จูบที่สาม ตั้งแต่ยุคบุกเบิก รุ่นพี่เคยตั้งชื่อค่ายนี้เล่นๆ ว่าเจ็ดวันอันตราย
เหตุผลที่ใช้ชื่อนี้แค่เพื่อให้มันพ้องกับชื่อโครงการเฝ้าระวังอุบัติเหตุในช่วงเทศกาล ซึ่งจากประสบการณ์ตรงผมก็ไม่ได้รู้สึกว่าเจ็ดวันของเรามันอันตรายอย่างชื่อนั้นตรงไหน ค่ายอาจจะมีการฝึกวินัยและบทลงโทษบ้าง แต่ก็เป็นการฝึกที่เบายิ่งกว่าชั่วโมงลูกเสือประถม เน้นให้น้องผู้ชายฝึกความเป็นสุภาพบุรุษซะมากกว่า เวลาส่วนมากก็ใช้ไปกับการรับน้องแบบสนุกสร้างสรรค์
คำว่าอันตรายอาจดูจะเว่อร์ไป
แต่นั่นคือความคิดก่อนที่เขาจะเข้ามา
เขา...ดาราหน้านิ่งที่โดนลือว่าดังแล้วหยิ่งคนนั้น แต่ถึงหยิ่งขนาดไหนก็มีคนห้อมล้อมเขาไม่ขาดสาย
สำหรับผม เขาทำให้เจ็ดวันนี้ดูอันตราย
...ต่อหัวใจ
Thee Dumrongdech ไหนอะ
ไม่เห็นมาเลย Jub Joompit มาดิ
รอแป๊บ
เดี๋ยวเจอกันแน่ : ) "ขอเชิญพี่สัน! ปั้งๆๆๆ! ขอเชิญพี่สัน! ปั้งๆๆๆ! ขอเชิญพี่สัน พี่สันทนาการ! ขอเชิญพี่สัน พี่สันทนาการ! ขอเชิญพี่สันพี่สันทนาการ!”
เสียงกลองดังกระหึ่ม เสียงร้องกัมปนาท เสียงปรบมือเกรียวกราว เหล่าคนบันเทิงประจำค่ายทั้งสิบสองคนยกโขยงกันเข้ามาจากทางเข้าห้องโถงใหญ่ที่เราใช้ทำกิจกรรม เต้นด้วยท่าทางบ้าบอเหมือนพรุ่งนี้จะไม่มีโอกาสได้เต้นอีกแล้ว
หนึ่งในสิบสองคนนั้นคือผมเอง
แก้มขาวจั๊วะถูกละเลงด้วยแป้งสีขาวและบรัชออนที่บรรดาสาวแท้สาวเทียมปาดเล่นบนหน้าผมอย่างสนุกสนาน ผมหยิกถูกรวบและมัดด้วยหนังยางสีสันสดใสหลายกระจุก เนื้อตัวถูกแต่งแต้มด้วยเสื้อผ้าสีสะท้อนแสง อลังการสมกับวันเปิดค่ายน้องใหม่นิเทศฯ
เราเต้นเอาตายกันหนึ่งเซต จนมาถึงช่วงแนะนำตัวพี่สันทนาการแต่ละคนที่ไม่บอกชื่อแต่ให้ทำเสียงแปลกๆ แทน พูดจบก็ให้น้องทวนอีกหนึ่งรอบเพื่อนสันบางคนเรอ บางคนตด บางคนก็ไล่ระดับเสียงเหมือนร้องโอเปร่าเล่นใหญ่ไม่แบ่งคนหลังๆ อย่างผมเลยสักนิด
“อ่ะ คนต่อไป พี่คนนี้ชื่ออะไรค้า” เพื่อนพิธีกรส่งไมค์มาให้ ผมกลั้วปากด้วยลิ้นตัวเองสักพัก น้องปีหนึ่งที่อยู่ในความสงบจ้องใหญ่อย่างใจจดใจจ่อ
“พี่ชื่อ...จั้วะ!”
ผมส่งเสียงจูบที่มาจากการบดริมฝีปากเข้าด้วยกันให้ทุกคน เกิดเสียงฮาลั่นด้วยความถูกใจจากคนในห้อง ผสมด้วยเสียงกรี๊ดจากน้องผู้หญิง จากนั้นพิธีกรก็นับสาม
“สวัสดีครับ/ค่ะพี่...จั้วะ!”
แล้วทุกคนก็ส่งจูบผมกลับ ผมยิ้มกว้างและโค้งคำนับการทักทายนั้น และในขณะที่ไม่ทันได้ตั้งตัว ไอ้เพื่อนสันรุ่นเดียวกันที่เป็นตุ๊ดสองคนก็แท็กทีมกันมาประกอบซ้ายขวา และจุ๊บเข้าที่แก้มทั้งสองข้างของผมดังจ๊วบ
“เชี่ยยยยยยย”
ผมร้องแล้วเอามือถูหน้าเรียกเสียงกรี๊ดจากทั้งพี่ทั้งน้องได้ครืนใหญ่...ด้วยความสาแก่ใจหรืออะไรก็ไม่แน่ใจนัก
ไม่เว้นแม้กระทั่งคนผิวหลอดไฟหางแถวที่ปกติยิ้มยากก็หัวเราะปากโคตรกว้างพร้อมกับส่ายหัวเบาๆ คล้ายจะเวทนาในตัวผมเอง
เป็นครั้งแรกที่เห็นเขาหัวเราะขนาดนั้น มันทำให้มุมปากผมยกยิ้มตามไปด้วย
ชอบการเป็นสันทนาการก็ตรงนี้
เราได้เห็นความสุขที่หาดูยากของใครบางคน
หลังจากให้ความบันเทิงและเล่นเกมกับน้องไปหอมปากหอมคอ เราเหล่านิเทศชนก็ถึงเวลาพักกินข้าวเที่ยงกัน ผมออกมานอกห้องโถงแล้วสูดอากาศโปร่งสบายด้านนอกให้ชื่นปอด บริเวณรอบๆ เป็นต้นไม้หนาตาที่มีแสงแดดส่องลอดลงมาได้เพียงเล็กน้อย หูแว่วเสียงน้ำไหลเพราะไม่ไกลจากที่นี่มีน้ำตกเล็กๆ อยู่ บรรยากาศร่มสบายแบบที่ไม่น่าเชื่อว่าจะอยู่ไม่ไกลจากเมืองหลวงอันวุ่นวาย
“น้องผู้ชายให้น้องผู้หญิงตักก่อนน้า” เสียงปีสองฝ่ายสวัสดิการดังเจื้อยแจ้ว เราจัดให้น้องเข้าแถวกันตักข้าวเที่ยงแบบบุฟเฟต์ ผู้หญิง ผู้ชาย และรุ่นพี่ตามลำดับ
รอเกือบสิบนาทีผมก็ได้ข้าว นั่งปักหลักลงตรงโต๊ะไม้สีน้ำตาลตัวยาวกับโฟกัสและเพื่อนสันฯ อีกสองคน มองเด็กปีหนึ่งทำความรู้จักกันขณะเคี้ยวข้าวหงับๆ
“อ้าว หายไปไหนมา” เสียงดังจากโต๊ะตักข้าว หันไปมองก็เห็นเด็กดารายืนชะเง้อชะแง้อยู่ ข้างหน้าเป็นเด็กผู้หญิงที่เพิ่งมาตักข้าวเหมือนกันสองสามคน
“ดีนะยังเหลือกับข้าวอยู่เยอะ นี่ค่ะของน้องธีร์” สวัสดิการส่งสายตาหวานเชื่อมให้เขาจนโดนเพื่อนสาวรุ่นเดียวกันแถวนั้นแซวเรื่องความเกินหน้าเกินตา ธีร์พยักหน้าขอบคุณหน้านิ่งแล้วกลับหลังหันออกจากตรงนั้น เขามองซ้ายมองขวาเหมือนกำลังมองหาโต๊ะที่ดูเหมือนจะเต็มหมดแล้ว
นาทีนั้นผมค่อยๆ ยืดตัวขึ้นช้าๆ เพราะที่นั่งตรงข้ามยังพอว่าง เขากวาดตาเลยไปสักพักก็เลื่อนกลับมามองผม แน่ล่ะ แต่งตัวแต่งหน้าเด่นแบบนี้ไม่เห็นให้มันรู้ไป
ธีร์กระพริบตาปริบๆ มาให้เชิงถามว่านั่งด้วยได้ไหม ผมพยักหน้าให้เบาๆ
“พี่จั้วะ! ตรงนี้มีคนนั่งไหมคะ”
แต่...น้องผู้หญิงสามคนที่เพิ่งได้ข้าวตัดหน้าไปซะก่อน ด้วยความเป็นพี่ที่แสนดีผมเลยจำใจบอกว่า
“นั่งได้ครับ”
“งั้นพวกหนูนั่งด้วยนะคะ” แล้วทั้งสามก็แทรกตัวเข้ามานั่งแบบไม่เหลือที่ให้ใครเลยแม้แต่คืบเดียว ทำให้โต๊ะเราแน่นเอี๊ยดแล้วเรียบร้อยในตอนนี้
ธีร์ทำปากจู๋และส่งสายตาเสียดายมาให้ ผมเม้มปากยิ้มชืดๆ เป็นสัญญาณว่าเสียดายเหมือนกัน
แล้วเขาก็เดินผ่านโต๊ะผมไป เวิ้งว้างอยู่สักพักก็โดนเด็กปีหนึ่งที่เป็นผู้หญิงทั้งก๊กกว่าสิบคนชวนนั่งด้วย เราสบตากันผ่านช่องว่างระหว่างบุคคล เขายกโทรศัพท์ขึ้นมาเหมือนบอกให้ผมดูของตัวเอง
Thee Dumrongdech จุมพิต
อยากไปนั่งด้วย Jub Joompit : ) Thee Dumrongdech อยากคุย Jub Joompit เรื่องไร
คุยในนี้ก็ได้ Thee Dumrongdech ไม่รู้เหมือนกัน
เรื่องทั่วไป
แค่อยาก Jub Joompit ยกตัวอย่างเช่น Thee Dumrongdech แต่งหน้าสวยดีวันนี้
แต่งงี้บ่อยๆ นะ Jub Joompit เดี๋ยวแต่งแม่งทุกวันเลย Thee Dumrongdech 555 Jub Joompit ขำไร Thee Dumrongdech เปล่า
เห็นกันตั้งแต่มัธยม ไม่ยักรู้ว่าเด้งเอวได้แรงแบบนั้น Jub Joompit ดูแย่เหรอ Thee Dumrongdech เปล่า
เกินความคาดหมาย Jub Joompit เดี๋ยวสอนเด้ง Thee Dumrongdech ไม่เอาอะ
เต้นไม่เก่ง Jub Joompit อ่อน Thee Dumrongdech 555 อ่อนจริง Jub Joompit กินข้าวเหอะ มัวแต่ก้มดูโทรศัพท์
เดี๋ยวเพื่อนจะรอนะ Thee Dumrongdech บอกตัวเองก่อน
ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ทำไม
555 Jub Joompit กวนตีน ช่วงบ่ายเป็นกิจกรรมแบ่งกลุ่ม น้องทั้งร้อยห้าสิบสองคนถูกคละเพศและแบ่งออกเป็นสิบสองกลุ่มสี ซึ่งแต่ละสีจะมีพี่สันทนาการเข้าไปเป็นพี่ประจำสีๆ ละหนึ่งคน
ผมได้รับผิดชอบน้องสีเขียว ภารกิจที่เราต้องทำบ่ายวันนี้คือการคิดชื่อสี ทำธง และคิดเพลงประจำสีพร้อมท่าเต้น
น้องๆ แต่ละกลุ่มแยกกันไปแชร์ความคิดกันตามมุมรอบๆ ห้องโถง ส่วนสีเขียวของผมเลือกตรงสนามหญ้าด้านนอกใต้ร่มไม้ใหญ่ ผมเดินเข้าไปหาและรับไหว้จากน้องๆ ทุกคนที่ทักทายผมอย่างสดใส เว้นแต่คนๆ เดียวที่ไม่ยกมือไหว้แต่เงยหน้าจากจอโทรศัพท์ขึ้นมายักคิ้วให้
ธีร์ ดำรงค์เดช เราเจอกันอีกแล้ว
“เป็นไงบ้าง คิดไรออกกันยัง ใครมีอะไรมาแชร์กันได้นะเดี๋ยวพี่ช่วย”
ผมบอกน้องๆ แล้วแต่ละคนก็งัดความคิดเด็ดๆ ของตัวเองออกมาตามประสาเด็กนิเทศผู้กล้าแสดงออก โดยเฉพาะน้องหน้าม้าเต่อชื่อเก๋ไก๋สไลเดอร์ที่ผมจำเธอได้ขึ้นใจจากวันแรก เธอเหมือนเป็นผู้นำของสี ตอนนี้สิ่งที่เราต้องคิดคือชื่อสัตว์อะไรสักอย่างที่เป็นตัวแทนของกลุ่มแล้วค่อยเอาไปต่อยอดเป็นเพลงและธง
ผมเหลือบมองธีร์ขณะที่เด็กในวงคุยกัน เห็นเขาเอาแต่ทำหน้าเบื่อโลกและจ้องมองโทรศัพท์มือถือเป็นครั้งคราว
“ช่วยเพื่อนก่อนดิ” ผมเดินไปด้านหลังแล้วจิ้มแขนลงบนไหล่เขาเบาๆ ธีร์หันมาขมวดคิ้วใส่ผมอย่างกวนตีนแต่ก็ยอมเก็บโทรศัพท์ลงในกระเป๋า
“ชะนี! ชะนีดีไหม เข้ากับสีเขียวเหมือนชะนีในป่าไรงี้” น้องเต่อเสนอ
“ก็ดีนะ แต่กูได้ยินคำว่าชะนีแล้วนึกถึงสีที่มันผู้หญิงๆ ชมพู ม่วงไรงี้ หรือคนอื่นมีไรเสนออีกป่ะ ธีร์...เธอว่าไง” น้องตุ๊ดใส่แว่นชื่อโอมที่นั่งติดกับเขาทำเสียงอ่อนเสียงหวานใส่ เรียกเสียงโห่จากทุกคนพร้อมกัน
“กูว่าแรด” น้องหน้าหมวยที่นั่งติดกับโอมบอก
“แรดเข้ากับสีเขียวตรงไหนวะ”
“กูหมายถึงมึงอะแรด”
“อีสัด ธีร์จะพูดแล้ว ฟังผัวของคนทั้งประเทศค่ะ” น้องโอมสังเกตเห็นเขากำลังจะบอกอะไรสักอย่างออกมา ธีร์ขยับปากช้าๆ เหมือนคนไม่ค่อยมีความมั่นใจแล้วพูดเบาๆ ว่า
“งู”
และนั่นคือข้อสรุป สุดท้ายเราก็ลงตัวที่ ‘งูเขียว’
หลังจากนั้นน้องผู้หญิงผู้มีหัวศิลป์แยกออกไปทำธง ส่วนผู้ชายสุดห่ามกับตุ๊ดหนึ่งคนแยกกันมาคิดท่าเต้นประกอบ ผมช่วยใส่ท่าเด็ดๆ ลงไปจากประสบการณ์ที่คิดว่าทุกคนต้องเห็นแล้วต้องซี้ดและเรียกคะแนนให้กับสีของเราได้เยอะแน่นอน
“งูเขียวเจี๊ยวใหญ่ๆ ซ่อนเอาไว้อยู่ในกางเกง ฉกทีตัวพี่ต้องเล็ง กลัวน้องเสียวเกร็งเพราะฉกผิดรู ช้กฉกๆๆๆๆ”
เพลงนี้คือความจัญไรอันแสนลงตัว ผมให้น้องผู้ชายเข้าไปสอนให้ทุกคนในกลุ่มเต้นตาม โชคดีที่เกือบทุกคนมียางอายในระดับเดียวกัน เต้นยับจัดเต็มซะจนรุ่นพี่อย่างผมต้องอาย
เว้นแต่คนเดียว
ธีร์เต้นไม่ได้เลย ไม่น่าเชื่อว่าคนที่เก่งกาจเรื่องการแสดงอย่างเขาจะมีความสามารถในการเต้นที่น้อยมาก เหมือนเขากำลังอิดออดและกั๊กๆ ตัวเองไว้อยู่
ผมสอนเขาควงเอวจนเขาหลุดขำกับท่าทางของผมหลายครั้ง ตลอดบ่ายวันนั้นสอนจนเอวจะหัก เพื่อนในกลุ่มก็มาช่วยกันสอนเขาอย่างค่อยเป็นค่อยไป กลุ่มอื่นมองมาทางกลุ่มเราอย่างขำในพยายามที่น่ารักของเขา แต่สุดท้าย...ธีร์ก็ดูเหมือนเด็กหนุ่มร่างสูงโย่งที่เต้นด้วยท่าเงอะๆ งะๆ ส่วนที่ขยับในร่างกายมีแค่มือกับเท้าเท่านั้น
ผมทรุดตัวลงกับผืนหญ้า ยกแขนปาดเหงื่อตัวเองอย่างยอมแพ้
“ทำดีแล้ว”
กระนั้นก็ยังยกนิ้วให้เขาและน้องคนอื่นในกลุ่ม ดาราเด็กมองผมหน้างอ ผมฝากให้เขาไปทำการบ้านมาเพื่อโชว์ในวันพรุ่งนี้ แต่ในใจก็คิดแหละว่ามันคงจะได้แค่นี้จริงๆ
Thee Dumrongdech ถามไรหน่อยดิ
ทำไมตอนไปไหนมาไหนพี่วินัยต้องบังคับจับมือกันด้วย Jub Joompit ธรรมเนียมไง
เวลาข้ามถนนจะได้ข้ามง่ายๆ อะไรงี้ Thee Dumrongdech อ๋อ Jub Joompit ไม่ชอบโดนบังคับเหรอ? Thee Dumrongdech คงงั้น
โตๆ แล้วก็ข้ามถนนกันเองได้ละมั้ง Jub Joompit นึกถึงคนอื่นดิ
อย่างเพื่อนผู้หญิง ถ้าเขาเกิดสะดุดกลางทาง อย่างน้อยเราก็รั้งเขาไม่ให้ล้มได้ ไรงี้
มือที่จับกันมันมีประโยชน์นะ Thee Dumrongdech เหรอ วันที่สองของค่าย เราตื่นกันตั้งแต่เช้าตรู่ หอพักของศูนย์นวัตกรรมแยกเป็นหอชายหญิงสองอาคาร ในอดีตมันเคยเป็นหอพักของนักศึกษาบางสาขาของคณะเกษตรศาสตร์ที่ต้องแยกตัวออกมาเรียนที่นี่เพราะสถานที่อำนวยต่อการเรียนการสอนภาคปฏิบัติ แต่ปัจจุบันสาขานั้นถูกยุบรวมกับอีกสาขาและย้ายไปเรียนอีกที่ คณะเราจึงฮุบที่นี่เปิดเป็นศูนย์นวัตกรรม ตั้งชื่อให้เท่ไปแบบนั้นแต่จริงๆ ก็คล้ายๆ สถานที่ที่ให้นักศึกษาปีสี่มาปั่นตัวจบกันภายใต้สภาพแวดล้อมที่มีคุณภาพและอุปกรณ์อำนวยความสะดวกด้านนิเทศศาสตร์ครบครัน
เจ็ดโมงตรง น้องและพี่ผู้ชายมาเรียงแถวกันหน้าหอ ออกเดินอย่างเป็นระเบียบไปรับน้องผู้หญิงที่อยู่ห่างออกไปราวร้อยเมตรตามธรรมเนียมค่าย
“น้องผู้ชายถือของให้น้องผู้หญิงด้วยครับ” ฝ่ายวินัยบอก น้องผู้หญิงที่อยู่สามแถวด้านในต่างส่งกระเป๋าและสัมภาระให้กับผู้ชายที่ขนาบข้าง
“พี่ล้อมน้องด้วยครับ”
แล้วกึถึงตาพี่ ผมในชุดเสื้อสีขาวกับกางเกงกีฬาขายาวโปร่งที่ตอนแรกเดินชิลล์นำหน้าแถวผู้ชายก็ไปต่อแถวล้อมน้องกับเขาอีกที มันเหมือนเป็นธรรมเนียมของค่ายนี้ที่ผู้ชายจะปกป้องผู้หญิง และพี่จะปกป้องน้องอีกที
ผมก้าวถอยหลังเพราะถูกดันให้ตรงกับหน้าตับแถว กระทั่งหยุดลงข้างๆ น้องผู้ชายคนหนึ่งที่หน้าเหมือนป๋อมแป๋มเทยเที่ยวไทย...ในเวอร์ชั่นแมนน่ะนะ
“มึงๆ กูแทรกหน่อย” มีเพื่อนผู้หญิงรุ่นเดียวกับผมแทรกจากด้านหน้า ทำให้ผมต้องกระเถิบลงอีกหนึ่งลำดับ
ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงกระแอมทักจากคนข้างๆ พร้อมกับกลิ่นน้ำหอมสะอาดที่ผมจำได้
วันนี้เขาสวมเสื้อเชิ้ตสีแดงจัดจ้านทับด้วยแจ๊กเกตสีเทาขัดให้ผิวหลอดไฟของเขาขาวขึ้นอีกระดับ บนหัวสวมหมวกแก๊ปสีแดงปักคำว่า ‘MY LIFE’ ไว้หลวมๆ ท่อนล่างเป็นกางเกงเข้ารูปสีดำและรองเท้าสีขาวสะอาด ลุคเท่ๆ ที่ให้อารมณ์คุณชายในคราวเดียวกัน
“แมงวันเข้าแล้ว” เขาแซว ผมรีบหุบปากตัวเอง กำลังจะเถียงกลับว่าไม่ได้อ้ากว้างขนาดนั้นสักหน่อย แต่คนด้านหน้าก็ดันให้ผมกระเถิบลงอีกขั้นหนึ่ง ติดกับน้องผู้ชายตัวสูงใส่แว่นที่หันมายิ้มให้ผมอย่างแหยๆ
“มึงอ่ะ” ธีร์หันมาเรียกเขาก่อนที่เขาจะทันได้พูดบางอย่างกับผม “แลกที่ได้ไหม”
“หะ...หา?”
“ขอแลกที่หน่อย”
ดาราหน้านิ่งพูดได้ดังนั้นก็เดินสลับที่กันโดยไม่ให้น้องแว่นปฏิเสธเลย เขากลับมายืนในตำแหน่งที่ตรงกับหน้าตับของผม แต่กระเป๋าที่เขาถืออยู่เป็นของผู้หญิงในแถวหน้าก็เลยต้องแลกกระเป๋ากันพัลวันอีก
“วุ่นวายว่ะ” ผมบ่น พยายามไม่ยิ้มออกมา เด็กหลอดไฟยักคิ้วเชิงบอกว่าเขาไม่สนใจคำบ่นผมหรอก
“จับมือครับ” ทันทีที่วินัยสั่ง ผมก้มลงมองมือตัวเองกับมือเขาอย่างเก้ๆ กังๆ
“จับมื๊อ” ธีร์ทวนคำเสียงสูงอย่างล้อเลียนปนเร่งเพราะเห็นว่าผมไม่อะไรสักทีขณะที่แถวข้างหน้าเดินแล้ว เขาเลยคว้ามือของผมไปกุมอย่างรวดเร็ว ล็อคนิ้วมือทั้งห้าของผมกับนิ้วตัวเองเหมือนไม่ยอมปล่อยให้ไปไหน ผมสัมผัสถึงความนุ่มเนียนจากผิวมือของเขา
“ไหนบอกไม่ชอบถูกบังคับให้จับมือ” ผมอ้างถึงบทสนทนาที่เราคุยกันเมื่อคืน
“ตอนนี้เริ่มชอบแล้ว” เขาบอก และหันมากระซิบแกล้งที่ข้างหู “มือเย็นดีจัง”
ผมยื้อมือตัวเองกลับมาและพยายามสะบัดให้หลุด แต่ธีร์ยิ่งกระชับแรงขึ้นอีก
“ไม่ปล่อยหรอก”
ธีร์ยิ้มแฉ่งกลับมา ผมเสมองไปทางอื่นแล้วสาบานได้เลยว่าในอีกไม่กี่นาที มือเย็นชืดของตัวเองต้องชุ่มไปด้วยเหงื่อเพราะอุณหภูมิในร่างกายที่กำลังพุ่งสูงแน่ๆ
ในวันที่สองของค่าย เราได้จับมือกันเป็นครั้งแรก ท่ามกลางฝูงชนคนนิเทศศาสตร์ที่คุยกันเสียงเจี๊ยวจ๊าว กับแสงแดดอ่อนยามเช้าและอากาศบริสุทธิ์
มือเราไม่หลุดออกจากกันเลยตลอดทาง
“ไอ้จุ๊บ มึงกับน้องธีร์นี่ยังไงกัน”
โฟกัสเปิดประเด็นตอนเราพักกินข้าวเที่ยงกับผมแบบไม่มีปี่มีขลุ่ย เรานั่งกันอยู่โต๊ะเดิม ฝั่งตรงข้ามของผมคือเบ้นซ์ เพื่อนสันทนาการผู้มีเอกลักษณ์คือตัวที่หนาและผมฟูเหมือนแฮกริดในแฮร์รี่พอตเตอร์ ติดแต่ว่ามันเป็นผู้หญิง และคนสวยๆ ที่นั่งติดกันคืออาเฟ่ ตุ๊ดหน้าสวยรวยเสน่ห์ขวัญใจเด็กๆ ส่วนข้างผมก็ไอ้โฟกัส กับเพื่อนสันผู้ชายหน้าเหมือนปลากระโห้ชื่อโอ
“มีคนเขาอยากรู้ คือเมื่อเช้ามีคนมาเล่าให้กูฟังว่าเห็นมึงกับน้องจับมือกันกระหนุงกระหนิงเดินมาที่นี่ แถมกูยังเห็นมึงแชทคุยกับเขาในเฟสอีก หึ...คิดว่ากูไม่รู้ไม่เห็นล่ะซี้ เห็นกูเงียบแต่ตากูเสือกตลอดนะแจ๊ะ”
โฟกัสยอมรับออกมาแบบไร้ยางอายจนผมอยากคว่ำข้าวลงบนหน้ามันด้วยความรักใคร่
“ยัง...ยังไม่หมด มีคนบอกว่าข้อความในกล่องจุ๊กกรู้วอ่ะน้องธีร์เขียนถึงมึง”
“ข้อความไหนวะ”
“เรื่องแฟนไง”
ผมนึกย้อนกลับไปเมื่อเช้า พอเรามาถึงคณะแล้วก่อนที่จะเข้าสู่ช่วงพิธีการสำคัญอย่างการให้ความรู้เกี่ยวกับเรื่องลงทะเบียนเรียนโดยเจ้าหน้าที่ของคณะ ก็จะมีการสันทนาการกันให้พอสนุกก่อนเริ่มกิจกรรม และภายในเวลาอันจำกัด สิ่งที่เราทำคือการเล่นกล่องจุ๊กกรู้ว
กล่องจุ๊กกรู้วเป็นกล่องลังสี่เหลี่ยมสีชมพูแปร๋นที่มีจุดประสงค์ไว้เพื่อให้น้อง (หรือพี่) เขียนข้อความในใจลงไปในกล่อง ทำได้หมดไม่ว่าจะบ่น แซว ถามคำตอบ หรือสั่งให้ใครสักคนทำอะไร ทำได้แม้กระทั่ง...บอกรัก
‘น้องกูปรีสีเหลืองอยู่ไหนคะ’ พิธีกรอ่านกระดาษใบแรก น้องผู้หญิงหน้าเฉี่ยวแต่ชื่อแปลกยกมือขานเบาๆ อย่างเขินอายเหมือนคนกำลังจะโดนบอกรัก
‘มีคนเขียนมาบอกว่า...กูปรีสีเหลือง โกนหนวดบ้างนะ’
ฮาครืนแต่เจ้าตัวหน้าบูดทันที จบไปใบแรก
‘น้องธีร์’ พิธีกรร้องเสียงดัง เกิดเสียงกรี๊ดจากสาวน้อยใหญ่ในห้องเมื่อชื่อนั้นถูกขาน พระเอกซีรี่ย์วัยรุ่นยกมือไม่สูงมากเหมือนขอไปที ทุกสายตาจับจ้องอยู่ที่เขา
‘เมื่อคืนเข้าไปทำไรในห้องน้ำนานจัง’
ข้อความบวกจินตนาการทำให้สาวๆ กรี๊ดลั่น ผมหัวเราะออกมาเบาๆ มองเขาที่หน้านิ่งแต่ริมฝีปากยกขึ้นเล็กๆ
‘ความลับ’ เขาตอบ แล้วก็โดนทั้งห้องโห่ใส่เพราะไม่เซอร์วิสต์แฟนๆ เลย
‘พี่จุ๊บ’ ใบที่สามมีชื่อผม ตอนนี้ทุกสายตาพุ่งมาจับจ้องตัวผมหลังจากที่ยืนอยู่ในมุมห้องเงียบๆ มานาน
‘มีน้องถามว่า...พี่จุ๊บมีแฟนยังครับ...เดี๋ยวๆๆ...ครับ พี่จุ๊บมีแฟนยัง...’ครับ’ คนถามก็ต้องเป็นผู้ชายอ่ะดิ๊” พิธีกรทำน้ำเสียงสงสัยกับกระดาษใบนั้นทำเอาน้องๆ ส่งเสียง ‘งู้ยยยยย’ ให้ผมกระหึ่ม ผมปิดหน้าแบบเขินๆ เพราะตอนแรกคิดว่าคงโดนแซวอะไรสักอย่าง
‘อะสรุปยังไง มีแฟนยังเฮ้ย น้องเค้ารอคำตอบเนี่ย’
‘ไม่มีครับ’ ผมตอบ ทันใดนั้นตาตัวเองก็ปราดไปหาเขาโดยอัตโนมัติ แต่เด็กหลอดไฟไม่ได้แสดงสัญญาณหรือความรู้สึกใดๆ ออกมาผ่านสีหน้านิ่งให้ผมรู้ว่าเป็นคนเขียน มีเพียงรอยขมวดที่คิ้วเล็กๆ เท่านั้น
“พวกมึงแม่งไร้สาระว่ะ” ผมไม่ยอมรับกับโฟกัสและเพื่อนคนอื่นบนโต๊ะกินข้าวที่ยื่นหน้ามารอฟังคำตอบจากผมด้วยความอยากรู้อยากเห็น แต่ผมลุกขึ้นกลบเกลื่อน “กูเอาจานไปเก็บละ ใครฝากบ้าง”
“อีจุ๊บ อย่ามาหนีนะ” โฟกัสเอ็ด กะจะคว้าตัวผมไว้แต่ไม่ทัน ผมแลบลิ้นให้และกะจะเดินออกไปที่เก็บจาน แต่ประโยคต่อมาของเพื่อนตัวดีชะงักตัวไว้ซะก่อน
“ไปไหนก็ไป กูถามน้องธีร์เองก็ได้ น้องธีร์ค้า!” เขากำลังเดินมาทางนี้พอดี เด็กหนุ่มในชุดแดงเกือบทั้งตัวหยุดตามเสียงเรียกร้องของรุ่นพี่ “พี่อยากถามอะไรน้องธีร์หน่อยอ่า...”
“อะไรเหรอครับ”
“ไอ้กัส...” ผมทำเสียงต่ำขู่ แต่โฟกัสไม่แคร์แถมแลบลิ้นเอาคืนอีกต่างหาก ไอ้นี่!
“กระดาษในกล่องจุ๊กกรู้วที่ถามว่าจุ๊บมีแฟนยังอ่ะ น้องธีร์เป็นคนเขียนหรือเปล่าคะ”
โฟกัสถามออกไปในที่สุด ผมจ้องหน้าเพื่อนรักเขม็งด้วยสายตาบอกว่าเดี๋ยวมีการเอาคืนแน่ๆ ในขณะเดียวกันก็รู้สึกลุ้นกับคำตอบเขา
ธีร์ยิ้มบางๆ “ไม่ได้เขียนนะครับ”
“อ้าว...” โฟกัสกับเพื่อนสามคนด้านหลังอุทานออกมาพร้อมกัน ผมอยากอุทานออกมาบ้างแต่นั่นมันจะโป๊ะแตกเกินไป
“ขอตัวนะครับ” ธีร์บอกแล้วเดินออกมาจากตรงนั้นเลย ผมก็เพิ่งรู้ตัวว่าตัวเองจะเอาจานไปเก็บเหมือนกันเลยเดินไปพร้อมๆ กับเขา ได้ยินเสียงซุบซิบของพวกขี้เม้าท์ไล่หลังตามมา
“สรุป...ไม่ได้เขียนจริงดิ” ผมถามออกไปขำๆ ขณะที่รับจานข้าวจากเขามาเคาะเศษอาหารออก
“อือ” เขาตอบรับ “แต่เมื่อกี้เพิ่งเขียนไปใบนึง”
“เขียนอะไรอ่ะ”
“ไม่บอก รอฟังเองแล้วกัน” เขายกมุมปากแล้วเดินออกไปเลย ผมโห่ให้รอบหนึ่งขณะที่ในใจแทบรอช่วงกล่องจุ๊กกรู้วในช่วงสันทนาการตอนเย็นไม่ไหว
สี่ชั่วโมงผ่านไป เวลาที่ผมรอคอยก็มาถึง
เสียงบ่นเซ็งแซ่ของเด็กปีหนึ่งดังก้องห้องโถง คงเพราะโดนอบรมอะไรที่เป็นวิชาการมาทั้งวัน ไม่นานพิธีกรหญิงคนเดิมก็เข้ามาครองไมค์พร้อมกับกล่องสีชมพูแปร๋นกล่องเดิม
“จะบอกว่าเมสเสจตอนเย็นเด็ดมากกกก” เธอเกริ่น แล้วเริ่มอ่านทีละใบๆ มีผู้หญิงแซวกันเรื่องขี้แล้วไม่กดชักโครก มีน้องผู้ชายสักคนจีบน้องน้ำที่อยู่สีฟ้า มีคนสั่งให้อาเฟ่เต้นเพลงเมียงูกับเดือนคณะปีผม ซึ่งอาเฟ่ก็จัดให้ตามต้องการ
สิบกว่าข้อความ จนกระทั่งมาถึงข้อความของผม
“พี่จุ๊บอีกแล้ว ฮอทเหลือเกินนะมึงอ่ะ” พิธีกรแซวเรียกเสียงฮาและกรีดร้องจากเด็กสาวปีหนึ่งได้พอสมควร “แต่โอ๊ะโอ...อันนี้ค่อนข้างแรงแฮะ ฟังดีๆ นะจุ๊บ ฟังดีๆ นะคนที่ถูกกล่าวถึง...”
ผมจับเส้นผมหยอยที่ห้อยตกลงมาปรกหน้าผากตัวเองอย่างใจจดใจจ่อ มองหน้าพิธีกรสลับกับธีร์ที่ตอนนี้กระชับหมวกตัวเองแน่น ริมฝีปากอมยิ้มบางทำให้ผมแน่ใจว่านี่เป็นข้อความจากเขาแน่ๆ
“ถึง...คนที่เขียนถามพี่จุ๊บว่ามีแฟนหรือยังเมื่อเช้า”
“...”
“อย่ายุ่ง...ของกู”TBC*ธีร์ออกตัวแรงมากอีพีนี้
EP.4 COMING SOON!!!! รับรองว่าคนอ่านจะต้องเซอร์ไพร์สกับสิ่งที่เกิดขึ้นตอนหน้าแน่ๆ รอติดตามกันนะคะ : )
อยากกรี๊ดอยากชมอยากติไปคุยกันได้ในแฮชแท็ก #จุ๊บที ในทวิตเตอร์หรือเพจ
ตัวแม่นะคะ
เอฟ (ตัวแม่*)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
