) (http://upic.me/show/59211139)
-
เตวินสงสัยจะเข้าชมรมกลัวเมียแล้ว :hao3:
-
ยัยแฟนเก่านี่ร้ายนะ เดี๋ยวพี่จอมทัพเอาคืนแล้วจะหนาวนะจะบอกให้
มาทำให้สุดที่รักเจ็บตัวแบบนี้ นางจบไม่สวยแน่นอน
-
:pig4: :pig4:
-
พี่เตมาขัดทำไมกำลังเข้าด้ายเข้าเข็มเลย o22 พี่จอมทัพค้างเลยดิ ใบไม้น่ารักจังเลยลูก :กอด1:
คู่หลังนิดีไม่ดีจะจึกกะดึ๋ยกันก่อนมะ ท้ากันงี้ :laugh:
-
เครียดเเทนใบไม้ น้องกำลังคิดไรอยู่
-
:L2: :pig4: :L1:
-
พี่จอมทัพงานเข้า :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
เตวินตลกอะ. ท่าทางจะทั้งกลัวทั้งหลงน้องตากวางนะเนี่ย. :hao3:
-
ใบไม้ ขนาดโดนเขาทำร้ายมาแล้วครั้งหนึ่ง
เกือบโดนเขาขับรถชน ถึงบาดเจ็บ เสียชีวิตได้
ยังไม่พูดเรื่องที่คุยกันออกมาอีก
แล้วไปเชื่อเรื่อง คนที่ทำร้ายบอกอีก คิดเอง เออเองอีกละ
ทั้งที่บอกว่า พี่จอมทัพดูแลตัวเองดีกว่าตัวเอง
โอ๊ย....งง กับวิธีคิดของใบไม้จริงๆ
คิดกลับด้านกับความเป็นจริง สุดๆ
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
อีแฟนเก่าาา อีนุชช มายุ่งอะไรอีกกกก
เพราะมีชะนีแบบนี้ไง ผู้ชายถึงไปเอากันเองหมด วุ้ยย ไม่น่ารักเหมือนเอมเลยชิส์
แต่เตน่าจะเข้าสมาคมเกลียมัวนะ 55555
นู๋ใบไม้ เป็นอะไรลูก บอกจอมทัพไปเร็วววว
เด๋วจอมทัพสืบเอง จะระเบิดตูม
-
จัดการขั้นเด็ดขาดไปพี่จอมทัพ มาทำใบไม้งี้ได้งัย ใบไม้เก็บไปคิดมากคนเดียวอีกแล้ว สงสัยไรถามพี่เค้าเลยลูกอย่าคิดไปเอง
สำหรับยัยแฟนเก่า :z6: :fire:
-
เป็นห่วงใบไม้มากเลย พี่จอมทัพต้องจัดการนังนุชขั้นเด็ดขาดเลยนะ ถ้าเพื่อนน้องมาช่วยไม่ทันนี่แย่เลย
ส่วนเตวินนายแน่มาก ในที่สุดน้องตากวางก็เสร็จพี่เตวิน 5555555
แอบกรี๊ดกับอิมเมจคู่พี่เตวินกับน้องตากวางมาก ตอนอ่านเราก็นึกถึงพี่ปาร์คคนคูลกับชางมินตลอดเลยค่ะ น่ารักมาก :mew1:
-
พี่เตวินแอบเป็นพ่อบ้านใจกล้าเบาๆนะ555
เหมือนน้องจะเชื่อฟังแต่ก้แค่เหมือนอะ
แฟนเก่าพี่จอมทัพมาพูดอะไรกับใบไม้ถึงได้เปลี่ยนไปขนาดนั้น
เดาว่าชะนีมาบอกว่าท้องลูกพี่จอมทัพแน่ๆ
น้องเลยเขวหนักขนาดนี้ ฮอลลลลล
เชื่อใจพี่หน่อยสิใบไม้ พี่มันก้ทั้งรักทั้งหลงขนาดนี้ละ
คนร้ายกาจเจ้าเล่ห์ขนาดนี้ทำไรเค้าป้องกันอยู่แล้ววว
รอค่าาา
-
และแล้วแม็กก็เสร็จเตวิน แต่โคตรเกลียดพวกรุกที่บอกว่ารักแต่เอาแต่ใจกับเรื่อง sex ไม่รับฟังความรู้สึกฝ่ายรับเลย แล้วคำพูดที่บอกจะลงโทษนู่นนี่ตอนมีอะไรกันเรี่ย มันน่ารังเกียจ
พี่จอมทัพงานเข้ามาก อีนุชมาพูดไรกับใบไม้เนี่ย บางทีใบไม้ก็คิดมากไปนะ คิดมากได้แต่ไม่พูดไม่จาเนี่ยมันน่ารำคาญ
-
ใบไม้ต้องเชื่อใจพี่จอมทัพน้าฮือออ
-
รีบจัดการแฟน้เก่าให้เด็ดขาดเลยนะพี่จอมทัพ
ตั้งใจจะฆ่ากันชัดๆ
ต้องเอาเรื่องให้ถึงที่สุด
:z6: :z6:
-
:hao4: :hao4: :hao4:
-
แซงหน้าแล้ว
-
อะ. สงสัยมีเรื่องเข้าใจผิดกัน
-
ยูชอนนี่กับชางมิน อร๊ายยยย (เราเป็นแคส ขออภัยที่กรีดร้องค่ะ)
คาแรกเตอร์เหมาะมากจริงๆ
ยิ่งน้องตางกวางนี่ชางมินมากๆ
คู่นี้ไปไกลลิบๆ ผิดกับคู่หลักมากมาย
แล้วนังชะนีนุช หล่อนกรอกหูอะไรกับน้องใบไม้ยะ?
นี่กำลังดราม่ามาเลย พี่จอมทัพสู้ๆนะ
-
นางนั่นเป่าหูอะไรใบไม้ บอกมาเดี๋ยวนี้นะถ้าไม่บอกเดี๋ยวโดนตบ :katai1: :katai1:
-
:really2:
-
สักวันใบไม้คงเป็นโรคเครียดและโรควิตกกังวลเข้าสักวันจริงๆอ่ะ
-
NOTE : ขออภัยสำหรับคำผิดค่ะ
Chapter 22
จอมทัพคอยลอบสังเกตคนที่เดินด้วยอยู่ข้างๆตลอดเวลา ใบหน้าซีดเซียวกับแววตาเศร้าสร้อยก็ทำให้เขาอดไม่ได้ที่จะสงสัยและไม่เข้าใจ ตั้งแต่อยู่โรงพยาบาล อยู่บนรถปกติจะเป็นคนชวนเขาคุยด้วยซ้ำ แต่วันนี้กลับเบือนหน้าหนีไปทางหน้าต่าง เขาชวนคุยก็ถามคำตอบคำ มือที่เคยกอบกุมกลับปฏิเสธผม บางครั้งก็ดูเหมือนคิดอะไรตลอดเวลา บางทีเขาก็ควรที่จะต้องคุยกันสักที
“เป็นอะไรรึเปล่า?” เขาก้มมองน้องอย่างรอคอยคำตอบ แต่กลับมีเพียงความเงียบ ปากที่เม้มแน่น และส่ายหัวเบาๆกลับมาเท่านั้น จอมทัพระบายลมหายใจออกมาเบาๆอย่างไม่รู้จะทำอย่างไร เขาถามน้องมาตลอดทางก็มีเพียงแต่ความเงียบเท่านั้นแหละที่ตอบกลับมา
“ไม่เป็นอะไรจริงๆนะ”
จอมทัพถามอีกครั้ง พลางจ้องมองแผ่นหลังเล็กที่กำลังไขกุญแจเข้าห้องตัวเองอย่างเงียบๆ และเมื่อประตูเปิดขึ้น จอมทัพก็ก้าวเข้าไปดันคนตัวเล็กเข้าไปในห้องพร้อมตนเองแล้วปิดประตูตามหลัง ใบหน้าตื่นๆแสดงมาให้เห็นแปบเดียวแล้วหายไป สุดท้ายคนตัวเล็กก็เบือนหน้าหนีก่อนจะเดินหนีไปทำอะไรอย่างอื่นเงียบๆ ทิ้งให้จอมทัพได้แต่ยืนมองอยู่แบบนั้น
“ใบไม้...” ความเงียบที่ตอบกลับมาก็ทำให้จอมทัพระบายลมหายใจออกมาเล็กน้อย “คนดี...”
“อย่าเรียกแบบนั้นนะ..” เสียงสั่นๆที่ตอบกลับมากับไหล่เล็กที่ลู่ลงก็ทำให้จอมทัพสาวเท้าเข้าไปหา แล้วจับไหล่เล็กให้หันกลับมาหาทันที “คนดี...เป็นอะไรไหนบอ..”
“บอกว่าอย่าเรียกแบบนั้นไง!” เสียงใสที่แว้ดออกมาทำให้เขาต้องหยุดชะงักลง ก่อนจะต้องตกใจกับหยาดน้ำตาที่ไหลออกมา
“เป็นอะไร...บอกพี่สิ...ใบไม้ร้องไห้ทำไม” จอมทัพถามอย่างร้อนรนแล้วยกมือขึ้นไปเช็ดน้ำตาให้ แต่ก่อนจะได้ทำแบบนั้นดวงหน้าใสก็รีบเบือนหนีออกไปทันที “คนดี..อย่าร้องไห้เลยนะ..”
“อ..ย..อย่า..เรียกแบบ..น..นั้น ฮึก..” ไหล่บางที่กำลังสั่นเทิ้มมากขึ้นทำให้จอมทัพต้องรีบเข้าหาแล้วจับไหล่เล็กให้หันมาหาตัวเองอีกครั้ง
“ทำไม..ไหนบอกพี่ได้ไหม...หื้ม?” จากนั้นคนตัวเล็กก็เงียบไป จอมทัพจ้องมองดวงหน้าใสที่ก้มลงอย่างรอคำตอบ ทั้งห้องเงียบสงัดมีเพียงแต่เสียงสะอื้นที่บาดใจร่างสูงดังออกมาเบาๆเท่านั้น
“พ...พี่หลอกผม...” ใบไม้พึมพำออกมาเบาๆ ให้จอมทัพต้องขมวดคิ้วสงสัยเข้าไปอีก “พี่...หักหลังผม..ฮึก..พ..พี่..ฮึก..โกหกผม” และดูเหมือนว่ายิ่งพูดไปไหล่บางก็สั่นเพราะแรงสะอื้นมากขึ้นเท่านั้น จอมทัพได้แต่มองอย่างไม่เข้าใจ
“พี่โกหกอะไร...ไหนบอกพี่สิ..พี่คำผิดอะไร..” ได้ยินอย่างนั้นคนตัวเล็กที่ยืนก้มหน้าอยู่ก็เงยหน้ามองพร้อมสายตาตัดพ้อ และดวงหน้าที่นองไปด้วยน้ำตาก็ทำให้จอมทัพยิ่งปวดใจขึ้นไปอีก จอมทัพยกมือขึ้นจะเช็ดน้ำตาที่กำลังไหลออกมาไม่ขาดสายแต่ก็ถูกมือเล็กปัดออกไป ให้จอมทัพได้แต่มองอย่างไม่เข้าใจ....
“ไม่..ม..ไม่รู้จริงๆน่ะเหรอ...ฮึก..ลูก..ฮึก..เรื่องลูกในไส้ตัวเองแท้ๆยังไม่รู้จริงๆเหรอ....” พอได้ยินสิ่งที่ใบไม้พูดจอมทัพหลับตาลงแล้วระบายลมหายใจออกแรงๆ เรื่องนี้จริงๆด้วย...
“ใบไม้...ฟังพี่นะ...” คนตัวเล็กที่เห็นจอมทัพจะเข้ามาหาก็รีบถอยร่นออกไปทันที “ฟังพี่...เรื่องนี้มันไม่จริงเลย”
“ผมไม่ฟัง!!...จะไม่จริงได้ยังไง...ฮึก...ฮือ...ใบสูติบัตรก็มีชื่อพี่..ฮึกก...ผ..ผมน่ะ...เห็นรูปเขาแล้วด้วย...น..น่ารักนะ..ฮือ..เ..ขา..ต้องโตมา..น่ารักแน่ๆ” เสียงสั่นที่พยายามเค้นออกมาอย่างยากลำบาก พร้อมกับแรงสะอื้นที่ทำให้ตัวเขาสั่นเทิ้มจนหายใจไม่ออก ใบไม้ทรุดตัวลงกับพื้นยกมือเล็กๆขึ้นกุมอกตัวเองไว้เมื่อรู้สึกเจ็บปวดที่ใจจนยากจะทนเมื่อนึกถึงสิ่งที่เธอคนนั้นเข้ามาพูดกับตัวเอง
วันนี้ครอบครัวเขามาส่งกันอย่างพร้อมหน้าพร้อมตาหลังจากออกไปเที่ยวกัน ผมโทรบอกพี่แล้วว่าจะขึ้นไปหาที่ห้อง ในขณะที่เดินไปตามทางเดินสายตาก็ไปเห็นคนที่ไม่คาดคิดเปิดประตูออกมาจากห้องคนรักของตัวเอง...แฟนเก่าของพี่..เธอทำหน้าตกใจเล็กน้อยก่อนจะยิ้มออกมาบางๆ ผมค่อยเดินไปใกล้ๆเจอพลางลอบมองอย่างจับผิด เธอได้แค่ยิ้มให้ผมก่อนจะเปิดกระเป๋าแล้วหยิบสิ่งที่ทำให้ผมต้องตัวแข็งขึ้นมาทันที...ถุงยางอนามัยใช้แล้ว.....
เธอหยิบออกมาอย่างไม่รู้สึกรู้สาอะไร แล้วทำตกจนมันเลอะใส่รองเท้าและกางเกงของผม เธอหัวเราะออกมาเบาๆอย่างอารมณ์ดีผิดกับผมที่หัวใจเริ่มบีบรัดอย่างรุนแรง
“อุ๊ย..ขอโทษทีนะคะ ..จะเอาออกมาทิ้งซะหน่อย..จอมทัพก็ปล่อยออกมาซะเยอะเชียว...อย่างนี้ล่ะเนาะ...คนเขาไม่ได้ทำกันนานน่ะ”
คำพูดไร้ยางอายของเธอทำให้ผมต้องแอบเม้มปากแน่นก่อนจะกลับมาตีหน้านิ่งเหมือนเดิม เธอชวนผมไปคุยอะไรเล็กๆน้อยๆด้วย จริงๆจะไปที่ร้านกาแฟสักที่แต่ผมคิดว่าคุยกันที่ลานจอดรถกันก็เพียงพอแล้ว..นั่นแหละก็ทำให้ผมได้รับรู้เรื่องราวความลับที่ต้องตกใจและเจ็บปวด
“เรามีลูกกันแล้ว...ฮึก” เธอว่าพลางสะอื้นไห้ มือของเธอหยิบรูปเด็กแรกเกิดตัวน้อยน่ารักกับใบสูติบัตร ผมได้แต่รับมาดูด้วยมือที่สั่นเทา ชื่อของพี่จอมทัพระบุไว้ว่าเป็นบิดา...ผมเห็นมันอย่างชัดเจน นายติณณภพ ตันตวิริยะสกุล ยิ่งไปกว่านั้นคือพี่แจ้งเกิดเองเสียด้วย
“เขา...น่ารักนะครับ” ผมส่งของทั้งสองสิ่งคืนให้พลางเค้นเสียงที่เหมือนจะหายไปในลำคอออกมาอย่างเต็มที่ เธอบอกว่าเธอคลอดลูกตอนที่เลิกกับพี่ได้สี่เดือน พี่กับเธอมีปัญหากันเล็กน้อยแต่สุดท้ายก็กลับมาคืนดีกัน จนคิดจะแต่งงานกันด้วยซ้ำ
ตอนนั้นผมก็ได้แต่คิด ตอนนั้นที่เจอกับเธอครั้งแรกพี่บอกว่าเลิกกันเกือบ 5เดือนแล้วนี่ใช่ไหม ที่เธอมาก่อกวนผมเพราะว่าต้องการจะทวงพี่จอมทัพคืน ทำไมพี่ต้องทอดทิ้งลูกตัวเองด้วย? เพอมาสนุกกับคนอย่างผมน่ะเหรอ? นี่ที่ผ่านมาผมต้องเจอกับอะไร? เรื่องหลอกลวงอย่างนั้นเหรอ?
“จริงๆ...หลังเรียนจบเราวางแผนจะแต่งงานกัน...ฮึก..เขาบอกว่า..เพราะเธอ..ไม่ยอมเลิกกับเขา..ได้โปรดเถอะ..ฮึก..คืนจอมทัพให้ฉันเถอะนะ...คืนพ่อของลูกให้ฉันเถอะนะ..ฮืออ..” น้ำตาและแรงสะอื้นไห้ไหลออกมาไม่หยุด เธอจับมือผมขึ้นมาอย่างขอร้อง เธอทำท่าจะจะคุกเข่าลงไป ผมเห็นอย่างนั้นจึงรีบพยุงเธอให้ลุกขึ้นมา
“ผม..ต้องคุยกับพี่จอมทัพก่อน”
“จะคุยอะไรกันอีก!..เขาอยากเลิกกับเธอจะตายไม่รู้อะไร!!” ดูเหมือนน้ำตาที่ไหลออกมาตอนแรกก็หายไปอย่างไร้ร่องรอย “เธอน่ะเห็นแก่ตัว..เขาอยากมีลูก...อยู่กับเธอคงไม่มีวันที่จะมีลูกไว้เชยชมแน่!!...มีแต่จะฉุดเขาลง...ลูกของฉันต้องขาดพ่อเพราะเธอ!!!...จำไว้ครอบครัวของฉันต้องแตกเพราะเธอ!!”
สุดท้ายเธอก็ทิ้งผมไว้ด้วยร่างกายและหัวใจที่เริ่มหมดแรง...ผมกำลังเดินไปตามทางเดินช้าๆเพราะผมไร้เรี่ยวแรงที่จะเดินหรือทำอะไรเต็มที อยู่ดีๆก็มีเสียงเรียกจากข้างหลัง และก็ได้เห็นว่ามีรถคันหนึ่งกำลังพุ่งตรงเข้ามา..และแรงฉุดรั้งและแรงกระแทกจากรถถึงโดนไม่ได้โดนเต็มๆแต่มันก็ทำให้ผมล้มลงอย่างแรงทันที...แต่มันไม่เห็นเจ็บเลย...หัวใจผมเจ็บกว่าเสียอีก...
“ใบไม้...มันไม่จริงนะ...ที่เล่ามาทั้งหมดมันไม่จริงเลยนะ” จอมทัพเข้าหาตัวใบไม้ได้อีกครั้ง รวบเอาไว้ในอ้อมแขนที่ขณะที่ใบไม้ดิ้นขลุกขลักพยายามออกไปจากอ้อมกอดนี้ให้ได้
“ฮึก...ผมเห็นหมด...ฮ..ฮึก..จะบอกว่านั่นไม่ใช่ชื่อพี่หรือไง!!”
“พี่ไม่เคยเซ็นรับใครเป็นลูก!!” เสียงตวาดที่ตวาดใส่ตนครั้งแรกก็ทำให้ใบไม้ต้องสะดุ้งขึ้นมา มือข้างเดียวที่ยังใช้การได้ก็พยายามจะดันอกกว้าให้ออกห่างจากตัวเอง
“ล...แล้วถุงยางนั่นอีก..ฮึก...ผมยังไม่ได้ให้พี่..แต่พี่ต้องไปทำคนอื่นเลยเหรอ!!...มันยังเลอะกางเกงผมอยู่เลย..อยากจะดูไหมล่ะ!!!” ใบไม้ตวาดกลับอย่างไม่ยอมแพ้ จอมทัพก่อนหลับตาลงพยายามจะให้ตัวเองใจเย็นมากที่สุด “ไม่ได้รักผมแล้วทำไมต้องหลอกผมด้วย!!”
“เชื่อใจกันหน่อยสิ...”
“ทำไมพี่ต้องหลอกผมด้วย...ฮึก...พี่จะแต่งงานกับเธออยู่แล้วทำไมต้องมาคบกับผมอีก...คิดว่า..ฮึก...คิดว่าเห็น..ผ..ผมเป็นของเล่น..ค..ค่าเวลาเหรอ?” ยิ่งได้ยินอย่างนั้นจอมทัพยิ่งรู้สึกอยากจะเขย่าคนตรงหน้าแรงๆสักครั้ง...ที่เขาทำมามันไม่ชัดเจนพอหรือไง...ทำไมไม่ไว้ใจเขาเลย
“ไม่เชื่อพี่...แต่ไปเชื่อเธอน่ะเหรอ?...ที่พี่ทำไปมันหมายความว่าพี่ไม่รักเราเหรอ?...เชื่อใจพี่หน่อยสิ...พี่เป็นแฟนเรานะ!” จอมทัพพูดอย่างตัดพ้อ แววตาเสียใจที่ส่งออกมาให้คนตัวเล็กจนต้องรีบเบือนหน้าหนีแววตาแบบนั้น
“แล้วสิ่งพี่ผมเห็นคืออะไร? ผมอยากจะเชื่อพี่...แต่พี่จะให้ผมโกหกสายตาตัวเองหรือไง!!...พี่รู้ไหม..ผมเจ็บแค่ไหน!” เขาพร้อมเชื่อพี่เสมอนั่นแหละ ถ้าเธอพูดด้วยปากเปล่าไม่มีหลักฐาน แต่นี่เขาเห็นมันด้วยตัวเอง แล้วจะให้คิดยังไง
“คนดี..ฟังพี่...” จอมทัพลูบแขนเล็กไปมาพยายามให้คนตัวเล็กในอ้อมกอดใจเย็น แต่ถึงอย่างนั้นใบไม้ส่ายหัวให้ไปมา แล้วพูดเสียงแข็ง
“อย่ามาเรียกแบบนั้น...”
“ทำไมจะเรียกไม่ได้ เราเป็นคนดีของพี่ไง” จอมทัพขมวดคิ้วอย่างไม่เข้าใจ
“ไม่!!..ผมไม่อยากเป็นคนดีของพี่แล้ว..ฮึก..ฮือ..ม..ไม่เป็นคนดีของพี่อีกต่อไปแล้ว!!” ใบไม้พูดจบก็พยายามดันตัวเองออกอย่างแรงอีกครั้ง ส่วนจอมทัพที่ใจเย็นลงบ้างแล้วพอได้ยินอย่างนั้นทั้งความเสียใจ ความน้อยใจ ความคุกกรุ่นก็หล่อหลอมกันจนปะทุออกมา ริมฝีปากหยักเม้มแน่นก่อนจะคว้าไหล่เล็กทั้งสองข้างเข้ามาปะทะตัวเองอย่างแรง
“รู้ตัวไหมว่าพูดอะไรออกมา?!” มือใหญ่บีบไหล่เล็กแน่นพลางเขย่าตัวคนตรงหน้าไปมา “พูดอะไรออกมา? พี่ถามว่าพูดอะไรออกมา!!” จอมทัพตะคอกออกมาเสียงดัง สายตาที่มองมาอย่างแข็งกร้าวก็ทำให้ใบไม้ต้องสะอื้นเสียงดังยิ่งขึ้น คนตัวเล็กพยายามแกะมือที่บีบแขนตัวเองแน่นราวกับคีมเหล็กออก พยายามถดตัวหนีออกมา
“เราเป็นของพี่!!...เข้าใจไหม! และพี่ก็เป็นของเรา!! เรารักกัน แค่นั้นไม่พอที่จะเชื่ออีกเหรอ!!”
“ฮึก..พี่ครับ..ฮึก...ผม..เจ็บ..ฮืออ” จนกระทั่งเสียงสะอื้นที่ดังขึ้นมากระทบกับโสตประสาท น้ำตาที่นองหน้า ไหล่สั่นๆเพราะร้องไห้และหวาดกลัว กับเสียงสั่นๆที่พูดออกมาว่าเจ็บก็เรียกสติจอมทัพได้ ร่างสูงหลับตาลงแล้วระบายลมหายใจแรงๆก่อนจะรวบร่างบางตรงหน้าเข้ามากอด คางได้รูปเกยไว้ที่หัวกลม ฝ่ามือใหญ่ลูบแผ่นหลังแคบไปมาเบาๆราวกับปลอบประโลม
“ขอโทษ...เจ็บใช่ไหม..คนดี พี่ขอโทษนะ” แรงสะอื้นที่ยังไม่หมดไปก็ทำให้จอมทัพรู้สึกผิดมากขึ้นไปอีก เมื่อกี้เขายอมรับจริงๆว่าขาดสติไปมาก แขนที่บาดเจ็บแล้วโดนเขาบีบไหล่ไปแบบนั้นคงจะเจ็บมากแน่ๆ ว่าแล้วริมฝีปากหยักกดจูบลงขมับชื้นเหงื่อเบาๆ ก่อนจะค่อยๆใช้ริมฝีปากละเลียดซับน้ำตาบนใบหน้าใสให้
“พี่ขอโทษ แต่อย่าพูดแบบนี้อีก..ขอร้อง...แค่เราร้องไห้หัวใจพี่ก็เจ็บไปหมดแล้ว อย่าพูดอะไรที่ทำให้พี่เจ็บไปมากกว่านี้เลยนะ” ว่าพลางกดจูบที่ดวงตากับแก้มใสเช็ดน้ำตาให้ไม่หยุดหย่อน “เราเป็นคนดีของพี่...พี่ไม่เคยโกหกอะไรเราทั้งนั้น...พี่ไม่โกหกหัวใจตัวเอง”
“ฟังนะ...วันนี้เธอมาหาพี่จริงๆ...เราไม่ได้มีอะไรเกินเลยกัน เลิกก็คือเลิก เธอไม่เคยท้องกับพี่ พี่ไม่เคยเซ็นรับใครเป็นลูก เชื่อใจพี่นะ” ใบไม้เงยหน้าสบตากับคนที่กำลังมองมาที่ตนอย่างขอร้อง สุดท้ายจอมทัพก็ระบายลมหายใจออกมาเบาๆก่อนจะรั้งให้คนตัวเล็กขึ้นนั่งลงด้วยกันบนเตียง รวบมือทั้งสองข้างมากุมกันไว้ และเล่าทุกอย่างที่เกิดขึ้นวันนี้ให้ฟัง
หลังจากที่จอมทัพวางสายจากใบไม้ลงสักพักแล้ว ก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้น ริมฝีปากหยักยกยิ้มขึ้นมา ในใจคิดว่าคงเป็นคนรักของตัวเองก่อนจะตะโกนออกไปว่าให้เปิดประตูเข้ามาได้เลยอย่างเคยชิน เสียงปิดประตูดังขึ้น ก่อนจอมทัพต้องขมวดคิ้วสงสัยกับเสียงเดินที่แปลกไป ...เสียงรองเท้าส้นสูง และทันทีที่หันไปมอง จอมทัพก็ขมวดคิ้วขึ้นมาอย่างไม่ชอบใจทันทีและพูดออกไปด้วยน้ำเสียงเย็นชา
“มาทำไม?..” หญิงสาวยักไหล่ให้ก่อนจะนั่งลงบนเตียงอย่างถือสิทธิ์ ริมฝีปากที่แต่งแต้มไปด้วยลิปสติกสีแดงยกยิ้มมุมปากไปให้จอมทัพ
“แหม..จะมาหาคนที่คุ้นเคยกันจะทำไม่ได้เลยหรือไง...” หญิงสาวว่าพลางลูบมือไปมาบนเตียง “เตียงนี่ฉันก็คุ้นเคย...เป็นไง..คนที่นอนเตียงนี่แทนที่ฉันมันเร้าใจดีไหม” จอมทัพได้ยินอย่างนั้นก็ขมวดคิ้วฉับพร้อมจ้องเขม็งไปที่หญิงสาวอย่างแข็งกร้าว
“อย่าพูดถึงใบไม้แบบนั้น..”
“รักกันเข้าไป...ดูสิว่าไอ้เด็กโง่นั่นเห็นนี่แล้วจะเป็นยังไง!” พูดจบก็หยิบเอกสารบางอย่างที่จอมทัพต้องมองไปอย่างไม่เข้าใจ สูติบัตร? เอามาทำไม? จอมทัพลุกขึ้นยืนก่อนจะตรงไปคว้าเอกสารใบนั้นขึ้นมาดูทันที ชื่อเขา? ตลกน่า...จอมทัพเงยหน้าขึ้นไปมองหญิงสาวที่นั่งทำลอยหน้าลอยตาอยู่อย่างเกรี้ยวกราด ตลกเกินไปไหมที่อ้างชื่อเขาเป็นพ่อของลูกของเธอเอง
“คิดจะทำอะไร?” พูดเสร็จก็ค่อยๆฉีกเอกสารแผ่นนั้นก่อนขยำมันทิ้งลงถังขยะ หญิงสาวเพียงแค่ยิ้มหวานให้แล้วยักไหล่อย่างไม่สนใจ
“หึ...ทำอะไรก็ได้ที่ทำให้จอมทัพกลับมาเป็นของฉันไง!! แล้วไม่ต้องกลัวหรอกนะ..ฉันไม่ได้มีเอกสารนั่นแค่แผ่นเดียวหรอก” จอมทัพได้ยินถึงกับขมวดคิ้วอย่างไม่ชอบใจ ต้องทำขนาดนี้เลยเหรอ เป็นเธอเองที่ทรยศเขา แล้วตอนนี้มาเรียกร้องอะไร น่าตลกสิ้นดี
“ใบไม้ไม่เชื่อเธอแน่ๆ”
“ไม่เชื่อเหรอ?...ฉันสืบมาหมดแล้ว มันก็แค่เด็กโง่ๆคนหนึ่งที่พบจิตแพทย์ปีล่ะครั้งสองครั้ง คนที่ผิดปกติทางอารมณ์แบบนั้นเหรอที่จะไม่เชื่อ มันก็แค่ไอ้ผิดเพศที่เป็นบ้าคนนึงเท่านั้นแหละ!!” หญิงสาวเชิ่ดหน้าอย่างท้าทาย ไม่สะทกสะท้านกับสายตาโกรธเกรี้ยวที่แทบจะฉีกเธออยู่เป็นชิ้นๆอยู่รอมร่อ
“หุบปาก!!!”
“ไม่!!....เหอะ!! มันรู้แล้วคงต้องเป็นบ้า ตัวสั่นชักเป็นเจ้าเข้าจนเข้าโรงพยาบาลบ้าแน่!!”
“ฉัน..บอก..ให้..หุบ..ปาก!!”
“อะไรกันจอมทัพ...หวาดกลัวความจริงจนต้องสั่งฉันขนาดนั้นเชียวเหรอ” นุชว่าก่อนจะยกยิ้มให้อย่างเหนือกว่าแล้วเดินนวยนาดเข้ามาหาชายหนุ่มตรงหน้า ลูบแผงอกกว้างแผ่วเบาๆก่อนจะช้อนตามองคนที่ชื่อว่าแฟนเก่า
“ความจริงอะไร?”
“ความจริงที่ฉันท้องกับนายไง!! เด็กคนนี้เป็นลูกของนาย!!” หญิงพูดพลางคว้ารูปเด็กแรกเกิดคนหนึ่งขึ้นมาให้ดู จอมทัพได้ยินอย่างนั้นก่อนจะแค่นหัวเราะออกมา หญิงสาวได้แต่มองอย่างไม่เข้าใจ ก่อนจะต้องตัวสั่นทันทีที่แขนของตัวเองถูกบีบอย่างแรงและสายตาที่เธอเห็นมันแล้วต้องขนลุกอย่างหวั่นเกรง
“พูดเรื่องตลกหรือไง...คิดว่าฉันจะเชื่ออย่างนั้นเหรอ? ถ้าเป็นลูกฉันจริงทำไมต้องทำเอกสารปลอม บอกมาสิ...ที่เงียบนี่ยอมแพ้แล้วหรือไง?” นุชได้ยินอย่างนั้นก็สะอึกไปเล็กน้อยก่อนจะเชิ่ดหน้าให้ชายหนุ่มที่เลิกคิ้วมองเธออยู่
“ฉ..ฉันไม่ยอมแพ้แน่ นายต้องเป็นของฉัน..นายกับครอบครัวนายต้องรับผิดชอบฉัน!! ฉันท้องกับนาย ถ้าไม่ใช่นายแล้วจะเป็นใคร?!!”
“เอาสิ...จะเอาสิ่งที่เธอพูดกับเอกสารปลอมๆพวกนี้วิ่งไร่ไปไหนก็เชิญ! แต่สุดท้ายเธอจะไม่ได้อะไรเลยแม้แต่ความสมเพชจากฉัน!!” หญิงสาวเม้มปากแน่น มือเล็กๆได้แต่กำไว้เพราะไม่สามารถทำอะไรได้ ก่อนจะสะบัดมือออกแล้ว ย่ำเท้าโครมครามไปที่ประตู แต่เสียงที่พูดมาตามหลังก็ทำให้เธอชะงักขึ้นมา
“อ่อ...บอกไว้เลย ถ้ายุ่งกับใบไม้แม้แต่นิดเดียว ชีวิตเธอไม่สงบสุขแน่!! ฉันจะทำให้เธอทุกข์ทรมานกับความผิดพลาดของตัวเองไปอีกนานเลย!! จำไว้!!” ถึงจะได้ยินอย่างนั้นหญิงสาวก็สูดลมหายใจลึกๆ มองไปอย่างไม่ยอมแพ้ สะบัดหน้าหนีก่อนจะเปิดปประตูก้าวออกไป ทิ้งให้จอมทัพได้แต่ถอนใจออกมาอย่างรุนแรง
“จากนั้นเราก็ได้เจอกับเธอหน้าห้อง” ใบไม้ก้มหน้าลง สายตากรอกไปกรอกมาคิดกับตัวเองเล็กน้อย ก่อนจะเงยหน้ามาถามในสิ่งที่ตัวเองสงสัย
“แล้ว..ถุงยางนั่น”
“มันเลอะกางเกงเราใช่ไหม?” ใบไม้พยักหน้า “งั้นเอามาให้พี่ พี่จะเอาไปตรวจดีเอ็นเอ ให้เราแน่ใจให้ชัดๆไปเลย” ใบไม้ยกนิ้วขึ้นมากัดก่อนจะถามอีกอย่างที่สงสัย
“แล้วเรื่องที่เธอท้อง….”
“ฟังนะ...ไม่มีทางเป็นไปได้หรอก..” ใบไม้มองอย่างไม่เข้าใจ จอมทัพระบายลมหายใจออกมาเล็กน้อย ต้องบอกจริงๆใช่ไหม บางทีก็กลัวน้องคิดมากอีก “เวลาทำกับเธอน่ะ...พี่ใส่ถุงยางตลอดนะ พี่ชายพี่เป็นหมอเขาก็ให้ยานู่นนี่นั่นมาอีก เป็นไปไม่ได้หรอก” ได้ยินอย่างนั้นใบไม้ก็พยักหน้า ค่อยๆซุกตัวลงกับอ้อมกอดอุ่น ซบหน้าไปกับอกกว้าง จอมทัพที่เห็นว่าคนตัวเล็กเข้าใจได้ง่ายๆ ยกยิ้มขึ้นมาบางๆก่อนจะกดจูบลงบนขมับบางเบาๆ
“ถ้ามีลูกก็คงจะดี...” ได้ยินอย่างนั้นใบไม้ก็สะงักขึ้นมา หลุบตาลงต่ำ หัวใจกระตุกวูบอย่างแรง ก่อนคำพูดต่อมาก็ต้องทำให้หน้าร้อนจนต้องซุกซบลงไปกับอกกว้าง “แต่ถ้ามี...ก็ขอมีกับเราดีกว่า”
“บ้า...ผมเป็นผู้ชาย ท้องได้ที่ไหน” ได้ยินเสียงที่บ่นงำงัมอยู่ที่อกตัวเองก็หัวเราะออกมาเบาๆ ก่อนจะกระซิบน้ำเสียงเจ้าเล่ห์ลงไปใกล้ๆหูของใบไม้ที่กำลังขึ้นสีแดงระเรื่อ
“ไม่แน่หรอก...เราสองคนก็ทำกันบ่อยๆก็อาจจะท้องก็ได้” ว่าแล้วใบไม้จึงจัดการหยิกเข้าที่สีข้างของจอมทัพเบาๆ ร่างสูงได้แต่หัวเราะก่อนจะก้มลงฟัดแก้มแดงๆทั้งสองข้างให้หนำใจ
“อารมณ์ดีแล้วสินะ...มีอะไรก็คุยกันให้รู้เรื่องเข้าใจไหม” ใบไม้พยักหน้าให้ “แต่พี่ก็ผิดที่ไม่เล่าให้เราฟังเพราะกลัวเราจะคิดมากนี่แหละ อยากจะจัดการให้มันเสร็จๆก่อน ทีหลังพวกเรามีเรื่องอะไรก็คุยกันก่อนนะ”
“ครับ...ผมขอโทษ” ใบไม้ว่าก่อนจะยื่นแขนที่ใช้การได้ไปโอบรอบเอวสอบแน่นๆ “ทุกอย่างเลย ทีหลังผมจะเชื่อใจพี่ จะถามพี่ก่อน...ผมขอโทษนะครับ” จอมทัพได้ยินก็ยิ้มออกมาแล้วก้มลงกดจูบที่ดวงตาบวมช้ำทั้งสองข้างๆเบาๆ แล้วกดจูบหนักๆที่ปากอิ่ม บอกถ้อยคำที่ทำใบไม้ยิ้มจนแก้มแตกแล้วหน้าแดงขึ้นไปอีก “ผมรักพี่”
“พี่ก็รักเรา...”
____________________________________________
เตวินกับแม๊กซ์ที่ยืนถือจานข้าวอยู่กลางโรงอาหาร แล้วต้องชะงักขึ้นมาทันทีก่อนจะหันหน้ามามองกันพร้อมขมวดคิ้วอย่างไม่เข้าใจ คนสองคนที่น่าจะโกรธกันตั้งแต่เมื่อวานกลับมานั่งหวานมุ้งมิ้งอยู่ในโรงอาหารให้มดขึ้นตั้งแต่เช้า เตวินหันไปเลิกคิ้วถามแม๊กซ์อีกครั้ง เด็กตากวางได้แต่ส่ายหัวแล้วยักไหล่ให้
“พี่ก็นึกว่าเรารู้เรื่อง...เป็นเพื่อนใบไม้ เพื่อนไม่เล่าให้ฟังบ้างเลยเหรอ” แม๊กซ์ได้ยินทำหน้าเมื่อยใส่ให้อย่างเคย ก่อนจะพูดให้เตวินชะงักไปเหมือนกัน
“เป็นเพื่อนพี่จอมทัพ เพื่อนไม่เล่าให้ฟังบ้างเหรอครับ?” เออว่ะ!! ได้ยินอย่างนั้นเตวินก็รีบคว้ามือคนข้างๆให้เดินตามไปหาคนสองคนที่กำลังนั่งป้อนข้าวให้กันอยู่อีกฟากของโรงอาหารทันที
ที่นั่งตรงข้ามที่ถูกจับจองก็ทำให้คนสองคนที่กำลังหวานกันมุ้งมิ้งในความคิดของเตวินก็เงยหน้าขึ้นมา จอมทัพเลิกคิ้วถามเพื่อนที่จ้องหน้าเขาเหมือนจะสงสัยอะไรบางอย่าง ส่วนใบไม้ได้แต่เกาแก้มร้อนๆของตนเมื่อเจอสายตาล้อเลียนของเพื่อน
“นี่เข้าใจกันแล้ว...” เตวินยกนิ้วชี้ทั้งสองคนไปมา จอมทัพหันไปมองใบไม้เล็กน้อยก่อนทั้งสองจะหันมาพยักหน้าให้เบาๆ แล้วก็เข้าสู่โหมดโลกส่วนตัวอีกครั้งเมื่อจอมทัพหันไปตักข้าวป้อนใบไม้ไม่สนใจเพื่อนตัวเองอีก
“ผมกินเองได้....” ใบไม้บ่นงำงัมให้จอมทัพได้ขมวดคิ้วฉับครั้งที่ร้อยของวัน
“ก็แขนเราเจ็บ..พี่ก็ต้องป้อนสิ” และนี่ก็เป็นคำพูดที่ร้อยของวันเหมือนกัน ใบไม้ได้แต่พยักหน้าเบาๆอย่างจำยอม ไม่ต่อล้อต่อเถียงร่างสูงอีก แขนที่เจ็บก็ไม่ได้เป็นข้างที่ถนัดสักหน่อย ข้างที่ถนัดยังใช้การได้แต่พี่ยังดื้อดึงที่จะป้อนเขาอีก ก็...คนมันเขินนี่นา คนมองเต็มเลย แม๊กซ์ก็มองล้อๆด้วย
“เรื่องนุช มึงจะเอาไง...” เตวินที่เคี้ยวข้าวอยู่เงยหน้าถามเพื่อน
“กูโทรหาพ่อแล้ว...ปรึกษาทางฝั่งใบไม้แล้วด้วย เดี๋ยวทนายของพ่อคงจัดการเรื่องให้” จอมทัพหันมองเล็กน้อยก่อนจะพูดออกมาทั้งที่กำลังตักข้าวป้อนเด็กป่วยที่กำลังหน้าแดงอยู่ “ก็คงต้องติดต่อทั้งหอแล้วก็มหาลัยว่าอย่าพึ่งลบบันทึกของกล้องวงจรปิด เรื่องใบสูติบัตรปลอม ฉันมีอยู่ในถังขยะที่ห้องเป็นหลักฐานอีก คงจะจัดการได้ง่าย” เตวินได้ยินอย่างนั้นก็พยักหน้าให้อย่างเข้าใจ เพื่อนเขาคงไม่ปล่อยเรื่องนี้ไปง่ายๆแน่ คงเล่นกันถึงเรื่องกฎหมายกันเลย
“เรื่องภาพบันทึกของกล้องวงจรปิดไม่ต้องเป็นห่วงหรอกครับ เดี๋ยวเอมคงจะจัดการให้ได้แน่ๆ” แม๊กซ์พูดออกมา ก่อนทั้งสามคนจะหันหน้ามามองอย่างสงสัย คนตากวางยกยิ้มขึ้นมาเล็กน้อยก่อนจะบอกอย่างมั่นใจ “เรื่องที่พี่ให้สืบ ไม่นานหรอกครับ เดี๋ยวพวกเราจัดการให้ได้ ทีนี้ก็จะได้รู้ทั้งความจริงและหลักฐานมัดตัวด้วย”
จอมทัพพยักหน้าก่อนจะยกยิ้มบางๆให้แม๊กซ์อย่างขอบคุณ ก่อนจะหันไปยักคิ้วใส่เพื่อนอย่างเตวินที่จ้องเขม็งมาที่ตัวเองอยู่ “อะไร..มึงมีปัญหาอะไร”
“ไม่ต้องมายิ้มให้แฟนกูเลย” ได้ยินอย่างนั้นทั้งใบไม้กับจอมทัพก็ทำหน้าสงสัย ก่อนเตวินจะยกมือขึ้นโอบไหล่แคบของคนข้างๆแล้วยิ้มกว้างให้ “เป็นแฟนกันแล้ว กูบอกแล้วว่ากูคนจริง จริงใจจริงจัง เข้าใจ๊?” ได้ยินอย่างนั้นจอมทัพก็พยักหน้าแล้วหันไปยิ้มให้แม๊กซ์อีกครั้ง เตวินยกมือขึ้นผลักไหล่เพื่อนเล็กน้อยอย่างไม่ชอบใจ
“มึงแม่ง อย่ามายิ้มนะโว้ย ทีปกติไม่ยิ้มทีอย่างนี้มายิ้มให้แฟนกูมันหมายความว่าไงวะ!” จอมทัพได้แต่ยักไหล่ให้เพื่อนอย่างกวนประสาทแล้วหันไปตักข้าวป้อนใบไม้ที่กำลังยิ้มขำอยู่ เตวินหันไปมองคนข้างๆที่หน้าขึ้นสีระเรื่อเล็กน้อยแล้วต้องขมวดคิ้วฉับหันมาโวยวายกับเพื่อนทันที “นี่ก็หน้าแดงอีก ส่วนมึง ไม่ต้องมายิ้มให้แฟนกู กูหวง! มึงแม่งคนเจ้าเล่ห์ ใบไม้อย่าไปหลงกลมัน เห็นนิ่งๆแบบนี้ความจริงมันเจ้าเล่ห์จะตาย”
จอมทัพได้ยินก็เลิกคิ้วลอยหน้าลอยตาพูดเสียงแข็งใส่เพื่อนก่อนจะหันมาพูดเสียงหวานให้ใบไม้ “ใบไม้ไม่เชื่อมึงหรอก ใช่ไหมคนดี” ใบไม้ยกยิ้มให้จอมทัพแล้วส่ายหัวไปมาทิ้งให้จอมทัพที่มั่นอกมั่นใจได้อ้าปากค้างอยู่แบบนั้น
“ผมเชื่อพี่เตวินครับ...พี่จอมทัพน่ะร้ายกาจจะตาย” ใบไม้พูดเสร็จเตวินก็หัวเราะออกมาเสียงดังอย่างสะใจทันที
“โถ่คนดี...พี่ไม่ได้ร้ายกาจหรือเจ้าเล่ห์เลยนะ” จอมทัพว่าพลางเสียงอ่อย แต่ถึงอย่างนั้นใบไม้ก็ยังส่ายหัวให้ยิ้มๆ ทิ้งให้จอมทัพได้โอดครวญกับคนตัวเล็กเบาๆ เตวินกอดอกมองสองคนที่มุ้งมิ้งอยู่ในโลกส่วนตัวสีชมพู แล้วเลิกคิ้วมองเพื่อนก่อนจะจิ๊ปากส่ายหัวไปมา ก่อนจะหันไปกระซิบกับแม๊กซ์เบาๆ
“ท่าทางมันกลัวใบไม้...ใช้ไม่ได้..ต้องคนอย่างพี่นี่...ไม่กลัวหรอกมงเมียอะไรเนี่ย เนอะแม๊กซ์” พูดแล้วก็หันไปยักคิ้วให้แม๊กซ์ที่จ้องเขม็งยังตนอยู่ แล้วต้องหันไปลูบหลังลูบแขนบางให้ทันที “จ๋ายาหยี...อย่าจ้องพี่แบบนั้นซี”
“ไม่ต้องพูด..กินข้าวเข้าไป หิวไม่ใช่หรือไง?”
“ครับๆ...จะกินเดี๋ยวนี้ล่ะคร้าบบบ”
“ดี!...อยากกินไข่ดาวอีก” แม๊กซ์ว่าพลางช้อนตามองคนข้างๆทำท่าทางออดอ้อนอย่างไม่รู้ตัว และคนอย่างเตวินก็แพ้ตากวางกลมๆแบบนั้นด้วยน่ะสิ ว่าแล้วเตวินก็ต้องยกไข่ดาวในจานตัวเองให้คนข้างๆทันที แต่ก่อนสั่งไข่ดาวฟองเดียวเดี๋ยวนี้ก็ต้องสั่งสองฟองเผื่อคนข้างๆด้วย มีแฟนกินจุก็ต้องทำใจกันหน่อย
______________________________________________________
Talk : เข้าใจกันแล้วเนอะ นิยายเราไม่เน้นดราม่าเลยดราม่าจบภายในตอนครึ่งเลยละกัน
จบดราม่าง่ายๆตามคอนเซปต์นิยายละมุน
แค่เอาดราม่าให้เป็นจุดพีคเฉยๆ เดี๋ยวไม่มีฉากให้คนอ่านตื่นเต้นกัน5555555
ขอบคุณทุกคนนะคะ
-
ดีมาก ใส ใส วัยรุ่นชอบ ไม่หน่วงนานให้ปวดใจ เอาพอสะกิดไส้ติ่งให้ระบมนิดๆ
เข้าใจกันดี ก็ดีเเล้ว เเฟนเก่าจอมทัพนี้ ร้ายใช่เล่น ทำทุกอย่าง ทุกทางเลย ตั้งข้อหา พยายามฆ่าได้นะ ขับรถชนคนเนี้ย ไม่ใช่เล่นๆเลย
-
อีนุช ต้องจัดการ เอาให้มันพินาศ ไม่มีที่ยืน เล่นกะใครไม่เล่น มาเล่นกะบ้านนักกฎหมาย ทั้งอัยการ ทั้งตำรวจ :angry2: :angry2: :angry2:
ใบไม้มีอะไรคุยกะพี่ก่อน อย่าคิดมากดิ :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
อิพี่แม็กซ์กลัวเมีย 555 :m20: :m20: :m20:
-
กิ๊กเก่าเฮียนี่ร้ายนะ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
พี่จอมทัพต้องจัดการนังชะนีชั่วนั่นให้เด็ดขาดนะ
เอาให้หมดที่ยืนไปเลย
:z6: :z6:
-
ดีนะที่ใบไม้ยอมฟังพี่ ว่าแต่พี่จอมทัพอย่ายอมความอย่าสงสารชะนีมโนนะ
วางแผนสร้างหลักฐานเท็จว่าท้องไหนจะขับรถชนน้องอีก
ตีงูอย่าตีให้หลังหักต้องตีให้ตายเดี๋ยวแว้งกลับมาอีกล่ะยุ่งเลย
พี่เตก็เข้าชมรมคนกลัวเมียเหมือนกันนั่นแหละ
แค่เจอน้องตากวางจ้องเขม็งก็จ๊ะจ๋ายาหยีแล้ว
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ต้องเอาให้หนัก
-
ต้องจัดการให้เด็ดขาด! ขับรถพุ่งชนนี่พยายามฆ่าแล้วนะ บ้านใบไม้มีทั้งคุณพ่ออัยการ พี่ตำรวจและทนาย ต้องเอาให้สำนึก!!!
-
นุชนี่อย่างไงกัน ฟ้องให้หมดตัวเลย
-
:L2: :pig4:
-
จอมทัพเอาให้หนักเลยนะนังนุชเนี่ยเอาให้ไม่มีที่ยืนในโลกเลยนะแต่ให้นางไปอยู่ในหลุมแทน
-
จัดไปหนักๆเลยค่ะพี่จอมทัพ นังนุชอยากหาเรื่องใส่ตัวดีนัก มีที่ไหนวิ่งโร่เอาถุงยางมาให้คนอื่นดู
-
จัดการยายนุชอะไรนั่นขั้นเด็ดขาดไปเลยค่ะ. :m31:
-
:pig4: :pig4:
-
ดีที่ไม่โวยวายมากนะใบไม้ ต้องเลิกคิดไปเองได้แล้ว
พี่จอมทัพช่วยน้องด้วยนะ
ทำไมถึงอยากให้อีนังนุชโดนตบจัง
ใครดีอ่า เอมดีไม๊
-
o13
-
ปลอมแปลงเอกสารทางราชการ ข้อหามิเบานะจ๊ะชะนีนุช เหอๆ
ดีค่ะ ดราม่าสั้นๆ ไม่เยอะ
จะได้ไม่เศร้า
รอตอนต่อไปนะคะ
-
มีความมุ่งมิ้ง
-
โล่งใจนึกว่าจะมีดราม่าซะแล้ว ดีนะคุยกันรู้เรื่อง จอมทัพจัดการนังชะนีนั่นซะเลย ขั้นเด็ดขาด :z6:
-
เราก็ไม่ปลื้มดราม่าเหมือนกัน แต่พี่เตวินกลัวเมียเน๊าะ :katai1: :katai1: :katai1:
-
พี่เตวินไม่กลัวน้องตากวางเลยเนอะ...สักนิดก็ไม่เนอะ
-
เตวินนี่ไม่กลัวเมียเลยเนอะ :hao3:
-
เดาถูกด้วยยย
ยัยนุชมันร้ายยยค่ะ
พี่จอมทัพจัดหนักๆเลยยย
ปลอมแปลงเอกสารราชการ หึหึ
แต่ถ้านี่เปนพี่จอมทัพคงเสียใจอะใบไม้ไม่เชื่อใจกันเลย
จบตอนด้วยความหวานมุ้งมิ้งน้ำตาลขึ้น
และความกลัวเมียของสองราชสีห์
5555555555555
รอค่ะ
-
เอาให้นังนั้นอยู่ไม่ได้เลยนะ
-
:katai5: :katai4: :katai2-1:
-
NOTE : ขออภัยสำหรับคำผิด
Chapter 23
“นี่มันอะไร!!”
ทั้งสามคนที่กำลังจับกลุ่มนั่งคุยกันในเวลาว่าง ก็ต้องวงแตกทันทีเมื่อมีคนปาเอกสารบางอย่างลงมากลางโต๊ะ ใบไม้หันไปมองคนที่ตะโกนออกมาอย่างเกรี้ยวโกรธจ้องมองมาที่ตัวเองอย่างกินเลือดกินเนื้อแล้วต้องเมินหน้าหนีก่อนจะถอนหายใจแรงๆอย่างเหนื่อยใจ แม๊กซ์เพียงแค่กรอกตาแล้วทำหน้าเมื่อยๆเท่านั้น ก็มีแต่เอมที่นั่งจ้องหน้าผู้หญิงคนนั้นกลับ แฟนเก่าพี่นี่กัดไม่ปล่อยเลยจริงๆ เขาควรจะทำไงดี
“ฝีมือพวกแกใช่ไหม?!!!” เมื่อไม่ได้รับคำตอบทันทีก็เข้ามากระชากแขนเล็กๆของใบไม้อย่างแรง ใบไม้เพียงแค่เบ้หน้าออกมาเพราะความเจ็บเล็กน้อย ก่อนจะแกะมือเล็กๆนั้นออกจากแขนตัวเองแล้วสะบัดออกอย่างแรง พลางทำท่าปัดๆที่แขนตัวเองเบาๆ เรียกความคุกกรุ่นให้หญิงสาวตรงหน้ามากยิ่งขึ้น “นี่!! ตอบฉันมา!!”
“โอ๊ยเจ๊ มาพูดเสียงดงเสียงดังแถวนี้ทำไม ว่างมากนักเหรอเจ๊” เสียงที่ดังขึ้นมากลางวงก็หยุดหญิงสาวที่ตรงเข้ามาหาใบไม้อีกครั้งได้ เพื่อนทั้งสามคนต้องหันมามองหน้ากันอย่างสงสัย และคนที่โปรยยิ้มอย่างอารมณ์ดีมานั่งลงข้างๆเพื่อนขายาวอย่างแม๊กซ์ก็เป็นคำตอบได้อย่างดี
“เตวินแก!! หุบปากไปเลย!!”
“จิ๊ๆๆๆ ใช้ไม่ได้ ผู้หญิงประสาอะไรพูดจาไม่เพราะเลย ยาหยี...อย่าเป็นอย่างนี้ พี่ละปวดหัวกับคนนิสัยเสียแบบนี้จริงๆ” พูดพลางซบลงไปมนไหล่บางของแม๊กซ์ คนตากวางก็ได้ก็กรอกตาเล็กน้อยก่อนจะค่อยๆผลักหัวคนช่างลวนลามออก แล้วหันไปกอดอกมองหน้าหญิงสาวแทน ส่วนเพื่อนเขาน่ะเหรอ ใบไม้นั่งทำหน้าปลงๆ ส่วนเอมก็นั่งเท้าคางยิ้มบางๆ แล้วหัวเราะออกมาเบาๆราวกับเรื่องตรงหน้านั้นมันช่างสนุกสนาน
“เล๊วเลวเนอะ” เสียงเอมมาลินที่พึมพัมออกมาเบาๆก็เรียกความโมโหของหญิงสาวได้อย่างดี เธอกระโจนเข้ามาหาเอมอย่างรวดเร็ว แต่ก็ต้องล้มลงไปกองกับพื้นเมื่อคนที่คิดจะปองร้ายผลักเธอออกอย่างแรง
“แก!!...ก..กรี๊…”
“หยุด! ห้ามกรี๊ด!!” เตวินยกมือขึ้นมาห้ามอย่างทันที ส่วนเด็กทั้งสามคนก็เตรียมอุดหูไว้เรียบร้อยแล้ว “นี่ฉันจะบอกอะไรให้” ว่าพลางรวบเอกสารที่กระจัดกระจายเต็มโต๊ะเข้ามาไว้ด้วยกันเคาะเบาๆสองสามทีก่อนจะมาวางไว้ตรงหน้าค่อยๆคลี่มันก็ออกมาดูทีละแผ่นแล้วก็ส่งยิ้มไปให้หญิงสาวที่กำลังค่อยๆลุกขึ้นจากพื้นเล็กน้อย
“เอกสารพวกนี้ก็...หมายเรียกไง” ถูกต้อง หมายเรียก...หลังจากวันที่เกิดเหตุ จอมทัพก็พาใบไม้ไปโรงพักทันที และเพียงแค่วันเดียวหลักฐานทุกอย่างก็อยู่ในมือจอมทัพด้วยฝีมือเอมมาลิน มันส่งเอกสารให้ทนาย เตรียมส่งหลักฐานให้ตำรวจ แน่นอนว่าอีกไม่กี่วันต้องมีหมายจับและหมายศาลอีกฉบับสองฉบับส่งตรงถึงบ้านผู้หญิงคนนี้แน่ๆ
“ฉันรู้แล้ว ฉันอ่านออก!! แต่ฉันถามว่าฝีมือพวกแกใช่ไหม!!”
“ก็แหม...เห็นมาถามก็นึกว่าจะอ่านไม่ออกซะอีก” ส่งยิ้มกวนโมโหไปให้หญิงสาวอีกครั้ง แล้วเลื่อนเอกสารไปวางไว้ตรงหน้าหญิงสาวที่กำมือแน่น หน้าตาสะสวยต้องบูดเบี้ยวเพราะความโมโหของตัวเอง “ก็อาจจะใช่ ก็แบบ...เธอมาทำอะไรไม่ดีกับพวกเราเอง พวกเราก็มีสิทธิ์ที่จะเอาผิดกับเธอได้นี่ ก็ไม่มีอะไรมากหรอก แค่ไปไหนนะ อ๋อ...สถานีตำรวจ และอืม...ศาล เผลอๆก็อาจจะ...คุกด้วย”
“ไม่มีทาง!!” นุชมองชายตรงหน้าเขม็ง ผู้ชายคนนี้ไม่เคยญาติดีกับเธอตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้ว แม้ตอนที่เธอเป็นแฟนกับเพื่อนของเขาก็ไม่เคยยินดียินร้ายอะไรกับเธอทั้งสิ้น
“ก็เธอโง่เองที่ปล่อยให้จอมทัพมันเก็บเอกสารปลอมไว้อะนะ” โง่จริงๆนั่นแหละ ทำอะไรไว้มีกล้องจับไว้หมด ทีนี้ก็หลักฐานมัดตัวชัดเจน ยังจะบอกไม่มีทางอีก เฮ้อ คนเรานะ..
“อ..เอกสารนั่นเป็นของจริง!! เขาเป็นลูกของจอมทัพ!! ไอ้โง่ ไหนวันนั้นเราพูดรู้เรื่องกันแล้วไง!!” นุชที่จนมุมก็พุ่งเป้าไปที่ใบไม้ทันที มือเล็กๆทำท่าจะฟาดลงมา แต่ก็หยุดชะงักเมื่อมีน้ำเสียงกวนประสาทดังขึ้นมากวนใจอีกครั้ง
“นี่ๆๆๆ คิดจะทำร้ายร่างกายลูกเดียว เดี๋ยวก็โดนอีกกระทงซะหรอก” เตวินว่าพลางยกนิ้วชี้ขยับไปมาพลางส่ายหัวให้หญิงสาว ส่วนใบไม้ที่เห็นนุชถอยห่างออกไปก็ถอนหายใจออกมาเล็กน้อย นึกว่าจะตบแล้วซะอีก...
“ผมเปล่า...คุณคงเข้าใจของคุณเอง” เอาจริงๆเขายังไม่ตกลงอะไรด้วยซ้ำ ผู้หญิงคนนี้ก็ตะโกนใส่เขาปาวๆแล้วเดินหนี ส่วนนุชก็ได้แต่ยกมือกอดอก เชิ่ดหน้าใส่ใบไม้อย่างไม่หวั่นเกรงใดๆ
“หึ..ยังไงจอมทัพก็ต้องรับผิดชอบฉันอยู่แล้ว เดี๋ยวแกก็ต้องถูกทิ้งอยู่ดี ยังจะโง่อยู่อีก” หญิงสาวก้าวเข้ามาเล็กน้อยก่อนจะยกยิ้มเยาะ จ้องตาดำขลับที่แววตาดูเปลี่ยนไปก่อนจะหัวเราะแผ่วๆออกมาเมื่อเห็นแววตาไหวหวั่นของใบไม้ คนโง่ก็ยังโง่อยู่วันยันค่ำนั่นแหละ “เขารักฉัน เราจะแต่งงานกัน เราจะสร้างครอบครัวกัน อย่ามาเป็นมารมากั้นขวางทางฉันกับเขา เข้าใจไหม!!”
“ผมขอโทษด้วย...แต่ถึงยังไงผมก็เชื่อในสิ่งที่พี่จอมทัพพูดอยู่ดี” สุดท้ายใบไม้ก็กดความรู้สึกต่างๆออกไป เรื่องผ่านมาจนหนึ่งอาทิตย์ผ่านไปโดยที่เราสองคนยังคงเหมือนเดิม เขาเชื่อใจพี่...ว่าแล้วแววตาดับขลับนั่นดูจะกลับมานิ่งอีกครั้ง ปากอิ่มยกยิ้มบางๆให้หญิงสาวที่กำลังกำมือแน่นอย่างอดทนเพราะสู้อะไรไม่ได้
“นี่ป้า…” อยู่ๆเสียงหนึ่งก็ดังขึ้น ใบหน้าโกรธเกรี้ยวสะบัดไปมองทันที แม๊กซ์เพียงกอดอกมองนิ่งๆเท่านั้น “อย่าต่อความยาวสาวความยืดจะได้ไหม ผมมีเรียนอีกห้านาที ผมต้องใช้เวลาไปที่ห้องเรียนสามนาที รีบพูดมาเร็วๆ จะได้จบๆสักที ผมจะสายแล้ว” เตวินหันไปมองคนข้างๆก่อนจะเลิกคิ้วมองงงๆ ส่วนเพื่อนอีกสองคนก็ค่อยๆทะยอยเก็บของลงกระเป๋าแล้วคว้ามาสะพายเตรียมไว้เรียบร้อย
“นี่พวกแกคิดจะ...” หญิงสาวยกมือสั่นๆขึ้นมาชี้หน้าทุกคนพร้อมกับแววตาที่ดูไม่เข้าใจ จะมาไม้ไหนกันแน่!! อยู่ๆจะให้รีบพูดเนี่ยนะ! วันนี้ต้องจบแน่นอน..แต่ฉันต้องจะ...
“ผมให้เวลาแค่สิบวิ…” ก่อนจะได้คิดอะไรอีกเสียงของคนคนเดิมดังขึ้นมาอีกครั้ง หญิงสาวเพียงได้แต่อ้าปากค้างอย่างพูดอะไรไม่ออกเท่านั้น “จะไม่พูดเหรอ ห้าวิแล้วนะ” แม๊กซ์ว่าพลางเคาะนาฬิกาไปมาสองสามครั้ง ก่อนจะลุกขึ้นมาคว้ากระเป๋าขึ้นมาสะพาย
“ถ้าผมสาย ป้าต้องรับปิดชอบความรู้ที่จะไม่ได้เข้าสมองผม ผมไม่อยากจะโง่แบบป้าหรอกนะ สวัสดี” พูดจบก็ก้าวออกไปทันทีอย่างไม่สนใจใบหน้างงงวยของหญิงสาว ใบไม้ถอนหายใจออกมาแล้วเดินตามเพื่อนไป เอมมาลินยกมือขึ้นโบกไม้โบกมืออย่างร่าเริงก่อนจะเดินตามไปอีกคน
“บายครับคนสวย จ๊วบบบบ” เตวินว่าพร้อมยื่นหน้าเข้าไปใกล้หญิงสาว นุชที่ถอยหลังก็ต้องยกมือขึ้นปัดใบหน้าที่ดูโรคจิตในความตัวเองออกไปอย่างพัลวัน เตวินที่เห็นอย่างนั้นก็รีบเด้งตัวออกแล้วหัวเราะชอบใจทันทีที่ยั่วโมโหคนตรงหน้าได้ รีบวิ่งตามคนรักของตนออกไปทิ้งไว้แต่เพียงหญิงสาวที่กระฟัดกระเฟียดอยู่คนเดียว
“แก!!....ไอ้โรคจิต!!”
เตวินที่วิ่งตามเด็กสามคนมาก็เข้ามากอดคอเด็กตากวางที่ยืนต่อแถวขึ้นลิฟท์เอาไว้ แล้วกดจมูกลงที่แก้มอูมๆนั่นหนึ่งที เรียกแววตาหงุดหงิดของแม๊กซ์ออกมาได้ในที่สุด เตวินยิ้มกว้างออกมาก่อนจะยกมือยีกลุ่มผมนุ่มเบาๆ
“ดูจะเป็นการจบเรื่องแบบงงๆอยู่นะ” เตวินว่า งงจริงๆนั่นแหละ อยู่ๆคิดจะจบก็จบ เอมมาลินที่ได้ยินก็หัวเราะลั่นก่อนจะยื่นหน้าเข้ามาพูด
“ไม่งงหรอกค่ะ จะสายแล้ว...คนอย่างแม๊กซ์ต้องเข้าเรียนตรงเวลา” เตวินได้ยินก็พยักหน้าอย่างเข้าใจ เด็กคนนี้ทำเขาอึ้งหลายอย่างอีกแล้ว นอกจากจะกินเก่ง เล่นเกมเก่งจนเอาชนะมือเซียนอย่างเขาได้ ยังจะเรียนเก่งอีก รู้ได้ไงว่าแฟนผมเรียนเก่ง?....อืม...ก็ผมมั่นใจของผมของผมอะ ยาหยีของผมต้องเรียนเก่งอยู่แล้ว
“วันนี้ก็ตั้งใจเรียนนะ…” เตวินว่าพลางลูบกลุ่มนุ่มสีน้ำตาลเข้มเล็กน้อย แล้วยิ้มอย่างชอบใจเมื่อแก้มคนตรงหน้าแดงระเรื่อออกมา ก่อนจะยกนิ้วขึ้นไปเขี่ยนแก้มอูมเหมือนอันปังแมนที่เวลามันขึ้นสีแดงระเรื่อ เรียกค้อนวงโตจากดวงตากลมๆนั่นได้อีกครั้ง
“ขอบคุณนะครับพี่เตวิน…” เสียงใบไม้ที่ดังขึ้นมาจากข้างหลังก็ทำให้เตวินหันไปมองก่อนจะยกยิ้มให้ “ไม่มีพี่คงแย่..”
“ไม่เป็นไร ไอ้จอมทัพมันไม่ว่าง ก็เลยฝากพี่มาดูหน่อย...มันอย่างกะมีเซนท์แหน่ะ...ดีนะที่มาทันพอดี”
ก็วันนี้จอมทัพมันต้องไปแก้งานน่ะสิ อาจารย์เรียกตัวด่วน ได้แต่หันมาบอกกับเขาคำสองคำว่าให้ไปดูน้องให้ด้วย ผมพยักหน้าให้เพื่อนที่ดูท่าจะเป็นห่วงไม่เลิก แต่ยังไงก็จะไปหาแม๊กซ์อยู่แล้ว ได้ข้อความกลับมาว่าอยู่ส่วนไหนของมหาลัยก็รีบบึ่งไปหาทันที แต่นั่นแหละพบเข้ากับแจ๊กพอตจนได้
“ขอบคุณนะคะ” เอมมาลินว่า เตวินยกยิ้มบางๆให้เท่านั้นก่อนจะเลิกคิ้วเล็กน้อยเมื่อนิ้วเรียวเข้ามาสะกิดที่เอวเขาเบาๆ ก่อนจะหันไปมองแม๊กซ์ที่ยืนอยู่ข้างๆ แล้วต้องยิ้มกว้างเมื่อมีแขนเข้ามาเกี่ยวที่แขนตัวเอง ตากลมๆเหมือนกวางช้อนตามองเขาเล็กน้อย
“วันนี้ขอบคุณนะครับ” ก็รู้นะว่าเด็กตากวางไม่ได้ช่างอ้อนแบบใบไม้ แต่บางทีไอ้ท่าทางที่แสดงออกมาแบบไม่รู้ตัวเนี่ยแหละมันโคตรน่ารัก น่ารักจน...
“คืนนี้ขอฟัดจะได้ไหม” และสุดท้ายเตวินก็ได้ค้อนวงโตกับแรงหยิกที่เอวจนชายหนุ่มต้องรีบเด้งตัวออกมาก่อนจะลูบเอวตัวเองแรงๆ “มันเจ็บนะยาหยี...แค่พี่จะขอฟัดเองไม่เห็นจะต้องโมโหร้ายใส่กันเลย”
“หยุดพูดไปเลย!!!”
______________________________________________________
มีต่อด้านล่างค่ะ
-
ต่อ
“เราจะไปไหนกันเหรอครับ” ใบไม้เงยหน้ามองคนที่ตั้งใจขับรถก่อนจะถามออกมาอย่างสงสัย พอเล่าทุกอย่างให้ฟัง อยู่ดีๆพี่ก็จูงเขาขึ้นรถ จนผ่านไปครึ่งชั่วโมงก็ไม่ยอมบอก ไม่พูดไม่บอกไม่กล่าวอะไรสักคำ ผมเหลือบมองพี่เล็กน้อย ก็ไม่เห็นจะมีแววตาคุกกรุ่นอะไรมาก เพียงแต่จะดูหงุดหงิดในตอนแรกด้วยซ้ำ
“โรงพยาบาล” และคำตอบของจอมทัพก็ทำใบไม้ต้องเด้งตัวขึ้นมานั่งทันทีหลังจากเลื้อยอยู่กับเบาะ ดวงตาที่ทำท่าจะหลับแหล่ไม่หลับแหล่กลับเบิกขึ้นไร้ความง่วงงุนอีกต่อไป ก่อนคนตัวเล็กจะเข้าไปกอดแขนแข็งแรงพลางถูแก้มไปมา
“โถ่..ผมบอกแล้วว่าไม่เป็นไร ที่เธอบีบก็ไม่ใช่ข้างที่เจ็บด้วย ผมสบายดีนะ” เมื่อร่างสูงไม่ตอบอะไร คนตัวเล็กก็ต้องดึงแขนเสื้อช็อปของอีกคนเบาๆเรียกร้องความสนใจ แล้วก็ต้องโอดครวญเข้าไปอีกเมื่อรถเลี้ยวเข้าไปในโรงพยาบาลแห่งหนึ่ง ใบไม้มองไปรอบๆอย่างไม่เข้าใจ พี่ลอกล่อให้เขามาโรงบาลจนต้องพามาไกลถึงนี่เลยเหรอ ที่ผ่านคงทำให้ตายใจสินะ “พี่ครับบ...ผมสบายดี จริงๆนะ...ไม่ต้องหาหมอก็ได้”
“พี่เข้าใจ แต่ยังไงเราก็ต้องไป”
“พี่ไม่เห็นเข้าใจผมเลย ถ้าเข้าใจจะพาผมมาโรงพยาบาลทำไม” ใบไม้ว่าพลางกอดอกทำหน้ามุ่ยใส่ จอมทัพที่จอดรถเรียบร้อยแล้วก็หันมามองเด็กดื้อยิ้มๆก่อนจะมือขึ้นลูบหัวกลม ส่งยิ้มละมุนให้จนคนตัวเล็กต้องตาลอย
“อย่างอนพี่เลยนะคนดี…” พูดจบก็กดจูบลงบนกระหม่อนบางเบาๆ ก่อนจะผละออกแล้วถอดกุญแจรถ เปิดประตูออกไปทิ้งให้ใบไม้ได้นั่งนิ่งอยู่คนเดียว...เฮ้อ รอยยิ้มเมื่อกี้น่ะ...กระชากใจเป็นบ้าเลยให้ตาย ชักมากเกินไปแล้วจะหลงพี่มากเกินไปแล้ว จนเสียงเปิดประตูข้างหลังตัวเองดังขึ้นนั่นแหละถึงจะสติกลับมาได้
“มาเร็ว…” จอมทัพว่าพลางส่งมือให้ใบไม้ สุดท้ายคนตัวเล็กก็ต้องระบายลมหายใจเบาๆล้วส่งมือไปให้จอมทัพอย่างจำใจ
เอาวะ หาหมอก็หาหมอ… ไม่เป็นอะไรหรอก เรื่องแค่นี้เอง…จนแล้วจนรอด สุดท้ายใบไม้ก็ต้องกอดแขนจอมทัพพร้อมกวาดตามองไปรอบๆอย่างไม่ชอบใจเท่าไหร่ ก่อนจะเขย่าแขนจอมทัพไปมาเมื่อคนข้างๆเดินตรงไปเรื่อยๆ ไม่มีหยุดชะงักแม้แต่นิดเดียว “พี่ครับ...ผมสบายดีจริงๆนะ เนี่ยๆ เฝือกยังแข็งแรงไม่มีแตกร้าวเลย ที่หัวไม่อักเสบด้วย….เห็นไหมๆ แผลจะหายแล้ว ไม่เจ็บสักนิด”
“พี่ครับบบ…” แล้วใบไม้ก็ต้องร้องเรียกขึ้นมาอีกครั้งเมื่อทั้งสองคนเข้าไปในลิฟท์ ใบไม้กอดแขนแข็งแรงแน่นแล้วถูแก้มไปมาพลางช้อนตามองอย่างออดอ้อน “ผมไม่อยากหาหมอเลย...ไม่อยากโดนฉีดยาอีกแล้ว ผมไม่ชอบบ” จอมทัพได้ยินก็หัวเราะออกมาเบาๆ
“ที่ไม่อยากมาโรงพยาบาลเพราะกลัวโดนฉีดยาเหรอ” คนตัวเล็กพยักหน้า จอมทัพส่งยิ้มให้แล้วลูบหัวกลมที่ซบอยู่ที่แขนเขา “ไม่เป็นไรหรอก เจ็บนิดเดียวเอง” พอได้ยินอย่างนั้นใบไม้ก็สะดุ้งขึ้นมามองจอมทัพตาโต
“ที่พูดแบบนี้เพราะผมจะโดนฉีดยางั้นเหรอครับ” จอมทัพไม่พูดอะไรเพียงยิ้มให้บางๆ ก่อนจะจับจูงมือคนตัวเล็กที่ดูอิดออดออกมาจากลิฟท์เมื่อถึงชั้นที่หมาย ใบไม้กระตุกแขนจอมทัพแรงยิ่งขึ้นเมื่อร่างสูงไม่หยุดเดินเลยสักนิด “ผมสบายดีนะ จริงๆนะ...ผมสบายดีแล้วผมจะฉีดยาทำไม!...พี่ครับบ”
“มากันแล้วเหรอ…” และแล้วเสียงที่ดังขึ้นมาข้างหลังก็ทำให้ทั้งสองหยุดชะงัก ใบไม้ค่อยๆหันไปมอง ผู้ชายตรงหน้าใส่สูทสีเทาท่าทางสุขุมแต่แววตาดูซุกซน เนคไทสีอ่อน แต่ท่าทางดูไม่น่าจะเป็นหมอ ถ้าหมอก็ต้องใส่เสื้อกราวน์สิ แต่แล้วคนตัวเล็กก็ต้องตาโตเมื่อเห็นใบหน้าผู้ชายคนนั้นเต็มๆตา ใบหน้าใสหันไปมองคนข้างๆที และผู้ชายอีกคนที ซ้ำไปซ้ำมา ใบหน้าที่ถอดแบบกันมาแบบนั้นน่ะ...
“เราคงเป็นใบไม้สินะ...” ชายหนุ่มหน้าตาคมเข้มตรงหน้าก้มลงมามองคนตัวเล็ก ก่อนจะยื่นมือออกหาคนที่กำลังทำหน้างงพลางส่งยิ้มกว้างไปให้ “ยินดีที่ได้รู้จัก...” ใบไม้กระพริบตาปริบๆไปมา ก่อนจะค่อยๆยื่นมือออกไป แต่แล้วอยู่ดีก็มีคนปัดมือของชายหนุ่มตรงหน้าออกแล้วรวบมือเล็กๆกลับไปกุมไว้
“ไม่ต้องมาทำเจ้าชู้กับใบไม้เลย...” ใบไม้เงยหน้าไปมองจอมทัพที่ขมวดคิ้วมุ่นทำหน้าบูดบึ้งใส่ผู้ชายตรงหน้า ก่อนเขาจะหัวเราะออกมาเบาๆแล้วหันไปส่งยิ้มให้ใบไม้อีกครั้ง
“สวัสดีครับ พี่ชื่อจอมพลนะ...เป็นพี่ของไอ้คนที่ทำหน้าบูดๆอยู่ข้างๆเราน่ะ” ได้ยินอย่างนั้นใบไม้ก็ตาโตยกมือสวัสดีพี่ชายของจอมทัพทันที เขาลืมไปได้ยังไงว่าพี่มีพี่ชายแล้วหน้าตาที่พิมพ์เดียวกันแบบนั้นอีก ส่วนจอมพลก็รับไหว้ก่อนจะหันไปเลิกคิ้วมองน้องชายของตัวเองทันที
“ว่าไง...คุณหนูเล็ก จะไม่แนะนำหน่อยเหรอ” ได้ยินอย่างนั้นใบไม้ก็หัวเราะออกมาเบาๆกับสรรพนามที่พี่ชายของจอมทัพเรียก ส่วนคนโดนเรียกก็ได้แต่ตีหน้านิ่งใส่พี่ชายของตน
“นี่ใบไม้...แฟนผมเอง” แต่พอได้ยินอย่างนี้คนที่พยายามกลั้นขำก็ต้องหน้าขึ้นสีระเรื่อออกมาทันที มือเล็กยกขึ้นมาเกาแก้มตัวเองแก้เขิน จอมพลส่งสายตาล้อเลียนให้น้องชายตัวเองหวังว่าจะได้เห็นความขัดเขินของน้องชายบ้างแต่ก็แห้วเมื่อมีแต่หน้านิ่งๆส่งกลับมาเท่านั้น
“เฮ้อ...เอ็งนี่จะเลิกตีหน้านิ่งสักครั้งในชีวิตมันจะตายหรือไงวะ” จอมพลยกมือเท้าเอวพลางส่ายหัวให้น้องชายก่อนจะหันไปส่งยิ้มทรงเสน่ห์ให้คนตัวเล็กข้างๆน้องชายตัวเองทันที “สู้น้องใบไม้ก็ไม่ได้..ดูสิหน้าตาน่ารักน่าชัง” ว่าพลางยื่นมือออกมาหวังจะลูบกลุ่มผมนุ่มๆเพื่อยั่วโมโหน้องตัวเอง แต่ก็ต้องโดนน้องชายปัดมืออีกครั้ง
“เลิกเจ้าชู้สักที...ลงมานี่คงมาแอบส่องพยาบาลสาวๆเหมือนเคย ขึ้นไปทำงานได้แล้ว...ถ้าไม่ขึ้นไปผมจะฟ้องแม่” ชายหนุ่มได้ยินก็จิ๊ปากใส่น้องชายเมื่อโดนน้องจับไต๋ได้ ถ้าแม่รู้ก็ไม่ใช่แค่แม่รู้ แต่อาจจะไปถึงหูแฟนเขาอีกคนน่ะสิ! ทีนี้ล่ะจะซวย
“เออๆ แค่มาดูเฉยๆหรอกน่า...แกก็ไปได้แล้วไอ้ชายกลางคงรออยู่...เสร็จแล้วก็อย่าลืมขึ้นไปด้วยล่ะ” จอมพลว่าเสร็จก็หันมาโบกไม้โบกมือให้ใบไม้ทันที คนตัวเล็กก็ได้แต่ส่งยิ้มแล้วโบกมือกลับไป ก่อนจะหันไปกลับไปมองจอมทัพที่ทำหน้านิ่วคิ้วขมวดอยู่คนเดียว
“อย่าทำหน้าอย่างนั้นสิครับ...เจอพี่ชายเอาแต่ทำหน้าบูดใส่อยู่ได้” จอมทัพเหล่ตามองใบไม้เล็กน้อยแล้วยกมือขึ้นวาดเข้ากอดคอคนตัวเล็กดึงรั้งให้ไปด้วยกันอีกครั้ง “ว่าแต่...พี่จอมพลก็หล่อดีครับ...ดูสุขม แต่ก็ดูขี้เล่นเหมือนกัน” ได้ยินอย่างนั้นจอมทัพก็ชะงัก หันมามองใบไม้ทันที คนตัวเล็กที่เห็นร่างสูงทำหน้าบูดกลับมาก็ส่งยิ้มหวานให้
“แต่สำหรับผมพี่จอมทัพหล่อที่สุดน้า...” ได้ยินอย่างนั้นจอมทัพก็ยกยิ้มมุมปากหัวเราะหึในลำคอเบาๆก่อนจะกดจูบลงบนปลายจมูกรั้นแรงๆ
“ปากหวานนักเชียว....” ว่าแล้วก็อดไม่ได้ที่จะแกล้งกดจูบลงบนปากอิ่มนั่นลงไปแรงๆหลายทีให้หายหมั่นเขี้ยว สมกับที่สะสมมานาน มากอดแขนเขาแล้วมาถูแก้มถูหัวไปมาราวกับลูกแมวแบบนั้นคิดว่าเขาจะอดทนได้ไปนานสักแค่ไหน เห็นว่าคนพลุกพล่านหรอก แต่ตอนนี้ปลอดคนแล้วจะแกล้งน้องสักกี่ครั้งก็ได้
“บ้า!!...นี่โรงพยาบาลนะ”ใบไม้ก็ได้แต่หน้าแดงจัดซุกหน้าลงกับมือตัวเอง จอมทัพที่เห็นท่าทางแบบนั้นก็ได้แต่หัวเราะแผ่วแล้วกอดคอให้ใบไม้เดินตามไปอีกครั้ง “พี่จอมพลเป็นหมออยู่ที่นี่เหรอครับ...”
“เปล่าหรอก...” จอมทัพส่ายหัวก่อนจะเปิดประตูตรงหน้าแล้วส่งยิ้มให้ใบไม้ที่ทำหน้างงๆอยู่ “คนที่เป็นหมอน่ะคนนี้ต่างหาก...” แล้วเป็นอีกครั้งที่ใบไม้ต้องตาโตเมื่อเห็นคนที่นั่งอยู่หลังโต๊ะเงยหน้าขึ้นมา ใบหน้าที่อยู่หลังกรอบแว่นทรงสี่เหลี่ยมก็ทำให้ใบไม้ตระหนักได้ว่า คนตรงหน้าคงเป็นหนึ่งในพี่น้องของพี่จอมทัพ และพี่น้องบ้านนี้น่ะ...เหมือนกันอย่างกับแกะ!!
“อ้าว...รอตั้งนานแน่ะ” คุณหมอที่นั่งอ่านแฟ้มอยู่ก็เงยหน้ามาส่งยิ้มใจดีให้ทั้งสองคนทันที สมกับเป็นหมอจริงๆ ถึงหน้าตาจะดูคมเข้มตามกรรมพันธุ์ที่ถ่ายทอดให้พี่น้องบ้านนี้ แต่คนนี้กลับดูละมุนละไมกว่าพี่น้องอีกทั้งสองคนมาก
“มาตั้งนานแล้ว ต้องโทษพี่ใหญ่โน่น...ยั่วโมโหอยู่ได้” จอมทัพว่าพลางดันให้ใบไม้นั่งลงบนเกาอี้ที่ตัวเองเลื่อนให้ ก่อนจะนั่งลงเก้าอี้ที่อยู่ข้างกัน “นี่พี่จอมยุทธนะ...พี่ชายคนกลาง เมื่อกี้คนโตสุด”
“สวัสดีครับ...” ใบไม้ยกมือสวัสดีคนตรงหน้าก่อนจะได้รับรอยยิ้มใจดีกลับมาอีกครั้ง
“นี่ใบไม้นะพี่...แฟนผม”
“สวัสดีครับ...น่ารักสมกับที่คุณหนูเล็กอวดไว้เลย” แต่แทนที่ใบไม้จะเขินอย่างเคยกลับต้องขำออกมาเมื่อได้ยินสรรพนามที่ใช้เรียกจอมทัพอีกครั้ง จอมทัพที่ได้ยินก็ทำหน้ายุ่งทันทีก่อนจะยื่นมือไปหยิกแก้มนิ่มอย่างหมั่นเขี้ยว
“หยุดหัวเราะเลย...พี่ก็เหมือนกัน เมื่อไหร่จะเลิกเรียกผมแบบนี้สักที” จอมทัพพูดพลางกรอกตาไปมาอย่างเหนื่อยใจ จอมยุทธได้ยินก็หัวเราะพลางยื่นมือมาตบไหล่น้องชายเบาๆ
“ไม่มีทางหรอก ก็แกเป็นน้องเล็กนี่หว่า เนอะคุณหนูเล็ก” ว่าเสร็จก็หัวเราะลั่น แล้วหันมาพูดกับใบไม้ที่ยิ้มขำอยู่ข้างๆน้องชาย “ไอ้นี่นะ...โดนเรียกว่าคุณหนูเล็กกันทั้งบ้าน แต่ก่อนมันเป็นไอ้แห้ง..ขี้โรคด้วย ตัวเล็กสุดในห้องเรียนเลย แม่ก็อยากเลี้ยงมันให้น่ารักๆเลยเรียกว่าหนูเล็ก แต่อยู่ดีๆมันก็สูงชะลูดขึ้นมาซะอย่างนั้น เป็นหนุ่มแล้วนะเนี่ยน้องชายพี่”
ใบไม้เลิกคิ้วมองอย่างแปลกใจเล็กน้อยก่อนจะหันไปมองคนที่นั่งทำหน้าบูดเพราะถูกขายความลับอยู่ข้างๆ ตัวสูง ไหล่กว้าง ไม่ผอมแห้ง แต่กลับดูแข็งแรงกำยำ ดูไม่เหมือนคนที่เคยเป็นไอ้แห้งอย่างกับที่พี่จอมยุทธพูดเลยแม้แต่นิดเดียว ผิดกับเขาน่ะสิ...ถึงเด็กๆจะตัวเล็ก ไม่ขี้โรค ไม่ผอมด้วย แต่พอโตมากลับหยุดโตพร้อมเพื่อนผู้หญิงในห้องซะอย่างนั้น
“พอได้แล้วน่า...เข้าเรื่องวันนี้ได้แล้ว” จอมทัพว่า และพอใบไม้ได้ยินอย่างนั้นก็ผุดลุกขึ้นนั่งตัวตรงทันทีอย่างตื่นตัว พลางกวาดสายตาไปรอบๆห้อง ไม่ใช่อะไรหรอก เพราะพี่พูดเหมือนว่าเขาจะโดนฉีดยาน่ะสิ! จอมยุทธได้ยินก็พยักหน้าให้เบาๆก่อนจะก้มลงเปิดลิ้นชักแล้วคว้าซองพลาสติกสีใสที่ข้างในมีกางเกงอยู่ แล้วใบไม้ก็เข้าใจทันที...ก็ที่พี่ขอกางเกงเขาไปวันนั้น
“ตรวจแล้ว...สบายใจได้เลยนะใบไม้ ดีเอ็นเอไม่ตรงกับจอมทัพ” จอมยุทธว่าพลางยื่นเอกสารออกมายืนยันคำพูดตัวเอง ใบไม้ก็ได้แต่ยิ้มบางๆพยักหน้าอย่างเข้าใจ
“ครับ ผมเชื่อใจพี่จอมทัพ” จอมทัพได้ยินก็ยกยิ้มขึ้นมาก่อนจะส่งมือขึ้นไปลูบหัวกลมแล้วกดจมูกลงไปบนกลุ่มผมนุ่มที่โชยกลิ่นหอมๆอยู่ไม่ขาด
“เลิกหวานกันหน่อย...เข้าเรื่องกันได้แล้ว” และสุดท้ายจอมทัพก็ระบายลมหายใจออกมายาวๆแล้วผละออกมาอย่างจำใจ ส่วนใบไม้ก็เกาแก้มตัวเองแก้เขิน แล้วต้องตาโตเมื่อคุณหมอหนุ่มคว้าถาดบางอย่างออกมาและเข็มที่แวววาวสะท้อนเข้าตาคนตัวเล็กอย่างพอดี “ก่อนอื่นพี่ขอเจาะเลือดก่อนนะ...”
ใบไม้ได้ยินก็ส่ายหัวเร็วๆจนผมสะบัดไปมา จอมทัพที่เห็นคนที่นั่งหน้าซีดอยู่เลยยื่นแขนออกไปวางไว้บนโต๊ะก่อน และนั่นที่ทำให้ใบไม้หลับตาปี๋ หันหน้าหนีทันที นีใช่ไหมที่พี่บอกว่าฉีดยา! เข็มเจาะเลือดนี่ใหญ่กว่าเข็มฉีดยาอีกนะ! โอ๊ย...ทำไมต้องเจาะเลือดด้วย ทำไงดี
“ใบไม้...” เสียงที่ดังขึ้นข้างหู ก็ทำให้ใบไม้รีบส่ายหัวไปมาทันที “ใบไม้..มาเถอะ ไม่เป็นอะไรหรอก” จอมทัพค่อยๆจับไหล่เล็กให้หันกลับมา ส่วนใบไม้ที่สายตาเข้าไปปะกับสำลีที่มีรอยเลือดซึมที่แปะอยู่บนแขนแข็งแรงก็ต้องหน้าซีดเข้าไปอีก
“ผ...ผมไม่ทำได้..ม..ไหมครับ...คือ..ค...คือ...ผ..ผมสบายดี” คนตัวเล็กตอบอย่างตะกุกตะกักพลางช้อนตามองคุณหมอตรงหน้าอ้อนๆ จอมยุทธก็ได้แต่ส่งยิ้มใจดีไปให้ใบไม้ที่ทำหน้าซีดอยู่ในอ้อมแขนน้องชายตัวเอง
“ไม่เป็นไรนะครับ ไม่เจ็บหรอก แค่เหมือนมดกัดเอง” แต่พอได้ยินอย่างนั้นใบไม้ก็ยิ่งส่ายหัว ใครจะไปเชื่อ ตั้งแต่เล็กจนโตหมอก็พูดแบบนี้กับเขาทุกคน แล้วผลเป็นยัง...เขาเจ็บ เจ็บมากด้วย! “พี่ขอเลือดไปตรวจโรค...เพื่อตัวใบไม้เองนะ” จอมยุทธส่งยิ้มปลอบประโลมให้ใบไม้อีกครั้ง คนตัวเล็กช้อนตามองจอมทัพอย่างอ้อนๆ แต่แววตาที่ไม่มีทีท่าจะยอมแพ้กับลูกอ้อนของเขาก็ทำให้ใบไม้ค่อยๆยื่นแขนตัวเองออกไปอย่างหวาดๆ
“เก่งมากครับ...” จอมยุทธเอ่ยชม ก่อนใบไม้ต้องหลับตาปี๋ลงทันทีเมื่อคุณหมอหนุ่มเริ่มลงมือทำ แต่อยู่ดีๆใบหน้าเองตัวเองก็ถูกกอบกุมด้วยมืออุ่นๆ ใบไม้ปรือตามองจอมทัพก่อนจะต้องหลับตาลงอีกครั้งเมื่อได้รับแรงเค้นคลึงที่ริมฝีปาก จอมยุทธเหลือบตามองน้องชายที่เหล่ตาส่งซิกมาให้ก่อนจะรีบลงมือเจาะเลือดให้คนไข้ขี้กลัวทันทีอย่างรวดเร็ว
แรงกระตุกเบาๆที่แขนเล็กเพราะความเจ็บก็ทำให้จอมทัพต้องกดจูบแนบแน่นขึ้นพลางกดท้ายทอยของร่างบางให้รับจูบของตัวเอง ริมฝีปากหยักกดแรงเค้นคลึงลงไปพลางงับเข้าไปที่ปากอิ่มเบาๆ คุณหมอหนุ่มเท้าคางมองทั้งสองคนตรงหน้าปลงๆ เขาเจาะเลือดเสร็จแล้ว แต่สองคนนี้ยังดูจะไม่เสร็จสักที
“อะแฮ่ม...” แล้วก็ต้องทนไม่ไหวส่งเสียงเตือนขึ้นมาทันที เมื่อน้องชายทำท่าจะส่งลิ้นไปละเลียดความหวานบนริมฝีปากอิ่ม เป็นใบไม้ก่อนที่สะดุ้งเฮือกออกมา คนตัวเล็กเหลือบตามองจอมยุทธที ก่อนจะซุกหน้าร้อนจัดของตัวเองลงกับโต๊ะ บ้าไปแล้วว..เขาทำอะไรลงไปเนี่ย มาจูบโชว์คนอื่นเขาเนี่ยนะ!...น่าอายชะมัดเลย ส่วนจอมทัพก็ได้แต่ถอนหายใจแรงๆแล้วตะวัดตาไม่ชอบใจให้พี่ชายแล้วกอดอกทิ้งตัวลงพิงพนักเก้าอี้อย่างสบายๆ
“เอาล่ะๆ...เราคงต้องเข้าเรื่องแล้วจริงๆสักที...เอาแบบจริงๆนะ เรื่องที่เราอยากจะปรึกษาน่ะ” ได้ยินอย่างนั้นใบไม้ก็ค่อยๆยันตัวเองขึ้นมา จอมยุทธก็ต้องยิ้มขำเมื่อเห็นใบหน้าเหมือนจะร้องไห้ของแฟนน้องชาย ส่วนน้องชายตัวเองก็กอดอกรออย่างตั้งใจฟังอยู่ก่อน แล้วก็เริ่มพูด “การมีเพศสัมพันธุ์ของชายกับชายที่ปลอดภัยและถูกวิธีน่ะ....”
“อะไรนะครับ!!!” เสียงตะโกนดังลั่นก็หยุดชะงักทุกอย่างทันที คนตัวเล็กที่ดูท่าทางจะตื่นเต็มตา ใบหน้าใสที่กำลังเปลี่ยนเป็นสีแดงก่ำกำลังเบิกตาโตมองคุณหมออย่างไม่เข้าใจ จอมยุทธได้แต่ยักไหล่ยิ้มๆ ก่อนจะผายมือให้ทั้งสองคนราวกับบอกว่าให้ไปคุยกันก่อน เห็นอย่างนั้นใบไม้ก็ตวัดตามองจอมทัพทันที “นี่มันอะไรกันครับพี่!”
จอมทัพส่งมือเข้ามาโอบไหล่บางพลางลูบต้นแขนเล็กเบาๆ “พี่แค่อยากทำให้มันถูก...อยากทะนุถนอมเรา ไม่อยากให้เราเจ็บ” ใบไม้มองใบหน้าคมอย่างเหลือเชื่อ อยากทะนุถนอม...แต่ต้องมานั่งคุยเรื่องแบบนี้กับคนอื่นเนี่ยนะ โถ่...พี่คิดถึงจิตใจผมบ้าง แค่นี้ผมก็จะเขินตายอยู่แล้ว “น่านะ...เพื่อพวกเราเอง”
“ผ..ผม...ไม่ฟังเด็ดขาด..มันน่าอายจะตายไป!!” แล้วใบไม้ก็ต้องเขย่าแขนจอมทัพไปมาเมื่อคนตรงหน้าดูท่าทางจะไม่ยอมหยุดเรื่องนี้ “ค..คือ...มัน..เราก็ทำกันเองได้นี่...คือ..พี่คิดจะทำจริงๆเหรอ...ม..มัน..คือ...ทำแบบนั้นน่ะ..ผ..ผมนึกว่าพี่เลิกคิดไปแล้ว” จอมทัพที่ได้ยินอย่างนั้นก็ระบายลมหายใจเบาๆ พลางยกมือกุมขมับ...นี่เขาคิดอยู่คนเดียวเหรอเนี่ย จอมทัพระบายลมหายใจอีกครั้ง ก่อนจะรวบมือเล็กเข้ามากุมไว้
“พี่มีความรู้สึกนะ แล้วเราก็ใกล้ชิดกันมาก..มันเป็นธรรมดาอยู่แล้วที่คนรักกันแล้วพอใกล้ชิดกันก็รู้สึกแบบนั้น ...มันต้องมีสักครั้งที่เราต้องเลยเถิดออกไป แล้วพี่อยากจะทะนุถนอมเราจริงๆเลยมาคุยกับพี่ชายเรื่องนี้ ในฐานะหมอ..คงจะแนะนำอะไรดีๆให้เราได้”
ใบไม้ได้ยินอย่างนั้นก่อนจะหลุบตาคิด มันก็จริงอย่างที่พี่พูด...ตัวเขาเองยอมรับว่าบางครั้งมันก็รู้สึก...แต่ไม่คิดที่จะทำจริงๆหรอก แต่ก็อย่างที่พี่พูดเราอาจจะเลยเถิดไปจนถึงขั้นนั้นจริงๆ แล้ววันนี้มาตรวจเลือดด้วย...พี่คงคิดที่จะมาปรึกษานานแล้วจริงๆ ก่อนจะต้องระบายลมหายใจออกมา ก่อนจะเหลือบตามองจอมทัพแล้วพยักหน้าอย่างจำยอม
“ก็ได้ครับ...” เฮ้อ...ใบไม้ แกต้องเขินจนตัวแตกตายแน่ๆ
_________________________________________
Talk : หวานแหววกันเหมือนเดิมค่ะ ไม่ต้องห่วง
ตอนนี้น้องจะได้เจอครอบครัวของพี่จอมทัพบ้างอะไรบ้าง
อัพช้ามาก ต้องขอโทษด้วยนะคะ ใจจริงจะอัพตั้งแต่เมื่อวาน
แต่อินเตอร์เน็ตพังพึ่งมาใช้ได้สักพักนี่เอง
ขอบคุณทุกคนค่ะ
-
น่ารัก
-
ไม่ให้น้องใบไม้เตรียมใจเลยจอมทัพ
น้องมันก็อายน่ะสิ
-
หน้าได้ระเบิดก่อนฟังคุณหมอจบ
-
นังนุชนี่ให้มากราบตีนขอโทษก็ห้ามสงสารยอมความเด็ดขาด :z6: :z6:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
พี่จอมทัพน้องใบไม่เขินตัวจะแตกแล้วนั่น :laugh:
-
พี่ๆตระกูลจอมน่น่ารักอ่า โดยเฉพาะคุณหนูเล็ก. :hao3:
-
หนูใบไม้ได้ระเบิดบึ้มเป็นโกโก้ครั้นแน่เลย กว่าจะฟังคุณหมอจบ :laugh:
-
นุช เป็นประสาท โรคจิต ตื๊อไม่เลิก
ตู่เฉยเลย ว่ามีลูกกับจอมทัพ
แค่บอกว่าเป็นลูก แล้วเขาจะเชื่อกันเลย
ไม่รู้รึไง ว่าเดี๋ยวนี้ เขามีตรวจ DNA กัน
เรียนมาก็เยอะนะ ............
นุชนี่ เอาแต่ข่มขู่ใบไม้ จ้องจะทำร้ายตลอด
เห็นใบไม้อ่อนแอ ไม่สู้คนสินะ
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
น้องต้องเขินจนตัวระเบิดแน่ๆอะ555555
#พี่จอมทัพเป็นคนจริงจัง
ความหวานตอนท้ายกลบความบ้าของนุชตอนต้นไปหมดเลยค่ะ
55555555555555
-
น่ารัก เขินมากเลย 555555
มาตรวจโรคแบบนี้ก็ดีนะ ปลอดภัยไว้ก่อน
-
ครอบครัวตัวจอม ของพี่จอมทัพ
น่ารักทุกคน
:katai2-1: :katai2-1:
-
พี่เขาเตรียมพร้อมแล้ว เสร็จแน่ใบไม้ :hao6:
-
หวานจนมดขึ้นแล้วค่ะ อิอิ
-
หวานได้อีก
-
เชรดดดดดดด ถึงกับปรึกษาหมอเรื่องการมีเพศสัมพันธ์เลยจ้าาาา จริงจังแค่ไหนเรียกจริงจังคะพี่จอมทัพพพพพ ฮื่อออ น่ารักมาก รักน้องขนาดนี้ ยกให้เลย :impress2:
-
โอ้ยยยยยยย พี่จอมทัพพพพพพพพ โอ้ย ตายแล้ววววว
ทำไมมถึงน่ารักขนาดนี้
เขินเลย
แล้วพี่จอมยุทธมีคู่ไม๊คะ 55555
-
โคตรเตรียมพร้อมอ่ะจอมทัพ
ใบไม้เลี่ยงไม่ได้แล้วนะลูก
-
:hao6: :hao6: :hao6:
-
ปรึกษาหมอ เตรียมตัวมีบุตร สินะ 555
-
:pig4: :pig4:
-
พี่จอมทัพนายคือสุภาพบุรุษตัวจริง :katai2-1: นักเขียนทำไมไม่ทำเฟจบุ๊คเเฟนเพจละครับ :katai2-1: :katai2-1:
-
พี่ชายของจอมทัพก็ท่าทางเข้ากันได้ดีกับน้องใบไม้นะครับ รอลุ้นคุณพ่อคุณแม่ของบ้านจอมทัพ ว่าจะโอเคกับน้องหรือเปล่า #กลัวดราม่า
-
เอิ่มมมม จอมทัพ เรื่องนี้ถึงกับต้องปรึกษาพี่ชาย(หมอ) เลยหรอ5555 :laugh: :laugh: :laugh:
-
ปรึกษาพี่เรื่องการทีเพศสัมพันธ์555
-
ใบไม้เอ้ย กว่าพี่หมอจะอธิบายจบเขินตัวระเบิดแน่ๆ :-[
-
เตวินแม๊กนี่น่ารักจริงๆ :katai2-1:
-
เป็นแฟนกัน แนะนำตัวกับทางบ้านแต่ละฝ่าย ตรวจเลือดก่อนแต่ง
ต่อไปก็จัดงานยกน้ำชากันเลยนะคะพี่จอมทัพ 555 ไวได้ใจจริงจังจริงใจมากค่ะพี่
น้องใบไม้น่ารักมาก เป็นเราก็คงชอบแกล้งให้เขินจนแก้มแดงบ่อยๆหล่ะ
รอเนื้อคู่เอมมิกานะคะ ส่วนพี่เตชินกับน้องตากวางก็ตีๆกันไปค่ะ ลูกดกเนอะบอกเลย
-
:hao6:
-
NOTE : ขออภัยสำหรับคำผิดค่ะ
Chapter 24
ใบไม้ได้แต่กระพริบตาปริบๆไปมาอย่างงุนงง ในขณะที่มือของตัวเองโดนกุมด้วยผู้หญิงวัยกลางคนคนหนึ่ง ใบหน้าใสเงยหน้าขึ้นไปมองร่างสูงที่ยืนอยู่ข้างๆก็พบแต่รอยยิ้มที่ประดับไว้บางๆก็เพียงเท่านั้น
“ใบไม้ใช่ไหมลูก?...”
“เอ่อ..ค..ครับ...เอ่อ...สวัสดีครับ”
ใบไม้ได้แต่ตอบไปอย่างงงๆ หญิงวัยกลางคนที่หน้าตาดูคุ้นๆเหมือนใครบางคนแต่คนตัวเล็กกลับนึกไม่ออกสักทีก็ยิ้มกว้าง ก่อนจะทั้งโอบไหล่และดึงรั้งมือเล็กให้เดินตามเข้าไปในห้องหนึ่ง ใบไม้หันกลับไปมองจอมทัพอย่างขอความช่วยเหลือ แต่ถึงอย่างนั้นร่างสูงก็ยิ้มขำๆออกก่อนจะเดินตามทั้งสองคนเข้าไป
“คุณ...คุณคะ...นี่ไงๆๆ...น้องใบไม้ที่หนูเล็กเล่าให้ฟัง”
แล้วใบไม้ก็ต้องตัวเกร็งเข้าไปอีกเมื่อเจอเข้ากับชายวัยกลางคนอีกคนที่เงยหน้าออกมาจากแฟ้มแล้วส่งยิ้มใจดีมาให้ แต่ก็รู้สึกเบาใจเล็กน้อยเมื่อเห็นคนที่นั่งข้างๆเป็นพี่ชายคนโตอย่างพี่จอมพลนั่งอยู่ คนตัวเล็กได้แต่ยืนตัวเกร็งในอ้อมแขนของหญิงสาวแล้วหันไปเบะปากใส่จอมทัพที่เข้าไปนั่งที่โซฟาด้วยท่าทางสบายๆ
“ส..สวัสดีครับ..” ใบไม้ยกมือขึ้นสวัสดีทั้งที่ยังเต็มไปด้วยความไม่ใจ
“น่ารักนะคะ...ดูสิ...” หญิงสาวว่าพลางยกมือขึ้นโอบแก้มใสแล้วพลิกไปมาเบาๆ ก่อนจะส่งยิ้มกว้างให้แล้วดึงรั้งให้เข้าไปนั่งบนโซฟาตัวใหญ่ “นั่งลงก่อนนะลูก มาๆ...มานั่งข้างแม่เร็ว”
ม...แม่? แม่เหรอ??!!!
ใบไม้ตาโต หันขวับไปมองจอมทัพทันที ทำไมพี่ไม่บอกเขาเลยว่าจะมาเจอพ่อกับแม่ของพี่ด้วย ตอนแรกบอกว่าจะขึ้นมาข้างบน ไอ้เราก็นึกว่าจะขึ้นมาหาพี่ชายที่ทำงานอยู่ ดูดีๆก็พาผมขึ้นมาชั้นอะไรไม่รู้ที่ดูท่าทางไม่เหมือนโรงพยาบาลเลยสักนิด แต่ดูเหมือออฟฟิศมากกว่า สุดท้ายก็มาหยุดอยู่หน้าห้องที่มีป้ายแปะไว้ว่าผู้อำนวยการ แล้วอยู่ดีๆก็มีผู้หญิงคนหนึ่งเดินมาจากไหนไม่รู้เข้ามากอดเข้ามาจับมือผม สรุปคือเป็นแม่ของพี่! ฮืออ...ยังไม่ทันเตรียมตัวเลย...
ใบหน้าที่ดูเหมือนอยากจะร้องไห้เต็มแก่ก็ทำร่างสูงยกยิ้มขำให้ก่อนจะลุกขึ้นมานั่งข้างๆคนตัวเล็ก ฉวยมือบางขึ้นมากุมไว้แล้วเงยหน้าส่งยิ้มให้กับทุกคนในห้อง “นี่ใบไม้นะครับ...เป็นแฟนของผม” ได้ยินอย่างนั้นใบไม้ก็หน้าขึ้นสี ถึงจะตื่นเต้นและประหม่าแค่ไหนแต่ผมก็อดจะหน้าแดงกับประโยคนี้ไม่ได้ทุกทีเลย..ให้ตายสิ
“แม่รู้แล้ว...เราเล่นมาอวดแม่กับพ่อตลอดเลยว่าแฟนเราน่ารักอย่างนั้นอย่างนี้...แต่น่ารักจริงๆนะลูก..แม่ชอบ..” นลฤดีส่งยิ้มกว้างให้เด็กผู้ชายตัวเล็กบางตรงหน้า เธอแค่เดินออกไปดูความเรียบร้อยที่ห้องอาหารที่อยู่ข้างๆ เดินออกมาก็เจอเข้ากับลูกชายคนเล็กที่จูงมือมากับเด็กผู้ชายหน้าใสๆดูท่าทางน่ารักคนหนึ่งก็คิดได้เลยว่าใช่คนที่ลูกมาเล่าให้ฟังบ่อยๆอย่างแน่นอน
ตอนแรกที่เธอรู้ก็อดจะรู้สึกแปลกๆไม่ได้ เธอไม่ได้จะต่อต้านอะไรที่ลูกเป็นหรอก แต่แค่เห็นว่าที่ผ่านมาก็มีแต่แฟนผู้หญิง แล้วคนล่าสุดก็จบไม่สวยสักเท่าไหร่ ไม่คิดว่าลูกจะตัดสินใจจะเริ่มใหม่เร็วขนาดนี้ แล้วดูจอมทัพจะมีความสุขมากกว่าที่เธอเคยเห็นแล้วด้วยซ้ำ ถึงจะเป็นผู้ชาย แต่ลูกมีความสุขแบบนี้เธอจะไปขัดอะไรได้ แล้วหน้าตาน่ารักแบบนี้เธอก็กลับชอบด้วยซ้ำ น่าเอ็นดูเป็นที่สุด
“เพราะผมรู้ไงว่าแม่ชอบ...ใบไม้ของผมน่ารักใช่ไหม?” จอมทัพว่าพลางเข้าไปหยิกแก้มแดงๆอย่างอารมณ์ดี ใบไม้ได้แต่ก้มหน้างุดลงกับอกตัวเองด้วยความเขิน มีคนมาชมแบบนี้ก็ต้องเขินกันทุกคนอยู่แล้ว แล้วพี่เล่นมาชมกันซึ่งๆหน้ากัน ยิ่งพอรู้ว่าพี่เอาเขาไปเล่าให้ที่บ้านฟังแบบนี้ก็ไม่เขินแย่เหรอ
“แบบที่แม่เขาชอบด้วย...ระวังจะตกกระป๋องเจ้าเล็ก” ธนวัตรผู้เป็นบิดาก็ว่าพลางหันไปพูดกับลูกชายคนเล็กที่นั่งอมยิ้มอารมณ์ดีอยู่อยู่ข้างๆเด็กผู้ชายที่เจ้าตัวแนะนำว่าเป็นแฟน สายตาคมที่เป็นหนึ่งเดียวที่ถ่ายอดให้ลูกชายสังเกตคนที่นั่งหน้าแดงอยู่เล็กน้อย คนที่ลูกชายคนเล็กที่มักพูดไม่เก่งมักเอามาพูดให้ฟังอยู่เสมอ แล้วพอเห็นแขนข้างซ้ายที่ใส่เฝือกก็ทำให้ต้องถอนหายใจออกมาเล็กน้อย
เรื่องนี้เจ้าลูกชายโทรมาหาเสียดึกดื่นแล้วเล่าทุกอย่างให้ฟังแล้วขอคำปรึกษาต่างๆ ตอนแรกนั้นในฐานะนักธุรกิจก็อยากจะให้ไกล่เกลี่ยกันดีๆ แต่พอจอมทัพเล่าทุกอย่างให้ฟังหมดเขาก็อยากจะสนับสนุนลูกชายเต็มที่ ต่อไปนี้คงมีเรื่องให้วุ่นวายอยู่ไม่น้อย ประมุขของบ้านทำหน้าหนักใจเล็กน้อยก่อนจะยิ้มขำออกมาเมื่อเห็นมือเล็กๆเข้าไปหยิกเข้าเอวของลูกชายคนเล็กจนต้องงอตัวเพราะความเจ็บ มีคนปราบได้ก็ดี เห็นนิ่งๆแบบนั้นร้ายน้อยซะที่ไหน
“นี่เอ็งตั้งใจจะประจบแม่รึเปล่า แม่เลี้ยงแกเป็นแบบนั้นไม่ได้เลยหาแบบที่แม่ชอบมาแทน หรือว่าข้าควรจะหาแฟนแบบนี้บ้าง” จอมพลที่นั่งเท้าคางอยู่กับโต๊ะพูดขึ้นมา ใบไม้ได้ยินอย่างนั้นก็เงยหน้ากันไปมองจอมทัพที่กรอกตาไปมางงๆ จอมพลที่เห็นอย่างนั้นเลยพูดต่อ “แต่ก่อนเจ้านี่มันไม่ค่อยแข็งแรง ตัวหอมแห้ง แม่ก็ตั้งใจจะเลี้ยงให้มันเป็นเด็กน่ารักๆ แบ๊วๆ แต่ดูพอมันโตมาดิ หน้าตาอย่างโฉดเลยว่ะเอ็งอะ”
จอมทัพได้ยินก็จิปากทำหน้าเมื่อย “อย่ามาขายความลับกันอีกคนได้ไหม พี่กลางก็ขายไปอีกคนแล้ว” คนตัวเล็กยิ้มขำให้จอมทัพ พี่ตอนนี้ดูน่ารักกว่าเดิมอีกเป็นหลายเท่า การได้มาเห็นโมเมนต์ที่พี่มาอยู่กับครอบครัวแบบนี้กลับได้เห็นพี่อีกแบบที่ไม่ได้อยู่กับผมหรือเพื่อนๆ อยู่ข้างนอกพี่เป็นผู้ชายที่ชอบทำหน้าบึ้งตึงไม่พูดไม่จา แต่พอมาอยู่กับครอบครัวก็กลายเป็นคุณหนูเล็กของบ้านที่ดูมีชีวิตชีวาขึ้นมามากกว่าเดิมอีกเยอะเลย แล้วหน้าตาพี่น่ะ..ไม่ได้โฉดขนาดนั้นสักหน่อย
“พี่จอมทัพออกจะหล่อ..ใจดีด้วย...” ดูเหมือนคนตัวเล็กจะคิดดังเกินไปหน่อย บรรยากาศในห้องเงียบลงสักพัก จอมทัพหันมามองใบไม้อึ้งๆ ตากลมกวาดสายตามองอย่างงงๆ ก่อนจะมาหลุบตาคิดแล้วก็ต้องตาโตขึ้นมาทันทีเมื่อนึกขึ้นได้....ใบไม้!!! นี่พูดอะไรออกไปเนี่ย...โอ๊ยยย ตากลมหลับตาปี๋ลงอย่างเขินอาย ยกมือขึ้นกุมแก้มร้อนๆของตัวเอง ใบหน้าตื่นๆก็ทำให้ทุกคนในห้องหัวเราะเสียงดังออกมาอย่างอดไม่ได้
“ฮึๆๆ...หนูเล็กคนนี้แม่ชอบมากเลยลูก..น่ารักจังเลย” หญิงสาวคนเดียวในห้องเข้าไปลูบหัวกลมๆทันที เมื่อกี้ไม่รู้อยากจะขัดเจ้าจอมพลหรือคิดออกมาเสียงดังกันเองแน่ อย่างที่ลูกชายคนโตบอกนั่นแหละ แบบนี้ที่เธอชอบ...แต่ก็ไม่นึกว่าจะน่ารักขนาดนี้
“เป็นไงล่ะแม่...ระดับผมหาถูกใจแม่อยู่แล้ว” เสียงทุ้มที่ดังข้างๆหูก็ทำให้ใบไม้ต้องกดหน้าร้อนๆของตัวเองลงกับฝ่ามือเข้าไปอีก พี่บ้า!!..ชอบทำให้เขินอยู่เรื่อยเลย
“เอาล่ะๆ...เลิกแกล้งน้องของเจ้าเล็กกันได้แล้ว เดี๋ยวจะโดนงับหัวเอา..ไปกินข้าวกันดีกว่า ปะลูกไป” ประมุขของครอบครัวตัดบททันทีเมื่อเห็นคนตัวเล็กข้างๆภรรยาเริ่มหน้าแดงจัด กลัวจะทนไม่ไหวแล้วจะความดันขึ้นเอา ธรวัตรเป็นคนแรกที่ลุกออกไป จอมพลเข้ามากอดคอน้องชายเดินตามไปกันสองคน คนตัวเล็กช่วยจับพยุงหญิงสาวขึ้นมานลฤดีส่งยิ้มให้อย่างขอบคุณก่อนจะค่อยเดินตามหลังลูกชายไป
“แล้วอย่างหนูเล็กนี่ใจดีเหรอลูก...แม่ยังนึกไม่ออกเลยว่าจะไปจีบหนูยังไง ชอบทำหน้าตาน่ากลัว พูดก็ไม่เก่งยิ้มก็ไม่ยิ้ม ไม่กลัวแย่แหรอ”
ใบไม้ได้ยินก็ค่อยๆเงยหน้ามามองใบหน้าใจดีของมารดาคนรักอย่างงงๆ ดวงตากลมหลุบคิดเล็กน้อย ก่อนจะส่ายหัวออกมา “ไม่นี่ครับ...พี่จอมทัพพูดเก่งแล้วก็ยิ้มเก่งมากเลยครับ” นลฤดีได้ยินก็หัวเราะออกมาเบาๆ ยกมือลูกหัวกลมอย่างเอ็นดู
“จริงๆเหรอ ตั้งแต่แรกที่เจอเลยเหรอ...ไม่รู้แม่ไปเลี้ยงผิดยังไงถึงโตมาแบบนี้ ลูกสาวเพื่อนแม่เห็นนี่กระเจิงไปหมดเลยนะลูก ลูกคนนี้ล่ะจริงๆ” ใบไม้ทำหน้าคิดอีกครั้ง ตั้งแต่เจอพี่ครั้งแรกพี่ก็ยิ้มให้เขาแล้ว ไม่รู้สิ...ความทรงจำที่พี่ทำหน้าตาหน้ากลัวใส่เขานี่แทบจะไม่มีเลย
“พี่จอมทัพ...เป็นคนดีนะครับ ใจดีด้วย...ตั้งแต่แรกผมก็เห็นพี่ยิ้มให้แล้ว” ได้ยินอย่างนั้นหญิงสาวก็รั้งมือเล็กไว้ให้หยุดเดิน ก่อนยื่นมือเข้าไปกอบกุมมือเล็กไปแน่น ใบไม้ได้แต่มองใบหน้าที่ส่งยิ้มใจดีให้อย่างไม่เข้าใจ
“รู้ไหมเพราะอะไร...” ใบไม้ส่ายหัวเบาๆ “เพราะหนูมีอิทธิพลต่อจอมทัพมากไง เขาไม่ส่งยิ้มให้ใครพร่ำเพรื่อ เพราะตอนนั้นหนูอาจจะมีอิทธิพลต่อจอมทัพมากจริงๆ แล้วตอนนี้หนูก็สำคัญกับจอมทัพมากนะลูก” ใบไม้ได้ยินก็ยืนนิ่งไม่ไหวติง หัวใจที่เต้นอย่างสงบก็ค่อยๆเต้นแรงขึ้นเรื่อยๆจนใบไม้รู้สึกว่ามันเต้นรัวเร็วๆจนมันแน่นอกไปหมด อย่างนี้นี่เองที่เขาเรียกว่ามีความสุขจนล้นใจ มันแน่นจนล้นออกมา
นลฤดียิ้มกว้างให้ใบไม้อีกครั้งก่อนจะกำมือเล็กแน่นตบมือลงฝ่ามือเล็กเบาๆ “จอมทัพน่ะ...จะยิ้มให้กับคนที่ทำให้เขามีความสุขเท่านั้น...แล้วหนูคือคนที่ทำให้เขามีความสุขไง เขาถึงยิ้มออกมา”
พี่ครับ...ตอนนั้น...ที่ผมเคยถามพี่น่ะ
“ตอนแรกผมคิดว่าพี่คงยิ้มยากและพูดไม่เก่งแน่ๆ”
“ความจริงก็...เป็นแบบที่เราคิดตอนแรกนั่นแหละ”
“เอ๋?... แต่ตอนนี้พี่ก็ดูไม่เป็นแบบนั้นนี่ครับ”
“ทุกอย่างมันมีเหตุผลของมัน...เดี๋ยวเราก็รู้เอง”
ตอนนี้ผมรู้แล้วนะครับ....
_________________________________________________
“ยิ้มอะไร...คิดถึงพี่อยู่เหรอ” เสียงที่ดังขึ้นอยู่ข้างหูก็ทำให้คนตัวเล็กที่นั่งเหม่ออยู่คนเดียวบนเตียงสะดุ้งตกใจขึ้นมาทันที ตากลมค้อนใส่ร่างสูงเล็กน้อย ก่อนร่างจะถูกรวบไปให้นั่งพิงอกกว้างของคนที่เข้ามานั่งซ้อนอยู่ข้างหลัง
“บ้า..ใครจะไปคิดถึงพี่กัน ผมไม่ได้คิดถึงพี่สักหน่อย” ฮื้ออ...ถ้าบอกว่าคิดถึงพี่เรื่องที่คุณแม่ของพี่พูดก็เขินแย่น่ะสิ ส่วนจอมทัพได้ยินก็ขมวดคิ้วฉับ ตวัดร่างบางๆจนหงายนอนลงบนเตียงก่อนจะขึ้นคร่อมแล้วกดไหล่บางไว้
“นี่คิดถึงคนอื่นอยู่อย่างนั้นเหรอ!”
“อ๊ะ..ป..เปล่า!! เปล่าๆๆๆ” ใบไม้ที่ตกใจอยู่ก็ตาโต ส่ายหัวโบกไม้โบกมือเป็นพัลวัน
“คิดจะนอกใจใช่ไหม!!” พอได้ยินอย่างนี้ใบไม้ก็ส่ายหัวรัวๆให้คนขี้โมโหที่กำลัง(แกล้ง)ทำหน้าโหดอยู่ ก่อนจะโดนคนด้านบนกดจูบลงบนปากแรงๆ “ยังไม่สารภาพอีกเหรอ” ว่าแล้วร่างสูงก็ต้องกดจูบลงไปเพราะความหมั่นเขี้ยวอีกครั้ง
“อื้อออ...พี่ครับบ..เปล่านะ..ผ..ผมคิดถึงแต่พี่นะ...ผมคิดถึงพี่...ผมรักพี่น้าาา...” เพราะยังเห็นจอมทัพทำหน้าโมโห พูดเสียงแข็งคนตัวเล็กก็ต้องรีบสวมกอดคนด้านบนแน่น รีบอธิบายเร็วๆจนไม่คิดถึงความเขินอายของตัวเองแม้แต่นิด จอมทัพที่ได้ยินอย่างนั้นก็หลุดยิ้มออกมาก่อนจะซุกหน้าลงซอกคอหอมกรุ่น จัดการฟัดทั้งคอและแก้มนิ่มแรงๆให้หนำใจ
“หึ...พี่ก็รักเรา” เสียงทุ้มนุ่มที่แฝงไปด้วยเสียงหัวเราะแผ่วๆก็ทำให้ใบไม้รีบดันหน้าคมออกจากคอตัวเองแล้วเงยหน้ามองจอมทัพทันทีก็พบกับรอยยิ้มมุมปากกับแววตาขบขันปนเจ้าเล่ห์ คนตัวเล็กเลยจัดการทุบกำปั้นเล็กๆของตัวเองลงบนอกกว้างแรงๆ
“นี่พี่แกล้งผมเหรอ!...” ไอ้เราก็นึกว่าโมโหหึงจริงๆ กลัวว่าจะเข้าใจผิดแล้วเรื่องจะไปกันใหญ่ ที่ไหนได้ดันโดนคนเจ้าเล่ห์อย่างพี่แกล้งเข้าให้น่ะสิ “ออกไปเลยยย...ฮื้อออ...อย่ามาหอมแก้มผมนะ” คนตัวเล็กดิ้นขลุกขลักไปมาพยายามดันหน้าของคนเจ้าเล่ห์ออกจากตัวเองอย่างเต็มที่แต่มันก็ทำอะไรไม่ได้จนใบไม้นึกอยากจะกระชากเฝือกออกที่ทำให้ตัวเองทำอะไรไม่ค่อยสะดวก แล้วสุดท้ายกก็โดนคนเจ้าเล่ห์ของใบไม้ก็จัดการฟัดแก้มนิ่มแรงๆทันที
“พี่อ่า...อะ...ฮิฮิ...หนวดพี่..ฮ่าๆๆ” จอมทัพได้ยินก็ผงกหัวขึ้นมามองคนที่อยู่ดีๆก็หัวเราะเสียงดัง แล้วก้มลงเอาคางตัวเองถูกับซอกคอขาวไปมา ไม่ใช่เพราะอยากแกล้งอะไรขนาดนั้นหรอก แต่ช่วยไม่ได้ที่ซอกคอขาวๆนี่มันหอมมากจนเขาอดไม่ได้ที่จะกดจมูกซุกไปบ่อยๆ
“ฮื้ออ...พี่อย่าแกล้ง...ฮ่าๆๆ...ยะ..อย่าแกล้งซี” พอแกล้งจนหนำใจตัวเอง จอมทัพก็ล้มตัวนอนลงทับคนที่หายใจหอบอยู่จากการหัวเราะอย่างหนักเมื่อครู่ ตากลมปรือขึ้นมามองคนที่ยิ้มขำอยู่ด้านบนก่อนจะพยายามดันไหล่กว้างออกทันที “หนักนะ...ตัวอย่างกับหมี” หมีจริงๆ หมีเจ้าเล่ห์ด้วย
“คราวก่อนบอกพี่เป็นเสือ...คราวนี้บอกพี่เป็นหมี ตกลงให้พี่เป็นอะไรดีล่ะ” คนตัวเล็กได้ยินก็ทำหน้าคิด จอมทัพหัวเราะหึในลำคอเบาๆ ก่อนจะโน้มใบหน้าคมของตนลงไปแนบหน้าผากกับใบไม้กระซิบเสียงแผ่วเบา “ไม่ต้องคิดหรอก...จะเสือหรือจะหมียังไงก็ต้องล่าอยู่ดี...อยากจะเป็นเหยื่อให้พี่ไหม”
ใบไม้ได้ยินก็เบิกตาโต มือเล็กดันไหล่กว้างออกแรงๆ พยายามจะไถตัวออกจากการกักขังของจอมทัพอย่างทันที จอมทัพมองแก้มที่ขึ้นสีแดงจัดอย่างอารมณ์ดีเสียงหัวเราะแผ่วๆเรียกสายตาไม่ไว้ใจจากใบไม้ ตากลมเลิกลักไปมาหาทางออกให้กับตัวเอง เพราะว่าถึงแม้จะออกแรงดันตัวเองแค่ไหน คนตัวใหญ่ด้านบนก็ไม่สะทกสะท้านแต่อย่างใด แล้วมือที่สอดเข้ามาในเสื้อนอนของตัวเองก็ทำให้ใบไม้ตัดสินใจได้
“โอ๊ย!!...” และแล้วใบไม้ก็หลุดพ้นออกจากการกักขังของจอมทัพทันทีหลังจัดการฝังคมเขี้ยวไว้กับข้อมือของจอมทัพไว้อย่างแรง
“ผ...ผมขอโทษ...” เสียงที่ดังอยู่อีกฝากของห้องก็ทำให้จอมทัพหันไปมองทันที ใบหน้าเลิกลักกับแก้มแดงๆก็ทำให้จอมทัพกระยิ้มมุมปากแล้วหัวเราะออกมาอีกครั้ง คนน่าแกล้งยังไงก็น่าแกล้งอยู่อย่างนั้นนั่นแหละ
ใบไม้ที่เห็นรอยยิ้มไม่น่าไว้ใจก็เหงื่อตก ผมไม่น่าทำกับพี่อย่างนั้นเลย ท..ทำไงได้ ก็..มันเขินนี่!! ตั้งแต่กลับจากโรงพยาบาลมาก็เอาแต่พูดหยอกให้เขินอยู่เรื่อย แล้วนี่มาพูดอะไร เหยื่อ! ที่จะถูกล่าน่ะเหรอ! ต..แต่เอาเถอะ ถ้าพี่ไม่เห็นของในถุงกระดาษที่พี่จอมยุทธฝากเขามาให้ก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้นหรอก ถ้าเห็นมีหวังถูกกินหัวกินหางกินกลางตลอดตัวแน่ๆ!!
“มองอะไร...ถุงนั้นมีอะไร” และดูเหมือนใบไม้จะเหลือบตามองถุงกระดาษที่แอบหลบมุมไว้บนโต๊ะบ่อยเกินไปจนคนคอยจ้องจะจัดการจับสังเกตได้จนได้ ใบไม้ยกมือขึ้นกัดเล็บอย่างขบคิด ต้องตอบว่าอะไรดีอะ..ชีท..ชีทเรียนดีไหม แต่ไม่ทันได้คิดอะไรไปมากกว่านั้นคนขายาวกว่าก็พุ่งตัวไปที่ถุงใบนั้นอย่างรวดเร็ว จอมทัพที่เปิดถุงออกมาก็กระตุกยิ้ม ถุงใบนี้ใบไม้หวงยิ่งกว่าอะไร เห็นกอดเอาไว้ไม่ให้เขาดูตั้งแต่อยู่โรงพยาบาล ถามก็ส่ายหัวท่าเดียว
“อยากใช้แล้วเหรอคนดี...” จอมทัพพูดเสียงนุ่ม ใบไม้ได้ยินก็รีบส่ายหัวทันที เสียงไม่น่าไว้ใจเลย!! เหมือนกำลังจะหยอกเด็กอย่างนั้นแหละ แล้วใบไม้ก็รีบถอยห่างเมื่อร่างสูงก้าวเข้ามาใกล้เรื่อยๆ
“ว่าแต่เราชอบแบบไหนล่ะ...ขรุขระ เอ...หรือว่าสตอเบอร์รี่ดี” จอมทัพก้าวเข้ามาพร้อมของในมือที่ทำให้แก้มใสต้องแดงจัด จะอะไรล่ะ ถุงยางน่ะสิ!!! พี่น่ะตอนนี้ก็คนเจ้าเล่ห์ดีๆนี่เอง คนเงียบขรึม คีพลุคเท่ๆตอนแรกไม่มีหรอก! มีแต่คนเจ้าเล่ห์ร้ายกาจ คุณหลอกดาวมาก!!
“ไม่เอาเหรอ...งั้นเราชอบแบบไหน พี่จะได้ไปซื้อให้ถูก” คนขายาวกว่าเข้ามารวบตัวบางๆเข้าไว้ในอ้อมกอดทันทีก่อนที่จะเข้าไปขังตัวเองไว้ในห้องน้ำ ร่างสูงดันไหล่บางของคนที่กำลังทำหน้าตาตื่นๆไว้ติดกับผนังก่อนจะแนบร่างกายของตัวเองลงไปทันที จมูกโด่งๆเข้าไปคลอเคลียกับแก้มนิ่มที่ขึ้นสีระเรื่อแล้วกดจูบลงไปที่มุมปากอิ่ม
ตากลมที่คอยแต่จะหลบสายตาก็ต้องหลับตาพริ้มลงทันทีเมื่อใบหน้าคมโน้มลงมากดจูบเค้นคลึงลงบนริมฝีปากอิ่มเบาๆ มือเล็กก็ต้องยกขึ้นมาโอบคอแกร่งทันทีเมื่อแรงกดจูบที่ค่อยๆรุนแรงขึ้นจนตัวเองแทบจะกลายเป็นขี้ผึ้งรนไฟ ลิ้นแกร่งค่อยๆส่งออกมาลิ้มเลียริมฝีปากอิ่มหวานก่อนจะส่งมันเข้าไปเมื่อเจ้าของริมฝีปากอิ่มยอมเผยอออกเปิดทางให้เข้าไป
มือแกร่งที่แนบไว้บนแผ่นหลังบางก็เลื่อนไปแนบลงบนสะโพกที่เริ่มแอ่นเข้าหาตัวเอง ก่อนจะเกี่ยวเรียวขาให้เข้ามาเกี่ยวไว้เข้ากับเอวตัวเอง แล้วเริ่มบีบเค้นลงไปบนสะโพกเบาๆ มือเล็กสางเข้าไปกับกลุ่มผม ขยำมันพร้อมกับดันให้คนด้านบนมอบจูบให้ตัวเองแนบแน่นเข้าไปอีก ลิ้นเล็กส่งเข้าไปหยอกล้อกับเสียงครางในลำคอกับลูกแมวก็ทำให้ร่างสูงต้องมอบจูบเร่าร้อน กับแรงบีบเค้นที่สะโพกเล็กมากขึ้นไปเรื่อยๆ
ใบหน้าคมละออกมาหลังจากมอบจูบที่ยาวนานให้กับคนตัวเล็ก น้ำลายที่ยืดออกมาตอนที่ใบหน้าคมละออกก็ทำให้ใบหน้าหน้าร้อนเข้าไป ใบหน้าคมก้มลงแนบหน้าผากลงไปพร้อมกับกดจูบแรงๆที่ริมฝีปากอิ่มช้ำเบาๆ
“พร้อมรึเปล่า...” ใบไม้เงยหน้ามองทันทีที่ได้ยิน แล้วก็ต้องหลบตาลงเมื่อเข้าไปสบกับดวงตาเร่าร้อนของอีกคน “ไม่พร้อมก็บอกพี่...”
“ผม...”
“พี่จะทำก็ต่อเมื่อเราพร้อมแล้วจริงๆ พี่อยากให้เรามีความสุขที่สุด” ใบไม้ซุกลงกับอกกว้าง มือเล็กขยำเสื้อของอีกคนแน่นพร้อมหลับตาลงอย่างใช้ความคิด
“ผมจะไม่เสียใจใช่ไหม” เสียงอู้อี้ที่ดังขึ้นมาก็ทำให้จอมทัพยิ้มก่อนรวบคนตัวเล็กมากอดไว้แน่นแล้วกดจูบลงไปบนกลุ่มผมนุ่มเบาๆ
“พี่จะไม่มีวันทำเราเสียใจ”
_______________________________________
Talk : ค้างเลยยยย ตอนหน้ามาแน่ๆค่ะ มาแน่ๆ เตรียมล้างตาไว้เลยค่ะ
ขอโทษที่ลงช้า(มากๆ)นะคะ ตอนหน้าจะลงให้เร็วกว่านี้
แล้วเนื่องจากจะไถ่โทษที่ลงช้า วันนี้ตอนดึกๆจะลงเรื่องสั้นเรื่องหนึ่งที่แต่งไว้นานแล้ว
รอติดตามด้วยนะคะ
ขอขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านค่ะ
ลงเรื่องสั้นแล้วน้าาาา ให้ล้างตากันก่อนจะมาอ่านตอนหน้า
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55620.msg3469688#msg3469688 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55620.msg3469688#msg3469688)
-
ใกล้แล้วซินะ
:hao6: :hao6:
-
:oo1: :oo1: :oo1:
-
:L2: :pig4:
งานมโนต้องมาาาา
-
หืม ... ครอบครัวรักมากขนาดนี้ มรดกเลยไหม? คริคริ
-
พาไปทำความรู้จักกับครอบครัวอย่างเป็นทางการแล้วเนอะ
ตอนหน้าได้เวลาสวีทกันแล้ว หุหุ
-
พี่จะกินน้องแล้วววววว :-[ :-[ :-[
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
มาเร็วๆนะอยากเห็นเขาได้กัน อิอิ :katai2-1: :katai2-1:
-
ใบไม้โดนพี่จอมทัพกินแน่นอน :z1:
-
รอตอนหน้า :mew1:
-
:hao7:
-
ค้างหนักมากกกกก :ling1:
-
อ๊ากกก เขิลตัวแตกกกก มาอ่านรวดเดียว24ตอน โอ้ยยยย ขุ่นพี่จอมทัพหลอกดาววว ร้ายกาจและเจ้าเล่ห์ (หื่นอีกด้วย55) ไม่คีพลุคเหมือนตอนแรกเลยง่ะะะ ใบไม้ก็น่ารัก โอ้ยยยเขิลลล เขิลมากกกก รอตอนหน้าไม่ไหว แล้วฮือออออ
ปล.ใบไม้ไม่ชอบใส่ถุง ใบไม้บอก สดก็ได้พี่จอมมม (โดนใบไม้ถีบ555555) :z6:
-
กรี๊ดดดหนักมาก คนเขียนทำค้างงงงง :m16: :m16: :m16:
-
ค้างหนักมากกก แต่รอค่าาา
-
:pig4: :pig4:
-
:hao6:
-
จอมทัพ :hao6:
-
จอมทัพพร้อมเสมอออออ
ใบไม้ กะ..กะ..ก็..พร้อมมม :mew1: :mew1: :mew1:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ค้างจริง มาต่อเร็วๆเลย
-
ค้างจริงๆด้วย
-
ว้ายค้างจริงๆด้วย :hao5:
-
ตอนหน้าแล้ววๆ>< แอร๊ยยยย รอออค่ะ
-
ครอบครัวพี่จอมทัพแฮปปี้กับสะใภ้เล็กมากอะ
ใบไม้น่ารักน่าเอ็นดู ใครๆก้ชอบบบ
ตอนหน้าค่ะ ในที่สุดดค่ะ
เป็นครั้งแรกที่รอมาเนิ่นนานน
รอค่าา
-
:man1: อ่านเพลินเลยค่ะ
-
NOTE : ขออภัยสำหรับคำผิดค่ะ
คำเตือน : มีฉากที่ไม่เหมาะกับเด็กและเยาวชน
ควรอ่านคนเดียว อ่านเข้ามุมในที่ลับตาคน
ไม่ควรอ่านบนรถเมล์ รถไฟฟ้า บลาๆๆ
ปลีกตัวออกจากผู้ปกครอง พี่น้องและเพื่อนให้ได้มากที่สุด
ขอให้สนุกในการอ่านค่ะ
Chapter 25
ริมฝีปากหยักกดจูบลงบนหน้าผาก ก่อนจะรวบร่างคนตัวเล็กกว่าเข้ามาในอ้อมกอด พลางกดให้หัวกลมๆซบลงมาบนอกของตัวเอง ดวงตาที่ชอบฉายแววหยอกล้ออยู่เนืองนิตย์ค่อยๆปรือตาหลับลงตามคนในอ้อมกอดไปช้าๆ
“ฝันดีนะเด็กดี...” พึมพำออกมาเบาๆ แล้วหลับตาลงไปจริงๆ แต่ไม่ทันไรก็ต้องกระชากเปลือกตาขึ้นมาเมื่อได้ยินเสียงโทรศัพท์ที่ดังขึ้นมากลางดึก พร้อมๆกับคนในอ้อมกอดที่สะดุ้งตื่นขึ้นมาพร้อมกัน ที่ทำให้เตวินต้องรีบลูบหัวกล่อมทันที “โอ๋...ยาหยี..”
“ใครแม่งโทรมาวะ...บังอาจทำยาหยีของกูตื่น”
เตวินระบายลมหายใจออกมาอย่างหัวเสีย ยกมือลูบหัวกลมๆของเด็กตากวางที่ปรือตาขึ้นมามองอย่างงัวเงีย ก่อนจะเอื้อมมือออกไปคว้าโทรศัพท์ที่วางไว้อยู่โต๊ะข้างหัวเตียง และพอเห็นชื่อบนโทรศัพท์เตวินก็ยิ่งหัวเสียเข้าไปอีกจอมทัพ ไอ้เพื่อนเวร
“มึงโทรมามีไร” เตวินว่าพลางโอบกอดคนในอ้อมกอดแน่นๆ แล้วลูบหัวอย่างปลอบประโลม
/มึงอยู่ไหน.../ เวลาแบบนี้ต้องโทรมาชวนไปกินเหล้าแหง
“อยู่ห้อง...จะนอนแล้ว กูไม่ว่างไปกินเหล้ากับมึงหรอกนะ แล้วมึงก็ทำยาหยีกูตื่นด้วย..แม่ง”
/จะนอนแล้วใช่ไหม...นอนไป แค่นี้แหละ/ และก่อนที่เตวินจะอ้าปากด่าเพื่อนอีก คนที่โทรมาก็วางสายไปเสียดื้อๆ ทิ้งให้เจ้าตัวได้แต่นอนมองโทรศัพท์งงๆ แต่แรงยุกยิกคนเด็กตากวางก็ทำให้เขาปิดโทรศัพท์แล้วเขี่ยมันไปไว้ไกลๆทันที
“อือ...ใครโทรมา” แม๊กซ์ปรือตามองเตวินพร้อมถามด้วยเสียงงัวเงีย
“จอมทัพน่ะ...ไม่รู้โทรมาทำไม...นอนกันเถอะ” เด็กตากวางเพียงแค่หลับตา พยักหน้าลงเบาๆ ก่อนจะซุกหน้าลงไปบนอกกว้างของอีกคน เตวินเห็นก็อมยิ้มอารมณ์ดีพลางกอดร่างบางแน่นพร้อมกับลูบหัวกล่อมอีกครั้ง
นี่แหละน้า คนที่ปกติจะปากแข็งไม่ขี้อ้อน แต่พอหมดฤทธิ์แบบนี้ทีไรกลับอ้อนแบบน่ารักๆโดยไม่รู้ตัวทุกที ว่าแล้วเตวินก็กดจมูกกับปากลงบนแก้มอูมๆนั่นแรงๆ ให้คนที่กำลังจะหลับต้องขมวดคิ้วพร้อมส่งเสียงอืออาอย่างหัวเสียเล็กน้อย
“ครับๆๆ...โอ๋...นอนน้า..ยาหยีนอนนะ” เตวินหลับตาลงตามคนในอ้อมกอดไป ถึงแม้จะสงสัยอยู่ว่าทำไมเพื่อนสนิทต้องโทรมากลางดึกแบบนี้ แต่..ช่างเถอะ ยาหยีต้องนอนให้ครบเดี๋ยวพักผ่อนไม่เพียงพอแล้วสุขภาพจะเสียได้ ค่อยไปถามมันพรุ่งนี้ละกัน
-------------------------------------------
จอมทัพที่คุยโทรศัพท์เสร็จก็จัดการปิดเครื่องแล้วโยนลงตะกร้าผ้าทันทีอย่างไม่ใส่ใจ ก่อนจะกลับมาสนใจกับคนที่นอนเปลือย ขดตัวกอดตัวเองไว้อย่างเขินอาย ในขณะที่ร่างสูงเหลือไว้เพียงแค่กางเกงบ็อกเซอร์ตัวเดียว จอมทัพเห็นก็หัวเราะออกมาแผ่วๆ เรียกค้อนวงโตจากคนที่นอนเปลือยหน้าแดงอยู่ได้ ก่อนจับร่างบางๆให้พลิกกลับมาก่อนจะแยกเรียวขาให้ออกจากกันแล้วแทรกตัวทาบทับลงไปทันที
“เตวินมันคงไม่ว่างมากวนเราแล้ว” จอมทัพว่าพลางไล้จมูกไปตามเรียวหน้าใส ใบไม้ก็ต้องหดคอหลบทันทีเมื่อรู้สึกลมหายใจร้อนๆที่เป่าลงมา
“คิดไว้เลยว่าอยากจะใช้ถุงยางแบบไหน” พูดด้วยเสียงหยอกเย้าเรียกค้อนวงโตจากคนใต้ร่างได้อีกครั้ง ทำไมต้องมาถามอะไรแบบนี้ด้วยล่ะครับพี่! แค่นี้ผมก็เขินจะตายอยู่แล้วนะ ปากอิ่มเม้มแน่น ก่อนจะเสหน้าหลบสายตาแพรวพราวของร่างสูง เป็นโอกาสให้จอมทัพซุกไซร้หน้าลงไปที่ซอกคอหอมกรุ่น
“อ๊ะ!...ย..อย่าครับ...อื้อ..มันจะเป็นรอย” ใบไม้รีบหดคอหลบ พร้อมกับดันใบหน้าคมออกเบาๆ เมื่อจอมทัพเริ่มทั้งดูดดึงและขบเม้มผิวนุ่ม ครั้งที่แล้วที่พี่ฝากรอยไว้ยังถูกเพื่อนล้อทั้งวัน ครั้งนี้มันคงมากกว่าหนึ่งรอยแน่ๆ ร่างสูงผงกหัวขึ้นมามองเล็กน้อย ก่อนจะค่อยๆไล้เลียบริเวณที่ตัวเองพึ่งขบเม้มจนเป็นรอยแดงเมื่อครู่
“แล้วพี่ทำตรงไหนได้บ้าง” ใบไม้ได้ยินก็ค่อยๆปรือตามองอีกคนที่กำลังทำหน้าสงสัยอยู่ ตากลมกรอกไปมาก่อนจะส่ายหัวรัวๆเมื่อมันเป็นสิ่งที่ขัดเขินเกินกว่าจะคิดได้ จอมทัพค่อยๆไล้จมูกโด่งของตนลงมาที่หน้าอกที่กำลังกระเพื่อมหอบหายใจ กดจูบลงเบาๆที่แอ่งชีพจรที่กำลังเต้นระรัวแล้วเงยหน้าถามคนใต้ร่างอีกคนครั้ง “ตรงนี้ได้ไหม?”
ใบไม้ได้แต่หลับตาลงแล้วพยักหน้าเบาๆ คิดว่าทำไมต้องถามในเมื่อตัวเองก็กดทั้งปากทั้งจมูกลงมาแล้ว แต่ก็ต้องแอ่นอกสะท้านขึ้นมาทันทีเมื่อริมฝีปากหยักขบเม้มบริเวณหน้าอก พร้อมแกล้งปัดป่ายริมฝีปากอุ่นกับยอดอกสีชมพูแผ่วเบา เรียกเสียงครางในลำคอที่ดังงุ้งงิ้งราวกับลูกแมว
"อืมม..อือ...อ๊ะ..อือ" แล้วคนตัวเล็กก็ต้องสะดุ้งเฮือกเมื่อมีความอุ่นชื้นจากริมฝีปากครอบครองยอดอกของตัวเอง
ใบไม้แอ่นอกรับพร้อมหลับตาพริ้มลง ปากอิ่มเผยอร้องครวญครางออกมาเสียงดัง เมื่อถูกเล้าโลมจากยอดอกทั้งสองข้าง มือเล็กยกขึ้นปิดปากตัวเองทันทีเมื่อรู้สึกว่าไม่สามารถควบคุมเสียงของตัวเองได้อีกต่อไปแล้ว
จอมทัพที่เห็นอย่างนั้นก็เลื่อนตัวขึ้นไป กดจูบลงบนหลังมือเล็กจนทั่ว แล้วค่อยๆดึงมือนั้นออก "อย่ากลั้นเสียง...ร้องออกมา...เราจะได้ไม่อึดอัด" ใบไม้เพียงแค่ปรือตามอง พยักหน้าเบาๆให้จอมทัพเพียงเท่านั้น ก่อนร่างสูงจะซุกไซร้พร้อมกับกดจูบและไล้เลียความหวานกับคอหอมและหน้าอกบาง
"อืม...อื้อ..อ๊ะ.."
"อย่ากลั้นเสียง" จอมทัพว่าก่อนจะจัดการกับหน้าอกบางอีกครั้ง ลิ้นร้อนไล้เลียลงกับยอดอกสีสวย
"อ๊า!..อ๊ะ...อิ๊...อะ" เสียงหวานที่ร้องออกมาเต็มเสียงมากกว่าเก่าก็ทำจอมทัพกระตุกยิ้มออกมา
"อ๊า...อ๊ะ...พี่..ค..ครับ.."
"หืมม..." จอมทัพส่งเสียงถามในลำคอเบาๆ ก่อนจะละริมฝีปากออกมาจากยอดอกหวานฉ่ำ ผุดตัวลุกขึ้นนั่ง แล้วกวาดสายตามองร่างเล็กที่กำลังเงยหน้าร้องครางพร้อมบิดตัวที่ขึ้นสีระเรื่อไปมา
ทุกวันเขาคิดว่าน้องช่างน่ารัก น่าทะนุถนอม....แต่วันนี้เขาคิดว่าน้องช่างยั่วยวน น่าที่จะตะครุบแล้วฟัดแรงๆให้หนำใจ ความยั่วยวนที่แฝงมากับความไร้เดียงสาแบบนั้น...ร้ายกาจจริงๆเลยนะใบไม้ แต่อีกใจหนึ่งก็กลัวว่าจะทำให้น้องเจ็บ กลัวว่าความสดใสในชีวิตของเขาที่คอยแย้มยิ้มให้เขาทุกวันจะต้องแปดเปื้อนไปมากกว่านี้
คิดได้ดังนั้นจอมทัพก็ละมือออกจากต้นขานิ่มที่ขึ้นรอยแดงจากการบีบเคล้น ใบไม้ปรือตามองอีกคนเล็กน้อยก่อนจะต้องหลับตาลงทันทีเมื่อร่างสูงกำลังปลดกางเกงของตนออก แล้วก็ต้องเบิกตาโพลงขึ้นมาเมื่อมือของตัวเองถูกดึงให้ไปกำสิ่งนั้นไว้ พร้อมกับแรงควบคุมของมือใหญ่ที่ขยับมือเล็กให้ชักรูดแท่งร้อนของตัวเอง
"อ..อา..อ่า" เสียงครางทุ้มต่ำที่ดังออกมาให้ได้ยินยิ่งทำให้คนตัวเล็กของใจเต้นรัวเพราะความขัดเขินมากเข้าไปอีก ความร้อนที่แผ่มาบนฝ่ามือกับขนาดที่ใบไม้เห็นก็ต้องรีบเสหน้าหลบไปซุกกับหมอน ก่อนจะต้องสะดุ้งขึ้นมาเมื่อของตัวเองก็ถูกชักรูดโดยอีกคนเช่นกัน
"อ๊ะ!...อ่า!...อ๊า..อื้อ"
"อืมม...อา..ความจริงพวกเราทำอย่างนี้ก็ได้...เราจะได้ไม่ต้องเจ็บ" จอมทัพว่า ตากลมค่อยๆลืมขึ้นมามองร่างสูงที่เอาเข่าชันไว้กับพื้นอยู่ในหว่างขาของตัวเองพร้อมขยับเอวรับแรงขยับชักรูดที่มือเล็ก
ผมรู้ว่าพี่ก็ต้องการ อารมณ์ทางเพศมันปะทุเกินกว่าที่จะคิดตรึกตรองอะไรได้ แต่พี่ก็ยังคิดและยังเลือกที่จะทำแบบนี้เพราะกลัวว่าผมจะเจ็บ ว่าแล้วคนตัวเล็กก็ลุกขึ้นนั่ง ขาทั้งสองข้างชันเข่ากับพื้นให้ตัวอยู่ระดับเดียวกันกับร่างสูง พร้อมกับยกแขนเล็กคล้องคอแกร่งของจอมทัพที่ได้แต่มองอย่างไม่เข้าใจ ใบไม้ยกยิ้มให้ก่อนมอบจูบแรกที่ตัวเองเป็นมอบให้ แล้วเลื่อนลงมากดจูบที่ปลายคาง
"พี่ทำเถอะครับ..." จอมทัพได้ยินก็นิ่งไปสักพักก่อนจะส่งยิ้มบางให้กับใบไม้พลางส่งมือเข้าไปกุมไว้ที่แก้มใสขึ้นสีแดงระเรื่อ
"เราจะเจ็บ...และเราอาจจะเสียใจทีหลังที่มอบมันให้กับพี่" ใบไม้ได้ยินก็เงยหน้าขึ้นมากดจูบที่ริมฝีปากหยักอีกครั้งก่อนจะช้อนตาสบกับดวงตาคมที่แฝงความต้องการอยู่อย่างปิดไม่มิด
"ผมไม่เสียใจ...ถ้าเป็นพี่ผมจะไม่เสียใจ..." ใบไม้ว่าพลางซุกหน้าตัวเองลงไปกับไหล่แกร่ง ผมมั่นใจด้วยว่าพี่จะไม่ทำให้ผมเสียใจ
"แต่เราก็จะเจ็บ.."
"ผมรู้ว่าพี่จะอ่อนโยนกับผม" คนตัวเล็กเอนหลังลงไปนอน ดวงตากลมหลับตาพริ้มลงพร้อมซุกหน้าลงไปกับหมอนก่อนจะพูดในสิ่งที่ทำให้ตัวเองเขินได้อย่างที่สุด "ทำเถอะครับ อย่ามอบความสุขให้ผมอย่างเดียว มอบความสุขให้ตัวเองด้วย"
พอเห็นว่าร่างเล็กที่นอนลงราวกับจะเปิดทางให้ ร่างสูงก็ขยับเข้าไปแทรกที่หว่างขาเรียวอีกครั้ง พลางบีบเคล้นต้นขาเนียน ก่อนจะก้มลงกดจูบที่ต้นขาด้านในแผ่วเบา จมูกและลมหายใจร้อนก็ทำให้ใบไม้อดจะขนลุกไม่ได้ "พี่จะไม่หยุดแล้ว"
"ผมไม่เคยบอกว่าให้พี่หยุดนี่...อ๊ะ!!” เมื่อสายตาหวานฉ่ำที่มองมากับคำพูดที่แฝงไปด้วยความเชื่อเชิญหยุดลง คนตัวเล็กก็สะดุ้งสุดตัวเมื่อมีสัมผัสเย็นๆชื้นแฉะแตะลงที่ช่องทางด้านหลังพร้อมกับนิ้วแกร่งที่ค่อยๆแทรกเข้ามา
“อย่าเกร็ง...คนดี...ผ่อนคลายนะ”
จอมทัพดันขาเรียวให้อ้ากว้าง นิ้วแกร่งดึงออกมาเล็กน้อยเพิ่มเจลหล่อลื่นเข้าไปก่อนจะค่อยๆกดนิ้วเข้าไปอีก มืออีกข้างหันไปหยิบหมอนข้างมารองที่สะโพกเล็ก และยังคอยนวดต้นขาให้คนตัวเล็กได้ผ่อนคลาย เมื่อความเกร็งแน่นค่อยๆหายไปจอมทัพจึงกดนิ้วที่สองเข้าไป
“ฮ๊ะ...อ๊ะ...อึก..อ๊า..” มือเล็กกำแน่น กับปากอิ่มที่ขบเม้มกันจนมันฮ่อเลือด เขาไม่เคยคิดว่ามันจะเจ็บขนาดนี้ พี่อ่อนโยนกับเขาก็จริงแต่มันก็ยังคงเจ็บ จอมทัพที่เห็นอย่างนั้นก็ยันตัวขึ้นมา กดจูบลงกับริมฝีปากอิ่มเคล้นคลึงมันเบาๆให้คลายแรงขบเม้มออก
“อย่ากัดปาก...อย่าเกร็ง...”
ร่างสูงพูดพร้อมส่งมือเข้าชักรูดกับแท่งร้อนอันเล็กพร้อมกับค่อยๆขยับนิ้วที่สอดแทรกอยู่ในช่องทางร้อน ขยับไปสักพักจนรู้สึกว่าแรงเกร็งแน่นนั้นหายไป จอมทัพก็ถอนนิ้วออกมา หันไปฉีกซองสี่เหลี่ยมที่วางอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลก่อนจะนำมาสวมไว้กับตัวตนของตัวเอง ใบไม้ก็ต้องหลับตาลงเมื่อเห็นตัวตนของอีกฝ่ายเต็มตาอีกครั้ง มือเล็กกำแน่นกับหัวใจที่เต้นรัวเมื่อรู้ว่าจะมีอะไรเกิดขึ้น
“เจ็บก็บอกพี่...จิกไหล่พี่ไว้..” จอมทัพว่าพลางจับมือเล็กให้มาวางไว้ที่ไหล่ของตัวเอง ชะโลมเจลสีใสลงกับแก่นกาย มือใหญ่ดันเรียวขาให้อ้าออกกว้าง ก่อนจะค่อยๆกดมันเข้าไปในช่องทางร้อน
"อ๊า!!..อ๊ะ...ฮึก..พ..พี่ครับ" คนตัวเล็กสะดุ้งสะตัว หยาดน้ำตาที่ค่อยๆไหลออกมาจากตากลมก็ทำให้จอมทัพหยุดชะงัก ริมฝีปากหยักกดจูบไล้เช็ดน้ำตาพร้อมกระซิบคำปลอบประโลมให้
"ไม่เป็นไร..คนดี...อย่าเกร็ง..ผ่อนคลาย" ใบไม้พยักหน้าเบาๆก่อนจะผวาขึ้นไปกอดกับร่างสูงแน่นเมื่อจอมทัพกดกายเข้ามามากขึ้น
"อ๊ะ!..อะ..อิ๊..อา.." แรงชักรูดที่ตัวตนของตัวเองก็ทำให้ใบไม้ผ่อนคลายมากขึ้น เสียงคลางหวานๆที่ดังอยู่ข้างหูก็ทำให้จอมทัพต้องเม้มปาก อดกลั้นความรู้สึกของตัวเอง
"อะ...ฮ๊ะ..พี่..อะ..ใส่..ข..เข้ามา..." จนคนตัวเล็กเอ่ยปากมาเท่านั้นแหละ ดวงตาคมเงยสบกับดวงตาที่ฉ่ำเยิ้มไปด้วยน้ำใสที่แฝงมาด้วยประกายที่ยั่วยวน และขาที่ยกขึ้นเกี่ยวเอวของตัวเองก็ทำให้จอมทัพต้องตัดสินใจกดเข้าไปทีเดียวจนสุด
"อ๊า!!!...อ๊ะ!!..ฮึก" คนตัวเล็กร้องลั่น ร่างสะดุ้งเฮือกขึ้นมากอดร่างสูงแน่นมากขึ้น และกับน้ำตาที่ไหลออกมาพร้อมกับเสียงสะอื้นที่ทำให้จอมทัพต้องคอยจูบซับน้ำตาพร้อมกระซิบคำขอโทษไมหยุด
"พี่ขอโทษ..อึก..คนดีพี่ขอโทษ ไม่เป็นไรนะ" ใบไม้ได้ยินก็ได้แต่ส่ายหัวไปมาก่อนจะซบหน้าลงกับคอแกร่ง ตัวสั่นๆกับน้ำตาที่ไหลลงมาโดนไหล่กว้างก็ทำให้จอมทัพต้องกดจูบที่ขมับชื้นเหงื่ออย่างปลอบประโลม
"อา..พี่ขอโทษ.." ถึงจะเป็นอย่างนั้น แต่จอมทัพก็ขบกรามแน่นเมื่อมีความร้อนที่ห่อหุ้มตัวตนของเขา กับแรงตอดรัดที่ทำให้ต้องอดกลั้นไม่โถมกายใส่ใบไม้แรงๆ
"มะ..ไม่..เป็น...อ๊า!..อ๊ะ..อ้า!" และยังไม่ทันได้พูดอะไรออกมา ใบไม้ก็ต้องหลุดเสียงร้องครางเมื่อคนด้านบนเริ่มขยับตัวตนเข้าออกเนิบนาบช้าๆ แรงตอดรัดยังคงเพิ่มเชื้ออเพลิงแห่งอารมณ์ให้จอมทัพได้อย่างดีเยี่ยม จนเมื่อความเกร็งแน่นที่ค่อยๆหายไปกับสะโพกเล็กที่เริ่มแอ่นรับแรงขยับ ก็ทำให้จอมทัพเร่งแรงขยับให้เร็วขึ้น
"อ๊า...อิ๊..อา..พี่...อึก..อ๊า"
"อะ..อา..อ้า..คนดี"
"อ๊า..พี่..อึก..อ้า..พี่ครับ..อ๊ะ!..อ๊า!!" เสียงพร่ำเรียกตัวเองก็ทำให้มือใหญ่ทั้งยึดสะโพกเล็กทั้งสองข้างไว้ ก่อนจะขยับแรงจนมีเสียงเนื้อกระทบกัน แล้วคนตัวเล็กก็ต้องครางเสียงดังขึ้นมาเมื่อคนด้านบนขยับรัวเร็วมากขึ้นไปอีก
"อ่า...อะ..อาา..ซี๊ดด" แรงตอดรัดแน่นก็ทำให้จอมทัพต้องซี๊ดปากออกมาอย่างเหลืออด ก่อนจะจับขาเล็กทั้งสองข้างขึ้นมาพาดไว้กับไหล่ ซอยสะโพกเร็วๆจนร่างเล็กต้องร้องครางไม่เป็นภาษา
"อ๊า!!..อ๊ะๆๆ..อ๊า..อึก..อา!..อื้มมม" แรงกดจูบแรงๆที่มาพร้อมกับเรียวลิ้นร้อนก็ทำให้ใบไม้ต้องเผยอปากรับ พร้อมส่งลิ้นออกมาอย่างไม่รู้ตัว มือเล็กที่ละออกจากการลูบหลังกว้างก็สอดเข้ากับกลุ่มผมดันให้จอมทัพมอบจูบให้ตัวเองมากไปอีก
"อื้อ..อืมม..อ๊าา..อา.." จอมทัพละจูบออกมาเสียงครางหวานๆที่ดังอยู่ข้างหูก็ทำให้กรามขบแน่นจนมันขึ้นเป็นสันอย่างเห็นได้ชัด กับแรงขยับที่ดูเหมือนจะถี่ขึ้นเรื่อยๆ
"อ่า...อะ..แรง..แรงกว่านี้ได้ไหม..พี่จะเสร็จแล้ว..อา" ใบไม้ปรือตามองก่อนจะพยักหน้าเบาๆ ว่าแล้วจอมทัพก็ชักออกมาสั้นๆแล้วซอยสะโพกถี่ๆ กับคว้าแท่งร้อนอันเล็กชักรูดไปพร้อมกัน ใบไม้โอบคอคนด้านบนแน่น พร้อมกับขยับสะโพกรับคนด้านบนอย่างไม่รู้ตัว
“อ๊ะๆๆ...อ่า...อ๊า”
“อืม...อา..อ่า...คนดี”
"อะ..พี่..อ้า..อ๊า..อะ..อ๊า!..อ๊า!!"
แรงโจมตีทั้งด้านหน้าและด้านหลัง ก็ทำให้ใบไม้ต้องหลั่งออกมาอย่างไม่รู้ตัว เห็นอย่างนั้นจอมทัพก็เร่งรัวสะโพกตัวเองเร็วๆ จนคนใต้ร่างต้องขยับตามไปแรงนั้นอย่างรุนแรง ก่อนจอมทัพจะชักแก่นกายของตัวเองออกมาจากช่องทางร้อนสีแดง ใช้มือชักรูดมันเร็วๆ จนจังหวะสุดท้ายที่ทำให้ร่างสูงต้องครางเสียงดังกว่าเก่า
"อ่า...อา..อ้า..อา"
ร่างสูงทาบทับไปกับร่างเล็กที่กำลังหอบหายใจอย่างหนัก ก่อนจะมอบจูบหวานละมุนให้ แรงเคล้นคลึงเบาๆราวกับปลอบประโลมก็ทำให้ใบไม้ต้องเคลิ้มไปกับจูบนั้น จนสุดท้ายใบหน้าคมก็ละออกมาแล้วยิ้มบางๆให้
"ไม่เป็นไรนะ..เจ็บไหม?..พี่ขอโทษ" ใบไม้ส่งยิ้มให้กับส่ายหัวไปมาเบาๆ พร้อมกับคำว่าไม่เป็นไรเหมือนตามเคย
ตากลมเงยสบกับดวงตาของอีกคน นิ้วเรียวค่อยไล้ไปกับใบหน้าของอีกคนแผ่วเบาไปพร้อมกับรอยยิ้ม...เขาเป็นของพี่แล้ว พี่อ่อนโยนกับผมจริงๆ จะมีบ้างที่มันแรง แต่ผมก็เข้าใจเพราะแรงอารมณ์ของเราก็เตลิดไปแล้วทั้งคู่ ถึงอย่างนั่นก็มักจะห่วงตลอดเวลาที่ผมเจ็บ ดวงตาที่ทอประกายความรักและความห่วงใย คอยปลอบประโลมเช็ดน้ำตาให้
"ผม..รั.." แต่ยังไม่ทันที่จะพูดจบ จอมทัพก็พูดแทรกขึ้นมา กับดวงตากลมที่เบิกกว้างเล็กน้อย
"พี่รักเรา.." จอมทัพว่าพลางส่งยิ้มให้ใบไม้ ที่ผ่านมาก็มีแต่ใบไม้ที่มักจะบอกรักเขาก่อนเสมอ นี่เป็นครั้งแรกที่เขาบอกรักน้องก่อน ใบไม้คือรอยยิ้ม คือความสดใสและความสุขในชีวิต ชีวิตนี้จะไม่ทำให้เสียใจเด็ดขาด "พี่รักใบไม้นะ"
คำบอกรักอีกครั้งก็ทำให้คนตัวเล็กต้องยิ้มกว้าง "ผมรักพี่จอมทัพครับ"
----------------------------------------
จอมทัพเสตามองกระจกหลัง แล้วก็หันมาหัวเราะขบขันเล็กน้อยกับร่างที่ดูเปื่อยๆ กำลังเอนแผ่หมดแรงอยู่ที่เบาะด้านหลัง พร้อมกับคนตัวเล็กที่มอบค้อนวงโตให้
"ไม่ต้องหัวเราะเลย!! เพราะพี่แท้ๆ..เชอะ!!" ว่าแล้วก็สะบัดหน้าและหันหลังหนีพร้อมนอนกอดหมอนหลับตาหลีกหนีเสียงหัวเราะกับรอยยิ้มล้อเลียนของคนเจ้าเล่ห์
พี่นะพี่!! เช้ามาปลุกไอ้ตอนแรกมันก็หวานๆกันดีอยู่หรอก ในเมื่อพี่ปลุกด้วยจูบละมุนนานกว่าสามนาที นอนกอดกันสบตาปิ๊งๆกันได้สักพัก อยู่ๆก็พูดขึ้นมาว่า ‘ตื่นได้แล้ว...วันนี้ต้องไปให้ปากคำกับตำรวจนะ’ ผมนี่งงไปหมดในเมื่อพี่ไม่ยอมบอกอะไรสักคำแถมยังมาทำหน้าเหรอหราใส่แล้วบอก ‘พี่ลืมน่ะพี่ขอโทษ’
หลังจากโดนศึกหนักมาจนเหนื่อยแทบสงบ แถมยังเจ็บจนลุกแทบไม่ไหว นี่ขนาดเขายังใส่เฝือกที่แขนอยู่แท้ๆ ถ้าหายดีแล้วจะไม่เอาแต่ใจกว่านี้เลยเหรอ! พอจะอาบน้ำยังมาทำหน้าตาเจ้าเล่ห์ใส่แล้วจะอาบให้ คนเจ้าเล่ห์ยังไงก็ยังเป็นแบบนั้น หาเล่ห์กลเพทุบายมาหลอกล่อผมให้พี่อาบน้ำให้จนได้ นอกจากจะร้ายกาจ เจ้าเล่ห์ ตอนนี้ขอเพิ่มให้อีกหนึ่ง หื่น!! ‘ใบไม้ล้างตรงนั้นเป็นเหรอ...ทำแล้วมันต้องล้างนะ’ จะพูดทำไม ไม่ต้องพูดก็ได้ในเมื่อนิ้วตัวเองก็สอดเข้ามาแล้วน่ะ! ถ้าไม่ห้ามมีหวังโดนกินหมดตัวอีกรอบแน่ๆ และผมก็ต้องหอบร่างที่เปื่อยๆไปให้ปากคำกับตำรวจ ไปเซ็น ทำเรื่องนู่นนี่นั่นทั้งวัน จะตายอยู่แล้ว!
“เราก็ยั่วพี่เอง…” จอมทัพพูดพลางยักไหล่ให้เบาๆ ใบไม้ได้ยินแบบนั้นก็ผุดลุกขึ้นนั่งทันที
“อย่ามาโทษผมนะ!!” จอมทัพหันมามองเล็กน้อย พอเห็นหน้าแดงจัดของใบไม้ก็ยักไหล่ให้อีกครั้งพร้อมทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ใส่ “พี่อะ!!...เพราะพี่นั่นแหละ”
“อย่ามาโทษพี่สิ…”
พอโดนคำพูดย้อนกลับมาก็ทำให้ปากอิ่มต้องเม้มแน่น พร้อมกับแรงทุบเบาๆที่ตนแขนแกร่ง จอมทัพต้องหลบเล็กน้อยพลางหัวเราะแผ่วๆในลำคอแล้วหันมาส่งสายตาเจ้าเล่ห์แพรวพราวใส่ “โทษไม่ได้หรอก ใครกันแน่ที่บอกให้พี่หาความสุขให้ตัวเองบ้าง...ไม่เคยบอกให้พี่หยุด แล้วก็ครางหวานๆ” ใบไม้ได้ยินก็ได้แต่ทำปากพะงาบๆ
“ผ...ผม...ม..ไม่ได้ทำนะ!!”
“แล้วอะไรอีกนะ...อืมม...อ๋อ...นอนเปิดทางให้ ส่งสายตาเชื้อเชิญ...บอกให้ใส่เข้ามาเลย เอาขาเกี่ยวเอวพี่เองด้วย แถมยังขยับสะโพกรับอีกต่างหาก พี่จำได้หมดเลยนะ...ปานที่ขาอ่อนด้านซ้าย เอวบางๆ..อก...โอ๊ยย!!” คนพูดไม่เก่งอยู่ดีๆก็ร่ายยาวจนใบหน้าใสต้องแดงก่ำเพราะความอายและความเขินจัดจนต้องลงไม้ลงมือทุบแขนแกร่งไปแรงๆหลายที
“หยุดพูดเลยนะครับ!!”
“อะไรกัน พี่แค่คิดว่าใบไม้นี่เซ็กซี่สุดๆเลยเนาะ โอ๊ยย..คนดี...พี่เจ็บนะ” จอมทัพได้แต่เอนหลบมืออีกข้างก็จับพวงมะลัย ส่วนมืออีกข้างก็ค่อยไล่จับมือเล็กไปด้วย นี่ครั้งแรกเลยนะเนี่ยที่โมโหเขิน ที่ผ่านมาก็เห็นแต่เขินอายม้วนไป
“พี่พูดความจริงนี่...ทำไมต้องโมโหด้วย พี่อุตส่าห์ชม...แต่พี่ชอบใบไม้แบบเมื่อคืนมากเลยนะ” ว่าแล้วก็ขยิบตาใส่คนตัวเล็กพร้อมกับยกยิ้มุมปากให้ผ่านกระจกหลัง ใบไม้ที่เห็นก็ได้แต่เม้มปากหน้าแดง ก่อนจะล้มตัวลงไปนอนหันหลังให้จอมทัพอีกครั้ง
“ก...ก็..อารมณ์มันพาไปนี่...ค..ใครจะไปคุมได้”
เสียงงำงัมเบาๆตอบกลับมา จอมทัพหันไปมองก็พบแต่แผ่นหลังเล็ก ยกยิ้มให้บางๆก่อนจะเบรกรถลงเมื่อสัญญาณไฟแดงข้างหน้าปรากฏขึ้นก่อนจะหันตัวมามองคนตัวเล็กที่นอนหันหลังให้อยู่เบาะด้านหลัง สมองร้ายกาจกำลังคิดหาคำพูดมาหยอกให้ใบไม้เขินอีกครั้ง...ก็เคยบอกไปแล้ว เวลาใบไม้เขินน่ารักน้อยะที่ไหน น่าดูสุดๆเลยต่างหาก
“พี่ดีใจที่เรามีความสุขไปกับพี่ด้วย….” คำพูดหื่นๆที่หลุดก็มาอีกก็ทำให้ใบไม้ต้องเม้มปากทนความเขินกับตัวเอง ซุกหน้าลงไปกับหมอนอิงอันเล็กพยายามจะไม่ตอกกลับคนเจ้าเล่ห์ให้ได้มาที่สุด แต่จอมทัพที่เห็นใบไม้เงียบไป ก็เลิกคิ้วเล็กน้อยก่อนจะหัวเราะหึในลำคอเบาๆอย่างขี้แกล้ง
“หึหึ...สุดท้ายเราก็ตกเป็นของพี่ แหม..แต่เมื่อคืนนี่เอวก็..โอ๊ย!...คนดีพี่ครับรถอยู่นะ” จะอะไรกันก็ไม่ทันพูดจบก็มีทั้งหมอนที่ปาใส่กับแรงทุบที่แขนอย่างแรง สงสัยจะเขินจริงๆดูสิหน้าแดงก่ำอย่างกะมะเขือเทศ
“สมควร!!...ขับรถไปเลยครับ...ผมจะนอนแล้ว...” ว่าพลางลุกขึ้นมาดึงหมอนที่จอมทัพถืออยู่ไปกอดแล้วหลับตาลงตั้งท่าจะหลับจริงๆ คงจะเหนื่อยจริงๆ เขาผิดเองลืมบอกน้อง แล้วเมื่อคืนก็ไม่ได้คิด พอเช้ามานาฬิกาปลุกพร้อมกับบันทึกที่เตือนขึ้นหน้าจอโทรศัพท์ทันทีที่เปิดเครื่อง
“ครับ...ฝันดี...อยากกินอะไรไหมเดี๋ยวพี่แวะซื้อ” ใบไม้ได้ตอบแต่ส่ายหัวเบาๆให้ จอมทัพได้แต่ยกยิ้มเอ็นดู เอื้อมมือไปลูบหัวกลมเบาๆ แล้วหันมาขับรถต่อ “ฝันดีครับ…”
------------------------------------------------------
Talk : ในที่สุดน้องก็ตกมาเป็นของพี่
ก็เหลือแต่สู่ขอ มอบสินสอดเข้าเรือนหอกันแล้วแหละ
หลังอิพี่นี่เริ่มหื่น พอได้น้องแล้วก็หื่นx10กันไปเลย
นิยายเรื่องนี้ไม่ใช่นิยายใสๆแล้วนะคะ5555
จริงๆไม่ค่อยมั่นใจกับNC สักเท่าไหร่ แต่พยายามจะทำให้ดีที่สุด
NC แก้ไปแก้มาหลายรอบมาก สัญญาว่าถ้ามีโอกาสได้แต่งฉากเรทอีกจะทำให้ดีกว่านี้ค่ะ
ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านนะคะ
-
ดีนะที่โทรไปเช็คก่อน
-
คุณพี่แสนดีรังแกน้องใหญ่เลยนะ หึหึ
-
มีโทรเช็คเพื่อนก่อนด้วย ฮ่าๆ
-
พี่เตวินกลายเป็นมารความสุขในการกินน้องของพี่จอมทัพจนต้องโทรถามก่อนว่าอยู่ไหน :laugh: :laugh: :laugh:
พี่จอมทัพได้น้องแล้วอย่าทำน้องเสียใจนะ
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ใบไม้ หนูพลาดแล้วลูก
คราวนี้พี่จอมทัพคนหื่นกินหัวกินหางกินกลางตลอดตัวหนูจนอิ่มเชียว 555
แต่เราชอบพี่จอมทัพเวอร์ชั่นคนหื่นนี่นะคะ :hao3:
-
ตอนแรกเห็นจอมทัพโทรหาเตวินนึกว่ามีเรื่องสำคัญ โธ่ ที่แท้แค่โทรมาเช็คจะได้ไม่มาขัดจังหวะการกินน้อง5555 ยิ่งได้กินแล้วยิ่งหื่นแน่ๆเลยจอมทัพ :m25:
-
ในที่สุดก็ได้กินน้องซะที :hao6:
-
โดนกินซะแล้ววใบไม้
-
:pig4:
-
:hao6: :hao6:
-
อยากหยิกพี่ทัพ แกล้งน้องงง
-
ตลกมากตอนโทรไปเช็คกับเพื่อนก่อน
กลัวโดนขัดจังหวะใช่มั้ยพี่จอมทัพ
พอได้กินน้องล่ะแซวน้องใหญ่เลยนะ
:mew1: :mew1:
-
เตชิน อ่อนโยน หวานกับตากวางสุดๆเลย
จอมทัพ ฉลาด หรือเจ้าเล่ห์กันนะ
มีการชิงโทรหาเตชิน เช็คซะก่อน
กันการขัดจังหวะ ขณะปฏิบัติการรักจากเตชิน
ใบไม้ ม้วนต้วน ไปไม่ถูก ถูกแกล้งถูกล้อ
เอ๊ย...ชม จากพี่จอมททัพสุดที่รัก
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
:L2: :pig4:
ฮาตรงที่โทรเช็คเพื่อนนี่ละ
-
เขาได้กันแล้ว เขาได้กันแล้ว เย่ๆๆ ต่อไปของพี่จอมทัพใส่สดแล้วปล่อยในนะ เพราะยังไงก็ไปตรวจเลือดมาแล้ว อิอิ #แอบหื่น :impress2: :impress2: :impress2:
-
เลือดหมดตัว :haun4: :haun4: :haun4:
-
อะได้กันแล้วๆ
-
พี่จอมทัพรอบคอบมาก :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
:jul1:
-
NOTE : ขออภัยสำหรับคำผิดค่ะ
Chapter 26
“ทุกคนๆๆๆ...วันนี้มีเรื่องจะมาเมาท์” เอมมาลินที่ส่งเสียงเรียกทำให้ทั้งสี่คนต้องเงยหน้ามองขึ้นมาทันที หญิงสาวที่นั่งลงข้างใบไม้พร้อมกับตักข้าวเข้าปากเคี้ยวหมุบหมับอย่างเอร็ดอร่อยจนแม๊กซ์ต้องเบ้ปากใส่
“กินดีๆไม่เป็นหรือไง...พอเหมาะพองามน่ะเป็นไหม” เสียงแม๊กซ์ที่พูดขึ้นทำให้เอมต้องเบ้ปากใส่กลับ
“แหม...พอมีแฟนก็นึกอยากจะเป็นกุลสตรีขึ้นมาเหรอจ๊ะ น้องตากวางงง” เอมมาลินยกยิ้มอย่างล้อเลียนใส่ แม๊กซ์เบิกตาใส่อย่างกินเลือดกินเนื้อทันที
“เขาเรียกว่ารู้จักมีมารยาท..รู้จักรึเปล่าล่ะ” เอมมาลินได้ยินก็คิ้วกระตุกฉับพร้อมลุกขึ้นมาอย่างหาเรื่องทันที
“จะมากเกินไปแล้วนะโว้ยยย!!”
ทั้งสองที่ตั้งท่าจ้องตาที่เตรียมตัวกระโจนเข้าหากัน และก่อนที่จะมีเศษอาหารกระจายเต็มพื้นโรงอาหารแต่เช้า เตวินต้องรีบล็อกแขนแฟนตัวเองไว้พร้อมกับลูบแขนเล็กไปมา ส่วนใบไม้ก็ได้แต่กุมขมับ หันไปมองจอมทัพที่นั่งอยู่ข้างๆที่ยิ้มบางๆให้เล็กน้อยก่อนจะต้องถอนหายใจแล้วลุกขึ้นแยกเพื่อนทั้งสองคนออกทันที
“พอได้แล้วน่า...กินข้าวกันเถอะ ส่วนเอมมีอะไรก็พูดเร็วๆเลย” เอมมาลินถอนหายใจเล็กน้อยพลางสะบัดผมใส่เพื่อน ก่อนจะมาตั้งท่าพูดทันที
“คืองี้ๆ ก็แบบไปได้ยินเขาพูดกันมา” แล้วทุกคนก็เลิกคิ้วมองแบบสงสัยทันที เขาไหน?? “ช่างเหอะ จำได้ไหมที่เคยเล่าว่าครอบครัวของนุชทำธุรกิจรีสอร์ท” ทุกคนพยักหน้า “ได้ยินมาว่ารีสอร์ทของครอบครัวกำลังโดนสั่งปิดทีละที่สองที่ เพราะบุกรุกป่าสงวน จ่ายส่วยให้เจ้าหน้าที่ เอี่ยวคดีช่อโกงเรื่องที่ดิน เลยเสี่ยงโดนฟ้องล้มละลายสุดๆ แล้วไงรู้ไหม แฟนเก่าที่เลิกกันไปน่ะ...” ว่าแล้วทุกคนก็หันมองจอมทัพทันที ร่างสูงได้แต่เลิกคิ้วมองอย่างไม่รู้เรื่อง
“ไม่ใช่ๆๆๆ คนที่ถัดจากพี่จอมทัพไง...ที่เป็นทายาทนักการเมืองคบกันอยู่ดีๆเขาว่าหมั้นกันแล้วด้วยนะ จนเกือบจะแต่งแล้ว แต่เพล้ง! อยู่ดีๆถอนหมั้นฟ้าแลบเฉยเลย” เอมดูดน้ำหนึ่งอึกก่อนจะพูดต่อ “แต่ที่เขาว่าถอนหมั้นเหมือนจะเป็นฝ่ายหญิงถอนนะเพราะเรื่องคดีช่อโกงที่ดินน่ะเป็นของฝ่ายชายต่างหาก แถมครอบครัวฝ่ายชายยังโดนสอบคอร์รับชั่นด้วย อย่างซวยเลยนางอะ”
“ยังไม่ทันเรียนจบจะรีบแต่งงานไปทำไม” แม๊กซ์ถามขึ้นมา
“คืองี้นะ...ลองคิดดู เรียนยังไม่ทันจะจบก็รีบแต่งงานสายฟ้าแลบไปทำไม?? ก็เพราะท้องไง! แล้วอยู่ดีๆถอนหมั้นจนต้องวิ่งมาหาพี่จอมทัพก็เพราะว่าต้องหาพ่อให้ลูก” เอมมาิลนพูดเสร็จก็หันไปตักข้าวใส่ปากหนึ่งคำ
“ก็ถอนหมั้นสายฟ้าแลบขนาดนั้น เธอเป็นลูกผู้ดีมีตัง คงจะหาพ่อของลูกมาไว้กันขายหน้าน่ะสิ แล้วไอ้นี่ดันเป็นตัวเลือกที่เข้าท่ามากซะด้วย นอกจากจะเป็นแฟนเก่าแล้ว ยังเป็นลูกเจ้าของโรงบาลฯใหญ่อีก ได้มันก็ควงเชิดหน้าชูตาได้ทั่วละ” เตวินว่าก่อนเอมมาลินจะตบเข่าฉาดใหญ่อย่างเห็นด้วย
ได้ยินอย่างนั้นหญิงสาวหนึ่งเดียวจึงชะโงกหน้าไปพูดกับจอมทัพ “พี่จอมทัพรู้ไหม ในงานเลี้ยงเขาพูดว่า ตอนแรกก็คบกับลูกเจ้าของโรงบาลฯก็ดีอยู่แล้ว จะเลิกกันไปทำไมรู้ ฮิๆๆ เลิกนั่นแหละดีแล้ว พี่จอมทัพจะได้เป็นของใบไม้ไง ฮ่าๆๆๆๆ”
“ใบไม้ก็จะได้ควงพี่จอมทัพแทน ฮ่าาๆๆ” คู่กัดอย่างแม๊กซ์กล่าวเสริม เรียกรอยยิ้มขำจากหนุ่มวิศวะสองคนได้เป็นอย่างดี
คนที่อยู่ดีๆพูดเปลี่ยนเรื่องหัวเราะเสียงดังเพราะหันไปแท๊กทีมตีมือกับแม๊กซ์ทั้งที่เมื่อกี้ยังจะกินหัวกัน ส่วนคนโดนแซวเพียงแค่เม้มปากแน่น กับแก้มที่ขึ้นสีระเรื่อก็ทำให้จอมทัพหัวเราะแผ่วออกมาเรียกค้อนวงโตจากคนแก้มแดง แต่จอมทัพก็เพียงทำเป็นยิ้มอย่างไม่สนใจอะไรพร้อมตักข้าวในจานตัวเองกินต่อ ส่วนใบไม้ก็หันไปหาเรื่องเอมมาลินที่ยังคงส่งรอยยิ้มกวนๆมาให้
“ไม่ต้องยิ้มเลย กินข้าวไป จะได้รีบเข้าเรียนสักที” หญิงสาวเพียงพยักหน้าแกนๆให้เท่านั้นก่อนจะยื่นหน้าไปถามจอมทัพอีกครั้ง
“แล้ววันนี้พี่จอมทัพมีเรียนเหรอคะ ตารางพี่เตวินว่างวันนี้นี่คะ” แอดมินเพจเตวินแฟนคลับที่จำตารางเรียนของคนที่ชื่นชอบได้ขึ้นใจถามขึ้นมา จอมทัพเพียงแค่ส่ายหัวไปมาเท่านั้น “อ๋อออ ที่อยู่นี่ก็คือตามมาดูแลใช่ไหมคะ ดีจังเลยค่ะ ถึงเช้าถึงเย็นแบบนี้ต้องมีลูกไวแน่ๆ โอ๊ยๆๆๆ อย่าหยิกๆ”
เอมมาลินรีบปัดมือเพื่อนพร้อมเอนตัวหลบทันทีที่มีแรงหยิกเบาๆลงที่ต้นแขนตัวเอง คนที่แกล้งทำเป็นเจ็บร้องโอยโอยทันที ก่อนจะส่งสายตาหาแม๊กซ์เพื่อขอความช่วยเหลือ เพื่อนตัวโย่งที่เห็นสายตาที่ส่งสายตาอย่างรู้กันมาให้ก็ยิ้มรับก่อนจะลูบหัวกลมของเพื่อนสาวเบาๆ
“อย่าทำเพื่อนดิ โมโหรุนแรงแบบนี้ต้องให้พี่จอมทัพจัดการ ทีนี้มีลูกเร็วกว่าเดิมสมใจแน่”
“แม๊กซ์!!! แก!!!”
คนที่ตะโกนหาเรื่องไม่ใช่คู่กัดเจ้าเดิมอย่างเอมมาลิน แต่กลับเป็นใบไม้ที่จ้องตาโตพร้อมกับปากที่เม้มแน่น แก้มแดงจัดคือผลลัพธ์ที่ดูเป็นพี่พออกพอใจของคู่กัดสองคนที่่หันไปหัวเราะกันอย่างสะใจ พูดออกมาได้!! ไม่คิดว่าผมจะเขินตายกันหรือไง!! แล้วถามนี่ก็คงรู้อยู่แล้วแหละว่าพี่จอมทัพไม่มีเรียน ผมก็เคยเล่าให้ฟัง แต่อยากจะแกล้งผมมากกว่า บ้าที่สุดเลย ลูกเลิกอะไร ถ้ามีได้วัวก็ออกลูกเป็นไข่ได้แล้ว แต่เสียงหัวเราะเบาๆที่ดังขึ้นข้างๆก็ทำให้ใบไม้ต้องสะบัดหน้าไปมองก่อนจะตีแรงๆลงบนต้นขาแข็งแรงของจอมทัพทันที
“พี่ไม่ต้องหัวเราะเลยนะ!!” จอมทัพหยุดหัวเราะ แต่ถึงยังไงก็ยังส่งยิ้มที่ใบไม้ไม่เข้าใจพร้อมกับสายตาวิบวับที่ทำให้ต้องเบือนหน้าขึ้นทันที ใบไม้ได้แต่บ่นมุบมิบกับตัวเองเบาๆ ยิ้มแบบนี้คิดอะไรร้ายๆอยู่แหงๆ
“แค่คิดว่าเรามีลูกพี่ก็อารมณ์ดีขึ้นมาเฉยๆ” คนที่เขินจัดได้แต่เบะปากทำหน้าบึ้งแล้วปฏิเสธเสียงดัง
“ผมมีลูกไม่ได้นะครับ!!” จอมทัพก็ได้เพียงแต่ยิ้มเฉย ก่อนจะนึกแกล้งคนขี้เขินให้ได้เขินขึ้นไปอีก
“ไม่ลองไม่รู้...คืนนี้เราก็ลองเลยไหมล่ะ” พูดเสร็จก็ยกยิ้มมุมปาก พร้อมกับขยิบตาให้คนตัวเล็กหนึ่งที ส่วนคนที่โดนแอทแทคเข้าอย่างจังก็ได้แต่นั่งหน้าแดง อ้าปากค้างไว้อย่างนั้นจอมทัพก็ได้แต่ยิ้มขำกับท่าทางเอ๋อของๆใบไม้ จนเอมมาลินต้องเข้ามาสะกิดใบไม้เบาๆนั่นแหละถึงได้สติขึ้นมา
“ถามจริงไอ้ที่แกเขินค้างแบบนี้เพราะพี่เขาแซวเรื่องลูกหรือว่าอะไร” เสียงเพื่อนสาวกระซิบเบาๆ ก่อนใบไม้จะหันหน้าแดงจัดไปกระซิบตอบ
“เอม...เมื่อกี้แบบ...พี่โคตรหล่อเลยว่ะ” พี่ตอนหน้านิ่งๆก็ว่าหล่อแล้วนะ แต่พี่ตอนยิ้มแล้วทำตาประกายๆแถมขยิบตาให้เป็นอะไรที่แบบ….หัวใจจะวายตาย ว่าแล้วก็ยกมือลูบหน้าแรงๆ หญิงสาวหัวเราะเบาๆพร้อมกับตบไหล่เพื่อนราวกับจะปลอบใจ
“ทำใจเถอะ..” มีแฟนหล่อแบบนี้ก็ทำใจซะเถอะ….
-----------------------------------------------------
“พี่น่าจะบอกผมก่อนว่าจะพาผมไปที่บ้าน” จอมทัพกำลังขับรถอยู่ก็หันไปมองคนที่บ่นงำงัมไม่หยุดตั้งแต่เขาบอกว่าวันนี้จะพาไปกินข้าวที่บ้าน
“ก็แม่พึ่งโทรมาบอกตอนเราเรียนเสร็จพอดี”
“นั่นแหละ ผมไม่ได้เตรียมอะไรไปฝากคุณป้าท่านเลย” คนที่นอนซุกตัวอยู่กับผ้าห่มสีหวานผืนบางก็ยังบ่นไม่หยุด จอมทัพก็ยิ้มขำพร้อมส่ายหัวเบาๆ
“ไม่ต้องหรอก... แม่ไม่ว่าอะไรเชื่อสิ เราไปหาก็ดีใจแล้ว นานๆท่านจะอยู่บ้านสักที” นั่นทำให้ใบไม้ขมวดคิ้วเล็กน้อยอย่างสงสัย
“คุณแม่พี่ไม่ค่อยอยู่บ้านเหรอครับ” จอมทัพหันมามองเล็กน้อยก่อนจะพยักหน้าเบาๆ
“ท่านก็ติดตามพ่อไปทำธุรกิจที่ต่างประเทศบ่อยๆ แต่หลังจากนี้คงอยู่นี่ยาวแล้วล่ะ ถ้าอะไรที่นู่นเข้าที่เข้าทาง” ใบไม้พยักหน้าเข้าใจ ก่อนจะขมวดคิ้วเมื่อฉุกคิดอะไรขึ้นมาได้
“คุณพ่อพี่...ไม่ได้เป็นทหารเหรอครับ ผมนึกว่าท่านเป็นทหารเสียอีก” จอมทัพได้ยินก็หัวเราะออกมาเรียกความสงสัยของใบไม้เข้าไปอีก
“อะไรทำให้เราคิดแบบนั้น”
“ก็...ชื่อพี่ไง” จอมทัพเลิกคิ้วเล็กน้อย “คือพี่ชื่อจอมทัพ ส่วนพี่ชายของพี่ก็ชื่อ จอมพล กับ จอมยุทธ บางทีผมก็คิดว่าคุณพ่อของพี่น่าจะเป็นทหาร”
“เปล่าหรอก...ท่านเป็นนักธุรกิจ ส่วนคนที่เป็นทหาร แม่ต่างหาก” และนั่นก็ทำให้ใบไม้ตาโต ลุกขึ้นมามองจอมทัพอย่างตื่นเต้น
“คุณป้าเป็นทหารเหรอครับ?”
“อืม เป็นหมอทหาร แต่ก็ลาออกก่อนเกษียณอายุราชการนานแล้วล่ะ” จอมทัพยิ้มขำเล็กน้อยกับคนที่ดูท่าทางตื่นเต้น
“เก่งจังเลยนะครับ ผู้หญิงแล้วยังเป็นหมอทหารอีกด้วย”
“หึ อยากจะชม...ก็ชมกับตัวท่านเลยสิ ถึงแล้ว” รถที่เลี้ยวเข้ารั้วบ้าน ก็ทำให้ใบไม้หยุดสนใจจอมทัพแล้วหันไปมองรอบๆอย่างตื่นเต้นแทน บ้านพี่ค่อนข้างใหญ่พอสมควร เอาง่ายๆก็ใหญ่กว่าบ้านขนาดพอดีของครอบครัวเขาละกัน มีโรงรถ มีสวนหน้าบ้านไม่ใหญ่ไม่เล็กมากนัก มีต้นไหม้ใหญ่แถมดอกไม้ก็เยอะด้วย
“บ้านหลังใหญ่จังเลยครับ อย่างนี้พี่จอมทัพก็รวยมากเลยน่ะสิ”
“พี่ไม่ได้รวยหรอก ของพ่อของแม่ทั้งนั้น ของพี่ที่ไหน” จอมทัพว่าพลางหัวเราะเบาๆ ใบไม้ยู่ปากใส่ร่างสูงเล็กน้อยก่อนจะเอียงหัวเล็กน้อยแล้วยิ้มกว้างทันทีที่เห็นสัตว์สี่เท้าขนปุกปุยกำลังวิ่งออกมาจากตัวบ้าน
“พี่เลี้ยงหมาด้วยเหรอครับ??”
ไซบีเรียน! ตัวใหญ่ยักษ์ แถมขนปุยด้วย พี่ไม่เคยบอกเลยว่าเลี้ยงสุนัขไว้ สองตัวอีกต่างหาก คนตัวเล็กรีบรุดออกไปทันที และเมื่อใบไม้เดินออกไป เจ้าสัตว์ขนปุยก่อนเปลี่ยนเป้าหมายจากเจ้านายตัวเองกระโจนเข้าใบไม้แทน คนตัวเล็กที่ไม่ทันตั้งตัวก็ทำท่าจะหงายหลังล้มลงไป จอมทัพที่เห็นแบบนั้นก็รีบยื่นมือไปฉุดรั้งแขนเล็กไว้ แล้วส่งเสียงดุทันที
“หยุด! นั่งลง...ห้ามทำแบบนี้อีก” พี่ทำเสียงดุ ตาดุ ผมก็อดจะสงสารเจ้าสองตัวนั้นไม่ได้ที่นั่งทำหน้าหงอยๆมีบางตัวที่ส่งเสียงบ่นออกมาเบาๆ พอผมทำท่าจะยื่นมือไปจับเจ้าสองตัวก็ลุกขึ้นเบียดแย่งจะให้ผมจับ
“ฮิฮิ...พี่ไม่น่าดุมันเลย ดูสิทำหน้าหงอยเชียว” จอมทัพส่ายหัวเบาให้คนที่นั่งลงไปเล่นกับสุนัขตัวเอง ตัวก็เล็ก...เจ้าพวกนี้สองตัวก็จะทับหายไปแล้ว ก็ไม่รู้จะทำยังไงดี กินก็น้อยบางทีก็อยากจะให้กินเก่งแบบเพื่อนทั้งสองคนบ้าง
“มันจะตัวเท่าเราอยู่แล้ว ระวังด้วย..ถ้าล้มไปจะทำไง” คนตัวเล็กไม่สนใจเสียงบ่นของจอมทัพ เงยหน้าขึ้นมาถามตาใส
“ชื่ออะไรเหรอครับ?”
“ตัวนั้น ตัวผู้ชื่อชาร์ลี ส่วนนี่ตัวเมียชื่อรูบี้” คนตัวเล็กได้ยินก็ส่งเสียงเรียกทันที แล้วต้องหัวเราะเสียงดังเมื่อมีตัวนึงปีนขึ้นมาเลียหน้า จอมทัพที่เห็นว่าใบไม้แทบจะหงายหลังลงไปนอนกับพื้นก็ต้องรีบอุ้มเจ้าสี่ขาสองตัวออกจากใบไม้ทันที
“หนูเล็ก...มากันแล้วทำไมไม่พากันเข้าบ้านล่ะ เห็นเด็กเดินเข้าไปบอกพักนึงแล้ว” เสียงที่ดังขึ้นด้านหลังก็ทำให้ทั้งสองคนหันไปสนใจทันที ใบไม้ลุกขึ้นยืนพร้อมยกมือสวัสดีพร้อมจอมทัพ นลฤดีเข้าไปสวมกอดลูกชายหนึ่งที ก่อนจะละความสนใจไปกอดคนข้างๆแทนพร้อมดึงรั้งให้เดินเข้าบ้านไปด้วยกัน โดยมีสุนัขสองตัวเดินตามเข้ามาด้วย
“เป็นไงบ้างล่ะลูก แขนเมื่อไหร่จะหายล่ะ แม่ก็นึกว่าหนูเล็กพาหนูไปถอดเฝือกแล้ว”
“สบายดีครับ...เฝือกเดี๋ยวได้ถอดอาทิตย์หน้าแล้วครับ แล้วคุณป้าสบายดีรึเปล่าครับ” ใบหน้าที่ยิ้มแย้มอยู่ดีๆก็หุบยิ้มจนใบไม้หน้าเสีย กังวลว่าจะทำอะไรให้มารดาของร่างสูงโกรธ ก่อนจะสะดุ้งเมื่อมีแรงตีที่แขนตัวเองเบาๆ
“คุณป้าอะไร เรียกคุณแม่สิ...แม่อุตส่าห์แทนตัวเองว่าแม่ยังจะเรียกคุณป้าอีก เรียกคุณแม่สิจ๊ะ” ใบไม้ได้แต่มองตาโตอย่างทำอะไรไม่ถูก แล้วเงยหน้าไปปรึกษากับจอมทัพ ร่างสูงยิ้มบางๆให้เท่านั้น ส่วนนลฤดีที่เห็นสีหน้าอ้ำอึ้งก็ต้องเร่งเร้าใบไม้ขึ้นไปอีก
“เอ่อ...ครับ...คุณ..แม่” นลฤดีก็ต้องยิ้มกว้างขึ้นมาเมื่อได้ยินเสียงใสเรียกตัวเองเช่นนั้น ก่อนจะยกมือลูบหัวกลมๆอย่างเอ็นดู
“ดีมากลูก..แล้วกินอะไรมารึยังล่ะ อีกนานเลยกว่าจะถึงมื้อเย็น อยากกินอะไรรึเปล่าลูก”
“ขอบคุณครับ...แต่พี่จอมทัพพาผมไปกินมื้อเที่ยงแล้ว”
“ดีแล้ว…เดี๋ยวแม่ขอไปคุยธุระก่อนนะลูก หนูเล็กก็พาน้องไปดูทีวีในห้องนั่งหรือไปนอนในห้องเราก็ได้นะ ตามสบายนะจ๊ะใบไม้” นลฤดีว่าพลางดันคนตัวเล็กให้จอมทัพ ก่อนจะปลีกตัวออกไปอีกทางทิ้งให้ใบไม้ได้แต่กระพริบตาปริบๆ
“เราอยากดูหนังหรืออยากนอนดีล่ะ” เสียงที่ดังข้างๆก็ทำให้ใบไม้ต้องเงยหน้ามอง ก่อนจะเอียงคอทำหน้าคิดเล็กน้อย ในใจจอมทัพก็รู้คำตอบอยู่แล้วก็ได้แต่ยิ้มขำกับท่าทางคิดหนัก ก็ไม่รู้จะคิดอะไรอยู่ ทั้งที่อย่างใบไม้คำตอบก็มีอยู่เพียงหนึ่งอยู่แล้ว
“อยากนอนครับ...แต่ต้องขึ้นไปนอนห้องพี่ใช่ไหมอะ” จอมทัพเลิกคิ้วก่อนจะพยักหน้าเล็กน้อย นี่อย่าบอกนะว่าคิดหนักเรื่องนี้อยู่
“หมอนนุ่มๆ ผ้าห่มอุ่นๆ กับแอร์เย็นๆ ไม่สนเหรอ?” ใบไม้ได้ยินก็ช้อนตามองอย่างไม่ไว้ใจ จอมทัพได้แต่ยิ้มขำก่อนจะยกแขนขึ้นวาดเข้ากับไหล่แคบพร้อมรั้งให้เดินขึ้นบันไดไปด้วยกัน “ทำไมทำหน้าแบบนั้น พี่ดูไม่น่าไว้ใจขนาดนั้นเชียว??”
ใบไม้ไม่ตอบเพียงแค่ย่นจมูกใส่เท่านั้น ก็อยากจะไว้ใจหรอกนะ แต่เมื่อกี้ดันไปเห็นดวงตาที่ส่องประกายความเจ้าเล่ห์ที่ฉายขึ้นมาแว๊บเดียวเข้าให้อย่างจังน่ะสิ เดี๋ยวนี้พี่เจ้าเล่ห์ มันเลยกลายเป็นว่าพี่ขี้เล่นขึ้นเยอะ จนบางทีผมก็ชักจะตามพี่ไม่ทันแล้ว เอ๊ะหรือว่าตามไม่ทันตั้งนานแล้ว?? ผมก็แอบระบายลมหายใจเบาๆเมื่อพี่หยุดตรงประตูบานใหญ่บานหนึ่งก่อนจะเปิดเข้าไป ผมมองรอบๆอย่างสำรวจทันที
“ไม่ต้องถอนหายใจก็ได้ พี่ไม่ได้พามาฆ่า”
“ชิ...ไม่ต้องพูดหรอก อย่างพี่ไม่ต้องอ้าปากก็เห็นลิ้นไก่แล้ว” ใบไม้ว่าพลางย่นจมูกใส่อีกทีแล้วจะเบือนหน้าไปสำรวจตู้สะสมของจอมทัพ ก่อนจะต้องหน้าแดงวาบทันทีเมื่อได้ยินคนด้านหลังพูด
“เคยสำรวจแล้วล่ะสิถึงได้รู้ ว่าแต่ใช้ตาหรือใช้ลิ้นสำรวจ??”
“พี่ครับ!!” ชะ...ชักจะมากเกินไปแล้ว เล่นพูดแบบนี้คิดว่าเขาจะทนได้สักเท่าไหร่กัน “เพราะพี่พูดแบบนี้ไง...พี่เลยไม่น่าไว้ใจ หื่นมาก!!” จอมทัพได้ยินก็ทำเพียงยิ้มเฉยให้ แล้วต้องรีบรวบเอวบางเข้ามากอดทันทีเมื่อคนตัวเล็กทำหน้าบึ้งไม่หาย
“น่า...พี่แค่หยอกเล่นเอง..” พี่ก็แค่ชอบเห็นเราเขิน อย่าว่าอะไรเลยถ้าพี่จะแกล้ง เพราะเราหน้าแดงแล้วมันน่ารัก เหตุผลทางจิตใจล้วนๆ “รักหรอกนะถึงได้หยอกเล่นน่ะ”
“พี่ชอบแกล้งให้ผมเขินอยู่เรื่อย” ใบไม้สวมกอดตอบแล้วซุกหน้าลงบนอกกว้าง เอนกายพิงร่างสูงไว้โดยมีมือใหญ่คอยลูบหลังไปมา จนคนโดนลูบหลังทำท่าจะเคลิ้มก่อนใบไม้จะเงยหน้าช้อนตามองร่างสูงอย่างอ้อนๆ “ผมง่วงแล้ว…”
“เจอแอร์เย็นๆเข้าหน่อยไม่ได้นะเรา” จอมทัพว่าพร้อมชักจูงให้คนตัวเล็กเดินไปที่เตียง ใบไม้เอนตัวนอนลงก็ส่งสายตาอ้อนๆที่ทำให้จอมทัพต้องระบายลมหายใจเบาๆก่อนจะสอดตัวเข้าไปนอนใต้ผ้าห่ม แขนยาวรวบคนตัวเล็กมาไว้ในอ้อมกอด ใบหน้าใสซุกลงบนอกกว้างอย่างรู้งาน
“พี่ต้องนอนกอดเราอยู่แล้ว...ไม่ต้องห่วงหรอก” ว่าพลางกดจูบลงบนขมับเบาๆ
คนตัวเล็กพยักหน้าหลับตาพริ้มแล้วเบียดซุกตัวเข้าหาอ้อมกอดอุ่นทันที ก็รู้ตัวมาพักหนึ่งแล้วว่าติดอ้อมกอดนี้มากแค่ไหน มันทั้งรู้สึกอบอุ่นและปลอดภัย พี่จะกอดผมทุกคืน ถึงตื่นมาแล้วเราสองคนบางทีก็นอนกันคนละทางแต่ก่อนนอนพี่จะกอดผมไว้เสมอ ก็เคยคิดนะว่าถ้าไม่มีพี่มากอดกล่อมก่อนนอนแล้วจะเป็นยังไง แล้วพอกลับไปนอนที่บ้านมันก็พิสูจน์ได้เป็นอย่างดีว่าถ้าไม่มีอ้อมกอดนี้ผมก็นอนไม่หลับ ก็อยากให้พี่กอดผมแบบนี้ไปนานๆ
“ผมรักพี่…” เสียงเล็กงึมงัมเบาๆอยู่กับอกก็ทำให้จอมทัพต้องยิ้มออกมา
“พี่ก็รักใบไม้...ฝันดีนะครับ”
______________________________________________
ครอบครัวของตัวเองที่อยู่ในห้องอาหารของบ้านพี่จอมทัพอย่างพร้อมหน้าพร้อมตาก็ทำให้ผมต้องงงอย่างหนัก ก่อนจะเงยหน้ามองพี่งงๆ ก็แค่สงสัยว่าพี่จอมทัพไม่ได้บอกหรือเปล่าว่าครอบครัวของเขาก็มาด้วย พี่จอมทัพก็ได้แต่ส่ายหัวไปมาอย่างไม่เข้าใจเช่นกัน นี่คือมีตติ้งครอบครัวหรือยังไง ทำไมครอบครัวเขาถึงมาอยู่ที่นี่ได้ โอ๊ย...แล้วบ้านเขาก็ไม่มีใครโทรมาบอกด้วยสักคน
“อ้าวลูก...มาเร็ว เหลือแต่เราสองคนนี่แหละแม่ว่าจะเรียกคนให้ขึ้นไปตามพอดี” คุณหญิงของบ้านที่หันมาเจอลูกชายคนเล็กกับแฟนก็ร้องเรียกพร้อมกวักมือ จอมทัพจูงมือใบไม้เข้าไปก่อนจะสวัสดีทุกคนในห้องพร้อมกัน
“นั่นพี่น้ำตาลนะ คู่หมั้นของพี่จอมพล” เสียงของจอมทัพเป็นคนแนะนำ หญิงสาวท่าทางสวยเปรี้ยวแต่ดูเป็นการเป็นงานส่งยิ้มใจดีให้ใบไม้ทันที คนตัวเล็กก็ยิ้มตอบพร้อมยกมือไหว้
“เจอกันสักทีนะคะ จอมพลเขาเอามาอวดว่าแฟนน้องชายเขาน่ารักมาก” ใบไม้ได้แต่ยิ้มแล้วเกาแก้มเขินๆ เรียกรอยยิ้มของทุกคนได้ไม่น้อย ก่อนจะเข้าไปนั่งข้างๆพี่สาวของตนพร้อมกับจอมทัพที่นั่งลงข้างๆด้วยกัน
“พี่มาได้ยังไงครับ…” ใบไม้หันไปถามพี่สาวอย่างใบตองที่นั่งอยู่ข้างๆ
“ก็แม่ของจอมทัพท่านโทรมาชวนพ่อ บอกว่ากินข้าวสองครอบครัวเขยสะใภ้อะไรเนี่ยแหละ” ใบตองว่าขำๆให้น้องชาย แล้วใบไม้ก็ได้แต่หน้าแดงให้พี่สาวได้ยิ้มล้อ
“ผมไม่เคยให้เบอร์พ่อไปนี่ครับ??”
“ไม่รู้สิ เห็นพ่อจอมทัพท่านโทรมาปรึกษาเรื่องเราพักนึงแล้วนะ พี่ก็นึกว่าเราเป็นคนให้ จอมทัพให้เองหรือเปล่า”
ผมก็ได้แต่พยักหน้าเบาๆก่อนจะลงมือกินข้าวมือผู้ใหญ่เริ่มลงมือ ผมเหลือบตามองพ่อกับแม่ที่ดูเข้ากับครอบครัวพี่จอมทัพได้ดีก็รู้สึกดีใจ แบบ...เข้าใจความรู้สึกที่พาครอบครัวตัวเองมารู้กันครั้งแรกมันก็เป็นแบบนี้นี่เอง ทั้งตื่นเต้น แล้วก็อดจะประหม่าไม่ได้ มือที่วางไว้บนขาก็ทำให้ผมต้องเงยหน้ามองพี่จอมทัพ ก่อนเราจะส่งยิ้มให้กัน พี่คงจะดีใจเหมือนผมเช่นกัน
บรรยากาศมื้อเย็นก็เต็มไปด้วยเสียงพูดคุย จากตอนแรกที่ผมรู้สึกประหม่าตอนนี้มันก็หมดไป จนจบด้วยของหวานที่ทำบรรยากาศดูดีขึ้นไปอีกจากเสียงหัวเราะของคนทั้งหมด ก็ไม่ใช่อะไรหรอก บ้านผมก็เริ่มขายผมแล้วเหมือนกัน...
“จอมทัพแต่ก่อนผอมเหรอคะ ใบไม้แต่ก่อนก็ตัวเล็ก...เขาเกิดตอนดิฉันอายุเยอะแล้วน่ะค่ะ แต่โชคดีที่ไม่มีโรคประจำตัว แล้วโดนเพื่อนแกล้งตั้งแต่เด็ก ร้องไห้จ้ากลับบ้านทุกวัน” และดูเหมือนคุณแม่ทั้งสองคนจะเริ่มถ่ายทอดเรื่องราวตอนเด็กให้ลูกๆได้เขินกัน
“แต่ก็ไม่ได้โดนแกล้งอย่างเดียวนะคะ มีเด็กทั้งผู้หญิง ผู้ชายมาจีบตั้งแต่ตอนเด็กๆนู่นเลย พอเขามาสารภาพรักก็เขินหน้าแดงมาหลบอยู่หลังพี่ๆ แล้วไม่ใช่แค่คนเดียวนะคะ ตั้งแต่อนุบาลยันประถมมาทุกปีเลยค่ะ” แล้วนั่นทำให้ใบไม้ต้องก้มหน้างุดลงกับมือเมื่อเสียงหัวเราะของทุกคนดังขึ้น แต่เสียงหัวเราะของคนข้างๆที่ทำให้ใบไม้ต้องทุบแรงๆลงบนขาจอมทัพเป็นการแก้เขิน
“จอมทัพเขาไม่ค่อยมีใครมากล้าจีบหรอกค่ะ มนุษย์สัมพันธ์ไม่ค่อยดีชอบอยู่คนเดียว เวลาคนมาเล่นด้วยก็ชอบทำหน้าดุๆใส่เขา จนเพื่อนกลัวกันไปหมดเลย” คุณหญิงของบ้านหัวเราะเล็กน้อยก่อนจะพูดต่อ “ปกติเขาก็จะยิ้มให้กับครอบครัวและเพื่อนสนิทเท่านั้น แต่กับใบไม้นี่แหละที่เขายิ้มให้บ่อยมากๆเลยนะคะ”
“ก็ต้องขอบคุณจอมทัพเหมือนกันนะคะที่คอยดูแลใบไม้ให้ ใบไม้เป็นคนค่อนข้างคิดมากจนเก็บไปเครียด จนต้องปรึกษาจิตแพทย์บ่อยๆก็มีจอมทัพนี่แหละที่คอยดูแล แล้วยังคอยจัดการเรื่องคดีนี่อีก...ขอบคุณมากนะลูก” มารดาของใบไม้ส่งยิ้มให้อย่างขอบคุณ ร่างสูงยิ้มตอบก่อนจะก้มหัวให้เล็กน้อย
“หน้าที่ผมอยู่แล้ว...” จอมทัพว่าก่อนทุกคนต้องเงียบไปเมื่อจอมทัพทำท่าจะพูดต่อ “เอ่อ...ผมมีเรื่องอยากจะปรึกษาและขอนิดหน่อยครับ”
“ผมคิดมานานแล้ว แล้วคิดมันก็น่าจะดีกว่า...ผมคิดว่าให้น้องย้ายมาอยู่ด้วยกันดีไหมครับ...” แล้วนั่นก็ทำให้ทุกคนต้องเงียบไปอีกครั้ง พิชิตผู้เป็นบิดาต้องแอบตวัดตามองว่าที่ลูกเขยเล็กน้อย ส่วนใบไม้ก็ได้แต่อ้าปากค้างหันไปมองจอมทัพตาโต “ทุกวันนี้เราก็ย้ายไปย้ายมา แต่ถ้ามาอยู่ด้วยกันก็คงจะลดค่าใช้จ่าย ผมก็เป็นห่วงน้องถึงอยู่ห้องตรงข้ามกันแต่ก็ถามกันได้แค่ในแชท แถมผมก็จะได้ดูแลน้องได้กว่าเดิมอีกด้วยนะครับ”
ในขณะที่ทุกคนอึกอัก กับใบไม้ที่เขินแทบตายแต่จอมทัพกลับมีแววตานิ่งเงียบ ดูจริงจังไร้แววเจ้าเล่ห์ขี้เล่น พี่ชวนไปอยู่ด้วยกันอะ...แบบชวนไปอยู่ด้วยกัน ไม่ใช่คืนนี้นอนห้องพี่อีกคืนน้องห้องผม มันคืออยู่ด้วยกันจริงๆ
“ถ้าไม่ไว้ใจจอมทัพ ให้เด็กๆเขาหมั้นกันดีไหมคะ” มารดาของจอมทัพพูดออกมาด้วยรอยยิ้มกว้างพร้อมสายตาเบิกบาน และนั่นก็เป็นคำพูดที่ทำให้ทุกคนต้องตื่นตะลึงขึ้นมาทันที
อ...อะ...อะไรนะ หมั้น!!! หมั้นน่ะเหรอ??!! ผมกันไปมองพี่จอมทัพทันที แล้วผมต้องเบิกตาโตเข้าไปอีกเมื่อพี่จอมทัพมีแววตาดูเห็นด้วยแถมพยักหน้าเบาๆด้วย แล้วพี่ก็หันมามองผมเหมือนจะถามแบบ...จะหมั้นไหมอะไรแบบนี้ เห็นแบบนั้นผมก็อดจะหน้าร้อนขึ้นมาไม่ได้ ผมนี่รู้เลยว่านิสัยจริงจังของพี่นี่ติดมาจากใคร...คุณแม่ของพี่ไง!!
“ผมว่าเรื่องนี้ให้เด็กๆเขาตัดสินกันในอนาคตเถอะ เอาเรื่องที่จอมทัพขอดีก่อนไหม” แล้วทุกคนก็พยักหน้ารับทันที ส่วนใบไม้ก็แอบระบายลมหายใจออกมาอย่างโล่งใจ ส่วนจอมทัพก็ระบายลมหายใจออกมาเช่นกันแต่เพราะเสียดายต่างหาก
“ดิฉันคิดว่าก็แล้วแต่ใบไม้ตัดสินใจนะคะ...พ่อว่าไง” มารดาของใบไม้ว่าพลางกันไปถามสามีที่นั่งทำหน้าหวงลูกชายอยู่ข้างๆ พิชิตทำหน้าคิดเล็กน้อยก่อนจะพยักหน้าเบาๆ
“ให้ลูกตัดสินใจแล้วกัน”
แล้วทุกคนก็หันมามองใบไม้ทันที คนตัวเล็กยกมือขึ้นมากัดเล็บอย่างคนคิดหนัก จะยังไง...คือจะอยากก็อยากอยู่กับพี่นะ แต่ถ้าตอบอย่างนั้นมันจะดูน่าเกลียดไหมคือ...ไม่รู้สิ มันก็แอบเขินเหมือนกันนะ ผมเงยหน้าพี่อย่างปรึกษา ก็ได้มาแต่สายตาที่ดูคาดหวังกับคำตอบแทน เราอยู่ด้วยกันทุกวันจนกลายเป็นแฝดไปแล้ว ผมรู้ว่าพี่อยากดูแลผมจริงๆ ดูได้จากสายตาจริงจังของพี่ ผมเงยหน้ามองพ่อกับแม่เล็กน้อย ก่อนจะหันไปปรึกษาพี่ๆ ที่ได้แต่พยักหน้าพร้อมยิ้มให้
“จะให้ผมตอบแบบไม่น่าเกลียด หรือให้ผมตอบแบบที่ผมอยากได้จริงๆเหรอครับ”
“เอาแบบที่เราอยากได้สิ เราจะได้สบายใจ” นั่นเป็นคำพูดของพี่ใบฉัตร พี่คงรู้อยู่แล้วว่าคำตอบที่ผมอยากตอบจริงๆคืออะไร ถึงได้รู้ว่าตอบยังไงผมถึงจะได้สบายใจ ผมได้แต่ระบายลมหายใจเบาๆ
“ผม...เห็นด้วยกับพี่จอมทัพครับ” คำตอบของผมก็มาพร้อมกับมืออุ่นที่ประสานเข้ามากับมือของผม ผมส่งยิ้มกว้างให้พี่ ผมก็แค่อยากนอนกอดพี่ทุกคืน แต่ก็ต้องหันหน้าขวับมามองคุณแม่ของพี่อย่างตื่นตะลึงอีกครั้ง ก็ไม่ใช่อะไรหรอก
“อย่างนี้ก็หมั้นกันเลยดีไหมคะ??”
“คุณ...ปล่อยให้เป็นเรื่องอนาคตเถอะน่า”
“แหม...ก็ฉันอยากได้ใบไม้มาลูกสะใภ้เต็มตัวเร็วๆนี่คะ ก็ทำให้เป็นเรื่องเป็นราวไปเลยดีจะตาย จะได้รู้ว่าลูกเราจริงจังจริงๆ คนเป็นแม่ดูออกอยู่แล้วค่ะ หมั้นกันไปเลย” แล้วผู้เป็นสามีก็ต้องลูบแขนภรรยาทันทีทั้งเข้าใจและหวังจะให้ใจเย็นกับเรื่องนี้
“ถ้าลูกเราจริงจังเดี๋ยวอนาคตก็ได้เป็นเองนั่นแหละนะ สบายใจเถอะ” แล้วสุดท้ายคุณหญิงของบ้านก็ได้แต่พยักหน้าตามสามีอย่างจำยอม ส่วนใบไม้ก็ได้แต่เขินหน้าแดงก่ำจนพี่ได้แต่ส่งสายตาล้อเลียนมาให้
โอ๊ยยย....เขินจะตายอยู่แล้ว และจะไม่ว่าอะไรเลยถ้าคนข้างๆไม่พยักหน้าตามไปด้วย แต่นี่แม่ตัวเองพูดไปก็พยักหน้าไปอย่างเห็นด้วยสุดๆนี่สิ พี่นะพี่!!
__________________________________________
Talk : จริงจังแค่ไหน แค่ไหนเรียกจริงจัง
บ้านนี้จริงจังกันสุดขั้วจริงๆนะคะ
เอาจริงๆตอนนี้เราค่อนข้างจะตัน แต่งตอนต่อตอนจริงๆเลยช้า
เนื้อเรื่องเริ่มเนิบๆลงเรื่อยๆแล้วค่ะ เพราะใกล้จบแล้วเนาะ
ตอนนี้เราก็เริ่มคิดตอนจบกับตอนพิเศษแล้ว แถมยเริ่มคิดเรื่องใหม่ด้วย
พยายามไม่ให้ยืดเกิน30ตอน จริงๆไม่คิดว่าจะแต่งมาถึง26ตอนด้วยซ้ำ
ตอนแรกตั้งใจไว้แค่18-20ตอนจบเท่านั้น แต่ก็ลากยาวจนมาถึงตรงนี้
30ตอนจบหรือไม่ ไม่คอนเฟิร์มนะคะ เผื่อคนแต่งจะไหลยาว 5555555
ยังไงก็ขอบคุณทุกคนมากนะคะที่เป็นกำลังใจเสมอมา
หลังจากนี้ขออนุญาตเว้นช่วงอัพไว้ประมาณ2อาทิตย์นะคะ เพราะมีสอบ
ต้องขอโทษจริงๆค่ะ รออ่านกันด้วยนะคะ
ขอบคุณทุกคนและทุกคอมเมนต์นะคะ
-
:mew1:
-
เค้าอยากมีบ้างน่ารักอะอยากหมั้น
-
:L2: :pig4:
-
คุณแม่พี่จอมทัพใจร้อนมากแต่เราชอบ :3123: :3123: :3123: :3123: o13 o13 o13
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
จิงจังหนักมากกกกกกกก
ขอบอยู่ด้วยกัน ขอหมั้นด้วย!! ยอมใจ!! 5555555
-
พี่จอมทัพกับใบไม้จะหมั้นกันแล้ว
:mew1: :mew1:
-
ขุ่นแม่นี่ 4G ชัดๆ 555
-
คุณแม่จริงจังมาก 555555 :katai2-1:
-
จอมทัพจริงจังและจริงใจมาก o13
-
:hao3:
-
เขาจะแต่งงานกันแล้วเย่ๆๆ ดีใจๆๆๆๆ :katai5:
-
เรื่องใหม่อยากให้นักเขียน แนวแบบ ตอนแรกนายเอกเฉิ่ม แว่นหนาเตอะ ทั้งที่ตัวเองน่ารักอยู่แล้ว แต่ไม่มีความมั่นใจในความน่ารักของตนเอง แอบหลงรักพระเอกที่เป็นถึงเดือนมหาลัย หล่อ เทห์ มีสาวๆเข้าหามากมาย นายเอกคอยแอบซื้อขนมซื้อของให้พระเอก แต่พระเอกรู้มาตลอด พระเอกตอนแรกที่รู้ก็ไม่ถึงกับรังเกลียดนายเอก แค่ไม่ชอบที่คนอย่างไอ้เฉิ่มแอบชอบเขาแล้วแอบเอาของมาให้เขา และถึงเวลาที่พระเอกต้องฟิวขลาดกลียดนายเอก ตอนที่นายเอกตั้งใจด้วยแรงกล้าเดินไปบอกรักพระเอก ต่อหน้าเพื่อนๆพระเอก บรรดาสาวๆของพระเอก และคนอื่นๆ มันทำให้พระเอกเสียหน้าและด่านายเอกด้วยควรังเกลียด ว่าไอ้เฉิ่ม ไอ้ทุเรศ หน้าตาอย่างเมิง เสือกมาบอกรักกูเหรอ ประมาณนี้ เวลาเจอกันที่ไรพระเอกจะทท่ารังเกียจนายเอ ด่าว่าทำร้ายจิตใจนายเอกให้นายเอกเสียจเสียน้ำตาทุกครั้ง จนเพื่อนนายเอกที่เรียนมาด้วยกันตั้งแต่มัธยมต้นซึ่งรู้มาตลอดว่านายเอกน่ารักมากขนาดไหน แถมนายเอกยังจิตที่แสนดีด้วย ทนไม่ไหวพานายเอกไปรักษาแผลใจและเปลี่ยนโฉมตัวเอง เปลี่ยนตัวเองเป็นคนใหม่ที่ทุกคนเห็นแล้วต้องกรี๊ดๆ และเปลี่ยนเป็นคนที่มีความมั่นใจในตนเอง พอนายเอกกลับมาที่มหาลัยเป็นคนใหม่ ทุกคนในหมาลัย ต่างตะลึงในความน่ารักของนายเอก และมีหนุ่มๆ เข้ามาจีบนายเอกมากมาย แต่กับพระเอก นายเอกกลับมาคราวนี้ไม่มีรักหลงเหลือให้กับพระเอก อยู่เลย สายตามองไม่เห็นพระเอก เหมือนพระเอกไม่มีตัวตน (ทั้งที่จริงๆแล้วนายเอกก็ยังรักพระเอกมากอยู่ดี)ที่ต้องทำแบบนี้เหมือนไม่สนใจพระเอก ไม่มีพระเอกอยู่ในหัวใจ ก็แค่ที่จะทำให้พระเอกรู้ใจตนเอง และรู้ถึงความเจ็บปวดที่นายเอกเคยได้รับจากพระเอกมาก่อนหน้านี้ #คราวนี้พระเอกจะเป็นอย่างไร เมื่อนายเอกกลับมาลุกใหม่ และมีคนเข้ามาจีบนายเอกมากมาย พระเอกของเราจะรู้ใจตนเองและตามหัวใจนายเอกกลับมาเป็นของพระเอกได้หรือไม่ต้องติดตามชม ปล.จบแบบ Happy ending นะครับ พล๊อตแบบนี้หละครับที่รองเสนอให้เขียน อยากอ่านแนวนี้อิอิ
-
รออยู่นะคะะะ
-
เพิ่งมาอ่าน พลาดมากเรื่องนี้
ฟินตัวแตกมากเลยค่า
-
ใบไม้...เขิน...ตัวแตกไปแล้ว
-
NOTE : ขออภัยสำหรับคำผิดค่ะ
Chapter 27
“หา...ทะเลาะกับพี่เตวินเหรอ!!” แม๊กซ์เพียงแค่ยักไหล่ให้เพื่อนทั้งสองคนที่กำลังตาโต เพราะตกใจกับสิ่งที่เพื่อนเล่าให้ฟัง แล้วก้มลงอ่านหนังสือเหมือนเดิมเหมือนกับไม่รู้สึกอะไร
“เฮ้ยย...ตอบก่อนดิ ทะเลาะทำไม หรือพี่เขานอกใจ!” เอมมาลินหันมาเขย่าแขนเพื่อนแรงๆทันที โดยมีใบไม้พยักหน้าหงึกหงักอยู่ข้างๆ
“ป่าว...ก็..ไม่รู้ดิ นั่งคุยกับสาวหน้าตาเบิกบานนี่เรียกนอกใจปะ?” แล้วเอมมาลินกับใบไม้ก็นั่งคิดพลางกรอกตาไปมาสุดท้ายก็ส่ายหัวใส่
“ก็..มั้ง ตอนนั้นเป็นยังไงล่ะ” เป็นใบไม้ที่ถามออกมา ก่อนแม๊กซ์จะระบายลมหายใจเบาๆ ปิดหนังสือลงดังปับเสียงดัง ทำให้เพื่อนต้องหันมามองหน้ากันเล็กน้อย ก่อนจะมาท้าวคางลงกับพื้นโต๊ะพร้อมตั้งใจฟังทันที
“เมื่อวานตอนเย็นที่ฉันแยกออกไปหาพี่เตวินน่ะ.....”
ในขณะที่ผมกำลังตื่นไปตามทางเพื่อไปหาพี่เตวินตามที่นัดไว้ อยู่ดีๆก็ได้ยินเสียงหัวเราะคุ้นเคยที่ลอยมาจากบริเวณหน้าตึกอาคารเรียนก็ทำให้ผมต้องหันไปมองทันที ก่อนจะขมวดคิ้วเมื่อเห็นคนกวนประสาทกำลังนั่งอยู่ท่ามกลางกลุ่มสาวๆสามสี่คน พร้อมกับพูดคุยอย่างน่าชื่นตาบาน ผมก็ไม่ได้มีปัญหาอะไรถ้าแฟนตัวเองเป็นคนดังแล้วมีแต่คนสนใจ ผมกอดอกพิงกำแพงหลบอยู่บริเวณหลังพุ่มไม้ แล้วก็หรี่ตาลงเมื่อได้ยินสิ่งที่รู้สึกขัดใจ
“ก็พวกน้องน่ารักแบบนี้ พี่ที่เปล่าเปลี่ยวหัวใจก็รู้สึกสดชื่นขึ้นมา” แม๊กซ์เบ้ปากพร้อมกรอกตามองบนทันทีที่ได้ยิน....เสี่ยวชิบ
“พี่เตวินก็...พูดอย่างนี้หนูก็เขินแย่สิ...” นายหรือนางสาว อืม...สักอย่าง นางสาวหมายเลขหนึ่งพูดออกมาพร้อมทำท่าขัดเขิน พร้อมกับนางสาวหมายเลยสองที่พูดแทรกขึ้นมา
“เปล่าเปลี่ยวหัวใจ?...แสดงว่าพี่เตวินก็โสดเหรอคะ?” นางสาวหมายเลขสองพูดพร้อมทำตาประกายก่อนจะเข้ามากอดหมับที่แขนของชายหนุ่มหนึ่งเดียวในกลุ่ม คนที่กำลังเรียกเรทติ้งก็ได้แต่ยิ้มปริ่ม...ไอ้แก่เจ้าชู้เอ๊ย...ทำอย่างกับคนแก่โดนสาวมากอด โรคจิตจริงๆ
“ถ้าพี่เตวินโสดจริง...สนใจหนูไหมคะ หนูยังสดนะพี่” สด??? พูดแบบนี้นี่คือสดเหรอนางสาวหมายเลขสาม?? ไอ้แก่ก็ได้แต่หัวเราะแล้วส่ายหัวโบกมือปฏิเสธ ไอ้แก่หัวเถิกก็ยังนั่งคุยนั่งหัวเราะหน้าชื่นบานโดยมีผมคอยยืนเบ้ปากใส่อยู่ในหลืบ แล้วสุดท้ายก็ทนไม่ไหวถึงต้องยกโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาคนที่นั่งอยู่ตรงนั้น
/ครับบ...ว่าไง/
“อยู่ไหน....”
/ใกล้ถึงแล้ว คุยกับเพื่อนอยู่/
“เพื่อน? เพื่อนนี่เนื้อนมไข่มากไหม”
/ก็มาก....อะ เอ๊ะ แม๊กซ์ว่าไงนะ/ ทีงี้เรียกว่าแม๊กซ์ทีมาขอจับนู่นทำนี่กับตัวเราเรียกว่ายาหยี...เหอะ
“ถามว่าเนื้อนมไข่มากไหม” เสียงคุ้นเคยที่โพล่งออกไป พร้อมกับร่างโปร่งที่ก้าวออกมาจากหลังพุ่มไม้นั่นแหละที่ทำให้เตวินต้องลุกขึ้นพรึ่บ พร้อมกับรีบวิ่งไปหาคนที่กอดอกทำหน้าทะมึนทึงอยู่ทันที
“ยาหยีจ๋า....” แม๊กซ์สะบัดมือที่จับแขนตัวเองออก แล้วเดินไปหากลุ่มนางสาวสี่คนตรงหน้าแล้วส่งยิ้มให้อย่างเป็นมิตรทันที พร้อมกับเตวินที่เดินกุมมือตามมาด้านหลัง
“เห็นคุยสนุกกันจัง...งั้นขอถามอะไรหน่อยได้ไหมครับ” หญิงสาวมองหน้ากันไปมา ก่อนจะหันไปมองเตวินที่อยู่ด้านหลังชายรูปร่างโปร่งตรงหน้า
“เป็นเพื่อนกับพี่เตวินเหรอคะ??” นางสาวหมายเลขสี่พูดขึ้นมา แม๊กซ์ก็พร้อมพยักหน้าตอบทันที “อ๋อ...งั้นถามมาเลยค่ะ”
“พี่เตวินนี่โสดเหรอครับ?” หญิงสาวมองหน้าอีกครั้งพร้อมพยักหน้า
“พี่ไม่รู้เหรอคะ...”
“ไม่รู้หรอก...แต่เห็นมีคนบอกว่าเป็นแฟนเตวินมันด้วยนะ” เหล่าหญิงสาวได้ยินก็ขมวดคิ้วพร้อมเบ้ปากทันที
“ไม่จริงหรอกค่ะ..พี่เตวินไม่เคยแสดงตัวว่าพี่แฟน ฝากไปบอกด้วยนะคะว่าพี่เตวินโสด...อย่ามาตอแหล พี่เตวินมาบอกเราเองค่ะ” นั่นแหละที่ทำให้แม๊กซ์พยักหน้าพร้อมหันไปยิ้มกับคนที่ยืนหน้าซีดอยู่ข้างหลัง
“งั้นเหรอครับ...จะไปบอกให้นะว่าเตวินมันโสด เขาคงไม่ได้เป็นแฟนกับเตวินหรอก...งั้น ขอตัวก่อนนะครับขอบคุณมาก” แม๊กซ์ว่าพร้อมกับเดินออกมาทันทีไม่สนใจคนข้างหลังที่เดินตามมาพร้อมกับเสียงเรียกของสาวๆ
“ยาหยี...ม..แม๊กซ์..คือพี่...” แม๊กซ์หยุดเดินก่อนหันไปหาคนที่ทำหน้าสลดด้านหลัง ก่อนจะกอดอกพร้อมทำหน้าถมึงทึงใส่ทันที
“ให้เวลาอธิบายยี่สิบวิ ถ้าไม่เข้าหูแล้วล่ะก็...ผมก็จะเก็บข้าวเก็บของออกจากห้องพี่ทันที” นั่นแหละที่ทำให้เตวินต้องรีบเข้ามากอดแขนแฟนตัวเอง ก่อนจะโดนสะบัดออกมาอีก
“หนึ่ง...”
“พี่ขอโทษ...พี่ไม่ได้คิดอะไรจริงๆนะ พี่ไม่ได้ชอบพวกน้องเลย ก็แบบ...พวกน้องเขาเรียกไปคุยพี่ก็เลยไปคุยด้วยเฉยๆ...พี่ขอโทษ...น้องเขาอยากให้พี่ชอบพี่ก็ปฏิเสธ...เห็นไหมๆ...” แล้วอีกหลายอย่างที่คนหัวเถิกพูดแก้ต่างออกมารัวๆ จบด้วย “พี่รักยาหยี...ยาหยีของพี่น่ารักแบบนี้พี่จะไปมีใครได้...แค่ยาหยีโกรธหัวใจดวงน้อยๆก็เจ็บแล้ว”
แม๊กซ์เม้มปากแน่น ก่อนจะเสหน้าไปทางอื่นทันที เสี่ยวชะมัดคนอะไร...น้ำเน่าสุดๆ แต่ก็แบบนะ...ผมก็...อดจะเขินไม่ได้
“น้า...อย่าโกรธสุดที่รักคนนี้ของยาหยีเลยนะ” เตวินที่เห็นริ้วแดงที่แก้มอูมสีน้ำผึ้งก็เข้ามากอดแขนแม๊กซ์ทันที
“ไม่โกรธหรอก ก็ไม่ได้เป็นอะไรด้วยนี่ จะโกรธทำไมล่ะ” ได้ยินแบบนั้นแหละ เตวินต้องเอาหัวมาถูๆที่ไหล่บางนั่นทันที
“บอกแล้วไงว่าเป็นสุดที่รัก...นะยาหยีของพี่” แม๊กซ์สูดลมหายใจเข้าลึกๆก่อนจะดันตัวเองออกมา พร้อมปรายตาใส่เตวินเล็กน้อย
“ก็ได้...แต่!” ยังไม่ทันที่เตวินยิ้มได้เต็มปากก็ต้องชะงักไปทันที “ผมไม่ว่าอะไรหรอกถ้าพี่จะเรียกเรทติ้งแบบเบาๆ คุยกันเล็กน้อย... คนหลงตัวเองแบบพี่น่ะอดไม่ได้หรอก แต่ถ้ามาทำแบบเมื่อกี้ที่มันมากเกินทั้งคำพูดและการกระทำ จนเกินขอบเขตความอดทนของผมเมื่อไหร่ผมไม่เอาพี่ไว้แน่ ให้โอกาสอีกแค่สองครั้ง....ผมใจกว้างอยู่แล้ว แต่ถ้าเจอเมื่อไหร่ ของที่ห้องผมจะเก็บออกมาให้หมด” นั่นแหละที่ทำให้เตวินต้องกลืนน้ำลายดังเอือก ได้ยินแบบนี้ก็หมายความว่าเกินเมื่อไหร่ก็เลิกกันทันที
“จ้า...น้อมรับคำสั่งเลย จะทำตามทุกเม็ด จะเป็นคนดีที่สุดของยาหยีให้ได้เลย”
“ให้ได้ตามที่พูดเหอะ...อ่อ...คืนนี้ผมจะกลับไปนอนที่ห้องกับธันวา พี่ก็นอนกับพี่เต็งหนึ่งไปเหมือนเดิมละกัน” ก็นะ...ธันวาก็เป็นน้องรหัสพี่เต็งหนึ่ง ตั้งแต่ผมคบกับพี่เตวินก็สลับห้องกัน วันนี้สงสัยต้องกลับไปนอนห้องเดิมนั่นแหละ ก็ต้องมีลงโทษกันบ้าง เตวินได้แต่อ้าปากค้าง มองตามร่างโปร่งที่เดินนำไปแล้ว
“ไหนบอกไม่โกรธแล้วไงยาหยี...”
“ก็ต้องมีลงโทษกันบ้างเล็กๆน้อยๆ”
“โถ่ ยาหยีพี่เบื่อหน้ามันจะตายอยู่แล้วนะ...แล้วพี่จะกอดใครล่ะ” เจอตกันตอนเรียนตั้งแต่เช้าจรดเย็น เบื่อมันจะตาย
“อย่าโอดครวญ...แต่วันนี้ผมจะกินข้าวกับพี่เหมือนเดิมนะ เราไปห้างกันเถอะ...ตอนนี้ผมหิวมาก แทบจะกินหัวคนได้แล้ว...” เตวินได้ยินก็ยิ้นแหยพร้อมปาดเหงื่อเล็กน้อย
“พี่เตวินต้องเลี้ยงผมนะ วันนี้จะกินให้เยอะๆเลย” ว่าพร้อมหันมาส่งยิ้มหวานใส่ แต่เตวินก็รู้ซึ้งว่าเป็นของหวานมีพิษ ถ้าพูดว่ากินเยอะๆนะ ไม่ใช่แค่อย่างสองอย่าง ไม่ใช่แค่ร้านสองร้าน คงจัดบุปเฟ่ต์ปิ้งย่าง แล้วต่อด้วยของหวาน แล้วคงมีอะไรอีกต่างๆนาๆ มีหวังเขาได้กระเป๋าฟีบ ว่าแล้วก็ได้แต่ลูบกระเป๋าตัวเองเบาๆ เฮ้อ...ก็ผิดเองก็ต้องยอมรับความผิดล่ะนะ
“เรื่องเมื่อวานก็เป็นแบบนี้แหละ..ตามนั้น” เพื่อนๆพยักหน้าเบาๆทันทีที่ฟังจบ
“เรื่องนี้ก็จัดว่าเป็นเรื่องใหญ่ไม่ได้หรอกนะ...ไม่เป็นไรนะเว้ย” ใบไม้ยิ้มให้ก่อนจะส่งมือมาตบไหล่เพื่อนเบาๆ
“ไม่เป็นไรหรอก...ว่าแต่แกเหอะ พี่จอมทัพกลับห้องดึกทุกวัน แถมเวลาเจอหน้าแทบไม่มี ไม่กลัวว่าพี่เขาจะไปมีคนอื่นเหรอ”
“แม๊กซ์! ไอ้บ้า...แกล้งใบไม้ได้ยังไง แต่ก็เอาเถอะ...ทหารน้อยผู้พิชิตจอมทัพคงเอาอยู่อยู่แล้วมั้ง” ใบไม้ทำหน้าบึ้งทันทีที่โดนเพื่อนแซว โดยมีเพื่อนทั้งสองคนนั่งหัวเราะชอบใจอยู่ ให้ตายเถอะ...คนพวกนี้
___________________________________
“เฮ้อ...เสร็จกันสักทีนะงานเนี่ย” เตวินว่าพร้อมยกแขนปิดขี้เกียจไปมา “อาจารย์กลุ่มเราโคตรเคี่ยวเลย กลุ่มอื่นงี้เสร็จไปตั้งนานแล้ว เราทำกันตั้งแต่เช้า เลิกเรียนก็มาทำยันดึก ดูดิกว่าจะผ่านๆ เซ็ง”
“ก็จะได้เก่งกว่าคนอื่นไง” จอมทัพที่พูดมานิ่งๆก็ทำเตวินต้องเบ้ปากใส่นิดหน่อย ก็มึงเก่งอยู่แล้วนี่หว่า
“เออๆ...เก่งก็เก่ง เสร็จตั้งแต่เย็นๆนี่ก็ดี จะได้ไปง้อน้องตากวางสักหน่อย เมื่อคืนกูนี่ต้องดันเตียงออกเลย เหม็นหน้าเต็งหนึ่งแม่ง” จอมทัพได้ยินก็หัวเราะเบาะๆใส่เพื่อน ก่อนจะพูดบางอย่างที่ทำเตวินหน้ายุ่งเล็กน้อย
“สมน้ำหน้า...อยากโดดงานไปม่อสาวเอง”
“กูโดดงานพาน้องตากวางไปกินข้าวเว้ย...เขาเรียกมีเวลาให้แฟน ทุกคนเขาก็หมุนๆกันโดดนั่นแหละ มีแต่มึงอยากเสร็จเร็วๆไม่พงไม่พัก...ระวังเหอะใบไม้ต้องงอนมึงแน่!” เตวินว่าพร้อมผลักไหล่เพื่อนเบาๆ ส่วนจอมทัพก็แค่ปรายตาใส่ทำหน้าไม่เชื่อ น้องต้องเข้าใจแหละน่าว่าต้องทำงาน
“จอมทัพ....” เสียงผู้หญิงที่ดังขึ้นด้านหลังก็ทำให้ทั้งสองต้องหยุดชะงัก ก่อนจะหันไปมองเมื่อพบว่าเป็นใคร ...นุช เจ้ากรรมนายเวรเจ้าเดิม เตวินเป็นคนแรกที่ถอนหายใจออกมาแรงๆพร้อมท้าวเอวมองอย่างเหนื่อยหน่าย ส่วนจอมทัพเพียงแค่เลิกคิ้วมองเล็กน้อยเท่านั้น
“นี่ป้ายังไม่ไปเข้าคุกอีกเหรอ เวลานี้ศาลต้องเรียกตัวไปฝากขังได้แล้วนา ทำไมมาลอยหน้าลอยตาอยู่แถวนี้อีก” เตวินเป็นคนที่ก้าวเข้ามาพูดด้วยพร้อมท่าทางที่กวนอารมณ์ของหญิงสาวเป็นอย่างมาก หญิงสาวเพียงแค่เม้มปากและจิกเล็บลงบนมือตัวอย่างอดกลั้น ก่อนจะเลี่ยงออกไปยืนตรงหน้าจอมทัพ
“ฉันรู้ว่าฉันผิด...ฉันขอโทษ แต่ฟังฉันก่อนนะ..ฉันมีเรื่องอยากจะบอกนะ” หญิงสาวว่าพร้อมเปิดโทรศัพท์ให้ดูอย่างไม่รอฟังคำตอบ แล้วเตวินที่ยื่นหน้าเข้ามาดูก็ต้องเบิกตาโตทันทีที่เห็นสิ่งที่ปรากฏบนหน้าโทรศัพท์ “มี...มีคนที่รู้จักส่งมาให้ ผู้ชายในรูปเป็นแฟนปัจจุบันของเพื่อน ส่วนอีกคน...นายเองคงรู้จักดี”
ในรูปเป็นสิ่งที่ไม่ค่อยหน้าดูนัก ชายสองคนกำลังร่วมรักอยู่บนเตียง คนที่รู้จักดีที่ว่าก็คงหมายถึงใบไม้ ถึงมันก็ไม่เห็นชัดเจน แต่ก็คงเดาออกมาเป็นใบไม้แน่ แล้วก็มีหลายรูปด้วย ทั้งด้านข้างด้านหน้า แล้วไหนจะเป็นดวงตาใสๆที่ดูคุ้นๆนั่นอีก เตวินคิดอย่างนั้นแล้วหันขวับไปมองเพื่อนอย่างหนักใจและเป็นกังวล จอมทัพก็เพียงทำหน้านิ่งๆมองสิ่งนั้นเท่านั้น
“คงมีเบอร์ฉันอยู่...ส่งมาให้ได้ไหม” หญิงสาวได้ยินก็ยิ้มกว้างอย่างสมใจ ใบไม้นายเสร็จฉันแน่ ฉันไม่ได้เขา...นายก็ต้องไม่ได้เขาเหมือนกัน!! “แล้วลบก่อนได้ไหม...อย่าน้อยก็ขอไปคุยกับใบไม้ก่อน”
“ได้...ได้สิ...ฉันอยากให้นายได้ตาสว่างสักที แค่นี้ก็พอใจแล้ว” หญิงสาวว่าพร้อมยิ้มออกมาบางอย่างปลอบใจพร้อมแสร้งเช็ดน้ำตาที่หางตาเบาๆ
“อืม...เจอกันที่ศาล” จอมทัพกระตุกยิ้มให้เล็กน้อยก่อนจะเดินจากไปทิ้งให้หญิงสาวยืนนิ่งอย่างไม่เข้าใจไปกับรอยยิ้มที่เหมือนจะเยาะเธอมากกว่าขอบคุณ
“เชื่อเธอเหรอ...จอมทัพ...” เตวินที่เดินตามมาก็ถามเพื่อนทันที “เฮ้ย ตอบกูดิ...”
“คิดว่าไง...ก็เห็นชัดๆนะว่าเป็นใบไม้” จอมทัพหันมาถามเล็กน้อย
“ใจเย็นๆสิ มึงจะเชื่อคนโกหกอย่างเธอเหรอ”
“หึ...ก็เห็นอยู่ชัดๆนี่”
“มึง...มึงโกรธรึเปล่า อย่าขาดสตินะมึง...คุยกับน้องดีๆนะเว้ย” ถึงแววตาไม่ได้ดูเกรี้ยวกราดมากนักแต่ก็ต้องเตือนไว้ก่อน เพื่อนเขาเวลาโมโหก็น่ากลัวมาก กลัวว่าจะไปทำอะไรใบไม้รุนแรง
“เชื่อไม่เชื่อก็ไม่รู้สิ...แต่ก็ต้องไปคุยกับคนในรูปสินะ” จอมทัพว่าพลางเปิดโทรศัพท์กดดูข้อความล่าสุดที่หญิงสาวได้ส่งมาพร้อมกระตุกยิ้มเบาๆ
เตวินทำได้เพียงมองหน้าเพื่อนอย่างกังวล...ขอให้ไม่เรื่องใหญ่ไปกว่านี้ก็พอ ขอแค่เป็นแฟนเก่าของน้องหรืออะไรก็ตามที่ไม่ใช่น้องใบไม้นอกใจจอมทัพมัน เขาเชื่อว่าเพื่อนต้องเข้าใจ
“คุยกันใจเย็นๆนะ ถ้าเรื่องนี้เป็นเรื่องที่ผ่านมาก็ให้มันแล้วไปเหอะ” เตวินพูดพลางหยุดเดินทันทีที่ถึงรถมอไซต์ของตัวเอง ก่อนจะยกมือตบไหล่เพื่อนเบาๆ
“อืม...ไม่ต้องห่วงหรอก” จอมทัพพูดพลางยกยิ้มให้เพื่อนบางๆ เตวินหยุดเดินได้แต่เลิกคิ้วมองอย่างสงสัย ก่อนจะมองตามเพื่อนที่เดินไปที่รถเก๋งคันงามของตัวเองด้วยท่าทางไม่รีบร้อน เห็นแบบนั้นก็ยกมือเกาหัวงงๆ
“มึงจะไม่โมโหหน่อยเหรอวะ...อะไรของมึง”
_________________________________________________
ใบไม้กอดอกทำหน้าบูดบึ้งแล้วสะบัดหน้าใส่จอมทัพทันทีที่ร่างสูงเดินเข้ามาในห้อง ‘ใหม่’ ที่พึ่งย้ายมาเมื่อสองวันก่อน ใช่ครับ...ห้องใหม่ ไม่ใช่หอเดิมที่เคยอยู่ แต่เป็นคอนโดใกล้ๆมหาลัย ใบไม้เหล่ตามองค้อนจอมทัพอย่างไม่พอใจ ก่อนจะสะบัดหน้าใส่อีกครั้ง
จอมทัพได้แต่เลิกคิ้วมองคนที่สะบัดหน้าใส่แล้วย้ำเท้าโครมๆเข้าห้องนอนแล้วปิดประตูใส่หน้าตัวเองอย่างไม่เข้าใจ ร่างสูงวางกระเป๋าไว้ที่โต๊ะใกล้ๆก่อนจะหันมาเปิดประตูจะตามไป แต่ก็ต้องแอบระบายลมหายใจเบาๆ เมื่อพบว่าประตูถูกล็อคจากด้านใน ก่อนจะยกมือเคาะประตู
“ใบไม้....ออกมานะ...เรามีเรื่องต้องคุยกัน”
“ผมไม่อยากคุยกับพี่หรอกครับ...จะนอนแล้ว!” เสียงตะโกนออกมาจากห้องก็ทำให้ต้องระบายลมหายใจออกมาอีกครั้ง
“อย่าให้พี่ต้องไขกุญแจเข้าไปนะ” จอมทัพพูดเสียงเข้ม ยืนรออยู่หน้าห้องเล็กน้อย ก่อนจะเริ่มนับทันที่ไม่มีเสียงตอบรับ “หนึ่ง...สอง...” เสียงตึงตังที่ดังขึ้นก่อนประตูจะเปิดทันที พร้อมใบหน้าใสที่ตอนนี้กำลังบูดบึ้งใส่คนตรงหน้า
“พี่มีเรื่องอะไรเหรอครับ” ชิ...ผมสิที่ต้องมาทำหน้าบูดใส่พี่...ไม่ใช่ต้องมาเปิดประตูให้พี่มาทำหน้าบึ้งใส่แบบนี้
“เรื่องนี้....” จอมทัพยกโทรศัพท์ขึ้นมาให้ใบไม้ดู คนตัวเล็กก็มองอย่างงงๆ ก่อนจะหรี่ตามองชัดๆอย่างละเอียดก่อนจะเบิกตาโตแล้วส่ายหน้าไปมา
“ไม่...พี่..พี่ครับ...นั่นไม่ใช่ผมนะ” จอมทัพจ้องมองตัวตากลมที่มองมาที่เขาอย่างแน่วแน่กับแววตาที่ดูเหมือนจะไม่เข้าใจ แล้วต้องยกยิ้มพร้อมเลิกคิ้วขึ้นมา
“ดูดีๆสิ...นั่นใช่หรือไม่ใช่เรากันแน่” จอมทัพพูดแล้วยัดโทรศัพท์เข้าไปใส่มือเล็ก ก่อนจะกอดอกมอง มือเล็กๆที่สั่นเทาค่อยๆยกขึ้นมามองอีกครั้ง พร้อมเลื่อนรูปที่ปรากฏไปมา ก่อนจะยื่นคืนจอมทัพ พร้อมกับน้ำตาที่ค่อยๆไหลออกมา
“ฮึก..พี่เอามาจากไหน..ม..ไม่ใช่ผมนะ..ไม่ใช่นะครับ”
“นุชให้พี่มา...”
“ไม่...ไม่ใช่...พี่ต้องเชื่อผมนะ...ฮึก...ไม่ใช่ผมนะ”
ใบไม้ส่ายหัวไปมาแรงๆทั้งที่น้ำตาไหลออกมานองหน้า รูปนั้นเป็นรูปผมที่...กำลังโป๊เปลือย ที่ร้ายแรงที่สุดคือผมกำลังมีอะไรกันกับคนอื่น มันทุเรศเกินจะรับไหว..และรู้สึกขยะแขยงเต็มทนเมื่อคิดว่าผมกำลังมีอะไรกับคนอื่น ซึ่งนั่นมันไม่ใช่เรื่องจริงแต่แววตาที่อ่านไม่ออกของพี่ก็ทำให้ผมกลัวว่าพี่อาจจะเชื่อสิ่งที่เห็นในรูปนั้น...กลัวเหลือเกินว่าพี่จะเข้าใจผมผิด
ในขณะที่ผมกำลังสะอื้นไห้อย่างหนักพร้อมร่างที่ค่อยๆทรุด แต่แล้วก็มีอ้อมกอดอุ่นๆเข้ามารวบผมไปกอดเต็มรัก พร้อมกับมือที่ลูบลงบนหัวผมและเสียงกระซิบที่ดังขึ้นมาข้างหู
“ขอโทษ...พี่ไม่น่าแกล้งเราเลย” นั่นทำให้ผมต้องเงยหน้ามองพี่แล้วก็ต้องเบะปากร้องไห้อีกครั้งเมื่อได้รับรอยยิ้มที่อบอุ่นของพี่เหมือนเดิม
“ฮืออ...นั่นไม่ใช่ผมนะ...พี่ต้องเชื่อผมนะ...ไม่ใช่ผม..ฮึก..ฮือ” เสียงพึมพำไปมาว่า ไม่ใช่..ไม่ใช่ ดังขึ้นอู้อี้กับอกกว้าง จอมทัพเม้มปากเบาๆเมื่อความรู้สึกผิดเทเข้ามาจนรู้สึกเจ็บ
“พี่เชื่อเราอยู่แล้ว...ขอโทษที่แกล้ง” เสียงสะอื้นที่ไม่หยุดสักทีก็พาให้จอมทัพต้องรู้สึกผิดขึ้นไปอีกเท่าตัว ก่อนจะช้อนร่างที่ซุกอยู่กับอกตัวเองขึ้นมาแล้วพาไปนั่งที่โซฟาตัวกว้างกลางห้อง จัดแจงให้คนตัวเล็กนั่งพิงอกตัวเอง แล้วต้องยิ้มออกมาเล็กน้อยเมื่อเห็นมือเล็กยกขึ้นเช็ดน้ำตาป้อยๆแล้วซุกลงบนอกตัวเองอีกครั้ง “พี่ขอโทษนะ...คนดี”
“ฮึก...ไม่ใช่ผมอะ...ไม่ใช่ผม” แขนยาวรวบกอดคนตัวเล็กแน่นๆ แล้วกดจูบลงบนหัวกลม
“ไม่ใช่เราหรอก...พี่จำได้อยู่แล้ว” ไอ้ยินอย่างนั้นใบไม้ก็เงยหน้ามองอีกคน ดวงตาที่ฉ่ำเยิ้มไปด้วยน้ำตาจนจอมทัพต้องยกมือค่อยๆเช็ดคราบน้ำตาที่อยู่บนแก้มให้อย่างเบามือแล้วยกโทรศัพท์ขึ้นมาให้ดุอีกครั้ง “ดูสิ..ทำไมพี่จะจำไม่ได้...เราเซ็กซี่กว่าเห็นๆ...แล้วนี่...”จอมทัพว่าพลางชี้ลงบนภาพ “ขาอ่อนด้านซ้าย...ไม่มีปาน” ใบไม้ดูตามสิ่งที่จอมทัพชี้ก่อนจะเบือนหน้าซุกลงบนอกกว้างเมื่อเห็นว่าเป็นหน้าตัวเองอยู่รูป
“มัน...แย่มาก...แค่เห็นว่าเป็นหน้าตัวเองแล้วทำแบบนั้นกับคนอื่นอีก...ฮึก...แค่นั้นผมก็ขยะแขยงตัวเองมากแล้ว” เสียงสะอื้นที่ดังขึ้นมาอีกครั้งก็ทำให้จอมทัพต้องวางโทรศัพท์ลงแล้วมากอดปลอบคนในอ้อมแขนที่กำลังตัวสั่นเทาอยู่เล็กน้อย
“คนดี...พี่ขอโทษ...พี่รู้อยู่แล้วว่าไม่ใช่เรายังจะมานึกแกล้งเราอีก..ขอโทษนะครับ”
“พี่บ้า!!....ฮึก...อย่าแกล้งกันแบบนี้อีกนะ...” กำปั้นเล็กที่ทุบมาบนอกรัว ถึงจะทำให้ต้องเจ็บบ้างก้ก็ไม่นึกห้าม เพราะความรู้ที่ใบไม้เสียไปมันมากกว่านั้นเยอะ
“ไม่ทำแล้ว...สัญญาด้วยเกียรติเลย” ใบไม้ได้ยินก็พยักหน้าหงึกหงักกับอกกว้าง ก่อนจะสวมกอดรอบเอวหนาแน่นๆ
“ผมไม่มีทางทรยศพี่หรอกครับ” จอมทัพยกยิ้มเล็กน้อยก่อนจะช้อนคางมนขึ้นมา ดวงตากลมปรือตาขึ้นมามองแล้วต้องหลับตาลงอีกครั้งเมื่อริมฝีปากหยักทาบทับลงมา
“พี่รู้ว่าไม่มีวันนั้นแน่...เพราะเรารักกันไง” พูดเสร็จก็ยิ้มให้กับคนตรงหน้าก่อนจะทาบทับริมฝีปากลงไปอีกครั้งอย่างแนบแน่น ก่อนจะค่อยๆเค้นคลึงริมฝีปากอิ่มอย่างอ่อนหวาน...บางทีคืนนี้อาจยาวนานกว่าที่คิด
_________________________________________
Talk : มาแล้วววว รอนานไหมคะ ขอโทษที่หายไปเป็นเดือนนะคะ
รู้สึกผิดมากเลย พอหลังสอบเราก็ต้องทำงานอีกสองงาน แล้วต้องลงภาคสนาม
ตอนแรกกะว่าจะลงวันเสาร์ แต่แบบคิดไม่ออกบวกกับมีความขี้เกียจสูงเลยไม่เสร็จ
รู้สึกผิดมากๆ ยังไงก็ขอโทษนะคะ
ตอนนี้หนุ่มใหญ่ของเราก็น่าตีทั้งคู่ อีกคนก็ไปม่อสาว ส่วนอีกคนก็แกล้งจนน้องร้องไห้
พี่จอมทัพนี่น่าตีที่สุดแล้ว เล่นอะไรไม่เล่น
ตอนแรกกะจะทิ้งเป็นดราม่าให้ ก็ทำไม่ลงค่ะ เพราะทำร้ายจิตใจคนอ่านด้วยการไม่ลงเป็นเดือน
แล้วยังจะมาทิ้งดราม่าให้อีก สุดท้ายก็จบตอนด้วยประการฉะนี้
อีกเรื่องที่จะบอก น้องยังไม่ตกลงหมั้นหรือแต่งอะไรกับพี่ทั้งนั้นะคะ!
จากตอนที่แล้วคือน้องตกลงก็จริง แต่ตกลงจะย้ายไปอยู่กับพี่
บางคนเข้าใจผิดคิดว่าน้องจะหมั้นกับพี่ นั่นเราคิดว่าเร็วไป
แต่คู้แท้คงไม่แคล้วกันอยู่แล้ว เนอะ
ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านและขอบคุณทุกคอมเมนท์นะคะ
:pig4: :pig4: :pig4: :L1: :L1: :L1:
-
:L2: :pig4:
ดีจังที่มาต่อ
-
นังนุช ยังทำเรื่องเลวๆต่ออีกนะ
แค่ฉันไม่ได้ นายก็ต้องไม่ได้เหมือนกัน
ที่ทำเลวมาก่อนนี้ จนต้องขึ้นศาล ไม่สำนึกซะเลย
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
โอย ชะนีนุชยังตามก่อกวนไม่เลิกอีกหรือเนี่ย :m16:
-
นางนุชแกตาย ชั้นจะฆ่าแก :katai1: :katai1: :katai1:
-
ขอบคุณค่ะ
-
นังชะนีนุชยังไม่เลิกก่อกวนอีกหรอเนี่ย จัดการไปเลยพี่จอมทัพ
-
พี่จอมทัพก็ขี้แกล้งรู้ว่าไม่ใช่น้องยังเอามาแกล้งให้น้องดู
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
น่าสงสาร555
-
จอมทัพไปแกล้งน้องทำไม เดี๋ยวได้นอนนอกห้องหรอก
-
นุชนี่เลวจริงๆ
-
..นุช..แกเกินไปแล้ว...จอมทัพ...จัดชุดใหญ่ให้เลย
-
นังนุช คดีเก่ายังไม่จบจะเพิ่มคดีใหม่อีกแล้ว ไม่เข็ดจริงๆ :beat:
-
นังนุชเนี่ยยังไม่ไปลงหลุมเนอะใครไปจุดธูปเชิญเธอมาค่ะกลับไปลงหลุมเธอเลยไป :z6:
-
:o12:
-
อ่านทันแล้วววว
ใบไม้น่ารักจุง
-
นังนุชชช ไม่เลิกนะไม่เลิก
สงสัยจะโดนอีกคดี 55555
ส่วนพี่เต ก้สมน้ำหน้า
:m20: :m20: :m20: :m20:
-
นุชนี่ไม่เข็ดนะ ฝังตัวเองชัดๆ
ทำแบบนี้พี่จอมทัพเอาเรื่องถึงศาลแน่อะ
พี่จอมทัพนี่ก้น่าตีจริงๆค่ะ แกล้งน้องร้องไห้เลย
ถ้าน้องไม่ร้องนี่จะหยุดมั้ยอะ
สงสารใบไม้ โดนพี่ทิ้งให้อยู่คนเดียวบ่อยๆ
พอกลับมาทีนี่ก้โดนแกล้งเลย แล้วแกล้งซะแรงเลยอะ
ส่วนพี่เตนี่คงพูดได้แค่สมน้ำหน้าอะ
นี่ก้ว่าแมกซ์ใจดีนะ ยังให้โอกาสไรงี้
เป็นเราคงต้องเล่นใหญ่ไม่ให้มีรอบ2อะ55555
รอต่อออค่าาา
-
NOTE : ขออภัยสำหรับคำผิดค่ะ
คำเตือน : มีฉากที่ไม่เหมาะกับเด็กและเยาวชน
ควรอ่านคนเดียว อ่านเข้ามุมในที่ลับตาคน
ไม่ควรอ่านบนรถเมล์ รถไฟฟ้า บลาๆๆ
ปลีกตัวออกจากผู้ปกครอง พี่น้องและเพื่อนให้ได้มากที่สุด
ขอให้สนุกในการอ่านค่ะ
(http://upic.me/i/bs/bts-cute-kpop-bangtass.jpgs.jpgs.jpg) (http://upic.me/show/59729246)
Chapter 28
“อารมณ์ดีจังนะมึง…” เสียงของเต็งหนึ่งทำให้จอมทัพต้องหันไปมองเล็กน้อย ก่อนจะยักไหล่ให้ ส่วนเตวินที่เดินมาข้างๆก็เบ้ปากใส่เบาๆ
“แม่งหน้าบานมาตั้งแต่เช้า...มีความสุขจนเพื่อนเขาขนลุกกันหมดละ” ใครจะไม่ขนลุก คนที่ปกติทำหน้านิ่งๆ แผ่รังสีมัวๆ ทะมึนๆ ออกจากตัวเองเป็นประจำ วันนี้กลับเดินเข้ามาในคณะด้วยหน้าตาชื่นบายพร้อมกับรอยยิ้มประดับที่มุมปาก แน่นอนว่าเพิ่มดีกรีความประหลาดเข้าไปอีกเมื่อมันฮัมเพลงรักออกมาเบาๆ
‘คือเรื่องมหัศจรรย์ ที่เราได้พบกัน’ แม่ง ท่อนนี้ออกมาเพื่อนนี่ตาโตมหัศจรรย์กันทั้งห้อง อเมซิ่งกันสุดๆ ของดีของหายากประจำคณะวิศวกรรมศาสตร์
“หน้าตาอย่างกะไปโดปยามา...ไม้ไผ่หลังคณะที่มึงบอกตัดไปให้พวกกน.ทำงาน ที่จริงมึงเอาไปทำบ้องกัญชาใช่ไหมตอบ” เต็งหนึ่งว่าพลางต่อยแขนเพื่อนเบาๆ จอมทัพได้แต่ยักไหล่ใส่เพื่อนเหมือนเดิม ส่วนเตวินที่ทนไม่ไหวก็สวนขึ้นมา
“โดปยาเหี้ยไร...แบบนี้เมื่อคืนโดปเมียมาแหง” นั่นแหละที่ทำให้จอมทัพชะงัก แล้วหันมาตวัดตาใส่เพื่อนทันที “มองเหี้ยไร...กูแค่อิจฉามึง นอนกับไอ้นี่มาสองคืนแล้ว เหม็นชิบหาย”
นั่นทำให้จอมทัพยกยิ้มมุมปาก แล้วหัวเราะเบาๆในลำคอ “หึ...สมน้ำหน้า คนปากหมาหน้าม่ออย่างมึง”
“กูบอกแล้วว่าให้กูไปขู่ไอ้ธันวามัน...กูพูดนิดหน่อยเดี๋ยวมันก็แจ้นออกมาจากห้องละ กูก็เหม็นหน้ามึงพอกันแหละ” แล้วเพื่อนทั้งสองคนก็เถียงกันมาตลอดทาง จนข้ามสะพานลอยมาถึงคอนโดของจอมทัพที่อยู่ตรงข้ามมหาลัยฯ
“มึงจะรออยู่นี่หรือขึ้นไปบนห้อง” จอมทัพหันมาถามเพื่อนสองคนที่พึ่งจะเลิกเถียงกันได้หมาดๆ
“ไปบนห้องมึงดีกว่า...อยากไปเลือกชีทเองด้วย” เตวินเป็นคนตอบโดยมีเต็งหนึ่งพยักหน้าอยู่ข้างๆ ก็แบบไม่ได้อยากไปเห็นห้องใหม่อะไรของมันมากมายหรอกนะ อยากไปเลือกชีทด้วยตัวเองเท่านั้นเอง จะได้รู้ว่าชีทไหนต้องลอกไม่ต้องลอกไง...ก็แบบว่า เขาสองคนมันขี้เกียจ ส่วนไอ้หน้านิ่งคนนั้นแม่งขยัน เลยต้องเดินขาลากมาฝั่งตรงข้ามมอขนาดนี้ จอมทัพพยักหน้าเบาๆก่อนจะเดินนำออกไป
“เหี้ยๆ...นั่นเมียมึงป่าววะ” เป็นเต็งหนึ่งที่อยู่ดีๆก็พูดออกมาแล้วเอื้อมไปดึงแขนจอมทัพ จอมทัพยืนมองภาพตรงหน้านิ่งๆ แล้วก็ต้องขมวดคิ้วเล็กน้อยเมื่อเห็นว่ามือเล็กๆของแฟนตัวเองโดนฉกฉวยไปโดยใครที่เขาไม่รู้จัก ตาคมจ้องเขม็งไปที่ชายอีกคนทันที แล้วก็ต้องก้าวเดินออกไปยาวๆเมื่อเห็นสายตาโลมเลียจากชายอีกคน ที่มองเรียวขาขาวๆนั่นด้วยสายตาแพรวพราว
“แม่งเอ๊ยมีงานต่อยกันแน่ๆ…” เตวินพูดพร้อมวิ่งตามเพื่อนไปอย่างโดยเร็ว
“ชื่ออะไรเหรอ...อยู่ห้องอะไรล่ะ” ใบไม้ยิ้มแหยให้เล็กน้อยก่อนจะพยายามดึงมือของตัวเองออกมาอย่างมีมารยาทที่สุด แล้วค่อยๆก้าวถอยหลังอย่างตกใจ แน่นอนว่าอีกคนไม่ยอมแพ้ ก้าวเข้าใกล้อีกครั้ง
“ค..คือ….”
“ถุงนี่เราถือให้นะ...ไปหาที่นั่งคุยกันเถอะ หรือไปห้องเราก็ได้นะ อยู่คอนโดนี้ใช่ไหม”
“ไม่...คือผม…” ใบไม้ก้าวถอยหลังอีกครั้งพร้อมมองซ้ายมอขวาอย่างทำอะไรไม่ถูก ผมลงมาร้านสะดวกซื้อใกล้ๆคอนโด ระหว่างทางก็มีคนเข้ามาทักทาย ผมก็พยายามเลี่ยงโดยการถามคำตอบคำ ไม่ก็ไม่ตอบอะไรเลย คนๆนั้นก็ยังเดินตามผมมาจนมาถึงคอนโดจนได้ แถมคำพูดและการกระทำก็ทำให้ผมตกใจจนทำอะไรไม่ถูก
“เมียกู...กูถือให้เองได้” และแล้วเสียงคุ้นเคยก็ทำให้ใบไม้ต้องตาโต ก่อนจะหันไปมองคนที่ฉวยมือและถุงของนั้นไปถือไว้เอง แล้วดันคนตัวเล็กมาหลบอยู่ข้างหลัง คนๆนั้นชะงักเล็กน้อย ก่อนจะเบิกตากว้างขึ้นอย่างตกใจเมื่อเห็นว่าคนตรงหน้าเป็นใคร
“เอ่อ...ค...คือว่า....”
“เฮ้ย...กูจำมึงได้ มึงเป็นพี่ระเบียบเครื่องกลปีสองใช่ปะ” เป็นพี่เตวินที่พูดออกมา ก่อนจะตบไหล่รุ่นน้องคนนั้นดังปุบๆเรียงดัง “เป็นไงบ้างช่วงนี้สบายดีนะ..บังเอิญจังเลยเนาะ โชคดีจริงๆเลยนะเนี่ย” ชายคนนั้นได้ยินก็ปาดเหงื่อเบาๆ ผมที่ยืนอยู่ด้านหลังพี่ก็ไม่รู้หรอกว่าพี่ทำหน้ายังไง แต่เห็นกรามที่ขบกันแน่นและมือที่บีบมือผมไว้ก็พอรู้ว่าพี่คงหงุดหงิดน่าดู ก่อนพี่จะเดินเข้าไปหารุ่นน้องคนนั้น ที่ต้องผงะแล้วถอยหลังหนีทันทีที่พี่เดินเข้าไป
“นี่เมียกู...” พูดสั้นๆได้ใจความ ที่ทำให้ผมหน้าแดงด้วยความเขินอย่างอดไม่ได้ ส่วนชายคนนั้นก็พยักหน้าเข้าใจทันที เพราะนั่นหมายความว่า ห้ามยุ่งเด็ดขาด…
“อย่าให้กูเห็นว่ามายุ่งอีก...ถ้ามึงมาจับมือเมียกูอีกกูจะหักมือมึง...ถ้ามึงโลมเลียเมียกูอีก..กูจะควักลูกตามึง...เข้าใจ?” แต่คำพูดยาวผิดท้ายก็ทำผมเหงือตกด้วยเหมือนกัน โหด...โหดมาก ทำไมพี่น่ากลัวแบบนี้ล่ะ ชายคนนั้นปากสั่นมือ ก่อนจะรีบรับคำแล้วขอตัวรีบเดินหนีไปทันที
ถึงจะดูเหมือนว่าจะหายใจหายคอได้บ้าง แต่เปล่าเลย...ในเมื่อผู้ชายคนนั้นหายลับไปปุบ แรงกดดันก็ตกมาอยู่ที่ผมทันทีเมื่อแววตาหงุดหงิดนั่นตวัดมามองผม ผมได้แต่ก้มหน้าทำอะไรไม่ถูก แบบ...ไม่รู้สิ เหมือนตัวเองทำอะไรผิดก็ไม่รู้ แต่ยังไม่ทันได้คิดอะไรพี่ก็คว้ามือผมไปก่อนจะก้าวฉับๆจนผมต้องรีบเดินจนขาแทบพันกัน ผมได้แต่หันไปมองพี่เตวินกับพี่เต็งหนึ่งอย่างขอความช่วยเหลือ พี่เขาสองคนก็ได้แต่ยิ้มบางๆให้กำลังใจพลางโบกมือให้หยอยๆ
“เดี๋ยวพรุ่งนี้พี่ค่อยมานะ...โชคดี” โชคดีหรือโชคเลือดล่ะครับพี่เตวิน
__________________________________________
ผมห่อไหล่ลงเล็กน้อยเมื่อเราอยู่กันสองคนในห้อง พี่ไม่พูดอะไรได้แต่นิ่งเงียบมาถึงก็วางของลงบนโต๊ะเสียงดังแล้วก็เดินเข้าห้องน้ำ ทิ้งให้ผมได้แต่ยืนเคว้งทำอะไรไม่ถูกอยู่คนเดียว ไม่เป็นไรหรอกใบไม้...พี่ไม่จับแกทุ่มพื้น หมกโถส้วมหรอก ผมได้แต่ยกเล็บขึ้นมากัดอย่างคิดหนัก สุดท้ายก็ทิ้งตัวลงนอนแผ่กับโซฟา
“ตั้งสติใบไม้...หายใจเข้า...ฟืดดด...หายใจออก หายใจเข้า...หายใจ…อ๊ะ!!” ยังไม่ทันได้หายใจเข้าออกตั้งสติอะไรมากมาย ใบไม้ก็สะดุ้งอย่างแรงเมื่อโดนดึงขึ้นจากโซฟาเข้าไปปะทะกับอกกว้าง
“ไปคุยกับมันได้ยังไง…” เสียงนิ่งๆทำให้ผมไม่กล้าเหลือบตาขึ้นไปมองด้วยซ้ำ ได้แต่ย่นคอลงแล้วเบะปากอยากจะร้องไห้...พ่อจ๋าา
“ผมเจอเขาตรงร้านสะดวกซื้อหอตรงข้าม...ผม..ผมไม่รู้จักเขานะ เขาเข้ามาคุยด้วยแต่ผมไม่อยากคุยด้วยนะ ผมเดินหนีแล้ว...แต่..แต่เขาก็ยังตามอะ...คือ...ผมขอโทษ” ใบไม้เหลือบตามองจอมทัพเล็กน้อย แล้วก็ต้องรีบหลุบลงเมื่อมีสายตานิ่งๆส่งมา ไม่รู้ว่าผิดอะไร...รู้แต่ว่าพี่โกรธ
“ขอโทษทำไม...รู้ตัวเหรอว่าผิดอะไร” ผมส่ายหัวไปมาเบาๆ...ก็ไม่รู้จริงนี่ ผมไม่ได้ทำอะไรผิดสักหน่อย...มั้ง...ก็...ก็ไม่แน่ใจ ถ้าพี่โกรธแสดงว่ามีบางอย่างที่ผมต้องผิดบ้างแหละ แล้วต้องสะดุ้งเฮือกเมื่อพี่ยื่นหน้าเข้ามาใกล้ “รู้ไหมว่าพี่โมโหมากแค่ไหน…”
พี่ถามมาแบบนั้นผมได้แต่เบะปากแล้วพยักหน้าหงึกหงัก พี่โกรธ พี่โมโห ตอนที่พี่พูดกับผู้ชายคนนั้นแรงบีบที่มือมันมากพอที่ทำให้เขารู้ว่าพี่โกรธแค่ไหน ดีเท่าไหร่แล้วที่ไม่ขาดสติซัดหมัดให้ผู้ชายคนนั้นไปกิน แต่ยังไงก็เถอะ...ต้องทำให้พี่หายโกรธให้ได้ เมื่อคิดได้คนตัวเล็กก็เข้าไปโอบกอดรอบเอวอีกคนทันที พร้อมซุกหน้าลงกับอกกว้างอย่างออดอ้อน “พี่...พี่ครับ..พี่ครับบ”
มาถึงตอนนี้เป็นจอมทัพเองที่ต้องระบายลมหายใจออกมาแรงๆ ก่อนจะรวบคนตัวเล็กเข้ามากอดแน่นๆ พลางกดจมูกลงบนหัวกลมที่กำลังถูไถไปมากับอกตัวเอง ก่อนจะอมยิ้มเมื่อได้ยินคำพูดที่เหมือนกำลังง้อตัวเองอยู่กรายๆ นี่แหละถึงบอกว่าใบไม้ร้ายกาจ...แล้วก็เพิ่มเลเวลขึ้นเรื่อยๆถ้าเขายอมตามใจบ่อยๆ คอยดูนะ...
“พี่จอมทัพอย่าโกรธใบไม้เลยน้า...ใบไม้ไม่อยากให้พี่จอมทัพโกรธใบไม้...เพราะฉะนั้นอย่าโกรธเลยนะ...น้าา” คนตัวเล็กที่เห็นว่าจอมทัพเริ่มใจอ่อนก็รุกหนัก สุดท้ายจอมทัพก็ต้องยกยิ้มพร้อมพยักหน้าให้ ใบไม้ที่เห็นแบบนั้นก็ยิ้มกว้างทันที
“ฮิ...พี่จอมทัพของใบไม้น่ารักที่สุดในโลกเลย” รอดตัวแล้วเรา....
“แต่เราต้องคุยกันก่อน” ซะที่ไหนกันล่ะ...
“ครับ?...”
“ใครให้ใส่กางเกงขาสั้นลงไป”
“เอ๋?...ก็ปกตินี่ครับ” ผมก้มมองกางเกงที่ใส่อยู่ ก็กางเกงขาสั้นปกติ ก็ใส่อยู่ประจำไม่เห็นพี่จะบ่นเลย
“กางเกงตัวนี้...ใส่ลงไปได้ยังไง หื้ม??”
“ไม่เห็นมีอะไรเลย...ปกติออก เอมซื้อมาให้...เอมก็บอกว่าดี…” ใบไม้นั่งลงบนโซฟาแล้วอ้าแขนเข้าไปกอดเอวของจอมทัพไว้พลางซบลงกับหน้าท้อง โอยย..หน้าท้องแข็งๆนี่มัน...บ้า ใช่เวลามาเคลิ้มไหม ว่าแล้วก็ช้อนตามองจอมทัพเล็กน้อย “พี่ไม่ชอบเหรอครับ”
“ชอบ...แต่ไม่ชอบตอนที่เราใส่ลงไปข้างล่าง มันสั้นแค่ไหนรู้ไหม สั้นจนเห็นบานที่ขาอ่อนของเรา...แล้วไอ้หมอนั่นก็มองเราอย่างกะจะกินเราเข้าไปทั้งตัว ที่เขาชวนขึ้นห้องนะรู้รึเปล่าว่าเขาจะทำอะไร...นี่ไม่ทำให้พี่โมโหได้ยังไง...ทีหลังอย่าใส่อีกนะ” จอมทัพบ่นยาว ใบไม้ที่นั่งฟังก็เริ่มหน้างอง้ำลงเรื่อยๆ
“แต่ยังไงมันก็ไม่ผิดที่ผมใส่สักหน่อย...ทำไมต้องทำเหมือนผมผิดทั้งที่ผมแค่ใส่กางเกงขาสั้นด้วย…งี้คนเราไม่ต้องใส่ขายาวให้หมดเลยเหรอ” ใบไม้ทำหน้างอก่อนจะเถียงออกมา
“ป่าว...ไม่ใช่อย่างนั้น เราไม่ผิดหรอก”
“ผมก็ว่าปกติ...แค่คิดว่าใส่ลงไปซื้อของแค่นี้ แปบเดียวเองก็ไม่เห็นเป็นไรเลย...พี่ไม่ชอบเหรอ..มัน...ไม่ดูดีเหรอครับ?”
“เปล่า...เราใส่แล้วมันก็ เอ่อ...” จอมทัพพูดพลางไล่สายตาไปตามเรียวขาของคนตัวเล็กไปมา “มัน..ดูดี...มาก” ดีมากเลยสิ...ดีต่อใจคนมองอย่างผมสุดๆ นั่นแหละขนาดผมยังดีแล้วคนอื่นจะไม่ดีเหรอ แล้วยิ่งพูดไปใบไม้ก็ยิ่งขมวดคิ้วอย่างไม่เข้าใจขึ้นไปอีก เห็นแบบนั้นก็ระบายลมหายใจออกมาเบาๆ “พี่..แค่...พี่หวงเราน่ะ”
“หวงเหรอครับ?” จนถึงตอนนี้ใบไม้เริ่มทำตาประกายขึ้นมาเล็กน้อยแก้มใสก็เริ่มขึ้นสิระเรื่อ จอมทัพได้แต่กระแอมไอ้แก้เขินเบาๆ ก่อนจะทำหน้าเคร่งขรึมแล้วตอบกลับคนตัวเล็กทันที
“ใช่ หวงมากด้วย...ใคร..ใครจะไปชอบให้คนอื่นมามองแฟนตัวเองแบบนั้นล่ะ แถมยังมาจับมือถือแขนอีก แค่มองตาก็รู้แล้วว่าไอ้หมอนั่นคิดไม่ดีกับเรา... ผู้ชายมองกันออกรู้ไว้ด้วย” ตอนแรกที่เห็นว่าจับมือกันเขาก็ คิดว่าควรลองดูว่าใบไม้จะทำยังไง แต่พอเห็นสายตาที่มองมา สุดท้ายก็บังคับขาด้วยเองไม่ได้
“เหรอครับ...ผมเป็นผู้ชายไม่เห็นจะรู้เรื่องเลย” ใบไม้เอียงคอถาม... ก็จริงนี่ ผมไม่เห็นจะรู้เลยว่าเขาลวนลามหรือคิดอะไร “ว่าแต่เขาจะทำอะไรเหรอครับ?”
“นี่ไม่รู้จริงๆเหรอ?” ใบไม้ส่ายหัว “คนที่ชวนขึ้นห้องแล้วทำสายตาอย่างกับกินเราได้ทั้งตัวคิดว่าเขาอยากจะทำอะไรล่ะ หื้ม??” จอมทัพพูดไปก็ยื่นหน้าไปถามคนตัวเล็กใกล้ๆ ใบไม้ได้แต่หน้าแดงทำตาลุกลิกหลบสายตากรุ่มกริ่มที่จ้องมา พร้อมกับเอนหน้ากับตัวหนีของการไล่ต้อนของอีกคนจนไหลไปนอนกับโซฟา
“ผมไม่รู้จริงๆนี่...เป็นผู้ชายก็ไม่เห็นจะมองออกเลย” คนตัวเล็กตอบมุบมิบ จอมทัพยิ้มบางๆก่อนจะนั่งลงบนพื้นตรงหน้าใบไม้
“เราเป็นข้อยกเว้นน่า...เฮ้อ...อย่าใส่ลงไปข้างล่างอีกนะ มีหวังพี่อกแตกตายแน่ๆ” อกแตกตายจริงๆ พึ่งมารู้วันนี้นี่แหละว่าตัวเองขี้หวงแค่ไหน
“ก็ได้ครับ...จะใส่ให้พี่มองคนเดียวเลย ดีไหมครับ?” ใบไม้พูดพลางช้อนตาขึ้นแล้วยิ้มกว้าง จอมทัพที่รู้สึกหมั่นเขี้ยวก็อดจะกดจูบลงไปบนปากอิ่มแรงๆไม่ได้
“หึ...ดี...มากอดทีมา” ว่าแล้วใบไม้ก็พุ่งตัวเข้าไปกอดร่างสูงทันที
“แต่จริงๆแล้วผมนั่นแหละที่สมควรเป็นคนโกรธพี่...พี่น่ะทิ้งผมให้อยู่คนเดียวตั้งเกือบสองอาทิตย์ ไปแต่เช้า กลับก็ดึก...ผมยังเห็นเพื่อนพี่ยังไปเที่ยวกับแฟนได้เลย ทำไมพี่ถึงไปไม่ได้บ้างเล่า”
“พี่อยากให้งานเสร็จเร็วๆ ขอโทษนะ” งานโปรเจคปีสาม...จะจบปีสามแล้วโปรเจคคือต่อเครื่องยนต์รถแข่งหนึ่งคัน คนอื่นๆก็ผลัดกันโดดไปนู่นไปนี่บ้าง มีแต่เขาที่อยากทำงานรวดเดียวให้มันเสร็จเร็วๆ เพราะยิ่งโดดงานก็ยิ่งช้า แต่ก็นั่นแหละ...เขาก็ต้องทิ้งใบไม้ไว้อยู่ห้องคนเดียวบ่อยๆ และถ้าเรื่องนี้ถึงหูแม่แล้วล่ะก็ มีหวังต้องโดนตีแน่ๆ เพราะเป็นตัวเองที่ชวนเขามาอยู่ด้วยแต่ก็ดูแลไม่ดีพอ
“วันย้ายห้องวันแรกแทนที่ผมจะได้มาอยู่กับพี่ แล้วยังไงอะ พอย้ายห้องเสร็จพี่ก็หายวับไปเลย แล้วหลังจากนั้นก็พูดกันแทบนับครั้งได้ ถ้าไม่คุยกันในแชทน่ะนะ แถมยังไม่ได้นอนกอดพร้อมกันอีก ผมเหงานะ คิดถึงพี่มากด้วย” ใบไม้บ่นอุบ..ผมก็ได้แต่ขอโทษแล้วกดจูบลงบนปากอิ่มอีกครั้ง
“ขอโทษ...พี่จะทดแทนเรายังไงดีแหละหื้ม?” มาถึงตอนนี้ใบไม้ก็เริ่มทำตาเป็นประกาย ก่อนคำตอบจะทำผมขมวดคิ้วพร้อมทำหน้าดุใส่ทันที
“พี่จอมทัพต้องให้ผมกินขนมเยอะๆนะครับ”
“ไม่ได้” และคำตอบก็ให้ใบไม้ทำหน้าหงอยลงทันที “แต่คืนนี้หลังมื้อเย็นพี่จะให้เรากินของหวานก็ได้
“เอ๋?..จริงเหรอครับ!” ว่าแล้วใบไม้ก็ยิ้มดีใจ เข้าไปกอดแขนพร้อมซบหน้าลงแล้วทำตาประกายใส่จอมทัพ แต่คำพูดของอีกคนก็ทำให้ใบไม้ต้องตาโต รีบรุดลุกขึ้นทันที
“พี่จะให้เรากินพี่ทั้งตัวเลย...ตามใจเราที่คิดถึงพี่มากๆเลยดีไหม? หืมมม”
______________________________________________
“อะ..อ๊า...อือ พี่ครับ...บ..เบา..มัน...อ๊า” ท่า...ท่าแบบนี้มัน น่าอายที่สุด! สุดท้ายผมก็โดนพี่กินทั้งตัวนั่นแหละ!
ในตอนนี้ใบไม้กำลังนั่งคร่อมอยู่บนตักกว้าง โดยมีจอมทัพที่นั่งพิงหัวเตียง คอยจับสะโพกเล็กให้กดลงมารับตัวตนที่ขยับสวนขึ้นไปเป็นจังหวะ ท่วงท่าที่ทำให้รับตัวตนของร่างสูงได้มากกว่าเดิม ทำให้คนตัวเล็กต้องเกร็งร่าง และจิกเล็บลงบนไหล่กว้างอย่างสุดทน
“อา..เจ็บเหรอ...” จอมทัพที่เงยหน้าจากการซุกจมูกไปทั่วคอหอม เงยหน้าขึ้นมาว่าพลางกดจูบที่มุมปากอิ่ม หัวกลมส่ายไปมา ก่อนจะเม้มปาก หลับตาอย่างอดทนแล้วซบหน้าลงไปกับไหล่กว้าง
“ขอโทษ…” จอมทัพพูดแล้วค่อยลดแรงลง หัวกลมที่ซบอยู่กับไหล่กว้างก็ส่ายหัวแรงๆอีกครั้ง “อยากขยับเองไหม”
“ม..ไม่..อือ...ผม.ผ..ผม…”
“หืม..”
“ผม..แค่..อะ...เสียว” คำตอบนั้นทำจอมทัพยิ้มเอ็นดูก่อนจะจับสะโพกที่เริ่มอิ่มขึ้นกดลงมาแล้วขยับสวนขึ้นไปเป็นจังหวะ
“มันก็ดีแล้วไม่ใช่เหรอ”
“อ๊ะ..อ๊า..ม..ไม่..อ๊า”
“ไม่เหรอ...งั้นพี่จะทำเบาๆละกันนะ” ว่าแล้วก็ลดแรงลงเช่นเดิม ที่พูดน่ะไม่ได้อยากตามใจหรอกแค่อยากลองใจ ดูเหมือนจะได้ผลซะด้วย ทำไปทำมาเจ้าคนตัวเล็กก็รู้สึกขัดใจขึ้นมาเสียอย่างนั้น ดูจากคิ้วที่ค่อยๆขมวดเป็นปมกับสะโพกที่ค่อยๆกดลงมาแล้วเริ่มขยับเบาๆจนตอนนี้ก็ดูเหมือนจะเร็วขึ้นเรื่อย นั่นแหละที่ทำให้จอมทัพแสยะยิ้มมุมปากอย่างเจ้าเล่ห์
“หึหึ...เด็กดี..”
“อ๊า...พี่...อึก..อ๊า” แขนเรียวโอบรอบคอแกร่ง พลางซบหน้าลงบนไหล่กว้าง พร้อมกับเสียงครวญครางแสนหวานที่ก้องอยู่ข้างหู
“ดี..ซี๊ดด..อา..ขยับแบบนั้นแหละคนเก่ง” สะโพกที่ขยับขึ้นลงเร็วขึ้นด้วยแรงอารมณ์ทำหให้จอมทัพอดจะขมวดคิ้ว แล้วซี๊ดปากอย่างอดไม่ได้
“อิ๊..อ๊า..อ๊า...แรง..อึก..ร..แรงๆ” นี่เป็นครั้งแรกที่คนตัวเล็กเอ่ยปากออกมาเอง และแน่นอนว่าคนหื่นๆอย่างจอมทัพคงไม่พลาดโอกาสทองแบบนี้แน่ๆ
“ได้เลยคนเก่ง”
“อ๊า!...อ๊ะ...อ๊า..อึก..อ๊า..” แน่นอนว่าหลังจากนั้นเสียงครางหวานดังก้องอยู่ข้างหูอย่างไม่ขาดสาย
“อืม..อา...จะไปแล้วเหรอ” แรงตอดรัดที่มากขึ้นทำให้จอมทัพต้องถามคนที่กำลังขยับสะโพกเองอยู่ด้านบน คนตัวเล็กพยักหน้าแล้วกดสะโพกลงมาแรงๆด้วยแรงอารมณ์ อีกคนที่เห็นอย่างนั้นก็กดร่างเล็กให้นอนราบลงไป คว้าขาเรียวข้างหนึ่งขึ้นมาพาดไว้กับบ่าแล้วเริ่มขยับเอวอีกครั้ง
“ขอ...อืม..พี่ขอแรงกว่านี้นะ” ใบไม้ไม่ทันตอบอะไร คนด้านบนก็ซอยสะโพกเข้ามาถี่ๆจนคนตัวเล็กต้องร้องลั่นอีกครั้ง
“อ๊ะ..อ๊า!...อ๊า..อึก..”
“อืม..อาา..ซี๊ด..ใบไม้...ใบไม้” เสียงเรียกชื่อกระเส่าดังขึ้นมาทำให้ตากลมต้องลืมขึ้นมามองคนเรียก แล้วต้องหน้าแดงขึ้นมากว่าเก่าเมื่ออีกคนกำลังหลับตาซี๊ดปากแล้วพึมพัมชื่อตัวเองอยู่แบบนั้น แล้วต้องรีบหลบตาเมื่ออยู่ดีๆสายตาร้อนแรงนั่นก็สบมา
“หันมาสิคนดี…”ร่างสูงโน้มตัวเข้ามาสอดแขนไว้ทั้งสองข้างไว้ใต้ไหล่บางพร้อมกับทาบหน้าผากไว้ด้วยกัน ก่อนดวงตาคมร้อนแรงจะจงใจสบเข้ากับตากลมที่เคลือบไปด้วยหยาดน้ำเผยถึงความยั่วยวนและต้องการอย่างปิดไม่มิด
“อ๊า...อ๊ะ...อ๊าา..อ๊า” และคนที่แพ้จากเกมจ้องตาครั้งนี้ก็เป็นใบไม้ ที่ทนไม่ไหวที่จะสบเข้ากับดวงตาคมที่แฝงมาด้วยทั้งความรักและความร้อนแรง
“อย่าหลับตามองไว้...มองสิว่าพี่รักเราแค่ไหน” จอมทัพว่าเสร็จก็กดจูบลงไปที่ปากอิ่ม แล้วส่งแรงขยับเน้นย้ำแรงๆจนคนตัวเล็กต้องผวาร้องลั่น ขึ้นมาโอบกอดคนด้านบนอีกครั้ง
“อ๊ะ..อ๊า!..อ๊า!..อ๊ะ”
“อา...ปล่อยในได้ไหม” ได้ยินอย่างนั้นตากลมก็เบิกกว้างแล้วส่ายหัวแรงๆ “นะ...ไม่เป็นไรหรอก..นะ..อา..นะครับ” สุดท้ายก็ยอมโอนอ่อน พอเห็นใบไม้พยักหน้าไม่รอช้าจอมทัพก็ซอยสะโพกสุดแรงทันที นั่นทำให้คนใกล้ปล่อยอย่างใบไม้ต้องสะดุ้งเฮือกแล้วปลดปล่อยออกมาทันทีเพียงในเวลาไม่นาน
“อาา..อึก...ใบไม้...อ่า..อา” ในจังหวะสุดท้าย เอวสอบขยับออกมาสั้นๆแล้วขยับเข้าออกรัวๆ จนแรงมีกระแทกเข้ามาสุดแรงซ้ำๆพร้อมหยาดน้ำอุ่นที่ปลดปล่อยออกมาเต็มช่องทางร้อน
“ซี๊ดด...อาา” จอมทัพขยับอีกสองสามครั้ง แล้วชักตัวตนออกมา น้ำสีขุ่นที่ไหลออกมาจากช่องทางร้อนทำให้จอมทัพยิ้มอย่างพอใจ ก่อนจะโน้มลงแล้วบดจูบริมฝีปากบวมอิ่มอย่างตามใจ
จนเกือบหลายนาทีผ่านพ้นไป ริมฝีปากหยักผละออกมาหลังจากมอบจูบที่เต็มไปด้วยความรักและความคิดถึงให้คนที่กำลังนอนเผยอปากหอบหายใจอยู่ ริมฝีปากแดงจัดและบวมอิ่มพร้อมด้วยเคลือบน้ำใสดูเย้ายวนใจก็ทำให้จอมทัพอดไม่ได้ที่จะกดจูบแรงๆด้วยความหมั่นเขี้ยวอีกครั้ง และค้อนวงโตที่ถูกมอบให้ก็ทำให้จอมทัพอดหัวเราะเบาๆไม่ได้
“โกรธอะไรล่ะหืม?”
“ชิ...ตามใจตัวเองที่สุด”
“พี่แค่คิดถึงเรา อยากปลอบใจเรา...แล้วอยากให้เรารู้ด้วย” ว่าแล้วร่างสูงก็ส่งสายตาโลมเลียไปทั่วร่างจนคนที่นอนอยู่ใต้ร่างของตนต้องหน้าแดงก่ำขึ้นไปอีก “เราน่ะเซ็กซี่ที่สุดแล้วไม่ต้องกลัวว่าพี่จำไม่ได้หรอก...โอ๊ย เจ็บๆ”
“ยังจะมาเล่นอีกนะครับ!” พูดจบกำปั้นเล็กๆ ก็รัวลงบนอกกว้างอีกครั้งอย่างอัดอั้นตันใจ พี่นะพี่! ทำผมเสียขวัญแล้วยังจะมาเล่นหน้าตาเฉยอีก จริงๆเลย!
“ไม่ได้เล่นพี่พูดจริง ฉะนั้นไม่ต้องกลัวนะ อย่าโกรธเลยพี่อุตส่าห์ปลอบใจเราเรื่องวันนั้นและวันนี้นะ โอ๋...ต้องเสียขวัญมากแน่เลย” จอมทัพพูดหยอกเล่น พลางทิ้งตัวนอนลงบนเตียงแล้วรวบร่างเล็กเข้ามาในอ้อมกอด
“คนหื่นๆแบบพี่คงหาข้ออ้างที่จะทำตามใจตัวเองน่ะสิครับ!” ใบไม้ตีลงบนอกกว้างครั้งสุดท้ายแรงๆก่อนจะรีบผละตัวออกมาแล้วพยายามลุกขึ้นนั่งอย่างยากลำบาก คนหื่นที่คิดว่าแรงตัวเองน้อยแบบพี่น่ะ...ไม่เคยยั้งแรงหรอก แต่...อืมมม เราพูดอะไรรึเปล่านะ...แรงๆเหรอ ไม่..ไม่หรอก
“จะไปไหนล่ะ.. แต่พี่ก็ตามใจเรานะที่เราขอมาน่ะ ” จอมทัพผงกหัวขึ้นมามองคนตัวเล็กที่กำลังพยายามลุกขึ้นนั่งแล้วตวัดตามองคนที่ทำหน้ากรุ้มกริ่มใส่ ก่อนจอมทัพจะเข้าไปรวบเอวเล็กๆนั่นเข้ามากอดแน่นๆอีกครั้ง แล้วขอโทษออกมาเมื่อเห็นสีหน้าเจ็บปวดของอีกคน “ขอโทษที่ตามใจตัวเอง มานอนกอดกันเถอะนะคนดี เราไม่ได้นอนพร้อมกันนานแล้วนะ”
“หึ...แหงล่ะพี่ปล่อยให้ผมนอนคนเดียวอยู่เรื่อยเลย” ใบไม้หันมาตัดพ้อพร้อมดึงแขนแกร่งของอีกคนออก จอมทัพที่เห็นว่าท่าไม่ดี คงโดนงอนแน่ๆ ก็รีบพูดแก้ตัวทันที
“ขอโทษ...งานยุ่งจริงๆ ต่อจากนี้จะไถ่โทษเลย มาๆ เร็วคนดี” จอมทัพว่าพลางดึงแขนเล็กของอีกคนพร้อมตีพื้นเตียงเบาๆ เป็นการชวนอยู่กรายๆ
“ผมต้องไปห้องน้ำ” ใบไม้ไม่สนใจ หันซ้ายหันขวาหาของที่จะพอปิดร่างกายตัวเองได้ ก่อนจะคว้าเสื้อตัวใหญ่ของจอมทัพขึ้นมาใส่ แล้วหันไปมองคนที่กำลังเลิกคิ้วมองอย่างสงสัย “อย่าลืมสิครับว่าพี่ปล่อยอะไรไว้”
“อ๋ออออ...งั้นมาเร็วมา พี่ทำให้...เรื่องนี้พี่ถนัด” พอได้ยินแบบนั้น ร่างสูงที่นอนอยู่ก็เด้งตัวลุกขึ้นทันที ก่อนจะลุกแล้วช้อนตัวคนตัวเล็กขึ้นมาอุ้มทันที ใบไม้ที่ตกใจก็ผวาเข้ากอดคนแกร่ง ก่อนจะหันไปค้อนใส่คนที่กำลังยิ้มร่าอย่างผิดวิสัย
“อ๊ะ...ปล่อยนะ!...ผม...ผมทำเองได้ครับ” พูดออกมาได้ว่าถนัด เรื่องหื่นน่ะพี่ถนัดนักแหละ ทุกคำพูดและการกระทำนั้นนช่วยเพิ่มดีกรีความร้อนบนหน้าใบไม้ขึ้นเรื่อยๆ
“เถอะน่า...ล้างเองไม่สะอาดเท่าพี่ทำหรอก” จอมทัพว่าพลางหันไปส่งสายตากรุ่มกริ่มไปให้คนในอ้อมกอดที่กำลังหน้าแดงก่ำ ทำหน้าทำตาตกใจราวกับว่าเขาพาไปฆ่าอย่างนั้นแหละ
“ปล่อย..ม..ไม่...พี่ครับบ...ไม่เอานะ ผมเหนื่อยแล้วนะครับ...พี่...พี่ครับ!”
____________________________________________________
Talk : ตอนนี้ก็มอบความหวานให้เบาๆแทนตอนที่แล้วละกันนะ 5555
อิพี่ตอนนี้ก็หวงน้อง มีความโหดเบาๆ แอบเถื่อน
และถึงพี่จะหงุดหงิดแค่ไหนก็ยอมใจอ่อนให้ใบไม้ทุกที
แน่นอนว่าไม่ทิ้งลายความหื่น 5555555
ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านและคอมเมนต์นะคะ
-
คราวนี้จะจัดการกับยัยนุชยังไงดี พี่จอมทัพ
:z6: :z6:
-
เลือดสาดกันไปจ้า
:jul1:
-
:haun4: :haun4: :haun4: :haun4:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
น้องช้ำหมดแล้ว
-
:o8:
-
พี่จอมทัพแพ้แล้วว
ยอมใบไม้หมดทุกอย่างแล้วว
-
พี่จอมทัพ น้องใบไม้ :z1::haun4: :pighaun: :m25:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
พี่จอมทัพ...ถนอม ใบไม้หน่อย
-
กินทั้งตัวเลยนะจอมทัพ ฟินนน :haun4: :pighaun:
-
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[
-
กินอิ่มไหมจ๊ะ :z1:
-
จอมทัพหื่นตลอดๆเลย :katai5: :katai5: :katai5:
-
NOTE : ขออภัยสำหรับคำผิด
(http://upic.me/i/3y/img_20161108_124253.jpg) (http://upic.me/show/60032617)
Chapter
[/color] 29
[/color]
“ได้รับโทษ...จำคุก...ปรับ…”
สิ่งที่ผมได้ยินทำให้ผมต้องเงยหน้ามองแผ่นหลังอันบอบบางและดูโดดเดี่ยวที่อยู่เบื้องหน้า...ไม่รู้สิ ผมรู้ว่ามันสมควรจะเป็น แต่ก็อดสงสารไม่ได้ ในเมื่อนี่คดีการพยายามฆ่าเป็นคดีแรกที่เธอจะได้รับ แต่ยังมีอีกสองคดีที่เธอจะต้องมาฟังคำตัดสิน คือปลอมแปลงเอกสาร คดีที่สองคือ การตัดต่อภาพของผม อันหลังนี้สุดท้ายพี่ก็ตัดสินใจฟ้องหมิ่นประมาทเธอ หลังจากเข้าไปคุยกับพ่อได้แค่สิบห้านาที
แน่นอนว่าคนเอาจริงไม่ใช่ผม แต่เป็นพี่ต่างหาก ข้อหาทำร้ายร่างกายที่เธอทำน้ำร้อนราดใส่แขนผม พี่ก็ทำให้เป็นเรื่องเป็นราวเหมือนกันจนทางฝั่งนู้นมาเจรจากับพ่อจนยอมไม่เอาเรื่องอีกคดี ดูเหมือนพี่จะเล่นใหญ่ แต่ทุกคนก็บอกว่าสมควรที่จะทำอยู่แล้ว
ผมมองผู้หญิงหน้าตาซีดเซียวตรงหน้าก่อนจะระบายลมหายใจเบาๆอย่างอดไม่ได้ วินาทีสุดท้ายที่เราได้สบตากันพอดี เธอหันมามองผมเล็กน้อย มันไม่ใช่แววตาโกรธแค้นอะไร ซึ่งแค่นั้นผก็พอใจแล้ว เธออาจจะสำนึกอยู่เหมือนกันก็ได้
แน่นอนว่าฝ่ายจำเลยนั้นขอยื่นอุทธรณ์ลดโทษ...หลังรอลงอาญา เป็นไปตามบทกฏหมาน เธอได้รับโทษสูงจากหลักฐานและการหนีหมายเรียกหลายครั้ง ถึงแม้ว่าฝั่งนู้นจะเป็นนักธุรกิจกับนักการเมืองก็ตาม บางที...อาจจะเป็นพ่อของผมกับพี่ที่นั่งอยู่ด้านหลัง ผมพึ่งรู้ก่อนที่จะเข้าห้องตัดสินว่าพ่อกับศาลที่ตัดสินนั้นเป็นเพื่อนกัน ผมถึงกับส่ายหัวว่าอย่าใช้พรรคพวก แต่พ่อก็ตอบกลับมาว่าไม่ต้องเป็นห่วง ยังไงหลักฐานที่มีก็ดิ้นไม่หลุด...แต่นะ การรอลงอาญาถือว่าฝ่ายจำเลยก็คงมีอำนาจพอที่จะทำให้รอลงอาญาได้...ผมต้องทำใจสินะ ยังไงมันก็เป็นวังวนสีดำที่อยู่ในสังคม
“เป็นไงบ้างล่ะ…ทำไมทำหน้าหงอยอย่างนั้น” เสียงทุ้มของพี่จอมทัพทำให้ผมต้องหันไปมองเล็กน้อย ผมได้แต่เม้มปากใส่พี่ “สงสารเหรอ?...” ผมพยักหน้า
“มันเป็นเรื่องที่สมควรได้รับอยู่แล้ว ดีแค่ไหนที่ยังยื่นลดโทษรอลงอาญาได้” จอมทัพลูกหัวกลมเล็กน้อยก่อนจะพูดต่อ "พี่บอกแล้ว ถ้ามายุ่งกับเราอีกพี่จะเอาเรื่องถึงที่สุด ยังไงหลักฐานก็ดิ้นไม่หลุดหรอก อนาคตคงประกันตัวไม่ได้เพราะธุรกิจครอบครัวล่ม" ผมพยักหน้าให้ ตามที่เอมบอก ครอบครัวเธอโดนทางรัฐฟ้องเรื่องบุกรุกป่าสงวนกับคอร์รัปชั่น
“ก็...นิดนึงน่า พี่บังคับใจผมไม่ได้หรอก”
“บังคับไม่ได้แต่ทำให้สมยอมได้ใช่ไหม?” เสียงเจ้าเล่ห์ที่มาพร้อมกับเสียงหัวเราะแผ่วๆทำให้ใบไม้ต้องค้อนขวับใส่จอมทัพทันทีที่ได้ยิน
พี่น่ะ...หื่นขึ้นทุกวัน ผมไม่เข้าใจจริงๆ ว่าทำไมจากคนขรึมกลายเป็นหื่นได้มากขนาดนี้ แล้วพอผมถามก็ทำหน้ากรุ้มกริ่มใส่ แล้วบอกว่า.. “เขาเรียกว่าเสพติดรัก”
บ้าจริง ตอบมาได้ไง!!!
“ใบไม้...โอเคนะลูก” เสียงคุณแม่ของพี่ที่เดินมากับแม่ผม ถามขึ้นมา ผมส่ายหัวพร้อมส่งยิ้มไปให้เพื่อให้พวกท่านสบายใจ
“วันนี้ไปนอนที่บ้านไหมลูก” แม่เป็นคนถามขึ้นมา ผมเบะปากแล้วส่ายหัวหงอยๆ
“นอนไม่ได้หรอกครับ...พรุ่งนี้มีเรียนต่อ”
“ไม่เป็นไรลูก...วันหยุดนี้ก็ได้นะ ชวนพี่เขาด้วย...เชิญคุณพี่ไปทานข้าวที่บ้านวันหยุดนี้ด้วยนะคะ” แม่หันไปชวน หลังจากที่นัดแนะกันเสร็จแล้ว ก็แยกย้ายกันกลับบ้านกัน
“ใกล้จะสอบแล้ว สอบเสร็จเราไปเที่ยวกันมั้ย” พี่พูดขึ้นมาระหว่างอยู่บนรถ ผมเสตาออกจาถนนริมถนนแล้วหันมามองพี่ ขมวดคิ้วมองเล็กน้อย
“ที่ไหนครับ..ช่วงนี้ไปภูเขา...บรรยากาศดีๆเย็นๆก็ดีนะครับ”
“ก็ดีนะ แม่มีบ้านอยู่กาญจนบุรี ไม่ไกลมากหรอก ขับรถสักสามชั่วโมงคงจะถึง” ใบไม้เบ้ปากเล็กน้อย พี่ขับคนเดียวก็เหนื่อยแย่
“พี่ขับรถเหนื่อยตายเลย ใกล้ๆก็ได้ครับ...”
“ใกล้สุดแล้ว...สามชั่วโมงเอง พอๆกับที่ขับในเมืองเลย” ก็จริงแฮะ ในเมืองนี่ขับแล้วคงหงุดหงิดกว่าอีก เย็นๆนี่ก็รถติดกันเป็นชั่วโมง เหนื่อยใจมากกว่าเหนื่อยกายอีก
“ก็ได้นะครับ ชวนเพื่อนไปเยอะๆคงจะสนุกดี” ใบไม้ยิ้มกว้าง ชวนเอมชวนแม๊กซ์ พี่เตวิน เดอะแก๊งค์เสื้อช็อปไปให้เยอะๆเลย ต้องสนุกๆแน่ กลางคืนก็ตั้งแคมป์ก่อกองไฟร้องเพลงกัน รับอากาศเย็น ๆโอ๊ยคิดแค่นี้ก็สนุกแล้ว จอมทัพหันมาเห็นคนข้างๆที่กำลังนั่งวาดแผนการก็หัวเราะเบาๆ ก่อนจะเอ่ยขัดให้แผนการนั้นแตกสลายทันที
“ใครว่าเราจะไปกันสองคนต่างหาก” ใบไม้ได้ยินก็เบะปากใส่เล็กน้อย อุตส่าห์คิดว่าจะชวนเพื่อนๆแล้วแท้ๆ “สองคนน่ะดีแล้ว ปวดหัวไอ้เตวินมัน เดี๋ยวมันก็แบกเหล้าไปเมาอีก” คนตัวเล็กหัวเราะออกมาอย่างอดไม่ได้ ก็จริงนะ คิดถึงตอนพี่เตวินเมาตอนนั้นก็ปวดหัวแทนพี่จอมทัพเหมือนกัน
ตอนนี้ก็มีแต่แม๊กซ์ที่ปราบได้...พี่ยังบอกเลยว่าเดี๋ยวนี้พูดไม่ฟังกันแล้ว แอบขำเหมือนกัน แต่พี่ขี้บ่นจริงๆ พี่เตวินก็บอกว่าให้ทำเป็นหูทวนลมไป เดี๋ยวก็หยุดบ่นเอง หยุดบ่นแต่มาแกล้งผมอย่างอื่นน่ะสิ!
“เย็นนี้กินอะไรดี หิวแล้วใช่ไหม” จอมทัพถาม ตากลมกรอกตาไปมา แน่นอนว่าจอมทัพก็ลุ้นอีกว่ามื้อนี้จะเป็นอาหารหลักหรือว่าชวนไปกินขนมอีก
“สเต็กดีไหมครับ วันก่อนเห็นเอมถ่ายรูปลงโซเชี่ยล ผมอยากกินขึ้นมาเลย” จอมทัพยิ้มกว้างทันทีที่ได้ยินคำตอบ ก่อนจะยกมือขึ้นยีกลุ่มผมนิ่มให้เจ้าตัวได้ขัดใจ
“ดีแล้ว กินเยอะๆจะได้โตๆ”
“ผมโตแล้วนะ!!”
“ไม่เห็นจะโตเลย”
“พี่อะ!!” ผมโตจนเป็นแฟนพี่ได้แล้วเนี่ย เขาเรียกยังไม่โตอีกหรือไงพี่บ้า!!
__________________________________________
“ทำไมชอบมากินข้าวต้มตอนกลางคืนอะ” เตวินถามเด็กตากวางตรงข้าม แม๊กซ์เหลือบตามองเล็กน้อยก่อนจะก้มลงไปจัดการของในถ้วยต่อ “เอ้า...ไม่ตอบอีก”
ร่างโปร่งเงยหน้าขึ้นมามองพลางถอนหายใจใส่แรงๆ “ผมชอบหิวตอนกลางคืน”
เตวินได้ยินก็พยักหน้า เหลือบตามองถามใบเล็กๆที่วางไว้ข้างๆเด็กตากวาง แล้วกวาดตามองกับข้าวบนโต๊ะที่พอประนึงชวนเพื่อนมากินสี่คน สงสัยจะหิวจริงๆแฮะ ตั้งแต่มาถึงก็เอาแต่ตักข้าวเข้าปาก อย่างกับไปโกรธใครมาอย่างนั้นแหละ
“ดูหงุดหงิดนะ…” เตวินถาม “ทำไมเวลาหงุดหงิดต้องมาระบายกับการกินด้วยอะ” แล้วก็ต้องสะดุ้งเบาๆเมื่อคนตรงหน้าทิ้งช้อนลง พร้อมถอนหายใจออกมาแรงๆ แล้วตวัดตากวางนั่นใส่อย่างหัวเสีย
“อยากรู้จริงๆใช่มะ…” นั่นนน...กูว่าแล้ว เตวินพยักหน้าขึ้นมาเร็วๆพอกับเสียงหัวใจที่เต้นตึกตักๆอย่างตื่นเต้นว่าตัวเองจะโดนหางเลขไปกับเรื่องที่คนรักหงุดหงิดอยู่รึเปล่า แล้วยิ่งเหงื่อตกเมื่อเห็นคนตรงหน้าแสยะยิ้มออกมา
“เมื่อตอนบ่ายเด็กในสังกัดพี่มาหาผมน่ะ…” แค่พูดประโยคนึงเตวินก็ตาโต กระวีกระวาดโบกไม้โบกมือปฏิเสธยกใหญ่
“เด็กในสังกัดอะไร พี่ไม่มี!”
“เขาบอกว่าพี่จะไปเจอเขาแต่พี่ก็ไม่ไป...ไปนัดอะไรกันไว้!!” คำถามต่อมาเตวินยิ่งต้องกุมหัวอย่างไม่เข้าใจ กลัวโดนเขกหัวด้วยไม่ใช่อะไร ต้องกุมกันไว้ก่อน
“พี่ไม่ได้ไปนัดไปทำอะไรทั้งสิ้นนะ...มากสุดแค่โบกมือแล้วยิ้มให้แล้วก็เดินจากไปตามสเต็ปเซเลปเท่านั้นเองง” ได้ยินเท่านั้นแหละแม๊กซ์ก็อยากจะยกมือขึ้นไปคลึงขมับเบาๆ...นี่กูไปตกลงปลงใจเสียตัวให้กับไอ้ผู้ชายที่สติไม่สมประกอบแบบนี้เนี่ยนะ หลงตัวเองได้โล่
“พี่ทิ้งเตวิน สไตล์แบบออริจินอลไปแล้ว...ตอนนี้เป็นแบบอัพเกรดเวอร์ชั่นถาวรเพื่อยาหยีโดยเฉพาะ ฉะนั้นพฤติกรรมแบบนั้นไม่มีแน่นอน แต่แบบเก่าพี่ก็ไม่ได้ยนอกใจยาหยีนะ...เพราะพี่รักยาหยีไง” เตวินพูดพร้อมกระซิบตาปริบๆใส่เด็กตากวางที่กำลังมองมาอย่างปลงๆ บอกเลยว่าเวอร์ชั่นนี้ดูดีมีสกุลมาก เซเลปสไตล์สุดๆ!
“เออ...เข้าใจละ” แม๊กซืพยักหน้าเขาใจ ก่อนจะก้มลงกินข้าวต่ออย่างสบายๆ เหมือนไม่มีเรื่องอะไรเกิดขึ้นทั้งนั้น เตวินก็มองอย่างไม่เข้าใจ อดจะเกาหัวตัวเองไม่ได้
“แค่นี้เหรอ...เข้าใจง่ายๆจัง” ง่ายจริงงงงง ทั้งที่ตะกี้ทำท่าเหมือนจะกินหัวเขาให้ได้อยู่เลย แม๊กซ์ทิ้ช้อนลงแล้วเท้าสะเอวมอง เตวินได้แต่ยกมือปรามๆ “ใจเย็นจ่ะ...ใจเย็นๆน้า”
“ไม่ชอบหรือไง..เข้าใจอะไรง่ายๆอะ” ว่าแล้วก็ก้มลงจับช้อนกินต่อ ก่อนจะพูดมุบมิบออกาเบาๆ “เมื่อกี้ลองใจเฉยๆ...ไม่มีอะไรหรอก กินต่อเถอะ”
ได้ยินอย่างนั้นเตวินก็อ้าปากมองงงๆ อะไรวะ...นี่ทำเขาหัวใจเต้นตึกตักๆแทบจะตายเพราะความหวาดกลัวเมียอันแสนที่รักว่าจะพิโรธกลางร้านข้าวต้มโต้รุ่งรึเปล่า แต่สุดท้ายก็เป็นการลองใจอะนะ เตวินอ้าปากทำท่าจะถามขึ้นมาอีก ก่อนจะหุบปากฉับเมื่อได้รับสายตาพิฆาตมาจากฝั่งตรงข้าม
“ไม่ต้องถามมาก กินได้แล้ว...นี่จะหงุดหงิดจริงๆแล้วนะ” เท่านั้นแหละ เตวินก็กลับมานั่งตัวตรง กินข้าวต่อตามคำสั่ง “ล..แล้วก็… คืนนี้บอกพี่เต็งหนึ่งมานอนกับไอ้ธันวาด้วยนะ...ผมจะไปนอนด้วย”
คำพูดที่เบาแสนเบา ท่ามกลางคนที่เจื้อยแจ้วมากมายแต่เตวินกลับได้ยินมันอย่างชัดเจน แจ่มแจ้ง ดังไปถึงส่วนประสาทในสมองอันลึกที่สุด ดวงตาเป็นประกายวาววับกับร้อยยิ้มกว้างที่แม๊กซ์ลงความเห็นว่าจะฉีกขึ้นไปถึงหูอยู่แล้ว เตวินกำมือขึ้นแล้วร้อง “เยส!!” ออกมาเสียงดังราวกับทั้งร้านเป็นของตัวเอง
“บ้า..เกรงใจคนอื่นบ้างเหอะ”
“ก็พี่ดีใจ!...คืนนี้จะได้กอดยาหยีแล้วว” รอยยิ้มกว้างๆนั่นทำให้แม๊กซ์ต้องยิ้มตามอย่างอดไม่ได้ แล้วก็ต้องเม้มปาก เก็กหน้านิ่งๆทั้งที่แก้มตัวเองแดงระเรื่อออกมาอย่างเห็นได้ชัด
“ทำเป็นเวอร์เหอะ...ได้ข่าวว่าอยู่กับพี่เต็มหนึ่ง เล่นเกมกันโต้รุ่งกัน ดูแฮปปี้ดีออก” แม๊กซ์พูด เตวินยิ้มบางๆ พร้อมยกนิ้วชี้ขึ้นส่ายไปมา
“โนวๆ..ยาหยี พี่อยู่กับยาหยีพี่แฮปปี้สุดๆ...แฮปปี้ที่สุด แบบไม่มีใครแทนได้” แม๊กซ์ได้ยินก็หัวเราะออกมาเบาๆ ตากวางนั่นหยีลงอย่างเห็นได้ชัด ทำให้เตวินต้องยิ้มออกมา แฮปปี้จริงๆเห็นไหม ได้เห็นตากวางที่แสนสวยนั่นหยีลงเพราะหัวเราะหรือยิ้มมันมีความสุขจะตาย ถึงเราะจะไม่ได้หวานเจี๊ยบ น้ำตาลหกเหมือนคู่ใครบางคน (ภรรยา)ออกจะป่าเถื่อน(กับสามี)ด้วยซ้ำ
“ให้จริงอย่างที่พูดเถอะ”
“จริงอยู่แล้ว...มาๆ อยากกินอะไรอีกไหม จากนี้ไปกินโรตีอาบังซอยข้างหอดีปะ” เตวินว่าพลางตบกระเป๋าปุบๆ พร้อมเปย์มากครับ เห็นเด็กมันยัดเอาๆเต็มปากก็มีความสุขแทน
“อื้ม!...กินสิ” แม๊กซ์เงยหน้าขึ้นมาพยักหน้าแรงๆหนึ่งทีก่อนจะเผยยิ้มกว้างออกมา ดูสิดู ของเต็มโต๊ะยังจะกินต่อได้
_________________________________
แสงแดดที่สาดส่องรอดเข้ามาตามรอยแยกของม่าน ทำให้จอมทัพต้องปรือตาขึ้นมาเล็กน้อยก่อนจะวาดแขนเข้ากับคนข้างตัว แต่แล้วต้องผงกหัวแล้วลืมตาขึ้นมามองรอบๆเมื่อพื้นที่ด้านข้างพบแต่ความว่างเปล่า ชายหนุ่มลุกขึ้นมานั่งพลางอ้าปากหาว สายตากวาดไปรอบๆมองหาคนรัก แต่ก็ไม่พบ
หายไปไหนแต่เช้า...วันนี้มีเรียนบ่ายนี่
นึกได้อย่างนั้นจอมทัพก็ลุกขึ้นยืนทันที เปิดประตูก้าวออกไปนอกห้องนอนแล้วก็ต้องชะงักลงเมื่อเห็นเงาตะคุ่มๆอยู่ได้โต๊ะ ก่อนจะเดินเข้าไปดู ชายหนุ่มก็ต้องขมวดคิ้วมองก้อนกลมๆที่ขดอยู่ใต้โต๊ะอย่างสงสัย ก่อนจะต้องเท้าเอวมองของบนโต๊ะแล้วของในมือคนที่กำลัง(แอบ)กินอย่างเอร็ดอร่อยอยู่ใต้โต๊ะ
“ใบไม้…”
เสียงเย็นๆที่ลอยมาตามลมทำใบไม้ขนลุกซู่ ก่อนจะค่อยๆเหลือบตามองที่มาของเสียงอย่างหวาดๆ แล้วต้องย่นคอลงเมื่อได้รับแววตาดุๆกลับมา
“แหะๆ...พี่...กินไหมครับ” ใบไม้ยิ้มกว้าง ทำใจดีสู้เสือ ยื่นห่อขนมออกไปตรงหน้า แล้วก็ต้องถอยร่นไปติดกับฝาผนังเมื่อจอมทัพก้าวเข้ามาใกล้
“ออกมา…” ร่างสูงเอ่ยเสียงเย็นอีกครั้ง ก้าวเดินเข้ามาใกล้คนที่นั่งเหงื่อตกอยู่ใต้โต๊ะ นั่งยองๆลงตรงหน้าใบไม้ที่ได้แต่เบะปากแล้วช้อนตามองคนที่กำลังส่งสายตาดุๆมาให้
“อย่าดุซี~~...”
“ขนมนั่น...ไปแอบซื้อมาใช่มั้ย ของเก่ายังไม่หมดเลย...กินแต่เช้าแบบนี้จะกินข้าวได้ไหม” จอมทัพบ่นอุบ คนตัวเล็กที่นั่งติดผนังก็ได้แต่ย่นคอลง เถียงจอมทัพกลับเบาๆ
“ก็…ก..ก็ใกล้จะสอบแล้ว ผมก็ต้องกินขนมสิ ตุนเยอะๆน่ะดีแล้ว” จอมทัพได้ยินก็ระบายลมหายใจออกมาเบาๆ ของเก่ายังไม่หมด ไปซื้อของใหม่มาอีก เดี๋ยวก็ได้ซื้ออีกแน่ๆ ที่เห็นอยู่นี่กินแทนข้าวได้สามวันเลยสำหรับคนไม่ชอบกินขนมอย่างเขา
“เอมกับแม๊กซ์บอกว่าเราไม่ค่อยได้ไปกินข้าวด้วย ถามจริงๆ..ระหว่างที่พี่งานเยอะๆเนี่ย กินแต่ขนมใช่ไหม??”
งานเยอะแต่ไม่ใช่ว่าไม่สนใจหรอกนะ บางทีก็ถามน้องเองบ้างถามเพื่อนน้องบ้าง ถ้าถามน้องเองก็จะบอก กินข้าวแล้วครับ… กินข้าวของน้องครอบคลุมไปหมดทุกอย่างนั่นแหละ ไม่ว่าจะขนมนมเนย ผลไม้ บางทีเช้าๆก็ลงไปซื้อข้าวมา ไม่ก็ตอนกลับห้องก็แวะซื้อข้าวมาเก็บให้น้องไว้ที่ห้องบ้าง มีเรียนบ่ายๆก็ชวนกันออกไปกินข้างนอก ถ้าให้ซื้อเองคงไม่พ้น ขนมปัง เค้ก ของกินเล่นจำพวกลูกชิ้นทอด ไก่ทอด ผมนั่งมองคนที่กำลังทำหน้าคิดหนัก พลางเลิกคิ้วใส่อย่างรอคำตอบ
ใบไม้ทำตาลุกลิก ก่อนจะยิ้มแหยๆออกมา “แหะๆ…”
“ใบไม้….” จอมทัพระบายลมหายใจ พูดเสียงเหนื่อย
“ไม่อะ ผมไม่ผิดอะ พี่ครับบ~~” ใบไม้ช้อนตามอง พูดเสียงอ้อนใส่จอมทัพ พลางยื่นมือไปดึงมือใหญ่เบาๆอย่างอ้อนๆ แต่แล้วก็ต้องสะดุ้งร้องเสียงดังเมื่อจอมทัพกระตุกแขนให้คนตัวเล็กออกมา
“ไม่เอา อย่าเข้ามานะ!! อ๊ะ ฮ่าๆๆๆ” ใบไม้ตะเกียกตะกายพลางดันอกกว้างอย่างสุดแรง ก่อนจะต้องหัวเราะเสียงดังเมื่อมีมือจิ้มเข้ามาที่เอว จอมทัพรวบคนที่กำลังหัวเราะดิ้นพล่าน เข้ามาในอ้อมกอดจับให้นั่งตัก ก่อนจะฟัดลงแก้มที่ขึ้นสีระเรื่ออย่างหมั่นเขี้ยว “ พี่...ฮะ ผม ผม จั๊กจี้น้า”
“เจ้าเด็กดื้อต้องโดนทำโทษรู้ไหม”
“คิก พี่ไม่กล้าตีผมหรอก” ใบไม้ยิ้มกว้าง ยักคิ้วหลิ่วตา พูดออกมาอย่างรู้ทัน
“พี่ไม่กล้าตี...แต่แม่เราตีแน่ๆ” ก็จริงนั่นแหละเขาทำเป็นดุไปงั้น พอบทสุดท้ายก็ต้องยอมน้องทุกที ได้แต่บ่น แล้วจับร่างบางๆนั่นเข้ามาฟัดเพราะความหมั่นเขี้ยว หน้าหงอยๆ ท่าทางหางลู่หูตกน่าเอ็นดูจะตาย
“ฮือออ อย่าฟ้องนะ พี่คนดี...คนดี๊คนดีของเค้า”
ทีงี้ละทำเป็นง้อ เจ้าเด็กดื้อทำอ้อน..กระพริบตาริบๆใส่ แขนเล็กวาดเข้าเอวสอบแล้วฝังหน้าลงกับอกกว้าง ถูไปถูมาอย่างออดอ้อน จอมทัพยิ้มแล้วส่ายหัวไปมาอย่างเหนื่อยใจตัวเอง เป็นไงล่ะ เห็นไหม...เจอดอกนี้เข้าไปต้องยอมให้เขาเลย ไม่ยอมก็บ่นหาว่าใจร้าย หน้าเศร้าๆตอนโดนแม่ดุก็ดูตลกดีหรอก แต่ก็แอบปวดใจอยู่ลึกๆล่ะนะ
“จะทำยังไงกับเราดี หื้มม???”
“รักใบไม้มากๆไง”
“หึ เจ้าเด็กเจ้าเล่ห์” ไม่ให้เจ้าเล่ห์ได้ไง...ดูคำตอบเด็กคนนี้สิ ลูกล่อลูชนเยอะจะตาย ไม่เตรียมพร้อมก็ต้องแพ้อยู่อย่างนี้แหละ จอมทัพพูดเสร็จก็ทำท่าจะเข้าไปฟัดคนตัวเล็กบนตักอีกครั้ง ใบไม้หลับตาปี๋ย่นคอหลบแล้วหัวเราะคิกคักกับไรหนวดบางๆของจอมทัพ พร้อมดันใบหน้าคมกับอกกว้างอย่างพัลวัน
“อย่าาา อย่าน้าา ใบไม้ตัวเล็กๆสู้แรงพี่ไม่ได้หรอกน้าา~~” พูดจบก็ส่งยิ้มให้คนที่เลิกคิ้วมองอยู่ จอมทัพหรี่ตามองคนบนตักเล็กน้อย ก่อนจะส่ายหัวไปมา
“เราก็ไหวอยู่นา เล่นกี่ท่าก็ไหว”
“พี่บ้า!!!” ใบไม้ค้อนขวับ แก้มใสขึ้นสีระเรื่อจนแดงก่ำ ทุบบนอกกว้างแรงๆเมื่อได้ยินเสียงหัวเราะทุ้มต่ำดังแผ่วออกมาอย่างเจ้าเล่ห์
“หึหึ…” ได้ยินอย่างนั้นปากอิ่มก็ยิ่งเม้มแน่น ก่อนจะสะบัดตัวหนีผลักไหล่อีกคนแรงๆ ลุกขึ้นเดินย้ำเท้าไปนั่งกอดอกหน้าบึ้งอยู่ที่โซฟา จอมทัพได้แต่หัวเราะเบาๆเมื่อเห็นท่าทางปึงปังนั่น แล้วยิ่งหัวเราะดังขึ้นไปอีกเมื่อได้ยินเสียงงอนๆตอบกลับมา
“งอนพี่แล้ว!!! มาง้อด้วย...ถ้าไม่ง้อจะงอนๆๆๆ” เอ้อ! มีงี้ด้วยแฮะ ผมส่ายหัวเบาๆกับอาการเหวี่ยงไปเหวี่ยงมาเป็นโยโย่ของไปไม้ แล้วลุกขึ้นไปนั่งกระแซะๆคนที่ทำหน้าบึ้งและคงกำลังบ่นเขาอยู่ในใจแน่ๆ ใบไม้ปรายตามามองเล็กน้อยก่อนจะสะบัดหน้าหนีจนเขากลัวว่าคอเล็กๆนั่นจะเคล็ดเอา
“งอนอะไร…” ใบไม้ปรายตามามองอีกครั้ง ขมวดคิ้วแล้วทำปากเบะใส่
“พี่ชอบทำตัวหื่นกามเป็นตาแก่ตันหากลับ” โคตรตรง...จอมทัพหัวเราะเสียงดังทันทีที่ได้ยิน ก็น้า...ชอบทำตัวให้น่าแกล้งเอง ช่วยไม่ได้หรอก
“ก็เราน่าแกล้ง”
“ทุกทีอะ...ผมก็เขินนะครับ” คำหลังนี่ใบไม้พูดเสียงเบาๆ ทำปากมุบมิบใส่ แล้วกอดอกหันหน้าหนี จอมทัพเห็นอย่างนั้นก็ยิ้มกว้าง คว้าไหล่บางเข้ามากอดไว้
“เขินเหรอ?” คนพี่ที่ก้มหน้าเข้าไปใกล้ๆน้อง จนเห็นสีแดงระเรื่อที่พาดบนแก้มใสก็ยิ้มได้ใจ แล้วถามออกมาอีกครั้ง “เขินแล้วชอบไหม???” พอจบคำถามใบไม้ก้หน้าแดงขึ้นไปอีก มือเล็กกำเสื้อยืดตัวเองไว้ เงยหน้ามองคนข้างๆก่อนจะพยักหน้าหงึกหงักใส่ นั่นทำให้จอมทัพยิ้มกว้างขึ้นไปอีก
“ชอบนั่นแหละดีแล้ว ดีกว่าอึดอัดใจที่โดนแกล้งนะ” มือใหญ่ยื่นไปยีหัวฟูเบาๆ นี่แสดงว่าตื่นมาก็แอบย่องลงไปข้างล่างเลย หัวยังชี้โด่ชี้เด่อยู่เลยเนี่ย “ทำไมต้องกินขนมใต้โต๊ะอะ”
“ก็แอบ..กลัวพี่เห็นแล้วจะโดนดุ” ใบไม้เหลือบตามองจอมทัพเล็กน้อย แล้วก้มลงมองมือตัวเองที่กุมไว้บนตัก โดนพี่ควบคุมการกิน จนกินขนมไม่ได้เท่าเดิมก็อยากกินตื่นเช้ามาก็รีบลงไปซื้อ จะนั่งกินแถวนั้นก็ไม่ได้ ถ้าพี่ตื่นมาไม่เห็นมีหวังโวยวายใหญ่แน่ ก็เลยทั้งเดินกินแล้วมาแอบกินใต้โต๊ะข้างบนนี่แหละ
“ทำไมอยากจะกินแต่ขนม… พี่จะไม่ว่าเลยถ้าเราไม่ผอมแบบนี้”
“ขนมมีแป้ง น้ำตาล น้ำมัน กินแล้วก็ต้องอ้วน ต้องกินเยอะๆ” ใบไม้พยายามเถียง ก่อนจะกลับไปก้มมองมือตัวเองดังเดิมเมื่อได้รับสายตาดุกลับมา
“แล้วได้สารอาหารไหม?
“ก็..ไม่…” ใบไม้พูดเสียงอ่อยพลางส่ายหัวเบาๆ
“เถียงคำไม่ตกฟาก”
“อย่าดุสิ..พี่อย่าดุ” มือเล็กเอื้อมไปกำขากางเกงจอมทัพไว้ แล้วเขย่าเบาๆ ดวงตากลมช้อนขึ้นมามอง ดูน่าสงสารจนจอมทัพต้องยอมให้อีกครั้ง ร่างสูงระบายลมหายใจออกมาเล็กน้อยก่อนจะไปคว้ามือเล็กมากุมไว้
“เราต้องดูแลตัวเองนะ ขอโทษที่ผ่านมาพี่อาจจะละเลยกับเราไปบ้าง พี่ไม่สามารถดูแลเราได้ตลอดเวลา...ก่อนอื่นก็ต้องดูแลตัวเองก่อน เพื่อตัวเองนะ” ใบไม้เงยหน้าขึ้นมาสบตาเข้ากับดวงตาคมที่ฉายแววเป็นห่วง ก็พยักหน้าตอบก่อนจะโถมตัวเข้าไปกอดร่างสูงเอาไว้
“ก็ได้ครับ...แต่..ผมอยากให้พี่ดูแลผมตลอดเลยนะครับบ~~” ใบไม้ว่าพร้อมกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้น
“จะทำยังไงกับเราดีหื้มม...เด็กดื้อ” ได้ยินน้ำเสียงออดอ้อนจอมทัพก็หัวเราะออกมาเบาๆพลางกดจมูกลงกลุ่มผมหอมนุ่ม แล้วคำตอบก็อยากจะเข้าไปฟัดแก้มแรงๆ กับกระบวนการอ้อนที่ทำให้คนอย่างเขาต้องยอมให้ตลอด
“บอกแล้วไงว่าให้รักใบไม้มากๆ”
“ร้ายกาจจริงๆ...แค่นี้ยังรักไม่พอหรือไง”
“รักอีก...รักอีกกก” คนตัวเล็กเงยหน้าขึ้นมายิ้มกว้างให้ จอมทัพเห็นอย่างนั้นก็กดจูบลงบนริมฝีปากอิ่มแรงๆหนึ่งที ก่อนจะโถมตัวซุกจมูกลงกับแก้มนิ่มกับคอมหอมๆอย่างหมั่นเขี้ยว
“รักก็รัก…มาไหนให้พี่ฟัดอีกสิ”
“คิก...อะ...ฮ่าาๆๆๆ..ปล่อยผมน้าา~”
___________________________________________________
Talk : มาแล้ววววววววว เราพึ่งสอบเสร็จแล้วมาปั่นต่อให้เลย
มีความหัวฟูแรงมาก 5555555 มอเราสอบช้าค่ะ สอบนาน
ก่อนสอบอาจารย์ทุกคนก็โถมงานมาใส่นักศึกษากันอย่างพร้อมเพรียง
ขอโทษด้วยนะคะ
ตอนนี้มีความแตกต่างกันทั้งสองคู่นะคะ คู่นึงมีปัญหากับการกิน
อีกคู่ดูเป็นคู่หูตะลุยแดกอะไรประมาณนั้น
แต่นั่นแหละ ข้อดีข้อเสียของแต่ละคน ไม่มีใครเพอร์เฟ็คหรอก
ตอนนี้อีกหนึ่งตอนก็จะจบแล้ว 30 ตอนเหมาะๆ ดูมีความลากยาว5555
ตอนแรกเราไม่ตั้งใจจะพิมพ์เล่มแต่เพื่อนก็บอกว่าให้ลองทำแบบสอบถามดูก่อน ไม่เสียหายอะไร
เลยอยากจะทำแบบสอบถาม สำหรับใคร ที่อยากจะได้เล่มนะคะ
อยากได้จริงๆ ขอคิดดูก่อน มีปัญหาเรื่องเงินเราคุยกันได้ค่ะ 55555
ภายในเล่มเรามีสเปเชี่ยลให้ประมาณ3-4ตอน จะไม่ให้เกิน 350 หน้า ต้องดูก่อนค่ะ
ราคาต่อเล่มจะอยู่ที่ประมาณ 330-350 บาทค่ะ ถ้าครบยอดเราถึงจะรับจริงๆนะคะ
แต่ยอดไม่สูงหรอกค่ะ ใครสนใจก็ลองทำแบบสอบถามดูนะคะ
https://docs.google.com/forms/d/e/1FAIpQLSdWGX_eCYrmU3Tp4eG16zPVeFmXXJmyOvy_717cxtNcauIOhg/viewform (https://docs.google.com/forms/d/e/1FAIpQLSdWGX_eCYrmU3Tp4eG16zPVeFmXXJmyOvy_717cxtNcauIOhg/viewform)
ฝากอีกคเรื่อง ตอนนี้เราเปิดเพจแล้วนะ เอาไว้ไปจิกไรท์ให้มาต่อนิยาย ไปโพสทวงกันได้ค่ะ ไ่ม่ว่ากัน5555
https://www.facebook.com/Nocura-1707697319544508/ (https://www.facebook.com/Nocura-1707697319544508/)
หรืออยากจะติดตามอย่างใกล้ชิดที่ทวิตเตอร์ Nocura_nkh คิดดีๆก่อนฟอลค่ะ 55555
-
มาต่อแล้วววว :hao7: :hao7: คนเขียนเรียน มก หรอครับพึ่งสอบเสร็จ
-
น้องใบไม้ขี้อ้อนมากเลย อยากจะจับมาฟัดบ้างจัง :o8:
-
ทั้งรักทั้งหลงเจอลูกอ้อนน้องใบไม้เข้าไป :m3: :m3: :m3:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
ผมถึงกับส่ายหัวว่าอย่าใช้พักพวก แต่พ่อก็ตอบกลับมาว่าไม่ต้องเป็นห่วง
ต้องเป็น พรรคพวก หรือเปล่า :mew2:
-
มาแล้ววววววว
หายไปนานแต่รุสึกไม่นานเลยค่ะ 5555555
ช่วงที่คนเขียนหาย เราก้โดนข้อสอบฆ่าตายไปหลายรอบเหมือนกันTT
ใบไม้น่ารักมากกก คือหนูจะอ้อนเบอร์แรงไปแล้วลูกก
พี่ยอมทัพหมดความขลัง หมดความศักดิ์สิทธิ์ไปเลยอะ
น้องอ้อนนิดอ้อนหน่อย แพ้ราบบบบ55555
ทั้งสงสารทั้งขำอิพี่จริงๆ คุมน้องไม่เคยอยู่เลย5555
อีกคู่นึงก้ขึ้นๆลงๆดีแท้เลย เดี๋ยวหวานเดี๋ยวโหด55
จะจบแล้วว รอตอนจบนะคะ รอเรื่องต่อไปด้วย
-
:pig4: :pig4:
-
น่ารักมากกกกกก
เข้าใจเลยว่าทำไมพี่จอมทัพอยากจะจับน้องมาฟัดๆๆๆ
:hao7: :hao7: :hao7:
-
ใบไม้รับพี่ได้กี่ท่าจ๊ะ หวี๊ดดดดดด :-[
-
NOTE : ขออภัยสำหรับคำผิดค่ะ
Chapter 30
วันนี้เป็นอีกวันที่ครอบครัวทั้งสองครอบครัวของเราได้มาเจอกันอีกครั้งอย่างพร้อมหน้าพร้อมตาที่บ้านของผม วันนี้เป็นครั้งแรกที่ครอบครัวพี่จอมทัพได้มาเยี่ยมที่บ้าน โต๊ะทานข้าวใหญ่ๆก็แคบไปถนัดตาเมื่อมีสมาชิกมาเพิ่มอีกห้าคน
ผมนั่งฟังเหล่าคุณแม่คุยกันก็ยิ้มตาม งานแบบนี้เจอกันทีไร ก็คงไม่พลาดเรื่องเมาท์ลูกๆกันทู๊กกที แล้วก็หัวเราะกันยกใหญ่เมื่อ พ่อของผมแกล้งเรียกพี่จอมทัพว่าคุณหนูเล็ก ถ้าปกติพี่คงทำหน้ามุ่ยๆใส่ แต่ตอนนี้ก็ได้แต่ยิ้มบางๆให้พ่อเท่านั้น
“คุณหนูเล็ก”
“ครับ...พ่อ…” พี่รับคำ แล้วก็เรียกพ่อกลับว่าพ่อ เหมือนกัน ถ้าปกติพ่อคงขมวดคิ้วใส่ แต่ตอนนี้พ่อก็พยักเพยิดหน้าให้เท่านั้น คู่นี้เหมือนกันจะไม่ถูกกันนะ แต่เวลาเข้าขากันนี่หายไปพูดไปคุยกันตั้งนานเลย
“ขอบคุณนะที่เป็นธุระเรื่องใบไม้ให้ตลอดเลย”
“ไม่เป็นไรหรอกครับ...ผมรับปากทุกคนแล้วว่าผมจะดูแลใบไม้ ไม่ว่าอะไรผมก็ทำได้อยู่แล้ว” พี่พูดกับพ่อ ประกายความแน่วแน่ในดวงตาดูเหมือจะทำให้พ่อพอใจอยู่ไม่น้อย มืออุ่นๆเข้ามากอบกุมมือผม พร้อมบีบเบาๆราวกับยืนยันคำพูดกับตัวผมเอง
“ดี...ขอบคุณมากนะ” พ่อยิ้มแล้วพยักหน้า ก่อนจะขมวดคิ้วใส่แล้วพูดเสียงเข้ม “แต่ถ้าทำแบบที่พูดไม่ได้ คงรู้นะว่าจะเป็นยังไง!” ถึงจะอย่างนั้นก็เถอะ ในขณะที่ทุกคนลอบมองสีหน้าของพี่จอมทัพ ตัวพี่เองก็ทำหน้าที่ลูกเขยที่ชอบยียวนพ่อตาได้อย่างดีเยี่ยม พี่รับด้วยรอยยิ้มกว้าง พร้อมยกแขนวาดขึ้นโอบกับไหล่ของผม หันมามองผมด้วยรอยยิ้มและดวงตาที่ประกาย แล้วหันไปตอบพ่อด้วยคำพูดที่หนักแน่น
“ไม่ต้องห่วงครับ...ลูกชายของพ่อผมจะดูแลอย่างดีที่สุด พ่อเชื่อใจผมได้ครับ” ครอบครัวของผมได้ยินก็ได้แต่ยิ้มขำๆ ส่วนพ่อตอนแรกก็ขมวดคิ้วใส่ แต่ก็คลายสีหน้าลงที่ดูสบายๆมากขึ้น แล้วก็พูดในสิ่งที่ทำให้ผมได้แต่งงงวย
“ถ้าไม่เชื่อใจเรื่องที่ไปพูดกันคงไม่ตกลงหรอก”
ถึงผมจะแอบเขินอยู่ก็เถอะ แต่ก็อดจะไม่เข้าใจที่พ่อพูดอยู่ดี ผมหันไปถามพวกพี่สาว แต่พี่ๆก็ได้แต่ยิ้มให้เท่านั้น ผมหันไปมองพี่ พร้อมเขย่าๆที่แขนแข็งแรงนั่นแรงๆด้วยความอยากรู้ พร้อมช้อนตามองพี่เล็กน้อย เพราะรู้ว่ายังไงพี่ก็ต้องยอมบอกแน่นอน
“พี่ครับ…” พี่หันมามองยกมือลูบหัวผมเล็กน้อย ผิดคาด...พี่ยิ้มให้เฉยๆแล้วหันไปคุยกับคนอื่นๆต่อแบบไม่มีอะไรเกิดขึ้น
อะไรอะ นี่ผมอยากรู้จริงๆนะเนี่ย แต่ไม่มีใครบอกผมเลยแม้แต่พี่ ขนาดว่าผมช้อนตามองอ้อนแล้วนะ พี่ก็ไม่บอก แล้วถ้าผมอ้อนพี่มากกว่านี้ก็ดูจะเป็นการเสียมารยาทไปสักหน่อย ถ้าจะแสดงออกแบบที่อยู่กันสองคนกับทุกคนแบบนั้น ผมได้แต่ทำหน้ามุ่ย ค้อนขวับใส่พี่ ระวังไว้เถอะ...ผมจะทำให้พี่บอกผมให้ได้เลย
-------------------------------------------------------
“พี่ครับ...พี่จอมทัพครับ…” เจ้าเด็กดื้อโถมตัวเข้ามากอดก่ายร่างสูงที่เอนกายนอนดูทีวีอยู่ที่โซฟา พอใบไม้ออกมาจากห้องน้ำ ก็เอาตัวหอมๆมาคลอเคลียเขาอีกรอบ นี่กะว่าจะให้เขาใจอ่อนให้ได้เลย ร่างบางๆของใบไม้เกยทับร่างสูงไว้ ก่อนจะกดหัวกลมๆเข้ากับอกกว้าง แล้วสวมกอดเอวสอบแน่นๆ จอมทัพหัวเราะกับท่าทางแบบนั้นเล็กน้อย เรียกสายตาเคืองๆของใบไม้ได้ไม่ยาก
“พี่อ่า...พี่จอมทัพของใบไม้…” จอมทัพก้มมองเด็กดื้อที่ตอนนี้ทำตัวอ้อนเพราะความอยากรู้อยากเห็นของตัวเอง ตั้งแต่ขับรถออกจากบ้าน จนมาถึงห้องแล้วก็ทำตัวเป็นแมว คลอเคลียไปคลอเคลียมา จนผมเกือบจะพูดออกไปแล้วเชียว
จนแล้วจนรอดจอมทัพก็ยังไม่บอกเรื่องที่ใบไม้อยากรู้ซักที จนมือใหญ่เข้ามาลูกหัวกลมที่พิงกับอกตัวเอง ก่อนจะกดจมูกลงกลุ่มผมหอมนิ่ม แล้วเลยลงมากดจูบที่กระหม่อม นั่นทำให้ใบไม้ยิ้มออกมาเล็กน้อยอย่างได้ใจ ใบไม้เงยหน้าพร้อมช้อนตามองจอมทัพ ก่อนจะกดจูบเข้าไปที่คางของอีกฝ่ายเบาๆ จนจอมทัพต้องกระยิ้มขึ้นมาเล็กน้อยเมื่อเห็นความพยายามของใบไม้
นี่น้องคงคิดอะไรไม่ออกแล้ว จากกอดแขน เอาหัวถูไปมาที่ไหล่บ้างที่อกบ้าง จนตอนนี้มาถึงขั้นนี้แล้ว ไม่รู้จะหาท่าไม้ตายจากไหนมาล้วงความลับผมอีก ถ้าเป็นปกติผมคงเปิดปากบอกความลับจนหมดเปลือกแล้วนะ แต่นี่ไม่ได้ไง ถือเป็นรางวัลและกำไรให้กับผมละกัน
“พี่…” ใบไม้พูดเสียงหวาน พลางปล่อยลมหายใจร้อนเข้ามาปะทะกับคอของผมพร้อมๆกับจมูกเล็กที่กำลังคลอเคลียอยู่จนผมต้องขนลุกไปหมด ผมต้องรีบหันมามองใบไม้ทันทีด้วยความไม่คาดคิด เมื่อคนตัวเล็กปีนขึ้นมานั่งคร่อมบนตัก กับมือเล็กที่กอดคล้องที่คอผม ทั้งที่หน้าและใบหูแดงก่ำขนาดนั้น
แล้วผมต้องตาโตขึ้นมาเล็กน้อย เมื่อริมฝีปากอิ่มประทับเข้ามากับริมฝีปากของผม แรงบดคลึงเบาๆที่ดูเหมือนจะไม่มั่นใจ แต่ผมคิดว่ามันช่างน่ารักมาก เจ้าตัวเล็กผงะถอยหลังเล็กน้อยเมื่อผมกดริมฝีปากรับแรงบดคลึงนั้น กลิ่นหอมกับรสหวานๆทำให้ผมอดใจไม่ไหว จนต้องกดท้ายทอยของอีกคนไว้ ลิ้นเล็กๆที่แตะริมฝีปากอย่างหยั่งเชิงอยู่ในทีก็ทำให้ผมต้องผละออกมามองใบไม้เล็กน้อย
“ทำแบบนี้เดี๋ยวก็โดนกินหรอก” ใบไม้กัดริมฝีปากของตัวเองจนขึ้นสีแดง แก้มใสขึ้นสีระเรื่อเหมือนจะเขินอย่างหนัก ก่อนใบไม้จะช้อนตามองจอมทัพ แล้วพูดในสิ่งที่จอมทัพต้องอึ้ง
“ถ้าโดนพี่กิน แล้วพี่บอกความลับผมจะยอมให้พี่กินหมดตัวเลยก็ได้” พูดเสร็จก็หลับตาปี๋ลงกับอกกว้าง แต่ถึงอย่างนั้นก็วาดแขนกอดเอวสอบแน่นเข้าไปอีก อย่างนี้คงพูดจริงทำจริง ถ้าผมยอมตกลง ใบไม้คงจะข่มความเขินอย่างหนักเพื่อจะทำตามคำพูดของตัวเอง
“พี่กินเราพี่ก็ต้องบอกเราใช่ไหม?”...รู้เลยว่านี่เป็นท่าไม้ตายท่าสุดท้าย ถ้าเป็นมือระเบิดก็คงเป็นระเบิดพลีชีพ
“อ...อื้ม..พี่...กิน...ผมไหม?” ให้ตาย นี่เป็นคำเชื้อเชิญที่น่ารักที่สุดเลย ใบไม้มองเหมือนจะไม่มั่นใจกับเขินอายอยู่มาก แก้มแดงๆกับปากอิ่มที่เคลือบด้วยน้ำใสๆนั่น ถ้าเป็นปกติผมต้องอุ้มเจ้าตัวเล็กขึ้นแนบอก แล้วพาไปห้องนอน เพื่อ “ตะครุบ” คนตัวเล็กอย่างทันท่วงที แต่ในเวลานี้ ความลับที่เก็บไว้ก็ไม่สามารถที่จะบอกตอนนี้ได้เด็ดขาด
“ไม่เป็นไร...นี่ดึกแล้วนะ เราควร..” ยังไม่ทันที่จอมทัพจะพูดจบ ใบไม้ก็ผละตัวออกทันที มาถึงเวลานี้ ใบไม้ที่ทำตัวเป็นลูกแมวคอยเข้ามาคลอเคลียก็ทำหน้ามุ่ย ผุดตัวลุกขึ้นยืนแล้วย่ำเท้าปึงปังเข้าห้องนอนไปอย่างหัวเสีย
“งอนพี่แล้ว!!...คืนนี้นอนข้างนอกแล้วกัน!!!” พูดเสร็จก็ปิดประตูเสียงดัง ทิ้งให้จอมทัพนั่งหัวเราะเบาๆตามหลังไป ก็ไม่รู้หรอกนะว่างอนที่ผมไม่ยอมพูด หรืองอนที่ผมไม่ยอมกินเจ้าตัวกันแน่
ใบไม้ทิ้งตัวลงกับที่นอน ใบหน้าบึ้งตึงบ่งบอกถึงอารมณ์ได้อย่างดี ฟันคมขาวคบกับริมฝีปาก พลางกลั้นเสียงร้องของตนเอาไว้ แล้วออกแรงทุบหมอนของร่างสูงแรงๆเหมือนจะระบายอารมณ์
พี่นะพี่!! ทำถึงขนาดนั้นก็น่ารู้แล้วว่าอยากรู้แค่ไหน!! ผิดวิสัยคนหื่นอย่างพี่มาก...ถ้าผมทำอย่างนั้นแม้แต่นิด คนที่คลอเคลียก็จะเปลี่ยนจากผมเป็นพี่ ที่จะแปลงร่างเป็นผีปลาหมึกทันที แต่นี่อะไรกัน พี่ก็คงรู้ว่าผมคงจะเขินจนตัวแตกตายอยู่แล้ว ผมทำนู่นทำนี่ก็ได้แต่ยิ้มเฉย ลูบหัวบ้าง ลูบเอวบ้าง ไม่มีการบอกหรอกนะว่า พี่ไม่บอกเราหรอกนะ...ไม่ว่าเราจะทำอะไรพี่ก็ไม่มีทางบอกเรา หลอกจับหลอกลูบอยู่ได้
ถ้ารู้งี้นะ ไม่ข่มความอาย เอาตัวไปนั่งคร่อมพี่ขนาดนั้นหรอก ฮืออออ
“อ๊ากกกก จะบ้าตาย!! พี่บ้าๆๆๆๆ!!”
ไฟในห้องที่ปิดลง พร้อมกับไฟหัวเตียงที่เปิดขึ้น และแรงยวบยาบด้านหลังทำให้ใบไม้หันไปมอง และนั่นทำให้ใบไม้คิดได้ว่า เป็นการตัดสินใจที่ผิดอย่างหนัก
“อะ...อื้มม” ปากอิ่มโดนกดจูบแรงๆด้วยความหมั่นเขี้ยว พอคนจูบจูบหนำใจแล้วก็ผละออกมาส่งสายตาเจ้าเล่ห์ เสียงหัวเราะแผ่วๆเรียกความหมั่นไส้จากคนตัวเล็กได้มาก มือเล็กทุบลงบนอกกว้างแรงๆระบายอารมณ์ของตัวเอง
“หึหึ..”
“พี่บ้า..ออกไปเลยนะ คืนนี้นอนนอกห้อง!!” ใบไม้มองตาขวางลุกขึ้นมาชี้นิ้วไปที่ประตู หน้าตาน่ารักทำท่าดุขึ้นมา ตาโตๆนั่นน่ารักมากกว่าน่ากลัวเสียอีก
“อ่า...ใบไม้ไม่มีพี่กอดจะนอนหลับเหรอ” ได้ยินแบบนั้นใบไม้ก็ทำหน้าหยุดคิด ใบหน้าสองจิตสองใจแบบนั้นก็ทำให้จอมทัพอดหัวเราะออกมาไม่ได้
“หึหึ…” เสียงหัวเราะทำให้ใบไม้หันไปมองตาขวางทันที ก่อนจะคว้าหมอนข้างแล้วตีใส่แขนร่างสูงแรงๆ
“อย่าหัวเราะนะ!!” ยิ่งขำก็ยิ่งโดนตีมากเท่านั้น ก่อนร่างสูงจะรวบคนตัวเล็กไว้ในอ้อมกอด แล้วกดจูบลงบนปากอิ่มอย่างหมั่นเขี้ยว
“หึหึ…งอนที่พี่ไม่ยอมกินเราเหรอ?”
“จะบ้าเหรอ!!...ใครจะไปงอนเรื่องแบบนั้นกัน!!” คนในอ้อมกอดแว้ดออกมาเสียงดังพร้อมแก้มที่แดงก่ำ
“ก็เห็นพอพี่ไม่กินเราก็สะบัดหน้างอนเฉย” คิ้วเข้มเลิกขึ้นเป็นคำถาม ใบไม้เม้มปากแน่นก่อนจะสะบัดหน้าแดงๆนั่นหนีอีกคนที่ส่งแววตาเจ้าเล่ห์มาให้ จอมทัพระบายลมหายใจเบาๆก่อนจะกดจูบที่กระหม่อมพร้อมเอ่ยคำง้อ
“คนดี…”
“ไม่ต้องยุ่งเลย...” ใบไม้ทำหน้ามุ่ยใส่ แต่ก็ยังซุกหน้าลงกับอกกว้าง ขยับตัวไปมาหาท่าที่สบายที่สุด
“เราจะรู้แน่ๆ...อีกไม่นานหรอก” จอมทัพก้มลงไปกระซิบกับคนในอ้อมกอด มองคนที่จ้องเขม็งใส่ปากอิ่มๆที่กำลังบ่นมุบมิบก็ทำให้จอมทัพต้องกดจูบลงไปอีกรอบ
“อื้มม...พอแล้ว! พี่...ผมง่วงแล้ว”
“ขอจูบอีกทีหน่อยน่า...เมื่อกี้ใครรุกพี่ก่อนน้า”
“พี่บ้า!!”
---------------------------------------------------------------------
ต่อด้านล่าง
-
เตวินมองคนที่นั่งเงียบ ทำหน้าเคร่งเครียด ปากกระจับเม้มแน่น เหงื่อไหล่ลงมาตามไรผมเพราะความกังวล เป็นอย่างนี้ตั้งแต่เดินทางออกมาจนขับรถมาถึงที่นี่ ก่อนมือแกร่งจะยื่นไปจับมือเรียวสีน้ำผึ้งแล้วส่งแรงบีบเล็กน้อยราวกับให้ร่างโปร่งนั้นมั่นใจกับตัวเอง
ผมมองบ้านยกสูงแบบดั้งเดิมตรงหน้า บ้านนี้อยู่ติดกับถนนเล็กๆในหมู้บ้าน แบคกราวน์ด้านหลังเป็นทุ่งนาเขียวขจี ส่วนหน้าบ้านเป็นพืชผัก จะต้นไม้สูงที่เป็นไม้ผลกินได้ แล้วโดยเฉพาะต้นไม้ใหญ่ที่โตขึ้นมากลางบ้านแบบดั้งเดิมเรือนนี้ ดูปลอดโปล่งและสบายไม่น้อย
เป็นครั้งแรกที่แม๊กซ์พาเขามาเจอกับพ่อแม่ กับพ่อแม่เขาไม่ต้องห่วงหรอก เพราะแม๊กซ์คุยโทรศัพท์กับแม่เขามากกว่าตัวเขาเองเสียอีก ส่วนที่นั่งเครียดอยู่เนี่ย...แม๊กซ์ยังไม่ได้บอกพ่อแม่เลยว่ามีแฟนเป็นผู้ชาย… ผมส่งมือไปโอบแก้มนิ่มให้หันมามองผม ผมรู้ว่าแม๊กซ์ต้องเครียด เรื่องแบบนี้ไม่ใช่พ่อแม่ทุกคนหรอกที่จะยอมรับได้
“ไม่ต้องห่วง ไม่ต้องเครียดอะไรทั้งนั้น...พี่ดูเหมือนคนไม่เอาอ้าวไม่ได้เรื่องได้ราวอะไร แต่แม๊กซ์เชื่อใจพี่ได้นะ”
“ผมแค่...กลัว…” ตากลมสวยราวกับกวางเริ่มน้ำตาคลอ มือเรียวยกขึ้นจับมือที่กุมแก้มตัวเองไว้
“ไม่ต้องกลัวอะไรทั้งนั้น พี่จะอยู่ข้างเราเอง”
แน่นอนว่ามาถึงที่นี่ผมพกความมั่นใจมาเต็มเปี่ยม ผมไม่เครียด ไม่กังวล เพราะถ้าเป็นคนข้างๆคงจะเป็นยิ่งกว่าผม
“ถ้าพ่อกับแม่ผมห้ามให้คบกับพี่ล่ะ...ผม..ฮึก...ผมคงทนไม่ได้” น้ำตาที่ไหลลงมาจากดวงตาที่เขาหลงรักยิ่งทำให้เจ็บปวดมากกว่าเก่า เป็นครั้งแรกที่แม๊กซ์ร้องไห้เตวินค่อยๆเช็ดน้ำตาออกก่อนจะก้มหน้าพิงหน้าผากกับหน้าผากมน
“เชื่อใจพี่...พี่จะอยู่ข้างเรา ไม่ทิ้งเราไปไหนหรอก สัญญา..” เตวินจูบปรางแก้มใสเล็กน้อยแล้วถอยออกมาเมื่อหางตาเห็นคนที่กำลังเปิดประตูรั้วออกมา
“ไปเถอะ...พ่อแม่ท่านคงสงสัยว่าใครมากัน”
เตวินเป็นคนแรกที่เปิดประตูลงไปตามด้วยแม๊กซ์ ทั้งสองสวัสดีผู้ใหญ่ทั้งสองที่มองมาที่เตวินอย่างแปลกใจ
“มาทำไมไม่บอกแม่เล่าไอ้หมา กับคงกับข้าวไม่ได้ซื้อไว้ให้ลูกเลย” สำเนียงเหน่อตามประสาคนต่างจังหวัด คุณแม่วัยกลางคนใส่ทองเส้นหนาเข้ามาดึงแก้มลูกชายแรงๆด้วยความหมั่นเขี้ยว
“ระวังไว้เถอะแม่...ตู้เย็นเราคงโดนกวาดหมด” ชายวัยกลางคนเข้ามาสมทบแม่อีกคน “แล้วนี่ใคร...เพื่อนเหรอ เอ้าๆ ไว้พระๆ ขึ้นไปบนบ้านก่อนไปกินน้ำเย็นๆนะลุกนะ” เตวินสวัสดีอีกครั้งที่พ่อของแม๊กซ์ทัก คุณพ่อเข้าตบหลังเจวินเบาๆก่อนจะพากันขึ้นไปบนบ้าน
“ไอ้ต้อมมันไปช่วยพระบินฑบาตมาเมื่อเช้า คงจะมีขนงขนมให้ลูกกินก่อนนะ เดี๋ยวแม่ให้มันไปซื้อของมาให้เพิ่มแล้วตอนเญ้นไปตลาดนัดที่วัดกัน” เตวินฟังคุณแม่ของบ้านนั่งพูดกับลูกชายบนแคร่กลางบ้าน เรื่องของกินไม่หยุด รู้แล้วว่าแม๊กซ์นี่คงมีนิสัยกินเก่งมาตั้งแต่แรกแล้ว และคงเป็นมาตั้งแต่เด็กด้วย
“ไม่เป็นไรหรอกแม่...ถ้าหิวเดี๋ยวขับรถออกไปซื้อเองก็ได้” พอมาถึงตรงนี้เตวินต้องตาโตขึ้นมาเล็กน้อยเมื่อได้ยินสำเนียงเหน่อของแม๊กซ์ครั้งแรก หน้าตาแม๊กซ์ดูดีขึ้นมาเล็กน้อยคงจะคลายความกังวลมาไปได้บ้าง แล้วต้องนั่งตัวตรงทันทีเมื่อคุณแม่หันมาถาม
“แล้วพ่อหนุ่มคนนี้เป็นใครล่ะหื้ม แหม...หน้าตาหล่อเหลาเชียวถ้ามีลูกสาวคงจะยกให้”
เตวินชะงักไปเล็กน้อยกับคำหลัง ถ้าจะเอาลูกชายเนี่ยจะยกให้ไหมคร้าบบ แม๊กซ์หันมามองหน้าเล็กน้อย ผมก็ยิ้มให้อย่างสบายใจ
“ผมชื่อเตวิน เป็นรุ่นพี่ของแม๊กซ์ครับแม่...เห็นแม๊กซ์บอกแม่อายุหกสิบแล้ว ความจริงดูยังสาวอยู่เลยนะครับ” คุณยิ้มกว้าง ทำท่าตีชายหนุ่มเบาๆ
“ก็พูดไป...พ่อกำนันยังบอกแม่หน้าแก่ทุกวัน”
“เอ้าแม่นี่...พ่อบอกตอนไหนเล่า”
เตวินนั่งฟังครอบครัวคุยกันยิ้มๆ ดูแม๊กซ์เหมือนจะสบายใจขึ้นเหมือนกัน ท่าทางกังวลเริ่มหายไป แต่อยู่ดีๆก็หน้าถอดสีเมื่อคุณพ่อคุณแม่วกเข้ามาเรื่องแฟน
“นี่...แล้วไอ้หมาเนี่ยมันมีแฟนไหม แม่ว่ามันต้องแอบแฟนไว้แน่เลย” คุณแม่หวังจะเห็นแก้มสีแดงๆของลูกชายแต่ก็ต้องชะงักไปเมื่อเห็นใบหน้ากังวลของลูก
“เป็นอะไรเล่าลูก..ทำไมทำหน้าแบบนี้ล่ะ”
“แม่...คือ…”
“อย่าบอกนะว่าทำผู้หญิงท้อง!” คุณแม่เอามือทาบอกทำหน้าตกใจก่อนจะควานหายาดมมาดมทันทีเมื่อรู้สึกลมจับจนคุณพ่อต้องเข้ามาช่วยพยุงกับแม๊กซ์
“ปะ...ป่าว…” แม๊กซ์อ้ำอึ้ง นั่นยิ่งทำให้พ่อแม่สงสัยเข้าไปอีก
“แล้วเรื่องอะไรล่ะลูก บอกแม่เขาไปสิ” คุณพ่อบอกลูกชาย แม๊กซ์หันไปหาเตวินเล็กน้อยอย่างปรึกษา ก่อนจะเป็นเตวินแทนที่ลงมานั่งขุกเข่าบนพื้น
“คืองี้ครับ….” เสียงของเตวินเรียกความสนใจของทุกคนได้อย่างดี เตวินสูดลมหายใจลึกๆ ก่อนจะตอบออกมาด้วยความจริงจัง “ผมกับแม๊กซ์เป็นแฟนกันครับ”
เสียงทั้งหมดเงียบกริบ ได้ยินแต่เสียงนกเสียงกา และลมที่พัดผ่านมา พ่อแม่ของแม๊กซ์นิ่งงันจ้องมองมาที่เตวินด้วยความไม่เชื่อ แม๊กซ์ที่นั่งข้างแม่เริ่มกัดปากตัวเองจนแดง สายตาไม่เข้าใจของพ่อแม่ทำให้น้ำใสๆไหลลงมาบนแก้ม
คุณพ่อลุกขึ้นไปนั่งที่แคร่อีกตัวแล้วนั่งนิ่งอย่างใช้ความคิด พลางขมวดคิ้วจ้องมองผู้ชายที่นั่งอยู่บนพื้นตรงหน้า ที่เงยหน้ามองลูกชายตัวเองที่กำลังร้องไห้อยู่ด้วยสายตาที่...เหมือนจะอยากเข้าไปเช็ดน้ำตาของลูกชายตัวเองเต็มแก่ ท่ามหลางความเงียบนั้น คุณแม่ได้ยกมือขึ้นเช็ดน้ำตาของลูกชายตัวเองเบาๆก่อนจะส่งยิ้มให้
“แม่ก็ตกใจนะ...แต่ก็พยายามจะเข้าใจ ลูกแม่เป็นคนดีเรียนก็เก่ง ไม่เคยทำให้พ่อแม่ผิดหวังแม้แต่ครั้งเดียว ลูกจะเป็นยังไงก็เป็นเถอะลูก เป็นคนดีก็พอนะ” แม๊กซ์ฟังแล้วก็เข้าไปสวมกอดแม่ของตัวเองแน่น มือเหี่ยวย่นยกขึ้นมาลูบหลังลูกชายเบาๆ โดยมีเตวินนั่งมองยิ้มๆอย่างสบายใจ
“เฮ้อ..ยังไงแกก็เป็นลูก ตระกูลเราคงไม่ล่มหรอกยังมีไอ้เบนซ์กับไอ้ต้อมอีก มันคงมีหลานให้พ่อได้”
“ผมขอโทษนะครับ” แม๊กซ์หันไปขอโทษพ่อทันที เพราะรู้มาตลอดว่าพ่ออยากมีหลาน...แต่เขาคงมีให้พ่อไม่ได้แล้ว
“ไม่ต้องๆ...ลูกไม่ผิดนะแม๊กซ์” คุณพ่อหันไปตบไหล่ลูกชาย ก่อนจะหันมามองชายหนุ่มที่มองลูกชายตัวเองตาหวาน “แล้วไอ้หนุ่มคนนี้ว่าไง...แนะนำตัวหน่อยไหม”
“เอ่อ...ครับ สวัสดีครับ ผมชื่อเตวิน เรียนอยู่ปีสามวิศวะฯเครื่องกลครับ….” แล้วอีกหลายอย่างที่เตวินภูมิใจนำเสนอตัวเองอย่างสุดฤทธิ์ จากที่แม๊กซ์ร้องไห้..ก็กลายมาเป็นต้องกรอกตามองอย่างเหนื่อยใจกับความหลงตัวเองของแฟน
“ไม่ใช่ว่าฉันไม่ว่าอะไรแล้วจะยอมรับพ่อหนุ่มหรอกนะ”พ่อตาพูดอย่างไว้ท่า เตวินได้ยินก็หันไปยิ้มแหยๆกับแม๊กซ์ แล้วก็ต้องรีบลุกพรวดพราดทันทีเมื่อคุณพ่อตากวักมือเรียกตัวเองให้เดินตามไปหน้าบ้าน “เรียนวิศวะฯใช่ไหม…”
“ค..ครับ…”
“ดี...ฉันจะประกาศตามสายว่าที่บ้านกำนัลให้ซ่อมรถฟรี ทำได้ไหม?” เตวินพยักหน้าเร็วๆ แหม่...ขืนตอบว่าทำไม่ได้มีหวังโดนเฉดหัวออกจากบ้านแน่
“แต่...ผมจะซ่อมเท่าที่ทำได้นะครับ เพราะผมมีแค่อุปกรณ์เบื้องต้นที่พกติดรถมา ส่วนถ้าบางคันถ้าจำเป็นต้องเข้าอู่ใหญ่ผมก็จะแนะนำให้ไปอู่ใหญ่นะครับ”
“เออน่า..เรื่องอุปกรณ์ไม่ต้องห่วง เดี๋ยวไปอู่ของหมู่บ้าน อันไหนมันทำไม่ได้ก็ให้เข้าอู่ใหญ่ไป หนักสุดก็รถเกี่ยวข้าวกับล่ะมั้ง” ร...รถเกี่ยวข้าว เตวินอ้าปากค้าง...แล้วหันไปมองแม๊กซ์ที่ยิ้มแหยมาให้กับแม่ยายที่ยิ้มกว้างส่งมาให้อย่างให้กำลังใจ…
“สู้นะลูก...เดี๋ยวกลับมาแม่จะทำกับข้าวไว้ชุดใหญ่ให้เลย” เอ้อ...ยังดีที่แม่ยายยังให้กำลังใจ เอาวะ เป็นไงเป็นกัน จะขอลูกชายเขาก็ต้องสู้สิวะ เรียนมาขนาดนี้ละ ถือว่าฝึกงานไปในตัวละกัน
-------------------------------------------------------------------------
“ฮ้าาา...พี่ครับบบ....วิวสวยมากเลยย”
เจ้าเด็กดื้อเปิดประตูวิ่งลงไปทันทีที่ถึงที่หมาย จอมทัพเปิดประตูตามมาก็ส่ายหัวเมื่อใบไม้นอนกลิ้งไปกับพื้นหญ้าที่เป็นสวนดอกไม้ นอนได้สักพักก็ลุกขึ้นวิ่งไปดูปลาในบ่อเล็กๆในสวน
“โอ๊ะ...พี่ครับ น้ำเย็นมากเลย...พี่ดูๆๆๆ ตรงนี้มีปลาด้วย” จอมทัพเดินเอื่อยๆตามไป ก่อนจะหลุดขำคนตัวเล็กที่คุยกับปลาเป็นตุเป็นตะ “เจ้าปลาทำไมมาอยู่ตรงนี้ล่ะ น้ำเย็นมากเลยนะ...อยู่ตรงนี้ไม่หนาวเหรอ”
“กลัวมันหนาวก็จับไปผิงไฟสิ อุ่นๆหอมๆ กำลังดีเลย”
“ใจร้าย…” ใบไม้หันมาค้อนหนึ่งที แล้ววิ่งต่อไปยังสวนส้มหลังบ้าน เพราะตัวบ้านสูงกว่าพอมองลงไปก็เป็นสวนส้มที่เรียงกันเป็นแถว ลูกสีส้มๆของมันเพิ่มความสวยงามเข้าไปอีก ใบไม้ตาวาวขึ้นมา ยิ้มร่าเหมือนเด็กไม่มีผิด
“พี่...พี่ส้มออกผลเต็มเลยยย โอ๊ะ...ดอกอะไรแปลกๆ พี่ครับ...พี่..” อีกสารพัถ หลายอย่างที่เจ้าตัวตื่นเต้้น เรียกพี่ครับๆๆ ไม่หยุด คนตัวเล็กวิ่งไปวิ่งมารอบบ้าน ตื่นเต้นตั้งแต่วิวสวยๆกับลมหนาวๆ ถึงแม้กระทั่ง ต้นไม้เล็กๆที่เจ้าตัวบอกว่าไม่เคยเห็นมาก่อน
“เหนื่อยเลยล่ะสิ” จอมทัพเจ้าไปนั่งข้างใบไม้ที่นั่งหอบหมดแรงอยู่หน้าบ้าน แหงสิ วิ่งไปสิ่งมาไม่หยุด “เข้าไปข้างในไหม...คนดูแลเปิดบ้านไว้รอแล้ว” พอพูดไม่ทันขาดคำใบไม้ก็วิ่งเข้าไปทันที ทิ้งให้จอมทัพเดินส่ายหัว แล้วหิ้วกระเป๋ากับของเข้ามาคนเดียว
“พี่จอมทัพดูสิ...วิวสวยมากเลยครับ…” ใบไม้หันมายิ้มแฉ่งทันทีที่เห็นวิวจากระเบียงชั้นสองของบ้าน จอมทัพเข้าไปกอดเอวบางไว้แล้วก้มลงหอมแก้มเบาๆ
“ชอบไหม...หื้ม?” ใบไม้หันมายิ้มแล้วพยักหน้าให้แรงๆ คางคมได้รูปเคยไว้บนไหล่แคบพลางสูดดมกลิ่นหอมอ่อนของน้ำหอมตัวโปรดที่คนรักใช้ “ตอนเช้าสวยกว่านี้อีก...พระอาทิตย์ขึ้นตรงนี้ด้วยนะ”
ใบไม้ได้ยินก็ตาโต ร้องว้าวออกมา แต่นั่งดูวิวได้ไม่นานท้องฟ้าก็เริ่มมืดลงเรื่อยๆ วันนี้น่าเสียดายที่มาช้าไปหน่อย จนมาถึงเกือบจะเย็นแบบนี้ เพราะอะไรน่ะเหรอ? เพราะเมื่อคืนพี่เอาแต่หื่นทั้งคืนจนไม่ได้นอน จะกินผมก็ไม่ได้เพราะกลัวต้องบอกความลับ มันเป็นแบบนี้ตั้งแต่ก่อนสอบยันปิดเทอมเลย พอทำไมได้ก็ต้องมากวนทั้งคืนแทนจนตื่นสายกันแบบนี้
“พี่จะตื่นมาดูกับผมไหม” จอมทัพพยักหน้า แล้วหัวเราะเบาๆเมื่อเจ้าตัวเล็กเข้ามากอดเอวพร้อมถูหัวกลมๆลงบนอก “ขอบคุณนะครับที่พามา ผมชอบมากเลย”
“ดีแล้วที่เราชอบ...ไปกินข้าวกันเถอะ...คุณลุงที่ดูแลคงเตรียมไว้ให้แล้ว จะได้อาบน้ำแล้วพักผ่อนกัน เราคงเหนื่อย” จอมทัพดันหลังแคบให้เดินตามกันมา เจ้าเด็กดื้อยิ้มรับแล้วเดินตามอย่างไม่อิดออด คงหิวจริงๆแหละนะ ไม่งั้นไม่เดินตามแบบนี้หรอก “กินเยอะๆนอนให้สบาย พรุ่งนี้เช้ามีเรื่องรอเราอยู่”
ใบไม้เอียงคอมองจอมทัพเล็กน้อย ร่างสูงกว่าก็ทำไม่สนใจแล้วเดินนำหน้าคนตัวเล็กออกไป ใบไม้ได้แต่เอียงคอทำหน้าสงสัยอยู่แบบนั้น คงไม่มีอะไรหรอกมั้ง
ใบไม้นั่งสะลึมสะลือพิงอกกว้างมองท้องฟ้าตอนเช้ามืดบนเก้าอี้สานตัวใหญ่ คนตัวเล็กซุกเข้ากับอกกว้างเล็กน้อยเมื่อลมหนาวพัดเข้ามา จอมทัพกระชับผ้าห่มมากขึ้นแล้วรวบใบไม้เข้ามากอดแน่นๆ
“เข้าไปรอข้างในไหม” ใบไม้ส่ายหัว ตาปรือๆมองท้องฟ้าตรงหน้าอย่างรอคอย จนในที่สุด เวลาที่รอก็มาถึง คนตัวเล็กขยับตัวเล็กน้อยเพื่อให้มองภาพตรงหน้าชัดๆ
แสงจากขอบฟ้าค่อยๆละเลียดใบไม้ทีละใบๆ จนในที่สุดมันก็ค่อยๆโผล่ขึ้นมาบนขอบฟ้า แสงสีทองที่ระทบกับน้ำค้างบนต้นไม้และใบหญ้าทำให้ผืนดินข้างหน้าดูระยิบระยับสวยมากกว่าเก่า ใบไม้ค่อยๆฉีกยิ้มขึ้นมา ตากลมมองสิ่งสวยงามข้างหน้าด้วยความตื่นเต้น
“สวยมากเลยนะครับ..” ใบไม้พูดขึ้นมา ก่อนจะจะตาโตเมื่อเห็นอะไรบางอย่างระยิบระยับตรงหน้า มันไม่ใช่บนผืนหญ้าแต่อยู่ตรงหน้าเลย ใบไม้หันไปมองจอมทัพอย่างตื่นตะลึง แล้วหันมามองสิ่งที่อยู่ในมือใหญ่อีกครั้ง
“พี่…” ผมแทบพูดไม่ออกเมื่อเห็นสิ่งที่อยู่ในมือพี่จอมทัพชัดๆ แหวนวงเล็กที่มีเพชรเม็ดงามอันเล็กๆประดับอยู่
“นี่แหละความลับของพี่...พี่ไปขอหมั้นเรากับพ่อแม่เราแล้วนะ แล้วท่านก็ตกลงด้วย” จอมทัพพูดจบก็สวมแหวนลงบนนิ้วนางข้างซ้ายของใบไม้ทันที แล้วลูบมันเบาๆพร้อมรอยยิ้มกว้าง
“ผม..ผมดีใจมากเลย…” มือเล็กลูบมันเบาๆ รอยยิ้มค่อยๆเผยออกมาพร้อมกับดวงตาที่มีน้ำตาคลอ ก่อนจะเข้าสวมกอดเอวสอบของอีกคนแน่น “ผมไม่นึกด้วยซ้ำว่าจะมาไกลขนาดนี้ ทั้งที่ตอนแรกเป็นแค่คนแอบชอบพี่แท้ๆ”
คนแอบชอบ...แล้วเพิ่มความสำคัญขึ้นเรื่อยๆ จากคนไม่รู้จัก กลายเป็นว่าอยู่ห้องตรงข้ามกัน ได้คุยกัน ยิ้มให้กัน จับมือกัน รักกัน...เรื่องราวต่างๆมันเริ่มต้นจากคำว่าแอบชอบ จนตอนนี้มันก็ไม่จำเป็นต้องเก้บความรู้สึกในใจอีกต่อไปแล้ว
“ไม่หรอก พี่ก็แอบชอบเรา…”
“เอ๋??” คำพูดนั้นทำให้ใบไม้ต้องฉงนเป็นอย่างมาก จอมทัพหัวเราะเบาๆกับใบหน้างงๆก่อนจะคว้าเอวเล็กมากอดไว้อีกครั้ง
“จริงๆก็ ไม่ขนาดนั้น เห็นเรายืนจ้องหน้าทำหน้าอึ้งๆแบบนั้นก็น่ารักดี ไหนจะตอนเขินที่โรงอาหารอีก เพื่อนพี่มันรู้กันทั้งนั้นแหละ ว่าพี่สนใจเรา ไม่งั้นตอนนั้นที่ร้านอาหารเราคงไม่ได้นั่งตรงข้ามมองตากันหรอก”
“จ..จริงเหรอครับ…” นี่เป็นเรื่องใหม่ที่ผมพึ่งรู้เลยนะเนี่ย! ว่าที่ผ่านมาพี่ก็ชอบผมเหมือนกัน
“พี่ไม่สบายจริงมันก็ใกล้หายแล้วแหละ แต่ไอ้เตวินก็วางแผนให้ไม่ต้องไปเรียน เพราะรู้ว่าถ้าเรารู้เรื่องเข้าเราต้องรีบมาหาพี่แน่ซึ่งมันก็จริง…” ยิ่งกว่าความลับอีกเรื่องนี้!! นอกจากจะชอบผมเหมือนกัน แต่ยังอยู่ในการวางแผนของเพื่อนด้วย อะไรเนี่ยย...
“ม..มัน..ผม..หัวใจเต้นแรงทุกครั้งเลยที่เจอพี่ ที่พี่ยิ้มให้”
“เพราะเราเขินแล้วน่ารัก พี่ก็เลยยิ่งยิ้ม” ใบไม้ได้ยินก็เกาแก้มเบาๆจอมทัพจับมือออกก่อนจะเปลี่ยนไปลูบแก้มนิ่มไปมาพลางอมยิ้ม “คนอะไรมีหลายอารมณ์ เดี๋ยวก็เขิน เดี๋ยวก็ดุ แถมยังดื้อยังขี้สงสัยอีก”
“พี่นั่นแหละชอบทำหน้าดุผม”
“เราดื้อไง...อย่างอนเลยน่า” ว่าแล้วก็หยิกแก้มแดงๆนั่นไปหนึ่งที แล้วโอบแก้มนิ่มให้มามองกัน ประกายอ่อนหวานในนัยน์ตาคมทำให้ใบไม้ยิ้มเขินอย่างอดไม่ได้ “ต่อไปนี้พี่เราก็จะเป็นคู่หมั้นกัน มันไกลกว่าที่พี่คิดไว้มาก...แต่...พี่จริงจังกับเรานะ พี่รักเรา การหมั้นกันก็เหมือนมันเครื่องยืนยันกับพ่อแม่เราว่าเราจะไม่เสียใจ”
“พี่ดีกับผมมากนะครับ ขอบคุณที่ทำให้ผมมีความสุข” ใบไม้ยิ้มให้ก่อนจะพูดต่อ “ในตอนแรกผมก็เป็นเพียงผู้ชายคนหนึ่ง ที่...ไม่กล้าที่จะชอบพี่ ขอบคุณที่ทำให้เสียงเรียกของหัวใจของผมเป็นจริง” มือเล็กทาบลงกับอกด้านซ้ายของจอมทัพ ก็พบว่ามันเต้นเป็นจังหวะเดียวกันกับตัวเอง
“มันก็เป็นเสียงเรียกของหัวใจของพี่เหมือนกัน” จอมทัพกุมมือตอบ พลางจ้องไปใจดวงตาใสที่สะท้อนใบหน้าของตัวเองนั่นทำให้จอมทัพยิ่งมีความสุข เพราะอะไรน่ะหรือ? เพราะมันสะท้อนภาพตัวเขาอยู่ตลอด ใบไม้ก็เหมือนแสงแดดตอนนี้ที่ทำให้ฟ้าสีครามสดใสมากยิ่งขึ้นกว่าเก่า ก็เหมือนผมคนนี้ที่ชอบทำตัวเย็นชา แต่ก็มีเด็กคนหนึ่งที่เข้ามาทำให้เขายิ้มได้มากกว่าเดิม
“ที่เราเคยถาม...ว่าทำไมพี่ยิ้มเก่งคุยเก่งมากกว่าที่เราคิด” จอมทัพก้มลงไปใกล้ๆ มันยิ่งทำให้ภาพของทั้งสองคนนั้นสะท้อนเข้าในดวงตาของกันและกันชัดขึ้นไปอีก ใบไม้ยิ้ม..จริงๆรู้เรื่องนี้แล้ว...แต่ก็ยังอยากได้ยินจากปากพี่เอง
“ทำไมเหรอครับ”
“เพราะเราทำให้พี่มีความสุข...แค่เราเข้ามาอยู่ในสายตา พี่ก็มีความสุขแล้ว” คนตัวเล็กยิ้มกว้างก่อนจะโถมตัวเข้ามากอดร่างสูงแน่น เสียงหัวเราะเบาๆสะท้อนเข้ามาในหูทำให้จอมทัพต้องหัวเราะตาม แล้วกระชับอ้อมกอดนั้นแน่นๆจนคนตัวเล็กร้องออกมาเบาๆ “มาสร้างอนาคตของเราให้ดียิ่งขึ้นเถอะนะ”
“ครับ…”
ถ้าใบไม้คือแสงแดดที่ทำให้โลกของจอมทัพสดใส...จอมทัพก็คือแสงแดดที่ทำให้ใบไม้อบอุ่นเช่นกัน
“เฮลโหลววว เพื่อนยากกก หวานกันอีกแล้ว” เสียงโหยหวนคุ้นหูดังขึ้นมาถึงระเบียงนั้นทำให้ทั้งสองคนต้องผละออกจากโลกสีชมพู ใบไม้เป็นคนแรกที่ไปเกาะระเบียงดู แล้วโบกมือให้เพื่อนทั้งสองคนแล้วเดอะแก๊งค์เสื้อช็อปอย่างอารมณ์ดี ผิดกับอีกคนแบบหน้ามือกับหลังมือกันเลยทีเดียว
“ไอ้เตวิน!!...ใครเชิญพวกมึงมา” จอมทัพทำหน้าอารมณ์ใส่เพื่อน มันนี่เป็นมารผจญตั้งแต่เขาเป้นเด็กจนโตเลยได้นี่!!
“กูถามคุณหญิงแม่เองแหละ ทำมะ?? เพื่อนมาเที่ยวนี่ไม่ได้ไง?” พี่เตวินท้าวเอวมองเพื่อนที่ทำหน้ายักษ์อยู่บนระเบียงอย่างท้าทาย
“เออ!!” แล้วคนที่ทำหน้ายักษ์ก็ยังคงอารมณ์เสียของตัวเองได้เป็นอย่างดี
“เสียใจด้วย...กูมาถึงนี่แล้ว” พูดเสร็จก็วิ่งเข้ามาในบ้าน ตะโกนร้องเพลงยั่วอารมณ์เพื่อนดังลั่นบ้านไปหมด ใบไม้เข้าไปกอดเอวแล้วซบลงกับอกกว้างหวังว่าจะให้อีกคนจะใจเย็น
“พวกเพื่อนๆมาแล้ว...เราก็มาสนุกกันเถอะครับ เดี๋ยวงานกร่อยน้า” ใบไม้ยิ้มประจบ จอมทัพส่ายหัวใบไม้แล้วกดจูบที่หน้าผากหนึ่งทีแล้วจูงมือเล็กพากันลงไปหาเพื่อนด้านล่าง
เอมมาลินยืนกอดอกมองภาพด้านบนด้วยรอยยิ้ม ก่อนจะมองเลยลงมาอีกคู่ที่อยู่ด้านล่าง คนอย่างเอมมาลินมองใครไม่เคยพลาด เห็นสายตาของรุ่นพี่ทั้งสองคนนั้นแล้วก็รู้เลยว่าเพื่อนต้องมีความสุข...สาววายเห็นผู้ชายรักกันก็เป็นสุขใจ
“เอ่อ...พี่เอมครับ ร..เราเข้าบ้านกันไหมครับ” เอมหันไปมองรุ่นน้องตัวสูง เป็นน้องรหัสของหนึ่งในเดอะแก๊งค์ ใส่แว่นหนาดูท่าทางเรียบร้อยเด็กเรียนกำลังเกาท้ายทอยแก้เขิน เอมมาลินยิ้มหวานให้แล้วคว้ามือเด็กคนนั้นก่อนจะพากันเข้าไป เอมมาลินเป็นหมอดูให้เพื่อนมาแล้ว คราวนี้ก็อยากจะดูให้ตัวเองบ้าง บอกเลยว่าไม่พลาดแน่!
สาววายอย่างฉันกำลังจะสละคานตามพวกแกไปนะเพื่อนๆ
++++++++++ End++++++++++
Talk : จบแล้วววววววววววววววว ฮือออออออ
จริงๆจบนานแล้วว แต่เราอยากเคลียร์เล่มให้เสร็จก่อนค่อยโพส
เขียนมานานมากจริงๆค่ะ ลงครั้งแรก มิถุนายน ตอนนี้กุมภาพันธ์ 8 เดือนแน่ะ!!!
นิยายเรื่องนี้เราลากยาว จนการเขียนเราจากหน้ามือเป็นหยังมือเลยถ้าใครเคยอ่านเรื่องสั้นที่เราเคยลง
ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่าน เข้ามาเมนท์ ขอบคุณจริงๆค่ะ จากใจ
ส่วนเรื่องใหม่เขียนไปแล้ว และรื้อไปแล้ว ไม่โดนใจ ติดต่อไม่ออก 5555555
มีปัญหากับชื่อเรื่องมากๆเช่นกัน งานยากกับชื่อเรื่อง เรื่องนี้เพื่อนก็ตั้งให้ อยากจะขอบคุณเพื่อนอีกคน
รอติดตามกันด้วยนะคะ :mew1:
ส่วนเรื่องเล่ม รายละเอียดอยู่ในนี้
https://goo.gl/forms/c6VgVHXz9SURPheE2 (https://goo.gl/forms/c6VgVHXz9SURPheE2)
ตอนพิเศษเป็นเรื่องราวของพี่จอมทัพกับน้องใบไม้ต่อจากนี้อีกหลายปีค่ะ
มีมุมมองของพี่และน้องแบบใหม่ๆ ใหม่มาก ตกใจเลยว่าทำไมถึงแกล้งน้องได้ลงคอขนาดนั้น555555
ใครที่ทำแบบสอบถามคราวที่แล้ว รบกวนทำอันนี้ด้วยน้า เราอาจจะส่งเมลแจ้งไปอีกทีหนึ่ง อ่าน ปล. ของเราด้วยย
มีสองคนที่ไม่ใส่ช่องทางการติดต่อซึ่งเราไม่รู้จะติดต่อกลับยังไง รบกวนจองอันนี้ไปเลยนะคะะ
(http://upic.me/i/ql/s-google_2017-02-12_11-04-14.png) (http://upic.me/show/60308361)
อันนี้ปก ทำเองกับเมาท์ทื่อๆหนึ่งอัน 5555
(http://upic.me/i/np/s.sjpg.jpg) (http://upic.me/show/60307751)
ฝากเพจอีก เราไม่ค่อยคุย แต่ต่อไปนี้อาจจะคุยถ้ามีคนคุย เอ๊ะ?
https://www.facebook.com/Nocura-1707697319544508/?fref=ts (https://www.facebook.com/Nocura-1707697319544508/?fref=ts)
ขอบคุณอีกครั้งนะคะ รอติดตามเรื่องต่อไปด้วยค่ะ
-
:katai2-1:
-
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ชอบบบบบบบบบบบบบ
:L1: :L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4:
-
o13
-
:pig4: :pig4:
-
เปิดเรื่องใหม่แล้วนะคะ
Love Fact ว่าด้วยเรื่องของความรัก
ลงIntro แล้วเรียบร้อย
ไปอ่านกันเยอะๆน้าา
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=58221.0 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=58221.0)
-
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
:pig4: :pig4: o13
-
ตอนแรกนึกว่าเอมจะได้กับพี่เตซะอีก เพื่อนนางก็เอาไปกินแทนซะงั้น ดีที่นางไม่อะไรมาก
-
:o8: :o8: :o8: :o8:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
พี่จอมทัพหื่นตลอดเวลา
แต่น้องก็รับได้
:-[ :-[ :-[
-
ขอบคุณค่ะ
-
จอมทัพกับน้องใบไม้น่ารัก อยากให้มีตอนแต่งงานด้วยอ่ะ รอเป็นตอนพิเศษนะจ๊ะคนเขียน :katai2-1:
-
ขอบคุณเรื่่องราวดีๆค่ะ
-
:impress2: ขอบคุณนักเขียนมากค่ะสนุกมากๆหวานและตื่นเต้นดีลุ้นน้องใบไม้จนตัวลอยเลย
-
น้องน่าร้ากกกกก :katai1:
-
เรื่องราวน่ารัก อบอุ่น ดีต่อใจจริงๆ
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะคะ
-
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
:pig4: :pig4:
-
คบปาก - ขบปาก
ไว้พระ - ไหว้พระ
และมีอีกหลายคำ จำไม่ได้
ไม่แน่ใจว่าพิมพ์ตกไปหรือว่าเคยสะกดแบบนี้
ชอชนะเรื่องนี้สนุกดี
-
:กอด1:
-
สนุกมากๆเลย
ชอบทั้งสองคู่ แต่ชอบน้องใบไม้กับพี่จอมทัพมากกว่า
:o8: :o8:
-
สนุกมาก ๆ ครับ น่ารักทั้งสองคู่เลย พี่จอมทัพ-ใบไม้ แต่ชอบคู่ พี่เตวิน-แม๊กซ์ (น้องตากวาง) มากกว่า
ขอบคุณครับ
-
ใบไม้น่ารักมาก หวานกันสุดๆ
-
:pig4:
-
น้องงง ง
-
น่ารักทุกคู่เลยย :m1: :m1:
-
น่าร๊ากกกกกกกกก
-
อ่านจบแล้วจ้า สำหรับเรานะคนอื่นไม่รู้ เราว่าถ้าจะเขียนแบบไหนก็เอาสักทางไปเลยดีกว่า จะเอาแบบผู้เขียนเล่าเรื่องหรือตัวละครเล่าเรื่องก็เอาไปเลยสักทาง ผสมกันแบบนี้มันอ่านไม่ค่อยลื่นไหลเท่าไหร่น่ะ
-
เพิ่งได้อ่าน สนุกมาก ๆ ครับ
-
กลับมาอ่านอีกรอบ o13
-
ชอบๆๆๆๅมากๆๆๆๆ น่ารักทั้งสองคู่เลย
แอบรักพี่จอมทัพมากกว่าใครนิดหนึ่ง :mew1:
ทุกคนมีความน่ารัก ใสๆ
เป็นเรื่องราวดีๆ ของคุณนักเขียน มากกกกกก :pig4: :pig4: :pig4:
-
ไม่มีตอนพิเศษมาให้อ่านบ้างเหรอจ้ะ..คิดถึงแกงค์เสื้อชอป
-
น่ารักมากๆ
-
น่ารักมากเลยค่ะ