{CH 15 ไม่รู้}
“เฮียยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย พูดอย่างจะขอผมแต่งงานนนนนนนนนนนนน” หมดบรรยากาศเสียงคลื่นกระทบฝั่งสุดโรแมนติกของกู
“มึงจะตะโกนใส่หูกูทำด๋อยอะไร”
โครม! “โอ้ย จะ เจ็บๆๆๆๆๆ งื้อออออ ปล่อยผมลงมาแบบนี้ได้ยังไง มันมีเปลือกหอยด้วยนะ จิ้มตูดผมหมดแล้วเนี้ย!!!” ไอ้ปาล์มร้องจ๊าก เมื่อผมหมั่นไส้ปล่อยแม่งลงกับพื้นนั้นแหละ และดูเหมือนมันไม่ทันจะตั้งตัวเลยเผลอปล่อยมือด้วย ก้นมันเลยกระแทกพื้นจนทรายกระจาย หึ สะโพกดินระเบิดสุดๆ สินะ ผมนั่งยองๆลงข้างไอ้ลิงที่หน้าย่นเป็นตูดมองผมมาแบบงอนๆ แถมพองลมที่แก้มอีก … น่ารัก … ตายละไอ้ลูกลิงกัง!!!!
เปี๊ยะ! “โอ้ยยยยยยยยยยยยยยยย ดีดหน้าผากทำไมวะเฮีย!”
“โวยวายๆ ชีวิตมึงมีแต่โวยวายหรือไง หัดใช้สมองซะบ้างได้ไหม กูชวนขนาดนี้แล้ว ทำไมมึงโง่จังวะ”
“ผมจะไปได้ไงเล๊า!!!!! พ่อผมอยู่ที่นี้ เรียนก็ต้องเรียน เพื่อนก็มี ผมไปที่โน้นผมมีแค่เฮียและถ้าวันไหนเฮียไม่สนใจผมขึ้นมา ผมไม่ต้องเหงาอยู่คนเดียวเหรอ … เฮียพูดเหมือนเป็นคนเห็นแก่ตัวเลย …” ประโยคหลังมันพูดเบาหวิวและเอามือทั้งสองข้างที่กุมหน้าผากเลื่อนลงมาปิดหน้าตัวเองเหมือนจะหลบผมไปให้พ้น แต่สุดท้ายตัวมันก็ยังอยู่ตรงนี้อยู่ดี
“ผมดีใจนะที่เฮียชวนผม ฮึก ผมดีใจ ตะ แต่ว่า ผมไปไม่ได้ ฮึก ทุกอย่างของผมอยู่ที่นี้ เหมือนๆกันเฮียที่ทุกอย่างอยู่ที่ออสซี่ … ฮึก แค่คิดแบบนี้ผมก็เหงาแล้ว ตะ แต่ มันก็ต้องเป็นแบบนั้น ฮึก ถึงผมจะไม่เข้าใจและโง่มากๆ แต่ผมก็พอเข้าใจทุกอย่าง ฮึก ผมรู้ดีทุกอย่างนั้นแหละ”
“ชู่ว โอเคๆ อย่าร้อง มึงจะร้องทำไมวะไอ้ปาล์ม” ผมแงะมือที่ปิดหน้ามันออกก่อนจะเห็นว่าตอนนี้หน้าตามันตลกแค่ไหนจน
อดหัวเราะออกมาไม่ได้ หึ ปากแดงตาแดง แก้มก็แดง … หน้าตากวนตีนๆ ไม่มีความหวานบนหน้าเหมือนเด็กหนุ่มน้อยน่ารักทั่วไป แต่ตอนนี้มันดูน่ารักสำหรับผมมากๆ …
“เฮียต้องกลับมาหาผมไวๆนะ ฮึก กลับมาไวๆนะ” ผมวางมือเช็ดน้ำตาให้มันก่อนที่ไอ้ลิงจะโหมเข้ากอดผมและเกาะเป็นตังเมอยู่แบบนั้นไม่ห่าง เฮ้อ … นี้กูจะเป็นบ้าเพราะมึงจริงๆนั้นแหละไอ้หนู …
“ไม่ไปก็ไม่ไป มึงจะร้องไห้ทำไมนักหนา สะกิดต่อมหน่อยเลยไม่ได้นะ”
“ปาล์มไม่ได้ร้องไห้เพราะเสียใจนะ ปาล์มดีใจ แต่ดีใจมากไปหน่อยเลยกังวนไปหมดเลย แต่พอมาคิดอีกที กังวนไปก็เท่านั้นเพราะยังไงปาล์มก็ไปไม่ได้อยู่ดี ฮึก แต่เฮียน่ะ มาได้ เฮียต้องกลับมาหาปาล์มบ่อยๆนะ ไม่มาก็โทรมาไลน์มาบ่อยๆ แค่นี้ก็พอแล้วนะฮะ” มันพูดอู้อี้ๆ กระชับกอดผมแน่นเข้าไปอีก ตรงซอกคอกูมันอุ่นดีใช่ไหมละไอ้ลิง หึหึ
“ทำอย่างกับกูเป็นผัวมึง”
“ไอ้น้ำบอกว่าไม่ใช่ก็เหมือนใช่ แต่เราเป็นผู้ชายทั้งคู่ไม่ใช่เหรอไง ถ้าเราเป็นผัวกันก็กลายเป็นเกย์น่ะสิ” ผัวกันห่าอะไร กูน่ะผัวมึงน่ะเมีย หึหึ ขนาดนี้และยังไม่ยอมรับสรีระและความเจริญเติบโตด้านปัญหาอีก
“สนด้วย?”
“เฮียไม่สนหรือไง”
“สน แต่กูสนใจมึงมากกว่า” ผมหอมลงกระหม่อมมันฟอดใหญ่ … กลิ่นปลากลิ่นกุ้งเต็มหัวมึงเลยนะ … เดี๋ยวนะไอ้ปาล์มมันกุ้งบนหัวมึงเนี้ยมายังไงวะ มึงใช้หัวกินข้าวหรือไง
“…เขินวะเฮีย” มึงเขินแต่กูยังสงสัยว่ามีเกล็ดปลาบนหัวมึงด้วย … มูมมามฉิบหาย เฮ้อ หึหึ
“เออ หึหึ จะอยู่ให้ยุงหามตรงนี้หรือจะกลับโรงแรม”
“ปาล์มอยากไปผับ”
“ตลก ไปกลับโรงแรม!” ผมลุกขึ้นยืนจนไอ้ปาล์มที่กอดผมอยู่ถุงหิ้วยืนขึ้นมาด้วย พอเหลือบมองมันจากไอ้เด็กขี้แยก็กลายเป็นลิงเจ้าเล่ห์เหมือนเดิม
“งุ้ยยยยยยยยยย อุ้มๆ อุ้มปาล์มหน่อย”
“เดินเองเถอะไอ้ลิงผี”พูดไปงั้นแหละ แต่สุดท้ายก็ย่อตัวให้มันปีนขึ้นมาขี่หลังเหมือนเดิม … ก็กูบอกแล้วไงว่าอยากจะดูแลมัน
กลับมาถึงห้องปุ๊บไอ้ตัวที่ขี่หลังผมมาก็หลับไปแล้วเรียบร้อย แต่ผมก็ไม่ปล่อยให้ทั้งมันกุ้งและเกล็ดปลาสถิตอยู่บนหัวของไอ้ปาล์มแบบนั้นหรอกครับ ถึงจะต้องทะเลาะกับความงี่เง่าของมันอีกยกก็ลากมันลงอ่างจนได้ หึ แต่มันก็ขี้เกียจเกินกว่าจะอาบน้ำสระผมเอง ผมก็เลยต้องจัดการให้มันจนหมด … เฮ้อ สรุปนี้กูเลี้ยงเด็กสินะ เอาเถอะปล่อยมันไปสักคน
“เฮีย ปาล์มอยากกินช็อกโกแล๊ต” ผมเหลือบมองไอ้แสบที่นั่งสะลึมสะลืออยู่บนเตียงด้วยชุดนอนยาวลายกล้วยหอม ได้ข่าวว่าตามึงจะปิดและเพิ่งฟาดของทะเลมาแทบหมดมหาสมุทรแล้วไหม
“กินตีนไหม ?”
ผมถามก่อนจะโยนผ้าเช็ดตัวไปไว้บนเก้าอี้หลังจากที่หัวตัวเองเริ่มมาดแล้วก่อนจะโหมตัวเข้าไปหาไอ้ปาล์มเกี่ยวมันลงมานอนดูเหมือนจะแรงไปนิดทำให้ไอ้ปาล์มโวยวายแต่ก็หลับไปในเวลารวดเร็ว ผมเองพอเห็นมันหลับแล้วก็สบายใจและจมดิ่งลงไปบ้างในที่สุด … ดูเหมือนว่าผมจะหลับสนิทและสบายใจมากกว่าครั้งไหนๆที่ผ่านมา … ไอ้ปาล์มนี้มันเลยวัยที่ผมจะติดคุกแล้วใช่
ไหม …
.
.
.
“เฮียผมอยากดูพระอาทิตย์อะ” ไอ้เด็กป่วนพยายามเสือกตัวกับแขนด้านขวาของผมที่มันนอนกอดอยู่ เออดี นี้กูต้องสะดุ้งตื่นมาตอนตี 4 กว่าๆ เพราะไอ้เด็กนี้มันไม่หลับไม่นอนหรือไง
“มึงไม่เคยเห็นเหรอ” ผมหันไปถามก่อนจะรวบมันมากอดเอาไว้ … คือกูเลิกคิดหาเหตุผลละ อยากกอดก็กอด อยากจูบก็จูบช่างแม่ง ถ้าจับปล้ำได้กูก็จะปล้ำให้มันจบๆไป …เถื่อนไปใช่ไหม หึหึ สำหรับไอ้ลิงตัวนี้ไม่หรอก
“หายใจไม่ออกแล้ว” มันตะโกนลั่นดิ้นขลุกๆในอ้อมกอดผม ก่อนที่ผมจะรำคาญและปล่อยให้มันออกไป หึ ทีงี้ละนอนนิ่งเชียว
“ไม่ไปหรือไง”
“ไม่เอา ไม่ดูก็ได้” แล้วมันก็ยกแขนผมไปวางบนตัวมันตามเดิม ผมหัวเราะ นิดๆ ก่อนจะลุกขึ้นนั่งทั้งๆที่กอดมันอยู่มันอึกอักนิดๆ แต่ก็ไม่ขัดขืน แถมยังหัวเราะคิกเพราะผมเอาหนวดที่ขึ้นเป็นตอเล็กๆถูกับแก้มมัน หึ
“จะไปก็ไป เพราะจะได้ดูอีกก็ปีหน้า”
“งื้อ ไม่ต้องพูดได้ม่ะ” มันหน้างอและวิ่งไปหยิบเสื้อกันหนาวมาใส่ เป็นอันพร้อมในการดูพระอาทิตย์ขึ้นของมัน
“ดูแค่ริมระเบียงก็พอ” ผมบอกมันหน้าบูดเป็นตูดลิงทันที แม่งลิงห่าอะไรย้ายตูดมาบนหน้าก็ได้
“ไม่เอา”
“มึงเห็นระเบียงห้องหรือยัง” ผมเหยียดยิ้มเมื่อมันหยิบหนังยางมาผูกจุกที่หัวเป็นน้ำพุ หึ น่าดูเอ็น เอ้ย เอ็นดู
“ไม่เอา” มึงถูกวางโปรแกรมหน้างอพูดแค่คำว่าไม่เอาไว้หรือไง
“ไอ้ปาล์ม”
“ไม่ … เอาก็ได้” สุดท้ายมันก็ยังเป็นไอ้เด็กที่ยังเกรงผมอยู่วันยังค่ำ หึ
“เฮีย ผมว่ามันไม่สวยหรอก” มันเดินหน้ามุ่ยมานั่งข้างผม จนผมต้องเอียงคอมองมันอย่างลองดูว่ามันจะทำอะไรต่อ
“จริงๆนะเฮีย”
“บางสิ่งที่มึงคิด อาจจะไม่จริงก็ได้นะไอ้ปาล์ม”
“ทำไมต้องพูดให้เข้าใจยาก”
“ก็เพราะว่ามึงเข้าใจอะไรยากตลอดไง” ผมพูดและเดินไปหยิบเสื้อคลุมมาใส่ ก่อนจะเดินออกไปที่ริมระเบียง … แม่งกูไม่ได้เช่าโรงแรม 5 ดาวมาเพื่อนอนอย่างเดียวไหม
“ผมไม่เข้าใจที่เฮียพะ … อะ โห้วววววววว” เป็นไงละ ไอ้ลิงที่แก้มเริ่มป่องเพราะแดกเยอะ อ้าปากค้างจนไฝเสน่ห์ที่ปากกระพือ หูกางๆขอมันกระดิกอย่างน่าชัง หึหึ นอกจากห้องจะแพงเฟอร์นิเจอร์ระดับพรีเมียมแล้ว วิวที่ผมภูมิใจนำเสนอก็ไม่แพ้กัน
“เฮีย สวยอะ” มันพูดก่อนจะมุมเข้ามายืนในวงแขนผมทีเกาะระเบียงอยู่ ด้านหน้าของเราสองคนตอนนี้อาทิตย์กำลังขึ้นมาจากขอบฟ้าสีเข้มคล้ายจะออกน้ำเงินและทะเลสีดำที่ทอแสงสีส้มอ่อน มอออกไปลิบๆมีนกย้ายถิ่นที่กำลังโฉบบินเป็นฝูงอย่างสวยงาม เป็นอีกมุมที่ไม่เหมือนกับการได้สัมผัสพื้นทรายแต่ก็ได้สัมผัสลมเย็นๆที่ปะทะร่างอย่างอ่อนโยนละนะ
“ดีจังเลยเฮีย ผมชอบนะ”
“หึ ไม่ต้องเดินให้เมื่อย” ผมว่าก่อนจะวางคางลงบนไรผมนิ่มของมัน
“ไม่ต้องเท้าเลอะทราย” มันหันกลับมายิ้มหวานให้ผม หึหึ ทุกวันนี้มองมันเท่าไหร่ก็ไม่เบื่อเลยวะ นี้กูจะมีเมียเด็กเป็นไอ้ลิงนี้แล้วงั้นดิ อดไม่ได้ครับ … อดไม่ได้ที่จะดีดหน้าผากมันโป๊กใหญ่ๆ
“เออ ไม่ต้องแบกมึงเวลามึงเหนื่อยด้วย”
“คิกๆ ผมก็ไม่ต้องถูกทิ้งให้ก้มจ้ำเบ้า”
“หึหึ สรุปมึงไม่ไป …”
“ไม่ไปฮะ ผมอยู่ที่นี้รอเฮียตรงนี้ดีกว่า ผมไม่อยากไปเป็นภาระ”
“กูก็ไม่ได้บอกมึงเป็นภาระ”
“ถึงวันนี้ไม่ใช่ วันหน้าก็อาจจะใช้ และถึงเวลานั้นผมจะกลับมาเองก็ไม่เป็นเงินก็ไม่มี แบบนี้แหละฮะ… ผมจะคอลหาทุกวันนะ”
“หึ ไอ้เด็กลิง… กูจูบได้ไหม”
“เฮียไปจูบเมียเฮียเซ่!!!!! อุ๊บ!” หึ พูดมากเหลือเกิน … จะได้หุบปากสักที
“จูบอรุณสวัสดิ์ไง” ผมพูดก่อนจะจุ๊บเบาๆที่มุมปากมันอีกทีและผละเข้ามาล้มเตียงนอนบนเตียงอีกรอบและไม่นานผมก็
หลับไปโดยมีเสียงโวยวายง๊องแง๊งๆของไอ้ลิงดังกล่อมไปด้วย เออ วันไหนที่กูไม่ได้ยินเสียงมึงก็คงเหงาพิลึก
ครืดดดดดดดดดดดดด ครืดดดดดดดดดดดด
ยังไม่ทันจะหลับตา โทรศัพท์ที่วางอยู่บนหัวเตียงผมก็สั่นเหมือนเจ้าเข้า ผมกำลังจะคว้ามาดูแต่ก็ช้ากว่าไอ้ลิงที่แย่งไปถือไว้แล้วเรียบร้อย มันมองผมสลับกันโทรศัพท์ก่อนจะยิ้มเจ้าเล่ห์หัวเราะคิกคักกดรับสายไม่สนว่าจะของผมหรือของมัน … มึงจะมาเป็น CEO แทนกูว่างั้นไอ้ผี!!!
“ฮัลโหลลลลลลว์ ฮ่อๆ อั๊วเอง”
“…”
“คิกๆ ลื้ออาเมอร์รึ ฮ่อๆ อั๊วเองไงอลัน คิก เฮียดูดิ งงเลย” มันคงเห็นว่าผมจ้องอยู่เลยทากขมุบขมิบฟ้อง เออดีจริงๆ โทรมาแต่เช้าเพื่อโดนลิงแกล้ง
“โอ้ยยยยย จะตะโกนทำไม คนบาปอย่างพี่ทำบุญเป็นด้วยเหรอ โอเคๆ ไปวันตรงใกล้ๆมหาลัยผมดิ ใช่ๆ อย่าหลงละ มี
หมาให้เล่นด้วยนะอ้อ แล้วอย่าไปแกล้งเด็กวัดมันละ ตัวโหดเลยนะ เดี๋ยวๆ อย่าเพิ่งวาง ฝากนมัสการหลวงตาด้วยนะพี่”
“มันว่าไง” ผมถามหลังจากที่มันวางและยืนหัวเราะคิกคักอยู่คนเดียว มันเบ้ปากก่อนจะจิ้มมือถือผมอีกรอบ
“ไอ้มลเหรอ เออ ๆ กูเองพี่มึงอะ … พี่มึงไงปาล์มอ่ะ!!! วันนี้จะมีฝรั่งตัวสูงๆหน้าตาเข้มๆไปที่วัด ฝากหน่อยนะมึง” พอมันวางปุ๊บก็วางโทรศัพท์ไว้ที่เดิม ด้วยความหมั่นไส้ในความกะล่อนของไอ้เด็กผี ผมเลยรวบเอวมันไว้ทำให้มันโหมทับลงมาบนตัวผมอย่างเสียไม่ได้ หึหึ จะว่าไป เอวมึงก็เล็กพอๆกับผู้หญิงเลยนะ … สัก 26 ได้ไหมวะ
“ไม่หนักเหรอไงตัวผมไม่ใช่เบาๆนะ”
“แต่ก็เล็กกว่ากูเยอะปะ นอนสักทีเหอะ สายๆกูจะพาไปเที่ยว”
“เย้ๆ” มันงุ้งงิงสักพักก็หลับคาอกผมทั้งๆแบบนั้น หึ พอบอกว่าจะพาไปเที่ยวมึงก็ลืมที่กูจูบไปหมดเลยนะ … เอ๋อสินะ
สายๆ ผมปลุกให้ไอ้ลิงตื่นมาอาบน้ำ มันงอแงนิดหน่อย แต่พอโดนผมดุก็ยอมแต่โดยดี เช้านี้เราฝากท้องไว้ที่โรงแรม ก่อนที่ผมจะยัดมันลงรถพาวิ่งเข้าสวนน้ำที่อยู่ใกล้ๆเพราะไอ้ปาล์มมันอยากเล่นน้ำ แต่ผมเห็นว่าแดดแรงและไม่อยากให้มันดำไปมากกว่านี้เท่าไหร่นัก เพราะผิวสีแทนเรียบเนียนของมันตอนนี้ก็ดึงดูดอยู่แล้ว ไม่จำเป็นต้องเร่งสีให้มันแต่อย่างใด มันฮึดฮัดนิดหน่อย แต่ก็ไม่ต่อกลอนอะไรกับผมนัก
“เฮีย ปาล์มไม่มีชุดว่ายน้ำ” มันหันมาบอกผมขณะเดินผ่านร้านสวัสดิการของสถานที่ … ตามึงวิบวับเลยนะไอ้เด็กผี ผลาญตังกูอีกแล้วสิ
“อยากได้ก็ไปเอา” มันหัวเราะเอิ๊กอ๊ากก่อนจะวิ่งเข้าไปในร้านเหมือนเด็กๆกว่าจะจับมันออกจากแพยางฮิปโปตัวเท่าบ้านได้ผมนี้แทบแย่ สุดท้ายก็ได้กางเกงว่ายน้ำสีดำเรียบๆของผมและมันคนละตัว ติดตรงที่ของมันเป็นแบบเต็มตัวส่วนผมแค่กางเกงขาสั้นกับลูกบอลสีแดงที่มันจะเอาให้ได้แทนแพยางอันเท่าบ้าน
“ทำไมผมต้องเต็มตัวอยู่คนเดียว จะโชว์หุ่นเซ็กซี่ขยี้ใจสาวมั่งไม่ได้เลย” ไอ้ปาล์มมันทำบ่นหลังจากเดินออกมาจากร้านแถมทำตาเจ้าชู้ใส่แม่สาวทรงโตบีกินนี่สีสดที่เดินผ่านไป ก่อนจะเบ้ปากเมื่อเห็นว่าน้องคนนั้นสนใจผมมากกว่า สมน้ำหน้ามึง ฮ่าๆๆๆ ผมเลยตบหัวเรียกสติขี้อ่อยของมันกลับมา
“น้อยๆหน่อย”
“หึงอีกละ” มันบุ้ยปาก เอ๊าไอ้สาดดดดดด ไอ้ลูกลิง
“เป็นอะไรกันวะ” ผมเหยียดยิ้มมุมปากถามขึ้น เท่านั้นแหละ ไอ้ปาล์มจากที่ยิ้มๆเจ้าเล่ห์อยู่หน้าหงอยลงไปทันที ดึงดราม่าเฉยเลยนะมึงอะ กูล้อเล่นนิดเดียว … แต่เอาจริงๆ กอดจูบมันทุกวันแต่สถานะแม่งก็ไม่ได้ชัดเจนห่าอะไรเลย … ช่วยไม่ได้นี้หว่า ถึงกูจะรู้สึกชอบมันขนาดไหนก็เหอะ …
“พิเศษไม่ใช่เหรอเฮีย”
“เออ พิเศษ เลิกคิดว่าเอาไว้ทั้งมึงและกูรับได้ค่อยว่ากัน … ยกเว้นมึงจะไปออสซี่กับกูนั้นแหละ”
“เฮียจะเอาผมไปทำไม โว๊ะ เลิกพูดๆ ช่างแม่ง ไปเล่นน้ำดีฟ่า”
ไอ้ปาล์มงอแงวิ่งออกจากห้องไป คาดว่าร่างกายมันคงต้องการปะทะน้ำแล้วขั้นรุนแรง ผมคว้าเอาผ้าขนหนูพาดบ่ามาได้ก็เดินตามมันออกมา กลุ่มสาวๆมองผมด้วยสายตาโลมเลียเป็นระยะๆจนผมเองก็ชักจะอายหัวนมเอง แต่ยังไม่ทันที่จะได้หาเสื้อหาผ้ามาใส่ ไอ้ปาล์มก็กระฟัดกระเฟียดตัวเปียกเป็นลิงตกน้ำขึ้นมาจากน้ำ ยืนจ้องหน้าผมที่นั่งอยู่บนเก้าอี้บาร์ที่ยื่นออกมาในน้ำแค่ครึ่งหน้าแข้ง ก่อนจะแสยะยิ้มหวานและพูดเสียงดังเหมือนโทรโขง
“เฮีย เมียเฮียบอกว่านมลูกคนที่ 4 หมดแล้ว ขากลับให้ซื้อด้วย อ่อๆ แล้วก็ผงซักฟอกด้วยนะ อย่าลืมล่ะ!!!!!” คนบริเวณนั้นหันมามอง ก่อนจะพากันหัวเราะคิกคัก แต่สาวๆที่จ้องผมอยู่ก็พากันทำท่าเหมือนโลกแตก และเดินหนีไป … มึงนี้มันลิงกันหญิงชัดๆ
“ใครล่ะ เมียกูอ่ะ มึงไม่ใช่เหรอไง” ผมแกล้งรวบเอวมันเข้ามาใกล้ และจ้องหน้ากวนตีนๆ กับหูกางๆที่ตอนนี้แดงแปร๊บไปทั้งหมด หึ คิดว่ากูโดนจ้องอยู่คนเดียวหรือไง มึงก็ทั้งหญิงทั้งชายเหมือนกันนั้นแหละ กูนั่งสงบสติอารมณ์กับความยั่วตีนที่บังเอิญคนอื่นก็ชอบของมึงมาสักพักล่ะ
“โอ้ยยยยย! พี่เอาโกโก้ร้อนหนึ่งแก้วครับ คิดตังที่ตาลุงนี้” มันสะบัดตัวไปออกจากอกผม และหันไปสั่งเครื่องดื่มจากบาร์เดนเดอร์บาร์เบียร์ จนเขาต้องบริการวิ่งไปที่บาร์ปกติให้มันนั้นแหละ พอได้ดังใจก็ไปนั่งงอนอยู่เก้าอี้ข้างๆ เตะน้ำไปมา หึ งอนห่าอะไรเป็นผู้หญิง ถ้าไม่บอกนี้คิดว่าหึง
“หึงหรือไง”
“…ไม่รู้ก็เฮียเอาแต่จ้องคนอื่นอยู่ได้ ผมเรียกก็ไม่ยอมไปเล่นด้วยกัน”
“ก็กูเห็นมึงเล่นกับเด็กอยู่และกูก็ไม่ได้ชอบเด็กสักเท่าไหร่หรอกนะ”
“เออสิ ก็น้องเฮียโตแล้วนี้ ไม่ชอบหรอก”
“พาลๆ” ผมว่า ก่อนจะหัวเราะเมื่อหันไปเห็นมันดูดน้ำโกโก้อย่างเอาเป็นเอาตายจนจมูกมันบานเจ้าบานออกอย่างประหลาด จนอดไม่ได้ที่จะวางมือบนหัวเปียกๆของมันอย่างเอ็นดู … กูมันพวกถ้าตอนนี้สนใจอะไรอยู่ อย่างอื่นก็ไม่ได้อยู่ในสายตากูเท่าไหร่หรอกนะไอ้ปาล์ม
ช่วงเที่ยง ผมลากมันขึ้นจากน้ำ มากินข้าวที่ร้านอาหารใกล้ๆ ครั้งนี้เป็นอาหารตามสั่งธรรมดา เพราะมันบ่นท้องอืดจากการกินแล้วไม่ขี้… ก็มึงเล่นล่อซะปลา กุ้ง หมึก หอย แม่งจะหมดทะเลนี้หว่าแต่มันก็กินอย่างกับห่าลงได้อย่างปกตินะ
“เฮีย ผมอ้วนแล้ว” มันบ่นหลังจากรวบข้าวคำสุดท้ายเข้าปาก ผมที่อิ่มก่อนมันไม่นานนัก
“มึงอ้วนอยู่แล้ว” ไอ้ปาล์มหัวเราะคิกคักก่อนจะหันไปสั่งของหวานลอดช่องน้ำกะทิมากินอีกไม่ลืมสั่งเผื่อผมด้วย ความจริงผมก็ชอบกินลอดช่องมาจากมันนี้แหละครับ ปกติอยู่ออสซีไม่ได้กินหรอก หรือกินรสชาติก็ไม่อร่อยเท่านี้
“พอสักทีนะไอ้ปาล์ม ท้องมึงมีหลุมดำหรือไง” มันหัวเราะเอิ๊กอ๊ากจนเรอออกมาเสียงดังและผมก็อดหัวเราะไม่ได้เมื่อมันเอามือปิดปากลืมตาโตมองซ้ายมองขวาและหน้าแดงแปร๊ด … นี้มึงเขินเหรอ หึ
“กลับวันนี้นะ”
“ทำไม … ไหนเฮียบอกอยู่อีกวันไง” มันค้อนขวับแทบจะทันทีที่ผมบอก … อันที่จริงผมต้องกลับแล้วเมื่ออาทิตย์ที่แล้ว แต่ด้วยความที่ไม่อยากกลับไง เลยขอเลื่อนงานประชุมไปก่อน ไอ้ลำพังแค่การประชุมมันสามารถโฟนอินข้ามประเทศได้สบาย แต่ด้วยความที่มีอะไรต้องจัดการหลายเรื่องหลายอย่าง ด้วยภาระหน้าที่ผมแล้วถึงอยากจะอยู่ต่อ ก็คงทำไม่ได้ หึ คิดไว้แล้วเชียวว่าต้องเห็นไอ้แก้มลูกชิ้นพองลมกับตาแดงๆ ของมัน
“งานด่วนวะ ความจริงก็รู้ก่อนมาแล้วล่ะ แต่อยากพามึงมาก่อนไง”
“…แล้วกลับออสซี่วันไหนครับ”
“พรุ่งนี้ ตี 5”
“ผมเหมือนจะอ้วกเลย” มันพูดออกมาเบาๆ พะอืดพะอมเอาจริงๆ ไอ้ด๋อยสะเทือนใจและจะสำลอกออกมาเลยหรือไง
“ที่มึงกินเข้าไปพันกว่าบาทนะ กลืนเข้าไป” ผมแกล้งหยอกมัน แต่มันทำจริงๆ และเงยหน้าขึ้นมาทำหน้าเอ๋อใส่ผม เออ สมองกลับแล้ววะ
“แล้ว … เฮียจะมาไทยอีกเมื่อไหร่”
“ก็คงช่วงคริสมาร์ตเหมือนปีนี้แหละ”
“… เหรอฮะ อีกตั้ง 11 เดือน กับอีก 20 กว่าวัน”
“อย่าร้อง” พูดขาดคำเมื่อไหร่ละ น้ำตาเม็ดโป้งหยดแหมะลงตรงหน้าก่อนที่ไอ้ปาล์มจะรีบเช็ดและรีบยิ้มกว้างให้ผม ซดกะทิเข้าไปโฮกใหญ่ ก่อนจะเรียกพนักงานให้คิดเงิน เฮ้อ … กูก็ไม่ได้อยากไปไหมวะ
ก่อนกลับผมพาไอ้ปาล์มเข้าวัดทำบุญวันใกล้ๆ และเป็นวัดที่มีความเจริญน้อยที่สุด เป็นเนื้อที่ไม่กี่ไร่และมีพระอยู่รูปเดียวภายในวัดดูสงบสุขไม่แตกต่างจากวัดกลางกรุงแต่สงบสุขของไอ้ปาล์มสักเท่าไหร่นัก ตลอดการทำบุญไอ้ปาล์มเอาแต่เงียบไม่พูดไม่จาเท่าไหร่นัก ถามคำตอบคำ จนผมต้องพามันมานั่งสงบสติอารมณ์ที่ชายหาดใกล้ๆวัดซึ่งเงียบและสงบ ไม่ค่อยมีนักท่องเที่ยวพลุพล่านมากนักเหมาะสำหรับถีบลิงลงทะเล โทษฐาน งอแงเหลือเกิน
“ไม่กลับล่ะเฮียเดียวก็เก็บของไม่ทัน”
“ช่างหัวเก็บของ คุยกันให้รู้เรื่อง กูไม่ชอบที่มึงเป็นแบบนี้” ผมว่าและปลอดสายเบลล์ออกลงจากรถมายืนสูบบุหรี่มองไอ้ปาล์มที่ค่อยๆหยามกายลงมาจากรถอย่างอ่อยอิ่ง … อีกนิดเดียวมึงก็จะรำโขนออกมาล่ะไอ้ลิงผี
“ไปออสซี่กับกู ไปเรียนโขนที่โน้นไปอยู่ที่โน้น ยกชีวิตมึงให้กู” ผมพูดออกมา แต่คราวนี้ไอ้ปาล์มนิ่ง … คิดว่ามันจะกระตือรือร้นที่จะ ปฏิเสธเหมือนทุกทีซะอีก
“ว่าไง”
“ผมก็อยากไป …แต่มันไม่ใช่ตอนนี้นะเฮีย ตอนนี้เราสองคนไม่มีสถานะผมไป จะให้ผมอยู่ในฐานะอะไรล่ะ แล้วผมก็ไม่ได้อยากเป็นภาระใคร สักวัน เฮียก็ต้องเบื่อผมที่ผมไปอยู่ที่นั้น แล้วผมจะกลับยังไง ผมไม่มีค่าตั๋วเครื่องบินหรอกนะอีกอย่างผมก็นั่งเครื่องไม่เป็นแล้วชีวิตมันก็ไม่ได้ง่ายแบบนั้นแน่นอน จริงไหมฮะ”
“เออ ก็แล้วแต่ … ยังไงปีหน้ากูก็กลับมาอยู่ดี”
“ผมจะรอนะ”
“หึ ปากดี” ผมดึงหัวมันเข้ามาซบที่อก พ่นควันออกไปทางอื่นเพราะไอ้ปาล์มเกลียดบุหรี่ มันหัวเราะบ่นอะไรพึมพัม ก่อนจะปีนขึ้นมาอยู่บนตัวผมเป็นลิงติดแม่ เออ เอากับมันสิความเหนียมอายไม่มีหรอก หึ แต่นี้ก็เสน่ห์ในตัวมันนั้นแหละ เด็กอะไรวะ ประหลาดดีฉิบหาย
.
.
.
เมื่อปรับความเข้าใจกันเสร็จสรรพ อลัน ฝรั่งร่างสูงผมทองตาสีฟ้าที่ลักษณะราวกับเจ้าชายในเทพนิยายกรีซแต่นิสัยห้าวหาญ ไร้ที่ติ ก็ขับรถกลับกรุงเทพ ซึ่งใช้เวลาแค่ประมาน 2-3 ชั่วโมงเท่านั้น รถกะบะคันใหญ่จอดเทียบท่าหน้าบ้านทาวเฮ้าหลังติดกันที่คุ้นเคยในเวลาประมานสามทุ่มกว่าๆ ตาคมสีฟ้าเหลือบมองเจ้าก้อนกลมๆที่ซุกกายอยู่ในผ้าห่มผืนนุ่มจนมิด เสียงกรนนิดๆทำให้เขาเบาใจอย่างประหลาด ‘ชอบมากจนหลง’ … คำๆนี้เขารู้ชัดดีว่าไม่ใช่แค่เพียงช่วงคราว แต่ก็ยังไม่ถึงกับรัก อดรำคาญตัวเองที่เหมือนคนโรคจิตเถียงตัวเองอยู่ทุกวันไม่ได้เลยจริงๆ
“ปาล์มถึงบ้านแล้ว” มือหนาเอื้อมไปแตะเบาๆที่เจ้าก้อนกลมข้างๆ
“ฟี้~” คิ้วหนาขมวดเข้าหากันเมื่อเสียงกรนน้อยๆยังคงดังเป็นจังหวะเจ้าหนุมานตัวน้อย
“ปาล์มครับ ถึงแล้วนะ”
“งืม ช็อกโกแล๊ตของปาล์ม งัมๆ”
“เป็นเด็กหรือไงมึงละเมอหาขนม เฮ้อ” อลันบ่นขำๆ ก่อนจะเดินลงจากรถและเปิดประตูอีกข้าง ช้อนเจ้าตัวอ้วนที่เขาขยันขุนเช้าเย็นเพราะก่อนหน้านี้เจ้าหนูน้อยผอมแกร่นเหมือนคนไม่ค่อยได้กินอะไร แต่ตอนนี้แก้มเริ่มเต่งตึงตัวเริ่มหนัก น่าแปลกใจทั้งๆที่เจ้าตัวออกจะกินอย่างกับหลุมดำขนาดนั้น … และอย่างนี้จะไม่ให้เป็นอย่างไรไหว
“เฮีย”
“ตื่นแล้วก็เดินเอง” เสียงเข้มกระซิบบอกเจ้าก้อนกลมที่อยู่ในอ้อมอก แต่ก็ไม่มีท่าทีว่าจะปล่อยอย่างที่ปากว่า กลับกระชับกอดเอาไว้เพราะกลัวว่าเจ้าลิงเด็กจะดิ้นหล่นลงพื้น แล้วคนตาสีฟ้าน้ำทะเลก็ต้องเหยียดยิ้มเมื่อมือเรียวโผล่ออกมาจากผ้าห่มเกาะขย้ำอกเสื้อยืดของเขาเอาไว้แน่น
“ผมไม่รู้ว่าความรู้สึกของผม แล้วเรื่องระหว่างเราคืออะไร แต่ที่แน่ๆ ผมไม่อยากให้ถึงวันพรุ่งนี้เลยฮะ”
“ก็คุยกันทุกวันอยู่แล้วนี้หว่า และบางทีไอ้ความสัมพันธ์ประหลาดๆที่ไม่มีชื่อ มึงก็ไม่ต้องไปเร่งเอาคำตอบหรอก รอต่อไป รอให้เวลามันบอกเราสองคนเอง”
“… เฮียฮะ รีบกลับมาได้ไหม”
“เออ กูจะรีบกลับมาหาน้องกู”
“แค่น้องเหรอว่ะ!”
เสียงหวานงัวเงียเมื่องี้ตวาดขึ้นอย่างน้อยใจ จนฝรั่งตาน้ำข้าวอย่างอลันอดขำไม่ได้ เดินเอาไอ้เด็กน้อยที่ตัวไม่น้อยเท่าไหร่ไปนั่งบนม้าหินหน้ารั้วบ้าน ส่วนตัวเองนั่งชันเข่าตรงหน้า เอื้อมมือเปิดหน้าห่มที่คลุมจนมิดออก และตากลมสีดำสนิทเท่าไข่ห่านก็จ้องมาที่เขาขมึง แก้มห้อยปากห้อย เหมือนแมวดำตัวน้อย แต่ไม่ได้จริงจังมากนักเพราะรู้ว่าอีกฝ่ายแกล้งหยอก …. ก็แค่อยากให้เอาใจมากๆ เพราะพรุ่งนี้ ก็ต้องกลับมาอยู่คนเดียวอีก
“ไหนมีปัญหาอะไร”
“งอน”
“ไม่ง้อ”
“ไอ้เฮียยยยยยยยยยยย” เจ้าตัวแสบลากเสียงยาว จนความหมายเกือบเปลี่ยน จนร่างสูงตรงหน้าต้องเอานิ้วรูดปากห้อยๆ
“ทำเสียงดีๆ เหมือนกูโดนด่า”
“หึ พรุ่งนี้ผมจะไม่ไปส่ง”
“…” อลันยักไหล่ ทำท่าจะลุกขึ้น แต่ก็ถูกคว้าคอมากอดเอาไว้ก่อน แก้มนุ่มวางบนบ่าอย่างวางใจ และเหมือนกับว่าอลันเองก็ใจอ่อนได้ง่าย กอดตอบและตบบ่าเล็กเบาๆ อย่างปลอบโยน …ทั้งคู่กอดกันนิ่งอยู่แบบนั้นสักพักใหญ่
“ไปนอนกับกูละกันคืนนี้”
เสียงเข้มพูดขึ้น ก่อนจะผละออกและจูงเด็กน้อยที่ทำท่าละลืมละลือจะกลับแหล่ไม่หลับแหล่เดินเข้าไปในรั้วบ้านข้างๆ โดยไม่ทันสังเกตเห็นรถกระบะคันโตที่ซ่อนอยู่ในมุมมืด ที่ค่อยๆเลื่อนกระจกลง พร้อมกับใบหน้าขึงขังของชายวัยกลางคนในเครื่องแบบตำรวจเต็มยศที่ยังดูบึกบึนแตกต่างจากเพื่อนตำรวจรุ่นเดียวกันโข โครงหน้าที่คล้ายกับเจ้าลิงน้อยของอลันแตกต่างกันเพียงดวงตาที่คมกริบและร่างกายที่ใหญ่โตเทียบเท่ากับอลันได้อย่างสู่สีจ้องมองภาพทั้งหมดตั้งแต่ต้น และไม่คิดว่าการแอบมาดูลูกชายในวันนี้จะทำให้เจอฝรั่งตาน้ำข้าวที่มาจากไหนไม่รู้
“เห็นทีต้องคุยกันยกใหญ่ซะแล้วไอ้ปาล์ม”
===============================
มาล่ะจ้าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา มาพร้อมระเบิดของพ่อไฟ
หายไปนานนนมากกกกกกกกกกกกกกกกกกก เกือบครึ่งปี งอแงงง
ฮ่าๆๆๆๆ ช่วงนี้งานยุ่งมากค่ะ ทุกอย่างไม่เป็นระบบ จนตอนนี้เริ่มดีขึ้นแล้ว
คิดถึงนะค่ะ และสัญญาจะมาต่อทุกเรื่อง <3'
ให้อลันกับลิงสวีทกันไปก่อนเนอะ 
หัวข้อ: (อลันXปาล์ม)┏ Mask Boyฝรั่งจ๋ากับลิงน้อยข้างบ้าน┓{CH 20จากลาและให้อภัย} (อ่าน 38357 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก