หัวข้อ: ต่างขั้ว - THE CONTRAST (จบแล้ว)

[JustWait]

 

[Monnee]

  เศร้าและเข้าถึง//_เป็นเรื่องจริงใจชีวิตเราที่บางครั้งตัดความอิจฉาออกไปได้ลำบาก!!!

[palm-metto]

ตั้งแต่ต้น เราพยายามจะเชื่อว่ามันจะไม่จบ ดราม่าแน่ๆ
แต่พอสักกลางเรื่อง เราเริ่มเข้าใจแล้วว่า นี่มันตัวละครที่มันมีปัญหาจิตใจนี่เอง ถึงแม้จะบอกตัวเองว่ายังไง เตก็ไม่ตายหรอก ไม่ได้
ตอนที่ติณออกมาจากห้อง ยังอยากตะโกนบอกติณเลยว่า อยู่กับเตก่อนได้มั้ย ยิ้มอย่างนั้นไม่ใช่เรื่องดีหรอก
เพราะคนที่ยิ้มและหัวเราะ ไม่ใช่ว่าจะลืมเรื่องเลวร้ายที่คิดอยู่ได้จริงๆ บางทีอาจจะเป็นตะกอนขุ่นในใจ จนอยากจะกรองออกได้ ..
เราชอบที่ติณพยายามช่วย .. แต่มันก็เท่านั้น เพราะยังไง เป้าหมายสูงสุดของเต คือการจากไป คนที่อยู่ก็ช่วยอะไรไม่ได้
เหมือนจะเข้าใจในตัวเตนะ .. แต่ไม่อยากให้จบแบบนี้ สงสารทั้งตัวเตและติณเลย
แต่ก็อีกนั้นแหละ จบแบบสมบูรณ์แล้ว ปูเรื่องมาขนาดนี้ก็ต้องจบแบบนี้แหละ
สนุกมาก .. แต่เหมือนเราจะเวิ้นเว้อเกินไป
อยากติดตามผลงานของคุณต่อไปเรื่อย
ภาษาสวยดี การเล่าเรื่องโอเคดี เราชอบ

[yakkaru]

หนักหน่วง ทำไมเข้าใจเต ตอนอ่านนี่คิดว่าถ้าปูมาขนาดนี้แล้วเตยังไม่ตายก็แปลก แค่จะให้ความรักจากติณเหนี่ยวไว้ ไม่พออ่ะ
แต่กับติณเราคิดว่าไม่น่าตาย และไม่ควรตายตาม

[oaw_eang]

นิยายเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า...

อย่าคิดว่าตัวเองมีความสามารถมากพอที่จะเปลี่ยนแปลงใครได้  แม้จะใช้ "หัวใจ" ก็ตาม

[MSeraph]

ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะคะ
มันหม่นและหน่วงๆมาทั้งเรื่องเลยอะ
ถึงจะไม่ได้หม่นมากเพราะเรายังพอจะเห็นแสงสว่างอยู่
แสงแห่งความหวังจุดเดียวในเรื่องก้คือติณ
ขอแค่ติณรู้ว่าเตอาการ'หนัก'แค่ไหน แล้วแก้ไขตรงจุด
เราเชื่อว่าเตจะยังมีชีวิตอยู่
แต่นั่นก้ไม่ใช่ความผิดของใครทั้งเตและติณ
ไม่ใช่ว่าเตเข้มแข็งไม่พอ แต่เพราะความคิดกังวลของเตถูกหล่อหลอมให้เติมโตมาแบบนี้เป็น10กว่าปีแล้ว
มันยากนะที่จะแก้ไขที่จะเปลี่ยนเป้าหมายในชีวิตเตที่อยากจะตายตลอดเวลาเพียงเพราะคำพูดและความรู้สึกของติณอะ
ติณก้ไม่ได้ผิดที่ไม่รับรู้ความรู้สึกของเต เตไม่เคยพูดไม่เคยแสดงออก ติณก็ไม่ใช่คนที่เก็บรายละเอียดขนาดนั้น
ความหม่นไม่สุดอีกอย่างคือ เรารับรู้นะว่าเค้ารักกันมันเหมือนจะเป็นทางแก้ทางเดียวของเรื่องนี้ 'ถ้าหากติณกลับมาเร็วกว่านี้'
โรคซึมเศร้าหรือภาวะซึมเศร้าเป็นเรื่องน่ากลัวค่ะ
เป็นภัยเงียบที่ถ้าคุณไม่ตระหนักถึงมันก้พร้อมจะพรากชีวิตคนที่คุณรักไปได้ง่ายๆ
โรคทางจิตใจน่ากลัวกว่าโรคทางกายภาพอีกค่ะ อย่าโรคความดันที่เค้าว่ากันว่าเป็นภัยเงียบ
แต่ถ้าเราตรวจเจอและรักษาทันทุกอย่างก้จะดีขึ้น เพราะการตรวจพบสามารถทำได้ด้วยเครื่องมือต่างๆได้
แต่โรคทางจิตใจ ถ้าคนที่เผชิญกับมันเป็นคนที่เก็บทุกอย่าแล้วซ่อนไว้ภายใต้รอยยิ้มแบบเต เราก้แทบจะไม่รับรู้เลย
เท่ากับว่าโรคจะไม่ถูกตรวจเจอเพราะผู้ป่วยไม่แสดงอาการออกมา และมันจะไม่ได้รับการรักษา จนอาการหนักขึ้นเรื่อยๆ
มันคนโชคดีไม่มากหรอกค่ะที่จะ'บังเอิญ'ค้นพบยารักษาที่ถูกต้องของตัวเองในเวลาที่เหมาะสม
อย่าปล่อยให้ตัวเองติดลบนานจนเคยชินหรือเสพติดกับมัน เพราะนั่นคือจุดเริ่มต้นค่ะ
ส่วนตัวชอบเรื่องนี้มาก ปกติจะอยู่พรรคสุขนิยมเสพติดน้ำตาลบ้างน้ำเชื่อมบ้าง
แต่นานๆทีเจอยาขมๆก้ดีต่อสุขภาพดีค่ะ มันทำให้เราตระหนักถึง'ความจิงในชีวิต'มากขึ้น
ไม่มีความสุขใดคงอยู่ตลอดไป ความทุกข์ก็เช่นกันค่ะ
จะติดตามผลงานนะคะ

[Siran]

 

[Gatjang_naka]

จบเศร้า

[Dark_Noah]

เราว่าเป็นการจบได้กลมดีค่ะ และจะกลมกิ๊กเลยถ้าตายคู่ ถถถถถถถถ

[DarkCat_BK]

ทำเอาเราพูดไม่ออกเลยค่ะ อารมณ์สีเทาแบบนี้..เข้าใจเตชัสนะคะที่พยายามสื่อออกมา เพราะเราก็มีส่วนคล้ายบางเรื่อง ร้องไห้เลย
แต่ถือว่าเป็นตอนจบที่ดีแล้วค่ะ เป็นนิยายที่ดีมากๆเรื่องนึงสำหรับเราเลยค่ะ ขอบคุณค่ะที่เขียนมาให้อ่าน

[PingPong_Hunlay]

ไม่ได้ร้องไห้เลย มันหน่วงมากเกินไป

[agava1313]

จิตเภทประเภทหนึ่งสินะ 

[nuch-p]

 :mew5เศร้า

[ที่ปรึกษาไอทีขั้นต้น]

เจ็บปวด รวดร้าวจริงๆ ความรักที่ส่งไปไม่ถึง ถึงแม้จะรู้ว่ามีคนที่รัก กลับมองข้ามไปมองคนที่ไม่รัก อยากรู้ว่าเคยสงสารคนที่เขารักตัวเองกันบ้างไหม

[oohseyes]

เจ็บปวดเหมือนเป็นติณเองฮือ 

[ikkp]

เราอยากรู้มุมพ่อแม่ของเต ว่าเค้ารู้มั๊ยว่าทำร้ายลูกตัวเองอย่างแสนสาหัส แล้วเตตายไปส่งผลกระทบต่อจิตใจเค้าบ้างมั๊ย

ฆาตกรตัวจริงในเรื่องนี้คือพ่อแม่่ล่ะนะ

[lnwgreankak]

ขมสมชื่อ

[TheGraosiao]

อ่านจบแล้วไม่รู้จะตอบยังไง
มันรู้สึกเหมือนเรายังไม่ยอมรับความจริง
เหมือนยังรับไม่ได้ว่าเตตายแล้ว

 

[Pawana]

การสื่อออกมา     มันมีความหมาย.  ความเข้าใจในตัวของมันเองว่าจะต้องออกมาในลักษณะแบบใด.   มันต้องจบแบบนี้ล่ะถึงจะเพอร์เฟค.  จากในความรู้สึกของเต    ซึ่งทิ้งปริศนาให้ไว้กับติณ.  ชอบนะ. ขอบคุณ.      เร้าความรู้สึกอย่างดีเยี่ยมจริงๆ

[malula]

ตามมาอ่านจากที่มีคนแนะนำ หน่วงสมใจอิป้ามาก สมจริงมาก
คิดว่ายังไงเตก็ต้องลงเอยแบบนี้แน่ ยิ่งตอนที่ร่ำลากันนั้น บอกเป็นนัย ๆ อยู่
คนเขียนเก่งอะ ชาบู ๆ

[chocoberry]

อ่านๆแล้วพอเดาได้เลยว่าสุดท้ายเตก็ตัดสินใจจะจากไป
แบบเตพยายามจะหาจุดที่คิดว่าจะเปลี่ยนตัวเองให้ได้เหมือนกัน
แต่ของแบบนี้มันพูดยาก
เตน่าสงสารอะ

[infinitez123]

อ่านจบแล้วชอบมากกว่าที่คิด ปกติไม่เคยอ่านแนวนี้มาก่อนเลย
แต่อ่านแล้วจมดิ่งไปกับตัวละครเลย แต่งเก่งมากๆ

[didididia]

สงสารทั้งคนเลือกที่จะจากไปและคนที่จะอยู่ทั้งคู่เลย
เขียนดีมากเลยค่ะ

[Wordslinger]

เป็นอีกเรื่องหนึ่งของคุณแยมที่อ่านแล้วชอบมาก ชอบอารมณ์เท่าๆ ของเนื้อเรื่อง ชอบการเขียนแบบโมโนล็อกนี้จริงๆ ทำให้เราได้ตามอ่านและพยายามคิดตามว่าความรู้สึกของตัวละครตัวนั้นๆ เป็นอย่างไรในขณะนั้นๆ และจะดำเนินต่อไปอย่างไร ตอนที่อ่านถึงเตชัสให้คีย์การ์ดสำรองกับติณนั้น เราก็เอะใจว่า...น่าจะมีอะไรสักอย่าง แล้วก็ปรากฏว่ามีจริงๆ คือการที่เตชัสเลือกจะโบยบินไปอย่างนก เพื่อมองหาเสรีภาพจากความกดดันและว่างเปล่าที่เผชิญมาทั้งชีวิต

ขอบคุณคุณแยมที่เขียนเรื่องดีๆ อย่างนี้มาแบ่งปันกันอ่านนะคะ เรื่องนี้สอนหลายอย่างเลย เหนือสิ่งอื่นใดคืออย่าใช้โซเชียลเป็นเครื่องมือทำร้ายผู้อื่น/เพื่อความพอใจของตัวเอง

ขอบคุณค่ะ 

ป.ล. ปฏิเสธไม่ได้ว่าสภาพจิตใจของเด็กนั้นมาจากครอบครัวเป็นสำคัญ...

[มนุษย์บิน]

จะร้องไห้ทั้งที่กินข้าวแบบนี้ไม่ได้บอกตัวเอง TT 

[PanGii]

ไม่รู้จะอธิบายความรู้สึกเป็นคำพูดยังไง แต่คนแบบเต น่าสงสารมากนะ การที่อยากได้รับความรักจากคนที่คิดว่ารักเรามากที่สุด มันทำให้เราทรมานสุดๆเลยล่ะ

[สีหราช]

 

[เงาเดือน]

อาการแบบนี้มันโรคซึมเศร้าชัดเลย 

[Charmy]

 

[nijikii]

เป็นอีกเรื่องที่จบแบบแบดเอนดิ้งแล้วรู้สึกว่ามันสมเหตุสมผลกับสิ่งที่ตัวละครแสดงออกมา
ไม่สนับสนุนให้เกิดการฆ่าตัวตายนะ แต่พอจะเข้าใจว่าทำไมเตชัสถึงต้องทำแบบนี้
และเนื้อหาของเรื่องก็เป็นอีกเหตุผลนึงที่ทำให้เราเข้าใจถึงภาวะของคนที่เป็นโรคซึมเศร้า หรือจิตเวชอื่นๆ สะท้อนให้เห็นดีมากค่ะ