-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0
ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ
เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น ก็ประมาณอย่าทำให้กระทุ้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้ ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ
5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้ มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).
9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ
10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป http://www.thaiboyslove.com ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป
11.บอร์ดนิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว
บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป
12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด
13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ
14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ
15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด ควรจะให้เครดิตกับ...
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ ให้โพสชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ พร้อมทั้งเวปไซต์ที่อ้างอิง
(กรณีนี้จะโพสอ้างอิงชื่อผู้โพสหรือเวปไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเวปไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสและเวปไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเวปไซต์สาธารณะ เช่น หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพส
- ถ้าเป็น FW mail ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail
16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข
17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)
เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................
วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฏ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฏทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
*****************************************************************************************
เรื่องนี้เป็นคู่แยก ของนิยายเรื่อง Not Fat อ้วนไม่รักงั้นผอมก็ได้ {อลัน X ปาล์ม}
:mc4:
-
{CH โหมโรง 00}
ตอนเด็กๆ ผมเคยได้ยินตำนานของจีน เรื่อง สาวทอผ้ากับหนุ่มเลี้ยงวัว ที่จะเจอกันปีละครั้ง แต่ผมจำอะไรไม่ค่อยได้หรอกครับเพราะตอนนั้นผมไม่ค่อยตั้งใจเรียน แต่รู้ว่าที่ทั้งสองคนไม่สามารถพบกันได้ …เพราะความแตกต่างที่มีมากเกินไป แหง่ละ คนหนึ่งเป็นนางฟ้าเทพธิดา แต่อีกคนเป็นคนผู้ชายเลี้ยงวัวเลี้ยงควายไปวันๆ หึ นิทานแม่งโคตรเศร้า เฮ้ย อย่ามองว่านิยายเรื่องนี้ดราม่าฉิบหายวายปลวกดิวะ ยังไม่ทันได้ตามผมไปดูตอนต่อไปเลย จุ๊ๆ นี้แค่โหมโรงเองนะคร้าบ อ่านต่อไปรับรองจะโคตรพลิกล็อกสมชื่อเรื่องนั้นแหละ ฮ่าๆๆๆ
ผมชื่อ ปาล์ม นักศึกษาเฟรชชี่น้องใหม่ร้ายแต่รัก ฮักแต่เจ้า คิกๆ ผมเรียนคณะนาฏศิลป์ เอกโขนและการแสดง ฮ่าๆ แปลกใจใช่ไหมว่าหน้าตาหล่อเหลาสาวหลงอย่างผมจะเรียนโขน หึ ถ้าจะให้พูดเรื่องของผม มันยาวจะตายครับเอาไว้ตอนอื่นบ้าง
แต่ถ้าจะให้พูดถึงความรัก … เชี้ย เขินปากวะไอ้น้ำ!(ไม่ต้องหันมาหากู //เอามือดันหน้า ) เอาเถอะอย่าไปสนใจไอ้น้ำมัน เอาเป็นว่าสั้นๆ เลยแล้วกันนะมันก็เหมือนกับตำนานที่ผมกล่าวมาข้างต้นนั้นแหละครับ อ่อ เหมือนยังไงน่ะหรือครับ ฮึ ทุกอย่างมันเริ่มต้นที่ข้างบ้านผมนี้เอง … ทะด้า!!! คิกๆ เลิฟยูววว
====================
เปิดเรื่องใหม่เลยจ้าเพราะว่า Not Fat อ้วนไม่รักงั้นผอมก็ได้ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=43282.msg2786448#msg2786448) น้องปังปังกับพี่ใหญ่ของเจ้อีกตอนเดียวจะจบแย้ววววว ซึ่งจะปิดเรื่องได้ในวันพรุ่งนี้ งิงิ :mew6:
และก็จะเป็นพรีออเดอร์ด้วยขอให้ติดตามข่าวสารได้นะคะ
เรื่องนี้เป็นเรื่องของ พี่อลันจอมยุ่งของปังปัง กับน้องปาล์ม เด็กโขนจอมโหด
ความรักที่มีความสัมพันธ์ประหลาดๆกับความสนุกสนานแตกต่างจากนิยายเรื่องอื่นของ Pa_Pa กำลังจะโหมโรงบัดนี้แล้ว
เจอกันตอนหน้าคะ
ฝากเพจนะ
ห้องเก็บนิยาย pa_pa (https://www.facebook.com/%E0%B8%AB%E0%B9%89%E0%B8%AD%E0%B8%87%E0%B9%80%E0%B8%81%E0%B9%87%E0%B8%9A%E0%B8%99%E0%B8%B4%E0%B8%A2%E0%B8%B2%E0%B8%A2-pa_pa-596706590458802/)
:katai4:
-
{โหมโรง 01}
“ปาล์ม …. ปาล์ม ไอ้เชี้ยปาล์ม!!!!!!!”
“มึงพูดจากับกูไม่ดีเลย”
ผมสะลืมสะลือขึ้นมานั่งจ้องหน้าไอ้น้ำที่วิ่งวุ่นอยู่ในห้องแต่เช้า แง่มๆ ทำไมมึงถึงหยาบคายกับกูได้ขนาดนี้วะ หน้าตาก็ออกจะน่ารักขนาดนั้นแท้ๆ ไอ้น้ำมันเป็นลูกคนจีนครับ ตัวขาวหน้าหมวย แต่เสือกเป็นผู้ชาย กร๊ากกกกกกกก แล้วชื่อจริงมันไม่ได้ชื่อน้ำนะ ความจริงมันชื่อ ‘สุ่ยจิ่ง’ ที่แปลว่าบ่อน้ำ ภาษาจีนอะ แต่มันไม่ชอบชื่อมันเพราะเพื่อนเรียกยากเลยสถาปนาชื่อใหม่ให้ตัวเอง เป็นไอ้ควายน้ำ
“ควาย! นี้มันจะ 8.30 แล้ว มึงจะไม่ไปเรียนใช่ไหม!” ควายนั้นชื่อมึงไม่ใช่ชื่อกูสาด เรียกกูซะเท่ไปเลย เดี๋ยวนะ 8.30 … เชี้ยมีเรียน 9 โมง
“แล้วทำไมไม่รีบบอกวะ ถอยเด้!!!!” ผมผลักหัวไอ้น้ำจนมันปลิวไปเล็กน้อยก่อนจะถลากระโดดเข้าห้องน้ำไปอาบน้ำด้วยความไวแสง ไม่ถึง 5 นาทีก็ลากไอ้น้ำออกมาจากหอพักข้างมหาลัย แสดดดดด วันนั้นเรียนโขนเบื้องต้น จะสายไม่ด๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย !!!!!!
“มะ มึง มึงว่าครูนายจะมาหรือยัง”
ไอ้น้ำที่แอบอยู่ข้างหลังผมถามขึ้น ในขณะที่ผมกำลังเอี้ยวตัวจะส่องเข้าไปในห้องนาฏศิลป์ของมหาลัยศิลปะที่ผมเพิ่งเข้ามาได้ 1 อาทิตย์แล้วก็มาสายไปแล้ว 2 ครั้ง ครั้งนี้ครั้งที่ 3 ถ้าถูกจับได้เวรตะไลแน่นอนคร้าบคุณผู้ชม อย่าโทษผมโทษไอ้น้ำเลยที่ตื่นสาย โทษไอ้เตียงที่มันดูดวิญญาณของผมสองคนไป กลับไปต้องหาผ้ายันต์มาแปะไล่ผีไล่สางออกไปซะบ้างผมจะได้มาเรียนทันเหมือนคนอื่นเค้า
“แปปนึงสิวะกูกำลังส่องอยู่เนี้ย” ผมยกมือตบหัวไอ้น้ำเบาๆ ก่อนจะเอื้อมตัวเข้าไปดู
“ยังเว้ยยัง ไปเร็ว เฮ้ยย่ะ! ” พอเห็นว่าทางสะดวกก็ลากไอ้น้ำเข้ามาในห้องโดยโชว์ลีลาเด็ดของหนุมานตีลังขาหลังแทบหัก โดยมีผู้ชมเป็นเพื่อนทั้งสายชั้นในเสื้อสีขาวโจงกระเบนสีแดงนั่งเป็นระเบียบมองผมอยู่เป็นตาเดียว ทำไมบางคนอ้าปากค้างวะ!
“ฟู่ โชคดีแท้วันนี้ครูนายมาสาย ไอ้น้ำเอาผ้าแดงมาดะ ดิ …. ว๊าก ครูนาย!!!!” ผมสะดุ้งพรวดปล่อยข้อมือของครูนายที่นั่งมองผมอยู่ข้างๆทันที พอเหลือบไปมองหน้าประตูห้องก็เห็นไอ้สุ่ยจิ่งหน้าแมวยืนกวักมือเกาะขอบประตูยิ้มแหย่ๆให้ผมอยู่ สาดดดดดดด นี้กูลากกูถูอาจารย์ตีลังกาเป็นหนุมานเข้ามาในห้องเลยเหรอวะ!!!!!!!
“ไอ้คุณปาล์ม ไอ้คุณน้ำ วันนี้คุณมึงสายครั้งที่ 3 แล้วนะครับ” จนแล้วจนรอดผมสองคนก็ต้องมานั่งขันเข่าก้มหน้าโจงกระเบนสีแดงอยู่หน้าห้องโดยมีเพื่อนทั้งเซตชั่นนั่งหัวเราะอยู่หลังครูนายที่นั่งขัดสมาธิถือไม้เรียวอยู่ตรงหน้าผมสองคน ครูนายเป็นครูสอนโขนของพวกเราเองครับ ชายร่างสูงใหญ่แต่คล่องแคล่วและแข็งแรงนิสัยดุมว๊ากกกกกกกกกกกกกก แต่ก็ไม่ดุเท่าอีผีร้ายที่ดูดวิญญาณไม่ยอมให้ผมตื่นเท่าอีเตียงที่หอหรอกครับ แง่ม แง่ม!
“หึ ครั้งนี้จะยกโทษให้”
“จริงเหรอครับอาจารย์ โอ้ย อาจารย์ผู้ประเสริฐของน้องปาล์มน้องน้ำ” ผมตาเป็นประกายเผลอพูดจาแปลกๆออกมาจนไอ้น้ำต้องย่นหน้ากระเถิบออกห่างผม
“จริงสิไอ้น้องปาล์ม แต่มึงต้องไปเต้นเสา หนึ่งพันครั้ง!”
“หนึ่งพัน!!! …โธ่อาจารย์ขอ หนึ่งร้อยไม่ได้เหรอฮะ” ไอ้น้ำโอดครวญ ผมกำลังจะช็อก เต้นเสาที่ครูนายว่าเป็นท่าพื้นฐานของการเขียนโขนครับ ที่ไม่ว่าจะแบบสวมหัวโขนหรือการบังคับหุ่นละครเล็กก็ต้องฝึกฝนถือว่าเป็นพื้นฐานเพื่อเสริมสร้างกำลังขาไม่ให้เหน็บเหนื่อยระหว่างการแสดงของศิลปะแขนงนี้เลยก็ว่าได้
“จะทำไม่ทำ ไม่ทำก็ไปดรอปได้เลย”
“ทำคร้าบบบบบบบบบบ” ผมสองคนประสาทความจำยอมต่อชะตากรรมเด็กโขนของตัวเอง
พากันมายืนหลังห้องที่ประจำของผมและไอ้น้ำในขณะที่เพื่อนคนอื่นๆเริ่มเรียนกันไป ผมสองคนมองหน้ากันจะร้องไห้ก่อนจะยื่นมือสองข้างเหยียดตึงออกไปด้านหน้าและค่อยๆยกขาข้างขวาขึ้นแบปลายเท้าออกข้าง ตั้งเหลี่ยมให้ดีๆกระแทกเท้าลงพื้น และทำอีกข้างเหมือนกันสลับขาไปมาในท่านั้นนับเป็นจังหวะ ขาผมนี้ตึงไปหมด ถึงจะเรียนมาตั้งแต่เล็กแต่น้อยแต่ก็ไม่ใช่ท่าทางที่ใช้ในชีวิตประจำวันนี้หว่า
“ว่าไงไอ้สองลิง”
ผมย่นหน้าทักทายไอ้ไข่หลงที่เดินมาเคาะกรับเป็นจังหวะให้ผมสองคน ครับมันชื่อไข่หลง ฮ่าๆๆๆ แปลกใช่ไหมละ ไอ้ไข่ เป็นเด็กที่อาศัยอยู่กับหลวงตาที่วัดครับ พูดง่ายๆคือเด็กวัด แต่มันขยันทำงานขยันเรียน ส่งตัวเองเรียน และก็รักศิลปะมากๆ นิสัยก็ดีครับ แต่บางทีก็แอบกวนตีน
“แม่งโดนจนได้” ไอ้น้ำพึมพำ
“มึงเคาะเร็วๆดิ กูจะได้ไปเรียนบ้าง” ผมว่า ไอ้ไข่ก็ทำตามที่ผมขอ จังหวะแม่งอย่างกับเพลงแร็ป สาดดดดดด กวนส้นตีนนนนนนนนนนนน
.
.
.
“มะ มะไม่ไหวแล้วววววววววววววววว” จนแล้วจนรอดผมกับไอ้น้ำก็ครางหงิงๆหลังจากที่หมดคาบเรียนโขนประจวบเหมาะกับที่ผมสองคนถูกทำโทษเสร็จพอดิบพอดี ไอ้ไข่แบกผมสองคนที่ตัวเล็กกว่ามันลงมาจากตึกพาไปที่โรงอาหารเพราะคาบบ่ายมีเรียนทฤษฎีต่างๆอีก งื้อออออออออออออ ขาสั่นไปหมดแล้วอ่ะ!!!!
“กูเอาข้าวผัดกะเพรา” ไอ้น้ำที่นั่งเหยียดตึงนวดขาตัวเองอยู่พูดกับไอ้ไข่ที่กำลังจะเดินไปซื้อข้าวของตัวเอง มึงอย่าเพิ่งไปสิไข่ กูยังไม่ได้กินข้าวเช้าเลยนะกระซิก
“กูด้วย” ผมรีบบอกก่อนที่ไอ้ไข่จะพยักหน้าและเดินไปซื้อข้าว ก่อนที่ผมจะฟุบหน้าลงโต๊ะสีขาวตัวยาวอย่างหมดแรง
ถ้าถามว่าจุดเริ่มต้นการเรียนโขนของผมอยู่ตรงไหนทั้งๆที่ทั้งบ้านไม่มีใครมีเรียนหรือเข้าใจศิลปะแขนงนี้เท่าไหร่นัก ก็ต้องย้อนกลับไปเมื่อตอนที่ผมอายุได้ 6 ขวบนั้นแหละครับ ตอนนั้นผมยังเด็กน้อยน่ารักเดินตามพ่อแม่ด้อยๆไปเที่ยวที่ตลาดน้ำที่อยู่ใกล้ๆบ้าน แล้วก็ไปเจอกับบ้านที่เป็นบ้านที่ใช้จัดแสดงหุ่นละครเล็กให้เข้าชมฟรีๆ ชาวต่างชาติให้ความสนใจกันท้วมท้น แต่ไม่ค่อยมีชาวไทยเท่าไหร่นัก
นั้นเป็นครั้งแรกที่ผมได้เห็นศิลปะที่น่าชมเช่นกันกับตา และเกิดความเสื่อมใสในความสวยงามของศิลปะไทย จึงอ้อนอ้อนแม่ขอมาเรียนที่นี้เพราะเขาเปิดสอนฟรีอีกเช่นเดียวกัน ทุกอย่างมันเริ่มต้นจากตรงนั้นจนบัดนี้ผมอายุได้ 19 ปีก็ยังตราตรึงอยู่เสมอในจิตใจ ถึงแม้ว่าศิลปะแขนงนี้จะดูด้อยค่าด้อยราคาในสายตาของคนไทยแต่มันกลับทรงคุณค่าระดับโลกและจิตใจของผม เท่านั้นแหละครับที่เป็นเหตุผลให้ผมตัดสินใจที่จะเป็นหัวโขนที่ดีให้ได้ ได้มีโอกาสได้ใส่หัวโขนของหนุมารขึ้นแสดงบนเวทีใหญ่ สักครั้งในชีวิตศิลปินน่ารักอย่างไอ้ปาล์ม
“ไอ้ปาล์ม วันนี้มึงกลับบ้านปะ” ไอ้น้ำเพื่อนที่เรียนโขนกันมาตั้งแต่ตีนเท่าฝาหอยและตอนนี้ตีนผมเท่าหน้ามันแล้วถามขึ้นขณะที่สวาปามข้าวอย่างกับควายหาย
“กลับแหละ พรุ่งนี้หยุดนี้หว่า กลับไปดูบ้านหน่อย” ผมพูดและยัดข้าวเข้าปากคำโต เชี้ย ไหนวะหมูมึงกูเห็นแต่ผักสารพัดผักที่ไม่สมควรใส่มาในผัดกะเพรา นี้กูนั่งกินอะไรอยู่กันแน่วะ สงสัย!
“อืม ให้กูไปอยู่ด้วยไหม”
“ไม่ต้องอะ กูอยู่คนเดียวได้”
ผมว่าจากนั้นก็ก้มหน้าก้มตากินข้าวกันจนอิ่มและเตรียมตัวขึ้นเรียนในวิชาต่อไป เจ็บซอกขาฉิบหายเลย สงสัยคืนนี้ต้องหาผ้ามาประคบสักหน่อยงื้อออออ ครูนายใจร้ายยยยยยยยยย ทำไมถึงทำกับน้องปาล์มคนน่ารักได้นะ
.
.
.
“ป้า ผมเอาผัดกะเพราหมูใส่หมูเยอะๆกับไข่ดาวไม่สุกฮะ” นี้ต้องเจ้านี้ถึงจะให้หมูแบบเต็มคำ งิงิ
ผมยืนรอข้าวเย็นของตัวเองที่หน้าซอยหมู่บ้านของผม หลังจากที่เรียนเสร็จผมก็ตรงมาที่บ้านเลยขณะที่ไอ้น้ำมันก็กลับไปอยู่หอ ส่วนไอ้ไข่หลงก็กลับไปวัดช่วยหลวงตาทำวัดเย็นทุกคนล้วนมีหน้าที่หมดแหละครับ กร๊ากกกกกก
ความจริงผมไม่ต้องกลับก็ได้นะบ้านเนี้ยเพราะไม่มีใครอยู่ แม่ผมหนีผมกับพ่อไปมีสามีใหม่ตั้งแต่ผมยังตัวเล็กตัวน้อยเลยและผมก็ไม่เคยชื่อเธออีกเลย ถามว่าโกรธไหม ก็โกรธนะ ใครจะไม่โกรธวะ แต่ถามว่าอยากเจอไหม ก็ไม่นะ ทุกวันนี้มันก็โอเค ผมไม่ทำเป็นเด็กมีปัญหาไร้สาระหรอกน่ะ ส่วนพ่อของผมเขารับราชกาลเป็นตำรวจในกองสืบราชกาลลับ ชอบออกราชกาลเป็นประจำไม่ค่อยอยู่บ้านหรอก และบางทีพ่ออาจะทำงานจนลืมผมไปแล้วก็ได้ แงงงงงงงง ชีวิตน้องปาล์มไม่น่ารักเอาซะเลย เอ๊าเถอะ อย่างน้อยการโอนเงินค่ากินค่าหอค่าเทอมเข้ามาในบัญชีผมประจำ ก็เป็นเครื่องยืนยันว่าพ่อยังไม่ลืมลูกชายหัวแก้วหัวแหวนคนนี้หรอกนะ กระซิกๆๆๆๆ
“ป้าราดหน้าจานนึงครับ”
เสียงแปร่งๆพูดไทยไม่ค่อยชัดทำให้ผมอยากเสือกเงยหน้าไปมองร่างสูงใหญ่ที่มายืนอยู่ข้างๆ … โอ้ว พระพุทธเจ้า! ไม่นะ ทำไมคนๆนี้ถึงได้น่าตาดีเยี่ยงนัก ใบหน้าคมคายทุกส่วนดวงตาสีฟ้าส่องประกายสะอาดอ่อนโยนจมูกโด่งเป็นสันพอดิบพอดีกับรูปปากบางหยักได้รูปอวบอิ่มน่ามอง ผมหยักศกสีฟางข้าว ร่างสูงใหญ่ผิวขาวกว่าผมหลายเท่าแถมยังกำลังใช้ดวงตาสีฟ้าจ้องมองมายังผมอีกด้วยยยยยยย พระจ๊าวววววววววววววววววววววว นี้คนหรือเทพบุตร!
“เสียมารยาทนะ พ่อแม่ไม่สั่งสอนเหรอ” เสียงแปร่งๆพูดขึ้นและเมินหน้าหนีไปอีกทางจนผมสะดุ้งออกจากภวังค์ทันที
“อ่ะ! ว่าผมเหรอ” ผมโวยวายขึ้น เขาเหลือบมามองอีกที และก็หันไม่สนใจผมอีก หน่อย ไอ้ฝรั่งคนเน้!
“ข้าวผัดกะเพราได้แล้วเจ้าปาล์ม” ผมขานรับป้าร้านข้าวก่อนจะหยิบกล่องข้าวหน้างอเดินออกมาทันที คนอะไรไม่รู้อุตส่าห์มองด้วยความชื่นชมกลับผลักไสไล่ส่งกันด้วยสายตา น้องน้อยปาล์มคนดีเจอแล้วอยากจะบ้าแต่ไม่อยากจะรบรากับไอ้ฝรั่งที่หล่อแต่สันดานทราม !
“เดี๋ยว!!!” แรงกระชากจากด้านหลังทำให้ผมแทบหงายท้อง พอหันไปเจอไอ้ฝรั่งขี้นกคนนั้นก็ย่นหน้าแยกเขี้ยวใส่ทันที เดี๋ยวกูก็กัดแม้มเลย ดึงคอเสื้อกันอย่างกับกูเป็นลูกหมาอย่างงั้นแหละ
“อะไรวะ!” ผมตะคอกเสียงดังจนมันขมวดคิ้วหนาเข้าหากัน ชิ ! นึกว่าหล่อแล้วจะทำอะไรน้องปาล์มได้เหรอไง! ผมก็ผู้ชายเหมือนกันนะเว้ย ชกได้ต่อยเป็น แต่ช่วยออมๆมือให้หน่อยแล้วกัน แม่ง!!!! ตัวอย่างกับควายขนาดนี้!
“คุณยังไม่ได้จ่ายเงินป้าเขาไม่ใช่เหรอไง”
“โอ้ยพ่อหนุ่ม ปล่อยไอ้ปาล์มไปเถอะ มันอยู่ของมันคนเดียวป้าก็อยากให้มันกินข้าวเยอะๆ ดูตัวมันสิบางขนาดนั้น ไม่ต้องไปทำอะไรมันหรอก” ป้าร้านข้าวตะโกนบอกมายิ้มๆ ใช่ๆ คุณป้าใจดี ให้ผมกินข้าวฟรีตลอด พอให้เงินเขาก็ไม่เอานี้หน่า ผมไม่ได้เป็นขโมยนะ!
“แบร่!” ผมแลบลิ้นปลิ้นตาใส่ไอ้ฝรั่งขี้นกก่อนจะหันไปยกมมือไหว้ป้าร้านข้าวและใส่เกียร์หมาวิ่งเข้ามาในซอยบ้านที แฮกๆ ทำไมกูไม่นั่งวินมอเตอร์ไซค์วะ เหนื่อยฉิบหาย
“อ้าว เจ้าปาล์มกลับมาแล้วรึ”
“คุณตาอินทร์สวัสดีครับ”
ผมยกมือไหว้ตาอินทร์ คุณตาละแวกบ้านของผม ท่านเป็นครูเพลงที่มีชื่อเสียงของประเทศเลยนะครับ ขนาดอายุ 70 ปีแล้วยังดูแข็งแรงวิ่งจ๊อกกิ้งได้อยู่เลย ท่านกวักมือเรียกผมให้เข้าไปหาในขณะที่ตาอินทร์นั่งอยู่บนเก้าอี้หวายที่ชานหน้าบ้าน สวม
แว่นในมือถือหนังสือเล่มหนาที่เป็นวรรณกรรมภาษาอังกฤษที่ผมไม่แตกฉานนัก
“เรียนเป็นอย่างไรบ้างละ”
พอลงไปนั่งพับเพียบใกล้ๆคุณตาได้ ท่านก็ถามขึ้นทันทีด้วยสีหน้ายิ้มแย้มแจ่มใส คุณตามีลูกชายลูกสายอย่างละคน ชื่อพี่นิลกับพี่นาฏ แต่ทั้งคู่แต่งงานมีครอบครัวไปแล้วกลับมาเยี่ยมคุณตาบ้างเป็นบางครั้ง ผมเคยเจอน้องอ้อนลูกพี่นิลด้วยละน่ารักมากกกกกกก ส่วนภรรยาท่านเองก็เสียชีวิตไปแล้วจึงเหลือท่านอยู่คนเดียวในบ้านไม้ทรงประยุกต์หลังเก่าแห่งนี้ ท่านเป็นเหตุผลหนึ่งที่ทำให้ผมกลับบ้านทุกอาทิตย์ เพราะท่านเปรียบเสมือนครูของผมอีกคน
“ก็ดีครับตา วันนี้ผมถูกให้นั่งเสาตั้ง หนึ่งพันครั้งแหนะ” ผมฟ้อง คุณตาหัวเราะก่อนจะเอื้อมตัวไปหยิบยาหม่องมาให้ผมหนึ่งกระปุก
“เอาไปทารับรองหายปวดขาชะงักนักแล”
“ขอบคุณฮะตา อ่อ ผมมีนี้มาฝากตาด้วย ทะด้า!” ผมหันไปหยิบห่อขนมที่ซื้อมาระหว่างทางและจับมันยัดใส่กระเป๋าเอาไว้
“ไอ้เด็กคนนี้ ใครใช้ให้ซื้อกาละแมร์มาฝากคนแก่วะ!!!!” คุณตาตะโกนลั่นจนผมต้องย่นคอและขำออกมา ก็แหม อยากให้คุณตาใช้เหงือกเคี้ยวเผื่อจะได้รสชาติที่แตกต่างไง คิกๆ แกล้งคนคืองานของผมนะรู้ยัง ฮ่าๆๆๆๆๆๆ
กว่าจะกลับมาจากบ้านตาอินทร์ได้เวลาก็ล่วงเลยมาเป็นเวลาเกือบหนึ่งทุ่มเพราะผมกินข้าวเป็นเพื่อนตาก่อนกลับ เดินโต๋เต๋ทักคนโน้นคนนี้อยู่สักพักก็มาถึงบ้านได้ บ้านของผมเป็นปูนสองชั้นครับ มีสวนหน้าบ้านดูน่าอยู่แต่ก็เงียบเหงาไปด้วยเหมือนกันนั้นแหละเพราะไม่มีคนอยู่ ในขณะที่ผมกำลังไขกุญแจหน้าบ้านจะเข้าไปร่างสูงใหญ่ของใครบางคนก็เดินมาหยุดอยู่ด้านหลัง จนผมต้องขนลุกหันขวับไปมอง
“ไอ้ฝรั่ง!!!!!!!” ไอ้ฝรั่งครับไอ้คนนั้นที่ดึงคอเสื้อผมป็นลูกหมา มายืนมองผมด้วยตาสีฟ้าที่ส่องประกาย เง้อ!
“ใครใช้ให้เรียกชาวต่างชาติว่าฝรั่ง ฝรั่งคือผลไม้ไม่ใช่เหรอไง” นายฝรั่งพูดด้วยน้ำเสียงเรียบจ้องผมไม่วางตา โอ้ยอย่างจ้องเยอะสิวะ!!!! มันแสบตานะเฮ้ย! เดี๋ยวพ่อก็จัดหนุมานถวายแหวนให้สักป๊าบหรอก ชิชะ!
“กะ ก็ … ช่างมันเถอะ นายมาทำอะไรที่นี้แล้วต้องการอะไรจากผมวะ!” ผมเปลี่ยนเรื่อก็ใครจะไปรู้ละวะเขาเรียกมาก็เรียกต่อนี้!
“หึ เด็กอย่างนายมีอะไรให้ฉันต้องการ แค่จะมาฝากเนื้อฝากตัวด้วยก็เท่านั้น” หมอนั้นว่า และยิ้มกว้างออกมา ถุ้ยๆๆๆ หล่อตายห่าแหละทำมาเป็นยิ้ม ผมย่นคอนิดๆเพราะยิ้มของหมอนี้เสแสร้งแกล้งทำ เหมือนประชดซะมากกว่า !
“ฝากเนื้อ ฝากตัว ?” ฝากใจด้วยไหมครับ ฮิ้วววววววววววววววววววววว! อ้วกเถอะ ฮ่าๆๆๆๆ
“ก็ฝากเนื้อฝากตัวกับข้างบ้านถือเป็นวัฒนธรรมอันดีของไทยไม่ใช่เหรอไง?” แหนะทำเอียงคอ แบ๋วไหมละมึง!
“ก็ใช่ … อะไรนะข้างบ้าน ?” ผมชะงักเมื่อคิดได้ หมอนั้นเบะปากพยักหน้ายิ้มๆและชี้ไปที่บ้านหลังข้างๆที่ไม่มีคนอยู่มานานแล้ว มีรถยนต์คันหรูจอดแช่อยู่ด้วย … หมอนี้ย้ายมาอยู่ข้างบ้านผมงั้นดิ … หึหึ ก็ได้เดี๋ยวน้องปาล์มจะต้อนรับให้สาสมแก่ใจเลย
“แล้วเฮียชื่ออะไรละ ผมชื่อปาล์มนะ” ผมรีบตีซี้ทันที เขาเลิกคิ้วสงสัยนิดๆ แต่ดูท่าแล้วก็ไม่ได้สนอะไร
“อลัน ผมชื่ออลัน” แค่ชื่อยังดูหล่อเลยยยยยย เอาเถอะๆ
ผมกวักมือเรียกให้นายฝรั่งอลันก้มตัวลงมาหาทำท่าทีมีพิรุธมองซ้ายทีขวาทีเหมือนกลัวใครจะได้ยิน ก่อนที่เฮีย อลันหน้าโง่จะก้มตัวลงมาตามที่ผมขอ ผมเอามือป้องปากกระซิบข้างหูเขาเบาๆ
“เฮียรู้ไหม ที่ซอยนี้ผีดุมากเลยนะ แล้วรู้ไหมบ้านไหนดุที่สุด”
“ผี ? … ไม่รู้หรอกและไม่เชื่อด้วย” เขายืดตัวขึ้นยืนเต็มสัดส่วนมองผมด้วยสายตาขบขัน ชิ ไม่เชื่อใช่ไหม ก็ได้ ไม่เชื่อก็ไม่เชื่อ
“แล้วแต่นะเฮีย แต่ผมขอเตือนไว้ก่อน รู้ไหมทำไมผมถึงไม่ค่อยกลับบ้าน แล้วรู้ไหมทำไมบ้านเฮียถึงไม่มีคนอยู่มานานแล้ว” ลมยามหัวค่ำพัดมาเหมือนฝนจะตก ก่อนที่ฟ้าจะร้องครืนๆพอดิบพอดี ไอ้เฮียขมวดคิ้วนิดๆ มองไปรอบๆก่อนจะหันไปมองบ้านตัวเอง … หึหึ หวั่นไหวสิมึงอะ
“คิดเอาเองนะเฮียว่าบ้านหลังไหนผีดุ” พูดจบผมก็ชิ้งเข้าบ้านทันที คิกๆ ขอให้สนุกกับการอยู่บ้านใหม่และเพื่อนบ้านที่แสนดีอย่างน้อยปาล์มนะฮะเฮียอลันของน้องปาล์ม
======================
มาแล้วๆๆๆ
ฝากน้องปาล์มคนดี? ไว้ในอ้อมอกด้วยนะคะ
นี้แค่วีรกรรมเบาะๆ ต่อจากนี้คนดีคนเดิมของพวกเราจะทำการต้องรับเพื่อนบ้านคนใหม่ยังไงต่อนะ ฮ่าๆๆ
ใครที่แค้นอลันมาจากเรื่องปังปัง คอยสมน้ำหน้าได้เลย แต่ใครที่เริ่มอ่านใหม่ ไม่จำเป็นต้องกลับไปอ่านนิยายเรื่องโน้นก็ได้คะ
ไม่มีเหตุการณ์หรือตัวละครเกี่ยวข้องกันเท่าไหร่นักไม่งงแน่นอน
หลายคนคงสังเกตุว่าบางทีปาล์มอาจจะพูดภาษาลิเกภาษาโขนออกไม่ไม่รู้ตัว
นั้นก็เพราะปาล์มอินกับโขนมากนะคะเป็นนิสัยส่วนตัวและเป็นคาแลตเตอร์ที่วางเอาไว้ ฮ่าๆๆๆ
คนเขียนเขียนเรื่องนี้ไม่มีเจตนาร้ายใดๆ แค่อยากร่วมสืบสานศิลปะของไทยในทางของคนเขียนเท่านั้น :mew1:
เจอกันตอนหน้าคะ
ฝากเพจค่า
ห้องเก็บนิยาย pa_pa (https://www.facebook.com/%E0%B8%AB%E0%B9%89%E0%B8%AD%E0%B8%87%E0%B9%80%E0%B8%81%E0%B9%87%E0%B8%9A%E0%B8%99%E0%B8%B4%E0%B8%A2%E0%B8%B2%E0%B8%A2-pa_pa-596706590458802/?ref=aymt_homepage_panel)
:katai5:
-
แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
-
{CH 2 เด็กเชิดหุ่น }
“ฮะ ฮ้าวววววววววววววว เช้าวันเสาร์ ที่แสนจะสดชื่น”
7 โมงพอดีเดะที่ผมตื่นขึ้นมาลืมตาดูโลกในห้องนอนบนชั้น 2ของบ้านหลังใหญ่ คิกๆ เมื่อคืนผมแกล้งคนเสร็จวิ่งเข้าบ้านอาบน้ำและโทรไปเล่าให้ไอ้น้ำฟัง มันชื่นชมผมใหญ่ แน่นอนสิครับเพื่อนกันนิสัยเหมือนกัน น่ารักเหมือนกันอีกตั่งหาก คิกๆ เอาละ ลุกจากเตียงดีกว่า วันนี้ต้องไปที่บ้านโขนด้วย บ้านโขนที่ผมพูดถึงเป็นบ้านที่ใช้ในการแสดงโขนให้ชมฟรีนั้นแหละครับ ผมกลายเป็นศิษย์ของที่นั้นมาตั้งแต่เล็กแต่น้อย จนบัดนี้ก็ยังไม่ยอมไปไหน ก็ที่นั้นเหมือนบ้านหลังที่สองของผมนี้หน่า
“มีอะไรกินบ้างเนี้ย” ล้างหน้าล้างตาเสร็จผมก็เดินเข้ามาในห้องครัว เปิดดูเย็นดูโอ้วพระราม น้ำเปล่าก็ไม่มีสักขวด งึมๆ … เอาไงดีว้า … จริงดิ มีข้างบ้านไว้เพื่อ ? คิกๆ ฝรั่งจ๋าฝรั่ง
กริ๊ง กริ๊ง กริ๊งงงงงงงงงงงงงงง
“เฮียฮะเฮีย! เฮียคร้าบบบบบบบบบบบบบบบบบ” ผมตะโกนโวยวายอยู่หน้าบ้านฝรั่งจ๋า ก่อนที่หัวฟูๆกับหน้าบึ้งบูดเพิ่งตื่นนอนของเฮียอลันจะโผล่ออกมาจากหน้าต่างชั้นสอง อ่ะ! ห้องติดกับผมเลย คิกๆ
“อะไรแต่เช้า” เขาตามมาแบบไม่มีเสียง แต่ผมจับปากได้ งื้อ อย่าทำหมางเมินกับผมแบบนี้สิ นี้ผมเป็นเด็กดี มาทำกับข้าวให้กินนะ แต่ใช้ของบ้านพี่และผมนั่งกินด้วย เท่านั้นเองนะจ๊ะๆ
“กินข้าวกันเถอะ” ผมเต้นแร้งเต้นกาอยู่หน้าบ้านฝรั่งจ๋า พูดไม่มีเสียงเหมือนที่เขาทำ
“อ่ะ อย่าเพิ่งสิ” เฮียแกดูเหมือนจะไม่สบอารมณ์ปิดกระจกปิดม่านหนีผมไปแล้ว ฮือออออออออออออออออ ใจร้าย จะเล่นกับน้องปาล์มช่ะ!
กริ๊งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง กริ๊งงๆๆๆๆๆๆๆ
“โว้ยไอ้ปาล์มมึงอะไรแต่เช้า!!!!” เสียงป้าแจ๋วละแวกบ้านตะโกนถามมา ผมย่นคอนิดๆก่อนจะตอบกลับไป
“ก็ฝรั่งจ๋าคนนี้อ่ะป้า ใจร้าย!”
กริ๊งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง กริ๊งงๆๆๆๆๆๆๆ
แคว่ก!
ม่านที่ปิดอยู่ถูกกระชากออกพร้อมหน้ามู่ทู่ของเฮียอลัน คิกๆ ใจอ่อนกับผมแล้วใช่ม้าแวบเดียวเท่านั้นแหละครับร่างสูงโปรงเปลือยอกหนาก็เดินลงมาเปิดประตูบ้านให้ผมด้วยหน้าตาไม่เป็นมิตรเท่าไหร่นัก อะไรกันอุตส่าห์มาปลุกยังจะทำหน้ายักษ์ใส่ผมอีก บุ้ย
“แต่เช้าเลยนะไอ้เด็กผี เมื่อคืนกว่ากูจะได้นอนรู้ไหมกี่โมงกี่ยาม” พอเห็นหน้าผมศัพท์พ่อขุนรามที่ไม่น่าออกมาจากชาวต่างชาติก็บรรยายความเป็นผมได้ดีเยี่ยม
“แหม เฮีย จะนอนไปถึงไหนละ” ผมว่าและตบหน้าท้องซิกแพคของเฮียปุ๊บๆ ก่อนจะเดินนำเฮียเข้ามาในบ้านของเขา บ้านของเขาก็เป็นเหมือนบ้านผมนี้ละ ปูนทั้งหลัง 2 ชั้นแต่บ้านเฮียมีระเบียงหน้าบ้านทั้งชั้นล่างและชั้นบนที่ทำจากไม้ แข็งแรง ปลูกต้นไม้ดูร่มรื่น แต่ยังจัดไม่เข้าที่นักอาจจะเป็นเพราะพึ่งย้ายมานั้นแหละครับ
“เฮียคนที่ไหนหรอ” ผมถามในขณะที่เฮียแกไปล้มตัวนอนที่โซฟาที่ยังไม่ได้เอาผ้าคลุมออกเลยด้วยซ้ำ ดูท่าทางเขาจะเพลียมากๆ
“คนทุกที”
“มะ แหมมมมมมมมมม เล่นมุขนะเราเนี้ย คิกๆ” ผมหัวเราะก่อนจะไปนั่งลงด้านล่างข้างๆเขา เอานิ้วเขี่ยจมูกเขาเล่น คิกๆ เขาปัดมือผมทิ้งอย่างรำคาญ ตาสีฟ้าส่องประกายสวยจ้องมาที่ผมอย่างไม่พอใจนัก อะไรง่า!
“ไม่ขำเพราะกูปวดหัว”
“ผมคนกรุงเทพ เรียนอยู่โรงเรียนศิลปะ XXX เอกนาฏศิลป์การแสดงโขน เฮียรู้จักโขนไหม” ผมว่าและยิ้มแป้น นี้ผมตั้งใจจะเป็นเพื่อนกับเฮียเลยนะ เฮียรู้ไหมนอกจากโขนแล้วก็มีไอ้น้ำ ไอ้ไข่ ครูนาย ครูทศ พ่อ แล้วอีกหลายๆคนรวมถึงเฮียเป็นอันดับสุดท้ายเลยนะ ที่ผมอยากจะเป็นเพื่อนด้วยนะ กิ้วๆ
“รู้ เคยดูที่ออสซี่ ครั้งสองครั้ง ไทยไปจัดเทศกาลส่งเสริมวัฒนธรรมที่โน้น” เขาว่าอย่างไม่ใส่ใจนัก ผมลุกขึ้นก่อนจะตั้งวง
ขาในท่าโขนชี้นิ้วกรีดกรายกระทืบเท้าขย่มในท่าหนุมาน มาที่เฮีย
“โอ้ว พ่อฝรั่งจ๋าของอินพอดจากออสเตเรียเลยหนา ฉะนั้นวันนี้เวลา 9 เพลา จงไปกับข้าอย่างฉับพลัน”
“หึ เป็นลิงเหรอไง” เขาหัวเราะออกมานิดๆ จ้องมองผมที่เต้นหนุมานให้ดู โธ่ว นี้ทหารเอกพระรามเลยนะพ่อฝรั่ง
“ไปนะฮะ วันนี้ปาล์มจะพาเฮียไปดูโขนในระยะประชิดเลย” ผมยิ้มเข้าไปนั่งเกาะแขนเขาเหมือนเดิม
“มึงนี้ยังไงเพิ่งรู้จักก็ดีสนิทซะแล้วเมื่อคืนยังแกล้งกูอยู่เลย”
“อดีตคือสิ่งที่ผ่านมาแล้วนะฮะ” หัดลืมๆไปซะบ้างเถอะ ถ้าผมไม่ป่วนเฮีย เฮียจะเปิดประตูบ้านให้ผมเข้ามาเหรอไง ชิชิ
“แต่กูจำได้นะครับ” เขาหัดหัวผมออกอย่างหมั่นไส้ งื้ออออออออออออ อย่าทำร้ายน้องปาล์มคนดีคนน่ารักสิฮะ
“ใครบอกว่าผมแกล้งละ ผมพูดจริงนะ บ้านเฮียผีดุจะตาย อ๊ากกกกก อย่าเตะผม” ผมรีบวิ่งหนีเฮียที่ผมท่าจะลุกขึ้นมาเตะผมเข้ามาในครัวซะก่อน โฮ้โห้ … ไม่มีอะไรเหมือนบ้านผมเลย ฮ่าๆๆๆๆๆ ห้องสว่างโล่งโจ้ง แม้แต่ตู้เย็นก็ไม่มี อย่าไปพูดถึงอาหารเลยครับแหม
“เฮียบ้านเฮียขโมยขึ้นปะเนี้ย” ผมเดินออกมา พร้อมท้องที่ห้องโฮกฮาก ฮาร์ดคอเหลือเกินพ่อหนุ่มน้อย
“กูเพิ่งย้ายมาจะให้มีอะไร” เค้าว่านอนตีพุงเล่นมือถือสบายอารมณ์อยู่บนเตียง ฮืออออออ หิวข้าววววว!
“เฮียยยยยยยยยยยยยยย ไปอาบน้ำไปกินข้าวแล้วไปบ้านโขนกัน เร็วๆๆๆๆๆ”
“อะ อะไรของมึงเนี้ย โอ้ยไอ้ปาล์มไอ้เด็กผี!”
ผมฉุดกระชากลากถูเฮียจนเขายอมขึ้นไปอาบน้ำด้านบนถึงแม้จะด่าไปด้วยทำตามไปด้วยก็เถอะ เอ่อ เอ๊ะ ผมก็ยังไม่ได้อาบน้ำนี้หว่า แหะๆ มัวแต่แกล้งเฮียลืมเลยกู รออะไรละคร้าบ แว๊บไปอาบน้ำที่บ้านสิ
พอตัวหอมฉุยแล้ว ผมก็รีบวิ่งมาหาเฮียที่บ้านอีกครั้ง ปรากฏว่าเฮียอลันก็อยู่ในชุดเสื้อเชิ๊ตสีน้ำเงินพับแขนกับกางเกงสแล็ตดจริงจังสุดๆแต่กำลังยืนรดน้ำอยู่หน้าบ้านขัดกับลุคการแต่งตัวมากเลยนะจ๊ะฝรั่งจ๋า
“ปาล์มพร้อมแล้วไปกันเถอะเฮียลัน”
“เออๆ และแต่งตัวอะไรของมึง” เขามองผมหัวจรดเท้า เอ๊าแปลกตรงไหนก็เสื้อยืดกับโจงกระเบนสีแดงสำหรับเรียนโขนวันนี้ไง อ่อ สงสัยฝรั่งไม่เคยเห็น คิกๆ
“อันนี้เค้าเรียกว่าผ้าแดง ทำจากผ้าเทโร สำหรับการฝึกโขนครับ ไปกันเถอะ หิวแล้วอ่ะ” พี่อลันพยักหน้านิ่งๆก่อนจะเดินไปที่รถสตาร์ทเครื่องออกโดยมีผมเป็นตุ๊กตาหน้ารถ คิกๆ กว้างนุ่มสบายสไตล์รถหรูเลยนะเนี้ย!
“กินข้าวที่ไหนดีฮะ” ผมถามเฮียที่ไม่คุยกับผมสักคำ ขับเลยร้านป้าขายข้าวมาแล้วด้วย อย่าเข้มสิน้องกลัวนะฝรั่งจ๋า
“หึ ก็เห็นไม่บอกนึกว่าไม่หิว”
“ขี้แกล้งวะ นี้เฮียถามจริงทำไมพูดไทยได้เยอะจัง” ผมถามต่อเอื้อมมือไปเปิดเพลงด้วย ถึงผมจะเรียนโขนหรือชอบศิลปะนาฏศิลป์แต่ผมก็เป็นวัยรุ่นธรรมดาที่ฟังเพลงธรรมดานี้แหละครับไม่ได้ขับเสภาตลอดเวลา
“แม่เป็นคนไทย” เขาตอบนิ่งๆ เฮ้อ เมือไหร่จะทำตัวตามสบายนะคนๆนี้จะขี้เก๊งเกินไปแล้วนะ
“แล้วเฮียมาเมืองไทยทำไมเหรอ” ผมหันไปถามต่อ ด้วยความอยากเผือก งิงิ
“มาหาน้อง อย่าถามมาก จะกินอะไร”
“อะ ร้านนั้นอร่อยยยยยยยย” ไม่ถามก็ไม่ถาม กินก่อนก็ได้ น้องเฮียก็คงขี้เก๊กเหมือนเฮียเนี้ยแหละ เช้อออออะ
“ป้าน้อมสวัสดีฮะ”
ผมยกมือไหว้ป้าน้อมเจ้าของร้านก๋วยเตี๋ยวที่อร่อยที่สุดแถมยังน่ารักให้เครื่องผมเยอะมากๆ กินจนจุกจนต้องกลับมากินอีกประจำ ด้วยความที่ป้าใจดี ผมเลยต้องมาช่วยแกขายบ่อยๆ เราเลยสนิทกัน คิกๆ ล่าสุดลูกป้าแกที่ทำโรงละครชื่อพี่นพ ยังชวนผมไปทำด้วยเลย แต่เป็นแบบมิวสิคัล ซึ่งไม่ไม่ถนัด เลยไม่ได้ไปเป็นพระเอกบนเวทีเลย กระซิก แฮ่ ล้อเล่นความจริงเขาจะให้ผมไปเป็นช่างไฟต่างหาก กร๊ากกกกกกกกกกกก
“อ้าวเจ้าปาล์มสวัสดีลูก พาใครมาด้วยหล่อเชียว” พี่อลันยกมือไหว้คุณป้ายิ้มน้อยยิ้มใหญ่เชียว ทีกับผมไม่เห็นยิ้มเลย เอาแต่ทำหน้าดุใส่น้องอยู่เรื่อย
“เฮียปาล์มเองฮะ วันนี้ปาล์มเอาเส้นเล็กต้มยำนะป้าสุดสวย” ผมว่าและเข้าไปหอมป้าน้อมอีกฟอด ก่อนจะเดินเข้าไปในร้านโต๊ะในสุด โดยมีพี่อลันเดินตามมาด้วย ร้านป้าแกก็ขนาด 1 คูหา พัดลมธรรมดานี้แหละครับ แต่เด็ดที่เส้นเข้มที่ซุปสุดๆ ฮิฮิ
“มึงนี้ประจบเค้าไปทั่วเลยเหรอไง”
“เค้าเรียกว่าอยู่เป็นต่างหากเฮีย” ผมหยิบตะเกียบมาวัดเอาที่มันเท่ากันตามนิสัย เฮียก็ทำตามอย่างว่าง่ายดูเค้าเองก็มีความเป็นไทยเหมือนกันนะ รู้ทุกอย่างเลยแฮะ
“หึ แล้วมึงอยู่กับใคร ?”
“อยู่คนเดียวสิเฮีย วันธรรมดาผมจะไปอยู่หอพักแต่เสาร์อาทิตย์ผมจะกลับมาดูบ้าน พ่อผมเขาไม่ค่อยกลับบ้านหรอกฮะ”
ผมพูดยิ้มๆไม่ได้คิดว่าเอาเรื่องที่พ่อไม่กลับบ้านมาตีโพยตีพายเป็นเด็กมีปัญหาหรอก แค่ผมซ้อมรำซ้อมโขนเรียนอีกทุกวันนี้ก็เหนื่อยจะแย่แล้ว
“แล้วเฮียละ มาอยู่ที่นี้ตลอดไปเลยหรือว่าจะกลับไปโน้น”
“มาแค่ 2 อาทิตย์” เขาตอบนิ่งๆจ้องผมด้วยตาสีฟ้าสดใส โทษนะตาเฮียทำจากลูกแก้วเหรอเปล่าทำไมมันส่องประกายแบบนั้นเหมือนอัญมณีเลย
“แล้วมาอีกเมื่อไหร่ฮะ”
“ปีหน้า” ผมรู้สึกหดหู่ชะมัด แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรต่อเพราะเราเพิ่งรู้จักกัน ถึงจะสนิทกันไวก็เหอะ เฮ้อ ช่างเต๊อะ ปีหน้าก็ได้
เจอเฮียใหม่แล้วนี้ นี้ก็เหลือเวลาอีกตั้งหลายวัน
“หึ เป็นห่าอะไรวะ หน้างอเชียวมึงปกติพูดไม่หยุด” ผมย่นหน้า ฝรั่งจ๋าคนนี้ทำไมหยาบคายนักนะ
“ไม่ได้เป็นห่าสักหน่อย ชิชะ อ่ะ ขอบคุณฮะป้า” ก๋วยเตี๋ยวสองชามถูกวางตรงหน้าเราสองคนก่อนที่จะลงมือสวาปามอย่างไม่ปราณีต่อหมูลูกชิ้นหน้าไหนทั้งสิ้น อร่อยเหาะจริงๆแม่คุณเอ้ยยยยยยย!
พอกินข้าวเช้าเสร็จ ผมก็รีบเร้าหรือให้เฮียพามาที่บ้านโขนโดยมีผมเป็นคนบอกทาง คิกๆ นั่งรถฟรีหนึ่งวันแถมแอร์เย็นสบาย แลกกับการโดนด่านิดๆหน่อยๆสบายแฮร์น้องปาล์ม
เรามาถึงบ้านโขนในเวลา 9 โมงกว่าๆ บ้านโขนหลังที่ 2 ของผมเป็นทรงไทยแบบยกพื้นสูงสร้างขึ้นจากไม้สักทั้งหลังแข็งแรงมั่นคงในอาณาบริเวณที่กว้างขวาง ปลูกไม้เล็กไม้ใหญ่ดูร่มรื่นสบายดี เสียงเพลงไทยคลอหน่วยเข้ามาในรถ พร้อมกับนักท่องเที่ยวชาวต่างชาติที่เดินชมไปทั่วบริเวณ ด้านหลังเป็นท่าน้ำ จัดแสดงพิพิธภัณฑ์ เรือเก่าของในสมัยก่อน ซึ่งถ้าจะให้พูดจริงๆที่นี้ก็เป็นสถานที่ท่องเที่ยงแห่งหนึ่งของกรุงเทพมหานครที่ยังคงความเป็นไทยเก่าแก่ที่ต้องการสืบสานเอาไว้ให้สุดกำลังในขณะที่ความเจริญรุ่งเรืองและฉาบหน้าไปด้วยเงินตรา
“สวยดีนะ”
“ใช่ไหมละครับ แต่ไม่ค่อยมีคนสนใจหรอกครับทั้งๆที่สวยขนาดนี้แท้ๆ ไปครับเฮียผมจะพาไปหาพ่อครู”
เขาพยักหน้าก่อนจะลงจากรถที่จอดไว้ในลานเกลี้ยงแล้ว ผมพาเขาเดินเข้ามาใต้ถุนบ้านที่ตอนนี้มีนางรำและคนโขนกว่า 20 คนกำลังซ้อมรำกันอยู่ และเมื่อมองเข้าไปอีกจะเห็นเด็กกลุ่มเล็กๆ 5-6 คน จับกลุ่มนั่งท่องทฤษฎีโขนกันอยู่ดูคึกคักสนุกสนาน ซึ่งถ้าจะให้ผมแนะนำให้วันนึงก็คงไม่หมด ฮ่าๆๆ ในส่วนของชั้นบนเป็นส่วนของการจัดแสดง
ในส่วนของชั้นบนเป็นส่วนของการจัดแสดงหุ่นละครเล็กและโขน ซึ่งในตอนนี้พี่ๆและอาจารย์กำลังบวงสรวงกันอยู่เพื่อเตรียมการแสดง ผมจูงแขนพี่อลันย่องขึ้นไปชั้นบน ก่อนจะให้เขาไปนั่งที่เก้าอี้สำหรับนักท่องเที่ยวและตัวเองก็ถลาหน้าเซ่อมายืนข้างงๆไอ้น้ำและไอ้ไข่หลงที่อยู่ในพิธี พู่ว ! ดีนะครูทศไม่เห็นว่าผมมาสาย
หุ่นละครเล็กนางสุพรรณมัจฉา และหนุมาน ถูกนำออกมาบวงสรวงซึ่งในวันนี้คงจะจัดแสดงหุ่นละครเล็กในความรักของพญาลิงและลูกสาวของทศกัณฐ์ที่เป็นปลาแหวกว่ายในมหาสมุทรจนพบรักระหว่างที่หนุมานเตรียมออกทำศึกกรุงลงกา พร้อมหัวโขนทั้งฝั่งพระ และ ฝั่งยักษ์ รวมไปถึงหัวโขนครูบาอาจารย์ ทั้งวางเรียงกันอยู่บนโต๊ะหมู่บูชาขนาดใหญ่ กลิ่นธูปกลิ่นดอกไม้พร้อมเสียงดนตรีไทยและสวดมนต์ดังคลอในพิธีไหว้ครูอย่างสงบและเยือกเย็น
“สายอ่ะมึงอ่ะ”
“โทษที” ผมกระซิบตอบไอ้น้ำ
ก่อนจะเงียบลงไหว้ครูด้วยอาการสงบ เรื่องแบบนี้เป็นความเชื่อครับว่าต่อให้เป็นงานเล็กหรืองานใหญ่เราต้องทำการเคารพครูบาอาจารย์และห้ามลบหลู่เด็ดขาด เชื่อฟังคำสั่งอะไรห้ามคือห้ามอย่าดื้ออย่ารั้นไม่เช่นนั้นอาจจะถึงคราวเคราะห์ได้ ผมเชื่อนะ เพราะผมเป็นลูกนาฏศิลป์ไงครับ
พอเสร็จพิธี ผมและเพื่อนอีกหลายคนก็ช่วยกันเก็บหัวโขนและของพิธีไหว้ไปในส่วนของห้องบูชาด้านใน ซึ่งคนที่จัดจะต้องมีความรู้เรื่องลำดับชั้นเป็นอย่างดี เพราะถ้าหากวางไม่ดูอาจจะถูกครูทศเขกหัวเอาได้ เมื่อผมทำการเคลียพื้นที่เสร็จ ก็เริ่มที่จัดแต่งกายกันอีกครั้ง ซึ่งในวันนี้จะมีการแสดงในตลอดทั้งวันผมยังไม่ถึงขั้นที่จะขึ้นแสดงได้ จึงมีหน้าที่ในการสอนเด็กๆ ในท่าพื้นฐาน ซึ่งผมก็ไม่ได้งอแงอะไรเพราะโขนเป็นการแสดงที่ล้ำค่าให้คนที่เก่งกว่าได้ขึ้นแสดงเผยแพร่เอกลักษณ์ของศิลปะแขนงนี้ออกไปได้อย่างสวยงามดีกว่ามาพลาดเพราะผมที่ยังไม่เก่ง แต่น่าหมั่นไส้ไอ้ไข่หลงอ่ะ ที่มันได้สวมโขนแสดงเป็นพระรามรูปงามแล้ว ชิชะ อายุเท่ากันแท้ๆ งื้ออออ ก็ใครใช้ให้มันสูงโปร่งหล่อเหลาแถมมีพรสวรรค์ละ
“มึงฝรั่งที่มึงพามา ใครวะ” ไอ้น้ำเดินมาถามผมที่ถือชุดของคนเชิดหุ่นละครเล็กจะเอาไปให้พี่เปรมที่กำลังจะขึ้นแสดงในอีก 10 นาที ผมหันไปมองตามมือก็เห็นเฮียอลันกำลังเดินสำรวจบ้านอยู่ด้านล่าง พวกนางรำงี้ทิ้งความเป็นสาวไทยใจงามกันใหญ่ หล่อตายละ เชอะๆ
“คนที่กูเล่าให้ฟังเมื่อคืนไง” ผมว่า
“คนที่มึงไปป่วนเขาอะนะ แล้วเค้ามากับมึงได้ไงวะ”
“ฝีมือกู” ผมชี้มาที่ตัวเองไอ้น้ำเบ้ปากตบหัวผมก่อนจะเดินหลีกไปช่วยไอ้ไข่แต่งตัวในห้องตัว
“ไอ้ปาล์ม” ผมหันไปหาพี่เด็จที่อยู่ในชุดของทศกัณฐ์พระยายักษ์สีเขียวตัดทองดูผสมแดงสง่า เพราะพี่แกร่างสูงใหญ่คมเข้มฉบับชายไทยนั้นะครับ
“มึงเห็นพวงประคำคอของกูไหม ” พวงประคำคอเป็นเครื่องประดับประจำตัวของยักษ์ทศกัณฐ์ ผมขมวดคิ้วนิดๆ เอ้ ถ้าจำไม่ผิดน่าจะอยู่กับชุดนี้เพราะผมเป็นคนจัดชุดล่าสุด
“ผมเก็บไว้กับชุดนะพี่”
“ไม่มีอะ ลองดูดิ” พี่แกพูดอย่างเครียด ผมก็พลอยเครียดตามไปด้วย เครื่องประดับชิ้นนึงราคาแพงครับ งี้แหละครับ คนดูน้อย แต่ค่าครอบชีพสูงเหลือเกิ๊นนนน
ผมเดินเข้ามาในห้องแต่งตัวก่อนจะเริ่มหาพวงประคำคอของพี่เปรม อยู่ไหนวะ หายไม่ได้นะเฮ้ย!
“ไอ้ปาล์มหาอะไร” ผมหันไปหาไอ้ไข่ที่บัดนี้แต่งกายเป็นพระรามเรียบร้อยในชุดสีทองบริสุทธิ์เช่นเดียวกันเหลือเพียงสวมชฎาเท่านั้น มันเดินเข้ามาในห้องยืนข้างๆผม
“หาสร้อยประคำคออ่ะ”
“ผมเห็นไอ้เปี๊ยกเอาไปเช็ดอยู่นะพี่ น่าจะอยู่ที่มัน”พี่เปรมเหยียดยิ้มนิดๆก่อนจะเดินออกจากห้องไป ไอ้ไข่และผมถอนหายใจออกมาพร้อมๆกัน ผมนึกว่าจะโดนยักษ์ฆ่าซะแล้ว
“ต่อไปนี้มึงไม่ต้องไปยุ่งเครื่องทศกัณฐ์แล้วนะ”
“ทำไมวะ”
“เชื่อกูเหอะ” มันว่าและเดินออกไป ผมก็งงๆเดินตามมันออกไปด้วย
พอบนเรือนเตรียมการเรียบร้อยผมก็เดินลงมาด้านล่าง มองหาเฮียอลันทันที แล้วก็เห็นว่าเขากำลังนั่งเล่นกับเด็กโขนรุ่นจิ๋วอยู่ที่อีกฝั่งของเรือนไทย ผมรีบเดินเข้าไปมาและนั่งลงข้างๆเขาที่จับเจ้านุ๊กตัวเล็กขึ้นมาวางบนตักจับมือสองข้างตบเป็นจังหวะ ให้เด็กที่เหลือซ้อมท่าเต้นเสาที่ผมโดนนมาเมื่อวาน เสียงหัวเราะเอิ๊กอ๊างของเด็กๆทำให้โลกสดใสจริงๆ
“เฮ้ยๆๆๆๆ คึกกันจังนะพวกมึง ตอนเช้ากูให้พวกมึงทำอะไร” ผมแกล้งดุจนพวกนางรำที่นั่งมองกันอยู่เบ้ปากและหัวเราะออกมา เฮ้ย นี้ดุที่สุดแล้วนะ แหมมมมมมม
“พี่ปาล์มอ่ะ นี้ฝรั่งคนนี้เท่สุดๆไปเลยนะครับ” ไอ้แม็กเด็ก 6 ขวบตาแป่วพูดขึ้น ผมพยักหน้าอย่างเห็นด้วย จริงๆ เฮียเท่ แต่ขี้เก๊ก แง่มมมมม
“พวกมึงพอเลย ช่วงเช้ากูให้ท่องประวัติรามเกียรติ์ไม่ใช่เหรอไง” ผมถาม
พวกมันย่นหน้าเดินเข้ามาล้อมวงขณะที่ผมนั่งลงข้างๆเฮียลันตบหัวไอ้นุ๊กให้กลับไปรวมกลุ่มกับพี่ๆของมัน จากนั้นไอ้พวกเด็กน้อยก็เริ่มท่องประวัติออกมาพร้อมๆกัน เพื่อเป็นพื้นฐานในการเข้าถึงตัวละครในอนาคตจึงต้องท่องให้ได้ครับ
“หึ เป็นครูที่เข้มดีนี”
“แน่นอนฮะ” ผมยิ้มกว้างให้พี่อลัน
“แล้วไม่ขึ้นแสดงด้วยเหรอไง”
“ครูทศยังไม่ให้ขึ้นอ่ะ” ผมว่าก่อนจะหันไปดุไอ้แอมที่ท่องผิด
“มึงฝึกมากี่ปีแล้ววะ”
“ตั้งแต่ 6 ขวบ อ่ะ ตอนนี้ก็ 19 แล้ว”
“หึ ไม่บอกก็รู้ว่าอยากเป็นแสดงเป็นตัวอะไร” ผมร้องเจี๊ยกออกมาเมื่อมือใหญ่ๆวางลงบนหัวผมและตบเบาๆ โอ้ยๆๆๆ มือหนักไปไหมเนี้ยพ่อฝรั่งจ๋า
-
“ไอ้ปาล์ม!”
เสียงเรียกเข้มๆที่ผมกลัวตั้งแต่เด็กๆ ครูทศครูโขนอายุ 60 ปีแต่ยังแข็งแรงผมสีดอกเลาในชุดเตรียมขึ้นเชิดหุ่นเสื้อสีดำและโจงกระเบนสีดำ ผมรีบยิ้มแห้งๆก่อนที่เขาจะเดินมาหยุดนั่งบนเก้าอี้ที่อยู่ใกล้ๆผม หน้าตาเป็นมิตรยิ้มให้ผมน้องๆรวมถึงพี่อลันด้วย
“ครับครูทศ” ผมยกมือไหว้
“วันนี้เอ็งมาสายใช่ไหม” อ่ะ ! รู้ได้ไงอ่ะ ผมหัวเราะแหะๆ พี่อลันกลั้นหัวเราะจนตัวสั่น
“แค่ไม่กี่วินาทีเอ็งจ๊ะ” ผมยกมือขึ้นมาทำท่าทางประกอบว่านิดเดียวจริงๆ
“งั้นไปนิดเดียวที่ห้องเรือตอนเย็นด้วยแล้วกัน” ง่ะ หน้าที่ประจำผมเลยไอ้ทำความสะอาดห้องเรือด้านหลังบ้านเนี้ย ฮืออออออออออ
“ว่าแต่พ่อหนุ่มคนนี้เป็นใครรึ ข้าเห็นมานั่งเล่นกับเด็กอยู่นานสองนาน”
“ผมชื่ออลันครับ” พี่อลันแนะนำตัวก่อนที่ครูทศจะเหลือบมามองผมกับพี่อลันสลับกัน
“ผัวเมียกันสินะ ฮ่าๆๆๆ ข้าว่าแล้วว่าอย่างไอ้ปาล์มไม่พ้นมีผัว” แล้วเสียงหัวเราะก็ดังครืนขึ้น
“แหม ครูก็ชมเกินไป” ผมรับมุขเพราะไม่รู้จะอายไปทำไม หน้าด้านอยู่แล้ว ฮิฮิ
“ผมเป็นเพื่อนข้างบ้านของปาล์มครับครู” พี่อลันพูดยิ้มๆ เพราะดูเหมือนเขาก็ไม่ได้คิดมากอะไรเท่าไหรนัก
“ดีๆ ฝากดูแลมันด้วย ไอ้เด็กคนนี้จิตใจมันดี แต่ซนไปหน่อยเท่านั้นเอง ว่าแต่ไอ้ปาล์ม วันนี้เอ็งอยากจะลองไปเชิดหุ่นไหม ไอ้ไผ่มันไม่มาเห็นว่าท้องเสีย”
“จริงเหรอจ๊ะ หนุมานหรือเปล่า” ผมระริกระรี้ทันทีเพราะนานๆผมจะได้โชว์ฝีมือสักที
“เออสิวะ ไป ไปเตรียมตัว”
“เฮียรอผมอยู่นี้นะ” ผมว่าและรีบลุกขึ้นไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดเชิดทันที เยิปปี้! ขอบคุณพี่ไผ่ที่ไม่มานะขอรับ ฮิฮิ
คิกๆ เท่ชะมัด ผมอยู่ในชุดเสื้อสีดำกับโจมกระเบนสีดำเหมือนกัน ก่อนจะรับเอาหน้ากากสีดำมาถือเอาไว้ เอาละ หนึ่งเดือนผมจะได้ขึ้นเวทีสักครั้ง ผมต้องทำให้เต็มที ฮิฮิ
“ตื่นเต้นเหรองะไอ้ปาล์ม”
“เออดิ เกร็งสาด” ผมตอบไอ้น้ำที่กำลังก้มจัดโจมกระเบนให้ผมอยู่ อีกไม่กี่นาทีเอง
“เตรียมตัวกันด้วยพวกเอ็ง” ครูทศบอก
ผมและเพื่อนที่จะขึ้นเชิดหุ่นมีทั้งหมด 6 คนโดยผู้หญิงจะเชิดหุ่นของสุพรรณมัจฉา ส่วนผมครูทศและเจ้าเปี๊ยก จะเชิดหุ่นของหนุมาน โดยผมรับหน้าที่เป็นขาทั้งสองข้าง เอ๊าฮึบ สู้ๆนะปาล์ม เมื่อออกไปแสดงแล้วไม่ว่าจะเป็นเวทีเล็กหรือเวทีใหญ่ถึงแม้จะแสดงให้แค่คนๆเดียวดู ก็ต้องลืมตัวตนของตัวเองให้หมด เพราะตอนนี้มึงเป็นหนุมาน ผมดันหน้ากากลงปิดหน้าเมื่อได้เวลา
เสียงของระนาดให้จังหวะดังขึ้น ผมและทุกคนต่างกรูกันออกไปยืนกันประจำตำแหน่ง ทุกสัดส่วนของผมตอนนี้ไม่ใช่ผมอีกแล้ว มือทั้งสองข้างบังคับขาของหุ่นหนุมานไปตามเสียงบรรเลงของระนาดและเครื่องตีเครื่องเป่าต่างๆที่ให้เสียงในการขับเคลื่อน เอกลักษณ์ของหนุมานคืออยู่นิ่งไม่เป็นและมีความกล้าหาญชาญชัยในทุกสมรภูมิรบ หรือจะเป็นสมรภูมิรักด้วยก็ตาม
“ไอ้ปาล์ม จับจังหวะดีๆ” ครูทศว่าผมพยักหน้าก่อนจะอยู่ในท่าเต้นเสาและกระทืบเท้าลงพร้อมกันกับอีกสองคน เป็นความรู้สึกที่พิเศษมากๆ และเมื่อพอมองไปทางคนดูผมก็เห็นร่างสูงใหญ่ตระหง่านง้ำยืนมองด้วยตาสีฟ้าคู่นั้นนิ่งๆ ปาล์มเก่งใช่ไหมละ ฮิฮิ
พอแสดงเสร็จก็เริ่มทำการหยอกล้อกับคนดูโดยให้หุ่นเข้าไปกอดเข้าไปหอมอ้อนเอามันนี่เพื่อเอามาเป็นเงินก้นถุงทำนุบำรุงศิลปะต่อไป ในเดือนๆหนึ่งได้ไม่เยอะหรอกครับ แต่ก็พอที่จะให้มีกำลังใจในการทำงานต่อไป
เมื่อแสดงเสร็จโชว์โขนชุดใหญ่ในเรื่องพระรามทำศึกกับลงกา ก็เตรียมตัวจะออก ในขณะที่ผมเดินผ่านพี่เปรมอยู่ที่อยู่หัวโขนของยักษ์ทศกัณฐ์เขาก็ยื่นขามาสกัดผมเอาไว้ ดีที่ผมหลักดีเลยไม่ล้มถ้าล้มไปหุ่นหนุมานอาจจะเสียหายก็ได้ ผมหันไปมองตาขวางก่อนจะรีบเดินไม่สนใจกายในรูปยักษ์ต่อไป นานแล้วครับที่เป็นแบบนี้ผมก็ไม่รู้มันโกรธอะไรผมนักหนา เมื่อก่อนก็เห็นดีๆกันอยู่ทั้งๆที่ตัวเองก็ได้รับบทเป็นยักษ์แท้ๆ ไอ้พี่เปรมเหี้ยเอ้ย!
“เก่งนี้สมเป็นลิง” ผมย่นหน้าให้พี่อลันที่ยืนดูโขนอยู่ ก็ลิงน่ะสิผมน่ะชอบหนุมานจะตาย
“เป็นไงฮะ พี่ไหม”
“อืม” เฮียอลันขานรับเบาๆตาสีสว่างจ้องมองเบื้องหน้าอย่างไม่ลดละ บางทีการพาชาวต่างชาติมาดูโขนแบบนี้ก็ทำให้ผมรู้สึกภูมิใจนะครับถึงแม้ครั้งหน้าเขาจะไม่อยากมาแล้วก็เถอะอย่างน้อยเขาก็ได้รู้ว่ามีศิลปะแขนงนี้อยู่ที่นี้
“ครั้งหน้าค่อยมาอีก” ผมยิ้มกว้างให้เฮียที่พูดถูกใจเป็นครั้งแรก คนอะไร๊ เก๊กเหลือเกิ๊นนนนนน
ตกเย็น เฮียอลันพาผมกลับหลังจากที่จัดการทำความสะอาดห้องเรือแล้วเรียบร้อย ฟ้าเกือบมืดแหนะป๊าดโธ่ว! ถึงไอ้น้ำกับไอ้ไข่จะช่วยแต่งานก็หนักอยู่ดีเพราะเรือบางลำก็ผุพังแล้วต้องเช็ดระวังๆหน่อยก็ทำเอาหมดแรงน้ำข้าวต้มไปเลย ง่วงนอนไปอี๊กกกกกกกกก
“เฮ้ย จะหลับแล้วเหรอไง”
“ฮะ ง่วงอ่ะ ใช่พลังงานเยอะมาก” ผมว่าและเอียงตัวจะหลับ เฮียแกก็ไม่ได้ว่าอะไร ไม่ได้ว่าอะไร
$%^^T^&&*(*()*&^%%$#$$^&*(&^$#@%^&*()
“โอ้ย!!!!จะเปิดเสียงดังทำไม!” ผมตวาดลั่นรถเมื่อเฮียแม่งกวนตีนเปิดเพลงซะเสียงดังเลย
“หึ เย็นนี้กูจะทำสุกี้ไปทำบ้านมึงแล้วกัน”
“สุกี้!!!! เย้ๆๆๆๆๆๆๆ” คิกๆ เฮียแม่งน่ารักเวอร์ !!!!
ก่อนเข้าบ้านผมและเฮียพากันไปซื้อขอสดที่ตลาดใกล้ๆ กินกันสองคนเหมือนกันมีงานเลี้ยงที่บ้านงั้นแหละ ฮ่าๆๆๆๆ พอซื้อเสร็จก็ตรงกับบ้านทันที ผมและเฮียช่วยกันจับโน้นทำนี้และตั้งเตาที่หน้าTVที่ห้องรับแขกของผม หมูหมึกกุ้งถูกโยนลงหม้อพร้อมผักส่งกลิ่นหอมฉุยไปทั้งบ้าน อ๊า สวรรค์ของปาล์มคนหล่อเลยนะครับเนี้ย ผมมองไปที่เฮียอลันที่นั่งกินเบียร์ดูบอลพิงโซฟาอยู่ข้างๆผมอย่างหมั่นไส้ คนบ้าอะไรวะหล่อไม่เกรงใจใครขนาดนี้ เดี๋ยวเหอะๆ หึหึ หาเรื่องแกล้งอีเฮียดีกว่า อะไรดีน้า
“เฮียๆ กินนี้ดิ” ผมยื่นคีบลูกชิ้นไปจ่อที่ปากไอ้เฮีย ก่อนที่เขาจะงับเอาไปกินจริงๆ เคี้ยว ๆ เคี้ยวจิ
“… ไอ้ปาล์ม” เขาหยุดเคี้ยวหันมามองหน้าผม ก่อนที่หน้าจะเริ่มเปลี่ยนสีผมเอียงคอขานรับ
“ฮะ ?”
“แค่กๆๆๆๆ เชี้ย!!!! เผ็ด ไอ้เชี้ยปาล์มไอ้เด็กผี น้ำ ๆๆๆๆ น้ามมมมมมมมมมมมม” ผมหัวเราะร่าก่อนจะยื่นกระติกขวดน้ำเก็บความร้อนให้ไอ้เฮีย คิกๆ
“โอ้ย น้ำเชี้ยไรเนี้ย!!!!”
“ชาอู่หลงร้อนๆไงเฮีย ฮ่าๆๆๆๆๆ โอ้ย อย่าฆ่าโผ้มมมมมมมมมมมมมมมม!” ผมรีบกระเด้งหลบตีนไอ้เฮียที่จะก้านคอผมให้ได้ เขาลุกไปที่ตู้เย็นบ้านผมกระดกนมที่ซื้อติดมาด้วยใส่ปากอึกๆ กร๊ากกกกกกกกก ไม่ผิดได้ไงวาซาบิล้วนๆสอดไส้อยู่ในลูกชิ้นนี้หว่า! กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกก
“มึงมานี้เลย มาให้กูเตะซะดีๆ”
“โอ้ย อย่าๆ อ่ะ ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆ” ผมวิ่งหน้าไอ้เฮียที่ตอนนี้คลายเผ็ดลงไปหน้าดำหน้าแดงไปหมด แต่แล้วก็ไม่รอดจับได้และเตะผมป๊าบใหญ่ก่อนจะจั๊กกะจี้เอวผมจนผมหมดแรง โอ้ยยยยยยยย! นะ เหนื่อย
“พะ พอแล้ว กร๊ากกกกกกก ผมขอโทษ ฮ่าๆๆ ฮะ จะขาดใจตายแล้ว”
“มึงนี้แม่งแสบฉิบหายเลยไอ้สาด” เขาเลิกจี้ผมและดันผมออกจากตักเขา ด่าผมเป็นวรรคเป็นเวรในขณะที่ผมขำกลิ้งลงไปนอนกับพื้นอย่างหมดแรง … หมดแรงจริงๆฮะ หมดแรงจนอยากจะหลับเลย …
“อ้าวเฮ้ย นอนตรงนี้เลยเหรอไอ้ปาล์ม”
“ราตรีสวัสดิ์ฮะเฮีย” สติสุดท้ายของผมคือการบอกฝันดีกับเฮียอลัน และหลับไปจริงๆ
ร่างสูงจ้องมองเจ้าปาล์มที่เมื่อกี้ปากรูปกระจับมีไฝเล็กๆที่มุมปากดูน่าหลงใหลยังพูดอยู่ไม่หยุดเป็นต่อยหอยแต่พอหมดแรงเข้าจริงๆก็หลับไปง่ายๆเหมือนเด็กอ่อน เขาก็นึกเอ็นดูก่อนจะเหยียดยิ้มออกมา พยุงร่างเล็กๆไปไว้บนโซฟาด้านบน จัดการเก็บของให้เรียบร้อย ก่อนจะหยิบเอาเสื้อคลุมมาคลุมกายของเด็กตัวเล็กๆที่ภาพการเชิดหุ่นที่ดูสง่างามนั้นยังคงติดตาเอาไว้ ก่อนจะล็อกประตูบ้านให้ และเดินกลับไปยั่งบ้านตัวเองที่อยู่ข้างกัน …
=============================
มาแล้วค่า ตอนที่ 2 :katai5:
ฝากด้วยนะคะ คอมเม้นต์เป็นกำลังนิดนึง ตอนนี้เงียบเหงามากเลยพี่สาวพี่ชายยย :z13:
เจอกันตอนหน้าคะ
ฝากเพจนะ
ห้องเก็บนิยาย pa_pa (https://www.facebook.com/%E0%B8%AB%E0%B9%89%E0%B8%AD%E0%B8%87%E0%B9%80%E0%B8%81%E0%B9%87%E0%B8%9A%E0%B8%99%E0%B8%B4%E0%B8%A2%E0%B8%B2%E0%B8%A2-pa_pa-596706590458802/)
:bye2:
-
:impress3: น่ารักดีน่ะ คือน้องปาล์มแบบเกรียนมากเลยน่ะ อ่านแล้วก้อแปลกไปอีกแบบ เราก้อชอบน่ะ ชอบพี่อลันดีจังน่ะ เป็นกำลังใจให้น้องปาล์มน่ะจ้ะ งานนี้รักมีความห่างของระยะทาง ไม่เป็นไรน้องเรียนจบแล้วไปเปิดแสดงโขนที่ออสเตรเลียเลย 555 :กอด1:
-
หน่องปาล์มมมมม
น่ารักแบบกวนๆดี๊ดี
พี่อลันหลงน้องเร็วๆ
ปีนึงเจอกันครั้ง เก็บความคิดถึงไว้เจอกัน
-
เนื้อเรื่องน่ารักดี แต่คำผิดเยอะจังเลยค่ะ
ไว้เดี๋ยวถ้าล็อกอินในคอมแล้วจะแจ้งคำอีกทีนะ
พอดีตอนนี้นี่เล่นในมือถืออยู่
-
มาตามเฮียอลันกับน้องปาล์มเด็กแสบ เด็กเกรียน o13
-
:impress2: ถึงปาล์มจะเกรียนและกวนเฮียก็เอ็นดูอยู่ดีนิ
-
น้องปาล์มมีความกวนตรีนสูงมากกกกกกก :laugh:
-
{CH3 ไอ้เด็กจอมวุ่นวาย}
ผมชื่ออลัน … เกิดและโตที่ออสเตรเลีย แม่ของผมเป็นคนไทยผสมจีนครับ จึงทำให้ผมพูดอ่านและเขียนภาษาอื่นนอกจากอังกฤษได้ คือไทยและจีนจนคล่อง ทำงานเป็น CEO ของบริษัทหุ้น และนี้เป็นการมาประเทศไทยครั้งแรกของผมแทนแม่ ที่ไม่ค่อยมีเวลาเพราะต้องทำงานหนักเพื่อสานต่อสิ่งที่แม่สร้างไว้ ผมยืนมองเด็กผู้ชายตัวอ้วนๆ ผ่านรั้วโรงเรียนมัธยมที่กำลังเดินก้มหน้าดุ๊กๆบนหลังมีกระเป๋าหนังสือใบใหญ่สะพายอยู่ ผ่านหน้าพวกกลุ่มเด็กเกเรที่นั่งอยู่ที่แสตนเชียร์
ผลุบ!
ผมกระตุกแทบจะพุ่งเข้าไปในรั้วเมื่ออยู่ๆหินก้อนไม่เล็กไม่ใหญ่มากนักจากไอ้หัวโจกที่กำลังหัวเราะร่ากับเพื่อนๆปามาโดนแขนเด็กคนนั้นเด็กๆ เด็กคนนั้นหยุดมองบนแสตนนิดๆ ก่อนจะรีบวิ่งเมื่อไอ้แก๊งเลวพวกนั้นทำท่าจะลุกขึ้นมารังแกอีก … หน่อย! รังแกน้องกูหรอพวกมึง เดี๋ยวเถอะ เดี๋ยวก่อนรอให้เลิกเรียนก่อนไอ้สัด
เด็กผู้ชายอ้วนคนนั้นชื่อ ปัง ครับ เป็นลูกพี่ลูกน้องของผมเอง แต่เค้าไม่เคยรู้หรอกครับว่ามีพี่ชายคนนี้อยู่ตรงนี้ เพราะเราไม่เคยเจอกัน เหมือนกับที่แม่ของผมทำมาตลอด ด้วยเหตุผลบางประการที่เรื่องราวในอดีตสร้างรอยร้าวเอาไว้ ‘คุณตาเล็ง’ คือชื่อของตาเราครับ ‘น้าแก้ว’ นั้นก็แม่ของเจ้าปัง
เรื่องราวที่ผมจะกล่าวต่อไปนี้เป็นเรื่องน้ำเน่าที่มีตัวละครไม่กี่ตัว เริ่มจากน้าสาวของผมท่านพบรักกับพ่อผดุงของเจ้าปังและอยู่กินฉันสามีภรรยาจนมีโซ่คล้องใจออกมาเป็นเด็กตุ้ยนุ้ยน่ารัก แต่ด้วยความที่ไม่เห็นชอบจากตา จึงประกาศตัดขาดความสัมพันธ์กับลูกสาวคนเล็ก จากนั้นเรื่องราวกลับร้ายแรงขึ้น เมื่อน้าแก้วถูกรถชนชนเสียงชีวิตตั้งแต่เจ้าปังอายุยังน้อย
ตาของผมหลังได้รู้ข่าว เขาช็อกและเสียใจมากจึงตัดสินใจย้ายไปอยู่ที่ออสซี่กับแม่ผมในขณะที่ผมยังเด็ก ด้วยทิฐิที่ไม่ยอมรับไม่ว่าจะอะไรทั้งนั้นจึงปล่อยให้หลานและลูกเขยนอกสมรสอยู่กันตามยถากรรมทั้งๆที่ใจในแสนจะระทม จนล้มเจ็บป่วยอยู่หลายปีในที่สุดตาก็จากไปด้วยโรคประจำตัว ต่อจากนั้นเป็นระยะเวลา 5 ปีครับกว่าแม่ผมจะทำใจได้และบอกเรื่องนี้กับผม ในตอนนั้นผมเพิ่งเรียนจบ
ซึ่งผมเองในช่วงเวลานั้นก็อยู่ในสภาวะตั้งตัวและต้องยอมรับครับว่าตอนนั้นผมไม่คิดแม้จะสนใจน้องผมเลยแม้แต่น้อย จะว่าผมไม่มีหัวใจก็ได้ไม่ว่ามันจำเป็นด้วยเหรอที่ต้องเห็นใจคนที่ไม่เคยเห็นหน้าแทบจะไม่มีความรู้สึกอะไรด้วยเลย แต่เชื่อไหมครับ ผมกลับไม่สามารถลืมเรื่องนี้ได้เลย มันโคตรจะรู้สึกผิดในใจลึกๆเมื่อเห็นแม่นั่งจ้องรูปของเด็กคนนั้นยอมลงทุนจ้างนักสืบเพื่อตามดูชีวิตของเด็กธรรมดาคนหนึ่งตลอดมาผมเริ่มผูกพันเมื่อเจอหน้าน้องผ่านรูปถ่ายอยู่บ่อยๆ หึหึ จากเด็กอนุบาลตัวอ้วนกลายเป็นเด็กประถม และกลายเป็นเด็กมัธยม วิวัฒนาการน่ารักๆบนความตุ้ยนุ้ยทำให้ผมอยากเจอ … แต่ไม่สามารถทำได้เพราะการงานของผมในเวลานั้นยังคงยุ่งเหยิงเต็มไปหมด
ทุกสิ่งทุกอย่างมันคาใจผมอยู่แบบนั้น แต่เมื่อทุกอย่างเข้าที่ทั้งหน้าที่การงานและใจของผมที่อยากจะเจอน้อง ในอายุ 30 ปี มีทุนทรัพย์และวุฒิภาวะมากพอ ผมจึงทำหน้าที่นี้แทนแม่ นี้เป็นวันแรกที่ผมได้เห็นน้องผมจริงๆ ไม่ใช่ผ่านทางรูปถ่าย อาจจะดูเป็นคำแก้ตัวลบล้างความผิดของตาผม แม่ของผม และตัวผมเอง แต่ พวกผมจะทำอะไรได้มากกว่านี้อีก ทุกสิ่งทุกอย่างมันคืออดีตที่ผ่านไปแล้ว และคงไม่ผ่านกลับมาอีก …
เรื่องราวเหมือนนิยายไร้สาระที่ไม่มีเหตุมีผลเลยใช่ไหมครับ ผมก็ว่าอย่างงั้นแหละ ...
ผลั๊ว!!!! ผลั๊ว!!!
“ไอ้ปัง ไอ้ลูกภารโรง ไอ้อ้วน!!!”
ผมเงยหน้าขึ้นมองผ่านรั้วจากในรถที่จอดแน่นิ่งอยู่ และต้องสบถคำหยาบออกมาเพราะตอนนี้น้องของผมกำลังโดนไอ้เด็กเหี้ยที่ไหนไม่รู้รังแก เตะลูกบอลซัดน้องผมที่ยืนอยู่พร้อมหนังสือในมือ เมื่อกี้เดินไปแล้วนี้หน่าแล้วจะกลับมาให้โดนรังแกอีกทำไม ครูบาอาจารย์หายไปไหนหมดวะ!!!!! ผมกระโดดลงจากรถไปยืนเกาะ
“อะ โอ้ย ยะ อย่าแกล้งเราเลยเสาร์ เราเจ็บ”
“เฮ้ย!!!!! ทำเหี้ยอะไรกันวะ!!!!!!!” ผมตะโกนลั่น เท่านั้นไอ้พวกเด็กเกรียนชะงักมองมาที่ผมก่อนจะพากันวิ่งหนีไป พร้อมกับน้องของผมที่วิ่งตาลีตาเหลือกหายไปด้วย … โธ่ น้องปังจะหนีพี่ทำไม …
แม่งเอ้ย อย่าให้กูเจออีกนะว่าเด็กคนไหนมันรังแกน้องกู กูจะตบเกรียนให้กบาลแหลกคามือเลย
“บ้านไอ้ปังเหรอพอหนุ่ม เดินไปทางสุดหัวมุมนั้นแหละ”
ผมยกมือไหว้คุณยายที่นั่งอยู่บนชานบ้านหลังเก่าๆ ก่อนจะเดินไปยังบ้านที่ยายบอก ซอยบ้านของปังทำให้ผมรู้สึกสะเทือนใจเล็กๆ มันไม่ใช่ชุมชนแออัดหรอกครับ แต่เป็นเหมือนชนบททั้งๆที่อยู่ในตัวเมืองแท้ๆ ไก่ตัวเล็กๆที่ขนไม่มีเดินผ่านหน้าผมไป ก่อนที่ผมจะยืนอยู่หน้าบ้านเก่า… ที่ผมรู้ว่าเป็นบ้านของปังเพราะบ้านหลังนี้เป็นแบบเปิดโล่งมีห้องด้านในสองห้อง และมีรูปตั้งหน้าศพของน้าแก้วแขวนอยู่ที่ผนังไม้สามารถมาเห็นจากด้านนอกได้ๆหลังหนึ่ง… ทรุดโทรมชะมัด
“เฮ้อ อดทนอีกหน่อยนะน้องพี่”
ผมพึมพำก่อนจะเดินเอาอาหารเครื่องดื่มชุกนักเรียนของปังและชุดทำงานใหม่ของลุงผดุงไปวางไว้หน้าบ้านของสองพ่อลูก … อีกนิดเดียวขอแค่อีกนิดเดียวให้โปรเจคงานนี้ผมผ่าน ให้ทุกอย่างพร้อม และผมจะกลับมารับน้องผมกลับไป … กลับไปอยู่กับผมที่ออสเตรเลีย
.
.
.
“เฮียจ๋าเฮียฝรั่งงงงงงงงงงง”
เสียงซนๆของไอ้ปาล์มดังขึ้นอยู่หน้าบ้านผม เออดี นี้สรุปผมไปเป็นเฮียของมันตั้งแต่วันแรกที่เจอกันเลยใช่ไหม เมื่อวันก่อนยังแกล้งผมสารพัด ทั้งหลอกผี ทั้งลูกชิ้นยัดวาซาบิ โน้นนู้นั้นวีรกรรมแสบทรวงทั้งนั้น แต่การที่มันพาผมไปดูบ้านโขน มันก็ทำให้ผมชื่นชอบศิลปะของไทยมากยิ่งขึ้น โขนเป็นศิลปะที่ละเอียดครับผมเคยดูอยู่ครั้งสองครั้งในเทศกาลวัฒนธรรมที่จะมาปีละครั้งที่ออสซี่ พอได้ไปเปิดหูเปิดตาในบ้านโขนโลกของผมที่มองศิลปะไทยก็ล้ำลึกมากยิ่งขึ้น … หึ
“เฮียอล๊านนนนนนนนนนนนนนนนนนน มีใครมาก็ได้รู้อ่ะ” ผมถอนหายใจก่อนจะวางถ้วยบะหมี่ลงบนพื้น ผมเพิ่งย้ายมาได้แค่ 5 วัน ทั้งบ้านมีแค่เตียงกับโซฟาเท่านั้นแหละครับ ที่ไอ้เด็กนั้นแหกปากอาจจะเป็นเพราะว่ารถเฟอร์นิเจอร์ที่ผมสั่งคงมาแล้ว
“เชิญครับ” เป็นอย่างที่ผมคาด เมื่อออกไปหน้าบ้านเห็นรถเฟอร์นิเจอร์จอดอยู่หน้าบ้านพร้อมกับไอ้ลิงหนุมานที่ยืนอยู่หน้าบ้านผมอย่างอยากรู้อยากเห็นเด็กที่ ดีเอาเถอะขนาดไม่สวมหัวโขนหนุมานยังซนได้ขนาดนี้ แต่เพราะมันเอ๋อๆ ผมเลยไม่ถือสาอะไรมัน มันเป็นแค่เด็กข้างบ้านดื้อๆซนๆคนหนึ่งเท่านั้นเองครับ
ผมเดินไปเปิดประตูรั้วบ้าน ก่อนที่เฟอร์นิเจอร์จะถูกขนย้ายเข้ามาต่อไปนี้ผมคงกลับมาที่นี้ปีละหนึ่งครั้งอย่างน้อยเพราะเจ้าปังน้องผมนั้นแหละครับ หึ จากการไปแอบดูมาวันนี้ ก็พบว่าน้องผมน่ารักมากแค่ไหน และจากข้อนี้ก็ทำให้ผมเป็นห่วงเค้าเข้าไปอีก
“เฮียยยยยยยยยยยยยยยยย ต่อไปนี้ผมจะมาเอาขนมบ้านเฮียได้แล้วใช่ไหม ว๊าวๆ ตู้เย็นใหญ่มว๊ากกกกกกกกก อื้อ งื้อออออออ!” มันโวยวายเมื่อผมกระโดดไปปิดปากมันเอาไว้ มึงจะตะโกนให้บ้านหมู่บ้านเค้าได้ยินเลยหรือไงไอ้เด็กผีลิง!
“มึงไม่เรียนหรือไงวะ กลับมาทำไม ?” ผมถามไอ้ปาล์มหลังจากที่ปล่อยปากมันให้เป็นอิสระ มันเหยียดยิ้มกว้างก่อนจะบุ้ยปากอย่างน่าเกลียดแกว่งแขนผมไปมา
“งื้อ ก็ไอ้น้ำอ่ะมันกลับบ้านอ่ะดิ ผมเลยกลับบ้างไม่อยากอยู่คนเดียว”
“มานี้มึงก็อยู่คนเดียวป๊ามึงไม่กลับไม่ใช่เหรอไง” ผมว่า
“ใครบอก ผมกลับมาอยู่กับเฮียฝรั่งจ๋าไงฮะ” หึ ไอ้เรื่องประจบสอพลอนี้ยกให้มันเลย เจอใครเป็นไม่ได้ต้องประจบเอาไว้ก่อน แบบนี้ไงที่ไปไหนไม่อดตายน่ะ
“มึงหวังขนมในตู้เย็นกูละสิ” ผมดักทางมันจนมันหัวเราะร่าออกมา เจอกูดักทางได้หัวเราะกลบเกลื่อนเลยสิมึงอ่ะ
“อ่ะ เฮีย นั้นอะไรอ่ะ” มันชี้ไปที่ TV ขนาด 42 นิ้วที่เค้าแบกผ่านมันไปพอดีด้วยความที่มันซนจนเหมือนจะถลาเข้าไปหาเค้า ผมจึงเอามือกันมันไว้ก่อนที่เข้าไปทำของเขาพัง
มือเรียวของมันจับแขนผมไว้ทั้งสองข้างตาลุกวาว … เฮ้ยๆ มึงเป็นโรคอยู่เฉยไม่ได้เปล่าเนี้ย หลายวันมานี้ ไอ้ปาล์มมักพาตัวเองมาแปะอยู่กับผม แต่เมื่อวานมันบอกผมเองว่าจะกลับไปหอเพราะมีเรียน และตอนเย็นมันก็โผล่หัวมาอยู่ตรงหน้าผมอีกจนได้
“TV ไง มึงไม่รู้จักเหรอ”
“มันใหญ่มว๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก” เฮ้อ ผมละปวดหัวกับดวงตาประกายแวววับของมันจริงๆ
“คิกๆ ของเต็มบ้านเลยอ่ะ” จนแล้วจนรอดไอ้เด็กปาล์มก็มานั่งหน้าสลอนในบ้านของผมที่เต็มไปด้วยเฟอร์นิเจอร์ครบครัน มันกระโดดเด้งบนโซฟาตัวใหม่ของผมที่หนานุ่มจนตัวมันเด้งๆได้ สาดดดดดดดดดด โซฟากูพังขึ้นมามึงชดใช้ด้วยนะ
“พอแล้วไอ้ลิง มึงจะขย่มให้โซฟามันพังเลยเหรอไง”
“เฮียๆ โซฟานุ่มขนาดนี้ ผมขอขึ้นไปดูเตียงข้างบนหน่อยเด้” ผมชะงัก ไอ้เด็กนี้มันไม่รู้เรื่องจริงๆหรือว่ามันจงใจอ่อยผมวะ
“มึงรู้ไหมว่ามันเป็นประโยคเชิญชวนมากกว่าบอกเล่าน่ะ” ผมว่า มันเอียงคอมองผม ก่อนจะหัวเราะร่าและวิ่งขึ้นไปชั้นบนขณะที่ผมตะครุบตัวมันเอาไว้ไม่ทัน เชี้ย! มึงเป็นลิงจริงๆใช่ไหม!!!
“วู้ฮู้ว! ห้องสวยชะมัดเลย!” มันตะโกนมาจากชั้นผมในขณะที่ผมกุมขมับอยู่ด้านล่าง เออ เอาเข้าไป!
“มึงอย่าจับโน้ตบุ๊กกูนะ”
“คร้าบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ” มันขานรับลงมาจากชั้นบน เอกสารงานสำคัญของผมอยู่ด้านในหมดแหละครับถ้าตกไปทีนี้โปรเจคที่ผมวางเอาไว้ก็คงพังนั้นแหละครับ
“แฮกๆ นะ เหนื่อย มีอะไรกินบ้างฮะ” พอเล่นด้านบนเสร็จมันก็คลานลงมาจากบันได คลานจริงๆครับเป็นหมาเลย ผมที่กำลังแยกของกินของใช้ที่ซื้อมาเมื่อวานจากห้างใกล้ๆเพื่อแยกเก็บให้เป็นสัดส่วน
“ไม่มี” ผมว่า ก่อนจะดีดหนังยางใส่หัวไอ้ปาล์มที่เข้ามาหนุนตักผม อาจจะเป็นเพราะผมเป็นชาวต่างชาติเลยไม่ได้ถือตัวมากนัก และมันก็เป็นเด็กไม่คิดและไม่ค่อยแคร์อะไรก็เลยชอบทำอะไรก็ได้ให้ทุกคนที่มันอยากสนิทด้วยกลายเป็นพวกที่คอยเอาแต่ใจมัน ผมก็คงเป็นหนึ่งในนั้นของมันนั้นแหละ
“มีสิ นี้ไง อ่ะเฮียผมจะกินอ่ะ” มันคว้าเอามันฝรั่งซองใหญ่ที่ผมซื้อมาไปกอดเอาไว้ แต่กูโดนผมแย่งกลับมา โอ้ยยยย ไอ้ลิง นี้สรุปบ้านมึงหรือบ้านกูกันแน่วะ!
“ของผมนะเฮีย”
“กูซื้อนะเว้ย”
“ก็ผมจับแล้วอ่ะ ของผมอ่ะ อย่ารังแกผมสิ!” มันตะโกนลั่นบ้าน เฮ้ยๆ กูไปรังแกมันตอนไหนวะ แค่กูไม่ให้มันกินขนมบ้านกูนี้กูรังแกมัน ?
“มึงป่วนฉิบหาย กลับไปได้แล้วไปเย็นแล้ว”
“ไม่เอา” มันลุกขึ้นหันหลังให้ผม พูดเสียงเบาหวิว … ไอ้สาดนี้มึงกี่ขวบโกรธเพราะกูไม่ให้กินขนมเนี้ยนะ!!!!
“น้อยๆหน่อยไอ้ปาล์ม มึงเหี้ยอะไรนักหนาแค่ขนมห่อเดียว” หยิบหมออนบนโซฟาได้ผมซัดป๊าบเข้าที่หัวของมันโป๊กใหญ่
ไอ้ปาล์มยกมือลูบหัวนิดๆ ก่อนจะหันมาทำหน้ามู่ทู่ใส่ผม น่ารักตายห่าแหละไอ้ลิง
“ก็ผมหิวแล้วเฮียก็ไม่ทำกับข้าวให้กินด้วย แถมยังไม่ให้กินขนมอีก เฮียแม่ง!”
“กูไม่ได้ซื้อของสดมา”
“ผมอยากกินพิซซ่า” ผมถอนหายใจเฮือกใหญ่ขี้เกียจต่อล้อต่อเถียงกับมันหยิบเอาโทรศัพท์ยื่นให้มันโทรเองเลย อยากจะแดกอะไรก็แดกแล้วกัน มันยิ้มร่าโทรสั่งยับจนผมที่จัดของอยู่ต้องห้ามปรามเอาไว้ก่อนที่จะเยอะไปมากกว่านี้
“สั่งเสร็จแล้วก็ช่วยกูเอาของไปเก็บ” มันหัวเราะคิกคักก่อนจะยกเอาน้ำยาปรับผ้านุ่มไปไว้หลังบ้านตรงเครื่องซักผ้า ส่วนผมก็แยกออกมาเอาของเข้าไปเก็บในห้องครัว ก่อนจะเดินออกมาพร้อมกับไม้กวาดเพื่อทำความสะอาดบ้าน
“ไอ้ปาล์ม โอ้ย นี้มึงไม่มีเงินกินข้าวหรือไง!!!!!”
ผมด่าไอ้ปาล์มที่กำลังจกมันฝรั่งในถุงกินหมับๆ พอเห็นผมก็ตาลีตาเหลือกรีบวิ่งหนีพร้อมกับถุงมันฝรั่ง ไอ้ครั้นจะวิ่งไล่มันไปด้วยก็ท่าจะเหนื่อยหน่อยเลยยืนมองดูมันที่วิ่งไปมารอบบ้านแทน ได้ รอให้มึงเหนื่อยก่อนค่อยว่ากันนะไอ้ลิง!!!!
“เฮียฮะเฮียยยยยยยยยยยยย” มันมาอีกละ …
“อะไร ? โดนกูเขกหัวเมื่อกี้ไม่พอหรือไง”
ผมขานรับแต่ไม่ได้หันไปเพราะทำงานอยู่ หลังจากที่รอมันวิ่งจนเหนื่อยมันก็มามอบตัวให้ผมเขกหัวแต่โดยดี ผมก็ไปเอาโน้ตบุ๊กลงมาทำที่โซฟาด้านล่าง พอเหลือบมองเวลาก็ทุ่มกว่าแล้ว ไอ้จะไล่ไอ้ปาล์มให้กลับบ้านมันก็ไม่ยอมกลับหรอกครับ ผมเริ่มรู้นิสัยมันและคือมันจะทำอะไรก็ได้ที่ตามใจมันและถ้าพอใจแล้วมันจะไปเอง ตามสบายเลยครับท่านปาล์มเด็กผี
“ขอตังหน่อยจิ พิซซ่ามาส่งแล้วอ่ะ”
“มึงมาป่วนกู ขโมยของกูกิน แล้วยังจะเอาตังกูด้วย ?” ผมเลิกคิ้วถามมันไม่ได้จริงจังอะไรนักหรอกครับ เพราะผมมองว่ามันเป็นน้องมากกว่าเด็กข้างบ้านละนะ ถึงจะรู้จักกันไม่นานแต่ผมก็ว่ามันเป็นคนดี ถึงบางทีจะกวนตีนเหลือเกิ๊นนนนนนน
“ครับ เร็วๆจิ เค้ารอนานแล้ว” นี้คือหนึ่งในความตลกแดกของมัน ผมถอนหายใจส่ายหัวไปมาก่อนจะหยิบกระเป๋าเงินส่งให้มัน
“ว๊าว เงินเยอะอ่ะ นี้ฮะ เดี๋ยวปาล์มเอามาถอนนะเฮีย” มันหยิบเอาแบงค์ 500 ในกระเป๋าไปละยื่นกระเป๋ากลับมาให้ผมวิ่ง
ดุ๊กๆไปหน้าบ้าน หึ ยังแอบเกรงใจกูอยู่บ้างหรือไงเนี้ย
“มาล๊าววววววววววววววววววววววววว” กลิ่นหอมอ่อนๆของพิซซ่าโชยมาแต่ไกล
“ไปกินที่โต๊ะอาหารในครัว”
“แง แต่ผมอยากดูหนังอ่ะ”
“ไปกินด้านใน”มันงอแง ผมถอนหายใจหันไปมองหน้ามันดุๆ ก่อนจะพูดย้ำอีกที มันหน้างอแต่ยอมเดินไปกินในห้องครัว
“เฮียฮะ มากินสิ”
สักพักมันก็โผล่หน้าออกมากวักมือเรียกผมพร้อมกับพิซซ่าที่เคี้ยวอยู่ในปากหมับๆ หึ ผมชอบไฝเล็กๆของมันนะ ผมว่ามันน่ามองดี คือมันไม่ได้ใหญ่จนพองออกมานะครับเหมือนเป็นขี้แมลงวันเล็กๆมากกว่า ทำให้หน้าทะเล้นของมันไม่ดูจืดละมั้งผมถึงชอบมองมันนัก
“เดี๋ยว ขอทำงานตรงนี้ก่อน” ผมว่า ก่อนจะก้มทำงานต่อ
“คิกๆ ง้ำๆๆๆ” ผมหลับตาถอนหายใจอย่างหงุดหงิดเมื่อทำงานไปสักพักก็ได้ยินเสียงของไอ้ปาล์มหัวเราะคิกคักพอเงยหน้าขึ้นไปมองก็เห็นมันลากเก้าอี้จากห้องครัวมานั่งชันเขาอยู่บนเก้าอี้ จ้อง TV ที่กำลังฉายหนังตลกอยู่
ผลั๊ว!
“โอ้ย!” ไอ้ปาล์มตัวทิ่มลงไปอยู่กับกล่องพิซซ่า หึหึ สมน้ำหน้า
“ทำไมมึงดื้อขนาดนี้วะ” ผมว่าและแย่งกล่องพิซซ่าที่มันถือไว้เข้ามาในห้องครัว ไอ้ปาล์มวิ่งตามเข้ามาโวยวายสักพักก็ยอมนั่งลงหัวเราะร่าพูดคุยเรื่องของที่มหาลัยของมันให้ผมฟัง เออดี เหมือนฟังละครวิทยุ รีแอคชั่นมาเต็ม
“แดกเสร็จแล้วเก็บจานล้างซะ แล้วกลับบ้านไปพรุ่งนี้มึงไปเรียนไม่ใช่เหรอไง” ผมว่าและเดินขึ้นมาบนห้องอาบน้ำแต่งตัวเตรียมเข้านอนเพราะตั้งใจว่าพรุ่งนี้จะไปหาเจ้าปังอีก หึ ไม่รู้ว่าพรุ่งนี้จะใส่เสื้อใหญ่ที่ผมซื้อไปให้หรือเปล่านะแล้วพรุ่งนี้น้องของผมจะต้องโดนไอ้เด็กพวกมันรังแกอีกไหม ?
“ไอ้ปาล์มมึงขึ้นมาบนนี้ทำไม”
เสียงเข้มถามร่างเพรียวบนเตียงที่นอนอ่านหนังสือการ์ตูนอยู่อย่างถือวิสาละ ตาโตใสหันมามองเฮียอลันของตนที่ถุงผ้าเช็ดตัวออกมาจากห้องน้ำเพียงตัวเดียว ก่อนจะร้องอูฮู้ในลำคออย่างทึ้งๆเมื่อเห็นกล้ามเนื้อทุกสัดส่วนบนหน้าอกและกล้ามแขนที่มีแต่พองาม แต่ดูเหมือนว่าอลันจะอารมณ์ไม่ค่อยดีนักเมื่อเห็นว่าปาล์มอยู่ในห้องของเขา ร่างสูงเดินไปหยิบเสื้อแขนยาวขึ้นมาสวมพร้อมๆกับบ๊อกเซอร์ที่ใส่นอนเป็นประจำโดยไม่หายสายตาของปาล์มที่จ้องอยู่ตลอดเวลา
“อะเฮีย ฮืออออ อย่าลากผมสิ”
ร่างสูงถลาเข้ามาลากเจ้าปาล์มจนร่างเพรียวล้มลงข้างเตียงดังผลั๊ก แขนใหญ่กระชากร่างเล็กกว่าตนเองให้ยืนขึ้นอย่างง่ายดาย จนปาล์มหน้าเสียเพราะไม่คิดว่าเฮียอลันจะโกรธขนาดนี้กับแค่เขาเข้ามาในห้องของเขาโดยไม่ได้รับอนุญาต ทั้งๆที่เมื่อตอนกลางวันก็เข้ามาทีนึงแล้วแท้ๆ
“มึงไม่คิดเหรอว่าละเมิดสิทธิส่วนบุคคลกูมากเกินไปน่ะ”
“ผะ ผม … ”
“สงสัยกูใจดีกับมึงมากเกินไปละมั้ง ฮึ?” มือหนาจับคางมนของเจ้าปาล์มบีบอย่างแรงก่อนที่เจ้าปาล์มจะจับมือของอลันไว้ ทำให้อลันชะงักและยอมปล่อยมือออก
“เฮียโกรธผมเรื่องที่ผมเข้ามาในห้องเฮียเหรอครับ”
“ใช่ และกูไม่ชอบด้วย การที่กูปล่อยให้มึงวิ่งเล่นในบ้านกูได้ไม่ใช่หมายความว่าจะให้มึงมาอยู่ในโลกส่วนตัวของกูได้
ขนาดนี้ เข้าใจไหม ?”
“ผมขอโทษ”
“เข้าใจก็ดี ออกไปจากห้องกู”
เจ้าปาล์มก้มหน้าสำนึกผิด ผมทำให้อลันอ่อนอารมณ์ลงและดันไหล่บางของเจ้าหัวโขนตัวน้อยให้ออกไปจากห้อง ปาล์มพยักหน้าขานรับในลำคอ ก่อนจะเดินออกนองห้องไปเงียบๆ ส่วนอลันเองก็เกิดความหงุดหงิดใจอย่างประหลาด เดินมาทิ้งตัวลงนอนที่เตียงและหลับไปเพียงไม่นาน
ร่างสูงสะดุ้งตื่นกลางดึก ภายในห้องที่เปิดไฟสว่างโล่งไว้เหมือนเดิม ด้วยความที่ไม่สบายใจอย่างประหลาดทำให้เขาหลับไม่ลงนัก คอแห้งเป็นผงจึงค่อยๆลุกจากเตียงสะบัดหัวนิดๆและเดินลงมาจากด้านล่างเพื่อหาน้ำกิน แต่ก็ต้องประหลาดใจเมื่อสังเกตเห็นร่างเล็กที่นอนคุดคู้อยู่บนโซฟา เขาค่อยๆเดินเข้าไปใกล้วัตถุประหลาดนั้นก่อนจะก้มลงมองผ่านความมืด และเผลอเหยียดยิ้มมุมปากเมื่อว่าเป็นคนไม่ใช่ผีที่เด็กตรงหน้าของเขาอำเอาไว้
“ไอ้ปาล์ม ปาล์ม ไอ้ปาล์ม!!!!!”
“อะ เฮียอลันตกใจหมดเลย คือ คือว่า ผมกะจะให้มันเช้าก่อนแล้วค่อยไปนอนที่บ้านน่ะฮะ” เจ้าปาล์มลืมตาโผล่งขึ้นก่อนจะดึงตัวเองนั่งและทำท่าจะวิ่งหนีอลัน เพราะถึงแม้เขาจะเป็นตัวป่วนที่หนึ่ง แต่โดนพูดตอกหน้าไปอย่างงั้นถึงจะไม่ได้งอนแต่ก็เสียความรู้สึกอยู่เหมือนกัน
“มึงเป็นไรทำไมไม่อยากกลับไปนอนบ้านนักวะ” แขนใหญ่คว้าคอเจ้าปาล์มที่เตรียมจะวิ่งหนีไปก่อนจะถามขึ้นด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลง ปาล์มเองก็คลายอาการกลัวได้บ้างแล้ว
“กะ ก็ … ผมไม่อยากนอนคนเดียวนี้”
“ถ้าคนอื่นไม่ใช่กูมาอยู่บ้านนี้มึงจะทำแบบนี้ไหมวะ?” เสียงเข้มถามอย่างข้องใจ หัวเล็กตรงหน้าเขาส่ายไปมาช้าๆ
“ผมอยากสนิทกับเฮียเลยต้องหน้าด้านแบบนี้ … ตะ แต่ปาล์มจะไม่ทำให้เฮียลำบากใจแล้ว” เจ้าปาล์มก้มหน้าสำนึกผิดเอาจริงๆ จนร่างสูงยิ้มออกมานิดๆ เมื่อเห็นว่าเจ้าตัวป่วนก็มีมุมเด็กดีแบบนี้เหมือนกัน เห็นแกล้งคนอื่นไปวันๆก็ฉลาดพูดดีไม่หยอก
“หึ ไปอาบน้ำแต่งตัวซะ จะนอนก็ไปนอนด้านบน ข้างล่างยุงเยอะฉิบหายนอนไปได้ยังไง”
“จริงนะฮะ เย้!”ร่างเล็กวิ่งดุ๊กๆขึ้นไปบนห้องทันที ทิ้งให้อลันยืนมองส่ายหน้านิดๆ ก่อนจะเดินเข้าไปในครัวกระดกน้ำกินแก้กระหายก่อนจะเดินขึ้นไปบนห้องแล้วก็เห็นว่าเจ้าปาล์มตอนนี้ซุกตัวในผ้าห่มกลมดิ๊กนอนทั้งๆที่ไม่อาบน้ำหลับไปแล้วเรียบร้อย
“เฮ้ย ไปอาบน้ำ เฮ้ย! ทำไมตัวมึงนิ่มจังวะ อ๊าก!!!! ไอ้เชี้ยปาล์ม!!!!!”
ผลั๊ว ๆๆๆๆๆๆ
“นี้แหนะๆ แกล้งผม ดุผม ไอ้ฝรั่งตัวร้าย ห้ามไล่ห้ามดุผมอีก!!!! นี้แหนะ!!!!”
ร่างสูงหลงกลเจ้าปาล์มอย่างจังเมื่อเจอตวัดตัวเอาผ้าห่มผืนหนาที่มีตุ๊กตาอยู่ด้านใน และถูกหมอนข้างถล่มตีดังผลั๊วดังผลั๊กเข้าอย่างจังๆทุกดอก ถึงจะเป็นหมอนข้างแต่เวลาตีแรงๆก็เจ็บได้เหมือนกัน … สมใจเจ้าหัวโขนน้อยเค้าแหละ
.
.
.
รุ่งเช้าปาล์มตื่นขึ้นในเวลา 6 โมงเช้าเพราะมีเรียนเวลา 8 โมง จึงค่อยๆก้าวลงจากเตียงหนาที่มีร่างสูงนอนหลับอยู่เคียงข้างกัน ตากลมหันไปมองฝรั่งจ๋าของตัวเองก่อนจะหัวเราะคิกคักออกมาเพราะกว่าจะได้นอนก็แทบจะฆ่ากันให้ตาย เสี้ยวหน้าที่นอนตะแคงมาทางเขา ดูยังไงคนๆนี้ก็ดูหล่อทั้งๆที่ปาล์มเองก็เป็นผู้ชายด้วยกัน ก่อนที่ร่างเพรียวจะโน้มตัวลงไปใช้มือเขี่ยจมูกโด่งและกระซิบเบาๆ
“ผมไปเรียนก่อนนะเฮีย แล้วผมจะโทรหานะ”
ก่อนที่เจ้าปาล์มจะกระโดดลงจากเตียงออกจากห้องไปเงียบๆ …
====================
สั้นๆไปก่อนเด้อ :katai4:
ตอนนี้ก็ยังซนเหมือนเดิม ใครกันแน่ที่เป็นลูกไก่ในกำมือ ฮ่าๆๆๆๆ
ใครอยากอ่านเรื่องน้องปังเชิญนิยายเรื่องนี้นะคะ
เนื้อเรื่องของอลันตอนนี้เป็นก่อนที่ปังจะเข้ามหาลัยอีกเนอะ
º Not Fat อ้วนไม่รักงั้นผอมก็ได้!!! º (https://www.google.co.th/url?sa=t&rct=j&q=&esrc=s&source=web&cd=1&cad=rja&uact=8&ved=0ahUKEwjKg_HEwL3NAhXBXRQKHcI5CbYQFggaMAA&url=http%3A%2F%2Fwww.thaiboyslove.com%2Fwebboard%2Findex.php%3Ftopic%3D43282.0&usg=AFQjCNG9jgJCScAXnmaiDEcSNJuf95JuyQ&sig2=R6yvXLiOsRN9m-arAttm7g&bvm=bv.125221236,d.d24)
เรื่องนี้กำลังจะรวมเล่มนะคะ สนุกมากๆ :mew1:
เจอกันตอนหน้าคะ คอมเม้นส์จิ๊ดนึงนะเราจะได้มีกำลังใจ :m15:
ฝากเพจจ้า
ห้องเก็บนิยาย pa_pa (https://www.facebook.com/%E0%B8%AB%E0%B9%89%E0%B8%AD%E0%B8%87%E0%B9%80%E0%B8%81%E0%B9%87%E0%B8%9A%E0%B8%99%E0%B8%B4%E0%B8%A2%E0%B8%B2%E0%B8%A2-pa_pa-596706590458802/)
:bye2:
-
บางทีปาล์มก็ดูป่วนชีวิตส่วนตัวของอลันมากไปจริงๆ แต่ก็นะ ปาล์มนางก็น่ารักในสไตล์ของนาง
-
เหตุการณ์ในเรื่องเกิดขึ้นพร้อมๆกับเรื่องปังเรอะ งั้นปาล์มก้อรุ่นเดียวกับปังสิ แบบนี้อลันก้อใช้เวลากว่าจะรักปาล์มนานเลยสิ สงสารปาล์มจัง :mew2: มาอัพต่อเร็วๆน่ะ
-
:pig4: :pig4:
-
ปาล์มเข้มแข็งจัง
หนูไม่มีตังค์ใช่ใหมลูก
เลยต้องประหยัดและ แสร้งตลก เพื่อชีวิตจะได้ไม่เศร้า
กอดดดดดน้องปาล์มคนเก่ง
พี่อลัน อย่า ผลักใสเด็กลิงไปใหนเลย สงสารนาง เอ็นดูมากกกก
-
นั่งลุ้นรักเด็กข้างบ้านด้วยคน
-
{CH 4 นายทุนกับบ้านโขน}
โย่ว ๆ น้องปาล์มเอง น้องปาล์มคนเดิมเพิ่มเติมคือสกิลการเกาะเฮียอลัน คิกๆ เฮียอยู่ประเทศไทยมาได้อาทิตย์กว่า ๆ แล้วครับ เพราะเขาเป็นคนที่อยู่ติดบ้านมว๊ากกกกกกกกกกกกก ผมเลยต้องคอยกลับไปเพื่อเอาใจ (?) และชักชวน(?) ออกมาดูโลกข้างนอกบ้าง อย่างเช่นเมื่อวานหลังเลิกเรียนผมก็วิ่งกลับไปบ้านเพื่อพาเฮียมาดูการซ้อมการแสดงโขนที่บ้านโขนด้วย ตอนนี้เฮียก็เกิดสนใจอยากเรียนอีก ผมเลยได้ดัดขาดัดหลังเฮียสนุกเลย แต่บางครั้งผมกลับไปก็ไม่เจอเฮียนะ แล้วมักจะมีกระดาษเล็กๆเสียบหน้าบ้านผม บอกให้ผมอยู่เฉยๆอย่าไปอาละวาทบ้านเค้า โธ่! น้องปาล์มเป็นหนุมานก็จริงแต่น้องปาล์มไม่ทำลายของสักหน่อย ฮือ ชิ ไม่รู้หายไปไหน ทั้งๆที่งานการก็ไม่ทำ สงสัยแอบไปหาสาวอะเซ่ ร้ายนักนะกิ้วๆ
“ไอ้ปาล์ม มึงจะไปกวนอะไรเฮียเขานักหนาวะ” ไอ้น้ำที่ยืนตากผ้าอยู่ใกล้ๆผมที่ริมระเบียงหอพักนักศึกษา วันนี้วันหยุดครับแต่เฮียไปไหนไม่รู้แต่เช้าไม่ยอมรอผม ผมเลยงอนหนีมาอยู่หอซะเลย งุงิ
เพี๊ยะ!
“กูไม่ใช่มะม่วงจะไปกวนได้ยังไง” ไอ้น้ำที่หัวทิ่มลงไปบนตะกร้าผ้าเงยหน้าจึ้นมากัดฟันกรอดๆ มึงเป็นหมารึน้องน้ำ?
“ไอ้ปาล์มลูกพ่อไม่รัก” มันเงยขึ้นมาด่าผมและเดินงอนตุ๊บป๊องเข้าห้องไป ผมยืนหัวเราะมันอยู่ที่ริมระเบียงและตากผ้าต่อไป แม่งขี้งอนหลายแท้
“น้องน้ำแม่หน้านวลงามผ่องดั่งดวงดาราของพี่” ผมหมุนตัวเป็นลูกข่างเข้าไปนั่งคุกเข่าตรงหน้าไอ้น้ำที่นั่งเล่นคอมสวมแว่นกรอบใหญ่อยู่ มันมองหน้าผม ก่อนจะเอามือมาดันหน้าผากจนผมหน้าแทบควับ ชะเอิงเอยแม่ดวงดาราเหตุใดถึงใจร้ายกับพี่เช่นนี้เหล่า
“กวนตีน” มันด่าเสร็จไม่พอจิกหัวผมเข้าไปใกล้และเอาหนังยางรัดแกงรัดผมของน้องปาล์มเป็นน้ำพุเลย เชี้ยหมาพุดเดิ้ล
“มึงไปตัดผมได้แล้วไอ้ปาล์ม เดี๋ยวครูทศก็ตีหัวมึงแตกหรอก” งุยยยยยยยยยยย ก่อนที่ครูทศจะตีหัวผมไอ้น้ำก็เอาปากกาทุบหัวผมไปแล้วโป๊กใหญ่ๆ
“ตัดให้กูหน่อย”
“ถึงกูจะเป็นลูกช่างตัดผม แต่กูก็เคยตัดให้ไอ้ไข่หลงจนมันหูเกือบขาดนะ”
ผมสะดุ้งเฮือกถอยหลังกรูเลยละน้องนาง จะ จริงของไอ้น้ำที่พูดหน้านิ่งครับ ตอนเด็กๆเกิดซ่าไงคิดว่าตัวเองมีพรสวรรค์ช่างตัดผมเพราะมีพ่อมันลุงภัคเป็นช่างตัดใหญ่เลยจับไอ้ไข่หลงทั้งบนเก้าอี้ที่ปูด้วยกระดาษหนังสือพิมพ์ ตอนนั้นไอ้ไข่มันตัวสั่นงกๆ ผมนึกว่ามันหนาวแต่จริงๆมันกลัวกรรไกรที่อยู่มือไอ้ห่าน้ำที่เหมือนคมมีดกรีดแทงหูมัน แล้วมันก็เป็นดั่งที่มันคิด ฮ่าๆๆๆๆ กรรไกรเกือบทำหูไอ้ไข่หลงขาด ดีนะที่กรรไกรลงไม่แรงเลยทำให้ใบหูของไอ้ไข่มีรอยแผลเป็นนิดหน่อย ฮ่าๆๆๆๆ ฝากรักไว้ซะเจ็บแสบเลยนะจ๊ะน้องน้ำของพี่
“ไง กรรไกรกูพร้อมให้กูตัดอีกไหม” มันยืนจังก้ายิ้มหวานอยู่ตรงหน้าน้องปาล์มที่นั่งพิงตู้เสื้อผ้าอยู่ งะ ง่ะ!!!!!
“ว๊ากกกกกกกกกกกก ผีเด็กบุปผาราตรี!!!!”
“ไอ้ปาล์มอย่างกระโดดมึงเป็นลิงกลับชาติมาเกิดหรือไง!!!! เดี๋ยวข้างห้องด่า!!!!”
ก็มึงจะทำร้ายหูกูอะไอ้น้ำไอ้เด็กนรกหน้าซื่อตาหวาน!!!!!! ผมไม่สนใจกระโดดเด้งอยู่ภายในห้องโดยมีไอ้น้ำยืนปวดหัวอยู่ตรงกลางปากก็แหกร้องไปด้วย กะ ก็ผมไม่ชอบมันถือกรรไกร ผมเกลียดมันจะตัดหูของผม ถ้ามันจับผมได้ผมไม่รอดแน่ๆ จนข้างห้องด่านั้นแหละผมถึงหยุดหอบและเก็บของหนีออกจากห้อง คืนนี้ผมจะกลับไปนอนบ้านเพราะกลัวไอ้น้ำตัดหูผมตอนหลับ T^T
“ไปไหนดีอ่ะ บ้านโขนวันนี้ไอ้พี่เปรมอยู่ไม่อยากไปเดี๋ยวมันรังแก กลับบ้านไปเฮียก็ไม่อยู่ ไอ้น้ำก็จะตัดหูกูด้วย อ่ะ! ไปหาไอ้ไข่หลงดีกว่า!” คิดได้ดั่งนั้นก็กระโดดขึ้นรถสองแถวที่ผ่านมาพอดี ไปเลยพาน้องปาล์มเข้าสู่ประตูธรรมให้เจอะเจอพระรามองค์กายสีเขียวสง่าน่าชมน้องไข่หลงคนใจดี
“ปาล์มมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม”
“ไอ้นฤมล หยุดตรงนั้น!” ผมกรีดนิ้วปาดตั้งท่าแบบโขนไปที่ไอ้มล เด็กผู้ชาย ใช่ครับมันชื่อนฤมลหรือไอ้มล เด็กวัดหน้าหมาชื่อมันน่ารักใช่ไหมละครับ น้องมลคะ น้องมลขา น้องมลตีน!!!!
ไอ้เด็กผีจอมกวนตีนมันชอบแกล้งผมอย่างกับอะไรดี มันเอาหมามุ้ยมาใส่หลังผมรอบก่อนแค่คิดก็คันคะเยอจนบัดนี้ก็ยังยิบๆทุกทีที่เจอหน้ามัน อายุมันก็ 17 ปีนี้แหละครับ ทำไมชื่อมันถึงหว๊านหวานน่ารักอรชรอย่างนั้นน่ะเหรอ หลวงพ่อแก้เคล็ดให้มันน่ะครับเพราะเด็กๆมันไม่สบายบ่อย หลวงพ่อเลยดเปลี่ยนชื่อให้ กลายมาเป็นเด็กที่แข็งแรงและกวนส้นตีนแบบนี้แหละ ผมละอยากจะกระชากหลังออกมาและเอาเกลือทาเสร็จและโยนให้แมวข้างวัดกิน ถุ้ยยยยยยย ยยยยยยยยยย ยยยย
คิกๆ แต่ผมก็แกล้งจนมันร้องเจี๊ยกหลายรอบเหมือนกันนะ คิกๆ
“โธ่ปาล์มกลัวอะไรน้องละ” มันย่นหน้า ไอ้เหี้ยมล หน้าอย่างมึงทำแบ๊วไปมันไม่น่ารักหรอก ก็มึงสูงท้วมหัวผิวแทน หน้าตาหล่อแบบเจ้าเล่ห์ๆ ชิ ไอ้เด็กวัดวัดนี้มันหล่อทุกคนไม่รู้หลวงตาใช้ข้าวก้นบาตรหรือยาผสมผงหล่อให้พวกมันกินเป็นอาหารสามมื้อ
“มึงไม่ต้องพูดเลย ครั้งนี้จะเอาอะไรมาแกล้งกูอีก” ผมมองมันอย่างไม่ไว้วางใจ ตาก็เหลือบไปเห็นมือข้างขวาที่ซ่อนอยู่ด้านหลังอย่างไม่ไว้ใจ มึงมันเด็กประวัติไม่ดีไม่ต้องมาร้องขอความเห็นใจจากกูเลยไอ้มหน้าหมา ไอ้หมาหน้าแมว ไอ้แมวหน้าหมู ไอ้เด็กหน้ามล ชะเอ๊ะ ! ไม่ใช่ๆ มันแค่คำคล้องจองเฉยๆ ไม่ได้ชมมันหรอกนะ
“ตุ๊กแก”
“ห๊ะ! ตะ ตุ๊กแก” ชะ เชี้ย! น้องปาล์มก้าวถอยหลังออกห่างอย่างไม่ไว้ใจ ไอ้มลยิ้มตาหวานก้าวเข้ามาใกล้ผมอีก … ยะ อย่านะ อย่าแกล้งปาล์ม ปาล์มชอบแกล้งคนไม่ชอบให้ใครมาแกล้งปาล์ม
“ใช่ ตุ๊กแก”
“ว๊ากกกกกกก กกกกกก ก” ผมหลับตาปี๋มือปัดไปด้านหน้ามั่วไปหมด ไม่รู้ว่ามีตุ๊กแกจริงๆหรือเปล่า แต่ตุ๊กแกนะไม่ใช่ตุ๊กตาใครจะอยู่ดูให้เสียน้ำตาดันเล่า!!!! … อะเด๊ะ! อะไรยุ่นๆวะ ช่างแม่ง มึงรับไอ้ยุ่นของกูไปซะไอ้มลหน้าหมา ป๊ายยยยยยยยยยยยยยยย!
“อุว๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกก” ผมสะดุ้งลืมตามองเห็นไอ้มลหน้าหมาวิ่งหนีออกไปไกลสุดลูกหูลูกตา … อะไรวะ … ยี๋ แล้วนี้มันเหมือกอะไรบนมือผมอะ น่าเกลียดชะมัด ช่างเถอะไปหาไอ้ไข่กับหลวงตาดีกว่า แง่มๆ ไอ้น้องมลอย่าให้เจอนะ พ่อจะชกให้ดิ้นเลย งอน!
ผมดินเข้าไปข้างโบส์ถที่เป็นลานวัดเกลี้ยงรอบข้างมีต้นไม้น้อยใหญ่ปกคลุมไปทั่วบริเวณดูร่มรื่นสบายตา วัดแห่งนี้เป็นวัดเก่าเล็กๆครับคนไม่ค่อยมาทำบุญหรอก ส่วนมากจะเป็นขาจรซะมากกว่าที่มา แต่วัดสวยมากนะครับ ถึงจะอยู่ในเมืองศิลปะของไทยเก่าแก่ก็ยังครบถ้วยทุกกระเบียดนิ้วเลย
“ยะ อย่านะไอ้ลิงผี !” มึงสิผี ก็น่ะคนไอ้มลหน้าหมา ผมยืนขำไอ้มลที่ยืนแอบด้านหลังไอ้ไข่ที่กวาดลานวัดอยู่ ตัวก็ใหญ่แอบก็ไม่มิด เด็กฉิบหายไม่เหมือนผม โตแล้ว กิกิ
“ไอ้มลอย่าเสียงดัง” สมน้ำหน้าเจอไอ้ไข่ดุเลย
“ก็ไอ้ลิงผีมันเอาคางคกมาแปะหน้าฉันนี้พี่ไข่ ไม่ต้องมาหน้าระรื่นเลยไอ้ลิงผี!!!!”
“ฮิฮิ เมื่อกี้คางคกเหยออออออออออ แฮ่!”
“ว๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!!!!!” แล้วไอ้มลก็วิ่งหางจุตูดไป ฮ่าๆๆๆๆๆ แค่แกล้งโยนเฉยๆไม่มีคางคกสักหน่อย ใครจะไปจับของแบบนั้นบ่อยๆวะ หึหึ คราวนี้มาแกล้งไอ้ปาล์มลิงหล่ออีก จะเอาคางคกยัดปากเลย!!!
“มึงสองคนก็พอกัน โตกันจนหมาเลียตูดไม่ถึงแล้วยังจะเล่นเป็นเด็ก นี้ดีนะที่หลวงพ่อกับหลวงพี่ไม่อยู่ ไม่งั้นมึงโดนเขกกบาลแล้วไอ้ปาล์ม” ไอ้ไข่บ่นอะไรไม่รู้ผมไม่สนใจย่นปากไปนั่งขัดสมาธิแคร่ไม้ที่อยู่ใกล้ๆ
“ก็มันจะเอาตุ๊กแกมาแกล้งกูอะ กูแค่ป้องกันตัว”
“ไอ้มลเนี้ยนะแกล้งตุ๊กแกมึง มันน่ะกลัวตุ๊กแกยิ่งกว่าคางคกอีก” ไอ้ไข่พูดไปก็กวาดใบไม้ไป กวาดทุกวันหล่นทุกวัน
“จริงดิ ฮ่าๆๆๆๆๆ ช่วยไม่ได้นี้หว่าก็มาหลอกกูเอง โอ้ย!” ผมย่นคอเมื่อไอ้ไข่หลงเวรเดินมาเขกหัวผมแทนหลวงตาจริง ๆ ฮือออออออออออ ทำไมไปไหนน้องปาล์มต้องโดนรังแกตลอดด้วย จะฟ้องเฮียแน่!
แก๊ก
“เลิกงอนได้แล้วไอ้ปาล์ม”
ขนมชั้นในห่อของทำบุญโยนมาให้ผม ซึ่งเป็นขนมที่ญาติโยมเอามาถวายแต่เหลือกินจนตกมาถึงเด็กวัดอย่างพวกผมนี้ไง น้องปาล์มแยกเขี้ยวใส่ไอ้ไข่ก่อนจะแกะห่อและกินขนมชั้นเข้าไปคำโต เอิ่ม หวานอร่อยหอมใบเตย ผมชอบขนมไทยที่สู๊ดดดดดดดดดดดด
จะว่าไปผมก็นั่งงอนมันมาครึ่งชั่วโมงแล้วนะ ย้ายที่มางอนที่ศาลากิจกรรมของวัดแล้วด้วย เลิกงอนแล้วหาขนมกินดีกว่า ไอ้ไข่บอกผมว่าหลวงพ่อกับหลวงพี่ไม่อยู่ไปงานบุญผมเลยอดกวนประสาทท่านเลย งื้อ … อะ!ดูนั้น คิก ๆ ไอ้มลมันยืนแอบหลังเสาไม่กล้าเข้าใกล้ผมเลยครับ ไอ้ตัวใหญ่ใจปลาซิวเอ้ยยยยยย ไม่เหมือนปาล์ม ตัวเล็กใจปลาชะโด ไม่ใช่แค่ใจนะของน้องปาล์มก็ใหญ่ด้วย … แขนไง ฮิฮิ
“หายงอนก็ได้ แต่มึงต้องให้กูกินทองหยิบตรงนั้นด้วย” ผมชี้ไปที่ตะกร้าขนมที่วางอยู่ใกล้ๆ ไอ้ไข่มองหน้าผมก่อนจะเอื้อมตัวไปหยิบและเอามาวางบนหัวผม ให้ดีๆก็ไม่ได้กวนตีนสิ้นดี
“แล้วนี้มึงมาทำไม”
“ไอ้น้ำจะตัดหูกู” ไอ้ไข่สะดุ้งจับหูตัวเองอัตโนมัติ … เรื่องนี้มันกลายเป็นแผลใจมึงไปแล้วสินะไข่ …
“เชี้ยแล้วมึงรอดมาได้ไงวะ” จากนั้นผมก็เล่าเหตุการณ์ทั้งหมดให้ไอ้ไข่ฟังทันที ไอ้มลก็แอบกระดึบๆมาฟังด้วยแต่อยู่ห่างจากผมไป 10 เมตร คิกๆ
“ดีแล้วที่รอดมาได้” ไอ้ไข่พูดอย่างขำๆยกมือขึ้นยีหัวผมไปด้วย งุยยยยย หมดหล่อแล้วไอ้เหี้ยน้องไข่
“ชิ น่าจะให้พี่หน้าหมวยตัดหูไปเลย” ไอ้มลบ่นเบาๆ แต่ผมไม่ยอมหันไปแว๊ดใส่แม่ง!
“เดี๋ยวกูจะให้มันมาตัดจู๋มึง เอาไหมไอ้มล”
“นึกว่าเก่งเหรอไอ้ลิงผี!”
“กูพี่มึงนะ” ผมลุกขึ้นและกรีดนิ้วกระทืบเท้าชี้หน้ามัน เดี๋ยวเหอะมึงเจอหนุมานควงตรีเพชรฟาดหัวสลบไม่มีตรีเพชรงั้นเอาไม้กวาดไปก่อนแล้วกัน
Rrrrrrrrrrrr Rr RRrrr
“ว่าไงไอ้น้ำ ห๊ะ! อะไรนะ”
“เฮ้ยมีไร” ผมที่กำลังเต้นแรงเต้นกาอยู่หยุดชะงักหันไปมองไอ้ไข่ที่คุยโทรศัพท์กับไอ้น้ำอยู่หน้าตาเคร่งเครียด
“เออๆเดี๋ยวกูรีบไป” ไอ้ไข่กดวางและมองมาที่ผมกับไอ้มลสลับกัน เชี้ย หัวใจกูจะหลุดแล้วมึงก็บอกกูสักทีสิ
“นายทุนเมธัสมาอีกแล้ววะ” ห๊ะ! ไอ้นายทุนเมธัสที่จะเอาบ้านโขนไปทำเป็นรีสอร์ทอะนะ!!!! ชิ รอบที่แล้วที่ป่วนผีซะหัวโกร๋น มันยังไม่เข็ดสินะ !
.
.
.
-บ้านโขน-
ปาล์มและไข่เดินกระโดดลงจากแท็กซี่ด้วยความรีบร้อน ก่อนจะเดินเข้าไปในเขตบ้านโขนที่ตอนนี้โขนเด็กและนางรำบางส่วนยืนรออยู่แล้ว เป็นเพราะพ่อครูโขนไม่อยู่ จึงไม่มีใครพอที่จะต่อรองกับนายทุนเมธัสที่คิดจะมายึดบ้านโขนแหล่งรวบรวมศิลปวัฒนธรรมเก่าแก่ของไทยนี้ไปทำเป็นธุรกิจเพื่อแสวงหาผลกำไร ซึ่งนายทุนเมธัสตามจีบตามติดครูทศรวมไปถึงบ้านโขนแห่งนี้มาหลายปีแล้วแต่ไม่มีท่าทีว่าครูทศจะยินยอมและเรื่องราวชักจะรุนแรงขึ้นทุกวันเมื่อความโลภเริ่มก่อเกิดเพราะนายทุนเมธัสเห็นว่าอีกไม่นานสถานที่แห่งนี้จะได้รับความนิยมเพราะคนส่วนใหญ่ชื่นชอบความเป็นธรรมชาติแต่ไม่อยากที่จะเดินทางออกนอกเมืองไปไกลนัก ที่ติดบ้านเรือนไทยหลายหลัง ติดลำคลองด้านหลังและเต็มไปด้วยธรรมชาติของเมกไม้นานาพันธ์ที่ส่งกลิ่นหอมอ่อนๆมาตามสายลม ไม่มีที่ไหนที่เหมาะกว่าบ้านโขนแห่งนี้อีกด้วย
“ไหนมันอยู่ไหน” เจ้าปาล์มถามขึ้นกับกลุ่มนางรำที่ยืนออกันอยู่
“อยู่กับพี่เปรมพี่น้ำด้านบนจ้ะ” ปาล์มและไข่หลงรีบวิ่งขึ้นไปบนเรือนใหญ่ในทันที
ร่างแกร่งสูงใหญ่สมส่วนในเสื้อเชิ้ตสีเทาเนื้อผ้ากำมหยีกางเกงสแล็คสีดำพอดีตัวยืนอยู่บริเวณกลางบ้านด้วยสีหน้าระรื่น รอบกายมีลิ่วล้อนับสิบ เจ้าน้ำที่ยืนคุมเชิงอยู่พร้อมพวกคนโขนที่โตพอสมควรแล้วอีก 5 ถึง 6 คนจ้องมองมายังเจ้าปาล์มและไข่หลงที่เดินขึ้นบันไดไปพอดี ก่อนที่น้ำจะเดินเข้ามาสมทบกับเพื่อนของตนเอง
“มาทำไม” ปาล์มถามนายทุนเมธัสขึ้นเสียงแข็งอย่างไม่เหลือคราบเด็กขี้เล่นที่คอยแต่แกล้งคนอื่นไปเรื่อยอีกแล้ว
“ว่ายังไงไอ้เด็กปากไม่สิ้นกลิ่นน้ำนม ครั้งก่อนแผนการหลอกผีของมึงใช่ไม่ได้ผลนะ หึหึ”
“หึ ไม่ได้ผลที่หมาอย่างมึงก็วิ่งหางจุตูด”
ปาล์มเหยียดยิ้มมุมปากพูดอย่างไม่เกรงกลัวต่ออำนาจใดๆ เขาไม่ใช่คนที่มีเส้นสายหรือว่าเก่งกล้าอะไร เพียงแต่เกลียดการกระทำที่เห็นแก่ประโยชน์ส่วนตัวมากกว่าส่วนรวม คนที่คิดจะยึดพื้นที่ติดอันมีประวัติและศักดิ์สิทธิ์ของคนโขนแห่งนี้ไปทำสิ่งระยำตำบอนที่อ้างชื่อว่ารีสอร์ทแต่จริงๆมันก็คือแหล่งค้ากามในรูปแบบธรรมชาติบำบัดเท่านั้นเอง
“ปากดีเหมือนเคย”
“วันนี้ครูทศไม่อยู่กลับไปก่อนเถอะครับ” ไข่หลงพูดอย่างสะกดกั้นอารมณ์ด้วยความที่เขามีนิสัยที่เหยือกเย็นกว่าเพื่อนทั้งสองมากนัก จึงดูเป็นผู้ใหญ่มากกว่า
“มึงไม่ต้องไปพูดดีกับมัน ! ไอ้น้ำมึงเอากรรไกรมาไหม เดี๋ยวกูจะกระโดดล็อกคอและมึงตัดฉับเลยนะ!” ปาล์มหันไปผรุสวาทใส่ไข่หลงก่อนจะกันมากระซิบกับเพื่อนหน้าหมวยของตัวเอง
“มึงเลิกพูเล่นสัก 5 นาทีได้ไหม” น้ำกระซิบกลับตาหมวยจ้องไปที่นายเมธัสเขม็ง
“หึ งั้นฝากเอกสารและเช็คฉบับนี้ไว้ให้ครูทศด้วย” นายทุนหน้าเลือดส่งใบเช็คและเอกสารในซองเอกสารให้ร่างสูงสง่าของเปรมที่ยืนคุมเชิงในมือถือไม้หน้าสามใบหน้าของโขนยักษายามนี้ดูเรียบเฉยและไม่เป็นมิตร แต่ด้วยความที่พวกมากและมีอาวุธที่พร้อมจะโป้งป๊างขึ้นได้ในทันทีที่คนโขนมีท่าทีไม่สู้ดีนัก
เจ้าปาล์มจ้องมองมือหนาของเปรมที่ยกขึ้นรับเอกสารเอาไว้ ก่อนจะขมวดคิ้วอย่างไม่เข้าใจ เพราะเปรมก็คือคนโขนทำไมถึงต้องทำตามที่นายทุนหน้าเลือกบอกด้วย จนอดรนทนไม่ได้จะถลาวิ่งไปหาพี่ใหญ่ของบ้านโขนแต่ก็ถูกไข่หลงกันเอาไว้ และกระซิบบอกเบาๆ
“ถึงมันจะร้ายแต่มันก็เป็นคนโขนเหมือนกัน”
“นี้อะไร” เปรมถามขึ้นเบาๆ ทั่วทั้งบริเวณเงียบกริบ
“หนังสือสัญญาโอนย้ายและนั้นคือวงเงินที่จะให้” นายเมธัสพูดพร้อมกับตบบ่าแกร่งของแปรม ตาดุจ้องมองเอกสารในมือก่อนจะเหลือบมองตัวเลขบนเช็คที่มีมูลค่า 50 ล้านบาท …
“อ่อ”
แกว๊กกกกกกกกกกกกกก!
สิ้นเสียงอุทานของเปรม เอกสารในมือแกร่งก็ถูกฉีกออกอย่างไม่ใยดี แม้แต่ปาล์มเองก็ยังงงๆ นายเมธัสจ้องมองเอกสารสัญญาที่ถูกฉีกออกเป็นส่วนๆ กัดฟันกรอด
กิ๊ก …
แต่ก่อนที่จะได้ผรุสวาทอะไรอีก เสียงขึ้นไกปืนลูกซองก็ดังขึ้นท่ามกลางความเงียบ เป็นไข่หลงที่ทนไม่ได้ซะเอง เดินไปคว้าเอาลูกซองยาวที่อยู่ในห้องเก็บของมาตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ กายขาวล้ำสันยืนเคียงข้างกับเปรมศัตรูที่ไม่ค่อยจะถูกกันนักจ่อกระบอกปืนไปที่นายทุนเมธัสที่เหงื่อแตกผลั๊กเพราะกลัวต่อความตาย แต่ในเวลานี้ทุกคนคือลูกของพ่อโขน จะไม่ให้อะไรก็ตามมาแย่งชิงพื้นที่อนุรักษ์แห่งนี้ไปเด็ดขาด
“ออกไป”
เจ้าไข่พูดด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยตาคมได้รูปจ้องมองเขม็งไปที่แขนผู้มาเยือน ปาล์มเหยียดยิ้มอย่างพอใจ เพราะเขารู้ดีว่าเมื่อไหร่ที่เพื่อนสนิทคนนี้โมโหจากคนใจเย็นจะกลายเป็นเหมือนปิศาจที่ใช้ความกลัวของศัตรูเป็นเครื่องมือซะเอง … พระรามแผลงศร ที่นานๆจะได้เห็นสักที
“ฝากไว้ก่อนเถอะไอ้พวกเด็กเปรต ไปกลับ!” ว่าแล้วนายทุนหน้าเลือดก็เดินลงเรือนใหญ่ไป พร้อมกับลูกน้องที่ตามเป็นขบวน
“ไปเอาไม้กวาดมากวาดซะไอ้ปาล์ม” เปรมออกคำสั่งก่อนจะเดินผ่านไข่หลงที่ลดปืนไว้ต่ำแล้ว ตาที่เรียบเฉยจ้องมองกันเพียงแวบเดียวและต่างคนก็ไม่ได้สนใจอะไรกันอีก
“ฟู่ว หัวใจกูจะวาย” เจ้าน้ำพ่นลมออกมา ก่อนที่ปาล์มจะตบหลังผลุๆ และวิ่งไปเอาไว้กวาดมากวาดเอกสารที่หล่นอยู่เต็มพื้นบ้าน และทุกคนก็ต่างแยกย้ายไปทำงานของตนต่อเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นถึงแม้ในวันข้างหน้านายทุนหน้าเลือดจะกลับมาอีก แต่ก็คงทำอะไรบ้านโขนแห่งนี้ไม่ได้ ถ้าหากยังมีคนคอยปกปักษ์อย่างสุดชีวิตเช่นนี้ต่อไป
เมื่อเจ้าโขนน้อยกวาดเสร็จแล้วก่อนวิ่งเอาไม้กวาดเข้าไปเก็บในห้องเก็บของและก็ต้องชะงักเมื่อเสียงคนคุยกันดังรอดออกมาจากทางเดินริมสุดของบ้าน ด้วยความอยากรู้อยากเห็นเต็มแก่
“มึงไม่ต้องมามองกูว่าเป็นคนดีหรอกไอ้ไข่ กูแค่เห็นว่าเรือนไทยหลายหลังบนพื้นที่ติดคลอง เสนอราคามาแค่ 50 ล้านมันน้อยไป”
เสียงเดินจนพื้นไม้ลั่นเข้ามาใกล้ เจ้าปาล์มรีบหลบเข้าไปในห้องเก็บของทันที คิ้วเรียวขมวดเล็กๆ ปกติเห็นสองคนนี้ไม่สนิทกันแม้แต่หน้าก็แทบจะไม่มอง ทำไมถึงมายืนคุยกัน 2 ต่อ 2 ได้
.
.
.
“นี้แล้วเฮียรู้ไหม ไอ้นายทุนห่านั้นอ่ะนะ บลาๆๆๆๆๆๆๆ”
ผมที่กำลังกินข้าวเย็นกับเฮียอลันที่บ้านของเขาอยู่ เล่าเรื่องที่เกิดขึ้นวันนี้ ในขณะที่เฮียเองก็ตั้งใจฟังไปด้วยกินข้าวไปด้วย วันนี้น้องปาล์มลงมือทำกับข้าวเอง อร่อยสุดๆไปเลย เฮียยังชมว่าหมากินได้เฮียก็กินได้เหมือนกันด้วยนะ คิกๆ
“แล้วต่อไปนี้จะทำยังไง”
“ก็อยู่อย่างงี้ไปแหละครับเพราะพื้นที่นั้นคือกรรมสิทธิ์ของพ่อครูทศอยู่แล้ว” ผมบอกและตักหมูใส่จานของเฮีย และแย่งกุ้งที่ปลอกเปลือกเสร็จแล้วในจานเฮียมากิน ฮิฮิ
“ระวังตัวด้วยรู้ไหมวะ ?” มือหนาของเฮียแปะลงที่หัวของผมและยีไปมาจนผมของปาล์มเสียทรง แต่ปาล์มไม่ว่าหรอกก็น้องปาล์มชอบนี้หน่า!
“แล้ววันนี้เฮียไปไหนมาอะไม่อยู่บ้าน”
“ไปหาน้องมา”
“พาผมไปบ้างสิ”
“โนเวย์ครับ” ผมบุ้ยปาก แต่ก็ไม่ได้โกรธอะไร เพราะแค่นี้ผมต้องป่วนเฮียมากพอแล้วคงไม่ไปป่วนน้องเฮียด้วยเดี๋ยวฝรั่งจ๋าจะอกแตกตาย คิกๆ
“ผมอยากเท่เหมือนไข่หลงกับพี่เปรมบ้างอะ” ผมพูดและบุ้ยปาก อยากจะเท่แต่ใจไม่นิ่งพอ จะให้น้องปาล์มทำยังไง
“ลิงริจะเป็นยักษ์เป็นพระ มันใช่หรอ ฮ่าๆๆๆ” แง่มมมมมมมม! ฝรั่งจ๋าพูดอะไรเนี้ย !!!!
“เดี๋ยวเถอะหยุดขำนะ … งื้อ ผมบอกให้หยุดขำไง!” ผมตะโกนยิ้มๆ จะเก๊กบ้างแต่ก็ต้องหลุดหัวเราะออกมาทุกที ฮึ้ย! ฝรั่งจ๋าบ้า!!!
“โอเคๆ หยุดขำแล้ว … วันมะรืนฉันจะกลับออสเตรเลียแล้วนะ” ผมชะงักวางช้อนลงทันที … เฮียจะกลับแล้วงั้นเหรอ ทำไม 2 อาทิตย์มันไว้นัก …
”เฮ้ย เป็นไรวะ เดี๋ยวปีหน้าก็กลับมาอีก”
“ปะ เปล่าฮะ”ผมส่ายหัวไปมาก่อนจะฝืนยิ้มและกินข้าวต่อไป … ถ้าเฮียกลับไปแล้วผมต้องเหงาแน่ๆ
“คืนนี้มานอนนี้ซะนะ” เสียงเข้มนุ่มๆทำให้ผมพยักหน้าออกมาในทันที ผมไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อยแค่ใจหายเฉยๆหรอก ผมก็ลืมไปว่าวันที่เราต้องจากกันต้องมาถึง แต่ก็นะ อีกแค่ 12 เดือนเอง เดี๋ยวเราก็กลับมาพบกันใหม่ ให้ฝรั่งจ๋าของปาล์มไปชาตแบตมาสู้กับปาล์มไง
“เฮียกลับมาครั้งหน้าอย่าลืมของฝากผมนะ”
“เรื่องอะไรกูจะซื้อให้เปลืองเงิน”
“ผมขอช็อคโกแลตนะฮะ”
คิดซะว่าเฮียไปซื้อช็อคโกแลตให้ผมแล้วกัน…
===============
ปาล์มมาแล้วค่ะ พอดีปาปาไปเที่ยวมา + ไม่สบายเลยไม่ได้อัพ 555555 :กอด1:
เจอกันตอนหน้าคะ
ฝากเพจด้วยน้า ปาปากำลังจะมีนิยายตีพิมพ์แวะเข้าไปชมกันได้
ห้องเก็บนิยาย pa_pa (https://www.facebook.com/%E0%B8%AB%E0%B9%89%E0%B8%AD%E0%B8%87%E0%B9%80%E0%B8%81%E0%B9%87%E0%B8%9A%E0%B8%99%E0%B8%B4%E0%B8%A2%E0%B8%B2%E0%B8%A2-pa_pa-596706590458802/)
:bye2:
-
พี่ไข่เท่ห์มากเลยอ่ะ แล้วนี่เปรมเป็นคนดีหรือไม่ดีกันแน่เนี่ย?
ฝรั่งจ๋ากลับแล้วน้องลิงคงเหงาแน่ๆเลย โหยยย มาต่อไวๆน้า
-
เฮียกลับเร็วไป อยูกะน้องปาล์มต่ออีกไม่ได้หรอออ :hao5:
-
ทศกัณฑ์ชอบพระรามหรือเปล่าคะ5555555555 เลยเขม่นหนุมาน
-
:mew6:
-
น้องปาล์มสู้ๆ
กลัวไอ้นายทุนมัน แอบลอบกัดครูทศจัง
-
:impress3: สงสารน้องปาล์มจัง ไม่ได้เจอกันตั้งปี พี่อลันไม่คิดถึงน้องเรอะ :mew2:
-
พี่ไข่เท่ห์สุดๆ o13
-
เรื่องนี้ สนุกดี น่าสนใจ
-
{CH 5 ปีหน้าค่อยเจอกัน}
“เฮียคืนนี้ฉลองกันไหม”
ไอ้เด็กปาล์มที่นั่งแหมะอยู่ข้างๆผมตักไอศกรีมที่ผมซื้อมาตุนไว้เพราะรำคาญไอ้เด็กบ้าที่ชอบมาบ่นหงุงหงิงข้างหูว่าไม่มีอะไรกิน ตลอดสองสัปดาห์มานี้มันติดผมเป็นตังเม และผมเองก็ไม่ได้ห้ามอะไรเพราะคิดว่ามีมันอยู่ก็เหมือนเลี้ยงลิงตัวเล็กๆที่ชอบวิ่งป่วนคนนั้นทีคนโน้นทีอย่างไม่มีเหตุผล แต่ก็นั้นแหละครับ ก็มีสีสันไม่น่าเบื่อดี เดี๋ยวเฮียอย่างงั้น เฮียอย่างงี้ เฮียอย่างโน้น ดุหน่อยก็งอนกูและแทบจะกระทืบกูถ้ากูไม่ง้อ บัดซบดีเหลือเกิ๊นนนนนนนนน
ในวันที่มันหยุดเรียนซึ่งสัปดาห์นึงมันจะเรียนแค่ 4 วันเท่านั้น และมีสองวันที่เรียนแค่ครึ่งวัน มันจึงชอบกลับมาอยู่บ้านผม และชอบลากผมไปโน้นไปที่ สถานที่สำคัญคือร้านขนมและบ้านโขน ฮึ สมใจมันละครับจับผมดัดขาดัดแขน โชคดีที่ผมแข็งแรงเลยไม่ค่อยเจ็บมากนัก ผลของการออกกำลังกายอย่างหนักของผมตลอดชีวิตมาสัมฤทธิ์ผลก็วันนี้แหละครับ ผมชอบโขนนะครับ เพราะเป็นศิลปะที่ดีของไทย ซึ่งผมเองก็มีเชื้อไทยเหมือนกันถึงจะไม่ได้เกิดที่ประเทศนี้ก็ตามทีเถอะ
ผมเองที่หยุดงานมาก็คอยตายดูชีวิตของเจ้าปังเหมือนเคย น้องผมน่ารักนะถึงจะขี้ขลาดและขี้กลัวไปหน่อยโดนรังแกประจำ ผมก็ได้แต่คอยดูอยู่ห่างๆ มีหลายครั้งที่ผมอยากที่จะเข้าไปช่วย แต่ผมก็ทำไม่ได้เพราะนั้นยังไม่ใช่เวลา น้องต้องสู้เองได้ก่อน ไม่ใช่รอให้ใครมาช่วยตลอด เพราะผมเองก็มีเวลาจำกัด … ผมดีใจมากที่เจ้าปังใส่เสื้อและใช้ข้าวของที่ผมซื้อให้ และดีใจมากที่น้องเขียนโน้ตเล็กๆแขวนไว้ที่หน้าบ้าน
‘ขอบคุณครับแซนต้า …’
แซนต้าเหรอ หึหึ เป็นเด็กที่มีจินตนาการดีแท้ … แล้วพบกันปีหน้านะครับน้องพี่ …
“ทำไม ดีใจหรือไงที่กูจะกลับออสซี่พรุ่งนี้” ผมหันมาถามไอ้เด็กที่นั่งพิงไหล่ผมอยู่ ตัวมึงหอมฉิบหายใช้ครีมอาบน้ำอะไรวะ … อ่อ ของกูไง มันเงยหน้ามองผมและยิ้มแป้นป้อนไอศกรีมให้ผมกินอีกคำโต มึงช่วยป้อนดีๆได้ไหม กระแทกเข้าปากอย่างกับกูไม่ใช่คนงี้
“ช่ายยยยยยยยยยย”
“หึ ไอ้เด็กเวร เออจะทำอะไรก็ทำ แต่ถ้าเอาเพื่อนมึงมาบ้านกูกรุณาเลยนะครับ อย่าทำลายของบ้านกูพัง” ผมยกมือยีหัวมันก่อนจะจับหน้าไอ้ลิงกังให้หันไปดูหนังต่อ ขยันออเซาะกูเหลือเกิน … อาจจะเป็นเพราะผมเกิดที่ต่างประเทศเลยมองว่าเรื่องถึงเนื้อถึงตัวเป็นเรื่องธรรมดาและอาจจะเป็นเพราะไอ้เด็กนี้มีนิสัยขี้ประจบก็เลยทำให้มันเข้ามาใกล้ชิดผมได้กว่าทุกๆ คน… ละมั้ง
“งั้นหมูกระทะนะ ไปซื้อของกันเถอะ!” มันลุกขึ้นดึงแขนผมแกว่งไปมา หึ กูขอเอาไฟมาจี้ไฝที่ปากมึงหน่อยได้ไหม ขยันยั่วกูเหลือเกิน ถ้ามึงเป็นผู้หญิงกูอาจจะ …
“เฮีย! จ้องหน้าผมทำไมงี้วะ อ่ะ! เฮียไปซื้อของ เฮียลันนนนนนนนนนนนนนน” ผมคว้าเอวมันให้ลงมานั่งที่เดิม ขณะที่ไอ้เด็กห่านี้ดิ้นคลุกๆอยู่ในแขนผม
“ดูหนังก่อน เดี๋ยวค่อยไป”
“ก็ได้ ผมจะไถตังค์เฮียให้หมดตูดเลย” มันหันมาค้อนผมขวับใหญ่ … ไอ้เหี้ยตามึงกลมไปไหนวะ จมูกมึง แล้วก็ปากของมึง …
“หึ ว่าแต่วันนี้มึงไม่มีเรียนไง๊” ผมเมินหน้าไปมองโทรทัศน์ก่อนที่จะคิดอะไรไปมากกว่านี้ ผมไม่ใช่เกย์และมันเป็นแค่เด็ก
ข้างบ้าน แต่มือมึงอะไอ้ลันเอาออกจากเอวน้องมันด้วย ไม่สิ มึงต่างหากไอ้ลิงออกไปจากอกกูซะ
“มหาลัยบ้านไหนเค้าเรียนกันทุกวันกันวะเฮีย … แล้วพรุ่งนี้เครื่องออกกี่โมงครับ” มันกวนตีนเสร็จก็เข้าหมวดดราม่า
“บ่าย 3 แต่ต้องไปเช็คอินตอนเที่ยง”
“ผมติดเรียน ไม่ได้ไปส่งนะ” เสียงเศร้าเชียวไอ้เด็กผี คือกูก็ชอบเมืองไทย อยากอยู่กับน้องและก็อยากอยู่กับมึง แต่กูมีหน้าที่การงานอยู่ที่โน้นเหมือนกันนี้หว่า นี้กูลามา 2 อาทิตย์หมดโควตาพักร้อนเลยนะสาดดดดดดดด
“อืม ไม่เป็นไร” ผมยกมือโอบหัวมันให้ลงมาซบที่บ่าตัวเอง ก่อนที่ไอ้เด็กลิงจะยกขายกแข้งขึ้นมานั่งกอดเข่าตามองไปที่โทรทัศน์ … บรรยากาศแม่งโคตรมาคุ
“เฮีย …” เสียงอ่อยหงอยเหงามาเลยไอ้เด็กผี
“อะไร ?”
“เฮีย …”
“ว่า”
“เฮีย”
พรึบ!
“โอ้ย ผมเจ็บ …” ผมมองหน้ามันที่บิดเบี้ยวอยู่ใต้ร่างผม … ไอ้ลันตั้งสติ มึงกำลังทำอะไรอยู่วะ นี้น้อง นี้เด็กข้างบ้าน มันเป็นผู้ชาย …มึงไม่ใช่เกย์
“ฝรั่งจ๋า” ผมสะบัดหัวสองสามทีและลุกขึ้นจากร่างของไอ้เด็กผี เอาละใจเย็นๆไอ้ลันนี้น้อง มึงอย่าพลีพลาม เพิ่มเจอกันสองอาทิตย์เอง มันเป็นผู้ชาย ผู้ชาย … ไอ้เหี้ยผู้ชายอะไรวะยั่วกูจัง!!!!!
“ไปเตรียมตัวซะเดี๋ยวไปซื้อของ” ผมว่าและลุกขึ้นเตรียมเดินหนีความสับสนในสมองไอ้แก่อายุ 30 ที่คิดจะเด๊าะเด็กอายุยังไม่ 20 คุกไหมเนี้ยไอ้สัด
“แงงงงงงงงงงงงงงงงงงง เฮียเป็นไรอะ เฮียเป็นอารายยยยยยยยยยย” อุ๊ก ! ไอ้เด็กผีมันกระโดดเกาะหลังผมแล้ววววววว! ดีนะที่หลักผมแข็งแรงไม่ล้มหัวทิ่มไป เฮ้ยๆๆๆๆๆ มึงเป็นลิงจริงๆสินะ!!!
“ไอ้ปาล์มลงไป กูหนัก”
“เฮียไม่หนักหรอก ตัวอย่างกับควายขนาดนี้ ผมตัวเล็กจิ๊ดเดียวเอง” จิ๊ดพร่อง!!!! กูสูง 190 แต่มึงก็สูงเท่าไหล่กูนะ แต่ตัวมึงบางเท่านั้นเอง! มึงไม่ใช่ตัวเล็กตัวน้อยซะเมื่อไหร่วะ!
“ลงปายยยยยยยยยยยยยยย!”
“ไม่เอาเฮียบอกปาล์มมาก่อน เมื่อกี้เฮียเป็นอะไร! เมื่อกี้เฮียลันของปาล์มน่ากลัวมากเลย อย่างกับจะฆ่าปาล์มแหนะ” กูไม่ฆ่า เมื่อกี้กูหื่น และตอนนี้กูก็ยังหื่นอยู่ ฉะนั้นปล่อยกูไปจัดการตัวเองก่อนไหม!!!!
“กูไม่ได้เป็นไร มึงลงไป” ผมหยุดแกว่งมันไปมา มันเงียบไปสักพักไม่ยอมลง และค่อยๆไต่มาอยู่ด้านหน้าผม เอามือเกาะบ่าผมไว้ ขาก็เกี่ยวรัดรอบเอวผมเอาไว้ ผมเองก็กลัวมันตกลงไปเลยช้อนสะโพกมันไว้อีกชั้น … ท่านี้มัน
“เฮียเป็นอะไร” เสียงของมันกระซิบขึ้นตากลมโตจ้องมองผม ปากเป็นกระจับสีอ่อนที่มีไฝเล็กๆเป็นสิ่งที่ผมชอบที่สุดบนใบหน้ากวนตีนของมัน … แม่ง
“มึงวอนหาที่เองนะไอ้ปาล์ม”
“อะ อื้อ!”
ไอ้ไฝที่มุมปากบนของมึง เรียกร้องให้กูทำแบบนี้ … ผมก้มลงไปจูบมันอย่างรุนแรงจับหัวของมันแน่นโดยที่ใช้มืออีกข้าง
ช้อนสะโพกมันไว้ เดินกลับไปที่โซฟานั่งลงโดยล็อกตัวไอ้เด็กลิงเอาไว้แน่น ผมสอนมันทีละสเต็ปในตอนแรกก็ติดขัดและขัดขื่นแต่สักพักมือของมันที่พยายามผลักผมออกก็กอดคอผมเอาไว้แน่นและเริ่มที่จะจูบตอบโต้กลับมาแบบเด็กที่ไม่รู้ประสีประสาอะไร … ทั้งหอมทั้งหวานไอศกรีมที่มันเพิ่งกินไปฉิบหาย
“ฮะ เฮีย …” ไอ้ปาล์มมองผมตาละห้อยหอบหนักเมื่อผมผละออกจากริมฝีปากบางตรงหน้า … มึงจะยั่วกูไปไหน มึงจะทำให้กูตบะแตกตายเลยเหรอไง!!!!
“กูไม่ใช่คนดีหรอกนะไอ้ปาล์ม กูมันคนเห็นแก่ตัว ถ้ามึงไม่อยากจะเสียใจ อย่าทำแบบนี้กับกูอีก”ผมจับคางมนของมันและบีบเบาๆ ขณะที่มันหลบตาผมแก้มแดงปลั่ง เชี้ย แม่งน่ารักขนาดนี้เลยเหรอวะ ถึงจะไม่น่ารักเหมือนผู้หญิงเหมือนที่ผมเคยแอ้ม แต่มึงนึกหน้าตาลิงน้อยที่ทำตาอ้อนๆในการ์ตูนปะวะ เดี๋ยวกูก็จับลิงกดแม่งตรงนี้แหละ!!!!
“ปล่อยผมนะ! ผมไปทำอะไรเฮียเล่า!!!”
“ก็ทำแบบนี้ไง มึงยั่วกูรู้ตัวไหม” ผมตะคอกมันเสียงดัง จนไอ้ปาล์มสะดุ้งนิ่งจ้องผมตาค้าง … ก็เพราะมึงเป็นแบบนี้ไง กูไม่ใช่พระอิฐพระปูนนะไอ้สัด
“เฮ้อ … เอาเป็นว่าพรุ่งนี้กูก็จะกลับออสซี่แล้ว ปีหน้ากูจะกลับมาใหม่แล้วกูกับมึงก็จะจัดการกับความรู้สึกได้ มึงอาจจะไม่คิดอะไรไอ้ปาล์ม แต่กูคิด เพราะกูมันเลวไง”
ผมดันสะโพกมันลงจากตักผม ก่อนจะเดินขึ้นมาบนห้อง หยิบผ้าเช็ดตัวเดินเข้าห้องน้ำไป คงไม่ต้องบอกใช่ไหมว่าผมเข้ามาทำอะไร แม่ง … กูไม่ใช่ไอ้พระเอกที่ไม่รู้ตัวว่าทำอะไรอยู่หรอกนะ ก็เด็กมันยั่วจะให้กูทำยังไงวะ ไม่จับกดกูปราณีแค่ไหนแล้ว
“มึงไม่เข็ดหรอไงวะ” ผมมองไอ้ปาล์มที่นอนตาแป๋วอยู่บนเตียง ไม่เข้าใจไอ้เด็กลิงเลยจริงๆ แต่ไม่รู้สิ ผมเริ่มชินแล้วที่ออกมาจากห้องน้ำและเจอลิงน้อยตาแป๋วอยู่ในห้องแบบนี้ แต่มาเจอหลังจากที่เข้าไปทำสัปดนในห้องน้ำมันก็ตงิดๆอยู่นะ
“ผมไม่ค่อยเข้าใจที่เฮียพูดและเฮียก็เป็นคนดี เฮียเป็นไอดอลของผม” ไอดอลอย่างกูก็ความอดทนต่ำเหมือนกันนั้นแหละ
“มึงไม่เข้าใจอะไรไอ้ปาล์ม”
“ก็เฮียจูบผม แล้วเฮียยังบอกให้ผมจัดการกับความรู้สึกด้วย” มันพูดเสียงเบาหวิว ผมเดินไปใส่เสื้อยืดสียาวกับบ๊อกเซอร์และมานั่งบนเตียงข้างๆมัน โอเคอารมณ์กูสงบแล้ว ไม่ปล้ำมันหรอก ไม่ต้องมองกูกันแบบนั้น
“กะ ก็ …”
“กูบอกแล้วว่ากูไม่ใช่พระอิฐพระปูน กูคนธรรมดาออกเลวนิดๆ มีอารมณ์ทางเพศเป็นเรื่องปกติ และมึงทำกูมีอารมณ์”
“เฮีย น่าเกลียดวะ ผมเป็นผู้ชายนะ!!!”
“เออก็นั้นแหละที่กูอยากบอก มึงผู้ชาย กูผู้ชาย เราสองคนเป็นผู้ชาย แม่งเป็นเส้นบางๆที่กั้นความรู้สึก ความถูกต้อง ถ้ามึงเป็นผู้หญิงกูอาจจะชอบมึงไปแล้ว” ผมพยายามอธิบาย … อธิบายในความจริงตามทฤษฎีของสังคมที่ขีดกั้นเราเอาไว้
“แล้ว … มันยังไงฮะ ผมไม่ควรยุ่งกับเฮียเหรอ” มันพูดอย่างน้อยใจ คือ ไอ้ลิงเวร มึงจะต้อนกูให้จนมุมเลยหรือไง มึงเข้าใจไหมที่กูพูด ดูเหมือนมึงไม่เข้าใจเลย!!!
“ไม่ใช่ มึงคิดอะไรวะ มึงเป็นน้องกูนะไอ้ปาล์ม มึงมาบ้านกูได้ตลอด แต่ในบางครั้งการที่เอาตัวมาอยู่ใกล้ๆกูมากมันอาจจะไม่ดีนัก … เอาเป็นว่า มึงเป็นน้อง กูต้องสอนอีกไหมว่าช่องว่างระหว่างน้องชาย และพี่ชายมันอยู่ตรงไหน” คือมือกูก็อยู่นิ่งไม่ได้ไง เอาไปวางไปลูบหัวมันซะอย่างงั้น มึงควบคุมตัวเองหน่อยได้ไหมไอ้อลัน มึงช่วยดูด้วยว่าตอนนี้ไอ้เด็กนี้มันไม่รู้เรื่องอะไรทั้งนั้น
“ก็ได้ฮะ”
“หึ งั้นไปเตรียมตัวเดี๋ยวจะไปซื้อของไม่ใช่หรือไง”
“ฮะ” มันเดินหงอยๆออกไปจากห้องผม เชี้ย อยากดึงเข้ามาจูบอีกฉิบหาย …
“ไอ้เหี้ยลัน มึงอย่าทำร้ายเด็กมันด้วยความสัปดนของมึงได้ไหม” ผมบ่นกับตัวเอง … แล้วจะให้กูทำอะไรได้มากกว่านี้อีกวะ!!!!
.
.
.
“เอาชีทไหมเนี้ย”
“เอาฮะ” ผมหยิบชีทที่ยืดๆใส่ตะกร้าไอ้ปาล์มมันชอบกินครับแคลอรี่โคตรสูง แต่ก็ไม่เห็นมันอ้วน ผมพามันมาห้างใกล้ๆเลือกซื้อของที่จะทำหมูกระทะ ความจริงมันก็จะให้ผมพาไปที่ตลาดหรอกนะ แต่ผมไม่ชอบอากาศร้อนเลยพามันมาห้างดีกว่า
“ลูกชิ้นล่ะ” ผมชูถุงลูกชิ้นแบบที่มันชอบให้ไอ้ปาล์มที่เดินเกาะรถเข็นอยู่ข้างหลังดู มันพยักหน้าแต่ตาโคตรเหม่อลอย เป็นห่าอะไรวะ
“ฮะ 2 โล” ผมถอนหายใจพยักหน้าและหยิบตามที่มันบอก
“กุ้งล่ะ”
“5 โล” เหม่อเข้าไปไอ้สัตว์ป่าลิงน้อย แล้วนี้ถ้าไม่หมดกูจะยีหัวมึง
“หมูละ”
“6 โล” เชี้ย นี้แดกหรือยัดนุ่น!
“น้ำยาล้างห้องน้ำละ” ผมถามมันลอยๆ หึ ดูสิจะแดกไหมน้ำยาล้างห้องน้ำเนี้ย
“เอาขวดนึง หลอดดูดด้วย … เฮียยยยยยยยยย!!!!” ผมตีไหล่ผมเพี๊ยะใหญ่และตะโกนกรอกหูผมอีกต่างหาก แม้ม เดี๋ยวกูก็จับจูบตรงนี้เลยนี้! หาเรื่องดีนัก
“ตะโกนทำไมวะ แล้วเรียกกูสั้นๆก็ได้ ลากยาวแล้วความหมายเปลี่ยนเลยไอ้ห่าลิงกัง”
“ก็เฮียกวนตีนอะ มาเลยเดี๋ยวผมเลือกเอง” ไอ้ปาล์มคนเดิมกลับมาแล้วครับ มันเดินเลือกซื้อของซะเต็มไปหมด ไม่รู้มันจะยกคนทั้งหมู่บ้านมาแดกหมูกระทะที่บ้านผมเลยหรือไง
“เฮียผมเอาหนมด้วยนะ” พอมาถึงโซนขนมขบเคี้ยวไอ้ลิงกังเห็นแก่กินก็ยิ้มหน้าบานเดินไปหยิบขนมสอดไส้ช็อกโกแลตที่มันชอบเป็นอับดับสองรองจากมันฝรั่งมาสองห่อโชว์ผมที่เล็งเครื่องดื่มผู้ใหญ่ เหล้าเบียร์ โซดามิกเซอร์อยู่ แดกหมูกระทะไม่กินเหล้าก็เหมือนไปออสซี่แล้วไม่ได้พี่แหละไอ้น้อง
“ของเก่ายังไม่หมด แล้วพรุ่งนี้กูจะกลับออสซี่แล้วด้วย”
“นั้นสิ … ก็ได้ไม่เอาก็ได้”
“อ้าว นอยส์ๆ เอะอะนอยส์นะมึงอะ จะเอาก็เอาไป แดกไม่หมดก็เอาไปแดกบ้านมึง”
“แต่ผมอยากแดกบ้านเฮียนี้” มันสลดเดินเอาไปเก็บ ผมถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะเดินไปหยิบห่อขนมที่มันเอามาเมื่อกี้ใส่รถเข็นและเดินนำมันไปหยิบเอาเหล้าใส่รถเข็นก่อนจะไปจ่ายเงินโดยมีไอ้ลิงหง่อยเดินตามมาด้านหลัง มึงช่วยเป็นหนุมานเหมือนทุกทีได้ไหม กูไม่ชิน
“เพื่อนมึงมากี่คน” ผมถามขณะที่เดินกลับมาที่รถ
“2 ฮะ มีไอ้ไข่หลงกับไอ้น้ำ”
ผมพยักหน้า เห็นไอ้เด็กสองคนนั้นประจำที่บ้านโขนนั้นแหละครับ ไอ้ไข่เป็นเด็กผู้ชายร่างสูงเพรียวบางแต่ก็ดีแข็งแรงล้ำสันดีไม่หยอกหน้าตาหล่อเหล่าแบบคนไทยสีผิวแทนนิดๆ ก็เหมาะสมกับบทพระรามดีนั้นแหละครับ ส่วนเด็กที่ชื่อน้ำ หมวยขาว ตัวเล็ก แต่เสือกเป็นผู้ชาย โลกมันวิบัติไปแล้วที่ผู้ชายจะสวยกว่าผู้หญิง ขอที่ยืนผู้หญิงสวยๆให้สังคมด้วยครับ
“เฮีย เดี๋ยวแวะหาตาอินทร์หน่อยนะครับ”
“เออได้ กูซื้อซุปไก่ไปฝากแกพอดี ชวนแกไปกินที่บ้านด้วยก็ได้นะไอ้ปาล์ม”
“ฮับ” มันดัดเสียงเด็กตอบกลับผมมาด้วยความหมั่นไส้เลยเขกหัวมันไปหนึ่งทีโทษฐานทะเล้นเหลือทน ก่อนจะขนของขึ้นรถและเบิ่งกลับบ้านทันที
.
.
.
“ว่าไงเจ้าอลัน เจ้าปาล์มไปไหนกันมารึ”
ผมสองคนยกมือไหว้สวัสดีลุงอินทร์ที่กำลังรดน้ำต้นไม้อยู่ แกเป็นผู้ใหญ่ที่น่านับถือครับมักเล่าเรื่องราวในอดีตให้ผมฟัง ชาวต่างชาติอย่างผมก็พลอยชอบฟังไปด้วย วันไหนที่ไอ้ปาล์มไม่อยู่และผมไม่ได้ไปหาเจ้าปัง ผมก็มักจะมาหาแกที่นี้แหละครับ
“ไปห้างมาน่ะครับตา ตากินข้าวหรือยัง ผมสองคนทำหมูกระทะที่บ้าน ไปกินกับพวกผมไหมครับ”
“โอ้ เห็นทีจะไม่ไกลหรอกเจ้าปาล์ม ท้องไส้คนแก่ไม่ได้ย่อยง่ายๆเหมือนเด็กๆ ไปกินของพันธ์นั้นเดี๋ยวข้าก็ไม่สบายพอดี ฮ่าๆๆๆ เอาเถอะ ข้าเตรียมข้าวปลาเอาไว้แล้ว กินกันให้อร่อยเถอะนะ”
“โธ่ ตายังฟิตปั๊งขนาดนี้ แก่ตรงไหนครับ” สกิลการประจบสอพลอมาแล้วครับ มันคลานเข่าเข้าไปนวดขาลุงอินทร์ที่นั่งอยู่บนเก้าอี้สานตัวโปรดของแกมองพวกเรามาด้วยความปราณี
“หึหึ ว่าไงเจ้าอลัน จะกลับวันไหนละ เห็นว่าลามาได้แค่ 2 อาทิตย์ไม่ใช่รึ ?”
“พรุ่งนี้ครับตา” ผมว่าตาอินทร์พยักหน้า ก่อนจะวางมือผมหัวของผมและตบเบาๆเหมือนลูกเหมือนหลาน ไอ้ปาล์มเห็นแบบนั้นก็ออเซาะจะเอาบ้าง ตาแกเลยต้องวางมืออีกข้างไว้บนหัวมัน ฮึ ไอ้เด็กขี้อิจฉา
“อืม เจ้าปาล์มคงเหงาแย่สินะ” ผมเหลือบมองไอ้ปาล์มที่นั่งขัดสมาธิก้มหน้านิ่งให้ตาลูบหัวมันเบาๆ น่าสงสารฉิบหาย ไปกับกูเลยไหมจะได้จบเรื่องจบราว ดราม่าสัดๆ
เราอยู่คุยกับตาอินทร์สักพักก็ขอตัวกลับ โดยผมบอกลาตาแกกลับออสเตรเลียเลยในคราวเดียวกัน ก่อนจะพาไอ้เด็กลิงกลับมาที่บ้าน ในเวลา 6 โมงกว่าๆ โดยมีเพื่อนมันสองคนรออยู่ที่บ้านของไอ้ปาล์มแล้วเรียบร้อย จากนั้นผมก็ปล่อยให้มัน 3 คนทำกับข้าวไป ส่วนตัวเองก็ขึ้นมาเช็คงานผ่านอีเมลหน่อย เพราะไม่ได้เข้าเมลมาอาทิตย์กว่าๆ ถึงจะลาหยุดก็ไม่ได้หมายความว่างานจะหยุดด้วยนะครับ ผมบอกหรือยังว่าผมทำงานเป็นที่ปรึกษาให้ CEO ของบริษัทการเงินและห้างหุ้นส่วนธุรกิจต่างๆที่เข้ามาจ้าง เงินดีครับแต่ปวดหัวฉิบหาย ต้องคอยแก้เกมส์การแข่งขันตลอดเวลา ปวดหัวจนบางทีก็อยากเลิกทำ แต่ก็ยังเลิกไม่ได้ครับ ยังไม่รวยพอ รอให้รวยกว่านี้ก่อนค่อยเลิก อีกสัก 2-3 ปีละมั้ง …
“เฮียเสร็จแล้วอะ ทำไรอยู่ไปกินหมูกะทะกัน”
“แปปนึงขอทำงานก่อน” ผมพูดขณะที่พิมพ์งานเตรียมส่งเมลให้ลูกค้า ในขณะที่ไอ้ตัวแสบโผล่หน้าเข้ามาในห้องและเริ่มงอแง
“นี้มันทุ่มนึงแล้วนะ” มันเอาหัวถูแขนผม ดูเหมือนไอ้เด็กคนนี้จะไม่ได้จำที่ผมพูดเมื่อตอนบ่ายเลยแม้แต่น้อยเดี๋ยวเหอะมึงอะ วอนดีนัก
“แปปนึงไอ้ปาล์ม อย่ากวนตีนกูลงไปรอด้านล่าง” ผมด่ามัน แต่ตาก็ยังจ้องคอมพิวเตอร์อยู่ ทันใดนั้นไอ้เด็กลิงก็มุดระหว่างแขนผมเข้ามา โผล่หน้าทะเล้นให้ผมดู ตัวมึงเล็กขนาดมุดได้เลยหรือไง ผมถอนหายใจและอ้าแขนให้มันนิดๆ ไอ้ปาล์มมันขึ้นมานั่งคร่อมบนตักผมและทึ้งหัวผมไปมา ไอ้สาดดดดดดดดดดดด กูเฮียมึงนะ
“ไม่เอา เฮียต้องกินข้าว ตอนกลางวันก็กินแต่ขนมข้าวไม่กิน!”
“ปาล์มงานด่วน มึงจะดื้อทำไมวะ” ผมคว้าหัวมันให้พิงอก เพราะมันบังหน้าคอมผม มันหัวเราะคิกคักก่อนจะเงียบไป ผมก็นั่งพิมพ์งานต๊อกแต๊กๆอยู่แบบนั้น … ความจริงมันก็ตัวใหญ่นะ แต่กูไม่ได้รู้สึกว่ามันหนัก หรือรำคาญ แถมกลิ่นตัวมันยังหอมแก้เครียดได้อีกต่างหาก
“เฮียจะลืมผมไหม ?” ผมชะงักนิ้วมือที่พิมพ์งานอยู่ มือของมันจับชายเสื้อผมแน่นทั้งสองข้าง
“กูจะลืมมึงได้ไง ปีหน้ากูก็กลับมาอีก” ผมว่าและลูบหัวทุยมันเบาๆ หัวมึงเล็กหรือฝามือกูใหญ่วะ
“ผมโทรหาเฮียได้ไหมครับ”
“อืม …”
“ไลน์ละ ผมไลน์ได้ไหม ?”
“เออ”
“เฟชละ อินสตาแกรมละ แล้วทวิตเตอร์ละ”
“เออจะทำอะไรก็ทำ” ผมว่า มันขำออกมานิดๆ ก่อนที่เราจะผละออกจากกันเมื่อไอ้น้ำมาเคาะประตูเรียก ผมจึงต้องยอมปิดงานเอาไว้ก่อนและลงไปกินหมูกระทะกับพวกมัน 3 ตัว
เช้าวันต่อมา ผมตื่นแต่เช้าเพื่อไปส่งไอ้สามแสบที่มหาลัยก่อนจะกลับมาดูพนักงานทำความสะอาดที่เข้ามาเก็บบ้านเก็บช่องให้ผมและรถของผมเองก็ให้บริษัทขนย้ายเอากลับออสซี่ไปด้วย ส่วนตัวเองก็ขึ้นมาตรวจเช็คเอกสารและเสื้อผ้าข้าวของเครื่องใช้ที่เก็บไว้แล้วเมื่อวานอีกที ผมนั่งลงบนเตียงก่อนจะนึกถึง 2 สัปดาห์เต็มที่ผ่านมา หึ … การมาไทยมันทำให้ผมได้รู้จักไอ้ลิง ที่แทนที่จะร้องเจี๊ยกๆ เสือกร้องเฮียๆ แทน ได้รู้จักโขนศิลปะที่ทรงคุณค่า ได้คอยดูแลเจ้าปังอยู่ห่างๆ ได้รับรู้ถึงความอบอุ่นบ้างอย่างถึงแม้มันจะสับสนแต่ก็โคตรจะสวยงาม
ผมอายุ 30 แล้วครับไม่ใช่เด็กๆ ที่จะไม่รู้อะไรเลย ผมรู้ว่าตอนนี้ตัวเองโคตรสับสนเพราะไอ้ปาล์มมันน่ารักแค่ไหน แต่ก็รู้อีกด้วยว่าสังคมแม่งไม่เปิดกว้างเท่าไหร่นัก อีกอย่างผมก็ยังต้องอยู่ในสังคมเหล่านั้นด้วยหน้าที่การงานและอีกหลากหลายประการ จริงอยู่ที่ผมโตมาจากเมืองนอกเมืองนา แต่การที่ผมคร่ำหวอดอยู่ในวงการธุรกิจ เสือสิงห์กระทิงแรดต่างๆก็ช่วยกันหล่อหลอมให้ผมเข้าใจความเป็นสังคมดัดจริตมากขึ้นด้วยเช่นกัน …
เอาละ กลับไปทำงาน สร้างเนื้อสร้างตัว และกลับมาหาเจ้าปัง และไอ้ลิงในปีหน้าแล้วกัน โลกมันแคบกลับสื่อโซเชี่ยลมีตั่งมากมาย ทำไมจะต้องไปคิดมากละ หึหึ
“กลับแล้วรึเจ้าอลัน” ผมที่ลากกระเป๋าเสื้อผ้ามาขึ้นรถแท็กซี่ที่จอดอยู่หน้าบ้านหันไปยกมือไหว้ตาอินทร์ที่เดินเข้ามาหาผมด้วยท่าทางใจดี
“สวัสดีครับ ครับตาผมกำลังจะกลับครับ”
“เอานี้ เก็บไว้รักษาตนนะ” ผมยกมือไหว้ตาอินทร์อีกครั้งก่อนจะรับองค์พระขนาดพอเหมาะในกรอบทองมาถือเอาไว้
“ถึงราคาจะไม่แพงมากนัก แต่ก็ศักดิ์สิทธิ์นะเจ้าอลัน เก็บไว้เดินทางไปไหนมาไหนจะได้ปลอดภัย เจ้าปาล์มก็มีองค์นึงเหมือนกันแต่ไม่มีพระองค์ไหนกำหลาบความดื้อของมันได้สักองค์ ฮ่าๆๆๆๆ” ผมหัวเราะกับแก ก่อนจะคุยกันอีกสักพัก ก็ต้องกราบลาเพราะถึงเวลาที่ผมต้องไปแล้ว ผมขึ้นรถแท็กซี่เพื่อไปยั่งสนามบิน … สองอาทิตย์นี้ผมมีความสุขมาก … จริงๆนะครับ … พี่กลับก่อนนะปัง ปีหน้าพี่จะมาใหม่
ในที่สุดผมก็มายืนที่สนามบิน ท่ามกลางคนมากมายที่เข้าออกและเดินสะเปะสะปะเต็มไปหมดดูวุ่นวายแต่ก็หมุนวนไปตามวัฏจักรของสังคมมนุษย์ ซึ่งผมเองก็เป็นหนึ่งในคนธรรมดาคนนั้นแหละ ทำเรื่องทำราวเช็คอินฝากกระเป๋าเสร็จ ก็มานั่งทำงานรอเวลาที่ร้านกาแฟภายในสนามบิน พักเดียวก็ถึงเวลาที่ต้องไปขึ้นเครื่อง ผมจึงเก็บข้าวเก็บของและเดินไปนั่งรอเพื่อที่จะขึ้นเครื่อง … แม่งรอนานฉิบหาย กูหลับได้แล้วหลายตื่นเลยเนื้อ
“เฮียยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!” ผมสะดุ้งเมื่ออยู่ๆเสียคุ้นเคยก็ตะโกนลั่นเข้ามาในโสตประสาท พอหันไปมองก็เจอไอ้ปาล์มวิ่งเข้ามา น้ำหูน้ำตาไหล ทั้งๆที่ยังใส่เสื้อขาวกับผ้าแดงอยู่ ผมลุกขึ้นยืนแบบงงๆก่อนที่มันจะวิ่งเข้ามาหาและกระโดดกอดผมเอาไว้ เชี้ย … กูจะร้องไห้ มันติดผมขนาดนี้เลยเหรอ ?
“เฮีย ฮึก เฮีย ไม่ไปได้ไหมครับ ผะ ผมไม่ชอบการจากลา ผมเหงา ผมไม่มีแม่ พอก็ไม่กลับบ้าน ฮึก พอมีเฮียเข้ามา ผะ ผม ผม ฮึก ผมไม่มีใครเลยเฮีย ไม่ไปได้ไหมครับ ฮึก อยู่กับปาล์มเถอะ ฮึก ปาล์มอยากอยู่กับเฮีย ปาล์ม ฮึก ปาล์ม ฮืออออ”
“พะ พอแล้ว มึงจะร้องไห้ทำไมไม่อายเค้าหรือไง” ผมพยายามระงับเสียงสั่นของตัวเองเอาไว้ ผมรู้ดีครับว่ามันไม่มีใคร และรู้ดีว่ามันขาดความอบอุ่นแค่ไหน … มันเจอผมเหมือนเจอที่พึ่ง พอผมกำลังจะไป ก็เหมือนผมทิ้งมันถึงจะเป็นเวลาสั้นๆแค่ 2 อาทิตย์ แต่มันก็โคตรผูกพัน … ผมเข้าใจดี แต่มันไม่ได้ มึงเข้าใจไหมวะ ?
“ไอ้ปาล์ม กูมีอะไรจะให้” มันเงยหน้ามองผม ก่อนที่จะลงไปยืนดีๆ ผมส่งสัญญาณให้มันแบมือออกมามันทำแต่โดยดีไม่ดื้ออะไร ก่อนจะหยิบกุญแจบ้านในกระเป๋ากางเกง วางบนมือของมัน
“ดูแลบ้านด้วย ถึงโน้นแล้วกูจะโทรหา” มันสะอื้นออกมานิดๆก่อนจะพุ่งเข้ากอดผมอีก ผมเองก็รวบเอวบางเข้ามากอดไว้เช่นกัน แม่งเอ้ย
“ปีหน้า ฮึก ปีหน้าเจอกันนะครับ” มันกระซิบบอกผม
อืม … ปีหน้าเจอกันไอ้ลิง …
================
ปาปา ล้องห้ายหนักมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก :mew6:
คือไม่ชอบการจากลาทุกชนิด แต่ต้องมาเขียนบทแบบนี้มันสะเทือนใจ :mew4:
เรื่องของปาล์มกับอลันเกิดขึ้นทั้งหมดก่อนปังปังจะเข้ามหาลัยนะคะ แต่จะคลี่คลายตอนที่ปังปังลงเอยกับพี่ใหญ่แล้ว
ฉะนั้นอีหนูปาล์มต้องจากฝรั่งจ๋าอีกกี่ครั้งกัน สะเทือนใจ แต่ก็สอนให้รู้คุณค่าของการรอคอยนะ
ตอนหน้าเนื้อหาจะดาร์กขึ้นกว่านี้หน่อยนะคะ เรื่องนี้สนุกขอให้ติดตามกันไปเรื่อยๆ
กล่าวถึงนิสัยของอลัน อลันจะเป็นพระเอกที่แตกต่างจากพระเอกทุกเรื่องของปาปา คือดูจริงมากที่สุดนิสัยของมนุษย์จริงๆที่มีทั้งโลภ โกรธ หลง ความจริงจัง ทะเล้น ทราม ต่ำช้า ซกมก ทะลึ่ง
(เดี๋ยวๆโกรธอะไรผม//อลัน)
(ก็แกทำหมูปังฉันร้องไห้ไง//pa_pa)
ไม่มีอะไรคะ แค่หยอกกันเล่นเฉยๆ 5555555555
ฝากเพจงับ
ห้องเก็บนิยาย pa_pa (https://www.facebook.com/%E0%B8%AB%E0%B9%89%E0%B8%AD%E0%B8%87%E0%B9%80%E0%B8%81%E0%B9%87%E0%B8%9A%E0%B8%99%E0%B8%B4%E0%B8%A2%E0%B8%B2%E0%B8%A2-pa_pa-596706590458802/)
:bye2:
-
เฮียลันกลับมาหาเจ้าลิงกังเร็วๆนะ :mew4:
-
ปีหนึ่งแนะ มาไวไวน่ะ
-
สงสารน้องงงง เฮียลันทิ้งน้องทำไมมมม
-
{ผมชื่อไข่หลง}
ผมชื่อไข่หลงครับ อย่างที่ทุกคนรู้นั้นแหละว่าผมเป็นเด็กวัดตั้งแต่เกิด ไม่เคยเห็นหน้าพ่อหน้าแม่หรอกครับ เพราะผมไม่เคยมีแต่ไม่เคยนึกอยากจะเห็นด้วย ไม่มีความผูกพันใดๆ ทั้งนั้น พี่น้องของผมที่ถึงแม้จะคนละแม่แต่ก็ได้หลวงตาเลี้ยงมาพร้อมๆกัน คือไอ้นฤมลหรือไอ้มล รุ่นน้องของผมที่อายุน้อยกว่าผม 1 ปี มันจึงกลายเป็นน้องผมไปโดยปริยาย มีเพื่อนอีกสองตัวที่มันแข่งกันสวย … เออ มันสวย คนนึงสวยแบบกวนตีนซนเป็นลิง อีกคนแบบหมวยๆ ซนพอกัน ที่พูดมานี้ไม่ใช่ผู้หญิงนะครับ ผู้ชายทั้งดุ้น =_=’
“พี่ไข่ หลวงตาชัยเรียก!”
“เออๆ ขอเก็บของแปปนึง”
ผมตะโกนบอกไอ้มลที่โผล่หน้ามาจากนอกประตูกุฏิที่ตอนนี้ถูกดัดแปลงเป็นห้องพักของผมและไอ้มล ด้านในก็ไม่มีอะไรมากหรอกครับ แค่ฟูกนอนเก่าๆ โต๊ะเขียนหนังสือที่ทำจากไม้และตู้เสื้อผ้าตู้ใหญ่ที่อาแปะในตลาดบริจาคให้ใช้เก็บชุดนักเรียนของผมและไอ้มลให้เป็นระเบียบ ใจหนึ่งผมก็อยากที่จะออกไปสู่โลกภายนอกหาเลี้ยงตัวเองเพื่อไม่ให้เป็นภาระของหลวงตา แต่อีกใจก็อยากที่จะอยู่ดูแลหลวงตา เพราะท่านเองก็ชรามากแล้ว ไหนจะไอ้มลอีก ถึงแม้จะมีหลวงพี่ภพอีกหนึ่งรูปก็ตามที
“พี่ไข่!!!!”ไอ้เด็กห่านี้รีบร้อนอะไรขนาดนี้
“เออ!!!!” ผมตะโกนตอบไอ้มลไปและรีบเปลี่ยนจากเสื้อนักศึกษาเป็นเสื้อยืดสีมอเพราะกลัวว่าเดี๋ยวทำกิจวัตรประจำวันแล้วจะเปื้อนฝุ่น ผ้าขาวมันซักออกยากครับ
อ่อ ที่ผมบอกเพื่อนผมไปสองคนเมื่อกี้อะ ความจริงมีอีกคนนะ ไอ้พี่เปรมไงมันอายุมากกว่าผม 2 ปีไม่รู้ทำไม3-4 ปีมานี้มันเย็นชากับผมซะเหลือเกิน ทั้งๆที่แต่ก่อนผมกับมันสนิทกันมากแท้ๆ มันเป็นคนหล่อครับ ร่างกายบึกบึนแข็งแรงและมีพรสวรรค์มากจนได้รับบททศกัณฐ์ตั้งแต่อายุยังน้อย ก็คงเป็นเพราะฐานะทางบ้านมันดีละมั่งครับ มันถึงสำเหนียกได้ว่าควรเลิกคบผมที่เป็นแค่เด็กวัดจนๆ ถึงจะเป็นพระรามบนเวทีการแสดง แต่หลังม่านผมมันก็มีแค่นี้แหละ …
“พี่ไข่!!!!!!!”
“เออ มึงจะตะโกนอะไรนักหนา กูแทบจะเหาะแล้วไอ้มล!” ผมหันไปแว๊ดไอ้มลที่วิ่งตุบตับขึ้นบันไดมาเด็กม . ห้า ห่าอะไรสูงกว่าผมแล้วครับ
“ก็พี่ไข่ช้าอะ หลวงตาเรียกก็ทำอะไรให้มันไวๆ หน่อยดิ โอ้ย! ทำไมต้องเขกหัวอ่ะ!!!”
“กวนตีนกูไงแล้วมึงทำไมไม่เปลี่ยนชุด เปื้อนแล้วกูไม่ซักให้นะ” ผมเอ็ดมันที่ยังอยู่ในชุดนักเรียนขาสั้น หลวงตาส่งผมและเจ้ามลเรียนครับ แต่ตอนนี้ส่งแค่เจ้ามลแล้วส่วนผมทำงานที่บ้านโขนและพาสทามที่ร้านสะดวกซื้อส่งตัวเองเรียนเพราะอายุมากพอที่จะทำงานได้แล้ว
“ไม่เปื้อนหรอก ก็พี่ไข่ทำงานทั้งหมดนี้ ฮิฮิ”
“เจ้าเล่ห์นักนะมึงอะ” ผมชูมะเหงกขึ้นอีกรอบ มันก้าวถอยหลังกรูไปยืนตบสะโพกล้อเลียนผมอยู่หลังต้นไม้ หึ ดูท่าทางมันไม่สมกับตัวใหญ่ๆของมันเลยสักนิด ไอ้น้ำยังดูจริงจังในชีวิตกว่ามันอีก และไม่ต้องไปสนใจไอ้ปาล์มนะครับ มันหลุดจากห้วงความเป็นคนไปแล้ว
ผมว่าและเดินนำไอ้มลลงจากเรือนไม้เก่าไปยังโบสถ์หลังเก่าที่ตั้งอยู่ไม่ไกลมากนัก หลวงตาที่รับอุปการะผมมาตั้งแต่เด็ก ท่านชื่อหลวงตาชัยครับในปีนี้ท่านอายุ 70 ปีแล้ว บวชมากว่า 50 พรรษา เรียกได้ว่าค่อนชีวิตของท่านเลือกที่ทิ้งทางโลภและเข้าสู่ทางธรรมโดยแท้จริง แต่เห็นแบบนี้ท่านก็ยังแข็งแรงอยู่นะครับ ยังคงประกอบกิจวัตรประจำวันของสงฆ์อย่าง ขะมักเขม้นเป็นประจำ
“นมัสการครับหลวงตา” ผมคุกเข่าลงกับพื้นและกราบหลวงตาสามที ท่านละจากกิจทำวัดเย็นวางไม้กวาดทางมะพร้าวที่
กำลังใช้กวาดลานวัดอยู่ลง ก่อนจะนั่งบนเก้าอี้ไม้เท้าแขนลงกับตัก มองผมและเจ้ามลด้วยด้วยปราณี
“มาแล้วรึเจ้าไข่ วันนี้กลับเสียเย็นเลยนะ”
“ครับหลวงตา พอดีวันนี้เรียนเสร็จก็แวะไปที่บ้านโขนมา ในวันอาทิตย์จะมีการแสดงโขนตอนใหม่ เลยต้องซ้อมหนักเอาการเลยครับ”
“ดีแล้วๆ ไม่เหมือนเจ้ามล ไม่เอาไหนเอาเสียเลย เรียนเสร็จก็วิ่งกลับเข้ามาซุกตักข้า”
หลวงตาพูดอย่างหยอกๆ ไอ้มลย่นหน้าก่อนจะเข้าไปเอาใจนวดแข้งนวดขาให้หลวงตา มันชอบซ่อมรถครับเลยไปขลุกอยู่ที่อู่ทำรถที่ตลาดซะส่วนใหญ่ เห็นว่าพอเรียน ม ปลายเสร็จก็ต่ออาชีวะเลย ผมละกลัวจริงๆ มันยิ่งไม่ค่อยทันคนอื่นเค้า แต่อย่างว่านะครับมันต้องเลือกเส้นทางเอง และดูท่าทางมันคงไม่ไปตีรันฟันแทงกับใครถ้าไม่โดนเขาลากไปอะนะ
“แล้วหลวงตาเรียกผมมามีเรื่องอะไรหรือครับ”
“ไม่มีอะไรหรอกข้าเห็นเอ็งกลับดึกบ่อย ข้าเลยเป็นห่วง เอาละ ไปพักผ่อนเถอะ”
“เดี๋ยวผมกวาดลานวัดให้นะครับ หลวงตาไปพักผ่อนเถอะนะครับ”
“เอ็งนั้นแหละไปพักซะ เหนื่อยมาทั้งวัน”
“โอ้ย เถียงกันอยู่นั้นแหละขอรับเดี๋ยวน้องมลกวาดเอง พี่ไข่ต้องเตรียมตัวไปทำงานพาสทามไม่ใช่หรือไง”
ไอ้มลพูดแทรกขึ้นผมกับหลวงตาเลยเขกกบาลมันด้วยความเอ็นดู ปรากฏว่าหลวงพี่ ภพพระลูกวัยกลางคนเดินออกมาช่วยเขก โทษฐานที่มันขยันกวนโอ้ยเหลือเกิน แต่เห็นมันรั่วๆแบบนี้มันก็เอาการเอางานและเป็นคนดี แต่โชคร้ายที่พ่อแม่มันเสียชีวิตและญาติของมันไม่มีใครเอาไอ้เด็กคนนี้ไปเลี้ยงเลยต้องกลายมาเป็นเด็กวัด แต่มันก็ยังโชคดีที่เกิดจากความรักนั้นแหละครับไม่เหมือนผมที่เกิดมาพร้อมกับความเกลียดชังและสาปแช่ง
เมื่อฝากฝั่งกับไอ้มลให้ดูวัดให้ดีๆแล้ว ผมก็อาบน้ำแต่งตัวทำรายงานจนเสร็จก็ลุกขึ้นกินข้าวก้นบาตรที่เจ้ามลเตรียมเองไว้เสร็จก็ออกมาทำงานที่มินิมาร์ทแถวตลาดใกล้บ้านในเวลา 2 ทุ่มกว่าๆ ผมทำกะดึกครับเพราะคนไม่ค่อยเยอะมากนักอีกอย่างผมต้องทำไปเรียนไปเลยบังคับไปในตัวด้วย และพี่ผู้จัดการปล่อยให้ผมทำงานอยู่ภายในร้านคนเดียว เพราะคนไม่ค่อยเยอะมากนัก
ติ๊งหน๊อง …
“ยินดีต้อนรับครับ” ผมเอ่ยขึ้นแต่ยังไม่ได้เงยหน้าจากเครื่องคิดเงินเพราะระบบดันมีปัญหาซะก่อน มินิมาร์ทแห่งนี้เป็นร้านเล็กๆครับ อะไรต่อมิอะไรก็เลยเก่าไปหมด เอาเถอะ อย่างน้อยพี่จูนก็เป็นเจ้านายที่ดีของผมแหละนะ
กิ๊ก !
ขวดเครื่องดื่มชูกำลังสองขวดถูกวางที่เคาเตอร์ด้านหน้าผม แย่แล้ว ผมยังแก้เครื่องไม่เสร็จเลยอะ … เอาละ พูดกับลูกค้าดีๆเขาคงเข้าใจแหละนะ ถ้าไม่ยอมก็คงต้องจดราคาเอาไว้และค่อยคีย์ที่หลัง แต่อีกแปปเดียวระบบก็คงเข้าที่แล้วครับ
“สักครู่นะครับ เครื่องมีปัญหา เดินดูของนะ …ไอ้เปรม”
“เออ กูเอง”
เหอะ! นึกว่าใคร ที่แท้ก็ไอ้มนุษย์เพื่อนที่ไม่เคยเห็นผมเป็นเพื่อนนี้เอง … ผมไม่รู้จริงๆนะครับว่าแม่งจะเป็นคนดีหรือคนเลว มันชอบปั่นหน้าใส่คนอื่นแสดงกิริยาวาจาที่ไม่ดีใส่ทั้งไอ้น้ำและไอ้ปาล์ม ยิ่งไอ้ปาล์มนี้พ่อคุณแทบจะแดกหัว ทั้งๆที่เมื่อก่อนไม่เห็นจะเป็น แต่ในยามที่จำเป็นจริงๆ ไอ้เปรมก็เป็นคนพึ่งพาได้ดูอย่างวันที่นายทุนหน้าเลือดห่านั้นไปที่บ้านโขน … พ่อไม่ยิงกบาลแยกก็ดีแค่ไหนแล้ว
“มึงอย่ามาก่อกวนกู กูต้องทำงาน”
“ใครก่อกวนมึง” แหนะ ไอ้เวรตะไล
“สองขวดนี้ใช่ไหม” ผมว่าและหยิบกระดาษมาจดราคาไว้ และค่อยคีย์ที่หลังเพราะเครื่องยังไม่ยอมทำงาน เกเรจังนะแม่สีดาของพี่
“ไม่ใช่”
“มึงจะเอาอะไรอีก”
“ไม่เอา”
“เอ๊ะมึงนี้!”
“หึ” มันยิ้มเหยียดๆผมก่อนจะหยิบเอาเครื่องดื่มชูกำลังของมันและเดินออกไปจากมินิมาร์ทของผม … อะ ไอ้เชี้ยนี้กวนตีนสินะ
ติ๊ง!
ผมเหลือบมองเครื่องคิดเงินที่เด้งลิ้นชักเงินออกมาเองใช้ได้แล้วสินะ โธ่ แม่สีดากว่าเจ้าจะมาก็สายไปแล้ว ผมทำงานอยู่แบบนั้นจนถึงเวลาตี 3 กว่าๆ ที่มีพี่อีกคนมาเปลี่ยนเวรพอดี จึงเก็บของเตรียมกลับวัด แต่ก่อนจะกลับท้องไส้ก็เกิดอาการไม่รู้ดีนัก หิวข้าวต้มโต้รุ่งในตลาดขึ้นมาซะเฉยๆ เฮ้อ … คิดได้ดั่งนั้นก็เปลี่ยนเป้าหมายเดินย้อนกลับไปอีกทางหวังจะไปโซ้ยข้าวต้มและกลับไปนอนเพราะต้องตื่นแต่เช้าไปเรียนอีก
ผลั๊ว!
“เฮ้ย เดินระวังๆหน่อยดิน้อง” ผมว่าผมเดินแทบจะสิงกำแพงอีกฝั่งแล้วนะแกยังเซมาจนอีกนะ เฮ้อ …
ผมมองคนเมาที่ทำท่าจะหาเรื่องผมให้ได้ด้วยความสังเวช ก่อนจะเดินผ่านมาดื้อๆ ซอยที่ผมเดินเป็นทางลัดครับเลยค่อนข้างมืด แคบ ปกติผมก็ใช้เดินบ่อยเจอสารพัดสิ่งตั้งแต่คนเมา คนกอดจูบกัน จนถึงขั้นเอากันก็มี แต่ผมไม่ใส่ใจหรอก เขาไม่อายแล้วผมจะอายทำไม อีกอย่างผมก็ใช้ชีวิตของผมไม่ได้ไปเบียดเบียนใคร
“เฮ้ย! ผลั๊ว!” แต่ดูเหมือนว่าผมกำลังโดนเบียดเบียนนะ ตาลุงขี้เมาแม่งเสือกกระชากผมเข้าไปต่อยดื้อๆ คือหมัดก็ไม่ได้หนักอะไรหรอกครับ แต่มันน่ารำคาณที่พรุ่งนี้ผมต้องมีแผลที่หน้าไปค่อยตอบคำถามไอ้มนุษย์กระรอกทั้งสอง ชิ!
“ลุงปล่อยผม”
“กูไม่ปล่อย” เสียงแกยานคางตาสะลืมสะลือเหมือนจะหลับแต่ก็ยังไม่หยุดซ่า คือกูต้องทำยังไง อย่าถือคนบ้าอย่าว่าคนเมาหรือกระทืบคนเมาให้หลับแล้วค่อยกลับบ้าน ?
“ผมเตือนลุงแล้วนะ”
ผลั๊ว!!!!
“อะอุ๊ก!” สิ้นเสียงสำรอก มือไม้แกก็อ้อนไหลยวบลงไปทิ้งกายลงกับพื้น … นี้แค่หมัดฮุกสั้นๆเข้าลิ้นปรี่ก็สลบไปซะแล้ว เฮ้อ … แล้วเอาไงละทีนี้ เผลอรังแกคนแก่ไปซะแล้ว เออ… ช่างแม่งแล้วกัน ได้สติคงกลับบ้านเอง หิวๆๆๆๆ
“อ้าวเจ้าไข่วันนี้เจ้าปาล์มไม่มาด้วยเหรอ?”
ป้าเจ้าของร้านข้าวต้มโต้รุ่งพูดทักผมขึ้นทันทีที่เห็น ผมยกมือไหว้เขาก่อนจะหัวเราะออกมาเบาๆ ไอ้ปาล์มมันบางทีก็มา
นอนที่วัดกับผมครับเวลาไอ้น้ำที่ป๋ามันไม่อยู่บ้านผมเลยหิ้วมันมากินข้าวต้นบ่อยๆ เพราะมันมาวัดทีไรผมไม่เคยได้นอนเร็วเลยถึงแม้จะไม่ได้ออกมาทำงานก็ตาม มันต้องหาเรื่องป่วนเล่นโน้นเล่นนี้อยู่ตลอดเวลา ไอ้ปาล์มมันเป็นพวกอยู่คนเดียวไม่ได้ เคยถามมันหลายครั้งแล้วแต่มันก็ไม่เคยบอกเหตุผลกับผมสักที บางทีมันอาจจะเป็นโรคจิตก็ได้นะ … ไม่สิ มันอาจจะไม่ใช่คนก็ได้ …
“ไม่มาหรอกครับป้า วันนี้ผมมาคนเดียว ผมเอา ข้าวต้ม 2 ถ้วยแล้วก็ผัดผักบุ้งกับกุนเชียงนะครับ”
“ข้าวต้ม 2 ถ้วย ไข่เจียว กับยำไข่เยี่ยวม้า” ผมหันควับไปมองเพราะจำเสียงได้ … ไอ้ห่าเปรม! นี้มึงยังไม่กลับบ้านไปนอนอีกเหรอ!!!!
“แย่จังเลยลูกค้าเยอะ หนูสองคนนั่งด้วยกันนะ เพื่อนกันนี้”
ผมย่นหน้านิดๆแต่ก็ไม่ได้พูดอะไรอีก มองหน้าไอ้เปรมที่มองผมไม่วางตาก่อนจะเดินไปนั่งที่โต๊ะที่ว่างอยู่เพียงโต๊ะเดียวกลางร้าน บรรยากาศภายในร้านดีครับเป็นร้านเปิดโล่ง ไม่ต้องพึ่งแอร์หรือว่าพัดลมเพราะร้านนี้อยู่ช่องทางลมพอดีเลยเย็นสบายไม่มียุงด้วย แต่ร้านนี้ก็จะเปิดไม่ได้หากมีพายุนะครับ … ทุกอย่างมีทั้งข้อดีข้อเสียนี้แหละคือสัจธรรม
“ทำไมมึงไม่กลับบ้านอีกวะป่านนี้” ผมถามมันเมื่อไอ้เปรมนั่งลงฝั่งตรงข้ามผมแล้ว ทำไมผมถึงรู้น่ะเหรอครับก็มันใส่เสื้อยืดสีดำตัวเดิมที่ผมเห็นในร้านมินิมาร์ทน่ะสิ
“หิวเลยออกมาหาอะไรกินใครจะเหมือนมึงละ ทำงานอยู่ได้ทั้งๆที่เรียนเช้า” ผมชะงักขณะที่กำลังหยิบตะเกียบเตรียมกิน
“ใครจะเหมือนมึงละ สบายเหลือเกิน” ผมชี้ตะเกียบไปที่หน้ามัน ไอ้เปรมปัดตะเกียบออกก่อนจะเซมองไปทางอื่น ไอ้เปรมกับผมเรียนคนละมหาลัยกันครับ มันน่ะเรียนด้านนิเทศศาสตร์ละมั่ง เห็นเคยบอกผมไว้เมื่อหลายปีก่อนว่าอยากเรียนคณะนี้ป่านนี้มันคงอยู่ปี 3 ละมั่งครับไม่รู้สิ ไม่ได้คุยกันมานานมากแล้ว กี่ปีละวะ?
พอดีกับที่เด็กเสริฟยกกับข้าวของเราสองคนมาพอดี จึงลงมือกินของใครของมัน ไม่ได้พูดอะไรกันต่อ ผมไม่รู้จะพูดอะไรครับเพราะถามอะไรไปมันก็คงตีมึนกวนตีนกลับมาเหมือนเคย ผมหิวและง่วงนอนมากอยากจะรีบกินรีบกลับไปนอนเต็มแก่
“มึงมาอยู่บ้านกูไหม ?” ผมชะงักแทบสำลักน้ำข้าวต้มเงยหน้ามองมันก่อนจะกระดกน้ำเปล่าตามและกัดฟันพูดเบาๆ
“พูดเหี้ยอะไรของมึง”
“กูสมเพชมึงถ้ามึงมาอยู่บ้านกู ก็มาทำงานที่โรงสี ใกล้มหาลัยมึงด้วย เหมือนเมื่อก่อนที่มึงมาบ่อยๆ” มันพูดเสียงนิ่งจ้องผมไม่วางตา … มันมามุขไหนวะ
“ไม่สนใจกูมาตั้งนาน อยู่ๆมาชวนกูไปอยู่บ้านมึงทำหอกอะไร”
“…” มันเงียบ ผมส่ายหน้าไปมาอย่างหงุดหงิด ก่อนจะก้มกินข้าวต้มต่อ
“แล้วอีกอย่างกูไม่ทิ้งวัด ถ้าขาดกูไปสักคนไอ้มลจะลำบาก”
ผมพูดต่อมันยังเงียบเหมือนเดิม และก็ไม่ได้กินข้าวต้มต่ออีก เอาแต่นั่งจ้องผมนิ่งเหมือนอยากจะพูดอะไร แต่ไม่ยอมพูด แม่ง กูก็อึดอัดนะไอ้เหี้ยเปรม กูไม่ใช่คนใจเย็นถึงขณะต้องมาเล่นเกมมนุษย์น้ำแข็งอย่างมึงนะไอ้ยักษ์ไม่มีหัวใจเอ้ย!
“ถ้ามึงจะกวนตีนกูก็ฝากจ่ายตังค์ค่าข้าวด้วยค่าจ้องไอ้สัด”
ผมว่าและลุกขึ้นเดินออกมาทันทีที่กินเสร็จในส่วนของผม ทิ้งให้ไอ้เปรมนั่งอยู่แบบนั้น ผมไม่เคยเข้าใจมันครับ เมื่อก่อนเราสองคนสนิทกันฉิบหายคือไปมาหาสู่กันตลอด แต่มันกลับตีห่างเย็นชาใส่ผม แล้วผมควรทำยังไงก็ในเมื่อพูดคุยกันทุกครั้งก็กลายเป็นการทะเลาะ ผมก็ไม่อยากคุยไม่อยากยุ่งกับมันแล้ว เหนื่อยครับ แค่ทุกวันนี้เป็นไอ้ไข่หลงก็เหนื่อยพอแล้ว อย่าให้ผมต้องเหนื่อยใจเพราะเจอคนซึนอีกเลย
เอี๊ยดดดดดด ด
“เหี้ยไรวะ!!!! มึงจะเอาไงกับกูไอ้เปรม!!!” ผมตะคอกมันลั่นจนหมาแถวนั้นเห่าเพราะอยู่ๆไอ้เปรมมาจากไหนไม่รู้มาเบรกรถมอเตอร์ไซค์ฮาเล่ย์สีดำลูกชายของมันปาดหน้าผม แม่ง! มึงรู้ไหมมันกี่โมงกี่ยามแล้วให้กูมาตะโกนหน้าบ้านคนอื่นเขาเนี้ย!!!!
“ขึ้นรถ” เสียงอู้อี้จากใต้หมวกกันน๊อกใบใหญ่ดังพอจับใจความได้ ก่อนจะโยนหมวกกันน๊อกมาให้ผมอีกใบ เออในเมื่อ
เสนอกูก็จะสนอง ว่าแล้วไอ้ไข่ก็ไม่เกรงใจสวมหมวกกันน๊อกกระโดดขึ้นเกาะหลังมันทันที สาดดดดดดด กี่ปีแล้วที่ผมไม่ได้เกาะหลังมันแบบนี้
“มึงจะพากูไปไหน” ผมถามขึ้นเมื่อเห็นว่าไม่ใช่ทางกลับวัด
“บ้านกู”
ผลั๊ว!
“พากูกลับวัด!!!!” ผมทุบไหล่มันไปดังอั๊ก ตะโกนกรอกหูมันอีกรอบ และก็ต้องทำสงครามกับมันอยู่แบบนั้นละครับมันถึงยอมกลับมาส่งผมที่วัดแต่โดยดี หึ พระรามกับทศกัณฐ์อย่างไรเสียก็ต้องจบลงด้วยการสู้รบเป็นธรรมดา
“ขอบใจมาก มึงขับรถกลับดีๆ” ผมยื่นหมวกกันน็อกให้มันเมื่อถึงที่หลายหน้าวัดที่ผมพักอาศัยอยู่ในตอนนี้มืดสนิทบรรยากาศวังเวงแต่ด้วยความเคยชินผมจึงได้กลัวอะไร อีกอย่างหมาวัดที่เป็นเพื่อนของผมก็อยู่เต็มไปหมดแบบนี้ด้วย ไม่ว่าคนหรือผีคงไม่กล้าเข้ามาใกล้หรอกครับ
“ไอ้ไข่”
“ว่า ?” ผมเลิกคิ้วมองหน้ามัน เป็นห่าอะไรอ้ำอึ้งๆ
“กูไม่เคยเกลียดมึงนะ” ว่าแล้วมันก็บิดรถออกไปทิ้งให้ผมยืนเคว้งอยู่หน้าวัดแบบนั้น … เออไม่เคยเกลียดกูแต่เย็นชาใส่กูได้สินะ ชิ ! ไอ้สัตว์!
=======================
เอาพี่ไข่หลงมาคั่นเวลา ทศกัณฐ์จอมซึน 55555555
เจอกันตอนหน้าคะ
ของขวัญสำหรับนักเขียนก็แค่คอมเม้นต์เล็กๆน้อยๆนะคะ ให้ปาปาน๊าา เรื่องนี้ขายไม่ค่อยดีเบยยย :mew4:
ฝากเพจคับ
ห้องเก็บนิยาย pa_pa (https://www.facebook.com/%E0%B8%AB%E0%B9%89%E0%B8%AD%E0%B8%87%E0%B9%80%E0%B8%81%E0%B9%87%E0%B8%9A%E0%B8%99%E0%B8%B4%E0%B8%A2%E0%B8%B2%E0%B8%A2-pa_pa-596706590458802/)
:bye2:
-
เปรมชอบไข่ใช่มั้ย
-
เปรมนี่เข้าข่ายคนซึนนะเนี่ยยย555555 คิดถึงเฮียอลันกับน้องปาล์มแล้วค่ะ มาต่อไวๆ น้าาาา อิอิ :mew2: :monkeysad: :o8: :-[
-
เปรม รู้ใจตัวเองว่าคิดอะไรกับไข่
เลยทำตัวซึน เย็นชา กับไข่ เพราะไม่กล้าใกล้ชิดสินะ
-
:mew1:น้องเปรมแอบหลงรักน้องไข่ละสิ พี่ทศกับพี่รามจะมารักกัน น่ารักเชียว สงสัยน้องเปรมจะตกใจตัวเองที่รู้ว่ารักแต่น้องไข่บื้อของเราไม่รู้เรื่องเลย ต้องลดความซึนหน่อยน่ะน้องเปรม คู่นี้ก้อน่าสนใจน่ะ ชอบ มีคำผิดหลายจุดน่ะจ้ะคุณปาปา สู้ๆจ้า เราตามอ่านน่ะ
-
:laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
-
เปลวชอบไข่หลงใช่ใหม ตอบบบบบบบบบ
ต้องใช่แน่ๆๆๆ
-
:hao3:
-
รออย่างใจจดใจจ่ออออ :katai5:
-
ทศกัณฐ์กับพระราม
ชอบๆ
-
แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
-
ปาล์มมีความขี้อ้อนหนักมาก
ความซนก็เช่นกัน
ส่วนพี่ทศกัณฑ์ ซึนตัวพ่อสินะ
-
สงสัยพระรามจะได้กับทศกัณนะเรื่องนี้
แฮปปี้มากกก
พี่อลันรีบกลับมาหาปาล์มเร็ววว
ปีนึงแปบเดียว ปาล์มสู้ๆ
-
{CH 7 ฝรั่งจ๋าปาล์มมีเรื่อง}
“ ผมน่ะนะ … ผมน่ะนะ … ฮือออออออออออออออออ กินไม่ได้นอนไม่หลับเลยตั้งแต่เฮียจากไป ฮึก เฮียเมื่อไหร่จะกลับมาฮะ ผม ผม”
“มึงเป็นห่าอะไรไอ้ลิง” ผมมองไอ้เด็กปาล์มที่ทำจมูกบานใส่หน้าจอโน้ตบุ๊กผมอย่างขำๆ ไอ้ลิงหัวเราะคิกหลังจากที่ให้ผมดูขนจมูกมันเต็มที่แล้ว ฮึ ดูเอาเถอะขนาดอยู่ไกลกันขนาดนี้มันยังอุตส่าห์คอลไลน์หน้ากวนตีนมาให้ผมดูทุกวัน เวลาต่างกันไม่ค่อยมากจึงไม่มีอุปสรรคอะไรมากมาย จะมีก็แต่ความงอแงกับน้ำตาจระเข้ที่ส่งมาอ้อนวอนผมทุกวัน ผมว่าผมกลับมาที่ออสซี่นี้ผมได้เห็นหน้ามันบ่อยกว่าอยู่ที่ไทยอีกนะ หึหึ
“เฮียไป 3 เดือนแล้วไม่คิดถึงผมบ้างเหรอ” ดูมันครับ หึหึ ผมที่ทำงานอยู่เหลือบมองไปทางด้านหลังเห็นไอ้ไข่และไอ้น้ำเดินมาส่องๆ ยกมือไหว้ผมแล้วก็เดินไป เวลานี้มันอยู่ที่บ้านโขนครับ และดูท่าอีกสักพักคงจะไปเตรียมตัวเพื่อซ้อมการแสดงชุดใหม่ ไอ้เจ้าปาล์มเห็นว่าเป็นคนบังคับขาหุ่นละครเล็กของหนุมารด้วย หึหึ ก็สมอยู่
“เฮียง่วงไหม ตาปรือเลย ทำงานหนักเหรอครับ” มันอ้อนผมอีก หึหึ ไอ้เด็กไฝเอ้ย!
“ไม่หนักแต่ปวดหัว แล้วเมื่อไหร่มึงจะไปซ้อมกูจะได้ทำงานต่อ”
“แง๊ม เดี๋ยวเจอลิงกัดหรอก ฮะ งั้นปาล์มไปซ้อมก่อนนะ แล้วคืนนี้ปาล์มจะโทรไปเด้อ” ว่าแล้วมันก็ยิงฟันขาวมาให้ผมก่อนจะตัดการติดไปต่อ เออดีคิดจะไปก็ไป เฮ้อ
ผมมองภาพหน้าแชทของไอ้เด็กจอมป่วนก่อนจะพับโน้ตบุ๊กลง เอนหลังหลับตาบนเก้าอี้ทำงานนุ่ม ในห้องทำงานที่กว้างขวางและเป็นส่วนตัวตกแต่งด้วยความเรียบง่ายโปร่งโล่งสบายตาภายในตึกสูงของเมืองซีดนีย์ศูนย์กลางการเงินของออสเตรเลีย ผมย้ายจากแคมเบอร์ร่าได้สองเดือนกว่าแล้วเพื่อมาอยู่ในตำแหน่งที่สูงกว่า งานหนักกว่า และเงินดีกว่า เอาวะ เพื่อเงินเพื่อทองเพื่อรากฐานที่มั่นคงและมีเงินใช้ไปตลอดชีวิตบนโลกที่โคตรจะโหดร้ายแบบนี้
“คุณอลันคะ” เสียงหวานของแม่สาวเลือดอเมริกาเลขาหน้าห้องผมดังขึ้นก่อนที่ร่างทรงโตและสมส่วนดูยั่วยวนในชุดเดรสรัดรูปสีดำตัดกับผิวขาวอมชมพูตกกระนิดๆของเธอผมยาวสีน้ำอ่อนดัดลอนดูสวยเซกซี่ หึ ขยันยั่วจริงๆนะแม่คุณ
“มีอะไรหรือครับมีอา” ผมตอบเป็นภาษาอังกฤษไป เธอหัวเราะคิกคักก่อนจะเดินเข้ามาวางเอกสารกองโตที่ถือมาด้วย … วางดีๆก็ได้แม่คุณเดี๋ยวเอมจะเคล็ดเอาบิดขนาดนั้น ไม่รู้สิแต่ก่อนผมอาจจะชอบและจับเธอกดลงกับโต๊ะถอดเสื้อผ้าจัดให้สาสม แต่พอมาถึงตอนนี้อาจจะเป็นเพราะว่าผมแก่แล้วก็ได้มั่งเลยรู้สึกเฉยๆ
“วันนี้คุณอลันสนใจไปทานข้าวกับมีอาไหมคะ ? แล้วต่อจากนั้น …” เล็บสีแดงสดกรีดไปตามโครงหน้าผมเบาๆ ตาสีน้ำตาลแสนยั่วยวนดั่งแม่เสือดาวที่หิวกระหาย ฮึ … คิดว่าผมอายุเท่าไหร่กันถึงจะหลงผู้หญิงด้วยเรื่องแค่นี้ แต่แหม … เธอก็สวยไม่ใช่เล่นนะเนี้ย
“ทานอะไรดีละครับ”ผมกระซิบถามเบาๆ
“อลันอยากทานอะไรคะ ? มีอา อยากทานไส้กรอก” ซื้อซีพีไหมจ๊ะแม่สาวน้อย ? หึหึ
“ตกลงครับ” เธอแย้มยิ้มยิงฟันขาวก่อนจะก้มลงมาจุ๊บแก้มผมหนึ่งทีและเดินออกจากห้องไป หึหึ ได้กิน ไส้กรอกสมใจแน่แม่สาวเลือดร้อน ผมไม่ได้สนใจเธออีกหันกลับมาเคลียเอกสารที่ยังค้างคาให้เสร็จ
ติ๊ง!
ผมเหลือไปมองโทรศัพท์ที่แจ้งเตือนขึ้นก่อนจะหยิบมาดูก็ต้องยิ้มออกมาอย่างอ่อนใจเมื่อภาพของไอ้เด็กลิงยิ้มแป้นเซลฟี่กับหุ่นหนุมานตัวของมันชาติก่อนของมันพร้อมแคปชั่น ‘ลิงคิดถึงเฮียนะเจี๊ยกๆ’ หึ ดูเอาเถอะขนาดจะซ้อมโขนอยู่แล้วยังจะแท็กหน้ากวนๆ มาในเฟชบุ๊กผมอีก ฮึ จะติดอะไรกูขนาดนี้ไอ้ลิง คิดถึงกูเหรอไงแค่ไม่เจอกันปีเดียวเอง มึงก็อดทนๆ หน่อยดิว๊า … ว่าแต่นี้ผมกับมันเลยคำว่าพี่น้องมาไกลแล้วขนาดไหนนะ
.
.
.
-ปาล์ม-
หลังจากคอล์ไลน์ไปก่อกวนเฮียเสร็จผมก็วิ่งมาหาครูทศที่เตรียมทำการซ้อมการแสดงหุ่นละครเล็กก่อนที่จะโดนไม้ตะพดฟาดหัวแบะ แง่มมมมมมมม สองเดือนแล้วนะที่เฮียจากไป ผมรอเฮียที่หน้าบ้านทุกวันเหมือนที่แม่นาครอพี่มากเลยนะ ผมก็ไม่รู้เหมือนกันทำไมผมถึงติดเฮียอลันได้มากขนาดนี้ ติดกว่าไอ้น้ำหรือไอ้ไข่หลงด้วยซ้ำ ผมรู้แต่ว่าเฮียน่ะอบอุ่นถึงจะปากร้ายแต่ใจดี แถมยังมีของฟรีให้ผมกินทุกวันด้วย คิกๆ แต่เฮียก็มาไทยแค่แปปเดียวเอง … ไม่เป็นไร เฮียฝรั่งจ๋ากลับมาต้องแบกขนมมาให้ปาล์มเยอะแยะแน่ๆ
“ไอ้ปาล์มโอ๋เอ้อยู่นั้นละมึงน่ะ มาไหว้ครู”
“ฮ๊า”ผมทำมือทำไม้เป็นน้องกะเทยตัวน้อย ทำเอาครูทศที่เก๊กหน้าดุผมอยู่กลั้นหัวเราะและตบหัวผมจนหัวทิ่ม งื้อออออออออออออ ใจร้าย จะขำก็ขำสิเป็นผู้ใหญ่แล้วขำไม่ได้หรือไง
ผมสงบสติไหว้ครูก่อนที่จะเริ่มซ้อมการแสดงเพราะถูกปลูกฝังมาว่า ทำอะไรก็ตามที่เกี่ยวกับโขนหรือการแสดงต้องไหว้ทุกครั้งถึงจะเป็นแค่การซ้อมก็ตาม วันนี้เป็นวันที่ฝนตกครับอากาศเลยเย็นเพราะบ้านโขนอยู่ติดกับลำน้ำด้านหลังผมละชอบอากาศแบบนี้มากและอยากจะให้อากาศแบบนี้ตลอดไป ฮิฮิ แต่คงเป็นไปไม่ได้ในเมื่อประเทศไทยส่วนมากจะมีสามฤดู ร้อน ร้อนมาก และร้อนโคตรๆ ไม่รู้แม่งจะร้อนไปไหน นานทีปีหนจะมีฝนตกชุกแบบนี้
ผลั๊ก!
“เจี๊ยก โอ้ย เจ็บนะไอ้พี่เปรมทำไมต้องแกล้งกันด้วยวะ” ผมถามไอ้พี่เปรมเมื่ออยู่ๆมันก็วางศอกลงมาที่บ่าผมเดี๋ยวปัดกระโดดกัดซะนี้
“ไอ้ลิงเวร” ผมมองค้อนขวับไปพี่เปรมเวรที่เข้ามายืนข้างๆเพื่อที่จะหาเรื่องผม ทำไมวะเป็นยักษ์แล้วไง ฮึ ในเรื่องก็โดนหนุมานเหยียบหัวเป็นว่าเล่นละว๊า!
“อ้าวแล้วด่าผมทำไมเนี้ย! ไอ้ยักษ์เลว!!!”
“อะแฮ่ม อยู่ในพิธีนะ!” ครูเอมครูสาวที่สอนรำเอ็ดผมขึ้นพร้อมชี้นิ้วมาอย่างปรามๆ ผมย่นหน้าทำจมูกบานใส่ไอ้พี่เปรมก่อน
จะเขยิบออกห่างให้ไอ้ไข่มาอยู่ข้างไอ้ยักษ์บ้าส่วนผมมายืนตรงกลางข้างๆไอ้น้ำหน้าหมวย ฮึ!
ผลั๊ก! เพี๊ยะ!!!
ผมครับผมโดนตบหัวไปอีกดอกแต่ครั้งนี้ไอ้ไข่ซัดศอกเข้าที่หน้าไอ้ยักษ์เลย ดีสม ขนาดหนีมาแล้วยังจะแกล้งผมอีกต้องโดยพระรามแทงศอกนั้นแหละ
พอจบพิธีไหว้ ผมก็เริ่มซ้อมกันทันที โดยที่ผมมีโอกาสได้บังคับขาทั้งสองข้างของหนุมานและให้พี่ยอดกับพี่นายบังคับแขนทั้งสองข้าง ส่วนไอ้พี่เปรม กับไอ้ไข่แยกไปซ้อมโขนใหญ่อีกด้าน ไอ้น้ำเองก็ได้บังคับหางของนางสุวรรณมัจฉาเข้ากับหน้ามันทีเดียวเชียวครับ ถ้าไม่ติดว่ามันเป็นผู้ชายคงได้เล่นบทนางสีดาแล้วแน่ๆ คิกๆ
“ไอ้ปาล์มตั้งใจหน่อย”
“คร้าบ” ผมขานรับเมื่อครูทศเอ็ดมา และเริ่มใส่ใจถอดจิตใจของตัวเองออกไปใส่ดวงจิตของหนุมานผู้เป็นครูบาอาจารย์เข้ามาแทนที่ ขาทั้งสองข้างเริ่มตั้งเสาไปตามจังหวะเคาะและเริ่มที่จะขยับมือไปในท้วงท่าของลิงโดยแท้จริง เฮียฮะมาปีหน้าปาล์มจะขึ้นปี 2 แล้วก็จะเก่งขึ้นอีกแล้วนะ เอาไว้ปาล์มจะดัดหลังเฮียเอง ฮิฮิ
บรื้นนนนนนนนนนน
“ใครมาวะ ไอ้จักรไปดูสิ” พี่จักรที่นั่งนวดขาครูทศอยู่รีบลุกขึ้นและเดินไปชะเง้อมองที่ระเบียงบ้านก่อนจะตาโตวิ่งกลับมา
“ไอ้นายทุนมาครับ”
“หึ ไอ้ปาล์มครั้งก่อนหลอกผีใช่ไหม? ครั้งนี้ข้าขอดูเลเวลอัพของเอ็งหน่อย”
“แหมมมมมมมมมมม รอเวลานี้อยู่เลยจ้ะ”ผมฝากหนุมานให้พี่ยอดถือไว้ ก่อนที่จะออกมายืนจังก้า หึหึ ถึงเวลาสนุกแล้วสิ
.
.
.
นายทุนเมธัสเจ้าของธุรกิจค้ากามที่อยู่ในรูปแบบรีสอร์ทและสปาถูกกฎหมายเลื่องชื่อในด้านส่งเด็กให้กับเสี่ยคนใหญ่คนโต
ในบ้านในเมืองตัณหากลับ อำนาจที่ก่อเกิดขึ้นจากธุรกิจค้ากามนั้นทำให้เส้นสายขยายใหญ่โตจนไม่มีใครกล้าที่สืบสาวราวเรื่องต่อเพราะเกรงว่าอำนาจจะทำให้ตนเองและครอบครัวต้องลำบากนั้นจึงทำให้นายทุนเมธัสมีอิสระในการกว้านซื้อที่ดินเพื่อสร้างเป็นกรรมสิทธิ์ของตนเองและครั้งนี้เขาอยากที่จะได้ที่ดินติดลำน้ำสักหลังจนสะดุดตาเข้ากับที่ดินแปลงใหญ่ที่อุดมไปด้วยพืชพรรณนานาส่งกลิ่นหอม บ้านเรือนไทยที่ปลูกเรียงรายกันดูสวยงามและน่าพิสมัยสถานที่อนุรักษ์ศิลปะอันทรงคุณค่าและประเมินราคาไม่ได้และไม่มีอะไรที่นายทุนอย่างเขา อยากได้และไม่ได้ อำนาจเงินที่เขามีมันเพียงพอที่จะให้ใครก็ได้กราบแทบเท้า …แม้แต่บ้านโขนหลังนี้ ไม่นานเขาก็จะต้องได้มาครอบครอง
“ทำไมบ้านมันเงียบๆ ละพี่” ลูกน้องร่างยักษ์ถามขึ้นหลังจากที่จอดเทียบในอาณาเขตพื้นสนามเกลี้ยงที่ปูซีเมนต์เพื่อทำเป็นลานจอดรถแล้ว
ร่างสูงใหญ่วัยกลางคนในเสื้อเชิ้ตผ้าเนื้อดีสีดำสนิทมองออกไปนอกหน้าต่างรถซึ่งสถานที่ที่เคยคึกคักไปด้วยลูกศิษย์ลูกหาคนโขนกว่าครึ่งร้อยกลับเงียบสงัดมีเพียงสายฝนที่พรำลงมาไม่ขาดสายก่อนที่เขาจะถอนหายใจและเหยียดยิ้มออกมาอย่างเจ้าเล่ห์
“พวกมันก็คงเล่นอะไรแผลงๆ กันนั้นแหละ” กระบอกปืนสั้นถูกหยิบขึ้นมาแหนบเอว ก่อนจะก้าวลงจากรถไปอย่างมาดมั่น
“พวกมึงคอยดูนะ เดี๋ยวจะมีทางรำออกมายืนตรงหน้าต่าง”
นายทุนเมธัสชี้ไปที่หน้าต่างทางเรือนไทยทางกาบขวาของบ้านโขน ลูกน้องนับสิบหันไปมองตามนิ้วมือก่อนจะหัวเราะออกมาเมื่อมีนางรำโฉมงามกำลังร่ายรำอยู่จริงๆ มุขนี้แหละที่ไล่ตะเพิดพวกเขาออกไปเมื่อครั่งก่อน และดูเหมือนครั้งนี้นายทุนจอมโลภมากจะเตรียมตัวเตรียมใจมาเป็นอย่างดี
“กูจะดูสิว่าผีจะตายไหมถ้าโดนกระสุนปืน”
เปรี้ยง!!!!
“กรี๊ดดดดดดดดดดดด” เสียงกรี๊ดดังลั่นเมื่อปืนในมือของนายเมธัสเปรี้ยงปร๊างขึ้นฟ้าก่อนที่นางรำผีกำมะลอจะก้มหมอบลงต่ำลับตาไป นายเมธัสและลูกน้องต่างหัวเราะลั่นไปหมดดั่งเสียงปิศาจที่มาจากนรก
เปรี้ยง!!! ซู่ววววววววว!
“นายครับหลบฝนก่อนเถอะ” ลูกน้องนายหนึ่งพูดขึ้นก่อนทั้งหมดจะรีบวิ่งเข้าไปใต้ชานบ้านเรือนไทยเพื่อหลบฝนที่ตกลงมาห่าใหญ่
“คิดจะตกก็ตกไอ้ฝนเวรนี้” นายเธมัสด่าขึ้น ก่อนขะปัดไปตามตัวที่เปียกชุ่มเพราะระยะทางที่วิ่งมาก็ไกลอยู่พอสมควร
“มาทำอะไรกัน”
“เหี้ย!!!!” แขกผู้มาเยือนตกใจร้องออกมาลั่นเมื่ออยู่ๆ ร่างเพรียวของปาล์มก็ออกมายืนอยู่เบื้องหลัง ใบหน้าซีดเผือกและนิ่งงันผิดกับทุกครั้งที่พบเจอ
“ไอ้หนูข้าหัวใจจะวาย แล้วนี้พวกเอ็งไปไหนกันหมด”
“อยู่ด้านบน กำลังซ้อมกันอยู่ในห้องโถงกลาง” น้ำเสียงเรียบและนิ่งกับตาที่เหลือกมองไปมา ทำให้ลูกน้องบางคนของนายเมธัสขนลุกซู่ขึ้นมาเสียเฉยๆ
“นี้เอ็งจะมามุขไหนอีกไอ้ปาล์ม” นายเมธัสถามขึ้น หรี่ตามองเด็กหนุ่มที่ตัวซีดเหลือทน มือสั่นเทาด้วยความหนาวเอื้อมไปหวังจะจับร่างเพรียวที่ยืนอยู่ตรงหน้าเพื่อให้มั่นใจในสิ่งที่ตัวเองคิด
ตึ๊งๆๆๆๆๆๆๆ
เสียงกระทืบเท้าจากบนเรือนทำให้ทุกคนเบื้องล่างสะดุ้งสะเทือนขึ้นยกเว้นเจ้าปาล์มที่ยังคงยืนนิ่งไม่ไหวติง มองแขกผู้มาเยือนคนนั้นทีคนนู้นที และด้วยว่าวันนี้ฟ้าแรงบรรยากาศจึงหน้าหวาดหวั่นเสียจริงๆ
“ครูทศรออยู่ด้านบน จะพบหรือไม่” เสียงแหบพล่านถามขึ้นอีกครั้งพอดิบพอดีกับที่ฟ้าที่ร้องเปรี้ยงปร้างลงมาอีกรอบ นายทุนเมธัสกลืนน้ำลายเหนียวลงคอก่อนจะสูดหายใจเข้าลึกๆ และพยักหน้าอย่างเสียมิได้ เพราะอย่างไรเสียตอนนี้เขาก็เชื่อว่าตัวเองกำลังโดนหลอกอยู่แน่แท้ ด้านบนคงจะมีอะไรสักอย่างที่ต้องรับมือ
“ถ้ามีอะไรตุกติกกูฆ่ามึงแน่”
“หึ” เจ้าปาล์มเหยียดยิ้มมุมปากก่อนจะหันหลังเดินเข้าไปในความมืดในบรรยากาศอึมครึมของบ้านโขน
“ขึ้นไป” นายเมธัสโบกมือให้ลูกน้องเดินนำขึ้นไปส่วนตัวเองก็กระชับปืนในมือแน่นด้วยมือที่เย็นเฉียบ
เจ้าปาล์มเดินขึ้นมาบนบ้านโขนในส่วนของพื้นที่เปิดโล่งที่เม็ดฝนกำลังชะล้างพื้นไม้กระดานที่ทำจากไม้สักเนื้อดี ก่อนที่ร่างเพรียวจะเดินลัดเลาะไปตามชานบ้านที่ยืนออกมานั้นเพื่อเข้าไปด้านในที่มีแสงเทียนสว่างไสวออกมารำไร โดยมีร่างสูงใหญ่ทั้งหลายเดินตามมาด้านหลังเกาะกันเป็นก้อนอย่างไม่รักษามาด มีเพียงผู้เป็นนายเท่านั้นที่คอยตบหัวเรียกสติของลูกน้องเอาไว้
“ตามมา” ร่างเพรียวหันมาพูดก่อนที่ลูกน้องนับสิบของนายทุนเมธัสจะสะดุ้งพรวดกรูถอยหลังไป เจ้าปาล์มกราดมองไปทั่วทุกคนก่อนจะก้าวข้ามประตูธรณีเข้าไปด้านใน
“นะ นาย ..”
“มึงอย่าปอดแหก เดินเข้าไป!”นายเมธัสดันหัวลูกน้องจนคมำไปด้านหน้า ก่อนที่ขบวนชายร่างยักษ์แต่ขี้ขลาดจะค่อยๆเยื้องกรายตามเจ้าปาล์มเข้าไป
เตรง!
“เฮ้ย!”
นายทุนเมธัสสะดุ้งพรวดเมื่อเสียงระนาทดังขึ้นก่อนที่จะเริ่มบรรเลงเป็นเพลงที่มีทำนองเหยือกเย็นและไพเราะ ก่อนที่แสงเทียนจะส่องให้เห็นกลุ่มคนที่นั่งอยู่บนพื้นบ้านในท่าหญิงพับเพียบและชายชันเข่าจ้องมองไปยังการแสดงหุ่นละครเล็กในตัวละครนางสีดากำลังรายรำ บุคคลในหน้าชุดและหน้ากากสีดำกำลังออกร่ายรำบังคับหุ่นของนางโฉมงามแห่งรามเกียรติ์ให้ขยับไปตามทำนองเพลงระนาท
นายทุนเมธัสจ้องมองภาพนั้นนิ่งก่อนจะเหยียดยิ้มและมองไปที่แผ่นหลังของครูทศและครูเอมที่นั่งพักพิงอยู่บนเก้าอี้ไม้ยาวยืดหลังตรงจ้องมองการแสดงนั้นอย่างตั้งอกตั้งใจ
“ครูทศ” นายทุนเมธัสหวังจะไปสะกิดตัวที่แข็งทื่อของครูทศ แต่ก็ต้องชะงักเมื่อบางอย่างเกิดขึ้น!!!!!
เตรง!!!!!!!
เสียงระนาทดังขึ้นก่อนที่หุ่นละครเล็กของนางสีดาที่กำลังเยื้อยกรายอย่างสวยงามหยุดชะงักกึกและหันมาทางเขาเหมือนว่าดวงตาคู่นั้นกำลังจ้องมองเข้าไปในอก นายทุนเมธัสค่อยๆก้าวถอยหลัง กราดมองไปที่ลูกศิษย์ลูกหาทุกคนที่นั่งอยู่กับพื้นต่างหันขวับมาจ้องมองทางเขาอย่างพร้อมเพรียง ก่อนที่จะค่อยๆลุกขึ้นในจังหวะนั้นนายทุนผู้โลภมาเหงือกายไหลออกมาอย่างเสียมิได้ ก่อนจะถอยกรูไปชนกับร่างบางของปาล์มที่มายืนอยู่เบื้องหลังตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ไร้วี่แววของลูกน้องของเขานับ 10ของเขา
“ถือปืนจะฆ่าพวกเราเหรอ”
“มะมึง ออกไป ออกไป!!!!!” นายทุนหน้าเลือดเริ่มไม่มีสติใช้ปืนกราดไปทั่วด้วยความสับสนเพราะบัดนี้ลูกโขนกว่า 50 คนหลากอายุกำลังย่างกรายเข้ามาใกล้เขาทำให้เกิดความรู้สึกกดดันและหวาดกลัว
“บ้านโขนคือสมบัติของชาติ บ้านโขนคือศิลปะ บ้านโขนคือก่อเกิดแห่งชีวิต”
ประโยคนั้นดังระงมไปทั่วบริเวณ ซึ่งบัดนี้นายเมธัสไม่มีแรงแม้แต่จะลั่นไกขาสั่นปากคอบังคับไม่ได้ปัสสาวะราดออกมาอย่างเสียมิได้ ก่อนที่มือเย็นๆของเจ้าปาล์มจะค่อยๆจับที่กระบอกปืนนั้น และกระชากออกมาถือเอาไว้ บัดนี้ใบหน้าขาวซีดตรงหน้าของนายเมธัสจะแสยะยิ้มและพูดออกมาด้วยน้ำเสียงเย้ยหยัน
“เพราะพวกเราตายแล้วไงละ… ”
“ว๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก”
นายเมธัสร้องออกมาลั่นก่อนจะล้มลุกคลุกคลานแหวกทางออกไปเบื้องนอกที่บัดนี้ฝนตกหนักลงมาอย่างห่าใหญ่กระโดดลงไปทางระเบียงชั้นสองเสียงดังตุ๊บ ลุกขึ้นเดินกระโผลกกระเผลกไปยังรถยนต์ที่จอดรออยู่พร้อมลูกน้องกว่าสิบนายที่ยืนตากฝนรออยู่อย่างสั่นเทาเสียงฝนดังระงมไปพร้อมๆกับเสียงหัวเราะอย่างสะใจของบ้านโขน
-ปาล์ม-
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ แค่กๆๆๆๆ โอ้ยเจ็บคอ”
ผมคอกแคกออกมาหลังจากที่พี่ยอดวิ่งไปดูลาดราวแล้วว่าไอ้พวกนายทุนกลับไปแล้ว ฮ่าๆๆๆๆ สมน้ำหน้าเจอมุขหลอกผีแบบอัพเกรด ฮิฮิ ต้องขอบคุณทุกท่านที่ให้ความร่วมมือกับแผนการนี้ด้วยขอรับ เพื่อนทุกคนต่างเฮฮาปาจิงโกะเดินมาลูบหัวผมคนละทีละสอง โดยเฉพาะครูทศที่เบิร์ดกระโหลกผมไปเป็นค่าตอบแทน แต่ครูเอม คิกๆ เดินมาหอมแก้มน้องปาล์มด้วยแหละ ครูครับผมขอโทษที่ใช้แป้งของเครื่องแต่งหน้าละเลงทุกคนไปเกือบหมดแหนะ
“ไอ้เชี้ยวิ่งหางจุตูด ฮ่าๆๆๆๆๆๆ” ไอ้น้ำเดินมาเกาะไหล่ผมขำเป็นบ้าเป็นหลัง ไอ้ไข่เองก็ด้วย อิอิ ชมน้องปาล์มเยอะๆสิน้องปาล์มชอบ
“เฮ้ย เล่นหมดงี้มุขหน้าจะเล่นอะไรวะ” ไอ้ไข่หลงพูดก่อนจะลูบหัวผมสองสามที อะเด๊ะ ทำไมพี่เปรมมองน้องงั้นล่ะ อิจฉาน้องละสิ ไอ้ยักษ์เขี้ยวหัก คิกๆ
“เชื่อหัวไอ้ปาล์มเถ๊ออออออออออะ” ไอ้ไข่หลงกับไอ้น้ำหัวเราะร่า คิกๆ ลองมาอีกสิผมจะซัดให้เลย
“ก่อนอื่น กูว่ามึงควรวางปืนลง” ไอ้ไข่ค่อยๆงัดปืนออกมาจากผม ผมรีบปล่อย แงงงงงง จับเพลินผมไม่ชอบของแบบนี้เลย ไอ้บ้ามาแค่นี้ถึงกับต้องพกปืนผาหน้าไม้มาเลย เดี๋ยวเถอะเดี๋ยวให้พระรามแผลงศรใส่เลยนี้
“ถ้าเอาสมองด้านนี้ไปใช้ในการเรียนบ้าง มึงคงไม่โง่แบบนี้หรอก”
“ไอ้น้ำถ้ามึงจะชมกูขนาดนี้” ผมหันไปผลักหัวไอ้น้ำ ชิ ! ผมบุ้ยปากก่อนที่ครูทศจะเรียกรวมและเริ่มซ้อมกันอีกครั้ง ฝรั่งจ๋าเห็นไหมปาล์มไล่ให้คนชั่วไปได้อีกรอบแล้วนะฮะ คืนนี้ปาล์มจะโทรไปโม้ ฮิฮิ
.
.
.
-ออสเตรเลีย เวลา 19.00 น.-
“เอ่อ อลันคะ … ที่นี้เหรอคะ ?” ผมเลิกคิ้วมองมีอาที่ซ่อนกายอยู่ในโค้ทตัวยาวสีน้ำตาลอ่อน อ้าวก็เธออยากกินไส้กรอกไม่ใช่เหรอ ผมก็พามาที่ร้านฟาสต์ฟู้ดไงจะเอายังไงอีก ฮึฮึ
“ครับไปเถอะเดี๋ยวคนเยอะ” ไอ้อลันคนชั่วผู้ดับฝันแม่หญิงเมกาเซ็กซี่ขยี้ใจได้ลงคอเดินนำเธอเข้าไปในร้านฟาสต์ฟู้ดชื่อดังแต่คนพลุกพล่านไม่มีบรรยากาศสวยหรูโรแมนติกใต้แสงเทียนเหมือนที่เธอคิดหรอก หึหึ ผมก็มันเป็นคนแบบนี้แหละ ชอบเห็นคนมีความหวังและดับฝันในพริบตา หมั่นไส้ หึหึ
“เอ่อ … อลันคะอลัน พอดีว่ามีอา มีธุระด่วนค่ะ ขอตัวก่อนนะคะ” ผมที่นั่งลงกับโซฟาของร้านแล้วจ้องมองไปที่แม่มีอาที่ยิ้มแหยะๆ อย่างงงๆ และพูดตะกุกตะกักขึ้นอะไรละแค่มากินไส้กรอกแค่นี้มีธุระเชียว
“อ้าวแล้วไม่กินไส้กรอกหรอครับ” ผมแกล้งเย้าเธอเล่น
“มะ ไม่แล้วค่ะ ไปนะคะ” ว่าแล้วเธอก็รีบลี้ภัยออกจากร้านไปทันที ผมมองตามไปอย่างคำๆ และหันไปสั่งเมนูกับพนักงานที่เดินมาพอดี ไส้หรอกร้านนี้อร่อยจะตาย หึหึ
.
.
.
“เฮียจ๋า!!!” ทันทีที่มาถึงห้องพักในคอนโดระดับสามดาวกลางกรุงซิดนีย์ เสียงจากวิดีโอคอล ก็ดังขึ้นทันทีรู้เวลานักนะไอ้ลิง ผมขมวดคิ้วส่งไปให้ ไอ้ลิงที่นอนอยู่บ่นเตียงในหอพักมันที่เห็นไอ้น้ำอยู่ไหวๆ กลิ้งไปมาทำหน้าลิงใส่ผมทันที
“หึหึ กูยังไม่ทันได้ทำอะไรเลยมึงก็โทรมาแล้ว เฮ้อ ไอ้ลิงจอมป่วน” ไม่ใช่ลิงจอมป่วนหรอกจริงๆมันเป็นลิงขี้ยั่วที่จะทำตบะผมแตกวันละหลายๆ รอบ
ไอ้ปาล์มหัวเราะคิก ก่อนจะเล่าเรื่องวันนี้ให้ผมฟังขณะที่ผมเดินไปมารอบห้องเอียงหูฟังไปด้วย หึ ร้ายนักนะ ป่านนี้ไอ้นายทุนห่าเหวอะไรนั้นไม่ช็อกตายเข้าโรงพยาบาลไปแล้วเหรอไงวะ ไอ้ปาล์มมันเป็นเด็กฉลาดครับคือฉลาดแบบฉลาดแกล้มโกงนั้นแหละ แต่มันก็ไม่เคยไปทำให้ใครเดือดร้อน และถึงแม้มันจะวุ่นวายขี้อ้อนขี้ยั่วไปหน่อยมันก็น่ารักดี ถ้าผมริจะมีเมียเป็นผู้ชายผมจะจับมันกดคนแรก
“เฮียเส้นผมใครอ่ะ!!!!!”
“ไหนวะ!”
“นั้นไงที่สูทอ่ะ!!!!” ไอ้ปาล์มโวยวายผมเดินเปลือยอกไปดูที่สูทที่ใส่วันนี้บังเอิญว่าไปวางอยู่หน้ากล้องพอดี มันคงเห็นนั้นแหละครับ
“อ่อของมีอาเลขากูเอง”
“เฮีย!!!!! ไอ้ฝรั่งจ๋างี่เง่า!!!! บ้ากาม!!!!!”
“โอ้ยไอ้ปาล์มตะโกนหาพะ…” เสียงไอ้น้ำด่าสอดเข้ามาก่อนที่ภาพจะถูกตัดไปพร้อมหน้างอเป็นจวักของไอ้ลิงทะโมนศักดิ์
ตู๊ดดดดดดดดด …
นั้นแหละครับด่าเสร็จก็วางสายไปแล้วออกเสียงเฮียให้มันดีๆหน่อยมันเพี้ยนไปแล้วเหมือนกูโดนด่า ผมสตั๊นไปสามวิ ก่อนจะส่ายหัวเหยียดยิ้มอย่างอ่อนใจและไม่ได้โทรกลับไปหรอกครับเพราะเดี๋ยวอาบน้ำเสร็จผมต้องกลับมาทำงานที่ค้างอยู่ให้เสร็จทันประชุมพรุ่งนี้ … ฮึ ปล่อยให้ไอ้ลิงมันงอแงไปก่อนและพรุ่งนี้มันโทรมาค่อยแกล้งมันต่อ
===========================
ฝรั่งจ๋าโรคจิตชอบแกล้งคน หนูปาล์มฉลาดอิอิ เอาเถอะทั้งคู่ถ้ามันจะขี้แกล้งด้วยกันทั้งคู่ขนาดนี้ก็อยู่ด้วยกันรอด
เฮียๆ เฮียพูดเองนะว่าจะจับปาล์มทำเมียอ่ะ :hao6:
ตอนนี้ปังปังเปิดพรีออเดอร์แล้วอย่าลืมไปส่องเหน่อออ
(http://www.mx7.com/i/e4c/tGPySg.jpg) (http://www.mx7.com/view2/zeb36rhldNqPFsCM)
เจอกันค่าฝากเพจนะ
ห้องเก็บนิยาย pa_pa (https://www.facebook.com/%E0%B8%AB%E0%B9%89%E0%B8%AD%E0%B8%87%E0%B9%80%E0%B8%81%E0%B9%87%E0%B8%9A%E0%B8%99%E0%B8%B4%E0%B8%A2%E0%B8%B2%E0%B8%A2-pa_pa-596706590458802/?ref=bookmarks)
:bye2:
-
โอ้ยยยย น้องลิงงอแง น่าร๊ากกกกกกกก เฮียก็ขี้แกล้งจริงๆ เลย ชอบคู่นี้ อิอิ เมื่อไหร่เฮียจะจับน้องกดคะ เชียร์ๆ 5555555555555555555 :hao5: :mc4:
-
:pig4: :pig4:
-
อย่าทำน้องลิงหึงเซ่!!!
ยิ่งไกลๆกันอยู่น่าพี่อลัน
-
พี่อลันอย่าแกล้งน้องงงงงง
ชอบปาล์มจริงๆ นางน่ารักอ่ะ
ปล. พึ่งมาจร้า ติดตามๆๆ
-
:z6:
-
แกล้งกันเข้าไป อำกันเข้าไปสิ ฮา
-
{CH 8 ความคิดถึงอาจฆ่าปาล์ม}
“ไอ้เฮียบ้า”
ผมนั่งมองไอ้ปาล์มที่เอาแต่อุทานคำนี้มาตั้งแต่เมื่อคืน ผมชื่อน้ำเอง น้ำที่เป็นเพื่อนหน้าหมวยของไอ้ปาล์มกับไอ้ไข่นั้นแหละ เฮ้ย! อยากตี๋อะไม่อยากหมวย แต่ก็ช่างมันเถอะขี้เกียจจะคอยโวยวายทุกครั้งที่มีคนมาบอกผมหมวย จะหมวยจะตี๋ จะน้ำหรือสุ่ยจิ่งมันก็ผมนี้แหละแล้วแต่จะเรียกเลย ผมไม่ค่อยจะใส่ใจเรื่องตัวตนหรอกเพราะยังไงหน้าตาผมก็เปลี่ยนไม่ได้ อ่อ นอกจากให้เงินผมมาศัลยกรรมนะ
“อาหมวยลื้อจะกลับบ้านเมื่อไหร่”
“ยังไม่รู้เลยเฮียตง เรียนหนักน่ะ เฮียดูบ้านด้วยนะ” ผมหันกลับมาพูดกับเฮียตงผ่านโทรศัพท์ขนาดที่ไอ้เด็กเฮียปาล์มเอาแต่โวยวายกลิ้งไปกลิ้งมาบนเตียงเป็นลิงตัวซน
“ฮ้อๆ งั้นแค่นี้แหละอั๊วต้องไปทำงานต่อแล้ว”
ผมขานรับเฮียก่อนจะวางสายลงบ้านผมทำร้านเกี่ยวกับวัสดุก่อสร้างน่ะครับผมเป็นลูกคนที่ 4 มีเฮียอีก 3 คน ชื่อเฮียซิ่น เฮียหยาง แล้วก็เฮียตงนี้แหละครับ เรื่องของผมเอาไว้ก่อนมาดูใจไอ้ปาล์มที่กำลังจะตายเพราะตรอมใจก่อน … มันติดเฮียมากจริงๆนะครับ บางทีผมก็อิจฉามันนะที่มันเป็นคนเปิดเผยแบบนั้นทำให้มันดูเป็นคนล้นๆ ไอ้เหี้ยบ้าลิงที่โคตรจะซน แต่มันก็น่ารักและจริงใจ ผมไม่ไปนั่งชมให้ใครเขาฟังหรอก กระดากปาก แค่ชมอยู่นี้ยังคิดแล้วคิดอีกเลย
“มึงเป็นบ้าเหรอ โวยวายมาตั้งแต่เมื่อคืนแต่วันนี้มึงลากกูมานอนเล่นบ้านเฮียลันเนี้ยนะ”
“ไม่ต้องด่ากูเลย ใจง่ายตามกูมาเอง”โอ๊ะ ๆ ดูมันเถียงๆ มันน่ะตัวลากผมมาเลย นี้ผมต้องทิ้งงานทิ้งการเพื่อมาดูมันกลิ้งไปกลิ้งมาเนี้ยนะ เหลือเชื่อ! ถ้าไม่ติดว่าคบกันมานานนี้จับตัดหูไปแล้ว
“น้ำกูหิว”
“เฮ้อ นี้สรุปกูมาดูแลเด็กสินะ เออๆ สั่งอะไรมากินแล้วกัน แต่อย่าทำบ้านเฮียเลอะนะมึงเดี๋ยวเฮียฆ่ามึงตายไม่รู้นะ”
“ชิ ตายข้ามประเทศได้ที่ไหน อีกอย่างป่านนี้คงจะไปอยู่กับเลขาผมทองนั้นแหละ แง่มไอ้ฝรั่งขี้นก!”
“ถ้าเฮียขี้นกมึงก็ขี้หมาแหละ”
“มึงนี้แม่งไม่เคยเข้าข้างกูเลย” มันย่นจนปากจะปิดจมูก แบ๊วจังไอ้ห่า ลิงเจ้าเล่ห์อย่างมึงมันไม่สมควรจะแบ๊วขนาดนั้นนะปาล์ม
“กูถามจริงๆนะปาล์ม มึงเป็นไรวะ ติดเฮียขนาดนี้ แล้วดูสภาพมึงตอนนี้เหมือนลิงโดนน้ำร้อนลวก คนรู้จัก ? พี่น้อง ? เป็นไรวะ หรือมึงรักเฮียวะ”
“พูดเหี้ยไรของมึงวะ! กูผู้ชายนะ!!!!” มันโวยวายลุกขึ้นเต้นเร้าๆ หน้าแดงแปร้น หึ ปากมึงก็พูดไปแต่ใจนี้ให้เฮียฝรั่งมึงไปแล้วทั้งดวงสินะ ท่าทีมันดูออกง่ายครับ และผมไม่จำเป็นต้องเดือนร้อนอะไร เพราะยังไงมันก็คือเพื่อนผมจะเป็นลิงเป็นค่างยังไงก็เปลี่ยนความเป็นเพื่อนไม่ได้
“ก็ผู้ชายนะสิกูถึงแปลกใจถ้าเป็นผู้หญิงนี้คือมึงเอาตัวใส่พานถวายแล้ว” ผมแกล้งเย้ามันจริงๆ ก็มีคำตอบในใจอยู่แล้ว
“กะ กู … กู เฮียจูบกูแล้ว”
“… ห๊ะ!!!!!!!!!!!!!!”
“เฮ้ย อย่าเพิ่งช็อก ไอ้น้ำ! ไอ้น้ำ อยู่กับกูก่อน น้ามมมมมมมมมมมมมมม” มันพุ่งเข้ามาเขย่าตัวผมเป็นติ้ว สาดดดด นี้กูตัวเล็กกว่ามึงอีกนะไอ้แรงควาย โอ้ยยยยยย
“โว้ย!!!!”
โครม!
ผมยันโครมไอ้เด็กผีจนมันไปกลิ้งม้วนหลังไปติดกับโซฟาที่อยู่ใกล้ๆ แม่ง ไอ้เพื่อนแรดมึงรู้จักเขามาแค่สองอาทิตย์ไปจูบกับเขาแล้ว สมยอมสุด ไอ้มนุษย์ไร้อารยะธรรม ไอ้มนุษย์ใจง่าย ไอ้ลิงริจะมีผัวฝรั่ง!!!
“เจ็บง่า มึงถีบกูทำไมขนาดนี้” มันม้วนหน้ากลับมานั่งขัดสมาธิ ผมรีบคลุกวงในเข้าไปนั่งข้างๆมัน ใช้มือทั้งสองดึงหน้าไอ้ลิงผีขึ้นมามันครางนิดๆเพราะผมเผลอดึงมันแรงไปหน่อย ดีคอหลุดไปเลยไอ้ลิงขี้อ่อย
“มึงยังไม่ได้เอสกับเฮียใช่ไหม”
“เอสห่าอะไร!!!!!” มันตะคอกลั่นกลิ้งตัวหลบให้พ้นผมเหมือนผมกำลังจะฆ่ามัน แหง่สิ กูจะฆ่ามันเพราะไอ้ลิงมันใจง่ายเกินไป
“พอๆ ฟังกูนะไอ้ปาล์ม ก็ไม่รังเกียจถ้ามึงจะรักเฮีย แต่เขาอายุเยอะกว่ามึงอยู่ต่างประเทศมาไทยแค่ปีละครั้ง ระยะห่างมันมากเกินไป”
“ไม่นะก็โทรคุยกันทุกวัน โอ้ย ทำไมมึงไม่ถีบก็ตบหัวกูตลอดเลย” มันลูบหัวตัวเองที่เพิ่งถูกผมโบกไปทีใหญ่ๆ ดื้อฉิบหายนี้กูมีเพื่อนหรือมีลูก ธรรมดาถ้ามันชอบเขาเฉยๆผมไม่ว่าหรอก แต่นี้ จูบกันนะ จูบกันแล้ว เรื่องมันใหญ่มากเลยนะ!
“ก็มึงไม่ฟังกูเลยอ่ะ ฟังกู!”
“จ้ะ ฟังจ้ะ อย่าโหดนักเลย” มันยกมือยอมแพ้ ก่อนจะทำตาโตตั้งใจฟังผม … เดี๋ยวพ่อก็เชือดให้หรอก
“เอาเป็นว่ากูอยากให้มึงเผื่อใจไว้บ้าง เฮียเขาเป็นผู้ใหญ่แล้ว จะแต่งงานเมื่อไหร่ก็ไม่รู้ หรือเขาจะรักมึงจริงหรือเปล่าก็ไม่รู้ มึงต้องตัดสินใจด้วยตัวเองและเผื่อใจและถ้ามันเป็นไปได้ก็ดีไป กูดีใจด้วย ที่กูพูดเพราะกูเป็นห่วงมึงนะปาล์ม”
“อื้อ … ก็ไม่ได้ชอบเฮียสักหน่อย เขาเป็นไอดอลกูเฉยๆ”
“หรอออออออออออ อออออ อออออ!” หัวมันเหม่งหน้าตบอีกสักทีจริงๆ มึงชอบเขาเต็มๆแล้วยังจะมือถือสากปากถือศีลอีก กูจะคอยดูวันที่มันน้ำตาเช็ดหัวเข่า แต่ถ้ามีวันนั้นเมื่อไหร่ ไอ้ห่าฝรั่งจ๋าของมันก็อย่าหวังได้มีชีวิตอยู่เลย ยังไงไอ้ลิงนี้ก็เพื่อนผมอะ
จ๊อกกกกกกกกกกกกกกกกก !!!!
“แฮะๆ กูหิวแล้วอะ” ดูมัน เคยสลดอะไรกับใครเขาที่ไหน ไอ้น้ำละมึนตึบ =_=’
ไอ้ปาล์มพาผมแว้นรถมอเตอร์ไซค์สีน้ำตาลที่ป๋ามันเพิ่งส่งมาให้เพราะเห็นว่าลูกชายหัวแก้วหัวแหวนต้องใช้ แต่ก็ไม่ยอมกลับมาให้ลูกเห็นหน้า งี้ไงไอ้ปาล์มมันถึงมีปม เฮ้อ ไอ้ปาล์มพาผมมาที่ร้อนหน้าปากซอยที่เป็นร้านโปรดของพวกเรา จากนั้นก็สั่งกับข้าวไม่ยั่งเหมือนไม่ได้กินอะไรมาตั้งแต่ชาติที่แล้ว หึ ไม่มีใครทำบุญให้มึงเหรอไง แต่ผมก็ไม่มีสิทธิไปว่ามันหรอกนะ ผมเองก็ช่วยมันสั่ง ฮ่าๆๆๆๆ
“น้ำกูอยากกินกุนเชียง” ผมตักกุนเชียงในจานไปใส่จานของมัน ยิ้มแป้นเชียวนะมึงไอ้ลิง
“น้ำกูให้ไข่” ไข่ในจานใหญ่ก็มีเสือกตักไข่ที่เลอะน้ำแกงแล้วมาให้กู
“เอาใจกูเหลือเกินนะ” ผมว่าและตักไข่เข้าปาก มันมองผมก่อนจะหน้ามุ่ยเอาช้อนเข้าปากและคาบไว้ … กูบอกกี่ทีแล้วว่าแบ๊วๆมันไม่เหมาะกับมึง
“คือกูไม่รู้ว่าคิดกับเฮียยังไง กูรู้ว่ามันดูใจง่าย แต่กูก็ไม่รู้จะยังไงเหมือนกัน”
“เฮ้อ เออๆ ดูกันต่อไปแล้วกันมึงกูก็ไม่รู้เหมือนมึงนั้นแหละ แต่กูว่าเฮียไม่ใช่เกย์และถ้าหากมึงอยากจะได้เฮียมาเป็นผัว มึง
ก็ต้องสู้หน่อย” ผมเอาช้อนชี้หน้ามันไอ้ปาล์มย่นหน้าและเอาปากงับช้อนดึงไปจากมือผมและพูดขึ้นอย่างเคืองๆ เอาช้อนกูไปแล้วกูจะใช้อะไรล่ะ
“เมียต่างหาก!”
“นี้มึงไม่ดูสารรูปมึงเลยเหรอ!!!!!”
“อะ แฮ่ม โธ่พี่สาว พูดจาไม่เข้ากับหน้าเลยนะครับ”
ผมหันขวับไปมองด้านหลัง ไอ้เด็กช่างกลในเสื้อช้อปสีเทา 2 คนที่นั่งอยู่โต๊ะถัดไปคนหนึ่งท่าทางกวนส้นตีนย้อมผมซะแดงแจ๋หันหลังมาทำหน้าลิงหลอกเจ้าใส่เราคาดว่าคงเป็นเสียงไอ้คนนี้แหละที่แซวเมื่อกี้ ส่วนอีกคนหน้าตาคมเข้มผมรองทรงดำขลับท่าทางน่ากลัว … ท่าทางน้องสาวอย่างผมต้องหาอะไรมาฟาดปากพ่อมาดแมนสักหน่อยแล้ว
“กูไม่มีพี่ชาย”
“ไอ้น้ำ” ไอ้ปาล์มเรียกผม ผมไม่ได้หันไปมองและส่งสัญญาณให้มันเงียบ
“โอะ นี้ผู้ชายหรอกเหรอ ไอ้อั่งเปาเรด้ากูพังแล้ว แต่ก็น่ารักว่ะ มึงดูดิอีกคนก็หมวยแก้มแดงอีกคนก็น่าร๊ากกกกกกก” ยังไอ้หัวแดงยังไม่หยุด ผมชินแล้วกับคำว่าหมวยแต่ก็ไม่ได้หมายความว่าไอ้ตัวผู้ตัวไหนจะเรียกผมว่า หมวยก็ได้
“ไอ้น้ำ”
“อะไรของมึงไอ้ปาล์ม” ผมหันกลับไปมองไอ้ปาล์มอย่างรำคาญ ก็สะกิดกูอยู่ได้
“อะ” มันยืนไม้หน้าสามให้ผม ส่วนมันก็ถือไว้อันนึง แยกเขี้ยวคล้ายจะขบหัวไอ้สองคนนั้นเต็มทน
“โอโห้ พูดเล่นหน่อยเดียวทำไมต้องขึ้นด้วยล่ะน้องสาว ไม่สิ น้องชาย”
“พอแล้วไอ้กร”
“กูก็แค่ล้อเล่น”
“ขอโทษนะชื่อกรหรอนึกว่าเหี้ย คำมันคล้องๆกันอะ เข้าใจผิดเฉยเลยเนอะไอ้น้ำเนอะ”
“เออ หึ แล้วนั้นชื่ออั่งเปาเหรอ นึกว่าเงินปากผี”
“วี๊วววววว” ไอ้อั่งเปาผิวปากออกมาก่อนจะยืนเต็มสัดส่วนมองงผมมองคนนิ่ง อะ ไอ้ปาล์มึงเห็นเหมือนกูไหม ตัวแม่งสูงใหญ่พอๆกับฝรั่งจ๋าของมึงเลย
“ว๊าย เจ้าปาล์มเจ้าน้ำ อย่ามีเรื่องเลยลูก” ป้าเจ้าของร้านวิ่งมาห้ามศึก หึ ผมไม่กลัวมันหรอกแน่จริงก็เข้ามาสิ และเหมือน
มันรู้ว่าผมกำลังด่าในใจ ไอ้อั่งเปาเดินเข้ามาหาผม
“ก็ให้มันขอโทษเราก่อนสิฮะป้า” โธ่ ถ้ามึงจะปากดีมึงออกมาจากหลังป้าเขาก่อนเถอะ แล้วมึงไปแอบตั้งแต่เมื่อไหร่วะ!
“อะ ไอ้เปามึงอย่ามีเรื่องดิวะ” อ้าวนี้มึงไม่ได้สนับสนุนเพื่อนมึงหรอกเหรอไอ้หัวแดง ผมจ้องขเม็งไปที่ไอ้ตัวยักษ์ที่เดินเข้า
มาใกล้ มาใกล้
“ยะ อย่านะ กะ กูทุบนะ” ผมชูไม้ขึ้น เข้ามาสิวะ ไม่กลัวหรอก
ฟุบ!
“ขอโทษแทนไอ้กรด้วย นี้ค่าข้าวผมเลี้ยงนะหมวย ไปได้แล้วไอ้กร” ผมยืนค้างมองไอ้ร่างยักษ์เดินออกจากร้านไปพร้อมกับเพื่อนหัวแดงของมันที่หันมายิ้มแหยะๆให้เราสองคนก่อนจะวิ่งตามเพื่อนของมันออกไป … เอ่อ เมื่อกี้มันวางมือบนหัวผม และพูดจาอ่อนโยน … บรรยากาศแม่งโคตรเมะเคะเลยอะ!!!!!
“โธ่ว ไม่แน่จริงนี้หว่า” ผมไม่ได้สนใจไอ้ปาล์มที่เต้นแย้วๆอีก แต่หัวใจผมกำลังเต้นแรงดังตุ๊บ …ตุ๊บ…
-ปาล์ม-
หลังจากกินข้าวเสร็จผมกับไอ้น้ำก็กลับมาที่หอพักเพื่อเตรียมไปซ้อมการแสดงในมหาลัยตอนเย็น เดี๋ยวจะมีงานวัฒนธรรมของมหาลัยแล้วครับ เอกเราจึงต้องแสดงฝีมือเต็มที่ และแน่นอนผมเสนอตัวเองเป็นหนุมานชาญสมรปาล์มมาแว้ววววววววววววว และผมเชื่อมั่นว่าจะไม่มีใครเหมาะกับบทนี้เท่าผมอีกแล้ว หึหึ
“ไอ้น้ำเป็นไรวะ ไอ้น้ำ!!!!!” ผมตะโกนกรอกหูไอ้น้ำ ที่นั่งเหม่อไม่ยอมแต่งตัว อีกครึ่งชั่วโมงก็จะรวมตัวประกาศผลว่าใครได้เล่นเป็นอะไรแล้วไอ้นี้ยังจะเหม่ออีก
“ห๊ะ! อยู่กันแค่นี้มึงจะตะโกนทำไม”
“มึงแปลกๆนะหลังกลับมาจากร้านข้าวอะ”
“เปล๊า!!!!!”
“เสียงสูงเชียวมึง หรือว่า …”
Rrrrrrrrr Rrrrrrrrr
“ไปเหอะมึงไอ้ไข่หลงโทรมาแล้ว” ผมเหล่มองไอ้น้ำที่กำลังเปลี่ยนเสื้อผ้า หึ มึงอยากกินกุนเชียงร้านป้าใจดีอีกก็บอกมาเหอะ ทำเป็นเหม่อ หึหึ
.
.
.
-อลัน-
“เออเว่ย วันนี้มันไม่โทรมาเลยแหะ”
“อะไรหรือ?” สำเนียงออสซี่ชัดเปะทำลายความคิดของผม
ผมละสายตาจากโทรศัพท์ก่อนจะหันมามองไอ้เมอร์สันสหายตั้งแต่ไฮสคูลบังเอิญวันนี้มันว่างเลยมาหาผมที่ซิดนีย์ได้ เราได้คุยกันหลายๆในวันที่ผมโดดงานมาเพื่อพบปะเพื่อนเก่าที่ร้านกาแฟหรูในเมือง แต่ในใจก็แอบขำไอ้เจ้าลิงที่ป่านนี้คงไปป่วนบ้านผมเละเทะ ระบายอารมณ์แล้วมั่ง หรือบางทีมันอาจจะไม่ได้คิดอะไรเลยก็ได้ ผมเองที่คิดไปคนเดียวว่ามันจะโวยวาย
“อ่อ เปล่า น้องชายน่ะ ”
ไอ้แก่คิดมากอย่างผมหันมายกกาแฟในแก้วพลาสติกขึ้นจิบเหล่มองไอ้เมอร์สันที่มองผมอย่างเจ้าเล่ห์ ไอ้นี้มันเป็นชาวออสเตรเลียโดยสายเลือดเลยครับ รูปร่างสูงใหญ่โครงหน้าแบบฝรั่งทั่วไปตาสีน้ำตาลอ่อนผมสีเดียวกับตา ตอนสมัยเรียนผมกับมันแข่งกันป๊อบ หึ คิดถึงตอนเด็กที่แม่งเล่นเตะบอลหลังเลิกเรียนแบบไม่ต้องคิดอะไรชะมัด นี้ผมโหยหาวัยเด็กหรือผมโหยหาเด็กกันแน่วะ หึหึ ดูท่าไม่ใช่ไอ้ปาล์มหรอกที่เป็นเอาหนัก กูนี้แหละ!
“แล้วนี้จะไปไทยอีกทีเมื่อไหร่”
“ต้นปีหน้า” หึ พอครบกำหนดปุ๊บเตรียมลางานปั๊บ หวังว่าจะหลับไปให้ถึงวันปีใหม่นั้นแหละครับ
“ฉันว่าจะไปเปิดร้านอาหารที่นั้นเอ็งว่าไง”
“ร้านอาหาร ?” ผมย้ำอีกครั้ง มันคิดยังไงของมันอยู่ๆก็อยากไปเปิดร้านอาหารที่ไทย ความจริงไอ้เมอร์สันมันมีร้านอาหารอยู่ที่แคมเบอร์รา บ้านเกิดนั้นแหละครับ
“อยากได้เมียเป็นสาวไทย เขาว่าสาวไทยสวย” ดูเหตุผลมัน หึ แต่ผมก็ไม่ปฏิเสธหรอกครับ สาวไทยสวยชายไทยก็เหมือนลิง
“งั้นคืนนี้ไปดริ้งกันหน่อยไหมสหาย” มันถามและยกแก้วกาแฟขึ้นตาแพรวพราวเชียวไอ้ฝรั่ง ไหนบอกอยากได้เมียเป็นสาวไทยแต่คืนนี้เห็นทีมึงจะได้กินสาวพื้นเมืองไปก่อนนะเพื่อน หึหึ
.
.
.
“ไอ้ปาล์มนอนได้แล้ว”
ผมหันไปหาไอ้ไข่หลงที่เดินขึ้นมาบนบ้าน วันนี้ผมกลับมานอนที่บ้านเฮียครับโดยมีไอ้น้ำกับไอ้ไข่มานอนเป็นเพื่อน เตียงของเฮียเป็นของผมแล้วนะรู้ไหมเนี้ย! หึ เฮียส่งค่าน้ำค่าไฟมาทุกเดือนให้ผมไปจ่าย เดือนนี้ค่าไฟพุ่งแน่ไอ้เฮียบ้า! ผมจะเปิดแอร์เปิดโทรทัศน์ทั้งคืนเลย
วันนี้ไม่เป็นอย่างที่คาดครับ รุ่นพี่ปี 3 เอาการแสดงไปหมดเลย ส่วนพวกผมก็นั่งทำพล็อบการแสดงและคอยจับโน้นทำนี้ไปตามภาษาเด็กปี 1 ใสๆ ไม่อยากจะคุยผมน่ะดูเข้าท่ากว่าคนที่ได้แสดงโขนเป็นหนุมานอีก เชอะ! เฮียแม่งไม่คิดจะโทรมาเลยสินะ ใจร้าย
“เอาแต่จ้องโทรศัพท์และย่นหน้าเขาก็ไม่โทรหามึงหรอก นี้ 4 ทุ่มที่โน้นมันจะสักกี่โมงวะไอ้ไข่”
“ตีหนึ่งโดยประมาน โอ้ย!!!!” ผมถีบสีข้างไอ้ไข่ที่นอนลงบนเตียงหนาข้างๆผม นี้แหนะเข้ากันเป็นปรี่เป็นขลุ่ยดีนัก!
“มึงก็โทรไปสิ” ไอ้น้ำว่าก่อนจะนอนลงอีกข้างจ้องมองผมด้วยตาหมวยๆของมัน มึงใช้สบู่เดียวกับผมปะวะ ทำไมกลิ่นตัวมันหอมจัง
“ไม่เอา เฮียแม่งใจร้าย” ผมวางโทรศัพท์ไว้บนหัวเตียงก่อนจะคลุมโปรงไม่สนแล้ว พรุ่งนี้ผมมีเรียนแต่เช้าด้วยรีบนอนดีกว่า
Rrrrrrrrrrrrrrr Rrrrrrrrrrrrrr
พรึบ!
“โอ้ยไอ้ปาล์มเหยียบกู!” ผมรีบคว้าโทรศัพท์ข้ามไอ้น้ำออกมาที่ระเบียงทันที คิกๆ ในที่สุดเฮียก็โทรมาหาปาล์ม ผมไม่ได้กดรับแต่รอให้สายหยุดไปเอง จากนั้นก็คอลไลน์ไปหา คิกๆ เห็นหน้าดีกว่าเยอะเลย
“งอน ?” คำแรกหลังจากไม่ได้คุยกันทั้งวันเป็นคำนี้สินะ ผมจ้องฝรั่งจ๋าที่นอนตาปรือโชว์ซิกแพคอยู่บนเตียงในห้องพัก
“เฮียอะแหละไปกกแหม่ม”
“ถ้ากูไม่กกแหม่มแล้วให้กูกกมึงไหม ?” ทำมาเป็นทะเล้น ฝรั่งจ๋าคนบ้า!
“ผมไม่ใช่ไข่นะที่จะมากกผมอะ แล้วเฮียเป็นแม่ไก่เหรอไง” ผมด่าแก้เขิน คิกๆ อยากจะกกปาล์มต้องหาข้าวให้ปาล์มกินทุกมื้อและมาหาปาล์มบ่อยๆนะฮะ
“เจ้าของเส้นผมชื่อมีอาเป็นเลขาหน้าห้อง วันนั้นเธออยากกินไส้กรอกฉันเลยพาไปกิน”
“อ่ออออออออออ แล้วเขาก็กินไส้กรอกเฮียใช่ไหมล่ะ! แค่นี้นะ!”
“วางสายมึงตาย” อ่ะ มีขู่ๆ ไม่วางก็ได้แบร่ ไม่ใช่กลัวตายหรอกนะ แค่อยากคุย … ผมย่นหน้าใส่เฮียฝรั่งจ๋าก่อนที่เฮียจะหัวเราะออกมาเบาๆ ตาจะปิดอยู่แล้วพ่อคุณ ทำไมหล่อขนาดนั้นละครับ
“ฟังก่อน กูพาเขาไปกินที่ฟาตส์ฟู้ด แต่สงสัยไม่ถูกปากหนีแจ้นออกจากร้านไปเลย วันนี้เขาไม่กล้าคุยกับกูเลยนะมึง”
“คิก ทำไมเฮียนิสัยแบบนั้นวะ” ผมเผลอหัวเราะออกมาคนบ้าอะไรกวนตีนชะมัด
“เฮีย ผมคิดถึงเฮียจุง” อยู่ๆปลายสายก็เกิดเหตุการณ์อะไรสักอย่างที่ทำให้ภาพเบี่ยงไปอีกทาง และผมก็ต้องงงเพราะตอนนี้เฮียอลันไม่ได้อยู่คนเดียวแต่มีฝรั่งอีกคนที่เปลือยอกอยู่ข้างๆ!!!!!!! อีเฮีย!!!!!!
“ไฮ ผมชื่อเมอร์สันเป็นคู่ขาของอลันวันนี้ครับ นี้เหรอเด็กน้อยที่มึงเล่าให้กูฟัง น่าร๊ากกกกกกกก สนใจทรีซัมกับพี่ไหม
จ๊ะ!” อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกก เมื่อวานพาแหม่มไปกินไส้กรอกวันนี้เปลี่ยนเบอร์มาเป็นฝรั่งหน้าหล่อคนนี้เหรอ เฮียยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
“ไอ้บ้า!!!!!” ผมกดวางสายทันที ฝรั่งผีทะเล ฮืออออออออ น้องปาล์มอยากจะร้องไห้
โฮ่งๆๆๆๆ
เสียงหมาเห่าดังขึ้นทันทีที่ผมตะโกน อยากจะเห่าแข่งกับหมาแต่กลัวชาวบ้านปาถ้วยถังกะละมังหม้อมาเสียก่อน จำไว้เลยนะ ปาล์มจะหาสาวสวยๆมาเย้ยเฮียบ้า ฮือออออออออ
.
.
.
“ไอ้เมอร์!!!!!!!”
ผมตวาดลั่นไอ้เพื่อนเวรที่เมาแล้วซ่าปล่อยโทรศัพท์ยกมือทำท่ายอมแพ้และเดินหัวเราะไปล้มตัวนอนที่พื้นห้องที่ปูผ้าเอาไว้ให้มันแล้วเพราะผู้ชายตัวโตเป็นควายสองตัวจะนอนเตียงเดียวกันก็สงสารเตียง นี้ผมกลับมาจากผับหลังจากที่เต้นสีสาวมาก็โทรหามันเลยนะ สาดดดดดดดดดดด โทรกลับไปไม่รับสายกูแล้วด้วย ไอ้ลิงหนอไอ้ลิงน้อย นี้มึงงอนกูทุกวันเลยเหรอไง … คุยกันดีๆสักวันมันจะตายใช่ไหม แค่อยู่ห่างกันมันยังทำให้ความรู้สึกของเราไม่ชัดเจน ไม่พออีกเหรอไงวะ !
==============================
ตอนหน้าเฮียจะกลับมาล๊าวววววววววววววววววว :hao7:
กลับมาแล้วเอสดีเลยปะ 55555555 (คำแสลงขออภัยนะคะ แต่ทุกคนคงเข้าใจตรงกัน)
:hao3:
นุ้งน้ำกับอั่งเปานี้ยังไงค๊าาา มีใจเต้นตุ๊บๆด้วย
เจอกันตอนหน้าค่า
ฝากเพจนะฮะ
ห้องเก็บนิยาย pa_pa (https://www.facebook.com/YaoiStoryPaPa/)
:bye2:
(http://www.mx7.com/i/e4c/tGPySg.jpg) (http://www.mx7.com/view2/zeb36rhldNqPFsCM)
รายละเอียดพรีออเดอร์อยู่ที่เพจของปาปานะคะ
-
ลิงน้อยงอนใหญ่แล้ว 555555555555
หมวยน้ำของเราจะมีคู่หรอเนี่ย!!
-
คุ่ใหม่จะเกิดแล้วเรอะ ดีใจ
น้องน้ำจะได้มีคู่
ขำอ่ะะะะ
เฮียทำปาล์มงอน รีบกลับมางอนเลย
เร็วๆ
-
:impress3: น้องปาล์มน่ารัก ยิ่งอ่านยิ่งหลงรักกับความทะเล้น เรื่องนี้มีสามคู่เชียว น้องหมวยหาคู่เจอแล้ว ดีใจด้วยน้า ส่วนน้องไข่จะคู่กับใครดีเอ่ย น้องปาล์มงอนเฮียได้จี้มากเลย คู่นี้เปิดเผยจริงใจดี ชอบอ่ะ ต่อไปน้องปาล์มต้องงอนเรื่องปังปังแน่เลยอ่ะ :impress2:
-
อิเฮีย รีบกลับมาง้อเจ้าลิงเอ๋ออย่างด่วนเลยยยยยย :katai5:
-
:mew2:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
{CH9 เฮียฝรั่งจ๋ากลับมาแล้ว}
อีก 1 อาทิตย์ เฮียจะกลับมา งื้ออออ อีก 1 อาทิตย์ เฮียจะมาหา แล้วก็ อีก 1 อาทิตย์ เราจะพบกัน คิกๆ อดตื่นเต้นไม่ได้เลย แต่เฮียขอเอาไว้ว่าในช่วงอาทิตย์ที่ผ่านมานี้อย่าเพิ่งโทรไปหาเขา เพราะเขาจะเคลียงานทั้งหมดให้เสร็จ งื้อออออ ปาล์มไม่ได้ป่วนนะ เฮียนั้นแหละที่ทนความคิดถึงผมไม่ได้เอง งิงิ วันนั้นหลังจากทะเลาะกับเฮียไปเรื่องพี่เมอร์ ตอนเช้าเขาก็โทรมาง้อ กิกิ แล้วก็ให้ผมคุยกับพี่เมอร์ด้วยว่าจริงๆ เป็นเพื่อนที่สนิทกันมาตั้งแต่สมัยเรียน เคยอยากฆ่ามนุษย์ลุงก็งานนี้แหละครับ ชิชะ! เมอร์สันชื่อก็เชยยังทำตัวเสี่ยวอีก แบร่! งอนแรงมาก
“ไอ้ปาล์มอาทิตย์หน้าปีใหม่แล้ว มึงไปไหนวะ” ไอ้บาสเพื่อนในคณะถามขึ้นไม่พอยังตบหัวน้องปาล์มอีก แง่ม เดี๋ยวพ่อก็กัดคอหลุด
“ไม่ไปอยู่บ้าน คิกๆ” ผมหัวเราะเมื่อคิดว่าจะได้ฉลองปีใหม่กับเฮีย เฮียกลับมาไม่ทัน เห็นว่าจะอยู่ฉลองกับที่บ้านด้วย สม อดกินไก่ห้าดาวกับผมเลย ฮ่าๆๆๆๆ
“ประหลาดกูแกล้งไม่ตีกูกลับ มึงไม่สบายปะวะ”
“งื้อ อย่าแกล้งกู”
“มันเป็นอย่างงี้มาสักพักแล้วปล่อยมันไป ผัวฝรั่งจ๋ามันจะกลับมาแล้ว” ไอ้น้ำพูดอย่าเหนื่อยใจผมหันขวับไปมองมันชูนิ้วกลางสรรเสริญ ก่อนจะหันมาก้มมองสมุดจดของตัวเองที่มีรูปเฮียแสนน่ารักที่ผมวาดขึ้นเองยิ้มให้อยู่ คิกๆ น่าร๊ากกกกกกกกกกก ถึงจะไม่ใช่ผัวเมียกัน แต่ผมดีใจมากเลยนะที่เฮียกำลังจะกลับมาอะ T^T
“อ้าวไอ้เชี้ยดราม่าเฉย เฮ้ยไอ้ปาล์ม!” ไอ้บาสก้มลงมาดูผมในระยะใกล้ ก่อนที่ผมจะเอามือผลักหัวมันออกไป จะจูบกูเหรอไงเข้ามาใกล้ขนาดนี้เนี้ย!!!!!!
“มึงก็อย่าไปแกล้งมันนัก” ไอ้ไข่ว่าเสียงนิ่งก่อนจะวางมือบนหัวผมตบปุ๊ๆ แต่ไม่เจ็บ ปาล์มหัวแข็ง อิอิ ฮื้อออออ
“มึงช่วยอารมณ์คงที่นิดนึง” ผมหัวเราะเมื่อไอ้น้ำกระซิบ ก่อนที่อาจารย์จะเดินเข้ามาในห้องแล็กเชอร์ที่เรียนรวมกันกลุ่มใหญ่
“ไอ้ปาล์ม คริสมาส์ตนี้ไปบ้านกูไอ้ไข่ลากไอ้มลไปด้วย สงสารมัน” ไอ้น้ำกระซิบบอกผมสองคนที่นั่งติดกัน ผมกันไปพยักหน้าชูนิ้วเยี่ยมและทำหน้าจริงจัง ประมานว่าทำถูกแล้วไอ้น้ำ มึงทำดีแล้วจริงๆเพื่อน!
“กูอยากชวนไอ้เปรมไปด้วย”
“ไปญาติดีตั้งแต่เมื่อไหร่วะ” ผมหันขวับไปถาม ไอ้ไข่ มันทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ ผมว่านะมันต้องมีอะไรในดงกล้วยแน่ๆ … อ้าวไม่ใช่ดงกล้วยแต่เป็นก่อไผ่หรอ อิอิ
“เย็นนี้กูไม่ไปบ้านโขนนะ”
“ทำไมวะ” ผมกับไอ้ไข่ถามไอ้น้ำพร้อมกัน ปกติไม่พลาดนี้หว่า มันเป็นแบบนี้บ่อยมากที่อยู่ๆก็หายไปเฉย เสาร์อาทิตย์ก็ไม่ค่อยอยู่หอโทรไปก็ไม่ค่อยรับ น่าสงสัยชะมัด
“สักเรื่องเหอะพวกมึงอะ” มันดันหัวผมอีกคน อู้ย ทำไมชอบดันหัวผมกันนัก ผมไม่ใช่ตุ๊กตาล้มลุกนะเฮ้ยมึง!
“น่าสงสัย” ผมหันกลับมากระซิบไอ้ไข่มันพยักหน้าเห็นด้วย เรามองตากันและเหมือนเข้าใจว่าจะปล่อยให้ไอ้หมวยมันไว้แบบนี้ไม่ได้ เรื่องเสือกคืองานประจำ เรื่องระยำคืองานพาสทาม ฮ่าๆๆๆ
“จะคุยกันอีกนานไหมจ้ะ ปภังกร”
ผมสะดุ้ง อาจารย์อัฐสาวสวยที่สอนวิชาพื้นฐานวรรณคดี แกใจดีครับแต่ถ้าโหดเมื่อไหร่ ผมขอลี้ภัยไปอยู่สามจังหวัดชายแดนภาคใต้ก็ดูที่จะปลอดภัยกว่า อย่างน้อยก็ไปซุกอกพี่ทหารได้ ฮืออออ เคยโดนแกยำมาแล้วครั้งหนึ่งเข็ดจริงๆ กันการยืนตั้งวงหนึ่งชั่วโมงคาบไม้บรรทัดน่ะ ร้องไห้หนักและนานมาก TT^TT
พอเรียนเสร็จไอ้น้ำก็หายไปเลยครับตามไม่ทันแม่งเร้นลับมาก ผมว่าพักนี้มันแปลกจริงๆ นะ ต้องมีอะไรแน่นอน ก่อนไปบ้านโขนผมกับไอ้ไข่แวะกินข้าวหน้ามหาลัยข้าวแกงร้านเด็ด ป้าคนขายปากร้ายแต่ใจดีให้ผมกับไอ้ไข่เยอะมากๆ ส่วนหนึ่งมันก็มาจากความหล่อของผมล้วนๆ คิกๆ
“มึงคิดเหมือนกูไหมไอ้ไข่”
“อืม” มันตอบผมแต่ยังก้มหน้าซดน้ำพะโล้ในถ้วยไอด้วย ไข่ของกูนะของมึงกินไปแล้วพองนึงอะ!
“กูต้องรู้ให้ได้”
“มึงอยากรู้เรื่องวิธีทำพะโล้หรอกูทำเป็นนะ”
“กูจะรู้เรื่องพะโล้ไปทำไม! กูหมายถึงเรื่องไอ้หมวยโน้น มึงบ้าเหรอ!!!! วุ้ย กูพูดกับมึงแล้วกูเหนื๊อยเหนื่อย” เคยคุยกับ
เพื่อนอยู่ดีๆแล้วอยากฆ่ามันไหมครับ เฮ้อ …
“มันอาจจะมีธุระก็ได้ เป็นเพื่อนกันไม่ได้หมายความว่าจะรู้ทุกอย่างของมันได้นี้หว่า ทุกคนมันก็มีความลับหมดนั้นแหละ”
“แต่กูไม่มีความลับนะเฟ้ย!”
“ก็เพราะมึงเก็บความลับตัวเองไม่ได้ไง” จึก!!!! มึงพูดได้ตรงประเด็นมาก ทำเอาไอ้ปาล์มซึ้งเลย ใต้ความนิ่งของมันมีความเชือดเฉือนอยู่เต็มประดา
“แต่กูต้องรู้ให้ได้” ไอ้ไข่เงยหน้าขึ้นมามองผม ก่อนจะชกช้อนขึ้นมาชี้หน้าผมหัวเราะในลำคอ แง่ม เดี๋ยวกูกัดช้อนขาด
“แล้วมึงจะไง สะกดรอยตามเหมือนในหนังหรอไง มึงก็รู้ว่าไอ้น้ำมันฉลาดกว่ามึงเยอะ”
“งะ”
“ถามมันตรงๆ เหรอ มันไม่ตอบมึงหรอก”
“งื้อ”
“จ้างนักสืบเหรอ มึงไม่ตังค์ และนี้ไม่ใช่หนังที่มึงชอบดู”
“หมดยัง”
“ยังแต่คิดไม่ออกแล้ว”
“แม่งพูดซะกูรู้สึกด้อยค่าที่เกิดมาโลกใบนี้เลย”
ผมบ่นก่อนจะก้มลงกินข้าวต่อ … ไม่รู้ละ ยังไงผมก็ต้องรู้ให้ได้ ไอ้น้ำมันเป็นเพื่อนที่ผมรักมาก ถ้ามันทำดีอยู่ผมก็พลอยดีใจไปด้วยแต่ถ้ามันหลบไปติดยาหรือแข่งรถแว้นล่ะ ผมก็ต้องห้ามปรามมันสิ แค่แอบดูเฉยๆ ไม่บอกมันหรอกว่าผมรู้ หึ ว่าน้องปาล์มโง่ดูถูกน้องปาล์มเกินไปแล้วพี่ไข่หลงของน้อง จุ๊บๆ
.
.
.
“พี่มาทำอะไรที่นี้ครับ”
ไอ้ปาล์มสะดุ้งเมื่อเด็กผู้ชายตัวเล็กๆ น่ารักมากระตุกแขนเสื้อของผมหน้ามหาลัยช่างกล ผมมาทำอะไรที่นี้งั้นเหรอ อยากรู้จริงๆ อะ คิกๆ ก็ตามไอ้สุ่ยจิ่งมาน่ะสิ ไอ้ไข่ดูถูกเอาไว้เห็นไหมว่าแม้แต่ไอ้หมวยก็ไม่รอดความฉลาดของปาล์มหรอก นั้นไงๆ ลงมอเตอร์ไซค์รับจ้างมาแล้ว หึหึ ทำไมผมถึงรู้เหรอว่ามันมาที่นี้ ก็ใช้ความสามารถพิเศษในการแอบฟังมันคุยโทรศัพท์กับใครก็ไม่รู้ว่าวันนี้เจอกันที่นี้ไง งื้อ จะว่าไปก็น่ากลัวเหมือนกันนะเนี้ย พวกนั้นจะกระทืบผมไหมอะ มีแต่คนหน้าโหดๆ
“ตัวเล็กแม่อยู่ไหนครับ” ผมถามเพราะน้องเอาแต่ดึงกางเกงผมที่กำลังคิดเรื่องชั่วอยู่เต็มสมอง อ๊ากกก น้ำมูกไหลแล้วลูกพ่อ
“รอแปปนึงนะหนุ่มน้อย เอ๊า สั่งเลยครับ” ผมคุกเข่าลงก่อนจะหยิบผ้าเช็ดหน้าของตัวเองจ่อที่จมูกจิ้มลิ่มของหนูน้อยปริศนา คงเพราะสิ้นปีอากาศเย็นแล้วน่ะครับเด็กคนนี้เลยน้ำมูกยืด หึหึ น่าเอ็นดูจริงๆ
พรืดดดดดดดดดดดดดดดด
“ขอบคุณฮะ ฮัดชิ้ว! งื้อทองหนาว” เด็กคนนี้สั่นงกๆ เสื้อกันหนาวก็ไม่ใส่มีแค่เสื้อนักเรียนของเด็กประถมต้นเท่านั้นแหละครับ เฮ้อ น่าสงสารแต่ถ้าผมถอดเสื้อที่ผมใส่อยู่นี้ให้หัวนมก็โผล่แล้วฮะ ฮืมๆ
“ชื่อทองเหรอ แล้วพ่อแม่ล่ะ ทำไมมาอยู่หน้าสถานที่อันตรายแบบนี้ครับ” ผมถามลูบหลังน้องเบาๆ ผมชอบเด็กนะ ผมอยากมีน้องด้วย แต่แม่ผมหนีไปก่อน และพ่อก็ไม่อยู่บ้าน ผมคงมีน้องไม่ได้ ฮืออออออ
“ทองมารอพี่ฮะ”
“แล้วทำไมมาคนเดียวล่ะ”
“ทองโตแล้วฮะ” เก่งฉิบหายตอนผมตัวแค่นี้ยังแย่งนักเรียนหญิงโดดยางอยู่เลย
“หึหึ เก่งมากครับ แล้วพี่เราอะ อยู่ไหน?”
“ไม่รู้ฮะ ทองมารอนี้สักพักแล้ว อ่ะ! นั้นไง พี่อั่งเปา พี่น้ำ!!!!!”
น้ำนี้ชื่อคุ้นๆนะ …. ผมมองทองที่วิ่งดุ้กๆ ไปก่อนจะตาค้างหลบวูบหลังเสาร์ อะ ไอ้หมวยมันไปมีน้องตั้งแต่เมื่อไหร่ แล้ว แล้วไอ้คนนั้นที่เคยหาเรื่องผมกับมันที่อาหารเมื่อหลายเดือนก่อนไม่ใช่เหรอไง! ทำไมถึงมืออร่าครอบครัวสุขสันต์อย่างงั้นว๊า!!!!!
“เชี้ย พีคสัด!”
“อ่ะ ไอ้ไข่มึงมาได้ไง” ผมผงะเมื่อหันไปเห็นไอ้ไข่ยืนหลบอยู่ข้างๆ นี้มึงเป็นผีเหรอไอ้พระรามหน้าหวาน!!!!
“ชู่ว เงียบๆ กูว่าตอนนี้ไอ้เปี๊ยกชี้มาทางนี้แล้ว” มันเหลือบออกไปมอง ผมทำตามและก็เห็นว่าน้องทองกำลังหางานให้พี่จูง
มือไอ้น้ำและชี้มาทางเสาร์ที่ผมหลบอยู่ แว๊ก!!!!
“ไปก่อนเหอะมึงเดี๋ยวค่อยว่ากันใหม่” ไอ้ไข่หลงดึงผมให้ขึ้นซ้อนมอเตอร์ไซค์ของผมเองก่อนจะพอแว้นหนีไอ้หมวยกับไอ้รูปหล่อนั้นออกมา กูว่าเรื่องนี้มันต้องมีอะไรในก่อกล้วย! เฮ้ยไม่ใช่ก่อไผ่ !!!!! ขออภัยที่เล่นซ้ำ คิกๆ
.
.
.
ไอ้ไข่แว้นพาผมหนีมาที่บ้านโขนครับ วันนี้เป็นวันหยุดไม่มีใครมาหรอก มีแค่ครูทศที่อยู่บ้านกับลูกศิษย์ไม่กี่คนเท่านั้นแหละครับ ผมเลยวิ่งเข้าไปในครัวยกน้ำไปเอาใจครูทศที่นอนฟังเพลงสุนทราภรณ์อยู่ที่ศาลาริมน้ำก่อนจะวิ่งกลับมานั่งกับไอ้ไข่ที่เช็ดทำความสะอาดเครื่องแต่งกายชุดโขนอยู่ใต้ถุนบ้านเรือนไทยที่ยกสูง
“ไอ้น้ำผู้จะมีผัว” ผมพูดก่อนจะกระดกน้ำกินและอดไม่ได้ที่จะหัวเราะจนน้ำพุ่งออกมาทางจมูก กะ ก็ คิกๆ มันว่าผมไว้เยอะ แต่ตอนนี้มันคงเป็นเมียชาวบ้านไปก่อนผมแล้วแน่ๆ
“มึงชอบเสือกจังว่ะไอ้ปาล์ม”
“มะ มะ แหมมมมมมมมมมมมมมม! มึงไม่เสือกเลยนะ คอนี้ยาวกว่ากูอี๊ก” ผมโบกหัวพระรามไปหนึ่งทีก่อนจะนั่งลงเช็ดโขนหนุมานที่อยู่บนแท่นวางชุดบ้าง
“แล้วสรุปมึงกับเฮียคบกันแล้ว”
“ยัง เค้าเป็นไอดอลกู”
“หึ ไอดอล ทุกวันนี้แทบจะเป็นบ้าไม่ใช่เหรอไม่ได้คุยน่ะ อีกตั้งหลายวันกว่าเฮียจะกลับมา”
“อีก 5 วันกับ 12 ชั่วโมง เองเว้ย” ผมเถียงมัน ไม่หลายวันสักหน่อย เฮียกำลังตั้งใจทำงานและกลับมาหาผมต่างหาก คิดถึงอกอุ่นๆกับแผ่นหลังแข็งๆจัง ปาล์มชอบอยู่กับเฮียเพราะรู้ว่าเฮียปกป้องปาล์มได้ … รู้ว่าเฮียไม่รังเกียจปาล์มด้วย
“เหอะ นับแม้กระทั่งชั่วโมงเนี้ยหรอกเรียกว่าไม่ชอบเขาอะ” ผมยักไหล่ก่อนจะนั่งหันหลังให้มัน ผมก็ไม่รู้หรอกว่าที่เป็นอยู่
เรียกว่ารักไหม แต่ผมชอบที่เป็นแบบนี้ ได้คุยกันทุกเรื่องได้ป่วนเฮียและได้บอกฝันดีกับฝรั่งจ๋าทุกวัน ถึงจะเหงาไปบ้างแต่ก็ไม่เคยเสียใจนะที่ได้รู้จักเฮีย คิกๆ
โครม!!!!
งื้อ! ใครเตะอะไรวะ!!!!! ผมหันไปมองก่อนจะเห็นไปพี่เปรมเดินหน้าเชิดผ่านไป คือ ? มันมาเตะหม้อไหตรงที่ผมกับไอ้ไข่นั่งแล้วเดินไป คืออารายยยยยยยยยยยยยยย แล้วมึงมาทำไมที่นี้วันหยุด!!!
“ต้องคุยกันหน่อยแล้วไอ้สัด เฮ้ยไอ้เปรม!!!!” แล้วไอ้ไข่หลงก็วิ่งไป … คือ ? มึงเล่นหนังอินเดียกันเหรอวิ่งไล่จับกันน่ะ
เฮ้อ เกิดเป็นไอปาล์มนี้เหนื๊อย เหนื่อย …
.
.
.
“ป๋า ม๊า ซิ่น เฮียหยาง แล้วก็เฮียตง สวัสดีคร้าบบบบบบบ งุงิๆ อ้อนๆ” ผมวิ่งไปซุกอกม๊าไอ้น้ำ คิกๆ ม้าเป็นคนใจดีฮะ ม๊าชอบทำขนมให้ผมกิน งื้ออออออออ
วันนี้วันคริสต์มาส 25 ธันวาของทุกปี คิกๆ ผมมีฉลองที่นี้ทุกปีฮะ ตามภาษาเด็กมีปัญหาพ่อแม่ไม่สนใจ แงงงงง บ้านไอ้น้ำ
เป็นห้องแถมแบบ 3 คูหา ซึ่งใหญ่มว๊ากกกกกกกกมีสองหลังอยู่ฝั่งตรงข้ามกันเลยฮะ เปิดเป็นร้านขายวัสดุก่อสร้าง และแน่นอนไอ้น้ำรวยมากครับ แต่รวยแบบไม่อวดอยู่อย่างพอมีพ่อกินตามภาษาคนเชื้อสายจีนที่มีพื้นฐานเป็นคนสมถะ คิกๆ อ้อนๆ ทำขนมให้ปาล์มกินหน่อยนะม๊าจ๋า ป๊าจ๋าอย่าดุปาล์มนะ
“โอ้ย ลื้อเป็นแมวหรือไงลูก”
ม๊าที่นั่งบนโซฟาไม้ให้ผมกอดลูบหัวผมเบาๆ ส่วนเฮียๆ ก็พอกันหัวเราะกันใหญ่เลย เฮียไอ้น้ำมีแต่คนหล่อครับ เฮียซิ่นพี่คนโตเป็นหมอมีเมียแล้วลูก 2 ชื่อน้อง ลูกอ้อนกับน้องลูกรักฝาแฝดชายหญิงครับมีบ้านเป็นของตัวเองแล้วเรียบร้อย แต่วันนี้คงไปอยู่บ้านพี่แจ็ค เมียสายโหดของแกนั้นแหละ ส่วนเฮียหยางเพิ่งจบวิศวะครับ เห็นว่ากำลังทำงานอยู่บริษัทใหญ่เลยอยู่ที่คอนโดที่บริษัทจัดไว้ให้สองคนนี้นานๆจะกลับมาบ้านครับ และสุดท้ายเฮียตงเรียน ปี 4 นิติศาสตร์อยู่ดูแลป๊าม๊าที่บ้านและเวลาว่างเฮียแกก็ช่วยงานที่ร้านนี้แหละแต่อนาคตไกลมากเพราะเฮียแกเก่ง ทุกคนดูมีอนาคต เว้นแต่ …
“มองกูแบบนี้หมายความว่าไง!” ไอ้น้ำฟาดผลั๊วเข้าที่หลังผม แงงงงงงงงงงงงง หม่าม๊า ไอ้น้ำรังแกหนู
“ตายแล้วอาสุ่ยจิ่งตีเพื่อนแรงแบบนี้ได้ยังไง อาหนูปาล์มไม่เป็นไรนะ” ตีมันเลยม๊า คิกๆ ตีมันเลยยยยย
“หนังมันหนาจะตายม๊า” ไอ้น้ำหัวเราะก่อนจะจิกหัวผมออกจากอกม๊ามันผมร้องโอดโอยใหญ่โตแต่พอเห็นป๊ามันยืนกอดอกมองเข้มอยู่ก็หัวเราะออกมาแหะๆ
“ไอ้ปาล์มนี้มันยังซนได้โล่จริงๆ ว่าไงไอ้น้องพร้อมจัดบ้านคนจีนให้เป็นบ้านฝรั่งหรือยัง”
“พร้อมแว้วจ้าเฮียหยางของน้อง” ผมกระแซะเฮียหยางที่เดินมากอดคอผม ส่วนไอ้ไข่หายไปกับเฮียซิ่งและเฮียตงแล้ว คาดว่าคงไปจัดที่สำหรับก๊งเหล้าคืนเน้ คิกๆ
“งั้นไปซื้อของที่ตลาดกัน ไอ้น้ำด้วย ป๊าม๊าเอาอะไรไหมครับ”
“ไม่เอาๆ ดูแลกันดีๆอย่าขี่รถพาน้องล้มล่ะ” ป๋าพูดยิ้มๆ แง่ม นึกว่าจะดุซะแล้วป๋าแกชอบแกล้งดุผมครับ ชอบตะคอกให้ผมตกใจแต่จริงๆ แกเป็นคนใจดีมาก
เฮียหยางพอผมกับไอ้น้ำแว้นมอเตอร์ไซค์ซ้อนสาม(เด็กๆอย่าเอาอย่างเด้ออันตรายนะคะ) ผมวิ่งไปที่ร้านขายของประดับบ้าน สายรุ้งๆ คิกๆ คริสต์มาสหรือปีใหม่ต้องมีสายรุ่งประดับบ้าน งุงิๆ เอาอันนี้ อันนี้ด้วยอ่ะ อันนี้เหมือนที่พวกคาบาเร่เค้าใช้แสดงกันเลยอะ
“ไอ้น้ำๆ แอ็ท เฟิร์สท ได วอส สะเฟรด ” ผมร้องเพลงI Will Survive ที่เค้าว่ากันว่าเป็นเพลงชาติของชาวเกย์ สะบัดสายรุ้งสีม่วงไปมาใส่จริตไปอีกนิดในท้วงท่าและลีลา ทำเอาไอ้น้ำที่เดินมาพอดีขำลั่น ฮ่าๆๆๆๆ ก็มันเหมือนอะ
“แววมึงมามากไอ้ปาล์ม อีกหน่อยมีผัวเป็นฝรั่งก็เต้นให้เขาดูนะ”
“เฮียได้ถีบกูน่ะสิ”
“เฮ้ย ยอมรับแล้ว กิ้วๆ”
“เชี้ยหลอกกู” ผมตีหัวไอ้น้ำไปหนึ่งที ก่อนที่เราจะเลือกซื้อสายรุ้งกันมากระบุ้งใหญ่ และเลยไปซื้อน้ำแข็งกับอาหารสดด้วย คิกๆ วันนี้ปาล์มจะกินทะเลย่างให้ท้องบวมเลย
ผมรีบกลับบ้านมาและช่วยกับไอ้น้ำจัดบ้านเอาสายรุ้งขึ้นไปไว้ตามที่ต่างๆ และสกิลลิงของผมก็ประสบความสำเร็จในวันนี้ถึงแม้จะทำให้ใครต่อใครใจหายใจคว่ำไปบ้างก็เถอะ เฮียหยางกับเฮียซิ่นแล้วก็ไอ้ไข่ช่วยกันทำอาหาร ส่วนไอ้เปรมบ้ากับเฮียตงสายเมาครับ วิ่งไปจัดสถานที่โต๊ะม้าหินหน้าบ้านแล้ว นี้จะรีบตั้งวงกันตั้งแต่เย็นเลยเหรอไง แล้วปกติเค้ามีไก่งวงกัน นี้อะไร ไก่ย่างห้าดาว คิกๆ แต่ไม่เป็นไรของฟรีน้องปาล์มไม่ว่า
“ม๊าจ๋าม๊า ป๋าจ๋าป๋า ไปกินข้าวกัน” ผมกับไอ้น้ำวิ่งไปควงแขนเขาทั้งคู่เดินไปที่ม้าหินหน้าบ้านที่ตอนนี้เตาปิ้งย่างกับเตาหมูกระทะ ล้อมวงพร้อมกันกันแล้ว
“ท้องไส้คนแก่ไม่ค่อยดีลูก ป๋าม๊ากินข้าวกับปลาแล้วกัน” ม๊าพูด ก่อนที่พี่หยางจะวิ่งเข้าไปหยิบสำรับอาหารที่ตัวเองจัดเอาไว้สำหรับท่านทั้งคู่ เดินออกมา แหวกทางให้ป๋ากับม๊านั่ง คิกๆ นั่งใกล้น้องปาล์มนะ ทำขนมให้น้องปาล์มกินด้วย จุ๊บๆ รักม๊า
เรานั่งคุยกันหลายเรื่องมากครับ เฮียซิ่นกับเฮียหยางมีเรื่องเล่าเยอะแยะมาเล่าให้พวกผมฟัง แต่หลังๆ ผมเนี้ยแหละจะเป็นคนที่พูดไม่หยุด ฟังน้องนะ ฟังน้อง น้องจะเล่าให้ทุกคนฟังเอง คิก ๆ พอผ่านไปสัก 2 ทุ่มป๋าม๊าก็พากันขึ้นไปนอนแล้วฮะ ปล่อยให้หนุ่มวัยกลัดมันอย่างพวกผมนั่งคุยกันตามภาษา โอ้ย ปาล์มอยากกินอะไรหวานๆจังเลย
“ไข่กูอยากไปเซเว่น” ผมหันไปอ้อนไอ้ไข่ มันเหลือบมองผมนิดนึงก่อนจะทำเมินไม่สนใจ เฮ้ย นิสัยไม่ดีเลย
“น้ามมมมมมมมมมมมมมมมม”
“เออๆ เซเว่นพอนะสาด” คิกๆ สุดท้ายผมก็แว้นโดยมีไอ้น้ำเกาะหลังพร้อมออเดอร์จากเฮียทั้งสามอีกยาวเป็นหางว่าว ชิ ชวนละไม่มีใครมา
“อย่าซื้อเยอะเดี๋ยวแดกไม่หมด” ผมรับทราบก่อนจะเดินเข้าเซเว่นพร้อมไอ้น้ำ ผมเดินไปที่ตู้ขายน้ำก่อนจะเหล่ไปมองไอ้น้ำ
“น้ำมึงเป็นอะไรกับไอ้คนที่เจอในร้านขายข้าววะ”
ตุบ!
“อ่ะ ขอโทษครับ … วันนั้นมึงสินะ!” ไอ้น้ำที่ทำขวดขาเขียวตกพื้นจนพนักงานมองแรง ก่อนจะหันมากัดฟันพูดกับผม แหะๆ เก๊าเอง
“แหะๆ กูอยากรู้ บอกหน่อยดิ เพื่อนไม่ควรมีความลับนะ”
“กูแค่ไปสอนพิเศษน้องทอง” มันพูดเสียงนิ่งเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“มึงไปรู้จักกับไอ้หนุ่มนั้นตอนไหนวะ” ผมถามต่อ มันเพื่อนผมนะ ผมรักมันและผมก็ไม่อยากให้มันเจอคนไม่ดีด้วย
“เอาน๊า มึงอย่าถามมากเลยไม่มีอะไรหรอก” มันบอกปัดๆ กันจะเอื้อมมาลูบหัวผมสองสามทีวิ่งเอาตะกร้าไปจ่ายเงิน เดี๋ยวดิ กูยังไม่ได้ซื้อขนมเลย
.
.
.
“มึงจะกลับเหรอไอ้ปาล์ม นอนนี้เหอะมันดึกแล้ว”
ผมส่ายหน้าไปมาขึ้นคร่อมมอเตอร์ไซค์มองดูนาฬิกาก็ตี 1 กว่าแล้ว ไอ้น้ำตาปรือมองผมครับส่วนไอ้ไข่กับไอ้พี่เปรมและเฮียๆ ตอนนี้เมาหลับไปแล้วเรียบร้อย ผมไม่ได้กินเหล้าเลยครับเน้นของกินมากกว่า อีกอย่างผมไม่อยากนอนบ้านไอ้น้ำด้วย … ไม่รู้สิผมอยากไปนอนบ้านเฮีย เวลานี้เฮียคงนอนแล้วเหมือนกัน อีกอย่างบ้านไอ้น้ำก็ไม่ได้ไกลจากบ้านผมเลย คิกๆ เผื่อจะเป็นเหมือนในหนังที่กลับไปแล้วเจอเฮียรออยู่หน้าบ้านก็ได้ … อาจจะก็ได้
“ไปนะมึง เข้าไปนอนเหอะ”
“เออขับรถดีๆ ถึงแล้วโทรหากู ถ้ามึงไม่โทรมากูจะไม่นอน”
ผมหัวเราะใส่หมวกกันน๊อกให้เข้าที่ ก่อนจะสตาร์ทเครื่องแว้นบิดออกมา เพียงไม่นานผมก็ถึงบ้านเฮียแล้วครับ บ้านผมที่อยู่ข้างๆ ก็ยังปิดไฟเงียบเหมือนเคยไม่ว่าเทศกาลไหนพ่อผมก็ไม่เคยกลับบ้านนั้นคือความจริง เพราะแบบนั้นผมถึงไม่อยากจะอยู่บ้านเหมือนกัน แต่พอมีเฮียมา ก็ทำให้ผมกลับบ้านบ่อยขึ้น ก็เป็นเหตุผลประหลาดเหมือนกันนะครับ
แก๊ก
ผมไขประตูเข้าไปในบ้านเฮียหลังจากเอารถเข้ารั้วบ้านแล้วเรียบร้อย ทั้งบ้านมืดสนิทเหมือนเคย ไม่รอช้าให้ผีหลอกไอ้ปาล์มรีบวิ่งขึ้นไปบนห้องของเฮียที่ยังเงียบสนิทอยู่ เฮ้อ อากาศเย็นเหมือนเปิดแอร์เลยอะ … ไม่สิแอร์เปิดอยู่ … เอ๊ะ เอ๊ะ เอ๊ะ!!!!!
ปิ๊ง!!!!!
ผมเอื้อมมือไปเปิดไฟก่อนจะใจเต้นแรงเมื่อมีร่างใหญ่ซุกกายอยู่ในผ้าห่ม … ฮะ เฮีย … อลัน … ฮึก เฮียกลับมาแล้วอะ!!!!!
“เฮีย!!!!!!”
โครม
ผมพุ่งเข้าไปกอดเฮียทันที ฮือออออออ เฮียของปาล์มคิดถึง คิดถึงจังเลย ฮือออออออออออ ผมร้องไห้ไปก็กอดเฮียไป มือใหญ่ตะปบกอดผมเอาไว้ก่อนที่ดั้งโด่งๆจะซุกไซร้ไปกับซอกคอของผม ฮะ เฮีย …มืออะมือมันล้วงเข้าไปในเสื้อปาล์มแว้ว!!!!
“ไอ้เมอร์!!!!!!!!!”
ผมสะดุ้งก่อนที่จะถูกฉุดออกมาจนตัวลอย สติผมไม่อยู่กับเนื้อกับตัวเท่าไหร่พอตั้งสติได้ก็เงยหน้ามองคนที่กอดผมเอาไว้ … เฮียอลันนี้หน่า … แถมตัวเปลือยมีเกล็ดน้ำเกาะเต็มตัวไปหมดเลย … เฮียอยู่นี้แล้วคนที่ผมพุ่งไปกอดละใคร!!!!
“ฮายดาร์ลิ่ง…” ผมมองไปก่อนจะเบิ่งตากว้างมองหน้าที่นอนพิงหัวเตียงยิ้มมุมปากเหมือนหมาล่าเนื้อฝรั่งคนนั้นที่ผมเห็นตอนที่คอลคุยกับเฮียนี้ …. ดาร์ลิ่งพ่องสิไอ้พี่เมอร์สัน!!!!
“มึงก็น่ะพุ่งหาใครเขาไม่ดูเลย แล้วทำไมมาเอาป่านนี้วะ อ่ะ!” เฮียที่นอยู่เงียบลงเมื่อผมกอดคอและปีนขึ้นไปกอดเขาไว้นิ่ง …. เฮียกลับมาแล้ว เฮียของผมกลับมาแล้ว ฮึก
“เฮีย ฮึก เมื่อกี้ไอ้พี่เมอร์ไซร้คอผมด้วย” ผมซุกหน้าบ่นหงุงหงิงฟ้อง ก่อนที่เสียงอะไรไม่รู้จะดังโครมอยู่ด้านหลัง คาดว่าจะเป็นพี่เมอร์ที่ถูกถีบตกเตียง
===========================
เฮียกลับมาแว้ววววววววววววววววววววววววววววววววววววววว :z13:
อีพี่เมอร์เอ็งร้ายมากกกกกกกก
น้ำกับเปายังไงๆ แล้วเปรมกับไข่หลงละ โอ้ยนี้กลุ่มเพื่อนหรือสมาคมแม่บ้าน 5555555
เจอกันตอนหน้าคะ
ฝากเพจนะ
ห้องเก็บนิยาย pa_pa (https://www.facebook.com/YaoiStoryPaPa/)
:bye2:
(http://www.mx7.com/i/e4c/tGPySg.jpg) (http://www.mx7.com/view2/zeb36rhldNqPFsCM)
ติดต่อดูรายละเอียดหนังสือได้ที่เพจนะคะ
เพลงที่ปาล์มร้องในร้านขายสายรุ้ง (https://www.google.co.th/url?sa=t&rct=j&q=&esrc=s&source=web&cd=1&cad=rja&uact=8&ved=0ahUKEwjl0p_GvYfOAhVKwI8KHXkWCy8Q3ywIHjAA&url=https%3A%2F%2Fwww.youtube.com%2Fwatch%3Fv%3DgYkACVDFmeg&usg=AFQjCNEpOQm_-CNKruytGRGTG5CMoh37KQ&sig2=lqfsSzqNJRViZ8jKvVgakw)
-
น่ารักน้องปาล์มอยากรู้อยากเห็นมากกก
สามคู่ชู้ชื่นน
อิเมอร์ อย่ามาเนียนนะ เดี๋ยวแม่ถีบซ้ำ
ปาล์มของเฮียลันเค้า
ไปหาคู่เอาเองไป๊
-
เฮียกลับมาแล้วววววว ปาล์มดีใจจนโดนอิพี่เมอร์ไซร้คอซะงั้น 5555555555
น้องทองน่ารักอ่า เปาน้ำๆๆๆ
-
ชอบมากๆฮะ
:hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
-
:pig4:
-
สมาคมแม่บ้านชัดๆ กลุ่มนี้
น่ารักอ่ะ น่ารักมากกกกก
:mew1:
-
ฝรั่งจ๋ากลับมาแล้ววววววว
-
:pig4: :pig4:
-
o13
-
เมอร์สัน ทำเนียน ทั้งหอม ทั้งไซร้
ถ้าถูกถีบละ ถูก...ถูก... ต้องนะ คร้าบ :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
อั่งเปา น้ำ
เปรม เตะหม้อ เตะไห เพราะใคร...คร้าย ใครกัน นะะะ :katai1:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
{CH10 เจ้าลิงทำไมต้องงอแง}
“ไอไม่ผิดนะเว้ย ไอนอนอยู่ดีๆ เด็กคนนี้ก็พุ่งเข้ามากอดไอเอง”
ไอ้เมอร์คลานขึ้นมาจากข้างเตียงแต่ยังหัวเราะไม่เลิกเหมือนเห็นเป็นเรื่องตลกที่อยู่ๆ เจอไอ้เด็กคนนี้พุ่งใส่ มันค่อนข้างหัวนอกจ๋าครับและไม่ค่อยซีเรียสเรื่องถึงเนี้ยถึงตัวเท่าไหร่หรอกต่างจากผมที่ค่อนข้างจะห่วงเนื้อห่วงตัวกับคนอื่น แต่สำหรับไอ้ลิง ห่วงไปก็เท่านั้น ถ้ามันอยากจะกอด ก็ต้องให้กอดไม่งั้นหูผมอาจขาดได้ หึหึ นี้มันพึ่งไปกินปิ้งย่างมาใช่ไหม หัวมันมีแต่กลิ่นหมูย่าง โธ่ไอ้ลิงหมูย่างวันขอบคุณพระเจ้างั้นเหรอ ?
“พูดอะไรผมไม่เข้าใจ!!!”
ไอ้ปาล์มตวาดแว้ดกอดผมแน่นทั้งตัวมันโหนอยู่บนตัวของผมเหมือนลิงที่เกาะแม่ตัวสั่นริกๆ เพราะยังร้องไห้ไม่หยุด หึหึ นี้แหละนะไม่ตั้งใจเรียนตอนเด็กภาษาอังกฤษมันเลยอ่อนด๋อยมาก หึหึ แล้วทำไมกูต้องมานั่งเคลียปัญหาตอนเพิ่งกลับมาจากต่างประเทศด้วยวะ กะจะมาเซอร์ไพร์ทวันคริสต์มาสแต่มาถึงก็เลยวันมาวันใหม่แล้วครับพอดีแม่ผมเค้าไปต่างประเทศน่ะเราเลยไม่ได้ฉลองกันสองแม่ลูกเหมือนทุกปี ก็เลยกลับมาเมืองไทยซะเลย หึหึ เช่นเคยครับผมมีเวลา 2 อาทิตย์เพื่ออยู่ที่นี้ติดตามชีวิตเจ้าปังและแกล้งไอ้เด็กลิงหูกางที่เกาะผมไม่ยอมปล่อย
“ก็เด็กๆ มึงไม่ตั้งใจเรียน”
“งื้อออออออ” ผมอดหัวเราะออกมาไม่ได้เพราะมันเอาหัวซุกกับต้นคอผมมุดไปมาเหมือนกำลังขัดใจแต่ไม่อยากออก
จากอกผมเหมือนกัน ตัวมันอวบขึ้นนิดๆ หรือเปล่านะปีนี้ การได้จับต้องตัวจริงๆมันดีกว่าคุยกันผ่านโซเชี่ยลสินะ
“ชู่ว จะร้องทำไมนักหนา”
“ผมดีใจ ฮึก แล้วก็ตกใจด้วย แล้วก็เกลียดไอ้พี่เมอร์ด้วย เมื่อกี้ซุกคอผมแถมยังบีบก้นผมด้วย”
“นี้มึงบีบก้นมันด้วยเหรอ?” ผมหันไปตามไอ้เพื่อนเวร มือมึงไวไปไหนไอ้สาด!
“นิดนึง ฮ่าๆๆๆๆๆ ก็ไอหมั่นไส้แอบเข้าบ้านคนอื่นได้ยังไง โอ้ย!” มึงลงไปนอนกับพื้นอีกรอบซะไอ้เหี้ยเมอร์ ผมล่ะปวดหัวฉิบหาย
“ไอ้เมอร์มึงไปนอนโซฟา” มันพยายามปฏิเสธแต่ผมไม่สนใจ ลากมันออกจากห้องไปทั้งๆ ที่มีไอ้ปาล์มเกาะหนึบอยู่นี้แหละครับ ชาติก่อนมันคงเกิดเป็นหมีโคลาอ่าและชาตินี้เกิดมาเป็นลิง มันเลยมีความสามารถพิเศษในการเกาะติดผมไม่หายไปไหน โชคดีที่ตัวมันบาง หึหึ
“มันไปแล้ว ลงจากตัวกูไปสักที” มันเงยหน้าขึ้นมามองผมตาบวมเป็นลูกมะกรูด เฮ้อ เพิ่งร้องไปกี่นาทีเองนี้ตามึงปิดแล้วเหรอ
“ฮึก ทำไมต้องเอาคนแบบนั้นกลับมาด้วย ฮึก”
“มันมาทำธุระ แล้วมึงละกลับมาทำไมดึกๆ ไปไหนมา” ผมถามและเดินไปนั่งที่เตียง อดเอ็นดูมันไม่ได้จริงๆ ครับ ยกมือขึ้นเช็ดน้ำตาจากแก้มใสที่เหนียวเหนอะเลอะไปด้วยครอบน้ำจิ้ม หึหึ ทำไมมึงไม่เช็ดปากสักหน่อยก่อนมาเนี้ยไอ้หมา
“ไปบ้านไอ้น้ำมา ฉลองวันคริสต์มาสแล้วไม่อยากนอนนั้น เลยกลับมาบ้านเฮีย ไหนบอกว่าจะกลับมาสัปดาห์หน้าไงฮะ” มันกอดผมอีก น้ำตาไหลออกมาเป็นทางไม่หยุด วาเว้ยขี้แยไปไหมไอ้จ๋อ
“ก็กูอยากแกล้งมึง เลิกร้องสักทีเถอะน้า กูก็อยู่นี้แล้วไง”
“ฮึก คิดถึงเฮียฟุดๆเบย”
“พูดอะไรฟังไม่รู้เรื่อง ลงไปได้แล้ว ไปอาบน้ำแล้วมานอน พรุ่งนี้มึงไม่มีเรียนหรือไง”
“ฮึ แต่ปาล์มจะไปบ้านโขน” ผมหัวเราะก่อนจะลูบหัวมันด้วยความเอ็นดู ผมนั่งให้มันอ้อนสักพักมันก็ยอมลงจากตัวผมไปอาบน้ำอาบท่าเอากลิ่นหมูออกจากเส้นผมมัน ไอ้ปาล์มมันมีความน่ารักในความกวนส้นตีน อันนี้ทุกคนคงรู้กันอยู่แล้ว หึหึ
พอไอ้ลิงเข้าห้องน้ำไปแล้วผมก็เดินเอาผ้าห่มออกไปให้ไอ้เมอร์เจอมันแซวนิดหน่อยตามภาษาสันดานมันถึงได้รู้ว่ามันออกไปสูบบุหรี่ที่ระเบียงและเห็นไอ้ปาล์มมาแต่ไกลแล้วเลยเดาทางออกแฝงตัวเป็นผมซะเลยเพื่อแกล้งไอ้ปาล์มโดยแท้จริง ซึ่งผมไม่รู้เรื่องเพราะอาบน้ำอยู่ เมื่อไอ้เมอร์กล้าสารภาพผมเลยจัดโบกหัวมันหัวทิ่มไปอีกที
“เฮีย” พอเปิดประตูเข้ามาก็เห็นไอ้ลิงนั่งมองผมอยู่ที่ปลายเตียง ผมเปียกโชกไม่ยอมเช็ดเสื้อและกางเกงของผมดูเหมือนจะใหญ่กว่าตัวมันเยอะมันเลยใส่แค่เสื้อและบ๊อกเซอร์เน่าๆ ของตัวเองที่มีติดบ้านผมเอาไว้
“ผมไม่แห้งห้ามนอน” อดไม่ได้ที่จะวางมือบนหัวทุยๆ และแกล้งยีหัวให้ไอ้เด็กคนนี้รำคาญเล่น แต่ดูมันเหมือนไม่รำคาญแถมยังชอบสัมผัสของผมยิ้มตาปิดเหมือนลูกลิงขาดความอบอุ่นเลยแฮะ
“งื้อ มันตี 2 กว่าแล้วนะ ปาล์มอยากนอน” มันงอแงและทำท่าจะล้มตัวลงนอนบนเตียงของผม แต่ไอ้ลันไม่ยอมหรอกครับฉุดกระชากมันลุกขึ้นมานั่งตาปรือเดินเข้าไปในห้องน้ำหยิบไดซ์เบามือมานั่งเบาให้เจ้าลิงน้อยปลายเตียง ไม่เคยนะครับ แม้แต่แม่ผมยังไม่เคยทำให้เขาเลย … หึหึ เป็นใครมาจากไหนไอ้ลิง เจ้าเวรนายกรรมกูสินะ ถ้ามึงเป็นเจ้าเวรนายกรรมกู ก็คงเป็นบุญของกูมากกว่าที่ได้เจอมึง
“มันร้อนนะเฮียเมื่อไหร่จะเสร็จผมของปาล์มก็มีแค่เนี้ย”
“เออๆ บ่นจัง เสร็จแล้วเนี้ย” ผมปิดเครื่องทันทีเมื่อไอ้ลิงมันโวยวายขึ้น มันคลานตาปิดไปนอนฝั่งติดกำแพงซุกตัวในผ้าห่มก้อนกลม มองแล้วก็ขำดีนะนิสัยของไอ้ปาล์มมักจะคาดเดาอะไรได้มากนัก แต่มันก็น่ารักจริงๆ นั้นแหละ หึหึ
“เฮียยืนทำไมฮะ มานอนสิ” มันสะลึมสะลือเรียกผม นั้นสิจะยืนทำไม ผมสมควรที่จะไปนอนกอดไอ้ลิงให้สมกับที่ไม่ได้เจอตั้งปีหนึ่ง … เออยอมรับมากำลังหลงเด็ก ก็ดูเด็กสิครับมันน่าหลงแคไหน …
“งื้อ ผมอึดอัดทำไมต้องกอดแรง”
“หึหึ งั้นไม่กอด”
“ม้ายเอา กอดปาล์มสิกอดปาล์มก่อน คิกๆ ฝรั่งจ๋าของปาล์ม”
เออๆ เอาเข้าไป พอกอดก็หาว่าแน่นไปพอไม่กอดก็โวยวาย จนสุดท้ายผมก็ต้องกอดมันอยู่ดีนั้นแหละครับ น้องครับนี้น้องแต่มีสถานะเผื่อเมียเด็กเอาไว้ด้วย หึหึ รอให้ทุกอย่างเข้าที่ ถ้าความรู้สึกกูและมึงยังเหมือนเดิมมันก็จะเป็นไปตามที่ตอนนี้สมควรเป็นอยู่ เฮ้อ … ทำไมมึงต้องเกิดมาเป็นผู้ชายวะไอ้ลิง ถ้ามึงเกิดเป็นผู้หญิงกูจะไม่ลังเลเลย มึงไม่รู้เหรอไงว่าโลกนี้มันโหดร้ายแค่ไหนสำหรับผู้ชายสองคนที่รักกัน ปากคนทั้งโลกบอกว่ารับได้ แต่ในใจมันก็พวกเหยียดเพศทั้งนั้น … มันสมควรแล้วเหรอวะ นี้กูเฝ้าถามตัวเองมาทั้งปีก็ยังไม่เคยที่จะได้คำตอบ
“เฮียไม่กอดผมเหรอ”
“นอนซะ”
ผมพูดๆ ก่อนจะลุกขึ้นหยิบบุหรี่ออกไปสูบที่ริมระเบียงกว่าจะคิดออกกูคงเป็นมะเร็งไปแล้ว ผมอยู่บนโลกนี้มา 30 กว่าปีผมรู้ดีถึงความหน้าไหว้หลังหลอกของมนุษย์ดีครับ มันไม่ได้ใสบริสุทธิ์เหมือนไอ้ปาล์มทุกคนหรอก ที่เป็นห่วงนี้ไม่ใช่ห่วงตัวเอง แต่ห่วงไอ้ปาล์มนั้นแหละที่หนึ่ง … ไม่รู้มันจะคิดเหมือนผมไหมนะ หึหึ
“เฮียจ๋า”
“ทำไมมึงดื้อแบบนี้ปาล์ม”
ผมหันไปหาไอ้ปาล์มที่ยืนตาปิดอยู่หน้าประตูระเบียง เฮ้อ นี้ถ้ากูไม่นอนมึงจะไม่นอนเหมือนกันใช่ไหมไอ้ลูกหมา ผมมองมันที่ยืนหัวเราะเสียงประหลาดๆ ก่อนจะยอมทิ้งบุหรี่และเดินเข้าไปนอนกับไอ้เจ้าลิงน้อย ทำแบบนี้กูจะจับกดเข้าสักวัน
-ปาล์ม-
“ยิ้มหน้าบานเหลือเกินนะมึงผัวกลับมาแล้ว ปล่อยให้กูเป็นห่วงไม่ได้หลับไม่ได้นอน ไอ้สัด!!!!” อย่าสิน้องน้ำ อย่าแกล้งน้องปาล์มแบบนี้ คิกๆ ผมไม่สนใจไอ้ปาล์มที่ตะโกนกรอกหูผม เพราะเมื่อคืนผมไม่ยอมรับโทรศัพท์มันก็แหม ผมลืมโทรศัพท์ไว้ในกระเป๋านี้ฮะ งื้อ ๆ แล้วอีกอย่างตอนนี้เฮียก็กลับมาแล้วด้วยถ้าแกล้งปาล์ม ปาล์มจะฟ้องเฮียแน่ ชะเอิงเอยยยยย
“พี่จ๋า พี่เปรม น้องปาล์มทำเองนะจ๊ะ”
ผมวิ่งไปคว้าเอาหม้อข้าวที่พี่เปรมถือมาวิ่งที่ก๊อกน้ำที่อยู่ใกล้ๆ และล้างอย่างสนุกสนาน คิกๆ เมื่อเช้าตอนออกมาเฮียยังหลับอยู่เลยผมไม่อยากจากเฮียหรอกนะแต่ผมไม่ชอบพี่เมอร์สันเลยชอบแกล้งผม เอาไว้เค้าไปที่อื่นก่อนน้องปาล์มจะกลับไปหา แต่ถึงอย่างงั้นถึงไอ้พี่เมอร์ไม่ไปไหน ปาล์มก็จะไปหาเฮียตอนเย็นนะฮะ คิกๆ เมื่อคืนน้องปาล์มนึกว่าฝันพอตื่นขึ้นมากรี๊ดเลยยยยย(?) มีเฮียนอนหน้าหล่ออยู่ข้างๆ เค้าด้วยแหละ งื้ออออออออออ
“เหะๆๆๆๆ”
“หัวเราะเสียงเหี้ยอะไรของมึงเนี้ยไอ้ปาล์ม!”
“เหะๆๆๆ อย่าด่าปาล์มสิพี่เปรม อ่ะ อย่าเตะปาล์มด้วย งื้อออออออ ทำไมต้องรังแกผมอะ!!!! เหะๆๆๆ” อยากสวนกลับนะแต่ผมหุบยิ้มไม่ได้ คิกๆ แงงงงง ทำไมต้องเอาฟองน้ำยาล้างจานมาโป๊ะหัวผมด้วยอะเพิ่งสระมาเมื่อคืนเองนะ งื้ออออออออ
“มึงก็ไปแกล้งมันจัง” ไอ้ไข่เข้ามาลากไอ้พี่เปรมออกไปจากผมก่อนที่มันจะเอาอะไรมาแกล้งผมอีก คิกๆ
“เล่นกันอยู่นั้นแหละพวกเอ็ง มารวมตัวกันได้แล้ว”
ผมรีบล้างจานให้เสร็จก่อนจะวิ่งไปรวมกับทุกคนที่อยู่กลางสนาม เร็วๆ นี้บ้านโขนจะเปิดการแสดงโขนกลางแปลงครับที่จะเล่นเป็นคณะใหญ่เลยครับเพราะได้ความอนุเคราะห์จากคณะของนายหลวงคณะผู้ใหญ่ชาววังเก่าที่มีคนในคณะเยอะกว่าคณะผมถึงสองเท่าแหนะ คิกๆ จะคณะไหนก็ลูกโขนด้วยกันทั้งนั้นแหละฮะ
“มึงช่วยหยุดยิ้มสัก 2 นาทีได้ไหม กูขนลุก” ไอ้น้ำกระซิบ
“มึงอย่าสนใจกู อย่าสนใจ เหะๆๆๆ” ผมหัวเราะต่ออีกสักพักก็ต้องหุบปากจริงๆ เมื่อครูทศชี้ไม้ตะพตมาที่หน้าน้องปาล์มแล้ว ก็ได้ ปาล์มไม่ยิ้มก็ได้ เอาไว้ปาล์มซ้อมเสร็จปาล์มจะรีบไปหาเฮียนะ คิกๆ
“งานประจำปีที่จะมาถึงนี้ จะมีเจ้าขุนบุญนายของบ้านเมืองมาดูเยอะ ฉะนั้นเราจะต้องไม่ทำให้บ้านโขนขายขี้หน้าเด็ดขาด ทำให้เต็มที่ และถึงแม้จะต้องทำงานกับคณะของคุณหลวง พวกเอ็งก็ต้องทำให้เต็มที่เข้าใจไหม ?”
“คร้าบ!!!! ครูทศฮะผมจะได้เล่นบทหนุมานไหมอ่า”
“เสียใจด้วยไอ้ปาล์ม หนุมานคนของคณะคุณหลวงจองแล้ว” พอครูทศพูดจบทุกคนก็พากันหัวเราะผม หือออ ชีวิตนี้คงได้แต่เป็นหุ่นเชิดแหละมั่ง งื้อ TT^TT อยากใส่หัวโขน อยากเป็นหนุมาน !!!
“งื้ออออออออออ ใจสลาย” ผมอดทรุดลงนั่งแอ็ดท่าโอเวอร์ไม่ได้ ชนกลุ่มน้อยหรือจะสู้คณะนายหลวง กระซิกๆ
“อย่าเวอร์ๆ เดี๋ยวกูหาบทอื่นให้ ว่าไงไอ้ปาล์ม ลูกลิงดีไหมวะ”
“อย่างไอ้ปาล์มมันต้องลิงขี้เรื้อนด้วยจ๊ะครู” แหมไอ้น้ำ ไอ้จอมตบมุข! ฮากันเข้าไปสิ ปาล์มไม่ใช่ตัวตลกที่จะให้ทุกคนหัวเราะนะ ปาล์มแค่เป็นคนน่ารักที่มีแต่คนเอ็นดูเฉยๆ งุงิๆ
วันนี้ครูทศสั่งให้พวกเราเช็ดถูบ้านเรือนไทยและเคลียสนามหน้าบ้านที่จะใช้ในการรองรับแขกในวันงาน ผมเลยถือกรรไกรมานั่งยองๆ เล็มหญ้าเอาไว้กิน เอ้ย เอาไปทิ้ง ถ้ากินต้องไอ้ควายน้ำ คิกๆ ริจะมีผัวไม่บอกเพื่อน ผมว่านะไอ้น้ำกับคนที่เป็นพี่ชายน้องทองต้องมีซัมติงกระติ่งแมวแน่ๆ แล้วมาอ้างว่าไปสอนพิเศษน้องทอง โธ่วๆ เด็กน้องที่เพิ่งจะหัดริรัก ลองดูน้องปาล์มนี้ชอบก็บอกชอบ คิก เฮียฝรั่งจ๋าอลันเป็นไอดอลผมเลยนะ ไอดอลลลลลล จ๋าน้องปาล์มคิดถึง จุ๊บๆ
“กลับหอไหมไอ้ปาล์ม” ชิ ไอ้น้ำ ไอ้เพื่อนไม่รู้จักนิสัยเพื่อน ขอค้อนขวับมันหนึ่งที
“มึงไม่น่าถามมันไม่กลับหรอก โน้นนนนนน กลับบ้าน”
“อ่ะรู้ดี!” ผมหันไปชี้กลางนางก้อยให้ไอ้ไข่ ก่อนจะก้มหน้าก้มตาตัดหญ้าต่อไป คิกๆ
บรื้นนนนน!
“ไอ้ปาล์มเฮียฝรั่งมึงมา” ผมเงยหน้ามองไปที่หน้าประตูรั้วตามคำไอ้ไข่หลงหน้ามลคนน่ารัก เฮียอลันจริงๆ ด้วยละ เขามารับผมหรอ แหมๆ น่ารักจริงๆ
“ฝากด้วยนะน้องน้ำ อิอิ”
“ขี้เห่อ!” ชมผมกันใหญ่เลยน่าดีใจจัง ผมรีบทิ้งกรรไกรอุปกรณ์ตัดหญ้าไว้กับไอ้คู่หูก่อนจะวิ่งมาหาเฮียเต้นเร้าๆ ซอยเท้าให้เฮียลงที่นั่งเท่ห์อยู่ในรถลงมาหาผมไวๆ
“เฮียมารับปาล์มเหรอฮะ” พอเฮียลงมาได้ผมคว้ากระโดดไปมาดักหน้าดักหลังก่อนจะตาลุกวาวเมื่อเฮียมาพร้อมขนมถุงใหญ่เบอเริ้มมมมมมมมม มมมมม มม!!! ของปาล์ม!!!!!
“มึงจะระริกระรี้ทำไมปาล์ม เป็นสาวแล้วเหรอ? อ่ะ อันนี้ของครูทศกับเด็กคนอื่น ของมึงอยู่ที่บ้าน ไอ้ปาล์ม!!!!!”
“ง่ะ ทำไมต้องดุ” ผมย่นหน้าใส่ ผมผิดตรงไหน งื้ออออ อย่าดันหน้าปาล์มเด้!!!! เอาขนมมานะ!!!
“มึงนี้พูดไม่รู้เรื่องนะไอ้ไข่มาเอาขนมไป ครูทศอยู่ไหน ?” เฮียดันหัวผมให้พ้นทางไม่สนใจผมเลย หึ! งอน!
ผมเดินกลับมานั่งถอนหญ้าต่อขณะที่เฮียเดินขึ้นบ้านไปกับไอ้ไข่ เชอะ ไม่กินก็ได้งก! ไม่ง้อด้วยนะ จำไว้เลยคนบ้า ปาล์มจะโกรธวันนี้จะไม่คุยด้วยแล้ว ว่าแต่เหลืออีกกี่ชั่วโมงถึงจะหมดวันนี้นะ … อ๊ากกกกกก อีกตั้ง 10 กว่าชั่วโมง ฮืออออ ออออ ออ
“น้องปาล์ม พี่คนนั้นที่มาบ้านโขนเราบ่อยๆ เมื่อปีที่แล้วชื่ออะไรน่ะ” พี่นกนางรำคนสวยประจำคณะเดินเข้ามากระแซะผม
โบ้ยปากไปที่เฮียที่กำลังยืนคุยกับครูทศอยู่บนบ้านมองมาที่ผมยิ้มนิดๆ ผมย่นหน้าใส่หันมาหาพี่นกอีกครั้ง
“อ่อ ชื่ออลันฮะ …ไม่ได้นะฮะห้ามจีบ เฮียฝรั่งเป็นไอดอลผม” ผมรีบยืนขึ้นกางไม้กางมือห้ามพี่นกมองเฮียที่อยู่ด้านหลัง แต่พี่นกก็ไม่ยอมชะเง้อมองอยู่นั้นแหละ อะไรอะ ของปาล์มนะ ถึงจะเป็นผู้ชายทั่งคู่และไม่ได้เป็นอะไรกันเฮียก็เป็นของปาล์มนะ !!!!
“ตายแล้วปาล์ม พูดอะไรแบบนั้นพี่เขินนะ”
“ผมไม่ได้ให้พี่เขินนะ!!!” ผมตะโกนลั่นแต่พี่นกไม่สนใจหัวเราะคิกเหมือนผมโมโหเป็นเรื่องปกติ ฮือออ การเป็นไอ้ปาล์มนี้มันไม่ง่ายนะครับ เล่นจนคนอื่นไม่รู้ว่าเป็นเรื่องจริงหรือเรื่องเล่น ขอไปนอนซุกพุงหมาแล้วร้องไห้ก่อนได้ไหม
“แล้วพี่อลันเป็นอะไรกับนายละปาล์มถึงได้หวงขนาดนี้ แค่น้องชายข้างบ้านไม่ใช่เหรอ”
“อ่ะ ก็ … ก็ … นั้นสินะฮะ” ผมเดินคอตกกลับมาตัดหญ้าต่อ นั้นสิครับเป็นอะไรละนอกจากเด็กข้างบ้าน … ฮืออออออออออ เป็นอะไรก็ได้ที่ไม่ให้ใครจีบเฮียอะ งอแงงงงงงงงงงงงงงงงงง!
ฉึบ ฉึบ ฉึบ !
“มาเป็นซากอะไรอยู่ตรงนี้” ผมที่นั่งเอาพลั่วขุดหลุมหาหัวมันอยู่ข้างลำคลองหลังบ้านสะดุ้งนิดๆ หันไปมองเฮียที่ยืนกอดอกมองผมอยู่ใกล้ๆ ชิ ปาล์มไม่สนใจเฮียหรอก เฮียขัดใจผมเองช่วยไม่ได้ แถมยังอ่อยสาวอีก
“เฮียไม่ต้องมาพูด” ผมพึมพำและนั่งขุดหามันต่อ … แถวนี้มันไม่มีหัวมันหรอกครับแต่ถ้ามีมันก็ดีผมจะได้เอาไปเผากินคนเดียว ชิ ไม่แบ่งเฮียหรอก
“อะ โอ้ย!” ขุดไปขุดมาดินมันก็กระเด็นขึ้นตาผมฉยเลยอะ!!!!
“หึ เป็นเรื่องเลยไหมล่ะ ไหนดูสิ” ปาล์มเบ้ปากไม่ยอมเงยหน้าให้เฮียฝรั่งจ๋า แต่ก็โดนเชยคางให้เงยขึ้นไปจนได้
“ปล่อยปาล์มนะ!” ผมว่าและลุกขึ้นเดินไปล้างหน้าที่สายยางใกล้ๆ ปาล์มไม่ง้อฝรั่งจ๋าหรอก ปาล์มไม่ใช่นางเอกที่ช่วยเหลือตัวเองไม่ได้สักหน่อย หึ!
“งอนอะไรวะ นี้ ! จะขยี้ทำไมตาแดงหมดแล้ว ไอ้ปาล์มอย่าดื้อ!” เฮียเดินเข้ามากระชากมือผมออกและขยี้คางผมแทบขาด! โอ้ยนี้ถ้าคางผมไปทำมาซิลิโคนคงหลุดติดมือมาแล้ว!!!! เจ็บนะ!!!
“จะดุทำไมนักหนา! เฮียก็เป็นงี้อะ! ชอบดุชอบว่าปาล์มทำอะไรก็ดุตลอด ทีตอนอยู่ห่างหันเฮียไม่เห็นจะดุปาล์มเลย เฮียมีเวลาแค่สองอาทิตย์เองนะ!!! ทำไมไม่ตามใจปาล์มบ้าง!!!!” บ้าเอ้ยแสบคาชะมัด! คิดว่าผมอยากเป็นแบบนี้เหรอไง ฮึ!
“นี้มึงเรียกร้องอะไร” ยอมรับว่าประโยคนั้นของเฮียทำให้ใจของผมตกไปอยู่ที่ตาตุ่ม … นั้นสินี้ผมเรียกร้องอะไร …
“ปาล์มไม่ได้เรียกร้อง!!!!! เฮียกลับมาก็ไม่ได้มาอยู่กับปาล์มอยู่แล้วนี้เฮียมาหาน้องของเฮียที่ชื่อปัง!! หึ โป้ง!!!”
“เดี๋ยว! นี้มึงงอนกูมันเริ่มจากที่กูไม่ให้ขนมมึงกินใช่ไหม?” พอพูดจบก็เอาแต่หัวเราะ ไม่ใช่เรื่องน่าขำสักหน่อย นี้ผมจริงจังนะ และผมกำลังจะร้องไห้ เฮียไม่เข้าใจผมเลย!!!!
“ไม่รู้!” ผมหันหน้าหนีเดินไปจะขุดมันต่อ ไอ้บ้าไอ้หัวมันเวรทำไมไม่มีแถวนี้เลยวะ ฮุ้ยยยยยย! ออกมานะออกมา ปาล์มจะกิน!!!!
“ถ้างอนต่อคืนนี้ไม่ต้องแดกสเต็กเนื้อดีที่กูซื้อมาจากออสซี่แล้วมั้ง”
“…เนื้อดีเลยเหรอ ของกินซื้อปาล์มไม่ได้หรอกนะ”
“2 ชิ้นใหญ่ๆ ”
“… 2ชิ้นเลยเหรอฮะ” ผมหันไปมองอย่างจริงจัง สองชิ้นเลยนะ สองชิ้นเลยต้องนุ่มละมุนลิ้นแน่ๆ หนุบหนับๆ แค่คิดก็ฟินแล้วอะ ตะ แต่เราโกรธเฮียอยู่นะ เราห้ามใจอ่อนกับสเต็กสิ!
“แล้วขนมล่ะ ?” ผมยืนขึ้นไปเงยหน้ามองเฮีย ตัวสูงขึ้นหรือเปล่าฮะ แต่ปาล์มคงไม่เตี้ยลงหรอกมั้ง เอะแต่อายุอย่างเฮียก็ไม่น่าจะสูงขึ้นแล้วนะ แก่แล้วอะ คิกๆ
“เยอะกว่าที่กูเอามาฝากครูทศอีก”
“งั้นปาล์มไม่กินมันแล้วก็ได้ฮะ” ผมว่าและวิ่งเอาพลั่วไปเก็บก่อนจะเดินตามเฮียไปที่รถกลับบ้าน กลับบ้านกันเถอะสเต็กกับ
ขนมรอปาล์มอยู่ เหะๆๆๆๆ
.
.
.
“เฮียฮะ วันพรุ่งนี้ปาล์มเลิกไวไปเที่ยวกันไหมฮะ”
ไอ้ปาล์มง๊องแง๊งขึ้นอีกหลังจากที่พามันยัดใส่รถได้ ไอ้ลิงห่านี้เป็นอะไรไม่รู้ครับวันนี้งอแงดีเหลือเกิน น้อยใจเรื่องผมไม่ให้กินขนม เด็กน้อยมากกกกกกกก โยงกันไปมั่วหมดสุดท้ายก็มาน้อยใจเรื่องปังน้องชายผม คืออะไรที่มันคิดว่าผมสนใจมากกว่ามัน
เก็บมาน้อยใจได้หมด ทั้งๆที่ผมยังไม่ทันได้ทำอะไรมันเลยสักนิด! ดีนะที่มันมีนิสัยเห็นแก่กิน หึ ไอ้จ๋อจอมเม้งแตก
“เที่ยวไหน?” ผมถามเหลือบไปมองมันที่เมื่อกี้ตาวิ้งๆ อยู่หมองลงอีกรอบ เฮ้ย เฮ้ย เฮ้ยยยย มึงน้อยใจไรเนี้ยกูแค่ถามว่าเที่ยวไหน!!! วุ้ย เดี๋ยวปัดผลักแม่งตกรถเลยไอ้สาดลิงน้อย!
“อ๋อ ปาล์มลืมไปเฮียคงไม่ว่างต้องไปหาน้องปัง” มาเต็ม อารมณ์มาเต็ม!
“อย่าเยอะไอ้ปาล์มกูถามเที่ยวไหน”
“สวนสัตว์ฮะ” มันพูดอ้อมแอ้ม ทำไมมึงเลือกสถานที่มุ้งมิ้งกิ่งกองแก้วจัง
“มึงเป็นเด็กเหรอไง”
“ไม่ไปก็ได้”
“โอ้ย ทำไมวันนี้มึงคิดเยอะ คิดมาก สารพัดสิ่งจังไอ้ปาล์ม ลิงน่ารักขี้อ้อนเมื่อคืนไปไหน”
“หึ ก็เฮียขัดใจผมอะ!” พอเล่นดราม่าไม่ขึ้นมันก็หันมาโวยวายแล้วครับ! โอ้ยกูปรับอารมณ์ไม่ทัน แม่งขึ้นๆลงๆยิ่งกว่า
ผู้หญิงมีประจำเดือน นี้คือผลจากการที่ผมไม่ให้มันกินขนมล้วนๆ หึหึ แต่แม่งก็น่ารักดีนะ ประหลาดดีฮ่าๆๆ
“เออๆ จะไปก็ไป แต่หลังบ่าย 2 นะ”ผมว่าและวางมือบนหัวของมัน
วันนี้ผมไปหาน้องมาครับ น้องโตขึ้นและกำลังจะขึ้น ม.6 และแน่นอนรู้สึกจะอ้วนขึ้นด้วย ผมเลยซื้อเสื้อผ้าชุดนักเรียนข้าวของเครื่องใช้เอาไปวางไว้หน้าบ้าน ไม่ลืมที่จะปักชื่อไว้ที่เสื้อนักเรียนและเขียนโน้ตทิ้งไว้เหมือนเคย หึหึ อีกสักปีนะครับน้องปัง อีกสักหนึ่งปีเราจะได้เจอกัน … รอให้พี่พร้อมกว่านี้อีกนิด
“ปาล์มมึงเลิกซึมสักที กูก็ไปกับมึงแล้วนี้ไง จะเอาอะไรก็บอกสิวะ ถ้ามึงเป็นงี้ ปีหน้ากูไม่มาแล้วนะ”
“เฮีย… ฮึก เฮียบ้า!!!!” ผมอึ้งแดกไอ้ปาล์มร้องไห้เฉย! ด่าผมเสร็จก็งอนหันหน้าไปซุกกับประตูฝั่งมัน … เชี้ยกูพูดเล่น …
เอี๊ยด!
ผมเลี้ยวเข้าปั๊มข้างทางก่อนจะจอดรถนิ่ง หันไปดึงไอ้ลิงมากอดเอาไว้ ไม่ต้องห่วงครับรถผมฟิล์มหนาไม่มีใครเห็นหรอก หึหึ เหม็นกลิ่นดินฉิบหายไอ้เด็กดื้อ ไอ้ปาล์มสะอื้นเล็กๆ พึมพำอะไรสักอย่างแต่คงจับความได้ว่าห้ามผมไม่มาหาเขาอีก กูพูดเล่นทำไมมึงจริงจังขนาดนี้วะไอ้ลิงน้อย
.
.
.
“พี่เมอร์!!! ทำไมพี่ต้องแย่งผมกินด้วย!!!!”
เสียงโวยวายทำให้ผมที่ถือจานสลัดออกจากครัวไปส่ายหน้าไปมา พวกมันสองคนนี้ทะเลาะกันได้ทุกเรื่องแม้แต่เรื่องของกินไอ้เมอร์ก็ไม่รู้จักโต ไอ้ปาล์มยิ่งไม่รู้จักโตเข้าไปใหญ่ ผมละปวดหัว ไอ้เมอร์มันมาเปิดร้านอาหารที่ไทยครับเห็นว่าวันนี้ไปตะเวนหาที่มามันเองก็มีญาติอยู่ที่ไทยเหมือนกันแต่ยังสิงสถิตอยู่กับผมไม่ไปไหน สนุกมันแหละครับที่ได้อยู่แกล้งไอ้ปาล์ม หึ
“พวกมึงจะทะเลาะกันทำไม สเต็กก็คนละสองชิ้นแล้วถ้าแดกไม่อิ่มก็ไปหาวัวทั้งตัวมาแดกซะ” ผมว่าก่อนจะนั่งลงข้างไอ้ปาล์ม มันหันมามองผมก่อนจะยิ้มยิงฟันให้ทั้งๆที่แก้มเปื้อนไปด้วยคราบสเต็กที่สวาปามเสียเต็มที่ เชื่อมันเลยครับ หึหึ วันนึงมันหลายอารมณ์จริงๆ
“อย่ามาส่งสายตาวิ้งๆกันแถวนี้ได้ไหม ปาล์มจ๋าฝรั่งคนนี้ขอทรีซัมได้ไหมจ้ะ”
โครม!
“ตีนกูนี้” ผมว่าก่อนจะถีบไอ้เมอร์ที่ยื่นหน้ายื่นตามาจากโต๊ะฝั่งตรงข้ามซะมันซะเสียการตรงตัวไอ้ปาล์มได้แต่มองคนโน้นทีคนนี้ทีอย่างไม่เข้าใจเพราะมันฟังไม่รู้เรื่อง เห็นทีต้องสอนภาษามันซะหน่อยแล้วครับ โตขึ้นไปทำงานอะไรจะได้ไม่ลำบาก
“ฝรั่งจ๋า ขนมปาล์มล่ะ”
“แดกให้หมดก่อน” ผมว่าและป้อนผักเข้าปากมัน ดีครับที่มันกินเก่งทุกอย่างผักผลไม้ เนื้อโน้นนี้มันกินหมด ยกเว้นพวกแปลกๆมันไม่กินนะครับ ว่าจะหาเนื้อไอ้เข้มาให้มันกินแกล้งมันเล่นสนุกดีครับ
“แล้ววันนี้มึงไปหาน้องมาเป็นไงบ้าง” ไอ้เมอร์ถามขึ้นเป็นภาษาอังกฤษ ซึ่งไอ้ปาล์มมันฟังไม่ออกเลยได้แต่เคี้ยวเนื้อหมุบหมับๆ แก้มตุ่ยน่ารักดีครับ
“ก็ดี”
“ช่วยตอบให้มันยาวกว่านี้หน่อยสิ ไอ้เด็กคนนี้มันฟังไม่รู้เรื่องหรอก”
“นินทาผมเหรอ!!!!” ถึงไอ้ปาล์มจะฟังไม่รู้เรื่องแต่เซ้นต์มันแรงอย่าบอกใครเลยนะครับ
“พอๆ กินซะไอ้ปาล์ม ไอ้เมอร์ถ้ามึงจะนอนนี้ก็ไปนอนในห้องเล็กซะ” ผมว่าไอ้เมอร์ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้จิ๊กมันฝรั่งทอดในจานไอ้ปาล์มไปกินอีก ไอ้เด็กนี้โวยวายใหญ่โต จนสุดท้ายผมก็ต้องแบ่งส่วนของผมให้มันถึงเงียบ เฮ้อ ไอ้ลิงเด็กน้อยเอ้ย!
พอกินเสร็จผมไล่ไอ้ปาล์มไปล้างจานซึ่งมันไปอิดออดแต่อย่างใด ส่วนไอ้เมอร์เองก็เข้าห้องไปเรียบร้อยผมเลยหลบมานั่งที่ห้องรับแขกดูบอลจิบเบียร์ไปตามภาษา พอไอ้ปาล์มล้านจานเสร็จก็มานั่งกระแซะเอาหัวพิงไหล่ผมอย่างคุ้ยเคยมันบ่นโน้นนี้นั้นและไม่พ้นเรื่องขนม ผมเลยให้มันวิ่งขึ้นไปดูในห้องนอนอีกครั้ง เสียงร้องลั่นบ้านเลยครับเพราะมันเจอกับช็อกโกแลตชั้นดีหลายถุง หึหึ มันอยากกินก็ให้มันกินให้อ้วนไปเลย
“แดกแล้วแปรงฟันให้สะอาดฟันผุขึ้นมากูไม่พาไปหาหมอแน่” มันหัวเราะก่อนจะถือถาดช็อกโกแลตมานั้นกินข้างผมเหมือนอย่างเคย บางทีชีวิตเรียบง่ายที่ผมดำเนินอยู่ตอนนี้ มันก็มีความสุขอยู่แล้วนะ หึหึ
“ไอ้ปาล์มกูกินบ้าง” ไอ้ปาล์มหัวเราะก่อนจะหยิบช็อกโกแลตใส่ปากผม พอมันเงยขึ้นมาผมก็ก้มลงไปจูบปากนิ่มๆมันอย่างไม่ลังเล ช็อกโกแลตที่ผมหวานถึงคือแบบนี้ต่างหาก …
“เฮีย …” ผมครางหงิงเมื่อผมละริมฝีปากออก
“กูไม่รู้ว่าที่เป็นอยู่ตอนนี้คืออะไร แต่มึงพิเศษ แค่นี้ก่อนได้ไหมครับ” มันหน้าถอดสีก่อนจะพยักหน้าเอ๋อๆ อย่างเสียไม่ได้ หึหึ น่ารักไหมละครับ โวยวายโน้นนี้นั้นได้สารพัดแต่พอโดนจีบทีมึนเลย
“พรุ่งนี้พาปาล์มไปดูลิงด้วยนะ”
“เออ
============================
สเต็กชิ้นเดียวซื้อปาล์มไม่ได้ 2 ชิ้นค่อยว่ากัน ฮ่าๆๆๆๆๆๆ :hao7:
เจอกันตอนหน้าค่า :katai5:
ฝากเพจนะคะ
ห้องเก็บนิยาย pa_pa (https://www.facebook.com/YaoiStoryPaPa/)
:bye2:
(http://www.mx7.com/i/eee/yz9fKZ.jpg) (http://www.mx7.com/view2/zfIksjSJyKlMbtkY)
มโนว่านี้คือน้องปาล์มนะคะ ฮ่าๆๆๆๆๆๆ :katai3:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ปาล์นี่ซนกว่าลิงอีกนะ
:m20: :m20:
-
สเตคซื้อปาล์มไม่ได้หรอก
ต้องชอคโกแลตเนอะ
น่ารักจริงๆเลย
เจอกันปีละครั้ง ปาล์มเลยงอแงหนักเลย
คิดถึงเฮียลันมากสินะ
-
:hao3:
-
:impress3: น้องปาล์มน่ารัก บ่อน้ำตาแตกเลย เข้าใจเนอะ เด็กขาดความอบอุ่นแล้วยังนาน ๆ มาเจอกันทีอีก ก้อต้องอยากให้คนที่ตัวเองรักแคร์น่ะ อยากให้พี่เมอร์มีคู่จังเลย อยากอ่านเรื่องของน้ำด้วย น่าสนใจดี :mew1:
-
มีความกวนความซนและความน่ารักอะไรเบอร์นั้น
เฮียก็เหมือนจะดุ แต่สุดท้ายก็ยอม น่าร๊ากกกกกกก
ยังเด็กอยู่จุ๊บๆไปก่อนเดี๋ยวโตกว่านี้ค่อย.....นะๆ555
-
:ling3: โอยยย หน่องปาล์มซนชวนมึนหัวเลย ลูกเป็นไฮเปอร์ใช่มั้ย พูดดดด o13
-
รอร๊อรอ :katai2-1: :katai5:
-
เหนื่อยหน่อยนะเฮียลัน
คิดจะมีเมียเด็กอ่ะ หน่องปาล์มงองแง็งเกิ๊นน :hao3:
-
{CH11 ข้อตกลงของฝรั่งและลิง}
“ไอ้พี่เมอร์ ฮืออออออออ อย่าแกล้งเด้!!!!!”
เสียงของไอ้ปาล์มตะโกนมาจากชั้นล่างทำให้ผมที่นั่งทำงานอยู่เงยหน้ามองนาฬิกา … อ่า บ่ายสองแล้วสิ มันนี้กลับมาจากเรียนตรงเวลาชะมัด เมื่อเช้าผมเพิ่งไปส่งไอ้ลิงน้อยที่มหาลัยมาดีใจยกใหญ่เลยครับ แล้วก็เลยไปดูน้องปังที่มันนี้ก็ยังคงตั้งอกตั้งใจเรียนและไอ้ห่าเสาร์ที่ตั้งอกตั้งใจแกล้งน้องผมเหลือเกิน ก่อนจะกลับมาบ้านในเวลาเที่ยงกว่านั่งทำงานจนได้ปาล์มกลับมาจากมหาลัยนั้นแหละ เพราะมันไม่ได้เอามอเตอร์ไซค์ไปผมจึงให้มันนั่งแท็กซี่กลับมาแถมพ็อกเก็ตมั่นนี่ให้มันเป็นของขวัญลิง หึหึ มันกระโดดโลดเต้นเหมือนกับไม่เคยขึ้นแท็กซี่อย่างงั้นแหละครับ ถ้าเป็นเด็กคนอื่นอาจจะอิดออดไม่เอาเงินแต่ไอ้ลิงนี้ตะครุบทีมือผมแทบขาด ผมชอบมันตรงนี้แหละ จริงใจดีฉิบหาย อีกอย่างหน้าอย่างมันหลอกใครไม่เป็นหรอกครับ และมันก็ไม่เคยร้องขอถ้าหากผมไม่ได้ให้ … สายเปย์ก็มาวะ! ฮ่าๆๆๆ
ตึกๆๆๆๆ ผ่าง!!!!!
“มึงนี้วิ่งขึ้นบันไดกับเปิดประตูให้เบาๆ หน่อย บ้านกูจะพัง!” ผมหันไปทำดุมันแม่งวิ่งอย่างกับไล่ควายหายไอ้เวร
“เฮียจ๋าเฮียแต่งตัวเร็วๆ นี้น้องอยากดูลิงงงงงงง เจี๊ยกๆๆๆๆ” ผมหัวเราะไอ้ลิงที่ออดอ้อนแทนตัวเองว่าน้องแถมยังเอาหน้ามาถูแขนผมอีก มันแต่งตัวหล่อเลยครับวันนี้ เสื้อสีชมพูกับกางเกงสามส่วนหมวกอีกใบ อีกนิดก็จะเป็นเด็กก่อสร้างหรือไม่ก็ขนอ้อยแรงงานต่างชาติแล้วไอ้หนูถ้าไม่ติดว่ามันหน้ารักละนะ หึหึ
“เฮียอ่าช้า มานี้ผมใส่ให้”
“พอเลยยยยยยยย ลงไปรอกูด้านล่างไป” ผมดันหัวไอ้ลิงให้ออกห่าง แหม เอะอะถึงเนื้อถึงตัวตลอด
“ไม่เอาเดี๋ยวพี่เมอร์แกล้ง” มันย่นหน้า จนผมหัวเราะและหันมาสวมเสื้อยืดสีเทาต่อ วันนี้ต้องพาลิงไปปล่อยสวนสัตว์ตามที่มันร้องขอเอาไว้ หึหึ เมื่อคืนโดนจูบไปทีมึนเลยครับ โวยวายจะกลับไปนอนบ้านแต่พอผมปล่อยให้ไปก็มานั่งหน้างออยู่บนเตียงผมแล้ว ไอ้ลิงเอ้ย คิดจะเล่นตัวก็เล่นตัวให้สุดสิวะ ครึ่งๆ กลางๆ เป็นลิงหลอกฝรั่งอยู่นั้นแหละ
ผลุบ!
“งื้ออออออ” ไอ้ลิงกระโดดเกาะคอผมอีกแล้วครับ เชี้ย ขามึงอะไม่ต้องเกี่ยวเอวก็ก็ได้มั่ง! ตัวมึงไม่ใช่เล็กๆ นะว้อยยยยยยย
“ไอ้ลิง! … เป็นอะไรวะ” ตอนแรกก็อยากจะดุหรอกนะ แต่พอเอี้ยวตัวไปเห็นมันผลุบหน้าลงกับไหล่ผมแล้วก็อดสงสารไม่ได้ นี้มันไม่มีญาติที่ไหนเลยหรือไง พ่อแม่ละ ? จะว่าไปผมก็ไม่เคยถามเรื่องนี้กับมันเลยนี้หว่า
“อีก 12 วันเฮียก็ต้องกลับอีกแล้ว … เหรอฮะ”
“เออ ก็ต้องกลับไปทำงาน”
“แงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง ม๊ายอ๊าววววววววววววววววว ไม่อยากให้เฮียไป งื้อๆ”
“โอ้ยไอ้ปาล์มอย่ากัด … ไปโน้นกับกูไหมล่ะ?” ไม่ได้ล้อเล่นนะว้อยกูจริงจัง ถึงตอนนี้กูยังจะบอกไม่ได้ว่ากูรักมัน แต่ก็ก็รู้สึกดีสงสารไม่อยากให้มันวิ่งหาความอบอุ่นกับคนอื่นแบบที่ทำกับกู … ไหนๆ ก็สายเปย์แล้วรับเด็กอีกสักคนมาเลี้ยงมันจะเป็นอะไรไป ไม่ได้รวยมากแต่ก็พอเลี้ยงลิงให้สบายได้ กร๊ากกกกกกกกก
“ไม่เอาเวลาเฮียเบื่อขี้หน้าผมแล้วผมกลับบ้านไม่ถูก” มันง๊องแง๊ง แต่เป็นคำง๊องแง๊งที่น่ารักที่สุดเท่าที่กูเคยได้ยินมา
“หึหึ หน้าอย่างมึงกูไม่รู้ว่าจะเบื่อลงไหม” พูดเสร็จไอ้แก่หื่นอย่างผมก็ไม่วายหอมขมับมันไปอีกที เท่านั้นแหละครับมันส่ายหน้ามุดหลังผมไปมาอย่างเขินๆ ก่อนจะยอมลงไปยืนที่พื้นตามเดิม
“เขิน ?”
“เปล่านะ เฮียอะมัวแต่แกล้งผม ไปเที่ยวกันเถอะ งื้อๆๆๆๆ” มันเต้นซอยเท้าเหมือนเด็กๆ ไม่เขินเลยแต่หน้าแดงเป็นตูดลิง ผมบอกแล้วผมไม่รู้ว่าจะเบื่อมันไหมเพราะมันมักมีอะไรสนุกๆ ให้ผมติดตามเสมอ
“ไปไหนกันไอไปด้วยสิ” พอลงงจากบันไดมาไอ้เมอร์ก็เสนอหน้ามาแกล้งไอ้ปาล์มที่แอบอยู่ด้านหลังผมขู่ฟ่อๆ ดูหน้าก็รู้ว่าไอ้เพื่อนผมมันไม่ได้อยากไปสวนสัตว์หรอ แค่ชอบแกล้งไอ้ปาล์มเท่านั้นเอง เดี๋ยวมึงก็โดนมันกัดหรอกแกล้งมันมากๆ น่ะ
“ไม่เอาไม่ให้ไป งื้ออออออออ ไม่เอาปาล์มไม่ชอบจิ้งจก!!!!” ไอ้ปาล์มตะโกนลั่นพอไอ้เมอร์ชูมือที่กำเอาไว้ให้ดู โอ้ยยยยยยยยยย มึงไปเอาจิ้งจกมาจากไหน !
“มึงอย่าแกล้งมันเยอะเดี๋ยวกูถีบ”
โครม!
“โอ้ยถ้าจะถีบเลยก็ไม่ต้องขู่ หลังกูจะเดาะ!” ไม่ต้องพูดอะไรอีกเพราะไอ้เมอร์เซไปติดผนังอีกข้างแล้ว แกล้งมันดีนักนี้มึงแล้วไหนจิ้งจกมึงก็เห็นแต่หางจิ้งจอกของมึงเนี้ย!
“คิกๆ สม”
ถ้าจะซ่าไปล้อเลียนขนาดนี้ก็ออกไปจากหลังกูเถอะ หึ ผมกับไอ้ปาล์มขึ้นรถได้มันก็ทำท่าจะหลับผมเลยให้มันจิ้ม GPS เอาไว้ว่าจะไปที่ไหนเพราะผมไม่ถนัดถนนในไทยนักและปล่อยให้มันหลับไป มันคงเพลียน่ะครับเรียนมาทั้งวันและต้องใช้พลังงานเที่ยวอีก หึหึ เด็กอะเนอะ ต้องพักผ่อนเยอะๆ
“เฮียปาล์มหิว” ผมเหลือบมองไอ้แสบที่หลับไปไม่ถึงครึ่งชั่วโมงขยี้ตาเหมือนเด็กๆ ตื่นขึ้นมาก็ถามหาของกิน สวนสัตว์มันก็อยู่ไม่ไกลหรอกครับแต่รถติด มันอ้อนผมอยู่สักพัก ผมก็เลิกแกล้งเลี้ยวเข้าร้านอาหารไทยที่ค่อนข้างหรูระดับหนึ่งที่อยู่ข้างทางให้มัน
“ฝรั่งจ๋ามันแพงไปไหนเนี้ย” มันพูดขึ้นทำท่าด่อมๆมองๆเข้าไปในร้านผมหัวเราะก่อนจะลากมันเดินเข้าร้านไปก่อนที่พนักงานเขาจะนึกว่าพาลิงมาด้วย ไม่ได้กินบ่อยสักหน่อยนานๆ ทีจะพามามันก็ไม่ได้ทำให้ใครเดือดร้อนหรอก
“อ่ะ มีน้ำพริกปลาทูด้วย คิกๆ” แค่น้ำพริกปลาทูก็มีความสุข หึหึ ผมลอบมองไอ้ลิงน้อยที่หัวเราะคิกคักในเมนูอาหาร ไฝเม็ดเล็กๆ ของมันที่ขยับขึ้นขยับลงตามรูปปากที่พูดไม่หยุด ทำให้ผมนึกอยากจะแกล้งอยากจะอำมันตลอดเวลา
“ไม่กินกล้วยหรอ” ผมชี้ไปที่เมนูกล้วยปั่น มันคิดแปปนึงก่อนจะแยกเขี้ยวยิ้มตาหยีให้ผม
“เจี๊ยกกกกกกกกกก!”
“เบาๆสิไอ้ปาล์ม” ไอ้ห่าเดี๋ยวปั๊ดชกปาก แม่งร้องเป็นลิงเลย หึหึ สมควรชินใช่ไหมเพราะยังไงมันก็เปลี่ยนนิสัยขี้เล่นไม่คิดถ้าคิดหลังของมันไม่ได้อยู่แล้ว หึหึ แต่มันก็ดูจริงใจไม่เสแสร้งดี วันดีคืนดีใครเขาเอาไม้มาเคาะหัวมันภาพนั้นกูคงขำแทบตายแน่ๆ
“เฮียฮะ ผมเอาข้าวปลาทูกับแกงส้มได้ไหม”
“อื้อ งั้นสั่งมาเป็นกับข้าว เอาชะอมไข่กับน้ำพริกและหมูย่างมาอย่างละที่นะครับ”
ผมสั่งเสร็จก็ส่งเมนูคืนให้บริกรสาว และหันมาทันสังเกตเห็นว่าไอ้ลิงมันย่นปากใส่ผม พอสบตาปุ๊บก็เชิดคอมองไปที่อื่น หึ ดูปฏิกิริยาแล้วมันแปลกๆ นะเนี้ย ผมก็อายุเท่านี้แล้วนะครับทำไมจะดูไม่ออก ยิ่งเป็นไอ้ลิงงี่เง่าที่แสดงออกชัดเจนขนาดนี้ เอาเถอะยังไม่พูดดีกว่า อยากรู้ว่ามันจะทำยังไงกับความรู้สึกตัวเองต่อไป
“คนเมื่อกี้เขาสวยดีเนอะ”
เคร้ง
หึ มือไม้อ่อนถึงกับซ้อมที่จิ้มปากตัวเองอยู่หล่น ผมมองไอ้ปาล์มที่มุดโต๊ะจะก้มไปเก็บช้อนและเกือบหมดขำ เลยรีบโบกมือให้บริกรใกล้ๆ รีบมาเปลี่ยนช้อนให้มัน ก่อนที่จะมุดลงไปใต้ดิน
“นี้ครับคุณลูกค้า” ไอ้หน้าหล่อรีบถลาเข้ามาหาไอ้ปาล์มพร้อมซ้อมคันใหม่โดยที่ไอ้ลิงโผล่หัวขึ้นมาเอ๋อๆ รับซ้อมไปถือเอาไว้มองผมนิดๆ อย่างแง่งอนก่อนจะหันไปยิ้มกว้างให้กับไอ้หน้าหล่อที่แทบจะขี่เมฆมาบริการ
“อ่ะ ขอบคุณครับ”
“ไม่เป็นไรครับ ผมชื่อดิวนะครับ” เยอะ เยอะไปแล้ว !
“อะ แฮ่ม!!!!!”
“ก้างปลาติดคอเหรอลุง” ก้างพ่อง อาหารยังไม่มาเสริฟเลยไอ้สาด! ไอ้หมอนั้นยิ้มให้ไอ้ปาล์มนิดๆ ก่อนจะเดินไปรับออเดอร์โต๊ะอื่น หึ เก่งนักนะเรื่องเอาคืนน่ะ สรุปคือมึงรู้ทันแต่แกล้งมึน หรือไม่รู้เรื่องแต่บังเอิญฉลาดฉับพลันหือไอ้ลิงน้อย
“โธ่ ถ้าจะกินแบบนี้ปาล์มทำให้กินก็ได้”
พออิ่มพุงปลิ้นก็พากันเดินกลับมาที่รถพร้อมบิลค่าอาหารที่ค่อนข้างแพงอยู่เพราะรอบสองต่างคนต่างสั่งซะเหมือนกับอดอยากมานาน อาหารไทยผมกินบ่อยครับเพราะแม่ทำให้กินแต่วัตถุดิบก็แตกต่างจากที่ไทยมาก เลยทำให้เมนูอาหารไทยที่ประเทศต้นตำหรับอร่อยเป็นพิเศษ เห็นทีต้องซื้อวัตถุดิบกลับไปฝากแม่ซะแล้ว
“เพิ่งจะมาบ่นตอนกินเสร็จให้มันได้อะไรขึ้นมา” ผมถาม ถ้าให้มันทำคงกินไม่ได้นั้นแหละครับ หึหึ ลิงมันจะทำอะไรเป็นนอกจาก กิน นอน เล่นซนไปวันๆ
“เฮียรีบไปเหอะบ่าย 3 แล้วนะ สวนสัตว์มันปิด 6 โมงอ่ะ แงงงงงงง”
“เออๆ มึงจะดูสักกี่ชั่วโมงไอ้ปาล์ม” ผมถามมันขำๆ พอผมพูดแบบนั้นมันก็ย่นหน้าอีก หึ ขยันไม่พอใจอะไรนักหนา
“ปัญญาอ่อนเหรอ”
“เฮียนั้นแหละ” มันกอดอกหันไปมองนอกกระจกผมหัวเราะนิดๆ อย่างไม่ถือสาก่อนจะสตาร์ทเครื่องเพื่อพาลิงไปกลับเข้าฝูง
“ที่อยากมาไม่ใช่อยากดูลิงแต่อยากอยู่กับกูนานๆ หรือเปล่า”
“… หน้าด้านถามอะไรแบบนั้น” มันหันมาแว๊ดใส่ผมยกใหญ่ ฮ่าๆๆๆๆ หน้ามึงแดงแล้วไอ้หนู
“กูบอกแล้วไงว่ายังให้คำตอบกับมึงไม่ได้ว่าที่เป็นอยู่ตอนนี้คืออะไร กูไม่ใช่เกย์ มึงก็ไม่ใช่ เพราะแบบนั้นไม่ต้องรีบร้อน ปล่อยให้มันเป็นไปแบบนี้และถ้าวันไหนความรู้สึกมันชัดเจนทั้งสองฝ่าย ค่อยว่ากัน”
ผมพูดกับมันตรงๆ ภาษาคนนี้แหละ ให้มันเข้าใจจะได้ไม่ต้องไปหาคำตอบเอง ผมเองก็ชัดเจนพอถ้ามันใช้และผมชอบผมจริงๆ มันก็จะเป็นไอ้ลิงตัวเดียวที่ผมจะหนีบมันไปจนแก่จนเฒ่าแต่เรื่องนี้ผมคงตัดสินคนเดียวไม่ได้หรอกครับ ต้องรอดูสถานการณ์เบื้องหน้าและความรู้สึกของไอ้ปาล์มด้วย มันอาจจะแค่หลงผมเพราะผมเป็นที่พึ่งของมันได้ในยามที่มันไม่มีใคร แต่เพราะเราเป็นผู้ชาย เส้นบางๆ จึงกั้นเราสองคนเอาไว้ … มันไม่ง่าย มันไม่ใช่นิยายโลกสวยที่จะแต่คนสนับสนุนให้ผู้ชายรักกัน … ผมอยู่บนโลกนี้มานาน นานจนเห็นหน้ากากของมนุษย์ที่สวมทับอยู่หลายชั้น …
“เฮีย และถ้าถึงตอนนั้นผมชอบเฮียแต่เฮียไม่ชอบผมล่ะ” ผมทำหน้าตาเจี๋ยมเจี้ยมใส่ผม ทั้งๆ ที่หน้ามันยังแดงอยู่นั้นละครับ
“ก็เทสิจะไม่ยากอะไร”
“เฮียแม่ง! งั้นก็ไม่ต้องรอถึงตอนนั้นหรอก ผมก็ไม่ชอบเฮียเหมือนกัน!!!!”
“ฮ่าๆๆๆๆๆ มึงนี้เป็นเอามากจริงๆ ก็บอกแล้วไงว่าไม่ต้องรีบ หรือมึงรีบอยากเป็นเมียกูไวๆ”ผมวางมือบนหัวเล็กๆ ของมันโคลงไปมาจนหัวมันกลิ้งเหมือนตุ๊กตาล้มลุก ก่อนจะเอื้อมตัวไปกระซิบหูมันเบาๆ หึหึ ขนลุกเกรียวเชียวนะมึง น่ารักฉิบหาย
“เฮียนั้นแหละต้องเป็นเมียผม!”
“ถุ้ย ดูสารรูปมึงด้วย”
“อ่ะ! พูดอย่างเดียวก็ได้ทำไมต้องบีบตูด ฮือออออออออออ ไอ้เฮียคนหื่น!!!” หึหึ ก็กูหมั่นไส้อะ!
“มึงออกเสียงให้มันดีๆ จากเฮียจะกลายเป็นเหี้ยแล้วว้อย!” มันหัวเราะหน้าดำหน้าแดงก่อนจะดึงมือผมที่มันจับได้ว่าผมแอบบีบตูดมันไปกุมแก้มเบาๆ หึหึ สกปรกไหมไอ้ลิงน้อย แต่ก็นะตูดก็ตูดมึงมือก็มือกู มันคงไม่สกปรกหรอกเนอะ
“เฮียบอกยังไงปาล์มก็เชื่อแบบนั้นแหละฮะ” แหม ทำเป็นออดเป็นอ้อน หึหึ
“เออ เชื่อฟังก็ดี แต่ระหว่างนี้กูมีเมียบ้างได้ไหม” ผมแกล้งเหย้า
“ก็ลองดูสิ ผมจะกันให้ตัวเขียวเลย! ถ้าจะมีก็ตอบผมมาก่อน!!!”
“ก็กูกั๊กอะ!” มันหน้าเสีย ก่อนจะก้มมองมือตัวเองที่เล่นนิ้วผมอยู่ … อย่าโมโหหักข้อมือกูนะ
“ถ้าเฮียคิดจะจริงจังกับเขาแล้วผมจะทำยังไงละ …” ผมเหลือบมองมันนิดๆ … นี้มึงเข้าใจคำว่าพูดเล่นต่างกับพูดเล่นยังไงไหม … ตั้งแต่มีมันผมเอากับหญิงคนไหนไม่ลงอีกเลย ก็มันรู้สึกไม่ใช่และเบื่อๆเอียนๆกับเครื่องสำอางกับน้ำหอมแล้วนี้หว่า …
“ฉะนั้น มือจงหักและพิการไปซะปาล์มดูแลเอง!!!!”
“อ๊ากกกกกกกกกกกกกกก ไอ้ปาล์มเดี๋ยวรถคว่ำ!!!!”
.
.
.
ทู๊กโค้นนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน ให้ทายตอนนี้ปาล์มอยู่ไหน สวนสัตว์ไงสวนสัตว์ที่ผมไม่ได้มานาน กี่ปีแล้วเนี้ยจำไม่ได้แล้วอะ ตั้งแต่พ่อเลิกกับแม่ผมไป ผมก็ไม่เคยมาอีกเลย ฮือออ เป็นปมในใจผมเลยนะ และมันนี้ หึหึ ปาล์มก็กลับมาอย่างสมศักดิ์ศรีควงฝรั่งจ๋าจอมคิดมากมาด้วย ฮิฮิ เมื่อเช้าผมไม่เป็นอันเรียนเลยครับก็แหม ก็ผมตื่นเต้นนี้หน่า30 เปอร์เซ็นต์ ได้มาสวนสัตว์อีก 70 ผมดีใจที่เฮียมาด้วย งื้อๆ โปรดเมตตาเด็กขาดความอบอุ่นอย่างปาล์มได้ไหม กระซิก T^T
“เจี๊ยกๆ เฮียจ๋าไปดูลิงกัน” ผมชี้ไปที่กรงลิงขณะที่เฮียเดินหล่อในเสื้อยืดสีเทากับกางเกงยีนต์สามส่วน ชิ แล้วแว่นกันแดดนั้นมันอะไร ดูผมสิชุดนักศึกษาเนี้ยนะ ฮืออออออออออ ไม่หล่อเลย
“แดดร้อนใส่ไว้ซะ” หมวกลิงมีหน้าลิงกับมือยาวๆของมันดูเกะกะถูกสวมอยู่บนหัวผม … เด็กโข่งไหม ผมไม่ใช่เด็กแล้วนะ … แต่มันก็เป็นของขวัญชิ้นแรกของผมที่เฮียให้น๊า ใส่กะด๊ะ เดี๋ยวคนแก่จะน้อยใจ ฮิฮิ
ผลั๊ก!
“ขอโทษครับ เจ็บตรงไหนไหม” ไม่เจ็บเลย ชนผมล้มขนาดนี้ ผมที่นั่งจุมปุ๊กอยู่ที่พื้นเงยหน้ามองไอ้คนที่ชนผมอย่างไม่พอใจ พี่ล่ำอะตัวผมแค่นี้ทำไมต้องทำร้ายหนักขนาดนี้ด้วย!
“ลุกขึ้นก่อนนะน้อง”
“ไม่ต้องก็ได้ครับ อ่ะ!” ไอ้พี่ล่ำหน้าหล่อไม่ฟังผมพยุงปาล์มลุกขึ้นเหมือนเป็นผู้หญิงเลย นี้ๆ ผมน่ะอกสามศอกมีไอดอลเป็นเฮียกบหนุมานนะไม่อ่อนแอขนาดนั้นหรอก เจี๊ยกๆ
“มาคนเดียวเหรอครับทำไมมายืนอยู่คนเดียว” เขาถามพร้อมกับก้มเก็บหมวกมาสวมให้ผม โดยมีไอ้เฮียฝรั่งจ๋ายืนกอดอกมองเงียบๆ อะไรกันอะ รังสีออร่าประหลาดๆ นี้ …
“ว่าแต่ชื่ออะไรครับ” พี่ล่ำคงอยากที่จะเป็นเพื่อนกับผมแหละมั่งครับ งี้แหละคนมันหล่อไงเลยมีแต่คนอยากเข้าใกล้
“สักทีเถอะมึงอะ” ง่า! ทำไมต้องกระชากผมด้วยอะ ผมตะโกนบ๊ายบายพี่ล่ำที่ยืนโบกมือให้ผม พอหันกลับมามองเฮียก็ต้องหดคอหนีเพราะเฮียมองปาล์มเหมือนปาล์มทำอะไรผิดอย่างงั้นอะ
“นี้เวลากูไม่อยู่มีคนเข้ามาแบบนี้เยอะไหม”
“ก็เรื่อยๆ อะ ก็ปาล์มเฟรนลี่ไงคนเลยเข้ามาคุยด้วยเยอะ แต่ถ้ามาไม่ดีปาล์มก็จัดการโบกไปแบบนี้เลย!”
เฮียเหยียดยิ้มกับท่าโบกของผม ก่อนจะกอดคอผมเข้าไปเดินข้างๆ ฮิฮิ เฮียน่ะไอดอลผมเลย ผมอาจจะเป็นคนไม่คิดหน้าคิดหลัง และผมอาจจะทำตามใจตัวเองไปสักนิดต่างจากเฮียที่คิดถึงผลที่จะตามมาข้างหลังก็อยากทีเฮียบอกนั้นแหละครับ ค่อยๆเป็นค่อยๆ ไปข้างหน้าจะเป็นยังไงก็ตามแต่เรามีความสุขกันทั้งคู่ก็พอ
“ไอ้ปาล์ม!”
“ใครอีกวะ! รู้สึกมึงนี้คนรู้จักเยอะฉิบหาย”เฮียบ่น แต่ผมไม่สนใจหันไปมองตามเสียง อ่ะ! ไอ้น้ำนี้ มันมาทำอะไรที่นี้อะ!
“เฮียเพื่อผมอะเพื่อนผม” ผมชี้ให้เฮียดูไอ้น้ำที่วิ่งยิ้มมาแต่ไกลในชุดเจ้าหน้าที่สวนสัตว์ สาด เพิ่งแยกกับกูเมื่อกี้เองนะไอ้น้ำทำไมมึงมาโผล่ะนี้ได้อะ
“เออรู้แล้ว!” เฮียพูดยิ้มๆ จังหวะเดียวกับที่ไอ้น้ำเข้าประชิดตัวผมพอดิบพอดี
“เฮียสวัสดีครับ ไอ้ปาล์มมึงมาทำไรที่นี้วะ”
“มาดูลิง ฮิฮิ มึงอะไม่เห็นบอกกูเลยว่ามาทำงานพิเศษที่นี้” ผมว่าและโบกหัวมันไปหนึ่งที ดีจังที่กรรไกรไม่อยู่ในมือมันไม่งั้นผมต้องหูขาดแน่ๆ ฮิฮิ
“กูทำมาได้สองอาทิตย์กว่าแล้ว เวลาว่างหลังเลิกเรียนกับการซ้อมโขน”
“มึงทำคนเดียวเหรอ ? กูทำด้วยดิ”
“ทำกับเพื่อนกูมึงไม่รู้จักหรอก อย่าเลยมึงอะจะแย่งกล้วยลิงกิน” ผมย่นหน้าแต่เฮียหัวเราะอะ ! ผมไม่แย่งลิงกินสักหน่อย ผมก็มีเงินซื้อนะ แงงงงง
“ไอ้ไข่ทำด้วยปะ” ผมชะเง้อมองหาไอ้ไข่ ปรากฏว่าไม่เห็นเพราะไอ้ไข่มันชอบหางานทำอะครับ แต่รอบนี้ไม่ยักจะเห็นแหะ
“แค่นั้นคิวมันก็แน่นแล้วมึง กูต้องไปทำงานแล้วนะ อะ! ไอ้อั่งเปา!!!!” ไอ้น้ำแหกปากเสร็จก็วิ่งไป … คือไอ้ห่าที่เดินผ่านไปเมื่อกี้มันคือคนเดียวกับที่ไอ้น้ำบอกไปสอนพิเศษน้องมันนี้หว่า เฮ้ยยยยยยยยยยย สรุปเพื่อนผมจะมีผัวจริงๆ ใช่ไหม
“เอ๋ออยู่นั้นแหละ จะดูไหมลิงอะเดี๋ยวสวนสัตว์ปิดก็มาโวยวายกูอีก”
“เฮียๆ ผมขอตามไอ้น้ำไปก่อน”
“เรื่องของมันน่า มึงเอาชีวิตมึงให้รอดก่อน” แล้วผมก็ถูกเฮียลากเอาจริงๆ ไอ้น้ำนะไอ้น้ำยังอาจมีผัวไม่บอกเพื่อน หึหึ น้อง
ปาล์มจะต้องรู้เรื่องนี้ให้ด๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
“อดดูโชว์แมวน้ำเลย เรามาช้าไป” ผมยื่นมือไปรับไอติมจากฝรั่งจ๋าที่ทำตัวน่ารักให้ผมนั่งพักส่วนเจ้าตัวไปซื้อไอติมตักมาให้ผมกิน ฮิฮิ รสช็อกโกแลตด้วยน๊า รู้ตัวอีกทีก็ 6 โมงเย็นสวนสัตว์จะปิดแล้วครับ
“ก็มึงมัวแต่วุ่นวายกับลิงอยู่นั้นแหละ”
ก็ลิงน่ารักนี้ผมได้รูปน้องบอย ลิงน้อยน่ารักจอมซนมาตั้งหลายรูปแหนะ แต่น้องเอาแต่จิกหัวผมหนังหัวแทบหลุดแหนะ อย่าหวังว่าเฮียจะช่วยปาล์มเลยครับ รายนี้เอาแต่หัวเราะอย่างเดียว ชิชะ ฝรั่งแช่บ๋วย แต่ผมมีความสุขมากเลยนะที่เฮียพาผมมาวันนี้อะ ปาล์มจะเอารูปอัพเฟชบุ๊กด้วย คิกๆ ทุกคนต้องอิจฉาผมแน่ๆ ที่ได้มาสวนสัตว์กับเฮีย
“เฮียจ๋า นี้ใครเหรอ”
ผมถามและยื่นโทรศัพท์ไปให้เฮียฝรั่งที่นั่งอยู่ข้างๆ ผู้หญิงคนนี้ชอบมาเม้นส์รูปผมกับเฮียเป็นภาษาอังกฤษซึ่งผมไม่ค่อยเข้าใจ พอใช้โปรแกรมแปลภาษาก็แปลออกมาแบบประหลาดๆ ฮืออ ตอนเด็กน่าจะตั้งใจเรียนภาษา ถ้าเฮียพูดภาษาไทยไม่ได้ผมต้องแย่แน่ๆ
“แอนนี่ พนักงานที่บริษัทเดียวกัน”
“หึ ผู้หญิง” ผมเหยียดยิ้มก่อนจะแย่งโทรศัพท์คืนมา ไม่ได้งอนไม่ได้งอแงแค่หมั่นไส้ ชิ! ผมไม่เห็นมีผู้หญิงเข้ามาบ้างอะ!
“พี่คะ” ป๊าดดดดดดดดดดดดดดดดดดด มาไวแท้ ผมเงยหน้ายิ้มให้น้องสาวคนสวยที่ขาวหมวยน่ารัก ฮี้ฮี้ ถึงจะหมวยน่ารักสู้ไอ้น้ำไม่ได้แต่ก็ผู้หญิงละนะ
“เอ่อคือ พี่ชายหนูให้มาขอเบอร์น่ะคะ (พรู๊ด)ไม่ทราบว่าพี่ …” ผมหันขวับไปมองเฮียที่หัวเราะจนน้ำที่เพิ่งยกกินเข้าไปพุ่งออกมา แงงงงงงง น้องจ๋าพี่มีผู้ชายคนเดียวเป็นไอดอลคือเฮียนะ นอกนั้นพี่ก็ยังชอบผู้หญิงอยู่!
“งื้อออออออออออออออ เฮียดูดิดู๊ ทำไมผมต้องเจอแต่แบบนี้” ผมหันไปโวยวายกับเฮียไม่ได้สนใจน้องผู้หญิงคนนั้นอีก ฮึก ชีวิตปาล์มช่างอาภัพนัก …
.
.
.
“เลิกขุดได้แล้ว บ้านกูไม่มีมันให้มึงขุดหรอกนะ”
ผมมองไอ้ปาล์มที่ขุดดินหลังบ้านผมอย่างน้อยอกน้อยใจในโชคชะตาของมัน เชี้ย อย่างพีควันนี้มีแต่ผู้ชายจับจ้องมัน หึหึ ที่เขาบอกว่าถ้ามีเจ้าของจับจองแล้วเสน่ห์จะแรงขึ้น แต่บังเอิ๊ญผมเป็นผู้ชายไง ไอ้ปาล์มเลยมีเสน่ห์กับเพศเดียวกันแทน มันเลยต้องมาขุดมันอย่างที่เห็น เด็กห่าอะไรคิดมาแล้ววิ่งหาจอบมาขุดมัน กูเพลียใจ
“เฮียแม่งไม่เข้าใจผมหรอก”
“จะสองทุ่มแล้วข้าวก็เสร็จแล้วจะแดกไหม ไม่รีบไอ้เมอร์ขโมยหมดนะ”
เคร้ง!
“เฮียเมอร์ไม่มีสิทธิ์กินของปาล์มนะ”
“ล้างมือด้วยนะว้อย” ผมตะโกนบอกไอ้ปาล์มที่ทิ้งจอบวิ่งเข้าไปบ้านไปทะเลาะกับไอ้เมอร์ หึหึ ดีจริงๆ ยังไงนิสัยมันก็ยังตะกละเหมือนเดิม
มื้อเย็นผ่านไป ไอ้ปาล์มก็ยังไม่กลับบ้านมันที่อยู่ข้างๆ แต่เลือกที่จะวิ่งขึ้นมาบนห้องผมอาบน้ำด้วยความไวแสงและทิ้งตัวลงนอนเหมือนเด็กๆ ขณะที่ผมนั่งทำงานมองมันอยู่ไม่ห่าง หึ มันยังนอยส์เรื่องวันนี้ไม่เลิกน่ะครับ เห็นแบบนี้มันก็เป็นเด็กคิดมากคนหนึ่งนั้นแหละ เฮ้อ …
ผลุบ
“อื้อ จะกอดปาล์มทำไม” มันโวยวายเมื่อผมยอมปิดคอมทิ้งงานเพื่อมานอนกอดมัน …
“กอดไม่ได้เหรองั้นกูไม่กอดนะ” ผมยกมือออกแต่ไอ้ปาล์มก็ชิงจับแขนผมและซุกหน้าในอกผม หึหึ ขี้อ้อนขนาดนี้น่ะเหรอจะมีเมีย … มีผัวดีกว่านะน้องปาล์ม
“กูถามอะไรได้ไหม”
“อะไรอะ”
“พ่อแม่มึงละ ?”
“… ถ้าผมพูดไปเฮียต้องสงสารแทนที่จะรักผมแน่ๆ” มันเงยหน้ามองผมตาใสระริกนิดๆ
“กูไม่โง่ขนาดนั้นหรอก … บอกกูได้ไหมวะ ทำไมเหมือนมึงอยู่คนเดียว”
“แม่ผมหนีพ่อไปตอนผมยังเด็ก พ่อผมเป็นตำรวจไม่ค่อยกลับบ้านและผมเป็นลูกคนเดียวไม่มีญาติที่ไหนอีก หรือมีแต่ผมก็ไม่รู้ … มันก็แค่นั้นแหละ” ผมพูดเบาๆ และซุกหน้าเข้ากับอกผม เหมือนจะหนีอะไรสักหน่อย ผมเลือกที่จะกอดมันเอาไว้แน่น … มึงคงเหงามากสินะไอ้ปาล์ม …
“กูก็คิดมาตลอดว่ากูลูกคนเดียว เพิ่งรู้ว่ามีน้องก็เมื่อไม่นานมานี้ ครอบครัวกูทำผิดกับเจ้าปังไว้เยอะ กูต้องการชดใช้ แต่มันยังไม่ใช่เวลาในตอนนี้ … พรุ่งนี้มึงไม่มีเรียนกูจะพามึงไปหาปังด้วย ไปกับกูไหม ?” ไอ้ลิงเงยหน้ามองผม ก่อนจะยิ้มหวานไม่ถามอะไรอีก ซุกหน้าลงกับอกผมอยู่แบบนั้นจนหลับไปด้วยกันบนเตียงหนา … นอกจากแม่ น้องปัง ก็มีมึงนี้แหละไอ้ปาล์มที่กูรู้สึกพิเศษมากกว่าใคร …
.
.
.
ผมยัดไอ้ลิงที่อยู่ในชุดนอนนั่งหลับนกอยู่เข้ารถก่อนจะพามันมาเส้นทางที่น้องผมใช้ไปโรงเรียนประจำในเวลา 7 โมงครึ่ง กว่าจะปลุกมันได้ก็ยากเอาการครับเพราะมันไม่อยากจะตื่นเอาซะเลยลิงมันก็ยังเด็กละนะ อยากนอนอยากเล่นไปตามภาษา แต่ถ้ามันหลับขณะมาแอบดูคนอื่นมันจะมีประโยชน์อะไรวะ!!!!
“ตื่น!!!” ไอ้ตัวแสบสะดุ้งเฮือกก่อนจะมองผมตาโปน หึหึ
“ทำไมอยู่ในรถล่ะ!”
“ละเมอหรอไอ้เวรคิดว่าเด็กมัธยมมันจะเข้าเรียนสักกี่โมง” ไอ้ปาล์มย่นจมูกบ่นอะไรงุบงิบๆ ก่อนจะคว้าเอาขวดน้ำหลังรถผมลงไปเปิดล้างหน้าข้างต้นไม้ที่เป็นสวนสาธารณะ ช่างเป็นเด็กที่อยู่ง่ายกินง่ายแท้!
“ไอ้ปาล์มหลบน้องมาแล้ว” ผมเปิดกระจกด้านคนขับพูดกับมันเมื่อเห็นว่าเจ้าอ้วนน้องผมเดินมาแต่ไกล ไอ้ปาล์มทำตามก้มลงต่ำชะเง้อออกไปมองเจ้าปังเล็กน้อย วันนี้ก็เช่นเคยที่น้องผมยังก้มหน้ามองพื้นและเดินดุ๊กๆ เหมือนพยายามจะไม่สนใจรอบ
ข้าง … เด็กคนนี้ไม่มีความมั่นใจในตัวเองเลยครับ …
“น้องเฮียน่ารักอะ นี้ขนาดดำและอ้วนนะ ถ้าผอมขึ้นมาต้องหล่อแน่ๆ” มันโผล่หน้ามากระซิบผม แน่นอนครับน้องผมมันน่ารักอยู่แล้ว
“เอาละขึ้นรถได้แล้วจะได้ตามกันต่อ” ผมว่าเมื่อเจ้าปังเดินไปแล้ว แต่ก็ต้องชะงักเมื่อเห็นว่าไอ้เสาร์วิ่งหน้าตั้งไปดักหน้าเจ้าปังเอาไว้อย่างหาเรื่อง ! คือมึงตั้งใจวิ่งมาแต่ไกลเพราะจะแกล้งน้องผมเนี้ยนะ! สารเลว!!!!
“เฮียน้อยเฮียโดนแกล้งอะ”
“เชี้ยเสาร์!” ผมทำท่าจะลงจากรถแต่ไอ้ปาล์มห้ามไว้ก่อนจะยิ้มเจ้าเล่ห์
“เฮียจะให้น้องเห็นเฮียไม่ได้ใช่ไหม งั้นปาล์มจัดการเอง ฮิฮิ” ไอ้ปาล์มหัวเราะก่อนจะให้ผมหยิบหมวดลิงที่มีแขนยาวออกมาดูเกะกะ ไปสวมและเอาแขนทั้งสองข้างปิดตรงจมูกตัวเองไว้ … เคยเห็นเด็กปัญญาอ่อนที่ใส่ชุดนอนแขนขายาวลายกล้วยกับวิธีการใส่หมวกที่ประหลาดไหมครับ …
“คอยดูน้องปาล์มอยู่ตรงนี้นะฝรั่งจ๋า” ไอ้ปาล์มวิ่งเข้าไปหาน้องผม พร้อมกับขวดน้ำที่มันเอาลงไปล้างหน้าด้วยหาเจ้าปังที่ถูกไอ้เสาร์ล็อกคออยู่ ก่อนจะเอาขวดตีไอ้เสาร์ระรัว จนมันตกใจเผลอปล่อยน้องผม และไอ้ปังก็เสตปเดิมครับ พอหลุดได้ก็วิ่งไม่คิดหน้าคิดหลังหายไปทันที
“โอ้ย พอแล้ว มึงบ้าไง๊!!!!!!” ไอ้เสาร์ตะโกนลั่นปัดขวดพัลวันผมอดหัวเราะไม่ได้ที่ไอ้ปาล์มแกล้งบ้าช่วยน้องผมแบบนั้น มันคงไมได้เจ็บแต่รำคาญมากกว่าครับ
“มึงสิบ้ารังแกคนอื่น! นี้ๆๆๆๆๆๆ บอกไว้ก่อนนะ ถ้ารังแกน้องปังอีก มึงโดนหนักกว่าแน่!” พอทำเก๊กเสร็จก็วิ่งหน้าตั้งกลัวไอ้เสาร์ชกวิ่งมาขึ้นรถก่อนจะให้ผมเหยียบคันเร่งออกมาทันที ฮ่าๆๆๆๆๆ โอ้ย กูละเชื่อมันแล้วว่ามันลิงจริงๆ !
“คิกๆ เฮียดูหน้ามันดิ งื้ออออออ!” มันตกใจอุทานออกมาเมื่อผมก้มลงไปจูบมันเบาๆ
“ขอบคุณครับ” ผมกระซิบบอกเจ้าปาล์มที่ยังเพยอปากรออยู่อย่าง งง ๆ เด็กมันทำดีก็ต้องให้รางวัล …
============================
ทำไมถึงถึงเนื้อถึงตัวกันตลอดเวลา งือออออออออออออออออ
ฮ่าๆๆๆ ตอนหน้าตอนของน้ำนะคะ ใครลุ้นว่าเมอร์จะมีคู่ไหม ต้องติดตาม
เจอกันค่า
ฝากเพจนะ
ห้องเก็บนิยาย pa_pa (https://www.facebook.com/YaoiStoryPaPa/)
:bye2:
-
:pig4: :pig4:
-
เฮียจูบปากลิงบ่อยไปมั้ย
-
เค้าสกินชิฟมากๆๆๆๆ
ชอบอ่าาา
ปาล์มตลกอ่ะ ติดเฮียฝรั่งขนาดนี้
จะไปไหนรอดจ๊าาา
เฮียหื่นว่ะ อย่าไปแกล้งน้องมันสิ
รออ่านคู่ไข่ เราชอบบบ
-
ปาล์มเจ้าลิงนอยเสน่ห์แรง o13
-
:pig4:
-
ลิงน้อย กับฝรั่งแช่บ๊วย :mew1: :mew1: :mew1:
ฝรั่งจ๋า ถูกใจที่ลิงน้อย ไปช่วยปัง ที่ถูกเสาร์รังแก
ให้รางวัลเป็นจูบที่ปากด้วย :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
น้ำ อั่งเปา เมื่อไหร่ความจะแตก?
ปาล์ม มีแต่หนุ่มมารุมสนใจ จนปาล์มต้องมาขุดมัน? :katai1: :katai1: :katai1:
รอ :L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
เฮียจ๋าาาาา
-
รุกน้องลิงเยอะขนาดนี้ อนาคตได้เมียแน่ อิอิ
-
น้องลิงน่ารัก งื้อออออออ
:hao7:
-
เฮียรุกหนักๆหน่อยเฮียยย อยากให้เฮียอยู่ไทย ไม่ก็เอาลิงไปอยู่ด้วยยย
-
{CH12 หมวยกับว่าที่สามี}
โอโห้ เพื่อนจะมีผัว … นั้นคือคำอุทานแรกที่ผมคิดได้หลังจากรู้ว่าไอ้ปาล์มมันรู้สึกยังไงกับเฮีย โธ่! แสดงออกจะเป็นจะตายแบบนั้นใครไม่รู้บ้างวะ เด็กอนุบาลยังเบะปากใส่แรงเลย อย่าว่าแต่ไอ้ปาล์มกับเฮียฝรั่งของมันที่หวานหยดย้อยเหลือเกินเลยครับ ผมเองก็กำลังแฮปปี้เอนดิ้งสุดๆ หึหึ น้ำเองก็จะมีผัวเหมือนกันนะเว้ย!
เคยได้ยินคำว่ารักแรกพบกันไหม ผมน่ะนะ มีรักแรกพบกับเขาด้วยละ ไม่ใช่เด็กผู้หญิงน่ารักหรอก แต่เป็นผู้ชายตัวใหญ่ถึก เด็กช่างหน้าหล่อหุ่นเซี๊ยะแถมยังมีความอ่อนโยนลึกๆ ด้วย
“เชี้ย แม่งอย่างหล่อ”
ผมอุทานก่อนจะหลบแว้บเข้ามาหลังเสา เมื่อเห็นว่าแฟนในอนาคตของตัวเองกำลังเดินออกมาจากประตูมหาลัยช่างพร้อมเพื่อนๆ อีกกลุ่มใหญ่ จ๊าก! หล่อชะมัด … ขนาดอยู่ท่ามกลางคนโหดทั้งหลายยังดูโดดเด่นสุด … แอบดูมา 2 อาทิตย์แล้วก็ยังคงความหล่อไม่เสื่อมคลาย หมอนี้ชื่ออั่งเปาครับ เรียนอยู่ปี 2 เป็นพี่ผมหนึ่งปี … ถ้าถามว่าทำไมผมถึงว่ากลายเป็นโรคจิตตามติดชีวิตหมอนี้ทุกวันจนรู้ตารางชีวิตน่ะหรอ
มันเริ่มจากวันนั้นที่ไอ้ปาล์มลากผมไปกินข้าวร้านปลากุนเชียงอร่อย(ไอ้ปาล์มมันเรียกแบบนี้) ตอนแรกก็คิดว่าจะได้ฟาดตัวกับเด็กช่างตัวโต แต่ที่ไหนได้เรื่องกลับจบลงง่ายๆเพราะมือที่ใหญ่และอบอุ่นวางลงบนหัวผมและพูดขอโทษอย่างสุภาพและอ่อนโยน … ไอ้น้ำละลายไม่สนเพศสนห่าเหวอะไรแล้ว ตกหล่มรักดังโผล๊ะ โดนคิวปิดแผลงศรใส่คันโต! จนต้องมาเป็นนักถ้ำมองเช่นนี้นะแล …
“คุณจะตามผมไปถึงไหน”
“ช่ะ! ตะ ตกใจหมด” ผมเอามือทาบอกเมื่ออยู่ๆ คนที่แอบมองอยู่ทุกวันก็มายืนด้านหลัง ทำเอาใจสั่นไปหมด โอ้ยยยยย พ่อคุณพ่อทูนหัวของน้ำ พอมองใกล้ๆ แล้ว … หล๊อหล่อ
“อะ เอ่อ … สวัสดี” ผมยกมือทักทายอั่งเปา … เชี้ยนี้คำพูดแรกของมึงที่พูดกับคนที่ชอบเหรอไอ้น้ำ
“จะเอาอะไรวันนั้นก็ขอโทษไปแล้วไง” หมอนั้นถามหน้านิ่ง มองซ้ายมองขวาไม่มีเพื่อนคนอื่นของหมอนี้เลย … สองต่อสองละ แถมยังยืนบังผมซะมิดเลย นี้มันฉากละครเรื่องไหนเนี้ย ฮิฮิ
“ไม่ได้เอาอะไร แค่อยากตามไม่ได้เหรอ”
“โรคจิตสินะ …” ปากร้ายชะมัด! กัดซะดีไหม ขนาดใช้สกิลแอ๊บแบ๊วแล้วยังไม่ได้ผลเลย
“เปล่านะ!!!! คะ แค่ … แค่อยากเจอเฉยๆ”
“เป็นเกย์เหรอไง”หมอนั้นเงียบไปสักพักก่อนจะเหยียดยิ้มและใช้มืออุ่นๆ ลูบแก้มผมและตบเบาๆ งื้อ ชอบสัมผัสของหมอนี้สุดๆเลย
“ง่ะ … เป็นก็ได้ถ้าชอบนายแล้วต้องเป็น” ผมว่าก่อนจะยิ้มหวานจับมืออุ่นๆนั้นค้างไว้ที่แก้ม เคลิ้มเลยสิผม … ชัดเข้าใจไอ้ลิงปาล์มแล้ว อบอุ่นได้ขนาดนี้เลยเหรอ …
“หึ แต่เสียใจ ผมมีแฟนแล้ว”
เพล้ง!!!!!
เสียงหน้าผมแตกเอง ไอ้บ้าอั่งเปาเหยียดยิ้มก่อนจะดึงมืออกจากมือผมและหันหลังเดินจากไป …อ้อั่งเปาตอแหล! กูสืบมาหมดแล้วว่ามึงไม่มีเมีย!!!! ฝากไว้ก่อนเถอะครั้งหน้าไอ้น้ำต้องกลับมาพร้อมสกิลใหม่ ไฉไลกว่าเดิม!!!!
.
.
.
“ไอ้น้ำ ช่ะ!!! ไอ้น้ำ!!!!!” เสียงไอ้ปาล์มเรียกผมที่วิ่งขึ้นรถเมหลังจากเรียนเสร็จ เรียกทำพ่องคนมองทั้ง มหาลัยเลยไอ้ผีบ้า!
เมื่อวานโดนพ่อทูนหัวตอกหน้ามาแบบนั้นแต่ไอ้น้ำไม่ยอมแพ้หรอกครับ ต้องสู้เพื่อให้ได้เป็นแฟน หนทางนี้ยังอีกยาวไกลนะที่รัก หึหึ
ผลั๊ว!
“ขะ ขอโทษฮะ”
ผมก้มลงไปมองไอ้เด็กน้อยที่ยืนเกาะเก้าอี้อยู่ข้างๆ รถเบรกมันเลยเสียการทรงตัวมากระแทกผมแรงอยู่ที่ฐานไอ้น้ำยังมั่นคงฝึกจากการเป็นเสาให้ไอ้ห่าปาล์มปีนนั้นแหละ ก็นะ เวลาเย็นแบบนี้ไม่มีที่ให้นั่งหรอกครับ ใครขึ้นก่อนก็ได้นั่งไม่สนเด็กสนคนแก่หรอก คนสมัยนี้หาดีได้น้อย มันคือโลกของความจริงแล้วทำไมไอ้หนูนี้มาอยู่คนเดียววะ ตัวก็เล็กจี๊ดเดียวคงไม่เกินประถม 3 หรอก ว่าแต่ผู้ชายใช่ไหม แก้มเป็นพวงขนาดนี้
“เดินไม่ระวังเดี๋ยวก็ล้มหัวฟาดหรอก” ผมว่า ไอ้เด็กคนนั้นเงยขึ้นมามองผมทำหน้าเจี๋ยมเจี้ยม ทำท่าจะยกมือขึ้นไหว้ผม แต่มันก็จะเซล้มอีกผมเลยเอาไว้หนูน้อยมาอยู่ระหว่างขาของตัวเองหนีบเอาไว้ซะเลย!
“คิกๆ พี่ชายตลกจัง ผมชื่อทองนะฮะ”
“เออ กูชื่อน้ำ” ไอ้หนูน้อยหัวเราะคิก ก่อนจะเงียบไปอีก ผมเองก็ไม่ได้ชวนมันคุยต่อเพราะไม่ค่อยถูกโรคกับเด็กเท่าไหร่อาจจะเป็นเพราะผมเป็นลูกคนเล็กเลยถนัดเอาแต่ใจมากกว่าตามใจใครละมั่งครับ
“อ่ะ พี่ครับถึงป้ายที่ทองจะลงแล้ว”
“เออ อย่าไปไหนคนเดียวอีกละ” ผมว่าและยอมปล่อยให้ไอ้ตัวเล็กเดินแทรกคนออกไป พอเห็นว่ามันไปถึงประตูได้โดยไม่เป็นอันตรายใดๆ ก็หันกลับมามองวิวกระจกข้างนอกเหมือนเดิม …
“… เชี้ย!!! พี่ครับอย่าเพิ่งออกรถ ผมลงป้ายนี้ด้วย!!!!!” แม่งมัวแต่เหม่อเกือบนั่งเลยป้ายแล้วไหมล่ะ
“อะ พี่น้ำ!”
ไอ้เด็กทองแก้มแดงโบกมือให้ผมพอเห็นว่าไอ้น้ำคนนี้ฝ่าฟันอุปสรรคนานัปการลงมาจากรถที่อัดเป็นปลากระป๋องได้ งื้อ! รู้งี้เอารถป๊ามาขับดีกว่าสะดวกกว่าเยอะเลย … เอามากูก็ขับไม่เป็นปะวะ ลำพังแค่จักรยานยังเป๋เลย เศร้า
“มึงจะไปไหนเนี้ย”
“ทองมารอพี่ฮะ ที่มหาลัยช่างใกล้ๆ พี่ล่ะ?”
“ที่เดียวกันงั้นไปด้วยกันเลยละกัน” ผมว่าก่อนจะดันหลังให้ไอ้เด็กน้อยเดินไป มันหันมายิ้มก่อนจะเดินตามที่ผมบอก ไม่วายแวะซื้อไอติมอีกแหนะ หึหึ ผมก็กินด้วยสิร้อนฉิบหาย
“ทอง”
“แค่กๆๆๆๆๆ” ไอ้น้ำสำลักไอติมทันทีที่ได้ยินเสียงที่คุ้นเคย เข้!!! แฟนผมมาได้ไง คงเห็นผมเป็นเด็กแน่ๆที่มายืนเกาะรถไอติมกินแบบนี้
“อ่ะ พี่เปา ไหนบอกรอทองที่หน้ามหาลัยไง” ไอ้เด็กน้อยวิ่งลงจากรถไอติมไปหาร่างสูงใหญ่ที่ทำให้ผมหลงละเมอตลอดเวลา แสดดดดดดดด ทำไมกูไม่เอะใจ อั่งเปากับทอง ทองกับอั่งเปา ชื่อมันมงคลทั้งคู่!!!! …ล้ำลึกเหลือเกินพี่จ๋า
“พี่เห็นเราไม่มาสักทีเลยเดินมารอที่ป้ายแทน … รู้จักกันเหรอ” พอเหลือบมามองแฟนนี้อาการเปลี่ยนไปเลยนะ โถ่ววววววววววววววว ว
“รู้จักครับพี่เขาเอาขาหนีบทองไว้ไม่ให้ล้ม” กูจะฆ่าเด็ก …
“ขาหนีบ?”
“ฮะ แบบนี้ไง” เออไม่พอยังอุตส่าห์วิ่งมาซุกผมแสดงตัวอย่างให้พี่ให้ดูอีก หึ เดี๋ยวกูก็หนีบให้ไส้ไหลหรอกไอ้เด็กผี! ทำตัวแอ๊บแบ๊วเหลือเกินนะมึงน่ะ
“พิลึก เอาเถอะกลับกันได้แล้ว” ไอ้อั่งเปาเดินมาลากไอ้เด็กผีออกจากผม ผมจะปล่อยโอกาสนี้ไปไม่ได้!!!!!
“ทองทุกวันนี้ทองเรียนทันเพื่อนหรือเปล่าครับ”ผมก้มลงไปยิ้มหวานให้ไอ้เด็กทอง หึหึ แผนนี้กูคิดมาแรมคืน
“ทันฮะ ทองสอบได้ที่หนึ่งเลยน้า” ฉิบเสือกเก่ง!
“แล้วอยากเก่งภาษาอังกฤษไหมครับ”
“คิกๆ ทองได้เกรด 4 เลยครับ แต่ทองก็อยากเก่งกว่านี้น้า” เก่งแล้วมึงต้องเก่งขึ้นไปอีกสิที่รัก!
“งั้นพี่สอนพิเศษให้เอาไหมครับทอง”
“ง่ะ … เอ่อ … แต่ทองไม่มีเงินหรอกฮะ”
“ฟรีครับทองเดี๋ยวพี่สอนโขนให้ด้วย อยากเรียนไหมแบบนี้ไง” ว่าแล้วผมก็รำโขนพื้นฐานให้ไอ้เด็กทองดู เออ กลางถนนนั้นแหละของดี หึหึ ว่าไงจ๊ะพี่อั่งเปาเห็นความดีของผมหรือยัง
“ทองต้องถามพี่ชายก่อน” ผมเหลือบมองไอ้อั่งเปาที่ยืนกินไอติมมองผมนิ่ง … อย่ามองกันด้วยสายตาแบบนั้นสิน้ำใจคอไม่ดีเลย
“ว่าไง ฟรีเลยนะ ของดีมีในโลกนะ อีกอย่างทองต้องมารอนายอย่างนี้มันอันตรายเดี๋ยวฉันไปรับเอง อย่างงี้ดีไหม?”
“คุณดูอันตรายยิ่งกว่าอีก”
“ง่ะ! พี่น้ำไม่อันตรายนะครับพี่น้ำใจดี นะฮะพี่เปา ทองอยากเรียนโขน แบบนี้” ไอ้ทองหัวเราะคิกคักเต้นท่าโขนแบบที่ผมทำให้ดูเมื่อกี้ …. ถ้าไอ้ทองเจอกับไอ้ปาล์มกูว่าลิงคูณสอง
“เดี๋ยวค่อยคุยกัน ไปได้แล้วทอง” ว่าแล้วคนพี่ก็ลากไอ้ทองเดินออกไป แงงงงงงงงงงงง น้ำจะไม่ปล่อยโอกาสนี้ไปเด็ดขาด!
“ดะ เดี๋ยวสิ ทองครับมีโทรศัพท์ไหม” ผมวิ่งไปขวางหน้าซะก่อนที่ทองจะโดนลากไป ใจจริงก็อยากขอเบอร์อั่งเปานั้นแหละ แต่ดูเหมือนว่าเหยื่อชิ้นนี้จะพยศเหลือเกิน ต้องเล่นแผนตีกรุงแบบนี้แหละ
“มีฮะ” ไอ้เด็กน้อยหันมายิ้มหวานให้ผม
“พี่ขอเบอร์หน่อยได้ไหมครับ”
“เอ่อ …”
“ไปได้แล้วทอง!” ผมหันไปค้อนไอ้หน้าหล่อมีตวาดออกมาเสียงดัง เป็นสิงโตหรอคำรามแบบนั้น ชิ!
“ทองต้องไปก่อนนะฮะพี่น้ำ สวัสดีครับ” ไม่ยอมแพ้หรอก!!! ผมรีบวิ่งไปซื้อไอติมก่อนจะไล่เกียร์หมาตามสองพี่น้องที่กำลังจะขึ้นรถเมกันไป งื้อออออ อย่าเพิ่งป๊ายยยยยยยยยยยยยยย!
“เฮ้ อย่าเพิ่งไปสิ! นี้เลี้ยง!” ทันควันครับ น้องทองหันมายิ้มกว้างให้ผมคว้าเอาไอติมสองอันไปถือไว้ก่อนจะพากันขึ้นรถไป …โดยที่อั่งเปาไม่ได้สนใจผมเลย ชิชะ ไอ้บ้า!!!! คอยดูนะพอได้มาเป็นแฟนจะจิกกระบาลใช้ให้สาสมเลย!!!!
.
.
.
“น้ำหลายวันมานี้มึงไปไหนนักหนา”
“เสือก”
ไอ้ปาล์มที่จ้องผมตาเป็นมันสำลักข้าวที่เคี้ยวอยู่ตุ้ยๆ ไอค่อกแคกจนหน้ามันแดงไปหมด หึ ภูมิคุ้มกันมึงต่ำมากไอ้ลิงเหี้ย ยิ่งหงุดหงิดอยู่หลายวันมานี้ผมเองก็ตามตื้อไอ้บ้าอั่งเปาอย่างปกติ ชิ เย็นชาฉิบหาย เห็นหน้าผมแต่ละทีนี้เหมือนเจอผีเลยครับ แต่ในที่สุด หึหึ ผมก็ตามสืบจากทองหาเบอร์พี่ชายมันมาได้สำเร็จ นี้ผมต้องไปนั่งรออยู่โรงเรียนประถมอยู่หลายชั่วโมงเลยนะครับ และที่สำคัญ ผมบอกให้ทองอ้อนพี่ชายมันขอเรียนพิเศษกับผมด้วย หึหึ น่ารักน่าเอ็นดูสุดๆ
“มึงเฮียอลันแม่งไม่รับสายกู!”
“เขาทำงานไหมละมึง ใครเขาจะว่างเหมือนมึง” ผมเอาช้อนเขกหัวมันโดยมีไอ้ไข่นั่งดูบอลอยู่ใกล้ๆ วันนี้มีรายงานที่ต้องทำครับมันเลยลางานที่ร้านสะดวกซื้อและมาสิงอยู่ห้องผมแทน
“เอ๊า กูมาบ่นให้ฟังดีๆ มึงอะ ทำไมชอบเย็นชากับกูจัง กูจะงอนแล้วนะ!!!” มันหน้างอ โอ้ยยยยยยยยยย แอ๊บแบ๊วน่ารักเหลือเกิน เห็นแบบนี้ก็จะมีผัวก่อนเพื่อนนะจ้ะ ฮ่าๆๆๆๆๆ
“มึงอย่าทะเลาะกัน เฮ้ย! เฮ้!!!!!!! แม่งเข้าด้วย!!!!”
“เข้าเหรอวะ! เข้!!!!!!! เฮ้!!!!!!!”
“โอ้ย ! ตะโกนทำไมวะ!!!!!”
ผลั๊ว ผลั๊ว!!!!
โดนสอยตูดไปคนละที สาด ดูอย่างเดียวไม่ว่านี้ช่วยกันตะโกนลั่นแบบนี้มึงไปสมัครร้องเพลงกันไหม เสียงดเหลือเกิ๊นนนนนนนน !!!!
“พวกมึงช่วยอยู่กันเงียบๆ กูไปโทรศัพท์แปป” ไอ้สองคนที่นอนแอ้งแม้งโห่ร้องเชียร์บอลอยู่ไม่ได้สนใจอะไรเท่าไหร่นัก โบกมือไล่ผมประมานว่าจะไปไหนก็ไป ผมถอนหายใจและเดินออกมานอกระเบียง คิกๆ คำแรกจะพูดว่าอะไรดีน้า
“สวัสดีเราน้ำเอง ไม่สิ ฮัลโหล … โมชิโมชิ ชิพ่อง! อะแฮ่ม เอาละ” พอซ้อมกับตัวเองเสร็จสรรพ ก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรออก คิกๆ เปาจ๋า น้ำมาแล้วคุยกับน้ำสักคำนะ
“ฮัลโหล”
“…” มึงกูลิ้นแข็ง พูดไม่ออก
“สวัสดีครับ ขอสายใครครับ” อ๋อยยยยยยยยย เสียงนุ่มม๊ากกกกกกกกก ทำไมหล่อไปหมดแบบนี้ละ ฮืออออออ ใจน้ำจะละลายแล้วเปาเปา
“เอ่อ … นี้น้ำเอง …. อ่ะ อย่าเพิ่งวางนะ คุยกันก่อนได้ไหม”
“ไปหลอกเด็กเอาเบอร์มาหรือไง” ทำไมพูดแบบนั้นละ … เอาความจริงมาพูดเล่นทำไม พอรู้ว่าเป็นผมแล้วน้ำเสียงเปลี่ยนไปเลยอะ ….
“อือ ไม่ได้หลอกนะ ขอดีๆ … วันนั้นได้กินไอติมเหรอเปล่า”
“ไม่ … ก็กินไปแล้วจะกินอะไรเยอะแยะ”
“นั้นสิ … ละ แล้ว …”
“ว่างเหรอไง” ผมชะงัก … ความจริงก็ไม่ว่างแต่อยากคุย …
“ผมไม่ว่างหรอกนะ แค่นี้นะ”
“ดะ เดี๋ยวสิ … คือทองไม่อยากเรียนพิเศษจริงๆเหรอ นี้สอนให้ฟรีเลยนะ” ผมเสนอตัวเต็มที่ ทำไมละ ไม่ยอมให้ผมเข้าไปสักที นี้ผมไม่โอเคขนาดนั้นเลยเหรอ
“ถ้ามาด้วยเจตนาบริสุทธิผมไม่ว่าหรอก … แต่คุณอยากแค่จะใกล้ชิดผมไม่ใช่เหรอไง … ขอโทษนะคุณน้ำ ผมไม่ว่างพอที่จะเล่นกับคุณ” อ่ะ! … สะเทือนใจแรงมาก!!! ทำไมต้องพูดแรงขนาดนั้นด้วย …. คิก … คิดว่าผมจะสลดเหรอไง แค่นี้เอง หึหึ
“ไม่ว่างไม่เป็นไร แค่ให้น้ำเข้าไปอยู่ใกล้บ้างไม่ได้เหรอ น้ำไม่ได้อยากได้อะไรเลยนะเปา … นะครับ น้ำหวังดีกับทองจริงๆ อยู่ใกล้คนที่ชอบนั้นก็ส่วนหนึ่งด้วย …”
“หึ สารพัดมารยาเลยนะครับ” ช่ะ! มันรู้ทัน นี้ว่าออสก้ามอบโล่ให้แล้วเชียวนะ ไม่สนใจสกิลแมวน้อยของน้ำหน่อยเหรอเปาเปา
“เอาเถอะ ถ้าคุณจะพูดขนาดนั้นอยากทำอะไรก็ทำ”
“จริงอะ จริงๆใช่ไหม! ยอมให้น้ำสอนพิเศษทองแล้วจริงๆนะ!”
“แค่วันเสาร์อาทิตย์เท่านั้น … คุณเองก็สะกดรอยตามผมทุกวัน น่าจะมาบ้านผมถูก ใช่ไหม ?”
“คิกๆ ขอบคุณนะเปา แล้วน้ำจะทำให้เต็มที่!” หึหึ น้ำจะหาผัวเอ้ย! ตั้งใจสอนน้องทองให้เต็มที่เลย คิกๆ
“หึ” ว่าแล้วไอ้เปาเปาก็วางสายไปทันที เท่อะ แค่คำว่า หึ ก็เท่แล้ว!
“ฝันดีนะครับ” ผมพิมพ์ไลน์กลับไปบอกเปาเปาไม่ลืมที่จะส่งสติกเกอร์น่ารักๆไปด้วย เขาอ่านอย่างรวดเร็วแต่ไม่ตอบ ชิ คนหยิ่งคนรู้ทันมารยาไอ้สุ่ยจิ่ง!
.
.
.
หึหึ ถึงแล้วบ้านน้อยกร่อยใจของเปาเปาที่รักของผม บ้านของเปากับน้องทองเป็นบ้านสองชั้นทำจากไม้ทั้งหลังครับแถมปลูกต้นไม้รอบบริเวณมีหมาสองตัวช่วยกันเห่าใส่ผมด้วย หึหึ ตกใจกูกันหรือไง วันนี้แค่แต่งตัวแปลกไปนิดนึง เสื้อเชิ้ตสีฟ้ากับเอี้ยมสีดำ มีแว่นตาอีกนิดดูเนิร์ดน่ารักสุดๆ หึหึ ผมมั่นใจในหน้าตานะว่าตัวเองน่ารักขนาดไหน
“พี่น้ำ!!!!”
“สวัสดีไอ้เด็กทอง” ผมเหยียดยิ้มและกล่าวทักไอ้เด็กทองที่เดินออกมาจากในบ้านพร้อมอุ้มลูกหมาพันธ์ทางที่เพิ่งลืมตาออกมาด้วย แม่ง น่ารักวะ … หมานะไม่ใช่ไอ้ทอง
“คิกๆ วันนี้พี่น้ำน่ารักมากเลย เข้ามาเลยครับ หยินกับหยางไม่ทำอะไรพี่หรอกฮะ”
“ชื่อหมามึงเท่เกินกว่าจะเป็นหมามาก” ผมพูดก่อนจะเข้าไปในบ้านของมันอย่างกล้าๆกลัวๆ และก็เป็นอย่างที่ไอ้ทองว่า เจ้าหมาสองตัวไม่ทำอะไรผมเลย แถมยังเข้ามาคลอเคลียอีกตั้งหาก ตอแหลไม่แพ้กูเลยนะ
“มาแล้วเหรอคะหนูน้ำ น้องทองเล่าให้แม่ฟังเยอะแยะเลยคะ เข้ามาก่อนนะคะ” ผู้หญิงวัยกลางคนรุ่นราวคราวเดียวกับแม่ของผมท่าทางเรียบร้อยกว่าแม่ผมเยอะ เจอกันคงคุยกันไม่รู้เรื่องหรอกครับ หึหึ แต่ผมอยากเปิดประสบการณ์ใหม่ให้แม่ผมนะ ฝากตัวเป็นลูกสะใภ้เลยดีไหมนะ
“สวัสดีครับคุณนาย”
“ต๊าย ทางการมากเลยค่ะ เรียกว่าแม่สมก็ได้ค่ะ เจ้าทองไปหาน้ำหาท่ามาให้พี่น้ำเขานะลูก”
“ฮะ”
ไอ้เด็กทองวิ่งหายเข้าไปในบ้านทันที ผมเองก็สวมวิญญาณเด็กน่ารักแอ๊บใสเดินตามคุณแม่สมเข้าไป คิกๆ เรียกแบบนี้จักกะจี้โว้ย!!!! เข้ามาด้านในก็ตกแต่งอย่างเรียบง่ายกลับดูอ่อนโยนมากๆ เป็นบรรยากาศบ้านที่ลมโกกพัดเอากลิ่นดอกไม้อ่อนๆเข้ามาด้วย ซึ่งผมชอบมาก อยากฝากเนี้ยฝากตัวอยู่ที่นี้ตลอดไปจัง
“นั่งรอกับแม่ก่อนนะคะ เดี๋ยวเจ้าทองก็มาแล้ว หนูนี้เรียบร้อยจังเลย เป็นไงมาไงมาสอนพิเศษลูกแม่ได้คะ” แม่สมพาผมมานั่งที่โซฟาไม้เนื้อดีก่อนจะรายยาวถามมาเป็นชุด
“เอ่อ … ผมเป็นรุ่นน้องพี่เปาน่ะครับ เห็นว่าน้องทองอยากเรียนเสริมผมเลยอาสา พอดีอยู่ว่างๆด้วยเลยหาอะไรทำ เนอะน้องทองเนอะ” ผมหาพวกเพื่อความสมจริงทันที ไอ้เด็กทองที่เดินมาพร้อมถาดน้ำยิ้มแป้นไม่ฮือไม่อืออยู่แล้ว มันน่ารักมากเวลาที่ถูกผมจูงไปไหนก็ไปเนี้ย หึหึ
“อิอิ ครับ ทองอยากเรียนโขนด้วย พี่น้ำจะสอนโขนให้โทน”
“ต๊ายยยยยยยยย เล่นโขนเป็นด้วยเหรอลูก เก่งจังเลย เด็กสมัยนี้หาได้ยากเลยนะคะ ” ผมยิ้มรับอย่างนอบน้อม แต่ก็ไม่วายชะเง้อมองไปรอบๆ
“พี่เปาละครับ”
“เปาเขาไปช่วยงานพ่อที่โรงงานคะ เดี๋ยวสักบ่ายๆก็กลับคะ” … ไอ้เปาไอ้บ้า! ร้ายนักนะรู้ละสิว่าผมจะมาถึงหนีไปนะ ฮึ้ยยยยยยยยยยยยย! อย่าให้เจอนะ จะจับมาจุ๊บซะให้เข็ดเลย! ฮือออออออ ที่มาที่นี้เพราะอยากเจออยากใกล้ชิดน่ะไม่รู้หรือไง! ไม่ยอมแพ้หรอกคอยดูนะไม่ได้วันนี้วันหน้าก็ต้องได้!!!!!!!
.
.
.
-อั่งเปา-
ป่านนี้ไอ้เด็กหมวยนั้นคงอกแตกตายคาบ้านผมแล้วหรือเปล่านะ ผมชื่ออั่งเปาเรียนอยู่มหาลัยช่างกลปี 2 ทุกวันเป็นไปอย่างเรียบง่ายและจืดจางเพราะด้วยโรคไม่สุงสิงกับใครและไม่ชอบให้ใครเข้ามายุ่งในโลกส่วนตัวจึงทำให้มีเพื่อนน้อย ซึ่งแต่ละคนที่เป็นเพื่อนผมก็จะรู้นิสัยผมดี อย่างเช่นไอ้กรนั้นแหละครับ นอกจากมันก็มีครอบครัวของผมพ่อแม่และเจ้าทอง ที่ผมอยู่ด้วยได้โดยไม่ต้องอึดอัดใจ … แต่เหมือนว่ากำแพงที่ผมสร้างเอาไว้จะถูกไอ้เด็กหน้าหมวยใช้มีดปลายแหลมค่อยๆแซะแกะเกาทีละนิด ทีละนิด … หึหึ
มันน่านับถือในความพยายามนะ ที่ไม่ว่าผมจะทำเป็นไม่สนใจเท่าไหร่หมอนี้ก็คอยแต่วิ่งตามผมอยู่ล่ำไป ซึ่งมันให้ความรู้สึกที่แปลกออกไป พอสมควร
“พ่อผมกลับก่อนนะครับ” ผมเลื่อนตัวออกมาจากใต้ท้องรถหลังจากที่ซ่อมรถเก๋งที่มีปัญหาช่วงล่างเสร็จสรรพ พ่อของผมที่เป็นเจ้าของโรงงานรถยนต์ที่รับซ่อมซื้อและบริการอื่นๆที่ครบวงจรสำหรับรถ พยักหน้ารับและหันกลับไปทำงานต่อ
“วันนี้ครูพิเศษที่ไอ้ทองคุยให้ฟังมาสินะ”
“…” ผมไม่ตอบอะไรพ่อก่อนจะเดินหลบเข้ามาในห้องอาบน้ำพนักงาน เพียงไม่นานก็อยู่ในชุดเสื้อยืดกางเกงยีนต์ จากโรงงานมาบ้านใช้เวลาแปปเดียวครับเพราะไม่ไกลกันเท่าไหร่นัก
หึ ภาพแรกที่ผมเห็นผ่านรั้วบ้านคือไอ้เด็กหมวยคนนั้นกำลังงุงงงกับแบบทดสอบของเด็กประถม … นี้น่ะเหรอคนที่บอกจะสอนพิเศษน้องผม … เขาคงคิดว่าตัวเองเนียนสุดๆแล้วสิ … ยังหรอกครับน้องหมวย คุณมันซื่อตรงเกินกว่าจะมารยาได้เนียน … หึหึ ผมจะคอยดูว่าเด็กหน้าหมวยคนนี้จะทนเรียบร้อยได้นานแค่ไหน … มันน่าสนุกดีไหมละครับ …
===========================
หมวยลูกกุลสตรีหน่อยลูก 555555555
ปาล์มน่ารักแบบของปาล์ม น้ำก็น่ารักแบบของน้ำ อิอิ
ใครคิดถึงฝรั่งจ๋า ตอนหน้ามาแน่คะ จุ๊บๆ
ฝากเพจน้า
ห้องเก็บนิยาย pa_pa (https://www.facebook.com/YaoiStoryPaPa/)
:bye2:
-
พลิกล็อคจริง ๆ ไม่คิดว่าน้ำจะเป็นฝ่ายไปจีบอั่งเปาน่ะเนี่ย นึกว่าเปาไปจีบก่อนซะอีก เพราะอ่านจากมุมมองของปาล์มน่ะ ผิดคาดมาก ๆ น้ำน่ารักดีน่ะ ชอบ น้องทองยิ่งน่ารักใหญ่เลยน่ะ ชอบ งวดหน้าขอเจอฝรั่งน้า :mew1:
-
ว่าปาล์ม อ่อยใส่แฟนฝาหรั่ง แรงแล้ว
น้ำ อ่อยอั่งเปาแรงยิ่งกว่าซะอีก
แล้วอั่งเปา ดูจะตลกในความพยายามของน้ำ
น้ำพยายามมากเกินไปไหม
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
หนูน้ำรุกจีบผู้ชายเหรอเนี่ย ผิดคาดมากๆ :laugh:
-
คิดถึงลิงน้อยแล้วจ้า รีบ ๆ เคลียร์งานให้เสร็จน่ะจ้ะ :mew1:
-
:-[ :-[ :-[ :-[
-
{CH13 ฝรั่งหลงลิง}
ปีใหม่ไทย หึ สิ้นปีแล้วสินะ วันคริสต์มาสที่ผ่านมาผมเซอร์ไพร์ทไอ้เจ้าลิงด้วยการโผล่กลับมาที่นี้ หึ แต่ไอ้ลิงก็ทำให้ผมต้องเซอร์ไพร์ทกว่าเมื่อมันกลายเป็นลิงตาบอดไม่ดูตาม้าตาเรือวิ่งหัวซุกหัวซุนไปซบไอ้เมอร์จนเป็นเรื่องเป็นราวกลางดึกแบบนั้น จากนั้นไอ้เจ้าโขนน้อยก็กลายเป็นคู่อริกับไอ้เมอร์ไปโดยปริยาย จากที่ปวดหัวแค่ไอ้เด็กน้อย ก็ต้องมาปวดหัวคูณ 2 กับมันสองตัว หึ แต่มันก็ฮาดีเวลามันจะบวกกันแต่ละทีแม่งเหมือนยกตลกทั้งโลกมารวมกัน
ไอ้เมอร์มันมีจุดประสงค์หลักที่ตามผมมาไทยเพราะมันอยากที่จะเปิดกิจการร้านอาหารที่นี้โดยมีผมเป็นที่ปรึกษาของมันและหาเมียเป็นสาวไทยแบบถูกสเปคมันด้วยนั้นคือผลพลอยได้ หึ ปล่อยให้มันทำตามใจชอบไปก่อนแล้วกัน ฉลาดๆ อย่างมันไม่ไปเสียท่าให้ใครหรอกหรือล้มละลายได้ง่ายๆ หรอก
คนที่ผมต้องเป็นห่วงตอนนี้สมควรที่จะเป็นไอ้เด็กหน้าเอ๋อที่นอนน้ำลายย้อยอยู่ข้างๆ ผมตอนนี้มากกว่า หึ หนึ่งอาทิตย์ที่ผ่านมานี้ ไอ้เด็กคนนี้ติดผมแจ ไม่สิ หรือบางทีผมเองนี้แหละที่ติดมันซะเหมือนไอ้แก่เลี้ยงต้อยเด็ก ไม่มีวันไหนที่จะไม่มีเจ้าปาล์มคอยป้วนเปี้ยนไปมารอบๆตัวเหมือนลูกลิง เช้าไปส่งมันเรียนหรือพามันไปบ้านโขน กลางวันถ้ามันว่างก็พาไปกินข้าวเที่ยวเล่นในวันหยุด ตกเย็นพามันกลับบ้านและวางมันไว้ข้างๆ ตัวถึงจะหลับลงได้อย่างสนิทใจ … เชี้ย ไม่รู้ว่ากูหรือมันกันแน่ที่เป็นเอามาก …
“งื้มๆ เฮียง่า อยากกินช็อกโกแลต แง่มๆ” ผมที่นอนจ้องหน้าเนียนของไอ้ปาล์มอยู่ขมวดคิ้วเล็กๆ … ละเมอเหรอวะ ที่แดกไปเมื่อคืนก่อนนอนนั้นยังไม่พออีกเหรอไง พ่อมึงเอาช็อกโกแลตยัดปากตอนเด็กเหรอถึงได้ชอบกินนัก ไอ้ลิงสมองกลับ
มองหน้ามันและอดไม่ได้ที่จะเอานิ้วไปแหย่ตามจมูกตามปากมัน หยุดเล่นที่ไฝเม็ดเล็กๆข้างริมฝีปากมันอีกหน่อย หึหึ แดกขี้มูกตัวเองซะไอ้ลิงผี หึหึ ตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ที่ผมรู้สึกว่าไอ้ลิงตัวนี้มันก็น่ารักดี ถึงจะไม่ได้น่ารักแบบพิมพ์นิยมที่ต้องตัวเล็กแก้มแดงหน้าสวย แต่มันก็น่ารักในแบบหูกางๆหน้าอึนๆมึนๆของมันนี้แหละ หึหึ
“ปีใหม่แล้วไอ้ลิง ตื่นสักที” ผมกระซิบปลุกไอ้ลิงและเอามือตบๆพุงมันเป็นการปลุก หึ พออยู่กับผมมันก็เริ่มพุงออกแล้วครับ กินดีอยู่ดีชีวิตดีน่ะสิ มีคนเปย์อยู่ทุกวันแบบนี้
“ฟี้~… อือ อือ แค่กๆๆๆๆ เฮีย ไอ้บ้ามันบีบจมูกแบบนี้ผมจะให้ผมตายเลยใช่ไหมอ่า” พอตื่นมาก็โวยวายอีกและ หึหึ ก็เห็นไม่ยอมตื่นเลยลองเอามือบีบจมูกดูเผื่อตาจะสว่าง และก็สว่างจริง ๆ เป็นไงละไอ้เด็กลิงอ้วน ตาสว่างไหมละมึง หึหึ
“เฮียแม่งผีบ้า … สวัสดีปีใหม่ครับฝรั่งจ๋าตาสีฟ้าของปาล์ม” พอบ่นเสร็จก็ล้มตัวนอนข้างๆผมเหมือนเดิม ไม่พอยังเอื้อมตัวมากอดเอวผมไม่ยอมให้ลุกไปไหนอีก … เดี๋ยวกูก็จับปล้ำแม่งตรงนี้แหละ ความอดทนกูยิ่งน้อยๆ อยู่ช่วงนี้ หึหึ
“สวัสดีปีใหม่ไอ้ลิง มึงไม่ใบบาตรหรือไง ไหนบอกจะทำบุญต้องรับปีใหม่”
“งื้อ ไม่อาวววว ปาล์มอยากนอน ไว้ไปวัดกันสายๆนะฮะ”
“เห็นกูเป็นคนขับรถหรือไง”
“คิกๆ คนขับรถที่ใจดีด้วย”
“ถุ้ย” ผมแกล้งถุยน้ำลายใส่หัวไอ้ลิงจนมันหัวเราะคิกคักและเอามือลูบๆคลำๆหัวตัวเองว่ามีน้ำลายผมไหม หึหึ ไอ้หัวเหม็นเอ้ย
"จะนอนก็นอนไป เดี๋ยวกูจะลงไปทำข้าวทำปลาให้กิน”
“ปาล์มอยากกินช็อกโกแลต”
“แดกเข้าไปเบาหวานจะถามหา เอามือออกกูจะลุก”
“คิก ก็ลุกเองสิปาล์มไม่ได้ทำอะไรนี้” ไม่ได้ทำอะไรเลย แค่กอดกูไม่ปล่อยเท่านั้นเอง ชาติก่อนมึงเป็นหมีแพนด้าสินะ
โป๊ก!
“โอ้ย! ถ้าจะเขกขนาดนี้ก็ดึงหัวเอาไปเด๊าะเลยเลยเหรอ” มันหน้ามุ่ยเอามือที่กอดเอวผมไปกุมหัวตัวเอง หึหึ กวนตีนดีนัก สักวันความอดทนกูจะหมดลง
หลังจากที่ตีกับไอ้ปาล์มรับปีใหม่เสร็จ ผมก็เดินเข้าห้องน้ำไปล้างหน้าแปลงฟันและลงมาด้านล่างเพื่อทำอาหารเช้าให้ไอ้ลิงผีที่จะลุกมาร้องหิวโหยตามภาษาลิงกวนตีน เมื่อก่อนผมไม่เคยดูแลใครขนาดนี้ถึงจะเคยเปย์บ้างแต่ก็อยู่ในขอบเขต ไม่เกินเดือนก็แยกย้ายไม่ผูกมัด แต่ตอนนี้ปีกว่าแล้วมั่งที่ผมเจอกับไอ้ลิง หึหึ คอยๆเห็นพัฒนาการการเติบโตของมันไปในทุกๆวันที่เห็นหน้า ไม่ว่าจะตัวเป็นๆหรือผ่านวิดีโอคอล มันก็ทำให้ผมมีความสุขอย่างประหลาด ในทางกลับกันมันก็สร้างความโลภในใจผมให้พอกพูนขึ้นเรื่อยๆ … จนกลัวว่าสักวันจะทะลักทลายออกมาจนห้ามไม่อยู่ … คำว่าเกย์ … เส้นบางๆที่สักวันผมจะไม่สนใจมัน
“โย่ว มายเฟรน” ผมเหลือบมองไอ้เมอร์ที่เดินเข้ามาในครัวในชุดเดียวกับเมื่อคืนที่มันออกไป … หึ ได้เหยื่อละสิมึงน่ะ
“ร้านอาหารมึงถึงไหนแล้วไอ้เมอร์”
“โอโห้ ถามเรื่องเครียดแต่เช้า” มันก็บ่นไปตามภาษาฝรั่งขี้นกของมันนั้นแหละ ฉลาดฉิบหายแต่เสือกไม่เอาถ่าน มันเดินไปเปิดตู้เย็นหยิบนมช็อกโกแลตของไอ้ปาล์มมากระดกกินอึกๆ จนหมด เดี๋ยวเถอะมึงเจ้าของมันลงมาแดกหัวมึงและกูไม่ช่วยนะ
“กูถามก็ตอบ อย่าให้กูต้องใช้ตีนแงะปาก”
“โหดดดดดดดดด เออๆ ก็ไปดูที่มาแล้ว แต่ยังไม่ถูกใจเลยวะ” มันพ่นสำเนียงอังกฤษชัดเป๊ะออกมาด้วยถ่อยคำห้วนๆเถื่อนๆตามภาษาฝรั่งขี้นกของมันเดินไปนั่งที่เก้าอี้ข้างเคาเตอร์ หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเล่นเกมตามภาษามัน … ผมสมควรทำอะไรกับมันให้มันเอาจริงเอาจังกับชีวิตสักที
“ดูที่หรือดูหญิง” ผมถามไปก็ตักไข่ดาวไม่สุกอย่างที่ไอ้ปาล์มชอบขึ้นมาพักเอาไว้ในตะแกรงซับน้ำมัน
“คนอย่างกู ก็ดูหญิงสิเว้ยเฮ้ย”
“อย่าให้กูต้องบอกพ่อมึง”
“No No Nooooooo you อย่าทำร้าย I สิเพื่อนรัก โอเค I จะหาทำเลร้านให้เสร็จภายในอาทิตย์นี้เลยก่อนที่ You จะกลับ
ไปอังกฤษ”
“และช่วยหาที่อยู่ของตัวเองด้วย”
“อะไรกัน I ก็อยู่ที่นี้ไงดูแลบ้านให้ You ด้วย สะดวกดีออก”
“กูมีคนดูแลแล้วไม่ต้องเสนอหน้า”
“โอ๊ะ หึ ยกบ้านให้เด็กเลยว่างั้น”
“หึ” ผมไม่ต่อล้อต่อเถียงกับมันอีก … จะไปเถียงอะไรละ ก็เจตนาผมมันเป็นแบบนั้นอยู่แล้ว สายเปย์นี้หว่าทำไงได้ อีกอย่างมีไอ้ปาล์มอยู่ยิ่งกว่ามีร็อตไวเลอร์อยู่อีกนะครับ หึหึ
“เฮียฮะ” เสียงอ่อยๆ ดังมาจากหน้าห้องครัว ไอ้เด็กตาปรือยืนเกาะขอบประตูมองผมอยู่ทำจมูกฟุดฟิดๆ น้ำตาแตกฟองอยู่ … นี้มึงหิวหรือเป็นพิษสุนัขบ้าวะ
“เชี้ยทำไมมันน่ารักแบบนั้นวะ” ไอ้เมอร์วิ่งมาแทงศอกผมอย่างหยอกๆ หน้าตาเจ้าเล่ห์ๆของมันทำให้ผมตบหัวมันไปเพี๊ยะใหญ่เผื่อสมองมันจะกลับเข้าที่ได้บ้าง ก่อนจะพักมือเดินไปหาไอ้ลิงปาล์ม เฮ้อ นี้มึงอายุเท่าไหร่ทำไมดูเด็กน้อยขนาดนี้ หึหึ กูชอบจังไอ้ชุดนอนลายกล้วยหอมของมึงเนี้ย
“ทำไมไม่นอนต่อล่ะ” ผมว่าและยีหัวฟุๆของมันเล่น ไอ้ลิงยิ้มเคลิ้มก่อนจะเอื้อมมือมาเกาะคอผมและไต่ขึ้นมาเหมือนลูกลิงที่ขาดความอบอุ่น … มึงอ้อนก็ขนาดนี้เลยรึ ไอ้เด็กขี้อ่อย!!!!
“ก็เฮียอะ ทอดไข่จนกลิ่นลอยไปถึงบนห้อง ปาล์มหิวนี้หน่า ปีใหม่แล้วแม่สอนให้ตื่นเช้าด้วย ฮิฮิ”
“หึ ไปล้างหน้าและลงมากินข้าว อยากไปไหนเดี๋ยวพาไป”
“เย้ๆ อยากไปทะเลฮะ” มันตีอกชกตัวด้วยความดีใจตาปรือๆยิ้มจนตาหยี คือถ้าไม่มีกูคอยประคองสะโพกมันไว้ มันคงหล่นไปกองกับพื้นแล้วละ หึหึ ก้นมึงก็ยังนิ่มเหมือนเดิมเลยนะ ไอ้ลิงตัวพิเศษ
“ไกลไปมึงมีไหว้ครูประจำปีพรุ่งนี้ที่บ้านโขนไม่ใช่หรือไง จะไปได้ยังไง” ผมว่าลองเชิงมัน หึหึ ถ้าอยากไปก็จะพาไปนั้นแหละครับ จะใกล้หรือไกลต่อให้ไปแค่วันเดียวหรือชั่วโมงเดียวก็ไม่ปฏิเสธ ถือว่าชดเชยสิ่งที่มันสมควรจะได้ … ไอ้ปาล์มมันไม่มีใครครับ … จริงอยู่ที่เพื่อนมันเยอะและเข้าได้กับทุกคน แต่ถ้าจะให้พูดถึงที่พักใจ … มันก็คงมีแค่ผมคนเดียว หึหึ ก็ดีนี้ …
“งื้ออออออ แต่ปาล์มหยุดตั้งหลายวันนะเฮียนะ ไปนะ งื้ออออ” มุดเข้าไปคอกูเนี้ย มุดเข้าไปสิ ผมอดไม่ได้ที่จะหลุดยิ้มออกมา … แม่งน่ารักจังวะ นับวันยิ่งอ้อนยิ่งเหมือนเด็กเข้าไปทุกวัน จากวันแรกที่เป็นเด็กกำลังห้าวตอนนี้กลายเป็นสายโชตะไปแล้วเหรอมึง
“เออๆ อายไอ้เมอร์มันบ้างมึงน่ะ อ้อนได้อ้อนใหญ่เลยนะ” มันผละหัวออกจากคอผมเหล่หางตาไปมองคู่อริที่ยืนผิวปากแซวๆ ในมือถือขวดนมช็อกโกแลตสุดโปรดของไอ้ลิงหน้าตาเฉยเลิกคิ้วราวกับว่าตั้งใจจะกวนประสาทไอ้ปาล์มจริงๆ … แต่เช้าเลยนะพวกมึงสองตัว
“หึ … อะนั้น!!!!! ไอ้พี่เมอร์ นมช็อกโกแลตของผมอะ!!!!!!!”
“อะไรอันนี้ของ you หรือ โอ๊ะ หมดซะแล้ว” เออ ไอ้ห่าเมอร์ก็แกล้งมันเข้าไปสิ พ่นภาษาอังกฤษออกมาจนไอ้ปาล์มเอามือกุมขมับและพยายามจะเข้าใจ
“พูดอะไรไม่รู้เรื่อง!!!!!” ไอ้ปาล์มตะโกนแหกปากแหกคอก้าวสามขุมเข้าไปทะเลาะกันคนละภาษา เฮ้อ … เข้าวันปีใหม่ที่แสนจะสดใสของกู =_=’
.
.
.
พอกินข้าวกินปลาและเคลียปัญหาเรื่องนมช็อกโกแลตเสร็จ ผมก็จับไอ้ลิงดื้อยัดลงที่นั่งข้างคนขับทันที กว่าจะจับมันคาดเข็มขัดได้ก็ยิ่งกว่าจับปูใส่กระดง คือแม่งดื้อไง เลยถูกแพ่นกบาลไปที ถึงจะยอมอยู่นิ่งๆให้ผมคาดเข็มขัดได้ … หัวเราะคิกคักเชียวไอ้ลิงเจ้าเล่ห์ถนัดนัดกวนประสาทก็เนี้ย เดี๋ยวพ่อก็จับเอสให้เข็ด!
“ฝรั่งจ๋าไปวัดไอ้ไข่หลงกันนะครับ”
“เออ งั้นแวะซื้อของที่ตลาดก่อนแล้วกัน” ผมว่าและแกะแขนไอ้เด็กลิงที่เข้ามาตะครุบกอดผมไม่ปล่อย โอ้ยยยยยยยยย ไอ้ลิงผี มึงจะจอแจกูไปไหนเนี้ย!!!!!
“เดี๋ยวมึงจะโดน นั่งดีๆอ่ะๆ อย่าถอดเข็มขัดไม่งั้นกูฆ่ามึงหมกส้วมแน่ไอ้ปาล์ม”
“งื้อ โหดจัง กะด๊ะ แล้วอย่ามาง้อผมที่หลังนะ” พอมันยอมนั่งดีๆ แล้วผมจึงออกรถ หึหึ ดูสิจะหน้างอคอหักไม่สนใจผมไปได้สักกี่น้ำ
พอถึงตลาดได้ ผมก็ลากไอ้เด็กจอมงอแงลงมาซื้อของทำบุญที่ตลาด และมันก็ไม่ลืมที่จะวิ่งไปหยิบอาหารหมาอาหารแมวที่ขายเป็นโลๆ มาถือเอาไว้ด้วย เพราะที่วัดหมาค่อนข้างเยอะครับ ส่วนมากก็จะถูกนำมาปล่อยและขยายพันธ์ไปเรื่อย ตอนนี้หลวงตาท่านก็ส่งไปทำหมันหลายตัวแล้ว มันน่าจับไอ้ตัวที่เอาแต่จ้องอยู่หน้าร้านไอติมกะทิเจ้าอร่อยของตลาด …ของหวานกับมึงนี้มักจะมาพร้อมกันสินะไอ้ลิงผี!
“เบาหวาน” ผมกอดคอมันเตรียมลาก แต่ไอ้ลิงสะบัดตัววิ่งเข้าไปในร้านไอติมได้ก่อน จนป้าเจ้าของร้านที่ตักไอติมให้ลูกค้าอยู่หัวเราะตะโกนด่าไอ้ปาล์มด้วยความเอ็นดูอย่างอารมณ์ดี แหม นี้มึงก็รู้จักเขาไปทั่วเลยนะ
“งื้อ ไม่เอา ปาล์มแข็งแรง นะฝรั่งจ๋า ปาล์มหิ๊วววววววว”
“เฮ้อ กูควรจะทำยังไงกับลูกลิงแบบมึงดี”พึมพำอยู่คนเดียว และก็ต้องเดินตามไอ้มนุษย์ลิงน้อยเข้าไป หนังหน้าต่างชาติอย่างผมค่อนข้างจะเด่นในตลาดพอสมควรครับ มีแต่คนมองคนจ้อง จากที่เคยอึดอัดกลับกลายเป็นความชิน แค่ไม่สนใจก็ไม่เกิดอะไรขึ้นหรอก
“มองอะไรไอ้แพรว เดี๋ยวเถอะ!” หึ แถมยังมีลิงกันหมาชั้นดีอยู่ด้วยผมจะไปกลัวอะไร
“โธ่พี่ปาล์มมองจิ๊ดเดียวเอง ขี้หวง” เด็กสาวที่ดูท่าจะเป็นหลานของเจ้าของร้านพูดขึ้นพร้อมวางเมนูที่ถือค้างเอาไว้นานลงกับโต๊ะไม่วายส่งสายตาหวานหยาดเหยิ้มมาให้ผมอีก …
“ไม่อยากกินแล้ว หึ!”
“เข้ามาแล้วอย่าเสียมารยาท มึงเป็นผู้หญิงหรือไงไอ้ปาล์ม” ผมดึงไอ้ปาล์มให้นั่งลงกับที่ มันย่นหน้านั่งลงก่อนจะควักเอาโทรศัพท์ออกมาเล่นเกมอย่างเมามันไม่ยอมสั่งไอติม เฮ้อ …
“เอาช็อกโกแลตกับกะทิอย่างละที่ครับ”
“กรี๊ดดดดดด ภาษาไทยชัดเป๊ะเลยนะคะพี่ นี้ปาล์มพี่ชายเหรอ สนใจแพรวไปเป็นสะใภ้ไหม คิกๆ”
“หึ เอาดิ” ไอ้ปาล์มพูดอย่างไม่ใส่ใจนัก เออดีจริง งอนอะไรขนาดนั้น เฮ้อ สรุปคือตุ๊ด ?
“นางแพรวมัวแต่อ่อยผู้ชาย ไหนล่ะออเดอร์ลูกค้า!”
“จ้า!” แม่คุณเดินพร้อมเมนูออกไปไม่วายหันมาเล่นหูเล่นตากับผมตามจริตจะกร้านเด็กสาว … คาดว่าน้องอายุยังไม่ถึง 18 นะครับ ใจเย็นๆอย่าเพิ่งรีบมีผัวสิ
“เยอะ … มึงจะเล่นให้ตาพังเลยหรือไง เมื่อคืนมึงก็แอบเล่นในผ้าห่มอย่าคิดว่ากูไม่รู้ เอามานี้!” ผมแย่งโทรศัพท์มันมาถือเอาไว้ทันควัน
“อะ! … ผมเล่นอยู่นะ!!!!!!!” โอ้ย! ไอ้เด็กผี แม่งทำหน้าย่นและตะโกนออกมาลั่นร้าน โอ้ยยยยยย! มึงจะแหกปากแหกคอให้คนทั้งตลาดวิ่งมาดูเลยหรือไง!!!!!!! … ใจมึงได้มาก แม่ง!
“เล่นเข้าไปสิ เก็บไว้ที่กูก่อน แดกเข้าไปอยากกินดีนักนี้” จังหวะที่ผมดุมันไอติมก็มาเสริฟพอดี ผมไม่ได้สนใจเด็กแพรวอีก เพราะมัวแต่รองรับอารมณ์หงุดหงิดเอาแต่ใจของไอ้ปาล์มที่ไม่จบไม่สิ้น เฮ้อ เหนื่อยตั้งแต่ต้นปีเลยกู
“ปีใหม่มึงอยากได้อะไร” ผมป้อนไอติมชอกโกแลตสุดโปรดใส่ปากเล็กๆเป็นกระจับของไอ้ปาล์ม แต่มันหหันหน้าหนีไปทางอื่นไม่ยอมกิน
“…”
“ไอ้ปาล์มกูถาม” อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจกับความเอาแต่ใจของไอ้ลิง คือแม่งเยอะจนกูเริ่มรำคาญแล้วไง
“…”
“ถ้ายังไม่เลิกเอาแต่ใจ ก็อย่าหวังจะได้อะไรจากกู” ไอ้ปาล์มหันหน้ามามองผมเล็กๆ ก่อนจะลุกขึ้นเดินออกจากร้านไป … ฉิบ! เออดีอยากไปไหนก็ไป กูง้อเหรอ เด็กที่แค่กูกระดิกมือเรียกก็มามีเยอะแยะ กูไม่ง้อมึงหรอก!!!!!
1 นาทีผ่านไป … ทำไมแม่งยังไม่กลับมาอีกวะ ปกติมันต้องวิ่งเข้ามาตะปบกูและบอกกูห้ามดุห้ามว่ามันนี้หว่า …
2 นาทีผ่านไป … เดี๋ยวนะ นี้มันไปจริงดิ
5 นาทีผ่านไป …
“… เท่าไหร่ครับ” ผมเดินไปหน้าร้านจ่ายเงินและแบกของทุกสรรพสิ่งที่ไอ้เตี้ยมันซื้อมาเดินหาไอ้เด็กเหี้ยอยู่รอบตลาด แม่งเอ้ย แค่ 5 นาทีความอดทนกูก็หมดลงแล้วว่างั้นเถอะ!
Rrrrrrr RrrrrRrrrr
“ว่าไงครับ มีอา” ผมชะงักก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูและกรอกเสียงลงไปในสายจากต่างประเทศ
“คุณอลันคะ พอดีงานที่บริษัทแม่มีปัญหาคะ พวกเขาต้องการความเห็นของคุณด่วนค่ะ”
“ผมพักร้อนอยู่นะมีอา”
“แต่ถ้าเราแก้ไขงานนี้ได้ เงินที่บริษัทจะให้เราคือ 40 เปอร์เซ็นต์ของโครงการนะคะ”
“… โอเคมีอา บอกเขาอีก 1 ชั่วโมงผมจะออนไลน์ เตรียมห้องประชุมได้เลย” ข้อเสนอมันช่างยั่วยวนใจนัก บางทีถ้าจบงานนี้ไปได้ผมอาจจะมีเวลาอยู่ไทยจาก 2 อาทิตย์เป็น 2 เดือนก็ได้ …
ผมวางสายจากมีอา และมองหาไอ้ตัวแสบที่ตอนนี้ไม่รู้ไปอยู่ที่ไหน … โทรศัพท์ของไอ้ปาล์มก็อยู่ที่ผมด้วย ช่างเถอะเดี๋ยวคงเจอกันที่บ้านนั้นแหละ …ส่วนเรื่องทำบุญ เดี๋ยวค่อยพามันไปพรุ่งนี้ตอนไหว้ครูประจำปีที่บ้านโขนเสร็จแล้วกัน
“ป้าครับถ้าไอ้ปาล์มกลับมาโวยวายที่ร้าน บอกผมมีงานด่วนให้มันกลับบ้านเลยนะครับ”
“ได้เลยพ่อฝรั่ง”หลังจากนัดแนะกับป้าเจ้าของร้านไอติมเสร็จ ผมก็บึ่งกลับมาบ้านทันที … รู้แน่ๆว่าต้องถูกงอนถูกงอแงโวยวายใส่อย่างหนักหลังจากที่ไอ้ปาล์มรู้ว่าผมหนีกลับมาที่บ้าน แต่รายได้ 40 เปอร์เซ็นต์เพียวๆรอผมอยู่… ทุกอย่างจะให้ผมทำ
เพื่อใครถ้าไม่ใช่เพราะครอบครัวผมและตัวไอ้ปาล์มเอง…
.
.
.
-
-ปาล์ม-
ไม่ง้อจริงดิ …หรือผมจะงอแงเกินไป … อะไรอะ ปกติงอแงแค่ไหนก็ง้อนี้หน่า … อีกอย่างเฮียกลับมาแค่ 2 สัปดาห์ อีก 7 วันเฮียก็ต้องกลับไปต่างประเทศอีกแล้ว … ผมแค่อยากให้เฮียเอาใจผมเอง ไม่รู้ว่าในฐานะไหน ผมอาจจะเป็นแต๋วไปแล้วจริงๆก็ได้ แต่ … แงงงงงงงงงงงง แต่ว่า ทำไมไม่ง้อผมละ ฮืออออออออ วันนี้ปีใหม่ด้วย ไหนบอกจะพาไปไหว้พระไง ไอ้เฮียยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย อย่าให้ผมเจอนะจะกัดให้หูขาดเลย!!!!
“พี่ๆ ผมอยากเล่นเกมนี้บ้าง”
“เห็นกูหน้าเหมือนคนใจดีเหรอ”
ผมหันขวับไปถามไอ้เด็กชื่อโจ๊กหัวโจกในตลาดตัวมันกะเปี๊ยกน่าจะสัก10 ขวบได้มั่ง เสียใจนะไอ้โจ๊ก! ซุปเปอร์แมนเครื่องนี้กูจองเว้ยยยย ว่าและก็หยอดเหรียญสิบไปอีกเหรียญ และเครื่องก็สตาร์ทขึ้นลงอีกรอบ หึ ผมหนีไอ้เฮียบ้ามาที่ลอนกิจกรรมของเด็กที่อยู่ติดกับตลาด เล่นนั้นเล่นนี้ไปเรื่อยและมาจบลงด้วยการแย่งไอ้หัวโจกเล่นนี้แหละ
“เด็กโข่งชะมัด”
“มึงว่าใคร” จังหวะที่ซุปเปอร์แมนบินลงต่ำผมก็คว้าเอากิ่งไม้เล็กๆปาใส่หัวไอ้เด็กหัวโจกที่จ้องจะแย่งผมเล่น หึ กูอารมณ์ไม่ดีนะเว้ย!!!
“ผัวทิ้งเหรอ”
“โว้ยยยยยยยยยยยย ไอ้เด็กผี มึงไปไกลๆตีนกูเลยนะ!!!!” หงุดหงิดว้อยยยยยยยย ไล่เตะแม่งเลยไอ้โจ๊กเด็กเหี้ย งื้ออออออออออ
ผลั๊ก!
“อุ๊บ… อะ โอ้ย จะเจ็บชะมัด” อายด้วยไอ้สาดจะลุกขึ้นไปเตะเด็กดันก้าวพลาดสะดุดขาตัวเองล้มหน้าคว่ำอีก ฮือออออออ
“คิกๆ ซุ่มซ่ามจัง”
“ไปไกลๆกูเลย!” ผมเงยหน้าขึ้นมาตวาดไอ้โจ๊กอีกรอบยกมือขึ้นเช็ดจมูกตัวเอง ล้มแค่นี้ทำไมน้ำมูกไหลวะ …. กรี๊ดดดดดดดดดดดด ไม่ใช่น้ำมูก แต่เป็นเลือดฮือออออออ เลือดกำเดาไหลเลยอะ T^T
“เฮ้ยพี่เป็นอะไรเปล่าอะ” ไอ้โจ๊กนั่งยองๆอยู่ห่างจากผมเป็นวา ผมลุกขึ้นนั่งขัดสมาธิกวักมือเรียกมันหย่อยๆ
“มึงถอดเสื้อมึงมาดิ”
“ไม่เอาอะ ถอดให้พี่เช็ดผมก็โดนแม่ด่าดิ เอากางเกงในผมไหมอันนั้นเอาไปซ่อนได้แม่ไม่รู้”
“ไปไกลๆกูเลย!!!!!”
ผมแว้ดใส่ไอ้โจ๊กอีกทีจนสะเทือนเส้นเลือดฝ่อยในจมูกจนไอ้โจ๊กวิ่งร่าหนีผมออกไป … ทิ้งไว้ผมเคว้งอยู่กลางสนามเด็กเล่นเพียงลำพัง ฮืออออออออออออออ ไอ้ฝรั่งจ๋าบ้า ไม่มาง้อเลย … ผมงอแงจนจะไม่ได้อะไรจากเฮียอีกแล้วใช่ไหม … ปาล์มขอโทษฮะ ฮือออออออ
ผมลุกขึ้นเอาคอเสื้อเช็ดจมูกตัวเอง ก่อนจะเดินกลับมาที่ร้านไอติม หวังว่าเฮียจะอยู่ให้ผมง้อ แต่พอถามป้าเจ้าของร้านเขาก็บอกว่าเฮียกลับบ้านไปแล้ว …. แงงงงงงงงงงงงงงงงงงง ทำม้ายต้องโกรธต้องงอนปาล์มขนาดนี้ด้วยน้อยใจแล้วนะ … อยาก
จะร้องไห้ให้กับปีใหม่ปีนี้ชะมัด ดั้งหักหรือเปล่าก็ไม่รู้อ่า T^T
นี้ผมควรกลับไปง้อ หรือว่าควรไปหาไอ้ไข่หลงกับไอ้น้ำดี ….
“Hi!!! Ho!!!! you ok ?” เปิดประตูบ้านเข้ามาได้ไอ้พี่เมอร์ที่แอบอยู่หลังประตูก็โผล่มากวนประสาทผม แต่พอเห็นว่าเสื้อสีขาวผมเลอะไปด้วยเลือดก็ตกใจตาโตเป็นไข่เป็ด งื้อ หลังจากยืนคิดอยู่สักพักก็คิดได้ว่ากลับมาบ้านเฮียดีกว่า …
“ok ผม ok เฮียละฮะ” ผมถามและเอามือดึงหางตาตัวเองให้ชี้ขึ้นเล็กน้อย ก็เฮียหางตาชี้นิดๆ ตามภาษาคนขี้ดุนี้หน่า …
“Work on” พี่เมอร์มันรู้ครับว่าผมไม่เก่งภาษาอังกฤษคือติดโง่เลยด้วย เลยพยายามพูดสั้นๆ ให้ผมเข้าใจได้ง่าย … เฮียทำงานอยู่ด้านบนเหรอ งานอีกแล้ว งานมันดีกว่าผมตรงไหน … ไหนบอกจะพาไปวัดไง
“go go” ไอ้พี่เมอร์ดันหลังให้ผมเข้าไปในห้องน้ำ และทำท่าล้างหน้าล้างตาเหมือนภาษาที่ใช้คุยกับคนใบ้ งื้อออออ ผมแค่คนโง่ไม่ใช่คนใบ้นะ
“ok ผมกลับบ้านนะ” ผมชี้ไปที่บ้านตัวเอง ก่อนจะผละตัวออกจากไอ้พี่เมอร์ และเดินออกจากบ้านเฮียกลับมาที่บ้านตัวเองทันที
พอเข้ามาในบ้านบรรยากาศที่ผมควรจะคุ้นเคยก็เปลี่ยนไป ผมกลับคุ้นเคยกับบ้านเฮียซะมากกว่าอีก ตู้เย็นว่างเปล่า เตียงนอนถูกเอาฟูกขึ้น ในตู้ก็มีแค่บ๊อกเซอร์เน่าๆวางอยู่ตัวเดียวเพราะผมขนไปอยู่ตู้เดียวกับเฮียหมดแล้ว TV โซฟา ถูกคลุมผ้าสีขาวเอาไว้ … นี้ผมพึ่งเฮียมากเกินไปจนทำให้เฮียรำคาญเหรอ … เฮ้อ … คงต้องกลับมาอยู่คนเดียวให้ชินไม่ให้ฝรั่งจ๋ารำคาญซะแล้วสิ
ผมเดินไปดึงผ้าสีขาวของโซฟาและ TV ออก ก่อนจะเสียบปั๊กตู้เย็นในห้องครัวเอาช็อกโกแลตที่ซื้อติดมือมาด้วยไปแช่ไว้ ก่อนจะขึ้นมาบนห้องอาบน้ำและเอาผ้าชุบน้ำคลึงๆจมูกตัวเองที่เจ็บแปร๊บและทำท่าจะบวมนิดๆด้วย เฮ้อ ขนาดยาหม่องยังอยู่บ้านเฮียเลย … ช่างเถอะๆ นอนดีกว่าไม่คิดแล้ว
ว่าแล้วผมก็หยิบบ๊อกเซอร์เน่าๆขึ้นมาใส่และซุกตัวอยู่บนที่นอนอับๆ ผ้าห่มผื่นเก่าที่เมื่อก่อนผมมีแค่มัน … ฮึก … ร้องห่าอะไรของมึง งอแงมากฝรั่งจ๋าไม่สนใจมึงแล้วเห็นไหมไอ้ปาล์ม …
“โทรศัพท์ก็ไม่อยู่ … กูไปหาใครไม่ได้เลย”ผมพึมพำออกมาลืมตามองหน้าต่างที่ปิดอยู่ที่ห้องตรงข้ามกลับปิดม่านสนิท … เฮียแม่งใจร้าย …
.
.
.
-อลัน-
“ตามนี้นะครับ ถ้ายังไงงมีปัญหาอะไรติดต่อผมได้ตลอด”
ผมบอกลาคณะกรรมการบริษัทน้อยใหญ่ผ่านวิดีโอคอลในที่ประชุมหลังจากพูดคุยเนื้อหางานกันอย่างเคร่งเครียดเป็นเวลา 2 ชั่วโมงกว่าๆ โชคดีที่สมัยนี้เทคโนโลยีมันก้าวล้ำจนทำให้การทำงานเป็นไปได้ง่ายดายยิ่งขึ้นแต่ไม่ใช่ว่าทุกงานจะทำได้แบบนี้ ผลงานทุกชิ้นมีข้อจำกัดแตกต่างกัน ไม่อย่างงั้นผมคงย้ายตัวเองมาอยู่ที่ไทยอย่างถาวรแล้วนั้นแหละ
จะว่าไป ไอ้ปาล์มมันงอแงกลับมาหรือยังวะ … ผมลงมาด้านล่างบ้านเงียบสงัดเป็นป่าช้าจนต้องขมวดคิ้วเพราะถ้าไอ้ปาล์มมันอยู่ต้องวิ่งแจ้นมางอแงใส่ผมแล้ว
“ไปไหนของมันวะ” ผมเดินไปเคาะประตูเรียกไอ้เมอร์แต่ไม่มีเสียงตอบรับพอเปิดประตูเข้าไปถึงรู้ว่ามันออกไปแรดแต่หัววัน ไอ้ปาล์มมันจะไปได้สักกี่ที่กันเชียว
“ครับเฮีย” เสียงไอ้ไข่กรอกเสียงมาจากปลายสาย ผมที่เริ่มหัวร้อนวิ่งขึ้นมาหยิบโทรศัพท์บนห้องและตั้งใจว่าจะไล่โทรทุกคนที่ไอ้ปาล์มมันรู้จัก
“ไอ้ปาล์มอยู่กับมึงหรือเปล่า” ผมถามเสียงนิ่ง
“เปล่าครับ … มันไปไหนล่ะเฮีย”
“กูถามไม่ใช่ให้มึงมาถามกู ไอ้น้ำล่ะอยู่กับมึงไหม”
“อยู่ครับ”
“อย่าโกหกกูนะไอ้ไข่ ถ้าไอ้ปาล์มมันให้มึงโกหกกูและทำปากย่นอยู่ข้างๆมึง กูรู้มึงตายกันทั้งกลุ่ม”
“ไม่อยู่จริงๆครับ ผมก็สงสัยอยู่ว่าทำไมไอ้ปาล์มไม่มา โทรหามันไม่ติด … ทะเลาะกันเหรอครับ// มานี้กูคุยเอง” เสียงไอ้น้ำแย่งโทรศัพท์กับไอ้ไข่ดังขึ้นก่อนที่ปลายสายที่น้ำเสียงเหวี่ยงๆจะดังขึ้น ไอ้ห่าน้ำนี้แม่งจอมโวยวายพอๆกับไอ้ปาล์มนั้นแหละ ชิ !
“เฮียเป็นบ้าเหรอ” อ้าวไอ้สัดหมวยด่ากูอีก
“ไอ้ปาล์มอยู่ข้างๆมึงใช่ไหมเอามันมาคุย”
“ไม่มีไอ้ปาล์มว้อย! ไปดับหัวตัวเองให้เย็นก่อน และไปทำอะไรมันละมันถึงหายไปน่ะ บ้านโขนมันก็คงไม่ไปหรอกเพราะมันไม่มีตังค์ค่ารถ!!!!”
ติ๊ด!
ผมกดวางสายไอ้ห่าน้ำที่โวยวายฉิบหายวายปลวกไม่เลิกทันที …ทำไมผมจะไม่รู้ว่าไอ้ปาล์มมันไม่ค่อยมีเงิน เพราะพ่อของมันชอบลืมที่จะส่งเงินมาให้ แต่ยังโชคดีที่มันได้ทุนโขนมาทำให้มันได้เรียนฟรี ชีวิตมันก่อนที่จะเจอผมมันก็ทำให้ทุกคนเอ็นดูเพื่อปากท้องทั้งนั้น ถึงมันจะไม่เคยบอกแต่ผมก็จำภาพวันแรกที่เจอมันได้ดีไอ้เด็กจอมป่วนที่ร้านข้าวหน้าปากซอย หึหึ … กูถึงกลายเป็นสายเปย์อยู่ทุกวันนี้ไง ควบตำแหน่งผัวในอนาคตและพ่อในปัจจุบันมันไปด้วย หึหึ
“มันไม่มีเงินงั้นเหรอ …”
ผมพึมพำเบาๆ ก่อนจะเดินไปที่หน้าต่างที่ปิดกันแสงเข้าค่อยๆเปิดมันออกมองไปที่ฝั่งตรงข้าม อดหัวเราะไม่ได้เมื่อเห็นสภาพไอ้เด็กปาล์มจอมป่วนที่ทำให้ผมต้องหัวร้อนเมื่อสักครู่ … มันกำลังนอนหอบร้อนกับอากาศยามเที่ยงในสภาพบ๊อกเซอร์ตัวเดียว หัวนมสีชมพูเด่นกว่าหน้ามันอีก หึหึ บ้านมันไม่มีแอร์หรือพัดลมอะไรเลย เนื่องจากมันขนมาบ้านผมหมดแล้ว
“มึงมันน่าเอ็นดูได้ขนาดนี้เลยหรือไอ้ปาล์ม” ผมจ้องมองมันอยู่อย่างงั้นสักพัก ก็ยอมที่จะเดินไปหามันที่บ้านเพราะสงสารกลัวว่าจะเป็นไข้แดดไปซะก่อน ขนาดอากาศร้อนยังจะพยายามนอนอีก ศักดิ์ศรีมึงนี้ค้ำคอจริงๆ
“ไอ้ปาล์ม” พอขึ้นมาบนห้องมันได้ผมก็ลากเก้าอี้มานั่งข้างๆเตียงอับๆของมันและสะกิดเรียกให้มันรู้สึกตัว จมูกมันช้ำนิดๆ ซึ่งผมไม่รู้ว่ามันไปโดนอะไรมา หึ ห่างจากกูแค่ไม่กี่ชั่วโมงมึงก็บาดเจ็บแล้วและกูจะกล้าปล่อยมึงให้อยู่คนเดียวตั้งปีได้ยังไง …
จุ๊บ …
“ปาล์มครับ” หึหึ เด็กดื้อต้องโดนจูบ … ผมกระซิบเรียกมันเบาๆหลังจากประทับตราจองเอาไว้เรียบร้อยเด็กมันยั่วฝรั่งอย่างผมคงปล่อยมันเอาไว้ไม่ได้จริงๆ…
“อื้อ …” ไอ้ปาล์มปรือตาขึ้นมองผม ก่อนจะหันหน้าหนีไปอีกทาง งอแงจริงๆ หึหึ
“งอแงเดี๋ยวก็ได้ผัวหรอก” ผมพูดไปหัวเราะไป การแกล้งไอ้ปาล์มคงเป็นความสุขในชีวิตผมไปแล้ว
“หยาบคาย … ไม่ต้องมาพูดเลย ทิ้งผมได้ยังไง แค่งอแงนิดเดียวเอง เพราะเฮียทำให้ผมหล่นเครื่องเล่มจมูกช้ำเลย” มันโวยวายง๊องแง๊งออกมาแต่ไม่ยอมหันมามองผม
“หึหึ ไปตกเครื่องเล่นที่ไหนมา ฮึบ กลับบ้านกันได้แล้วไม่ร้อนหรือไง” ผมห่อไอ้ปาล์มไว้ในผ้าห่มก่อนจะอุ้มมันพาดบ่าไม่รอฟังคำตอบของมัน
พออุ้มมันมาบนห้องผมได้ถึงแม้จะเหมือนจับลิงใส่กระด้งเพราะมันเอาแต่ทุบเอาแต่ทึ้งหัวผมจนไม่รู้ผมหลุดไปแล้วกี่กระจุก ไอ้สาดดดดดดดด ถ้าไม่ใช่มึงนี้กูฆ่าไปแล้ว
“เฮียไม่รำคาญปาล์มเหรอ” ผมที่เดินมาเร่งแอร์หันไปมองไอ้ปาล์มที่นั่งใช้ผ้าห่มคลุมไหล่โชว์จุกนมสีชมพูของตัวเองล่อตาล่อใจกูเหลือเกินไอ้เด็กผี ผมนั่งลงข้างๆมันก่อนจะดึงไอ้ตัวแสบเข้ามากอด หึหึ ก็แค่ซื่อสัตว์กับตัวเองกูไม่ผิดสักหน่อย
“รำคาญ ผลั๊ว! ถ้ามึงทุบกูอีกทีเดียวมึงได้ผัวแน่”
“ก็เฮียปากร้ายอะ”
“กูรำคาญ แต่กูก็เต็มใจไหม … งานด่วนกูเลยกลับมาก่อนขอโทษครับ” ผมกระซิบข้างหูจนหน้ามันแดงเถือก หึหึ น่ารักวะ
“งื้อ … เฮียปาล์มล้มอะ งื้อออออ หล่นเครื่องเล่นเฉยเลย และก็ @$%$%^&^$#@%^^&&*” และไอ้ปาล์มก็พ่นทุกเรื่องที่เจอมาตลอด 4 ชั่วโมงให้ผมฟัง ทั้งๆที่มันไม่มีอะไรเยอะแยะ แต่มันก็พูดจนเป็นเรื่องเป็นราวได้ เฮ้อ … ไอ้ปาล์ม ไอ้ลิงผีถ้ากูกลับออสซี่ไปไม่ใช่มึงหรอกที่จะเหงา …
กูจะทำยังไงกับหัวใจกูดีวะ …
=====================================================
มาล๊าววววววววววววววววววววว พักไปนานเพราะทำหนังสือและทำงาน 55555
จะมาต่อให้เร็วขึ้นคะ คิดถึงนุ้งปาล์มกับฝรั่งจ๋ากันไหมคะ
:mew1:
เพจจ้า
ห้องเก็บนิยาย pa_pa (https://www.facebook.com/YaoiStoryPaPa/)
:bye2:
-
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
:pig4: ปาล์มงอแงจนเจ็บตัวจนได้
-
ต่างฝ่าย ต่างเติมเต็มกัน :mew1: :mew1: :mew1:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
จับลิงทำเมียสักทีเถอะ ฝรั่งก็ขู่อยู่นั่นแหละ
-
ฝรั่งจ๋าหิ้วน้องปาล์มกลับออสซี่ด้วยเลย แต่ก็กลัวลิงน้อยเฉาตายอยู่ที่ออสซี่อ่ะ
ไปตัวคนเดียวไม่มีเพื่อนแถมไม่มีโขนให้เล่นอีกน้า
-
โถนุ้งปาล์มมมม น่ารักขี้อ้อนขนาดนี้
เฮียฝรั่งจะไปไหนรอด
กลับออชซี่ไปก็รีบกลับมานะเฮียอลัน
สงสารเด็กมัน อิอิ
-
อยากอ่านใจจะขาดแต่กลัวค้างรีบๆมาต่อนะเรารออยู่ :mew2: :mew2: :mew2: :mew2:
-
o13
-
:impress3: ลิงน้อยน่ารักจริง ๆ เลยน่ะ น้องปาล์มเป็นเด็กที่น่าสงสารน่ะ ต้องอยู่ตัวคนเดียวมาแต่เด็ก มีพ่อก้อเหมือนไม่มีอีก :เฮ้อ: คิดถึงน้องปาล์มมากเลยน่ะ คิดถึงทุกเรื่องของผู้แต่งเลยจ้ะ
ตอนนี้คำผิดน้อยมาก ๆ เลยจ้ะ สู้ ๆ น่ะจ้ะ :กอด1: รอน้องรินกะ กับพ่อโทนด้วยน้า :mew1:
-
{CH 14 คลื่นทะเล}
อีก 5 วัน ผมต้องกลับออสซี่แล้ว สองสัปดาห์ที่ผ่านมาไอ้ลิงมันก็คอยวนเวียนอยู่ข้างผมไม่ห่าง หึ บางทีผมก็มองข้ามความสัมพันธ์ไปแล้วครับ ว่ามันจะเป็นน้อง เป็นเพื่อน เป็นเมีย หรือแค่ไอ้เด็กข้างบ้าน หึหึ แค่รู้ว่ามีมันอยู่ข้างๆ ไอ้แก่คนนี้ก็ได้เหมือนเลี้ยงลิงไว้ดูเล่นแล้ว
“เงียบเชียวนะมึง”
ผมเล่ห์มองไอ้แสบที่นั่งหน้างออยู่ที่นั่งข้างคนขับ หึ มันงอนครับเพราะผมไปรับมันที่บ้านโขนช้าไป 1 ชั่วโมงปล่อยให้ไอ้เด็กลิงชะเง้อคอรอเป็นลิงป่วย เพราะสัญญากับมันไว้เมื่อหลายวันก่อนว่าจะพามันไปเที่ยวทะเลหลังเสร็จทำบุญปีใหม่บ้านโขนน่ะครับ แต่แหม ผมแวะไปหาน้องปังมาเมื่อเช้าและจัดการไอ้เสาร์เด็กเหี้ยมานิดหน่อยเลยช้าไปนิด หึหึ
“หึ” อดเอ็นดูปากยื่นๆของมันไม่ได้หรอกครับ
“ทำงอนนะมึงแค่ไปช้าชั่วโมงเดียวเนี้ย” ผมยกมือที่ว่างจากการเข้าเกียร์วางบนหัวมันด้วยความหมั่นไส้ หึหึ พามันหนีจากบ้านโขนมาทั้งๆที่มันยังใส่โจมกระเบนนี้แหละ น่ารักดีแล้ว
“ไม่ต้องเลย ผมไม่สำคัญหรอก” พูดอย่างงั้นอย่างนี้แต่ก็ไม่ได้ปัดมือผมลงหรอกครับ หึหึ ชอบละสิลูบหัวเนี้ย ไอ้ลิงน้อยเอ้ย
“เฮ้ย ตุ๊ดเปล่าเนี้ย ทำไมขี้น้อยใจจัง” ผมหยอกมัน
“เออ ผมตุ๊ด ไม่มีคนรัก แม่ไม่รัก พ่อไม่รัก เฮียก็ไม่รักผมด้วย ปล่อยผมลงตรงนี้แหละ ทิ้งผมไว้กลางทาง!!!!!!” มึงได้ค่าโฆษณาเอ็มวีเพลงมากี่บาทวะ ? …
“หึ รู้ได้ไงว่ากูไม่รัก” แค่นั้นแหละครับหน้าไอ้ปาล์มแดงเถือกไปจริงหัว ฮ่าๆๆๆๆ เขินเลยสิมึง
“งื้อ ขับรถไปเลย เร็วๆด้วยหิว” แล้วมันก็เอาผ้าห่มลายกล้วยคลุมตัวปิดหน้าปิดตาหนีความเขินอายไปทันทีผมก็ไม่ได้แกล้งมันอีก หันมาขับรถ พาลิงมุ่งหน้าไปทิ้งทะเล
“ผมหิว” ไม่ถึง 5 นาทีหรอกไอ้เด็กไส้หลุมดำมันก็บ่นออกมาแง๊บๆ
“กินอะไรละ ไม่อดทนไปกินทะเลทีเดียว”
“ปาล์มอยากกินช็อกโกแล๊ตก่อน” มันอ้อนส่งสายตาวับๆแวมๆมาให้ผม เมื่อกี้ยังงอนกูอยู่แหมบๆ
“ไม่มีเซเว่นแถวนี้ อดไปก่อน” ก็มันไม่มีจริงๆนี้หว่า ไอ้แสบเงียบไปสักพักก็มุดไปที่เก๊ะคอนโซนรถตรงหน้ามัน ค้นเอาขนมห่อเล็กๆ ออกมาได้และยิ้มเก๊กใส่ผม โอ้ยยยยย นี้มึงซุ่มเอาขนมมาใส่รถกูตั้งแต่เมื่อไหร่เนี้ย!
“ฮิฮิ งงอะดิ งงเลย”
“เดี๋ยวเลอะรถกู กูฆ่านะ”
“โหดชะมัด ไม่หกหน่อยน๊า ว่าแต่จะฆ่าน้องจริงๆเหรอจ้ะพี่จ๋า”
“หึ” ผมไม่หัวเราะเปล่ายังเอาฟันขบหัวมันไปดี จนไอ้ตัวแสบร้องจ๊ากหดหัวที่เอามาถูหน้าตาผมกลับไป ย่นเข้าไปสิหน้ามึงน่ะ ลิงมันก็ยังเป็นลิงวันยังค่ำ เจอผมดุนิดดุหน่อยก็หง่อ พอมีแรงก็กลับมาซ่าเหมือนเดิม หึ
“เฮีย ผมอยากกินก๋วยเตี๋ยวเรือ” ไอ้แสบที่กินช็อกโกแลตอยู่ที่นั่งข้างคนขับหันมาชี้ไม้ชี้มือไปที่ร้านก๋วยเตี๋ยวเรือข้างทาง เฮ้อ ช็อกโกแลตในมือยังเต็มปากอยู่เลยนะ
“ถ้ากินตรงนี้ ร้านที่กูจองไว้ที่หัวหิน มึงก็อดนะ”
“งุยยยยยย ก็อยากกินนี้ นะๆ แต่ที่ทะเลผมก็จะกินด้วย”
“ปอบลงเหรอไง”
“อุ้ยตาย ฝรั่งรู้จักปอบด้วยแล้วแบบนี้ละฮะ” ไอ้ปาล์มมาเอี่ยวตัวมาลูบหลังลูบแขนผมอีกนิดมันจะวางมือของมันบนหัวผมอยู่แล้ว ไอ้สัด มุขนี้กูเกลียด
“แบบนี้มันปลอบแล้วไอ้ลิงผี!”
“คิกๆ นี้ๆ ให้ปาล์มกินเถอะนะ ปาล์มหิว”
“เออๆ ร้านข้างหน้าแล้วกัน” ผมว่าก่อนจะเลี้ยวรถเข้าไปจอดในที่จอดรถของร้าน ร้านนี้ค่อนข้างสะอาดครับคงไม่ต้องกังวนว่าลิงที่ผมเลี้ยงอยู่จะขี้แตกกลางทาง เอาเถอะ ตามใจเด็กมันหน่อย เวลามีน้อยแล้ว …
“เฮียผมเอาเส้นเล็ก 5 ชาม แล้วก็เอาบะหมี่แห้งอีก 5 ชามนะ เดี๋ยวผมขอไปฉี่แปปนึง” พอสั่งปุ๊บไอ้ปาล์มก็วิ่งไปที่ห้องน้ำข้างร้าน เฮ้อ เอาออกก่อนกินจะได้กินได้เยอะๆ สินะ ฮ่าๆๆๆ
“เอ่อ ยู ออเดอร์ ๆ เอ่อ สั่งๆ ได้เลยนะ” ภาษาอังกฤษแปร่งๆปนกับภาษาไทยดังขึ้น ทำให้ผมชะงักเรื่องไอ้ลิงไปก่อนจะหันไปมองเด็กเสริฟวัยกลางคน ก่อนจะเหยียดยิ้ม
“ผมพูดไทยได้ครับ เอ่อ เอาเส้นเล็ก 10 ชาม แล้วก็บะหมี่แห้ง 5 ชามครับ”
ผมว่าและนั่งลงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเช็คข่าวสารและดูเหมือนตาสีฟ้ากับผมสีทองของผมจะดึงดูดคนไม่น้อย แปลกอะไรเนี้ยแค่มากินก๋วยเตี๋ยว เฮ้อ แต่ผมก็ไม่ได้สนใจอะไรนักหรอกครับเพราะสนใจรูปน้องชายผมที่อยู่ตรงหน้ามากกว่า หึ กำลังตั้งใจอ่านหนังสือเลยสินะเจ้าปัง สู้ๆ นะครับ อย่างปังถ้าตั้งใจอะไรก็สำเร็จอยู่แล้ว มหาลัยที่กำลังจะเข้ามันแค่เริ่มต้นชีวิตจริงเท่านั้นนะน้องพี่
เงยหน้าขึ้นมาอีกทีอาหารก็มาวางบนโต๊ะจนครบ แต่ไม่ยักจะเห็นไอ้ลิงแสบวิ่งกลับมาสักที ตกส้วมตายไปแล้วเหรอไง หรือว่ารู้ว่าผมเอาแต่สนใจน้องเลยงอนหนีไปอีกละ
“ลุงฮะ”
“เฮ้ย มึงไปเอาตัวอะไรมา!” ผมเผลอตะคอกมันเมื่อเห็นไอ้ลิงมันเดินยิ้มแฉ่งตัวมอมแมมในอกมีลูกอะไรสักอย่างกลมๆตัวสีขาวเหลืองอ่อน
“แหงะ อย่าดุจิ นี้โรมิโอฮะ”
“โรมิโอ? หยุด มึงเห็นไหมของกินเต็มโต๊ะ ขอโทษนะครับมีผ้าขนหนูหรือผ้าสะอาดไหม ผมขอยืม … ไม่สิขอซื้อต่อครับ เฮ้อ นี้กูจะทำยังไงกับมึงดีเนี้ย แล้วทำไมมอมแมมแบบนี้วะ”
“ก็ เอ่อ ขอบคุณครับน้า อะ ผมฝากโรมิโอแปปนึง” ไอ้ลิงรับผ้าขนหนูมาจากเจ้าของร้าน เอาพาดบ่าตัวเองไว้ก่อนจะส่งไอ้ก้อนเหลืองมาให้ผม พอมองดีๆ มันก็คือลูกแมวที่ยังไม่ลืมตานั้นแหละครับ มันกระตุกนิดๆ พอผมจับท่าทางจะเพิ่งออกมาจากท้องแม่เลยสินะไอ้แมวกระเปี๊ยก
“อย่าจับมันแรงสิ มันดูบอบบางจะตาย นี้เอาห่อไว้ซะเลย คิกๆ ผมขอเลี้ยงนะเฮีย” ไอ้ปาล์มเอาผ้าห่อแมวกระเปี๊ยกไว้เหมือนเด็กๆ
“มึงเนี้ยนะ เลี้ยงตัวเองรอดแล้วเหรอ”
“แต่เด็กนี้มันไม่มีพ่อมีแม่นะเฮีย มันนอนร้องมิ้วๆ อยู่ตรงซอกห้องน้ำตัวเดียว”
“อ่อ นี้อีสวยมันคลอดลูกทิ้งไว้แถวนี้เหรอเนี้ย”
“ทำไมเหรอครับน้า” ไอ้ปาล์มหันไปมองเจ้าของร้านที่ยังยืนอยู่ตั้งแต่เมื่อกี้
“ก็แมวที่สีเหมือนเจ้าตัวนี้น่ะสิ มันมาที่ร้านนี้บ่อยๆ แต่มันถูกรถชนตายไปแล้วน่ะสิ … ก็ห่วงอยู่ว่ามันท้อง นึกว่าตายพร้อมแม่มันไปแล้วซะอีก เป็นบุญของเอ็งแล้ว ชื่ออะไรนะ โรมิโอรึ ฮ่าๆๆๆ” ไอ้ลิงที่หน้าถอดสีเมื่อรู้เรื่องไอ้เปี๊ยกเมื่อกี้ยิ้มร่าพยักหน้าก่อนจะส่งสายตาอ้อนวอนมาที่ผม
“เออ แล้วแต่ ถ้ามันวุ่นวายก็ไม่ต้องมายุ่งกับกูเลยนะ ตามนั้น” ผมว่าก่อนจะลงมือกินก๋วยเตี๋ยวของตัวเองเหลือบมองไอ้ลิงที่ตั้งอกตั้งใจเลี้ยงลูกมันเหลือเกิ๊นนนนนน
“น้าฮะ ขอนมให้โรมิโอหน่อย”
“หยุดเลย เฮียแถวนี้มีร้านหมอสัตว์ไหมครับ”
“มีไอ้หนุ่ม เลยจากร้านข้าไปไม่กี่โล อยู่ขวามือ” ผมพยักหน้ารับก่อนจะดุให้ไอ้ปาล์มกินข้าวให้หมดก่อน เฮียเจ้าของร้านก็
ใจดีนะครับหาตะกร้าเก่าๆ มาผ้าขนหนูนุ่มๆมาให้สำหรับเจ้าโรมิโอลูกคนใหม่ของไอ้ลิง เฮ้อ จะรอดไหมวะให้ลิงเลี้ยงแมว
“เฮีย อย่าไม่พอใจสิ … โรมิโอน่าสงสารจะตาย”
“เออๆ เลิกงอแงสักทีกินให้หมดซะ” ไอ้ปาล์มย่นหน้าก่อนจะลงมือกินก๋วยเตี๋ยวจนหมด โดยมือผมนั่งมองอยู่ไม่ห่าง แม่งน่ารักจังวะ …
“มองอะไรอะ”
“ตากูมีไว้มอง”
“ชิ เมื่อกี้ยังดุอยู่แท้ๆ”
“หึ กูจะดุมึงจนกว่ามึงจะโตนั้นแหละ”
“ไม่โตหรอก ดุต่อไปแล้วกันนะ คิกๆ” ไอ้ปาล์มมันหัวเราะต่อกระซิก และหันไปหอมเหม่งโรมิโอจอมมอมแมมและหันมา
กินก๋วยเตี๋ยวจนหมดในเวลาไม่นาน
“เฮียจ๋าเลี้ยงปาล์มนะ”
“ทีนี้ละมาอ้อนกู” ผมว่าก่อนจะส่งชาไข่มุกที่ไอ้ปาล์มมันสั่งมาเมื่อกี้ให้มันดูดจ๊วบๆ เลี้ยงง่ายชะมัดกินได้ทุกอย่าง หึหึ
พอกินเสร็จผมก็พาไอ้ลิงเห่อแมวขึ้นรถ และพาขับเจ้าโรงพยาบาลสัตว์ที่อยู่ไม่ไกลนัก ให้เขาทำความสะอาดไอ้แมวเปี๊ยก และซื้อนมอาหารอ่อนให้เหมาะสมกับวัยของมันและแน่นอน กูก็เปย์อีกตามเคย หึ เงินกูเยอะ เปย์ได้ก็เปย์ไป
“คราวนี้มึงคงไม่งอแงอะไรอีกนะ”
ไอ้ลิงพยักหน้าหลังจากได้ของมาครบทุกอย่างที่ลูกแมวควรมี แถมตะกร้าใส่สัตว์เล็กรูปรถแข่งที่โคตรแพงอีกหนึ่งคัน กูว่าจับไอ้โรมิโอใส่ถุงก็อบแก๊ปก็หมดเรื่องไม่ต้องเปลืองตังมากมาย พอทะเลาะกับมันเรื่องเล็กๆน้อยๆเสร็จก็หอบกันขึ้นมาบนรถอีกครั้ง สรุปมันได้ลูกชายครับ สมใจแหละ ผมเองก็เพิ่งรู้มันหอบมันขึ้นมาจากดินจากทรายตั้งชื่อทั้งๆ ที่ยังไม่รู้เพศของไอ้โรมิโอเลย …มึงนี้นะ เคยคิดอะไรบ้าง หึหึ
จนแล้วจนรอดพอขึ้นมาได้ไอ้ปาล์มก็มุดหัวหลับไปทันที ทิ้งให้ผมกับไอ้โรมิโอที่นอนหมอบในห่อผ้าบนตักของเจ้าของ ผมเลยต้องจอดรถและเอื้อมเอาไอ้แมวเปี๊ยกไปใส่ไว้ในกรงเคลื่อนที่ที่ไอ้ปาล์มเลือกกับมือ และขับรถต่อไปเงียบๆ ได้ยินเสียงกรนน้อยๆของมันก็ทำให้ผมสุขใจ อีกแปปเดียวนะไอ้ลิง กูก็ต้องกลับไปแล้ว หึ ถึงเวลาไปส่งกูอย่าเสือกร้องไห้ออกมาอีกละ …
.
.
.
ครั้งสุดท้ายที่ผมมาทะเลจำไม่ได้แล้วเมื่อไหร่ คงจะเป็นตอนเด็กๆ สมัยที่พ่อยังอยู่มั่ง เอ่อ พ่อผมท่านยังอยู่ดีครับ แต่แค่เลิกกับแม่ผมไปมีเมียใหม่เท่านั้นเอง ถามว่าโกรธไหม เมื่อก่อนผมอาจจะโกรธแหละด้วยความเป็นเป็นเป็นวัยรุ่นเลือดร้อน แต่พอโตขึ้น ความโกรธมันเริ่มกลายเป็นเฉยๆ และไม่ได้อคติอะไรกับใครทั้งนั้นแหละครับ ทุกคนก็โหยหาความรักกันทั้งนั้นและเมื่อรู้ว่ารักที่มีอยู่มันไม่ใช่ ก็แค่เริ่มต้นใหม่เท่านั้นเอง อีกอย่างแม่ของผมก็ไม่ได้เศร้ามากมาย ต่างคนต่างเป็นผู้ใหญ่กันแล้วครับ เหตุผลกับหัวใจบางทีมันก็ไปด้วยกันไม่ได้ ก็ต้องยอมรับและก้าวเดินกันต่อไป ถึงแม้บางทีความจริงมันจะเจ็บปวดก็เหอะ
“ไอ้ลิง มึงจะนอนให้จมเบาะเลยหรือไง”
ผมละตาจากท้องทะเลสีน้ำตาลอ่อนที่ถึงแม้จะไม่ใสกิ๊กเหมือนทะเลทางใต้หรือต่างประเทศ แต่ก็คงทำให้สดชื่นได้บ้าง มามองไอ้ลิงตัวน้อยที่นอนขดตัวกลมอยู่บนเบาะข้างคนขับ หึหึ กลางทางผมเห็นมันหลับจนใจอ่อนต่องเอื้อใเอาสูทเบาะหลังมาห่มให้มัน เฮ้อ บางทีผมอาจจะต้องซื้อผ้าห่มไว้ให้มันบ้างแล้ว เพราะรถคันนี้แทบจะกลายเป็นของมันอยู่แล้วนี้นะ หึหึ
“ฟี้ …” ไอ้สาด ยังจะมากรนตอบกูอีก ไอ้ผีลิงน้อย
“ถ้าไม่ตื่นกูจะแดกไอ้โรมิโอลุกมึงแน่”
“ถ้าเฮียกินลูกผมเย็นนี้ผมจะกินให้เฮียล้มละลายแน่นอน” ไอ้เด็กผีงัวเงียขู่ผม หึ ปากเก่งทั้งๆที่แรงก็ไม่มีย้วยๆเหมือนไม่มีกระดูก มันน่ารักจริงๆ หึหึ เชี้ย หนักแล้วกู กูเนี้ยหนักแล้ว ไม่ว่ามองยังไงมุมไหนแม่งก็น่ารักไปหมด โอ้ยยยยยย ลิงผีนรก!
“งั้นกูแดกมึงแทนนะ”
“คนหื่นอยู่ตรงนี้นี้เอง” ไอ้เด็กแสบดันหน้าผมออกห่าง แต่มีหรือเสืออย่างผมจะพลาด จูบลิงสิ ลิงมันจะได้เข็ดและเลิกกวน
ส้นตีนสักที หึหึ
“กัดปากปาล์มอีกแล้ว เฮียเป็นเกย์สินะ” ไอ้ปาล์มที่เบิ่งตากว้างมองผมเมื่อผมจูบมันจนพอใจแล้ว เอ๋ออีกแล้ว โดนจูบทีไร วิญญาณมันจะออกจากร่างหรือไง ไร้เดียงสาไปมั่ง
“มันคือจูบไม่ใช่กัดปากมันคือการลงโทษที่มึงดื้อ ดื้อหนักกูก็จูบ ดื้อน้อยก็ก็จูบ ถ้าไม่อยากถูกจูบก็อย่าดื้อให้มันมาก” ผม
ยกมือเช็ดเหงื่อที่ไรผมไอ้หนูที่ออกมาจากความตื่นเต้นที่รู้สึกว่ากำลังถูกผมเอาเปรียบ หึหึ
“ ขี้โกงว่ะ” ไอ้แสบบ่นกระปอกกระแปกเอี้ยวตัวไปเอาตะกร้าที่มีลูกมันนอนอยู่มากอดไว้ขู่ผมฟ่อๆ เหมือนแมวแม่ลูกอ่อน
“หึ ไม่แหกตาดูข้างหน้าเลยหรือไง”
“จะหลอกผมอีกหรือไง” มันตวาดแว้ด เสียงแม่งอย่างดังเลยหูกูจะแตกว้อย!
“ตามใจโง่ดีนัก” ผมว่า มันเลิกคิ้วหน้าตาสงสัย ก่อนจะค่อยๆหันไปดูกระจกด้านหน้า จากนั้นหน้าตามันก็เปลี่ยนไป กลายเป็นยิ้มแป้นตาหยี กลายเป็นลิงหน้าตาประหลาดไปซะแล้ว หึหึ
“งามแท้! นี้หรือโลกกว้างงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง เฮียผมฝากลูกชายแปป”ว่าแล้วไอ้ปาล์มขี้เห่อก็โยนลูกชายมันมาให้ผมอุ้มเอาไว้ส่วนตัวของมันสลัดรองเท้าทิ้ง กระชับโจมกระเบนให้มั่น และวิ่งตาเป็นประกายไปลงทะเลแล้วโน้น! เออดี ทิ้ง
ทุกอย่างเลยนะมึง หึหึ แดดเปรี้ยงขนาดนี้ดำขึ้นมาเดี๋ยวก็มาบ่นให้รำคาญอีก
มิ้วววววว~
“ร้องหาพ่อมึงเหรอไง หึ พ่อมึงทิ้งไปโน้นแล้ว หึหึ” ทำอะไรไม่ได้ครับนอกจากอุ้มมันเข้ามาไว้ในอกและตบตัวเล็กๆ ของมันเบาๆ เป็นการกล่อม เฮ้อ ที่ดูหนังมาได้ใช้จริงๆ วะ แต่เปลี่ยนจากลูกคนเป็นลูกแมวเท่านั้นเอง
ปลอบแมวเสร็จก็จัดการลากไอ้ลิงที่ลอยตุบป่องกวักมือไหวๆ เรียกผมอยู่กลางทะเลขึ้นมาได้ ไม่ยากครับแค่ไปยืนจับไอ้โรมิโอใส่ถุงก๊อบแก๊บแกว่งไปมาอยู่ริมทะเลเท่านั้นไอ้ปาล์มมันก็ตะก่ายขึ้นมาจากน้ำให้ไว หึหึ จัดการลิงไม่ยากถ้ารู้เคล็ดลับ
“โห บ้านเฮียผลิตเงินเหรอ หรูจัง”
มันอุทานเมื่อเปิดประตูคอนโดหรูริมทะเลเข้าไป ห้องโคตรพ่อโคตรแม่ VIP ชั้นบนสุดของโรงแรมหันหน้าเข้าทะเล พูดง่ายๆมา ป๋าเปย์อย่างผมไม่ทำให้ไอ้ปาล์มผิดหวังเลยครับ ก็ไม่ได้อยากจะอวดรวยหรอกนะ แค่คิดว่าไอ้เด็กที่กินข้างแกง พ่อแม่ไม่รักอย่างไอ้ปาล์มสมควรได้อะไรดีๆ หรูๆ กับเขาบ้างถึงจะเป็นแค่ระยะเวลาสั้นๆ ผมก็อยากให้มันได้ลิ้มลองสิ่งใหม่ๆ เหมือนคนอื่นเขาบ้าง หึหึ ความจริงผมก็ชอบแบบธรรมชาติป่าเขามากกว่านั้นแหละ แต่ครั้งนี้ยกเที่ยวแบบคุณชายให้สามวัน… เพราะหลังจากสามวันนี้ ผมกับมันต้องห่างกันอีก 365 วัน …
“เปลืองไปไหมอะเฮีย นี้เราอยู่กันสองคนเองนะไม่สิ 2 คน 1 ตัว เจี๊ยก!” มันร้องเจี๊ยก เมื่อผมแกล้งบีบตูดมันไปหนึ่งที นุ่มจังไอ้สาดดดดดด
“หึหึ กูว่า 1 คน 2 ตัวมากกว่า” ผมว่าและโยนเอากระเป๋าเป้เก่าๆของไอ้ปาล์มที่มีเสื้อผ้าไม่กี่ชุดกันกระเป๋าเดินทางที่ผมแพคของมาเผื่อมันด้วย ไอ้ปาล์มมันไม่ค่อยคิดหน้าคิดหลังหรอกครับ ชอบลืมนั้นลืมนี้จนเป็นปัญหาบ่อยๆ ผมเลยต้องจัดการประหนึ่งเป็นผัวมันนั้นแหละ
“ไปอาบน้ำดิ ยืนตัวสั่นอยู่นั้นแหละ” ผมนั่งลงบนโซฟาสีครีมกลางห้องรับแขกไล่ไอ้ปาล์มที่ยืนขาสั่นตัวสั่นอยู่หน้าห้อง เพราะมันลงไปเล่นทะเลทั้งแบบนั้นแหละเลยต้องขึ้นโรงแรมมาทั้งตัวเปียกๆ นี้ผมใจดีนะที่ให้พนักงานเอาผ้ามาห่มมาเช็ดหัวมันบ้าง สมน้ำหน้า ห้าวดีนัก
ตุ๊บ!
“รังเกียจผมเหรอ” ไอ้ลิงมันกระโจนเข้ามานั่งตักผมอีกแล้วครับ โอ้ยยยยยย นี้มึง … มึงจะกลายเป็นแมวยั่วหรือไง ไอ้สาดดดดด เดี๋ยวพ่อก็จับปล้ำเสียผู้เสียคนเท่านั้นแหละ
“ไอ้ปาล์มอย่าเล่น ตัวมึงเปียก” ผมพยายามดันไอ้ตัวลื่นออก แต่ดูเหมือนจะไม่เป็นผลเท่าไหร่เพราะไอ้ตัวการหัวเราะคิกคัก กอดคอผมไม่ยอมปล่อย มันอาจจะไม่ได้ตั้งใจยั่ว และผมก็ไม่ได้ตั้งใจจะรู้สึกกับมันเหมือนกัน เชี้ย เย็นไว้โยมไอ้หนูลูกพ่อ
“งื้อ เฮียเหมือนหมาตัวโตๆ เลย ขอฟัดหน่อยได้ไหมครับ”
“…” ผมไม่ได้ว่าอะไร ได้แต่เอามือตวัดกอดมันเอาไว้เช่นกัน หึหึ ไม่ได้ใจง่ายนะ แค่อยากจะสั่งสอนไอ้เด็กคนนี้ให้รู้สำนึก
“อ่ะ เฮ้ย!!!! ฮะ เฮีย ล้วงทำไม โอ้ยยยยยยย ปล่อยผมนะ หื่นๆ โอ้ยยยยยย !”
“อะไรเล่า อยากฟัดหมา โดนหมาฟัดบ้างซะสิ” ไอ้ปาล์มขนลุกเกรียวเมื่อผมกระซิบจบ หึหึ มึงนี้นุ่มไปทั้งตัวเลยหรือไงวะ มันดิ้นคลุกๆในวงแขนผมในขณะที่ผมสนุกกับการแกล้งฟัดไอ้ลิงตัวแสบ จนแล้วจนรอดก็ทนฟังไอ้แสบบ่นไม่ได้ ต้องจูบปิดปากมัน หึ หวานทั้งตัวเลยนะมึง เห็นหน้าซนๆแบบนี้ พอบอกจะยั่วก็ยั่วฉิบหาย
“งั้ม!!!”
“โอ้ย กัดปากกูหาพระแสงอะไรวะ!!!!” กึก เลยไอ้สัดลิง แม่งกัดปากผมแทบเป็นห้อเลือดแหนะ มาโซหรือไอ้เด็กเวรนี้!!!!
“ก็หื่นอะ ปล่อยเลยผมจะไปอาบน้ำ! ฮึ่ม เกย์เฒ่า!!!!” ด่าผมเสร็จก็เผ่นเข้าห้องน้ำไป ทิ้งไว้ผมนั่งดุลปากตัวเองเล่น … แม่งเป็นรอยฟันเลย คอยดูเถอะไอ้ลิง เดี๋ยวมึงกูจะเอาให้ร้องจนไม่มีเสียงเลย!!!!
ครืดดดดดดดดด
อยู่ๆ เป้เน่าๆของไอ้ลิงก็สั่นขึ้นก็ไม่อยากจะเสือกหรอกนะ แต่ผมคิดว่าระดับผมกับไอ้ปาล์มคงไม่ต้องมีอะไรที่เป็นส่วนตัวเท่าไหร่ ขนาดมือถือกูมันยังเอาไปสืบเสาะหาอย่างกับของตัวเองและเอามาแขวะกูเรื่องหญิงสารพัดประเด็น เอ๊า! กูจะ 30 ละไอ้สาด ต้องเคยผ่านน้ำร้อนมาบ้างสิวะ
ครืดดดดดดดดด
ใครมันโทรมานักหนาวะไอ้ห่า ถ้าเป็นไอ้ไข่หรือไอ้น้ำ จะด่าให้ หึ ผม เดินไปล้วงโทรศัพท์ไอ้ปาล์มออกมา ใครวะ ฟ้า นี้มันมีคนคบนอกจากไอ้สองเกรียนด้วยเหรอ ถ้าเป็นเพื่อนคนอื่นไอ้ปาล์มต้องมาเล่าให้ฟังสิ
ครืดดดดดดดดด
โอโห้ สามสายติดกัน ท่าทางจะมีเรื่องด่วนแฮะ หึ จัดไปแม่สาวน้อย
“ฮัลโหล”
“…ขอสายปาล์มครับ” ผมชะงักเอาโทรศัพท์ออกจากหู ผู้หญิงห่าอะไรเสียงห้าวขนาดนี้วะ … ตัวผู้ชื่อฟ้างั้นเหรอวะ
“ปาล์มไหน” ผมถามกลับไป
“เจ้าของเครื่องครับ คุณคงเป็นพี่อลันที่ปาล์มพูดถึงบ่อยๆ”
“จะใช่ไม่ใช่ก็เรื่องของกู มึงไม่ต้องโทรมาแล้วนะไอ้สัด” ผมกดวางสายอย่างหัวร้อน ไอ้เหี้ยแค่ได้ยินเสียงก็เกลียดอย่างไม่มีเหตุผล แม่ง เพื่อนห่าอะไรเร้าหรือขนาดนี้ เดี๋ยวเหอะไอ้ปาล์มลิงผี ออกมาเมื่อไหร่ก็ฆ่ามึงแน่ๆ
.
.
.
ตุ๊บ ตุ๊บ ตุ๊บ …
ใจเย็นๆสิไอ้ปาล์ม หัวใจจะกระเด็นกระดอนออกมาอยู่แล้ว นับวันเฮียยิ่งหื่น … แต่ถ้าไม่เล่นกับเฮียผมก็ต้องเหงามากๆนี้อีก 5 วันเฮียก็จะกลับออสซี่แล้ว แง่มมมมมม ต้องใช้เงินเท่าไหร่ถึงจะซื้อจรวดมาถล่มออสซี่ให้หายไป เฮียจะได้ไม่ต้องกลับไปอีก … ฮื่ออออออ แน่นอนฮะ เฮียฝรั่งชวนผมไปอยู่ด้วย แต่ผมจะไปได้ยังไงในเมื่อพ่อผมยังอยู่ที่นี้ ถ้าเขากลับมาไม่ให้ผมต้องตามไปฆ่าแน่ๆ ไม่แค่ฆ่าผมแต่ฆ่าเฮียด้วย แล้วไอ้ไข่หลงกับไอ้น้ำจะเล่นกับใคร ทุกวันนี้มันก็ไม่มีใครคบอยู่แล้ว คิกๆ
“ดองอยู่ในห้องน้ำหรือไงวะ ออกมากูมีเรื่องจะคุยด้วย”
“อย่าเร่งเซ่!!!!” ผมตะโกนเถียงเฮียก่อนจะแก้ผ้าและเดินไปเปิดน้ำในอ่างน้ำแสนหรู หุหุ เคยเห็นในหนังแต่ก็น่าจะสบายนะเนี้ย ห้องน้ำนี้ใหญ่กว่าหอพักของผมซะอีกละมั่ง
“อย่าให้กูรู้นะว่าแอบนอนในอ่างน้ำ ไม่งั้นลูกมึงโดนกูจับโยนลงทะเลแน่!”
โว๊ะ ! นั้นก็ไม่ได้นี้ก็ไม่ได้ น่ารำคาญชะมัด ตาแก่หัวทองเอ้ย!!!!! สุดท้ายผมก็ต้องรีบอาบที่ฝักบัวก่อนที่เฮียจะเอาโรมิโอโยนลงทะเลตามที่ประกาศเอาไว้ โหดร้ายเหลือเกินนะ นี้ถ้ากรีดเลือดออกมาจะเย็นเจี๊ยบไหม … เอา งงๆ เลือดเย็นไงละ เลือดเย็น … กริบสินะ … โอเคชาตินี้จะไม่เล่นมุขเลือดเย็นอีกก็ได้ เชอะ พวกไม่มีศิลปะ
.
.
.
ต่อด้านล่าง
-
“ง่า อาบเสร็จแล้วเฮียไปอาบสิ ผมจะนอนละนะ” ออกมาจากห้องน้ำได้ เฮียก็นั่งหน้ายักษ์อยู่ที่โซฟาตัวเดิมเพิ่มเติมคือชุดคลุมอาบน้ำสีดำ เซกซี่ขยี้ใจปาล์มตลอด อี้อี้
“นอนห่าอะไร ไปจัดการลูกมึงโน้น ร้องอยู่ได้ กูว่ามันหิวนม เอานมใส่ไซริงค์และป้อนมันซะ”
“ปาล์มทำไม่เป็นอะ!!!!!” ผมตาลุกวาว อยากทำอยากป้อนน้อง แต่ผมทำไม่เป็น สอนหน่อยๆ สอนปาล์มหน่อยยยยยยยยย ย
“แล้วมึงจะตะโกนทำไม นั้นก็ไม่เป็นนี้ก็ไม่เป็น และจะเก็บมันมาหาหอกอะไร” เฮียขมวดคิ้ว … ทำไมต้องดุด้วยวะเนี้ย
“จะดุทำไมนักหนาเนี้ย!” ผมถามงงๆ เดินไปหยิบกางเกงขาสั้นกับเสื้อยืดมาใส่ หนาวฉิบนี้เปิดแอร์กี่องศาเนี้ย !
“ถ้าไม่อยากให้กูดุก็หัดทำอะไรด้วยตัวเองซะบ้าง ทีตอนกูไม่อยู่ทำเองได้ทุกอย่างไม่ใช่หรือไง”
“ผมว่าเฮียนั้นแหละไม่มีเหตุผล บ้าบอคอแตก ทะเลาะกันเพราะเรื่องให้นมโรมิโอ!!!!”
ผมตะโกนลั่น เดินไปหาโรมิโอที่นอนงุ้ยไม่รู้เรื่องอยู่หอบเข้ามาในห้องนอนที่แยกออกมาอีกปิดประตูล็อกด้วย ไม่สนใจหรอกไอ้ลุงไบโพล่าร์ ฮื่ม! เมื่อกี้ยังแกล้งกันอยู่แท้ๆ ทำไมต้องดุกันด้วยวะ! เดี๋ยวพ่อก็กัดหูขาดเท่านั้น หล่อซะเปล่า ชิ อยู่ข้างนอกไปคนเดียวนั้นแหละ !
“ลูกพ่อรอแปปนะหิวอะดิ เอานมใส่ไซริงค์อ่อ ทำไงวะเหมือนดูในหนังแหละมั้ง ลองดูนะ” ผมว่าก่อนจะนั่งจ้องกระป๋องนมแพะคุณภาพเกรด A ที่เป็นกระป๋องเหมือนปลากระป๋อง แงะยังไงวะ ทำไม่เป็น โทรถามไอ้ไข่น้ำดีกว่า (เรียกเพื่อนรวมกัน)
“อ้าว ลืมไว้ด้านนอก โอ้ยไอ้ลูกแมวรอพ่อก่อนนะ อยู่กับกูนี้ลำบากใช่ไหม ฮ่าๆๆ อย่าเพิ่งท้อนะเว้ย” ผมว่าและค่อยๆลุกออกจากห้แง โผล่หน้าออกไปมองซ้ายมองขวาก่อน จะไม่ยุ่งกับไอ้เฮียบ้าตอนนี้หรอก ชิ !งอนเว้ยงอน ดุแบบไม่มีเหตุมีผลต้องงอน !
พอเรด้าส่งสัญญาณว่าปลอดภัย ผมก็รีบวิ่งอย่างระมัดระวังมาที่โซฟา มองไปที่กระเป๋าเป้ อย่างหมายมั่นปั้นมือ ว่าแต่เฮียฝรั่งไปไหนวะ ไม่ใช้เช็คเอ้าท์ออกไปแล้วนะ …. เว้ย ไม่มีเงินจ่ายนะ ฮื่อออ ล้างจานทั้งชาติแน่นวลลลลลลลลลลลลล
“แอบมิดจังนะมึง”
เฮือก !
โครม
“โอ้ย! จะ เจ็บ ๆๆๆ” ผมที่แอบอยู่เผลอสะดุ้งจนตัวกระเด็นไปฟาดดังผลั๊วกังโซฟา โอ้ยยยยยยยย เจ็บสีข้างจังโว้ยยยย
“สมน้ำหน้าซ่าดีนัก มานี้ดิ” เฮียที่ยืนอยู่หน้าประตูระเบียง มือคีบบุหรี่อยู่ควันพุ่ง ฉุยๆ
“ไม่เอาละ ผมจะไปป้อนผมโรมิโอ” ผมเฉไฉ ไม่อยากจะเห็นหน้าไอ้เฮียนิสัยไม่ดี อยู่ๆมาดุกันไม่ฟัดให้หัวขาดก็ดีแค่ไหนแล้ว
“บอกให้เดินมา” ชิ ไปก็ไปสิใครกลัว ว่าแล้วผมก็วางเป้ตัวเองลงที่เดินสาวเท้าเข้าไปหาเฮียฝรั่งจ๋าที่ยืนหน้านิ่งอยู่ ไบโพล่าร์จริงๆ ด้วย …
“เฮียเป็นไบโพล่าร์เหรอ”
“หน้ามึงอะ” เอ๊า ด่าอีก นี้ถามดีๆเลยนะ ผมแยกเขี้ยวใส่ ก่อนจะกระโดดเกาะเฮียเป็นลิงห่วงแม่ เอาสิ ถ้าไล่อีกก็จะเกาะแบบนี้แหละ คิดว่าผมเป็นพวกงอนแล้วหนีหรือไง ชิ (เอ็งพึ่งสะบัดตูดวิ่งเข้าห้องไม่ใช่หรอนางน้องปาล์ม-Pa_Pa)
“ไอ้ฟ้านี้คือใคร”
“ฟ้าไหนอะ” เอ๊า ก็ไม่รู้จริงๆนี้หว่า ผมเงยหน้ามองปลายจมูกโด๊งโด่งของเฮีย ตาสีฟ้าก็เหลือบมองผมอย่างงอนๆ โอ้ย ผมไหมที่ควรจะงอนอะ เล่นตะคอกซะขี้หดตดหายขนาดนั้น!!!!!
“ยังจะมาทำตาใสกิ๊กนะมึง เมื่อกี้ยังขู่กูฟ่อๆ แล้วไอ้คนชื่อฟ้าในชีวิตมึงมันมีเยอะเหรอไง”
“ก็เหมือนลอล่า มีนา มิเชล นั้นแหละ” นี้แหนะ พอพูดชื่อบรรดากิ๊กก็ยิ้มร่าเลยนะ หึ ตาแก่หื่นเอ้ย
“แขวะจังนะ” มืออบอุ่นของเฮียเขกหัวผมป๊าบใหญ่ ผมหัวเราะคิกคักเมื่อเห็นอารมณ์ดีแล้วก่อนจะกระโดดลงมายืนด้วยตัวเอง
“หึ ไอ้ฟ้าอะ เพื่อนผมสมัย ม. ต้นมันย้ายมามหาลัยข้างๆ เจอมันตั้งแต่กลางปีแล้วอะ แล้วเฮียรู้จักมันได้ไงอะ”
“มันโทรมาหามึง”
“แค่มันโทรมาเฮียต้องด่าผมเลยเหรอ”
“กูก็ด่าหมดแหละ” ผมย่นหน้าก่อนจะด่าเฮียเรื่องสูบบุหรี่แต่ก็ไม่ได้เป็นที่สนใจเท่าไหร่เพราะควันก็ยังพ่นอยู่บุ้ยๆ พอเฮียสูบเสร็จผมก็ชวนมาให้นมโรมิโอ จนไอ้แมวตัวน้อยที่นอนแบะอยู่อิ่มท้องกาง ผมก็เริ่มหิวแต่ก็ง่วงด้วยนี้เพิ่งบ่ายสองกว่าเอง
“เฮียปาล์มง่วง” หนังที่เปิดอยู่ในห้องมืดสลัวดึงความสนใจจากฝรั่งหัวทองที่ทำหน้าที่เป็นหมออิงให้ผมอยู่
“เฮีย ~~~”
“อย่ากวนสิวะ ง่วงก็นอน”
ผมพยักหน้าก่อนจะซุกตัวเข้าอกอุ่นๆ … เมื่อไหร่ไม่รู้ที่ไอ้ปาล์มคนนี้ติดเฮียยิ่งกว่าอะไรดี … ช่างมันเต๊อะ ก็ในเมื่อพ่อแม่ไม่รักผม มีเฮียให้ผมหลบอิงกายสักคนมันจะไปแปลกอะไร ฮิฮิ ก็เฮียเหมือนแหล่งกบดานที่มีชีวิตของผมนี้หน่า 1 ปีมี 2 อาทิตย์เองที่จะอยู่ด้วยกัน… แง่ม อย่างน้อยก็ได้ข้ามปีด้วยกันละนะ … ฮ้าวววว ฝันดีนะฝรั่งจ๋า โรมิโอลูกพ่อ
.
.
.
ปาล์มในชุดลายพร้อยเหมาะสมกับบรรยากาศริมทะเลยามเย็นที่ลมโฉยอย่างอิสระ วิ่งยิ้มร่าเข้ามาในร้านอาหารปิ้งย่างที่เต็มไปด้วยนักท่องเที่ยวทั้งไทยและต่างชาติกระโดดไปนั่งที่โต๊ะที่ชอบที่สุด ก่อนที่เฮียอลันของลิงน้อยจะเดินตามเข้าหาในเสื้อที่ลายดอกแต่สีไม่บานฉ่ำเหมือนเจ้าตัวน้อย เขาถอนหายใจส่ายหัวไปมากับความซนเหมือนลิงเด็กที่พามาด้วย เขานึกภาพไอ้เด็กคนนี้ไม่ยอมทิ้งโรมิโอไว้ในห้องคนเดียวและพยายามจะพาแมวเด็กมาตากลมด้วย ดื้อจนเขาอ่อนใจต้องพาไอ้แมวเด็กไปฝากไว้ที่เคาเตอร์พนักงานด้านล่าง โชคดีแค่ไหนที่โรงแรมนี้อนุญาตให้นำสัตว์เลี้ยงเข้ามาได้ เด็กปาล์มจึงพอใจเพราะพนักงานสวย ซึ่งไม่เกี่ยวกับสวัสดิภาพของโรมิโอแต่อย่างใด
“กุ้งเผา หอยเผา ปูเผา ปลาเผา เอาหมดเลย!!!!”
“ตามนั้นครับน้อง” อลันยื่นเมนูกลับให้เด็กเสริฟเมื่อเห็นว่าไม่จำเป็นสำหรับเขาอีกต่อไป
“เดี๋ยวครับพี่ เฮียจ๋า~ ผมชอบกินเบียร์เย็นๆ แกล้มกับอาหารทะเลเผาด้วยอะ นะ ๆๆๆๆ” หน้าตาเจ้าเล่ห์เหล่มองพี่ชายตัวใหญ่ฝั่งตรงข้ามที่มองมานิ่ง ก่อนจะเหยียดยิ้มใช้ช้อนสะอาดที่วางอยู่บนโต๊ะเคาะจมูกรั้นของเจ้าลิงด้วยความหมั่นไส้เด็กห้าว
“ฝัน ?”
“โถ่ ผมไม่ใช่เด็กนะ นี้ 20 และนะ แถมตอนเฮียไม่อยู่ผมก็กินกับไอ้ไข่กับไอ้น้ำบ่อยๆด้วย”
“ห้าวจังนะมึง ไม่คือไม่ แดกน้ำอัดลมก็หรูแล้ว และถ้าต่อไปนี้กูรู้ว่ามึงแดกเหล้าแดกเบียร์นะ … กูจะกลับมาฆ่ามึงให้ตาย”
“คิก … งั้นปาล์มจะกินบ่อยๆ เฮียจะได้กลับมาเยอะๆ โอ้ย! ทำไมชอบทำร้ายร่างกายนัก เดี๋ยวจมูกเดี๋ยวปากเดี๋ยวหัว! งื้ออออ กลัวแล้วจ๋า” เจ้าปาล์มที่กุมปากที่โดนเคาะด้วยช้อนรีบยกมือไหว้ฝรั่งจ๋าเรียกความน่าสงสารแสนทะเล้นจนคนรอบข้างที่เห็นเหตุการณ์ต่างหัวเราะด้วยความเอ็นดู ในความกะล่อนของเจ้าลิงและความขีแกล้งของฝรั่งจ๋าหัวทอง
“ตลก น้องครับเอาน้ำอัดลมขวดเล็ก 1 น้ำเปล่า1 และเบียร์มา 2 ขวด”
“แหนะ! ทำไมทีนี้กินได้วะเฮีย”
“เอ๊า ก็เพราะเป็นกูไง เลิกโวยวายสักทีเถอะ” ปาล์มทำปากขมุบขมิบแยกเขี้ยวใส่แต่ก็ไม่ได้ดื้ออะไรอีก
“พรุ่งนี้ปีใหม่แล้วอะเฮีย เราจะไปเคาดาว์กันที่ไหนหรือฮะ”
“ตามใจมึง”
“ปาล์มชอบสงบๆ แงะมองอย่างงั้นจะมองว่าผมสร้างภาพหรือไง ชิ!”
อีกหลายๆ เรื่องที่เจ้าลิงน้อยสาธยายออกมาไม่จบไม่สิ้น จนอาหารมาถึงได้ลงมือกินอย่างเอร็ดอร่อยไม่ลืมหูลืมตามาคุยกับอลันเท่าไหร่นัก ส่วนพี่ชายตัวโตอย่างอลันก็เพียงแค่จิบเบียร์และคอยแกะเปลือกกุ้งปูหอยเปย์เจ้าปาล์มก็มีความสุขแล้ว เพราะในบางทีก็ไม่ได้ต้องการอะไรนอกจากจะดูแลอยู่ใกล้ๆ แบบนี้ตลอดเวลา
“เอิ๊ก ~ อิ่ม พุงแตก” พอเสร็จสมอารมณ์หมายลิงกินจุก็แทบจะนอนตีพุงอยู่ตรงนั้นด้านหน้ามีซากสัตว์ทะเลวางกองอยู่เต็มโต๊ะไปหมด อลันที่จิบเบียร์เหล่มองเจ้าลิงอ้วนที่นั่งตาปรือเร่อออกมาอีกเอิ๊กใหญ่ด้วยความสงสัยปนขำขัน
“แดกอย่างนี้ทำไมมึงไม่อ้วนวะไอ้ปาล์ม”
“เก่งไง เฮียปาล์มกลิ้งกลับโรงแรมได้ไหมฮะ”
“ตามใจมึงสิ”
“พี่คร้าบ เก็บตังค์ฮ๊าบบบบ เซอวิสไปแพงๆเลยนะ พี่คนนี้เป็นป๋าเปย์” ด้วยความทะเล้นทำให้โดนเขกหัวไปอีกที
จนแล้วจนรอด อลันก็เป็นฝ่ายแบกเจ้าลิงอ้วนกลับโรงแรมที่พัก และอดทนต่อความขี้โวยวายของเจ้าปาล์มที่งอแงจะไป
เดินริมทะเลไม่ได้ เลยต้องเลี่ยงมาเดินที่ริมหาดที่ทั้งมืดและยุงเยอะแทน เขาไม่ได้เห็นว่าทะเลตอนกลางคืนจะสวยงามเหมือนที่คนข้างๆ นี้อินต่อเสียงครืนกระทบฝั่งในยามค่ำคืนนี้แต่อย่างใด
“เฮียหนักไหม” เจ้าปาล์มที่อยู่บนแผ่นหลังหนากระซิบถามเบาๆ ขณะที่เจ้าของแผ่นหลังกลับก้าวไปอย่างมั่นคงเรื่อยๆ อย่างไม่รู้จบราวกับเป็นราชรถของเด็กธรรมดาที่กลายเป็นเจ้าชายน้อยในช่วงข้ามคืน
“หนัก”
“ไม่หนักสิฮะ”
“บังคับกูกระทั่งความรู้สึกงั้นดิ”
“ถ้าเฮียอยากหรือไม่อยากทำอะไร เฮียก็ทำเถอะ ผมไม่ห้ามหรอกฮะ แค่อย่าบ่นปาล์มเยอะก็พอ” เจ้าของเสียงแตกหนุ่มบ่นพึมพำด้วยความง่วงที่ถาถมหลังหนังท้องตึง แต่ก็ไม่ได้รู้เลยว่าคำพูดนั้นมันสั่นหัวใจคนตัวโตจนแทบจะกระเด็นออกมา
“มึงพูดแล้วนะ”
ขายาวชะงักหยุด ก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่จริงจังจนคนที่เกาะอยู่บนหลังชะโงกหน้ามามอง ตาสีน้ำตาลอ่อนกับสีฟ้าประสานกันอย่างที่ทั้งคู่ไม่ได้ตั้งใจ แม้แต่เสียงครืนกระทบฝั่งก็ไม่ได้ทำลายความหมายของมันได้แม้แต่น้อย
“ไปออสซี่กับกู … กูจริงจัง”
‘กูขอดูแลมึง …’
==========================
ปาล์มลูกฝรั่งจริงังแล้วหนูพร้อมจะมีผัวหรือยังคะ 555555555
ช้าเพราะทำงานคะ นักข่าวนี้มันง่ายยุ่งจริง ๆ จะพยายามมาต่อให้บ่อยขึ้นนะคะ
:bye2:
ฝากเพจด้วย
ห้องเก็บนิยาย pa_pa (https://www.facebook.com/YaoiStoryPaPa/)
:katai5:
-
ไม่เป็นไรค้า แค่ลืม..
อุ้ย!! เค้าพูดเล่นจ้า
-
ไปกับฝรั่งเลยลิงน้อย ไหนๆพ่อก็หายตัวไปไหนแล้วก็ไม่รู้
-
"ถ้าเฮียอยากหรือไม่อยากทำอะไร เฮียก็ทำเถอะ
ผมไม่ห้ามหรอกฮะ แค่อย่าบ่นปาล์มเยอะก็พอ”
ปาล์ม พูดอนุญาตแบบนี้ รู้ตัวปะ
เฮียอลัน ใจสั่นหัวใจแทบจะกระเด็นออกมาแล้ว
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
พูดซะเฮียอลัน อยากไปไกลแล้วน่ะหนูปาล์ม
-
:pig4: :pig4: :3123:
-
:impress3: ปาล์มไปอยู่กับอลันเหอะ :mew2: แต่อย่างว่าถ้าไปอยู่ที่โน่นแล้วลิงจะยังเป็นลิงอยู่ไหม คงงง ๆ อยู่ที่นั่นแน่ ๆ เลยน่ะ :เฮ้อ: ชีวิตรักช่างลำบากเหลือเกิน :katai1: ยังไงมาอัพต่อน่ะจ้ะ อย่าเพิ่งทิ้งกัน คิดถึงจ้า :mew1:
-
{CH 15 ไม่รู้}
“เฮียยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย พูดอย่างจะขอผมแต่งงานนนนนนนนนนนนน” หมดบรรยากาศเสียงคลื่นกระทบฝั่งสุดโรแมนติกของกู
“มึงจะตะโกนใส่หูกูทำด๋อยอะไร”
โครม!
“โอ้ย จะ เจ็บๆๆๆๆๆ งื้อออออ ปล่อยผมลงมาแบบนี้ได้ยังไง มันมีเปลือกหอยด้วยนะ จิ้มตูดผมหมดแล้วเนี้ย!!!” ไอ้ปาล์มร้องจ๊าก เมื่อผมหมั่นไส้ปล่อยแม่งลงกับพื้นนั้นแหละ และดูเหมือนมันไม่ทันจะตั้งตัวเลยเผลอปล่อยมือด้วย ก้นมันเลยกระแทกพื้นจนทรายกระจาย หึ สะโพกดินระเบิดสุดๆ สินะ ผมนั่งยองๆลงข้างไอ้ลิงที่หน้าย่นเป็นตูดมองผมมาแบบงอนๆ แถมพองลมที่แก้มอีก … น่ารัก … ตายละไอ้ลูกลิงกัง!!!!
เปี๊ยะ!
“โอ้ยยยยยยยยยยยยยยยย ดีดหน้าผากทำไมวะเฮีย!”
“โวยวายๆ ชีวิตมึงมีแต่โวยวายหรือไง หัดใช้สมองซะบ้างได้ไหม กูชวนขนาดนี้แล้ว ทำไมมึงโง่จังวะ”
“ผมจะไปได้ไงเล๊า!!!!! พ่อผมอยู่ที่นี้ เรียนก็ต้องเรียน เพื่อนก็มี ผมไปที่โน้นผมมีแค่เฮียและถ้าวันไหนเฮียไม่สนใจผมขึ้นมา ผมไม่ต้องเหงาอยู่คนเดียวเหรอ … เฮียพูดเหมือนเป็นคนเห็นแก่ตัวเลย …” ประโยคหลังมันพูดเบาหวิวและเอามือทั้งสองข้างที่กุมหน้าผากเลื่อนลงมาปิดหน้าตัวเองเหมือนจะหลบผมไปให้พ้น แต่สุดท้ายตัวมันก็ยังอยู่ตรงนี้อยู่ดี
“ผมดีใจนะที่เฮียชวนผม ฮึก ผมดีใจ ตะ แต่ว่า ผมไปไม่ได้ ฮึก ทุกอย่างของผมอยู่ที่นี้ เหมือนๆกันเฮียที่ทุกอย่างอยู่ที่ออสซี่ … ฮึก แค่คิดแบบนี้ผมก็เหงาแล้ว ตะ แต่ มันก็ต้องเป็นแบบนั้น ฮึก ถึงผมจะไม่เข้าใจและโง่มากๆ แต่ผมก็พอเข้าใจทุกอย่าง ฮึก ผมรู้ดีทุกอย่างนั้นแหละ”
“ชู่ว โอเคๆ อย่าร้อง มึงจะร้องทำไมวะไอ้ปาล์ม” ผมแงะมือที่ปิดหน้ามันออกก่อนจะเห็นว่าตอนนี้หน้าตามันตลกแค่ไหนจน
อดหัวเราะออกมาไม่ได้ หึ ปากแดงตาแดง แก้มก็แดง … หน้าตากวนตีนๆ ไม่มีความหวานบนหน้าเหมือนเด็กหนุ่มน้อยน่ารักทั่วไป แต่ตอนนี้มันดูน่ารักสำหรับผมมากๆ …
“เฮียต้องกลับมาหาผมไวๆนะ ฮึก กลับมาไวๆนะ” ผมวางมือเช็ดน้ำตาให้มันก่อนที่ไอ้ลิงจะโหมเข้ากอดผมและเกาะเป็นตังเมอยู่แบบนั้นไม่ห่าง เฮ้อ … นี้กูจะเป็นบ้าเพราะมึงจริงๆนั้นแหละไอ้หนู …
“ไม่ไปก็ไม่ไป มึงจะร้องไห้ทำไมนักหนา สะกิดต่อมหน่อยเลยไม่ได้นะ”
“ปาล์มไม่ได้ร้องไห้เพราะเสียใจนะ ปาล์มดีใจ แต่ดีใจมากไปหน่อยเลยกังวนไปหมดเลย แต่พอมาคิดอีกที กังวนไปก็เท่านั้นเพราะยังไงปาล์มก็ไปไม่ได้อยู่ดี ฮึก แต่เฮียน่ะ มาได้ เฮียต้องกลับมาหาปาล์มบ่อยๆนะ ไม่มาก็โทรมาไลน์มาบ่อยๆ แค่นี้ก็พอแล้วนะฮะ” มันพูดอู้อี้ๆ กระชับกอดผมแน่นเข้าไปอีก ตรงซอกคอกูมันอุ่นดีใช่ไหมละไอ้ลิง หึหึ
“ทำอย่างกับกูเป็นผัวมึง”
“ไอ้น้ำบอกว่าไม่ใช่ก็เหมือนใช่ แต่เราเป็นผู้ชายทั้งคู่ไม่ใช่เหรอไง ถ้าเราเป็นผัวกันก็กลายเป็นเกย์น่ะสิ” ผัวกันห่าอะไร กูน่ะผัวมึงน่ะเมีย หึหึ ขนาดนี้และยังไม่ยอมรับสรีระและความเจริญเติบโตด้านปัญหาอีก
“สนด้วย?”
“เฮียไม่สนหรือไง”
“สน แต่กูสนใจมึงมากกว่า” ผมหอมลงกระหม่อมมันฟอดใหญ่ … กลิ่นปลากลิ่นกุ้งเต็มหัวมึงเลยนะ … เดี๋ยวนะไอ้ปาล์มมันกุ้งบนหัวมึงเนี้ยมายังไงวะ มึงใช้หัวกินข้าวหรือไง
“…เขินวะเฮีย” มึงเขินแต่กูยังสงสัยว่ามีเกล็ดปลาบนหัวมึงด้วย … มูมมามฉิบหาย เฮ้อ หึหึ
“เออ หึหึ จะอยู่ให้ยุงหามตรงนี้หรือจะกลับโรงแรม”
“ปาล์มอยากไปผับ”
“ตลก ไปกลับโรงแรม!” ผมลุกขึ้นยืนจนไอ้ปาล์มที่กอดผมอยู่ถุงหิ้วยืนขึ้นมาด้วย พอเหลือบมองมันจากไอ้เด็กขี้แยก็กลายเป็นลิงเจ้าเล่ห์เหมือนเดิม
“งุ้ยยยยยยยยยย อุ้มๆ อุ้มปาล์มหน่อย”
“เดินเองเถอะไอ้ลิงผี”พูดไปงั้นแหละ แต่สุดท้ายก็ย่อตัวให้มันปีนขึ้นมาขี่หลังเหมือนเดิม … ก็กูบอกแล้วไงว่าอยากจะดูแลมัน
กลับมาถึงห้องปุ๊บไอ้ตัวที่ขี่หลังผมมาก็หลับไปแล้วเรียบร้อย แต่ผมก็ไม่ปล่อยให้ทั้งมันกุ้งและเกล็ดปลาสถิตอยู่บนหัวของไอ้ปาล์มแบบนั้นหรอกครับ ถึงจะต้องทะเลาะกับความงี่เง่าของมันอีกยกก็ลากมันลงอ่างจนได้ หึ แต่มันก็ขี้เกียจเกินกว่าจะอาบน้ำสระผมเอง ผมก็เลยต้องจัดการให้มันจนหมด … เฮ้อ สรุปนี้กูเลี้ยงเด็กสินะ เอาเถอะปล่อยมันไปสักคน
“เฮีย ปาล์มอยากกินช็อกโกแล๊ต” ผมเหลือบมองไอ้แสบที่นั่งสะลึมสะลืออยู่บนเตียงด้วยชุดนอนยาวลายกล้วยหอม ได้ข่าวว่าตามึงจะปิดและเพิ่งฟาดของทะเลมาแทบหมดมหาสมุทรแล้วไหม
“กินตีนไหม ?”
ผมถามก่อนจะโยนผ้าเช็ดตัวไปไว้บนเก้าอี้หลังจากที่หัวตัวเองเริ่มมาดแล้วก่อนจะโหมตัวเข้าไปหาไอ้ปาล์มเกี่ยวมันลงมานอนดูเหมือนจะแรงไปนิดทำให้ไอ้ปาล์มโวยวายแต่ก็หลับไปในเวลารวดเร็ว ผมเองพอเห็นมันหลับแล้วก็สบายใจและจมดิ่งลงไปบ้างในที่สุด … ดูเหมือนว่าผมจะหลับสนิทและสบายใจมากกว่าครั้งไหนๆที่ผ่านมา … ไอ้ปาล์มนี้มันเลยวัยที่ผมจะติดคุกแล้วใช่
ไหม …
.
.
.
“เฮียผมอยากดูพระอาทิตย์อะ” ไอ้เด็กป่วนพยายามเสือกตัวกับแขนด้านขวาของผมที่มันนอนกอดอยู่ เออดี นี้กูต้องสะดุ้งตื่นมาตอนตี 4 กว่าๆ เพราะไอ้เด็กนี้มันไม่หลับไม่นอนหรือไง
“มึงไม่เคยเห็นเหรอ” ผมหันไปถามก่อนจะรวบมันมากอดเอาไว้ … คือกูเลิกคิดหาเหตุผลละ อยากกอดก็กอด อยากจูบก็จูบช่างแม่ง ถ้าจับปล้ำได้กูก็จะปล้ำให้มันจบๆไป …เถื่อนไปใช่ไหม หึหึ สำหรับไอ้ลิงตัวนี้ไม่หรอก
“หายใจไม่ออกแล้ว” มันตะโกนลั่นดิ้นขลุกๆในอ้อมกอดผม ก่อนที่ผมจะรำคาญและปล่อยให้มันออกไป หึ ทีงี้ละนอนนิ่งเชียว
“ไม่ไปหรือไง”
“ไม่เอา ไม่ดูก็ได้” แล้วมันก็ยกแขนผมไปวางบนตัวมันตามเดิม ผมหัวเราะ นิดๆ ก่อนจะลุกขึ้นนั่งทั้งๆที่กอดมันอยู่มันอึกอักนิดๆ แต่ก็ไม่ขัดขืน แถมยังหัวเราะคิกเพราะผมเอาหนวดที่ขึ้นเป็นตอเล็กๆถูกับแก้มมัน หึ
“จะไปก็ไป เพราะจะได้ดูอีกก็ปีหน้า”
“งื้อ ไม่ต้องพูดได้ม่ะ” มันหน้างอและวิ่งไปหยิบเสื้อกันหนาวมาใส่ เป็นอันพร้อมในการดูพระอาทิตย์ขึ้นของมัน
“ดูแค่ริมระเบียงก็พอ” ผมบอกมันหน้าบูดเป็นตูดลิงทันที แม่งลิงห่าอะไรย้ายตูดมาบนหน้าก็ได้
“ไม่เอา”
“มึงเห็นระเบียงห้องหรือยัง” ผมเหยียดยิ้มเมื่อมันหยิบหนังยางมาผูกจุกที่หัวเป็นน้ำพุ หึ น่าดูเอ็น เอ้ย เอ็นดู
“ไม่เอา” มึงถูกวางโปรแกรมหน้างอพูดแค่คำว่าไม่เอาไว้หรือไง
“ไอ้ปาล์ม”
“ไม่ … เอาก็ได้” สุดท้ายมันก็ยังเป็นไอ้เด็กที่ยังเกรงผมอยู่วันยังค่ำ หึ
“เฮีย ผมว่ามันไม่สวยหรอก” มันเดินหน้ามุ่ยมานั่งข้างผม จนผมต้องเอียงคอมองมันอย่างลองดูว่ามันจะทำอะไรต่อ
“จริงๆนะเฮีย”
“บางสิ่งที่มึงคิด อาจจะไม่จริงก็ได้นะไอ้ปาล์ม”
“ทำไมต้องพูดให้เข้าใจยาก”
“ก็เพราะว่ามึงเข้าใจอะไรยากตลอดไง” ผมพูดและเดินไปหยิบเสื้อคลุมมาใส่ ก่อนจะเดินออกไปที่ริมระเบียง … แม่งกูไม่ได้เช่าโรงแรม 5 ดาวมาเพื่อนอนอย่างเดียวไหม
“ผมไม่เข้าใจที่เฮียพะ … อะ โห้วววววววว” เป็นไงละ ไอ้ลิงที่แก้มเริ่มป่องเพราะแดกเยอะ อ้าปากค้างจนไฝเสน่ห์ที่ปากกระพือ หูกางๆขอมันกระดิกอย่างน่าชัง หึหึ นอกจากห้องจะแพงเฟอร์นิเจอร์ระดับพรีเมียมแล้ว วิวที่ผมภูมิใจนำเสนอก็ไม่แพ้กัน
“เฮีย สวยอะ” มันพูดก่อนจะมุมเข้ามายืนในวงแขนผมทีเกาะระเบียงอยู่ ด้านหน้าของเราสองคนตอนนี้อาทิตย์กำลังขึ้นมาจากขอบฟ้าสีเข้มคล้ายจะออกน้ำเงินและทะเลสีดำที่ทอแสงสีส้มอ่อน มอออกไปลิบๆมีนกย้ายถิ่นที่กำลังโฉบบินเป็นฝูงอย่างสวยงาม เป็นอีกมุมที่ไม่เหมือนกับการได้สัมผัสพื้นทรายแต่ก็ได้สัมผัสลมเย็นๆที่ปะทะร่างอย่างอ่อนโยนละนะ
“ดีจังเลยเฮีย ผมชอบนะ”
“หึ ไม่ต้องเดินให้เมื่อย” ผมว่าก่อนจะวางคางลงบนไรผมนิ่มของมัน
“ไม่ต้องเท้าเลอะทราย” มันหันกลับมายิ้มหวานให้ผม หึหึ ทุกวันนี้มองมันเท่าไหร่ก็ไม่เบื่อเลยวะ นี้กูจะมีเมียเด็กเป็นไอ้ลิงนี้แล้วงั้นดิ อดไม่ได้ครับ … อดไม่ได้ที่จะดีดหน้าผากมันโป๊กใหญ่ๆ
“เออ ไม่ต้องแบกมึงเวลามึงเหนื่อยด้วย”
“คิกๆ ผมก็ไม่ต้องถูกทิ้งให้ก้มจ้ำเบ้า”
“หึหึ สรุปมึงไม่ไป …”
“ไม่ไปฮะ ผมอยู่ที่นี้รอเฮียตรงนี้ดีกว่า ผมไม่อยากไปเป็นภาระ”
“กูก็ไม่ได้บอกมึงเป็นภาระ”
“ถึงวันนี้ไม่ใช่ วันหน้าก็อาจจะใช้ และถึงเวลานั้นผมจะกลับมาเองก็ไม่เป็นเงินก็ไม่มี แบบนี้แหละฮะ… ผมจะคอลหาทุกวันนะ”
“หึ ไอ้เด็กลิง… กูจูบได้ไหม”
“เฮียไปจูบเมียเฮียเซ่!!!!! อุ๊บ!” หึ พูดมากเหลือเกิน … จะได้หุบปากสักที
“จูบอรุณสวัสดิ์ไง” ผมพูดก่อนจะจุ๊บเบาๆที่มุมปากมันอีกทีและผละเข้ามาล้มเตียงนอนบนเตียงอีกรอบและไม่นานผมก็
หลับไปโดยมีเสียงโวยวายง๊องแง๊งๆของไอ้ลิงดังกล่อมไปด้วย เออ วันไหนที่กูไม่ได้ยินเสียงมึงก็คงเหงาพิลึก
ครืดดดดดดดดดดดดด ครืดดดดดดดดดดดด
ยังไม่ทันจะหลับตา โทรศัพท์ที่วางอยู่บนหัวเตียงผมก็สั่นเหมือนเจ้าเข้า ผมกำลังจะคว้ามาดูแต่ก็ช้ากว่าไอ้ลิงที่แย่งไปถือไว้แล้วเรียบร้อย มันมองผมสลับกันโทรศัพท์ก่อนจะยิ้มเจ้าเล่ห์หัวเราะคิกคักกดรับสายไม่สนว่าจะของผมหรือของมัน … มึงจะมาเป็น CEO แทนกูว่างั้นไอ้ผี!!!
“ฮัลโหลลลลลลว์ ฮ่อๆ อั๊วเอง”
“…”
“คิกๆ ลื้ออาเมอร์รึ ฮ่อๆ อั๊วเองไงอลัน คิก เฮียดูดิ งงเลย” มันคงเห็นว่าผมจ้องอยู่เลยทากขมุบขมิบฟ้อง เออดีจริงๆ โทรมาแต่เช้าเพื่อโดนลิงแกล้ง
“โอ้ยยยยย จะตะโกนทำไม คนบาปอย่างพี่ทำบุญเป็นด้วยเหรอ โอเคๆ ไปวันตรงใกล้ๆมหาลัยผมดิ ใช่ๆ อย่าหลงละ มี
หมาให้เล่นด้วยนะอ้อ แล้วอย่าไปแกล้งเด็กวัดมันละ ตัวโหดเลยนะ เดี๋ยวๆ อย่าเพิ่งวาง ฝากนมัสการหลวงตาด้วยนะพี่”
“มันว่าไง” ผมถามหลังจากที่มันวางและยืนหัวเราะคิกคักอยู่คนเดียว มันเบ้ปากก่อนจะจิ้มมือถือผมอีกรอบ
“ไอ้มลเหรอ เออ ๆ กูเองพี่มึงอะ … พี่มึงไงปาล์มอ่ะ!!! วันนี้จะมีฝรั่งตัวสูงๆหน้าตาเข้มๆไปที่วัด ฝากหน่อยนะมึง” พอมันวางปุ๊บก็วางโทรศัพท์ไว้ที่เดิม ด้วยความหมั่นไส้ในความกะล่อนของไอ้เด็กผี ผมเลยรวบเอวมันไว้ทำให้มันโหมทับลงมาบนตัวผมอย่างเสียไม่ได้ หึหึ จะว่าไป เอวมึงก็เล็กพอๆกับผู้หญิงเลยนะ … สัก 26 ได้ไหมวะ
“ไม่หนักเหรอไงตัวผมไม่ใช่เบาๆนะ”
“แต่ก็เล็กกว่ากูเยอะปะ นอนสักทีเหอะ สายๆกูจะพาไปเที่ยว”
“เย้ๆ” มันงุ้งงิงสักพักก็หลับคาอกผมทั้งๆแบบนั้น หึ พอบอกว่าจะพาไปเที่ยวมึงก็ลืมที่กูจูบไปหมดเลยนะ … เอ๋อสินะ
สายๆ ผมปลุกให้ไอ้ลิงตื่นมาอาบน้ำ มันงอแงนิดหน่อย แต่พอโดนผมดุก็ยอมแต่โดยดี เช้านี้เราฝากท้องไว้ที่โรงแรม ก่อนที่ผมจะยัดมันลงรถพาวิ่งเข้าสวนน้ำที่อยู่ใกล้ๆเพราะไอ้ปาล์มมันอยากเล่นน้ำ แต่ผมเห็นว่าแดดแรงและไม่อยากให้มันดำไปมากกว่านี้เท่าไหร่นัก เพราะผิวสีแทนเรียบเนียนของมันตอนนี้ก็ดึงดูดอยู่แล้ว ไม่จำเป็นต้องเร่งสีให้มันแต่อย่างใด มันฮึดฮัดนิดหน่อย แต่ก็ไม่ต่อกลอนอะไรกับผมนัก
“เฮีย ปาล์มไม่มีชุดว่ายน้ำ” มันหันมาบอกผมขณะเดินผ่านร้านสวัสดิการของสถานที่ … ตามึงวิบวับเลยนะไอ้เด็กผี ผลาญตังกูอีกแล้วสิ
“อยากได้ก็ไปเอา” มันหัวเราะเอิ๊กอ๊ากก่อนจะวิ่งเข้าไปในร้านเหมือนเด็กๆกว่าจะจับมันออกจากแพยางฮิปโปตัวเท่าบ้านได้ผมนี้แทบแย่ สุดท้ายก็ได้กางเกงว่ายน้ำสีดำเรียบๆของผมและมันคนละตัว ติดตรงที่ของมันเป็นแบบเต็มตัวส่วนผมแค่กางเกงขาสั้นกับลูกบอลสีแดงที่มันจะเอาให้ได้แทนแพยางอันเท่าบ้าน
“ทำไมผมต้องเต็มตัวอยู่คนเดียว จะโชว์หุ่นเซ็กซี่ขยี้ใจสาวมั่งไม่ได้เลย” ไอ้ปาล์มมันทำบ่นหลังจากเดินออกมาจากร้านแถมทำตาเจ้าชู้ใส่แม่สาวทรงโตบีกินนี่สีสดที่เดินผ่านไป ก่อนจะเบ้ปากเมื่อเห็นว่าน้องคนนั้นสนใจผมมากกว่า สมน้ำหน้ามึง ฮ่าๆๆๆ ผมเลยตบหัวเรียกสติขี้อ่อยของมันกลับมา
“น้อยๆหน่อย”
“หึงอีกละ” มันบุ้ยปาก เอ๊าไอ้สาดดดดดด ไอ้ลูกลิง
“เป็นอะไรกันวะ” ผมเหยียดยิ้มมุมปากถามขึ้น เท่านั้นแหละ ไอ้ปาล์มจากที่ยิ้มๆเจ้าเล่ห์อยู่หน้าหงอยลงไปทันที ดึงดราม่าเฉยเลยนะมึงอะ กูล้อเล่นนิดเดียว … แต่เอาจริงๆ กอดจูบมันทุกวันแต่สถานะแม่งก็ไม่ได้ชัดเจนห่าอะไรเลย … ช่วยไม่ได้นี้หว่า ถึงกูจะรู้สึกชอบมันขนาดไหนก็เหอะ …
“พิเศษไม่ใช่เหรอเฮีย”
“เออ พิเศษ เลิกคิดว่าเอาไว้ทั้งมึงและกูรับได้ค่อยว่ากัน … ยกเว้นมึงจะไปออสซี่กับกูนั้นแหละ”
“เฮียจะเอาผมไปทำไม โว๊ะ เลิกพูดๆ ช่างแม่ง ไปเล่นน้ำดีฟ่า”
ไอ้ปาล์มงอแงวิ่งออกจากห้องไป คาดว่าร่างกายมันคงต้องการปะทะน้ำแล้วขั้นรุนแรง ผมคว้าเอาผ้าขนหนูพาดบ่ามาได้ก็เดินตามมันออกมา กลุ่มสาวๆมองผมด้วยสายตาโลมเลียเป็นระยะๆจนผมเองก็ชักจะอายหัวนมเอง แต่ยังไม่ทันที่จะได้หาเสื้อหาผ้ามาใส่ ไอ้ปาล์มก็กระฟัดกระเฟียดตัวเปียกเป็นลิงตกน้ำขึ้นมาจากน้ำ ยืนจ้องหน้าผมที่นั่งอยู่บนเก้าอี้บาร์ที่ยื่นออกมาในน้ำแค่ครึ่งหน้าแข้ง ก่อนจะแสยะยิ้มหวานและพูดเสียงดังเหมือนโทรโขง
“เฮีย เมียเฮียบอกว่านมลูกคนที่ 4 หมดแล้ว ขากลับให้ซื้อด้วย อ่อๆ แล้วก็ผงซักฟอกด้วยนะ อย่าลืมล่ะ!!!!!” คนบริเวณนั้นหันมามอง ก่อนจะพากันหัวเราะคิกคัก แต่สาวๆที่จ้องผมอยู่ก็พากันทำท่าเหมือนโลกแตก และเดินหนีไป … มึงนี้มันลิงกันหญิงชัดๆ
“ใครล่ะ เมียกูอ่ะ มึงไม่ใช่เหรอไง” ผมแกล้งรวบเอวมันเข้ามาใกล้ และจ้องหน้ากวนตีนๆ กับหูกางๆที่ตอนนี้แดงแปร๊บไปทั้งหมด หึ คิดว่ากูโดนจ้องอยู่คนเดียวหรือไง มึงก็ทั้งหญิงทั้งชายเหมือนกันนั้นแหละ กูนั่งสงบสติอารมณ์กับความยั่วตีนที่บังเอิญคนอื่นก็ชอบของมึงมาสักพักล่ะ
“โอ้ยยยยย! พี่เอาโกโก้ร้อนหนึ่งแก้วครับ คิดตังที่ตาลุงนี้” มันสะบัดตัวไปออกจากอกผม และหันไปสั่งเครื่องดื่มจากบาร์เดนเดอร์บาร์เบียร์ จนเขาต้องบริการวิ่งไปที่บาร์ปกติให้มันนั้นแหละ พอได้ดังใจก็ไปนั่งงอนอยู่เก้าอี้ข้างๆ เตะน้ำไปมา หึ งอนห่าอะไรเป็นผู้หญิง ถ้าไม่บอกนี้คิดว่าหึง
“หึงหรือไง”
“…ไม่รู้ก็เฮียเอาแต่จ้องคนอื่นอยู่ได้ ผมเรียกก็ไม่ยอมไปเล่นด้วยกัน”
“ก็กูเห็นมึงเล่นกับเด็กอยู่และกูก็ไม่ได้ชอบเด็กสักเท่าไหร่หรอกนะ”
“เออสิ ก็น้องเฮียโตแล้วนี้ ไม่ชอบหรอก”
“พาลๆ” ผมว่า ก่อนจะหัวเราะเมื่อหันไปเห็นมันดูดน้ำโกโก้อย่างเอาเป็นเอาตายจนจมูกมันบานเจ้าบานออกอย่างประหลาด จนอดไม่ได้ที่จะวางมือบนหัวเปียกๆของมันอย่างเอ็นดู … กูมันพวกถ้าตอนนี้สนใจอะไรอยู่ อย่างอื่นก็ไม่ได้อยู่ในสายตากูเท่าไหร่หรอกนะไอ้ปาล์ม
ช่วงเที่ยง ผมลากมันขึ้นจากน้ำ มากินข้าวที่ร้านอาหารใกล้ๆ ครั้งนี้เป็นอาหารตามสั่งธรรมดา เพราะมันบ่นท้องอืดจากการกินแล้วไม่ขี้… ก็มึงเล่นล่อซะปลา กุ้ง หมึก หอย แม่งจะหมดทะเลนี้หว่าแต่มันก็กินอย่างกับห่าลงได้อย่างปกตินะ
“เฮีย ผมอ้วนแล้ว” มันบ่นหลังจากรวบข้าวคำสุดท้ายเข้าปาก ผมที่อิ่มก่อนมันไม่นานนัก
“มึงอ้วนอยู่แล้ว” ไอ้ปาล์มหัวเราะคิกคักก่อนจะหันไปสั่งของหวานลอดช่องน้ำกะทิมากินอีกไม่ลืมสั่งเผื่อผมด้วย ความจริงผมก็ชอบกินลอดช่องมาจากมันนี้แหละครับ ปกติอยู่ออสซีไม่ได้กินหรอก หรือกินรสชาติก็ไม่อร่อยเท่านี้
“พอสักทีนะไอ้ปาล์ม ท้องมึงมีหลุมดำหรือไง” มันหัวเราะเอิ๊กอ๊ากจนเรอออกมาเสียงดังและผมก็อดหัวเราะไม่ได้เมื่อมันเอามือปิดปากลืมตาโตมองซ้ายมองขวาและหน้าแดงแปร๊ด … นี้มึงเขินเหรอ หึ
“กลับวันนี้นะ”
“ทำไม … ไหนเฮียบอกอยู่อีกวันไง” มันค้อนขวับแทบจะทันทีที่ผมบอก … อันที่จริงผมต้องกลับแล้วเมื่ออาทิตย์ที่แล้ว แต่ด้วยความที่ไม่อยากกลับไง เลยขอเลื่อนงานประชุมไปก่อน ไอ้ลำพังแค่การประชุมมันสามารถโฟนอินข้ามประเทศได้สบาย แต่ด้วยความที่มีอะไรต้องจัดการหลายเรื่องหลายอย่าง ด้วยภาระหน้าที่ผมแล้วถึงอยากจะอยู่ต่อ ก็คงทำไม่ได้ หึ คิดไว้แล้วเชียวว่าต้องเห็นไอ้แก้มลูกชิ้นพองลมกับตาแดงๆ ของมัน
“งานด่วนวะ ความจริงก็รู้ก่อนมาแล้วล่ะ แต่อยากพามึงมาก่อนไง”
“…แล้วกลับออสซี่วันไหนครับ”
“พรุ่งนี้ ตี 5”
“ผมเหมือนจะอ้วกเลย” มันพูดออกมาเบาๆ พะอืดพะอมเอาจริงๆ ไอ้ด๋อยสะเทือนใจและจะสำลอกออกมาเลยหรือไง
“ที่มึงกินเข้าไปพันกว่าบาทนะ กลืนเข้าไป” ผมแกล้งหยอกมัน แต่มันทำจริงๆ และเงยหน้าขึ้นมาทำหน้าเอ๋อใส่ผม เออ สมองกลับแล้ววะ
“แล้ว … เฮียจะมาไทยอีกเมื่อไหร่”
“ก็คงช่วงคริสมาร์ตเหมือนปีนี้แหละ”
“… เหรอฮะ อีกตั้ง 11 เดือน กับอีก 20 กว่าวัน”
“อย่าร้อง” พูดขาดคำเมื่อไหร่ละ น้ำตาเม็ดโป้งหยดแหมะลงตรงหน้าก่อนที่ไอ้ปาล์มจะรีบเช็ดและรีบยิ้มกว้างให้ผม ซดกะทิเข้าไปโฮกใหญ่ ก่อนจะเรียกพนักงานให้คิดเงิน เฮ้อ … กูก็ไม่ได้อยากไปไหมวะ
ก่อนกลับผมพาไอ้ปาล์มเข้าวัดทำบุญวันใกล้ๆ และเป็นวัดที่มีความเจริญน้อยที่สุด เป็นเนื้อที่ไม่กี่ไร่และมีพระอยู่รูปเดียวภายในวัดดูสงบสุขไม่แตกต่างจากวัดกลางกรุงแต่สงบสุขของไอ้ปาล์มสักเท่าไหร่นัก ตลอดการทำบุญไอ้ปาล์มเอาแต่เงียบไม่พูดไม่จาเท่าไหร่นัก ถามคำตอบคำ จนผมต้องพามันมานั่งสงบสติอารมณ์ที่ชายหาดใกล้ๆวัดซึ่งเงียบและสงบ ไม่ค่อยมีนักท่องเที่ยวพลุพล่านมากนักเหมาะสำหรับถีบลิงลงทะเล โทษฐาน งอแงเหลือเกิน
“ไม่กลับล่ะเฮียเดียวก็เก็บของไม่ทัน”
“ช่างหัวเก็บของ คุยกันให้รู้เรื่อง กูไม่ชอบที่มึงเป็นแบบนี้” ผมว่าและปลอดสายเบลล์ออกลงจากรถมายืนสูบบุหรี่มองไอ้ปาล์มที่ค่อยๆหยามกายลงมาจากรถอย่างอ่อยอิ่ง … อีกนิดเดียวมึงก็จะรำโขนออกมาล่ะไอ้ลิงผี
“ไปออสซี่กับกู ไปเรียนโขนที่โน้นไปอยู่ที่โน้น ยกชีวิตมึงให้กู” ผมพูดออกมา แต่คราวนี้ไอ้ปาล์มนิ่ง … คิดว่ามันจะกระตือรือร้นที่จะ ปฏิเสธเหมือนทุกทีซะอีก
“ว่าไง”
“ผมก็อยากไป …แต่มันไม่ใช่ตอนนี้นะเฮีย ตอนนี้เราสองคนไม่มีสถานะผมไป จะให้ผมอยู่ในฐานะอะไรล่ะ แล้วผมก็ไม่ได้อยากเป็นภาระใคร สักวัน เฮียก็ต้องเบื่อผมที่ผมไปอยู่ที่นั้น แล้วผมจะกลับยังไง ผมไม่มีค่าตั๋วเครื่องบินหรอกนะอีกอย่างผมก็นั่งเครื่องไม่เป็นแล้วชีวิตมันก็ไม่ได้ง่ายแบบนั้นแน่นอน จริงไหมฮะ”
“เออ ก็แล้วแต่ … ยังไงปีหน้ากูก็กลับมาอยู่ดี”
“ผมจะรอนะ”
“หึ ปากดี” ผมดึงหัวมันเข้ามาซบที่อก พ่นควันออกไปทางอื่นเพราะไอ้ปาล์มเกลียดบุหรี่ มันหัวเราะบ่นอะไรพึมพัม ก่อนจะปีนขึ้นมาอยู่บนตัวผมเป็นลิงติดแม่ เออ เอากับมันสิความเหนียมอายไม่มีหรอก หึ แต่นี้ก็เสน่ห์ในตัวมันนั้นแหละ เด็กอะไรวะ ประหลาดดีฉิบหาย
.
.
.
เมื่อปรับความเข้าใจกันเสร็จสรรพ อลัน ฝรั่งร่างสูงผมทองตาสีฟ้าที่ลักษณะราวกับเจ้าชายในเทพนิยายกรีซแต่นิสัยห้าวหาญ ไร้ที่ติ ก็ขับรถกลับกรุงเทพ ซึ่งใช้เวลาแค่ประมาน 2-3 ชั่วโมงเท่านั้น รถกะบะคันใหญ่จอดเทียบท่าหน้าบ้านทาวเฮ้าหลังติดกันที่คุ้นเคยในเวลาประมานสามทุ่มกว่าๆ ตาคมสีฟ้าเหลือบมองเจ้าก้อนกลมๆที่ซุกกายอยู่ในผ้าห่มผืนนุ่มจนมิด เสียงกรนนิดๆทำให้เขาเบาใจอย่างประหลาด ‘ชอบมากจนหลง’ … คำๆนี้เขารู้ชัดดีว่าไม่ใช่แค่เพียงช่วงคราว แต่ก็ยังไม่ถึงกับรัก อดรำคาญตัวเองที่เหมือนคนโรคจิตเถียงตัวเองอยู่ทุกวันไม่ได้เลยจริงๆ
“ปาล์มถึงบ้านแล้ว” มือหนาเอื้อมไปแตะเบาๆที่เจ้าก้อนกลมข้างๆ
“ฟี้~” คิ้วหนาขมวดเข้าหากันเมื่อเสียงกรนน้อยๆยังคงดังเป็นจังหวะเจ้าหนุมานตัวน้อย
“ปาล์มครับ ถึงแล้วนะ”
“งืม ช็อกโกแล๊ตของปาล์ม งัมๆ”
“เป็นเด็กหรือไงมึงละเมอหาขนม เฮ้อ” อลันบ่นขำๆ ก่อนจะเดินลงจากรถและเปิดประตูอีกข้าง ช้อนเจ้าตัวอ้วนที่เขาขยันขุนเช้าเย็นเพราะก่อนหน้านี้เจ้าหนูน้อยผอมแกร่นเหมือนคนไม่ค่อยได้กินอะไร แต่ตอนนี้แก้มเริ่มเต่งตึงตัวเริ่มหนัก น่าแปลกใจทั้งๆที่เจ้าตัวออกจะกินอย่างกับหลุมดำขนาดนั้น … และอย่างนี้จะไม่ให้เป็นอย่างไรไหว
“เฮีย”
“ตื่นแล้วก็เดินเอง” เสียงเข้มกระซิบบอกเจ้าก้อนกลมที่อยู่ในอ้อมอก แต่ก็ไม่มีท่าทีว่าจะปล่อยอย่างที่ปากว่า กลับกระชับกอดเอาไว้เพราะกลัวว่าเจ้าลิงเด็กจะดิ้นหล่นลงพื้น แล้วคนตาสีฟ้าน้ำทะเลก็ต้องเหยียดยิ้มเมื่อมือเรียวโผล่ออกมาจากผ้าห่มเกาะขย้ำอกเสื้อยืดของเขาเอาไว้แน่น
“ผมไม่รู้ว่าความรู้สึกของผม แล้วเรื่องระหว่างเราคืออะไร แต่ที่แน่ๆ ผมไม่อยากให้ถึงวันพรุ่งนี้เลยฮะ”
“ก็คุยกันทุกวันอยู่แล้วนี้หว่า และบางทีไอ้ความสัมพันธ์ประหลาดๆที่ไม่มีชื่อ มึงก็ไม่ต้องไปเร่งเอาคำตอบหรอก รอต่อไป รอให้เวลามันบอกเราสองคนเอง”
“… เฮียฮะ รีบกลับมาได้ไหม”
“เออ กูจะรีบกลับมาหาน้องกู”
“แค่น้องเหรอว่ะ!”
เสียงหวานงัวเงียเมื่องี้ตวาดขึ้นอย่างน้อยใจ จนฝรั่งตาน้ำข้าวอย่างอลันอดขำไม่ได้ เดินเอาไอ้เด็กน้อยที่ตัวไม่น้อยเท่าไหร่ไปนั่งบนม้าหินหน้ารั้วบ้าน ส่วนตัวเองนั่งชันเข่าตรงหน้า เอื้อมมือเปิดหน้าห่มที่คลุมจนมิดออก และตากลมสีดำสนิทเท่าไข่ห่านก็จ้องมาที่เขาขมึง แก้มห้อยปากห้อย เหมือนแมวดำตัวน้อย แต่ไม่ได้จริงจังมากนักเพราะรู้ว่าอีกฝ่ายแกล้งหยอก …. ก็แค่อยากให้เอาใจมากๆ เพราะพรุ่งนี้ ก็ต้องกลับมาอยู่คนเดียวอีก
“ไหนมีปัญหาอะไร”
“งอน”
“ไม่ง้อ”
“ไอ้เฮียยยยยยยยยยยย” เจ้าตัวแสบลากเสียงยาว จนความหมายเกือบเปลี่ยน จนร่างสูงตรงหน้าต้องเอานิ้วรูดปากห้อยๆ
“ทำเสียงดีๆ เหมือนกูโดนด่า”
“หึ พรุ่งนี้ผมจะไม่ไปส่ง”
“…” อลันยักไหล่ ทำท่าจะลุกขึ้น แต่ก็ถูกคว้าคอมากอดเอาไว้ก่อน แก้มนุ่มวางบนบ่าอย่างวางใจ และเหมือนกับว่าอลันเองก็ใจอ่อนได้ง่าย กอดตอบและตบบ่าเล็กเบาๆ อย่างปลอบโยน …ทั้งคู่กอดกันนิ่งอยู่แบบนั้นสักพักใหญ่
“ไปนอนกับกูละกันคืนนี้”
เสียงเข้มพูดขึ้น ก่อนจะผละออกและจูงเด็กน้อยที่ทำท่าละลืมละลือจะกลับแหล่ไม่หลับแหล่เดินเข้าไปในรั้วบ้านข้างๆ โดยไม่ทันสังเกตเห็นรถกระบะคันโตที่ซ่อนอยู่ในมุมมืด ที่ค่อยๆเลื่อนกระจกลง พร้อมกับใบหน้าขึงขังของชายวัยกลางคนในเครื่องแบบตำรวจเต็มยศที่ยังดูบึกบึนแตกต่างจากเพื่อนตำรวจรุ่นเดียวกันโข โครงหน้าที่คล้ายกับเจ้าลิงน้อยของอลันแตกต่างกันเพียงดวงตาที่คมกริบและร่างกายที่ใหญ่โตเทียบเท่ากับอลันได้อย่างสู่สีจ้องมองภาพทั้งหมดตั้งแต่ต้น และไม่คิดว่าการแอบมาดูลูกชายในวันนี้จะทำให้เจอฝรั่งตาน้ำข้าวที่มาจากไหนไม่รู้
“เห็นทีต้องคุยกันยกใหญ่ซะแล้วไอ้ปาล์ม”
===============================
มาล่ะจ้าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา มาพร้อมระเบิดของพ่อไฟ
หายไปนานนนมากกกกกกกกกกกกกกกกกกก เกือบครึ่งปี งอแงงง
ฮ่าๆๆๆๆ ช่วงนี้งานยุ่งมากค่ะ ทุกอย่างไม่เป็นระบบ จนตอนนี้เริ่มดีขึ้นแล้ว
คิดถึงนะค่ะ และสัญญาจะมาต่อทุกเรื่อง <3'
ให้อลันกับลิงสวีทกันไปก่อนเนอะ :mew1:
:bye2:
-
อูยยยยย เสียวแทนเลยอ่ะ
พ่ออย่าดุหนูปาล์ม แต่เตะฝรั่งได้ แฮร่ o13
-
พ่อตามาแล้ว ฝรั่งจะได้ขึ้นเครื่องแบบครบสามสิบสองไหมเนี่ย :hao3:
-
เอาละสิ พ่อปาล์มกลับมาแล้ว
จะเกิดอะไรปะ
-
พอเฮียจะไป พ่อก็มาซะงั้น 2ปีที่หายไปไม่มาดู 55555555555
-
พ่อตาจะโวยวายไม่ได้นะ
อยู่กับลูกก็ไม่อยู่
การงานนะทำได้ แต่ลูกก็ต้องดูและป่ะละ
นี่เค้ามีคนดูแลละ อย่ามากักนะ
(ตีตนไปก่อนสุดๆ)
ฝรั่งจ๊า รีบกลับมาหาน้องเน้อออ
-
CH 16ต้องจากลากันอีกสักกี่ครั้ง
ผมจัดการให้ไอ้ปาล์มอาบน้ำให้เรียบร้อยก่อนจะปล่อยให้มันซุกตัวนอนอย่างที่มันต้องการ ก่อนจะผลัดเข้ามาอาบน้ำบ้างเพราะพรุ่งนี้เช้ามืดผมต้องกลับออซซี่แล้วเนื่องจากงานด่วนที่รออยู่หลังจากพักร้อนจบลง โดยไม่ต้องเตรียมอะไรมากเนื่องจากมีไอ้เมอร์คอยจัดการหลังจากที่ผมกลับไป ส่วนบ้านหลังนี้ก็มีลิงเจ้าที่คอยดูแลเฮี้ยนหนักไม่ต้องกลัวขโมยขึ้นแแต่อย่างใด เฮ้อ ... รอบนี้ดูเหมือนจะเป็นผมเองละมั่งที่อาลัยอาวร เอาจริงๆกลับมารอบนี้ผมตั้งใจที่จะพาไอ้ปาล์มไปอยู่ด้วยกันจริงๆ เพราะ หนึ่งปีที่ห่างกันมันทำให้รู้ว่าผมเองที่จะเป็นฝ่ายขาดมันไม่ได้ซะเอง แต่่พอโดนตอกกลับปฎิเสธทั้งน้ำตาแบบนั้น ผมจะไปทำอะไรได้อีก ความสัมผัสของผมและไอ้ปาล์มเดินไปไวมาก พอๆกับเวลาของความสุขผ่อนคลายและเป็นตัวเองที่สุดของผมด้วยเช่นกัน ... หลงฉิบหายเลยจากใจ
"ทำไมมึงยังไม่นอนอีกไอ้ปาล์ม" ผมขมวดคิ้วถามไอ้ปาล์มที่นั่งคุดคู้จ้องนิ่งอยู่ตรงที่่นอนไอ้โรมิโอที่หลับสนิทไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรตามภาษาแมวเด็ก
"เมื่อกี้โรมิโอ ละเมออะ ผมเลยลุกมาดู" ผมรู้สึกเอ็นดูทั้งลิงทั้งแมวที่พากันมีนิสัยเอ๋อๆ เฮ้อ นี้ขอวนกลับไปเมื่อสองอาทิตย์ใหม่ได้ไหม ดูเหมือนว่ารอบนี้ผมเองที่จะแย่ซะเอง
"มานี้ดิ" ไอ้ปาล์มไม่อิดออด เดินมายืนตรงหน้าผมที่นั่งอยู่ปลายเตียง แววตาที่ขี้เล่นของมันดูง่วงซึม และสะท้อนความรู้สึกออกมาได้มากมาย เวลาเป็นสิ่งเดียวที่ย้อนไม่ได้ ไม่ว่าผมจะมีเงินแค่ไหน
"เปิดเทอม กูจะส่งตั๋วไปออสซี่มาให้" แต่ถ้ามีปัญญาก็ใช้เงินแก้ปัญหาไป ให้มันจบๆไป หึ
"บ้านเฮียผลิตเงินหรือไง อีกอย่างผมขึ้นเครื่องไม่เป็น กลัวความสูงด้วย"
"ข้ออ้างเยอะเหลือเกิมึงน่ะ ไม่ต้องห่วงกูหาวิธีแก้ปัญหาไว้หมดแล้ว เหลือแต่มึงนั้นแหละ อย่าดื้อ" มันย่นหน้าหลบมือผมที่ยื่นไปบีบจมูกมันปั๊ดใหญ่ๆ ก่อนจะยิ้มกว้างและเอาหน้ามาถูๆ กับแขนผมเหมือนในหลังฉากเด็กเสี่ย
"งื้ออออออ ป๋าขาปาล์มจะไม่ดื้อแล้วค่ะ ป๋าขา งื้อๆๆๆๆๆ"
ผลั๊ว!!!
ไอ้ปาล์มร้องเจี๊ยกหัวลั่นเมื่อผมจัดการเขกมะเหงกไปหนึ่งที โทษฐานออเซาะเกินไปก่อนจะดึงตัวเข้ามากอดเอาไว้ บางทีสักครึ่งปีกลับมาที ก็เป็นความคิดที่ดีไม่น้อย
"โทรมาบ่อยๆนะฮะเฮีย โรมิโอคิดถึง"
"หึ โรมิโอหรือลิงอย่างมึงกันแน่ครับ"
"ไม่บอก ฮิฮิ อย่าลืมช็อกโกแลตกับขนมเยอะๆนะครับ"
"เออ"
"อย่าลืมดูแลสุขภาพนะครับ"
"ครับ"
"อย่าลืมผมนะเฮีย"
"หึ กูไม่ลืมลิงโง่ๆอย่างมึงหรอก" ผมเหยียดยิ้มก่อนจะคว้าไอ้เด็กน้อยเอามาแนบอกก่อนจะเชิดคางมนของไอ้ลิงที่บส่นเจ็บดั้งเพราะผมดึงเข้ามาแรงไปหน่อยขึ้นมาให้สบกัน ตาคู่สวยสีดำขลับเงาทำให้มองกี่ครั้งก็ไม่เบื่อ กับรอยยิ้มที่ประดับด้วยไฝเม็ดเล็กๆน่าเอ็นดูเหนือริมฝีปากขยับขึ้นลงตามภาษาลิงขี้บ่นนั้นทำให้ผมหลงไหล
"กูจูบได้ไหม" ผมกระซิบถามเบาๆ ไม่ให้ลิงน้อยของผมแตกตื่นเกมไป
"จะบ้าหรือไง ฮะ อื้อ..."
ไม่รอให้มันด่าให้เสียผู้ใหญ่ผมก้มลงไปจูบเบาๆที่ริมฝีปากอิ่มสีอ่อนตรงหน้า ก่อนจะกระชับตัวบางๆ ของมันเข้ามากอดไว้เบาๆ นานเท่าไหร่ไม่รู้ครับที่ไอ้แก่ตัญหากลับอย่างผมโฉบฉวยความหวานจากไอ้คนพิเศษของผมที่ตัวอ่อนระทวยแล้วระทวยอีก สิ้นลายหนุมานพญาลิงแดนวานร บอกกี่ครั้งแล้วว่าผมเองก็ไม่ใช่คนดีสักเท่าไหร่นัก แถมยังเป็นนักธุรกิจ อะไรที่ได้คุ้มมากกว่าเสีย ผมก็ต้องคว้าเอาไว้เป็นธรรมดา
"แฮ่กๆๆๆ เกือบตายแล้วนี้กะจะสูบไปเป็นแหล่งพลังงานตลอกทั้งปีเลยหรือไง!!!!"
"ไม่ต้องตื่นเต้น กูแค่มัดจำ" ผมตอกกลับด้วยท่าทางชิวๆ จนไอ้เด็กที่แก้มแดงแดงลูกตำลึงอยู่ก่อนแล้ว เหมือน
จะคลั่งเข้าไปใหญ่ ยกมือขึ้นปิดหน้าแลซะบ่นอะไรออกมางุบงิบๆ หึหึ น่ารักจังวะ กูไม่เคยเห็นเด็กคไหนน่ารักเท่านี้ นอกจากน้องปังกูอีกคนนึงนะ
"เขินจะตายแล้ว"
"หึ รีบนอน พรุ่งนี้กูต้องเดินทางแต่เช้า"
"บอกผมรีบนอนแลซ้วเฮียจะไปไหนอะ"มันรีบโวยวายเมื่อเห็นผมเดินหยิบลซองบุหรี่และตรงมาที่ระเบียง
"สูบบุหรี่"
"ดีสูบให้ตายไปเล้ยยยยยยย" เอ๊า อวยพรกูเฉยยยยยยย ผมส่ายหน้าไปมอย่างขำๆ เมื่อเห็นว่าไอ้เด็กน้อยมุดเข้าไปในผ้าห่มแล้ก่อนจะเปิดประตูกระจกออกมาเพื่อสูบบุหรี่ ตะโกนดีนักเดี๋ยวใครก็ขว้างหม้อไหใส่หลังคาบ้านอาหรอกเว้ย
ขณะที่ผมกำลังจุดบุหรี่เพื่อสูบนั้น ตาก็เหลือบไปเห็นสิ่งผิดปกติเมื่อบ้านข้างๆที่เคยเงียบสงบแลซะปิดไฟตลอดเวลา เพราะเด็กเจ้าของบ้านมาสิงสถิตป่วนอยู่บ้านผมนั้น เกิดเปิดไฟซะโล่งโจ้งให้ครั้นจะเป็นขโมยก็คงฯไม่มีขโมยประเทศไหนที่เปิดไฟเรียกแขกขนาดนี้ ผมจ้องมองภาพนันสักครู่ก่อนจะพ่นควันออกมาจากทางจมูกและปาก ไม่วายสงสัยแต่ก็ไม่ได้โวยวายอะไรออกมาให้ไก่ตื่น
"ไอ้ปาล์มก็ไม่เคยบอกว่ามีญาติที่ไหนนอกจากพ่อมันนี้หว่า ...."
-ปาล์ม-
ผมมองตามหลังเฮียออกไปเอามะเร็งเข้าปอดก่อนจะลงจากเตียงไปอุ้มโรมิโอที่ตัวอ่อนปวกเปียกเป็นวุ้นอยู่ขึ้นมาแนบอก หวังว่าจะนอนกอดลูกชายแทนฝรั่งจ๋าให้รู้รอด และคิดปลงในใจว่าพรุ่งนี้เเช้ามืดจะต้องเสียน้ำตาอีกกี่ลิตรร เฮอะ! ที่รเห็นนี้ไม่ได้ร้องไห้นะแค่อาลัยอาวรแบบแมนๆ เท่านั้นแหละ อีกอย่าวไทยกับอิตาลีก็ใกล้กันนิดเดียวเอง ดีๆ ห่างจากเฮียผมจะได้ทุ่มเทกับโขนให้มากขึ้น จะได้เก่งๆ สวมโขน หนุมานไวๆ จริงมะโรมิโอลูกพ่อ จะว่าไปแกไปอยู่กับลุงอินทร์ดีไหมวะ ลุงเค้าจะได้มีเพื่อนส่วนเอ็งฯก็ไม่ต้องเหงาด้วย วินๆทั่งคู่ ผมก็อยากเลี้ยงเด็กคนนี้ไว้เองหรอกนะ แต่มันติดที่ผมต้องเทียวไปเทียวมาหลายที่นีสิ วงวารน้องชะมัด
"อยู่กับลุงแกนี้กินดีอยู่ดีเลยนะเฟ้ย"
พรืดดดดดดด
"ไอ้ลิงมานี้ดิ"
"อะไรล่ะ ผมจะนอนแล้ว"งอนเว้ย สูบบุหรี่แม่งทุกชั่วโมง
"บ้านมึงไปเปิด" ผมหูตาลุกวาวอุ้มกะเตงลูกแมวแนบอกและรีบพุ่งออกไปหาเฮียที่ยืนอยู่หน้าประตูระเบียง พ่อรู้พ่อต้องฆ่าผมตายแน่ๆ ทำไงดีอะ เผาบ้านทิ้งก็ไม่ได้แพงกว่าค่าไฟอีก ซื่อบื้อชะมัดลืมปิดไฟได้ยังไงเนี้ย ไอ้ปาล์มมมมมมมมม
"ฉิบหายล่ะเฮีย ผมลืมปิดไฟตั้งหลสบวันพ่อด่าแน่ๆ" ผมรีบแทรกตัวเพื่อออกไปมอง เฮียก็หลบทางให้ จริงด้วยแหละสว่างโล่งทั้งบ้านเลย... แต่ปกติที่ผมอยู่ก็จะเปิดแค่บางจุดนะ ไม่ได้เปิดไฟหมดแบบนี้ แถมส่วนมากก็อยู่บ้านเฮียด้วยซ้ำไป ... หรือว่า ....
"ไม่หรอก ... กูว่าพ่อมึงกลับบ้าน"
"ฉิบหายหนักกว่าเดิมอีก งื้ออออออ" ผมรีบวิ่งเข้ามาในห้อง เอาโรมิโอไปวางทีที่นอนแมวเด็กก่อนจะพุ่งไปหาโทรศัพท์ที่ชาตแบตอยู่หัวเตียงนอน กลั้นใจกดเบอร์ที่นานทีปีหนจะโทรไป ... ป๊าไฟ
"..."
"ป๊า" ผมกลืนน้ำลายเอือกใหญ่เมื่อต่อติดแต่ไม่มีคนพูด จนต้องเรียกเขาเบาๆ
ผมบอกไปหรือยังว่านอกจากพ่อผมจะเป็นตำรวจที่เคร่งเรื่องกฎหมายแล้ว ยังเป็นพ่อที่ดุและเครียดไปทุกเรื่อง ตั้งแต่ที่แม่ผมหนีไป พ่อก็ไม่เคยใจดีกับผมอีกเลย ไม่เคยซื้อของเล่นหรือพาไปเที่ยวไหนอีกเลย แถมยังปล่อยให้ผมอยู่คนเดียวไปวันๆ บ่อยๆ จนถึงตอนนี้เค้าก็ยังเกลียดผมอยู่ดี ... ซึ่งผมก็โง่เกินกว่าจะรู้ว่าทำไมพ่อถึงเกลียดผม ... อาจจะเป็นเพราะว่า เค้ารักแม่มาก พอแม่จากไป เค้าก็เลยไม่รักผมก็ได้มั่ง
"มึงจะสิงอยู่บ้านไอ้หมอนั้นอีกนานไหม อย่าให้กูต้องเหลาก้านมะยมรอมึงนะไอ้ปาล์ม" เสียงดุๆ ทำให้ผมสะดุ้ง ขอบตาร้อนผ่าว นี้คือคำพูดแรกในรอบ 2 เดือนที่พ่อคุยกับผม ... มีอะไรที่เศร้ากว่าการถูกขู่เหมือนเด็กๆ และเสือกกลัวจริงๆอีกไหมครับ
"ก็ได้ครับ... อ่ะ!" โทรศัพท์ที่ผมถือออยู่ถูกแย่งไปโดยฝรั่งขี้จุ้น โอ้ยยยยยย อย่าเพิ่งเซ่ เฮียจะทำให้ปาล์มโดนพ่อกระทืบจริงๆนะ
"สวัสดีครับคุณไฟ ... ครับ ครับ ได้ครับ...วางไปแล้ว" มือถือผมถูกวางอยู่บนหัวตัวเอง ก่อนที่เฮียจะเดินไปใส่เสื้อและเดินมาเอามือวางบนหัวผมและขยี้เบาๆ โอ้ยยยย หมดหล่อแล้วเนี้ย งื้ออออ ไม่ต้องมาลูบหัวหรอก กอดเลยก็ได้ ... ผมว่าผมติดสัมผัสเฮียแบบจริงจังแล้ล่ะ จริงๆนะ ผมอาจจะชอบเฮียแล้วก็ได้ แบบที่คนสองคนชอบกันน่ะ ... แต่ความสัมผัสนี้มันจะดีแน่หรอ ผมเองก็ยังไม่รู้เหมือนกัน เพราะทุกอย่างมันไวไปหมด เกินจะตั้งรับทัน และไอ้ผมก็ค่อนข้างจะโง่ด้วยละ
"จะไปส่งกูที่สนามบินใช่ไหม" ผมที่มุดอยู่กับซอกคออุ่นๆของฝรั่งจ๋า หยัพหน้า ก่อนจะปีนขึ้นไปทั้งตัวโดยที่เสียงหัวเราะของฝรั่งจ๋าดังอยู่ในลำคอ และช้อนสะโพกผมเอาไว้ด้วยมือทั้งสองข้างเหมือนเด็กๆ อบอุ่นชะมัด ให้ผมลืมเรื่องหวาดกลัวพ่อผมได้
"เด็กโข่งหรือไงมึงน่ะ รู้จักโตได้แล้ว กูไปไม่นานหรอก"
"ผมอยากนอนนี้ฮะคืนนี้"
"หึ อดทนไอ้ปาล์ม พรุ่งนี้กูจะมารับมึงหน้าบ้านตอนตี 3 และกูจะให้ไอ้เมอร์พามึงกลับมาบ้าน ตกลงไหม"
"ผมไม่อยากให้เฮียไป" ผมต้องพูดคำนี้อีกกี่ครั้ง ถึงจะรั้งให้เฮียไม่ไป... ถ้าผมร้องไห้ตามใจตัวเองตอนนี้ เฮียจะใจอ่อนไหม ....
"ตกลงกันแล้วนี้หว่า แล้วก็อย่าดื้อกับพ่อมึงมาก เข้าใจไหมว่ะ"
"เฮียพูดเหมือนกำลังจะขึ้นเครื่อง ทั้งๆที่อีกตั้ง หลายชั่วโมง"
"กับเด็กแบบมึง ต้องพูดย้ำๆ ถึงจะเข้าใจว่าสำคัญกับกูขนาดไหน"
"จ้า เข้าใจแล้วจ้า"นี้แหนะขยุ้มหัวเลย คนบ้าอะไร ตาสีฟ้าสวยผมก็ออกสีเหลืองๆฟางข้าวเเหมือนเจ้าชายในเทพนิยาย แถมยังดูแล้วหิวอยากกินข้าวโพดเหลืองๆอีก ชาติก่อนทำบุญด้วยอะไร ผมจะได้ทำบ้าง เกิดมาบุญน้อยเลยได้แค่น่ารัก และหล่อมากแค่นี้เอง ฮิฮิ
"เข้าใจอะไร"
"เข้าใจว่าตัวเองสำคัญ อื้อออออ" ไอ้เฮียยยยยยยย กัดปากผมแบบไม่ทันตั้งตัวอีกแล้ว ...
"หึ เช็ดน้ำลายซะ ยืดเชียว ไปกลับบ้าน" แหมะ ทำมาเป็นรังเกียจก็ดูดอยู่จ๊วบๆ คิกๆ ผมทำหน้าล้อเลียนก่อนจะโดนเฮียตบป๊าบนึงและพาผมและโรมิโอกลับมาส่งบ้าน ให้ตายสิสภาพผมที่ถือทั้งที่นอนแมวเด็ก กับขวดนมแมวนี้มันพ่อลูกอ่อนชัดๆ
"เฮีย แค่นี้แหละ มึงเข้าไปเอง" พอถึงหน้าประตูบ้านผมก็เริ่มระแวงกลัวว่าพ่อจะออกมาเห็น ฉากบอกลาอันเร้าร้อนของผมและฝรั่งจ๋า โอ้ยยย จั๊กกะจี้ว้อย เป็นเกย์และมันฟินแบบนี้ได้เหรอ
"เดี๋ยวกูเข้าไปส่งถึงห้อง"
"อย่าเลย ผมไม่อยากให้เป็นเรื่องอะ เอาไว้คราวหน้าพ่ออารมณ์ดีๆ ค่อยเจอเหอะ" เข้าไปเฮียเจอก้านมะยมพร้อมแน่ๆ
"... ก็ได้ มึงเหนื่อยมาทั้งวันละ เข้าไปนอนพรุ่งนี้เจอกัน"
"ฮะ ฝันดีนะ" เข้าลูบแก้มผมเบาๆ ปล่อยให้ผมเคลิ้มๆ แปปๆ ก็ดันหลังผมให้เดินเข้าไปในบ้าน จนอดไม่ได้ที่กลับมามองฝรั่งจ๋าที่หันหลังเดินกลับเข้าบ้านไปแล้ว ไปเหอะโรมิโอ ที่ของเราอยู่ที่นี้ไม่ใช่บ้านของเฮียอลันหรอก
"กว่าจะกลับบ้านได้" เสียงเข้มทำให้ผมที่กำลังจะวิ่งขึ้นห้องชะงัก หันไปมองเห็นป๊ายืนหน้าเข้มมองมาที่ผมนิ่ง คนที่น่ากลัวกว่าเฮียอลันก็พ่อผมนี้แหละ ต่างกันที่ผมปลอดภัยที่อยู่ข้างๆเฮียแต่อึดอัดเวลาอยู่กับพ่อ ... เหมือนมีแค่สัพนามไว้นำหน้าเฉยๆ แต่เราสองคนไม่ได้ทำหน้าพ่อลูกซึ่งกันและกันเลย วงวารชะมัด
"ผมไปนอนก่อนนะป๊า"
"ออย่าทำให้ฉันต้องผิดหวังในตัวแกไปมากกว่านี้ไอ้ปาล์ม"
"แค่นี้ ป๊าก็ไม่เคยหวังอะไรกับตัวปาล์มอยู่แล้วนี้"
มันก็ประมานนี้แหละครับ ความสัมพันธ์ระหว่างผมและป๊า พ่อของผมเอง ...
.
.
.
เฮ้อ ... จนแล้วจนรอด ผมก็หอบสังขารพร้อมสัมภาระกระเป๋าที่เตรียมไว้ก่อนที่จะไปทะเลมานั่งตาค้างอยู่ที่สนามบินตอนตี 2 กว่าๆ เออ ... กูโกหกไอ้ปาล์มว่าไฟต์เครื่องไปออสซี่มันตี 5 เพราะไม่อยากให้มันมาส่งเองแหละครับ อยากไปแบบเงียบๆ ถึงแล้วค่อยโทรมาสารภาพบาปกับมัน เพราะภาพของพี่ก่อนที่มันร้องไห้เหมือนผมกำลังจะตาย แม่งยังติดตาผมอยู่เลย ก็ต้องว่าผมขี้ขลาดในเรื่องที่เกี่ยวกับมันทุกเรื่องนั้นแหละ ตอนแรกที่มันนอนบ้านผม ก็กะว่าจะกล่อมให้หลับและย่องออกมาเพราะรู้ดีถ้าบ้านไม่ไฟไหม้ไอ้ปาล์มก็ไม่ตื่น พอดีกับป๊าไฟของมันกลับมาพอดีเลยทางสะดวกไปอีกเปล๊าะ นี้ผมลงทุนถือกระเป๋าออกมาเรียกแท๊กซี่หน้าหมู่บ้านเพราะไม่อยากให้ไอ้ปาล์มผิดสังเกตุเลยนะเนี้ย รู้แหละว่ายังไงไอ้ปาล์มก็ต้องร้องไห้ แต่ทำไงได้ ก็ยังดีกว่าให้มันมาร้องตรงหน้าและผมใจอ่อนคว้ามันขึ้นเครื่องไปด้วยนั้นแหละ ... ผมก็ไม่ใช่พระเอกแสนดีหรอก ก็แค่ไอ้ฝรั่งหน้าโง่ที่แก่จะตายแต่ไม่มีปัญญาจัดการกับเด็กโง่ๆคนนึงและความรู้สึกตัวเองนั้นแหละ
"มึงเป็นเหี้ยอะไรวะ" ผมเหลือบมองไอ้เมอร์สันที่เดินมาหน้ายู่บอกบุญไม่รับ พพร้อมกับด่าผมเป็นภาษาอังกฤษที่ถ้าจะแปลไทยก็ประมานนั้นแหละครับ ผมโทรไปบอกมันเมื่อ ชั่วโมงกว่าๆนี้เองว่าจะเดินทางตอนตี 3 เพราะมันก็เป็นคนๆนึงที่โดนผมหลอกงงเป็นไก่ตาแตกเหมือนกัน
"กูหนีไอ้ปาล์ม" ผมเงยหน้าบอกเพื่อสนิทที่ยืนเท้าเอวอย่างเซ็งๆ ที่ไม่รู้ว่ามันง่วงหรือหงุดหงิดอะไรนักหนา
"เออ กูก็พอรู้ นี้ไอ้เด็กลิงน้อย มันทำให้มึงเป็นคนไร้สติได้ขนาดนี้เลยเหรอไง ต้องขนาดนี้เลยเหรอว่ะ อีกตั้งปีกว่ามึงจะกลับมาได้อีก ไม่เห็นใจน้องมันหรือไงที่ไม่ได้ลาคนที่มันชอบน่ะ"
มันนั่งลงข้างๆผมพร้อมกับบ่นอุบ ไอ้เมอร์ค่อนข้างที่เอ็นดูไอ้ปาล์มในฐานะน้องเป็นที่สุดครับ ถึงจะเห็นว่ามันขี้แกล้งแต่ถ้าเห็นอะไรไม่ชอบมาพากลมันก็พร้อมที่จะปกป้องไอ้ปาล์มไม่แพ้ผมเหมือนกัน และผมเองก็พอจะไว้ใจมันได้พอดูเพราะถึงจะเขี้ยวลากดินแค่ไหน มันก็รู้อยู่ว่าถ้าเสือกยุ่งกับไอ้ปาล์มแม้แต่ปลายก้อย มันจะต้องเจอผมตามฆ่าไปสักกี่ชาติ
"เอาน่ะ เรื่องของกูเหอะ แล้วนี้มึงไปนอนไหนบ้านช่องไม่กลับ"
"วัด" มันตอบหน้านิ่ง ก่อนที่ผมจะเห็นว่ามุมปากมันยกยิ้มแบบแปลกๆ ... อย่าบอกนะว่ามันจะบวชเป็นพระ ... แต่คนกิเลสหนาเท่าบาทาช้างอย่างมันผมก็นึกภาพไม่ออกเหมือนกันว่าจะเดินเข้าทางธรรมลักษณะไหนได้ ไอ้นมออกลูกเป็นตัวกูยังจะเชื่อได้มากกว่านี้อีก
"วัด ที่มีพระอ่ะนะ?"
"หึ เออ ไม่ต้องสนใจเรื่องกู มึงนั้นแหละ โดนกูงาบลิงน้อยไปและจะมางอแงที่หลังไม่ได้นะ ทำร้ายจิตใจลิงน้อยกูเหลือเกิน"
"ถ้ามึงอยากไปเป็นผีเน่าเฝ้าป่าช้าก็ลองดู" ผมพูดช้าๆ เน้นๆ จนมันต้องยกมือขึ้นยอมแพ้ สักพักใหญ่ๆที่ผมนั่งจิบกาแฟรอเวลา สนามบินก็ประกาศให้ผู้โดยสารเที่ยวบินไปออสซี่เตรียมตัว นั้นแหละครับผมถึงจะขยับตัวลุกขึ้น พลางเตะขาไอ้เพื่อสนิทที่ผล่อยหลับไปง่ายๆ
"มึงไม่บอกลาน้องมันหน่อยเหรอว่ะ" ไอ้เมอร์ยื่นโทรศัพท์มันให้ผม
"ไม่ล่ะ กูบอกมันไปเยอะแล้ว"
"เออๆ ตามใจ ถึงแล้วก็รีบโทรมาง้อเด็กมึงแล้วกัน สัดเอ้ยไม่อยากนึกถึงพรุ่งนี้เช้าว่าบ้านมึงจะเละเทะแค่ไหน"
"กูฝากอย่าให้มันทำข้าวของพังก็พอ ... ไปและมึง" ผมโบกมือลาสหายก่อนจะเดินหันหลังเพื่อเตรียมกลับไปทำหน้าที่เพื่อความมั่นคงในชีวิตก่อนที่จะมีกำลังทรัพย์มากพอที่จะทำอะไรก็ได้ตามใจตัวเองในแบบที่ไม่ต้องเกรงใจใครทั้งสิน
... โทษทีนะไอ้ปาล์ม แต่ครั้งนี้กูขอทำเพื่อตัวเองที่จะไม่ต้องเห็นภาพมึงร้องไห้เหมือนจะขาดใจอีกวะ ... เห็นแก่ตัวสัดๆ กูก็แค่ฝรั่งโง่ๆคนนึง ... และถ้ามึงจะเลิกศรัทธาในตัวกู กูก็คงห้ามอะไรไม่ได้ เพราะเรื่องนี้ กูผิด ... ผิดที่กลัวคำบอกลากับน้ำตาของมึง ... ผิดที่กูแม่งรู้สึกดีกับมึงสุดๆไปเลยวะ
... ตอนนี้ใจกูจะแตกอยู่ไอ้ปาล์ม อึดอัดฉิบหาย ...
.
.
.
ร่างเพียววิ่งหน้าตาตื่นลงมาจากบ้านในเวลา 6 กว่า ทั้งๆที่ยังสวมเสื้อผ้าสุดนอนลายกล้วยที่อลันซื้อให้ ก่อนจะรีบวิ่งกะหทดกะหอบไปหน้าบ้านชะเง้อมองบ้านข้างๆ และเปิดประตูรั้ววิ่งสวนกับร่างสูงหน้าตาคมเข้มตามภาษาคนดุของป๊าไฟที่เพิ่งกลับมาจากวิ่งออกกำลังกายรอบหมู่บ้านในวันหยุด
"เฮียๆ เฮียยยยย ไฟต์เลื่อนหรอครับ เฮีย 6 โมงแล้วนะ ตกแล้วกลับออสซี่ไม่ได้แล้วเน้อ เฮียยยยยยย" น้ำเสียงแหบแห้งสั่นระริกตะโกนเข้าไปในบ้านที่คุ้มเคยมากกว่าบ้านตัวเองมือทั้งสองข้างจับราวเหล็กเย็นเจี๊ยบ ขอบตาร้อนจะร้องไห้อย่างน่าสงสาร ในใจลึกๆ รู้ดีว่าเฮียอลันของตัวเองไม่ใช่คนที่ขี้ลืม เป็นคนที่เถรตรง และจริงจังในทุกเรื่อง ไม่ว่าอะไร ... แต่จะเป็นไปได้เหรอที่คนๆนี้จะหนีกลับไปดื้อๆ ไม่มีคำบอกลาตรงๆ ซึ่งๆหน้าเหมือนอย่างเคย ...
"เฮีย ฮึก เฮียยยยย ผมจะปีนเข้าไปแล้วนะ หลับไม่ยอมตื่นแบบนี้อะ"
"มึงกำลังบุกรุกบ้านเค้านะไอ้ปาล์ม" เจ้าปาล์มที่กลังกระโดดขึ้นรั้วบ้านฝรั่งถูกลากคอเสื้อลงมายืนกับพื้นอย่างง่ายดายด้วยน้ำมือของป๊าไฟที่ยืนมองปฎิกิริยาลูกชายอยู่พักนึง ... นานแค่ไหนที่ไม่เคยเห็นลูกชายงอแงร้อนไห้แบบนี้ ... นี้เค้าได้ทำหน้าที่พ่อจริงๆหรือยัง เพียงแวบเดียวเท่านั้นที่คำถามเหล่านี้มาสะกิดใจ ... แต่ก็แค่เสี้ยววินาทีเท่านั้น
"ป๊าปล่อยผม นี้บ้านเฮียก็เหมือนบ้านผมนั้นแหละ ตอนป๊าไม่อยู่ผมก็อยู่บ้านนี้ ตอนป๊าไม่สนใจผมก็อยู่ที่นี้ ตอนป๊ารำคาณผมจนผมไม่มีที่ไป ผมก็มาอยู่ที่นี้ เพราะงั้นป๊าก็ไม่ต้องมายุ่งกับผมว่าผมจะทำอะไร" เจ้าลิงตัวแสบพูดด้วยน้ำเสียงลั่นเครือ น้ำตาเต็มสองแก้ว ก่อนจะรีบผลุบปีนเข้าไปในรั่วบ้านอย่างคล่องแคล่วตามภาษาลิงซนๆ ที่ปีนป่ายเป็นเรื่องปกติ
"เฮีย!... เฮีย!" เจ้าปาล์มโผล่หน้าเข้ามาในห้องเหมือนกำลังเล่นจ๊ะเอ๋กับอลันตามปกติ ก่อนจะเม้มริมฝีปากเมื่อเห็นห้องว่างเปล่าไม่เหมือนเมื่อคืนที่ยังมีของใช้ส่วนตัวบางอย่างของอลันวางอยู่ ก่อนจะทำหน้าตาเจ้าเล่ห์เหยียดยิ้มและเดินย่องไปที่ห้องน้ำ ก่อนจะเปิดประตูเตรียมแลบลิ้มปริ้นตาใส่หวังหลอกผีฝรั่งจ๋าแบบคุ้นเคย ... แต่ก็ต้องผิดหวังเพราะไม่มีใครอยู่ในห้องน้ำเลย
ร่างเพรียวเดินจ๊ะเอ๋ไปรอบบ้าน ก่อนจะเดินคอตกกลับมานั่งที่โซฟาขั้นล่าง กอดเข่าเหม่อมองไปที่ประตูบ้านแและอยู่ๆน้ำตาที่หายไปก็ค่อยๆไหลออกมาเงียบๆ ... มันเป็นการฟูมฟายที่เจ็บปวดยิ่งกว่าโดนอลันด่าในทุกครั้ง ... เพราะนี้คือทิ้งที่ปาล์มคุ้นเคยจากคนรอบข้าง และไม่ได้เตรียมใจจะมีเจอกับอลันของเขาแม้แต่น้อย ...
แก๊ก !
"เฮีย!... ปะ ป๊า ... พี่เมอร์" ผิดหวังซ้ำแล้วซ้ำอีกเมื่อคนที่เดินเข้ามาในบ้าน กลับเป็นป๊าไฟและเมอร์สันที่ทำหน้าไม่ถูกเมื่อเห็นเด็กน้อยที่ร้องไห้อยู่เงียบๆคนเดียวในบ้านที่เคยมีแต่เสียงหัวเราะและโวยวายของลิงน้อย
"พี่เมอร์ เฮียหนีกลับไปแล้วเหรอ" น้ำเสียงตัดพ้อนั้นดังเป็นประโยคช้าๆ ทำให้ฝรั่งเพื่อสนิทกับคนใจร้ายที่พอรู้ภาษาบ้างเข้าใจได้ ก่อนจะถอนหายใจและพยักหน้าเบาๆ ก่อนจะเดินไปนั่งข้างๆและโอบไหล่บางเอาไว้
"ไอ้เพื่อเวรมันบอกว่าถึงแล้วจะโทรหาเราเอง ที่แอบไป เพราะไม่อยากเห็นเราร้องไห้"
"ผมฟังไม่ออก ฮึก โง่ชะมัด" ปาล์มสะอื้นฮัก เมื่อเจอเมอร์สันร่ายภาษาอังกฤษยาวและยกมือขยุ้มหัวตัวเองอย่างแรง จนมือหนาต้องจับรวบเอาไว้ไม่ให้ปาล์มต้องทำร้ายตัวเอง
"ไอ้หมอนี้มันบอกว่า ไอ้ฝรั่งที่เอ็งรำพึงหาจะโทรมา และที่ไปเพราะไม่อยากเห็นเอ็งร้องไห้" ป๊าไฟพูดด้วยน้ำเสียงนิ่ง หยิบบุหรี่ในเสื้อขึ้นมาสูบอย่างเฉยชา
"เลวชะมัด ถ้าโทรมา จะด่าให้บ้านไฟไหม้เลย ไอ้บ้า!" เจ้าลิงน้อยประกาศลั่น ก่อนจะผลิกตัวมาอีกด้านซุกตัวลงกับโซฟาและร้องไห้ฟูมฟายอยู่อย่างงั้นพักใหญ่ จนเมอร์สันอ่อนใจและนึกขึ้นได้ว่ามีช๊อกโกแล๊ตอยู่ในตู้เย็นเลยเดินไปหยิบมาส่งให้เจ้าปาล์มเผื่ออะไรจะดีขึ้นบ้าง ขณะที่ป๊าไฟก็เดินกลับบ้านไปได้พักใหญ่และไม่มีท่าทีจะสนใจอะไรปาล์มเหมือนเคย
เจ้าปาล์มกินไปก็น้ำตาไหลไป สักพักก็ร้องหาโรมิโอ จนเมอร์สันที่ไม่รู้เรื่องอะไรต้องรีบวิ่งไปถามหาแมวเด็กให้วุ่น จนได้รับคำตอบจากป๊าไฟว่าโรมิโอนอนหลับอยู่บนห้องของปาล์ม ถึงแม้จะงอแงแต่ปาล์มก็ไม่เคยลืมที่จะ
ป้อนนมให้ลูกชายแสนรัก
เวลาผ่านไปเกือบพลบค่ำ เจ้าปาล์มที่นอนกอดลูกแมวอยู่ในห้องของอลันถูกปลุกขึ้นอีกครั้งหลังจากที่ไม่ยอมกินอะไรนอกจากขนมที่เมอร์สันหาซื้อมาให้อย่างเอาใจ
"ไอ้ปาล์ม เป็นอะไรวะ"เสียงของเพื่อนสนิทตัวเล็ก ดังขึ้นพร้อมมืออุ่นๆที่ทาบลงมาที่หน้าผาก ทำให้เจ้าปาล์มสะดุ้งลุกขึ้นกอดรวบเจ้าน้ำที่รีบมาหลังจากที่เมอร์สันโทรไปส่งข่าวเข้ามากอดไว้แน่น ไม่พูดอะไร และไม่ได้ร้องไห้ออกมาอีกแต่อย่างใด
"อดทนดิวะมึง ไอ้ปาล์มที่แท้จริงไม่ได้ซึมเศร้าขนาดนี้นะเว้ย"
"มึงจะไปบังคับคนเศร้าให้หัวเราะทำไมวะไอ้น้ำ" เสียงเข้มของไข่หลงดังขึ้นพร้อมกับกะละมังและผ้าเช็ดตัว ก่อนจะนั่งลงข้างๆเพื่อนตัวเอง และดันเจ้าน้ำออก ก่อนจะสั่งเสียงเข้มให้ปาล์มถอดเสื้อ ด้วยความที่มึนและงง จึงเผลอทำถามเพราะไม่อยากให้ไข่หลงโกรธเท่าไหร่นัก
"น้ำ ไม่อาบ ข้าวไม่แดก แดกแต่ขนม มึงเป็นเด็กหรือไงที่น้อยใจอะไรก็เอาแต่ประชด" ไข่หลงพูดออกมาอย่างหงุดหงิดใจ มือก็เช็ดไปตามผิวเนียนของสหายเอารุนแรงด้วยความหมั่นไส้
"กูเจ็บ ผิดก็ไม่ใช่กำแพงบ้านนะว้อย" ร่างเพียวบิดตัวหนีเพราะความเจ็บ
"เหรอ งั้นมึงไปส่องกระจกว่าตอนนี้มึงต่างอะไรกับต้นไม้หรือก้อนหินไหม แล้วใจคอมึงจะไม่บอกอะไรพวกกูหน่อยเหรอไงว่าเป็นอะไรยังไง อยู่ที่ไหน ต้องให้คนอื่นเค้าโทรมาบอกว่ามึงเหมือนคนจะตายน่ะห๊ะ!!!!"
"ยะ อย่าดุกูสิ ฮึก" ปาล์มกระโดดมาหลบหลังน้ำเพราะเห็นว่าไข่หลงเตรียมจะทุบตัวเองอยู่รอมร่อ
"เออ เอาน่ะมึง เพื่อเสียใจ มึงก็อย่าเพิ่งไปดุมัน แดกข้าวสักหน่อย" น้ำเอื้อมมือไปหยิบข้าวไไข่เจียวที่ตั่งอยู่โต๊ะหัวเตียงมาส่งให้เพื่อนสนิท ปาล์มเม้มปากแน่นมองไข่หลงทีน้ำที ก่อนจะรับมาถือเอาไว้ และตัดเข้าปากอย่างฝืนๆ
"กู ... ขอโทษ ฮึก แต่กูช๊อก เหมือนโดนหักหลัง"
"ถ้ากูเป็นมึงปกติตอนนี้ ไม่มานั่งช๊อกหรอก ... แต่กูจะเอาคืน ให้แม่งบ้าไปเลย"น้ำพูดเสียงเบาๆ แต่เต็มไปด้วยความเย็นชาจนปาล์มต้องหันไปมอง และก็เงยหน้ามองเพดานไล่น้ำตาเข้าไปไม่ให้ไหลออกมาให้เสียงฟอร์มอีก
"ยังไงวะ"
"ไอ้น้ำ มึงไม่ต้องไปสอนมันหรอก เรื่องแกล้งคน ให้ปาล์มมันเก่งกว่ามึงเยอะ" ไข่หลงพูดด้วยน้ำเสียงกระแหนะกระแหน ก่อนจะหยิบชามข้าวมาตักป้อนเพื่อนตัวเองเหมือนเอาช้อนกระทุ้งปากเด็กดื้อที่ิคิดว่าตัวคนเดียวบนโลกนี้
"ตั้งสติ และเอาไอ้ปาล์มคนเดิมที่พวกกูรู้จักกลับมา" เสียงเข้มของไข่หลงเหมือนสะกดจิตให้จิตใจของเจ้าลิงน้อยเข้มแข็งอีกครั้ง ... กระบวนการของมนุษย์คือใจร้ายมา ต้องใจร้ายกลับ ... นั้นคือสิ่งที่ปาล์มเป็น ถึงจะเป็นคนใจร้ายที่ปาล์มชอบแค่ไหนก็ตาม ...
เฮียจ๋า ทำปาล์มก่อนเองนะ...
===================
ไฮ ฉันกลับมาแล้วจ๊ะนายจ๋าาาาา
คิดถึงน้องปาล์มกันไหม จุบุ๊ๆ
เรื่องนี้ปาล์มขอเอาคืนฝรั่งบ้าง ถึงอยู่ไกลกันความแสบเฟี้ยวของปาล์มก็ยังคงจะดังลั่นไปถึงออสซี่นะจ้ะ
โชคดีจ๊ะฝรั่งจ๋า
-
:L2: :pig4:
เย้ เย้
-
กลับมาแล้วววววววววววว เย่ๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
:pig4: :pig4:
-
หายไปนานเลย :mew2:
ที่ไฟไม่ยอมกลับบ้านเพราะคิดถึงแม่ปาล์มสินะ
แล้วปาล์มคงหน้าเหมือนแม่ใช่มั้ย
รอวันปาล์มเอาคืนอลัน คงแสบสัน แทบบินกลับมาไทยแน่เลย
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
Mask boy : {CH17 ตลกแต่ไม่ตลอด}
ผมไม่รู้ว่าเฮียอลันกลับไปกี่วันแล้วอะ ไม่ได้นับเลย ผมใช้ชีวิตปกติดี ไปเรียน ซ้อมโขน แต่ที่มากกว่านั้นคือทุกอย่างหนักขึ้น หลายเท่าจนบางครั้งก็รู้ตัวนะครับว่าเกิน ไหว แต่ก็ดีกว่าให้ผมมานั่งฟุ้งซ่านเหมือนไอ้หนุ่มแรงม้าที่ถูกเมียทิ้งไปมีผัวใหม่นั้นแหละ นอกจากกลับหอดึกนอนน้อยแล้ว ผมยังห้าวตื่นตี 5 ไป แสตนบายรอหลวงพ่อบิณฑบาตเช้าด้วย อกหักไม่ยักตายและก็ทำให้เราเป็นคนดีด้วยนะครับ ถึงไอ้ไข่หลงจะไม่ชอบที่ผมเปลี่ยนนิสัยจากไอ้ลิงขี้เกียจเป็นไอ้ลิงที่กินยาม้าเข้าไปก็เถอะ … ทำไมผมภูมิใจกับการเป็นลิงจัง หรือเพราะว่าฉายานี้มาจากไอ้ลุงจอมเจ้าเล่ห์กันนะ
“โรมิโอ กินข้าวยัง” ผมทักทายไอ้ลูกแมวน้อยที่กลิ้งไปมาอยู่ที่พื้นห้อง พอเห็นผมก็เลิกสนใจหนังสติ๊กมัดถุงแกงวิ่งมาออเซาะผมทันที … คือเปย์ของเล่นมาให้เสียมากมายมึงเลือกหนังสติ๊กเนี้ยนะ สมแล้วที่เป็นแมว ทูนหัวของบ่าว
“แมวมึงแดกจนกลายเป็นอุ๋งๆ (แมวน้ำ) แล้ว เหลือแต่มึงนี้แหละ ผอมจนกูนึกว่าผี” ไอ้น้ำที่นอนแผ่คิ้วขมวดกับโจทย์เลขเด็กประถมในมือหันมาพูดประชด ขณะที่ผมก้มลงเอาลูกชายแมวส้มตัวอ้วนกลมมาไว้บนบ่า อีกหน่อยกูคงเอามันไว้บนหิ้งและบูชาแล้ว แมวรุ่นหนังสติ๊ก หลวงพ่อปาล์มเป็นผู้ปลุกเสก ตายห่าแล้วมึงไอ้ปาล์มแต้มบาปขึ้นมาอีกบานเลย ฮึฮึ
“โอ้ยยยยยยยยยย แดกข้าวโว้ยกูซื้อไว้ให้เดี๋ยวกูอุ่นให้ มึงเบาทีวีหน่อยไอ้สาดดดดดดดดดดดดด” ไอ้น้ำโวยวายก่อนจะยื่นชามข้าวที่มันอุ่นเป็นรอบที่สองให้ผม ขณะที่ผมกำลังให้ความสนใจกับการดูสารคดีแมวพร้อมกับลูบหัวลูกชายเล่นเพลินๆ อีกนิดก็จะหลับแล้วแท้ๆ มารผจญกูจริงๆ ไม่ว่าเปล่ายังตบหัวผมดังโผล๊ะ และฉุดกระชากลากถูให้ลุกขึ้นนั่ง วางชามข้ามแหมะลงบนตักผม จนต้องร้องจ๊ากออกมาเพราะไม่รู้จะเจ็บหัวหรือร้อนจนนึกว่าไฟลวกที่ไข่ก่อนดี ไอ้เพื่อนเวรเดี๋ยวก็สุกกันพอดี
“ไอ้ปาล์มเมื่อวานเฮียอลันโทรหาไอ้ไข่นะ” ผมที่ชะงักก่อนจะหันหน้าไปอีกทาง
“มึงไม่อยากรู้เหรอว่าคุยอะไรกัน”
“ไม่อะ รำคาญ” ผมพูดก่อนจะปล่อยโรมิโอให้เดินเต๊าะแตะไปเล่นของเล่นที่ผมซื้อมาประเคน … แม่งเล่นดีกว่าผมตอนเด็กๆ อีก
“วาเว้ย อัพสกิลนะ น้องปาล์ม ก็แล้วแต่นี้หว่า ตอนแรกกูนึกว่ามึงจะโทรไปแกล้งเฮียมึงว่ามึงป่วยหรือตายให้เขาประสาทตาย แต่มึงเล่นแกล้งตัวเองแบบนี้มัน มุขใหม่เหรอวะ”
“เสือก”
ผมดันหน้าไอ้น้ำออกห่างก่อนจะ ผลักชามข้าวออกไปจากตัว และล้มตัวนอนคลุมโปรงแบบไม่อาบน้ำ ให้มันนอนดมกลิ่นเต่าผมให้ตายไปเลย สมน้ำหน้า ไอ้น้ำบ่นอะไรไม่รู้สักพักก็เงียบไป รู้สึกว่ามีอะไรเย็นๆมาลูบตามแขนผม มันเบาสบายดีนะครับ แต่ก็รู้สึกร้อนวูบๆไปทั้งตัว ร้อนไม่ทันไร ก็หนาวอีกแล้ว ก่อนจะวูบดับไป ตอนนั้นผมจำได้ว่าไม่ได้ฝันอะไรเลย มันว่างเปล่าเหมือนไม่รู้จะคิดอะไร คิดไปก็ไม่มีอะไรดีขึ้น … พักก่อนนะปาล์ม พรุ่งนี้ค่อยห้าวใหม่
-น้ำ-
“ไอ้ปาล์มมึงไปอาบน้ำ … เชี้ยทำไมมึงตัวร้อนงี้วะ!!!!” ผมโวยวายเมื่อเดินไปจับตัวไอ้เพื่อนตัวแสบที่นอนคุดคู้อยู่ในผ้าห่มไม่หือไม่อือ มันเป็นแบบนี้มาเกือบเดือนแล้วครับ ซึมๆ เศร้าๆ เรียนและฝึกซ้อมแบบเป็นบ้าเป็นหลัง โมโหหงุดหงิดง่ายไม่ใช่ไอ้ลิงปาล์มจอมทะเล้นที่ผมรู้จักมันมาทั้งแต่ตีนเท่าฝาหอย และดูเหมือนว่าร่างกายมันจะรับไม่ไหวไข้ขึ้นสูงปี๊ดขนาดนี้
ผมเม้มปากคิดอยู่สักพักก่อนจะตักน้ำใส่กะละมังและเอาผ้าขนหนูสะอาดชุบน้ำมาลูบตาแขนขาและลำคอมัน ปลุกมันมากินข้าวกินยาแต่มันก็ไม่ลุก จนผมอ่อนใจต้องนั่งเฝ้ามันแบบนั้น และลูกชายแมวน้อยของไอ้ปาล์มมันดื้อน้อยซะเมื่อไหร่วิ่งคึกไปทั้งห้อง โดยที่ไม่รู้ว่าแม่มันกำลังนอนพะงาบๆ อยู่ จนต้องไปอุ้มกล่อมเหมือนเด็กๆ จนมันหลับไป ผ่านไปค่อนคืนอาการมันไม่ดีขึ้นน่าเป็นห่วงขึ้นเรื่อยๆ จนไอ้โรมิโอที่นอนซุกอยู่ข้างๆมัน ร้องเรียกผมเบาๆ เหมือนเพิ่งนึกได้ว่าพ่อมันป่วยและเหมือนว่ามันจะฉลาดเกินแมวไปหน่อย สมแล้วที่ไอ้ปาล์มไม่ตัดหางปล่อยวัดให้ไปอยู่กับลุงอินทร์ อย่างน้อยเจ้าโรมิโอก็เป็นหนึ่งเหตุผลที่ทำให้ไอ้ปาล์มมีกำลังใจในแต่ละวันละมั่ง
“เออๆ รู้แล้ว” ผมลูบหัวไอ้โรมิโอเบาๆ ก่อนจะหยิบกดหมายโรงพยาบาลที่หาจากในอินเตอร์เน็ตเตรียมไว้แล้วเพราะดูท่าคลินิกตอนนี้คงไม่มีใครเปิด ก่อนจะโทรลงไปบอกหอพักให้ส่งคนมาช่วงพยุงไอ้ปาล์มหน่อย … ถึงผมจะเป็นผู้ชายแต่ก็เสือกตัวบางกว่ามันนะ ไม่สงสารผมก็สงสารไอ้ลิงปาล์มเหอะถ้ามันจะต้องหกคะเมนตีลังกาหัวฟาดพื้นไป
“ไอ้ไข่ ไอ้ปาล์มไข้ขึ้นสูงกูกำลังพามันไปโรงพยาบาลนะ” ระหว่างรอรถมารับผมก็เปิดห้องทิ้งเอาไว้เพราะจะได้ทำอะไรได้อย่างทันท้วงทีและไม่ลืมโทรบอกไอ้ไข่ที่ตอนนี้กำลังทำงานที่มินิมาร์ทอยู่
“เออกูก็ว่าวันนี้ที่บ้านโขนมันอาการไม่ค่อยดี ให้กูไปหาไหม”
“ไม่ต้องหรอก แค่นี้มึงก็ไม่มีเวลานอนแล้ว กูดูมันเอง และพรุ่งนี้เช้ามึงค่อยมาก็ได้เพราะเป็นวันหยุด” ผมออกความคิดเห็นก่อนจะหันไปมองไอ้ปาล์มที่ไอคอกๆแคกๆออกมาอย่างอดห่วงไม่ได้ ไอ้ห่า ร้อยวันพันปีไม่เคยป่วยกับเขา เจอฤทธิ์แผลใจเข้าไปหน่อยอ่อนแอเลยนะมึง … อย่างว่าแหละของแบบนี้แม่งไม่เจอกับตัวเองมันไม่มีทางรู้เลยจริงๆ …
“เอาไงไอ้ปาล์มให้กูโทรหาเฮียมึงไหม” ผมหันไปหามันและถามขึ้นอย่างไม่ได้ต้องการคำตอบอะไร เพราะตอนนี้ถึงมันคงไม่มีสติอะไรหรอก
ผมรอเพียง 20 นาที พยาบาลและหมอก 5-6 คนก็พากันมาช่วยกันแบกสังขารเพื่อนผมที่ห่อเหี่ยวเต็มตนลงไปที่รถพยาบาลที่จอดรออยู่หน้าตึก และดูเหมือนจะสร้างความแตกตื่นให้กับคนบนหอได้ไม่น้อยเลยทีเดียว ไม่มีใครตาย แค่บังเอิญเพื่อนผมมันตรอมใจจนเป็นไข้เฉยๆ
พอฝากแมวไว้กับหอพักเสร็จผมก็กระโดดขึ้นรถพยาบาลทันทีและไม่นานก็ส่งไอ้ปาล์มเข้าห้องฉุกเฉินได้สำเร็จ แต่เล่นเอาหมดแรงตอนกรอกเอกสารอะไรนักหนานี้แหละเคยแต่มาเป็นเพื่อนแม่พาป๊ามาหาหมอ พอมาเองก็จะเอ๋อๆหน่อย เอ่อ ลืมไปเลยว่าต้องโทรบอกป๊าไอ้ปาล์มด้วย แต่พอคิดถึงเสียงโหดๆของป๊าไฟแล้วก็ต้องขอทำใจพักนึงก่อนแล้วกัน อย่างน้อยก็เบาใจแล้วว่าไอ้ปาล์มปลอดภัยหายห่วงอยู่ในมือหมอแล้วนั้นแหละ
“หมวย…มึงมาทำอะไรที่นี้”ผมที่กึ่งหลับกึ่งตื่นสะดุ้งทันทีที่เสียงพร้อมกับแรงเขย่าเบาๆที่บ่า … เดี๋ยวนี้กูเผลอหลับไปเหรอ กี่โมงแล้ววะ
“สภาพมึงแย่ฉิบหาย” เสียงเย็นชาที่คุ้นเคยทำให้ผมเงยหน้าขึ้นไปมอง … ไอ้อังเปานิหว่า … มันมาทำอะไรที่นี้วะ แล้ว … ตายห่า ลืมไปเลยว่าทุกวันหยุดไอ้อังเปาจะมาทำงานพิเศษที่โรงพยาบาลแต่เช้าตรู่!!!
“กี่โมงแล้ว” ผมตาตื่นเมื่อมองออกไปเห็นฟ้าเริ่มสาง
“ใจเย็น ยังไม่ 6 โมงดี แล้วสรุปมึงมาทำอะไรที่นี้หมวย ใครเป็นอะไร”
“อ่อ เพื่อนกูไม่สบาย ไข้ขึ้นสูง เดี๋ยวกูไปดูเพื่อนกูก่อนนะ” ผมว่าแล้วรีบเดินไปหาพี่พยาบาลที่นั่งเช็คเอกสารอยู่ให้วุ่นก่อนจะรู้ว่าไอ้ปาล์มถูกย้ายไปอยู่ในห้องคนไข้รวมแล้ว นี้กูเผลอหลับจนไม่รู้เหนือรู้ใต้เลยหรอวะ แถมเจอคนที่ชอบตอนหน้าเป็นศพอีก ถึงจะพยายามจะเลิกชอบแล้วก็เหอะ
“หงุดหงิดฉิบหาย” ผมแทบจะพ่นไฟรีบวิ่งไปหาไอ้ปาล์มตามคำพยาบาล ขณะที่ไอ้อังเปาเองก็เดินตามผมมาด้วย จะเอายังไงวะ อยากให้หายไปก็หายไปแล้วยังจะเอาอะไรอีก ….
“มึง” ก่อนจะเดินเข้าไปในห้องผู้ป่วยรวม ผมหันไปประจันหน้ากับไอ้อังเปาจนหน้าเกือบจะชนอกหนาจนเป็นผมเองที่ต้องก้าวห่างออกมาเอง
“อะไร” ไอ้เปาก้มหน้ามามองผมและยิ้มเล็กๆที่มุมปาก … เลิกใช้รอยยิ้มนี้แกล้งกันสักทีเถอะ
“ว่างใช่ไหม” ผมถามก่อนจะผลักอกมันเบาๆให้ถอยห่างไปหน่อย หมอนี่ยืดตัวตรงก่อนจะยักไหล่เบาๆอย่างไม่สนใจเท่าไหร่ ผมถอนหายใจก่อนจะจิ๋กเอาปากกาที่เสียบอยู่ที่กระเป๋าเสื้อของไอ้เปามาก่อนจะเม้มปากและคว้าเอามือหนามาถือไว้ก่อนจะจดเบอร์ที่จำได้ดีบนมือของหมอนี้
“งั้นเอาเบอร์นี้ไป เป็นเบอร์พ่อไอ้ปาล์มบอกว่าลูกเขาป่วย” ผมว่าและวางปากกาลงบนมือของหมอนี่ก่อนจะเดินเข้ามาในห้อง หัวใจของผมเต้นไม่เป็นจังหวะเลยให้ตายสิ … ผมต้องปลงบ้างนะ อย่าให้ความรักที่ไม่สมหวังมาทำให้ต้องทรมานเพราะการที่เราเอาใจตัวเองไปผูกไว้กับเท้าของใครอีกเลย
.
.
.
-ปาล์ม-
ปวดหัว ปวดตัวฉิบ … ให้ตายสินี้ช้างโขลงไหนมากระทืบผมหรือไงทำไมมันร้าวไปหมดอย่างนี้ …
“ไอ้เด๋อ” ผมสะดุ้งเพราะอยู่ๆเสียงเข้มก็ดังขึ้นใกล้ๆจนต้องหันไปมองตามเสียงก่อนจะปรับสายตาให้เห็นชัด ชุดสีกากีเครื่องแบบตำรวจเด่นชัดท่ามกลางแสงสว่างจากหน้าต่าง … เดี๋ยวนะห้องไอ้น้ำไม่มีหน้าต่างนี้หว่า
“ตื่นมาก็เด๋อด๋าอยู่นั้น … รบกวนมาดูอาการคนไข้หน่อยครับ” ผมยังมึนๆงงๆ แต่ก็พอจะรู้ว่าคนที่อยู่ใกล้ๆคือป๊าไฟ และพอด่าผมเสร็จก็หันไปกดเครื่องอะไรสักอย่างบนหัวเตียงพูดไปแบบไม่สนใจอะไรเท่าไหร่ … ที่นี้โรงพยาบาลสินะ นี้อย่าบอกนะว่าผมเมาประชดแดกยาล้างห้องน้ำจนมาเสร่ออยู่ที่นี้ ไม่ดิ … ผมเป็นเด็กอนามัยไม่กินเหล้าสักหน่อย แถมเป็นพวกสุขนิยมไม่คิดฆ่าตัวตายด้วย
“หิวน้ำ” เสียงผมแหบพล่านจนตัวเองตกใจ ป๊าไฟที่ยืนหน้าตึงอยู่ถอนหายใจนิดๆ ก่อนจะเดินไปหยิบน้ำในตู้เย็นใส่แก้วและมายื่นให้ผม
“หลับไป 2 วันพอจะคิดอะไรได้บ้างหรือยัง”
“2 วัน … 2 วัน!!! แค่กๆๆๆๆ จะ เจ็บคอ” ผมที่เผลอตะโกนจนสำลักน้ำ นี้ผมหลับตายโหงตายห่าไปยามขนาดนี้เลยเหรอ … ฉิบหายไอ้ปาล์ม มึงมันบ้า!!!!
“ขอโทษนะคะ ขอเช็คอาการคนไข้หน่อยนะคะ” ก่อนที่ป๊าจะด่าอะไรผมจนเสียผู้เสียคน พยาบาลสาวพร้อมลุงหมอก็เดินเข้ามาพร้อมกัน และก็ถลกเสื้อโชว์ซิกแพคก้อนกลมๆ เอาแผ่นเหล็กเย็นๆทาบตรงหัวนมหัว ฮูย สยิว … ไม่พอแค่นั้นยังตรวจเช็คนั้นนี้ กันใหญ่โต นี้ผม… เป็นอะไรมากหรือเปล่าเนี้ย อย่าบอกนะเป็นมะเร็ง… ไม่ดิ คงไม่โชคร้ายขนาดนั้นมั้ง
“ทุกอย่างดูปกติแล้วนะครับ จากนี้ขอให้คนไข้ห่มผ้าหนาๆ และนอนโรงพยาบาลอีกสัก 2 คืนจากนั้นก็กลับบ้านได้แล้วนะครับ”
“สรุปผมเป็นอะไร ป๊าบอกผมหลับไป 2 วัน” ผมถามลุงหมอขึ้นด้วยเสียงที่ไม่ค่อยจะมี ลุงหมอหัวเราะนิดๆ ก่อนจะเปิดแฟ้มที่ถือมาด้วยและรายงานผลให้ผมทราบ
“คนไข้เป็นปอดบวม และพักผ่อนไม่เพียงพอครับเนื่องจากใช้ร่างกายเกิดขีดจำกัด และสภาพอากาศที่เปลี่ยนแปลง แต่โชคดีที่เป็นคนร่างกายแข็งแรง เลยไม่เป็นอะไรมาก หมอขอตัวนะครับ” อะไรอะ แค่ไม่ได้นอน เป็นขนาดนี้เลยเหรอ มนุษย์อ่อนแอขนาดนี้เลยเหรอ … งั้นเป็นลิงดีกว่า อย่างน้อยลิงเวลามันเจ็บป่วยมันก็ร้องเจี๊ยกๆ ไม่ร้องโอ้ยๆ แบบคน ไม่ต้องเสียค่ายารักษาด้วย สบายจะตายไป เนอะ!
“หึ ช็อกหมดสติ … พอกูไม่อยู่มึงก็เหลวไหลใหญ่เลยนะ” ป๊าพูดขึ้นก่อนจะเอามือมาเขกหัวผมดังโป๊ก ผมหน้ามุ่ยและลูบหัวตัวเองเบาๆ นี้ผมเพิ่งหายป่วยนะ!!!!!
“ป๊าเคยอยู่ด้วยเหรอ” ผมเหยียดยิ้มและพูดขึ้นเบาๆ กะจะแก้เผ็ดคนที่คิดว่าคนอื่นเขาจะรอตลอดไป …
“ไอ้ปาล์ม กูพ่อมึงนะ”
ดูเหมือนคำพูดของผมก็กรีดแทงหัวใจของเขาไม่น้อย … สมน้ำหน้า… คนแบบป๊าต้องโดนเอาคืนบ้าง … คนแบบป๊าที่นิสัยเหมือนเฮียฝรั่ง ที่คิดจะไปก็ไป คิดจะมาก็มา แบบไม่บอกกันสักคำไม่เคยคิดว่าคนที่ตื่นขึ้นมาตอนเช้าและต้องเจอกับความว่างเปล่าจะรู้สึกยังไง ไม่เคยสนใจกันว่า คนที่เฝ้ารอต้องเข้มแข็งแค่ไหนโดยไม่ต้องร้องไห้ … ผมก็คนนะ ถึงจะตลก แต่ก็ไม่ตลอด ….
“พ่อที่เห็นหน้าปีละครั้งน่ะนะ … ถ้าไม่ใช่ไอ้น้ำ และผมกลับไปนอนบ้าน ป่านนี้ผมคงตายไปแล้ว”
“… เอาแต่ใจแบบมึง กูไม่คุยด้วยแล้ว เดี๋ยวอีกครึ่งชั่วโมงเพื่อนมึงจะมา อยากจะนอนอีกสัก 3 วันกูก็ไม่ว่าอะไร” พ่อผมมองหน้าผมแวบนึงก่อนจะเดินไปหยิบกระเป๋าเอกสาร และเดินออกจากห้องไป
“ก็ถ้าผมหลับไปตลอด ไม่ต้องตื่นขึ้นมา ป๊าคงดีใจกว่าแค่ 3 วัน” ป๊าชะงัก ก่อนจะหันมามองผม และเดินกลับมานั่งข้างๆเตียง โดยที่ไม่ละสายตา
“กูจะลาออกจากตำรวจ”ผมที่งอนๆอยู่หันขวับมามองป๊า … เดี๋ยวนะผมไม่ได้ต้องการแบบนี้ อาชีพนี้พ่อผมรักมากกว่าอะไรดี ผมไม่ได้ต้องการที่จะทำให้เขาต้องลาออกจากสิ่งที่เขาชอบ
“ไม่ดิป๊า ผมไม่ได้อยากให้ป๊าออกจากตำรวจ”
“กูล้อเล่น”
“อะ … เฮ้อ เป็นคนยังไง” ผมบ่นพึมพำเพราะถึงแม้ว่าหน้าตาของป๊าจะดูไม่ออกว่าอันไหนพูดเล่นพูดจริง แต่ก็ดูออกว่าป๊ากำลังกวนโอ้ยผมอยู่
“เอาเป็นว่ามึงหลับไปรอบนี้ทำให้กูคิดอะไรได้พอสมควร กูขอโทษที่ตลอดระยะเวลาที่ผ่านมากูมันแย่ เอามึงไปผูกติดกับอดีต ทั้งๆ ที่มึงไม่ผิด เอาเป็นว่ากูจะทำงานน้อยลงและผลัดให้ไอ้เด็กรุ่นหลังมันได้โชว์ฝีมือบ้างก็แล้วกัน” ป๊าไฟเอามืออังหน้าผากผมเหมือนจะวัดไข้ ผมเหมือนจะร้องไห้เพราะตั้งแต่ที่แม่จากไป นี้คงเป็นครั้งแรกที่พ่อแตะเนื้อต้องตัวลูกชายอย่างผม …
“แต่ตอนนี้กูต้องไปทำงานก่อน ออกเวรและค่อยว่ากัน” ผมพยักหน้า เราทั้งคู่เงียบ และป๊าไฟก็ลุกขึ้นเดินออกจากห้องไป แม่ง … ถ้าป่วยและพ่อรักรู้งี้ป่วยไปนานแล้วไม่ทนทานยากอยู่หรอก
แก๊ก…
ผมรีบเช็ดน้ำตาทันทีที่ประตูเปิดออกอีกรอบ และหลับตาลงเนียนๆหลับไป ไม่อยากให้คนที่เข้ามารู้ว่า มีคนแอบร้องไห้อยู่ตรงนี้ ก่อนที่เสียงเดินของน้ำหนักเท้าที่สม่ำเสมอจะเดินตรงเข้ามาหาผม ก่อนที่มือเย็นๆจะวางบนหน้าผากและเช็ดน้ำตาที่ยังไม่แห้งดีด้วยมือที่หยาบกร้านแต่อบอุ่น ... ผมคุ้นสัมผัสนี้ชะมัดเลย
“ไหนหมอบอกว่าไอ้ลิงตื่นแล้วไง”
ฮะ เฮีย ….
“กูขอโทษ…” มืออุ่นๆ ลูบไปมาที่หน้าผมอย่างเบามือ ไม่วายบีบแก้มผมเบาๆอย่างหยอกเย้า ฮะ เฮียอลันจริงๆ ด้วย มาได้ยังไง ละ แล้ว
“โอ้ยยยยยยยยยยยยยย! ผมป่วยอยู่นะ แค่กๆ” ผมร้องออกมาทันทีที่มือที่เหมือนคีมเหล็กหนีบเข้าที่แก้มผมอย่างหมั่นเขี้ยว ฮึ !!! ทำไมชอบแกล้งผมนัก!
“ก็ใครใช้ให้มึงแกล้งหลับล่ะ” ผมหน้ามุ่ย ยอมลืมตามองคนตรงหน้าตรงๆ … ยังเหมือนเดิมเลย ดวงตาสีฟ้าที่แสนคิดถึงทำให้ผมร้องไห้ออกมาอย่างง่ายดาย
“อย่าร้อง กูขอโทษ” เขานั่งลงบนเตียงผม ก่อนจะรวบผมเข้าไปกอดแน่น ผมสะอื้นอยู่ตรงนาน แต่ไม่ได้ไขว้คว้าเขาเข้ามากอดอย่างเคย ผมโกรธ … ผมเกลียดการลาจากที่ไม่มีคำบอกลา … ผมโกรธช่วงเวลาที่โดดเดี่ยว ทั้งๆที่เคยสัญญาว่าจะไปแบบไม่มีอะไรติดค้างกัน
“ออกไปเหอะเฮีย ผมอยากนอน”
“อยากนอนก็นอนสิ กูเฝ้ามึงได้ กูจะไม่กลับออสซี่อีกพักใหญ่ๆ” เขาผละออกจากผมก่อนจะเอื้อมมือไปหยิบทิชชู่มาเช็ดหน้าเช็ดตาให้ผม
“ผมอยากนอนโดยที่ไม่มีเฮีย”
“… ปาล์มคือกู…” เขาสำลัก ทำท่าจะดึงผมเข้าไปกอดอีกรอบแต่ผมยันอกไว้และนอนลงคลุมโปรงหันหลังให้
“ปาล์มอยากนอน” ผมพูดเบาๆ ก่อนที่เฮียจะลุกออกไป ผมได้ยินเสียงถอนหายใจเบาๆ และเสียงประตูห้องที่ค่อยๆเปิดออกและปิดลง … เรื่องนี้โทษผมไม่ได้นะ คนที่ผิดคือตัวเฮียอลันเอง …
.
.
.
“สมจัง” พอออกจากห้องมาได้ ก็สวนทางกับไอ้น้ำเพื่อตัวเล็กของไอ้ปาล์ม ไอ้พวกห่านี้ กูอายุมากกว่าพวกมึงเยอะ ทำไมทำอวดดีกันเบอร์นี้วะ เออ ก็ได้กูผิด และที่กูรีบแจ้นกลับมาไทยเสียพักร้อนของปีหน้าไปนี้ยังไม่โอเคอีกเหรอวะ
ผมหงุดหงิดงุ่นง่านเพราะไอ้ลิงมันทำเฉยเมยกับผม แต่ก็สภาพจิตใจยังดีกว่าตอนอยู่ออสเตเรียที่แม่งเหมือนคนเป็นไบโพร่า ที่เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย เพราะโทรหาใครทางนี้ไม่ติดสักคน ไม่ว่างจะช่องทางไหน จิตตกที่สุดก็ตอนที่คนบ้าโซเชี่ยวอย่างไอ้ปาล์มไม่อัพเดตและไม่ตอบกลับผมเลยนี้แหละ และมาเหมือนจะบ้าตอนไอ้น้ำกับไอ้ไข่หลงแม่งโทรทางไกลบอกข่าวว่าไอ้ปาล์มช็อกเข้าโรงพยาบาลไปอีก … จากนั้นทุกสิ่งทุกอย่างบนโลกใบนี้ก็กลายเป็นขี้มด ผมทิ้งผมเท งานการเหมือนเด็กไม่รู้จักคิด มาไทยโดทันที และผมก็มาถึงได้แค่วันเดียวโดยที่ยังไม่คิดจะพักผ่อน เพียงแค่เป็นไอ้บ้าที่สิงอยู่โรงพยาบาลเท่านั้น … ตอนเห็นไอ้ปาล์มที่ทั้งตัวเต็มไปด้วยสายน้ำเกลือสภาพไม่สู้ดีนัก ใจมันก็สั่น … ไม่คิดว่าแค่เดือนกว่าๆมันจะซูบลงไปขนาดนี้
“สมน้ำหน้าตัวเองฉิบหาย” ผมบ่นก่อนจะนั่งที่ลงตรงเก้าอี้ใกล้ๆ โดยที่ตาก็ยังไม่ละจากประตูหน้าห้องคนไข้ เอาเข้าไปไอ้อลัน นี้มึงอายุเท่าไหร่แล้วเนี้ย
“ช่างแม่งแล้วกัน” ผมพึมพำก่อนจะเดินออกมา ไม่ได้กลับบ้านหรอกครับกลับไปนอนที่โรงแรมใกล้ๆแถวนี้แหละ … กูจะนอนให้เต็มอิ่มและตื่นขึ้นมาพรุ่งนี้ค่อยซื้อกล้วยมาง้อลิงแล้วกัน
มึงนี้นะไอ้ปาล์ม … พากูเสียผู้เสียคน ลืมจุดประสงค์ที่มาไทยในตอนแรกแทบจะหมด มึงเป็นใครวะ
.
.
.
“ไอ้น้ำ เฮียมาได้ไงอะ” ผมที่นอนตาค้างอยู่ถามไอ้น้ำที่นั่งกินช็อกโกแลตอยู่ที่โซฟา มันหันมามองผม ก่อนจะทำท่ายกมือขึ้นเอาแนบหูให้รู้ว่ามันเป็นคนโทรไปเอง
“มึงอะ ทำไมไม่ให้กูตื่นก่อนค่อยโทรวะ! ใครจะไปเตรียมตัวทัน”
“ไหนมึงบอกง่วงไงไอ้ปาล์ม”
“สาระแน” ผมยกนิ้วกลางให้มันก่อนจะนอนหันหลังและไม่วายพึมพำด่า
“กลับมาแล้วก็จัดหนักแบบที่มึงถนัดสิ”
“แน่อยู่แล้ว” ผมร้องขึ้นก่อนที่พยาบาลจะเข้ามาเช็คอาการผม และให้ยาจนผมหลับไปจริงๆในเวลาไม่นาน … พักยกก่อน มาให้เห็นหน้าเมื่อไหร่ได้เรื่องแน่นอน …
Pa_Pa ฟื้นคืนชีพจ้าาาาาาา จำรหัสไม่ได้ แต่พอใส่มั่วๆมันก็เข้าได้เฉยเลย ขอบคุณพระเจ้าที่ยังเห็นคุณค่าของ Pa_Pa
lyสัญญาจะไม่หายไปนานอีกค่ะ
รักนะ
-
{CH 18เพราะสำคัญ}
-ปาล์ม-
คืนแรกที่นอนอยู่โรงพยาบาลโดยรู้สึกตัวมันทำให้ผมระแวงไปทุกอย่าง ก็แหม ขึ้นชื่อว่าโรงพยาบาลความน่ากลัวก็มีดีกรีไม่แพ้บ้านผีสิงอยู่แล้ว อีกอย่างผมก็เป็นพวกกลัวผีเข้าเส้นเลือด ฮืออออออ ปาล์มกลัวอย่ามาหลอกกันเลยนะ ถ้าจะหลอกไปหลอกไอ้น้ำที่นอนไม่รู้เรื่องที่โซฟาโน้นนนนนนนน
ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด
ผมนอนมองเพดานจิตนาการไปเรื่อง ขณะที่เสียงเครื่องอะไรสักอย่างบนหัวเตียงก็ดังเป็นจังหวะ ให้ตายสิโรบิ้น กลัวแล้วจ้า อย่าทำน้องเลย พอคิดอะไรไม่ออกผมก็ยกผ้าห่มคลุมโปรงและพลิกตัวไปทางไอ้น้ำที่นอนกรน คร่อกๆ อยู่ สบายจังนะมึง
“น้ำ … สุ่ยจิ่งว้อย …ไอ้ควายน้ำ! แค่กๆๆๆ”
“งืมๆ อะไร” ไอ้น้ำงึมงำขึ้นลืมตามามองผมอย่างหงุดหงิด
“กูกลัวผี”
“ผีบ้านมึงสิ” มันด่าผมเสร็จก็พลิกตัวหันหน้าเข้าโซฟาไปเลย ฮืออออ ก็นี้ไม่ใช่บ้านกูสักหน่อยจะผีบ้านกูได้ยังไง ผมเม้มปากก่อนจะลุกขึ้นจากเตียงโดยไม่ลืมที่จะคลุมผ้าห่มไว้ที่ตัวด้วย มันหนาวอ่ะ ก่อนจะเดินไปยืนมองไอ้น้ำที่นอนหันหลังให้และล้มตัวเบียดขึ้นไปนอนกับมันบนโซฟา
“อะไรของมึงเนี้ยไอ้ปาล์ม!”
“งื้อ กูนอนด้วยก็เหงา” ผมพูดและกอดก่ายมันเอาไว้ ไอ้น้ำดุ๊กดิ๊กๆ พอผลิกตัวมาได้ก็ตะคอกผมใหญ่โต ฮืออออ ปากเหม็นชะมัด พ่นน้ำลายใส่หน้ากูทำไม
“โว้ย เดี๋ยวกูถีบตกเตียง ลงไปกูนอนไม่ได้!”
“ก็กูรู้สึกว่าไม่มีสิ่งมีชีวิตอยู่ในห้องนี้เลยนี้หว่า” ผมว่าและกอดไอ้น้ำแน่น ตัวโคตรเล็กกอดไม่เห็นเต็มไม้เต็มมือเลยสู้เฮียอลันก็ไม่ได้ …ว้อยยย โกรธอยู่ยังจะไปนึกถึงอีก เกลียดความไอ้ปาล์มจริงๆ โว้ย
“มึงเลิกอ้อนเป็นหมาถูกเจ้านายทิ้งได้แล้ว แม่งถ้าไม่ติดว่าป่วยกูจะเคาะกบาลมึงให้ลั่น” ไอ้น้ำยังคงด่าผมแว๊ดๆ แต่ผมไม่ยอมก่ายมันอยู่อย่างงั้น อย่าไล่กูกูป่วย
“ลุกไป ไม่งั้นมึงก็นอนนี้กูไปนอนบนเตียงเอง” ผมเงยหน้ามองไอ้น้ำก่อนจะหน้ามุ่ยและยอมลุกขึ้นไม่วายเตะโซฟาที่มันนอนอย่างหงุดหงิด นิสัยไม่ดีเลยมึงอะไม่เคยตามใจกูสักครั้งเดียว
“งอแงเหลือเกินนะมึงน่ะ”กล่องกระดาษทิชชู่ใกล้ๆมือไอ้น้ำถูกโยนมาโดนหัวผมพร้อมคำด่า ใครจะไปยอมให้ทำอยู่ฝ่ายเดียวละ ผมก้มลงไปเก็บได้ก็รื้อเอากระดาษทิชชู่ออกมาหมดกล่องและตรงเข้าไปจับยัดใส่ปากไอ้น้ำทันที มันขัดขืนผมจนหน้าแดงขณะที่ผมหัวเราะร่าเพราะได้ออกกำลังกายหลังนั่งๆนอนๆมาตั้งนาน
“กรุณาเบาเสียงด้วยค่ะ เสียงพวกคุณดังออกไป… ว๊าย!!!ตามหมอไหมค่ะ” คุณพยาบาลร้องเสียงหลงเมื่อเห็นว่าไอ้น้ำกำลังสำลักเอาเป็นเอาตายหลังจากที่ถูกผมแกล้ง หึ รู้สึกดีที่ได้ออกกำลังกาย
“ไม่ต้องหรอกครับแค่หยอกกัน” ผมว่า ก่อนจะเดินไปหยิบไม้กวาดที่วางแอบชิดอยู่มากวาดซากกระดาษที่ตกอยู่เต็มพื้น ก่อนจะเงยหน้าหัวเราะมองไอ้น้ำที่หยุดสำลักจนจมูกแดงและจ้องมาที่ผมตาเขียวพร้อมยกมือชี้คาดโทษ พอพยาบาลเอ็ดเราสองคนเสร็จก็ให้ผมกินยาก่อนจะเดินออกจากห้องไป
“ไอ้ลิงผีคงไม่มีใครเอามึงอยู่นอกจากเฮียมึงหรอก ก็จะยัดเหยียดให้มึงมีผัว” มันพูดก่อนจะลุกขึ้นไปล้างหน้าล้างตา สร่างเลยสิมึง ดีๆจะได้อยู่เป็นเพื่อนกัน ผมลุกขึ้นมาเปิดทีวีนั่งพิงหัวเตียงจ้องซีรีย์ฝรั่งตรงหน้าอย่างอารมณ์ดี พรุ่งนี้ผมคงกลับบ้านได้แล้วมั้งอาการดีขึ้นขนาดนี้
“นอนได้แล้วมึง นี้มึงป่วยนะ” ไอ้น้ำเดินออกมาจากห้องน้ำได้ก็เท้าสะเอวชี้หน้าด่าผม
“ตอนนี้จบกูก็นอนแล้ว” ผมบุยปากและกระชับกอดหมอนในมือแน่น
“ว่าแต่มึงเห็นโทรศัพท์กูบ้างไหม” ไอ้น้ำถอนหายใจ ก่อนจะเดินไปหยิบมือถือผมออกมาจากกระเป๋า ผมรับมาก่อนจะเครื่องและเช็คเฟชบุ๊กที่ปิดไปรวมทั้งปลดบล็อกไลน์ของเฮียอลันด้วย … ก็แค่ตรวจสอบความเคลื่อนไหวเท่านั้นแหละ
“โอโห้” ผมอุทานเบาๆ เมื่อเห็นแจ้งเตือนกว่า100บนหน้าวอล์ แล้วในอินบล็อกอีกเป็นกระบุงล้วนมาจากคนรู้จักและที่หน้าตกใจคืนส่วนมากมักจะเป็นข้อความของเฮียอลัน … ถ้าแคร์กันขนาดนั้น ทำไมถึงไปไม่ลากันเลย หรือว่าผมงี่เง่าเกาะแกะเกินไปเลยกลัวว่าจะเสียหน้าที่สนามบิน … งั้นเฮียอลันก็คงไม่ผิด คนที่ผิดคงเป็นผมเอง …
“นอยสุดอะไรสุด” ผมที่ซุกหน้าอยู่กับหมอนเงยหน้าขึ้นไปมองไอ้น้ำก่อนจะล้มตัวนอนและบอกให้ไอ้น้ำปิดไฟด้วย ถ้าพรุ่งนี้เฮียมาหาก็คงดี … ไม่ดิ ไม่ต้องมาหรอก กลับไปเลยได้ยิ่งดี
อีกด้าน หลังจากที่ทำใจกลับไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าใหม่เอี่ยมที่บ้านหลังเดิมที่อยู่ไม่ห่างจากโรงพยาบาลมากนัก ร่างสูงผมสีทองตาสีฟ้า ก็ออกมาเตร่ๆ ไม่คิดที่จะพักผ่อน ยังคงเงยหน้ามองตึกโรงพยาบาลอยู่ด้านล่าง ในมือข้างหนึ่งถือถุงข้าวเหนียวหมูปิ้งข้าวมื้อแรกของวันค้างไว้ และเหมือนว่าการที่ทำให้เขาได้รู้จักกับปาล์มทำให้นิสัยบางอย่างของเขาเปลี่ยนไป จากที่เคยเป็นคนทำอะไรไม่คิดและคิดถึงแต่ตัวเองมากกว่าใครนั้น ทำให้เขาได้รับบทเรียนสูงค่าจากการที่ถูกโกรธ เกลียดจนไม่อยากจะมองหน้าจากคนที่ถึงจะเพิ่งเข้ามาในชีวิตแต่ทำให้โลกที่มีแต่รอยร้าวสมบูรณ์ ถ้าเป็นไปได้ เขาก็อยากจะย้อนเวลากลับไป ลากเจ้าปาล์มมายืนร้องไห้ที่สนามบินเสียดีกว่าต้องให้เจ้าปาล์มเสียน้ำตาจนทำร้ายตัวเองแบบนี้ … ยิ่งคิดยิ่งละอายจนไม่กล้าที่จะสู้หน้า …
เช้าวันรุ่งขึ้นคุณหมอเข้ามาตรวจเช็คอาการของปาล์มตามปกติ โดยให้อยู่ดูอาการอีกคืนนึงเพราะยังมีไข้นิดหน่อย และถ้าหากไม่มีอะไรผิดพลากก็สามารถกลับบ้านได้ในวันพรุ่งนี้ นับว่าเป็นครั้งแรกที่คนร่างกายแข็งแรงอย่างปาล์มเจ็บไข้ได้ป่วยจนต้องถึงมือหมอ อาจจะเป็นเพราะกรรมตามทันที่ไปแกล้งคนอื่นไว้ หรือเพราะตรอมใจเพราะโดนทิ้ง เจ้าตัวแสบยิ้มหวานให้หมอและพยาบาลที่เดินออกจากห้องไปก่อนจะคว้าเอารีโมตมาเปิดซีรีย์ที่ค้างไว้นั่งดูตาแป๋ว ไอคอกแคกเป็นระยะๆ ตากลมเหม่อมองหนังเพลินๆ ในใจก็คิดทุกเรื่องราวไปต่างๆนานา อดน้อยใจไม่ได้ที่วันนี้ต้องยู่คนเดียว เพราะไข่หลงและน้ำมีเรียน ป๊าไฟก็ไม่มาไม่รู้อยู่ไหน แถมฝรั่งจ๋าที่คิดว่าจะมาง้อตั้งแต่เช้าก็ไม่เห็นหัว … เกิดเป็นปาล์มนี้นอกจากจะไร้สาระแล้วยังมีดวงโดนทิ้งอีกหรือไงนะ …
แก๊ก …
“ปาล์ม” เสียงคุ้นเคยทำให้เจ้าตัวที่เหม่อลอยอยู่สะดุ้งผวามองไปหน้าประตู และรีบมุดเข้าผ้าห่มทันทีเมื่อตาสีฟ้าจ้องมาที่ตัวเอง
“มึงหนีกูที่ไหนก็ได้แต่ไม่ใช่ในผ้าห่มนะ” เสียงเดินเข้ามาใกล้ก่อนที่มือเย็นๆ จะวางลงบนหน้าผากของเจ้าแสบผ่านผ้าห่มโรงพยาบาลที่อบอุ่น
“เป็นไงบ้างวะ” เสียงห้าวยังถามต่อ แต่เจ้าปาล์มที่ลืมตาโผล่งอยู่ใต้ผ้าห่มหายใจติดขัดหน้าร้อนผ่าวไปหมด
“ปาล์ม กูขอโทษ” มือหนาค่อยๆ ล้วงเข้ามาลูบแก้มเนียนในผ้าห่ม เสียงนั้นเหมือนสะกดร่างเพียวที่แอบอิงกายในผ้าห่ม ก่อนที่มือหนาจะสัมผัสถึงน้ำอุ่นๆ ตาสีฟ้าไหวเอนไปมา กรามชัดกันแน่น มันเจ็บปวดซะยิ่งกว่าโดนสิบล้อเหยียบ ให้เจ้าแสบลุกขึ้นมาโวยวายซะยังดีกว่าให้เงียบไปแบบนี้
“เฮียทิ้งผมทำไม ผมไม่ชอบเลย มันรู้สึกผมไม่มีค่า แบบที่เฮียจะไปก็ไปจะมาก็มาแบบนั้นน่ะเหรอ”
“….” เสียงของอลันเงียบหายไป มือหนาค่อยๆ ออกไปจากผ้าห่มมันทำให้ใจดวงน้อยของปาล์มกระตุกเบาๆ … ยังไงก็ยังคงชอบสัมผัสของร่างสูงอยู่ดี เสียงสะอื้นน้อยๆ ดังออกมาจากผ้าห่มไม่ขาดสาย
“เฮียขอโทษแต่ไม่ได้ใส่ใจเลยว่าก่อนหน้านี้ผมจะเสียใจแค่ไหน จะร้องไห้แค่ไหน เฮียก็รู้ว่าผมติดเฮียแค่ไหน ทำไมแค่ให้ผมไปส่งเอง ทำไมถึงไม่รอ ฮึก ทำไมต้องหนีไปด้วย”
พรึบ!
“ไม่เอา อย่าเอาผ้าห่มปาล์มไป” เจ้าตัวแสบคว้าผ้าห่มที่จะถูกกระชากออกเอาไว้แน่นแต่ก็แพ้แรงของอลันอยู่ดี คนป่วยพลิกหันหลังให้ตาสีฟ้าที่คุ้นเคย เอามือปิดหน้าร้องไห้ออกมาเบาๆ อลันยืนมองนิ่งขาแข็งทำอะไรไม่ถูก เขาไม่มีน้องชายและแฟนที่ผ่านมาก็ไม่เคยกระจองงอแงเป็นเรื่องเป็นราวทำหัวใจเขาสั่นไหวได้ขนาดนี้ความรู้สึกผิดถาโถมและยากจะคาดเดา
พรึบ! แอ๊ดดดดดดด!
“ถ้าเตียงหัก ผมไม่ช่วยหารนะ” เสียงงองแงงของเจ้าปาล์มดังขึ้นเมื่อร่างสูงของฝรั่งจ๋าขึ้นมานอนซ้อนหลังของตัวเองพร้อมโอบกอดเอวบางเอาไว้แนบกาย กลิ่นไอความร้อนจากพิษไข้ที่เบาบางลงบ้างแล้วทำให้ร่างสูงเบาใจลง อย่างน้อยเจ้าลิงแสบก็ไม่นอนเป็นผักเหมือนหลายวันที่ผ่านมา
“ปาล์มกูสัญญาจะไม่ทำอีก” จมูกคนฉวยโอกาสหอมเบาๆที่ซอกคอคนป่วย จนเจ้าตัวย่นคอหนี ถึงจะยังหัวเราะไม่ออกเหมือนอย่างเคยก็ตาม
“ให้โอกาสกูไม่ได้เหรอ” ร่างของปาล์มยังคงสะอื้นเบาๆ และไม่แม้จะเหลียวหลังไปมอง แต่ก็ไม่ได้ขัดขืนที่จะอยู่ในอ้อมกอดที่คุ้นเคย … ดูเหมือนทั้งคู่จะปล่อยให้ความสัมพันธ์ก้าวผ่านทุกสิ่งโดนไม่นิยามอะไรแล้วทั้งสิ้น
“ปาล์ม”
“ถ้าจะอยู่ด้วยก็ช่วยเงียบๆได้ไหม ผมง่วง” ความจริงเจ้าตัวแสบไม่ได้ง่วงแต่อยากอยู่เงียบๆ เพื่อที่จะได้คิดอะไรบางอย่าง แขนแกร่งกระชับกอดร่างเพรียวเข้ามาแนบอก จนกระหม่อมบางเอนไปพิงอกด้านหลัง ก่อนที่ผ้าห่มที่ถูกสะบัดไว้ปลายเตียงจะถูกตวัดขึ้นมาห่มทั้งคู่เอาไว้
“งั้นกูจะอยู่ตรงนี้แหละ … มึงก็รู้ใช่ไหมว่าเวลามีไม่มาก อย่าเป็นแบบนี้เลย กูทรมาน” ปาล์มเลือกที่จะเงียบ และหลับตาที่แสบเพราะร้องไห้เยอะไปหน่อยลง ความโกรธเริ่มเจือจางเมื่อเจอลูกอ้อนแดนไกลส่งตรงจากออสซี่ แต่ถ้าไม่ทำให้เห็นว่าเขาเสียใจแค่ไหนที่ทิ้งกัน ก็คงต้องโดนทิ้งอยู่เรื่อยๆ …
กลางวันเจ้าปาล์มถูกปลุกขึ้นมากินข้าวตามเวลาแต่ดูเหมือนว่าเจ้าตัวไม่ชอบอาหารโรงพยาบาลสักเท่าไหร่นัก เพราะความจืดและไม่มีรสชาติ ยิ่งลิ้นคนป่วยด้วยแล้วยิ่งลิ้มรสอะไรไม่ได้มากนัก และถึงจะงอนอยู่ แต่ก็งอแงอยากกินขนม จนอลันที่กอดอกมองคนป่วยที่นั่งขัดสมาธิหัวฟูมองถาดอาหารตรงหน้าอย่างอ่อนใจ
“อาการมันเป็นยังไง”
“…ผมเบื่อข้าว” เจ้าปาล์มพูดน้ำเสียงสั่นๆ และมองมือตัวเอง
“แต่มึงป่วยอยู่นะปาล์ม จะกินอะไรนอกจากอาหารคนป่วยได้ยังไง”
“ก็รู้” อลันคิ้วกระตุกเมื่อน้ำตาเม็ดโป้งหยดลงมือที่บีบกันแน่นของเจ้าตัวแสบ ดูเหมือนว่าความงอแงจะเพิ่มเป็นสองเท่าเพราะรู้ว่าตัวเองเป็นต่อเขาอยู่น้อยๆ
“พรุ่งนี้ก็ออกจากโรงพยาบาลแล้ว อีกสักวันสองวันจะพาไปกินขนม”
“แต่ผมอยากกินตอนนี้”
“ปาล์ม” อลันพูดเสียงอ่อน วางมือลงบนหัวทุยของคนขี้นอยส์ ถึงจะนึกเอ็นดูแต่จะใจอ่อนลงไปซื้อขนมให้ไม่ได้ มีแต่จะทำให้ป่วยเพราะร่างกายอ่อนแอ สู้กินของที่หมอจัดให้และหายดีก่อนเสียดีกว่า มือหนาเอื้อมไปหยิบส้มจากในกระเช้ามาและแกะวางตรงหน้าให้เจ้าลิงแสบที่หยิบมากินอย่างจำใจ
“อดทนหน่อยสิวะ รอให้หายก่อนไม่ได้หรือไง”
“หึ” ปาล์มครางในลำคออย่างดื้อรั้นแต่ก็ยอมหยิบส้มกินจนหมด ตากลมมองไปที่กระเช้าเหมือนส่งสัญญาณว่าอยากจะกินอีก
“กินข้าวก่อนเดี๋ยวกูปลอกให้”
“มันไม่อร่อย”
“ดื้อจังวะ”
ยังไม่ทันที่เจ้าปาล์มจะเถียงอะไรอีก ประตูห้องก็เปิดออกพร้อมกับร่างสูงที่สูงพอๆกับเจ้าปาล์มแต่ล่ำสันกว่า ผิวเข้มกับใบหน้าคมสันกับทรงผมรองทรงสูงทำให้ดูเด่นเป็นสง่ากว่านักศึกษาคนอื่นๆ แค่อลันมองก็พอที่จะเดาได้ว่าหมอนี้คงป๊อบไม่น้อย
“สวัสดีครับ เป็นไงไอ้ปาล์มหายซ่าเลยดิ” อลันยกมือรับไหว้ แต่ก็ต้องคิ้วกระตุกอีกครั้งเมื่อแขกผู้มาเยื่อนเดินเข้ามาลูบหัวลิงน้อยของเขาที่ตาแดงจากการร้องไห้และดูน่ารักเป็นพิเศษ
“มึงมาได้ยังไงไอ้ฟ้า” ปาล์มระริกระรี้จนร่างสูงของอลันนึกหมั่นไส้ เมื่อกี้ยังน้ำตานองหน้าเพราะไม่อยากกินข้าวอยู่แหมบๆ และพยายามนึกว่าเคยได้ยินชื่อฟ้าจากที่ไหน
“กูโทรหามึงไม่ติดเลยโทรหาไอ้ไข่ เลยรู้ข่าวว่ามึงป่วยอยู่ที่นี้ แล้วเป็นไงวะ”
“กูหายแล้ว” เจ้าปาล์มยกแขนโชว์กล้ามใหญ่โต
“หึ เออ มึงคงหิวขนม กูซื้อเจลลี่มาฝาก” เจ้าปาล์มตาโต มองฟ้าที่เอาถุงเซเว่นวางบนตักของตัวเอง มือเรียวค้นและยิ้มกว้างเมื่อเจอเจลลี่ที่เขาชอบสองถ้วย ก่อนจะยิ้มกว้างไปมากกว่านี้ อลันก็ฉวยเอาถุงเซเว่นนั้นไปก่อนมันไวจนเจ้าลิงคว้าเอาไว้ไม่ทัน
“เฮีย นั้นของผมนะ!”
“แดกข้าวไป มึงคิดอะไรอยู่เอาของแบบนี้มาให้คนป่วยกิน” อลันหันไปดุปาล์มที่สะดุ้งนิดๆ เพราะโดนตะคอกใส่ ก่อนจะหันไปชูถุงขนมถลึงตามองไปที่ฟ้าที่ยืนทำหน้างง
“นิดหน่อยเองนะครับพี่ ผมว่าจะทำให้ไอ้ปาล์มอารมณ์ดีขึ้น” ฟ้าพยายามอธิบายโดยมีปาล์มส่งซิกให้หยุด เพราะความซวยจะมาเยือน แต่พอเห็นไม่ทันก็ยกมือขึ้นตบหน้าผากตัวเองดังแป๊ะ แต่ก็ไม่มีใครสนใจอยู่ดี
“มึงอยากกินหรือ” อลันก้มหน้ามามองปาล์ม เจ้าตัวเม้มปาก และก้มหน้าลง … ความโกรธที่ถูกทิ้งกลายเป็นทิฐิบางๆ ที่ไม่อยากจะยอมแพ้
“งั้นแดกไปนะ กูจะลงไปซื้อมาให้มึงอีกโหล่นึง ถ้าแดกไม่หมด ก็ไม่ต้องแดกข้าว” อลันโยนถุงเยลลี่ลงบนตักของเจ้าลิงก่อนจะเดินออกมาจากห้องโดยไม่เหลียวหลังกลับมามองอีก ทิ้งให้คนที่โดนโกรธ มองตามด้วยสายตาอาลัยอาวอน
“หึ คนนี้เหรอวะ เฮียอลัน”
“อือ” ปาล์มพยักหน้า ก่อนจะหยิบเจลลี่ขึ้นมาดู สีมันสวยแต่เขากลับไม่ได้อยากกินแล้ว
“ดุฉิบหาย เอาไงอะจะกินไหม”
“ไม่อะ กูหิวข้าว” ปาล์มบอกก่อนจะวางถุงเจลลี่ลงข้างตัวและหยิบช้อนขึ้นมาตักข้าวกิน ฟ้ามองภาพนั้นก็นึกเอ็นดู แต่ก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากเดินเอาเจลลี่ไปแช่ตู้เย็น
เวลาผ่านไปนานสองนานจนเจ้าปาล์มกินข้าวกินยาเรียบร้อยโดยมีฟ้าอยู่คุยเป็นเพื่อน อลันก็เดินเข้ามาในห้องพร้อมกับกลิ่นบุหรี่ที่ฟุ้งไปหมด ในมือถือของพะรุงพะรังที่ล้วนแล้วแต่เป็นขนมที่ปาล์มชอบจนฟ้าที่นั่งมองอยู่ที่โซฟาเลิกคิ้วขึ้นสูงมองทั้งคู่สลับกัน
“ผมไม่กิน” เจ้าปาล์มออกตัวทันที อลันไม่พูดอะไร เดินเข้ามาเอามือวางบนหน้าผากของเจ้าปาล์มเพื่อวัดไข้ก่อนจะเดินออกไปอีกรอบ ทำเอาทั้งคู่มองหน้ากันอย่าง งงๆ แต่ผ่านไปสักพักขอบตาของเจ้าปาล์มก็ร้อนวาบและน้ำใสๆก็ไหลออกมาอย่างสั่งได้ ด้วยความน้อยเนื้อต่ำใจและงุงงง
“สรุปคือยังไง”
“กูไม่รู้อ่ะ แต่กูไม่ชอบแบบนี้” ปาล์มเอามือปิดหน้าพึมพำออกมา ฟ้าถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะถามขึ้น
“กูช่วยอะไรได้บ้าง”
“กูอยากอยู่คนเดียว”
“โอเค งั้นกูไปก่อนนะ เดี๋ยววันหลังกูไปเยี่ยมมือที่บ้าน อ้อ อย่างอแงมากนักสิวะ” ฟ้าหัวเราะก่อนจะเดินเอามือมาวางบนหัวของเพื่อนสมัย ม.ปลาย ด้วยความเคยชินและเดินออกนอกประตูไป เมื่อร้องไห้จนพอใจแล้วเจ้าปาล์มก็ล้มตัวนอนและหลับไปด้วยฤทธิ์ยาและความเหนื่อยอ่อน …
-อลัน-
นี้กูหึงหรือไง … ก็คงงั้นมั้ง กูไม่ชอบใครก็ตามที่กูไม่รู้จักเข้าใกล้ไอ้ลิง แต่ไม่คิดว่าจะเป็นหนักขนาดนี้ ความจริงเรื่องแม่งเกิดแค่เจลลี่ จนทำให้สถานการณ์ทุกอย่างแย่ลง จนกูต้องหลบออกมาสงบสติอารมณ์ ก่อนจะประเคนตีนใส่ไอ้ห่าฟ้า แค่ได้ยินชื่อกูก็หงุดหงิดจะตายแล้วโว้ยยยยยยยยยยย! เบาไอ้อลันเบา … มึงเป็นใครเนี้ยไอ้ลิงทำกูเป็นแบบนี้ได้ มึงกำลังเปลี่ยนกูไปเป็นคนที่กูไม่รู้จัก! มึงกำลังทำให้กูคลั่งกับแค่มีผู้ชายคนอื่นมาออเซาะมึงเนี้ยนะ … บัดซบฉิบหาย
“ไอ้ปาล์มมันคิดมากนะครับ”
“เสือกอะไรด้วย” ผมที่ยืนนั่งสงบสติอารมณ์ตัวเองอยู่ตรงที่สูบบุหรี่ของโรงพยาบาลด่าทั้งๆที่ยังไม่หันไปมองหน้า
“เฮ้อ … เอาเถอะๆ รีบหน่อยนะครับ ผมเองก็เล็งมันมาตั้งแต่ ม.ปลายแล้วเหมือนกัน” …ไอ้เด็กเปรตนี้มึงสั่งใคร!!!!! ผมกัดกรามแน่นหันไปหามันแต่มันก็ไวพอตัวก้าวถอยหลังและเหยียดยิ้มเดินห่างออกไป … หงุดหงิดฉิบหายเลยให้ตายสิ
หลังจากที่สูบบุหรี่ดับหัวร้อนเสร็จ ผมก็แวะซื้อน้ำกินให้ใจเย็นลงที่คาเฟ่ด้านล่างโรงพยาบาลที่ผมเพิ่งไปเหมาขนมเขามา … รู้หรอกว่าไอ้ปาล์มคงกินไม่หมดในสภาพแบบนั้น แต่ผมเองก็อยากที่จะเอาชนะไอ้ฟ้าเท่านั้นเอง กูมีปัญญาเลี้ยงมึงนะไอ้ปาล์ม ให้มึงได้หมดทุกอย่าง แต่แม่ง ไม่ชอบเลยที่มึงไปรับของจากคนอื่นที่ไม่ใช่กู … แย่วะ แล้วอย่างนี้พอกลับไป กูเองหรือเปล่าที่จะติดมึงจนไม่เป็นอันทำอะไร
แก๊ก …
ผมค่อยๆ เปิดประตูเข้าไป ก็เห็นว่าไอ้ปาล์มมันหลับไปอีกรอบแล้ว ก่อนจะเดินเอาของที่ซื้อมาซะมากมายที่ยังกองอยู่ที่เดิมไปเก็บให้เป็นที่เป็นทาง โดยเฉพาะเค้กที่ต้องแช่ตู้เย็น หึ สุดท้ายมึงก็เลือกที่จะไม่กินเจลลี่สินะไอ้ลิง ขอบใจมาก ที่อย่างน้อยความตะกละของมึงก็ยังปราณีความรู้สึกกูบ้าง ผมเดินไปยืนมองไอ้ปาล์มที่นอนหายใจสม่ำเสมออยู่บนเตียงก่อนจะนั่งลงข้างเตียง จับมือของมันมาลูบเล่นอย่างเอ็นดู …
“กูขอโทษ กูรู้ว่ากูเห็นแก่ตัว แต่มันจะดีขึ้น กูสัญญา” ผมไม่รู้ว่ามันได้ยินไหม … แต่ผมแค่สัญญาอย่างลูกผู้ชาย
-
-น้ำ-
พอถึงเวลาเลิกเรียน ผมกับไอ้ไข่หลงและพี่เปรม ที่มายืนรออยู่หน้ามหาลัยผมก็พากันมาหาไอ้ปาล์มที่โรงพยาบาลเหมือนเช่นเคย เพราะว่ามันป่วยหรอกนะไม่งั้นผมจะเอาขี้เถ้ายัดปากมันให้ตาย ทำเอาคนอื่นเดือนร้อนเพราะความรั้นระดับ10ของมัน ดีเท่าไหร่ที่ไม่ตรอมใจตายน่ะ แต่ก็เอาเถอะ อย่างน้อยก็ผลอนาคตสามีฝรั่งมันวิ่งหัวซุกหัวซุนกลับมา ก็ได้แต่หวังว่าจะไม่ตีกันตายอีกล่ะนะ
“ไอ้น้ำมึงใส่แมสทำไม” ไอ้ไข่หลงถามเมื่อผมก้าวลงจากแท็กซี่พร้อมกับหมวก แมสและแว่นตากันแดด … ก็แดดเมืองไทยมันร้อน …
“เอาน่า กูไม่ได้มาปล้นโรงพยาบาลและกัน” ผมแว๊ดไปทีไอ้ไข่ย่นหน้าก่อนจะหันไปมองไอ้พี่เปรมที่ลงมาจากรถหลังจากจ่ายเงินเสร็จ … หลายสัปดาห์มานี้สองคนที่ไม่กินเส้นกันกลับสนิทกันประหลาดๆ นี้ผมตกข่าวอะไรไปรึเปล่า เห็นทีเราสามคนต้องจับเข่าคุยกันหน่อยแล้วมั้ง
“หมวย” ผมสะดุ้งสุดตัวเมื่ออยู่เสียงไอ้อังเปาที่จำได้ขึ้นใจเรียกผมจากด้านหลัง นี้ผมเป็นคนจำง่ายขนาดนั้นเลยเหรอ ทำไมต้องมาเจอไอ้อังเปาที่นี้ด้วยวะ โรงพยาบาลทั่วทั้งกรุงเทพทำไมต้องทำงานพิเศษที่นี้ด้วยละว้อย ทั้งๆที่บ้านตัวเองออกจะรวยแท้ๆ
“ไปเหอะ” ผมดันไอ้ไข่หลงและไอ้พี่เปรมที่เอียงคอมองผมที่เหงื่อแตกซิกอย่างสงสัย นี้ไงเหตุผลที่ต้องปิดหน้าอะ กูไม่อยากเจอคนที่ไล่กูหรอกนะ! หลบมาไดตั้งหลายวันอีกแปปเดียวไอ้ปาล์มก็จะออกจากโรงพยาบาลและทำไมต้องมาเจอวะ
“คุยกันก่อนดิหมวย”
“หมวย?” ไอ้ไข่พูดย้ำมองผมกับไอ้อังเปาที่เดินมาจับแขนผมไว้ก่อนจะเหยียดยิ้มเจ้าเล่ห์ พอเลยไอ้พระรามเดี๋ยวก็ชกซะนี้ เกลียดนักรอยยิ้มของมึงเนี้ย
“ล่อกฉิบหาย”
“หยุดเลยนะ!”ผมชี้หน้าสองคนสลับกันก่อนที่ไอ้ไข่จะโดนไอ้พี่เปรมลากไป ฮือออออออออ ไม่อยู่เป็นเพื่อนกันหน่อยเหรอ
พอเห็นว่าหนีไม่พ้น ผมก็เลือกที่จะเผชิญหน้า หันไปมองไอ้อังเปาอย่างเต็มตา … แม่งก็ยังหล่อเหมือนเดิมถึงจะมองผ่านแว่นดำ ออร่าความคุณชายก็ไม่เปลี่ยน ถ้าไม่ติดว่ามันอยู่ในชุดบุรุษพยาบาลละนะ ผมถอดแว่นออก ตามด้วยแมสและหมวกเพราะมันไม่จำเป็นแล้ว ยังไงก็หลบไม่พ้นงั้นคุยให้รู้เรื่องไปเลยแล้วกัน
“โกรธอะไร”
“มึงจะยืนคุยตรงนี้เหรอ” ผมถามเสียงกระด้าง แค่ความผิดของตัวเองยังไม่สนใจ ผมคงไม่ได้อยู่ในสายตาของมันเท่าไหร่ … ออกมาให้แล้วจะเรียกร้องอะไรอีก …
ผมเป็นจำพวกคนที่ยอมทุกอย่างขอแค่ให้ได้อยู่ข้างๆ คนที่ชอบ ใครๆ ก็คงเป็นกันทั้งนั้น การได้ทำสิ่งที่ให้คนที่พอใจมีความสุขไม่ทุกข์ร้อน และภูมิใจ เพราะหวังว่าเขาจะหันมามองเราบ้างเท่านั้นเอง เฮ้อ … ความนอยส์จนทำให้ผมถอนตัวเกิดขึ้นเมื่อสองสัปดาห์ก่อน ซึ่งเป็นปกติ ในทุกวันที่ผมจะไปรับทองมาจากโรงเรียนเพื่อไปรออังเปาที่หน้ามหาลัยช่างกล มันดูพยายามเกินไปไหมผมไม่รู้เพราะทองเองโตพอที่จะดูแลตัวเองได้ ก่อนหน้าที่ผมจะยัดเหยียดตัวเองในชีวิต 2 พี่น้อง เขาก็ดูแลกันได้เป็นอย่างดี
“พี่น้ำ กินไอติมได้ไหมครับ” เจ้าทองที่นั่งรออยู่ข้างๆ ผมเหงื่อแตกซิกเพราะอากาศร้อนทำให้ผมสงสารต้องพาเดินไปซื้อไอติมในร้านสะดวกซื้อใกล้ๆ หลังจากที่ซื้อเสร็จผมก็นั่งยองๆ เอาผ้าเช็ดหน้าเช็ดเหงื่อที่ไหลของเจ้าทอง นี้บ่ายสามกว่าแล้วแดดยังไม่หุบเลยให้ตายสิ ผมละกลัวว่าเด็กคนนี้จะเป็นลมแดดเอาเพราะยังยังร่างกายเด็กก็ไม่ได้แข็งแรงเหมือนผู้ใหญ่
“เข้าไปรอในมหาลัยไหม”
“พี่เคยบอกว่าไม่ให้ผมเข้าไป เพราะมีแต่คนตัวโตๆ” อืมจะว่าไป ผมเองก็ไม่เคยเข้าไปในวิทยาลัยช่างกลเลยนี้นะ แต่ก็คงไม่มีอะไรมั้งก็แค่ไปนั่งรอเอง
“มีฉันอยู่นายกลัวอะไร” ผมลูบหัวที่ชื้นไปด้วยเหงื่อของเจ้าหัวโต ก่อนจะพาเดินเข้าไปในมหาลัยโดยพาไปหลบร้อนที่ใต้ร่มไม้ม้าหินใกล้ๆ กับทางออก ก่อนจะหยิบมือถือขึ้นมาเพื่อโทรออกหาอังเปาเพื่อให้เขารู้ว่าผมและทองรออยู่ตรงนี้
แต่ดูเหมือนว่าเขาจะไม่ยอมรับสายผม ซึ่งเป็นเรื่องปกติ … เย็นชาชะมัดเลยตาบ้านี้ ผมเลยส่งไลน์ไปบอกเขาแทน แน่นอนว่าอ่านและไม่ตอบ โอ้ยยยยยยยยยยยยยย กวนโอ้ยหรือไง
“ให้ทองลองโทรไหมครับ”
“เอาสิ” ผมพยักหน้าอย่างเสียมิได้ … แม่งน่าน้อยใจชะมัดนี้ผมจับมาหลายเดือนแล้วไม่ใช่อ่อนบ้างหรือไงละ เจ้าทองลองใช้โทรศัพท์ตัวเองโทรซึ่งแน่นอนไม่นานพี่ชายหมอนี้ก็รับสาย
“พี่อังเปาฮะ ผมกับพี่น้ำมารอตรงม้าหินนะครับ เอ่อ … คือว่า” ทองเหลือบมามองผม …หึ โดนดุหรือไง
“ทองเอามาฉันคุยเอง” เจ้าทองส่งโทรศัพท์มาให้ผม อย่างกล้าๆกลัวๆ คงสังเกตเห็นได้ว่าผมเองก็เริ่มพอใจเล็กน้อย
“ฉันไม่เคยบอกหรือไงว่าอย่าพาทองเข้ามาน่ะ” ยังไม่ทันที่จะพูดอะไรไอ้อังเปาก็ชิงสวดผมก่อนทันที ฮึ้ย! เส้นเลือดในสมองมันปี๊ดเลยว้อย
“แล้วมันต่างอะไรกับให้น้องยืนรอหน้ามหาลัย ทั้งๆที่แดดแรงขนาดนี้” ผมถามและพยายามระงับสติอารมณ์ให้ได้มากที่สุด
“ทองเป็นผู้ชาย ควรดูแลตัวเองได้แล้ว ความจริงนายไม่ต้องมาดูแลพวกเราก็ได้”
“นี้ไล่เหรอ” ผมถาม อีกฝ่ายเงียบไปอึดใจ …
“ก็แล้วแต่นายจะคิด”
“ฉันไม่รู้นะว่านายโมโหอะไรมาอังเปา แต่ก็ขอโทษที่วุ่นวาย ฉันจะไปหลังจากที่นานมาแล้วกัน ยังไงก็ปล่อยทองไว้คนเดียวไม่ได้ถูกไหมละ”
“เอ่อ พี่น้ำครับใจเย็นๆนะ” มือเล็กแตะที่แขนผมเบาๆ ผมยื่นโทรศัพท์คืนให้และพยายามไม่หัวร้อน … แม่งเอ้ย ด่าว่าเสือกยังเจ็บน้อยกว่าคำพูดเมื่อกี้เลย น่าน้อยใจชะมัด ผมคงไม่มีหวังจริงๆ นั้นแหละ ผมเงียบไปพักใหญ่โดยมีทองนั่งกินไอติมอยู่ข้างๆ
ดูเหมือนว่าร่มไม้จะทำให้เจ้าทองคลายร้อนได้บ้าง
ติ๊ง!
ผมก้มมองโทรศัพท์ตัวเอง ที่เสียงแจ้งเตือนไลน์ดังขึ้น … หึ ฟ้าจะผ่า ไอ้อังเปาไลน์มา
Pao : อีกครึ่งชั่วโมง
ผมไม่ได้ตอบ แต่หันมาบอกเจ้าทองว่าอีกครึ่งชั่วโมงพี่ชายหมอนี้จะมา แล้วก็คงเป็นครึ่งชั่วโมงสุดท้ายที่ผมคงวุ่นวายกับครอบครัวนี้ … แม่งเหมือนตัวเองไม่มีค่าเลย ทั้งๆที่มันเป็นคนแรกที่ผมชอบ …
“พี่น้ำอย่าโกรธเลยนะครับ พี่อังเปาไม่ได้ตั้งใจ”
“ฉันไม่ได้โกรธ” ผมบอกก่อนจะลูบหัวโตของเจ้าทองอย่างนึกสนุก นิ่มชะมัดเลย จะว่าไป เจ้าทองก็หน้าเหมือนไอ้บ้าอังเปาเหมือนกันเนี้ยก็แน่ละสิพี่น้องกันนี้เนอะ แล้วทำไมผมหน้าไม่เหมือนเฮียหยางเฮียตงเลยละ น่าน้อยใจชะมัด
Pao: อีก 5 นาที
ผมก้มลงอ่านไลน์ก่อนจะเหยียดยิ้มและหันไปมองอังเปาที่นั่งดูวิดีโอโขนอย่างชอบใจ ก่อนจะยื่นน้ำแดงที่เพิ่งเดินไปซื้อที่ซุ้มโค้กใกล้ๆ ให้เด็กน้อย แก้มสีเลือดฝาดยิ้มรับผมก่อนจะหันไปตั้งใจดูต่อพร้อมกับดูดน้ำในมืออย่างเอร็ดอร่อยแบบไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไร
“ทองอีก 5 นาที พี่ชายเราจะลงมาแล้ว พี่ไปก่อนนะ พอดีมีธุระน่ะ”
“งื้อ ทำไมไม่อยู่รอก่อนละครับ” เจ้าทองงอแงขึ้นมาทันที
“เอาน่า พี่รีบ แล้วจะโทรหานะครับ” ผมหอมเหม่งชื่นเหงื่อของเจ้าทองหัวโตไปหนึ่งทีอย่างเอ็นดู ก่อนจะเดินผละออกมาจากที่ที่ไม่ใช่ของตัวเอง … จะไม่เอาใจของตัวเองไม่ผูกกับเท้าของใครอีกแล้ว
.
.
.
กลับสู่ปัจจุบัน ผมเป่าควันจากบุหรี่ให้ลอยขึ้นไปในอากาศบนดาดฟ้าโรงพยาบาลยามเย็นที่ไม่มีใครใช้งาน โดยมีไอ้เจ้าตัวการที่ทำให้ผมนอยส์และคิดว่าตัวเองไม่มีค่าไปพักใหญ่ โชคดีที่เป็นช่วงที่ไอ้ปาล์มมีปัญหากับเฮียอลันพอดีผมเลยใช้เวลาดูแลมันได้อย่างเต็มที่ … บางทีก็เกลียดตัวเองนะที่ภายนอกดูเข้มแข็งจนไม่มีใครถามว่าไหวไหมหรือเป็นอะไรรึเปล่า …อาจจะผิดที่ผมไม่เคยร้องไห้ให้กับอะไรทั้งสิ้นก็ได้ หึ ใครจะไปเปิดเผยแบบไอ้ปาล์มละ
“สูบบุหรี่ตั้งแต่เมื่อไหร่” เสียงห้าวถามขึ้น ผมเหลือบไปมองก่อนจะยกบุหรี่ขึ้นมาสูบอีกเฮือกใหญ่
“สูบตลอดนั้นแหละ แต่แค่เวลาเครียด”
“ไม่เคยรู้ว่าซ่าขนาดนี้” ผมเหยียดยิ้มก่อนจะพ่นบุหรี่ใส่หน้าไอ้อังเปาไปที มันยืนนิ่งและคว้าเอาบุหรี่ในมือผมไปสูบแทน และไม่วายพ่นควันใส่หน้าผมคืน
“บุหรี่ไม่เหมาะกับนายเลยนะหมวย”
“หึ คนที่ไม่เคยสนใจกันจะมาสนใจอะไรเอาป่านนี้” ผมถามก่อนจะควักเอาบุหรี่อีกมวลในกระเป๋าออกมา … อย่าไปบอกไอ้ปาล์มหรือไอ้ไข่นะครับว่าผมสูบไม่งั้นผมได้ตายคาตีนพวกมันแน่ๆ
“ทำไมโกรธ ทั้งๆ ที่ปกติไม่เคยโกรธ ติดใจคำพูดฉันขนาดนั้นเลยหรือไง” โธ่เว้ย ยังจะถามอีก!
“ขอโทษ วันนั้นฉันหงุดหงิดเลยพูดไม่คิด”
“แล้วไง นี้ฉันต้องเป็นที่รองรับอารมณ์นายหรือไง”
“แล้วเราเป็นอะไรกันละหมวย นายถึงต้องงอนกันขนาดนั้น”
“…หยุดพูดไปเลยนะไอ้บ้า” ผมกัดฟันแน่น พอเจอคำถามตรงๆ เข้าไป เออไม่ได้เป็นอะไรกัน แม่งไม่มีสิทธิอะไรทั้งนั้นแหละ ก็นี้ไงถอยออกมาแล้วและจะมายุ่งอะไรอีก
“หึ เออนี้หมวย ถ้าสมมุติจะเป็นแฟนกันต้องจีบก่อนป่ะ” ผมชะงักก่อนจะค่อยๆ หันไปมองหน้าไอ้อังเปาที่ยังสูบบุหรี่ไม่วาง … มึงเป็นคนยังไงเนี้ย!!!!!!
“ว่าไงอะ” ผมก้าวผงะถอยหลังเมื่อไอ้อังเปาก้มหน้ามาชิดแทบจะจูบกัน โอ้ยยยยยยยยย ปรับอารมณ์ไม่ทัน ไอ้หมอนี้ปล่อยให้ผมจมอยู่กับความผิดหวังมาสองสัปดาห์เต็มๆ วันดีคืนดีโผล่มาขอเป็นแฟนเนี้ยนะ! ผีเข้าหรือไง!!!!!
“หึ อายอะไร”
“ไม่ได้อาย เอาหน้าออกไปเดี๋ยวนี้เลยนะ!” ผมโวยวายก่อนจะฟาดผลั๊วลงที่ไหล่หนา มือเย็นที่ใช้คีบบุหรี่เมื่อกี้คว้ามือผมไปจับ
“ถ้าสมมุติฉันเป็นคนไล่ตามบ้าง นายจะว่ายังไง”
“… ไม่รู้โว้ย” ผมสะบัดมือออก ก่อนจะเดินหนีออกมา โอ้ยยยยยยยย แก้มกูร้อนจนจะแตกแล้ว มึงเป็นใครเนี้ย!!!!!!
“หึหึ ไม่เห็นเก่งเหมือนเดิม” ผมหันไปชูนิ้วกลางใส่ไอ้บ้าที่ตะโกนตามหลังมา แม่งเอ้ย โลกจะแตกหรือไงถึงเปลี่ยนไอ้ประสาทจากหน้ามือเป็นหลังมือเนี้ย ผมไม่เห็นเข้าใจอะไรเลย!!!!!
ผมวิ่งหนีเหมือนผีบ้าลงมาที่ห้องพักคนป่วยของไอ้ปาล์ม แต่ก็ต้องชะงักเมื่อเห็นไอ้ไข่หลงและไอ้พี่เปรมยืนรออยู่หน้าห้องไม่เข้าไปด้านใน พอไอ้ไข่เห็นผมก็รีบส่งสัญญาณแปลกๆมาให้ ประมานว่าในห้องมีเสืออยู่ … เดี๋ยวนี้โรงพยาบาลมันจะมีเสือได้ยังไง ทำไมแม่งมีแต่คนประหลาดๆวะ
“อะไรมึง”
“เฮียอลันมาสิวะ บรรยากาศกำลังดี กูเลยไม่อยากรบกวน” ไอ้ไข่พูดยิ้มๆ ก่อนไอ้พี่เปรมจะเดินมากอดคอมันและพยักหน้าถามผม … นี้พวกมึงไปญาติดีกันตอนไหนถามจริงๆเหอะ
“ไอ้ปาล์มจะมีผัวเหรอ”
“แล้วเราจะเอายังไงกันดีอะ” ผมถามขึ้น พลางชะเง้อมองเข้าไปในห้อง จนสุดท้ายผมกับพวกก็ต้องพากันกลับ ไอ้ปาล์มมึงนี้นะ ชนะทุกอย่างแต่แพ้ฝรั่ง เฮ้อ คงคล้ายๆ กับกูที่เสือกไปตกหลุมไอ้คนประลาดเข้าให้เหมือนๆ กัน
==============================
มาช้าดีกว่าไม่มา รัก<3'
-
Mask boy : {CH19 ให้อภัย}
วันรุ่งขึ้นเฮียอลันเดินเรื่องพาผมออกจากโรงพยาบาล โดยที่ผมนั่งกินส้มมองเขาที่เดินเข้าเดินออกห้องหลายสิบรอบ เพราะอะไรผมก็ไม่รู้ นอกจากห้ามผมกินอาหารลดจัดแล้วช่วง สองถึงสามวันนี้ เขาก็ห้ามผมกินขนมด้วย บอกว่ากลัวน้ำตาลในเลือดสูง … เป็นหมอเองเลยไหมอะวิเคราะห์ขนาดนั้น เฮียไม่รู้หรอกว่าผมน่ะขาดของหวานแล้วมันจะขาดใจ ฮืออออออออออ
“เลิกทำหน้าแบบนั้นสักที” ผมหันหน้าหนีไปอีกทาง ก่อนจะกินส้มจนหมด และก้มลงไปจะหยิบรองเท้ามาใส่ แต่ก็ต้องชะงักเพราะเฮียมานั่งชันเข่าตรงหน้าคว้าเท้าผมไปบนหน้าขาเขา เดี๋ยวๆๆๆๆ
“ผมไม่ใช่ผู้หญิงนะ” ผมชักเท้าออก หน้าร้อนผ่าว โอ้ยยยยยยยยย ถ้าจะทำขนาดนั้นแล้วกล้าทิ้งผมไปได้ยังไง!!!!
“มึงงอนก็เหมือนอยู่ เร็วเข้าจะได้ไปกัน” ผมหลับตาปล่อยให้เขาบริการใส่รองเท้าผ้าใบให้บน ไม่วายได้ยินเสียงหัวเราะจากคนเจ้าเล่ห์อีก
“เสร็จแล้ว กลับบ้านกัน” มืออุ่นๆ มาบีบจมูกผมเป็นการเตือนว่าเขาสวมรองเท้าให้ผมเสร็จแล้ว พอลืมตาขึ้นก็เหมือนจะแสบตาเพราะคนที่ดุเหมือนหมีป่าขนสีทองกำลังจ้องตาสีฟ้ายิ้มยิงฟันขาวมาให้ผมในระดับเดียวกัน … ว้อยยยยยยยยยยย!
“บ้านไหนอะ …”ผมถามอ้อมแอ้ม เกือบจะยกมือกอดเขาแล้วแต่นึกขึ้นได้ว่าหักกันอยู่
“บ้านมึงไง”เฮียอลันตีจมูกผมเบาๆ งื้มๆ
“ป๊าไม่อยู่”
“หึหึ มึงอยากจะให้กูพูดว่าอะไรปาล์ม”
“เปล๊า! ผมยังโกรธเฮียอยู่นะ”
“โอ๋ๆ ก็บ้านมึงที่กูยกให้ดูแลไงครับ”
“ค่อยดีขึ้นมาหน่อย” ผมงึมงำ แต่ก็ต้องย่นคอหนีเพราะเฮียอลันจะเข้ามาหอมแก้มอย่างหมั่นเขี้ยว ว้อยยยยยยยย เกินไปแล้วนะ!
“พอแล้ว ผมอยากกินขนม พาไปกินหน่อยสิครับ”
“ไม่ได้ มึงควรงดบ้าง ของมีประโยชน์มึงไม่คิดจะชอบเลยหรอไง”
“หน่อยนึงเอง”
“หึหึ เอาไว้ก่อน ไปกลับบ้านกัน”
แก๊ก!
“ปะ ป๊าไฟ” ผมเกือบช๊อคเพราะร่างใหญ่ของป๊าไฟในชุดตำรวจเดินเข้ามาในห้อง ตาคมมองมาที่ผมทันทีที่ได้ยินเสียงผมก่อนจะเหลือบมองไปที่เฮียอลัน … เค้าเคยเจอกันแล้วแต่ดูเหมือนว่าจะไม่ค่อยถูกโฉลกกันเท่าไหร่ละมั้ง
“สวัสดีครับ” เฮียยกมือขึ้นไหว้อย่างน้อบน้อม … ขัดกับบุคลิกและสีผมนิดหน่อย
“ข้ามารับเอ็งกลับ” ป๊าเดินเอามือมาอังหน้าผากผม … อ่า เสียวสันหลังเล็กน้อย
“เอ่อ …”
“ผมทำเรื่องแล้วเรียบร้อย พ่อกลับพร้อมผมกับปาล์มเลยก็ได้ครับ”
“ใครใช้ให้มึงพูด” ทันทีที่ป๊าผมพูดจบ ทั้งห้องก็ตกอยู่ในความเงียบ … มาคุ สุดๆ
“แฮะๆ อย่าทะเลาะกันเลย เรื่องแค่นี้เอง ใจเย็นๆนะหนุ่ม ๆ ” ผมเอาหัวถูแขนป๊าไฟทันที ป๊าไฟเหลือบมองผมนิดหน่อย และยอมเดินไปนั่งกอดอกมองมาที่เราสองคนอย่างไม่ยอม รู้สึกตัวเองเป็นลูกสาวที่พ่อถือปืนเฝ้าหน้าบ้านฉิบหาย …
ผมหลุดหัวเราะเมื่อมองทั้งคู่สลับกัน เฮียอลันเหมือนจะทำตัวไม่ถูก ไปยืนอยู่มุมห้อง ส่วนพ่อผมก็ไม่ขยับ เหมือนเด็กเกเรพอ ๆ กัน ทะเลาะกันอะ ปาล์มไม่เข้าใจทางเดียวกันทำไมไปด้วยกันไม่ได้ละ
“เอางี้ไหมครับ” ผมเหยียดยิ้มกว้างก่อนจะเดินไปหาเอีลอลันและจูงมือเดินมาหาป๊าไฟที่นั่งมองอยู่ไม่วางตา ฝรั่งตาน้ำข้าวยิ้มแห้งๆ แต่ก็ยอมเดินตามผมมา ดูท่าเขาจะไม่ถนัดเข้าหาผู้ใหญ่เท่าไหร่ โดยเฉพาะพ่อผม นี้ง่ะ ดุกันได้ดุกันดี พอเจอตัวพ่อหน่อยทำเป็นหง่อยเลยจ้า คิก น่ารัก
“คุยกันดี ๆ เถอะนะ”
“นี้มึงหายโกรธมันแล้วเหรอไง”
ป๊าไฟถามขึ้นเสียงเขียว อ่า … ก็หายแล้วมั้งแต่ก็ยังตงิด ๆ อยู่นิดหน่อย ยังไงดีละครับ เขาเองก็ยอมรับผิดแล้ว ผมก็ไม่ใช่คนขี้งอนขนาดนั้น (เหรอ?) ระยะเวลาในแต่ละปีของเรามันเร็วมาก และไม่ได้เยอะขนาดนั้น แค่เขากลับมาดูแลผมทันทีที่รู้ข่าว ผมก็ไม่รู้จะโกรธไปทำไม … เป็นได้แค่นี้ก็ดีแค่ไหนแล้ว
“อื้อ ก็หายแล้ว แต่จะหายสนิท ต้องพาผมไปกินขนมด้วย”
“พอกูสนใจก็ไม่สนใจกู พอกูไม่สนใจก็ทำเป็นเด็กมีปัญหา ตามใจแล้วกัน อยากจะมีผัวหรือจะทำอะไรก็แล้วแต่เลย”
“โอ้ยยยยยยยยยยยยยย บาวจ้าป๊าบาววววววววววว ทำไมต้องเกรี้ยวกราดขนาดนั้น เอาเป็นว่าผมกลับกับป๊าก็ได้ แต่ผมขอนอนบ้านเฮียนะ”
“ทำไม ?”
“ก็บ้านเราไม่มีแอร์นี้ครับ ปาล์มร้อน”
“หึ เออ … กูนอนด้วย”
“… ได้ครับ”
“กูไม่ได้ขออนุญาตมึง”
“แต่เขาเป็นเจ้าของบ้าน”
“… งั้นมึงก็กลับไปนอนบ้านเดี๋ยวกูปิดแอร์ให้”
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ โอเค เลิกทะเลาะกันเถอะปาล์มหิวข้าวแล้ว” พอได้ยินประโยคเอาแต่ใจนั้นผมก็หัวเราะก๊ากออกมาทันทีไม่รู้ว่าพ่อผมมีนิสัยแบบนี้เหมือนใคร
ป๊าไฟยอมพยักหน้าตกลงก่อนจะเดินนำออกไป โดยที่เฮียและผมช่วยกันถือของเดินตามเขาไป ผมส่งสายตาขอโทษไปให้เฮียอลันเขายกยิ้มก่อนยกมือมาวางบนหัวผมอย่างเข้าใจ งื้อ น่ารักขึ้นนะเนี้ย ข้าวของของผมถูกยกขึ้นรถป๊าไฟ โดยที่ผมยืนคุยโทรศัพท์กับไอ้น้ำว่ากำลังจะกลับบ้านแล้ว มันก็บอกว่าเดี๋ยวเลิกซ้อมโขนจะไปหาผมที่บ้านเหมือนกัน
“ไอ้ปาล์ม” ผมที่กำลังก้าวขึ้นรถหันไปตามเสียงเรียก ไอ้ฟ้านี้หว่า มันไม่เห็นบอกว่าจะมารับผมออกจากโรงพยาบาลเลย
ปั๊ง!
เสียงปิดท้ายรถทำให้ผมสะดุ้งหันไปมองเห็นเฮีลอลันยืนกอดอกมองอยู่ … แหงะ อย่าเพิ่งขบสมองผมเลย ถ้าหวงผมขนาดนั้นทำไมถึงรังแกกันลงล่ะ
“นี้กิ๊กมึงอีกคนเหรอ”
“ผมไม่กิ๊กใครทั้งนั้นแหละป๊า! มึงมายังไงอะไอ้ฟ้า ไม่เห็นบอกก่อน”
“ก็ไม่คิดว่าจะมาทันเหมือนกัน อ้อ ป๊าไฟสวัสดีครับ จำผมได้ไหม ฟ้าที่เคยไปเที่ยวบ้านปาล์มครับ” ไอ้ฟ้าพูดกับผมอย่างเบาใจก่อนจะหันไปยกมือไหว้ป๊าไฟที่นั่งรออยู่บนรถสักพักใหญ่ละ ผมเหล่มองไปที่เฮียอลันและรู้สึกถึงรังสีออร่าความอาฆาตได้เป็นอย่างดี เบาก่อนเฮีย ใจเย็นๆ หายใจเข้าลึกๆ ฮึบๆๆๆๆ ไม่รู้ไอ้ฟ้าไปกระตุกหนวดแมวดุอีท่าไหนโดนเขม็งยันเตเลยว้อย
“จำได้ … จะไปกันได้หรือยัง” ผมก้าวขึ้นรถอย่างเสียไม่ได้เพราะไม่อยากให้บรรยากาศแย่ไปกว่านี้ … หนุ่มสามคนที่เกาะรถผมอยู่ตอนนี้เหมือนความคิดแยกย้ายไปคนละทิศละทางเลยอะ… เอาใจใครไม่ถูกส๊ากคน เกิดเป็นปาล์มนี้แย่นะครับมีแต่คนแย่งไปกอด คิกๆ
“มึงจะไปบ้านกูไหมฟ้า”
“ไปสิ” แอ๊ะ เราชวนตามมารยาทเฉย ๆ อะ ผมชักลังเลมองคนโน้นทีคนนี้ที มีแต่คนทำหน้าตาขึงขังน่ากลัวทั้งนั้น … จะร้องไห้แล้วโว้ย!
“เอ่อ ไปแน่นะ”
“เออ”
โอเคในเมื่อยืนยันถึงขนาดนั้น ไอ้ฟาเลยได้ขึ้นมาประดับรถป๊าไฟเบาะหลังทันที ก่อนรถจะออกผมหันไปโบกมือบ๊ายบายเฮียอลันที่ยืนหน้านิ่งมองผมอยู่ ตาสีฟ้าไหลวูบอย่างน่าสงสาร … แต่ในใจอาจจะสาปแช่งอะไรอยู่แน่ๆ น้องขอโทษ น้องไม่รู้ว่าตัวเองจะมีคนแย่งขนาดนี้ … คิกๆ
“มึงอยากกินอะไรไหม” หลังจากที่รถขับออกมาได้สักพัก และก็มาติดไฟแดงอยู่แยกนรกก่อนถึงบ้าน ป๊าไฟก็ถามขึ้นหลังจากที่ผมคุยกับไอ้ฟ้าเรื่องสับเพเหระ … ทำไมเฮียไม่เห็นไลท์มาเลยละ
“ไอ้ปาล์ม”
“ผมอิ่มจากข้าวที่โรงพยาบาลอยู่เลย แต่ก็อยากกินขนม”
“ปอบลงเหรอ” ป๊าไฟถาม ไอ้ฟ้าหัวเราะอยู่ด้านหลัง ทำไมล่ะ กระเพราคนเรามันมีสองที่ไม่ใช่เหรอ สำหรับใส่มื้อหลักและใส่ขนม ผมเชื่อแบบนั้นมาตลอดเลยนะ!!!
“ตรงทางเข้าบ้านมีเบเกอรี่อยู่แวะหน่อยได้ไหมครับ” ผมไม่สนใจหันไปอ้อน เอาหัวถูกับแขนป๊าไฟ คิกๆ เลี้ยงลูกหน่อย ลูกหิว
“ใครจะเลี้ยงมึง แดกอย่างกับห่าลง” ผมย่นหน้า ใช่สิ! ไม่มีใครตามใจสักคน
“กูเห็นมีขนมหลังงรถเต็มไปหมด มึงไม่กินอันนี้ล่ะ”
“อันนั้นของเฮียอลัน ซื้อมาเมื่อวาน แต่ห้ามกินจนกว่าจะหายดี ขื่นกินไปได้โดนด่าตายคาที่น่ะสิ ตรวจเข้มยิ่งกว่าสุนัขตำรวจอีก” ผมบ่นอย่างเสียมิได้ ทั้งรถเงียบกริบ
“ทีกับไอ้อลันไม่ดื้อเลยนะมึงอะ”
“ใครว่าไม่ดื้อ ผมน่ะตัวดื้อเลย” อดภูมิใจไม่ได้จริงๆครับ พ่อผมเงียบไป ทำให้ทั้งรถมีแต่เสียงเพลงในวิทยุ ผมนั่งคิดอะไรเพลินๆ แล้วก็เคลิ้มหลับไป
.
.
.
กรอดดดดดด กรอดดดด
ผมนั่งกัดฟันขณะขับรถตามหลังไอ้ลิงไป โทรไปกี่สายไลน์ไปกี่ข้อความก็ไม่มีสัญญาณตอบกลับ นี้อย่าบอกนะว่ามันยังไม่ปลดล็อกผมน่ะ … ฉิบ หงุดหงิดจังว้อย รู้งี้กระโดดขึ้นไปนั่งยิ้มแป้นอยู่บนรถก็ดี … แต่ออร่าป๊าไฟของไอ้ปาล์มแม่งโหดยิงกว่าลูกค้าเหี้ยมๆ เนียบๆ ซะอีกวะ พอรู้ตัวอีกทีก็เป็นไอ้ฟ้าที่ขึ้นไปนั่งแทนที่ผมซะแล้ว … นี้กูปล่อยมันแค่เดือนกว่าๆ ทำไมแมงหวี่แมลงวันแม่งเยอะนักวะ …
ครืดดดดดด ครืดดดดดดดด
เสียงโทรศัพท์ที่เปิดระบบสั่นอยู่ดังขึ้นทำให้ผมที่กำลังดูทางหัวความหงุดหงิดหัวร้อนหันไปมอง ปรากฏเบอร์ว่าเป็นไอ้เมอร์สัน … ฮัลโหลไอ้เวร กูมาได้เกือบจะสัปดาห์และมึงเพิ่งรู้หรือไงวะ
“ว่า” ผมรับสายยังไม่ทันได้พูดอะไรต่อเสียงร่าเริงแจ่มใสสำเนียงอังกฤษชัดเป๊ะก็ดังรอดออกมาจากปลายสาย
“อลันยูมาไทยหรอ”
“ยูเพิ่งรู้เหรอ”
“เออ ก็แบบ พักนี้ไอวุ่นๆ เอ้อ แล้วง้อลิงน้อยเป็นไงบ้าง ไม่เห็นมาที่บ้านไอก็เริ่มเป็นห่วง พอรู้ว่าป่วยไอก็ไม่กล้าไปเยี่ยมเพราะเพื่อนไอทำชั่วไว้” ผมเหยียดยิ้ม แซะเก่งนักนะมึง
“มันกำลังกลับไปบ้านไอ”
“อ้าวหมายความว่าเขาไม่ได้กลับกับยูเหรอ”
“ก็กลับกับพ่อมัน แต่นอนบ้านไอ” กูควรดีใจสินะ ที่อย่างน้อยคืนนี้มันจะนอนกับกูโดยมีพ่อมันนอนอยู่ด้วยข้างๆ … เอ้อ ดีก็ดี อย่างน้อยมันก็อยู่ในสายตากู …
“OMG สรุปยังไงหายไป 1 เดือน ยูคิดได้หรือยังว่าสถานะอะไรระหว่างยูกับลิงน้อย”
“ไอมองข้ามสถานะไปนานแล้ววะ ปล่อยแม่งไปตามนั้นแหละ” ผมว่าก่อนที่เสียงผิวปากหวือจะดังออกมาจากไอ้เมอร์ มันหัวเราะในลำคอ ก่อนจะบอกลาและวางสายไป
ผมขับตามหลังรถป๊าไอ้ปาล์ม จนเกือบจะเข้าซอยบ้านอยู่แล้วแต่ก็ต้องแปลกใจเพราะรถเปลี่ยนทิศทางเลี้ยวเข้าร้านเบเกอร์รี่เปิดใหม่ … ไอ้ลิงมึงอ้อนกูไม่ได้ ก็ไปอ้อนคนอื่น … ดูท่ามึงจะเป็นเบาหวานตายซะแล้วมั้ง อึดใจเดียวผมก็เห็นไอ้ลิงเดินขยี้ตายิ้มแป้นลงมา ดูเหมือนว่ามันจะไม่ทันสังเกตด้วยซ้ำว่าผมนั่งมองอยู่ ขืนรู้สิได้กลัวขี้หดตดหายไม่ได้กินอะไรทั้งสิ้นนั้นแหละ
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
ผมเหลือบไปมองกระจกข้างๆ ก่อนจะกรอกตาบน น่ารำคาญไอ้ห่าเด็กเวรตะไลนี้ฉิบหาย พอเลื่อนกระจกลงได้น้ำเสียงกวนบาทาก็ดังขึ้นจนผมรู้สึกคันเท้าตงิดๆ
“ไม่เข้าไปเหรอครับ”
“ถามจริง นี้มึงจะปีเกรียวกูให้ได้ใช่ไหม มารยาทบ้านมึงไม่เคยสอนหรอว่าใครเด็กใครผู้ใหญ่”
“โอ๊ะโอ่ อารมณ์ไม่ดี งั้นไปก่อนดีกว่า”
ไอ้ฟ้าเลิกคิ้วสูงล้อเลียนผมก่อนจะเดินห่างออกไป แม่งหงุดหงิดชะมัด เย็นไว้ไอ้อลัน ปกติมึงไม่ใช่คนโมโหร้ายและมีความผิดติดตัว มันอยากกินมันไม่เชื่อฟังก็ปล่อยมันไปก่อนแล้วกัน ได้แต่หวังว่าปอบมันจะไม่ลงกินจนน้ำตาลขึ้นหรอกนะ
ผมนั่งรอ จนไอ้ปาล์มยิ้มหน้าบานพร้อมกับถุงขนมที่ไม่ใหญ่นัก และโกโก้ เมนูโปรดใส่วีปครีมมากเท่าที่ร้านจะปราณีมันออกมา และมันก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรไปมากกว่าของกินในมืออีกเช่นเดิม ก็ยังดีที่มันยังนึกได้ว่าควรกินน้อย ๆ หน่อย ขบวนเริ่มเดินทางกลับบ้านอีกครั้ง ปรากฏว่าไอ้ปาล์มมันแวะอีกครับ แต่คราวนี้เป็นบ้านตาอินทร์ เอากับมันสิ แวะเป็นผู้ว่าหาเสียงเลยวะ แต่รอบนี้ผมเดินลงมาจากรถด้วยเพราะต้องการเยี่ยมตาอินทร์ด้วยเหมือนกัน ไอ้ปาล์มเหมือนตกใจพอเห็นผม และยิ้มแห้งๆ … มึงรู้แล้วสินะ ว่าตัวเองทำผิดและถูกผมจับได้ มีหลักฐานมัดตัวเป็นคราบน้ำตาลไอซิ่งที่ปากมึงน่ะ
“แหะๆ คือกินไปชิ้นเดียวเอง” มันทำหน้าเจียมเจี้ยมเดินเลียบ ๆ เคียง ๆ เข้ามา
“หึ รู้ตัวนี้” ผมตีจมูกมันไปหนึ่งที จนมันย่นคอหนี ก่อนจะวิ่งไปหลบหลังป๊ามัน มีแหล่งหลบภัยใหม่แล้วดิ น่าหมั่นไส้จังโว้ย
“มึงจะทำไมให้มันกินหน่อยไม่ได้หรือไง”
“ครับตามใจเถอะ”
ผมตอบป๊ามันอย่างไม่อะไร เหนื่อยจะห้าม แต่ที่ผมห้ามก็เพราะอยากให้มันพอดีๆ บ้างไม่ใช่ตะกละ หายป่วยแล้วซ่าก่อนที่ร่างกายมันจะฟื้น เอาจริงๆ ก็ไม่มีหมอไหนหรอกที่ คนป่วยห้ามกินของหวาน แต่ผมแค่กลัวว่าน้ำตาลมันจะขึ้นแล้วกลับมาป่วยอีก ทั้งหมดก็เพราะตัวมันนั้นแหละ ถึงจะดูไร้สาระไปหน่อยก็เหอะ ก็นะ ขนาดพ่อมันยังไม่ห้ามแล้วใครจะไปห้ามมันได้
“เฮียงอนเหรอ”
“ไม่ได้งอน เข้าไปเหอะข้างนอกมันร้อน” ผมว่าก่อนจะเดินนำขบวนเข้าไปด้านในโดยมีไอ้ลิงเดินตามหลังเข้ามาด้วย
เราอยู่คุยกับตาอินทร์ให้เขารับขวัญไอ้ปาล์มอยู่พักใหญ่ ก่อนจะพากันกลับมาถึงบ้านในเวลาช่วงบ่ายแก่ ๆ ของวัน บรรยากาศเป็นไปอย่างมาคุ เพราะผมเองก็ไม่พูด ป๊าไอ้ปาล์มเองก็พูดเฉย มีแต่ไอ้ปาล์มกับไอ้ฟ้าที่คุยกันหงุงหงิงๆ จนผมเคยชิน ข้าวของถูกยกเข้ามาวางในบ้านผม และมีบางส่วนที่ไอ้ฟ้าอาสาเอาไปไว้ที่บ้านไอ้ปาล์ม ก่อนที่ผมจะขอตัวขึ้นมาจัดห้องให้ป๊าไฟ โดยทิ้งให้ไอ้ปาล์มมองตามตาละห้อยไปไหนไม่ได้ เพราะป๊ามันจับตามองอยู่ ก็ดีแล้วนี้พ่อสนใจมึงสักที เวลากูกลับไปบ้านมึงจะได้ไม่เหงาไง
แก๊ก
“เฮียงอนผมเหรอ” ผมที่กำลังยกผ้าปูที่นอนอยู่ในห้องเล็ก สะดุ้งเล็กน้อยเมื่อเสียงไอ้ปาล์มดังขึ้นด้านหลัง ก่อนที่ผมจะตอบอะไรก็โดนกอดรอบเอวซะก่อน โอ้ยยยยย มึงนี้อารมณ์ไหนเนี้ย! ดีเท่าไหร่ที่กูแข็งแรงไม่ทำที่นอนหนักๆ หล่นใส่หัวมึงเนี้ย ว้อยยยยยยย อยากจะเกาะก็เกาะเห็นกูเป็นต้นมะพร้าวหรือไง
“อย่าโกรธผมสิ สาบานกินไปแค่ชิ้นเดียวเอง”
“ไอ้ปาล์มลงไปก่อนเดี๋ยวมันหล่นใส่หัวมึง”
“งื้ออออออ อย่าโกรธผมได้ไหมอะ”
“เออๆๆ ลงไปได้แล้วก็หนัก”
“ไม่เอาโชว์ความแข็งแกร่งไปสิ”
“ไอ้ปาล์มมมมมมมมม”
“ม๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย อ๊ากกกกกก อุ๊บ…” ไอ้ปาล์มร้องลั่นเมื่อผมเสียหลักล้มลงบนที่นอน โชคดีที่ผมตั้งตัวทันโยนผ้าผืนหนาๆ ทิ้งไปข้างๆ ก่อนจะเอาแขนท้าวที่นอนเพื่อไม่ให้ล้มโดนมันเต็มๆ พอมองชัดๆ ตอนนี้ผมเห็นหน้าไอ้ปาล์มใกล้จนหายใจแทบจะรดกัน กลายเป็นว่า ผมนอนคล่อมมันอย่างกับจัดวาง หึ ไอ้ลิงผี ไม่เก่งเหมือนเมื่อกี้ หลับตานิ่งเลยนะมึง
ผมอดยิ้มกับแก้มป่องๆ ผิวสีน้ำผึ้งกับขนตางอนๆ ปากที่คอยจะแดกแต่ของหวานของมันเม้มเป็นเส้นตรง … หึ ใจกูจะวาย แต่ก่อนวายขอกูจุ๊บไอ้ปากสีส้มตรงหน้าหน่อยเถอะ ยั่วเย้ากูเหลือเกิน
“ป๊ามึงล่ะ” ผมยกมือจับเส้นผมที่ปรกหน้าไปทัดหูกางๆของมัน ไอ้ปาล์มลืมตาดูขลับดำมองผม ก่อนที่หน้าจะแดงขึ้นสีอย่างเห็นได้ชัด และลุกลี้ลุกลนหลับตาต่อไปอีก ไม่มีการผลักออกใด ๆ ทั้งนั้น หึหึ สายอ่อยในตำนาน ทำไมมึงน่ารักจังวะ
“ป๊าไปดูบ้านเดี๋ยวมา”
“มึงไม่ต้องกลัว กูไม่โกรธมึง กูแค่เป็นห่วง”
“ปาล์มขอโทษ มันหิว ร่างกายขาดของหวานแล้วเหมือนจะเป็นลม”
“หึหึ กูรู้ กูถึงให้มึงกินผลไม้ไง ว่าแต่มึงเถอะ ยังโกรธกูอยู่ไหม”
“…” มันส่ายหน้า ก่อนจะพยักหน้า และส่ายหน้าอีกรอบ ทำให้ผมอดหัวเราะออกมาไม่ได้ คืออะไร โกรธแหละ แต่ก็ไม่โกรธก็ได้งี้เหรอ
“กูมันคนขี้ขลาดปาล์ม กูไม่ชอบเห็นมึงร้องไห้ กูถึงทำแบบนั้นซึ่งมันเลวมาก ๆ ไม่ได้คิดว่ามึงจะร้องไห้หนักขนาดนี้ คิดว่าแค่โทรมาขอโทษก็จบ ซึ่งกูคิดผิด และก็สัญญาจะไม่ให้มันเกิดขึ้นอีก ต่อให้มึงไปยืนร้องไห้จนน้ำท่วมสนามบิน กูก็จะพามึงไป นะ ให้อภัยกูเถอะ เดือนที่ผ่านมากูก็จะบ้าเหมือนกัน”
“ทำไมจะบ้าล่ะ เป็นคนไปเองแท้ๆ”
“กูคิดถึงมึง” ไม่รอฟังคำตอบ ผมจูบเบาๆ ที่ริมฝีปากตรงหน้าอย่างคิดถึง ไอ้ปาล์มหัวเราะแก้เขินก่อนจะ จูบตอบเบาๆ จากนั้นผมจำไม่ได้ นอกจากความหวานและความคิดถึง ความรู้สึกผิดที่หายไปเหมือนกับได้ยาดี … ดีแล้วที่สำนึกได้กลับมา ไม่งั้นผมคงเป็นบ้าตายอยู่แถวๆ ออซซี่นั้นแหละ
“อื้อออออออ อย่ามือปลาไหลสิเฮีย เดี๋ยวพ่อกับไอ้ฟ้าก็มาแล้ว ลงไปด้านล่างกันเถอะ”
“หึหึ มึงลงไปก่อน กูปูที่นอนให้ป๊ามึงก่อน” ผมว่าและชักมือตัวเองออกจากหน้าอกด้านในเสื้อบางของมัน แม้มโว้ย เมื่อไหร่จะได้มันเป็นเมียวะ!
ไอ้ปาล์มหัวเราะคิก ก่อนจะดันตัวผมลุกขึ้นและหอมอย่างแรงที่แก้มผม และรีบวิ่งออกจากห้องไป ไอ้ปามมมมมมมมมมมมมมมมมม ม มมม มมม ม ม ถ้าพ่อมึงไม่อยู่ด้วยนะ มึงโดนแน่ๆ!!!!
.
.
.
ปาล์มวิ่งลงบันไดมาพร้อมรอยยิ้มและหน้าที่แดงกล่ำจากความเขินอายเมื่อครู่ใหญ่ ความโกรธหายไปแต่ได้ความเข้าใจแลกกลับมา ทุกคนมีความกลัวด้วยกันทั้งนั้นไม่เลือกอายุหรือเชื้อชาติ แต่ที่เหมือนกันและพาให้ชื่นใจได้คือทั้งคู่ไม่อยากที่จะจากกันไปไหนไกล ไม่ว่าจะกี่วัน กี่เดือน หรือกี่ปีก็ตาม แต่ด้วยภาระหน้าที่ มันบีบบังคับจึงต้องให้เวลาเป็นเครื่องพิสูจน์ถึงข้อเท็จจริงของหัวใจ …
“วิ่งระวังลื่นอะมึง” เจ้าปาล์มชะงักเมื่อเห็นว่าฟ้าเดินเข้ามาในบ้าน ก่อนจะยิ้มร่าเดินไปนั่งแผ่บนโซฟา หยิบรีโมตมาเปิดทีวีดู
“ฟ้า พักนี้มึงแปลก ๆ วนไปวนมาอยู่รอบตัวกู มึงมีอะไรหรือเปล่า” ปาล์มถามขึ้นและยกขาขึ้นมานั่งขัดสมาธิบนโซฟาตาจ้องที่เกมโชว์อย่างไม่สนใจเพื่อนตัวเองเท่าไหร่ แต่หูก็ยังกระดิกรับฟังทุกบทสนทนา
“กูก็อยากรู้ว่ามึงกำลังจะทำอะไร”
“อะไรของมึง”
“มึงกับเฮียอลันมึงไง”
“เดี๋ยวไอ้ฟ้า แล้วมันเรื่องอะไรของมึง” ปาล์มพูดเหลือบมามองเพื่อนตัวเองนิดๆ ก่อนจะหันมาดูโทรทัศน์ต่อ ฟ้ามองหน้าเพื่อนตัวเองนิ่ง แววตาแสดงความเจ็บปวดวูบนึง ก่อนจะจางหายไปไม่ให้ใครก็ตามสังเกตเห็นได้
“กูบอกตรงๆ ก็สังเกตมาตั้งแต่เดือนก่อนแล้ว ที่กูอยู่ที่ทะเล มึงคอยโทรหากูทั้งๆที่ปกติไม่เคยเป็นแบบนี้ มันเป็นทุกครั้งที่กูอยู่กับเฮียกู แล้วแน่นอน ตอนโรงพยาบาลด้วย กูรู้ว่ามึงไปก่อกวนเขา”
“ความจริงกูก็เป็นอย่างงี้มาตั้งแต่เรียนแล้ว แต่มึงไม่ได้สนใจกูเท่านั้นเอง” ฟ้าพูดเบาๆ ปาล์มหันไปจ้องหน้าก่อนจะเหยียดยิ้มกว้าง รู้สิใครจะไม่รู้ แต่แค่คำว่าไม่ใช่และไม่อยากเสียเพื่อน ปาล์มจึงไม่ได้ต่อเรื่องต่อราวให้ยุ่งยากเหมือนที่เป็นอยู่ตอนนี้
“อกหักไม่ถึงตาย แต่ถ้ามีเมียอกเล็กมึงอาจจะตายก็ได้นะ”
เจ้าลิงพูดเล่นก่อนจะเรียกเสียงหัวเราะดังลั่นบ้านจากเพื่อสนิทของตัวเอง ฟ้าเองรู้คำตอบอยู่แล้ว ไม่ว่าจะสารภาพกี่ครั้งก็ไม่สมหวัง ไม่เหมือนไอ้ฝรั่งด้านบนที่ไม่มีแม้แต่สถานะแต่ได้ทุกอย่างตามที่ต้องการ โคตรน่าเจ็บใจ แต่นั้นก็เป็นสิ่งที่ปาล์มเลือกที่จะเป็นและมีความสุข ถึงมันจะไม่มั่นคง แต่มันก็ชัดเจนโดยไม่ต้องเอ่ยปากใดๆ
“งั้นกูกลับและนะ เอาไว้กูมาหาใหม่” ฟ้ายืนขึ้นบิดขี้เกียจไปมาอย่างเมื่อยขบ ปาล์มครางในลำคอก่อนจะหันมามองอย่างเสียดาย
“อ้าวไม่กินข้าวด้วยกันก่อนเหรอ กูกำลังคิดเมนู”
“ไม่อะ กูต้องไปซื้อของให้แม่อีก”
“โอเคๆ โชคดีนะ … ไอ้ฟ้า” ก่อนที่ฟ้าจะก้าวออกจากบ้านไป ปาล์มก็เรียกเอาไว้ก่อน
“อกหักไม่ถึงตาย แต่ถ้ามึงไม่คบกูเป็นเพื่อนก็ไม่มีใครคบมึงแล้วนะ”
“หึหึ เออ ไอ้ห่า กูชอบมึงไปได้ยังไงวะตั้งหลายปี” ฟ้าหัวเราะก่อนจะเดินออกจากบ้านไป สวนทางกับป๊าไฟที่เดินเข้ามา ทั้งคู่พูดจากันนิดหน่อย ก่อนที่ฟ้าจะยกมือไหว้และเดินคล้อยหลังออกจากรั้วบ้านไป
“พรุ่งนี้ช่างจะมาติดแอร์ที่บ้าน”
“ง่ะ ทำไมสิ้นเปลืองแบบนั้น โอ้ยยยยยยยยยย อย่าตบหัวลูก” ปาล์มเอามือยกป้องหัวตัวเองเมื่อป๊าไฟจะตีตัวเองอีกที ด้วยความหมั่นไส้ แล้วก็ไม่ได้ถามอะไรต่ออีกเพราะพ่อตัวเองโหดเกินคน ด้วยความที่เป็นตำรวจจะทำอะไรต้องเฉียบขาดและเที่ยงตรงเสมอ
“เย็นนี้ทานอะไรกันดีครับ”อลันเดินลงมาพร้อมกับคำถาม เจ้าปาล์มหูกระดิกยิ้มหวานในหัวมีเมนูอยู่ 108
“ปาล์มอยากกินแกงจืดเต้าหู้ เป็นคนป่วยต้องกินจืดๆ” เจ้าปาล์มออกความคิดเห็นทำให้คนฟังอดอมยิ้มออกมาไม่ได้
มื้อเย็นผ่านไปอย่างไม่เกิดเหตุทะเลาะวิวาท เพราะอลันเป็นคนอาสาไปซื้อของโดยมีสองพ่อลูกเฝ้าบ้านจากนั้นปาล์มก็มาเป็นลูกมือให้ โดยมีป๊าไฟนั่งเป็นประธานหัวโต๊ะ ซึ่งป๊าไฟเองก็ดูเหมือนจะไม่ได้ค่อยจ้องจับหาเรื่องอย่างที่อลันเกรงๆ จนถึงเวลา2 ทุ่ม ยาหลังอาหารที่ปาล์มกินเข้าไปเริ่มออกฤทธิ์ ปาล์มที่นั่งกินผลไม้คั่นกลางระหว่างสองหนุ่ม ตาปรือจ้องไปที่รายการเกมโชว์ชื่อดัง จึงขอตัวไปนอนตากแอร์ก่อน บรรยากาศจึงมาคุเมื่อร่างสูงใหญ่ของชายเอเชียและฝรั่งตาน้ำข้าวนั่งอยู่บนโซฟาในห้องรับแขกตัวเดียวกัน
“คือ … ผมไม่ได้มีเจตนาร้ายกับปาล์มนะครับ” นั้นคือคำแรกที่อลันพูดขึ้นท่ามกลางความเงียบ
“กูเองก็ไม่ใช่พ่อที่ดี … แต่อย่าให้มันเกินไปนัก เอาสมองส่วนไหนคิดว่ามันจะเข้มแข็ง”
“ผมขอโทษครับ”อลันหันไปยกมือไหว้ท้วมหัวอย่างเกรงๆ ป๊าไฟถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะยกมือขึ้นรับนิดหน่อย ก่อนที่ตาคมจะเหลือบมาจ้องหน้าขาวตาสีฟ้าคู่นั้น
“กูไม่รู้ว่าทำไมมึงถึงสำคัญกับไอ้ปาล์มนัก แต่ถ้ามีอีกรอบ ก็อย่าหวังว่ากูจะมานั่งคุยกับมึงดี ๆ แบบนี้”
“ครับป๊า”
“ใครป๊ามึง กูมีลูกคนเดียว” อลันย่นคอนิดๆ แต่ก็หัวเราะออกมาได้ เพราะรู้แล้วว่าปาล์มนิสัยเหมือนใคร
“หึ ไอ้ฝรั่งขี้นก” ป๊าไฟสบถออกมาเล็กน้อย ก่อนจะลุกขึ้นและเดินออกจากบ้านไป … ทำให้อลันที่คิดจะท้วงว่าได้เตรียมห้องไว้ให้แล้วหยุด ชะงัก เพราะนึกได้ว่าก็ดีเหมือนกัน เขาจะได้กอดลิงให้หนำใจอยาก ถือว่าสวรรค์เปิดทางให้อย่างเต็มรูปแบบ
อลันดี๊ด้าวิ่งขึ้นไปบนชั้นสองก่อนจะเปิดประตูห้องนอนตัวเองเข้าไปแรงแอร์เย็นประทะหน้าทำให้เขาเหยียดยิ้มเมื่อเดาไม่ผิดว่าลิงสายอ่อยต้องมานอนห้องเขา เสียงลมหายใจเป็นจังหวะนั้นทำให้เขาเบาใจ ร่างสูงเดินเข้าไปยืนมองลิงปาล์มที่ซุกตัวกลมอยู่ในผ้าห่ม ก่อนจะแทรกตัวเข้าไปตะกรองกอดร่างเล็กเอาไว้อย่างห่วงอาทร … เขาแทบจะหยุดเวลาเอาไว้ตรงนี้ ขอให้เขาได้อยู่อย่างเป็นสุขอย่างนี้ตลอดไป …
“เฮียจ๋า” เสียงกระซิบนั้นดังแผ่วต่ำ เขาที่ยังตาสว่างก้มมองเด็กในอกที่ซุกแก้มเย็นถูไถไปกับกล้ามเนื้อ
“ปาล์มรักเฮียนะ” เขาหัวเราะออกมานิดๆ เพราะเสียงกรนน้อยๆนั้นเป็นเครื่องหมายว่าลิงตัวนี้หลับไม่ได้สติ และกำลังดื่มด่ำกับความฝันอันยาวนาน …
“กูก็รักมึงนะปาล์ม” เขากระซิบตอบและหอมลงกลุ่มไรผมสีเข้ม …
“แต่อย่างน้อยมึงควรจะสระผมนะครับ”
==============
น้องปาล์มคนแมน สระผมบ้างนะลูก <3'
-
รอจ้ารอ :impress2:
-
:pig4:
-
รอ :mew1:
-
Mask boy : {CH20 จากลาและให้อภัย}
“งื้อ เพิ่งมาเอง”
ผมก้มลงมองไอ้ปาล์มที่เกาะผมเป็นลูกลิง บนเก้าอี้สนามบินพร้อมสัมภาระเล็กน้อยขณะที่รอเวลาขึ้นเครื่องหลังจากทำธุระทางเอกสารเสร็จสิ้น ผมตบลงที่ขาข้างที่ยกพาดตักของมันอย่างปลอบใจ หลังจากที่ป๊าไฟของไอ้ปาล์มเปิดใจ ผมก็มีกำหนดกลับออสซี่ทันทีอย่างไม่ได้นัดหมายเนื่องจากที่งานด่วนที่ซีอีโออย่างผมจะเลี่ยงไม่ได้ ซึ่งผมมีเวลาอยู่กับไอ้ปาล์มเพียงสามวัน โดยที่ผมเองก็ทดแทนสิ่งที่มันขาดอย่างเต็มที่ ทั้งดูแลเอาใจสารพัดตัวแทบจะไม่ห่างกันเพราะหมอให้มันหยุดพักสัปดาห์เต็ม สามวันของไอ้ปาล์มหมดกับการจัดตารางทัวร์ร้านของกินทั้งกรุงเทพและปริมณฑล ซึ่งผมเองก็เต็มใจที่จะพามันไปให้เต็มคราบ ไม่น่าเชื่อนะครับพอร่างกายมันได้รับสารอาหารที่มันต้องการ ก็ดีวันดีคืน จนตอนนี้วิ่งได้ปร๋อ ป่วนผมตลอดทั้งวันอย่างไม่มีพัก
นึกภาพเด็กหน้าลิงพร้อมลูกสมุนลูกแมวตัวน้อยอย่างไอ้โรมิโอที่ร่ำร้องแย่งความรักกันออกไหมครับ … ต่างกันตรงที่ แมวผมปล้ำไม่ได้แต่ลิงผมลวนลามได้ … หึหึ
“อดทนหน่อยสิวะ” ผมลูบแก้มที่ซบกับซอกคอผมเบาๆ เราสองคนหลุดไปอีกโลก โลกที่ไม่สนใจใคร แม้สถานะที่ไม่มีใครคิดจะถามถึง
“นานแค่ไหนกว่าเฮียจะกลับมาอีก”
“ต้องให้กูบอกอีกกี่ครั้ง ฮื่ม!” ผมแกล้งกดเสียงต่ำ ใช้มือบีบจมูกมันอย่างแรงจนมันร้องเจี๊ยก กุมจมูกหน้างอแต่ก็ไม่ยอมลงจากตักผม
“ก็บอกอีกไม่ได้หรือไง” มันหน้ายู่
“ก็คงอีกสักครึ่งปี กูไม่ใช่คนรวยที่จะบินกลับมาบ่อยๆนะ” ผมแกล้งเย้ามันเล่น ความจริงผมคิดที่จะกลับมาเรื่อยๆนั้นแหละ เพราะนอกจากไอ้ปาล์มแล้วผมยังมีเจ้าปังที่คิดถึงและอยากมาหา
“ชิ ทีตอนผมจะตายยังบินกลับมาด่วนจี๋เลย แกล้งตายได้ไหม”
“แกล้งตายมันยาก ไปอยู่กับพี่ดีไหมครับ” ผมก้มลงไปกระซิบข้างหูและดึงมือที่กุมจมูกมันออกก่อนจะจุ๊บเล็กๆที่จมูกมันเป็นการปลอบใจ หึหึ หน้าแดงเชียวมึง
“ฮึ่ม! พูดอยู่ได้” ไอ้ปาล์มงอแง ก่อนจะเอาขาลงไปนั่งดีๆ แต่ไม่นานก็หันหลังยกขานั่งขัดสมาธิและพิงมาทางผม หึหึ อยู่ห่างจากกูได้ไม่กี่นาทีเองนะมึง
“กูจะโทรหามึงทุกวัน”
“หึ ก็อย่าให้รู้ว่ามีแหม่ม”
“ทำไมหึง?”
“ไม่ได้หึงแค่ไม่ชอบ ไม่ได้เป็นผัวเมียจะหึงได้ไง”
“ปากดี!เดี๋ยวปั๊ด ได้เป็นเมียตรงนี้”
“ลุง หน้าไม่อาย!!!”
“เฮ้ย เพิ่งจะดีกับแหมบ ๆ จะทะเลาะกันอีกแล้ว สวัสดีครับเฮียอลัน” ผมกับไอ้ปาล์มหันไปมองไอ้น้ำและไอ้ไข่หลงที่เดินเข้ามาทักพอดี แหมกำลังต่อปากต่อคำกันสนุกไม่น่ามาขัดเลยพวกมึงนิ ยังไม่ทันที่จะพูดอะไรเสียงเตือนว่าถึงเวลาขึ้นเครื่องก็ดังขึ้น ไอ้ปาล์มมองหน้าผมตาไหววูบเล็กน้อย จนผมใจอ่อนต้องยกมือขึ้นลูบหัวมันเบาๆ
“เอาไว้กูกลับมาบ่อยๆ” มันพยักหน้า ย่นจมูกใส่ผม
ผมเอ่ยชมมันอีกหน่อยให้รางวัลที่มันไม่ปี่แตกออกมากลางสนามบิน ก่อนจะก้มลงไปหอมหัวเหม็นๆ เหนียวๆ ของไอ้ตูดหมึกอีกที และกลั้นใจหันหลังเดินออกมาเพื่อจะไปขึ้นเครื่อง ผมไม่ได้หันหลังกลับไปมองไอ้ปาล์มอีก เพราะกลัวว่าจะเห็นว่ามันร้องไห้หรือแสดงอิทธิฤทธิ์อะไรออกมา เอาน๊า เดี๋ยวก็กลับมาอีกอยู่ดีนั้นแหละ อย่าเศร้าให้มันเยอะนักเลยวะ
-ปาล์ม-
“เก่งว่ะไม่ร้องด้วย” ผมที่เดินออกมาจากร้านโดนัทในสนามบินหน้าตึงเล็กน้อย ไม่ได้สนใจไอ้ไข่หลงกับไอ้น้ำที่เอาแต่สะเออะล้อเลียนอยู่ได้ … จะร้องทำหอกอะไร ก็ในเมื่อเฮียให้เงินค่าโดนัทมาแล้วนี้หน่า อีกแปปเดียวก็เจอกันแล้ว สัก 3-4เดือน ละมั้ง ผมก็ไม่ได้ติดเขาขนาดนั้นสักหน่อย …
“แล้วไงอะ ว่าแต่มึงหายดีแล้วแต่เหรอวะ ไวเกินไปไหม”
“ทำไมเสือกจังอ่ะ!” ผมมองค้อนไอ้น้ำ มันชะงักนิดหน่อยก่อนจะทำท่าหมั่นไส้ผมและง้างมือประสงค์ร้ายกับไอ้ปาล์ม มีหรอที่ผมจะอยู่ให้มันกระทืบ วิ่งก่อนสิ! อย่าคิดว่าผมจะสู้กับไอ้สุ่ยจิ่งโรคจิตนี้นะ ฮิฮิ
“ก็จะรอดูว่ามึงจะเก่งได้สักกี่น้ำ!!!” ไอ้น้ำตะโกนไล่หลังมา … เก่งสิ ปาล์มเก่งจะตายไม่เหงาสักหน่อย
ผมกลับมาบ้านเก็บกวาดทำความสะอาดทั้งบ้านตัวเอง แล้วก็บ้านเฮียด้วย ป๊าไฟให้คนมาติดแอร์ที่บ้านผมแล้วทุกห้องเลย นี้ถ้าไม่ห้ามคงติดห้องน้ำด้วยมั้ง พอผมจัดการล็อกประตูบ้านเฮียอลันเสร็จก็โบกมือให้เจ้าโรมิโอแมวอ้วนสีส้มที่เริ่มตัวขยายกลายเป็นไอ้ปุ๊กลุกตามวัย ที่สำคัญมันเอาแต่วิ่งไปวิ่งมา ว่างก็กิน พอกินอิ่มก็นอนเหมือนถ่านหมด พอชาตแบตเต็มก็วิ่งพล่านใหม่ ไอ้น้ำชอบบอกว่ามันติดนิสัยผม … จะบ้าหรือไง แมวกับคนจะไปติดนิสัยกันได้ไง
“โรมิโอ ถ้าไม่เชื่อฟังจะไม่ให้กินขนมนะเว้ย” ผมร้องเรียกมันอีกครั้งเมื่อไอ้แมวเด็กที่เล่นกับต้นหญ้าอยู่ไม่มีวี่แววจะสนใจผม แต่พอได้ยินคำว่าขนมเท่านั้นแหละต้นหญ้าแสนรักก็หมดความหมายวิ่งปรู๊ดมาหาผมในทันที
“คืนนี้นอนบ้านโน้น” ผมชี้ไปที่บ้านตัวเอง ก่อนจะเดินนำมันเดินอ้อมรั้วเพื่อที่จะเข้าบ้านของตัวเอง เช่นเคยครับ วันนี้ป๊าไฟไม่กลับ ผมก็อยู่คนเดียวตามระเบียบ เฮ้อ …
ช่วงเย็นผ่านไปอย่างว่างเปล่า ผมใช้เวลากับการดูยูทูปและเล่นเกม รวมไปถึงเล่นกับแมว ก่อนจะเตรียมตัวเพื่อไปเรียนวันแรกหลังจากหยุดมาร่วมอาทิตย์ในวันพรุ่งนี้ … เฮียเองก็ไม่มีท่าทีจะโทรมา อาจจะเพราะว่ายังไม่ถึงออสเตรเลียก็ได้ จะหนาวไหมนะที่โน้นในช่วงนี้
“ไปอยู่ด้วยกันไหม …” ผมสะบัดหัวเมื่อเสียงแหบพล่านที่ขยันชวนมันยังดังก้องอยู่ในสมอง
“กินข้าวกันหรือยัง”
“อ่ะป๊า!” ผมสะดุ้งเมื่ออยู่ๆ ป๊าไฟเดินเข้ามาในบ้านเงียบๆ แน่นอนว่าเขามาในชุดเครื่องแบบ แต่ที่แตกต่างคือรอบนี้ป๊าไฟซื้อกับข้าวมาพะรุงพะรังไม่แค่ข้าวคน ข้าวแมวก็มีด้วยเช่นกัน
“อย่ามัวแต่เด๋อ รีบมารับจะกินไหม” ผมกับโรมิโอหูกระดิกรีบวิ่งไปรับก่อนจะพากันไปที่ห้องครัวระริกระรี้เพราะไม่ต้องกินบะหมี่กึงสำเร็จรูปกับอาหารแมวรสชาติเดิม!
มืออาหารค่ำผ่านไปอย่างประหลาดไม่บ่อยนักที่ป๊าจะอยู่บ้าน คืนนั้นผมนอนหลับในห้องตัวเองด้วยความอ่อนเพลียที่หน้าดำหน้าทำงานบ้าน และไม่ได้รับสายจากคนไกลแม้แต่สายเดียว …. จำไว้!!!!!
.
.
.
“ปาล์มมึงยังไม่ตายเหรอ!!!” ผมตวัดมือหลบมือไอ้วัตรเพื่อนในเอกเดียวกัน พอทุกคนเห็นผมเดินหัวฟูเข้ามาในห้องก็พากันกรูเข้ามาแกล้งเหมือนปลาฉลามได้เหยื่อ! เดี๋ยวสิพวกมึง!!!เป็นคนยังไง คนหายป่วยกลับมาแทนที่จะต้อนรับด้วยไมตรีจิตร!!!
“มึงอย่าไปแกล้งมันเดี๋ยวไข้มันกลับ” ผมยู่หน้ามองครูนาย … คำพูดเหมือนเป็นห่วงท่าทียียวนเช่นนั้นหมายความว่าไง!
“เด็กกะหม่อมบางก็งี้แหละครับ” ไอ้น้ำพูดขึ้นอีก ปี๊ดสิครับปี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด ด๊ายยยยยยยยยย
“ใครบอกผมป่วย ที่ผมหายไปน่ะ ผมไปฝึกโขนมาต่างหาก นี้ไงๆๆๆๆ” ผมรีบโชว์สกิลตั้งวงอันเป็นพรสวรรค์อย่างกระตือรือร้น ส่งเสียงเชียร์ลั่นห้อง หึ ปาล์มน่ะเก่งอยู่แล้วในหลายๆความหมายนั้นแหละ อย่ามาจับไต๋กันให้ยากเลย
พอผมซ่าได้สักพักครูนายก็เอาไม้มาเคาะหัวให้ไปนั่งประจำที่ คาบเรียนนั้นผ่านไปอย่างไม่มีอะไรที่จะทะลุผ่านหัวสมองผมเข้าไปได้เท่าไหร่ เพราะผมเอาแต่ใจจดใจจ่อกับโทรศัพท์ ยอมรับเลยครับว่าเกเรและรอนานมาก นี้ถ้าไม่โทรมาภายในพักกลางวันนี้ ไอ้ปาล์มจะร้องไห้แล้วนะเว้ย! หายไปไหนวะ!!!
“ถ้ามึงคิดมากขนาดนั้นก็โทรไปสิวะ”
“ไม่เอา” ผมบุ่ยปากใส่ไอ้น้ำก่อนจะตักข้าวกินอย่างไม่ใส่ใจ
“ซื่อบื้อ!”
“มึงด่ากูทำไมเนี้ย!”
“ก็มึงโง่!”
“มึงก็ด่ามันจัง ทำอย่างกับเรื่องตัวเองฉลาดนัก” ไอ้ไข่เดินมาพร้อมกับข้าวขาหมูเจ้าเด็ดประจำมหาลัย … ผมพยักหน้าเห็นด้วยก่อนจะชะงักและมองไอ้น้ำที่ทำท่าจะง้างช้อนเตีหัวไอ้ไข่หลง น่าตาตลกๆของมันตอนนี้ทำให้ผมพึ่งนึกอะไรดีๆออก ฮิฮิ
“ผัวมึงอะนะ”
“ไอ้ปาล์ม!!!!!” ไอ้น้ำตวาดดังลั่น อารายยยยยยยยยยยยย ไม่ได้เอ่ยชื่อสักหน่อย
“คนสูง ที่เจอกันร้านข้าวต้ม จากนั้นผมก็สะกดรอยตามเขา หวังเข้าทางน้องเขาอะนะ”
“มึงพูดเรื่องไรเนี้ยยยยยยยยย”
“โธ่สุ่ยจิ่งเพื่อนรัก … ว่าแต่ถึงไหนแล้ววะ”
“ถึงห่าอะไร โว๊ะ แดกเข้าไปสิไก่มึงน่ะ ถ้าไม่แดกก็เอามานี้!” ผมคว้าเอาไก่ในจานเข้าปาก ก่อนที่ไอ้น้ำที่หน้าแดงไปทั้งหน้าตอนนี้จะสวาปามด้วยความเขินหมด ฮิฮิ กูเจอจุดอ่อนมึงแล้ว
“ไอ้ไข่หลง”
ผมที่กำลังจะโดนข้าวยีหัวชะงักเอามือยันหน้าไอ้น้ำ หันไปมองด้านหลังไอ้ไข่ที่กินข้าวไม่สนใจใครอยู่ อ่า … พี่เปรมนี้หว่า ตาคมกริบของทศกัณฐ์บ้านโขนไล่มองผมทีละคน อย่างไม่สะทกสะท้านอะไร ผมกับไอ้น้ำยกมือไหวนิดๆ เพราะไม่ได้สนิทถึงกับเล่นหัวกัน แน่นอนละ เจอผมกับไอ้น้ำทีไรพี่เปรมแม่งไม่เคยญาติดีด้วยแม้แต่ครั้งเดียว แต่เอาจริงผมก็ไม่ได้เกลียดแกนะ ในฐานะ FC บ้านโขนครูทศด้วยกันอะนะ
“เย็นนี้กูไปรับมึงมาบ้านกูนะ”
“ไปทำไมวะ” ไอ้ไข่หลงพูดทั้งๆที่ไม่หันไปมองหน้า เอ่อ … บรรยากาศห่าเหวนี้คืออะไรวะ
“ย่ากูอยากเจอ”
“ถ้าย่ามึงอยากเจอกูก็จะไป” พูดแค่นั้นไอ้พี่เปรมก็พยักหน้าและยอมเดินออกไปแต่โดยดี … เฮ้อ โล่งอก
“แล้วมึงจะถอนหายใจโล่งอกทำไม”
ไอ้ไข่หลงถามผมขึ้น เอ๊า สถานการณ์แบบเมื่อกี้ผ่านพ้นไปกูไม่สมควรที่จะโล่งอกที่ไม่มีตีกันระหว่างพระรามกับทศกัณฐ์เหรอวะ ก็พอรู้มาบ้างว่าเด็กๆ ไอ้พี่เปรมกับไอ้ไข่หลงสนิทกัน แต่ก็ไม่ได้ข้องเกี่ยวกันมาหลายสิบปีแล้ว ไม่คิดว่าจะมีวันที่เดินมาคุยกันแบบนี้เท่าไหร่ เพราะอย่างน้อยคณะที่ไอ้พี่เปรมเรียนก็อยู่ห่างจากผมมากโข ลำพังจะผ่านมาเพื่อกินข้าวก็คงยาก นอกจากจะติดใจข้าวขาหมูเจ้าเด็ดของมหาลัยอะนะ
“มึงว่ากลุ่มเราจะกลายเป็นสมาคมแม่บ้านไหมวะ”
“พ่องงงงงสิ” ผมย่นคอหนีไอ้พวกไร้อารยธรรม แค่ถามไม่เห็นต้องผสานเสียงโอเปร่าด่ากันอย่างงั้นเลย ชิ !
“เย็นนี้พวกมึงว่างกันไหม”
“ทำไม”ไอ้น้ำเลิกคิ้วถาม ผมเม้มปากก่อนจะตอบเสียงอ่อย
“กูจะโดดซ้อมโขน”
“ไอ้ปาล์มเป็นห่าอะไรร้อยวันพันปีไม่เคยโดด กินยาผิดมาหรือไง”
“ก็กูอยากไปโรงเรียนมัธยม”
“โรงเรียนเก่าอะนะ”ไอ้ไข่ถามขึ้นแต่เหมือนจะไม่ได้สนใจผมไปมากกว่าข้าวขาหมูในจาน
“ไม่ๆ … ว่าแต่พวกมึงว่างไหม”
.
.
.
จนแล้วจนรอดผมก็พาเกรอทั้งสองมา ด่อมๆมองๆ อยู่ที่หน้าโรงเรียนมัธยมที่เฮียเคยพาผมมาแอบดูเจ้าปังเมื่อก่อน ให้ตายสิ เห็นบรรยากาศแบบนี้แล้วนึกถึงสมัยหัวเกรียนกับวิ่งหนูลุงชูอาจารย์ฝ่ายปกครองชะมัด เรื่องของเรื่องวันนี้คืออยากมาตามดูชีวิตของน้องรักเฮียอลันสักหน่อย จะเป็นการทำหน้าที่แทนก็น่าจะถูก เฮียนะขอให้มีโอกาสเถอะเผลอเป็นไม่ได้ชอบมาเป็นตาแก่แอบดูเด็กสาวที่นี้ประจำ คิกๆ
“มาทำอะไรที่นี้วะ”
“มาแอบดูน้องเฮียที่มันเคยเล่าให้ฟังไง” ไอ้ไข่ไขความลับให้ไอ้น้ำที่ท่าทางจะหงุดหงิดกับอากาศร้อนพอควร
“ฉลาด เก่งมาก กู๊ดบอย” ผมลูบหัวไอ้ไข่และก็โดนมันปัดออกในทันที โอ้ยอย่าต่อยกูน่า กูกัดนะจะบอกให้
“นั้นไง!” ผมที่แอบอยู่ข้างกำแพงโรงเรียนโดยไม่เป็นที่สังเกตเห็นของคนมากนักเพราะยังไม่ใช่เวลาเลิกเรียนร้องขึ้นเมื่อเห็นเด็กตัวอ้วนตุต๊ะหน้าตาน่ารักผิวคล้ำหน่อยๆ คงเกิดจากการกล่ำแดด กำลังเดินผ่านอาคารเรียนเพื่อจะตรงไปด้านหลังตึกซึ่งคาดว่าตรงนั้นจะเป็นห้องน้ำ
“เพิ่งเคยเห็นตัวจริง ทำไมไม่เห็นเหมือนเฮียเลยวะ” ไอ้ไข่สงสัยบ้าง ตอนแรกผมก็งงเพราะเฮียออกจะฝรั่งตาน้ำข้าว แต่เด็กอ้วนคนนี้มองยังไงมุมไหนก็ไทยแท้ ถ้าตัดผมทรงนักรบบางกระจันหน่อยก็หมดข้อสงสัยกับเชื้อชาติแล้ว แต่พอเฮียอธิบายให้ฟังว่าเป็นลูกพี่ลูกน้อง คนละพ่อแม่กัน ก็พอจะเดาได้ว่าเฮียอลันได้พ่อมาเยอะ
“แล้ว … เอาไงต่อ”ไอ้น้ำถามขึ้น
“รอก่อน” พวกมันถอนหายใจเฮือกใหญ่ ก่อนที่เสียงกริ๊งๆ ของไอติมรถเข็นจะดึงความสนใจพวกผมจากเจ้าปัง …แล้วมีหรอที่ปาล์มจะพลาด วิ่งปรู๊ดมาเกาะรถเลย ฮิฮิ
“อย่าแดกจนไข้กลับนะ” ไอ้น้ำพูดล้อเลียนผมขึ้น สนใจหรอ ก็ไม่นี้!!!
“ลุงครับ ขอไอติมสองถ้วย”
ผมนั่งกินไอติมกันจนลุงคนขายกลับบ้านได้อย่างสบายใจแล้วก็ถึงเวลาเลิกเรียนพอดีจนต้องพากันมาหลบกันซอกเดิม ความจริงผมก็ไม่รู้หรอกมาดักแบบนี้ทุกวันได้อะไรแต่เฮียอลันก็ทำ ฉะนั้นผมก็ทำได้เหมือนกัน
“ไอ้หนุ่มเอ็งมาดักตีเด็กหรือไง”
“จ๊าก ! ” ผมร้อนลั่นเมื่ออยู่ๆ เสียงเข้มๆ ก็ดังขึ้นด้านหลัง พอหันไปก็โล่งใจที่เป็นคุณลุงภารโรงของโรงเรียน นึกว่าตำรวจซะแล้ว
“ไอ้เสาร์ หรือ ไม่นกละ ถึงพวกมันจะตัวแสบแต่มันก็เป็นคนดีนะ อย่าไปทำอะไรมันเลย”
“ไม่ใช่นะครับ พอดีผม … ผ่านมาเฉย ๆ ไปเหอะพวกมึง” ผมปฏิเสธคุณลุงเขาก่อนจะรีบลากเพื่อนสองคนออกมา … ถ้าจำไม่ผิด เขาน่าจะชื่อผดุงพ่อของเจ้าปังหรือลุงของเฮียอลันนั้นแหละ นับญาติยากจังวุ้ย! ดีนะที่เคล้นลำดับญาติจากเฮียมาแล้วน่ะไม่งั้นคงงง เป็นไก่ตาหลุด
“พะ พอ! มึงจะวิ่งให้ถึงเชียงรายเลยไหม!” ไอ้น้ำตะโกนลั่นก่อนนั่งลงหอบกับพื้นอย่างหมดแรง กะ กูก็เหนื่อย โอ้ย ยิ่งกว่าวิ่งหนีครูทศตอนขัดเครื่องเงินไม่สะอาดอีก ผมสามคนไม่รู้ว่าวิ่งมาไกลแค่ไหนแต่รู้ว่าป้ายรถเมล์อยู่ด้านหน้าเรานี้เอง ตอนขาเข้าไปนั่งมอเตอร์ไซค์ไปตั้งคนละ 20 ระยะทางก็ไกลพอควรเลยเด้อ
“แฮ่ก ๆ ๆ มึงวิ่งซะอย่างกับลุงแกเป็นตำรวจ” ไอ้ไข่หลงพูดไปก็หอบไป ตบอกตัวเองเบาๆ เหมือนพยายามหายใจ
“ไม่ ๆ ไม่ใช่ตำรวจแต่เป็นพ่อของเจ้าปัง ถ้าเฮียรู้ว่ากูโดนจับได้กูโดนฆ่าแน่ ” ผมว่า พวกมันสบถด่าผมกันใหญ่ จนผมสัญญาจะเลี้ยงข้าวเลี้ยงน้ำทำตัวเป็นเพื่อนที่ดีมันถึงได้หยุด
.
.
.
“คืนนี้ให้พวกกูไปนอนด้วยไหม” ไอ้น้ำถามขึ้น ขณะที่กำลังเลือกซื้อของกินที่ซุปเปอร์มาเก็ตหน้าหมู่บ้าน กินอะไรดีวะวันนี้ ป๊าบอกไม่กลับด้วย อืมมมมม …
“มึงอย่าทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้นะไอ้ปาล์ม!”
ผลั๊ว!
ผมร้องจากเพราะไอ้เด็กโรคจิตน้ำเอาตะกร้ากระแทกหัวผม งื้อ นี้มึงปองร้ายกูมาทั้งวันเพิ่งได้ลงมือนี้เอาซะไม่ยั้งมือเลยนะ เห็นเฮียไม่อยู่ให้กูฟ้องหน่อยเอาใหญ่เลยนะมึงน่ะ!
“ไม่เอาไม่ต้องนอน กูไม่ให้นอน กูงอน”
“อ้าวได้ยินเหรอ กูนึกว่าไม่ได้ยินเลยช่วยเคาะให้” ไอ้น้ำหัวเราะอย่างสะใจ ขอสาปแช่งให้มึงมีผัวเป็นตัวเป็นตน
“เย็นนี้กินสุกี้กันไหม” ไอ้ไข่ถามพรางชูฟองเต้าหู้สำเร็จรูปขึ้น เป็นการเชิญชวน เหล่าผู้หิวโหย งุ้ย ฟองเต้าหู้นุ๊มนุ่ม
“กินๆๆๆๆ” ผมโห่ร้องอย่างดีใจ จนไอ้ไข่ต้องร้องเอ็ดขึ้นแทบจะเอาฟองเต้าหู้ฟาดหน้า
“เดี๋ยว ! เย็นนี้มึงไปกับพี่เปรมไม่ใช่หรือไง” ไอ้น้ำถามขึ้น ผมที่พึ่งนึกได้หน้าหมองทันที … อดแดกแน่เลยจะให้กินกับไอ้น้ำสองคนก็คงไม่ได้กินกันดี ต้องมีครัวพังบ้านไฟไหม้กันไปข้างนึง
“ไม่ไปอะ ให้กูโทรชวนพวกไอ้โก๋มาด้วยไหมละจะได้กินกันเยอะ ๆ” ไอ้ไข่หมายถึงพวกที่มหาลัยน่ะครับ ผมพยักหน้ายิ้มรับทันที
“ลงขันน่ะโว้ย ใครไม่โอนไม่ต้องแดก”ผมออกความคิดเห็น แล้วก็น่าเหลือเชื่อครับ แค่ไลน์ไปในกลุ่มห้องแปปเดียวมีพวกกเฬวรากหลงกลโอนตังค์มา 5-6 คน และก็เป็นพวกที่สนิท ๆ กันทั้งสิ้น เรื่องกินนี้ไวกันฉิบหาย จัดไปเพื่อนคนละ 200 ก็ได้กินหรูแล้ว ฮิฮิ
“ไอ้ไข่แล้วมึงมีเงิน ? ” ไอ้น้ำถามขึ้น ก่อนที่ผมจะยื่นข้อเสนออะไรให้ด้วยความเป็นห่วงไอ้พระรามใจเหี้ยมก็หัวเราะและยกมือวางบนหัวเพื่อนมันอย่างเคยชิน …
“กูก็ไม่ได้จนขนาดไม่มีเงินกินข้าวกับพวกมึงไหม”
“เปล่านะเว้ย กูแค่เป็นห่วง” ผมว่าเพราะกลัวมันคิดมาก
ความจริงไอ้ไข่เป็นพวกเก็บเงินเก่งมาก มากจนพวกผมที่มีบ้านเป็นของตัวเองอายเลยละ แต่ผมรู้มาว่ามันยังเป็นห่วงไอ้มลกับหลวงตาที่วัดอยู่เพราะถ้าวัดขาดมันไปสักคน หัวเรี่ยวหัวแรงของวัดก็จะหายไปโข นั้นเป็นเหตุผลที่มันไม่ย้ายออกมาจากวัดสักที
ของกินถูกยัดใส่ตะกร้าตามงบที่ตั้งไว้ และคาดว่าจะรองรับท้องช้างของไอ้พวกกเฬวรากได้อย่างเพียงพอ ก่อนที่จะพากันมานั่งเป็นแม่ศรีเรียนแกะกุ้งหั่นพักกันอยู่ม้าหินหน้าบ้านของผม โดยมีโรมิโอคอยป้วนเปี้ยนอยู่ไม่ห่าง
บรื้นนนนนนนนนนนน นน น น ปรี๊ดๆๆๆๆๆ
“โว้ย!บีบแตร่หาญาติมึงหรือไง!!!!!” ผมตะโกนด่าออกไปอย่างรำคาญก่อนจะถือมีดที่หั่นหมูอยู่เดินออกไปเปิดประตูต้อนรับไอ้พวกเวรที่มาบุกบ้านผมเป็นเด็กแว๊นยกล้อในบ้านผม
“โอ้ยยยยย ถือมีดมาทำไม!!!!” ไอ้เตี้ยโก๋ ที่หน้าตาร้ายพอ ๆ กับส่วนสูงมัน ถามขึ้นพลางถอดหมวก ผมทำท่าจะจิ้มมันจนมันเบี่ยงตัวหลบและโวยวายกลัวผีผลัก
“พอ ๆ อย่าทะเลาะกันกูหิวแล้ว” ไอ้ริวเกาหลีลูกครึ่งไทยที่มีชื่อเป็นชาวจีน มันก็นิสัย งง พอ ๆ กับส่วนผสมเลือดในตัวมันนั้นแหละ หยุดเลยผมจะไม่ชมว่าใครหน้าตาดีทั้งนั้น เพราะผมหล่อที่สุด ฮิฮิ
“เออ ๆ พวกมึงเอารถมาจอดด้านในตรงนี้ได้ อย่าทับแมวกูนะ”
ผมว่าก่อนจะชี้ไปที่ลานกว้างหน้าบ้าน มอเตอร์ไซค์ 5 คันก็จอดราวกับบ้านผมเป็นโชว์รูมรถ … ที่มีแต่แมงกาไซ อะนะ ปวดหัวโว้ยยยยย คิดผิดหรือคิดถูกที่ไอ้พวกนี้มาบ้านเนี้ย นอกจากไอ้เตี้ยโก๋ ไอ้ริวแล้ว ยังมีไอ้ดิว ไอ้วัตร แล้วก็ไอ้ชาอีก ที่ไม่ต้องพูดถึงวีรกรรม ถ้าไม่ติดว่าภาคผมคนเรียนน้อยตัวเลือกน้องเลือกได้ถ้ามีทางแยกเป็นดงงู กับพวกมัน 5 ตัวยืนอยู่ ผมเลือกไปดงงูดีกว่า
“มึง ๆ ต้นไรวะ” ผมที่เดินนำพวกมันเข้ามาในบ้าน หันกลับไป ก่อนจะรู้สึกคอแห้งผาก เมื่อไอ้ห่าชา เสือกนึกซนไปจับต้นว่านเสน่ห์จันทร์ต้นโปรดของพ่อที่กระถ่างหน้าบ้าน!
“เชี้ยอย่าแตะ ต้นไม้พ่อกู!”
แก๊ก!
“เชี้ยยยยย!หักเลย” ก้านอ่อนของต้นว่านหักคามือไอ้ชาโดยมีเสียงไอ้ดิวร้องอย่างทึ้ง ๆ
“อะ เอ่อ …. กูขอโทษ”
“มึงงงงงงงงงงงงงงงงง!!!!!!!” ความอดทนผมถึงขีดสุดวิ่งไล่เตะไอ้ชารอบบ้าน จนไอ้น้ำและไอ้ไข่ต้องวิ่งออกมาดูเมื่อรู้สาเหตุก็เลิกสนใจและชวนพรรคพวกที่เหลือเข้าไปตั้งวงหมูกระทะปล่อยให้ผมลอบสังหารให้ชาอย่างเลือดเย็น!!!!!
“เฮ้ยมึง ใจเย็น กูมีนี้! รับรองอารมณ์ดี” ไอ้โก๋ชูถุงสุรากับขนมกับแกล้มถุงใหญ่ขึ้นเหนือหัว เผลอแปปเดียวผมก็ฉีกยิ้มเกือบถึงหู … ไม่ได้กินมานานแล้ว ป๊า กับ เฮียอลันก็ไม่อยู่ด้วย เสร็จโจรนะจ้ะ
-
-ไข่หลง-
มือถือของผมในกระเป๋ายังคงสั่นไม่เลิกมาได้ครึ่งชั่วโมงแล้วมั้งครับแล้วคงจะไม่พ้นไอ้ทศกัณฐ์ใจทรามที่คอยตบหัวและลูบหลังผมมาแต่ไหนแต่ไร ผมตักสุกี้พร้อมฟองเต้าหู้ของโปรดไอ้ปาล์มใส่ชามไอ้ลิงขี้เมาที่กินไปได้สองแก้วก็เริ่มที่จะเรื้อน ทั้งหิวตลอดเวลาและทำท่าจะร้องไห้เหมือนเด็ก ๆ ความจริงผมก็พอเข้าใจมันนะครับ เพราะเฮียอลันยังไม่โทรมาหามันเลยสักแอะ อาจจะเป็นเพราะติดงานหรือเหตุผลต่าง ๆ นา ๆ พวกผมสามคนมีอย่างหนึ่งที่เหมือนกัน คือความยึดติด … ยึดติดเอง แล้วก็เจ็บเองแบบไม่ค่อยมีเหตุผล
“มึงตักให้กูบ้าง” ไอ้ชายื่นชามมาตรงหน้า ผมหันไปเลิกคิ้วและชูนิ้วกลางยื่นทัพพีในมือไปให้มัน
“สองมาตรฐาน ทำอย่างกับเลี้ยงลูก” มันบ่นกะปอกกะแปก แต่ก็ยอมรับไปตักเองแต่โดยดี
“ไอ้ไข่มึงพูดบ้างก็ได้ เงียบจนกูกลัวแล้วเนี้ย” ไอ้ริวพูดแซว
“กลัวห่าอะไรก็เห็นมึงกวนตีนกูอยู่เนี้ย” พวกมันหัวเราะก่อนจะก๊งเหล้ากันอย่างสนุกสนานตามอัตภาพ ไอ้พวกขี้เมา
“ไข่กูปวดหัว”ผมหันมามองไอ้น้ำที่ตาปรือมองมาที่ผมเหมือนคิดอะไรบางอย่าง
“ไปนอนสิวะ” ไอ้น้ำย่นหน้าและทำปากยู่มาที่กระเป๋ากางเกงผมที่ยังคงสั่นไม่เลิก
“มันสั่นจนกูปวดหัวแล้ว สรุปใครโทรมาวะ” 0
“ไอ้พี่เปรม”ผมบอกอย่างไม่ปิดบัง เพราะน้ำซี๊ดปากก่อนจะเอียงตัวมาผลักไอ้ปาล์มที่งอแงอยู่ข้างผมจนมันหงายหลังไป ก่อนจะกระซิบเบา ๆ อย่างเจ้าเล่ห์
“หวังว่ามันจะไม่ตามมาหรอกนะ”
“ไม่หรอก” มันจะมาได้ไงวะ ในเมื่อมันไม่รู้จักที่นี้สักหน่อย
แก๊ก!
“มาช่วยถือหน่อยโว้ย!” ไอ้โก๋ที่ออกไปซื้อน้ำแข็งเพิ่มที่ร้านขายของชำหน้าปากซอยเดินเข้ามาในบ้านพร้อมกับของพะรุงพะรัง จนผมอดไม่ได้ที่จะปรี่เข้าไปช่วย แต่ก็แทบช็อกเมื่อสายตาเจ้ากรรมดันเหลือบมองไปเห็นไอ้ร่างยักษ์ปักหลั่นที่ยืนมองผมอยู่ก่อนแล้วด้านหลังประตูมุ้งลวด … ฉิบหายแล้ว
“อ้อ กูเจอพี่เปรมหน้าปากซอย เลยชวนมาด้วย พวกมึงคงไม่ว่าอะไรนะ” ผมไม่ได้หันไปมองปฎิกิริยาของเพื่อนผมได้ยินแต่เสียงกร่นด่าของไอ้น้ำและเสียงโวยวายของไอ้ปาล์มที่บ่นว่าอยากได้ไส้กรอกเพิ่มอีก(?)
“ออกมาคุยกับกู”
“ไม่ มึงจะมาทำไมวะ”
“ไอ้ไข่” มันกดเสียงลงต่ำ ผมไม่สนใจเดินถือของที่รับมาจากไอ้โก๋และเดินเอาไปไว้ในตู้เย็นหลังบ้าน
“ย่ากูถามหามึง ทำไมมึงทำตัวแบบนี้วะ”
“…” ผมไม่ตอบมัน
“มึงโกรธอะไรกูวะ กูคิดว่าทุกอย่างมันดีขึ้นแล้วแท้ ๆ ” มันตัดพ้อน้ำเสียงนิ่งงัด
ผมที่กำลังก้มเก็บโซดาในตู้อยู่ชะงัก ก็จริงของมันที่ทุกวันนี้สถานการณ์ ผมและมันดีขึ้นเยอะ ผมยอมคุยกับมันมากขึ้น แต่ไม่ได้หมายความว่าสิ่งที่คาใจผมอยู่จะหายไป ยิ่งทำทีเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นเท่าไหร่ ผมยิ่งคาใจ … ว่าก่อนหน้านี้มันหายไปไหนมา … ช่วงเวลาที่ผมต้องการมันก็ไม่อยู่ หึ นี้ผมกำลังเรียกร้อยอะไร
“ความจริง มึงไม่ต้องสนใจกูก็ได้นะ”
“ไอ้ไข่”
“เหมือนเมื่อก่อนไง กูก็พอรู้แหละว่าไม่ควรจะเข้าใกล้มึง กูมันแค่เด็กวัดจน ๆ แล้วไงวะ เพิ่งคิดได้หรอว่ากูก็เป็นคนน่ะ”
“ไข่หลง”
“อย่ามาเรียกชื่อกู!”
พรึบ!!! โครม!
มันผลักผมเข้าไปติดตู้เย็นอย่างโมโห แต่ผมไหวตัวทันยันโครมถีบเข้าที่ชายโครงจนมันผงะถอยออกไป เอาสิวะ คิดว่ากูจะยอมให้ใครรังแกหรือไง ไม่ทั้งนั้น และไม่เว้นแม้แต่มึงด้วยไอ้เปรม!
“เฮ้ยๆๆๆๆ เกิดอะไรกันขึ้นวะ”
“ถามแม่งเองแล้วกัน!” ผมตวาดขึ้นลั่นจนพวกที่เดินเข้ามาดูหลังจากเกิดเหตุโครมคราม ไม่วายเดินชนไหล่หนาของไอ้ทศกัณฐ์ใจยักษ์ที่ยืนมองผมอยู่ด้วย ไอ้ปาล์มที่หายเมาเพราะความตกใจรีบกุริวกุจอวิ่งตามผมออกมาหน้าบ้าน
“มึง ๆ ทะเลาะไรกันวะ”
“เปล่า” ผมว่า
“กูไม่ชอบเลย มึงอย่าทะเลาะกันดิ ค่อย ๆ คุยกันถึงไอ้พี่เปรมจะขี้แกล้งแต่ก็ไม่ใช่คนไม่ดีหรอกนะ”
“กูรู้ … กูขออยู่คนเดียวได้ไหมวะ”
“แต่ …”
“ไอ้ปาล์ม” เสียงไอ้น้ำเรียกจากหน้าบ้าน เป็นสัญญาณให้ไอ้ลิงที่ไม่ชอบความรุนแรงเดินเข้าไปในบ้าน เมื่อผมเห็นว่าอยู่คนเดียวแล้วก็ควักเอาบุหรี่ออกมาจุดสูบในทันที ผมปล่อยอารมณ์ไปกับควันสีขาวจนพอใจ โดยไม่มีใครมาขัดจังหวะ เพราะพวกมันรู้นิสัยผมดี หากไม่พูดก็อย่าหวังเลยที่ใครจะเข้าใกล้ในตอนที่ผมอารมณ์ไม่ดี
“ขอตัวดิ” ผมสะดุ้งหันไปมองไอ้เปรมที่ยื่นหน้าออกมาจากหน้าต่าง พอเห็นผมตกใจมันก็กระตุกยิ้มและเดินอ้อมออกมาทางหน้าบ้าน กอดอกมองผมไม่มาท่าทีว่าจะโกรธเคืองอะไร ที่ผมเผลอไปทีบมันเข้าเต็มแรง … ไม่คิดจะขอโทษหรอกนะ มึงกวนตีนกูก่อน
“มึงนี้จะหน้าด้านไปไหน!”
“กูไม่รู้ว่ามึงหงุดหงิดอะไร แต่กูพยายามทำทุกอย่างให้มันดีขึ้น”
“เพื่อ ?” ผมเลิกคิ้วมองหน้าไอ้เปรมที่เดินมายืนตรงหน้าผม พอยืนเทียบกันเต็มสัดส่วนแล้ว ก็ทำให้รู้ว่า ตัวมันหนากว่าผมมากพอดูเลยละครับ
“ไอ้ไข่ … กูยืนยันคำเดิมนะ ว่ากูไม่เคยเกลียดมึง”
“งั้นมึงตอบคำถามกูได้ไหม”
“…” มันพยักหน้า ผมสูดหายใจเข้าลึกๆ ก่อนจะจ้องไปที่ตาคมตรงหน้าที่อยู่ห่างกันไม่เท่าไหร่
“มึงหายไปไหนมา”
“กูก็อยู่ข้างมึงมาตลอด” มันเหยียดยิ้มมุมปาก และตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ที่มือมันวางทาบลงมาทำท่าบนกำแพงที่ผมพิงอยู่ “อย่ากวนตีน กูถาม”
“กูหนีไปมีแฟน…” ผมรู้สึกใจกระตุก แทบจะยกมือขึ้นชกมันให้ปากแตก เลือดในกายผมแทบจะทะลุถึงขีดสุด …
“เพราะกูคิดว่าจะทำให้ลืมมึงได้ แต่ไม่เลยวะ กูยังรักและโหยหาแต่มึงตลอดมา”
“มึงพะ…”
เสียงของผมขาดหายเมื่อริมฝีปากหนาของไอ้ยักษ์ปักหลั่นก้มลงมาปิดจนมิดชิด … แม่งเอ้ย ๆๆๆๆ นี้มันความรู้สึกอะไรวะ ทำไมกูไม่ผลักมันออก ไอ้ไข่ ๆ สติมึง สติ … เวลาผ่านไปนานแค่ไหนผมไม่ทราบแต่เมื่อมันฉาบโฉยริมฝีปากผมจนพอใจมันก็ผละออกไปอย่างอ่อนโยน ไม่วายคลอเคลียอยู่ตรงหน้าไม่วาง มือหนาจับต้นคอผมล็อกเอาไว้ไม่ให้หนีกายไปไหน คล้ายจะพยุงตัวผมที่ไม่มีแรงยืนไปในตัว
“กูรักมึงนะ … ขอโทษที่หายไป” ผมเม้มริมฝีปาก ไม่กล้าแม้แต่สบตาคมตรงหน้า … สถานการณ์แบบนี้ผมควรทำยังไงต่อไป
“กลับบ้านกับกูนะไข่”
“เพื่อนกู …”
“ให้กูไปบอกให้ไหม” มันเลิกคิ้วถามก่อนจะจับผมของผมทัดหู … สัมผัสแบบนี้มันหัดทำเป็นตั้งแต่เมื่อไหร่วะ
“เสือก จะไปก็ไป” ผมว่าและเดินนำมันไปที่รถบิ๊กไบร์ทคันเก่งของมันที่จอดแน่นิ่งอยู่หน้าบ้าน
ณ. ขณะนั้นเหมือนผมจะเมายังไงไม่รู้ มันมึนๆงงๆ โลกหมุนไปหมด คิดอะไรไม่ออก คิดออกเพียงแต่ว่าเมื่อกี้มันโคตรวิเศษ เหมือนไขปลดล็อกสิ่งที่ค้างคาอยู่ในใจมานาน แล้วจากนี้ละ ผมจะทำยังไงต่อไป … ไม่รู้แล้วปล่อยไปก่อนแล้วกัน…
.
.
.
ภายกลังที่บิ๊กไบร์ทคันสวยขับออกไปจากริมรั้วบ้านแล้วเจ้าปาล์มและน้ำรวมถึงทุกคนที่แอบซุ่มดูอยู่หน้าประตู ก็พากันถอนหายใจอย่างโล่งอก ถึงจะท็อปออฟเดอะทาวตรงที่ไข่หลงโดนจูบอย่างไม่มีปรี่มีขลุ่ยโดยทศกัญฐ์คู่บุญที่แทบจะทีกันตายในหลายครั้งต่อหลายครั้งก็เถอะ
“มึงเห็นเหมือนกูไหมอะน้ำ”
“เออ”
“มึง หรือเราจะกลายเป็นสมาคมแม่บ้านจริง ๆ วะ”ปาล์มยื่นหน้าเข้าไปกระซิบข้างหูนิ่มของเพื่อนหน้าหมวยก่อนจะโดดโหย่งหลบศอกอย่างทันท่วงที
“พวกมึงอ้าวเอาเรื่องนี้ไปบอกใครนะ” หมวยน้ำหันไปบอกเพื่อนโก๋ที่ยังยืนนิ่งกับภาพตรงหน้าไม่สาง
“เออ ไม่บอกหรอก แต่แม่งเซอร์ไพร์ทวะ ไม่คิดว่า …”
“รังเกียจ?” เจ้าปาล์มชะเง้อออกมาจากหลังของน้ำด้วยใบหน้าคิ้วขมวด เหมือนเด็กเอาแต่ใจ
“ไอ้ห่าเห็นพวกกูเป็นคนยังไง! กูไม่รังเกียจเพื่อนกูหรอกนะ” พอได้ยินชาพูดแบบนั้นเจ้าลิงน้อยก็เข้าไปกอดคอและพากันเดินเข้าไปกินสุกี้ต่อเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น โดยที่น้ำจ้องมองภาพนั้นจากเบื้องหลังก่อนจะถอนหายใจออกมาอย่างยิ้มๆ ควักโทรศัพท์ออกมาส่งไลน์หาใครบางคนที่รออยู่ที่ปลายสาย
Nam >>> พรุ่งนี้น้ำไปหานะ
Amg Bao >>> มาไว ๆ นะหมวย
“น้ามมมมมมมมมมมมมมม” คนที่ยืนยิ้มเขิน โลกทั้งใบกลายเป็นสีชมพูอยู่ถึงกับสะดุ้งเมื่อเสียงเรียกของเจ้าปาล์มดังขึ้นไปสามบ้านแปดบ้าน ก่อนจะเก็บโทรศัพท์ลงกระเป๋าในทันที
“เออ ๆ ไปแล้วแหกปากทำไมวะ!”
============================
ขอโทษที่หายไปชาติกว่าจ้า น้องติดงาน 55555555
จะมาต่อให้สม่ำเสมอเรื่อยๆนะคะ เนื้อหาตอนนี้ค่อนข้างเรื่อยเปื่อย ตอนหน้าทุกอย่างจะเติบโตขึ้นนะคะ
<3;
-
:pig4: :pig4: