หัวข้อ: ต่างขั้ว - THE CONTRAST (จบแล้ว)

[Freja]

เยี่ยมมากค่ะ   เข้ามาอ่านโดยที่ไม่ได้มีความคาดหวังอะไรเลย แล้วก็เซอร์ไพรซ์มากๆ
ไม่ได้รู้จักคนเขียนมาก่อน   บอกเลยว่าเป็นความเซอร์ไพรซ์ที่น่ายินดีมากๆ
นี่เป็นการนำเสนอนิยายหน่วงความรู้สึกที่ดีมากๆ น่าชมเชย  เปิดตัวมาก็ดูดเอาความสนใจของคนอ่านอย่างเราไปหมดเลย   เลื่อนแต่ละเมนท์ลงมานี่ภาวนาของให้มีต่อไปเรื่อยๆ   ตัวละครอย่างเตชัสนี่น่าสนใจมากๆ  เราพยายามทำความเข้าใจกับความรู้สึกด้านดาร์กของเตชัส   จากที่มองว่าเตชัสอยากเป็นที่รักของคนอื่น  เรากลับมองว่าเตชัสเหมือนอยากทำร้ายคนที่ใกล้ชิดมากกว่าเพราะว่าหลุมที่ว่ามันกว้างออกมาเรื่อยๆ      มารอติดตามต่อไปนะคะ

[rubymoona]

...
เมนต์อะไรไม่ออกเลยค่ะ
ติณถูกหักหลังอีกครั้งแล้ว...
เตใจร้ายจริงๆ

[Malimaru]

ได้แต่หวังว่าสิ่งที่อ่านจะไม่เกิดขึ้นจริง
ตอนนี้อยากรู้อย่างเดียวเลยว่า ชีวิตที่เหลือของติณจะเป็นยังไง
หรือหลุมที่กัดกินใจเต จะย้ายไปอยู่ในใจติณแทน

รอติดตามค่ะ ^^

[magic-moon]

พอ เลิก!ไม่เอาแล้วววววว ขอให้ไม่ใช่ๆๆๆๆ

[แยมส้มขมคอ]

12. Eleanor Rigby


ผมนอนอยู่บนเตียงของเตชัส นอนมองตัวอักษรที่มันเขียนไว้ด้วยเลือดของตัวเองเหนือโปสเตอร์วง The Beatles บางตัวอักษรนั้นเลือดไหลเป็นทางลงมาแตะต้องโปสเตอร์ราวจะบ่งบอกว่าหวงแหน กระนั้นทุกตัวอักษรก็เด่นชัด เป็นสีเข้ม ไม่จางหาย และคงล้างไม่ออกนอกจากจะทาสีทับลงไป

พ่อแม่ของเตชัสยังไม่ได้เข้ามาจัดการกับห้องนี้ ต่อให้กองพิสูจน์หลักฐานจะยืนยันแล้วว่าเป็นการฆ่าตัวตาย กระทั่งงานศพของมันผ่านพ้นก็ตาม เหมือนกับว่าไม่มีใครอยากยุ่งกับห้องนี้นัก เพราะยังไงก็เป็นข่าวไปทั่ว และคำสั่งเสียสุดท้ายที่จรดไว้บนกำแพงก็ไม่มีใครไม่เคยเห็นหรือได้ยิน

กระแสสังคมตีความกันไปต่างๆ นานา พากันเฮโลวิจารณ์โน่นนี่ไม่แพ้ตอนที่มันยังมีชีวิตอยู่ บางคนก็ออกมาขอโทษที่ออกความเห็นเอาสะใจเพียงอย่างเดียวตอนที่เตชัสตกเป็นข่าว แต่ผมก็ได้แค่ร้องเหอะออกมาใส่ความเห็นพวกนั้น

ก่อนที่ผมจะปล่อยคลิปออกไป ผมก็รู้ดีอยู่แล้วว่ากระแสสังคมชอบเล่นสนุกและเหยียบย่ำเหยื่อให้จมดิน โดยไม่สนจะตรวจความจริง หรือสนว่าเหยื่อจะรู้สึกอย่างไร แม้หลายเสียงจะชอบพูดว่าไม่นานสังคมก็ลืม แต่นั่นล่ะที่เลวร้ายที่สุด เพราะมันเป็นการลืมแบบที่ลืมนึกด้วยว่าเหยื่อที่ถูกกระทำจะเกิดแผลใจที่ยากจะลบ และไม่เคยหันกลับมาช่วยเยียวยาอะไรเลย

หรือถ้าจะหันกลับมา ก็ต้องพบกับเรื่องที่ทำให้รู้สึกผิดแบบนี้

น่ารังเกียจและน่าสมเพช

และที่น่ารังเกียจไปกว่านั้น คือคนที่ออกความเห็นซ้ำเติมว่าตายไปซะได้ก็ดี ถ้ารับไม่ได้กับเรื่องแค่นี้

สวะ คนที่มีความคิดอย่างมึงน่ะแหละสมควรตาย

คนอย่างมึงควรจะตายไปแล้วเอาเตชัสกลับมา

จะต้องให้แลกพวกมึงไปสักกี่คนเพื่อให้เตกลับมา มันก็คุ้มค่า

แต่ก็รู้ดี ให้ตายยังไง...เตก็ไม่กลับมาแล้ว

เตชัสไม่อยู่แล้ว

คิดแบบนั้นน้ำตาก็เริ่มหลั่งรินลงมาอีกครั้ง และผมก็ไม่คิดห้ามน้ำตาตัวเอง

ในวันที่เห็นร่างไร้วิญญาณของมัน ผมไม่มีน้ำตาไหลออกมาเลยสักหยด ผมร้องไม่ออก ในหัวได้แต่คิดว่ามันไม่ใช่เรื่องจริง และร่างที่เห็นนั่นไม่ใช่ร่างของเต

ผมคิดแค่นั้น และเอาแต่คิดทวนว่าหลังจากนี้จะคุยกับเตเรื่องอะไรบ้าง

อยากถามว่าไอ้ความรู้สึกที่เห็นนั้นมีรูปร่างหรือเปล่า

ถ้าเป็นแบบนั้นแล้วอยู่กับมันมาตลอดเลยหรือไง

ตั้งแต่เมื่อไหร่ ตอนที่ยังอยู่ด้วยกันหรือเปล่า

แล้วตอนที่ออกจากบ้านไปแล้ว ไปอยู่ที่ไหน ทำอะไรบ้าง

ระหว่างนั้นไม่เคยมีเรื่องที่ทำให้อยากมีชีวิตอยู่เลยเหรอ

ทำไม...ถึงได้อยากตายเหลือเกิน

โลกใบนี้มันไม่น่าอยู่ขนาดนั้นเลยเหรอ

...โลกที่มีกูอยู่น่ะ

ทำไมล่ะเต

ทำไมล่ะ

คำถามเหล่านี้วนซ้ำในใจ และสะท้อนก้องไปมาเพราะไร้ซึ่งทางออก และดังกังวานมากที่สุดตอนที่เห็นควันจากร่างของเตลอยออกมาจากปล่องเมรุ ตอนนั้นเหมือนหัวใจถูกฟาดอย่างรุนแรงให้ตระหนักได้ว่าเตไม่อยู่บนโลกใบนี้แล้วจริงๆ

เหลือเพียงควัน ล่องลอย และจางหาย

เตไม่กลับมาอีกแล้ว

ไม่กลับมาตอบคำถามใดที่มันสะท้อนก้องไปมาในใจผมอีกแล้ว

ตอนนั้นเองที่ผมร้องไห้ออกมาแทบขาดใจ

และก็รู้สึกว่านับแต่ตอนนั้น ผมไม่เคยหยุดร้องไห้เลยสักวินาที

ดวงตาผมพร่าเบลอ เหมือนมองไม่เห็นความหมายของสิ่งใด

ไม่เข้าใจแม้กระทั่งคำพูดสุดท้ายที่เตชัสทิ้งไว้

ผมพยายามเพ่งมอง แต่ก็ยังคงไม่เข้าใจซึ่งสิ่งที่มันเขียนทิ้งไว้ด้วยเลือดของตนเอง



‘I don’t want to be like anyone

I just want to love and be loved’



ประโยคแรกผมพอจะเข้าใจว่ามันอาจไม่อยากเป็นอย่างจอห์น เลนนอน ที่มันเคยพูดมาตลอด มันแค่อยากจะเป็นตัวของมันเอง...ที่ได้รัก และถูกรักดังประโยคถัดมา

แต่นั่นทำให้ผมรู้สึกปวดร้าว

ถ้าอยากจะรัก และถูกรัก ทำไมถึงยังจากไป

ในเมื่อผมก็รักมันด้วยทุกสิ่งที่มี

มันเป็นที่หนึ่งของผม และเป็นมาตลอด

ทำไมล่ะ ทั้งที่รักขนาดนั้น

หรือเพราะว่ามันเองไม่เคยรักผมเลย จึงไม่มีค่าอะไร

ที่บอกว่าผมเป็นที่หนึ่งของมันคือคำโกหกเหรอวะ

ทำไมมันถึงไม่บอกออกมาถึงสิ่งที่คิดเลยสักอย่าง

บอกมาสิวะ ว่าต้องการอะไร

ไม่ว่าจะอะไร ก็จะหามาให้ จะทำให้ทุกอย่าง

ขอแค่มึงยังมีชีวิตอยู่ ต่อให้จะทำร้ายกันก็ได้

หรือจะลากกูตามลงไปสุดขอบนรก ก็จะตามไป

จะทรมานแค่ไหนก็ไม่เป็นไร ขอแค่ให้กูได้อยู่ข้างๆ มึงก็พอ

เพราะที่นี่...ไม่มีคนที่กูอยากเป็นที่หนึ่งด้วยอีกแล้ว

[แยมส้มขมคอ]

13. Free as a bird


ถ้าโบยบินไป จะหนีมันไปได้มั้ย

หนีจากความรู้สึกอิจฉาที่กัดกินหัวใจจนแหว่งวิ่นนั้น

ถ้าโบยบินไป จะเป็นอิสระมั้ย

อิสระจากพันธนาการของทุกความรู้สึกที่ทำให้เราปวดร้าว

ถ้าโบยบินไป โลกที่มองเห็นจะเปลี่ยนไปมั้ย

อยากจะมองเห็น...ความรักที่ถูกความหม่นเศร้าบดบังตลอดมา

อยากจะมองเห็น...อนาคตที่ตัวเองอยากมีชีวิตอยู่

อยู่กับคนสำคัญ

แล้วปีกที่ใช้โบยบิน...จะใช้โอบกอดคนสำคัญคนนั้นได้ใช่มั้ย

...ใช่มั้ย




END











สวัสดีค่ะ ขอบคุณทุกคนทีอ่านจนมาถึงตอนนี้ ไม่ว่าจะหลงเข้ามา จงใจ หรืออะไรก็ตามแต่ ยังไงก็ขอบคุณนะคะ

แยมขอใช้พื้นที่ตรงนี้เคลียร์ข้อสงสัยสักหน่อยสำหรับคนที่อาจยังมึนๆ งงๆ ไปบ้าง ตามนี้เลยนะคะ

1.   ทำไมเตถึงยังฆ่าตัวตายอีกทั้งที่ถูกติณทำเสียชื่อเสียงแล้ว

-   เตชัสในตอนแรกมีเป้าหมายคือจะฆ่าตัวตายเมื่อตัวเองโด่งดังที่สุด เพราะอยากจะเป็นที่รัก อยากให้คนที่ทิ้งไปนั้นหันกลับมารัก และเตชัสก็ได้สิ่งนั้นมาแล้วแต่ก็ยังรู้สึกว่าตัวเองว่างเปล่า จึงเท่ากับว่าการตายตอนโด่งดังที่สุดก็ไม่ได้มีความหมายอะไร แถมเมื่อเจอติณอีกครั้งแต่ก็ยังรู้สึกว่ารักไม่ได้อยู่ดี ง่ายๆ คือหัวใจของเตชัสไม่สามารถรักใครได้อย่างเต็มหัวใจ เพราะมันถูกความอิจฉา ความเกลียดชังกัดกิน และจะยิ่งกัดกินไปเรื่อยๆ จนไม่เหลืออะไร จนทำร้ายติณในที่สุด นั่นเป็นเหตุผลแท้จริงที่ทำให้เตชัสฆ่าตัวตายค่ะ *ถ้ากลับไปอ่านตอนที่ 10 ดีๆ อาจเห็นได้ชัดขึ้นว่ามีรายละเอียดบอกใบ้รายทางอยู่แล้วค่ะ

2.   ทำไมเตชัสไม่พยายามควบคุมความรู้สึกตัวเอง แล้วมีชีวิตต่อไปให้ได้

-   ทำไม่ได้ค่ะ เพราะเตชัสไม่เคยเห็นภาพตัวเองที่มีชีวิตหลังจากเป้าหมายสำเร็จเลย เตชัสอยากตายมาตลอด เพราะงั้นถ้าจะให้ทำแบบนั้นก็ไม่รู้ว่าจะทำยังไง จะใช้ชีวิตแบบไหน ที่สำคัญเตชัสก็รู้ดีว่าต่อให้มีติณอยู่ข้างๆ ความรู้สึกเดิมๆ ก็จะกลับมาอีก (เอาตรงๆ จะพูดว่าเตชัสเป็นคนที่จิตใจอ่อนไหวและอ่อนแอก็ได้ค่ะ)

3.   ทำไมในตอนแรกเตชัสถึงตัดสินใจช่วยติณจากการสัมภาษณ์ที่ผิดพลาด

-   เพราะเตอยากลองดูอีกสักครั้ง เตเองก็ไม่ได้อยากจะเป็นคนที่รักใครไม่ได้หรอกค่ะ



ข้อสงสัยคร่าวๆ ที่คิดว่าหลายคนน่าจะค้างคาใจก็ประมาณนี้ค่ะ ถ้าใครสงสัยอะไรอีกก็คอมเม้นถามมาได้เลย หรือจะเมนชั่นไปพูดคุยที่ทวิตเตอร์ @BitterYam ได้นะคะ

*จริงๆ แยมอยากจะหาข้อมูลเกี่ยวกับหลักจิตวิทยามาอ้างอิงด้วยเหมือนกัน แต่ต้องวุ่นวายแน่เลย ปกติเป็นคนเขียนอะไรยืดเยื้อออกทะเลอยู่แล้ว เลยเอาตามใจตัวเองไปเลยแล้วกัน แต่เป็นการตามใจตัวเองที่หวังว่าทุกอย่างจะสมเหตุสมผลนะคะ /หรือถ้าใครให้ข้อมูลด้านจิตวิทยาได้ว่าอะไรเหมาะสมหรือบกพร่องตรงไหน จะขอบคุณมากค่ะ

ที่จริงสำหรับแยมเองก็ไม่อยากจะบอกว่าเตชัสป่วยเต็มปากเต็มคำ แต่ขอถือว่าเตชัสเป็นคนที่จิตใจมีปัญหาละกันค่ะ และปัญหาทางใจก็เป็นปัญหาที่ยากที่สุด จะบอกให้เตชัสทำอย่างนู้นอย่างนี้มันก็พูดง่ายน่ะค่ะ แต่เจ้าของใจเองจริงๆ อาจมองไม่เห็นวิธีแก้ไขเลยด้วยซ้ำ

สุดท้ายนิยายเรื่องนี้เป็นนิยายที่แยมตั้งใจมากเรื่องหนึ่ง ถ้าชื่นชอบต่อให้มันจบแบบนี้ก็จะดีใจมากเลยค่ะ เพราะแยมไม่คิดจะจบแบบอื่นเลยแม้แต่น้อย มันเป็นความรู้สึกที่ว่า ถ้านิยายเรื่องนี้ไม่จบแบบนี้ ก็ไม่รู้จะเขียนไปทำไมน่ะค่ะ

แหะๆ ยังไงก็หวังว่าเตชัสกับติณจะประทับอยู่ในใจคนอ่านนะคะ ไม่ว่าจะแง่ไหนก็ตาม

[Malimaru]

เราชอบ... เราว่ามันสมบูรณ์และสวยงามในแบบของมัน
แม้เราจะแอบหวังว่าตัวเองอ่านช่วงท้ายของตอนในรอบที่แล้วผิดก็ตาม
(พยายามปฏิเสธว่าเตจะไม่ตาย - อีป้านี่ก็ยังไม่ออกจากทุ่งลาเวนเดอร์เนอะ)

เราชอบการบรรยาย จังหวะ ช่องว่าง และความรู้สึกเวิ้งว้างชวนอึดอัดของเนื้อเรื่องมาก
ขอบคุณจริง ๆ ค่ะที่เขียนมันแบบนี้ ยิ่งพอรู้ว่ามันเป็นแบบที่คุณแยมตั้งใจจะเขียนจริง ๆ โดยไม่บิดเบือนสร้างฝัน
เราว่ามันดีและทรงพลังจริง ๆ  ^^  แต่ก็น่าคิดนะคะ ว่าหลังจากนี้ ติณจะกลายเป็นคนแบบไหน... คนที่เก่งและทำได้ทุก ๆ อย่าง แต่กลับไม่ได้เป็นที่หนึ่งของคนที่ต้องการที่สุด

รอติดตามผลงานเลยค่ะ 
(ไว้เจอกันที่บ้านเมืองเมนะคะ ^^)

[lonesomeness]

โอ้ยยยย เราฟิลเหมือนตกจากที่สูงลงมาพร้อมๆกับเตเลยอ่ะเธอออ
ปวดหัวใจมากๆ มากแบบมากจริงๆ ไม่เคยอ่านนิยายแล้วร้องไห้ แต่เมื่อกี้เกือบร้องแน่ะ
พออ่านมาเจอว่าสุดท้ายก็โดดมันอึ้งมันเบลอหมดเลย แง
เจ็บปวดหัวใจมากจริงๆที่สุดท้ายแล้วเตก็เลือกที่จะไปอยู่ดี

[rubymoona]

ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆค่ะ ไม่ใช่ว่าจบแบบนี้ไม่ดีนะคะ ดีมาก มีเหตุผล แต่สงสัยเพราะอยู่พรรคสุขนิยมมานานเกินไปเลยไม่ชิน
ฮือ...
ขอบคุณนะคะ

[Grey Twilight]

นิยายเรื่องนี้เขียนได้ดีเลยนะครับ เป็น short novel ที่ใช้ได้ ขอเจาะทีละประเด็นดังนี้ละกันนะครับ

จุดแรก คือ เรายังรู้สึกว่าเตชัสหน่วงไม่พอ ผมเข้าใจสิ่งที่คุณแยมจะสื่ออย่างลึกซึ้งเลยนะครับ แต่เท่าที่ผมอ่านดู เรายังบรรยายให้เตชัสดู desperate ไม่พอ เรื่องนี้อ่านแล้วหน่วงก็จริง แต่ในความอึมครึม มันยังสะท้อนภาพของจิตใจมนุษย์ออกมาไม่สุด เรายังทำให้เตชัส 'สิ้นหวัง' ไม่พอ

อย่างไรก็ดี ข้อจำกัดนี้อาจจะเพราะเนื่องด้วยคาแรกเตอร์ของเตชัสที่ค่อนข้างพูดน้อย และติณเองก็ไม่ใช่คนพูดเยอะ มันเลยทำให้เราต้องบีบขอบเขตของตัวละคร ส่งผลให้คนอ่านเห็นความลึกซึ้งในอารมณ์ตัวละครไม่สุดครับ

จุดที่สอง ผมเข้าใจดีเลยล่ะครับว่าเตชัสเป็นคนยังไง ในทางจิตวิทยา เราจะถือว่าเตชัสเข้าสู่ขั้นสุดท้ายของ 'ภาวะซึมเศร้า' แล้วนะครับ เตชัสไม่ได้เป็น 'โรคซึมเศร้า' เพราะว่าเค้ามีเป้าหมายในชีวิตที่ค่อนข้างชัดเจน เขารู้ดีว่าเขาต้องการอะไร เสียอย่างเดียวคือ เป้าหมายที่เค้าต้องการ มันเกิดมาจากความสิ้นหวังภายในตัวตนของเตชัส

พูดง่ายๆว่าเตชัสเป็นคนขาดความอบอุ่นนี่แหละครับ ต้องการการใส่ใจและเป็นที่หนึ่งของใครสักคน ซึ่งการที่เค้าเงียบลงๆหรือมี 'จิตใจที่แปดเปื้อน' เพิ่มมากขึ้น (ภาษาอังกฤษใช้ dark spirits แต่ผมว่ามันแปลแรงไปครับ ถ้าตรงความหมายจริงๆน่าจะเป็น polluted spirits มากกว่า) มันทำให้เตชัสเข้าสู่ 'ภาวะ' ซึมเศร้าที่หนักขึ้นเรื่อยๆ

โดยปกติแล้วภาวะซึมเศร้าแก้ไขได้นะครับ ถ้ามียาแก้ที่ถูกต้องและตรงกับอาการ เพราะภาวะไม่ใช่โรค มันเกิดจากจิตใจที่พยายามปิดกั้นตัวเอง ไม่ใช่ความผิดปกติของสารเคมีในสมอง (แม้มันจะเกี่ยวพันกันหน่อยก็เถอะ) แต่ถ้านับอันตราย ทางสถิติแล้วเราป้องกันภาวะซึมเศร้าได้ยากกว่าโรคซึมเศร้าครับ เพราะว่าในบางเคสเราหายาแก้ไม่พบ เมื่อหายาแก้ไม่พบ คนที่เป็นภาวะซึมเศร้าจะดำดิ่งลงไปเรื่อยๆจนถึงขั้น 'ภาวะสิ้นหวัง' แล้วมีแนวโน้มสูงมากที่จะขาดแนงจูงใจในการมีชีวิตอยู่ ทำให้สามารถทำสิ่งที่ไม่คาดคิดหรืออันตรายได้โดยที่คนอื่นไม่รู้ตัวครับ (คนที่เป็นภาวะซึมเศร้า ส่วนมากมักจะดูไม่ออกเวลาอยู่กับคนหมู่มากนะครับ ยกเว้นคนที่ตาแหลมจริงๆจะจับสังเกตได้)

กลับมาที่เตชัส นับว่าโชคดีมากที่เคสนี้เราเห็นยาแก้มาพร้อมๆกับภาวะ นั่นคือติณครับ ถามว่าเรารู้ได้ยังไง เพราะจากบริบท เราเห็นได้ชัดว่า 'แรงจูงใจในการมีชีวิตถาวร' ของเตชัส คือติณ ติณเป็นคนที่ให้เตชัสเป็นที่หนึ่ง ติณเป็นคนที่ให้ความอบอุ่นกับเตชัส ไม่ใช่เป้าหมายที่ภาวะซึมเศร้าสร้างขึ้นมา และติณเป็นอย่างเดียวที่สกัดกั้นเป้าหมายนั้นได้ แต่เสียดายตรงที่เรามาแก้ปัญหาช้าไป เราให้เตชัสพบยาแก้ในยามที่เค้ากำลังจะก้าวหลุดจากภาวะสิ้นหวังไปสู่ความไร้สติแล้ว ติณเองก็วางใจเกินไป ไม่รู้ว่าเตชัสติดอยู่ในภาวะซึมเศร้านานเกินไปจนขุดตัวเองออกมาไม่ได้ เรื่องเลยต้องจบแบบ bad end ครับ

แต่ถามว่าในชีวิตจริง ถ้ามาเจอแบบซีนสุดท้าย เรายังช่วยเตชัสได้ไหม คำตอบคือได้ครับ แต่เหนื่อยหน่อย ปกติแล้วคนที่กำลังจะหลุดจากภาวะสิ้นหวัง ต้องมีการจับตาตลอด 24 ชม. รวมถึงไม่ให้จับของมีคมใดๆทั้งสิ้นเพื่อป้องกันการกระทำไร้สติ นี่เป็น Standard Protocol แต่ว่าในเคสเตชัส เราโชคดีที่มีติณเป็นยาแก้ตรงอาการ ทางแก้ปัญหาคือ เราต้องให้ติณประกบเตชัส 24 ชม. ทำตาม Standard Protocol แล้วค่อยๆดึงเค้าออกมาจากภาวะสิ้นหวังครับ จะเห็นได้ว่ามันต้องเป็นสเต็ป จาก ภาวะสิ้นหวัง --> ภาวะซึมเศร้า ---> ภาวะปกติ เราจึงสามารถทำให้เตชัสเป็นคนปกติได้ครับ มันจะเหนื่อยหน่อยตรงที่นอกจากติณต้องแสดงออกให้ชัดเจน เตชัสเองก็ต้องให้ความร่วมมือมาพบแพทย์หรือนักจิตวิทยาบำบัดด้วย เพื่อทำให้เตชัส 'เข้าใจ' ในสิ่งที่ติณจะสื่อออกไป

[ยอดมนุษย์ขนมปัง]

 

[aoihimeko]

รู้ไว้แค่ว่าเราร้องไห้นะคนเขียน....ขอบคุณค่ะ

[mass]

มันหม่นมากเลย สงสารเตนะเข้าใจว่าอยากรักใครและอยากได้ความรักมันเป็นยังไง สงสารติณด้วยถูกทิ้งอีกแล้ว คงรู้สึกว่สความรักที่ให้ไปมันไม่เพียงพอไม่มีค่าต่อเตเลยหรอ ขอบคุณนักเขียนนะคะมันเป็นเรื่องที่ลึกซึ้งมากเลย

[นางฟ้าเชียงชุน]

เต ในเรื่องนี้ ทำให้เราคิดถึงพระเอกหนังเรื่อง me before you เลย ที่วางแผนจบชีวิตตัวเองไว้

[บีเวอร์]

..อ่านจบแล้วเรารู้สึกไม่รู้จะพูดอะไร
ชอบ และอยากเป็นกำลังใจให้
ขอบุณค่ะ

[ohuii]

นานๆทีจะเจอเรื่องสั้นที่อ่านแค่บรรทัดเดียวแล้วถูกใจ ทำให้อ่านต่อจนจบ
เราชอบอารมณ์นี้นะ ตอนอ่านรู้สึกหัวมันตื้อๆเหมือนมองภาพแคบลง
ลองแต่งเรื่องยาวดูนะคะ เราอยากอ่านภาษาดีๆแบบนี้อีก

[ป้ากิ่งkingkarn]

ดีใจจังเลยค่ะที่ได้อ่านเรื่องนี้ ชอบมากๆกับทุกอย่างที่เป็นองค์ประกอบรู้สึกได้ถึงความกลมกล่อมลงตัว
อ่านจบปุ๊บอยากอ่านผลงานของน้องแยมเรื่องอื่นๆต่อเลยค่ะ^^

อีกอย่างที่ทำให้ดีใจ คือได้อ่านเม้นท์ของคุณหมออย่างที่คาดไว้ระหว่างเรื่องว่าแนวนี้คุณหมอต้องมาเม้นท์แน่ๆ
ขอบคุณมากๆค่ะทั้งน้องแยมสำหรับนิยายสนุกๆ และขอบคุณคุณหมอมากๆค่ะสำหรับการให้ความรู้เพิ่มเติม

ยิ่งอ่านเรื่องนี้ยิ่งสงสาร สงสารความไม่รู้เท่าทันจิตใจตัวเองของมนุษย์
ขอพูดในมุมมองของตัวเองว่า ถ้าหากเตมีโอกาสได้บวชในช่วงเริ่มต้นของปัญหา จุดที่จะจบคงไม่ใช่การทำลาย
ยังยืนยันเหมือนที่เคยเม้นท์ไว้ที่อื่นว่า "ธรรมะช่วยได้"
ช่วยพ่อแม่เต ให้เลี้ยงลูกเป็น
ช่วยเตให้เข้าใจว่าความลำเอียงเป็นเรื่องโคตรจะธรรมดา
ช่วยให้เตและติณได้ลงเอยกัน
หรือช่วยติณให้มีชีวิตที่ปกติต่อไปได้ถึงแม้จะช่วยเตไม่ทันแล้วก็ตาม

ไม่ได้ตำหนิบทประพันธ์นะคะ เรื่องนี้เป็นอย่างที่ควรจะเป็นแล้ว
ถึงแม้ป้าจะลุ้นให้ติณสะดุดใจพอที่จะรีบย้อนกลับเข้าไปที่ห้องก่อนการ'บิน'ของเต
แต่ป้าก็ลุ้นแบบยอมรับลึกๆว่า ยังไงๆก็คงไม่ทันการณ์
ขอบคุณที่แต่งนิยายสนุกๆมาแบ่งให้อ่านนะคะ รอติดตามผลงานต่อๆไปจ้า

[neno.jann]

หน่วงมากๆ ฮือ แต่ชอบค่ะ เสียใจที่เตตาย แต่ก็ยอมรับนะ ฮึกๆ ติณจะเป็นยังไง คงไม่ต้องเดาแล้ว  สังคมแบบนี้มีอยู่จริงๆ คนที่นึกสนุกคิดว่ากับอีแค่ขยับนิ้วบนแป้นพิมพ์ วิจารณ์ เพื่อความสะใจ โดยไม่รู้ที่มาที่ไป คิดแต่ว่า ไม่เห็นเป็นไร ไม่ได้ไปฆ่าใครตาย พวกนี้น่ารังเกียจที่สุด ของพวกนี้มันฝังใจนะ คนอื่นลืม แต่คนที่โดนยังไงก็ลืมไม่ได้ ช่วงเวลาแย่ๆมักจะผ่านไปช้าเสมอ หรือบางทีมันอาจจะติดอยู่กับคนๆนั้นไปทั้งชีวิตเลย คนส่วนใหญ่เดี๋ยวนี้ไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าตัวเองกลายเป็นฆาตรกรคีย์บอร์ดไปแล้ว 

[shenta]

ชอบคะ

[twinmonkey0311]

 

[starhihi]

*ร้องไห้* 
ตอนจะจบ คิดไว้แล้วว่าน่าจะเป็นแบบนี้
เพราะจิตใจเตบอบช้ำมานาน ถึงแม้ติณจะบอกว่าเป็นที่1 ก็เถอะ
ในเมื่อใจเตเองยังมีความอิจฉาอยู่ มันไม่น่าจะจบง่ายๆอย่างไม่ฆ่าตัวตายแล้วแน่ๆ สังเกตอีกอย่าง คือตอนสุดท้ายของความคิดเตเรื่องข่าว ยังไงฮีแกก็โดดแน่ๆอ่ะ
ฮือ หลวมตัวมาอ่านเศร้าเลย ไม่ค่อยชอบอ่านแบบจบไม่แฮปซะด้วย ว๊า

แต่เรื่องนี้มันมีเหตุผลในตัวมันเองมาแต่ต้นแล้ว จบแบบนี้ก็ถือว่าดีค่ะ ไม่ขัดแย้งกับตัวละครและก็เนื้อเรื่อง(ยังไงแน่)

ขอบคุณค่ะ

[นุ่งหนิง]

 
อ่านแล้วอ่านอีกอ่านแล้วหน่วงมาก ไม่ยอมรับว่ามันจะจบได้โศกนาฏกรรมขนาดนี้
คนแต่งใจร้ายกะเซตัสมาก. คนเราที่เป็นแบบนี้ ไม่มีทางที่จะช่วยเหลือได้เลยเหรอ
สงสารติณ ความรักของติณช่วยอะไรเซตัสไม่ได้เลยหรอ

ถ้าขอได้อยากให้เวลาในเรื่องหมุนกลับแล้วติณกลับไปห้ามเซตัส และทำให้เซตัสอยากมีชีวิตอยู่ต่อไป

 



ขอบคุณสำหรับนิยายค่ะ

[arij-iris]

สงสารติณอ่ะ 

[คนอ่าน]

อ่านแล้วขนลุก
เราตามหานิยายที่อ่านแล้วหดหู่  จิตตก  ปวดตับ
แบบนี้มานานแล้ว
เป็นนิยายที่งดงามในความเศร้าค่ะ

[continued]

แอบอ่านคอมเมนต์ตอนจบก่อนอ่านเรื่องหลัก..
กำลังภาวนาให้ตัวเองกล้าอ่านอยู่

ตามคนเขียนมาจากเรื่องที่กำลังออนแอร์อยู่ตอนนี้

เราค่อนข้างชอบเสพดราม่าแบบหน่วงๆ
สำนวนคนเขียน เป็นอะไรที่ตรงกับความต้องการเราเลย
เราอาจจะไม่คลิกกันจุดเดียวคือ เราเป็นคนสุขนิยม T T

[montisa2536]

เป็นเรื่องที่หน่วงๆหนักๆขมๆ อธิบายไม่ถูกค่ะ ปกติเราชอบดราม่าแต่จบสุขนิยม เรื่องนี้ตอนอ่านรอบแรกก็รู้สึกหน่วงๆแต่พอตอนมาอ่านเก็บรายละเอียด. ตอนประโยคที่บอกว่า "กูพูดจริงๆ อย่าตามกูมาเลย" น้ำตาไหลเลยค่ะ. เข้าใจเลยค่ะว่าทางของเตคงไม่ได้เผื่อช้อยส์อื่นไว้แล้ว. ไม่ว่าจะทำยังไงสุดท้ายคงจบตรงนี้แต่เห็นค่ะว่าเค้าคงพยายามหนีจากจุดนี้เหมือนกันเสียดายที่มันสายไปแผลกัดหนองมันลึกเกินไป ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆค่ะ

[anntonies]

บอกได้คำว่าเดียวว่าโอ้โห อ่านจบแล้วรู้สึกว่าใจเด็ดอย่างที่นักข่าวบอกนั่นแหละ
แต่เด็ดในที่นี้หมายถึงคนเขียนนะคะ 5555555555
พยายามเดาเรื่อง แอบคิดไปในทางที่ดีต่างๆนาๆ แต่พอเป็นพาร์ทเตเราแอบกลัวเตไปเลย
ที่อิจฉาติณแบบนั้น เรื่องนี้สนุกมากค่ะ ส่วนตัวชอบอะไรแบบนี้ มันซาดิสม์ได้ใจดี 

[Snowermyhae]

ถีบเราตกตึกยังไม่เจ็บเท่านี้เลยค่ะ  สงสารเต อยากกอดดดด  แต่สงสารติณมากกว่า ต้องอยู่กับความรู้สึกไม่เข้าใจแบบนี้ต่อไปอีก 

[labelle]

แผลทางใจ เกินเยียวยา จมทุกข์ หม่นเศร้า
อยู่กับความรู้สึกไม่สมหวัง ผิดพลาดมาตลอด เลยไม่ช่วยให้คิดบวกได้มากขึ้น

อย่างน้อยติณก็ช่วยปลดปล่อยเตนะ ปลดปล่อยจากสิ่งที่เตยึดติด จนจัดการความคิดความรู้สึกตัวเองไม่ได้

อารมณ์ว่าอยู่ไปก็เท่านั้น

คือเศร้ามากเลยค่ะกับการที่เราไม่สามารถช่วยให้เค้าอยู่กับเราได้

[whitelavenders]

จริงๆ แวบนึงที่อ่านอยู่ก็พอรู้ว่าสุดท้ายเตจะฆ่าตัวตาย
แต่อีกใจก็แย้งว่าไม่น่า เพราะสงสารติณเหลือเกิน
แต่ถือว่าสนุกมากค่ะ ชอบบรรยากาศหม่นๆ สีเทา