CH 16ต้องจากลากันอีกสักกี่ครั้ง
ผมจัดการให้ไอ้ปาล์มอาบน้ำให้เรียบร้อยก่อนจะปล่อยให้มันซุกตัวนอนอย่างที่มันต้องการ ก่อนจะผลัดเข้ามาอาบน้ำบ้างเพราะพรุ่งนี้เช้ามืดผมต้องกลับออซซี่แล้วเนื่องจากงานด่วนที่รออยู่หลังจากพักร้อนจบลง โดยไม่ต้องเตรียมอะไรมากเนื่องจากมีไอ้เมอร์คอยจัดการหลังจากที่ผมกลับไป ส่วนบ้านหลังนี้ก็มีลิงเจ้าที่คอยดูแลเฮี้ยนหนักไม่ต้องกลัวขโมยขึ้นแแต่อย่างใด เฮ้อ ... รอบนี้ดูเหมือนจะเป็นผมเองละมั่งที่อาลัยอาวร เอาจริงๆกลับมารอบนี้ผมตั้งใจที่จะพาไอ้ปาล์มไปอยู่ด้วยกันจริงๆ เพราะ หนึ่งปีที่ห่างกันมันทำให้รู้ว่าผมเองที่จะเป็นฝ่ายขาดมันไม่ได้ซะเอง แต่่พอโดนตอกกลับปฎิเสธทั้งน้ำตาแบบนั้น ผมจะไปทำอะไรได้อีก ความสัมผัสของผมและไอ้ปาล์มเดินไปไวมาก พอๆกับเวลาของความสุขผ่อนคลายและเป็นตัวเองที่สุดของผมด้วยเช่นกัน ... หลงฉิบหายเลยจากใจ
"ทำไมมึงยังไม่นอนอีกไอ้ปาล์ม" ผมขมวดคิ้วถามไอ้ปาล์มที่นั่งคุดคู้จ้องนิ่งอยู่ตรงที่่นอนไอ้โรมิโอที่หลับสนิทไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรตามภาษาแมวเด็ก
"เมื่อกี้โรมิโอ ละเมออะ ผมเลยลุกมาดู" ผมรู้สึกเอ็นดูทั้งลิงทั้งแมวที่พากันมีนิสัยเอ๋อๆ เฮ้อ นี้ขอวนกลับไปเมื่อสองอาทิตย์ใหม่ได้ไหม ดูเหมือนว่ารอบนี้ผมเองที่จะแย่ซะเอง
"มานี้ดิ" ไอ้ปาล์มไม่อิดออด เดินมายืนตรงหน้าผมที่นั่งอยู่ปลายเตียง แววตาที่ขี้เล่นของมันดูง่วงซึม และสะท้อนความรู้สึกออกมาได้มากมาย เวลาเป็นสิ่งเดียวที่ย้อนไม่ได้ ไม่ว่าผมจะมีเงินแค่ไหน
"เปิดเทอม กูจะส่งตั๋วไปออสซี่มาให้" แต่ถ้ามีปัญญาก็ใช้เงินแก้ปัญหาไป ให้มันจบๆไป หึ
"บ้านเฮียผลิตเงินหรือไง อีกอย่างผมขึ้นเครื่องไม่เป็น กลัวความสูงด้วย"
"ข้ออ้างเยอะเหลือเกิมึงน่ะ ไม่ต้องห่วงกูหาวิธีแก้ปัญหาไว้หมดแล้ว เหลือแต่มึงนั้นแหละ อย่าดื้อ" มันย่นหน้าหลบมือผมที่ยื่นไปบีบจมูกมันปั๊ดใหญ่ๆ ก่อนจะยิ้มกว้างและเอาหน้ามาถูๆ กับแขนผมเหมือนในหลังฉากเด็กเสี่ย
"งื้ออออออ ป๋าขาปาล์มจะไม่ดื้อแล้วค่ะ ป๋าขา งื้อๆๆๆๆๆ"
ผลั๊ว!!! ไอ้ปาล์มร้องเจี๊ยกหัวลั่นเมื่อผมจัดการเขกมะเหงกไปหนึ่งที โทษฐานออเซาะเกินไปก่อนจะดึงตัวเข้ามากอดเอาไว้ บางทีสักครึ่งปีกลับมาที ก็เป็นความคิดที่ดีไม่น้อย
"โทรมาบ่อยๆนะฮะเฮีย โรมิโอคิดถึง"
"หึ โรมิโอหรือลิงอย่างมึงกันแน่ครับ"
"ไม่บอก ฮิฮิ อย่าลืมช็อกโกแลตกับขนมเยอะๆนะครับ"
"เออ"
"อย่าลืมดูแลสุขภาพนะครับ"
"ครับ"
"อย่าลืมผมนะเฮีย"
"หึ กูไม่ลืมลิงโง่ๆอย่างมึงหรอก" ผมเหยียดยิ้มก่อนจะคว้าไอ้เด็กน้อยเอามาแนบอกก่อนจะเชิดคางมนของไอ้ลิงที่บส่นเจ็บดั้งเพราะผมดึงเข้ามาแรงไปหน่อยขึ้นมาให้สบกัน ตาคู่สวยสีดำขลับเงาทำให้มองกี่ครั้งก็ไม่เบื่อ กับรอยยิ้มที่ประดับด้วยไฝเม็ดเล็กๆน่าเอ็นดูเหนือริมฝีปากขยับขึ้นลงตามภาษาลิงขี้บ่นนั้นทำให้ผมหลงไหล
"กูจูบได้ไหม" ผมกระซิบถามเบาๆ ไม่ให้ลิงน้อยของผมแตกตื่นเกมไป
"จะบ้าหรือไง ฮะ อื้อ..."
ไม่รอให้มันด่าให้เสียผู้ใหญ่ผมก้มลงไปจูบเบาๆที่ริมฝีปากอิ่มสีอ่อนตรงหน้า ก่อนจะกระชับตัวบางๆ ของมันเข้ามากอดไว้เบาๆ นานเท่าไหร่ไม่รู้ครับที่ไอ้แก่ตัญหากลับอย่างผมโฉบฉวยความหวานจากไอ้คนพิเศษของผมที่ตัวอ่อนระทวยแล้วระทวยอีก สิ้นลายหนุมานพญาลิงแดนวานร บอกกี่ครั้งแล้วว่าผมเองก็ไม่ใช่คนดีสักเท่าไหร่นัก แถมยังเป็นนักธุรกิจ อะไรที่ได้คุ้มมากกว่าเสีย ผมก็ต้องคว้าเอาไว้เป็นธรรมดา
"แฮ่กๆๆๆ เกือบตายแล้วนี้กะจะสูบไปเป็นแหล่งพลังงานตลอกทั้งปีเลยหรือไง!!!!"
"ไม่ต้องตื่นเต้น กูแค่มัดจำ" ผมตอกกลับด้วยท่าทางชิวๆ จนไอ้เด็กที่แก้มแดงแดงลูกตำลึงอยู่ก่อนแล้ว เหมือน
จะคลั่งเข้าไปใหญ่ ยกมือขึ้นปิดหน้าแลซะบ่นอะไรออกมางุบงิบๆ หึหึ น่ารักจังวะ กูไม่เคยเห็นเด็กคไหนน่ารักเท่านี้ นอกจากน้องปังกูอีกคนนึงนะ
"เขินจะตายแล้ว"
"หึ รีบนอน พรุ่งนี้กูต้องเดินทางแต่เช้า"
"บอกผมรีบนอนแลซ้วเฮียจะไปไหนอะ"มันรีบโวยวายเมื่อเห็นผมเดินหยิบลซองบุหรี่และตรงมาที่ระเบียง
"สูบบุหรี่"
"ดีสูบให้ตายไปเล้ยยยยยยย" เอ๊า อวยพรกูเฉยยยยยยย ผมส่ายหน้าไปมอย่างขำๆ เมื่อเห็นว่าไอ้เด็กน้อยมุดเข้าไปในผ้าห่มแล้ก่อนจะเปิดประตูกระจกออกมาเพื่อสูบบุหรี่ ตะโกนดีนักเดี๋ยวใครก็ขว้างหม้อไหใส่หลังคาบ้านอาหรอกเว้ย
ขณะที่ผมกำลังจุดบุหรี่เพื่อสูบนั้น ตาก็เหลือบไปเห็นสิ่งผิดปกติเมื่อบ้านข้างๆที่เคยเงียบสงบแลซะปิดไฟตลอดเวลา เพราะเด็กเจ้าของบ้านมาสิงสถิตป่วนอยู่บ้านผมนั้น เกิดเปิดไฟซะโล่งโจ้งให้ครั้นจะเป็นขโมยก็คงฯไม่มีขโมยประเทศไหนที่เปิดไฟเรียกแขกขนาดนี้ ผมจ้องมองภาพนันสักครู่ก่อนจะพ่นควันออกมาจากทางจมูกและปาก ไม่วายสงสัยแต่ก็ไม่ได้โวยวายอะไรออกมาให้ไก่ตื่น
"ไอ้ปาล์มก็ไม่เคยบอกว่ามีญาติที่ไหนนอกจากพ่อมันนี้หว่า ...."
-ปาล์ม-
ผมมองตามหลังเฮียออกไปเอามะเร็งเข้าปอดก่อนจะลงจากเตียงไปอุ้มโรมิโอที่ตัวอ่อนปวกเปียกเป็นวุ้นอยู่ขึ้นมาแนบอก หวังว่าจะนอนกอดลูกชายแทนฝรั่งจ๋าให้รู้รอด และคิดปลงในใจว่าพรุ่งนี้เเช้ามืดจะต้องเสียน้ำตาอีกกี่ลิตรร เฮอะ! ที่รเห็นนี้ไม่ได้ร้องไห้นะแค่อาลัยอาวรแบบแมนๆ เท่านั้นแหละ อีกอย่าวไทยกับอิตาลีก็ใกล้กันนิดเดียวเอง ดีๆ ห่างจากเฮียผมจะได้ทุ่มเทกับโขนให้มากขึ้น จะได้เก่งๆ สวมโขน หนุมานไวๆ จริงมะโรมิโอลูกพ่อ จะว่าไปแกไปอยู่กับลุงอินทร์ดีไหมวะ ลุงเค้าจะได้มีเพื่อนส่วนเอ็งฯก็ไม่ต้องเหงาด้วย วินๆทั่งคู่ ผมก็อยากเลี้ยงเด็กคนนี้ไว้เองหรอกนะ แต่มันติดที่ผมต้องเทียวไปเทียวมาหลายที่นีสิ วงวารน้องชะมัด
"อยู่กับลุงแกนี้กินดีอยู่ดีเลยนะเฟ้ย"
พรืดดดดดดด
"ไอ้ลิงมานี้ดิ"
"อะไรล่ะ ผมจะนอนแล้ว"งอนเว้ย สูบบุหรี่แม่งทุกชั่วโมง
"บ้านมึงไปเปิด" ผมหูตาลุกวาวอุ้มกะเตงลูกแมวแนบอกและรีบพุ่งออกไปหาเฮียที่ยืนอยู่หน้าประตูระเบียง พ่อรู้พ่อต้องฆ่าผมตายแน่ๆ ทำไงดีอะ เผาบ้านทิ้งก็ไม่ได้แพงกว่าค่าไฟอีก ซื่อบื้อชะมัดลืมปิดไฟได้ยังไงเนี้ย ไอ้ปาล์มมมมมมมมม
"ฉิบหายล่ะเฮีย ผมลืมปิดไฟตั้งหลสบวันพ่อด่าแน่ๆ" ผมรีบแทรกตัวเพื่อออกไปมอง เฮียก็หลบทางให้ จริงด้วยแหละสว่างโล่งทั้งบ้านเลย... แต่ปกติที่ผมอยู่ก็จะเปิดแค่บางจุดนะ ไม่ได้เปิดไฟหมดแบบนี้ แถมส่วนมากก็อยู่บ้านเฮียด้วยซ้ำไป ... หรือว่า ....
"ไม่หรอก ... กูว่าพ่อมึงกลับบ้าน"
"ฉิบหายหนักกว่าเดิมอีก งื้ออออออ" ผมรีบวิ่งเข้ามาในห้อง เอาโรมิโอไปวางทีที่นอนแมวเด็กก่อนจะพุ่งไปหาโทรศัพท์ที่ชาตแบตอยู่หัวเตียงนอน กลั้นใจกดเบอร์ที่นานทีปีหนจะโทรไป ... ป๊าไฟ
"..."
"ป๊า" ผมกลืนน้ำลายเอือกใหญ่เมื่อต่อติดแต่ไม่มีคนพูด จนต้องเรียกเขาเบาๆ
ผมบอกไปหรือยังว่านอกจากพ่อผมจะเป็นตำรวจที่เคร่งเรื่องกฎหมายแล้ว ยังเป็นพ่อที่ดุและเครียดไปทุกเรื่อง ตั้งแต่ที่แม่ผมหนีไป พ่อก็ไม่เคยใจดีกับผมอีกเลย ไม่เคยซื้อของเล่นหรือพาไปเที่ยวไหนอีกเลย แถมยังปล่อยให้ผมอยู่คนเดียวไปวันๆ บ่อยๆ จนถึงตอนนี้เค้าก็ยังเกลียดผมอยู่ดี ... ซึ่งผมก็โง่เกินกว่าจะรู้ว่าทำไมพ่อถึงเกลียดผม ... อาจจะเป็นเพราะว่า เค้ารักแม่มาก พอแม่จากไป เค้าก็เลยไม่รักผมก็ได้มั่ง
"มึงจะสิงอยู่บ้านไอ้หมอนั้นอีกนานไหม อย่าให้กูต้องเหลาก้านมะยมรอมึงนะไอ้ปาล์ม" เสียงดุๆ ทำให้ผมสะดุ้ง ขอบตาร้อนผ่าว นี้คือคำพูดแรกในรอบ 2 เดือนที่พ่อคุยกับผม ... มีอะไรที่เศร้ากว่าการถูกขู่เหมือนเด็กๆ และเสือกกลัวจริงๆอีกไหมครับ
"ก็ได้ครับ... อ่ะ!" โทรศัพท์ที่ผมถือออยู่ถูกแย่งไปโดยฝรั่งขี้จุ้น โอ้ยยยยยย อย่าเพิ่งเซ่ เฮียจะทำให้ปาล์มโดนพ่อกระทืบจริงๆนะ
"สวัสดีครับคุณไฟ ... ครับ ครับ ได้ครับ...วางไปแล้ว" มือถือผมถูกวางอยู่บนหัวตัวเอง ก่อนที่เฮียจะเดินไปใส่เสื้อและเดินมาเอามือวางบนหัวผมและขยี้เบาๆ โอ้ยยยย หมดหล่อแล้วเนี้ย งื้ออออ ไม่ต้องมาลูบหัวหรอก กอดเลยก็ได้ ... ผมว่าผมติดสัมผัสเฮียแบบจริงจังแล้ล่ะ จริงๆนะ ผมอาจจะชอบเฮียแล้วก็ได้ แบบที่คนสองคนชอบกันน่ะ ... แต่ความสัมผัสนี้มันจะดีแน่หรอ ผมเองก็ยังไม่รู้เหมือนกัน เพราะทุกอย่างมันไวไปหมด เกินจะตั้งรับทัน และไอ้ผมก็ค่อนข้างจะโง่ด้วยละ
"จะไปส่งกูที่สนามบินใช่ไหม" ผมที่มุดอยู่กับซอกคออุ่นๆของฝรั่งจ๋า หยัพหน้า ก่อนจะปีนขึ้นไปทั้งตัวโดยที่เสียงหัวเราะของฝรั่งจ๋าดังอยู่ในลำคอ และช้อนสะโพกผมเอาไว้ด้วยมือทั้งสองข้างเหมือนเด็กๆ อบอุ่นชะมัด ให้ผมลืมเรื่องหวาดกลัวพ่อผมได้
"เด็กโข่งหรือไงมึงน่ะ รู้จักโตได้แล้ว กูไปไม่นานหรอก"
"ผมอยากนอนนี้ฮะคืนนี้"
"หึ อดทนไอ้ปาล์ม พรุ่งนี้กูจะมารับมึงหน้าบ้านตอนตี 3 และกูจะให้ไอ้เมอร์พามึงกลับมาบ้าน ตกลงไหม"
"ผมไม่อยากให้เฮียไป" ผมต้องพูดคำนี้อีกกี่ครั้ง ถึงจะรั้งให้เฮียไม่ไป... ถ้าผมร้องไห้ตามใจตัวเองตอนนี้ เฮียจะใจอ่อนไหม ....
"ตกลงกันแล้วนี้หว่า แล้วก็อย่าดื้อกับพ่อมึงมาก เข้าใจไหมว่ะ"
"เฮียพูดเหมือนกำลังจะขึ้นเครื่อง ทั้งๆที่อีกตั้ง หลายชั่วโมง"
"กับเด็กแบบมึง ต้องพูดย้ำๆ ถึงจะเข้าใจว่าสำคัญกับกูขนาดไหน"
"จ้า เข้าใจแล้วจ้า"นี้แหนะขยุ้มหัวเลย คนบ้าอะไร ตาสีฟ้าสวยผมก็ออกสีเหลืองๆฟางข้าวเเหมือนเจ้าชายในเทพนิยาย แถมยังดูแล้วหิวอยากกินข้าวโพดเหลืองๆอีก ชาติก่อนทำบุญด้วยอะไร ผมจะได้ทำบ้าง เกิดมาบุญน้อยเลยได้แค่น่ารัก และหล่อมากแค่นี้เอง ฮิฮิ
"เข้าใจอะไร"
"เข้าใจว่าตัวเองสำคัญ อื้อออออ" ไอ้เฮียยยยยยยย กัดปากผมแบบไม่ทันตั้งตัวอีกแล้ว ...
"หึ เช็ดน้ำลายซะ ยืดเชียว ไปกลับบ้าน" แหมะ ทำมาเป็นรังเกียจก็ดูดอยู่จ๊วบๆ คิกๆ ผมทำหน้าล้อเลียนก่อนจะโดนเฮียตบป๊าบนึงและพาผมและโรมิโอกลับมาส่งบ้าน ให้ตายสิสภาพผมที่ถือทั้งที่นอนแมวเด็ก กับขวดนมแมวนี้มันพ่อลูกอ่อนชัดๆ
"เฮีย แค่นี้แหละ มึงเข้าไปเอง" พอถึงหน้าประตูบ้านผมก็เริ่มระแวงกลัวว่าพ่อจะออกมาเห็น ฉากบอกลาอันเร้าร้อนของผมและฝรั่งจ๋า โอ้ยยย จั๊กกะจี้ว้อย เป็นเกย์และมันฟินแบบนี้ได้เหรอ
"เดี๋ยวกูเข้าไปส่งถึงห้อง"
"อย่าเลย ผมไม่อยากให้เป็นเรื่องอะ เอาไว้คราวหน้าพ่ออารมณ์ดีๆ ค่อยเจอเหอะ" เข้าไปเฮียเจอก้านมะยมพร้อมแน่ๆ
"... ก็ได้ มึงเหนื่อยมาทั้งวันละ เข้าไปนอนพรุ่งนี้เจอกัน"
"ฮะ ฝันดีนะ" เข้าลูบแก้มผมเบาๆ ปล่อยให้ผมเคลิ้มๆ แปปๆ ก็ดันหลังผมให้เดินเข้าไปในบ้าน จนอดไม่ได้ที่กลับมามองฝรั่งจ๋าที่หันหลังเดินกลับเข้าบ้านไปแล้ว ไปเหอะโรมิโอ ที่ของเราอยู่ที่นี้ไม่ใช่บ้านของเฮียอลันหรอก
"กว่าจะกลับบ้านได้" เสียงเข้มทำให้ผมที่กำลังจะวิ่งขึ้นห้องชะงัก หันไปมองเห็นป๊ายืนหน้าเข้มมองมาที่ผมนิ่ง คนที่น่ากลัวกว่าเฮียอลันก็พ่อผมนี้แหละ ต่างกันที่ผมปลอดภัยที่อยู่ข้างๆเฮียแต่อึดอัดเวลาอยู่กับพ่อ ... เหมือนมีแค่สัพนามไว้นำหน้าเฉยๆ แต่เราสองคนไม่ได้ทำหน้าพ่อลูกซึ่งกันและกันเลย วงวารชะมัด
"ผมไปนอนก่อนนะป๊า"
"ออย่าทำให้ฉันต้องผิดหวังในตัวแกไปมากกว่านี้ไอ้ปาล์ม"
"แค่นี้ ป๊าก็ไม่เคยหวังอะไรกับตัวปาล์มอยู่แล้วนี้"
มันก็ประมานนี้แหละครับ ความสัมพันธ์ระหว่างผมและป๊า พ่อของผมเอง ...
.
.
.
เฮ้อ ... จนแล้วจนรอด ผมก็หอบสังขารพร้อมสัมภาระกระเป๋าที่เตรียมไว้ก่อนที่จะไปทะเลมานั่งตาค้างอยู่ที่สนามบินตอนตี 2 กว่าๆ เออ ... กูโกหกไอ้ปาล์มว่าไฟต์เครื่องไปออสซี่มันตี 5 เพราะไม่อยากให้มันมาส่งเองแหละครับ อยากไปแบบเงียบๆ ถึงแล้วค่อยโทรมาสารภาพบาปกับมัน เพราะภาพของพี่ก่อนที่มันร้องไห้เหมือนผมกำลังจะตาย แม่งยังติดตาผมอยู่เลย ก็ต้องว่าผมขี้ขลาดในเรื่องที่เกี่ยวกับมันทุกเรื่องนั้นแหละ ตอนแรกที่มันนอนบ้านผม ก็กะว่าจะกล่อมให้หลับและย่องออกมาเพราะรู้ดีถ้าบ้านไม่ไฟไหม้ไอ้ปาล์มก็ไม่ตื่น พอดีกับป๊าไฟของมันกลับมาพอดีเลยทางสะดวกไปอีกเปล๊าะ นี้ผมลงทุนถือกระเป๋าออกมาเรียกแท๊กซี่หน้าหมู่บ้านเพราะไม่อยากให้ไอ้ปาล์มผิดสังเกตุเลยนะเนี้ย รู้แหละว่ายังไงไอ้ปาล์มก็ต้องร้องไห้ แต่ทำไงได้ ก็ยังดีกว่าให้มันมาร้องตรงหน้าและผมใจอ่อนคว้ามันขึ้นเครื่องไปด้วยนั้นแหละ ... ผมก็ไม่ใช่พระเอกแสนดีหรอก ก็แค่ไอ้ฝรั่งหน้าโง่ที่แก่จะตายแต่ไม่มีปัญญาจัดการกับเด็กโง่ๆคนนึงและความรู้สึกตัวเองนั้นแหละ
"มึงเป็นเหี้ยอะไรวะ" ผมเหลือบมองไอ้เมอร์สันที่เดินมาหน้ายู่บอกบุญไม่รับ พพร้อมกับด่าผมเป็นภาษาอังกฤษที่ถ้าจะแปลไทยก็ประมานนั้นแหละครับ ผมโทรไปบอกมันเมื่อ ชั่วโมงกว่าๆนี้เองว่าจะเดินทางตอนตี 3 เพราะมันก็เป็นคนๆนึงที่โดนผมหลอกงงเป็นไก่ตาแตกเหมือนกัน
"กูหนีไอ้ปาล์ม" ผมเงยหน้าบอกเพื่อสนิทที่ยืนเท้าเอวอย่างเซ็งๆ ที่ไม่รู้ว่ามันง่วงหรือหงุดหงิดอะไรนักหนา
"เออ กูก็พอรู้ นี้ไอ้เด็กลิงน้อย มันทำให้มึงเป็นคนไร้สติได้ขนาดนี้เลยเหรอไง ต้องขนาดนี้เลยเหรอว่ะ อีกตั้งปีกว่ามึงจะกลับมาได้อีก ไม่เห็นใจน้องมันหรือไงที่ไม่ได้ลาคนที่มันชอบน่ะ"
มันนั่งลงข้างๆผมพร้อมกับบ่นอุบ ไอ้เมอร์ค่อนข้างที่เอ็นดูไอ้ปาล์มในฐานะน้องเป็นที่สุดครับ ถึงจะเห็นว่ามันขี้แกล้งแต่ถ้าเห็นอะไรไม่ชอบมาพากลมันก็พร้อมที่จะปกป้องไอ้ปาล์มไม่แพ้ผมเหมือนกัน และผมเองก็พอจะไว้ใจมันได้พอดูเพราะถึงจะเขี้ยวลากดินแค่ไหน มันก็รู้อยู่ว่าถ้าเสือกยุ่งกับไอ้ปาล์มแม้แต่ปลายก้อย มันจะต้องเจอผมตามฆ่าไปสักกี่ชาติ
"เอาน่ะ เรื่องของกูเหอะ แล้วนี้มึงไปนอนไหนบ้านช่องไม่กลับ"
"วัด" มันตอบหน้านิ่ง ก่อนที่ผมจะเห็นว่ามุมปากมันยกยิ้มแบบแปลกๆ ... อย่าบอกนะว่ามันจะบวชเป็นพระ ... แต่คนกิเลสหนาเท่าบาทาช้างอย่างมันผมก็นึกภาพไม่ออกเหมือนกันว่าจะเดินเข้าทางธรรมลักษณะไหนได้ ไอ้นมออกลูกเป็นตัวกูยังจะเชื่อได้มากกว่านี้อีก
"วัด ที่มีพระอ่ะนะ?"
"หึ เออ ไม่ต้องสนใจเรื่องกู มึงนั้นแหละ โดนกูงาบลิงน้อยไปและจะมางอแงที่หลังไม่ได้นะ ทำร้ายจิตใจลิงน้อยกูเหลือเกิน"
"ถ้ามึงอยากไปเป็นผีเน่าเฝ้าป่าช้าก็ลองดู" ผมพูดช้าๆ เน้นๆ จนมันต้องยกมือขึ้นยอมแพ้ สักพักใหญ่ๆที่ผมนั่งจิบกาแฟรอเวลา สนามบินก็ประกาศให้ผู้โดยสารเที่ยวบินไปออสซี่เตรียมตัว นั้นแหละครับผมถึงจะขยับตัวลุกขึ้น พลางเตะขาไอ้เพื่อสนิทที่ผล่อยหลับไปง่ายๆ
"มึงไม่บอกลาน้องมันหน่อยเหรอว่ะ" ไอ้เมอร์ยื่นโทรศัพท์มันให้ผม
"ไม่ล่ะ กูบอกมันไปเยอะแล้ว"
"เออๆ ตามใจ ถึงแล้วก็รีบโทรมาง้อเด็กมึงแล้วกัน สัดเอ้ยไม่อยากนึกถึงพรุ่งนี้เช้าว่าบ้านมึงจะเละเทะแค่ไหน"
"กูฝากอย่าให้มันทำข้าวของพังก็พอ ... ไปและมึง" ผมโบกมือลาสหายก่อนจะเดินหันหลังเพื่อเตรียมกลับไปทำหน้าที่เพื่อความมั่นคงในชีวิตก่อนที่จะมีกำลังทรัพย์มากพอที่จะทำอะไรก็ได้ตามใจตัวเองในแบบที่ไม่ต้องเกรงใจใครทั้งสิน
... โทษทีนะไอ้ปาล์ม แต่ครั้งนี้กูขอทำเพื่อตัวเองที่จะไม่ต้องเห็นภาพมึงร้องไห้เหมือนจะขาดใจอีกวะ ... เห็นแก่ตัวสัดๆ กูก็แค่ฝรั่งโง่ๆคนนึง ... และถ้ามึงจะเลิกศรัทธาในตัวกู กูก็คงห้ามอะไรไม่ได้ เพราะเรื่องนี้ กูผิด ... ผิดที่กลัวคำบอกลากับน้ำตาของมึง ... ผิดที่กูแม่งรู้สึกดีกับมึงสุดๆไปเลยวะ
... ตอนนี้ใจกูจะแตกอยู่ไอ้ปาล์ม อึดอัดฉิบหาย ...
.
.
.
ร่างเพียววิ่งหน้าตาตื่นลงมาจากบ้านในเวลา 6 กว่า ทั้งๆที่ยังสวมเสื้อผ้าสุดนอนลายกล้วยที่อลันซื้อให้ ก่อนจะรีบวิ่งกะหทดกะหอบไปหน้าบ้านชะเง้อมองบ้านข้างๆ และเปิดประตูรั้ววิ่งสวนกับร่างสูงหน้าตาคมเข้มตามภาษาคนดุของป๊าไฟที่เพิ่งกลับมาจากวิ่งออกกำลังกายรอบหมู่บ้านในวันหยุด
"เฮียๆ เฮียยยยย ไฟต์เลื่อนหรอครับ เฮีย 6 โมงแล้วนะ ตกแล้วกลับออสซี่ไม่ได้แล้วเน้อ เฮียยยยยยย" น้ำเสียงแหบแห้งสั่นระริกตะโกนเข้าไปในบ้านที่คุ้มเคยมากกว่าบ้านตัวเองมือทั้งสองข้างจับราวเหล็กเย็นเจี๊ยบ ขอบตาร้อนจะร้องไห้อย่างน่าสงสาร ในใจลึกๆ รู้ดีว่าเฮียอลันของตัวเองไม่ใช่คนที่ขี้ลืม เป็นคนที่เถรตรง และจริงจังในทุกเรื่อง ไม่ว่าอะไร ... แต่จะเป็นไปได้เหรอที่คนๆนี้จะหนีกลับไปดื้อๆ ไม่มีคำบอกลาตรงๆ ซึ่งๆหน้าเหมือนอย่างเคย ...
"เฮีย ฮึก เฮียยยยย ผมจะปีนเข้าไปแล้วนะ หลับไม่ยอมตื่นแบบนี้อะ"
"มึงกำลังบุกรุกบ้านเค้านะไอ้ปาล์ม" เจ้าปาล์มที่กลังกระโดดขึ้นรั้วบ้านฝรั่งถูกลากคอเสื้อลงมายืนกับพื้นอย่างง่ายดายด้วยน้ำมือของป๊าไฟที่ยืนมองปฎิกิริยาลูกชายอยู่พักนึง ... นานแค่ไหนที่ไม่เคยเห็นลูกชายงอแงร้อนไห้แบบนี้ ... นี้เค้าได้ทำหน้าที่พ่อจริงๆหรือยัง เพียงแวบเดียวเท่านั้นที่คำถามเหล่านี้มาสะกิดใจ ... แต่ก็แค่เสี้ยววินาทีเท่านั้น
"ป๊าปล่อยผม นี้บ้านเฮียก็เหมือนบ้านผมนั้นแหละ ตอนป๊าไม่อยู่ผมก็อยู่บ้านนี้ ตอนป๊าไม่สนใจผมก็อยู่ที่นี้ ตอนป๊ารำคาณผมจนผมไม่มีที่ไป ผมก็มาอยู่ที่นี้ เพราะงั้นป๊าก็ไม่ต้องมายุ่งกับผมว่าผมจะทำอะไร" เจ้าลิงตัวแสบพูดด้วยน้ำเสียงลั่นเครือ น้ำตาเต็มสองแก้ว ก่อนจะรีบผลุบปีนเข้าไปในรั่วบ้านอย่างคล่องแคล่วตามภาษาลิงซนๆ ที่ปีนป่ายเป็นเรื่องปกติ
"เฮีย!... เฮีย!" เจ้าปาล์มโผล่หน้าเข้ามาในห้องเหมือนกำลังเล่นจ๊ะเอ๋กับอลันตามปกติ ก่อนจะเม้มริมฝีปากเมื่อเห็นห้องว่างเปล่าไม่เหมือนเมื่อคืนที่ยังมีของใช้ส่วนตัวบางอย่างของอลันวางอยู่ ก่อนจะทำหน้าตาเจ้าเล่ห์เหยียดยิ้มและเดินย่องไปที่ห้องน้ำ ก่อนจะเปิดประตูเตรียมแลบลิ้มปริ้นตาใส่หวังหลอกผีฝรั่งจ๋าแบบคุ้นเคย ... แต่ก็ต้องผิดหวังเพราะไม่มีใครอยู่ในห้องน้ำเลย
ร่างเพรียวเดินจ๊ะเอ๋ไปรอบบ้าน ก่อนจะเดินคอตกกลับมานั่งที่โซฟาขั้นล่าง กอดเข่าเหม่อมองไปที่ประตูบ้านแและอยู่ๆน้ำตาที่หายไปก็ค่อยๆไหลออกมาเงียบๆ ... มันเป็นการฟูมฟายที่เจ็บปวดยิ่งกว่าโดนอลันด่าในทุกครั้ง ... เพราะนี้คือทิ้งที่ปาล์มคุ้นเคยจากคนรอบข้าง และไม่ได้เตรียมใจจะมีเจอกับอลันของเขาแม้แต่น้อย ...
แก๊ก ! "เฮีย!... ปะ ป๊า ... พี่เมอร์" ผิดหวังซ้ำแล้วซ้ำอีกเมื่อคนที่เดินเข้ามาในบ้าน กลับเป็นป๊าไฟและเมอร์สันที่ทำหน้าไม่ถูกเมื่อเห็นเด็กน้อยที่ร้องไห้อยู่เงียบๆคนเดียวในบ้านที่เคยมีแต่เสียงหัวเราะและโวยวายของลิงน้อย
"พี่เมอร์ เฮียหนีกลับไปแล้วเหรอ" น้ำเสียงตัดพ้อนั้นดังเป็นประโยคช้าๆ ทำให้ฝรั่งเพื่อสนิทกับคนใจร้ายที่พอรู้ภาษาบ้างเข้าใจได้ ก่อนจะถอนหายใจและพยักหน้าเบาๆ ก่อนจะเดินไปนั่งข้างๆและโอบไหล่บางเอาไว้
"ไอ้เพื่อเวรมันบอกว่าถึงแล้วจะโทรหาเราเอง ที่แอบไป เพราะไม่อยากเห็นเราร้องไห้"
"ผมฟังไม่ออก ฮึก โง่ชะมัด" ปาล์มสะอื้นฮัก เมื่อเจอเมอร์สันร่ายภาษาอังกฤษยาวและยกมือขยุ้มหัวตัวเองอย่างแรง จนมือหนาต้องจับรวบเอาไว้ไม่ให้ปาล์มต้องทำร้ายตัวเอง
"ไอ้หมอนี้มันบอกว่า ไอ้ฝรั่งที่เอ็งรำพึงหาจะโทรมา และที่ไปเพราะไม่อยากเห็นเอ็งร้องไห้" ป๊าไฟพูดด้วยน้ำเสียงนิ่ง หยิบบุหรี่ในเสื้อขึ้นมาสูบอย่างเฉยชา
"เลวชะมัด ถ้าโทรมา จะด่าให้บ้านไฟไหม้เลย ไอ้บ้า!" เจ้าลิงน้อยประกาศลั่น ก่อนจะผลิกตัวมาอีกด้านซุกตัวลงกับโซฟาและร้องไห้ฟูมฟายอยู่อย่างงั้นพักใหญ่ จนเมอร์สันอ่อนใจและนึกขึ้นได้ว่ามีช๊อกโกแล๊ตอยู่ในตู้เย็นเลยเดินไปหยิบมาส่งให้เจ้าปาล์มเผื่ออะไรจะดีขึ้นบ้าง ขณะที่ป๊าไฟก็เดินกลับบ้านไปได้พักใหญ่และไม่มีท่าทีจะสนใจอะไรปาล์มเหมือนเคย
เจ้าปาล์มกินไปก็น้ำตาไหลไป สักพักก็ร้องหาโรมิโอ จนเมอร์สันที่ไม่รู้เรื่องอะไรต้องรีบวิ่งไปถามหาแมวเด็กให้วุ่น จนได้รับคำตอบจากป๊าไฟว่าโรมิโอนอนหลับอยู่บนห้องของปาล์ม ถึงแม้จะงอแงแต่ปาล์มก็ไม่เคยลืมที่จะ
ป้อนนมให้ลูกชายแสนรัก
เวลาผ่านไปเกือบพลบค่ำ เจ้าปาล์มที่นอนกอดลูกแมวอยู่ในห้องของอลันถูกปลุกขึ้นอีกครั้งหลังจากที่ไม่ยอมกินอะไรนอกจากขนมที่เมอร์สันหาซื้อมาให้อย่างเอาใจ
"ไอ้ปาล์ม เป็นอะไรวะ"เสียงของเพื่อนสนิทตัวเล็ก ดังขึ้นพร้อมมืออุ่นๆที่ทาบลงมาที่หน้าผาก ทำให้เจ้าปาล์มสะดุ้งลุกขึ้นกอดรวบเจ้าน้ำที่รีบมาหลังจากที่เมอร์สันโทรไปส่งข่าวเข้ามากอดไว้แน่น ไม่พูดอะไร และไม่ได้ร้องไห้ออกมาอีกแต่อย่างใด
"อดทนดิวะมึง ไอ้ปาล์มที่แท้จริงไม่ได้ซึมเศร้าขนาดนี้นะเว้ย"
"มึงจะไปบังคับคนเศร้าให้หัวเราะทำไมวะไอ้น้ำ" เสียงเข้มของไข่หลงดังขึ้นพร้อมกับกะละมังและผ้าเช็ดตัว ก่อนจะนั่งลงข้างๆเพื่อนตัวเอง และดันเจ้าน้ำออก ก่อนจะสั่งเสียงเข้มให้ปาล์มถอดเสื้อ ด้วยความที่มึนและงง จึงเผลอทำถามเพราะไม่อยากให้ไข่หลงโกรธเท่าไหร่นัก
"น้ำ ไม่อาบ ข้าวไม่แดก แดกแต่ขนม มึงเป็นเด็กหรือไงที่น้อยใจอะไรก็เอาแต่ประชด" ไข่หลงพูดออกมาอย่างหงุดหงิดใจ มือก็เช็ดไปตามผิวเนียนของสหายเอารุนแรงด้วยความหมั่นไส้
"กูเจ็บ ผิดก็ไม่ใช่กำแพงบ้านนะว้อย" ร่างเพียวบิดตัวหนีเพราะความเจ็บ
"เหรอ งั้นมึงไปส่องกระจกว่าตอนนี้มึงต่างอะไรกับต้นไม้หรือก้อนหินไหม แล้วใจคอมึงจะไม่บอกอะไรพวกกูหน่อยเหรอไงว่าเป็นอะไรยังไง อยู่ที่ไหน ต้องให้คนอื่นเค้าโทรมาบอกว่ามึงเหมือนคนจะตายน่ะห๊ะ!!!!"
"ยะ อย่าดุกูสิ ฮึก" ปาล์มกระโดดมาหลบหลังน้ำเพราะเห็นว่าไข่หลงเตรียมจะทุบตัวเองอยู่รอมร่อ
"เออ เอาน่ะมึง เพื่อเสียใจ มึงก็อย่าเพิ่งไปดุมัน แดกข้าวสักหน่อย" น้ำเอื้อมมือไปหยิบข้าวไไข่เจียวที่ตั่งอยู่โต๊ะหัวเตียงมาส่งให้เพื่อนสนิท ปาล์มเม้มปากแน่นมองไข่หลงทีน้ำที ก่อนจะรับมาถือเอาไว้ และตัดเข้าปากอย่างฝืนๆ
"กู ... ขอโทษ ฮึก แต่กูช๊อก เหมือนโดนหักหลัง"
"ถ้ากูเป็นมึงปกติตอนนี้ ไม่มานั่งช๊อกหรอก ... แต่กูจะเอาคืน ให้แม่งบ้าไปเลย"น้ำพูดเสียงเบาๆ แต่เต็มไปด้วยความเย็นชาจนปาล์มต้องหันไปมอง และก็เงยหน้ามองเพดานไล่น้ำตาเข้าไปไม่ให้ไหลออกมาให้เสียงฟอร์มอีก
"ยังไงวะ"
"ไอ้น้ำ มึงไม่ต้องไปสอนมันหรอก เรื่องแกล้งคน ให้ปาล์มมันเก่งกว่ามึงเยอะ" ไข่หลงพูดด้วยน้ำเสียงกระแหนะกระแหน ก่อนจะหยิบชามข้าวมาตักป้อนเพื่อนตัวเองเหมือนเอาช้อนกระทุ้งปากเด็กดื้อที่ิคิดว่าตัวคนเดียวบนโลกนี้
"ตั้งสติ และเอาไอ้ปาล์มคนเดิมที่พวกกูรู้จักกลับมา" เสียงเข้มของไข่หลงเหมือนสะกดจิตให้จิตใจของเจ้าลิงน้อยเข้มแข็งอีกครั้ง ... กระบวนการของมนุษย์คือใจร้ายมา ต้องใจร้ายกลับ ... นั้นคือสิ่งที่ปาล์มเป็น ถึงจะเป็นคนใจร้ายที่ปาล์มชอบแค่ไหนก็ตาม ...
เฮียจ๋า ทำปาล์มก่อนเองนะ...
===================
ไฮ ฉันกลับมาแล้วจ๊ะนายจ๋าาาาา
คิดถึงน้องปาล์มกันไหม จุบุ๊ๆ
เรื่องนี้ปาล์มขอเอาคืนฝรั่งบ้าง ถึงอยู่ไกลกันความแสบเฟี้ยวของปาล์มก็ยังคงจะดังลั่นไปถึงออสซี่นะจ้ะ
โชคดีจ๊ะฝรั่งจ๋า 
หัวข้อ: (อลันXปาล์ม)┏ Mask Boyฝรั่งจ๋ากับลิงน้อยข้างบ้าน┓{CH 20จากลาและให้อภัย} (อ่าน 30257 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก