NOTE : ขออภัยสำหรับคำผิดค่ะ
คำเตือน : มีฉากที่ไม่เหมาะกับเด็กและเยาวชน
ควรอ่านคนเดียว อ่านเข้ามุมในที่ลับตาคน
ไม่ควรอ่านบนรถเมล์ รถไฟฟ้า บลาๆๆ
ปลีกตัวออกจากผู้ปกครอง พี่น้องและเพื่อนให้ได้มากที่สุด
ขอให้สนุกในการอ่านค่ะ
Chapter 28
“อารมณ์ดีจังนะมึง…” เสียงของเต็งหนึ่งทำให้จอมทัพต้องหันไปมองเล็กน้อย ก่อนจะยักไหล่ให้ ส่วนเตวินที่เดินมาข้างๆก็เบ้ปากใส่เบาๆ
“แม่งหน้าบานมาตั้งแต่เช้า...มีความสุขจนเพื่อนเขาขนลุกกันหมดละ” ใครจะไม่ขนลุก คนที่ปกติทำหน้านิ่งๆ แผ่รังสีมัวๆ ทะมึนๆ ออกจากตัวเองเป็นประจำ วันนี้กลับเดินเข้ามาในคณะด้วยหน้าตาชื่นบายพร้อมกับรอยยิ้มประดับที่มุมปาก แน่นอนว่าเพิ่มดีกรีความประหลาดเข้าไปอีกเมื่อมันฮัมเพลงรักออกมาเบาๆ
‘คือเรื่องมหัศจรรย์ ที่เราได้พบกัน’ แม่ง ท่อนนี้ออกมาเพื่อนนี่ตาโตมหัศจรรย์กันทั้งห้อง อเมซิ่งกันสุดๆ ของดีของหายากประจำคณะวิศวกรรมศาสตร์
“หน้าตาอย่างกะไปโดปยามา...ไม้ไผ่หลังคณะที่มึงบอกตัดไปให้พวกกน.ทำงาน ที่จริงมึงเอาไปทำบ้องกัญชาใช่ไหมตอบ” เต็งหนึ่งว่าพลางต่อยแขนเพื่อนเบาๆ จอมทัพได้แต่ยักไหล่ใส่เพื่อนเหมือนเดิม ส่วนเตวินที่ทนไม่ไหวก็สวนขึ้นมา
“โดปยาเหี้ยไร...แบบนี้เมื่อคืนโดปเมียมาแหง” นั่นแหละที่ทำให้จอมทัพชะงัก แล้วหันมาตวัดตาใส่เพื่อนทันที “มองเหี้ยไร...กูแค่อิจฉามึง นอนกับไอ้นี่มาสองคืนแล้ว เหม็นชิบหาย”
นั่นทำให้จอมทัพยกยิ้มมุมปาก แล้วหัวเราะเบาๆในลำคอ “หึ...สมน้ำหน้า คนปากหมาหน้าม่ออย่างมึง”
“กูบอกแล้วว่าให้กูไปขู่ไอ้ธันวามัน...กูพูดนิดหน่อยเดี๋ยวมันก็แจ้นออกมาจากห้องละ กูก็เหม็นหน้ามึงพอกันแหละ” แล้วเพื่อนทั้งสองคนก็เถียงกันมาตลอดทาง จนข้ามสะพานลอยมาถึงคอนโดของจอมทัพที่อยู่ตรงข้ามมหาลัยฯ
“มึงจะรออยู่นี่หรือขึ้นไปบนห้อง” จอมทัพหันมาถามเพื่อนสองคนที่พึ่งจะเลิกเถียงกันได้หมาดๆ
“ไปบนห้องมึงดีกว่า...อยากไปเลือกชีทเองด้วย” เตวินเป็นคนตอบโดยมีเต็งหนึ่งพยักหน้าอยู่ข้างๆ ก็แบบไม่ได้อยากไปเห็นห้องใหม่อะไรของมันมากมายหรอกนะ อยากไปเลือกชีทด้วยตัวเองเท่านั้นเอง จะได้รู้ว่าชีทไหนต้องลอกไม่ต้องลอกไง...ก็แบบว่า เขาสองคนมันขี้เกียจ ส่วนไอ้หน้านิ่งคนนั้นแม่งขยัน เลยต้องเดินขาลากมาฝั่งตรงข้ามมอขนาดนี้ จอมทัพพยักหน้าเบาๆก่อนจะเดินนำออกไป
“เหี้ยๆ...นั่นเมียมึงป่าววะ” เป็นเต็งหนึ่งที่อยู่ดีๆก็พูดออกมาแล้วเอื้อมไปดึงแขนจอมทัพ จอมทัพยืนมองภาพตรงหน้านิ่งๆ แล้วก็ต้องขมวดคิ้วเล็กน้อยเมื่อเห็นว่ามือเล็กๆของแฟนตัวเองโดนฉกฉวยไปโดยใครที่เขาไม่รู้จัก ตาคมจ้องเขม็งไปที่ชายอีกคนทันที แล้วก็ต้องก้าวเดินออกไปยาวๆเมื่อเห็นสายตาโลมเลียจากชายอีกคน ที่มองเรียวขาขาวๆนั่นด้วยสายตาแพรวพราว
“แม่งเอ๊ยมีงานต่อยกันแน่ๆ…” เตวินพูดพร้อมวิ่งตามเพื่อนไปอย่างโดยเร็ว
“ชื่ออะไรเหรอ...อยู่ห้องอะไรล่ะ” ใบไม้ยิ้มแหยให้เล็กน้อยก่อนจะพยายามดึงมือของตัวเองออกมาอย่างมีมารยาทที่สุด แล้วค่อยๆก้าวถอยหลังอย่างตกใจ แน่นอนว่าอีกคนไม่ยอมแพ้ ก้าวเข้าใกล้อีกครั้ง
“ค..คือ….”
“ถุงนี่เราถือให้นะ...ไปหาที่นั่งคุยกันเถอะ หรือไปห้องเราก็ได้นะ อยู่คอนโดนี้ใช่ไหม”
“ไม่...คือผม…” ใบไม้ก้าวถอยหลังอีกครั้งพร้อมมองซ้ายมอขวาอย่างทำอะไรไม่ถูก ผมลงมาร้านสะดวกซื้อใกล้ๆคอนโด ระหว่างทางก็มีคนเข้ามาทักทาย ผมก็พยายามเลี่ยงโดยการถามคำตอบคำ ไม่ก็ไม่ตอบอะไรเลย คนๆนั้นก็ยังเดินตามผมมาจนมาถึงคอนโดจนได้ แถมคำพูดและการกระทำก็ทำให้ผมตกใจจนทำอะไรไม่ถูก
“เมียกู...กูถือให้เองได้” และแล้วเสียงคุ้นเคยก็ทำให้ใบไม้ต้องตาโต ก่อนจะหันไปมองคนที่ฉวยมือและถุงของนั้นไปถือไว้เอง แล้วดันคนตัวเล็กมาหลบอยู่ข้างหลัง คนๆนั้นชะงักเล็กน้อย ก่อนจะเบิกตากว้างขึ้นอย่างตกใจเมื่อเห็นว่าคนตรงหน้าเป็นใคร
“เอ่อ...ค...คือว่า....”
“เฮ้ย...กูจำมึงได้ มึงเป็นพี่ระเบียบเครื่องกลปีสองใช่ปะ” เป็นพี่เตวินที่พูดออกมา ก่อนจะตบไหล่รุ่นน้องคนนั้นดังปุบๆเรียงดัง “เป็นไงบ้างช่วงนี้สบายดีนะ..บังเอิญจังเลยเนาะ โชคดีจริงๆเลยนะเนี่ย” ชายคนนั้นได้ยินก็ปาดเหงื่อเบาๆ ผมที่ยืนอยู่ด้านหลังพี่ก็ไม่รู้หรอกว่าพี่ทำหน้ายังไง แต่เห็นกรามที่ขบกันแน่นและมือที่บีบมือผมไว้ก็พอรู้ว่าพี่คงหงุดหงิดน่าดู ก่อนพี่จะเดินเข้าไปหารุ่นน้องคนนั้น ที่ต้องผงะแล้วถอยหลังหนีทันทีที่พี่เดินเข้าไป
“นี่เมียกู...” พูดสั้นๆได้ใจความ ที่ทำให้ผมหน้าแดงด้วยความเขินอย่างอดไม่ได้ ส่วนชายคนนั้นก็พยักหน้าเข้าใจทันที เพราะนั่นหมายความว่า ห้ามยุ่งเด็ดขาด…
“อย่าให้กูเห็นว่ามายุ่งอีก...ถ้ามึงมาจับมือเมียกูอีกกูจะหักมือมึง...ถ้ามึงโลมเลียเมียกูอีก..กูจะควักลูกตามึง...เข้าใจ?” แต่คำพูดยาวผิดท้ายก็ทำผมเหงือตกด้วยเหมือนกัน โหด...โหดมาก ทำไมพี่น่ากลัวแบบนี้ล่ะ ชายคนนั้นปากสั่นมือ ก่อนจะรีบรับคำแล้วขอตัวรีบเดินหนีไปทันที
ถึงจะดูเหมือนว่าจะหายใจหายคอได้บ้าง แต่เปล่าเลย...ในเมื่อผู้ชายคนนั้นหายลับไปปุบ แรงกดดันก็ตกมาอยู่ที่ผมทันทีเมื่อแววตาหงุดหงิดนั่นตวัดมามองผม ผมได้แต่ก้มหน้าทำอะไรไม่ถูก แบบ...ไม่รู้สิ เหมือนตัวเองทำอะไรผิดก็ไม่รู้ แต่ยังไม่ทันได้คิดอะไรพี่ก็คว้ามือผมไปก่อนจะก้าวฉับๆจนผมต้องรีบเดินจนขาแทบพันกัน ผมได้แต่หันไปมองพี่เตวินกับพี่เต็งหนึ่งอย่างขอความช่วยเหลือ พี่เขาสองคนก็ได้แต่ยิ้มบางๆให้กำลังใจพลางโบกมือให้หยอยๆ
“เดี๋ยวพรุ่งนี้พี่ค่อยมานะ...โชคดี” โชคดีหรือโชคเลือดล่ะครับพี่เตวิน
__________________________________________
ผมห่อไหล่ลงเล็กน้อยเมื่อเราอยู่กันสองคนในห้อง พี่ไม่พูดอะไรได้แต่นิ่งเงียบมาถึงก็วางของลงบนโต๊ะเสียงดังแล้วก็เดินเข้าห้องน้ำ ทิ้งให้ผมได้แต่ยืนเคว้งทำอะไรไม่ถูกอยู่คนเดียว ไม่เป็นไรหรอกใบไม้...พี่ไม่จับแกทุ่มพื้น หมกโถส้วมหรอก ผมได้แต่ยกเล็บขึ้นมากัดอย่างคิดหนัก สุดท้ายก็ทิ้งตัวลงนอนแผ่กับโซฟา
“ตั้งสติใบไม้...หายใจเข้า...ฟืดดด...หายใจออก หายใจเข้า...หายใจ…อ๊ะ!!” ยังไม่ทันได้หายใจเข้าออกตั้งสติอะไรมากมาย ใบไม้ก็สะดุ้งอย่างแรงเมื่อโดนดึงขึ้นจากโซฟาเข้าไปปะทะกับอกกว้าง
“ไปคุยกับมันได้ยังไง…” เสียงนิ่งๆทำให้ผมไม่กล้าเหลือบตาขึ้นไปมองด้วยซ้ำ ได้แต่ย่นคอลงแล้วเบะปากอยากจะร้องไห้...พ่อจ๋าา
“ผมเจอเขาตรงร้านสะดวกซื้อหอตรงข้าม...ผม..ผมไม่รู้จักเขานะ เขาเข้ามาคุยด้วยแต่ผมไม่อยากคุยด้วยนะ ผมเดินหนีแล้ว...แต่..แต่เขาก็ยังตามอะ...คือ...ผมขอโทษ” ใบไม้เหลือบตามองจอมทัพเล็กน้อย แล้วก็ต้องรีบหลุบลงเมื่อมีสายตานิ่งๆส่งมา ไม่รู้ว่าผิดอะไร...รู้แต่ว่าพี่โกรธ
“ขอโทษทำไม...รู้ตัวเหรอว่าผิดอะไร” ผมส่ายหัวไปมาเบาๆ...ก็ไม่รู้จริงนี่ ผมไม่ได้ทำอะไรผิดสักหน่อย...มั้ง...ก็...ก็ไม่แน่ใจ ถ้าพี่โกรธแสดงว่ามีบางอย่างที่ผมต้องผิดบ้างแหละ แล้วต้องสะดุ้งเฮือกเมื่อพี่ยื่นหน้าเข้ามาใกล้ “รู้ไหมว่าพี่โมโหมากแค่ไหน…”
พี่ถามมาแบบนั้นผมได้แต่เบะปากแล้วพยักหน้าหงึกหงัก พี่โกรธ พี่โมโห ตอนที่พี่พูดกับผู้ชายคนนั้นแรงบีบที่มือมันมากพอที่ทำให้เขารู้ว่าพี่โกรธแค่ไหน ดีเท่าไหร่แล้วที่ไม่ขาดสติซัดหมัดให้ผู้ชายคนนั้นไปกิน แต่ยังไงก็เถอะ...ต้องทำให้พี่หายโกรธให้ได้ เมื่อคิดได้คนตัวเล็กก็เข้าไปโอบกอดรอบเอวอีกคนทันที พร้อมซุกหน้าลงกับอกกว้างอย่างออดอ้อน “พี่...พี่ครับ..พี่ครับบ”
มาถึงตอนนี้เป็นจอมทัพเองที่ต้องระบายลมหายใจออกมาแรงๆ ก่อนจะรวบคนตัวเล็กเข้ามากอดแน่นๆ พลางกดจมูกลงบนหัวกลมที่กำลังถูไถไปมากับอกตัวเอง ก่อนจะอมยิ้มเมื่อได้ยินคำพูดที่เหมือนกำลังง้อตัวเองอยู่กรายๆ นี่แหละถึงบอกว่าใบไม้ร้ายกาจ...แล้วก็เพิ่มเลเวลขึ้นเรื่อยๆถ้าเขายอมตามใจบ่อยๆ คอยดูนะ...
“พี่จอมทัพอย่าโกรธใบไม้เลยน้า...ใบไม้ไม่อยากให้พี่จอมทัพโกรธใบไม้...เพราะฉะนั้นอย่าโกรธเลยนะ...น้าา” คนตัวเล็กที่เห็นว่าจอมทัพเริ่มใจอ่อนก็รุกหนัก สุดท้ายจอมทัพก็ต้องยกยิ้มพร้อมพยักหน้าให้ ใบไม้ที่เห็นแบบนั้นก็ยิ้มกว้างทันที
“ฮิ...พี่จอมทัพของใบไม้น่ารักที่สุดในโลกเลย” รอดตัวแล้วเรา....
“แต่เราต้องคุยกันก่อน” ซะที่ไหนกันล่ะ...
“ครับ?...”
“ใครให้ใส่กางเกงขาสั้นลงไป”
“เอ๋?...ก็ปกตินี่ครับ” ผมก้มมองกางเกงที่ใส่อยู่ ก็กางเกงขาสั้นปกติ ก็ใส่อยู่ประจำไม่เห็นพี่จะบ่นเลย
“กางเกงตัวนี้...ใส่ลงไปได้ยังไง หื้ม??”
“ไม่เห็นมีอะไรเลย...ปกติออก เอมซื้อมาให้...เอมก็บอกว่าดี…” ใบไม้นั่งลงบนโซฟาแล้วอ้าแขนเข้าไปกอดเอวของจอมทัพไว้พลางซบลงกับหน้าท้อง โอยย..หน้าท้องแข็งๆนี่มัน...บ้า ใช่เวลามาเคลิ้มไหม ว่าแล้วก็ช้อนตามองจอมทัพเล็กน้อย “พี่ไม่ชอบเหรอครับ”
“ชอบ...แต่ไม่ชอบตอนที่เราใส่ลงไปข้างล่าง มันสั้นแค่ไหนรู้ไหม สั้นจนเห็นบานที่ขาอ่อนของเรา...แล้วไอ้หมอนั่นก็มองเราอย่างกะจะกินเราเข้าไปทั้งตัว ที่เขาชวนขึ้นห้องนะรู้รึเปล่าว่าเขาจะทำอะไร...นี่ไม่ทำให้พี่โมโหได้ยังไง...ทีหลังอย่าใส่อีกนะ” จอมทัพบ่นยาว ใบไม้ที่นั่งฟังก็เริ่มหน้างอง้ำลงเรื่อยๆ
“แต่ยังไงมันก็ไม่ผิดที่ผมใส่สักหน่อย...ทำไมต้องทำเหมือนผมผิดทั้งที่ผมแค่ใส่กางเกงขาสั้นด้วย…งี้คนเราไม่ต้องใส่ขายาวให้หมดเลยเหรอ” ใบไม้ทำหน้างอก่อนจะเถียงออกมา
“ป่าว...ไม่ใช่อย่างนั้น เราไม่ผิดหรอก”
“ผมก็ว่าปกติ...แค่คิดว่าใส่ลงไปซื้อของแค่นี้ แปบเดียวเองก็ไม่เห็นเป็นไรเลย...พี่ไม่ชอบเหรอ..มัน...ไม่ดูดีเหรอครับ?”
“เปล่า...เราใส่แล้วมันก็ เอ่อ...” จอมทัพพูดพลางไล่สายตาไปตามเรียวขาของคนตัวเล็กไปมา “มัน..ดูดี...มาก” ดีมากเลยสิ...ดีต่อใจคนมองอย่างผมสุดๆ นั่นแหละขนาดผมยังดีแล้วคนอื่นจะไม่ดีเหรอ แล้วยิ่งพูดไปใบไม้ก็ยิ่งขมวดคิ้วอย่างไม่เข้าใจขึ้นไปอีก เห็นแบบนั้นก็ระบายลมหายใจออกมาเบาๆ “พี่..แค่...พี่หวงเราน่ะ”
“หวงเหรอครับ?” จนถึงตอนนี้ใบไม้เริ่มทำตาประกายขึ้นมาเล็กน้อยแก้มใสก็เริ่มขึ้นสิระเรื่อ จอมทัพได้แต่กระแอมไอ้แก้เขินเบาๆ ก่อนจะทำหน้าเคร่งขรึมแล้วตอบกลับคนตัวเล็กทันที
“ใช่ หวงมากด้วย...ใคร..ใครจะไปชอบให้คนอื่นมามองแฟนตัวเองแบบนั้นล่ะ แถมยังมาจับมือถือแขนอีก แค่มองตาก็รู้แล้วว่าไอ้หมอนั่นคิดไม่ดีกับเรา... ผู้ชายมองกันออกรู้ไว้ด้วย” ตอนแรกที่เห็นว่าจับมือกันเขาก็ คิดว่าควรลองดูว่าใบไม้จะทำยังไง แต่พอเห็นสายตาที่มองมา สุดท้ายก็บังคับขาด้วยเองไม่ได้
“เหรอครับ...ผมเป็นผู้ชายไม่เห็นจะรู้เรื่องเลย” ใบไม้เอียงคอถาม... ก็จริงนี่ ผมไม่เห็นจะรู้เลยว่าเขาลวนลามหรือคิดอะไร “ว่าแต่เขาจะทำอะไรเหรอครับ?”
“นี่ไม่รู้จริงๆเหรอ?” ใบไม้ส่ายหัว “คนที่ชวนขึ้นห้องแล้วทำสายตาอย่างกับกินเราได้ทั้งตัวคิดว่าเขาอยากจะทำอะไรล่ะ หื้ม??” จอมทัพพูดไปก็ยื่นหน้าไปถามคนตัวเล็กใกล้ๆ ใบไม้ได้แต่หน้าแดงทำตาลุกลิกหลบสายตากรุ่มกริ่มที่จ้องมา พร้อมกับเอนหน้ากับตัวหนีของการไล่ต้อนของอีกคนจนไหลไปนอนกับโซฟา
“ผมไม่รู้จริงๆนี่...เป็นผู้ชายก็ไม่เห็นจะมองออกเลย” คนตัวเล็กตอบมุบมิบ จอมทัพยิ้มบางๆก่อนจะนั่งลงบนพื้นตรงหน้าใบไม้
“เราเป็นข้อยกเว้นน่า...เฮ้อ...อย่าใส่ลงไปข้างล่างอีกนะ มีหวังพี่อกแตกตายแน่ๆ” อกแตกตายจริงๆ พึ่งมารู้วันนี้นี่แหละว่าตัวเองขี้หวงแค่ไหน
“ก็ได้ครับ...จะใส่ให้พี่มองคนเดียวเลย ดีไหมครับ?” ใบไม้พูดพลางช้อนตาขึ้นแล้วยิ้มกว้าง จอมทัพที่รู้สึกหมั่นเขี้ยวก็อดจะกดจูบลงไปบนปากอิ่มแรงๆไม่ได้
“หึ...ดี...มากอดทีมา” ว่าแล้วใบไม้ก็พุ่งตัวเข้าไปกอดร่างสูงทันที
“แต่จริงๆแล้วผมนั่นแหละที่สมควรเป็นคนโกรธพี่...พี่น่ะทิ้งผมให้อยู่คนเดียวตั้งเกือบสองอาทิตย์ ไปแต่เช้า กลับก็ดึก...ผมยังเห็นเพื่อนพี่ยังไปเที่ยวกับแฟนได้เลย ทำไมพี่ถึงไปไม่ได้บ้างเล่า”
“พี่อยากให้งานเสร็จเร็วๆ ขอโทษนะ” งานโปรเจคปีสาม...จะจบปีสามแล้วโปรเจคคือต่อเครื่องยนต์รถแข่งหนึ่งคัน คนอื่นๆก็ผลัดกันโดดไปนู่นไปนี่บ้าง มีแต่เขาที่อยากทำงานรวดเดียวให้มันเสร็จเร็วๆ เพราะยิ่งโดดงานก็ยิ่งช้า แต่ก็นั่นแหละ...เขาก็ต้องทิ้งใบไม้ไว้อยู่ห้องคนเดียวบ่อยๆ และถ้าเรื่องนี้ถึงหูแม่แล้วล่ะก็ มีหวังต้องโดนตีแน่ๆ เพราะเป็นตัวเองที่ชวนเขามาอยู่ด้วยแต่ก็ดูแลไม่ดีพอ
“วันย้ายห้องวันแรกแทนที่ผมจะได้มาอยู่กับพี่ แล้วยังไงอะ พอย้ายห้องเสร็จพี่ก็หายวับไปเลย แล้วหลังจากนั้นก็พูดกันแทบนับครั้งได้ ถ้าไม่คุยกันในแชทน่ะนะ แถมยังไม่ได้นอนกอดพร้อมกันอีก ผมเหงานะ คิดถึงพี่มากด้วย” ใบไม้บ่นอุบ..ผมก็ได้แต่ขอโทษแล้วกดจูบลงบนปากอิ่มอีกครั้ง
“ขอโทษ...พี่จะทดแทนเรายังไงดีแหละหื้ม?” มาถึงตอนนี้ใบไม้ก็เริ่มทำตาเป็นประกาย ก่อนคำตอบจะทำผมขมวดคิ้วพร้อมทำหน้าดุใส่ทันที
“พี่จอมทัพต้องให้ผมกินขนมเยอะๆนะครับ”
“ไม่ได้” และคำตอบก็ให้ใบไม้ทำหน้าหงอยลงทันที “แต่คืนนี้หลังมื้อเย็นพี่จะให้เรากินของหวานก็ได้
“เอ๋?..จริงเหรอครับ!” ว่าแล้วใบไม้ก็ยิ้มดีใจ เข้าไปกอดแขนพร้อมซบหน้าลงแล้วทำตาประกายใส่จอมทัพ แต่คำพูดของอีกคนก็ทำให้ใบไม้ต้องตาโต รีบรุดลุกขึ้นทันที
“พี่จะให้เรากินพี่ทั้งตัวเลย...ตามใจเราที่คิดถึงพี่มากๆเลยดีไหม? หืมมม”
______________________________________________
“อะ..อ๊า...อือ พี่ครับ...บ..เบา..มัน...อ๊า” ท่า...ท่าแบบนี้มัน น่าอายที่สุด! สุดท้ายผมก็โดนพี่กินทั้งตัวนั่นแหละ!
ในตอนนี้ใบไม้กำลังนั่งคร่อมอยู่บนตักกว้าง โดยมีจอมทัพที่นั่งพิงหัวเตียง คอยจับสะโพกเล็กให้กดลงมารับตัวตนที่ขยับสวนขึ้นไปเป็นจังหวะ ท่วงท่าที่ทำให้รับตัวตนของร่างสูงได้มากกว่าเดิม ทำให้คนตัวเล็กต้องเกร็งร่าง และจิกเล็บลงบนไหล่กว้างอย่างสุดทน
“อา..เจ็บเหรอ...” จอมทัพที่เงยหน้าจากการซุกจมูกไปทั่วคอหอม เงยหน้าขึ้นมาว่าพลางกดจูบที่มุมปากอิ่ม หัวกลมส่ายไปมา ก่อนจะเม้มปาก หลับตาอย่างอดทนแล้วซบหน้าลงไปกับไหล่กว้าง
“ขอโทษ…” จอมทัพพูดแล้วค่อยลดแรงลง หัวกลมที่ซบอยู่กับไหล่กว้างก็ส่ายหัวแรงๆอีกครั้ง “อยากขยับเองไหม”
“ม..ไม่..อือ...ผม.ผ..ผม…”
“หืม..”
“ผม..แค่..อะ...เสียว” คำตอบนั้นทำจอมทัพยิ้มเอ็นดูก่อนจะจับสะโพกที่เริ่มอิ่มขึ้นกดลงมาแล้วขยับสวนขึ้นไปเป็นจังหวะ
“มันก็ดีแล้วไม่ใช่เหรอ”
“อ๊ะ..อ๊า..ม..ไม่..อ๊า”
“ไม่เหรอ...งั้นพี่จะทำเบาๆละกันนะ” ว่าแล้วก็ลดแรงลงเช่นเดิม ที่พูดน่ะไม่ได้อยากตามใจหรอกแค่อยากลองใจ ดูเหมือนจะได้ผลซะด้วย ทำไปทำมาเจ้าคนตัวเล็กก็รู้สึกขัดใจขึ้นมาเสียอย่างนั้น ดูจากคิ้วที่ค่อยๆขมวดเป็นปมกับสะโพกที่ค่อยๆกดลงมาแล้วเริ่มขยับเบาๆจนตอนนี้ก็ดูเหมือนจะเร็วขึ้นเรื่อย นั่นแหละที่ทำให้จอมทัพแสยะยิ้มมุมปากอย่างเจ้าเล่ห์
“หึหึ...เด็กดี..”
“อ๊า...พี่...อึก..อ๊า” แขนเรียวโอบรอบคอแกร่ง พลางซบหน้าลงบนไหล่กว้าง พร้อมกับเสียงครวญครางแสนหวานที่ก้องอยู่ข้างหู
“ดี..ซี๊ดด..อา..ขยับแบบนั้นแหละคนเก่ง” สะโพกที่ขยับขึ้นลงเร็วขึ้นด้วยแรงอารมณ์ทำหให้จอมทัพอดจะขมวดคิ้ว แล้วซี๊ดปากอย่างอดไม่ได้
“อิ๊..อ๊า..อ๊า...แรง..อึก..ร..แรงๆ” นี่เป็นครั้งแรกที่คนตัวเล็กเอ่ยปากออกมาเอง และแน่นอนว่าคนหื่นๆอย่างจอมทัพคงไม่พลาดโอกาสทองแบบนี้แน่ๆ
“ได้เลยคนเก่ง”
“อ๊า!...อ๊ะ...อ๊า..อึก..อ๊า..” แน่นอนว่าหลังจากนั้นเสียงครางหวานดังก้องอยู่ข้างหูอย่างไม่ขาดสาย
“อืม..อา...จะไปแล้วเหรอ” แรงตอดรัดที่มากขึ้นทำให้จอมทัพต้องถามคนที่กำลังขยับสะโพกเองอยู่ด้านบน คนตัวเล็กพยักหน้าแล้วกดสะโพกลงมาแรงๆด้วยแรงอารมณ์ อีกคนที่เห็นอย่างนั้นก็กดร่างเล็กให้นอนราบลงไป คว้าขาเรียวข้างหนึ่งขึ้นมาพาดไว้กับบ่าแล้วเริ่มขยับเอวอีกครั้ง
“ขอ...อืม..พี่ขอแรงกว่านี้นะ” ใบไม้ไม่ทันตอบอะไร คนด้านบนก็ซอยสะโพกเข้ามาถี่ๆจนคนตัวเล็กต้องร้องลั่นอีกครั้ง
“อ๊ะ..อ๊า!...อ๊า..อึก..”
“อืม..อาา..ซี๊ด..ใบไม้...ใบไม้” เสียงเรียกชื่อกระเส่าดังขึ้นมาทำให้ตากลมต้องลืมขึ้นมามองคนเรียก แล้วต้องหน้าแดงขึ้นมากว่าเก่าเมื่ออีกคนกำลังหลับตาซี๊ดปากแล้วพึมพัมชื่อตัวเองอยู่แบบนั้น แล้วต้องรีบหลบตาเมื่ออยู่ดีๆสายตาร้อนแรงนั่นก็สบมา
“หันมาสิคนดี…”ร่างสูงโน้มตัวเข้ามาสอดแขนไว้ทั้งสองข้างไว้ใต้ไหล่บางพร้อมกับทาบหน้าผากไว้ด้วยกัน ก่อนดวงตาคมร้อนแรงจะจงใจสบเข้ากับตากลมที่เคลือบไปด้วยหยาดน้ำเผยถึงความยั่วยวนและต้องการอย่างปิดไม่มิด
“อ๊า...อ๊ะ...อ๊าา..อ๊า” และคนที่แพ้จากเกมจ้องตาครั้งนี้ก็เป็นใบไม้ ที่ทนไม่ไหวที่จะสบเข้ากับดวงตาคมที่แฝงมาด้วยทั้งความรักและความร้อนแรง
“อย่าหลับตามองไว้...มองสิว่าพี่รักเราแค่ไหน” จอมทัพว่าเสร็จก็กดจูบลงไปที่ปากอิ่ม แล้วส่งแรงขยับเน้นย้ำแรงๆจนคนตัวเล็กต้องผวาร้องลั่น ขึ้นมาโอบกอดคนด้านบนอีกครั้ง
“อ๊ะ..อ๊า!..อ๊า!..อ๊ะ”
“อา...ปล่อยในได้ไหม” ได้ยินอย่างนั้นตากลมก็เบิกกว้างแล้วส่ายหัวแรงๆ “นะ...ไม่เป็นไรหรอก..นะ..อา..นะครับ” สุดท้ายก็ยอมโอนอ่อน พอเห็นใบไม้พยักหน้าไม่รอช้าจอมทัพก็ซอยสะโพกสุดแรงทันที นั่นทำให้คนใกล้ปล่อยอย่างใบไม้ต้องสะดุ้งเฮือกแล้วปลดปล่อยออกมาทันทีเพียงในเวลาไม่นาน
“อาา..อึก...ใบไม้...อ่า..อา” ในจังหวะสุดท้าย เอวสอบขยับออกมาสั้นๆแล้วขยับเข้าออกรัวๆ จนแรงมีกระแทกเข้ามาสุดแรงซ้ำๆพร้อมหยาดน้ำอุ่นที่ปลดปล่อยออกมาเต็มช่องทางร้อน
“ซี๊ดด...อาา” จอมทัพขยับอีกสองสามครั้ง แล้วชักตัวตนออกมา น้ำสีขุ่นที่ไหลออกมาจากช่องทางร้อนทำให้จอมทัพยิ้มอย่างพอใจ ก่อนจะโน้มลงแล้วบดจูบริมฝีปากบวมอิ่มอย่างตามใจ
จนเกือบหลายนาทีผ่านพ้นไป ริมฝีปากหยักผละออกมาหลังจากมอบจูบที่เต็มไปด้วยความรักและความคิดถึงให้คนที่กำลังนอนเผยอปากหอบหายใจอยู่ ริมฝีปากแดงจัดและบวมอิ่มพร้อมด้วยเคลือบน้ำใสดูเย้ายวนใจก็ทำให้จอมทัพอดไม่ได้ที่จะกดจูบแรงๆด้วยความหมั่นเขี้ยวอีกครั้ง และค้อนวงโตที่ถูกมอบให้ก็ทำให้จอมทัพอดหัวเราะเบาๆไม่ได้
“โกรธอะไรล่ะหืม?”
“ชิ...ตามใจตัวเองที่สุด”
“พี่แค่คิดถึงเรา อยากปลอบใจเรา...แล้วอยากให้เรารู้ด้วย” ว่าแล้วร่างสูงก็ส่งสายตาโลมเลียไปทั่วร่างจนคนที่นอนอยู่ใต้ร่างของตนต้องหน้าแดงก่ำขึ้นไปอีก “เราน่ะเซ็กซี่ที่สุดแล้วไม่ต้องกลัวว่าพี่จำไม่ได้หรอก...โอ๊ย เจ็บๆ”
“ยังจะมาเล่นอีกนะครับ!” พูดจบกำปั้นเล็กๆ ก็รัวลงบนอกกว้างอีกครั้งอย่างอัดอั้นตันใจ พี่นะพี่! ทำผมเสียขวัญแล้วยังจะมาเล่นหน้าตาเฉยอีก จริงๆเลย!
“ไม่ได้เล่นพี่พูดจริง ฉะนั้นไม่ต้องกลัวนะ อย่าโกรธเลยพี่อุตส่าห์ปลอบใจเราเรื่องวันนั้นและวันนี้นะ โอ๋...ต้องเสียขวัญมากแน่เลย” จอมทัพพูดหยอกเล่น พลางทิ้งตัวนอนลงบนเตียงแล้วรวบร่างเล็กเข้ามาในอ้อมกอด
“คนหื่นๆแบบพี่คงหาข้ออ้างที่จะทำตามใจตัวเองน่ะสิครับ!” ใบไม้ตีลงบนอกกว้างครั้งสุดท้ายแรงๆก่อนจะรีบผละตัวออกมาแล้วพยายามลุกขึ้นนั่งอย่างยากลำบาก คนหื่นที่คิดว่าแรงตัวเองน้อยแบบพี่น่ะ...ไม่เคยยั้งแรงหรอก แต่...อืมมม เราพูดอะไรรึเปล่านะ...แรงๆเหรอ ไม่..ไม่หรอก
“จะไปไหนล่ะ.. แต่พี่ก็ตามใจเรานะที่เราขอมาน่ะ ” จอมทัพผงกหัวขึ้นมามองคนตัวเล็กที่กำลังพยายามลุกขึ้นนั่งแล้วตวัดตามองคนที่ทำหน้ากรุ้มกริ่มใส่ ก่อนจอมทัพจะเข้าไปรวบเอวเล็กๆนั่นเข้ามากอดแน่นๆอีกครั้ง แล้วขอโทษออกมาเมื่อเห็นสีหน้าเจ็บปวดของอีกคน “ขอโทษที่ตามใจตัวเอง มานอนกอดกันเถอะนะคนดี เราไม่ได้นอนพร้อมกันนานแล้วนะ”
“หึ...แหงล่ะพี่ปล่อยให้ผมนอนคนเดียวอยู่เรื่อยเลย” ใบไม้หันมาตัดพ้อพร้อมดึงแขนแกร่งของอีกคนออก จอมทัพที่เห็นว่าท่าไม่ดี คงโดนงอนแน่ๆ ก็รีบพูดแก้ตัวทันที
“ขอโทษ...งานยุ่งจริงๆ ต่อจากนี้จะไถ่โทษเลย มาๆ เร็วคนดี” จอมทัพว่าพลางดึงแขนเล็กของอีกคนพร้อมตีพื้นเตียงเบาๆ เป็นการชวนอยู่กรายๆ
“ผมต้องไปห้องน้ำ” ใบไม้ไม่สนใจ หันซ้ายหันขวาหาของที่จะพอปิดร่างกายตัวเองได้ ก่อนจะคว้าเสื้อตัวใหญ่ของจอมทัพขึ้นมาใส่ แล้วหันไปมองคนที่กำลังเลิกคิ้วมองอย่างสงสัย “อย่าลืมสิครับว่าพี่ปล่อยอะไรไว้”
“อ๋ออออ...งั้นมาเร็วมา พี่ทำให้...เรื่องนี้พี่ถนัด” พอได้ยินแบบนั้น ร่างสูงที่นอนอยู่ก็เด้งตัวลุกขึ้นทันที ก่อนจะลุกแล้วช้อนตัวคนตัวเล็กขึ้นมาอุ้มทันที ใบไม้ที่ตกใจก็ผวาเข้ากอดคนแกร่ง ก่อนจะหันไปค้อนใส่คนที่กำลังยิ้มร่าอย่างผิดวิสัย
“อ๊ะ...ปล่อยนะ!...ผม...ผมทำเองได้ครับ” พูดออกมาได้ว่าถนัด เรื่องหื่นน่ะพี่ถนัดนักแหละ ทุกคำพูดและการกระทำนั้นนช่วยเพิ่มดีกรีความร้อนบนหน้าใบไม้ขึ้นเรื่อยๆ
“เถอะน่า...ล้างเองไม่สะอาดเท่าพี่ทำหรอก” จอมทัพว่าพลางหันไปส่งสายตากรุ่มกริ่มไปให้คนในอ้อมกอดที่กำลังหน้าแดงก่ำ ทำหน้าทำตาตกใจราวกับว่าเขาพาไปฆ่าอย่างนั้นแหละ
“ปล่อย..ม..ไม่...พี่ครับบ...ไม่เอานะ ผมเหนื่อยแล้วนะครับ...พี่...พี่ครับ!”
____________________________________________________
Talk : ตอนนี้ก็มอบความหวานให้เบาๆแทนตอนที่แล้วละกันนะ 5555
อิพี่ตอนนี้ก็หวงน้อง มีความโหดเบาๆ แอบเถื่อน
และถึงพี่จะหงุดหงิดแค่ไหนก็ยอมใจอ่อนให้ใบไม้ทุกที
แน่นอนว่าไม่ทิ้งลายความหื่น 5555555
ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านและคอมเมนต์นะคะ
หัวข้อ: เดอะแก๊งค์เสื้อช็อป #นิยายเรื่องนี้(ไม่ใช่)สายเถื่อน :Ch.30 P.18 [12/2/60] END (อ่าน 166592 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก