เป็นอีกเรื่องหนึ่งของคุณแยมที่อ่านแล้วชอบมาก ชอบอารมณ์เท่าๆ ของเนื้อเรื่อง ชอบการเขียนแบบโมโนล็อกนี้จริงๆ ทำให้เราได้ตามอ่านและพยายามคิดตามว่าความรู้สึกของตัวละครตัวนั้นๆ เป็นอย่างไรในขณะนั้นๆ และจะดำเนินต่อไปอย่างไร ตอนที่อ่านถึงเตชัสให้คีย์การ์ดสำรองกับติณนั้น เราก็เอะใจว่า...น่าจะมีอะไรสักอย่าง แล้วก็ปรากฏว่ามีจริงๆ คือการที่เตชัสเลือกจะโบยบินไปอย่างนก เพื่อมองหาเสรีภาพจากความกดดันและว่างเปล่าที่เผชิญมาทั้งชีวิต
ขอบคุณคุณแยมที่เขียนเรื่องดีๆ อย่างนี้มาแบ่งปันกันอ่านนะคะ เรื่องนี้สอนหลายอย่างเลย เหนือสิ่งอื่นใดคืออย่าใช้โซเชียลเป็นเครื่องมือทำร้ายผู้อื่น/เพื่อความพอใจของตัวเอง
ขอบคุณค่ะ

ป.ล. ปฏิเสธไม่ได้ว่าสภาพจิตใจของเด็กนั้นมาจากครอบครัวเป็นสำคัญ...