“ทำไมทิ้งเรา...?” เจ้าแก้มกลมถามเสียงอ่อยพร้อมช้อนตาขึ้นมองเมื่อคนนิสัยไม่ดีกลับออกมาพร้อมกับผมเปียกชื้น
“อยากโดนปล้ำเหรอ?”
“พี่มีอารมณ์เหรอ?”
“เอาความจริงหรือเอาที่สบายใจล่ะ?”
“แหงะ... แค่จูบเองนะ”
“พอเลยเตี้ย ไม่ต้องพูดอะไรแล้ว เดี๋ยวจับปล้ำจริง ๆ หรอก ไม่รู้ตัวเองเลยหรือไงว่ายั่วขนาดไหน”
“ก็พอรู้ตัวอยู่บ้าง...”
“ทำไมน่าหมั่นไส้จังเลยวะ!”
“แง! อย่าบีบแก้มเรา~~”
“นั่งนิ่ง ๆ ไป อย่าซน พี่จะไปทำงาน”
“โง้ยยยย อยู่กับเราน้า เล่นกับเรา เราเหงา”
“เหงาเหี้ยไร”
“แง ๆ แงงงงงงงง”
“อย่าปัญญาอ่อนเตี้ย จะไปทำงาน”
ลูกหมูหน้ามุ่ย “ก็ได้ พี่เอางานออกมาทำข้างนอกได้ไหม?”
“อือ ๆ เรื่องมากจริง ๆ”
“ก็เราอยากอยู่กับพี่นี่นา”
ขนาดนี้แล้วทิวากาลจะทำยังไงได้
จันทร์เจ้าชำเลืองมองคนที่นั่งอยู่ไม่ไกล ทิวากาลคิ้วขมวดขณะที่กำลังอ่านเอกสารอะไรสักอย่าง บนโต๊ะกระจกมีแลปท็อปวางอยู่ แอบชะโงกไปมอง อ่านไม่รู้เรื่องก็เลยกลับมาดูการ์ตูนจากทีวีจอใหญ่ ไม่นานก็ขยับยุกยิกแอบมองทิวากาลบ่อย ๆ เวลาคนนิสัยไม่ดีทำท่าทางแบบนี้แล้วมีเสน่ห์มาก ๆ เลย เป็นอะไรที่ดีจนละสายตาลำบาก รู้ตัวอีกที่ก็จ้องไปที่ร่างสูงแล้ว
“มีอะไร?” เอ่ยถามทั้งที่ยังไม่ละสายตาจากเอกสาร จันทร์เจ้าสะดุ้ง กะพริบตาปริบ ๆ ก่อนยิ้มแหย
“เหงา”
“มานี่มา” คนถูกเรียกที่เข้ามาหา มุดเข้าไปในช่องว่างของวงแขนคนตัวสูง ทิวากาลใช้แขนของที่ถือเอกสารอยู่รัดลำคอแฟนเด็กเบา ๆ แล้วคลายออก เจ้าแก้มกลม ขยับศีรษะหนุนอกกว้างหาท่าสบาย กลิ่นน้ำหอมเย็น ๆ จากคนนิสัยไม่ดีนี่ทำให้รู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูกเลย ง่วงชะมัด...
“อ่านอะไรเหรอครับ?”
“งานไอ้กร”
“อ้าว ทำไมพี่กรไม่ทำเองล่ะ? เรานึกว่าพี่ทำงานของมหา’ลัยซะอีก”
“มันเยอะ เลยขอให้ช่วย”
“อ๋อ... จริงใจก็ช่วยป่าป๊ะเหมือนกัน”
“เด็กนั่นอ่ะนะ?”
“ช่ายยยยย เด็กปีศาจนั่นเก่งมากเลย ทำได้ทุกอย่าง เท่สุด ๆ แต่เราก็ทำได้นะ เราแค่ขี้เกียจ”
“เชื่อ...”
หลังจากผ่านไปสักพัก ทิวากาลก้มมองคนที่อยู่ในอ้อมกอดเมื่อรู้สึกได้ว่าอีกคนเงียบไปนาน มุมปากหยักยกขึ้นขยับเป็นรอยยิ้ม แฟนเด็กของเราหลับไปแล้ว และดูเหมือนจะหลับลึกเสียด้วย ลมหายใจเขาออกสม่ำเสมอเชียว แก้มกลมบีบกับอกเขาจนมันย้วย หลับเป็นเด็กตัวน้อย ๆ ให้ความรู้สึกเหมือนเด็กอนุบาลนอนกลางวัน กดจูบกลางศีรษะกลมเบา ๆ กลิ่นแชมพูหอมทำให้หัวของเขาโล่งขึ้นอย่างประหลาด
วางเอกสารลงข้างตัว ขยับเล็กน้อยเพื่อไม่ให้สะเทือนคนหลับ แกล้งบีบแก้มกลมเล่นอย่างขำ ๆ ก่อนจะค่อย ๆ ช้อนตัวแฟนเด็กขึ้น ใช้ไหล่ดันประตูห้องนอนให้เปิดออก วางแฟนเด็กลงบนเตียงนุ่ม คลายเนกไทและปลดกระดุมเม็ดบนออกให้ รวมทั้งดึงชายเสื้อออกจากกางเกงและถอดเข็มขัดออกเพื่อให้เด็กน้อยนอนสบาย หอมแก้มนิ่มเบา ๆ แล้วออกไปหยิบโทรศัพท์มือถือและแลปท็อปจากด้านนอก กลับเข้ามาอีกครั้งพลางนั่งลงที่อาร์มแชร์ตัวใหญ่ และมองคนหลับอยู่บนเตียงเป็นระยะ
หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู มีการแจ้งเตือนมากมายแสดงขึ้นมา สาเหตุเป็นเพราะวีดีโอเด็กแก้มกลมเล่นกล้องที่เขาอัพโหลดไป
tiwathana เด็กป่วน
teamchantiwa อร๊ายยยย น่ารักกกกก อยากได้มาไว้ที่บ้าน ขอได้ไหมคะ
+ น่ารักกกกกกก
+ จันทร์เจ้าน่ารักโคตร ๆ อยากด้ายยยยยย
+ จันทร์เจ้ามีขายที่ไหนอ่ะ อยากได้
+ บ้านเรามีขนมเยอะแยะเลย มาอยู่กับเราเร้ววววววว
@jjindahouse ทิวากาลยกยิ้มเบา ๆ เขากดเข้าไปดูในเพจจันทิวา มีหลายข้อความที่โพสต์ถึงเขาและเด็กแก้มกลม และมีรูปทั้งแอบถ่ายและขอถ่ายตรง ๆ แล้วที่พีคสุดคือรูปเขาตอนที่ถอดเสื้อและรูปนั่นถ่ายโดยแฟนเด็กของเขาเอง... เด็กแก้มกลมเป็นกบฏ ส่งรูปเขาไปให้คนดูแล
เขาไม่ทราบว่าคนที่ดูแลเพจนี้เป็นใคร และไม่คิดจะสืบหา มันไม่จำเป็นอะไร ในเมื่อแอดมินก็ไม่ทำให้เขาเสียหายตรงไหน อาจจะรำคาญนิดหน่อยตรงที่มีผู้ชายหลายคนมาคอมเมนต์ถึงแฟนเขา บอกว่าน่ารักบ้างล่ะ อยากได้ไปไว้บ้านบ้างล่ะ อยากมีแฟนแบบนี้บ้างล่ะ ไม่มีปัญญาหาแฟนกันหรือไงถึงได้มาอยากได้แฟนคนอื่นเขาแบบนี้
“อือ..” ละสายตาจากแลปท็อปบนตักไปมองก้อนกลม ๆ บนเตียงที่ขยับยุกยิก จันทร์เจ้าลืมตาขึ้นนิ่งค้างไม่กะพริบ หน้ายับยู่ยี่ ผมฟูยุ่ง หน้าเอ๋อ ๆ ทำให้ทิวาการรู้สึกตลก แต่ไม่ได้หัวเราะออกไป ไอ้เตี้ยเด้งตัวขึ้นนั่ง ตากลมกะพริบหนึ่งที ท่าทางเด๋อด๋าดูตลกเข้าไปใหญ่
“ไปล้างหน้าไป”
“ใครน่ะ...”
ก็ไม่คิดว่าจะเอ๋อขนาดนี้ ทิวากาลวางแลปท็อปเอาไว้แล้วเดินเข้าไปหาคนที่นั่งอยู่กลางเตียง โน้มหน้าเข้าไปใกล้และเท้าแขนกักเอาไว้
“ใคร?”
“งือ...” ครางในคอแล้วซบหน้ากับไหล่แกร่ง นิ่งแบบนี้หลับอีกแหง ทิวากาลเขย่าตัวแฟนเด็ก ตากลมลืมมามองเขียวปั๊ด “ไปล้างหน้า จะพาไปหาอะไรกิน”
เอาสิ ระหว่างเตียงกับอาหารจะเลือกอะไร...
สุดท้ายเจ้าเด็กแก้มกลมก็ล้มไปเกลือกกลิ้งบนเตียงอยู่ราวห้านาทีถึงเข้าไปล้างหน้าและเปลี่ยนชุดนักศึกษาออก
ทิวากาลพาเด็กแก้มกลมมาทานข้าวที่ร้านอาหารไม่ไกลกับคอนโด แฟนเด็กยังหน้ามึน ๆ ด้วยความง่วง จะหลับแต่ก็ห่วงกิน บางทีหลับตอนทานไปด้วยจนเขาต้องดุ ไม่รู้ไปทำอะไรมาถึงได้ดูเหนื่อยมากขนาดนั้น
“วันนี้นอนที่ไหน?” เขาถาม
เด็กแก้มกลมอมช้อนไว้ในปากก่อนรูดออกช้า ๆ ตากลมเหลือบขึ้นใช้ความคิด แล้วตอบ “บ้าน...”
“พี่ก็ไม่มีคนกอดดิ”
“หมอนข้างงายยยยยย”
“มันไม่หอม”
“งุ้ย เดี๋ยวเราหาซื้อน้ำยาปรับผ้านุ่มให้”
“เด็กห่า”
“ไรอ่ะ ด่าเราทำไม”
“อยากอยู่ด้วย”
“ไว้วันอื่นเนอะ ให้เรากลับบ้านเถอะ หม่ามะจะไล่ออกจากทะเบียนบ้านแย้ว”
“ก็ได้”
“เย้ น่ารักมั่ก! เอารางวัลไป” ร่างสูงกลอกตาเมื่อเด็กแก้มกลมตักกระเทียมและต้นหอมมาให้เป็นรางวัล เอาของที่ไม่ชอบมาให้เขาแบบนี้ก็ได้เหรอ?
มาถึงบ้านของจันทร์เจ้า แฟนเด็กชวนเข้าบ้านก่อนและทิวากาลก็ไม่ได้ปฏิเสธ เขาเลี้ยวรถไปจอดในโรงจอดรถ เดินตามหลังเด็กแก้มกลมที่วิ่งเข้าไปหาน้อง ๆ จริงใจกับจ๋าจ้ากำลังเล่นแบดมินตันอยู่สนามหญ้าหน้าบ้านพอดี
“เจเจจจจจจจจจจ~~~~~” จันทร์เจ้าโผเข้าใส่แต่น้องทั้งสองกลับกระโดดหลบไปคนละทาง ลูกหมูหน้ามุ่ย กอดอกไม่พอใจ
“พี่กาล สวัสดีค่า~~”
“สวัสดีครับ”
แงะ!! ไรอ่ะ ทำไมทักทิวาแล้วไม่ทักจันทร์เจ้า โกรธ!!!!!!!
“พี่กาลมาเล่นด้วยกันค่ะ พี่จริงใจออก ๆ”
“ก็แย่ละ”
“ไม่ได้! ไม่ให้เล่นนะ!”
“อะไรอ่ะ พี่จันทร์เจ้าหวงแฟนกับเค้าเหรอ”
“แล้วไงอ่ะ!”
“พี่จริงใจ๊!! ดูพี่จันทร์เจ้าสิ ทำไมทำงี้อ่ะ”
“ยุ่งไรกับเขาล่ะ”
“โง้ยยยยยย เค้าอยากเล่นกับพี่เขยนี่”
“ไอ้จ๋าจ้า!!”
“กรี๊ดดดดด พี่จริงใจขาช่วยเค้าด้วย อร๊ายยย พี่จันทร์เจ้าอย่าเตะเค้า!!” จริงใจได้แต่มองพี่ชายกับน้องสาววิ่งไล่เตะกันอย่างอ่อนใจ
“ไง” จริงใจหันไปมองคนทักแล้วไหวไหล่ ท่าทางของเด็กปีศาจน่าหมั่นไส้จนทิวากาลอยากเตะสักที
“ไม่ไง”
“กับภัคด้วยใช่ไหม?”
“ก็แย่ละ”
“หึหึ ยังไม่ใจอ่อนอีกหรอ”
จริงใจเบะปาก กลอกตาไปมาเป็นคำตอบ ควงไม้แบดมินตันเล่นไปพลาง ไม่อยากจะพูดถึงให้ช้ำใจ ตัวหอมยังไม่ใจอ่อนสักนิด แต่ดีหน่อยที่ให้ไปเจอได้ แม่ง อย่างกับเป็นชู้
“ยากกว่าปลูกต้นไม้ให้โตในวันเดียว ยิ่งคนชื่อคิงบ้าบออะไรนั่นอีก”
“หือ? เคยเจอแล้วเหรอ?”
“ไม่เคย ได้ยินเขาพูดกับเพื่อน พี่รู้จักเหรอ?”
ทิวากาลพยักหน้า คิ้วเข้มขมวดมุ่น ทำไมจริงใจขมวดคิ้วตามไปด้วย
“งานหยาบละ นั่นรักแรกภัคเลย”
“ก็เหี้ยละ”
“เหี้ยจริง ๆ บอกจันทร์เจ้าหรือยัง?”
จริงใจสั่นหัว เขายังไม่อยากบอกตอนนี้ ไม่ใช่ว่าจะปิดบัง แต่ต้องการความมั่นใจมากกว่านี้ หากเป็นไปได้ก็อยากบอกตอนที่ได้เป็นแฟนแล้ว ไม่รู้ว่าพี่ชายจะเข้าใจหรือเปล่า ถึงตอนนั้นเขาอาจต้องซื้อโรงงานขนมมาง้อเลยก็ได้
“บอกอะไรเหรอ!?” จริงใจเหลือบมองพี่ชายที่วิ่งเข้ามาหาทำตาแป๋ว แก้มกลม ๆ แดงระเรื่อ ไรผมชื้นเหงื่อเนื่องจากอากาศร้อนและการวิ่งไล่เตะน้องสาว
“บอกว่าวันนี้พี่ฟ้ากับน้าเจ้ามา และพี่ฟ้าทำเค้กส้มไว้ด้วย”
“จริงอ่ะ!!!!!” แก้มกลมทำตาโต วิ่งตึกตักเข้าบ้านทิ้งทิวากาลอยู่ด้านนอก
“ลืมกูอีกละ”
“ไม่สำคัญก็งี้”
“เบอร์ภัคเบอร์อะไรนะ”
“ก็แย่ละ เข้าบ้านดิ ต้องให้ปูพรมแดงหรอ หรือต้องจุดธูป”
ยังไงก็ต้องเล่นเขาให้ได้สักทางใช่ไหม ทิวากาลคาดโทษไว้ในใจ เมื่อเข้ามาในบ้านแล้วเข้าจึงเห็นว่าแฟนเด็กนั่งตักคลอเคลียอยู่กับคุณเพลิงฟ้า คนผมยาวหันมายักคิ้วแทนการรับไหว้ เจ้าชีวันตบหัวคนรักด้วยความรักใคร่ ต้องแง่ง ๆ ใส่แฟนหลานตลอด
“มานั่งด้วยกันสิ” เจ้าชีวันเอ่ยชวน
“ครับ”
“พี่ทิวากิน ๆ พี่ฟ้าทำอร้อยอร่อย” เจ้าลูกหมูตักเค้กส้มไปป้อนถึงปาก ทิวากาลอ้ารับ เพลิงฟ้าหน้าบึ้ง ไม่พอใจ
“เจเจเรียนเป็นไงบ้าง?”
“เหนื่อยมากเยยคับ พี่ฟ้าโอ๋หน่อย”
“โอ๋ ๆ น้า เดี๋ยวพี่ฟ้าทำอะไรให้ทาน อยากทานอะไรครับ?”
“เย้เย้ หนูอยากกินแกงเขียวหวานคับ แล้วก็ผัด ๆ ที่แห้ง ๆ ที่เผ็ด ๆ หนูจำชื่อไม่ได้?”
“คั่วกลิ้งเหรอ?”
“อื้อ! อันนั้นแหละฮะ” แหงนหน้าไปยิ้มหวานให้พี่ฟ้าก่อนอ้อนน้าเจ้าบ้าง “น้าเจ้าจ๋า หนูอยากกินชีสทาร์ต น้าเจ้าทำให้หนูนะ นะนะ”
“เพิ่งทานข้าวก่อนมานี่ไม่ใช่เหรอเตี้ย”
“อ้าว ทานมาแล้วไม่ต้องกินแล้วสิ” เจ้าชีวันแกล้งแหย่ให้หลานหน้ามุ่ย
“งุ้ยยย อีกตั้งฉามชั่วโมงจะถึงมื้อเย็น หนูก็หิวอีกแล้ว”
“ตัวบวมเป็นโอ่งแล้ว”
“ผอมเป็นก้างอย่างจริงใจไม่เห็นน่ามอง”
“ก้างก็แย่ละ”
“น้าาาา ทำให้หนูเถอะน้า หนูเรียนมาก็เหนื้อยเหนื่อย ต้องมาฟังคำพูดที่มันเนกาทีฟจากจริงใจอีก ใจหนูบอบช้ำมากเลย หนูต้องการสิ่งเยียวยา หนูต้องฮีลตัวเองกลับมาให้ได้ เมื่อแป้งทาร์ตถูกอบจนเปลี่ยนเป็นสีเหลืองอร่าม หมูกระทะจะเป็นใหญ่ในแผ่นดิน!”
ลูกหมูชูกำปั้น แววตาวาววับมุ่งมั่น ไม่สนใจสีหน้าของแต่ละคนเลยว่าเอือนระอากับหลักปรัชญาชวนงงนั่นขนาดไหน ทาร์ตกับหมูกระทะมันมาบรรจบกันได้ยังไง งงในงง
“เพ้อไรเตี้ย”
“นั่นสิ เพ้อไรวะ”
ลูกหมูหน้ามุ่ย ทีอย่างนี้ทิวากาลกับจริงใจเข้ากันดีเป็นปี่เป็นขลุ่ยเชียวนะ!
“เห็นไหม น้าเจ้ากับพี่ฟ้าเห็นไหม หนูโดนรังแก โดนกลั่นแกล้ง หนูน่าสงสาร ไม่สงสารหนูเหรอคับ?”
“หนูไม่ต้องเล่นใหญ่แบบนี้พี่ฟ้าก็ทำให้อยู่แล้วครับ”
“แง ทำไมทุกคนว่าหนู น้าเจ้า~”
“อืม... น้าว่าหนูเล่นใหญ่ไปจริง ๆ”
“โอ๊ย!! ใจหนูเจ็บมาก” คนเล่นใหญ่ยังไม่หยุด ลูกหมูร้องโอ๊ยเสียงดัง ยกมือกุมหน้าอก ฟุบหน้าไปซบแขนพี่ฟ้าที่กอดเอวไว้อยู่ ด้วยความมันเขี้ยวเจเจ เพลิงฟ้าจึงจัดการฟัดลูกหมูตัวอวบให้ร้องกรี๊ดหัวเราะคิกคักลั่นครัว
จันทร์เจ้าอยากอยู่วอแวพี่ฟ้าตอนทำอาหารมาก ๆ แต่โดนพี่ฟ้าไล่ให้ไปเล่นที่อื่น อยากบอกว่าจันทร์เจ้าเสียใจแต่พี่ฟ้าไม่แยแสแล้ว สวีทกับน้าเจ้าอยู่ได้ เห็นนะว่าป้อนกันด้วยอ่ะ ทำไม ทำไมไม่ป้อนจันทร์เจ้าด้วย! ไปก็ได้ หมั่นไส้คนแก่ หวานกันให้เบาหวานขึ้น ความดันขึ้นไปเลยนะ ชิชิ!
“เตี้ย”
“ไรเหยอ?”
“ติดไว้ตั้งแต่เมื่อไหร่?” ทิวากาลถาม สายตามองไปยังรูปภาพโพราลอยด์ที่ถูกปักด้วยหมุดไว้ที่สตอรี่บอร์ดเหนือโต๊ะเขียนหนังสือของจันทร์เจ้า
มันมีทั้งรูปเจ้าเด็กแก้มกลมเอง รูปเพื่อน ๆ พี่น้อง และรูปเขา รวมทั้งรูปคู่ของเรา...
“สองสามวันก่อนเอง ก็เราเพิ่งถ่ายกันนี่ เรามีรูปเยอะแยะเพราะพี่เลยรู้ป่ะ แอบส่งไปให้แอดมินจันทิวาด้วย คิคิ”
“รู้ละ มีกบฏอยู่ใกล้ตัวนี่เอง” เขาขยี้ผมนุ่มอย่างมันเขี้ยว แฟนเด็กหัวเราะเสียงใส คลานไปเปิดลิ้นชักแล้วหยิบเอาอัลบั้มภาพออกมา
“เราแอบถ่ายพี่”
ทิวากาลที่นั่งอยู่บนเบาะฟูกรั้งเอวแฟนเด็กมานั่งช่องระหว่างขา วางคางไว้บนศีรษะกลม สองมือล็อกไว้ที่เอวนิ่ม พลางบีบหน้าท้องนุ่ม ๆ ของจันทร์เจ้าเล่นอย่างสนุกมือ
“ไปถ่ายไว้ตอนไหน”
“จำไม่ได้เหมือนกัน คิคิ นี่ไง ตอนไปค่ายรับน้อง อันนี้ใครถ่ายไม่รู้ ที่เราหลับแล้วพิงพี่” นิ้วเล็กชี้ไปยังรูปบนแผ่นกระดาษ มันเหมือนกับเป็นสมุดบันทึกเรื่องราวด้วยรูปภาพมากกว่าอัลบั้มภาพ ใต้รูปใบนั้นเขียนวันนี้กำกับและมีคำบอกเล่าความรู้สึกบันทึกเอาไว้
“ไอ้โก๋ถ่าย”
“หูย พี่โก๋เก่ง นอกจากเป็นคนส่งนมแล้วยังเป็นช่างภาพอีก”
“อย่าชมคนอื่นได้ป่ะ”
“ไรอ่ะ ถ้าไม่มีพี่โก๋จะมีรูปนี้หรอ นี่รูปคู่รูปแรกของเราเลยน้า”
แม้จะหงุดหงิดที่แฟนเด็กชมคนอื่น แต่ก็เห็นด้วยกับคำพูดของจันทร์เจ้า การไปค่ายรับน้องนั้นให้อะไรกับเขาเยอะแยะ เรามีช่วงเวลาแย่ ๆ ต่อกันที่นั่น และช่วงเวลาดี ๆ ต่อกันที่นั่นเหมือนกัน...
“นึกถึงตอนนั้นแล้วรู้สึกตัวเองงี่เง่า”
“ฮ่าฮ่า ใช่ พี่ทิวางี่เง่าที่สุดเลย!”
“ได้ทีเอาใหญ่เลยนะ! ไหน! มาฟัดซิ ไอ้คนไม่งี่เง่า”
“อ๊าก! อร๊าย เราจั๊กจี้ คิคิคิ” ลูกหมูดีดดิ้นอยู่ในอ้อมกอดของทิวากาล ริมฝีปากขยับเป็นรอยยิ้มกว้าง ดวงตาปิดหยี แก้มขึ้นเป็นก้อนกลมให้คนนิสัยไม่ดีได้ฟัด
ฮือ จะบ้าได้อยู่แล้ว หายใจไม่ทัน
จุ๊บ จูบแก้มนิ่มทิ้งท้ายก่อนปล่อยให้หมูน้อยเป็นอิสระ ลูกหมูทิ้งตัวนอนหนุนศีรษะกับต้นขาของทิวากาล หายใจหอบ โกยอากาศเข้าปอด มือหนาเกลี่ยแก้มนิ่มเล่น พอเลื่อนไปที่ริมฝีปากก็โดนแฟนเด็กงับ เขาบีบแก้มจันทร์เจ้าให้อ้าปากแล้วก้มลงไปจูบ ขบเม้มที่ด้านนอกโดยไม่ได้รุกล้ำเข้าไปภายในโพรงปากเล็ก
จันทร์เจ้าระบายยิ้มหวาน ยื่นมือขึ้นไปลูบสันกรามคมของคนนิสัยไม่ดี ทิวากาลรวบมือซุกซนเอาไว้ ก่อนไล่จูบไปตามปลายนิ้ว
“ขอบคุณที่วันนั้นไม่เกลียดพี่”
“ไม่มีเหตุผลต้องเกลียดนี่นา... แต่เราโกรธจริง ๆ นะ ไม่พอใจด้วย นึกแล้วอยากชกสักที ทำไมวันนั้นเราถึงไม่ต่อยพี่นะ”
“ไม่ต่อยล่ะดีแล้ว ไม่งั้นเสียโฉม เดี๋ยวได้แฟนไม่หล่อนะเว้ย!”
“โอ๊ย! มีคนหล่อมาชอบเราเยอะแยะ!”
“เหร้ออออ หน้าอย่างนี้นี่มีคนชอบเยอะแยะเหรอ”
“ใช่! เยอะแยะเลยยยยยยยย อย่าอิจฉาเรานะ เราขอโทษที่หน้าตาดี”
“เฮ้อ เหนื่อยไหม?”
“ก็พอตัว ฮ่าฮ่าฮ่า”
ลูกหมูสบตากับคนตัวสูง แย้มยิ้มบางเบาก่อนซุกหน้ากับหน้าท้องของทิวากาล
“หนูชอบพี่”
“ชอบเหมือนกัน” ทิวากาลแอบยิ้ม ลูบใบหูเล็กที่ขึ้นสีแดงเล่นให้คนเขิน เขินยิ่งขึ้น จันทร์เจ้าซบหน้าเข้าไปมากขึ้น พยายามปัดมือทิวากาลออกแต่ไม่เป็นผล จึงต้องอยู่นิ่ง ๆ ให้คนนิสัยไม่ดีเบื่อแล้วหยุดก่อกวนไปเอง ลูกหมูลุกขึ้นนั่งขัดสมาธิหันหน้าเข้าหาทิวากาล หัวเข่าเกยอยู่บนต้นขาแกร่ง มือหนาโอบแก้มกลมเอาไว้ทั้งสองข้าง เคลื่อนใบหน้าเข้าไปใกล้จนหน้าผากชนกัน จันทร์เจ้าหลับตาลง ทิวากาลค่อย ๆ ลดระยะห่างของริมฝีปากลงช้า ๆ จนกระทั่ง....
ปัง!!!!
“พี่ฟ้าให้มาตามไปข้างล่าง!” เสียงกระแทกของประตูและเสียงของจริงใจตะโกนดังลั่น ทั้งคู่ผละออกจากกัน พร้อมใจกันหันไปมองคนที่เข้ามาขัดจังหวะด้วยอารมณ์ขุ่นมัว จริงใจเลิกคิ้ว กอดอกยืนพิงกับกรอบประตูห้องนอนพี่ชาย ทำไม? มีปัญหาเหรอ ข้องใจก็อินบ็อกซ์มาสิ
“ให้ไว”
“ไอ้เด็กเวร”
เป็นครั้งแรกที่ได้ยินทิวากาลว่าน้องแล้วจันทร์เจ้าไม่ขัด แถมยังเห็นด้วยมาก ๆ อีก ฮึ่ย!
ไอ้เด็กปีศาจนี่!
จริงใจยิ้มปีศาจทิ้งท้ายก่อนกวักมือเรียกให้พี่ชายเข้าไปหา จันทร์เจ้าสะสมความแค้นเอาไว้ ปล่อยกำปั้นใส่หน้าท้องน้องไปหนึ่งที แต่จริงใจไม่ได้สะเทือนอะไรเลยสักนิด เมื่อลงมาถึงชั้นล่าง ลูกหมูรีบเข้าไปคลอเคลียพี่ฟ้าหาว่าโดนกลั่นแกล้งให้พี่ฟ้าจัดการจริงใจให้หน่อย ตีให้ร้องให้แง ๆ เลย
“ทำอะไรพี่อีกแล้วล่ะ?”
“ผมเปล่านะครับน้าเจ้า แค่เปิดประตูเข้าไปขัดจังหวะตอนเขาจะจูบกันพอดี”
อะ ไอ้ ไอ้เด็กปีศาจ!!!!! แง!!! ใครให้พูดแบบน้านนนนนนนนนนนนนนน!
“เจเจ”
ฮือ เสียงพี่ฟ้าเข้มกว่าเอสเพรสโซ่สองช็อตอีกง่ะ กลัวแล้วค้าบ ยกมือพนมเลย...
ทิวากาลที่ถูกเพลิงฟ้าคาดโทษไปด้วยไม่ได้รู้สึกอะไรมากนัก เขาส่งยิ้มที่พยายามทำให้ซื่อไปให้ ดูเหมือนจะโดนเพลิงฟ้ามั่นไส้มากกว่าเดิน เขานั่งมองพี่น้องทะเลาะกัน ไม่น่าเชื่อว่าตีกันบ่อย ๆ แต่ก็รักกันมากแบบนี้ มาที่บ้านหลังนี้ทีไรเขารู้สึกอบอุ่นทุกที แม้ว่าจริงใจหรือคุณเพลิงฟ้าจะทำเหมือนไม่ชอบเขา แต่ก็ไม่ได้ทำให้เขารู้สึกว่าเป็นคนนอก ยังมอบความอบอุ่นให้แก่เขา
เพราะจันทร์เจ้าเกิดมาท่ามกลางความรักและความอบอุ่นของครอบครัว ถึงได้เป็นคนที่จิตใจดีและอารมณ์ดีเสมอ ซ้ำยังเผื่อแผ่ความน่ารักไปยังผู้คนที่พบเห็น เป็นใครก็ตกหลุมรักได้ไม่ยาก เหมือนกับเขา เหมือนกับทิวากาลตอนนี้ที่ไม่สามารถมองใครได้อีกแล้ว แม้ระยะเวลาที่เจอกันมันอาจไม่นานนัก แต่มันเพียงพอสำหรับเขาแล้วที่จะหาว่าใครคือคนที่ต้องการให้อยู่เคียงข้างไปในวันข้างหน้า
มือหนาล้วงเอาโทรศัพท์มือถือออก เขาเลือกรูปภาพที่จันทร์เจ้ากำลังยิ้มกว้างจนดวงตาปิดหยีหายไป แค่เห็นก็สามารถทำให้ยิ้มตามได้โดยง่าย กดอัพโหลดลงในโซเชียลเน็ตเวิร์ก ก่อนเก็บมันลงไปเมื่อแฟนเด็กวิ่งเข้ามาหาบอกว่าโดนจริงใจกับจ๋าจ้ารุมทึ้ง เขาอ้าแขนรับเด็กแก้มกลมเข้ามาและช่วยเป็นเกราะให้ไม่ให้ใครเข้ามาทำร้าย
เขาอาจะเป็นคนไม่ดีสำหรับใครหลายคน
แต่เขาจะเป็นคนดีสำหรับคนคนนี้...
ขอบคุณที่เข้ามาเปลี่ยนชีวิตเสเพลของทิวากาลให้มันดีขึ้น
ขอบคุณ...มากจริง ๆ tiwathana It’s like sky is blue, grass is green and this boy is mine.
@jjindahouseมนุษย์แฟนเด็ก
จบ.
----------------------------
หงึกกกก จบแย้ววววววววว
อยู่ด้วยกันมาหกเดือนอ่ะเนอะ ครึ่งปีเลย วันนี้(29)เป็นวันครบรอบหกเดือนลยด้วย (29 พ.ค. - 29 พ.ย. 2559)
ขอบคุณทุกคนที่ติดตามมาจนถึงตอบจบนะคะ อาจจะมีหลายอย่างที่ขัดใจคนอ่าน ขออภัยด้วยเน้อ
ก็คงไม่มีลูกหมูมาป่วนแล้ว คิดถึงเจ้าหมูกับพี่กาลด้วยนะคะ TwT
ไม่รู้จะเพ้ออะไรอ่ะ ก่อนหน้านั้นมีเรื่องจะพูดเยอะแยะเลย แต่ตอนนี้ลืมหมดแล้ว
เอาเป็นว่า ขอบคุณทุกคนนะคะที่เข้ามาอ่านกัน ไม่คิดว่าจะมีคนอ่านเยอะแบบนี้อ่ะ คือสาระอะไรไม่มีเลย 555555
ขอบคุณน้าาาา รักทุกคนเยยยยยยยย ♥♥♥♥♥
บ๊ายบายค่าาา
อ้าว อีกเรื่อง ถ้าได้รวมเล่มอย่าลืมมาพาเจ้าหมูไปเลี้ยงนะคะ
แล้วก็พรุ่งนี้(30 พ.ย.) เพลิงฟ้าคนแมนจะปิดจองแล้วน้า~
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
