-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0
ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้ ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ
5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).
9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ
10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป http://www.thaiboyslove.com ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป
11.บอร์ดนิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว
บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป
12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด
13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ
14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ
15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด ควรจะให้เครดิตกับ...
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข
17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)
18.ใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดเรื่องสั้น ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที ส่วนเรื่องสั้นที่จบแล้วให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้วจะได้ไม่ถูกลบทิ้งและจะเก็บไว้ที่บอร์ดเรื่องสั้นไม่ย้ายไปไหน เช่นเดียวกับนิยายทุกเรื่องเมื่อจบให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้ว จะได้ย้ายเข้าสู่บอร์ดนิยายจบแล้ว ไม่เช่นนั้นม๊อดอาจเข้าใจว่าไม่มาต่อนิยายนานเกินจะโดนลบทิ้งครับ
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
*****************************************************************************************
「มนุษย์แฟนเด็ก」
(http://i.imgur.com/27SgsKk.jpg)
-ภาษาวิบัติที่มีภายในเรื่องนี้เป็นเพียงภาษาวิบัติที่ใช้เพื่อเสียงเท่านั้น ไม่ได้มีเจตนาใช้ภาษาไทยไม่ถูกต้องค่ะ-
PRE ORDER มนุษย์แฟนเด็ก
1 มิถุนายน - 20 กรกฎาคม 2560
(http://i.imgur.com/5KrEI2P.jpg)
(คลิกเพื่อลิงก์ดูภาพใหญ่ http://i.imgur.com/5KrEI2P.jpg)
(http://i.imgur.com/4rtC3Kn.jpg)
(คลิกลิงก์เพื่อดูภาพใหญ่ http://i.imgur.com/4rtC3Kn.jpg )
(http://i.imgur.com/YYRsU39.jpg)
รายละเอียด
ชื่อเรื่อง : มนุษย์แฟนเด็ก
ผู้แต่ง : Heartbreakxr's
จำนวน : 2 เล่มจบ
จำนวนหน้า : 400+ หน้า (ต่อเล่ม)
หนังสือราคา : 730 บาท (รอบจองส่งฟรี)
Box + หนังสือ ราคา : 900 บาท (รอบจองส่งฟรี)
ตอนพิเศษไม่ลงเว็บ : 10 ตอน ( รวม 12 ตอน )
- รุ่นพี่จันทร์เจ้ากับคุณทิวากาล (ลงเว็บ)
- เวลากลางวันที่มีพระจันทร์เป็นของตัวเอง (ลงเว็บ)
- สุขสันต์วันเกิด...เกิดมาทำไม?
- วันหยุดของจันทิวา ft. ไลลา
- ทิวากาลของจันทร์เจ้า บอกเฉย ๆ ไม่ได้ว่าอะไร
- ต้นเหตุของรอยน้ำตา
- ไม่ใช่เรื่องที่จะขอ...แล้วให้กันได้
มิคเบสท์ 5 ตอน
- พี่มิคบ้านข้าง ๆ
ของแถมพิเศษ : เรื่องสั้น #เหมือนฝัน (ไม่มีลงเว็บ) | เนื้อเรื่องไม่เกี่ยวข้องกับมนุษย์แฟนเด็ก
สำหรับออเดอร์ที่โอนเงินภายในวันที่ 20 มิถุนายน จะได้ของขวัญพิเศษเล็กๆ 1 ชิ้นค่ะ
สั่งซื้อได้ที่ http://peunjaibooks.lnwshop.com
สารบัญ
ตอนที่ 0 มีความกวนประสาทตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=54090.msg3390019#msg3390019) ♥ ตอนที่ 1 มีความคนนิสัยไม่ดีที่ใจดี (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=54090.msg3392260#msg3392260)
ตอนที่ 2 มีความไม่เล่นแล้วจะกลับบ้าน (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=54090.msg3397896#msg3397896) ♥ ตอนที่ 3 มีความอยากกุมขมับ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=54090.msg3400691#msg3400691)
ตอนที่ 4 มีความโดนเมิน (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=54090.msg3405000#msg3405000) ♥ ตอนที่ 5 มีความโดนเหวี่ยง (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=54090.msg3407478#msg3407478)
ตอนที่ 6 มีความไม่ทนแล้ว (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=54090.msg3409538#msg3409538) ♥ ตอนที่ 7 มีความทิวากาลที่งี่เง่า (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=54090.msg3411718#msg3411718)
ตอนที่ 8 มีความก็แย่ละ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=54090.msg3416591#msg3416591) ♥ ตอนที่ 9 มีความหวงอย่างรุนแรง (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=54090.msg3417696#msg3417696)
ตอนที่ 10 มีความขอบคุณแบบเฉพาะตัว (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=54090.msg3420795#msg3420795) ♥ ตอนที่ 11 มีความทิ้งไว้กลางโรงอาหาร (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=54090.msg3423107#msg3423107)
ตอนที่ 12 มีความหัวใจบีบรัด (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=54090.msg3425149#msg3425149) ♥ ตอนที่ 13 มีความเข้าใจแล้ว(ก็ได้) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=54090.msg3427487#msg3427487)
ตอนที่ 14 มีความเครียดอ่อน ๆ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=54090.msg3430102#msg3430102) ♥ ตอนที่ 15 มีความคนหรือสก๊อตไบรท์ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=54090.msg3432625#msg3432625)
ตอนที่ 16 มีความเด็กปีศาจที่แท้จริง (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=54090.msg3435945#msg3435945) ♥ ตอนที่ 17 มีความมาหาหน่อย อ่อยแล้ว (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=54090.msg3438288#msg3438288)
ตอนที่ 18 มีความฉันแพ้ทางคนอย่างเธอ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=54090.msg3440668#msg3440668) ♥ ตอนที่ 19 มีความ Have a nice day (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=54090.msg3444235#msg3444235)
ตอนที่ 20 มีความเป็นสนามอารมณ์ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=54090.msg3447081#msg3447081) ♥ ตอนที่ 21 มีความภัยคุกคาม (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=54090.msg3449120#msg3449120)
ตอนที่ 22 มีความเกรี้ยวกราด (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=54090.msg3452142#msg3452142) ♥ ตอนที่ 23 มีความงอแง (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=54090.msg3455011#msg3455011)
ตอนที่ 24 มีความปรึกษาสนทนาธรรม (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=54090.msg3458730#msg3458730) ♥ ตอนที่ 25 มีความเพื่อเธอกับฉันและรักเรา (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=54090.msg3461809#msg3461809)
ตอนที่ 26 มีความผูกมิตรพิชิตใจ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=54090.msg3464524#msg3464524) ♥ ตอนที่ 27 มีความคุมโทนไม่อยู่ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=54090.msg3468475#msg3468475)
ตอนที่ 28 มีความเป็นเต้าหู้ไข่ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=54090.msg3472430#msg3472430) ♥ ตอนที่ 29 มีความหมดเวลาสนุกแล้วสิ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=54090.msg3476309#msg3476309)
ตอนที่ 30 มีความสงสัยใคร่รู้ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=54090.msg3479611#msg3479611) ♥ ตอนที่ 31 มีความแกะของขวัญ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=54090.msg3482280#msg3482280)
ตอนที่ 32 มีความจันทร์เจ้าที่แปลว่าน่ารัก (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=54090.msg3486857#msg3486857) ♥ ตอนที่ 33 มีความให้เวลาพิสูจน์ใจ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=54090.msg3491347#msg3491347)
ตอนที่ 34 มีความเศร้าจะตายอยู่แล้ว (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=54090.msg3493724#msg3493724) ♥ ตอนที่ 35 มีความกินอยู่กับปาก อยากอยู่กับเธอ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=54090.msg3498285#msg3498285)
ตอนที่ 36 มีความเป็นผู้ใหญ่ใจต้องนิ่ง (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=54090.msg3503458#msg3503458) ♥ ตอนที่ 37 มีความหนูจะเป็นเด็กดี (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=54090.msg3507675#msg3507675)
ตอนที่ 38 มีความลูกหมูเป็นสิ่งมีชีวิตที่คิดจะครองโลก (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=54090.msg3511306#msg3511306) ♥ ตอนที่ 39 มีความชอบเท่ากุ้งเผาตัวใหญ่ชุบน้ำจิ้มซีฟูด (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=54090.msg3515003#msg3515003)
ตอนที่ 40 มีความอ่อนแอก็แพ้ไป (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=54090.msg3520168#msg3520168) ♥ บทส่งท้าย มีความฟ้าสีฟ้า หญ้าสีเขียว (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=54090.msg3523983#msg3523983)
ตอนพิเศษ : รุ่นพี่จันทร์เจ้ากับคุณทิวากาล (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=54090.msg3579812#msg3579812)
ตอนพิเศษ :
เวลากลางวันที่มีพระจันทร์เป็นของตัวเอง (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=54090.msg3615310#msg3615310)
นิยายเรื่องอื่น ๆ
☆ underground ☆ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=43958.0) completed
「WAIT FOR LOVE」รักแล้วรอหน่อย ♡ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=46605.msg3043087#msg3043087) completed
【d o u b l e M】 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=48349.0) completed
• ค ว า ม จ ริ ง ใ จ • (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55984.0) completed
Blind Item _สื่อรักสตาแกรม_ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=66205.msg3789662#msg3789662) Now Showing
FB. PAGE : Heartbreakxr's (https://www.facebook.com/heartbreakxrs/)
-
มนุษย์แฟนเด็ก
0
มีความกวนประสาทตั้งแต่เจอกันครั้งแรก
“เป็นอะไรลูกหมู?” คนที่ถูกเรียกว่าลูกหมูตั้งแต่เกิดจนปัจจุบันเบ้หน้าคล้ายเด็กจะร้องไห้ เดินเข้าไปโหม่งหัวกับแขนของน้าเจ้าสามครั้งถ้วนด้วยความรักสุดหัวใจ
“หนูตื่นเต้น ทำไงดี ๆ ๆ”
วันนี้เป็นวันเปิดเทอมแล้ว เราได้เป็นนักศึกษามหาวิทยาลัยแล้ว... ตื่นเต้น ตื่นเต้นมาก ๆ ไม่รู้ว่าเข้าไปแล้วจะต้องเจออะไรบ้าง กลัวก็กลัว ไม่มีเพื่อนหรือคนรู้จักไปด้วยเลย แงงงงง พี่มีนก็เรียนอีกคณะ เวฟกับไต้ฝุ่นก็เรียนคนละคณะ รามินทร์ก็เรียนอีกคณะ เราต้องไปโชว์เด๋อแน่ ๆ เลย งืออออ
“ทำตัวสบาย ๆ ไม่มีอะไรน่ากลัวหรอก”
“พี่ฟ้า” ลูกหมูทิ้งน้าเจ้าไว้กลางทางแล้วโผเข้าไปกอดพี่ฟ้าสุดที่รัก ตั้งแต่จำความได้ก็จำได้ว่าพี่ฟ้าคอยซื้อขนมให้บ่อย ๆ และตามใจตลอด พี่ฟ้าคนดีของหนู หนูรักพี่ฟ้าที่สุดในโลกเยย ♡_♡
“เก่งขนาดนี้ยังจะกลัวอะไรอีก หืมมม” เพลิงฟ้าพูดก่อนจะก้มลงไปหอมหน้าผากของลูกหมูตัวขาว
หลังจากโดนจุ๊บจุ๊บ จันทร์เจ้าก็ได้รับมาพลังมาเยอะแยะไปหมดเลย~
“ง่ากกกก ขอบคุณนะครับ หนูรักพี่ฟ้าที่สุดในโลกเลยยยยยย” ว่าจบก็หอมแก้มพี่ฟ้าไปสองฟอดใหญ่ ๆ จนน้าเจ้าเข้าไปลากคอพร้อมกับบอกว่าทุกคนรออยู่ที่ห้องอาหารหมดแล้ว เชอะ! หวงพี่ฟ้าของหนูก็บอกมาสิ!
ตอนนี้อัศวโยธินทร์ก็พร้อมหน้าพร้อมตากันอยู่ที่โต๊ะอาหารแล้ว จันทร์เจ้ายกมือไหว้และบอกสวัสดีตอนเช้า หม้ามะ ป๊ะป๊า และคุณตา คุณยาย ก่อนเดินไปนั่งประจำที่
“พี่จันทร์เจ้าน่ารักมั่ก!” จ๋าจ้าเอ่ยชมพร้อมยกนิ้วโป้งให้ทำเอาคนเป็นพี่หน้าแดงแจ๋
“พุงปลิ้นอ่ะ”
โผละ!!!
คนที่ยิ้มเขินหุบยิ้มแทบไม่ทัน ก่อนจะซัดโผละเข้าไปเต็ม ๆ กลางศีรษะของน้องชายตัวแสบ
“ตบทำไมเนี่ย!”
“นิสัยไม่ดี!” จิกตามองน้องชาย แล้วหันไปอ้อนหม้ามะ “หม้ามะตัดเงินค่าขนมจริงใจเลยนะฮะ” คนนิสัยไม่ดีหน้าเหวอ ร้องโวยวายเป็นการใหญ่ เรียกเสียงหัวเราะกันยามเช้าท่ามกลางใบหน้ามุ่ย ๆ ของลูกหมูนัมเบอร์วันที่ถูกแซวเรื่องรูปร่าง
อาหารอร่อยจะตาย จะหุ่นดีไปทำไมกัน
“พี่มีนนนนน เราหาทางไปคณะไม่เจออ่า ทำไงดี~”
(“เอ๊า แล้วพี่จะรู้ด้วยไหมเนี่ย? น้องจิ๋วลองถามคนแถวนั้นดูน้า”) คนหลงทางเบะปากจะร้องไห้ น้ำตาเอ่อขึ้นมาคลอที่หน่วยตาเมื่อพี่มีนบอกว่ารุ่นพี่เรียกแล้วต้องรีบไป แงงงง อยู่กับเราก๊อนนนนนนน!
ถามคนแถวนั้นดู... คน คนจ๋าอยู่ไหน อะ! ตรงนั้นมีคนอยู่นี่นา ลองไปถามดีกว่าเนอะ...
จึก ๆ จึก ๆ
จันทร์เจ้าจิ้มปลายนิ้วที่แขนของคุณคนแปลกหน้าเพื่อจะขอความช่วยเหลือ
“หืม?”
“คือ... คือว่าเราหลงทาง...”
“แล้ว?” คุณคนแปลกหน้าตัวสูงเลิกคิ้วถามแล้วทำหน้าดุ เจ้าลูกหมูย่นคอลงอย่างไม่ทราบสาเหตุ น่ากลัวจัง... อยากจะยกมือขึ้นปิดจมูกเพราะคุณคนแปลกหน้ากำลังสูบบุหรี่อยู่ แต่ก็กลัวว่าจะเสียมารยาททั้งที่ตัวเองเป็นคนเดินเข้ามาหาเขาเอง
“ช่วยบอกทางไปคณะบริหารเราได้ไหมครับ?”
“ไม่รู้ดิ” เขาบอกไป เห็นหน้าหงอย ๆ ของเด็กตัวเตี้ยนี่แล้วอารมณ์หงุดหงิดที่ถูกก่อกวนเมื่อสักครู่คล้ายจะเบาลง ตาคมมองสำรวจคนตรงหน้า ตัวเล็กขนาดนี้ถ้าไม่ใส่ชุดนักศึกษาอยู่เขาคงคิดว่าเป็นเด็กมัธยมแน่ ๆ
“หระ หรอ... ขอบคุณครับ” จันทร์เจ้าพูดเสียงแผ่ว หันหลังเดินกลับทางเดิม โทรหาไต้ฝุ่นกับเวฟไปแล้วแต่ไม่มีใครรับสายเราเลย คงจะทำกิจกรรมกับคณะแล้วแน่ ๆ งื่อ... อีกไม่นานก็จะถึงเวลาที่รุ่นพี่นัดแล้ว ถ้าไปไม่ทันต้องถูกลงโทษแน่ ไม่น่าอวดเก่งมาเองเลย รู้งี้ให้น้าเจ้ากับพี่ฟ้ามาส่งดีกว่า TwT
“อ๊ะ!” เสียงใสร้องขึ้นเมื่อข้อมือถูกกระชาก ตากลมมองข้อมือตัวเองสลับกับใครอีกคน
“คณะบริหารอยู่ทางนี้” คุณคนแปลกหน้าเอ่ยขึ้น จันทร์เจ้าเอียงศีรษะ คิ้วขมวดเข้าหากัน
“ไหนบอกไม่รู้ไง?”
“โกหก”
“นิสัยไม่ดี!” คนนิสัยไม่ดีหันมาทำหน้ายียวนกวนประสาท ก้มหน้าลงมาใกล้จนจันทร์เจ้าย่นจมูกเพราะได้กลิ่นบุหรี่ เหม็นอ่ะ เราไม่ชอบ!
“ชื่ออะไร? อยู่ปีหนึ่งเหรอ?”
“นายสูบบุหรี่หรอ รู้เปล่าว่ามันไม่ดีอ่ะ”
“ยุ่งไร”
“ไม่ยุ่งก็เดะ เราชื่อจันทร์เจ้า อยู่ปีหนึ่งครับผม!” จันทร์เจ้ายกมือขึ้นตะเบะเหมือนทหารตอนทำความเคารพและยิ้มกว้าง คนตัวสูงเผลอมองรอยยิ้มนั้นอย่างไม่รู้ตัว เด็กอะไร... เมื่อกี้หน้างออยู่แทน ๆ พอแป๊บด้วยกลับยิ้มเสียกว้าง
“อาฮะ จั่นเจา”
“จันทร์เจ้า!!! จันทร์เอ๋ยจันทร์เจ้าน่ะ รู้จักเปล่า!?”
“นอกจากขอให้บอกทางแล้ว จะขอข้าวขอแกงด้วยป่ะครับ?”
“กวนประสาท โป้ง!!” ตัวเล็กหน้าบึ้ง เขย่งเท้าขึ้นไปแปะนิ้วโป้งกับหน้าผากของคนนิสัยไม่ดีแล้วก็ชอบกวนประสาทด้วย งื่อออ แล้วทำไมต้องสูงเหมือนผีเปรตด้วย รู้ไหมว่าเราปวดคอ ; _ ;
คนตัวสูงนิ่งไปอีกครั้ง ลูบนิ้วทับสัมผัสอุ่น ๆ จากเจ้าเด็กที่แปะโป้งกลางหน้าผากของเขา ความรู้สึกวูบวาบแปลก ๆ ทำให้เขาสะบัดศีรษะไล่มันทิ้ง
“นายยังไม่บอกชื่อเราเลย”
“ถึงละ ไปดิ”
จันทร์เจ้าย่นจมูกใส่เมื่ออีกคนเฉไฉ
“ไม่ไปด้วยกันเหรอ หรือว่านายไม่ได้อยู่คณะนี้”
“ไม่ต้องอยากรู้มากหรอกแก้มย้วย รีบไปไป๊”
“เราไม่ได้แก้มย้วยสักหน่อย เง่ออออ”
“หลักฐานคามือขนาดนี้ยังจะบอกว่าไม่อีก” คนตัวสูงหัวเราะพลางดึงแก้มขาวให้ยืดก่อนจะขยำจนอีกคนหน้าบู้ เมื่อเห็นว่าเด็กตัวขาวเบะปากใส่ก็ปล่อยมือออก “ไปได้แล้วไป”
“อือ! ขอบคุณนะคุณคนแปลกหน้า ไม่บอกชื่อเราก็ไม่ต้องบอก เพราะเราไม่อยากรู้แล้ว! แล้วนี่ เราให้ เป็นเด็กดีน้า บับบัยยยยยยย” ลูกหมูตัวขาวพูดด้วยน้ำเสียงสดใส คุ้ยกระเป๋าหยิบซองขนมมาร์ชเมลโลว์ของโปรดอีกอย่างส่งให้คุณคนแปลกหน้าแทนคำขอบคุณ ยิ้มแฉ่งให้อีกครั้งก่อนวิ่งเข้าไปหารุ่นพี่ที่อยู่ไม่ไกล
ร่างสูงมองซองขนมที่อยู่ในมือแล้วยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว เจ้าเด็กตัวขาวแก้มยุ้ยนั่น ไม่เหมือนคนที่เขาเคยเจอเลยจริง ๆ จะมีใครบ้างมาบอกเขาให้เป็นเด็กดีเนี่ย เด็กบ้าเอ๊ย! เขาเก็บขนมใส่กระเป๋าเสื้อ แล้วเดินออกไปจากบริเวณนั้น เกิดพวกนั้นเห็นก็แย่น่ะสิ อุตส่าห์หนีไปหาที่ซ่อนแล้วยังมีเด็กประหลาดไปเจออีก หึหึ
รู้สึกว่าต่อจากนี้จะมีอะไรสนุก ๆ เข้ามาในชีวิตแฮะ...
-------------------------------
เฮลโล้วววววววววววว สวัสดีค่ะ มาเปิดนิยายเรื่องใหม่แย้ววววววววว
ยูกหมูของเรานี่เอง งุงิ ตอนที่ 0 นี้เคยโพสต์ในเพจไปแล้วนะคะ
ใครที่เคยอ่านแล้วก็... คือเคยอ่านแล้ว (อ้าว)
นิยายเรื่องนี้ก็มาในโหมดไร้สาระเหมือนเดิมงับ ; __ ;
ฝากติดตามด้วยนะค้า~
:L2: :L2:
-
ลูกหมูโตเป็นหนุมน้อยแล้วววว
รอตอนต่อไปนะค้าาา
-
จันทร์เจ้าน่ารักกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก :mew1: :mew1: :mew1:
-
ลูกหมูเราจะมีคู่แล้วววววววว รอนะคะ :katai2-1:
-
ลูกหมูหนูจิ๋วมาแล้ว เป็นเด็กมหา'ลัยสุด.........
-
:mc4: :mc4: เย้ๆๆ ลูกหมูมาแล้ว ถึงจะอ่านหลายรอบแล้ว เก๋ากะอ่านอีก :mew1: :mew1: :mew1:
-
รออ่านตอนต่อไปนะค้าาา
-
หมูน้อยมาแล้ววววว หึหึ
-
ลูกหมูมาแล้วเย้ดีใจ
:L1: :pig4: :L1:
-
มนุษย์แฟนเด็ก
1
มีความคนนิสัยไม่ดีที่ใจดี
ไก่ย่างถูกเผา ไก่ย่างถูกเผา มันจะโดนไม้เสียบ เสียบตูดซ้าย เสียบตูดขวา ร้อนจริง ๆ ร้อนจริง ๆ ร้อนจริง ๆ
แฮ่ก..
คนตัวขาวหอบหายใจแฮ่กขณะยกหลังมือปากเหงื่อที่ขมับไม่ให้ไหลเข้าตาและเต้นไก่ย่างถูกเผาตามพี่สันทนาการประมาณรอบที่สามแสนได้
โอ๊ย! เมื่อไหร่จะจบเนี่ย ย่างจนไหม้เกรียมแล้ว เหนื่อย หิวด้วย!!!
ถูกสั่งให้เต้นจนไม่มีแรงแล้ว แค่เต้นก็โอเคอยู่หรอก แต่นี่ให้แหกปากร้องเพลงด้วย แล้วยังต้องตากแดดอีก ฮึ่ย!!!! จะฟ้องหม้ามะ!!
“หน้าบึ้งๆ”
“แง้ง!”
จันทร์เจ้าแยกเขี้ยวใส่คนที่เข้ามาใกล้ เธอคนนี้ชื่อว่าฟินน์ เป็นเพื่อนของเราเอง เราได้เพื่อนใหม่มาสองคนชื่อฟินน์ กับอีกคนชื่อว่าเบสท์ ตอนนี้ก็ได้เวลาพักแล้วหลังจากที่รอมานาน เราสามคนเลยตกลงกันว่าจะไปหาอะไรกินที่โรงอาหาร เพราะว่าหิวมาก ๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
“เดี๋ยวเรามานะ ขอไปเข้าห้องน้ำแป๊บนึง” ฟินน์กับเบสท์พยักหน้าหงึก ๆ วางหนังสือไว้เพื่อจองโต๊ะ ส่วนจันทร์เจ้าก็วิ่งไปห้องน้ำ
หู้วววว ทำไมเราหน้าแดงหยั่งงี้! ตากแดดนานเกินหรือเปล่า... แสบ ๆ ด้วยนิดหน่อยแต่คงไม่เป็นอะไรหรอก.. ยิ้มให้ตัวเองในกระจก เมื่อล้างมือเสร็จก็ออกไปจากห้องน้ำ
“ซี้ดดดดด เห็นพี่กาลแล้วน้ำเดิน” อยู่ ๆ เบสท์ก็พูดขึ้นมา ลืมบอกไปใช่เปล่าว่าเบสท์เป็นผู้ชาย... ที่ชอบผู้ชาย ;_;
“เอออออ หล่อฉิบหาย! หล่อวัวตายควายล้ม หล่ออะไรเบอร์นั้น” ฟินน์พูดอย่างเห็นด้วย
ลูกหมูมองเพื่อนทั้งสองงุนงง เพราะไม่เข้าใจว่าพูดถึงอะไรกัน พี่กาลคือใครงะ...
“คุยอะไรกันน่ะ?”
“คุยเรื่องผู้ไงยะ!” เบสท์จีบปากจีบคอ แล้วก็หันไปเมาท์กับฟินต่อ สนใจเราหน่อยยยยยยยยยยยย ลูกหมูคอตก ต่อให้เรียกร้องความสนใจยังไงก็ยังโดนเมิน แม้จะบอกว่าจะไปซื้อน้ำยังโดนสะบัดมือไล่เลย เศร้าจัง...
“นมสดปั่นเพิ่มวิปครีมหนึ่งแก้วฮะ..”
“พี่ตา ผมเอาเหมือนเดิม!"”
“รอแป๊บหนึ่งนะจ๊ะ ตามคิว ๆ”
ปึก!
“โอ๊ะ!” คนตัวเล็กร้องขึ้น เพราะถูกชนทำให้เซไปชนกับส่วนที่ยื่นออกมาของร้านน้ำปั่น จันทร์เจ้าเบ้หน้า ลูบไหล่ของตัวเอง ตากลมตวัดมองอย่างไม่พอใจ เมื่อเห็นว่าเป็นใครก็ปล่อยหมัดใส่อกของคนนิสัยไม่ดี
“นิสัยไม่ดี”
“เจ็บนะเว้ย!” คนถูกชกโวยวาย จันทร์เจ้าเลยถลึงตาใส่แล้วชกไปอีกครั้ง
“เราก็เจ็บ!”
“อะไรวะเตี้ยเองหนิ มองไม่เห็น”
“นายตาบอดหรอ?” อ๊ะ! คนนิสัยไม่ดีดหน้าผากของเราจนดังเป๊าะ
“ปากดี”
“ฮึ!!! ไปไกล ๆ เราเลย”
“ที่นี่มหาลัยมึงหรอ?”
“จิ๊!!” ลูกหมูจิปาก ขยับหนีไปยืนอีกด้าน คนตัวสูงยกยิ้มพอใจก่อนจะเดินตามไปยืนข้างๆ จันทร์เจ้า
"โกรธหรอวะ?" เขากระแทกไหล่กระเซ้าคนตัวเล็กกว่า จันทร์เจ้ากอดอก หันหน้าไปทางอีก ไม่สนใจคนที่เขามาเกาะแกะ ยังจะตามมาอีก คนก็มองทำไมเยอะแยะไม่รู้!!
“อย่ามายุ่งกับเรา” ปัดมือของคนด้านหลังที่ยื่นมาเขี่ยแก้มออก
คนถูกไล่เบะปาก ดึงแก้มขาวอีกครั้งด้วยความหมั่นไส้และหมั่นเขี้ยว ไอ้เด็กแก้มแดงนี่กล้าดียังไงมาไล่เขา คนส่วนใหญ่ก็อยากอยู่ใกล้เขาทั้งนั้น
“เฮ้ย โกรธจริงหรอวะ ขอโทษ ๆ เลี้ยงน้ำเลยอ่ะ” เมื่อร่างสูงพูดจบก็ตะโกนบอกแม้ค้าให้ทำของเขาและของเด็กแก้มย้วยพร้อมกันเลย
“เราไม่ได้โกรธ”
“ไม่โกรธแล้วไล่ทำไม?”
“ทำไมจะไล่ไม่ได้ เรารู้จักกันหรือไง?”
“รู้จักดิ ชื่อจันทร์เจ้าไม่ใช่ไง?” มือเล็กยกปิดป้ายชื่อตัวเอง ทำให้อีกคนหัวเราะขำ จิ๊! มีอะไรตลก แล้วเมื่อไหร่น้ำจะได้สักทีเนี่ย!
“เราไม่รู้จักนาย”
“อ้าว เมื่อวานก่อนยังให้พามาคณะบริหารอยู่เลย”
“อ๋อเหรอ จำไม่ได้เลย”
“กวนหรอเตี้ย”
“เปล่าสักหน่อย เราไม่รู้จักคุณคนแปลกหน้าจริง ๆ นี่” บอกว่าเปล่าแต่ก็แลบลิ้นใส่อีกคน และจากนั้นก็ถูกเจ้าคนนิสัยไม่ดีบีบจมูก จะยื่นมือไปบีบคืนบ้างเจ้าบ้านั่นก็สูงเกินไป ฮึ่ย!
“ฝากถือหน่อยดิ” เขาส่งชีทและสมุดจดให้กับคนตัวเล็กกว่าถือ เพื่อที่จะหยิบกระเป๋าสตางค์ออกมาจ่ายค่าน้ำปั่นทั้งสองแก้ว จันทร์เจ้ารับไว้ สายตาก็กวาดมองไปบนปก ก่อนจะสะดุดที่ตัวอักษรเล็ก ๆ ที่มุมขวาล่างของแผ่นชีท
ทิวา
“ทิวา... ชื่อนายเหรอ?” ลูกหมูเอ่ยถามเบา ๆ พร้อมเงยหน้ามอง เจ้าของชื่อทิวาพยักหน้า ส่งแก้วนมปั่นให้แล้วรับชีทและสมุดคืน ก้านนิ้วยาวเขี่ยมุมกระดาษที่พับอยู่ให้คลี่ออก จนทำให้เห็นตัวอักษรทั้งหมด มันเขียนว่า ทิวากาล ต่างหากล่ะ
“ชื่อเพราะอ่ะ”
“หึ ขอบคุณ”
“ขอบคุณสำหรับน้ำด้วย ทีแรกเราจะจ่ายเองนะ แต่ทิวาบอกว่าจะเลี้ยงเราก็เลยไม่ขัด กลัวว่าจะเสียน้ำใจ” พูดจบก็ยิ้มแฉ่งแล้วดูดนมปั่นเข้าไปอึกใหญ่
“ทิวา?”
“เรียกไม่ได้เหรอ? ถ้าเรารู้ชื่อทิวาแล้ว ก็แปลว่าเราสองคนรู้จักกันแล้วนะ”
; _ ;
“หึหึ อยากเรียกก็เรียกเถอะ ไปล่ะ ตั้งใจเรียนด้วย”
“งืม ๆ” โบกมือหยอย ๆ ให้คนตัวโตกว่า แล้วจึงกลับไปที่โต๊ะ
ถึงทิวาจะนิสัยไม่ดี กวนตีนและชอบแกล้งไปหน่อยแต่ก็ใจดีนะ เลี้ยงน้ำเราด้วย... เอาไปเลยหนึ่งแต้ม!
“มึงซื้อน้ำมาแล้วไปซื้ออีกทำไมวะ” เขาไม่ตอบ เพียงแค่แสยะยิ้มเท่านั้น ปล่อยให้เพื่อนอยากรู้อยู่อย่างนั้น หึหึ
“ห่า ถามไม่ตอบอีก”
“พวกมึงจะอยากรู้ทำไม”
“ใครจะไม่อยากรู้ล่ะวะ ก่อนหน้านั้นแม่งหน้าเน่าเป็นตูด พอกลับจากร้านน้ำปั่นพี่ตาละเสือกยิ้ม มีอะไรเด็ด ๆ หรอวะ?” ต้นกระเซ้า และมีมิคกับรถถังก็พยักหน้าเสริมอย่างเห็นด้วย ทิวากาลไหวไหล่ ไม่สนใจ ไอ้พวกนี้มันเพื่อนเขาเอง
“ก็ไม่มีอะไร” แค่มีเด็กน้อยมาให้แหย่แค่นั้นเอง หึหึ
“อย่าให้พวกกูรู้นะไอ้กาล!”
กาล นั่นคือชื่อของเขาเอง
ชื่อจริงคือ ทิวากาล คนส่วนใหญ่จะเรียกว่ากาล เพราะเขาบอกเองว่าไม่ชอบให้เรียกทิวา ทั้งที่ความจริงทิวาคือชื่อเล่นจริง ๆ แต่สำหรับ ‘ทิวา’ มีแค่ครอบครัวเขาเท่านั้นแหละที่เรียกแบบนั้น ทว่าตอนนี้กลับมีคนหนึ่งมาเรียกเขาว่า ทิวา ทั้งที่ไม่ได้เป็นคนในครอบครัวซะอย่างงั้น
“อีกาล! รับน้องช่วงบ่ายเข้าด้วยนะคะ!”
“ไม่” ทิวากาลบอกกลับไปทันที ส่งผลให้อีกคนจิปากขัดใจ คนพูดคือชมพู่ เพื่อนสนิทที่เป็นผู้หญิงคนเดียวของทิวากาล
“แต่มึงต้องไป วันนี้จะรับน้องนะเว้ย”
“แล้วไงวะ กูไม่ไปพวกมึงก็รับกันได้ป่ะ?” ร่างสูงว่าเสียงขุ่น เริ่มไม่สบอารมณ์ขึ้นมาเล็กน้อย เขาวางปากกาในมือลง กอดอกเอนหลังพิงกับพนักเก้าอี้ ก็รับน้องกันมาตั้งหลายวันแล้ว จะมาเดือดร้อนอะไรกับเขาวันนี้กัน
“มันก็ได้ แต่น้องอยากเจอมึงไงไอ้กาล ตั้งแต่ทำกิจกรรมรับน้องมาจะสองอาทิตย์แล้วมึงยังไม่เข้าสักครั้งเลยนะเว้ย!”
“เออ มึงเข้าบ้างเหอะไอ้ห่า” รถถังเอ่ยสมทบกับแพน และมีมิคและต้นพยักหน้าหงึกหงัก ทิวากาลกลอกตาไปมองอย่างเบื่อหน่าย อะไรกับกูนักหนาวะ!
“แต่ไอ้กาลไม่ไปก็ดีนะมึง ไม่มีคนแย่งซีน น้องปีหนึ่งน่ารัก ๆ ทั้งนั้น” คราวนี้ต้นพูดบ้าง และกลายเป็นมิคกับรถถังพยักหน้าเห็นด้วย สามคนนั้นจึงถูกชมพู่ตบกะโหลกไปคนละที
“อย่าเพิ่งหลีไอ้พวกเวร ลากคอมันไปได้เดี๋ยวกูเอาเบอร์น้องที่สวยที่สุดให้เลย” ทั้งสามคนตาวาว หันไปมองร่างสูงเป็นตาเดียว และเขาก็สวนกลับไปโดยที่พวกมันยังไม่ทันได้พูดอะไร
“กู-ไม่-ไป!”
“เออ!! แค่นี้ก็ทำไม่ได้ ไอ้กระจอก!!” ชมพู่ตะโกนใส่หน้าเพื่อนสนิทเสียงดัง แล้วเดินกระแทกเท้ากลับไปนั่งที่โต๊ะ และบ่นเสียงดัง... ‘แม่งเอ๊ย! อย่าให้เห็นเสนอหน้าไปนะมึง!’
“พวกมึงสองตัวจะไปดูน้องป่ะ?”
“ไม่รู้ว่ะ มึงจะไปหรอไอ้ต้น?”
“เออ กูจะไปส่องน้องจันทร์เจ้า”
“จันทร์เจ้า? ใครวะ มึงมีรูปป่ะ?”
“มีเว้ยยย”
“เฮ้ย ผู้ชายหรอวะ น่ารักโคตร”
“ใช่ไหมล่ะ? นี่กูส่องน้องเขาตั้งแต่เปิดเทอมละ”
“เอาชื่อมาซิ เดี๋ยวกูส่องบ้าง”
“เดี๋ยวกูไปส่องตัวจริงเลยแม่ง”
“อย่ามาแย่งน้องกูนะไอ้พวกเวร!”
มิค ต้น และรถถังพูดอย่างเพ้อ ๆ ชื่อของคนที่ตกเป็นหัวของสนทนาทำให้คนที่ไม่สนใจอะไรหูผึ่ง หมายถึงไอ้เด็กมาร์ชเมลโลว์ของเขาหรือเปล่าวะ...
“อ๊ะ..” จันทร์เจ้าหน้ามุ่ย ยกมือลูบหัวตัวเองใจจุดที่ถูกผลัก แหงนหน้าขึ้นทองคนทำแล้วชักสีหน้าใส่ แต่อีกคนกลับยักคิ้วกวนประสาท
“มานั่งทำอะไรตรงนี้” เขาคนนั้นพูดพร้อมกับส่งนมพาสเจอร์ไรส์รสช็อกโกแลตมาให้
“ขอบคุณครับ เรานั่งเล่น ทำไมทิวาขอบแกล้งเราจัง แต่ใจดี ซื้อนมให้เราด้วย” พูดไปก็ขยับปากมุบมิบบ่นกับตัวเองต่อ ทิวานั่งลงข้าง ๆ แล้วยื่นมือมาดึงแก้มเราแรง ๆ
เป็นอะไรกับแก้มเรานักหนา!!
“น่าแกล้งทำไมล่ะ”
“นิสัยไม่ดี โป้ง!”
“เด็กน้อยเอ๊ย เมื่อกี้ยังบอกว่าใจดีอยู่เลย แล้วนี่ทำไมมานั่งอยู่คนเดียว เพื่อนไปไหน?”
“เพื่อนไปแอ๊วผู้ชาย เราไม่อยากไปด้วยเลยมานั่งเล่น ทิวามาทำไมอ่ะ อือ.. แต่ขยับออกไปได้ไหมเราเหม็นกลิ่นบุหรี่” ทิวากาลดมเสื้อตัวเองเมื่อโดนบอกว่าเหม็น ก็มีกลิ่นแค่นิดเดียว ไม่ได้เหม็นอะไรนี่หว่า เสียเซลฟ์เลยกู ร่างสูงขยับออกห่างจากเจ้าลูกหมูเล็กน้อย มองอีกคนที่คุ้ยกระเป๋า สักพักมือเล็กก็ยื่นมาพร้อมกับลูกอมรสสตรอว์เบอร์รี่สองเม็ด
จันทร์เจ้าพับขาขึ้นมากอด(นั่งบนพื้นหญ้า) วางแก้มบนเข่าหันหน้าไปหาคนตัวสูงที่กำลังแกะเปลือกลูกอมด้วยหน้ายุ่ง ๆ คิ้วเข้มก็ขมวดเข้าหากัน ตอนนี้เราอยู่ที่สวนของคณะ ตรงนี้ไม่ค่อยมีคน เลยมานั่งเล่นรอเวลารุ่นพี่เรียกเฉย ๆ เพราะเรียนก็เสร็จแล้ว ฟินน์กับเบสท์ก็ไปแอ๊วผู้ชายตามที่บอกไป แต่ว่าจันทร์เจ้าไม่อยากไปด้วยก็เลยมานั่งที่สวนนี้ จนมีทิวามากวนนั่นแหละ... เซ็งเลย
“จะโดดรับน้องหรอเตี้ย?” จันทร์เจ้าย่นจมูก ไม่ใช่เพราะคำถาม แต่เป็นเพราะสรรพนามที่ใช้ต่างหาก... อย่าให้สูงบ้างก็แล้วกัน!
“ไม่โดด เราเป็นเด็กดี” ยักคิ้วให้คนตัวสูง “เราไม่เคยเห็นทิวาเลย” ระหว่างที่พูดก็เก็บขวดนมที่ดื่มหมดแล้วใส่ช่องข้างกระเป๋า ค่อยเอาไปทิ้งตอนเจอถังขยะ... น้าเจ้ากับพี่ฟ้าสอนมาว่าอย่าทิ้งขยะไม่เป็นที่เป็นทาง เราเป็นเด็กดี เชื่อฟังคำสอนผู้ใหญ่ คิคิ
“ขี้เกียจว่ะ โดนบังคับให้เข้าอยู่เนี่ย”
“ใครบังคับ?”
“ปีสี่” คนตัวเล็กเบิกตาโตทันทีเมื่อทิวากาลพูดจบ ไม่ได้นะ! เป็นปีหนึ่งต้องทำตามคำสั่งรุ่นพี่สิ แล้วนี่ทิวาไม่เข้ากิจกรรมจนโดนพี่ปีสี่บอกเลยหรอ จะโดนลงโทษไหมอะ!!
“โห!!! อย่างนี้ทิวาต้องเข้านะ ไม่งั้นจะต้องโดนลงโทษแน่ ๆ เลย”
“ใครจะกล้า... ทำไม มึงอยากให้กูเข้าหรอ”
“อื้อ เราไม่อยากให้ทิวาโดนลงโทษ วันนี้ทิวาต้องเข้านะ”
“ถ้าเข้าก็เห็นเองแหละ” ทิวายิ้มเล็กน้อย ไม่รู้ว่าพอใจอะไร
“เข้าสิ ต้องเข้า! เราจะรอนะ”
ทันทีที่ก้าวเท้าเข้ามาภายในบริเวณทำกิจกรรมการรับน้องเสียงกรี๊ดก็วิ่งเข้าหูขนทิวากาลต้องยกมือปิดหู กูไม่อยากมาเพราะเงี้ย น่ารำคาญ
“ไหนบอกไม่มาไงอีดอก!!” ชมพู่ตะโกนผ่านโทรโข่งเข้ามา เขาชักสีหน้าทันที รับน้องก็ให้ปีสองทำไปสิวะ ปีสี่จะมาเสนอหน้าทำซากอะไร!
“น้อง ๆ ปรบมือต้อนรับพี่กาลหน่อยเร้วววววว”
ไอ้สัด! ทิวากาลขยับปากด่าชมพู่แบบไม่มีเสียง สักพักก็โดนต้นกับมิคลากไป แม่งเอ๊ย!
“มึงหนีไม่พ้นหรอก ฮ่า ๆๆ” รถถังหัวเราะ เออ! ไม่น่ามาเลยแม่ง ไม่น่าไปเจอกับไอ้เด็กแก้มยุ้ยนั่นด้วย บอกว่าจะรอทำไมก็ไม่รู้ จะไม่มาก็รู้สึกไม่ดีซะงั้น ใกล้บ้าแล้วแน่ ๆ
ทิวากาลกวาดสายตาไปมองรอบ ๆ มีหลายคนมองมาที่เขาอย่างสนใจ แต่เขาไม่ได้หยุดสายตาไว้ตรงไหน จนกระทั่งปะทะเข้ากับสายตาติดงุนงง ไม่เข้าใจของใครบางคน...
ไอ้เตี้ย...
ทิวากาลเห็นเพื่อนของเด็กมาร์ชเมลโลว์(ก็น่าจะเพื่อนนะเพราะนั่งอยู่ข้างกัน)สะกิดแล้วพูดอะไรสักอย่าง เด็กเตี้ยส่ายหน้า แล้วก้มหน้าลง ไม่มองทิวากาลอีก ตาเป็นประกายหม่นเล็กน้อย ถ้าเขาไม่คิดไปเองอะนะ ให้ตาย... ทำไมกูรู้สึกแย่อย่างนี้วะ!
“กลับนะ” บอกไปแค่นั้นแล้วหันหลัง ยังไม่ทันได้เดินออกไปก็ถูกล็อกคอไว้ก่อน เชี่ยชมพู่! จะจองเวรของกรรมกูไปถึงไหนวะ ถ้าไม่ติดว่ามันเป็นเพื่อนที่พ่วงตำแหน่งญาติด้วยเขาจะตบให้สักที
“อย่าเพิ่งไปปปปป ไหนๆมาแล้วก็อยู่ให้น้องส่องหน่อย”
ทิวากาลกลอกตาขึ้นฟ้า
“ปีสองรับผิดชอบไม่ใช่หรือไง” เขาพูดกับชมพู่ แต่ตายังจ้องเด็กแก้มกลมอยู่ เงยหน้าขึ้นมาสบตาได้สักทีนะ อีกฝ่ายยิ้มบาง แล้วหันไปหาเพื่อน ทิวากาลแสยะยิ้ม ชี้ไปที่เจ้าเด็กแก้มกลม “เด็กคุยกัน”
“เฮ้ยน้อง มีเรื่องอะไรน่าสนใจออกมาเล่าให้เพื่อนฟังบ้างสิ คุยอะไรกันลูก” ชมพู่บอกปีสองให้พาเด็กทั้งสามคนออกมาด้านหน้า อืม.. แต่คนอื่นเขาก็คุยกันเยอะแยะ ถือว่าเชือดไก่ให้ลิงดูแล้วกัน หึหึ
ทิวากาลถอยไปด้านหลังเพื่อไม่ให้เกะกะ เด็กแก้มกลมมองซ้ายมองขวา ปากสีแดงขยับมุบมิบ มือก็ขยุ้มเส้นผมสีดำสนิทของตน เขายิ้มกวนเมื่ออีกฝ่ายหันมาเห็นดี เด็กนั่นถลึงตาใส่ น่ากลัวตายล่ะไอ้เตี้ยเอ๊ย
“แสรดดดดด น้องจันทร์เจ้าของกู” ไอ้ห่าต้นเริ่มโอดครวญ ทิวากาลปรายตามองมันเล็กน้อย แต่ก็ทำเป็นไม่สนใจ ชมพู่เดินเข้ามาใกล้ ๆ แล้วหัวเราะพอใจ มันคืนหน้าที่ให้ปีสองไปแล้ว
“แนะนำตัวหน่อยชื่ออะไรกันบ้าง” เสียงไอ้โก๋ปีสองดังขึ้น หูทิวากาลก็ฟังชมพู่บ่น ตาก็จ้องแผ่นหลังเล็กของใครบางคน ไม่ได้สนใจว่าเพื่อนของเด็กนั่นจะชื่ออะไร จนกระทั่งถึงคราวของเด็กตัวขาวนั่นบ้าง
“จันทิมันตุ์ อัศวโยธินทร์ ครับ” ชมพู่ผิวปากแล้วพึมพำว่านามสกุลดัง เขาก็พอรู้จักนามสกุลนี้อยู่บ้าง
“ไม่มีชื่อเล่นหรือไง?” ทิวากาลตะโกนถาม ลูกหมูตัวขาวชักสีหน้า
“ชื่อเล่นจันทร์เจ้าครับ ชื่อจริงชื่อว่าจันทิมันตุ์”
“ไม่มีนามสกุล?”
“นามสกุล อัศวโยธินทร์ ครับ!”
“แล้วชื่อเล่นกับชื่อจริงล่ะ?” หึหึ เห็นหน้ายุ่ง ๆ แบบนั้นมันยิ่งน่าแกล้ง ต้นตบหัวทิวากาลแล้วด่าว่าไปแกล้งน้องจันทร์เจ้าของมัน ชมพู่ส่งยิ้มเจ้าเล่ห์ซึ่งเขาไม่ค่อยชอบเท่าไหร่
“ชื่อเล่น จันทร์เจ้า ชื่อจริง จันทิมันตุ์ นามสกุล อัศวโยธินทร์ ครับ!!!”
“อาฮะ... ทำไมชื่อถึงเหมือนผู้หญิง?” คนถูกถามสูดหายใจลึก ใบหน้าแดงก่ำไม่รู้เพราะแดดร้อนหรือเพราะโมโห
“ไอ้เหี้ยกาลลลลลลลล” เชี่ยต้นมันด่า แต่ทิวากาลไม่สน แกล้งเด็กสนุกจะตาย หึหึ
“ไม่รู้ แม่ตั้งให้ ทิวาข้องใจอะไรกับชื่อเรานักหนาหรอ?”
เขาเดาะลิ้นพอใจกับปฏิกิริยาตอบกลับนั้นในขณะที่หลาย ๆ คนกำลังอึ้ง อาจเพราะไม่มีใครคิดว่า เด็กแก้มกลมนี่จะพูดแบบนี้ล่ะมั้ง
สนุกดี หึหึ
“หล่อนไปรู้จักกับพี่กาลได้ยังไงนังหมูอ้วน!” เบสท์กับฟินน์ล็อกแขนจันทร์เจ้าไว้คนละข้าง หลังจากที่รุ่นพี่ปล่อยให้กลับบ้านสองคนนี้ก็รีบพุ่งเข้ามาถาม จริง ๆ ก็รุมถามกันตั้งแต่ในแถวแล้วล่ะ แต่ลูกหมูบ่ายเบี่ยงไม่ตอบ
“เราหลงทางก็เลยไปเจอทิวา” บอกเสียงเนือย ด้วยเพราะเหนื่อยและร้อน จันทร์เจ้าหน้าบึ้งเมื่อนึกถึงไอ้บ้าทิวากาล แกล้งกันอยู่ได้นิสัยไม่ดีเลย อีกทั้งยังไม่บอกอีกว่าตัวเองไม่ได้ชื่อทิวา แต่ชื่อกาล แล้วก็ไม่ได้อยู่ปีหนึ่งอย่างที่เราเข้าใจด้วย โกรธแล้ว!
เสียหน้าชะมัด!
“กรี๊ดดดดด แรงนะหล่อน ไปเรียกเขาทิวาอีก”
“ก็ไม่รู้หนิว่าชื่ออะไร อ๊ะ!” ลูกหมูสะดุ้ง หันไปมองด้นหลัง เจอคนที่กำลังพูดถึงยืนอยู่พร้อมกับนมรสเมล่อนที่ยื่นมาแนบหน้าเมื้อกี้ ขออนุญาตกลอกตา แต่… ฟินน์กับเบสท์แข็งเป็นหินเลย
“ส สวัสดีค่ะ / ครับ พี่กาล” ทั้งสองเอ่ยทัก พอทิวายิ้มให้ทั้งสองก็กรี๊ดเสียงดังคีพลุคกันไม่อยู่
“เอาไปสิ” เขาพยักเพยิดหน้าไปที่นมเมล่อน
“ให้เราทำไม”
“ซื้อมาเกิน กินไม่หมด” จันทร์เจ้าแยกเขี้ยวใส่คนพูด หนังหน้าอย่างทิวาไม่น่าจะดื่มนมแบ๊ว ๆ อย่างนี้เลย รับขวดนมมา เขย่า ๆ ก่อนจะเจาะหลอด กลิ่นหอมหวานของเมล่อนทำให้ลูกหมูอารมณ์ดีขึ้นมา คึคึ อาหย่อยยยย เห็นว่าใจดีซื้อนมมาให้ จะไม่โกรธเรื่องที่แกล้งไปก็ได้ ถึงจะบอกว่าซื้อมาเกินแล้วกินไม่หมดก็เถอะ แต่จันทร์เจ้าฉลาด ทิวากลัวเสียฟอร์มก็เลยบอกแบบนั้นแหง งืม ๆ
“ไอ้กาล!! พวกกูหาอยู่มาทำไรตรงนี้วะ” อยู่ ๆ ก็มีผู้ชายสามคนกับผู้หญิงอีกคนเข้ามา ปีหนึ่งทั้งสามคนยกมือสวัสดีเพราะรู้ว่าเป็นรุ่นพี่ จันทร์เจ้าจำพี่ชมพู่ได้เพราะพี่เขามากดไลค์รูปให้เราด้วย และพี่ชมพู่ก็สวยมาก ๆ เลย
“เสือก” ทิวาตอบกลับเสียงนิ่งและทำหน้ายุ่ง แล้วก็ถามลูกหมูว่า “กลับยังไง?”
“นั่งรถแงะ หรือมีเครื่องบิน?” ลูกหมูลอยหน้าลอยตาพูด คราวนี้รู้ทัน เอียงหลบก้านนิ้วยาวที่จะยื่นมาดีดหน้าผากหรือดึงแก้มได้ทัน
Rrrr~~
พี่มีนคนดีของจันทร์เจ้าเอง
“เฮลโหลพี่มีน!”
(“น้องจิ๋วกลับยัง?”)
“ยัง! เรารอพี่มีนอยู่เนี่ย พี่มีนเลิกยังงะ?”
(“ฮือออ มีเหตุสุดวิสัยนิดหน่อย รุ่นพี่ยังไม่ปล่อยเลย”)
“อ้าว เวฟกับไต้ฝุ่นก็ยังไม่โทรหาเราเลย”
(“ไต้ฝุ่นไปหาเจนิซแล้ว น้องจิ๋วลองโทรหาเวฟนะ พี่ไม่รู้ว่ารุ่นพี่จะปล่อยกี่โมง”)
“ง่ะ.. ก็ได้”
“เป็นอะไรนังแคระ ทำหน้าเหมือนปวดขี้” เบสท์ถามพร้อมกับดันหน้าผากจนจันทร์เจ้าแทบหน้าหงาย ที่พูดแบบนี้เพราะว่ากลุ่มของทิวาไปแล้วน่ะสิ ไม่งั้นไม่มีทางที่คำพูดไม่ดีจะหลุดออกมาหรอก!
“ฮื่อออ เบสท์น่ะ! เพื่อนเราโทรมาบอกไม่มาหาแล้ว”
“ว้าย น่าสงสาร” บอกว่าน่าสงสารแต่ดันหัวเราะสะใจ เชอะ!
“เดี๋ยวเราโทรหาเพื่อนอีกคนก่อน”
“เออ ไปโทรไกล ๆ รำคาญเสียง”
เชอะ!!
“เวฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟ”
(“มีไรไอ้หมู”)
“เวฟอยู่หนายยยยยยย มารับเราโหน่ยยยยย”
(“กูอยู่ข้างนอกแล้วว่ะ ทำไงล่ะ?”)
“โง้ยยยย แล้วเราจะกลับยังไง…”
(“ไอ้ห้อยล่ะ?”)
“พี่มีนบอกว่าไม่รู้รุ่นพี่จะให้เลิกกี่โมง ไต้ฝุ่นก็ไปหาเจนิซแล้วง่ะ”
(“กูออกมาไกลแล้วด้วยดิ รถติดฉิบ”)
“งั้นไม่เป็นไร เดี๋ยวให้เพื่อนพาไปส่งก็ได้”
(“แน่ใจนะ กวนเขาป่ะวะ รอได้ไหมล่ะ เดี๋ยวกูกลับรถไปรับ แต่อาจจะนานหน่อย”)
“ไม่เป็นไร ๆ แค่นี้สบายมาก!”
(“แล้วแต่นะ ถ้ามีอะไรก็โทรมาแล้วกัน”)
“งืม!”
งานนี้ต้องได้หาทางกลับบ้านเองแหง!! แต่... ในเมื่อมีน้องชายที่น่ารักอยู่ก็ลองส่งข้อความไปหาก่อนแล้วกัน หวังว่าเด็กปีศาจนั่นจะยังไม่กลับบ้านหรอกนะ
น้องจริงใจคนดีมารับพี่จันทร์เจ้าได้ไหมคับ?
ณ ร้าน นมปัง
“มึงสนใจน้องเขาหรอวะ?”
“น้องเขานี่น้องใคร?” ทิวากาลทำเฉไฉจิ้มขนมปังเข้าปาก ทั้งที่รู้อยู่แล้วแหละว่าที่ชมพู่พูดน่ะ หมายถึงใคร
“จันทร์เจ้าของกูไงไอ้หล่อ!!” คราวนี้เป็นไอ้ต้น ทิวากาลกลอกตา เด็กแก้มกลมนั่นไปเป็นของมันตั้งแต่เมื่อไหร่ ได้กันผ่านแววตาหรือไง!
“เปล่าหนิ”
“ตอแหลค่ะ ถ้าไม่สนแล้วมึงจะไปตีสนิทน้องทำไม ให้เรียกว่าทิวาด้วยทั้งที่ขนาดพวกกูเป็นเพื่อนสนิทแท้ ๆ ยังไม่ให้เรียก แถมยังซื้อนมไปให้อีก ให้เคลียร์ค่ะ”
“เด็กนั่นไม่รู้ว่ากูชื่อกาล”
“มึงบอกได้แต่ทำไมไม่บอก” ชมพู่
“มึงดูไม่หงุดหงิดอย่างที่ควรจะเป็นเวลาน้องเรียกมึงว่าทิวา” รถถัง
“แล้วมึงก็ดูชอบด้วย” มิค
“นี่มึงชอบน้องจันทร์เจ้าของกูเหรอ?” ไอ้เหี้ยต้น!!!
“เรื่องของกูน่า... จะเสือกอะไรกันขนาดนั้น”
“มีอีกประเด็น” ชมพู่เริ่มอีกครั้ง “มึงไปรู้จักน้องได้ยังไง?”
“เจอหลงทาง”
“แค่นั้น?”
“เออออ ก็แค่นั้น จะแค่ไหนล่ะ?”
“มึงจะไม่สอยน้องใช่ป่ะ?”
ทิวากาลแสยะยิ้ม “ของแบบนี้มันบอกได้ที่ไหน...”
TBC
ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านนะค้าาาาา ดีใจมาก ๆ TwT
ในส่วนของตอนที่หนึ่งนั้น... คุณทิวากาลยอมให้ลูกหมูเรียกทิวานี่หมายความว่ายังไงค้าาาาาา
อ้าว ไม่เมนต์นิยายตัวเองสิ55555555555555555
ถ้าหากมีอะไรก็ติชมแนะนำได้นะคับ จะได้เอาไปแก้ไข
แล้วก็ตัวอักษรติดกัน อ่านยากไหมคะ? ถ้าอ่านลำบากเราจะได้แก้ใหม่ ; _ ;
♥
-
น้องน่ารัก อยากได้มานอนกอด 555+
พี่กาล แกล้งยังไง แลดูเอ็นดู้ เอ็นดูน้องเนาะ^^
-
ลูกหมูน่าย๊ากกกกก!!
พี่ทิวาแอบอ่อยนะคะ เปิดตัวนิดๆ แบบนี้คือสกัดดาวรุ่งใช่ไม๊? 555
ขอลูกหมูกับพี่ทิวามาลงทุกวันจะดีมากเลยคร่าาาา~~
-
จันทร์เจ้าของเจ้ เยิฟๆน้าาาาา :katai2-1:
-
ขอทีเดียวสามตอนเลยได้มั้ยคะ? :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
:mew2: :mew2: :-[ :-[
-
ลูกหมูน่ารักมาก
-
น่ารักกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกลูกหมูก็น่ารัก ทิวาก็เท่ห์แอร๊ยยยยยชอบบบบบบบบบ
-
น่าร้ากกกกกกกก
-
จันทร์เจ้าน่ารักเหมือนเดิม แอร๊ยยยย :-[
-
จันทร์เจ้าน่ารักน่าแกล้งตลอดเลยอ่ะ :mew1:
-
อยากอุ้มลูกหมูกลับบ้านโทษฐานน่ารักเกิน
:L1: :pig4: :L1:
-
:m3: :m3: :m3: งืออออออจันทร์เจ้าน่าล๊ากกกก
-
จันทร์เจ้า + ทิวากาล แค่ชื่อก็เข้ากั๊นเข้ากัน
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
หนูจิ๋วก็ยังเป็นหนูจิ๋วได้กินของอร่อยแล้วอารมณ์ดีขึ้นมาทันที
-
อ่านแล้วคิดถึงพี่มีนเลยยยยย #ท่ดๆผิดเรื่องละ 55555
คิดถึงจันทร์เจ้าด้วยยยยย จันทร์เจ้ายังน่ารักเหมือนเดิม
-
ลูกหมมมมมมมมมมูน่ารักกกกกกก :-[
-
ลูกหมูน่าร้ากกกก
-
ฮืออออออ จั่นเจา เอ๊ยยยยยย จันทร์เจ้า น่าย๊ากกกกกกกก >//<
-
กรี๊ดดดดดดด
ในที่สุดน้องจันทร์เจ้าก็มา เย้ๆๆๆๆ
เด็กแสบตัวกลมของป้าาาาา :katai2-1: :katai2-1:
-
เย้ๆเรื่องใหม่มาแล้ว ติดตามทุกเรื่องเบย
จันทร์เจ้าน่ารักมาก ถูกใจตัวละครอ่ะ :mew1:
-
มีความน่าแกล้งเนอะ ฮาาาาา
-
จันทร์เจ้าน่ารักมากเลย o13 o13
-
จันทร์เจ้าน่ารักอ่ะ :-[
-
น่ารักกกกกก
-
โอ๊ย ลูกหมูน่ารักจัง เง้ออออ
-
น่ารักมากเลยค่ะ
ปิดเทอมนี่มีแต่เรื่องดีๆเนอะ
เรื่องตัวหนังสือที่ติดกัน คิดว่าทุกคนน่าจะอ่านได้ค่ะ
แต่อาจไม่ค่อยสบายตา
ไม่ซีเนอะ เน้นเนื้อหา ระยะห่างมันเป็นแค่องค์ประกอบ
สู้ๆน้าาาาา
-
มนุษย์แฟนเด็ก
2
มีความไม่เล่นแล้วจะกลับบ้าน
“กลับยังไงล่ะวันนี้?” จันทร์เจ้ายิ้มแห้งใส่เบสท์ วันนี้ก็... รับน้องเสร็จแล้ว เรียนก็เสร็จแล้ว นี่ก็จะหกโมงเย็นแล้วอ่ะนะ ยังยืนกันอยู่หน้าตึกอยู่เลย... แฮ่แฮ่
“ยิ้มหน้าหมาแบบนี้โดนลอยแพแน่ ๆ” ฟินน์พูดจบก็หัวเราะ คนตัวขาวเลยได้แต่ยิ้มเขิน ๆ
“งื่ออออ”
“อย่ามางง มางื่อ รำคาญ!”
“ทำไมเบสท์ใจร้ายกับเราจัง”
“ก็มึงมันน่ารำคาญหนิ”
“เราออกจะน่ารัก”
“ถุย!”
จันทร์เจ้าหัวเราะเสียงดังก่อนจะรีบวิ่งตามเบสท์กับฟินน์ไป ทั้งสองบอกว่าจะสงเคราะห์เด็กตาดำ ๆ อย่างเราด้วยการอยู่เป็นเพื่อนระหว่างรอน้องชายมารับ และทั้งสองคนยังบอกอีกว่าผมต้องตอบแทนบุญคุณด้วยการเลี้ยงนมปัง โธ่... ตลกกลบเกลื่อนนี่นา....
@นมปัง
“ว้าย! ผัว” จันทร์เจ้าและฟินน์พร้อมใจกันกลอกตา เบสท์ทำท่าสูดปากแล้วยกมือเช็ดน้ำลาย ร่างเล็กมองเข้าไปในร้านแล้วก็เห็นกลุ่มของทิวากาลนั่งกันอยู่ แล้วมันใช่เรื่องที่เบสท์ต้องเสนอหน้าไปนั่งโต๊ะข้าง ๆ พวกเขาไหมเนี่ย!
“สวัสดีค่ะ / ครับ” เรายกมือไหว้ตามธรรมเนียมที่รุ่นน้องต้องเคารพรุ่นพี่ พี่เขาก็หันมามองแล้วก็ยิ้มให้ โง้ย ทำไมพี่ชมพู่ต้องสวยขนาดนี้ด้วยนะ แล้วทำไมถึงได้มาสนิทกับคนนิสัยไม่ดีอย่างทิวาก็ไม่รู้
“เลิกแล้วเหรอ?”
“เลิกแล้วสิถึงมานี่ได้ ทิวานี่ถามไม่คิดอ่ะ โอ๊ย!” ลูกหมูร้องด้วยความเจ็บปวดเมื่อโดนเบสท์เหยียบเท้าเข้าเต็ม ๆ ไหนจะโดนทิวายื่นมือมาตบหัวอีก ฮื่อ! นิสัยไม่ดีทั้งหมดเลย!
“เดี๋ยวจะโดนสั่งซ่อม”
“นิสัยไม่ดี!” ทิวาถลึงตาใส่ จันทร์เจ้าเองก็เหลือกตามองกลับ พวกเพื่อนเขาก็เชียร์กันสนุกเลย
“ไปสั่งขนมสินังแคระ นั่งเฉย ๆ จะได้แดกไหม!?”
“แล้วทำไมเบสท์ไม่ไปสั่ง มาบอกเราแล้วจะได้กินไหม?” เบสท์พัดหน้าตัวเองไล่ความร้อนออกจากร่างกาย จันทร์เจ้าแลบลิ้นใส่ก่อนจะรีบวิ่งไปสั่งขนมที่เคาน์เตอร์ เพราะถ้ายังนั่งจ๋องอยู่อาจจะโดนถีบตกเก้าอี้ ฮี่
ครืดดดด
คุณมีข้อความใหม่
17:48 พี่มีนคนดีของเรา อยู่ไหนครับ?
17:48 นี่จันทร์เจ้าเอง อยู่ร้านนมปังงับ
17:48 นี่จันทร์เจ้าเอง พี่มีนมาหาหน่อยจิ
17:48 นี่จันทร์เจ้าเอง *สติกเกอร์ทำตาปริบ ๆ*
17:49 พี่มีนคนดีของเรา ได้เยยยยย
17:49 พี่มีนคนดีของเรา สั่งช็อกโกแลตปั่นไว้ให้พี่ด้วยน้า
17:49 นี่จันทร์เจ้าเอง *สติกเกอร์ทำมือโอเค*
“แฮ่!” พี่มีนหัวเราะเสียงใสเมื่อแกล้งให้เพื่อนตัวจิ๋วตกใจได้ เขาตีมือกับเพื่อนของจันทร์เจ้าทั้งสองคนแล้วนั่งลงข้าง ๆ กับน้องจิ๋วที่เว้นที่ไว้ให้ “เป็นไงมั่ง?” พี่มีนถามพร้อมกับส่งก้านนิ้วมาเช็ดปากให้ น่ารักที่สุดอ่ะ!
“ก็ดีคับ เหนื่อยดี”
“แต่ก็สนุก? อันนี้ของพี่ชะ?” จันทร์เจ้าพยักหน้าเป็นคำตอบทั้งสองคำถาม
“ทำไมเพื่อนมึงไม่น่ารำคาญแบบมึงอ่ะอ้วน”
“เพราะว่าเบสท์มองเราด้วยอคติ... โอ๊ย หัวใจของเราเจ็บจัง”
“บ้า!” ทั้งสามคนพร้อมใจกันตะโกนใส่หน้าเจ้าลูกหมู โหยยยยยยยยย เสียใจ ๆ ๆ
“พรุ่งนี้น้องจิ๋วว่างไหม ไปกินบุฟเฟ่ต์กัน”
“พี่มีนเลี้ยงเหรอ?”
“เปล่าอ่ะ ไต้ฝุ่นมันเกริ่น ๆ มา ไม่ไต้ฝุ่นก็คงเวฟแหละที่เลี้ยง อ๋อ รามินทร์ด้วย” พี่มีนยักคิ้วขณะที่ปากก็คาบหลอดน้ำปั่นไว้ด้วย จันทร์เจ้าเบ้ปากกับความงกของมนุษย์มีนณนนท์
“ไปก็ได้ เพราะว่าขอร้องหรอกนะ”
“เอาเถอะ เอาที่สบายใจเลย... เบสท์กับฟินน์ไปด้วยกันไหม?”
“แค่เพื่อนสนิทป่ะหล่อน พวกชุ้นไปเกะกะหรือเปล่า”
“ไปหลายคนสนุกดีออก”
“เห็นว่าขอร้องหรอกนะ ไปก็ได้” อ้าว ฟินน์ก็อปเราทำไม...
“ดอก!” อันนี้เบสท์ด่า
“ด่ากูทำไมอีเด๋อ กูรู้นะว่ามึงก็อยากไปจกเวฟกับไต้ฝุ่น แหม่!!”
อ่า... ตีกัน ตีกันเลย...
+++++++++++++++++++++++++++++++++
“มองไม่วางตาเลยนะสัด” เสียงหลอน ๆ ของชมพู่(ในความคิดของทิวากาล)ลอยมาเข้าหู ร่างสูงปรายตามองเพื่อนสนิทที่เป็นผู้หญิงคนเดียวนิ่ง ๆ แล้วสนใจกับขนมปังปิ้งตรงหน้า
“ขนมปังสังขยาไข่นี่อร่อยดีนะ”
“-วย!”
“ก็รู้ตัวหรอกว่าน่ารัก แต่ก็อย่าแกล้งเรามากได้ไหม!” เสียงเด็กแก้มกลมโต๊ะข้าง ๆ โวยวายทำให้คนอย่างทิวากาลหันไปสนใจ หลงตัวเองฉิบ... คนอะไรวะ
“น้องจิ๋วครับ”
“ครับ?”
“วันนี้จะกลับยังไงครับ?” เขาเลิกสนใจเสียงไอ้พวกเพื่อนเวรที่กำลังคุยกันอย่างออกรส แล้วเงี่ยงหูฟังเด็กแก้มกลมกำลังคุยกับเพื่อน แล้วนี่เพื่อนกันแน่หรอวะ ดูแลดีอะไรขนาดนั้น ทั้งเช็ดปาก ทั้งป้อนให้ เพื่อนหรือลูก ไหนพูด!
“จริงใจมารับครับ อ้าว โทรมาพอดี”
“เฮลโหลเด็กปีศาจ ... พี่อยู่ร้านนมปัง ... ช่ายยยย ที่เคยมากินด้วยกันเมื่อสามวันก่อนนั่นแหละ ... อยู่กับฟินนท์กับเบสท์ กับพี่มีนด้วย ... โอเค ... บั๊บบัย”
เมื่อวางสายจากน้องชายไปแล้ว ลูกหมูก็หันกลับมาสนใจกับขนมแสนอร่อยตรงหน้าต่อไป...
“เดี๋ยวพี่จะกลับแล้วนะ” พี่มีนพูดขึ้นระหว่างที่เรากำลังคุยสนุกกันอยู่ ลูกหมูหยุดการเคี้ยวขนมปังแล้วยู่ปากใส่พี่มีนคนดี
“พี่มีนจะกลับแล้วเหรอ...”
“ใช่แล้ว รามินทร์โทรตามแล้วน่ะ”
“รามินทร์มารับหรอ เรียกรามินทร์มานั่งด้วยกันก่อนได้เปล่า เราอยากอยู่กับพี่มีนอ่ะ แง” มีนณนนท์ส่ายหน้าเบา ๆ พร้อมรอยยิ้ม ยื่นมือไปขยี้ผมของเจ้าลูกหมูที่เริ่มงอแง
“วันนี้ไม่ได้ครับ เรามีนัดกับที่บ้านรามินทร์น่ะ พรุ่งนี้ก็เจอกันแล้วอย่างอแง”
“งื่อ... ก็ได้”
“โอเค งั้นไปแล้วนะ เจอกันพรุ่งนี้ทั้งสามคนเลย”
ลูกหมูมองตามพี่มีนตาละห้อยคล้ายเด็กโดนทิ้ง ถ้าพี่มีนไปแล้วเบสท์กับฟินน์ก็จะแกล้งเราแน่ ๆ แต่ว่า... ถึงพี่มีนอยู่ก็โดนแกล้งอยู่ดี แถมยังโดนพี่มีนรวมหัวกันแกล้งด้วยอีก อ่า... กลับบ้านดีกว่าไหมเนี่ย คึคึ
“อุ้ย... รู้สึกเหมือนตกหลุมรัก” อยู่ ๆ เบสท์ก็พูดขึ้น เจ้าลูกหมูมองตามสายตาเยิ้ม ๆ ของเพื่อนไปด้วยความอยากรู้ เวรละ บ่วงใหม่ของเบสท์คือจริงใจ ฮือออออออ
“เด็กปีศาจ!!” คนตัวขาวตะโกนเรียก คนถูกเรียกว่าเด็กปีศาจหันไปมองแล้วก็เดินข้าไปหาพี่ชาย เบสท์จิกตาใส่จันทร์เจ้า แต่สักพักก็ไปทำหน้าเคลิ้มใส่จริงใจ
“กลับยัง?”
“นี่เพื่อนพี่ คนนี้ชื่อเบสท์ คนนี้ชื่อฟินน์”
“สวัสดีครับ”
“ดีจ้า~” ระริกระรี้เชียวนะเบสท์
“จริงใจนั่งก่อนนะ”
“อยากกลับบ้าน”
“งอแงอ่ะ นั่งก่อนดิ พี่ยังกินขนมไม่หมดเลย” น้องถอนหายใจเซ็ง ๆ แต่ก็ยอมนั่งลงอยู่ดี อ่า... เบสท์อย่าแทะโลมน้องเราด้วยสายตาแบบนั้นซี่!
“จริงใจกินพุดดิ้งไหม มีพุดดิ้งช็อกโกแลตที่จริงใจชอบด้วยนะ พี่เคยกินแล้วอร่อยมาก”
“อยากกลับบ้าน”
“เป็นไรอ่ะ?”
“อยากกลับบ้าน” จันทร์เจ้าเบะปาก จริงใจไม่ได้อยากกลับบ้าน แค่ไม่อยากอยู่ตรงนี้ น้องไม่ชอบคนเยอะ และเป็นจุดเด่นหรือจุดสนใจ เจ้าเด็กปีศาจนี่ไม่ได้หยิ่งแค่ขี้อายและแสดงออกไม่เก่ง
ไม่เจ๋งเหมือนพี่มันเล้ย!
“กลับเหอะจันทร์เจ้า”
“งอแงอ่ะ มีเรื่องมาหรือเปล่า” เอาแก้วนมปั่นของตัวเองไปชนแก้มน้อง จริงใจคว้าไปแล้วดื่ม ตาคมกลอกมองรอบร้าน มุมปากหยักยกขึ้น มันดูเจ้าเล่ห์มาก ๆ และจันทร์เจ้าไม่ไว้ใจ
“แสนรู้อีกละ” ได้ยินอย่างนั้นก็จับหน้าน้องหันไปมา แต่ไม่มีรอยช้ำหรืออะไรที่บุบสลายเลย ลูกหมูสำรวจดูชุด เสื้อนักเรียนถูกปล่อยชายออกนอกกางเกง มีรอยเปื้อนฝุ่นที่เสื้อนักเรียนสีขาว ที่กางเกงก็มีรอยเปื้อน นั่นเป็นหลักฐานบ่งชี้ได้ดีว่าจริงใจมีเรื่องมาจริง ๆ เจ้าตัวคงไม่ไปนอนกลิ้งบนพื้นเหมือนตอนเด็ก ๆ หรอก จันทร์เจ้าเสยผมด้านหน้าของน้องชายขึ้น จิปากเหมือนเห็นรอยช้ำจาง ๆ บนหน้าผาก ปล่อยมือออกจากใบหน้าเด็กอายุสิบเจ็ด คุ้ยกระเป๋าสตางค์ออกมาและส่งเงินให้เบสท์เพื่อจ่ายในส่วนของตัวเอง ถึงเบสท์จะบอกว่าให้เราเลี้ยง แต่ความจริงเราก็แชร์กันอยู่ดี...
“เรากลับก่อนนะ เจอกันพรุ่งนี้คับ บั๊บบัย” บอกกับเพื่อนทั้งสองแล้วเดินออกไปนอกร้าน ได้ยินเสียงจริงใจสบถ แต่เราไม่สนใจ ระหว่างที่รอจริงใจอยู่นั้นก็มองดูรถของน้องว่ามีส่วนเสียหายหรือเปล่า แต่มันก็ไม่มี... กลัวว่าจะไปล้มหรอก... และเกือบสามนาทีจริงใจถึงเดินออกมา ไม่ถามว่าทำไมถึงช้าเพราะคำตอบก็อยู่ในมือของเจ้าเด็กปีศาจอยู่แล้ว ถุงพลาสติกแบบใสสกรีนชื่อร้านนมปังทำให้ทำไปให้ว่าข้างในมีพุดดิ้งรสนมอยู่สามถ้วยและพุดดิ้งช็อกโกแลตอีกสองถ้วย
คิดจะเอาของกินมาง้อเหรอ! ไม่หายโกรธหรอกเว้ย!
จริงใจไม่พูดอะไร เจ้าเด็กปีศาจจับพี่ชายให้หันหลัง รูดซิปกระเป๋าของพี่เพื่อนเอาขนมที่ซื้อมาใส่ไป ไม่นานก็เสร็จ จริงใจคว้าหมวกกันน็อกใบโตมา มือใหญ่ของน้องปัดผมด้านหน้าให้พี่ชายเล็กน้อยก่อนจะค่อย ๆ ใส่หมวกให้และขยับเบา ๆ
“พอดีหรือเปล่า?” พยักหน้าหงึกหงักแทนคำตอบ น้องชายตัวโตก็พยักหน้ากลับ คว้าอีกใบไปใส่ให้ตัวเองเองก่อนจะขึ้นคร่อมเจ้า Yamaha YZF-R1 สี Matte Metallic Grey ตอนรู้ราคารถเราถึงกับหน้าสั่น คุณยายกำยาดมแน่นเลยอ่ะคิดดู แต่ก็นะ... ในเมื่อซื้อมาแล้วก็ช่วยไม่ได้ อีกอย่างแบ็คอัพเขาใหญ่ น้าเจ้านี่ผู้สนับสนุนหลักเลย ชอบมาก ๆ มอเตอร์ไซด์เนี่ย ผู้สนับสนุนรองนี่ก็หม้ามะ หม้ามะเคยบ่นว่าอยากได้สักคันไว้ขับไปทำงาน แต่โดนป่าป่ะเบรกไว้ก่อน ไม่งั้นบันเทิงแน่ ๆ อ่ะ จันทร์เจ้าวางมือบนไหล่น้องชายแล้วดีดตัวเองขึ้นไปนั่งบนบิ๊กไบค์คันใหญ่ จริงใจถามอะไรอีกนิดหน่อยเมื่อเรียบร้อยเจ้าเด็กปีศาจก็ออกรถไป
โดยไม่ได้หันไปมองสายตาคมอีกคู่ที่จ้องมองมาจากด้านหลัง...
+++++++++++++++++++++++++++++++++
“มึง ๆๆๆ เบ๊าาาาา!!” ชมพู่ร้องโวยวายเมื่อเพื่อนสนิทเหยียบคันเร่งเพิ่มความเร็วอย่างไม่กลัวตาย “หงุดหงิดอะไรวะ กูยังไม่อยากตายนะเว้ย!”
หงุดหงิดอะไร? เปล่าเหอะ แค่รู้สึกอยากขับรถเร็ว ๆ แล้วบังเอิญถนนย่านนี้มันโล่งเสียด้วยสิ
“ตั้งแต่ที่ร้านนมปังละไอ้ห่า ลดความเร็วลงเดี๋ยวนี้หัวใจกูจะวาย!!”
ร้านนมปัง!? มีอะไรเกิดขึ้นหรอ? หลังจากที่เด็กมาร์ชเมลโลว์เดินหน้าบึ้งออกไป เขาก็เห็นเด็กที่ใส่ชุดนักเรียนมัธยมปลายทำหน้าปั้นยาก เด็กนั่นพูดอะไรสักอย่างกับเพื่อนของเจ้าเด็กแก้มกลมแล้วเดินไปที่เคาน์เตอร์ และจากนั้นทิวากาลก็ไม่รู้ว่ามีอะไรเกิดขึ้นอีกเพราะไอ้เชี่ยชมพู่ดันบอกให้ไปเอากระเป๋าในรถมาให้หน่อย อ๋อ! ขณะที่กำลังจะกลับเข้าไปในร้านเขาก็เห็นเด็กสองคนนั้นยืนสวีทกันอยู่ โดนเด็กชุดนักเรียนบริการใส่หมวกกันน็อกให้อย่างดี ก็แค่นั้นป่ะวะ ทิวากาลกลอกตาให้กับภาพเหล่านั้นแล้วกลับเข้าร้าน แล้วก็ถูกพวกเพื่อนเวรทักว่าทำหน้าเหมือนโดนขูดรถ เขาว่าเขาก็ทำหน้าปกตินะ
“พรุ่งนี้มารับกูด้วยนะจ๊ะ”
นะจ๊ะพ่อง!
“ขับรถไปเองดิ ขี้เกียจ”
“กูก็ขี้เกียจ ถ้าไม่รับกูฟ้องอายะอ่ะมึง”
ส้นตีน เอาพ่อกูมาอ้างอีก
“เออๆ” ร่างสูงรับคำส่ง ๆ แล้วไล่เพื่อนสนิทลงจากรถ ก่อนจะตีรถกลับคอนโด ไอ้ห่า บ้านมึงกับคอนโดกูนี่ใกล้กันมากมั้ง
“ทำอะไร!!”
“เฮือก! โอ๊ย!”
“ตกใจไร?”
“ตกใจทิวานั่นแหละ!” เด็กมาร์ชเมลโลว์ทำหน้างอให้หมั่นไส้จนต้องยื่นมือไปบีบจมูกรั้น ๆ นั้นทีหนึ่ง ทิวากาลมองเด็กที่ร้องโอ๊ย ๆ ด้วยสายตาไม่ค่อยเข้าใจสักเท่าไหร่ เจ็บอะไรขนาดนั้นวะ
“กูทำอะไรให้ตกใจ?”
“หูยยยย กล้าพูด เราอยู่เงียบ ๆ คนเดียวแล้วอยู่ ๆ ทิวาก็มาตะโกนเสียงดังแบบนี้ใครบ้างจะไม่ตกใจ คิดสิ คิด!”
ไอ้เด็กเตี้ยนี่มันหลอกด่าเขาอยู่หรือเปล่าวะ
“ต้องขอโทษไหม?”
“โตแล้วคิดเองสิ” คนตัวสูงเดาะลิ้น นั่งลงบนม้านั่งตัวเดียวกับจันทร์เจ้า มองดูบนโต๊ะที่มีกองชีทวางเกลื่อน
“เพื่อนไปไหน?”
“ไปซื้อของกิน ฟินน์กับเบสท์บอกให้เราเฝ้าโต๊ะ”
“อือ อันนี้ของใคร?” ชี้ไปที่ห่อเจลลี่แบร์
“ของเรา อ๊า!!! อย่ามาแย่งของเรานะ!!!”
การที่เห็นเด็กนี่โวยวายก็เป็นเรื่องสนุกอีกอย่าง
“อ้าว พี่กาลสวัสดีค่า”
“ดีครับ”
“พี่กาลมาทำไมอะไรหรอคะ?” น้องคนนี้ น่าจะเบสท์…
“กวนเด็ก” เขาตอบพร้อมกับดึงแก้มเด็กที่ว่า เด็กมาร์ชเมลโลว์ทำหงิกงอยิ่งกว่าเดิม หึหึ
“นิสัยไม่ดีอ่ะ ไปไกล ๆ เลยนะ”
“ไล่รุ่นพี่แบบนี้อยากโดนทำโทษหรือไง?”
ทิวากาลยิ้มพอใจ มันเป็นเรื่องสนุกที่เห็นเด็กแก้มกลมนี่เถียงไม่ออก...
“อีห่า! ยากอะไรเบอร์นี้!”
“นั่นสิ เราจะตายแล้ว อยากกลับบ้านนนนนน”
“กูจะอ้วก!!”
ทิวากาลเงยหน้าจากจอโทรศัพท์ที่เปิดเล่นเกมหลังจากได้ยินเด็กสามคนโวยวาย จุดนี้ก็ไม่มีการคีพลุคอะไรทั้งนั้น
“เรียนเรื่องไหน เอาดูสิ”
“นี่อ่ะ เราอ่านหลายรอบแล้วก็ไม่เข้าใจสักที” เด็กแสบพูด เพื่อน ๆ ก็พยักเห็นด้วย ร่างสูงดึงชีทมาอ่านดูคร่าว ๆ ก่อนจะเริ่มอธิบายและสอนให้พวกเขาเข้าใจบทเรียน คือ… มันก็ไม่ได้ยากอะไรมากหรอก หรือว่าเป็นเพราะเขาเก่งอันนี้ก็ไม่แน่ใจ แต่ก็น่าจะมีส่วน
“อู้หูย… ไม่คิดว่าทิวาจะเก่งแบบนี้ เราเข้าใจแล้ว ขอบคุณฮับ!”
“ด่ากูโง่หรอ?”
“หือ เราไม่ได้ว่าทิวาโง่นะ!”
เออ! -_-
“ขอบคุณพี่กาลมากเลยนะคะ / ฮะ” ฟินน์กับเบสท์พูดพร้อมกัน
“ครับ”
ทิวาไปแล้วเพราะโดนเพื่อนโทรตามให้ไปเข้าเรียน เราสามคนนั่งทำงานกันไปสลับกับเมาท์มอยบ้าง ฟินน์กับเบสท์ก็ยังคงยึดเรื่องผู้ชายหล่อไว้เป็นหัวข้อสนทนา จันทร์เจ้าก็ได้แต่นั่งฟังความกระสันของพวกเธอทั้งสอง ก็นะ... ปกติใช้ชีวิตกับผู้ชายหน้าตาดีอยู่แล้ว อย่างเช่น น้าเจ้า ป่าป่ะ น้าขลุ่ย น้าชิค พี่ฟ้าของเราก็หล่อนะ แต่ก็สวยด้วย จริงใจด้วยอีก เพื่อนเราก็หน้าตาดีทั้งนั้นเลย รามินทร์นั่นหล่อวัวตายควายล้มเลย ไต้ฝุ่นงี้ ถึงเวฟจะค่อนข้างไร้สาระไปบ้างแต่มันก็หน้าตาดีแงะ ส่วนพี่มีนไม่จัดว่าหล่อ อย่างนั้นจัดว่าน่ารัก เหมือนจันทร์เจ้าไง อิอิ เขินจัง ที่ต้องชมตัวเองแบบนี้ แต่มันก็ความจริงนะ เฮ้อ... เพราะแบบนี้ลูกหมูอย่างเราก็เลยไม่ภูมิคุ้มกัน ไม่หลงระเริงไปกับรูปลักษณ์ภายนอก
อู้หูย! ดูมีทักษะ
“มึงว่าเดือนปีนี้จะเป็นใคร?”
“ยากว่ะชะนี ไต้ฝุ่นกับเวฟเพื่อนอีหมูแคระก็งานดี ดไวท์ก็งานละเอียด ถึงหน้าจะกระเดียดไปทางสวยนิดหนึ่ง วินเซนต์ก็งานพรีเมียม กูเลือกไม่ถูก”
“นั่นสิมึง ชะนีอย่างฉันก็เลือกไม่ถูก เสียดายที่รามินทร์ไม่ประกวด”
อยากจะบอกเหลือเกินว่ารามินทร์มีแฟนแล้วแล้วก็รักแฟนมากด้วย แต่เพื่อนทั้งสองต้องซักไซ้ต่ออีกแน่ว่าแฟนของรามินทร์ที่พวกเขาหวีดอยู่นั่นเป็นคน เพราะฉะนั้นเราไม่บอกดีกว่า เก็บไว้เป็นเรื่องของพี่มีนกับรามินทร์ ถึงทั้งสองจะไม่ได้ปิดบัง แต่นั่นก็ไม่ใช่สิ่งที่ควรเป่าประกาศ
“เฮ้ออออออ”
สองสาวถอนหายใจออกมาพร้อมกันราวกับชีวิตนี้หมดสิ้นหนทางการดำรงชีวิต ปัญหารุมเร้าทุกด้าน ไม่รู้จะแก้ปัญหาด้วยวิธีใด ดูสิ้นไร้ไม้ต่อ และกังวลหนักใจมากกว่าตอนที่ไม่เข้าใจบทเรียนเมื่อสักครู่เสียอีก
“อีหมู หล่อนจะเชียร์ใคร?”
“แน่นอนอยู่แล้วว่าเราเชียร์เพื่อนเรา”
“ไต้ฝุ่นกับเวฟ?”
“ถูก! แต่วินเซนต์กับดไวท์ก็เพื่อนเรานะ ถึงจะไม่ค่อนสนิทกันแต่ก็สนิทกันอ่ะ”
“ยังไงของแก!!! นี่ชีวิตนี้รู้จักผู้ชายหล่อทั้งโลกเลยใช่ไหมยะ!!” เบสท์พูดด้วยท่าทีโมโห จันทร์เจ้าคิดว่าเขาเห็นควันออกจากหูของเพื่อนล่ะ...
คนตัวขาวพองแก้ม เอียงศีรษะเล็กน้อยและใช้ปากกาที่ถืออยู่เคาะริมฝีปากเบา ๆ ด้วยท่าทางครุ่นคิด
“คิดว่าแบ๊วมากหรอจ๊ะอีห่า!” จันทร์เจ้าระเบิดหัวเราะ เบสท์ยิ่งโมโหหนักเข้าไปใหญ่ ฮืออออ ตลกอ่ะ
นั่งคุยกันไม่เท่าไหร่ก็ถึงเวลาที่รุ่นพี่นัด เข้าไปก็ไปฟังรุ่นพี่บ่น ด่า นู่นนี่สารพัด ไม่ว่าจะทำยังไงก็โดนด่าอยู่ดี คิ้วเรียวขมวดเข้าหากันขณะที่ด้านหน้านั้นยังมีสิ่งที่เรียกว่า ‘พี่ว้าก’ ยืนตะคอกเหล่านักศึกษาปีหนึ่งตัวน้อย ๆ ที่ไม่รู้ว่าไปทำผิดอะไรไว้ เรานี่นะ อยากจะเดินเข้าไปสะกิดแล้วถามว่า ‘เจ็บคอไหมครับ ไปนั่งจิบน้ำผึ้งผสมมะนาวสักหน่อยไหม คอคงพังหมดแล้ว พี่ไม่ต้องเล่นใหญ่ขนาดนี้ก็ได้นะฮะ’ แต่จันทร์เจ้าก็ยังรักตัวกลัวตาย เพราะฉะนั้นอยู่เฉย ๆ เป็นที่สุด
คนฉลาดเขาก็เอาตัวรอดกันแบบนี้แหละ พี่ฟ้าคนดีของเราสอนมา
ด้วยความเบื่อและร้อนมาก ๆ จันทร์เจ้าก็ไม่รู้จะเล่นอะไร เลยนั่งแกะ ๆ ผูก ๆ ริบบิ้นผ้าที่ข้อมือเล่นไปพลาง จะคุยกับเพื่อนก็ไม่ได้เพราะเดี๋ยวจะโดนเรียกออกไปทำโทษเหมือนที่โดนทิวาแกล้งอีก ริบบิ้นนี้ได้มาตั้งแต่วันแรกแล้ว มันเป็นสัญลักษณ์ว่าคุณอยู่กลุ่มไหน ริบบิ้นของคนตัวขาวเป็นสีชมพู ของเบสท์กับฟินน์ก็เป็นสีชมพูเพราะเราอยู่กลุ่มเดียวกัน... จากสมองอันชาญฉลาดทำให้เจ้าลูกหมูคิดว่ามันต้องเกี่ยวเนื่องกับการที่จะต้องไปรับน้องนอกสถานที่แน่ ๆ เลย
ช่วงเวลาแห่งการว้ากหมดไป พี่สันทนาการก็เข้ามารับหน้าที่แทน นี่ก็เหนื่อยพอกันเลยอ่ะ ต้องร้องเพลงอะไรก็ไม่รู้ คอแหบคอแห้งไปโหม้ดดดดดด! ตัดอินโทรแล้วเข้าเรื่องเลยได้แมะ! เราเบื่อ เราอยากกลับบ้าน!
“เอาล่ะน้อง ๆ ก็พอจะทราบกันแล้วใช่ไหมว่าจะมีการไปรับน้องนอกสถานที่กัน” พี่คนนี้อยู่ปีสอง ชื่ออะไรไม่รู้ จำไม่ได้... “พวกพี่คุยกันแล้วนะคะ เราจะเลื่อนกำหนดการจากสัปดาห์หน้าเป็นวันศุกร์นี้”
............................. #จุดมากมายแทนความรู้สึก
หลังจากพี่เขาพูดจบเราชาวปีหนึ่งก็เหวอกันไป และตามมาด้วยเสียงพูดคุยเซ็งแซ่
“เอ้า เงียบค่ะลูก! ที่เลื่อนเข้ามาก็เพราะจากการคำนวณดูตารางเรียนของพวกหนู ๆ แล้วมันค่อนข้างจะโอเคที่สุด ถ้าเป็นสัปดาห์หน้าพวกหนูต้องปั่นงานกันไม่ได้หลับได้นอนเลยนะลูก หวังว่าจะเข้าใจกันเนาะ”
“ไม่มีใครสงสัยอะไร ตกลงตามนี้นะจ๊ะ”
ครับ... พี่ไม่เปิดช่องให้สงสัยเลยต่างหากล่ะ!
TBC
สวัสดีจ้าาาาา เอาตอนที่สองมาส่งแล้ววววว ฉลองปิดเทอมด้วย เย้เย้
ตอนนี้เหมือนจะไม่ค่อยมีอะไร 55555555555555555
ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่าน ขอบคุณทุกคอมเมนต์ด้วยค่ะ
ไว้เจอกันตอนหน้าครับผม
ฝากติดตามด้วยนะค้า บั๊บบัย
:mew1:
-
ขำจันทร์เจ้า...ผู้ถูกรอบล้อมด้วยผู้ชายหน้าตาดีมากมาย
กร๊ากกกกก
-
อิพี่กาลเป็นไรหน้าบูดอ่ะ แค่หนูจิ๋วไปกะจริงใจสุดหล่อแค่นั้นเอง
-
อิจฉาจันทร์เจ้าได้ไหมผู้ชายหล่อล้อมรอบตัวขนาดนี้ :m3: :m3:
พี่ทิวาหึงน้องแบบไม่รู้ตัวเหรอ :hao3: :hao3:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ชอบจริงใจอะ จันทร์เจ้าก็น่ารัก ตอนนี้มีพี่มีนด้วย แต่คิดถึงรามินด้วยอะ รอตอนต่อไปจร้า
-
ลูกหมูนี่รายล้อมไปด้วยผู้ชายหน้าตาดีแห๊ะ :hao7: :hao7: :hao7:อิจฉาลูกหมู55555555555555555555555555
-
หมูน้อยของทิวากาลลลลล
-
พี่ทิวาจะจีบก็รีบจีบ
มาทำท่ามากเดี๋ยวก็มีคนตัดหน้าไปหรอกนะคะ
ก็จันทร์เจ้าน่ารักขนาดนี่ :mew1:
-
ทิวาหึงจริงใจเหรอจ๊ะ คิกคิก
:mew1:
-
หมูน้อยน่าฟัดดมากก
พี่กาลขนาดยังไม่เป็นอะไรกันยังหึงขนาดนี้ เดินหน้าจีบได้แล้ว
-
:impress2:
-
จันทร์เจ้ามาแย้ววววววว
ฮื่ออออ ชอบน้องอ่ะ น้องน่ารักกกก
ทิวาหึงน้องเหรออออ
:hao7:
-
พี่ทิวาจะจีบจันทร์เจ้าแล้วววว
-
มาติดตามยัยลูกหมู ตอนนี้มีคนหึงเบาๆ
-
จริงใจนี่ต้องเป็นร่างอวตารของน้าเจ้าแน่ๆ 555
นังลูกหมูสายแบ๊วเร๊อะ!! หึหึ
-
สนุกมากๆค่ะ ลูกหมูน่ารักจัง :impress2:
-
ทิวาหึงน้องยิ๋วอ่ะแหละ
-
หนูจันทร์เจ้า น่ารักมุ๊งมิ๊ง ที่สุด นี่มันร่างย่อส่วนของเพลิงฟ้าชัดๆ
สงสารพี่กาลคนเท่ เด็กแคระ ดูแล้ว จะไม่สะท้านต่อความหล่อ ของพีเลย
เพราะ ผู้ชายรอบตัวเด็กแคระมีแต่หล่อๆ น้าเจ้า นั่นนะคนหล่อในตำนานเลยนะ
แถมเพื่อนๆและน้องชาย "ไอ้เด็กปีศาจ" ก็หล่อควายตายวัวล้มกันทั้งนั้น
เป็นความอิจฉา อย่างแรง อิจฉาจันทร์เจ้ารัวๆ
-
น่ารักดี
-
น้องจิ๋วน่าร้ากกก
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
จันทร์เจ้าควรแบ่งผู้ชายมาให้ชั้ลบ้าง :m20: :m20:
-
จันทร์เจ้าน่ารักมากเลย :o8:
รอตอนต่อไปนะคะ
-
ลูกหมูน่าล๊ากกก :mew1: ขอจันทร์เจ้ามาเลี้ยงสักวันจิ จาฟัดให้น่วมรุย :กอด1: :กอด1:
-
ดีใจที่นักเขียนกลับมา ^^
ชอบนิสัยจันทร์เอ๋ยจันทร์เจ้า กับทิวา
จะลงบ่อยแค่ไหนนะ :L2: :pig4:
-
มนุษย์แฟนเด็ก
3
มีความอยากกุมขมับ
“ทิว้าาาาา!!” ขายาวหยุดชะงักหลังจากได้ยินเสียงเรียกที่ค่อนข้างเสียดแก้วหู พอหันไปมองที่ต้นเสียงก็เห็นว่าเป็นเด็กมาร์ชเมลโลว์ที่ยืนอยู่ที่อีกฟากของถนน
“ดีจังที่เจอ” พอข้ามมาแล้วก็ยิ้มจนตาหายไปหมด “พี่ต้น พี่มิค พี่รถถัง สวัสดีครับ”
“ดีครับ” ห่าต้นแม่งทำหน้าฟินไปละ โดนทักคนแรกด้วยนั่นอ่ะ
“ไม่สวัสดีกู?”
“สวัสดีครับพี่กาล” เด็กกวนประสาทยกมือขึ้นท่วมหัว และยิ้มซน ๆ ส่งไปให้พร้อมกับยักคิ้ว ความน่าหมั่นไส้ของมันทำให้เขาอดไม่ได้ที่จะส่งมือไปเขกหัวกลม ๆ นั่น
“มีอะไร?”
“อ๋อ! เราซื้อนี่มาให้!” เด็กนั่นคุ้ยกระเป๋าสักพักแล้วส่งนมพาสเจอร์ไรส์แบบขวดรสสตรอว์เบอร์รี่มาให้
แบ๊วมากไหมไอ้สัด!
“เพื่อ?!”
“แทนคำขอบคุณที่ช่วยติวให้เรากับเพื่อนไง จริง ๆ เราจะให้ตั้งแต่เมื่อวาน แต่เมื่อวานเราไม่เจอทิวาเลย”
“ไอ้ห่า นมโง่ ๆ เนี่ยนะ!” ไอ้เพื่อนเชี่ยสามตัวนั่นของเขากลั้นขำจนไหล่สั่น
“ว่าไมอะ รู้ว่าเปล่าจะเสียใจเนี่ย โอ๋ ๆ” จันทร์เจ้าลูบขวดนมเหมือนปลอบเด็กร้องไห้ ทิวากาลมองสิ่งที่อยู่ตรงหน้าแล้วสูดหายใจเข้าลึก กูจะบ้า ขอตบหน้าผากตัวเองได้ไหมเนี่ย
“เก็บไว้กินเองเหอะ”
“หูย ไรอ่ะ เราตั้งใจซื้อมาให้เลยนะ ทำไมทิวาใจร้ายแบบนี้อ่ะ ไม่เห็นความตั้งใจของเราเลยใช่ไหม เราเสียใจอ่ะ ถ้าเราเสียใจเราจะต้องไม่มีสมาธิทำอะไรแน่เลย แล้วจากนั้นเราก็จะเหม่อ แล้วพอเข้าเรียนเราก็จะโดนอาจารย์---”
“พอ!!!!” มันทำหน้าหงอย และทำปากเหมือนเป็ด ทิวากาลถอนหายใจแรง ๆ แล้วคว้านมนั่นมาถือ นมสตรอว์เบอร์รี่นี่เข้ากับกูมากมั้ง ห่า!
“ดื่มด้วยสิ” แนะ มีบังคับกูอีก
“ยังไม่อยากกิน”
“ทิวาไม่ชอบเหรอ งั้นเอาคืนเรามาก็ได้...” เสียงหงอยขนาดนั้นคิดว่ากูจะทำยังไงล่ะ
ฉีกฝาด้านบนออกแล้วดื่มรวดเดียวหมดไง เหอะ!
“พอใจยัง?”
แก้มกลมสั่นหัวและเงยหน้ามองทิวากาลพร้อมแววตาสำนึกผิด “เราเหมือนบังคับทิวาเลยอ่ะ เราขอโทษนะ”
“อะไรของมึงอีกละ?” ตอนนี้เพื่อนของทิวากาลทั้งสามไปแล้ว เลยเหลือแค่เขากับเด็กประหลาด
“งื่อ... เพราะนมมันมีประโยชน์ไง เราเลยซื้อนมมาให้ เหมือนตอนนั้นที่ทิวาซื้อนมมาให้เราอ่ะ ถึงทิวาจะบอกว่าซื้อมาเกินกินไม่หมดก็เถอะ แต่เรารู้ว่าทิวาตั้งใจซื้อมาให้เรา แล้วแบบ... เราขอโทษอ่ะ ทั้งที่ทิวาแสดงออกว่าไม่ชอบแต่เราก็บังคับให้ทิวาดื่มนมโง่ ๆ นั่น เรา...”
เขาจะทำยังไงกับไอ้เด็กเข้าใจยากนี้ดี ที่มันพูดมานี่ต้องการสื่ออะไรวะ เขาคิดว่าข้อสอบไฟนอล ยังเข้าใจง่ายกว่าเด็กมาร์ชเมลโลว์นี่อีกด้วยซ้ำ ความย้อนแย้งนี้คืออะไร? คะยั้นคะยอให้เขาดื่มนมโง่ ๆ นั่นในตอนแรก พอเขาดื่มเข้าไปแล้วก็มาทำหน้ารู้สึกผิดว่าให้เขาดื่มทั้งที่ไม่อยากดื่ม คือ?!!!
ทิวากาลไม่รู้ว่าสิ่งที่เจ้าเด็กนี่พูดมันคือความใสซื่อจริง ๆ หรือแค่ความกวนตีนที่มีความซื่อเป็นฉากกั้น กวนตีนแบบใส ๆ งี้
ประสาทจะแดก!
“ช่างมันเหอะ กูก็แดกไปแล้วไง แล้วให้ทำไง อ้วกออกมาไหม?”
“ฮื่อ...”
“เลิก พอ หยุด! เพื่อนมึงไปไหน? ทำไมยังไม่กลับบ้าน?”
“เพื่อนเรากลับไปแล้ว เรารอน้องมารับอยู่...”
“น้องมึงจะมาเมื่อไหร่?”
“ไม่มาแล้ว” สูดหายใจเข้าลึก ๆ ควบคุมสติอารมณ์ไม่ให้ลั่นตบกะโหลกเด็กเปรตนี่ไป ความกวนตีนนี้มึงไปได้จากไหนมา หา!!!!!
“...”
“อ๋อ เรารอเพื่อน นัดไปกินบุฟเฟต์!”
“เหรอ กูไปละ” ก่อนที่จะประสาทแดกไปมากกว่านี้...
“เง่ออออ เดี๋ยวสิ อยู่เป็นเพื่อนเราได้เปล่า?”
“แล้วทำไมมึงไม่ไปหาเพื่อน”
“ก็...”
“ไปไม่ถูก?” เด็กมาร์ชเมลโลว์พยักหน้าหงึกหงักแทนคำตอบ
“ขอบคุณทิวามากเลยน้าที่มาส่งเรา”
“รีบลงไปได้ละ”
“ไล่เราอ่ะ เราจะเสียใจ”
“เรื่องของมึง ลงไป!”
“ฮี่ฮี่ ไปก็ได้ แล้วก็ไม่ต้องไปแอบคิดถึงเรานะ โอ๊ย!” เขกหัวเด็กกวนประสาทไปหนึ่งที
“ไปได้แล้วไป”
“อือ ๆ ขับรถดี ๆ นะ เราไปละ บั๊บบัย!” มันยิ้มแฉ่งใส่เขาแม้เมื่อไม่กี่วินาทีก่อนจะหน้าบึ้งมากขนาดนั้น มือเล็ก ๆ ขาว ๆ โบกหยอย ๆ ให้ก่อนจะหันหลังวิ่งเข้าไปในตึก
ทิวากาลส่ายหน้าเบา ๆ ไล่ความคิดตัวเอง จริง ๆ เด็กนั่นมันก็น่ารัก ถ้าไม่ติดว่ากวนตีนและเข้าใจยากไปหน่อยอะนะ...
“ต๊ายยยยยยย ฝนจะตกหรือจะแล้งกันปีนี้ ลูกชายฉันกลับบ้านล่ะป้าบัว” เสียงของหญิงวัยกลางคนเอ่ยค่อนแขวะลูกชาย ทิวากาลจึงต้องรีบกอดและหอมแก้มเอาใจเสียยกใจ เหตุเพราะไม่โผล่หน้ามาให้เห็นนานเกินไป
“โธ่ แม่ครับ”
“ลมอะไรหอบมายะ?!”
“ลมคิดถึงครับ” คนเป็นแม่หรี่ตามองด้วยว่าไม่เชื่อสักเท่าไหร่ ร่างสูงยิ้มกว้าง ๆ และจูบหลังมือของแม่เบา ๆ แต่ท่านก็ยังมองค้อนเขาอยู่ ป้าบัวซึ่งเป็นหัวหน้าแม่บ้านและยังเป็นแม่นมของเขาด้วยหัวเราะเบา ๆ ก่อนจะขอตัวไปดูแลงานในครัว
หลังจากที่ส่งเด็กมาร์ชเมลโลว์ไปหาเพื่อนของเจ้าตัว เขาก็ขับรถไปเรื่อย ๆ เพราะไม่รู้จะไปไหน คอนโดก็ไม่อยากกลับ ไปหาเพื่อนก็ไม่อยากไป กับสาว ๆ ยิ่งแล้วใหญ่ จึงตัดสินใจกลับบ้าน อีกอย่างทิวากาลก็ไม่ได้กลับบ้านตั้งแต่เปิดเทอมแล้ว จริง ๆ ก็ตั้งแต่ก่อนหน้านั้น กลับมาหาแม่บ้างก็ดี เดี๋ยวท่านจะน้อยใจเอา
“พ่อกับพี่ยังไม่กลับหรอครับ?”
“เห็นไหมล่ะ?”
“เอ๋า…” เขามองคุณนายที่ยังคงค้อนไม่เลิกด้วยความอ่อนใจ เอาเถอะ ยอมให้ก็ได้
ทิวากาลไม่ใช่ลูกคนเดียว ครอบครัวเขามีพี่น้องสี่คน มีพี่คนโต เป็นผู้หญิง ซึ่งแต่งงานแล้ว ย้ายไปอยู่บ้านสามีและมีลูกแล้วหนึ่งคน ถัดมาก็พี่คนรอง คนนี้พี่ชาย ห่างกับคนตัวสูงสามปี พวกเราค่อนข้างสนิทกันพอสมควร ทิวากาลเป็นลูกคนที่สาม และมีน้องสาวอีกคน กำลังเรียนแฟชั่นดีไซน์ปีสอง คนละมหาวิทยาลัย
“เฮ้อ…” ร่างสูงถอนหายใจ ขยับไปนอนหนุนตักของแม่ เธอลูบผมลูกชายเบา ๆ ความอบอุ่นที่ได้รับทำให้ชายหนุ่มยิ้มออกมาทั้งที่ยังหลับตา มือหนาจับมือของแม่ไปแนบที่แก้ม
บางที… เขาก็อยากจะอ้อนแม่เหมือนตอนเด็ก ๆ
“แล้วนี่เรามาคนเดียวหรอ?”
“จะให้มากับใครล่ะครับ? พาสาวเข้าบ้านแม่ได้เอาค้อนทุบผมน่ะสิ”
“สาวที่แม่ไม่ปลื้มน่ะโดนแน่ ๆ” ทิวากาลหัวเราะ ถ้าไม่ใช่คนที่จริงจังด้วยเขาไม่พาเข้าบ้านแน่นอน “น้องชมพู่บอกแม่ว่าช่วงนี้ทิวาไม่ค่อยยุ่งกับใครแล้ว จริงหรือเปล่า?”
“โห แม่ใช้ไอ้พู่เป็นสายให้หรอครับ?”
“ตอบแม่มาสิ!”
“ก็… ตามนั้นแหละครับ บางทีผมอาจจะเบื่อความสัมพันธ์แบบนี้แล้วก็ได้”
“ดี เราก็โตแล้ว หัดจริงจังกับชีวิตเสียบ้าง จะคบใครก็ดูดี ๆ นะทิวา”
เขายิ้มให้กับผู้เป็นแม่ ท่านคงเอ็นดู(ที่รู้สึกจะค่อนไปทางหมั่นไส้เสียมากกว่า)เลยบีบแก้มเขาซะแรง แต่สุดท้ายก็ก้มลงไปหอมแก้มลูกชายฟอดใหญ่ ไอ้ทิวากาลนี่ยิ้มกว้างเลย หึหึ
แม่ของเขาค่อนข้างปล่อย แต่พ่อเป็นคนเคร่งครัด ระเบียบจัด หากพ่อตึง แม่นี่แหละที่หย่อน เขาต้องทำตัวให้ดีในแทบทุกเรื่อง จะเที่ยวหรือเล่นก็ห้ามทิ้งการเรียน เรื่องเรียนต้องดี แบ่งเวลาให้เป็น นอกจากเรียนแล้วเขาก็ต้องจัดเวลาเพื่อไปเรียนรู้งานของครอบครัวด้วย เป็นแบบนี้ตั้งแต่มัธยมแล้วล่ะ ไม่ใช่แค่ทิวาหรอก เราสี่พี่น้องต้องทำเหมือนกันหมด แต่น้องสาวคนเล็กมันค่อนข้างดื้อ จึงกระโดดข้ามเส้นที่พ่อขีดไว้ไปเรียนแฟชั่นเสียอย่างนั้น หึหึ
ก็นั่นแหละ… เขาจึงต้องทำตรงนี้ให้ดี ไม่ใช่อะไรหรอก เพราะจะใช้ตรงนี้ไว้เป็นข้อต่อรองในการที่พ่อกับแม่ไม่ยัดเยียดคู่ครองให้ แต่ถึงอย่างนั้นก็มีหลายครั้งที่ต้องไปดูตัวกับคนที่ท่านหามาให้อยู่ดี
น่าเบื่อ…
คนตัวขาวเดินเตาะแตะเข้ามาในร้านบุฟเฟต์ที่เป็นสถานที่นัดหมายกับพี่มีนและรามินทร์ มองหาอยู่ไม่นานก็เจอไต้ฝุ่นกับเวฟ เพิ่มตัวแถมอย่างเจนิซมาอีกคน
“เฮลโหล!~~”
“อ้วนขึ้นป่ะวะ?”
“ตบปากตัวเองเดี๋ยวนี้!” จันทร์เจ้าชี้หน้าเวฟ มันหัวเราะสะใจที่แกล้งเพื่อนตัวจิ๋วได้
ฮึ่ย! นิสัยไม่ดีเลยอ่ะ
“ถ้าอยากได้อะไรก็สั่งเพิ่มแล้วกัน” ไต้ฝุ่นบอก แต่ที่อยู่บนโต๊ะก็เยอะแล้ว มีของชอบเราเพียบเลย! รู้ใจกันอย่างนี้ไม่เสียแรงที่คบกันมาหลายปี คึคึ
“เจนิซอย่างแย่งของพี่!”
“แต่นี้เจนซ์จ้องไว้นานแล้วนะ!”
“ไม่ได้นะ! พี่เป็นคนคีบใส่เตากับมือนะ!”
“มีตั้งเยอะจะแย่งกันทำไม!?”
“พี่ไม่เข้าใจอ่ะ เฮ้ย!! พี่จันทร์เจ้า!!”
“อ๊าาาาา อาหย่อยยยยยย” ลูกหมูทำหน้าเคลิบเคลิ้มแล้วเคี้ยวเนื้อหมูที่ถูกย่างจนสุก กลิ่นไหม้นิด ๆ ทำให้อร่อยยิ่งขึ้น ก็… ระหว่างที่เจนิซหันไปไฟท์กับไต้ฝุ่นเราก็รีบฉกมาเลย ของแบบนี้คนฉลาดเท่านั้นถึงจะอยู่รอด!!!
ถึงจะเป็นพี่น้องก็ตัดขาดกันได้เพราะเรื่องกิน อิอิ
“มึงยังไม่เลิกกับไอ้มีนอีกหรอ?” เวฟเป็นคนถาม พี่มีนชะงักนิดหน่อย แววตาส่งค้อนวงโตให้เพื่อนที่คบกันมาตั้งแต่มัธยม รามินทร์เองก็มองตาขุ่น ไม่สบอารมณ์เล็กน้อย
“ถามว่าเวฟจะมีแฟนหรือเปล่ายังตอบง่ายกว่าอีก”
“อ้าว ไอ้น้องจิ๋ว พูดแบบนี้หมายความว่าไงครับ”
“หมายความว่าชาตินี้พี่เวฟคงหาแฟนไม่ได้อ่ะ” เจนิซพูดตอบกลับไป แล้วแท็กมือกับจันทร์เจ้า ปล่อยให้เวฟได้ฟึดฟัดไม่พอใจไปคนเดียว
“กูแค่ไม่รีบโว้ย! ใครจะไปไวไฟเหมือนพวกมึง รีบมีแฟนกันละ อายุแค่นี้ แย่ ๆ”
“ไม่รีบหรือไม่มีใครเอา” รามินทร์พูดขึ้นมานิ่ง ๆ แต่พังทุกอย่างที่เวฟสร้างมา ทำเอาพวกเราหัวเราะสะใจ เวฟจิปาก สะบัดหน้าราวกับสาวน้อยที่งอนแฟนหนุ่ม อี๋! สยองอ่ะ!
“น้องจิ๋วของเราก็มีคนมาจีบนะเว้ย ไม่ธรรมดา”
“มีที่ไหน! อย่ามามั่วนะไอ้เวฟ”
“ไม่ได้จีบหรอก”
“เนอะพี่มีน!” เจ้าลูกหมูยิ้มแฉ่งเมื่อพี่มีนเข้าข้าง ทว่าหาได้รู้ไม่... ว่าจะโดนพี่คนดีหักหลัง
“แค่ซื้อนมมาให้ทุกวันจะเรียกว่าจีบได้ยังไง เนอะน้องจิ๋ว เนอะ!”
“ก็แค่ซื้อนมอ่ะ ไม่ได้จีบสักหน่อย พี่มีนอ่ะ อย่ามาสร้างความเข้าใจผิดสิ!”
“ใครอ่ะพี่ เล่าบ้างดิ อยากรู้”
“ยุ่งไรกับเขา” เจนิซเบะปากหลังจากโดนไต้ฝุ่นตบหัว มองพี่มีนตาปริบ ๆ เพื่อที่จะขอร้องให้เล่า แต่สิ่งที่ได้กลับมาคือรอยยิ้มหวาน ๆ กับเนื้อย่างชิ้นโต
คิดจะเอาเนื้อปิดปากเหรอ!!! พี่คิดถูกแล้ว!!!
“อ๋อ... คนที่เรียกว่ามีนา ‘มิลค์บอย’ น่ะเหรอ? ที่วันนี้ก็ไปส่งที่ตึกมีนอะนะ?” เพราะลูกหมูเล่าให้พี่มีนฟังว่าทิวาชอบมาแกล้งแต่ก็ชอบซื้อนมมาให้ พี่มีนจึงเรียกทิวาว่า ‘มิลค์บอย’ เลย
“เหยดดดดดดด!” คู่รักประหลาด ไต้ฝุ่น เจนิซ ร้องขึ้นมาพร้อมกัน “มีตั้งฉายาให้ด้วย ทำเป็นเล่นไป”
“โอ๊ยยยยยยยยยยยยยยย!! เราโป้งทุกคนเลย!!”
“5555555555555555555555555”
เชอะ! ทิวาไม่ได้จีบเราสักหน่อย มีแต่มาแกล้งนั่นแหละ ที่ดีหน่อยก็ที่ตรงซื้อนมมาให้แค่นั้นเอง ฮือ!
ระหว่างที่ทานกันไปเราก็คุยกันไปด้วย ทั้งเรื่องเล่น เรื่องเรียน แต่ประเด็นส่วนใหญ่ก็ไม่พ้นเรื่องรับน้อง และประเด็นมิลค์บอยที่บรรดาเพื่อนที่ดีทั้งหลายก็พากันเสี้ยมให้ได้ซึ้งสุด ๆ จนอยากจะโบกกะโหลกตอบแทนคนละทีสองที เจ้ามักเกิ้ลพวกนี้ชักจะเหิมเกริมกันใหญ่!!
ไม่น่าเล่าให้ฟังเลยไอ้คนพวกนี้!!
เวลายี่สิบนาฬิกาโดยประมาณ...
“กลับมาแล้วครับ!!” จันทร์เจ้าส่งเสียงออกไปแม้จะเพิ่งเดินเข้ามาถึงประตูบ้าน ถอดรองเท้าผ้าใบออกแล้วสวมสลิปเปอร์คุณมิกกี้เมาส์คู่โปรดแล้ววิ่งไปที่ห้องนั่งเล่น ยกมือสวัสดีแล้วไล่หอมแก้มทุกคน เว้นจริงใจเด็กปีศาจไว้คนหนึ่ง แบร่!!
“กลับค่ำจังเลยลูก”
“คุยกันเพลินไปหน่อยครับ”
“แล้วนี่หนูกลับมายังไง?” กอดแขน เอียงหัวซบป่าป่ะ
“ไต้ฝุ่นมาส่งฮะ”
“ภาระคนอื่นอีกละ” ถลึงตาใส่คนพูด ซึ่งนั่นก็คือจริงใจ น้องชายสุดที่ร้ากกกกกกกก (หันไปเบ้ปากใส่กล้องสอง) “รถตัวเองมีก็ไม่รู้จักเอาไปใช้”
“นั่นสิ เอารถไปใช้เถอะลูกหมู”
“หนูไม่อยากขับ จริงใจก็ไปรับได้นี่นา…”
“เดี๋ยวหนูก็เรียนหนักขึ้น เลิกก็ไม่เป็นเวลา บางวันเร็ว บางวันช้า น้องก็ขี่มอเตอร์ไซด์ อันตราย” ลูกหมูเริ่มหน้าบึ้งเมื่อทุกคนเอาแต่เห็นด้วยกับเจ้าเด็กผี ก็บอกว่าไม่อยากขับรถไง...
“หรือจะอยู่หอ”
“ไม่เอา! หนูไม่ออยู่หอ ฮือออออ”
“บ้านเรากับมหา’ลัยหนูก็ไม่ใช่ใกล้ ๆ อยู่หอก็ดีนะลูก”
“แต่…” มันก็กึ่ง ๆ ง่ะ อยู่หอมันก็สะดวกในหลาย ๆ อย่าง แต่ต้องไปอยู่คนเดียวก็ไม่โอเค ยังไงอยู่บ้านก็ดีที่สุดอยู่แล้วนี่นา
“ถ้าไม่อยู่หอก็เอารถไปใช้”
ฮืออออออออออออออออออออ!!
“หนูขอตัวไปอาบน้ำดีกว่า” ทุกแสยะยิ้มราวกับรู้ทัน แต่จันทร์เจ้าก็ยังตีหน้ามึน “อ๋อ วันศุกร์นี้หนูต้องไปรับน้องที่ต่างจังหวัดนะครับ”
“ของกูสีอะไร?”
“ชมพูครับพี่” ไอ้โก๋มันบอกหลังจากที่ทิวากาลถามเรื่องริบบิ้นผูกข้อมือ แล้วดูคำตอบที่ได้จากรุ่นน้องสายรหัสทำเอาเขาแทบจะหนีกลับบ้าน สีชมพู... ส้นตีนเหอะ
“ทำไมกูได้สีชมพู”
“ไม่รู้ครับ ผมไม่ได้เป็นคนจัด” แล้วไอ้โก๋ก็ยิ้มหน้าซื่อใส่รุ่นพี่ที่เคารพ โบกหัวสักทีดีไหมวะ ว่าแล้วก็ขอสักที สนิทกันพอสมควรเล่นหัวได้ไม่มีปัญหา
“พี่กาล!”
“ครับ?”
“ไม่คิดว่าพี่กาลจะไปทริปนี้ด้วย” คนมาใหม่พูดพร้อมรอยยิ้มและเข้ามาเกาะแขนแกร่ง
“ชมพู่บังคับ”
“พี่ชมพู่ยังชอบบังคับพี่กาลอีกหรอคะเนี่ย”
“...”
“พี่กาลได้ริบบิ้นสีอะไรหรอคะ? ฟางได้สีเหลืองมา” หญิงสาวบอกเสียงใสและก็ชูแขนของเธอขึ้นมาด้วย
“ชมพูครับ”
“หว้า! นึกว่าเราจะได้อยู่ด้วยกันนะคะเนี่ย ขอเปลี่ยนได้ไหมคะ ฟางอยากอยู่กับพี่กาล”
แต่พี่ไม่อยากอยู่กับฟางครับ...
จะตอบไปแบบนั้นก็ไม่ได้ ทิวากาลยิ้มแห้ง ๆ ราวกับลำบากใจหนักหนา ไอ้ชมพู่ไปไหนวะ ทำไมไม่มากันซีนให้เขาเลย
“สวัสดีครับพี่กาล”
“หือ?” เจ้าของชื่อเลิกคิ้วมองคนที่เพิ่งวิ่งเข้ามา เด็กตัวขาวยิ้มกว้าง ๆ จนตาหายไปหมด “อะไร?”
“เราเอานี่มาให้” ว่าแล้วก็ส่งชูขนมปังมีไส้ที่เรียกว่าแซนด์วิชขึ้นมาหนึ่งกล่อง
“ใครหรอคะพี่กาล?”
“ปีหนึ่งครับ ชื่อจันทร์เจ้า” เด็กแก้มกลมแย่งเขาตอบไปก่อน ซึ่งนั่นก็ดีเหมือนกัน “ทิวาเอาไปเร็ว~”
“บังคับกูหรอ?”
“เปล่า... งั้นก็ไม่ต้องเอา เบสท์เตรียมจกแล้วด้วยอ่ะ”
“หึ” ทิวากาลยังไม่รับมา ปล่อยให้เด็กมันหน้างอไปก่อน “เห็นไอ้พู่ไหม พวกไอ้ต้นล่ะ?”
“เห็น!”
“พาไปหาพวกมันหน่อยดิ” พูดแล้วก็ดันไหล่เล็กให้ออกเดิน โดนทำเป็นลืมไปว่ามีอีกหนึ่งชีวิตที่อยู่ด้านหลัง นึกขอบคุณเด็กมาร์ชเมลโลว์ที่เข้ามาได้ตรงเวลาพอดี
“ทิวาเอาไส้อะไร?”
“มีอะไรบ้าง?”
“ปูอัด ทูน่า แล้วก็ไข่ดาว”
“ปูอัดแล้วกัน”
“นี่~” จันทร์เจ้าหยิบแซนด์วิชไส้ปูอัดออกมาจากกล่องหลังจากงมแกะอยู่นานให้กับรุ่นพี่ตัวสูง ลูกหมูฉีกยิ้มกว้างและรับนมรสเมล่อนจากทิวากาล ฮือ มิลค์บอยนี่มันมิลค์บอยจริง ๆ ไม่เสียแรงที่พี่มีนตั้งฉายาให้ คึคึ
“อร่อยหนิ ทำเองหรอ?”
“เปล่า คุณแม่เราทำ” พูดจบก็ยักคิ้ว และทำเนียนหยิบจากในกล่องไปหนึ่งชิ้นด้วย ทิวากาลหรี่ตามองอย่างนึกขำ แต่ก็ไม่ได้เอ่ยทักท้วงแต่อย่างใด
เดินมาไม่นานก็มาถึงสถานที่ที่พวกห่านี่สิงอยู่ พวกมันสี่ตัว(รวมไอ้ชมพู่)กำลังเม้าท์กันอย่างออกรส และบนโต๊ะม้าหินนั่นก็มีกล่องแซนด์วิชวางอยู่ด้วย ทิวากาลเดาะลิ้น รู้สึกฝืดคอขึ้นมาทันที
ไม่ได้เอามาให้กูแค่คนเดียวหรอวะ...
“อร่อยเนอะ!” เด็กแก้มกลมพูดด้วยใบหน้ายิ้ม ๆ หลังจากยัดแซนด์วิชใส่ปากของเพื่อนมัน น้องเบสท์ชี้หน้าและอ้าปาก เขาเดาว่าน่าจะด่าเจ้าเด็กเตี้ยนี่แน่ ๆ ก็... ถือเป็นการแก้ปัญหาที่ดี หึหึ
“มึงอยากตายใช่ไหมอีหมูอ้วน!”
“ปล่อยให้เราแก่ตายเถอะนะ ; _ ; ”
“อย่างมึงต้องตายก่อนเวลาอ่ะสัด กวนตีน ไม่ต้องมาแบ๊ว ไม่น่ารักโว้ย!”
“ใคร ๆ ก็บอกว่าเราน่ารัก เนอะ”
มึงเนอะกับใคร....
“มึงช่วยกันฟางให้กูด้วยดิ” ชมพู่หัวเราะเสียงดังเมื่อได้ยินเพื่อนสนิทบอกไปแบบนั้น
“มาเกาะแกะมึงแล้วหรอ?”
“เออดิ พอดีแก้มกลมเอาแซนด์วิชไปให้กู เลยให้มันพาเนียนหนีออกมา”
“5555555555555555555 น่าสงสารไปอี๊กกกกกก”
“มึงจะช่วยกูป่ะเนี่ย?”
“เลี้ยงข้าวกูแล้วกัน”
“เออ”
“ดีมาก ไป ๆ ขึ้นรถ”
“นั่งตรงไหนวะ?”
“เบาะหลังสุดเลยค่ะสุดหล่อ”
ขอถีบมันสักทีได้ไหมครับ...
“ว้าย! นั่งคนเดียว น่าสงสารจุง” จันทร์เจ้ากลอกตา เบสท์กับฟินน์ทิ้งเราอ่ะ! มันผิดที่เรามีกันสามคนใช่ไหม!
ทีแรกก็กะจะนั่งที่เบาะหลังสุดกันนะ แต่พอขึ้นมาบนรถบัสแล้วปรากฏว่าที่เบาะหลังนั้นมีคนจองแล้ว ด้วยการเอากระเป๋าวางไว้ เซ็งเลยอ่ะ เราเลยแก้ปัญหาด้วยการนั่งเบาะคู่แถวหลังสุดนั่นแหละ เบสท์กับฟินน์ก็แยกกันไปสองคน เหลือจันทร์เจ้าคนเดียวไง... เปลี่ยวใจเหลือเกิน โดยที่จันทร์เจ้านั่งคนเดียวที่คู่หลังสุด และฟินน์เบสท์นั่งที่เบาะคู่ด้านหน้าจันทร์เจ้า
“บอกว่าสงสารแต่ก็หัวเราะสะใจกันมากอ่ะ”
“โฮะ ๆ”
“เราเป็นเพื่อนหรือเป็นศัตรูกันอ่ะ”
“55555555555555555555555”
เกลียดเสียงหัวเราะพวกเขาจังเลย ฮือออออออ! ชอบรังแกเรา ใจร้ายที่สุดเลย!
“อ้าว...” คนตัวขาวมองคนที่เพิ่งทิ้งตัวลงนั่งเบาะข้าง ๆ อย่างงุนงง
“มองไม? ไม่เคยเห็นคนหล่อเหรอ?”
“แหวะ... ฮื่อ!” เอียงหน้าหลบมือหนาที่ยื่นมาบีบแก้ม “ทำไมมานั่งนี่” ถามก่อนจะมองกลับไปที่เบาะหลัง โหย! คนที่จองแถวหลังคือกลุ่มของทิวานี่เองอ่ะ!
“นั่งไม่ได้?”
“เปล่า... แต่เพื่อนของทิวานั่งอยู่ด้านหลังนี่”
“แล้ว?”
“วุ้ย! ไม่คุยด้วยแล้ว”
ครืด!
คุณได้รับข้อความใหม่
06:22 TheBest นังหมูโดนพี่กาลอีกแล้ว
06:22 TheBest หสายใสยสดแบไยฝยสยบหบย
06:22 Finn นางเงียบ ๆ ฟาดเรียบนะคะ
06:23 นี่จันทร์เจ้าเอง อะไรง่า
จันทร์เจ้ายังมองข้อความที่พูดทั้งฟินน์และเบสท์ส่งเข้ามาให้ห้องแชทกลุ่มที่มีชื่อว่า BFJ. ด้วยความไม่รู้จะอธิบายยังไง ร้อยทั้งร้อยก็หวีดเรื่องที่ทิวามานั่งข้างเรานั่นแหละ โธ่ ไม่ได้ขอสักหน่อย เขามาเองอ่ะ
ปึก!
“ฮื่อ” เพราะมัวแต่พิมพ์ข้อความโต้ตอบกับฟินน์และเบสท์ ทำให้ไม่ทันระวังตัว เมื่อรถบัสเริ่มเคลื่อนที่ หัวของเจ้าลูกหมูก็โขกกับเบาะด้านหน้าอย่างจัง เล่นเอาหลาย ๆ คนหันมามองเลย...
“เป็นอะไรหมูอ้วน!” เสียงของเบสท์และฟินน์ตะโกนมา
“เจ็บง่ะ...” ตอบพลางลูบหน้าผากป้อย ๆ
“ไหน ดูดิ” หันหน้าไปหาทิวาอย่างว่าง่าย คนตัวสูงเปิดผมด้านหน้าของจันทร์เจ้าขึ้นแล้วยื่นหน้าเข้าไปใกล้ อ่า... ทำไมถึงกลั้นหายใจก็ไม่รู้ แอบเหลือบตาขึ้นมองนิดหน่อย คิ้วเข้ม ๆ ของทิวาขมวดเข้าหากันเล็กน้อย “แค่แดง”
“ไม่โนใช่เปล่า?”
“อือ ไม่โน”
จันทร์เจ้ากะพริบตา เผลอจ้องหน้าของทิวาอยู่นาน จนกระทั่งอีกคนหลุบตามาสบกันพอดีถึงได้รู้ตัวว่าไม่ควร ร่างเล็กพึมพำขอบคุณเบา ๆ แล้วเอียงหน้าเข้าหากระจก ปล่อยให้โทรศัพท์บนตักสั่นครืดโดยไม่สนใจ แอบโหม่งหัวกับกระจกเมื่อดันคิดไปว่าวันนี้ทิวาหล่อกว่าทุกวัน ทั้งที่ไม่ได้ต่างอะไรกันมากมาย กลิ่นน้ำหอมของเขาก็รู้สึกจะหอมเป็นพิเศษ อ่า... ต้องเป็นเพราะนั่งใกล้กันแบบนี้แน่ ๆ ก็เลยได้กลิ่นชัดเจน งื่อออ เรารู้สึกแปลก ๆ อ่ะ ไม่ชอบเลย!
“พี่กาล ทำไมนั่งตรงนี้คะ?” น้ำเสียงเล็กแหลมของผู้หญิงทำให้จันทร์เจ้าหลุดจากความคิดแสนประหลาด
ผู้หญิงที่อยู่กับทิวาเมื่อเช้านี่เอง...
“น้องมันนั่งคนเดียว ฟางมีอะไร?”
“ฟางก็นั่งคนเดียว พี่กาลไปนั่งกับฟางได้ไหมคะ?”
“ขอโทษทีครับ พี่อยากนั่งใกล้เพื่อนด้วย” หญิงสาวชักสีหน้าเล็กน้อยและปรับเป็นยิ้มหวานอย่างรวดเร็ว
“เสียดายจังเลยค่ะ งั้นน้อง...” เธอชะโงกหน้ามาดูป้ายชื่อบนคอจันทร์เจ้า “น้องจันทร์เจ้าเปลี่ยนที่กับพี่ได้ไหมคะ?”
“พี่นั่งตรงไหนหรอครับ?” ลูกหมูแอบมุ่ยหน้าเมื่อทิวาเตะขาเบา ๆ นี่จะให้เราปฏิเสธหรือตอบตกลงกันแน่ แต่ดูจากสายตาคงเป็นอย่างแรก โอเค ๆ เพราะถูกสอนมาเกิดเป็นมนุษย์ต้องรู้จักช่วยเหลือเพื่อนร่วมโลก เพราะฉะนั้นเราจะช่วยทิวาก็ได้
“ข้างหน้าน่ะจ้ะ”
“แย่จังเลยครับ เราไม่ชอบนั่งด้านหน้าอ่ะ”
“มันก็ไม่เชิงหน้าหรอกจ้ะ”
“ต้องขอโทษพี่ด้วยนะฮะ เราคงเปลี่ยนที่ให้ไม่ได้” ปิดประโยคด้วยการส่งยิ้มซื่ออีกที ทิวากาลยกกำลังปั้นขึ้นปิดมุมปากที่กำลังยกยิ้ม เด็กแสบเอ๊ย!
“แย่จริง ๆ ด้วย งั้นเดียวฟางมาหาพี่กาลบ่อย ๆ นะคะ”
“ไม่ต้องลำบากหรอกครับ”
“ฟางจะเชื่อพี่กาลก็ได้ค่ะ เพราะพี่กาลเป็นห่วงฟาง” จันทร์เจ้าแอบเบ้ปากและเหลือบมองทิวานิดหน่อย เจ้าตัวยิ้มแห้ง และปั้นหน้าไม่ถูก พี่สาวคนนั้นยิ้มยั่วให้ทิวาแล้วก็เดินกลับที่นั่งไป
“มโนสัด ๆ” เผลอพยักหน้าไปทีหนึ่งหลังจากได้ยินเสียงพี่ชมพู่จากเบาะหลัง
“แฟนทิวาหรอ?”
“เปล่า”
“พี่เขาชอบทิวา?”
“แน่ดิ กูหล่อขนาดนี้”
“หลงตัวเองอ่ะ ฟินน์เบสท์! กินหนมเปล่า?” เลิกสนใจคนหลงตัวเองแล้วยืดตัว เกยคางกับเบาะข้างหน้าที่เบสท์และฟินน์นั่งอยู่ คนถูกถามไม่ตอบ แต่กระชากห่อขนมจากมือจันทร์เจ้าไปเลย... เยี่ยม! แต่ใม่เป็นไร ระดับลูกหมูอันดับหนึ่งแล้ว ไม่มีทางเตรียมขนมมาแค่ห่อเดียวหรอก เราเอามาเต็มกระเป๋าเลย เย้!!!
ทิวากาลหันมองสิ่งมีชีวิตสีขาวที่กำลังหลับตาพริ้ม ศีรษะทุยของเอนซบที่ไหล่ของเขาโดยที่เจ้าของไม่รู้ตัว ร่างสูงยกยิ้มเล็กน้อย ใช้มือประคองศีรษะของคนอายุน้อยกว่าให้พิงไหล่เขาได้สบายขึ้น แขนยาวเอื้อมไปปิดม่านเมื่อพบว่ามีแสงแดดสาดส่องเข้ามารบกวนคนหลับ เพราะต้องยืดตัวเล็กน้อยทำให้ปลายจมูกโด่งฝังเข้ากับกลุ่มผมนุ่ม ทิวากาลเผลอสูดดมกลิ่นหอมจากจันทร์เจ้าอย่างไม่รู้ตัว อยู่ใกล้กันก็บ่อยแต่เขากลับไม่เคยจะรู้สึกเลยว่าเจ้าเด็กเข้าใจยากคนนี้มีกลิ่นหอมแบบนี้ ไหนจะกลิ่นแป้งเด็กหอมกรุ่นอ่อน ๆ จากผิวแก้มขาวนั่นอีก...
ตอนนี้เขา... รู้สึกสดชื่นและปลอดโปร่งอย่างบอกไม่ถูก
TBC
มาแล้วจ้าาาาา คึคึ
ในส่วนของตอนนี้ก็ไม่มีอะไรมาก มีแค่ความมึนของลูกหมู 5555555555555555555
ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านนะคะ หลังจากตอนนี้อาจจะอัพช้าหน่อย เดี๋ยวขอไปตบตีกับเพลิงฟ้าก่อนคับ ; _ ;
ไว้เจอกันค่ะ บั๊บบัย ♥
-
น้องมึนได้น่าย๊ากกก มากก
-
บอกได้แค่ว่า มีความอยากได้จันทร์เจ้า :กอด1: :กอด1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ลูกหมูนี่แสบจริงๆ
-
หวายๆ เขาเริ่มอะไรยังไงกันแล้วนะคะเนี่ย
ชอบความมึนของจันทร์เจ้าจริงๆ ฮาาาาา
-
น้องจิ๋วที่หนึ่งในใจ ตัลล้ากกกกก :-[ :-[ :-[ :-[ :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
โอ๊ย พี่กาลแอบหอมลูกหมูแล้ว
ถึงจะแค่ผมก็เถอะ
มาต่อไวๆ นะคะ คิดถึงลูกหมู :-[ :o8:
-
โอ้ยยยน่าร้ากกกกก :-[
-
พี่ทิวาชอบน้องก็รีบจีบค่ะ
อย่ามาท่ามากอยู่น้องยิ่งอึนๆมึนๆอยู่ :hao7:
-
หมูจิ๋วทั้งกวนทั้งมึน มันน่าจับฟัดจริงๆ
-
ลูกหมูน่ารักเหมือนเดิมเพิ่มเติมคือความกวนตีน ส่วนชะนีนี่ลำใยรุงรังมีความพูดไม่รู้เรื่องมีความมโนสูงเบื่อชะนี :katai1: :katai1: :katai1:
-
:pig4: :pig4:
-
เขิน
-
ลูกหมูนี่มันร่างอวตารของเพลิงฟ้าชัดๆ 555
-
จันทร์เจ้า คือ สิ่งที่น่ารัก
คือสิ่งที่แบ้ว แต่ ฉลาดคิด ฉลาดเอาตัวรอดแบบมึนๆ
เหมือนไม่ทันคน แต่ ไม่โง่นะ เพียงแค่น้องจิ๊ว ไม่ยู๊เยื่อง ฮ่าๆๆ
ที่สุดของคำว่าสายแบ๊ว คือหนูจันทร์
-
พี่กาล น้องออกจะน่ารักขนาดนี้ อย่าช้า รีบๆ จีบ รีบๆ เป็นแฟนกันด่วนๆๆเลย
-
หนูจิ๋ว ใครๆก็ชอบแกล้ง
-
ฮี่ๆๆ มีความน่ารักขั้นรุนแรง :haun4: :haun4:
-
รู้สึกอบอุ่นในความเป็นผู้ชายแบบทิวา
ชอบจริงใจ เด็กแสบ
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
ลูกหมูน่ารักชะมัด
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
มีความต๊องนะแต่ละคน 5555
-
ลูกหมูน่ารักกกก
-
ตะมุตะมิมากค่ะะะ :-[ :-[
-
มนุษย์แฟนเด็ก
4
มีความโดนเมิน
“โก๋”
“ครับพี่พู่?”
“ขอกล้องแป๊บดิ” นายโก๋ส่งกล้องถ่ายรูปบนคอให้รุ่นพี่สาวคนสนิท ชมพู่ยิ้มรับอย่างพอใจก่อนเอ่ยขอบคุณ
กล้องตัวนี้ถูกใช้เพื่อบันทึกภาพกิจกรรมการรับน้องครั้งนี้ ร่างผอมเพรียวค่อย ๆ เดินตามทางเดินของรสบัส แล้วหยุดที่เบาะคู่แถวหลังสุด ยกกล้องถ่ายรูปขึ้นในระดับสายตา หมุนเลนส์เพื่อปรับระยาการโฟกัส ก่อนจะกดชัตเตอร์เมื่อได้มุมที่ต้องการโดยไม่ลืมปิดแฟลช ไม่อย่างนั้นคนที่เธอแอบถ่ายอยู่ได้ตื่นขึ้นมาแน่นอน หญิงสาวง่วนอยู่กับการแอบถ่ายรูปของเพื่อนสนิทและเด็กหน้าใสปีหนึ่งอยู่นานหลายนาที ยกยิ้มพอใจกับภาพที่ได้ แค่นี้ก็พอแล้ว หึหึ ดีกับใจอีช้อยนัก
“โก๋ ส่งรูปไอ้กาลทั้งหมดให้พี่ด้วยนะ เอาลงเพจแค่รูปสองรูปก็พอ”
“ได้ครับ” โก๋รับปาก “ว่าแต่… พี่กาลกับน้องคนนั้นมีซัมติงอะไรกันป่ะพี่?”
“ไม่รู้ดิ”
โก๋ทำหน้าฉงนที่ไม่ได้รับคำตอบที่พอให้กระจ่าง มองดูรูปในกล้องแล้วก็ขมวดคิ้ว พี่รหัสไอ้โก๋เคยเป็นแบบนี้ที่ไหนเล่า
เดินผ่านมาอีกก็อดไม่ได้ คืนกล้องเขาไปแล้วจึงเอามือถือตัวเองขึ้นมา ถ่ายรูปของเด็กหนุ่มหน้าตาน่ารักน่าเอ็นดูที่กำลังหลับตาพริ้มโดยเอียงศีรษะซบไหล่ของทิวากาลแถมมือเล็ก ๆ นั้นยังกำนิ้วของทิวากาลเอาไว้อีกด้วย แก้มขาวนุ่มนิ่มนั่นน่าบีบเป็นบ้าเลย… ย้ายสายตามาที่เพื่อนสนิท ทิวากาลเองก็หลับไม่รู้เรื่อง มันจั๊กจี้หัวใจตรงที่มันเองก็เอียงหัวพิงศีรษะน้องอีกทีนั่นแหละ ความสูงต่างกันไม่เป็นอุปสรรคเลยจริง ๆ ช่างรุนแรงกับใจเหลือเกิน
“มึงเป็นบ้าเหรอ?” ชมพู่จิกตามองคนพูด สาวเจ้าเดินไปนั่งที่เบาะ ชี้นิ้วไปที่คนที่หลับอยู่ให้รถถังดู
“มึงว่ามันแปลกไหม?”
“อะไรวะ?” เพราะอยู่ด้านหลังเขาจึงไม่เห็นว่าสิ่งที่หญิงสาวต้องการให้ดูคืออะไร ชมพู่จิปาก ก่อนจะเอาโทรศัพท์มือถือออกมาแล้วเปิดรูปภาพล่าสุดให้รถถังดู
“เข้!”
“มึงว่าไง?”
“เจนสัมผัสได้ถึงพลังงานบางอย่างค่ะคุณกิตติ” นึกอยากจะฟาดกะโหลกมันสักที…
“สัมผัสอะไรได้บอกผมสิครับคุณเจน” ที่ไม่ฟาดเพราะดันเล่นกับมันนี่แหละ…
“ฟรุ้งฟริ้ง” พูดพร้อมกับทำมือไปด้วยแล้วหัวเราะเอง “ไอ้ห่า อย่างกับแฟนกัน”
“ใช่มะ!! ไอ้กาลยอมให้คนอื่นอิงแอบแนบซบแบบนี้ได้ยังไง!”
“เรื่องนี้ต้องทีเงี่ยนงำ”
“เงื่อนพอ!” และคราวนี้เธอก็ได้ฟาดกะโหลกของมันจริง ๆ
ประเด็นสนทนายังคงเป็นเรื่องของทิวากาลและรุ่นน้องแก้มยุ้ยอย่างจันทร์เจ้า ตั้งแต่รู้จักกับมันมาทั้งชีวิตเนี่ย นี่นับว่าเป็นครั้งแรกเลยก็ว่าได้ ที่เห็น ๆ ว่ามันเฟรนด์ลี่ เป็นมิตรน่ะจอมปลอมทั้งนั้น ความจริงแล้วทิวากาลโลกส่วนตัวสูงพอสมควร
ทิวากาลไม่ชอบให้คนอื่นแตะต้องโดนตัว แต่ยอมให้จันทร์เจ้าใช้ไหล่หนุนนอน
ทิวากาลไม่ชอบวุ่นวายกับใคร แต่เมื่อเห็นจันทร์เจ้าก็เข้าไปหาแทบทุกที
ทิวากาลแทบจะไม่สนใจอะไร แต่เผลอเมื่อไหร่ก็เอาแต่คอยมองหาใครสักคน
อีกประเด็นสำคัญนั่นคือชื่อ… หมอนั่นยอมให้คนอื่นเรียกว่า ‘ทิวา’ ที่ไหนกัน คนที่เรียกได้ก็มีแค่คนในครอบครัวเท่านั้น นอกจากไม่แสดงท่าทีไม่พอใจหรือหงุดหงิดแล้วยังดูเหมือนจะชอบเสียอีก หลงเสน่ห์เด็กไม่รู้ตัวแล้วมึงเอ๊ย
กริ๊ง! กริ๊ง! กริ๊ง!
แรงสั่นสะเทือนจากเครื่องมือสื่อสารในกระเป๋ากางเกงทำให้ทิวากาลปรือตาขึ้น เขามองไปรอบ ๆ มีหลายคนที่ตื่นแล้ว และก็ยังมีคนที่ยังไม่ตื่น เช่น คนที่กำลังพิงไหล่เขาอยู่ตอนนี้ เขายกยิ้มเล็กน้อย แอบจิ้มนิ้วบนแก้มนวลเนียนเบา ๆ แก้มกลม ๆ กำลังซบไหล่เขานั้นยุ้ยตุ่ยดูน่าบีบ ขยับนิ้วเมื่อรู้สึกว่ามันชา นั่นทำให้ทิวากาลเห็นว่ามีมือเล็กกำนิ้วของเขาอยู่ โธ่ กำไว้ได้แค่สามนิ้วเองเหรอวะ
กริ๊ง!
ลืมไปเลยว่าเพราะอะไรถึงได้ตื่น มือหนาล้วงเอาโทรศัพท์มือถือออกมา
Charissa ได้แท็กคุณในรูปภาพ
Charissa, Thachat และ 24 คนอื่น ๆ ได้แสดงความเห็นในรูปภาพที่มีคุณ
Charissa, Thachat และ 967 คนอื่น ๆ ได้ถูกใจรูปภาพที่มีคุณ
นี่มันเหี้ยอะไรกัน…
ทิวากาลเอี้ยวไปมองเบาะหลังซึ่งเป็นที่สิ่งสถิตของเพื่อนของเขา ร่างสูงเขย่าโทรศัพท์มือถือไปมา แต่ไอ้พวกนั้นกลับทำเป็นไม่รู้เรื่อง ให้มันได้อย่างนี้! แอบถ่ายรูปเขาไปตอนไหนวะ ทิวากาลขมวดคิ้วมองรูปถ่ายบนจอสมาร์ทโฟน เขาเม้มปาก เหลือบมองอีกคนที่อยู่ในรูปภาพเหมือนเขา ถอนหายใจออกมา ถึงจะบอกให้มันลบยังไงมันก็ไม่ลบแน่นอน สำหรับเขามันไม่เป็นอะไร แต่กับเด็กมาร์ชเมลโลว์นี่ล่ะ? ไม่ได้หลงตัวเองหรอกนะ ถ้าเกิดกลุ่มคนที่ชื่นชอบเขาโจมตีเด็กนี่ เขาคงรู้สึกไม่ดี คิดแล้วก็ถอนหายใจออกมาอีกครั้ง มือหนาเสยผมตัวเองขึ้น จ้องมองภายในจอนิ่ง ๆ แล้วมองตัวจริงที่กำลังหลับตาพริ้ม หายใจเข้าออกสม่ำเสมอ
“กูมีหลายรูป ถ้าอยากได้ขายให้ถูก ๆ รูปละสองร้อย” เสียงของชมพู่ดังมาจากเบาะหลัง เขาไม่พูดอะไร เพียงแค่ยกนิ้วกลางขึ้น
“พี่จะให้แจกกุญแจห้องพักให้น้อง ๆ นะครับ ใครที่ได้เพื่อนร่วมห้องแล้วก็มารับกุญแจและเขียนชื่อกับพี่ฝ้าย พี่บิ๊ก พี่นุ่น ได้เลย แยกชายหญิงนะครับ! แล้วแต่ละห้องจะมีรุ่นพี่พักอยู่ด้วย เผื่อมีอะไรจะได้ช่วยเหลือกัน”
ระหว่างที่ยืนฟังรุ่นพี่อยู่นั้น จันทร์เจ้ากับเบสท์ก็จับมือกันหมับทันที ฟินน์ที่ยืนอยู่ด้วยกันก็เบ้ปากเพราะต้องแยกกับเพื่อน แล้วนั่น ไอ้สองตัวนั้นเดินไปรับกุญแจแล้วทิ้งเธอไว้คนเดียวเฉยเลย เด็กสาวเกาหัวแกรก ๆ มองซ้าย มองขวาหาคนที่จะมาเป็นรูมเมทของตน ดวงตาเรียวรีสะดุดเข้ากับคนคนหนึ่งที่ยืนเอ๋ออยู่ท่ามกลางความวุ่นวาย ฟินน์ดีดนิ้วเป๊าะ แล้วเข้าไปคว้าแขนของสาวแว่นท่าทางแก่เรียนคนนั้นเอาไว้
“พี่ให้เวลาเก็บของและพักผ่อนจนถึงสิบเอ็ดโมงนะครับ แล้วกลับมารวมตัวกันที่นี่อีกครั้งพร้อมกับชุดทำกิจกรรมและอย่าลืมป้ายชื่อกับริบบิ้นนะครับ!!”
จากตอนนี้ไปถึงสิบเอ็ดโมงก็มีเวลาประมาณชั่วโมงกว่า ๆ อย่างนี้ก็มีเวลานอนน่ะสิ! เมื่อเปิดประตูเข้าในห้องพักแล้วคู่เพื่อนไซส์มินิก็รีบตรงดิ่งไปที่เตียงทันที อ๊า!!!! เตียงนุ่มมาก ๆ เลย!!!! เรามองหน้ากันแล้วยิ้มกว้าง ๆ เด้งตัวดึ๋ง ๆ บนเตียงสักพักก็จัดของใส่ตู้ เรามาทำกิจกรรมรับน้องที่นี่กันเป็นเวลาสามวันสองคืน ก็ไม่รู้ว่าจะได้ทำอะไรบ้าง น่าตื่นเต้นดีเนอะ!
“ทำอะไรอีอ้วน เก็บของเสร็จแล้วหรือไง!?” เสียงเบสท์ลอยเข้ามากระแทกแก้วหูระหว่างที่จันทร์เจ้ากำลังง่วนกับการพิมพ์ข้อความส่งในให้ในครอบครัวรับรู้ว่าเขามาถึงที่หมายโดยสวัสดิภาพแล้ว
“ส่งข้อความหาที่บ้านน่ะ”
“โทรบอกง่ายกว่าไหมวะ?”
“ก็ง่าย… แต่เวลานี้ทุกคนทำงานกันอยู่ไง เรามีมารยาท”
“มึงว่ากูไม่มีมารยาทหรอ!?”
จันทร์เจ้าเงยหน้ามองเบสท์ เบสท์กำลังเท้าเอวทำหน้ายักษ์ใส่ ลูกหมูเอียงคอสงสัย เราไปบอกว่าเบสท์ไม่มีมารยาทตอนไหนเหรอ? สุดท้ายเบสท์ก็ได้แต่ทึ้งหัวตัวเอง เห็นหน้าโง่ ๆ ของมันแล้วอยากจะจับโขกกับกำแพงห้อง แต่อีกใจหนึ่งก็ทำไม่ลงเพราะหน้าโง่ ๆ ของมันอีกเช่นกัน
“เราง่วงจังเลยอ่ะเบสท์” จันทร์เจ้าพูดขึ้นมาหลังจากไปเปลี่ยนชุดสำหรับทำกิจกรรมมาเรียบร้อยแล้ว เดี๋ยวชุดนักศึกษาเรายับ ฮี่ฮี่
“ง่วงหอยอะไร บนรถก็หลับตั้งแต่ขึ้น” นึกถึงเรื่องบนรถแล้วก็ยุบยิบหัวใจ เบสท์ขึ้นไปนั่งขัดสมาธิบนเตียงกับจันทร์เจ้า ก่อนจะพูดในสิ่งที่อยากพูดแต่ไม่มีเวลา “ทำไมมึงถึงไปนอนพิงไหล่พี่กาลของกู?”
“หือ?” ลูกหมูเลิกคิ้วสูง “เราพิงไหล่ทิวาเหรอ”
“เออสิวะ”
“ไมเห็นรู้ตัวเลยอ่ะ” ตอนแรกก็นอนดี ๆ แล้วนะ มั่นใจด้วยว่าไม่ไปเบียดเบียนทิวาแน่นอน และจันทร์เจ้าก็คิดแบบนั้นมาตลอด อีกทั้งตอนตื่นขึ้นมาก็พบว่าตัวเองนั่งอยู่คนเดียว ทิวาอาจจะรำคาญเลยย้ายไปนั่งกับเพื่อนที่เบาะหลัง
“โง่อะไรเบอร์นี้วะ”
“เรานอนพิงไหล่ทิวาจริง ๆ เหรอ?”
“เออ!! ไม่เชื่อมึงก็เข้าไปดูในเพจของคณะดิ มีรูปอยู่โว้ย!”
จันทร์เจ้ารีบกดสมาร์ทโฟนเข้าไปตามที่เบสท์พูดทันที เลื่อนดูรูปไปเรื่อย ๆ จนกระทั่งมาถึงรูปที่มีตัวเองอยู่ ตาโตเบิกกว้างตามสภาวะอารมณ์ มันคือรูปที่ตัวเขานอนพิงไหล่ของทิวาจริง ๆ แม่เจ้า!! เขาจะโดนแฟนทิวาตามมาแหกอกไหม! แล้วดูสิ ทั้งจำนวนคนถูกใจ คนที่กดแชร์และความคิดเห็นมากมายเกี่ยวกับรูปภาพ มันยิ่งทำให้ลูกหมูมือสั่น
“นอกจากอิงแอบแนบซบแล้วมึงยังจับมือพี่กาลด้วยนะนังเด๋อ!” เบสท์จิ้มนิ้วไปกลางหน้าผากนูนแรง ๆ หมั่นไส้มัน มีแต่ผู้งานดีมารุมล้อม กูเซ็ง!
“ทำไงดีอ่า…” ล็อกโทรศัพท์มือถือแล้วโยนมันไปราวกับนั่นคือของร้อน จันทร์เจ้าล้มตัวนอน ซุกหน้ากับหมอนใบโตพร้อมกับสะบัดไปมาจนผมหนานุ่มกระจาย ตอนนี้ในหัวของเรามันมีอะไรไม่รู้เยอะแยะไปหมดเลย ไม่อยากจะเชื่อว่าตัวเองจะไปทำอย่างนั้นกับคนที่เพิ่งรู้จักกันได้ไม่นาน โฮ ทั้งซบไหล่และไหนจะจับมืออีก นึกเกลียดตัวเองที่มีนิสัยเวลานอนต้องมีอะไรให้จับ หากอยู่บ้านก็นอนกอดตุ๊กตาคุณหมีไปแล้ว คิดแล้วน้ำตาจะไหล รูปรูปนั้นยังเด่นชัดในความคิด หัวใจเต้นแรงด้วยความตกใจ ใบหน้าร้อนผ่าวด้วยความอับอาย
เอ๋… แต่จะแน่ใจได้ยังไงว่าใจเต้นแรงเพราะตกใจ หรือหน้าร้อนเพราะอับอาย…
ก๊อก ก๊อก
เรามองหน้ากันและแล้วจันทร์เจ้าก็เป็นคนโดนใช้ให้ไปเปิดประตู ทว่าในจังหวะนั้นโทรศัพท์ของเจ้าลูกหมูก็ดังขึ้นมาเสียงก่อน จันทร์เจ้ายิ้มแฉ่ง ฉกสมาร์ทโฟนขึ้นมาชูแล้วหมุนตัวไปรับสายของพี่ฟ้าสุดที่รัก ให้เบสท์เป็นคนไปเปิดเอง คึคึ
“เฮือก!” อกอีแป้นจะแตก เด็กหนุ่มไซส์มินิเบิกตาโปนเมื่อเห็นว่าใครเป็นคนมาเคาะประตู หัวใจเบสท์โดนโจมตีรุนแรง เห็นหน้าหล่อ ๆ ของพี่กาลแล้วน้ำลายสอ ซี้ด แต่อีกคนมาทำไมไม่ทราบ!
“อ้าว” มิคเป็นคนที่ร้องขึ้นมาคนแรก ในขณะที่ทิวากาลยังทำหน้านิ่ง ทำไมต่างจากตอนอยู่กับอีหมูจังเลยวะ…
“มะ มีอะไรเหรอครับ?”
“พวกพี่พักห้องนี้”
“ฮะ!!?” ตายแล้วววววววว แบบนี้จะนอนหลับไหมเนี่ย! เบสท์เบี่ยงตัวหลบให้รุ่นพี่เข้ามาในห้อง ก็เห็นอยู่ว่ามีเตียงอีกเตียงและห้องก็ยังใหญ่มาก แต่ไม่ก็ไม่ได้เอะใจอะไร ดีนะที่พวกเขาปู้ยี่ปู้ยำแค่เตียงเดียว
“งื่อ… พี่ฟ้าอย่าพูดอย่างนั้นสิ … อย่ามาหลอก หนูไม่โง่นะ! … โป้งแล้ว ไม่มีหรอก ไม่มี้!!! … ถ้าพี่ฟ้าไม่หยุดหนูจะหากิ๊กให้น้าเจ้า … คิคิ พี่ฟ้าจ๋า หนูอยากกินขนมตาลจังเลย พี่ฟ้าทำให้หนูกินหน่อยน้า~~” การพูดคุยกับพี่ฟ้าหยุดชะงักเมื่อไหล่เล็กถูกสะกิด
“ทำไม…” จันทร์เจ้าเม้มริมฝีปาก เมื่อตั้งสติได้ก็ผุดตัวขึ้นนั่งและพุ่มมือไหว้รุ่นพี่ทั้งสองคน รุ่นพี่ที่พวกเขาต้องพักด้วยเป็นทิวากับพี่มิคสินะ… พอเห็นหน้าทิวาแล้วก็นึกถึงเรื่องที่คุยกับเบสท์ พาลให้เสมองหลบเมื่อเผลอสบตากับรุ่นพี่ตัวสูง
ทิวามองคนที่ทำหน้าเหรอหราอยู่บนเตียงแล้วนึกขำ เขากำลังจะกวนอีกฝ่ายแต่ก็ต้องเก้อเพราะเจ้าเด็กตัวขาวเสหน้ามองไปทางอื่น แถมพอคว้าโทรศัพท์ได้ก็หลบไปอีกทาง ได้ยินเสียงแว่ว ๆ แล้วก็พาลหงุดหงิด
“วันกลับพี่ฟ้ามารับหนูได้เปล่า? … เย้! จริง ๆ นะ แล้ววันนั้นหนูไปนอนกับพี่ฟ้านะ … หนูจะไปวอแวน้าเจ้า คึคึ … โอเค บั๊บบัยฮะ หนูรักพี่ฟ้าที่สุดในโลก จุ๊บ ๆ”
“มึงจะนอนไหมหมู?” ลูกหมูทำท่าคิดแล้วจึงส่ายหน้า เดินเข้าไปคุ้ยกระเป๋าเป้เพื่อหาสายชาร์จแบตเตอร์รี่ ชาร์จแบตเตอร์รี่ไว้ก่อนก็แล้วกัน
“เบสท์จะนอนก็นอนเลย เดี๋ยวเราปลุกเอง” ลูกหมูน้อยโดนเบสท์จิกตาใส่หลังจากที่ยื่นมือไปลูบหัวกล่อม เราก็แค่หวังดีอ่ะ…
“ไอ้กาล! กาล!”
“มีอะไร?”
“สิบเอ็ดโมงกว่าแล้วไอ้สัด” ทิวากาลขมวดคิ้วลุกจากเตียงแล้วเข้าไปล้างหน้าและเปลี่ยนชุด
“เด็กละ?”
“ออกไปตั้งแต่ยังไม่สิบเอ็ดโมงแล้ว” ทิวากาลพยักหน้า ในห้องเหลืออยู่แค่สองคน หากไม่เห็นก็แปลว่าไม่อยู่สิวะ ถามไม่คิด
“ทำไมมึงมาช้าวะ!?”
“หลับ” เขาตอบชมพู่ จากที่คิดว่าจะแค่พักสายตาเฉย ๆ แต่ดันหลับไปจริง ๆ ซะงั้น “กูไปตักอาหารนะ”
อาหารเที่ยงวันนี้เรากินกันที่รีสอร์ท ดูเหมือนพวกมันจะสั่งให้ทางรีสอร์ทจัดเตรียมอาหารเฉพาะไว้ให้ รวยมากหรือไงวะ ถึงกับปิดรีสอร์ทเพื่อรับน้องเนี่ย
“พี่กาลคะ?”
“ครับ?”
“พี่กาลไปอยู่ไหนมาหรอคะ? ตั้งแต่มาถึงฟางก็ไม่เจอเลย” หญิงสาวเอ่ยถามพลางยิ้มหวานหยดและขยับเข้าไปใกล้ ทิวากาลตัวออกห่างด้วยการเดินไปตักอาหารที่อยู่อีกฝั่ง แต่ฟางก็ยังเดินตามเขาไปอยู่ดี
“พี่นอนอยู่ที่ห้องน่ะ”
“พี่กาลพักห้องไหนคะ ฟางไปหาได้ไหมเอ่ย?”
“อย่าเลย อยู่หลายคนครับ”
“งั้น... เราก็มาเจอกันข้างนอกก็ได้นี่คะ” ทิวากาลแสยะยิ้มก่อนจะขอตัวกลับไปที่โต๊ะ ระหว่างนั้นเขาเดินผ่านโต๊ะที่กลุ่มของเด็กมาร์ชเมลโลว์นั่งอยู่ เห็นว่าเด็กนั่นยิ้มให้แต่เขาแค่มองนิ่ง ๆ และเมินหน้าไปทางอื่น ไม่ได้เข้าไปวอแว กวนประสาท หรือแม้แต่จะยิ้มตอบเหมือนปกติ
แล้ว... นี่เขาไม่ปกติตรงไหนกันล่ะ?
หลังจากทานอาหารเที่ยงเสร็จเรียบร้อยรุ่นพี่ก็ให้น้องปีหนึ่งมารวมตัวกันเพื่อที่จะทำกิจกรรมรับน้องตามที่เคยบอกเอาไว้ จันทร์เจ้ายืนอยู่ข้างหน้าเบสท์ ส่วนข้าง ๆ เบสท์ก็เป็นฟินน์ เพราะว่าเข้าแถวตามสีริบบิ้น และชายหญิงจัดแถวสลับกัน ได้ยินเบสท์กับฟินน์คุยกับเบา ๆ แต่จันทร์เจ้าไม่ได้เข้าไปร่วมคุยด้วย ดวงตาโตกวาดมองไปรอบ ๆ เพื่อหาใครบางคน คนที่ดูเหมือนว่าจะทำตัวแปลกไป คิ้วบางขมวดเข้ามากันเล็กน้อย จันทร์เจ้าไม่เข้าใจว่าทิวาเป็นอะไรไป อาจจะคิดเข้าข้างตัวเองมากเกินไปที่สมองมันดันคิดไปว่าโดนทิวาเมิน... แล้วจะไม่ให้คิดอย่างนั้นได้ยังไงเล่า! เมื่อตอนกลางวันเขายิ้มให้ทิวาก็ไม่ยิ้มตอบ ไหนจะไม่มองหน้ากันอีก ตอนอยู่ในห้องพักก็เหมือนกัน คนตัวสูงนั่นน่ะ... เอาไปแต่นอนหลับตา ไม่คุยกับใครเลย ปกติจะเข้ามาวอแวเราแล้วไม่ใช่เหรอ มิลค์บอยเป็นอะไรไป...?
“เฮ้อ...” ถอนหายใจแผ่วถอน ดึงสายฮู้ดจนย่นติดกับใบหน้าแล้วผูกเชือกเป็นโบว์ชิดใต้คาง ตอนนี้จันทร์เจ้าอยู่ในชุดวอร์มยี่ห้อดังขายาว แขนยาว พี่ฟ้าจัดกระเป๋าให้ด้วยแหละ #อวด เมื่อนึกถึงพี่ฟ้าแล้วก็ยิ้มออกมา ลืมเรื่องขุ่นใจไปชั่วครู่
“ต่อไปพี่จะให้น้อง ๆ แต่ละสีได้เล่นเกมกันนะครับ โดยให้แต่ละสีนั้นไปตามฐานต่าง ๆ และทำภารกิจที่รุ่นพี่ประจำฐานมอบให้ให้สำเร็จ ทีมไหนไม่ผ่านจะต้องได้รับบทลงโทษนะครับ!” สิ้นเสียงรุ่นพี่ จันทร์เจ้า เบสท์ ฟินน์ ก็ยื่นมือออกไปจับกันโดยอัตโนมัติ เราไม่มีทางแยกจากกันแน่ ๆ ต่อให้เอาช้างมาฉุดก็ไม่ยอม!!
“พี่สีแต่ละสีดูแลน้องด้วยนะคะ!!”
“อีดอก พี่กาล ๆ พี่กาลลลล” เสียงสาว ๆ ในกลุ่มกรี๊ดกร๊าดกันทำให้จันทร์เจ้าต้องหันหลังไปมอง คนที่เดินเข้ามาคืนทิวากับพี่มิค มองเพื่อนตัวเองบ้าง เบสท์กับฟินน์จิกมือกันอยู่ ดูท่าจะฟินมาก... ในส่วนของผู้ชายก็พากันโห่เล็กน้อย ไม่จริงจัง
“สวัสดีครับ”
“สวัสดีค่า~”
“สวัสดีครับ!!”
“สวัสดีครับ! / ค่ะ!”
“แนะนำตัวให้พี่รู้จักหน่อยครับ” พี่มิคเป็นคนบอก และแต่ละคนก็เริ่มแนะนำตัวโดยบอกแค่ชื่อเล่นจนครบทุกคน พี่มิคบอกต่ออีกว่าให้ทำตัวสบาย ๆ ไม่ต้องเกร็ง และเพราะความเป็นกันเองของพี่มิคให้ทำน้อง ๆ ผ่อนคลายลง จะยกเว้นก็แต่ทิวากาลที่ทำหน้านิ่ง ไม่สบอารมณ์ จนทุกคนไม่กล้าคุยด้วย แม้แต่จันทร์เจ้าเอง... แต่ว่านอกจากทิวากาลกับมิคแล้วยังมีพี่คนอื่น ๆ ให้รุ่นน้องได้พึ่งพาอีกด้วย
“พี่กาลของกูเป็นอะไรวะ?” เบสท์ใช้ศอกกระแทกไหล่จันทร์เจ้าเบา ๆ แล้วกระซิบถาม
“เราไม่รู้”
“มึงไปทำอะไรให้พี่กาลของกูไม่พอใจหรือเปล่านังหมู”
“เราเปล่าสักหน่อย เบสท์ก็พูดไม่คิดเลย”
“เอ๋า อีนี่”
“สวัสดีค่ะ น้อง ๆ สีชมพู ฐานนี้ชื่อว่า ‘อะไรเอ่ย?’ นะคะ โดนวิธีเล่นจะให้น้อง ๆ แต่ละคนออกมา ปิดตาแล้วก็ล้วงลงไปในกล่องด้านหน้านี้ มีเวลาให้คนละ 10 วินาทีนะคะ และทายว่าสิ่งที่อยู่ในกล่องคืนอะไร มีอยู่ทั้งหมดห้ากล่อง น้อง ๆ ต้องทายให้ถูกไม่ต่ำกว่าสามข้อ ไม่งั้นจะต้องถูกลงโทษนะคะ” พี่ผู้หญิงพูดอธิบายและผายมือไปที่กล่องสีทึบห้ากล่องที่ตั้งเรียงกันโดยเว้นระยะห่างที่พอดี
พวกเรามองหน้ากันด้วยความหวาดหวั่น คิดไปต่าง ๆ นานาว่าสิ่งที่อยู่ในกล่องนั่นมันคืออะไร หน้าตารุ่นพี่ก็ไม่น่าไว้ใจเสียด้วยสิ...
“ส่งตัวแทนออกมาเลยจ้า ห้าคนนะ ห้าคน”
“ปรึกษากันเลยว่าจะให้ใครออกมา เลือกดี ๆ นะครับ งานนี้ก็ใช้การเดาล้วน ๆ อ่ะครับ เมื่อกี้สีส้มตอบไม่ถูกเลยนะครับ” แนะ... รุ่นพี่ก็เสี้ยมจังเลย
“ใครจะไปวะ?”
“ใครคิดว่าจะทายถูกก็ออกไปเลย กูขอผ่านว่ะฐานนี้ เซนส์กูแย่มากครับ”
“เราไปได้ไหม?” จันทร์เจ้าพูดและยกมือขึ้นไม่สูงมาก เพื่อนทั้งกลุ่มหันมองหน้า ประมาณว่า มึงแน่ใจเหรอ? ลูกหมูพยักหน้าพร้อมรอยยิ้ม “น่าสนุกดี”
“ตามใจ งั้นได้จันทร์เจ้า ใครอีกวะ อีกสี่คน” เมื่อมีคนแรกอาสา คนต่อ ๆ ไปก็จะเริ่มมา จนกระทั่งครบห้าคน และห้าคนที่เป็นตัวแทนก็ลุกออกไปหารุ่นพี่ที่ด้านหน้า โดยมีเพื่อนที่นั่งรออยู่ให้กำลังใจ
“ไม่กลัวเหรอ?”
“หึ” จันทร์เจ้าสั่นหัว ตอบคนถาม “ตะวันกลัวเหรอ?”
“เฉย ๆ นะ” ตะวันบอก ลูกหมูพยักหน้าหงึก ๆ ก่อนจะดันไหล่เพื่อนใหม่เบา ๆ เมื่อถึงคิวแล้ว จันทร์เจ้าสูดลมหายใจเรียกสติ หัวใจเต้นแรงเพราะความตื่นเต้นแต่ก็ยังยิ้มอยู่ตลอดเวลา ขยิบตาให้เบสท์กับฟินน์ที่นั่งลุ้นอยู่ ทั้งสองก็ตะโกนกลับมาบอกว่าสู้ ๆ มองเห็นทิวายืนอยู่ไม่ไกล รุ่นพี่ตัวโตทำหน้านิ่งไม่บ่งบอกอารมณ์ ทำไมจันทร์เจ้าไม่กล้ายิ้มให้ สะบัดหัวเล็กน้อยแล้วกลับมาโฟกัสที่หน้าที่ของตน
จันทร์เจ้าอยู่เป็นคนสุดท้ายเพราะขอเองเพื่อความตื่นเต้น แต่หลังจากได้ยินเสียงกรีดร้อง สบถ ก่นด่าของเพื่อนแต่ละคนแล้วยิ่งคิดว่ามันน่าสนุก... ลูกหมูดึงแขนขึ้น ดึงผ้าปิดตาที่คาดอยู่บนหัวลงมา จากนั้นก็มีรุ่นพี่ประจำฐานมาพาเดินไปที่กล่อง แขนขาวล้วงมือลงไปในกล่องสีดำทึบ คิ้วขมวดเข้าหากันเล็กน้อยขณะที่แตะปลายนิ้วสัมผัสกับวัตถุที่อยู่ภายใน มันดึ๋ง ๆ จังเลยอ่ะ จั๊กจี้ชะมัด
“โอ๊ะ!” อุทานเสียงไม่ดังหนัก จันทร์เจ้าชักมือกลับ กะพริบตาปริบ ๆ หันซ้ายหันขวาทั้งที่มีผ้าปิดตาปิดอยู่
“ล้วงต่อไหมครับ ยังมีเวลา ถ้าไม่ก็เชิญเลย” ลูกหมูค่อย ๆ สอดมือเข้าในกล่องอีกครั้ง ไอ้กล่องสุดท้ายคงจะพีคสุดแล้วมั้ง เพราะเพื่อนคนอื่น ๆ ก่อนหน้านั้นก็กรีดร้องกับกล่องนี้กันสุด
“อู้หูย!!” ความสัมผัสลื่น ๆ นิ่ม ๆ นี้มันคืออะไรกันนะ ทั้งยังชื้นแฉะอีกต่างหาก ทว่าเหมือนเราจะคุ้นกับสัมผัสแบบนี้แหะ… เหมือนที่เคย… อ๊ะ!! จันทร์เจ้าดีดนิ้ว ระบายยิ้มกว้าง ดึงมือออกจากกล่องแล้วดึงผ้าปิดตาออก ก่อนไปยืนรวมกลุ่มกับเพื่อน
“พี่ให้เวลาคิดห้านาทีนะคะ เริ่มได้!” สิ้นเสียงรุ่นพี่การปรึกษากันของกลุ่มสีชมพูก็เริ่มขึ้น
“กล่องแรกมันนิ่ม ๆ ดึ๋ง ๆ เราว่าน่าจะเป็นพวกเจลลี่ หรือเฉาก๊วยไม่ก็เต้าหู้” ผู้หญิงที่เป็นหนึ่งในผู้อาสาพูดขึ้น
“กล่องสองนี่เป็นสัตว์แน่ ๆ แมลงห่าอะไรสักอย่าง กัดกูด้วยอีเหี้ย”
“กล่องสาม ไม่ใช่สิ่งมีชีวิตนะ เพราะนิ่งมาก แต่เดาไม่ออก หรือมันจะตายวะ”
“กล่องที่สี่คิดว่าน่าจะเป็นหนอนไม่ก็พวกดักแด้ แต่กล่องสุดท้ายนี่…” ทั้งสี่คนมองหน้ากันแล้วส่ายหัว แต่ละคนขมวดคิ้วเครียดอย่างเห็นได้ชัด พวกเขาแทบจะไม่ได้สัมผัสกับสิ่งที่อยู่ในกล่องสุดท้ายเลยด้วยซ้ำ เพราะเพียงแค่ปลายนิ้วแตะกับวัตถุลื่น ๆ ในกล่องก็พากันแตกตื่นจนยึกยักอยู่ไม่ยอมจับอีกรอบจนเวลาหมด เพื่อนคนอื่น ๆ ที่ไม่ได้ออกไปก็ไม่รู้จะช่วยยังไงเพราะไม่ได้ไปสัมผัสเองก็คงเดากันไม่ถูก
“ปลาไหล” จันทร์เจ้าพูดขึ้นมาอย่างมั่นใจในขณะที่เพื่อน ๆ กำลังทำหน้าฉงน
“ฮะ?”
“กล่องที่ห้าคือปลาไหล” ลูกหมูย้ำอีกครั้ง แต่สิ่งที่ได้กลับมาก็คือสีหน้าแบบเดิมของเพื่อน ๆ
“จันทร์เจ้าแน่ใจได้ยังไง” คนถูกถามยกยิ้มก่อนจะเริ่มบอก
“ความรู้สึกมันเหมือนตอนที่เราจับงู” คนฟังทำหน้าแหยงให้ทำให้ลูกหมูตลกไม่น้อย “งูที่เพื่อนเลี้ยงไว้น่ะ มันลื่น นิ่ม แถมลำตัวยังยาวด้วย รุ่นพี่คงไม่เอางูมาใส่หรอก ถ้าจะคล้ายกับงูก็ปลาไหล เราคิดว่านะ…”
“โอเค งั้นเอาตามนี้ก็แล้วกัน”
“หมดเวลา!! ตอบมาเลยครับว่าสิ่งที่พวกคุณสัมผัสนั้นคืออะไร? เริ่มจากกล่องแรกทางด้านขวามือเลยครับ”
“กล่องแรกเฉาก๊วยค่ะ!”
“กล่องที่สองจิ้งหรีดครับ!”
“กล่องที่สามสาหร่ายครับ!”
“กล่องที่สี่หนอนค่ะ!”
“กล่องที่ห้าคือปลาไหลครับ!”
ถึงเวลาเฉลย มีรุ่นพี่หนึ่งคนออกมา พี่เขาค่อย ๆ เลื่อนฝากล่องด้านหน้าขึ้นเพื่อให้เห็นสิ่งที่อยู่ด้านใน แต่ละคนจิกมือลุ้นจนเล็กจะฝังเข้าไปในเนื้ออยู่แล้ว รุ่นพี่ก็ช้าจริงเลย แต่ก็เพื่อความสนุก เสียงร้องดีใจดังสลับกับเสียงโห่และเสียงกรี๊ด ในขณะที่พวกรุ่นพี่หัวเราะชอบใจ โอ๊ยยย สรรหามาแต่ละอย่างนี่นะ…
“สีชมพูนะครับ ตอบถูกไปสี่ข้อ ผ่าน!!!”
“เย้!!!!!” น่าเสียดายที่ผิดไปข้อหนึ่ง แต่ไม่เป็นไร ถ้าตอบถูกทั้งหมดก็คงจะเก่งเกินไป อ๋อ ปลาไหลน่ะ… เราตอบถูกนะ ต้องขอบคุณเจ้าบาร์นาบี้ งูของวินเซนต์นะเนี่ยที่ทำให้จันทร์เจ้าตอบข้อนั้นถูก แบบนี้ต้องซื้อหนูแช่แข็งไปเซ่นเสียแล้วล่ะ คึคึ
กิจกรรมดำเนินไปเรื่อย ๆ จนกระทั่งถึงตอนเย็น บอกเลยว่าสภาพแต่ละคนนั้นเละเทะมาก ๆ ร่างแทบพังแนะ แต่ก็สนุกมากเช่นเดียวกัน… แล้วก็… จนถึงตอนนี้ทิวาก็ยังไม่คุยกับเราเลยแหละ ไม่รู้ว่าไปทำอะไรให้โกรธ ทิวาบ้าบอสุด ๆ เลย! โป้ง!
TBC
-
:hao3:
-
โป้งทิวาด้วย ทำแบบนี้กับลูกหมูน้อยตัวจริงได้ไงเนี่ย...เนอะ
-
ลูกหมูทิวาของลูกหมูนางงอนนนนนนนนนนนนนนนนนนน ลูกหมูต้องง้ออออออออ :mew1: :mew1: :mew1:
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
โป้งทิวาด้วย :serius2:
-
โป้งด้วยคน หนูจิ๋วไม่ต้องสนใจ
คนที่จะทนไม่ได้ก็ทิวานั้นแหละ ชิส์
-
โอ้วว เราเพิ่งเห็นเรื่องนี้ กรีดร้อง
น้องจิ๋วลูกแม่ ฮือออ รักมากกก
ขอบคุณคนเขียนนะคะ
-
o13
-
ทิวาหึงแบบไม่รู้ตัวอะเปล่า :laugh:
-
มิลค์บอย มาเคลียร์เด๋วนี้เลยนะ
เข้าใจผิดกันทั้งนั้นเลย คุยกันสิ ไม่ชอบแบบนี้อ่ะ
-
เราก็โป้งทิวาเหมือนกัน ทำไมเมินลูกหมูของเรานะ :m16:
-
พี่กาลเมินน้องทำไม หมูจิ๋วงอนแล้วนะเออ
-
เอ๊า มาโกรธอะไรน้องจิ๋วเนี่ย
-
ช่วยลูกหมูโป้งทิวาด้วยคน จันทร์เจ้ายิ่งน่ารักอยู่ยังมาทำเมินน้องเดี๋ยวเถอะพี่กาล
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
คนจะงอนไงลูก
-
จันทร์เจ้าน่าร๊ากกกกกกกก :mew1:
-
จันทร์เจ้าน่ารัก น่าฟัดจริง ทิวาเมินน้องกลบเกลื่อนความรู้สึกตัวเองเหรอ
-
ขอโป้งทิวาด้วยคน :laugh:
-
โป้งทิวา ด้วยคน มางอนอะไรเนี่ย วู้ๆๆ รีบง้อจันทร์เจ้าเลย #ทีมลูกหมู
-
ลูกหมูน่ารัก :mew3: :mew3:
-
โหยยยย ทิวาน่าสงสาร มีแต่คนรุมโป้ง :laugh: :laugh:
-
อยากหยิกแก้มลูกหมู :mew1:
-
พี่กาลอย่าเมินน้องลูกหมูสิ งื้ออออออ แต่ลูกหมูน่ารักมากๆ ลูกแมมมม่
-
:pig4:
-
อ้าวๆทำไงทิวา ลูกหมูโป้งแล้วนะ
แล้วนี่ทิวาโกรธอะไร งงไปพร้อมกับลูกหมู
-
ทิว ยูเมิน หรือยูหึงที่ได้ยินลูกหมูบอกว่ารักพี่ฟ้ามากๆๆ คะ อิอิ
-
เห็นชื่อตอนของตอนที่3 ละคิดถึงเซฮุน
คิดถึงหน้าเซฮุนออกเลยอะตอนนางพูดว่าไม่เล่นแล้วจะกลับบ้าน ทำปากเบะๆด้วย โอ้ยน่ารักกกกกกกกกกฮือออออออ
ลูกหมูน่าบีบมากบอกเลย ดูท่าว่าถ้าคบพี่ทิวาพี่แกคงจะหลงมากกกกกกกกก มีความหลงแฟนเด็ก ฮื่ออออ มาต่อเร็วๆน้าาาาาา
-
จันทร์เจ้าก้อคือจันทร์เจ้าสินะ 55555555
-
ทิว๊าาาาาาาาาาาาาาา :z13:
-
มีความติดตามด้วยคน ^^
-
มิลค์บอยงอนไรน้องงงง :m16:
-
:-[
-
มนุษย์แฟนเด็ก
5
มีความโดนเหวี่ยง
“เบสท์จะซักชุดที่ใส่วันนี้หรือเปล่า?” จันทร์เจ้าเคาะประตูถามคนที่อยู่ในห้องน้ำ หลังจากทำกิจกรรมเสร็จรุ่นพี่ก็ปล่อยให้รุ่นน้องได้พักผ่อน และต้องไปรวมตัวกันอีกตอนหนึ่งทุ่มเพื่อกินอาหารเย็น
แกรก!
ลูกหมูผงะ ไม่คิดว่าเบสท์จะเปิดประตูออกมา เพื่อนตัวขาวอยู่ในสภาพผ้าเช็ดตัวพันช่วงล่าง บนหัวมีฟองของแชมพูอยู่ เลอะไปถึงคางเลย
“มึงว่าไงนะ?”
“เราจะเอาชุดไปส่งซักงะ เบสท์จะ---”
“ไป! เอาของกูไปด้วย เน่าฉิบหาย”
“โอเค แต่เราว่าจะไปซื้อขนมที่ร้านค้าแถวนี้ด้วย เบสท์อยากได้อะไรไหม?”
“ไม่รู้ แล้วแต่มึงเลย”
“คับผม! งั้นเราไปก่อนนะ” เบสท์ตอบกลับด้วยการปิดประตูใส่หน้า ลูกหมูย่นจมูกก่อนจะเดินถือถุงกระดาษที่มีชุดของตนเองและเบสท์อยู่ในนั้นออกจากห้อง
“จันทร์เจ้า!”
“อะ อ้าว หวัดดีตะวัน”
“จะไปไหนเหรอ?”
“เอาชุดไปส่งซักน่ะ” บอกพร้อมกับชูถุงในมือให้ดู
“หืม? มีบริการซักรีดด้วยเหรอ?”
“มีสิ เราโทรไปถามพนักงานแล้ว”
“รอเราแป๊บได้ไหม เดี๋ยวไปด้วย” จันทร์เจ้าเลิกคิ้ว ก่อนจะพยักหน้า ตะวันยิ้มกว้างแล้ววิ่งกลับไปที่ห้องพัก ลูกหมูจึงหาที่นั่งรอ ระหว่างนั้นก็เล่นโทรศัพท์มือถือไปด้วย รูปที่รุ่นพี่โพสต์ส่วนใหญ่มีแต่ตลก ๆ ทั้งนั้นเลย เง่อ มีรูปเราตอนที่กำลังหน้าเหวอด้วย กดสแปมดีไหมเนี่ย คึคึ
“จะไปไหนต่อหรือเปล่า?” ตะวันถามขึ้นหลังจากที่เอาผ้าไปส่งซักเรียบร้อยแล้ว พรุ่งนี้เช้าพี่พนักงานบอกจะเอาไปให้ที่ห้องพักแหละ
“ไปซื้อขนม”
“โห่ เด็กน้อยเอ๊ย”
“เง้อ อย่าว่าเรานะ เดี๋ยวทุบเลย”
“หึหึ เด็กน้อยจริง ๆ เลย”
“ลามปามนะเจ้ามักเกิ้ล!”
“มักเกิ้ล?” ตะวันทำหน้างง สักพักก็หัวเราะเสียงดัง จันทร์เจ้าเองก็พลอยหลุดหัวเราะตามไปด้วย ทั้งสองพูดคุยกันถึงเรื่องต่าง ๆ ระหว่างที่เดินไปร้านค้า ไม่คิดว่าตะวันจะเป็นคนอัธยาศัยดีแบบนี้ เพราะว่าท่าทางที่อีกฝ่ายแสดงออกมากกว่าล่ะมั้ง ด้วยบุคลิกที่ดูเหมือนคุณชายจากตระกูลดัง ทำให้มีคนไม่กล้าเข้าใกล้ หรือเข้าไปทักทาย แต่พอได้คุยกันแบบนี้แล้วตะวันเป็นคนที่นิสัยดีคนหนึ่งเลย เอาไปสองแต้ม!
จันทร์เจ้าเดินวนเวียนหน้าชั้นวางขนม ในมือเล็กถือตะกร้าสีส้มไว้มั่น ดวงตากลมโตมองไปที่เหล่าขนมกรุบกรอบบนชั้นอย่างแน่วแน่ ฮึม! เลือกไม่ถูกเลยว่าจะเอาอะไรดี ดูอย่างอื่นแล้วค่อยกลับมาเอาก็แล้วกัน...
“ทั้งหมดสามร้อยแปดสิบหกบาทค่ะ” ลูกหมูส่งธนบัตรสีแดงให้พนักงานไปสี่ใบก่อนจะรับเงินทอนและถุงมาถือแล้วเดินออกจากร้านไป ขนาดเลือกไม่ถูกยังได้มาถุงใหญ่ ถ้าเลือกถูกต้องใส่กระสอบแทนแน่นอน...
“ซื้ออะไรเยอะแยะเนี่ย?”
“จะได้ไม่ต้องมาซื้อบ่อย ๆ ไง”
“กินหมดเหรอ เยอะนะนั่น”
“หมดสิ ตะวันนี่สงสัยอะไรเยอะจังเลย”
“ว่าเราเสือกเหรอ”
“เปล่าสักหน่อย คิดไปเอง เรายังไม่พูดอะไรเลย” ว่าแล้วก็ทำหน้างอ มีแค่เค้กโรลเท่านั้นที่เข้าใจเรา หอมกลิ่นวานิลลา เนื้อเค้กก็นุ่ม อร่อยสุด ๆ ไปเลย!!!
ตะวันมองคนที่อยู่ข้าง ๆ ด้วยรอยยิ้ม นึกอยากจะยื่นมือไปจิ้มแก้มเนียนที่บวมตุ่ยเพราะจุขนมไว้เต็มปาก ท่าทางมีความสุขของจันทร์เจ้าทำให้เขาละสายตาไม่ได้ ขอสักหน่อยเถอะ... มันเขี้ยว ตะวันยิ้มกว้างมากกว่าเดิมเมื่อแตะนิ้วบนแก้มนุ่ม จันทร์เจ้าผงะเล็กน้อย มองหน้าเพื่อนใหม่ตัวสูง มุ่ยหน้าใส่แล้วลูบแก้มตัวเอง ทำไมใคร ๆ ก็มาวอแวกับแก้มเรา เดี๋ยวก็คิดเงินซะหรอก!
“น้องชับบี้!!!”
“โอ๊ะ!” โบกมือให้เจ้าของเสียงเรียก พี่ชมพู่นั่งอยู่กับกลุ่มเพื่อนของเธอ เรียวขาก้าวเดินไปหาเมื่อพี่คนสวยกวักมือเรียก “สวัสดีงับ”
“ไปไหนมาจ๊ะ?”
“เอาเสื้อผ้าไปส่งซักแล้วก็ซื้อขนมครับ” ชูถุงในมือให้ดู “พี่ชมพู่กินไหม?”
“ไหน ซื้ออะไรมาบ้าง” จะปฏิเสธก็กลัวว่าน้องจะเสียน้ำใจ เธอจึงหยิบขนมมาหนึ่งห่อกับเครื่องดื่มอีกขวด “แล้วนั่น... ใครเหรอจันทร์เจ้า?”
“เพื่อนครับ”
“สวัสดีครับ”
“ตะวัน? ตัวแทนเดือนปีนี้?”
“ครับ”
“กูกลับห้องก่อนนะ” ทิวากาลเอ่ยเสียงเรียบ ทันทีที่พูดจบเขาก็ลุกออกไปทันทีโดยไม่รอให้ใครได้ค้าน เขาไม่ได้เป็นอะไร แค่ไม่อยากอยู่ตรงนั้นแหละ เสียงพูดคุย เสียงหัวเราะ รอยยิ้มที่เปื้อนหน้าพวกนั้นทำให้เขารู้สึกรำคาญจนทนแทบไม่ไหว
เมื่อกลับถึงห้องพักที่ว่างเปล่าไร้เงาของเพื่อนร่วมห้อง เขาก็ทิ้งตัวลงบนเตียง หลับตาลงเพื่อพักผ่อน รอให้ถึงเวลาที่ต้องไปทานอาหารเย็น ทิวากาลคิดว่าเขาคิดผิดที่ตกลงมาค่ายนี้ นึกว่าจะมีอะไรสนุก ๆ ให้ทำ แต่ผิดคาด มันน่าเบื่อและน่ารำคาญไปหมด ผู้คนเยอะแยะที่เขาไม่ชอบ ถ้ากลับก่อนกำหนดคงได้โดนชมพู่เด็ดหัวเป็นแน่
แกรก! กึก!
ทิวากาลขมวดคิ้ว ตาคมค่อย ๆ ปรือขึ้นมองหาสาเหตุของเสียงรบกวน เมื่อเจอใบหน้าซื่อ ๆ ของคนที่ต้องนอนห้องเดียวกันยืนยิ้มแหย ๆ อยู่เขาก็ฟุบหน้ากับหมอนอีกครั้ง
“เราขอโทษ...”
“......”
“เราไม่ได้ตั้งใจทำให้ทิวาตื่นนะ ฝาขวดมันลื่นก็เลยหลุดมือ”
; __ ;
ลูกหมูหน้าหงอยหนักกว่าเดิมเมื่อสิ่งที่ตอบกลับมาคือความเงียบและเสียงพ่นลมหายใจด้วยอารมณ์รำคาญ งื่อ... เราผิดมากเลยเหรอ จัดขนมที่ซื้อมาไปก็เบะปากไป ไหนจะต้องพยายามทำเบา ๆ เพื่อไม่ให้เสียงเสียดสีของถุงพลาสติกไปรบกวนคนอายุมากกว่าอีกด้วย จันทร์เจ้าเดินไปดูโทรศัพท์มือถือที่ชาร์จแบตเตอร์รี่เอาไว้อยู่ มีข้อความจากพี่มีนกับพี่ฟ้า มิสคอลจากหม้ามะและจริงใจ จันทร์เจ้านั่งลงบนพื้นข้างกระเป๋าเป้ของตนเอง รัวนิ้วเขียนข้อความตอบกลับพี่มีนกับพี่ฟ้าคนดีไปด้วยระหว่างที่คุ้ยหาหูฟังที่เก็บไว้ในกระเป๋า
เอ๋...? นมขวดที่อยู่ในช่องข้างกระเป๋านี่มาตั้งแต่เมื่อไหร่กัน? คิ้วขมวดมุ่น ดึงขวดนมออกมา อ่า... รสสตรอว์เบอร์รี่เสียด้วย ยังเย็นอยู่เลยแฮะ... ริมฝีปากระบายยิ้มกว้างเสียจนตาหยี
นี่จันทร์เจ้าเอง : พี่มีน มิลค์บอยแอบเอานมมาไว้ในกระเป๋าเราด้วยแหละ คึคึ
วางมือถือลงข้างตัวหลังจากกดส่งข้อความไปให้พี่มีน ลูกหมูมองพิจารณานมสตรอว์เบอร์รี่ในมืออยู่นานก่อนจะเปิดดื่ม เมื่อดื่มหมดจันทร์เจ้าก็เอาขวดเปล่าไปล้างและเช็ดให้แห้ง จากนั้นหยิบปากกาเมจิกออกมา เขียนวันที่ลงบนขวดนมพร้อมกับวาดรูปหน้าบึ้งใส่ไว้ด้วย หน้าบึ้งนั่นแหละเหมาะที่สุดแล้ว วันนี้ทิวาเป็นบ้า ไม่คุยกับเราสักคำตั้งแต่มาถึงที่นี่ ทั้งที่ตอนอยู่บนรถยังดี ๆ อยู่แท้ ๆ เราไม่เข้าใจเลย ทำไมทิวาถึงเป็นมักเกิ้ลที่เป็นแบบนี้นะ ฮึ่ย! เมื่อเสร็จแล้วก็เก็บไว้อย่างดีในกระเป๋าของตัวเอง…
เช้าวันใหม่มาเยือนในเวลาต่อมา เหล่าเด็กปีหนึ่งถูกปลุกตั้งแต่หกโมงเช้าเพื่อไปออกกำลังกายด้วยกัน จันทร์เจ้าอ้าปากหาววอด ตายังคงลืมไม่ขึ้น แต่ยังขยับตัวไปมาตามคำสั่งของรุ่นพี่ ฮือออออ ทำไมต้องทรมานกันอย่างนี้ด้วย!!! นึกอิจฉาทิวากับพี่มิคตะหงิด ๆ ที่ยังได้นอนหลับสบายในห้องแอร์เย็น ๆ และผ้าห่มอุ่น ๆ
เมื่อออกกำลังกายเสร็จรุ่นพี่ก็ปล่อยให้น้องไปพัก และนัดรวมอีกครั้งตอนแปดโมงเช้าเพื่อทานอาหาร จันทร์เจ้าพอได้ยินรุ่นพี่สั่งปล่อยก็เดินออกจากกลุ่มไปทันทีโดยไม่รอเบสท์เลยด้วยซ้ำ ไม่ไหวแล้ว เราง่วงมาก ๆ เลย ฮือ จริงใจที่ว่าร้ายกาจยังไม่เคยปลุกเราในเวลาเช้าขนาดนี้มาก่อนเลย แง
หลังมื้อเช้าก็เป็นการทำกิจกรรมตามแบบแผนที่ได้ตั้งเอาไง้ เหล่ารุ่นพี่ทั้งหลายได้ให้รุ่นน้องทำกิจกรรมร่วมกันอย่างหลากหลายอย่างเพื่อกระชับมิตรระหว่างรุ่นน้องเอง ในแต่ละกิจกรรมนั้นก็มีเป้าหมายคือการสร้างความสามัคคี ความมีน้ำใจ และความเสียสละให้แกน้อง ๆ กว่าจะจบวันก็เล่นเอาเหนื่อยล้าไปตาม ๆ กันทั้งรุ่นพี่และรุ่นน้อง พวกเขาถูกปล่อยให้ไปอาบน้ำพักผ่อนอีกครั้ง และเมื่อถึงเวลาสองทุ่มต้องไปรวมตัวกันที่ลานกว้างของรีสอร์ท…
หงึก! เอนไปด้านหน้า หงึก! เอนไปทางซ้าย หงึก! เอนไปทางขวา หงึก! คราวนี้ไม่เอนแต่หงายไปด้านหลังซ้ำหัวยังโขกกับขอบเตียงอีกด้วย
“ไอ้เหี้ย กูน่าจะถ่ายคลิปไว้” มิคว่ากลั้วหัวเราะหลังจากที่มองรุ่นน้องตัวขาวนั่งสัปหงกอยู่นาน ถ้าเป็นคนอื่นเขาคงเข้าไปถีบให้หงายตั้งแต่หงึกแรก แต่นี่น้องมันดันมีหน้าตาเป็นอาวุธ น่ารักจิ้มลิ้ม ตัวขาวเจ้าเนื้อ น่าบีบขนาดนี้ใครจะไปทำลงกันวะ เริ่มไม่แปลกใจว่าทำไมไอ้ต้นถึงได้ชอบ และดูเหมือนว่าไอ้หน้ายักษ์ที่นั่งจิบเบียร์อยู่ข้างเขาก็จะหลงเสน่ห์ซื่อ ๆ นั่นเข้าด้วยอีกคน จ้องไม่วางตาขนาดนี้ปฏิเสธพ่อจะถีบให้คว่ำ
“ดู ๆ ไปแล้วน้องมันน่ารักอย่างที่ไอ้ต้นมันเพ้อจริง ๆ มึงว่ามะ?”
ทิวากาลปรายตามองคนพูด เขายกเบียร์ขึ้นดื่ม ไม่ตอบคำถามของเพื่อน ตาคมยังจ้องมองเด็กมาร์ชเมลโลว์อยู่ ง่วงแล้วทำไมไม่ขึ้นไปนอนบนเตียงดี ๆ วะ!!
“ถ้ามีคนมาจีบเยอะกูไม่แปลกใจเล้ย เล่นน่ารักขนาดนี้ ทั้งไอ้ต้น แล้วยังมีไอ้เด็กปีหนึ่งที่ชื่อตะวันอีก” มิคเว้นวรรคที่จะพูดต่อเพื่อมองปฏิกิริยาของเพื่อนตามที่ได้ถูกจ้างวานโดยชมพู่ “ไอ้ต้นแม่งมาบ่นร่ำ ๆ ว่าไอ้น้องตะวันเต๊าะน้องจันทร์เจ้าของมัน เมื่อวานตอนที่มาด้วยกันมันก็แทบจะลุกไปตั้นหน้า ถุย ไอ้ห่า ทำเป็นพูด แต่แม่งก็นั่งนิ่ง ๆ”
“มึงอยู่เงียบ ๆ จะตายไหม?”
“ให้กูพูดหน่อยเถอะ กูอัดอั้น”
“ไปพูดกับเพดานไปไอ้สัด!”
“ห่า! แล้วนั่นมึงจะไปไหน?”
“สูบบุหรี่” ทิวากาลบอกเสียงขุ่น ก่อนจะออกจากห้องเขาหันกลับมาและชี้นิ้วไปที่เด็กตัวขาวบนพื้นก่อนชี้ไปที่เตียง “บอกมันขึ้นไปนอนบนเตียงดี ๆ ด้วย”
ปัง!
“อื้อ…!” คนหลับสะดุ้งตื่น ดวงตาปรือปรอยมองไปรอบห้อง ใบหน้าง่วงงุนนั้นทำให้มิครู้สึกขำ
“ขอโทษแทนไอ้กาลด้วย”
“หือ?”
“มันปิดประตูเสียงดังน่ะ”
“อ๋อ… ไม่เห็นต้องขอโทษเลยครับ หาววววว~”
“ง่วงทำไม่ขึ้นไปนอนข้างบนล่ะครับ?”
“ตัวเราสกปรก เดี๋ยวเตียงสกปรกไปด้วย ก็เลยไม่ขึ้นไปนอนบนเตียงงับ…” มิคครางรับในลำคอกับเหตุผล “เบสท์ยังอาบน้ำไม่เสร็จอีกเหรอครับ?”
“ยังไม่เห็นออกมานะ”
จันทร์เจ้าเบิกตาโต นี่มันจะเป็นชั่วโมงแล้วนะ ทำไมเบสท์ยังอาบน้ำไม่เสร็จอีก! ลูกหมูตัดสินใจออกไปนั่งเล่นที่หน้าห้องพัก แต่อออกมาก็ต้องเบ้หน้าเมื่อกลิ่นฉุนของควันบุหรี่ลอยแตะจมูก ทิวาสูบบุหรี่บ่อยจัง ไม่มันดีต่อสุขภาพไม่รู้เหรอ
“ทิวาสูบบุหรี่อีกแล้ว” หมูน้อยเอ่ยทักไปก่อนแม้จะรู้สึกแปลก ๆ โอเค เราไม่รู้ว่าความรู้สึกเก้อ ๆ นี้มันคืออะไร ในเมื่อเราอยากทัก เราก็เลยทักก็เท่านั้น
“เรื่องของกู”
“มันไม่ดีนะ ถ้าสูบมาก ๆ จะแย่---”
“ไม่ต้องมายุ่งได้ไหม!? ไม่ชอบก็ไปไกล ๆ สิวะ!!!” จันทร์เจ้าสะดุ้งเฮือกเมื่อโดนตะคอกใส่ ทิวากาลจ้องเด็กอายุน้อยกว่าเขม็ง เขาก้าวเข้าไปหาอีกฝ่ายช้า ๆ ก่อนจะก้มหน้าลงให้อยู่ในระดับเดียวกัน ดวงตากลมของจันทร์เจ้าฉายแววหวาดกลัวและไม่เข้าใจ ทิวากาลแสยะยิ้มร้าย เขาพ่นควันบุหรี่ใส่หน้าอีกฝ่ายอย่างตั้งใจ ลูกหมูไอโขลก ยกมือปัดควันไปให้พ้นใบหน้า มือเล็กดันทิวากาลออก ลูกแก้วใสบัดนี้ขุ่นมัวด้วยอารมณ์หงุดหงิด
“เราขอโทษที่วุ่นวายจนทิวารำคาญ ต่อไปนี้จะไม่ยุ่งแล้วครับ”
“หมูอะ---”
ปัง!!
เบสท์เกาหัวแกรก ๆ มองบานประตูที่เพิ่งถูกกระแทกปิดเสียงอย่างด้วยความงุนงง แค่อาบน้ำนานเองไม่เห็นต้องโมโหแบบนี้เลย...
“มันเป็นบ้าอะไรเหรอฮะ?” หันไปหาคำตอบจากพี่มิคที่นั่งดูทีวีอยู่บนเตียง
“ไม่รู้สิ” มิคตอบพร้อมไหวไหล่และยิ้มมุมปาก
เฮ้อ... ไม่น่าถามเลย ไม่น่าไปพูดกับคนคนนี้เลยด้วย
จันทร์เจ้าเอนหลังพิงกับบานประตู นึกขอโทษเบสท์ในใจที่ปิดประตูใส่เสียงดัง คนตัวเล็กถอนหายใจออกมา เสยผมไปด้านหลัง นึกอยากจะชกทิวาสักเปรี้ยงให้หน้าหงายก็เถอะ คนบ้าเอ๊ย คนเขาเป็นห่วงยังจะมาตะคอกใส่กันอีก คอยดูนะ ไม่อยากให้ยุ่งเราก็จะไม่ยุ่ง อย่ามาวอแวทีหลังแล้วกัน เป็นมะเร็งปอดตายไปเลย ฮึย!!! ไปอาบน้ำก็ได้ หงุดหงิดไปก็ทำอะไรไม่ได้อยู่แล้วนี่นา
ทุกคนมารวมตัวกันที่ลานกว้างเมื่อถึงเวลาสองทุ่ม เหล่าปีหนึ่งเบิกตาโตก่อนจะโห่ร้องกันด้วยความตื่นเต้นปนดีใจ อาหารมากมายหลายอย่างถูกจัดเรียงรายบนโต๊ะตัวยาว รวมทั้งเครื่องดื่มที่มีให้เลือกมากมาย ทั้งน้ำเปล่า น้ำอัดลม น้ำหวาน น้ำผลไม้ ไปจนถึงเครื่องดื่มที่มีแอลกอฮอร์ผสมอยู่ด้วย นอกจากของคาวแล้วยังมีของหวานอีกแนะ!
อู้หูย! เด็กคณะนี้นี่รวยจังเลยน้า…
“หมูอ้วนนนนนนนนนนน~”
“แอ๊ะ” ลูกหมูทำท่าแลบลิ้นจุกปากเมื่อโดนฟินน์กระโดดกอดเสียแรง
“อีเบสท์เล่าให้ฟังว่ามึงงอแง เป็นอะไรวะ?”
“เปล่างับ ไม่ได้เป็นอะไร” ตอบฟินน์ไปแบบนั้นสายตาก็กวาดมองบนโต๊ะว่าจะตักอะไรไปทานดี
“ตุ๊ดมันบอกมึงปิดประตูใส่หน้ามังดังปั๊ง!!” ฟินน์เล่าและทำท่าประกอบไปด้วย ทำให้จันทร์เจ้าหัวเราะขำ
“ลมมันตีไง เราไม่ได้ตั้งใจ ขอโทษคับ!”
“ไม่ต้องมาทำหน้าแป้นแล้น” เบสท์ดันหน้าผากของลูกหมูไปหนึ่งที จันทร์เจ้าก็หัวเราะเอิ๊กอ๊ากชอบใจ “กูตกใจ นึกว่าแม่งโกรธที่กูอาบน้ำนาน”
“เราจะไปโกรธเพราะเรื่องแบบนั้นทำไมกันเล่า แต่ว่า… เบสท์อาบน้ำนานจริง ๆ นะ เราก็นึกว่าตกท่อไปแล้ว”
“อีหมู!!!”
“อ๊ากกกก อย่าทำเรา เราน่ารักนะ อย่าตีเรา!”
ปึก!
เพราะมัวแต่วิ่งหนีเบสท์และไม่ทันได้ระวังจึงไปชนคนเข้า จันทร์เข้ารีบเอ่ยขอโทษ แต่ดูเหมือนว่าคู่กรณีจะโกรธมาก ๆ
“ขอโทษครับ”
“ขอโทษแล้วมันหายไหมฮะ!? รู้ไหมว่าเสื้อตัวนี้ฉันซื้อมาเท่าไหร่!?”
“เอ่อ…”
“อยากวิ่งเล่นก็ไปเล่นที่อื่นไม่ใช่มาวิ่งตรงนี้!” เสียงแหลมเสียดแก้วหูของหญิงสาวทำให้หลายคนหันมาสนใจ หากแต่เธอไม่ได้สนที่จะมีคนมอง หรือจะมีใครมองว่าเธอเป็นสาวขี้วีน เรื่องของพวกแกสิ!!
“ผม… ผมขอโทษ ผมไม่ได้ตั้งใจ”
“อย่ามาแตะตัวฉันนะ!!” มือขาวถูกปัดออก จันทร์เจ้ากำกระดาษทิชชูในมือแน่นหลังจากโดนปฏิเสธการช่วยเหลือ ก็เห็นว่าน้ำมันหกรดเสื้อของพี่สาวคนนั้นเลยจะช่วยเช็ดให้เท่านั้นเอง…
“มีเรื่องอะไรกัน!!”
“ก็เด็กคนนี้น่ะสิ วิ่งเล่นไม่ดูตาม้าตาเรือ มาชนฟางจนน้ำส้มหกใส่เนี่ย”
“เราไม่ได้ตั้งใจนะ ; _ ;”
“น้องมันไม่ได้ตั้งใจก็แล้ว ๆ ไปเถอะ” พี่ชมพู่พูดบอก ฟางพ่นลมหายใจหงุดหงิดใส่ คล้ายว่าจะไม่จบเรื่องนี้ง่าย ๆ
“เด็กนั้นทำเสื้อฟางพัง คิดว่าฟางจะยอมหรอคะ?!”
“แม่งเอ๊ย! เรื่องเหี้ยอะไรเนี่ย!” จันทร์เจ้าก้มหน้างุด น้ำตาเริ่มเอ่อคลอหลังจากได้ยินเสียงพี่ชมพู่สบถ แม้พี่สาวคนสวยจะสบถกับตัวเองแต่จันทร์เจ้าได้ยินแล้วรู้สึกไม่ดีเลย เราทำให้พี่ชมพู่ต้องเดือดร้อนไปด้วยหรือเปล่า…
เบสท์และฟินน์จับมือเพื่อนตัวนิ่มไว้คนละข้าง เรื่องนี้พวกเขาก็มีส่วนผิดด้วย ถ้าไม่วิ่งไล่มันก็คงไม่เกิดเรื่อง เห็นไอ้หมูอ้วนทำหน้าเศร้าเหมือนรำขึ้นราคาแล้วหงุดหงิด ใครหน้าไหนก็ไม่มีสิทธิ์มาทำให้มันเศร้าทั้งนั้น!! นอกจากเบสท์คนเดียว หึหึ!
“พี่กาลคะ” หญิงสาวปรับสีหน้า เอ่ยเรียกชื่อคนมาใหม่เสียงหวานแล้วเข้าไปกอดแขนออดอ้อนแม้จะรู้ว่าพี่กาลพยายามปลดแขนเธอออก แต่เธอก็ไม่สน
“มีเด็กไปบอกกูว่ามีเรื่อง”
“ไม่มีอะไรมาก แค่น้องมันวิ่งเล่นกันแล้วไปชนฟางเข้า” ชมพู่บอกเล่าเสียงเรียบ ทิวากาลใช้สายตาคมกวาดมองคู่กรณีทั้งสองฝั่ง
“พี่กาลดูสิคะ เสื้อฟางเลอะหมดเลย”
“ตอนเด็ก ๆ พ่อแม่ไม่ให้วิ่งเล่นหรือไง?” ทิวากาลเอ่ยด้วยโทนเสียงนิ่ง ๆ สายตาจ้องอยู่ที่จันทร์เจ้า ราวกับจะต่อว่าคนตัวเล็กคนเดียว
“อย่ามาลามปามพ่อแม่เรานะทิวา” คนฟังนิ่งไปด้วยไม่คิดว่าจันทร์เจ้าจะพูดแบบนี้
ทิวากาลแค่นยิ้ม “แล้วมึงลามปามรุ่นพี่แบบนี้ถูกหรอ สนิทกันมากหรือไงมาเรียกแค่ชื่อแบบนี้ คำแทนตัวนี่ก็ด้วย เก็บไว้ใช้กับเพื่อนมึงเถอะ”
ไอ้เหี้ยกาล… ชมพู่ด่าเพื่อนสนิทในใจ เธอแอบตีแขนของทิวากาลไปหนึ่งทีแต่คนหนังหนาอย่างมันไม่สะทกสะท้านหรอก ดูสิเนี่ย น้องจันทร์เจ้าของกูหน้าเสียไปแล้ว
“เรา… ผมขอโทษครับ ผมไม่ได้ตั้งใจจะลามปามคุณ…เลย” ลูกหมูพูดด้วยรอยยิ้มแต่ใครมองก็รู้ว่ามันฝืนแค่ไหน ประโยคที่ทิวากาลพูดออกมานั้นมันรุนแรงยิ่งกว่าโดนตบหน้าเสียอีก ที่คิดว่าสนิทกันคือเราคิดไปเองคนเดียวเหรอ… เราเสียใจ ทำไมต้องพูดแบบนี้กับเราด้วย หรือโกรธที่เราทำเสื้อของพี่ฟางเปื้อน...
อึดอัด บรรยากาศแบบนี้มันน่าอึดอัดจริง ๆ ตอนนี้มันไม่ใช่ศึกระหว่างจันทร์เจ้ากับฟางแล้ว แต่มันคือศึกระหว่างจันทร์เจ้ากับทิวากาลต่างหาก แล้วสองคนนี้ไปมีเรื่องอะไรกันตอนไหน… เบสท์กันไปสบตากับฟินน์อย่างมีความหมาย ก่อนจะหันกลับไปสนใจเหตุการณ์ตรงหน้าอีกครั้ง
“คุณจะให้ผมรับผิดชอบยังไงเหรอครับ?”
ฟางเชิดหน้าขึ้นก่อนจะพูด “ฉันจะไม่ให้นายรับผิดชอบแล้วกัน คงไม่มีปัญญา”
“อ่า... คิดอย่างนั้นเหรอครับ...” ลูกหมูพยักหน้าช้า ๆ “ถ้าอย่างนั้น... ขอบคุณรุ่นพี่มาก ๆ เลยครับ ผมขอตัวก่อนน่าจะดีกว่า”
“กาล! มึงมีเรื่องต้องคุยกับกู” ชมพู่กระชากแขนของทิวากาลให้เดินตาม ทว่าแขนอีกข้างของเพื่อนสนิทก็ถูกหญิงสาวอีกคนดึงไว้
“พี่ชมพู่จะพาพี่กาลไปไหนคะ?”
“พี่จะพามันไปไหนแล้วเกี่ยวอะไรกับน้องล่ะ?”
“เพราะพี่กาลจะไปกับฟางไงคะ”
“โอ้โห มั่นหน้าจังเลยนะน้อง ถามมันยังว่าอยากไปกับน้องหรือเปล่า ปล่อยแขนเพื่อนพี่ได้แล้วค่ะ เดี๋ยวผื่นจะขึ้นแขนมัน”
“พี่ชมพู่!!!”
“มีเรื่องอะไรจะคุย” ทิวากาลเอ่ยแทรกหลังจากที่ทนฟังอยู่นาน
“ถึงได้บอกว่าไปกับกูไง” ร่างสูงพยักหน้า ปลดแขนของฟางออกแล้วดันหลังชมพู่ให้เดินโดยไม่หันกลับไปสนใจหญิงสาวที่ยืนหัวฟัดหัวเหวี่ยงอยู่ด้านหลัง
“มึงมีปัญหาอะไรกับน้อง!?”
“ไม่มี”
“ไม่มีเหี้ยอะไรก็เห็น ๆ กันอยู่” ชมพู่เท้าเอวมองเพื่อนสนิทที่ทำหน้าไม่สนใจโลก อยากจะตบหัวมันแรง ๆ สักที ถ้าไม่ติดว่ามันไม่ชอบให้ใครเล่นหัวนะ ฮืม!! กล้ามาทำให้ลูกหมูน้อยชับบี้ของเธอทำหน้าหงอยได้ยังไง
“ก็บอกว่าไม่มีไงวะ!”
“กูไม่ได้โง่ไอ้กาล ปกติมึงไม่พูดแบบนี้กับน้องมันเลยนะ แล้วนี่อะไรวะ ทำตัวเหมือนไม่รู้จักกันแบบนั้น มันผิดปกติ”
“เหรอ?”
“อย่ากวนตีนสิไอ้นี่ โว้ย!” ทิวากาลกลอกตา เข้าปัดมือของชมพู่ออกแล้วชิงเดินหนีออกไป ไม่สนใจเสียงบ่นและก่นด่าจากหญิงสาว
เขาเดินเข้าไปหาเพื่อนที่นั่งกันอยู่รอบกองไฟ มีสายตาสงสัยจากเพื่อนทั้งสามแต่ทิวากาลก็ไม่ได้เอ่ยบอกอะไร ระหว่างที่นั่งดื่มกับเพื่อนอยู่สายตาคมก็ไล่มองไปรอบ ๆ บริเวณ คืนนี้บรรยากาศค่อนข้างคึกคักเป็นพิเศษเพราะเป็นคืนสุดท้ายแล้ว มีเด็กหลาย ๆ กลุ่มนั่งจับกลุ่มพูดคุยกินอาหารกัน ทิวากาลหยุดสายตาไว้ที่ใครคนหนึ่งที่กำลังยิ้มน้อย ๆ ทั้งที่แก้มตุ่ยเพราะอาหารเต็มปาก
“ได้ยินว่าชมพู่มีเรื่อง มีเรื่องอะไรวะ?”
“ถามไอ้พู่ดิ” ทิวากาลบอกและเพยิดหน้าไปทางชมพู่ที่กำลังเดินหน้าตึงเข้ามา
เพี๊ยะ!!
“ตีกูทำไม!”
“เกลียดไอ้สัด! หมั่นไส้!” ชมพู่ตะโกนใส่หน้าเพื่อนสนิทที่พ่วงตำแหน่งญาติมาด้วย เธอฟาดฝ่ามือใส่แผ่นหลังกว้างอีกทีเน้น ๆ เสียงที่เกิดขึ้นทำเอาอีกสามคนที่เหลือหน้าเหยเกด้วยเพราะเจ็บแทน
“มันทำอะไรให้มึงวะ?” รถถังถาม
“มันทำให้กูหงุดหงิดไง ห่าเอ๊ย!! อยากจับแม่งทุ่มเข้ากองไฟจริง ๆ” คนถูกพาดพิงส่ายหน้าขำขณะที่ยกเบียร์ขึ้นจิบไปพลาง
“มีเรื่องอะไรกัน?”
“ไอ้ห่านี่มันว่าน้องชับบี้ของกู!”
“ชับบี้?” มิค ต้น และรถถังทำหน้าสงสัย แต่ทิวากาลรู้อยู่แล้วว่าเพื่อนสนิทหมายถึงใคร
“จันทร์เจ้าไงสัด” ชมพู่ว่าอย่างหัวเสียเล็กน้อย นึกอยากจะเขกกะโหลกไอ้กาลสักที แต่นึกขึ้นได้ว่ามันเป็นผู้ชายและไม่ชอบให้ใครเล่นหัว หญิงยกแก้วแอลกอฮอร์ดื่มอึกใหญ่ก่อนจะระบายความอัดอั้นตันใจกับสิ่งที่เพื่อนสนิทอย่างทิวากาลทำกับน้องชับบี้ของเธอให้เพื่อนอีกสามคนฟัง
“ไอ้เหี้ยกาล!!!” ทิวากาลไหวไหล่รับคำด่าจากมิคต้นและรถถัง หลังจากที่พวกมันฟังเรื่องที่ชมพู่เล่าจบก็คงอยากจะเข้ามาบีบคอเขาเลยมั้ง
“มึงขอโทษน้องจันทร์เจ้าของกูยัง!?” คนถูกถามปรายตามมอง ต้นแทบจะตบหัวเพื่อนสักที เกลียดสายตามันจริง ๆ
“ต้องขอโทษด้วยเหรอ ไม่เห็นรู้เลย”
“ไอ้เหี้ย!!!!!”
TBC
ตะหู้ววววว มีความมาอัพเร็ว(?)
แต่ในส่วนของทิวากาลและหญ้าแห้งเกิร์ลนั้น... ไป! ไปอยู่ด้วยกันเลยไป๊!!!
ตอนนี้อาจจะไม่ถูกใจใครหลายคน (รวมถึงคนเขียนด้วยเช่นกัน ทำไมไม่คุยกันดีดี!)
อาจจะยืดเยื้อสักหน่อย ขออภัยด้วยครับผม ; __ ;
อยากจะให้เคลียร์กันในตอนเดียว แต่มันจะยาวเกินไป ฮือ
ไว้เจอกันตอนหน้านะค้า ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่าน และสละเวลามาพิมพ์คอมเมนต์ให้ ขอบคุณมากจริงจริงงงง TwT
บั๊บบัย .โป้งชี้ก้อย
-
นิสัยไม่ดีว่ะว่าน้องจันทร์แบบนั้นได้ไง ทำไมต้องลามปามไปว่าพ่อแม่น้อง
ลูกหมูไม่ต้องไปยุ่งด้วยเลยคนแบบนี้เมินได้เมิน มองเป็นอากาศธาตุไปเลย :katai1: :katai1: :katai1:
หมั่นไส้พี่กาลว่ะ ฟ้องน้าเจ้ากับพี่ฟ้าได้ไหม :angry2: :angry2: :angry2: :angry2: :angry2:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
เกลียดอิชะนีฟาง เริ่มเกลียดอิกาลละนะกากไม่พอเชี่ยอีก ลูกหมูไม่ต้องไปยุ่งกับกาลพอกันทีทำให้ลูกหมูเสียใจแถมปากหมาลามปามพ่อแม่คนอื่นอีกแย่มาก
-
ให้จันทร์เจ้าคู่กับตะวันเถอะ ส่วนอิกาลนานนี่คู่กับนังฟางเน่าไปซะ เชอะ :m16:
-
เจเจ อย่าไปยุ่งกะคนแบบกาลเลย มีความจะเกลียด
เจเจ คิดซะว่าคนผ่านมาละผ่านไป เป็นแค่รุ่นพี่ก็พอ
ไม่ชอบนิสัยแบบกาลเลย อย่ามายุ่งกะลูกหมูเรานะ
-
ไม่ต้องไปสนใจนะคะ น้องจันทร์เจ้า สะบัดบ๊อบเลยคะ นิสัยแบบนี้ สวย น่ารักเลือกได้นะลูก
ให้พระเอก ? >>>> :z6:
-
เราเกลียดทิวา!!!! พูดกับน้องมันแบบนั้นได้ไง?
โกรธที่น้องมันไปกับตะวันรึไง ทั้งๆที่ตัวเองเมินน้องมันก่อน...
มันใช่เรื่องไหมเนี่ย :serius2: :serius2:
(อินมากพูดเลย)555
-
เปลี่ยนพระเอกเถอะค่ะ เอาอีพี่กาลไปเก็บไป๊
ปล.คนแต่งมาต่อบ่อยๆนะคะ พลีสสส
-
มีความหมั่นไส้อิพี่ทิวากาลมาก
ให้น้องงอนนานๆๆๆๆ เลยนะ อย่าไปคืนดีด้วยง่ายๆ
โอ้ยยยยยย มั่นไส้อิพี่มากๆๆๆๆๆๆ อยากจะช่วยชมพู่โยนเข้ากองไฟจริงๆ เหอะ
-
เกลียดทิวากาลตลอดชีวิตถ้ายังไม่ขอโทษน้แง แงงงง้
-
:L2: :pig4:
มาไววว ดีใจจจจจจ
แบน ทิวากาล ไปเลย --_--
-
ทิวายังคงโกดอยู่ ต้องง้อไงทำไมไม่บอกน้องดีๆก่ะ :mew6: :mew6:^^
-
รำคาญทิวากาล ไสตูดไปไกลๆจากน้องเลยไป ไปวอแวกะน้องมันเองละมีปัญหาเอง บ้าบอ
ถ้าบอกว่าจะให้น้องห่างๆจะได้ไม่โดนเล่นงานอะไรนี่คือควรคิดได้ตั้งแต่ไปวอแวกะมันตั้งแต่แรกปะไม่ใช่ทำไปแล้วทำน้องมันติดไปแล้ว แล้วมาทำตัวงี้ทีหลัง ไม่มีความรับผิดชอบ ผู้ชายแบบนี้มีดีแต่หน้าแหละค่ะนิสัยสุนัขไม่รับประทาน เคือง
-
จันทร์เจ้าฟ้องพี่ฟ้าเลย ฟ้องเลย ฟ้องเลยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
ฟ้องน้าเจ้า ฟ้องจริงใจ ฟ้องฟ้องฟ้องฟ้อง ฟ้องให้หมดเลย
นังหญ้าแห้งจะต้องโดนจัดการ รู้ได้ไงว่าบ้านน้องไม่มีตังค์
ต้องจัดการรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรร
อิพี่กาล เชิญกลับบ้านค่ะ เชิญเลยเชิญ!!!!
-
กาล หยุดค่ะ ปลดจากการเป็นพระเอก!
-
นิสัยเสียว่ะพี่ทิวา โป้ง
-
โกรธ!!!! จันทร์เจ้าอย่าไปคุยอย่าไปยุ่งด้วยเลยนะ
ทิวานิสัยเสีย ต่อให้มาง้อก้ไม่ต้องหายโกรธ
ไม่ได้สนิท ไม่ได้รู้จักกันก้ให้มันเป็นแบบนั้นนั่นแหละ
-
ทิวานิสัยเสียมาก คือโกรธน้อง ทั้งๆ ที่น้องไม่ได้ทำไรเลย อารมณ์เสียใส่ น้องเป็นห่วงเรื่องบุหรี่ก็ว่าน้อง น้องชนยัยฟางก็ด่าถึงพ่อแม่ หาว่าน้องลามปามเรียกชื่อ และใช้คำแทนตัวว่าเราทั้งๆที่ไม่สนิทกัน
คือที่ผ่านมาน้องก็เรียกแบบนี้มาตลอดป่าววะ ไม่เห็นเคยมีปัญหา
น้องควรเข็ดกับทิวาได้แล้ว ควรเว้นระยะห่าง น้องโดนขนาดนี้หวังว่าไรท์คงไม่แต่งให้น้องไปง้องอนทิวาหรอกนะ
ทิวาทำร้ายจิตใจน้องหลายหนเกินอ่ะ รับไม่ได้ ถ้าทิวาไม่รู้สึกผิดและมาง้อนะ เราบอกตรงๆ ว่า เราไม่โอเค
-
เอ้าอิเชี้ย พาลเฉย
อัญเชิญออกไปไกลๆเลยมึง
แล้วอย่าให้เห็นว่ามายุ่งกับลูกหมูนะ
-
ทิวาจะเป็นพระเอกของใครก็เป็นไป สำหรับเราทิวาเป็นตัวน่ารำคาญในเรื่อง ไม่ต้องมาอธิบายว่าทำไมถึงทำตัวแบบนี้ ไม่ต้องมาแก้ตัว ไปคู่กับอิชะนีผีน้องฟางอะไรนั่นไปเลย แล้วน้องหมูก็ต้องเป็นของตะวัน จัมวรั้ยยยยยยย :angry2:
-
ลูกหมูอย่าไปสนอีพี่มันเลย ปากไม่ดี เกลียดดดดดดด เมินไปเลยลูก ให้มันมาง้อเรา อย่าไปแคร์ !
ปล.อัพตอนต่อไปเร็วๆน้า เอาระยะห่างเท่าตอนนี้เลย แฮ่
-
อิพี่กาล น่าปลดออกจากบทพระเอกมาก พาลไปทั่วนิสัยแย่จริงๆ
ลูกหมูห้ามใจอ่อนเด็ดขาด ไม่ต้องสนคนแบบนี้เลย เคืองมากบอกตรง
-
ทิวานี่อารมณ์แปรปรวนโครตๆ
-
ทิวาปากดีแบบนี้ เด๋วลูกหมูเล่นตัวบ้างอย่ามาง้อนะ
-
ขอปลดกาลจากการเป็นพระเอกค่ะ ไม่รับอุทธรณ์ใดๆทั้งสิ้น ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลอะไรก็ตาม ก็ไม่มีสิทธิ์ทำร้ายจิตใจกันแบบนี้ :z6: :z6: :z6:
ถ้ากลับมาง้อ จะยุให้ลูกหมูงอนจนกว่าประเทศชาติจะเป็นประชาธิปไตย แล้วค่อยคืนดีค่ะ :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
โหยยยย ไอ้บ้ากาลลลลลลลล เหวี่ยงใส่ลูกหมู ขอให้ลูกหมูงอนนานๆ
-
ระหว่างหญ้าแห้งกับมิลค์บอยนี่จะจับใครถ่วงน้ำก่อนดีนะ :katai1:
-
ทำไมตัวร้ายในนิยายหลายๆ เรื่องที่เราเคยอ่านมาต้องชื่อ ฟาง ด้วยอ่ะ
สงสัยชื่อนี้มีมนต์ขลัง แน่เลยอ่ะ 555++ ( ขออภัย เราไม่มีเจตนาจะว่าใครนะค่ะ)
-
ตายไปง่ายกว่า ไม่ก็เปลี่ยนตัวพระเอก
ลำใยจริง
-
ไอ้บ้ากาล นั่นปากหรอ!!!! :angry2:
-
บางทีกาลก้อน่าถีบนะ :z6:
-
มีความอยากตบอีทิวากาลมากค่ะ!
หึงก็พูด!สับสนก็บอก! ตบแม่ง!
-
เกลียดพระเอกอ่ะตอนนี้ โอ๊ยยยย ทำไมทำงี้กับลูกหมูล่ะ
ลูกหมูฟ้องพี่ฟ้าเลย มิลค์บอยทำหนูงอน
-
me// โทรตามน้าเจ้ากับเพลิงฟ้าคนดีคนเท่ รัวๆ
บอกข่าวหลาน โดนรุ่นพี่มาเฟียร์ ประจำค่ายรังแก
โอ๋ กอดดดดด จันทร์เจ้าคนดีคนน่ารัก
หนูคงตกใจที่ไอ้ยักษ์ ปัญญาเบามันตะคอกใช่ใหมลูก
ต่อไปอย่าไปยุ่งกับมัน อย่าไปสนใจมันลูก เกลียดดดด
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
ทิวางี่เง่ามาก
-
เกลียดทิวาแล้วววว!!!
-
กาลเป็นไรมากป่ะ อารมณ์ขึ้นๆลงๆขนาดนี้เป็นไรมากมั้ยเนี่ย :katai4: :katai4:
-
โหย เมนส์มาเหรอกาล
-
ทิวากาลไปอยู่กะยัยฟางเน่าเถอะไป
-
ทิวา นิสัย เด็กชัดๆ ลูกหมูยังโตกว่าอีก :angry2: โยนป้ายไฟทิ้งแม่มรุย ชิ๊ๆๆ :z6: :z6: :z6:
-
โถ่หมูน้อย สู้ๆน้า
-
หึงแรงหึงดุมาก อยากอ่านต่อจะแย่แล้วจ้า^^
-
:katai1: :katai1: ทิวากาล :angry2:
-
ทำไมทิวาทำแบบนี้
โป้งแทนจันทร์เจ้าแล้วนะ
:o12: :o12:
-
ทิวาเป็นไบโพลาร์หรือคะ :katai4:
-
ตามๆ
-
แวะไปอ่านพี่ฟ้ากับน้าเจ้ามาก่อน จะได้รู้ที่มาที่ไป
อ่านแล้วก็ ฮืมมมม อยากฟัดลูกหมูคนโตชะมัด
ไม่แปลกใจเลยที่พี่ฟ้าทั้งรักทั้งหลงขนาดนี้
ใครเห็นต่างก็เอ็นดูน้องกันทั้งนั้น หรือทิวากาลจะเถียง :hao3:
แต่ตอนล่าสุดนี่ไม่ไหวกับทิวากาลนะ พาลน้องทำไม
เดี๋ยวคอยดูเถอะ จะยุให้น้องทำเมินไม่รู้จักกันบ้าง
ปล่อยให้ทิวากาลหัวเดียวกระเทียมลีบไปเลย
งานนี้ลูกหมูเป็นต่อ เอาคืนให้หนักเลยจ้า :z2:
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :L2:
+1 และเป็ดค่ะ
-
มนุษย์แฟนเด็ก
6
มีความไม่ทนแล้ว
“เดี๋ยวเรามานะ”
“ไปไหนนังหมู?” เบสท์ถามเพื่อนตัวขาวที่ลุกขึ้นยืน
“เราจะไปเอาขนมที่ห้อง เดี๋ยวมา แป๊บเดียวเอง เบสท์ไม่ต้องคิดถึงเราหรอก” จันทร์เจ้าหัวเราะร่าเมื่อเบสท์กลอกตาขึ้นฟ้า ลูกหมูวิ่งดุ๊กดิ๊กไปที่ห้องพัก เปิดกระเป๋าเสื้อผ้าหยิบเอาห่อมาร์ชเมลโลว์และแครกเกอร์ออกมากอด ได้ขนมแล้วก็ไปเอาโทรศัพท์มือถือที่ชาร์จแบตเตอร์รี่มาด้วย
เราแอบไปกระเซ้าถามพี่ชมพู่ว่าจะมีกิจกรรมอะไรบ้าง พอพี่ชมพู่บอกว่ามีรอบกองไฟ ในหัวเราก็ปิ๊งไอเดียขึ้นมา นั่นก็คือการปิ้งมาร์ชเมลโลว์นั่นเอง! เราเอามาเพื่อการนี้โดยเฉพาะเลยน้า คึคึ เมื่อได้ของที่ต้องการก็กลับมาหาเพื่อน ลูกหมูคืนกุญแจห้องให้เบสท์เพราะไม่อยากเก็บเอง งงเล็กน้อยที่คราวนี้ไม่ได้มีแค่ฟินน์กับเบสท์แล้ว ลูกหมูขมวดคิ้วแต่ไม่คิดอะไร ยิ้มทักทายตะวันและเพื่อนของตะวันอีกสองคนด้วยรอยยิ้มสดใสเช่นกัน ก่อนจะแจกอาวุธให้กับเพื่อน ๆ จันทร์เจ้าเอามาร์ชเมลโลว์มาเสียบกับไม้หนึ่งชิ้นแล้วยื่นไปที่กองไฟ พอขนมสีขาวเปลี่ยนเป็นสีน้ำตาลเล็กน้อยก็เอาออกมาแล้วใช้แครกเกอร์สองชิ้นประกบแล้วรูดออก ตอนนี้เราก็ได้แครกเกอร์ใส้มาร์ชเมลโลว์แสนอร่อยมาครอบครองแล้ว เย้เย้!
“สรรหาแต่ของอ้วน ๆ มากิน” เบสท์ว่า แต่เจ้าตัวก็ยังงับขนมที่เราเอามาเข้าปากไม่หยุด
“ก็มันอร่อยนี่นา~”
“อ้วนนนนนนนนนนนนนน”
“อ๊า~ คึคึคึ” หัวเราะคิกคักเพราะจั๊กจี้เมื่อโดนฟินน์บีบแก้มและโดนเบสท์บีบพุงน้อย ๆ “ง่า อย่าแกล้งเราสิ อ่า!!” จันทร์เจ้าดิ้นหนีไปเรื่อย ๆ แต่ก็ต้องระวังไม่ให้ตัวเองเซไปทางกองไฟด้วย จนกระทั่งมาหลบอยู่ข้างหลังของตะวัน มือขาวเกาะไหล่ของเพื่อนตัวโตเอาไว้ก่อนจะโผล่แค่ตาไปมองเบสท์กับฟินน์
“ตะวันปล่อยมันมา” ฟินน์บอก
“ม่ายยยยยยยย ตะวันต้องช่วยเรา ช่วยเราด้วย”
“ฮ่าฮ่า เล่นอะไรกันเนี่ย” ตะวันหัวเราะ พูดเหมือนจะไม่ช่วยแต่ก็ยอมกางแขนออกเพื่อกันจันทร์เจ้าจากเพื่อนอีกสองคน
“เบสท์กับฟินน์แกล้งเรา ตะวันช่วยด้วย อ๊าก!!” แม้แต่ตะวันก็ต้านพลังของเบสท์ไม่ได้... ลูกหมูถูกเพื่อนไซส์มินิลากแขนออกมาแล้วไล่จี้เอวอีกครั้ง จันทร์เจ้าหอบแฮ่กหายใจไม่ทัน พอได้จังหวะช่วงที่เบสท์ผ่อนแรงก็จัดการพลิกตัวเพื่อนให้หันหลังก่อนจะกระโดดขึ้นไปขี่หลังเบสท์เอาไว้
“เหี้ย!!! ไอ้หมูลงไปจากหลังกูเดี๋ยวนี้!!!!”
“ม่ายยยยย คึคึคึ”
“หัวเราะหาพ่อง หนักโว้ย ลงไป!” เบสท์พยายามสะบัดจันทร์เจ้าลงแต่ไอ้หมูนี่มันแรงเยอะจริง ๆ แขนป้อม ๆ เหมือนมาสคอตยางมิชลินของมันตวัดกอดคอของเบสท์เอาไว้ แถมขาสั้น ๆ เหมือนหลักกิโลเมตรข้างถนนก็เกี่ยวรัดเอวของเบสท์ไว้เช่นกัน ไอ้ฉิบหาย! ตัวก็ไม่ใช่เบา ๆ ยังจะมากระแดะขี่หลังกูอีก แล้วที่น่าตกใจคือเบสท์ดันรับน้ำหนักของจันทร์เจ้าไว้ได้โดยไม่เซล้มไปก่อน
“อีห่า ถ้ามึงไม่ลงจากหลังกูภายในสองวิกูจะตายแน่ ๆ”
“ม่ายยยยยย สนุกจังเลย คึคึคึ”
“คึคึพ่อมึงไอ้หมู!! หัวเราะทำไม มาช่วยกูสิชะนี!” เมื่อทำอะไรจันทร์เจ้าไม่ได้ก็ไปพาลฟินน์ซะงั้น ฟินน์เบ้หน้า หญิงสาวเดินเข้ามาใกล้ก่อนจะยกนิ้วดันหน้าผากของเบสท์แรง ๆ จนเบสท์เซแล้วเดินจากไปอย่างสวย ๆ หูย เกือบล้มแนะ จันทร์เจ้านึกซน วางคางในหัวของเบสท์ก่อนจะส่ายไปมา ดุนคางกับศีรษะเพื่อนไซส์มินิ จนเบสท์ฟาดเข้าที่แขนดังเพียะ ลูกหมูหัวเราะและยิ้มจนดวงตาปิดหยี กระโดดลงจากหลังเพื่อนแต่ยังไม่ปลดแขนออก จันทร์เจ้ายังคงยิ้มขณะที่บี้แก้มกับไหล่ของเบสท์ จนกระทั่งสายตามองไปเห็นใครบางคน รอยยิ้มถึงได้หายไป
“พี่กาลมองมึง”
“ใครเหรอ?”
“ไอ้นี่” เบสท์ตบหน้าผากจันทร์เจ้าเบา ๆ หนึ่งที อยากจะถามว่ามีปัญหาอะไรกันแต่ไอ้หมูแคระก็คงไม่บอก เจ้าลูกหมูครางฮือในลำคอ ก้มหน้าซบไหล่ของเบสท์และเปลี่ยนจากกอดคอเป็นกอดเอวไว้แทน ใช่... คนที่เราเห็นคือรุ่นพี่ทิวากาลนั่นแหละ ไม่รู้จักกันแล้วจะมองทำไม ไม่มีมารยาท!
“จันทร์เจ้ากับเบสท์สนิทกันจังเลยเนอะ”
“จำเป็นต้องสนิทอ่ะ”
“อู้หูย โป้งเบสท์แล้ว!”
“ไป๊ จะไปไหนก็ไป รำคาญ”
“เชอะเชอะ!” แยกเขี้ยวใส่เพื่อนไซส์มินิแล้วแยกตัวออกไป ปล่อยให้เบสท์หัวเราะอยู่กับตะวันต่อไป หนอยแนะ! มารำคาญเราได้ยังไง เราออกจะน่ารักขนาดนี้ จะฟ้องพี่ฟ้าให้มาจัดการเลย ฮือ! ไปหาน้ำหวานกินดีกว่า!
“จันทร์เจ้า”
“หือ ตะวันมีอะไรเหรอ?” เงยหน้าไปถามเพื่อนตัวสูงที่เพิ่งตามมาระหว่างที่รินน้ำแดงใส่แก้วที่มีน้ำแข็งอยู่แล้ว
“โกรธเหรอ?”
“เรื่องอะไรเหรอ?”
“ที่คุยเมื่อกี้ไง”
“อ๋อ... เปล่าอ่ะ เราไม่โกรธหรออก รู้ว่าพูดเล่น” ตะวันระบายยิ้มและยื่นมือไปยีกลุ่มผมนุ่มของจันทร์เจ้า เมื่อเห็นว่าจันทร์เจ้าไม่ได้ปัดออกหรือมีท่าทีรังเกียจเขาจึงเลื่อนมาบีบแก้มนุ่มบ้าง
“งื่อออออ” คราวนี้จันทร์เจ้าปัดมือของตะวันออกแล้วลูบแก้มตัวเอง เขย่งเท้าให้สูงก่อนจะส่งมือไปดึงแก้มของตะวันบ้าง หัวเราะคิกคักพอใจอยู่คนเดียว หันหลังจะเดินไปหยิบขนมมากินเพิ่มแล้วกลับไปหาฟินน์กับเบสท์
“ทุกคน ฟังทางนี้หน่อยค่า!!” ทุกเสียงพูดคุยเงียบไปเมื่อเสียงของรุ่นพี่ปีสองดังขึ้นมา “ถึงเวลาที่เราจะมาบอกสายรหัสกันแล้วนะค้า วู้วววววว”
จากนั้นเสียงฮือฮาก็ดังตามมา จันทร์เจ้านั่งกัดขนมปังกรอบไประหว่างฟัง ลูกหมูไม่ซีเรียสว่าจะได้ใครเป็นพี่รหัส ขอแค่มีขนมให้กินเยอะ ๆ และอย่าแกล้งเราก็พอแล้ว คึคึ
“ขอให้น้องทุกคนหลับตาลงนะคะ แล้วพี่รหัสของน้องจะเดินไปหาเอง เดี๋ยวพี่สั่งให้ลืมตาค่อยลืมน้า” โอเค! ลูกหมูหลับตาลงตามคำสั่งของรุ่นพี่ แต่มือเล็กยังหยิบขนมเข้าปากและเคี้ยวกร้วม ๆ ไม่หยุด ถึงแม้จะมองไม่เห็นแต่ก็ไม่ใช่อุปสรรคของการกิน จำไว้!! ผ่านมาเกือบจะสามนาทีแล้วแต่รุ่นพี่ยังไม่สั่งให้ลืมตาเลย ลูกหมูอ้าปากหาววอด ตอนนี้เวลาสามทุ่มครึ่งแล้วด้วยสิ ทำไมถึงง่วงเร็วจังเลย หรือเพราะเหนื่อยสะสมนะ เสร็จจากเจอพี่รหัสต้องขอไปนอนก่อนซะแล้ว...
“เรียบร้อยนะค้า น้องลืมตาแล้วหันไปมองด้านหลังตัวเองนะคะ คนที่ยืนอยู่ตรงนั้นคือพี่ของน้องค่ะ!”
ฟึ่บ!
อ้าว... ว่างเปล่า ไม่มีใครเลย ลูกหมูยู่ปาก ก่อนจะหันกลับมาแล้วกินขนมตามเดิม มองเพื่อนตัวเองก็มีพี่มายืนอยู่ด้วย เบสท์อึ้งไปเลยเมื่อเห็นว่าพี่รหัสคือพี่โก๋และอึ้งไม่นานก็ยิ้มกว้างบ่งบอกว่าดีใจมาก ๆ ฟินน์ก็พอกัน ได้พี่รหัสหล่อสมใจล่ะ ได้ยินฟินน์บ่นอยากได้พี่รหัสหล่อ ๆ อยู่ทุกวัน งานนี้ไม่รู้ว่าต้องตามแก้บนหรือเปล่า ส่วนตะวันก็ทำหน้าเฉย ๆ ไม่ได้ดีใจมาก แต่ก็ไม่ได้ไม่พอใจ
อะไรอ่า... ทำไมเราไม่มีพี่เหมือนคนอื่น...
“เอาล่ะค่ะ ส่วนน้องคนไหนที่พี่รหัสไม่อยู่ด้วยไม่ต้องเสียใจนะค้า น้องมีพี่แน่ ๆ ค่ะ แต่พี่ของน้องติดธุระมาร่วมกิจกรรมไม่ได้”
“อ๋อ...” ลูกหมูพยักหน้าหงึกหงักรับรู้เมื่อรุ่นพี่ประกาศบอก มันเป็นอย่างนี้นี่เอง
“ไม่รู้จะถูกใจหรือเปล่านะครับ” พี่โก๋ส่งกล่องของขวัญให้เบสท์ เบสท์ตาโต พุ่มมือไหว้แล้วรับกล่องนั้นมาถือ ลูกหมูยื่นหน้าเข้าไปใกล้อย่างสนใจ แม้จะโดนเบสท์จิกตามองก็ไม่หวั่น คึคึ
“อู้หูย สวยจังเลย~~”
“เสือก” เบสท์พูดและใช้กล่องของขวัญเคาะหัวของจันทร์เจ้า หมูอ้วนเบะปากงอน แต่เบสท์ก็ไม่ง้อ
“ขอบคุณครับพี่โก๋ แต่เบสท์ไม่มีอะไรให้พี่เลย”
“ไม่เป็นไร แค่นี้เอง”
“พี่โก๋ พี่โก๋รู้ไหมว่าพี่รหัสของเราเป็นใคร?” ลูกหมูยื่นหน้าเข้าไปถามพี่โก๋พร้อมทำตาเป็นประกายอย่างอยากรู้ โก๋หัวเราะเบา ๆ แอบเหล่มองไปที่พี่รหัสปีสี่ของตัวเองที่นั่งอยู่ไม่ไกลจากกลุ่มนี้สักเท่าไหร่ พอเห็นว่าพี่กาลจ้องอยู่ก็แอบยิ้ม ยื่นหน้าเข้าไปใกล้จันทร์เจ้าแล้วพูดเสียงเบา
“รู้สิ”
“จริงเหรอ!!! ใครฮะ!!? ผู้หญิงหรือผู้ชาย พี่โก๋มีรูปไหม?”
“มึงจะเสือกอะไรกับพี่รหัสกูเนี่ย!”
“เบส์ทจะหวงพี่รหัสทำไมเนี่ย!”
“อีนี่!”
“ทำแมะ!”
“อย่าเพิ่งทะเลาะกันนะเด็ก ๆ นี่ พี่รหัสจันทร์เจ้า” พี่โก๋ห้ามศึกและส่งโทรศัพท์มือถือที่มีรูปภาพของสาวสวยคนหนึ่งอยู่ ตาโตเบิกโพลง
“อู้หูย สวยจัง! ชื่ออะไรหรอครับ”
“ซันนี่”
“หง่ากกกกก น่ารักจังงงงงงงงง ขอบคุณพี่โก๋นะครับ” พี่โก๋ยิ้มรับ จันทร์เจ้าส่งมือถือคืนให้เจ้าของ บอกกับเพื่อนว่าจะไปเอาขนมกับน้ำมากินก่อนจะลุกไปที่โต๊ะอาหาร
“อ๊ะ!!” เสียงใสร้องขึ้นด้วยความตกใจ ไหล่เล็กถูกกระแทกทำให้จานขนมที่อยู่ในมือร่วงไปหมด น้ำหวานสีแดงหกราดมือขาวเพราะตกใจจนเผลอบีบแก้วซึ่งเป็นพลาสติกทำให้น้ำหวานกระฉอก จันทร์เจ้ากะพริบตาถี่ หันไปมองคนที่เดินมาชนตัวเอง เราเห็นทิวากาลปรายตามองแล้วก็ตักอาหารใส่จานไม่ได้สนใจจะขอโทษเลยด้วยซ้ำ คราวนี้เราโกรธ โกรธจริง ๆ ด้วย
“ขอโทษเราดิ!” ลูกหมูใช้มือข้างที่ไม่ได้ถือแก้วกระชากไหล่ของร่างสูงให้หันมา หลาย ๆ คนต่างก็หันมาให้ความสนใจ ฟินน์กับเบสท์รีบวิ่งเข้ามายืนข้าง ๆ จันทร์เจ้า และมีตะวันยืนอยู่ด้วย ชมพู่ มิค ต้นและรถถังก็เดินเข้ามาหาเพื่อนตัวเองเช่นกัน
“อะไรวะ!?”
“ทิวาชนเรา”
“สนิทกัน?”
จันทร์เจ้าหลับตา สูดลมหายใจเข้าอย่างระงับอารมณ์
“เกิดอะไรขึ้นวะ?” ต้นถามขึ้นมา
“เพื่อนพี่ต้นเดินมากระแทกไหล่เรา ทำขนมเราหล่นแถมทำน้ำเราหกด้วย”
“พูดจากับรุ่นพี่แบบนี้เหรอ” ยังไม่ทันมีใครได้พูดอะไร ทิวากาลก็เอ่ยออกมาก่อน เหมือนพูดลอย ๆ ลอยไปกระทบจันทร์เจ้าเต็ม ๆ
“ต้องให้พูดกู-มึงแบบคุณหรือไง แต่ว่าพอดีผมถูกสอนมาว่าการพูดไม่สุภาพกับคนที่ไม่สนิทมันเป็นการกระทำที่ไร้มารยาทและหยาบคายน่ะครับ”
“อ๋อเหรอ?” ทิวากาลเอ่ยด้วยน้ำเสียงราบเรียบทว่ากลับกวนความรู้สึกคนฟังไม่น้อย
“ถ้ามีสำนึกก็น่าจะคิดได้นะครับคุณทิวากาล” คำพูดที่ออกจากปากของจันทร์เจ้าทำให้คนที่ได้ยินอึ้งไปไม่น้อย คงไม่มีใครคาดคิดว่าเด็กหน้าตาซื่อ ๆ จะพูดคำที่เสียดสีคนฟังได้แบบนี้
“มึง!!!” ทิวากาลผลักไหล่เล็กด้วยความโมโห เขาจะก้าวเข้าไปใกล้อีกแต่โดนเพื่อนดึงเอาไว้
“ทำเหี้ยอะไรของมึง มึงทำน้องชับบี้ของกูทำไม!” ชมพู่ผลักไหล่ทิวากาล มือหนายกปัดมือของเพื่อนออกและดันร่างของชมพู่ไปด้านข้าง
จันทร์เจ้าเชิดหน้ามองคนที่ตัวเองเคยมีความรู้สึกดี ๆ ให้ คนที่เคยว่าเป็นพี่ที่ดีคนหนึ่ง คนที่ใจดีและซื้อนมมาให้บ่อย ๆ ผู้ชายคนนี้เป็นใคร ทำไมถึงใจร้ายกับเราจัง ทิวาผลักเรา ผลักเราทำไม... หรือทิวาที่เขารู้จักกับคนที่ชื่อทิวากาลจะไม่ใช่คนเดียวกัน ทิวาไม่ใจร้ายเหมือนทิวากาลหรอก ทิวาไม่เคยใจร้ายกับเราเลย...
“ช่างเขาเถอะครับพี่ชมพู่”
“หึ! มึงก็ไม่จำเป็นต้องสนใจเด็กนี่หรอกชมพู่ มีคนสนใจมันเยอะจะตาย” แทบจะยกมือตบหน้าผาก ชมพู่ทำหน้าเหมือนจะตาย อยากเข้าไปบีบคอเพื่อนสนิทแล้วเขย่า ๆ ว่าแม่งไปแดกของแสลงอะไรมาถึงได้ทำตัวน่าฆ่าขนาดนี้ หงุดหงิดอะไรมาถึงได้มาพาลใส่น้องชับบี้ของกู!!! จำไว้เลยเชี่ยกาล กูจะฟ้องแม่มึง ฮือ!
“พูดอะไรของคุณ?” จันทร์เจ้าย้อนถาม ทิวากาลไหวไหล่ไม่สนใจ “คุณบอกไม่ให้ผมยุ่งกับคุณ แล้วคุณมายุ่งกับผมทำไม”
“กูยุ่งกับมึงหรอ? สำคัญตัวผิดไปหรือเปล่า”
“......นั่นสินะ”
“หมู...” เบสท์และฟินน์บีบไหล่เพื่อนเบา ๆ ลูกหมูยิ้มบางให้เพื่อน ก่อนจะหันหลังเพราะไม่อยากสนใจคนใจร้ายคนนั้น แต่แล้วคำพูดที่ออกจากปากของผู้ชายคนนั้นก็ทำเอาเส้นความอดทนของจันทร์เจ้าขาดสะบั้นลง
“มึงจะอ่อยใครก็อ่อยไป แต่อย่ามาอ่อยน้องกู”
ปึก! ซ่า!
แก้วน้ำในมือถูกเหวี่ยงไปกระทบใบหน้าคมคายของคนพูด น้ำหวานสีแดงที่เหลืออยู่มากกว่าครึ่งเปื้อนเสี้ยวหน้าหล่อและไหลรดไปเปรอะเสื้อเชิ้ตสีขาวที่ทิวากาลสวมใส่เป็นวงกว้าง ผู้เห็นเห็นการได้แต่อ้าปากค้าง ไม่มีใครส่งเสียงใดออกมา แม้แต่ทิวากาลเองก็ยังอึ้งจนพูดไม่ออก
“จะบอกว่าปากหมายังต้องสงสารคุณหมาเลยที่ต้องถูกเอามาเปรียบเทียบกับคนอย่างคุณ! แล้วผมไปอ่อยใครตอนไหน น้องคุณคือใครผมยังไม่รู้จักเลยด้วยซ้ำ!” จันทร์เจ้าเอ่ยบอกเสียงเรียบนิ่งพร้อมดวงตาแข็งกร้าวอย่างที่ไม่มีใครเคยเห็นก่อนจะหันหลังเดินออกไปจากตรงนั้น พอกันที เราเบื่อแล้ว เรื่องบ้าบออะไรก็ไม่รู้ ถูกว่าทั้ง ๆ ที่ไม่ได้ทำอะไรผิดเลยด้วยซ้ำ ไร้เหตุผลชะมัด!
“หมู... มึงโอเคนะ?” เบสท์ถามขึ้นหลังจากที่พวกเข้ากลับมานั่งจับกลุ่มกันเหมือนเดิม จันทร์เจ้าส่งยิ้มให้เพื่อนทั้งสองและเผื่อแผ่ไปถึงตะวันด้วยขณะเทน้ำเปล่าล้างคราบเหนียวเหนอะของน้ำหวานที่เลอะมือ...
เราโดนไม่เยอะยังเหนียวขนาดนี้ แล้ว... โดนไปเยอะแบบนั้นจะเป็นยังไงนะ ช่างเถอะ ไม่เห็นต้องไปสนใจเลย
“โอเคมาก แต่ว่า...”
“แต่อะไร!!?” เบสท์กับฟินน์ร้องถามพร้อมกัน ลูกหมูหลุบตามองมือตัวเองและถอนหายใจออกมา
“เราเสียดายน้ำหวานจังเลย...”
“โว้ะ!!!!”
“จริง ๆ ไม่น่าโยนใส่เขาเลย เสียดายจัง ขนมเราก็หล่นหมดเลย...”
“นึกว่าจะนอยด์ อีห่า ตกใจหมด” จันทร์เจ้ายิ้มแหยก่อนดุนศีรษะกับไหล่ของเพื่อน หัวเราะอยู่ดี ๆ ก็อ้าปากหาวซะงั้น
“อะไร ง่วงแล้วเหรอ?”
“งืม สงสัยเพราะใช้พลังงานไปเยอะ เราไปนอนก่อนนะ บั๊บบัย” ลูกหมูบอก เบสท์กับฟินน์ก็โบกมือให้ไม่ทักท้วงอะไรเพราะตากลม ๆ ก็ปรือปรอยแล้ว คงจะง่วงจริง ๆ
“ไปส่งไหม?” เพิ่งจะก้าวไปได้ก้าวเดียวก็ต้องหยุด ยิ้มให้ตะวันแล้วสั่นหัว ห้องอยู่ใกล้นิดเดียวเอง ไม่จำเป็นต้องไปส่งหรอก ถ้าจะมีอะไรไม่น่าไว้ใจก็สายตาของบีเอฟนั่นแหละ... ลูกหมูโบกมือให้เพื่อนอีกครั้งแล้วจึงเดินกลับห้องพัก
มือเล็กตบหน้าผากตัวเองดังแปะ ไม่มีกุญแจแบบนี้จะเข้าห้องได้ยังไงล่ะ หันหลังพิงประตู ตอนนี้ก็เกือบจะสี่ทุ่มแล้ว เบสท์คงปาร์ตี้ไปยาว ๆ แน่นอน ไปเดินเล่นแถวนี้รอแล้วกัน... เมื่อคิดแบบนั้นลูกหมูเริ่มการผจญภัยยามค่ำคืน ขาเล็กก้าวเดินช้า ๆ ไม่รีบร้อน อากาศตอนกลางคืนของที่นี่ค่อนข้างเย็นเลยทีเดียว โชคดีที่ใส่ชุดขายาวแขนยาวออกมา แม้จะเป็นแค่ชุดวอร์มธรรมดาแต่ก็สามารถลดความหนาวลงได้
หนาวแต่ก็มานั่งอยู่ใกล้น้ำนะจันทิมันตุ์ มือขาวล้วงเอาโทรศัพท์มือถือในกระเป๋ากางเกงออกมากดเล่นขณะที่นั่งอยู่ในศาลากลางน้ำ ขมวดคิ้วก็แจ้งเตือนที่อยู่บนจอเล็กน้อย กว่าร้อยข้อความที่ส่งมาจากน้องชายปีศาจ พอกดเข้าไปดูกลับเป็นสติ๊กเกอร์ไปแล้ว 99.98% เหงาหรอ จริงใจเหงาใช่ไหม…
(“โทรมาทำไม?”) เด็กปีศาจรับสายแล้วถามเสียงรำคาญ
“จริงใจนั่นแหละ ส่งสติ๊กเกอร์มาวอแวพี่ทำไม”
(“อ๋อ มือลั่น”)
“ลั่นเยอะจัง คิดถึงพี่เหรอ ว้าย ๆ”
(“สำคัญมากมั้ง”)
“แล้วสำคัญไหม?”
(“สำคัญ”) ลูกหมูยิ้มกว้าง พอใจกับคำตอบของน้องชายปีศาจ ถ้าจริงใจบอกว่าไม่แล้วว่าต่ออีกว่าอย่าคิดไปเองเราต้องร้องไห้งอแงแน่ ๆ เลย
“รักจริงใจนะ…”
(“เป็นอะไร?”)
“เปล่า…”
(“เค้าถามว่าเป็นอะไร เล่ามาให้หมด”)
“มันพูดยากนี่ แล้วมันก็ไร้สาระมากด้วย”
(“เรื่องไร้สาระคงไม่ทำให้คนอย่างพี่ทำเสียงเหมือนจะร้องไห้แบบนั้นได้หรอก”)
“ฮึก… จริงใจ”
(“…..”)
“พี่รู้สึกไม่ดีเลย ฮือ…”
(“ถ้าไม่อยากเล่าก็ไม่ต้องเล่า ร้องไห้ให้พอแล้วไม่ต้องร้องอีก ถ้ามันเป็นเรื่องไร้สาระก็อย่าไปเสียน้ำตาให้มัน”)
“คับ… พี่รักจริงใจที่สุดเลยยยยย”
(“ให้ไปหาไหม?”)
“ดึกแล้ว จริงใจไปนอนเถอะ เดี๋ยวพรุ่งนี้พี่ก็กลับแล้ว”
(“อืม เปิดโหมดเครื่องบินแล้วไปนอนซะ หลับให้สนิท อย่าลืมใส่ถุงเท้าด้วย”)
“คับป๋ม! จริงใจก็หลับให้สนิทน้า บั๊บบัย”
หลังจากวางสายจากน้อยจากก็ถอนหายใจออกมาแรง ๆ ขาเล็กชันขึ้นก่อนจะโอบแขนกอดขาตัวเองและวางคางบนเข่า การที่ได้คุยกับจริงใจทำให้ลูกหมูสบายใจขึ้นมาบ้าง การได้ร้องไห้ก็ทำให้ความอึดอัดภายในหัวใจนั้นบางเบาลงแม้ไม่ได้หายไปทั้งหมด ไม่เข้าใจตัวเองเลยว่าทำไมต้องเอาเรื่องบ้า ๆ นั่นมาใส่ใจ บ้าบอที่สุดเลย! ปัดนิ้วเลื่อนคีย์ลัดแล้วเปิดโหมดเครื่องบินตามที่จริงใจบอก ก่อนจะนั่งมองธรรมชาติยามกลางคืนที่เกือบจะมืดสนิท
“จริงใจจะไปไหนน่ะ!?” ขายาวหยุดชะงักเมื่อเสียงของมารดาร้องถาม
“ต่างจังหวัดครับ”
“ไปทำไม?”
“อ่า…”
“มันดึกแล้วนะ กลับขึ้นไปนอนแล้วค่อยไปพรุ่งนี้” จริงใจคอตก ก้มหน้ายอมเดินขึ้นชั้นบน นับว่าเป็นโชคดีที่แม่ไม่ถามอะไรมาก ไม่งั้นคงได้กังวลกันหมด การที่ไอ้หมูร้องไห้ใส่แบบนี้ไม่ใช่เรื่องที่ดีเลย ใครหน้าไหนก็ไม่มีสิทธิ์ทำให้จันทร์เจ้าร้องไห้ทั้งนั้นนอกจากตัวของนายจักรพรรดิคนนี้!
“หาวววว กูง่วงแล้ว ไปนอนก่อนนะ”
“ไป ไป๊” ฟินน์สะบัดมือไล่ ด้วยความหมั่นไส้เบสท์จึงยื่นมือไปขยี้ผมของฟินน์แรง ๆ แล้วจึงรีบกลับห้องพัก ป่านนี้ไอ้หมูอ้วนนอนอืดไปเฝ้าพระอินทร์ไปแล้วมั้ง
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
เบสท์เคาะประตูแล้วยืนรอ แต่ว่ากลับไม่มีคนมาเปิด พอโทรไปก็ติดต่อไม่ได้ คิ้วเริ่มขมวดเข้าหากันแล้วเคาะรัวไปอีกครั้งก่อนจะทึ้งผมตัวเองแรง ๆ หลังจากที่นึกขึ้นได้ว่าตัวเองมีกุญแจ เบสท์รีบไขกุญแจ ภายในห้องมืดสนิทและเงียบกริบ เครื่องปรับอากาศไม่ทำงานและไม่มีสัญญาณของสิ่งมีชีวิตใด มือเล็กเริ่มสั่นเทา หัวใจเต้นแรง เขายื่นมือไปเปิดสวิตซ์ ทันทีที่แสงสว่างมาเยือนก็แทบทรุดไปกับพื้น จันทร์เจ้าไม่ได้อยู่ในห้อง แล้วมันหายไปไหน เบสท์กดโทรศัพท์โทรออกไปที่เบอร์จันทร์เจ้าอีกครั้ง แต่เสียงตอบรับกลับมาก็เหมือนเดิมคือไม่สามารถติดต่อได้ หายไปไหนของมัน ตอนนี้มันเที่ยงคืนแล้วนะ ถ้าไม่มีกุญแจทำไมไม่กลับมาเอากับเขาวะ!!
“เฮ้ย ๆ ๆ ร้องไห้ทำไม?!” เบสท์เม้มปาก เขากำลังจะวิ่งไปหาฟินน์แต่เจอกลุ่มของพี่มิคก่อน แถมยังดึงแขนเขาไว้อีก
“จันทร์เจ้า จันทร์เจ้าไปไหนไม่รู้…”
“ฮะ!? ที่ห้องไม่มีหรอ” เบสท์สั่นหัวเป็นคำตอบ มิคมองหน้าเพื่อน คิ้วแต่ละคนขมวดเข้าหากัน
“น้องเบสท์โทรหาหรือยัง?”
“โทรแล้วครับ แต่ว่าติดต่อไม่ได้” ตอบพี่ชมพู่เสียงค่อย ก่อนที่พี่ต้นจะถามต่อ
“ครั้งสุดท้ายที่เจอจันทร์เจ้าบอกหรือเปล่าว่าจะไปไหน?”
“มันบอกว่าจะไปนอน แต่ผมลืมว่ากุญแจห้องอยู่ที่ผมและมันก็คงจะลืมเหมือนกันว่ามันไม่มีกุญแจ…” พูดไปน้ำตาก็ไหลไป ไม่รู้ไอ้หมูอ้วนมันไปอยู่ที่ไหน ภายใต้ใบหน้าซื่อ ๆ โง่ ๆ ที่ยิ้มตลอดเวลานั่นไม่รู้ข้างในมันคิดยังไง ฮือ ตวัดตามองคนที่ทำให้ดาร์คไซด์ของไอ้อ้วนออกมาแสดงศักดานุภาพ อย่างน้อย ๆ พี่กาลก็มีส่วนที่ทำให้ไอ้หมูเป็นแบบนี้สิ!!!
“อะไร?” ทิวากาลถามเสียงนิ่งเมื่อเห็นว่าเพื่อนของเด็กมาร์ชเมลโลว์จ้องเขาอยู่นานแล้ว คงไม่ได้คิดว่าเป็นเพราะเขาหรอกนะ
“ฮึย!!!”
“น้องเบสท์ลองโทรถามน้องฟินน์ก่อนว่าน้องชับบี้อยู่ด้วยหรือเปล่า”
“ครับ” สะบัดข้อมือจากการจับกุมของพี่มิคแล้วกดโทรศัพท์หาเพื่อน “ฟินน์! จันทร์เจ้าอยู่กับมึงหรือเปล่า!?”
(“เปล่า นี่กูอยู่ห้องแล้ว มีอะไรวะ?”)
“มันหายไปไหนไม่รู้ว่ะ”
(“เชี่ย!!! ตอนนี้มึงอยู่ไหน!?”)
“แถวห้องกู”
(“เดี๋ยวกูไปหา”)
“จันทร์เจ้าไม่ได้อยู่กับฟินน์ครับ” บอกพลางเก็บโทรศัพท์เข้ากระเป๋า อยากจะโทรหาจันทร์เจ้าอีกสักรอบแต่ยังไงผลมันก็ออกมาเป็นแบบเดิมคือติดต่อไม่ได้
“มึง!!!!” เบสท์หันไปมองตามเสียง ฟินน์หายใจหอบเพราะความเหนื่อย “มึงไป..หา..มันยัง?”
“ยังเลย…”
“รอเหี้ยอะไรอยู่วะ!!!!”
นั่นสิ รอเหี้ยอะไรอยู่ทำไมไม่ไปตามหามันสักที
“เดี๋ยวพวกพี่ไปตามเอง มึง ชมพู่พาน้องกลับไปที่ห้อง” รถถังบอก
“ผมจะไปด้วย!”
“กลับไปรอที่ห้องนั่นแหละ เผื่อเพื่อนน้องกลับมาจะได้ไม่คลาดกัน”
“แต่…”
“เอาแบบนั้นก็ได้ ถ้าเจอน้องแล้วก็โทรมา พวกกูจะไปรอที่ห้องพวกมึง” ชมพู่พูดแล้วดันหลังรุ่นน้องทั้งสองพากลับไปที่ห้องพัก ส่วนผู้ชายอีกสี่คนก็แยกย้ายกันไปตามหาลูกหมูหลงทาง โดยที่มิคกับกาลไปด้วยกัน และต้นกับรถถังไปด้วยกัน
“ถ้าใครเจอก่อนก็โทรมาบอกด้วย แล้วกลับไปเจอกันที่ห้องกู” มิคบอกทิ้งท้ายก่อนทั้งสี่จะออกไปตามหาคนที่หายไป
TBC
-ภาษาวิบัติที่มีภายในเรื่องนี้เป็นเพียงภาษาวิบัติที่ใช้เพียงเสียงเท่านั้น ไม่ได้มีเจตนาใช้ภาษาไทยไม่ถูกต้องค่ะ-
โอ๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยย ลูกหมูโหมดดาร์คก็มา แต่ดาร์คได้แค่นี้แหละ... ; __ ;
ความผิดทั้งหมดโยนไปเลยค่ะ โยนไปที่เขาได้เลย /เหล่ทิวากาล
ตอนที่แล้วทิวาถูกด่าจนนี่กลัวเลย และตอนนี้ก็คงจะโดนอีกเช่นกัน /กำพระแน่น
ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านและขอบคุณทุกคอมเมนต์นะคะ
ไว้เจอกันตอนหน้าครับผม .โป้งชี้ก้อย
-
โถ่ลูกหมู
-
มีความอยากเปลี่ยนพระเอก ทิวากาลกวนตีนนิสัยเสียปากหมา
โอ๊ะ ลืมไปว่าน้องจันทร์ยังไม่อยากเอาปากหมามาเทียบกับปากทิวา
ขอให้จันทร์เจ้าเมินๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ จันทร์เจ้าห้ามสนใจ ห้ามยุ่ง กับทิวาเลยนะ
เป็นพระเอกที่ไม่มีความสำนึก ห่านจิก :beat: :beat: :beat: :beat:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ลูกหมูร้องไห้เลย :hao5: :hao5:
-
โดนแค่น้ำหวานมันยังน้อยไปทิวา :beat: :z6: :beat: :z6: :beat: :z6: มันต้องโดนแบบนี้ :angry2: :angry2: :fire: :fire: :fire:
-
ปลดมันไปเลยค่ะ!! ปลดมัน!! มาทำน้องหมูร้องไห้ได้ไง
พระองพระเอกอะไร มันเป็นใคร ตอนนี้ ไม่รู้จักค่ะ!!
เห็นแต่อิบ้าประสาทแดกที่ควบคุมสติอารมณ์ตัวเองไม่ได้
ปากหมาจนอยากจะเอาร้องเท้าฟาดปากมันให้เลือดกลบ
ฮึมมมมมมมมมมม โกรธธธธธธธธ
-
มีความอยากโดดถีบพระเอก หึหึ
ตะวันคือน้องชายของทิวากาลสินะ
-
ทิวาปากเสียมาก สมแล้วที่โดนน้องจิ๋วว่า
-
หนูจิ๋ว โหมดโหด
-
ด่าสุภาพมากๆ น่าจะเอาอีกนะลูก
-
งี่เง่าว่ะทิวากาล
-
ตะวันออร่าพระเอกมากเลยย เข้ากันดีด้วยตะวันจันทร์เจ้า
ทิวากาลคือใคร? ปลดมันนนน
-
ใครทำลูกหมูร้องไห้ คนนั้นโดนกระทืบ // วอหนึ่งเรียกวอสองกระทืบทิวากาลทราบแล้วเปลี่ยน
ทิวาบอกว่า "อ่อยน้อง?" แสดงว่าตะวันกับทิวาเป็นพี่น้องกันใช่ไหม ยัยลูกหมูถึงไม่รู้อ่ะ
ถ้าตอนหน้าอิตาทิวาเจอลูกหมูก่อน นางต้องหาเรื่องแซะเรื่องแขวะหาว่าเรียกร้องความสนใจ ทำตัวให้คนอื่นมาโอ๋มาห้อมล้อมชัวร์ // โดด :z6: ทิวาล่วงหน้าสิบที
ส่วนคุณ Heartbreaker คะ อิฉันว่า พระที่คุณกำคงไม่ช่วยอะไรแล้วค่ะ นี่แนะนำให้สร้างพระประทานค่ะ ถ้าอิตาทิวายังปากหมาเหวี่ยงห้าเหวี่ยงสิบแบบนี้
-
น่าโดดถีบนายทิวากาลมากกกกกอ่ะ ฮึ๊ยยย ทำลูกหมูร้องไห้ได้ไงงงงงงงงงงงงงงงงง :katai1: :katai1:
-
ปวดตับ เปลี่ยนพระเอกตอนนี้ทันมั้ย ไม่เชียทิวาแล้วโป้ง ทำลูกหมูร้องไห้
-
ทิวากาลคือใครอะ โว้ยยย โกรธๆๆๆๆฟฟฟฟ นิสัยแย่มาก
-
ทิวากาล :z6: :z6: :z6:
หมูน้อยน่าจะเขวี้งมีดแทนแก้ว ปากคนรึนั้น
คนแบบนี้เป็นพระเอกจริงๆหรอ งี่เง่าเกินทน
-
ตะวันกับจันทร์เจ้านี่แหละความเข้ากัน คู่นี้ต้องได้ต้องโดนค่ะ :katai4:
-
ทิว้าาาาา..... มีความขี้หึงมีความขี้อิจฉาหนักมาก
หวงรอยยิ้มหวงความสดใสหวงความน่ารักของน้องอย่างรุนแรง
หวงนักอยากเก็บไว้ฟินคนเดียวขนาดนี้ก็รีบจับจองเป็นเจ้าของซะสิคะ
มัวแต่เสียเวลาทำน้องเสียใจอยู่ได้ ไม่ได้ดั่งใจป้าเล้ย ทิวากาล
-
อยากให้จริงใจมารับลูกหมูไวๆ สงสารน้องมาก
ร้องไห้ด้วยอ่ะ T^T
เกลียดทิวา ตอนนี้เราเกลียดนายมากๆหมั่นไส้ อยากจะตบกบาลให้คิดได้สักที !!!!!
ลูกหมูสู้นะ
ิ
-
หมั่นไส้ทิวากาลแรงมากกกกก
ลูกหมูอย่าไปคุยด้วยอีกเลยนะคนแบบนี้ ไม่มีเหตุผลที่สุดเลยอะ
แย่ๆๆๆๆ
เอาจริงใจมาเป็นพระเอกแทนเลย...เอ้ย ผิดๆๆ เอาจริงใจมาจัดการตัวต้นเหตุผล เนอะ
-
รำคาญทิวาค่ะบอกเลย เทได้เทไปเลยค่ะคนนี้ :z6: :z6: :z6:
-
ขอยื่นคำร้องเรียนว่า
ขอเปลี่ยนพระเอก!!
กล้าผลักลูกหมูเรอะ!จะมุดจอไปข่วนหน้าแม่ง
-
แบนพระเอกกกกก ฮึ้ย!
-
:z6: ขอมอบให้ทิวากาล
-
คือทิวาเลวร้ายเกินจะรับ รู้นะว่าหึง หวง แต่การกระทำแบบนี้มันไม่ใช่อ่ะ ทำร้ายหมูสารพัด ทั้งร่างกาย จิตใจ หมูไม่ยุ่งเกี่ยว ก็เข้ามาชน พอหมูโวย ก็ด่าอีก
เลวร้ายเกินจะรับ ถ้าหมูเป็นฝ่ายง้อ หรือยอมหายโกรธง่าย ๆ ก็ไม่โอเคแฮะ
ทิวาควรได้บทเรียน
-
ทำไมปากหมาคะทิวากาล :katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
-
หึงน้องแล้ว พาล นิสัยแย่มาก พี่กาล
จริงใจ เงียบๆแต่นานร๊ากกกกกกก
-
เปลี่ยนพระเอกเลยดีกว่า ไม่ปลื้มคนนี้แล้ว ไล่ไปไกลๆเลย ชิ้วๆๆๆๆๆ
-
โอ๋ๆลูกหมูไม่ร้องนะลูก
ทิวากาล แกโดนนน :z6: :z6: :z6: :z6:
โทษฐานทำลูกหมูร้องไห้
-
อิพี่กาลเป็นบ้าอะไรเนี่ยยยยยยยย
เรื่ิองนี้ต้องเกี่ยวกับจริงใจแน่ๆ
ขอบคุณคนเขียนนะคะ
-
ยังไม่หายหน่วงกันอีกหรออ
เราอยากฟินหมูกับทิวาแล้วอ่าาา แดดิ้นนน
-
:angry2: งานนี้ทิวาเอาอีกแล้ววววววววววว :z6: สงสารลูกหมู :hao5:
-
เอาทิวากาลลงหลุมไปค่ะ
เราไม่รู้จริงๆว่าเค้าคือใครหรอ
ส่งตะวันเข้าประกวดบทพระเอกค่ะ
สงสารลูกหมูไม่ได้ทำไรผิดทำไมต้องโดนว่าโดนด่าด้วย
ทิวากาลชั่ววว
-
ทิวาเปงไรมากป่ะ
-
ตบนังทิวารัวๆเลย :beat: :beat: :beat: นิสัยไม่ดีทำหมูน้อยร้องไห้ :m16:
-
พระเอกคือ...ตะวัน ใช่ไหมคะ :laugh:
-
นอกจากโยนป้ายไฟทิ้ง ต้องตืบทิวาซ้ำชิมิ ตอนหน้าแกยังทำลูกหมูเสียใจอีก แกตายยยยย :fire: :fire: :fire:
-
เรื่องนี้ ถึงแค่จริงใจคงไม่พอ
คงต้องให้ถึงน้าเจ้าและพี่เพลิงฟ้า
อีกทั้งเดอะแก๊งส์ทั้งหมด
ไปลงนรกซะ ทิวากาล ไอ้มารร้าย
โอ๋ๆๆๆๆๆ ลูกหมูของป้า ป่านนี้โดนยุงกัดตัวลายหมดแล้ว
-
หึ เกลียด เทเลยค่ะ ลูกหมู
คนอื่นมีอีกเยอะแยะ
-
ทิวาคือใคร? #เบ้ปากมองบน
-
มีความอยากต่อยทิวา
-
ทิวาหมาบ้า ฮึ่ยยย
-
ทิวานี่ยังจำเป็นอยู่มั้ย?!! (=｀ω´=)
จริงใจน่ารัก รักพี่สุดๆตรงข้ามกับการแสดงออกเลย555
-
:z3: :z3: ลูกหมูมมมมมมมมมมม
-
เข้ามารอค่า~ :katai2-1:
-
มีความอยากกระชากหัวทิวา
=_____=
-
จริงใจน่ารักจัง55555555555เด็กปากแข็ง เจอน้องจะขับรถไปต่างจังหวัดนี่ยิ้มกว้างเลย แถมการสแปมสติ๊กเกอร์อีก โอ๊ยน่ารัก5555
ถ้าจะให้พูดอะไรกับทิวากาลก็
ตัวเองต่ำเองก็อย่าเอาความต่ำทางความคิดของตัวเองไปแปะป้ายให้คนอื่นค่ะทิวากาล ตัวเองเป็นพี่ทำตัวเหมือนเด็กป.สามหวงของเล่น เอาความเป็นพี่มากดข่มน้องอีก เจอคนแข็งจริงไม่สนระบบอาวุโสนี่มีตอกหน้าหงายไปแล้ว เด็กประถมบางคนยังมีความเป็นผู้ใหญ่กว่าเธอเลย
เอาตามตรรงนะ ถ้าควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ได้ก็ไปหาหมอซะ จิตแพทย์น่าจะช่วยให้คำปรึกษาเรื่องการปรับปรุงบุคลิกภาพและการควบคุมอารมณ์ได้นะคะ
-
ทิวากาลปากหมาขนาดนี้ ถ้ายอมคืนดีง่ายๆ โดนแน่ไอ้หมู :katai4:
-
ปล่อยไปเหอะทิวาอ่ะ ไม่ต้องสนใจนะหมู หมั่นแรง :angry2:
-
อย่างที่คนเขียนว่านั่นแหละค่ะ ตอนนี้ทิวากาลก็โดนเละอีก
คิดว่าหลังจากนี้ทิวากาลจะเข้าถึงตัวลูกหมูได้อีกมั๊ย
คนเขารู้กันทั่วแล้วว่าทั้งสองคนเป็นคู่กรณีกันไปแล้ว
แล้วดูเหมือนว่าลูกหมูจะพวกเยอะซะด้วย :laugh:
ทีนี้ล่ะ ลูกหมูเอาให้หนัก อย่าได้ใจอ่อนเป็นอันขาด
ว่าแต่ว่าไม่รู้ไปนอนหลับอยู่ตรงไหนเนี่ยสิ :เฮ้อ:
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :กอด1:
-
อ่านไปอ่านมาติดเฉยเลย ฮ่าๆๆๆ
-
ทำไมอ่านแล้วรู้สึกว่าจันทร์เจ้ากวนตีนอ่ะ ขำมาก
-
ทำไมทิวาเป็นคนแบบนี้
โอ๋ๆ ลูกหมู มาๆ เดี๋ยวเรากอดปลอบเอง :katai1:
-
พาลไม่เข้าเรื่อง อยู่ดีๆก็มาโมโห บ้าป่าวว
-
เข้ามารอค่าาา
-
รำทิวาจริงไรจริง
มีความน่ารำคาญมาก
หึงก็บอกว่าหึงดิ ห่านจิก
เห็นหมูอ้วนสนิทกับตะวันใช่มั้ย ตอบบบ
เหอะ ด๊อกด๋อยชะมัด เปลี่ยนพระเอกด่วนๆค่ะ
-
ทิวาหึง???????
ทิวาคิดเรื่องรูปที่หลับซบกันบนรถ???????
ทิวาสร้างสถานการณ์รับน้อง??????
:m28: :m28: :m28: :m28: :m28: :m28: :m28: :m28:
-
:mew2: วันเน้ ลูกหมูจะมาม่าย คิดถึงแล้วอ่า
-
มนุษย์แฟนเด็ก
7
มีความทิวากาลที่งี่เง่า
“ไม่เป็นห่วงหรือไง?” ทิวากาลปรายตามองคนพูดและทำเป็นไม่สนใจ เขายังเดินไปเรื่อย ๆ ตามทางที่มีแสงสลัวอยู่ เพื่อตามหาคนที่หายไป ภายนอกที่เห็นว่านิ่งสงบแบบนั้น ใครจะรู้ว่าข้างในของเขามันร้อนรนแค่ไหน
“ทำหยิ่งนะไอ้สัด”
“เหี้ยอะไรกับกูนักหนา!” มิคเบ้ปากไหวไหล่ ไม่คุยด้วยแล้วก็ได้วะ ถามแค่นี้ทำมาหงุดหงิด โธ่เอ๊ย! พ่อมึงชื่อปากแข็งหรือไง! เมื่อไม่มีคนใส่ใจจะคุย ทั้งสองจึงออกตามหารุ่นน้องตัวขาวกันอย่างเอาจริงเอาจัง ทว่าหาจนเกือบจะทั่วบริเวณกลับไม่พบคนที่ตามหาเลย
“มึงโทรถามพวกนั้นซิ เจอหรือเปล่า”
“อือ ๆ” มิครับคำ ก่อนจะเอาโทรศัพท์มือถือออกมากดโทรหาต้น “เป็นไงบ้างวะ? เจอหรือเปล่า? ... อ้าว ทางนี้ก็ไม่เจอว่ะ ... แย่ล่ะ พวกชมพู่ก็ยังไม่โทรมา ... โอเค ... อืม”
ทิวากาลเสยผมไปด้านหลังอย่างหงุดหงิด ไม่ต้องถามเขาก็พอจะรู้คำตอบ จากที่ฟังการตอบกลับของมิค
“กลับไหมวะ นี่ก็ดึกแล้ว” มิคเอ่ยขึ้น เขาพูดไปแบบนั้นไม่ใช่ต้องการจะกลับจริง ๆ เพียงแค่อยากลองเชิงใครบางคนก็เท่านั้น
“มึงจะกลับก็กลับ กูจะไปหาข้างนอก”
มิคเบิกตาโพลง มองเพื่อนอย่างตกใจ ไม่ทันได้ถามอะไรออกไปก็ต้องรีบวิ่งไปหาทิวากาลที่นำไปก่อน ปวดหัวกับไอ้พวกมีอะไรก็ไม่พูดออกมาจริงโว้ย!!
“พี่ครับ พี่เห็นเด็กผู้ชายตัวขาว ๆ หน้าตาจิ้มลิ้มหน่อย ส่วนสูงประมาณนี้ มาแถวนี้บางไหมครับ?” ร่างสูงถามพนักงานที่ล็อบบี้ของรีสอร์ทด้วยความร้อนใจทว่ายังรักษาท่าทีสงบเอาไว้ พนักงานสาวทำหน้างงเล็กน้อย เธอเงียบไปพักหนึ่ง หันไปคุยกันกับเพื่อนร่วมงานก่อนคนหนึ่งจะพูดขึ้นมา
“เอ๋... เมื่อสักชั่วโมงก่อนมีเด็กคนหนึ่งเข้ามาขอยืมจักรยานนะคะ เห็นบอกว่าจะไปซื้อขนมหรืออะไรสักอย่างนี่แหละค่ะ แต่พี่ไม่แน่ใจว่าใช่คนเดียวกันหรือเปล่านะคะ”
ทิวากาลและมิคมองหน้ากัน ทั้งคู่มีรอยยิ้มเล็กน้อยประดับที่มุมปาก
“พี่พอจะมีจักรยานให้พวกผมยืมไหมครับ?”
“มีนะน้อง แต่มันเหลืออยู่คันเดียวนี่สิ”
“ไม่เป็นไรครับพี่ ขอบคุณมากครับ เดี๋ยวพวกผมเอามาคืนนะครับ” มิคกล่าวขอบคุณพร้อมกับตัดบท
เขาลากทิวากาลออกไปด้านนอกและสั่งให้เพื่อนโทรบอกกับต้นและรถถังให้กลับไปที่ห้องของพวกเขา เพราะพวกเขารู้แล้วว่าคนที่ตามหาอยู่ที่ไหน และพวกเขาจะเป็นคนไปตามเอง มิคปั่นจักรยานไปตามถนนด้วยความทุลักทุเล เขากับไอ้กาลค่อนข้างตัวใหญ่น่ะนะ ถึงจักรยานมันจะไม่ได้คันเล็ก แต่พอผู้ชายที่สูงเกินร้อยแปดสิบเซนติเมตรมานั่งด้วยกันแบบนี้แล้วมันก็กลายเป็นจักรยานเด็กไปเลย... และยังถือว่าโชคดีอยู่มากที่ร้านสะดวกซื้อนั้นอยู่ไม่ไกลจากรีสอร์ทเท่าไหร่นัก...
ร่างสูงของทิวากาลกระโดดลงจากที่นั่งด้านหลังของรถจักรยานเมื่อมองไปเห็นบางอย่างเข้ามาในกรอบสายตา เขาถอนหายใจเฮือกอย่างโล่งอกแล้วจึงเดินเข้าไปหาสิ่งนั้นอย่างช้า ๆ มิคมองท่าทีของเพื่อนแล้วก็ได้แต่ส่ายหัว ไอ้อาการปากไม่ตรงกับใจของมันช่างเกินเยียวยาจริง ๆ ทำเป็นไม่สนใจแต่ในใจคงร้อนรนไม่น้อยสิท่า
“อิ่มหรือยังงะ เราง่วงแล้วน้า” ลูกหมูเอ่ยเสียงยานคางพลางป้อนไส้กรอกให้สุนัขสามตัวที่หมอบอยู่ข้างหน้าตนเอง
“ง่วงก็กลับไปนอน”
“เฮือก!” สะดุ้งเฮือกกับเสียงที่ดังขึ้นอยู่เหนือศีรษะ เจ้าลูกหมูแหงนหน้าขึ้นมอง ตากลมกะพริบถี่ด้วยความงุนงง ทิวากาลมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง...
“ไง เด็กไม่ดีแอบหนีมาเที่ยวเล่นแบบนี้” แล้วนั่น... พี่มิคด้วย
“...” ลูกหมูเงียบเม้มปากแน่น ก้มหน้ามองพื้นตามเดิมอย่างทำอะไรไม่ถูก ตอนนี้เรารู้สึกเหมือนเป็นเด็กถูกจับได้ว่าแอบคุณแม่กินขนมเลย ทั้งที่ก็ไม่ใช่สักหน่อย...
“รู้หรือเปล่าว่าเพื่อนเป็นห่วงน่ะ หือ?”
“...ขอโทษครับ”
“ไม่ต้องขอโทษพี่หรอกครับ” พี่มิคพูดขึ้นด้วยเสียงอ่อนโยน “กลับบ้านพักเถอะ”
ลูกหมูพยักหน้ารับช้า ๆ เทไส้กรอกที่ยังเหลืออยู่ให้เจ้าเพื่อนสี่ขาที่แวะมาอยู่ด้วยตัวละเท่า ๆ กัน ก่อนจะเทน้ำเปล่าใส่ถ้วยเล็ก ๆ ให้อีกตัวละถ้วย
“บั๊บบัยคุณหมา ขอบคุณที่อยู่เป็นเพื่อนเรานะ” ลูบหัวสุนัขทั้งสามพร้อมรอยยิ้มละมุน ก่อนจะลุกขึ้นและเทน้ำที่เหลือล้างมือตัวเอง จันทร์เจ้าคว้าถุงขนมที่เหลืออยู่ขึ้นมา เดินก้มหัวผ่านหน้ารุ่นพี่ทั้งสองไปที่รถจักรยาน
ยังไม่อยากกลับเลย... แต่ง่วงชะมัดเลย
“อ๊ะ!!”
“ไปนั่ง” เสียงสั่งเรียบนิ่งทำเอาจันทร์เจ้าหน้ามุ่ย มองหน้าคนพูดอย่างไม่เข้าใจ ทิวากาลต้องการอะไร มาวอแวกับเราทำไม!!
“จันทร์เจ้าก็นั่งกับไอ้กาลไปเถอะ สงสารพวกพี่หน่อย นั่งมาด้วยกันลำบากมาก”
“เราไปนั่งกับพี่มิคก็ได้นี่นา...”
“ไม่ได้หรอก พี่ชอบนั่งคนเดียวมากกว่าน่ะ ขอตัวก่อนแล้วกัน จะได้ไปส่งข่าวพวกที่รออยู่ อย่าตีกันนะเว้ย” พี่มิคพูดด้วยรอยยิ้มและกลั้วหัวเราะ ก่อนจะปั่นจักรยานนำหน้าไปก่อน ทิ้งให้ลูกหมูยืนทำหน้ามุ่ยอยู่คนเดียว ฮือ ทำไมถึงได้ทำกับเราแบบนี้นะ!
“ขึ้นมา!” พองแก้มใส่คนพูด แต่ก็ยอมขึ้นไปซ้อนท้ายจักรยานที่ทิวากาลเป็นคนปั่นอยู่ดี มือเล็กจับเบาะหน้าด้านหน้าของตัวเองเอาไว้กันตก แต่ว่าคนปั่นกลับปั่นส่ายไปมาจนหัวใจดวงน้อย ๆ เต้นตุ่ม ๆ ต่อม ๆ
“กลัวตกก็จับเอวกูไว้สิวะ!”
“ทำไมต้องเสียงดังด้วย”
“มึงพูดให้รู้เรื่องได้มะ?”
“รำคาญมากก็ลงไปเดินสิ” ทิวากาลชะงักค้างก่อนจะหัวเราะในลำคอ เรื่องอะไรเขาจะลงไปเดินล่ะวะ ร่างสูงยิ้มกริ่มในใจก่อนจะปั่นจักรยานซิกแซกไปมาคล้ายจะล้มอยู่รอมร่อ จนทำให้คนที่นั่งซ้อนท้ายทนไม่ไหวต้องจับเสื้อของเขาเอาไว้
ก็แค่นั้น... พูดง่าย ๆ ตั้งแต่แรกก็ไม่ต้องทำแบบนี้แล้ว
“มึง...” ทิวากาลตัดสินใจพูดขึ้นมาท่ามกลางความเงียบที่แสนอึดอัดระหว่างพวกเขา แต่สิ่งที่ตอบกลับมาคืนความเงียบก็ทำเอาทิวากาลเกิดไม่มั่นใจในตัวเองขึ้นมา
“จันทร์เจ้า” เสียงทุ้มที่เอ่ยเรียกชื่อทำเอาเจ้าของชื่อต้องเม้มปากแน่น รู้สึกแปลกอย่างบอกไม่ถูก เพราะปกติทิวากาลไม่เรียกชื่อของจันทร์เจ้าเลย หัวใจจ๋าอย่าเต้นเร็วนักสิ
“โกรธมากเหรอ” ในเมื่อไม่ตอบ เขาพูดคนเดียวก็ได้ เด็กแก้มกลมได้ยินที่เขาพูดแน่นอนอยู่แล้วล่ะเพราะไม่ได้หูหนวกนี่นา “ขอโทษ”
จันทร์เจ้ายังคงนั่งฟังนิ่ง ๆ โดยไม่ตอบโต้อะไรกลับไป แม้จะหายใจสะดุดเพราะคำขอโทษที่ออกมาจากปากของผู้ชายที่ชื่อทิวากาลก็ตาม ก็บอกแล้วว่าโกรธ ไม่ยอมคุยด้วยหรอก ต่อให้เหมามาร์ชเมลโลว์มาทั้งโรงงานก็ไม่คุยด้วย!
“มึงคงจะโกรธมากสินะ แต่กูขอโทษจริง ๆ ขอโทษที่ลามปามพ่อแม่มึง และพูดไม่ดีกับมึง”
“...เกลียดผมเหรอ?” คนตัวสูงชะงักไปที่ครั้งกับเสียงหวานที่เอ่ยถามขึ้นมาเบา ๆ คล้ายพึมพำกับตัวเอง ทว่ารอบข้างที่เงียบสงัดแบบนี้แม้จะพูดเบาแค่ไหนก็ได้ยินอยู่ดี
“...เปล่า” เขาเงียบไปนานก่อนจะตอบออกไป จันทร์เจ้าจ้องมองแผ่นหลังกว้างของคนที่อยู่ข้างหน้า
“แล้ว... ทำแบบนั้นทำไม?”
“ไม่รู้สิ”
“บ้าชะมัดเลย...” ทิวากาลกระตุกยิ้มมุมปากอย่างไม่รู้ว่าทำไม “ทำไมต้องผลักกันด้วย... แถมท่าทางเย็นชาแบบนั้นน่ะ...” คนฟังได้แต่กลืนน้ำลายลงคอกับถ้อยคำตัดพ้อ เขาพูดอะไรไม่ออกและได้แต่ปล่อยให้คนอายุน้อยกว่าพูดความในใจออกมาอย่าไม่คิดห้าม
“ผมขอโทษหากทำอะไรให้คุณไม่พอใจ ทั้งที่ไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าทำอะไรผิด...”
“มึงไม่ผิดหรอก”
“แล้วทำไม...”
“กูงี่เง่าเอง”
“เพราะผมเป็นต้นเหตุหรือเปล่า?”
“จะว่าอย่างนั้นก็ได้”
“ถ้าอย่างนั้น บอกผมได้หรือเปล่าว่าคุณไม่พอใจผมเรื่องอะไร?”
“ไม่บอก” คนฟังเบ้ปาก ก่อนจะระบายยิ้มกว้างและหัวเราะเบา ๆ เมื่อได้ยินประโยคต่อมาจากคนตัวสูง “มึงต้องเลิกเรียกกูว่าคุณและแทนตัวเองว่าผมก่อนกูถึงจะบอก”
“แต่ผมกับคุณไม่ได้สนิทกันนี่นา จะไปลามปามกับรุ่นพี่ได้ยังไงล่ะ จริงใจไหมครับ?”
“กูอนุญาตให้ลามปามกูได้”
“งั้นเราตบหัวทิวาได้หรือเปล่า?”
“มากไป”
“คิคิ” ทิวากาลแย้มยิ้มออกมาเมื่อได้ยินเสียงหัวเราะจากคนด้านหลัง เขารู้สึกสบายใจขึ้นจากเดิมขึ้นมากโข รู้สึกดีกว่าตอนตึง ๆ ใส่กันเป็นไหน ๆ เด็กมาร์ชเมลโลว์นั่นก็คงไม่ได้ฝังใจโกรธเกลียดในสิ่งที่เขาทำกับเจ้าตัวยิ่งทำให้ความรู้สึกผิดเกิดขึ้นข้างในใจของร่างสูง
“กูขอโทษ”
“ขอโทษอะไรอีก”
“ก็นะ.. ไม่รู้สิ แค่อยากพูด”
“อ๋อ... ใจจริงเราอยากจะชกหน้าทิวาสักครั้งด้วยซ้ำ”
“ชกไม่ถึงหรือไง?”
“เปล่า เราขี้เกียจล้างมือเพราะกลัวสกปรก”
“แรงนะนั่นน่ะ”
“ทิวารู้สึกยังไงที่เราพูดประโยคนั้น?” ลูกหมูเอ่ยถามพลางจ้องแผ่นหลังกว้างไปด้วย ขาเล็กแกว่งไปมาช้า ๆ อย่างไม่เป็นจังหวะระหว่างรอคำตอบ
“ไม่ชอบ”
“งั้นเหรอ? แล้วทิวารู้หรือเปล่าว่าเราก็ไม่ชอบเหมือนกันที่ทิวาพูดคำไม่ดีกับเรา เราเสียความรู้สึกมาก ๆ เลยรู้ใช่ไหม?”
“ถึงได้ขอโทษไง ...จะยกโทษให้กูได้หรือเปล่า”
“แน่นอนว่าได้ เพราะหม่ามะเราเคยบอกว่าคนเราทำผิดพลาดกันได้ ถ้าเขาสำนึกผิดจริง ๆ เราก็ควรจะให้อภัย แต่ถ้าหากมันเกิดขึ้นอีกครั้งการให้อภัยให้กับคนเดิมและเหตุการณ์แบบเดิมก็ยากหน่อย”
ทิวากาลหายใจสะดุดไปกับคำพูดของเด็กอายุน้อยกว่า คำพูดหลาย ๆ คำที่ออกมาจากปากของเด็กคนนี้ทำเอาเขาจุกจนแทบกระอักเลือดเลยทีเดียว แต่สิ่งที่เขาทำก็สมควรแล้วล่ะนะที่จะได้รับคำพูดแบบนี้ เมื่อคิดย้อนไปถึงเรื่องที่เกิดขึ้นแล้วเขารู้สึกว่าตัวเขามันโง่เง่าสิ้นดี ไร้เหตุผลและขาดสติ ทั้งยังควบคุมอารมณ์ของตัวเองไม่ได้ มันน่าโยนเข้ากองไฟอย่างที่ชมพู่ว่าไว้จริง ๆ นั่นแหละ
“อือ...”
“ทิวาจะทำให้เราเสียความรู้สึกอีกหรือเปล่า?”
“ไม่” จันทร์เจ้ากระตุกยิ้มเล็กน้อยกับคำตอบ ไม่ได้พอใจ แต่ก็ไม่ได้ผิดหวัง
“แต่มึงก็ทำกูไว้แสบมากนะ”
“เราทำอะไร?”
“น้ำหวานโง่ ๆ นั่นไง เหนียวฉิบหาย”
“อ๋อ~ เราไม่ขอโทษนะ เพราะว่าเราตั้งใจ” คนตัวสูงครางรับในลำคอ ยอมรับว่าตกใจแต่เขาไม่ได้โกรธ ไม่ได้โกรธเลยสักนิด ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำ ถ้าเป็นคนอื่นคงจะโดนชกสักหมัดไปแล้ว อาจจะเป็นเพราะเขาเองที่เป็นคนหาเรื่องเจ้าเด็กมาร์ชเมลโลว์คนนี้ก่อนด้วย ก็เลยพอจะมีจิตสำนึกอยู่บ้าง...
“คราบเหนียวของน้ำหวานยังล้างออกได้ แล้วคราบในใจเรา เราจะล้างยังไง?”
“ขอโทษครับ ผมผิดไปแล้ว เลิกพูดแทงใจสักทีเถอะครับ พรุนไปหมดแล้วครับคุณจันทร์เจ้า ด่าผมว่าไอ้เหี้ยยังไม่เจ็บเท่านี้เลยครับ” ลูกหมูหัวเราะเสียงใสออกมากับประโยคและน้ำเสียงราวกับเหนื่อยที่จะฟังถ้อยคำทิ่มแทงจากตน สมน้ำหน้า! อย่างทิวาน่ะ สู้ด้วยกำลังเราไม่มีทางที่ชนะหรอก ต้องสู้ด้วยมันสมองและคำพูดอันชาญฉลาดแบบนี้แหละ!
“ทิวากาล...” จันทร์เจ้าเรียกชื่อคนที่ทำหน้าที่บังคับจักรยานเสียงเบาหลังจากที่ปล่อยให้เงียบอยู่นาน ลูกหมูยังมีเรื่องสงสัยอยู่หนึ่งเรื่อง และมันติดอยู่ในใจมาตั้งแต่เมื่อวานแล้ว ถ้ายังไม่ได้คำตอบเราจะต้องนอนไม่หลับแน่นอน!
“หือ?”
“ทิวาบอกเราได้ไหมว่าทำไมทิวาถึงงี่เง่า”
ทิวากาลกระแอมแล้วถอนหายใจเฮือกใหญ่ มันน่าอายเกินไปที่จะบอก แต่มาถึงขนาดนี้แล้วยังไงก็ต้องบอกไปล่ะนะ... เอาเถอะ ดีกว่าเสี่ยงให้มันโกรธไม่ยอมคุยกับเขา
“ก็... ตอนที่ได้ยินมึงคุยโทรศัพท์ เลยรู้สึกไม่ค่อยพอใจ ...นิดหน่อย”
จันทร์เจ้าเงียบไป คิ้วบางขมวดเข้าหากันยุ่ง ก่อนจะนึกไปถึงตอนที่คุยโทรศัพท์แล้วทิวาทำท่าทางไม่พอใจ หือ... ตอนที่เราคุยกับพี่ฟ้าตั้งแต่วันแรกน่ะเหรอ จริงสินะ หลังจากนั้นทิวาก็เมินเราไปเลย
“ทำไมทิวาต้องไม่พอใจที่เราคุยกับพี่ฟ้าด้วยล่ะ?”
ร่างสูงเม้มปาก “ไม่รู้...”
“ได้ยังไง!”
“เออน่า เลิกถามได้ละ รำคาญ”
“จำไว้ ๆ อ๊ะ!!! แล้วมีเรื่องอื่นอีกหรือเปล่า บอกมาให้หมดนะ ไม่อย่างนั้นเราจะไม่คุยกับทิวาเลย!”
ทิวากาลถอนหายใจยาวเหยียด ก่อนจะจำใจบอกออกไปถึงเหตุผลอันแสนจะงี่เง่า เขาไม่อยากบอกเท่าไหร่ แต่ไม่แน่ใจว่าสิ่งที่เจ้าเด็กแก้มกลมพูดมานั้นเพียงแค่ขู่หรือจะทำจริง แต่เขาไม่ควรจะเสี่ยง เพราะหากเด็กนี่ไม่คุยกับเขาขึ้นมาจริง ๆ เขาคงจะเป็นบ้าเพราะไม่มีคนให้เขาแกล้งแน่ ๆ ใช่ มันเป็นเขาไม่มีคนให้แกล้งเท่านั้นแหละ
“เรื่องมึงคุยโทรศัพท์ ...ตัวติดกับไอ้เด็กตะวัน แล้วก็... ทำตัวสนิทกับไอ้โก๋”
“ทำไมทิวาต้องงี่เง่าเพราะเรื่องแค่นั้น อย่างกับ...”
“อย่างกับอะไร?”
“อย่างกับ... อ๊า!! ที่ไม่พอใจเพราะหวงเราใช่ม้า~” ร้องแซวอีกคนไปจนต้องร้องเหวอเมื่อจู่ ๆ ทิวาก็เบรกกะทันหัน คนที่ไม่ทันตั้งตัวเอนไปข้างหน้าศีรษะกระแทกกับแผ่นหลังของทิวาดังปัก!
“เหี้ย! เป็นอะไรไหมวะ?!”
“งื่อ... เจ็บงะ”
“ไหน มาดูซิ” ทิวากาลเอี้ยวตัวไปด้านหลัง มือหน้าเชยคางคนอายุน้อยกว่าขึ้น เขาจับมือเล็กที่ลูบหน้าผากอยู่ออกพร้อมกับโน้มใบหน้าลงไปใกล้ ลูกหมูกะพริบตาปริบ ๆ ผงะออกเล็กน้อยแต่ว่าโดนมืออีกข้างของทิวาล็อกต้นคอเอาไว้ทำให้เอนหนีได้ไม่มากนัก
“ไม่ได้เป็นอะไรนี่”
“ไม่ได้บอกว่าเป็นสักหน่อย... บอกว่าเจ็บ ตอนนี้หายแล้ว ทิวาเอาหน้าออกไปไกล ไกลลลลลลลลล~” เอ่ยไล่แล้วหันหน้าหนีไปอีกด้านเมื่อรู้สึกถึงไอร้อนที่แล่นขึ้นมาบนผิวหน้า ทิวากาลหัวเราะในลำคอ เขาทันได้เห็นริ้วสีแดงระเรื่อบนแก้มเนียน เขายอมหันกลับไปเหมือนเดิมโดยไม่ได้เอ่ยล้ออะไร
เอาล่ะ... ควรจะตั้งใจปั่นกลับรีสอร์ทได้แล้วหลังจากที่จงใจปั่นช้า ๆ มานาน
“ทิวา...”
“อะไร?”
“ทำไมทิวาต้องไม่พอใจ?”
“ตอบไปแล้วไง แล้วกูก็ไม่ได้หวงมึงด้วย”
“ก็ไม่เคลียร์นี่นา ถ้าไม่ใช่เพราะหวงเราแล้วเพราะอะไรล่ะ?”
“ขี้เสือกนะมึง”
“อ้าว...”
“เงียบ ถึงแล้ว เดินไปก่อนเลยมึง กูเอาจักรยานไปคืน” จันทร์เจ้าพยักหน้ารับรู้แต่ก็ยืนรออยู่นิ่ง ๆ ไม่ยอมไปก่อน ทิวาเดินมาหาก็สั่นหัว สั่นหัวทำไมเล่า! บู้ว! เราเดินกลับบ้านพักด้วยกันเงียบ ๆ โดยไม่พูดอะไร ทว่าความเงียบที่เกิดขึ้นมันไม่น่าอึดอัดเหมือนที่ผ่านมา...
“เฮลโล้วววววววว~” ลูกหมูเปิดประตูเข้าไปในห้องพร้อมกับตะโกนด้วยเสียงสดใส ทำเอาคนที่อยู่ในห้องทั้งหกชีวิตพากันลุกขึ้นพร้อมกัน
“ไอ้หมู! มึงหายไปไหนมา!”
“ง่า...” ส่งเสียงครางหงอย ๆ ก่อนจะเดินเข้าไปหาเพื่อนแล้วใช้ศีรษะดุนไหล่เบา ๆ เป็นการอ้อน เพราะรู้ตัวแน่ ๆ ว่าต้องโดนว่า
“มึงเล่ามาเดี๋ยวนี้เลย หายไปไหน ทำไมติดต่อไม่ได้!”
“ก็... เราง่วงแล้วจะมานอนแต่ลืมว่าไม่มีกุญแจก็เลยไปนั่งเล่นที่ศาลากลางน้ำอ่ะ จากนั้นก็โทรคุยกับน้องแล้วน้องก็บอกให้เปิดโหมดเครื่องบินแล้วไปนอนซะ แต่ว่าเราไม่มีกุญแจไงเลยไม่ได้กลับห้อง พอนั่งเล่นไปสักพักก็หิวใช่เปล่า เราก็เลยไปยืมจักรยานพี่เขาแล้วไปซื้อของกิน พอซื้อของกินเสร็จก็ไม่อยากกลับห้องไง เลยนั่งเล่นอยู่ที่หน้าร้านนั้นและกินขนมไปด้วย ระหว่างนั้นใช่ป่ะ ที่นั่นมีสุนัขอยู่ด้วยสามตัวเลย ตัวใหญ่มาก! เราก็แบ่งของกินให้เจ้าสามตัวนั้นด้วย นั่งอยู่นั่นนานพอสมควรแหละ ก็เลยเห็นพี่มิคกับทิวาไปตาม” ลูกหมูเล่าให้ฟังตั้งแต่แรกยาวเหยียดอย่างละเอียดยิบก่อนจะปิดท้ายประโยคด้วยรอยยิ้มหวาน
“ไม่ต้องมายิ้ม รู้ไหมว่าทำใครเขาเป็นห่วงบ้าง!”
“ขอโทษคับ” ก้มหน้าสำนึกผิดจนคนว่าโกรธไม่ลง คนอื่น ๆ ในห้องก็ได้แต่ถอนหายใจ ก็ดีแหละนะที่ไม่เป็นอันตรายอะไร แต่ถึงจะเป็นแบบนั้นการที่ไม่หายตัวไปโดยไม่บอกกล่าวก็น่าจะดีกว่า
“ทำไมมึงไม่ไปเอากุญแจกับไอ้เบสท์วะ?” เป็นฟินน์ที่ถามขึ้นมาบ้าง
ลูกหมูกะพริบตาปริบ ๆ “เราไม่อยากไปอ่ะ ไม่อยากเจอ...” เว้นวรรคเอาไว้และบุ้ยปากไปที่รุ่นพี่คู่กรณี ทิวากาลเลิกคิ้วสูงในขณะที่คนอื่น ๆ พ่นลมหายใจเฮือก
“เอาตรง ๆ นะ มีเรื่องอะไรกันว้า”
“ทิวาบอกว่าทิวางี่เง่าเองก็เลยหาเรื่องเรา ไร้ความเป็นผู้ใหญ่สุด ๆ”
“มากไปละ” ทิวากาลล่ะอยากจะปาอะไรสักอย่างใส่ไอ้เด็กแก้มกลมจริง ๆ พูดเสียเขาเสียหาย พอยอมหน่อยแล้วเอาใหญ่เลยนะ
“งี่เง่าเรื่องอะไรล่ะ? บอกให้หมดสิครับ”
“นี่มันก็ดึกมากแล้วน้า เราว่าทุกคนควรจะแยกย้ายกันไปพักผ่อนดีกว่าเนอะ เนอะพี่ต้นเนอะ เวลานี้มันไม่ใช่เวลาที่จะมาซักไซ้หรอกใช่ม้า หาวววว ง่วงจังเลยน้า~”
คนฟังได้แต่ทำหน้าเหวอกับประโยคตัดบทอย่างโจ่งแจ้งนั้น ลูกหมูกำลังจะหมุนตัวเพื่อเดินไปล้างเท้าในห้องน้ำแต่ก็ต้องล้มลงไปบนเตียงเมื่อถูกฟินน์กับเบสท์พร้อมใจกันดึงฮู้ดด้านหลังเอาไว้
“เปลี่ยนเรื่องนะอีหมู เดี๋ยวตบให้สมองไหล”
“งื่อ... เราง่วงจริง ๆ น้า แถมยังเหนื่อยมาก ๆ ด้วย เบสท์ควรจะปล่อยให้เราได้พักผ่อน เพราะถ้าเราพักผ่อนไม่เพียงพอเราจะเอ๋อไปทั้งวันเลยนะ...”
“โว้ยยย ไม่ถามแล้วก็ได้” ลูกหมูยิ้มแฉ่งตาหยีใส่หน้าเบสท์กับฟินน์ ทั้งสองพร้อมใจกันกลอกตาขึ้นฟ้า คงจะอยากหยิกเราด้วยความรักแน่ ๆ เลยทำหน้าแบบนั้น
“แล้วนี่เคลียร์กันแล้วใช่มะ?” พี่ชมพู่ชี้นิ้วไปมาสลับระหว่างลูกหมูกับทิวา จันทร์เจ้าพยักหน้าหงึกหงักและตอบเสียงยานคางเพราะง่วงมาก ๆ แล้ว ปกติสี่ทุ่มก็สลบเหมือด แต่เพราะช่วง ม.6 ต้องอ่านหนังสือดึก ๆ บ่อย จึงพอจะมีภูมิต้านทานขึ้นบ้าง ทว่าหากเข้าเที่ยงคืนร่างกายก็จะเริ่มชัตดาวน์ตัวเองอัตโนมัติ… หากเปรียบเทียบกับคอมพิวเตอร์ก็คงจะเหมือนตอนที่มันกำลังโหลดเพื่อปิดเครื่อง
“งืม…”
“พวกมึงกลับไปได้ละ” ทิวากาลบอกแกมไล่ นี่มันก็ดึกมากแล้ว ควรจะแยกย้ายกันไปพักผ่อนสักที
“ขอโทษทุกคนด้วยนะครับที่ทำให้วุ่นวายแบบนี้” จันทร์เจ้าเอ่ยด้วยความจริงใจ เหล่ารุ่นพี่ยกยิ้มไม่ถือสาและบอกไม่เป็นไร แต่เพื่อนนี่สิ… ก่อนจะไปยังทำร้ายร่างกายเราอีก เศร้าใจจัง…
ก่อนจะนอนเบสท์บอกให้ปิดโหมดเครื่องบินไปซะ แล้วอย่าสะเออะเปิดโหมดนี้อีก พอถามว่าเวลานั่งเครื่องบินก็ไม่ให้เปิดหรอ ก็โดนว่าโง่อีกแล้วยังโดนขยำแก้มด้วย อะไรกัน เราแค่สงสัยเองนะทำไมต้องทำร้ายเราด้วย!!!
TBC
ก็นั่นแหละฮะท่าผู้ชม... เหตุผลกาก ๆ ของทิวากาล หวงก็บอกว่าหวงสิวะ!
น้องอาจจะให้อภัยง่ายไปหน่อย แต่มันก็เป็นความจันทร์เจ้านั่นแหละ อารมณ์โกรธมีในช่วงเวลานั้น ๆ พอเวลาผ่านไปก็ค่อย ๆ หาย
จันทร์เจ้าเป็นคนโกรธยากหายเร็วค่ะ... แล้วตะวันไม่ใช่น้องของพี่พระเอกนะ น้องที่ทิวาว่าคือโก๋ค่ะ (โก๋เป็นน้องรหัสปีสองของทิวา)
ขอบคุณทุกคนที่แวะเข้ามาอ่านและคอมเมนต์ค่ะ ♥
ไว้เจอกันตอนหน้าครับผม! บั๊บบัย
-
:z13:
-
สรุปคือ พี่แกหึงหน้ามืด ค่ะ
-
ทิวาเอ้ยย หวงก้บอกหวงไปเลยยสิ จะปากแข็งทำไมม :hao3:
แต่ดีแล้ววๆเข้าใจกันแล้ว เย้ๆ :mew1:
-
หมูน้อยน่ารัก น่าฟัด น่าจับกด :laugh:
-
:-[ :mew1: หื้ออออออออ จันทร์เจ้าาาาา ทำไมน่ารักแบบนี้ ทำไมน่ารักอย่างงี้ งุ้ยยย อยากบีบแก้ม ทิวา ทีหลังถ้าปากร้ายใส่ลูกหมูอีก เราจะโกรธละนะ รักจันทร์เจ้าา อยากเอามาไว้ที่บ้านนน
-
เอาง่ายๆคือพี่แกหน้ามืดไง ทั้งหึง ทั้งหวงเกินลิมิต :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
หึงก็บอกว่าหึงเสะะะ :ling1: :ling1:
-
น่าจะตึงๆกันอีกสักตอนแฮะ แบบให้น้องจริงใจของพี่มาก่อน5555555
-
เข้าใจว่าหึงแต่ยังไงก็ไม่OK กับการที่ทิวาจะลามปามถึงพ่อแม่น้องอยู่ดี
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
เย่ๆ ดีกันแล้ว
ทิวาอย่าได้ทำตัวงี่เง่าแบบนี้อีกนะ
-
:pig4:
-
ทิวางี่เง่า 55555
-
ทิวาเรียกคะแนนจากเราไม่ได้แล้วอ่ะ. นี่ #ทีมตะวัน. ไปแล้ว. ชอบผู้ชายอบอุ่น
-
จันทร์เจ้าเป็นเด็กดี
ทิวาอย่างี่เง่าอีกล่ะครั้งหน้าคงไม่ง่ายหรอกนะ แค่"ขอโทษ" แล้วมันจะหายน่ะ
ทำไมเราอยากอ่านเรื่องของจริงใจบ้างล่ะ อิอิ
-
อือออ ไม่ได้หวงเนอะ แค่หึงเอง
ลูกหมูถามผิดอะ ทิวากาลแค่หึงเองงงงงงงง ไม่ได้หวงจริงจริ๊งงงงงง
-
ทิวางี่เง่า
-
ทิวาคนงี่เง่า
-
ลูกหมูไม่มีเล่นตัวเลยยยยยยยยยยยยแต่เข้าใจลูกหมูนะลูกหมูนางบางทีก็เข้าใจยาก ส่วนทิวานั้นควรปรับปรุงหมาในปากหน่อย
-
เราว่าเคลียร์กันแบบนี้ก็ดีนะ
แฟร์ดี ดีที่อิพี่ทิวามันไม่ใจร้อน
5555
-
ถ้าทิวากาลงี่เง่าอีก ขอให้เทไปไกลๆเลยนะหมูน้อย
-
กราบจันทร์เจ้า
-
ไอ้กากทิวา :hao7: :hao7: :hao7:
-
#เบะปากมองบน หมั่นไส้มันจริงๆ
ยังไม่ทันจีบเค้าเลย ออกตัวซะแรง
หงุดหงิด งี่เง่าทำไมย่ะ ยังไม่ได้เป็นไรกัน
อยากทำ นู้นนนน ไปจีบลูกหมูมันให้ติดก่อนแล้วเค้าทำ!!
เพราะลูกหมูมันเป็นเด็กดีหรอก มันเลยอภัยง่ายๆ
ต่อไปก็เก็บหมาในปากหน่อยล่ะกัน
เพราะถ้ามีอีก แกคงไม่ได้ไปต่อแล้วแหละ
ชั้นเชียร์ทุกคนนะ แต่ชั้นยังไม่เชียร์แก
#มีความเบื่อปากมัน
-
น้องน่ารักพี่งี่เง่าแต่ยังดีที่คนแต่งน่ารักที่สุด
มาแก้ความงี่เง่าของพี่มันอย่างรวดเร็วคนอ่านเลยไม่หงุดหงิดนาน
เลิกงี่เง่าแล้วก็รีบทำคะแนนได้แล้วนะ ทิวากาล หุหุ ป้าเชียร์อยู่น้า
-
ทิวาโดนลูกหมูน๊อค
-
:hao7:
-
ทิวาแม่ง ตบหัวแล้วลูบหลังอ่ะ
-
จันทร์เจ้าน่ารักกกกกกกกก :-[
-
ดีกันแล้ววว ทิวาอย่างี่เง่าอีกนะ เดี๋ยวหมูไม่ให้โอกาสอีก
-
ทิวางี่เง่าา จะว่าไปเรื่องนี้พระอาทิตย์เย้อเยอะ ทิวา ตะวัน ซันนี่
-
:pig4: :pig4:
-
ทิวาทำไมดูไม่เหมาะกับคนแบบจันทร์เจ้าเลย
แกมันงี่เง่าอีทิวากาลน้องออกจะน่ารัก
จะมาหึงหวงหน้ามืดทำรุนแรงกับน้องไปเพื่ออะไร
มีอะไรก็พูดกับน้องไปตรงๆดิ
แค่คำว่าขอโทษมีนยังไม่พอที่จะให้แกกับมาเป็นพระเอกได้หรอกนะทิวากาล
-
เอองี่เง่าตามหัวเรื่องเลยแหละ
-
อ่ะ อภัยให้ ทิวากะด่ะ เห็นว่า สารภาพผิด หรอกนะ
แล้วคราวหน้าห้ามงี่เง่า เต่าเหม็นตดแล้วนะ
ถ้าทำนิสัยแบบนี้อีก ป้าไม่ยกหนูจันทร์ให้หรอก
กอดเด็กแก้มกลมคนแบ๊ว
-
ลูกหมูน่ารักกกกกกกกกกก แต่พี่กาลน่าตี :ling1:
-
:pig4: :3123:
-
งี่เง่าจริงๆด้วยยยยยย
เง้ออ อิตาทิวานี่ก็นะ
ลูกหมูน่าย้ากกกกกกกกก
ขอบคุณคนเขียนนะคะ
-
อยากให้ลูกหมูงี่เง่าใส่อิทิวามั่ง ดูซิจะทนลูกหมูได้มั้ย
-
ถึงจะเคลียร์กันแล้วแต่ก็ยังอยากตบกระบาลทิวาอยู่ดี
-
น่ารักอ่ะ
ทิวางี่เง่าเกินลิมิตนะ นี่ขนาดไม่สนิททกัน ถ้ามีสถานะอื่นนี่ทำไงดีถึงจะไม่มีเรื่องทะเลาะ
-
เราไม่สามารถอัพนิยายในเล้าได้เนื่องจากสาเหตุอะไรไม่ทราบ นี่ก็งง คนอื่นก็อัพได้ทำไมเราอัพไม่ได้ ฮือ
ซึ่งจริง ๆ จะอัพตอนที่ 8 ตั้งแต่วันที่ 2 แล้ว แต่ไม่สามารถค่ะ เศร้า T w T และเพราะอัพไม่ได้เลยลง ๆ ลบ ๆ อยู่หลายรอบ
แต่เราอัพตอนที่ 8 (มีความก็แย่ละ) ไปแล้วตั้งแต่เมื่อวาน (3/7) ในอีกเว็บที่เราลงนิยาย
บางคนอาจจะอ่านแล้วเพราะเราแชร์ลิงก์ไปที่เพจ บางคนอาจจะยังไปได้อ่านก็เข้าไปในเพจได้นะคะ
heartbreakxr's (https://www.facebook.com/heartbreakxrs/)
ถ้าหากสามารถอัพในเล้าได้แล้วจะรีบเข้ามาอัพเลยค่า
:mew6:
edit : อ้าว ทำไมแบบนี้ถึงโพสต์ได้อ่ะ ทำไมอัพเนื้อหาแล้วลงไม่ได้ แงงงงงงงงง
-
ก็ว่าอยู่ว่าเห็นมาเปลี่ยนหัวเรื่องไปแล้ว
ต่พอจะอ่าน ก้กลับไปเป็นแบบเดิม เราก็งง สงสัยว่าเราตาฝาดหรือเปล่า
-
เค้ารออ่านอยู่น้าาาาาาาาาา :sad4: :sad4:
-
ลองก็อบเนื้อหามาใส่กระทู้ที่แจ้งได้หรือเปล่าคะ
นี่ก็งง 555 ยังเม้นในเล้าได้กันเป็นปกติค่ะ
ยังไงลองดูนะคะ
รอค่าาาาาา
-
รออ่านค่ะ :z3: :z10: :z2:
-
ลองใหม่ๆ
-
รอค่ะๆๆ
-
ง่าาาาาาา....สู้ๆน่ะ เดี๋ยวเป็นกำลังใจให้ คือแบบช่วยอย่างอื่นไม่ได้ไง
-
จันทร์เจ้าทำไมกวนตีน ดีมากๆ 5555 :katai2-1: :katai2-1:
ตกหลุมรักจริงใจค่ะ น้องน่ารักจัง
-
ก็ว่าอยู่ว่าเห็นมาเปลี่ยนหัวเรื่องไปแล้ว
ต่พอจะอ่าน ก้กลับไปเป็นแบบเดิม เราก็งง สงสัยว่าเราตาฝาดหรือเปล่า
เพราะเราลองโพสต์หลายครั้งแต่มันก็ยังเป็นแบบเดิมเลยลบทิ้งค่ะ ; __ ;
เค้ารออ่านอยู่น้าาาาาาาาาา :sad4: :sad4:
เค้าก็อยากอัพค่าาา ฮือออออออ
ลองก็อบเนื้อหามาใส่กระทู้ที่แจ้งได้หรือเปล่าคะ
นี่ก็งง 555 ยังเม้นในเล้าได้กันเป็นปกติค่ะ
ยังไงลองดูนะคะ
รอค่าาาาาา
ลองหลังจากที่อ่านเม้นต์ ไม่ได้จ้า 55555555555555
งงมากค่ะ เม้นได้แต่ลงเนื้อหาไม่ได้ แต่คนอื่นเขาก็อัพได้ปกติ งงest
:hao5:
รออ่านค่ะ :z3: :z10: :z2:
จะรีบพยายามหาทางมาอัพให้ได้น้า :mew4: :mew4:
ลองใหม่ๆ
ลองหลายรอบมากค่ะ ตั้งแต่วันที่สองนู่น...
:mew6: :mew6:
รอค่ะๆๆ
:hao5: :hao5:
ง่าาาาาาา....สู้ๆน่ะ เดี๋ยวเป็นกำลังใจให้ คือแบบช่วยอย่างอื่นไม่ได้ไง
ขอบคุณมาก ๆ ค่า
:mew6:
จันทร์เจ้าทำไมกวนตีน ดีมากๆ 5555 :katai2-1: :katai2-1:
ตกหลุมรักจริงใจค่ะ น้องน่ารักจัง
ไปอ่านมาแล้วใช่ไหมคะ 5555555555555555555
---------------
บ่นing
แงงงง คืออยากอัพมากแต่อัพไม่ได้ ทำไมคนอื่นถึงได้ปกติ ฮือออออ
แล้วทำไมโพสต์นี้ถึงโพสต์ได้แต่ลงนิยายทำไมไม่ได้ สวฟหาใเนพกาหใดวไำสใวห
โว้ยยยย หัวร้อน
o9 o9 o9
-
ลองตัดลงทีละครึ่งไหมคะ? อาจจะยาวไป?
-
เอาใจช่วยนะ อย่าเพิ่งท้อนะ✌
-
มนุษย์แฟนเด็ก
8
มีความก็แย่ละ
ครืด ครืด ครืด
คิ้วเข้มขมวดเข้าหากันหลังจากที่รู้สึกได้ถึงแรงสั่นสะเทือนของบางอย่าง มันหายไปสักพักก็กลับมาใหม่อีกครั้ง เปลือกตาสีเข้มปรือขึ้น มือหนากระชากผมด้านหน้าตัวเองด้วยความหงุดหงิด เขาควานมือไปคว้าสิ่งนั้นบนโต๊ะเล็ก ๆ ที่กั้นระหว่างสองเตียง เครื่องมือสื่อสารสีขาวเครื่องบางตอนนี้สั่นครืดอยู่ในมือเขาแทน
จริงใจที่เป็นเด็กปีศาจ
อ่านชื่อที่ปรากฏบนจอในใจ เหลือบไปมองเด็กที่นอนอยู่เตียงข้าง ๆ ยังคงหลับไม่รู้เรื่อง จากภาพเด็กผู้ชายสองคนบนหน้าจอทำให้เขารู้ล่ะนะว่าโทรศัพท์มือถือเครื่องนี้เป็นของใคร ถอนหายใจเบา ๆ เจ้าของมือถือตัวจริงยังนอนหลับตาพริ้มไม่รู้เรื่องรู้ราว ดูท่าคนที่โทรมาจะมีเรื่องจริง ๆ ถึงได้โทรมาเร่งขนาดนี้ เขาก็ไม่ค่อยชอบยุ่งเรื่องของใครเสียด้วยสิ…
“เฮ้… แก้มกลม”
“อือ…”
“โทรศัพท์มา”
“พี่ง่วง... จริงใจอย่ากวนได้ไหม...” ผ่อนลมหายใจกับเสียงเล็กที่ดังแผ่วเบาด้วยความงัวเงีย คิ้วบางขมวดมุ่นทั้งที่ยังไม่ลืมตา ทิวากาลจิ้มแก้มนิ่มไปอยากหมั่นไส้ปนเอ็นดูก่อนจะเลื่อนปลายนิ้วไปที่ปลายจมูกเล็กแล้วจึงบีบมันเข้าหากัน เพียงไม่นานคนถูกก่อกวนก็ลืมตาโพลง ร่างสูงยกยิ้มมุมปากแล้วจึงปล่อยมือออก
“ฮือ...”
“อย่างอแง โทรศัพท์มึงเข้ามาหลายสายแล้ว อาจจะมีธุระก็ได้” คิ้วที่ขมวดเริ่มคลายออกเมื่อได้ฟังคำอธิบาย มือเล็กยื่นไปคว้าโทรศัพท์มือถือของตนมาและขณะนั้นก็มีสายเรียกเข้ามาพอดี...
“อือ...”
(“อยู่ล็อบบี้”)
“อะไรของจริงใจ พี่ง่วง”
(“อยู่ล็อบบี้”) น้องชายบอกแค่นั้นแล้วจึงวางสายไป ทิ้งให้พี่ชายได้แต่มองด้วยความไม่เข้าใจ จันทร์เจ้าจิปาก สมองอันชาญฉลาดที่ได้รับมาจากพันธุกรรมประมวลผลได้ว่า ตอนนี้เจ้าเด็กปีศาจกำลังรอเราอยู่ที่ล็อบบี้ของรีสอร์ท อืม... ว่างหรอ จริงใจว่างมากหรอถึงได้โทรมาป่วนกันตอนหกโมงเช้าแบบนี้ พี่เพิ่งได้นอนเมื่อเที่ยงคืนครึ่งเองนะ!!!!
จำใจต้องบอกลาเตียงนอนแสนนุ่มกับผ้านวมอุ่นๆ เดินเข้าไปล้างหน้าทั้งยังหลับตา พอออกมาก็รื้อหายางรัดผมในกระเป๋ามัดผมด้านหน้าขึ้นไปเป็นจุกแอปเปิ้ล ยืนนิ่งอยู่สักพักคล้ายจะจมเข้าห้วงนิทราอีกครั้ง หากเพียงไม่นานก็สะดุ้งน้อย ๆ และเข้าไปเปิดตู้เย็นหลังเล็กหยิบนมมาหนึ่งกล่องพร้อมขนมปังใส่ใส้อีกหนึ่งห่อ ถึงจะรีบร้อนยังไงเรื่องกินก็สำคัญที่สุด ไม่มีใครสอนหรอก เราโตแล้ว คิดเองได้ คึคึ
“จริงใจ!” ตะโกนเรียกชื่อน้องชายที่นั่งทำหน้าเบื่ออยู่ที่ล็อบบี้พร้อมกับวิ่งเข้าไปหา
“ช้า”
“จริงใจมาทำอะไรที่นี่น่ะ แล้วมาได้ยังไง ทำไมมาเช้าแบบนี้ แล้วก็…”
“ตอบไม่ทันแล้ว”
“ตอบมาาาาาาา”
“ขับรถผ่านเลยแวะมา มาได้ยังไงก็ขับรถไง ทำไมมาเช้าแบบนี้ จริง ๆ จะมาตั้งแต่เมื่อคืนแล้วแต่เจอแม่พอดีเลยโดนห้าม” คนฟังเบิกตาโพลง มองน้องชายอย่างไม่เชื่อสายตาก่อนจะยิ้มด้วยความซาบซึ้ง มือเล็กประคองแก้มของน้องเอาไง้แล้วลูบเบา ๆ อย่างเอ็นดู ก่อนจะสวมกอดน้องชายตัวสูง
“เป็นห่วงพี่หรอ? ขอบคุณนะครับ”
“ไม่ได้ห่วงหรอก แต่ร้องไห้แบบนั้นน่ะ…” จริงใจไม่พูดและจันทร์เจ้าก็เข้าใจดี ช่างเป็นเด็กปีศาจที่น่ารักจริง ๆ สุดท้ายจันทร์เจ้าก็ชวนน้องชายไปเดินเล่นแทนที่จะนั่งเซ็งที่ล็อบบี้ ระหว่างนั้นจริงใจก็ถามถึงเรื่องเมื่อคืนด้วย… เจ้าเด็กนั่นถึงกับเบิกตาค้างไปเลยเมื่อได้ฟัง ไม่รู้จะตกใจอะไร แค่เรื่องเล่าธรรมดาแท้ ๆ
“พี่งงมากทำไมทิวาต้องไม่พอใจตอนที่พี่คุยกับพี่ฟ้า”
“คุยว่าอะไรล่ะ?”
“ก็… ถ้าจำไม่ผิด ตอนทิวากับพี่มิคเข้ามา พี่กำลังอ้อนให้พี่ฟ้าทำขนมให้กินแล้วก็บอกว่ารักที่ฟ้าที่สุดเลย นอกจากนั้นยังทิวายังบอกว่าพี่ตัวติดกับตะวันเกินไปและไปทำตัวสนิทกับพี่โก๋อีก แค่เนี้ย!” ลูกหมูตัวขาวยกมือแบระดับไหล่ จริงใจถอนหายใจเฮือก อะไรที่ยังไม่ชัดเจนเขาก็ไม่ควรจะคิดไปเอง แม้จะคิดไปแล้วก็เถอะว่ารุ่นพี่ที่ชื่อทิวาอะไรนั่นอาจจะหลงเสน่ห์ประหลาดของไอ้หมูแคระนี่
…ก็แย่ละ
“ใครคือตะวัน แล้วใครคือพี่โก๋”
“ตะวันคือเพื่อนใหม่ พี่โก๋คือน้องรหัสทิวาและเป็นพี่รหัสของเบสท์”
“อ๋อ...” จริงใจครางรับรู้ “จันทร์เจ้า”
“ว่าไง?”
“ชอบเขาหรอ?”
“ก็ไม่ได้เกลียดนะ ถามทำไมหรอ?”
“ถามว่าชอบเขาเหรอ ไม่ได้ถามว่าเกลียดเขาหรือเปล่า”
“ไม่รู้… จริงใจหวงพี่หรอ?”
“ประสาท” หนอยแน่!!! เจ้าลูกหมูอันดับหนึ่งเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟันก่อนจะกระโดดโน้มคอของน้องชายลงมาแล้วออกแรงรัด คอยดูนะ! ถ้าเรามีแฟนไปเมื่อไหร่คนที่ต้องร้องไห้แงแงก็คือจริงใจนั่นแหละ!!
“ปล่อย”
“ไม่!!!” ตอบเสียงแข็งอย่างยึดมั่นในอุดมการณ์ จริงใจถอนหายใจเฮือกเบา ๆ ก็ช่วยไม่ได้ล่ะนะ… ริมฝีปากหยักแนบลงบนแก้มนวลของพี่ชาย เกิดเสียงจุ๊บแผ่วเบาแล้วจึงผละออก มองพี่ชายคนเก่งที่หน้าแดงก่ำแล้วนึกขำ แขนเล็กคลายแรงรัดเมื่อน้องเห็นแบบนั้นจึงปลดแขนพี่ออกจากคอแล้วจับมือที่นุ่มกว่ามือของตนมากุมเอาไว้
“เดี๋ยวจะกลับแล้ว” จริงใจพูดขึ้นเมื่อเดินมาถึงหน้าห้องพักของจันทร์เจ้า พี่ชายตัวเล็กหันกลับไปเอียงคอมองหน้าน้องชาย จริงใจใช้มือที่ไม่ได้จับมือเรายื่นมาขยี้ผมเบา ๆ เง่อ… ใครเป็นพี่ใครเป็นน้องกันแน่ เจ้าเด็กไม่มีสัมมนา!!! อ๊ะ! ไม่ใช่สัมมนาสิ! สัม… สัมมาคารวะ!! ใช่ อันนั้นแหละที่เราหมายถึง!
“เพิ่งจะเจ็ดโมงเช้าเอง ทำไมรีบจัง…”
“ต้องไปซ้อมดนตรีตอนบ่าย”
“ตั้งบ่าย…”
“งอแง”
“งื่ออออ ไม่ให้กลับ ไม่ให้จริงใจกลับ” บอกด้วยน้ำเสียงงอแงเป็นเด็กโดนขัดใจพร้อมกับโอบแขนกอดเอวของน้องเอาไว้แน่น ใบหน้าน่ารักถูไถไปมากับอกแข็งแรงของเด็กปีศาจ
“โตแล้ว อย่างอแงดิวะ”
“แง้”
“ไม่แง้ดิ เดี๋ยวบอกพี่ฟ้าเลยว่ามีคนมาจีบ” จริงใจขู่ ขณะนั้นก็ยกแขนกอดตอบพี่ชายไปด้วย ที่ต้องเอาพี่ฟ้ามาขู่นั่นเพราะพี่ฟ้าหวงจันทร์เจ้ายิ่งกว่าคลอดออกมาเองเสียอีก ถ้ารู้ว่ามีคนมาชอบเจเจของตัวเองนะ ได้ไว้หนวดแน่ ๆ
“พี่ฟ้าไม่ว่า….”
“เหร้ออออ งั้นบอกเลยดีไหม?”
“เชอะ! ขู่จะบอกหม้ามะยังไม่กลัวเท่าจะบอกพี่ฟ้าเลย”
เด็กหนุ่มหัวเราะในจังหวะนั้นที่เขามองไปเห็นบานประตูห้องพักห้องหนึ่งถูกเปิดออกพร้อมกับร่างของคนสามคนเดินออกมาด้วยใบหน้าติดงัวเงีย มุมปากหยักยกขึ้นยิ้มทักทายหนึ่งในนั้นที่เขาจำได้ว่าเป็นเพื่อนของพี่ชาย เบสท์กะพริบตาปริบ ๆ ใบหน้าขึ้นริ้วแดงด้วยความเขินอาย ความง่วงแทบจะมลายหายสิ้น น้องจริงใจน่ารักจังเลยน้า…
“จิ๊!” เสียงจิปากจากคนข้าง ๆ ดังมาเบา ๆ แต่ก็พอที่จะทำให้คนที่ตกอยู่ในภวังค์หันไปให้ความสนใจได้ มิคเบือนหน้าไปทางอื่น เบสท์เองก็เบ้ปากและหันหน้าหนีไปทางอื่นเช่นกัน
“เพื่อนพี่มาแล้ว ปล่อยเหอะ”
จันทร์เจ้าผินหน้าหันไปมองทางห้องพักก็เห็นเบสท์ ทิวาและพี่มิคยืนอยู่ที่เฉลียง มาแล้วจะทำไมเหรอ เราจะกอดน้องเรานี่ แล้วนั่น... ทำไมทิวาต้องทำตาแข็งด้วย เราไม่เข้าใจเลย
“จริงใจจะกลับแล้วจริง ๆ เหรอ”
“อืม”
“จริงจายยยยยยยยยยยย”
“อย่างอแง” น้องชายพูดเสียงโหดจนคนพี่หน้ามุ่ย จริงใจปลดแขนที่รัดเอวตนเองอยู่ออก ลูกหมูเจเจก้มหน้าจนคางแทบชิดอกจับชายเสื้อน้องชายไว้ไม่ปล่อย จริงใจจับมือเล็กของพี่ไว้ ลูบหลังมือขาวเบา ๆ ก่อนจะวางลง ส่งยิ้มให้พี่ชายตัวเล็กก่อนจะหันหลังให้ ทว่าพอเดินออกไปไม่แผ่นหลังกว้างก็ถูกกระแทกด้วยวัตถุบางอย่าง ซึ่งวัตถุที่ว่านั้นมีชื่อว่า ‘จันทิมันตุ์’ นั่นเอง... จันทร์เจ้าล็อกแขนรัดคอน้องชายและใช้ขาเกี่ยวเอวหนาของน้องไว้ด้วย
“ลงไป!!”
“ไม่!”
“พูดให้มันรู้เรื่องหน่อยได้ป่ะ อย่าให้ต้องอารมณ์เสียได้ไหม!” ลูกหมูสะดุ้งเฮือกกับเสียงตะคอกของน้องชายแล้วจึงลงจากหลังน้อง จริงใจหลับตาข่มอารมณ์ รู้ว่าไม่ควรจะอารมณ์ร้อนเกินไปแต่จะให้ทำยังไงได้ จูงมือพี่ชายแล้วพาเดินไปที่บ้านพัก ดันไหล่ให้อีกคนก้าวขึ้นบันไดเตี้ย ๆ ไป
“ไม่ให้กลับ...”
“คุณจันทิมันตุ์ครับ” คนที่กำลังงอแงหยุดชะงักเมื่อถูกเรียกด้วยชื่อจริง ตากลมจ้องมองน้องชายด้วยแววตาสั่นไหว หากถูกเรียกด้วยชื่อจริงและพูดสุภาพด้วยล่ะก็... มันเหมือนจะเป็นสัญญาณเตือนว่าหากยังไม่เลิกงอแงจะโดนโกรธเข้าจริง ๆ แล้วนะ
“ครับ...”
“ไม่งอแงนะครับ”
“ก็ได้...”
“เก่งมากเด็กดี”
“เฮ้!!! อย่ามาลามปามนะเจ้าเด็กนี่! พี่อายุมากกว่าจริงใจนะ!” คนเป็นน้องกระตุกยิ้มก่อนจะผิวปากหวือ ในขณะที่พี่ชายถลึงตาใส่จนตากลม ๆ นั้นแทบจะถลนออกมา บุคคลภายนอกทั้งสามก็ได้แต่นั่งมองสองพี่น้องคุยกันอยู่ไม่ไกลโดยไม่ส่งเสียงอะไรออกไปขัดจังหวะ ก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าจะมานั่งฟังพวกมันคุยกันทำไม
“หึ จะกลับแล้ว อย่าดื้อ อย่างอแง ไม่งั้นบอกแม่แน่!”
“ขู่เหรอ ไม่กลัวหรอก หม่ามะรักพี่ แบร่!” แลบลิ้นใส่น้องแล้ววิ่งไปหลบด้านหลังของเบสท์ โธ่ ไหนคนเก่ง
“คิดว่าไงล่ะ”
“จริงใจรักพี่ จริงใจไม่บอกหม้ามะหรอก”
“เอางั้นเหรอ?”
“อือ!!!”
“หึ จะไปแล้วนะ วันนี้จะไปปลูกป่าชายเลนก็อย่าดื้อ อย่าซน อย่านึกเล่นพิเรนทร์อะไรเด็ดขาด”
“โอ๊ยยยยย พี่เป็นเด็กดีจะตาย ไม่เชื่อถามเบสท์เลย ถามพี่มิคก็ได้ ถามทิวาก็ได้ เราเป็นเด็กดีเนอะ เนอะ ๆ”
“เด็กดีห่าไร เมื่อวานก่อนยังจับจิ้งจกมาโยนใส่กูอยู่เลย” เบสท์ระบายความในใจ จันทร์เจ้าเหล่มองน้องชายแล้วยิ้มแห้ง โธ่ คุณจิ้งจกน่ารักดีออก...
“อ่า... งั้นฝากพี่เบสท์ดูด้วยนะครับ อาจจะเข้าใจยากสักหน่อย ก็... ทำใจแล้วกันครับ”
“เอ่อ...”
“จริงใจ! เจ้าเด็กปีศาจ กลับบ้านไปเลย กลับไปเลยยยยยยยยยยยยยยย!!!”
“อ่า... แล้วก็ ฝากพี่เบสท์ช่วยไล่ ‘แมลง’ ที่เข้ามาเกาะแกะพี่ชายผมหน่อยได้ไหมครับ?” เบสท์พยักหน้ารับปากอย่างลืมตัวและขาดสติเมื่อเจอรอยยิ้มละมุนบนใบหน้าของน้องชายเพื่อน ก่อนที่สมองน้อย ๆ จะเริ่มประมวลผลถึง ‘แมลง’ ที่จริงใจฝากให้ไล่ไปนั้นคืออะไร หวงพี่ชายชะมัด...
“อ๋อ ถ้าเกิดเห็นว่าเจ้าหมูแคระนี่ไปนั่งคุยกับปลาตีนก็ไม่ต้องตกใจนะครับ เรื่องปกติ”
“จริงใจ!!!!!”
จริงใจยักคิ้วให้พี่ชาย เขาเปิดกระเป๋าที่สะพายมาด้วยออกแล้วหยิบรูบิคส่งให้จันทร์เจ้า ลูกหมูที่กำลังงอแงเพราะโดนเด็กปีศาจหักหลังก็ชะงักก่อนจะยิ้มกว้าง ขอบคุณน้องชายและรับรูบิคมาถือไว้ หอมแก้มและจุ๊บหน้าผากน้องอย่างละทีแล้วจึงยอมให้น้องกลับบ้าน ขืนอยู่นานกว่านี้เราต้องเหลือแค่ขี้เถ้าแน่ ๆ ฮือ เจ้าเด็กปีศาจนั่น ร้ายกาจที่สุดเลย!!!! มาทำร้ายกันแบบนี้ได้ยังไง แย่ แย่ แย่!!!!
ร่างสูงโปร่งของเด็กหนุ่มวัยสิบเจ็ดเดินไปตามทางที่ถูกปูด้วยอิฐตัวหนอนหลังจากที่แยกกับพี่ชาย เขาชะงักเล็กน้อยเมื่อรู้ตัวว่าถูกจ้องอยู่แต่ก็ยังก้าวเดินต่อไปโดยไม่สนใจ ขณะที่เดินผ่านผู้ชายคนนั้น จริงใจก็รับรู้ถึงสายตาที่มองมาแม้จะเป็นเสี้ยววินาทีที่ได้สบตา เขาขมวดคิ้วกับสายตาที่ไม่เชิงเป็นมิตรและไม่เชิงไม่เป็นมิตร จริงใจเหยียดริมฝีปากเป็นเส้นตรง สะบัดหัวอย่างไม่ใส่ใจ เขาไม่ควรใส่ใจกับอะไรพวกนี้แม้ว่ามันจะแปลก ๆ ก็เถอะ การที่คนไม่รู้จักกันมามองด้วยสายตาแบบนั้น…
-
ครืด ครืด
ยังไม่ทันได้ออกรถโทรศัพท์มือถือที่ถูกวางไว้เบาะข้าง ๆ ก็สั่นขึ้นมา เขาหยิบมันขึ้นมาดู พอเห็นชื่อบนจอก็กลอกตาขึ้นฟ้า
Mr. Chubby boy
“มีอะไร?” จริงใจกลอกเสียงไปอย่างเซ็ง ๆ
(“จริงใจถึงไหนแล้ว!?”)
“อย่าปัญญาอ่อนน่าจันทร์เจ้า เค้าเพิ่งแยกกับพี่เมื่อไม่กี่นาทีก่อน”
(“โธ่! จริงใจน่ะ! ถ้างั้นก็ขับรถดี ๆ นะ อย่าขับเร็วล่ะ”)
“รู้แล้ว”
(“งั้นพี่จะไปหาอะไรกินแล้ว จริงใจก็หาอะไรกินด้วยนะ”)
“อืม ๆ”
(“จริงใจพูดกับพี่โหน่ยยยยยยย”)
“จะให้พูดอะไร วางสักที รำคาญ”
(“อู้หูย เจ้าเด็กบ้า วางก็ได้ เชอะ อย่ามาบ่นคิดถึงพี่ก็แล้วกัน บั๊บบัยเจ้าเด็กปีศาจ~~”)
จริงใจส่ายหน้าเบา ๆ แล้ววางโทรศัพท์มือถือไว้ที่เดิม ยื่นมือไปเปิดเพลงเพื่อที่จะฟังระหว่างเดินทางแล้วจึงเหยียบคันเร่งออกรถไป มันไม่มีเหตุผลอะไรที่เขาต้องมาที่นี่เลยสักนิด ถ้าพี่ชายตัวดีไม่โทรมาหาและปล่อยโฮใส่ล่ะก็ จันทร์เจ้าน่ะ แม้จะดูบอบบางแต่จิตใจก็เข็มแข็งมาก ภายนอกอาจจะดูเหมือนว่าขี้แยพร้อมจะจะร้องได้ทุกเมื่อแต่ในความเป็นจริงแล้วถ้าไม่มีอะไรกระทบกระเทือนจิตใจจริง ๆ ก็ไม่ร้องออกมา ตามหลักการแล้วที่เขาถ่อจากบ้านมาถึงสถานที่รับน้องชั่วคราวนี่ก็เพราะว่าเป็นห่วง หลังจากที่ฟังสิ่งที่พี่ชายเล่าแล้วก็อยากจะตั้นหน้าคนทำให้ปากแตกหน้าช้ำกันไปข้าง มันก็คงจะเป็นอย่างนั้นถ้าเช้าวันถัดมาคุณพี่ชายไม่บอกว่าคืนดีกับผู้ชายที่ชื่อทิวาอะไรนั่นแล้ว… โคตรเหมือนแฟนที่ทะเลาะกันเพราะหึงหวงเลย
ก็แย่ละ
นึกแบบนี้แล้วก็คิ้วกระตุก จะว่าคิดไปเองก็ไม่น่าใช่ เพราะสายตาของผู้ชายที่(คิดว่า)ชื่อทิวาคนนั้นตอนที่มองเขากอดกับจันทร์เจ้าหน้าบ้านพักมันค่อนข้างแสดงออกไปถึงอารมณ์ไม่พอใจ ถ้ามันเป็นไปตามที่เขาคิดล่ะก็… เตรียมไว้หนวดกันได้เลย
“ไปไหนมาแต่เช้า จริงใจ”
“อ่า… สวัสดีครับน้าเจ้า” ยกมือสวัสดีน้าชายพร้อมกับยิ้มไปให้ แต่น้าเจ้าดันขมวดคิ้วและหรี่ตามอง กะเวลาให้ทุกคนออกจากบ้านแล้วแท้ ๆ ถึงกลับเข้ามาเพราะไม่อยากตอบคำถาม ใครจะคิดว่าน้าเจ้าจะอยู่บ้าน
“สวัสดีครับ ว่าแต่จะตอบน้าเมื่อไหร่เอ่ยว่าไปไหนมา?” คนเป็นน้าถามด้วยรอยยิ้มอ่อนโยน ทว่ามันกลับดูสยองในความรู้สึกหลานชาย จริงใจกลืนน้ำลายลงคอ
“ไปหาจันทร์เจ้าครับ” ยังไงก็โกหกน้าเจ้าไม่ได้อยู่ดี และอีกอย่างการโกหกก็ไม่มีหลักการของสิ่งมีชีวิตที่ชื่อว่าจริงใจคนนี้
“ไปหาทำไมครับ?”
“เอารูบิคไปให้ครับ”
“บอกมาให้หมดเลยได้ไหมครับ?” จริงใจถอนหายใจเฮือก ก่อนจะยอมเล่าเหตุผลที่ทำไมเขาต้องถ่อไปหาพี่ชายตั้งแต่เช้าแบบนั้น เจ้าชีวันนั่งฟังเงียบ ๆ โดยไม่ออกความเห็นอะไร เมื่อหลานชายเล่าจบก็พยักหน้ารับรู้
“น้าเจ้าไม่คิดอะไรเหรอ?”
“คิดว่าเพลิงฟ้าคงต้องไว้หนวดอย่างที่จริงใจบอกแล้วล่ะ หึหึ” น้าเจ้าพูดเหมือนว่ามันเป็นเรื่องสนุก ไม่ได้ออกอาการไม่พอใจเลยสักนิดที่มีคนมาแกล้งหลาน ก็นะ... ลูกหมูก็โตแล้ว จัดการอะไรด้วยตัวเองได้แล้ว มัวแต่มานั่งห่วง จัดการให้ทุกเรื่อง เด็กมันจะโตเป็นผู้ใหญ่ได้ยังไงกัน แต่ถ้าเรื่องนี้ถึงหูเพลิงฟ้าล่ะก็... ไม่อยากจะคิดเลยจริง ๆ
“น้าเจ้า~”
“ทำไม หวงพี่เหรอ?”
“เปล่าครับ วันนี้น้าเจ้าไม่ไปทำงานเหรอครับ?”
“ไม่ล่ะ แล้วเราไม่ไปไหนเหรอ?”
“นัดเพื่อนไปซ้อมดนตรีบ่ายโมงครับ”
“อ๋อ... แล้วหิวหรือเปล่า น้าทำให้”
“ไม่ครับ ผมกินมาแล้ว อ่า... ผมขอขึ้นไปข้างบนนะครับ” จริงใจค้อมศีรษะให้ผู้เป็นน้าก่อนจะวิ่งขึ้นบันไดไปชั้นสองของบ้าน
เด็กหนุ่มคว้ากระเป๋าใบโปรดขึ้นมาเปิดดูข้างในว่ามีอะไรหรือขาดเหลืออะไรบ้าง จากนั้นจึงเดินไปหยิบไม้กลองที่ถูกเก็บไว้อย่างดีใน Drum stick holder มาหนึ่งคู่และเอาใส่กระเป๋าสำหรับใส่ไม้กลองต่างหากจากนั้นจึงใส่กระเป๋าสะพายอีกที ยังพอมีเวลา นอนพักสักชั่วโมงสองชั่วโมงแล้วค่อยตื่นไปอาบน้ำแต่งตัวก็คงทัน เมื่อหัวสัมผัสกับหมอนจริงใจก็ค่อย ๆ จมเข้าสู่ห้วงนิทราภายในเวลาไม่นอน เพราะความเพลียสะสมตั้งแต่เมื่อคืนที่นอนดึก แถมยังหลับ ๆ ตื่น ๆ เพราะเป็นห่วงพี่ชาย และก็ต้องตื่นตั้งแต่เช้ามืดเพื่อขับรถไปหาพี่ถึงต่างจังหวัดโดยไม่ได้พัก จะหลับไปง่าย ๆ แบบนี้ก็ไม่ใช่เรื่องแปลกอะไรนัก...
“ทำอะไรวะ?” ลูกหมูที่นั่งยอง ๆ แหงนหน้ามองคนที่เข้ามายืนอยู่ข้าง ๆ
“ทิวาดูสิ คุณปลาตีนน่ารักมากเลย”
“มึงเรียกปลาตีนว่าคุณเหรอ?”
“ทำไมอะ?” การที่เราเรียกคุณปลาตีนว่าคุณมันแปลกตรงไหนกัน! พวกมักเกิ้ลนี่ทำไมต้องเข้าใจอะไรยากแบบนี้นะ ชิชิ ทิวาไหวไหล่ไม่ตอบ คนตัวสูงย่อตัวลงมานั่งในท่าเดียวกัน
“มึงปกติจริงเหรอเปล่าวะ?”
“ปกติซี่! อะไรทำให้ทิวาถามแบบนั้น ไขสันหลังเหรอ?” นี่มึงจะบอกว่ากูพูดอะไรออกมาแล้วไม่ปรึกษาสมองใช่ไหม!!!
“คนปกติที่ไหนมานั่งคุยกับปลาตีน” จากที่น้องของเด็กนี่บอกทีแรกก็แปลกใจไม่ค่อยเชื่อเท่าไหร่ แต่พอมาตอนนี้เขาเชื่อร้อยเปอร์เซ็นเลยล่ะ คนห่าอะไรมานั่งคุยกับปลาตีนเป็นตุเป็นตะ แถมยังเรียกปลาตีนว่าคุณอีก แถมที่น่าตกใจคือน้องมันยังบอกอีกว่าเป็นเรื่องปกติ
“งั้นเราเป็นคนพิเศษก็ได้”
เอางั้นเหรอ....
“มึงสตาฟนิสัยไว้ตอนอนุบาลหรือเปล่า?”
กะพริบตาปริบ ๆ มองคนถามตาแป๋ว ก่อนจะเอียงคอเล็กน้อย “ทิวาจะบอกว่าเราน่ารักเหมือนเด็กอนุบาลเหรอ?”
“เฮ้อ!” ร่างสูงถอนหายใจแรง ๆ อยากจะยกมือกุมขมับแต่มือก็ดันเปื้อนโคลน “ไปช่วยเพื่อนปลูกป่าไป”
“ทิวาก็ไปสิ เราปลูกไปหลายต้นแล้ว”
“มึงต้องไปกับกู ลุกขึ้น!”
“ไม่เอา เราจะเล่นกับคุณปลาตีน”
“จันทร์เจ้า!!”
“แง! คุณปลาตีนตกใจเสียงทิวาจนหนีเราไปแล้ว!”
“ช่างหัวปลาตีนได้แล้ว!!” ทิวากาลว่าด้วยความเหลืออด ไอ้เด็กเตี้ยถลึงตาใส่หน้าตาเอาเรื่อง ผุดตัวลุกขึ้นก่อนจะเดินหนีทิวาไปหาเพื่อน โกรธทิวาแหล่ว!! มาทำคุณปลาตีนเราหนีได้ยังไง เจ้ามักเกิ้ลนิสัยไม่ดี เป็นมิลค์บอยที่นิสัยไม่ดีเลย ฮือ!
“เดี๋ยวสิวะ!” ทิวากาลตามไปคว้าแขนร่างเล็กเอาไว้ คนไม่ทันตั้งตัวโอเอนเพราะทรงตัวยากก่อนจะล้มไปนั่งแหมะกับพื้นโคลน จันทร์เจ้าเบะปาก มือเล็กตบดินโคลนคล้ายจะคลายอารมณ์หงุดหงิดขัดใจ
“ลุกขึ้น”
ช้อนตามองคนอายุมากกว่าพูดเสียงอ้อนและชูแขนทั้งสองขึ้น “เราลุกไม่ขึ้นง่ะ ทิวาช่วยหน่อยสิ”
ทิวากาลสั่นหัวน้อย ๆ ก่อนจะยื่นมือออกไปจับมือเล็กเอาไว้และฉุดให้คนที่จมอยู่กับโคลนได้ลุกขึ้น ทว่าจู่ ๆ คนที่ร้องขอความช่วยเหลือกลับเป็นคนฉุดเขาเอง คนตัวสูงที่ไม่คิดว่าจะเกิดเหตุการณ์แบบนี้จึงไม่ทันได้ระวังตัว ร่างของเขาเอนไปด้านหน้า การที่ขาจมอยู่ใต้พื้นโคลนนั้นทำให้การขยับตัวและทรงตัวได้ลำบาก ปีศาจหมูน้อยเม้มปากกลั้นหัวเราะ มองทิวาที่อยู่ในท่าคุกเข่าและใช้มือข้างหนึ่งดันพื้นเอาไว้เพราะไม่อย่างนั้นใบหน้าหล่อเหลาคมคายต้องจมไปกับโคลนเหนียว ๆ แน่นอน! ถามว่ามืออีกข้างไปไหน… จันทร์เจ้าจับไว้เอง! เราเป็นเด็กดี ช่วยไม่ให้ทิวาไปจูจุ๊บกับโคลนนะ!
“มึงแกล้งกูเหรอ?” ทิวาถามเสียงเหี้ยม ลูกหมูส่ายหน้าดิ๊ก ก่อนจะถามด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง
“ทิวาเป็นอะไรหรือเปล่า?” เขาหรี่ตามองเด็กตรงหน้า จ้องลึกเข้าไปในดวงตากลมโต แล้วจึงสะบัดหัวไล่ความคิดไม่เข้าท่าออกจาสมอง เด็กซื่อบื้อแบบนี้คงไม่คิดแผนการแกล้งเขาหรอก…
“อ๊ะ!! ขอโทษนะทิวามือเราลื่นมากเลย” ลูกหมูร้องบอกเมื่อพยายามดึงทิวาให้ลุกขึ้นแต่ว่ามือเล็กดันลื่นหลุดจากการจับกุมจนทำให้ทิวาต้องกลับไปอยู่ในสภาพเดิมอีกครั้ง
ว้า แย่จังเลยน้า…
“มึงถอยไปเลย”
“เราอยากช่วยนี่นา…” ลูกหมูหน้าเจื่อน ก้มหน้าไม่กล้าสบตา
“กูบอกให้ถอยไป!”
“ก็ได้…” ลูกหมูรับคำเสียงค่อย ร่างเล็กพยายามขยับตัวออกห่างจากทิวา แต่แล้วโชคชะตาดันเล่นตลกโคลนพวกนี้ดูดขาเราไว้จนขยับไม่ได้ พอขยับมาเข้าร่างกายก็โอนเอนโซซัดโซเซจนสุดท้ายก็…
ตุบ!!!
“หวา!!! ทิวาาาาา เราขอโทษคับบบบบ!” จันทร์เจ้าล้มตุบใส่คนที่พยายามจะลุกจากโคลนตมเช่นกัน นั่นทำให้ทิวาหงายหลังจนแทบจะนอนราบไปกับพื้นโคลน แต่ที่หนักกว่านั้นคือมือเล็ก ๆ ทั้งสองข้างของเจ้าเด็กแก้มกลมดันวางแปะอยู่บนหน้าเขาราวกับตั้งใจเอาไว้ มันจะไม่เป็นอะไรเลยถ้าหากมือทั้งสองนั้นไม่เต็มไปด้วยโคลน…
กูชักอย่างถอนคำพูดที่บอกมันไม่คิดจะแกล้งกูละ จะเอาคืนเรื่องเมื่อคืนหรือไง หือ!!!
“555555555555555 มึงทำอะไรวะไอ้เหี้ยกาล!!”
“หุบปากไอ้สัดถัง!!”
“อู้หูย หน้าทิวาเลอะไปหมดเลย เดี๋ยวเราเช็ดให้นะ” จันทร์เจ้าบอกพร้อมกับยื่นมือไปลูบเช็ดดินโคลนที่เลอะใบหน้าหล่อ ทิวากาลหลับตานิ่งก่อนจะลืมขึ้นมาอีกครั้ง เขาก็อยากจะซึ้งกับสีหน้าตั้งใจช่วยเช็ดโคลนให้อยู่หรอก แต่คุณครับ มือมึงเปื้อนแบบนั้นยิ่งเช็ดก็ยิ่งเปื้อนสิวะ!!! แล้วนั่น! กูเห็นว่ามึงแอบยิ้มไอ้เด็กเวร! เล่นแบบนี้ใช่ไหม ได้ แก้มกลม ด้ายยยยยยยยย!
“หึหึ หน้ามึงก็เปื้อนนะเดี๋ยวกูช่วยเช็ดด้วย” ทิวากัดฟันพูด ไม่ทันได้งง มือหนาเปื้อนโคลนก็วางแนบแก้มนุ่มแล้วขยำเบา ๆ จันทร์เจ้าเบิกตากว้างก่อนจะร้องขอความช่วยเหลือ
“อ๊าก!!!!! ทิวาอย่าแกล้งเรา ช่วยด้วยยยยยยยย!”
“ใครก็ช่วยมึงไม่ได้ทั้งนั้น มานี่ซะดี ๆ หึหึ” ลูกหมูส่ายหน้าหวือ รีบถดตัวถอยออกห่างจากทิวากาลที่กำลังจะกลายร่างเป็นซาตานโคลน โฮก ใครก็ได้ ช่วยเราด้วย!!
ตุบ!
“อุ๊บ! ฮา ฮ่าฮ่าฮ่า” คนตัวเล็กระเบิดหัวเราะเสียงดังอย่างกลั้นไม่อยู่กับภาพตรงหน้า และคนที่เห็นเหตุการณ์ก็ระเบิดหัวเราะออกมาเช่นกัน คนที่กลายเป็นตัวตลกหลับตาสงบจิตใจ มันเป็นเพราะตอนที่เขากำลังจะเข้าไปล่าลูกหมูที่ถอยหนีด้วยความกลัวตายนั้น ทิวาก็สะดุดเข้ากับอะไรสักอย่าง บางสิ่งโง่ ๆ ที่ทำให้เขาล้มหน้าคะมำ หัวทิ่มโคลนไปเต็ม ๆ
เยี่ยม!
“อยากมาส์กโคลนก็ไม่บอก กูมีมาส์กนะเว้ย ฮ่าฮ่าฮ่า” ชมพู่ตะโกนมาพร้อมกับหัวเราะเสียงดังด้วยความสะใจ แถมยังร้องบอกช่างภาพเก็บภาพไว้ไม่พลาดแม้เสี้ยววินาที ไอ้ห่าโก๋ กูจะไม่เลี้ยงเหล้ามึง!
“ทะ ทิวา… โอเคเปล่า…?”
“หึ!” ทิวากาลยิ้มเหี้ยมจนลูกหมูต้องกลืนน้ำลายเอื๊อก ดวงตาคมกริบจ้องมองไปที่ลูกหมูวาววับ
อ่า… แบบนี้เราต้องตายแน่ ๆ ต้องหาทางเอาตัวรอดแล้วล่ะ
“ทิวาจ๋า… เราขอโทษนะ แต่เพื่อชีวิตที่ปลอดภัยของเรา เราจำเป็นจริง ๆ”
ในขณะที่ทิวากาลยังมึนงงกับคำพูดของจันทร์เจ้าอยู่นั้น มือเล็กก็โกยโคลนมาพอประมาณ ไม่มากเกินไปแล้วแปะมันเข้ากับใบหน้าหล่อก่อนจะโกยแนบไปหาผู้ช่วยชีวิตอย่างพี่ชมพู่ พี่มิค พี่ต้น พี่รถถัง เบสท์และฟินน์
“ไอ้เด็กเหี้ย!!!!”
เสียงตะโกนของทิวากาลเอาลูกหมูสึกอยากร้องไห้และหัวเราะไปในเวลาเดียวกัน จันทร์เจ้าหลบอยู่ด้านหลังพี่รถถังกับพี่ต้น เด็กน้อยยิ้มแห้ง ๆ ให้รุ่นพี่ทั้งสี่และเพื่อนทั้งสอง เราโดนเบสท์ตบหัวด้วยแหละ แต่กับเพื่อนทิวา พวกพี่เขากลับยกนิ้วโป้งให้เป็นเชิงว่าจันทร์เจ้าเก่งมาก! Good job boy!
ถ้าจะต้องตาย เราไม่ขอตายคนเดียว ตายมันด้วยกันทั้งหมดนี่แหละ!!! เราเป็นคนรักเพื่อน!
“มึงมานี่เลย!”
“ม่ายยยยยยยยยย~!”
“ปล่อยมันมาไอ้ต้น!”
“พี่ต้นอย่าไปฟัง ทิวาจะฆ่าเรา”
“ฆ่าพ่อมึงสิ!!”
“อู้หูย นอกจากจะฆ่าเราแล้วยังจะฆ่าพ่อเราด้วยอีก คนใจร้าย!!”
“ผมว่าพี่อย่ายุ่งกับมันดีกว่า ได้ประสาทเสียพอดี” เบสท์พูดขึ้นมาเสียงเรียบ ปรายตามองเพื่อนตัวกลมด้วยความเบื่อหน่าย ไม่ใช่แค่พี่กาลหรอกจะประสาทเสีย เบสท์ก็เช่นกัน ถูกเลี้ยงมายังไงถึงได้กวนตีนขนาดนี้ คงต้องทำใจอย่างที่น้องจริงใจบอกไว้จริง ๆ เขาคงกลับไปพิจารณาอย่างถี่ถ้วนแล้วล่ะว่าควรจะคบมันเป็นเพื่อนต่อไปดีหรือเปล่า
“เหวอออออออ” ลูกหมูหวีดร้องเมื่อถูกกระชากทีเผลอ เกือบจะหน้าทิ่มโคลนแล้วแต่ทันทีที่ดึงสติมาได้ก็ใช้ทักษะที่เรียนศิลปะป้องกันตัวมาใช้จึงสามารถพลิกตัวกลับมายืนในท่าปกติได้ แต่คนที่เป็นฝ่ายล้มลงไปดันเป็นทิวาเสียได้…
ลูกหมูอ้าปากค้าง กะพริบตาปริบ ๆ และยิ้มเจื่อนในขณะที่คนอื่นหัวเราะเสียงดังอย่างขำขัน
“ไอ้เตี้ย!!! อีกแล้วนะมึง!!” ทิวาแผดเสียงลั่น ชี้หน้าลูกหมูที่ยืนตัวสั่น
“เรา... ไม่ได้ตั้งใจ จริง ๆ นะ”
“ไม่ได้ตั้งใจมากี่ครั้งแล้ว!”
“อย่าดุซี่... เราเช็ดออกให้ก็ได้” จันทร์เจ้าเบะปากก่อนจะทรุดกายนั่งคุกเข่าลงข้างทิวา เช็ดมือกับกางเกงของตัวเองก่อนจะดึงชายเสื้อส่วนที่สะอาดขึ้นและเช็ดคราบโคลนบนหน้าของทิวากาล
ร่างสูงชะงักนิ่ง เขาไม่คิดว่าเจ้าเด็กแก้มกลมจะทำอะไรแบบนี้ และไม่ใช่เพียงทิวากาลคนเดียวที่ตกใจ คนอื่น ๆ ก็เช่นกัน โดยเฉพาะกลุ่มเพื่อนของทิวากาลเอง เป็นใครใครก็งง เมื่อวานยังแทบจะวางมวยกันอยู่เลย พอมาตอนนี้กลับทำราวกับว่าเรื่องเมื่อคืนนั้นไม่เคยเกิดขึ้น ผู้คนต่างก็หยุดกิจกรรมที่กำลังทำอยู่และจับจ้องไปที่ทิวากาลกับจันทร์เจ้าพร้อมทั้งซุบซิบนินทา
“เสร็จแล้ว!~” เจ้าตัวเล็กบอกเสียงร่าเริง คราบโคลนบนหน้าของทิวาหายออกไปพอสมควร แต่ก็ยังมีหลงเหลืออยู่บ้าง ลูกหมูยิ้มพอใจในฝีมือตัวเอง แล้วยิ้มแฉ่งส่งให้ทิวาด้วย
ร่างสูงที่ยังไม่ค่อยมีสติสักเท่าไหร่ได้แต่พยักหน้า คิ้วหนาขมวดมุ่นเข้าหากัน มองหน้าเด็กแก้มกลมแล้วภาพเมื่อสักครู่ก็ฉายขึ้นมา ทั้งรอยยิ้มและแววตาที่รู้สึกผิด และมือเล็กที่ประคองใบหน้าเขาเอาไว้ อีกทั้งยังค่อย ๆ เช็ดคราบโคลนออกจากใบหน้าให้อย่างแผ่วเบา การกระทำพวกนั้นมันทำให้หัวใจของทิวากาลวูบไปราวกับตกจากที่สูง แต่สิ่งที่ทำให้เขาต้องกลั้นหายใจนั่นก็คือการที่ได้เห็นหน้าท้องขาวเนียนในระยะประชิด แม่ง... ทั้งที่เลอะโคลนไปหมดแต่เขาก็ยังได้กลิ่นกายหอมอ่อน ๆ จากเด็กนั่นอยู่เลย
ไอ้เหี้ย! มึงควรจะซาบซึ้งที่มันยอมสละเสื้อมาเช็ดโคลนโง่ ๆ บนหน้ามึง ไม่ใช่ซาบซึ้งเพราะเห็นหน้าท้องขาว ๆ ของมันไอ้กาล!!!!
TBC
ไม่ต้องตกใจกันนะคะ คนเขียนลงไม่ได้ นี่เลยอาสาลองมาลงให้แทน 555
(ขอค่าจ้างเป็นเจ้าหมูจันทร์เจ้าด้วยค่ะ 5555//แบมือ)
-
เราชอบ"จริงใจ"
เราอยากให้จริงใจมีแฟนอ่ะ
-
จันทร์เจ้าแสบจริงๆ กวนทีนมากมาย
-
อ่าาาาา o13 o13 :pig4: :pig4:
-
555555555ลูกหมูโคตรงอแง
-
ขอบคุณ คุณ Rafael มากเลยค่ะ ที่ทำให้เราได้อ่านลูกหมูอีกตอน
บรรยากาศต่างจากตอนก่อนหน้านู้นลิบลับเลย
จันทร์เจ้าเป็นเด็กน่ารักขนาดนี้ใครจะโกรธได้นานกันล่ะ
อีกอย่างนิสัยจันทร์เจ้านี่คงไม่ค่อยได้พบเจอกันบ่อยๆ
ทั้งมองโลกในแง่ดีมากๆ ทั้งโกรธยากแต่หายง่าย
ต้องขอบคุณครอบครัวที่เลี้ยงน้องมาเป็นเด็กดีอย่างนี้
โดยเฉพาะพี่ฟ้า คนนี้ต้องยกให้เป็นที่หนึ่ง
แต่พี่ฟ้าจะทำยังไงนะถ้ารู้ว่าลูกหมูกำลังจะมีแฟน :hao3:
ขอบคุณคนเขียนและคนโพสต์มากค่ะ :L2:
-
จันทร์เจ้ากวนมาก 55555
-
จันทร์เจ้าจะน่ารักเกินไปแล้ว :กอด1: :กอด1:
รอพี่ฟ้าไว้หนวด แต่น้าเจ้าคงไม่ยอมให้ไว้หรอก
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ลูกหมูมันกวนว่ะ 555555555555
-
จริงใจอย่างเท่ห์ o13
-
ลูกหมูอย่างกวนอ่ะ น่าสงสารทิวาสุดๆ 55555 :laugh:
-
อยากเลี้ยงลูกหมูววววว :katai1: :pigha2: :mew2:
-
อุ้ยยยย!!
-
รักจริงใจจริงๆน๊ากกก
ฮาาาา
-
รู้สึกบาป รู้สึกอยากให้จันทร์เจ้ากับจริงใจคู่กัน ฮืออออออออออ :hao5: ทิวากาลคะแนนยังไม่ขึ้นนะคะ 55555555555555
-
จันทร์เจ้ากวนมาก 555 ถ้าเรามีเพื่อนแบบนี้คงด่ากันตายทุกวัน 555
สงสารทิวาเลย วู้นะ ต้องผ่านคสามกวนทีนนี้ไปให้ได้นะ
อยากได้จริง ขอแบบนี้หนึ่งหน่วยค่ะ มาแบบคูลๆ เอร้ยยยยยยย
-
ลูกหมูน่ารักกกกกกก
-
ชอบในความเถื่อนของจริงใจ :katai3:
-
:ling2:
-
ลูกหมูนี่คือน่ารักกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกน่าหยิกมากกกกกกกกกกกกกกกกก ทิวาเรายังไม่ให้คะแนนโทษฐานทำลูกหมูเสียใจ
-
:pig4: :pig4:
-
พี่ฟ้าไว้หนวดด่วนๆเลยนะ555555
ไม่รู้ว่ายังทันหรือเปล่า
-
เรื่องนี้น่ารักกอะ มารอด้วยคนน
-
พี่มิค กับ เบสท์
ต้องมีซัมติงแน่ๆ
#มโนแรง :impress2:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
วันนี้ทิวา น่ารัก น่าหลง
เด็กแคระ สามารถ คุยกับ คุณปลาตีนรู้เรื่อง
เห็นคุณจิ้งจกเป็นสัตว์น่ารัก
รักงู รักใส้เดือน คือหนูแคระเป็นเอเลี่ยนแปลงร่างมาใช่ใหม
กอดดดดน้าเจ้า กอดดดดดจริงใจ ฝากน้าเจ้าจุ๊บเพลิงฟ้าด้วย
-
มนุษย์แฟนเด็ก
9
มีความหวงอย่างรุนแรง
เสียงสัญญาณเตือนจากนาฬิกาปลุกที่ตั้งไว้ดังขึ้นทำให้คนที่กำลังหลับใหลงัวเงียตื่นขึ้นมา มือหนายื่นไปควานหาแล้วจึงกดปิดเสียงเตือนน่ารำคาญทั้งที่ยังหลับตา เขานอนนิ่ง ๆ อยู่สักพักก่อนจะลืมตาขึ้น หยิบโทรศัพท์มือถือที่วางอยู่อีกฟากของเตียงขึ้นมาดูก็พบกับข้อความจากเพื่อนที่ส่งมาเตือนว่าห้ามลืมนัดซ้อมดนตรีตอนบ่ายนี้
ใครมันจะไปลืมกันล่ะ!
จริงใจก้าวลงจากเตียง จากนั้นดึงเดินเข้าไปในห้องน้ำ เพื่อที่จะอาบน้ำแต่งตัวและไปตามสถานที่ที่นัดกับกลุ่มเพื่อนเอาไว้ หลังจากนั้นสามสิบนาที เด็กหนุ่มตัวสูงก็มาในชุดเสื้อยืดโอเวอร์ไซส์สีขาวสวมทับด้วยแจ็กเก็ตเดนิมที่เพิ่งซื้อมาใหม่เมื่อสัปดาห์ที่แล้วและกางเกงเดนิมสกินนี่รับกับขายาวเรียว ทรงผมธรรมชาติที่ไม่ได้เซ็ทถูกปล่อยเอาไว้แบบนั้นหลังจากที่เป่าจนแห้ง ยังไงก็ต้องใส่หมวกอยู่ดี เซ็ทไปก็เสียทรง เปลืองสเปรย์และเจลเปล่า ๆ จริงใจเดินไปหยิบหมวกสแน็ปแบ็กจากชั้นวางหมวกมาหนึ่งใบและใส่ลงไปในกระเป๋าสะพาย หยิบเอาโทรศัพท์มือถือ กระเป๋าสตางค์ กุญแจรถ และของอื่น ๆ ที่จำเป็นออกมาวางรวมกันก่อนจะเริ่มจัดการให้เรียบร้อย เมื่อทำอะไร ๆ เสร็จแล้วก็ได้เวลาออกเดินทางเสียที
“น้าเจ้าล่ะครับ?” จริงใจเอ่ยถามกับแม่บ้านคนหนึ่งที่กำลังจะเดินผ่านเขาไป
“คุณเจ้าทำงานอยู่ที่สวนหลังบ้านค่ะ”
“อ๋อ ครับ”
“คุณหนูจะไปไหนหรือคะ?”
“ไปซ้อมดนตรีกับเพื่อนครับ คงจะกลับเย็น ๆ หรือไม่ก็ค่ำ ๆ ฝากบอกทุกคนด้วยนะครับ”
“ได้ค่ะ ขับรถระหวังนะคะคุณหนู”
“ครับ”
จริงใจมองเวลาที่นาฬิกาข้อมือ บ่งบอกว่ายังเหลือเวลาอีกราวยี่สิบนาทีจึงจะถึงเวลานัด เขาถอดหมวกกันน็อกออก สะบัดหัวเบา ๆ ให้ผมเข้าที่ก่อนจะยกมือขึ้นเสยผม ขายาวก้าวลงจากรถ เก็บหมวกกันน็อกให้เรียบร้อยแล้วจึงเอาหมวกสแน็ปแบ็กในกระเป๋ามาใส่แทน จากนั้นจึงเดินไปที่ร้านอาหารฟาสต์ฟู้ดที่อยู่ไม่ไกลจากห้องซ้อม
ปึก!
“โทษที” จริงใจมองตามคนที่พูดขอโทษส่ง ๆ หลังจากที่เดินชนเขา แม้จะรู้สึกไม่ชอบใจแต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกไป ด้วยนิสัยที่เป็นค่อนข้าง ‘ช่างแม่ง’
เด็กหนุ่มยังคงมองแผ่นหลังของเจ้าของร่างที่ชนเขาอยู่ คนคนนั้นเปิดประตูขึ้นไปบนรถยนต์คันหนึ่งที่จอดอยู่เยื้องกันกับร้านฟาสต์ฟู้ดที่เขาจะไป จริงใจเลิกคิ้วขึ้นเมื่อคนนั้นปิดประตูเสียงดัง ให้ทาย ตอนนี้เจ้าตัวคงอารมณ์ไม่ดีอยู่แน่ คงเป็นโชคดีของเขาไม่ถือสาเอาความเรื่องที่ชนเขาแล้วขอโทษแบบขอไปที ดวงตาเรียวมองดูป้ายทะเบียนรถแล้วเหยียดยิ้มมุมปากอย่างไม่รู้ตัว สะบัดหัวเล็กน้อยแล้วจึงเดินไปที่ร้านอาหารอย่างที่ตั้งใจเอาไว้
“ปิดเบา ๆ ไม่เป็นหรือไง!” เจ้าของรถแหวใส่เพื่อนที่ปิดประตูรถเสียแรง แต่สิ่งที่ได้กลับมาดันเป็นการที่เพื่อนรักมองด้วยหางตาอย่างรำคาญ
“มึงเป็นอะไรวะ?” เอ่ยถามเพื่อนที่ยังหงุดหงิดไม่เลิก โทรเรียกให้มารับถึงที่นี่ แทนที่จะสำนึกบุญคุณแต่กลับมาทำตัวแบบนี้ใส่เนี่ยนะ มันน่าปล่อยทิ้งกลางทางเสียจริง ชายร่างผอมหันไปมองเพื่อนที่ยังทำนิ่งแล้วถอนหายใจออกมา ลืมปากไว้บ้านหรือไง อย่าให้ตุ๊ดต้องโมโหนะยะ!!
“กูเลิกกับไอ้ภีมแล้ว”
เอี๊ยด!
ผู้ที่นั่งประจำตำแหน่งคนขับเหยียบเบรกกะทันหันเมื่อได้ยินสิ่งที่เพื่อนเอ่ยออกมา ดวงตาเบิกโพลงด้วยความตกใจ
“ทะ ทำไมวะ?”
“มันมีคนอื่น มันนอกใจกู”
“มึง... แน่ใจหรอภัค?” เจ้าของชื่อภัค หรือ ณภัค เม้มปากแล้วพยักหน้า จะไม่แน่ใจได้ยังไง ก็ในเมื่อเขาเปิดประตูเข้าไปเจอแฟนตัวเองกำลังนอนอยู่กับคนอื่นที่ไม่ใช่เขาโดยไม่มีเสื้อผ้าสักชิ้นอยู่กับตา
“ไม่แน่ได้ยังไงพีท กูเห็นกับตา!!”
“พี่ภีมกับมึงก็รักกันดีไม่ใช่เหรอ แล้วเลิกกันได้ยังไง งงไปหมดแล้วสังคม!”
“จอมปลอมน่ะสิ!” แม้จะไม่เข้าใจแต่พีทก็ยังเงียบ ในหัวมีคำถามอยู่มากมาย แต่เขากลับไม่สามารถพูดออกไปได้ และได้แต่รอให้ณภัคเป็นคนเล่ามันออกมาเอง
ในวันอาทิตย์ซึ่งเป็นวันหยุดของใครหลายคน ณภัคตื่นขึ้นมาแต่เช้าอย่างอารมณ์ดี ร่างผอมเพรียวเดินตรงเข้าไปอาบน้ำให้สดชื่นก่อนจะแต่งตัวด้วยเสื้อผ้าสไตล์ที่ชอบ ณภัคกะว่าจะไปหาภีมแฟนหนุ่มโดยไม่บอกล่วงหน้าเพื่อให้ภีมประหลาดใจ ณภัคออกจากคอนโดของตัวเองในช่วงสายเพื่อไปยังที่อยู่ของแฟนหนุ่มด้วยรถแท็กซี่ และกว่าจะถึงที่หมายก็กินเวลาไปเกือบบ่ายโมง ร่างเล็กก้าวเดินเข้าไปในคอนโดมิเนียมหรูด้วยความมั่นใจ เขามีคีย์การ์ดอยู่แล้วเพราะว่าภีมเป็นคนให้มา เมื่อมาถึงชั้นห้องพักของภีม ขาเรียวก็ก้าวเดินออกจากลิฟต์ แตะคีย์การ์ดเปิดห้องเข้าไปอย่างเงียบเชียบ รอยยิ้มซุกซนปรากฏขึ้นบนใบหน้า ภีมยังไม่ตื่นแน่เลย… ร่างบางคิดในใจ ก่อนจะชะงักเมื่อเห็นรองเท้าไม่คุ้นตาถูกถอดทิ้งไว้ที่โถงทางเข้า มันไซส์เล็กเกินกว่าที่จะเป็นของแฟนเขา ดวงตาเรียวตวัดมองไปภายในห้อง เขาค่อย ๆ ก้าวเข้าไป ความคิดไม่ดีเริ่มผุดเข้ามาในหัว ไม่หรอก อาจจะเป็นเพื่อนของภีมก็ได้...
มือเรียววางบนมือจับประตู เขากดมันลงช้า ๆ แล้วผลักบานประตูเข้าไป ร่างกายชาวาบสะท้านไปทั้งตัวเมื่อเห็นภาพตรงหน้า ภายในห้องนอนกว้างที่มีร่างของคนสองคนนอนหลับใหลอยู่บนเตียงกว้าง เสื้อผ้าถูกโยนไปไร้ทิศทางเกลื่อนพื้นห้อง สภาพยับย่นของเตียงและผ้าห่มรวมทั้งผ้าปูที่นอนและเศษซากถุงยากอนามัยที่ใช้แล้วนั้นบ่งบอกได้ดีว่าบทเพลงกามของพวกมันร้อนแรงแค่ไหน ณภัคกำมือแน่นระงับอารมณ์โกรธที่ปะทุอยู่ภายใน จากที่จะมาเซอร์ไพรส์แฟน แต่ทำไมถึงเป็นเขาที่โดนเซอร์ไพรส์เสียเอง…
“แล้วมึงก็รอจนพวกมันตื่นน่ะนะ! มึงทำได้ยังไงหา!” พีทร้องโวยวายเสียงดังเมื่อณภัคเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นให้ฟังจบ ร่างบางยักไหล่ไม่ยี่หระ หลังจากที่เห็นภาพบาดตาพวกนั้นเขาก็แสยะยิ้ม นั่งรอที่โซฟาห้องนั่งเล่นจนสองคนนั้นตื่น สีหน้าตกใจของภีมทำให้ณภัคยิ้มร้าย ทั้งยังชู้รักของแฟนที่ตอนนี้กลายเป็นแฟนเก่าไปแล้ว น่าสมเพชจริง ๆ
“มึงดูโนสนโนแคร์โนแยแสทุกอย่าง แล้วหงุดหงิดอะไรวะ ปิดประตูรถกูซะดัง อีห่า”
“หงุดหงิดอีเด็กชู้นั่นไง ทำเป็นร้องไห้สะอึกสะอื้น พอลับหลังภีมก็กลายเป็นเด็กเปรต แล้วก็หงุดหงิดที่เป็นควายอยู่เป็นเดือนไงสัด!”
“แล้วมึงจะเอายังไง?”
“ไม่ยังไง เลิกก็คือเลิก อย่ามายุ่งกับกูอีก”
“พี่ฟ้าาาาาาาา~~~” จันทร์เจ้าตะโกนเรียกชื่อพี่ฟ้าเสียงดังก้องบริเวณทันทีที่ลงจากรถบัส ก่อนจะวิ่งดุ๊กดิ๊กเข้าไปหาพี่ฟ้าสุดที่รักแล้วกอดหมับด้วยความคิดถึง
“หนูคิดถึงพี่ฟ้าที่ฉุดในโลกเยยยยยยย”
“พี่ฟ้าก็คิดถึงหนู ไหน มาหอมหน่อย”
“หอมเยอะ ๆ หนูชอบ คิกคิก” ลูกหมูหัวเราะคิกคักด้วยความพอใจก่อนจะหอมพี่ฟ้ากลับ “อ๊ะ! น้าเจ้ามาด้วยหรอครับ?”
“หึ” น้าเจ้าแค่นเสียงในลำคอ พอเจอพี่ฟ้าไม่ว่าใครหน้าไหนก็กลายเป็นเพียงแค่ธาตุอากาศที่ไม่มีตัวตนสำหรับจันทร์เจ้าทั้งนั้น ซึ่งในส่วนนั้นเจ้าชีวันก็เข้าใจดี เจ้าลูกหมูผละออกจากพี่ฟ้าแล้วเข้ามาคลอเคลียเขาบ้าง
“หนูคิดถึงน้าเจ้าที่สุดดดดดดดด”
“เหรอ? ถ้าเมื่อกี้น้าไม่พูด ก็คงมองไม่เห็นน้าใช่ไหม?”
“ไม่ใช่สักหน่อย น้าเจ้าอย่าคิดแบบนั้นซี่ หนูเสียใจนะ” ส่ายหน้าเบา ๆ กับคำพูดของหลานคนโต คล้าย ๆ ว่าจะงอนหลาน แต่พอลูกหมูฉีกยิ้มอ้อนก็ต้องยิ้มตาม หอมหน้าผากลูกหมูไปหนึ่งทีก่อนจะปล่อยเขากลับไปให้พี่ฟ้าของเขา
“กระเป๋าหนูอยู่ไหน?”
“อ๊ะ! หนูลืม เดี๋ยวหนูไปเอาก่อนนะ!!” จันทร์เจ้าชะเง้อคอไปมา มองกระเป๋าหลายใบที่ถูกวางไว้ในจุดเดียวกัน รุ่นพี่บอกว่าขนออกมารวมกันไว้ทั้งหมดจะได้หาง่าย ๆ ไม่ต้องเสียเวลาไปรื้อจากที่เก็บของในรถบัส ย่นจมูกเล็กน้อยเพราะคนเยอะ แล้วจึงถอยออกมายืนอยู่กับฟินน์และเบสท์ รอให้คนเหลือน้อยกว่านี้ก่อนแล้วค่อยเข้าไปหาก็แล้วกัน
“เบสท์ ฟินน์ นี่น้าเจ้า น้าเราเอง” ลูกหมูแนะนำน้าเจ้าที่เดินเข้ามากอดคอให้เพื่อนทั้งสองได้รู้จัก
“สวัสดีครับ”
“สวัสดีค่ะ”
“สวัสดีครับ จันทร์เจ้าป่วนหรือเปล่า?”
“อย่าให้ต้องพูดเลยค่ะ!”
“ฮะฮ่า พอจะเข้าใจ”
“หูย น้าเจ้าน่ะ หนูไม่ป่วนสักหน่อย หนูเป็นเด็กดี”
“เชื่อว่าหนูเป็นเด็กดี แต่ที่หนูไม่ป่วนน้าไม่เชื่อครับ”
“ใช่ครับ วันนี้ก็จับจิ้งจกในห้องน้ำมาใส่เบสท์” ลูกหมูตัวหดเมื่อโดนสายตาดุ ๆ จากน้าเจ้ามองมาหลังจากที่เบสท์พูดไป
“เง่อ...หนูแค่เห็นว่าคุณจิ้งจกน่ารักก็เลยจับไปให้เบสท์ดูด้วยเฉย ๆ หนูไม่รู้ว่าเบสท์กลัว หนูขอโทษแล้วด้วย ; _ ; ”
เจ้าชีวันแทบจะยกมือกุมขมับกับความมึนของลูกหมู
“ทีหลังอยากทำอะไรแบบนี้อีก เกิดเพื่อนตกใจจนเป็นลมขึ้นมาจะทำยังไง!?”
จันทร์เจ้าก้มหน้าสำนึกผิดก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาทำมายื่นใส่เบสท์ ฟ้องน้าเจ้าทำไม เราโดนดุเลย ฮือ โป้งแล้ว! เบสท์แลบลิ้นใส่ลูกหมูหน้าหงอย รู้จุดอ่อนมันแล้วก็ไม่ยากที่จะแก้แค้น ต่อไปนี้มีอะไรเดี๋ยวจะฟ้องน้าเจ้าให้หมดเลย!
“จันทร์เจ้า!” น้าเจ้าเรียกเสียงดุ ก็ได้ ๆ ไม่ทำปากยื่นใส่เบสท์แล้วก็ได้
“น้าเจ้าอย่าดุหนู หนูน่ารักนะ น้าเจ้าจะดุหนูจริง ๆ เหรอ?”
“ไม่ต้องมาอ้อน ไปเอากระเป๋าได้แล้วไป”
“เตี้ย”
“อ๊ะ! สวัสดี ทิวาไปไหนมาหรอ?” จันทร์เอ่ยถามคนตัวสูงที่เดินเข้ามาหา ระหว่างนั้นก็เดินวนรอบ ๆ บริเวณที่วางกระเป๋าเพื่อหาของตัวเอง
“ไปหาของกิน”
“หวา ไม่ชวนเราเลย”
“หึ เอาไป” ทิวากาลหัวเราะในลำคอก่อนจะยื่นนมกล่องรสหวานให้กับเด็กตัวขาว
“อู้หูย! ขอบคุณครับผม!”
“เจเจคุยกับใครวะ?” เพลิงฟ้าถามคนรัก แขนเรียวยกขึ้นกอดอก ดวงตาจ้องมองไปที่ลูกหมูตัวนิ่มที่กำลังคุยกับผู้ชายคนหนึ่งด้วยท่าทางสนุกสนาน
“ก็อยู่กับมึง จะรู้ไหม” ร่างสูงโปร่งจิปากขัดใจ ก่อนจะสืบเท้าเข้าไปหาเจเจที่รัก เพื่อนก็อยู่ใกล้ ๆ ทำไมไม่คุยกับเพื่อนนะ ไปสนิทกับเด็กตัวสูงนั่นได้ล่ะเจเจ พี่ฟ้าไม่อยากคิดไปเองนะ!
“เจเจครับ ได้กระเป๋าหรือยัง?” เพลิงฟ้าถามลูกหมูเสียงนุ่มหลังจากที่เข้าไปยืนแทรกตรงกลางระหว่างจันทร์เจ้าและทิวากาล ทิวากาลขมวดคิ้ว เขาต้องถอยหลังไปหนึ่งก้าวเพราะคนที่เข้ามาใหม่ ผู้ชายผมยาวคนนี้ใครกันวะ!?
“ง่ะ.. หนูเจอแล้วแต่เข้าไม่เอาไม่ได้ครับ มันอยู่ด้านในเลย” ลูกหมูยู่ปาก เอ่ยบอกพี่ฟ้าด้วยน้ำเสียงงอแง เพลิงฟ้าอมยิ้ม ปาดก้านนิ้วปัดผมด้านหน้าเจเจก่อนจะโอบไหล่ของลูกหมูไว้ ขณะที่สายตาก็มองไปยังเด็กผู้ชายท่าทางสนิทสนมกับลูกหมูของตนอย่างสำรวจและสังเกต
“เดี๋ยวพี่ฟ้าไปเอาให้แล้วกันนะเด็กดื้อ”
“หนูไม่ดื้อน้า~~~” ทิวากาลยังคงคิ้วขมวดขณะที่มองเด็กแก้มกลมพูดกับคนที่ชื่อพี่ฟ้าด้วยน้ำเสียงที่แตกต่างจากที่ใช้พูดกับคนอื่น ไหนจะคำแทนตัวเองที่เรียกว่า ‘หนู’ นั่นอีก คนคนนั้นคือคนเดียวกับที่เด็กแก้มกลมคุยโทรศัพท์ด้วยเมื่อวันนั้นสินะ ความสัมพันธ์ของคนนี้คืออะไรกัน แค่คนที่สนิทกันมาก ๆ หรือเป็นอะไรที่มากกว่านั้น
เลี้ยงต้อยหรอวะ?
“ทิวาขมวดคิ้วทำไมอ่า? อยากเข้าห้องน้ำเหรอ?” ร่างสูงหลุดออกจาห้วงความคิดเมื่อได้ยินเสียงใสเอ่ยถาม ทิวากาลก้มหน้ามองคนที่แหงนหน้ามองเขาอยู่
“เปล่า”
“อ้าว แล้วขมวดคิ้วทำไมอ่ะ? เราก็นึกว่าอยากเข้าห้องน้ำซะอีก”
“ช่างกูเถอะน่า”
“ก็เด๊ะ!”
“เจเจ ไม่แนะนำเพื่อนให้พี่ฟ้ารู้จักหน่อยหรอครับ” เพลิงฟ้าพูดขึ้นเมื่อกลับมาหาเจเจของเขาอีกครั้งพร้อมกับกระเป๋าเสื้อผ้าของลูกหมู จันทร์เจ้าเบิกตา อ้าปากค้าง เลิกสนใจทิวากาลชั่วครู่แล้วมาสนใจพี่ฟ้าแทน ว้า! แย่จังเลย เราลืมแนะนำเพื่อน ๆ ได้ยังไงกันนะ!
“นี่ ๆ นี่เพื่อนหนู ผู้หญิงชื่อฟินน์ครับ ผู้ชายชื่อเบสท์” ลูกหมูยิ้มแฉ่งรีบบอกชื่อเพื่อนให้พี่ฟ้ารู้อย่างขันแข็ง
“ฟินน์เบสท์ นี่พี่ฟ้าของเราเอง”
“สวัสดีครับเด็ก ๆ” เพลิงฟ้าส่งยิ้มให้เพื่อนของลูกหมูทั้งสองคน ซึ่งเด็กทั้งสองคนก็รีบยกมือไหว้เขาพร้อมพูดสวัสดี เพลิงฟ้าหันไปมองอีกคนที่ยังอยู่ข้างเจเจของเขา เด็กตัวสูงนั่นขมวดคิ้วยุ่งจนไม่น่ามอง
“แล้วอีกคนล่ะครับ?”
“เอ?” ลูกหมูเอียงคอสงสัยกับคำถามของพี่ฟ้า แต่พอมองตามสายตาพี่ฟ้าไปแล้วสบตากับทิวาก็ต้องร้องอ๋อออกมา
“คนนี้ไม่ใช่เพื่อนหนู” ทิวากาลหันขวับมองหน้าคนพูดทันที ดวงตาคมกริบเบิกขึ้นเล็กน้อย และปฏิกิริยาพวกนั้นอยู่ในสายตาของเพลิงฟ้าทั้งหมด และขณะนั้นเองที่เจ้าชีวันเดินเข้ามาหาพวกเขาพอดี ยืนดูอยู่สักพักแล้ว รอยยิ้มที่ปรากฏอยู่บนใบหน้าของคนรักนั้นอยู่ไม่น่าไว้ใจสักเท่าไหร่ เขาทนยืนดูไอ้ดื้อแกล้งเด็กไม่ไหว อายุก็เยอะแล้วยังจะเล่นเป็นเด็ก ๆ ไปได้
“อ้าว ถ้าไม่ใช่เพื่อนหนูแล้วทำไมถึงได้----”
“ทิวาเป็นรุ่นพี่หนูต่างหาก ทิวา ๆ นี่พี่ฟ้าของเรา แล้วนี่ก็น้าเจ้าของเรา น้าเจ้ากับพี่ฟ้าเป็นแฟ----” ลูกหมูพูดแทรกพี่ฟ้าที่ยังพูดไม่จบ แล้วรีบพูดยาวเหยียดให้พี่ฟ้าฟัง สงสัยบาปจะตามทัน เราพูดไม่ทันจบก็มีคนมาแทรกเราแล้ว งุ้ย!
“จันทร์เจ้า! นึกว่ากลับแล้วซะอีก”
“อ่า... เรากำลังจะกลับแล้ว ตะวันมีอะไรเหรอ?” คราวนี้เพลิงฟ้าได้ขมวดคิ้วแน่นเมื่อเห็นว่ามีคนเข้ามาทักลูกหมู เจ้าเด็กนั่น... ยิ้มเสียกว้าง แถมสายตาที่มองเจเจยังไม่น่าไว้ใจอีก และไม่ได้มีแค่เพลิงฟ้าเท่านั้นที่คิ้วขมวด เจ้าชีวัน ทิวากาล รวมทั้งฟินน์และเบสท์เองก็เช่นกัน
มันยังไงกันนะ
“ตะวันมีธุระอะไรกับไอ้แคระหรอ?” กลายเป็นเบสท์ที่เป็นคนเอ่ยถาม ตะวันยิ้มเก้อ เกาท้ายทอยคล้ายทำตัวไม่ถูก เขาเพิ่งจะสังเกตว่านอกจากจันทร์เจ้ากับเพื่อนแล้วยังมีคนอื่นอยู่ด้วย ตะวันเลื่อนสายตาลงต่ำ หยุดไว้ที่มือเล็กของจันทร์เจ้าที่ถูกกุมด้วยมือที่ใหญ่กว่าจากคนข้าง ๆ
เพลิงฟ้าเลิกคิ้วเล็กน้อยเมื่อเห็นว่าตะวันมองตนอยู่ด้วยสายตาที่ค่อนข้างเคลือบแคลง อย่าบอกว่าเด็กคิดไม่ซื่อกับเจเจนะ!! ไม่ได้การละ! ความคิดเพลิงฟ้าตีกันยุ่ง และเหมือนพระเจ้าจะเข้าข้างคนแมนอย่างเขาจึงทำให้นมที่เจเจกำลังดื่มอยู่เลอะมุมปาก ร่างสูงโปร่งส่งมืออีกข้างออกไปกะจะเช็ดคราบนมออกให้ลูกหมูตัวขาว ทว่ากลับมีอีกมือที่ยื่นมาชนกับมือเขาพอดี!!!
เด็กที่เจเจเรียกว่าทิวา!!
ให้ตายเถอะ นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน!
“พี่ฟ้ากับทิวาจะแย่งนมหนูหรอ ไม่ให้นะ!” ลูกหมูจอมตะกละว่าก่อนจะรีบดูดนมรสหวานในกล่องสี่เหลี่ยมรวดเดียวจนหมดแถมยังดูดซ้ำ ๆ จนแน่ใจว่าไม่เหลือแม้แต่หยดเดียวจึงเป่าลมเข้าไปใหม่
“แย่งที่ไหนเล่า พี่ฟ้าจะเช็ดนมที่เลอะให้ต่างหาก”
“อ้าว ก็นึกว่าจะแย่งของหนู”
“เห็นแก่กิน” ทำปากยื่นใส่ทิวาซึ่งเป็นพูด เพลิงฟ้าแอบมีความหมั่นไส้เล็กน้อยค่อนไปปานกลางจึงยกมือโอบไหล่และรั้งให้ลูกหมูมายืนใกล้ตน ลูกหมูเองก็ให้ความร่วมมืออย่างดีด้วยการยกแขนทั้งสองข้างกอดเอวพี่ฟ้าและซบหน้ากับอกพี่ฟ้าด้วย
ตัวพี่ฟ้าห้อมหอม หนูช้อบชอบ
“แล้วนี่จะกลับยังไงล่ะ?” เจ้าชีวันเอ่ยถามขึ้นไม่เจาะจงคนตอบ หากรอให้เพลิงฟ้าหรือลูกหมูถามเพื่อน คงไม่ได้กลับกันพอดี มัวแต่ออดอ้อนกันอยู่นั่น
“ฟินน์รอพ่อมารับค่ะ”
“เบสท์อยู่หอครับ เดี๋ยวนั่งแท็กซี่ไป แต่คงรอพ่อฟินน์มาก่อนถึงจะกลับ”
“งั้นน้องเบสท์กลับด้วยกันไหมครับ เดี๋ยวพี่ไปส่ง” เพลิงฟ้าบอกบ้าง เมื่อเห็นเพื่อนเจเจทำหน้าไม่ถูกแถมยังบอกว่าเกรงใจ แต่คนอย่างเพลิงฟ้าก็เกลี่ยกล่อมจนเบสท์ยอมตกลง เจ้าชีวันปล่อยให้เด็ก ๆ คุยกันเฉพาะเด็ก เขาจึงลากให้เพลิงฟ้ามารอบนรถด้วยกัน แต่คนดื้อก็ดื้ออยู่วันยันค่ำ ยืนยันจะอยู่ให้ได้ จนเขาต้องอ้างว่าเด็ก ๆ อึดอัดนั่นแหละถึงได้ยอม
“เตี้ย / จันทร์เจ้า”
“ไรเหยอ?” แหงนหน้าขึ้นเล็กน้อย กลอกตามองทิวาและตะวันที่เรียกตนพร้อมกันไปมา
“พี่ฟ้าของมึงเป็นใครวะ?” ทิวากาลโน้มลงไปกระซิบเสียงเขาข้างใบหูคนตัวเล็ก ลูกหมูกะพริบตาปริบ ๆ ก่อนจะกระซิบตอบเช่นกัน
“พี่ฟ้าเป็นคนที่เรารักมาก ๆ แล้วเป็นแฟนน้าเจ้าด้วย”
กระซิบมา กระซิบกลับครับ ไม่โกง คึคึ
ทิวากาลขมวดคิ้วในประโยคแรกแล้วจึงผ่อนลมหายใจอย่างโล่งอกภายหลัง ลอบยิ้มในใจเมื่อมันไม่ใช่สิ่งที่เขาคิด หากเขาไม่คิดไปเอง รู้สึกพี่ฟ้าของเจ้าเด็กแก้มกลมนี่จะจงใจสร้างความเข้าใจผิดเหลือเกิน
“เราขอไลน์จันทร์เจ้าหน่อยได้ป่ะ?” เจ้าของชื่อชะงัก ตะวันมองจันทร์เจ้ามีหวัง
“ไลน์เหรอ? เราไม่ค่อยเล่นอ่ะ”
“งั้นเราขอไอดีไว้เฉย ๆ ก็ได้” ตะวันพูดพร้อมยิ้มกว้างเมื่อเห็นว่าจันทร์เจ้าล้วงเอาโทรศัพท์มือถือออกมา แต่แล้วก็ต้องผิดหวังเมื่อนิ้วเล็กกดที่ปุ่มโฮมแล้วไม่มีแสงสว่างอะไรขึ้นมา
“แบตเตอร์รี่เราหมดง่ะ แล้วเราก็จำไอดีไม่ได้ด้วย ขอโทษน้า”
“อ่า... ไม่เป็นไร ไว้คราวหน้าก็ได้”
ทิวากาลยกกำปั้นปิดมุมปากที่กำลังแสยะยิ้ม เขาไม่คิดว่าโทรศัพท์มือถือจะแบตเตอร์รี่หมดอย่างที่เจ้าตัวบอก เพราะก่อนหน้านั้นเขายังเห็นเจ้าเด็กนี่เล่นอยู่ และมันจะหมดได้ยังไงเร็วขนาดนั้นในเมื่อเด็กแก้มกลมเพิ่งยืมแบตเตอร์รี่สำรองจากชมพู่มาชาร์จเมื่อประมาณสามสิบนาทีที่แล้ว
ร้ายจริง ๆ เลยนะ
“มึง ๆ พ่อกูมาแล้ว ไปก่อนนะเว้ย เจอกันพรุ่งนี้ บายยยยยยย” ฟินน์พูดเร็ว ๆ พร้อมกับโบกมือให้ก่อนจะวิ่งออกไปพร้อมกระเป๋าเสื้อผ้า
“งั้นเราก็กลับกันเถอะเบสท์”
“อือ ๆ” เบสท์รับคำ ยกกระเป๋าตัวเองขึ้นมาถือ
“จันทร์เจ้าจะกลับแล้วเหรอ?” ตะวันถามขึ้นมา
“อือ พี่ฟ้ารอนานแล้ว เราไปละนะ บั๊บบัย”
“เดี๋ยว...” ทิวากาลคว้าไหล่เล็กเอาไว้ ลูกหมูเงยหน้าขึ้นมองอย่างสงสัย ก่อนจะหน้ามุ่ยทำปากเป็ดใส่เมื่อทิวาโน้มมากระซิบเสียงเบาที่ข้างหูอีกครั้ง
“ขึ้นรถแล้วก็อย่าลืมเปิดเครื่องล่ะ”
จันทร์เจ้าเบิกตากว้างเมื่อได้ฟังที่ทิวาพูด แง! ทิวารู้ได้ยังไงว่าเราแอบปิดเครื่อง คนร้ายกาจ!!! ร่างสูงยิ้มขำก่อนจะผลักศีรษะลูกหมูเบา ๆ แล้วบอกให้ไปได้แล้ว จันทร์เจ้าหันไปแลบลิ้นใส่แล้วจึงคว้าข้อมือเบสท์แล้ววิ่งไปที่รถของน้าเจ้า ก่อนรถจะออกเจ้าหมูน้อยก็ลดกระจกลงจนสุดวางคางบนคางหน้าต่างรถยนต์ก่อนจะตะโกนบอกบั๊บบัยและโบกมือให้ทิวา โดยมีตะวันยืนขมวดคิ้วอยู่ไม่ไกล
“ออกรถซิ!” เจ้าชีวันหัวเราะ ส่ายหน้าเบา ๆ แล้วจึงยอมออกรถตามคำสั่งของผู้ซึ่งขึ้นชื่อว่าเป็นคนรัก
นี่ก็หวงจนวินาทีสุดท้ายเลย...
TBC
มีความอัพเร็ว ชดเชยให้เพราะอัพตอนที่ 8 ช้าแล้วกันนะคะ แง่
วันนั้นตอนพยายามลงตอนที่ 8 นานมาก ทั้งให้เพื่อนช่วยละคือหัวร้อนมาก สุดท้ายเป็นเพราะตัวเอง คือมันมีอีโมจิปีศาจ โถ่ชีวิต
กราบตักขอบคุณคุณ Rafael มาก ๆ ที่ช่วยโพสต์ให้ บุญคุณนี้ใหญ่หลวงนัก! ให้ลูกหมูไปเล่นที่บ้านสองวันค่ะ TwT
และในส่วนของตอนที่ 9 นั่น.... จริงใจจจจจจจ จริงใจคืออะไรลูกกก หนูไปมองตามพี่เข้าแล้วยิ้มทำไมค้าาาาาาา
:sad4: :sad4:
แล้วพาร์ทสุดท้าย มีเจ้าชีวันกับเพลิงฟ้าคนแมนของเขา มาด้วย หงั่กกกกกกก คิดถึงมากมาย
:impress2:
สำหรับใครที่ยังไม่เคยอ่านเรื่องของพี่เจ้ากับเพลิงฟ้าและอยากอ่าน เชิญวาร์ปค่ะ 「WAIT FOR LOVE」รักแล้วรอหน่อย ♡ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=46605.0) อ้าว มีความขายของ 5555555555555555555
เอ้อ ก็ควรจะพอได้แล้ว นี่ทอล์คหรือเขียนไดอารี่
ไว้เจอกันตอนหน้านะคับผม บั๊บบัย
ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านและคอมเมนต์และคนที่ไม่ได้เมนต์ด้วย ยังไงก็ขอบคุณค่า .โป้งชี้ก้อย
-
5555 พี่ฟ้าของเจเจขี้หวงมาก!!! คาดว่ากลับไปคงไว้หนวด
ลูกหมูแอบร้ายอ่ะ แต่ได้ใจเรา...แอบปิดเครื่องเพราะไม่อยากให้ไลน์ตะวัน กู๊ดจ๊อปจ้าาาา....
ตัดใจซ่ะตะวันลูกหมูเป็นของทิวาน่ะ
-
ลูกหมูร้ายกาจไม่เบานะ ดีแล้วๆ ให้milk boy เต๊าะคนเดียวพอ
-
พี่ฟ้าขี้หวงงง
ตอนแรกอ่านชื่อตอนก็คิดว่าเป็นพี่ทิวาซะอีก555
-
อย่างน้อยทิวารู้แล้วว่าพี่ฟ้าเป็นใครแต่จะหนักใจก็ตรงที่พี่ฟ้าหวงจันทร์เจ้าเนี่ยแหละ
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ฟ้าอย่างหวงมากมายอ่ะ เหนื่อยแน่งานนี้ ลูกหมูเสน่ห์แรงเกิ๊นนนนนนนนนนนน 555555 :hao7: :hao7:
-
รักจริงใจ จริงใจมีคู่เร็ว
-
ลูกหมูมีความร้ายกาจตาใส มากๆ แต่ให้อภัยเพราะทำตัวดีที่ไม่ได้ให้ไลน์ไป :hao4: :hao4:
-
พี่ฟ้าหวงจันทร์เจ้ามาก คงเลี้ยงกันมาตั้งแต่ยังเล็ก
พี่ฟ้าคนแมนจะทำยังไงกับคนที่มาจีบเด็กๆนะ
-
นุ้งลูกหมูไม่รู้เรื่องอะไรเยย :mew6:
-
ลูกหมูนี่มันน่าหมั่นเขี้ยวจริงๆเลย
-
555+ จันทร์เจ้าน่ารักไง เลยต้องหวงเป็นธรรมดา
-
แหมพี่ฟ้า 55555555555555
-
จันทร์เจ้าเด็กแสบบบบ
เมื่อไหร่ทิวาจะเต๊าะน้องอ่ะ เต๊าะหนักสิ
อยากเห็นพี่ฟ้าหวงอีก
อยากเห็นทิวาก่ะน้องมุมิกันแล้ววว
คิคิ
โป้งชี้ก้อย ให้คนเขียน
:mew1:
-
มีความเป็นไปได้ของคู่จริงใจกับภัคมั้ยหนออออ XD
แต่จันทร์เจ้ายังคงน่ารักสม่ำเสมออ้ะ
รอตอนต่อไปนะคะ : )
-
ลูกหมูน่าย้ากกกกกกกกกกกก หมูก็ยังเป็นหมู มีความหวงของกิน อิอิ
ทิวาสู้หน่อยนะ ด่านเยอะ หุหุ
-
เพลิงฟ้่คนแมนขี้หวงเว่ออออออออ :m20:
ลูกหมูก็น่ารักน่าหยิกเกินนนน
ทิวารีบบุกก่อนพี่ฟ้าคนแมนจะกันท่านะเอ็ง :jul3:
:pig4: :pig4:
-
ก็เจเจเป็นของพี่ฟ้าน๊าาาาา
ทิวาก็ต้องผ่านด่านพี่ฟ้าคนขี้หวงให้ได้ก่อน ฮาาาาา
-
พั่ฟ้าทำตัวเป็นคุณแม่หวงลูกสาวเยยย 55555
ทำไงได้เนาะ ก็ลูกหมูมันน่าร้ากก น่ามันเขี้ยวที่สุดด
อยากจับยืดแก้มจริงๆ งุ่ยยยย
ขอบคุณคนเขียนนะค้าาา มีอะไรใช้บริดารได้เฉมออ
อิอิ //กอดาวบและรับลูกหมูไปเล่นที่บ้านสองวัน
-
จริงใจ!!!!!!!!!!!!!! เท่อ่ะ เด็กอะไรมีเสน่ห์สุดๆ
พี่รักจริงใจ555
จะมีแฟนแล้วสินะ
-
เจเจมีความแสบ มีความปิดเครื่อง มีความเลือกได้มากเลยนะคะ
ชอบเวลาหมูแทนตัวเองกับนี่ฟ้าว่าหนู มันน่ารักดี
โดยเฉพาะตอนบอกอย่าแย่งนมหนูกิน มันน่าหยิกแก้มจนิงๆ หมูเอ้ย
ทิวา นี่ถ้าเราเป็นทิวาเราหยิกแก้มเล่นไปแล้วอะ จริงๆนะ นี่แค่พูดให้ฟังไม่ได้ยุนะ 555
น้องจริงใจแอบมาขโมยใจป้าไปแวบนึง ออกมานิดเดียวยังคูลๆอะ เอร๊ยยยยยย
-
พี่ฟ้าคงต้องไว้หนวดและเตรียมลูกซองแล้วแหละ ลูกหมูเสน่ห์แรงเกิน
-
แสบขนาดนี้ อย่าห่วงเลย
-
เพลิงฟ้าคนหวงแรงมาแล้วววววววววว คิดถึง5555 :mew1:
-
น่ารักจริงๆ บ้านนี้
จริงใจก็จะมีคู่กับเค้าแล้วสินะ ดีจังงง
-
สงสัยทิวา เจอด่านหิน เพลิงฟ้าซะแล้ว
-
พี่ฟ้าไว้หนวดเลยดีไหม :katai2-1:
-
:pig4: นุ้งหมูทำดีค่ะ555
-
เอาล่ะ! พี่ฟ้าออกโรงแล้ว ทิวาระวังตัวไว้เถอะ :hao3:
จะจีบลูกหมูน่ะไม่ใช่เรื่องง่ายนะ ด่านเยอะแยะมากมาย
แค่ตัวลูกหมูเองก็น่าปวดหัวละ ไม่ต้องพูดถึงคนอื่นๆ
เวลาพี่ฟ้ากับลูกหมูอยู่ด้วยกันมันน่ารักมากเลย
ชื่อตอนนี่ให้พี่ฟ้าใช่มั๊ยคะ :laugh:
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :L2:
+1และเป็ดค่ะ
-
ถ้าทิวาผ่านด่านพี่ฟ้าได้ บอกเลยลูกหมูดิ้นไม่หลุดแน่งานนี้
-
เห็นทีคนแมนต้องเริ่มไว้หนวดก็คราวนี้ :laugh:
-
55555555 น่ารักกก
มีความรู้ทัน มีความรู้ใจ
น้องก้มีความยอมมมม
ยอมอิพี่แต่ไม่ยอมอีกคนน
มีหวังสุดด
รอค่าาา
-
จันทร์เจ้าอ่ะหนูน่ารักมากเลยลูกมีคนหวงก็สมควรแล้วหลงลูกหมูมากมาย :กอด1:
-
พี่ฟ้าขี้หวงส่วนตะวันมีความว่าโดนลูกหมูเมินนะจ๊ะ :laugh:
-
จันทร์เจ้าน่ารักอ่ะ ชอบนางมากๆเลย ^^
-
มนุษย์แฟนเด็ก
10
มีความขอบคุณแบบเฉพาะตัว
“เจเจรู้ไหมว่าพูดถึงทิวาบ่อยมากแค่ไหน?” ลูกหมูชะงักมือที่กำลังหยิบขนมเข้าปาก กะพริบตาปริบ ๆ ก่อนเคี้ยวขนมช้า ๆ
“ก็…”
“หนูพูดอะไรออกมาก็มีชื่อของทิวาออกมาด้วยตลอดเลย สนิทกับทิวามากเหรอครับ?”
“พี่ฟ้าบอกให้หนูเล่าเรื่องทิวาให้ฟังไม่ใช่หรอฮะ?”
“มันก็ใช่ แต่พี่ฟ้าว่ามันควรจบตั้งแต่เราทานมื้อเย็นเสร็จได้แล้วนะครับ” เพลิงฟ้าบอกพร้อมกับลูบศีรษะของเด็กน้อยที่นอนหนุนตักตนอยู่ ใจจริงแล้วก็ไม่อยากจะขัดอะไรเจเจนัก ถ้าหากไม่ใช่ว่าเด็กน้อยเอาแต่พูดชื่อของทิวากาลออกมาแทบจะทุกประโยค เขาค่อนข้างหงุดหงิดใจ ชื่อเพื่อนอย่างเบสท์และฟินน์ยังหลุดออกมาน้อยกว่าทิวากาลเลยด้วยซ้ำ เพลิงฟ้าไม่อยากจะคิดอะไรที่เป็นลบ แต่ก็อดไม่ได้อยู่ดี
“หนูไม่พูดแล้วก็ได้” ถอนหายใจเมื่อเด็กน้อยบนตักพูดเสียงอ่อย ผิดกับอีกคนที่นั่งอยู่ข้างกันที่หัวเราะออกมา เจ้าชีวันได้ยินสิ่งที่หลานและคนรักคุยกันทุกคำทุกประโยค แม้สายตาของเขาจะจดจ้องอยู่ที่จอคอมพิวเตอร์แบบพกพาบนตัก แต่หูของเขายังทำงานได้ดี
“หัวเราะอะไรไอ้แก่!” เมื่อทำอะไรจันทร์เจ้าไม่ได้ก็หันไปพาลเจ้าชีวันแทน ร่างสูงสั่นศีรษะช้า ๆ เขากดบันทึกงานก่อนจะปิดเครื่อง ยกแลปท็อปไปวางไว้ที่โต๊ะไม่ไกลแล้วจึงกลับมาที่เตียงพร้อมกับสอดตัวไปใต้ผ้าห่มเตรียมนอน
“นี่ก็ดึกแล้ว ลูกหมูไปนอนเถอะ พรุ่งนี้มีเรียนใช่ไหม?”
“ใช่ครับ! งั้นหนูไปนอนก็ได้ ราตรีสวัสดิ์นะครับ” ลูกหมูลุกขึ้นนั่ง ยืดตัวไปจุ๊บที่ปากของพี่ฟ้าและน้าเจ้าคนละทีแล้วจึงวิ่งออกจากห้องนอนของน้าไปพร้อมกับห่อขนม
“เจ้า!”
“อะไร ปิดไฟนอนได้แล้ว” เพลิงฟ้าจิปากขัดใจ แต่ก็ยอมปิดไฟโดยดี เขานอนลืมตาในความมืด มันมีเรื่องกวนใจจนไม่สามารถข่มตาหลับได้
“คิดอะไร?” เจ้าชีวันเอ่ยออกไปเมื่อคนที่นอนข้าง ๆ พลิกตัวไปมา
“คิดเรื่องเจเจกับเด็กทิวาอะไรนั่น”
“ไปคิดทำไม?”
“ไม่ชอบนี่!”
“มึงไม่ชอบ แต่ถ้าลูกหมูชอบมึงจะทำอะไรได้”
“ไม่ให้ชอบ ไม่ให้มีแฟน ไม่ให้เจเจมีแฟน ทั้งสามเจเจเลย”
“แก่แล้วจะไปยุ่งเรื่องของเด็กทำไม มึงไม่มีทางห้ามใจพวกเขาได้หรอก นอนได้แล้ว!” เจ้าชีวันกดหัวเพลิงฟ้าลงกับหมอน ได้ยินอีกฝ่ายส่งเสียงขัดใจ เมื่อเพลิงฟ้าเริ่มจะเพ้ออีกครั้งเขาจึงจัดการทำให้คนหวงหลานเงียบโดยการประกบริมฝีปากตนเองไปบนริมฝีปากบางของคนรัก หยุดบ่นแล้วครางแทน หึหึ
“ทำอะไรน่ะ!”
“เฮือก!” สองพี่น้องสะดุ้งเฮือกเมื่อเสียงตวาดดังมาจากประตู เมื่อเห็นว่าคนเข้ามาใหม่คือจริงใจ จันทร์เจ้าและจ๋าจ้าก็พ่นลมออกจากปาก จริงใจหัวเราะขำกับท่าทางของพี่ชายและน้องสาว เขาเดินเข้าไปหาและเท้ามือกับขอบโต๊ะอาหาร
“แอบมากินเค้กอะไรกันตอนห้าทุ่มแบบนี้?!”
“พี่ลงมาเอาน้ำแต่ว่าเห็นจ๋าจ้านั่งกินอยู่คนเดียว กลัวน้องจะเหงาเลยมากินเป็นเพื่อน” ลูกหมูอันดับหนึ่งตอบน้องชายพร้อมยิ้มกว้างจนแก้มยุ้ยทั้งสองข้างยกขึ้นปิดตา
“ได้ ๆ เค้าผิดก็ได้… แล้วพี่จริงใจลงมาทำไม หรือว่าหิว!?” จ๋าจ้ารับคำจันทร์เจ้าเสียงเนือยก่อนจะถามพี่ชายคนรองและตักเค้กที่กำลังกินกันอยู่ป้อนพี่ชายด้วย
“มาเอาน้ำน่ะ” จริงใจตอบน้องสาวหลังจากที่กลืนขนมหวานลงคอ เด็กหนุ่มหมุนตัวหันหลังให้พี่น้องทั้งสองก่อนจะกลับมาพร้อมกับช้อนในมือ จันทร์เจ้ากับจ๋าจ้าหัวเราะเบา ๆ เมื่อเห็นว่าจริงใจถืออาวุธมาด้วย ทีแรกก็นึกว่าจะมาห้ามเสียอีก ที่ไหนได้ดันมารวมวงด้วยเสียอย่างนั้น คึคึ
จากนั้นทั้งสามพี่น้องก็ร่วมกันก่อสงครามยามดึกกันอย่างสามัคคี
เมื่อเช้ามาก็เตรียมตอบคำถามให้ได้แล้วกันว่าขนมเค้กขนาดสองปอนด์นั้นหายไปไหน…
“น้องจันทร์เจ้าใช่ไหมคะ?” คนถูกถามเงยหน้ามองผู้พูดก่อนจะยิ้มและพยักหน้าเมื่อเห็นว่าเป็นใครที่เข้ามาทัก
“ใช่ครับ นั่งด้วยกันก่อนไหมฮะ?” สาวสวยนั่งลงตามคำชวนของรุ่นน้องตัวขาวก่อนจะเอ่ยทักทายและแนะนำตัว
“สวัสดีค่ะ นึกว่าจะทักคนผิดซะอีก พี่ชื่อซันนี่นะคะ”
“สวัสดีฮะพี่ซันนี่”
หญิงสาวยิ้มอ่อนโยนกับเด็กน้อยตรงหน้าก่อนจะพูดต่อ
“พี่ขอโทษนะที่เพิ่งจะมาเอาวันนี้ พอดีต้องไปทำธุระกับครอบครัวที่ต่างประเทศน่ะค่ะ หวังว่าจะไม่โกรธพี่นะ”
“เราไม่โกรธครับ แค่งงนิดหน่อยทำไมไม่มีพี่รหัสนะ แต่พี่โก๋บอกว่าพี่ซันนี่ติดธุระมาไม่ได้เราก็อ๋อ~~~” ซันนี่ฟังเสียงใสพูดจ้อด้วยรอยยิ้ม นึกเอ็นดูขึ้นมาทั้งที่เพิ่งเจอได้ไม่นาน รู้สึกพลาดเสียแล้วที่ไม่ได้อยู่ช่วยกิจกรรมรับน้องจนต้องมารู้จักกับน้องรหัสช้าแบบนี้
“นึกว่าจะโดนโกรธซะอีก แล้วนี่ทำไมถึงมานั่งคนเดียวล่ะคะ?”
“บ้านเราอยู่ไกลน่ะฮะ เลยกะเวลามาผิด อีกอย่างก็ลืมว่าไม่ต้องมารับน้องแต่เช้าแล้วด้วย แฮะ ๆ” ตอนนี้จันทร์เจ้านั่งอยู่ที่โต๊ะม้าหินในสวนข้างตึกคณะที่ชอบมานั่งเล่นประจำ เพราะออกมาพร้อมกับจริงใจจึงต้องเผื่อเวลาด้วยและอีกอย่างก็ดันลืมไปว่ากิจกรรมรับน้องได้จบไปแล้ว ไม่ต้องมาแต่เช้าเมื่อช่วงก่อนหน้านั้น เสียเวลานอนไปหลายชั่วโมงเลยแหนะ
“อย่างนี้นี่เอง ให้พี่อยู่เป็นเพื่อนไหมจ๊ะ?”
“ไม่เป็นไรครับ เราอยู่คนเดียวได้” ลูกหมูยิ้มตาหยีให้พี่รหัสคนสวย
“โอเค ถ้าอย่างนั้นพี่ไปหาเพื่อนนะ อ๋อ เกือบลืมไปเลย นี่ของฝากจ้ะ แต่พี่ไม่รู้ว่าจันทร์เจ้าจะชอบหรือเปล่านะ”
“ขอบคุณครับ” จันทร์เจ้าพุ่มมือไหว้ขอบคุณซันนี่ก่อนจะรับถุงกระดาษเนื้อดีมาถือแล้วเปิดดูของที่อยู่ข้างใน ดวงตาใสแจ๋วเบิกกว้างพราวระยับเมื่อเห็นว่าของฝากที่พี่รหัสคนสวยให้มาคืออะไร มีทั้งช็อกโกแลตแบบต่าง ๆ ขนมขบเคี้ยว เยลลี่ที่มีทั้งรสหวาน รสเปรี้ยว และรสผลไม้ มาร์ชเมลโลว์ที่ลูกหมูชอบกิน แคนดี้ คาราเมล และยังมีโลลี่ป๊อปอีกด้วย!!
พี่ซันนี่รู้ใจเราจังเลย งื้อ
“อู้หูย มีแต่ของที่เราชอบทั้งนั้นเลย ขอบคุณพี่ซันนี่มาก ๆ เลยน้า” ลูกหมูฉีกยิ้มจริงใจ รู้สึกปลื้มใจมากจริง ๆ พี่ซันนี่น่ารักจังเลยเนอะ ซื้อขนมมาให้เราเยอะแยะเลย นอกจากสวยแล้วยังใจดีอีก แถมรสนิยมยังดีอีกต่างหาก!! เยี่ยม ๆ
“เฮ้อ โล่ง นึกว่าจะไม่ชอบซะแล้ว พอดีพี่ชอบกินขนมน่ะ ก็เลยซื้อแต่ขนมมา ถ้าอยากได้อะไรก็บอกนะ ถ้าเรื่องขนมน่ะ พี่หาให้ได้แน่นอน!”
“ครับผม!”
“ฮึย! น่ารักจริง ๆ” ซันนี่ว่าพร้อมกับยื่นมือไปบีบแก้มยุ้ยของจันทร์เจ้า หญิงสาวชะงักไปสักพักก่อนจะยิ้มถูกใจเมื่อได้พบกับสัมผัสนุ่มนิ่มลื่นมือ คงต้องหาเวลามาเล่นกับน้องรหัสบ่อย ๆ เสียแล้ว แก้มนุ่มแบบนี้เธออย่างจะบีบเล่นทั้งวันเลยล่ะ!
“พี่ขอเบอร์มือถือไว้ได้ไหมคะ? มีอะไรจะได้ติดต่อกัน”
“ได้ครับ!” จันทร์เจ้าตอบรับเสียงใสก่อนจะบอกหมายเลขโทรศัพท์มือถือสิบหลักให้พี่รหัสไป เมื่อทั้งสองแลกเบอร์รวมทั้งช่องทางติดต่ออื่น ๆ กันเรียบร้อยแล้วพี่ซันนี่ก็ขอตัวไปหาเพื่อน ซึ่งจันทร์เจ้าไม่ได้ทักท้วงอะไร
คุณขนมจ๋า จันทร์เจ้าจะจัดการให้หมดเลยยยยยย คึคึ
เมื่อไม่มีพี่ซันนี่อยู่ด้วยแล้ว ลูกหมูจึงได้คุณขนมเป็นเพื่อน อู้หูย จะกินอันไหนก่อนดีนะ เยอะแยะไปหมดเลย คาราเมลก่อนก็แล้วกัน คึคึ จันทร์เจ้าหยิบคาราเมลมาหนึ่งเม็ดก่อนจะแกะเปลือกออกแล้วโยนเข้าปาก คนตัวเล็กยิ้มกว้างเสียจนดวงตากลมโตนั้นหายไป เพราะรสชาติหอมหวานที่ออกเค็มนิด ๆ ทำให้ลูกหมูมีความสุข ต่อให้วันนี้จะโดนใครแกล้งเราก็ไม่โกรธแล้วล่ะ!
ขณะที่กำลังเพลิดเพลินกับขนมหวาน จันทร์เจ้าก็มองไปเห็นร่างสูงคุ้นตาอยู่ไกลออกไป คิ้วขมวดเข้าหากันน้อย ๆ มือเล็กกวาดคาราเมลใส่ถุงเหมือนเดิม จากนั้นก็คว้ากระเป๋าประจำตัวขึ้นสะพายและถือถุงกระดาษที่มันบรรจุขนมหวานอยู่ข้างไปในทิศทางที่ร่างสูงยืนอยู่ จันทร์เจ้าค่อย ๆ ย่องเข้าไปทางด้านหลังช้า ๆ มือเล็กแตะบนบ่ากว้างก่อนจะตะโกนเสียงดังส่งผลให้อีกคนสะดุ้งโหยง
“จ๊ะเอ๋!!!”
“เหี้ย!!”
“ไหน ไหน คุณเหี้ยอยู่ไหน?” ลูกหมูหันซ้ายหันขวามองหาคุณเหี้ยอย่างสนใจ ผิดกับอีกคนที่อยากจะยื่นมือไปตบกะโหลกเด็กตรงหน้าสักทีสองที
“มึงไง ไม่ต้องมองหา”
“เราคือจันทร์เจ้า นี่จันทร์เจ้าเองจำไม่ได้หรอ เราจะเป็นคุณเหี้ยได้ยังไง?”
“นิสัยล่ะมั้ง”
“อู้หูย ทิวาเคยเป็นคุณเหี้ยหรอ ทำไมรู้ว่าคุณเหี้ยนิสัยเป็นยังไง?” เอียงคอเล็กน้อยขณะเอ่ยถามออกไป ทิวากาลเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟัน เขาอึดอัดเพราะพูดอะไรไม่ออก มือหนาจึงยื่นไปจับแก้มยุ้ยเอาไว้ก่อนจะออกแรงดึงจะแก้มขาวยืดติดมือ
“กวนตีนใหญ่แล้วไอ้เตี้ย”
“โง้ย เราแค่สงสัยเอง อ๊า! ทิวาเราเจ็บบบบบบ” เมื่อเสียงใสร้องออกมาแบบนั้นทิวากาลจึงปล่อยมือออก เขายกมืออีกข้างขึ้นมา จรดบุหรี่ที่ริมฝีปากก่อนจะอัดเอานิโคตินเข้าปอดแล้วปล่อยควันสีเทาให้ลอยไปในอากาศ
“กระแดะเหรอมึง?” เขาเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นว่าเด็กแก้มกลมยกมือขึ้นปิดจมูกพร้อมกับก้าวถอยหลังไปห้าก้าวถ้วน
“เราเปล่ากระแดะ เราแค่ไม่ชอบกลิ่นมัน”
“ทำไม ที่บ้านห้ามสูบบุหรี่หรือไง?”
“เปล่าครับ ไม่ได้ห้าม ป่าป่ะกับน้าเจ้าของเรายังเคยสูบเลย แต่ว่าก็เลิกไปแล้วเพราะมีเรา” จันทร์เจ้าเล่าออกมาพร้อมกับรอยยิ้มนิด ๆ ที่ริมฝีปาก ซึ่งระหว่างนั้นทิวากาลก็ยืนฟังโดยไม่ได้เอ่ยอะไรขัดออกไป จะมีขัดใจก็ตรงที่ไอ้เด็กแก้มกลมมันยืนห่างเขาราวกับเขาเป็นแบคทีเรียในขยะเปียก
“ป่าป่ะของเราเลิกเพราะหม่ามะท้อง เพราะกลัวว่าจะเป็นอันตราย และน้าเจ้าก็เลิกตอน... ตอนเราสามขวบ เราก็ไม่รู้ว่าทำไมถึงเลิก”
“อืม”
“ครอบครัวเราก็ไม่ได้ห้ามอะไรนะ แต่ลึก ๆ ก็คงจะไม่อยากให้ยุ่งหรอกมั้ง และเราก็สามารถรับรู้ได้ด้วยตัวเองโดยไม่ต้องมีใครมาบอกว่าไม่ควรจะไปยุ่งเกี่ยวกับของไร้ประโยชน์ที่ให้โทษต่อร่างกายและทำให้คนรอบข้างเดือดร้อนเพราะพิษของมัน”
เมื่อพูดประโยคยาว ๆ นั้นจบจันทร์เจ้าก็เงยหน้าขึ้นไปส่งยิ้มหวานหยดให้กับร่างสูงที่ยืนห่างออกไป รู้สึกแปลกใจเล็กน้อยที่เห็นว่าทิวากำลังขมวดคิ้วยุ่ง แถมดวงตาคมก็ยังมองตรงมาที่เราแบบนั้น ดูน่ากลัวแต่ก็ไม่ได้น่ากลัวอะไรมาก
“มึงจะสื่ออะไร?”
“หือ? อ๋อ เราก็แค่คิดว่ามันไม่ดีและเราจะไม่ทำ แค่นั้นเองแหละ” ทิวากาลถอนหายใจออกมา เขาโยนบุหรี่ที่ยังไม่หมดลงบนพื้นก่อนจะใช้เท้าขยี้มันจนไฟดับลง รู้สึกหมดอารมณ์อยากดูดต่อเลยแม่ง ทำไมแทบทุกครั้งที่เขาสูบบุหรี่เขาต้องมาเจอกับเด็กแก้มกลมนี่ด้วยนะ แล้วไม่รู้หรือไงว่าบุหรี่ของเขาน่ะ มันไม่มีขายในประเทศไทย และเขาต้องทิ้งมันทุกครั้งเมื่อเจอกับเด็กนี่เขามาป้วนเปี้ยนใกล้ ๆ
มันแพงนะโว้ย!!!
และก็ถอนหายใจออกมาอีกครั้งเมื่อประโยคยาว ๆ ที่เด็กแก้มกลมพูดไปลอยวนอยู่ในหัว เขารู้สึกคล้ายจะเข้าใจกับสิ่งที่เด็กนั่นกำลังจะสื่อ แต่แล้วเมื่อเขากำลังจะรู้ความหมายก็มีบางอย่างเข้ามาพุ่งชนจนต้องมึนเบลอ และต้องมานึกซ้ำ ๆ ว่าเด็กนั่นพูดอะไรไปบ้าง ปวดประสาทชะมัด ไม่คิดมันแล้ว สัดเอ๊ย!
“ทำไมทิวามาเช้าจังเลย?” ลูกหมูเอ่ยถามพร้อมกับก้าวเข้าไปหาทิวา พอใจอยู่ไม่น้อยที่ทิวายอมทิ้งบุหรี่นั้นไป แต่ก็ไม่พอใจอยู่เหมือนกันที่คนตัวสูงทิ้งมันลงพื้นแทนที่จะเป็นถังขยะหรือที่สำหรับทิ้งบุหรี่
“เสือก” ใช่ เขาไม่ควรจะมาเช้าแบบนี้ ควรจะนอนหลับสบายให้หายเหนื่อยจากกิจกรรมรับน้องอยู่ห้องพัก ไม่ใช่ตื่นแต่เช้าเพื่อมามหาวิทยาลัย แต่... เหตุผลก็คงจะเป็นเด็กตรงหน้านี่ล่ะมั้ง งี่เง่าฉิบหาย ฝืนตัวเองมาแต่เช้าเพราะอยากเจอมันนี่เหรอ ปัญญาอ่อน!
“ทิวาอ่ะ!”
“ง้องแง้งอะไรมึง แล้วนั่นถุงอะไร?” เขามองต่ำไปที่ถึงกระดาษในมือเล็ก จันทร์เจ้ายิ้มแฉ่งขณะที่ยกถุงนั้นขึ้น
“ถุงขนม พี่ซันนี่เอามาฝากแหละ!”
“ซันนี่?”
“ใช่ใช่! พี่ซันนี่ที่สวย ๆ และเป็นพี่รหัสของเรา”
“กลับมาแล้วหรอ?”
“อือ! ทิวารู้จักพี่ซันนี่ด้วยเหรอ?”
“ก็นิดหน่อย หิวว่ะ มึงกินข้าวยัง ไปกินเป็นเพื่อนกูหน่อยดิ เดี๋ยวเลี้ยงหนม”
“เอาขนมจีบมากินบ้างดิ” ทิวากาลพูดกับเด็กแก้มกลมที่นั่งอยู่ตรงข้าม เจ้าเด็กนั่นกำลังกินขนมจีบกับซาลาเปาอยู่ ซึ่งก็เงินเขานั่นแหละซื้อ ลูกหมูใช้ลิ้นดันขนมจีบที่ยังกลืนไม่หมดไปไว้ข้างแก้ม ทำไมปากยู่ใส่ทิวาแต่ก็ยอมจิ้มขนมจีบมาหนึ่งชิ้นแล้วยื่นไปให้ แทนที่ทิวาจะรับไปกินเองกลับยื่นหน้าเข้าไปงับจากมือเล็กเสียอย่างนั้น เมื่อทิวากาลกินขนมจีบไปแล้วลูกหมูก็ชักมือกลับ และเพลิดเพลินกับของกินของตัวเอง
ทิวากาลยกยิ้มมุมปากขณะเคี้ยวขนมจีบอยู่ในปาก จากทีแรกก็แค่ลองพูดเล่น ๆ กะจะลองใจว่าเด็กเห็นของกินมาที่หนึ่งจะชอบแบ่งอาหารให้เขาหรือเปล่า ผลออกมาก็ไม่ต่างจากที่คิด เด็กแบบนั้นน่ะ... ต้องมีความมีน้ำใจและแบ่งปันคนอื่นอยู่แล้ว ถูกเลี้ยงดูมาดีขนาดไหนนะ...
“ทิวา”
“หือ อะไร?”
“เราขอลูกชิ้นบ้าง” ลูกหมูฉีกยิ้มกว้าง เออ เล่นมาทำแบบนี้กูคงปฏิเสธได้หรอก ทิวากาลถอนหายใจไม่ใช่ว่าเหนื่อยกับเด็กแก้มกลม แต่เหนื่อยกับตัวเองมากกว่า ทิวากาลคนเดียวจะสามารถทนความจันทร์เจ้าได้มากแค่ไหน...
ร่างสูงใช้ช้อนตักลูกชิ้นหมูในถ้วยก๋วยเตี๋ยวของตัวเองขึ้นมาแล้วยื่นไปให้เด็กแก้มกลมฝั่งตรงข้าม ลูกหมูยิ้มกว้างจนแก้มแทบจะปริแตกก่อนจะอ้าปากรับลูกชิ้นจากช้อนของทิวา มองคนที่เคี้ยวด้วยความอร่อยแล้วก็เผลอยิ้มออกมา แก้มขาวกำลังบวมตุ่ยเพราะจุลูกชิ้นเอาไว้ ปากเล็ก ๆ นั่นกลายเป็นสีแดงสดเพราะความเผ็ดของอาหาร แม้จะมีเหงื่อผุดออกตามไรผมแต่ลูกหมูก็ยังยิ้มกว้าง ลูกชิ้นอร่อยมากเลย! เราชอบ แล้วทิวาก็ปรุงก๋วยเตี๋ยวอร่อยด้วย!
“เป็นไง?”
“อร่อย!” บอกพร้อมกับยกนิ้วโป้งให้อีกสองนิ้วเลย!
“ไม่เผ็ดหรอวะ?” ทิวากาลถามต่อเพราะที่เขาปรุงไปก็ใส่พริกไปเยอะพอสมควร โดยปกติแล้วเขาค่อนข้างทานอาหารรสจัด
“เผ็ดนิดหน่อย แต่เรากินเผ็ดได้ จริง ๆ เรากินได้หมด”
เออ นั่นแหละ
“ทิวาจ๋า” คนที่กำลังตักอาหารเข้าปากชะงักกึกกับเสียงหวานที่เอ่ยเรียก เมื่อมองไปยังสิ่งมีชีวิตตรงข้ามเขาก็ต้องกลืนน้ำลายลงคอ จันทร์เจ้ายื่นตัวเข้ามาเล็กน้อย ใบหน้าน่ารักประดับด้วยรอยยิ้มประจำตัว ดวงตาหวานกำลังเป็นประกายระยิบระยับน่ามอง ร่างสูงรู้สึกว่าเขาหายใจไม่ทั่วท้องและรู้สึกวูบไหวแปลก ๆ ในอก...
“มี มีอะไร?”
“คือว่า...เราเพิ่งนึกได้ ขนมที่พี่ซันนี่ให้เรามามันมีช็อกโกแลตด้วยง่ะ อากาศประเทศไทยก็ร๊อนร้อนมาก ๆ เลย กว่าจะเลิกเรียนแล้วก็กลับบ้านเรากลัวว่าคุณช็อกโกแลตของเราจะละลายง่า...”
“มีอะไรก็พูดมา”
“เราอยากให้คุณช็อกโกแลตอยู่ในที่เย็น ๆ”
“เอาไปฝากที่ร้านที่มีตู้แช่ดิ” เขาบอกไปแล้วกินต่อ เซ็งนิดหน่อย นึกว่าจะมีอะไรมากกว่าการเป็นห่วงช็อกโกแลตโง่ ๆ นั่น และสิ่งที่เขารู้สึกปวดประสาทอีกอย่างคือการที่เจ้าเด็กนี่เรียกแทบจะทุกสิ่งอย่างว่า ‘คุณ’ แม้จะแมลงสาบยังได้รับสรรพนามสุภาพแบบนั้นเลย
“เราไม่ได้สนิทกับคุณแม่ค้านี่นา... ทิวาจ๋า” ไม่ต้องมาเรียนชื่อกูด้วยเสียงสอง โว้ย หลอนหูไปหมดแล้ว!
“จะให้กูเป็นคนเอาไปฝากให้ใช่ไหม?”
“ใช่ใช่!” ถอนหายใจอย่างเพลีย ๆ ปกติแล้วทิวากาลไม่ใช่คนที่จะทำอะไรตามคำสั่งหรือคำขอร้องของใคร และเมื่อมองหน้าขาวใสและได้สบกับดวงตากลมโตหวานฉ่ำที่ฉายแววแห่งความหวังไว้อย่างเต็มเปลี่ยมเขาก็ใจอ่อนยวบไปแล้วมากกว่าครึ่ง
ไอ้เด็กนี่ ชักจะมากเกินไปแล้วนะ!
จันทร์เจ้ายิ้มกว้างเมื่อมองตามหลังทิวากาลไป ทิวาน่ารักจังเลยน้า ทีแรกนึกว่าจะไม่ยอมเสียอีก และไม่นานร่างสูงก็เดินกลับมาพร้อมแก้วน้ำปั่นหนึ่งแก้วในมือ จันทร์เจ้ายิ้มกว้างมากขึ้นเมื่อทิวาวางมันลงตรงหน้า มือเล็กประกบเข้าหากันก่อนจะก้มศีรษะลงเล็กน้อย
“ขอบคุณครับ”
“กูทำให้ตั้งหลายอย่าง แค่นี้หรอวะ?”
ลูกหมูเอียงคอเล็กน้อยพร้อมขมวดคิ้ว ไม่นานก็คายปมคิ้วออกแล้วยื่นมือไปข้างหน้า
“ส่งมือทิวามาสิ” แม้จะงงแต่ก็ยอมส่งมือไปวางบนมือเล็ก เขาเองก็อยากจะรู้เหมือนกันว่าเด็กแก้มกลมนี่จะทำอะไรกับมือของเขา
จุ๊บ
ร่างสูงเบิกตาโพลงด้วยความตกใจเมื่อริมฝีปากอิ่มแนบลงที่หลังมือของเขา ความอ่อนนุ่มยังติดอยู่ที่หลังมือแม้เจ้าของริมฝีปากสีสดจะถอนออกไปแล้ว เขามองคนทำอย่างอึ้ง ๆ ทิวากาลไม่คิดว่าจันทร์เจ้าจะจูบมือเขาแบบนี้ อีกทั้งที่นี่คือโรงอาหาร กลางโรงอาหารด้วยซ้ำ! แม้จะยังเช้าแต่ก็ใช่ว่าจะไม่มีคนเลย เสียงซุบซิบดังขึ้นมาไม่ขาด แต่แล้วเสียงพวกนั้นก็หายไปเพียงจากการได้ยินของทิวากาลเพราะรอยยิ้มจากใจของเด็กแก้มกลม
“มึง… ทำอะไรวะ!”
“ขอบคุณไง ปกติเราก็ขอบคุณแบบนี้ถ้าไม่หอมแก้ม จุ๊บที่ปาก ก็จูบที่หลังมือนี่แหละ อ๋อ มีหน้าผากด้วย”
“กับทุกคน?”
“เปล่านะ! เราไม่ได้ทำกับทุกคน แค่กับคนที่รู้สึกดีด้วยและพิเศษมาก ๆ”
ทิวากาลรู้สึกคล้ายกับหายใจไม่ออก ร่างกายเบาหวิวเหมือนไม่มีมวลน้ำหนัก หูอื้อจนไม่ได้ยินเสียงรอบข้าง ศีรษะเหมือนถูกทุบด้วยของแข็ง และยังหัวใจเต้นแรงจนน่ากลัวว่าจะช็อก มือหนาที่ค้างอยู่กลางอากาศหล่นตุบบนโต๊ะอาหาร เขามองไปข้างหน้าโดยไม่กะพริบตา มองคนที่กำลังมีความสุขกับชานมไข่มุกโดยไม่สนใจว่าสิ่งที่พูดออกมาจะทำให้คนฟังเสียความเป็นตัวเองมากแค่ไหน
มากเกินไป มากเกินไปแล้วจริง ๆ
TBC
ลูกหมูหนูไม่ควรทำแบบนั้นนะลูก หัวใจจะวายแทนพี่พระเอก 5555555555555555555555
วันนี้เพิ่งตื่นละดีดตัวมาเปิดคอมเลย ยังเบลอ ๆ ไม่รู้จะเพ้ออะไร ; __ ;
ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านนะคะ
ไว้เจอกันตอนหน้าคับ .โป้งชี้ก้อย
-
โอยย หัวใจจะวายไปพร้อมกับพี่ทิวาซะแล้วววว 555 :-[
-
คุณจันทร์เจ้านี่มันจันทร์เจ้าจริงๆเลยยยย 5555555
บีบแก้มมมมมมมม
ขอบคุณคนเขียนนะคะ กอดรวบบบบบบบ
-
:-[ :mew1: งุ้ยยยยยย ลูกหมู !!! น่ารักกกกกก โอ๊ยยยยยยยย ลูกหมู หลงลูกหมูจังเลยยยยย น่ารักกก
-
ใจจะวายยยยยยยยยยยย :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
ทิวา ตกหลุมร๊าก ลูกหมูแล้วววววว
-
อ่านไปยิ้มไปกับความจันทร์เจ้าจริงๆ
-
ลูกหมูน่าร๊ากกกก น่าให้ทิวาจับกดนักเชียว :hao7:
-
รอตอนใหม่งะะะ คิดถึงจจ :katai1:
-
ลูกหมู ทำคนแก่หัวใจวาย
-
ลูกหมมมมมมมมมมมมมมมมมมู :hao7:
-
ไม่มาเม้นท์ไม่ได้
ลูกหมูน้อย น่ารักเกินไปแล้ว
สงสารแค่ทิวาใกล้จะเป็น heart attack ในเร็ววัน
-
ลูกหมูคือแบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบทั้งมึนทั้งน่ารัก ทิวาไปไหนไม่รอดแน่เจอจันทร์เจ้าการโจมตีแบบละมุนเข้าไป :hao6: :hao6: :hao6: :hao6:
-
"แค่กับคนที่รู้สึกดีด้วยและพิเศษมาก ๆ"
ช็อคไปกับทิวาด้วยคนค่ะ ฮ่าๆๆ
:z3: :z3:
-
ตายๆๆ ทิวาโดนลูกหมูผู้ใสซื่อทำให้เกิดความช็อคอย่างรุนแรง....โอ้ยยย...สวีทโดยการนั้งป้อนข้าวป้อนขนมแล้วยังมีจุ๊บมือกลางโรงอาหาร อร๊ายยยยย..
-
ขอเป็นแฟน(แฟนคลับ)ลูกหมู จะน่ารักอะไรเบอร์นี้
-
ตกลงใครจีบใครกันแน่ครับ
-
เจเจนู๋อ่อนทิวาแบบไม่รู้ตัวสินะ
-
หนูขอบคุณได้น่ารักมากค่ะลูก :-[ :-[
ปล.คิดถึงจริงใจด้วย :กอด1: :กอด1:
-
เห้ยยยยย ลูกหมูน่ารักกกกก
-
แล้วต่อมาพี่ทิวาก็จะขอรับการหอมแก้มแทนคำขอบคุณจากลูกหมู
ฮาาาา :laugh:
-
ลูหหมูขี้อ่อยจริงๆ :hao6: :katai3: :katai5: :ling1:
-
ทิวากาลไปไหนไม่รอดแล้วค่ะ 555555
นางหลงน้องเจเจจนไม่ลืมหูลืมตาแล้ว 5555
-
สมงสมอง ไปหมดแล้ว ทิวา
-
จันทร์เจ้าแอคแทค
:-[
-
ลูกหมูน่ารักที่สุดในสามโลกกกกกกกกกกก มีความรุกทิวา หุหุ
-
ทิวาช็อคตาตั้งไปแล้วมั้งน่ะ จันทร์เจ้าระวังอย่าไปเผลอหลุดปากเล่าให้พี่ฟ้าฟังล่ะ
เดี๋ยวทิวาจะโดนพี่ฟ้าเชือดเอา :m3: :m3: :m3:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
น่ารักดี
-
:-[ :-[ :-[โอ้!!!!ลูกหมูแอคแทค พี่กาลหัวใจวายหรือยังแก่แล้วก็เงี่ยล่ะ
-
น้องหมูมีความกวนตีนที่น่ารัก555555
-
คนอ่านหัวใจจะวายตามทิวาละ
-
ลูกหมูช่างอ้อนจริงๆเลย
ทิวาช็อคไปแล้วมั้งเนี่ย
-
ลูกหมูอ่อยพี่ทิวาแบบไม่รู้ตัวเลยนะ
เล่นแบบนี้พี่ทิวาก็หลงจนถอนตัวไม่ขึ้นน่ะสิ :mew4:
-
เจเจลูกอ่อยอย่างธรรมชาติมากค่ะ555
-
ตกหลุมพราง555
-
อยากได้เจเจฮื่ออออออออออ :ling1:
น่ารักน่ารัก น่ารักๆๆๆๆๆ :impress2:
-
น่ารักเกินไปจริงๆ เราขอเถอะนะทิวา ลูกหมูน่ะ จะเอามาฟัดให้หนำใจ :-[ :-[ :-[
-
เจเจ!!!!!!! อร๊ายยยยยยย
ขอบคุณอะไรแบบนั้น
ทิวาได้กำไรไปเต็มๆเลยสิแบบนี้
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
พระเอกช็อคไปแล้วอ่ะหนู ฮ่าๆ
-
พี่ฟ้าชัดเจนมาก ไม่ใช่หวงเฉพาะจันทร์เจ้าคนเดียวซะแล้ว
แม่แท้ๆจะว่ายังไงเนี่ยพี่ฟ้าประกาศกร้าวขนาดนี้ :laugh:
ว่าแต่.....จันทร์เจ้าหนูไปทำอย่างนั้นกับทิวาได้ยังไงลูกกกกก
เกิดพี่เขาเป็นอะไรไปหนูจะต้องรับผิดชอบพี่เขาทั้งชีวิตนะ
แค่พูดถึงหน่อยเดียวพี่ฟ้าก็แทบพ่นไฟแล้ว
ถ้ารู้ว่าจูบมงจูบมือด้วยนะ.......ทิวาตายแน่ o18
อ่านลูกหมูแล้วก็อารมณ์ดีไปกับเขาด้วย
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :L2:
-
เป็นทิวาจะไม่ทนจับฟัดเลยลูกหมูน่ารักเกินไปแล้ว :กอด1: :กอด1:
-
ลูกหมูทำไมน่ารักงี้ล่ะ ทิวาเริ่มหวั่นไหวล่ะ
-
ทิวาหัวใจจะวายยละ5555
เจเจนี่อ่อยแบบไม่รู้ตัวเลยนะะ
-
ฮือออออออออ ทำไมลูกหมูน่ารักอย่างนี้นะ :hao5:
-
ความจันทร์เจ้าอ่าเนาะ
-
มีความฟินนนนน :impress2:
-
หมูน้อย หนูอย่าน่ารักขนาดนั้นสิ ฮือ
-
อร๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย มีจุ๊บด้วยอ่ะ อิอิ
-
คนกากจะสู้ความจริงใจนี้ไหวมั้ยนะ :laugh:
-
มนุษย์แฟนเด็ก
11
มีความทิ้งไว้กลางโรงอาหาร
ทิวากาลสั่นขา คลายริมฝีปากสลับกัดเม้มไปมา มือหนาเคาะปากกากับโต๊ะไม่เป็นจังหวะ ซ้ำยังสร้างความรำคาญให้กับคนนั่งข้าง ๆ จนต้องหันมองหลายครั้ง
“เป็นอะไรวะ?” สุดท้ายแล้วชมพู่ก็ทนไม่ไหว กระซิบถามเพื่อนเสียงเบาเพราะเกรงใจอาจารย์ที่กำลังบรรยายอยู่ ทิวากาลเหลือบมองแล้วสั่นศีรษะ
“เปล่า”
“มึงโกหกกูไม่ได้ กาล” ร่างสูงถอนหายใจยาว ชมพู่ยังคงจ้องเขาเขม็งอย่างต้องการคำตอบ แต่หากทิวากาลไม่อยากตอบแล้ว ต่อให้คนถามจะเป็นใครเขาก็จะไม่ปริปากพูด ชมพู่จิปากเมื่อไม่ได้ดั่งใจ เธอยอมเลิกสนใจเพื่อนสนิทชั่วคราวแล้วหันไปสนใจกับเกมในมือถือแทน...
เมื่อเลิกอาจารย์สั่งเลิกคลาส ชมพู่ที่ตั้งเป้าหมายไว้ว่าจะต้องเค้นคอเพื่อนรักให้ได้ก็เป็นอันต้องผิดหวังเมื่อโดนเพื่อนสนิทต่างคณะโทรมาตามเพราะโดนผู้ชายเท เมื่อชมพู่ออกไปแล้วคราวนี้ก็เหลือเพียงสี่หนุ่ม ทิวากาลเคาะปลายปากกากับโต๊ะ เหลือบมองหน้าคนที่นั่งข้างซ้ายของเขาเล็กน้อย ตอนนี้พวกเขายังอยู่กันในห้องอยู่
“มองกูบ่อยไปละ คิดอะไรกับกูป่ะ?” คนถูกมองบ่อย ๆ เอ่ยถามด้วยความสงสัยแกมกวนประสาท
“พ่อมึง”
“กูเพิ่งรู้ว่ามึงชอบเป็นเมียน้อย”
“กวนตีนไอ้สัด!” ทิวากาลตบหัวของต้นจนคนถูกทำร้ายซี้ดปาก
“แล้วมีอะไร กูเห็นมึงมองไอ้ต้นนานแล้ว” รถถังถามขึ้นมาบ้าง เพราะเขาเองก็สงสัยไม่น้อย แม้จะไม่ได้นั่งติดกับทิวากาล แต่เขาก็เห็นมาไอ้เพื่อนหน้าหล่อนั้นแอบมองต้นอยู่บ่อย ๆ
“ไปหาอะไรกินก่อนเถอะแล้วค่อยคุยกัน กูหิวโว้ย!” คนที่นั่งฟังมานานอย่างมิคกล่าวขึ้น อีกสามคนที่เหลือถอนหายใจออกมา แต่ก็เก็บของบนโต๊ะ เป็นสัญญาณว่าออกไปหาอะไรทานก่อนแล้วค่อยพูดคุยเรื่องที่ตกเป็นประเด็นอยู่
“มึงมีเรื่องอะไรอยากคุยกับกูหรือเปล่า?” ต้นเอ่ยถามทิวากาลระหว่างที่พวกเขากำลังจะเดินไปซื้อข้าว คนถูกถามชะงักเล็กน้อยก่อนจะตั้งสติตัวเองและหันมองคนถาม
“ไม่รู้ว่ะ”
“อ้าว ไอ้ห่า มีอะไรก็พูดมา กูข้องใจนะเว้ย!”
“จริง ๆ ก็มี แต่มัน... ไร้สาระว่ะ ช่างแม่งเหอะ!”
“ไอ้เหี้ยยยยย กูคาใจโว้ย!” ทิวากาลยักไหล่ไม่แยแส เขาเดินหนีต้นไปที่ร้านข้าวร้านโปรด เมื่อใกล้ถึงจุดหมายทิวากาลก็ระบายยิ้มออกมา ทำเอาผู้คนที่เดินผ่านถึงกับอายหน้าแดง แม้ร่างสูงจะไม่ได้ยิ้มให้ตนก็ตาม
“เฮ้”
“อ๊ะ! ทิวามาดึงเราทำไม”
“เจอรุ่นพี่ต้องทักทายสิวะ ไม่ใช่มาพูดอะไรแบบนี้”
“อู้หูย เราไม่มีอารมณ์ทักทายหรอก อีกไม่กี่คิวจะถึงคิวเราแล้วแท้ ๆ ทิวาก็มาดึงเราออกจากแถว แล้วดูสิ แถวยาวขนาดนี้เหมือนไหร่เราจะได้กิน!” ร่างสูงทำท่าแคะหูเมื่อเด็กแก้มกลมบ่นเสียยาวเหยียด นึก ๆ แล้วมันเขี้ยวแปลก ๆ อยากจะยื่นมือไปดึงแก้มกลมที่กำลังพองลม อยากจะบีบปากเล็ก ๆ ที่กำลังเชิดขึ้น อยากจะมองตากลมที่กำลังสั่นระริกเพราะถูกเขาแกล้งดึงออกจากแถว
“หึหึ เข้าไปต่อเหมือนเดิมสิ”
“ได้ที่ไหนกันเล่า ออกมาแล้วก็ต้องไปต่อใหม่นั่นแหละ ทิวานะทิวา ทำกับเราได้ลงคอ เราน่าสงสารขนาดนี้ทิวาไม่สงสารเราเลยเหรอ ใจร้ายจังเลย” คนใจร้ายได้แต่ยืนนิ่ง เขาทำอะไรไม่ถูกขณะที่ฟังอีกคนกล่าวตัดพ้อ มันน่าเอ็นดูแปลก ๆ แม้มันจะดูกวนตีนด้วยก็ตาม จันทร์เดินก้มหน้าผ่านเขาไปเพื่อไปยืนต่อแถวใหม่อีกครั้ง ใบหน้าน่ารักนั้นยังคงก้มลงจนคางแทบชิดออก มือเล็กกำเสื้อนักศึกษาของตนเอาไว้เสียจนยับ
“เตี้ย...”
“อะไร ทิวาจะแกล้งอะไรเราอีก”
“ขอโทษ” ลูกหมูชะงัก เงยหน้ามองทิวากาลอย่างลืมตัว ตากลมกะพริบถี่ก่อนที่น้ำตาจะไหลอาบแก้มยุ้ย ทิวากาลอึกอักทำอะไรไม่ถูกเมื่อเห็นน้ำตาไหลผ่านแก้มกลมที่เขาชอบบีบเล่น คนอื่น ๆ ที่อยู่ในบริเวณนี้ก็หันมาให้ความสนใจเป็นพิเศษจากที่สนใจอยู่แล้ว
“ร้องไห้ทำไม”
“เรา เราไม่รู้ จู่ ๆ น้ำตาก็ไหลออกมาเอง” แทบจะยกมือตบหน้าผากกับคำตอบ จันทร์เจ้าเบะปากขณะที่ใช้หลังมือปาดน้ำตาออกจากแก้มขวา ขณะที่กำลังจะเช็ดอีกข้างลูกหมูก็ต้องสะดุ้งเมื่อทิวากาลยื่นมือไปเช็ดน้ำตาออกให้ หัวใจดวงน้อยสั่นไหวอย่างที่ไม่เคยเป็นกับใครมาก่อนระหว่างที่มองใบหน้าคมคายของคนอายุมากกว่า ลูกหมูไม่คิดว่าทิวาจะมีมุมอ่อนโยนแบบนี้ด้วย
ไม่ใช่แค่จันทร์เจ้าเท่านั้นที่แปลกใจ ตัวของทิวากาลเองก็แปลกใจไม่น้อยกับการกระทำของตัวเอง ใช่ว่าเขาจะไม่เคยทำใครร้องไห้ ทว่าเจ้าเด็กแก้มกลมคนนี้คือคนแรกที่เขาเช็ดน้ำตาให้ ไม่รู้ว่าทำไมถึงต้องทำ เพราะเมื่อรู้ตัวอีกทีปลายนิ้วของเขาก็จัดการเกลี่ยหยาดน้ำตาออกจากผิวแก้มเนียนนุ่มนั้นแล้ว…
“เลิกร้องได้แล้ว เดี๋ยวเขาหาว่ากูรังแกเด็ก”
“อือ...” ลูกหมูปาดน้ำตาหยดสุดท้ายออกจากใบหน้าแล้วยิ้มแฉ่งให้กับทิวา เจ้าตัวนิ่มเอียงคอเล็กน้อยอย่างสงสัยเมื่อเห็นว่าทิวามองตัวเองนิ่งแถมยังนิ่งไปอีก สุดท้ายก็เบือนหน้าหนีไปทางอื่นแทนที่จะมองหน้ากัน
อะไรง่า... หรือเราร้องไห้จนน่าเกลียดทิวาเลยไม่อยากมอง...
พอคิดแบบนั้นก็คอตก ส่งสายตาเศร้าไปให้กับรุ่นพี่ตัวสูง ทิวากาลถอนหายใจ วางมือบนกลุ่มผมนุ่มแล้วขยี้เบา ๆ พอทิวาทำตัวแบบเดิมลูกหมูก็ยิ้มกว้างโชว์ฟันขาวที่เรียงซี่สวยอีกครั้ง ดวงตากลมปิดหยีกลายเป็นเส้นโค้งเพราะถูกแก้มยุ้ยบดบัง ทิวาจัดการบีบแก้มกลมด้วยความมันเขี้ยว กล้าดียังไงมาใช้สายตาแบบนั้นมองเขากัน แล้วกล้าดียังไงที่ส่งยิ้มโง่ ๆ มาให้จนเขาหาวิธีหายใจแทบไม่ถูก
“ทิวา”
“อะไร?”
“เราไม่อยากกินร้านนี้แล้ว ไปร้านอื่นกันเถอะ!” ยังไม่ทันได้ตอบรับหรือปฏิเสธ ข้อมือหนาก็ถูกมือขาวคว้าหมับพร้อมกับออกแรงฉุดให้ทิวาเดินตาม ร่างสูงสั่นศีรษะเบา ๆ ขณะที่มองคนตัวเล็กกว่าลากเขาไป
“มึงจะกินร้านไหน?”
“เราไม่รู้ แต่ไม่กินร้านที่คนเยอะได้ไหมครับ ตอนนี้เราหิวม้ากมากเลย” เงยหน้าช้อนตามอง ทั้งยังกะพริบตาปริบ ๆ เป็นการอ้อนอีกด้วย อืม... แบบนี้เขาจะปฏิเสธได้อย่างไรกัน ลูกหมูน้อยยิ้มกว้างเมื่อร่างสูงพยักหน้าตกลง สายตากลมกวาดหาร้านอาหารที่จะเป็นที่ฝากท้องสำหรับมื้อนี้ ก่อนจะสะดุดที่ร้านเกือบสุดท้ายที่มีไม่ลูกค้าอยู่เลย
“ไปร้านนั้นกันครับ”
“ไม่มีคนเลย จะอร่อยหรอวะ?” ทิวากาลเอ่ยขึ้นหลังจากที่มองตามปลายนิ้วเล็ก
“คนเยอะหรือคนน้อยไม่ได้วัดความอร่อยนี่นา...”
โอเค เขายอมก็ได้
“ทิวานี่ดังจังเลยเนอะ ไปไหนคนก็มองกันหมด” เราก็งงไม่รู้จะมองทำไมนัก ตั้งแต่อยู่ที่ร้านข้าวร้านแรกแล้วด้วย รู้สึกตั้งแต่แรกแต่ไม่ได้พูดออกมา คงจะมองทิวา เพราะทิวาเองก็น่าจะดังมาก ๆ ในคณะ เผลอ ๆ คนทั้งมหาวิทยาลัยคงรู้จัก ด้วยหน้าตา รูปร่าง และคุณสมบัติอื่น ๆ เฮ้อ... อยู่กับคนดังเลยต้องเป็นเป้าสายตาไปด้วย แย่จังเลยน้า
“อ๊ะ! เราลืมกระเป๋าสตางค์”
“เดี๋ยวกูจ่ายให้ก่อน” ทิวากาลบอกพร้อมกับคว้าแขนของลูกหมูเอาไว้เมื่ออีกคนกำลังจะวิ่งกลับไปทางเดิม ลูกหมูทำหน้างงเล็กน้อยก่อนจะยิ้มกว้างและพยักหน้ารับ จากนั้นทั้งสองจึงเดินไปที่ร้านก๋วยเตี๋ยวที่อยู่เกือบสุดท้าย
“สวัสดีครับคุณป้า” ลูกหมูเอ่ยทักคุณป้าแม่ค้าพร้อมรอยยิ้มสดใส คุณป้าก็ยิ้มตอบด้วยความใจดีและดีใจที่มีลูกค้าเข้าร้าน
“สวัสดีลูก อยากกินอะไรจ๊ะ?”
“หนูอยากกินเส้นใหญ่ต้มยำเพิ่มลูกชิ้นไม่ใส่ต้นหอมหนึ่งชามครับผม!” ใครว่าจันทร์เจ้ากินทุกอย่าง ไม่จริงนะ! เพราะมีหลายอย่างที่เราไม่กินเลยเหมือนกัน โดยอันดับหนึ่งนั้นคือบล็อกโคลี่ อันดับสองก็คือต้นหอมนี่แหละ! มีในอาหารได้แต่ไม่กินคับผม!
“ได้ลูก ได้ รอแป๊บหนึ่งนะจ๊ะ” ยิ้มรับคำพูดของคุณป้าก่อนจะหันมาหาทิวากาลที่ยืนกอดอกแหงนหน้าอ่านป้ายรายการที่แขวนอยู่ด้านบน เมื่อตัดสินใจได้แล้วจึงก้มหน้าลงในระดับปกติและก็ได้พบว่ามีมนุษย์ลูกหมูกำลังมองเขาตาแป๋ว เจ้าหมูสะดุ้งเฮือก ก้มหน้างุดเมื่อถูกทิวาจับได้ว่าแอบมอง จึงหันหลังให้ร่างสูงเช่นเดิมแล้วไปคุณกับคุณป้าแม่ค้าแทน
“อู้หูย! อร่อยจังเลยครับ!” ลูกหมูเอ่ยชมหลังจากที่ตักน้ำซุปเพื่อชิมก่อนปรุง ทว่ารสชาติกลมกล่อมเข้มข้นของน้ำซุปและเครื่องต้มยำนั้นทำให้ลูกหมูตาโต น่าแปลกใจจัง อร่อยขนาดนี้ทำไมถึงไม่มีลูกค้านะ
“อร่อยหรอลูก มา ๆ เดี๋ยวป้าเพิ่มลูกชิ้นกับเนื้อหมูให้”
“ฮือ ไม่เอาครับ” จันทร์เจ้าส่ายหน้าหวือพร้อมยกชามหนี ถึงแม้ลูกหมูจะชอบกินแต่ก็ไม่ชอบที่จะเอาของฟรีหรอกนะ ยิ่งคุณป้าไม่มีลูกค้าแบบนี้ยิ่งไม่อยากรับไปกันใหญ่
เอ…? หรือเราจะพูดผิดที่บอกว่าคุณป้าไม่มีลูกค้า สงสัยจะคุยเพลินจนลืมสนใจสิ่งรอบข้างไป ตอนนี้มีนักศึกษาหลายคนมาต่อแถวด้านหลังทิวา มีแต่ผู้หญิงทั้งนั้นเลย บู้ว
“คุณป้าขายนานหรือยังครับ แล้วขายดีไหมครับ?” ลูกหมูถามเจื้อยแจ้วระหว่างทีรอทิวาปรุงก๋วยเตี๋ยวอยู่ข้าง ๆ
“ป้าเพิ่งมาขายได้สองอาทิตย์เองลูก ขายก็ไม่ค่อยดีหรอก จนพวกหนูมาซื้อนี่แหละ เลยมีเด็ก ๆ มาซื้อบ้าง” อย่างนี้นี่เอง… เพราะเป็นร้านที่มาเปิดใหม่สินะ
“ก๋วยเตี๋ยวคุณป้าอร่อยมาก ๆ เลย เดี๋ยวหนูมากินบ่อย ๆ นะครับ”
“จ้า ขอบใจมากนะลูก”
“ไปได้แล้ว เกะกะเขา” ทิวากาลผลักศีรษะลูกหมูเบา ๆ ก่อนจะยกถาดที่มีก๋วยเตี๋ยวสองชามขึ้นมาถือเองไว้ จันทร์เจ้ามุ่ยหน้า ก่อนจะหันไปโบกมือลาคุณป้าแล้วจึงวิ่งตามทิวาไป
ผู้คนที่อยู่บริเวณนั้นต่างก็มองด้วยความสงสัยใคร่รู้ เหตุใดคนสมบูรณ์แบบอย่างทิวากาลถึงได้มาสนิทกับเด็กปีหนึ่งหน้าใสอย่างจันทร์เจ้าได้ ไม่ใช่แค่ทิวากาลเท่านั้นที่เป็นที่สนใจของผู้คน แน่นอนว่าด้วยรูปลักษณ์ทั้งยังฐานะทางบ้านที่จัดว่าดี แต่จันทร์เจ้าเองก็มีคนสนใจไม่น้อย ด้วยใบหน้าที่น่ารัก นิสัยที่เป็นคนเอง มีรอยยิ้มประดับใบหน้าตลอดเวลา และสุดท้ายคงจะเป็นรูปร่างของเจ้าลูกหมูที่เป็นคนเจ้าเนื้อจ้ำม่ำกอดกำลังพอดีแต่ไม่อ้วนฉุนั้นทำให้หลาย ๆ คนอยากจะเข้าไปทำความรู้จัก
แต่ในเมื่อลูกหมูตัวกลมได้สนิทสนมกับทิวากาล หลาย ๆ คนจึงทำได้เพียงแค่มองอยู่ไกล ๆ
“มึงไปซื้อน้ำให้กูหน่อย ร้านพี่ตาน่ะ เอาชาไทยปั่น ส่วนมึงจะกินอะไรก็ซื้อมา กระเป๋าสตางค์อยู่ด้านหลัง หยิบไป” พยักหน้าหงึกหงักรับคำสั่งแล้วดึงกระเป๋าสตางค์จากกระเป๋าหลังกางเกงทิวาออกมาแล้วจึงกลับหลังหันเดินไปที่ร้านน้ำปั่นพี่ตาตามที่ทิวาบอก
“ชาไทยกับนมสดปั่นอย่างละแก้วครับ” ลูกหมูเอ่ยบอกกับพี่ตาซึ่งเป็นคนขาย พี่สาวใจดียิ้มรับก่อนจะหันไปง่วนกับเครื่องปั่น ระหว่างรอลูกหมูจึงถือโอกาสเปิดกระเป๋าสตางค์ของทิวา อู้หูย ทำไมทิวาถึงพกเงินสดเยอะจัง มีแต่ธนบัตรหนึ่งพันบาททั้งนั้นเลย แถมบัตรยังเยอะแยะอีกต่างหาก จันทร์เจ้าสั่นตัวหยิบเงินออกมาหนึ่งร้อยบาทแล้วเก็บใส่กระเป๋ากางเกงไว้อย่างดี ถ้าหายล่ะเรื่องใหญ่แน่ แค่ราคากระเป๋าอย่างเดียวก็แพงจะแย่แล้ว ไหนจะบัตรต่าง ๆ และยังเงินสดเป็นหมื่นนั่นอีก แค่คิดลูกหมูก็สยองแล้ว
เอ๋… ทิวาหายไปไหนนะ ลูกหมูขมวดคิ้วมุ่นเมื่อเดินกลับมาที่เดิมหลังจากแยกตัวไปซื้อน้ำปั่นมา ทว่าพอกลับมากลับไม่เจอทิวาเลย มองซ้ายมองขวาหาก็ไม่เจอ ตอนนี้ผู้คนในโรงอาหารยิ่งเยอะอยู่ด้วย จะหาเจอได้ยังไง!
“น้องจันทร์เจ้าขาาาา!” เจ้าของชื่อสะดุ้งก่อนมองหาต้นเสียง เมื่อพบว่าเป็นพี่รหัสคนสวยที่เคยเจอกันเมื่อวานกำลังโบกมือให้ก็ยิ้มกว้างพร้อมกับก้มศีรษะทำความเคารพ พอพี่ซันนี่กวักมือเรียกลูกหมูก็เดินเข้าไปหา
“สวัสดีครับพี่ซันนี่”
“สวัสดีจ้า น้องจันทร์เจ้าหาอะไรอยู่จ๊ะ?”
“หาทิวา..” อ๊ะ! จริงสิ ทิวารู้จักพี่ซันนี่นี่นา “พี่ซันนี่รู้จักทิวาไหมครับ?”
“ทิวา? ทิวาไหนคะ?”
“....ทิวากาล”
“อ๋อ... รู้จักค่ะ ทำไมเหรอคะ?” ซันนี่บอกพร้อมรอยยิ้ม แม้จะติดสงสัยเล็กน้อยที่น้องรหัสตัวขาวเรียกชื่อรุ่นพี่ปีสี่อย่างทิวากาลด้วยชื่อต้องห้าม
“พี่ซันนี่มีเบอร์มือถือทิวาไหมครับ? เราโดนทิวาทิ้ง” ว่าไปแล้วก็เบะปากเศร้า เล่นเอาคนเห็นอยากจะเข้าไปปลอบใจให้หายงอแง
“ขอโทษด้วยน้า พี่ไม่มีเบอร์พี่กาลค่ะ”
; __ ;
“ไม่เป็นไรครับ...” ส่งยิ้มน้อย ๆ ให้พี่รหัสก่อนจะถอนหายใจแผ่วเบา เฮ้อ จะไปหาทิวาจากไหนได้ล่ะ แต่ระหว่างที่กำลังบ่นทิวาในใจอยู่นั่นเสียงหวานของพี่ซันนี่ก็ดังขึ้นมา
“โอ๊ะ พี่กาลอยู่ทางนั้นไง” หันขวับไปตามที่พี่รหัสบอกแล้วหน้าบึ้งเมื่อเห็นร่างสูงของทิวากำลังเดินมาหา
“มาทำอะไรตรงนี้เตี้ย”
“ทิวานั่นแหละ ทิ้งเรา!”
“ทิ้งเหี้ยไรล่ะ มานี่เลย” ทิวากาลโอบแขนล็อกคอจันทร์เจ้าก่อนจะลากออกมา เล่นเอาลูกหมูคว้าแก้วมามาถือแทบไม่ทัน ยังไม่ทันได้บอกบั๊บบัยพี่ซันนี่เลยด้วย ทิวาไม่มีมารยาท!!!
ระหว่างทางที่โดนลากนั้นแม้ลูกหมูโวยวายหรือเอ่ยถามอะไรออกไปร่างสูงก็ไม่ยอมตอบหรือพูดด้วย จนกระทั่งมาถึงโต๊ะ เมื่อเป็นอิสระเจ้าหมูน้อยก็หน้ามุ่ยและตวัดตาฉับมองค้อนทิวา แต่อีกคนก็ทำเพียงแค่ยักไหล่ไม่สนใจ
“นั่งลง!”
“ไม่! เราจะไปหาเพื่อน”
“เพื่อนมึงก็นั่งอยู่นี่จะไปหาที่ไหน” ลูกหมูมึนงงกับคำพูดของทิวาก่อนจะละสายตาจากคนตัวสูงและมองดูว่ามีใครบ้างที่นั่งอยู่โต๊ะตัวนี้ จันทร์เจ้าหน้ามุ่ยหนักกว่าเดิมเมื่อเห็นว่าทั้งฟินน์และเบสท์นั่งอยู่โต๊ะเดียวกับกลุ่มของทิวาจริง ๆ อะไรอ่ะ! ทำไมถึงมานั่งตรงนี้ได้!
“นั่งลง!” แม้จะไม่อยากทำตามคำสั่งแต่ก็ยอมนั่งลงข้างทิวา สะบัดหน้าใส่มิลค์บอยแล้วยื่นหน้าเข้าไปหาเพื่อนที่นั่งฝั่งตรงข้าม
“ทำไมมานั่งตรงนี้อ่ะ?”
“โดนไล่ที่ ถ้าอยากให้รู้ว่าที่ใครไม่ฉี่จองไว้ล่ะ เชี่ย!” เบสท์ว่าอย่างหงุดหงิด คิดดูสิ พวกเขาสามคนเอาหนังสือจองไว้แล้ว พอกลับมาก็ดันเห็นว่ามีคนอื่นมานั่งอยู่ เมื่อแย้งไปก็กลายเป็นทะเลาะเมื่อฝ่ายนั้นบอกว่าโต๊ะนั้นเป็นของพวกเขา เกือบจะมีเรื่องกันแล้วเพราะเบสท์กับฟินน์เองก็ร้อนทั้งคู่ แต่เรื่องสงบได้เพราะพี่มิคกับพี่รถถังเข้ามาเห็นพอดี แล้วก็ชวนเบสท์และฟินน์ไปนั่งด้วยกัน
“อ้าว พวกเขาเป็นคุณหมาหรอ?”
“กูด่าโว้ย!” ลูกหมูย่นคอลงเมื่อถูกเสียงดังใส่ แต่ไม่นานก็ยิ้มร่าเพราะทิวาดันชามก๋วยเตี๋ยวต้มยำเพิ่มลูกชิ้นแสนอร่อยมาให้ ขอโทษน้าที่เราลืมคุณก๋วยเตี๋ยวไป ต่อจากนี้เราจะจัดการไม่เหลือเลย!!!
“มีอะไรเหรอ?” เอ่ยถามเสียงอ่อนกับเพื่อนฝั่งตรงข้าม ก็เล่นมองจนกลายเป็นจ้องแบบนั้นไม่ให้สงสัยได้ยังไงกัน...
“เปล้า!” เสียงสูงขนาดนั้นยิ่งมีพิรุธไปกันใหญ่
“มึงจะสงสัยอะไร แดก ๆ เข้าไป เดี๋ยวกูแย่งนะ”
“ไม่ให้!” ยกมือบังชามก๋วยเตี๋ยวของตัวเองพร้อมทำหน้างอใส่ฟินน์กับเบสท์ ไม่ให้ ก๋วยเตี๋ยวของเรา ไม่ให้หรอก ถ้าจะแย่งของเราจริง ๆ ล่ะก็ จะงอนไปสามวันเลย!
“มึงเห็นก๋วยเตี๋ยวโง่ ๆ นั่นดีกว่ากูเหรอ?!”
“ใช่! แล้วก๋วยเตี๋ยวของเราก็ไม่โง่ด้วย” ลูกหมูเถียงกลับอย่างไม่ยอมแพ้ ซ้ำยังแยกเขี้ยวใส่เบสท์อีกด้วย เห็นแล้วอยากจะเอาส้อมจิ้มแก้มมันให้แตกเลยจริง ๆ
“พี่ชมพู่ไปไหนหรอฮะ?”
“ไปหาเพื่อนน่ะ” พยักหน้าหงึกหงักรับคำตอบจากพี่ต้นอย่างเข้าใจ เพราะตอนแรกที่มาก็งงว่าพี่ชมพู่คนสวยหายไปไหน
“แล้วมึงไปยืนทำอะไรตรงนั้น?”
“ตรงนั้นคือตรงไหน?” เอียงคอถามทิวาอย่างไม่เข้าใจ อยู่ ๆ ก็ถามขึ้นมาใครจะไม่งงกัน
“ซันนี่”
“อ๋อ… หลังจากที่เราไปซื้อน้ำแล้วใช่ม้า พอกลับมาที่เดิมก็ไม่เจอทิวา แล้วพี่ซันนี่ก็เรียกให้ไปหาพอดี จากนั้นเราเลยถามว่าพี่ซันนี่รู้จักทิวาหรือเปล่า พี่ซันนี่ก็บอกว่ารู้ เราเลยถามต่อว่ามีเบอร์มือถือทิวาไหม แต่พี่ซันนี่บอกว่าไม่มี เราก็เฟลเพราะไม่รู้จะหาทิวายังไง แต่ไม่นานทิวาก็เดินเข้ามานั่นแหละ” ทิวาไม่รู้จะทำหน้ายังไงดีกับคำตอบแสนยาวนั่น เขาไม่ได้ต้องการให้เด็กแก้มกลมเล่าละเอียดทุกระเบียบนิ้วแบบนี้ เฮ้อ เด็กบ๊องเอ๊ย
“มึงไปขอเบอร์กูกับซันนี่ทำไม”
“ก็เราจะได้โทรหาไงว่าทิวาอยู่ตรงไหน เราไม่ขอไปซื้อล็อตเตอร์รี่หรอก” คำตอบของลูกหมูทำเอาเพื่อนร่วมโต๊ะหัวเราะ มีเพียงคนถูกยอกย้อนเท่านั้นทีทำหน้าไม่สบอารมณ์ ทิวายื่นมือไปหยิกแก้มกลมที่กำลังบวมตุ่ยอยู่พอดีเพราะจุอาหารเอาไว้
“เอามือถือมึงมา”
“เอาทำไมงะ?”
“บอกให้เอามาก็เอามาเถอะน่า อย่าดื้อ!”
“เราไม่มีสิทธิ์ในของของเราเลยสินะ เฮ้อ” พูดจบก็ถอนหายใจราวกับเหน็ดเหนื่อยใจ เรียกความเอ็นดูและอยากฟัดจากเพื่อนร่วมโต๊ะได้อีกโข จันทร์เจ้าควักเอาโทรศัพท์มือถือออกมา กดรหัสปลดล็อกเรียบร้อยเพราะยังไงทิวาก็ต้องถามอยู่แล้ว
“ทิวาทำอะไร” ร่างสูงเหลือบมองคนถามที่ชะโงกหน้ามาดูและนึกหมั่นไส้ จึงยกแขนขึ้นเกี่ยวคอคนอยากรู้เข้ามาเสียเลย กลายเป็นว่าตอนนี้เจ้าลูกหมูโดนกักโดยวงแขนแกร่งและใบหน้าแนบไปชิดกับอกของทิวาแล้ว เจ้าหมูกะพริบตาปริบ ๆ งงเล็กน้อยถึงปานกลาง แถมยังไม่เข้าใจว่าทำไมก้อนเนื้อในอกถึงสั่นวูบเมื่อกลิ่นน้ำหอมราคาแพงลอยแตะจมูก
ภาพตรงหน้าทำให้คนที่เหลือบนโต๊ะเดียวกันเบิกตาโพลงและมองตากันอย่างสื่อความหมาย เรื่องนี้มันต้องมีเงื่อนงำอย่างแน่นอน!!! รถถังที่ได้สติก่อนรีบคว้าโทรศัพท์มือถือของตนขึ้นมาแล้วไปที่กล้องถ่ายภาพก่อนจะกดถ่ายรูปแล้วส่งไปให้เพื่อนสาวคนเดียวของกลุ่มที่ไม่ได้อยู่ในเหตุการณ์ผ่านโปรแกรมสนทนา เพียงไม่กี่วินาทีชมพู่ก็ตอบกลับด้วยการพิมพ์รัวพร้อมรัวสติ๊กเกอร์มาราวสิบตัว
“พิมพ์ชื่อว่า ‘ทิวากาลที่นิสัยไม่ดี’ ” จันทร์เจ้าเอ่ยบอกเมื่อเห็นว่าทิวากำลังจะพิมพ์ชื่อหลังจากที่เพิ่มตัวเลขสิบหลักยังผู้ติดต่อว่า ‘Thiwa’ พิมพ์แค่นั้นมันเป็นวิถีของมักเกิ้ล มันไม่ใช่สไตล์ของจันทิมันตุ์ มันไม่คูล เราไม่ชอบ!
ทิวากาลหรี่ตามอง เขายอมกดลบชื่อที่พิมพ์ก่อนหน้านั้นอย่างจำใจก่อนจะพิมพ์ตามที่เด็กแก้มกลมบอกไปใหม่ ยังไงเจ้าเด็กนี่คงไปเปลี่ยนอยู่ดี รู้สึกข้องใจแปลก ๆ กับคำต่อท้ายชื่อจนอยากจะฟาดก้นเด็กอ้วนให้ลาย กล้าดียังไงมาว่าเขานิสัยไม่ดีวะ เมื่อบันทึกเบอร์เรียบร้อยแล้วเข้าจึงกดโทรออกมาเข้าเครื่องตัวเอง พอมันส่งเสียงขึ้นมาก็ตัดสาย จากนั้นก็เข้าแอพพลิเคชั่นโซเชียลมีเดียแทบทุกอย่างที่เด็กมาร์ชเมลโลว์มี แอดแม่งให้หมด จะได้ไม่ต้องไปถามหาจากคนอื่น
“ไอดีมึงอะไรวะ?” ทิวากาลถามอย่างอยากรู้แม้จะแอดเฟรนด์ไปแล้วก็ตาม
“JJINDAHOUSE” ตาคมจ้องไปที่เด็กปีหนึ่งหน้าขาวทันที เมื่อวันก่อนตอนที่ไอ้เด็กตะวันถามยังบอกว่าลืมอยู่เลย เพิ่งจะมาจำได้หรือจงใจไม่ให้เด็กนั่นกันนะ ทิวากาลได้แต่สงสัยในใจแต่ไม่คิดจะถามออกไป มันก็น่าจะเป็นอย่างที่เขาคิดอยู่แล้ว เพราะถ้าเจ้าเด็กแก้มกลมนี่อยากให้คงไม่แกล้งปิดโทรศัพท์มือถือแล้วบอกว่าลืมไอดีหรอก
“ปัญญาอ่อน ชื่อมึงไม่ได้สะกด CH หรอ ทำไมใช้ JJ วะ”
หน้ามุ่ยกับคำว่าของทิวา จึงกำกำปั้นแล้วทุบหลังคนนิสัยไม่ดีไปหนึ่งที มาว่าไอดีเราปัญญาอ่อนทำไม!!
“มักเกิ้ลอย่างทิวาจะไปเข้าใจอะไร ต้องตั้งว่า CHANCHAOInwzahaha+ หรือไง!! แล้วชื่อเราก็สะกด CH ที่ตั้ง JJ เพราะพี่ฟ้าเรียกเราว่าเจเจต่างหาก!”
“อันนั้นยิ่งปัญญาอ่อน คิดได้ไง ปรึกษาสมองก่อนหรือ แล้วกูไม่ใช่มักเกิ้ลโว้ย เลือดบริสุทธิ์ต่างหาก!!” ออกแรงรัดคอเล็กด้วยความหมั่นไส้ อะไร ๆ ก็พี่ฟ้า ฮึม!!! พออีกคนร้องโวยวายก็คลายออก การกวนเจ้าเด็กนี่เป็นอะไรที่สนุกจริง ๆ
“เชอะ! เอากระเป๋าสตางค์ทิวาคืนไป แล้วก็เอามือถือเราคืนมาได้แล้ว!” ลูกหมูวางกระเป๋าสตางค์แบรนด์ดังลงบนโต๊ะ นั่นทำให้เพื่อนสนิทของทิวาเบิกตาโตอีกครั้งด้วยความแปลกใจ เข้! ปกติไอ้ห่านี่มันหวงของฉิบหายวายป่วง ไม่มีใครได้แตะต้องของของมันง่าย ๆ หรอก! แต่นี่… จันทร์เจ้าได้สิทธิไปหลายอย่างแล้วนะ เรื่องนี่ไม่ธรรมดาแล้วเหวย
ทิวากาลหยิบกระเป๋าสตางค์ของตนมาเก็บโดยไม่เปิดดูว่ามีอะไรหายหรือเปล่า เขามั่นใจว่าเจ้าเด็กนี่ไม่มีทางหยิบอะไรของเขาไป หากเป็นคนอื่น เขาก็ไม่รู้ว่าจะมั่นใจอย่างนี้หรือเปล่า แขนแกร่งปล่อยให้ลูกหมูตัวกลมเป็นอิสระ ได้กลับไปทานอาหารให้เสร็จเพราะเขาก่อกวนมาหลายนาที และทิวากาลยังไม่ยอมคืนโทรศัพท์มือถือให้เจ้าของ จนลูกหมูเลิกสนใจจะวอแว
อยากทำอะไรก็ทำเลยแล้วกัน อยากจะค้นอะไรก็เชิญเลย!!
“ไอ้ต้น” ทิวากาลเอ่ยเสียงชื่อของเพื่อนที่กำลังพร่ำเพ้อถึงเด็กแก้มกลมที่ได้นั่งทานข้าวด้วยกันเมื่อสักครู่ ตอนนี้เด็กปีหนึ่งทั้งสามคนก็ขอตัวแยกออกไปก่อนแล้ว มิคกับรถถังไปหาซื้ออะไรมากินเพิ่ม ตอนนี้ที่โต๊ะจึงเหลือเพียงทิวากาลกับต้นเท่านั้น
“มีอะไรวะ?”
“คุยกับกูหน่อย” ว่าจบก็ขมวดคิ้วทำหน้ายุ่ง ต้นเองก็เริ่มขมวดคิ้วด้วยเมื่อเจอรังสีความเครียดจากทิวากาลเขาไม่รู้ว่ามันจะคุยเรื่องอะไรด้วย แต่แย่ละ ทำไมเรื่องที่เคยทำไม่ดีกับมันตีรวนเข้ามาในหัวแบบนี้วะ
“มีเรื่องอะไรจะคุยกับกูวะ กูกลัวนะเนี่ย” พูดติดตลกแต่เมื่ออีกคนหน้านิ่งและขมวดคิ้วจนหัวคิ้วแทบจะชนกัน เขาจึงต้องปรับสีหน้าให้เครียดตามไปด้วย
“มึงชอบเด็กแก้มกลมจริง ๆ หรือเปล่า?” ทิวากาลเอ่ยถามเสียงเบาคล้ายกับกระซิบ แม้คนในโรงอาหารจะน้อยลงแล้วแต่ก็ใช่ว่าจะไม่มีเลย
“น้องจันทร์เจ้าเหรอวะ? ถามทำไม?”
“อือ”
“ก็… ชอบนะ” เมื่อได้ฟังคำตอบทิวากาลก็ถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะยกมือขยุ้มผมตัวเอง
“หรอวะ…” ท่าทางเครียด ๆ ของเพื่อนทำเอาต้นพลอยรู้สึกแปลก ๆ ไป เขาไม่เคยเห็นทิวากาลเป็นแบบนี้มาก่อน หรือว่า…
“สรุปมีอะไรกันแน่ มึงพูดมาตรง ๆ ซิ”
“ถ้ามึงชอบ ทำไมไม่จีบวะ?”
“จีบไมวะ กูแค่ชอบ แบบว่าปลื้มเงี้ย น้องมันน่ารัก แต่ไม่ได้อยากได้เป็นแฟน”
แม่งจะชอบน้องจันทร์เจ้าวะ
“หรอ”
“มึงถามทำไม?”
“ถ้ามึงชอบเด็กแก้มกลม กูจะไม่จีบ”
“…….”
“แต่ถ้ามึงแค่ปลื้ม กูจะได้จีบมัน”
นั่นไง! โลกต้องล่มสลายแน่ล่ะไอ้ทิวากาลพูดแบบนี้!!!
TBC
อัพบ่อยไปป่ะ อย่าเพิ่งเบื่อนะ 5555555555
พี่กาลนางก็ปล้นเบอร์ลูกหมูได้แบบ... /ถอนหายใจ ไอ้โจรกระจอก
และที่นางถามต้นเพราะนางจะไม่ยุ่งกับคนที่เพื่อนชอบ เป็นคนนิสัยไม่ดีที่มีศีลธรรม(?)
ขอบคุณคนอ่านทุกคนนะคะ ไว้เจอกันตอนหน้าครับผม จุ๊บๆ
:mew1:
-
มาอัพบ่อยดีแล้วค่ะ o13 o13
อยากเห็นตอนทิวาจีบ JJ จะมึนขนาดไหน :-[
-
รู้ตัวแล้วสินะทิวาาาาาาาาาาาาาาาาาาานายไปไหนไม่รอดแล้ววววววว โดนความกวนตีนลูกหมูมัดใจไปแล้ววววว
-
o13. มันต้องอย่างนี้สิทิวาาาาาาาคนนิสัยไม่ดี5555
-
:pig4: :pig4:
-
คนกากของเราเริ่มอัพเกรดล้าวววว :hao7:
-
:L2: :L2: :L2: :L2:
เอาใจช่วยทิวาจีบหนูจันทร์เจ้าของพี่ฟ้าให้ติด
ว่าแต่ถ้าจีบติดเตรียมตัวโดนพี่ฟ้าเชือดได้เลย
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ที่มองต้นก็เพราะอย่างนี้นี่เอง เครียดขนาดนั้นเลยนะทิวา 555
รอดูๆทิวาจีบจันทร์เจ้า 555 :mew1:
-
:hao6: :hao6: :hao6:
-
ว้ายยยยยยยยยยยยยฝันเป็นจริงงง
จะเห็นทิวาจีบลูกหมูซักทีหลังจากแอบเต๊าะลูกหมูมานาน
แก้มกลมๆนี้น่ารักชิมิล่า
-
อัพบ่อยๆ อัพถี่ๆ วันละหลายๆรอบก็ได้ค๊าาา ไม่เบื่อๆ ชอบๆ ค่ะ ^^
-
ทิวากาลจะรุกลูกหมูแล้วววว เย้ๆ ด่านหน้าพี่ฟ้าผู้พิทักษ์ลูกหมู :z2:
-
:a5: :a5: :a5: :a5: :a5: :a5:
นิถ้าเป็นพี่ต้น ดิฉันคงเป็นลมไปแล้วข่าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา
พี่ทิวากาลนิแน่นอนจริงๆ ประทับจายยยยยยยยยยยยยย
อยากเห็นตอนฉะกับเพลิงฟ้าจริงๆ
-
ทิวาคนกากเริ่มจีบเจเจล้าวววว
-
ทิวาเอาจริงแล้วโว้ยยยยยย~~~
เส็ดแน่แก้มกลม หึหึ
-
เตรียมรับมือได้เลนลูกหมู นี่ขนาดยังไม่ลงมือจีบนะเนี่ย
-
โอ้ ทิวาเริ่มอัพเกรดบ้างแล้ววุ้ย หลังจากรอมาหลายตอนนน :hao7:
-
มาบ่อยๆ เลยค่า
เราชอบ
อยากเห็นทิวาจีบน้องแล้วววว
:katai2-1:
-
ทิวาจะรุกแล้ววว :ling1: :ling1: :hao7: :hao7: o13 :pig4: :hao5:
-
สักทีเถอะทิวากาล!!!!!!!! :katai2-1:
-
หลังจากแสดงความเป็นเจ้าของแบบเนียนๆไปหลายรอบ
ทิวาจะเริ่มทำอะไรให้ชัดเจนสักที เย้! :katai2-1:
-
จีบเลย จีบเลย จีบเลย
ว่าแต่...ที่ผ่านๆมานี่ไม่เรียกว่าจีบหรอ55555
พิเศษกว่าใครขนาดนี้แล้วอะนะทิวา
-
มาอัพบ่อยๆดีแล้วค่ะ เพราะเรารออยู่ทุกวันเลย
ทิวาลงจะรุกแล้วนะเจเจเตรียมตัวเลยนะ
อีทิวาจะเข้าสู้โหมดจีบเด็ก 5555
-
ทิวาคนกากที่นิสัยไม่ดี เตรียมตัวขึ้นเขียงโดนพี่ฟ้าเชือดได้เลย o18
-
กรี๊ดดดดดดด ชอบก็จีบเลยชอบก็จีบเลยเซซซซซซ่ :hao7:
ไหนว่าไม่ได้อยู่ทีมทิวาไง นี่ออกตัวแรง 5555555555555555555555
-
จะจีบลูกหมูได้นี้ต้องผ่านหลายด่านเลยนะนั้นอ่ะ แค่คิดแล้วต้องให้กำลังใจทิวากาลก่อนเลย
-
ว้ายๆๆๆ ทิวารู้ใจตัวเองแล้วใช่มั้ยถึงจะไปจีบลูกหมูอ่ะ
สู้ๆน้าาา ขอให้จีบติดในเร็ววัน
-
:katai1:
-
:L2: :pig4:
มาบ่อย คือดีมากกกกกกกกกกกก
ฮ่าฮ่า ทิวา ชอบความแปลกใชะมะ JJ one and only
-
เอาแล้วไง พี่ทิวา เดินหน้าเลย จัดไปอย่าให้เสีย
-
ไม่ให้จีบค่ะ หวงง
-
อร๊ายยยยย...ทิวาจะจีบลูกหมู เรานี่รอเลยจ้า
มาอีกบ่อยๆได้เลยเราไม่เบื่อหรอก
-
โอยน่ารักอ่ะ ชื่อตอนแบบนึกว่าจะม่า
อัพบ่อยๆดีมากเลยค่ะ o13 o13 o13
-
ให้เป็ดแถมแจก + ให้คนอัพ ชอบเรื่องนี้มากกกกกกกกก+++ o13
-
อัพบ่อยๆดีแล้วค่ะ เรารอเจเจทุกวันเลย
-
ทิวาสู้ๆ55555555
อัพบ่อยๆดีแล้วค่ะ เราชอบบบบ อิอิ
-
น้องเจเจน่ารักกกก ทิวาจะจีบก็รีบจีบนะไม่งั้นเด๋วมีคนตัดหน้า
-
ลุ้นมาตั้งนาน ช้าเหลือเกินนะทิวากาล
-
อ่านรวดเดียวเลย สนุกมากกก :pig4:
รีบจีบน้องเลยนะทิวากาล ฉันเชียร์เธออยู่วววววว :hao3:
-
อ้าว สรุปนี่ยังไม่ได้ได้จีบเหรอ
อาการออกขนาดนี้ยังไม่ได้จีบ 55555
โอ๊ยยยย อิพี่ทิว๊าาาาาา
ขอบคุณคนเขียนนะคะ จุ๊บบบ
-
ในที่สุดทิวาก็ออกปากว่าจะจีบ คงเฮฮากว่านี้แน่
ที่สำคัญเจ้าตัวนิ่มจะรู้ตัวหรือเปล่านี่สิ :laugh:
แต่จะว่าไปเดี๋ยวนี้ลูกหมูเขาพัฒนาแล้วน้า~
มีใจตงใจเต้นกับเขาด้วย จะฟ้องพี่ฟ้าาาาา
งานนี้องครักษ์ลูกหมูจะทำยังไงกันดี :hao3:
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :L2:
+1และเป็ดค่ะ
-
จีบเลยๆๆ ชอบก็จีบ ชอบก็จีบเลยเซ่~
-
ทิวาห่วงความรู้สึกของต้นสินะเลยถาม
เป็นเพื่อนที่ดีจริงๆ
-
เอื้ออออออออออออออออออออออออออออออ :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
:hao4:อยากเป็นลูกหมู
-
พี่กาลคนกากจะจีบลูกหมูแล้ว บ้าจริง ทำไมเราเขินตอนพี่กาลถามต้นก็ไม่รู้ ทั้งๆที่พี่กาลไม่ได้จะจีบเราซะหน่อย :laugh: :laugh:
ป.ล.มาอัพทุกวันเลยก็ได้ค่ะ ไม่เบื่อ วันละหลายตอนยิ่งดี 555555
-
นั้นไง!! แต่เชื่อเถอะว่าไม่ง่าย 555555
-
อัพด่วนๆๆ :ling1: งื้ออออออรีบจีบบบบ
-
จีบเลยๆๆๆๆๆๆๆๆ ชูป้ายไฟรัวๆ #จันทร์ทิวา :3123:
-
ทิวาจะรุกแล้ววววว
-
o13
-
อยากจะกรีดร้องโวยวายตบโต๊ะhi5กับใครสักคนที่อ่านเรื่องนี้แล้วหลงรักพี่ทิวากับJJตัวน้อยแบบหมดหัวใจ
อยากกอดน้องแรงๆอยากฟัดให้แก้มเปื่อยแล้วกระซิบถามเบาๆ'ทำไมนู๋กวน_ีนได้โคตรน่ารักขนาดเน้' 555+
แต่ละคำพูดแต่ละคำเถียงแต่ละการกระทำ มันทั้งฮาทั้งออดอ้อนทั้งวอนโดนตบน่าหมั่นเขี้ยวและเสียวไส้
ไม่ประหลาดใจที่ทำไมแม้แต่พี่ทิวาหน้ามึนยังไม่อาจต้านทานได้
ติดตามรอดูวาระการตามจีบ เชื่อว่าต้องมี ไรมาให้ฮาและหลงใหลอีกอย่างแน่นอน :z1:
-
เชียร์ทิวาให้ลูกหมูสุดใจเลยผ่านด่านหินๆไปให้ได้นะ :katai3:
-
อะไรใครอนุญาติให้จีบคะ???
ช่วยปรึกษาพ่อแม่พี่น้องของลูกหมูก่อนนะคะคุณทิวา เชอะ!
-
ทิวา มีความแมนมาก
-
มนุษย์แฟนเด็ก
12
มีความหัวใจบีบรัด
ในเวลาเก้าโมงเช้าวันเสาร์ มือเล็กยกขึ้นเคาะประตูเป็นจังหวะเมื่อได้ยินเสียงอนุญาตจากเจ้าของห้องจึงเปิดเข้าไป ลูกหมูกอดอกมองน้องชายที่นั่งอยู่กลางเตียงด้วยสภาพหัวยุ่งฟูทั้งชุดนอน หมดคราบหนุ่มมือกลองสุดฮอตประจำวง HISTASIA เหลือให้เห็นแค่เจ้าลูกแมวขี้เซา อยากถ่ายรูปไปแบล็คเมล์จริง ๆ เล้ย
“มีอะไร?” จริงใจถามเสียงแหบเพราะเพิ่งตื่นนอนทั้งตายังปรือปรอยลืมได้ไม่เต็มที่
“วันนี้จริงใจจะไปไหนไหม?”
“ทำไม”
“วันนี้เบสท์นัดพี่ไปดูหนัง จริงใจไปส่งได้ไหมครับ?”
“ถ้าไม่จะงอแงไหม?”
“ไม่งอแง แต่จะไปแท็กซี่” จริงใจถอนหายใจพรืด การขึ้นแท็กซี่คนเดียวสำหรับจันทร์เจ้านั่นถือเป็นงานหยาบสุด ๆ หน้าโง่ ๆ แบบนั้นโดนหลอกแน่นอน แต่จะให้เขาไปส่งมันก็สาหัสพอกัน จริงใจขี้เกียจโว้ย! ถึงแม้เขาจะต้องออกไปซ้อมมวยอยู่ก็ตาม ดูจากเสื้อผ้าที่เจ้าหมูสวมใส่แล้วคงจะไปเร็ว ๆ นี้แน่ แต่กับตัวจริงใจแล้วมันไม่ใช่ ให้ตายเถอะ เขาไม่ออกจากบ้านตอนนี้แน่!
“ห้ามแท็กซี่ ห้ามมอเตอร์ไซค์ รถเมล์หรือบีทีเอสได้ ถ้าจะดีขับรถไปเองจะดีกว่ามาก ๆ”
“หูย ถ้าอย่างนั้นจริงใจก็ไปส่งพี่สิ”
“เค้าไม่มีแพลนออกจากบ้านเร็ว ๆ นี้ เสียใจด้วย ขับรถไปนั่นแหละดีแล้ว ใช้มันบ้างเดี๋ยวไอ้ฟักทองมันก็น้อยใจหรอก” จันทร์เจ้าหน้ามุ่ย รู้สึกไม่อยากขับแม้ใจจะเขวไปแล้ว คุณฟักทองจะน้อยใจที่เราไม่พาออกไปข้างนอกจริง ๆ หรอ ระหว่างที่เครียดกับความคิดที่ตีกัน ลูกหมูก็เดินต้วมเตี้ยมไปพิงขอบประตูห้องน้ำ มองดูน้องชายที่ยืนหันหลังทำธุระที่โถส้วมก่อนที่เด็กปีศาจจะเดินไปล้างมือและจัดการล้างหน้าแปรงฟัน
“จริงใจจะใจร้ายกับพี่จริง ๆ หรอ?” จริงใจมองพี่ชายผ่านกระจก เขายังไม่พูดอะไรจนกระทั่งแปรงฟันเสร็จและล้างฟองยาสีฟันออกไปหมด คนอะไรหน้าด้านขนาดตามเข้ามาถึงในห้องน้ำแบบนี้
“เออ”
“จริงใจ พี่น่าสงสารนะ จริงใจไม่สงสารพี่เหรอ”
“ไม่”
“แง!”
“ไร้สาระน่า ขับรถไปเองเลยไป ใช้บ้างเถอะ เดี๋ยวแม่งก็ร้องไห้หรอก”
“โอ๊ย! ใจร้ายที่สุด! พี่ไปกับฟักทองก็ได้” นั่นแหละที่จริงใจต้องการจะได้ยิน! เด็กหนุ่มยิ้มหวานใส่ตาพี่ชายก่อนจะยื่นมือไปขยี้ผมนุ่มให้ฟู แล้วจึงเดินผ่านลูกหมูตัวอวบออกไป
ลูกหมูที่ถูกน้องชายทิ้งอย่างไร้เยื่อใยก็หน้าหงิกงออย่างขัดใจก่อนจะออกจากห้องของน้องและกลับเข้าไปที่ห้องนอนตัวเอง ก่อนจะเริ่มจัดการคุ้ยห้องเพื่อหากุญแจรถฟักทองที่ตั้งแต่ได้มาเคยขับแค่ไม่กี่ครั้ง! อ๋อ รถฟักทองของเราไม่ใช่รถฟังทองแบบในเรื่องซินเดอเรลล่าหรอกนะ แต่คุณฟักทองของเราคือรถที่มีสี Volcanic Orange แต่ตัวรถกลับไม่ได้เป็นสีส้มเลยสักนิด แถมยังมีสีเหมือนเนื้อฟักทองเลยได้ชื่อฟักทองมา เป็นไงล่ะ ความคิดเราเจ๋งล่ะสิ!!!
เมื่อหากุญแจรถเจอลูกหมูก็เดินลงมาที่ชั้นล่าง เจอน้องชายปีศาจกำลังทานอาหารอย่างเอร็ดอร่อยอยู่พอดี เห็นแบบนี้แล้วก็รู้สึกอย่างกินขึ้นมาอีก แม้ว่าลูกหมูจะกินไปแล้วก็ตาม แต่ไม่เอาดีกว่า ออกไปเจอเบสท์ยังไงเบสท์ก็ต้องพาไปหาอะไรกินอย่างแน่นอน!!! ลูกหมูจึงทำเพียงนั่งลงเพื่อคุยเป็นเพื่อนน้อยเท่านั้น...
“จริงใจจะไปซ้อมมวยกี่โมง?”
“เหมือนเดิม”
“Good morning everybody~” ระหว่างที่สองพี่น้องกำลังพูดคุยกันอยู่ น้องเล็กสุดก็โผล่เข้ามาพร้อมกับทักทายด้วยภาษาอังกฤษที่ใส่จริตเต็มที่จนพี่ชายทั้งสองพากันเบ้หน้าอย่างไม่สนใจความรู้สึกของเด็กสาวว่าจะเสียความมั่นใจแค่ไหน กล้ามาทำแบบนั้นคนน้องสาวคนสวยได้ยังไง!!!
“พี่จันทร์เจ้าไม่กินอะไรเหรอ?” จ๋าจ้าถามพี่ชายคนโตอย่างแปลกใจเมื่อเห็นว่าตรงหน้าไม่มีจานอาหารใด ๆ วางอยู่
“พี่กินแล้วคับ” อย่างนี้นี่เอง! เมื่อได้คำตอบเด็กสาวก็เลิกสนใจและตักข้าวเข้าปากตัวเองคำใหญ่อย่างไม่ห่วงสวย
“พี่จันทร์เจ้าเรียนมหาวิทยาลัยแล้วมีคนมาจีบไหมคะ? เนี่ย พี่จริงใจนะ มีสาวมาส่งของให้ทู้กกกกกกกวัน เค้าล่ะรำคาญมาก ๆ เลย จะให้ก็ทำไมไม่ให้เองไม่รู้ มาฝากเค้าเพื่ออะไร!”
“ก็เห็นเอาไปกินทุกทีจะบ่นอะไร” จริงใจว่าพร้อมกับส่ายหัวเล็กน้อย
“พี่ไม่มีคนมาจีบหรอก”
“แน่ใจ? แล้วรุ่นพี่ที่ชื่อทิวาคนนั้นล่ะคะ?” ลูกหมูทำหน้าเห็นเห็นผีทันทีที่ฟังคำถามของน้องสาวจบ อยากจะเฉไฉไม่ตอบแต่เพราะสายตาวิบวับด้วยความอยากรู้ของน้องสาว และสายตากดดันคาดคั้นจากน้องชาย ทำให้ลูกทำถอนหายใจยาวอย่างเหน็ดเหนื่อยใจ
“ทิวาไม่ได้จีบพี่สักหน่อย มีแต่มากวนประสาทนั่นแหละ! แถมช่วงนี้ยังกวนหนักมากกว่าเดิมอีก”
“หน้าแดงทำไม?” แล้วทำไมต้องถามมาพร้อมกันด้วยเล่า!!!!
“ทำแมะ!”
“เหวี่ยงนะ เล่ามาเลยว่ามันจีบใช่ไหม?” จริงใจดันหน้าผากพี่ชายหงายเงิบ
“จีบยังไงหรอ จีบคว่ำ จีบหงาย จีบปรกหน้า หรือจีบปรกข้าง?”
จริงใจยิ้มเย็น “จีบไม่ติด ... อย่ากวนตีนจันทร์เจ้า เล่ามา!”
“ใช่ใช่! ถ้าไม่เล่ามานะ เค้าจะบอกพี่ฟ้า”
“โหยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย” ลูกหมูร้องโหยหวนแต่ก็ไม่ได้รับความเห็นใจ จึงจำใจเล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นว่าทิวาทำอะไรกับตัวเองระหว่างสัปดาห์ที่ผ่านมาให้น้องฟัง ไม่อยากเป็นพี่แล้ว! โดนคาดคั้นยิ่งกว่าเป็นน้องเสียอีก นี่พี่นะ พี่ไงจำไม่ได้หรอ ฮือ!!!
“จีบชัวร์!!! จ๋าจ้าคอนเฟิร์ม เอาตำแหน่งหัวหน้าเรือดับเบิ้ลเอ็มมารับประกันเลย!”
“ไม่ได้จีบ!” คนจีบที่ไหนเขามากวนประสาทกันบ้างเล่า! ทิวานะ พอเจอเราที่ไหนก็เข้ามาวอแว พูดจาหาเรื่อง แถมยังสรรหาเรื่องมาแกล้งเราสารพัด พอเรางอแงก็บีบแก้มเราจนช้ำไปหมด พอแกล้งให้เราหน้างอได้ก็เอาขนมมาล่อ แบบนั้นมันตบหัวแล้วลูบหลังชัด ๆ ดีหน่อยตรงทียังซื้อนมมาให้ทุกวันนั้นแหละ หากวันไหนไม่เจอก็ฝากให้คนอื่นเอามาให้ จนนี้เราตัวบวมเพราะดื่มนมเยอะเกินไปแล้ว!
“อย่าแกล้งโง่”
“ไม่ได้แกล้งโง่ด้วย จริงใจอย่ามาหาเรื่อง พี่จะไปหาเบสท์แล้ว!” พี่คนโตหยิกแก้มน้องทั้งสองคนก่อนจะวิ่งออกจากบ้าน ปิดโอกาสให้น้องได้ซักไซ้ต่อ อยู่ก็โง่แล้ว!!!
“พี่คิดเหมือนเค้าไหม?”
“คิดอะไร?”
“ก็แบบ... พี่จันทร์เจ้ากับรุ่นพี่ทิวาคนนั้นไง”
“พี่ไม่อยากได้พี่เขย”
“แต่เค้าอยากได้นี่!”
“ไร้สาระน่าจ๋าจ้า อ้อ ถ้าจะออกไปเรียนพิเศษก็อย่าลืมเปลี่ยนชุดนะ ขาใหญ่แบบนั้นยังจะใส่สั้นอีก”
กรี๊ดดดดดดดดด! จ๋าจ้ากรีดร้องในใจกับคำพูดของพี่ชายคนรอง กล้ามาว่าน้องขาใหญ่ได้ยังไง! หวงก็บอกมาสิ ฮือ ๆ ย่นจมูกหมั่นไส้เมื่อพี่ชายคนรองเดินออกจากห้องอาหารไป คอยดูสิ ระหว่างพี่จันทร์เจ้ากับรุ่นพี่ทิวาของพี่ชายมันต้องมีอะไรมากกว่ารุ่นพี่รุ่นน้องแน่นอน และจ๋าจ้าก็มั่นใจมากด้วยว่าพี่ชายคนโตกำลังโดนจีบ!!! ถึงใครจะไม่เห็นด้วยก็ตามแต่จ๋าจ้าเชื่อว่ามันต้องเป็นอย่างที่เธอคิด!!!
จันทร์เจ้ายกแก้วน้ำปั่นขึ้นดื่มและนั่งเล่นเกมในโทรศัพท์มือถือระหว่างที่รอเบสท์ ไม่รู้ว่าใกล้จะถึงแล้วของเบสท์คือจะถึงเมื่อไหร่ ไม่ใช่ว่าเพิ่งออกจากบ้านหรอกนะ ไม่งั้นเราจะงอแงแน่นอน! ถ้าอีกยี่สิบนาทีเบสท์ยังไม่มาจะโทรตามแล้วนะ!!! และระหว่างนั้นก็มีเสียงเตือนข้อความเข้ามา...
ครืด ครืด
12:03 TW. -รัวสติ๊กเกอร์สิบตัวถ้วน-
12:03 นี่จันทร์เจ้าเอง ทิวาเหงาเหรอ?
12:03 TW. เบื่อ
12:04 นี่จันทร์เจ้าเอง หาอะไรทำสิ
12:05 TW. คิดออกละ
12:05 นี่จันทร์เจ้าเอง อะไรเหยอ?
12:05 TW. กวนมึงไงเตี้ย
12:06 นี่จันทร์เจ้าเอง (http://i.imgur.com/J7ZiOQW.png)
12:07 TW. (http://i.imgur.com/ZE2aavK.png)
12:07 นี่จันทร์เจ้าเอง โป้งทิวาแหล่ว!
12:07 นี่จันทร์เจ้าเอง นิสัยไม่ดี!! อย่ามากวนเรานะ
12:08 นี่จันทร์เจ้าเอง (http://i.imgur.com/WHNtEy1.png)
12:08 TW. เดี๋ยวเลี้ยงติม
12:08 TW. ห้ามโป้ง
12:08 นี่จันทร์เจ้าเอง ขอพุดดิ้งรสนมด้วย ไม่งั้นเราจะไม่คุยกับทิวา
12:09 TW. อีกละ มุกไม่คุยด้วยนี่มึงเลิกเล็กได้ละ
12:09 นี่จันทร์เจ้าเอง (http://i.imgur.com/fmeU2Jx.png)
“หมู!!!” เสียงเรียกทำให้ลูกหมูเงยหน้าจากจอสมาร์ทโฟน เบสท์ยืนค้ำเข่าหอบหายใจแฮกอย่างเหนื่อยอ่อน
“เบสท์วิ่งมาเหรอ?”
“เออสิ กูกลัวมึงจะรอนาน แท็กซี่พาอ้อมฉิบหาย เหี้ยเอ๊ย!” ลูกหมูหัวเราะเพื่อน เบสท์ยกมือพัดหน้าตัวเองก่อนจะทิ้งตัวลงนั่งข้างจันทร์เจ้า ลูกหมูเองก็ทำหน้าที่เพื่อนที่ดีด้วยการส่งขวดน้ำเปล่าที่ซื้อมาด้วยแต่ยังไม่เปิดดื่มให้กับเบสท์
“มึงจะดูเรื่องอะไร?” เบสท์ถามหลังจากที่ความเหนื่อยลดลง
“เราอยากดูการ์ตูน”
“ก็ได้นะ ไปเหอะ เดี๋ยวไม่ทัน”
“โอเค!” ตอบรับเบสท์อย่างขันแข็งก่อนจะนึกขึ้นได้ว่ายังไม่ตอบข้อความทิวาเลยจึงหยิบเอาโทรศัพท์มือถือออกมาอีกครั้ง เบ้ปากเล็กน้อยเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายรัวสติ๊กเกอร์มาหลายสิบตัวเพราะว่าลูกหมูเงียบใส่และไม่ยอมตอบ
12:15 นี่จันทร์เจ้าเอง เราจะไปดูหนังกับเบสท์แล้ว
12:15 นี่จันทร์เจ้าเอง ทิวาอย่างอแงนะ
12:15 นี่จันทร์เจ้าเอง เดี๋ยวเรามาเล่นด้วย
12:15 นี่จันทร์เจ้าเอง 5555555555555
12:15 นี่จันทร์เจ้าเอง (http://i.imgur.com/YPp2tNZ.png)
เมื่อส่งข้อความสุดท้ายไปแล้วก็กดปิดเสียงและเก็บโทรศัพท์มือถือใส่กระเป๋ากางเกง
“เบสท์กินอะไรมาหรือยัง?”
“ยังวะ มึงละ?”
“เรากินข้าวเช้าจากบ้านมาแล้วอ่ะ เบสท์หิวไหม เราหาอะไรกินก่อนค่อยดูหรือจะดูก่อนค่อยกินดี?”
“ดูก่อนนั่นแหละ ตอนนี้เที่ยงแบบนี้ร้านอาหารคนเยอะแน่”
“โอเค ตามนั้นก็ได้” รับคำอย่างไม่ค้านอะไรก่อนพากันเดินขึ้นบันได้เลื่อนไปที่ชั้นโรงหนัง วันนี้ที่มาดูหนังกันเพราะเมื่อวานเบสท์ส่งข้อความไปที่แชทกลุ่มว่าอยากดูหนัง ลูกหมูตอบตกลงเพราะไม่ได้ไปไหนอยู่แล้ว แต่ว่าฟินน์ก็อยากมาแต่มาด้วยไม่ได้เพราะโดนคุณแม่พาไปทำธุระด้วย วันนี้เลยมีแค่เบสท์กับจันทร์เจ้ามากันสองคน ด้วยความคิดถึงเพื่อนทั้งสองคนจึงถ่ายรูปด้วยกันและส่งไปเยาะเย้ยฟินน์เรียบร้อยแล้ว คิคิ
หลังจากสองชั่วโมงผ่านไป ภาพยนตร์ที่เลือกดูได้จบลงแล้ว สองเพื่อนซี้ก็พากันเดินออกมา ระหว่างทางก็พูดคุยกันว่าจะทานอะไรดี แต่แล้วลูกหมูก็ต้องยืนนิ่งกะพริบตาปริบ ๆ เพราะถูกเบสท์ทิ้งไว้คนเดียว ด้วยเพื่อนไซส์มินิวิ่งปรู้ดตรงไปยังห้องน้ำที่อยู่ไม่ไกล จันทร์เจ้าหัวเราะเบา ๆ เมื่อสติกลับมา ก็บอกแล้วว่าให้เข้าห้องน้ำก่อนแต่เบสท์ก็ยืนยันว่าไม่เข้าเพราะหิวมาก ๆ แล้วดูตอนนี้สิ เป็นยังไงล่ะ
“Piggy!!”
“Vincent!” ลูกหมูตาโตเมื่อเห็นว่าคนที่เรียกตนว่า ‘piggy’ คือใคร ชื่อนี้มีแต่วินเซนต์กับดไวท์นั่นแหละที่เรียกเรา บู้ว! วินเซนต์เองก็ยิ้มกว้างรีบก้าวยาว ๆ เข้าไปหาเพื่อนตัวนิ่ม วินเซนต์เห็นจันทร์เจ้าอยู่นานแล้ว แต่จะเอ่ยเรียกตั้งแต่ตอนนั้นเขาก็อยู่ไกลเกินไป รอจนเข้าใกล้ลูกหมูแล้วจึงร้องทัก
“มาทำอะไรพิกกี้?”
“เรามาดูหนังกับเพื่อน วินเซนต์ล่ะ?”
“มาดูสาขากับปาปาน่ะ ไปหาปาปากัน” วินเซนต์บอกก่อนจะเอ่ยชวนอย่างตื่นเต้น แต่ไม่รอให้ลูกหมูตอบตกลง แขนแกร่งก็โอบกอดรอบคอของลูกหมูแล้วพาเดินออกไปจากตรงนั้น
“อาควอทซ์มาด้วยเหรอ!? เราอยากเจอ!”
“มาสิ จะพาไปหาอยู่นี่ไง” วินเซนต์ยกมือขยี้ผมของเพื่อนตัวกระเปี๊ยกก่อนจะกอดคอจันทร์เจ้าเหมือนเดิม ลูกหมูพอจะได้เจออาควอทซ์ก็ตื่นเต้นจนลืมไปว่าสิ่งที่ทำก่อนหน้านั้นคืออะไร เตรียมตัวโดนเบสท์ด่าได้เลย...
“ปาปาอยู่ไหนครับ?” วินเซนต์เอ่ยถามกับพนักงานเมื่อมาถึงร้านเพชรที่เป็นของครอบครัวแล้ว
“คุณควอทซ์อยู่ในห้องด้านในค่ะ”
“ขอบคุณครับ ป่ะ” บอกขอบคุณพนักงานสาวแล้วจึงชวนจันทร์เจ้าเข้าไปด้านใน ลูกหมูพยักหน้าหงึกหงักแล้วเดินตามวินเซนต์ไป มือหนายกขึ้นเคาะประตูเพื่อขออนุญาต เมื่อเสียงตอบรับจากข้างในดังออกมาจึงเปิดประตูเข้าไป ภายในห้องนี้นอกจากควอทซ์แล้วยังมีคนอื่นอยู่ด้วยสองสามคน
“สวัสดีครับ”
“สวัสดีครับอาควอทซ์” ลูกหมูประนมมือไหว้อาควอทซ์ แม้จะเอ่ยชื่ออาควอทซ์คนเดียวแต่ก็สวัสดีคนอื่น ๆ ด้วยเช่นกัน
“สวัสดีครับ อ่า... ขอเวลาผมสักครู่แล้วกันนะครับ” ควอทซ์บอกกับผู้จัดการและผู้ออกแบบ เมื่อในห้องไม่มีคนอื่นอยู่แล้ว ร่างบางจึงเดินเข้าไปหาเพื่อนลูกชายและแย่งตัวมากอดเต็มเปา
“คิดถึงจังเลยลูกหมู ไม่ได้เจอกันน้านนาน”
“หนูก็คิดถึงอาควอทซ์สุด ๆ เลย~ คิดถึงอาไรเฟิลกับมิเกลด้วยครับผม” ลูกหมูกอดตอบและเอ่ยบอกเสียงสนใจ ควอทซ์ยิ้มกว้างก่อนจะหอมแก้มนิ่มฟอดใหญ่และปล่อยให้จันทร์เจ้าได้เป็นอิสระ
“ทำไมถึงมากับพี่วินซ์ได้ครับ?”
“หนูมาดูหนังกับเพื่อน ระหว่างรอเพื่อนเข้าห้องน้ำวินเซนต์ก็มาหาหนู อ๊า!!! ตายแล้ว! หนูต้องตายแน่ ๆ เลย!!!”
“หือ มีอะไร เกิดอะไรขึ้น?”
“คือ... หนูลืมเพื่อนไว้ที่ห้องน้ำ ฮือ” ลูกหมูบอกถึงสิ่งที่กำลังวิตก และขณะนั้นเองที่โทรศัพท์มือถือกรีดร้องขึ้นมา ลูกหมูหยิบมันมาด้วยมือสั่นเทาก่อนจะสูดหายใจเข้าลึกและกดรับสาย ยังไม่ทันถึงวินาทีก็ต้องมุ่ยหน้าและยื่นโทรศัพท์มือถือออกห่างจากใบหู
(“อีหมู!!! มึงหายไปไหนหา!!!!”)
“โอ๊ย เบสท์อย่าเสียงดังสิ”
(“บอกมาสิวะ!”)
“เรา เราอยู่ที่ A.K. Jewelry เบสท์มาหาเราที่นี่นะครับ บั๊บบัย ไว้เจอกันนะ” รีบบอกและรีบกดวางสายก่อนจะโดนด่าไปมากนนี้ ฮือ ไม่เอา เราไม่อยากโดนด่าแล้ว เราเบื่อ...
“ทำไมถึงได้ลืมเพื่อนได้ล่ะลูกหมู?”
“พอวินเซนต์บอกว่าจะพามาเจออาควอทซ์หนูก็ตื่นเต้นจนลืมไปเลยว่ากำลังรอเพื่อนอยู่” คำตอบแสนน่ารักทำเอาคนฟังยิ้มเอ็นดู ควอทซ์ขยี้ศีรษะกลมของจันทร์เจ้าอย่างมันเขี้ยว เด็กอะไรน่ารักจริง ๆ เลย ไม่เหมือนลูกชายเขา ตัวใหญ่ ๆ กันทั้งนั้น
“เราออกไปข้างนอกกันเถอะครับ เดี๋ยวเพื่อนพิกกี้มาแล้วจะไม่เจอ”
“โอเค เด็ก ๆ ออกไปก่อนเลย เดี๋ยวปาปาขอเคลียร์งานก่อน” เด็กทั้งสองค้อมศีรษะเล็กน้อยแล้วจึงออกจากห้องนั้นมา
จันทร์เจ้าชะงักเล็กน้อย รอยยิ้มสดใสสะดุดไปเมื่อเห็นชายหญิงคู่หนึ่งกำลังเลือกดูเครื่องประดับอยู่ที่ตู้โชว์ เม้มริมฝีปากอย่างไม่มั่นใจขณะที่มองไปยังพวกเขา ในใจบีบรัดแปลก ๆ เมื่อเห็นว่าฝ่ายชายส่งยิ้มให้กับหญิงสาวข้างกาย รอยยิ้มและสายตาที่ไม่เหมือนกันตอนมองและยิ้มให้คนอื่นนั่น... ทำเอาจันทร์เจ้าหายใจไม่ค่อยออก... ทิวามากับใคร ทำไมถึงได้ดูสนิทกันจังเลย...
“Piggy!!”
“ฮ ฮะ!? มีอะไรเหรอ เสียงดังจัง”
“ก็เรียกตั้งนานแล้วมัวแต่เหม่อ เป็นไรเหรอ?” วินเซนต์ถามพร้อมกับประกบฝ่ามือกับแก้มนุ่มทั้งสองข้างก่อนจะส่ายไปมา คนถูกรังแงหน้ามุ่ยร้องฮือประท้วงแต่ก็ไม่ได้รับความเมตตา
ทิวากาลหันไปมองยังต้นเสียงที่เกิดขึ้น ถ้าหากไม่ใช่เสียงที่เขาคุ้นหูไม่มีทางที่เขาจะหันไปมองเด็ดขาด หัวคิ้วเข้มขมวดเข้าจนแทบจะชนกันเมื่อเห็นว่าเด็กแก้มกลมของเขากำลังอยู่กับชายอื่น แถมท่าทางสนิทสนมเกินเหตุและสัมผัสเนื้อตัวแบบไม่มีความจำเป็นนั้นทำเอาเขายิ่งรู้สึกหงุดหงิด ทิวากาลจ้องเขม็งจนทั้งสองรู้สึกตัวและหันมามอง ลูกหมูยิ้มทักทายตามประสาคนรู้จักในขณะที่วินเซนต์ทำหน้างงเล็กน้อย แต่ไม่ได้สนใจอะไร ไอ้เด็กหน้าฝรั่งหัวทองแดงนั่นมันเป็นใคร มีสิทธิ์อะไรไปจับมือถือแขนเด็กแก้มกลมของเขา!!
“พินทร์เลือกไปก่อนนะเดี๋ยวพี่มา” ร่างสูงบอกกับหญิงสาวข้างกายก่อนจะสืบเท้าเข้าไปยังจุดที่ลูกหมูและวินเซนต์ยืนอยู่
“อยากเล่นกับอาควอทซ์จังเลย” ลูกหมูบ่นไม่จริงจัง วินเซนต์ที่ยืนอยู่ข้าง ๆ เกิดอาการมันเขี้ยวจึงลูบแก้มนุ่มก่อนจะดึงให้ยืดเบา ๆ
“ปาปาติดงาน...”
“ไง”
“อ๊ะ!” ลูกหมูสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อเสียงทุ้มเอ่ยทัก ตากลมแอบเหลือบมองจากไหล่กว้างของวินเซนต์ รู้สึกแปลกใจมาก ๆ ที่จู่ ๆ ทิวาก็เดินเข้ามาทักแบบนี้
“เจอรุ่นพี่ไม่ทักหน่อยเหรอ?”
“สวัสดีครับ” เมื่อรุ่นพี่พูดแบบนั้น รุ่นน้องอย่างลูกหมูจึงยกมือไหว้ แม้จะงง ๆ อยู่ก็ตามว่าร่างสูงต้องการอะไร ปกติก็ไม่ได้ทักทายนี่นา แล้วอีกอย่างการเจอกันวันนี้มันเหนือความคาดหมาย แถมทิวายังมากับใครก็ไม่รู้ ใครจะกล้าเข้าไปทัก
“พิกกี้รู้จักเหรอ?”
“อือ รุ่นพี่ที่คณะเราเอง...”
“อ่า... สวัสดีครับรุ่นพี่ของพิกกี้”
“ครับ” ทิวากาลรับคำ สายตาคมยังจ้องอยู่ที่ลูกหมูตัวขาวไม่ละไปไหน ท่าทางสนิทสนมของทั้งคู่ทำให้เขาหงุดหงิดมาก ๆ ไหนจะแขนของเด็กฝรั่งผมทองแดงที่กอดคอเด็กแก้มกลมอยู่อีกนั่น สนิทกันระดับไหนวะ... แล้วไหนบอกมาดูหนังกับเบสท์แล้วทำไมถึงได้มาอยู่กับเด็กจินเจอร์นี่ได้
“พี่กาลขา พินทร์เลือกได้แล้ว” ยังไม่ทันที่ร่างสูงจะได้เอ่ยอะไร หญิงสาวที่มาด้วยกันก็เดินเข้ามาพร้อมกับเกาะแขนของเขาเอาไว้ พินทร์ หรือ รพินทร์ ส่งยิ้มเล็กน้อยให้กับคนที่ทิวากาลกำลังคุยอยู่ด้วย
“เหรอ เอาไปจ่ายสิ”
“เลือกได้สามเส้น พี่มาช่วยพินทร์เลือกหน่อยสิ ...ขอตัวพี่กาลก่อนนะค้า” รพินทร์เอ่ยกับจันทร์เจ้าและวินเซนต์พร้อมรอยยิ้มก่อนจะลากแขนทิวากาลออกไป
ลูกหมูเม้มปากมองภาพนั้นด้วยความรู้สึกสับสน เฮ้อ... ต้องกลับไปบอกกับจ๋าจ้าแบบจริงจังแล้วล่ะ ว่าทิวากาลน่ะ ไม่ได้จีบพี่เลยสักนิด!!! แถมยังมีแฟนอยู่แล้วด้วย จะมาจีบลูกหมูได้ยังไง อีกอย่างนะ พอเห็นทั้งสองอยู่ด้วยกันแล้วก็ยิ่งเห็นความเหมาะสมที่ทั้งคู่มี โอ๊ย เราไม่อยากอยู่ตรงนี้แล้ว เมื่อไหร่เบสท์จะมาสักทีนะ หิวก็หิว!!!
“คนที่พี่กาลทักคือใครเหรอ?” ทิวากาลหันมองคนข้างตัว ด้วยความหมั่นไส้จึงผลักศีรษะหญิงสาวไปหนึ่งที
“ไหนที่เลือกไว้?”
“โธ่ อย่ามาเปลี่ยนเรื่องสิพี่กาล นี่น้องนะ น้อง! บอกสิ บอก พี่ต้องบอกน้องสิ” รพินทร์ทำตาปิ๊ง ๆ เป็นการอ้อน แต่คนมองกลับมองว่ามันน่ารำคาญเสียมากกว่า และการที่รพินทร์ทำแบบนั้นมันคือการกวนประสาทดี ๆ นี่เอง
“เส้นไหน?” หญิงสาวเบ้ปากเมื่อพี่ชายไม่สนใจ ก่อนยอมตัดใจแล้วมาเลือกสร้อยข้อมือเพื่อเป็นของขวัญวันเกิดให้กับมารดา
“นี่ ๆ พินทร์ดูไว้สามเส้น แต่ตัดสินใจไม่ได้ สวยเหมือนกันหมดเลย”
“พินทร์เลือกเส้นไหนในใจ?” ทิวากาลถามน้องสาว แต่ตอนนี้เขาก็มีที่เลือกในใจไว้แล้วหลังจากดูสร้อยข้อมือที่น้องสาวเลือกเอาไว้ทั้งสามเส้น
“งั้นเลือกพร้อมกันไหม?” พยักหน้ารับข้อเสนอของรพินทร์ เมื่อนับหนึ่งถึงสามจบปลายนิ้วของทั้งคู่ก็ชี้ไปที่เส้นที่อยู่ตรงกลาง สองพี่น้องมองหน้ากันก่อนจะยกยิ้ม เมื่อตกลงกันได้แล้วว่าเส้นไหนก็เอาไปจ่ายตังค์
“พี่กาลมองหาใคร ไปกันได้แล้ว”
“เปล่า ได้แล้วเหรอ?”
“เรียบร้อยแล้วครับผม” รพินทร์ตอบอย่างทะเล้นพร้อมกับส่งเครดิตการ์ดคืนให้พี่ชาย “พี่บอกพินทร์หน่อยสิว่าน้องสองคนนั้นเป็นใคร เอ๊ะ! หรือพี่จะมองหาเด็กสองคนนั้น!?”
ทิวากาลถอนหายใจอย่างเพลีย ๆ มองหน้าน้องสาวที่ส่อแววอยากรู้เต็มที่ก็ปลงตก
“เด็กที่เคยเล่าให้ฟังไง”
รพินทร์เบิกตาโตขณะมองหน้าพี่ชาย “ที่พี่บอกว่าจะจีบ!? เฮ้ย! พินทร์ไม่คิดว่าจะเป็นผู้ชาย”
“แล้วไง”
“Oh my god, oh my gosh!!” รพินทร์ที่แต่อุทานคำเดิมซ้ำ ๆ ไปมาอย่างพูดอะไรไม่ออก
ทิวากาลคือพี่ชายของเธอ และเมื่อไม่กี่วันก่อนจู่ ๆ ทิวากาลก็โทรมาหาเธอพร้อมกับบอกว่าจะจีบคนคนหนึ่ง ตอนที่ฟังเธอทึ่งยิ่งกว่าตอนที่รู้ว่าผู้ชายที่เธอแอบชอบเป็นเมียคนอื่นเสียอีก เฮ้ยู! การที่นายทิวากาลจะจีบใครมันเป็นอะไรที่ amazing มาก ๆ เลยนะ ปกติเห็นมีแต่คนเข้าหาไม่เคยจะเข้าไปจีบใครก่อน รพินทร์จะเป็นลม แล้วพอมารู้ว่าคนที่พี่ชายจะจีบเป็นเด็กผู้ชายตัวขาวแก้มกลมยิ่งมึนงงไปใหญ่ ไม่ใช่ว่ารังเกียจหรอกนะ การที่ผู้ชายรักกันมันก็เป็นเรื่องที่เธอชอบอย่างหนึ่ง แต่งงตรงที่พี่ชายมาชอบผู้ชายนี่แหละ โอ๊ย ขอยาดม
“ตกใจอะไรนักหนา”
“ตกใจสิ! ถึงน้องคนนั้นจะน่ารัก แต่พินทร์ไม่คิดว่าพี่จะชอบผู้ชายนี่นา”
“ชอบไปแล้วนี่หว่า ทำไงได้” พูดจบแล้วก็ถอนหายใจ เขาก็ไม่ค่อยอยากจะยอมรับเท่าไหร่ว่าชอบเด็กแก้มกลมนั่น แต่จากที่บอกไอ้ต้นไปว่าจะจีบเด็กนั่นและการที่สังเกตตัวเองในหลาย ๆ อย่างแล้วก็คงใช่นั่นแหละ ไม่ว่าจะทำอะไร จะไปที่ไหนก็มีแต่หน้ากลม ๆ ของเด็กนั่นอยู่ในหัว ลอยไปมาจนหลอนไปหมดแล้ว และที่น่าอนาถก็คือ... จะชอบใครทั้งทีดันไปชอบเด็กเข้าใจยากแถมยังตีมึนได้ตลอด ไม่รู้ว่ามันมึนจริง ๆ หรือมันแกล้งกันแน่ พูดไปแล้วก็ปวดหัว จะเลิกชอบก็ไม่ได้อีก เป็นบ่วงที่ลำบากมากจริง ๆ
“ไม่ใช่ว่าน้องเขามีแฟนแล้วหรอพี่กาล เด็กฝรั่งที่อยู่กับน้องนั่นไง พินทร์เห็นเขาสกินชิพกันบ๊อยบ่อย ขนาดไม่ได้ตั้งใจมองนะ”
กูเครียดเลย
ยอมรับเลยว่าคิดตามที่น้องสาวพูดแล้วเครียด
วันนี้เขาคิดว่าจะไม่ได้เจอหน้าจันทร์เจ้าจึงได้ส่งข้อความไปก่อกวนอีกฝ่าย เมื่อเด็กแก้มกลมบอกว่าไปดูหนังกับเพื่อนเขาก็ไม่คิดอะไร หลังจากที่เลิกคุยกับจันทร์เจ้า รพินทร์ก็โทรมาหาเขาบอกว่าอีกไม่นานจะวันเกิดของคุณแม่แล้วจึงอยากชวนไปหาเลือกของขวัญ และเมื่อไม่ได้ไปไหนอยู่แล้วเขาจึงตอบรับคำชวนของน้องสาว แต่ก็ไม่คิดว่าจะได้ไปเจอกับคนที่วนเวียนอยู่ในความคิดที่นั่น ในคราแรกเขาค่อนข้างแปลกใจที่เจอกับเด็กแก้มกลมที่ร้านเพชร แต่เหนือจากความแปลกใจคือข้องใจว่าคนที่อยู่ข้าง ๆ จันทร์เจ้าเป็นใคร…
หรือจะเป็นแฟนมันจริง ๆ อย่างที่รพินทร์บอกวะ…
“โอ๊ะ! นั่นน้องแก้มกลมของพี่นี่นา” ทิวากาลหันไปมองตามที่น้องสาวทัก คิ้วเข้มขมวดเข้าหากันเมื่อเห็นว่าเด็กแก้มกลมกำลังเอนศีรษะซบไหล่เด็กผมแดงที่ชื่อวินเซนต์ในร้านอาหารที่มีผนังเป็นกระจกใส และเด็กฝรั่งนั่นก็โอบไหล่จันทร์เจ้าและลูบเส้นผมนุ่มที่เขาชอบขยี้
“กลับกันเถอะ” ทิวากาลบอกกับรพินทร์ในจังหวะที่จันทร์เจ้าหันมาเขามองพอดี ทั้งคู่สบตากันไม่กี่วินาทีก่อนทิวากาลจะเป็นฝ่ายเบือนหน้าหนีไปทางอื่นพร้อมกับจับมือน้องสาวเพื่อเดินออกจากตรงนั้น
แล้วมันใช่เรื่องที่เขาต้องอึดอัดหัวใจคล้ายโดนบีบแบบนี้ไหม!
TBC
ไม่รักไม่ต้องมาแคร์ไม่ต้องมาดีกันฉัน! - ทิวากาลไม่ได้กล่าว (55555555555)
โธ่พี่พระเอกจะสงสารก็สงสาร แต่แบบ... วินเซนต์ต๋าาาาาาาาาาาาา
บางคนอาจจะไม่รู้จักวินเซนต์ นางมากจาก ตอนพิเศษ It’s because of you (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=43958.msg3314720#msg3314720) จากเรื่อง ☆ underground ☆ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=43958.0) ค่ะ เป็นลูกของไรเฟิลกับควอทซ์ ><
บอกตรง ๆ ว่าอยากจะชิปวินซ์จันทร์เจ้า กรั่ก ๆๆๆ /เหล่มากทิวา
เอ้อ จากตอนที่แล้ว พบเห็นคนหวงลูกหมูไม่ยอมให้ทิวาจีบเลยอัตราเลยนะเจ้าคะ สงสารนาง5555555
แล้วที่ปลื้มปริ่มมากทิวากาลไม่โดนเรียกอีกาลแล้ว พฮืออออออออออ (แต่ตอนนี้อาจจะโดน กำแบ)
เพ้อเจ้ออีกแล้ว ควรพอ ไปละค่า ฝากเอ็นดูพวกนางด้วยนะงับ
ขอบคุณทุกท่านที่เข้ามาอ่านค่ะ /กราบตัก
บั๊บบัย
-------------
cr. sticker line : TuaGom : Mhee Noom & Tai Nim 2 By Tora Jung
Panda Dog By pandadog.net
-
:z13:
-
ยังไงล่ะยังไง เข้าใจผิดกันทั้งคู่เลย
-
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
เอาแล้ว ทิวากาล เอาแล้วลูกหมู
-
เข้าใจผิดไปแล้วทั้งคู่
:katai1: :katai1:
-
เอาอีกกกกกเราชอบบบอัพบ่อยๆนะฮะ :กอด1:
-
เข้าใจผิดกันอีกแล้ว อืออออออ
แต่พี่กาลก็อย่าเพิ่งไปพาลน้องนะ ถามกันดีๆก่อนเนอะ ไม่พาลๆๆๆๆ
-
:pig4: :pig4:
อีพี่กาลจะจีบก็รีบจีบ
เดี๋ยวน้องมีคนมาจีบแล้วจะหนาววว
-
มีความ บีบ :L1: ทั้งคู่เลย
-
แล่วๆๆๆ
ยังไงล่ะทีนี้ เข้าใจผิดกันหมด
:ling1:
-
ยังไม่เริ่มจีบเลย หึงนำล่วงหน้าไปก่อนซะละ :hao7:
-
โธ่ๆๆๆเข้าใจผิดกันทั้งคู่เลย
-
:z3: :z3: :z3:
-
พอกันทั้งคู่จิงๆ 5555
-
โงร้ยยยยยยยยยยยยยยยย ทำไมเราเพิ่งมาเจอเรื่องของลูกหมู! #ดิ้นแรงมาก
นี่ติดตามมาตั้งแต่เรื่องน้าเจ้าพี่ฟ้าแล้วค่ะ จริงๆก็อ่านทุกเรื่องแหละ 555555555555 ชอบมากเหมือนเดิมเลย
ถึงแม้เราจะอยากเห็นพัฒนาการของลูกหมูมากขึ้นเหมือนกันนะ 555555 อ่านแล้วเหมือนเด็กประถมมากกว่าเลยอ่า ฮือ
คือจริงๆน้องแกล้งใช่ไหมคะ คือแบบบ โตแล้วแต่ยังทำตัวเด็กเฉยๆใช่ไหมอ่ะ T T ชอบเวลาน้องเผยร่างจริง(?)มากกว่านะ
อย่างตอนไม่ยอมให้ไลน์เดือนคณะไรงี้~
ส่วนทิวาก็สู้ๆแล้วกันนะนาย ทำใจไป 5555555555 นี่ว่าพี่มีนเด็กแล้ว ลูกหมูเด็กกว่าไปอี๊กกกก
ปล. จริงๆน้องสาวต้องเรียนพี่กาลว่าพี่ทิวาป่ะคะ เพราะเป็นคนในครอบครัวรึเปล่าเอ่ย
-
เข้าใจผิดกันอีกแล้ว :mew2:
-
หลงรักมือกลองอย่างจริงใจ อิอิ :กอด1: :กอด1:
นี่ทิวาต้องหึงทุกคนที่เข้าใกล้ลูกหมูป่ะวะ55. อย่างว่าแหละรอบตัวลูกหมูมีแต่คนหน้าตาดี อิอิ
-
โอ้ยยยย รีบเคลียร์กันเลยค่ะคุณขาาาาา
ขอชูป้ายไฟจริงใจอีกคนค่ะ5555555
-
กรรมของเวรละงานนี้
-
เจเจชอบทิวาแล้วใช่ม้าาา
-
ทิวาอย่าเพิ่งถอดใจนะ
พุ่งชนไปเลยค่าาาา :hao7:
-
เข้าใจผิดกันจะได้รู้ว่ารักกัน55555
-
ทิวามีความนอย ลูกหมูเจเจมีความน้อยใจ 555
-
ชอบสติ๊กเกอร์ที่คุยกันอ่ะ^^
-
งานเข้าละมั้ยล่ะฮึทั้งสองคนเยยย
ลูกหมูสู้ๆ ทิวาก็สู้ๆ คนเขียนก็สู้ๆ 5555
-
จะซึน มึน อึน กันไปเพรื่ออออ~~~ ขัดใจแม่ยกจริงๆ
-
หึหึหึหึหึ :katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
-
เอาล่ะ ต่างคนต่างเข้าใจผิดซะแล้วสิเนี่ย :mew5:
-
ถ้านังพี่กาลทำนิสัยเหมือนตอนก่อนๆนั้นอีกจะโดนแบน!!! o18
-
ลูกหมูมีความสับสนในตัวเองส่วนอิพี่มีความหึงและไม่พอใจใช่มั้ย :laugh3:
-
ต่างคนต่างเข้าใจผิดกัน ไม่ชัดเจนเองนี่นาาาา..ลูกหมูเสน่ห์แรงนะจะบอกให้ ทิวาจะจีบต้องรีบจีบนะ
-
:pig4:
-
เข้าใจผิดกันอ่ะ!!
-
ต่างฝ่ายต่างเข้าใจผิด เฮ้อออออ
-
ต่างคนต่างหึงกัน :-[
-
ยังไงยังไง รีบมาเคลียร์กันนะครับ ทั้งคู่เลย ไม่อยากให้เข้าใจกันผิด
-
โอ๊ยๆ อย่าพึ่งเข้าใจผิดกันไปไกลน๊าาา
ลูกหมูน่าร๊ากก ชอบๆ
o13
-
ต่างคนต่างเข้าใจผิดกันซะงั้นนน :เฮ้อ:
รีบๆคุยกันน้าาา :mew1:
-
เด็กมันเป็นที่รักคุณพี่ต้องเข้าใจนะ :hao7:
-
อ้าว มีความเข้าใจผิดเกิดขึ้นแล้วสิ ทั้งสองคนเลย
หลังๆมานี่พระเอกของเรื่องช่างน่าสงสารจริงๆ
นอกจากลูกหมูจะมีองครักษ์แล้วยังมีตัวแปรอื่นอีกด้วย
รอบๆตัวก็มีแต่คนหน้าตาดีทั้งนั้น สนิทกันก็ระดับหนึ่ง
ยังไม่ทันจะได้จีบเป็นเรื่องเป็นราวก็ปวดใจซะแล้ว
ตามลุ้นกันต่อ ลูกหมูนี่มันน่าเอ็นดูจริงๆเลย :man1:
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :L2:
-
มนุษย์แฟนเด็ก
13
มีความเข้าใจแล้ว(ก็ได้)
“ทำไมพี่กาลมองมึงแบบนั้นวะ” คนถูกถามไม่ได้ตอบอะไร และคนถามก็ไม่ใส่ใจจะเอาคำตอบ
จันทร์เจ้าแอบถอนหายใจก่อนจะก้มหน้าเขี่ยเส้นสปาเก็ตตี้ในจาน ลูกหมูเองก็มีคำถามในใจเหมือนกันว่าทำไมทิวากาลถึงได้มองตนแบบนั้น ตอนแรกก็ไม่เห็นทิวาหรอกนะ จนวินเซนต์บอกนั่นแหละว่ารุ่นพี่ที่เจอกันที่ร้านเพชรมองอยู่จึงได้หันไปเจอ และทันได้เห็นสายตาของทิวาก่อนร่างสูงจะเบือนหน้าหนีพร้อมกับจูงมือสาวสวยข้างกายออกไป อยากจะไม่รู้สึกอะไรแต่ในใจของลูกหมูตอนนี้มันปั่นป่วนมาก ๆ เลย...
“เขามองพิกกี้แปลก ๆ ตั้งแต่อยู่ที่ร้านแล้วนี่”
“เราไม่เห็นรู้เลย”
“เฉไฉอีกละ” วินเซนต์กดกำปั้นลงที่หน้าผากนูนเบา ๆ ให้ลูกหมูครางฮือในลำคอ “สายตาพี่เขาดูเจ็บปวดมากเลยเนอะ อย่างกับตอนปาปาเห็นแด๊ดดี้นั่งกินข้าวกับคนอื่น” ไหล่แคบที่เล็กอยู่แล้วยิ่งห่อให้เล็กลงระหว่างฟังสิ่งที่วินเซนต์บอกเล่า พอวินเซนต์พูดแบบนี้ก็ยิ่งเห็นภาพ แล้วภาพรามินทร์มองพี่มีนตอนที่ยังไม่เป็นแฟนกันก็ลอยเข้ามาในหัว มันคล้ายจะเป็นแบบเดียวกันตอนที่รามินทร์เห็นพี่มีนคุยกับคนอื่นแล้วรามินทร์ไม่ชอบเลย งื่อ…
“จะว่าไปสายตาพี่กาลก็เหมือนกับคนอกหักเลย” เบสท์พูดเสริมวินเซนต์ สายตาก็ลอบมองปฏิกิริยาของเพื่อนตัวกลมไปด้วย หน้าหงอย ๆ กับแววตาสับสนนั่นแหละที่เขากำลังอย่างเห็น! ถ้าอยู่สองคนเมื่อไหร่จะเค้นให้เฉไฉไม่ได้เลย
“พี่เขาชอบพิกกี้เหรอ?”
เคร้ง
“อ่า! ขอโทษ…” จันทร์เจ้ารีบบอกหลังจากเผลอปล่อยส้อมหลุดมือจนกระทบจานเสียงดัง แล้วรีบก้มหน้างุดหลบสายตาจับผิดของเบสท์และสายตาตั้งคำถามจากวินเซนต์
“อาจจะเป็นอย่างนั้นก็ได้นะวินเซนต์ ปกติอยู่ที่ม.พี่กาลก็ชอบมาวอแวไอ้หมูบ่อย ๆ แถมยังซื้อนมซื้อขนมมาให้ตลอด ยิ่งช่วงนี้นะ… ฮึม!”
“พี่คนนั้นจีบพิกกี้อยู่หรอ?” เมื่อถามจากปากเจ้าตัวไม่ได้ก็ถามจากเพื่อนที่ใกล้ชิดแทนแล้วกัน เบสท์ทำหน้าครุ่นคิดก่อนจะยิ้มอย่างไม่มั่นใจ ก่อนหน้านั่นพี่กาลก็กวนไอ้หมูอยู่แล้ว เพียงแค่ช่วงนี้มันหนักกว่าเดิมเท่านั้นเอง ไม่ค่อยมีอะไรเปลี่ยนแปลงสักเท่าไหร่นอกจากจะแกล้งลูกหมูจนงอน อ๋อ! สายตาที่ใช้มองก็เปลี่ยนไปด้วยแฮะ
นี่ถ้าไม่มีเรื่องคืนรับน้องวันสุดท้ายนั้นเกิดขึ้นเบสท์คงจะเชียร์ทิวากาลไปแล้ว…
“ไม่ได้จีบ…”
“หืม?”
“ทิวาไม่ได้จีบเราสักหน่อย” เงยหน้าขึ้นสบตากับเพื่อนทั้งสอง พูดเสียงเบาแต่หนักแน่น ทว่าแววตากลับสั่นระริก ซ้ำยังกัดริมฝีปากจนช้ำ วินเซนต์ไล้ปลายนิ้วปาดริมฝีปากอิ่มเพื่อให้จันทร์เจ้าคลายแรงขบกัดออกก่อนที่ปากจะปริแตก
“เหรอ เหรอ แถวบ้านกูเรียกว่าจีบว่ะ” เบสท์ทำหน้าตายียวน ในใจมีคำถามผุดขึ้นมายิ่งกว่าดอกเห็ด อยากจะถามเหลือเกินว่ากับวินเซนต์หนุ่มฝรั่งผมแดงคนนี้เป็นยังไง ถึงได้ดูแลกันดีขนาดนี้ แต่ก็ต้องเก็บเอาไว้ก่อนเดี๋ยวไอ้หมูจะเบี่ยงประเด็น เข้าทางมันพอดี แย่ ๆ
“จีบหงายหรือจีบคว่ำล่ะ?” ลูกหมูถามหน้าซื่อขุดมุกที่เคยเล่นกับน้องชายและน้องสาวมาเล่นซ้ำ วินเซนต์หัวเราะลั่นกับมุกกาก ๆ นั่น ในขณะที่เบสท์จิกตามองว่ากล้าเล่นได้ยังไง
“เดี๋ยวกูจะเอาส้อมจิ้มให้” ว่าพร้อมกับยกส้อมขึ้นมา “นอกจากพี่กาลยังมีตะวันอีก มีแต่หนุ่มฮอตมาพัวพันนะยะ! อีกคนก็เป็นช่วงเวลากลางวันแสนร้อนแรง อีกคนก็เป็นดวงตะวัน ยี๋! มึงนี่เป็นพระจันทร์ที่มีแต่พระอาทิตย์มาวอแวจริง ๆ”
“ตะวันไหนหรอครับ?”
“เดือนบริหารปีนี้แหละ รายนั้นแสดงออกว่าชอบชัดเจนเลย แต่หมูแคระนี่ทำมึนใส่” ลูกหมูได้แต่พึมพำว่าไม่ใช่สักหน่อย แต่ก็ไม่มีใครฟังแล้ว วินเซนต์ก็ไปคุยกับเบสท์อย่างออกรส นินทาเราทั้ง ๆ ที่เราก็นั่งอยู่ด้วย ใจร้ายจัง
“เสน่ห์แรงจริงนะตัวแค่นี้ ถ้าดไวท์รู้ควันออกหูแน่”
“เง้อ…” ลูกหมูส่งเสียงงอแงพร้อมกับบี้แก้มกับไหล่ของวินเซนต์
“ไหนบอกไม่สนิทกันไง?”
“หืม? ใครไม่สนิทกันหรอครับ ผมกับพิกกี้เหรอ?”
“อือ… หมูอ้วนมันเคยบอกว่าไม่ค่อยสนิทกับดไวท์และวินเซนต์” ลูกหมูยิ้มแหยทันทีที่วินเซนต์หันมองขวับ! โง้ยยยยยย อยากมองเราแบบนั้นซี่~
“เราคิดไปเองหรอว่าเราสนิทกันน่ะพิกกี้ เสียใจว่ะ”
“อู้หูย! วินซ์อย่าพูดแบบนั้นสิ… ถ้าเกิดบอกว่าสนิทและวินเซนต์ไม่สนิทกับเรา เราก็หน้าแตกเปรี้ยงเลยนะ เราก็เลยกั๊กไว้ไง…” รีบอธิบายก่อนที่จะโดนงอน เพราะลูกหมูไม่อยากง้อ! วินเซนต์ต้องให้ทำอะไรแปลก ๆ แน่เลย
“ยอมก็ได้” จริง ๆ แล้วเขาก็แค่ต้องการแกล้งอีกฝ่ายเท่านั้น รู้อยู่แล้วว่าลูกหมูเป็นยังไง ที่บอกแบบนั้นคงจะอาจเป็นเพราะเราเรียนคนละโรงเรียนถึงแม้ว่าตอนเด็ก ๆ จะเคยเล่นด้วยกันมา อีกทั้งยังไม่ค่อยได้เจอกัน ความสนิทสนมจึงไม่ได้มากเท่าระหว่างวินเซนต์กับดไวท์ที่เล่นด้วยกันมาตั้งแต่เด็กและเรียนโรงเรียนเดียวกันมาตลอด เหมือนกับลูกหมูสนิทกับรามินทร์ มีน ไต้ฝุ่น และเวฟมากกว่าเพราะเรียนโรงเรียนเดียวกัน ได้เจอและพูดคุยกันแทบทุกวัน
“เป็นแฟนกันป่ะเนี่ย โคตรมีความแฟนเลย?!” เบสท์ถามขึ้นอย่างทนไม่ไหว ความอยากรู้มันอัดแน่นไปหมดแล้ว!!
“คิดว่าไงครับ?” เด็กหนุ่มผู้มีเส้นผมสีแดงเป็นเอกลักษณ์เอ่ยถามพร้อมกับโอบไหล่จันทร์เจ้าให้มาชิดตน และจันทร์เจ้าเองก็เล่นด้วยด้วยการเอียงศีรษะซบไหล่กว้าง
“เป็นไปไม่ได้ เทวดาไม่น่าจะมาคบกับหมูได้ แถมยังเป็นหมูแคระน่าเกลียดอีก” วินเซนต์หัวเราะและชูนิ้วโป้งอย่างถูกใจ ผิดกับลูกหมูที่หน้ามุ่ยและขยับตัวออกห่าง
“เบสท์อิจฉาใช่มะถึงได้ว่าเราแบบนี้”
“มั่นหน้า! ถ้าชะนีอยู่มึงโดนมันแหกอกแน่!”
“จริงด้วย! นี่ ๆ วินเซนต์รู้ป่ะว่าเพื่อนเรากรี๊ดวินซ์มากเลย กดโหวตให้วินซ์บ่อยยิ่งกว่าเดือนคณะตัวเองอีกนะ!”
“จริงเหรอ? ฝากขอบคุณด้วยนะครับ วันประกวดอย่าลืมไปเชียร์ด้วยนะ”
ใครล่ะจะพลาด! และเบสท์กับฟินน์เองก็คงไม่พลาดเช่นกัน เพราะสองสาว(?)ต้องการไปส่องผู้ชายหล่อ ยังไม่ได้เล่าให้ฟังเลย ตอนที่เบสท์มาหาเราที่ร้านเพชรนะ เพื่อนไซส์มินิเตรียมจะด่าเราแล้ว แต่ก็เห็นหน้าหล่อ ๆ ของวินเซนต์เสียก่อน เบสท์ก็หุบปากฉับและกลายเป็นใบ้ไปเลย ด้วยตกตะลึงกับใบหน้าอันหล่อเหลาและรอยยิ้มแสนทรงพลังที่วินเซนต์ส่งไปให้ และเมื่อเทพบุตรจากประเทศสวีเดนบอกว่าจะเลี้ยงข้าวเป็นการขอโทษที่ดึงตัวลูกหมูมาจนทิ้งเบสท์ไว้คนเดียว เบสท์ก็ตอบตกลงทันทีแบบไม่คิดอะไรเลยสักนิด และนั่นก็เป็นเหตุผลที่ทำให้เบสท์ไม่ได้สังเกตว่ามีทิวากาลอยู่ในร้านด้วย...
“เอ่อ.. ขอถามอะไรสักอย่างได้ไหมวินเซนต์?” เบสท์เกริ่นมาด้วยท่าทางเกรงใจ ซึ่งลูกหมูเพิ่งเคยเห็นเป็นครั้งที่สอง (ครั้งแรกคือตอนพี่ฟ้าบอกจะไปส่งที่หอ)
“ถามหลายอย่างก็ได้ครับ” วินเซนต์บอกกับพร้อมรอยยิ้มอบอุ่น โอ๊ย ตายแล้วพ่อคุณเอ๊ย หัวใจทำงานหนักจริง ๆ เบสท์รู้สึกกำลังจะตาย ต้องการคนผายปอด!
“วินเซนต์เป็นลูกครึ่งอะไรหรอ?”
“อ๋อ ผมเป็นคนสวีดิชครับ และไม่ได้เป็นลูกครึ่ง 100% Swedish”
“พูดไทยชัดจัง”
“อยู่ไทยตั้งแต่เด็กน่ะ”
“แล้วพูดได้กี่ภาษาหรอ?”
“อืม… ไทย อังกฤษ สวีดิช แล้วก็สเปนนิดหน่อย ตอนนี้กำลังเรียนฝรั่งเศสกับเยอรมันอยู่”
“โห!!! เก่งเกินไปแล้ว!”
“ไม่ขนาดนั้นหรอกครับ” วินเซนต์เอ่ยอย่างถ่อมตัว เพราะครอบครัวเป็นนักธุรกิจ เขาจึงต้องศึกษาภาษาต่าง ๆ ให้เยอะเพื่อที่จะได้ใช้ติดต่อสื่อสารเวลาติดตามปาปาหรือแด๊ดดี้ไปด้วย นัยน์ตาสีฟ้ามองไปเห็นคราบซอสที่เลอะมุมปากคนข้าง ๆ พอดีจึงใช้กระดาษเช็ดออกให้ นี่ก็นะ มัวแต่กิน เพื่อนคุยกันก็ไม่คุยด้วยเลย
“นี่จะคิดว่าเป็นแฟนกันจริง ๆ แล้วนะเนี่ย”
“ไม่หรอก พิกกี้ให้อารมณ์เหมือนเป็นน้องที่ต้องดูแลมากกว่า รู้จักกันตั้งแต่เด็ก ให้เปลี่ยนเป็นอย่างอื่นไม่ไหว” เจ้าพิกกี้พยักหน้าเห็นกับคำพูดของวินเซนต์ พูดไม่ได้เพราะมีอาหารอยู่เต็มปาก
“อย่างงี้นี่เอง แล้ววินเซนต์มีน้องไหม?”
“มีครับ ชื่อมิเกล ตอนนี้อายุสิบห้าแล้ว”
“อ๊า! เราลืมถามไปเลย มิเกลไม่มาด้วยหรอ เราอยากเจอ คิดถึ๊งคิดถึงเยอะ ๆ เลย” ลูกหมูจอมตะกละเอ่ยถามขึ้นปากเมื่อสปาเก็ตตี้หมดจาน...
“มิเกลไปต่างจังหวัดกับแด๊ดดี้ สนุกเขาล่ะ ถ้าคิดถึงก็ไปที่บ้านสิ”
“ได้เลย!!! จะได้ไปเล่นกับบาร์นาบี้ด้วย” วินเซนต์เลิกคิ้วเมื่อลูกหมูพูดถึงลูกชายเขาที่เป็นงู King snake อย่างแปลกใจ จันทร์เจ้าจึงต้องขยายความว่าเพราะบาร์นาบี้จึงชนะเกมอะไรเอ่ยเมื่อตอนรับน้อง แล้วจะซื้อหนูแช่แข็งไปเซ่นไหว้ “แล้วนี่ดไวท์ไปไหนหรอ?”
“ไม่รู้สิ แต่ถ้ามันรู้ว่าเรามาเจอพิกกี้แบบนี้คงได้โวยวายไปสามวันแน่ ถ่ายรูปไปให้มันดูหน่อยไหม?”
“ดีล!!” ลูกหมูยิ้มอย่างนึกสนุกก่อนจะยิ้มใส่กล้องมือถือของวินเซนต์ ถ่ายไปเป็นสิบกว่ารูป เซลฟ์ฟี่เองบ้าง ขอร้องให้เบสท์ถ่ายให้บ้าง และปิดท้ายด้วยการถ่ายรวมกันสามคน วินเซนต์ส่งรูปที่ถ่ายคู่กับลูกหมูทั้งหมดไปให้ดไวท์ผ่านโปรแกรมสนทนา และอัพโหลดหนึ่งรูปที่ต่างฝ่ายต่างสลับกันเอานิ้วจิ้มแก้ม และอีกหนึ่งรูปคือถ่ายรวมกันสามคน ลูกหมูเองก็อัพโหลดลงหนึ่งเซ็ท สามรูป ซึ่งนั่นก็คือรูปคู่กับเบสท์ คู่กับวินเซนต์ และรูปรวมสามคน เบสท์เองก็ทำเช่นเดียวกัน และคนที่เข้ามาหวีดอย่างโหยหวนในทุกรูปภาพนั้นจะเป็นใครไปไม่ได้นอกจากฟินน์ คึคึ สนุกจังเลย
“วันนี้สนุกมากเลย ไว้เจอกันอีกนะครับ”
“บั๊บบัยคับผม”
“บ๊ายบาย
ทั้งสามคนแยกกันไปหลังจากที่ทานอาหารเสร็จ โดยวินเซนต์กลับไปที่ร้านเพชรอีกครั้งเพื่อช่วยงานปาปาหลังจากที่ออกมาเล่นสนุกกับเพื่อน และสองเพื่อนซี้ไซส์เล็กที่ตกลงกันว่าจะกลับไม่เดินดูอะไรอีกเพราะอยากพักเต็มทีแล้ว เบสท์นั่นแหละ บอกว่าเสียพลังงานเพราะมองหน้าวินเซนต์แล้วเหนื่อยเกินไป
“นี่รถมึงเหรอ!!?” เบสท์ถามพร้อมเบิกตาโตเมื่อเห็นคุณฟักทอง
“ใช่แล้ว~” ลูกหมูบอกและกดปลดล็อกรถก่อนจะไปเปิดประตูฝั่งคนขับ เบสท์เองก็เปิดประตูขึ้นมานั่งที่เบาะข้าง ๆ อย่างไม่ค่อยมีสติสักเท่าไหร่
“เบสท์คาดเข็มขัดด้วยนะ” บอกแล้วสตาร์ทรถ เมื่อเห็นว่าเพื่อคาดเข็มขัดนิรภัยแล้วจึงได้ออกตัวไป
“ไม่คิดว่ามึงจะขับรถเป็น”
“เป็นสิ ป่าป่ะสอนขับตั้งแต่อายุสิบห้าแล้ว แต่ถึงทำใบขับขี่ได้ตอนอายุสิบแปด”
“ขาถึงหรอวะ?” เกือบจะเผลอเหยียบคันเร่งเมื่อได้ยินคำถาม ลูกหมูกลอกตาเล็กน้อย
“เราไม่ได้ขาสั้นเป็นคุณโดราเอม่อนนะ”
“ก็ไม่ค่อยต่างนะ คิคิ”
“อู้หูย ตัวเองขายาวจังเลย ตัวก็เท่า ๆ เราเนี่ย”
“อีห่า! ถ้าไม่ติดว่าขับรถอยู่กูจะตบให้สมองไหลออกหู!”
“คึคึ เราขับเก่งน่า ไม่ต้องเกร็งหรอก”
“กูไม่เห็นมึงขับไปเรียนเลย แอบขโมยรถใครมาป่ะเนี่ย”
“รถเราเถอะ! คุณย่าซื้อให้ตอนสอบเข้ามหาวิทยาลัยได้ เราขี้เกียจขับก็เลยให้จริงใจไปรับไปส่ง เจ้าเด็กปีศาจนั่นบ่นทุกวัน”
“ทำไมปู่กับย่ากูไม่เหมือนย่ามึงบ้างวะ”
“เราไม่รู้ เราไม่ใช่คุณปู่คุณย่าของเบสท์” อืม... แทบจะคุมมือตัวเองไม่ให้ยื่นไปตบหัวกลม ๆ นั่นไม่ไหว
“สงสารน้องจริงใจของกู รถมึงก็สวย ขับไปเรียนเองสิ” เปลี่ยนเรื่องซะเลยนี่แนะ ดูสิ ยังจะกวนตีนได้หรือเปล่า
“จะคิดดูแล้วกัน เอาล่ะ... เบสท์เลิกชวนเราคุยได้แล้วนะ เราไม่มีสมาธิเลยคับ”
เอาที่สบายใจเลยคครับคุณจันทิมันตุ์...
ใช้เวลานานนับชั่วโมงกว่าจะเดินทางมาถึงหอพักของเบสท์ ลูกหมูเลี้ยวรถเข้าไปจอดที่ลานจอดรถของหอพัก หันมองเพื่อนที่นั่งมาด้วยกำลังปลดเข็มขัดนิรภัยออก
“ไปห้องกูก่อนไหม?”
“อู้หูย เบสท์ชวนผู้ชายขึ้นห้อง!”
“ไม่น่าเลย... ไม่น่าเลยจริง ๆ กลับบ้านไปเลยไป๊!!!”
“คิคิ อย่าเพิ่งหงุดหงิดสิ เราไปด้วยนะ นะ”
“เออ!!” ลูกหมูยิ้มซน บิดกุญแจดับเครื่องยนต์ คว้ากระเป๋าสตางค์และโทรศัพท์ที่วางเอาไว้ตรงช่องใส่ของตรงกลางมาถือและลงรถวิ่งตามเบสท์ไปโดยไม่ลืมที่จะกดล็อกรถเอาไว้ด้วย
“หวาววววววววววว~ ห้องเบสท์กว้างจัง อยู่คนเดียวเหรอ?”
“เปล่า อยู่กับผัว” เบสท์ตอบหน้านิ่ง ขณะที่มองหมูแคระกำลังตื่นตาตื่นใจกับห้องของเขา กับอีแค่ห้องโง่ ๆ กาก ๆ มึงจะตื่นเต้นอะไร หา!!! และเมื่อได้ยินเบสท์บอกไปแบบนั้นคนฟังก็เบิกตาโพลงและถามเสียงดัง!
“เบสท์มีผัวด้วยเหรอ!!”
“มีสิ”
“ใครอ่ะ ทำไมเราไม่เห็นรู้เลย”
“บอกไม่ได้โว้ย เดี๋ยวรถไฟชนกัน”
“เกี่ยวอะไรกับรถไฟชนกันงะ? ที่สถานีเขาไม่ปล่อยเป็นเวลาเหรอ?” ลูกหมูถามพร้อมกับทำหน้างง แค่บอกว่าใครคือผัวเบสท์เอง ทำไมรถไฟต้องชนกันล่ะ? ถ้ารถไฟจะชนกันจริง ๆ งั้นไม่ต้องบอกก็ได้ เราไม่อยากให้มีใครตาย เกิดรถไฟขบวนนั้นมีผู้โดยสารหลายคน ฮือ แย่จัง
“อื้อ! เพราะกูไปสาบานกับเจ้าพ่อมะยมดองไว้ ถ้าเกิดบอกความลับกับใครขอให้รถไฟชนกันเงี้ย”
“อู้หูย แย่จัง ทำไมเบสท์ถึงไปขอแบบนั้นล่ะ น่าสงสารคนที่ขึ้นรถไฟขบวนนั้นจังเลย แล้วเจ้าพ่อมะยมดองคือใครเหรอ ทำไมชื่อแปลกจัง”
“ก็ตอนขอคิดอะไรไม่ออกนี่หว่า ส่วนเจ้าพ่อมะยมดองน่ะ แม่นมากนะโว้ย ถ้าเกิดมึงอยากจะขอพรอะไรก็หยุดธูปบอกท่าน แล้วสิ่งที่ขอก็จะสมปรารถนา มึงอยากดื่มอะไรไหมเดี๋ยวกูไปหยิบให้?”
“ขอน้ำอะไรก็ได้คับ ...แต่ว่าเราไม่เคยได้ยินชื่อเจ้าพ่อมะยมดองจริง ๆ นะ ท่านไม่ดังเหรอ?”
เบสท์เม้มปากแน่นเพื่อกลั้นรอยยิ้มขบขัน เขาต้องหาข้ออ้างขึ้นมาเพื่อเลี่ยงที่จะไม่มองหน้ามึนงงของหมูแคระ ไม่อย่างนั้นเขาต้องระเบิดหัวเราะออกมาแน่ ๆ คนห่าอะไรซื่อได้ขนาดนี้ ไม่รู้จักแม้กระทั่งรถไฟชนกันหรือไง แล้วเจ้าพ่อมะยมดองมันมีที่ไหนเล่า โว้ะ!! ไม่รู้ว่ามันซื่อจริงหรือแกล้งไม่รู้กันแน่ เบสท์ขอยืนยันอีกเสียงว่าการแกล้งไอ้หมูเป็นอะไรที่สนุกสุด ๆ แล้วจริง ๆ นอกจากมันจะตามไม่ค่อยทันแล้ว มันยังไม่ค่อยโกรธอีกด้วย เยี่ยม ๆ
“ไม่มีคนรู้จักเพราะท่านไม่อยากให้ใครรู้ว่าท่านศักดิ์สิทธิ์ไงมึง เดี๋ยวคนก็แห่ไปขอหวย ขอนู่นขอนี่ ท่านจะรำคาญเอา”
“อ้าว แล้วเบสท์รู้จักได้ไงอ่ะ?”
“บังเอิญ” บังเอิญว่าเกิดนึกอย่างกินมะยมดองขึ้นมาก็เลยโพล่งออกไปไม่คิดว่ามึงจะเชื่อไงไอ้หมู!
“อ๋อ... แล้วเบสท์ขออะไรเหรอ? ขอบคุณคับ” ลูกหมูถามก่อนจะบอกขอบคุณเมื่อรับน้ำผลไม้และขนมขบเคี้ยวมาจากเบสท์
“ขอผัวไง ไม่อยากรู้แล้วเหรอว่าผัวกูเป็นใคร?” เบสท์ถามซ้ำเมื่อจันทร์เจ้าแค่พยักหน้ารับรู้เท่านั้น
“ไม่เอา เราไม่อยากให้รถไฟชนกัน เราไม่อยากเห็นคนตาย”
“โธ่ ๆ คนดีจังเลยน้า”
“แน่นอน! ไม่เหมือนเบสท์หรอก ขออะไรก็ไม่รู้ ไม่นึกถึงคนอื่นเลย เห็นแก่ตัว!”
“ตบไหมจะได้จบ!”
“ม่ายยยยย คึคึ” ลูกหมูหัวเราะคิกคัก วางแก้วเปล่าลงบนโต๊ะก่อนจะมองหน้าเจ้าของห้อง “แฟนเบสท์จะมาเมื่อไหร่เหรอ?”
“ไม่มีโว้ย กูโกหก”
“ฮะ?”
“อยู่คนเดียว ไม่มีผัว ไม่มีแฟน ไม่มีซัมธิงอะไรทั้งนั้น เจ้าพ่อมะยมดองก็ไม่มี แค่เรื่องล้อเล่น~”
“โกหก? ล้อเล่น?”
“Yep! กูแค่แกล้งมึง~”
“โหยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย ทำไมเบสท์ทำกับเราแบบนี้อ่าาาาาาา เราก็หลงเชื่อ ฮือ”
“5555555555555555 ใครบอกมึงใสแบบนั้นเล่า ว้าย ๆ ๆ ไม่ร้องน้า”
“โป้ง! งอนแหล่ว!” ว่าพร้อมกับทำหน้าบึ้ง เบสท์หัวเราะสะใจจนทำเอาลูกหมูหน้างอหนักกว่าเดิมก่อนจะหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาแล้วตั้งสเตตัสว่า งอน!
Thiwakan Thanaphummeathi likes your post: “งอน!”
1 minute ago
“อ๊ะ!”
“อะไร?”
“ทิวาไลค์โพสต์เราด้วย แต่พอกดเข้าไปดูก็ไม่มีแล้วอ่ะ”
“มือลั่นหรือเปล่าวะ”
“อาจจะใช่...” เง่อ อะไรอ่ะ อะไรของทิว้า!
เบสท์วางโทรศัพท์มือถือลงข้างตัว ยกขาขึ้นมานั่งขัดสมาธิและคว้าหมอนมากอดหนึ่งใบ “มึงกับพี่กาลนี่ยังไงกันแน่วะ พี่เขาจีบมึงหรือเปล่า?”
“เรา... ไม่รู้”
“ทำไมต้องตอบเสียงแผ่ว!”
“ทิวามีคนชอบเยอะแยะจะตาย จะมาจีบเราทำไมล่ะ เนอะ”
“ไม่เนอะโว้ย คือมึง มึงก็รู้ว่าพี่กาลเขาไม่เข้าหาใครก่อน แต่เขาวอแวมึงอ่ะ มึงเข้าใจมะ แบบ...”
“ทิวาแค่แกล้งเราเฉย ๆ เหมือนที่เบสท์กับฟินน์แกล้งเรานั่นแหละ”
“ไม่เหมือน!!!” เบสท์แย้งเสียงดังจนจันทร์เจ้าสะดุ้ง พอเห็นแบบนั้นจึงลดระดับเสียงตัวเองลงมา “กูไม่ได้มองมึงเหมือนจะกลืนกินแบบพี่กาลมองมึงนะเว้ย!”
“ทิวามองเราเป็นไก่ทอดกรอบเหรอ”
“อย่ามาแบ๊ว! กูรู้ว่ามึงไม่โง่!”
“ก็เราไม่รู้นี่นา ทิวาน่ะเหรอจะจีบเรา เพื่ออะไรล่ะ ทิวามีแฟนแล้วไม่ใช่หรือไงเล่า!!” ลูกหมูขึ้นเสียงดังอย่างห้ามตัวเองไม่ได้ พอพูดถึงทิวาแล้วการควบคุมตัวเองกลับลดน้อยลงจนไม่สามารถคอนโทรลได้
“มึงไปได้ยินมาจากไหน พี่กาลไม่มีแฟนโว้ยยยย”
“พี่ฟางไง...”
“อ๋อ ชะนีหญ้าแห้งน่ะเหรอ อุปโลกน์มาเองสิท่า พี่กาลไม่เคยจริงจังกับใครโว้ย ผู้หญิงของเขาก็แค่คู่ควงชั่วคราวเท่านั้นแหละ พอเบื่อก็เขี่ยทิ้ง”
“งั้นเหรอ...”
“แต่ถ้าพี่เขาจะจีบมึงจริง ๆ แปลว่าพี่เขาต้องจริงจังกับมึงสิวะ”
“แต่ว่า... ผู้หญิงที่อยู่กับทิวาที่ร้านเพชรอาจจะเป็นแฟนทิวาก็ได้” ลูกหมูพูดเสียงหงอย เบสท์แทบจะทึ้งหัวตัวเอง นี่พวกมึงสนิทกันผิวเผินหรอกเหรอ!
“แฟนพ่อมึงสิ นั่นน้องสาวเขา!”
“ฮะ?! จริงเหรอ!!?”
“เออสิ!” เบสท์ตอบ มือเรียวคว้าสมาร์ทโฟนขึ้นมาก่อนจะเข้าไปที่แอพพลิเคชั่นหนึ่งแล้วโยนให้จันทร์เจ้า “แหกตาดูชื่อกับนามสกุลเขาด้วย หน้าเหมือนกันขนาดนั้นยังจะคิดว่าเขาเป็นเมียพี่กาลอีก อกุศลนะมึงอ่ะ”
จันทร์เจ้ากะพริบตาปริบ ๆ ขณะมองโปรไฟล์ของรพินทร์ และมองดูชื่อสลับกับชื่อของทิวากาลในเครื่องตัวเอง
“รพินทร์ ...ธ-น-ภูมิ-เมธี?”
“แล้วพี่กาลชื่ออะไร?”
“ทิวากาล ธนภูมิเมธี” เงยหน้ามองเบสท์ที่กำลังส่ายหน้าระอา “จริง ๆ หรอ พี่เขากับทิวาเป็นพี่น้องกับจริง ๆ เหรอ”
“เออสิ นี่มึงคิดว่าเขาเป็นอะไรกัน?”
“แฟน”
“อ๋อออออ ก็เลยตาซึมไปเลยอ่ะนะ อีเด๋อ!!!”
“ก็เราไม่รู้นี่นา ในหัวก็มีอะไรก็ไม่รู้ ไม่คิดวิเคราะห์เลยสักนิด”
“ที่เป็นแบบนี้เพราะมึงชอบพี่กาลถูกมะ?”
“ฮะ? เราชอบทิวาหรอ?”
“กูก็ถามอยู่นี่ไง! โว้ยยยย เข้าใจยากจังวะ เดี๋ยวก็ถีบตกระเบียง”
“เง้อ อย่าดุเราสิ ก็เราไม่รู้จริง ๆ นี่นา”
“แล้วตอนที่มึงเห็นพี่กาลอยู่กับพี่รพินทร์ แล้วไม่รู้ว่าเขาคือพี่น้องกันเนี่ย รู้สึกยังไง?” แล้วทำไมจู่ ๆ เบสท์ถึงได้กลายเป็นที่ปรึกษาให้ไอ้หมูมันได้ล่ะเนี่ย โอเค จากความอยากเสือกของตัวเองอ่ะเนอะ ได้ ๆ ได้ช่วยเพื่อนด้วย ได้เสือกด้วยอีก สองเด้งเลย ดี๊ดี แม้จะแลกมากับความหงุดหงิดเพราะความมึนงงของนังหมูก็ถือว่าคุ้มก็ได้
“ก็... ไม่อยากเห็น ข้างในมันอึดอัดเหมือนโดนบีบเลย หายใจช้าลงด้วย”
“ในโลกนี้มีสิ่งที่เรียกว่า ‘หวง’ นะคะลูก”
“เราหวงทิวาหรอ? แล้วเราจะหวงทิวาทำไม?”
“หวงเพราะมึงชอบพี่กาลไง โอ๊ยยยยยย เข้าใจสักทีเถอะ กูจะประสาทแดกแล้ว!!”
“... ก็เรางงนี่นา แล้วเราไปชอบทิวาตอนไหน? ไม่เห็นจะรู้เลย”
เบสท์สูดหายใจเข้าลึก พยายามทำจิตใจให้สงบ “ขนาดตัวมึงเองยังไม่รู้แล้วกูจะรู้ไหม?”
“เอ๋า ก็เราเห็นเบสท์เชี่ยวชาญเรื่องคนอื่น”
“มึงว่ากูขี้เสือกหรอ!!!!!”
“อย่าเสียงดังสิ เรายังไม่ทันว่าเบสท์ขี้เสือกเลย ทำไมเบสท์ชอบคิดไปเอง”
“พอเลยมึง พอ! กลับบ้านมึงไปเลย!”
“เบสท์มาทำให้เราสับสนแล้วจะมาไล่เราอย่างนี้ไม่ได้นะ ถ้าเราไม่หายข้องใจคืนนี้เราต้องนอนไม่หลับแน่เลย”
“ตอนคลอดหมอลืมปลูกสเตมเซลล์ให้มึงหรออีหมู! จะมาสับสน ข้องใจอะไรอีก ถ้าการที่มึงไม่อยากเห็นเขาอยู่กับคนอื่น ถ้าการที่มึงเจ็บหัวใจเพราะเขาสนใจคนอื่น ถ้าการที่มึงหงุดหงิดเพราะเห็นเขาสนใจคนอื่นที่ไม่ใช่มึงมันเรียกว่าหึงหวงโว้ย และมันแปลว่ามึงชอบเขา!!!”
“เรา... ชอบทิวา...?”
“เออ!”
“แต่ทิวาไม่ได้ชอบเรานี่”
“คุยกับมึงทุกวันชอบแม่มึงมั้ง!!”
“ทิวาก็คุยกับ พี่ต้น พี่ชมพู่ พี่รถถัง พี่มิค ทุกวัน...”
“หมายถึงว่ามึงพิเศษโว้ยยยยยย คือคนที่เขาอยากได้เป็นแฟน อยู่ด้วยแล้วสบายใจ something like that แล้วพี่กาลเขาก็ชอบมึง การเขามองมึงด้วยสายตาเจ็บปวดเหมือนเมียมีชู้ตอนที่เห็นมึงอิงแอบแนบซบกับวินเซนต์ของกูแปลว่าเขาชอบมึง!!!” พูดจบก็จิ้มหน้าผากเด๋อ ๆ ของมันแรง ๆ เกิดเป็นคนทำไมถึงได้เอ๋อขนาดนี้ กินอาหารที่มันเป็นประโยชน์ต่อสมองบ้างหรือเปล่า ไม่ใช่กินแต่แกลบ แต่รำ โว้ย! ปวดหัว!
“วินเซนต์ไปเป็นของเบสท์คตอนไหน?”
“ตอนไหนก็เรื่องกู วินเซนต์หล่อขนาดนั้นจะเป็นของกูตอนไหนก็ได้ ผมสีจินเจอร์เป็นเอกลักษณ์ของเขาน่ามองสุด ๆ หน้าก็หล่อดึงดูดฉิบหาย ตาสีฟ้าของเขานะมึงเอ๊ยยยย มองทีมดลูกสั่นพั่บ ๆ แถมยังมีกระอีกนิด ๆ หน่อย ถ้าได้เป็นแฟนจะเลียทั้งวันเลย”
“อี๋ ทำไมเบสท์เป็นภัยคุกคามขนาดนี้ เราสงสารวินเซนต์จัง ต้องเตือนวินซ์แล้วล่ะ แล้วเบสท์มีมดลูกด้วยเหรอ?”
“เสือก!! กูชอบของกูมึงจะมายุ่งทำไม ไปเคลียร์ตัวเองเถอะไป๊”
“เบสท์ก็ชอบผู้ชายหล่อทุกคนนั่นแหละ”
โอ้โห พูดแบบนี้ขึ้นเลย ขึ้น ผมนี่ลุกขึ้นเลย ว่าแล้วก็ขอสักหน่อยเถอะ หมั่นไส้มานาน เบสท์คว้าหมอนใบโตก่อนจะฟาดเข้าที่หัวกลม ๆ ของลูกหมูดังผัวะ เจ้าหมูน้องเล่นใหญ่ด้วยการเอนตัวหงายหลังแล้วจึงหัวเราะเสียงใจไม่สลดหรือโกรธอะไรทั้งสิ้น
“คนเขาช่วยให้รู้ใจตัวเองยังจะมาพูดกับกูแบบนี้นะมึง กลับบ้านมึงไปเดี๋ยวนี้เลย”
“โอ๋ ๆ เบสท์อย่าไล่เราสิ แล้วสรุปเราชอบทิวา แล้วทิวาก็ชอบเราใช่มะ?”
“เออ!! เข้าใจอะไรยากจังวะ ทำไมชะนีไม่มาอยู่ปวดประสาทกับกูเนี่ย!”
“โอเค เราเข้าใจแล้ว ...ก็ได้” รีบเงยหน้าไปยิ้มแฉ่งเมื่อเบสท์ทำท่าจะคว้าหมอนมาอีกครั้ง ลูกหมูรีบรุดตัวไปหา คว้ามือเบสท์มือจับก่อนจะกดแนบริมฝีปากไปบนหลังมือของเพื่อนไซส์มินิก่อนจะยิ้มหวานเชื่อม “ขอบคุณเบสท์มากนะครับ”
“อ เออ...” ไอ้ฉิบหาย! ทำไมถึงได้เขินมันวะ ตายแน่ ๆ ผิดผี แบบนี้มันผิดผีสุด ๆ เลยนะเว้ย!!
“งั้นเรากลับก่อนนะ”
“อือ ๆ ขับรถดี ๆ อย่าไปเสยตูดคนอื่นเขา”
“โธ่ ระดับลูกหมูอันดับหนึ่งแห่งอาณาจักรอัศวโยธินทร์ซะอย่าง!!”
“ไปได้ละ รำคาญ!”
“Okay! Don’t miss me นะ!”
“เออ ไม่ miss มึงหรอก ไปสักทีเถอะ รำคาญจะแย่”
“เสียใจ ๆ บั๊บบัยครับ เจอกับวันจันทร์นะ”
“เอออออออออออออ!!”
TBC
/ปาดเหงื่อ มาแล้วจ๊ะ
อยากจะเตือนว่านิยายของเราค่อนข้างยืดเยื้อ แต่ไม่รู้จะทันหรือเปล่า เป็นนิสัยที่แก้ไม่หายสักที (พับเพียบร้องไห้)
ขอบคุณคนอ่านทุกท่านนะคะ หากผิดพลาดอะไรขออภัยด้วยน้า ติชมได้ค่ะ จะได้เอาไปปรับปรุง
- ตอบคุณ monetacaffeine : จะมีแต่คนในครอบครัวเรียกพี่พระเอกว่าทิวาก็จริงค่ะ แต่ว่าส่วนมากก็ไม่ค่อนเรียกชื่อนั่นอยู่ดี เพราะพี่พระเอกเขาจะมองแรงใส่ แต่ก็ไม่หัวร้อนเหมือนโดนคนอื่นเรียก
:mew1:
-
:pig4:
-
:L2: :pig4:
คนที่น่าสงสารคือ เบสท์ 55
ทิวา มีความงอน
-
ฝั่งลูกหมูเคลีย์แต่ฝั่งทิวายังไม่มีมีงอนด้วยนะ 5555นีารัก
-
รู้แล้วจ้าาาาาาาาาาาาาา :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
-
อูยยยยยข แล้วทิวาละ. 2วัน1ตอนเหอะ
-
อะโหววว ตอนนี้ไม่มีบททิวาเยย
คนเขียนไม่ได้ให้ค่าตัวใช่มั้ย 55555555
จันทร์เจ้ารู้ตัวแล้ว แล้วทิวาล่ะ
มือลั่นเหรอ มีไลค์แ้วลบด้วย ว้ายย เด็กจังงง 5555
ขอบคุณคนเขียนนะคะ //กอดรวบบบ
-
จะรอดูซิว่า...พอรู้ว่าชอบกันแล้วจะทำยังไงต่อ
555 ลูกหมูเจเจยิ่งเป็นสิ่งมีชีวิตที่คาดเดาได้ยากอยู่
-
เข้าใจแล้วนะลูกหมู ตอนนี้ก็เหลือแต่พี่กาลละเนอะ ไม่ได้ไปอาละวาดที่ไหนช่าาาาาาา
-
คืออยากถามหน่อย ลูกหมูยังพูดภาษาเดียวกับพวกเราใช่มั้ย ทำไมยิ่งอ่านยิ่งงงฟะ :katai1: :katai1:
-
ลูกหมูน้อยยยยยย เข้าใจสักทีนะ ปวดหัวแทนเบสท์แล้วเนี่ย 5555555
-
ตอนนี้ไม่เจอทิวาเลยย ขอตอน 14 ด่วนๆๆๆ เลยจ้าาา
-
อย่าว่าแต่เบสท์เลยที่ปวดหัว เป็นใครๆก็ปวดหัวถ้าต้องได้คุยกับยัยลูกหมู
-
มีความหมั่นไส้นังลูกหมู
-
ไม่รู้จะขอบคุณที่ทำให้ลูกหมูรู้สึกตัว(แล้ว...มั้ง) หรือว่าจะสงสารเบสท์ก่อนดี ฮาาาา
-
หมูแคระมีความมึนสุด มีความกวนยิ่งกว่า
สงสารเบสท์หมดพลังงานหนักมากในการคุยกัน
-
ลูกหมูน่ารักชะมัดเลย :katai1:
-
กว่าลูกหมูจะเข้าใจถอนหายใจหลายรอบแทนเบสท์เลย :hao7: :hao7: :hao7:
-
รู้สึกว่าเบสท์มีความสาวมากกกกก
เจเจก็ตีมึนตลอดดดด
-
ลูกหมูนี่ดูสับสน ดูเข้าใจอะไรยาก
ทิวา ถ้าได้ไปเมื่อไหร่ก็ใจเย็นๆนะ น้องเป็นคนซื่อ อย่าทำน้อง 555
-
สงสารเบส์สหนักมาก :laugh:
-
ชอบในความซึน5555555555
-
เหนื่อย
-
โอยปวดหัวจริงๆลูก
-
อุ้ย!! นางจะบุกมั้ยน้อ
-
เหนื่อยแทนเบสจังเลย ทำไมลูกหมูของเจ๊ใสขนาดนี้ :laugh:
-
มีความสงสารเพื่อนลูกหมูสุดๆ เลย :m20:
-
มีความหมั่นไส้อย่างแรง หมูเอ๊ยยยยยย
เดี๋ยวให้ทิวาบีบแก้มให้แตกเลยหนิ
-
สงสารเบสท์อ่ะ ตอนคุยกับลูกหมูต้องปวดหัวมากแน่ๆเลย
ลูกหมูรีบไปบอกความจริงกับทิวาเร็ว
-
ลูกหมูจะเข้าใจจริงๆหรือป่าวเนี๊ย คิคิ
-
กว่าจะเข้าใจได้นะจันทร์เจ้า
-
ลูกหมูมีความมึน
-
:pig4:
-
ลูกหมูเข้าใจแล้ว กว่าจะเข้าใจได้เบสท์คงปวดหัวน่าดู :laugh: :laugh:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
สงสารเบสท์หนักมาก
5555555
กว่าลูกหมูจะเข้าใจ
:mew3:
-
ลูกหมูเข้าใจจริงๆหรือป่าวลูก
-
ลูกหมู ใสๆจริงเชียว ตอนนี้เข้าใจตัวเองแล้วนะ
ขึ้นอยู้กะทิวาล่ะจะเข้าใจมั๊ย รอตอนต่อไป
-
เด็กคนนี้นี่เคยเศร้าเคยซึมอะไรนานๆกับเขาบ้างมั๊ยเนี่ย
แต่ถือว่าเป็นข้อดีอีกอย่าง รองจากความน่ารักอ่ะนะ :man1:
แต่อันดับหนึ่งคงต้องยกให้กับความมึน ความกวน
ทั่งที่ตั้งใจและไม่ตั้งใจก็ตาม แต่ทำให้คนรอบข้างปวดหัวได้เท่ากัน :laugh:
ตอนนี้สงสารเบสท์ กว่าลูกหมูจะเข้าใจได้ก็เล่นเอาหมดพลัง
แต่อย่างน้อยลูกหมูก็รู้ใจตัวเองแล้วล่ะน่า :hao3:
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :L2:
ป.ล.ตอนนี้ขอกรี๊ดวินเซนด์หน่อย พ่อหนุ่มผมแดง ออกมาสองตอนเรตติ้งดีกว่าทิวาซะอีก :o8:
-
ชอบในความมึนของน้องลูกหมูจริง
:mew1: :mew1:
-
โอ๊ย....ลูกหมูทำไมเอ็งซื่ออย่างนี้ รู้สึกสงสารพี่กาลหงิดๆ เราสัมผัสถึงความวินซ์ดไวท์กลายๆ เหอๆ เบสท์ไม่ต้องปวดหัวเดี๋ยวสงพี่มิไปช่วย ความแฟนเด็กต้องทำใจนะพี่กาล :serius2: :serius2: :serius2:
-
ลูกหมูป่วนเบส
ทิวางอนแรงงงงงง มากกกกกกกกก
มีความไลค์แล้วลบ ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ ทิวาช่างกล้าาาาาา
-
ลูกหมูทำเพื่อนปวดหัวนะนั่น555
-
อ้าววววว ลูกหมูเข้าใจถูก
แล้วทิวากาลของเราล่ะ งอนไปถึงคุ้งไหนเควไหนแล้วเนี่ยยยยยยย 55555555
-
ลูกหมูทำไมกวนตีนแบบน้านนนน5555555
-
เหนื่อยแทนเพื่อนลูกหมูจริงๆ โอ๋เอ๋ สู้ๆนะลูกกก :hao6:
-
จะเอาอีกงะะ :ling1: รอออออน่อวว
-
อ่านตอนนี้แล้วสงสารเบสท์ บางทีก็สงสัยว่านี่ซึนจริงซื่อจริงหรือหนูกำลังกวนตีนอยู่กันแน่คะจันทิมันตุ์ แต่บอกตรงๆ นิสัยแบบนี้ทำให้เราอยากฟัดตัวให้ช้ำเลยหมูอ้วนเอ้ย~ กว่าจะอธิบายกันเข้าใจจันทร์เจ้านี่อธิบายความหมายของเจ้าหนูจำไมไว้ชัดเจนจริงๆ
พี่ทิวาอย่าเพิ่งตีตนไปก่อนไข้สิคะบอกเลยเรื่องแบบนี้อย่าคิดมากก่อนได้คุยกันเพราะหมูอ้วนมันไม่ค่อยคิดอะไรมากถ้าเราคิดมากเราจะนอยด์หนักไปอีกนะคะ
ชอบเวลาหมูมันอ้อนมีความเอ็นดู ตัลลั๊คคคค ขนาดอ้อนเพื่อนยังน่ารักนึกถึงถ้าได้คบกับทิวาแล้วนางจะขี้อ้อนพี่ขนาดไหน รอตอนต่อไปนะคะ :)
-
ลูกหมูมีความ JJ สูงมาก
ส่วนอีป้า มีความสงสารพ่อทิวาที่สุด...
ไม่รู้ป่านนี้วิ่งร้องไห้ฟูมฟายหลุดชายแดนไปหรือยัง
รอติดตามตอนต่อไปค่ะ ^^
-
สงสารทิวาาา
สงสารเบสท์
-
มนุษย์แฟนเด็ก
14
มีความเครียดอ่อน ๆ
“จริงใจ!!!”
“เหี้ย!!!” จริงใจอุทานเสียงหลงพร้อมกับรีบจับผ้าเช็ดตัวที่พันเอวไว้มันมันจะร่วงหลุดไป ตาคมจ้องพี่ชายเขม็ง คนเปิดประตูพรวดพราดเข้ามาโดยไม่ได้เคาะขออนุญาตยิ้มแห้งก่อนจะเดินต้วมเตี้ยมนั่งบนเตียงของน้องชาย จริงใจเพิ่งอาบน้ำเสร็จ ให้น้องไปแต่งตัวก่อนก็ได้ เราไม่อยากเห็นจริงใจโป๊ ; __ ;
“มาทำไม?” ถามพี่ชายที่นอนกลิ้งอยู่บนเตียงของตนหลังจากที่แต่งตัวเสร็จ
“จริงใจ เบสท์บอกว่าพี่ชอบทิวา...”
“ว่าไงนะ!!”
“เบสท์บอกว่าพี่ชอบทิวา...” แทบจะเอาผ้าเช็ดผมอุดปากตัวเอง... จริงใจจ้องมองพี่ชายนิ่ง ๆ โดยไม่พูดอะไร แต่พอเห็นหน้าหมา ๆ ของพี่แล้วก็ถอนหายใจออกมา พี่เบสท์นะพี่เบสท์ คนอุตส่าห์พูดกรอกหูจันทร์เจ้าอยู่ทุกวัน ยังจะมากรอกข้อมูลใหม่ให้เจ้าหมูอีก แม่งเอ๊ย!
“พี่เบสท์บอกแล้วเชื่อไหม?”
“เชื่อ...”
“แน่ใจหรอว่าชอบจริง ๆ ไม่ใช่ว่าเขวเพราะพี่เบสท์บอก” ลูกหมูเงยหน้ามองน้องชายที่พูดด้วยน้ำเสียงจริงจังแถมยังทำหน้าเครียดจนคนมองเริ่มรู้สึกไม่สบายใจ
“เบสท์บอกว่าใช่”
“แล้วก็เชื่อเหรอ? ถามตัวเองหรือยังว่าชอบไอ้ทิวากาลอะไรนั่นจริง ๆ หรือเปล่า”
“ทิวาแก่กว่าจริงใจตั้งหลายปีนะ อย่าเรียกไอ้สิ”
จริงใจกลอกตาขึ้นฟ้าพร้อมยกมือกอดอกแล้วจ้องหน้าพี่ชาย “ไปถามตัวเองให้ดีก่อนจะพูดอะไรออกมาจันทร์เจ้า ชอบจริง ๆ หรือชอบเพราะมีคนพูดให้คิดว่าชอบ”
แอบถอนหายใจออกมาเบา ๆ เมื่อพี่ชายก้มหน้าลงต่ำ จันทร์เจ้ายังอ่อนด๋อยเกินไปที่จะมีความรัก หัวสมองมึน ๆ แบบนี้จะไปตามผู้ชายร้ายกาจแบบนั้นทันได้ยังไง มือหนายื่นไปวางบนศีรษะพี่ชายแล้วขยี้เบา ๆ จันทร์เจ้าเงยหน้ามองน้องชาย จริงใจแอบกัดปากตัวเองเมื่อเห็นว่าดวงตากลมโตของพี่ชายหม่นแสงลงอย่างเห็นได้ชัด ทั้งใบหน้าที่หงอยไปถนัดตา ไม่ได้ ห้ามใจอ่อนเด็ดขาด เรื่องแบบนี้มันใช่เรื่องที่จะปล่อยไปได้ง่าย ๆ ที่ไหนกัน
“ถ้าเกิดพี่ชอบทิวาจริง ๆ ล่ะ?”
“ไปถามพี่ฟ้าสิ”
“จริงใจน่ะ!”
“คิดว่ามันชอบพี่หรือไง?”
“ทำไมจริงใจใจร้าย...”
“ถ้าชอบก็คงจะเอาไปเป็นแค่ของเล่นคร่าเวลา ไม่คิดจริงจังหรอก พอเบื่อก็เขี่ยทิ้ง แค่เห็นหน้าก็รู้แล้วว่านิสัยเป็นยังไง!!”
“ฮึก” ลูกหมูสะอื้นน้ำตาร่วงเผาะล้นขอบตาเมื่อโดนน้องตวาดใส่ จริงใจเองก็ชะงักไปเมื่อเห็นว่าพี่ชายร้องไห้ เขาไม่ได้ตั้งใจ ไม่ได้ตั้งใจทำให้พี่ร้องไห้
“ร้องทำไม”
“ไม่รู้ จู่ ๆ มันก็ไหลออกมาเอง ฮือ”
ลูกหมูปากคว่ำและคอตกทันที จริงใจแสยะยิ้มแล้วยื่นมือไปจับมือเล็กที่กำลังจะขยี้ตาไว้แล้วเช็ดน้ำตาให้พี่แทน เมื่อลูกหมูหยุดร้องไห้ เขาจึงเดินไปนั่งประจำที่กลองชุดของตัวเอง ก่อนจะหยิบไม้กลองออกมาแล้วเริ่มเล่นให้เป็นเพลง โดยพยายามใจแข็งไม่สนใจหมูหงอยบนเตียง สงสารก็สงสารอยู่หรอกนะ แต่มันน่าเป็นห่วงเกินไป ใช่ว่าจันทร์เจ้าจะไม่รู้ความรู้สึกตัวเอง พี่เขาซื่อเหมือนไม่ทันคนก็จริง แต่จันทร์เจ้าไม่ได้โง่ การที่ถูกเขาและเพลิงฟ้าพูดกรอกหูว่ามันไม่ใช่นั้นไปขัดแย้งกับที่เพื่อนอย่างเบสท์บอกว่าใช่ เจ้าตัวคงจะสับสน
น่าสงสาร แต่จริงใจไม่เห็นด้วย และหากเจ้าหมูจะไปถามพี่ฟ้าจริง ๆ ล่ะก็... คำตอบก็คงไม่ต่างจากเขาสักเท่าไหร่ ใคร ๆ ก็รู้ว่าเพลิงฟ้าหวงจันทร์เจ้ามากแค่ไหน และยิ่งรู้ว่าคนที่เจเจชอบเคยทำให้ลูกหมูต้องเสียน้ำตา เพลิงฟ้าก็เมินหน้าหนีและให้คะแนนติดลบไปแล้วด้วยซ้ำ
งานหยาบเลยล่ะ หึหึ
“พี่จันทร์เจ้าไปไหนคะ หนูยังไม่เจอเลยตั้งแต่ตื่น” จ๋าจ้าเอ่ยถามไม่เจาะจง วันอาทิตย์อย่างนี้เป็นวันหยุดที่ครอบครัวจะใช้เวลาร่วมกัน เด็กสาวถามหาพี่ชายคนโตที่ยังไม่เจอหน้าตั้งแต่เริ่มวันใหม่ นี่มันก็สายแล้ว พี่ยังไม่ตื่นก็ไม่น่าจะใช่...
“ไปบ้านคุณย่าเขาตั้งแต่เช้าแล้ว” คุณแม่ตอบคำถามลูกสาว “เก็บกระเป๋าเสื้อผ้าไปด้วยเห็นบอกว่าจะไปนอนบ้านคุณย่าสักหนึ่งอาทิตย์ ไม่รู้เป็นอะไร ตาก็ช้ำ ๆ เหมือนนอนไม่พอ ถามอะไรก็ไม่ตอบ ไม่รู้ใครไปทำอะไรให้” จอมจิตตรีหรี่ตามองอย่างจับผิด คนที่มีพิรุธที่สุดก็จริงใจนั่นแหละ ทะเลาะอะไรกันมาหรือเปล่าพี่น้องคู่นี้
“พี่จริงใจหรือเปล่า?!”
“อะไรล่ะ” จริงใจปัดมือน้องสาวที่ชี้หน้าอยู่ออก คิ้วเข้มยังคงขมวดมุ่นตั้งแต่ที่แม่บอกว่าจันทร์เจ้าไปบ้านคุณย่า งอนเขาเหรอวะ
“ก็เมื่อคืนพี่จันทร์เจ้าไปหาพี่ที่ห้องไม่ใช่เหรอ แกล้งอะไรให้พี่เขาโกรธล่ะ”
“ทำอะไรพี่งั้นเหรอจริงใจ?” จอมจิตตรีกดเสียงต่ำถามลูกชาย จริงใจตีหน้านิ่งแม้ในใจจะอยากงอแง สุดท้ายก็ทนไม่ไหวกับสายตากดดันจากทั้งคุณพ่อและคุณแม่ ไหนจะคุณตากับคุณยายรวมทั้งจ๋าจ้าด้วย ถ้ามีน้าเจ้ากับพี่ฟ้ามาอีกคน จริงใจคงเครียดจนกลายเป็นโรคซึมเศร้า
เพี๊ยะ เพี๊ยะ เพี๊ยะ!
จอมจิตตรีตีแขนลูกชายทันทีที่จริงใจเล่าเรื่องทั้งหมดจบ รวมถึงเรื่องของทิวากาลด้วย ฮึม! เจ้าเด็กคนนี้นี่ แกล้งพี่จนได้เรื่อง ดูสิ! งอนจนเก็บกระเป๋าหนีไปบ้านคุณย่าแล้ว
“โอ๊ย แม่ครับ เจ็บ”
“เจ็บสิดี คุณแม่ขา ตีอีกค่ะ” จริงใจถลึงตาใส่น้องสาวก่อนจะจับมือของแม่ที่กำลังจะตีเขาอีกครั้งมาจูบแล้วจึงเข้าไปกอดเอวมารดาก่อนซบไหล่อย่างออดอ้อน
“ผมไม่ได้ตั้งใจให้ร้องไห้สักหน่อย”
“แล้วเป็นไงล่ะ แม่ไม่ช่วยง้อนะ”
“โธ่... ผมแค่เตือนเฉย ๆ เอง ร้องไห้ไร้สาระ โอ๊ย!” เด็กหนุ่มลูบแขนตัวเองที่โดนตีพร้อมกับหน้าบึ้ง ทำไมทุกคนถึงได้เข้าข้างไอ้หมูนั่นกันหมด ทั้ง ๆ ที่ไม่ควรจะเห็นด้วยแท้ ๆ ถ้าเป็นแบบนี้คงต้องปรึกษาพี่ฟ้าแล้ว!
“เรื่องนี้ปล่อยให้พี่ตัดสินใจเองไปก่อน อย่าเพิ่งเข้าไปยุ่งเข้าใจไหม จริงใจ”
ก็แย่ละ
“สวัสดีเด็ก ๆ ขอพวกพี่นั่งด้วยนะจ๊ะ” เหลือบมองคนที่เข้ามาทักแล้วยกมือสวัสดีก่อนจะฟุบกับโต๊ะแล้วหมุนรูบิคไปมา
“น้องชับบี้เป็นไรอ่ะ?”
“เป็นแบบนี้มาตั้งแต่เช้าแล้วค่ะพี่ชมพู่” ชมพู่พยักหน้ารับสิ่งที่รุ่นน้องบอกก่อนจะนั่งลงม้านั่งตัวเดียวกับลูกหมูที่ฟุบหน้ากับแขนตัวเองอยู่
“ชับบี้” เรียกพร้อมยื่นนิ้วไปจิ้มแก้มกลม “เป็นอะไรคะ?”
“เปล่าครับ... อย่าเพิ่งมายุ่งกับเรานะครับ...” คนฟังหน้าเหวอ แต่ก็พยักหน้าเข้าใจ น้องชับบี้คงอยู่ในสภาวะอารมณ์ที่ไม่ดี แม้จะอยากเล่นด้วยแต่อย่าเพิ่งจะดีกว่า
“หมู! ข้อความมึงเข้าอ่ะ” เบสท์ว่าพร้อมดันโทรศัพท์มือถือของจันทร์เจ้าที่เพิ่งสั่นครืดไปให้เจ้าของ ลูกหมูหยิบขึ้นมาดู และไม่แสดงสีหน้าอะไรออกมา
10:43 พี่มีนคนดีของเราเอง น้องจิ๋วว่างไหมครับ? พี่อยากไปหา
10:43 นี่จันทร์เจ้าเอง ว่างคับ
10:43 นี่จันทร์เจ้าเอง พี่มีนรีบมานะ เราอยู่ที่สวนข้างคณะ
10:43 นี่จันทร์เจ้าเอง (http://i.imgur.com/DQRuBaY.png)
“ทำไมทำหน้าเศร้าจังล่ะน้องชับบี้” ชมพู่เอ่ยถามอย่างเป็นห่วงที่เห็นเด็กร่าเริงอารมณ์ดีกำลังทำหน้าหงอย ลูกหมูครางหงิงแต่ก็ไม่ได้ตอบคำถามให้ใครหายข้องใจ ทั้งรุ่นพี่รุ่นน้องต่างก็มองหน้ากัน ไม่ได้ซักถามเซ้าซี้อะไรอีก
“พวกพี่ไม่มีเรียนหรอคะ?” ฟินน์ถามด้วยความสงสัย เล่นมาอยู่กับครบทีมแบบนี้ จะขาดก็แต่ทิวากาลคนเดียวที่ไม่ได้มาด้วย
“ไม่มีแล้ว นี่ก็รอเที่ยงจะได้ไปหาอะไรกิน แล้วพวกหนูละลูก?”
“อาจารย์ยกเลิกคลาสครับ ว่างถึงบ่ายสองครึ่งเลย รอเวลาไปกินข้าวเหมือนกันครับ” เบสท์ตอบบ้าง ปกติพูดเรื่องกินข้าวไอ้หมูมันมักจะระริกระรี้พูดจ้อนี่หว่า ทำไมคราวนี้ถึงได้เงียบจัง
“อ๋อ...”
“แล้วนี่พี่กาลไปไหนหรอครับ?”
“ถามหามันทำไม!?” ยังไม่ทันที่ชมพูดจะอ้าปากตอบคำถามเบสท์ มิคก็พูดแทรกขึ้นมาเสียก่อน เบสท์จิกตามองรุ่นพี่ไร้มารยาทแล้วสะบัดหน้าไปทางอื่น ยี๋! คนเขาไม่ได้พูดด้วยยังจะหน้าด้านมาตอบอีก! ส่วนมิคที่โดนเมินก็ได้แต่เข่นเขี้ยวเคี้ยวฟันอย่างทำอะไรไม่ได้ ถ้าอยู่กันสองคนเขาจะฟาดปากแดง ๆ นั่นสักที
“ไอ้กาลมันคุยกับหญ้าแห้งเกิร์ลของมันอยู่ เดี๋ยวก็คงจะมาละ” ชมพู่บอกไขข้อสงสัย รุ่นน้องทั้งสองพยักหน้ารับรู้ ลูกหมูที่กำลังจะยกหัวขึ้นจากการฟุบกับโต๊ะเมื่อได้ยินประโยคนั้นจากพี่ชมพู่ก็กลับไปฟุบแบบเดิมและก็หยิบรูบิคมาหมุนเล่นไปด้วย
งื่อ... ทิวาคุยกับใคร หญ้าแห้งเกิร์ลคือใคร...
“ใครวะหญ้าแห้งเกิร์ล?”
“ฟางไงไอ้โง่!” รถถังตบหัวต้นดังผัวะให้หายโง่ คนโดนทำร้ายร่างกายก็จัดการเอาคืนด้วยแรงสองเท่า เล่นกันเป็นเด็กไปได้ไอ้พวกนี้
“พี่กาลกับพี่ฟางเขาเป็นอะไรกันหรอคะ?”
“โอ๊ยยยย จะเป็นอะไรกันล่ะลูก ก็แค่คู่ควงชั่วคราวนั่นแหละ ไอ้กาลมันยังไม่จริงจังกับใครหรอก พอเบื่อมันก็เขี่ยทิ้ง นี่ก็ใกล้แล้วมั้ง น้องนีนางก็เยอะสิ่ง ลำไย!”
จันทร์เจ้าสะอึก คำพูดของชมพู่ยิ่งเสริมว่าสิ่งที่จริงใจบอกเขาเมื่อคืนวันเสาร์มันถูกต้อง ความคิดข้างในตีกันยุ่งเหยิงจนปวดหัว กระบอกตาก็ร้อนผ่าวจนอยากจะบ้า อย่าร้องนะ อย่าร้อง ห้ามร้องนะ!!
“จันทร์เจ้าไม่สบายหรือเปล่า สีหน้าไม่ค่อยดีเลยนะ” สะดุ้งเฮือกเมื่อโดนทัก แล้วจึงส่ายหน้าช้า ๆ ต้นหรี่ตาจับผิด อาการของรุ่นน้องตัวนิ่มมันออกตั้งแต่ที่พวกเขาเริ่มพูดเรื่องทิวากาล ควรจะดีใจกับเพื่อนไหมเนี่ยว่าน้องมีปฏิกิริยากับเรื่องมัน ต้นผ่อนลมหายใจ เมื่อวานก่อนทิวากาลก็โทรมาโวยวายกับเขาว่าอกหักเพราะเห็นลูกหมูน้อยไปนั่งกินข้าวกับคนอื่นอย่างสนิทสนม เขาถึงกับต้องกินยาแก้ปวดหัวไปสองเม็ด หนักใจแทนพวกนี้จริง ๆ
“สีหน้ามึงไม่ค่อยดีอย่างที่พี่ต้นว่าจริง ๆ นะหมูอ้วน”
“เราปวดหัวนิดหน่อย ไม่เป็นอะไรหรอกครับ”
“ถ้าเป็นอะไรก็บอกนะเว้ย ขี้เกียจเก็บศพ ภาระพวกกู”
“โธ่ ไม่อยากให้เราเป็นอะไรเพราะเป็นห่วงก็บอกมาสิ เบสท์เขินอะไร”
“รำค้าญญญญญญญญ”
“ไอ้กาลมานู่นละ” เสียงหัวเราะของลูกหมูค่อย ๆ ลดลง ทุกคนหันไปมองคนมาใหม่หลังจากที่รถถังทักออกไป
จันทร์เจ้าสบตากับทิวากาลชั่ววินาทีก่อนที่จะเป็นฝ่ายหลบสายตาก่อน ไม่รู่ทำไมถึงไม่กล้ามองหน้าทิวา ทั้งที่ก่อนหน้านี้ไม่เห็นจะมีอะไร... เมื่อละสายตาจากทิวากาลไปแล้ว ลูกหมูก็มองไปเห็นมีนณนนท์และรามินทร์กำลังเดินมาอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกล ริมฝีปากเล็กเบะคว่ำ ดวงตากลมเริ่มมีน้ำเอ่อคลอ ลูกหมูลุกขึ้นและวิ่งเข้าไปหาพี่มีน และอาจเป็นลุกเร็วเกินไปจึงทำให้หน้ามืด เพียงก้าวไม่กี่ก้าวก็เกือบจะทรุดลงไปนั่งกับพื้น และโชคดีที่ทิวากาลมองจันทร์เจ้าอยู่ตลอดเขาจึงสามารถเขาไปรับร่างนุ่มนิ่มได้ทันก่อนจะล้มไปจริง ๆ
“เป็นอะไรหรือเปล่า!?” ทิวากาลถามอย่างร้อนรน เขาพยุงจันทร์เจ้าให้ยืนตรง ลูกหมูยังคงหลับตานิ่งด้วยยังไม่หายหน้ามืดทั้งปวดหัวตุบ ๆ จึงเกาะแขนของทิวากาลเป็นหลักยึด
“เตี้ย ได้ยินกูไหม!?”
“อือ... เรา .. ไม่เป็นไร” ตอบเสียงแผ่วพร้อมกับค่อย ๆ ลืมตาขึ้นเมื่ออาการเริ่มดีขึ้น “ขอบคุณครับ...”
ทิวากาลถอนหายใจโล่งอกเมื่ออีกคนไม่เป็นอะไร จากทีแรกตั้งใจว่าจะไม่สนใจ กลายเป็นว่าต้องโยนความตั้งใจแรกทิ้งไปเพราะเห็นเด็กแก้มกลมกำลังจะล้ม โดนมันหักอกแล้วยังจะห่วงมันอีก
“น้องจิ๋ว!!!”
“พี่มีน ฮึก ... พี่มีน ฮือ” ผละออกจากทิวากาลก็โผกอดพี่มีนแน่นพร้อมกับปล่อยน้ำตาออกมา มีนนนท์พอเห็นว่าเพื่อนจะทรุดไปก็รีบวิ่งมาหา มีนกอดลูกหมูตอบพร้อมกับลูบหลังปลอบประโลม โชคดีจริง ๆ ที่มิลค์บอยของน้องจิ๋วรับไม่ทัน
“เป็นอะไรครับ น้องจิ๋วเป็นอะไร”
“ปวด .. หัว ฮือ เราปวดหัว” มีนทำอะไรไม่ถูก ขอบตาร้อนผ่าวจะร้องไห้ตามเพื่อน ร่างเล็กมองหน้าคนรัก รามินทร์ยิ้มบางแล้วจึงยื่นมือไปวางบนศีรษะเพื่อนตัวจิ๋ว ระหว่างที่สามเพื่อนสนิทกำลังปลอบกัน คนอื่น ๆ ก็ได้แต่มองเงียบ ๆ เพราะไม่รู้จะแทรกตรงไหน ใจทิวากาลร้อนรุ่ม อยากจะเข้าไปดึงเด็กแก้มกลมมากอดปลอบเองด้วยซ้ำ
“ปวดหัวก็อย่าร้อง ยิ่งร้องจะยิ่งปวดนะ” รามินทร์บอกเสียงนุ่ม
“ฮึก ฮือ ..”
“เป็นเด็กใจแตกที่ขี้แงจริง ๆ”
“เราไม่ได้ใจแตก รามินทร์อย่าว่าเรานะ! อึก..”
“เหรอ ๆ แล้วใครที่หนีออกจากบ้าน”
“ไม่ได้หนี เราบอกหม่ามะแล้ว ฮือ”
“ใจแต---”
“หยุดได้แล้วรามินทร์! เลิกแหย่น้องจิ๋วสักที”
“แบร่ โดนพี่มีนดุเลย”
“น้องจิ๋วก็เหมือนกันนั่นแหละ”
“แบร่” รามินทร์แลบลิ้นล้อเลียนจันทร์เจ้า เมื่อเจ้าหมูเองก็โดนมีนาของเขาดุเหมือนกัน ลูกหมูเบะปาก ซุกหน้ากับอกพี่มีนเป็นการออดอ้อน เล่นเอาคนมองอยากจะกระชากออก แต่ถ้าทำแบบนั้นจริง ๆ เขาโดนมีนด่าแน่ ๆ ที่ไปทำแบบนั้นกับน้องจิ๋วที่รัก แหวะ!
“นั่งไหม?” มีนถาม ลูกหมูผละออกจากอกพี่มีนก่อนจะหันไปมองที่โต๊ะที่เคยนั่ง
“ที่เต็ม...”
“ไม่เต็มแล้ว ไปนั่งเร็ว” พูดพร้อมกับดันจันทร์เจ้าไปนั่งที่ม้านั่งหลังจากทิวากาลลุกออกไป ลูกหมูช้อนตามองพี่มีนคนดี
มีนนั่งคุกเข่าและจับมือเล็กเอาไว้หนึ่งข้าง และมีรามินทร์ยืนกอดอกมองอยู่ข้างหลัง
“น้องจิ๋วบอกพี่มีนได้ไหมครับว่าเป็นอะไร จู่ ๆ ก็ร้องไห้แบบนี้พี่เป็นห่วงนะ”
“เราไม่รู้...”
“แล้วอะไรทำให้ใจแตกจนต้องหนีออกจากบ้าน” รามินทร์พูดด้วยน้ำเสียงปกติ และไม่ได้สนใจว่าคนฟังจะตกใจมากน้อยแค่ไหนกับคำว่าใจแตกและหนีออกจากบ้าน
“นี่มึงหนีออกจากบ้านเหรอ!!” เบสท์ถามเสียงดังพร้อมกับเอื้อมมือไปจับไหล่จันทร์เจ้า ลูกหมูครางฮือ ส่ายหน้าทั้งเบะปาก
“เราไม่ได้หนีออกจากบ้านนะ! แล้วก็ไม่ได้ใจแตกด้วย ตัวหุบปากไปเลย!”
“เหรอ ๆ”
“รามินทร์รู้ด้วยหรอ?” รามินทร์ไหวไหล่และยกยิ้มกวนประสาทเป็นคำตอบ ด้วยความหมั่นไส้มีนนนท์จึงคว้าก้อนหินแถวนั้นปาใส่คนรัก
“ให้เจ้าของเรื่องมันเล่าดีกว่ามีนา ฟังจากนี่เดี๋ยวก็ไม่โดนยำมั่วหรอก” ยักคิ้วหนึ่งครั้งเป็นการปิดท้าย
“โอเค! แล้วน้องจิ๋วจะบอกพี่ได้ไหมว่าเกิดอะไรขึ้น และ! ทำไมถึงได้หนีออกจากบ้าน”
“ต้องให้เราบอกกี่ครั้ง อึก.. ว่าไม่ได้หนีออกจากบ้าน ... เราไปนอนบ้านคุณย่า ฮึก”
“อ่า... ใจเย็น ๆ ครับ ทะเลาะกับน้องหรือเปล่า?”
“อือ .. เราทะเลาะ ฮึก กับจริงใจ แล้วไม่อยากเห็นหน้าเด็กปีศาจนั่นเลยไปบ้านคุณย่า เราบอก ฮือ หม่ามะแล้วด้วย ไม่ได้ อึก ใจแตกเหมือนที่รามินทร์ว่าด้วย”
“ตั้งแต่เมื่อไหร่?”
“คืน .. วันเสาร์”
“เลิกร้องไห้ยัง รำคาญ” รามินทร์พูด ท่าทางก็แสดงออกว่ารำคาญจริง ๆ มีนได้แต่ส่ายหน้าอย่างเพลีย ๆ ไม่อยากให้น้องจิ๋วร้องไห้ก็บอกสิวะ!
“ยุ่งอะระ--- อื้อ!” พูดยังไม่ทันจบก็โดนรามินทร์ยัดช็อกโกแลตบาร์เข้าปาก จันทร์เจ้าเบะปากกลืนขนมรสหวานลงคอ ยกมือปาดน้ำตาบนแก้มออกและเงยหน้ามองรามินทร์ที่ทำหน้าเฉย ๆ กินช็อกโกแลตส่วนที่เหลืออย่างไม่ทุกข์ร้อน
“รามินทร์เลิกแกล้งน้องจิ๋วสักทีจะได้ไหม!”
“ขอโทษนะมีนา ที่ต้องบอกว่าไม่ได้” ยกยิ้มหวานเชื่อมให้แฟนก่อนตวัดตามองเพื่อนแก้มกลมตาขวาง “มองอะไร ตัวมีปัญหาหรอ”
“เปล่า ไม่มองก็ได้”
“แล้วมีเรื่องอะไรนอกจากทะเลาะกับจริงใจไหมครับ?” มีนถามพร้อมกับลูบผมและแก้มยุ้ยไปด้วย
“ไม่ .. มีแล้ว”
“แต่จันทร์เจ้าของพี่มีนหน้าตาไม่สดใสเลย มีเรื่องเครียดหรือเปล่า?”
“อือ... เราเครียด ฮึก ที่จริงใจพูด ฮือ แล้วก็นอน ไม่หลับเลย ฮือ” จากน้ำตาที่หายไปแล้วก็กลับมาอีกครั้งเมื่อต้องพูดถึงน้อง คำพูดของจริงใจก็ลอยวนซ้ำ ๆ ตั้งแต่คืนวันเสาร์ลูกหมูก็นอนไม่ค่อยหลับ พอจะหลับไปเสียงของเด็กปีศาจก็ดังขึ้นมาซ้ำ ๆ
“สองคืนแล้วใช่ไหม?”
“คับ... เราไม่ได้ไม่อยากนอน ต แต่มันนอนไม่ได้ ฮึก เด็กปีศาจนั่นทำอะไรกับเราไม่รู้ ฮือ”
“เครียดแบบนี้ก็ไม่ได้ค่อยกินข้าวอ่ะดิ” รามินทร์พูดขึ้นมาบ้างหลังจากที่ยืนเงียบ ๆ อยู่นาน จันทร์เจ้าก็แบบนี้ พอมีเรื่องให้คิด มีเรื่องกวนใจ จากเป็นคนกินเก่งก็จะกลายเป็นเบื่ออาหารไปเลย ที่หน้ามืดไปเมื่อสักครู่ไม่ใช่เพราะลุกเร็วเกินไปอย่างเดียว คงจะเพราะไม่ได้ทานข้าวเช้ามาด้วย ... มีนนนท์และรามินทร์ถอนหายใจออกมาพร้อมกันทันทีเมื่อลูกหมูพยักหน้ารับสิ่งที่รามินทร์พูด ให้มันได้อย่างนี้สิ!
“น้องจิ๋วคุยกับจริงใจเรื่องอะไรหรอครับ?”
“เรื่อง...” จันทร์เจ้ามองหน้าพี่มีนพร้อมกับเบะปากก่อนจะสั่นหัว
“เรื่องของเล่น” ทุกคนหันขวับไปมองคนพูด รามินทร์ทำเพียงแค่ไหวไหล่ไม่แยแส
“ร รามินทร์รู้ได้ยังไง”
“เด็กนั่นโทรมาฟ้องเมื่อวาน”
“ทำไมนี่ไม่รู้ล่ะ?”
“ตอนนั้นมีนทำการบ้านอยู่ นี่ออกไปคุยที่ระเบียง”
“ฮึก... ตัวจะว่าเราเหมือนจริงใจหรือเปล่า?”
“เล่นคร่าเวลาน่ะเหรอ? ไม่รู้สิ”
“ของเล่นอะไรกัน พูดให้เคลียร์ซิ”
“ไม่เอา ไม่ให้พูด ฮือ ที่นี่...” รามินทร์กลอกตารำคาญเพื่อนตัวกลมที่ร้องไห้อีกแล้ว เขาล้วงเอาช็อกโกแลตบาร์ในกระเป๋ากางเกงออกมาก่อนจะฉีกซองออกแล้วยื่นไปให้จันทร์เจ้า ลูกหมูรับขนมหวานของโปรดไปทั้งที่ยังเบะปาก พอของหวานเข้าปากน้ำตาที่ไหลอาบแก้มก็ค่อย ๆ แห้งเหือดหายไปราวกับน้ำได้ปิดก๊อก
รู้ว่าให้ขนมแล้วจะเลิกร้องไห้เขาให้ไปตั้งนานแล้ว!
“เดี๋ยวค่อยคุยกับครับ” รามินทร์บอกพร้อมกับวางมือบนหัวของคนรัก มีนพยักหน้ารับแล้วจึงหันไปหาจันทร์เจ้าแทนที่จะคาดคั้นเอาคำตอบจากรามินทร์
“รามินทร์...” ลูกหมูเรียกชื่อเพื่อนเสียงอ่อยพร้อมกับช้อนตามอง
“ที่จริงใจพูดก็อาจจะถูก แต่ก็อาจจะผิดก็ได้ แต่ทางที่ดี... ตัวควรตัดเรื่องนี้ไปดีกว่า อย่าเพิ่งมีเลย”
“ทำไมล่ะ”
“ไร้สาระ” จันทร์เจ้ากัดริมฝีปากขณะที่มองเพื่อนตัวสูงด้วยดวงตาแดงก่ำ ลูกหมูลุกขึ้นยืนแล้วก้าวเดินเข้าไปหารามินทร์ ร่างสูงก้าวถอยหลังเล็กน้อยเมื่อจันทร์เจ้าเข้ามาใกล้เกินไป ไม่ได้กลัวนะ จริง ๆ แต่ก็ไม่อยากเสี่ยงโดนมันฟาดปาก
“เรายังไม่ได้ลองเลย...”
รามินทร์แสยะยิ้มก่อนจะก้มลงไปกระซิบที่ข้างหูจันทร์เจ้าให้ได้ยินกันแค่สองคน และเหลือบสายตามองทิวากาลเล็กน้อย “ถ้าอยากจะเป็นของเล่นคร่าเวลาให้เขาก็เชิญ ตอนโดนเขี่ยทิ้งก็อย่าร้องไห้ล่ะ ตัวก็รู้ไม่ใช่หรอว่าเขาเป็นคนยังไง?”
“ฮึก ทำไม... ถึงใจร้ายจังเลย แล้วทำไมพอเป็นเรามันถึงได้ดูยากจัง อีกคนบอกว่าใช่ แต่อีกคนก็บอกว่าไม่ใช่ เราสับสนจนจะบ้าแล้ว ความคิดตีกันยุ่งเหยิงจนเราเครียดไปเลย!” จันทร์เจ้าปาดน้ำตาหยดสุดท้ายบนแก้มออกแล้วสบตากับรามินทร์ด้วยสายตาเรียบนิ่ง “รามินทร์ก็ใจร้ายเหมือนจริงใจนั่นแหละ จะไปไหนก็ไปเลย!!”
“บ้าอะไรวะ คนเขาเป็นห่วงยังจะมาพูดแบบนี้ แล้วทำไมไม่ไปเองเล่า!!!”
“ก็ได้... เราไปก็ได้” จันทร์เจ้าพูดช้า ๆ พร้อมพยักหน้าไปด้วย ลูกหมูเดินไปหยิบกระเป๋ามาถือแล้วหันหลังให้ทุกคน รามินทร์และมีนนนท์คว้าข้อมือของลูกหมูไว้พร้อมกันแต่รามินทร์กลับโดนสะบัดออก ในขณะที่จันทร์เจ้าแกะมือของมีนเบา ๆ
“อย่าตามเรานะ! ถ้าใครตามเรามาเราจะโป้งทุกคนเลย!!” เรียวขาชะงักกึกกับคำประกาศจากจันทร์เจ้า เมื่อเห็นว่าทุกคนนิ่งไปคนตัวขาวก็เดินเร็ว ๆ ไปจากตรงนั้น
ตุบ!!!
มีนทุบกำปั้นกับอกของคนรัก “มินทร์พูดอะไร! พูดอะไรกับน้องจิ๋ว!!”
“ก็... ใครจะคิดว่าจะไปจริง ๆ ล่ะ”
“ไอ้บ้าเอ๊ย! คุยอะไรกัน ทำไมน้องจิ๋วถึงได้ตะคอกใส่มินทร์แบบนั้น บอกนี่มานะรามินทร์!”
“ตรงนี้ไม่ได้ บอกตรงนี้ไม่ได้”
ในระหว่างที่รามินทร์และมีนนท์กำลังเถียงกันอยู่นั้น ทิวากาลที่เริ่มทนไม่ไหวก็ลุกขึ้น ใจของเขามันตามเด็กแก้มกลมนั่นไปตั้งนานแล้ว แต่เพียงไม่กี่ก้าวเขาก็ต้องหยุดขาและหันไปมองเจ้าของเสียงร้องบอกแกมสั่งจากมีนนนท์
“พี่จะไปตามจันทร์เจ้าหรอครับ? ไม่ต้องไปครับ เดี๋ยวรามินทร์จะไปตามเอง”
“ทำไมต้องฟัง?”
“ไม่มีเหตุผลที่พี่ต้องไปนี่ครับ หรือว่ามี?” ทิวากาลจิปากไม่สบอารมณ์ เขาเริ่มจะอารมณ์เสียขึ้นมาแล้ว ลำพังแค่คำพูดจากเด็กที่เด็กแก้มกลมเรียกว่าพี่มีนน่ะไม่เท่าไหร่ แต่กับสายตาจากเพื่อนอีกคนของเด็กแก้มกลมที่ใช้มองเขานี่สิ... จะเอายังไงว่ามาเลยดีกว่า
“เขาจะไปก็อย่าไปห้ามสิ” รามินทร์บอก ไปเลย ไปสิ ไปให้โดนหนูจันทร์โป้ง จะได้ไม่ต้องได้คุยกันอีก เขาจะได้ไม่ต้องเหนื่อย
“หุบปากไปเลย! มินทร์นั่นแหละต้องไปตามน้องจิ๋ว ทำน้องจิ๋วงอนจนหนีไปยังจะไม่สำนึกอีก!”
“มีนา!”
“ไม่ต้องมาเรียก เอ้อ เอาเถอะ แล้วแต่ก็ได้ ตามใจเลย แต่ถ้ามินทร์ไม่ไปตามง้อให้จันทร์เจ้ากลับมา ก็ไม่ต้องมาคุยกับนี่”
เหี้ย! นี่มันเรื่องอะไรกันวะ ทำไมถึงได้กลายมาเป็นแบบนี้ รามินทร์มองลูกแมวน้อยของเขาอย่างเว้าวอน แต่มีนาหาได้สนใจไม่ เด็กหนุ่มตัวสูงถอนหายใจเฮือกก่อนจะยอมทำในสิ่งที่คนรักบอก ตามก็ได้วะ ยังไงเขาก็เป็นคนทำให้ไอ้อ้วนหนีไป หนูจันทร์นะหนูจันทร์ เจอตัวเมื่อไหร่จะจับบล็อกโคลี่ยัดปากทั้งแปลงเลยคอยดู!
TBC
.................................. (วิ่งเข้าบ้านปิดประตูล็อกกลอนอย่างดี)
enjoy reading นะคะ...
ตอนนี้มันค่อนข้างที่จะ.... เฮ้อ งง ๆ นะ ; __ ;
รามินทร์กับมีน สองนางนี้มาจาก เรื่อง 【d o u b l e M】 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=48349.0) นะคะ คนไม่รู้จักอาจจะงง พวกเขาเป็นเพื่อนลูกหมูค่ะ
เครียดเลย ไม่รู้จะเพ้ออะไร ไว้เจอกันตอนหน้านะคะ
ขอบคุณคนอ่านทุกท่านที่เข้ามาอ่านและให้กำลังใจ
♥
cr. sticker line : TuaGom : Mhee Noom By Tora Jung
-
:hao5: :hao5: :hao5: :hao5: โธ่สงสารลูกหมู นางคงสับสนวุ่นวายหัวใจ
-
เขาเรียกกันไว้ดีกว่าแก้ ทิวาเองก็ลูกผีลูกคนยังไม่มั่นคงเท่าไหร่
จันทร์เจ้าใสซื่อเกินเกิดพวกชะนีในสต็อคทิวามาอาละวาดจะสู้ใครเขาได้
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
555 น่ารักว่ะ
งานนี้จะได้รู้กันว่าจันทร์เจ้าก็มีอำนาจต่อรองในแบบที่คนอื่นไม่รู้ตัว 5555 นอกจากจะง้อแล้วงานนี้งานตามใจต้องมา อย่าห้าม! จงตามใจและให้ลูกหมูลิ้มลองบ้าง 555
-
สงสารหมูน้อยยยยย :serius2:
-
เป็นนี่นี่ก็สับสนนะ 5555555555555555
-
โธ่ลูกหมู โธ่ทิวา โธ่รามินทร์ โธ่พี่มีน ทุกคนนนนนน วุ่นวายกันไปหมดเลย
แต่ชอบรามินทร์เวลาอยู่กับลูกหมูจังเลยค่ะ 55555555 เหมือนเคยเม้นไปตั้งแต่ตอนอ่านดับเบิ้ลเอ็มแล้วด้วยแหละ
เวลาเค้าเรียกกันว่าตัวอย่างงั้นอย่างงี้มันตะมุ้งตะมิ้งดีต่อใจมากกกกกกกกกก
แต่เมะเรื่องนี้ร้ายกันหมดเลยอ่ะ! สงสารลูกหมู แงงงงงงง ทั้งจริงใจทั้งรามินทร์ ไม่มีใครเข้าข้างลูกหมูเลย
เราว่าที่ลูกหมูยังนิสัยเด็กๆอยู่แบบนี้ก็เพราะคนรอบข้างสปอยล์ด้วยนี่แหละค่ะ แบบไม่ยอมให้เจอเรื่องเจ็บช้ำเลยงี้
จริงๆเราว่าลูกหมูก็โตพอที่จะตัดสินใจอะไรๆด้วยตัวเองแล้วนะ เพราะเราก็คงอยู่กับเค้าไม่ได้ตลอดเวลาตลอดไปรึเปล่า
จะคอยมานั่งสกรีนสแกนคนที่เข้ามาจีบทุกคนหรือคนที่ลูกหมูจะไปหวั่นไหวด้วยทั้งหมดก็คงเป็นไปไม่ได้อ่ะ
เรื่องแบบนี้มันต้องให้เจ้าตัวเค้าลองเองนะ เราคนนอกก็ควรจะแค่มองห่างๆเปล่า ไว้เค้าเป็นอะไรไป ล้มมา ค่อยซัพพอร์ต
หน้าที่ของเพื่อนมันแค่นี้นะเออ ไม่ใช่ไปตัดสินใจแทนว่าควรจะคบหรือควรจะไม่คบอ่ะ
เหมือนเพื่อนสนิทเราในกลุ่มงี้ ก็มีคนนึงที่แบบ เออ เราไม่ค่อยชอบนิสัยคนที่เพื่อนกำลังคุยๆอยู่เท่าไหร่อ่ะ ชื่อเสียงเค้าก็ไม่ค่อยดี
แต่แบบ เค้าก็ยังไม่ได้ทำเพื่อนเราเสียใจไง อีกอย่างเพื่อนเราก็แฮปปี้ที่ได้อยู่กับเค้า เราก็ทำได้แค่มองห่างๆอยู่เรื่อยๆ
เกิดเค้าไปด้วยกันได้ดีตลอดรอดฝั่ง มันก็ดี เราก็ดีใจด้วย แต่ถ้าวันไหนเค้าเกิดทิ้งเพื่อนเราขึ้นมา เราก็จะอยู่ข้างๆมันเหมือนกัน
คอยกอดเวลาเพื่อนร้องไห้ อะไรแบบนี้
เม้นยาวอ่ะ ไปละ บั๊บบัยยยยย
-
หืออออสงสารลูกหมู ทิวากาลรีบทำให้ชัดเจนด่วน :katai1:
ปล.อัพบ่อยๆน้าาาอิอิ :L2:
-
อ่า .. มีแต่คนพูดให้สับสน :เฮ้อ:
พี่ทิวาก็ทำให้ชัดๆหน่อยย
เมื่อไหร่จะคุยกันสักทีอ่ะ
-
:mew3:ถช่วงนี้เขียนดูแฟนตาซีจัง. คือดูไม่เรียว. แต่ก้อมุ้งมิ้งดีนะครับ
แต่ดูไม่สมเหตุผลไปบางจุด. อ่านแล้วอึน แต่ก้อยังสนุกอยู่
-
ลืม. แต่เราจะบอกว่านิยายมันสนุกตรงที่. ช่วงจีบกันนะ. นิยายหลายเรื่องพอจีบติด. มันก้อวกไปเรื่องอย่างว่า. แล้วก้องอนกันเข้าใจผิดกัน.
ผมว่าจุดพีคคือช่วงจีบ ช่วงทำคะแนน.ช่วงเนียน. ช่วงสับสนนี่แหละ. แล้วไปจบตรงเปฺ็นแฟนกันไรงี้. อิอิ
-
ทำไมรู้สึกเหมือนลูกหมูโดนปั่นหัว 5555555 น่าสงสารง่ะ มีแต่คนแกล้ง เอ็นดูลูกหมูมากไปมั้ยเนี่ย
คิดถึงมินมีนน อิอิ
ทิวาชักช้าไม่ทันใจเลยอ่ะ!
-
ลูกหมูเอ้ยยยยยยย เดี๋ยวเอาช้อกโกแลตให้อีกแท่งแล้วเลิกร้องไห้น๊าาาา
-
:ling1: :ling1:
มีความสงสารลูกหมู กะทิวา อีกคนสับสน อีกคน(คิด)ว่าตัวเองอกหัก
หลังจากเสดเรื่องที่ทะเล ตอนนี้อ่านแล้วอึนสุดดดดด
-
ตีรามินทร์หนึ่งที ปากไม่ดีเลย ฮือ ใจร้ายยยย
ลูกหมูน่าสงสาร เครียดใหญ่เลย
ทิวา รีบไปดูลูกหมูเร็ว ไปคุยกันให้เข้าใจนะ
-
สงสารลูกหมูอ่าาาา สับสนใหญ่เลย
ใจเย็นๆ นะจันทร์เจ้า
แต่จริงๆแล้วน่าจะคุยกับทิวาให้เคลียร์นะ สองคนนี้เคลียร์กันเองอาจจะเข้าใจกันไปนานแล้วก็ได้ (หรืออาจจะเข้าใจกันแบบ งงๆ ฮาาา)
-
นักเขียนชอบผลไม้ไหมค่ะ
พวกทุเรียนอะไรแบบนี้
มีความอยากทำร้ายร่างกาย55
สงสารลูกหมู สับสนไปหมดแล้วลูกกกก
-
จริงเราว่าลูกหมูไม่ได้อ่อนด๋อยขนาดนั้นนะ แสบพอตัวเลยทีเดียว แต่ทุกคนพยายามปิดกั้นจันทร์เจ้าอ่ะ ทีตัวเองยังเป็นแฟนกันได้ แต่บอกให้จันทร์เจ้าอย่าพึ่งคิดเรื่องนี้คืออะไร นิสัยทิวากาลรู้จักดีหรือไง ถึงได้พูดไปขนาดนั้น ก็รู้ว่าเป็นห่วงลูกหมูกัน แต่ก็น่าจะดูอยู่ห่างๆอ่ะ ลูกหมูก็โตแล้วป่ะ เข้ามหาลัยแล้ว ให้เผชิญโลกบ้างเถอะ เฮ้อออ อินค่ะอินนน
รอทิวากาลปรับความเข้าใจกับลูกหมูละกัน
ขอคุณคนเขียนขอหวานๆบ้างค่าาา หน่วงหลายตอนเหลือเกินน
-
อย่าเพิ่งให้เป็นแฟนกันน้าาาาาาาาา
-
:pig4:
-
โถ่ววววว
ลูกหมูของพี่
ค่อยๆคิดนะลูกนะ
ทิวาก็คุยก่ะร้องดีๆสักที
น้องสับสนไปหมดแล้ว
-
ลูกหมูน่าสงสารจัง
คนอย่งหนูไม่เหมาะกับความเครียดนะลูก
อิพี่ทิวาไปเคลรยร์เร็วๆเลยยยย
อบคุณคนเขียนะคะ
-
:sad11: :sad11: :sad11: :sad11:
-
คิดถึงรามินทร์ ชอบมากเลยDouble M
-
:ling3:
-
ลูกหมูนอยแบบนี้ น้ำหนักก็ลงแย่เลยสิ ไม่เอาๆกลับมาร่าเริงไวๆนะ เดี๋ยวให้กินนมฟรีตลอดชีวิตเลย
-
สงสารจันทร์เจ้านะ ร้องไห้ตามบวมหมดเลย ส่วนพี่ทิวากาลเนี่ย ยังไงครับ จะตกลงยังไงกับน้องกันแน่ ให้เคลียร์ด้วยนะครับ
-
น่าสงสารจิงๆเลยลูกหมู
-
ลูกหมูของเจ๊ไม่ได้โง่นะเว้ยยยยยยย แต่ละคนมีแฟนยังไม่เห็นต้องมาถามความเห็นของลูกหมูเลย แต่พอลูกหมูจะมีบ้างทำไมต้องห้ามมมมมมมม :serius2:
-
สงสารลูกหมูอ่ะ ยิ่งลูกหมูพูดว่า 'ทำไมพอเป็นเราแล้วมันยากจัง' ยิ่งสงสาร โอ๋เอ๋ๆๆๆนะลูกนะ
เราชอบที่จริงใจกับรามินทร์บอกกับลูกหมูนะ เอ๊ะ หรือเราจะหวงลูกหมู
เราว่าพี่กาลยังไม่ชัดเจนขนาดที่เราจะฝากฝังลูกหมูได้อ่ะ พี่กาลยังลูกผีลูกคนอยู่ เราหวงลูกหมู เราไม่ให้หรอก :laugh: :laugh:
-
หนูจันทร์โกรธหรือจะสู้หนูมีนดุ สู้ๆนะรามินทร์ :hao7:
-
สงสารลูกหมูมีแต่คนขัดขวาง
อีพี่ทิวากาลก็เคลียตัวเองก่อนจีบเลยนะคะ
ไม่งั้นคะแนนติดลบกว่าเดิมแน่ :laugh:
:pig4: :pig4:
-
เอาใจช่วยน้องจิ๋วนะ
-
ตอนแรกๆเรามองว่าเรื่องนี้คงจะน่ารักดีนะจนมาถึงตอนนี้แหล่ะที่เราพบว่าถ้านักเขียนยังปล่อยให้เป็นแบบนี้ต่อไปคงไม่สนุกแล้วสองสามตอนมาแล้วใช่ไหมคะที่วนไปวนมาอยู่แบบนี้ ลูกหมูโตแล้วเนอะในความคิดเราเรียนมหาลัยแล้วด้วยทำไมคนรอบข้างหลายๆคนถึงทำให้เค้าเหมือนเด็กอนุบาลเลยคิดไรด้วยตัวเองไม่ได้ไม่สิทธิ์ได้ลองผิดลองถูกเลยเหรอคำพูดต่างๆที่ว่าทิวาก็ไม่เหมือนกันทุกคนคิดไปเองทั้งนั้นไม่ให้โอกาสทิวาเลยเรื่องของเค้าสองคนก้ควรให้เป็นแค่สองคนไหมคะแล้วถึงทิวาจะเคยไม่ดีจริงๆแต่ไม่มีสิทธิ์ได้เปลี่ยนตัวเองเลยเหรอ
-
ต้องได้แกล้งอะ
-
โอ๊ๆๆๆๆๆ กอดจันทร์เจ้า
ทิวารีบตามไปเลยยยยยยยยยยย
โป้งจริงใจเด็กปีศาจกับรามินทร์ ว่าทิวาทำไม
ตัวเองไม่รู้จักทิวาซะหน่อย
ปล่อยให้ลูกหมูเสียใจแบบนี้ ก็แย่ล่ะ
-
ก็ทิวายังไม่ชัดเจนนี่นาลูกหมูถึงไม่มีความเชื่อมั่นแบบนี้
-
ชอบหนูจันทร์. อย่าเพิ่งให้คบกันนะ5555
ชอบตอนหนูจันทร์กวน
-
สงสารลูกหมูนะนี่
-
สงสารลูกหมู เมื่อไรทิวาจะทำอะไรให้ชัดเจนสักที
งอนกันไป งอนกันมา แล้วเมื่อไรจะเข้าใจกัน
-
ทิวาเปิดอก แมนๆ กับน้องไปเลย ทำแบบนี้เด๋วจันทร์เจ้าผอมนะ!!! 5555
-
แลดูมีแต่คนแกล้งลูกหมูอ่ะ :hao5: :hao5:
-
ไม่เครียดอ่อนๆ แล้วมั่ง
นี่มันเครียดเยอะแล้ว 555
-
:z13:
-
เฮ้ออออออออออ
-
:heaven :mew4:
-
พี่ทิวาควรให้น้องมั่นใจมากกว่านี้
แต่พี่ก็ไม่รู้อ้ะเนอะ สงสารหมูน้อยสับสนน่าดูเลย
แล้วถ้าโดนหญ้าแห้งเกิร์ลมารังควาญจะเกิดอะไรขึ้นเนี่ย
-
:mew6:
-
สงสารลูกหมู โถ เครียดจนกินไม่ได้นอนไม่หลับเลยอะ
-
หนูจันนนนทร์ เรืองกินเรื่องใหญ่นะคะะ หนูเครียดยังไงก็ต้องกินนะลูก จริงใจนี่ก็จริงๆเลย หวงพี่จนได้เรื่อง ทิวาก็สู้ๆหน่อยนะถ้าจะจีบ
-
:hao4: พอลูกหมูเครียดเราเครียดตามเลยอ่ะ ทิวาก็ :m16: บุกเลยเซ่!
-
มนุษย์แฟนเด็ก
15
มีความคนหรือสก๊อตไบรท์
เฮ้อ...
เสียงถอนหายใจดังออกมาครั้งแล้วครั้งเล่าจากเด็กหนุ่มตัวสูง... ปลายนิ้วเรียวสไลด์หน้าจอโทรศัพท์มือถือไปมา สายตายังจดจ้องอยู่ที่ข้อความนับสิบที่ถูกส่งไปแล้วแต่ยังไม่ได้เปิดอ่าน ใจแข็งอะไรขนาดนั้นล่ะลูกหมู จริงใจถอนหายใจออกมาอีกเฮือกใหญ่ก่อนจะเก็บโทรศัพท์มือถือใส่กระเป๋ากางเกง เปิดกระเป๋านักเรียนหยิบไม้กลองคู่ใจออกมาแล้วจึงเดินไปที่กลองชุดชุดหนึ่งภายให้องซ้อมชมรมดนตรี ในตอนเช้าขนาดนี้ที่ชมรมยังไม่มีใครมา จริงใจจึงถือโอกาสใช้กลองในห้องชมรมเป็นที่ระบายอารมณ์...
“โห... ไปโกรธใครมาเนี่ย กลองจะแตกแล้ว” คนมาใหม่แซวรุ่นน้องขำ ๆ จริงใจเมื่อเห็นว่ามีคนมาจึงหยุดการระบายอารมณ์เอาไว้และถอดหูฟังออกจากหูไปคล้องไว้ที่คอแทน
“มาเช้าจัง”
“สายกว่าจริงใจอยู่ดีนั่นแหละ แล้วนี่ไปหงุดหงิดอะไรมาถึงได้มาลงกับกลองแบบนี้”
“หงุดหงิดตัวเองครับพี่เจนซ์” เจนิซพยักหน้ารับรู้ หัวเราะหน่อย ๆ และไม่ถามอะไรต่อ ถึงแม้จะอยากรู้ก็เถอะ รอให้เล่าเองดีกว่า เจนิซไม่เสี่ยงโดนเหวี่ยง
จริงใจอยู่ในห้องชมรมจนกระทั่งเข้าเรียน วันนี้เข้าโดดไม่เข้าแถวทำกิจกรรมตอนเช้า และกว่าจะออกจากห้องชมรมไปเข้าเรียนก็เกือบจะสาย ทำไมถึงได้รู้สึกขี้เกียจมากขนาดนี้ก็ไม่รู้สิ...
“มึงเป็นไรวะ? ซึมเป็นท่อน้ำเสียเลยไอ้สัด” จริงใจมองเพื่อนที่นั่งข้าง ๆ ด้วยหางตาแล้วถอนหายใจออกมา
“ทะเลาะกับจันทร์เจ้า
“ฉิบหาย! โดนงอนหนักเลยดิ มึงถึงได้เป็นขนาดนี้”
“เออ!”
“ฮ่าฮ่า สมน้ำหน้า มึงก็ชอบไปแกล้งพี่เขา คราวนี้เรื่องอะไรวะ?”
“เสือก” จริงใจว่าเสียงนิ่งพร้อมกับปัดมือของเพื่อนออกจากไหล่แล้วเดินลงบันไดเพื่อไปทานข้าวกลางวัน คนเป็นเพื่อนได้แต่กัดฟันอยู่ข้างหลัง คนเขาจะช่วยยังจะมาหาว่าเสือก ขอให้พี่จันทร์เจ้างอนจนไม่คืนดีกับมึงไปเลย!!!
ตลอดทั้งวันจริงใจกลายเป็นคนสมาธิสั้นและเป็นเด็กไม่มีมารยาทที่ต้องจับโทรศัพท์มือถือแทบจะทุกสามนาที แต่สุดท้ายมันก็ยังเหมือนเดิม มีเพียงเขาที่ส่งข้อความไปหาพี่ชายแต่ก็ไม่มีการตอบรับ แม้กระทั่งเปิดอ่านด้วยซ้ำ โทรไปแล้วก็ไม่ยอมรับสาย เขาอยากจะคิดว่าพี่คงติดเรียนและปิดเสียงโทรศัพท์มือถือหรือปิดเครื่องเอาไว้จึงไม่เห็นของความของเขา แต่มันน่าน้อยใจตรงที่จันทร์เจ้าอัพโหลดรูปภาพลงใน SNS แต่ไม่ยอมสนใจจริงใจเลย
จะงอนบ้างแล้วนะเว้ย!!!
เมื่อเสียงกริ่งเลิกเรียนดังขึ้นเด็กหนุ่มก็กวาดหนังสือและอุปกรณ์การเรียนทุกอย่างลงกระเป๋าโดยไม่ใส่ใจจัดให้เป็นระเบียบ ก่อนจะพุ่งออกจากห้องเรียนไปทั้งยังไม่ทันบอกลาเพื่อนด้วยซ้ำ ระหว่างที่ก้าวเร็ว ๆ เพื่อไปที่โรงจอดรถนั้น นิ้วเรียวกดพิมพ์ข้อความแล้วส่งไปถึงประธานชมรมดนตรีและหัวหน้าวง HISTASIA ว่าวันนี้เขาไม่ขอเข้าชมรมเพราะจะไปง้อพี่ชาย แน่นอนอยู่แล้วว่าต้องโดนด่า สนหรอ?
ก็แย่ละ...
“เมื่อไหร่รถมึงจะได้สักทีอีภัค!” ณภัคหันมองเพื่อนสนิทที่ทำหน้าที่เป็นสารถีคอยรับส่งเขาอยู่ร่วมอาทิตย์แล้วยิ้มร้าย
“เมื่อไหร่ก็ได้ที่กูไปเอา” ตอบพร้อมกับยักคิ้วกวนประสาท พีทถือโอกาสที่รถติดไฟแดงยื่นมือไปตบหัวเพื่อนสนิทป๊าบใหญ่
“ภาระกูโว้ย! จะไปหาผู้ชายก็ไม่ได้ไป”
“ก็กูขี้เกียจขับนี่ มึงจะบ่นอะไรนักหนา นี่เพื่อนนะ!”
“ขี้เกียจก็หาผัวสิยะ! เพื่อนก็รำคาญโว้ย!”
“ไม่หาแล้ว เบื่อ ไม่อยากมีผัว!”
พีทเบ้ปากพร้อมกับกลอกตาไปมา “อุ๊ย เด็กมอปลายน่าสนใจ” พีทเลิกสนใจณภัคเมื่อพบว่ามีเด็กนักเรียนชายมอปลายขับรถมอเตอร์ไซค์มาจอดข้างรถของพวกเขา น่าเสียดายที่ไปอยู่ฝั่งณภัค แถมยังใส่หมวกกันน็อกมิดชิดเสียจนมองไม่เห็นหน้า
“อี๋ หน้าก็ไม่เห็น แล้วแค่เด็กม.ปลายจะน่าสนใจได้ยังไง” ณภัคแย้งเมื่อหันไปมองบ้าง หน้าก็ไม่เห็น เห็นแต่ว่าใส่ชุดนักเรียนโรงเรียนเอกชนชื่อดังเนี่ย แถมยังเป็นเด็กม.ปลายอีก ไม่ใช่สไตล์เขาเลย
“เด็กม.ปลายนี่แหละกรุบกริบ มึงดูต้นขาแน่น ๆ กับกล้ามแขนที่โผล่พ้นเสื้อมาสิ ดู๊ดู ผิวขาวเนอะทั้งที่ขี่มอเตอร์ไซค์แท้ ๆ สุดท้ายบ้านรวยแน่นอน!”
“เช็ดน้ำลายหน่อยอีพีท!”
“จิ๊! ลืมไปว่าม.ปลายไม่ใช่ type คุณหนูณภัค อุ้ย ๆ มึง น้องหันมามองเราด้วยว่ะ”
ณภัคกลอกตากับความบ้าผู้ชายของเพื่อน “ฟิล์มทึบขนาดนี้แน่ใจได้ไงว่ามองมึง! ไฟเขียวแล้วขับรถไปเลย!”
พีทตวัดตามองเพื่อนอย่างขัดใจอีกครั้งก่อนจะจำใจออกรถไม่อย่างนั้นคันข้างหลังจะบีบแตรไล่และด่าพ่อ แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังไม่วายมองเด็กหนุ่มไบค์เกอร์ม.ปลายคนนั้น ... จริงใจยกยิ้มมุมปากเล็กน้อยหลังจากที่รถยนต์คันที่จอดอยู่ข้างเขาแล่นผ่านไป เขาจำทะเบียนรถคนนั้นได้ มันคือคันที่คนที่เดินชนเขาขึ้นไปนั่ง และที่จริงใจหันไปมองนั้นนั่นก็เพราะว่าเขารู้สึกว่ามีคนจ้อง แต่น่าเสียดายที่ฟิล์มมืดเกินไปจนเขามองไม่ค่อยเห็นคนในรถ ถึงอย่างนั้นก็รู้สึกได้ว่าสายตาที่จ้องมามันมากกว่าหนึ่งคู่ หวังว่าหนึ่งในนั้นจะมีคนที่ชนเขานะ
เมื่อมาถึงหน้าตึกเรียนของพี่ชาย จริงใจก็กดโทรศัพท์เพื่อโทรถามว่าพี่อยู่ไหน รอสายอยู่นานก็ไม่มีคนรับ ลูกหมูฝังใจโกรธเขาขนาดนั้นเลยเหรอ แล้วทำไมตอนทิวากาลพูดจากไม่ดีใส่ยังไม่ทันข้ามคืนพี่ก็หายโกรธแล้ว คิดอย่างน้อยใจพี่ชาย แต่ถึงอย่างนั้นก็กดโทรหาอีกครั้ง และในที่สุดความพยายามของเขาก็สำเร็จ
“จันทร์เจ้า...”
(“นี่พี่มีนนะครับ”)
“อ้าว... จันทร์เจ้าล่ะครับ?”
(“น้องจิ๋วหลับอยู่น่ะ พอดีพี่มาเจอจริงใจโทรมาก็เลยถือวิสาสะรับ”)
“จันทร์เจ้าอยู่กับพี่มีนหรอครับ?”
(“ใช่ครับ ที่คอนโดรามินทร์”)
“อ่า... ผมไปที่นั่นได้ไหมครับ?”
(“ได้สิ จะมาง้อน้องจิ๋วก็ซื้อขนมเข้ามาด้วยนะ คิคิ”) จริงใจหัวเราะฝืด ๆ ก่อนจะกดวางสายไป
พี่มีนพูดแบบนั้นแสดงว่าจันทร์เจ้าต้องเล่าให้ฟังแน่ หรือไม่ก็เป็นพี่รามินทร์ ที่คิดแบบนั้นเพราะเมื่อวันอาทิตย์หรือเมื่อวานเขาโทรหาจันทร์เจ้าเพื่อที่จะคุยกันให้รู้เรื่องแต่อีกฝ่ายไม่รับสายจึงโทรเข้าเบอร์บ้านคุณย่าแทน แต่แล้วก็ได้ข้อความว่าว่าจันทร์เจ้าไม่รู้ออกไปข้างนอก บุคคลอันดับหนึ่งที่นึกถึงก็คือมีนนนท์ จริงใจโทรหามีนแต่กลายเป็นรามินทร์ที่รับสายแทน และเมื่อถูกคาดคั้นเอาสาเหตุเขาจึงต้องเล่าให้เพื่อนสนิทพี่ชายฟังอย่างไม่มีทางเลือก...
“อยากกินขนมปังวะ ไปนมปังกันเหอะ” ณภัคบอกกับพีทหลังจากที่เอาของที่ลืมไว้เรียบร้อยแล้ว
“เออ ๆ” พีทตอบรับส่ง ๆ ก่อนจะไปที่รถและขับออกจากมหาวิทยาลัย ความจริงพวกเขาเลิกเรียนกันแล้ว แต่ตอนที่นั่งรถกับห้องพักกันนั้นก็ดันเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าลืมของไว้จึงต้องกลับมาเอา ทั้ง ๆ ที่กำลังจะถึงที่พักแล้วแท้ ๆ
“มึงไปสั่งมา เผื่อกูด้วย” ณภัคพยักหน้ารับ วางกระเป๋าไว้ที่โต๊ะแล้วเดินไปสั่งขนมที่เคาน์เตอร์
“ช่วงนี้มึงแซ่บอยู่กับใคร?”
“อะไร มาเสือกเรื่องอะไรกับกู”
“แค่ถาม” ณภัคไหวไหล่ “กูไม่ยุ่งกับผู้มึงหรอก”
“ย่ะ! ว้าย! นั่นน้องไฟแดงคนนั้นหนิ อูย ฮอตแรงอะไรเบอร์นั้นลูก” จากที่เชิดหน้าใส่เพื่อนก็ต้องเปลี่ยนมาหวีดเมื่อมองออกไปนอกร้านแล้วเห็นว่ามีคนขับรถมอเตอร์ไซค์มาจอดพอดี ซึ่งนั่นก็คือเด็กม.ปลายที่เพิ่งเจอตอนติดไฟแดง พีทแลบลิ้นเลียริมฝีปากเมื่อเด็กหนุ่มถอดหมวกกันน็อกออกก่อนจะสะบัดผมไปมาแล้วจึงยกมือเสยผม
“เด็กม.ปลายจริงหรอวะ ทำไมความผัวรุนแรงขนาดนี้” พีทเอ่ยอย่างเพ้อ ๆ ขณะที่มองจริงใจตาเยิ้ม “เลิกคร่อมมอเตอร์ไซค์แล้มาคร่อมพี่ดีกว่านะลูก”
“มึงจะแน่ใจได้ไงว่าคนเดียวกัน?” ณภัคถามพลางเคี้ยวขนมปังไปด้วย เขาเองก็หันไปมองเหมือนกัน ยังไม่เห็นด้วยซ้ำเพราะเด็กคนนั้นก้มหน้าแถมผมยังบัง แต่ว่า ทำไมเขาถึงได้รู้สึกคุ้นเหมือนว่าเคยเจอกับเด็กนั่นมาก่อน และไม่ใช่ตอนติดไฟแดงแน่นอน...
“กูแน่ใจแล้วกัน มึง ๆ น้องเขาเข้ามาในร้านแล้วว่ะ เหี้ยหล่อ!” พีทพยายามสงบสติและอารมณ์หลังจากได้เห็นใบหน้าของหนุ่มไบค์เกอร์ที่แอบมองชัด ๆ ผมสีดำธรรมชาติไม่ได้เซ็ททรงปล่อยลงตามแรงโน้มถ่วงทำให้ใบหน้าดูเด็กขึ้น ทั้งคิ้วเข้มที่พาดเหนือดวงตาเรียวคมอย่างพอดี จมูกโด่งเป็นสันรับกับริมฝีปากสีชมพูอ่อนเป็นกระจับสวย ผิวไม่ค่อยขาวมากกว่ามีความคล้ำแดดเล็กน้อย รูปร่างที่สูงโปร่งไม่น่าต่ำว่าร้อยแปดสิบแน่นอน แขนขายาวแต่ไม่เก้งก้าง โดนใจพีทสุด ๆ
ไม่แปลกใจแล้วทำไมเพื่อนเขาถึงหวีดเด็กไฟแดงนี่นัก ขนาดณภัคไม่ชอบคนอายุน้อยกว่ายังเผลอมองตาค้าง กว่าสติจะกลับมาก็ตอนที่เด็กคนนั้นหันมองและสบตากันพอดี...
จริงใจรู้สึกแปลกใจเล็กน้อยที่เห็นว่ามีคนจ้องตัวเองอยู่ และยิ่งแปลกใจมากขึ้นเมื่อพบว่าคนนั้นคือใคร ไม่คิดว่าจะได้เจออีกแฮะ... แต่เพื่อนของเขาคนนั้นทำไมถึงได้มองจริงใจตาเยิ้มราวกับอยากจะกลืนกินไปทั้งตัว
“ก็แย่ละ” จริงใจพึมพำกับตัวเอง เขาเดินผ่านโต๊ะของณภัคและพีทไปเพื่อนสั่งขนมที่เคาน์เตอร์ ก่อนจะหาโต๊ะนั่งรอคิว เวลาเย็นแบบนี้คนในร้านค่อนข้างเยอะ มีโต๊ะว่างอยู่ไม่เท่าไหร่ ที่เขาพอจะเห็นก็โต๊ะที่อยู่ใกล้เคาน์เตอร์แถมยังอยู่ข้างโต๊ะของพีทและณภัค ส่วนอีกโต๊ะอยู่ไกลออกไปเกือบติดประตูทางเข้า และแน่นอนว่าจริงใจไม่มีทางไปนั่งโต๊ะที่อยู่ไกลแน่นอน
ระหว่างที่รอคิวตัวเองนั่นจริงใจก็เอาโทรศัพท์มือถือออกมาเล่นเกมรอ ทว่าเล่นไปสักพักก็เบื่อจะปิดมันไว้แล้วางนิ่ง ๆ บนโต๊ะ จริงใจมองไปรอบ ๆ ร้าน คิ้วเข้มขมวดเข้าหากันเมื่อเห็นว่ามีหลายสายตาจ้องมาที่เขา แถมยังมีบางคนยกโทรศัพท์ขึ้นมาอีก ใช่ว่าจะไม่เคยเจอเรื่องแบบนี้ แต่ทุกครั้งที่เจอก็ไม่เคยชิน และค่อนข้างที่จะไม่สบอารมณ์ทุกครั้งด้วย ถ้าเขาเป็นดาราหรือคนดังก็ว่าไปอย่าง
น่ารำคาญ...
“โทษนะคะ” จริงใจเลิกคิ้วมองหน้าคนที่เข้ามาทั้ง หญิงสาวในชุดนักศึกษาเสื้อรัดรูปทั้งกระโปรงยังสั้นแสนสั้นกำลังส่งยิ้มให้กับเขา ข้าง ๆ นั้นมีผู้หญิงอีกสองคนซึ่งคาดว่าน่าจะเป็นเพื่อนกัน
“พวกพี่อยากนั่งตรงนี้ ขอนั่งด้วยได้ไหมคะ?”
จริงใจเดาะลิ้นก่อนจะพยักหน้าหนึ่งที “ครับ” บอกคำเดียวสั้น ๆ แล้วคว้ากระเป๋าเป้กับโทรศัพท์มือถือมาถือไว้แล้วเดินออกจากโต๊ะนั่งไปยืนอยู่หน้าเคาน์เตอร์ โชคดีที่ตรงนั้นมีเก้าอี้ให้นั่งด้วย ไม่อย่างนั้นเขาคงต้องอารมณ์เสียมากแน่นอน
“อุ้ย แหก” พีทพูดขึ้นพร้อมกับปิดปากหัวเราะอย่างมีจริต สามสาวที่โดนหักหน้ามองจิกพีทและณภัคอย่างไม่พอใจ
“ยุ่งอะไรล่ะอีตุ๊ด”
“ตบปากตัวเองไปอีชะนี”
“แล้วจะทำไมยะ!”
“เปล่าหรอก แต่ว่าแหม กระเหี้ยนกระหือรือเข้าหาผู้ชายก่อนแต่ผู้ไม่สนใจนี่เขาเรียกว่าอะไรนะภัค?”
“นก” ณภัคพูดเสียงดังพอสมควร ก่อนทั้งสองจะหัวเราะกันคิกคัก คนอื่น ๆ ที่ได้ยินก็พลอยหัวเราะไปด้วยเช่นกัน สามสาวได้แต่กำมือแน่นอย่างไม่พอใจแต่ก็ทำอะไรไม่ได้
ชื่อภัคงั้นเหรอ...
จริงใจยกยิ้มเล็กน้อยที่มุมปาก เขาได้ยินทุกอย่างที่พวกเขาพูดเพราะก็ไม่ได้อยู่ไกลนั่งแถมระดับเสียงที่พวกเขาคุยกันก็ไม่ได้เบา เด็กตัวสูงจ่ายเงินค่าขนมก่อนจะรับมาแล้วเดินออกจากร้าน เขาจงใจเดินช้าเมื่อต้องผ่านโต๊ะของณภัคกับเพื่อนเพื่อต้องการมองหน้าอีกคนให้ชัด ๆ
ทั้งที่ปกติไม่ค่อยจะสนใจอะไร แต่ทำไมพอเป็นคนนี้เขาถึงได้ให้ความสนใจเป็นพิเศษนะ
...ก็แย่ละ
จริงใจขมวดคิ้วเป็นปมเมื่อเปิดกระเป๋าแล้วไม่เจอกุญแจรถ เขาว่าเขาเอาใส่กระเป๋าไว้แล้วนะ หายไปไหนวะ หรือจะตกอยู่ในร้าน เมื่อคิดแบบนั้นจริงใจก็กลับเขาไปในร้านอีกครั้ง ใบหน้าหล่อกำลังยุ่งเหยิงและขัดใจแต่กลับดูมีเสน่ห์ไปอีกแบบจนสาว ๆ หลายคนมองกันตาวาว จริงใจเดินตรงไปที่เคาน์เตอร์ตรงที่เคยนั่งก่อนจะก้มหากุญแจรถที่ทำตก
“หาอะไรคะน้อง?”
“กุญแจรถครับ พี่เห็นหรือเปล่า?” ตอบพนักงานที่เข้ามาถาม
พนักงานสาวส่ายหน้าเป็นคำตอบ “ไม่นะน้อง น้องไปหาโต๊ะที่น้องนั่งก่อนหน้านั้นหรือยังคะ?”
“อ่า.. ยังครับ ขอบคุณครับพี่” พนักงานสาวบอกว่าไม่เป็นไรแล้วกลับไปทำหน้าที่ตัวเองต่อ จริงใจเสยผมไปด้านหลังอย่างหงุดหงิดหลังจากมองไปที่โต๊ะที่เคยนั่ง ผู้หญิงสามคนนั้นยังนั่งอยู่แบบนี้จะไปหาได้ยังไง
ไม่มีทางเลือกเลยสิน่า...
เด็กหนุ่มดีดนิ้วเปาะหลังจากที่มองไปใต้โต๊ะแล้วเห็นแสงสะท้อนอะไรบ้างอย่างกระทบสายตา อยู่ใต้โต๊ะนั้นจริง ๆ แล้วจะเอายังไงนี่สิประเด็น
“ขอโทษนะครับ”
“อุ้ย มีอะไรคะน้อง?” ทั้งสามสาวหยุดการสนทนาเอาไว้เมื่อเห็นว่ามีหนุ่มหล่อในชุดเด็กมัธยมปลายเดินเข้ามาทัก พวกเธอหันไปยักคิ้วให้พีทและณภัคด้วยท่าทางเหนือกว่า
ชิ! ไอ้เด็กบ้านี่ จะกลับมาหายัยพวกนี้ทำไม
“กุญแจผมตก ช่วยเก็บให้ผมหน่อยได้ไหมครับ?” จริงใจขอร้องด้วยความสุภาพ สามสาวก้มมองใต้โต๊ะก็เห็นว่ามีกุญแจอยู่จริง ๆ
“น้องก็ก้มลงไปเก็บเอาเองสิคะ” หญิงสาวผู้เดินเข้ามาหาจริงใจคนแรกเป็นคนบอกก่อนตวัดขาขึ้นไขว่ห้าง เด็กหนุ่มเดาะลิ้นก่อนจะถอนหายใจเขายิ่งอารมณ์ไม่คงทียังต้องมาเจออะไรแบบนี้อีกเหรอ ไอ้จะก้มไปเก็บเองมันก็ได้อยู่หรอกนะ ถ้าไม่ติดว่าสาวเจ้าทั้งสามนั้นใส่กระโปรงกันสั้นมากขนาดนั้น ถ้าหากเข้าก้มลงไปไม่โดนหาว่าส่องใต้กระโปรงผู้หญิงเหรอ
เอาไงดีวะ ยิ่งเสียเวลากันไปใหญ่ จะขอร้องให้พนักงานผู้หญิงมาช่วยเก็บให้ก็ดูจะไม่ใช่เรื่อง
“ถ้าอย่างนั้น... ก็ขอโทษด้วยนะครับ” จริงใจบอกก่อนจะเดินเข้าไปใกล้ มือหนาวางยึดไว้บนโต๊ะก่อนจะเอนตัวไปด้านหลังเล็กน้อยแล้วยื่นเท้าเข้าไปเขี่ยกุญแจรถให้ออกมาด้านนอกก่อนจะหันหลังให้หญิงสาวทั้งสามคนนั้นแล้วย่อตัวลงไปเก็บก่อนจะเดินออกจากร้านไปโดยไม่สนใจใครอีก
“ว้าย! นกซ้ำซ้อน!”
(มีต่อค่ะ)
-
“เฮ้อ!” มีนถอนหายใจออกมาหลังจากที่รามินทร์วิ่งออกไป ไม่รู้จะตามน้องจิ๋วทันหรือเปล่า โทรหาก็คงไม่รับสายแน่ น้องจิ๋วนะ ถ้าได้งอนต่อให้โทรเป็นร้อยสาย ส่องข้อความเป็นร้อยฉบับก็ไม่มีทางรับหรือเปิดอ่านแน่นอน ไอ้เวฟโดนมาแล้ว หึหึ
“สรุป... มีเรื่องอะไรวะ?”
“ไม่รู้สิ รามินทร์ไม่ได้เล่าอะไรให้ฟัง” มีนบอกพร้อมกับไหวไหล่ เล่นเอาทุกคนถอนหายใจเหนื่อย “แต่น้องจิ๋วทะเลาะกับจริงใจจนไปนอนบ้านคุณย่าก็น่าจะกระทบกระเทือนจิตใจพอตัวถึงได้งอนหนักขนาดนั้น แต่เมื่อวานจันทร์เจ้าก็มาหาเราที่ห้องแต่ไม่เล่าอะไรให้ฟังอยู่ดี หน้าเศร้าเอาเรื่อง”
“โธ่... ชับบี้ของเจ้ ถึงว่าไม่ค่อยร่าเริง” ชมพู่พูดพร้อมกับส่ายหน้าไปมา “เอ่อ... โทษนะจ๊ะ น้องชื่ออะไรนะ?”
“มีนครับ”
“โอเค! น้องมีนเป็นเพื่อนกับน้องชับบี้มานานหรือยังคะ?” คำถามของชมพู่ก็ทำให้คนอื่น ๆ หันมาสนใจด้วยเช่นกัน
“อ่า... ตั้งแต่อนุบาลหนึ่งเลยครับ อยู่โรงเรียนด้วยกันและห้องเดียวกันตลอด เพิ่งมาแยกตอนมหา’ลัยนี่แหละฮะ”
“แบบนี้ก็ต้องรู้เรื่องเกี่ยวกับน้องชับบี้น่ะสิ” ชมพู่ถามเพื่อหาทางเข้าประเด็นของวันนี้ให้ได้ มีนนท์มองแวงตาของสาวรุ่นพี่แล้วก็ยิ้มแห้ง
“ก็รู้ครับ แต่ไม่ทุกเรื่องหรอก ถ้าเรื่องไหนที่เขาไม่อยากเล่าก็จะไม่เล่า ต่อให้จะเค้นยังไงก็ไม่มีทางเปิดปาก อย่างเช่นเรื่องเมื่อสักครู่ ผมก็ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น” จบท้ายด้วยการยิ้มรู้ทัน
“ว้า...”
“แต่... คนที่รู้ตอนนี้คิดว่ามีอยู่สามคนครับ 1 ตัวจันทร์เจ้าเอง 2 จริงใจ และ 3 รามินทร์”
“มีนไม่รู้จริง ๆ หรอ แบบ... พวกเราก็ห่วงมันนะ เห็นมันซึม ๆ แบบนี้ด้วย”
“ขอโทษน้า เราไม่รู้จริง ๆ อ่ะเบสท์ ประเด็นพี่น้องทะเลาะกันมันค่อนข้างที่จะ... นั่นแหละ”
“ประเด็นใหญ่ ๆ ล่ะครับ พอจะเดาได้ไหม?” มีนขมวดคิ้วเมื่อได้ยินคำถามจากรถถัง
“อ่า... ถ้าทะเลาะบ้านแตกก็น่าจะเป็น... เชี่ย!!!” มีนเบิกตาโตหลังจากที่สบถเสียงดัง ริมฝีปากอิ่มเม้มเข้าหากันก่อนจะค้นเอาโทรศัพท์มือถือกดโทรออกหารามินทร์โดยไม่ได้สนใจว่าจะมีใครตกใจที่จู่ ๆ ก็สบถออกไป รวมทั้งสายตาสงสัยของใคร
(“คิดถึงนี่เหรอ?”) รามินทร์ถามเสียงเนือย หลังจากที่รับสายจากแมวน้อยของเขา
“น้องจิ๋วกับจริงใจทะเลาะกันเพราะมีคนมาจีบน้องจิ๋วใช่ไหม!!?”
(“อ้าว รู้ได้ไงครับ?”)
“เดา! บ้าเอ๊ย มินทร์อยู่ไหนรีบไปหาน้องจิ๋วเลยนะ ไม่งั้นก็เล่าให้นี่ฟังเดี๋ยวนี้เลย!”
(“ไม่รอให้ลูกหมูมันเล่าอ่ะ”)
“รอไม่ไหวแล้ว! ถ้าไม่เล่านี่จะไม่คุยกับมินทร์”
(“มีนา... โอเคครับ เดินออกไปอยู่คนเดียวก่อนสิ”) มีนเหลือบตามองทุกคนที่มองมาที่เขาด้วยแววตาอยากรู้เต็มเปี่ยม โดยเฉพาะมิลค์บอยของน้องจิ๋วที่จ้องเขาเขม็งทั้งยังขมวดคิ้วแน่น จะเกี่ยวกับรุ่นพี่คนนี้หรือเปล่านะ...
“ออกมาแล้ว เล่าแบบละเอียดนะครับ ห้ามตัดแม้แต่คำพูดเดียว” มีนกดเสียงต่ำ ได้ยินเสียงถอนหายใจจากปลายสายดังมา จากนั้นรามินทร์ก็เล่าเรื่องที่ได้ยินจากจริงใจให้แมวน้อยฟังทั้งหมด และระหว่างนั้นเองที่เขาเห็นลูกหมูขี้งอนอยู่ในระยะสายตาจึงเดินเข้าไปหา ให้มีนช่วยพูดจนหนูจันทร์เจ้าสงบและให้จันทร์เจ้าเป็นคนเล่าให้มีนฟังเอง
เรื่องบ้าอะไรทำไมน่าปวดหัวขนาดนี้วะ!
“มีน!” เบสท์ ฟินน์และชมพู่ประสานเสียงกันเรียกชื่อของมีนพร้อมกันเมื่อมีนวางสายและเดินกลับไปที่ม้านั่ง เจ้าของชื่อผงะถอยหลังด้วยความตกใจก่อนจะยิ้มแหย
“ม ไม่เห็นต้องเสียงดังเลย”
“ความอยากรู้จะจุกอกตายแล้วค่ะ! เล่าเถอะ กราบ” ฟินน์พูดพร้อมกับพุ่มมือยกขึ้นเหนือศีรษะ
“จัดว่าเป็นเรื่องคอขาดบาดตาย” มีนยักคิ้วยั่วคนอยากรู้ทั้งหลาย
“เรื่องอะไรลูก รีบบอกเถอะ เจ้จะประสาทจะกินแล้ว”
“มีคนมาจีบน้องจิ๋วครับ จริงใจเลยหัวร้อนเพราะหวงพี่”
“ใคร!?” พี่ไงครับ... มีนคิดแต่ไม่ได้พูดออกไป เจ้าแมวน้อยของรามินทร์ยิ้มกว้างใส่ตาทิวากาลแล้วสั่นหัว
“ผมบอกไม่ได้ว่าใคร แต่เบสท์รู้” เบสท์ตาโตสะดุ้งเฮือก มองรอยยิ้มน่ารักของมีนแล้วกลับมีความรู้สึกว่ามันน่ากลัวแปลก ๆ และคราวนี้เป้าสายตาดันย้ายมาที่เบสท์แทน
“เรา...?” เบสท์ชี้นิ้วเข้าหาตัวเอง มีนพยักหน้าบอกว่าใช่แล้วผิวปาก โยนภาระไปให้เบสท์แล้วอารมณ์ดีเชียว
“มึงบอกมาเลยนะ!” ฟินน์ยื่นมือไปเขย่าคอเบสท์ เบสท์ที่ยังไม่เข้าใจก็ยังไม่ได้ตอบโต้ ตากะพริบปริบ ๆ สมองเริ่มประมวลผล...
“เมื่อวันเสาร์?”
“ครับ” เบสท์เบิกตาโตขึ้นไปอีกเมื่อมีนตอบรับ ก่อนที่จะกลืนน้ำลายลงคอแล้วหันไปมองหน้าทิวากาล พอทิวากาลจ้องอยู่ก่อนแล้วก็รีบหันกลับไปทางอื่น ตาย ตายแน่กู
“วันเสาร์ที่พวกมึงไปดูหนังกันน่ะเหรอ เฮ้ย! นอกจากกูจะนกวินเซนต์แล้วยังนกเรื่องที่พวกมึงคุยกันอีกหรอ เล่ามาเดี๋ยวนะนี้โว้ย!”
“ไม่ไม่ไม่ ยังไงก็ไม่ มีนช่วยหน่อยสิวะ!”
“เราไม่ช่วยหรอก ฮ่า ๆ ๆ”
“เบสท์”
“โอ๊ย อย่าเรียกเสียงเข้มแบบนั้นพี่กาล ถึงกลัวก็ไม่บอกหรอก” เบสท์รีบพูดพร้อมกับลุกออกไปยื่นห่างจากโต๊ะที่ทุกคนนั่งอยู่พอประมาณ
“พี่มีนนนนนนนนนนนนน!!!~~” และก่อนที่เบสท์จะถูกรุมประชาทัณฑ์ก็มีเสียงของคนที่ทำไมทุกคนแตกตื่นของลูกหมูมาก่อน จันทร์เจ้าเรียกชื่อพี่มีนสุดที่รักพร้อมกับวิ่งสี่คูณร้อยเข้าไปหาแล้วกอดหมับ หอมแก้มพี่มีนฟอดใหญ่ ๆ ด้วย พี่มีนตัวหอม เราชอบ มีนกอดลูกหมูน้อยตอบ มองเลยไปด้านหลังเห็นรามินทร์เดินหน้าบึ้งตามมา หึหึ
“ไปไหนมาน้องจิ๋ว รู้ไหมว่าเป็นห่วง?”
“ห่วงแต่ก็ไม่ตามเรา”
“โห่วววว กล้าพูดนะ มึงบอกว่าถ้าใครตามจะโป้งให้หมด แล้วใครเขาจะตามมึงไปหา!” จันทร์เจ้าเผล่ มุดอกพี่มีนหลบมือของเบสท์ที่จะยื่นมาตีและหลบสายตาทิวากาลด้วย งื่อ... ทำไมตาดุแบบนั้น เรากลัวนะ
“แฮ่ ๆ ก็เราไม่อยากคุยกับใครนี่นา...”
“แล้วนี่ไปไหนมา”
“ไป...”
“ไปนั่งร้องไห้ใส่หมาอยู่ข้างโรงอาหาร”
“ฮะ!!?”
“จิ๊! รามินทร์อย่าเล่าสิ เราอายนะ!”
“เพิ่งจะมาอายอะไรตอนนี้ ที่นั่นคนเยอะจะตาย” รามินทร์ผลักหัวจันทร์เจ้าด้วยความหมั่นไส้ แล้วเดินเลยทั้งมีนและจันทร์เจ้าไปที่ม้านั่ง โยนกระเป๋าของจันทร์เจ้าลงกลางโต๊ะพร้อมกับวางถุงของกินที่ลูกหมูขอให้ซื้อให้ไว้ด้วย ทีแรกก็คิดว่าจะง้อยากเพราะท่าทางหนูจันทร์งอนหนักมากจริง ๆ แต่ได้คุยกับมีนสักพักก็หันมาจ้อใส่เขาว่าหิว จนต้องไปหาซื้อของกินมาสังเวยองค์ท่าน
“มึงเป็นอะไร?” ลูกหมูชะงักยิ้มค้างเมื่อทิวากาลเอ่ยถาม พอได้สบตาคม ๆ นั่นก็ทำเอาประหม่าแอบเหลือบมองพี่มีนกับรามินทร์นิดหน่อย พี่มีนยิ้มหวานให้แต่รามินทร์แสยะยิ้มน่ากลัว เราอยากคุยกับทิวาให้รู้เรื่อง แต่ว่ารามินทร์ต้องขัดขวางแน่นอนเลย หรือจะเอาไว้ค่อยคุยทีหลังดี แต่ทิวาจะคิดมากหรือเปล่า โอ๊ย! คุยกันผ่านข้อความได้ไหมอ่ะ รามินทร์จะได้ไม่ก่อกวน
“เราสับสนนิดหน่อย ตอนนี้ไม่เป็นอะไรแล้วคับ” จันทร์เจ้าบอกแล้วยิ้มหวาน แต่ทิวากาลยังขมวดคิ้วอยู่ เขาอยากรู้ลึกมากกว่านั้น อยากรู้ว่าเด็กแก้มกลมนี่สับสนเรื่องอะไร ใครกันที่เป็นคนมาจีบเจ้าเด็กนี่ และเครียดมากจนต้องร้องไห้แบบนั้นเลยเหรอ?
เขาก็แค่... เป็นห่วง
“แน่ใจหรอ?”
“แน่ใจมาก ๆ ทิวาไม่ต้องทำหน้าเครียดแบบนั้นหรอก เรื่องไร้สาระน่ะ”
“อะแฮ่ม!”
“ตีนติดคอเหรอ?” มีนพูดด้วยน้ำเสียงติดรำคาญและมองแฟนหนุ่มด้วยหางตา จันทร์เจ้าถึงกับหัวเราะคิก ทิวากาลก็ปิดยิ้มมุมปากไม่มิด มันน่าโบกสักทีจริง ๆ กวนเขาไปเรื่อย คนหรือสก๊อตไบรท์ทำไมชอบขัดขนาดนี้ พี่มีนรำคาญแล้วนะเว้ย!
“แตะไม่ได้เลยใช่มะ?”
“อย่างี่เง่า”
“มึง... ทะเลาะกับน้องเพราะกูเหรอวะ?” เบสท์เอ่ยถาม หลังจากที่นั่งเงียบอยู่นาน ไม่รู้จะไปแทรกตอนไหนดี
“ไม่ได้เป็นเพราะเบสท์หรอก เราแค่เอาเรื่องที่คุยกับเบสท์ไปคุยกับจริงใจอีกที แต่ความคิดเรากับน้องไม่ตรงกัน แล้วน้องก็ไม่เห็นด้วยเราก็เลยเถียงกันนิดหน่อย เบสท์อย่าคิดมาก”
“หึ”
“มินทร์เป็นบ้าใช่มะ?”
“ทำไมมีนชอบขัดนี่จังเลยครับ?”
“แล้วทำไมมีนชอบขัดคนอื่นเขาจัง เป็นผู้ฟังที่ดี อยู่เงียบ ๆ ไปได้ไหม”
รามินทร์เบ้ปากและกลอกตาขึ้นฟ้า ถ้าคนพูดไม่ใช่มีนนนท์ ขอบอกไว้ตรงนี้เลยว่ามันผู้นั้นไม่มีโอกาสมานั่งลอยหน้าลอยตาแบบนี้แน่นอน
“นี่จะบอก น้องจิ๋วของมีนฮอตมาก เมื่อกี้ตอนอยู่โรงอาหารก็มีผู้ชายมาทักด้วยล่ะ” รามินทร์พูดแล้วยักคิ้วให้จันทร์เจ้าที่อ้าปากค้าง ลูกหมูหันไปมองหน้าทิวากาลอย่างไม่รู้ตัวแล้วสะบัดหน้าปฏิเสธ
“ใคร?”
“ชื่ออะไรนะ? อ่า... ตะวัน ใช่ป่ะ?”
“โง้ยยยย รามินทร์เหงาหรอ ต้องการอะไรอ่า”
“ตะวันคือใครน้องจิ๋ว! ทำไมเนื้อหอมจังเลย มีคนนั้นคนนี้มายุ่งอยู่เรื่อย โว้ย! พี่จะปวดหัว” ลูกหมูได้แต่หัวเราะแหะ ๆ เมื่อพี่มีนโวยวายขึ้นมา แถมยังทำหน้ายุ่งคิ้วขมวดด้วยอีก รามินทร์เลยได้โอกาสส่งนิ้วไปจิ้มหัวคิ้วแมวน้อยซะเลย... ไม่ใช่แค่มีนนนท์หรอกที่จะปวดหัว ทิวากาลก็ปวดหัวไม่ต่างกัน
“เพื่อน แล้วตะวันไม่ได้ชอบเราด้วย รามินทร์มั่ว ชอบยุยงส่งเสริมให้คนเข้าใจผิด นิสัยไม่ดีชอบเสี้ยมด้วย”
“อ้าว มาเป็นชุดเลย เรื่องจริงนี่หว่า ตัวโง่เองนี่หนูจันทร์ ใครเข้ามาจีบมาเป็นเพื่อนก็แยกไม่ออกหรอก เหมารวมไปหมด ไอ้โง่!”
“เราไม่โง่ เราไม่ได้โง่ เรารู้ว่าเราน่ารัก จนใคร ๆ ก็อยากเข้าใกล้ แต่ทุกคนก็ปกตินี่นา จะไปคิดไปเองว่าเขามาชอบได้ยังไง อีกอย่างเราเป็นผู้ชายนะ!”
“แล้วแหงะ? ผู้ชายแล้วชอบผู้ชายไม่ได้หรอ ไหนบอกตัวเองไม่โง่ไงหนูจันทร์”
“งื่ออออ ไม่ใช่ ไม่ชอบ ไม่เอา”
“อ๋อ... ไม่เอาคนชื่อตะวันใช่มะ? อ่า... ก็ใจมีมิลค์บะ---”
“เงียบน่ารามินทร์ ทำไมวันนี้พูดมากจังเลยฮะ นี่จะคุยกับน้องจิ๋วนะ เสร่อ!” รามินทร์บีบจมูกมีนนนท์อย่างมันเขี้ยวก่อนจะโน้มไปจุ๊บที่ริมฝีปากสีสดที่ขยับว่าเขาแล้วเดินออกไปนั่งโต๊ะม้าหินที่อยู่ไกลออกไป หนูจันทร์ของเรามินทร์ร้องฮิ้วก่อนปิดปากเขิน มีนกะพริบตาปริบ ๆ แล้วสบถออกมาไม่เป็นคำ ยกมือปิดหน้าซ่อนแก้มนวลที่กำลังแดงซ่านเพราะเขินอาย อีกเจ็ดคนที่เหลือก็นิ่งค้างเพราะตกใจ
หลังจากหายตกใจทิวากาลก็ถอนหายใจอย่างโล่งอก เขาคิดว่าเจ้าเด็กรามินทร์นั่นจะเป็นหนึ่งในคนที่คิดไม่ซื่อกับเด็กแก้มกลมของเขาเสียแล้ว เพราะถ้าเป็นแบบนั้นจริง ๆ โอกาสของเขาก็คงหายไปเลยเพราะจันทร์เจ้าเองก็สนิทสนมกับรามินทร์มาก เฮ้อ... เกิดมาจะยี่สิบสองปียังไม่เคยรู้สึกอะไรแบบนี้มาก่อนเลย ทำไมคนกวนตีนแบบนั่นถึงได้มีคนมาชอบเยอะนักวะ!
“รามินทร์กับมีนเป็นแฟนกันหรอวะ?” เบสท์คว้าไหล่จันทร์เจ้าให้เอนไปหาแล้วกระซิบถามเสียงเบา ลูกหมูจึงถือโอกาสเอนตัวพิงเบสท์เสียเลย สบายจัง คิคิ
“ใช่แล้วคับ”
“น้องจิ๋วครับ”
“ครับผม?”
“ตะวันคือใครครับ แล้วมีความสัมพันธ์ยังไง พี่ชักจะปวดหัวขึ้นมาจริง ๆ แล้วนะ”
“ตะวันคือเพื่อนเราเอง คนที่เล่าให้ฟัง ตอนที่รับน้องง่า แล้วก็ไม่มีความสัมพันธ์อะไรทั้งนั้นครับ เพื่อน just friend and not otherwise!”
“sure?”
“ยิ่งกว่าชัวร์อีก เราไม่ได้ชอบตะวันนี่นา ถามอะไรก็ไม่รู้ขี้เกียจตอบแล้ว” ลูกหมูบ่นเซ็ง ๆ ถามกันอยู่ได้ว่าตะวันเป็นใคร พอบอกเป็นเพื่อนก็ถามซ้ำอีก ฮือ! เราเบื่อแล้ว เราไม่ได้ชอบตะวันแบบอื่นนอกจากเพื่อน ถึงตะวันจะหล่อและนิสัยดี แต่แน่นอนว่าเราอยู่กับคนหล่อเยอะแล้วเราเบื่อ เพราะฉะนั้นหน้าหล่อก็ไม่ช่วยอะไรหรอกนะ คนที่เราชอบน่ะ!! ไม่บอกหรอก! เราจะไม่พูดถึงทุกคนจะรู้อยู่แล้ว พี่มีนจะต้อนให้เราจนมุมแล้วบอกใช่ไหมล่ะว่าเราชอบใคร รู้ทันหรอกน่า แบร่!
อ๊า ว่าแต่เค้กโรลรสส้มนี่อร่อยจังเลยน้า...
และระหว่างที่ลูกหมูกำลังเพลิดเพลินกับเค้กโรลอยู่นั้นก็ยื่นมือไปรับนมกล่องรสกล้วยจากทิวากาลมาด้วยพร้อมกับพูดขอบคุณ มีนนท์แอบกลอกตาเล็กน้อย ก็คงจะช่วยไม่ได้ รุ่นพี่ทิวากาลก็ไม่ได้เลวร้ายอะไร ซ้ำยังค่อนข้างจะดูแลลูกหมูได้ดี ...หรือเปล่านะ อืม และก็ดูจะเป็นห่วงน้องจิ๋วของพี่มีนด้วย ถึงแม้จะไม่ค่อยพูดแต่การกระทำก็แสดงออกได้ดี อย่างตอนที่จะไปตามน้องจิ๋วแม้จะโดนบอกว่าใครตามไปจะโป้งให้หมด รวมถึงสายตาที่ใช้มองลูกหมูแห่งอัศวโยธินทร์ด้วย เฮ้อ...
โอเค มีนทีมจันทร์เจ้าครับ ใครจะว่ายังไงพี่จะซัพพอร์ตหนูเอง
TBC
แฮ่ มาแย้ววววว
ความยืดเยื้อไม่เข้าใจกันสักทีของตัวละครอาจจะทำให้คนอ่านรู้สึกหงุดหงิด น่าเบื่อ และคิดว่ามันไม่สนุกแล้ว
อยากแก้นิสัยที่ชอบเขียนไม่กระชับของตัวเองเหมือนกันนะคะ แต่มันก็วนมาเป็นเหมือนเดิมทุกที TwT
ขอโทษด้วยจริง ๆ ค่ะ
ลูกหมูมีมีนกับรามินทร์สนใจอยู่ตลอด แล้วคนอื่น ๆ ก็เลยกลายเป็นไม่มีบทไปโดยปริยาย ทิวาก็ไม่รู้ว่าจะเข้าไปแทรกยังไง เลยก็กลายเป็นว่าไม่ได้คุยกันสักที
ตอนที่ 14 กับตอนที่ 15 เหมือนเป็นตอนเดียวกันก็ว่าได้ เพราะมันยาวมากเลยต้องแบ่งแยกเป็นสองตอน ประมาณนี้
ขอโทษด้วยนะค้า... :mew2:
ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านค่ะ ไว้เจอกันตอนหน้าครับ
♥
ปล. คร่าเวลา กับ ฆ่าเวลา แบบไหนถูกคะ?
-
:pig4:
-
ตลกดี. ชอบๆๆๆๆ. แต่แฟนจริงใจ แบบนั้นมะเอานะ
-
รอทิวาจีบลูกหมูอยู่นาา อิอิ
-
จันทร์เจ้าหายโกรธง่ายจัง แฮ่ๆ
เมื่อไหร่เค้าจะเข้าใจกันน้อออออออออออ
-
#ทีมจันทร์เจ้า
-
:-[ มิลค์บอยรีบทำคะแนนหน่อยนะ :hao6: :hao7:
-
มันหน่วงไปไหมคะ
-
หนูจิ๋วไม่ได้โง่นะ
-
ลูกหมูบอกชอบไปเลยค่าา รุกเลยยย :-[
-
ชอบนิสัยจันทร์เจ้าจัง โกรธง่ายหายเร็ว. ให้โอกาสคน แถมเจ้าเลห์นิดๆ
เหมือนไม่ทันคน แต่พูดออกมาแต่ละที ถึงกับจุก 555555555
-
เอาใจช่วยน้องจิ๋ว :mew1:
จริงใจมีความฮอตมากลูก :z1:
-
โอย ทิวาค่าตัวแพงอีกแล้ววว ออกมาจึ๋งนึง
ให้เขาได้ไปคุยกันสักที ทิวาหงุดหงิดแย่แล้ว
ลูกหมูนี่บทจะหายงอนก็หายไวเชียว 555
ปล ฆ่าเวลา ถูกค่ะ
-
:L2: :pig4:
-
ลูกหมูเอ้ยยยยย
-
ลูกหมูเนื้อหอมจนน่าเป็นห่วงจริงๆอ่ะ :hao7:
-
น้องจิ๋วหาจังหวะเคลียร์กับพี่ทิวายากจังเลย คุยกันเร็วๆเนอะ จะได้เข้าใจกันสักที
แอบกรี๊ด double M.....นี่ก็ชัดเจนตลอดดด
และน้องจริงใจฮอตเว่อออออ
-
สบายๆลูกหมู
-
เข้าใจกันเร็วๆเน้อ
-
:laugh:
-
จันทร์เจ้ามีแบ็คแล้วนะ อิอิ
รอตอนต่อไปป :mew1:
-
ชอบตรง นกซ้ำซ้อน
-
อ่อยย!! คู่จริงใจก้อมา ><
-
รีบๆเคลียร์กันเนอะ
-
แง้ เมื่อไหร่จะเข้าใจกัน
-
ถถถ หนูจันทร์ก็แค่ชอบ(คนให้)นมกล่องแต่พูดไม่ได้เท่านั้นเองงง
ทีมมีนเปิดตัวแล้ว ทีมเพลิงฟ้าว่าไงดีคะ? :hao7:
ว่าแต่จริงใจของเน้จะไม่โสดแล้วใช่มั้ย :hao5:
-
ทีมจันทร์เจ้าด้วย! ใครขัดใจเราจะยุให้โดนโป้ง! 555 เห็นตัวอย่างจากจริงใจแล้วเราว่าคงไม่มีใครกล้าขัดใจแล้วละ
-
มีพี่มีนอยู่ทีมด้วยไม่ต้องกลัว แบคน้องจิ๋วใหญ่มาก5555 มิ้ลค์บอยรุกหน่อยเส่
-
จริงใจณภัคคือดี ขนาดเขายังไม่ได้คุยกันนะ เรายังจิ้นขนาดนี้ :hao7: :hao7:
มาแสดงตัวว่าติดคำว่า "ก็แย่ละ" จากจริงใจค่ะ :laugh: :laugh:
ป.ล. ฆ่าเวลา ค่ะ
-
:pig4: :pig4:
-
เราก็ทีมจันทร์เจ้านะ คิคิ
-
:กอด1:
-
จันทร์เจ้าออกปากแล้วว่าตะวันเป็นแค่เพื่อนเหลือแค่ว่าพี่ทิวาจะเอาไงต่อ
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
เจเจจจจจ
-
โอ๋ ลูกหมูจิ๋ว น่าสงสารมาก ไปนั่งร้องไห้ใส่หมา ฮ่าๆๆๆๆ
นางมีความงอนแรงงงงงงงง โป้งทุกคน
สมน้ำหน้าจริงใจเจ้าเด็กปีศาจ ปากเสีย ใจร้าย
มีความสงสาร ทิวากาล พระเอกบทน้อย เรื่องนี้ พระเอกยังจำเป็นอยู่ใหม
-
รักลูกหมู นางน่าฟัดจริงๆ
ไปนั่งร้องไห้กับหมาข้างโรงอาหาร 5555
มีใครให้มากกว่านี้มั้ย
ขอบคุณคนเขียนนะคะ กอดดดดดด
-
เอาอีกกกกเอามาเยอะๆชอบๆ :กอด1:
ปล.ฆ่าเวลาป่ะคะ55555555555 มั่วล้วนๆ
-
รอตอนต่อไป~
-
เราชอบจริงใจ
-
อยากขอสมัครเป็นนางเอกของจริงใจค่ะ
งานดีงานเลิศงานประเสริฐของแท้
ขนาดยังไม่มีแฟนชะนีอ่อยขนาดนี้ยังมิแล
ถ้ามาเป็นแฟนเราแล้วต้องไม่คิดนอกใจเราแน่ๆอ่ะ
มีความอยากได้จริงใจมาทำแฟนอย่างแรงกล้า!
-
อยากเลี้ยงลูกหมูที่ชื่อจันทร์เจ้า ฮื่ออออ
-
อยากอ่านจริงใจเยอะๆๆ
-
นานไปแล้วอ่ะ. คิดถึงลูกหมู. มาเร็วๆนะครับ
-
อยากอ่านคู่จริงใจกับภัคแล้ว เด็กมัธยมคนนี้แซ่บนะเออ!! คิคิ ตามมาจากห้องแนะนำนิยาย สนุกๆ
-
มนุษย์แฟนเด็ก
16
มีความเด็กปีศาจที่แท้จริง
“สวัสดีครับ” จริงใจยกมือไหว้คนที่มาเปิดประตูให้ รามินทร์พยักหน้ารับแล้วเดินนำเข้าไปในห้อง เมื่อมาถึงห้องนั่งเล่นก็เห็นมีนนั่งดูทีวีอยู่ จริงใจวางกระเป๋าไว้ที่โซฟา สายตามองหาคนที่ต้องการมาหา
“น้องจิ๋วนอนอยู่ในห้องนู่น” นิ้วเรียวชี้ไปที่ประตูห้องห้องหนึ่ง “เข้าไปปลุกสิ”
“นอนอีกละ”
“ฮ่า ๆ แล้วขนมพวกนี้เอามาเซ่นองค์ท่านใช่มะ เดี๋ยวพี่เอาไปแช่ตู้เย็นให้ จริงใจไปปลุกน้องจิ๋วเถอะ นอนตอนเย็นไม่ค่อยดีเท่าไหร่”
“ครับ”
จริงใจเปิดประตูเข้าไปในห้องนอนเล็ก ก็เจอพี่ชายนอนหลับพริ้มกอดหมอนข้างอยู่กลางเตียง เขานั่งลงบนเตียง แอบเผลอกลั้นหายใจเล็กน้อยเมื่อเห็นว่าพี่ชายขยับตัว ก่อนจะผ่อนลมหายใจออกมาหลังจากที่เห็นจันทร์เจ้ายังหลับสนิท จริงใจส่งมือไปปัดผมด้านหน้าของพี่เบา ๆ ถ้าตื่นมาแล้วจันทร์เจ้าไม่ยอมคุยด้วยเขาจะทำยังไงวะ…
ขณะที่กำลังจะเอ่ยเรียกคนหลับ สายตาก็มองไปเห็นโทรศัพท์มือถือสีขาวของพี่ชายที่มีแสงสว่างขึ้นมาแต่ไร้เสียงเตือนและการสั่น จริงใจเอื้อมไปคว้ามันมา กดให้จอสว่างก็เห็นว่ามีแจ้งเตือนข้อความเข้า เมื่อจะเข้าไปดูก็ปรากฏว่าต้องใช้รหัสหรือแสกนนิ้วมือ แน่นอนว่าเขาไม่รู้รหัส ถึงสนิทกันยังไงก็ไม่ก้าวก่ายเรื่องส่วนตัว แต่ครั้งนี้... ขอเขาก้าวก่ายหน่อยแล้วกัน มือหนาจับมือขวาของพี่ชายเบา ๆ ก่อนจะทาบปลายนิ้วหัวแม่มือบนปุ่มแสกน รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ปรากฏขึ้นเมื่อสามารถปลดล็อกโทรศัพท์มือถือของพี่ได้แล้ว
แต่แล้วรอยยิ้มก็หายไปกลายเป็นคว่ำปากและขมวดคิ้วแทน หลังจากที่เห็นสิ่งที่อยู่บนจอ มันเป็นหน้าต่างสนทนาในแอพพลิเคชั่นหนึ่งที่ถูกเปิดค้างเอาไว้ ดูเหมือนว่าพี่ชายของเขาจะไม่ได้ออกจากหน้านี้ไปก่อนที่เครื่องจะล็อก บางที... จันทร์เจ้าอาจจะเผลอหลับไประหว่างที่คุยกับอีกฝ่ายอยู่
แล้วคืออะไร ตอบแชทคนอื่นได้แต่ไม่แม้แต่จะตอบแชทน้องเนี่ยนะ!!!
จะน้อยใจจริง ๆ แล้วนะเว้ย!
จริงใจหน้าบึ้ง มองชื่อด้านบนที่ถูกเขียนว่า ‘TW.’ แล้วยิ่งหน้าบึ้งเข้าไปใหญ่ มันต้องย่อมาจาก ‘ทิวากาล’ อย่างแน่นอน แล้วไอ้ข้อความถามไถ่สารทุกข์สุกดิบนี่อะไรวะ! ไม่ไหวแล้วนะโว้ย!! ส่งมาทำไมเป็นสิบ ๆ ข้อความ จันทร์เจ้าไม่ตอบก็ยังจะส่งมาอยู่นั่นแหละ ไอ้....!!!
17:54 TW. อ่านไม่ตอบ
17:54 TW. หยิ่งหรอวะ
เออหยิ่ง! จริงใจพ่นลมหายใจอย่างเบื่อ ๆ แต่ไม่นานก็ยิ้มร้ายออกมา ก่อนจะขยับปลายนิ้วแตะตัวอักษรบนหน้าจอทีละตัวแล้วกดส่ง หึหึ
17:58 นี่จันทร์เจ้าเอง เราไม่อยากคุยด้วยนี่ก็ไม่เลยตอบ
17:58 นี่จันทร์เจ้าเอง เลิกส่งข้อความมาหาเราได้แล้ว
17:58 นี่จันทร์เจ้าเอง เราเบื่อ!
17:58 นี่จันทร์เจ้าเอง แล้วเราก็รำคาญมาก ๆ ด้วย
จริงใจมองตัวหนังสือที่เขียนว่า อ่านแล้ว แล้วยิ้มอย่างพอใจ คงจะเสียศูนย์ละสิ ถึงได้ตอบช้าแบบนั้น หึหึ เด็กหนุ่มผิวปากเบา ๆ กดออกจากหน้านั้นแล้วดูอย่างอื่นบ้าง ไหน มีใครมาวอแวพี่ชายเขาบ้าง อ่า... นอกจากทิวากาลคนนั้นยังมีตะวันอีกนี่นะ จริงใจกดเข้าไปดูข้อความระหว่างพี่ชายกับตะวัน ในนั้นก็แค่คุยเรื่องปกติทั่วไป แต่ดูเหมือนฝ่ายตะวันจะพยายามหยอดแต่พี่เขาไม่เล่นด้วย เออ อันนี้ค่อยไม่น่าปวดหัวหน่อย
ความจริงแล้วจริงใจก็เพิ่งจะนึกออกว่าเพื่อนพี่ชายที่ชื่อตะวันนั้นคือคนที่มองเขาด้วยสายตาแปลก ๆ เมื่อตอนเขาไปหาจันทร์เจ้าที่ค่ายรับน้อง พอมาตอนนี้ก็พอจะเดาออกมาทำไมตะวันถึงได้มองจริงใจแบบนั้น คงจะไปเห็นตอนที่พี่ชายหอมแก้มหรือไม่ก็กอดเขาพอดี ช่างเถอะ คนนี้ไม่น่าจะมีปัญหาอะไร เพราะจันทร์เจ้าเองก็ดูเหมือนไม่ค่อยเล่นด้วย ตัวปัญหาจริง ๆ มันคือทิวากาลต่างหากล่ะโว้ย!!
18:12 TW. อะไรของมึง
18:12 TW. เมากาวหรอ
เมากาวที่หน้า...
คนอะไรทำไมหน้าด้านจังวะ บอกไปแล้วว่ารำคาญไม่อยากคุยด้วยยังจะมาถามอีกว่าเป็นอะไร ไม่ได้ก็เมากาวครับ ไอ้ส--- เฮ้… ไม่ดี เขาไม่ควรสบถด้วยคำหยาบคายมากเกินไปมันเสียภาพลักษณ์มือกลองสุดคูลแห่ง HISTASIA
ไหน ขอดูอีกหน่อย นอกจากแอพพลิเคชั่นนี้แล้วคุยกันที่ไหนอีกบ้าง ก็แย่ละไอ้ฉิบหาย! ทำไมมีคอนแท็คกันทุกแอพพลิเคชั่นเลยวะ ไม่ได้ละ ปล่อยไว้แบบนี้มีหวังหมูโง่โดนหมาป่าคาบไปแดกแน่ ๆ
บล็อกแม่งให้หมด รำคาญ
“หึหึ”
“ทำอะไรกับมือถือพี่”
“เหี้ย!” จริงใจอุทานเสียงดัง หันไปมองที่มาของเสียงก็พบว่าพี่ชายนอนตะแคงข้างมองเขาตาแป๋ว หน้าโง่ ๆ นั่นยิ่งดูโง่ขึ้นไปอีกเพราะอาการตื่นไม่เต็มที่ หัวคิ้วเล็กย่นเข้าจนแทบชนกัน
ตื่นตั้งแต่เมื่อไหร่วะ
“ตื่นตั้งนานแล้วแต่ไม่ลืมตาเฉย ๆ ทำไมจริงใจยิ้มปีศาจ”
เป็นเอ็ดเวิร์ด คัลเลนหรือไง มาอ่านใจได้เนี่ย
ก็แย่ละ คิดอะไรปัญญาอ่อนแบบนั้นได้ยังไงวะจักรพรรดิ
“ยิ้มปีศาจอะไร ไปล้างหน้าไป พี่มีนให้มาปลุก”
“แล้วทำไมไม่ปลุก มาวอแวมือถือพี่ทำไม”
“ดูไม่ได้เหรอ?” บีบเสียงให้ดูน่าสงสารพร้อมกับช้อนตามองพี่ชายด้วยสายตาหงอย ๆ จันทร์เจ้าถอนหายใจแผ่วเบา พยักหน้าช้า ๆ เมื่อฟังน้องพูด ซึ่งจริงใจเห็นแล้วมันน่ามันเขี้ยวจนอยากจะถีบให้ตกเตียงไปซะ!
“เค้าไม่มีสิทธิยุ่งกับพี่แล้วใช่ป่ะ?” ใช่ แบบนั้นแหละจริงใจ ทำเสียงอ่อยเข้าไว้ ทำตาละห้อยแล้วก้มหน้าด้วย ปิดท้ายด้วยการเม้มปากและวางมือถือคืนให้พี่
เท่านี้ก็…
“มัน fake มากเลยจริงใจรู้เปล่า”
ก็แย่ละ รู้ได้ไงวะ!
จริงใจกลอกตา ในเมื่อเล่นบทเรียกคะแนนสงสารไม่ได้ก็ไม่ต้องทำมันละ
“เออ เค้าทำอะไรก็ไม่ดีหรอก ไม่ได้ชื่อทิวานี่หว่า”
“ทิวาเกี่ยวอะไร”
“แค่ยกชื่อมายังไม่ได้ เหอะ!” จันทร์เจ้าขมวดคิ้วขณะที่มองน้องชายปีศาจ จริงใจเป็นบ้าอะไรอ่ะ ที่ทำอยู่นี่เรียกตัดพ้อใช่มะ?
“ก็มันไม่เกี่ยวกับทิวา จะไปยกชื่อเขามาทำไมล่ะ จริงใจงงอะไร?”
“จิ๊!”
“ไม่ต้องมาจิปากเลย!” ไม่จิปากกลอกตาก็ได้ ถึงจะหมั่นไส้แต่ตัวเองก็ไม่อยากจะทำร้ายร่างกายน้อง ลูกหมูคว้าโทรศัพท์มือถือขึ้นก่อนจะวิ่งออกจากห้องนอนเล็ก ไม่อยากคุยกับจริงใจแล้ว! พอออกมาด้านนอกก็เข้าไปแทรกกลางระหว่างรามินทร์กับมีนนนท์ที่นั่งอยู่โซฟาห้องนั่งเล่น แม้จะโดนรามินทร์กวนประสาทก็ไม่สน เพราะพี่มีนอยู่ทีมจันทร์เจ้า เย้เย้!
ไหนดูซิ เจ้าเด็กปีศาจนั่นทำอะไรกับมือถือเราบ้าง จริง ๆ แล้วจันทร์เจ้ารู้สึกตัวตื่นตั้งนานแล้ว เพียงแค่ไม่อยากลืมตาก็เท่านั้น และพอดีว่าจริงใจเข้ามาจึงทำเป็นหลับต่อไป เด็กนั่นร้ายกาจมาก เมื่อไม่รู้รหัสก็มาจับมือเราไปแสกนเพื่อปลดล็อก ไม่รู้ไปเอานิสัยแบบนั้นมาจากใคร ทั้งที่พี่ชายก็นิสัยดีขนาดนี้!
จริงใจตามพี่ชายมาติด ๆ นั่งที่โซฟาอีกตัวตาก็มองจันทร์เจ้าไปด้วย รู้สึกในใจมันปั่นป่วนแปลก ๆ อย่างที่ไม่เคยเป็น ยิ่งเวลาที่พี่ชายเหลือบตามองเขาก็ยิ่งหายใจไม่ทั่วท้อง มองปากเล็กที่เม้มแน่นเขาก็เม้มปากตาม...
ความฉิบหาย is following you. Now
“ไอ้เด็กปีศาจ!”
“เฮ้ย!” จริงใจร้องพร้อมกับโยกตัวหลบหมอนอิงที่พี่ชายโยนใส่ และนั่นทำให้เจ้าของห้องทั้งสองหันมามองด้วย จันทร์เจ้ากำมือถือแน่น กัดฟันและหายใจแรงเพื่อข่มอารมณ์ ไอ้เด็กบ้านั่น... กล้าดียังไงมายุ่งกับโทรศัพท์มือถือของเขามากขนาดนี้!
ถ้าหากเล่นทั่วไปจันทร์เจ้าไม่เคยว่า แต่นี่ถึงกับตอบข้อความแทนเขา แถมยังบล็อกเพื่อนของเขาทิ้งอีก
มันจะมากไปแล้ว!!!
“มีอะไรน้องจิ๋ว?!”
“จริงใจน่ะสิ แอบจับมือเราไปปลดล็อกโทรศัพท์ แล้วก็ตอบข้อความแทนเรา แถมยังบล็อกเพื่อนในนั้นเราด้วย!” ลูกหมูบอกพลางไล่ปลดบล็อกเพื่อนที่โดนจริงใจบล็อกไปด้วย
“เอ่อ...” มีนกำลังเอ๋อกับคำบอกเล่า แต่ในขณะเดียวกันนั้นรามินทร์ก็หัวเราะออกมาแล้วยกนิ้วโป้งให้กับจริงใจ เด็กหนุ่มรู้สึกใจชื่นขึ้นมานิดหน่อย อย่างน้อยพี่รามินทร์ก็อยู่ข้างเขาล่ะน่า...
“ก็แค่หวังดี” จริงใจพูดพร้อมกับยักไหล่ไม่สนใจ
“หวังดีประสงค์ร้ายน่ะสิ”
“จะมาง้อหรือมาตีกันเพิ่มเนี่ย” จริงใจกับจันทร์เจ้าสะบัดหน้าไปคนละทางหลังจากที่มีนพูดขึ้น เหอะ! ทีแรกก็จะยอมดีด้วยแล้วเพราะได้คุยเรื่องน่าปวดหัวพวกนั้นกับพี่มีนแล้ว แต่ว่าพอจริงใจกลายเป็นเด็กปีศาจแบบนี้เราก็ไม่อยากจะคุยด้วย
“ไปคุยกันให้รู้เรื่องไป นี่ก็ฟังน้องมันหน่อย” รามินทร์ล็อกคอจันทร์เจ้าเข้าหาตัวพร้อมกับบอกก่อนจะผลักลูกหมู จันทร์เจ้ากลอกตาไปมา นึกอยากจะข่วนรามินทร์ให้เลือดออก แต่ก็ไม่อยากเห็นพี่มีนร้องไห้ โอ๊ย! เราจะโป้งรามินทร์แล้ว!
“จริงใจยังไม่ฟังเราเลย”
“ไปคุยกัน” รามินทร์ย้ำคำเสียงแน่น จันทร์เจ้ายอมลุกขึ้นแม้จะขัดใจอยู่เล็กน้อย ใช่ซี้! รามินทร์เข้าข้างจริงใจนี่นา!
“จันทร์เจ้า” หันไปเชิดหน้ามองคนเรียกก่อนจะกอดอกแล้วนั่งลงปลายเตียง จริงใจเห็นแล้วก็นึกหมั่นไส้กับท่าทางแบบนั้นของพี่ชาย เขากลอกตามองรอบห้องอย่างไม่รู้จะวางสายตาไว้ตรงไหนแล้วกอดอกไว้บ้าง
“ขอโทษ”
“จะพูดกับใครก็มองหน้าเขาด้วย อย่าเสียมารยาท”
ได้ทีก็เอาใหญ่เลยนะ อย่าให้ถึงตาเขาบ้างแล้วกัน พ่อจะเล่นให้ร้องไปฟ้องพี่ฟ้าแทบไม่ทัน
“โกรธเค้าจริง ๆ หรอวะ?”
“ไม่ได้โกรธ แต่ก็ไม่รู้จะพูดอะไรด้วย”
“แล้วทำไมต้องหนีไปบ้านคุณย่า?”
“แค่ไม่อยากเห็นหน้าจริงใจ” เล่นเอาสะอึก “ประโยคที่จริงใจพูดมันติดอยู่ในหัวไม่ยอมหลุดเลย พี่เลยไปนอนบ้านคุณย่า”
จริงใจเดาะลิ้นพร้อมกับพยักหน้า “พูดแบบนี้แสดงว่าก็คิดใช่ไหม?”
“อือ…” ลูกหมูเม้มปาก ก้มหน้ามองตักตัวเอง “มันก็เป็นไปได้ที่จะเป็นแบบจริงใจพูด แต่ยังไม่ลองจะรู้ได้ยังไง…”
“ต่อให้ห้ามก็ไม่ฟังใช่ไหม?”
“ฟังสิ… แต่ขอพี่ลองหน่อยไม่ได้เหรอ?”
“ถ้าบอกว่าเค้าไม่อยากเห็นพี่เสียใจยังจะดื้ออยู่ไหม?” จันทร์เจ้าเงียบเม้มปากแน่น รู้สึกขอบตาร้อน ๆ คล้ายว่าน้ำตาเอ่อขึ้นมา
รู้ว่าทุกคนเป็นห่วงและไม่อยากให้เสีย รู้ว่าทิวาเป็นคนเจ้าชู้ เปลี่ยนคู่ควงไปเรื่อย ๆ ไม่คิดจะหยุดที่ใคร รู้ว่าหากตัดสินใจอะไรไปอาจจะต้องเสียใจ รู้ว่าบางทีคงเป็นแค่ของเล่นฆ่าเวลาที่พอเบื่อก็ถูกเขี่ยทิ้งเหมือนของเล่นชิ้นก่อน แต่ไม่รู้ว่าทำไมถึงได้ดื้อด้าน และไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเผลอแบ่งใจไปให้คนนิสัยไม่ดีคนนั้นตั้งแต่เมื่อไหร่…
“จันทร์เจ้าครับ” จริงใจเรียกชื่อพี่ชายเสียงอ่อนลง เขาย่อตัวนั่งคุกเข่าลงหนึ่งข้าง ยื่นมือไปแทรกมือทั้งสองข้างของพี่ชายที่กำลังบีบกันแน่นให้พี่บีบมือเขาแทน
“พี่แค่ชอบทิวาเอง…”
“ชอบเขาจริง ๆ หรือชอบเพราะมีคนบอกว่าชอบ”
“ชอบ … จริง ๆ” จันทร์เจ้ามั่นใจแล้วว่าชอบทิวาจริง ๆ แม้ทีแรกจะยังยืนยันอะไรไม่ได้ แต่พอมีคนมาพูดตอกย้ำก็ทำให้มั่นใจขึ้นมา ทั้งเบสท์ พี่มีน แล้วยังมีรามินทร์ที่ก็บอกเหมือนกันว่าเราชอบทิวา แม้ว่ารามินทร์จะค่อนข้างหงุดหงิดก็ตาม…
จริงใจถอนหายใจเฮือกกับสิ่งที่หลุดออกมาจากปากพี่ชาย ในหัวของเขาตอนนี้มันขาวโพลนว่างเปล่าไปหมด เมื่ออ้าปากจะพูดกลับเหมือนมีอะไรมาบีบเส้นเสียงของเขาจนไม่สามารถเปล่งเสียงออกไปได้
“ก็แย่ละ…” น้ำตาเม็ดโตไหลออกจากดวงตาผ่านแก้มใสเมื่อน้องชายหลุดคำพูดติดปากออกมา มันแผ่วเบาและยังติดขัดแต่กลับสามารถทำให้จันทร์เจ้าหายใจไม่ออกอย่างประหลาด
“แค่ชอบเฉย ๆ ไม่เป็นแฟนก็ได้…” จริงใจยกมุมปากขึ้น ยื่นมือข้างหนึ่งไปเช็ดน้ำตาจากแก้มให้พี่
“ถ้ามันอยากได้พี่ล่ะ?”
“...จะถามทุกคนก่อน”
“หึ ถามพี่ฟ้าด้วยหรือเปล่า?”
“ถามสิ พี่ฟ้ามีเหตุผล” แล้วจะรู้ไหมว่าเรื่องอะไรที่เกี่ยวกับเจเจทั้งสามพี่ฟ้าจะกลายเป็นคนไม่มีเหตุผลเนี่ย
“เฮ้อ…”
“จริงใจ…~” ตอนนี้จริงใจอยากจะกลายเป็นคนหูหนวกตาบอดไปซะ จะได้ไม่ต้องมาได้ยินเสียงเรียกออดอ้อนและดวงตากลมโตใสแจ๋วนั่น ให้ตายเถอะ! ขนาดก้อนหินยังแหลกเป็นเม็ดทราย นับประสาอะไรกับหัวใจบาง ๆ ของเขา
ใจบางที่หน้า ไอ้ฉิบหาย!
“เออ ยอมให้ชอบก็ได้”
(มีต่อค่ะ)
-
“จริงเหรอ!!? จริงใจน่ารักจัง พี่รักจริงใจที่สุดในโลกเลย” พอสมใจเข้าหน่อยก็รักที่สุดในโลก แล้วขอโทษครับคุณจันทิมันตุ์ แค่ยอมให้ชอบไม่ได้ยอมให้คบ แล้วผมยอมแค่คุณนะครับ กับไอ้ทิวากาลอะไรนั่นไม่ยอมโว้ย!
จริงใจกลอกตาขึ้นฟ้า ทำเสียงรำคาญเมื่อพี่ชายโผเข้ากอด แถมยังหอมแก้มเขาไม่หยุด บอกขอบคุณก่อนจะจุ๊บที่ริมฝีปากหนึ่งทีแล้วจึงได้ฤกษ์ผละออก เห็นหน้าโง่ ๆ ที่กำลังยิ้มกว้างดีใจแล้วนึกหมั่นไส้ชอบกล
“อ๊ะ! พี่ยังไม่ลืมเรื่องที่จริงใจเล่นมือถือพี่นะ! เจ้าเด็กปีศาจ!” แย่ละ ต้องหาทางเอาตัวรอด จริงใจขยับริมฝีปากระบายยิ้มบางอย่างอ่อนโยนขณะที่สบตากับแววตาเขียวปั๊ดของพี่ชาย เอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงนุ่มลึกชวนให้คนฟังเคลิ้มตาม
“เค้าซื้อพุดดิ้งรสนมกับขนมปังร้านนมปังมาให้พี่ด้วย”
จันทร์เจ้าเบิกตาโพลงเมื่อได้ยินชื่อขนมสุดโปรด ก่อนจะรีบวิ่งออกจากห้องตรงไปหาเป้าหมายโดยลืมเรื่องที่ต้องสะสางไปเสียสิ้น จริงใจเดาะลิ้นพอใจและหัวเราะในลำคอ
แค่นี้ก็เรียบร้อย…
17:58 นี่จันทร์เจ้าเอง เราไม่อยากคุยด้วยนี่ก็ไม่เลยตอบ
17:58 นี่จันทร์เจ้าเอง เลิกส่งข้อความมาหาเราได้แล้ว
17:58 นี่จันทร์เจ้าเอง เราเบื่อ!
17:58 นี่จันทร์เจ้าเอง แล้วเราก็รำคาญมาก ๆ ด้วย
ทิวาได้แต่มองข้อความนั้นอยู่หลายนาที เขานั่งรอให้อีกฝ่ายตอบข้อความอยู่นานแต่ก็มีแค่ขึ้นว่าอ่านแล้วแล้วก็เงียบไป จนกระทั่งเสียงเตือนดังขึ้นมา ทิวากาลรีบเปิดเข้าไปอ่าน แล้วดูที่มันพิมพ์ส่งมาดิ โคตรช็อก เขานิ่งค้างไปหลายนาทีกว่าจะมีสติพิมพ์ข้อความตอบกลับ แต่แล้วหลังจากนั้นก็ขึ้นเพียงแค่อ่านแล้วและไม่มีข้อความตอบกลับจากเด็กแก้มกลม เมื่อลองส่งไปอีกครั้งก็ปรากฏว่าไม่ตอบและไม่อ่าน รพินทร์บอกว่าเขาอาจจะโดนบล็อก จนกระทั่งลองค้นหาชื่อของเจ้าเด็กนั่นในโซเชียลต่าง ๆ แล้วหาไม่เจอนั่นแหละ... เด็กแก้มกลมนั่นจะบล็อกเขาทำไมกัน? หรือจะรำคาญเขาจริง ๆ แต่ก่อนหน้านั้นก็คุยกันปกตินี่นา...
“มึงว่างป่ะ?” ทิวากาลกดมือถือโทรออกหาเพื่อน
(“ว่าง มีไรวะ?”)
“กินเหล้ากัน กูอยาก”
(“ได้ เฮิร์ตหรือไง?”)
“งั้นมั้ง ที่เดิมสามทุ่ม มึงโทรชวนไอ้มิคกับรถถังด้วย ชมพู่ช่างหัวมัน”
(“โอเค ได้”)
ทิวากาลถอนหายใจออกมาหลังจากที่วางสายจากต้น เขาโยนโทรศัพท์ไปบนโต๊ะก่อนจะเอนตัวพิงกับพนักโซฟา ในหัวยังมีแต่ข้อความว่า เบื่อ และ รำคาญ ที่เด็กแก้มกลมส่งมาไม่หายไปไหน มันน่าสงสัยว่าจันทร์เจ้าส่งมาจริง ๆ หรือเปล่า แต่บางทีเด็กที่นิสัยซื่อตรงอย่างนั้นก็อาจจะเป็นไปได้ที่ส่งมาเอง ทว่ามันกลับขัดแย้งกันในเมื่อก่อนหน้านั้นที่เขาส่งข้อความไปถามเรื่องราวที่เกิดขึ้นว่าเป็นอะไรเด็กแก้มกลมก็ยังตอบกลับมาปกติดีและไม่มีท่าทีรำคาญอะไร แถมยังกวนประสาทเหมือนเดิมด้วย เพราะเมื่อตอนสายนั้นคนเยอะจนไม่มีโอกาสได้คุยกัน เขาจึงต้องพึ่งพาเทคโนโลยีให้เป็นประโยชน์
เฮ้อ...
ครืด ครืด
ทิวากาลเหลือบมองโทรศัพท์มือถือที่สั่นครืดอยู่บนโต๊ะ เขาเอื้อมมือไปหยิบมันขึ้นมาดูด้วยท่าทางเบื่อหน่ายและเฉื่อยชา พอเห็นชื่อว่าเป็นใครส่งมาหัวคิ้วเข้มก็ขมวดเข้าหากัน และข้อความพรีวิวบนหน้าจอทำให้เขาเปิดเข้าไปดูมันด้วยหัวใจที่เต้นระรัว
18:36 นี่จันทร์เจ้าเอง เราขอโทษ เราไม่ได้เบื่อหรือรำคาญนะ
18:36 นี่จันทร์เจ้าเอง น้องเราเอามือถือเราไปเล่นแล้วส่งข้อความหาทิวา
18:36 นี่จันทร์เจ้าเอง เราไม่ได้เป็นคนส่งนะ แล้วก็ไม่ได้บล็อกทิวาด้วย จริงใจเป็นคนทำ เราปลดบล็อกทุกอย่างแล้วนะ
18:37 นี่จันทร์เจ้าเอง (http://i.imgur.com/ZbFmsU1.png)
ริมฝีปากหยักขยับเป็นรอยยิ้ม ก็คิดไว้อยู่แล้วว่าเด็กแก้มกลมไม่มีทางทำหรอก ถึงแม้จะแอบเขวไปบ้างแต่เขาก็มั่นใจ แต่ว่า… น้องชายของเด็กนั่นแสบจริง ๆ ทิวากาลเปิดอ่านและพิมพ์ตอบกลับแค่จุดสามจุด เขากดออกจากโปรแกรมสนทนานั้นและล็อกเครื่องไว้เหมือนเดิม เขาอยากให้เด็กแก้มกลมง้อเขาบ้าง อาจจะเป็นความคิดที่เสี่ยงเกินไปแต่เขาอยากลอง ร่างสูงผิวปากอารมณ์ดี จากที่จะไปดื่มเหล้าย้อมใจคงไม่ใช่แล้วล่ะ หึหึ
ทันทีที่ก้าวเท้าเข้าไปในสถานที่บันเทิงเสียงเพลงจังหวะสนุกก็ดังเข้ามากระทบหู สายตามากมายของผู้คนต่างจับจ้องมาที่ร่างสูงของทิวากาล หากแต่ผู้ตกเป็นเป้าสายตาไม่ได้สนใจ ทิวากาลเดินขึ้นไปชั้นวีไอพี เมื่อไปถึงเพื่อนก็อยู่กันครบแล้ว ขาดก็แต่ชมพู่ ซึ่งเขาไม่อยากชวนมาสักเท่าไหร่ ขี้เกียจดูแล ถ้างอนแค่เลี้ยงบุฟเฟต์ก็จบแล้ว
“เป็นคนนัดแต่เสือกมาสายนะไอ้ห่า” ทิวากาลยักคิ้วกวน ใช่ เขามาช้ากว่าเวลานัดเพราะระหว่างทางดันมีอุบัติเหตุรถชน กว่าจะผ่านจุดนั้นมาได้ก็ใช้เวลาเกือบครึ่งชั่วโมง
“พระเอกก็ต้องมาทีหลังสิวะ”
“ถุย!!” เพื่อนอีกสามคนพร้อมใจกันทำเสียงใส่ แต่ตอนนี้เขาอารมณ์ดี แค่นั้นทำอะไรเขาไม่ได้หรอก
“มึงชวนพวกกูมาดื่มแบบนี้ไม่เรื่องอะไรเปล่าวะ” รถถังถามไป แต่กว่าจะได้คำตอบก็เล่นเอาเท้าคันยิบ ๆ อยากจะเตะปากคน ยิ่งรอยยิ้มมุมปากแสนกวนประสาทนั่นอีก
“ปกติกูก็ชวน สงสัยอะไร”
“ไม่ใช่เรื่องน้องจันทร์เจ้าหรอวะ?”
“เด็กนั่นเกี่ยวอะไร ไม่ใช่ละ” ต้นหัวเราะแม้จะโดนทิวากาลตบหัว แล้วหน้างง ๆ ของมิคกับรถถังก็ทำให้เขาหัวเราะเสียงดังกว่าเดิม รู้สึกเหมือนเป็นผู้กุมความลับเลยว่ะ
“อ่า” มิคดีดนิ้ว “ที่ให้กูไปถามเบสท์ให้ว่าน้องจันทร์เจ้าชอบใครเพราะมึงชอบน้องใช่ไหม!?”
ทิวากาลกลอกตามองเพื่อนแล้วยกเหล้าขึ้นดื่มไม่ตอบคำถาม ใครจะไปตอบวะ ขืนบอกไปได้โดนมันล้อแน่ แค่เห็นหน้าไอ้ต้นก็อยากจะเอาขวดเหล้าฟาดแล้วถ้าไม่ติดว่าเสียดายเหล้า และก็ใช่… เขาให้มิคไปถามเบสท์ให้ว่าเด็กแก้มกลมนั้นชอบใครเพราะมิคกับเบสท์สนิทกันในระดับหนึ่งซึ่งเขาก็พอจะรู้อะไรเกี่ยวกับสองคนนี้บ้าง
“ไอ้ฉิบหาย! มันหน้าแดงว่ะ” รถถังตะโกนพร้อมกับชี้หน้ากาล
“กูกินเหล้า ก็ต้องแดงมะ”
“เพิ่งดื่มไม่กี่แก้วเอง น่าจะเพราะเขินมากกว่า” ไอ้เหี้ยต้น!! ทิวากาลถลึงตาใส่เพื่อนก่อนกระดกแก้วเหล้าดื่มรวดเดียวหมด ไอ้ฉิบหาย จะจุดไฟขึ้นมาทำไม เพื่อนเขาแต่คนความเสือกยิ่งเป็นเลิศ แย่จริง ๆ
“บอกมานะเว้ยไอ้หล่อ ไม่งั้นกูไม่บอกนะครับว่าน้องมันชอบใคร” มิคยื่นข้อเสนอพร้อมยิ้มร้าย กว่าจะไปขู่เอาคำตอบจากเพื่อนของน้องจันทร์เจ้าซึ่งก็คือเบสท์ได้เล่นเอาเขาเหนื่อย แล้วยังรู้สึกว่าตัวเองเป็นนักเลงที่ไปรังแกเด็กยังไงชอบกล แต่เมื่อนึกถึงตอนทำให้เด็กดื้อนั่นยอมบอกว่าใครคือคนที่จันทร์เจ้าชอบได้ก็ยิ้มออกซ้ำแววตายังระยิบระยับไปด้วยความเจ้าเล่ห์
“ไอ้ห่า ทำไมกูรู้สึกว่าตัวเองไม่รู้เรื่องอะไรเลยวะ!” รถถังผู้ไม่รู้เรื่องโวยวาย แต่สิ่งที่เขาได้ก็แค่ฝ่ามือหนา ๆ ของมิคกับต้นที่ตบไหล่คนละข้าง กูต้องการความกระจ่างโว้ย!!! ไม่ต้องมาตบไหล่ ไอ้ข้อศอกหมา
“ใคร?”
“ตอบคำถามกูก่อนว่ามึงชอบน้องมันหรอ แล้วกูจะบอก”
ทิวากาลจิปากขัดใจ ช่างแม่งเถอะมาถึงขนาดนี้แล้ว “เออ”
คนที่ยังไม่รู้เรื่องเบิกตกใจ แต่ก็ยังอยากแกล้งเพื่อนให้มากกว่านี้ นาน ๆ จะหลุดออกมาสักที
“อะไรนะ ไม่ได้ยินเลยว่ะ”
“เออ กูชอบมัน พอใจหรือยังไอ้สัด!” มิคหัวเราะชอบใจ จริง ๆ ก็พอจะรู้อยู่บ้างจากการสังเกตในหลาย ๆ อย่าง แต่ได้ยินจากปากมันก็ย่อมดีกว่าคิดเอาเอง
“เฮ้ย! เอาจริงดิ!”
“มึงข้องใจอะไรไอ้ถังแตก”
“ถังแตกที่หน้า รถถังโว้ย ชื่อกูเสียหมด” รถถังโวยวายเป็นเด็ก ๆ โดยมีทิวากาลกระตุกยิ้มพอใจที่สามารถเปลี่ยนประเด็นได้ และเมื่อรับคำตอบที่พอใจก็ไม่มีใครถามอะไรอีก แต่เขายังไม่ได้คำตอบนี่หว่า…
ทิวากาลโยนน้ำแข็งใส่มิค “แล้วคำตอบกูล่ะ”
“ถ้ามึงไปเข้าห้องน้ำก็ส่องกระจกดู นั่นแหละ”
ร่างสูงนิ่งไป ยกแก้มเหล้าค้าง “เดี๋ยว… กูเหรอ?”
“เออ!”
“เหยดดดด ใจตรงกันแบบนี้ก็รุกเลยดิคร้าบ!” รถถังร้องบอกหลังจากที่จับใจความได้ เขาละอยากเห็นจริง ๆ ว่าคนอย่างทิวากาลจะจีบจันทร์เจ้ายังไง เพราะเพื่อนเขาคนนี้ไม่เคยจีบใครเลยด้วยซ้ำ แน่ล่ะ หนังหน้าอย่างมันมีแต่คนเข้าหา บางคนก็แทบจะคลานเข่าเข้าไปถวายตัวให้ แม้จะรู้ว่าเป็นเพียงแค่ของเล่นฆ่าเวลา
“หุบปากไปก่อนรถถัง … นอกจากบอกว่าเป็นกูแล้วมีอะไรอีก?”
“มี... ไหมนะ”
“อย่ากวนตีนไอ้มิค”
มิคหัวเราะเสียงดังก่อนจะยื่นข้อเสนออีกครั้ง “บอกว่ามึงจะเลี้ยงวันนี้แล้วกูจะเล่าให้ฟัง
ไอ้สารเลวเอ๊ย! แล้วคนอย่างทิวากาลจะทำยังไงได้ล่ะ
“เออ!!”
“เยี่ยม!” มิคบอกพร้อมกับยกนิ้วโป้งให้ ในขณะเดียวกันนั้นรถถังกับต้นก็โห่ร้องดีใจ “คืองี้ หลังจากที่ถามว่าน้องมันชอบใครใช่ป่ะ แล้วกูคิดว่ามึงต้องอยากรู้ต่อแน่ ๆ กูเลยถามเผื่อว่าเรื่องมันเป็นยังไง”
“เข้าประเด็นหลักได้แล้วไอ้เหี้ย ไม่ต้องเพ้อ!” ทำมาเป็นพูดบอกว่าเขาอยากรู้ ความจริงตัวมันเองนั่นแหละที่อยากเสือก
“เมื่อวันเสาร์ที่แล้วเขาไปดูหนังกันไง แล้วทีนี้น้องจันทร์เจ้าของมึงก็ไปส่งเบสท์ที่หอ แล้วเขาก็คุยกัน เบสท์บอกว่าจันทร์เจ้าชอบมึง แต่น้องมันสับสนเลยกลับไปคุยกับน้องชายที่บ้าน แต่น้องชายดันบอกว่าไม่ได้ชอบ แค่เขวเพราะเพื่อนบอก แล้วก็เลยกลายเป็นจันทร์เจ้าแบบเมื่อเช้า จบ”
ไอ้เด็กเวรนั่นอีกแล้ว!!
ทีแรกก็ไม่เข้าใจว่าทำไมเด็กแก้มกลมถึงได้เรียกน้องชายตัวเองว่าเด็กปีศาจ แต่ตอนนี้เข้าเริ่มจะเข้าใจแล้วล่ะ
“จบเรื่องไอ้กาล แล้วมึงกับน้องเบสท์นี่ยังไง กูเห็นนะว่าไปวอแวน้องมัน”
มิคกลอกตาขึ้นฟ้า ทำไมถึงได้วกมาหาเขาได้ เรื่องของไอ้กาลมันน่าสนใจกว่าตั้งเยอะไม่ใช่หรือไง “เด็กข้างบ้านที่เคยสนิทกัน”
“หึ เดี๋ยวกูมา” ทิวากาลบอก วางแก้วเครื่องดื่มลงบนโต๊ะแล้วเดินออกไป ตอนนี้เขาอยากจะไปเข้าห้องน้ำสักหน่อย
ปึก!
“อ๊ะ ขอโทษครับ” ร่างสูงขมวดคิ้ว ระหว่างที่เขากำลังเดินเบียดเสียดผู้คนมากมายภายในผับเพื่อที่จะออกไปทางด้านหลังนั้นกลับมาใครบางคนมาชนเข้า
“อ้าว พี่กาล”
“หือ ณภัค?” หัวคิ้วเริ่มคลายออกหลังจากที่รู้ว่าผู้ชายร่างเล็กที่ชนเขานั้นเป็นใคร ณภัคพยักหน้าพร้อมรอยยิ้ม พวกเขาสองคนสนิทกันในระดับหนึ่ง
“ไม่เจอกันนานเลยอ่ะ ช่วงนี้ภัคไม่ค่อยเห็นพี่มาเที่ยวอะไรอย่างนี้เลย”
“เบื่อ ๆ น่ะ ปีสี่แล้ว ยุ่งกับโปรเจ็กต์ด้วย” ทิวากาลตอบ “แล้วเราเป็นไง ได้ยินว่าเพิ่งเลิกกับแฟน”
“โอ๊ย อย่าถามถึงมันได้ป่ะ รำคาญ บอกเลิกแล้วยังจะมาตื้อขอคืนดีอยู่ได้ ใครจะโง่กลับไปล่ะ เป็นควายครั้งเดียวกันเกินพอแล้ว”
“หน้าอย่างนี้ใครจะปล่อยไป”
ณภัคกลอกตาไปมากับคำพูดของรุ่นพี่คนสนิท “ถ้าไม่อยากปล่อยก็ควรจะทำแบบนั้นตั้งแต่แรก มันไม่ได้รักภัคหรอก”
“ก็ไม่แน่หรอก บางทีมันอาจจะรักภัคก็ได้”
“รักเงินภัคน่ะสิ! กับอีเด็กเวรนั่นไม่มีเงินให้มันใช้มั้งถึงได้กลับมาตื้อภัค ยี๋ สะอิดสะเอียน”
“โหดสัด แล้วนี่เรามากับใคร?”
“มากับเพื่อนแหละ พวกพีทนั่งอยู่ด้านนู่น พี่กาลล่ะ? มีสาวที่ไหนนั่งด้วยยัง ภัคไปนั่งด้วยไปป่ะ?” ทิวากาลหัวเราะเมื่อณภัคเล่นหูเล่นตาทำหน้าเจ้าชู้ใส่
“มากับเพื่อนเหมือนกัน อยู่ด้านบนครับ จะไปนั่งก็ไป ไม่มีสาวอะไรทั้งนั้น”
“ว้าว! หรือเบื่อชะนีแล้วอยากจะลองแซบกับผู้ชาย?”
“ไม่แซบกับภัคแน่นอนอ่ะ”
“โอ๊ย เกลียด!!” ณภัคพูดพร้อมกับตีไหล่ทิวากาลด้วยหนึ่งที “ภัคกลับโต๊ะดีกว่า เดี๋ยวพวกมันบ่น พี่กาลไปส่งหน่อย”
ทิวากาลพยักหน้าตกลง ยอมให้รุ่นน้องควงแขนพาไปที่โต๊ะ เห็นว่าอยากจะเย้ยพวกผู้หญิงที่จะเข้ามาหาเขา เออ ก็แล้วแต่เลย เมื่อถึงโต๊ะของณภัคก็อยู่พูดคุยทักทายสักพักก่อนจะขอตัว เขากับณภัครู้จักกันเพราะรุ่นน้องตัวเล็กคนนี้เป็นเพื่อนกับน้องสาวเขา
ทิวากาลเดินตรงไปที่ประตูทางด้านหลังของผับ มือหนาตบที่กระเป๋ากางเกง สุดท้ายก็ถอนหายใจออกมา เขาไม่ได้พกบุหรี่ติดตัวตั้งแต่เมื่อไหร่นะ... ร่างสูงจึงตัดใจจากที่ว่าจะสูบบุหรี่สักหน่อย เป็นเอาโทรศัพท์มือถือออกมาเล่นแทน เลิกคิ้วขึ้นสูงเมื่อเห็นว่ามีแจ้งเตือนมากมายบนหน้าจอ ส่งอะไรมาเยอะแยะ แต่เขาไม่รู้สึกตัวเลยแฮะ...
ทิวากาลระบายยิ้มกว้างออกมาหลังจากที่เปิดเข้าไปดูแจ้งเตือนเหล่านั้น มันเป็นข้อความจากคนที่ทำให้เขาสูญเสียความเป็นตัวเอง เจ้าเด็กแก้มกลมส่งข้อความมากมากกว่าสิบ ทั้งข้อความเพ้อเจอพูดไม่รู้เรื่อง คำบอกว่าขอโทษต่าง ๆ นานา สติ๊กเกอร์ปัญญาอ่อนที่เจ้าตัวชอบส่งมาก่อกวน หรือแม้แต่ตัวอักษรที่พิมพ์มามั่ว ๆ ไม่เป็นคำ สุดท้ายก็จบด้วยสติ๊กเกอร์ร้องไห้เพราะว่าเขาไม่ตอบกลับ
ไอ้เด็กกวนประสาทเอ๊ย!
ร่างสูงไม่ตอบกลับ แต่โทรออกหาอีกฝ่ายแทน รอสายอยู่นานก็ไม่มีคนรับ เขาโทรไปราวสามครั้งได้จึงตัดใจ แต่ว่าจากนั้นไม่นั้นก็มีป๊อปอัพแจ้งเตือนขึ้นมาจึงรีบกดเข้าไปดู
22:23 นี่จันทร์เจ้าเอง จริงใจบอกว่าไม่ให้รับ ดึกแล้ว ไปนอนซะ
22:23 นี่จันทร์เจ้าเอง (http://i.imgur.com/GGwCcBx.png)
22:23 นี่จันทร์เจ้าเอง (http://i.imgur.com/NdPc1XV.png)
ไอ้เด็กเวรเอ๊ย!!!!!!!
TBC
มาแย้วววววววววว ขอโทษที่มาช้าค่ะ อยากอัพวันนี้เพราะครบรอบสองเดือนพอดี /รัวมือสะบัดพู่
ทิวามีบทแล้วหนาเหวยยยยยยยยยยยยยยย ทำเป็นเล่นไป555555555555555555
ตอนนี้คาดว่าจริงใจแย่งซีนไปหมดอย่างแน่นอน กรั่ก ๆๆ
ไว้เจอกันตอนหน้าครับผม บั๊บบัย
cr. sticker line : TuaGom : Mhee Noom & Tai Nim 2 By Tora Jung
TuaGom : Mhee Noom By Tora Jung
-
โอ้ยยยย แก้มกลมลูกกกกก ทำไมหนูน่ารักงี้
-
ใจตรงกันแล้ว :mc4: :mc4: :mc4:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
เมื่อไหร่จะจะได้สวีทกัน ทิวาเอาคะแนนสงสารไปแล้วกันนะคะ แต่ก็ให้คะแนนความฮอตกับจริงใจค่ะ LOL
:hao3 :hao3: :hao3: :mew1: :mew1: :mew1:
-
จันทร์เจ้าน่าร๊ากกกกก
-
จริงใจลูกกกก หวงมาก555555
-
จ้าาาาา จริงใจ :ruready
-
จันทร์เจ้า ง้อได้น่ารักมากกกกกก
o13 o13 o13
-
สงสัยจริงใจจะถูกเปลี่ยนเป็นชื่อนี้จริงๆแล้วล่ะ
แต่จริงๆแล้วจริงใจน่ารักนะ ฮาาาาา
-
ไม่เอาง่าาาาาาา. เป็นแฟนปุ๊บมันก้อไม่พีคละดิ. เอาช่วงจีบๆๆๆ
-
จริงใจ คนหวงพี่2016!! :laugh:
-
สงสารจริงใจ เข้าใจความรู้สึกห่วงพี่ หวงพี่นะ แต่แกก็ต้องตัดใจ คือแบบ ปล่อยให้พี่มันได้เรียนรู้บ้าง
ฮึกๆ
-
ถถถถถถถทิวา55555555555555555555555555
-
ทำไมหงุดหงิดจริงใจ..
ก็เพราะว่าบ้านหมูทำงี้กะหมู หมูเลยดูไม่โตอะ เห็นของกินก็หายทันที เจ้าเด็ก จะว่าน่ารักก็น่ารัก แต่ที่บ้านทำแบบนี้ก็ไม่ถูกอะเราว่า (คนเดียว555)
-
ทิวาไม่ต้องถามหรอกว่าใครมาชอบจันทร์เจ้าบ้าง แค่คนที่บ้านก็แย่แล้ว นี่แค่จริงใจคนเดียวนะ ถ้าพี่ฟ้ามาเองงงไม่อยากจะคิดเลย
-
เจอฤทธิ์เด็กปีศาจเข้าไปพี่กาลหงอยไปเลย 555
-
นอกจากจริงใจจะแย่งซีนแล้ว ณภัคก็แย่งซีนเช่นกัน :laugh: :laugh:
ลูกหมูน่ารักขนาดนี้ ถ้ายกให้พี่กาลง่ายๆก็แย่ละ #มีความติดก็แย่ละมาจากจริงใจ
-
สุดท้ายจริงใจก็ง้อพี่สำเร็จด้วยการซื่อขนมมาล่อ 55555
-
โถ มีความหวงพี่แรงอะ 555
งานนี้ทิวาคงต้องส่งณภัคเข้าสู้ละล่ะ
เบี่ยงเบนความสนใจจริงใจมา
ขอบคุณคนเขียนนะคะ
-
ฮึ้ยยยยยจริงใจจจ :ling1: กำลังจะดีอยู่แล้วเชียว555555555555
รอตอนต่อไปปปป
-
ทำไมรู้สึกรัก เด็กปีศาจ 5555555 ไอ่แสบบบ
ผลัดกันง้อไปนะ ทิวา ลูกหมู แต่มีก้างตัวใหญ่โตคือ เด็กปีศาจ
-
ขอเด็กปีศาจจริงใจไปกอดสักที อิอิ "รักจริงใจนะ"
ทิวากาลเริ่มจีบได้สักที คงไม่มีดราม่าแล้วววนะ
-
ทิวาคงต้องทำใจ เด็กปีศาจนางหวงหนูจิ๋ว
-
จริงจ๊ายยยยยยยยย!!!!!! o22
-
จริงใจง้อพี่ได้น่ารักมากกก ง้อด้วยของกิน5555
รอตอนต่อไป :mew1:
-
จริงใจยังขนาดนี้แล้วพี่ฟ้าจะขนาดไหน
ไม่อยากจะคิด :laugh: :pig4:
-
เป็นพี่ที่เชื่อฟังน้องมากจิงๆเลย แม้ว่าน้องจะเป็นเด็กปีศาจ
-
ทิวาสู้ๆ
-
เราสงสารทิวา :m20: :m20: จริงใจตัวแสบแล้วทิวารู้จักกับภัคด้วยงานนี้ได้แก้แค้นจริงใจแน่ๆ :m20:
-
ต้องใข้ณภัคดึงความสนใจออกมานะพี่กาล 55555
-
:pig4:
-
นั่นแน่รู้งี้แล้วเอาไงต่อพี่กาล!?
-
ทำไมเด็กปีศาจร้ายกาจขนาดนี้
-
ฮ่าฮ่า จริงใจนิร้ายจริงๆ
-
เด็กปีศาจหวงพี่แรงจริงๆดังนั้นทิวาต้องเคลียร์ตัวเองดีๆนะ
-
รู้ใส้กันดีใช่ไหมถึงได้เรียกเด็กปีศาจ
-
ไม่อยากจะคิดถึงตอนที่พี่ฟ้ารู้เรื่องงงงง :katai1:
-
ต้องเข้าทางน้องนะ
-
ลูกหดมูน่ารัก เลยมีแต่คนหวงงงง :hao7:
-
เด็กปีศาจ รักนะ55555555555555555555555555555555555
-
จะโดนตีนใครกระทืบไหมถ้าจะบอกว่าหมั่นไส้น้องหมูจันทร์เจ้า.. :z3:
มีแต่คนมะรุมมะตุ้มรุมรักนาง โอ๋นาง จนนางจะไม่เป็นตัวของตัวเองละ จนจะทำอะไรด้วยตัวเองไม่ได้แล้วเนี่ย :katai1:
อยากให้ทิวากาลเป็นคนที่ถูกง้อ ถูกตามตื้อ ถูกรักบ้าง เหมือนดูจากภายนอกอาจจะเจ้าชู้ แต่ป้าเชื่อว่าเวลารักใครเขารักจริงนะ
เบื่อบทนายเอกถูกตามตื้อ ตามเอาใจแล้วอะ
เพราะมีคนรอเอาใจหนูเยอะไปหมดจนทิวากาลไม่มีบทในเรื่องแล้วหนูเอ้ย
(นี่ยังแอบนึกเลยนะว่าจริงใจxจันทร์เจ้าไปเลยดีไหม ป้าฟินโมเม้นพี่น้องท้องเดียวกันเหลือเกิน /ปาดน้ำหมาก)
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
อา...เริ่มสงสารทิวากาลในอนาคต
ความรักนี้ไม่ได้มีแค่สองคนแล้วอะ ปัจจัยภายนอกเต็มไปหมดเลย แค่ฝั่งเจเจก็เยอะแล้ว
เหนื่อยแน่ๆเลยแบบนี้ สู้ๆนะทั้งสองคน คนเขียนด้วยค่ะ รอนะคะ
-
จริงใจชั้นนนนนน
-
รุกเลยทิวาฮื่อออออ :ling1:
-
จริงใจจจ ไอเด็กปีศาจจจจจจ
ฮืออออ
-
มนุษย์แฟนเด็ก
17
มีความมาหาหน่อย อ่อยแล้ว
วันนี้จันทร์เจ้ามาเรียนด้วยความสดใสไม่มีความเครียดแบบเมื่อวานแล้ว เพราะได้คุยกับน้องจนรู้เรื่อง แถมจริงใจยังยอมให้ชอบทิวาด้วย ดีสุด ๆ ไปเลย! แม้จะยังไม่ค่อยพอใจที่น้องเอามือถือไปเล่นอย่างเอาแต่ใจนั่น แถมตอนทิวาโทรมาก็ไม่ให้รับ อ้างว่าดึกแล้วควรจะไปนอนทั้ง ๆ ที่มันยังไม่ห้าทุ่มเลยด้วยซ้ำ!!
“จันทร์เจ้า!”
“อ้าว หวัดดีตะวัน” ยิ้มหวานทักทายคนที่ร้องเรียกพร้อมโบกมือให้ ตะวันเองก็รีบเดินเข้ามาหาจันทร์เจ้า
“ไม่รู้ว่าขับรถเป็นด้วย” ตะวันทัก ลูกหมูหัวเราะพลางเหวี่ยงกระเป๋าพาดไหล่ ระหว่างที่เดินออกจากลานจอดรถ
“เราขี้เกียจขับ เพิ่งขับมาเรียนวันนี้วันที่สองเอง”
“อ้าว แล้วก่อนหน้านั้นมายังไงล่ะ?”
“น้องชายมาส่งครับ”
“หืม จันทร์เจ้ามีน้องด้วยเหรอครับ?”
“มีสิ! น้องชายหนึ่ง น้องสาวหนึ่ง เราเป็นพี่คนโต แล้วตะวันล่ะ มีพี่น้องไหม?”
“มีพี่สาวหนึ่งคน เราเป็นลูกคนเล็ก”
“อย่างนี้นี่เอง อ๊ะ! เจอเบสท์กับฟินน์แล้ว เราขอตัวนะ”
“อือ ไว้เจอกัน” ตะวันบอกพร้อมกับวางมือบนศีรษะกลมแล้วขยี้เบา ๆ จันทร์เจ้าพยักหน้ายิ้ม ๆ รับคำ
“ไว้เจอกัน บั๊บบัย~~”
“วันนี้ดีดแล้วโว้ย!”
“เราก็อารมณ์ดีตลอดแหละ เบสท์ไม่ต้องห่วงน้า~” ไม่น่าเลย... เบสท์กลอกตาไปมาก่อนจะปัดมือขาว ๆ ของไอ้หมูแคระออกจากการลูบผม ลามปามใหญ่แล้วนะมึง
“คุยอะไรกับตะวันวะ?”
“เรื่องทั่วไปครับผม ไม่มีอะไรให้เบสท์อยากรู้หรอก ... ฟินน์เป็นอะไรเหรอ?” พูดกวนเบสท์ไปแล้วก็หันไปสนใจเพื่อนผู้หญิงคนเดียวบ้าง ฟินน์กอดอกแล้วสะบัดหน้าหนีไปทางอื่น ทิ้งให้ลูกหมูหน้าเหวอเพราะไม่รู้ว่าเพื่อนเป็นอะไรไป
“มันงอนมึง”
“เอ๋? งอนเรา ฟินน์งอนเราเรื่องอะไรง่า?”
“มันบอกว่าเพราะมึงไม่เล่าให้มันฟังว่าเกิดอะไรขึ้น”
“ง่ะ... เราไม่รู้นี่นาว่าจะเริ่มเล่ายังไง อยู่ ๆ ก็ไปเล่าเรื่องของตัวเองให้ฟังเรารู้สึกแปลก ๆ ถ้าเกิดว่าไม่ได้อยากรู้ เราขอโทษน้า ฟินน์อย่างอนเลยนะ”
“จิ๊! รำคาญ ไปไกล ๆ ดิ๊”
“แง ฟินน์ง่า ขอโทษครับ จะเล่าให้ฟังก็ได้ หายงอนเถอะน้า เดี๋ยวเราบอกวินเซนต์กับดไวท์กับรีเควสฟินน์เลยน้า~”
“เห็นว่ามาขอโทษหรอกนะ หายงอนก็ได้”
“เย้!! ฟินน์น่ารักที่สุดเลย~”
“อีดอก หายงอนเพราะวินเซนต์กับดไวท์ก็บอกไป”
“ย่ะ! ผู้ชายต้องมาก่อนสิ บอกวินเซนต์กับดไวท์สิ” อะไรง่า... ลูกหมูทำหน้างอแง ฟินน์ไม่งอนเพราะเอาวินเซนต์กับดไวท์มาอ้างหรอกหรอ
“ครับ ๆ” จันทร์เจ้าเอาโทรศัพท์มือถือออกมา กดเข้าไปในรายชื่อเลื่อนลงมาเจอชื่อดไวท์ก่อนจึงโทรออกหาดไวท์ ระหว่างที่รอสาย ฟินน์กับเบสท์ก็บอกให้เปิดลำโพงด้วย
(“สวัสดีครับ”)
“ดไวท์ นี่จันทร์เจ้าเอง~ ว่างไหม?”
(“ว่างนะ มีอะไรพิกกี้?”)
“คืองี้น้า เรามีเรื่องจะขอร้องหน่อย คือเพื่อนเรางอนเราใช่เปล่า แล้วทีนี้เราเลยบอกว่าถ้าหายงอนจะบอกให้ดไวท์กับวินเซนต์รับรีเควสง่ะ...”
(“อ๋อ เพื่อนชื่ออะไรครับ?”)
“เราจำไม่ได้อ่ะ เดี๋ยวเราส่งข้อความไปให้นะ ดไวท์ไว้ช่วยบอกวินเซนต์ด้วยหน่อยได้ไหมครับ?”
(“ได้ครับ”)
“เย้ ขอบคุณมาก ๆ เลย เราไม่กวนแล้ว บั๊บบัย” เมื่อวางสายจากดไวท์แล้วลูกหมูก็ก้มหน้ากดโทรศัพท์ยุกยิกเพื่อส่งชื่อโปรไฟล์ของฟินน์ให้กับดไวท์ แต่พอเงยหน้าขึ้นมาก็ต้องผงะเล็กน้อยเมื่อพบกับสายตาอำมหิตจากเบสท์และสายตาปลาบปลื้มปนอำมหิตจากฟินน์
ไรอ่า... เราทำอะไรผิดอีกงั้นเหรอ...
“ทำไมมองเราแบบนั้น…?”
“หมั่นไส้! ขึ้นเรียนกันเถอะชะนี” เบสท์ว่าเสียงสะบัดก่อนจะลากฟินน์ไปโดยไม่ถามความสมัครใจ
“เดี๋ยวสิเฮ้ย กูจะถามเรื่องเมื่อวานนนนนน~” ฟินน์ร้องโหยหวนแต่เบสท์ก็ไม่สน ลูกหมูส่ายหน้าขำแล้วจึงวิ่งตามหลังเพื่อนทั้งสองไป จันทร์เจ้าเข้าไปแทรกระหว่างฟินน์กับเบสท์ยกแขนกอดคอเพื่อนทั้งสองแล้วยิ้มแฉ่ง ก่อนจะต้องยิ้มค้างพร้อมขมวดคิ้วน้อย ๆ เมื่อสายตาไปเห็นบางอย่างที่ต้นคอด้านหลังของเบสท์เข้า… ปล่อยเป็นเรื่องของเบสท์แล้วกัน ถ้าเบสท์อยากเล่าเดี๋ยวก็คงเล่าให้ฟังเอง
เมื่อเข้ามาในห้องเรียนทั้งสามก็ไปหาที่นั่ง ฟินน์เป็นคนเปิดประเด็นเรื่องเมื่อวานขึ้นมา ลูกหมูจึงต้องเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นให้ทั้งคู่ฟัง เบสท์เกิดรู้สึกผิดขึ้นมาถ้าคิดว่าตัวเองเป็นต้นเหตุ เพราะหากเขาไม่บอกว่าจันทร์เจ้าชอบทิวากาล เจ้าหมูก็คงไม่เอาเรื่องนี้ไปพูดกับน้องชายจนมีปากเสียงกันแบบนี้ แต่จันทร์เจ้าก็ยืนยันว่าไม่เป็นอะไรและบอกว่าปรับความเข้าใจกับน้องเรียบร้อยแล้ว เบสท์ค่อยกลับมาเริ่มยิ้มเหมือนเดิม เด็กหนุ่มตัวเล็กเอ่ยสารภาพกับลูกหมูเสียงแผ่วว่าบอกมิคไปแล้วถึงเรื่องเมื่อวันเสาร์เพราะโดนบังคับขู่เข็ญ แม้จะตกใจไปชั่วขณะแต่ลูกหมูก็ยังยิ้มกว้าง จะบอกช้าหรือบอกเร็วยังไงก็ต้องรู้อยู่ดี
การเรียนในช่วงเช้าผ่านไปอย่างเรียบง่าย ระหว่างที่กำลังเก็บของทั้งสามก็คุยกันอย่างสนุกว่าจะกินอะไรกันเป็นมื้อเที่ยง จันทร์เจ้ายกกระเป๋าพาดไหล่หนึ่งข้าง มือขาวล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกงแล้วหยิบเครื่องมือสื่อสารออกมา ทันทีที่โทรศัพท์มือถือส่องแสงสว่างขึ้นดวงตาโตก็เบิกโพลงเพราะแบรนเนอร์ที่เรียงกันเป็นแถบ จากทิวาทั้งนั้นเลย อ่านจากที่พรีวิวแล้วก็หลุดยิ้มออกมา ทิวานี่งอแงจังเลยน้า… ปลายนิ้วสไลด์แบรนเนอร์ใส่รหัสปลดล็อกแล้วพิมพ์ตอบข้อความ ว่างหรือไงถึงได้ส่งข้อความมาก่อกวนเป็นสิบแบบนี้ ทั้งยังมีสติ๊กเกอร์อีกหลายตัวอีก คนเขาเรียนอยู่แท้ ๆ ยังจะงอแงหาว่าเราตอบช้า บู้ว! ต่อให้เป็นใครก็ไม่ตอบทั้งแหละ เราปิดทั้งเสียงทั้งระบบสั่นเลยด้วย!
“อ๊ะ!”
“เดินมองทางด้วยสิ” แหงนหน้ามองเจ้าของเสียง จันทร์เจ้าลูบหน้าผากตัวเองป้อย ๆ รู้สึกตาพร่าเล็กน้อยเมื่อเห็นตะวันยิ้มกว้าง เพราะมัวแต่ก้มหน้าพิมพ์ข้อความตอบททิวากาลจึงไม่ทันระวังจนชนตะวันเข้า
“เราขอโทษ ตะวันเป็นอะไรหรือเปล่า?” ถามก่อนจะมองไปด้านหลัง เห็นฟินน์กับเบสท์จ้องอยู่ สายตาไม่น่าไว้ใจเลยแฮะ
“เป็น แต่ถ้าจันทร์เจ้าไปกินข้าวเที่ยงด้วยกันก็จะไม่เป็น”
“ง่ะ… ต้องถามเบสท์กับฟินน์ก่อน” ตะวันหันไปมองด้านหลัง ฟินน์กับเบสท์ทำเป็นคุยกันเหมือนไม่สนใจอะไร เมื่อตะวันถามว่าไปกินข้าวด้วยกันไหมก็โยนกลับมาที่จันทร์เจ้าเฉย สุดท้ายลูกหมูก็ตอบตกลงไป แค่กินข้าวเอง ไม่มีอะไรสักหน่อยนี่นา ไม่มีปัญหาอยู่แล้ว
“ตะวันไม่ได้ซ้อมประกวดหรอ?” ฟินน์ถามขึ้นระหว่างที่กำลังทานข้าว
“ซ้อมตอนเย็นน่ะ”
“ใกล้ถึงวันประกวดแล้วนี่ ซ้อมหนักเลยดิ”
“ใช่ หนักเอาเรื่อง เหนื่อยด้วย” ตะวันบ่น แอบเหลือบมองคนที่นั่งอยู่ข้าง ๆ หวังว่าจันทร์เจ้าจะพูดหรือถามอะไรเขาบ้าง แต่จันทร์เจ้าก็เอาแต่สนใจจานข้าวตรงหน้า ไม่ใส่ใจจะคุยกับใคร ตะวันขยับยิ้มเมื่อเห็นโอกาส มือหนายื่นไปและเช็ดเม็ดข้าวที่ติดมุมปากเล็กของจันทร์เจ้าออก และการกระทำเหล่านั้นก็ตกอยู่ในสายตาของเบสท์กับฟินน์… ลูกหมูสะดุ้งแล้วผงะออก ก่อนจะยิ้มน้อย ๆ และบอกขอบคุณ แล้วจึงใช้หลังมือเช็ดริมฝีปากตัวเอง
“กินเลอะเป็นเด็กเลย”
“ปากเราเล็กนี่นา…” พึมพำเสียงเบาแล้วทำหน้ามุ่ย ก่อนจะก้มหน้ากินข้าวต่อ
ตะวันแอบถอนหายใจเบา ๆ อุตส่าห์ชวนมากินข้าวด้วยกันได้แล้วแท้ ๆ แต่กลับไม่สามารถทำให้จันทร์เจ้าสนใจได้เลย แย่จริง ๆ
“วันประกวดจะไปกันหรือเปล่าครับ?”
“ไปสิ!” เบสท์บอกเสียงดัง
“มีหรือจะพลาด!” ฟินน์เองก็เช่นกัน
“แล้วจันทร์เจ้าล่ะ?”
“อือ เราจะไปเชียร์เพื่อนเรา”
“อ้าว ไม่เชียร์เราหรอ?”
“เชียร์อยู่แล้ว ตะวันก็เป็นเพื่อนเรานี่นา สู้ ๆ นะ เดี๋ยวเอาดอกไม้ไปให้” แค่คำพูดไม่กี่คำจากจันทร์เจ้าก็ทำให้ตะวันยิ้มกว้างแล้ว แม้จะอยากตัดคำว่าเพื่อนทิ้งก็ตาม พวกเขาพูดคุยกันบ้างระหว่างทานข้าว แต่ส่วนมากจะเป็นเบสท์กับฟินน์ที่ชวนคุย เมื่อถึงเวลาที่ต้องแยกตะวันก็จำใจต้องไป ถึงจะอยากอยู่กับจันทร์เจ้าต่อให้นานกว่านี้ ไม่เป็นไร ไว้ค่อยหาโอกาสมาเจอใหม่ก็ได้
“ทำไมมีแต่ผู้งานดีมาชอบมึงวะ” ฟินน์บ่นขึ้นแบบเซ็ง ๆ แต่ไม่จริงจัง
จันทร์เจ้าช้อนตามอง ดุนช็อกโกแลตไปไว้ข้างแก้มก่อนจะพูด “ไม่รู้…”
“แค่นึกว่าตะวันต้องอกหักก็อยากจะปลอบแล้วว่ะ”
“เบสท์ก็ไปปลอบสิ” ลูกหมูพูดก่อนยู่ปาก จะมาพูดอะไรกรอกหูเราอีก “อ๊ะ! นั่นพี่โก๋นี่นา กำลังมาทางนี้ด้วย”
“สวัสดีครับ/ค่ะ พี่โก๋”
“หวัดดี ๆ … อ่ะนี่ มีคนฝากมาให้” โก๋รับคำทักของเด็ก ๆ ทั้งสามแล้วเอาบางอย่างออกมาจากกระเป๋าแล้วส่งให้กับเด็กแก้มกลม
“เอ๋? ขอบคุณคับ” แม้จะยังมึนงงแต่ก็บอกขอบคุณไปก่อน ลูกหมูยื่นมือไปรับนมซึ่งมีตัวหนังสือและสัญลักษณ์ร้านนมปังอยู่บนขวดมาถือไว้
“ทิวาฝากมาหรอครับ?”
“ใช่ ๆ ตัวไม่มายังจะมาใช้คนอื่นอีก” จันทร์เจ้ายิ้มกว้าง ขอบคุณพี่โก๋อีกครั้งที่อุตส่าห์เป็นธุระให้ทั้งที่ไม่จำเป็นเลยสักนิด จะว่าไปแล้ววันนี้ลูกหมูยังไม่เจอทิวาเลยนี่นะ จันทร์เจ้าเอาโทรศัพท์มือถือออกมาถ่ายรูปนมขวดที่ตั้งอยู่บนโต๊ะแล้วส่งรูปไปให้กับคนที่ฝากมา ก่อนจะเขย่าขวดนมแล้วเปิดดื่ม
“ทิวาไม่มาเรียนหรอครับ?”
“คงจะอย่างนั้น ไม่เห็นทั้งกลุ่มเลย” ลูกหมูพยักหน้ารับรู้ “เอ้อ! วันมะรืนนี้เบสท์ว่างไหม?”
“มีอะไรหรอครับ?”
“พี่กาลนัดเลี้ยงสายน่ะ”
“อ๋อ ผมไม่ได้ไปไหน นัดที่ร้านไปหรอครับ?”
“ร้านอาหารแถว ๆ นี้แหละ เดี๋ยวพี่ส่งแผนที่กับนัดเวลาอีกที”
“ได้ครับ”
“งั้นพี่ไปก่อนนะ ไว้เจอกัน” ทั้งสามยกมือไหว้พี่โก๋อีกครั้ง ฟินน์กับเบสท์พร้อมใจกันกลอกตาขึ้นฟ้าเมื่อเห็นหมูแคระที่ดื่มนมหมดแล้วกำลังเอาปากกาเมจิกมาเขียนอะไรยุกยิกบนขวดแล้วเก็บมันใส่กระเป๋า
หมั่นไส้คนมีความรักโว้ยยยยยยยยยยย!!!!
Rrrrr~
ทิวากาลที่นิสัยไม่ดี
“ฮาโหย๋ว~~” ลูกหมูรับโทรศัพท์เสียงสดใสเมื่อเห็นว่าใครโทรเข้ามา
(“เลิกเรียนแล้วใช่ไหม?”)
“ใช่แล้ว~~ เราเพิ่งไปส่งเบสท์มา กำลังจะกลับบ้าน ทิวามีอะไรหรอ?”
(“คิดถึง”) คำสองคำที่ออกมาจากปากปลายสายทำเอาลูกหมูอึกอักเงียบไปเพราะกำลังอึ้ง เมื่อสติกลับมาก็ก้มหน้างุดเขินอาย แม้อีกฝ่ายจะไม่ได้อยู่ตรงหน้าก็ตาม
“โม้”
(“ไม่ได้โม้ ... ขับรถไปเรียนเองหรอวะ”)
“ใช่ ทิวามีอะไร?”
(“มาหาหน่อยสิ”)
“ทำไมเราต้องไปหาทิวาด้วย”
(“เพราะกูอยากให้มาหา รีบมา คอนโดกูอยู่ไม่ไกล เดี๋ยวส่งแผนที่ให้ จะได้บอกยามให้ให้มึงเข้ามาด้วย”) เมื่อสั่งจบทิวากาลก็วางสาย จันทร์เจ้าแยกเขี้ยวใส่โทรศัพท์มือถือที่สัญญาณตัดไปแล้ว สงสารหรอกนะ จะไปก็ได้ ชิชิ!
ถ้าจริงใจรู้เราต้องโดนแหกอกแน่ ๆ เลย แง
ใช้เวลาไม่นานจันทร์เจ้าก็มาถึงที่พักของคนนิสัยไม่ดี แอบเบะปากเล็กน้อยเมื่อเห็นทิวากาลยืนกอดอกอยู่ที่ลานจอดรถสำหรับแขกที่ไม่ใช่ผู้พักอาศัยในคอนโดมิเนียมแห่งนี้ จันทร์เจ้าหยิบกระเป๋าสตางค์ โทรศัพท์มือถือและกุญแจรถแล้วจึงเปิดประตูลงจากรถไป
“ช้า” ทิวาเอ่ยปากทันทีหลังจากที่เดินเข้าไปหาลูกหมู แล้วยื่นมือไปแย่งกุญแจรถจากมือเล็กไปด้วย
“ทิวาจะพูดอะไรก็ดูการจราจรบ้างสิ เอาแต่ใจ! แล้วนั่นจะเอากุญแจรถเราไปไหน” ทิวากาลลอยหน้าลอยตาไม่ตอบ ขยี้ผมนุ่มอย่างมันเขี้ยวแล้วเดินผ่านลูกหมูไปที่ป้อมยาม
“ถ้าเห็นรถคันนี้หรือเด็กคนนี้มาที่นี่อีกให้เข้าไปจอดที่ของผมเลยนะครับ” เมื่อบอกกับยามรักษาความปลอดภัยถึงสิ่งที่ต้องการแล้วก็เดินกลับทางเดิม มือหนากดรีโมทปลดล็อดรถยนต์แล้วขึ้นไปนั่งฝั่งคนขับ แอบมองสำรวจนิดหน่อย ทิวากาลกดลดกระจกลง ตะโกนบอกคนที่กำลังยืนเอ๋ออยู่ให้ขึ้นรถ
“ทิวาจะทำอะไร!?” ลูกหมูถามไปหลังจากที่ขึ้นมานั่งเบาะข้างคนขับแล้ว
“เอาไปจอดไง” บอกแล้วก็ค่อย ๆ ถอยรถออก แล้วขับวนเข้าไปจอดในที่สำหรับผู้พักอาศัย “ครั้งหน้าก็เอามาจอดตรงนี้เข้าใจไหม?”
“คิดว่าเราจะมาอีกหรือไง?” ลูกหมูว่าเสียงไม่ค่อยพอใจ ทิวาชอบทำอะไรตามใจตัวเองอยู่เรื่อยเลย
“ใช่ มึงต้องมาอีกบ่อย ๆ เลยล่ะ”
“นอกจากนิสัยไม่ดีแล้วยังเอาแต่ใจอีก”
“ช่วยไม่ได้ หึหึ ลงจากรถได้แล้ว” เมื่อลงรถแล้วทิวากาลก็โยนกุญแจรถคืนให้เจ้าที่ทำหน้ายุ่งอยู่ข้าง ๆ แก้มจะแตกแล้วนั่น
“เอามาจอดแบบนี้แล้วคนอื่นจะจอดที่ไหนล่ะ?”
“ตรงนี้มันที่กู”
“อ้าว แล้วรถทิวาล่ะ”
“ข้างรถมึงนั่นไง” ปลายนิ้วชี้ไปที่รถยนต์สีดำข้างกับคุณฟักทอง เห็นลูกหมูกะพริบตางงงวยจึงอธิบายเพิ่มไขความกระจ่าง “กูมีที่จอดสามที่ ไม่ต้องสงสัย ไป จะพาไปกินหนม”
“จริงเหรอ!! เราอยากกินไอศกรีมจังเลยทิวา แต่ก็อยากกินเค้กด้วย”
“เออ ๆ แต่กูอยากกินข้าวก่อน”
“ได้เยย! ทิวาเลี้ยงนะ เย้เย้!~” โมเมชะมัด ทิวากาลส่ายหน้ายิ้ม ๆ กับอาการร่าเริงเกินเหตุเมื่อพูดถึงของกินของเด็กแก้มกลม “เราจะไปกันยังไงหรอ?”
“แถวนี้มีร้านอร่อยเยอะแยะ”
“งั้นเดินกันนะ หรือไม่ก็ใช้อยากอื่น ถ้าขับรถไปต้องช้าเพราะรถติดแน่เลย”
“ตามใจครับ” ทิวากาลบอก ก่อนจะขอขึ้นไปเอาแจ็กเก็ตบนห้องเพราะตอนนี้เขาใส่เสื้อยืดแขนสั้นกับกางเกงยีนส์เท่านั้น แม้จะห้าโมงเย็นแล้วก็ตาม
“ร้อนขนาดนี้จะเดินไหวเหรอ?” ทิวากาลหันไปมองเด็กข้างกายที่กำลังมองซ้ายมองขวา หัวคิ้วขมวดเล็กน้อยคล้ายกำลังคิดอะไรอยู่
“รถไฟฟ้าดีกว่าเนอะ ทิวาจะได้ไม่หงุดหงิด” ว่าพร้อมกับยิ้มตาหยี ทิวากาลส่ายหน้าไปมา ตัวเองก็ร้อนก็ยังจะมาโยนให้เขาอีกนะ มือหนาส่งไปคว้าข้อมือเล็กมาจับแล้วจึงเดินไปที่สถานีรถไฟฟ้าที่อยู่ไม่ไกล เดินออกจากซอยคอนโดมิเนียมไม่นานก็ถึงแล้ว
จันทร์เจ้ามองมือใหญ่ที่จับข้อมือตนเองอยู่แล้วยิ้มออกมา ถึงแม้จะไม่ได้จับมือแต่ก็รู้สึกดีในอกอย่างประหลาด ไม่รู้ว่าทิวาให้เกียรติหรือรังเกียจกันแน่ คึคึ ลูกหมูสะบัดหน้ากับความคิดก่อนจะแอบเอาโทรศัพท์มือถือมาถ่ายรูปไว้ ไม่รู้ว่าถ่ายเก็บไว้ทำไมเหมือนกัน เมื่อขึ้นมาด้านบนก็ไปต่อแถวแลกเหรียญและซื้อบัตร ช่วงเวลานี้คนค่อนข้างเยอะเลยทีเดียว เพราะเป็นเวลาเลิกงาน ไม่อยากจะคิดเลยว่าในขบวนรถไฟคนจะเยอะขนาดไหน ไม่มีที่นั่งแน่ ๆ
และแล้วก็เป็นไปตามที่คิด เมื่อรถไฟฟ้ามาจอดเทียบที่ชานชาลาและประตูเปิดออก คนก็กรูกันออกมาแล้วเข้าไปข้างใน ทิวากาลยังคงไม่ปล่อยมือจากข้อมือเล็ก ร่างสูงยืนหันหลังพิงกับมุมกระจกที่กั้นระหว่างที่นั่งกับประตูของรถไฟฟ้าแล้วรั้งให้เด็กแก้มกลมมายืนชิด เพราะทิวากาลไม่ชอบการสัมผัสตัวกับคนไม่รู้จัก น้อยครั้งมากที่จะใช้บริการสาธารณะ และเมื่อจำเป็นต้องใช้เขาก็มักจะยืนในส่วนที่เป็นมุมเพื่อกันไม่ให้คนอื่นเข้าถึงตัว
“จับถึงป่ะ?” ถามเด็กเตี้ยด้านหน้า เห็นแหงนหน้ามองห่วงจับอยู่นานแล้วแต่ก็ยึกยัก ถ้าหากไม่มายืนที่มุมแบบนี้ก็จับได้โดยไม่มีปัญหาอยู่แล้ว แต่เพราะมายืนกับทิวาเลยต้องยืดตัวเพิ่มขึ้นอีกเพื่อเอื้อมไปจับห่วง ลำบากชะมัด
“ถ้าไปยืนตรงกลางถึง ตรงนี้ไม่ถึง”
“จับมือกูสิ”
“พี่ชมพู่บอกทิวาไม่ชอบให้โดนตัวนี่นา…”
“กูให้มึงจับได้” บอกพร้อมกับยื่นมือไปให้คนที่ยืนอยู่ด้านหน้า เจ้าเด็กตัวกลมลังเลอยู่นิดหน่อยแล้วจึงวางมือทับกับมือใหญ่ ทิวากาลรวบมือเล็กไว้ทันทีที่จันทร์เจ้าวางมือลง ก่อนจะเป็นคนอายุน้อยกว่าจะเป็นฝ่ายบีบมือร่างสูงแน่นเพราะรถไฟเคลื่อนที่แล้วทรงตัวไม่อยู่ ทิวากาลเองก็เผลอยกแขนอีกข้างโอบเอวของลูกหมูไว้โดยอัตโนมัติ
ระหว่างนั้นทั้งสองต่างคนก็ต่างตัวแข็งทื่อ ทำตัวไม่ถูก ลูกหมูก้มหน้ามองพื้นไม่กล้าเงยหน้า หัวใจก็เต้นตึกตักอย่างที่ไม่เคยเป็น เราต้องอยู่ใกล้กันมากแน่เลย งื่อ ได้ยินเสียงทิวาหายใจด้วย ทิวากาลก้มมองคนข้างหน้า ริมฝีปากยกยิ้มเล็กน้อยที่มุมปาก
พอได้อยู่ใกล้ ๆ แบบนี้แล้วหวนนึกถึงเมื่อตอนนั่งรถไปรับน้องนอกสถานที่ ตอนนั้นเป็นครั้งแรกที่เขาได้ใกล้ชิดกับเด็กแก้มกลม และนี่ก็น่าจะเป็นครั้งที่สอง... กลิ่นหอมอ่อน ๆ ที่เหมือนเมื่อครั้งนั้นโชยเข้าจมูก มันให้รู้สึกดีจนอยากจะสูดดมเข้าไปฟอดใหญ่ ทิวากาลกระชับมือที่โอบเอวของจันทร์เจ้าเอาไว้ ขณะที่กำลังจะจรดปลายจมูกที่ซอกคอขาวก็ต้องล้มเลิกการกระทำเพราะประตูรถไฟฟ้าที่เปิดออกพอดี...
ลูกหมูรีบเดินออกไปก่อนเพราะกะจะไปตั้งหลักสักครู่ ทว่ามือที่จับกันอยู่นั้นยังไม่ได้ปล่อยจังกลายเป็นว่าลากทิวากาลออกมาด้วย เจ้าตัวเล็กก้มหน้าชิดอกไม่มองคนนิสัยไม่ดี แก้มกลม ๆ กำลังขึ้นริ้วสีแดงเพราะเขินอาย คนอายุมากกว่ามองแก้มกลม ๆ นั่นแล้วนึกมันเขี้ยวจึงยื่นมือไปจิ้มเล่นอย่างทุกครั้ง ทว่าเมื่อปลายนิ้วแตะกับผิวแก้มลูกหมูก็สะดุ้งโหยง
“รังเกียจ?” แสร้งทำเสียงนิ่งระหว่างถาม ลูกหมูเงยหน้าขึ้นมา ตาโตหลุกหลิก ปากก็สั่นเล็กน้อยเพราะลนลาน ก่อนจะสะบัดหัวจนผมกระจาย
“เปล่า เปล่านะ! เรา เราแค่…”
“แค่อะไร?” ทิวากาลยังคงทำเสียงนิ่ง เด็กแก้มกลมสบตาเขาแวบหนึ่งก่อนจะหันหน้าหนีไปทางอื่น แก้มยุ้ยนั้นยังคงแดงระเรื่อและดูเหมือนจะเข้มกว่าเก่าอีกเสียด้วย เขินก็บอกสิวะว่าเขิน
“แค่… เราทำตัวไม่ถูกนี่นา…”
“ทำไมถึงทำตัวไม่ถูก”
“เง้อ ไม่คุยกับทิวาแล้ว เราหิวจัง”
ตลอด เปลี่ยนเรื่องตลอด แต่ทิวากาลก็ไม่ได้ไล่ต้อนอะไรอีก เอาล่ะ พาเด็กหมูไปหาอะไรกินก่อนก็แล้วกัน
“อู้หูยยยยยยยยยยยย น่ากินจังเลยยยยยยยย~~~” ลูกหมูส่งเสียงร่าเริงเมื่ออาหารที่สั่งไปทยอยมาเสิร์ฟ พอเห็นของกินเยอะแยะก็ตาโตเป็นประกายและระบายยิ้มกว้าง
“กินสิ” ทิวากาลบอกกับคนที่เอาแต่จ้องอาหารไม่ยอมลงมือกินสักที ทั้งที่หน้าตาแสดงออกว่าอยากจับพวกมันลงท้องจะแย่
จันทร์เจ้าเงยหน้าขึ้นมองคนที่นั่งอยู่ตรงข้ามตาแป๋ว “หม่ามะบอกต้องให้คนอายุมากกว่ากินก่อนถึงจะกินได้...”
อ่า... ที่ยังไม่กินสักทีเพราะเขายังไม่กินสินะ ทิวากาลส่ายหัวเบา ๆ ก่อนจะตักอาหารเข้าปากหนึ่งคำ พอมองหน้าคนนั่งตรงข้ามก็เห็นกับรอยยิ้มกว้างแล้วลูกหมูก็เริ่มลงมือทานอาหารพวกนั้น การที่นั่งมองเด็กแก้มกลมกินอาหารอย่างมีความสุขก็พลอยทำให้เขามีความสุขไปด้วยเสียอย่างงั้น รู้สึกอิ่มแม้จะไม่ได้แตะอาหารเลยก็ตาม
“อันนี้อร่อย ทิวากินสิ” ลูกหมูบอกเสียงใสหลังจากที่ตักอาหารไปใส่จานข้าวให้ทิวากาล “อันนี้ด้วย”
“อ อืม ... ขอบใจ” ไม่รู้ทำไมถึงได้รู้สึกทำตัวไม่ถูก นี่ก็ไม่ใช่ครั้งแรกที่มีคนตักอาหารให้ด้วยซ้ำ เป็นเพราะคนทำคือเด็กแก้มกลมนี้งั้นเหรอ อาจจะใช่... เขาใจเต้นแรงราวกับเด็กที่เพิ่งมีความรัก และรู้สึกดีกับการกระทำที่ออกมาจากใจและเป็นธรรมชาติไม่ปรุงแต่ง ต่างกับคนอื่น ๆ ที่เขาเคยทานข้าวด้วยและตักอาหารให้เขาเพื่อต้องการเอาใจ แต่เด็กคนนี้... ไม่ต้องการอะไรเลยนอกจากให้เขาได้กินของอร่อย...
ทำไมถึงได้รู้สึกดีขนาดนี้วะ
“วันนี้ทิวาไม่มีเรียนเหรอ?”
“อือ ไม่มีเรียนก็เลยไม่ไป นมที่ให้ไอ้โก๋เอาไปให้ กินหมดหรือเปล่า?”
“หมดสิ! แต่ว่าไม่ให้ต้องไปรบกวนพี่โก๋เลย เกรงใจพี่เขา”
“มันไม่ได้ยอมฟรี ๆ หรอกน่า”
“เอ๋...”
“ไม่ใช่เรื่องของเด็กอย่างสนใจเลย หึหึ”
“เชอะ!”
“ไม่ต้องมาเชอะ เรามีเรื่องต้องเคลียร์กันนะเตี้ย” ทิวากาลชี้หน้าคาดโทษ ลูกหมูทำหน้างงเพราะไม่รู้ว่าทิวาจะเคลียร์เรื่องอะไร เราไปทำอะไรผิดมาอย่างนั้นเหรอ...
แต่เราเป็นเด็กดีน้า ไม่มีทางแน่ ๆ
“เรื่องอะไรเหรอ?”
“เรื่องเมื่อวาน ทั้งหมด!”
“เราก็บอกไปแล้วนี่นา...”
“อยากได้แบบละเอียดไง”
“อ่า... ทำไมไก่ทอดที่นี่กรอบจังเลย ทิวาว่าไหม?”
เก่งจริง ๆ เลยเรื่องเปลี่ยนเรื่องเนี่ย แต่อย่าหวังว่าทิวากาลจะปล่อยไป!!!
TBC
มาแย้ววววววววว มีความรู้สึกว่าตอนนี้มาอัพเร็ว ทั้งทีก็เหมือนเดิม 55555555555555555
เขาพัฒนาแล้วนะ(?) งานบอกคิดถึง งานกอดก็มา หึหึ /กดโทรออกหาจริงใจ
ขอบคุณคนอ่านทุกคนนะครับผม ไว้เจอกันตอนหน้าค่า ♥
-
อะหู้ยยยย :ling1: เค้าจาอาวอีกกกก
ปล.ทำไมรู้สึกว่าสั้น :hao7:
-
งานแต๊ะอั๋งก็มา 55555555555555
-
น่ารักอีกแล้ววววว
-
:hao6: กินขนมอร่อยเลยนะ อิอิ
-
เนียนจ้า...คนนึงเนียนไปหา คนนึงเนียนกอดเนียนสอบสวน อิออ น่ารัก!!!
-
ลูกหมูน่ารักอ่ะ
ถ้าพี่ฟ้ารู้สงสัยทิวางานงอกแน่ๆ 55555
:pig4:
-
:hao6: :hao6: :hao6:
-
น่ารักดี
-
ระวังเด็กปีศาจรู้นะ ลูกหมู
-
ความรู้สึกเหมือนลูกสาวจะออกเรือนนน แอร้ลูกหมูของแม่
ขอบคุณคนเขียนมากนะคะ จุ๊บบบ
-
ลูกหมูจะทันคนเอาแต่ใจอย่างทิวามั๊ยเนี่ย
-
อื้อหืออออ ทิวากาลเวอร์ชั่นพัฒนาแล้ว มีอ้อนด้วยอ่าาาา
#หยิบมือถือขึ้นมาถ่ายรูปส่งไปให้จริงใจ
กร๊ากกกก
-
น่ารักกกกกกกกกกก
-
มีความอยากอ่านอีก :katai4: :katai4: :katai4:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
หิวขึ้นมาทันที
-
ลูกหมูน่ารัก
-
น่ารักที่สุดดดดดดดดด :L2: :กอด1:
-
อู้หูยยยยยยยย น่ารักจริงๆเลยยยยยย
มิลค์บอยกับพิกกี้เนี่ยยย
-
:pig4:
-
ทิวามีความแอบแต๊ะอั๋ง
-
:pig4:
-
ยกความดีให้ทิสาทั้งหมดที่คำว่า 'คิดถึง' :-[
-
รอพี่ฟ้ารู้เรื่องก่อนเหอะทิวาเอ๊ยยย o18
-
งือออออออออออออออออออออออน่ารักกกกกกกกกกก :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
ทิวาาาา ลูกหมู น่ารักกันจังเลยย
-
ทิวาแตะอั๋งเด็กอ่ะ ฮ่าๆๆ
-
ทำไมลูกหมูทำตัวแบบนี้อ่าาาา ฟ้องจริงใจแล้วก็พี่ฟ้าเลยหนิ
-
โอ้ยยย เรามีความหวงลูกหมู ไม่อยากยกให้พี่กาลเลยยย
-
น้องเจ้าทำไมน่ารักอย่างนี้. อย่างนี้ทิวาจะไปไหนรอด
:z1: :z1: :z1:
-
เหมือนจะดีๆกันแล้ว โอ้ยดีใจ
-
จันทร์เจ้าไปหาผช. โน้ววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววว
-
สั้นๆๆๆๆๆๆป่ายยยยยยยยยยยยย
-
ลูกหมูตัวกลมหลงกลทิวา ตอนนี้อะไรทำไมมีความมุ้งมิ้ง
-
หมูน้อยน่าร๊ากก
-
มีความเขินเบาๆ
-
น่ารัก
-
หวานนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน
-
ฮั่นน่อวววววววววว มีความลากขึ้นห้อง คึคึ :hao3:
-
ให้หวานๆกันไปก่อนเพราะตัวป่วนยังไม่มาใช่ป่ะ
-
:pig4: :pig4:
-
พอกันทั้งคู่ 55555
-
ลูกหมูเปลี่ยนเรื่องได้เนียนมากเลยข่ะลูกกกกกกกกก #ประชดดดด 5555555
-
มาต่ออีกน๊า น้องชับบี้น่ารัก ฮ่าๆ
-
มนุษย์แฟนเด็ก
18
มีความฉันแพ้ทางคนอย่างเธอ
“จะไม่บอกจริง ๆ เหรอ?”
“มันน่าอายนี่นา...” ลูกหมูบอกเสียงอ่อยเมื่อทิวาเอาแต่ไล่ต้อนจะถามเรื่องเมื่อวาน แล้วจันทร์เจ้าจะเลี่ยงได้แล้วด้วยถ้าหากทิวาไม่ใช้น้ำเสียงอ่อน ๆ เบา ๆ เป็นการอ้อนแบบนั้น... งื่อ ทิวาใจร้าย ไม่สงสารใจเราเลย
“อยากรู้”
“เง้อ...”
“โอเค ไม่อยากบอกก็ไม่บอกก็ได้ ... อยากกินอะไรเพิ่มไหม จะสั่งให้”
จันทร์เจ้าเงยหน้ามองตาทิวา แต่ว่าคนตัวสูงเอาแต่สนใจอาหารบนโต๊ะแล้วตักใส่จานให้ เราไม่ได้ไม่อยากเล่าให้ฟัง แต่มันน่าอายจริง ๆ นี่นา ทำไมทิวาต้องทำเสียงเหมือนตัดพ้อน้อยใจแบบนั้นด้วย จะให้เราเล่าว่าเรื่องที่เกิดขึ้นเป็นเพราะเราชอบทิวาเหรอ มันค่อนข้างที่จะประหลาดนะ แต่ว่า... ถ้าไม่เล่าแล้วทิวาจะเป็นแบบนี้ เราเล่าให้ฟังก็ได้...
“...เพราะเรา ...ชอบทิวา”
ลูกหมูเอ่ยเสียงเบาแล้วก้มหน้าลงไม่มองหน้าคนที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม แม้จะรู้แล้วว่าเด็กตรงหน้ารู้สึกยังไงกับตัวเอง แต่เมื่อได้ฟังจากปากเจ้าตัวเองแล้วมันรู้สึกดีกว่าที่ได้ยินจากคนอื่นหลายเท่า ริมฝีปากหยักค่อย ๆ ขยับเป็นรอยยิ้ม ถ้าเด็กแก้มกลมเงยหน้าขึ้นมาคงรู้แน่นอนว่าที่ทิวากาลทำเสียงน้อยใจเมื่อสักครู่มันก็แค่แผนเท่านั้น ร่างสูงยังคงนั่งฟังจันทร์เจ้าเล่าเงียบ ๆ โดยไม่ส่งเสียงขัดอะไรออกไป จนกระทั่งเล่าจบ จันทร์เจ้าก็ยังก้มหน้ามองมือตัวเองบนตักจนคางแทบชิดอก ไม่กล้าจะมองหน้าทิวาแล้ว พูดออกไปหมดแล้ว...
ตกใจ... มาก ๆ ไม่คิดว่าเจ้าเด็กอารมณ์ดีตลอดเวลาจะเครียดกับเรื่องของเขา แถมยังทะเลาะกับน้องชายเพราะเขาอีก
“มองหน้ากูหน่อย” ทิวากาลเอ่ยออกไป แต่สิ่งที่ตอบกลับคือการส่ายหัวของคนตรงข้าม “เตี้ย”
“ม ไม่เอา”
“ทำไม?”
“เรา เราไม่กล้ามองหน้าทิวา...” คำพูดน่ารักทำให้ทิวากาลยิ้มกว้างและอยากจะหัวเราะอย่างอารมณ์ดี ให้ตายเถอะ ไอ้เด็กนี่
“ทำไมไม่กล้ามองหน้า?”
“ก็... งื่อ นั่นแหละ ทิวาอย่าถามมากสิ เราเขินนะ!”
“เขินบ้าอะไร เงยหน้าขึ้นมา!”
“ทิวาไม่โกรธเราเหรอ?” ลูกหมูทำใจกล้าเงยหน้าขึ้นมอง และแล้วตาโตก็รีบเสหลบเมื่อทิวามองอยู่ โอ๊ย ก็บอกว่าไม่กล้ามองไง!
“โกรธอะไร ทำไมต้องโกรธ?”
“ก็... ก็เราชอบทิวานี่...”
“กูจะโกรธคนที่กูชอบทำไม?”
“ฮะ!!?” ทิวากาลหัวเราะออกมาเบา ๆ เมื่อเด็กแก้มกลมร้องเสียงดังแถมยังเบิกตาโพลงตกใจอีก แต่ร่างสูงก็ไม่พูดอะไรนอกจากยักคิ้วหนึ่งข้างให้จันทร์เจ้า ลูกหมูกะพริบตาปริบ ๆ แม้ว่าเบสท์จะบอกแล้วก็ตามว่าทิวาชอบเรา แต่การที่ทิวาบอกเองแบบนี้มันค่อนข้างที่จะน่าประหลาด ไม่คิดว่าจะใช่แบบที่เบสท์บอกนี่นา แง! ทำไงดีอ่ะ หัวใจเราจะหลุดออกมาอยู่แล้ว ทิวานิสัยไม่ดีเลย จะฆ่าเราเหรอ ฮือ
“แล้วเรื่องของเล่นที่มึงพูดกับเพื่อนมึงนี่คืออะไร?”
“อ่า...” เจ้าหมูน้อยครางเสียงอ่อน กลอกตาหลุกหลิก แลบลิ้นเลียริมฝีปากก่อนจะยิ้มบาง ๆ “เราอิ่มแล้ว ไปจ่ายเงินกันเถอะ เราอยากกินเค้กกับไอศกรีมเร็ว ๆ”
ชี้หน้าคาดโทษลูกหมูจอมเปลี่ยนเรื่อง ไว้ค่อยไปจี้ต่อที่ร้านขนมก็ได้ หึหึ อย่าคิดว่าเขาจะปล่อยไปนะ เมื่อจัดการค่าอาหารเรียบร้อยแล้วทั้งสองก็พากันเดินออกจากร้าน ลูกหมูที่เพลิดเพลินกับอาหารแสนอร่อยจนลืมดูเวลาก็รีบควักเอาโทรศัพท์มือถือออกมาแล้วโทรหาคุณย่า
“คุณย่าครับ วันนี้หนูกลับบ้านช้าหน่อยนะครับ ... หนูอยู่กับรุ่นพี่ ... ไม่ต้องรอทานข้าวนะฮะ หนูกินแล้ว ... ครับผม จะระวัง บั๊บบัย” วางสายจากคุณย่าแล้วจึงแหงนหน้ามองทิวา เมื่อสักครู่ระหว่างที่กำลังคุยโทรศัพท์มือถืออยู่นั้นทิวาได้ดันให้ลูกหมูไปเดินด้านในและเปลี่ยนตัวเองไปเดินด้านที่อยู่ติดถนนแทน แอบอมยิ้มกับการกระทำเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่แสดงถึงความใส่ใจ แต่บางที่ทิวาอาจจะไม่ได้คิดอะไรก็ได้ ไม่ขอบคุณหรอกนะ! ตอนนี้เราจะไม่เปิดปาก เพราะไม่อย่างนั้นทิวาต้องถามแน่ ๆ เลย
“กินหมดหรอวะ?!”
“หมด!”
“มึงเพิ่งกินข้าวไป”
“เรามีกระเพาะสำหรับของคาวและของหวาน” ตอบเสร็จก็ยิ้มน่ารักใส่ตาคนกำลังอึ้ง ก็รู้ว่าเด็กนี่มันกินเยอะ แต่ไม่คิดว่าจะขนาดนี้ ข้าวที่กินไปก่อนหน้านั้นไม่นานมันก็เยอะมาก ๆ แล้ว แล้วยังมากินของหวานซึ่งคือไอศกรีมสี่ลูกใหญ่ที่มีผลไม้มาเคียงให้อีก ในส่วนของเค้กก็สั่งมาถึงสามชิ้น และชิ้นไม่เล็กเลย
เดิมทีทิวากาลก็เป็นคนกินเยอะตามประสาผู้ชายตัวใหญ่ที่ต้องการพลังงานเยอะ ๆ ในแต่ละวัน แต่เมื่อได้มาเห็นเด็กแก้มกลมกินแบบจริงจังแล้วขอบอกไว้ตรงนี้อย่างแมน ๆ เลยว่า ยอม!
“ทำไมทิวาต้องทำหน้าแบบนั้นด้วย”
ทิวากาลสั่นหัว “ถ้ากินไม่หมดมึงจ่ายเองนะ”
“ถ้าเรากินหมดทิวาต้องซื้อกลับบ้านให้เราด้วยนะ!” กินอยู่แท้ ๆ ยังจะมาขอซื้อกลับบ้านอีก หื้ม! มันเขี้ยว! ร่างสูงยื่นมือข้ามโต๊ะไปดึงแก้มกลมให้ยืดออก จนพอใจแล้วจึงได้ปล่อยมือ
“จะบอกเรื่องของเล่นได้หรือยัง?”
“โง้ยยยยยยยยยยย” ลูกหมูลากเสียงยาว ทำปากยื่นใส่ทิวา คนตัวสูงหัวเราะในลำคอ ที่ปล่อยไปก่อนเพราะกะจะให้อีกฝ่ายตายใจก็เท่านั้น ก็บอกแล้วว่าเขาไม่มีทางปล่อยไปหรอกนะ
“รีบเล่ามาเลย”
“ก็... จริงใจบอกว่าทิวาไม่จริงจังด้วยหรอก แค่เป็นของเล่น พอเบื่อก็ทิ้ง...” พูดเสียงเบาจนแทบไม่ได้ยิน มือขาวได้แต่กำช้อนเอาไว้ เหลือบตามองทิวาก็เห็นทิวาขมวดคิ้วทำหน้านิ่งจนรู้สึกใจเสีย
“เชื่อน้องมึงหรือเปล่า?”
“เปล่า...” บอกพร้อมกับส่ายหัว ที่ทะเลาะกันก็เพราะไม่เชื่อนี่ไง... ทิวากาลพรูลมหายใจออกมา เขาดีใจที่อีกฝ่ายไม่เชื่อคำพูดของน้อง แต่ก็รู้สึกเสียใจที่ทำตัวไม่ดีจนคนอื่นมองว่าแบบนั้น
ถ้าหากปกติแล้วเขาก็ไม่สนใจหรอกว่าใครจะคิดหรือพูดไม่ดียังไงเกี่ยวกับตัวของเขา แต่หากคนที่ต้องฟังคือจันทร์เจ้าเขากลับรู้สึกแย่
“กูก็เป็นอย่างที่น้องมึงว่านั่นแหละ” ทิวากาลเอ่ยและจ้องตาโตของคนตรงข้ามด้วย เขายกน้ำขึ้นดื่มก่อนจะพูดต่อ “กับคนที่เข้ามาหากูไม่คิดจะจริงจังด้วย เล่นไปสักพัก พอเบื่อก็เลิกแล้วทิ้งไป”
“อ่า...”
“แต่นั่นมันกับคนที่กูไม่รู้สึกอะไรด้วย ถ้าหากได้เจอคนที่ทำให้รู้สึก แน่นอนว่ากูจะไม่แค่เล่น ๆ เบื่อก็ทิ้งเหมือนที่ผ่านมา”
“....... แล้วทิวาเจอ ... หรือยัง?”
“เจอแล้ว อยู่ตรงหน้ากูนี่ไง” ลูกหมูถึงกับหายใจผิดจังหวะ ฟันขาวกัดริมฝีปากก่อนจะคลายออกแล้วก้มหน้าลงเมื่อไม่สามารถทนกับสายตาของคนตรงข้ามไหว อะไรกัน พูดแบบนี้ออกมาหน้าตาเฉยได้ยังไง... ทิวากาลได้เห็นแก้มกลม ๆ ขึ้นสีแดงแล้วก็ยิ้มอารมณ์ดี เด็กน้อยเอ๊ย
“โม้...”
“เปล่าเถอะ”
“ทิวาชอบเราเหรอ?”
“อือ ก็เพิ่งจะรู้ไม่นาน แล้วมึงล่ะ?”
“อ่า... อือ ชอบแหละ เราไม่เคยเป็นแบบนี้กับใคร ... แล้วทิวารู้อยู่แล้วหรือเปล่า?”
“เพิ่งรู้เมื่อคืนว่ามึงชอบกูเหมือนกัน ... ไอ้มิคบอก” ทิวากาลบอกต่อเมื่อเห็นเด็กแก้มกลมทำหน้างง
“พี่มิครู้ได้ยังไงเหรอ?” ลูกหมูเอ่ยถามแม้จะรู้คำตอบอยู่แล้ว แต่อยากได้หาคำพูดที่จะเอามาชั่งกับความคิดในหัวของตัวเอง
“เพื่อนมึงที่ชื่อมีนบอกว่าเบสท์รู้ กูเลยให้มันไปถาม”
อย่างนี้เองสินะ... ลูกหมูยกยิ้มมุมปากแต่เพียงเสี้ยววินาทีก็ยิ้มน่ารักแล้วพยักหน้าหงึกหงัก เอียงคอเล็กน้อยมองหน้าทิวาแล้วเอ่ยถามต่อ
“พี่มิคกับเบสท์รู้จักกันเหรอ? แบบส่วนตัวไรงี้อ่ะ”
“เมื่อคืนไอ้มิคบอกว่าเป็นเด็กข้างบ้านที่เคยสนิทกัน”
“อ๋อ~ ทิวา”
“อะไร?”
ลูกหมูหันซ้ายหันขวา ยื่นหน้าเข้าไปกลางโต๊ะ ทำให้ทิวาต้องยื่นหน้าเข้าไปหาด้วย “เมื่อเช้าเราเห็นคิสมาร์คที่ต้นคอด้านหลังของเบสท์ด้วย ทิวาช่วยเราสืบหน่อยสิ เราอยากรู้ว่าพี่มิคทำหรือเปล่า?”
“ทำไมถึงคิดว่าเป็นไอ้มิค?”
“ก็... ไม่รู้แหละ เราสงสัยพี่มิค นะนะ ทิวานะ”
“เรื่องของเขาน่า ขี้เสือกนะมึง” ผลักหัวกลม ๆ นั่นทีหนึ่งแล้วผละตัวกลับไปนั่งปกติ เจ้าเด็กแก้มกลมหน้ายู่ขัดใจ แต่ไม่นานก็กลับมาแผลงฤทธิ์ให้เขาหายใจลำบาก
“โธ่ เราอยากรู้นี่นา อ๊า! เราได้ยินพี่โก๋คุยกับเบสท์ด้วยว่าทิวานัดเลี้ยงสายรหัสวันมะรืน ทิวาถามเบสท์ก็ได้ นะนะ”
“ไม่!”
“ทิวาอ่า...”
“.........”
“ทิวา ... ทิว้าาาา ... ทิวาจ๋า...~”
“เออ! จะไปเนียนถามให้ กลับไปกินไป ละลายหมดแล้วนั่นน่ะ!”
ไอ้ฉิบหาย! ทำไมถึงแพ้ทางมันทุกทีเลยวะ!!!
ลูกหมูเมื่อได้รับคำตอบที่พอใจก็ร้องเย้ แล้วกลับไปสนใจของหวานต่อ
“เตี้ย” ทิวากาลเอ่ยเรียกคนที่กำลังเพลิดเพลินกับขนมหวาน และขอบคุณมากที่ยังมีกระจิตกระใจเงยหน้ามามองหน้ากัน
“ไยหยอ?”
“มึงกับกูชอบกันใช่มะ”
“ช่าย~”
“เป็นแฟนกันไหมวะ?”
ลูกหมูรูดช้อนออกจากปากแล้วส่ายมันไปมา “ไม่ได้ ไม่เป็นแฟน จริงใจไม่ให้เป็น”
“จริงใจอีกละ ไอ้เด็กเวรนั่น ตั้งแต่เมื่อวานแล้วนะเว้ย!”
“อย่ามาว่าน้องเรานะ” แม้จะตลกกับท่าทางงอแงของทิวาแต่มาว่าน้องเราแบบนี้เราไม่ยอมนะ แม้จริงใจจะเป็นเด็กเวรอย่างที่ทิวาบอกก็เถอะ! นั่นน้องเรา ถึงจะเป็นเด็กเวรแต่เราก็ร้ากกกกกก เราว่าได้คนเดียว!!
“เออ! มาเข้าเรื่องดิ๊ ทำไมถึงเป็นแฟนไม่ได้”
“จริงใจบอกให้ชอบได้ แต่ไม่ให้เป็นแฟน”
“กูอยากให้มึงเป็นแฟน เดี๋ยวก็มีแมลงมายุ่งอีก แม่ง” ในประโยคสุดท้ายทิวากาลบ่นกับตัวเอง แต่ยังไงซะลูกหมูก็ได้ยิน
“น้องไม่ให้เรามีแฟน เพราะเป็นห่วง แล้วยิ่งเป็นทิวาด้วยน้องก็เลยยิ่งไม่ยอม นอกจากจริงใจแล้วยังมีรามินทร์อีกด้วยที่ต่อต้านทิวา อ่า! มีพี่ฟ้าของเราด้วย”
กูเครียดเลย
เคยเจอแล้วทั้งสามคนสายตาแต่ละคนที่มองเขานี่มัน... เฮ้อ เกิดมาจะยี่สิบสองปีไม่เคยต้องจีบใคร พอเจอคนที่ต้องจีบคนแรก ก็เป็นงานหยาบเลย จองวัดไหนดีวะทิวากาล
“มึงก็โตแล้วไม่ใช่เหรอ...”
“ใช่ แต่เพราะเราน่ารักทุกคนเลยเป็นห่วงและหวงเรามาก กลัวว่าจะมีคนนิสัยไม่ดีมาหลอก มาทำให้เสียใจ” แอบมองคนพูดด้วยหางตา นี่แขวะเขาอยู่ใช่ไหม?
ไอ้เด็กแสบ!
“เฮ้อ”
“ทิวาตลกจัง”
“มึงไม่เครียดหรอ?”
“เราต้องเครียดด้วยเหรอ?” เวรกรรม... “เราให้ทิวาเครียดคนเดียวก็พอ คึคึ”
“ไม่ห่วงกูเลยดิ คนที่มึงชอบกำลังเครียดนะ”
“สู้ ๆ คับ”
กวนจริงๆ เลย แล้วเขาจะทำอะไรได้ล่ะ ก็บอกไปแล้วนี่นาว่าไม่ปล่อยไปเด็ดขาด
(มีต่อค่ะ)
-
“ฮือ เราอิ่มจังเลย” เด็กแก้มกลมครางฮือก่อนบ่นเสียงอ่อนและลูบหน้าท้องตัวเองไปมา ไม่อิ่มน่ะสิแปลก กินไปเยอะขนาดนั้น เขาแค่นั่งมองเฉย ๆ ยังรู้สึกอิ่มและเลี่ยนแทน
“ไม่อิ่มก็แย่แล้ว”
“ฮี่ฮี่ ก็อร่อยนี่นา ขอบคุณทิวามาก ๆ เลยน้าที่พาเรามากินของอร่อย”
“แค่นั้นเหรอ?” ทิวากาลถามและทำหน้าเจ้าเล่ห์เล็กน้อย พอได้ยินคำขอบคุณจากอีกฝ่าย ภาพเมื่อตอนที่โดนเด็กแก้มกลมจูบหลังมือก็ฉายซ้ำ และนั่นยังเป็นต้นเหตุให้เขาอยากจีบอีกฝ่ายด้วย จันทร์เจ้ากลอกตา รู้ทันความคิดคนนิสัยไม่ดี ย่นจมูกน้อย ๆ กับความร้ายกาจของทิวา
“คนเยอะ... เราไม่จุ๊บ”
“หึ งั้นลิสต์ไว้ก่อนเดี๋ยวกูเอาคืน”
“ทิวาอ่ะ!” ทิวากาลยักคิ้วกวนประสาท จันทร์เจ้าจึงจัดการฟาดไปที่ไหล่หนาหนึ่งทีเบา ๆ ทว่าเสียงดังเพี๊ยะ!
“หึหึ มึงอยากไปไหนอีกไหม?”
“ไม่รู้เหมือนกัน เราไม่เคยมาแถวนี้อ่า...” พูดพร้อมกับช้อนตามองทิวา ร่างสูงยื่นมือไปลูบแก้มยุ้ยอย่างอดใจไม่ไหว “ท้องฟ้ามืดจัง ฝนจะตกหรือเปล่า เรากลับกันไหมคับ?”
เมื่อเด็กแก้มกลมพูดแบบนั้นทิวากาลจึงเงยหน้ามองท้องฟ้าบ้าง และมันก็มืดครึ้มอย่างที่จันทร์เจ้าบอกจริง ๆ แต่ยังไม่ทันที่เขาจะพูดอะไร เม็ดฝนก็ค่อย ๆ โปรยลงมาก่อนจะเร่งระดับเป็นหนักขึ้น ลูกหมูกับทิวามองหน้ากันว่าจะเอายังไงดี สุดท้ายก็ต้องหาที่หลบฝนกันเพราะไม่มีร่มหรืออะไรติดตัวมาเลย
องค์จันทร์เจ้านี่แม่นจริง ๆ
“เหมือนมันจะตกหนักขึ้นเรื่อย ๆ เลยอ่าทิวา”
“นั่นสิ”
“เรากลับกันเถอะนะ”
“เดี๋ยวก็เปียกหรอก”
“เดี๋ยวก็แห้ง... นะนะ กลับกันนะ เราไม่ชอบเลย” เมื่อเด็กยืนยันว่าจะกลับให้ได้เขาก็คงต้องตามใจ ทิวากาลถอดแจ็กเก็ตที่สวมอยู่ออกแล้วเอาไปคลุมศีรษะของเด็กอายุน้อยกว่า มือใหญ่กุมมือเล็กเอาไว้แล้วรีบพาไปที่สถานีรถไฟฟ้าก่อนที่เจ้าเด็กแก้มกลมจะเปียกไปเสียก่อน ทุกอย่างมันเกิดขึ้นเร็วจนลูกหมูไม่ทันตั้งตัว เมื่อมาถึงสถานีถึงได้ได้เงยหน้ามองทิวา เมื่อตอนที่ทิวาถอดเสื้อคลุมให้เราลืมเขิน เขินย้อนหลังได้หรือเปล่า งื้อ...
“ทิวาเปียกเลย”
“ไม่เป็นไรน่า” บอกพร้อมกับลูบหยดน้ำที่เกาะอยู่บนแก้มใสออกให้แล้วกระชับเสื้อคลุมศีรษะกลมให้อีก
เมื่อมาถึงสถานีที่ต้องลงทั้งคู่ก็ต้องมองหน้ากันอย่างคิดหนักอีกครั้ง ดูเหมือนว่าฝนจะตกแรงกว่าเมื่อสักครู่อีกนะเนี่ย... เอาไงดีวะ ถ้าฝ่าฝนไปเขาเปียกแน่ แต่ลำพังแค่ตัวเขาน่ะไม่เป็นอะไรหรอก เคยตากฝนอยู่บ่อย ๆ แต่เด็กข้าง ๆ เขานี่สิ ไม่รู้ว่าร่างกายบอบบางหรือแข็งแรงขนาดไหน ถ้าโดนฝนแล้วจะไม่สบายหรือเปล่า
แล้วตั้งแต่เมื่อไหร่ที่ทิวากาลรู้จักเป็นห่วงคนอื่น...
“มึงตากฝนได้ไหม?”
“ได้คับ! เราโอเคมาก ทิวาไม่ต้องห่วงหรอก” ถึงเจ้าตัวจะพูดแบบนั้นแต่เขาก็ยังอดห่วงไม่ได้อยู่ดี แต่ก็ยอมพยักหน้ารับ
ทิวากาลกางแขนโอบไหล่เล็กเอาไว้เป็นการประคองอีกฝ่ายและช่วยจับไม่ให้เสื้อที่คลุมอยู่หลุดหรือปลิวออกไปด้วย ก่อนจะก้าวเดินผ่าสายฝนออกไป กว่าจะมาถึงคอนโดก็กินเวลาไปหลายนาที เมื่อมาโดนกับอากาศเย็นภายในตัวอาคารลูกหมูก็ตัวสั่นเป็นลูกนก ดวงตากลมช้อนมองคนตัวสูง มือเล็กยื่นไปเช็ดหยดน้ำที่หน้าผากจากทิวาออกให้ ทิวาตัวเปียกไปหมดเลย ถ้าทิวาไม่ให้เสื้อเรา คงไม่เปียกโชกแบบนี้หรอก...
“ทิวาเปียกหมดเลย”
“ช่างเถอะน่า ไม่เป็นไร ... ฝนยังตกหนักอยู่เลย อย่าเพิ่งกลับดีกว่า”
“เราก็ว่าอย่างนั้น ทิวาไปอาบน้ำเถอะ เดี๋ยวไม่สบายนะ”
“ขึ้นไปกับกูแล้วกัน” ไม่รอให้เด็กแก้มกลมเอ่ยอะไรเขาก็จูงมือเล็กไปลิฟต์ กดตัวเลขชั้นเป้าหมาย พอมาถึงในห้องแล้วทิวากาลก็หาผ้ามาให้จันทร์เจ้าเช็ดก่อนจะเอาเสื้อที่ใช้กันฝนให้อีกฝ่ายไปใส่ตะกร้า
“ถ้าทิวาไม่ให้เสื้อเรา เราคงเปียกกว่านี้ ขอบคุณนะครับ”
“อือ แต่ขอบคุณสองครั้งแล้วนะ”
“ฮือ! คนบ้า ไปอาบน้ำเลยนะ เดี๋ยวไม่สบาย!”
“ฮ่าฮ่า นั่งเล่นไปก่อนนะ หรืออยากจะเปลี่ยนชุด?”
“ไม่เปลี่ยนคับ เราไม่เปียกมาก ทิวาไปอาบน้ำเถอะ เดี๋ยวจะป่วย” ลูกหมูถอนหายใจเฮือกหลังจากที่ทิวาหันหลังให้แล้ว ทิวาไม่รู้เลยหรือไงว่าเราต้องใช้ความพยายามมากขนาดไหนเพื่อไม่ให้ตัวเองทรุดไปกับพื้นระหว่างที่คุยด้วยเนี่ย ใครใช้ให้มายืนอยู่ตรงหน้าเขาด้วยสภาพเสื้อเปียกแนบลำตัวแบบนั้น หัวใจจะวาย ทำไมทิวาเซ็กซี่จังเลย
จันทร์เจ้าเดินไปนั่งที่โซฟาหน้าโทรทัศน์ ยกขาขึ้นมานั่งกอดเข่า เฮ้อ... หนาวจัง มือเล็กยื่นไปจับเท้าเปล่าของตัวเองและพบว่ามันเย็นพอสมควร(ปกติก็เย็นอยู่แล้ว)ก็เบ้ปาก ลูกหมูถอดถุงเท้าออกไปแล้วเพราะน้ำซึมเข้าไปในรองเท้าจนเปียก ไม่เป็นไรหรอก เราไม่ได้ป่วยง่าย ๆ เสียหน่อย ระหว่างที่รอเจ้าของห้องอาบน้ำ ลูกหมูก็มองซ้ายขวารอบ ๆ ห้อง การตกแต่งแบบเรียบ ๆ แต่ดูดีและสบายตา ไม่เยอะเกินไป ก็ดูน่าอยู่ดีแต่กลับมีบรรยากาศไม่สดใสและเหงา ๆ นิดหน่อย ห้องตั้งกว้างแต่อยู่คนเดียวนี่เนอะ...
Rrrrr~
พี่ฟ้าของเราเอง
ระหว่างที่กำลังนั่งคิดอยู่กับตัวเอง เสียงโทรศัพท์ที่ดังขึ้นทำให้ลูกหมูรู้สึกตัว พอเห็นว่าเป็นใครโทรมาก็กดรับทันที
“พี่ฟ้า~”
(“เจเจกลับบ้านหรือยังครับ?”)
“หนูยังไม่กลับคับ ฝนตกหนักมากเลย”
(“งั้นเหรอ แล้วตอนนี้หนูอยู่ไหนเอ่ย?”)
“หนูอยู่ห้องทิวา”
(“ว่าไงนะ!!!!”) ลูกหมูยกโทรศัพท์ออกจากหูเมื่อพี่ฟ้าตะโกนเสียงดัง แอบได้ยินเสียงน้าเจ้าเอ็ดดังเข้ามาด้วย (“เจเจไปอยู่ที่นั่นได้ยังไง!?”)
“งื่อ... พี่ฟ้าอย่าเสียงดังซี่... ทิวาชวนหนูมากินข้าว แต่พอจะกลับฝนก็ตกลงมาก่อน ทิวายังไม่อยากให้หนูขับรถกลับเลยมาหลบฝนที่ห้องทิวา...”
(“ให้ตายเถอะเจเจ พี่ฟ้าจะทำยังไงดี อยู่กันสองคนหรือเปล่าครับ!?”)
“ใช่คับ... หนูอยู่กับทิวาสองคน...”
เมื่อได้ยินคำตอบของเจเจเพลิงฟ้ายื่นโทรศัพท์ออกหาจากตัวก่อนจะสบถไม่เป็นภาษาแล้วจึงสูดหายใจลึกเพื่อตั้งสติ (“ตอนนี้เด็กนั่นอยู่กับหนูไหม?”)
“ไม่คับ ทิวาอาบน้ำอยู่ หนูอยู่ห้องนั่งเล่น”
(“เฮ้อ... โอเค พี่ฟ้าจะไม่ว่าอะไร แต่คราวหน้าจากไปห้องเขาแบบนี้อีกนะครับ! ถ้าฝนหยุดแล้วหนูกลับบ้านทันทีเลยนะ แล้วโทรมาบอกพี่ฟ้าด้วย เข้าใจไหม?”)
“เข้าใจคับ”
(“เดี๋ยวพี่ฟ้าต้องหาเวลาไปคุยกับหนูแล้ว”)
“งื่อ... หนูรักพี่ฟ้านะ”
(“พี่ฟ้าก็รักหนู ดูแลตัวเองดี ๆ นะครับ อย่าให้เด็กนั่นทำอะไรหนูนะ อ้อ! แล้วหนูตากฝนหรือเปล่า อย่าลืมกินยานะครับ”)
“คับผม! พี่ฟ้าไม่ต้องห่วงน้า หนูดูแลตัวเองดีอยู่แล้ว”
(“โอเค พี่ฟ้าต้องไปทำงานต่อแล้ว รักหนูนะ”)
“รักพี่ฟ้าเหมือนกัน...”
“อะ อ้าว ทิวามาตั้งแต่เมื่อไหร่?”
“มาตั้งแต่ทิวาอาบน้ำอยู่ หนูอยู่ห้องนั่งเล่น”
“โหย! ทำไมทิวาไร้มารยาทจัง มาแอบฟังเราคุยโทรศัพท์ได้ยังไง” ทิวากาลผลักศีรษะกลมอย่างหมั่นไส้ เขายกขาวก้าวข้ามพนักโซฟาแล้วไปนั่งลงข้างเด็กแก้มกลม ยักคิ้วให้เด็กแก้มกลมที่มองหน้าเขาตาโต การที่เขาก้าวข้ามโซฟาแบบนั้นเด็กนี่ไม่สามารถทำได้แน่นอน ขาสั้นขนาดนั้นอ่ะเนอะ หึหึ
“หึหึ เป็นไงบ้าง?”
“ไม่เป็นยังไงหรอก เมื่อไหร่ฝนจะหยุดตกนะ”
“อีกนานเลย แน่ใจหรอว่าจะไม่เปลี่ยนชุด?”
ลูกหมูสะบัดหน้า “มันไม่เปียก”
“แต่มันชื้น เดี๋ยวเป็นหวัด น้องมึงด่ากูอีก”
“ง่ะ... งั้นเราขอยืมเสื้อทิวาได้ไหม?”
“อือ ๆ รอก่อน”
“ขอบคุณครับ” ลูกหมูบอกก่อนจะรับเสื้อยืดและกางเกงจากทิวากาลมาถือแล้ววิ่งเข้าไปเปลี่ยนในห้องน้ำก่อนจะกลับออกมาที่ห้องนั่งเล่นอีกครั้ง บอกว่าเอาแค่เสื้อก็ยังจะให้กางเกงมาด้วยอีก ทิวานี่พูดไม่รู้เรื่องเลย
“มานั่งนี่” ทิวากาลตบที่นั่งข้างตัวปุ ๆ ลูกหมูเดินเข้าไปหาช้า ๆ ดูไม่ค่อยน่าไว้ใจสักเท่าไหร่
“มีอะไรหรอ?”
“มึงขอบคุณกูสามครั้ง?”
“..........” ร่างสูงอมยิ้มขณะที่มองหน้าเหวอ ๆ ของคนเด็กกว่า “ส่งมือมาสิ”
“ไม่” บอกพร้อมกับไขว้มือไปด้านหลัง
“แล้วจะให้เราทำยังไง?”
“ชอบกูแล้วก็ต้องมากกว่าจูบมือสิ”
เบ้ปากให้คนนิสัยไม่ดี นั่งทำใจอยู่สักพักแล้วจึงยื่นหน้าเข้าไปใกล้ทิวา ตากลมโตสบมองกับดวงตาเรียวคม ทิวากาลเอ่ยเร่งเมื่อเด็กน้อยเอาแต่มองหน้าเขา และจากนั้นลูกหมูก็แตะริมฝีปากกับแก้มทั้งสองข้างของทิวาและหน้าผากเป็นครั้งสุดท้ายแล้วจึงผละออก ก็ทิวาเอียงหน้าให้ขนาดนั้น คงไม่ให้บีบสิวหรอกมั้ง แล้วถ้าจริงใจกับรามินทร์และพี่ฟ้ารู้ว่าเรามาทำอะไรแบบให้ทิวาเราต้องโดนไล่ออกจากบ้านแน่เลย ฮือ ทิวาคนบ้า มาทำแบบนี้กับเราได้ยังไง! มันผิดผีนะ แง!
ทิวากาลยิ้มกว้างมองคนตัวขาวที่ก้มหน้างุดหลังจากที่ ‘ขอบคุณ’ เขาเสร็จแล้ว แก้มกลมแดงระเรื่อราวกับมะเขือเทศสุก พอเขาชะโงกหน้าเข้าไปหาเจ้าตัวเล็กก็ส่งเสียงประท้วงแล้วหันหน้าหนี คราวนี้ทิวากาลใช้สองมือหนาโอบแก้มนิ่มเอาไว้ทั้งสองข้าง บังคับให้สบตา ร่างสูงยิ้มให้กับจันทร์เจ้า ยิ้มแบบที่ไม่เคยยิ้มให้ใคร ยิ้มที่ไม่คิดว่าชีวิตจะยิ้มแบบนี้
ลูกหมูกะพริบตาปริบ ๆ จากที่เขินอยู่แล้วยิ่งเขินหนักเข้าไปใหญ่ แก้มใสขึ้นสีแดงเข้มลามไปถึงใบหู โชคดีที่ว่าผมปิดอยู่ไม่อย่างนั้นต้องโดนทิวาล้ออีกแน่เลย ใครใช้ให้ทิวามาทำหน้าแบบนั้นใส่เรากันเล่า! ยิ้มที่ยิ้มไปทั้งปาก หน้าและตานั่นน่ะ มันเหมือนจะฆ่าเราได้เลย ฮือ เราร้อนไปหมดทั้งแก้มเหมือนโดนไฟนาบเลย...
จุ๊บ
ทิวากาลแนบริมฝีปากเข้ากับริมฝีปากเล็กของเด็กอายุน้อยกว่า เขาแตะค้างไว้สักพักแล้วจึงผละออกมามองหน้าเด็กแก้มกลม จันทร์เจ้าเบิกตาค้างหลังจากที่โดนสัมผัสริมฝีปาก ตากลมโตกะพริบปริบ ๆ พูดอะไรไม่ออก แก้มก็ร้อนขึ้นกว่าเดิม และคราวนี้นอกจากหูกับหน้าแล้วก็แดงไปทั้งตัวราวกับกุ้งลวก
“ขอบคุณครับ”
หง่ากกกกกกกกกกกก! ลูกหมูทนไม่ไหวแล้ว! มือขาวคว้าหมอนอิงมากอดแล้วฟุบหน้าลงหลบสายตาคมกรุ้มกริ่ม เจ้าตัวเล็กงอเข่าขึ้นเขยิบออกห่างไปจนติดที่วางแขนกับโซฟาอีกด้านแล้วยังซุกหน้ากับหมอนไม่ยอมมองหน้าทิวาด้วย ฮือ เหมือนตัวเราจะระเบิดเลย ใครให้ทิวามาทำอะไรแบบนี้กับเราอ่ะ แง! เราจะฟ้องพี่ฟ้าให้มาจัดการเลย เอาให้ร้องไห้แง ๆ เลย คนนิสัยไม่ดี ทำเราเขินมาก ๆ จนหายใจแทบไม่ออกแบบนี้ได้ยังไง!
“เตี้ย เป็นไรอ่ะ?” ยื่นมือไปสะกิดขาของคนเด็กกว่าและถามเหย้าทั้งที่รู้อยู่แล้วว่าลูกหมูหน้ามึนเขินหนักมาก
“งื่อ...”
“เฮ้ย มาคุยกันหน่อย เป็นอะไรครับ?”
“อ๊าก! ทิวาทำให้เราจะตาย ฮือ!”
“เอ้า ฮ่า ๆ ๆ”
“ไม่ต้องมาหัวเราะเลยนะ เราจะฟ้องพี่ฟ้ากับจริงใจ” เอ่ยคาดโทษทั้งที่ไม่มองหน้าคู่สนทนาเลยด้วยซ้ำ ก็อายจนมองหน้าไม่ไหวนี่นา
“อ้าว แบบนี้ก็ก็ตายดิ”
“ตายไปเลย”
“ถ้ากูตายแล้วมึงจะไปชอบใครล่ะ”
“ชอบ... ตะวัน ...มั้ง”
“จันทร์เจ้า!” เรียกชื่อเด็กแก้มกลมเสียงเข้ม ลูกหมูโผล่หน้าออกจากหมอนก่อนจะยิ้มแห้งเมื่อเห็นทิวาทำหน้าโหด
“เราแค่พูดเล่นเอง งื่อ...”
“ห้ามพูดแบบนี้อีก ไม่งั้นโดนแน่”
“ไม่พูดแล้วคับ ทิวาอย่าทำหน้าดุสิ เรากลัวแล้ว”
ทิวากาลถอนหายใจ กอดอกนิ่งก่อนจะเสไปเอื้อมเอารีโมทมากดเปิดโทรทัศน์ ลูกหมูที่เห็นทิวาเงียบไปไม่เล่นด้วยก็เริ่มจะวิตก จันทร์เจ้าคลานเข้าไปใกล้ร่างสูงและนั่งขัดสมาธิโดยหันข้างให้กับโทรทัศน์ เกยคางบนหมอนที่กอดอยู่มองทิวากาลตาแป๋ว ก่อนจะส่งนิ้วเล็ก ๆ ไปจิ้มที่ต้นแขนแกร่ง แต่ก็ไม่ได้รับความสนใจ ตาโตกลอกหลุกหลิกว่าจะเอายังไงดี ทิวาโกรธเราจริง ๆ หรอ เราแค่พูดเล่นเองนะ
“ทิวา... ทิวาโกรธเราหรอ?”
“.......”
“โกรธเราจริง ๆ เหรอ เราพูดเล่น เราขอโทษ”
“.....”
“... พี่กาลหนูขอโทษ”
ช้อนตามองทิวากาลตาแป๋วระหว่างที่พูด ถ้าทิวายังไม่ยอมหายโกรธก็ไม่รู้จะทำยังไงแล้ว... ทิวากาลหายใจติดขัดไปกับประโยคขอโทษที่เจือด้วยน้ำเสียงออดอ้อนของเด็กแก้มกลมเมื่อสักครู่ เด็กแสบนี่จะรู้ไหมว่าเขาต้องเกร็งหน้าขนาดไหนเพื่อไม่ให้ยิ้มออกไป ความจริงก็ไม่ได้โกรธอะไร แค่รู้สึกไม่พอใจเท่านั้น พูดมาได้ไงว่าจะไปชอบเด็กตะวัน เขาก็หัวร้อนดิ แล้วดูทำ ทำแบบนี้ใครมันจะไปเก๊กได้อีก แถมยังเรียกเขาว่าพี่อย่างที่ปกติไม่เคยเรียก ซ้ำร้ายยังแทนตัวเองว่า ‘หนู’ อีก ให้ตายเถอะ ใครเขาจะทำให้เด็กนั่นตายคนเดียว เจ้าเด็กแก้มกลมนี่ก็ทำให้เขาจะตายได้เหมือนกัน
ตายเพราะความสุขมันจุกอก
“ทีหลังอย่าพูดแบบนี้อีก”
“ไม่พูดแล้วคับ หายโกรธน้า~” ชูนิ้วก้อยขึ้นแล้วยิ้มหวานเป็นการอ้อน ทิวากาลยกยิ้มแล้วยื่นนิ้วไปเกี่ยวก้อยกับเด็กน้อยตัวแสบ
“อย่าไปทำแบบนี้กับใครอีกนะ”
“ทำไมเหยอ?”
“หวง”
“อ่า... โอเคครับ ทิวาก็ห้ามทำนะ เราก็จะหวงเหมือนกัน”
“อือ ๆ” แกล้งตอบเหมือนรำคาญทั้งที่ใจมันฟูเต็มอก ก็ไม่รู้จะแสดงออกไปยังไงดีหว่า... ทั้งที่ปกติแล้วทิวากาลเกลียดการแสดงความเป็นเจ้าของเขา แต่ตอนนี้เขากลับชอบเสียงอีกที่เด็กน้อยแก้มกลมจะมาหวง
“ทิวาจ๋า เราหิวอีกแล้ว ห้องทิวามีอะไรกินไหม?”
“เฮ้อ... ไปหาดูในครัวไป” ทิวากาลบอกเด็กตะกละ เจ้าลูกหมูยิ้มร่าก่อนจะวิ่งเข้าไปที่ครัวเมื่อได้รับอนุญาต “เตี้ย! เดี๋ยวฝนหยุดจะไปส่งนะ”
“คร้าบบบบบบ!”
ขานรับเสียงใสแล้วขุดคุ้ยหาขนมกิน ทิวากาลได้แต่ส่ายหน้าอ่อนใจ มองไปด้านนอกก็เห็นว่าฝนยังคงตกหนักอยู่ ความจริงเขาจะไม่ไปส่งเด็กแก้มกลมก็ได้ แต่กว่าฝนจะหยุดก็คงจะคว่ำมืดแล้ว อีกทั้งถนนเปียกก็ค่อนข้างอันตราย เขาไม่อยากเสี่ยงสักเท่าไหร่ ถ้ามีอะไรเกิดขึ้นมามันคงไม่คุ้ม รถก็เอาไว้ที่นี่ก่อนแล้วค่อยกลับมาเอาวันหลัง... ทิวากาลถอนหายใจออกมา มันไม่ใช่เพราะเครียดหรือมีปัญหา แต่เพราะเขากำลังมีความสุข ไม่คิดเหมือนกันว่าตัวเองจะมีความสุขแบบนี้ สาเหตุก็คงจะเป็นเพราะเด็กตัวขาวที่กำลังกินอย่างเอร็ดอร่อยอยู่นี่ล่ะมั้ง
แล้วแบบนี้... เขาต้อง ‘ขอบคุณ’ เด็กแก้มกลมนี่ไหมนะ?
TBC
หง่ากกกกกกกก เขินนนน เขียนเองเขินเอง แฮฟฟันมาก 555555555555555555555555
ช็อต “... พี่กาลหนูขอโทษ” นี่คือตาย ทั้งทิวากาลและเราเอง ตายอย่างเขียด ดาเมจรุนแรงมาก ใจบางเหลือเกิน พฮืออออ
เขาก็อ่อยกันไปอ่อยกันมาเนอะ รำคาญ /มองบน
อาจจะมีคำผิดบ้างขอโทษด้วยคร้าบ แต่ถ้าเจอบอกเราหน่อยนะ บางทีตรวจมันมองไม่เห็นจริง ๆ
ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านนะคะ หวังว่าจะชอบกัน ♥
ไว้เจอกันตอนหน้าเน้อออออ /จุ๊บบบบบบบบบบบ
-
olivergameonline (http://olivergameonline.typepad.com/) และ
ambl-fanfic.tumblr (http://ambl-fanfic.tumblr.com)
-
อะหู้ยยยย จจอ่อยเต็มที่ฮะ :katai2-1:
ปล.รอคู่จริงใจโด้ยยยยยยย
-
นางออดอ้อนสุดฤทธิ์ ทิวาแพ้ไปดิ
-
ถ้าเราเป็นพี่กาลเราก็แพ้ทางลูกหมูเหมือนกัน
อะไรจะน่ารักขนาดนี้ ยิ่งตอนจันทร์เจ้าขอโทษพี่กาลยิ่งแพ้
:-[ :-[ :-[ :-[
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
มีความอ้อนนนน
-
เค้าสารภาพรักกันแล้วอ่ะ
ลูกหมูน่ารักมากกก มีแต่คนเป็นห่วง
เชื่อฟังจริงใจไม่ให้เป็นแฟนกะทิวาด้วย
ทิวาต้องฮึดสู้เยอะๆล่ะอยากประวัติไม่ดีเอง
-
:hao6: :hao6: :hao6:
-
ทิวาทนได้ยังไงงง
ลูกหมูมีความน่ารักระดับสิบอ่ะะะะะ อยากฟัด เลย
-
:hao6: :hao6: :hao6: :hao6:
-
โอยยยยยบบบบบขัดใจๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
มันเร็วไป. ไม่น้าาาาาาาาลูกหมูไวไฟก่าพี่มีนอีก
-
มี(ว่าที่)แฟนเด็กมันก็กระชุ่มประชวยอย่างงี้แหละทิวา :impress2:
-
แพ้ทุกทางเลยนะพี่ทิวา 5555
จันทร์เจ้าน่ารักจริงๆ :mew1:
-
:pig4 :pig4: :3123:
-
โอ้ยยยย มันเขินนนนนนนนนนนน ทิว๊าาา
-
พี่ทิวาจะผ่านด่านน้องจริงใจกับพี่ฟ้าได้ไหมเนี่ย
-
เจออ้อนระดับนี้ เราก็ทำใจโกรธไม่ลงแล้วนะ
ทิวาจะเหลือเรอะ? ฮาาาาา :laugh:
-
เขินแรงมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกน่ารักกกกกก ทิวาโดนพี่ฟ้าคนแมน จริงใจเด็กปีศาจ รามินทร์ผู้เหี้ยมโหดฉีกอกแน่นอน
-
โอ้ยยยย...น่ารักเกินไปแล้ว ความออดอ้อนของลูกหมูช่างน่ารักน่าฟัด แต่เราคงหมดสิทธิแล้วเพราะพี่ทิวาออกปากขอเป็นเจ้าของ
-
ชอบทิวาจุ๊บเบาๆที่ริมฝีปากของเจเจ
"ขอบคุณครับ"
ทำไมทิวาพูดแค่นี้เราเขินหนักมากกกก
-
เจเจจ๋าจะน่ารักน่ากอดไปไหนลูก
แค่นี้อีพี่กาลมันก็ไปไหนไม่รอดแล้วลูก
เราว่าด่านพี่ฟ่าถ้าจะโหดสุดเลยนะทิวากาล
แต่ก็สู้ๆน้าทิวา :pig4: :pig4:
-
จันทร์เจ้านั้นร้ายกาจมากกกกก 55555
-
จะตายตรง พี่กาลหนูขอโทษ
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
-
พี่กาลหนูขอโทษ คือช็อตนี้ตายมากตายแล้วตายอีกฮือออออออออ ทำไมหนูน่ารักขนาดนี้
-
แก้มจะแตกแล้ว
-
เจอ "พี่กาลหนูขอโทษ" ตายไปเลยจ้าาา ตายทั้งพี่กาลตายทั้งเรา :o8: :o8: :o8:
-
"ช็อตนี้กุตายวะ" :hao7: :hao7: :hao7:
-
จะตายไปพร้อมทิวา จันทร์เจ้าน่ารักมากอ่าาาาาาา~
-
:pig4:
-
อมยิ้มแก้มตุ่ยเลยเรา น่ารักมากมาย :impress2:
-
ไม่ใช่ทิวาที่แพ้ทางลูกหมูแต่ลูกหมูก็แพ้ทางทิวาเหมือนกันนะ
-
กว่าจะได้เป็นแฟนกันต้องผ่านอีกหลายคนเลย
ทิวาสู้ๆนะ คิคิ
-
น้องเจ้าทำไมน่ารักขนาดนี้
สู้ๆ นะทิวา ต้องเอาลูกหมูมาเป็นของเราให้ได้ 5555
-
โอ๊ยยยย พาทนี้ความอ่อย ความเขินมาเต็มมม ดาเมจรุนแรง ตายๆๆๆๆ ฟินไปสิรอรัย :hao6:
-
"พี่กาล…หนูขอโทษ" ประโยคเดียวทำลายล้างโลกเลย
ลูกหมูนางอ่อยแบบมึนๆ ใช่ม่ะ??
-
เขินแทนลูกหมูเลยเนี่ย
-
"...พี่กาลหนูขอโทษ" ไม่แพ้ทางก็ไม่รู้จะว่ายังไงแล้วเนาะ
-
พิสูจน์ตัวเองแล้วรีบผ่านด่านไปให้ได้นะพี่ทิวาาา
น้องน่ารักมาก โอ่ย เป็นลม
-
เรามีความรู้สึกว่าJJกะลังขึ้นม.ปลายไม่ใช่มหาลัย 5555 ทิวาลองบอกน้องสิว่าเราชอบกันแล้วแต่เป็นแฟนกันไม่ได้ งั้นทิวาก็จะไปเป็นแฟนคนอื่นก็ได้ อยากรู้ลูกหมูจะว่าไง
-
หูยยย
น่ารักอะไรเบอร์นั้นหมูน้อยยยย
ฮือออ เราก็หวงหมูน้อยเหมือนกันนะ 555555
ขอบคุณคนเขียนนะคะ กอดรวบบบบบบ
-
อ่อนแอแพ้ไปนะพี่กาลลลล :hao7:
-
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[
-
มีความอยากหยิกแก้มลูกหมู อ้อนแรงงงง น่าร้ากกกกกก
-
นางอ้อนได้น่ารักมากกกก
-
อ๊ายยยๆๆๆๆ ตอนนี้น่ารักสุดอ่ะ :-[ :-[
บรรดาผู้ปกครองทั้งหลายก็ปล่อยๆลูกหมูบ้างเถอะ ทีตัวเองยังมีแฟนกันเลย อย่ากีดกันลูกหมูสิ :hao3: :hao3:
-
เป็นแฟนกันแล้วว ตะมุตะมิ
-
:pig4: :pig4:
-
นี่เด็กปีหนึ่งหรือปอหนึ่ง ตอบ!?! อ้อนอะไรเบอร์นี้
-
ยังไม่คบแต่หวงได้ เขินนนนนนน :-[
-
จันทร์เจ้า...หนูจะน่ารักมุ้งมิ้งอะไรเบอร์นั้นลูกกก :mew1:
-
ทิวาจ๋า ของเด็กแก้มกลม
รุกเต็มพิกัด เขาจีบกัน
เขาอ้อนกัน แต่ทำไม ฉ้านนนนนนนอายยยยยยยย
-
เขินแทนทิวาจัง งื้ออออออ -///-
-
:hao6: :hao6: :hao6:
-
มนุษย์แฟนเด็ก
19
มีความ Have a nice day
จริงใจดึงหูฟังที่ใส่อยู่ออกจากใบหูเมื่อประตูห้องนอนถูกเปิดเข้ามา แผ่นหลังกว้างยืดตรงอัตโนมัติเมื่อเห็นว่าคนที่เข้ามานั้นเป็นใคร
“พี่ฟ้ามาตั้งแต่เมื่อไหร่เหรอครับ?”
“เพิ่งมาถึงครับ ไม่เห็นเจเจข้างล่างเลยขึ้นมาหา”
จริงใจพยักหน้ารับเบา ๆ เขารู้สึกไม่ค่อยวางใจสักเท่าไหร่ การที่พี่ฟ้าเข้ามาหาถึงห้องแบบนี้ต้องมีเรื่องแน่ ๆ
“ผมกำลังแกะเพลงน่ะครับ แล้วพี่ฟ้ามีเรื่องอะไรอยากคุยกับผมหรือเปล่า?”
“มีสิ!” เพลิงฟ้าบอกแล้วเดินไปนั่งที่ปลายเตียงของจริงใจ “พี่ชายเราจะกลับเมื่อไหร่ครับ?”
“น่าจะสาย ๆ มั้งครับ ผมก็ไม่แน่ใจ” วันนี้เป็นวันเสาร์และเป็นวันที่จันทร์เจ้าจะกลับจากบ้านคุณย่าเพื่อนอนที่บ้านนี้ปกติ และโดยปกติแล้วพวกเขาสามพี่น้องจะสลับกันไปนอนบ้านคุณย่าบ้างแล้วแต่ว่าจะไปวันไหน เพื่อไม่ให้ฝ่ายนั้นน้อยใจว่าหลานไม่รัก
“พี่ฟ้าอยากรู้เรื่องเจเจกับเด็กทิวากาล เล่าให้พี่ฟ้าฟังหน่อยได้ไหมครับ?”
“อ่า...”
“พี่ฟ้ารู้ว่าเจเจรู้ เพราะฉะนั้นเล่ามาทุกอย่างห้ามโกหก และห้ามเล่าไม่หมดนะครับ”
แล้วเขาจะทำอะไรได้ล่ะ... จริงใจพรูลมหายใจออกก่อนจะเริ่มเล่าทุกอย่างให้เพลิงฟ้าฟัง ซึ่งเล่าให้ฟังตั้งแต่ต้นจนจบจริงใจก็ลอบมองอาการของพี่ฟ้า ตอนนี้เพลิงฟ้าคนนี้ของเจเจทั้งสามได้นิ่งค้างกลายเป็นรูปปั้นไปแล้ว...
โอ๊ย!! นี่มันอะไรกันเนี่ย! ขอยาดมให้เพลิงฟ้าหน่อย หรือยาดมจะไม่พอวะ เอาถังออกซิเจนมาเลย เพลิงฟ้าจะเป็นลม! ไม่ได้อยู่ด้วยไม่กี่วันทำไมเจเจของเขาถึงได้ไปสนิทสนมกับทิวากาลถึงขนาดปันใจให้แบบนั้น
“พี่ฟ้า... ใจเย็น ๆ นะครับ”
“เจเจ พี่ฟ้าจะเป็นบ้า” เพลิงฟ้าพูดเสียงสั่น มือสวยยกขึ้นกุมขมับ จริงใจเห็นท่าทางของพี่ฟ้าคนดีแล้วก็ได้แต่ยิ้มแห้ง นึกสงสารจันทร์เจ้าขึ้นมาดื้อ ๆ แต่ก็สงสารแค่จันทร์เจ้านั่นแหละนะ กับอีกคนน่ะ... หึ
“พี่ฟ้ายังไม่อยากให้เจเจมีแฟนเลย...”
“ผมแค่ให้ชอบเฉย ๆ ครับ ไม่อนุญาตให้คบกัน”
“เฮ้อ...”
“พี่ฟ้าเครียดแบบนี้เดี๋ยวจันทร์เจ้าก็พลอยนอยด์ไปด้วย”
มันก็จริงอย่างที่จริงใจว่า ถ้าเขาเป็นแบบนี้จันทร์เจ้าก็จะไม่สบายใจไปด้วย “เฮ้อ... นอกจากเจเจแล้วมีใครรู้เรื่องนี้บ้างครับ?”
“เพื่อนเขานั่นแหละครับ”
“อ๋อ...”
“สวัสดีค้าบบบ หนูกลับมาแล้ววววว~” ลูกหมูตะโกนเสียงร่าเริงพร้อมกับวิ่งเข้าไปในบ้านเมื่อมาถึงห้องนั่งเล่นก็ทิ้งกระเป๋าเสื้อผ้าไว้ที่พื้นอย่างไม่ใยดีแล้วเข้าไปกอดและหอมแก้มทุกคนด้วยความคิดถึง
“คิดถึงหนูไหม หนูคิดถึงทุกคนเลย~”
“ไม่มีหนูบ้านสงบมาก ต้องคิดถึงอยู่แล้วสิ”
“มันแปลก ๆ นะป่าป๊ะ” ลูกหมูหน้ายู่กับคำพูดของคุณพ่อ แต่ก็สะบัดหัวไม่สนใจแล้วเข้าไปกอดซบหาความอุ่นจากอ้อมแขนป่าป๊ะ
“ไม่มาหาพี่ฟ้าหรอ?” เพลิงฟ้าถามขึ้น ปกติถ้าหากมีเขาอยู่เจ้าลูกหมูต้องวิ่งเข้ามาอ้อนเขาแล้วนี่ อะไรกัน... หรือเพราะว่ามีแฟนก็เลยลืมเขา
“หนูไม่ไปหาพี่ฟ้าหรอก น้าเจ้าจะไม่ให้ตังค์กินขนม” ลูกหมูยิ้มซุกซน ก่อนจะออกจากบ้านคุณย่า น้าเจ้าส่งข้อความมาถามว่าจะกลับบ้านกี่โมง ทีแรกก็กะว่าจะกลับตอนเช้า พอน้าเจ้าพูดแบบนั้นก็เลยกลับตอนบ่ายแทน น้าเจ้าบอกว่าเจอลูกหมูที่ไรพี่ฟ้าก็ไม่สนใจน้าเจ้า เพราะฉะนั้นเมื่อกลับบ้านก็ห้ามอ้อนไม่อย่างนั้นจะไม่ให้เงินไปซื้อขนม
“หนูรักพี่ฟ้านะ แต่ขนมก็สำคัญ...” จันทร์เจ้าบอกหลังจากเล่าถึงสาเหตุที่ไม่เข้าไปคลอเคลียพี่ฟ้าคนดี เมื่อเล่าจบทุกคนก็ขำ เพลิงฟ้าก็ทำหน้ามึนงง และเจ้าชีวันที่ชี้หน้าคาดโทษหลานตัวแสบ
“ไหน เล่าให้ยายฟังซิลูกว่าสัปดาห์นี้ทำอะไรบ้าง?”
“ได้เลยครับผม~~” เมื่อรับคำเสร็จสรรพลูกหมูก็เริ่มเล่าถึงเรื่องราวต่าง ๆ ที่เกิดขึ้นในระยะเวลาหนึ่งสัปดาห์ที่ผ่านมา ทั้งเรื่องเรียน เรื่องเพื่อน เรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่เป็นความทรงจำ รวมทั้งเรื่องทิวากาล...
“ดูหนูสนิทกับรุ่นพี่คนนี้จังเลยนะ” จอมจิตตรีว่าพร้อมกับลูบเส้นผมนุ่มของลูกชาย ลูกหมูพยักหน้าหงึกรับคำพูดคุณแม่ก่อนจะไปสนใจขนมที่แม่บ้านยกมาเสิร์ฟเป็นของว่าง จนไม่ได้มองว่าสายตาของทุกคนเป็นแบบไหน โดยเฉพาะเพลิงฟ้าที่ดูจะกังวลเป็นพิเศษ... ถ้าจริงใจยังไม่ออกไปข้างนอกก็คงจะมีสายตาแบบเดียวกับเขา ...ล่ะมั้ง
เจ้าชีวันตบหลังมือคนรักเบา ๆ เขารู้ว่าเพลิงฟ้ากำลังคิดมากเรื่องอะไร
“เจเจครับ”
“อ๊ะ! พี่ฟ้ามีอะไรหรอฮะ?” ลูกหมูขึ้นนั่งบนเตียงและวางโทรศัพท์ไว้ข้างตัว รู้สึกช่วงนี้จะติดโทรศัพท์แฮะ
“ขอพี่ฟ้าคุยด้วยหน่อยได้ไหมครับ?”
“ได้ครับ”
“หนูกำลังทำอะไรอยู่พี่ฟ้ามากวนหรือเปล่า?”
“หนูแค่เล่นมือถือเฉย ๆ ไม่กวนคับ”
เพลิงฟ้ายิ้มบางพร้อมรั้งตัวลูกหมูเข้าไปกอด จันทร์เจ้าเองก็กอดตอบสัมผัสคุ้นเคย “ไม่ได้เจอแค่อาทิตย์เดียว อ้วนขึ้นหรือเปล่าเจเจ!?”
“เท่าเดิม! ไม่อ้วนนะ พี่ฟ้ามั่ว”
“ไม่อ้วนได้ไง ดูซิ จับไปตรงไหนก็มีแต่เนื้อทั้งนั้นเลย พอแล้วนะครับ ไม่มากไปกว่านี้แล้วนะ” ตอนนี้ลูกหมูกำลังน่ารัก น่ากอด แต่ถ้าหากมากไปกว่านี้มันจะกลายเป็นตรงกันข้ามได้ เพลิงฟ้าบีบไปตามเนื้อนิ่มเบา ๆ เห็นหน้ากังวลของเจเจแล้วก็หัวเราะ
“งั้นหนูจะออกกำลังกายแล้ว เพราะทิวาเลย พาหนูไปหาอะไรกินอยู่เรื่อย”
เพลิงฟ้ายิ้มค้าง หรี่ตามองเด็กน้อยตรงหน้า “หนูสนิทกับทิวากาลมากเหรอครับ?”
“สนิทครับ แต่ไม่มาก”
“งั้นเหรอ...”
“พี่ฟ้าเป็นอะไรครับ?”
“เป็นสถาปนิก”
“หนูหมายถึงอารมณ์ตอนนี้ต่างหากล่ะ ไม่ได้หมายถึงอาชีพสักหน่อย”
“ฮ่าฮ่า เปล่า พี่ฟ้าไม่ได้เป็นอะไร” วางมือขยี้กลุ่มนุ่มและส่งยิ้มยืนยันไปให้
ใครจะบอกกันล่ะว่าเขากำลังคิดหนักกับความสัมพันธ์ของเจเจและทิวากาล ระดับความสนิทสนมที่เพิ่มมากขึ้น จากคนแปลกหน้าสู่การเป็นคนรู้จัก เป็นรุ่นพี่รุ่นน้องที่สนิท แล้วหลังจากนั้นล่ะ... คำถามที่รู้คำตอบอยู่แล้ว คำถามที่ไม่ควรถามให้เจ็บใจเอง การที่ได้ฟังเจเจเอ่ยปากเล่าถึงรุ่นพี่คนสนิทได้อย่างไม่ติดขัดและสนุกกับการแชร์เรื่องที่ตัวเองได้ทำร่วมกันให้คนในครอบครัวฟังนั้นทำให้เพลิงฟ้าหายใจติดขัดอย่างที่ไม่ควรจะเป็น และเขาแทบจะเสียสติเมื่อหมูน้อยแห่งอัศวโยธินทร์หน้าแดงเป็นระยะระหว่างที่กำลังเจื้อยแจ้ว
“พี่ฟ้ากังวลอะไรหรอฮะ?” ราวกับมีอะไรปักลงกลางใจ... เพลิงฟ้ายังคงยิ้มให้เจเจเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“เปล่านี่ครับ พี่ฟ้าจะกังวลอะไรล่ะ หือ?”
“พี่ฟ้ายิ้มให้หนู แต่ตาพี่ฟ้าไม่ยิ้ม คิ้วก็ขมวดจนแทบชนกัน หน้าผากก็ย่น”
คราวนี้ศรนับร้อยพุ่งชนอกเขาเต็ม ๆ เพลิงฟ้าเองก็ลืมคิดไปว่าเขาควบคุมสีหน้าและความรู้สึกไม่เก่ง เป็นมาแต่ไหนแต่ไร แก้ไม่เคยหาย ยิ่งเป็นเรื่องเกี่ยวกับเจเจก็ยิ่งยาก การออกแบบสิ่งก่อสร้างให้ตรงใจลูกค้ายังดูง่ายไปเลยหากเทียบกับเรื่องนี้แล้ว และเขาก็คงลืมไปอีกว่าเจเจของเขาเป็นเด็กฉลาดและช่างสังเกต บันทึกรายละเอียดทุกอย่างเอาไว้แล้วค่อยพูดออกมาเมื่อถึงเวลาที่เหมาะสม
“อ่า...”
“พี่ฟ้ากังวลเรื่องของหนูหรอครับ เรื่องหนูกับทิวาเหรอ?” จันทร์เจ้าเอ่ยถามออกไปโดยไม่ปล่อยให้เพลิงฟ้าได้เตรียมใจเพื่อหาคำตอบ เจ้าตัวกระเปี๊ยกขมวดคิ้วฉับเมื่อปฏิกิริยาของพี่ฟ้าตอบกลับมาแม้จะไม่มีคำพูด รู้แล้วล่ะ...
“จริงใจบอกพี่ฟ้าแล้วเหรอ...” คราวนี้เอ่ยเสียงแผ่ว ดวงตากลมที่จ้องมองพี่ฟ้ากำลังสั่นไหว เพลิงฟ้าเผลอกลั้นหายใจไปชั่วครู่เมื่อเห็นแววตาของเจเจ ไม่ได้สิ เขาต้องใจแข็งไว้ ร่างโปร่งหลับตาตั้งสติชั่ววินาทีก่อนจะลืมตาขึ้นและสบตากับเจเจด้วยสายตาจริงจัง
โธ่ มีใครบอกหรือเปล่าว่าการทำใจแข็งกับเจเจน่ะมันยากนะโว้ย! เพลิงฟ้าจะบ้าตาย อยากจะเอาหัวไปโขกกับขอบโต๊ะก็กลัวจะเสียภาพลักษณ์คนแมน
“ครับ”
คำตอบแค่คำเดียวจากปากพี่ฟ้าก็สามารถทำให้จันทร์เจ้าหายใจสะดุดได้เช่นกัน “ละ แล้ว... พี่ฟ้า ... คิดยังไง?”
“อยากได้คำตอบจากพี่ฟ้าจริง ๆ หรอครับ หนูก็น่าจะรู้ว่าพี่ฟ้าคิดยังไง”
“ได้ยินจากปากก็ดีกว่าคิดไปเองนี่ครับ ...พี่ฟ้าเคยบอกหนูไม่ใช่เหรอ?” เพลิงฟ้าแอบถอนหายใจเฮือก ไม่คิดว่าคำพูดที่เคยบอกกับเจเจจะย้อนกลับมาเล่นงานตัวเอง เขาเคยบอกให้เจเจมีสติ เมื่อเจอเรื่องอะไรก็ตามให้ตั้งสติ และหาความจริง อย่าตีโพยตีพายคิดไปเอง เพราะความจริงอาจจะไม่ได้เป็นไม่ได้เป็นอย่างที่คิดหรือที่เราเห็น บางทีความเข้าใจผิดคิดไปไกลโดยไม่ถามสาเหตุที่แท้จริงจะนำพาถึงการสูญเสียได้... เหมือนตอนที่เขาโดนเจ้าชีวันเข้าใจผิดว่านอกใจจนเกือบจะต้องเลิกกัน...
“ครับ ถ้าหนูอยากฟังพี่ฟ้าก็จะบอก พี่ไม่ชอบครับ”
“ไม่ชอบอะไรครับ?”
“ไม่ชอบที่หนูชอบทิวากาล”
“ทำไมพี่ฟ้าถึงไม่ชอบล่ะครับ?”
“ไม่ชอบเพราะไม่ชอบครับ”
“พี่ฟ้าไม่มีเหตุผล!”
“คนเราไม่จำเป็นต้องมีเหตุผลทุกเรื่องหรอกเจเจ ก็เหมือนที่หนูไม่ชอบกินบล็อกโคลี่นั่นแหละ”
“หนูมี หนูไม่ชอบเพราะมันไม่อร่อย นั่นคือเหตุผลของหนู”
“หนูไม่เข้าใจพี่” หลังจากพูดจบเพลิงฟ้าก็ชะงักเมื่อได้เห็นน้ำคลอหน่วยตาของเจเจ ทนมองไม่ได้จนต้องเบือนหน้าหนีไปอีกทาง
“พี่ฟ้าก็ไม่เข้าใจหนู... พี่ฟ้าจะห้ามหนูใช่ไหม จะไม่ให้หนูชอบทิวาใช่ไหมครับ...?”
“ถ้าใช่หนูจะทำตามไหม?”
เจเจของเขาเงียบไปนานจนน่าใจหาย ดวงตากลมโตใส่แจ๋วเริ่มแดงก่ำเพราะกำลังกลั้นไม่ให้น้ำตาไหลออกมา เพลิงฟ้าทำได้เพียงแค่สะกดจิตตัวเอง ไม่ให้เผลอใจอ่อน ถึงแม้จะแทบทนไม่ไหวแล้วก็ตาม ใจก็สงสาร แต่ที่เขาต้องโหดก็เพราะเป็นห่วงเจเจ ทั้งห่วง ทั้งหวง ไม่อยากยกให้ใครหน้าไหนทั้งนั้น
ตาคมปรายมองโทรศัพท์สีขาวของเจเจที่ส่งเสียงเตือนขึ้นมา จันทร์เจ้าก็มองมันเช่นเดียวกัน ลูกหมูยิ้ม แต่เป็นยิ้มขืน ๆ มองชื่อ TW. บนจอแล้วก็ปวดแปลบในอก จึงเงยหน้าสบตากับพี่ฟ้า พี่ฟ้าก็คงจะเห็นว่าใครคือคนที่ส่งข้อความมา ถึงได้ยิ้มเย็นแบบนั้น
“ถ้า … ถ้าพี่ฟ้าบอกแบบนั้นหนูก็จะทำตาม หนูจะไม่ชอบทิวาก็ได้”
“………..”
“แต่มันง่ายขนาดนั้นเลยหรอครับ…?” น้ำเสียงสั่นเครือของเจเจทำเอาเพลิงฟ้าแทบน้ำตาร่วง เขาใจร้ายมากไหมที่ทำแบบนี้ แต่ที่เขาทำไปก็เพราะเป็นห่วงทั้งนั้น
ก๊อก ก๊อก
ระหว่างที่ความอึดอัดโรยตัว เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้นก่อนที่ร่างสูงของผู้เป็นน้าจะเดินเข้ามา จันทร์เจ้าตัวสั่นเล็กน้อยเมื่อเห็นน้าเจ้า หัวใจดวงน้อยก็กระตุกวูบเช่นกัน น้าเจ้าจะมาพูดเหมือนพี่ฟ้าหรือเปล่า ถ้าเป็นแบบนั้นจันทร์เจ้ากลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่แน่
“คุยอะไรกัน ทำไมบรรยากาศเครียดแบบนี้”
“เรื่องไร้สาระ” หันขวับมองพี่ฟ้าทันที พี่ฟ้าบอกว่าไร้สาระได้ยังไง! ลูกหมูเม้มปาก คลานไปหาน้าเจ้าที่ยืนอยู่ปลายเตียงแล้วโผลกอด ซบหน้ากับหน้าท้องของน้า
“อ้อนอะไรเนี่ยลูกหมู”
“หนูรักน้าเจ้า…” เจ้าชีวันเลิกคิ้วแล้วมองหน้าคนรัก แม้จะเป็นเรื่องปกติที่ลูกหมูจะเข้ามาอ้อนและบอกรัก แต่มันไม่ปกติตรงน้ำเสียงของหลานที่เปล่งออกมา เพลิงฟ้ารู้สึกแปลก ๆ กับคำพูดของเจเจ แม้จะได้ยินบ่อยก็ตาม ที่ผ่านมาเจเจจะบอกรักทั้งสองคน แต่ครั้งนี้ลูกหมูน้อยของเขากลับบอกรักแค่เจ้าชีวันเพียงคนเดียว
จันทร์เจ้าไม่รักพี่ฟ้าแล้วใช่ไหม? เพราะพี่ฟ้าห้ามไม่ให้ชอบทิวากาลใช่ไหม? ทำไมเพลิงฟ้าถึงได้รู้สึกแย่ขนาดนี้วะ
“น้าก็รักหนู … คุณยายทำวุ้นกะทิไว้เยอะเลย น้ามาชวนหนูไปกิน ไปไหมครับ? หรือจะอยู่คุยกับพี่ฟ้า”
ลูกหมูส่ายหน้า รัดแขนกอดน้าเจ้าแน่นกว่าเดิม “ไม่ครับ ไม่คุยกับพี่ฟ้า ฮึก…”
อึ้งกันทั้งหมดกับประโยคที่พูดเอ่ยออกมาพร้อมกับเสียงสะอื้น เพลิงฟ้ากัดริมฝีปากแน่นไม่กลัวว่ามันจะปริแตก ขอบตาร้อนผ่าว อีกไม่นานน้ำตาของเขาต้องไหลออกมาแน่
“พี่ฟ้าแกล้งอะไร หือ บอกน้ามาซิ เดี๋ยวน้าจัดการให้”
“พี่ฟ้า อึก ใจร้าย ฮือ”
เจ้าชีวันส่งสายตาเป็นคำถามไปให้คนรัก จากที่จะดุก็ต้องโยนมันทิ้งไปเมื่อเห็นใบหน้าที่เปื้อนไปด้วยน้ำตาของเพลิงฟ้า เจ้าชีวันควรจะทำยังไงดี รู้สึกปวดหัวตุบ ๆ ขึ้นมา เขาคิดผิดหรือคิดถูกที่เข้ามาหาสองคนนี้ตอนนี้ จากสถานการณ์ก็พอจะเดาได้แล้วว่าเรื่องที่ทั้งสองคุยกันคือเรื่องอะไร เรื่องที่ทำให้เพลิงฟ้ากังวลมาก ๆ เกี่ยวกับเจเจมีอยู่แค่เรื่องเดียว นั่นก็คือเจเจมีแฟน สาเหตุก็เพราะหวงมาก และเป็นห่วงมาก แต่เหนือประการทั้งปวงเหล่านั้น คือกลัวว่าถ้าเจเจมีแฟนแล้วเจเจจะไม่รักพี่ฟ้าแล้ว
“โอเค เดี๋ยวน้าตีพี่ฟ้าให้”
“ไม่เอา ฮึก ไม่ให้ตี…”
“อ้าว ทำไมล่ะ พี่ฟ้าใจร้ายจนหนูร้องไห้ไม่ใช่หรอ?”
“เดี๋ยวพี่ฟ้าเจ็บ…”
เพลิงฟ้าปิดปากกลั้นเสียงสะอื้น ตื้นตันที่เจเจยังเป็นห่วง และรู้สึกเสียใจที่ทำให้เจเจต้องร้องไห้ เด็กน้อยในอ้อมกอดเจ้าชีวันน่าเป็นห่วง แต่เพลิงฟ้าก็น่าเป็นห่วงเช่นกัน เจ้าชีวันผละมือหนึ่งข้างออกจากการกอดลูกหมูไปเช็ดน้ำตาให้กับเพลิงฟ้า อายุก็เยอะแล้วยังร้องไห้เป็นเด็ก ๆ อีก ถ้าเขาพูดออกไปไอ้ดื้อของเขาคงได้สวนกลับมา ‘อายุเยอะแล้วแล้วร้องไห้ไม่ได้หรือไง!’ หึหึ และที่ไม่พูดก็เพราะเพลิงฟ้าคงไม่อยากให้ลูกหมูรู้ว่ากำลังร้องไห้
“ไม่ต้องห่วงมันหรอก ตีให้ร้องไห้เลยดีไหม จะได้ไม่ใจร้ายกับลูกหมูของน้าอีก”
“ไม่เอา ไม่ ไม่ให้ตี”
“อ่า ๆ ไม่ดีก็ไม่ตี ถ้าอย่างนั้นหนูก็หยุดร้องนะครับ ไปล้างหน้าให้สดชื่นแล้วไปกินวุ้นกัน”
“พี่ฟ้าไปไหนฮะ?”
จันทร์เจ้าเอ่ยถามเมื่อผละจากกอดของน้าเจ้าแล้วไม่เห็นพี่ฟ้า เจ้าชีวันยิ้มเป็นคำตอบแล้วไล่ลูกหมูไปล้างหน้าล้างตา จะให้บอกได้ยังไงว่าเพลิงฟ้าวิ่งออกจากห้องนอนลูกหมูไปตั้งแต่ที่เขายังพูดไม่จบประโยคดี คงพอจะเดาได้ว่าลูกหมูต้องยอมทำตามเขา และถ้าอย่างนั้นก็ต้องเห็นแน่ว่าเพลิงฟ้ากำลังร้องไห้ เจ้าตัวจึงรีบชิ่งหนีไปก่อนที่ลูกหมูจะเห็น
เดี๋ยวคงต้องคุยกันอย่างจริงจังแล้ว
“เจเจไปไหนหรอครับ?” ถามแม่บ้านเมื่อลงมาที่ครัวหลังจากสงบสติอารมณ์ตัวเองแล้วไม่เจอเจเจอย่างที่ตั้งใจ เพราะเพลิงฟ้าไปหาคุณแม่ที่สวนหลังบ้านแล้วก็ไม่พบและก็ไม่ได้ถามอะไรพวกท่าน
“คุณหนูบอกว่าไปปั่นจักรยานเล่นที่สวนหน้าหมู่บ้านค่ะ”
“อ่า… ครับ”
(มีต่อค่ะ)
-
“ภัค ช่วยคุยกับพี่หน่อยได้ไหมครับ?”
“ไม่” ณภัคตอบกลับเสียงเย็นชาอย่างไร้เยื่อใย ดวงตาเฉี่ยวเพราะอายไลน์เนอร์ตวัดมองคนตัวสูงที่ขึ้นชื่อว่าเป็นแฟนเก่าอย่างรำคาญ แต่คนมันหน้าด้าน ยังไงมันก็ไม่สะเทือนหรอก
“ภัคครับ ถ้าภัคโกรธพี่เรื่องนั้นพี่ขอโทษ”
“หรอ ๆ อือ ๆ” ขอโทษบ้าอะไร ในเมื่อเรื่องมันก็ผ่านมานานแล้ว ถ้าสำนึกจริง ๆ ก็ควรจะพยายามขอโทษเขาตั้งแต่วันแรกสิ ไม่ใช่เพิ่งมาตามตื้อขอโทษ ณภัคไม่โง่กลับไปคืนดีหรอกนะ!
“เรากลับมาเป็นเหมือนเดิมได้ไหมภัค?”
“ไม่ได้หรอก เพราะผมมีคนใหม่แล้ว” ณภัคพูดอ้างขึ้น ใครมันจะไปมีใหม่เร็วขนาดนั้น ถึงเขาจะมีคนเข้าหาเยอะแต่ก็ใช่ว่าจะตกลงคบกับทุกคนนี่นะ!
“มันเป็นใคร! ภัคโกหกพี่ใช่ไหม!!” ภีมกระชากเสียงถามพร้อมกับบีบไหล่ทั้งสองข้างของณภัคไว้ด้วย ร่างเล็กหน้าเหยเกเพราะความเจ็บ แต่ก็ยังเชิดหน้าขึ้นอย่างไม่เกรงกลัว
“โกหกแล้วได้อะไร ปล่อยได้แล้ว!!”
“ถ้าพี่ไม่เห็นกับตาว่าภัคมีคนใหม่แล้ว พี่ก็ไม่เชื่อหรอก!”
“ก็แล้วแต่ ปล่อยผมได้แล้ว!” ณภัคสะบัดมือหนาที่จับไหล่ตนไว้ออก ใบหน้าสวยเสมองไปทางอื่นพร้อมกับถอนหายใจอย่างหงุดหงิด แต่แล้วสายตาของเขาก็ได้สะดุดกับเด็กผู้ชายคนหนึ่งที่เพิ่งเดินออกมาจากร้านสะดวกซื้อ ริมฝีปากสีสดแสยะยิ้มพรายเมื่อคิดอะไรดี ๆ ที่อาจไม่ส่งผลดีต่อใครบางคนออก เจ้าเด็กไฟแดงที่เพื่อนสนิทชอบเพ้อถึงความผัวเกินเด็กอายุสิบเจ็ดนั่น... ช่วยไม่ได้ล่ะน้า
จริงใจรู้สึกถึงสายตาแปลก ๆ ที่มองมาที่ตน ดวงตาคมจึงมองไปยังบุคคลน่าสงสัย คิ้วเข้มขมวดเข้ามากันเมื่อเห็นคนที่เคยเจอ เขายกขวดน้ำขึ้นดื่มอย่างไม่ค่อยสนใจสิ่งรอบข้าง คนคนนั้นอาจจะมองไปเรื่อยเปื่อยก็ได้
“หึ! นั่นไงแฟนใหม่ผม” ณภัคบอกก่อนจะเดินเข้าไปหาจริงใจที่ยืนอยู่หน้าร้านสะดวกซื้อ มือสวยเกาะที่แขนแกร่งก่อนจะกระซิบลอดไรฟันให้เด็กไฟแดงเล่นไปตามบทที่เขาจัดขึ้น “ช่วยแกล้งเป็นแฟนฉันหน่อย”
ถึงแม้จะสงสัยอยู่มากแต่จริงใจก็ไม่ได้เอ่ยถามอะไรออกไป เพราะว่าผู้ชายอีกคนเดินเข้ามาก่อนที่เขาจะได้เอ่ยถาม ถ้าเดาเอาเองผู้ชายคนที่เข้ามาใหม่ก็น่าจะเป็นแฟนหรือแฟนเก่าที่อาจจะทำอะไรให้คนที่เกาะเขาอยู่โกรธหรืองอนแล้วมาง้อขอคืนดี แล้วทำไมเขาถึงต้องยืนเฉย ๆ ให้ผู้ชายปากแดงคนนี้แตะเนื้อต้องตัวทั้งที่ควรจะสะบัดหรือปลดออกอย่างที่ควรจะเป็น
“นี่มันอะไรกันภัค” ภีมมองระหว่างคนรักเก่าและเด็กกะโปโลสลับกันอย่างไม่เข้าใจ
“ก็อย่างที่บอก ผมมีแฟนใหม่แล้ว เพราะฉะนั้นคุณก็เลิกยุ่งกับผมได้แล้ว” จริงใจแทบจะพ่นน้ำที่ดื่มอยู่ออกมา ให้ตาย มันคืออย่างที่เขาคิดจริง ๆ ใช่ไหม
“อย่ามาโกหกกันเลย สเป็กภัคไม่ใช่คนอายุน้อยกว่า”
“แล้วไง ผมจะเปลี่ยนสเป็กบ้างไม่ได้หรอ ถ้าคบกับคนอายุมากกว่าแล้วมันห่วย ลองคบกับเด็กจะเป็นอะไร”
“พี่ไม่เชื่อหรอกว่า---”
“จะเชื่อไม่เชื่อก็เรื่องของคุณครับ ไม่เกี่ยวกับเรา” ณภัคเงยช้อนตาขึ้นมองคนพูด เจ้าเด็กไฟแดงที่ถูกเข้ายัดเยียดบทแฟนใหม่ให้กำลังจ้องตากับภีมซึ่งเป็นแฟนเก่าของเขาอย่างไม่เกรงกลัว ดวงตาคมนั้นนิ่งเรียบทว่ามีความรำคาญแฝงอยู่
“ฉันไม่ได้พูดกับแก” จริงใจไหวไหล่ไม่สนใจ ก่อนจะคว้าข้อมือเล็กของแฟนอุปโลกน์มาจับแล้วเดินไปที่รถ แต่แล้วแขนอีกข้างของณภัคก็ถูกคว้าเอาไว้
“ปล่อยนะ!”
“ไม่ ภัคต้องไปกับพี่”
“ทำไมผมต้องไปกับคุณ ปล่อยสิ! โอ๊ย!” ณภัคร้องขึ้นเพราะถูกกระชากแขนด้วยความแรง หน้าเบ้เพราะความเจ็บ จริงใจที่เห็นแบบนั้นจึงเข้าไปปล่อยมือของภีมออกแล้วบังณภัคเอาไว้
“หลบไปไอ้เด็กเวร”
“คุณต่างหากที่ควรหลบไป การที่ภัคไล่คุณแปลว่าเขาไม่ต้องการอยู่ใกล้คุณนะ”
“มึง!!!” ภีมตะเบ็งเสียงด้วยความโกรธพร้อมกับง้างมือขึ้น
“ถ้าคุณชกผม ผมแจ้งความข้อหาทำร้ายร่างกายได้นะครับ อ่า… ดูเหมือนหน้าร้านี้จะมี CCTV ด้วยแฮะ” ปลายนิ้วเรียวชี้ไปที่กล้องวงจรปิดตามที่พูด ภีมกำหมัดแน่น ท่าทางฮึดฮัดนั่นทำให้จริงใจแสยะยิ้ม
“ฝากไว้ก่อนเถอะมึง! พี่ไม่ยอมง่าย ๆ แน่ภัค” ภีมชี้หน้าคาดโทษจริงใจก่อนบอกคนที่ยืนหลบอยู่ด้านหลังของเด็กตัวสูงแล้วเดินจากไปด้วยความโกรธและเสียหน้า
“เฮ้อ” ณภัคถอนหายใจเฮือกใหญ่หลังจากที่รถยนต์ของภีมได้เคลื่อนตัวออกไปแล้ว ก่อนเงยหน้ามองเจ้าของแผ่นหลังที่เหมือนปกป้องเขากลาย ๆ “ขอบใจที่ช่วย”
“ผมไม่ช่วยใครฟรี ๆ นะ”
“อยากได้อะไรล่ะ?”
“ตอนนี้ยังคิดไม่ออกครับ ไว้รู้แล้วผมจะบอกแล้วกัน ไปล่ะ”
“เดี๋ยวสิ!” ณภัคร้องเรียกเมื่อเด็กตัวสูงเดินผ่าน จริงใจปัดมือเล็กที่คว้าไหล่เขาไว้พลางขมวดคิ้วและทำตาขวาง จนคนอายุมากกว่าผงะเล็กน้อย แต่ก็เชิดหน้าขึ้นเหมือนเดิม
“อะไร?”
“คิดว่าเราจะได้เจอกันอีกหรือไง”
“นั่นสินะ…”
“บอกมาว่าอยากได้อะไร”
“ผมคิดไม่ออก แล้วถ้าโดนกดดันความคิดผมจะรวนไปเลย คุณไม่จำเป็นต้องตอบแทนอะไรแล้วก็ได้ ช่างมัน” ณภัคกลอกตาขึ้นฟ้าขณะฟังเด็กไฟแดงพูด แล้วคืออะไร เขาต้องรอจนกว่าเจ้าเด็กนี่จะคิดออกหรอ เขาไม่อยากรอ แต่ก็อยากตอบแทนความช่วยเหลือของเด็กคนนี้ที่ช่วยเขาทั้ง ๆ ที่ไม่รู้จักแม้กระทั่งชื่อของกันและกันเลยด้วยซ้ำ
“ถ้าอย่างนั้นก็แลกเบอร์มือถือกัน คิดออกเมื่อไหร่ก็โทรมา!” จริงใจเลิกคิ้วเล็กน้อยกับข้อเสนอ เขามองพิจารณาคนตรงหน้าน้อยก็จะทำเป็นเหนื่อยและบอกตัวเลขสิบหลักของเบอร์มือถือส่วนตัวไป เข้าทางเขาล่ะ... หึหึ ณภัคกดโทรศัพท์ยุกยิก เมื่อได้ยินเสียงเรียกเข้าของอีกฝ่ายดังขึ้นเขาก็วางสาย
“ฉันชื่อณภัค นายชื่ออะไร?”
“จักรพรรดิ”
“ชื่อเล่นสิ!”
“จิ๊! ทำไมคุณเรื่องมากจังเลยครับ”
“เอ๊ะ ไอ้เด็กบ้า!” นึกขำกับใบหน้าหงุดหงิดนั้นแต่ก็ต้องซ่อนสีหน้าไว้ภายใต้ความนิ่งเฉย “นายนั่นแหละที่เรื่องมาก บอกชื่อมาได้แล้ว!”
“จริงใจ”
“ฮะ? นายชื่อจริงใจเหรอ?”
“ทำไมครับ ข้องใจอะไรกับชื่อผมงั้นเหรอ?”
“เปล่า…” ทำไมต้องทำเสียงเข้มแล้วหน้าดุด้วยเล่า! แค่แปลกใจเพราะไม่ค่อยเจอใครชื่อแบบนี้ต่างหาก!!!
“ถ้าอย่างนั้นผมขอตัวครับ”
“หะ เฮ้ย! เดี๋ยวสิ!!” ณภัครีบวิ่งเขาไปขวางหน้าจริงใจ แขนเล็กดันอกของเด็กอายุน้อยกว่าเอาไว้ พอเห็นสายตาคมหลุบมองก็รีบปล่อยมือออก ก็คนมันลืมตัวนี่ว่า แต่อกเด็กนี่แน่นชะมัดเลย เฮ้ย! สเป็กเขาไม่ใช่เด็กสักหน่อย เลิกเพ้อได้แล้ว!! ถ้าเป็นพีทก็ว่าไปอย่าง
“มีอะไรอีกครับ?” จริงใจถามเสียงเบื่อ ในเวลานี้มันก็ยังไม่สายที่จะไปค่ายมวย แต่เขาไม่ควรที่จะอยู่ตรงนี้แล้ว
“เอ่อ… คือว่า… เอ่อ”
“ผมรีบ”
“ฉันอยากกลับบ้าน”
“ก็กลับสิ มาบอกผมทำไม”
“ฉันไม่รู้นี่ว่าที่นี่มันที่ไหน!”
“จะบอกว่าหลงทาง?”
“อือ…”
“ก็แย่ละ” เห็นความฉิบหายกำลังวิ่งเข้ามาซัดเข้ากลางแสกหน้า ให้ตายเหอะ! วันอะไรของเขาวะ! “แล้วคุณมาที่นี่ได้ยังไง?”
“ก็…”
จู่ ๆ ณภัคก็นึกบ้าอะไรไม่รู้ขึ้นมา จึงอยากจะลองนั่งรถเมล์ดูสักครั้ง ทั้งที่ชีวิตนี้ไม่เคยจะนั่งเลย ด้วยความที่เป็นคุณหนูฐานะดี หากไม่ขับรถเองก็มีคนรถตลอด หรือไม่เพื่อนก็จะมารับ แต่แล้วการขึ้นรถเมล์ครั้งแรกของเขาก็สำแดงฤทธิ์ มันพังตั้งแต่ก้าวขาขึ้นไปบนรถขนส่งสาธารณะนั่นแล้วด้วยซ้ำ ตั้งแต่ขึ้นรถผิดสาย จนกระทั่งนั่งมาเรื่อย ๆ แล้วจำเป็นต้องลงเพราะในรถแทบไม่เหลือใครแล้ว เขาจึงเดินมาเรื่อย ๆ จนมาหยุดที่แถวนี้ และถึงได้พบว่าภีมขับรถสะกดรอยตามมาและได้ปะทะคารมแบบเมื่อสักครู่
“นายอย่าเงียบสิ” จริงใจเหยียดริมฝีปากเป็นเส้นตรง ถ้าคนตรงหน้าเขาตอนนี้คือจันทร์เจ้าหรือจ๋าจ้า เขาคงพูดใส่หน้าไปแล้วว่า ‘โง่!’ แต่ความมีมารยาทก็มีมากจนไม่พูดแบบนั้นกับคนไม่สนิท คนบ้าอะไรไม่เคยนั่งรถเมล์แล้วครั้งแรกก็ดันนั่งคนเดียว แจ็คพอร์ตนั่งผิดสายเสียด้วย
“คุณอยากพูดอะไร?”
“นายไปส่งฉันหน่อยได้ไหม…?”
“ขอโทษที่ต้องบอกว่าไม่ ผมมีธุระ”
“งั้นบอกฉันก็ได้ว่าต้องกลับยังไง”
“ยาก” หรี่ตามองคนที่ทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ทั้งทีปกติทำหน้าเหย่อหยิ่งแท้ ๆ “คุณก็โทรให้เพื่อนมารับสิ”
“พวกมันไม่อยู่สักคน…”
“………ผมต้องไปแล้ว”
“ฉันขอไปด้วยได้ไหม?” ดวงตาวาวน้ำที่กำลังช้อนมองอยู่นั้นกำลังทำให้จริงใจลืมหายใจและเผลอตกปากรับคำไปอย่างง่ายดาย…
“อือ”
ใช้เวลาไม่ถึงสิบนาทีจริงใจก็มาถึงค่ายมวยที่เขามาฝึกประจำตั้งแต่ช่วงมัธยมปีที่สาม ณภัคก้าวลงจากรถจักรยานยนต์คันใหญ่อย่างเงอะงะ เพราะไม่ค่อยได้ขี่ เอาจริง ๆ อย่างเรียกว่าไม่ค่อยดีกว่า ไม่เคยเลยต่างหาก เมื่อเห็นเด็กตัวสูงที่เขาขอติดสอยห้อยตามมาด้วยก้าวเข้ายังภายในค่ายณภัคก็รีบวิ่งตามไป ใครจะอยู่ท่ามกลางที่ที่ไม่รู้จักคนเดียวกันล่ะ! ก็มีแค่เด็กไฟแดงคนเดียวที่เขารู้จัก
“สวัสดีครับครู” จริงใจพุ่มมือไหว้ครูฝึกผู้ซึ่งเป็นเจ้าของค่ายมวยแห่งนี้ด้วย
“เออ ไหว้พระเถอะ แล้วนั่นใคร ข้าไม่เคยเห็นหน้า”
“ผมเก็บได้ข้างทางน่ะครู” ณภัคถลึงตาใส่ไอ้เด็กไฟแดง ก่อนจะยกมือไหว้คนที่เด็กนั่นเรียกว่าครูบ้าง
“ดูพูดเขาเจ้าเด็กนี่ ชื่ออะไรน่ะเรา?”
“ภัคครับ ณภัค” ครูฝึกพยักหน้ารับ บอกกับเด็กทั้งสองว่าขอไปดูคนอื่น ๆ ซ้อมกันก่อน และก้าวเดินไม่กี่ก้าวก็ถูกเรียกไว้ด้วยลูกศิษย์ที่ติดอันดับว่าเป็นคนโปรด
“ครูครับ ผมหิว”
“หิวก็ไม่หากินในครัวสิวะ!!!” จริงใจหัวเราะเมื่อกวนประสาทครูได้ ก่อนจะกระชับกระเป๋าเสื้อผ้าบนไหล่ หันไปมองคนที่มาด้วย
“คุณจะไปกับผมไหม?”
“ไปสิ!” เรื่องอะไรเขาจะอยู่ในที่ไม่คุ้นเคยแบบนี้คนเดียวกัน ถามไม่คิดจริง ๆ!
ณภัคเดินตามหลังเด็กตัวสูงไปเงียบ ๆ สายตาก็มองดูรอบ ๆ จากพินิจพิจารณา มันก็คงเหมือนค่ายมวยปกติทั่วไปล่ะมั้ง มีอุปกรณ์ต่าง ๆ ที่ต้องใช้ในการซ้อมมวย นักมวยหลายคนที่กำลังจดจ่ออยู่กับหน้าที่ของตัวเอง นี่ถือว่าเป็นประสบการณ์แปลกใหม่ของณภัคเลยก็ว่าได้ เขาไม่เคยมาสถานที่แบบนี้เลย...
เมื่อมาถึงในครัว จริงใจก็จัดแจงตักกับข้าวใส่จาน และถามคนที่มาด้วยว่าจะทานด้วยกันหรือไม่ เมื่อได้คำตอบเขาก็ตักเผื่อณภัคด้วย วันนี้ทั้งวันณภัคกินแค่ข้าวเช้าเท่านั้น เพราะมัวแต่หลงทาง กังวลจนลืมความหิว เมื่อโดนถามและมีกลิ่นอาหารหอม ๆ มากระตุ้นก็ตอบรับไป แม้จะยังกังวลอยู่ว่าอาหารพวกนั้นคืออะไร ตอนนี้เลยเวลาเที่ยงมาชั่วโมงครึ่งแล้ว นักมวยในค่ายก็คงจะทานกันหมดแล้ว โชคดีที่ยังพอมีเหลืออยู่บ้าง ไม่อย่างนั้นคงจะได้หิ้วท้องกันจนตอนเย็นแน่
“อ๊ะ!” จริงใจถึงกับถอนหายใจออกมา หลังจากที่เห็นณภัคใช้ส้อมม้วนเส้นขนมจีนขึ้นแต่มันดันเลื่อนหลุดจากตัวส้อมกลับลงไปในจานจนน้ำแกงเขียวหวานกระเด็นกระดอน
“อย่ากินแบบนั้นสิ ขนมจีนไม่เชื่องเหมือนสปาเก็ตตี้นะคุณ”
“ก็ฉันไม่เคยกินนี่!” ณภัคแหวใส่ ไอ้เด็กเวรนี่ เขาจะไปพูดกรอกหูพีทแล้วว่าเจ้าเด็กนี่ไม่มีอะไรน่าหลงใหลสักนิด นิสัยเสียจริง ๆ
“เฮ้อ” แล้วเรื่องอะไรต้องมาถอนหายใจใส่เขากันเล่า!!! “ทำแบบนี้ครับ” แล้วจริงใจก็สาธิตวิธีการกินขนมจีนให้คุณหนูณภัคดู เมื่อเห็นแล้วว่ากินยังไงณภัคก็ทำตาม แม้จะอยากเหย่อหยิ่งไม่ยอมฟัง แต่กระเพาะก็ประท้วงอยู่ทุกสามวินาที เมื่อได้กินจริงจังแล้ว ถึงได้รู้ว่าขนมจีนแกงเขียวหวานก็อร่อยดีเหมือนกัน เผลอ ๆ อร่อยมากกว่าสปาเก็ตตี้แพง ๆ ที่เขาเคยกินในร้านอาหารหรูด้วยซ้ำ...
หลังจากที่กินอาหารเที่ยงในเวลาเกือบบ่ายสองเรียบร้อยแล้ว เขาก็ทำได้แค่มองดูเด็กไฟแดงกำลังล้างจานอยู่ และจากที่พักย่อยสักพัก จริงใจก็ออกมาพร้อมกับกางเกงมวยตัวเดียว โดนท่อนปล่อยเปลือยเปล่าอวดกล้ามเนื้อหน้าท้อง อก และแขน เด็กตัวสูงแอบยิ้มเมื่อณภัคมองตาค้าง แต่พอเขามองกลับเจ้าตัวก็กลับมาทำหน้าบึ้งเหมือนเดิม จริงใจไม่ได้สนใจอะไรมากนัก วอร์มร่างกายก่อนจะเริ่มซ้อม ณภัคที่นั่งเบื่อ ๆ ก็หยิบเอาโทรศัพท์มือถือขึ้นมาเล่น ก่อนจะนึกอยากถ่ายรูปขึ้นมา เขาถ่ายบรรยากาศในค่ายมวยแล้วส่งไปให้เพื่อนสนิทอย่างพีท ก่อนจะซูมกล้องไปที่เด็กไฟแดงที่ช่วยเขาจากการหลงทาง เมื่อส่งรูปจริงใจไปพีทก็ตอบกลับมาราวอย่างบ้าคลั่ง จนกระทั่งโทรมาหาว่าเขาไปอยู่กับเจ้าเด็กไฟแดงของมันได้ยังไง
ไม่น่าเลยจริง ๆ ต้องอธิบายยาวอีก....
TBC
ก่อนอื่นต้องกราบขออภัยที่มาช้า ช่วงนี้เอื่อยมาก มือก็ไม่ลั่น สมองก็ไม่แล่น สงสัยไงจะเปิดเทอมเลยเฉื่อยไปหมด .__.
เปิดตัวพี่ฟ้าแล้ว น้ำตานองหน้ากันเลยงานนี้ สงสาร เพลิงฟ้าเลี้ยงเจเจมาตั้งแต่ยังเป็นก้อน นางรักของนาง ก็ห่วงไม่อยากให้เสียใจงี้ แต่ก็งืม... นั่นแหละ ทิวาเป็นใครก็ไม่รู้ ประวัติเรื่องความรักก็ไม่ดี จะห่วงจะหวงก็ถูกแล้ว ; __ ;
ตัดบรรยากาศอึดอัดของเพลิงฟ้าลูกหมูด้วยจักรภัค ไหน! ใครรอคู่นี้ ได้มาแค่นี้แหละค่ะ 555555555555555
เจ้าเด็กปีศาจมีความเจ้าเล่ห์สูงมาก ณภัคกลายเป็นเด็กน้อยเลย
อาจจะมีคำผิดอยู่บ้างบอกได้นะคะ จะได้แก้
ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านค่ะ ไว้เจอกันตอนหน้าเนอะ แต่อาจจะอัพช้าหน่อยเพราะมันต้องใช้เวลาพิมพ์เนอะ
บายคับ ♥
-
เพลิงฟ้าาาาาาาาาาาาาาาาาา :ling3: :ling3: :ling3:
ร้องทั้งน้าทั้งหลานเลยยย :ling3: :ling3: :ling3:
-
แอบขำพี่ฟ้า กลัวเจเจไม่รักเลยไม่อยากให้มีแฟน 555 แต่งานนี้คงห้ามยากอะ ลูกหมูเจเจตัวนี้มีน้ำตาเป็นอาวุธ ไม่ได้ดั่งใจนิดหน่อยน้ำตามาเลยจ้า
-
พี่ฟ้าเอ้ยยย ยังมีอารมณ์มาเล่นมุกกับเจเจเนอะ
-
เจเจขี้อ้อน น่ารักจริงๆ
พี่ฟ้าใจร้ายยยยย
-
อายยยยยย. Have a nice day. ของใครนิ
พี่ฟ้า คุยกะเจเจ ให้เคลียร์ดีไหม.
-
รอตอนหน้าาาา :katai1:
-
มาอีกคู่แล้ว
-
พี่ฟ้าใจร้าย แต่ก็นะเพราะห่วงจันทร์เจ้านี่หน่า :เฮ้อ: :เฮ้อ:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
รักจริงใจ
ปล.พี่ฟ้าใจเย็นๆนะ
-
ใจอ่อนเถอะนะพี่ฟ้า
จริงใจกับภัคนี่น่าจะแซ่บ5555555
-
สงสารจันทร์เจ้า สงสารพี่ฟ้า ค่อยๆพูด ค่อยๆ จา กันเหอะนะ
ว่าแต่....อื้อหืออออออ จริงจ๊ายยยยยยย เราเป็นเอฟซีจริงใจล่ะ
ชอบมากกก
-
เพลิงฟ้าใจร้าย :ling1:
-
พี่ฟ้าก็เหมือนผู้ปกครองจันทร์เจ้า สงสารง่า ร้องไห้เลย งื้อๆ อย่างอนพี่ฟ้านะ ขอให้เข้าใจกัน
ให้พี่พระเอกมาแสดงความจริงใจต่อหน้าพี่ฟ้าเลย!
-
สงสารน้องจิ๋วร้องไห้อีกแล้ว
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
สงสารคนแมน แต่ก็สงสารลูกหมูมากกว่า อาเจ้าจัดการหน่อยเร็ววววว
-
บางทีพี่ฟ้ากับจริงใจก็หวงจันทร์เจ้ามากเกินไปนะ
-
"พี่กาลหนูขอโทษ" ประโยคเดียวไม่ต้องเป็นพี่กาลก็แพ้ทางให้หมูอ้วนทั้งนั้น ยิ่งเวลาแทนตัวเองว่าหนูอย่างนั้นหนูอย่างนี้ก็ยิ่งน่ารัก อยากมีจันทร์เจ้าเป็นของตัวเองจังเลย
มีแต่ความเขิน มีแต่ความที่ทำให้ยิ้มเวอร์ๆ มากพอเข้าใจกันอะไรๆ ก็ดูดีมีความสุขสว่างสดใสไปหมดชอบลูกหมูโหมดนี้ที่สู๊ดดดดดดดดแล้ว
พี่ฟ้าอย่าใจร้ายกับเจเจเลยนะต่อให้เจเจจะมีทิวาเพิ่มมาอีกคนแต่ว่าพี่ฟ้าก็ยังคงเป็นคนสำคัญที่สุดของเจเจอยู่ดีนะ สงสารน้องเวลาร้องไห้น่าสงสารสุดอะไรสุดเลยจริงๆ
จริงใจกับณภัคคือดีอะ จริงใจเหมือนจะไม่สนแต่ก็แอบมองเขาบ่อยๆ นะคะช่วยโดยที่แทบไม่รู้อะไรเลยแต่ก็ยังช่วยทั้งๆ ที่ปกติต้องไม่ใส่ใจแล้วด้วยมียังไงๆ อยู่นะ
-
:katai2-1:
-
โถ่ ลูกหมูของพี่ ไม่ร้องนะๆ :mew2:
เอฟซีจักรภัครายงานตัวค่ะ *ชูป้ายไฟ* ตอนนี้มาน้อยไม่เป็นไร แค่ได้อ่านก็ชื่นใจแล้ว :กอด1: :กอด1:
-
ทำไมพี่ฟ้าใจร้ายจังน๊า
-
ค่อยๆคุยกันน๊า ทั้งพี่ฟ้าและเจเจ
-
ทำไมจริงใจไม่เจอแฟนแบบลูกหมูละ. เราว่าคงตลก. น่าจะแพ้ทางคนกวนทรีนแบบ จันทน์เจ้า
-
คู่จักรภัคมาแรงแซงโค้งมาก เราชอบนิสัยจริงใจสุดๆ
เจ้าเล่ห์ไม่มีใครเกิน 5555555
เพลิงฟ้าคนแมนปล่อยลูกหมูไปเถอะ คนเรามันต้องมีประสบการณ์ชีวิตกันบ้างไม่ว่าจะเรื่องอะไร ลูกหมูก็พยายามเข้าใจพี่ฟ้าบ้างนะลูก :pig4: :pig4:
-
ฮือๆๆ ร้องตามลูกหมูเลย
:o12:
-
จริงใจเจ้าเล่ห์นะ
-
ไม่ได้เข้ามาอ่านเสียหลายตอน คิดถึงลูกหมูจังเลย
อ่านถึงตอนล่าสุดก็มีอันต้องน้ำตาคลอ ลูกหมูร้องไห้อีกแล้ว
เข้าใจพี่ฟ้าด้วย รักยิ่งกว่าลูกซะอีกนะนั่น เห็นกันมาตั้งแต่แบเบาะ
รักครั้งแรกก็เป็นผู้ชายที่ประวัติก็โชกโชนพอดูอยู่
ลูกหมูก็แสนจะใสซื่อเรื่องอย่างนี้ พี่ฟ้าจะหวงและห่วงก็ไม่แปลก
งานนี้พระเอกงานหนักพูดเลย ด่านเล็กด่านน้อยเต็มไปหมด
ความจริงใจเท่านั้นถึงจะช่วยคุณได้นะทิวากาล :hao3:
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :L2:
+1และเป็ดค่ะ
-
สงสารจันทร์เจ้า 555
ทำไมคนน่ารักอยากจะชอบใครต้องมีคนมาขวางทุกที
งานนี้งานช้างของทิวาแล้วล่ะ หึหึ
ขอบคุณคนเขียนนะคะ จุ๊บๆ
-
กอดโอ๋ จันทร์เจ้า
กอดน้าจ้าว กอดเพลิงฟ้า
จริงใจ หิ้วแฟนกำมะลอ เข้าค่ายมวย เหรอออออออ ฮ่าๆๆๆๆๆๆ
กะจะโชว์ ซิกแพ็คช่ะ
-
จริงใจโคตรคูล!
-
:กอด1:
-
แต่ละคู่ ><
-
จักพรรดิณภัครงื้ออออออ
-
มนุษย์แฟนเด็ก
20
มีความเป็นสนามอารมณ์
ทิวากาลนั่งจ้องโทรศัพท์นิ่ง ๆ อยู่หลายนาทีแล้วโดยไม่ละสายตาไปไหน เขาเฝ้ามัน เฝ้ารอว่าเมื่อไหร่ที่เสียงแจ้งเตือนจะดังขึ้นและจะได้ตอบข้อความกลับไปในทันที แต่แล้วหลังจากส่งข้อความล่าสุดไป ก็ไม่มีตอบกลับมาอีก อะไรกันวะ เขาแค่ผละไปเข้าห้องน้ำและตอบกลับช้าไม่กี่นาที ต้องเอาคืนเขาด้วยการตอบช้าด้วยหรอ มากเกินไปแล้วจันทร์เจ้า! ถอนหายใจเฮือก ใช้ปลายนิ้วหมุนโทรศัพท์ไปเรื่อย โดยปกติแล้วทิวากาลไม่ใช่คนติดโทรศัพท์หรือโซเชียลมีเดียเลยสักนิด จนกระทั่งได้มาประสบพบเจอกับสิ่งที่ชีวิตที่แสนซื่อทว่ากวนตีนและเข้าใจยากสุด ๆ อย่างจันทร์เจ้า เขาก็ต้องพกมันติดตัวไปด้วยตลอด
ถ้าพูดให้ถูกเขาติดคนในโทรศัพท์มากกว่า
“เป็นอะไรของมึง ถอนหายใจจนคาร์บอนไดออกไซด์จะท่วมโลก”
“ท่วมปอดมึงตายไปเลยไอ้กร” กร หรือ ทินกร หัวเราะใส่คำประชดของน้องชายที่อายุห่างกันสองปี เห็นหน้าบึ้ง ๆ อย่างที่ไม่เคยเป็นของมันแล้วเขายิ่งอยากแหย่
“น้องชายพี่เป็นอะไรไปน้า ถึงได้ทำหน้าเหมือนจะพังโลกทั้งใบแบบนี้ หึหึ”
“กวนตีน”
“หึหึ เป็นอะไรวะ ปรึกษากูได้นะครับน้องชาย”
“เสือก” ทิวากาลตอบกลับไม่ไว้หน้า แต่ไอ้กรมันหน้าด้าน ไม่แคร์หรอก แถมยังหัวเราะชอบใจอีกต่างหาก “รพินทร์ไปไหน?”
“ไปสปากับคุณนาย ถามทำไม?”
“ถามหาน้องไม่ได้หรือไง? มึงมายุ่งอะไรเนี่ย ไม่ออกไปข้างนอกหรือไง”
“เรื่องของมึงมันน่าเสือกไม่ออกไปละ จริง ๆ ก็มีนัด” คิดคำด่าไม่ออกจริง ๆ ทิวากาลได้แต่ทำหน้าเบื่อหน่าย ในวันเสาร์แบบนี้เขากลับมาที่บ้านเพราะวันพรุ่งนี้ก็เป็นวันเกิดของคุณแม่แล้ว ทุกอย่างมันก็เรื่อย ๆ ดีอยู่หรอก จนกระทั่งไอ้ทินกรเข้ามาก่อกวน
เขากับทินกรเป็นพี่น้องที่สนิทกัน ด้วยอายุที่ห่างกันไม่มาก และเป็นผู้ชายเหมือนกัน ไลฟ์สไตล์ก็ค่อนข้างที่จะคล้ายคลึงกัน บางทีก็เหมือนเพื่อนมากกว่าพี่น้องด้วยซ้ำไป แต่ด้วยความที่สนิทกัน มันจึงรู้เรื่องเกี่ยวกับเขาแทบทุกอย่าง พอ ๆ กับที่ทิวากาลรู้เรื่องของทินกรแทบทุกอย่างเหมือนกัน
“เครียดอะไรครับน้องทิวา”
“น้องทิวาเหี้ยไร บอกว่าอย่าเรียกแบบนั้น”
“จะทิวาหรือกาลมันก็สาวพอกันแหละว้า หึหึ”
“จิ๊!!” คนยิ่งไม่สบอารมณ์ยังจะมากวนตีนอีก
ครืด ครืด
14:12 นี่จันทร์เจ้าเอง (http://i.imgur.com/HyM5Tyb.png)
เมื่อเห็นแจ้งเตือนขึ้นมาทิวากาลก็รีบกดเข้าไปดูทันที โดยลืมไปว่ามีตัวเสือกอยู่ข้าง ๆ ด้วย
14:12 TW. เป็นอะไร?
14:12 นี่จันทร์เจ้าเอง เราอยากร้องไห้
14:12 TW. …………
ทิวากาลกดออกจากโปรแกรมสนทนาแล้วรีบต่อสายโทรออกไปยังเด็กที่บอกว่าร้องไห้ รอสายไม่นานปลายสายก็กดรับและเงียบใส่ ร่างสูงขบริมฝีปาก ก่อนจะเดินหนีออกจากห้องนั่งเล่นไปยังห้องนอนส่วนตัว และทุกการกระทำก็อยู่ในสายตาของพี่ชายอย่างทินกรตลอด… จันทร์เจ้าหรอ ใครกันวะ
“เป็นอะไรเตี้ย? ทำไมไม่พูด?”
(“……เรา…”)
“ครับ?”
(“เราอึดอัด...”)
“ตอนนี้อยู่ที่ไหน”
(“อยู่สวนสาธารณะหน้าหมู่บ้าน”)
“ส่งแผนที่มา เดี๋ยวไปหา”
“เฮ้ย! ไอ้กาล ไปไหนวะ!?”
“ข้างนอก!” ทิวากาลตะโกนตอบพี่ชายแล้ววิ่งไปที่รถของตัวเอง ดูโลเคชั่นที่เด็กแก้มกลมส่งมาให้จนมั่นใจแล้วว่าไปถูกแน่นอนจึงออกรถไป เขาอยากมีพลังพิเศษหายตัวได้ จะได้ไปหาเด็กแก้มกลมทันทีที่ใจนึก ยิ่งได้ยินเสียงที่เคยสดใสกำลังสั่นเครือเขายิ่งร้อนใจ
กว่าจะมาถึงก็เล่นเอาหัวร้อนไปหลายรอบ เมื่อจอดรถได้ร่างสูงก็รีบวิ่งไปยังจุดที่เด็กแก้มกลมบอกไว้ เขาค่อย ๆ ลดระดับความเร็วลงเมื่อคนที่กำลังตามหาอยู่ในระยะสายตา เด็กน้องตัวขาวของเขานั่งกอดเข่าอยู่บนม้านั่ง ทิวากาลเปลี่ยนทิศทางย้อนกลับไปทางเดิมและซื้อไอศกรีมมาหนึ่งโคน ก่อนจะเดินเข้าไปหาจันทร์เจ้า
“อ่ะ เจ้าเด็กขี้งอแง” เขายื่นไอศกรีมไปตรงหน้าเด็กน้องแก้มกลม
จันทร์เจ้าเงยหน้าขึ้น พอเห็นเป็นทิวากาลก็ยิ้มเล็กน้อย ยื่นมือไปรับไอศกรีมรสช็อกโกแลตชิพมาถือพร้อมเอ่ยขอบคุณ ทิวากาลนั่งลงข้างลูกหมู มือหนาวางบนศีรษะกลมที่มีฮู้ดคลุมอยู่ วันนี้เด็กมึนของเขาแต่งตัวน่ารักมาก จากลูกหมูกลายเป็นผึ้งน้อยไปแล้วเพราะเสื้อฮู้ดแขนยาวสีสดใสอย่างสีเหลืองคาดสลับกับสีดำ กางเกงขาสั้นเหนือเข่าสีอ่อน และรองเท้าผ้าใบสีขาว มันก็ธรรมดานั่นแหละ แต่เพราะคนใส่คือเด็กนี่ไงมันเลยน่ารักสำหรับเขา แต่จะดีกว่านี้ถ้าเด็กแก้มกลมยิ้มให้เขากว้าง ๆ
“เป็นอะไร หือ?”
“เราเสียใจ เราทำให้พี่ฟ้าผิดหวัง...” ลูกหมูพูดเสียงเศร้า ทอดสายตามองไอศกรีมที่กำลังละลายเพราะอากาศร้อนระอุอย่างเลื่อนลอย ทิวากาลไม่พูดอะไรตอบไป เพื่อที่จะให้จันทร์เจ้าได้เล่าออกมา “จริงใจบอกพี่ฟ้าแล้วว่าเราชอบพี่... แล้วพี่ฟ้าก็มาคุยกับเรา...”
ทิวากาลเผลอกลั้นหายใจ จากน้ำเสียงและสีหน้าของเด็กแก้มกลมก็พอจะรู้ว่าเป็นยังไง พวกเขาคงไม่ยอม...
“แล้ว... เขาว่ายังไง?”
“พี่ฟ้าบอกว่าไม่ชอบที่เราชอบพี่... พี่ฟ้าบอกห้ามไม่ให้เราชอบด้วย ถึงเราบอกว่าจะทำตาม แต่เราจะห้ามตัวเองได้ยังไง ฮึก... ในเมื่อเราชอบพี่ไปแล้ว ฮือ” ในที่สุดน้ำตาเม็ดโตก็ร่วงกราว จันทร์เจ้าซบหน้ากับหัวเข่าของตัวเอง ทิวากาลวางมือบนศีรษะของลูกหมูอีกครั้งและลูบเบา ๆ อย่างปลอบประโลม แม้เขาจะเจ็บที่ได้ยินว่าคนสำคัญของจันทร์เจ้าห้ามไม่ใช่ชอบเขา และที่สำคัญเจ้าเด็กแก้มกลมก็เหมือนจะทำตามอีกด้วย มันค่อนข้างที่จะ... หายใจลำบาก
“ไม่ต้องร้องน่า... ขี้แงจริง ๆ”
“เราเสียใจ ฮึก พี่ฟ้าไม่เข้าใจเราเลย”
“เพราะเป็นพี่หรือเปล่าพวกเขาถึงได้ห้าม?” เพราะนิสัยของเขาในอดีตหรือเปล่าที่ส่งผลให้คนในครอบครัวของจันทร์เจ้ากีดกัน หรือเป็นเพราะเป็นตัวเขา แค่เป็นเขาก็เลยไม่ยอม...
“ไม่ใช่ ... จะเป็นใครก็ ฮึก ไม่ได้ทั้งนั้น”
“........”
“ถ้าเราจะเลิกชอบพี่... พี่จะเสียใจไหม?” จันทร์เจ้าเงยหน้าขึ้นและหันไปมองหน้าทิวากาล ริมฝีปากเล็กเม้มเข้าหากันระหว่างรอคำตอบ ทิวากาลขมวดคิ้วยุ่งและทำหน้าเครียดไปหมดเลย...
“ถามไม่คิด ก็ต้องเสียใจสิ ลองพี่บอกจะเลิกชอบเราบ้างไหมล่ะ?”
“ไม่เอา ชอบเราเหอะ นอกจากเราพี่ก็ชอบใครไม่ได้อีกแล้วนะ ฮึฮึ”
“งั้นก็อย่าเลิกชอบพี่ เข้าใจไหม ไอ้เตี้ย!”
“ถ้าเลิกชอบได้ง่ายขนาดนั้นเราจะเป็นแบบนี้หรอ...” เด็กขี้แงพ่นลมหายใจออกจากปาก ย่นจมูกเมื่อเห็นว่าไอศกรีมที่ทิวากาลซื้อให้ละลายจนไหลลงมาเปื้อนมือแล้ว แต่ไม่มีอารมณ์จะกินเลย
“ให้พี่ไปคุยไหม?”
“ไม่ดีหรอก เดี๋ยวพี่ฟ้าจะอารมณ์เสียหนักกว่าเดิม เรากะจะรอให้พี่ฟ้าใจเย็นขึ้นก่อนแล้วค่อยเข้าไปคุยอีกที”
“เฮ้อ ทำไมยากจังวะ แล้วทำไมพี่ทำอะไรไม่ได้เลย”
“ไม่ต้องห่วง ได้ทำแน่ ๆ” มองหน้าเด็กแก้มกลมที่เริ่มจะยิ้มออก “ถ้าเราทำให้พี่ฟ้ายอมได้ หลังจากนั้นก็เป็นหน้าที่ของพี่”
“หืม?”
“อ่า... ยอมก็แค่ยอมให้ชอบ ไม่ได้ยอมให้เป็นแฟนกัน ยอมในที่นั้นคือยอมเรา ไม่ได้หมายความว่าพี่ฟ้าหรือจริงใจจะยอมพี่”
“กูเครียดเลย” จันทร์เจ้าหัวเราะเมื่อได้ยินทิวาบ่น ก่อนจะตั้งท่าจะกินไอศกรีม “มันละลายแล้ว เอาไปทิ้ง”
“ไม่เอา เราจะกิน”
“เดี๋ยวซื้อให้ใหม่ เอาไปทิ้ง แล้วไปล้างมือ มานี่เลย” ลูกหมูครางหงิงขัดใจ ระหว่างที่โดนทิวากาลจูงมือเดินหาก๊อกน้ำนั้นเจ้าเด็กแสบก็จัดการกินไอศกรีมที่ละลายแล้วด้วยความรวดเร็ว ยิ้มแฉ่งให้ตาเมื่อทิวากาลหันมาถอนหายใจใส่ ระหว่างที่ล้างมือไป ทิวากาลก็บ่น ๆ ๆ บ่นเป็นคนแก่เลย ฮื่อ ๆ
หลังจากนั้นทิวากาลกับจันทร์เจ้าก็นั่งเล่น คุยกันในสวนสาธารณะจนกระทั่งเกือบห้าโมงเย็น การที่ได้คุยกับทิวากาลนั้นทำให้ลูกหมูลดความรู้สึกเศร้าในใจลงไปมาก แต่ไม่รู้ว่าหลังจากทิวากลับแล้วลูกหมูจะกลับมานอยด์อีกหรือเปล่า...
“ขอบคุณมากนะคับ ที่มาหาเรา”
“ไม่เป็นไร ร้องไห้ใส่แบบนั้นใครจะอยู่เฉย ๆ ได้ล่ะ แต่ถ้าอยากขอบคุณก็...” ทิวากาลยิ้มเจ้าเล่ห์ โน้มลงไปใกล้จนปลายจมูกแทบชนกัน จันทร์เจ้ากลอกตาขึ้นฟ้าด้วยรู้ว่าทิวากาลจะให้ทำอะไร ตากลมกลอกมองซ้ายขวาว่ามีคนอยู่หรือไม่ เมื่อเห็นว่าไม่เห็นใครจึงเขย่งเท้าไปจุ๊บที่ปลายจมูกทิวากาลแล้วผละออกไปก้มหน้างุดเพราะเขิน ร่างสูงยิ้มขำเด็กแสบที่กำลังหน้าแดงซ่าน เขาหอมเรือนผมนุ่มหนึ่งทีและผละออกมายืนในท่าปกติ
“นิสัยไม่ดี...”
“หึหึ กลับบ้านไปได้แล้ว”
“อือ! ขับรถดี ๆ นะ” ลูกหมูบอก เดินไปนั่งคร่อมมอเตอร์ไซค์เวสป้าของจริงใจที่แอบยืมมาโดยไม่ได้บอก คว้าหมวกกันน็อกมาสวม แต่สายตาก็มองหน้าทิวากาลอยู่ “เราจะไปแล้ว พี่อย่าคิดถึงเรานะ”
“รีบไป ได้แล้วไป”
“เชอะ!”
“เดี๋ยวคืนนี้พี่โทรหา”
“..........แต่เราไม่แน่ใจว่าจะได้รับสายพี่หรือเปล่า...”
“ไม่เป็นไร”
“จริงเหรอ?”
“อือ กลับไปได้แล้ว เดี๋ยวที่บ้านเป็นห่วง”
“ก็ได้... ถ้าถึงบ้านแล้วพี่ส่งข้อความมาบอกเราด้วยนะ”
“ครับ ๆ”
“โอเค! บั๊บบัยคับ!” จันทร์เจ้าโบกมือให้ก่อนจะสตาร์ทรถ ทิวากาลมองจนกระทั่งลูกหมูหายลับตาไปแล้วจึงเดินกลับที่รถของตัวเอง
เฮ้อ.... จะชอบใครทั้งทีก็มาเจองานยากอีก โปรเจกต์จบยังไม่เครียดเท่านี้เลย พี่จะทำยังไงดีครับ... พูดกับตัวเองในใจแล้วก็ถอนหายใจออกมาอีกครั้ง ยากแค่ไหนก็ต้องผ่านมันไปให้ได้สิ เขายังอยากได้ยินเด็กแก้มกลมเรียกเขาว่า ‘พี่ทิวา’ อยู่ทุกวัน ... จุดเริ่มต้นของเรื่องนี้มันมาจากการเด็กแก้มกลมเรียกเขาว่า ‘พี่กาล’ และแทนตัวเองว่า ‘หนู’ ในวันนั้น เขาจึงเกิดโลภอยากให้จันทร์เจ้าเรียกแบบนั้นตลอด เจ้าเด็กแสบส่ายหน้ายิก บอกว่าไม่ ไม่เรียกว่าพี่กาลหรอก และไม่แทนตัวว่าหนูด้วย! ทิวากาลเองก็ไม่ก็พอใจที่จันทร์เจ้าปฏิเสธ แต่ไม่นานเจ้าเด็กแสบก็อธิบายพร้อมบอกว่าที่ไม่เรียกพี่กาลเพราะมันดันออกเสียงคล้าย ‘พิการ’ เป็นเหตุผลที่ค่อนข้าง...อืม...
ทิวากาลหน้าบึ้ง ในขณะที่เจ้าเด็กแก้มกลมหัวเราะร่าพอใจ และแล้วจันทร์เจ้าก็ยื่นข้อเสนอมาว่า ถ้าอยากให้เรียกพี่ก็ต้องเลิกพูดไม่เพราะกับเจ้าตัว... แล้ว? คิดว่าคนอย่างทิวากาลจะยอมเหรอ เกิดมาเคยยอมใครที่ไหน เออ! ที่นี่แหละ ที่ตรงหน้าเด็กแก้มกลมตัวแสบนี่แหละ! กลายเป็นว่าเขาเลิกใช้กู-มึงกับเด็กแก้มกลมไปโดยปริยาย เพื่อแลกกับการที่เด็กนั่นเรียกเขาว่า พี่
เฮ้อ.... ไม่อยากจะคิดถึงอนาคตข้างหน้าเลยจริง ๆ
กลับมาถึงบ้านก็เลยเวลาตั้งโต๊ะไปแล้ว ทิวากาลจึงเดินตรงเข้าไปที่ห้องอาหาร ปรากฏว่าครอบครัวเขาอยู่กันพร้อมหน้าอย่างที่คิดเอาไว้ คุณพ่อที่นั่งอยู่หัวโต๊ะ คุณแม่ที่นั่งถัดมาด้านขวามือ ถัดมาคือรพินทร์น้องคนเล็ก ภาณุมาศพี่คนโต ไลลา เด็กหญิงวัยขวบครึ่งลูกสาวของภาณุมาศ ส่วนซ้ายมือของคุณพ่อนั้นคือทินกร และที่ถัดมาถูกเว้นว่างเอาไว้ซึ่งคือที่ของทิวากาล และถัดจากทิวากาลคือแดนไท พี่เขยของเขาหรือสามีของภาณุมาศ
“พี่มาถึงเมื่อไหร่ครับ?” ทิวากาลถามพี่สาวและพี่เขย
“เมื่อสองชั่วโมงก่อนนี่เอง
“อ่า…”
“แล้วพี่กาลไปไหนมา!?” รพินทร์ที่นั่งอยู่ตรงข้ามถามเสียงพยายามเข้มเพื่อกดดันพี่ชาย ถึงรู้ว่าความสำเร็จจะเป็นศูนย์แต่ขอหน่อยเถอะ หลังจากกลับจากสปากับคุณแม่ มาถึงบ้านก็พบว่าพี่มาศ พี่แดนและน้องไลลามาถึงแล้ว และทินกรกับคุณพ่อก็อยู่ด้วย มองหาพี่ชายอีกคนก็ไม่เจอ ทินกรก็บอกได้แค่ว่าทิวากาลไปข้างนอกไม่ได้บอกว่าไปไหน
“ยุ่ง”
“คุณแม่ขา~~” ร่างสูงหน้ายุ่งทันทีเมื่อรพินทร์ดัดเสียงให้เล็กแหลมเรียกให้มารดาช่วยเค้นคำตอบจากเขา ฝันไปเถอะ!
“เราไปไหนมาน่ะกาล ถึงเวลาอาหารก็ควรจะมาสิ”
“ข้างนอกครับ” รพินทร์กลอกตาซ้ายขวากับคำตอบที่ไม่ต้องการของพี่ชาย ปากแข็งนัก เดี๋ยวเจอเสี้ยมหน่อยเป็นไง!
“พี่กาลต้องมีนัดกับผู้หญิงแน่เลยค่ะ ไม่อย่างนั้นไม่รีบร้อนออกไปหรอก แถมยังกลับช้าทั้งที่รู้ว่าต้องมาทานข้าวพร้อมกันแท้ ๆ” เมื่อน้องสาวพูดแบบนั้นทุกคนก็หรี่ตามองทิวากาลทั้งที แม้แต่ไลลายังส่งเสียงอ้อแอ้ทั้งที่ข้าวยังเต็มปาก เดี๋ยวก็ไม่ซื้อขนมให้กินเสียหรอกเจ้าเด็กน่ารักนี่
แล้วรพินทร์นี่จะหาเรื่องเขาไปถึงไหน รู้ทั้งรู้ว่าเขามีคนในใจแล้ว และเรื่องผู้หญิงพวกนั้นเขาก็ไม่ได้ยุ่งเกี่ยวหรือไปนัดกับใครตั้งแต่เจอกับเด็กแก้มกลมอย่างจันทร์เจ้าแล้ว กวนตีนเขาสินะ…
“เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับพินทร์นี่”
“พี่กาล!! …ขอโทษค่ะ” เอ่ยขอโทษเมื่อเสียมารยาทตะโกนเสียงดังกลางโต๊ะอาหาร บวกทั้งสายตาดุ ๆ จากบิดาทำเอารพินทร์หงอลง
ยกนี้ทิวากาลชนะ… หึ
“พี่แดน … พี่ทำยังไงให้พ่อกับแม่ยอมรับ?” หันไปถามพี่เขย และคำถามนั้นก็ทำเอาทุกคนชะงักไปอีกเช่นกัน ด้วยเพราะน้ำเสียงจริงจังและสีหน้าคร่ำเครียดของทิวากาล
“ก็… หลายอย่างเลยนะ ว่าแต่ ถามทำไม?”
“เอ่อ…”
“หรือกาลไปหลงรักลูกสาวบ้านไหนเข้า!?” ภาณุมาศเอ่ยถามขึ้นบ้าง ทิวากาลถอนหายใจเฮือก หลงรักน่ะใช่ แต่ไม่ใช่ลูกสาวนี่สิ…
“อ่า… ทำนองนั้นมั้งครับ… บ้านเขาไม่ยอมรับผม”
“ว้าย! สมน้ำหน้า!” รพินทร์ได้ทีรีบเยาะเย้ย แต่เมื่อพี่ชายไม่เล่นด้วย ซ้ำยังขมวดคิ้วมุ่นหนักกว่าเดิมเธอก็ได้แต่หัวเราะแหะ ๆ ลูบแขนที่โดนคุณแม่ตีเพี๊ยะเบา ๆ ไปด้วย โธ่… เธอแค่ล้อเล่นเองนี่นา… ว่าแต่ ครอบครัวน้องแก้มกลมไม่ยอมรับพี่ชายเธอจริง ๆ หรือ
“คนที่มึงรีบออกไปหาหรอวะ?” ทิวากาลพ่นลมหายใจ พยักหน้าตอบทินกรอย่างเบื่อ ๆ เซ็ง ๆ จากนั้นใครถามอะไรเขาก็ไม่ตอบอีก กินข้าวไปโดยไม่สนใจ จนทุกคนต้องเปลี่ยนไปคุยเรื่องอื่น ก็ดี เขาไม่อยากถูกคาดคั้นนักหรอกนะ ไว้เดี๋ยวรอให้ทุกอย่างมันลงตัวแล้วเขาจะบอกเอง ในเมื่อรู้ว่าทิวากาลมีใครในใจแล้วก็หวังว่าพ่อจะไม่หาลูกสาวคุณหญิงคุณนายที่ไหนมาให้เขาดูตัวอีกก็แล้วกัน
(มีต่อค่ะ)
-
“ลูกหมูเป็นอะไรลูก กับข้าวไม่อร่อยหรอครับ?”
“เปล่าฮะ” ตอบพร้อมระบายยิ้มให้ป่าป๊ะ แล้วตักข้าวเข้าปาก เคี้ยวเอื่อย ๆ ไม่เร่งรีบ
“เครียดอะไรหรือเปล่าลูกหมู กินข้าวน้อยจังเลย” ลูกหมูถึงกับชะงักไปอีกครั้ง ยิ้มเจื่อนให้หม่ามะ แค่นี้ทุกคนก็รู้แล้วว่าลูกหมูอันดับหนึ่งของบ้านเป็นอะไร ด้วยเพราะเครียดแล้วกินน้อย เพลิงฟ้าเม้มริมฝีปากเมื่อคิดว่าต้นเหตุเป็นตัวเอง
“หนูเครียด...อาหารน่ากินทั้งนั้นเลยหนูเลือกไม่ถูก!!!” ทำเสียงเศร้าในตอนแรกแล้วจึงเปลี่ยนเป็นร่างเริงในช่วงท้าย ลูกหมูหัวเราะแล้วตักอาหารกินอย่างเอร็ดอร่อย เมื่อเห็นแบบนั้นทุกคนก็โล่งอก แล้วหาเรื่องมาคุยเพื่อสร้างบรรยากาศ
เมื่อทานอาหารมื้อเย็นเรียบร้อยแล้วจันทร์เจ้าก็นั่งคุยเล่นกับครอบครัวสักพักก่อนจะขอตัวขึ้นห้อง เพราะบอกว่ามีการบ้านต้องทำทุกคนจึงไม่เอ่ยท้วงอะไร เมื่อขึ้นมาถึงห้องตัวเองแล้วจันทร์เจ้าก็พรูลมหายใจเฮือก การที่ต้องทำเป็นร่าเริงต่อหน้าครอบครัวนี่ยากจังเลยแฮะ แถมยังเหนื่อยมากอีกด้วย แย่จัง
ทิ้งตัวนั่งบนเก้าอี้ เอื้อมมือไปหยิบสมุดออกมาเปิด และเปิดคอมพิวเตอร์เพื่อหาข้อมูลทำการบ้าน ที่บอกทุกคนแบบนั้นไม่ใช่ข้ออ้าง แต่เพราะจะมาทำการบ้านจริง ๆ ต่างหากล่ะ! ฮึ! ทำการบ้านไปสักพัก ตากลมก็ชำเลืองไปเห็นโทรศัพท์มือถือที่นอนแน่นิ่งชาร์จแบตเตอร์รี่อยู่บนโต๊ะ เมื่อกดดูก็เห็นว่ามีข้อความและสายที่ไม่ได้รับจากคนนิสัยไม่ดี คนนิสัยไม่ดีที่ทำให้ลูกหมูยิ้มได้... ปลายนิ้วพิมพ์ข้อความตอบกลับคนแก่ที่ชอบงอแง และไม่นานเสียงเรียกเข้าโทรศัพท์มือถือก็ดังขึ้นมา
“ฮาโหย๋ว”
(“ทำไมไม่รับสาย?”)
“เมื่อกี้เราอยู่ข้างล่าง”
(“อือ ทำอะไรอยู่?”)
“ทำการบ้านอ่า พี่ทิวาทำอะไรอยู่คับ?” เอ่ยถามเสียงอ่อนพร้อมรอยยิ้มประดับใบหน้า ได้ยินเสียงปลายสายถอนหายใจแล้วบ่นอะไรสักอย่างอยู่ สงสัยแต่ก็ไม่ได้ถาม ก่อนเสียงดังปังจะตามมา
(“หนีตัวเสือก”)
“เอ๋”
(“หึหึ ไม่มีอะไรหรอก รีบทำการบ้านไป จะได้เข้านอน นอนดึกเขาบอกจะเตี้ยนะเว้ย”)
“เราไม่แยแสหรอก”
(“ครับ ๆ ไม่แยแสก็ไม่แยแส ... เฮ้อ คิดถึงว่ะ”) ลูกหมูแอบเบ้หน้าเพราะรู้สึกจั๊กจี้ที่จู่ ๆ ทิวาก็บอกว่าคิดถึงขึ้นมา ไม่รู้แหละ เราจะคิดเอาเองว่าทิวาคิดถึงเรา
“คิดถึงใคร?” ปั้นเสียงดุทว่าใบหน้ากลับเปื้อนไปด้วยรอยยิ้ม ดวงตากลมก็กลายเป็นรูปสระอิ
(“คิดถึงเด็กตัวเตี้ย ๆ หน้ากลม ๆ กวนตีนด้วย”)
“ใครน่ะ!?”
(“เรานั่นแหละ”)
“เง่อ ไม่ใช่เราสักหน่อย เราไม่เตี้ย เนี่ยตัวสูงหุ่นดี so handsome มาก ๆ แล้วหน้าไม่กลมด้วย เรา V shape อีกอย่างเราน่ารัก กวนตีนอะไรกัน พี่อย่ามามั่ว!”
(“ไอ้เด็กห่า หึหึ”) ทิวากาลด่าแบบไม่จริงจัง สูงมาก สูงเลยเก้าอี้ขึ้นมานิดหนึ่ง หึหึ กวนตีนได้ตลอดจริง ๆ เลย
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
“อ๊ะ! ... ใครฮะ?”
“พี่ฟ้าเอง ขอเข้าไปได้ไหมครับ?” เจ้าของห้องเผลอกลั้นหายใจ ก่อนกะพริบตาปริบ ๆ พี่ฟ้าจะมาทำไม จะมาพูดอะไรอีก เมื่อตอนบ่ายที่พูดไปยังไม่พอใช่ไหม...
“พ พี่ทิวา เราขอวางสายก่อนนะ พี่ฟ้ามาหา”
(“อือ ถ้ามีอะไรก็โทรมานะ”)
“คับ บั๊บบัย หลับให้สนิทนะ” หลังจากวางสายจากทิวากาลแล้วลูกหมูก็เดินไปเปิดประตูให้กับเพลิงฟ้า เบี่ยงตัวออกเพื่อให้อีกคนเข้ามาแล้วปิดประตูก่อนกลับที่นั่งที่โต๊ะเขียนหนังสือ “มีอะไรเหรอครับ?”
เพลิงฟ้าหันหลังพิงสะโพกกับโต๊ะเขียนหนังสือของลูกหมูและค้ำมือทั้งสองข้างไว้ที่ขอบโต๊ะ “พี่ฟ้าอยากคุยกับหนู”
“คุยอะไรหรอครับ แบบเมื่อบ่ายหรอ? หนูไม่อยากคุยแล้ว...”
“พี่ฟ้าขอโทษ”
“..............”
“เจเจมองหน้าพี่ฟ้าหน่อยได้ไหมครับ?”
“ครับ” เมื่อพี่ฟ้าขอ ลูกหมูก็จัดให้ เงยหน้ามองพี่ชายที่รักที่สุด ทว่าแววตาและสีหน้ากลับไม่แสดงอารมณ์ใด ๆ เพลิงฟ้าเองก็ใจเสีย คิดไปแล้วว่าเจเจอาจจะโกรธเขามากจนกลัวว่าจะกลายเป็นเกลียด
“เจเจทำอะไรอยู่?”
“การบ้านครับ”
“ก่อนหน้านั้น…”
“หนูคุยกับทิวา …พี่ฟ้าจะว่าอะไรหนู? พี่ฟ้าจะห้ามหนูคุยหรอครับ หรือจะบล็อกเบอร์โทร ช่องทางติดต่อทางอื่นอย่างที่จริงใจเคยทำ?” เพลิงฟ้านิ่งเงียบกับคำประชดเสียงเครือ เขามาที่นี่ไม่ได้ต้องการจะมาทำร้ายจิตใจของจันทร์เจ้าอีก แต่เขามาเพื่อปรับความเข้าใจ
“เปล่า… พี่ฟ้าแค่อยากคุยกับหนูให้รู้เรื่อง”
“เรื่องอะไรครับ?”
“เรื่องของหนูกับทิวากาลไง ใช่ พี่ไม่ชอบ และตอนนี้ก็ยังไม่ชอบ แต่พี่ฟ้าไม่อยากให้เจเจต้องเศร้า”
“พี่ฟ้านั่นแหละที่ทำให้หนูเศร้า” อึก ความจริงกระแทกลงกลางใจจนแย้งไม่ได้ สาเหตุที่เจเจเศร้าวันนี้มันก็เป็นเพราะเขา เพราะเขาทั้งนั้น
“พี่ขอโทษ”
“หนูไม่ได้โกรธ ไม่เคยโกรธพี่ฟ้าเลย… แต่หนูเสียใจ ทำไมพี่ฟ้าถึงไม่เข้าใจหนู”
“พี่ไม่อยากให้เจเจชอบหรือคบกับทิวากาลก็เพราะเป็นห่วง!”
“ห่วงจากอะไรครับ?”
“ก็… ก็มันไม่น่าไว้ใจ เกิดจะมาหลอกเจเจของพี่ พี่จะทำยังไง”
“พี่ฟ้ารู้ได้ยังไงว่าทิวาจะหลอกหนู พี่ฟ้ารู้ได้ยังไงว่าทิวาไม่น่าไว้ใจ พี่ฟ้ารู้จักทิวามากแค่ไหน เคยคุยกับเขาหรือเปล่า เคยเจอกันกี่ครั้ง รู้ได้ยังไงว่าทิวากาลเป็นคนยังไง!” จันทร์เจ้าหอบหายใจหลังจากต้องใช้พลังในการเอื้อนเอ่ยแต่ละประโยคออกไป มือขาวกำแน่นจนเจ็บ ดวงตาแดงก่ำจนดูน่ากลัว ส่วนเพลิงฟ้าก็ได้แต่มองเจเจอย่างคาดไม่ถึง ไม่เคยคิดเลยว่าเจเจจะพูดกับเขาแบบนี้ เด็กดีของเขาหายไปไหนแล้ว…
“เจเจ…”
“ทำไมทุกคนถึงได้ห้ามหนู”
“เพราะทุกคนรักหนู ไม่อยากให้หนูต้องเสียใจ”
“แล้วทำแบบนี้หนูไม่เสียใจหรอครับ? แต่ที่หนูเสียใจไม่ใช่เพราะถูกห้าม มันเพราะคนที่หนูคิดว่าจะเข้าใจความรู้สึกของหนู ไม่เข้าใจหนูเลย… หนูแค่ชอบทิวามันผิดมากหรือไง! ความรู้สึกมันห้ามกันได้ด้วยหรอครับ…”
“แล้วทำไมหนูไม่นึกถึงใจพี่ฟ้าบ้าง พี่ฟ้าเลี้ยงหนูมาตั้งแต่เล็ก ๆ คิดว่าพี่จะยกหนูให้คนอื่น ๆ ง่าย ๆ งั้นเหรอ! ถ้าให้ไปแล้ว พี่จะแน่ใจได้ยังไงว่ามันจะดูแลดูได้ดีเท่ากับที่เราดูแลหนู!”
“หนูไม่ได้หายไปไหน หนูยังอยู่ที่นี่ พี่ฟ้าหรือทุกคนยังดูแลหนูได้”
“หนูรู้จักกับเขาแค่ไม่นาน!”
“น้ากรีซยังเคยบอกเลยว่าแค่นาทีเดียวคนเราก็สามารถตกหลุมรักได้ …พี่ฟ้าเองก็เคยไม่ใช่เหรอฮะ ตอนที่เจอน้าเจ้า ตอนนั้นน่ะ… พี่ฟ้ารู้จักน้าเจ้ามานานแค่ไหน ไม่นานด้วยซ้ำ แต่พี่ฟ้าก็รักทั้ง ๆ ที่ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าน้าเจ้าคือใคร นิสัยใจคอเป็นยังไง เป็นคนดีหรือเปล่า…”
“มันไม่เหมือนกัน…”
“ไม่เหมือนยังไง ไม่เหมือนยังไงหรอครับ?”
“เจเจยังเด็ก”
“ตอนนั้นพี่ฟ้าอายุเท่าไหร่ครับ? ตอนที่รู้ว่าชอบน้าเจ้า…”
“มัน…” หาคำพูดมาแย้งไม่ได้ ในเมื่อมันจริงอย่างที่เจเจว่า ตอนเขาชอบเจ้าชีวันเขาอายุน้อยกว่าจันทร์เจ้าตอนนี้ด้วยซ้ำ เด็กน้อยของเขาฉลาดมาก คำพูดแต่ละคำที่ออกมาทำเอาเขาจุกจนพูดไม่ออก แต่จะให้เขายอมง่าย ๆ งั้นเหรอ เขาเลี้ยงดูเจเจมาอย่างดี รักก็รักมาก จู่ ๆ ก็จะให้ยกให้ใครไปง่าย ๆ งั้นเหรอ เขาทำใจทำแบบนั้นไม่ได้หรอก เพราะรักมากเขาจึงกีดกันจนลืมคิดไปว่าการกระทำของเขามันก็ทำร้ายคนที่เขารัก...
“เจเจไม่เคยเถียงพี่ฟ้า แต่จนรู้จักกับทิวากาลนั่น…”
“หนูไม่ได้เถียง หนูแค่พูดในสิ่งที่หนูคิด ทำไมครับ การที่อายุน้อยกว่าอธิบายอะไรกับคนอายุมากกว่าต้องแปลว่าเถียงหรอ …หนูว่าตรรกะโง่ ๆ นั่นควรหายไปจากโลกสักที” จันทร์เจ้าเบือนหน้าหนี ฟันขาวขบริมฝีปากจนแดงช้ำ มือยังกำแน่นด้วยกลัวว่าจะเผลอไปทำลายอะไรเข้า ตั้งแต่เกิดมาจะสิบเก้าปียังไม่มีเคยมีความรู้สึกยากจะอธิบายแบบนี้มาก่อนเลย หงุดหงิด โมโห น้อยใจ เสียใจ หลาย ๆ อย่างมันผสมปนเปกันจนพูดออกมาไม่ถูก อึดอัดจนอยากร้องไห้แต่ร้องไม่ออก แต่ถ้าได้เห็นหน้าพี่ฟ้าตอนนี้อาจจะร้องออกมาก็ได้ พี่ฟ้าจะผิดหวังไหม หนูเป็นเด็กไม่ดีแล้ว พูดจาก็ก้าวร้าว
“เจเจพูดแบบนี้เพราะไม่รักพี่ฟ้าแล้วใช่ไหม เพราะมีทิวากาลเข้ามา หนูเลยไม่รักพี่แล้วใช่ไหม…?”
“หนูไม่เคยไม่รักพี่ฟ้า หนูยังรักเสมอ ... พี่ฟ้าครับ หนูมีกล่องที่ใส่ความรักของหนูเอาไว้ ตอนนี้กล่องที่เรียกว่าครอบครัว เพื่อน ของกินของหนู หรือของที่หนูชอบอย่างอื่นมันก็มีใจของหนูอยู่ในนั้น แต่มีอยู่กล่องหนึ่งที่ยังว่างอยู่... หนูแค่เอาใจที่เหลืออยู่ในมือไปใส่ในกล่องนั้นบ้าง หนูไม่ได้ไปหยิบเอามาจากกล่องอื่น ๆ สักหน่อย หนูยังรักทุกคน... รักมาก ๆ และไม่เคยจะไม่รัก”
หัวใจดวงน้อยสั่นสะท้าน ทำนบน้ำตาที่กลั้นเอาไว้อย่างเต็มที่เริ่มพังทลาย หยาดน้ำร่วงกราวผ่านผิวแก้มใส น้อยใจที่พี่ฟ้าพูดแบบนั้น น้อยใจจนกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่ ทำไมพี่ฟ้าถึงได้พูดว่าจันทร์เจ้าไม่รักทั้ง ๆ ที่เรารักมากแท้ ๆ ลูกหมูสะอื้นฮักตัวโยนอย่างน่าสงสาร ตากลมมองหน้าเพลิงฟ้าอย่างเจ็บปวด ชายหนุ่มร่างโปร่งปาดน้ำตาออกจากแก้มตน เอื้อมมือสั่นเทาไปรั้งเจเจเข้ามากอด น้ำตาที่เช็ดออกไปแล้วไหลกลับมาอีกครั้งเมื่อลูกหมูซบหน้ากับหน้าท้องและกอดเอวเขาแน่น ดีใจที่เด็กน้อยไม่ผลักไสหรือต่อต้าน เสียใจที่พูดไม่ดีจนทำร้ายความรู้สึกเจเจซ้ำแล้วซ้ำเล่า
ไหนบอกว่ารักเจเจมาก ทำไมเขาถึงเอาแต่ทำให้เจเจร้องไห้
“พี่ฟ้าขอโทษ เจเจอย่าร้องนะ พี่ฟ้าขอโทษครับ”
ก่อนตัดสินใจมาหาเจเจ เจ้าชีวันได้พูดเตือนสติเขาแล้ว แต่ทิฐิที่มีอยู่มากก็ทำแค่รับฟังแต่หัวใจไม่ยอมทำตาม
“เจ้า กูจะทำยังไงดี?”
“ไม่ต้องทำยังไง ปล่อยให้ลูกหมูจัดการไป”
“ได้ยังไง! มึงไม่รักลูกหมูเหรอ?!”
“รักสิวะ นั่นหลานกูนะ แต่จะให้ไปห้ามเขาแบบที่มึงทำ กูไม่ทำ” เจ้าชีวันบอกเสียงจริงจังขณะจ้องหน้าไม่พอใจของคนรัก “ตอนมื้อเย็นไม่เห็นหรือไงว่าลูกหมูฝืนตัวเองขนาดไหน? และมึงปฏิเสธไม่ได้หรอกว่าสาเหตุที่ลูกหมูเป็นแบบนั้นนั่นก็เพราะมึง”
“นั่นมัน...”
“ห้ามเด็กมันชอบกันแล้วมึงสบายใจจริง ๆ เหรอ”
“จริง! การไม่มีคนมาวอแวเจเจน่ะดีที่สุด!”
“โตแล้วนะเพลิงฟ้า อายุก็เยอะแล้ว ควรจะคิดอะไรให้รอบคอบกว่านี้ มึงสบายใจที่ห้ามลูกหมูไม่ชอบทิวากาลได้ แล้วการที่เห็นลูกหมูไม่สบายใจนั่นมึงทนไหวเหรอ?”
“...........”
“แค่ลูกหมูไม่คุยด้วยก็ทำหน้าจะร้องไห้แล้ว อย่าเพิ่งไปตัดสินอะไรแค่ผิวเผิน รู้ว่ารักว่าหวง มึงบอกว่าเจเจยังเด็ก แต่การที่คอยประคบประหงมเป็นห่วงเขาแบบนี้เมื่อไหร่เขาจะโตสักที เราอยู่กับพวกเขาไม่ได้ตลอดหรอกเพลิงฟ้า ลูกหมูเองก็โตแล้ว มีความคิดเป็นของตัวเอง เขาดูแลตัวเองได้ เขาเอาตัวรอดได้”
“ก็อดห่วงไม่ได้อยู่ดี...”
“ห่วงได้ แต่อย่าเข้าไปวุ่นวายเกินความจำเป็น เราก็แค่ดูอยู่ห่าง ๆ หากเกิดอะไรขึ้นมาก็ค่อยเข้าไปช่วย เรื่องความรู้สึกพวกนี้มันขึ้นอยู่กับคนสองคน มึงเข้าไปแทรกไม่ได้หรอก เข้าใจไหม”
“ไม่อยากเข้าใจเลย...”
“อย่างอแงน่า ไม่เข้ากับอายุเลย” เขกหัวคนที่อายุเลยเลขสามมาห้าปีแล้วแต่ยังทำตัวเหมือนเด็ก ๆ “ไปง้อลูกหมูเลยไป ก่อนที่จะอกแตกตาย”
“ลูกหมูต้องโกรธจนไม่ยอมคุยกับกูแน่เลย...”
“อย่าคิดไปเองสิ รีบไปได้ละ เดี๋ยวลูกหมูก็นอนก่อน”
“เออ ก็ได้ เดี๋ยวกูนอนกับเจเจนะ”
“ให้ลูกหมูเปิดประตูให้ก่อนเถอะ”
“ชิ!!” กัดแขนเจ้าชีวันอย่างหมั่นไส้ ก่อนจะเริ่มปฏิบัติการปรับความเข้าใจกับเจเจ ฮึบ!!
“พี่ฟ้าใส่ถุงเท้าให้” เพลิงฟ้าบอก ให้เจเจตัวน้อยนั่งห้อยขาที่ปลายเตียงก่อนที่จะเองจะลงไปนั่งกับพื้น จับเท้าเจเจให้เหยียบขาตัวเอง หยิบถุงเท้าสีน้ำตาลลายหมีน่ารักขึ้นมาแล้วบรรจงใส่ให้อย่างอ่อนโยนทั้งสองข้าง “ไม่ได้ใส่ถุงเท้าให้เจเจแบบนี้นานแล้วเนอะ”
“ขอบคุณครับ ... ก็หนูโตแล้วนี่นา”
“หึ นอนได้แล้วเด็กดื้อ” ยู่ปากกับคำว่าเด็กดื้อของพี่ฟ้า ลูกหมูกระถดตัวถอยหลัง เอนตัวนอนพลางยื่นแขนไปคว้าตุ๊กตาตัวนิ่มมากอด เพลิงฟ้าดึงผ้าห่มห่มให้ ก้มลงไปจูบหน้าผากเนียนแล้วบอกหลับให้สนิท
บ้านนี้เขาไม่บอกฝันดีกัน ฟังเหตุผลเพลิงฟ้าก็มึนไปพักหนึ่ง มันเป็นเพราะบอกฝันดีไปแล้ว หากฝันจริง ๆ พอตื่นขึ้นมามันก็เป็นเพียงแค่ความฝัน จะบอกว่าฝันร้ายมันก็คงไม่ใช่ จึงบอกให้หลับให้สนิทแทน เพราะจะได้ไม่ต้องฝันอะไร ประหลาด แต่เท่ดี
“พี่ฟ้า...” ก่อนพี่ฟ้าจะไปจันทร์เจ้าเอ่ยเรียกเสียงอ่อนเพราะง่วงเต็มทีแล้ว มือเล็กจับชายเสื้อของพี่คนดีเอาไว้
“ครับ?”
“พี่ฟ้าจะให้หนูชอบทิวาใช่ไหมฮะ?”
“ถ้าหนูมีความสุขพี่ฟ้าจะยอม แต่ถ้าเขาทำหนูเสียใจเมื่อไหร่พี่ฟ้าไม่ปล่อยไว้แน่”
จันทร์เจ้าระบายยิ้ม ตากลมมีน้ำตารื้อขึ้นมา “ขอบคุณนะฮะ ...หนูขอโทษที่ทำให้พี่ฟ้าไม่สบายใจ”
“พี่ฟ้าก็ขอโทษ พี่ฟ้าเอาแต่ใจเกินไป”
“หนูรักพี่ฟ้า”
“พี่ก็รักหนู นอนเถอะคนเก่ง ดึกแล้วครับ” ก้มไปหอมแก้มยุ้ยหนึ่งฟอด เมื่อเจเจหลับตาลงเพลิงฟ้านั่งอยู่สักพักก่อนจะเดินไปปิดไฟในห้องนอนของเจเจแล้วออกจากห้องไป
เขาโฟกัสไปผิดจุด เขาเป็นห่วงเจเจจนเกินเหตุ ลืมไปว่าเด็กน้อยของเขาโตแล้วและสามารถดูแลตัวเองได้ ยังไงความสุขของเจเจก็สำคัญที่สุด เพลิงฟ้าควรจะมองดูอยู่ห่าง ๆ อย่างที่เจ้าชีวันบอกไว้ หากเกิดอะไรขึ้นค่อยเข้าไปช่วยก็ไม่สาย ...นอกจากเขากับจริงใจแล้ว ก็คงไม่มีใครจะคัดค้านหากเจเจจะมีความรัก บ้านนี้ไม่เคยปิดกั้นหรือห้ามสิ่งที่ลูกอย่างทำเลยสักครั้ง พวกเขาจะคอยสนับสนุนและคอยให้คำปรึกษาอยู่ตลอด เฮ้อ เขาลืมเรื่องนี้ไปได้ยังไงนะ...
พี่ฟ้าขอโทษนะครับ
TBC
กินน้ำตามันขมขื่นไม่ชื่นหัวใจจจจจจจจจจจจจ~
หมดแล้ว พอแค่นี้แหละ สงสารลูกหมู ร้องไห้ตาบวมกว่าตัวไปแล้ว พฮืออออออ
ตามธรรมเนียม(?)นิยายของฮบก.(สามเรื่องที่ผ่านมา)พระนายจะเป็นแฟนกันในตอนที่ 20-22 แต่สำหรับเรื่องนี้ยังไม่มีวี่แววเลย 55555555555555555555555555555555555555555
นี่ก็ตอนที่ 20 แล้วเนอะ ช้าอะไรเบอร์นั้นอ่ะแก แง่
ทิวากาลนี่นอกจากเป็นพระเอกที่ไม่เด่นแล้วยังอาภัพอีก เฮ้อ สู้ ๆ นะคับ (ปิดปากหัวเราะ)
ขอบคุณนักอ่านทุกท่านที่สละเวลาเข้ามาอ่านนะคะ ไว้เจอกันตอนหน้าเน้อ
บั๊บบัย
♥
credit sticker line : BearPlease By Gkomo
-
ทิวาควรมาให้พี่ฟ้าคนแมนพบเจอตัวนะ
ลูกหมูน้อยยยยหายเศร้าแล้ววววว
-
พี่ฟ้าเปิดใจยอมรับความรู้สึกของจัทร์เจ้า
อย่างที่พี่เจ้าพูดจริงที่สุด ให้จันทร์เจ้าก้าวเดินด้วยตัวเอง
จะได้มีภูมิต้านทานและยอมรับสิ่งที่ตนเองตัดใจเลือก
-
ร้องไห้ตามเจ้าลูกหมูเลย :mew4:
ตอนหน้าขอให้เจ้าลูกหมูจอมกวนจงกลับมา
-
ตอนนี้ลูกหมูแรงอ่ะ แต่ถูกใจเราชิบ ตรรกะโง่ๆควรหายไปจากโลกได้แล้ว o13
-
โอยยยยยยยย
ก้อแอบขัดใจนะ. ดูมันง่ายจุง. ทิวาแทบไม่ออกแรงเลย
จริงๆ สิ่งที่ทำให้ชอบเรื่องนี้คือตอนแรกๆที่ ทิวากำลังชอบหมู. ความพีคมันสั้นจุง
-
ดีแล้วที่พี่ฟ้ายอมให้ชอบทิวาขืนพี่ฟ้าไม่ยอมลูกหมูต้องซึมเศร้ามากกว่านี้แน่ๆ
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
:ruready :ruready :rureadyชีวิตพระเอกเรื่องนี้ยิ่งกว่าลูกเมียทาสมีแค่หล่อแล้วก็รักลูกหมู ไม่มีความเด่นเลยจริ๊งจริง แต่เราเชียร์พี่กาลนะ มีความคิดว่าจริงใจน่ะจะญาติดีกับพี่กาลก็เรื่องคุณภัคนี่ล่ะ เราเชื่ออย่างนั้น
-
ที่ลูกหมูพูดมันถูกต้องที่สุดดดด
หลังจากนี้ก็ปล่อยเป็นหน้าที่ทิวาละกันเน๊อะ
ขอบคุณคนเขียนนะคะ กอดดดลูกหมูแน่นๆ
-
ปกติไม่ได้มาทันถ่ายทอดสดเลย ตามอ่านทีหลังตลอด รู้สึกว่าเป็นแฟนกันเร็ว เพราะอ่านวันเดียวจบเลย
เรื่องนี้ถึงจะอ่านทันแต่ก็ไม่รู้สึกว่าช้ามากนะคะ เพราะมีความหวงลูกหมู :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
-
จะเอาอีกกกกกกกกกกกกกกกก :heaven :heaven
-
ลูกหมูพาพี่ทิวามาให้พี่ฟ้ารู้จักหน่อยเร็วจะได้คุยกัน
สู้ๆนะ
-
:sad11: สงสารพี่ฟ้าจัง
-
พี่ฟ้าาาา :sad4: :sad4:
-
สงสารลูกหมู ร้องไห้เหนื่อยเลย
จากนี้ไปเป็นบทหนักของว่าที่เขยแล้วสินะเย้ๆ o18
-
:L2: :pig4:
ประวัติไม่ดีก็งี้หล่ะ
-
เห้อออออออ เข้าใจหัวอกพี่ฟ้านะ
-
ขอแอบขำทิวาแป๊บ....พ่อพระเอกผู้แสนอาภัพ ฮาาาา
สองอาหลานเขาเคลียร์กันแล้วเนอะ โล่งอกๆ
-
โอ๋ๆ กอดนะลูกหมู :กอด1:
ต่อไปถึงตาทิวาแล้วล่ะ ออกโรง!
-
เจเจโกรธยังน่ารักเลย แง้ง
-
ทางเริ่มสว่าง
-
หยุดคิดว่าจันทร์เจ้าเป็นเด็กสักที
-
ก็เหลือแต่ทิวาจะทำให้คนที่บ้านลูกหมูยอมรับได้ไหม
งานหินคือพี่ฟ้ากับจริงใจนี่แหละ
ทิวากับลูกหมูสู้ๆน้า :mew1: :pig4:
-
เข้าใจกันแล้วเนอะ
-
เอาใจช่วยทิวานะ อุปสรรคเยอะเกิ๊นนน
-
ต่อไปนี้เป็นหน้าที่ของทิวาแล้วนะ
-
ไม่ต้องร้องแล้วนะลูกหมู กอดๆ :กอด1: :กอด1:
-
เจเจอ้อนทิวาน่ารักกกกกกกกกก :katai2-1:
-
ต่อไปก็เป็นหน้าที่ของทิวากาลเนอะ ที่จะทำให้คนบ้านนี้ยอมรับให้ได้
-
ตกใจนึกว่าอัพเพิ่ม 5555
-
ยังดีที่เพลิงฟ้ายอมเข้าใจนะ สงสารแต่ทิวานั่นล่ะ อุปสรรคเยอะจริ๊งงงงงงงงงงงงงงงงงง :hao3: :hao3:
-
เรื่องนี้เขาคุยกันด้วยเหตุผล o13
-
ด่านหินของทิวา ก็คือจริงใจกับเพลิงฟ้านี้แหละ
ถ้าผ่าน 2 คนนี้ไปได้คนอื่นก็ไม่น่ามีปัญหา
สู้ๆ นร้าาาา เอาชนะใจคนในครอบครัวเจเจให้ได้
:call: :call: :call:
-
เจเจ พูดดีฮะ แต่บางคำบางประโยค
มันก็ดูแรงไปสำหรับพูดกับผู้ใหญ่ เหมือนย้อนสอน
รอคิวทิวาว่าจะเป็นยังไง ลูกหมูเสียน้ำตาเยอะแล้ว
ทิวาทำอะไรบ้างเถอะ
:เฮ้อ:
-
รอลุ้นพ่อเฮียกาลแล้ว
-
:กอด1:
-
พี่ฟ้าทำถูกแล้ววว รักได้ห่วงได้โดยที่เราใส่ใจดูแลอยู่ห่างๆ
ต่อไปนี้เป็นหน้าที่ของทิวาแล้วล่ะว่าจะทำอย่างไรให้ครอบครัว
ของน้องเชื่อมั่นว่าจริงจังและจริงใจไม่หลอกลวง
-
พี่ฟ้านะพี่ฟ้า กลัวลูกหมูไม่รักเหรอครับเนี่ย ^^"
ตอนแรกที่เห็นชื่อตอนของตอนนี้ ไม่กล้าเข้ามาอ่านเลย กลัวดราม่าหนัก กลัวเสียน้ำตา แต่สุดท้ายก็ต้องคลิกเข้ามาอ่าน เนื่องจากทนคิดถึงลูกหมูจันทร์เจ้ากับพี่ทิวากาลไม่ได้ไหว พออ่านแล้วก็น้ำตาซึมได้เหมือนกันนะครับ เข้าใจพี่ฟ้านะครับว่ารัก ว่าห่วง แต่ดูแลดีเกินไป ไม่ยอมปล่อยบ้าง แบบนี้ลูกหมูจะโตได้ยังไงครับ เรื่องของความรักให้ลูกหมูค่อยๆ เรียนรู้ไปดีกว่าเนอะ ^_^
-
ไม่รู้จักเค้าก็ไปตัดสินเค้าซะแล้ว คนเราส่วนใหญ่ก็เป็นแบบนี้แหละ
-
รู้สึกดีใจที่พี่ฟ้าเปลี่ยนมุมมองใหม่ ทำถูกแล้วค่ะพี่ฟ้าให้เจเจได้เติบโต มีความรู้สึกนึกคิดเป็นของตัวเองเราอยู่กับน้องไม่ได้ตลอดแต่เมื่อไหร่ที่น้องล้มเราจะยังอยู่ข้างน้องเสมอ
หมูน้อยทำหน้าที่ขอตัวเองเรียบร้อยครบถ้วนสมบูรณ์แล้วต่อจากนี้คือหน้าที่ของพี่ทิวาแล้วนะคะว่าจะทำให้พี่ฟ้ายอมรับได้มากขนาดไหน สู้เขานะคะพ่อพระเอกขของน้อง
-
ลูกหมูน่ารักอย่าร้องไห้เลยนะ พี่ฟ้ายอมให้ชอบทิวากาลแล้ว
แอบขำเหตุผลลูกหมูไม่อยากเรียก พี่กาล เพราะเหมือนพิการ 5555
-
มนุษย์แฟนเด็ก
21
มีความภัยคุกคาม
“น้ำ”
“ขอบใจ” ลูกหมูยิ้มกว้างหลังจากส่งขวดน้ำให้เพื่อน วันนี้เรามาดูไต้ฝุ่น เวฟ วินเซนต์ ดไวท์ ซ้อมประกวดดาวเดือนแหละ
“เดี๋ยวมานะ” บอกกับเพื่อนทั้งสี่แล้วคว้าขวดน้ำอีกหนึ่งขวด เข้าไปสะกิดไหล่กว้างของเพื่อนอีกคนที่มีตำแหน่งเป็นเดือนคณะบริหาร “น้ำไหม?”
“ขอบคุณครับ” ตะวันรับน้ำจากจันทร์เจ้าไป “ไม่นึกว่าจะมา”
“เพื่อนเราโทรตาม ให้ซื้อของกินให้” ชี้ไปที่เวฟพร้อมกับบ่น กำลังจะได้กลับบ้านแล้วเชียว แต่เวฟก็แสนรู้เหลือเกิน โทรมาถูกเวลาพอดีเป๊ะ บ่นว่าซ้อมเหนื่อยมาก หิวมาก แต่ปลีกตัวไม่ได้ ลูกหมูคนดีช่วยซื้ออะไรมาให้กินหน่อยได้ไหมครับ จันทร์เจ้าถึงกับถอนหายใจเฮือกกับการประจบสอพลอแบบโจ่งแจ้งนั่น สุดท้ายก็ซื้ออะไรไปให้กินเพราะสงสาร เกิดเป็นคนจิตใจดีก็แบบนี้แหละเนอะ
“งั้นเรากลับไปหาเพื่อนก่อนนะ”
“เดี๋ยวจันทร์เจ้า!”
“หือ ตะวันมีอะไรหรอ?”
“พี่เขาให้พักสิบห้านาที ไปเดินเล่นกับเราหน่อยได้ไหม?”
“อ่า... ก็ได้” ตอบรับไปหลังจากที่คิดสักพัก ตะวันอาจจะมีเรื่องจะคุยกับเราก็ได้... ลูกหมูกลับไปบอกเพื่อนว่าจะออกไปเดินเล่นแถวนี้กับตะวัน เจ้าสี่คนนั้นก็หรี่ตามองเสียจนไม่น่าไว้ใจ แต่ก็ยอมให้ออกมา ไม่รู้จะหวงอะไรกัน บู้ว!
“ร้อนเนอะ ทั้งที่เย็นแล้วแท้ ๆ” พยักหน้าเห็นด้วยกับคำพูดของตะวัน พวกเขานั่งกันที่ม้านั่งไม่ไกลจากอาคารที่ใช้ซ้อม จันทร์เจ้าแหงนหน้าขึ้น และต้องหรี่ตาลงเมื่อแสงของดวงอาทิตย์มันเจิดจ้าเกินไป
“พระอาทิตย์นี่จะเป็นมิตรกับประเทศไทยไปถึงไหน”
“หึหึ จันทร์เจ้าไม่ชอบพระอาทิตย์หรอ?”
“ไม่ได้ไม่ชอบ แต่ก็ไม่ได้ชอบ เฉย ๆ มากกว่า ตะวันถามเราทำไมหรอ?”
“ก็เห็นทำหน้ายุ่ง นึกว่าไม่ชอบ” ตะวันหัวเราะเมื่อเห็นคนข้าง ๆ ขมวดคิ้วเข้าหากันแล้ว น่ารัก... “แล้วจันทร์เจ้าชอบเวลากลางวันหรือเปล่า”
จันทร์เจ้าหันหน้าไปมองคนถาม ทำให้พวกเขาสบตากันพอดี ตะวันยังมีรอยยิ้มอยู่ แต่สายตากลับดูแปลก ๆ “ชอบ”
“เหรอ? ชอบเวลากลางวันแต่ไม่ชอบพระอาทิตย์เนี่ยนะ”
“อือ คุณพระอาทิตย์ร้อนเกินไป เราเลยเฉย ๆ ด้วย ส่วนเวลากลางวัน... เราชอบเพราะเราจะกินเท่าไหร่ก็ได้!~~ พอกลางคืนก็ต้องนอน ตอนนอนเรากินไม่ได้” มุมปากเล็กยกขึ้นเล็กน้อยเมื่อเห็นเพื่อนตัวโตพรูลมหายใจออกมา จะพูดอะไรก็พูดมาตรง ๆ สิ...
“อย่างงี้นี่เอง ฮ่าฮ่า ... จันทิมันตุ์ ...แปลว่าพระจันทร์ใช่ไหมครับ?”
“อือ เราเป็นพระจันทร์”
“พระจันทร์ที่ชอบเวลากลางวัน? ไม่เข้ากันเลยแฮะ”
“หึ ตะวันอยากพูดอะไรเหรอ?”
“เปล่านี่... ทำไมถามแบบนั้นล่ะ?”
“ไม่รู้สิ เราก็แค่สงสัย” ไหวไหล่เล็กน้อยประกอบคำพูด “ก็นึกว่าตะวันอยากจะพูดอะไรมากกว่านั้น”
“.............. แค่คิดว่าพระจันทร์กับเวลากลางวันอยู่ด้วยกันไม่ได้แค่นั้นเอง เวลากลางวันน่ะ ต้องมีพระอาทิตย์ไม่ใช่เหรอ? ดูเหมาะกว่าเยอะ”
“นั่นสินะ...” พึมพำเสียงนิ่งจนอีกคนขมวดคิ้ว ริมฝีปากแย้มยิ้มทว่าดวงตากลับเรียบเฉย ตะวันนึกว่าจันทร์เจ้าจะมีแค่มุมน่ารักสดใสเสียอีก เจอแบบนี้ก็อดแปลกใจเหมือนกัน
“จันทร์เจ้าเป็นคนยังไงเหรอ?”
“หือ? อ่า นิสัยเราก็เปลี่ยนไปเรื่อยแหละ แล้วแต่สถานการณ์ แล้วแต่ว่าคนที่คุยด้วยเป็นใคร”
“หลายบุคลิกเหรอ?”
“อยู่กับครอบครัวเราก็จะเป็นอีกแบบ กับเพื่อนก็อีกแบบ กับคนอื่นอีกแบบ เรียกว่าหลายบุคลิกหรือเปล่า? แล้วตะวันมีอะไรจะถามอีกไหมครับ?”
“อ๋อ... ไม่มีแล้วล่ะ”
“ถ้าอย่างนั้นกลับกันเถอะ ใกล้จะหมดเวลาพักแล้วนี่” เมื่อตะวันไม่แย้งอะไรจันทร์เจ้าจึงยืนขึ้น รออีกคนลุกบ้างแล้วค่อยก้าวเดินออกไป
เมื่อเปิดประตูเข้ามาในอาคารคิ้วเล็กก็ยกขึ้นสงสัย ทิวากาลมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง... เบ้ปากกับใบหน้ายิ้มแย้มเกินจำเป็นของคนนิสัยไม่ดี คู่สนทนาของทิวาคือพี่รหัสของเราเอง ก็รู้แค่ว่าทั้งสองรู้จักกัน แต่ไม่รู้ว่าสนิทกันมากขนาดไหน
“ดูเหมาะกันเนอะ” หลุดจากภวังค์เมื่อเสียงแหบทุ้มดังขึ้นข้างหู มองตามสายตาขางตะวันก็เห็นว่ามองทิวากาลกับซันนี่อยู่
“อือ”
“พวกเขากำลังจะหมั้นกันแหละ” ราวกับถูกฟรีซไปชั่วขณะ จันทร์เจ้าพยายามสูดหายใจลึกและตั้งสติ แหงนหน้ามองตะวันที่กำลังยิ้ม แต่ยิ้มนั้นมันดูไม่น่ามองเหมือนทุกที
“ตะวันรู้ได้ยังไง?”
“ใคร ๆ เขาก็พูดว่าสองคนนั้นเหมาะกัน อีกอย่าง...”
“อ้าว! ตะวันหายไปไหนมา พี่มารอนานแล้วนะ!” ก่อนที่ตะวันจะพูดอะไร ร่างบอบบางของซันนี่ก็เอ่ยขึ้นเสียก่อนพร้อมกับเดินเข้ามาหา “น้องจันทร์เจ้าอยู่ด้วยหรอจ๊ะ!?”
“ครับ...” ตอบรับเสียงเบาและยิ้มที่แม้จะมองไม่เห็นเองเจ้าของรอยยิ้มยังรู้ว่ามันเฝื่อนแค่ไหน เพราะคำพูดที่กระซิบข้างหูราวกับอยู่เหนือกว่า
“ซันนี่คือพี่สาวเรา”
เหอะ เข้าใจไม่ผิดสักนิดกับคำถามเชิงเปรียบเปรย พระอาทิตย์ที่ตะวันถามว่าชอบหรือเปล่ามันก็หมายถึงตัวตะวันเอง เวลากลางวันกับพระจันทร์อยู่ด้วยกันไม่ได้อย่างงั้นเหรอ มันก็หมายถึงจันทร์เจ้ากับทิวากาลนั่นแหละ! แล้วเวลากลางวันต้องมีพระอาทิตย์อยู่ด้วย มันก็คือทิวากับพี่ซันนี่ไงล่ะ!
“ตะวัน...”
“ว่าไงครับ?”
“...ก็ไม่เข้ากับพระจันทร์หรอก” แสยะยิ้มใส่คนที่กำลังอึ้งและตั้งสติไม่ทัน ค้อมศีรษะให้พี่รหัสเล็กน้อยก่อนจะเดินผ่านสองพี่น้องพระอาทิตย์ไปหาเพื่อน และไม่ทักทิวากาลด้วย รู้ว่าทิวาไม่เกี่ยว และจันทร์เจ้าไม่อยากพาลใส่เป็นเด็กไม่ดี หงุดหงิดกับตะวันจนหัวร้อนไปหมด
ทั้งสี่คนเมื่อเห็นลูกหมูกลับมาพร้อมหน้าบึ้งตึงก็ไม่ได้เอ่ยถามอะไรแม้จะอยากรู้มากก็ตาม แต่พวกเขาก็ไม่พร้อมจะโดนคุณหนูเหวี่ยงเอา หน้าตาแบบนี้องค์ท่านประทับร่างแหง
“เตี้ย” ทิวากาลสะกิดไหล่เล็กของเด็กแก้มกลม คิ้วเข้มยกขึ้นสูงเมื่อเจ้าตัวเล็กมองมาด้วยความไม่สบอารมณ์ อะไรวะ กินอะไรผิดสำแดงมาหรือไง “เป็นอะไร?”
“เป็นบ้า พี่ทิวาอย่าเพิ่งมายุ่งกับเรา เราไม่อยากพาล”
อือ... ไม่พาลเลย...
เขายอมปล่อยให้เด็กอารมณ์ไม่ดีไปอยู่คนเดียว หันไปถามความเห็นจากเพื่อนอีกสี่คนที่นั่งหน้าสะลอนกันอยู่ เดือนทั้งสี่ส่ายหน้าไม่รู้เหมือนกัน เวรละ หมูน้อยของเขาเป็นอะไรไปวะ ไม่นานเพื่อนของจันทร์เจ้าก็ต้องไปซ้อมต่อ ตอนนี้ที่ตรงนี้เหลือจันทร์เจ้ากับทิวากาลนั่งอยู่ แต่ห่างกันค่อนข้างมากในความรู้สึก ทิวากาลได้แต่มองเด็กอารมณ์บูดโดยไม่พูดอะไร ตอนนี้ก็ผ่านมาสองสัปดาห์แล้วตั้งแต่วันที่เขาไปหาเด็กแก้มกลมที่สวนสาธารณะนั้น มันน่ายินดีที่พี่ฟ้าสุดที่รักของเด็กแก้มกลมไม่ห้ามแล้ว แต่ถึงอย่างนั้นก็ใช่ว่าเขาจะยอมรับทิวากาล... และเพื่อนสนิททุกคนของจันทร์เจ้าก็รู้เรื่องของเขาแล้ว ถึงจะไม่ช่วยแต่พวกเขาก็ไม่ได้ขัดขวาง แม้จะอึดอัดนิดหน่อยที่เหมือนถูกจับตามองตลอดเวลา แต่เขาก็โอเค(ก็ได้วะ)
“เตี้ยครับ หายบ้าหรือยังครับ?”
“เฮ้อ...”
“เป็นอะไร หืม?” ยื่นมือไปลูบหัวเด็กหน้าบึ้ง จันทร์เจ้าช้อนตามองคนตัวสูง ตบตีกับความคิดตัวเองแล้วเขยิบเข้าไปใกล้
“พี่ทิวากับพี่ซันนี่เป็นอะไรกัน?” ยิงคำถามที่อยากรู้ออกไปตรง ๆ จนอีกคนไม่ทันตั้งตัว
“ไม่ได้เป็นอะไรกันนี่ ทำไม?”
“แน่เหรอ? แล้วสนิทกันมากหรือเปล่า?”
หรือเจ้าเด็กนี่จะเห็นตอนเข้าคุยกับซันนี่ หึงเหรอ? หึหึ “สนิท... ไหมนะ”
“ทิวาอย่ากวนสิ! ตอบมาดี ๆ”
“พี่หายไปไหน”
“โธ่! รีบตอบมาได้แล้ว เดี๋ยวเราชกกระเด็นเลย”
ตัวกระเปี๊ยกเดียวทำเป็นคุย ทิวากาลยื่นหน้าเข้าไปใกล้จนปลายจมูกแทบชนกัน ไม่ได้สนใจเลยว่าไม่ได้อยู่กันแค่สองคนในที่แห่งนี้
โครม!
“โอ๊ะ! ขอโทษครับพี่ ขาผมยาวเลยเผลอไปเตะเก้าอี้เข้า” จันทร์เจ้าเหลือบไปมองต้นเหตุของเสียงโครมที่ว่า เห็นไต้ฝุ่นกำลังขอโทษขอโพยรุ่นพี่ผู้ดูแลที่เตะเก้าอี้ล้มทำเสียงดังรบกวนสมาธิคนอื่น ใบหน้าสำนึกผิดเปลี่ยนเป็นยิ้มร้ายเมื่อมองมาที่จันทร์เจ้าและทิวากาล
เด็กกลุ่มนี้มันเป็นเด็กเวรทุกคนเลยหรือไง!
“ออกไปข้างนอกเถอะ” พูดจบก็ไม่รอความเห็น ทิวากาลคว้ามือเล็กไปจับแล้วพาเดินออกจากอาคาร
“เมื่อกี้ถามพี่ว่าอะไรนะ?”
“สนิทกับพี่ซันนี่ไหมฮะ?” ช้อนตาขึ้นมองอ้อน และสบตาอย่างรอคำตอบ ทิวากาลหายใจแทบไม่ทั่วท้อง ยกมือประกบแก้มนุ่มทั้งสองของเอาไว้ ก้มลงไปเอาหน้าผากโขกกับหน้าผากเด็กแก้มกลมแล้วผละออก
“ไม่สนิท แค่รู้จักเฉย ๆ มีอะไรหรือเปล่า?”
“แต่พี่กำลังจะหมั้น...” เสียงเริ่มสั่นขึ้นมา ตากลมก็มีน้ำมาคลอด้วย ทิวากาลค่อนข้างตกใจกับคำพูดของเด็กน้อยตรงหน้า เกลี่ยนิ้วลูบแก้มนิ่มเบา ๆ เป็นการปลอบไปด้วย
“พี่ไม่หมั้น ... แค่ผู้ใหญ่เขาคุยกัน แต่พี่ไม่หมั้น ไม่มีทาง”
เมื่อสัปดาห์ที่แล้วเขาถูกคุณพ่อเรียกให้ไปพบที่ร้านอาหารหรูแห่งหนึ่ง เมื่อไปถึงกลับพบว่ามีคนอื่นอยู่ด้วย นั่นก็คือพ่อและแม่ของซันนี่ และตัวซันนี่เอง ไม่ต้องมีใครพูดอะไรเขาก็รู้แล้วว่าเป็นการดูตัวแน่นอน อยากจะเสียมารยาทหนีกลับก่อนแต่ก็ทำไม่ได้ เขาจำใจต้องนั่งฟังเรื่องธุรกิจของผู้ใหญ่ และปิดท้ายด้วยการพูดเกริ่นอยากจะให้เด็กทั้งสองอยู่ด้วยกัน เหอะ! แน่นอนว่าทิวากาลปฏิเสธไปทันทีอย่างไม่ไว้หน้าฝ่ายหญิง และนับว่าโชคดีมากที่ซันนี่เองก็ไม่ต้องการหมั้นกับเขา ในเมื่อจับคลุมถุงชนไม่ได้ผู้ใหญ่จึงเลิกราไป
“เราไปรู้มาจากไหนครับ?” ทิวากาลเอ่ยถามหลังจากที่เล่าให้เด็กแก้มกลมได้เข้าใจ เด็กน้อยของเขายังขมวดคิ้วไม่เลิก
“ตะวันบอก”
“หืม? ไอ้เด็กนั่นมันรู้ได้ยังไง?”
“ตะวันบอกว่าพี่ซันนี่คือพี่สาว...”
“แล้วมันพูดอะไรอีกหรือเปล่า?” พอทิวาถาม ลูกหมูก็บอกเรื่องที่คุยกับตะวันให้ฟังจนหมด คราวแรกทิวาดูจะโมโหมาก ๆ เลย พอเราจับมือแล้วบอกว่าไม่คิดอะไรคนนิสัยไม่ดีก็เหมือนจะสงบลง
“บอกมันรอดูเลย ว่าเวลากลางวันกับพระจันทร์จะเข้ากันหรือไม่เข้า”
“ฮื่อ! เรารู้สึกไม่อยากคุยกับตะวันเลยอ่ะ” บอกสิ่งที่ตัวเองคิด ปล่อยมือจากมือหนาแล้วเดินนำหน้าออกไป ไม่หันไปมองด้วยว่าทิวากาลยิ้มพอใจขนาดไหน ก็ดีน่ะสิ เขาจะไม่ต้องเหนื่อยไล่แมลง หึหึ
“ไม่อยากคุยก็ไม่ต้องคุย ดีเสียอีก อยู่ห่าง ๆ มันไว้นะ”
“อือ...”
“น่ารักมาก!”
“ช่ายยยยยย เราน่ารัก”
“เหอ หลงตัวเองว่ะ” ดึงแก้มยุ้ยให้ยืด ทำหน้าเพลียก่อนจะเดินนำหน้าเด็กที่มีความมั่นใจเกินจำเป็นไป ลูกหมูหัวเราะร่าพอใจ วิ่งตามทิวาจนทัน
“จริง ๆ นะ จันทิมันตุ์น่ะ แปลว่าพระจันทร์ แต่จันทร์เจ้า แปลว่าน่าร้ากกกกกก~~”
“เพ้อ!”
“คิกคิก ถ้าเราไม่น่ารักงั้นพี่ทิวามาชอบเราทำไม”
“เมา”
“นิสัยไม่ดี โป้ง!” ชูนิ้วโป้งใส่หน้าคนตัวสูง ทิวากาลยักคิ้วใส่ไม่ยี่หระ ลูกหมูจึงไม่แยแสบ้าง “นี่ ๆ พี่ไม่ได้คิดอะไรกับพี่ซันนี่จริง ๆ ใช่ไหมฮะ?” พอถามแบบนี้น้ำตาก็รื้อขึ้นมาอีกครั้ง
“ไม่คิด ถ้าคิดก็แค่พี่น้องนั่นแหละ ไม่ต้องห่วงน่า”
“จริงนะ แต่พี่เจ้าชู้”
“นั่นมันเมื่อก่อน ตอนนี้มีเราคนเดียว ... ถ้าเราเป็นพระจันทร์ที่ชอบเวลากลางวัน พี่ก็เป็นเวลากลางวันที่ชอบพระจันทร์นะครับ” น้ำเสียงอ่อนนุ่มทว่าหนักแน่นจริงใจ ทิวากาลส่งยิ้มให้เด็กคิดมากปิดท้าย หลังจากตั้งสติได้เจ้าเด็กแก้มกลมก็ยิ้มกว้าง น้ำตาที่เอ่อล้นเมื่อสักครู่พลันหายไปไหนไม่ทราบ ลูกหมูเขย่งเท้าให้สูง ยื่นมือไปลูบผมทิวากาลเบา ๆ โดยที่คนตัวสูงได้แต่ขมวดคิ้วมองด้วยความงงงัน
“Good boy”
เดี๋ยว… มันแปลก ๆ นะ หรือยังไง? เสียงหัวเราะกับรอยยิ้มนั้นมันก็สดใสดีนะ แต่ทำไมทิวากาลถึงได้รู้สึกถึงพวกพ่อมดแม่ร้ายอะไรเถือกนั้น… มองแผ่นหลังเล็กของเด็กแสบด้วยพูดอะไรไม่ออก เขาโดนเล่นแล้ว ตัวแสบเอ๊ย! ทว่าพอจะตะโกนเรียกอีกฝ่าย กลับมีเสียงโทรศัพท์ที่ดังขัดขึ้นมาเสียก่อน
เบอร์ไม่คุ้นเลยแฮะ ใครวะ
(มีต่อค่ะ)
-
เบอร์ไม่คุ้นเลยแฮะ ใครวะ
“สวัสดีครับ” ทิวากาลกรอกเสียงลงไปอย่างสุภาพแม้จะไม่รู้ว่าปลายสายเป็นใคร อืม... ทำไมจู่ ๆ ถึงได้รู้ขนลุกก็ไม่รู้สิ
(“สวัสดี คุณ... ทิวากาลใช่ไหมครับ?”)
“ครับ คุณเป็นใคร? มีธุระอะไรกับผมหรือเปล่าครับ?”
(“ผมชื่อเพลิงฟ้า หวังว่าคุณจะรู้จัก”)
ทิวากาล is ฉิบหายแล้ว
ไม่รู้จักก็บ้า เด็กแก้มกลมเพ้อถึงแทบทุกวัน อีกทั้งเพลิงฟ้าคนนี้ยังคือฝ่ายคัดค้านอันดับหนึ่งในความสัมพันธ์ของเขากับจันทร์เจ้า ฉิบหาย บอกเลยว่าฉิบหาย โทรมาทำไมวะ
“ครับ... จันทร์เจ้าพูดถึงบ่อย ๆ”
(“หึ ตอนนี้คุณเลิกเรียนแล้วและคงไม่ได้จะไปไหนใช่ไหมครับ?”) จริง ๆ แล้วทิวากาลมีโปรแกรมจะพาเด็กไปกินไอศกรีม เฮ้อ... ต้องยกเลิกหรอวะ
“ถ้าธุระของคุณสำคัญ ผมยกเลิกนัดได้ครับ” แม้จะเสี่ยงโดนงอน แต่เพิ่มข้อเสนอพาไปกินน้ำแข็งไสด้วยก็แล้วกัน...
(“ดีครับ ผมต้องการจะคุยกับคุณ”)
“ที่ไหนครับ?”
(“ร้านกาแฟ xx แถวมหาวิทยาลัยของคุณ 17:30 แล้วกัน”)
“ครับ” เมื่อเขาตอบรับคำสุดท้าย สัญญาณก็ถูกตัดไป ทิวากาลพรูลมหายใจออกมา เขารู้สึกกังวลอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน สิ่งที่เพลิงฟ้าต้องการคุยคงหนีไม่พ้นเรื่องของเด็กตากลมที่กำลังยืนมองเขาอยู่ห่าง ๆ ตอนนี้
...
“เตี้ยครับ”
“คับ?”
“มีธุระด่วน พาไปกินไอศกรีมไม่ได้แล้วครับ”
“อือ...” หงอยไปอย่างเห็นได้ชัด เข้าใจทิวา แต่ก็อยากกินไอศกรีม... แต่คงจะสำคัญจริง ๆ เพราะตอนที่ยืนมองอยู่ห่าง ๆ ก็เห็นว่าสีหน้าของคนนิสัยไม่ดีค่อนข้างเครียด
“ไว้เราไปกินด้วยกันวันหน้าเนอะ”
“ได้เยย ถ้าไม่พาไปเราจะโป้ง!!”
“โป้งชี้ก้อย”
“อี๋~~~~ ขนลุก บรึ๋ยยยย”
“เกินไปละ ไปขึ้นรถได้แล้ว”
“ก็ได้ ๆ” รับคำเสียงเนือยก่อนเปิดประตูขึ้นไปนั่งบนรถ ปิดประตูคาดเข็มขัดนิรภัยเสร็จสรรพ กดลดกระจกลงแล้วหันไปมองคนที่ยืนอยู่ด้านนอก
“ขับรถดี ๆ ไว้เจอกัน”
“พี่ทิวาด้วย ไว้เจอกันคับ บั๊ยบัย”
“บาย”
ยืนมองคุณฟักทองไปจนลับตาก่อนจะไปที่รถของตัวเองบ้าง ยังเหลือเวลาอีกพอที่จะใช้ในการเดินทางจึงจะถึงเวลา เขาควรกะเวลาให้ดีเพื่อไม่ให้สาย
ฟู่! ไม่รู้หรอกว่าคุณเพลิงฟ้าต้องการจะพูดอะไรกับเขา แต่ยังไงเขาก็ไม่มีทางยอมแพ้อย่างแน่นอน!
ในขณะเดียวกัน ณ ศูนย์การค้ายอดนิยมแห่งหนึ่ง ร่างสูงโปร่งของจริงใจก้าวเดินอย่างเรื่อยเปื่อย วันนี้จริงใจมาซื้อหูฟังอันใหม่ เพราะอันที่ใช้ประจำดันไปเผลอเหยียบแตก โง่เง่าสิ้นดี หืม... นั่นมัน... หึหึ เด็กปีศาจยกยิ้มอยากนึกสนุก เมื่อมองเห็นร่างบอบบางของใครคนหนึ่งอยู่ไม่ไกล ล้วงเอาโทรศัพท์มือถือออกมา เลื่อนหารายชื่อที่ถูกบันทึกไว้เมื่อสองสัปดาห์ก่อนแล้วจึงกดโทรออก รอสายอยู่สักพักเจ้าของเบอร์ถึงกดรับ
(“มีอะไร!?”)
“ผมหิว”
(“หิวก็ไปหาอะไรกินสิ มาบอกฉันทำไม?”)
“คุณจำที่พูดไว้เมื่อสองสัปดาห์ก่อนไม่ได้เหรอ ว่าจะตอบแทนผม”
(“จิ๊! อยากได้อะไรก็ว่ามา”) จริงใจยกยิ้มเจ้าเล่ห์ ขณะที่จ้องมองเสี้ยวหน้าสวยด้านข้าง ณภัคกำลังหงุดหงิดที่เขาโทรไปกวน แต่อย่าคิดว่าเขาจะสำนึกเลย
“เลี้ยงข้าวผมหน่อยสิครับคุณลูกหนี้ ตอนนี้ผมอยู่ xx คุณอยู่ที่ไหน?”
(“ฉันอยู่ที่เดียวกับนายนั่นแหละ ตอนนี้นายอยู่ตรงไหน?”)
“ข้างหลังคุณ” บอกแล้วกดตัดสาย ยักคิ้วใส่คนอายุมากกว่าที่หันมาเจอแล้วทำหน้าบึ้งจนไม่น่ามอง ณภัคอยากต่อยหน้าเด็กกวนประสาทคนนี้จริง ๆ
“อยากกินอะไรล่ะ?” แม้จะแปลกใจแต่ไม่ได้เอ่ยถามอะไรออกไป เจ้าเด็กนี่คงจะมาเดินเล่นทั่วไปแล้วบังเอิญเจอเขาจึงโทรมากวนประสาท
ณภัคกวาดตามองเด็กตัวสูงตรงหน้าอย่างพิจารณา พอมายืนเทียบกันแบบนี้แล้วเขาถึงรู้ว่าเจ้าเด็กนี่สูงมาก สูงกว่าเขาที่อายุมากกว่าเสียอีก ไหล่ก็กว้าง แขนขาก็ยาว แถมใบหน้ายังหล่อเกลี้ยงเกลาไม่มีสิวสักเม็ดกวนใจ ผิวก็ขาวทั้งที่ขับมอเตอร์ไซค์ตากแดดตากลม ถึงจะใส่ชุดรัดกุมก็ไม่น่าจะขาวขนาดนี้นี่นา มันต้องมีผลกระทบจากแดดจากลม มลพิษในเมืองบ้างสิ
“คุณหิวหรือเปล่า?”
“อ่า... นิดหน่อย” จากทีแรกไม่หิว แต่พอโดนทักกลับรู้สึกหิวขึ้นมาเฉยเลย
“ฉันอยากกินซูชิ / ผมไม่กินปลาดิบ” ทั้งสองพูดขึ้นมาพร้อมกัน ก่อนจะหันหน้าหนีและกลอกตาขึ้นฟ้าในจังหวะเดียวกัน
“ฉันอยากกิน ฉันจะกิน!”
“ก็แย่ละ”
“ไม่แย่”
“ไม่เอา ผมไม่ชอบ ผมจะกินข้าว!”
“เอ๊ะ! ฉันอายุมากกว่านะ ให้ฉันตัดสินใจสิ”
“ผมเด็กกว่า คุณต้องตามใจผมสิครับ”
“อย่าขัดใจฉันสิ”
“.........” จริงใจเงียบ ใบหน้าไร้รอยยิ้ม ดุนลิ้นดันกระพุ้งแก้มอย่างที่ทำเป็นนิสัยเมื่อโดนขัดใจ
ณภัคเองก็เงียบเมื่อเห็นว่าเด็กตัวโตเงียบ มองคนที่เล่นโทรศัพท์ด้วยความอึดอัด และหลังจากไม่มีใครพูดอะไรอยู่หลายนาทีณภัคก็ตัดสินใจพูดออกไปก่อน “ฉันอยากกินนี่... ไม่ได้กินนานแล้ว ... ไปร้านที่ไม่ได้มีแค่ซูชิก็ได้”
ไม่เข้าใจว่าทำณภัคผู้เหย่อหยิ่งและไม่ยอมใครถึงได้มายอมเจ้าเด็กที่แทบจะไม่รู้จักกันเลยด้วยซ้ำแบบนี้ งงตัวเองจนขมวดคิ้วมุ่น เขากลายเป็นคนสนใจคนอื่นนอกจากคนที่แคร์ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน ถึงเด็กนั่นจะเงียบประท้วงให้อึดอัดแต่ณภัคไม่น่าจะง้อนี่นา หา!! ง้อ? ง้อเหรอ? พูดเป็นเล่น กับแฟนคนก่อน ๆ เขายังไม่เคยง้อเลยนะ แถมถ้าอีกฝ่ายงอนก็ปล่อยให้หายเอง ณภัคน่ะ โนแคร์ โนแยแส ไม่เคยสนหรอก แล้วเด็กบ้านี่มันเป็นใคร!!!
“นาย”
“ครับ?” เลิกคิ้วสูงมองคนที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามระหว่างรออาหารมาเสิร์ฟ จริงใจสั่งอาหารไปหลายอย่างเพราะหิวมาก ส่วนคนตรงข้ามที่บอกว่านิดหน่อยก็สั่งไปเยอะเหมือนกัน ส่วนใหญ่เป็นพวกซูชิและปลาดิบ แค่ได้ยินชื่อก็คาวขึ้นจมูกแล้ว
“เพื่อนฉันจะมาหา นายโอเคหรือเปล่า?”
“อาฮะ โอเคมั้ง”
“เฮ้! ตอบดี ๆ สิ”
“คุณจะถามผมทำไม ถึงบอกว่าไม่โอเค แต่คุณตอบตกลงเพื่อนไปแล้วจะมีอะไรเกิดขึ้นครับ?”
“ชิ!” ที่เขาถามเพราะว่าเห็นเจ้าเด็กนี่ค่อนข้างถือตัวหรอก การมีคนไม่รู้จักมาด้วยอาจจะทำให้ไม่พอใจ ไม่น่าไปถามเลยจริง ๆ ฮึย!!
“มองหน้าผมทำไมครับ?”
“มองเฉย ๆ หน้านายไม่เหมือนผัวฉันหรอก”
“เหมือนก็แย่ละ” เบ้ปากใส่เด็กตรงข้าม มองหน้าเจ้าเด็กจริงใจแล้วนึกหมั่นไส้ทุกที “แต่คุณบอกว่าผมเป็นแฟนคุณหนิ”
“ฮอล~ เรื่องมันก็ตั้งสองสัปดาห์มาแล้วหรือเปล่า เลิกพูดไปสักทีเถอะ”
“แล้วได้ผลป่ะครับ?”
“ไม่เลย ไอ้บ้านั่นยังตื้อไม่เลิก น่ารำคาญ”
“แผนโง่ ๆ แบบนั้นใครเชื่อก็แย่ละ”
“นี่นาย!!” ณภัคชี้หน้า เบิกตาโตเมื่อโดนหลอกด่า หนอย! ไอ้เด็กนี่ ชักจะกวนประสาทเกินไปแล้วนะ พอเห็นรอยยิ้มที่ผุดขึ้นบนริมฝีปากหยักณภัคก็ลืมคำที่จะต่อว่าไปเสียสิ้น กะพริบตาปริบ ๆ กับความพ่ายแพ้ของตนแล้วกอดอกหันหน้าหนี แล้วในตอนนั้นเองที่เห็นเพื่อนกำลังเดินเข้ามา เพราะณภัคหันหน้าเข้าทางประตูพอดี
“รอนาน...... ป่ะ?” ณภัคเหยียดยิ้มหลังจากเห็นอาการของเพื่อนสนิท พีทนิ่งอึ้งไปทันทีที่เห็นว่าใครคือคนที่เพื่อนต้องเลี้ยงข้าวตอบแทน เชี่ย!! อยากกรี๊ดโว้ยยยยยย น้องไฟแดงของพี่!!!
“สวัสดีครับ”
“อึ้งไรมึง ไม่เคยเห็นคนหรอ นั่งลง!” ณภัคแขวะแล้วฉุดแขนพีทให้นั่งลงข้างตน แต่เหมือนวิญญาณจะยังไม่เข้าร่างเพื่อนสนิท ถึงได้มองเด็กจริงใจตาค้าง ช็อกไปเลยสิมึง เหมือนเจ้าเด็กกวนประสาทเองก็งงไม่น้อยกับปฏิกิริยาของพีท
“ม มึง... น นั่น... น้อง น้องไฟแดงของกู...” พีทพูดเสียงขาด ๆ หาย ๆ ชี้นิ้วไปที่จริงใจ ณภัคกลอกตาขึ้นฟ้า น่าอายจริง ๆ ทำอะไรของมึงเนี่ย!!
“ตั้งสติหน่อย!” ตะโกนใส่หน้าพร้อมจับคอเขย่า พีทชักสีหน้า จิปากใส่ณภัค ก่อนจะหันไปยิ้มทำตาหวานเชื่อมให้จริงใจ เด็กหนุ่มผงะเล็กน้อย ก่อนจะขยับเอนตัวไปด้านหลังและยกแขนขึ้นกอดอกเป็นการป้องกันตัวเอง
ระหว่างนั้น พนักงานยกอาหารมาเสิร์ฟ ทันทีที่ทุกจานวางครบ จริงใจก็จับอาวุธพร้อมแล้วเริ่มสงคราม สองเพื่อนซี้มองหน้ากัน เพราะเด็กตรงข้ามดูจะไม่แยแสอะไรเลย หิวจริงหรือรังเกียจพวกเขาวะ
“มึง... ทำไมน้องเขาน่าเอ็นดูจังวะ” กระซิบข้างหูเพื่อนสนิท ณภัคเบะปากแล้วจึงตอบกลับ
“แล้วมึงก็อยากดูเอ็นด้วยล่ะสิ”
“หยาบคาย!” พีทแหว “แต่ถ้าได้ดูก็ดีนะ คิกคิก”
โดนนินทาระยะเผาขน แม้จะพูดกันเสียงเบาแต่ห่างไม่มาก จริงใจได้ยินอยู่แล้ว อีกอย่าง นักดนตรีอย่างเขาหูค่อนข้างดีเป็นพิเศษ ขนลุกพิลึกแต่ไม่ได้นึกรังเกียจ เพียงแต่... พึมพำ ‘ก็แย่ละ’ อยู่ในใจ
“น้องจริงใจอยู่ชั้นไหนหรอคะ?”
“มอห้าครับ”
“อุ๊ย ยังเด็กอยู่เลยเนอะ” มีค่าเทอมหรือยังจ๊ะ
“ผมไม่เหมือนเด็ก ม.ปลายหรอครับ?” ถามหลังยกน้ำขึ้นดื่ม เท้าศอกกับโต๊ะหนึ่งและจ้องไปในตาของพีท ริมฝีปากสีอ่อนผุดรอยยิ้มน้อยเมื่อเห็นว่าคนอายุมากกว่าแก้มแดงระเรื่อ ผิดกับอีกคน ที่ทำหน้าเบื่อหน่าย หึหึ
“เปล่า ๆ แค่ดูเป็นผู้ใหญ่”
“อ๋อ หน้าแก่”
“ไม่ใช่ ๆ ๆ” พีทโบกมือปฏิเสธพัลวัน เขาไม่หมายความว่าน้องจริงใจหน้าแก่ เพียงแต่น้องดูเป็นผู้ใหญ่มากกว่าอายุ เท่านั้นเอง! แต่พอเห็นยิ้มเล็ก ๆ ที่มุมปากหยักนั้นก็ถอนหายใจโล่ง “ว่าแต่... น้องจริงใจมารู้จักกับมันได้ยังไงหรอ?” นิ้วเรียวที่ไปที่ณภัคตรงคำว่ามัน
“ผมว่าเพื่อนพี่น่าจะเล่าให้ฟังแล้วนะครับ”
เด็กมันร้าย!
“นาย... ไม่กินปลาดิบจริง ๆ เหรอ? อร่อยนะ” ณภัคถาม แม้เจ้าตัวจะบอกตั้งแต่ต้นแล้วว่าไม่กินปลาดิบ แต่มันก็อดถามไม่ได้อยู่ดี จริงใจใช้กำปั้นปิดปากแล้วสั่นหัวเป็นคำตอบเพราะยังเคี้ยวอาหารในปากไม่หมด “ทำไมไม่กิน?”
“...คาว”
“ปลาสดไม่คาวนะคะ ไม่ลองชิมหน่อยหรอ?” จริงใจส่ายหัวปฏิเสธอีกครั้ง แต่สองเพื่อนซี้ก็ยังจะพยายามให้เขาลองกินปลาดิบพวกนั้นให้ได้ เมื่อโดนเซ้าซี้หนักเข้าก็ลอบพ่นลมหายใจออกมา บอกว่าจะยอมกินก็ได้เท่านั้นแหละ สองเพื่อนสนิทก็ยิ้มกว้างดีใจ อยากกับถูกหวยงั้นแหละ และที่ยอมไม่ใช่เพราะใจอ่อนแพ้ลูกอ้อนอะไรทั้งนั้น รำคาญ
“แซลมอนแล้วกันเนอะ หึหึ” ณภัคพูดพึมพำก่อนจะคีบเนื้อปลาชิ้นหนาสีส้มขึ้นมาแล้วส่งไปตรงหน้าของเด็กอายุน้อยสุด พอเห็นอีกฝ่ายไม่ชอบก็อยากแกล้งขึ้นมา จริงใจหลับตาสงบสติและสวดภาวนาให้กับตัวเอง เขาไม่แน่ใจว่าถ้าอ้าปากรับปลาดิบโง่ ๆ นั่นเข้าไปแล้วเขาจะอ้วกออกมาทันทีหรือเปล่า
“เร็วสิ” กลอกตาใส่คนเร่ง ณภัคยื่นปลาดิบเข้าไปใกล้จนมันโดนริมฝีปากของจริงใจแล้ว พีทเองก็มองอย่างลุ้น ๆ อยู่เหมือนกัน
“อ่อก!” ทันทีที่เนื้อปลาสดสัมผัสกับลิ้น จริงใจก็แทบจะคลายมันออกมา มือหนายกขึ้นปิดปาก พยายามเคี้ยวเร็ว ๆ เพื่อที่จะกลืน ทว่าฟ้าช่างกลั้นแกล้ง ไอ้ฉิบหาย กลืนไม่ลงโว้ย!!! น้ำตาเอ่อขึ้นมาคลอหน่วยและปริ่มที่หางตา รีบยื่นมือไปดึงกระดาษทิชชูสำหรับเช็ดปากออกมาหลายแผ่น ใช้มือบังริมฝีปากเอาไว้แล้วจึงคลายเนื้อปลาแซลมอนที่ใครต่อใครชอบหนักชอบหนาออก ก่อนจะรีบยกน้ำขึ้นดื่มอึก ๆ
“ขนาดนั้นเลยเหรอ...” ภัคกับพีทมองหน้ากันด้วยสีหน้าที่ต่างออกไปจากคราวแรก ที่บอกว่าไม่ชอบ แต่ก็ไม่คิดว่าจะถึงกับคายทิ้งแบบนี้
“น้องจริงใจโอเคไหมคะ?” จริงใจมองตาคนถามแวบหนึ่งก่อนจะหลับตาลง ประสานมือทั้งสองข้างแล้วเท้าศอกกับโต๊ะ จากนั้นจึงก้มหน้าลงซบมือที่ประสานกันเอาไว้
ปวดหัวเลย
ตอนที่กินครั้งแรกและครั้งล่าสุดนั้นยังไม่ขนาดนี้ แต่ว่าคราวนี้มันสาหัสมากจริง ๆ เข้าใจเลยว่าทำไมพี่ฟ้าถึงโกรธน้าเจ้าตอนแกล้งเอาปลาดิบยัดปาก รุนแรงกับใจจริง ๆ แย่ แย่โคตร ๆ
“ลองอีกสักชิ้นไหม?”
“ก็แย่ละ” ณภัคหัวเราะหลังจากที่แหย่เด็กอายุน้อยกว่าได้ “พวกคุณกินเข้าไปได้ยังไง?”
“อร่อย!” ทั้งสองคนตอบพร้อมกัน แต่จริงใจหน้าแหยงไปแล้ว ขอปฏิญาณตนไว้ตรงนี้เลย ว่าครั้งนี้จะเป็นครั้งสุดท้ายที่จริงใจจะกินปลาดิบ ฉิบหายเถอะ
เมื่อกินอาหารกันเสร็จแล้วก็ถึงเวลาจัดการค่าเสียหาย ที่บอกว่าจะให้ณภัคเลี้ยงคือจริงใจตั้งใจแบบนั้นจริง ๆ แต่เมื่อเห็นราคาโดยรวมที่ค่อนข้างสูงแล้วจริงใจก็เปลี่ยนความคิด เขาไม่สบายใจถ้าหากจะให้อีกคนจ่ายให้แม้ณภัคจะไม่ว่าอะไรก็ตาม มันไม่ใช่สไตล์เขานี่หว่า แน่นอนว่าจริงใจงอแงจนณภัคยอมให้เขาออกส่วนของตัวเอง แล้วบอกว่าครั้งหน้าณภัคค่อยเลี้ยง ร่างบอบบางได้แต่มองด้วยหางตาและพึมพำ ไอ้เด็กเวร เสียงเบา จะบ่นกับพีทก็ไม่ได้เพราะมันเอาแต่มองเด็กไฟแดงนั่นตาเยิ้ม อีกอย่างถ้าเขาว่าน้องจริงใจของมันนะ ณภัคนั่นแหละจะโดนด่าเสียเอง
เออ! ครั้งหน้าก็ครั้งหน้า พอยอมหน่อยแล้วทำมายิ้ม ไอ้เด็กบ้าเอ๊ย!
TBC
สวัสดีจ้าาาาาา พาเจ้าหมูมาสังเวย มีจักรภัคมาด้วย งุงิ
คือแบบ ทิวาพูดเพราะอ่ะ บอกเลยว่ายังไม่ชิน5555555555 ตอนหน้าจะไปเจอเพลิงฟ้าล่ะ ทิวาสู้ ๆ !!
ตอนนี้คนเขียนเปิดเทอมแล้วนะคะ อาจจะมาอัพช้าเน้อ ขออภัยล่วงหน้าด้วยจ้า
ขอบคุณคนอ่านทุกท่านนะคะ ไว้เจอกันตอนหน้าคับ
บั๊บบัย ♥
-
ทิวากาลสู้ๆนะ
ปล.รักเด็กปีศาจอย่างจริงใจ
-
ชอบคู่ณภัค กับ จริงใจ อะ ขอเยอะๆโหน่ยจิ
-
ทิวาต้องรอดจากพี่ฟ้านะครับ ไม่งั้นจันทร์เจ้าจะอยู่กับใคร T^T
-
เพลิงฟ้าคนแมนยังไงก็เพลาๆกับทิวาหน่อยน้อออ 5555
สงสารรรร
ขอบคุณคนเขียนนะคะ
-
พี่ฟ้าคัมแล้วค่ะ :hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
-
เอาใจช่วยทิวา :กอด1:
-
ทิวาโหมดนี้ไม่คุ้นเยยย :ling1: ตอนหน้าเจอเพลิงฟ้าแล่ววว ตายแน่ :hao7:
-
น่านนนนน จะโดนพี่ฟ้าเล่นซะแล้วนะ ทิวา
นายตะวันนิสัยแย่มากก นึกว่าจะดีที่ไหนได้ แย่ :m16: :m16:
-
ชอบคู่จักรณภัค :-[
ทิวาสู้ๆนะเจอพี่ฟ้าแล้ว
ตะวันมันร้ายนะเนี่ย :z6:
ลูกหมูอย่าได้สนใจมัน :laugh:
-
พี่ทิวาาาาา เป็นไงล่ะ น้องหมูแอทแทคไปเลย ขอให้คุยกับพี่ฟ้าแล้วอยู่รอดปลอดภัยนะ
ในส่วนของน้องจริงใจนั้น....พี่อยากได้มากกกกกกกกก จาววววววว (น้องจริงใจแบบ กรอกตาใส่ แล้วพูดในใจ "ก็แย่ละ") ฮาาาาา
-
ไม่รู้ว่าทิวาเจอพี่ฟ้าคราวนี้จะเจออะไรบ้าง
-
พี่ฟ้าเล่นให้หนักเลยจะได้ไม่เจ้าชู้
-
:hao3: ก็แย่ละ ....
-
ยื่นกรมธรรม์ชื่อจันทร์เจ้าให้ทิวาด่วนๆ ไม่รอดแน่ :laugh:
-
:pig4: เตรียมลุ้นตอนหน้าเพลิงฟ้าจัดหนักแน่
-
พี่ทิวาทำดี กล้าปฏิเสธการหมั้นต่อหน้าพ่อแม่ตัวเองและพ่อแม่ซันนี่ o13 o13 o13 o13 o13
เราเอาใจช่วยให้พี่ฟ้าอย่าจัดหนักจัดเต็มทิวาแล้วกันนะ
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ลูกหมูแท้จริงแล้วหนูฉลาดมากและทันคนใช่ไหม แต่หนูแอ๊บ ทำไมหนูร้ายอย่างนี้ แต่อยากบอกว่าน่ารักโคตรๆ :hao7:
-
จากที่เฉยๆกะตะวันตอนนี้คือไม่ชอบ 555 จันทร์เจ้าออกปากแล้วด้วย งานนี้ก็บอกเลยว่าสะใจ
ว่าแต่พี่ฟ้าจะคุยอะไรน๊าาาา
-
อยากเป็นเมียจริงใจ
-
พี่ฟ้าจะคุยอะไรกับทิวานะ
-
ทิวาสู้ๆ
ณภัคเลี้ยงเด็กดีๆ ตามใจ เอาใจมากๆได้เป็นอมตะนะ อย่าทำเล่น555555555555
-
สมน้ำหน้าตะวัน :laugh:
-
จะไฟท์กับจันทร์เจ้าหรือ จะเอากี่รอบบอกมา
-
ตะวันนี่ตอนแรกคิดว่าจะเป็นพระรองแบบแสนดีะไรแบบนี้ที่แท้คือร้ายกาจอยู่พอตัวเลยอะ สิ่งนึงที่ทำให้หลงรักจันทร์เจ้ามากๆ คือความซื่อตรงกับความรู้สึกตัวเสมอไม่ว่าความรู้สึกนั้นจะเป็นยังไงไม่เคยโกหกตัวเองมันเป็นเสน่ห์ที่ทำให้เราหลงรัก แล้วมารวมกับความน่ารักตามแบบฉบับของหมูน้อยคือยิ่งรักเอ็นดูเข้าไปใหญ่
พี่ทิวากับจันทร์เจ้าเวลาคุยกันไปเถียงกันบ้างมันน่ารัก มันดีกับหัวใจเราเหลือเกินค่ะซิส มันเป็นเหมือนเคมีที่ลงตัวเป็นความต่างที่ทำมาเพื่อเติมเต็ม ชอบเวลาเตี้ยของพี่ทิวางอแงอ้อนๆ แล้วพี่ทิวาก็แพ้ไปซะทุกทางยอมน้องตลอด แงงง~ น่ารักกกกก
ถึงเวลาพิสูจน์ตัวเองแล้วนะพี่ทิวา พยายามแสดงความรู้สึกที่มีต่อน้องออกมาแบบจริงใจนะทำให้ดีที่สุด พี่ฟ้าต้องมีการรับน้องแน่เลยแสบขนาดเพลิงฟ้าไม่ยอมง่ายหรอกเชื่อสิ 5555555
ชอบจริงใจขำเวลาสบถคำว่าก็แย่ละ คือแบบนี่ชอบพูดกับเพื่อนด้วยคำนี้มันเลยแบบตลกอะ คือแบบนี้แถวบ้านเรียกว่าอ่อยนะคะจริงใจมีครั้งนงครั้งหน้าอยากเจออีกก็บอกมาดิ เป็นคู่ที่ลงตัวอะอีกคนดื้ออีกคนก็ซึน ชอบคู่นี้เข้าอีกแล้ววว
-
ขอบคุณค่ะ ^ ^
-
เอาใจช่วยนะทิวา
-
สวีทกันแย่ :really2:
-
ทิวาโดนแน่ อิอิ
ตะวันทำแบบนี้มันตัวร้ายชัดๆเลย ไงล่ะลูกหมูไม่อยากคุยด้วยแล้วววว
-
เรากลายเป็นติ่งจริงใจไปแล้ว~
-
ทิวา จะเจออะไรบ้าง
พี่ฟ้าคนแมนจะทำอะไร
-
ตอนนี้มีเราคนเดียว ... ถ้าเราเป็นพระจันทร์ที่ชอบเวลากลางวัน พี่ก็เป็นเวลากลางวันที่ชอบพระจันทร์นะครับ
ใจแข็งแค่ไหน ก็ยอมให้กับประโยคนี้ของพี่กาล ฮือออ
ป.ล.ทีมจักรภัคมาชูป้ายไฟค่าาา จริงใจมีความเจ้าเล่ห์ มีความหาเรื่องเจอกันอีก 5555
-
ตะวัน มันร้าย !!
-
ตะวันนิสัย..ว่ะ โดนเกลียดไปสิ
พี่ฟ้าคนแมนจะออกโรงแล้ววว55
เราอาการเดียวกับเด็กแสบเลย
กินปลาดิบอะไรดิบๆไม่ได้ แค่เข้าปากก็พุ่งและ
-
เอาตะวันไปเก็บค่ะ
-
ขอตอนของจริงใจบ่อยๆน้าาา หลงรักน้องมาก
-
สู้ๆนะเฮียกาลเพื่อไอ้อ้วน
-
เริ่มไม่ชอบตะวันแล้ว ดูร้ายกาจ แต่ดีที่ลูกหมูผู้น่ารักไม่หลงกล พี่ทิวาสู้ๆ ตอนหน้าเจอกับเพลิงฟ้า หวังว่าจะไม่ดราม่าอีกนะ ส่วนจริงใจเจ้าเด็กร้ายกาจเจอคู่ปรับอย่างนภัค อย่างนี้ถึงสมน้ำสมเนื้อ ปราบจริงใจให้อยู่หมัดเลย
-
ลูกหมูไม่ธรรมดาาาา o13 o13 o13
-
คู่น้องก้อแซ่บ55555
-
พี่ฟ้าเล่นงานเยอะๆ
-
มนุษย์แฟนเด็ก
22
มีความเกรี้ยวกราด
“กูยังยืนยันคำเดิมว่าน้องจริงใจคือเด็กสิบเจ็ดที่ความผัวโคตรรุนแรง!!” ณภัคกลอกตารำคาญ ตั้งแต่แยกกับเจ้าเด็กไฟแดงพีทก็เอาแต่เพ้อถึงเด็กนั่นไม่หยุด ไม่รู้ไปหลงเสน่ห์อะไร เขาไม่เห็นจะรู้สึกถึงความผัวของเด็กนั่นเลยสักนิด เห็นแต่ความกวนตีนเนี่ย!
“รำคาญ!!!”
“มึงไม่ชอบจริง ๆ เหรอวะ กูยังหลงน้องมันเลย”
“ไม่!”
“แต่กูว่าน้องเขาดูสนใจมึงนะ”
“เหี้ยไรอีกล่ะ” กอดอกหน้ามุ่ยและมองหน้าเพื่อนสนิท พีทเบ้ปากกับท่าทางของณภัค ถึงจะเป็นเพื่อนมันมานานแต่ก็อดหมั่นไส้ไม่ได้
“ไม่รู้ดิ กูว่าน้องเขาชอบมึง ไม่สนใจเด็กเหรอวะ”
“กูไม่อยากมีใครตอนนี้ พอแล้ว หยุด! อย่าพูดถึงเด็กนั่นอีก ปวดหัว!”
“ชิ น้องจริงใจออกจะน่าเอ็นดู เป็นเด็กที่อยากจะเสียค่าเทอมให้จริง ๆ อร้าย”
ทิวากาลพ่นลมหายใจเฮือกใหญ่ มองนาฬิกาบนข้อมือ เหลือราวห้านาทีจึงจะถึงเวลานัด แต่ตอนนี้เขามาถึงร้านกาแฟที่เพลิงฟ้าบอกแล้ว มือหนาผลักประตูร้านเข้าไป กวาดตามองรอบ ๆ ก่อนจะหยุดที่ร่างสูงโปร่งในชุดเสื้อเชิ้ตสีดำและกางเกงสแลคสีเดียวกัน เรือนผมยาวสีน้ำตาลเข้มถูกปัดไปทัดหูหนึ่งข้าง ใบหน้าสมบูรณ์แบบก้มลงในระดับพอดีเพื่ออ่านเอกสารในแทปเล็ต ไม่ผิดแน่ ถึงจะเคยเจอตัวจริงแค่ครั้งเดียวแต่เขาจำได้ว่าผู้ชายคนนี้คือพี่ฟ้าสุดที่รักของจันทร์เจ้า
“สวัสดีครับ” เพลิงฟ้าเงยหน้าจากจอแทปเล็ตมองผู้เข้ามาทัก ริมฝีปากสวยแสยะยิ้มก่อนระบายยิ้มการค้า
“มาก่อนเวลานะ ... นั่งสิ”
“อ่า... ครับ คุณมีอะไรจะคุยกับผมงั้นเหรอ?”
“สั่งอะไรหน่อยไหม?”
“นานเหรอครับ?”
เพลิงฟ้าไหวไหล่ “ไม่รู้สิ”
ทิวากาลยกยิ้มนิดหน่อยก่อนจะสั่งเครื่องดื่มมาหนึ่งแก้ว จากนั้นทั้งคู่ก็มีเพียงแค่ความเงียบ เพลิงฟ้าเอาแต่จ้องหน้าจนเขาอึดอัด ถ้าเป็นคนอื่นเขาคงจะไม่สนใจ แต่นี่คือเพลิงฟ้า คือคนที่จันทร์เจ้ารักมาก และถ้าเขาอยากเลี้ยงลูกหมูเขาต้องผ่านด่านของผู้ชายคนนี้ไปให้ได้
ซึ่ง... เรือนลางมากฉิบหาย
“คุณกับเจเจเป็นอะไรกัน?”
“เป็นคนที่ชอบกันครับ” คำตอบฉะฉานทำเอาเพลิงฟ้าคิ้วกระตุก ตอบได้คล่องปากเชียว รู้สึกหมั่นไส้ขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้
“มั่นใจจังนะ หึ”
“จันทร์เจ้าบอกเองครับ” เอาล่ะ สูดหายใจลึก ๆ เพลิงฟ้า อย่าเพิ่งโกรธ อย่าเพิ่งโมโห เป็นคนแมนต้องใจเย็น อย่างี่เง่าให้เด็กมันปีนเกลียว ถึงแม้เด็กมันจะน่าถีบก็ตาม
“เหรอ แล้วคุณ ชอบเจเจของผมจริง ๆ เหรอ?”
“ครับ”
“ไม่คิดเลยนะ”
“ไม่จำเป็นต้องคิดนี่ครับ เพราะผมรู้สึกจริง ๆ”
“ผมได้ยินมาว่าคุณค่อนข้างเจ้าชู้”
“ครับ ผมเคยเป็น แต่หลังจากเจอจันทร์เจ้าผมก็ไม่ได้ไปไหนกับใครอีก”
“แต่มันก็ไม่ได้การันตีว่าคุณจะไม่เป็นอีก”
“มันก็ไม่ได้การันตีเช่นกันครับว่าผมจะเป็นอีก”
เด็กมันร้ายว่ะ คนแมนปวดหัวเลย
“คุณแน่ใจเหรอว่าคุณจะจริงจังกับเจเจ?”
“ให้ผมพิสูจน์สิครับ อย่ามองแค่อดีตที่ไม่ดีของผมแล้วตัดสินว่าผมไม่ดี แต่ขอร้องเถอะครับช่วยมองปัจจุบันและให้โอกาสผมพิสูจน์ตัวเองบ้าง”
“.................”
“ผมรู้ว่ามันเชื่อยาก”
“ผมถึงไม่ยอมให้เจเจมีแฟนไง”
“ผมเข้าใจ เพราะคุณไม่อยากจันทร์เจ้าเสียใจ?”
“อืม”
“แต่ก่อนที่คนอื่นจะทำให้เขาเสียใจ คุณเองไม่ใช่เหรอครับที่เป็นคนทำให้เด็กนั่นเสียใจจนร้องไห้” ทิวากาลยิ้มหลังพูดจบ มือหนาประสานกันไว้บนโต๊ะแล้วเอนหลังพิงกับพนักพิงอย่างสบาย ๆ
เพลิงฟ้ายืดตัวตรง ยกกาแฟขึ้นจิบและมองหน้าของทิวากาลไปด้วย เจ้าเด็กนี่รู้อะไรมาบ้าง และเจเจเล่าอะไรให้ฟังบ้าง สำคัญมากจนเจเจต้องบอกทุกเรื่องเลยงั้นหรือ เพลิงฟ้าเงียบไปนานเพราะพูดไม่ออก สิ่งที่ทิวากาลพูดมันคือความจริงที่เขาไม่สามารถเถียงได้ เขากลัวคนอื่นจะทำร้ายจิตใจของเจเจ จนกลายเป็นตัวเขาเองที่ทำร้ายเจเจ ให้ต้องเสียใจ เสียน้ำตา และเสียความความรู้สึก เพราะรักมาก และเพราะว่ารักมากจึงเผลอทำร้ายคนที่รักโดยไม่รู้ตัว
“เจเจเล่าอะไรให้ฟังบ้าง?”
“ผมไม่รู้ว่าทุกเรื่องหรือเปล่า แต่เมื่อสองสัปดาห์ก่อนเขาส่งข้อความมาบอกว่าอยากร้องไห้ ผมจึงไปหาเขา”
“อืม...”
“เขาบอกว่าเขาเสียใจที่ทำให้คุณผิดหวัง” ทิวากาลไหวไหล่ ยกเครื่องดื่มขึ้นดื่ม “เพราะคุณห้ามไม่ให้เขาชอบผม แต่เขาห้ามตัวเองไม่ได้”
เพลิงฟ้าหลับตานิ่งก่อนจะยกมือกุมขมับ พูดถึงเรื่องนี้ทีไรแล้วสะเทือนใจทุกที มันจุกในอกจนไม่สามารถจะหาคำไหนมาอธิบายได้ “เจเจพูด ...แบบนั้นเหรอ?”
“ครับ”
“ผมแค่ไม่อยากให้เจเจต้องเสียใจ ผิดมากหรือไง”
“ไม่ผิดหรอกครับ แต่คุณมั่นใจได้ยังไงว่าเขาจะเสียใจ”
“คนอย่างคุณ...”
“รู้เหรอครับว่าผมเป็นคนยังไง? อย่าตัดสินคนที่ภายนอกสิครับ”
“ไม่จริง?”
“จริงครับ นั่นกับคนที่ผมไม่ได้รัก”
“คุณจะบอกว่าคุณรักเจเจ?”
“ไม่รู้สิครับ ผมกับจันทร์เจ้าเรารู้จักกันได้ไม่นาน อาจจะยังไม่รัก แต่ผมรู้สึกกับเขาพิเศษกว่าคนอื่น รู้สึกกับเขาแบบที่ไม่เคยรู้สึกกับคนอื่น และ...จันทร์เจ้าคือคนที่ผมชอบ”
“พูดได้ดี ผมควรปรบมือไหม?” เขารู้แล้วว่าทำไมเด็กแก้มกลมถึงได้กวนประสาทนัก เฮ้อ..
“แล้วแต่ใจคุณจะปรารถนาเถอะครับ”
เพลิงฟ้าหลับตาสูดหายใจลึก โอเค จะไม่เอาความเพราะยังไงเขาก็ไปกวนเจ้าเด็กนั่นก่อน แถมเขายังเป็นผู้ใหญ่กว่า จะไปถือสาเอาความก็ใช่เรื่อง โธ่เว้ย! ยิ่งคุยยิ่งหมั่นไส้ ไม่ให้เจเจแล้วดีไหมเนี่ย หัวร้อนเลย กะจะมาเจรจาแท้ ๆ กวนตีนนักเดี๋ยวพ่อก็เทเสียหรอก ถ้าไม่ใช่เพราะไม่อยากให้เจเจเสียใจอีกเพลิงฟ้าไม่มีทางมานั่งคุยอะไรแบบนี้หรอก
“หึ กวนประสาทใช้ได้”
“ขอบคุณครับ” ยกยิ้มมุมปากเล็กน้อย ไม่รู้ทำไมความรู้สึกอึดอัดถึงได้ค่อย ๆ หายไป ถือเป็นรางดีก็แล้วกันนะ “คุณจะยอมให้ผมกับจันทร์เจ้าคบกันหรือเปล่าครับ?”
“ไม่”
“.........”
“ผมขอดูความประพฤติคุณก่อน ไม่ต้องยิ้มครับ ผมยังไม่อนุญาต” ถึงจะบอกแบบนั้นแต่ทิวากาลก็ยังยิ้มกว้าง เพลิงฟ้าพูดแบบนี้นั่นหมายความว่ายอมไปมากกว่าครึ่งแล้วแน่
“คุณพูดว่า ‘ยัง’ นะครับ”
“ให้ตายเถอะ” เพลิงฟ้ากลอกตาขึ้นฟ้า “คุณต้องพิสูจน์ตัวเองให้ได้ก่อน ผมไม่ยอมให้ใครมาแย่งเจเจไปง่าย ๆ หรอกนะ”
“ผมไม่ได้แย่งเขาไปจากพวกคุณสักหน่อยนะครับ มีคนดูแลเจเจของพวกคุณเพิ่ม ไม่ดีเหรอครับ?”
“เจเจยังเด็ก ผมยังไม่อยากให้เขาคิดเรื่องพวกนี้”
“ต่อให้เขาอายุสามสิบแล้วคุณก็ยังมองว่าเขาเด็กอยู่ดี ใช่ไหมครับ? .... จันทร์เจ้าโตแล้วครับ ช่วยเหลือตัวเองได้ พวกคุณต่างหากที่ไม่เปิดโอกาสให้เขาทำ เอาแต่บอกว่าเขายังเด็ก คอยดูแลราวกับไข่ในหิน ถ้าไม่ให้เขาได้เผชิญด้วยตัวเอง เขาจะโตขึ้นได้ยังไง ถูกไหมครับ?”
“เหอะ...”
“อย่าห้ามพวกเราเลยครับ ผมไม่สัญญาว่าจะดูแลเจเจของคุณให้ดี แต่ผมจะทำให้พวกคุณเห็น ว่าผมก็ดูแลเขาได้ดีไม่แพ้พวกคุณ”
“ถ้าคุณมั่นใจขนาดนั้น ผมจะให้โอกาสคุณก็ได้”
“ขอบคุณครับ!”
“อย่าเพิ่งดีใจไป มันไม่ง่ายหรอกนะ”
“ผมรู้ครับ เดี๋ยวผมจะทำให้มันง่ายเอง”
“อย่าออกตัวแรงมากครับคุณทิวากาล เดี๋ยวล้อฟรีแล้วจะยุ่ง ... อ๋อ ผมให้คุณชอบกันได้ไม่ได้หมายความว่าจะเป็นแฟนกันนะครับ แล้วก็ห้ามแตะเนื้อต้องตัว ลวนลามเจเจเด็กขาด!!”
“ถ้าเขาสมยอม...”
“ไม่ได้!!” ทิวากาลหัวเราะกับคำปฏิเสธทันควันของเพลิงฟ้า หวงอะไรกันขนาดนั้นวะ ชีวิตไอ้ทิวากาลนี่แม่ง... แฟนก็ไม่ได้เป็น แตะเนื้อต้องตัวก็ไม่ได้ แฟนตาซีไปไหน “อือ.. เกือบลืม ระวังอย่าให้ผู้หญิงคนเก่าของคุณมาทำร้ายเจเจของผมนะครับ ไม่อย่างนั้นผมไม่ยอมแน่นอน”
“ครับ”
“ก็ดี เอาล่ะ หมดธุระของผมแล้ว ขอตัวก่อนแล้ว” ทิวากาลค้อมศีรษะให้คนอายุมากกว่า เมื่อเพลิงฟ้าออกไปแล้วเขาก็ระบายยิ้มออกมา การที่ได้รับการยอมรับมันดีอย่างนี้นี่เองสินะ... เมื่อสุดรักสุดหวงของเด็กแก้มกลมยอมเปิดโอกาสให้แล้วเขาก็จะพยายามอย่างเต็มที่เพื่อแสดงถึงความจริงใจของเขา
แต่ว่า... การที่โดนห้ามแตะเนื้อต้องตัวกันนี่มันไม่โอเคเลยนะเว้ย!!!
ถ้าเด็กแก้มกลมเริ่มก่อนค่อยว่ากันอีกทีแล้วกัน เจ้าเด็กนั่นยิ่งชอบสกินชิพอยู่ด้วย หึหึ
“เตี้ย” เจ้าของฉายาหันมองตามเสียง เมื่อเห็นว่าคนเรียกเป็นใครก็ยิ้มหวานไปให้พร้อมกับโบกมือไปมา
“มาแล้วเหรอ? ... หวัดดีครับพี่ชมพู่ พี่มิค พี่ต้น พี่รถถัง”
“ดีครับ / ดีจ้า”
“มานี่หน่อย” ทิวากาลกวักมือเรียก จันทร์เจ้ากำลังจะลุกขึ้น แต่ถูกรั้งเอวให้นั่งลงเหมือนเดิม รามินททร์กระชับแขนที่โอบเอวบางไว้แน่นกว่าเก่า ได้ยินเสียงหัวเราะหึหึในลำคอ รู้แล้วว่ารามินทร์จะปั่นหัวทิวาแน่ ๆ ตอนนี้เวลาเกือบจะหกโมงเย็นแล้ว พวกเรารอการประกวดดาวเดือนมหาวิทยาลัยอยู่ เผลอแป๊บเดียวผ่านมาเป็นอาทิตย์อีกแล้ว แต่ว่าที่นั่งไม่พอ พวกเรายังไม่ได้เข้าไปในงาน ลูกหมูจึงนั่งตักรามินทร์ ขนาดเบสท์ยังนั่งตักฟินน์เลย (ใช่แล้ว เบสท์นั่งตักฟินน์... เพราะตัวเล็กกว่าฟินน์) ส่วนพี่มีนได้นั่งคนเดียวแบบสบาย ๆ
“รามินทร์ปล่อยเรา” รามินทร์ไม่ตอบรับใด ๆ ทั้งสิ้น แถมยังเกยคางบนไหล่ลูกหมูและลูบหน้าท้องนิ่มเล่นอีกด้วย
“มินทร์อย่าไปแกล้งน้องจิ๋วดิ”
“แกล้งอะไร นี่ยังไม่ทำอะไรเลยนะ”
“จันทร์เจ้า” ลูกหมูย่นจมูกเมื่อทิวากาลทำเสียงเข้ม แถมยังมองดุอีกด้วย ฮือ รามินทร์อ่า... เรายังไม่อยากตายนะ ปล่อยเราได้แล้ว~
“ตัวจะไปหาเขาหรือจะอยู่กับเรา?” ลูกหมูอมยิ้ม ไม่ตอบ โขกหัวกระแทกคางรามินทร์เบา ๆ ก่อนจะจับมือหนาที่ล็อกเอวไว้แล้วเดินไปหาทิวากาล “เดี๋ยวนี้เห็นผู้ชายดีกว่าเพื่อนแล้วใช่มะหนูจันทร์ ไอ้แรด!”
“ตัวนั่นแหละแรด แบร่!” แลบลิ้นใส่เพื่อนสนิทแล้วรีบวิ่งไปหลบด้านหลังทิวาเมื่อรามินทร์ทำเหมือนจะขว้างอะไรสักอย่างใส่ แต่โดนพี่มีนสกัดดาวรุ่งไปเสียก่อน คึคึ สมน้ำหน้า!
“จะเข้าไปในงานเลยป่ะ?” ชมพู่เอ่ยถาม ทุกคนมองหน้ากันอย่างขอความเห็น
“เข้าไปก่อนเลยก็ได้ เดี๋ยวกูมา”
“มึงจะไปไหน?”
“ไม่วุ่นดิ” ชมพู่ถลึงตาใส่เพื่อนสนิท แต่ทิวากาลไม่ได้สนใจ จับมือนิ่มของเด็กแก้มกลมไว้แล้วพาเดินออกมา
“จะพาเราไปไหนเหรอ?”
“หิว อยากไปหาอะไรกินก่อน ไปไหม?”
“ไปคับ!!!” เรื่องกินนี่ไม่พลาดเลย ร่างสูงสั่นศีรษะเล็กน้อยแล้วพาเจ้าเด็กตะกละไปที่รถ ก่อนจะออกไปหาร้านอาหารนอกมหาวิทยาลัย
“มายังไง?”
“รามินทร์ไปรับที่บ้านน้าเจ้า”
“อือ เดี๋ยวตอนกลับพี่จะไปส่ง”
“ได้เยย~” บอกเสียงสดใสจนอีกคนเผลอยิ้ม เจ้าตัวกระเปี๊ยกรัดเข็มขัดนิรภัยแล้วนั่งดี ๆ “โอ๊ะ!”
“มีอะไร?”
“พี่ทิวาใช้ลิปด้วยเหรอ?” ถามหน้าซื่อและหยิบขวดลิปสีแดงสดขึ้นมา เพราะไปเหยียบอะไรบางอย่างบนพื้นเข้า เลยก้มไปเก็บ... ทิวากาลแทบจะเหยียบเบรกทันทีเมื่อเห็นของในมือเล็ก มันคิดได้ยังไงว่าเขาใช้
“ของชมพู่”
“อ๋อ~”
“คิดอะไร?”
“เปล่า แค่สงสัย นึกว่าของพี่” ยักคิ้วใส่คนที่กำลังขับรถอยู่แล้วว่าขวดลิปลง วันนี้พี่ชมพู่ทาลิปสีแดงจริง ๆ นี่เนอะ รอดไปนะทิวากาล
“คิดว่าของผู้หญิงคนอื่นก็บอกมา”
“เราเปล่า...”
“ตอบเสียงเบานะ”
“รีบขับรถไปเลย มองถนนนู่น ไม่ต้องมาชวนเราคุย” ทิวากาลส่ายหน้าเบา ๆ ให้กับคำพูดของเด็กแก้มกลม เขาก็ไม่ได้ถามอะไรต่อจนกระทั่งมาถึงร้านอาหาร
เมื่อกินข้าวกันเรียบร้อยจนแน่นพุงก็ออกจากร้านเพื่อกลับเข้าไปในมหาวิทยาลัยอีกครั้ง เพื่อดูการประกวด เจ้าเด็กแก้มกลมข้าง ๆ ร้องงอแงอยู่ทุกสิบนาทีว่ากลัวจะไปดูเพื่อนไม่ทัน กว่าเพื่อนของมันจะขึ้นก็ลำดับท้าย ๆ นู่น ไม่รู้จะเล่นใหญ่ไปทำไม แต่พอเอาเข้าจริง เจ้าตัวนั่นแหละที่พาเข้าเดินไปร้านนู้น ออกร้านนี้จนท้องจุอาหารแทบไม่ไหวถึงได้นึกได้ว่าควรจะพอ ยิ้มเพลียมองเด็กน้อยแก้มยุ้ยกินซอฟต์เสิร์ฟอย่างเพลิดเพลิน ลืมไปแล้วมั้งว่าจะรีบไปหาเพื่อนเนี่ย
“กินเลอะเป็นเด็ก ๆ” ทิวากาลบ่นพลางส่งปลายนิ้วไปเช็ดของหวานที่เลอะขอบปากและแก้มนุ่มออก
“ก็คุณไอศกรีมมันอันหญ่ายยย ปากเราเล็กนิดเดียว ก็เลอะซี่”
“พูดแล้วยังจะเถียง อย่ากินมูมมามสิ มีช้อนก็ใช้ด้วย”
“พี่หยุดบ่นเลย เราไม่มีสมาธิ” เอากับมันสิ! แค่กินต้องใช้สมาธิด้วยหรือไง ใช้กำปั้นชนหน้าผากนูน ๆ ด้วยความมันเขี้ยวปนหมั่นไส้ ดู ยังจะเงยหน้ามายิ้มยิงฟันใส่เขาอีก ทิวากาลยืนล้วงกระเป๋าและกดโทรศัพท์เล่นระหว่างรอลูกหมูกินให้เสร็จ เขาไม่อนุญาตให้เอาเข้าไปกินบนรถ เด็กน้อยนี่ทำเลอะรถเขาแน่นอน
“พี่กาลคะ ดีใจจังที่เจอ” เงยหน้าจากสมาร์ทโฟนในมือ เลิกคิ้วมองคนมาใหม่ ก่อนจะเหลือบมองจันทร์เจ้าบ้าง เจ้าเด็กแก้มกลมยังง่วนกับซอฟต์เสิร์ฟอยู่จึงไม่ได้สนใจว่าใครที่เข้ามาทักเขา
“มีอะไรครับ?”
“แหม เย็นชากับฟางจังเลยนะคะ” หญิงสาวในชุดเสื้อครอปโชว์หน้าท้องกับกระโปรงสั้นเอ่ยค่อนขอด “พี่กาลไม่เข้าไปในงานหรอคะ?”
“เข้าครับ”
“อ๋อ แล้วมาทำอะไรตรงนี้เหรอ ฟางเจอพวกพี่ต้นแต่ไม่เห็นพี่กาล นึกว่าจะไม่มานะคะ”
“มากินข้าวครับ กำลังจะเข้าไปแล้ว งั้นพี่ขอตัวแล้วกัน” ร่างสูงบอกเสียงนิ่งก่อนจะวางมือบนไหล่จันทร์เจ้าแล้วดันเบา ๆ ให้เดิน ทว่าแขนอีกข้างของเขากลับถูกคว้าเอาไว้เสียก่อน
“เดี๋ยวสิคะ พี่กาลจะรีบไปไหน ไปนั่งกับฟางก่อนได้ไหมคะ?”
“ไม่ครับ พี่ไม่มีธุระอะไรจะต้องไปนั่งกับฟาง”
“ทำไมคะ กลัวเด็กที่มาด้วยไม่พอใจเหรอคะ อ่า... ที่เขาลือกันว่าพี่กาลเลิกยุ่งกับผู้หญิง แล้วมาคั่วผู้ชายเรื่องจริงเหรอคะ?”
“จะจริงไม่จริงก็ไม่เกี่ยวกับฟางนี่ครับ ... ไปรอพี่ที่รถ” ทิวากาลพูดกับฟางเสียงนิ่ง ก่อนจะบอกกับจันทร์เจ้าแล้วส่งกุญแจรถให้ ตอนนี้ทิวากาลเริ่มจะไม่สบอารมณ์ขึ้นมาแล้ว ลูกหมูกะพริบตาปริบ ๆ รับกุญแจของทิวากาลมาถือ เพราะรับรู้ได้ว่าคนนิสัยไม่ดีกำลังอารมณ์เสียแล้ว จึงไม่อยากงอแง จะยอมไปรอที่รถก็ได้...
“อ๊ะ!!” ไหล่เล็กถูกกระชากจากฝีมือของฟาง จันทร์เจ้าหน้าเบ้เพราะถูกเล็บยาวของสาวเจ้าข่วนด้วย มือขาวกำแน่น มองหน้าฟางอย่างไม่พอใจและโกรธด้วยเล็กน้อย
“ทำบ้าอะไรของเธอ!!!” ทิวากาลตะคอกพร้อมกับสืบเท้าเข้ามายืนบังจันทร์เจ้าเอาไว้
“ฟางไม่ได้ทำอะไรนี่คะ” ฟางยักไหล่ไม่ยี่หระ แม้ใจจะสั่นกลัวเพราะสีหน้าและท่าทางของทิวากาล แต่เธอก็ยังเชิดหน้าขึ้นอย่างเหย่อหยิ่ง
“พูดมาได้ไม่อายปาก ขอโทษเขาเดี๋ยวนี้”
“ไม่ค่ะ! ฟางไม่ได้ทำอะไรผิด”
“ฟาง!!”
“พี่ทิวา... เราไปกันเถอะ” จันทร์เจ้าพูดแทรก มือเล็กดึงชายเสื้อทิวากาลเรียกร้องความสนใจ ร่างสูงพ่นลมหายใจหงุดหงิด และจ้องฟางเขม็ง “อย่าเสียเวลาตรงนี้เลยนะ”
“ก็ได้ ฉันจะไม่เอาเรื่องเธอ แต่อย่าให้มีครั้งหน้า”
“มองหน้าฉันทำไม!” ฟางตวาดขึ้นเมื่อเห็นว่าจันทร์เจ้าหันกลับมามองตน จากที่กำลังจะเดินไปที่รถจึงต้องหยุดเท้าลงอีกครั้ง
“ก็ไปให้พ้นสิครับ เราจะได้ไม่ต้องมองพี่”
“นี่แก!!!”
“ไปกันเถอะทิวา” ยื่นมือไปจับมือหนาแล้วออกไปจากตรงนั้นทันที ไม่รอฟังเสียงหวีดร้องทำร้ายแก้วหูด้วย ฮึม! หงุดหงิดจังเลย!!!
ฟุบ!
โยนกุญแจรถคืนให้เจ้าของหลังจากที่โยนไอศกรีมซึ่งตกพื้นไปแล้วเพราะโดนรุ่นพี่ฟางกระชากไหล่จากทำให้มันหล่นจากมือ ใบหน้าน่ารักบูดบึ้งบ่งบอกว่าไม่พอใจสุด ๆ ทิวากาลเชยคางของคนหงุดหงิดขึ้น ทว่าเด็กแก้มกลมกลับปัดมือเขาทิ้ง ซ้ำยังเบือนหน้าหนีอีกด้วย
“โกรธเหรอ?”
“ใช่!”
“แต่พี่ไม่ได้เป็นอะไรกับฟางแล้วนะ”
“โกรธเพราะพี่ฟางทำไอศกรีมเราตกต่างหาก ฮือ! กินไปนิดเดียวเองนะ น่าเสียดายออก ฮึ่ย คนอะไรก็ไม่รู้ อุตส่าห์ชมว่าสวยแต่นิสัยแย่ชะมัดเลย ทำของเราตกก็ไม่ขอโทษสักคำ แถมเล็บยังข่วนเราอีก เป็นปอบหรือไงไว้เล็บยาวขนาดนั้น!!”
ตอนนี้ทิวากาลกำลังเอ๋อ ไม่รู้จะรู้สึกยังไงก่อนดี ระหว่างเงิบ... ที่เจ้าเด็กน้อยโกรธเพราะไอศกรีมตกพื้นไม่ใช่เพราะฟางเข้ามาคุยกับเขา โมโห... ที่ฟางทำให้เด็กแก้มกลมเขาเจ็บ อึ้ง... เพราะไม่คิดว่าจันทร์เจ้าจะว่าฟางเป็นปอบ หรือจะตลกดี
“ไม่โกรธพี่นะ?”
“ฮึ ไม่อ่ะ เราจะโกรธพี่ทำไม อ๊ะ หรือเราจะโกรธ แต่หงุดหงิดเรื่องไอติมเลยลืมโกรธ”
“ไม่โกรธน่ะดีแล้ว เพราะพี่ไม่ได้ทำอะไรผิดเลยสักนิด”
จันทร์เจ้าหรี่ตามองก่อนทำปากเป็ด “ไม่ผิดเลย เหอ ๆ แต่ว่า... เราเสียดายไอศกรีมจริง ๆ นะ”
“เดี๋ยวพี่ซื้อให้ใหม่”
“ขอสองอันเลยนะ”
“ครับผม ไปขึ้นรถ ใครกลัวจะไม่ทันไปดูเพื่อน หืม”
“อ๊า!!! ลืมไปเลย รีบเลยทิวา ป่านนี้พวกนั้นออกมาแล้วแน่เลย ฮือ”
ต้องรีบพาไปสักที ถ้าเกิดช้าไปกว่านี้อาจจะมีเด็กงอแงได้ หึหึ
TBC
-
พี่ทิวาสุดยอด ลูกหมูไม่น่าห้ามเลย น่าจะจัดการให้ร่วงไปเลยย :katai1:
-
นังชะนี!!!! :katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
-
เจเจ นางห่วงแต่ของกิน คืออะไร???
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ต่อยผู้หญิงร่วงนี้ความแมนคงไม่หายไปหรอกเนอะ หึ :fire:
-
ทิวาควรเคลียร์เรื่องชะนีหญ้าแห้งนี่จริงๆจังๆนะ ไม่ชอบแบบนี้
-
o13
-
เอาชะนีฟางไปเก็บค่ะ แล้วอย่าให้นางมายุ่งกับเจเจอีกนะ
:pig4: :pig4:
-
เรื่องกินเรื่องใหญ่จริงๆนะหนูจิ๋ว
-
ทิวาสู้ๆ
-
ฟาดมันนนนนนนน ไม่ไปผุดไปเกิดสักทีนะเจ๊หญ้าแห้ง
-
ลูกหมูเอ้ยยยย ห่วงแต่ไอติม
-
ลูกหมูห้ามทำไม พี่ทิวากำลังจะจัดการคนที่ทำไอติมลูกหมูตกให้แล้วไง....ฮาาา
เอิ่มมมม ควรสงสารทิวาไหมเนี่ย? มีความสำคัญน้อยกว่าของกิน กร๊ากกกก
-
หนูจันทร์โมโหผิดเรื่องมั้ยลูก
-
นังฟาง!!! แกกล้าดียังไงมากระชากลูกหมูของฉ้านนนนนน เห็นไหมว่าลูกหมูหงุดหงิดมากที่ไอศครีมตก แกรู้ไหมว่าเรื่องกินนะมันเรื่องใหญ่น่ะ!!!
5555 อ่านแล้วแอบสงสารทิวา คนอะไรไม่สำคัญเท่าของกิน เรื่องหึงเรื่องหวงลูกหมูไม่รู้จัก ที่โกรธอยู่นี่เพราะเรื่องกินล้วนๆ
-
อ่านตอนนี้ละอยากแซวคุณเพลิงฟ้าจริงจริ๊งงงงงงง
แหมมมมมม ตอนเะลิงฟ้ากะเจ้าชีวันก็อายุราวๆนี้ไหวตัว แหมๆๆๆ พอหวงก็หวงเลยนะ(อะไร...เราเนี่ยอะไร)
หมั่นนังฟางมากจ้าาาาาาาา
มาทำให้เจเจเจ็บ
อยากเอาเล็บเราข่วนหน้านังคืนมาก
พี่ทิวาต้องทำอะไรสักอย่างนะคะ เราไม่ยอม*ทำเสียงแหลม
รอตอนตอไปนะคะ สู้ๆ
-
เบื่อยัยหญ้าแห้งเกิร์ลนี่จริงๆ
-
:pig4: :pig4:
-
สงสารคนแมนเบาๆ มาคนเดียวหัวร้อนก็ไม่มีใครช่วยดับให้เย็น :laugh: :hao7:
ปอบฟางนี่ยังไงนะ มาทำหนูจันทร์เจ็บตัวซะได้ :m16:
-
น่าจะจัดให้สักยก
-
หวังว่าน้องจันทร์เจ้าจะอารมณ์ดีแบบนี้ตลอดนะครับ ส่วนทิวากาลจัดการยังกองฟางนั่นซะ!!! :m16: :fire: :angry2:
-
ลูกหมูห่วงแต่ของกินนะ
-
ทิวาน่าสงสารจัง น้องหวงไอติมมากกว่า อิอิอิอิ
:z1: :z1: :z1:
-
ลูกหมูเลี้ยงง่ายจัง ^^
-
สู้ไม่ไหวก็ถอยไป คนชนะเขาจะเดิน
หว่ายยยยย คนอะไร อ่อยแล้วอ่อยอีก เขาก็ไม่สน
พญานกรึเปล่า หว่ายยยยยยยย
-
ลูกหมูหวงของกินมากกว่าพี ทิวาอีก!
-
หนูจันทร์งอแงง55555455555555 :ling1:
-
ลูกหมูน่าร้ากกก คิดถึงควทซ์เลยตอนที่โผล่มา พี่ฟ้าดูเจ็บปวดมาก รักหลานมากกกก
-
ลูกหมูโกรธที่ไอติมตก โถ่วววววววว :a5:
-
ยัยฟางง มาทำลูกหมูเราเจ็บได้ยังไงหาาา
นิสัยไม่ดีเลยจริงๆ
โอ๋เอ๋ ลุกหมูนะ ซื้อไอครีมให้สามอันเลย 55555
ขอบคุณคนเขียนนะคะ
-
ยัยฟางผีปอบ กล้ามาทำน้องจันทร์เจ้าอดกินไอศครีม เลวมากกกก
รามินท์ คนนิสัยไม่ดี กวนลูกหมูทำไม เดี๋ยวให้พี่มีณจัดการ
โถ๋เพลิงฟ้าคนแมน นัดเคลียร์กับ ทิวาเนี่ย ได้บอกพี่จ้าวหรือเปล่า
เดี๋ยวโดน เข้าใจผิดว่ามีกิ๊กหรอก ฮ่าๆๆๆๆๆ
-
มารังแกคุณไอศครีมของลูกหมูทำไม ลูกหมูอดกินเลย คนอะไรน่ารักแท้หวงของกินมากกว่าว่าที่แฟน อิอิ
-
หมั่นเคี้ยว เด็กแก้มกลม น่ารักน่าหยิกจริงๆ เด็กอะไรน่ารักจริงๆ เลยจันทร์เจ้า
-
คบเด็กต้องหัวไว
-
เป็นชะนีที่แบบยอมใจในความด้าน
-
แพ้ของกินจ้ะพี่จ้า
-
ไออ้วนนี่มีความร้ายอยู่ในตัวเว้ยเฮ้ย
-
พี่ทิวา พี่ฟ้าเพิ่งบอกตอนนัดคุยเองว่าอย่าให้มีปัญหาเรื่องแฟนเก่า
แล้วนี่ฟ่างเอาเล็บยาวเป็นปอบมาทำให้ลูกหมูเจ็บตัวเดี๋ยวก็ซวยหรอก
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ชะนีนี่นี้ใครถีบมันมา
-
มนุษย์แฟนเด็ก
23
มีความงอแง
มาถึงมหาวิทยาลัยตัวแสบก็รีบโทรหาเพื่อน แล้วยังฉุดข้อมือทิวากาลให้ออกเดิน แทบจะเรียกว่าลากได้เลย คุยกันรู้เรื่องว่าอยู่ตรงไหนก็เข้าไปด้านในอาคารจัดงาน แต่ก่อนเข้าต้องแสดงบัตรนักศึกษาก่อน ถ้าเป็นคนนอกก็จะมีบัตรอื่นต่างหาก ข้างในคนเยอะแถมยังเสียงดัง ทิวากาลสอดนิ้วประสานมือกับจันทร์เจ้าเอาไว้กลัวจะพลัดหลง เขาขยับไปยืนด้านหน้าเพื่อบังและเป็นการแทรกผ่านผู้คนไปโดยไม่ให้เด็กแก้มกลมต้องเบียด แต่เมื่อคนอื่น ๆ เห็นทิวากาลแทบทุกคนก็พร้อมแหวกทางให้ เพิ่งเห็นข้อดีของการเป็นคนดังก็วันนี้ กว่าจะเดินขึ้นมาถึงที่นั่งก็เล่นเอาเหงื่อซก
“ไปไหนมา?” ยังไม่ทันนั่งรามินทร์ก็ถามเสียงเข้ม
“ไปกินข้าว อร่อยมาก! เดี๋ยวเราพาตัวไปกินนะ”
“แรด” ยู่ปากใส่คนพูด ทำไมรามินทร์ชอบว่าเราอยู่เรื่อยเลย
“อย่าสนใจเลย น้องจิ๋วนั่งเถอะ” แลบลิ้นใส่รามินทร์เมื่อพี่มีนเข้าข้าง ก่อนจะนั่งลงที่เก้าอี้ชั้นต่ำกว่าที่พี่มีนและรามินทร์นั่งหนึ่งชั้น ที่นั่งของพวกเราคือส่วนที่เป็นอัฒจันทร์ ส่วนพื้นที่โล่งด้านล่างก็ถูกจัดหาเก้าอี้มาวางจนเต็มเช่นกัน แต่ก็มีรั้วมากั้นเอาไว้เป็นทางเดิน เพื่อถึงตอนที่ต้องเอาดอกไม้ไปให้ผู้เข้าประกวดจะได้สะดวกและไม่เบียดกัน
“มึงมาช้า เขาแนะนำตัวกันไปแล้ว”
“ง่ะ...” เสียดายจัง แต่ไม่เป็นไร ยังไม่พลาดตอนแสดงความสามารถถือว่าทัน!! ลูกหมูคุยกับเบสท์และฟินน์ถึงช่วงก่อนหน้านั้น ทั้งสองคนก็เล่าอย่างออกรสจนลูกหมูสามารถนึกภาพตามได้
“ฝากหน่อย”
“อย่าลืมนะ” แซวคนนิสัยไม่ดีพร้อมรับกุญแจรถและกระเป๋าสตางค์มาแล้วเก็บใส่กระเป๋าสะพายของตัวเอง ตอนนี้ทิวาก็มีแค่โทรศัพท์กันนาฬิกาติดตัว คึคึ
“ไม่ได้ความจำสั้น”
“นึกว่าเป็นอัลไซเมอร์...”
“ว่าพี่แก่หรอ หืมมม” โอบแขนล็อกคอคนตัวเล็กเข้ามาใกล้ ลูกหมูตัวน้อยหัวเราะคิกคักสนุกสนานที่กวนทิวากาลได้ บรรยากาศสีชมพูวิ้ง ๆ ทำเอาเหล่าเพื่อนสนิทเบ้หน้า ตอนนี้ทุกคนก็รู้แล้วว่าทิวากาลและจันทร์เจ้ารู้สึกยังไงต่อกัน ชมพู่ถึงกับกรี๊ดจนเสียงแหบและวินาทีต่อมาก็หัวเราะเยาะและสมน้ำหน้าเพื่อนสนิทที่ไม่สามารถเป็นแฟนกับน้องชับบี้ได้
ปึก!
เสียงจากด้านหลังทำให้ทิวากาลและจันทร์เจ้าหยุดเล่นกัน ลูกหมูหันไปมอง รามินทร์เลิกคิ้วและทำหน้าตา ‘มองไม?’ มุ่ยหน้าใส่เพื่อนสนิท ถีบเก้าอี้เราแล้วยังไม่ขอโทษอีก นิสัยไม่ดี! จะบอกพี่มีนโป้งเลย
“อยากนั่งกับพี่มีน”
“เรื่อง!” รามินทร์เถียงกลับทันที “หันไปดูด้านหน้านู่น อย่าเยอะ”
“พี่มีนจ๋า...”
“มาสิ” พี่มีนเรียก ลูกหมูยิ้มกว้างเลยผิดกับรามินทร์ที่หน้าบูดบึ้ง โอ๊ะ! นอกจากรามินทร์ยังมีทิวากาลด้วย
“เราฝากกระเป๋าหน่อยนะครับ”
“อือ” เมื่อคนนิสัยไม่ดีรับคำก็ปลดกระเป๋าส่งให้ ก่อนจะลุกขึ้นยืน ส่งมือไปให้พี่มีนจับแล้วก้าวขาข้ามพนักเก้าอี้ไปชั้นที่พี่มีนนั่งอยู่ ตอนเหยียบพื้นเกือบล้มแหนะ แต่ดีที่รามินทร์กับพี่มีนดึงไว้ทัน แถมทิวายังช่วยดันหลังไว้อีกด้วย หัวใจเต้นตึกตักเลย
“เล่นอะไรไม่เข้าเรื่อง” รามินทร์ดุ หงอยไปเลย
“งื่อ...”
“มือเย็นจังน้องจิ๋ว” พี่มีนว่าขณะที่จับมือนิ่มบีบ ๆ เล่น มีนนนท์กางขาออกให้มีช่องว่างเพื่อที่จะให้จันทร์เจ้านั่งตรงนั้น เกยคางไว้บนไหล่เล็กของเพื่อนสนิท สอดแขนไปกอดเอวนิ่มเอาไว้และจับมือขาวเล่น
“อากาศเย็น...”
“พี่กาลพาไปกินของเย็น ๆ มาด้วยหรือเปล่า?”
“เรากินไอศกรีมไปนิดนึง...”
“ดื้อ”
“เลิกคุยกันได้แล้ว รำคาญ” เราพร้อมใจกันแยกเขี้ยวใส่รามินทร์ ซึ่งเจ้าตัวก็ไม่สะทกสะท้านหรอก รามินทร์ขยับฮู้ดที่ใส่ให้ปิดหน้าด้วย กอดอกและหลับตาลง เหมือนหันหลังให้กับทางโลก ไม่สนใจอะไรแล้ว... รามินทร์ไม่ชอบที่แออัด(ยกเว้นร้านเหล้า) ที่มาอยู่ตรงนี้เพราะแมวเหมียวอย่างพี่มีนอยากมา ต่อให้คนขึ้นประกวดคือเพื่อนสนิท แต่ถ้ารามินทร์ไม่โอเคก็ไม่มีทางมาแน่นอน
หันกลับไปมองที่เวที ตอนนี้เข้าสู่ช่วงแสดงความสามารถแล้ว ตัวแทนแต่ละคณะก็ขึ้นมาโชว์ผ่านไปเรื่อย ๆ น่าตื่นเต้นสุด ๆ แต่ละคนทำได้ดีมากเลยด้วย
“มึงหายไปไหนกับน้องชับบี้ของกูมา?” ชมพู่ดึงคอเสื้อเพื่อนสนิทให้โน้มลงมาพร้อมกับกระซิบถาม
“เสือก”
“ตอบมา! ไม่งั้นกูฟ้องพ่อแม่มึงแน่!”
ทิวากาลกลอกตา ปัดมือเรียวที่จับคอเสื้ออยู่ออก “ไปกินข้าว”
“แค่นั้น?”
“เออ จะแค่ไหนล่ะ กูหิว เลยลากมันไปด้วย”
“แน่นะเว้ย” ร่างสูงพยักหน้าเนือย ๆ “แต่มึงดูหงุดหงิด ไปกินข้าวกับน้องชับบี้ก็น่าจะอารมณ์ดีสิวะ”
ถอนหายใจเฮือกก่อนจะจำใจยอมเล่าเรื่องที่เจอกับฟางให้ชมพู่ฟัง เมื่อได้ฟังจบชมพู่ก็บ่นไม่หยุดจนทิวากาลกลอกตาซ้ำแล้วซ้ำเล่าจนมันจะหลุบเข้าไปด้านในอยู่แล้ว โชคดีหรือเปล่าที่เสียงข้างในค่อนข้างดังจึงพอจะกลบเสียงบ่นชมพู่ได้ แต่อาการของชมพู่ก็ทำเอาตัวเสือกอื่น ๆ อยากรู้อยากเห็นขึ้น ถ้าไม่บอกคงจะลงแดงตาย คงน่าอนาถไม่น้อย
“ห้ามนะเว้ย ห้ามไปยุ่งกับอีเด็กเวรนั่นอีกเด็ดขาด!”
“ไม่ได้ยุ่งแล้ว’
“ดี!! ถ้าทำน้องชับบี้ของกูร้องไห้นะ ไม่ต้องถึงน้องจริงใจหรอก กูนี่แหละจะเอามึงตาย!”
“รักกันจริง ๆ”
“แน่สิวะ!! สัญญากับกู”
“ไม่” ตอบปฏิเสธแม้ชมพู่จิกตาใส่ก็ไม่สน มือหนาล้วงเข้าไปในกระเป๋าเสื้อคลุมแล้วส่งของที่หยิบออกมาให้เพื่อนสนิทพ่วงตำแหน่งญาติ
“กรี๊ดดดดดด” ชมพู่กรีดร้องเสียงดังเมื่อเห็นสิ่งที่เพื่อนหยิบออกมา โชคดีที่คนเขากรี๊ดกันปกติไม่งั้นเธอต้องโดนจิกแน่ แต่จุดนี้ใครจะไปสนกันล่ะ! “หนูแดงลูกแม่ นึกว่าหายไปไหน ฮืออออ มึงไปเจอที่ไหนวะ!?”
“บนรถกู แก้มกลมมันเก็บขึ้นมา”
“เหรอ ดี ๆ นึกว่าต้องซื้อใหม่ เพิ่งสวอชกับใช้ไปไม่กี่ครั้งเอง อร้าย~ แล้วนี่น้องไม่คิดว่าเป็นของชะนีนางไหนหรอวะ?”
ทิวากาลแค่นหัวเราะ “ไม่รู้ดิ ทำหน้ายุ่ง ๆ”
“ชัวร์! น้องต้องคิดว่ามึงพาชะนีขึ้นรถแน่”
มึงไงชะนี... “หึ มันบอกคิดว่ากูใช้”
“อ่อมส์... ความคิดน้องนี่... ตามไม่ทันเลยว่ะ”
ใช่ บางทีก็คิดอะไรซื่อ ๆ ตรง ๆ บางทีก็ซับซ้อนจนไม่สามารถตามได้ อย่างเรื่องลิปนั่น ทีแรกเขาก็กลัวเด็กแก้มกลมเข้าใจผิดคิดว่าเป็นของผู้หญิงคนไหน แต่เพราะมันเป็นของชมพู่จริง ๆ เขาจึงไม่จำเป็นต้องร้อนรนอธิบายอะไรให้มากความ เจ้าตัวก็ดันทำหน้างงแล้วหาว่าเขาใช้เอง ไม่รู้ว่าคิดแบบนั้นจริง ๆ หรือแค่กลบเกลื่อน
เป็นเด็กซื่อตรงที่มีหลายมิติจนงง
หึ
ทิวากาลหันไปมองด้านหลัง เด็กน้อยกำลังจ้องไปด้านหน้าไม่กะพริบ มองการแสดงอย่างตื่นตาตื่นใจทั้งที่มันก็ไม่มีอะไรพิเศษ สำหรับเขามันค่อนข้างน่าเบื่อ ความจริงจากเบื้องลึกของจิตใจก็ไม่อยากมาเลยสักนิด แต่เพราะเด็กแก้มกลมคนเดียวที่ทำให้เขามานั่งอยู่ตรงนี้ หรือจะหลับไปแบบรามินทร์ดีวะ ลูกหมูหันไปยิ้มหวานใส่ตาทิวาเมื่อรู้สึกว่าถูกมอง ร่างสูงเองก็ยกยิ้มเล็กน้อย มือหนายื่นไปหาจันทร์เจ้า ขณะทีกำลังจะส่งไปจับก็โดนตัดหน้าเสียก่อน
แปะ!
ทิวากาลเป่าลมขึ้นหน้าผาก คนที่ตีมือเขามันควรจะเป็นเด็กแก้มกลมสิ ไม่ใช่เด็กพี่มีนอะไรนี่ กวนตีนเขากันทั้งกลุ่มจริง ๆ คนที่คนว่าเข้าข้างเขาที่สุดยังขัดขวางเขาในบางครั้ง เพื่อนหรือลูก หวงอะไรขนาดนั้น แล้วมันน่าเคืองตรงที่เด็กแก้มกลมดันหัวเราะสนุกอีก ฮึ่ม! ให้เขามานั่งแกร่วแต่ตัวเองไปนั่งให้คนอื่นกอดมีความสุขเนี่ยนะ ยุติธรรมจริง ๆ
“อู้หูย... วินเซนต์เท่จัง” จันทร์เจ้าพึมพำขณะที่ดวงตาจ้องมองไปด้านหน้า มองการแสดงของเพื่อนอย่างไม่ละสายตา
“สมกับเป็นตัวเต็ง” พยักหน้าหงึกหงักเห็นด้วยกับพี่มีน แค่เดินขึ้นมาบนเวทีก็ได้เสียงกรี๊ดไปสะนั่นแล้ว เห็นแววชนะเลย ไต้ฝุ่นกับเวฟเทียบไม่ติดแม้แต่ขี้เล็บ คิคิ
“หล่อเนอะ”
“อือ... หล่อมาก อ๊ะ!” มีนนนท์ตวัดตามองคนข้าง ๆ เห็นรามินทร์จ้องเขม็งอยู่ก็ถลึงตาใส่ “มาตีนี่ทำไม?”
“ชมผู้ชายคนอื่นได้ไง?”
“นั่นเพื่อนนะ!”
“แล้วไง!”
“โอ๊ย! อะไรก็ไม่รู้ รามินทร์ขี้หึงจัง อ่อน!”
“หุบปาก!” นั่น! พอทำอะไรพี่มีนไม่ได้ก็ลงที่เรา มันใช่เรื่องหรอ แล้วตบอยู่ได้หัวเนี่ย นี่หัวนะโว้ยไม่ใช่กลอง!!
“รำคาญตัวแล้ว เราไปดีกว่า”
“มาได้แล้วหรอ?”
“อือ รามินทร์น่ารำคาญ โอ๊ยยยย!!”
“ได้ยิน” สะบัดหน้าใส่รามินทร์พร้อมลูบหัวตัวเองจุดที่ถูกผลัก ทำไมชอบทำร้ายร่างกายเราจังเลย หน้าเราเหมือนคนมาโซคิสม์ที่ชอบได้รับความชอบปวดหรอ ฮึ่ย! ไม่มีเหตุผลเลย!!
“หิวน้ำจัง...” ตาคมเหล่มองเด็กตาโตกะพริบปริบ ๆ หลังจากที่เพิ่งปีนข้ามเก้าอี้มานั่งที่เดิม “คอแห้งมากเลย...” ลูกหมูพูดย้ำอีกครั้งแค่คนนิสัยไม่ดีก็ไม่สนใจ ทำหน้านิ่งกอดอกและมองไปข้างหน้าอย่างเดียว จันทร์เจ้าย่นจมูก งอแงอีกละ เฮ้อ... “เบสท์มีน้ำไหมครับ?”
“เอาไป”
“ขอบคุณครับผม” เมื่อได้ขวดน้ำมาแล้วก็เปิดดื่ม ชำเลืองมองคนที่นั่งข้าง ๆ ก็แอบเบ้ปากกับตัวเอง ไม่สนใจเราเลยใช่ไหม ได้ทิวา ด้ายยยยยยยยยยย! “เดี๋ยวเรามานะ”
“ไปไหนวะ?”
“ห้องน้ำ ไปด้วยกันไหม?”
“ไป ๆ ชะนี พวกกูจะไปห้องน้ำ มึงจะไปไหม?”
“ไม่... อ่า ทำไมหล่องี้วะ” สติหลุดไปแล้ว ปล่อยมันไปแล้วกัน เบสท์กับจันทร์เจ้าลุกขึ้น ขยับปากบอกพี่มีนว่าจะไปเข้าห้องน้ำ ก่อนจะเดินกึ่งวิ่งออกไป แต่ไม่วายเตะเท้าทิวากาลไปด้วยหนึ่งที
ไอ้เด็กนี่
“น้อง จันทร์เจ้าใช่ไหม?”
“ฮะ? มีอะไรเหรอ?” มองหน้าคนแปลกหน้าอย่างงุนงง ระหว่างที่กำลังรอคิวเพื่อใช้อ่างล้างมือ
“มาคนเดียวเหรอ พี่ไปส่งไหม?”
“มากับเพื่อนครับ”
“งั้นเดี๋ยวพี่อยู่เป็นเพื่อน”
“ไม่เป็นไรครับ” จันทร์เจ้าบอกก่อนจะเดินออกมาข้างนอก แต่ว่าแขนกลับถูกกระชากเอาไว้ก่อนจนเซไปชนกับอกของคนแปลกหน้า แถมยังถูกกอดเอวไว้อีก “ปล่อย”
“ตัวหอมจังนะครับ”
“ปล่อยผมครับ”
“ถ้าไม่ล่ะ...?” จันทร์เจ้าสูดหายใจเข้าลึกเมื่อคนแปลกหน้ายื่นหน้าเข้ามาใกล้ แสยะยิ้มกับตัวเองก่อนเลื่อนมือไปวางทับบนข้อมือคนผู้ชายปริศนาคนนั้นไว้ “หืม จับมือพี่แบบนี้ พี่คิดไปไกลนะครั--- อ๊าก!!!”
ไม่รอให้พูดจบ มือที่แค่วางไว้เฉย ๆ ก็กำแน่นแล้วจับให้บิดไปไพล่หลังของเจ้าของมือ เท้าเล็กถีบเข้าที่ข้อพับเข่าให้คนแปลกหน้าทรุดไปนั่งกับพื้น จากนั้นจึงถีบเข้าที่แผ่นหลังอีกทีจนเกือบจะกระแทกกับกำแพงเพราะแรงที่ค่อนข้างมาก จันทร์เจ้าปัดมือ กอดอกมองคนที่บังอาจมาแตะเนื้อต้องตัวเขาโดยที่ไม่สนิทอย่างเอาเรื่อง ผู้คนที่อยู่ในห้องน้ำก็ให้ความสนใจแต่ไม่ได้เข้ามายุ่งอะไร คนแปลกหน้าลุกขึ้นจากพื้น สืบเท้าเข้าหากะจะเอาเรื่อง ทว่ายังไม่ทันถึงตัวจันทร์เจ้ายกเท้าขึ้นถีบเข้าไปหน้าท้องของอีกฝ่ายไปเต็ม ๆ จนล้มลงไป
“บอกให้ปล่อยแล้วไม่ฟังเอง ช่วยไม่ได้นะครับ” พูดทิ้งท้ายแล้วจึงเดินออกมารอเบสท์ที่หน้าทางเข้า จากที่กำลังหงุดหงิดก็ยิ้มน้อย ๆ เมื่อเห็นร่างสูงคุ้นตายืนพิงกำแพงอยู่ไม่ไกลจากห้องน้ำ
“พี่ทิวามาด้วยเหรอ?”
“ถามแบบนี้หมายความว่าไง?” จันทร์เจ้าสั่นหัว ถามก็เพราะสงสัย ไม่คิดว่าจะตามมาด้วยนี่ จะมางงอะไรเล่า คำถามที่เราพูดไปมันไม่ได้ซับซ้อนเลยสักนิดนะ! “ไม่อยากให้กูตามมาหรือไง?”
คิ้วบางขมวดเข้าหากัน เงยหน้ามองสบตากับร่างสูง ดวงตาคมเข้มจ้องเขาเขม็ง สรรพนามที่กลับมาเป็นแบบเดิมทำเอางงหนักไปใหญ่ “พี่เป็นอะไร?”
“หงุดหงิดไง”
“แล้วมาเหวี่ยงใส่เราทำไม?”
“ต่อให้เห็นมึงกอดกับใครกูก็ไม่มีสิทธิเหวี่ยงใช่ป่ะ”
“พี่เห็นเหรอ?”
“ใช่ ทำไม ตกใจหรอ?”
“นิดหน่อย... เราไม่ได้กอดกะ---”
“ช่างเถอะ ไม่ต้องสนใจหรอก เหมือนที่ไม่เคยสนใจนั่นแหละ” ทิวากาลตัดบทก่อนจันทร์เจ้าจะพูดจบ แสยะยิ้มทิ้งท้ายแล้วหันหลังให้คนอายุน้อยกว่า จันทร์เจ้าคว้ามือหนาเอาไว้ก่อนที่ทิวากาลจะเดินจากไป ไม่ได้นะ ถ้ายังคุยกันไม่รู้เรื่องห้ามเดินหนีนะ!!
“เราเคยไม่สนใจพี่ด้วยเหรอ?”
“ไม่รู้สิ”
“พี่...” ก้มหน้ามองมือที่จับกันอยู่อย่างเศร้า ๆ ไม่สิ ไม่ได้จับกันสักหน่อย มีแค่เราที่จับไว้คนเดียว จันทร์เจ้าเพิ่มแรงกระชับมือใหญ่กว่าเอาไว้ นับเป็นสัญญาณดีล่ะน่าที่ทิวาไม่ได้ปฏิเสธ “เราไม่ได้กอดเขานะ...”
“หมู!!” เบสท์วิ่งเข้ามายังที่ที่จันทร์เจ้าและทิวากาลยืนอยู่ “มีอะไรกันวะ?” จากที่จะบ่นเรื่องที่หนีออกมาไม่บอกก็ต้องเปลี่ยนเรื่องเมื่อสัมผัสได้ถึงบรรยากาศแปลก ๆ จากทั้งคู่
“ทิวางอแง เบสท์เข้าก่อนนะ ฝากบอกพี่มีนกับรามินทร์ด้วยว่าเราอาจจะไปช้า อ่า ถ้าเราไปไม่ทันช่วงให้ดอกไม้ฝากเอาไปให้ด้วยนะ”
“อะ อืม...” รับคำก่อนจะเดินออกไปด้วยความงุนงง ปล่อยทั้งสองคนอยู่ด้วยกัน หวังว่าจะไม่ตีกันตายนะ...
“พี่ทิวา~ หันมามองหน้าเราหน่อยสิครับ” ส่งเสียงอ้อนแต่คนตัวสูงยังยืนนิ่ง ลูกหมูอมยิ้มนิด ๆ แล้วเป็นฝ่ายเดินไปยืนข้างหน้าทิวากาลเองโดยที่มือก็ยังไม่ปล่อย “หน้าดุจังเลย...”
“.......”
แม้จะได้ความเงียบกลับมาแต่จันทร์เจ้าก็ยังยิ้มอยู่ “โมโหเพราะคนนั้นกอดเราหรอ?”
“ถ้ามึงเห็นกูกอดกับคนอื่นมึงจะโมโหไหมล่ะ!?”
“ไม่เห็นต้องตะคอกเลย” บ่นงุบงิบเสียงเบา ยิ้มหวานใส่ตาคนขี้โมโหแล้วออกแรงลากไปนั่งที่ม้านั่งอยู่ไกลออกไป
“ตอบกูมาสิวะ!”
“เลิกใช้กูมึงกับเราก่อนแล้วเราจะตอบ”
ทิวากาลกลอกตา “ตอบคำถามพี่” ทำไม ทำไมต้องเป็นเขาที่ยอมให้อีกฝ่ายตลอด หรือเพราะมีแค่เขาที่ชอบอยู่ฝ่ายเดียว
“พี่ถามเราว่ายังไงนะ?”
“อย่าให้ต้องโมโหไปมากกว่านี้จันทร์เจ้า”
“..... เรายังจะไม่โมโห เราจะถามก่อนว่าเกิดอะไรขึ้น แล้วค่อยคิดอีกทีว่าจะโมโหหรือเปล่า...”
“ไม่โมโหเพราะไม่รู้สึกอะไรหรือเปล่าวะ”
“เพราะไม่อยากงี่เง่าต่างหาก”
“จะบอกว่ากู... พี่งี่เง่า!?”
“เปล่านะ!”
“หรอ แต่รู้สึกอย่างนั้นเลยว่ะ” ทิวากาลมองมือตัวเองที่ถูกกุมด้วยมือเล็กกว่า “ปล่อยมือ”
“ไม่เอา คุยกันให้รู้เรื่องก่อนสิครับ พี่กำลังเข้าใจเราผิดนะ”
“ว่ามาสิ”
“นั่งลงก่อนสิ”
“ไม่”
“เฮ้อ... ก็คนนั้นเขาเข้ามาทักเราแล้วพอเราไม่เล่นด้วยก็คงโมโห”
“มันกอดเรา! แถมหน้าแทบจะชนกันอยู่แล้ว!!!”
“พี่ไม่เห็นตอนเราปฏิเสธเขาหรอ? อยู่ถึงตอนไหน เห็นว่าเขากอดเราแล้วก็ออกไปใช่ไหม แล้วก็คิดเอาเองงั้นเหรอ ทำไมไม่ดูจนจบว่าเราทำอะไรกับเขา!!”
“แล้วจะให้ยืนมองคนที่ชอบกอดกับคนอื่นงั้นเหรอ!! แถมเรายังไปจับมือมันอีก จะให้ใจเย็นได้ไงวะ!”
จันทร์เจ้าแค่นยิ้ม ทิวากำลังโมโหเพราะยังไม่รู้ความจริงว่าเกิดอะไรขึ้น เราต้องใจเย็นไว้ ลุกขึ้นจากที่นั่งแล้วก้าวเท้าเข้าไปหา ยื่นมือจะจับแต่ทิวากาลกลับเบี่ยงหลบ อ่า... หน้าชามันเป็นอย่างนี้เองสินะ
“เราผิดอะไร? ตอบมาสิมาเราผิดสิว่าเราผิดอะไร!!?”
“ต้องให้บอกอีกกี่ครั้งว่าไม่ชอบ หรือต้องให้ดีใจหรอที่เห็นคนที่ตัวเองชอบไปกอดไปจับมือกับคนอื่น”
“ก็บอกแล้วไงว่าไม่ได้ทำแบบนั้นทำไมพี่ไม่ฟังเราบ้าง...”
“งั้นเหรอ แล้วทำอะไรล่ะ?”
“ทำแบบนี้ไง ไอ้โง่!!!!” คว้าหมับเข้าที่ข้อมือของคนนิสัยไม่ดี บิดไปไพล่หลังและทำแบบเดียวกันกับคนแปลกหน้าในห้องน้ำแต่ออกแรงน้อยกว่า ถึงอย่างนั้นก็ทำเอาทิวากาลลงไปคุกเข่ากับพื้นได้ จ้องทิวากาลด้วยตาแดงก่ำแล้วรีบวิ่งเข้าไปด้านในอาคาร ขืนยังอยู่ต่ออาจจะเตะซ้ำอีกสักที
หม่ามะเคยบอกว่าถ้าโมโหอะไรให้ตั้งสติแล้วนับหนึ่งถึงสิบในใจ หากถึงสิบแล้วยังไม่หายก็ต่อยมันเลย เราเป็นเด็กดี เชื่อฟังหม่ามะ ถึงจะไม่ได้ต่อยแต่ถีบแทนก็เถอะ
ทิวาโมโหเป็นคนเดียวหรือไงเล่า!!!
ทิวากาลบีบนวดข้อมือตัวเองข้างที่ถูกบิดขณะมองแผ่นหลังเล็กที่วิ่งหายเข้าไป ดันตัวลุกขึ้น ปัดเศษดินและเศษหญ้าออกจากกางเกง และเริ่มคิด เขาแม่งงี่เง่าจริง ๆ แต่ลองมามองในมุมเขาบ้างไหมล่ะ พอเจอเพื่อนก็ทิ้งเขา เขาแกล้งเมินนิดหน่อยก็ไม่สนใจอะไรอีก เห็นว่าจะไปห้องน้ำก็เลยตามมาด้วยเพราะห่วง แล้วยังไปเห็นเด็กแก้มกลมยืนให้คนอื่นกอดก็โมโหจะตายห่า จากที่หัวร้อนอยู่แล้วยิ่งไปกันใหญ่เมื่อเห็นมือเล็กวางบนมือไอ้เหี้ยนั่น เขาออกไปก่อนเพราะกลัวจะควบคุมอารมณ์ไม่อยู่จนเผลอไปทำร้ายใครเข้า แล้วก็กลัวเผลอทำร้ายเด็กนั่นนั่นแหละ! แล้วดูดิ๊ กลายเป็นเขาโดนโกรธ แถมยังโดนด่าว่าไอ้โง่อีก
แฟนตาซีไปถึงไหนชีวิตกู
“มึงกับพี่กา----”
“ไม่ต้องถาม!!!” เบสท์สะดุ้งเฮือกเมื่อถูกตะคอกใส่ แม้แต่คนอื่น ๆ ยังสะดุ้งและหันมามองด้วย คิดเอาเถอะว่ามันตะคอกดังขนาดไหน แม้แต่เสียงในฮอลยังกลบไม่ได้เลย
หงุดหงิดอะไรมาวะ...
“หนูจันทร์” รามินทร์วางมือบนไหล่เล็กของเพื่อนสนิท แต่นอกจากจะไม่หันมามองแล้วยังสะบัดไหล่เป็นเชิงให้เอามือออกด้วย มองหน้ากันกับมีนนท์อย่างงุนงง องค์ท่านประทับแล้วแหง...
จันทร์เจ้าหมุนปีกหมวกจากด้านหลังมาด้านหน้าเพื่อปิดหน้าตัวเองเอาไว้ แกว่งขาไปมาเตะเก้าอี้ด้านหน้าที่ไม่มีคนนั่งอย่างเบื่อ ๆ และเมื่อรู้สึกว่าเก้าอี้ด้านข้างเจ้าของกลับมานั่งแล้วก็หยุดทุกอย่าง ลืมไปหายใจชั่วขณะเลยทีเดียว
“ทะเลาะกับมันหรอ?”
ปัง!!
จากที่เตะเล่น ๆ ไม่จริงจังก็เปลี่ยนเป็นถีบเต็มแรง เพราะคำถามของรามินทร์นั่นแหละทำให้เราหงุดหงิดขึ้นมาอีก ไฟกำลังจะดับแล้วเชียว... โชคดีนะที่แถวด้านหน้าไม่มีคนนั่ง ไม่งั้นโดนด่าแน่ จันทร์เจ้าเปิดกระเป๋าตัวเอง ควานหากุญแจรถและกระเป๋าสตางค์ของทิวากาลแล้วส่งมันคืนให้เจ้าของ
ทุกอย่างหยุดนิ่งราวกับเวลาหยุดเดิน หูอื้อไม่ได้ยินอะไรทั้งที่ในฮอลก็เสียงดัง ทิวากาลรวบมือเล็กมาจับไว้แล้วฉุดให้นั่งลงหลังจากที่จันทร์เจ้าลุกขึ้นยืน
“ไปเดินเล่นกัน” มีนนนท์ตบไหล่จันทร์เจ้าเบา ๆ ลูกหมูพยักหน้ารับ ดึงมือตัวเองออกจากการกอบกุมแล้วเดินตามพี่มีนออกไป
“อยู่นี่แหละ ถึงพี่ตามไปก็คุยไม่รู้เรื่อง” รามินทร์บอกพร้อมกับกดไหล่ทิวากาลเอาไว้ก่อนจะออกไปอีกคน
“เกิดอะไรขึ้น”
“เป็นบ้า”
“ใครเป็นบ้า ตัวหรือเขา?”
“ทั้งคู่” รามินทร์เดาะลิ้น ยื่นมือไปดึงหมวกที่จันทร์เจ้าใส่อยู่ออก เห็นหน้าเพื่อนชัด ๆ แล้วก็แสยะยิ้ม ตาแดงแต่ไม่มีน้ำตา “ทิวาเห็นคนอื่นกอดเอวเรา แล้วก็เห็นว่าเราจับมือเขา แต่เราจะจับออกต่างหาก ทิวาดูไม่จบเองแล้วก็มาโมโหใส่ หาว่าเราไม่สนใจอีก...”
“ฉิบหายละ”
“แล้วคุยกันไม่รู้เรื่องใช่ไหมถึงได้เป็นแบบนี้”
“อือ ทิวาไม่ฟังเราเลยอ่ะพี่มีน เราก็เลย... ด่าทิวาว่าไอ้โง่” จันทร์เจ้ายิ้มแหยก่อนจะไหวไหล่ มีนกะพริบตาปริบ ๆ แล้วพ่นลมหายใจออกมา รามินทร์เองก็นิ่งไปพักหนึ่งแล้วจึงผิวปาก “ทำไงดีอ่ะ เราไม่อยากทะเลาะกับทิวาเลยนะ ไม่สนุกเลย”
“มีนเข้าไปข้างในไป เดี๋ยวนี่คุยกับมันเอง”
“อ้าว ทำไมไล่นี่อะ”
“ต้องถ่ายรูปไต้ฝุ่นให้เจนิซไม่ใช่หรอ คงใกล้ขึ้นแล้ว ไปดิ”
“อะไรวะ ทำไมกีดกันกันแบบนี้ ก็ได้ คุยดี ๆ อย่าตีกันนะ” มีนย้ำจนรามินทร์และจันทร์เจ้าพยักหน้ารับจึงกลับเข้าไปด้านใน แม้จะยังห่วงว่าจะคุยกันดี ๆ ได้หรือเปล่า รามินทร์จะหาเรื่องกวนประสาทน้องจิ๋วไหม
“ตัวเอง...”
“ไร?”
“เราควรงอนทิวาไหม?” แหงนหน้ามองเพื่อนตัวสูงที่กำลังกดโทรศัพท์เล่นก่อนเอามือล้วงกระเป๋าอยู่ รามินทร์กลอกตาขึ้นฟ้าแถมทำหน้าเพลียอีกด้วย เราถามไม่คิดสินะ...
“จะงอนเพราะอะไรล่ะ บอกมาแล้วจะช่วยคิดว่าควรงอนไหม”
“ทิวาไม่เชื่อเรา”
“อือฮึ ตอนที่เห็นคงเสียสติมากแล้วมั้งเลยไม่ยอมฟัง คนกำลังอารมณ์ร้อนเขาไม่ฟังใครทั้งนั้นแหละ ลมหึงบังตา หึหึ”
“หรอ... ถ้าตัวเห็นคนอื่นกอดพี่มีนตัวจะทำยังไง?”
“ถีบแม่ง”
“ใจร้อนจัง ไม่ฟังเหตุผลก่อนเหรอ?”
“กำลังหน้ามืดจะฟังอะไรล่ะ ช่างแม่งเรื่องของเราเถอะน่า เอาเรื่องของตัวให้จบดิ๊”
“คงต้องคุยกับทิวาให้รู้เรื่อง ไม่งั้นเราเป็นบ้าแน่ ๆ เลย” พูดจบก็ถอนหายใจ ถ้ากลับกันแล้วเป็นทิวากำลังกอดกับคนอื่นเราก็คงไม่พอใจ แต่เพราะพี่ฟ้าบอกควรจะถามก่อนว่าเกิดอะไรขึ้นเลยจะยังไม่โวยวาย “ตัว... แล้วเราต้องงอนไหม ทิวาบอกว่าเราไม่สนใจทิวาอ่ะ เราเคยไม่สนใจทิวาด้วยเหรอ?”
“เรื่องของคนอื่นก็ไม่โง่ ทำไมพอเป็นเรื่องตัวเองแล้วโง่จังเลยวะ”
“อย่าเพิ่งด่า ตอบเราก่อนนะ นะ ค่อยด่าทีหลังก็ได้ เราจะฟังอย่างตั้งใจเลย”
“... อือ เคย บ่อยด้วยมั้ง ... ปกติแล้วก็มีแต่เขาไม่ใช่หรอที่เอาใจตัวน่ะ ก็คงคิดว่า อ้าว นี่มีแค่กูหรอที่ชอบอยู่คนเดียว ทำไมกูต้องง้อวะ ทำไมไม่ถูกง้อบ้าง ถ้างอนแล้วก็ต้องหายเองใช่มะ ไรงี้”
“บ้าเหรอ!!! เราก็ชอบทิวานะ เราก็เอาใจทิวาบ่อยจะตาย เคยง้อด้วย ทำไมรามินทร์พูดงี้อ่ะ!”
“ไม่รู้สิ เขาอาจจะไม่คิดแบบนั้นก็ได้”
“ต้องรู้สิ!”
“ใช่เรื่องไหม อยากรู้ก็ถามเองสิวะ”
“ไม่เอา... เราไม่กล้าคุยกับทิวาแล้ว เราทำนิสัยไม่ดีด้วยอ่ะ ทำไงดี”
“แย่ละ โดนทิ้งแน่เลยหนูจันทร์”
“ไม่ให้ทิ้งนะ!!!”
“หึหึ ไปคุยไป๊ รำคาญ งอแงอยู่นั่น”
“ไม่กล้ามองหน้าอ่ะ...”
“ไม่กล้ามองหน้าก็คุยแบบไม่ต้องเห็นหน้า เอาไป” รามินทร์โยนโทรศัพท์มือถือตัวเองให้จันทร์เจ้ารับก่อนจะลุกเดินออกไปแต่ไม่ไกลนัก ลูกหมูยกมือถือที่กำลังส่องแสงขึ้นมาดู ดวงตากลมเบิกกว้าง เฮ้ย!! อะไรกัน! นี่รามินทร์โทรหาทิวาอยู่หรอ แล้วนั่น เวลามันก็หลายนาทีแล้ว โทรตั้งแต่แรกเลยใช่ไหม!!!
ทำไมรามินทร์ทำแบบนี้อ่า!!!
(“เฮลโล”)
“.... ไม่ต้องพูดเลย!”
(“อะไร ถ้างอนไม่ง้อแล้วนะ”)
“อือ หายเองก็ได้ เก่ง!”
(“เหอ ๆ งอแงนะเราน่ะ”)
“พี่นั่นแหละ... งอแงใส่เราก่อน”
(“ก็ไม่ชอบ ทั้งหึงทั้งหวงเลยรู้ป่ะ? ทีหลังอย่าทำแบบนี้อีกนะ”)
“อือ ไม่ทำแล้ว พี่ก็ต้องฟังเราอธิบายก่อนนะ”
(“ครับ”)
“เราขอโทษ ต่อไปนี้เราจะสนใจพี่ทิวาให้เยอะ ๆ อย่างอแงน้า~”
(“หึหึ ขอโทษเหมือนกันครับ ต่อไปนี้จะถามก่อนว่าเกิดอะไรขึ้น อย่างอแงน้า~”)
“เลียนแบบเรานี่นา”
(“แค่นี้ทำเป็นหวงนะ จะเข้ามาข้างในเมื่อไหร่?”)
“ไม่เข้าแล้วครับ”
(“อืม”)
“แค่นี้เนอะ เราเข้าใจกันแล้วนะ?”
(“เข้าใจแล้วแหละ บาย”)
“บายคับ” ลูกหมูยิ้มกว้าง มองโทรศัพท์ที่วางสายไปแล้ว แต่เมื่อนึกขึ้นได้ก็ตวัดตาค้อนใส่เจ้าของเครื่อง “รามินทร์ไปเป็นทีมทิวาตั้งแต่เมื่อไหร่!?”
“ชั่วคราว”
“รับสินบนใช่ไหม?” รามินทร์พยักหน้าพร้อมแสยะยิ้ม “ไอ้กบฏ!!!”
TBC
เอ๋า ไรอ่ะ งง ตีกันเฉย (ฮา)
ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านนะคะ
อาจจะมีคำผิดอยู่ ตรวจไปแค่รอบเดียวเอง ; __ ;
ไว้เจอกันตอนหน้าเด้อ บั๊บบัย ♥
-
:z13: :z13:
-
:mew1:
-
555 น่ารักว่ะ งอแงเองได้ก็หายเองได้ ถถถ...ลูกหมูทำไมน่ารักแบบนี้
ว่าแต่ฝีมือนางไม่ธรรมดาใครคิดจำทำไรระวังไว้เถอะ แล้วอิคนในห้องน้ำนะใครว่ะทำไมถึงจู่โจมเข้าหาน้องแบบนี้สมควรโดนตีน้องแล้ว แต่ที่จริงน่าจะไดีตีนทิวาไปอีกคน หึหึ
-
เราว่าคราวนี้ทิวาไม่มีเหตุผลนะ หัก1คะแนน o18
แต่ดีแล้วล่ะที่คุยกันจนเข้าใจ :กอด1:
-
งอแงกันจริงๆนั้นแหละ
แต่ก็เข้าใจกันได้ก็ถือว่าเคลียร์กันไป
เอาใจช่วยทั้งคู่เลยนะ :mew1: :pig4:
-
ทิวางอแงต้องเจอแบบลูกหมูนี่แหละ
-
ลูกหมูน่ารัก
-
:-[ :o8:
-
ชอบเวลารามินทร์อยู่กับลูกหมู น่ารักดี
-
อ้าว งอแงแบบงงๆ แล้วก็หายแบบงงๆ555
-
อย่างน้อยทิวาก็มีพวกบ้าง (บางครั้ง....กร๊ากกกกกก)
รามินทร์ดูเข้าอกเข้าใจความขี้หึงแบบนี้ดีเนอะ (ก็ตัวเองก็เป็นนนนนนนน)
-
เราว่าน้องจิ๋วแสบสุดอ่ะ ในบรรดาเพื่อนๆ ทั้งหลาย 5555
-
ถึงจะโอ๋ลูกหมูมากไปแต่ชอบเพื่อนกลุ่มนี้จังงงง
-
หึงจนไม่ฟังอะไรอีกแล้วนะพี่ทิวา :m16: :m16:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
5555 ไอ้กบฏ
-
แจ๊ะ
-
พอๆกัน
-
รางวัลของกบฏ คงเป็นอะไรที่เกี่ยวกับพี่มีนอีกแน่ๆ
-
:pig4: :pig4:
-
:-[
-
ขี้หึงพอๆกันเลย. 555555
-
ทิวางี่เง่าตลอด
-
ตอนแรกอยู่ในอารมณ์กดดันมาก พอเจอคำว่า ไอ้กบฏ เข้าไปขำจนหงายท้องไปเลย
-
:-[ :-[
-
รู้สึกสะใจไงไม่รู้ ตอนที่ลูกหมูด่าทิวาว่า ไอ้โง่ ด่ารามินทร์ว่า ไอ้กบฏอะ
-
ชีวิตจริงโครตๆ สามนาทีก่อนยิ้มให้กัน
ถัดมาแปปเดียวอย่างกับคนแปลกหน้า
ชอบความเรียลนี้
-
อ่านแล้วขำอ่ะ
-
อยากได้แฟนแบบเจเจบ้างจังเลย แย่งทิวาได้มั้ย
-
ลูกหมูยังไงก็น่ารักกก
จะงอแงก็ยัน่ารัก 55555555
ขอบคุณคนเขียนนะคะ
-
หาเรื่องตีกันงงๆ
-
พอกันเลยครับผม
-
มีความง๊องแง๊งทั้งคู่เบยยย
-
เจเจมาเป็นเมียเราเถอะ
-
ง่วงมากกกกแต่ฝืนมาอ่าน ชอบบบ :hao7:
ปล.รอตอนหน้าน้าค้าาาาา
-
อยากรู้จังว่าสินบนคืออะไร 555555
-
ทิวาโตกว่าลูกหมูนะ ถึงจะหน้ามืดยังไงก็ต้องเป็นผู้ใหญ่กว่านี้หน่อย แบบรับฟังกันมั่งดิว่าเกิดไรขึ้น
จะโกรธหรืออะไรก็ค่อยว่ากันอีกที แต่นี่ไม่ฟังกันเลยแต่แรกเราว่ามันไม่โอเคนะ
อีกอย่างถ้าเราเป็นลูกหมู เจอคนน่ากลัวๆมาทำแบบนี้ใส่ แล้วยังต้องโดนแฟนหึงงี่เง่าอีกเราคงเลิกพูดละ 555555555
นี่ลูกหมูถือว่าใจเย็นกว่าเรานะ ยังพยายามอธิบายด้วยอ่ะ
ปล. ชอบเวลาหนูจันทร์อยู่กับรามินทร์ตลอดดดดดดดด มากมากมาก ตัวเองด้วย โซคิ้ววววว >________<
-
เป็นตอนที่แบบน่ารักมาก มีช่วงอึนๆ นิดหน่อยแต่ดีมาก ชอบเวลาสองคนนี้งอแงใส่กันเพิ่มความแฟนมากขึ้นไปอีกขนาดยังไม่คบกันนะแต่รู้สึกว่ามีความแฟนกันไป 60 เปอร์เซนต์ละ
เข้าใจอารมณ์พี่ทิวานะแต่ด้วยความจันทร์เจ้าแหละบางเรื่องคิดซับซ้อนแต่บางเรื่องก็ซื่อตรงเหลือเกินทางที่ดีที่สุดคือทุกครั้งที่ไม่เข้าใจกันพยายามใจเย็นคุยกันด้วยเหตุผลดีที่สุด แต่ต้องเข้าใจนะคนแก่ขี้ใจน้อย คริคริ
ชอบโม้เม้นตอนจันทร์เจ้ากินขนมเลอะแล้วพี่ทิวาบ่นน้องแต่มือก็เช็ดปากเช็ดแก้มให้ โคตรแฟน โคตรน่ารัก เวลาง้องแง้งงอแงใส่กันอีกมันดีกับใจ
-
มนุษย์แฟนเด็ก
24
มีความปรึกษาสนทนาธรรม
ลูกหมูยิ้มกว้างพลางยกมือทักกลุ่มคนที่เดินเข้ามา หลังจากคุยกับทิวาจบก็ไม่อยากกลับเข้าไปด้านในอีกจึงตกลงกับรามินทร์ว่าจะไปเดินเล่นรอ เพราะไม่นานจากนั้นงานก็คงจบแล้ว ออกมาหาอะไรกินดีกว่า คิคิ และหลังประกาศผู้ชนะเราก็นัดกันมาหาอะไรทานก่อนจะกลับ ตอนนี้ก็ได้เวลาแล้วล่ะ
“โอ๊ะ! เดือนมาด้วยหรอเนี่ย” ร้องแซวออกไปพร้อมรอยยิ้ม ถึงแม้จะไม่ได้เข้าไปในงานแต่ก็รู้น่าว่าใครได้รับตำแหน่งเดือนมหาวิทยาลัยไป ตามคาดเลย วินเซนต์ไงจะใครล่ะ
“ไหน ใครบอกจะเอาดอกไม้ไปให้ หืออออ” วินเซนต์กับดไวท์เข้ามากอดคอจันทร์เจ้า มองบนกับความย่อยยับของความสูงตัวเอง กลายเป็นหลุมเป็นบ่อเลยเนี่ย บู้ว!
“ขอโทษน้าา แต่เราฝากเบสท์ไปให้นะ!!”
“หอมแก้มก่อนแล้วจะยกโทษให้” ดไวท์พูดพร้อมกับก้มลงให้ใบหน้าอยู่ระดับเดียวกับจันทร์เจ้าและใช้นิ้วจิ้มแก้มตัวเอง ลูกหมูย่นจมูกก่อนก่อนกดแก้มดไวท์แรง ๆ ไม่หอมหรอก อย่ามองหลอกเราเสียให้ยาก! เมื่อดไวท์หน้างอลูกหมูก็หัวเราะ ปลดแขนหนัก ๆ ของทั้งสองคนออก ยกเครื่องดื่มในมือขึ้นดื่มและอมยิ้ม
“มึงดื่มเบียร์ด้วยเหรอ?” มองสิ่งที่อยู่ในมืออีกทีหลังจากเบสท์เอ่ยถาม
“อือ” ยกดื่มอึกสุดท้ายแล้วโยนกระป๋องเปล่าลงถังขยะอย่างแม่นยำ “ทำไมทำหน้าแปลก ๆ กันล่ะ ไม่เคยเห็นกันเหรอ?” กะพริบตาปริบ ๆ กับหน้าเหมือนเห็นผีของทุกคน ยกเว้นก็แต่เหล่าแก๊งเพื่อนที่คบกันมานาน เพราะรู้อยู่แล้วว่านายจันทิมันตุ์คนนี้น่ะดื่มเครื่องดื่มแอลกอฮอร์ได้แถมยังอยู่ในระดับดีอีกด้วย พูดไปจะหาว่าโม้ เราน่ะ โดนหม่ามะกับน้าเจ้าจับกรอกเหล้าตั้งแต่อายุยังไม่สิบห้าดีเลยนะ จริงใจกับจ๋าจ้าเองก็เหมือนกัน
“จะคุยกันอีกนานป่ะครับ หิวโว้ยยยย” เวฟโวยวาย นั่นแหละถึงได้เข้าไปในร้านอาหารกันสักที จันทร์เจ้าจงใจเข้าไปทีหลังเพราะว่าใครอีกคนยังไม่ขยับ...
“ไม่เข้าหรอ?”
“แล้วไม่เข้าหรือไง?”
“รอพี่” คำพูดน่ารักทำให้ทิวาผุดยิ้มบาง และจันทร์เจ้าก็ยิ้มกว้างเหมือนกัน
“หึหึ ดื่มเป็นด้วยหรอเรา”
“เป็นสิ! เก่งด้วย หน้าเราเหมือนคนดื่มไม่เป็นหรอครับ”
“ใช่” ทิวากาลพยักหน้า “นึกว่ากินเป็นแค่นมโง่ ๆ กับขนมกาก ๆ”
“ทิวาน่ะ!”
“เข้าไปข้างในได้ละ เดี๋ยวเพื่อนก็แย่งกินหมดหรอก”
“จริงด้วย!!!”
“นึกว่าต้องให้จุดธูปเรียกก่อนถึงจะมาได้” ถลึงตาใส่เวฟที่แขวะตั้งแต่ยังไม่ทันได้หย่อนก้นนั่ง
“เอาไว้เรียกตัวเองเถอะ แล้วไต้ฝุ่นไปไหนอ่ะ?” เพราะอยู่กับครบทุกคนขาดแค่ไต้ฝุ่นคนเดียว ส่วนเพื่อนของทิวากาลนั้นพี่ต้นกับพี่รถถังไม่อยู่ ไม่รู้ไปไหนอีกเหมือนกัน
“ไปรับเจนิซครับ”
“เจนซ์จะมาหรอพี่มีน!?”
“ถามไม่คิดอีกแล้วมึง ถ้าไม่มามันจะไปรับทำไมฮะ!?”
“เวฟขาดความอบอุ่นหรอ ทำไมกวนเราจัง” แยกเขี้ยวใส่เวฟแล้วตักเนื้อหมูเข้าปากเคี้ยวกร้วม ๆ เอร็ดอร่อย
“ใช่ซี่! เดี๋ยวนี้กวนไม่ได้แล้วนี่ มีแฟนแล้วกวนไม่ได้ใช่ป่ะ!”
“ไม่มีแฟนโว้ยยยยยย!”
“ข้าง ๆ มึงนั่นศาลพระภูมิหรอ”
“เวฟว่าพี่มีนทำไม?” มีน ดไวท์ วินเซนต์หัวเราะพร้อมกัน รามินทร์ยกยิ้มเล็กน้อย ส่วนเวฟก็จิ๊จ๊ะไม่พอใจที่น็อกลูกหมูไม่ได้ และคนอื่น ๆ ก็ได้แต่มึนกับการหยอกล้อแสนน่ารักน่าชังของเหล่าเพื่อนสนิทกลุ่มนี้ (กลอกตา)
“พี่มิควอแวเบสท์จัง” เอนตัวไปกระซิบเสียงเบาข้างหูทิวากาล สายตาก็จ้องเบสท์ที่โดนพี่มิคก่อกวนด้วยการตักนู่นคีบนี่ใส่จานเสียจนล้น เห็นหน้าเพื่อนแล้วก็นึกเห็นใจ คงรำคาญจนไม่รู้จะรำคาญยัง แต่พี่มิคนั้นกลับยิ้มพอใจซะงั้น พอโดนเบสท์ขึงตาใส่ก็หันไปคุยกับพี่ชมพู่
“ไปยุ่งอะไรกับเขา” ทิวากาลว่า ยิ้มอ่อน ๆ เมื่อเด็กน้อยทำหน้างอ พอเขาตักอาหารใส่จานให้ก็ยิ้มกว้างพึงพอใจ
“เป็นง่อยเหรอ? ไม่มีมือตักเองแหงะ” จันทร์เจ้ากลอกตาทันทีเมื่อโดนแขวะอีกครั้ง จากเวฟเจ้าเก่าเจ้าเดิม เจ้ากรรมนายเวรอะไรขนาดนี้โว้ย! ไอ้บ้านี่ เดี๋ยวเรากดหัวแนบเตาย่างเลย ถ้าชอบแบบน้ำก็จะกดลงหม้อชาบูให้ อยู่เฉย ๆ ไม่เป็นจริง ๆ
“โสดแล้วพาลนะมึงอ่ะ!”
“มึงเข้าข้างมันหรอห้อยศรี!”
“เออ!! อย่างมึงใครมันจะไปเข้าข้าง กวนตีน”
“รามินทร์จัดการเมียมึง-- อ่อก!”
“พูดมากจังไอ้ห่า ไม่เคยเรียนมารยาทบนโต๊ะอาหารหรือไง?!” เวฟเบิกตาใส่วินเซนต์ที่เพิ่งคีบเนื้อหมูจากหม้อชาบูยัดปากเวฟ
“เหี้ย ร้อน!”
ครืด ครืด
ลูกหมูละความสนใจจากการรบกันของวินเซนต์กับเวฟแล้วหยิบเอาโทรศัพท์มือถือที่ส่งเสียงเตือนออกมาดู
TheBest : เพื่อนมึงเต็มป่ะวะ
Finn : อย่ามาว่าสุดหล่อของกูนะโว้ยยยย
นี่จันทร์เจ้าเอง : เต็มจนล้น
TheBest : ไม่คิดว่าจะไม่สติขนาดนี้
นี่จันทร์เจ้าเอง : 55555555555555555
“พี่ ๆ ไอ้เตี้ยมันมีชู้แล้วพี่”
“ไอ้เวฟ!” เวฟยักคิ้วหลิ่วตากวนประสาท ลูกหมูอยากจะเขวี้ยงอะไรสักอย่างใส่หน้ามันจริง ๆ ไอ้บ้านี่ กวนจริง ๆ นั่น! ทิวามองเราตาดุเลย ฮือ!
“เราเปล่า”
“ยังไม่ว่าอะไร”
“อู้หูย ตาดุเบอร์นั้น”
ทิวากาลแสยะยิ้ม “คุยกับใคร?”
“BFJ.” บอกพร้อมกับเอียงจอโทรศัพท์ให้ดู ทิวากาลเลิกคิ้ว อ่านข้อความในนั้น มองเด็กปีหนึ่งสองคนฝั่งตรงข้ามแล้วสั่นหัวหน่อย ๆ
“ไต้ฝุ่นโทรมาใช่ป่ะ!? มันจะมาเมื่อไหร่?” มีนนท์ตะโกนตามเวฟที่เพิ่งวางสายโทรศัพท์
“เออ มันบอกไม่มาละ”
“อ้าว ทำไม ไหนไต้ฝุ่นบอกจะมากินด้วยกันไม่ใช่เหรอ”
“แดกตับ”
โอเค รู้เรื่อง บาย
“เออ ตะวันถามหามึงด้วย” ลูกหมูกะพริบตาปริบ ๆ มองหน้าเบสท์กับฟินน์ เหล่มองคนข้าง ๆ อีกนิดหน่อย ทำหน้าฮึดฮัดขัดใจสุด
“เหรอ”
“พวกกูบอกว่ามึงไปกับรามินทร์ แล้วตะวันแค่พยักหน้า”
“อาฮะ”
“มีปัญหาอะไรกันหรือเปล่าวะ”
“เปล่านะ เราเฉย ๆ” เบสท์กับฟินน์มองหน้ากันเมื่อสัมผัสได้ถึงพลังงานบางอย่างจากกระแสเสียงของเจ้าแก้มกลม ไว้อยู่กันตามลำพังเมื่อไหร่โดนจ้วงแน่ไอ้หมู นี่เขาไม่ได้เสือกอะไรนะ เขาแค่ใส่ใจเพื่อนเท่านั้นเอ๊ง
บรรยากาศบนโต๊ะอาหารเป็นไปอย่างสนุกสนาน ครื้นเครง ท่ามกลางเสียงหัวเราะและก่นด่าเป็นระยะ ส่วนมากจะเป็นเวฟที่หาเรื่องให้ตัวเองโดนด่า และรองลงมาก็คือจันทร์เจ้าเอง แต่จะโดนแขวะให้เจ็บแสบมากกว่าเนื่องจากไม่อยู่ดูเพื่อนระหว่างประกวด โธ่ ก็ไม่มีอารมณ์จะดูแล้วนี่นา ขอโทษไปแล้วยังจะวกกลับมาอยู่นั่น ฝังใจแค้นอะไรขนาดนั้นเล่า!
“พิกกี้กลับยังไง?” ดไวท์เอ่ยถาม ตอนนี้พวกเราทั้งหมดยืนอยู่เยื้องกับหน้าร้านเพื่อไม่ให้ขวางทางเข้าออก ทานอาหานกันเรียบร้อยจนพุงกาง บอกเลยว่าอิ่มมาก แน่นท้องสุด ๆ
“รา---”
“กูไปส่ง” จันทร์เจ้าพูดยังไม่จบ ทิวากาลก็พูดขึ้นมา
“อ้าว น้องจิ๋วไม่ไปนอนกับพี่หรอ”
มองรามินทร์ที่ส่งสัญญาณสั่นหัวดิ๊กมาให้แล้วหันไปยิ้มแหยใส่พี่มีน “เราบอกพี่ฟ้าแล้วว่าจะไปนอนด้วย”
“ไรอ่ะ คิดว่าน้องจิ๋วจะมานอนกับพี่ซะอีก”
“ไว้คราวหน้าเนอะ เราจะแย่งพี่มีนจากรามินทร์แน่นอน”
“น้ำหน้าอย่างมึงจะมีปัญญาหรือไง”
“เวฟไม่ได้เรียนมารยาทจริง ๆ ใช่ป่ะ?”
“พูดอะไรคิดดี ๆ นะมึง วันนี้องค์ท่านประทับแล้วรอบหนึ่งนะ” มีนนท์บอกไม่จริงจัง เวฟ ดไวท์และวินเซนต์เบิกตาตกใจก่อนจะที่เวฟจะยิ้มสนุก
“อยากเห็น กูยังไม่เห็น”
“อยากตายเรอะ!!”
“เก่งจริงจริ้ง ตัวเท่าเห็บ เตี้ยก็เตี้ย ขาก็สั้น จะทำอะไรกูได้” เวฟพูดและทำสีหน้าเหยียดหยามยั่วอารมณ์เพื่อนตัวนิ่มพร้อมกับจิ้มหน้าผากนูนจึ๊ก ๆ ก่อนจะดันให้หงายเงิบในครั้งที่สี่
“เตะปากเวฟถึงแล้วกัน” รู้ดีว่าไม่ควรไปต่อปากต่อคำด้วยแต่มันอดไม่ได้จริง ๆ เวฟชอบกวนประสาทไปทั่ว ท่าจะโดนเตะสักวัน
“อั๊ยยะ! ขาหนักเป็นตันแบบนั้นยกขึ้นเหรอครับคุณหนู”
“ไอ้เวฟบ้า! โป้งแหล่ว!!!” ลูกหมูกอดอกหน้ามู่ทู่ ส่วนเวฟยังแลบลิ้นปลิ้นตาไม่สำนึก เราจะไม่คุยกับเวฟ มาว่าเราขนาดนี้ได้ยัง แถมคนยังอยู่เยอะด้วย ฮือ ทิวาก็อยู่ตรงนี้น่ะ!
“โป้งชี้ก้อยป่ะตัวเอง กิ๊ว ๆ” เวฟพับนิ้วกลางกับนิ้วนางลงและส่ายมือไปมาใกล้ ๆ หน้าจันทร์เจ้าเพื่อสร้างความรำคาญ ลูกหมูจิปากจิกตามองขยับไปยืนข้างหลังทิวา ไอ้เวฟมันก็หัวเราะเสียงดังสะใจมากมาย ไอ้บ้านี่!
ผลัวะ!!
“เลิกปัญญาอ่อนได้แล้วมึง” วินเซนต์ตบหัวเวฟเสียงดัง “กลับกันเถอะ ดึกแล้ว จะได้นอนพักด้วย เหนื่อยจะแย่”
“ก็ว่างั้น” ดไวท์พูดเสริมอย่างเห็นด้วย
“น้องจิ๋วจะกลับกับพี่กาลใช่มะ?”
“คับ” เห็นสายตารามินทร์แล้วก็มีแค่ทางเลือกเดียว เดาได้เลยว่าคืนนี้รามินทร์จะทำไรพี่มีนของเรา “don’t be mean boy นะรามินทร์”
“สาระแน” รามินทร์พูดนิ่ง ๆ ลูกหมูแลบลิ้นหัวเราะเสียงใส โบกมือบ๊ายบายเพื่อนสนิท พี่มีนโดนรามินทร์โอบไหล่ไปนู่นแล้ว วินเซนต์กับดไวท์และเวฟก็บอกบ๊ายบายแล้วเดินออกไปพร้อมกัน
“โอ๊ยยยย ง่วง!” ฟินน์ตะโกน ทำเอาสะดุ้งเลย พอคนหล่อไม่อยู่แล้วไม่คีพความเป็นสาวหวานเลย มาเป็นม้าดีดกะโหลกอีกแล้ว
“เบสท์กับฟินน์จะกลับยังไงเหรอ?” ถามเพื่อนออกไปก่อนจะอ้าปากหาววอด ตอนนี้ก็เกือบจะห้าทุ่มแล้วนี่นะ เจอเพื่อนทีไรเป็นอันเลยเถิดทุกที ยิ่งมีเรื่องอาหารมาเกี่ยวยิ่งไปกันใหญ่ ลืมเวลากันระเนระนาด
“นั่งรถกลับไง”
“เราก็นึกว่าจะไหลไปตามท่อระบายน้ำ” พูดจบก็รีบวิ่งหนี
“ไอ้อ้วน มึง!!!” เบสท์ชี้หน้าพร้อมกับวิ่งไล่ลูกหมู ปล่อยให้คนด้านหลังส่ายหน้ากับความเป็นเด็ก
“เตี้ย! ขึ้นรถ”
“ง่ะ ขอเราอยู่กับเพื่อนก่อนสิ”
“ดึกแล้ว เร็ว ง่วง” ทำปากยื่นใส่ทิวาและหน้างอหน่อย ๆ “เดี๋ยวไอ้มิคไปส่ง”
“จริงเหรอ!”
“ครับ!” พี่มิครับคำเอง จันทร์เจ้าหรี่ตามองไม่ไว้ใจ เดินเข้าไปหารุ่นพี่ตัวสูงแล้วกระซิบเสียงเบาให้ได้ยืนกันสองคน
“พี่มิคอย่าทำอะไรเบสท์นะ”
“หือ?”
“เรารู้นะว่าพี่มิคทำ รอยที่คอเบสท์น่ะ” มิคนิ่งไปและเริ่มขมวดคิ้ว ก้มหน้ามองเด็กรุ่นน้องที่มียิ้มเล็ก ๆ ติดมุมปาก “อ้าวเฮ้ย อย่ากลืนน้ำลายตัวเองดีกว่า อย่ามาเสียเวลาร้องขออะไรที่เธอไม่มีวันได้คืน~~~~”
ลูกหมูหัวเราะคิกหลังจากร้องเพลงจบท่อนนั้น ยักคิ้วใส่พี่มิคโดยไม่ให้ใครเห็นแล้วเดินกลับไปหาทิวากาล ไม่สนใจว่าพี่มิคจะขมวดคิ้วแน่นขนาดไหน หรือเบสท์จะทำหน้างุนงงสักเพียงใด คิคิ สนุกจังเลย เราก็พอจะรู้เรื่องของทั้งสองคนจากทิวามาแล้วล่ะ เฮ้อ...
“ถัดไปอีกสามหลังก็ถึงแล้วคับ” บอกทางกับพลขับสุดหล่อ ทิวากาลพยักหน้ารับ “ถึงแล้ว หลังนี้ ๆ”
“ขอบคุณครับที่มาส่ง”
“แค่นี้หรอ” ยู่ปากทันทีที่ได้ยิน ลูกหมูจูบปลายนิ้วตัวเองแล้วยื่นไปแตะแก้มทิวากาล
“แค่นี้แหละ!” ทิวาน่ะชอบหาเรื่องสกินชิพเราอยู่เรื่อย แย่จริง ๆ เล้ย! เปิดประตูออกมาแล้วไปกดกริ่งหน้าบ้าน ในบ้านยังเปิดไฟอยู่แปลว่าไม่พี่ฟ้าก็น้าเจ้าต้องยังไม่นอนแน่ ๆ ระหว่างที่รอนั้นทิวากาลก็ลงจากรถมายืนเป็นเพื่อนเด็กแก้มกลมด้วย เขาไม่ได้ดับเครื่องยนต์เพราะชมพู่หลับอยู่ข้างใน
ครืด
เสียงประตูรั้วถูกเปิดออกพร้อมกับร่างสูงโปร่งของเพลิงฟ้าที่ออกมาพร้อมใบหน้าไม่สบอารมณ์ แขนเรียวอ้าออกรับร่างนุ่มนิ่มของเจเจที่โถมใส่
“สวัสดีครับ” ทิวากาลยกมือไหว้
“ทำไมกลับดึกจังครับเจเจ”
“กว่างานจะเลิก แล้วไปกินข้าวอีก พี่ฟ้าก็รู้ใช่ม้าว่าเจอเพื่อนทีไรก็ลืมเวลาทุกทีเลย” เพลิงฟ้าหรี่ตามอง เห็นเจเจยิ้มหวานก็ใจอ่อนยวบ “พี่ฟ้าอย่าดุทิวานะ”
“พี่ฟ้ายังไม่ว่าอะไรเลย รีบปกป้องเชียวนะ”
“คิคิ”
“เอ่อ… ถ้าอย่างงั้นผมขอตัวนะครับ”
“อือ รีบไปได้แล้ว”
“ขับรถดี ๆ นะครับ บั๊บบัย”
“บาย”
เพลิงฟ้าปิดรั้วตั้งแต่ทิวากาลยังเข้าไปนั่งในรถไม่เสร็จดีเลยด้วยซ้ำ เจ้าลูกหมูหัวเราะคิกคักกอดเอวพี่ฟ้าเข้าบ้าน สนุกเขาล่ะ...
“เจเจไปอาบน้ำแล้วเข้านอนเลยนะ เหม็นมากกกกก”
“หนูไม่เหม็น หอม ๆ พี่ฟ้าดม”
เพลิงฟ้าเอียงหน้าหนีเพื่อนเจเจเขย่งตัวขึ้นมาให้ดม “เจเจตัวเหม็น พี่ฟ้าไม่ดม ไปอาบน้ำนะครับ”
“ไม่เหม็นสักหน่อย พี่ฟ้าน่ะ!”
“เหม็นสิ ทั้งกลิ่นเหงื่อ กลิ่นเบียร์ ไหนจะกลิ่นควันอีก เหม็น ๆ” แกล้งบีบจมูกและทำหน้าเหม็นใส่เจ้าลูกหมู เมื่อเด็กน้อยหน้างอก็หัวเราะ “ไปอาบน้ำเร็วครับ จะได้สบายตัวนะ”
“ครับผม”
ลูกหมูย่นจมูกเมื่อออกมาจากห้องน้ำแล้วไม่เจอใครเลย จึงเลือกที่จะเดินลงไปชั้นล่างของบ้าน ไฟจากห้องครัวเปิดอยู่ แล้วนั่นคือเป้าหมาย เจอพี่ฟ้ากำลังดูอะไรสักอย่าง ข้าวของเยอะแยะกระจายเต็มโตกินข้าวไปหมด
“พี่ฟ้าทำงานหรอฮะ?”
“หือ อ๋อ ใช่ครับ ทำไมหนูยังไม่นอนอีกหืม?”
“หนูจะนอนกับพี่ฟ้า...” เอ่ยอ้อนเสียงหวานพร้อมเดินเตาะแตะเข้าไปกอดเอวพี่ฟ้าสุดที่รักเอาไว้ เพลิงฟ้าระบายยิ้ม หอมศีรษะกลมด้วยความรักสุดหัวใจ “น้าเจ้าอยู่ไหนครับ?”
“อยู่ในห้องทำงานนู่น เจเจไปกวนสิ”
“น้าเจ้าด่าหนูแน่ คิคิ พี่ฟ้าไปนอนกันน้า ดึกแล้วนะฮะ”
“ครับ ๆ ไปเรียกน้าเจ้าเร็ว”
“เย้! ได้เลยยยยย”
ก๊อก ก๊อก
“น้าเจ้า~ พี่ฟ้าให้มาตามค้าบบบ”
“หืม น้าทำงานอยู่”
“ไม่ได้ ๆ” ลูกหมูรีบเข้าไปคลอเคลียน้าชายสุดหล่อ “ไปนอนกัน ค่อยทำพรุ่งนี้นะฮะ หนูอยากนอนพร้อมน้าเจ้า นะนะ นะครับ น้า~”
“หึ โอเค ๆ หนูไปก่อนเลยเดี๋ยวน้าตามไป”
“ไปพร้อมกันสิฮะ เดี๋ยวน้าก็แอบทำงานต่อ ให้หนูรอเก้อ”
“รู้ดี” หอมแก้มนุ่มฟอดใหญ่ข้อหาทำตัวน่ามันเขี้ยว เจ้าชีวันบันทึกงานแล้วกดปิดคอมพิวเตอร์ เห็นลูกหมูยิ้มกว้างก็ได้แต่ส่ายหัว มาถึงห้องนอนเพลิงฟ้าเพิ่งออกจากห้องน้ำพอดี เจ้าชีวันจึงเข้าไปใช้โดยไม่ต้องรอ
“หนูนอนกลาง!” ประกาศความต้องการแล้วกระโดดตู้มใส่เตียงกางแขนกางขานอนแผ่และยิ้มกว้าง มือเล็กตบปุ ๆ เรียกพี่ฟ้ามานอนข้าง ๆ “พี่ฟ้าจ๋า มานอนเร้ววววว”
“พี่ฟ้าขอทาครีมก่อนครับ”
“ครีมลดริ้วรอยหรอคับ?”
“เจเจ!!” เจเจหัวเราะร่วนมีความสุข ส่งยิ้มหวานให้ก่อนที่พี่ฟ้าจะหัวร้อน ฮี่ หนูแค่แหย่เล่นเฉย ๆ น้า หน้าพี่ฟ้ายังใส่ปิ๊งเต่งตึงไร้ริ้วรอยกวนใจแม้จะอายุสามสิบห้าแล้วก็ตาม “กวนนักใช่ไหม มาให้ฟัดเลยนะ”
“อ๊าก พ พี่ฟ้า หนูจั๊กจี้ อ๊าก คิคิคิ” ลูกหมูดิ้นแด่ว ๆ ไปทั่วเตียงเมื่อพี่ฟ้าไล่หอมไปทั่วหน้า ไหนจะมือเรียวสวยที่จี้เอวของลูกหมูไปด้วย
“ยอมหรือยัง?”
“ย ยอม ยอมแล้วฮะ.. ฮือ พี่ฟ้า หนูยอมแล้ววววว”
“เล่นอะไรกัน?”
“น้าเจ้า น้าเจ้าช่วยหนูด้วย พี่ฟ้าแกล้งหนู” ฟ้องน้าเจ้าเสียงแหบเสียงแห้ง หอบหายใจแฮ่กเพราะเสียพลังงานไปจากการดิ้นหนีพี่ฟ้า
“พี่ฟ้าแกล้งอะไร? แบบนี้เหรอครับลูกหมู”
“อ๊ากกกกก!!” ลูกหมูร้องโหยหวนดิ้นหนีทั้งน้าเจ้าและพี่ฟ้า สุดท้ายก็โดนทั้งคู่ฟัดจนน่วม เล่นเอาเหนื่อยหอบกันไปทั้งสามคน
“หัวเปียกหมดเลย หึหึ” เจ้าชีวันพูดพร้อมกับลูบศีรษะของหลานตัวนิ่ม ลูกหมูยิ้มแฉ่งท่ามกลางความสลัวของไฟที่เปิดไว้แค่หัวเตียง
“น้าเจ้ากับพี่ฟ้านั่นแหละแกล้งหนู”
“รักหนูต่างหาก”
ลูกหมูหัวเราะขณะมองพี่ฟ้ากำลังขบกัดแขนอวบเบา ๆ พลิกตัวนอนตะแคงเข้าหาพี่ฟ้าและโอบแขนกอดเอาไว้ “รักหนูเท่ารักน้าเจ้าหรือเปล่าคับ?”
เพลิงฟ้ากลอกตา “รักมากกว่าอีก”
“ว้า น้าเจ้าเสียใจไหม พี่ฟ้ารักหนูมากกว่า” หันไปถามน้าเจ้า เจ้าชีวันกระตุกยิ้มเล็กน้อย
“ไม่ เพราะน้าก็รักหนูมากกว่ามัน”
“หนูลำบากใจเลย คิคิคิ”
“ลำบากใจมากเลยยยย หัวเราะเสียงใสเชียว นอนได้แล้วไหมเจเจ”
“หนูยังไม่ง่วงเลยครับ คุยกับหนูก่อนนะ นะ”
“โอเค เล่าให้ฟังหน่อยสิครับว่าวันนี้มีอะไรสนุก ๆ หรือเปล่า?”
“มีเยอะแยะเลยฮะ” แล้วจากนั้นลูกหมูก็เริ่มเล่าสิ่งที่ตัวเองเจอมาให้พี่ฟ้ากับน้าเจ้าฟัง “เขากอดเอวหนูแล้วหนูก็จับมือเขาบิดเลย เตะขาด้วยแล้วก็ถีบซ้ำอีกที! พอออกมาจากห้องน้ำหนูก็เจอทิวา ทิวาเหวี่ยงหนูด้วยบอกว่าหนูไปยืนให้เขากอด ไม่ใช่สักหน่อย ทิวาดูไม่จบแล้วก็มางอแงเอง แถมยังหาว่าหนูไม่สนใจอีก หนูก็เลยหมดอารมณ์ ไม่เข้าไปดูเพื่อนประกวดเดือนจนโดนเวฟด่าไม่หยุด ฮึ!”
“หึหึ แล้วหนูทำยังไง?” เจ้าชีวันเอ่ยถาม เพราะเพลิงฟ้านิ่งเงียบไปตั้งแต่เริ่มพูดถึงทิวากาลแล้ว
“ทีแรกหนูก็ตอบโต้ แต่ไป ๆ มา ๆ ก็เริ่มรำคาญเลยอยู่เฉย ๆ”
“ดีแล้ว อะไรที่ทำให้ปวดหัวก็ไม่ต้องไปสนใจหรอก”
“คับ...” พลิกตัวเข้าหาน้าเจ้า “น้าเจ้ากับพี่ฟ้าเป็นแฟนกันได้ยังไงหรอฮะ?”
“เพลิงฟ้ามันไวไฟ มาตามจีบน้า”
“ไวไฟหน้ามึงอ่ะ!” คนเงียบไปนานแหวขึ้นมา “น้าเจ้าของเจเจนั่นแหละมาขอพี่ฟ้าเป็นแฟน”
“เหอ ๆ กูคิดผิดเองแหละ”
“คิดผิดนานจังเลยครับ สิบกว่าปีแล้วนะน้าเจ้า”
“หวายยยยยยยยยยยย”
เจ้าชีวันยืดแขนไปตบหน้าผากคนรัก เพลิงฟ้ายักคิ้วกวนประสาท โอบแขนกอดเอวลูกหมูเอาไว้ “เข้ากันดีนัก ...หนูอยากมีแฟนหรอ ถึงได้ถามน้าแบบนี้”
“แหะ...”
“ไม่ได้!” เพลิงฟ้าแย้งเสียงดังและกระชับแขนกอดรัดเจเจแน่นขึ้น
“ตัวเองยังมียังจะไปห้ามหลานอีก”
“หวง”
“เหอ... ลูกหมูกับทิวากาลเป็นแฟนกันหรือยังครับ?”
ลูกหมูส่ายหน้า ช้อนตามองหน้าน้าเจ้า “ยังครับ พี่ฟ้ากับจริงใจไม่ให้เป็น...”
“มึงเสือกอะไรกับลูกหมู”
“โห ไอ้เหี้ยเจ้า”
“อยากมีก็มีเลย น้าไม่ห้าม”
“แต่...”
“ไม่ต้องไปสนเพลิงฟ้ากับจริงใจหรอก เอาที่หนูสบายใจ”
“เป็นแบบนี้หนูก็สบายใจนะครับ แต่บางทีมันก็แปลก ๆ ยังไงไม่รู้”
“แปลกยังไง ตอนนี้หนูกับทิวากาลเป็นอะไรกันเจเจ?”
“อั่ก! หนูหายใจไม่ออกแล้วพี่ฟ้าจ๋า” เพลิงฟ้าคลายกอดลง “กับทิวาเป็นคนที่ชอบกันเฉย ๆ ครับ แต่หนูงง”
“งงอะไรหืม?”
“เบสท์กับฟินน์ชอบบอกว่าหนูกับทิวาเหมือนเป็นแฟนกัน แต่เราไม่ได้เป็นแฟนกันนะครับ”
“เพราะเพลิงฟ้าห้ามไงหนูเลยไม่ได้เป็นแฟนกัน แต่ก็ทำทุกอย่างเหมือนคนเป็นแฟนกัน ที่เพื่อนหนูบอกก็ถูกแล้ว น้ากับเพลิงฟ้าก็เคยเป็นแบบนั้น เหมือนเป็นแฟนกันแต่ไม่ได้เป็น...”
“อ่า...”
“เจเจอยากเป็นแฟนกับเด็กคนนั้นแล้วเหรอ?”
“หนูไม่รู้... แล้วถ้าอยากพี่ฟ้าจะให้เป็นหรือเปล่า?”
“เรื่องของหนู ตัดสินใจเองสิ” เมื่อพูดจบเพลิงฟ้าก็พลิกตัวหันหลังให้ทุกคน ลูกหมูนิ่งไปกะพริบตาปริบ ๆ ระหว่างรอสมองประมวลผล เจ้าชีวันยิ้มกริ่มขยี้ผมเพลิงฟ้าอย่างมันเขี้ยวปนหมั่นไส้ เห็นยิ้มของน้าเจ้าแล้วลูกหมูก็เบิกตาโพลงเด้งตัวขึ้นนั่งทันที
“พี่ฟ้ายอมให้หนูมีแฟนแล้วใช่ไหม!!?”
“คิดเองสิครับ”
“หนูคิดว่าใช่ เย้!!!”
แล้วจะต้องการอะไรมากไปกว่ารอยยิ้มของคนที่รักกันล่ะ ก็ยอมได้ก็ยอมไปเถอะ คอยดูห่าง ๆ อย่างที่ไอ้เจ้าบอกก็ได้ว่ะ ขัดใจนิดหน่อยค่อนไปปานกลางแต่ก็ช่างมันเถอะ
“จริง ๆ พี่ฟ้าไปเจอทิวากาลมาแล้ว”
“เอ๋ เมื่อไหร่เหรอฮะ ทำไมหนูไม่เรื่องเรื่องล่ะ?”
“นานแล้ว เขาไม่ได้บอกหนูเหรอ?”
“เปล่าครับ ทิวาไม่พูดอะไรเลย พี่ฟ้าบอกหนูหน่อยสิ”
“พี่ฟ้าลืมแล้ว ไปถามเขาเองแล้วกัน” เพลิงฟ้าบอกตัดบท “นอนได้หรือยัง พี่ฟ้าปิดไฟแล้วนะ”
“ครับ...”
ลูกหมูนอนลืมตามองเพดานผ่านความมืดสองมือเล็กจับมือน้าเจ้ากับพี่ฟ้าไว้คนละข้าง ริมฝีปากขยับเป็นรอยยิ้มมีความสุข
“น้าเจ้า พี่ฟ้า..”
“หือ?”
“ไม่อยากมีลูกหรอฮะ? น้าขลุ่ยก็มีแล้ว น้าชินาก็มีแล้วด้วย”
“พี่ฟ้าเฉย ๆ มีเจเจก็เหมือนมีลูกแล้ว ไม่มีก็ได้”
“แล้วน้าเจ้าล่ะ?”
“เหมือนกับเพลิงฟ้านั่นแหละ”
“งั้นถ้าหนูไม่มีลูกทุกคนจะว่าอะไรหรือเปล่า?”
“ไม่ว่าหรอกครับ”
“งืม... แล้วน้าเจ้ากับพี่ฟ้าไม่อยากแต่งงานหรอฮะ? เหมือนอาควอทซ์กับอาไรเฟิล น้ากวางกับอาคริน”
“การแต่งงานไม่ใช่หลักประกันของชีวิตคู่หรอกครับ จะแต่งหรือไม่แต่งก็ไม่สำคัญหรอก อยู่ที่ความรู้สึกของเรามากกว่า เหมือนน้าชิคไง”
น้าชิคเคยแต่งงานแต่ก็หย่าไปแล้ว เพราะพอมาอยู่ด้วยกันจริง ๆ แล้วเข้ากันกับภรรยาไม่ได้ ดันทุรังกันอยู่เกือบสามปี สุดท้ายก็ตัดสินใจหย่า ตอนนี้น้าชิคก็โสดมาเกือบสามปีแล้วเหมือนกัน
“แล้วอะไรคือหลักประกันของชีวิตคู่เหรอฮะ?”
“สำหรับน้ามันคือความรัก”
“พี่ฟ้าก็เหมือนกัน ถ้าเรารู้สึกรัก เราก็จะสามารถอยู่กับสิ่งนั้นได้ตลอดเวลานั่นแหละ แต่งงานกันไปแล้วถ้าหมดรักสักวันก็ต้องหย่า ถึงจะมีลูกด้วยกัน เมื่อหมดรักยังไงก็เลิกกันได้ แต่ไม่ว่าจะเป็นกับคน สัตว์ สิ่งของหรืออะไรก็ตาม เมื่อเรารัก เราก็จะมีความรู้สึกอย่างดูแล ห่วงใย ทะนุถนอม คิดถึงเมื่อต้องห่าง รั้งให้กลับมาอยู่ด้วยกันในวันที่ต้องไกล... ไม่ว่าจะเป็นยังไงความรักก็อยู่กับเราอยู่ดี”
“เพราะความรักจะทำให้เราไม่แยกจากกันใช่ไหมฮะ?”
“จะว่าแบบนั้นก็ได้ครับ นิยามความรักของแต่ละคนไม่เหมือนกัน”
“หนูรักน้าเจ้า หนูรักพี่ฟ้า หนูรักทุกคนเลยยยยยยยยยยยยยย~”
“เด็กดี”
“นิยามความรักของน้าเจ้ากับพี่ฟ้าคืออะไรครับ?” ลูกหมูเอ่ยถาม น้ำเสียงเริ่มแผ่วลงไปเรื่อย ๆ
“รักก็คือรัก จะมีอะไรมาก” เจ้าชีวันบอก
“มึงนี่ไม่โรแมนติกเลย” เพลิงฟ้าแขวะ “นิยามความรักของพี่ฟ้านะ มันคือการเราได้ดูแลกันและกัน แบ่งปันเรื่องราวตะ-----”
“....หลับแล้ว”
“ฮะ?”
“ลูกหมูหลับแล้ว”
เพลิงฟ้าก้มมองเด็กน้อยที่กำลังหายใจเข้าออกสม่ำเสมอ “โธ่ ชิงหลับไปได้”
“ลูกหมูไม่อยากฟังมึงเพ้อไง”
“ดึกแล้วต่างหาก มึงอย่ามาเสี้ยม”
“หึ นอนไป” เจ้าชีวันดันหน้าของเพลิงฟ้าไปหนึ่งที ร่างโปร่งจิปาก แต่หาได้สนใจไม่ แนบริมฝีปากบนแก้มนิ่มกระซิบให้หลับสนิทแล้วจึงล้มนอนในที่ตัวเอง วางแขนพาดเอวเล็กของเจเจและคว้ามือของเจ้าชีวันมาจับเอาไว้ด้วย ไม่ได้อยากจับหรอกนะ แต่แขนเขายาวไง จับ ๆ ไปแล้วกัน
น่าเบื่อ
TBC
ตรวจคำผิดแค่รอบเดียว อาจจะมีอยู่ ขออภัยด้วยค้าบบบบ
ขอบคุณทุกท่านที่แวะเข้ามาอ่านค่ะ
♥
-
:z13: :z13: :z13:
-
โอ๊ะโอ พี่ฟ้ายอมลูกหมูแล้ว ดีใจด้วยนะ
แต่จะยอมจริงๆรึป่าวล่ะเนี๊ย คิคิ
-
จันทร์เจ้า เจ้าลูกหมูจอมกวน
เวลาอยู่กับเพื่อนก็กวนๆ
เวลาที่อยู่กับครอบครัวขี้อ้อนมากมาย น่าฟัดมาก
-
พี่ฟ้าน่ารั้กกกกก :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1:
-
:o8: :o8: น่ารักจังเลย
-
ษย์แฟนเด็ก」ตอนที่ 24 มีความปรึกษาสนทนาธรรม -29/8/2559- P.33
งื้ออออ...น่ารักจัง ลูกหมูใสแต่ไม่กลวงนะคะ ครอบครัวเลี้ยงมาดี เป็นคนใสๆที่ก้าวทันโลก เพราะงั้นนางจึงน่ารักมาก
พี่ฟ้าอนุญาติละทีนี้ทำไงต่อขอทิวาเป็นแฟนเลยลูกหมู อิอิ
-
พี่ฟ้าไฟเขียวแล้ววววว :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
o13
-
พี่ฟ้ายอมแล้ว
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
น่าร้ากกกกกกก
-
ใต้ฝุ่นไปกินตับที่ไหน เราจะตามไปดู :z1: ดีใจกับลูกหมูด้วยที่พี่ฟ้าให้มีแฟนได้แล้ว :katai2-1:
-
น่าย้ากกกกก ทิวารัวกลองรอเลยฮะ 55555
-
พี่ฟ้ายอมให้ลูกหมูมีแฟนแย้วววว :katai2-1:
-
อั้ยยะพี่ฟ้ายอมแล้ววววววว หูย ดื้อจริงๆ
-
น่ารักก ครอบครัวลูกหมูเปิดใจรับทิวานิดนึงแล้วใช่มั้ย555
-
จุดพลุฉลองค่าาา คึคึ
-
:L1: :pig4:
-
พี่ฟ้ายอมให้เจเจมีแฟนแล้ว :mew1: :mew1:
-
ชอบตอนจันทร์เจ้าอยู่กับพี่ฟ้าจัง
-
สอนมาดีจริงๆ
-
:pig4:
-
น่ารักทั้งน้าทั้งหลาน^^
-
น่าร้ากกกก
ลูกหมูนี่ดีใจปิดไม่มิดเลยนะ
พี่ฟ้าจะให้มีแฟนน่ะ 55555
ขอบคุณคนเขียนมากนะคะ กอดด
-
พี่ฟ้าไฟเขียวแล้วววว
-
พี่ฟ้าไฟเขียวแล้ว ลุยเลยลูกหมู!
-
มีความหมั่นไส้เพลิงฟ้าาาา!!
-
เปงแฟนกันแร้วจะยังไงต่อนะ
-
เจเจเจ้าลูกหมูขี้อ้อน. ดีใจใช่มั๊ยล่ะพี่ฟ้าเปิดทางให้เป็นแฟนกะทิวาแล้ว
-
ในที่สุดพี่ฟ้าก็ใจอ่อนซะทีเนอะ
-
เย้ๆ ดีใจไปกับลูกหมู พี่ฟ้ายอมให้เป็นแฟนกับทิวาแล้ว อยากอ่านคู่มิคเบสท์บ้าง
-
เย้ๆ ลูกหมูจะมีแฟนแล้ววว รอทิวาขอ หุหุ
นอนคุยกันน่ารักมากง่ะ :กอด1: :impress2:
-
มนุษย์แฟนเด็ก
25
มีความเพื่อเธอกับฉันและรักเรา
ขายาวก้าวเดินย่างมั่นคงไปตามแผ่นหิน ผ่านสวนดอกไม้สวยไปจนถึงศาลาพักผ่อนกลางสวน กะจะมานอนสบาย ๆ ให้ลมโกรกแต่เหมือนคิดผิดเสียแล้ว เมื่อเห็นว่าที่ศาลานั้นมีตัวทำลายความสงบนั่งกันอยู่ รพินทร์กับชมพู่นั่นเอง...
“ยังไม่กลับบ้านไปอีกเหรอวะ”
“เห็นก็แสดงว่ายังไม่กลับสิวะ ถามไม่คิด” ถ้าไม่ติดว่าชมพู่เป็นผู้หญิงทิวากาลจะถีบโครมให้ตกโซฟา
เพราะเมื่อคืนกลับมาด้วยกัน ทีแรกก็ตั้งใจว่าจะไปส่งชมพู่ที่บ้านแล้วจึงจะกลับคอนโดตัวเอง แต่แล้วก็ล้มเลิกความคิด ถ้าเป็นแบบนั้นอาจจะมีรถคว่ำกลางทางจึงเลือกที่จะกลับบ้านและทิ้งชมพู่ให้แม่บ้านจัดการ จากเมื่อคืนทิวากาลไม่ได้ดื่มมากจนเมา อาจจะเพราะเพลียสะสมจนทำให้มีอาการมึนนิด ๆ
“โอ๊ะ!” รพินทร์สะดุ้งเมื่อจู่ ๆ พี่ชายก็ทิ้งตัวนั่งลงข้าง ๆ และเอนศีรษะพิงไหล่ หันไปมองชมพู่หน้าตื่น ถึงจะเป็นพี่น้องกันแต่ทิวากาลเคยทำแบบนี้ที่ไหนเล่า! ทีแรกเธอก็นึกว่าพี่จะไปนั่งที่โซฟาฝั่งตรงข้ามเสียอีก
“ง่วงทำไมไม่ขึ้นไปนอนบนห้องล่ะคะ?”
“เพิ่งตื่น” เสียงพึมพำจากคนตัวสูง “แล้วนี่กำลังทำอะไรกัน?”
“ดูรูปดูคลิปประกวดเมื่อวานดิ” ชมพู่เป็นคนตอบ ทิวากาลลืมตาขึ้นแล้วขยับนั่งตัวตรง มองไปที่แทปเล็ตในมือชมพู่ “ส่องเดือนด้วย น้องแต่ละคนโคตรซี้ด”
“กูหล่อกว่าอีก”
“ค่ะ!!” สองสาวประสานเสียงกัน ทิวากาลไหวไหล่ก่อนจะชะโงกหน้าเข้าไปดูด้วย
“ไม่มีรูปกูเหรอ?”
“ทำไมต้องพี่รูปพี่กาลล่ะคะ?”
“พี่หล่อขนาดนี้ก็ต้องมีบ้างสิ”
“มึงเป็นคนหลงตัวเองตั้งแต่เมื่อไหร่วะ?”
“เสือก” ชมพู่และรพินทร์พร้อมใจกันจิกตามองทิวากาล แต่เขาหาได้สนใจไม่ “รูปไอ้เตี้ยป่ะ?”
“มี”
“เปิด” ทิวากาลบอกสั้น ๆ ชมพู่จิ๊จ๊ะแต่ก็เปิดให้ดู ก็อยากดูอยู่เหมือนกัน จะได้ส่องแก๊งเพื่อนสุดหล่อของน้องชับบี้ด้วย ไม่รู้ชาติที่แล้วไปกู้ชาติมาหรือยังไง ชาตินี้ถึงได้มีแต่ผู้หน้าตาดีล้อมรอบ
“น้องน่ารักจัง พินทร์อยากเจอตัวจริงบ้าง”
“จะอยากเจอไปทำไม?”
“โห พี่กาล ก็อยากเจอน้องสะใภ้ผิดหรือไง?”
“พูดดี เดี๋ยวพาไปเจอ”
“พี่กาลนี่ท่าจะหลงน้องแก้มกลมมากเลย” รพินทร์เอ่ย ชมพู่รีบพยักหน้าทันทีและเล่าวีรกรรมของทิวากาลให้กับน้องสาวฟัง “ฮ่า ๆ ๆ ๆ ทำไมพี่กาลไร้น้ำยาขนาดนี้”
“ครอบครัวน้องชับบนี้หวงมากนี่นะ ทั้งเพื่อนอีก ไอ้กาลไม่ได้เกิด” ซ้ำเติมเขาสนุกเชียว
“โธ่ ๆ พี่กาลไม่ร้องน้า โอ๋ ๆ ฮ่า ๆ ๆ ๆ”
“จะปลอบหรือจะสมน้ำหน้า เลือกสักอย่าง”
“คิคิ แต่น้องจันทร์เจ้าน่ารักขนาดนี้ไม่เลือกพี่กาลก็ได้เนอะ”
“ใช่แล้วพินทร์ มีคนมาจีบน้องเยอะแยะเลย ไอ้กาลแทบเป็นบ้า ดีที่น้องชับบี้มึนมาก ไม่งั้นพี่ชายพินทร์เส้นเลือดในสมองแตกไปแล้ว”
“ตายละ พี่กาลนี่น่าสงสารจริง ๆ จะชอบใครทั้งทีอุปสรรคเย้อะเยอะ ตั้งแต่ครอบครัวจนเพื่อนสนิท แถมยังมีคนอื่นมาชอบด้วยอีก แต่น้องเขาเหมือนจะมีแรงดึงดูดเพศเดียวกันเนอะ มีแต่ผู้ชายมาวอแวทั้งนั้นเลย”
เหอะ ๆ
“คุยเรื่องอะไรกันอยู่จ๊ะ?”
“เรื่องพี่กาลชอบน้องจันทร์เจ้าค่ะ”
“แล้วใครดึงดูดเพศเดียวกันเหรอจ๊ะ?”
“ก็น้องจันทร์เจ้าไงคะ เป็นผู้ชาย แต่....” เอื๊อก! ทั้งสามคนกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก ก่อนค่อย ๆ หันกลับไปด้านหลัง และแทบจะลมจับเมื่อเห็นนายหญิงของบ้านยืนส่งยิ้มหวานมาให้และข้าง ๆ กันนั้นก็มีทินกรอยู่ด้วย
ฉิบหายแล้ว...
“แม่กับพี่กรมาตั้งแต่เมื่อไหร่คะ!?” รพินทร์ถามเสียงตื่น เหลือบมองพี่ชายกับเพื่อนพี่ชายที่เหมือนจะเสียสติไปแล้วก็แอบถอนหายใจเบา ๆ
“ตั้งแต่ชมพู่พูดว่าทิวาอาจจะเส้นเลือดในสมองแตกนั่นแหละจ้ะ”
ย แย่แล้ว... ทิวากาล รพินทร์และชมพู่ได้แต่กะพริบตาปริบ ๆ และนั่งนิ่งเป็นรูปปั้น ผู้เป็นมารดายังคงมีรอยยิ้มประดับใบหน้า
“ไหน เล่าให้แม่ฟังทีซิ ใครชอบใครนะคะ?” คุณผู้หญิงนั่งลงที่โซฟาฝั่งตรงข้าม และข้าง ๆ นั้นก็คือทินกรที่เอาแต่จ้องน้องชายเขม็ง
“ผมชอบจันทร์เจ้าน่ะแม่”
“ไอ้กาล!” ชมพู่ร้องเสียงหลง ไม่คิดว่าทิวากาลจะพูดออกไป โอ้มายก็อดเนส เห็นความฉิบหายอยู่รำไร
“จันทร์เจ้า? ใครเหรอลูก ทำไมแม่ไม่เคยได้ยินชื่อ”
“รุ่นน้องที่คณะครับ เด็กผู้ชาย ตัวเตี้ย ๆ ขาว ๆ”
“ผู้ชาย?”
“ครับ”
“ที่มึงรีบร้อนออกจากบ้านตอนนั้นคือไปหาคนนี้เหรอ?” ทิวากาลพยักหน้าเป็นคำตอบให้ทินกร “ผู้ชาย? มึงชอบผู้ชายเหรอ?”
“กูชอบจันทร์เจ้า” สองสาวที่รู้เรื่องอยู่แล้วเบิกตาโพลง
“ทิวา กาล ลูก...”
“เห็นแม่กังวลเรื่องสาว ๆ ผมเลยเปลี่ยนไปชอบผู้ชายไงครับ” ตลกร้ายชัด ๆ ไม่มีใครขำเลยสักคน แต่ทิวากาลก็ไม่ได้สน เอนหลังพิงพนักและอมยิ้มอ่อน ๆ ขณะที่สบตากับมารดา
“เอ่อ... น้องน่ารักมากนะคะคุณอา นี่ค่ะ ๆ” ชมพู่รีบแก้วิกฤต เปิดรูปเด็ดแก้มกลมของเพื่อนสนิทขึ้นและส่งแทปเล็ตให้ผู้เป็นอาดู รูปนั้นเป็นรูปน้องชับบี้กำลังยิ้มกว้างอยู่พอดี สาธุ! ขอให้คุณอาเอ็นดูตกหลุมความน่ารักของน้องชับบี้ด้วยเถิดดดดดดด อยากจะพนมมือเหนือหัวเลยจริง ๆ
“น่ารัก...”
“ใช่ไหมล่า!” ชมพู่กับรพินทร์ดี๊ด๊า ผิดกับทิวากาลที่หน้าบึ้งเพราะคนพูดไม่ใช่คุณแม่แต่เป็นทินกร
ไอ้เวร
“เล่าให้แม่ฟังซิว่าเป็นมายังไง” เมื่อเบื้องบนเอ่ยแบบนั้นทิวากาลก็ได้บอกเล่าเรื่องราวระหว่างเขากับจันทร์เจ้าไป โดยมีชมพู่ช่วยเล่าอีกคน
“ไม่น่าเลย...” สองสาวกลืนน้ำลายเอื๊อกเมื่อผู้มีอายุสูงสุดกล่าวขึ้น
“ค คุณแม่รับไม่ได้เหรอคะ?” รพินทร์เอ่ยถามเสียงสั่น หัวใจเต้นตึกตักลุ้นระทึกกับคำตอบ ถึงพี่ชายจะทำหน้านิ่งไม่แสดงอาการอะไรแต่คงจะกังวลไม่น้อย
“เด็กคนนั้นไม่น่ามาชอบพี่ชายพินทร์เลยน่ะสิ น่าสงสาร”
“เอ๋!?”
คุณผู้หญิงระบายยิ้ม “น่ารักอย่างที่ชมพู่พูดจริง ๆ ลูก ขนาดแค่รูปนะเนี่ย”
“ตัวจริงน่ารักกว่าในรูปอีกนะคะคุณอา อยากให้เจอจริง ๆ ค่ะ”
“พูดขนาดนี้อาก็ชักอยากเจอแล้วสิ”
“แม่ แม่โอเคใช่ป่ะ?” ทิวากาลเอ่ยถามมารดา คุณหญิงรัตติกาลแย้มยิ้มอ่อนโยน
“เรื่องของลูก ถ้าลูกชอบและมั่นใจ แม่ก็จะเชื่อเพราะว่าลูกเลือกแล้ว”
“ขอบคุณครับ”
“คุณแม่ขา คุณแม่ยอมจริง ๆ ใช่ไหมคะที่จะมีลูกสะใภ้เป็นผู้ชาย” รพินทร์ถามซ้ำอีกครั้งเพื่อความมั่นใจ
“สมัยนี้ก็มีให้เห็นเยอะแยะไป แม่ไม่ได้หัวโบราณเสียหน่อย”
“เย้!” ชมพู่กับรพินทร์น้องกรี๊ดขึ้นมาพร้อมกัน ทิวากาลเองก็ยิ้มกว้างพลางกระโจนเข้าไปกอดมารดา
“แม่ เอาจริงดิ?” ทินกรที่เงียบอยู่นานเอ่ยขึ้นบ้าง คุณรัตติกาลพยักหน้ายิ้ม ๆ ถึงแม้จะแปลกใจอยู่มากที่ลูกชายมารักใคร่ชอบพลอกับผู้ชายด้วยกัน แต่หากคนที่ลูกรู้สึก ๆ ดีด้วยเป็นคนดีและรักลูกของเธอจริงเธอก็ไม่สนใจหากจะเป็นเพศไหนหรือว่าเป็นใคร
“มึงข้องใจอะไร” ทิวากาลถามพี่ชายเสียงสะบัด
“เปล่า แค่งง ไม่คิดว่ามึงจะชอบผู้ชาย”
“มึงเหยียดเพศเหรอ?”
“เปล่าโว้ย!!!”
“เอ้า ๆ อย่าเพิ่งทะเลาะกันสิพี่น้องคู่นี้” ผู้เป็นมารดาห้ามศึกระหว่างพี่น้อง “แล้วลูกจะเข้าไปคุยกับพ่อหรือเปล่า?”
“คุยครับ”
“เดี๋ยวแม่จะช่วยพูดให้ก่อน”
“ไม่เป็นไรแม่ ผมอยากพยายามด้วยตัวเองก่อน แต่ยังไงพ่อก็ห้ามไม่ได้หรอก”
“สู้ ๆ!” รพินทร์ส่งเสียงเชียร์และยิ้มเป็นกำลังใจให้พี่ชาย
“คบกันยังวะ?” ทินกรถาม
“ยังค่ะพี่ ไอ้กาลยังไม่ผ่านด่านครอบครัวน้อง” ชมพู่เป็นคนบอก เพราะมองหน้าเจ้าของเรื่องแล้วดูมันไม่อยากตอบสักเท่าไหร่
“ไม่น่าแปลกใจ นิสัยมันก็...นะ”
“นิสัยกูก็เหมือนมึงนั่นแหละ ไอ้ห่า”
“พูดไม่เพราะกันจริง ๆ เลยเด็กพวกนี้ แม่ก็อยู่ด้วยนะ”
“เอ้อ วันนี้มึงโทรหาน้องชับบี้หรือยัง” ทิวากาลสั่นหัวเป็นคำตอบ เพิ่งจะตื่น ทานข้าวเสร็จก็ออกมาที่สวน ยังไม่ได้เปิดโทรศัพท์ดูเลยด้วยซ้ำ “โทรไปสิวะ ไม่ใช่ว่ารอสายมึงจนรากงอกแล้วเหรอ”
“อยากเสือกก็บอกสิ”
“เออ!!!”
“กูอยากเห็นมึงคุยกับแฟน โทรดิ” จิปากเล็กน้อย แต่เพราะทินกรพูดว่าแฟน ทิวากาลเลยพอจะลดความไม่พอใจลงได้ และจากสายตาของทุกคนแล้วถ้าเขาปฏิเสธไปศพคงไม่สวย มือหนาล้วงเอาโทรศัพท์มือถือออกมา กดโทรออกหาเบอร์คุ้นเคยและเปิดสปีกเกอร์เมื่อน้องสาวร้องบอก
(“ฮ ฮาโหย๋ว”)
“ทำอะไรอยู่?” คิ้วเข้าขมวดเมื่อเสียงที่ได้ยินค่อนข้างกระท่อนกระแท่น ไหนจะเสียงหอบหายใจเหนื่อยนั่นอีก
(“ตี ตีแบดอยู่ อ๊า!! ป่าป๊ะอย่าโกงหนู”)
“หืม? เล่นกีฬาด้วยเหรอ”
(“เล่นสิ / ลูกหมูแพ้แล้ว ออก ๆ / หม่ามะ ป่าป๊ะโกงหนูนะ แง!”)
“เตี้ย เฮลโหล” ทิวากาลเรียกซ้ำ เพราะดูเหมือนเจ้าเด็กแก้มกลมจะลืมเขาไปแล้ว
(“โอ๊ะ เราลืม ขอโทษคับ”) เวรเถอะ... (“พี่ทิวาโทรหาเราทำไมเหรอ?”)
ทินกรและคุณหญิงรัตติกาลหันขวบมองหน้าทิวากาลทันทีเมื่อได้ยินว่าปลายสายเรียกทิวากาลว่าอะไร มันน่าตกใจน้อยเสียเมื่อไหร่ สงสัยจะพิเศษมากจริง ๆ ถึงได้สิทธิ์เรียกแบบนั้น แม้แต่คนในครอบครัวเรียกว่า ทิวา เจ้าตัวยังมองจิกจนแทบจะไปเกิดใหม่
“เฉย ๆ”
(“อ๋อ เหรอ นึกว่าคิดถึงเราเสียอีก”)
“หลงตัวเองว่ะ”
(“มีดีให้หลงอ่ะ คิคิ”)
“หึ ไม่ตีแบดแล้วหรือไง?”
(“ออกมาพักแล้ว”)
“เหรอ... ตีแบดตอนบ่ายเนี่ยนะ ไม่ร้อนหรือไง”
(“โลกมนุษย์มีสิ่งก่อสร้างที่เรียกว่าสนามกีฬาในร่มครับ”)
“เด็กห่า” ทิวากาลกดเสียงต่ำ และใช้สายตาดุดันข่มมองสองสาวฝั่งตรงข้ามที่กำลังปิดปากกลั้นหัวเราะ
(“ด่าเราอีกละ เดี๋ยวก็โป้งซะเลย อ้อ! เรามีเรื่องอยากคุยกับพี่แหละ”)
“เรื่องอะไร?”
(“ไม่บอก ไว้เจอหน้าค่อยคุย คุยผ่านโทรศัพท์แบบนี้ไม่โอเค ทำอะไรไม่ได้”)
“ทำอะไรไม่ได้หมายความไง”
(“หมายความว่า... ว่าอะไรน้า”)
“บอกดี ๆ”
(“ไม่บอกครับ ไว้เจอกันค่อยคุยทีเดียว”)
“เดี๋ยวไปหาตอนนี้เลย”
(“อย่าเอาแต่ใจสิ ไม่อยากคุยกับพี่ละ แค่นี้นะครับ”)
“เดี๋ยวสิเตี้ย คุยกันให้รู้เรื่องก่อน”
(“รู้เรื่องแล้วครับ พี่ทิวาอย่างอแงน้า เดี๋ยวเรามาเล่นด้วย บั๊บบัย”) และจากนั้นสัญญาณก็ถูกตัดไป... ทิวากาลโยนโทรศัพท์ลงบนโต๊ะแล้วขยุ้มผมของตนเอง จันทร์เจ้าก็เป็นแบบนี้ พูดยังไม่ทันจบก็ตัดสายไปก่อน ทิ้งให้เขาค้างอยู่คนเดียว
“กูไม่คิดว่ามึงจะกระจอกขนาดนี้”
“กลัวน้องเขาหรอลูก?”
“แม่ครับ!! ผมไม่ได้กลัวนะ!”
เกลียด เขาล่ะเกลียดเสียงหัวเราะเยาะของทุกคนจริง ๆ เห็นไอ้ทิวากาลไร้ทางสู้แล้วสนุกกันใช่ไหม
“แม่ชักจะอยากเจอตัวแล้วสิ”
“เดี๋ยวผมพามาเจอแน่ครับ เตรียมรับขวัญลูกสะใภ้เลย” ทิวากาลแสยะยิ้ม ในขณะที่รพินทร์และชมพู่เบะปากคว่ำ “พ่ออยู่ใช่ไหมครับ?”
“อ่านหนังสืออยู่ในห้องสมุดนั่นแหละ”
“พี่กาลจะไปคุยกับพ่อตอนนี้เลยเหรอคะ?”
“อือ คิดอย่างนั้น ไหน ๆ ทางฝั่งนั้นก็รู้เรื่องพี่แล้ว บ้านเราก็ควรรู้ทุกคนด้วย”
“สู้นะมึง กูทีมมึงนะ” ชมพู่บอก
“กูไม่ได้ไปรบ”
“กูว่าไม่ต่างกันนะน้องทิวา”
“เชี่ยเถอะ” หัวข้อการสนทนาถูกเปลี่ยนเป็นเรื่องอื่น จนเวลาผ่านไปเกือบชั่วโมงทิวากาลจึงเข้าไปหาบิดา
“แก้มแดงเชียวเจ้าหมู” คุณจอมจิตตรีเอ่ยพลางเกลี่ยนิ้วบนแก้มนุ่มของลูกชาย จันทร์เจ้ายิ้มตาหยีเอียงหัวซบไหล่มารดา
“หนูร้อน”
“ไม่ใช่เขินเหรอ?”
“เขินอะไรเหรอฮะ?”
“หึหึ”
“หม่าม้าาาา อย่าหัวเราะแบบนั้นสิ หนูระแวงนะ”
“ฮึ่ย! ลูกใครทำไมน่ารักขนาดนี้นะ มันเขี้ยว!” ลูกหมูหัวเราะร่าเมื่อหม่ามะโน้มมาฟัดแก้ม เสียงหัวเราะสดใสของลูกชายก็ทำให้ผู้เป็นแม่ยิ้มความเช่นกัน รวมถึงป่าป๊ะที่กำลังประลองฝีมือกับลูกสาวคนเล็กอยู่ในสนามยังหันมามองต้นเสียงแห่งความสดใสแล้วยิ้มกว้าง
“ลูกหม่ามะงายยยยย~”
“ฮึฮึ เมื่อไหร่จะพาแฟนมาเจอหม่ามะสักที”
“หนูยังไม่มีแฟน”
“อ้าว แล้วมิลค์บอยอะไรนั่นล่ะ”
“แค่ชอบกันเฉย ๆ ยังไม่เป็นแฟนครับ”
“หืม ยังไม่ขอเป็นแฟนอีกเหรอ ช้านะเนี่ย”
“ทิวาเคยขอฮะ แต่ตอนนั้นพี่ฟ้ากับจริงใจยังไม่ยอมให้เป็นแฟน”
“เด็กดี... บางทีก็อย่าไปฟังสองคนนั้นมากนะลูกหมู ทำใจตามตัวเองให้เต็มทีไปเลย”
“หนูเคยบอกจริงใจไว้ว่าจะถามทุกคนก่อน”
“ความจริงแล้วถามไปก็เท่านั้น เพราะหนูมีคำตอบของตัวเองอยู่แล้ว เชื่อมั่นและเชื่อใจตัวเองให้มาก ถ้าหนูตัดสินใจแล้วสิ่งนั้นต้องดีกับหนู การคบกันเป็นเรื่องของคนสองคน ทิวากาลจะเป็นแฟนหนูไม่ใช่จริงใจ ไม่ใช่เพลิงฟ้า ไม่ใช่หม่ามะหรือป่าป๊ะ เราแค่ออกความคิดเห็นไปตามที่คิด และแน่นอนว่าความคิดคนเราไม่เหมือนกัน เรื่องแบบนี้หนูต้องตัดสินใจเอง”
“หนูกลัวทุกคนจะไม่ชอบแล้วบอกให้หนูเลิก”
“คิดมากเกินไปแล้ว ทุกคนไม่ทำแบบนั้นหรอกจ้ะ เพราะทุกคนรักหนูเกินกว่าจะทำร้ายหนูได้” จันทร์เจ้ายิ้มกว้าง น้ำตารื้นเอ่อคลอที่ขอบตา โอบแขนกอดหม่ามะเอาไว้แน่น
“หนูรักหม่ามะ ขอบคุณนะครับ”
“หม่ามะก็รักหนู” คุณจอมจิตตรีหอมศีรษะลูกชายหนึ่งที “พาเขามาให้มะเจอหน่อยสิ”
“ได้ครับ!”
ทิวากาลนั่งลงอาร์มแชร์ข้าง ๆ กับบิดา คุณสุริยะลดหนังสือในมือลงมองลูกชายคนเล็กแวบหนึ่งก่อนกลับมาสนใจหนังสือในมือ
“พ่อ ผมมีเรื่องจะคุยด้วย”
“ว่ามา”
“พ่อคิดจะจับผมไปดูตัวกับใครอีกเรื่องเปล่าครับ”
“ไม่รู้สิ” ตอบราบเรียบพร้อมพลิกกระดาษเปลี่ยนหน้า ท่าทางไม่แยแสใด ๆ ทำให้ทิวากาลเริ่มหัวเสีย
“งั้นผมขอบอกพ่อไว้ตรงนี้เลยแล้วกันว่าผมจะไม่ไปดูตัวกับใครอีกแล้ว ผมมีคนรักแล้วครับ”
กึก!
มือหนาชักงะ ลดหนังสือลงและหันไปมองทิวากาลชัด ๆ ร่างสูงเองก็สบตากับบิดาโดนไม่หลบหนี
“แกว่าไงนะ?”
“ผมมีคนที่ผมรักแล้ว พ่ออย่ายัดเยียดใครให้ผมเลยนะ”
“ใคร”
“เขาชื่อจันทร์เจ้า”
“เขา?”
“ครับ ผู้ชาย” ความเงียบโรยตัวจนทิวากาลเริ่มอึดอัด สายตาของผู้ให้กำเนิดนั้นน่าเกรงขามเสียจนเขาหวั่นเล็ก ๆ แต่ยังสู้ต่อไม่หลบไปไหน ในเมื่อเด็กแก้มกลมกล้าบอกกับครอบครัวเรื่องของเขาและทำอะไรมากมายจนเราได้สานต่อความสัมพันธ์ต่อกัน เขาเองก็จะขอทำเพื่อเด็กคนนี้บ้าง เพื่อตัวเขาเอง และเพื่อเรา
“ผมบอกเพราะพ่อเป็นพ่อของผม”
“ถ้าฉันเป็นพ่อแก แกก็ควรฟังฉัน เลิกกันซะ”
ก็ไม่ต่างจากที่คิดเท่าไหร่
“ผมฟังพ่อทุกอย่าง แต่เรื่องนี้ขอให้ผมตัดสินใจเองเถอะครับ”
“ถ้าไม่ฟังก็ออกไป และอย่าคิดว่าฉันจะยอมรับ”
“ครับ” ทิวากาลลุกขึ้นยืน ลอบถอนหายใจก่อนจะเอ่ย “ต่อให้พ่อจะไม่ยอมรับ ผมก็ไม่มีวันปฏิเสธหัวใจของผมหรอกนะครับ และพ่อไม่มีทางบังคับผมได้”
“เป็นไงบ้างพี่กาล!?” รพินทร์รีบพุ่งเข้าไปถามเมื่อพี่ชายเดินกลับออกมาจากห้องสมุด
“หึ” แขนแกร่งกางออก พอเห็นสีหน้าของพี่ชายรพินทร์ก็โผกอดไว้แน่น มือเล็กลูบแผ่นหลังกว้างของพี่เพื่อปลอบโยน
“เดี๋ยวแม่ช่วยพูดอีกที อย่าคิดมากนะลูก” ร่างสูงระบายยิ้มบางก่อนจะขอตัวขึ้นไปพักบนห้อง
วันนี้ไม่ยอม ไม่ได้แปลว่าวันข้างหน้าจะไม่ยอมนี่หว่า ลองให้ได้เจอเด็กแก้มกลมสิ เป็นใครก็ต้องหลง... ทิวากาลคิด มือหนาเอื้อมไปคว้าโทรศัพท์มือถือมาและกดวีดีโอคอลหาคนที่กำลังคิดถึง เจ้าเด็กซาลาเปา วิตามินของเขาเอง
“ทำอะไรอยู่?” ส่งเสียงถามไปยังอีกฝั่ง ตอนนี้ยังไม่เห็นหน้าเลย เปิดกล้องหลังอวดผนังห้องอยู่ได้
(“เพิ่งอาบน้ำเสร็จครับ”)
“แต่งตัวยัง?”
(“ยังอ่า กำลังจะแต่ง พี่ทิวารอแป๊บนะ”) อยากบอกจริง ๆ ว่าขอดูตอนแต่งตัวได้ไหม แต่เจ้าเด็กน้อยคงจะโยนมือถือทิ้งไปแล้วเพราะภาพที่เห็นตอนนี้มืดมาก ให้เดาเด็กแก้มกลมคงวางมันไว้สักที (“มาแล้วววววววว”)
และแล้วเด็กหน้าใสยิ้มแป้นแล้นที่เขาอยากเห็นมาให้เจอหลังจากผ่านไปกว่าสิบนาที
“ช้า”
(“ขอโทษค้าบบบ เราเป่าผมด้วย พี่ทิวาทำอะไรอยู่?”)
“คุยกับเราไง”
(“วันนี้โทรหาเราบ่อยจัง มีอะไรหรือเปล่า?”)
“คิดถึง” ทิวากาลยกยิ้ม เมื่อเจ้าเด็กแก้มกลมเบิกตาโต แก้มเนียนนิ้มขึ้นซับระเรื่อ เห็นแล้วอยากจับมาหอมฟอดใหญ่ ๆ
(“เพิ่งเจอกันเมื่อวานจะมาคิดถึงอะไร”)
“เขินก็บอกว่าเขิน”
(“ใครเขิน!”)
“หึหึ”
(“พี่เป็นอะไรหรือเปล่าฮะ?”)
“หือ เป็นอะไร เปล่านี่”
(“สีหน้าไม่ค่อยดีเลย น้ำเสียงก็แปลก ๆ”)
“ไม่ได้เป็นอะไรครับ”
(“เหรอ... อือ ก็ได้”) เมื่อทิวาไม่อยากบอก เราก็จะไม่เซ้าซี้ (“เราอยากกินเค้ก พาไปกินหน่อยสิ”)
“ตอนนี้เหรอ?”
(“ช่ายยยยย พี่ไม่ว่างเหรอ ไม่อยากเจอเราเหรอ พาเราไปหน่อยไม่ได้เหรอ?”) งานหยาบฉิบหาย ใครสั่งใครสอนให้ใช้ตากลม ๆ นั้นช้อนอ้อนแบบนั้น น้ำเสียงอ่อน ๆ อ่อย ๆ นั่นคืออะไร แล้วแบบนี้เขาจะปฏิเสธได้อย่างไรกัน
“โอเค จะไปที่ไหนว่ามาเลย”
(“เยยยยยย้ พี่ทิวาใจดี๊ดี ที่คาเฟ่หน้าหมู่บ้านเรานะคับ แล้วเจอกันฮะ บั๊บบัย”) ไม่รอให้เขาได้พูดอะไรอีกเจ้าเด็กแก้มกลมก็ตัดสัญญาณไป เป็นแบบนี้ทุกทีเลย เขาปฏิเสธได้ก็เก่งฉิบหายแล้ว!! ร่างสูงส่ายหน้าเล็กน้อยก่อนลุกขึ้นไปเปลี่ยนชุดแล้วหยิบกุญแจรถและโทรศัพท์ลงไปด้านล่าง
“พี่กาลจะไปไหนคะ?”
“ไปข้างนอก ไม่ต้องรอทานข้าวนะ อาจจะกลับมาไม่ทัน หรือบางทีอาจไม่กลับ”
“อ่า โอเคค่า”
“หม่ามะ หนูออกไปข้างนอกนะครับ”
“ไปไหนลูกหมู กลับมาทันมื้อเย็นหรือเปล่า?”
“ทันครับ ไปคาเฟ่หน้าหมู่บ้าน ทิวาจะเลี้ยงเค้ก”
“หืม จริง ๆ เล้ย ช่วยพี่เขามากินข้าวด้วยกันสิ”
“ได้เหรอฮะ?”
“ได้”
“หม่ามะจะแกล้งทิวาใช่ไหมฮะ? แต่... ดีล!!” ลูกหมูหัวเราะคิกคักสนุก คุณจอมจิตตรีเองก็ขยิบตาให้ลูกชาย จันทร์เจ้าวิ่งออกไปใส่รองเท้าแล้วคว้าหมวกกันน็อกมาสวม ก่อนจะแว้นเวสป้าของจริงใจ(ยืมโดยไม่ได้ขออีกแล้ว)ออกไปคาเฟ่หน้าหมูบ้าน
เป็นจันทร์เจ้าที่มาถึงก่อน ลูกหมูเดินตรงเข้าไปที่เคาน์เตอร์ ยิ้มทักพนักงานด้วยความคุ้นเคยเพราะมากินบ่อย ๆ เมื่อได้ขนมเค้กที่ต้องการแล้วก็ยกถาดไปที่มุมประจำ โชคดีที่ไม่มีคนแย่งไป
“อ๊ะ!” เจ้าหมูสะดุ้งเมื่อมีคนนั่งลงที่นมีคนนั่งลง “ตกใจหมดเลย”
“กินไม่รอเลย” ทิวากาลมองข้ามตากลม ๆ ที่กำลังค้อน เป็นฝ่ายตัดพ้อแทน
“ก็พี่มาช้านี่นา กินไหม?” ทำปากยื่นใส่ก่อนจะถามพร้อมตัดเค้กไปจ่อปากคนนิสัยไม่ดี ถึงแม้ทิวากาลจะไม่ชอบทานของหวานแต่มาถึงขนาดนี้เขาก็ยอมอ้าปากรับ เพราะคนป้อนล้วน ๆ เลย
“กินหมดไปทำเท่าไหร่แล้ว หือ”
“เค้กหมดชิ้นเดียวเอง อย่ามาว่าเรานะ” เชิดหน้าขึ้นใส่ พอเห็นทิวาระบายยิ้มอยู่ก่อนก็เผลอหลุดยิ้มตาม “พี่ไม่นั่งตรงข้ามกับเราเหรอ?”
“ไม่ อยากอยู่ข้าง ๆ”
“พูดจาพิลึก” คนที่ทำเหมือนรับไม่ได้กับความหวานเลี่ยนแก้มแดงระเรื่อขัดกับคำพูด ทิวากาลผุดยิ้มกว้างกว่าเดิมพลางเกลี่ยนิ้วบนแก้มยุ้ย ตอนนี้แก้มกลม ๆ เหมือนซาลาเปา เห็นแล้วอยากจะกัดให้หายมันเขี้ยว
“พี่จะกินอะไร เดี๋ยวเราไปสั่งให้”
“ไอซ์คอฟฟี่ก็แล้วกัน”
“ตามบัญชาครับผม!” รับคำเสียงทะเล้นและยิ้มสดใสก่อนลุกจากที่นั่งไปเคาน์เตอร์ ลูกหมูสั่งไอซ์คอฟฟี่ตามที่ทิวากาลบอก แล้วสั่งคอฟฟี่เค้กหนึ่งชิ้น และมัฟฟินอีกสองชิ้นไปให้ทิวากาล “มาแล้ววววว”
“ขอบคุณครับ” ร่างสูงรับแก้วเครื่องดื่มมา ส่วนขนมเค้กเขาปล่อยมันไว้แบบนั้น “เราบอกมีเรื่องอยากคุยกับพี่ เรื่องอะไรเหรอ?”
“อ๋อ~ ทำไมพี่ทิวาไม่บอกเราว่าเคยคุยกับพี่ฟ้าแล้ว”
“หือ อ่า... มันนานแล้ว”
“ไม่เห็นจะนานเลย! บอกเรามานะ ไม่งั้นเราจะโป้ง” ขู่เสียงพยายามเข้ม ร่างสูงหัวเราะเบา ๆ เด็กแก้มกลมมันน่ากลัวเสียที่ไหน แก้มตุ่ยเพราะขนมยังเต็มปาก ตากลมโตมองประหลักเหลือก ปากเล็กสีแดงยื่นเป็นปากเป็ด มันน่าเอ็นดู ห่างไกลคำว่าน่ากลัวไปโข
“คุณเพลิงฟ้าไม่ได้บอกเหรอ?”
“พี่ฟ้าไม่ได้บอก บอกแค่ว่าเคยคุยกับพี่แล้ว พอเราถามว่าคุยอะไร พี่ฟ้าก็บอกให้มาถามพี่ทิวาเอง บอกเราเถอะนะ นะ ไม่งั้นเราต้องเครียดจนกินอะไรไม่ลงแน่ จากนั้นเราก็จะผอม แก้มก็จะตอบ พุงก็จะฟีบ ไม่มีเนื้อนิ่ม ๆ ให้พี่จิ้มแล้วนะ”
ทิวากาลหัวเราะ มองคนที่พูดพร่ำเพ้อพร้อมทำท่าทำท่าประกอบแล้วอยากจะจับมาฟัดให้จมเขี้ยว ถ้าไม่ติดว่าอยู่ในสาธารณะกลัวประเจอประเจ้อเจ้าเด็กน่ารักนี่ไม่รอดแน่นอน พอได้มาเจอแค่แป๊บเดียวทิวากาลก็รู้สึกโล่งจนลืมทุกอย่างเลยทีเดียว
“งั้นพี่ก็ไปหาคนใหม่”
“ไปเลย!!”
“ฮ่า ๆ งอนเหรอ ล้อเล่นครับ”
“.........” ไม่คุย เราจะไม่คุยด้วย เคือง เคืองเยอะ ๆ เลย มาพูดแบบนี้ได้ยังไง คนนิสัยไม่ดี!!
“พี่เล่าให้ฟังก็ได้ ดีกันนะ” นิ้วก้อยกระดิกไปมาตรงหน้าเด็กแก้มกลมที่เอาแต่ตัดเค้กเข้าปาก ไม่สนใจเขา ทำเสียงขึ้นจมูกใส่อีกด้วยแนะ “ถ้าดีกันพี่จะซื้อเค้กให้เอากลับบ้านด้วย”
“ดีล!” นิ้วก้อยของเขาถูกเกี่ยวด้วยนิ้วขาวอวบ ตากลมเป็นประกายวิบวับเมื่อพูดถึงขนมหวานแสนโปรด บอกเขาทีว่านี่มันเด็กมหาวิทยาลัยไม่ใช่ประถม
“หึหึ”
“เล่ามาสักทีสิ อย่าให้ลูกหมูต้องหมดความอดทน!”
“คร้าบ ๆ” เมื่อรับปากแล้วทิวากาลก็เล่าให้ฟัง แต่เจ้าหมูดันหน้าบึ้งตึงเสียนี่
“ทำไมไม่บอกเรา”
“มันไม่มีอะไร”
“มีสิ!!”
“จันทร์เจ้าครับ”
“ครับ”
“ตอนนี้มีแค่เราที่ทำให้เรื่องของเรามันมาไกลขนาดนี้ ให้พี่ได้ทำอะไรบ้างเถอะ”
“ไม่เห็นจะเข้าใจเลย”
“เด็กดื้อ ให้เป็นหน้าที่ของพี่นะ”
“แต่บ้านเราไม่ว่าอะไรนะ”
“บ้านพี่ว่านี่ครับ...” ทิวากาลอยากตบหน้าผากตัวเองสักทีแรง ๆ ดันหลุดปากออกไป เด็กน้อยของเขาหุบยิ้มไปแล้ว
“ที่บ้านพี่รู้แล้วเหรอ?”
“อืม พี่เพิ่งบอกวันนี้”
“เพราะแบบนี้นี่เอง พี่ถึงได้ทำหน้ายุ่ง”
“พี่ทำตอนไหน”
“ตอนที่เราวีดีโอคอลกันไง คิ้วก็ย่น ตาก็ดุ หน้าก็นิ่ว ปกติคุยกับเราพี่ต้องดี๊ด๊าสิ” ดู ดูมันใช้คำ
“ดูง่ายขนาดนั้น”
“เราเก่ง!” ยืดอกอย่างภูมิใจ “พี่จะทำยังไงถ้าที่บ้านไม่ยอมรับ”
“ก็ทำให้ยอม แต่ตอนนี้ช่างเรื่องนั้นเถอะ เหนื่อย ขอพักหน่อย” พูดจบทิวากาลก็เอนศีรษะพิงไหล่เล็ก จมูกโด่งกดแนบกับผิวเนื้อนิ่มแล้วสูดกลิ่นหอมอ่อน ๆ เข้าไป ลูกหมูเห็นว่าทิวากาลคงเหนื่อยจริงก็ไม่ได้ผลักออก มือเล็กลูบผมทิวากาลแผ่วเบาก่อนจะถูกรวบไปจับเอาไว้
“พี่ทิวา”
“หือ?”
“ก่อนออกมา หม่ามะถามว่าเราจะไปไหน เลยบอกว่าพี่จะเลี้ยงเค้ก แล้วหม่ามะก็บอกให้ชวนพี่ไปทานมื้อเย็นด้วยกัน...”
ทิวากาลลืมตาขึ้นทันที “เหรอ...”
“อือ พี่จะไปไหมครับ?”
“คุณเพลิงฟ้าอยู่หรือเปล่า?”
“พี่ฟ้าไม่อยู่ ไปไซน์งานต่างจังหวัด”
“อ๋อ งั้นพี่ไป”
“กลัวพี่ฟ้าเหรอ?”
“ไม่ได้กลัว”
“ฮึฮึ แต่จริงใจอยู่นะ ป่านนี้น่าจะกลับมาแล้ว”
“ไอ้เด็กเวรนั่น โอ๊ย! พี่เจ็บนะ ตีทำไมครับ?”
“บอกว่าอย่าว่าน้องเรา”
“เรื่องจริงนี่”
“เรื่องจริงก็ห้าม นั่นน้องเรา เราว่าได้คนเดียว”
“เหอ ๆ รักกันจังเลยนะ”
“แน่นอน!!”
TBC
ขอบคุณค่ะ ♥
-
หูยย
คุณพ่อคะ อย่าดุมากเลยค่ะ
ให้เจอจันทร์เจ้าตัวเป็นๆก่อนแล้วจะหลงรัก
เด็กอัลไลมันฟัดที่สุดดดด งืออออ
ขอบคุณคนเขียนนะคะ กอดดดด
-
บอกแล้วววว พัฒนาขึ้นอีกระดับ
ทำไมอ่านแล้วรู้สึกตอนนี้สั้นแปลกๆ ;_______;
-
:o8:
-
พ่อพี่ทิวายังไม่เคยเจอลูกหมูเลยตั้งแง่ รอให้เจอก่อนเถอะ...เราว่างานนี้มีหลง 555
ส่วนบ้านลูกหมูจะต้อนรับขับสู้พี่ทิวายังไงน๊าาาาา
-
มีความน่ารักน่าฟัดจริงๆ หนูจันทร์
คุณพ่อได้เจอเมื่อไหร่ ขี้คร้านจะหลงรักไม่แพ้ลูกชายแน่นอนค่ะ
ขอบคุณคนเขียนค่ะ มาเรื่อยๆ นะคะ อ่านแล้วมีความสุขอ่ะ
:bye2: :bye2:
-
จันทร์เจ้าจะพาหนุ่มเข้าบ้าน ต้องรับน้องกันหน่อย
-
สู้เค้านะคะพี่ทิวาเพื่อหัวใจตัวเอง หัวใจของเราอย่าให้ใครมาบังคับให้มันเดินทางที่ไม่อยากเดินเลยนะคะเพื่อรักษารอยยิ้มและเสียงหัวเราะแบบนี้ไว้พี่ทิวาต้องไฝว้คุณพ่อนะคะเราแบคเยอะอย่าไปกลัว (ยุแยงเบอร์สุด)
จันทร์เจ้านี่เป็นมนุษย์อะไรกันนะแค่น้องยิ้มก็ทำให้โลกยิ้มตามแล้ว ขำตอนเถียงกันเรื่องจริงใจน้องเราเราว่าได้คนเดียวความจันทร์เจ้านี้มันจันทร์เจ้าจริงๆ รีบบบอกพี่ทิวาเรื่องพี่ฟ้าเร็วๆ นะเผื่อกำลังใจะดีขึ้นเนาะ ><
อีกอย่างนึงความจันทร์เจ้าคือน้องเลี้ยงง่ายเนาะทำเป็นงอนพอพี่เค้าบอกจะซื้อเค้กให้ดีลเลย อยากฟัดดดจังเลยยยย~
-
รอให้เจอเจ้าลูกหมูก่อนเถอะแล้วจะหลงกันทั้งบ้าน
-
เชื่อดิ เดี๊ยวคุณพ่อเจอลูกหมูก็ต้องหลงรักเหมือนเรา อื้อ.. อยากฟัดมากๆ :hao5:
-
จากที่เคยเอาใจช่วยพี่ทิวาเรื่องพี่ฟ้ามาตอนนี้คงต้องเอาใจช่วยลูกหมูเรื่องพ่อพี่ทิวาบ้างแล้ว :a2: :a2:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
:L2: :pig4:
เพื่อเรา ชอบวลีนี้
-
ทิวาสู้ๆน้า :mew1:
ลูกหมูน่ารักใครๆก็รัก :กอด1:
:pig4: :pig4:
-
ให้คุณพ่อเจอน้องจิ๋วก่อน ยังไงก็ทนความน่ารักของน้องไม่ได้แน่
-
น่ารัก
ทิวาสู้ๆนะ
-
พี่ทิวาสู้ๆ :L2: ต้องผ่านอีกหลายด่าน
-
คุณพ่ออออออ มาม่าไม่ดีต่อสุขภาพในระยะยาวน้าาาาา
อย่าพยายามกินเลยยยยยย นะๆ
-
เอาใจช่วยทั้งสองคนจ้าาาาาา :mew1:
-
น่ากลัวทั้งบ้าน เรื่องแกล้งเนี่ย5555
-
ถ้าคุณพ่อได้เจอน้องชับบี้ คุณพ่อก็คงตกลุมรักเหมือนทุกๆคนนั่นแหละ ครึ ครึครึ
-
ต้องให้คุณพ่อเจอลูกหมูค่ะ น่ารักขนาดนี้คุณพ่อต้องหลงเหมือนทิวาแน่ๆ
-
ยิ่งอ่านจันทร์เจ้ายิ่งน่ารัก
:-[ :-[ :-[
-
ทั้งสองคนสู้ๆนะ ต้องผ่านไปได้ด้วยดีแน่นอน :L2:
-
เจอลูกหมูแล้วจะเปลี้ยนใจนะคุณพ่อ น้องน่าร้ากกก
-
ทิวามาเป็นสามีเราเถอะ
-
คุณพ่อก็เถอะ เจอความน่ารักของลูกหมูเข้าไปก็ต้องหลงรักกันบ้างล่ะ
-
สั้นนนนนนสุดดดดดดด :katai1:
รอตอนต่อไปปปง้าบบ
-
เราเชื่อว่าพ่อต้องยอมแน่ถ้าได้เจอลูกหมู~
-
ลูกหมูสู้ได้อยู่แล้วววว
-
ทิวาสู้ๆน้าาาาา :กอด1:
-
สู้ๆนะทิวา
-
เด็วคุณพ่อพี่ทิวาจะมึนๆ รักลูกหมูโดยไม่รู้ตัว 55
-
สู้ๆนะทิวา ระหว่างนั้นก็ระบายความเครียดลงที่จริงใจไปพลางๆ :hao7:
-
พาลูกหมูไปให้เจอสองสามครั้งทิวาหัวเน่าแน่ๆ หึหึหึ
-
มนุษย์แฟนเด็ก
26
มีความผูกมิตรพิชิตใจ
“กลับมาแล้วคร้าบบบบบ” เด็กแก้มกลมร้องบอก บ้านก็หลังโคตรใหญ่ใครจะได้ยินวะ ทิวากาลเดินตามคนอายุน้อยกว่าเข้าไปด้านใน สายตาก็สอดส่องสำรวจรอบ ๆ ไม่ใช่ว่าไม่เคยมา ทิวากาลเคยมาส่งเด็กแก้มกลมที่บ้าน แต่นี่เป็นครั้งแรกที่ได้เข้ามาข้างใน ปกติก็จอดอยู่แค่นอกรั้ว มาส่งก็ไม่กี่ครั้ง ดูจากภายนอกก็เดาได้ว่าต้องสมกับฐานะ
อัศวโยธินทร์... ถือว่าเป็นหนึ่งในตระกูลที่ทรงอิทธิพลเลยก็ว่าได้
“แรด พาผู้ชายเข้าบ้าน” ยังไม่ทันไรก็ต้อนรับกันเสียอบอุ่น ทิวากาลแทบข่มใจไม่ไหว คิ้วกระตุกยิก ๆ ไอ้เด็กเวรนี่
“พูดมากจัง เอานี่ไป” ส่งถุงเค้กให้น้องถือ “จริงใจสวัสดีทิวาสิ อย่าเสียมารยาท”
ไม่ทันแล้วมั้ง... อยากจะบอกไปแต่ทิวากาลก็เงียบ สบตากับจริงใจที่แสดงออกชัดเจนว่าไม่ชอบขี้หน้าเขา ร่างสูงเพียงยิ้มเบา ๆ ที่มุมปากเท่านั้น
“สวัสดี ...ครับ” ทีแรกจะไม่ครับแต่ตาเขียวปั๊ดของไอ้หมูหันส่งมาเสียก่อน ไม่ได้กลัว แต่เดี๋ยวคนอื่นจะว่าเอาได้ว่าเป็นเด็กไร้มารยาท ไม่ได้รับการอบรมสั่งสอน
“สวัสดีครับ” จริงเบ้ปาก หน้าก็ยิ้มอยู่หรอก แต่ใจคงอยากจะขยำคอเขาล่ะสิ ไอ้เสแสร้งเอ๊ย!
“หม่ามะอยู่ไหน?” เจ้าเด็กปีศาจชี้ไปที่ห้องนั่งเล่นก่อนจะเดินหนีพี่ชายกับทิวากาลไป ไม่อยากมองหน้า หัวร้อนไปหมด พี่ฟ้าก็ไม่อยู่ จริงใจคงทำอะไรมากไม่ได้ ดีไม่ดีอาจจะโดนแบนจากครอบครัวอีก เซ็ง
“ไปกันเถอะ” คว้าข้อมือทิวากาลมาจับไปพาเดินไปยังห้องนั่งเล่น ลูกหมูส่งเสียงทักทายสดใสก่อนพุ่งเข้าไปคลอเคลียหม่ามะ
“ทุกคนครับ นี่ทิวากาล รุ่นพี่ที่มหาวิทยาลัยของหนูเอง พี่ทิวา นี่หม่ามะ ป่าป๊ะ คุณตา คุณยายของเรา ส่วนนั่นจ๋าจ้า น้องสาวเราเอง”
“สวัสดีครับ ผมกาลครับ” มือหนาพุ่มไหว้บุคคลที่นั่งอยู่ในห้องนั่งเล่น
“สวัสดีจ้ะ นั่งก่อนสิ” คุณจอมจิตตรีบอก ทิวากาลยิ้มรับแล้วจึงนั่งลงที่โซฟาเดี่ยว ทุกสายตามองมาที่เขาราวกับจะประเมิน รอยยิ้มที่มุมปากทำให้ทิวากาลแอบขนลุกเล็กน้อย
“หู้วววว ตัวจริงหล่อกว่าในรูปอีกนะคะ!”
“รู้จักพี่ด้วยเหรอครับ?” ทิวากาลถาม จ๋าจ้าพยักหน้ารัวเป็นคำตอบ
“ไม่ก็รู้จักก็แย่แล้วค่ะ พี่จันทร์เจ้าพูดถึงบ๊อยบ่อย แล้วพี่กาลนะ แค่เปิดโซเชียลก็เจอค่ะ เพื่อนจ๋าจ้ายังรู้จักพี่กาลเลยค่ะ หวีดอยู่ทุกวัน บอกว่าอยากดะ----”
“จ๋าจ้า มีมารยาทหน่อยครับ” คุณจิรภาสปรามลูกสาว จ๋าจ้าหน้าเจื่อน ยิ้มแห้งส่งให้ทิวากาล
“ขอโทษค่ะ จ๋าจ้าตื่นเต้นไปหน่อย”
“ไม่เป็นไรครับ น่ารักดี”
“อะแฮ่ม!!” หม่ามะกับคุณยายหัวเราะเบา ๆ เมื่อป่าป๊ะกระแอมไอ เกิดหวงลูกขึ้นมาล่ะสิ “ไปที่ห้องอาหารเถอะ น่าจะพร้อมแล้ว ทานอะไรก่อนแล้วค่อยคุย”
“จริงใจ!” ลูกหมูแหวเสียงดังเมื่อเจ้าเด็กปีศาจตักผักบล็อกโคลี่กุ้งสดมาใส่จาน ถ้าตักกุ้งให้จะไม่โวยวายเลย ดันเอาของที่ไม่ชอบมาให้ ไอ้เด็กบ้า!
จริงใจยิ้มเยาะก่อนแลบลิ้นใส่พี่ชายก่อนต้องหน้าบึ้งเพราะทิวากาลดันเสนอหน้าตักบล็อกโคลี่ในจานของจันทร์เจ้าไปกินเอง ลูกหมูกะพริบตาปริบ ๆ แล้วยิ้มกว้าง แก้มกลมขึ้นสีระเรื่อให้จริงใจได้หมั่นไส้อีกรอบ เด็กปีศาจชำเลืองมองหาทีมงาน แต่ทุกคนกลับมียิ้มอ่อน ๆ ประดับหน้า อยากจะโทรตามพี่ฟ้ากลับมาจริง ๆ ไม่ได้ดั่งใจเลย!
“รู้ด้วยเหรอว่าลูกหมูไม่ชอบบล็อกโคลี่?”
“ครับ” ทิวากาลตอบสั้น ๆ คุณจอมจิตตรีพยักหน้าเบา ๆ หันไปสบตากับสามี
“คิดถึงพี่ฟ้าจังครับ”
“พี่จริงใจไม่มีพวกล่ะสิ” จ๋าจ้าทำหน้าล้อเลียนพี่ชาย จริงใจถลึงตาใส่ก็ไม่สำนึก จ๋าจ้ามีพวกเยอะแยะ ไม่กลัวหรอก แบร่ ๆ
ระหว่างมื้ออาหารเป็นไปอย่างเรียบง่าย ครอบครัวของเด็กแก้มกลมค่อนข้างเป็นกันเองและพูดดีกับเขาทุกคน ยกเว้นก็แต่เด็กปีศาจ ไม่รู้จงเกลียดจงชักอะไรเขานัก แต่ว่าทิวากาลก็ไม่ได้วางใจเสียทีเดียว ไม่รู้ว่าจริง ๆ ข้างในพวกท่านคิดอย่างไร ท้องฟ้าสงบบางทีก็ไม่ได้แปลว่าพายุจะไม่เกิดสักหน่อย...
เมื่อทานอาหารทั้งคาวและหวานเรียบร้อยแล้วก็ย้ายมาในห้องนั่งเล่น เจ้าเด็กแก้มกลมจัดการทุกอย่างเรียบไม่เหลือ ถ้าไปกินบุฟเฟต์คงคุ้มยิ่งกว่าคุ้ม แต่เวลาเห็นปากเล็ก ๆ เคี้ยวอาหารหนุบหนับ แก้มกลมบวมตุ่ยแล้วก็เพลินตาดี
“อายุเท่าไหร่แล้วล่ะ?”
“จะยี่สิบสองครับ”
“หนูจะสิบเก้า!”
“ไม่ได้ถามหนูครับ อยู่นิ่ง ๆ ไป”
“หม่ามะ ป่าป๊ะว่าหนู” หม่ามะส่ายหน้าอ่อนใจหันไปคุยกับคุณยาย โห อะไรอ่า ทำไมไม่ช่วยหนูเลย
“เด็ก ๆ ออกไปข้างนอกไป ผู้ใหญ่จะคุยกัน”
“หนูอยากอยู่ด้วย”
“ป่าป๊าาาาาาา” เอ่ยอ้อนลากเสียงยาวพร้อมกับโผเข้าไปกอดซบ แต่ป่าป๊ะก็ใจร้าย ไม่สนใจลูกหมูสักนิด “ให้หนูอยู่ด้วยนะ นะครับ นะนะ” ถ้าเป็นเวลาปกติหากเจ้าหมูอยากได้อะไรคุณจิรภาสคงยอมทุกอย่างไม่มีเงื่อนไข ตากลม ๆ ที่ช้อนมามองมันทำให้เขาแทบเป็นขี้ผึ้งลนไฟ ลูกใครทำไมน่ารักขนาดนี้นะ!
“ไป ๆ ลูกหมูมานวดให้ตาหน่อยมา” ลูกหมูกะพริบตาปริบ ๆ มองหน้าทิวากาลหงอย ๆ ระหว่างที่ถูกคุณตาพาออกไปจากห้องนั่งเล่น ไม่นานจากนั้นคุณยายก็ชวนหลานอีกสองคนออกไปบ้าง ปล่อยให้ทิวากาลได้อยู่กับจอมจิตตรีและจิรภาสตามลำพัง
“หม่ามะกับป่าป๊ะจะคุยอะไรกับทิวาเหรอครับคุณตา”
“ตาไม่รู้ นวด ๆ บีบไหล่ตาให้แรงกว่านี้อีกหน่อย” ลูกหมูปากยื่น ปิดปากเงียบไม่ถามต่อ เพราะถามไปก็ไม่ได้คำตอบอยู่ดี จึงแก้แค้นด้วยการลงน้ำหนักมือบนไหล่ของคุณตา แต่คุณตาดันชอบเฉยเลย เฮ้อ
“ทำไมถึงชอบจันทร์เจ้าเหรอจ๊ะ?”
“ไม่รู้เหมือนกันครับ เพราะรู้ตัวอีกทีก็ชอบไปแล้ว”
“อยากลองหรือเปล่า ดูท่าเราก็ไม่ได้จะมีท่าทีมาชอบผู้ชายอะไร” คุณจอมจิตตรีเอ่ยถามด้วยรอยยิ้มทว่าสายตาเต็มไปด้วยความจริงจัง
“ครับ ผมไม่ได้ชอบผู้ชาย และผมก็ไม่ได้อยากลองครับ”
“แน่ใจเหรอ?”
“ครับ” ทิวากาลตอบอย่างหนักแน่นพร้อมสบตากับคุณจอมจิตตรีและคุณจิรภาสไปด้วย
“รู้ใช่ไหมว่าเรารักจันทร์เจ้ามาก?”
“ทราบครับ”
“ก็ดี เพราะถ้าทำให้จันทร์เจ้าเสียใจคงรู้ใช่ไหมว่าจะเกิดอะไรขึ้น”
“....คงพอเดาได้มั้งครับ” ทิวากาลบอกพร้อมยิ้มเล็กน้อยที่มุมปาก จากนั้นก็มีเพียงความเงียบที่โรยตัวอยู่ ถ้าไม่นับเสียงจากโทรทัศน์น่ะนะ... จนกระทั่งผ่านไปเกือบสามนาที
“เฮ้อ พอเถอะ ไม่รู้จะถามอะไรแล้ว”
“ครับ?”
“จริง ๆ ก็ไม่มีอะไรจะคุยด้วยหรอกนะ ใช่ไหมจอม?”
“ถูก! เรียกไว้เพราะจะแกล้งลูกหมูน่ะ”
“แกล้ง? ทำไมครับ?”
“เห็นหน้ากังวล อยากรู้อยากเห็นของลูกหมูแล้วสนุกดี” คุณจอมจิตตรียักคิ้วหนึ่งข้างในขณะที่คุณจิรภาสแสยะยิ้ม ทิวากาลแทบยกมือตบหน้าผาก ที่เขาเกร็งไปทั้งหมดนั้นเสียเปล่าเหรอ บ้านนี้แกล้งลูกแกล้งหลานเป็นงานอดิเรกใช่ไหม
“ถ้าจันทร์เจ้ารู้จะไม่โกรธเหรอครับ?”
“เอาขนมให้กินก็หายแล้ว นี่ทริคเลยนะ กาลก็จำไว้ แค่หาของอร่อยให้ทาน รับรอง ต่อให้โกรธแค่ไหนก็ลืมทุกอย่าง ฮ่า ๆ”
“....ครับ แล้ว เอ่อ... คุณอาไม่มีอะไรจะถามผมจริง ๆ เหรอครับ”
คุณจอมจิตตรีส่ายหน้า “ไม่มีจ้ะ ถ้าจันทร์เจ้าได้เลือกแล้ว ก็ไม่มีอะไรต้องสแกนหรอก...มั้ง อีกอย่างลูกหมูถึงจะล้น ๆ แต่เขาฉลาดนะ ถ้าอะไรไม่ดีเขาไม่เข้าใกล้หรอก”
“ผมไม่ใช่คนดีนะครับ...”
“ไม่มีใครเป็นคนดี 100% หรอกนะ มันก็ปน ๆ กันไปนั่นแหละ หากกาลเป็นคนไม่ดีจริง ๆ แต่ดีกับลูกของอา เราก็
พอจะอนุโลมให้ได้ แล้วจากที่ดู ๆ มานี่ กาลเองก็ดูท่าจะดูแลลูกหมูได้นะ”
“ขอบคุณครับ” ทิวากาลยกมือไหว้ “ถามได้ไหมครับว่าทำไมถึงไม่ห้ามผมกับจันทร์เจ้า?”
“ห้ามแล้วได้อะไรล่ะ? ความเศร้าซึมของลูกเหรอ? คิดว่าคนเป็นพ่อแม่อยากเห็นลูกหมูไม่มีความสุขหรือไง หือ?”
“นั่นสินะครับ”
“ถามแบบนี้ที่บ้านห้ามล่ะสิ รู้แล้วเหรอ?”
ทิวากาลยิ้มแห้ง ยกมือลูบท้ายทอย “รู้แล้วครับ ผมเพิ่งบอกวันนี้เอง แม่กับพี่น้องผมไม่มีปัญหากับเรื่องนี้ แต่ว่าพ่อผมเขา...”
“หึหึ” รอยยิ้มที่ปรากฏบนใบหน้าของคุณจิรภาสทำเอาทิวากาลขนลุกแปลก ๆ
“เรื่องแบบนี้มันค่อนข้างละเอียดอ่อนนะ ยังไงเสียพ่อแม่ก็ต้องการสิ่งที่ดีที่สุดให้กับลูก เขาคงจะตกใจที่จู่ ๆ ก็พรวดพราดไปบอกแบบนั้น กาลต้องค่อย ๆ อธิบายให้พ่อเขาเข้าใจ”
“ครับ คุณอา”
“ไม่มีอะไรแล้วล่ะ ไปหาลูกหมูเถอะ”
“ขอบคุณครับ” ร่างสูงยกมือไหว้พร้อมรอยยิ้มจากใจ ก่อนจะขอตัวออกมา พ่นลมหายใจอย่างโล่งอก ไม่คิดว่าจะง่ายขนาดนี้ แต่ก็ดีแล้ว
ตู้ม!!!
ทิวากาลรีบวิ่งเข้าไปที่สระว่ายน้ำเมื่อเห็นจันทร์เจ้าตกลงไป เขาเกือบจะกระโดดลงไปแล้วถ้าจ๋าจ้าไม่ดึงและจริงใจและกางแขนกั้นไว้ก่อน เด็กแก้มกลมโผล่ขึ้นมาเหนือน้ำก่อนจะตะโกนว่าน้องชายที่จงใจแกล้งให้ตัวเองตกน้ำ จริงใจหัวเราะพอใจ ไม่มีการช่วยใด ๆ ทั้งนั้น แต่โมโหอยู่ไม่นานเจ้าเด็กแก้มกลมก็แหวกว่ายไปมาอยู่ในสระกว้าง ไม่รู้เลยหรือไงว่าเขาตกใจแค่ไหนหลังจากที่เดินมาที่สระว่ายน้ำตามที่แม่บ้านได้บอกแล้วมาเห็นเด็กแก้มกลมตกไปในสระ
“เล่นอะไรกัน”
“จริงใจแกล้งเรา”
“ขี้ฟ้อง!”
“ก็ทิวาถาม พี่ไม่ได้ฟ้อง!” จันทร์เจ้าแหวใส่พร้อมกับวักน้ำใส่น้องชาย แต่เจ้าเด็กปีศาจนั่นกระโดดหลบไปแล้ว
“ขึ้นมาได้แล้ว”
“จริงใจช่วยพี่หน่อย” ลูกหมูลอยเข้าไปเกาะขอบสระ ยื่นมือข้างหนึ่งไปให้น้องชายพลางกะพริบตาปริบ ๆ ออดอ้อน
จริงใจหรี่ตามองก่อนแสยะยิ้มแล้วตอบกลับไปอย่างเย็นชา “ไม่”
“เจ้าเด็กปีศาจ ไม่มีน้ำใจ!”
“ถ้าพี่บริสุทธิ์ใจเค้าก็จะช่วยนะ เรียกไปนี่จะดึงเค้าลงน้ำล่ะสิ นู่น บันไดก็มี ไม่งั้นก็กระโดดขึ้นมา” ลูกหมูหน้ามุ่ยเมื่อโดนรู้ทันก่อนจะปืนขึ้นจากสระโดยไม่ใช้บันได พอขึ้นจากน้ำแล้วหนาวชะมัดเลย เจ้าเด็กแก้มกลมยิ้มกริ่ม พุ่งเข้าไปกอดจริงใจแล้วดุนศีรษะสะบัดไปมาจนหยดน้ำที่เกาะอยู่กระเด็นไปทั่ว ยิ่งจริงใจโวยวายจันทร์เจ้าก็กอดแน่นขึ้น โดยมีจ๋าจ้านั่งหัวเราะอยู่ และทิวากาลที่ส่ายหน้าอ่อนใจ เพี้ยนโคตร ๆ
“ไปอาบน้ำเปลี่ยนชุดได้แล้วเตี้ย”
“แหงะ” เมื่อจันทร์เจ้าปล่อยแขนออก จริงใจก็ดันหน้าผากพี่ชายให้หงายเงิบ ยังไม่ทันเอาคืนก็โดนสายตาดุ ๆ ของทิวาจ้องมา ลูกหมูจึงวิ่งกลับเข้าบ้านและฉุดแขนน้องสาวไปด้วย
จริงใจหมุนตัวหันหลังให้ทิวากาลแต่ไม่ได้เดินหนีไปไหน มือหนาล้วงกระเป๋าไว้หนึ่งข้างและอีกข้างล้วงเอาโทรศัพท์มือถือมากดเล่น ความจริงแล้วจริงใจไม่ได้มีความรู้สึกเกลียดทิวากาลเลยสักนิด แต่ไม่อยากคุยด้วย ทิวากาลลอบถอนหายใจเบา ๆ ขณะที่มองน้องชายของเด็กแก้มกลม ท่าทางเจ้าเด็กปีศาจนี่จะไม่ชอบเขาจริง ๆ แฮะ
คิ้วเข้มยกขึ้นสูงเมื่อมองเห็นสิ่งที่ปรากฏอยู่บนหน้าจอโทรศัพท์ของจริงใจ เขาไม่ได้ตั้งใจจะยุ่ง แต่การที่เห็นว่าเด็กปีศาจกำลังอมยิ้มอยู่นั่นทำให้ทิวากาลอยากยุ่ง
ชักเห็นทางสว่างที่จะได้ผูกมิตรกับเด็กนี่แล้วสิ หึหึ
“ชอบเหรอ?”
“อะไร?”
“คนในรูปนั่นไง”
“ก็แย่ละ” จริงใจพึมพำ ขมวดคิ้วมองทิวากาลและเบี่ยงโทรศัพท์หลบ รู้สึกเกลียดยิ้มบนหน้าหล่อ ๆ นั่นเฉยเลย ยิ้มเหมือนรู้ทัน ยิ้มเหมือนเหนือกว่า
“แต่ภัคไม่ชอบคนอายุน้อยกว่านี่”
เด็กปีศาจชะงักขมวดคิ้วแน่นกว่าเดิม จ้องหน้าทิวากาลนิ่ง ทำไมผู้ชายคนนี้รู้จักตัวหอมของเขา แล้วทำไมรู้ว่าตัวหอมไม่ชอบคนอายุน้อยกว่า หรือว่าทิวากาลกับณภัคจะมีความสัมพันธ์พิเศษอะไรกัน
“คิดอะไรไปถึงไหน ภัคเป็นเพื่อนกับน้องสาวพี่เลยรู้จักกัน นายน่ะ ชอบเหรอ?”
“ไม่ได้ถามสักหน่อย”
“สีหน้าออกขนาดนั้นคงคิดอะไรดี ๆ หรอกนะ”
“ว่าผมเหรอ?”
“เปล่า” ทิวากาลไหวไหล่ “จันทร์เจ้ารู้หรือเปล่าว่าเรามีคนที่ชอบแล้วเนี่ย?”
“ไม่” พูดไปแล้วก็อยากตบปากตัวเอง การบอกไปแบบนั้นก็เท่ากับเขายอมรับน่ะสิว่าชอบณภัค “คุณมั่วหรือเปล่า รู้จักณภัคจริง ๆ เหรอ”
“ให้โทรหาไหมล่ะ?” จริงใจมองนิ่ง ไม่ตอบ แต่การเงียบก็ถือว่าเป็นคำตอบให้ทิวากาล ร่างสูงเอาโทรศัพท์มือถือของตัวเองออกมาแล้วกดโทรออกไปยังบุคคลที่สามซึ่งเป็นประเด็นอยู่ตอนนี้โดยไม่ลืมเปิดสปีกเกอร์ด้วย
“เฮลโล”
(“พี่กาลลลลล โทรหาภัคทำไม คิดถึงเหรอ?”) เด็กปีศาจหน้าบึ้ง เชื่อแล้วแหละว่ารู้จักจริง ๆ และหงุดหงิดมากที่ณถัคตอบรับเสียงร่าเริงมากขนาดนั้น ไม่เห็นเหมือนเวลาคุยกับเขา เอาแต่ทำเสียงรำคาญใส่
“อือ คิดถึง”
(“อย่ามาพูดแบบนี้พี่กาล ถ้าภัคหวั่นไหวขึ้นมาใครจะรับผิดชอบ”)
“มีแฟนแล้วจะมาหวั่นไหวอะไรกับพี่”
(“มีแฟนที่ไหน ไม่มี!”)
“อ้าวเหรอ” ทิวากาลว่ากลั้วหัวเราะและชำเลืองมองอีกคนที่อยู่ด้วย จริงใจจ้องมองเพียงแค่โทรศัพท์ในมือเขาเท่านั้น
(“ใช่น่ะสิ! เบื่อแล้ว ขี้เกียจ มีแต่อะไรก็ไม่รู้ ภัคไม่โอเคคคคคคคค”)
“ไม่ลองเปลี่ยนแนวดูล่ะ คบเด็กงี้”
(“ฮอลลลล ภัคไม่อยากมีลูกนะครับพี่กาล!”)
“พี่ไม่ได้หมายถึงเด็กประถมนะภัค อ่า... เด็กอายุสิบเจ็ดก็น่าจะเป็นเด็กดี เลี้ยงง่ายนะ หึหึ” จริงใจชะงัก เหลือบมองหน้าคนพูด ริมฝีหยักเม้มเข้าหากัน แต่ใครจะรู้ว่าว่าณภัคก็ชะงักไปเช่นกัน
(“เด็กผีน่ะสิ!”) ณภัคแหว (“ไม่คุยกับพี่กาลละ!”)
“โอเค แค่นี้แหละ พี่โทรไปกวนเฉย ๆ”
(“บ๊ายบายครับ”)
จากนั้นสัญญาก็ถูกตัดไปโดยทิวากาล ร่างสูงสบตากับเด็กอายุสิบเจ็ดพร้อมยิ้มมุมปาก
“เชื่อหรือยัง?”
“อือ” จริงใจขานรับในลำคอ “สนิทกันมากหรือเปล่า?”
“อะไรสนิทกันเหรอ”
จริงใจกลอกตา “คุณกับณภัค”
“เรียกพี่ก็ได้นะ”
“ก็แย่ละ ตอบ ๆ มาเหอะ”
“หึ สนิทระดับหนึ่ง”
“ระดับหนึ่งนี่มันขนาดไหนเล่า!” ทิวากาลยักไหล่ ไม่ตอบ ปล่อยให้จริงใจไปคิดเอาเอง “ผมจะบอกไอ้หมูว่าพี่นอกใจมัน!”
ร่างสูงหัวเราะลั่น ทั้งประโยคที่เด็กอายุน้อยกว่าเอ่ยขึ้นและทั้งสรรพนามที่อีกฝ่ายใช้เรียกตัวเขาได้เปลี่ยนไป จริงใจที่พอเห็นทิวากาลหัวเราะก็ยิ่งหงุดหงิดหัวเสียไปใหญ่
“พี่กับภัคเป็นแค่พี่น้อง ไม่ต้องห่วงน่า” จริงใจยังคงหน้าบึ้งไม่หาย “ชอบภัคจริง ๆ เหรอ”
“อือ”
“ณภัคน่ะ เห็นหยิ่ง ๆ ไม่สนใจใครแบบนั้น จริง ๆ แล้วไม่ใช่แบบนั้นหรอก เอาใจเยอะ ๆ ใจดีกับเขาหน่อย ไม่นานก็ใจอ่อนเองแหละ”
“เขาไม่ชอบเด็ก”
“ใช่ เพราะภัคต้องการคนที่สามารถดูแลภัคได้ เลยคบแต่คนอายุมากกว่า”
“มันก็ไม่เสมอไปป่ะวะ” จริงใจบ่นตัวเอง ทิวากาลพยักหน้าเห็นด้วยเพราะได้ยินสิ่งที่เด็กปีศาจพูด “เขามีปมเหรอ?”
“จะว่าแบบนั้นก็ได้ พี่ไม่บอกนะ อยากรู้ก็ไปถามภัคเอง”
“พี่รู้เหรอ?” ทิวากาลพยักหน้า “บอกผมไม่ได้เหรอ?”
“บอกได้ แต่ภัคคงไม่อยากให้คนอื่นรู้ ทางที่ดีนายควรให้เขาบอกด้วยตัวเองดีกว่า”
“ก็แย่ละ”
“รู้จักกับภัคได้ยังไง นานหรือยัง?”
จริงใจเงียบไปพักนิ่ง สบตากับทิวากาลแล้วแสยะยิ้ม “ไม่บอก”
ทิวากาลกลอกตาขึ้นฟ้า ขณะที่จริงใจหัวเราะในลำคอแล้วเดินกลับเข้าไปในบ้าน ร่างสูงไหวไหล่ ไว้ค่อยไปตะล่อมถามกับณภัคก็ได้ เอ... ถ้าหากบอกเด็กแก้มกลมว่าน้องชายปีศาจของเจ้านั่นกำลังมีความรักล่ะ จะเกิดอะไรขึ้นนะ หึหึ
“พี่ทิวา!!” ช่วงขายาวหยุดชะงักแล้วหันกลับไปมองเจ้าของเสียงเรียก เจ้าเด็กแก้มกลมกึ่งเดินกึ่งวิ่งเข้ามาหา ตัวนิ่มอาบน้ำหอมฉุย แต่งตัวด้วยชุดนอนเนื้อบางสีฟ้าอ่อนขาสั้นแขนสั้น ผิวขาวนวลกับกลิ่นหอม ๆ นั่นล่อตาล่อใจเขาจริง ๆ
“เดินช้า ๆ ก็ได้”
“พี่จะกลับแล้วเหรอ?”
“อือ ดึกแล้ว”
“ว้า เรายังไม่ได้ถามเลยว่าคุยอะไรกับป่าป๊ะหม่ามะ”
“คุยปกตินั่นแหละ ไม่มีอะไรหรอก”
“ไม่โดนแกล้งใช่ไหมครับ?” ทิวากาลส่ายหน้าเป็นคำตอบ “นึกว่าจะโดนแกล้งเสียอีก แย่จัง”
“เดี๋ยว ๆ ดีใจหรือเสียดายที่พี่ไม่โดนแกล้งฮะ?”
“เสียดาย เอ๊ย ก็ต้องดีใจสิค้าบบบบ คิคิ”
ยื่นมือไปดึงแก้มยุ้ยหนึ่งทีด้วยความมันเขี้ยว ก่อนจะเดินคู่กันออกไปนอกบ้าน ทิวากาลบอกลาผู้ใหญ่ทั้งสี่ท่านเรียบร้อยแล้ว ความจริงก็อยากจะรอให้จันทร์เจ้าลงมาก่อน แต่เพราะไม่อยากรบกวนมากเพราะเวลาก็ล่วงเลยมานาน คนอื่น ๆ จะได้พักผ่อน
“พี่จะกลับบ้านหรือคอนโดครับ?”
“คอนโด ใกล้กว่า”
“อ๋อ ขับรถดี ๆ นะครับ”
“ครับ” จันทร์เจ้าถอยออกมา ให้ทิวากาลได้ขึ้นรถ แต่ว่าคนนิสัยไม่ดีกลับเดินเข้ามากอดเราไว้เฉยเลย ตากลมเบิกโพลงก่อนยกแขนกอดตอบ “พี่มีความสุขมาก ขอบคุณนะ”
“ขอบคุณเราทำไม เราไม่ได้ทำอะไรสักหน่อย”
“ถ้าไม่ได้เจอเรา พี่คงไม่รู้จักความสุข”
แก้มกลมขึ้นสีระเรื่อกับประโยคหวานเลี่ยนที่ออกมาจากปากของทิวากาล ใครจะไปคิดว่าคนอย่างทิวากาลจะพูดอะไรแบบนี้เป็นด้วย ทั้งเขินทั้งขนลุกไปในเวลาเดียวกันเลย แต่ถ้าบอกทิวาออกไปแบบนี้คงโดนดึงแก้มจนยืดแน่นอน
“เราดีใจที่พี่มีความสุข”
“จูบหน่อย”
ตุบ!
กำปั้นเล็กทุบเข้ากลางแผ่นหลังกว้างทันที ผละออกจากอ้อมกอดอุ่น กอดอกทำหน้ามุ่ยปากยื่น ทิวากาลหัวเราะอารมณ์ดีกับสีหน้าของเด็กแก้มกลม ทำตัวน่าโดนรังแกอีกแล้ว
“กลับไปเลย!”
“ไล่พี่เหรอ”
“เออ! ไปเลย ไป๊ ชิ่ว ๆ”
“เดี๋ยวจะโดนนะเตี้ย”
“ใครกลัวล่ะ แบร่!” ชี้หน้าคาดโทษเจ้าเด็กเตี้ยไว้ก่อน ปล่อยให้ตายใจแล้วจึงรีบโฉบเข้าไปกดจมูกโด่งสันลงบนผิวแก้มนวลเร็ว ๆ แล้วผละออก เด็กน้อยยกมือทาบแก้มข้างที่โดนหอม ตากลมกะพริบปริบ ๆ อ้าปากหวอและหน้าขึ้นสีเข้มลามไปถึงใบหู
“เรา เราจะฟ้องพี่ฟ้า! จะบอกว่าพี่ลวนลามเรา!”
“เฮ้ย!”
“ทิวานิสัยไม่ดี จะฟ้องพี่ฟ้า แง”
“อ้าว ๆ อย่าแงดิ”
“ไม่รู้แหละ จะให้พี่ฟ้าตีทิวาเลย แก้มเราร้อนมาก ๆ จะระเบิดอยู่แล้ว ฮือ”
ทิวากาลยิ้มกว้างกับคำพูดน่ารักจากเด็กแก้มกลม “เขินเหรอครับ?”
“อือ” คำตอบตรงไปตรงมา ยอมรับแบบง่าย ๆ ของเจ้าเด็กน้อยทำให้ทิวากาลยิ่งอารมณ์ดี เอาเป็นว่าเขาเลิกแกล้งดีกว่า เดี๋ยวเด็กได้ระเบิดตัวเองไปจริง ๆ หึหึ
“ฮ่า ๆ โอเค พี่กลับแล้วนะครับ”
“ครับ”
“Goodnight”
จันทร์เจ้าโบกมือบ๊ายบายทิวากาลที่ขับรถออกไป จากนั้นจึงวิ่งกลับเข้าบ้านแล้วตรงเข้าห้องนอนตัวเองทันที กระโดดไปนอนกลิ้งบนเตียง มือยังทาบไว้บนแก้มไม่ละออกไปไหน งือ ทิวาน่ะ ทำอะไรก็ไม่รู้ เราจะบ้าตายอยู่แล้วนะ คนบ้า!
TBC
สวัสดีครับโผมมมมมม ~
ตอนนี้ก็ไม่มีอะไร ชื่อตอนกับเนื้อเรื่องไม่เข้ากันก็อย่าถือสาเลยนะคะ คิดไม่ออก พฮืออออออออ
ในส่วนของ ตัวหอม ตัวหอมเป็นคำที่จริงใจใช้เรียกณภัค(ในใจ)ค่ะ
เพราะตอนโดนชน(ตอนเจอกันครั้งแรก)กลิ่นของณภัคก็ติดจมูกจริงใจไป (เด็กปีศาจประทับใจแรง)
จริง ๆ มีอธิบายไว้ในเรื่องของนางเอง แต่ยังไม่ลงเลยกลัวจะงงกัน .__.
ขอบคุณคนอ่านทุกท่านที่แวะเข้ามานะคะ ไว้เจอกันตอนหน้านะค้าบบบบ
บั๊บบัย
-
หวานมากกกกกกกกกก
-
ทิวา คนบ้าาาาา :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
-
โอ้ยยย เขินๆๆๆ รอก้าวต่อไปของทั้งคู่
-
รอวันลูกหมูไปเปิดตัวบ้านทิวาบ้าง ฮาาา
ดูซิว่าจะทำได้กี่แต้มม
ขอบคุณคนเขียนนะคะ กอดดดด
-
หวานนนนนน หวานเกินไปแล้ว โอ๊ย มดขึ้นๆๆ :ling1:
-
:mew1: :mew1:
-
แก้มร้อนหมดแล้ววววว น่ารักจริงๆ เลยเจเจ
-
:hao7:
-
ขยับเข้าใกล้อีกนิด
-
:L2: :pig4:
-
ลูกหมูเขินนนนนน อิอิ
พ่อทิวาจะต้องหลงรักลูกสะใภ้ สู้ๆ
-
อิจ
-
เอาใจช่วยให้คุณพ่อเข้าใจไวๆ
-
น่าร๊ากกกกกกกกกกกกก
จริงใจแพ้เลย 5555555
-
ต่อหน้าละปากเสียใจ ลับหลังนี่มีความตั้งชื่อเล่น ตัวหงตัวหอม อิอิ
ทิวากับการมาบ้านลูกหมูผ่านไปด้วยดี รอดูสิลูกหมูจะป่วนบ้านทิวาขนาดไหน
-
:hao3: :hao3:
-
หวานจนมดขึ้นหมดแล้วววว
-
คิดถึง"จริงใจ"จังเลย.
-
:katai1: ละมุนขนาดดดด
-
:pig4:
-
มีความน่ารัก :katai2-1:
-
จริงใจเริ่มแพ้ทางพี่กาลละ
-
:-[ :-[
ชอบครอบครัวลูกหมูที่ชอบแกล้งลูกหลานตัวเอง
และยังนึกถึงความสุขของลูกหลานด้วย
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
งื้ดดดดด
น่าร๊ากกกกกกก
อยากอ่านของจริงใจด้วยงื้ออออออออออออ
:mew1:
-
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[
-
:o8: :o8: :o8: :o8: :o8: :o8: :o8: :o8: :o8: :o8:
-
ยิ่งอ่านยิ่งรักจันทร์เจ้า
-
หวานจริงๆคู่นี้ อยากอ่านคู่ของจริงใจต่อแล้ว
-
เจเจโดนปะป๊าหมะม๊าแกล้งซะแล่ว
-
5555 ณภัคคือตัวแปรที่จะทำให้ทิวาได้จริงใจเป็นพวกสินะ
-
ขี้แกล้งกันจริงๆบ้านนี้
-
น่ารักกกกกกกก :o8:
-
มีความมุ้งมิ้งงุ้งงิ้ง น่ารักอ่า :-[
เอ่อ ลูกหมูเอ๊ย แค่โดนหอมแก้ม ยังร้อนขนาดนี้
ถ้าโดนจุ๊บจะไม่ระเบิดเลยหรา :o8: รอๆๆๆ อิอิ
ขอบคุณคนเขียนค่า ติดตามๆๆ :L2:
-
มีความน่ารักอ่านแล้วยิ้มได้ตลอดเลยสำหรับเรื่องนี้อยากอ่านทุกวันมีความหลงรักแก้มกลมของพี่ทิวา
จันทร์เจ้านี่เป็นมนุษย์อะไรทำไมทำอะไรก็ดูน่าเอ็นดูไปทุกอย่างเลย หลงมากขึ้นทุกตอน
พี่ทิวานี่ก็น่ารักกับน้องขึ้นทุกวันอะ ชอบความเอาใจใส่ในเรื่องเล็กๆ น้อยเช่นน้องชอบไม่ชอบอะไรแบบนี้
ชอบเวลาน้องอ้อนพี่ทิวามีความอยากฟัดแก้มกลมๆ ของนาง ขำตอนนางเขินแล้วโวยวายจะฟ้องพี่ฟ้า
พี่ทิวามาถูกทางละค่ะจริงใจต้องเจออะไรแบบนี้เด็กปีศาจ แต่ชอบความหวงพี่ของจริงใจนะน่ารักดี
แต่ชอบมากกว่าคือตอนที่นางชอบภัคนี่แหละมีความเคมีเข้ากันมากๆจริงๆ ลองหันมองเด็กบ้างก็ดีนะภัค
เชื่อว่าถ้าเป็นจริงใจต้องดูแลภัคได้แน่ๆ ดูความหลัวของน้องเสียก่อน 555555
-
พี่กาลสู้ๆ
จริงใจ พี่กาลน่ะ ใจดีกับจันทร์เจ้าคนเดียวเหอะ
ถ้าจริงใจอยากก้าวหน้าเรื่องคนตัวหอม จริงใจต้องยอมเป็นพวกทิวากาล
อย่าแอบเล่าเรื่องกุ๊กกิ๊กของพี่กาลกับจันทร์เจ้าให้พี่ฟ้าฟัง
-
มนุษย์แฟนเด็ก
27
มีความคุมโทนไม่อยู่
เวลาเที่ยงวันตะวันตรงหัว ภายในโรงอาหารเต็มไปด้วยนักศึกษาทั้งในคณะและต่างคณะ ลูกหมูและผองเพื่อนนั่งทานข้าวและคุยเล่นไปตามประสา ที่พิเศษไปกว่าทุกวันก็คือวันนี้มีพี่รหัสสุดสวยมานั่งด้วย บรรยากาศเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะและรอยยิ้ม จันทร์เจ้าเองก็หัวเราะสนุกสนาน และยิ้มขำเมื่อฟินน์หัวเราะจนสำลัก ไม่รู้เรื่องที่รุ่นพี่เล่ามันตลกจริง ๆ หรือพวกเราเส้นตื้นกันแน่
“แล้วตอนนั้นพี่ทำยังไงคะ?”
“โอ๊ยยย วิ่งสิคะ จะรออะไร หน้างี้ชาไปหมด” เราหัวเราะกันเสียงดังอีกครั้ง นึกภาพออกเลยว่าเป็นยังไง พี่ซันนี่เล่าว่าเคยทักคนผิด เข้าไปกอดแขนแบบมั่นใจมากว่านี่เพื่อนแน่นอน แต่พอหันมากลับไม่ใช่ แถมยังเกือบโดนแฟนเขาตบอีกด้วย
“ผมไม่คิดว่าพี่จะเด๋อขนาดนี้ ฮ่า ๆๆ”
“ซันนี่มันเด๋อกว่านี้อีกค่ะน้องเบสท์ขา ที่เห็นสวยเรียบร้อยนี่สร้างภาพค่ะ!!”
“เชื่อแล้วค่ะพี่ ฮ่า ๆๆ”
“โอ๊ย เลิกหัวเราะกันได้แล้ว เดี๋ยวแม่เอาช้อนตีปาก” ซันนี่พูดพร้อมกับชูช้อนขึ้นชี้หน้าคาดโทษทุกคนที่หัวเราะขบขันไม่เว้นแม้แต่น้องรหัสตัวนุ่มแก้มนิ่มอย่างจันทร์เจ้า
“สวยมักนกตลกมักได้นะพี่”
“พี่ทั้งสวยทั้งตลกยังไม่ได้ผู้สักคนเลยค่ะคุณน้อง!” จันทร์เจ้าหัวเราะกลิ้งอีกครั้งหลังจากพี่ซันนี่เอ่ยออกมา ซ้ำยังสะบัดผมและเชิดหน้าขึ้นประกอบด้วย
“คุยอะไรกันน่าสนุกจังเลยนะจ๊ะ” ทุกคนพร้อมใจกันกลอกตาเมื่อมีคนเข้ามาแทรกบทสนทนา “เสียงดังจนได้ยินทั่วโรงอาหารเลย อยากคุยด้วยจัง”
“สาระแน” เบลล์เพื่อนของซันนี่กัดฟันพูดก่อนจะปั้นหน้ายิ้มให้กับฟาง “ไม่มีเพื่อนคุยด้วยเหรอจ๊ะ ถึงจะมาคุยกับคนอื่นเขา”
“แหม ก็แค่เห็นว่าหัวเราะกันเลยสงสัยว่าคุยเรื่องอะไรเท่านั้นแหละจ้ะ”
“ฟางมีอะไรหรือเปล่า พูดมาตรง ๆ ดีกว่า”
“โธ่ ซันนี่ ทำไมถามแบบนั้นล่ะ ฟางก็แค่เข้ามาทักเฉย ๆ นะ” ฟางฉีกยิ้มหวาน แต่ใครมองก็รู้ว่าเสแสร้ง “อุ๊ย นั่นเด็กพี่กาลไม่ใช่เหรอ ว้าย คู่หมั้นกับกิ๊กนั่งด้วยได้ด้วยเหรอเนี่ย”
คนถูกพาดพิงตวัดตามอง ฟางยิ้มหยันส่งให้กับจันทร์เจ้า ผู้คนรอบข้างที่ได้ยินเริ่มส่งเสียงฮือฮาเซ็งแซ่
“รักกันหรือหน้าด้านเนี่ย หืม น้องไม่ละอายใจเลยเหรอคะ ที่แย่งแฟนพี่รหัสตัวเอง เอ๊ะ หรือจะสามัคคีชุมนุม”
จันทร์เจ้ายังคงเงียบ ไม่เอ่ยอะไรออกไป เพียงแค่ยิ้มบาง ๆ และปล่อยให้ฟางพล่ามไปคนเดียว
“ฉันกับพี่กาลไม่ได้เป็นอะไรกัน อย่าปากพล่อยให้คนเขาสมเพชเลยฟาง”
“ซันนี่!!” ฟางตวาดลั่น “ใคร ๆ เขาก็รู้กันไม่ใช่เหรอว่าเธอเป็นคู่หมั้นพี่กาล อย่าโง่ให้หน้าซื่อ ๆ ของอีเด็กนั่นหลอกเอาสิ เธอไม่ได้โง่ไม่ใช่เหรอซันนี่”
“ใช่ ฉันไม่ได้โง่ เธอนั่นแหละที่โง่ อย่ามากวนน้องฉันดีกว่า จะไปไหนก็ไป ก่อนเรื่องมันจะใหญ่ไปมากกว่านี้”
“คิดว่าฉันจะกลัวหรือไง”
“พี่ฟางต้องการอะไรครับ?”
“ต้องการให้แกเลิกยุ่งกับพี่กาลไง พี่กาลน่ะ เขาต้องคู่กับคนดี ๆ สิ!”
“อ๋อ” จันทร์เจ้าลากเสียงยาว “คนดี ๆ แบบไหนเหรอฮะ? แบบพี่ฟางเหรอ?”
“อย่ามากวนประสาทฉันนะอีตุ๊ด!”
“ผมแค่ถามเอง ทำไมต้องว่ากันแบบนี้ด้วยล่ะครับ”
“เหอะ! เชิดไปเถอะ คอยดูพี่กาลทิ้งเมื่อไหร่ฉันจะสมน้ำหน้าให้ พี่กาลน่ะ เขาไม่จริงจังกับตุ๊ดอย่างแกหรอก”
“เหมือนที่ทิวาไม่จริงจังแล้วทิ้งพี่ฟางใช่ไหมครับ?”
“แก!!!” ฟางชี้หน้าและกรีดร้องเสียงแหลม ในขณะที่ฟินน์กับเบสท์แปะมือกัน คนอื่น ๆ ที่ได้ยินก็หัวเราะกันเบา ๆ ลูกหมูเอียงคอเล็กน้อยและระบายยิ้มหวาน ทว่ามันกลับยิ่งยั่วไฟโมโหของฟางให้ยิ่งโหมกระหน่ำ
“พอเถอะฟาง คนมองกันเยอะแล้ว ไม่อายหรือไง”
“หุบปากซันนี่! เธอยอมให้อีเด็กนี่แย่งพี่กาลไป แต่ฉันไม่ยอม!!”
“ผมไม่ได้แย่งทิวาจากใครสักหน่อย”
“หน้าด้าน!”
“สงสัยเพื่อนผมจะมีพี่ฟางเป็นไอดอลนะครับ”
“ใครพูดกับแกอีตุ๊ด พวกแกมันก็วิปริตกันหมด ยี๋!!”
“อ้าวเฮ้ย พูดแบบนี้อยากตายหรือไง ตุ๊ดก็ทำคุณท้องได้นะครับ!!” เบสท์เอ่ยอย่างฉุดเฉียวพร้อมพับแขนเสื้อขึ้น
“กรี๊ดดดดด!”
“มีเรื่องอะไรกัน!” เสียงเข้มตวาดลั่น ทิวากาลกวาดมองรอบ ๆ ด้วยสายตาคมกริบที่ทำเอาทุกคนหลบสายตา ยกเว้นอยู่คนเดียวก็คือเด็กแสบของเขา จันทร์เจ้ายักไหล่และเบ้ปากในเวลาเดียวกัน ฟางที่เห็นทิวากาลเข้ามาก็รีบปรี่เข้าไปหาแขนเรียวที่กำลังจะยกกอดต้องค้างไว้เพราะสายตาของร่างสูง
“พี่กาลขา ช่วยฟางด้วยนะคะ ฟางโดนแกล้ง”
“ใครกันที่หน้าด้าน” จันทร์เจ้าพูดกับตัวเองเสียงเบา มือเล็กจับช้อนขึ้นมาตักข้าวทานเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“ตอแหลหรือเปล่าคะคุณน้อง หนังหน้าอย่างน้องฟางไม่น่าปล่อยให้ใครแกล้งนะคะ” ชมพู่เหยียดยิ้มหวานเดินเข้าไปแทรกกลางและกระแทกฟางให้กระเด็นออกไปก่อนกอดแขนทิวากาลเอาไว้
“พี่ชมพูหาว่าฟางโกหกหรอคะ!”
“แหม ยังจะให้แปลอีกเหรอจ๊ะ?”
“เตี้ย มีเรื่องอะไร?”
“พี่ฟางเข้ามาระหว่างที่เราคุยกันอยู่ แล้วก็มาบอกว่าเราไปแย่งแฟนพี่รหัสตัวเอง แล้วก็แย่งพี่ทิวาจากพี่ฟางกับพี่ซันนี่ด้วย เราไม่ได้แย่งสักหน่อย แถมยังบอกว่าเดี๋ยวพี่ก็ทิ้งเรา เพราะไม่จริงจังด้วย”
“ม ไม่จริงนะ มันโกหก!” ฟางลนลานเมื่อทิวากาลจ้องเขม็ง
“บอกแล้วใช่ไหมว่าอย่ามายุ่งกับเด็กนี่ อยากตายนักใช่ไหม!!!” เสียงตะคอกทำให้ทุกคนสะดุ้งและกลืนน้ำลายลงคออย่างหวาด ๆ “เขาไม่ได้แย่งฉันจากใคร เพราะฉันไม่เคยมีแฟน และฉันกับซันนี่ก็ไม่ได้เป็นคู่หมั้นกัน บอกดี ๆ แล้วทำไมไม่ฟัง ฉันกะจะไม่ทำอะไรเธอแล้ว แต่เธอหาเรื่องเองนะ”
“ฟางก็แค่ปกป้องของของฟาง ฟางผิดตรงไหนคะ!”
“ผิดตรงที่ฉันไม่ใช่สิ่งของ และฉันไม่ได้เป็นของเธอไง!”
“แล้วที่ผ่านมาคืออะไรคะ! ระหว่างเราล่ะ พี่กาลไม่คิดจะจริงจังกับฟางเลยเหรอ ฟางรักพี่กาลนะคะ ฟางไม่ยอมให้คนมาแย่งพี่กาลไปหรอก!”
“ที่ผ่านมาก็อดีตไงอีโง่” ชมพู่พูดขึ้น แต่พอเห็นสายตาของเพื่อนสนิทก็หุบปาก ปล่อยมือจากแขนแกร่งของเพื่อนแล้วเดินนวยนาดไปหาน้องชับบี้ที่กินข้าวไม่สนใจบรรยากาศตึงเครียดระดับเส้นเลือดในสมองแตก
“ตกลงกันชัดเจนแล้วไม่ใช่หรือไง”
“พี่ไม่คิดจะรักฟางเลยเหรอคะ?”
“ไม่”
“พี่กาล!!!”
“อย่าทำให้คนเขาสมเพชไปมากกว่านี้เลยฟาง พอเถอะ”
“ไม่!! ฟางไม่ยอม ใครหน้าไหนก็แย่งพี่กาลจากฟางไม่ได้ทั้งนั้น! พี่กาลเป็นของฟาง ของฟางคนเดียว!”
“ช่วยมีสติหน่อย ฉันไม่มีวันเป็นของเธอ!”
“เพราะมันใช่ไหมคะ!?” ปลายนิ้วเรียวตวัดไปที่จันทร์เจ้า “เพราะมันใช่ไหมพี่ถึงไม่รักฟาง!”
“ต่อให้ไม่มีจันทร์เจ้าฉันก็ไม่รักเธอ”
“พ พี่กาล... ทำไมพี่ต้องใจร้ายขนาดนี้ด้วย แก! อีตุ๊ด อีเกย์ วิปริต! แกทำให้พี่กาลไม่รักฉัน!”
“หุบปาก!! อย่ามาว่าคนของฉันแบบนั้น ขอโทษเขาซะ!”
“ไม่! ฟางไม่ขอโทษ ฟางไม่ขอโทษคนหน้าด้านแย่งของคนอื่นอย่างมันหรอก ร่าน!!”
เพี๊ยะ!
ฝ่ามือหน้ากระทบกับผิวแก้มของหญิงสาววัยยี่สิบปี ฟางหน้าหันไปตามแรงตบ ทุกอย่างเงียบกริบราวกับถูกหยุดเวลาเอาไว้ จันทร์เจ้าอ้าปากค้าง ตาโตเบิกโพลงอารามตกใจ ไม่คิดว่าทิวากาลจะตบพี่ฟางแบบนั้น ถึงจะน่าโมโหแต่อีกฝ่ายก็เป็นผู้หญิง น่าสงสารแต่ก็สมควรแล้ว ...ดวงตาคมดุวาวโรจน์ไปด้วยโทสะ ฟางสะอื้นฮัก มือสวยกุมแก้มตัวเองที่ขึ้นรอยนิ้วชัดเจนและมองหน้าทิวากาลอย่างตัดพ้อ ทำไม ทั้ง ๆ ที่เธอรักเขามากขนาดนี้ ทำไมต้องตอบแทนเธอด้วยความเจ็บช้ำน้ำใจแบบนี้ด้วย
“ฉันเตือนเธอแล้ว”
“ฟางไม่ยอมหรอก ยังไงก็ไม่ยอม!!! ฟางจะบอกพ่อแม่ของพี่ คอยดูสิ ลูกชายเป็นเกย์จะทำยังไง พวกเขาไม่ยอมให้พี่คบกับมันหรอก” ทิวากาลแสยะยิ้ม ย่างก้าวเข้าไปใกล้เธอเรื่อย ๆ อย่างช้า ๆ ไล่ต้อนจนกระทั้งอีกฝ่ายจนมุม แผ่นหลังบางแนบชิดติดกับเสาต้นใหญ่ มือหน้าบีบแก้มหญิงสาวเอาไว้แน่นราวกับคีมเหล็ก แม้หยาดน้ำตาที่กำลังหลั่งรินก็ไม่อาจได้รับความเห็นใจจากทิวากาล
“อย่ามายุ่งเรื่องของฉัน” เสียงเข้มย้ำคำช้า ๆ โน้มใบหน้าลงไปจนริมฝีปากอยู่ใกล้กับใบหู ฟางตัวสั่นด้วยความกลัว ทว่าใบหน้ายังคงเชิดอยู่ตลอดเวลา
“ถ้าเธอจะเอาไปบอกพ่อแม่ของฉันก็ตามใจ ขอบใจล่วงหน้าเลยแล้วกันที่ทำให้ไม่เสียเวลา รักฉันมากเลยเหรอ หือ? โทษทีนะ ฉันไม่เคยรักเธอหรือคิดจะรัก ถ้าอยากมีผัวมากฉันช่วยหาไหม? ถ้าคนเดียวไม่พอ ฉันก็ช่วยหาแบบหลาย ๆ คนให้ได้นะ”
ทิวากาลผละออกหลังจากพูดจบ ริมฝีปากหยักแสยะยิ้มร้าย ฝ่ามือหนาตบหน้าฟางเบา ๆ หญิงสาวร่างบางตัวสั่นระริก น้ำตาไหลออกมาไม่ขาดสาย แววตาเรียบนิ่งดุดันของทิวากาลยังจ้องเธอไม่ละไปไหน ใคร ๆ ก็อยากอยู่ในสายตาของทิวากาล หากไม่ใช่ในกรณีแบบนี้ ฟางเองก็เช่นกัน ที่ร่างสูงพูดออกมาไม่ใช่แค่ขู่ แต่เขาเอาจริงแน่นอน
“ต้น มึงช่วยพาผู้หญิงคนนี้ออกไปหน่อยดิ ท่าทางจะไม่มีแรงเดิน หึ” เมื่อต้นเข้ามาพยุงฟางให้เดินออกไป ทิวากาลก็เข้าไปหาเด็กแก้มกลม ทุกคนสะดุ้งเฮือก แม้แต่ชมพู่เอง เออ รู้ว่ามันโหด แต่ไม่เคยเห็นมันจะน่ากลัวแบบนี้สักครั้ง ชมพู่ไม่อยากเสี่ยงตายค่ะคุณขา สละที่นั่งให้คุณชายท่านได้นั่งข้างน้องชับบี้ดีกว่า ใคร ๆ ก็รักตัวกลัวตายทั้งนั้นแหละ เนอะ
“ปิดตาพี่ทำไม” ทิวากาลถามขึ้นเมื่อจู่ ๆ เจ้าเด็กแก้มกลมก็ส่งมือนิ่มมาปิดตาเขาเอาไว้ “เอามือออกไป”
“อื้อ ไม่เอา ตาพี่น่ากลัว เราไม่อยากมอง” ทิวากาลหลับตาเหยียดริมฝีปากเป็นเส้นตรงก่อนหายใจเข้าออกช้า ๆ เพื่อปรับอารมณ์ให้กลับมาเป็นปกติ และปลายนิ้วเล็ก ๆ ที่ช่วยนวดขมับและหัวคิ้วก็ช่วยเขาได้มาก ร่างสูงลืมตาขึ้นมากครั้ง ยิ้มให้เด็กแก้มกลมแล้วยื่นมือไปยีผมนุ่ม
“บอกกูทีว่านี่มันคนเดียวกับเมื่อกี้ อีห่า!”
“เสือกไรมึง”
“อยู่กับคนอื่นเป็นราชสีห์พอมาอยู่กับน้องชับบี้ล่ะเป็นแมวเชียว” ชมพู่จีบปากจีบคอว่าเพื่อน ทิวากาลปรายตามองแต่ก็ไม่สนใจ เด็กแก้มกลมตรงหน้าน่าสนใจกว่าเยอะ...
“เออ เชี่ย เมื่อกี้กูตกใจฉิบหาย” รถถังพูดเสริม และมีคนอื่น ๆ พยักหน้าเห็นด้วย
“น้องจันทร์เจ้ากลัวแล้วเลิกชอบมึงแน่” ทิวากาลตวัดตามองคนพูด มิคไหวไหล่ซ้ำยังยักคิ้วลิ่วตาไม่เกรงกลัวต่ออำนาจมืดของเพื่อนเลยสักนิด ตาคมจึงหันมาจ้องคนที่ถูกกล่าวถึง จันทร์เจ้าเลิกคิ้ว และยกมุมปากขึ้น
“ไม่เลิกชอบหรอก”
“จริงเหรอ?” ลูกหมูพยักหน้า “แล้วไม่กลัวใช่ไหมครับ?” ตอนนั้นโมโหมากจนลืมทุกอย่าง ลืมไปว่ามีใครอยู่บ้าง และลืมไปว่าหากเด็กแก้มกลมเห็นเขาในด้านนี้จะรู้สึกอย่างไร อารมณ์ชั่ววูบแม่งน่ากลัวจริง ๆ
“ฮึ ไม่กลัว แต่ตกใจนิดหน่อย ไม่คิดว่าพี่จะตบผู้หญิง”
“แล้วงี้ถ้าพี่โมโหจะตบไอ้หมูป่ะเนี่ย” เบสท์พูดขึ้น ทุกคนจ้องหน้าทิวากาลเพื่อฟังคำตอบ จันทร์เจ้าเองก็เช่นกัน
“ไม่มีทาง”
“Good boy~” ลูกหมูหัวเราะเบา ๆ ขณะที่ยื่นมือไปเกาคางทิวากาล คนตัวสูงกลอกตาขึ้นฟ้าคล้ายรำคาญทว่าริมฝีปากกลับขยับยิ้ม แม้จะมีเสียงโห่ร้องและเสียงแหวะเป็นแบ็กกราวด์เขาก็ไม่สน
“โว้ยยยย ไปจีบกันไกล ๆ โว้ย หมั่นไส้!”
“พี่มิคจะมาหมั่นไส้อะไร มีให้จีบเหมือนกันไม่ใช่เหรอฮะ?”
“อะไร อะไร พี่มีให้จีบอะไรครับน้องจันทร์เจ้า” จันทร์เจ้ายิ้มกริ่ม ตากลมชำเลืองมองเบสท์ที่นั่งข้าง ๆ เล็กน้อย เพื่อนตัวเล็กนั่งหลังตรงกลอกตาหลุกหลิกเหมือนทำตัวไม่ถูก
“อ้าว พี่มิคไม่ได้จีบใครอยู่หรอกเหรอฮะ ว้า เราจำผิดหรอพี่ทิวา?”
“จำไม่ผิดหรอก ไอ้มิคมันจีบหลายคน หึหึ”
“อ๋อออออ อย่างนี้นี่เอง...”
“เหี้ย เหี้ย เหี้ย ไอ้พวกเหี้ย!” ลูกหมูแลบลิ้นใส่พี่มิคก่อนเอนศีรษะไปพิงไหล่เบสท์เอาไว้ ยักคิ้วใส่พี่มิคด้วยสองที คิคิ “มายักคิ้วใส่ เดี๊ยะ ๆ อะไรที่ทำให้คิดว่าอยู่เหนือคนอื่นฮะจั่นเจา!”
“อยู่เชียงรายคับ!” จันทร์เจ้ายกมือขึ้นสุดแขนแล้วเอ่ยตอบเสียงดังฟังชัด เหมือนกับตอนที่อาจารย์เรียกตอบคำถามแล้วสุ่มได้ชื่อตัวเองพอดี
“กล้าเล่นได้ไง?”
“ก็พี่มิคอุตส่าห์ชงมาขนาดนี้แล้วนี่นา”
“ชงอะไร! บ้านพี่ไม่ได้ขายกาแฟนะครับ!”
“ฮอล” ทุกคนพร้อมใจกันกลอกตา ลูกหมูเบะปากแถมให้ด้วยเลย “คนที่ขอเบอร์เบสท์เมื่อวันก่อนเขาโทรมาหรือยังครับ?”
“หือ? อ๋อ กูไม่ได้ให้ ทำไมวะ”
“เราก็นึกว่าให้ พี่คนนั้นหล่อมากเลยเนอะฟินน์เนอะ”
“เออ เพื่อนมึงดันเล่นตัวไม่ให้เบอร์เขาไป ไม่ได้ดั่งใจเลย!”
“เอ๋า ก็กูไม่ได้ชอบ!” ฟินน์จิปสกขัดใจ แต่จันทร์เจ้ายิ้มกริ่ม สบตากับทิวากาลอย่างรู้กันแล้วยักคิ้วให้พี่มิคอีกที
“โห่ เบสท์ก็บ่นอยากมีแฟนไม่ใช่หรอ โอกาสมาแล้วก็คว้าไว้เลยสิ เอ๊ะ! หรือเบสท์มีคนที่ชอบแล้ว!”
“เดี๋ยว ๆ คุยเรื่องมึงอยู่ดี ๆ วกมาหากูได้ยังไง ไปสนใจเรื่องชะนีนั่นดีกว่าไหม หา!!?”
“ไรอ่ะ ช่างเขาสิ เราไม่สนหรอก ปวดประสาทตายเลย เราเป็นห่วงเบสท์นะ เราเลยใส่ใจเป็นพิเศษไง”
“เสือก!”
“เต็มหน้าเลย ฮ่า ๆ”
“พี่ซันนี่ต้องช่วยเราสิ ไม่ใช่หัวเราะ เง่อ”
“โอ๋ ๆ ขอโทษน้า เดี๋ยวพี่ซื้อขนมมาปลอบขวัญ”
“ใช่ใช่ ขวัญเราหายหมดแล้ว ต้องซื้อขนมมาปลอบเรานะ ไอศกรีมด้วย ขนมเค้กกับพุดดิ้งด้วยครับ!”
“ตะกละ!!” สองเพื่อนซี้รวมพลังกันประสานเสียง หนอย! ทำไมเป็นบอกว่าเสียขวัญ หน้าตามึงเชื่อได้มากเลย
“ลืมเลย หนูมีเรื่องสงสัยค่ะพี่ขา~” ฟินน์ดัดเสียงเล็กแหลมพร้อมยกมือขึ้น “พี่ซันนี่กับพี่กาลเป็นคู่หมั้นกันเหรอ?”
หน้างง ๆ ของรุ่นน้องทำเอาทิวากาลด่าไม่ออก เขาสบตากับเด็กแก้มกลม เด็กน้อยคงยิ้มให้เขาอยู่ เมื่อมองซันนี่ หญิงสาวรุ่นน้องก็ระบายยิ้มจริงใจส่งมาให้
“ไม่ได้เป็นคู่หมั้น แต่ก็เกือบ ผู้ใหญ่เขาอยากให้พี่กับซันนี่หมั้นกัน แต่ซันนี่ปฏิเสธเลยถูกยกเลิก” ทิวากาลบอก ระหว่างที่พูดมือหนาก็กุมมือเล็กไว้ไม่ปล่อยของจันทร์เจ้าไว้ไม่ปล่อย คู่กรณีอีกคนก็แย้มยิ้มกับคำตอบ รู้สึกขอบคุณที่ทิวากาลยังให้เกียรติเธอโดยไม่บอกว่าตนเป็นฝ่ายปฏิเสธเอง เพราะหากทิวากาลไม่พูดแบบนั้น ต่อให้ซันนี่ปฏิเสธจริง ๆ พ่อแม่ของเธอก็คงจะไม่ยอมฟัง
“บุญของซันนี่แล้วลูกเอ๊ยที่ไม่ได้ไอ้กาล” ชมพู่เอ่ยขึ้นจากนั้นก็มีเสียงหัวเราะประกอบ
“แปลว่าเป็นกรรมของเราหรอฮะพี่ชมพู่?”
“กรรมของไอ้กาลต่างหากน้องชับบี้ เพราะแม้แต่แฟนหนูมันก็ยังไม่ได้เป็นเลย”
“กร้ากกกกกกก!~”
ไอ้พวกเวร!!!!!
“อยากไปไหนไหม?” ทิวากาลเอ่ยถามเด็กข้าง ๆ เมื่อทานข้าวเสร็จแล้วและแยกออกมากันสองคน
“เราง่วง…” เชื่อแล้วว่าง่วงจริง ๆ ตาปรือมาเชียว มือหนาวางลงบนศีรษะกลมแล้วยีเบา ๆ จากนั้นจึงเลื่อนมือไปกุมมือเล็กเอาไว้แล้วพาไปที่รถ วันนี้เขาได้ตัวเด็กแก้มกลมมาเพราะอีกฝ่ายไม่ได้ขับรถเอง โดยมีน้องชายปีศาจมาส่ง “แต่มีเรียนอีก”
“เรียนกี่โมง?”
“บ่ายสามครับ”
“ไปนอนห้องพี่ไหม?” ลูกหมูแหงนหน้ามองคนพูดทันที ทิวากาลเลิกคิ้ว เด็กน้อยก็สั่นหัวก่อนจะพยักหน้า
“โอเค งั้นไปกัน”
“พี่ไม่มีเรียนแล้วเหรอ?”
“มี แต่อีกชั่วโมงสองชั่วโมงเลย”
“แล้วแบบนี้พี่มิคจะมาลักพาตัวเบสท์ไปหรือเปล่า?”
“ช่างเขาเถอะน่า” บีบจมูกรั้นเบา ๆ ก่อนจะดันให้คนตัวเล็กกว่าเข้าไปนั่งในรถแล้วปิดประตูลง
ลูกหมูยู่ปาก จากการที่ได้วอแวกับทิวาบ่อย ๆ ทำให้ได้เจอกลุ่มเพื่อนทิวาบ่อย ๆ เช่นกัน บางครั้งก็ยกกันไปทั้งกลุ่ม บางครั้งก็มีแค่จันทร์เจ้าที่ถูกทิวาเรียกให้ไปหา และนั่นจึงทำให้ลูกหมูมีโอกาสได้ทำหน้าที่ตอบสนองความอยากรู้ของตัวเองด้วยการหลอกล่อให้พี่มิคหลุดปากเล่าเรื่องต่าง ๆ ให้ฟัง กว่าจะรู้ตัวพี่มิคก็ตกเป็นเหยื่อของเราไปแล้ว (วะฮาฮ่า) ทิวาสืบไม่ได้เรื่องเลย เอาแค่คอยช่วยเพื่อนปกปิดอยู่นั่นแหละ นิสัยไม่ดี!
“พี่ทิวาครับ”
“ครับ?” ชำเลืองมองเด็กแก้มกลมเล็กน้อยเพราะกำลังขับรถ
“พี่ว่าพี่มิคกับเบสท์จะตะมุ้งตะมิ้งกันไหม?”
“อะไรคือตะมุ้งตะมิ้ง?”
“ก็แบบ… มี something คบกัน เป็นแฟน กุ๊กกิ๊ก ไรงี้อ่าาาา …มั้ง”
“อ้าว ทำไมมีมั้งล่ะเตี้ย”
“ก็เราไม่แน่ใจนี่นา พี่มีนพาใช้แต่ไม่บอกความหมายจริง ๆ แต่เราเข้าใจนะว่าหมายถึงอะไร แต่เราอธิบายให้พี่เข้าใจไม่ได้”
“หึหึ โอเค พี่ว่าพี่เข้าใจ และพี่ก็คิดว่าเราอย่าไปยุ่งกับเขาดีกว่า” ยอมพยักหน้าตกลง ไม่ยุ่งได้ จะใส่ใจอยู่ห่าง ๆ ก็ได้ ถ้าเปิดช่องเมื่อไหร่เราบุกแน่!!
เมื่อมาถึงห้องพักคนนิสัยไม่ดี ลูกหมูก็ตรงดิ่งไปทิ้งตัวนั่งที่โซฟาหนานุ่มทันที ฮ้าาาา สบายจังเลยยยยยยย ยิ่งมาเจอแอร์เย็น ๆ จากเครื่องปรับอากาศยิ่งไกกันใหญ่ จะหลับแล้ว อีกนิดเดียว….
“ทำไมดูง่วงขนาดนั้นล่ะเตี้ย?”
“เราก็ไม่รู้เหมือนกันฮะ ตอนเรียนก็เผลอหลับไปตั้งสองรอบแหนะ” บอกพร้อมชูสองนิ้วขึ้นมาด้วย
“นอนดึกเหรอ?”
“น่าจะ… เมื่อคืนเราทำรายงานจนถึงตีสองเลย ใช่ ใช่แน่ ๆ” นึกขำกับคนที่พูดเองเออออเอง แต่มันก็น่าเอ็นดูไม่น้อย “นอนไม่พอแล้วยังมาโดนวีนใส่อีก thank you three times”
ทิวากาลหน้าตึงขึ้นมาทันที ลูกหมูที่อ้าปากหาววอดพอเห็นสีหน้าทิวาก็กะพริบตาปริบ ๆ
“เขาเคยมาหาเรื่องหรือเปล่า?”
“พี่ฟางเหรอ? ไม่เคยครับ เจอกันพี่เขาก็แค่มองหน้าเฉย ๆ มีวันนี้แหละที่เข้ามาหา”
“ไม่เป็นอะไรใช่ไหม?”
“ไม่เป็น แค่โมโหนิดเดียว ไม่เยอะ องค์ท่านไม่ประทับ คิคิ” ลูกหมูยิ้มทะเล้น “พี่ฟางคงรักพี่มากเลยเนอะ ถึงได้ทำอะไรแบบนั้น”
“พี่ไม่ได้รักเขา”
“น่าสงสาร แต่พี่ฟางออกจะสวย หาได้ดีกว่าพี่ทิวาแน่ ๆ” เจ้าเด็กแก้มกลมพูดพลางสั่นหัวไปมา ทิวากาลขมวดคิ้ว นั่นคือด่าเขา?
“ช่างเขา เราไม่ต้องไปสนใจ”
“เราไม่ได้สนใจนะ แต่โมโหนิดหน่อย กับหงุดหงิดอีกเล็กน้อยค่อนไปปานกลาง พอคิดว่าเออ เขาก็ไม่ได้ซื้อข้าวให้เรากินนี่นา เราก็เลยไม่สนใจ”
“ดีแล้ว อย่าไปสนใจเลย ถ้ามีใครมากวน บอกพี่นะ”
“ครับผม! แต่ไม่น่าจะมีแล้วล่ะ กิ๊กเก่าของพี่คงกลัวโดนตบ คิคิ”
ทิวากาลหน้านิ่ง ไม่รู้สึกสนุกเลย ตอนนี้เริ่มกังวลแล้วว่าเด็กตรงหน้าจะคิดยังไง รับเขาได้จริง ๆ เหรอ?
“ทำไมพี่ทำหน้าแบบนั้นอะ? เราแค่พูดเล่น ขอโทษครับ”
“พี่ไม่ได้โกรธ แค่คิดอะไรนิดหน่อย”
“คิดอะไร?”
“คิดว่าเราจะเลิกชอบพี่หรือเปล่า พี่ไม่ใช่คนดี พูดก็หยาบคาย แถมยังทำร้ายผู้หญิงอีก”
จันทร์เจ้ายิ้ม ยื่นมือทั้งสองไปโอบใบหน้าของคนนิสัยไม่ดีเอาไว้
“เราบอกแล้วว่าไม่เลิกชอบ ถ้าเราชอบแล้วเราไม่เลิกชอบง่าย ๆ หรอกนะครับ”
“...”
“เราเองก็ไม่ใช่คนดี บางทีเราก็พูดหยาบคายเหมือนกัน”
“...”
“และหากพี่ทำร้ายใคร มันคงมีสาเหตุทำแบบนั้น ไม่แน่ วันพรุ่งนี้เราก็อาจจะพลั้งมือไปทำร้ายใครเข้าก็ได้”
“...”
“พี่เป็นคนดีของเรานะครับ”
TBC
อย่ามาทำให้พี่พระเอกโมโหนะ!!
ตอนนี้ก็ตามชื่อตอนเลยอ่ะ คุมโทนไม่อยู่ พี่พระเอกเกรี้ยวกราดแล้วตัดมาเป็นแมวกับน้องชับบี้เฉยเลย 555555
ขอบคุณทุกท่านที่แวะเข้ามานะคะ ไว้เจอกันตอนหน้าเน้อ
ขออภัยด้วยที่มาช้าครับผม ♥
-
:L2:
-
อู้ยยย สะใจ นางกองฟางเน่าจะได้ไปสักที
-
เออ ชะนีหน้าหมาแบบนั้น ก็ตบๆ มันไปเถอะค่ะ
บอกให้ดีๆให้จบไม่จบ ก็โดนซะบ้างนะ
-
“เพราะมันไม่ใช่คะ!?” ปลายนิ้วเรียวตวัดไปที่จันทร์เจ้า “เพราะมันไม่ใช่ไหมพี่ถึงไม่รักฟาง!”
ฮืออออออ นังฟางง ดีนะองค์ท่านยังไม่ประทับ ถ้าประทับแลดูจะหนักกว่าทวิ :hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
-
พี่ทิวาโหมดโหด
แต่ถ้าจันทร์เจ้าองค์ลงก็น่ากลัวนะ
-
สะจายยยยยยยยย นังหญ้าแห้งโดนตบ :laugh:
-
สมน้ำหน้ายัยฟางเน่า เขาก็บอกแล้วเตือนแล้วไม่ฟัง มันก็ต้องโดนแบบนี้แล...
-
ทำไมยัยฟางหน้ามึนจัง ผู้ชายไม่เอายังดันทุรัง
-
สกิวน้องชับบี้ชั่งดีจริง เปลี่ยนซาตานให้เป็นแมวเมียวได้
-
อย่างชอบทิวาตอนนี้เลยอ่ัะ เราเป็นประเภทเกลียดพระเอกที่สุภาพบุรุษเกิ๊นไม่ทำผู้หญิง ทั้งที่บางคนแม่งน่ากระทืบด้วยซ้ำ แต่ก็ไม่ได้สนับสนุนให้ใช้ความรุนแรงมั่วนะคับ แค่ใช้ให้ถูกคนแค่นั้น :mew4:
-
โหดพอกันเลนคู่นี้ พี่กาลนี่โหดแบบฟิลลิ่งกะมือไม้ไปพร้อมกัน ส่วนองค์ลูกหมูถ้ามาประทับคงเละแบบคนในห้องน้ำสินะ
-
o13
-
ทิวา โหดดดดดด
:katai1:
-
โหมดดาร์ก
-
:L2: :pig4: :L1:
โมโหร้าย
-
หูยยย ลูกหมูพูดแบบนี้พี่กาลได้ใจพอดี
-
จ้าาาาา
-
ทิวาเปิดโหมด งี้ถ้าเป็นแฟนกันแล้วแล้วมีคนมาเต๊าะลูกหมูทิวาจะโหดขนาดหนายยยยยยยย
-
สัมมีร์ร์ร์ อย่าโหดนักซี
-
สมควรโดนแล้วแหละฟาง เล่นตามตอแย ก่อความวุ่นวายให้คนอื่นไม่เลิกขนาดนี้
-
สมน้ำหน้าชะนีฟาง!!
-
พี่กาลโหดได้อีก :ling3:
-
ทิวาแอบโหดดด555555
แต่ฟางก็วุ่นวายมากจริงๆ
ขอบคุณคนเขียนนะคะ กอดดด
-
ทิวาโหด แต่กสมน้ำหน้าฟางนะ นางทำตัวเอง เอง
-
ทิวาน่ากลัว แต่ชับบี้เอาอยู่ 555
-
โอ้โหทิวากาล
-
เป็นเราเป็นพี่ทิวาเราดีใจตายกับประโยคนี้ของจันทร์เจ้า
“พี่เป็นคนดีของเรานะครับ”
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
โหดแท้
-
อะโหยยยยย มีความตะมุ้งตะมิ้งงงง :กอด1:
-
พี่ทิวาเวลาอยู่กับจันทร์นี่คนละเรื่องเวลาอยู่กับคนอื่นๆ เลยจากเสือกลายเป็นแมวอย่างที่ชมพู่บอกจริงๆ แต่ต้องเข้าใจเขารักของเขาอะนะ ฮั่นน่อวววว~
ชอบตอนสุดท้ายมากจันทร์เจ้าปลอบพี่ทิวาได้น่ารักสมเป็นจันทร์เจ้าจริงๆ "พี่เป็นคนดีของเรานะครับ" เป็นพี่ทิวาต่อให้ต้องร้ายแค่ไหนสัญญาเลยว่าจะรักษารอยยิ้มของลูกหมูไว้ให้ได้
-
ลูกหมูน่ารักจริงๆ กวนได้ตลอด 5555
-
ช๊อกนิดนึงตอนพี่ทิวาตบฟาง ไม่คิดว่าจะฟาดเองเลย
แต่ในเหตุการณ์นั้นโดนยัยเจ๊นั่นแว๊ดรัวๆเบอร์นั้นอ้ะเนอะ เห้อออออ
แต่ฟางดูรักพี่ทิวาแบบมากเกินนนนนนนน
-
ทิวาเด็ดขาดมาก เราชอบบบบบ
:pig4: :pig4:
-
แหมๆ เขาหวานกันล่ะ ฮิ้วๆๆ 'เป็นคนดีของเรานะครับ' :heaven
-
อย่างชอบทิวาว่ะ คือไม่ได้เป็นพระเอกหนังไทย
ถ้ากูบอกว่าไม่ก็คือไม่ อย่าสาระแนมามะโนใกล้ๆตีน
ผู้หญิงเป็นเพศแม่ครับ แต่ถ้าเสือกไม่เข้าใจเหี้ยอะไรเลยก็สมควรโดนครับ
อย่าลดศักดิ์ศรีของตัวเองให้มากองอยู่ที่เท้าใครเลยครับ
-
:mew2:
-
พี่กาลโหดดดดดดดดดดด :katai1:
-
มนุษย์แฟนเด็ก
28
มีความเป็นเต้าหู้ไข่
สองขาก้าวไปตามทางเดิน ดวงตากลมมองตรงไปด้านหน้า เส้นผมสีน้ำตาลเข้มปลิวพลิ้วตามแรงลม ริมฝีปากที่ปกติมีรอยยิ้มอยู่ตลอดตอนนี้เป็นเส้นตรง นัยน์ตายังคงปรือปรอยงัวเงียเพราะยังมีความง่วงหลงเหลืออยู่ ถ้าไม่ติดว่าจะหน้าลงคะมำหรือสะดุดขั้นบันไดเล่น ๆ จันทร์เจ้าคงหลับตาเดินแล้ว และระหว่างนั้นลำคอก็ถูกคว้าไปล็อกเอาไว้ แผ่นหลังกระแทกเข้ากับบุคคลด้านหลัง จันทร์เจ้ารีบตะปบมือบนแขนของคนปริศนาแล้วดึงกระชากไปด้านหน้าตามสัญชาตญาณ(ของคนที่เรียนศิลปะป้องกันตัวมา) ทว่าในจังหวะที่กำลังจะเหวี่ยงทุ่มลงพื้นนั้นคนร้ายก็ส่งเสียงร้องออกมาเสียก่อน คนที่ระวังตัวอยู่ตลอดจึงชะงักไว้ทันเพราะจำเสียงได้
“เบสท์เล่นอะไรเนี่ย!” เกือบไปแล้วไหมล่ะ ถ้าช้ากว่านี้ได้เจ็บตัวจริง ๆ แน่
“กูแค่มาทัก มึงจะฆ่ากูเหรอ!”
“บ้าเหรอ เราแค่ป้องกันตัว เบสท์นั่นแหละ เล่นอะไรไม่รู้เรื่อง เราตกใจนะ”
“มึงจำกูไม่ได้หรอหมู”
“ก็ตกใจนี่นา เราก็ง่วง ๆ อยู่ด้วย สติก็ไม่ค่อยมี อีกอย่างร่างกายมันก็เป็นไปเอง...” ช้อนตามองเพื่อนหน้าหวานที่ขนาดความสูงไม่ต่างกันมากนัก(แต่เบสท์ก็สูงกว่าอยู่ดี...)
“โหดสัด” ฟินน์พูดขึ้นบ้าง
“นี่เพื่อนไง!”
“ก็ตกใจไง!”
“พอ ๆ เลิกตีกันแล้วขึ้นเรียนค่ะซิส” กุลสตรีม้าดีดกะโหลกหนึ่งเดียวในกลุ่มเอ่ยห้ามทัพด้วยความรำคาญและโอบแขนกอดคอเบสท์และจันทร์เจ้าก่อนทั้งสามจะเดินขึ้นตึกเรียนไปด้วยกัน
ระหว่างนั้นพวกเราสามคนก็คุยกันไปด้วย แต่จันทร์เจ้ารู้สึกเหมือนถูกคุกคามอยู่คนเดียว
“ตอนกินข้าวเสร็จมึงไปไหนมา ทำไมทิ้งพวกกู!”
“ทีแรกทิวาจะพาไปไหนไม่รู้ แต่เราง่วง ก็เลยไปนอน”
“ไปนอนไหน!!”
“ห้องทิวา”
“กรี๊ดดดดดด!” ฟินน์กรีดร้องขึ้นมา ลูกหมูยกมือปิดหูแทบไม่ทัน เพื่อน ๆ ที่อยู่ในคลาสก็หันมามอง
“ไวไฟนะมึง! เป็นเด็กเป็นเล็กหัดขึ้นห้องผู้ชาย!” เบสท์พูดพร้อมใช้นิ้วจิ้มหน้าผากนูนจึก ๆ
“พูดอย่างกับเบสท์ไม่เคยขึ้นห้องผู้ชายงั้นแหละ...” ลูกหมูพึมพำหน้ามุ่ย เบสท์ได้ยินเพราะนั่งอยู่ข้างกันเลย เลยโดนฟาดหน้าผากไปดังเพี๊ยะ จะฟ้องพี่มิค!!!!
“แล้วนี่มายังไง กูเห็นพี่กาลมาก่อนหน้ามึงตั้งเป็นชั่วโมง” หรี่ตามองเบสท์ ทำไมเจอทิวาได้ หรือเพราะอยู่กับพี่มิค! “ไม่ต้องคิดเรื่องจัญไรเลยอีหมู ตอบกูมา!!”
“ทิวามีเรียนก่อนเลยโทรให้พี่รถถังไปรับที่คอนโด แล้วเราขับรถทิวามา”
“.................” เบสท์กับฟินน์ตัวแข็งทื่อ อ้าปากคางเบิกตาโต ที่เงียบไม่ใช่เพราะไม่รู้สึกอะไรกับคำพูดของเพื่อน แต่ตกใจจนพูดไม่ออกต่างหาก คนพูดมันก็หน้าเฉย ๆ เหมือนเรื่องปกติ เฮ้ย! มันไม่ปกติโว้ย! ทิวากาลเป็นสิ่งมีชีวิตที่หวงของรุนแรงคนหนึ่ง การที่ยอมให้ใครสักคนแตะต้องรถของตัวเองนั้นมันเป็นเรื่องยากมาก ใครเป็นแฟนคลับของทิวากาลก็รู้กันทั้งนั้น ก็ไม่คิดว่าจันทร์เจ้าจะได้รับสิทธิพิเศษมากมายขนาดนี้
พี่กาลแม่ง...โคตรหลงอ่ะ
ทั้งให้ขึ้นคอนโด ทั้งให้รถมาขับ ทั้งยังให้สกินชิพแบบไม่ปริปากบ่น อีกทั้งยังเปย์ตลอด
ยอมใจ
“จันทร์เจ้าคบอยู่กับพี่กาลเหรอ?” คนถูกถามหันไปมองด้านหลัง เป็นเพื่อนผู้หญิงคนหนึ่งที่ยื่นหน้าเข้ามาถาม สงสัยจะได้ยินตอนที่เราคุยกัน เธอชื่อนาว เคยคุยกันบ้างแต่ไม่ได้สนิทอะไรแต่ก็คุยกันได้
“เปล่าครับ ไม่ได้คบกัน”
“อ้าว แล้วเป็นอะไรกันอ่ะ เรื่องเมื่อกลางวันอีก คนเขาพูดเรื่องนี้ทั้งม.แล้วมั้ง”
“เป็นคนที่ชอบกันครับ”
“กรี๊ด!” นาวปิดปากกรี๊ด ดิ้นแด่ว ๆ เหมือนปลาขาดน้ำ เขาเป็นอะไรอะ... “โอ๊ย รุนแรงกับใจ นี่ ๆ เราชอบจันทร์เจ้าเวลาอยู่กับพี่กาลมากเลยนะ น่ารักกกกกกก”
“อ่า... ขอบคุณครับ”
“เราขอถ่ายรูปหน่อยได้ไหม?”
“ถ่ายรูปเราเหรอ? เอาไปทำไมอ่ะครับ?”
“ส่งให้แอดมิน อยากแชร์ความฟิน ขออนุญาตน้า~” จันทร์เจ้าหันไปสบตาเพื่อนทั้งสองตน เบสท์กับฟินน์สั่นหัวดิกไม่รู้เรื่อง
“แอดมินอะไรเหรอ?”
“อ้าว นี่จันทร์เจ้าไม่รู้เหรอ มีคนทำเพจ TEAMCHANTIWA ด้วยนะ เป็นเพจคู่ของจันทร์เจ้ากับพี่กาลน่ะ คนกดไลค์เป็นหมื่นเลยนะ” นาวพูดพร้อมกับกดโทรศัพท์เปิดหน้าเพจที่ว่านั้นให้จันทร์เจ้าด้วย เบสท์กับฟินน์ก็ถือโอกาสสุมหัวด้วย
“ทีม...จันทิวา?”
“ใช่จ้า เอาชื่อจริงของพี่กาลกับจันทร์เจ้ามารวมกันน่ะ”
“โห คนกดไลค์เป็นหมื่นเลยเหรอวะ ไม่น่าเชื่อ หน้าโง่ ๆ อย่างมันเนี่ยนะ!?” เบสท์เงยหน้าสบตากับนาว หญิงสาวยิ้มกว้างพยักหน้าหงึก ๆ แก้มแดงปลั่งด้วยความเขินที่ได้อยู่ใกล้คนที่ปลื้มในระยะประชิดขนาดได้ยินเสียงลมหายใจ โอ๊ย อีแม่ใจบ่ดี
“เขาไลค์ไว้ด่าหรือเปล่าวะ”
“บ้า ไม่ใช่หรอกฟินน์ คนชอบจันทร์เจ้าเยอะจะตาย” นาวแย้ง “เราขอถ่ายรูปหน่อยนะ นะ”
“ก็ ก็ได้คับ...”
“เย้!!! ขอบคุณน้า จันทร์เจ้ายิ้มสวย ๆ เลย ฮือออ อย่างนั้นแหละ น่าร้ากกกกกกกกกกกก” ลูกหมูยิ้มใส่กล้องและทำท่าต่าง ๆ ตามที่นาวบอก จนสาวเจ้าพอใจถึงได้หยุด แต่จันทร์เจ้าก็ไม่ได้ว่าอะไร สนุกดี “ขอบคุณน้า ว่าง ๆ เข้าไปดูเพจนะจ๊ะ”
“นาวเป็นแอดมินเหรอ?”
“เปล่า ๆ เราก็แค่ลูกเพจตัวน้อย ๆ ที่ชอบจันทิวา เราก็ไม่รู้หรอกว่าแอดมินเป็นใคร”
“อ๋อออออ”
ทุกอย่างถูกหยุดไว้แค่นั้น จากที่ว่าจะเข้าไปดูเพจทีมจันทิวาอะไรนั่นสักหน่อยก็ต้องล้มเลิกไปเพราะอาจารย์เดินเข้ามาในคลาสพอดี เอาไว้ว่าง ๆ ค่อยแวบไปดูก็ได้ ไม่รู้เลยแฮะว่ามีคนทำอะไรแบบนี้ให้ด้วย ยิ่งเป็นชื่อที่เรามารวมกันกับชื่อทิวาอีก งื่อ ทำไมหน้าเราก็ร้อนขึ้นมาไม่รู้
Rrrrrrrr
“หยั่งรู้อะไรขนาดนั้นคะ อาจารย์เดินยังไม่พ้นธรณีประตูเลย โทรตามละ ลำไย!” ฟินน์จีบปากจีบคอแขวะ ลูกหมูหัวเราะขบขันมากกว่าจะโกรธ ปลายนิ้วเลื่อนหน้าจอเพื่อรับสายจากคนที่โทรเข้ามา
‘ทิวากาลที่นิสัยไม่ดี’
“สวัสดีครับ” ลูกหมูเอ่ยทักพลางเก็บของบนโต๊ะใส่กระเป๋าไปด้วย ฟินน์ที่เก็บของเสร็จแล้วก็เติมหน้ารอ เบสท์เองก็เช่นกัน…(ทาลิปบาล์มเฉย ๆ)
(“เลิกเรียนหรือยัง?”)
“เลิกแล้ว กำลังเก็บของ”
(“อือ พี่รออยู่โต๊ะเดิม”)
“โอเค เดี๋ยวเราไปหา บั๊บบัย” วางสายจากทิวากาลขณะที่เก็บกระเป๋าเสร็จพอดี “ไปกัน”
“ไม่ไปได้ป่ะ ไม่อยากเห็นมึงสวีทกับพี่กาลว่ะ”
“ใช่!” เมื่อเบสท์พูดจบฟินน์ก็รีบพยักหน้าสนับสนุนอย่างเห็นด้วย
“สวีทอะไรกัน มั่ว!”
“สะดิ้ง!” สองสาว(?)ประสานเสียงพร้อมกัน ลูกหมูย่นจมูก เราไม่ได้สะดิ้งสักหน่อย ทำไมต้องมาใส่ร้ายเราด้วย โป้ง!
“ถ้ามาช้ากว่านี้เพื่อนพี่จะไปตามแล้วนะคร้าบ” เดินยังไม่ถึงโต๊ะเสียงพี่รถถังก็ตะโกนแหวกอากาศแซวมา เด็กปีหนึ่งทั้งสามยกมือไหว้ผู้อาวุโส(กว่า)
“พวกพี่ทำงานเสร็จกันแล้วเหรอครับ?”
“ยังจ้ะ แต่จะไปหาของหวานกินสักหน่อย เพิ่มพลัง” พี่ชมพู่ยักคิ้ว อย่างเท่เลย มีเสน่ห์มาก! “ไปด้วยกันไหมลูก?”
“ไป!!” เราสามคนตอบพร้อมกัน ถ้าไปกับรุ่นพี่ยังไงก็ไม่ได้จ่ายเองแน่นอน งานพรีเมี่ยม! คิคิ
@นมปัง
“อ๊า! พี่มิคอย่าแย่งของเราสิ!”
“แค่นี้หวงเหรอ กาลดูแลเด็กมึงหน่อย” ลูกหมูหน้ามุ่ย มองตามขนมปังปิ้งทาสังขยาที่เข้าปากพี่มิคไปแล้วตาละห้อย
“มึงอย่าไปแย่งมัน”
“อ้าว ทำไมกูโดนวะ ใช่ซี่! กูก็แค่เพื่อนนี่ เชอะ”
ผลัวะ!
“สะดีดสะดิ้งก็ของมึงฮะ!?” พี่ต้นกับพี่รถถังพร้อมใจกันตบหัวพี่มิคคนละทีโดยไม่ได้นัดหมาย คนถูกประทุนร้ายทำหน้าบึ้ง คิดว่าตัวเองเป็นสาวน้อยน่ารักหรือไง
“ตบทำเหี้ยไร กูเจ็บ!”
“เลิกเถียงกันสักที รำคาญ”
กริบ... นี่ทิวากาลหรือผู้บริหารสูงสุด พูดอะไรออกไปคนเชื่อฟังกันจัง
“เฮ้ย! มีจริง ๆ ด้วยว่ะ” เสียงตะโกนของเบสท์เรียกสายตาทุกคนให้หันไปมอง
“อะไรเหรอ?”
“เพจแฟนคลับมึงไง”
“ที่นาวบอกน่ะเหรอ?”
“เออ มึงเปิดดูดิ เชี่ย ไม่น่าเชื่อว่าหน้าอย่างมึงจะมาคนมาชอบ” จันทร์เจ้ากลอกตากับคำพูดของเบสท์ กะจะขอดูจากของเพื่อนแต่โดนพูดดักแบบนั้นเลยต้องเอาโทรศัพท์มือถือของตัวเองมาแล้วจึงล็อกอินเข้าไปในแอพพลิเคชั่น ตากลมกะพริบปริบเมื่อเห็นตัวเลขแจ้งเตือนจำนวนมหาศาลที่ปรากฏขึ้น อาจจะเพราะไม่ได้ล็อกอินไว้ประจำเลยไม่รู้ว่ามีแจ้งเตือนมากมายขนาดนี้ (ตั้งแต่ที่โดนจริงใจขโมยโทรศัพท์ไปเล่นลูกหมูก็ไม่ยอมล็อกอินแอพไหนค้างไว้เลย)
“อะไร?” ทิวากาลชะโงกหน้าเข้าไปดูด้วย
“TEAMCHANTIWA”
“จันทิวา?”
“อือ นาวบอกว่าเป็นเพจคู่ของพี่กับเรา เราก็เพิ่งรู้ว่ามีอะไรแบบนี้” ร่างสูงขมวดคิ้ว มีอะไรแบบนี้ด้วยเหรอวะ นาน ๆ จะเข้าไปเช็กสักทีด้วยสิ
“ทำไมพี่ไม่รู้”
“น้ำหน้าอย่างมึงจะไปรู้อะไร เพจนี้กูไลค์ไว้ด้วย คนอวยน้องชับบี้เยอะฉิบหายอ่ะ มึงตายแน่ ผู้ชายอยากได้น้องเยอะแยะ” ชมพู่โพล่งขึ้นมา ทิวากาลยิ่งขมวดคิ้วหนักเข้าไปอีก
“แล้วนี่คืออะไร?” ทิวากาลพูดเสียงขุ่น ใบหน้าบึ้งตึงไม่สบอารมณ์
TEAMCHANTIWA
“เป็นคนที่ชอบกันครับ”
----------------------------
ขอบคุณสายข่าวสำหรับรูปภาพและข้อความฟิน ๆ ให้ชาวทีมจันทิวาได้ชื่อฉ่ำอุราค่ะซิส
*แนบรูปจันทร์เจ้ายิ้มกว้างชูสองนิ้ว*
2,769 likes 332 comments 198 shares
“โห คนไลค์เยอะจัง”
“ชอบเหรอ?”
“ไม่รู้สิ ตกใจนิดหน่อย พี่ไม่ชอบเหรอ?” ช้อนตาถามคนนิสัยไม่ดีที่นั่งอยู่ข้าง ๆ
“ไม่ชอบ”
“ใจเย็นน่ามึง น้องมันน่ารักจะมีแฟนคลับก็ไม่แปลก”
“กูหวง” ลูกหมูยิ้มกว้างใส่ตาคนขี้หวง ทิวายังหน้าบึ้งอยู่ ก้านนิ้วยาวสัมผัสจอสมาร์ทโฟนเพื่อรีเฟรช และนั่นทำให้เห็นว่ามีสเตตัสใหม่ที่เพิ่งโพสต์ไม่กี่นาทีที่แล้ว
TEAMCHANTIWA
ชิดกว่านี้ก็รวมร่างแล้วค่ะซิส
*แนบรูปทิวากาลและจันทร์เจ้าหัวชนกันขณะส่องเพจ*
‘กรี๊ดดดด น่ารักกกกก’
‘น้องจันทร์เจ้าน่ารักมากแกรรรรรรรรรรร’
‘พี่กาลโคตรงานดี เราเจอที่นมปัง’
‘เห็นด้วยกับเม้นท์บนค่ะ แอบมองอยู่ หล่อมากกกกก ฉันไม่รู้จะอยากเป็นจันทร์เจ้าหรือพี่กาลดี แต่ที่แน่ ๆ อยากให้เขาได้กันค่า’
‘แกรรรรรรรร พวกเขายังอยู่นมปังไหม ฉันจะไป ฉันอยากเจอออออออออออออ! *อีโมจิร้องไห้สิบตัวถ้วน*’
‘น้องจันทร์เจ้าน่ารักจังครับ อยากหยิกแก้ม’
‘ลงรูปน้องจันทร์เจ้าบ่อย ๆ นะครับ’
‘มีเฟซน้องเขาไหมครับ ผมผ่านมาเจอ อยากติดตาม’
ไอ้สามความเห็นสุดท้ายนี่มันยังไง...
“สู้นะยู” ชมพู่บอกเมื่อเห็นสีหน้าของเพื่อนก่อนจะหัวเราะ สุมหัวกันขนาดนี้ไม่รู้ว่าเพราะอะไรไอ้กาลถึงได้ทำหน้าทะมึนถึงแบบนั้นก็แย่แล้ว แค่นี้ยังน้อยไปจ้ะ มีคนเข้ามาขอเบอร์น้องชับบี้กันแบบเรียลไทม์ หึหึ
“ใครถ่ายรูปอ่ะ เขาต้องอยู่ในนี้แน่เลย” ลูกหมูยืดคอ หัวซ้ายมองขวา หาคนที่น่าจะเป็น แต่ในร้านคนเยอะแบบนี้คงไม่รู้ว่าใครถ่าย ข้องใจจังเลย... มือเล็กแบขอโทรศัพท์คือจากทิวากาลก่อนจะกดพิมพ์ยุกยิกและรอผล
Chantiman Jj ใครถ่ายเหรอครับ?
TEAMCHANTIWA บอกทีว่าเจ้ไม่ได้ตาฝาด น้องจันทร์เจ้ามาเม้นท์ค่ะคุ้ณณณณณ
‘กรี๊ดดดดด น้องจันทร์เจ้ารับรู้แล้ว’
‘จันทร์เจ้ามาเม้นท์ โอ๊ยยยย ตายค่ะตาย’
‘อร้ายยยยย เจ้แอดมินตายไปหรือยัง หายใจทันไหมค้า’
Chantiman Jj ทำไมไม่มีใครตอบเลยว่าใครถ่าย ; __ ;
TEAMCHANTIWA ขอโทษค่ะน้องจันทร์เจ้า พอดีแอดมินฟินมากไปหน่อย มีลูกเพจส่งรูปมาให้จ้า Chantiman Jj
“ใครนะ...”
“ไม่ชอบก็บอกให้เขาลบสิ”
ลูกหมูสั่นหัว “ไม่ได้ไม่ชอบ แค่สงสัยเฉย ๆ พี่ทิวานั่นแหละ อึดอัดหรือเปล่า”
“ชินแล้ว” ยู่ปาก ลืมไปว่าทิวาเป็นคนดัง การที่มีอะไรแบบนี้คงจะเป็นเรื่องปกติ มือหนาวางลงบนศีรษะกลมแล้วขยี้เบา ๆ “แต่ไม่ชอบที่มีคนมาเม้นท์จีบเรา”
“ช่วยไม่ได้ เราน่ารักนี่นา”
“แหวะ!” เบสท์กับฟินน์ส่งเสียงแหวะ ขนาดพี่มิคกับพี่รถถังยังทำหน้าปุเลี่ยนกับความมั่นหน้าของลูกหมู
“เถียงสิว่าเราไม่น่ารัก”
“จ้า!”
“หนูต้องเตรียมใจด้วยนะชับบี้ มีคนชอบยังไงก็ต้องมีคนเกลียด ถ้าจะเสพอะไรพวกนี้ก็ต้องแกร่ง พร้อมรับกับความเห็นด้านลบ”
“ขอบคุณครับพี่ชมพู่”
“ไอ้กาลเส้นเลือดในสมองแตกก็คราวนี้” พี่ต้นพูดก่อนจะไฮไฟว์กับพี่ชมพู่และพี่รถถัง
“เออ ระวังนะครับน้องหนู เพื่อนพี่มันหึงโหด” พี่รถถังว่าต่อ จันทร์เจ้าก็นั่งฟังอย่างตั้งใจ
“พี่ทิวาเคยมีแฟนเหรอครับ?”
“เปล่า” ทิวากาลปฏิเสธ
“อ้าว แล้วพี่รถถังจะรู้ได้ไงว่าพี่หึงโหด ถ้ารู้ก็แสดงว่าต้องเคยเห็น นั่นก็หมายความว่าพี่ทิวาก็ต้องเคยมีแฟน”
“ร้ายนะเราอ่ะ” พี่มิคใช้หลอดนมปั่นชี้วน ๆ
“เปลี่ยนเรื่องนี่นา ไม่บอกก็ไม่อยากรู้แล้ว!”
“โดนงอนแล้วค่ะพี่กาล สั่งพุดดิ้งให้นางอีกสักถ้วยสิคะ”
“เราไม่ง่ายนะฟินน์ แค่เอาขนมมาล่อคิดว่าจะหายงอนเหรอ”
“ถ้าสั่งมาให้จะหายป่ะครับ?” ทิวากาลเอียงไหล่กระแซะไหล่เล็ก ถามพลางอมยิ้มเจ้าเล่ห์
“ไม่”
“สองถ้วยเลย”
“.....”
“สั่งกลับบ้านให้ด้วยครับ”
“ก็ได้ เห็นว่าขอร้องหรอกนะ ไม่อยากปฏิเสธเพราะกลัวเสียน้ำใจ”
ค่ะ! คนไม่ง่าย คนไม่เห็นแก่กิน!
“พี่ง่วงเหรอครับ?” เอ่ยถามคนตัวสูงที่เดินมาข้างกัน ทิวาปิดปากหาวหลายครั้งแล้ว ตั้งแต่อยู่ในร้านนมปังด้วย
“อือ นิดหน่อย”
“เราขับรถให้ไหม พี่จะไปนอนพัก” ส่งความห่วงใยผ่านทางสายตาไปให้คนนิสัยไม่ดี ทิวากาลผุดยิ้มบาง ยกมือเกลี่ยผิวแก้มนิ่มและพยักหน้าตกลงก่อนส่งกุญแจรถให้กับเด็กแก้มกลม
“ฝากด้วยนะครับ”
“Don’t worry about it!” ลูกหมูยิ้มทะเล้น รับกุญแจจากทิวากาลมาแล้วก็แปลงร่างเป็นคนรถ เปิดประตูให้ร่างสูงเข้าไปนั่ง โค้งให้คล้ายทำความเคารพ เมื่อปิดประตูแล้วจึงวิ่งไปประจำที่ฝั่งคนขับ
“ขาถึงคลัชหรือเปล่า” ถามคล้ายแซว จึงได้ค้อนจากตากลม ๆ มาวงใหญ่
“เดี๋ยวพาเสยเสาไฟเลย”
“ถ้าตายพร้อมเราพี่ยอมนะ” ทิวากาลบอกด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำกอปรกับสายตาหวานเชื่อมทว่าจริงจัง
“เราไม่ยอม เราจะยังตายไม่ได้ ยังกินบุฟเฟต์ไม่ครบทุกร้านเลย!” จบกัน… กะจะซึ้งสักหน่อย เด็กน้อยของเขาช่างมั่นคงในจุดยืนจริง ๆ
“อ้วนเอ๊ย!” เด็กแก้มกลมหันมายักคิ้วใส่และกลับไปมองถนนต่อ ไม่มีแววว่าโกรธเคืองแม้แต่น้อย เพราะเจ้าตัวรู้ว่าแค่แซวเล่นไม่จริงจัง มันน่ารักตรงนี้ “เตี้ยขับรถมือเดียวได้ไหมครับ?”
“ได้ครับ เราเก่ง” พูดโดยไม่มองหน้าและยังส่งมือไปให้ราวกับรู้ว่าคนตัวสูงต้องการอะไร มือหนาคว้ามือเล็กไปจับก่อนจะสอดประสานปลายนิ้วเอาไว้ ลูกหมูระบายยิ้มบางไม่ต่างจากทิวากาลที่มีรอยยิ้มประดับอยู่บนใบหน้าเช่นกัน ร่างสูงเกลี่ยนิ้วบนหลังมือนิ่มพลางหลับตาลง
แต่ที่ต่างกันนั้นคือริ้วระเรื่อที่ปรากฏบนแก้มเนียนนุ่ม
“….ทิวา ….พี่ทิวา”
“อือ…”
“ถึงคอนโดแล้วครับ”เปลือกตาสีอ่อนค่อย ๆ ปรือขึ้น ทิวากาลยกมือกุมขมับ และนั่นทำให้พบว่าเขายังไม่ได้ปล่อยมือจากจันทร์เจ้า ลูกหมูมองคนนิสัยไม่ดีอย่างเป็นห่วง ไม่เคยเห็นทิวาเป็นแบบนี้เลย
“ไม่สบายหรือเปล่า?”
“เปล่านี่” ตอบแล้วยิ้มให้ ก่อนจะชวนลงจากรถ
“เมื่อคืนพี่นอนกี่โมง?” ลูกหมูเอ่ยถามพลางใช้หลังมือแตะหน้าผากและลำคอของร่างสูงด้วย “ตัวอุ่น ๆ นะครับ”
“พี่ไม่ได้เป็นอะไร”
“เราเป็นห่วง”
“งั้นก็อยู่ดูแลพี่สิ” ทิวากาลพูดเล่น ๆ (หากได้จริงก็ดีมาก) แต่ใครจะไปรู้ว่าเจ้าเด็กแก้มกลมดันคิดจริงขึ้นมา
“สวัสดีครับ … จริงใจเหรอ วันนี้พี่กลับช้านะ … ทิวาไม่สบาย … อือ ขออยู่ก่อนเดี๋ยวจะกลับ … รู้น่า บั๊บบัย”
“เอาจริงดิ?” ถามหลังจากที่ลูกหมูวางสายไปแล้ว
“อ้าว ถ้าไม่อยากให้อยู่เรากลับก็ได้นะ”
“ต้องการคนดูแล” ลูกหมูเบะปากเมื่อคนตัวโตโน้มมาซบหน้าผากกับไหล่ “ปวดหัว...”
“อ่อนแอเป็นเต้าหู้ไข่ในแกงจืดเลย ปวดหัวมากไหมครับ?”
“ไม่มากครับ ขึ้นข้างบนกันเถอะเตี้ย”
เมื่อขึ้นมาถึงห้องพักจันทร์เจ้าก็บอกให้คนตัวโตไปเปลี่ยนชุดที่ใส่สบาย ทิวากาลดื้อ อาบน้ำสระผมด้วย ลำบากลูกหมูต้องมาเช็ดผม เป่าผมให้ เป็นง่อยเหรอ ทำเองไม่ได้แหงะ ...บ่นอยู่ในใจแต่ก็ทำให้ไม่อิดออด
แชะ
มือเล็กชะงักหลังจากที่ได้ยินเสียงชัตเตอร์ ทิวากาลส่งโทรศัพท์ให้ดู เป็นภาพถ่ายเมื่อสักครู่แล้วถูกอัพโหลดลงไปแล้ว ในรูปเห็นเพียงช่วงดวงตาคมขึ้นไปและมือขาวที่กำลังใช้ผ้าขนหนูผืนเล็กซับหยดน้ำจากลุ่มผมสีปีกกา มันก็แค่รูปธรรมดา แต่ทำไมถึงได้...
“เขินเหรอเตี้ย หน้าแดงฉิบหาย”
“เปล่าสักหน่อย! โดนลมร้อนต่างหากเล่า”
“ขี้โกหกนะเราอ่ะ”
“ชิ ทำเองเลย” กดปิดสวิตซ์และว่างไดร์เปล่าผมบนโต๊ะ บอกว่าให้ทำเอง แต่ก็เช็ดผมจนแห้งไปแล้ว และในขณะที่กำลังจะเดินออกไปข้อมือก็ถูกคว้าไว้เสียก่อน ทิวากาลออกแรงดึงไม่มาก และนั่นก็สามารถทำให้เด็กแก้มกลมถลามานั่งบนตักเขาได้ จันทร์เข้าดิ้นขลุกขลัก แต่ยิ่งดิ้นก็เหมือนจะโดนรัดแน่นมากขึ้น จึงยอมนั่งอยู่เฉย ๆ
“ปล่อยเรานะ”
“ไม่”
“เราอึดอัด พี่ทิวา ปล่อยเราน้า”
“หึ ไม่ใจอ่อนหรอก ขอกอดก่อนนะครับ” ลูกหมูตัวแข็งทื่อเมื่อทิวากาลเอ่ยอ้อนซ้ำยังซบหน้ากับไหล่เราอีก ลมหายใจอุ่นร้อนเป่ารดต้นคอยิ่งทำให้คนอายุน้อยกว่าหายใจลำบาก
“พี่ครับ... ไม่หนักเหรอ?”
“ไม่” ทิวากาลตอบเสียงแผ่ว และพยายามระงับความรู้สึกหลังจากที่ได้สูดดมกลิ่นหอมจากร่างกายขาวเนียน แขนแกร่งยอมปล่อยออกให้คนตัวเล็กกว่าได้รับอิสระ ทันทีที่ถูกปล่อยลูกหมูก็ดีดตัวออก
“พี่ทิวาไปนอนบนเตียงนะ”
“นอนด้วยกัน” พยักหน้าตกลงเพราะสายตาคมฉ่ำวาว ลูกหมูคิดว่าทิวาจะไม่สบายจริง ๆ แล้ว
แตะมือบนหน้าผากของทิวาอีกครั้ง อุ่นขึ้นกว่าเดิมอยู่พอสมควร คาดว่าน่าจะเพราะอาบน้ำแน่เลย เป็นแบบนี้เราจะได้กลับบ้านหรือเปล่าเนี่ย หือ ทำไมคนแข็งแรงถึงได้มาเป็นเต้าหู้ไข่ได้
“มีเจลลดไข้ไหมครับ?”
“ไม่...” เสียงเริ่มแหบแล้ว
“งั้นเดี๋ยวเราไปซื้อมาให้นะ พี่นอนไปก่อนนะครับ”
“ไม่”
“อย่าดื้อสิ เดี๋ยวเรามา แป๊บเดียวนะ”
“......” ทิวากาลเงียบ ก้านนิ้วยาวชี้ไปที่ลิ้นชักข้างเตียง จันทร์เจ้าเดินอ้อมไปอีกฝั่ง แล้วเปิดลิ้นชักนั้นออก ข้างในมีของอยู่ไม่มาก หันไปมองร่างสูงที่นอนหลับตาอยู่ ไม่รู้ว่าทิวาต้องการอะไร “...การ์ด”
“อ่า คีย์การ์ดเหรอ?”
“อือ...”
หยิบคีย์การ์ดออกมาและปิดชั้น ไม่แตะต้องของอื่น ๆ “เดี๋ยวเรามานะ”
ลูกหมูออกจากห้องนอนของทิวากาล ก่อนจะถือวิสาสะสำรวจว่ามียาสามัญหรือเปล่า จากนั้นจึงหยิบโทรศัพท์มือถือและกระเป๋าสตางค์ติดตัวไปแล้วออกจากห้อง รู้แล้วว่าทำไมทิวาถึงให้เอาคีย์การ์ดมาด้วย เพราะต้องใช้เปิดห้องนี่ไง เมื่อลงมาถึงชั้นล่างก็เดินตรงไปยังร้านขายยาที่อยู่ไม่ไกลจากคอนโดมากนัก
“สวัสดีค่ะ ต้องการอะไรคะ?” คุณเภสัชกรเอ่ยทัก
“เอ่อ... พวกยาแก้ไข้น่ะครับ”
“ซื้อไปทานเองหรือเปล่าคะ?”
“เปล่าครับ”
“ถ้าอย่างนั้นบอกพี่ได้ไหมจ๊ะ ว่าคนป่วยมีอาการยังไงบ้างเอ่ย?”
“เขาบอกว่าปวดหัวไม่มาก ตอนนี้ตัวอุ่น ๆ ฮะ แล้วก็เสียงแหบนิดหน่อย ยังไม่เจ็บคอและยังไม่มีน้ำมูก”
“โอเคค่ะ เดี๋ยวพี่จัดยาให้นะ รอสักครู่นะจ๊ะ” ยิ้มบางเป็นการตอบรับ และไม่นานจากนั้นก็ได้ยามา จันทร์เจ้าตรวจดูยาในถุง มียาลดไข้ แก้ปวดหัว และยาละลายเสมหะ
“เอ่อ... ขอเจลลดไข้ด้วยหน่อยนะครับ มอนิเตอร์วัดไข้ แล้วก็ยาแก้เจ็บคอกับยาลดน้ำมูกด้วย”
“ได้ค่ะ” เมื่อได้ของที่ต้องการครบแล้วก็จัดการชำระค่าเสียหายแล้วรีบกลับไปที่คอนโด ที่ต้องซื้อยาทุกอย่างแบบนี้ก็เพราะว่าในห้องทิวานั้นไม่มียาอะไรเลย...
ติ๊ง!
ก้าวเท้าเร็ว ๆ ออกจากลิฟต์เมื่อประตูเปิดออก ไม่รู้ตอนนี้ทิวาจะเป็นยังไงบ้าง ถึงแม้จะไปซื้อยาแค่ไม่นานก็ตาม เรียวขาหยุดชะงัก ตากลมกะพริบปริบ มองบุคคลไม่คุ้นหน้าที่ยืนอยู่ ลูกหมูจะไม่สนใจหากเธอไม่ได้อยู่หน้าห้องของคนนิสัยไม่ดี
“เอ่อ...”
“เอ๊ะ! น้องจันทร์เจ้าใช่ไหมคะ?”
“ค... ครับ” งง ใครกัน รู้สึกคุ้น แต่นึกไม่ออก พี่คนสวยยิ้มกว้าง เข้ามากอดหมับ ลูกหมูตกใจ ตัวแข็งทื่อ “แฮะ... ขอผมเปิดห้องก่อนได้ไหมครับ?”
“อุ๊ย ขอโทษจ้า” หญิงสาวยิ้มเขินก่อนจะเบี่ยงตัวหลบ “พี่กาลไม่อยู่ห้องเหรอคะ? แล้วทำไมน้องมีคีย์การ์ดห้องพี่กาลด้วยล่ะ?”
“ทิวานอนอยู่ครับ ผมไปลงไปซื้อของ”
“ก็ว่า... กดกริ่งอยู่ตั้งนานทำไมไม่มาเปิดประตูให้สักที เอ๊ะ นั่นถุงยานี่ พี่กาลไม่สบายเหรอ?”
“นิดหน่อยครับ...” ลูกหมูรินน้ำใส่แก้ว คว้าถุงยามาถือแล้วเลี่ยงไปทางห้องนอนของคนตัวสูง ขณะที่กำลังเอื้อมมือไปจับลูกบิด ก็มีมือสวยมาเปิดเข้าไปก่อน คิ้วบางย่นเข้าหากัน มองแผ่นหลังเล็กของพี่สาวแปลกหน้าที่เดินเข้าไปข้างในด้วยความรู้สึกอึดอัด
ใครกันนะ ทำไมนึกไม่ออก
“ร้อนหน่อยนะครับ” บอกออกไปเพราะเปิดเครื่องปรับอากาศไว้ในอุณภูมิที่พอเหมาะกับคนป่วย ตอนนี้คนบนเตียงคล้ายจะเข้าสู่ห้วงนิทราไปเสียแล้ว เม็ดเหงื่อผุดพรายทั่วใบหน้าเพราะอากาศร้อน จันทร์เจ้าวางแก้วน้ำและถุงยาไว้บนโต๊ะ ก่อนจะไปหากะละมังเล็กและผ้าผืนเล็กออกมา
ปืนขึ้นไปนั่งข้างเตียง ยืนมือไปแตะวัดอุณหภูมิ ตัวร้อนจัง... ชุบผ้ากับน้ำ บิดให้หมาดก่อนค่อย ๆ เช็ดไปตามใบหน้าและลำคออย่างแผ่วเบา คนไม่สบายขยับตัว ส่งเสียงอืออาในลำคอ แต่ไม่ได้ลืมตาขึ้นมา
“มา..แล้วเหรอ?”
“ครับ อ๊ะ!” ลูกหมูสะดุ้งหันไปมองคนที่แตะไหล่เมื่อสักครู่ ลืมไปเลยว่าไม่ได้อยู่กันสองคน พี่สาวขยับปากบอกว่าจะออกไปรอข้างนอก ลูกหมูพยักหน้ารับแล้วจึงมาสนใจคนป่วย หลังจากเช็ดตัวให้แล้วจึงติดเจลลดไข้บนหน้าผากนูน ปัดผมขึ้นไปให้กันรำคาญ เหงื่อออกจนผมเปียกไปหมดเลย
“เดี๋ยวเราทำข้าวต้มให้นะครับ พี่จะได้กินยานะ”
“อือ...” ตอบรับอ่อนแรง สิ้นฤทธิ์ไปแล้วสิท่า นาน ๆ ทีทิวากาลจะอ่อนแอแบบนี้ ขอแบล็กเมล์หน่อยแล้วกันน้า ลูกหมูควักโทรศัพท์มือถือออกมา และโพสต์รูปลงโซเชียลเน็ตเวิร์ก
jjindahouse ทดลองเป็นเต้าหู้ไข่
*รูปตัวเองครึ่งหน้าและด้านหลังเป็นทิวากาลที่หลับอยู่มีเจลลดไข้แปะหน้าผาก*
TBC
เฮลโล้วววว นี่นิยายหรือมอซซาเรลล่าชีส ทำไมถึงได้ยืดขนาดนี้คะ
ตอนนี้ไม่มีอะไรเลยนอกจากความเต้าหู้ไข่ของทิวา แฮ่
; __ ;
ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านเด้อ ไว้เจอกันตอนหน้าค่ะ
ขออภัยด้วยที่มาอัพช้า มันคิดไม่ออก ฮือออออออ TwT
(เต้าหู้ไข่ในแกงจืด(ของเรา)คือความอ่อนแอ บอบบางและอ่อนด๋อย(?)
ที่แค่แตะเบา ๆ สัมผัสนิด ๆ ก็เละแล้ว ไม่สตรองไรงี้ เลยเอามาแซว จิกกัดหรือแหย่เล่น
บอกเฉย ๆ บางทีก็ไม่มีใครอยากรู้หรอก 5555555)
-
:z13: :z13: :z13:
-
ทิวาหายเร็วๆละ
-
อุ้ยย ทิวาอ่อนแอ ลูกหมูดูแลดีๆน้าาา
-
สาวที่ไหนหว่า
-
ลูกหมูน่ารักจริงๆ งื้ออยากฟัด ชอบทุกอย่างที่เป็นจันทร์เจ้า :hao5:
-
:o8: :o8: :o8:
-
ขำตรงทดลองเป็นเต้าหู้ไข่อ่าา :ling1: น่ารักได้ใจมากกกก แต่สั้นไปนิด55555555555
-
น้องสาวพี่กาลหรือเปล่าที่มาน่ะ
มาแอบเป็นสปาย 5555
ขอบคุณคนเขียนนะคะ กอดๆ
-
อิจคะอิจ
-
แหมะ
-
สาวที่ไหนหนอ
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
o13
-
ป่วยเป็นเต้าหู้ไข่ 555555555555
เจเจน่ารักกกกกกกก
ว่าแต่สาวคนนั้ยเป็นใคร
-
:L2: :L1: :pig4:
น่ารักสม่ำเสมอ
-
ใคร? น้องสาว???
-
ดีจัง มีคนดูแลดีขนาดนี้เต้าหู้ไข่ของลูกหมูคงแทบอยากป่วยตลอดเวลา
-
น่ารักอะไรกันขนาดนี้คะ งืออ #TEAMCHANTIWA
-
ทิวาท่าจะหายยากก็คราวนี้ เพราะพยาบาลน่ารักขนาดนั่นคงอยากไมาสบายไปอีกนาน
-
น่ารักกก
:katai2-1:
-
มีคนน่ารักมาดูแล :o8:
-
:pig4:
-
งานดี กรี๊ดดดดดดดดดด
เต้าหู้ไข่น่าเอ็นดูมากๆ >\\\\\\\\\<
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
พี่สาวคนสวยคนนั้นคือ ใคร
คือคุณแม่ทิวาใช่ใหม บอกกกกกกกกกกกก
-
มีความน่ารักตลอดอ่ะจันทร์เจ้า
ผู้หญิงคนนั้นใครกัน
-
พี่สาวคนสวยเป็นแม่หรือน้องสาวของทิวาหรือเปล่าา
:pig4: :pig4:
-
o13
-
เต้าหู้ไข่ ฮ่าๆ
-
พยาบาลดีขนาดนี้ ทิวาคงจะเลิกเป็นเต้าหู้ไข่ในเร็ววัน
-
พี่กาลหายป่วยเร็วๆนะจ๊ะ
-
หายป่วยไวๆนะพี่กาล
-
ขำตอนพี่ทิวาบอกว่าไม่ชอบให้ใครจีบแค่คอมเม้นท์ยังไม่พอใจ หวงมากแค่ไหนถามใจแล้วตอบมาดังๆ สักทีค่ะพี่ทิวากาล
จันทิมันตุ์มีความน่ารักอีกแล้ว ใส่ใจดูแลพี่ทิวาดีแบบนี้ไม่เกินวันพรุ่งนี้หายแน่ๆ คุณหมอมือดีแถมดีกับใจขนาดนี้ คนที่มานี่น้องพี่ทิวาแน่ๆ
-
สงสัยทิวาอยากจะป่วยไปนานๆ ยิ่งมีหมูน้อยคอยดูแลด้วย
-
มนุษย์แฟนเด็ก
29
มีความหมดเวลาสนุกแล้วสิ
“ทำอะไรคะ?”
“ทำข้าวต้มให้ทิวาครับ” ตอบคนถามอย่างสุภาพ พี่สาวที่ยังไม่รู้จักชื่อเดินเข้ามาชะโงกหน้าดูแล้วยิ้มเหมือนพอใจกับอะไรสักอย่าง โชคดีที่ห้องของทิวามีของสดและอาหารแห้งอยู่ด้วย ไม่อย่างนั้นคงต้องลงไปซื้อที่ด้านล่าง
“ทำกับข้าวเป็นด้วยเหรอคะ?”
“พอทำได้ฮะ” ถึงแม้จะเกิดมาในครอบครัวที่เพียบพร้อม มีบริวารรอบด้าน ถึงอย่างนั้นก็ถูกสอนให้รู้จักช่วยเหลือตัวเอง แม้จะมีคนคอยทำทุกอย่างให้ แต่ก็ต้องทำทุกอย่างให้เป็นเหมือนกัน ป่าป๊ะเคยบอกว่าไม่มีใครสามารถช่วยเราได้ตลอด เพราะฉะนั้นเราต้องรู้จักพึ่งพาตัวเองให้เป็น และนั่นทำให้พวกเราได้รับการถ่ายทอดวิชาการเอาชีวิตรอดมาประยุกต์ใช้...
“เก่งจังค่ะ พี่นะ ทำกับข้าวไม่เป็นเลย”
ลูกหมูยิ้ม “ขอโทษนะครับ พี่ชื่ออะไรเหรอครับ?”
“อุ๊ย! ลืมแนะนำตัวไปเลย พี่ชื่อรพินทร์ค่ะ เรียกพี่พินทร์ก็ได้ เป็นน้องสาวของพี่กาลจ้า” ตากลมกะพริบปริบ ๆ ก่อนจะเดาะลิ้นเมื่อสติกลับคืนมา ก็ว่าแล้วทำไมคุ้น ๆ คือคนที่อยู่กับทิวาตอนนั้นนี่เอง... “ทำไมทำหน้าแบบนั้นคะ? ตกใจเหรอ? พี่ไม่ใช่กิ๊กพี่กาลนะ สบายใจได้ลย!”
“แฮะ... ไม่ได้คิดอะไรแบบนั้นหรอกครับ แค่รู้สึกคุ้นแต่นึกไม่ออกเลยงง ๆ น่ะฮะ”
“อย่างนี้เองสิเนอะ แต่ว่าน้องจันทร์เจ้ายิ้มแล้วน่ารักจังเลย ไม่แปลกใจแล้วว่าทำไมพี่กาลถึงได้ละเมอเพ้อพกขนาดนี้ คิคิ”
“เอ๋?”
“พี่พินทร์รู้ด้วยเหรอครับ?”
“รู้สิจ๊ะ ก็พี่กาลน่ะ โทรมาปรึกษาพี่เองเลยนี่ คนนั้นน่ะ ไม่เคยชอบใคร พอมาเจอคนที่ชอบเลยไม่รู้จะทำยังไง”
“ทิวากาก” ลูกหมูว่า ทั้งคู่มองหน้ากันแล้วหัวเราะออกมา พี่พินทร์ใจดีและน่ารักมาก แถมยังคุยเก่ง เราเลยสนิทกันได้เร็ว ระหว่างที่ทำข้าวต้มพี่คนสวยก็ถามตลอดไม่ว่าจะใส่อะไรลงหม้อ เชื่อแล้วล่ะว่าคงทำอาหารไม่เป็นจริง ๆ ผักชีกับขึ้นฉ่ายยังแยกไม่ออกเลย
“เสร็จแล้ว~”
“เดี๋ยวผมยกไปให้ทิวาก่อนนะครับ”
“พี่ไปด้วยค่ะ”
“โอเคครับ” ลูกหมูตักข้าวต้มใส่ชาม แล้ววางใส่ถาดไว้ ก่อนจะไปหาน้ำให้คนป่วยด้วย จันทร์เจ้าเป็นคนยกถาดข้าวต้ม และมีรพินทร์ตามมาอยู่ไม่ห่าง หญิงสาวอาสาเปิดประตูห้องนอนให้คนของพี่ชายเข้าไปด้านใน
“ทิวา พี่ทิวาครับ” เขย่าไหล่ปลุกเบา ๆ คนไม่สบายปรือตาขึ้น ดวงตาคมฉ่ำวาวไปด้วยหยาดน้ำหล่อเลี้ยง มือหน้ายกกุมขมับก่อนหลับตาลงอีกครั้ง ลูกหมูเข้าไปประคองให้ลูกขึ้นนั่ง แตะหลังมืออังหน้าผากและต้นคอ “เราทำข้าวต้มมาให้ ทานหน่อยนะจะได้กินยา”
“ไม่หิว”
“ไม่หิวก็ต้องกิน ฝืนหน่อยนะครับ”
“ป้อนหน่อย” เอ่ยเสียงอ่อยและช้อนตามองอ้อน
“อะแฮ่ม! ไม่ได้อยู่กันสองคนนะคะ” ทิวากาลขมวดคิ้วมองบุคคลที่สาม มาตั้งแต่เมื่อไหร่? แล้วมาทำไม? “พินทร์เหงาเลยแวะมาหาพี่กาล แต่มาเจอตอนไม่สบายพอดี เป็นอะไรมากไหมคะ?”
ร่างสูงส่ายหน้า ก่อนอ้าปากรับข้าวอุ่น ๆ จากคนตัวเล็ก
“อร่อยไหม?” ทิวากาลไม่ตอบ แต่การอ้าปากรอนั่นถือว่าข้าวต้มที่เราทำนั้น ผ่าน!! ตักข้าวต้มในชามขึ้นพร้อมกับเนื้อหมูสับ เป่าให้หายร้อนแล้วยื่นไปให้คนที่นั่งรออยู่
“ปกติคนไม่สบายเขาไม่ค่อยกินอาหารกันไม่ใช่เหรอ ทำไมพี่กาลซัดเรียบแบบนี้ล่ะ?”
“นั่นสิฮะ พี่ไม่เจ็บหรือขมคอเหรอ?”
“กินได้ก็ดีแล้วไม่ใช่หรือไง?” ลูกหมูย่นจมูก ส่งยาให้คนตัวสูง ทิวากาลกินยาอย่างว่าง่าย เผยอปากพ่นลมหายใจออกมาและหลับตาลงระหว่างรอให้เด็กแกล้มกลมแกะเจลบนหน้าผากออกให้
“เราจะกลับแล้วนะ” บอกออกไปหลังจากที่จัดการอะไรเรียบร้อย ตอนนี้ในห้องมีแค่เราอยู่สองคน พี่รพินทร์บอกขอไปข้างนอก ไม่อยากเห็นคนสวีทกัน
“ไม่เอา”
“มันค่ำแล้ว เรามีการบ้านต้องทำด้วย อย่างอแงสิครับ”
“ก็บอกว่าอ่อนแอ ดูแลหน่อย” จันทร์เจ้านิ่งเงียบ สบตากับคนตัวโต ทิวากาลถอนหายใจ “โอเค จะกลับยังไง? เอารถพี่ไปแล้วกัน”
“ไม่เป็นไร เดี๋ยวเราโทรให้จริงใจมารับ”
“.....”
“ไม่ต้องห่วงน่า เดี๋ยวนั่งรออยู่นี่จนจริงใจมาเลย”
“น้องว่างมารับเหรอ?”
“ว่างสิ จริงใจปิดเทอมแล้ว”
“ก็ได้”
“เด็กดี~” ยื่นมือไปลูบกลุ่มผมสีปีกกาชื้นเหงื่อ เห็นแล้วสงสารจัง ปกติทิวาก็ขี้ร้อนอยู่ด้วย “พรุ่งนี้พี่มีเรียนไหม?”
“ไม่”
“งั้นนอนพักนะ”
“จะมาหาไหม?”
“ไม่แน่ใจเหมือนกันแฮะ ถ้างานเยอะก็ไม่มา แต่เดี๋ยวดูอีกที ไม่ต้องรอนะ”
“จะรอ” คว้ามือเล็กมาจับเอาไว้ “ถ้าไม่มาเดี๋ยวพี่ไปหาเอง”
“ดื้อ ตัวเองไม่สบายอยู่ นอนพักให้หายดีกว่านะครับ เดี๋ยวเรามาหาก็ได้”
“เด็กดี”
รู้ทั้งรู้ว่าเป็นกับดักแต่ก็ยังเดินเข้าไปหาจนได้
“พี่จะนอนอีกไหม เราจะออกไปข้างนอกแล้ว” ลูกหมูบอก ทิวากาลส่ายหน้า ตามออกมาข้างนอกด้วย พี่รพินทร์ที่กำลังเล่นโทรศัพท์อยู่โบกมือให้แล้วกลับไปสนใจมือถือตามเดิม จันทร์เจ้าเปิดกระเป๋าของตัวเอง ส่งข้อความไปบอกให้น้องชายมารับ
หืม...? เลิกคิ้วแปลกใจกับการแจ้งเตือน ปัดหน้าจอด้านบนลงแล้วแตะเข้าไปดู เป็นแจ้งเตือนจากการถูกแท็กเมื่อประมาณครึ่งชั่วโมงก่อน
TEAMCHANTIWA
‘ทดลองเป็นเต้าหู้ไข่’ *แนบรูปที่จันทร์เจ้าเป็นคนโพสต์*
น้องจันทร์เจ้าอัพไอจีค่ะยูวววว รูปคู่กับพี่กาลค่า แล้วอะไรคือการที่พี่นอนบนเตียงแล้วน้องถ่ายรูปค้า? เขาอยู่ด้วยกันใช่ไหมคะ กรี๊ดดดดดดดดดดด เหมือนพี่กาลจะไม่สบาย หายไว ๆ นะคะ #TeamChanTiwa #JJInDaHouse #TiwakanInYourArea #โพสต์เองนักเลงพอ #เอฟซีไม่ต้องจันทร์เจ้าจัดให้
‘กรี๊ดดดดด น่ารักจังเลยแกกกกกกกก’
‘พี่กาลเป็นอะไร หายไว ๆ นะคะ’
‘พยาบาลดีแบบนี้พี่กาลต้องหายไว ๆ นะคะ’
‘อร้ายยยยย ไม่รู้จะรู้สึกยังไงก่อน ฉันจะฟินหรือจะเป็นห่วง ฮือ สับสนโว้ยยยย’
‘พวกเธอออออ นั่นมันห้องนอนพี่กาล ฉันเคยเห็นตอนพี่กาลอัพรูป’ *แนบรูปทิวากาลที่เคยถ่ายในห้องนอน*
“ทำไร?”
“หืม อ๋อ ดูในเพจ เขาแท็กมาเลยเข้าไปส่อง” เอียงจอโทรศัพท์ให้อีกคนดู
“ไปถ่ายไว้ตอนไหน?”
“ตอนพี่หลับ” ยิ้มแฉ่งใส่ตาคนป่วย ทิวากาลยื่นมือไปขยี้กลุ่มผมนุ่มเบา ๆ
“ดูอะไรกันคะ ขอพินทร์ดูบ้าง”
“ยุ่ง! แค่ก ๆ”
“สมน้ำหน้า! บาปกรรมเพราะกีดกันน้องนี่ไง” พี่ชายถลึงตาใส่น้อง โดยมีลูกหมูนั่งหัวเราะ ทิวากาลยอมแพ้ให้รพินทร์ยึดเด็กแก้มกลมของเขาไป ดีที่น้องเข้ากับว่าที่แฟนของเขาได้ ราวสิบนาทีต่อมาเสียงเรียกเข้าโทรศัพท์เด็กแก้มกลมก็ดังขึ้น
หมดเวลาสนุกแล้วสิ
ทิวากาลเดินมาส่งจันทร์เจ้าถึงชั้นล่าง เด็กปีศาจยืนพิงรถมอร์เตอร์ไซค์คันใหญ่รอ หมวกกันน็อกไม่ได้ถอด เพียงเปิดช่องกระจกขึ้นเท่านั้น เห็นแค่สายตาก็รู้ว่าอารมณ์ไม่ดีมากแค่ไหน
“ถึงแล้วโทรมาด้วย”
“อือ ๆ พี่ก็นอนพักเยอะ ๆ จะได้หายเร็ว ๆ”
“ครับผม!” รับคำพร้อมตะเบะมือเหมือนทหาร “ภัค!”
“สวัสดีครับ” ร่างบอบบางที่กำลังจะเดินเข้าไปในตึกแล้วจำต้องหยุดแล้วเดินเข้ามาหารุ่นพี่ที่ร้องเรียก “มีอะ...ไร?” คำสุดท้ายแทบไม่ได้ยิน เมื่อเห็นใครอีกคนเขา ณภัคมองหน้าคนที่สวมหมวกกันน็อกแวบหนึ่งก่อนจะเบือนหน้าหนี จริงใจยืดตัวตรงทันที แฟนพี่ชายแม่งจะเล่นอะไรวะ จันทร์เจ้าที่ไม่รู้เรื่องอะไรก็ได้แต่มองคนนั้นคนนี้อย่างงง ๆ
“งั้น... เราไปละนะ”
“คนนี้ที่มีข่าวกับพี่กาลใช่ป่ะ?”
“อือ” ทิวากาลตอบรับสั้น ๆ ส่วนจันทร์เจ้าแสยะยิ้มเล็กน้อยเมื่อนึกถึงข่าวที่ว่า ลืมไปแล้วแฮะว่าไปสร้างเรื่องไว้ที่โรงอาหาร ไม่สิ เราไม่ได้สร้าง มีคนหามาให้ต่างหากล่ะ น่าเบื่อ แล้วทิวาจะเอายังไงอ่ะ จะคุยกับคนรู้จักก็อย่าจับมือเราไว้สิ จะกลับบ้าน!! เจ้าเด็กปีศาจหน้าบึ้งแล้วนั่น
“พี่เรียกภัคไว้ทำไมอะ?”
“ทักเฉย ๆ อ๋อ รพินทร์อยู่ข้างบน”
“เหรอ? ยัยนั่นมาทำไม งั้นภัคขอไปห้องพี่นะ”
“จะไปได้ยังหมู” จริงใจพูดเสียงห้วน สายตาบ่งบอกว่าเบื่อและรำคาญสุด ๆ
“อือ ๆ ไปเดี๋ยวนี้แหละ” ปลดมือทิวากาลออกแล้วเดินไปหาน้องชาย รับหมวกกันน็อกมาสวม แหงนหน้าให้น้องเช็กความเรียบร้อยให้ หมุนตัวกลับไปหาทิวากาลและโบกมือบั๊บบัย ก่อนจะปืนขึ้นไปนั่งซ้อนท้ายรถ ยังไม่ทันได้ตั้งตัวดีเจ้าเด็กปีศาจก็บิดรถออกไปแทบจะทันที
เป็นอะไรของเขานะ
“พี่กาลรู้จักพวกเขาเหรอ?”
“อืม เขาเป็นพี่น้องกัน”
“จริง!?” ทิวากาลยกยิ้ม เดินล้วงกระเป๋ากลับเข้าไปในตึก “ไม่เหมือนกันเลย นึกว่าแฟนกัน”
“แย่ละ ไอ้เตี้ยนั่นของพี่ จะไปเป็นแฟนคนอื่นได้ยังไง”
“จะไปรู้เหรอ ก็เห็นอัพรูปคู่กัน” บ่นงุบงิบกับตัวเองในประโยคสุดท้าย ณภัคเบะปากเมื่อนึกถึงรูปถ่ายใกล้ชิดของคนทั้งคู่ เมื่อตอนที่เห็นรูปกับเรื่องเมื่อกลางวันของพี่กาลกับเด็กคนนั้นถึงได้งงยังไงล่ะ เป็นแฟนกับเด็กไฟแดงแล้วมามีข่าวแย่งพี่กาลได้ยังไง
“ภัครู้จักเหรอ?”
“เปล่า”
“หึหึ”
“กรี๊ดดด มาได้ยังไงงงงง!” รพินทร์รีบพุ่งเข้าไปกอดเพื่อนเอาไว้ทันทีเมื่อเห็นตัว ทิวากาลเมินสัญญาณขอความช่วยเหลือจากณภัคแล้วชิ่งเข้าห้องนอนตัวเอง หากยังอยู่ตรงนี้เรื่องวุ่นวายต้องมาเยือนเขาแน่นอน
ร่างสูงนั่งลงที่ข้างเตียง มองถุงยาที่วางอยู่บนโต๊ะแล้วระบายยิ้มออกมา ถ้าใครมาเห็นตอนนี้คงหาว่าเขาบ้าแน่นอน ท่าจะเป็นเอามาก แค่มองถุงยาก็ยิ้มเนี่ยนะ หึหึ ทิวากาลเอื้อมมือไปคว้าโทรศัพท์มา เปิดกล้องถ่ายรูปแล้วโฟกัสไปที่ถุงยาบนโต๊ะ
Tiwakan Thanaphummeathi with Chantiman Jj
ขอบคุณครับ *แนบรูป*
TEAMCHANTIWA tagged you and Chantiman Jj in a post. To add this to your Timeline. Go to Timeline Review.
ทิวากากดเข้าไปดูเมื่อเห็นว่ามีแจ้งเตือน แต่ยังไม่กดอนุญาตให้โพสต์บนไทม์ไลน์ของเขา สิ่งที่ถูกแท็กมาคือการแคปรูปโพสต์ที่เขาลงไปโพสต์อีกที
TEAMCHANTIWA
[Tiwakan’s update] ‘ขอบคุณครับ’ w/ Chantiman Jj
ว้าย ๆ ๆ ๆ อยากจะไม่สบายแล้วมีคนดูแลจังเลยค่ะซิส เขาเป็นห่วงเป็นใยกันแบบนี้เจ๊ปริ่มในอก น้ำตามันคลอมาแล้วแก ดีกับใจเจ๊ #จันทิวา
P.S. ขอบคุณสายข่าวที่แคปรูปส่งมาให้นะเจ้าคะ /กราบตัก
‘ฉันอยากส่องไทม์ไลน์พี่กาลลลลลล’
‘สมัยนี้เขาจีบกันด้วยถุงยาเหรอแก กรี๊ดดดดด’
‘พี่กาลเปิดพับบลิคเถอะ อยากส่องค่า!!’
อืม... ก็ว่า ทำไมตัวเลขคำขอเป็นเพื่อนกับเขามันถึงได้เพิ่มขึ้นเยอะนัก กดดู แต่ไม่ได้รับใคร ไม่รู้จักกันไม่อยากจะรับรู้ชีวิตความเป็นไป ไลฟ์สไตล์ของเขา นิ่งคิด จะเปลี่ยนเป็นสาธารณะที่คนอื่นสามารถเห็นทุกอย่างได้หรือเปล่า ข้อเสียก็คือไม่เป็นส่วนตัวแล้วและมีคนจับตามองเนอะขึ้น ในทางกลับกันก็คงยังมีข้อดีอยู่ นั่นก็คือการที่เพจ TEAMCHANTIWA เอาไปโพสต์ มันก็เป็นการบอกกลาย ๆ นะว่าเด็กแก้มกลมเป็นของเขา แม้ความจริงยังไม่ 100%
กดเมนูเลื่อนการตั้งค่าแบบพับบลิคและเปิดให้ติดตามแทนการแอดเฟรนด์
ไม่นานจากนั้นจำนวนคนติดตามของเขาก็เพิ่มขึ้นมาเป็นพัน
ยอมแล้ว...
ติ๊ง! ติ๊ง! ติ๊ง!
เสียงข้อความเข้าดังต่อเนื่อง ทิวากาลจิปาก ถ้าไม่มีอะไรสำคัญจะด่าให้จริง ๆ ไม่รู้หรือไงว่ามันน่ารำคาญมากแต่ไหน
Rapin_pin *สติ๊กเกอร์ราวยี่สิบตัว*
Rapin_pin พินทร์ไปห้องภัคนะคะ
Rapin_pin แล้วก็จะกลับเลย
Rapin_pin แม่รู้แล้วว่าพี่ไม่สบาย
Rapin_pin แต่พินทร์บอกว่าไม่เป็นอะไรมากเพราะมีคนดูแลดี
Rapin_pin *รูปจันทร์เจ้ายื่นมือไปแตะหน้าผากทิวากาล*
Rapin_pin อิอิ
ทิวากาลกดเข้าไปดูรูปแล้วยิ้มออกมา ตอนนั้นเขาคงหลับอยู่เลยไม่ได้ลืมตามามอง ในรูปนั้นเห็นจันทร์เจ้าแค่ด้านข้าง แต่ก็เห็นได้ชัดเจนว่าแสดงสีหน้าออกมาแบบไหน รพินทร์นี่ก็ถ่ายรูปเก่งนะ
TW. ถ่ายไว้กี่รูป
TW. ส่งมาให้หมด
Rapin_pin ต้องมาข้อแลกเปลี่ยนนะคะ
TW. เดี๋ยวซื้อกระเป๋าที่อยากได้ให้ จะส่งมาได้หรือยัง
Rapin_pin กรี๊ดดดด รอแป๊บค่ะ
Rapin_pin *ส่งรูปภาพประมาณสิบกว่ารูป*
TW. *เซฟรูปทั้งหมดลงเครื่องและเซฟซ้ำไปสามรูป*
ร่างสูงนอนดูรูปที่เพิ่งจะได้จากน้องสาวมาซ้ำ ๆ ทั้งรูปเด็กแก้มกลมกำลังเช็ดตัวให้เขา รูปที่กำลังติดเจลลดไข้บนหน้าผาก ตอนยืนอยู่หน้าเตากำลังทำข้าวต้ม ตอนตักข้าวใส่ชาม ตอนยกถาด ตอนเดินเข้ามาในห้อง ตอนปลุกเขาขึ้นมาทานข้าว ตอนป้อนข้าวและกินยา และตอนที่นั่งคุยกัน... ถ้ารพินทร์ไม่ใช่น้องสาวเขาคงคิดว่าเป็นพวกสตอล์กเกอร์ไปแล้ว ถ่ายมาทุกอิริยาบถเลยหรือไง และทุกรูปก็เป็นรูปที่แอบถ่ายทั้งนั้น
ทิวากาลเข้าไปที่แอพพลิเคชั่นสำหรับโพสต์รูปภาพโดยเฉพาะ ริมฝีปากหยักเม้มเข้าหากัน คิ้วขมวดอย่างคิดหนัก ไม่รู้ว่าจะเลือกรูปไหนลงดี หรือจะโพสต์มันทุกรูปเลยวะ ไม่ดี เดี๋ยวคนจะเห็นความน่ารักของเด็กแก้มกลมมากเกินไป เอาตรง ๆ นะ โคตรอยากอวดเลย! สุดท้ายเขาก็ตัดสินใจเลือกรูปภาพตอนที่เด็กแก้มกลมกำลังป้อนข้าวต้มเขาลงโดยไม่ลืมแท็กเด็กแก้มกลมในรูปภาพและให้เครดิตรพินทร์
charissa.cp เป็นง่อยเหรอออออออ แดกเองไม่เป็นแหงะ!! *อีโมจิโมโห*
tonthachat สำออย
itsmick ใกล้ตายยังเพื่อนรัก
tankthang_ ซอกคอขาวจังเลยครับ เลิกมองไม่ได้เลย @jjindahouse
tiwathana ไอ้สัด @tankthang_
‘เป็นแฟนกันเหรอคะ’
‘กรี๊ดดด จันทิวาน่ารักกกก’
‘ฟินนนนนนนนน’
‘อุ๊ยยย มีหวงกับเพื่อนด้วยค่ะ กรี๊ดดดด’
‘พี่กาลอัพรูปในรอบสามพันปี แถมยังอัพรูปคู่อีก พฮืออออ #ไม่รู้ว่าฉันอิจฉาหรือว่าสุขใจน้ำตาที่ไหลนั้นไหลมาจากจุดไหน *อีโมจิร้องไห้แบบนับจำนวนไม่ได้*’
ทิวากาลขยับยิ้มขณะอ่านความเห็นของคนอื่น ๆ บางอันก็ตลก บางอันก็เฉย ๆ และบางอันก็ทำให้อารมณ์เสีย...
‘เด็กบริหารที่มีเรื่องกลางโรงอาหารวันนี้เหรอแก @เพื่อน’
‘ใช่ ๆ เขาว่าคนนี้แย่งแฟนพี่รหัสตัวเองนะเว้ย @เพื่อน’
‘ไม่ได้คบกับพี่ฟางอยู่เหรอคะ?’
‘หน้าตัวเมีย ทำร้ายผู้หญิง’
‘สงสารฟางต้องมาเจอผู้ชายแบบนี้’
เหรอ? แล้วยังไงล่ะ? เขาต้องพูดอะไรหรือเปล่า? แล้วถ้าเขาบอกว่าไม่รู้สึกอะไรเลยกับข้อความพวกนั้นเขาจะกลายเป็นคนแย่ ๆ คนหนึ่งใช่ไหม? ใครจะพูดอะไรก็พูดไปเถอะ ซึ่งเขาไม่แคร์อยู่แล้ว ตอนนี้มีคนที่เขาต้องแคร์มากกว่า ทิวากาลเลือกลบความเห็นไม่ดีออกไป ไม่อยากให้เด็กแก้มกลมมาเห็น ที่ลบทิ้งไม่ใช่ว่ากลัวจะดูไม่ดี เพราะยังไงภาพลักษณ์ของเขามันก็ไม่ใช่คนดีอยู่แล้ว แต่นั่นก็เพราะเขาไม่อยากให้จันทร์เจ้าต้องมาเจอกับอะไรมันทำลายสุขภาพจิต ถึงแม้บางทีเด็กนั่นอาจจะเฉย ๆ เหมือนเขาก็ได้ ดีไม่ดีอาจจะหัวเราะแล้วบอกว่า ‘ตลกจัง’ พร้อมรอยยิ้ม
เอาจริง ๆ ถ้าบอกว่าเขาลืมเรื่องเมื่อกลางวันไปแล้วคงโดนด่าว่าไอ้เหี้ยแบบโอเปร่าเลยล่ะมั้ง หึหึ
ติ๊ง!
นี่จันทร์เจ้าเอง ถึงบ้านแย้วววววววววววว
นี่จันทร์เจ้าเอง (http://i.imgur.com/vjrwlxr.png)
ร่างสูงขยับตัว ปรือตาขึ้นอย่างงัวเงีย และหยิบโทรศัพท์ที่วางไว้ข้างหมอนขึ้นมาดูหลังจากที่เสียงเตือนของมันทำให้เขาตื่น ไม่รู้ว่าเผลอหลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่ มองออกไปนอกหน้าต่างก็พบว่าฟ้าเปลี่ยนสีไปแล้ว ก้านนิ้วยาวกดโทรออกหาคนที่เพิ่งส่งข้อความมา นอนหลับตารอให้อีกฝ่ายรับสาย
(“Hellooooooooooooo~”) เสียงสดใสมาเชียว
“อือ... ช้า”
(“สองชั่วโมงเอง คิดถึงเราเหยอ?”)
“ใช่ คิดถึงมาก”
(“โม้ คิคิ แล้วนี่พี่เป็นยังไงบ้างครับ?”)
“เป็นหนักเลย มาดูแลหน่อย”
(“ตอแหล”) ทิวากาลหลุดหัวเราะเบา ๆ ดูไว้นะ ใครบอกเด็กนี่มันน่ารัก
“เดี๋ยวจะโดน”
(“เลิกเป็นเต้าหู้ไข่ก่อนแล้วค่อยมาคุยกันเถอะ แบร่!”)
(“พี่ทิวาทานอะไรหรือยังครับ?”)
“ยัง เพิ่งตื่น อีกอย่างผมเพิ่งกินไปไม่นานเองครับคุณจันทิมันตุ์”
(“เอ๋า ก็เราลืมนี่นา เอ้อ! นี่ ๆ เรามีเรื่องจะเล่าให้ฟังด้วยแหละ เมื่อตอนนั่งรถกลับบ้านกับจริงใจนะ เราเจองูด้วย”)
“หือ งูอะไร แล้วเป็นอะไรหรือเปล่า?”
(“งูเห่าคับ ไม่ได้เป็นอะไรเพราะคุณงูไม่ได้ทำอะไรเรา ตรงนั้นมันมีป่าข้างทางด้วยง่ะ แล้วทีนี้คุณงูก็คงจะข้ามถนนมั้ง แล้วตรงนั้นไม่มีทางม้าลายไง...”)
“งูมันรู้จักทางม้าลายที่ไหนกันเล่า!”
(“พี่อย่าขัดสิ! ไม่มีมารยาทเลย ...ต่อนะ แล้วทีนี้พอเห็นใช่ป่ะ จริงใจก็เบรกเอี๊ยดเลย หัวเรากระแทกกับน้องด้วย พอเราหยุด คุณงูก็หยุดด้วย ตอนคุณงูหันมามองนะ หัวใจเราเต้นตึกตักเลย แล้วคุณงูก็ชูคอขึ้น ขยายคอได้ด้วย โคตรเท่!!”)
มันใช่เรื่องที่จะมาชมงูเห่าว่าเท่ไหมล่ะไอ้เด็กบ้าเอ๊ย!!! ความง่วงของทิวากาลหายไปหมดเหมือนชีวิตนี้ไม่เคยง่วงหลังจากที่ฟังเรื่องราวสุดแฟนตาซีของเจ้าเด็กแก้มกลม ไม่รู้จะโกรธหรือไม่โกรธดี ความรู้สึกของเขาตอนนี้รวนไปหมดแล้ว
(“คุณงูเห็นว่าพวกเราอยู่เฉย ๆ ก็ลดคอลงแล้วก็เลื้อยไปเลย ฮี่ น่าย้ากกกกกก”)
“จันทร์เจ้า”
(“คับ?”)
“ไม่กลัวหรือไง นั่นงูเห่านะเว้ย! ถ้าเกิดโดนมันฉกขึ้นมาตายได้เลยนะ!”
(“ไม่กลัว ตื่นเต้นนนนน คุณงูน่ารักกกกก ถ้าไม่ติดว่าเป็นงูพิษเราจะลงไปจับเล่นแล้ว”)
“ไอ้เตี้ยยยยยยย”
(“คิคิ ใจจริงอยากพูดว่าไอ้เหี้ยล่ะสิ แต่พูดไม่ได้เพราะเราน่ารักใช่ม้า~”)
“เหี้ย!” ทิวากาลล่ะปวดหัว ไม่ใช่เพราะไข้หรอกแต่เพราะไอ้เด็กนี่แหละ
(“55555555555”) แล้วดู คนอะไรโดนด่าแล้วหัวเราะ มันปกติที่ไหนกันล่ะ กูเครียดเลย (“โอ๊ะ!”)
“อะไร?”
(“เราเพิ่งเห็นรูปที่พี่โพสต์ลง พี่พินทร์ถ่ายรูปสวยจัง”)
“หึหึ โดนพินทร์แกล้งหรือเปล่า?”
(“ไม่โดน พี่พินทร์น่ารักกกกกกกก หอมแก้มเราด้วย อ้อ! ตอนแรกก็กอดเรา”)
“ว่าไงนะ!!”
(“พี่พินทร์บอกว่าแก้มเราเหมือนซาลาเปา แล้วก็บอกว่าเราตัวหอมด้วย คิคิ”)
“ทำไมไปยอมให้เขาหอมให้เขากอดง่าย ๆ แบบนั้นวะ!”
(“พี่อย่าตะโกนเยอะสิ เดี๋ยวเจ็บคอนะครับ”)
“มาดูแลสิ”
(“โตแล้วก็ดูแลตัวเองเถ๊อะ~ อู้หูย คอมเมนต์พี่ทิวาเยอะจัง”)
“ไม่ต้องไปอ่าน” ทิวากาลสั่งเสียงเข้ม เริ่มจะปวดหัวตุบ ๆ ขึ้นมาอีกครั้ง
(“มีคนเมนต์ว่าเรานิสัยไม่ดีไปแย่งแฟนคนอื่นด้วย”)
“ไม่ต้องอ่าน ไร้สาระ เดี๋ยวลบรูปทิ้งแม่ง”
(“อย่าลบเลย นั่นรูปคู่รูปแรกของเราเลยน้า~”) ก็จริง นั่นเป็นรูปคู่แรกที่ถูกโพสต์ลงโซเชียล แต่มีอีกเป็นแสนในแกลลอรี่ (“เราอ่าน แต่เราไม่ได้เก็บมาใส่ใจสักหน่อย ความจริงเป็นยังไงก็รู้ เราไม่สนหรอก พี่ก็อย่าซีเรียส”)
“นี่พี่เป็นห่วงเรานะ”
(“ขอบคุณครับ”)
“เตี้ยยยยย เอางั้นเหรอ? โอเค ก็ได้ ช่างแม่งก็ช่างแม่ง”
(“Good boy~”)
คุยกันอีกหลายประโยคถึงวางสาย ทิวากาลสั่งข้าวขึ้นมากินและกินยาหลังอาหาร จากนั้นจึงเอาหนังสือออกมาอ่าน ความง่วงเริ่มเข้าโจมตีเพราะฤทธิ์ยาและพิษไข้อ่อน ๆ เขาจึงต้องปิดหนังสือแล้วเข้านอนตั้งแต่ยังไม่ดึก
หลังจากวางสายจากทิวากาลเจ้าตัวเล็กทิ้งตัวนอนหงายบนเตียงกดโทรศัพท์เข้าไปในแอพพลิเคชั่นเกม ตอนนี้เลยเวลาอาหารเย็นไปแล้ว และจันทร์เจ้าก็แวะทานจากข้างนอกกับเจ้าเด็กปีศาจก่อนจะถึงบ้าน เจ้าเด็กนั่นถามใหญ่เลยว่าทำไมถึงไปอยู่กับทิวาได้ พอบอกว่าทิวาไม่สบายเจ้าเด็กนั่นก็หาว่าตอแหล จริงใจดูหงุดหงิด ไม่รู้เป็นเพราะอะไร ถามก็ด่าว่าสาระแน พี่เป็นห่วงแท้ ๆ
ตอนทานมื้อเย็นกันอยู่เจ้าเด็กปีศาจถามเรื่องข่าวที่รุ่นน้องของทิวากาลพูดด้วย ไม่ค่อยอยากบอก แต่ก็บอกไป เพราะหากให้เจ้าเด็กเวรนั่นรู้เองคงกลายเป็นวาระแห่งชาติ จริงใจดูไม่ค่อยพอใจอยู่มาก เมื่อเล่าถึงตอนทิวาตบหน้าพี่ฟางจนหน้าสะบัดเจ้าเด็กปีศาจก็แสยะยิ้มร้ายเฉยเลย น่ากลัวมาก...
และส่วนกระแสโชเชียลในวันนี้... มีคนชมยังไงก็ต้องมีคนด่า มีคนชอบก็มีคนไม่ชอบเป็นเรื่องธรรมดา พวกความเห็นแย่ ๆ นั้นจันทร์เจ้าเองก็เห็นและได้อ่าน ทั้งในโชเชียลของเขาเอง ของทิวากาล หรือแฟนเพจทีมจันทิวา เอาตรง ๆ ก็ไม่ชอบที่โดนใครก็ไม่รู้มาด่าเสีย ๆ หาย ๆ แต่ในทางกลับกันก็ไม่เห็นต้องไปสนใจใครก็ไม่รู้พวกนั้นเลย เรื่องแบบนี้อีกไม่นานเดี๋ยวคนก็ลืม เพราะฉะนั้น... ไม่ต้องสนใจดีกว่า เสียเวลากินของอร่อย เย้
หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาอีกครั้ง ก่อนจะถ่ายรูปตัวจากมุมสูงและโพสต์ลงโซเชียลสำหรับโพสต์รูป
jjindahouse don’t grow up, it’s a trap
TBC
ฮาโหลลลลลลลลล เรามาแล้วววววว
พี่สาวคนสวยคือรพินทร์เองค่าาาา :katai2-1:
เต้าหู้ไข่ก็ยังคงเป็นเต้าหู้ไข่อยู่ /ถอนหายใจ
อยากจะบอกช่วงคงอัพช้าหน่อยนะคะ แต่ไม่ดองแน่ ๆ เพราะจะต้องไปอ่านหนังสือเตรียมทำใบขับขี่ด้วย (ซึ่งยากมากกกกก และอ่านไม่ออกด้วย ฮือออออ) จึงเรียนมาเพื่อทราบ....
ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านนะคะ และอาจจะมีคำผิดอยู่ขออภัยด้วยคับ
ไว้เจอกันตอนหน้าเน้อ ซึ่งก็ไม่แน่ใจว่าวันไหน TwT
บายยยยยยยยยยยยยยยยยยย ♥
เกือบลืม... WAIT FOR LOVE รักแล้วรอหน่อย เปิดจองแล้วนะคะ ถ้าใครสนใจอยากเก็บก็ไปจองกันเด้อ ♥
-
:z13: :z13:
-
ชอบจันทร์เจ้าจริงๆ เลย
-
น้องแก้มกลมน่ารักอีกแล้้ว :กอด1: เข้มแข็งด้้วย เลิฟๅ
-
เจเจสตรองมากจริงๆ หลงรักเลย ขอหอมหน่อยคร่า
มีความอิจฉาทิวาอ่ะแก๊ร :impress2:
-
ตอนนี้ยาวได้ใจ อ่านเพลินไปเลยค่ะ
ขอบคุณคนเขียนที่มาอัพเรื่อยๆ ยังไงก็รอค่ะ
ขอให้สอบใบขับขี่ผ่านฉลุยนะคะ :really2:
-
ชอบคำว่า good boy มากอ่ะ มีความละมุน 555
-
ชอบจันทร์เจ้ามากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ไม่แคร์และไม่สนใจว่าใครจะว่าตัวเองแบบไหนรู้ตัวเองว่าทำอะไรและเป็นยังไง
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
จันทร์เจ้าน่ารักกกก
-
o13
-
คิดแบบจันทร์เจ้าได้คงดีจริงๆ
-
มีความน่าย๊ากกกกก
-
:L2: :L1: :pig4:
-
จริงใจโกรธอะไรภัคคะ555555555555555
มีความตะมุ้งตะมิ้งมากกกกกก :katai2-1:
-
ลูกหมูสตรองมากกกก เหมาะกับพี่กาลสุดๆ
-
:-[ :-[ :-[
-
นางชนะ 5555
-
เต้าหู้ไข่นี่ป่วยจริง5%ที่เหลือคือการแสดงใช่มั้ย?
อ้อนเก่งกว่าพระเอกลิเกก็ทิวากาลนี่แหละฮะ! :laugh:
-
ทิวาอ้อนเหลือเกินค่าาาาาา :katai2-1:
จันทร์เจ้าก็แข็งแกร่ง แต่หนูจะเห็นงูเห่าน่ารักไม่ได้นะลู๊กกกกก :sad4:
-
ดีที่จันทร์เจ้าไม่คิดอะไรมาก อย่าได้แคร์ เดี๋ยวคนก็ลืม
พี่ทิวา ป่วยแล้วอ้อนใช่ป่าวว คิคิ
-
ชอบเวลาทีทิวาอวดแฟนนน55555555
-
ลูกหมู เด็กคิดบวก น่ารัก :mew1:
-
ชอบความเต้าหู้ไข่ จันทร์เจ้าน่าย๊ากกกกกกสุดๆ
จีบกันผ่านโซเชียลล ดีกับใจจริงๆ
-
o13
-
ทิวาขี้อวดมาก
-
โพสต์รูปคู่ซะด้วย ฟินกันไป~
-
สงสัยสายจะรายงานคุณแม่หมดเปลือกแล้วแน่ๆ 5555
อยากเห็นตอนเจ้าหมูเจอคุณแม่ทิวาจัง
ทิวาโดนแย่งแน่ๆ ก็เจ้าหมูมันน่าร้ากกกกก
ขอบคุณคนเขียนนะคะ กอดดดดด
-
ลูกหมูเจเจเป็นคนโลกสวย คือสวยจริงๆมองสิ่งที่คนอื่นคิดว่าไม่ดีให้มีประโยชน์ได้โดยที่เราไม่รู้สึกว่าไร้สาระ แถมยังทำให้เรายิ้มและเข้าใจมากขึ้น น่ารักอ่ะ
-
:pig4: :pig4:
-
รพินทร์มีความเป็นปาปารัสซี่อยู่นะ
เก็บภาพได้ทุกช๊อตเลย ฮาาา
-
เจเจน่ารักอ่ะ พี่ทิวาอ้อนล้วนๆ
:pig4: :pig4:
-
อ่านชื่อตอนเรานึกว่าจะมาม่าเสียอีก ดีแล้วไม่ใช่ รักลูกหมูเหมือนเดิม อิอิ
-
จันทร์เจ้านี่เป็นเด็กคิดบวกมากๆ ดีแล้วแหละอะไรที่ไม่จำเป็นต่อชีวิตก็ไม่ต้องไปใส่ใจให้เปลืองเวลาชีวิตสู้เอาเวลาไปทำอย่างอื่นดีกว่าแต่ว่าหนูจะคิดบวกถึงขนาดชมว่างูเห่าน่ารักไม่ได้นะจันทร์เจ้า
พี่ทิวากับจันทร์เจ้าเวลาคุยกันอย่างน่ารักอะมันแบบไหลลื่นมากดูลงตัวกันมากๆ ถูกสร้างมาเพื่อเป็นคู่กันของแท้ เราชอบพี่ทิวาตรงที่ถ้ามีเรื่องอะไรแบบทางลบคนแรกที่คิดถึงคือจันทร์เจ้าความรู้สึกของน้องมาก่อนทุกอย่างเสมอ พี่เค้าน่ารักตรงนี้
จริงใจกันณภัคงอนอะไรกันหรือเปล่าเนี่ย มีซัมติงไหมยังไง ตอนจริงใจแสยะยิ้มคือเห็นด้วยกับสิ่งที่พี่ทิวาทำถูกไหม สายโหดจริงๆ 55555555
-
น่ารักว่ะ
-
เราชอบตอนเล่าเรื่อง 2JJ ตอนเด็ก. ตอนเจ้ากะฟ้าตอนโน้นน่ารักมาก. อยากให้มีโมเม้นท์2พี่น้องบ่อยๆ
-
ทิวาขี้หวงขี้อ้อน ส่วนเจเจเป็นเด็กคิดบวกและมีเหตุผลในมุมมองของตัวเอง น่ารักมาก
-
:pig4:
-
ชอบความคิดบวกของเจเจ
-
มนุษย์แฟนเด็ก
30
มีความสงสัยใคร่รู้
“หมู”
“ครับ?” เงยหน้ามองคนเรียก เบสท์เหมือนจะพูดอะไรสักอย่างออกมาแต่ก็ถอนหายใจแล้วเงียบ “เบสท์เป็นอะไรเหรอ”
“เปล่า...” ปฏิเสธไม่เต็มเสียง เบสท์กัดปากก่อนสบตากับจันทร์เจ้า ตอนนี้พวกเขาอยู่ด้วยกันสองคนเพราะฟินน์มีนัดกับเพื่อนที่อยู่ต่างคณะ
“อ้วน ถ้าสมมุติคนที่มึงชอบมาบอกชอบมึงมึงจะทำยังไงวะ? แต่คนคนนั้นคือคนเดียวกับที่เคยบอกว่าไม่ชอบมึงนะ แล้วก็ไล่มึงไปไกล ๆ ด้วย แต่ตอนนี้คนนั้นเป็นคนเข้าใกล้มึงเองอ่ะ มึงจะทำไง”
“ทำตามใจตัวเองครับ” ลูกหมูระบายยิ้ม “ในเมื่อใจตรงกันอยู่แล้วจะปฏิเสธทำไมล่ะ?”
“แต่คนนั้นเคยไม่ชอบมึงนะเว้ย!”
“เคย แสดงถึงอะไรหรือสิ่งที่ผ่านมาแล้ว เมื่อก่อนไม่ชอบไม่ได้แปลว่าตอนนี้ไม่ชอบนี่นา ใครมาชอบเบสท์เหรอ?”
“พี่มิค... เฮ้ย!!! ไม่ใช่ กูสมมุติ!!!!”
“พี่มิคทำให้เบสท์รำคาญเหรอ”
“เปล่า ...เชี่ย! ก็บอกว่าไม่ใช่ไงวะ!!”
“เบสท์อย่าโกหกเราเลย เรารู้ เราเห็น” ยิ้มเจ้าเล่ห์ใส่ตาเพื่อน เบสท์จิปาก ทึ้งหัวตัวเอง นึกมาฉลาดห่าอะไรตอนนี้ ทำไมไม่โง่เหมือนสีหน้ามึงบ้าง หา!!!! โคตรคิดผิดที่หลุดพูดกับมัน
“สาระแน”
“สรุปคนนั้นของเบสท์คือพี่มิคใช่ไหมครับ?”
“อืม...”
“อ่า เบสท์กัยพี่มิครู้จักกันมานานหรือยังอ่า?”
“ทั้งชีวิต” ลูกหมูนิ่งอ้าปากค้าง ถึงจะพอรู้มาบ้างจากทั้งทิวากาลและพี่มิค แต่ก็อดที่จะอึ้งไม่ได้ และไม่ขึ้นว่าเบสท์จะบอกตามความจริงด้วย ๆ และคำตอบของเบสท์ก็ดันตรงกับคำตอบของพี่มิคด้วย ดีจัง
จันทร์เจ้าไม่ได้พูดอะไรหลังจากที่ฟังเบสท์เล่าระบายความในใจ ลุกขึ้นจากที่นั่งแล้วเดินเข้าไปโอบกอดเพื่อนเอาไว้ และการกระทำนั้นทำให้เบสท์รู้สึกดีกว่าการที่ต้องฟังคำพูดปลอบใจเยอะ
“เบสท์...”
“หือ?”
“โดดเรียนกันไหมครับ?” อดไม่ได้ที่จะเงยหน้ามองคนพูด ไม่คิดไม่ฝันว่าจะได้ยินคำพูดแบบนี้จากปากมัน ไอ้หมูยิ้มหน้าโง่ในแบบของมัน ไม่รอให้ตอบอะไรก็เดินกลับไปเก็บของใส่กระเป๋าแล้ว
แล้วถามกูทำไมวะ...
“เอ๋า งง งง โดดเรียนกันเถอะ คลาสนี้ไม่เช็กชื่อนะ”
“ไม่เช็กชื่อแต่ใกล้มิดเทอมแล้วโว้ย! มึงไม่ควรมาชวนกูโดดเรียนป่ะวะ”
“น่า นาน ๆ ที”
“อีห่า คิดยังไงชวนกูโดดเรียน”
“เบื่อแล้ว ป่ะ!” จันทร์เจ้าถือกระเป๋าทั้งของตัวเองและเบสท์ ฉุดข้อมืออีกคนให้ลุกขึ้นและกึ่งลากกึ่งจูงไปที่รถ ดีนะวันนี้ขับรถมาเอง ไม่อย่างนั้นต้องเสียเวลาเรียกแท็กซี่อีกแน่
“โดดเรียนงี้แม่มึงไม่ว่าเหรอวะ?”
“ไม่ว่าหรอก เราเคยโดดเรียนแล้วหม่ามะมารับไปเที่ยวด้วย”
“แบบนี้ก็ได้เหรอ”
ลูกหมูยิ้มขำ มองหน้าเพื่อนแวบหนึ่งแล้วกลับไปตั้งใจขับรถ ตอนนี้เบสท์ยังไม่เลิกงงเลย แต่ก็ดี ยังได้ไม่ต้องคิดเรื่องพี่มิคให้ปวดหัว คอยดูนะ ถ้าเจอล่ะก็จะกันไม่ให้อยู่ใกล้เบสท์เลย คนนิสัยไม่ดี!
“มั่นหน้ามากนะคะ จะสอบอยู่อีกไม่กี่วันกระแดะโดดเรียนมาเดินห้าง!” เบสท์และจันทร์เจ้ามองหน้ากันพร้อมกับเบ้ปากขณะที่ฟังหญิงสาวหนึ่งเดียวในกลุ่มบ่นด่า หลังจากที่ส่งข้อความไปบอกว่าจะโดดเรียนคลาสนี้เพื่อมาเดินเล่นที่ศูนย์การค้าแห่งหนึ่ง ฟินน์ก็บ่นไปหลายร้อยคำในกลุ่มสนทนาเมื่อเจอหน้ากันก็ยังบ่นไม่หยุด
“มึงมารักเรียนตั้งแต่เมื่อไหร่ ฮะ ฮะ?”
“พูดอะไรมึงให้เกียรติสมองกูด้วย”
“อ๋อ ลืม มึงโง่” ฟินน์แทบกรีดร้องออกมา แต่ติดที่ว่าพวกเขานั่งอยู่กันที่คาเฟ่ ลูกหมูที่หัวเราะก็ถูกค้อนไปด้วย
“ใครเขาอ่านหนังสือก่อนสอบนาน ๆ กัน พอถึงวันสอบก็ลืมหมดสิ คนจริงเขาไม่อ่านกันหรอก” จันทร์เจ้ายื่นหน้าเข้าไปพูดและปิดท้ายด้วยยิ้มทะเล้น ผลที่ได้คือการโดนดันหน้าผากจนหงายเงิบ
“ย่ะ! นังพวกฉลาด มันสมองได้รับการทอดถ่ายจากไอน์สไตล์มาหรือไง เกลียดความมั่นหน้าของพวกมึงจริง ๆ ถ้าได้เอฟกูนี่จะสมน้ำหน้าพวกมึง!!”
“ทำไมความคิดของมึงต่ำตมขนาดนี้วะ แย่ ๆ”
“เนอะ! So mean มาก ๆ” แหย่เพื่อนได้ก็หัวเราะคิกคัก แม้จะได้นิ้วกลางกลับมาลูกหมูก็ไม่แยแส
“จะทำอะไรวะ มานั่งโง่ ๆ อย่างนี้เหรอ”
“ไปดูหนังกันไหม ไป! โอเค ป่ะ”
“นางเป็นไรวะ ทำไมถามเองตอบเองแบบนี้” เบสท์กับฟินน์มองหน้ากันขณะที่มองจันทร์เจ้ากระตือรือร้นจะไปดูหนัง เออ ไหน ๆ มันก็บ้าไปแล้ว บ้าไปกับมันหน่อยจะเป็นอะไร
ทั้งสามยืนมองโปรแกรมหนัง จะมีก็แต่จันทร์เจ้าที่ตื่นเต้นมากกว่าใคร ตาวาว ๆ กำลังจดจ่อกับโปรแกรมหนัง น่าดูทั้งนั้นเลย ดูเรื่องอะไรดีน้า~
“เบสท์กับฟินน์อยากดูเรื่องอะไรครับ?”
“มึงเลี้ยงใช่ไหม โอเค ได้!”
“ว้าว! ตะหมูจะจ่ายเหรอ ก็ไม่บอก หื้มมม ดูเรื่องอะไรดีน้า”
“ฮะ เฮ้ย เดี๋ยว ๆ เดี๋ยวสิ เราบอกเมื่อไหร่ว่าจะจ่ายน่ะ!”
“เป็นคนชวนก็ต้องจ่ายสิ ใช่ป่ะตุ๊ด”
“ช่ายยยยยย~” เบสท์ลากเสียงยาวตอบ ทำหน้ายียวนใส่จันทร์เจ้า แม้ในใจอยากจะตะโกนใส่หน้าสุภาพสตรีนางเดียวในกลุ่มว่า ‘ตุ๊ดโพ่งงงงงงงงง’
เถียงกันอยู่เกือบสิบนาทีเพราะสรุปไม่ได้ว่าจะดูเรื่องอะไรดี แต่สุดท้ายก็ได้ตั๋วหนังมาสามใบโดยเลือกจากเสียงส่วนมาก นั่นก็คือจากฟินน์กับเบสท์ จันทร์เจ้าหน้ามุ่ยไปซื้อตั๋วแต่ทั้งสองก็ไม่สนใจ ทำไมอ่ะ! หนังผีไม่ดีตรงไหน ทำไมไม่อยากดู ฮือ!
“ป๊อปคอร์นป่ะ?” เบสท์ถาม จันทร์เจ้ากับฟินน์ส่ายหน้าดิ๊ก
“แพง”
“ไม่คิดว่ามึงจะพูดคำนี้”
“โธ่ ก็มันแพงจริง ๆ นี่นา เราดูหนังจบก็ค่อยไปหาอะไรกินก็ได้”
“สองชั่วโมงเลยนะเว้ย พวกมึงทนได้เหรอ”
“ไม่กินอะไรกูทนได้ แต่ขอน้ำสักขวดเหอะว่ะ คนสวยไม่โอเค” เมื่อฟินน์บอกแบบนั้นทั้งสามจึงซื้อแค่น้ำเปล่ามา แต่แค่น้ำเปล่าธรรมดาก็เล่นเอาไม่อยากจ่ายตังค์ แพงกว่าที่ขายปกติเป็นเท่าตัวเลย แย่จัง
เมื่อได้ทุกอย่างที่ต้องการแล้วทั้งสามก็เดินเกาะกลุ่มกันเข้าไปในโรงภาพยนตร์ ลูกหมูเอาโทรศัพท์ออกมาปิดเสียงตามกฎ เมื่อหนังเริ่มฉายทั้งสามก็เงียบและต่างจดจ่ออยู่ทีจอภาพขนาดใหญ่ด้านหน้า เพราะให้ความสนใจกับภาพยนตร์ตรงหน้าจนไม่รู้สึกถึงการสั่นสะเทือนของสมาร์ทโฟนในกระเป๋า กว่าหนังจะจบก็สองชั่วโมงกว่าไม่รู้ว่าจะมีมิสคอลเข้ามากี่สาย...
“สนุกมากกกกกกกกก!”
“ตอนแรกล่ะสะดีดสะดิ้งไม่อยากดู” เบสท์แขวะ จันทร์เจ้ายิ้มกว้างเข้าไปเกาะแขนเพื่อนตัวเล็ก
“ก็เราอยากดูอีกเรื่องมากกว่านี่นา”
เบสท์จิ้มหน้าผากนูนด้วยความหมั่นไส้ “พระเอกหล่อมากกกกกก!”
“ใช่เว้ย! หล่อจนแบบ... แม่ขาหนูอยากเป็นเมียพี่เขา”
“กระเหี้ยนกระหือรือ!”
“บอกกูสิว่ามึงไม่อยากได้เขาอ่ะตุ๊ด!”
“เสือก!” ลูกหมูยืนหัวเราะระหว่างที่มองเบสท์กับฟินน์ทะเลาะกัน เถียงกันเรื่องผู้ชายตลอดเลยสองคนนี้ แต่ก็เพราะเรื่องผู้ชายอีกนั่นแหละที่ทำให้สองคนนี้สามัคคีกัน
“อีแรด!”
“จ้ะ! อีคนไม่แรด อีคนเรียบร้อย อีคนกุลสตรี!”
“ไม่ต้องชม รู้ตัวย่ะ!” ฟินน์ยักไหล่ขณะพูด แสดงสีหน้าท่าทางไปด้วยและจบท้ายด้วยการสะบัดผม
“อีห่า!” เบสท์ด่า จันทร์เจ้าหัวเราะเสียงดังจนทั้งสองต้องหันมาจิกตามอง ลูกหมูยิ้มสู้ก่อนจะสอดแขนเกาะทั้งสองคนเอาไว้โดยตัวเองอยู่ตรงกลาง
“มึงนี่หัวเราะอยู่ได้ เป็นบ้าเหรอ!”
“เป็นคนอารมณ์ดี” ยิ้มแฉ่งเมื่อพูดจบ “ไปหาอะไรกินกันเถอะ เราหิวม้ากมาก!”
“เออ นั่นดิ กินอะไรดีวะ?”
“อะไรก็ได้” ฟินน์บอก เบสท์กับจันทร์เจ้าสบตากันทันที อะไรก็ได้ นี่แหละปัญหาโลกแตก เสนออะไรไปหาเรื่องมาขัดได้ตลอด
“ชาบูไหม?”
“ไม่เอา กินบ่อยแล้ว” มาแล้วหนึ่ง
“เนื้อย่าง!?” ลูกหมูเสนอบ้าง
“เดี๋ยวกลิ่นติดตัว เปลี่ยน ๆ” ดอกที่สองก็มาเว้ย
“แล้วมึงจะกินอะไร?”
“อะไรก็ได้”
“สเต๊กไหม?”
“ย่อยยากอ่ะ”
“หมู มึงอยากกินอะไร?” เมื่อถามกับฟินน์ไปก็ไม่มีประโยชน์จึงหันมาถามคนที่สามารถกินได้ทุกอย่างแทน
“เรากินอะไรก็ได้อยู่แล้ว เบสท์อยากกินอะไรล่ะ?”
“กูไม่รู้ว่ะ”
“เรื่องมากจริงพวกมึง”
“กล้าพูด!”
“กูเรื่องมากตรงไหน!”
“หุบปากไป รำคาญ!”
“เบสท์ ๆ กินอาหารญี่ปุ่นไหมครับ? แกงกะหรี่ ทงคัตสึ เทมปูระ งี้”
“เออก็ดี ขี้เกียจคิดแล้วว่ะ”
“โหยยยยยมึงงงงงง อ้วนนนนน”
“กลัวอ้วนมากก็ไปแดกหญ้า อีห่า เยอะ!”
“กูทำอะไรผิดว้าาาาา”
เมื่อมาถึงร้านก็สั่งอาหารมาคนละเซ็ตและสั่งอย่างอื่นมาเพิ่มด้วย ระหว่างที่รออาหารมาเสิร์ฟก็คุยเล่นรอ พอเห็นเบสท์กับฟินน์เอาโทรศัพท์ออกมาเล่นจึงหยิบของตัวเองขึ้นมาบ้าง ดวงตากลมเบิกกว้างอ้าปากค้าง สายตายังจ้องอยู่ที่การแจ้งเตือนบนหน้าจอ
“แย่แล้ว...” เอ่ยเสียงอ่อย ตาสั่งระริกคล้ายจะร้องไห้
“มีไรวะ?” เบสท์ถาม
“ทิวาโทรมา ไม่ได้รับ .....” ลูกหมูกลั้นหายใจก่อนจะพูดต่อ “สามสิบสามสาย...”
“เหี้ย!!” เบสท์และฟินน์อุทานเสียงดังจนโต๊ะข้าง ๆ หันมามอง ทั้งสองผงกหัวขอโทษ แล้วหันมามองเพื่อนตัวอวบที่จะร้องไห้อยู่เต็มทน
“ใครตายวะ!”
“เรานี่แหละจะตาย ทำไงดีอ่า...”
“โทรกลับสิหมู” ฟินน์บอก
“โทรมาตั้งสามสิบกว่าสายไม่รู้สึกตัวเลยเหรอวะ”
ลูกหมูส่ายหน้าเป็นคำตอบ และกดโทรออกหาทิวากาลด้วย ...ถ้ากำลังมีความสุขอยู่ก็ไม่ได้สนใจโทรศัพท์มือถือหรอก
(“อยู่ไหน?”)
“ร้าน xx ในห้าง xx ครับ...”
(“อืม”) ตอบรับคำสั้น ๆ แล้ววางสายไป จันทร์เจ้าหน้าเหวอ มองโทรศัพท์มือถืองง ๆ
“เป็นไงบ้างมึง”
“ทิวาไม่ว่าอะไรเลย แต่พูดเสียงนิ่งมาก...”
“แบบนี้เดาทางไม่ถูกดิ”
“อือ... แต่ต้องโกรธมากแน่ ๆ”
“ซวยแล้วมึง”
“ฮือ”
“โดนเทแน่”
“แง้!” การงอแงถูกยุติลงเมื่ออาหารมาเสิร์ฟ ใจตอนนี้เริ่มไม่อยากกินแล้ว แต่ก็ต้านทานความหิวไม่ไหว เกิดไม่กินข้าวอีกก็จะโดนทิวาโกรธเรื่องนี้ด้วย ไม่เอาแล้ว แค่นี้ก็ไม่รู้ว่าจะโกรธมากขนาดไหน
“อีกสามวันวันเกิดพี่กาลแล้วนะ”
“ฮะ?”
“มึงไม่รู้เหรอ?”
ลูกหมูสั่นหัว “วันศุกร์นี้เหรอ?”
“เออ”
กะพริบตาปริบ ๆ งงเลย จะวันเกิดทิวาแล้วจริง ๆ เหรอ ทำไมเราไม่รู้เลยล่ะ โอ๊ย! ต้องคิดหนักอีกแล้ว!
“มึงชอบพี่เขาจริง ๆ ป่ะเนี่ย ทำไมไม่รู้วันเกิดพี่กาลล่ะ”
“ไม่รู้วันเกิดแล้วเกี่ยวอะไรกับชอบจริง ๆ หรือไม่ชอบจริง ๆ อ่ะ” ขมวดคิ้วใส่คนถาม แค่ไม่รู้วันเกิดแล้วแปลว่าไม่ชอบจริง ๆ เหรอ ตรรกะอะไรอ่ะ งง
“ช่างมันเถอะ แล้วจะให้อะไรพี่กาล”
สั่นหัวอีก “ไม่รู้ครับ” กะทันหันเกินไป คิดอะไรไม่ออกแล้ว ซื้อของให้เหรอ แล้วจะซื้ออะไรล่ะ ทิวาก็มีแทบทุกอย่างแล้วด้วย
จันทร์เจ้ายืดตัวตรงเมื่อมองไปเห็นคนที่กำลังเดินตรงเข้ามาหา ดวงตากลมมองตามร่างสูงไม่ละไปไหน จนกระทั่งคนคนนั้นนั่งลงที่นั่งข้าง ๆ ทิวากาลไม่พูดอะไร พยักหน้ารับคำทักทายของรุ่นน้อง เขาบอกพนักงานขอเปลี่ยนโต๊ะ เพราะโต๊ะที่นั่งอยู่ตอนนี้มีแค่สี่ที่เท่านั้น จันทร์เจ้าลอบมองทิวากาลอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ ตั้งแต่มาถึงทิวายังไม่คุยกับเราเลย
“โดดเรียนกันใช่ไหม?” ทั้งสามพยักหน้าเป็นคำตอบพี่ชมพู่
“จะสอบอยู่แล้วยังโดดเรียนกันอีก”
“เราชวนเองครับ” จันทร์เจ้ารีบบอก ที่พี่มิคพูดเหมือนจะบอกโดยรวมก็จริง แต่สายตาจ้องอยู่ที่เบสท์คนเดียว “ฟินน์กับเบสท์ห้ามแล้วแต่เราไม่ฟัง ว่าเราคนเดียวก็พอ”
“จะโดดเรียนหรือเปล่ามันก็เรื่องของพวกน้องนะเว้น แต่พวกพี่เป็นห่วง ยิ่งใกล้สอบอีกไม่กี่วัน” พี่รถถังบอก บรรยากาศเริ่มอึดอัดหายใจไม่ออก จันทร์เจ้าจึงคลายเนกไทออกและปลดกระดุมเม็ดบน ไม่รู้ว่าหายใจไม่ออกจริง ๆ หรือแค่อุปาทานไปเอง
“มึงไม่พูดอะไรหน่อยเหรอวะ”
“ต้องพูดอะไร!?” ทิวากาลถามกลับเสียงห้วน ตอนไม่เห็นเด็กแก้มกลมก็หงุดหงิด พอมาเจอก็ยิ่งหงุดหงิด ทั้งที่อุตส่าห์เงียบไว้เพราะอาจจะพลั้งปากเผลอพูดอะไรไม่เข้าท่าไปแท้ ๆ แต่ไอ้ต้นกลับมาบอกให้เขาพูดเสียงั้น
“พี่โกรธเราเหรอ....?”
“ฉลาดนี่ คิดเองดิ”
“....เราจะคิดว่าพี่โกรธ ขอโทษครับ ดีกันนะ” ปรายตามองนิ้วก้อยเล็กที่ยื่นมา พยายามไม่มองหน้าเพราะต้องเจอกับยิ้มกว้าง ๆ ที่ทำให้ใจอ่อนแน่
“...........”
“เราขอโทษอ่า อย่าโกรธเราเลยนะ เราตั้งใจโดดเรียนจริง ๆ รับผิดทุกอย่างคับ!”
“พี่ไม่ได้โกรธที่โดดเรียน!” จันทร์เจ้าสะดุ้ง ก้มหน้าลงอย่างสำนึกผิด “จะไปไหนก็ไม่บอก โทรหาก็รับ!”
“ขอโทษ”
“เลิกพูดขอโทษได้หรือยัง”
“เราขอโทษ... เราเครียดนิดหน่อยก็เลยชวนเบสท์กับฟินน์โดดเรียนเพราะถ้าเข้าเรียนก็คงไม่รู้เรื่องอะไร ขอโทษที่ไม่ได้รับโทรศัพท์ เราปิดเสียงไว้เลยไม่ได้ยิน...”
“แม่ง!” ทิวากาลสบถพร้อมเสยผมขึ้น
“พี่กาลอย่าว่าไอ้หมูเลยครับ ที่มันชวนออกมาเพราะผมเองแหละ”
“เบสท์เป็นอะไร!?”
“ยุ่ง!”
“บอกแล้วไงว่าไม่ได้โกรธเรื่องโดดเรียน นั่นมันเรื่องของคุณ แต่ผมโกรธที่ไม่รับโทรศัพท์ ไม่รู้หรือไงว่าเป็นห่วง ไปหาที่คลาสก็ไม่เจอ ถามเพื่อนก็บอกว่าไม่เข้าเรียน พอโทรหาก็ดันไม่รับ จะให้คิดยังไง”
“เราแค่มาเดินเล่นกับเพื่อน...”
“แล้วพี่รู้เหรอว่าเราอยู่ไหน! แค่ไม่รับโทรศัพท์สามสายแรกก็คิดแล้วว่าจะเป็นอะไรหรือเปล่า แล้วนี่อะไร โทรมาเป็นสิบสิบครั้งไม่รู้ตัวเลยหรือไง จะเป็นบ้าแล้วจันทร์เจ้า”
น้ำตาร่วงเผาะผ่านแก้ม ทั้งที่ทิวาไม่ได้ด่า ไม่ได้ตะคอก แต่เราเจ็บจังเลย อยากพูดว่าขอโทษแต่ทิวาไม่อยากฟัง เราไม่รู้จะพูดอะไรจึงได้แต่เงียบ เมื่อน้ำตายิ่งไหลออกมาก็ก้มหน้าต่ำเรื่อย ๆ จนคางแทบชิดออก ถ้าทิวารู้ว่าร้องไห้ก็อาจโดนโกรธอีก
ครืด
เสียงเลื่อนเก้าอี้ดังมาพร้อมกับทิวากาลที่ลุกขึ้น จันทร์เจ้ารีบเงยหน้า เห็นแผ่นหลังกว้างกำลังห่างออกไปก็รีบวิ่งตาม แก้มนวลเนียนที่ถูกฉาบด้วยหยาดน้ำตาทำเอาเพื่อนร่วมโต๊ะเผลอกลั้นหายใจ แม้จะเห็นเพียงแค่แวบเดียวก็ทำเอาใจหาย จันทร์เจ้าไม่เหมาะกับน้ำตาจริง ๆ
“มึง ทำไงดีวะ มันออกมานี่ก็เพราะกูอ่ะ” เบสท์เริ่มคิดหนัก ฟินน์เองก็ไม่ต่างกัน
“ใจเย็นมึง พี่กาลไม่โกรธมันนานหรอก” หญิงสาวตบไหล่ปลอบใจ “ที่ว่าเพราะมึงนี่เรื่องอะไรวะ ทำไมพวกมึงคุยกันตอนกูไม่อยู่อีกแล้ว!”
“เดี๋ยวค่อยเล่าทีหลัง!” เบสท์ตัดบท “พี่กาลจะไม่ทำอะไรไอ้หมูใช่ไหมครับ?”
“ไม่ทำหรอก มันออกไปปรับอารมณ์ ถึงน้องชับบี้ไม่ตามออกไปมันก็กลับเข้ามาอยู่ดีนั่นแหละ อย่าคิดมาก กิน ๆ จะได้หายเครียด”
หิวแค่ไหนก็กินไม่ลงว่ะพี่...
“พี่จะไปไหนครับ?” ช้อนตามองคนตัวสูงและถามเสียงอ่อย จังหวะการหายใจยังไม่ปกติเพราะความเหนื่อย ทิวาขายาวมากขนาดวิ่งตามยังไม่ทัน แถมเจ้าตัวยังเดินเร็วอีก ทิวากาลไม่ตอบแล้วเดินไปเรื่อย ๆ จนกระทั่งมาถึงห้องน้ำที่อยู่ค่อนข้างไกล
ทิวากาลเปิดน้ำล้างมือตัวเองก่อนจะแตะน้ำพอประมาณและลูบหน้าให้คนตัวเล็กกว่า ลูกหมูสะดุ้งเมื่อสัมผัสได้ถึงความเย็น และตามมาด้วยการน้ำตาไหลพรากอีกครั้ง ความอ่อนโยนของทิวาทำให้จันทร์เจ้าเป็นคนอ่อนไหว เจ้าตัวเล็กโผกอดและซบหน้ากับอกกว้างเมื่อภายในห้องน้ำไร้ผู้คน แต่ถึงแม้จะมีคนอยู่เราก็จะกอดทิวาอยู่ดี
“ทำผิดแล้วอ้อนหรือไง?”
“เปล่านะ...” ตอบเสียงอู้อี้เพราะหน้ายังแนบกับอก
“อย่าทำแบบนี้อีก อย่าไม่รับสายแบบนี้อีก”
“หนูขอโทษ” ออกแรงรัดเด็กแก้มกลมที่ทำตัวน่าเอ็นดูและน่าตี มือหนาลูบกลุ่มผมนุ่มไปพลางกดจูบลงบนหน้าผากนูน “ดีกันนะ” ช้อนตาขึ้นมองกะพริบปริบ ๆ พร้อมยกนิ้วก้อยขึ้น เมื่อทิวากาลส่งนิ้วไปเกี่ยวเจ้าตัวเล็กก็ยิ้มกว้าง
“พี่เป็นห่วงมากนะครับ กังวลจะแย่ว่าเกิดอะไรขึ้นกับเราหรือเปล่า”
“ขอโทษครับ ต่อไปนี้จะไม่ทำอีกแล้ว ไปไหนก็จะบอกก่อน แล้วจะรับสายทุกสายเลย”
“ดีมาก”
“เราดีกันแล้วนะ”
“อือ .... จูบหน่อยดิ” เห็นปากเล็ก ๆ แล้วอดไม่ไหว ไหนจะตาช้ำเล็กน้อยเพราะเพิ่งผ่านการร้องไห้ ปลายจมูกแดง ๆ นั่นอีก ทีแรกเขาคิดว่าจะโดนทุบกลับมา แต่ผิดคาดเมื่อเด็กแก้มกลมวางมือบนไหล่แล้วเขย่งตัวขึ้นแนบริมฝีปากกับปากของเขา ตกใจไม่นานทิวากาลก็จูบตอบโดยการขบเม้มกลีบปากนิ่มพลางก้าวถอยหลังเข้าไปในห้องน้ำที่ว่างอยู่พร้อมลงกลอนทันที
ร่างสูงทิ้งตัวนั่งลงที่ชักโครกและดึงให้เด็กแก้มกลมนั่งไพล่บนตัก แขนแกร่งโอบกอดเอวไว้หนึ่งข้างและอีกข้างใช้ประคองแก้มนิ่มไว้ จันทร์เจ้าหลับตารับจูบหนักหน่วง คนไม่เคยได้รับสัมผัสวาบหวามตัวสั่นระริกทว่ายังคงสู้ด้วยการจูบตอบอย่างเงอะงะ เคยเห็นแต่คนอื่นจูบกันแต่ไม่เคยสักครั้งที่จะโดนกับตัวเอง หายใจแทบจะไม่เป็น ก่อนหน้านั้นก็มีแค่จุ๊บแบบเด็ก ๆ แต่ครั้งนี้ต่างไปจากทุกทีเพราะเปลี่ยนเป็นจูบร้อนแรงแบบผู้ใหญ่ ทิวากาลหัวเราะขบขันในลำคอกับเด็กอวดเก่ง เขากัดริมฝีปากล่างของเด็กแก้มกลมเบา ๆ ก่อนจะสอดแทรกเรียวลิ้นเข้าไปควานหาความหวานภายใน...
หัวใจของทิวากาลพองฟูจนคับอก ใช่ว่าจะไม่เคยจูบกับใคร แต่นี่เป็นครั้งแรกที่ทำให้เขารู้สึกพอใจมากจนอธิบายเป็นคำพูดไม่ถูก แม้จะเป็นจูบเงอะงะ แต่ความไร้เดียงสานั้นนั่นแหละที่ทำเอาเขาร้อนไปแทบทั้งตัว ความต้องการบางอย่างกำลังก่อตัวขึ้น ใบหน้าคมผละออกเล็กน้อยให้เด็กแก้มกลมได้หยุดพักหายใจ ทว่ายังคงกดริมฝีปากย้ำ ๆ ไม่ห่างไปไหน ปลายจมูกโด่งเคล้าเคลียกับแก้มเนียนนุ่ม กลิ่นหอมละมุนทำให้เขาต้องกดจมูกลงไป
จันทร์เจ้าปรือตาขึ้น แค่เห็นตาคมมองอยู่ก็หายใจติดขัด อยากไหลลงท่อระบายน้ำไปชะมัดเลย ทิวากาลลูบหน้าจันทร์เจ้าแผ่วเบาและพรมจูบไปทั่วใบหน้าน่ารัก ก้านนิ้วยาวเกลี่ยริมฝีปากเล็กที่กลายเป็นสีแดงสดก่อนจะประกบริมฝีปากลงไปอีกครั้งอย่างอดใจไม่ไหว เมื่อถอนจูบออกเด็กน้อยก็ซบหน้ากับไหล่กว้างอย่างหมดแรง หอบหายใจแฮก
“นิสัยไม่ดี...”
“น่ารัก” เขาพูดพร้อมกับจูบแก้มนวลที่ขึ้นสีแดงระเรื่อน่ามอง
“ฮือ... จะฟ้องพี่ฟ้ากับจริงใจ”
“เราจูบพี่ก่อนไม่ใช่เหรอ หืม?” เสียงทุ้มแหบที่เอ่ยอยู่ข้างหูทำให้จันทร์เจ้าขนลุกซู่ บี้หน้ากับไหล่กว้างเพราะเถียงไม่ออก ก็ดันไปจูบทิวาก่อนจริง ๆ นี่นา...
“พี่ทิวา...”
“หือ ว่าไง?”
“ออกไปกันเถอะ” เงยหน้าขึ้นมอง ทิวากาลเผลอกลั้นหายใจเมื่อเห็นใบหน้าของเด็กน้อยบนตัก
“อย่ายั่ว”
“เรายั่วอะไรตอนไหน”
“ตอนนี้แหละ” เขาว่าพร้อมกดศีรษะกลมให้ซบไหล่ไว้ตามเดิม ใบหน้าแดงระเรื่อกับนัยน์ตากลมฉ่ำ หวานเยิ้มที่มองเขาเมื่อสักครู่นั่นทำเอาทิวากาลแทบสติแตก
เด็กบ้าเอ๊ย!
“งื่อ เราไม่ได้ยั่วนะ” ตัวเล็กเถียง “ออกไปกันเถอะ ป่านนี้คนอื่นรอแย่แล้ว”
“ช่างมันสิ แล้วแน่ใจเหรอว่าจะออกไปตอนนี้ ไม่ได้ยินเสียงคนข้างนอกเหรอครับ?” จันทร์เจ้าเม้มปาก อยากออกไปมาก ๆ แล้ว เพราะเขินทิวาจะแย่ แล้วไหนจะอะไรบางอย่างที่กำลังนั่งทับอยู่อีกด้วย มัน... ฮือ จะฟ้องพี่ฟ้า!! อยากบอกทิวาเหลือเกินแต่อายเกินกว่าจะพูดออกไป เจ้าตัวก็คงรู้ถึงได้บังคับให้เรานั่งอยู่นิ่ง ๆ ทิวาหน้าแดงมาก หูก็แดงด้วย แล้วยังหายใจแรงอีก
น่าสงสารจัง
“พี่มีอารมณ์เหรอครับ?”
“เหี้ย!” ทิวากาลสบถออกมาแทบจะทันทีที่เด็กแก้มกลมถามจบ
“ด่าเราทำไมอ่า...”
“ไม่ได้ด่า พี่แค่สบถ”
“เอ๋า... ตอบคำถามเราสิ” จะให้ตอบยังไงเล่า!! ไอ้เด็กเวรนี่ ไม่รู้ตัวเลยหรือไงว่าพูดอะไรออกมา ถามแบบนั้นจะยั่วเขาใช่ไหม ให้ตายเถอะ ทิวากาลก็ไม่ได้หน้าด้านมากมายถึงขนาดไม่รู้สึกอายนะเว้ย แล้วดูคำถามมันสิ น่าตอบไหมล่ะ ไม่เลย! แต่คนน่ารักทำหน้าบึ้งตึงรอคำตอบ เขาถอนหายใจ จะให้ตอบยังไง ใช่ครับ พี่กำลังมีอารมณ์ งี้เหรอ? ไอ้ห่า ไม่โรคจิตไปหรือไง
“ใครเขาให้ถามแบบนั้น เด็กห่า”
“ก็เราสงสัยนี่นา”
“ทำไมถึงสงสัยล่ะ?”
“ก็...” เด็กน้อยกะพริบตาปริบ ๆ กลอกลอกแลกซ้ายขวา ทิวากาลยกมุมปากยิ้มกรุ้มกริ่ม
“ก็อะไรครับ?”
“ก็... ของพี่มัน...”
“มันทำไม ของพี่นี่คืออะไร?”
“ฮืออ พี่อ่ะ อย่าแกล้งเราสิ”
“พี่แกล้งที่ไหน พี่ต้องถามสิ ไม่งั้นจะตอบคำถามเราได้ยังไง”
“คนบ้า เราไม่อยากรู้แล้ว!” ทุบไหล่ทิวากาลแรง ๆ แล้วลงจากตักแกร่ง ทำปากยื่นใส่คนนิสัยไม่ดีแล้วเปิดประตูออกจากห้องน้ำไป ไม่สนใจด้วยว่าจะมีคนมองหรือเปล่า ทิวากาลหัวเราะเบา ๆ ตามหลัง เขาก้มลงสิ่งที่อยู่ด้านล่างแล้วถอนหายใจ นั่งสงบอารมณ์สักพักถึงได้ตามเด็กแก้มกลมออกไป...
“งอนพี่เหรอครับ?”
“เปล่าสักหน่อย!”
“งั้นก็ยิ้มให้พี่หน่อย”
“ไม่ยิ้ม เราไม่ใช่คนบ้า”
“ใจร้าย”
“งั้นก็ไม่ต้องยุ่ง”
“ไม่ยุ่งได้ไง น่ารักขนาดนี้”
“ฮืออ ไอ้บ้า ทิวากาลนิสัยไม่ดี” ผลักแขนแกร่งที่วางอยู่บนไหล่ออกแล้วรีบวิ่งออกไปพร้อมใบหน้าที่ร้อนผ่าว ทิวากาลหัวเราะเสียงดัง รีบวิ่งตามเด็กน้อยขี้เขินไป เขาฉุดมือเล็กมาจับเอาไว้ ต่อให้จะโดนสะบัดยังไงก็ไม่ปล่อยเด็ดขาด
ระหว่างที่เดินกลับไปหาเพื่อน ดวงตากลมก็สอดส่องมองร้านค้าต่าง ๆ สักพักก็มีเสียงดังปิ๊งขึ้นมาในหัวก่อนจะระบายยิ้มกว้าง
เราคิดออกแล้วล่ะว่าจะให้อะไรเป็นของขวัญวันเกิดทิวาวันศุกร์นี้...
TBC
สามสิบตอนแล้วก็ยังคงล่องลอยอยู่กลางทะเลเช่นเดิม.... ; __ ;
ในส่วนของมิคเบสท์ เราคิดว่าจะแต่งเป็นตอนพิเศษ
ตอนนี้อยากตีตะหมูสักที มันใช่เรื่องที่จะไปถามแบบนั้นไหมลูก เดี๋ยวพี่เขาก็พิสูจน์ให้ดูเลยหนิ ฮึ่ย มันเขี้ยว T///T
อาจจะมีคำผิดอยู่นะคับ เพราะตรวจแค่รอบเดียวเอง รีบมาลง ฮือ ถ้าเจอก็แจ้งด้วยเน้อ
สำหรับตอนนี้ก็ขอขอบคุณทุกคนที่แวะเข้ามาอ่าน ไว้เจอกันตอนหน้าคับ
♥
-
:z13: :z13:
-
ลูกหมูใฝ่รู้ :hao6:
สักวันทิวาจะทำให้รู้
-
อยากให้ถึงวันเกิดพี่ทิวาเร็วๆ อยากรู้ว่าลูกหมูจะให้อะไรเป็นของขวัญวันเกิด
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
โอ้ยยยยย....ตั้งตารอชมของขวัญวันเกิดที่ลูกหมูจะให้ทิวา มันต้องพิเศษระดับที่ใครก็คาดไม่ถึงแน่นอน 5555
-
ลูกหมูน่าเอ็นดูอย่างยิ่ง อยากรู้จังว่าของขวัญจะเป็นอะไร ^ω^
-
เราว่าของขวัญลูกหมูต้องเป็นเะไรที่คาดไม่ถึงแน่ๆ
-
ละลายไปพร้อมกับทิวา "หนูขอโทษ" คำเดียวยกโทษให้หมดเลย
-
:L2: :L1: :pig4:
-
อุ้ต้ะ
-
ตะหมูทำตัวน่าหยิกจริงๆ :katai1:
-
"หนูขอโทษ"น่ารักกกกกกก
-
ลูกหมู~ ถามอะไรไม่เกรงใจทิวาไม่น้อย(?)เลยนะลูก :laugh:
-
มีความงอนง้อ~ เขินนนนน
-
สงสัยได้ตรงจุดมากลูก
ระวังพี่ทิวาจะตอบเป็นการกระทำนะ :z1: :impress2:
อิอิ
-
โอ้ยยยอิหมูจันทร์เจ้าาาทำไมน่าร้ากกกก :katai1:
สั้นไปปงะะะะะะะ ละมุนนี่สุดดดด
-
ตอนแรกสงสารลูกหมู แต่ตอนท้ายสงสารทิวามากกว่า 555
-
ลูกหมู หนูก็ถามตรงเกิ๊นนนน 55555 :impress2:
-
ความน่ารักของชนะทุกอย่าง :z1: :z1:
โดยเฉพาะทิวา :o8: :o8:
-
ตะหมูจะซื้ออะไรให้พี่เค้าลูกกก
-
ลูกหมูจะซื่อไปไหนลูกกกกกก ไปถามแบบนั้นเดี๋ยวก็โดนขย้ำหรอก :hao6: :hao6:
-
:pig4:
-
อยากบีบแก้มหมู ฮือออ :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5:
-
ลูกหมู อย่าน่ารักเกินไปลูก
อิพี่ทิวาใจไม่ดี 5555555
ขอบคุณคนเขียนนะคะ จุ๊บๆ
-
เจอ "หนูขอโทษ" เข้าไปเป็นเราก็ไม่ทนเนอะทิวาา ใจแข็งกับลูกหมูได้ไม่นานหรอกน่ารักซะขนาดนี้ :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :-[ :-[ :man1: :man1:
-
อ้ายยยยย ตามมาอ่าน
หนูจัน เจเจน่ารักกกกกกกกกก
เราจะไม่ทนนนนน
อยากฟัดแก้มมากกกกกก
คู่ของเบสมิคก็อยากอ่าน
แต่ที่อยากมากสุด ต้องคู่จริงใจ
เจเจๆๆๆๆๆๆๆ
-
เก่งมาจากไหนก็แพ้ลูกหมูจริงๆๆๆ
-
นี่ละลาย ตอนน้องจิ๋วแทนตัวว่าหนู เอ็นดูมากกกก
-
มนุษย์แฟนเด็ก
31
มีความแกะของขวัญ
จันทร์เจ้าจูงมือน้องชายให้เดินตาม เจ้าเด็กปีศาจก็ไม่ให้ความร่วมมือเลย ทำตัวหนักอยู่นั่นแหละ แถมยังทำหน้าเหมือนโดนบังคับมาอีก เราชวนแล้วนะ น้องก็มาเอง เราไม่ได้บังคับอะไรเลยนะ
“จริงใจอารมณ์ไม่ดีเหรอ?”
“เสือก” ลูกหมูชักสีหน้าพร้อมฟาดผลัวะไปกลางหลังน้องชายทันทีที่เจ้าเด็กปีศาจพูดออกมา คนเขาถามดี ๆ ตอบดี ๆ ไม่เป็นหรือไง ไอ้เด็กบ้านี่!
“สั่งไว้แล้วใช่ไหม?”
“ไม่แน่ใจ” จริงใจมุ่นคิ้วกับคำตอบ ต้องการอะไรหมู หมูต้องการอะไร ไหนบอกคุยกับพนักงานแล้วว่าสั่งของไว้แล้วจะมาเอาวันนี้ แล้วบอกว่าไม่แน่ใจนี่ต้องการอะไร
“…..”
“ก็แค่ถามรายละเอียดไว้เฉย ๆ … แหะ” ยิ้มให้น้องชาย แล้วออกแรงลากเด็กตัวโตให้เดินตาม งอแงจังเลย แค่ขอให้มาเป็นเพื่อนเนี่ย
ห้านาทีต่อมาก็มาถึงร้านเป้าหมาย จันทร์เจ้าเดินเข้าไปด้านใน ก็มีพนักงานออกมาต้อนรับ เธอยิ้มแย้มทักทายพร้อมแนะนำสินค้าตามที่ถูกอบรมมา ด้วยความที่ไม่ชอบเวลาดูของแล้วมีคนเดินตามจริงใจจึงบอกพนักงานคนนั้นไปว่าขอดูเอง เธอหน้าเจื่อน แต่ก็ยอมทำตามคำขอ
“จะเอาแบบไหน?”
“พี่เห็นทิวาใช้แบบเรียบ ๆ”
“งั้นก็เอาแบบเรียบ ๆ” พยักหน้ารับคำน้อง ก็ตั้งใจจะเอาแบบนั้นอยู่แล้ว
วันนี้มีเรียนช่วงบ่ายจึงถือโอกาสชวนจริงใจมาเป็นเพื่อนเพื่อเลือกซื้อของขวัญวันเกิดให้คนนิสัยไม่ดี คิดหนักตั้งแต่วันที่เบสท์กับฟินน์บอกแล้ว ไม่รู้เลยว่าจะให้อะไร พอปรึกษาพี่ฟ้ากับน้าเจ้าก็ช่วยได้เยอะ เมื่อวานโดนใช้ให้ไปซื้อของให้ จึงได้เห็นว่ากระเป๋าสตางค์ของทิวากาลช่องใส่การ์ดมันขาดแล้ว ค่อนข้างแปลกใจที่ทิวาไม่เปลี่ยนไปใช้ใบใหม่ แต่ก็ดีแล้ว เราจะได้ซื้อให้ใหม่นี่ไง!
เดินวนอยู่เกือบชั่วโมงจนจริงใจถอนหายใจแล้วถอนหายใจอีก ทำหน้าเซ็งจนเลิกเซ็งจนกลับมาทำหน้าเซ็งอีกรอบ ในที่สุดเราก็เจอแล้ว!!! จันทร์เจ้าตาวาว มองสิ่งที่อยู่ตรงหน้า มันคือกระเป๋าสตางค์ที่ทำจากหนังสีดำ ดูเรียบ ๆ แต่มีความหรูหราและดูดีอยู่ในตัว ด้วยดีไซน์ วัสดุที่ใช้ และอาจจะด้วยชื่อยี่ห้อ กวักมือเรียกน้องชาย แล้วชี้ให้ดู
“ก็ดี”
“แค่นั้นเหรอ?”
“ก็ไม่ได้ซื้อให้เค้านี่หว่า” ลูกหมูหัวเราะ เขย่งไปขยี้ผมเด็กปีศาจ
“โอ๋น้า”
“ก็แย่ละ” กลอกตาใส่พี่อีก เจ้าเด็กนี่ นิสัยเสีย! “ซื้อให้ด้วยดิ”
“ถ้าซื้อให้จริงใจด้วยพี่ต้องอดข้าวทั้งปีเลยนะ”
“ก็แย่ละ”
“พูดเป็นคำเดียวหรือไง?”
“อือ” ชกไหล่น้องชายไปหนึ่งที
“จริงใจจะเอาอะไร พี่ซื้อให้”
“จริงป่ะ?” จริงใจทำตาวาว พอพี่ชายพยักหน้าก็ยกยิ้มพอใจ “สร้อยข้อมือ”
“โอเค” รับคำน้อง “พี่ครับ ผมขอดูกระเป๋าสตางค์ใบนี้หน่อยครับ”
พนักงานสาวยิ้มรับคำก่อนจะเอากระเป๋าสตางค์ใบที่บอกออกมา ลูกหมูรับมาเปิดดู เช็กนู่นนี่ ก็ปกติของกระเป๋าสตางค์ทั่วไปที่มีช่องใส่ธนบัตรและช่องใส่การ์ด ระบายยิ้มพอใจแล้วบอกว่าเอารุ่นนี้หนึ่งใบ ไม่รู้ว่าคิดไปเองหรือเปล่าที่เห็นว่าพนักงานบอกด้วยสายตาตกใจชั่วครู่ มันรู้สึกแปลก ๆ แต่ช่างเถอะ ยักไหล่กับตัว แล้วมองหน้าน้อง
“ไหนที่บอกว่าอยากได้” คราวนี้เป็นจริงใจที่จูงมือพี่ชายบ้าง ปลายนิ้วยาวชี้ไปที่สร้อยข้อมือเส้นหนึ่งที่ตั้งโชว์อยู่ในตู้กระจก มันเป็นสร้อยข้อมือที่ทำจากหนัง ถักเหมือนถักเปียก ปลายทั้งสองด้านเป็นสีเงิน มีปุ่มกลม ๆ ตรงกลางและสลักชื่อยี่ห้อเอาไว้ด้วยและเป็นฝั่งสำหรับกดล็อกหรือปลดล็อก แต่อีกด้านจะเป็นแท่งเล็ก ๆ ยื่นออกมา เพื่อสวมล็อกกับอีกฝั่ง
สวย เรียบ ๆ สบายสายตา ดูเท่ด้วย เหมาะกับจริงใจดี แต่แอบอยากได้เองด้วยเหมือนกัน ฮี่ฮี่
บอกคุณพนักงานว่าขอเอาสร้อยข้อมือด้วยอีกเส้นจากนั้นจึงย้ายไปที่เคาน์เตอร์ชำระเงิน แหงนหน้ามองน้องชาย เจ้าเด็กปีศาจขี้เห่อ ถ่ายรูปอวดเพื่อนไปแล้ว บอกก็ไม่ทัน ดีนะที่จริงใจตั้งค่าทุกอย่างเป็นไพรเวท ถ้าไม่ได้กดรับคำขอก็จะดูไม่ได้ และโชคดีไปอีกที่จริงใจไม่ได้รับรีเควสทิวา ไม่งั้นทิวาอาจจะรู้ก็ได้
“จ่ายเป็นเงินสดหรือบัตรเครดิตคะ?”
“บัตรครับ” ช่วงเวลาลำบากใจมากถึงแล้ว ลูกหมูเม้มปาก ใจเต้นตึกตัก สะบัดการ์ดในมือไปมา ในที่สุดก็ต้องเสียบมันเข้าไป กดรหัสบัตรและรอการอนุมัติ ฮอล ถึงตั้งใจจะซื้อให้เป็นของขวัญทิวาแต่ก็อดเสียได้ไม่ได้ เงินพวกนี้คือเงินที่จันทร์เจ้าได้มาจากการไปทำงาน(ช่วยงานบริษัทช่วงปิดเทอมและได้เงินเดือน) จากการที่ทุกคนให้มาก็เก็บสะสมมาเรื่อย ๆ และยังได้เงินจากหม่ามะป่าป๊ะทุกเดือน โอ๊ะ! ได้จากพี่ฟ้าด้วยนี่นา หวา... คิดแบบนี้แล้วไม่เสียดายแล้วล่ะ คิคิ
“เรียบร้อยแล้วค่ะ”
“ขอบคุณครับ” รับถุงของตัวเองมาและเอาใส่ไว้ในกระเป๋าสะพาย “จริงใจใส่เลยไหม พี่ใส่ให้”
“อือ ขอบคุณ”
“พูดเพราะ ๆ ไม่เป็นเหรอ”
“ขอบ คุณ ครับบบบบบบบบบ!” ลูกหมูหัวเราะ ดึงแก้มน้องชายให้ยืดด้วยความหมั่นไส้และมันเขี้ยว จริงใจก็ทำหน้ายุ่งแต่ไม่โวยวายอะไร เด็กปีศาจยกแขนกอดคอพี่ “ไปไหนอีกหรือเปล่า?”
“อยากไปร้านอาควอทซ์”
“จะซื้ออะไรอีก?”
“ไม่ได้ซื้ออะไร แวะไปเฉย ๆ เผื่อเจออาควอทซ์”
“อือ ๆ”
ระหว่างที่กำลังเดินไปร้านอาควอทซ์จริงใจยังกอดคอจันทร์เจ้าเอาไว้อยู่ และลูกหมูเองก็โอบแขนกอดเอวน้องไว้ด้วย มีหลายคนที่มองมาแต่ทั้งคู่ไม่ได้สนใจ จนกระทั่งมาถึงร้าน พอถามคุณพนักงานก็ได้คำตอบว่าวันนี้คุณรักษ์ธิสุทธ์ไม่เข้าร้าน แย่จัง อยากเจออ่ะ ฮือ! จึงปลอบใจตัวเองด้วยการเดินดูเครื่องประดับในร้าน สุดท้ายก็ได้ต่างหูมาหนึ่งคู่โดยจริงใจเป็นคนจ่าย พอจ่ายตังค์เสร็จก็ใส่มันตรงนั้นเลย
“สวยไหม?” ถามเสียงตื่นเต้น แต่จริงใจไม่ตื่นเต้นด้วยเลย เปิดผมด้านข้างออกแล้วเอนไปหาน้อง อยากกวนประสาทคือประเด็นหลัก ไม่ได้อยากให้ตอบหรอก
“อือ” ย่นจมูก ไม่สนใจก็ได้ กลับไปส่องกระจกดูจิวที่หูข้างซ้ายอีกครั้ง ระบายยิ้มออกมาจนตาปิดแล้วเขี่ยติ่งหูเล่น “ไม่ใส่อีกข้างด้วยอ่ะ”
“ไม่เอา พี่ตั้งใจจะใส่ข้างเดียว” จันทร์เจ้าเจาะหูแค่ข้างซ้ายข้างเดียว(แต่หลายรู) ความตั้งใจจริงคืออยากใส่กับน้องชายคนละข้าง แต่จริงใจไม่ยอมเพราะเข้าตัวก็มีของตัวเองอยู่แล้ว (ไปเจาะมาด้วยกันและข้างเดียวกันหลายรูด้วยเหมือนกัน)
“จ๋าจ้าต้องงอนแน่เลย”
“ไม่เหลือ หึหึ”
“ซื้อให้น้องมะ?”
“รวยเหรอ?”
“อือ!” ตอบแล้วก็หัวเราะ
“ก็แย่ละ” พูดเหมือนไม่ใส่ใจแต่ก็ลุกไปดูเครื่องประดับที่จะให้น้อง และทั้งสองก็เลือกสร้อยทองคำขาวมีจี้น่ารักเหมาะกับจ๋าจ้ามาหนึ่งเส้นโดยออกเงินคนละครึ่ง
“หิวไหม?”
“หิว! แต่เดี๋ยวจะเที่ยงแล้ว ไปกินกับทิวา”
จริงใจกลอกตา เดี๋ยวนี้อะไรก็ทิวา น่ารำคาญ
“เหอะ!”
“จริงใจหิวหรอ?”
“ไม่เท่าไหร่ กลับเลยไหม?”
“โอเค ไปกินข้าวด้วยกันนะ” พยักหน้ารับคำ ก่อนคว้ามือพี่ชายมาจับเพราะเจ้าตัวก้มหน้าลงไปกดโทรศัพท์
ลูกหมูขมวดคิ้วขณะมองดูรูปภาพที่คอลเลจใส่หลายรูปในรูปเดียวและคำบรรยายของคนที่โพสต์ มันเป็นโพสต์ที่คอมเมนต์ใต้รูปในเพจของ teamchantiwa มันเพิ่งถูกโพสต์ในไม่กี่นาทีที่แล้ว
‘เจอแฟนพี่กาลกอดกับใครไม่รู้ คนที่มีแฟนแล้วแต่ไปกอดคนอื่นจับมือถือแขนด้วยนี่เรียกว่าอะไรน้าา’ *แนบรูปจริงใจกอดคอจันทร์เจ้า, จันทร์เจ้าโอบเอวจริงใจ, จับมือกันและรูปจันทร์เจ้าดึงแก้มจริงใจ*
‘อ้าว ยังไงล่ะทีนี้’
‘เห็นใส ๆ แรดเงียบหรอวะ’
‘Tiwakan Thanaphummeathi’
‘อ้าวเฮ้ย ไม่เหมือนที่คุยกันไว้นี่นา’
‘เขาเป็นพี่น้องกันค่ะอีเด๋อ!! จะปั่นอะไรก็หาข้อมูลหน่อย อย่าให้คนอื่นเขารู้ว่าโง่!’ *แนบรูปจันทร์เจ้ากับจริงใจและครอปชื่อนามสกุลมาเทียบกัน*
‘เกมพลิกไปอี๊กกกก’
‘แจ้งความคนหายค่าาาาา’
‘อีพวกที่ด่าหายหัวไปไหน ไม่มาขอโทษดัง ๆ แบบตอนพูดไม่คิดบ้างวะ’
“มีอะไร?” จริงใจเอ่ยถามเมื่อเห็นว่าพี่ชายเงียบไปไม่คุยจ้อเหมือนปกติ แถมยังทำหน้านิ่วคิ้วขมวด ไม่รอให้ตอบจริงใจก็ดึงโทรศัพท์ไปดูเองและไล่อ่านคอมเมนต์บ้าบอพวกนั้น “ไร้สาระ”
“ตลกดี” แบมือขอโทรศัพท์คือจากน้องแล้วเก็บใส่กระเป๋า ยกแขนเกี่ยวลำแขนของน้องชายเอาไว้ ถ้าหากสตอล์กเกอร์คนนั้นตามอยู่ก็คงได้รูปไปโพสต์อีกล่ะมั้ง ไม่เป็นไร จันทร์เจ้าใจดี จะให้ถ่ายเยอะ ๆ เลย
“จริงใจไปที่โรงอาหารก่อนเลยนะ เดี๋ยวพี่ขอไปเข้าห้องน้ำก่อน” จันทร์เจ้าบอกกับจริงใจเร็ว ๆ ส่งหมวกกันน็อกให้น้องชายก็วิ่งปรู้ดเข้าไปในตึกทันที ตอนอยู่ห้างล่ะไม่ปวด ทำไมพอมาออกจากจากห้างแล้วถึงได้มาปวด ทำร้ายกันมาก ๆ ลูกหมูสวมบทบาทนักกรีฑา เพราะถ้าไม่ทำแบบนี้อาจจะฉี่ราดได้
จริงใจสั่นหัวจัดการล็อกรถและเก็บหมวกกันน็อกก่อนจะเดินตามไปทางที่พี่ชายวิ่งไป และหยุดยืนรออยู่ที่หน้าห้องน้ำ มีหลายคนที่มองจริงใจด้วยสายตาสงสัยเคลือบแคลง แต่เด็กหนุ่มไม่ได้สนใจ ยืนกอดอกนิ่ง ๆ ไม่สบตาใคร ไม่ใช่กลัว แต่มันไม่ใช่เรื่องจำเป็น เสียเวลาโดยเปล่าประโยชน์
“มาแย้วววว ไปกันนนน โอ๊ย!”
“ไอ้โง่” นั่นคือสิ่งที่จริงใจพูดออกมาคำแรกหลังจากที่เห็นพี่ชายเด๋อด๋าไปชนกับใครเข้า
“ขอโทษครับ อะ อ้าว ตะวัน”
“ไม่เป็นไรนะ?” ตะวันเอ่ยถาม จันทร์เจ้ายิ้มและสั่นหัว เด็กปีศาจมุ่นคิ้วมองทักสองคน พอนึกขึ้นได้ว่าผู้ชายคนที่ชื่อตะวันชอบพี่ชายตัวเองอยู่ก็แทบจะดึงจันทร์เจ้าออกมา
“เราไม่เป็นไร ตะวันล่ะ?”
“ขนแขนยังไม่สั่นสะเทือนเลย” ตะวันหัวเราะเบา ๆ เมื่อจันทร์เจ้าหน้ามุ่ย
“ไม่เจอกันเลยตั้งแต่วันประกวดเดือน ตะวันเป็นไงบ้าง?”
“ก็ดี ช่วงนี้งานเยอะ ใกล้สอบแล้วต้องอ่านหนังสือ จันทร์เจ้าล่ะ?”
“เหมือนกันเลย เราหัวจะระเบิดแล้ว ไม่ค่อยได้นอนด้วย สิวขึ้นมาสองเม็ด!” พูดจบก็เปิดผมด้านหน้าขึ้นโชว์สิวสองเม็ดบนหน้าผาก ช่วงนี้นอนดึกคุณสิวสงสารเลยมาอยู่เป็นเพื่อนมั้ง แต่น่าจะถามเราก่อน ว่าต้องการหรือเปล่า แย่ ๆ ไร้มารยาทมาก อยู่ ๆ มาขึ้นหน้าขึ้นตาคนอื่นเขาแบบนี้ วีซ่าก็ไม่มี เจ้าสิวเถื่อน!!!
“หิวแล้ว” จริงใจพูดขัดและทำหน้าบึ้ง จ้องพี่ชายกับเพื่อนพี่ชายเขม็ง
“เราขอตัวก่อนนะ จะพาน้องไปกินข้าว บั๊บบัย”
“จันทร์เจ้า!” ตะวันร้องเรียกเมื่อจันทร์เจ้าเดินออกไปได้สองสามก้าว
“หือ? มีอะไรเหรอตะวัน?”
“ไม่ได้โกรธเราใช่ไหม?”
ลูกหมูเลิกคิ้ว ก่อนภาพเหตุการณ์ครั้งสุดท้ายที่ได้คุยกันจะลอยเข้ามา ริมฝีปากเล็กระบายยิ้ม
“เราไม่โกรธ แต่ไม่พอใจปานกลาง”
“เราขอโทษนะ”
“ไม่เป็นไรครับ ผ่านมาแล้ว ช่างเถอะ ขอตัวนะ”
“เฮลโล้ววววววววว” ลูกหมูส่งเสียงไปก่อนตัว อีกไม่กี่ก้าวก็ถึงแล้ว กอดเบสท์จากข้างหลังก่อนโน้มไปหอมแก้มฟอดใหญ่ วันนี้เบสท์น่ารักจังเลย ไปทำอะไรมาน้า คิคิ
“เหี้ย!” เสียงเบสท์ พี่มิคและทิวาตะโกนออกมาพร้อมกัน ไม่ทันได้ทำอะไรอีกลูกหมูก็ถูกดึงออกมาและถูกจับเอาไว้
“คิคิ”
“คนดังหายไปไหนมาครับ เพื่อนพี่จะลงแดงตาย” พี่รถถังแซว
“ไปเดทมา นี่ไงคนในรูป” ชี้นิ้วไปที่จริงใจ เจ้าเด็กที่กดโทรศัพท์อยู่เหลือบตาขึ้นมองเล็กน้อยก่อนยกมือไหว้เหล่าเพื่อนพี่ชายที่มองมา
“สวัสดีครับ”
“เฮ้ยยยย หล่ออออ งานดีมาก ชื่ออะไรลูก?” พี่ชมพู่หวีดขึ้นมาและทำท่าเหมือนจะเข้าไปหา จริงใจเอียงตัวหลบและมองด้วยสายตาหวาดกลัว...
“มึงนี่ก็ชมผู้สมชื่อจริง ๆ” พี่ต้นว่า เลยโดนพี่ชมพู่จิกตาใส่
“พี่ชมพู่อย่าคุกคามน้องเราสิครับ จริงใจมานั่งนี่” คว้ามือน้องชายมาแล้วดึงให้นั่งข้าง ๆ
“ไปไหนกันมาทำไมถึงโดนถ่ายรูปไปลงแบบนั้น”
“ไปเดทไง ไม่คิดว่าจะดังจนมีแฟนคลับตามติดแบบนี้แฮะ เขินเลย” บอกว่าเขินแต่หน้าเฉยเมยซ้ำยังเบ้ปาก
ปึก!
เสียงวัตถุกระทบกับผิวตก เพียงแค่เบา ๆ ก็เรียกสายตาจากคนทั้งโต๊ะเอาไว้ได้ กล่องของขวัญสำเร็จรูปขนาดไม่เล็กไม่ใหญ่ถูกปัดเลื่อนไปตรงหน้าทิวากาลโดยฝีมือของเด็กปีศาจ
“อะไรอ่ะ!!!” ลูกหมูโวยวายชี้นิ้วไปที่กล่องของขวัญหน้าตื่น ได้ยังไง! มาให้ตัดหน้าพี่แบบนี้ได้ยังไง ไอ้เด็กปีศาจนิสัยเสีย!! “ขอดูหน่อยสิ!”
“สาระแน”
“พี่น้องเขาพูดกันงี้เนาะ”
“เออ”
“เชอะ!” สะบัดหน้าใส่น้องก่อนจะเอียงตัวไปหาทิวากาล ชะโงกเข้าไปดูว่ามันคืออะไร แต่ทิวากาลกลับไม่ให้ดูแถมยังเอียงหนีอีก ชอบแกล้ง! โป้งแล้ว!
“หือ... หึ ขอบใจนะ” ทิวากาลบอก จริงใจไหวไหล่
“อะไรวะ แล้วทำไมน้องเป็นคนให้ พี่ชายไม่ให้ของขวัญเพื่อนพี่เหรอครับ?” พี่มิคทำหน้าอยากรู้อยากเห็น
“อ้าว วันเกิดเหรอ? Happy birthday ครับ”
“ไม่มีของขวัญให้พี่เหรอ?”
“มี แต่ไม่ให้ตอนนี้”
“โอเค”
“จริงใจให้อะไรพี่ ขอเราดูหน่อยได้ไหมครับ?” ทำตาละห้อยแบบนั้นคิดว่าทิวากาลจะปฏิเสธไหม? “Damn it!!! How inspried you to did it!”
จริงใจไหวไหล่ไม่แยแสการโวยวายของพี่ชาย พอพีคหน่อยก็พ่นภาษาอังกฤษมาอย่างกับเจ้าของภาษา แค่ให้รูปถ่ายในอิริยาบถต่าง ๆ ตั้งแต่เด็กจนโต รวม ๆ แล้วก็แค่ร้อยกว่ารูป...
ดูเหมือนคนรับจะพอใจกับของขวัญที่เขาให้มากทีเดียว
“ตัวอะไรวะ?” จันทร์เจ้าแทบกรีดร้องเมื่อทิวาชูรูปหนึ่งใบขึ้นมา มันเป็นรูปในวัยเด็กที่เด็กมาก ๆ ในรูปจันทร์เจ้าใส่แค่แพมเพิร์สและบนหัวมีกางเกงในสวมแทนหมวก นั่งอยู่กับพื้นและมีชามอาหารอยู่ข้างหน้า ในมือก็เลอะไปหมด พุงก็กลมมาก แขนขาก็เป็นป้อมเหมือนมาสคอสยางรถยนต์ตรามิชลิน
“55555555555555555555” เสียงหัวเราะดังสนั่นหลังจากที่ได้เห็นภาพสุดน่าประทับใจ จันทร์เจ้าหน้าหงิก รูปเราน่ารักจะตายมาหัวเราะกันทำไม!!
“โป้ง! เราจะไปซื้อข้าวแล้ว ของขวัญไม่ต้องเอาเลยนะ!”
“อ้าวเฮ้ย!”
“งอนละ ไปซื้อข้าวให้ดิ” จริงใจแนะนำ ถึงไม่บอกทิวากาลก็ตามไปอยู่แล้ว มันเป็นสัญชาตญาณ!
(มีต่อค่ะ)
-
“พี่ทิวาคุยอะไรกับจริงใจเหรอ?” เอ่ยถามเมื่อขึ้นมานั่งในรถ ก่อนจะแยกกันหลังทานข้าวเสร็จ เห็นทิวาไปพูดอะไรกับจริงใจไม่รู้ จากนิ่ง ๆ น้องก็ยิ้มกริ่มขึ้นมา เพราะต้องไปเรียนต่อเลยไม่ได้ถาม เก็บความสงสัยเอาไว้จนเลิกเรียนเลยเนี่ย อยากรู้จะตายอยู่แล้ว ฮือ!
“ชวนไปฉลองด้วยกันคืนนี้”
“จริงใจยังเด็กอยู่นะครับ เข้าได้เหรอ?” เพราะทุกวันสำคัญทิวากาลจะต้องกลับไปทานข้าวกับครอบครัว และตอนกลางคืนจะไปดื่มฉลองกับเพื่อนที่ผับประจำ ทุกคนตกลงไปกันหมด รวมถึงจันทร์เจ้าเองด้วย(โดยบังคับและกึ่งเต็มใจกึ่งขืนใจ) แต่ข้องใจที่จริงใจนี่แหละ อายุแค่สิบเจ็ดเองนะ ยังไม่ถึงเกณฑ์ที่จะเข้าผับได้เลย แต่ถ้าจะไปก็ไม่ห้าม
“เข้าได้อยู่แล้ว นี่ใคร?”
“ใช้เส้นเหรอ?”
“ทำนองนั้น” จันทร์เจ้าพยักหน้ารับ ทิวากาลเลิกคิ้ว ยอมง่ายกว่าที่คิด “นอนไปก่อนก็ได้ ถึงแล้วจะปลุก”
และแล้วลูกหมูก็ปิดเปลือกตาลงโดยไม่ทันได้เห็นรอยยิ้มพรายบนใบหน้าหล่อของทิวากาล...
“เตี้ย ตื่นเร็ว ถึงแล้ว”
“...”
“เตี้ยครับ ...จันทร์เจ้า”
“....”
ทิวากาลยิ้มขำ ภายใต้เปลือกตาบางนั้นขยับกลอกกลิ้งไปมา แล้วริมฝีปากเล็กยังพยายามเม้มให้ไม่ยิ้ม นั่นแปลว่าเด็กแก้มกลมของเขาตื่นนอนแล้วแต่ยังแกล้งหลับอยู่
“ถ้าไม่ตื่นพี่จะจูบนะครับ”
“....”
“อยากเป็นเจ้าหญิงนิทราเหรอ หือ?”
“คิ...” เด็กน้อยลืมตาขึ้น พอเห็นหน้าคนนิสัยไม่ดีในระยะประชิดก็หัวเราะออกมาเสียงดังก้องรถ หน้าทิวาตลกจัง คิคิ
“ป่ะ ลงรถ”
“พี่จะเข้าบ้านด้วยเหรอครับ?”
“เข้าสิ” ลูกหมูยกคิ้วสูง เห็นรอยยิ้มทิวากาลแล้วชักสังหรณ์ใจไม่ดี ลุกขึ้นนั่งตัวตรง กลอกตามองรอบ ๆ เมื่อเห็นที่ไม่คุ้นเคยก็เบิกตากว้าง เม้มปากมองหน้าคนนิสัยไม่ดี
“พาเรามาทำไม...”
“มาทานข้าว ไปกันเถอะ” อยากงอแงก็กลัวทิวาจะหาว่างี่เง่า เพราะฉะนั้นจึงยอมลงรถตามร่างสูงไปแม้จะอิดออดอยู่มากก็ตาม
พอรู้ว่าจะต้องเผชิญหน้ากับอะไร หัวใจก็ฉูบฉีด เลือดในกายพลันเย็นเฉียบ ไม่รู้ว่าจันทร์เจ้าที่มั่นใจในตัวเองหายไปไหน ทิวากาลเองก็พอจับอาการได้ เขาส่งยิ้มไปให้กำลังใจและคว้ามือเล็กมากุม ผิดที่เขาเองก็ไม่ได้บอกก่อนว่าวันนี้จะพาเด็กแก้มกลมมาทานอาหารกับครอบครัวของเขา
เพียงแค่ก้าวเข้ามาในบ้านจันทร์เจ้าก็เหงื่อแตกพลั่ก มือชื้นจนทิวาหันมามองแล้วยิ้มขำ มันมีอะไรน่าตลกกัน จู่ ๆ ก็พามาบ้านแบบไม่บอกกล่าวเนี่ย คอยดูนะ เราจะโป้ง!!!
“พี่ทิวา....” จันทร์เจ้าเอ่ยเรียกเสียงงอแง อีกไม่กี่ก้าวข้างหน้านี้จะถึงส่วนที่เป็นห้องนั่งเล่นแล้ว โสตประสาทได้ยินเสียงพูดคุยดังแว่วมา หัวใจดวงน้อยเต้นระรัวอย่างควบคุมไม่อยู่ ทั้งตื่นเต้นและหวาดกลัวไปพร้อม ๆ กัน
“ไม่ต้องกลัว”
“มาแล้วครับ” ทิวากาลพูดขึ้น บุคคลที่อยู่ในห้องนั่งเล่นจึงหันมาให้ความสนใจ ลูกหมูยกมือไหว้ก่อนจะเอนไปยืนหลบด้านหลังของคนนิสัยไม่ดีเมื่อถูกจ้องมอง
“น้องจันทร์จ้าววววววว~” เพียงคนเดียวที่จันทร์เจ้ารู้จักลุกจากที่นั่งเข้ามาหาแล้วกอดหมับ ไม่ถึงนาทีก็ถูกกระชากออกจากกันโดยทิวากาล ลูกหมูช้อนตามองคนตัวสูงสลับกับพี่สาวคนสวยผู้มีตำแหน่งเป็นน้องสาวของทิวากาล
“พาใครมาด้วยน่ะ?” จันทร์เจ้าเอียงคอมองสงสัย คาดเอาไว้ว่าอาจจะเป็นพี่สาวของทิวา เพราะทิวาเคยบอกว่ามีพี่น้องกี่คนบ้าง และอีกท่านที่นั่งอยู่นั้นคงเป็นคุณแม่
“นี่จันทร์เจ้าครับ”
“สวัสดีครับ” ลูกหมูเอ่ยพร้อมยกมือไหว้อีกครั้ง อาการเกร็งเริ่มผ่อนคลายเมื่อไม่มีสายตาคุกคามอย่างที่คิด ทิวากาลแนะนำว่าใครชื่ออะไรและเป็นใครพร้อมพาเด็กแก้มกลมไปนั่งที่โซฟาตัวเดียวกัน และคอยกีดกันไม่ให้รพินทร์ได้เข้าใกล้
RRRRRR
จันทร์เจ้าสะดุ้งเมื่อเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น รนรานหยิบออกจากกระเป๋ากางเกง เพราะกลัวว่าจะไปทำให้คนอื่นรำคาญ เมื่อเอาออกมาได้ก็กดปิดเสียงไปก่อน พอจะกดรับสายก็ถูกตัดไปแล้ว
ครืด ครืด
Devil boy : อยู่ไหน
นี่จันทร์เจ้าเอง : บ้านทิวา
Devil boy : อยู่ตรงไหนวะ?
นี่จันทร์เจ้าเอง : พี่ก็ไม่รู้ ตอนมาเผลอหลับไป
นี่จันทร์เจ้าเอง : *ส่งโลเคชั่น*
Devil boy : อือ อยู่แถวบ้านคุณย่าเลยนี่หว่า
Devil boy : ไม่มีอะไรแล้ว จะไปไหนก็ไป
เบ้ปากใส่โทรศัพท์ เจ้าเด็กบ้านี่ แต่ช่างเถอะ พอจริงใจบอกว่าอยู่แถวบ้านคุณย่าลูกหมูจึงกดเข้าไปดูโลเคชั่นบ้าง แล้วก็พบว่าจริงอย่างที่เด็กปีศาจพูด ถัดจากบ้านทิวาไปสามสี่ซอยก็ถึงบ้านคุณย่าแล้ว...
“มีอะไรเตี้ย?”
“จริงใจถามว่าอยู่ไหน”
“หวงอะไรขนาดนั้น” ทิวาพูดพร้อมมุ่นคิ้วหน้าบึ้งเล็กน้อย
“คงกลัวเราจะถูกหลอกไปทำไม่ดีไม่ร้ายแน่เลย” พูดจบก็หัวเราะเสียงใสเมื่อทิวากาลทำหน้างอแง ก่อนจะค่อย ๆ เงียบเสียงลงหลังจากได้ยินเสียงกระแอมไอจากใครสักคน ลูกหมูยิ้มเจื่อน
“ทำไมน้องจันทร์เจ้าถึงมาได้ล่ะคะ?” กะพริบตาปริบ ๆ มองคนถาม “เฮ้ย! พี่ไม่ได้หมายถึงอะไรไม่ดีนะ แค่สงสัยเฉย ๆ ค่ะ”
“โดนหลอกมาครับ” ทุกคนเลิกคิ้ว “พี่ทิวาบอกจะไปส่งเราที่บ้านหลังเลิกเรียน พอขึ้นรถก็บอกให้เรานอนได้เลยถึงแล้วพี่จะปลุก ตื่นมาอีกทีก็มาอยู่นี่แล้วครับ”
“อ้าว พี่ไปหลอกน้องทำไมอ่ะ”
“ไม่ได้หลอก แต่ไม่ได้บอกก่อน”
“ถ้าบอกก่อนคงกลัวเราจะไม่มามั้งครับ”
“อย่างนี้นี่เอง” รพินทร์ลูบคาง ก่อนยื่นหน้าเข้าไปใกล้คล้ายจะกระซิบแต่พูดในระดับเสียงที่ได้ยินทุกคน “แต่พี่กาลก็ไม่น่าไว้ใจจริง ๆ นั่นแหละค่ะ”
จันทร์เจ้าหัวเราะ และกระซิบกลับในแบบเดียวกัน “ใช่ไหมล่ะฮะ ทิวากาลนะ ร้ายกาจมาก”
โป๊ก!
“โอ๊ย!!” รพินทร์กับจันทร์เจ้าร้องขึ้นพร้อมกันหลังจากโดนประทุร้ายจากบุคคลที่กล่าวถึงในบทสนทนา ด้วยความหมั่นไส้ทิวากาลจึงจัดการผลักหัวของทั้งคู่ให้โขกกัน
“กาลไปทำน้องทำไมลูก”
“หมั่นไส้ครับ” ปากตอบแม่แต่ตามองเด็กน้อยที่พามาด้วย มือก็ยื่นไปดึงแก้มนิ่ม จันทร์เจ้าปัดออกและจิกตามองแล้วก็กลับไปเล่นกับรพินทร์ จะเอาแบบนี้ใช่ไหม ได้จันทร์เจ้า ได้
“พี่มาศมาตั้งแต่เมื่อไหร่ครับ?”
“พี่มาถึงตั้งแต่กลางวันแล้ว”
“อ๋อ แล้วไลลาล่ะ?”
“พี่แดนพาขึ้นไปอาบน้ำ ก่อนกาลมาตัวแสบไปวิ่งเล่น มอมแมมไปหมด” ทิวากาลพยักหน้ารับ เดี๋ยวสักพักคงลงมา เขาอยากฟัดไลลาจะแย่แล้ว
“น้องจันทร์เจ้าสนิทกับพี่กาลมากหรือเปล่าจ๊ะ?”
คนถูกถามเงยหน้าขึ้นสบตา คุณหญิงรัตติกาลแย้มยิ้มอ่อนโยน ลูกหมูจึงไม่กลัวแล้วส่งยิ้มกลับ
“ไม่แน่ใจครับ” ตอบแล้วหันมองหน้าทิวากาล “เราสนิทกันไหม?”
“อ้าว แล้วที่ผ่านมาไม่สนิทหรือไง”
“ก็เราไม่รู้นี่ ถ้าเราบอกว่าเราสนิท แต่พี่ไม่สนิทกับเรา แปลว่าเราคิดไปเองน่ะสิ เราหน้าแตกเพล้งเลยนะ!”
“เพ้อเจ้อ”
“ทำไมพี่กาลชอบว่าน้องจันทร์เจ้าจังเลยคะ!?”
“นั่นน่ะสิ ทำไมถึงได้ว่าน้องแบบนั้น”
“นิสัยไม่ดีเลยนะกาล”
ทิวากาลกลอกตา อะไรวะ ทำไมเขาถึงโดนรุมแบบนี้ แล้วดู ดูเจ้าเด็กแสบนั่น แลบลิ้นใส่เขาอีก เดี๋ยวพ่อดูดให้ลิ้นขาด
“พ่อกับไอ้กรจะกลับกี่โมงครับ?” เปลี่ยนเรื่องมันเสียเลย ไม่อย่างนั้นเขานั่นแหละจะโดนด่า
“คงราว ๆ หกโมงเย็นนั่นแหละลูก …. แล้วน้องจะอยู่ทานข้าวกับเราหรือเปล่า?”
“แม่ชวนสิครับ”
“จันทร์เจ้าอยู่ทานข้าวเย็นด้วยกันนะจ๊ะ” คนถูกชวนทำหน้าลำบากใจอย่างเห็นได้ชัด อยากกลับบ้านตัวเองจัง… ไม่ใช่เพราะกลัว แต่เพราะวันนี้เป็นวันของทิวา เป็นวันที่ครอบครัวจะอยู่กันพร้อมหน้าและทานอาหารร่วมกัน แต่จันทร์เจ้าเป็นเพียงแค่คนนอก จะให้มาร่วมโต๊ะด้วยคงไม่เหมาะ…
“ผู้ใหญ่ชวนอย่าปฏิเสธให้เสียมารยาทสิ” นี่ก็อีกคน น่าหมั่นไส้จนอยากข่วน ตาคมวาว ๆ นั่นน่าจิ้มน้อยเสียเมื่อไหร่ ถ้าทิวาไม่บอกให้ท่านเอ่ยชวน ท่านจะชวนไหม
“ตกลงครับ ตอบไปดิ”
“ทิว้า!”
“ครับ” ทิวายิ้มบาง แต่มันยียวนจนอดไม่ได้ที่จะเอื้อมมือไปหยิก คนอะไรทั้งกวนประสาท นิสัยไม่ดี และยังเผด็จการ!!
“น้องจันทร์เจ้าไม่อยากทานข้าวกับพวกเราเหรอคะ?”
“ไม่ใช่แบบนั้นนะครับพี่พินทร์”
“โอเค ถ้าอย่างนั้นแปลว่าตกลง เดี๋ยวพินทร์ไปบอกป้าบัวทำอาหารเพิ่มนะคะ มีแขกมาด้วย คิคิ”
ลูกหมูมองพี่รพินทร์ตาละห้อย หยาดน้ำเอ่อคลอที่ดวงตา ไม่ได้จะร้องไห้ มันขึ้นมาเอง อะไรง่า… ทำไมถึงได้คิดเองเออเองกันแบบนี้
“แล้วจะถามเราทำไมอ่า…”
“หึหึ”
“น้องจันทร์เจ้าอยากทานอะไรเป็นพิเศษไหมจ๊ะ? ป้าจะได้บอกแม่ครัวเขาทำให้”
“ผมทานได้ทุกอย่างครับ”
“ผัดบล็อกโคลี่ครับแม่ เด็กนี่ชอบกิน”
“พี่อยากตายเหรอ?” ถามเสียงเย็นและมองหน้าทิวากาลด้วยสายตาคุกรุ่น
“องค์ท่านประทับแล้วเหรอ หึหึ”
“…….” ลูกหมูเงียบไม่ตอบทิวา หันไปส่งสายตาให้คุณรัตติกาล “ไม่เอาผัดบล็อกโคลี่นะครับ ผมไม่ชอบ…”
“แม่อย่ามองตาเด็กนี่นะครับ” ไม่พูดเปล่า ทิวากาลยื่นมือไปปิดตากลมที่กำลังออดอ้อนแม่ของเขาอย่างไม่รู้ตัวไปด้วย
“อะไรของพี่น่ะ เราไม่ใช่เมดูซ่านะ!”
“นั่นสิกาล ไปปิดตาน้องทำไม”
“โธ่ พี่มาศไม่เข้าใจ”
“กาลก็อธิบายมาสิ”
“ดูสายตาเด็กเตี้ยนี่สิครับ เขากำลังทำให้แม่เป็นทาสเขานะ”
“เพ้อเจ้อแล้วกาล”
“พี่เป็นบ้าเหรอ เราจะทำให้คุณป้าเป็นทาสอะไรเล่า ไร้สาระ”
“นั่นสิ เราเป็นอะไรของเรา หือ”
“เห็นไหม แค่เจอกันไม่นานทุกคนก็เข้าข้างเด็กนี่แล้ว”
ภาณุมาศและคุณรัตติกาลหรี่ตามองทิวากาล “กาลหวงน้องใช่ไหม?”
“ครับ”
“ก็แค่นั้น” ภาณุมาศส่ายหน้าเบา ๆ “กลัวแม่กับพี่จะหลงน้องแล้วลืมกาลเหรอ?”
“เปล่า ผมกลัวพี่กับแม่จะหลงแล้วแย่งเด็กแก้มกลมไปต่างหาก”
คนถูกพูดถึงตัวแข็งทื่อ กะพริบตาปริบ ๆ พูดไม่ออก แก้มใสขึ้นริ้วแดงระเรื่อและร้อนผ่าว ทิวากาลต้องเป็นบ้าแน่เลย พูดจาอะไรก็ไม่รู้ และเราคงบ้ามากกว่า เพราะดันไปเขินอายกับคำพูดบ้าบอของคนนิสัยไม่ดี แล้วดูสายตาของพี่สาวกับคุณแม่ของทิวามองสิ งื่อ… น่าอายจัง
“ผมขอพาน้องขึ้นข้างบนนะครับ ถ้าถึงเวลาอาหารเย็นแล้วก็เรียกด้วยแล้วกัน”
ทิวากาลจูงมือเด็กแก้มกลมของเขาเข้ามาในห้องนอน พื้นที่ส่วนตัวที่ห้ามใครรุกล้ำหากไม่ได้รับอนุญาต ตากลมมองสำรวจ โดยมีทิวากาลสำรวจเด็กน้อยที่กำลังตื่นเต้นอีกที ตาโต ๆ ที่กำลังส่องประกายนั่นมองเพลินชะมัด
“ห้องสวย”
“ขอบคุณ … อยากทานอะไรไหม เดี๋ยวบอกแม่บ้านเอาขึ้นมาให้”
“อะไรก็ได้ครับ” ตอบโดยไม่มองหน้า เพราะเจอสิ่งที่น่าสนใจเข้าแล้ว ลูกหมูเดินตรงไปยังทิศทางที่ตั้งของตู้โชว์ขนาดใหญ่ติดผนัง ในนั้นมีโมเดลแบบต่าง ๆ วางเรียงรายอยู่ ทั้งรถ เครื่องบิน เรือ หรือแม้แต่โมเดลการ์ตูน หรือหุ่นยนต์ ไม่คิดว่าทิวาจะชอบของแบบนี้แฮะ…
“พี่ต่อเองเหรอครับ?” ชี้นิ้วไปที่เหล่าหุ่นยนต์และโมเดลบางประเภท
“ใช่ อยากต่อไหม?”
จันทร์เจ้าตาวาวและพยักหน้าทันที ร่างสูงระบายยิ้ม เดินไปถือกล่องโมเดลที่ยังไม่ได้แกะออกมา ขณะนั้นจันทร์เจ้าก็มาสนใจโมเดลในตู้ ถ้าพี่ฟ้ามาเห็นต้องกรี๊ดหมดภาพคนแมนแน่ ๆ เลย ถ่ายรูปไปอวดดีกว่า คิคิ นอกจากตู้โชว์ของสะสมแล้ว ข้าง ๆ กันนั้นยังมีตู้ที่ใช้เก็บประกาศนียบัตร ถ้วยรางวัลหรือโล่รางวัลต่าง ๆ อีกด้วย ทั้งจากด้านวิชาการและด้านกีฬา ทุกอย่างต่างมีชื่อ ‘เด็กชาย ทิวากาล ธนภูมิเมธี’ และ ‘นาย ทิวากาล ธนภูมิเมธี’ เขียนเอาไว้
“พี่ทิวาเก่งจัง ได้รางวัลและเกียรติบัตรเยอะมาก” ทิวากาลยิ้มรับคำชม จันทร์เจ้าเองก็ยิ้มเสียจนตาปิด ปกติแล้วทิวากาลได้รับคำชมมาโดยตลอด แรก ๆ ก็ดีใจแต่พอนานวันเขาก็ชินจนรู้สึกเฉย ๆ แต่เมื่อเด็กแก้มกลมเอ่ยชม หัวใจของเขาก็เต้นแรงอย่างตื่นเต้นดีใจเหมือนกลับได้ย้อนไปยังวันที่ได้รับคำชมครั้งแรก
เกินไปแล้วพลังของเด็กเตี้ยนี่
“เตี้ย”
“หือ?”
“เมื่อไหร่จะให้ของขวัญ?” จันทร์เจ้าเงยหน้าจากชิ้นส่วนโมเดล แก้มกลมบวมตุ่ยเป็นกระรอกเพราะจุอาหารเอาไว้ แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังส่งยิ้มมาให้เขา
“คืนนี้ครับ”
“ตอนนี้ไม่ได้เหรอ? อยากเห็นแล้วนะเว้ย”
“ตอนนี้ก็ได้ เรายังไม่อยากให้ตอนนี้เลย”
“ให้เถอะ อยากแกะ”
ไม่ชิน บอกเลยว่าไม่ชิน การที่ต้องมาเห็นทิวากาลทำเสียงอ่อนเสียงหวาน ส่งสายตาออดอ้อน ยังไงก็ไม่มีทางชิน ถึงแม้จะเห็นมาหลายต่อหลายครั้ง รับมือยากจริง ๆ
“พี่แกะของจริงใจไปพลาง ๆ ก่อนไม่ได้เหรอ…?”
“ของจริงใจพี่แกะไปแล้วไง เราก็เห็น”
“ง่ะ…”
“นะ ให้พี่เถอะ เตี้ยครับ อยากรู้แล้วเนี่ย เตี้ยยยยยย”
ลูกหมูกัดริมฝีปากคิดหนัก ให้ตอนนี้เลยดีไหมนะ แต่จะให้ตอนไหนก็ต้องให้อยู่นี่นา
“ก็ได้… ถ้าไม่ถูกใจอย่าขว้างทิ้งนะ”
“ไม่แน่นอน!” ทิวากาลรับคำหนักแน่น จันทร์เจ้าเคลื่อนตัวเอื้อมมือไปคว้ากระเป๋าประจำกายมาก รูดซิปและหยิบถุงที่ซื้อเมื่อตอนสายออกมาส่งให้คนตัวสูง
“โห” ส่งเสียงร้องตั้งแต่เห็นถุงใส่และชื่อยี่ห้อที่ถูกพิมพ์ไว้บนถุง “ลงทุนจังวะ”
“ก็อยากเลือกของดี ๆ ให้นี่นา”
“ขอบคุณครับ” พูดพร้อมกับรับถุงจากมือเล็ก หยิบกล่องที่อยู่ด้านในออกมาแล้วเปิดออก “กำลังอยากได้กระเป๋าสตางค์ใหม่พอดี”
“เราเห็นของพี่มันขาดไง เลยซื้อมา ชอบใช่ไหมครับ?”
“ชอบครับ ขอบคุณนะ แต่ไม่เห็นต้องซื้อแพงแบบนี้เลย แค่ให้การ์ดโง่ ๆ ก็ดีใจละ”
“เอ๋า แล้วไม่บอก” พูดแล้วหัวเรา ก้มลงไปจัดการต่อโมเดล แต่สายตายังคอยชำเลืองมองว่าทิวากาลจะทำยังไงกับเจ้ากระเป๋าสตางค์ใบนั้น
“หึหึ เปลี่ยนใหม่เลยดีกว่า”
“เห่อ”
“แน่นอน!” ยอมรับแบบไม่แย้งใด ๆ แบบนี้ก็ได้เหรอ “ถ่ายรูปอวดด้วยเลย ครบสูตร!”
บางทีทิวาก็เป็นคนตลก…
“หือ!?”
“อะไรเหรอครับ?” เอ่ยถามออกไป ใจเต้นตุ่ม ๆ ต่อม ๆ บัตรต่าง ๆ ของทิวาวางกองอยู่บนพื้นเพราะทั้งหมดถูกดึงออกมาเพื่อที่จะเปลี่ยนที่อยู่ใหม่
“การ์ดอะไรวะ” เสียงทุ้มบ่นพลางดึงแผ่นกระดาษแข็งในช่องใส่การ์ดออก
“การ์ดที่ติดมากับกระเป๋า…หรือเปล่า” ท้ายประโยคแผ่วไปแทบหายไปในลำคอ ทิวากาลดึงมันออกมาแล้ว ตาคมเบิกกว้าง ริมฝีปากอ้าค้างเล็กน้อย สายตาจับจ้องไปที่การ์ดในมือก่อนจะมองเด็กน้อยที่ก้มไปสนใจกับการต่อโมเดล
“เตี้ย…”
“……”
“เฮ้ยเตี้ย! เตี้ย! ไอ้เตี้ย!!”
“…….”
“เหี้ยเอ๊ย!!!!”
เสียงสบถดังลั่นพร้อมกับจันทร์เจ้าที่เม้มปากแน่น…
TBC
ฮาโล้ววววววววววววว พายัยหมูมาแล้ววววว
ทีแรกว่าจะไม่อัพแล้วนะเพราะไม่ได้อยู่บ้าน แต่ถ้าไม่อัพวันนี้ก็ต้องอัพอีกทีวันจันทร์เลย
นั่งรถไฟเบื่อ ๆ เซ็ง ๆ ก็เลยมาลงตอนใหม่ พอดีกับบนรถไฟมี Wi-Fi ด้วย แฮปปี้~
พี่กาลพาตะหมูเข้าบ้านแล้วนะคุณ ทำเป็นเล่นไป ในส่วนของของขวัญก็ไม่มีอะไรพิเศษ
ส่วนการ์ดโง่ ๆ นั่นคืออะไร ทำไมพี่พระเอกถึงได้เล่นใหญ่ขนาดนั้น รอติดตามตอนหน้านคะ~
อาจจะมีคำผิดอยู่เด้อ ไม่สะดวกที่จะตรวจ(อย่างจริงจัง)จริง ๆ
ขอบคุณทุกคนอ่านทุกท่านที่แวะเข้ามานะคะ ไว้เจอกันตอนหน้าครับผม
บั๊บบัย ♥
-
:z13: :z13: :z13:
-
อาราย น้องแก้มกล้มให้อะไรพี่เค้าลูก
-
หูยยย
อยากรู้เลยว่าการ์ดมีอะไร
ทำไมพี่กาลเล่นใหญ่อะไรปานนั้น 55555
ขอบคุณคนเขียนนะคะ รักที่สุดดด งือออ
-
อยากรู้ของขวัญชิ้นพิเศษที่ทำให้พี่ทิวาถึงกับ...เหี้ยเอ๊ยออกมาคืออะไร :katai1: :katai1: :katai1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
งือ อ อยากรู้แล้วววว
-
การ์ดอะไรแล้วจันทร์เจ้าเป็นอะไรอีก มีความอยากรู้ :ling1:
-
ค้างงงง
-
ถ้าเราเดาว่ามันคือถุงยางรึป่าว (คิดแบบคนหื่น)
-
อะไรรรรพี่ทิวามีหงมีเหี้ยอยากรู้เลยยยยยย
เข้าบ้านแล้วนะคะ ฮุฮุ
-
นามบัตรของพนักงานหรอ 555 เดาไปอี๊กกกกกก
-
อะไรรรรรรรยังไงงงงงงงงง
-
ลุ้นนนนนน การ์ดนั้นมีอะไร
การ์ดขอเป็นแฟนหรือป่าวน้าาาาา :impress2:
-
การ์ดอะไรๆๆๆๆ น้องหมู
มันเป็นเหตุผลที่อยากให้ตอนกลางคืนด้วยสินะ (มโน)
-
แก้มกลมให้อะไรทิวาคะ อยากรู้จังเลย มาต่อเร็ว ๆ นะคะ
ขอแจ้งคำผิดนิดหน่อยนะคะ
ฉูบฉีด สูบฉีด (คงพิมพ์ผิด)
ไม่ดีไม่ร้าย ส่วนมากใช้ มิดีมิร้าย (ถ้าคนเขียนตั้งใจใช้แบบนั้นต้องขอโทษด้วยนะคะ)
ขอบคุณค่ะ
-
การ์ดอะไรอะหนูจันทร์เจ้ามีความอยากรู้ :ling1: :ling1:
-
ค้างงงงงงงงงง :ling1:
-
อะไรทำให้พี่ทิวาหลุดขนาดนั้น โอ้ยยย...ลุ้น 5555
-
กรี้ดดดดดด การ์ดอะไรอ่ะะะะ มีความค้างงง 555555555555555 :katai1: :katai1: :katai1:
-
เห้ยยยยยยย อะไรอยู่ในกระเป๋าาาาา
-
ทิวาเล่นใหญ่ขนาดนั้น มันคืออะไรกันนะ ว่าแต่ทิวาต้องติดสินบนเจ้าเด็กปีศาจแน่ๆ ถึงได้ของขวัญแบบนั้นได้
-
อะโห่ยยยยย ทำไมทำกับเราได้งือออ :katai5:
รอตอนต่อไปงับบบ
ปล.มันคือการ์ดอัลไลลลลลลลลล :ling1: :ling1:
-
การ์ดอารายยยยย
-
ตะหมูขอตาพี่เป็นแฟนแน่เลยยยยย :katai5:
-
การ์ดอะไรอะ ขอเป็นแฟนหรือเปล่า
-
อยากรู้ว่าการ์ดนั่นคืออะไร๊ ทิวาถึงกับเหี้ย 555
-
การ์ดอะไรนะลูกหมู กระซิบบอกหน่อยได้มั้ยยย :katai1:
-
การ์ดอะไร ???? โอ้ยยย อยากรู้
-
:pig4:
-
การ์ดอะไรอ่ะ? อยากรู้~
-
มันคืออัลไรทำไมทิวาต้องตกใจอะไนเบอนั้นนนอยากรู้แล้วนะ
-
หนูจันทร์เจ้าจะเขียนอะไรน้า อยากรู้
-
:serius2: อยากเผือกในการ์ดมีอะไรหว่า
-
อะไรคือเหี้ยยย
-
มีความเล่นใหญ่อ่า
อยากรู้เลยว่าการ์ดอะไรนะ!!
-
เราอยากรู้แล้วว่ามันคือการ์ดอะไร
:sad4: :sad4: :sad4:
-
การ์ดอะไร?
-
เตี้ยเขียนอะไรในการ์ด ของขวัญที่แท้จริงคือข้อความในการ์ดสินะ!! 555
-
เอ๋า ตัดฉับ :katai1: จันทร์เจ้าให้อะไรพี่ทิวาคะลูกกกก :mew2:
-
ในการ์ด น้องจิ๋วเขียนอะไรนิ
-
เดาว่าการ์ดขอเป็นแฟน 55555555
:pig4: :pig4:
-
มีความค้างคา...เต็มแม็กค่ะ :ling1: :ling1:
-
วีซ่าก็ไม่มี เจ้าสิวเถื่อน!!! 55555555555555555555555555 ชอบบบบบ
การ์ดอะไร ค้างงงง :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
-
การ์ดบอกรัก? การ์ดขอเป็นแฟน? คูปองให้จูบ? :laugh:
#มีความมโน
-
:ling1: อ๊ายเตี้ยเป็นไร
-
มาอ๊ะยังๆๆๆๆๆ
-
มนุษย์แฟนเด็ก
32
มีความจันทร์เจ้าที่แปลว่าน่ารัก
“บัตรส่วนลดร้านเค้ก 15% ร้านชาบูมาสี่จ่ายสาม บุฟเฟต์ปิ้งย่างและชาบู อร่อยไม่อั้น ราคา 399 บาท เหี้ยอะไรวะ!!” ทิวากาลบ่นอยากหัวเสียในขณะที่ลูกหมูกลั้นขำจนไหล่สั่น ร่างสูงทิ้งคูปองพวกนั้นลงพื้นแล้วมองเจ้าเด็กที่กำลังจะระเบิดเสียงหัวเราะในไม่ช้า
“สงสัยเราจะใส่ผิด ก็ว่า หายไปไหน คิคิคิ”
“ตลกเหรอ?”
“ก็พอตัว”
“แม่ง กูอุตส่าห์ตื่นเต้น มีอะไรอีกวะ” ทิวากาลบ่นกับตัวเองแล้วค้นกระเป๋าอีกครั้ง เผื่อมีอะไรตกหล่น
“ไม่มีหรอก อยู่กับเรานี่” เด็กแก้มกลมว่า เปิดกระเป๋าออกมาแล้วหยิบบางอย่างส่งให้ทิวากาล ร่างสูงรับไปนิ่ง พอเห็นก็แทบจะขว้างทิ้ง มันก็คือบัตรส่วนลดร้านหมูกระทะอีกนั่นแหละ เล่นอะไรเตี้ย เตี้ยอะไร หืม
แต่เอ๊ะ... เมื่อสังเกตดี ๆ ถึงได้เห็นความผิดปกติ ทิวากาลมองพิจารณาสิ่งที่อยู่ในมือ ถ้าหากเป็นบัตรส่วนลดมันไม่น่าจะแข็งแบบนี้ เขากรีดเล็บไปตามขอบบัตร ก่อนจะสะดุดส่วนของกระดาษที่ยื่นออกมา ตาคมชำเลืองมองเด็กอีกคน จันทร์เจ้าก้มหน้าก้มตาต่อโมเดลเหมือนไม่ได้สนใจ แต่เขามั่นใจว่าเจ้าเด็กนั่นก็แอบให้ความสนใจเขาอยู่ ดูเหมือนว่ามันจะลอกออกได้นะ... เมื่อคิดแบบนั้นทิวากาลจึงใช้ปลายเล็บเขี่ยส่วนที่เกินมาขึ้น จากนั้นจึงค่อย ๆ ลอกออก และมันเป็นสติ๊กเกอร์ที่ถูกปิดทับความจริงบางอย่างเอาไว้
ร่างสูงเบิกตาโพลงทันทีที่เห็นว่าสิ่งที่อยู่หลังสติ๊กเกอร์ส่วนลดนั่นคืออะไร เขายังคงอึ้ง มองหน้าเด็กแก้มกลมสลับกับสิ่งที่อยู่ในมือ
“เตี้ย”
“หือ?”
“นี่อะไร?” เขาสะบัดการ์ดในมือ
“การ์ดโง่ ๆ”
“เอาจริงป่ะ? อย่าหลอก ไม่ขำแล้วนะเว้ย”
“หน้าเราล้อเล่นเหรอ?”
“เหี้ยเอ๊ย!! มึงทำให้กูจะตาย”
“อ๊าก!”
จันทร์เจ้าล้มไปนอนกับพื้นเพราะถูกพุ่งเข้าใส่โดยไม่ทันตั้งตัว ทิวากาลกอดรัดเด็กน้อยแน่นไม่ยอมปล่อยแม้ว่าจะดิ้นขนาดไหน เขายิ้มกว้าง ไล่หอมไปทั่วใบหน้าน่ารัก โอ๊ย!! ทิวาเป็นบ้าอะไรเนี่ย แล้วเอาแต่พูดว่าจริงเหรอซ้ำไปซ้ำมาอยู่นั่น เรากลัวแล้วนะ!
“เตี้ยยยยย”
“อะไรรรรร เราหนักลุกออกไปก่อนได้ไหม?”
ทิวากาลยอมทำตามคำขอ เขาลุกขึ้นนั่งพิงกับเตียงแต่ยังไม่วายดึงเด็กแก้มกลมเข้ามากอด หอมแก้มคนตัวเล็กกว่าไปฟอดใหญ่
“อย่าล้อเล่นนะเตี้ย” ทิวากาลพูดพลางมองสิ่งที่อยู่ในมือ และมันเป็นสาเหตุให้เขาเป็นบ้าแบบนี้
ลูกหมูทำหน้าเหรอหรา ก้มหน้างุดซ่อนความอาย แต่ก็ยังโดนคนนิสัยไม่ดีบังคับให้เงยหน้าขึ้นมาจนได้
แล้วมีเรื่องอะไรที่ต้องยิ้มกว้างแบบนั้นเล่า!!!
“อะไรอ่า~”
“อันนี้คืออะไรครับ? ไปทำมาตั้งแต่เมื่อไหร่ หืม?”
“รูปโพราลอยด์ไง ไม่รู้จักเหรอ?”
“โอเค แล้วที่เขียนไว้นี่คือ?”
“ก็พี่ไม่พูดสักที เราเลนต้องพูดเอง” ตอบเสียงงุ้งงิ้งในคอ “คนบ้าเอ๊ย จีบก็ไม่จีบ ขอเป็นแฟนก็ไม่พูด!”
“พี่เพลิงฟ้ายอมแล้วเหรอ?”
“ยอมตั้งแต่วันประกวดดาวเดือนแล้ว!”
“ทำไมไม่บอก?”
“เราต้องบอกพี่ทุกเรื่องเลยเหรอ ชิ! ไม่ได้เรื่องเลย”
“เป็นแฟนกันนะ”
“อ อะไร!?”
“เป็นแฟนกับพี่นะครับ”
“……”
“ว่าไง ตอบพี่หน่อยสิ”
“อือ”
“อืออะไร พี่ไม่เข้าใจเลย”
“ก็… เป็นแฟนกันไง”
ทิวากาลยิ้มกว้าง รวบเด็กแก้มกลมเข้ามากอดแน่น และหอมแก้มนิ่มฟอดใหญ่
“ปล่อยสิ เราอึดอัด”
“อึดอัดหรือเขิน”
“ทั้งสองนั่นแหละ ปล่อยเราเลย!” ปล่อยให้เด็กน้อยได้รับอิสระ
จันทร์เจ้าคลานกลับไปต่อโมเดลต่อราวกับว่าเมื่อก่อนหน้านั้นไม่มีอะไรเกิดขึ้น ทั้ง ๆ ที่มันค่อนข้างสาหัสกับหัวใจดวงน้อย ๆ เลยทีเดียว วันนี้มาถึงจนได้สินะ วันที่เราเป็นแฟนกัน... ดูเป็นอะไรที่ค่อนข้างไว และไร้ความโรแมนติกโดยสิ้นเชิง แต่ยังไงก็เถอะ จะโรแมนติกหรือไม่โรแมนติก ยังไงสรุปแล้วจันทร์เจ้ากับทิวากาลก็เป็นแฟนกันอยู่ดี....
ริมฝีปากเล็กขยับเป็นรอยยิ้มขณะที่ง่วนกับชิ้นส่วนโมเดล ...มีความสุขจัง
ทิวากาลมองสิ่งที่อยู่ในมือด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม เขาจูบบนกระดาษแข็งนั่นก่อนจะวางมันลงบนกระเป๋าสตางค์ใบใหม่ที่เพิ่งได้เป็นของขวัญ ก่อนคว้าโทรศัพท์มือถือออกมาถ่ายรูปเก็บเอาไว้และไม่ลืมโพสต์ลงบนโซเชียลเน็ตเวิร์ก จะว่าเขาเห่อหรือขี้อวดก็ตามสบาย วินาทีนี้ต่อให้โดนด่ายังไงก็ไม่สลดแน่นอน หึหึ
tiwathana it was such a wonderful gift that I have got from my birthday.
teamchantiwa วันก่อนเป็นคนที่ชอบ วันนี้เป็นแฟนกันแล้ว กรี๊ดดดดด ขอยาดมด้วยค่า ไม่ไหวแล้ววววววว สุขสันต์วันเกิดค่ะพี่กาล
tankthang_ OMG!
charissa_cp ฟินตายยังมึง แต่กูจะตายแล้ว ส่งเงินค่ายาแก้เจ็บคอมาให้ด้วย กรี๊ดดดด
tonthachat น้องจันทร์เจ้ากู...
itsmic เลี้ยงควบสองงานเลยไหมวะคืนนี้
jin9jai ก็แย่ละ
phloengfa_ ...............
rapinthana *screaming as fuck* what a damn good birthday present!
การ์ดโง่ ๆ นั่นคือรูปภาพโพราลอยด์ที่มีเด็กแก้มกลมกำลังยิ้มกว้างให้กล้อง ที่กรอบสีขาวด้านบนนั้นเขียนวันที่ซึ่งเป็นวันเกิดทิวากาลเอาไว้ และด้านล่างเขียนด้วยตัวอักษรซึ่งมีเพียงแค่สี่คำเท่านั้น คำโง่ ๆ ที่ทำให้หัวใจทิวากาลแทบจะระเบิด
“เป็นแฟนกันนะ”
นั่นคือคำที่อยู่บนรูปโพราลอยด์...
“เตี้ย” ทิวากาลเรียกเด็กที่ยังจมอยู่กับของเล่นหลังจากเอารูปโพราลอยด์แผ่นนั้นไปเก็บไว้ แอบอยากเก็บใส่กระเป๋าแต่ก็กลัวทำหาย
“ครับ”
“เลิกต่อเถอะ ขยับมานี่หน่อย”
“เราต้องการสมาธิ พี่อย่าเพิ่งกวนสิ”
“นะ มาหาพี่หน่อย” จันทร์เจ้าไม่ตอบ เพราะสมาธิพุ่งไปกับโมเดล “สนใจแฟนหน่อยสิเตี้ย”
มือขาวชะงัก หน้าร้อนผ่าวขึ้นมาทันทีทันใด พยายามทำหน้านิ่งแล้วแหงนสบตากับคนที่นั่งอยู่บนโซฟา
“มาหาพี่ก่อนครับ” ถอนหายใจแผ่วเบา ละมือจากชิ้นส่วนโมเดล ลุกขึ้น เดินเข้าไปหาทิวากาล ยังไม่ทันได้ย่อตัวนั่งก็ถูกคนนิสัยไม่ดีฉุดไปหาจนทรงตัวไม่อยู่ต้องไปนั่งบนตักแกร่ง
ครั้งนี้ไม่เขิน จะไม่เขิน!!!!!!
“ให้เรานั่งดี ๆ สิครับ”
“นั่งตรงนี้แหละ”
ย่นจมูก ไม่พอใจ แต่ทำอะไรไม่ได้ “มีอะไรเหรอ?”
“ขอบคุณครับ”
ทิวากาลบอกเสียงนุ่มพร้อมโน้มใบหน้าเข้าไปใกล้แล้วประกบริมฝีปากบนกลีบปากนุ่มนิ่ม เขาประคองท้ายทอยของคนบนตักเอาไว้ บดเบียดริมฝีปากให้แนบชิด และกดน้ำหนักเพิ่มมากขึ้น ลูกหมูเบิกตาโพลงหลังถูกขโมยจูบโดยไม่ทันตั้งตัว มือเล็กกำเสื้อทิวากาลไว้แน่น เมื่อเริ่มชินจึงค่อย ๆ หลับตาลงรับสัมผัสจากคนตัวสูง...
“ฮะ... อ้า...” จันทร์เจ้ารีบโกยอากาศหายใจเมื่อทิวากาลขอบคุณเสร็จ จูบครั้งนี้คนนิสัยไม่ดีไม่ได้ล่วงล้ำเข้ามาภายใน เพียงแค่กดจูบด้านนอก ขบเม้มริมฝีปาก แต่ถึงอย่างนั้นก็ทำเอาคนไร้ประสบการณ์อย่างจันทร์เจ้าหายใจไม่ทัน...
“น่ารัก...” เสียงทุ้มเอ่ย เขาเขี่ยปลายจมูกกับปลายจมูกของเด็กแก้มกลมและใช้นิ้วหัวแม่มือเกลี่ยใบหน้านวลแผ่วเบา
จันทร์เจ้าสบตากับคนตัวสูง นัยน์ตาคมเป็นประกายหวานเชื่อม สายตาแบบนี้ไม่ค่อยได้เห็นทำให้ใจดวงน้อยสั่นไหวโดยไม่อาจห้าม จึงเลี่ยงการสบตากับทิวากาลด้วยการซบศีรษะบนไหล่กว้าง
“อ้อนเหรอ?”
“เปล่าสักหน่อย... เราไม่อยากมองหน้าพี่”
“อ้าว ทำไมล่ะ? พูดแบบนี้เสียใจนะเนี่ย” เขาว่า มือก็ลูบไล้ แตะสัมผัสไปตามเนื้อกายขาวเนียน ผิวเด็กแก้มกลมทั้งนิ่มและลื่นมือ ตัวหอม ๆ กับเนื้อนุ่ม ๆ ทำเอาเขาอดใจไม่ไหวต้องสัมผัสทุกที
สงสัยเขาจะเสพติดการสกินชิพไปแล้ว
แต่มันก็แค่กับจันทร์เจ้าเท่านั้นแหละนะ...
“เราเขิน”
ทิวากาลหัวเราะกับคำตอบ กดจมูกบนแก้มนุ่มด้วยความมันเขี้ยว น่ารักเกินไปแล้ว เกิดเขาทนไม่ไหวจับปล้ำขึ้นมาจะทำยังไง
“ทำไมน่ารักจังเลยวะ!”
“จันทร์เจ้าแปลว่าน่ารัก”
“น่ารักแล้วจูบหน่อย”
“เกี่ยวอะไรเล่า! พี่อย่ามาเนียนนะ!” ตบแก้มคนนิสัยไม่ดีไปเบา ๆ ด้วยความหมั่นไส้
“เป็นแฟนแล้วก็จูบหน่อยสิ”
“...จูบไปแล้ว”
“จูบอีกไง นะนะ นะครับ น้องจันทร์เจ้าจูบพี่ทิวาหน่อยเร็ว เดี๋ยวบอกแม่บ้านทำขนมให้ทาน”
“เห็นเราเป็นคนยังไง?”
“เป็นคนน่ารัก”
จันทร์เจ้ากลอกตา ก่อนจะล็อกใบหน้าหล่อและบีบแก้มทิวากาลเอาไว้ด้วยมือข้างเดียว จ้องเข้าไปในดวงตาคมดุโดยไม่พูดอะไร
“โกรธเหรอ?” ทิวากาลถามเพราะเด็กแก้มกลมทำหน้านิ่ง
เด็กน้อยของเขาแสยะยิ้ม และสิ่งที่ทำให้ทิวากาลเผลอกลั้นหายใจนั่นก็คือเด็กแก้มกลมโน้มมาจูบที่หน้าผาก ลูกหมูผละออก ไล้ปลายนิ้วบนแก้มของทิวาและยิ้มบาง ๆ ขณะมองหน้า แล้วจึงลุกจากตักแกร่งโดยอีกทิวากาลยังไม่ทันได้รู้สึกตัว
ทิวากาลค่อย ๆ ผุดรอยยิ้มกว้าง มือหนาลูบหน้าผากตัวเองและมองตามเด็กแก้มกลมที่กลับไปสนใจโมเดลอีกแล้ว
“เตี้ย”
“หือ?”
“ขอบคุณนะ ...ทั้งรู้สึกแย่และรู้สึกดีในเวลาเดียวกันเลยว่ะ”
“รู้สึกแย่เรื่องอะไรครับ?”
“เรื่องที่ต้องให้เราทำทุกอย่างเลย พี่แม่งแย่ ไมได้เรื่องสักอย่าง”
จันทร์เจ้าเงยหน้าจากของเล่น มุมปากยกขึ้นสูง “เพิ่งรู้ตัวเหรอครับ?”
“อ้าว”
“ไม่มีใครทำได้ดีในทุกเรื่องหรอก”
“แต่เรื่องนี้มัน.... พี่เป็นคนจีบ พี่ต้องเป็นคนขอเป็นแฟนสิ”
“ฮอล~ พี่จีบเราตรงไหนกัน ที่ผ่านมานั่นพี่เรียกว่าจีบเหรอ?” ลูกหมูกลอกตา “อีกอย่างนะครับ จะพี่ขอ หรือเราขอ ปลายทางมันก็เหมือนกันนั่นแหละ ถึงแม้จะน่าขายขี้หน้าและดูกากมาก แต่อย่าคิดมากเลยนะครับ”
เดี๋ยว... ทิวากาลกำลังงง นั่นคือปลอบใช่หรือไม่?
“เด็กแสบ!”
“คิคิ”
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
สงครามที่กำลังจะเริ่มถูกหยุดลงเมื่อเสียงเคาะประตูดังขึ้น ทิวากาลเป็นคนออกไปเปิด พบสาวใช้ยืนอยู่หน้าห้องและบอกว่าได้เวลามื้อคำแล้ว และทั้งคุณสุริยะและทินกรก็กลับมาถึงบ้านแล้ว
“ไปทานข้าวกัน”
“คุณพ่อของพี่จะไม่โมโหใช่ไหมครับ?” ถามอย่างกังวล
“ไม่โมโหหรอก เดี๋ยวพี่เคลียร์เอง อย่าคิดมาก”
“ลงมาพอดี พอในห้องอาหารเลยลูก พ่อกับพี่ไปเปลี่ยนชุด เดี๋ยวก็ลงมา” คุณรัตติกาลเอ่ยเสียงอ่อนโยนเมื่อเห็นลูกชายลงมาจากชั้นสอง ทิวากาลพยักหน้ารับ ขณะที่กำลังก้าวออกไปเขาก็ต้องหยุดเพราะชายเสื้อถูกดึงเอาไว้ แอบหัวเราะเบา ๆ กับอาการตื่นคนของหมูน้อยตัวขาว
“ไม่ต้องกลัว” พยักหน้ารับอย่างเสียไม่ได้ สูดลมหายใจเข้าลึก นี่จันทร์เจ้าไง จันทร์เจ้าที่แปลว่าน่ารัก ใครเห็นก็ต้องรักสิ!
“พาใครมาด้วยน่ะ?” ช้อนตาขึ้นมองเจ้าของเสียง ลูกหมูกะพริบตาปริบ ๆ งงอยู่สักพักจึงพุ่มมือไหว้ผู้ชายท่าทางสุขุมอบอุ่นตรงหน้า ข้าง ๆ กันนั้นคือภาณุมาศพี่สาวของทิวากาลยืนอยู่ด้วย และมีเด็กหญิงตัวน้อย ผมยาวสลวยยืนจับมืออยู่
“สวัสดีครับ ผมชื่อจันทร์เจ้า”
“เจา”
“เฮ่... พี่ไม่ได้ชื่อเจานะครับ” เด็กหญิงยิ้มเขิน ขยับไปหลบด้านหลังภาณุมาศ
“จันทร์เจ้าพี่ แฟนผม เตี้ย นี่พี่แดน พี่เขยพี่ ส่วนตัวเล็กนั่นชื่อไลลา ลูกสาวพี่มาศกับพี่แดน” จันทร์เจ้ายิ้มส่งไปให้เพื่อผูกมิตร แดนไทกำลังอึ้งกับคำแนะนำจึงไม่ได้ทักทาย และตอนนี้แฟนน้องภรรยาก็ย่อตัวไปเล่นกับลูกสาวเขาแล้ว
“แฟน?”
“ครับ”
“อ้าว ไหนบอกที่บ้านน้องจันทร์เจ้าไม่ยอมให้เป็นแฟนกับกาลไง” ภาณุมาศถามขึ้นบ้าง
“ตอนนี้ยอมแล้วค่ะ พี่กาลอัพรูปอวดด้วย!” รพินทร์โผล่เข้ามาตอบแทนเจ้าของเรื่อง “สงสัยวันนี้นอกจากฉลองวันเกิดพี่กาลแล้วอาจจะเลี้ยงต้อนรับน้องสะใภ้นะคะพี่มาศ คิคิ”
น้องสะใภ้กัดริมฝีปากพยายามไม่แสดงอาการอะไรออกไปมากว่าเขินกับคำพูดของรพินทร์ ขอบคุณน้องไลลามากจริง ๆ ที่อยู่ตรงนี้ ไม่อย่างนั้นลูกหมูก็ไม่รู้ว่าจะทำอะไรแก้เขินเหมือนกัน
ฮือ ทำไมบ้านนี้ขี้แกล้งจังเลยล่าาาา
“ไปที่ห้องอาหารเถอะ อ้าว ไลลาไม่ไปกับคุณแม่เหรอคะ?” หนูน้อยไลลายิ้มเขิน ซบหน้ากับขาของพี่ชายคนใหม่ จันทร์เจ้าเกลี่ยนิ้วเล็กของไลลาแผ่วเบาและยิ้มให้คุณพ่อคุณแม่ตัวจริง
“พี่ว่าเราตกกระป๋องแล้วล่ะมาศ”
เมื่อมาที่ห้องอาหารทิวากาลก็ให้เด็กแก้มกลมนั่งเก้าอี้ซึ่งถัดจากตัวแรกมาและเขานั่งลงข้างจันทร์เจ้าอีกที ถัดจากทิวากาลก็คือแดนไท ส่วนฝั่งตรงข้ามนั้นคือคุณรัตติกาล รพินทร์ ไลลา และภาณุมาศ ตามลำดับ ที่นั่งหัวโต๊ะถูกว่างไว้ให้ประมุขของบ้าน
ลูกหมูตาวาวขณะมองเหล่าอาหารแสนยั่วยวนบนโต๊ะ ทิวากาลเอ่ยแซวก็ว่าตะกละก็ไม่เกรี้ยวกราดแล้ว งื่ออออ น่ากินทั้งนั้นเลย กลิ่นก็ห้อมหอม ไม่ไหวแล้ว!
“เช็ดน้ำลายหน่อย” ทิวากาลแตะปลายคางมน
“ไม่มีสักหน่อย!”
“หิวแล้วเหรอจ๊ะ?”
“มันเป็นแบบนี้ทุกทีที่เห็นของกินน่ะแม่ ไม่ได้หิวหรอก” ลูกหมูหน้ามุ่ย ทุบไหล่ทิวากาลไปทีหนึ่งอย่างลืมตัว “รอหน่อยนะจ๊ะ เดี๋ยวสักพักก็ลงมาแล้วล่ะ”
ยิ้มหวานแทนคำตอบก่อนยื่นมือไปเล่นกับน้องไลลาเมื่อเด็กน้อยชูมือมาหา
“เหมือนไลลาจะได้เพื่อนใหม่นะคะ ดูสิ ลืมน้าพินทร์ไปเลย”
“เราขอโทษที่น่ารักแล้วน้องชอบเราฮะ...”
“ไปเอาความมั่นใจผิด ๆ นั่นมาจากไหนวะ”
“คนน่าเกลียดอย่างพี่ทิวาจะไปเข้าใจอะไร เนอะ” แกล้งเบ้ปากใส่ทิวากาลแล้วหันไปหาพวก
“เย่อะ”
“เห็นไหม น้องไลลาเห็นด้วยกับเรา”
“ไอ้เตี้ยเอ๊ย!”
(มีต่อค่ะ)
-
ลูกหมูยืดตัวตรงและกลั้นหายใจทันทีที่ผู้มาใหม่ก้าวเข้ามาในห้องทานอาหาร ทั้งสองขมวดคิ้วมองตรงไปที่คนแปลกหน้า จันทร์เจ้ายกมือไหว้สวัสดีอย่างนอบน้อม ยิ้มสู้หวานหยดแม้ในใจจะนึกกลัวอยู่ก็ตาม หากเป็นคนอื่นคงไม่กลัว แต่บุคคลต้องหน้านี้คือครอบครัวของทิวา และยังสำคัญกับทิวามาก ๆ จึงอดไม่ได้ที่จะกังวล...
“เด็กมึงเหรอ?”
“ไม่ใช่” ทิวากาลตอบคนถาม ทินกรเลิกคิ้วกลอกตาไปมองเด็กตัวขาวที่นั่งที่ประจำของน้องชาย “แฟน”
“ทานอาหารเถอะค่ะ เดี๋ยวจะเย็นแล้วไม่อร่อย” รพินทร์พูดขึ้นเมื่อบรรยากาศเริ่มเย็นยะเยือก
ลูกหมูแอบพ่นลมหายใจ ตอนนี้รู้สึกอึดอัดแล้ว ทิวานะทิวา บอกให้ไปส่งเรากลับบ้านก็ไม่ยอมฟัง ทั้ง ๆ ที่บ้านคุณย่าอยู่ถัดไปนี้เอง ฮือ ขอให้ผ่านตรงนี้ไปได้ด้วยดีด้วยเถอะ สาธุ!! ถ้าหากคุณพ่อของทิวาไม่แหกอกเรานะ จะงดกินพุดดิ้งรสนมสองวันเลย!!
RRRR~
“โอ๊ะ! ขอโทษครับ” เจ้าของโทรศัพท์มือถือรับกล่าวขอโทษ จันทร์เจ้ากุรีกุจอปิดเสียงเรียกเข้ามองชื่อคนโทรมาแล้วเก็บใส่กระเป๋ากางเกงไว้ตามเดิม
“ใครโทรมา?”
“เด็กปีศาจ”
“ไม่รับเหรอ?”
“เวลาทานข้าวใครเขาคุยโทรศัพท์กัน พี่นี่ไม่รู้เรื่องเลย” จันทร์เจ้ากอดอกแล้วส่ายหน้า ทำเหมือนรับไม่ได้ ในขณะที่คนอื่นกำลังเหวอ ทิวากาลกลอกตาก่อนบีบแก้มกลมด้วยอารมณ์ทั้งหมั่นไส้และมันเขี้ยว
“หวาย~ พี่กาลไม่ร้องน้า” รพินทร์แซวพี่ชายพร้อมหัวเราะขำ
“ย้อง” ไลลาพูดตาม เรียกรอยยิ้มได้อีกโข ทิวากาลมองคาดโทษหลานสาวแบบไม่จริงจัง
“ว่าพี่ไม่มีมารยาทเหรอ?”
“เราเปล่า!” ลูกหมูสั่นหัวดิ๊กปฏิเสธข้อกล่าวหา “เราไม่ได้พูดสักคำว่าพี่ไม่มีมารยาท ทำไมชอบคิดไปเองจังเลยครับ”
“เหร้อ~?”
“พี่ไม่เชื่อเหรอ หูมีปัญหาหรือเปล่าครับ? ถามทุกคนก็ได้นะ เราไม่ได้พูดว่าพี่ไม่มีมารยาทส้ากกกกกกคำ! เนอะ”
“เย่อะ!”
“เห็นไหม น้องไลลาเป็นเด็ก ไม่พูดโกหก~”
“หึหึหึ ฮะฮ่าฮ่าฮ่า” รพินทร์หัวเราะออกมาจากอย่างห้ามไม่อยู่ พลอยทำให้คนอื่น ๆ หัวเราะตามไปด้วย ยกเว้นแต่ประมุขของบ้าน...
“เด็กมึงตลกว่ะ กูชอบ” ทินกรบอก จันทร์เจ้าจึงหันไปยิ้มให้ ทำเอาทินกรค้างไปเลยทีเดียว ทิวากาลที่เห็นแบบนั้นก็จับให้จันทร์เจ้าหันหน้าหนี แถมยังเอามือปิดหน้าเด็กแก้มกลมอีกด้วย
“เวลาทานข้าวก็อย่ามัวแต่คุยกัน” น้ำเสียงน่าเกรงขามดังขึ้น ลูกหมูเกร็งตัวทันทีก่อนยิ้มเจื่อน เพราะเป็นคนที่พูดมากที่สุดรองจากพี่พินทร์กับพี่กรแล้ว และเมื่อสิ้นเสียงมีอำนาจนั้น ทุกคนก็พลันเงียบกันหมด
“วันนี้วันดีนะคะ อย่าเครียดเกินไปสิคุณ” คุณรัตติกาลเอ่ยกับผู้เป็นคนรัก คุณสุริยะทำเพียงแค่แสยะยิ้มและตักข้าวทานต่อโดยไม่พูดอะไร
จันทร์เจ้าย่นคิ้วขณะมองหน้าคุณพ่อของทิวา ก่อนหน้านั้นไม่ทันได้สังเกตเพราะมัวแต่กลัว พอมาตอนนี้จึงเริ่มนึกขึ้นได้ว่าคุณลุงสุริยะหน้าคุ้น ๆ เหมือนเคยเจอมาแล้ว
“มองหน้าฉันทำไม?”
คนถูกจับได้สะดุ้งโหยง ยิ้มแหยก่อนจะเอ่ย “หน้าคุณลุงคุ้น ๆ เหมือนเคยเจอน่ะครับ ก็เลยจ้องนานไปหน่อย แหะ...”
“ฉันเป็นพี่ชายพ่อแม่เธอหรือไง?”
“คุณคะ...”
“พ่อ!”
“....ขอโทษครับ” พูดเสียงแผ่ว ก้มหน้าต่ำ และเขี่ยข้าวในจานไปมา ทิวากาลพ่นลมหายใจและมองหน้าผู้เป็นพ่อด้วยความไม่พอใจ พ่อกล้าดียังไงมาทำเด็กบ้าของเขาหงอยวะ
“ทำไมพ่อพูดแบบนี้”
“ฉันพูดอะไร?”
ทิวากาลกำมือแน่น ในหัวเขามีสิ่งที่อยากจะพูดมากมายแต่กลับพูดอะไรไม่ออก และในตอนนั้นเองที่เด็กแก้มกลมเงยหน้าขึ้นมายิ้มราวกับจะบอกว่าไม่เป็นอะไร เจ้าเด็กเพี้ยนตักอาหารเข้าปากและเคี้ยวด้วยท่าทางเอร็ดอร่อย เขาถอนหายใจอีกครั้ง ปาดนิ้วเช็ดคราบน้ำแกงที่มุมปากเล็กออก นึกอยากจะจิ้มแก้มบวมตุ่ยให้หายมันเขี้ยว แต่ให้ดีเขาอยากจะจับไอ้เด็กแก้มกลมนี่มาบีบ ๆ ขย้ำ ๆ ให้รู้แล้วรู้รอด
“กินเลอะเป็นเด็กอีกแล้ว”
“ขี้บ่นเป็นคนแก่อีกแล้ว”
“ยอกย้อนนะ กินเข้าไป กินเยอะ ๆ ไม่ต้องพูดมาก เรียนมาหรือเปล่ามารยาทบนโต๊ะอาหารน่ะ!”
ลูกหมูหัวเราะเสียงใส ทิวาตลกอ่ะ ทำไมประชดคุณลุงได้เด็กน้อยแบบนี้นะ
“ที่บอกว่าคุ้นหน้าคุณพ่อ น้องจันทร์เจ้าเคยเจอที่ไหนเหรอคะ?” คนพี่บอกให้เงียบ คนน้องก็อยากให้พูดซะงั้น ลูกหมูยิ้ม เหลือบมองคุณพ่อของทิวา ก่อนจะนึกอยู่นาน เมื่อคิดออกก็ดีดนิ้วเปาะ
“ที่งานเลี้ยงอะไรสักอย่างครับ ตอนนั้นเราจะไปห้องน้ำ เห็นคุณลุงเหมือนจะลมเลยเข้าไปช่วยพยุง ตอนนั้นคุณลุงบอกว่าหน้ามืดแล้วก็เอามือกุมที่ขมับด้วยครับ แบบนี้” จันทร์เจ้าเล่า พร้อมทำท่าให้ดู ด้วยการเอามือกุมขมับและทำหน้านิ่วคิ้วขมวดเลียนแบบ
“จำได้ไหมจ๊ะว่าเมื่อไหร่?” คุณรัตติกาลถามเสียงกังวล เธอไม่เคยรู้เลยว่าเกิดอะไรแบบนี้ขึ้นด้วย ลูก ๆ คนอื่นก็พลอยขมวดคิ้วไปตาม ๆ กัน
“น่าจะเดือนสองเดือนที่แล้วครับ”
“ทำไมคุณไม่บอกฉันคะ?”
“ผมไม่ได้เป็นอะไร” เสียงมีอำนาจเอ่ยบอก “เวลาทานข้าว เลิกพูดกันสักทีเถอะ”
“สุขสันต์วันเกิดนะลูก มีความสุขมาก ๆ” เมื่อเวลาอาหารผ่านพ้นไป ก็เป็นเวลาของการอวยพรและให้ของขวัญ เจ้าของวันเกิดยิ้มละมุนโน้มไปหอมแก้มคุณแม่ฟอดใหญ่
“Happy birthday ค่ะพี่กาล” รพินทร์บอกพร้อมกับส่งกล่องของขวัญให้ ภาณุมาศและทินกรก็ทำแบบเดียวกัน ไม่ได้อวยพรเพราะไม่รู้จะพูดอะไร บอกอยู่ทุกปีบางทีก็คิดไม่ออก แล้วครั้งนี้ทิวากาลคงไม่อยากได้อะไรแล้วล่ะ ของขวัญที่ดีที่สุดก็นั่งอยู่ตรงนี้
“น้องจันทร์เจ้าไม่ให้ของขวัญพี่กาลเหรอคะ?”
“เราให้แล้วครับพี่พินทร์”
“อ๋อออออออออ~ ลืมไป เขาให้กันสองคนแล้ว” ลูกหมูยู่หน้าเมื่อถูกแกล้งอีกแล้ว ทิวาก็ไม่ช่วยเลย ชิ!! เล่นกับน้องไลลาดีกว่า
“มึงจะออกไปข้างนอกหรือเปล่า?” ทินกรถาม
“ไป มึงจะไปด้วยหรือไง”
“ชวนป่ะล่ะ”
“หน้าด้านอยู่แล้วไม่เห็นต้องชวน” อ๋อ พี่น้องเขาคุยกันแบบนี้เหรอ... ลูกหมูสะบัดหัวไล่ความคิด “ทำบ้าอะไร”
จันทร์เจ้ามองคนถามด้วยหางตา จึงโดนทิวาผลักศีรษะไปหนึ่งทีเบา ๆ แต่ก็ทำให้หน้าคะมำได้ ด้วยความมือไวจึงคว้าหมอนอิงใกล้ ๆ ฟาดเข้าที่ใบหน้าหล่อเต็ม เกิดเดธแอร์ไปชั่วขณะ ทิวากาลมองเด็กแก้มกลมอึ้ง ๆ และจันทร์เจ้าเองก็เบิกตากว้างเมื่อรู้ตัวว่าทำอะไรลงไป
“เตี้ย...”
“เราขอโทษ~ พี่ทำเราก่อนทำไมล่ะ ก็รู้ว่าเรามือไว”
“มึนเลย” ลูกหมูเบะปาก มองทิวากาลตาละห้อย ทำหางตาตกใส่แบบนั้นคิดว่าเขาจะโกรธไหม? หึ ต่อให้ไม่ทำก็ไม่โกรธหรอก
“เอาเรื่องใช้ได้นะเนี่ย”
“ชมหรือด่าครับ?” จันทร์เจ้าถามหน้าซื่อ ทินกรหัวเราะ ยื่นมือไปขยี้กลุ่มผมนุ่มอย่างอดไม่ได้ แต่ไม่กี่วินาทีก็โดนทิวากาลปัดออก แถมยังจ้องพี่ชายและเด็กแก้มกลมเขม็ง
“ชมครับ ชม”
“มันโกหก จริง ๆ แล้วไอ้กรมันด่า”
“เราเชื่อพี่กร” ทินกรหัวเราะชอบใจ ผิดกับทิวากาลที่หน้าบึ้ง ลูกหมูทำหน้างง ก่อนเลิกสนใจคนนิสัยไม่ดี ทิวานั่นแหละด่าเรา เจ้าบ้า!
“โอ๊ะ!” จันทร์เจ้ารีบโน้มตัวพร้อมยืนมือไปรองใต้คางของเด็กหญิงไลลาเหมือนเด็กว่าน้องทำหน้าพะอืดพะอม และเหมือนมีอะไรอยู่ในปาก หลังจากที่ยื่นมือไปเพียงเสี้ยววินาที ชิ้นแอปเปิ้ลที่เคี้ยวไม่ละเอียดก็ถูกคายใส่มือเล็ก
“ว้าย! ขอโทษด้วยนะคะ” ภาณุมาศรีบดึงกระดาษทิชชูเช็ดมือให้กับจันทร์เจ้า แดนไทอุ้มลูกสาวไปปลอบและลูบหลังให้เบา ๆ
จันทร์เจ้ายิ้มพลางส่ายหน้า “ไม่เป็นไรครับ ผมทำเองดีกว่า”
“น่ารักใช่ไหมล่ะคะ?” คุณรัตติกาลกระซิบถามสามี “เปิดใจหน่อยนะคุณ เด็ก ๆ ก็ไม่ได้แย่อะไร”
“หึ”
“โห~ น้องจันทร์เจ้าทำแบบนี้ ได้ใจไลลาไปแน่ ๆ เลย แล้วพี่ก็จะกลายเป็นหมาหัวเน่า!”
“พินทร์ก็เป็นหมาหัวเน่าอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ?
“อ้าว พี่กร ทำไมพูดแบบนี้คะ!?”
“ไม่ต้องบอกว่าขอโทษที่น่ารักเลยเตี้ย มั่นหน้าจริง ๆ”
“แล้วไม่ใช่เหรอ บอกสิว่าเราไม่น่ารัก?” ถามเสียงอ่อย จ้องตากับทิวากาล แล้วยังเลื่อนสายตาไปสบกับทุกคนอีกด้วย
“น่ารักมาก!” ทิวากาลกัดฟันพูด ลูกหมูหัวเราะ ก่อนตัดขนมเค้กเข้าปาก อืม... เนื้อเค้กนุ่ม หอมกลิ่นวานิลลา แทบจะละลายในปากเลย อร่อย!!!!
“จั่นเจา”
“พี่ชื่อจันทร์เจ้าครับ”
“จั่นเจา”
“จันทร์-เจ้า” ลูกหมูพูดช้า ๆ ให้หนูน้อยได้พูดตาม แต่ไม่ว่าจะกี่ครั้งน้องไลลาก็ยังเรียกว่าจั่นเจาอยู่ดี โธ่ พี่ไม่ได้เป็นจอมยุทธ์นะครับ ฮือ
“จันทร์เอ๋ยจันทร์เจ้า รู้จักไหมครับ”
“จั่น! เจา!”
“ไม่ช่ายยยยย ไม่ใช่จั่นเจา จันทร์เจ้า”
“จ้า” ไปกันใหญ่เลย หึหึ
“แกล้งหลานพี่ทำไม”
“เราเปล่าสักหน่อย ทำไมพี่ทิวาชอบใส่ร้ายเราจังเลย เดี๋ยวจะฟ้องพี่ฟ้า”
ทิวากาลเบะปาก แค่เรียกร้องความสนใจไม่ได้เลยใช่ไหม คิดผิดหรือคิดถูกวะที่พามาบ้าน
“น้องไลลาพูดตามพี่นะครับ” จันทร์เจ้าพูดอย่างใจเย็นอีกครั้ง “จันทร์เอ๋ยจันทร์เจ้า”
“เอ๋ยเจ้า”
“ขอข้าวราดแกง”
“เดี๋ยว ๆ ขอข้าวขอแกงหรือเปล่าคะน้องจันทร์เจ้า”
“แบบนั้นมันเก่าแล้วนี่นา ฉบับจันทร์เจ้าต้องขอข้าวราดแกง ขอบะหมี่หมูแดงหนึ่งชามใหญ่ ๆ ด้วยครับพี่พินทร์ คิคิ”
“ทำอะไรก็ไม่พ้นเรื่องกิน ให้ตายเหอะ” ทิวากาลบ่น แต่จันทร์เจ้าไม่สนใจ กำลังมีความสุข ไม่ต้องแคร์เสียงนกเสียงกา
“ชอบกินเหรอเรา?” พยักหน้าเป็นคำตอบให้กับทินกร “พี่รู้จักร้านอาหารเยอะ ไว้ไปกินด้วยกัน” ปิดท้ายด้วยการขยิบตาให้และยกยิ้มเจ้าชู้
ลูกหมูยิ้มกว้างถูกใจ “ดีลครับ!”
“ถามกูยัง”
“ทำไมต้องถามมึงวะ กูนัดกับน้องไม่ได้นัดมึง ใช่ไหมครับ?”
“ใช่คับ!”
“หวายยยยย พี่กาลโดนทิ้งแน่ ๆ”
“ท่าทางจะชอบกินมากนะเนี่ย ดูจากที่ทานข้าววันนี้ก็ท่าจะกินเก่ง แม่ครัวปลื้มเชียว คนกินทานอร่อย”
“ชอบมากครับ! แล้วอาหารวันนี้ก็อร่อยมากกกกกกกกกก ผมก็เลยกินเยอะเลยฮะคุณป้า”
“ดูสิ แก้มยุ้ย ๆ น่ารักจริงเชียว ใช่ไหมคะคุณ”
“อืม” จันทร์เจ้ายิ้มกว้างขณะมองหน้าคุณแม่และคุณพ่อของทิวากาล เหล่าพี่น้องมองหน้ากันแล้วแอบยิ้ม คุณรัตติกาลเองก็เช่นกัน คุณสุริยะกระแอมไอเมื่อเผลอหลุดพูดก่อนทำหน้านิ่งตามเดิม
“มันไม่ได้กินเก่งหรอกแม่ มันรักการกินต่างหาก พูดง่าย ๆ ก็เห็นแก่กินนั่นแหละ!”
“คนใจหยาบอย่างพี่จะไปเข้าใจอะไร!”
“ทะเลาะกันบ่อยเหรอจ๊ะ?”
“ไม่ได้ทะเลาะกันครับ แต่เถียงกันบ่อย ส่วนใหญ่เรื่องไร้สาระทั้งนั้นเลยฮะ ลูกชายคุณป้าชอบหาเรื่องผมด้วย” พูดเสียงเบาเอามือป้องปากคล้ายกระซิบในประโยคสุดท้าย
คุณรัตติกาลหรี่ตามองลูกชายคนเล็ก “ทำไมทำแบบนั้นล่ะกาล”
“แม่อย่าไปเชื่อ คนหาเรื่องน่ะไอ้เตี้ยนี่ต่างหาก”
“เห็นไหมครับ ชอบด่าผมด้วย ผมเสียใจจัง”
“ตอแหล”
มันจะมีสักกี่คนที่โดนด่าแต่หัวเราะเสียงใสแบบนี้ ทิวากาลส่ายหัวอย่างอ่อนใจ เด็กแก้มกลมคุยเล่นกับครอบครัวเขาได้โดยไม่เกร็งแบบนี้ก็สบายใจ ติดก็แต่พ่อนี่แหละนะ แต่ก็ถือว่าเป็นการดี เพราะท่านไม่ได้ตึงเครียดเหมือนแรก ๆ แล้ว ดูท่าพลังของจันทร์เจ้าจะทำให้พ่อของทิวากาลยอมเปิดใจ
“จันทร์เจ้าเรียนบริหารใช่ไหม? ทำถึงเรียนบริหารล่ะคะ?”
“เพราะไม่รู้จะเรียนอะไรครับ เราไม่มีอะไรชอบเป็นพิเศษด้วย ยังไงก็ต้องช่วยงานที่บ้านอยู่ดี ก็เลยเลือกเข้าคณะบริหารครับ”
“ไม่เครียดเหรอคะ?” รพินทร์ถามต่อ ไม่รู้เมื่อไหร่ที่เปลี่ยนหัวข้อมาเป็นเรื่องเรียนได้ และดูเหมือนทุกคนเองก็ตั้งใจฟังเสียด้วย
“ไม่เครียดครับ เรียน ๆ ไปก็สนุกดี”
“เหรอ... พี่ไม่ชอบเลยค่ะ ทีแรกก็ต้องเรียนบริหารเหมือนพี่อีกสามคน แต่ชิ่งไปเรียนแฟนชั่น เกือบโดนไล่ออกจากบ้านเลย”
จันทร์เจ้าหัวเราะ “พี่พินทร์น่าอิจฉา ที่ได้ทำตามสิ่งที่ตัวเองชอบ แต่เราไม่รู้เลยว่าเราชอบอะไร...”
“ชอบพี่ไง”
โอเคครับ จบที่ตรงนี้ก็แล้วกัน แยกย้ายเลย...
“พี่กาลมาขัดทำไม โวะ! ออกไปเลย!” รพินทร์ไล่พี่ชาย แต่ทิวากาลก็หาได้สนใจไม่ “ที่บ้านน้องจันทร์เจ้าไม่บังคับหรอคะว่าให้เรียนอะไร?”
“ไม่ครับ เพราะเราเป็นคนไปเรียน ไม่ใช่คนที่บ้าน...”
“หึหึ”
“หัวเราะไรอ่ะ?”
“เปล่า” ทิวากาลปฏิเสธ มันแค่อารมณ์ชั่ววูบที่หลังจากฟังคำพูดของเด็กแก้มกลมแล้วเขาเผลอมองหน้าของผู้เป็นพ่อ
“คิดบวกสุด เคยโดนบังคับไหมคะเนี่ย?”
“เคยสิครับ แต่ทุกครั้งที่บังคับทุกคนก็มีเหตุผลมาบอกนะ เราก็อ๋ออออ บังคับให้ทำเพราะแบบนี้นี่เอง เขาหวังดีกับเรานะ ก็ไม่ได้คิดอะไรครับ บางทีสิ่งที่ชอบก็ถูกค้นพบเพราะถูกบังคับนี่แหละครับ” ลูกหมูยิ้มหลังพูดจบ สายตามองไปข้างหน้าไม่ได้สบตาใคร
“มีด้วยเหรอ?”
“มีสิ! แต่ก่อนนะ เราโดนคุณตาบังคับให้ไปตกปลาเป็นเพื่อนบ่อย ๆ ทีแรกก็เบื่อมากเลย อะไรก็ไม่รู้ ปลาก็ไม่ได้ โดนแมลงกัดอีกต่างหาก แต่ทำเรื่อย ๆ ก็สนุกดีครับ แข่งกันตกปลา คุณตาบอกว่าถ้าตกได้กี่ตัวจะให้ตังค์ตัวละหนึ่งพัน เราเลยสนุก คิคิ”
“เห็นแก่เงินนี่หว่า” ทิวากาลว่า
“คนเราก็ทำเพื่อเงินทั้งนั้นแหละ” พูดจบก็ยักคิ้ว ก็จริงอย่างที่มันบอก แม้จะมีคนบอกว่าเงินไม่ใช่ทุกอย่าง แต่ปัญหาทุกอย่างมากกว่า 90% ก็เกิดขึ้นจากการไม่มีเงินทั้งนั้น แทบจะลุกขึ้นปรบมือให้เลย ไม่คิดว่าคนเพี้ยน ๆ อย่างเจ้าเด็กแก้มกลมจะคิดอะไรแบบนี้เป็นด้วย
“เธอตกปลาด้วยหรือ?”
“ครับ เพราะต้องไปเป็นกับคุณตาบ่อย ๆ ตอนนี้เลยตกปลาเก่งมากเลย แค่หย่อยเหยื่อลงไปปลาก็มากินแล้ว”
“อวดดี”
“ก็ผมมีดีให้อวดนี่นา” ส่งยิ้มน่ารักไปแบบนั้น เป็นใครก็คงจะถือสาไม่ลง จากจะกล่าวโทษน่าจะเปลี่ยนเป็นเอ็นดูมากกว่า
“คุณลุงเขาชอบตกปลาน่ะจ้ะ แต่ชวนลูกคนไหนก็ไม่มีใครไปด้วย หนุ่ม ๆ สาว ๆ เขาบอกว่าน่าเบื่อ” คุณรัตติกาลพูดกลั้วหัวเราะ
“ไปกับผมไหมครับ ผมไม่เบื่อ ตกปลาสนุก~”
“หึ”
“อีกไม่นานหรอก คุณพ่อหลงน้องแน่ ๆ”
อืม ทิวากาลก็เห็นด้วยกับสิ่งที่ภาณุมาศพูดนะ ดูเจ้าเด็กแก้มกลมของเขาสิ พูดเก่งขนาดนี้ แถมยังมียิ้มเป็นอาวุธ แล้วดูนั่น คุยกันถูกคอจนลืมคนอื่น ๆ ไปแล้ว
เก่งมากเจ้าแก้มกลม!
TBC
ลูกหมูมาแล้วค่าาา~ ขอโทษที่มาช้านะคะ TwT
เจอครอบครัวพี่พระเอกทุกคนแล้วววว คุณพ่อขา คุณพ่อโอเคใช่ไหม (' '
อาจจะมีคำผิดอยู่นะคะ ขออภัยด้วยคับ .__.
แล้วก็ขอฝากนิยายเรื่องใหม่ด้วยเน้อ • ค ว า ม จ ริ ง ใ จ • (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55984.0) นั่นเองงงง~ ฝากจักรภัคด้วยนะคะ
♥
-
ลูกหมูน่ารักแบบนี้ เดี๋ยวได้รักหลงกันทั้งบ้านแน่ๆ :mew1:
-
หุหุ ลูกหมูมาล้าวววววว :katai2-1: คุณพ่อห้ามดุสิค่ะ
ปล.ไปเจิมจริงใจมาแย้ววววว o13
-
ใครไม่หลงลูกหมูน้อย.. ก็แย่ละ(ยืมจริงใจมา อิอิ)
-
คุณพ่อยอมรับลูกหมูเถอะนะลูกหมูจันทร์เจ้าออกจะน่ารักน่าหยิก
น่าหมั่นเขี้ยวจริงๆ
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
เสร็จหมูน้อยแก้มกลมหมดแน่ๆ น่ารักขนาดนี้ อิอิ
-
เพราะจันทร์แปลว่าน่ารักทุกคนเลยรุมรัก งานนี้ทิว่มีหนาว ใครต่อใครก็แลดูอบากยืมตัว 555
-
แหม่ จันทร์เจ้าแปลว่าน่ารักจริงๆ 555
เด็กอะไรอยากหยิกแก้มมม ฮือออ
ขอบคุณคนเขียนนะคะ
-
ไปตกปลาด้วยกันเลยค่ะ ไปค่ะ ไป :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
ขำตรงขอข้าวราดแกง555555555555555555555555555555
-
มีความอิจฉา
-
ลูกหมูวินมาก ทิวาเตรียมหัวเน่าได้เลย o13
-
อ่านแล้วอารมณ์ดีฝุดๆ ลูกหมูน่ารัก> <
-
ฮาน้องจิ๋วตอนให้บัตรส่วนลดเนี่แหละ
-
:L2: :L1: :pig4:
-
น่ารักดี o22
-
ลูกหมูตะล้าครค
-
ไปกับคุณพ่อตาไม่ได้ตังตัวละพันนะจันทร์เจ้า 555555
-
มีความจันทร์เจ้า
-
สงสัยมานานแล้ว
จันทร์เจ้าใช้นามสกุลแม่ใช่มั้ย
-
สงสัยมานานแล้ว
จันทร์เจ้าใช้นามสกุลแม่ใช่มั้ย
ใช่ค่ะ เจเจทั้งสามใช้นามสกุลแม่
-
:pig4:
-
กอดลูกหมูแน่นๆ จันทร์เจ้าน่ารักโคตรๆ :กอด1:
-
ดีต่อใจ อบอุ่น มีความสุข :-[
-
น้องจันทร์เจ้าน่ารักจะตาย
ใครๆก็หลง เชื่อสิ :mew1:
:pig4: :pig4:
-
ใครๆก็หลงลูกหมู..เค้ายังหลงเลย.. :กอด1:
-
เอ็นดูลูกหมู
-
ลูกหมูน่ารักและเป็นเด็กคิดบวก ทุกอย่างเลยเป็นธรรมชาติ
-
มีความน่าร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก น่ารัก :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
อยากกัดแก้มกลมๆสักที
คุณพ่อจงหลงๆๆๆๆ :mew1:
-
ใครๆก็ลงรักจันทร์เจ้า
-
ง่อวววววว.....
ด่านแม่และพ่อสามี เคลียร์!! :mc4: :mc4:
-
จันทร์เจ้า น่ารักทั้งรูปร่าง หน้าตา มั่นใจในตัวเอง
ฉลาด กล้าพูด กล้าแสดงออก
ความจำดี อย่างนี้คุณสุริยะ จะนึกออกไหมนะ
ว่าเคยเจอจันทร์เจ้าที่ไหน
ยิ่งชอบตกปลาเหมือนกัน
อีกไม่นานต้องหลงรักลูกหมู
เหมือนลูกชาย ลูกสาวตัวเองแน่ๆ
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
พี่ทิวาถึงแม้จะกากแต่พี่ทิวาไม่นกนะครับ ลูกหมูนี่มันลูกหมูจริงๆ ความกวนทีนนี่เอาไปสิบเต็มสิบเลยค่ะ ให้ดีๆ ไม่ได้นะขำที่ให้เป็นบัตรกำนัลส่วนลด มุกนี้โคตรเหมาะกับลูกหมูจริงๆ
ชอบความคิดจะเราขอหรือพี่ขอปลายทางก็เหมือนกัน แต่ความรักมันอยู่ตรงน้องเซี้ยวมากแต่โคตรขี้เขินอะ ขัดลุคสุดๆ 5555
คุณพ่อที่ว่าแน่ยังไงก็ต้องยอมแพ้ให้กับเจเจคนพี่คนนี้แน่นอน ชอบเวลาน้องพูดเยอะๆ แบบช่วงลืมตัวงี้โคตรน่ารักน่าฟัด คิดแบบนี้จะโดนพี่ทิวาตีหัวเอาไหม
ตามไปเรื่องจริงใจต่อค่ะ ตามอ่านทั้งครอบครัวเลยสู้ๆ นะคะเป็นกำลังใจให้เนาะ
-
:katai2-1: เปิดตัวกับครอบครัวไปได้สวยจริง ๆ
-
น่ารักมากจ้า
-
ลูกหมูน่ารักแบบนี้ใครๆก็ต้องหลงรัก เอ็นดูกันทั้งนั้นแหละเนอะ
-
สู้ต่อไปไออ้วน
-
หลงลูกหมูกันทั้งบ้านแน่งานนี้ :katai2-1:
-
คุณพ่อต้านทานความน่ารักของจันทร์เจ้าไม่ไหวหรอก ยอมแพ้เถอะค่ะ!
-
ใครๆ ก็ ศิโรราบให้กับความจันทร์เจ้า
-
:L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1:
-
มนุษย์แฟนเด็ก
33
มีความให้เวลาพิสูจน์ใจ
“ขอบคุณครับ” บอกกับคนที่ออกมาเปิดประตูให้พร้อมกับยกมือไหว้ จันทร์เจ้ากลับมาที่บ้านของทิวากาลอีกครั้งหลังจากไปอาบน้ำแต่งตัวที่บ้านคุณย่า
ระหว่างที่นั่งคุยอยู่ในห้องนั่งเล่นสายตาก็เหลือบไปเห็นนาฬิกาพอดี และมันก็ใกล้ถึงเวลานัดแล้วจึงบอกให้ทิวากาลไปส่งเพื่อที่จะไปอาบน้ำ คนนิสัยไม่ดียอมทำตาคำขอไม่อิดออด แต่จะงอแงก็ตอนที่บอกให้ทิวาไปอาบน้ำแต่งตัวโดยไม่ต้องรอ มิลค์บอยยืนยันว่าจะรอรับไปด้วยกันแล้วค่อยไปอาบน้ำจัดการตัวเอง แต่ลูกหมูเองก็ไม่ยอม บอกกลับไปว่าไม่ต้องและให้ทิวาไปอาบน้ำแต่งตัว เมื่อเสร็จแล้วค่อยมารับ ตอนนั้นจันทร์เจ้าก็แต่งตัวเสร็จพอดี และแล้วทิวากาลก็จำยอมต่อเหตุผลของคนอายุน้อยกว่า ยอมกลับบ้านทั้งที่หน้าบึ้ง และเมื่อลูกหมูแต่งตัวเสร็จทิวากาลก็ยังไม่มา จึงขอให้คนที่บ้านคุณย่ามาส่ง ถึงมาจะอยู่ห่างกันแต่สามสี่ซอย แต่อาณาเขตบ้านแต่ละหลังนั้นกว้างมาก!!! ลูกหมูจึงไม่อยากจะเดินมาเอง
ก็คนมันขี้เกียจนี่นา... เพิ่งอาบน้ำมาด้วยไม่อยากเหงื่อออก
“สวัสดีอีกครั้งครับคุณลุง” ยกมือไหว้คนที่นั่งอยู่ม้านั่งในสวนหน้าบ้าน คุณพ่อของทิวาเงยหน้าขึ้นมองและพยักหน้าให้ “ขอนั่งด้วยได้ไหมครับ?”
“อืม”
“ขอบคุณครับ” จันทร์เจ้ายิ้มกว้าง “คุณลุงมานั่งทำอะไรตรงนี้เหรอครับ?”
“เปล่า”
คำตอบสั้น ๆ ทำให้ลูกหมูไม่รู้จะไปต่อยังไง แต่ก็พยายามหาเรื่องมาชวนคุย
“คุณลุงไปตกปลาบ่อยไหมครับ?”
“สองสามครั้งต่อเดือน ถามทำไม?”
“ผมไม่รู้จะชวนคุยอะไรนี่นา... แหะ ๆ”
“ไม่รู้จะคุยอะไรก็เงียบไปสิ”
“โธ่ ก็ผมอยากสนิทกับคุณลุง สนิทกับผมเถอะนะครับ” คุณสุริยะหรี่ตามองเด็กน้อยที่กำลังยิ้มตาหยีอยู่ข้าง ๆ
“ทำไมถึงอยากสนิทกับฉัน?”
“เพราะคุณลุงเป็นคุณพ่อของทิวา ผมเลยอยากสนิทด้วย แต่คุณลุงคงไม่อยาก เพราะคุณลุงไม่ชอบผม...” พูดเสียงเศร้าในประโยคสุดท้ายพร้อมใบหน้าที่หงอยลงและก้มมองปลายเท้าตัวเอง ถ้าเป็นคนอื่น ถ้าหากเป็นคนอื่นจะไม่รู้สึกเศร้าใจแบบนี้เลย
“ฉันไม่ต้องการให้ลูกฉันคบกับผู้ชาย รู้ใช่ไหม?”
“ทราบครับ ตามหลักการแล้วพ่อแม่ทุกคนก็อยากให้ลูกได้พบคนดี ๆ แต่งงานกับคนที่เหมาะสม”
“ก็รู้นี่”
“คุณลุงจะบอกให้ผมเลิกกับพี่ทิวาเหรอครับ...?”
“ฉันบอกไปแล้ว แต่ลูกชายฉันมันดื้อ ไม่ยอมฟัง แถมยังปฏิเสธผู้หญิงดี ๆ ที่ฉันมาหาให้มันดูตัว ถ้าเธอเป็นผู้หญิงฉันคงไม่ว่าอะไร”
“แล้วการที่ผมเป็นผู้ชายมันผิดมากเหรอครับ...”
“เธอก็รู้ว่าครอบครัวฉันมีชื่อเสียงในแวดวงสังคม ถ้าหากทายาทนักธุรกิจจะเป็นเกย์มันก็เป็นช่องทางที่จะถูกโจมตีได้ง่าย คิดว่าพวกเธอจะรับมือไหวงั้นเหรอ? คนอื่นเขาจะมองยังไง”
“ทำไมต้องแคร์คนด้วยล่ะครับ พวกเขาไม่ได้มีส่วนอะไรกับชีวิตเราสักหน่อย”
“ฉันต้องทำธุรกิจ”
“CEO บริษัทใหญ่ ๆ ในต่างประเทศยังเป็นเกย์เลยนี่ครับ”
“แล้วที่นี่คือต่างประเทศงั้นหรือ และฉันไม่ต้องการให้ลูกชายเป็นเกย์”
“...ทิวาไม่ได้เป็นเกย์สักหน่อย” เงยหน้าขึ้นสบตา “เขามีแฟนเป็นผู้ชาย ไม่ได้แปลว่าเขาจะเป็นแฟนกับผู้ชายคนไหนก็ได้นะครับ ทิวายังชอบผู้หญิง”
“เธอต้องการอะไร เงินเหรอ?”
“...!!!” จันทร์เจ้าเบิกตาโตด้วยความอึ้ง ฟันขาวขบริมฝีปาก นัยน์ตาสั่นระริก
“ตอบฉันสิ เธอเข้ามายุ่งกับลูกชายฉันทำไม ถ้าต้องการเงิน อยากได้เท่าไหร่ ฉันจะให้ และเลิกยุ่งกับลูกชายฉันซะ”
“ผมไม่ได้ต้องการเงินหรอก บ้านผมก็มีเงิน ไม่จำเป็นที่ต้องอยากได้จากคนอื่น การที่ผมคบกับทิวาก็เพราะเราชอบกัน ไม่มีเรื่องอื่นมาเกี่ยวของหรอกฮะ”
“ความสัมพันธ์แบบนั้นมันยั่งยืนที่ไหนกัน”
จันทร์เจ้าระบายยิ้ม “ลองดูไหมล่ะครับ?”
“หึ ไม่ล่ะ”
หัวเราะเสียงใสเมื่อคุณลุงไม่หลงกล “จริง ๆ แล้วความสัมพันธ์แบบนี้มันก็ดูฉาบฉวยนะครับ ดูเหมือนจะไม่สามารถยาวนานด้วย แต่มันก็ไม่เสมอไปไม่ใช่เหรอฮะ ผมมีตัวอย่างให้เห็น น้าของผมมีแฟนเป็นผู้ชายเหมือนกัน แต่ไม่ได้เป็นเกย์ เขาแค่รักผู้ชายคนนี้ และก็คบกันมาสิบกว่าปีแล้ว นานกว่าชายหญิงบางคู่อีกนะครับ”
“แล้วยังไง”
“คุณลุงให้เราพิสูจน์ได้ไหมฮะ?”
“ฉันต้องยอมไหม?”
“ต้องยอมอยู่แล้วเพราะว่าคุณลุงรักทิวา”
“หึ ฉลาดพูด”
“ขอบคุณครับ” ยิ้มรับคำชมที่ไม่แน่ใจว่าชมจริงหรือประชดกันแน่ “ตกลงคุณลุงยอมนะครับ ยังไม่ต้องชอบผมก็ได้ แค่ยอมให้เราคบกัน ถ้าคุณลุงยอมนะ ทิวาต้องดีใจมากแน่ ๆ และนี่ก็จะเป็นของขวัญวันเกิดที่ดีที่สุดสำหรับทิวาเลยนะครับ!”
“....”
“แล้วทิวาก็จะเด็กดีเชื่อฟังคุณลุงด้วย แค่ไม่บังคับให้เขาต้องไปดูตัวหรือเลิกกับผม”
“แล้วฉันต้องตอบยังไงล่ะ?”
“ถ้าคุณลุงตัดสินใจไม่ได้ ผมมีตัวเลือกให้ครับ ก. ตกลง ข. โอเค ค. ก็ได้ ง. ถูกทุกข้อ!”
“หึหึ มีตัวเลือกก็เหมือนไม่มี”
“ไม่มีที่ไหนครับ มีต้องสี่ตัวเลือกเชียวนะ คิคิ ... คุณลุงเลือกอะไรดีครับ ไม่มีเวลาแล้วน้า อีกห้าวินาทีจะเก็บคำตอบแล้วครับ”
คุณสุริยะสั่นหัวเบา ๆ ใบหน้าเคร่งขรึมมีรอบยิ้มบาง ๆ ประดับ “ข้อ ค. แล้วกัน”
“เย้เย้!!!” เจ้าเด็กตัวกระเปี๊ยกกระโดดดีใจพร้อมรอยยิ้มกว้าง “ขอบคุณนะครับ!!”
“ฉันจะรอดูวันที่พวกเธอไปกันไม่รอด”
“ต้องขอโทษด้วยนะครับ ผมไม่ให้คุณลุงสมหวังหรอก คิคิ”
หึ สุริยะเริ่มรู้แล้วล่ะว่าทำไมลูกชายคนเล็กของเขาถึงได้มาตกหลุมของเด็กคนนี้ได้...
“น้องไลลานอนแล้วเหรอครับ?” จันทร์เจ้าเอ่ยถามหลังจากสวัสดีทุกคนในห้องนั่งเล่น เมื่อคุยกับคุณลุงเสร็จลูกหมูก็โดนไล่ให้เข้ามาในบ้าน
“มาศพาไปกินนมครับ” แดนไทตอบ
“แล้วจะลงมาอีกไหมครับ หรือจะเข้านอนเลย ผมอยากเล่นกับน้อง”
“อาจจะลงมาครับ ถ้าตัวป่วนไม่เผลอหลับไป”
สาธุ! ขออย่าให้น้องไลลาหลับเลย เพี้ยง!
“ชอบเด็กเหรอเรา?”
“ชอบครับ เด็ก ๆ น่ารัก แต่บางทีก็น่าหงุดหงิด แหะ...”
“ฮะฮะ เรื่องธรรมชาติ”
“ธรรมชาติลงโทษ” ทินกรว่าต่อ “จันทร์เจ้ามีพี่น้องหรือเปล่า?”
“มีครับ มีน้องชายกับน้องสาวอย่างละคน ผมเป็นพี่คนโต”
“เหรอจ๊ะ สนิทกันหรือเปล่า? พี่น้องบ้านนี้เขาสนิทกันนะ แต่ก็ทะเลาะกันได้ตลอด”
“สนิทครับคุณป้า ผมกับน้องก็ทะเลาะกันบ่อย ๆ”
“อยากเจอน้องชายน้องจันทร์เจ้าจังค่ะ”
“อยากเจอแต่น้องชายเหรอครับพี่พินทร์”
“ก็น้องชายหล่อ พี่เห็นรูปที่อัพลงนะ โดนใจเลยค่ะ!”
“มีดีแค่หน้านั่นแหละฮะ นิสัยไม่ดีเลย”
“อ้าว ไหงงั้นล่ะ” จันทร์เจ้าหัวเราะเบา ๆ ไม่ตอบอะไรเพิ่มเติม เห็นแบบนี้ก็แอบหวงน้องอยู่นะ!
“พี่ทิวายังไม่เสร็จอีกเหรอครับ?”
“ไอ้กาลมันแต่งตัวนานจะตาย”
การรอทิวาไม่น่าเบื่อต่อไปเมื่อภาณุมาศอุ้มไลลาลงมาจากบันได ลูกหมูยิ้มกว้างรีบวิ่งเข้าไปหา ไลลาเมื่อเห็นพี่จันทร์เจ้าก็ดิ้นจะลงพื้น พอได้รับอิสระเพื่อนซี้ต่างวัยที่เพิ่งได้พบกันไม่นานก็วิ่งเล่นกันจนเหงื่อซ่ก น้องไลลาพลังเยอะมาก จันทร์เจ้าของยอมแพ้!
“เจ่เจ๊!” ไลลาร้องเรียก ลูกหมูโบกมือยอมแพ้
“คึกขนาดนี้เมื่อไหร่จะนอน หือ!”
“คิกคิก” เด็กน้อยหัวเราะและยิ้มเขิน สองมือเล็กยกขึ้นปิดหน้าตัวเอง เรียกความเอ็นดูได้มากโข
“เล่นให้เหนื่อยจะได้หลับสนิททั้งคืนไงครับครับพี่มาศ ใช่ไหมตัวเล็ก!?”
“เจ่เจ๊” ย่นจมูกใส่เด็กน้อย ชื่อสุดชิคถูกเปลี่ยนเป็นเจ่เจ๊ไปเสียแล้วเพราะน้องพูดไม่ชัด บอกให้เรียกพี่จันทร์เจ้าน้องก็เรียกเพี้ยนไปเป็นจั่นเจา ให้เรียกง่าย ๆ อย่างเจเจ ก็ได้เป็นเจ่เจ๊เฉยเลย เจ้าเด็กน่ารักกกกกกกก!
“เจเจต่างหาก!”
“เจ่เจ๊”
“พี่ชื่อเจเจ งั่ม ๆ” รวบตัวน้องเข้ามากอดแล้วจัดการงับแขนอวบด้วยความมันเขี้ยว หนูน้อยไลลาร้องกรี๊ดพร้อมดิ้นหนีและหัวเราะคิกคิก
“กรี๊ดดดดดดด”
“งั่ม ๆ มาให้กินซะดี ๆ”
“อร้ายยยย พาพ้าาาาา”
“ให้ป๊าช่วยเหรอ วิ่งมาหาป๊าสิลูก” ไลลาวิ่งไปหาป่ะป๊าโดยมีจันทร์เจ้าแกล้งวิ่งไล่ เด็กน้อยกระโดดให้ป่ะป๊าอุ้ม และซุกหน้ากับอกป่ะป๊าเป็นการซ่อนตัว
“โธ่ ลูกหมูเอ๊ย ซ่อนแบบนั้นใครก็หาเจอ” ภาณุมาศเอ่ยยิ้ม ๆ
“น้องไลลาอยู่ไหนน้า ทำไมเจ่เจ๊หาไม่เจอเลย ไลลาอยู่ไหนเอ่ย~”
“คิกคิก”
“เอ๊ะ! เสียงหัวเราะใครนะ ไลลาหรือเปล่า!”
“เงียบไว้ไลลา เดี๋ยวจะโดนจับแล้วนะ” เจ้าตัวเล็กรีบมุดป่ะป๊า ตากลม ๆ ก็แอบชำเลืองมอง เมื่อได้สบตากับเจ่เจ๊หนูน้อยก็สะดุ้งเฮือก
“อยู่นี่เอง! จับได้แล้ว”
“กรี๊ดดดดด คิกคิกคิก”
“พักก่อนนะคะ เดี๋ยวน้องหายใจไม่ทัน”
“ครับผม!” จันทร์เจ้ารับคำ เพราะเจ้าตัวเองก็เหนื่อยเหมือนกัน เดินกลับไปนั่งที่โซฟาและยกน้ำหวานเย็น ๆ ขึ้นดื่ม
“เอ้อ ลืม ในตู้เย็นมีพุดดิ้งอยู่ พี่กาลบอกว่าน้องจันทร์เจ้าชอบ พี่เลยซื้อมา ทานไหมคะ?”
“พุดดิ้งอะไรเหรอครับพี่พินทร์?”
“มีรสนมกับวานิลลาคัสตาร์ดค่ะ”
“ขอวานิลลาคัสตาร์ดครับ”
“อ้าว พี่กาลบอกว่าชอบรสนม ทำไมไม่เอารสนมล่ะคะ?”
“แหะ... คือว่าผมบนไว้ครับ ถ้าคุณลุงไม่แหกอกและยอมให้คบกับทิวาจะงดกินพุดดิ้งรสนมสองวัน” ชูสองนิ้วประกอบและยิ้มแหย แก้มกลมขึ้นสีแดงระเรื่อ นัยน์ตาเป็นประกายวาววับทว่ามีความเศร้าเจือปนอยู่เล็กน้อยเพราะอดกินพุดดิ้งรสนมไปสองวัน ฮือเศร้า เศร้าจะตายอยู่แล้ว
“ฮะ!!! คุณพ่อยอมแล้วเหรอคะ!! เฮ้ย! พี่กาล!!!!” รพินทร์กรีดร้องพร้อมดวงตาเบิกกว้างก่อนจะผุดลุกจากที่นั่งแล้ววิ่งขึ้นชั้นสองเพื่อไปบอกข่าวดีกับพี่ชาย ส่วนคนที่เหลือก็ได้แต่อึ้ง
อะไรอ่ะ พี่พินทร์อย่าเพิ่งปายยยยย เรายังไม่ได้พุดดิ้งเลยยยยยยยยย กลับมา
“ทำยังไงพ่อพี่ถึงยอมรับได้” ทินกรเอ่ยถาม จันทร์เจ้าจึงเล่าให้ฟังว่าคุยอะไรกันบ้างอย่างคร่าว ๆ
“ดีใจด้วยนะจ๊ะ ไม่รู้เพราะได้เจอหนูหรือเปล่า กาลก็ดูจะทำตัวดีขึ้น”
“ขอบคุณครับคุณป้า” ยกมือไหว้พร้อมยิ้มเขิน โชคดีจังที่ทุกคนไม่รังเกียจ
“เตี้ย!!!” เจ้าของฉายาสะดุ้งเฮือกกับเสียงเรียกที่ค่อนข้างดัง น้องไลลาเองก็สะดุ้งจนเบะปากจะร้องไห้ด้วยซ้ำ พี่แดนไทจึงพาเดินออกไปเพราะน้องใกล้จะหลับแล้ว ลูกหมูหันไปมองทิวากาลที่วิ่งหน้าตื่นมา เสื้อยังติดกระดุมไม่เรียบร้อยเลยด้วยซ้ำ
“หมายความว่าไงวะ!?”
“อะไรเหรอ?”
“พินทร์บอกว่าพ่อยอมแล้ว”
“อือ ก็ใช่ไง”
“ไม่โกหกใช่ป่ะ”
“เรื่องจริงเหอะ ไม่เชื่อไปถามคุณลุงเลย”
“พ่ออยู่ไหนวะ!!”
“มีอะไร?” ทิวากาลหันไปมองต้นเสียง เมื่อเขาพูดจบคุณสุริยะก็เดินเข้ามาพอดี ร่างสูงรีบวิ่งเข้าไปกอดผู้เป็นพ่อก่อนผละออกแล้วยิ้มกว้าง เล่นเอาคนโดนกอดงงไปชั่วขณะ เพราะนานมากแล้วที่ทิวากาลไม่ได้กอดเขา
“พ่อ พ่อยอมจริง ๆ ใช่ป่ะ ให้ผมคบกับจันทร์เจ้าน่ะ อย่าล้อเล่นนะพ่อ”
“ฉันเป็นคนแบบนั้นหรือไง”
“เหี้ยเอ๊ย!!” ทิวากาลสบถอย่างอดไม่ไหว “ขอบคุณครับ” เขาเข้าไปกอดพ่ออีกครั้งแล้วจึงกลับไปหาจันทร์เจ้า แถมยังทำในสิ่งที่ทุกคนต้องเบิกตาค้างด้วยการแตะปากบนปากของลูกหมูอีกด้วย
“มานี่เลยไอ้ตัวแสบ”
“ไม่ไป จะพาเราไปไหน ไม่ปายยยยยย”
“ทำอะไรทำไมไม่เคยบอก ตามมา อย่าดื้อ” ร่างสูงพยายามจะฉุดแขนจันทร์เจ้าให้ลุก แต่เด็กแก้มกลมก็คือเด็กแก้มกลม มือเล็กหาที่ยึดเอาไว้ไม่ยอมโอนอ่อนตาม
“ก็พี่ไม่ได้เรื่อง เราเลยจัดการเองไง ไปแต่งตัวให้เรียบร้อยนะ ถ้ายังช้าเราจะกลับบ้านแล้ว!”
“เดี๋ยวจะโดน!”
“พี่ไม่มีปัญญาทำอะไรเราหรอก ออกไป๊!!” ได้แต่ชี้หน้าคาดโทษและกลับขึ้นห้องรีบไปแต่งตัวให้เรียบร้อย
ลูกหมูเบะปากขณะลูบข้อมือข้างที่โดนดึง แดงเลย ทิวากาลไอ้บ้า! เดี๋ยวเราหนีกลับบ้านปล่อยให้ร้องไห้แง ๆ เลยนี่
“แน่ใจว่าชอบกัน ทำไมรุนแรงแบบนี้วะ”
“น้องชายพี่กรนิสัยไม่ดีเลยครับ”
“เลิกกับมันไหมล่ะ”
“ไม่เลิกครับ ผมจะไม่ให้คุณลุงสมหวัง” จันทร์เจ้ายิ้มใส่ตาคุณสุริยะ และคนอื่น ๆ ก็ได้แต่หัวเราะเบา ๆ
RRRRR
เมื่อเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น ลูกหมูก็หยิบขึ้นมารับตรงนั้น
“สวัสดีครับหม่ามะ”
(“สวัสดีครับ วันนี้จะกลับบ้านหรือเปล่าเอ่ย?”)
“หนูไม่แน่ใจคับ”
(“ครับผม ถ้าดึกมากก็ไม่ต้องกลับนะลูกหมู มันอันตราย มะอนุญาตให้ค้างกับพี่กาลได้ บอกจริงใจด้วยนะ เด็กนั่นไม่น่าจะเชื่อฟัง”)
“ได้เยย หนูจะดูแลน้องเอง หม่ามะไม่ต้องห่วงคับ”
(“หนูก็ดูแลตัวเองดี ๆ ระวังตัวด้วยนะ อย่าให้ใครมามอมล่ะ”)
“โธ่ ระดับหนูแล้วไม่โดนมอมแน่นอนคับผม คิคิ”
(“จ้ะ พ่อคนเก่ง แค่นี้นะครับ อย่าลืมดูแลตัวเองดี ๆ”)
“ค้าบบบบ บั๊บบัย”
“คุยกับคุณแม่น่ารักจังเลย แทนตัวเองว่าหนูกับป้าได้ไหมจ๊ะ?”
“ได้ครับ!”
“ป่ะเตี้ย เสร็จแล้ว”
“อือ ๆ หนูไปก่อนนะครับ”
“จ๊ะ ไว้แวะมาอีกนะ”
“ครับผม สวัสดีครับ”
(มีต่อค่ะ)
-
“คุยยังไงทำไมพ่อถึงได้ยอม?” ทิวากาลเอ่ยถามเมื่อขึ้นมาในรถ ลูกหมูก็เล่าให้ฟังว่าคุยอะไรไปบ้าง
“คนเก่ง” พูดพร้อมยื่นมือไปเกลี่ยแก้มนุ่ม
“คุณลุงยอมเพราะพี่มากกว่า ถึงเราไม่พูด แต่เราเชื่อว่าท่านจะยอมนะ”
“ทำไมล่ะ?”
“เพราะคุณลุงรักพี่ไง พ่อแม่ส่วนใหญ่ก็ไม่อยากทำร้ายลูกหรอก”
“อืม...” ทิวากาลครางรับ “ทุกคนดีกับเราใช่ไหม?”
“ใช่ครับ ทุกคนดีมากเลย ใจดีกับเราสุด ๆ”
“ดีแล้ว”
“น้องไลลาก็น่ารักมาก พาเราไปเล่นกันน้องอีกนะครับ”
“ไม่ได้หรอก ไลลาไม่ได้อยู่ที่นี่”
“เอ๋?”
“ครอบครัวพี่แดนทำไร่สตรอว์เบอร์รี่และรีสอร์ทอยู่ทางเหนือ ไลลากับพี่มาศก็อยู่ที่นั่น จะมานี่ก็ต่อเมื่อมีวันสำคัญ เพราะงานยุ่ง”
“ง่ะ... เราอยากเล่นกับน้อง”
“ไว้มีวันหยุดยาวจะพาไป โอเคไหม”
“โอเคครับผม!”
ลูกหมูซบหน้ากับเบาะหันเข้าหาทิวากาล และมองคนนิสัยไม่ดีตาพราวระยับ “วันนี้พี่หล่อจัง...”
“หือ” ทิวากาลเบิกตาโตตกใจ รถสะบัดไปชั่วครู่ ตัวต้นเหตุหัวเราะคิกคัก “ทำไมจู่ ๆ พูดแบบนั้น”
“ก็พี่หล่อจริง ๆ นี่นา หล่อจนเราละสายตาไปไม่ได้เลย”
“โรงแรมใกล้ ๆ อยู่ไหนวะ!”
“อะไรกัน! จะปล้ำเราเหรอ!”
“ก็ชอบยั่ว ทำตัวน่าปล้ำ ถ้าวันไหนพี่อดทนไม่ไหวเราจะโดน” ชี้หน้าคาดโทษ และยื่นมือข้างหนึ่งไปบีบปลายจมูกรั้น
“เราเปล่าสักหน่อย พี่ใส่ร้ายเรา” ปากบอกว่าเปล่าทว่ากลับกรีดไล้ปลายนิ้วไปตามลำแขนแกร่ง ทิวากาลขบฟันแน่นอย่างอดทน ตอนนี้เขาอยากเปลี่ยนใจกลับคอนโดหรือไม่ก็เลี้ยวเข้าโรงแรมสักแห่งเพื่อจัดการกับเด็กจอมยั่ว
“เราจะทำให้พี่ทนไม่ไหว”
“ไม่แกล้งแล้วครับผม!”
ชักมือกลับมาวางไว้บนตัก แต่ยังเอียงหน้าเข้าหาทิวากาลตามเดิม มองใบหน้าหล่อด้านข้างไม่ละลายสายอย่างที่เคยบอกไว้ วันนี้ทิวาหล่อจริง ๆ ไม่ใช่ว่าวันที่ผ่านมาไม่หล่อ แต่ว่าวันนี้หล่อมากกว่าทุกวัน อาจเพราะวันนี้คือวันเกิด เจ้าตัวถึงได้มีความสุข ออร่าความหล่อเลยพุ่งสูง อืม... ชักจะกังวลแล้วแฮะ หวงทิวาจะผิดไหมเนี่ย ใครบอกให้หล่อแบบนี้กัน แล้วการแต่งตัววันนี้ก็ยิ่งเสริมให้ดูดีเข้าไปใหญ่
ผมสีปีกกาถูกเซ็ตเป็นทรงเปิดหน้าผาก ทำให้เผยเครื่องหน้าได้อย่างชัดเจน เสื้อเชิ้ตสีดำเข้ารูปปกเสื้อแบบจีนไม่ติดกระดุมสามเม็ดบนโชว์แผงอกแน่น แขนเสื้อถูกพับขึ้นถึงบริเวณข้อศอก ชายเสื้อทับในกางเกงยีนส์สีดำเข้ารูปกับท่อนขา ข้อมือประดับด้วยนาฬิกาเรือนโปรด ทิวากาลเป็นคนที่ผิวขาวจึงตัดกับชุดสีดำที่สวมใส่อย่างลงตัว ทุกอย่างมันเข้ากันไปหมด ดูดีมากจนละสายตาไม่ได้จริง ๆ อยากมองนาน ๆ
“จ้องกันขนาดพี่ก็เขินเตี้ย”
“ก็พี่หล่อ” บอกไปตามความจริงถึงแม้จะน่าอายไปสักหน่อย ทิวาใช้โอกาสเมื่อติดไฟแดงหันมองสบตากับคนตัวเล็กกว่า เห็นตากลมโตส่องแสงเล่นกับดวงไฟ
“เราก็น่ารัก”
“เรื่องปกติป่ะ”
“จะโรแมนติกไม่ได้เลยใช่ไหม ขัดมู้ดตลอด”
“คิคิ ขอโทษค้าบ!”
ฝ่าฟันการจราจรมาถึงที่หมายโดยสวัสดิภาพ ลูกหมูลงจากรถแล้วจัดการบิดขี้เกียจ ทิวากาลกอดอกมอง เพิ่งสังเกตการแต่งตัวของเจ้าเด็กแก้มกลม ถ้าเห็นก่อนไม่มีทางได้มาถึงนี่หรอก เสื้อสเวตเตอ์สีขาวตัวบางแบบ over size นั่นใครเขาบอกให้ใส่ หนำซ้ำคอเสื้อยังกว้างจนเห็นลาดไหล่ขาวอีก กางเกงก็เข้ารูปแถมยังมีรอยขาดด้วย ฮึ่ม!!! ขาขาว ๆ นั่นเขามองได้คนเดียวนะโว้ย!! และเมื่อมองหน้าชัด ๆ แล้วดูเหมือนเด็กแก้มกลมจะเขียนขอบตามาด้วย มากเกินไปแล้ว!!!!
“พี่ทำหน้าบึ้งทำไมเหรอ?”
“ใครให้แต่งตัวแบบนี้!?”
“ง่ะ.. ไม่ดูดีเหรอ?”
“ดูดี ดูดีมากจนไม่อยากให้ออกมาจากบ้าน”
“โอ๋ ๆ หวงเราเหรอ คิคิ”
“ไม่ตลกเตี้ย ซีเรียส”
“ไม่เอาน่า อย่างอแงนะ ไปกันเถอะครับ เรามาเลท เหมือนว่าคนอื่นจะรอนะ”
“แม่ง! อย่าห่างจากพี่นะ”
“ได้เยย”
เมื่อเข้ามาถึงด้านในก็แทบอยากงอแงกลับบ้าน คนเยอะมากกกกก แล้วก็ยังเสียงดังมาก ๆ ด้วย ผู้คนเบียดเสียดจนแออัดไปหมด หายใจก็ไม่สะดวก กลิ่นน้ำหอม กลิ่นแอลกอฮอล์ รวมทั้งกลิ่นบุหรี่ปะปนไปทั่วจนแสบจมูก ลูกหมูเกาะแขนทิวาแน่นเมื่อโดนกระแทก มีสาว ๆ หลายคนพยายามจะเข้าหาคนนิสัยไม่ดีและส่งสายตายั่วยวนให้ด้วย ฮึม! ไม่เห็นมือที่เขาจับอยู่เหรอ นี่ทิวาของเรานะ ห้ามมอง! ห้ามยั่ว! ห้ามอ่อย!
“โอเคไหม?” ทิวากาลเอ่ยถามเมื่อขึ้นมาถึงชั้น VIP พอมาถึงตรงนี้ก็หายใจโล่งหน่อย เพราะคนน้อยกว่าชั้นแรกอยู่มาก มองลงไปจากมุมนี้แล้วถึงกับเบ้ปาก นี่ผับหรือชุมนุมแออัดกัน แต่มันก็เรื่องปกติของสถานที่แบบนี้อ่ะเนอะ
“ไม่โอเค กลับกันเถอะ”
“หึหึ” เขาหัวเราะ กระชับมือเล็กให้แน่นแล้วพาเดินไปที่โต๊ะซึ่งจองเอาไว้แล้ว
“ไอ้กาลแม่งมาช้าตลอดเลยว่ะ!” เมื่อมาถึงก็ถูกตอนรับอย่างดี ดีจนอยากกลับคำไม่เลี้ยงพวกมัน
“น้องเสื้อขาวน่ารักจัง มีแฟนยังครับ ขอเบอร์ได้ไหม”
“แดกตีนกูไหมไอ้ถัง” รถถังหัวเราะร่วน คนอื่นก็พลอยหัวเราะไปด้วย นอกจากกลุ่มเพื่อน ๆ ที่รู้จักแล้ว ยังมีคนอื่นที่จันทร์เจ้าไม่รู้จักอีกด้วย เจ้าตัวเล็กถูกดันให้เข้าไปนั่งด้านใน โดยมีทิวากาลนั่งอยู่ข้าง ๆ และอีกข้างคือจริงใจ อยากนั่งกับเพื่อนจัง แต่ก็อยากนั่งกับจริงใจกับทิวาด้วย เฮ้อ ลำบากใจ
“จริงใจเป็นอะไรเหรอ?” ไม่รู้ว่าน้องมาตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่ทำไมหน้าบึ้งจังเลย แถมยังทำตาดุอีก มองใครอยู่นะ
สั่นหัวให้พี่ชาย “ไม่ต้องดื่มนะ”
อะไรอ่ะ เราก็อยากดื่มบ้างนะ ช้อนตาอ้อนทิวา แต่เหมือนคนนิสัยไม่ดีจะเห็นด้วยกับคำพูดของจริงใจ เชอะ ๆ เราจะโป้ง!
แกร้ง ๆ ๆ
เสียงเคาะแก้วดังขึ้นโดยฝีมือของรถถัง เจ้าตัวลุกยืนพร้อมกับยกแก้วขึ้นสูง
“เอาล่ะครับทุกคน เมื่อเจ้าภาพมาแล้วเราจงร่วมยินดีเฉลิมฉลองให้มันกันครับ ทั้งเนื่องในวันเกิดและวันนี้ที่มันมีแฟน เอ้า ชน!!”
“เฮ้!!”
“ไปยอมเป็นแฟนเขาทำไม” รามินทร์ยื่นหน้ามาถาม
“ยุ่ง!”
“เดี๋ยวนี้เขาไม่เป็นหมูแล้วพี่ เป็นแรดดีกว่า กำลังฮิต”
“ไอ้บ้าจริงใจ! มาว่าพี่ทำไม”
“เออ จริงอย่างที่มันพูด ทำไมวะหนูจันทร์ เป็นหมูไม่ดีตรงไหน ทำไมถึงอยากเป็นแรด”
“พี่มีนนนนนนนนนน รามินทร์กับจริงใจว่าเรา พี่มีนช่วยเราด้วย”
“หึ!” จันทร์เจ้าหน้าเหวอเมื่อพี่มีนสะบัดหน้าหนีไม่ช่วยอย่างที่ผ่านมา อะไรอ่าาาา เกิดอะไรขึ้นกับพี่มีน ทำไมพี่มีนเมินเราแบบนี้ ฮือ เราเสียใจ เสียใจจะตายอยู่แล้ว
“พี่มีนต๋า”
“ไม่ต้องมาอ้อนพี่เลยนะ ไปอ้อนแฟนตัวเองนู่น!”
“พี่มีนโกรธเราเหรอคับ?”
“เปล่า! พี่ไม่ได้โกรธ พี่ไม่พอใจ ทำไมน้องจิ๋วถึงเป็นคนขอเป็นแฟนวะ พี่กาลดิต้องเป็นคนขอ ไม่ได้เรื่อง” มีนนนท์บ่นพลางส่งสายตาไม่พอใจไปให้ทิวากาล แต่ยิ่งหงุดหงิดเมื่อแฟนน้องจิ๋วยักคิ้วกวนประสาทกลับมา
“ห้อยศรีพูดถูกที่สูดดดดด พวกกูอุตส่าห์เลี้ยงดูฟูมฟักมา ดูแลอย่างดี ยุงให้ไต่ ไรให้ตอม ฉีดยาพ่นแมลงให้มึงไม่ให้โดนเจาะโดนแดก แต่มึงมันเนรคุณ สะดีดสะดิ้งไปขอผู้ชายเป็นแฟน” เวฟพูดเสริมพี่มีน ใส่อารมณ์ร่วมและอินเนอร์มาเต็มจนงง
“ทำแบบนี้ออกจากกลุ่มไปเลย” นั่น ไต้ฝุ่นก็เล่นด้วยเฉยเลย
อะไรวะ แบบนี้ก็ได้เหรอ
“ความผิดครั้งนี้โยนไปให้ทิวาเลย”
“อ้าว พี่ผิดไรวะ”
“ก็พี่นั่นแหละ! เราเลยโดนเพื่อนแหกเลยเนี่ย”
“พวกมึงนี่ มาแดกเหล้าฟรีแล้วยังปากดี”
“ขอบลูสักขวดแล้วพวกผมจะสงบปากสงบคำ สนับสนุนให้ได้เสียกับไอ้หมูเลยพี่” เวฟพูด กะพริบตาถี่ ๆ จนเกินคำว่าน่ารัก สยองจนทิวาส่งนิ้วกลางไปให้เลย แถมพี่ต้นกับพี่มิคยังพร้อมใจกันปาน้ำแข็งใส่อีก
“ก็แย่ละ” จริงใจว่าขึ้นแล้วยกแก้วในมือขึ้นดื่ม
“จริงใจมายังไง?”
“’ไบค์”
“งั้นก็อย่าดื่มเยอะ เดี๋ยวขับรถไม่ได้ มันอันตรายนะ”
“ไม่เมาหรอกน่า พี่นั่นแหละ ระวังจะเมา หึ” พูดจบก็ยกยิ้มมุมปาก จันทร์เจ้าจึงค้อนน้องชาย ใครมันจะไปเมาน้ำอัดลมกัน!!!! มาผับแต่ดื่มน้ำอัดลมเนี่ยนะ มันใช่เรื่องเรอะ! แต่พี่มีนกับเบสท์ก็ดื่มน้ำอัดลมเหมือนกัน เพราะมีเพื่อนร่วมชะตากรรมด้วย ลูกหมูจึงลดความไม่สบอารมณ์ลงบ้าง โอ๊ย! อยากดื่มเหล้า!!
“ตกลงพี่คบน้องจันทร์เจ้าจริง ๆ เหรอ” น้องรหัสทิวากาลถามขึ้น หน้ายังมึนงงอยู่
“เออ”
“งี้ผู้ชายอกหักกันครึ่งม.แล้วมั้ง” โก๋พูดต่อ ประโยคนี้ทำเอาทิวากาลคิ้วกระตุก
“แล้วไง นี่แฟนกู!”
“อั๊ยยะ! เต็มปากเต็มคำ” ชมพู่แซว
“เล่น ๆ หรือจริงจังวะ” ทั้งทิวากาลและจันทร์เจ้าหันไปมองคนพูด คิ้วบางย่นเข้าหากัน ผู้ชายคนนั่นเป็นใครสักคนที่ลูกหมูไม่รู้จัก ทำไมถึงไม่มีมารยาทแบบนี้ล่ะ ถามอะไรออกมาไม่คิดกลั่นกรองบ้างเลยหรือไงกัน
“กูจริงจัง แล้วมึงไม่ต้องมองแฟนกูด้วยสายตาแบบนั้น ไอ้สัด!”
“เฮ้ย ๆ กูล้อเล่น”
“ดูหน้าด้วย กูเล่นกับมึงไหม”
“เขาเป็นใครเหรอครับ?” กระซิบถามทิวาด้วยความสงสัย
“เพื่อนต่างคณะ มันปากหมา แต่นิสัยดี” จากนั้นทิวากาลจึงได้แนะนำคนที่อยู่ในโต๊ะให้ลูกหมูรู้จักโดยกระซิบได้ยินกันแค่สองคน “คนที่ใส่โชกเกอร์นั่นชื่อภัค ข้าง ๆ เป็นเพื่อนกันชื่อพีท”
“พี่เขาสวยจังเลย พี่สนิทไหมครับ?”
“ระดับหนึ่ง ภัคกับพีทเป็นเพื่อนพินทร์”
“อ๋อ~”
“สงสัยอะไรอีกไหม?”
“สงสัยว่าทำไมจริงใจมองพี่ภัคไม่วางตาแบบนั้นล่ะครับ?”
“หือ ไม่รู้สิ” ย่นจมูกเมื่อไม่ได้คำตอบที่น่าพอใจ แต่รอยยิ้มของทิวามันน่าสงสัย คนนิสัยไม่ดีต้องรู้อะไรแน่เลย เราต้องรู้ให้ได้ว่าจริงใจมองพี่ภัคทำไม!!
“จริงใจ จริงใจรู้จักกับพี่ภัคหรอ?”
“มีอะไร?”
“พี่เห็นจริงใจมองพี่ภัคเลยสงสัย”
“ก็แย่ละ”
“บอกพี่สิ”
“เสือก”
“จิ๊!”
บรรยากาศเป็นไปด้วยความสนุกครื้นเครง พอเริ่มดึก หลาย ๆ คนก็เริ่มกริ่มและออกไปวาดลวดลายที่ฟลอร์แดนซ์ หรือบางคนก็ไปหาคนที่ถูกใจเผื่ออาจจะได้ไปต่อในคืนนี้ ลูกหมูแก้มแดงปลั่งเพราะแอบดื่มเหล้าไปหนึ่งแก้วเนื่องจากอ้อนวอนพี่ต้นซึ่งเป็นคนชง เหมือนพี่เขาจะสงสารจึงยอมผสมเหล้าในน้ำอัดลมส่งมาให้ แต่ไม่นานก็ถูกจับได้โดยจริงใจเพราะแก้มนวลที่ขึ้นสีแดงระเรื่อย ต่อให้ดื่มมากดื่มน้อยยังไง เมื่อมีแอลกอฮอล์ในร่างกาย แก้มนุ่มขาวใสก็จะเปลี่ยนเป็นสีแดงทันที
“จะไปไหน?” ทิวากาลถามเมื่อเด็กแก้มกลมยืนขึ้น
“เราอยากเข้าห้องน้ำ”
“เดี๋ยวพี่ไปเป็นเพื่อน” พยักหน้ายอมรับแต่โดยดี ยังไงก็ไม่มีทางไปคนเดียวอยู่แล้วล่ะ ทิวากาลยืนล้วงกระเป๋าอยู่หน้าห้องน้ำที่เด็กแก้มกลมอยู่ข้างใน ไม่นานเจ้าตัวเล็กก็ออกมา เมื่อสบายตัวก็ยิ้มแฉ่ง
“ออกไปข้างนอกหน่อยได้ไหมงะ เรามึนกลิ่นน้ำหอม”
“อืม” จับมือเล็กให้เดินออกไปทางประตูหลังร้าน
อากาศด้านนอกไม่ถือว่าดี แต่ก็ไม่แย่กว่าด้านใน ลูกหมูเงยหน้ามองฟ้าก่อนยิ้มออกมาและมองคนข้าง ๆ ทิวากาลพาเด็กแก้มกลมไปนั่งที่กำแพงเตี้ย ๆ ในมุมหนึ่ง
“ยิ้มอะไร หือ?”
“เรามีความสุขจัง”
“เด็กน้อย~ เมาหรือไง?”
“ไม่เมาหรอก ดื่มไปแค่แก้วเดียวเอง” พูดเรื่องมาก็หน้ามุ่ย จึงเลิกมองทิวาแล้วมองตรงไปด้านหน้าแทน
“อ๊ะ! นั่น!” ปลายนิ้วชี้ออกไปด้านหน้า ดวงตาเบิกกว้างก่อนขมวดคิ้ว เพ่งมองไปในมุมมืด มีร่างของคนสองคนที่ยืนแนบชิดติดกันอยู่ ด้วยใบหน้าที่ใกล้ชิดในระดับนั้น จึงเดาได้ไม่ยากว่าคนทั้งสองกำลังจูบกันเป็นแน่
“ยุ่งอะไรกับเขาล่ะ”
“ไม่ ๆ แต่เราคุ้นจังเลย ไปดูใกล้ ๆ ได้ไหม?”
“บ้าเหรอ จะไปดูคนเขาจูบกันนี่นะ!?”
“เราข้องใจนี่ ใครนะ นึกให้ออกสิ” ทิวากาลสั่นหัว เด็กน้อยของเขายังคงมองไปที่คู่รักในมุมมืดนั้น ไม่รู้สนใจอะไรนักหนา พอคนตัวเล็กบอกว่าคุ้นเขาจึงมองดูบ้าง แต่เมื่อคนทั้งคู่เดินออกมาจากมุมมืดทิวากาลก็ได้แต่สบถในใจว่า
ฉิบหายแล้ว
“นั่น! นั่นจริงใจกับกับภัคนี่ ทำไม...” จันทร์เจ้าเบิกตาอ้าปากค้าง ๆ ขณะมองน้องชายที่จูงมือพี่ภัคเดินออกไป เมื่อร่างของเด็กปีศาจพ้นไปแล้วลูกหมูก็ลุกขึ้น ขณะที่กำลังจะวิ่งตามก็ถูกห้ามเอาไว้ก่อนพร้อมกับเสียงเตือนข้อความที่ดังขึ้น
Devil boy : เค้ากลับแล้วนะ
Devil boy : ปวดหัว
โกหก จริงใจโกหก!! มือเล็กกำโทรศัพท์แน่นจนขึ้นสีขาว กระบอกตาร้อนผ่าวไม่นานน้ำตาก็ไหลออกมา เรื่องของจริงใจกับพี่ภัคคืออะไร ทั้งสองคนรู้จักกันตั้งแต่เมื่อไหร่ แล้วเป็นอะไรกัน ทำไมน้องไม่เคยบอกเลย หรือว่าเราไม่สำคัญ ความน้อยใจกลั่นกรองออกมาเป็นหยาดน้ำตา
“ร้องไห้ทำไม เด็กขี้แง”
“ฮึก” ทิวากาลดึงคนร้องไห้มากอดปลอบ มือหนาลูบศีรษะกลมแผ่วเบา “พี่รู้ใช่ไหม รู้เรื่องพวกเขาใช่ไหม บอกเรามานะ”
“จริงใจชอบภัค ตอนนี้กำลังตามจีบอยู่”
“นานแล้วเหรอ?”
“สักพักแล้วล่ะ”
“ทำไมน้องไม่บอกเรา ฮึก ฮือ”
“เขาอาจจะยังไม่พร้อม อย่าร้องไห้ดิ”
“เราเสียใจ น้อยใจด้วย เราไม่สำคัญเหรอ”
“สำคัญดิ ก็รู้ไม่ใช่เหรอว่าเด็กปีศาจนั่นรักเรามาก ทำไมถึงได้พูดแบบนี้ ที่เขาไม่บอก ไม่ใช่เขาจะไม่บอก ให้เวลาน้องหน่อย รอให้น้องมาบอกนะ”
“ฮึก ฮือ พี่ทิวา... ฮือ”
“ชู่ว ไม่ต้องร้อง ไม่ชอบเลยแบบนี้”
“เราเสียใจนี่! น้ำตามันไหลออกมาเองด้วย ฮึก”
“โอ๋ ๆ ถ้าหยุดร้องไห้พี่จะพาไปกินพุดดิ้งรสนม”
“ไม่กิน กินไม่ได้ ฮึก เราบนไว้ อึก จะงดกินพุดดิ้งรสนมสองวัน ฮือ”
“ฮะฮะ! เด็กเพี้ยนเอ๊ย!”
“อย่ามาหัวเราะนะ ไม่งั้นเราจะโป้ง”
“โอเค เลิกร้องแล้ว เข้าไปข้างในเถอะ ยุงกัดหมดแล้ว”
“พี่อย่าปล่อยมือเรานะ”
“ใครจะไปปล่อยกัน”
TBC
ก็แย่ละ จริงใจงานเข้า~
ถ้าเจอคำผิดรบกวนบอกด้วยนะคะ พลีส~ TwT
ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านค่ะ ตอนนี้คุณพ่อก็แพ้ทางยูกหมูแล้ว งิงิ
ไว้เจอกันตอนหน้าคับ บั๊บบัย
♥
-
:mew1: :mew1:
-
ก็แย่ละ ถถถถถถถถถถถถ
-
โดนตีแน่จริงใจ ทำลูกหมูร้องไห้ :m16:
-
โอ๋เอ๋นะลูกหมู
เดี๋ยวจริงใจก็มาบอก ทีนี้ก็ได้เวลาเอาคืน ถถถถถ
สงสารทิวาจัง โดนเด็กยั่วทุกวันแต่ก็ทำอะไรไม่ได้ บ่มี้ไก้สุดๆ 55555555
ขอบคุณคนเขียนนะคะ
-
น่านนนนน งานเข้าอย่างแรงล่ะจริงใจงานนี้ :hao3: :hao3:
-
จริงใจทำลูกหมูร้องไห้เลย
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ไฟเขียวแล้วเย้ :katai2-1: :katai4:
-
โอ๋เอ๋นะลูกหมู ไม่รู้จะสงสารหรือขำดี
น้องมีความลับก็เสียใน พุดดิ้งนมก็อดกินตั้งสองวัน :laugh:
-
ประโยคตอนใกล้จบค่า มึง *มือ
อยากอ่านจริงใจกับภัคเลยอ่ะะะ เจ้าเด็กปีศาจทำพี่น้อยใจแล้ววว
ตอนนี้น่ารักก คุณพ่อแพ้ทางจันทร์เจ้านิดๆละ อิอิ :L2:
-
จริงใจซวยแล้วววววว :katai5: :katai5:
ยูกหมูโกรธธธธแย้ว :mew2:
รอตอนต่อไปนะคะะะ
-
:m20: :m20: :m20:
-
ก็แย่ละ 55555
-
:L2: :L1: :pig4:
JJ เพิ่งตระหนักว่ามีแฟนหล่อ 55 ช้าไปนะ
-
จริงใจจ ทำหมูร้องไห้ มาง้อเลยยย
-
เดี๋ยวได้ง้อยาว
-
ก็แย่แล้ววววว~
-
ปล่อยน้องไปน่า ..น้องโตแล้วนะ
เด๋วจีบติดคงมาบอกเองแหละ อย่างอนนะเจเจ
-
:pig4:
-
โถ่ลูกหมู เดี๋ยวน้องก็บอก วันนี้วันดีนะ
ต้องมีความสุขดิ อย่าร้องไห้นะ :กอด1:
-
........ก็แย่ละ หี หึ
เอาละซี้ จริงใจ ทำลูกหมูเสียใจ
ฐานมีอะไรไม่บอกพี่
ลูกหมู เอาความน่ารัก ความฉลาด
เข้าหาพ่อทิวา แล้วก็สำเร็จ :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
งานนี้ขนมจะกี่10อย่างเนี่ยที่จะง้อลูกหมูสำเร็จ จริงใจนะจริงใจปิดบังแถมยังโกหกอีก
-
คุณพ่อยอมแล่วว ก็ลูกหมูน่ารักขนาดนี้
ต่อไปหลงทั้งบ้านแน่ๆ
จริงใจงานเข้าเลย คืบหน้ากับภัคแบ้ว
-
จริงใจทำไม่ต้องปิดลูกหมูด้วย แย่ล่ะคราวนี้
-
:ruready ก็แย่ละ จริงใจโดนงอนยาวแน่ๆ
-
ก็แย่ล่ะ จริงใจ เจเจงอนแล้ว
-
โอ้ยยยย...ก็แย่ละ จริงใจทำจันทร์เจ้าร้องไห้ หึหึ
-
ดีใจด้วยพี่ทิวาจันทร์เจ้าที่คุณพ่อให้โอกาสแล้ว
แต่มาติดตรงเสียน้ำตาให้จริงใจ ใจเย็นๆจันทร์เจ้า
ถึงเวลาน้องคงมาบอกเอง
-
ความเกรียนและบ้าของตัวละครแต่ละตัวนี่เอาไปสอบดาว
-
:pig4: :pig4:
-
จริงใจแย่งซีนไปแล้วตอนนี้!
-
จริงใจงานเข้าละ :mew5:
จันทร์เจ้าน่ารักขอนะพี่กาล :hao7:
:pig4: :pig4:
-
เจ้าเด็กปีศาจ ก็แย่ละ
-
เด็กปีศาจนี่ยังไง ร้ายนะแค่ตามจีบก็จูบเค้าซะแล้ว
พี่ทิวานี่ลางหัวเน่าในครอบครัวรุนแรงมาก 5555 ไม่มีใครสู้ความจันทร์เจ้าได้สักคน!!
-
ลูกหมูรอน้องพร้อมก่อนเนอะ น้องต้องบอกแน่ๆอยู่แล้วล่ะ
โอ๋ๆน๊าาาาา
-
มนุษย์แฟนเด็ก
34
มีความเศร้าจะตายอยู่แล้ว
เมื่อกลับมาที่โต๊ะสมาชิกก็เหลืออยู่ไม่กี่คน มีแต่คนรู้จักที่คุ้นหน้า
“น้องจิ๋วไปไหนมา?”
“ไปห้องน้ำครับ”
“พี่นึกว่ากลับแล้ว นี่จริงใจก็ไปไหนไม่รู้”
จันทร์เจ้ายิ้มแห้ง “จริงใจกลับไปแล้วคับ บอกว่าปวดหัว”
“พี่กาลเห็นอีภัค มันบอกจะไปเข้าห้องน้ำ แต่ยังไม่เห็นมาเลย”
“ไม่เห็นนะ พีทไม่โทรไปถามล่ะ” ก่อนตอบทิวากาลแอบมองคนที่นั่งข้าง ๆ ก่อน
“แบบนี้มันชิ่งแน่เลย อาจจะตกผู้ไปแล้วสักคน แล้วก็มาทิ้งพีทเนี่ยนะ!” พีทบ่นเพื่อนสนิทพลางกดมือถือส่งข้อความไปด่าด้วย ทว่าผ่านไปหลายนาทีก็ไม่มีวี่แววว่าจะอ่านพีทจึงเลิกสนใจ นี่น้องจริงใจก็หาย ไปด้วยกันหรือเปล่าวะ คิดแบบนั้นแล้วจึงแอบชำเลืองมองแฟนของรุ่นพี่ซึ่งเป็นพี่ชายของน้องจริงใจ จันทร์เจ้ากัดปากแน่น สายตาไม่ได้มองที่ใคร...
“เมื่อกี้ตอนมึงไม่อยู่มีสาวมาหย่อนเบอร์ไว้ด้วยครับเพื่อน เอาไป!” รถถังส่งกระดาษสามสี่ใบให้ทิวากาล เขารับมาแต่ไม่ดูด้วยซ้ำ ขยำมันเป็นก้อนแล้วโยนทิ้งไป
“เด็ดกว่านั้นมีคนมาขอเบอร์น้องชับบี้นะคะ ทำเป็นเล่นไป” ชมพู่เอ่ยขึ้นบ้าง ทิวากาลหันมองตาขวางทันที
“ใครครับ หล่อไหม?”
“หล่อ แต่พี่ชอบคนบ้าน ๆ ไม่งั้นจะอ่อยแล้วค่ะ”
“น้ำหน้าอย่างมึงน่ะนะชอบคนบ้าน ๆ อีแรด” มิคว่า
“เออ กูนี่แหละชอบคนบ้าน ๆ บ้านรวยน่ะมึงรู้จักไหม!”
“รู้เลยนะคะว่าเป็นคนแบบไหน” ฟินน์กับพีทพูดขึ้นพร้อมกัน ทั้งคู่มองหน้ากันก่อนจะหัวเราะ เพราะไม่ได้นัดกันไว้ ดูเหมือนว่าเบสท์กับฟินน์จะคุยกันถูกคอกับพี่พีทมากเลยแฮะ
“ถึงจะชอบคนบ้าน ๆ แต่พี่ก็ชอบคนที่นิสัยนะคะคุณน้อง”
“นิสัยหล่อ นิสัยรวย นิสัยสูง นิสัยชอบเปย์ ใช่ไหมคะ?”
“อย่ามารู้ทันเจ้สิพีท!”
“เขาเรียกว่าผีเห็นผี”
“ไอ้ห่าต้น!!” ชมพู่แหว
“พี่ต้นพูดแบบนี้เดี๋ยวพีทจับทำผัว”
“กลัวแล้วครับ อย่าทำอะไรพี่เลย” ต้นแกล้งทำเสียงสั่นและพนมมือยกขึ้นเหนือศีรษะ
“เวฟกันไต้ฝุ่นไปไหนหรอพี่มีน?”
“ไอ้เวฟมันไปเต๊าะสาว ส่วนไต้ฝุ่นกลับไปละ มีเด็กงอแง”
จันทร์เจ้าพยักหน้ารับรู้ ยกน้ำขึ้นดื่ม หันไปหาทิวากาลและจิ้มไหล่แกร่งให้คนตัวสูงหันมามอง
“มีอะไร?”
“เราไปนั่งที่เคาน์เตอร์บาร์นะ”
“ไปทำไม”
“ขอเราอยู่คนเดียวสักพักนะครับ”
“คิดมากเรื่องน้องเหรอ?”
“นิดหน่อย จริง ๆ มีปัญหากับตัวเองมากกว่า พี่ให้เราไปเถอะนะ”
“เฮ้อ ก็ได้ ดูแลตัวเองด้วย ใครเข้ามาคุยก็ไม่ต้องคุย แล้วอย่าดื่มอะไรจากใครนะ”
“อือ พี่จะดื่มเยอะ ๆ ก็ได้นะ เดี๋ยวเราขับรถให้” ขยี้ศีรษะกลมเบา ๆ ก่อนปล่อยให้คนตัวเล็กเดินออกไป ทิวากาลมองตามไม่ละสายตา อดเป็นห่วงไม่ ยอมปล่อยไปทั้งที่ใจไม่อยากเลยด้วยซ้ำ
“ไอ้หมูมันจะไปไหนอ่ะพี่กาล”
“เคาน์เตอร์บาร์” ทิวากาลตอบเรียบ ๆ ก่อนยกเหล้าขึ้นดื่ม สายตาเขายังมองไปที่ตำแหน่งของเด็กแก้มกลม ดีที่ตอนนี้ไม่มีใครเข้าไปวอแวเด็กน้อยของเขา แต่มันก็ไม่แน่...
จันทร์เจ้าถอนหายใจออกมาเคาะนิ้วกับเคาน์เตอร์บาร์ไม่เป็นจังหวะ ใจตอนนี้อยากจะโทรไปถามจริงใจให้รู้แล้วรู้รอด หรือไม่ก็ไปเจอหน้าตรง ๆ เลย แต่อีกใจก็อยากรอ รอว่าน้องจะบอกหรือเปล่า จันทร์เจ้าไม่ได้จะห้ามถ้าหากจริงใจจะมีแฟนหรือชอบใคร มันเป็นสิทธิ์ของน้อง แค่ไม่เข้าใจ ทำไมน้องถึงไม่บอก ไม่เล่าอะไรให้ฟังบ้างเลย ถึงแม้เจ้าเด็กปีศาจนั่นจะเป็นคนที่ไม่ชอบเล่าอะไรให้คนอื่นฟังอยู่แล้วก็เถอะ มันอดน้อยใจไม่ได้นี่ ทั้ง ๆ ที่มีอะไรเราก็เล่าให้ฟังทุกอย่างแท้ ๆ
“รับเครื่องดื่มอะไรไหมครับ?”
จันทร์เจ้าสบตากับบาร์เทรนเดอร์ที่ส่งยิ้มมาให้ นิ่งคิดไปสักพักก่อนจะตอบกลับ “มีเครื่องดื่มที่ไม่เน้นแอลกอฮอล์ไหมครับ ต้องขับรถ ไม่อยากเมา”
“สนใจเป็นค็อกเทลหรือพันซ์ดีครับ?”
“อ่า...”
“ท่าจะลำบากใจนะ สำหรับค็อกเทลที่ไม่เน้นแอลกอฮอล์มาผมมี cosmopolitan และ mojito แนะนำครับ ส่วนพันซ์นั้นมีทั้งแบบผสมแอลกอฮอล์และไม่ผสมแอลกอฮอล์” คุณบาร์เทรนด์เดอร์ส่งยิ้มมาให้หลังพูดจบ ให้เดามันคงเป็นยิ้มการค้าเพื่อบริการลูกค้าอย่างแน่นอน
“เอาเป็น mojito แล้วกันครับ”
“รอสักครู่นะครับ”
ลูกหมูพยักหน้าก่อนหมุนเก้าอี้ออกพิงหลังกับเคาน์เตอร์บาร์ แหงนหน้าขึ้นไปมองตำแหน่งโต๊ะที่ทิวากาลนั่งอยู่ ก็เห็นคนนิสัยไม่ดีกำลังมองมา แถมยังทำหน้านิ่วคิ้วขมวดอีกด้วย จันทร์เจ้ายิ้มหวานส่งไปให้ แต่ทิวาก็ยังไม่หายขมวดคิ้วสักที มือขาวยกขึ้นเสยผมด้านหน้าขึ้น ก่อนเท้าศอกทั้งสองข้างกับขอบเคาน์เตอร์ สายตายังมองไปที่ทิวากาลอยู่ จึงไม่ได้เห็นเลยว่าว่ามีใครหลายคนมองมาที่ตนด้วยสายตาพราวระยับมากแค่ไหน
“น้องแม่งโคตรยั่ว” ต้นพูดขึ้น เพราะเขาเองก็มองจันทร์เจ้าอยู่เหมือนกัน มองตามสายตาของเพื่อนสนิทด้วยความสงสัยว่ามันมองอะไรอยู่ แล้วก็แจ็คพ็อตได้เห็นตอนเด็กน้อยของเพื่อนเสยผมขึ้นพอดี เรียกความกระหายจากพวกหื่นกามได้อย่างดี เขายังงงอยู่เลยว่าไอ้กาลมันกล้าปล่อยให้น้องจันทร์เจ้าไปนั่งที่บาร์คนเดียวได้อย่างไร
“แฟนกูไอ้สัด!”
“ทำหวง แล้วปล่อยไปทำไมวะ”
“มันมีเรื่องให้คิด เลยขออยู่คนเดียว”
“ฉิบหาย”
“ดูอะไรกันวะพวกมึง” รถถังยื่นหน้าเข้ามาบ้าง เมื่อต้นชี้ไปที่จันทร์เจ้ารถถังก็เบิกตาโตเสียงอย่างนั้น “กูยังยืนยันคำเดิมว่าคอน้องแม่งขาวและน่าซุกสัด ๆ”
“เกินไปแล้วพวกมึง เดี๋ยวกูให้จ่ายเอง”
“ทำไมมึงปล่อยน้องชับบี้ของกูไปคนเดียววะ มึงดูตัวผู้มองดิ”
“เฮ้ยพี่! มีคนทักน้องจิ๋วแล้วอ่ะ ยื่นแก้วให้ด้วย!”
ไอ้สัดเอ๊ยไม่ต้องเสี้ยม กูเห็นแล้วโว้ย!!
ทิวากาลบีบแก้วในมือแน่น ขณะที่จ้องมองเด็กแก้มกลมและไอ้ปลาดุกที่เข้าไปทักคนของเขา เขาแทบจะพุ่งไปข้างล่างแล้วหากเด็กแก้มกลมไม่ดันแก้วจากมือไอ้ห่านั่นออก
“ขอโทษครับ ผมไม่สะดวก”
“พี่ตั้งใจสั่งมาให้น้องเลยนะครับ ไม่ดื่มสักหน่อยเหรอ?”
จันทร์เจ้าปรายตามองผู้ชายตรงหน้าและหลุบมองแก้วทรงเตี้ยที่บรรจุน้ำสีสวยอยู่ มือเล็กยกสิ่งที่อยู่ในมือขึ้นและบอกออกไปเสียงเรียบ
“ผมมีของผมแล้ว ไม่รบกวนคุณหรอกครับ”
“ใจร้ายจังนะครับ” จันทร์เจ้าไม่ตอบโต้ “โอเค ไม่ดื่มก็ไม่เป็นไร งั้นพี่ขอนั่งตรงนี้ด้วยได้ไหมครับ”
จะถามทำไมในเมื่อนั่งลงไปแล้ว น่ารำคาญจัง
“สวัสดีครับน้อง ชื่ออะไรเหรอครับ? มาคนเดียวหรอ พี่ขอนั่งด้วยคนนะ”
จันทร์เจ้าหลับตาพ่นลมหายใจ ตอบคำถามคนที่เข้ามานั่งเก้าอี้ข้าง ๆ อีกด้านด้วยความเงียบ
“คนนี้กูเจอก่อน มึงอย่ามายุ่ง”
“แล้วทำไม กูก็ถูกใจ”
รำคาญ รำคาญมาก ๆ คนยิ่งอารมณ์ไม่คงที่ยังจะมาก่อกวนอีก จันทร์เจ้าลุกขึ้นยืนและจะเดินหนี กลับขึ้นไปหาทิวาดีกว่า
“จะไปไหนน้อง พี่อยากคุยด้วย อยู่คุยกันก่อนสิครับ” สะบัดแขนออกจากการจับกุมขออีกฝ่ายและส่งสายตามองอย่างไม่พอใจ ถึงจันทร์เจ้าจะชอบสกินชิพ แต่ก็ไม่ชอบที่มีคนไม่รู้จักมาแตะเนื้อต้องตัวแบบนี้
“อ้าว พี่พูดด้วยดี ๆ ทำไมหยิ่งใส่กันแบบนี้ล่ะครับ”
“อย่ามาจับ”
“อย่าหวงตัวไปเลยน่า”
“ออกไป!”
“หืม พูดอะไรนะครับ?” พวกคนฉวยโอกาสโน้มใบหน้าลงมาใกล้ จันทร์เจ้าเบี่ยงตัวหลบด้วยความขยะแขยง เงยหน้าขึ้นไปมองด้านบนก็ไม่พบทิวาแล้ว ทิวาอยู่ไหน ช่วยเราด้วย
“ออกไปครับ”
“อย่าเล่นตัวไปเลยน่า ไปกับพี่คืนนี้ดีกว่า มาคนเดียวไม่ใช่เหรอ” จันทร์เจ้ากัดฟันอดทน กวาดสายตามองไปรอบ ๆ ไม่มีใครสนใจมองมาที่ตรงนี้เลย...
“ตัวหอมจังเลย...”
พลั่ก!
ไม่ให้พวกคนฉวยโอกาสพวกนั้นได้สัมผัสกับผิวแก้มหรือซอกคอ จันทร์เจ้ารวบรวมแรงผลักอกให้ออกห่าง ตากลมมองพวกเขาอย่างวาวโรจน์ อย่ามาทำให้เราโกรธนะเจ้าพวกบ้า!
“บอกว่าอย่ามายุ่ง!!”
“พูดดี ๆ ไม่ชอบ ชอบความรุนแรงหรอวะ” ไอ้คนที่หนึ่งพูด “เฮ้ยมึง จัดการเด็กนี่ด้วยกันเหอะว่ะ”
“เออ เอาดิ ท่าจะฤทธิ์เยอะ”
จันทร์เจ้าตัวสั่น ไม่ใช่เพราะกลัว แต่โกรธมาก ๆ มือขาวกำหมัดแน่น ก่อนง้างขึ้น ขณะที่กำลังจะปล่อยใส่หน้าหนึ่งในพวกมันก็ถูกคว้าไว้ก่อน กำลังจะโวยวายหากแต่พอหันเป็นเห็นคนคุ้นเคยก็สงบลง
“ไอ้กาลกำลังมา” พี่มิคบอก เมื่อเห็นรุ่นน้องทำหน้างงจึงอธิบายเพิ่มเติม “มันโดนผู้หญิงดึงไว้เลยมาได้ช้า อยู่กับไอ้ต้นก่อนนะ”
ต้นรับร่างรุ่นน้องตัวเล็กมาโอบเอาไว้ จันทร์เจ้าเองก็เกาะแขนพี่ต้นแน่น
“พวกมึงเป็นใครวะ อย่าสะเออะมายุ่งกับเด็กกู”
“เด็กมึง? ฮะฮะ ตลกว่ะ น้องเขามากับกู”
“มึงอย่ามามั่ว พวกกูเจอเด็กนั่นอยู่คนเดียว จะมากับพวกมึงได้ไง!”
“เรื่องของมึง ต้นมึงพาน้องไปข้างบนไป”
“อย่าเอาเด็กกูไปนะพวกมึง!!” หนึ่งในนั้นพุ่งเข้ามากระชากแขนจันทร์เจ้าเอาไว้ เด็กน้อยเซไปตามแรงดึง ยื่นมือออกไปรีบคว้าหาที่ยึด
“ปล่อยมือสกปรกของมึงออกจากคนของกูเดี๋ยวนี้” จันทร์เจ้าแทบร้องไห้เมื่อเห็นว่าคนมาใหม่คืนใคร ทิวากาลบีบข้อมือของคนที่คว้าแขนจันทร์เจ้าเอาไว้เต็มแรงจนหน้ามันเหยเกและเมื่อมันคลายแรงออกเขาก็ผลักมันทันที
“มึงพาแก้มกลมไปข้างบน เดี๋ยวกูจัดการเอง”
ทิวากาลสั่งเสียงเหี้ยม สายตายังจ้องไปที่ไอ้สวะสองคนที่บังอาจมาแตะต้องคนของเขา มันน่าโมโห เขารีบลงมาตั้งแต่ที่เด็กแก้มกลมลุกขึ้นแล้วโดนไอ้พวกเหี้ยนี่จับเอาไว้แล้ว และเขานึกเกลียดที่มีใบหน้าแบบนี้ ทำให้พวกสาว ๆ ที่เดินผ่านจับเขาเอาไว้และชวนไปนั่งที่โต๊ะด้วยจนน่ารำคาญ มันทำให้เขามาหาเด็กแก้มกลมได้ช้า แต่ยังโชคดีที่มิคกับต้นมาช่วยไว้ทัน ไม่อย่างนั้นก็ไม่รู้ว่าเวลาเพียงไม่กี่นาทีที่เขามายังไม่ถึงนั้น เด็กน้อยของเขาจะถูกลากไปที่ไหน
“สาระแนจริงนะพวกมึง!! เด็กนั่นเป็นของกูแท้ ๆ”
“มึงสิสาระแน นั่นแฟนกูไอ้สัด!!” ทิวาประกาศกร้าว พร้อมกับซัดกำปั้นใส่ใบหน้าของที่พูด ผู้คนบริเวณรอบ ๆ ส่งเสียงฮือฮาร้องกรี๊ดและขยับตัวออกห่าง
“ไอ้สัด! มึงกล้าชกกูเหรอ มึงรู้ไหมกูลูกใคร”
“นี่มัน พ.ศ. ไหนแล้ว หมดยุคกูลูกใครแล้วไอ้เหี้ย!! ถ้าเก่งแต่ปากก็รีบไสหัวไปให้พ้นตีนกู!!”
“เหอะ! แล้วมึงเก่งมากหรือไงวะ!” มันยังปากเก่งตะโกนกลับอย่างไม่ยอมแพ้ ส่วนผู้ชายอีกคนเผ่นแหนบหายไปตั้งแต่เห็นหน้าทิวากาลแล้ว ถ้าหากรู้ว่าทิวากาลเป็นใครมันคงไม่กล้าต่อกร เพราะใครก็รักชีวิตตัวเองกันทั้ง
“ก็พอตัว อยากลองไหมล่ะ”
“จะขนาดไหนกันวะ” ทิวากาลยิ้มเหยียด สืบเท้าเข้าไปใกล้ โดยมีมิคยืนคุมเชิงอยู่ด้านหลัง ไอ้กาลออกโรงเองแบบนี้ชะตามึงขาดแล้วให้ปลาสลิด!
“อย่ามีเรื่องกันครับ!!!” เสียงของการ์ดตะโกนก้อง ตอนนี้เสียงเพลงถูกปิดไปแล้วเพราะเหตุการณ์ชุลมุน
“จะตีกันก็อย่ามาตีกันในร้านกู”
“ไอ้ห่านี่มันหาเรื่องผม!!” ไอ้ปลาสลิดรีบฟ้อง ผู้มาพร้อมกับการ์ดซึ่งเป็นเจ้าของร้านเลิกคิ้วมอง
“ต้องขอโทษด้วยที่ทำร้านของพี่วุ่นวาย พอดีผมกะจะสั่งสอนพวกปากเก่ง กำลังจะลากมันออกไปหลังร้านพอดีพี่”
“อ้าว กาลเองเหรอวะ มีเรื่องอะไรกัน” ทิวากาลยกยิ้มมุมปาก ชำเลืองมองคู่กรณีที่ตอนนี้กำลังหน้าซีดเผือด หึ แค่พวกไก่อ่อน
“มันลวนลามแฟนผม”
“เด็กนั่นมันอ่อยกู!!!”
ตุบ!!!
ทิวากาลถีบคนพูดไปกระแทกกับเคาน์เตอร์ทันที กล้าดียังไงว่ากล่าวหาเด็กแก้มกลมของเขาแบบนั้น ไม่อยากตายดีใช่ไหมมึง!
“มึง!!!” มันตะเบ็งเสียงอย่างโมโห ขณะที่ง้างหมัดกำลังจะชกหน้าทิวากาลกลับนั้น มันก็โดนร่างสูงชิงชกไปก่อน ทิวากาลกำคอเสื้อมันเอาไว้แน่น มองมันด้วยสายตาดุดัน ก่อนจะเหวี่ยงอีกฝ่ายใส่กับขอบเคาน์เตอร์บาร์พร้อมกับกดศีรษะของมันเอาไว้
“อย่ามาพูดพล่อย ๆ กับคนของกูถ้ามึงยังไม่อยากตาย”
“เฮ้ย ๆ ใจเย็นกาล”
“หึ ขอใช้ที่หลังร้านพี่หน่อยแล้วกันนะ เดี๋ยวจะเรียกเด็กมาเคลียร์ให้หลังจัดการมันเสร็จ”
“เออ อย่าเอามันถึงตายล่ะ ไอ้เด็กนี่มันก็เรียนที่เดียวกับมึง พ่อมันใหญ่เลยทำกร่างไปทั่ว ฝากเผื่อกูด้วย หมั่นไส้มานานละ”
“หึ” ทิวากาลแสยะยิ้มร้ายราวปีศาจก่อนจะลากคอคนที่อยู่ในกำมือออกไปทางด้านหลัง เมื่อตัวปัญหาถูกลากออกไป ดีเจประจำผับก็กลับมาทำหน้าที่และกู้สถานการณ์ให้กลับมาครื้นเครงดังเดิม
“ขวัญเอ๊ยขวัญมานะลูก” ชมพู่ลูบศีรษะกลมเรียกขวัญกำลังใจให้กลับเข้าร่าง จันทร์เจ้าเองก็ยิ้มไม่ออก ใจยังสั่นตุบ ๆ ความกลัวแล่นเข้ามาแม้เพียงเล็กน้อยแต่ก็คือความกลัว ถึงมีทักษะการต่อสู้ แต่หากโดนลากไปจริง ๆ ก็คงสู้ผู้ชายที่ตัวใหญ่กว่าตัวเองตั้งสองคนไม่ได้ ต้องขอบคุณพี่ต้นกับพี่มิคที่เข้าไปได้ทันเวลา... และทิวาด้วย
“เฮ้ย! เป็นไงบ้างวะ!!” เวฟวิ่งหน้าตื่นเข้ามา จันทร์เจ้าสั่นหน้า แต่มีนก็จัดการเล่าเรื่องให้ฟัง “มันอยู่ไหน! กูจะไปกระทืบมัน กล้ามาทำน้องหมูของกูได้ยังไง!”
“อวดเก่งไอ้ห่า ให้พี่กาลจัดการไปเถอะ”
“จัดการที่ไหนวะ กูอยากไปดู”
“หลังร้านครับ” ต้นเป็นคนบอก เวฟพยักหน้าหงึกหงักแล้ววิ่งไปที่หลังร้าน ขอให้ทันเห็นช็อตเด็ดทีเหอะ!!
“สักวันมันจะตายเพราะความเสือก”
“อืม” รามินทร์รับคำอย่างเห็นด้วยกับคนรัก "เป็นไงบ้าง มานี่ดิ๊”
“โอ๋เราหน่อย” กางแขนออกให้เพื่อนกอดปลอบ รามินทร์เบะปาก แต่ก็ดึงเพื่อนสนิทเข้ามาเกยอยู่บนตัก จันทร์เจ้าซุกหน้ากับอกของรามินทร์ โอบแขนกอดเอวสอบของเพื่อนเอาไว้ มืออีกข้างที่ยกกอดคอก็เอื้อมไปจับกับมือพี่มีนด้วย
“เพื่อนหรือลูกวะ” รามินทร์บ่นและทำหน้าเบื่อ
“น้องจิ๋วต้องตกใจมากแน่เลย”
“สาระแนไปนั่งคนเดียวเองไหมล่ะ ต้องโดนบ้างจะได้จำ”
“มินทร์น่ะ! อย่าว่าน้องสิ” รามินทร์กลอกตารำคาญ อะไร ๆ ก็น้องจิ๋ว เดี๋ยวผลักให้ตกจากตักเลยดีไหม
ทิวากาลเดินกลับเข้ามาด้านในพร้อมกับมิคหลังจากที่จัดการคนที่กล้ามาต่อกรกับเขา คิ้วเข้มขมวดมุ่นมองคนที่หลับคอพับซบอกเพื่อนสนิท ถ้าไม่ใช่เพื่อนที่รู้จักกันมานานพนันได้เลยว่าเขาเข้าไปกระชากพวกมันออกจากกันแล้วซัดอีกคนให้หมอบแน่ที่บังอาจมากอดเด็กแก้มกลมของเขาแบบนี้
“เป็นไงบ้างมึง!?” รถถังรีบถาม
“เละ” มิคตอบสั้น ๆ ทิวากาลแสยะยิ้ม คนที่พอรู้สรรพคุณทิวากาลอยู่แล้วก็ทำหน้าแหยงขนลุกขนพอง ส่วนคนไม่รู้ก็งงกันไป
“ตายไหมวะ”
“ไม่ตาย แต่น่าจะนอนโรงพยาบาลนานอยู่ กูยังงงตอนจะโทรศัพท์ ไม่รู้จะตามกู้ภัย หรือแอมบูแลนซ์ดี เหอ ๆ”
“โหดขนาดนั้นเหรอวะ งี้น้องจิ๋วเจองานหยาบดิ”
“อยู่กับน้องชับบี้ไอ้ห่ากาลเป็นงานละเอียดจ๊ะน้องมีน”
“อ๋อ ลำเอียง”
“หึ” ทิวากาลแค่นหัวเราะ บอกให้มีนนท์ลุกออกเพราะจะเข้าไปหาเด็กแก้มกลม “เตี้ย”
“มันหลับลึก ไม่ตื่นหรอก” รามินทร์บอก
“พี่กาลพาน้องจิ๋วกลับเหอะ ที่นี่เสียงดัง”
“เออ เสียงดังขนาดนี้ทำไมมันยังหลับได้วะ?” เบสท์ถามอย่างสงสัย นั่งคุยกันอยู่ดี ๆ หันมาอีกทีก็หลับไปแล้ว
“นี่ถือว่าเก่งที่ยาวมาจนจะเที่ยงคืนกว่าแบบนี้ ปกติสี่ทุ่มก็สลบแล้ว ฝืน ๆ หน่อยก็ห้าทุ่มเที่ยงคืน เขานอนไว” มีนอธิบาย
“แล้วมึงจะกลับเลยหรือเปล่า?”
“เออ เอาการ์ดกูไว้ จัดการด้วยแล้วกัน กูไปล่ะ” จัดท่าให้ลูกหมูขึ้นขี่หลังโดยมีรามินทร์กับมีนช่วย เมื่อออกมาถึงรถก็ได้รุ่นน้องเปิดประตูให้ ไอ้เด็กมีนบอกถ้าน้องจิ๋วกลับมันก็จะกลับ จึงออกมาพร้อมกับเขา เออเรื่องของมึง
ทิวากาลพาเด็กแก้มกลมมาที่คอนโด กะว่าจะให้นอนที่นี่ เพราะมันก็ดึกแล้วไม่อยากไปรบกวนเพลิงฟ้าหรือเจ้าชีวัน หากจะไปที่ส่งที่บ้านเจ้าตัวระยะทางก็ไกลเกินไปกลัวจะขับรถไม่ไหว นอนที่คอนโดนี่แหละดีที่สุด คืนนี้เขาจะได้มีคนกอดด้วย หึหึ
เทศกาลแห่งการสอบคืบคลานเข้ามาใกล้ เหล่านักศึกษาต่างวุ่นวายกับการอ่านหนังสือจนไม่มีเวลาว่างไปทำอะไรหรือแม้แต่พักผ่อน และจันทร์เจ้าเองก็เป็นหนึ่งในนั้นเช่นกัน หนังสือ สมุดโน้ตและชีทถูกวางเกลื่อนห้องไร้ระเบียบ อยากจะเลิกอ่านแล้วออกไปวิ่งเล่นแต่ก็ทำไม่ได้ ไม่อย่างนั้นได้ตายแน่ ๆ ไม่รู้ป่านนี้เบสท์กับฟินน์จะเป็นยังไงบ้าง ไม่ได้ติดต่อไปเลย
เฮ้อ... เบื่อจังเลยน้า
พักสักหน่อยดีกว่า...
พลิกตัวนอนหงาย คว้าโทรศัพท์มือถือมาเปิดเครื่องและตุ๊กตาสีขาวตัวนิ่มมากอดเอาไว้ เมื่อแสงสว่างของหน้าจอปรากฏเสียงการแจ้งเตือนต่าง ๆ ก็ดังเข้ามาระงม เลื่อนปลายนิ้วเปิดดูทีละรายการ บางอันก็ตอบบางอันก็ข้ามไป อย่างเช่นข้อความที่ถูกส่งมาจากคนแปลกหน้า ถูกคุกคามโจ่งแจ้งแบบนั้นจันทร์เจ้าก็ไม่โอเค
เมื่อนึกถึงเรื่องที่ถูกกล่าวถึงในโลกออนไลน์เลยแล้วก็เหยียดยิ้มออกมา ผ่านคืนงานเลี้ยงวันเกิดทิวากาลไปได้หนึ่งวันก็มีรูปภาพถูกโพสต์ลงในโซเชียลมีเดียโดยคนโพสต์สร้างบัญชีขึ้นมาใหม่ รูปภาพขณะที่จันทร์เจ้าโดนฉุดแขนโดยผู้ชายสองคนนั้นทำเอาพวกเราหัวร้อนกันเป็นแถว โดนเฉพาะพี่ฟ้า รูปว่าแย่แล้ว คำบรรยายยิ่งต่ำตมกว่าหลายเท่า
‘สุดฉาว เด็กบริหารปีหนึ่งแฟนเด็กรุ่นพี่ร่วมคณะนัวผู้ชายกลางผับถึงสองคน!!! สงสัยแค่แฟนคนเดียวจะไม่ถึงใจ จึงต้องล่าผู้ชายมาช่วยสนองทีเดียวสองคน!! แหม เห็นหน้าใส ๆ แต่ร้ายใช่เล่นนะคะ’
เหอะ! ไม่รู้คนทำกินอะไรเป็นอาหารถึงได้สิ้นคิดแบบนั้น นอกจากรูปตอนโดนฉุดแล้วยังมีรูปตอนที่ไอ้สาระเลวพวกนั้นก้มหน้าลงมาใกล้ จากมุมกล้องยิ่งช่วยให้มันสอดคล้องกับคำบรรยาย มันเหมือนว่านัวเนียกันอยู่จริง ๆ ทั้งที่มันไม่ใช่ แม้รูปที่ถ่ายในผับจะมืดแต่เมื่อปรับแสงแล้วก็ทำให้เห็นหน้าคนในรูปได้ จากรูปโง่ ๆ พวกนั้นทำให้จันทร์เจ้าโดนด่าเสีย ๆ หาย ๆ
อยากจะปล่อยผ่านแต่กรณีนี้ใครมันจะไปยอมกัน เมื่อมีคนที่อยู่ในเหตุการณ์มาแสดงความเห็นว่ามันไม่ใช่แบบนั้น ความจริงคือจันทร์เจ้าจะโดนฉุดและไม่นานหลังจากนั้นก็มีผู้ชายสามคนมาช่วย ซึ่งนั่นก็คือทิวา พี่ต้นและพี่มิค และคนนั้นก็โพสต์รูปใส่ไว้ในช่องคอมเมนต์ด้วย ดูเหมือนว่าเขาจะอยู่ที่มหาวิทยาลัยเดียวกันถึงได้รู้จักพวกเรา
ทั้งยังมีพี่แอดมินเพจจันทิวาที่เห็นเหตุการณ์ก็ออกมาช่วยโพสต์แก้ข่าว ทว่าเมื่อมันไม่ใช่ความจริง พวกนักเลงคีย์บอร์ด ด่าตามกระแส ด่าเอาสนุกก็ไม่เห็นจะโผล่มาขอโทษสักคน เก่งแค่ในที่ของตัวเอง น่าสมเพช แต่ไม่ถึงวันทุกอย่างก็เงียบไป ไม่รู้เหมือนกันว่าคนนิสัยไม่ดีจัดการยังไง...
Teamchantiwa with Tiwakan Thanaphunmaethi and Chantiman Jj
จะสอบแล้วตั้งใจอ่านหนังสือกันนะคะ แอดมินไม่มีเวลาไปหาโมเมนต์เพราะจมอยู่กับชีทจนจะได้เสียกับมันอยู่แล้ว ฮือ ต้องการกำลังใจ
+ สู้นะแอดมิน
+ ต้องการจันทิวาาาาาาา
+ จะตายแล้วค่ะซิส
+ ดรอปไหมแอด เดี๋ยวเราดรอปเป็นเพื่อน TwT
Chantiman Jj สู้ ๆ นะครับ ✌
Teamchantiwa ขอกำลังใจเป็นรูปเซลฟ์ฟี่ชิค ๆ ได้มุ้ย
Chantiman Jj *แนบรูปยิ้มกว้างชูสองนิ้ว*
Teamchantiwa กรี๊ด! กำลังใจพุ่งปรี๊ด ขอบคุณค่า รีโพสต์แป๊บ อิอิ
+ จันทร์เจ้าโคตรน่ารัก ไม่มีสติอ่านหนังสือแล้วโว้ย
+ ตอนเด็ก ๆ แม่ให้กินอะไรอ่ะลูก ทำไมน่ารักขนาดนี้
+ อยากได้มาเล่นที่บ้านจังเลย ที่ไหนมีพร้อมส่งวะ นี่พร้อมโอนสุด หงั่กกกกกก
Tiwakan Thanaphummaethi ไปอ่านหนังสือเตี้ย Chantiman Jj
Chantiman Jj ไม่อ่านแล้วเหนื่อย
Tiwakan Thanaphummaethi งอแง
Chantiman Jj อยากกินไอศกรีมจังเลยครับ
Tiwakan Thanaphummaethi เด็กห่าเอ๊ย เดี๋ยวไปรับ
Teamchantiwa อย่ามาจีบกันให้ลูกเพจอิจฉาตาร้อนค่ะ! Chantiman Jj Tiwakan Thanaphummaethi
+ ง่อววววว มีลงมีไล่ไปอ่านหนังสือ เป็นห่วงน้องทำไมไม่ติวให้เลยล่ะคะ
+ ขอน้ำมาดับไฟในตาหน่อยมนุษย์ ไม่ไหวแล้ว อิชชี่
+ ตอนนี้ไม่มีสติอ่านหนังสือย่างสมบูรณ์แบบ จันทิวาของกูวววววววว
+ แม่ขาหนูแอบรักแฟนคนอื่น ฮึก อยากได้เขา แต่ก็อยากให้เขาได้กัน กี้ดดดดด
ลูกหมูหัวเราะขณะอ่านคอมเมนต์ ก่อนกดล็อกเครื่อง ลุกจากเตียงเข้าไปอาบน้ำ เปลี่ยนเสื้อผ้า เพราะยังใส่ชุดนอนตั้งแต่ตื่น เก็บชีทกับสมุดโน้ตเครื่องเขียนอื่น ๆ และคอมพิวเตอร์พกพาใส่กระเป๋า ไหน ๆ ก็จะเจอคนนิสัยไม่ดีทั้งที ให้ทิวาติวให้เสียเลย ไม่ต้องอ่านเองด้วย คิคิ
“ไปไหนวะ” ไอ้เด็กปิดเทอมร้องถาม ในมือมีจานเค้กและปากก็คาบช้อนอยู่
“กิน’ติม” อยากตอบกลับว่าเสือกเหมือนกัน แต่เห็นว่าเป็นน้องเลยให้เกียรติ ยังเคืองจริงใจอยู่ เจ้าเด็กปีศาจไม่ยอมเล่าให้ฟังเลยว่าระหว่างเจ้าตัวกับพี่ภัคมันเป็นมายังไง ลูกหมูเองก็ไม่ได้ถาม
“อ่านหนังสือจบแล้วแหงะ?”
“พักบ้างดิ จริงใจไม่ออกไปไหนหรือไง เบื่อขี้หน้า”
“พาล ๆ เดี๋ยวเอาเค้กละเลงหน้า จะไปไหนก็ไปเลยไป”
“ชิ!” ก็ไม่อยากคุยด้วยนักหรอก เคืองโว้ย! เคือง เคืองงงง!!
“แรดนี่หว่า มีผู้ชายมาหาถึงบ้าน ใช้ได้ ๆ” จริงใจพูดประชดเมื่อเห็นว่าใครเดินเข้ามาในบ้าน
“ไม่ไป reading café เหรอ?” งง ทิวาถามใคร ถามจริงใจสินะ แล้วทำไมจริงใจต้องไปด้วยอ่ะ
“ก็แย่ละ” น้องกลอกตา เบะปากใส่ทิวาแล้วชิ่งหนีขึ้นบ้านไปเลย
“ไม่เจอสองสามวันอ้วนขึ้นป่ะวะ”
“งุ้ย! ไปไกล ๆ เลย”
“หึหึ ขี้งอนว่ะ” ค้อนใส่คนตัวสูง ทิวากาลยกยิ้ม เดินเข้าไปใกล้ เด็กแก้มกลมก้าวถอยหลังแต่หนีไม่พ้น โดนรวบไปกอด
“อือ ปล่อย”
“ดูดิ อ้วนขึ้นแน่เลย กอดไม่มิดแล้วเตี้ย”
“คิดถึงเราก็บอก ไม่เห็นต้องมาหาเรื่องว่าเราเลย”
“มั่นหน้าจริง ๆ”
“ความจริงล่ะสิ เรารู้ทันหรอก”
“หึ”
“ทำอะไรก็ดูสถานที่บ้างเหอะ ยืนกอดกันกลมกลางบ้านขนาดนี้ หน้าไม่อาย” แอบจิปากเมื่อเสียงทุ้มแหบของเจ้าเด็กปีศาจดังค่อนแขวะ เจ้าเด็กนั่นลงมาพร้อมกับชุดใหม่และกระเป๋าคาดหลังหนึ่งใบ
“สาระแน”
“จันทร์เจ้า!!” จริงใจตวาดเสียงดัง แทบจะเข้าไปตบปากพี่ชาย แต่ก่อนไม่เห็นเคยพูดแบบนี้กับเขา พอมีแฟนเข้าหน่อยก็ปีกกล้าขาแข็ง
แลบลิ้นใส่น้องก่อนถาม “จะไปไหน”
“สาระแน” ตอบกลับไปด้วยประโยคเดียวกัน เห็นหน้าโง่ ๆ ของพี่ชายแล้วสะใจดีว่ะ เด็กปีศาจยื่นมือไปผลักศีรษะของพี่ก่อนจะเดินผิวปากออกนอกบ้าน เกือบจะอารมณ์ดีละ ถ้าไม่เห็นสายตากับยิ้มกาก ๆ ของแฟนพี่ชาย
jjindahouse อยากจะบอกว่ารักฉันรักเธอ อยากจะบอกให้รู้ให้เข้าใจ
*แนปรูปไอศกรีม*
“ทำไมถึงชอบกินนัก?”
“ไม่ได้ชอบ รัก” ตอบแล้วยกยิ้ม ตักไอศกรีมเข้าปากแล้วพูดต่อ “อาหารแทบไม่เคยทำร้ายเราเลยนะ เจ็บสุดก็แค่ไม่อร่อย เราเลยรักมัน แล้วจะรักมันไปตลอดโดยไม่มีเงื่อนไข!!”
ยิ้มแฉ่งจนตาหยีเมื่อพูดจบ เราออกจะมีปรัชญา ทำไมทิวาทำหน้าอ่อนใจแบบนั้นเล่า!!!
“ลุกขึ้นมาอ่านดี ๆ อย่ามัวแต่ห่วงกินได้ไหม” เจ้าตัวกระเปี๊ยกหน้ามุ่ยเมื่อโดนดุ โยนคุกกี้เข้าปากชิ้นสุดท้ายก่อนยอมลุกขึ้นนั่งมาอ่านหนังสือแต่โดยดี หลังจากกินไอศกรีมเสร็จทิวากาลก็พาเด็กแก้มกลมมาที่ห้องเพื่อที่จะช่วยติวให้ตามคำขอร้องอ้อนวอนของไอ้เด็กห่า ทว่ามาถึงกลับตรงเช้าครัวแล้วรื้อหาขนมออกมากินและเปิดทีวีดูการ์ตูนโดยไม่สนชีทที่วางเกลื่อนเลยสักนิด เดิมทีห้องเขาก็ไม่ได้มีขนมของกินปัญญาอ่อนหรอก นับตั้งแต่มีแฟนเด็กก็จำเป็นต้องมีไว้ ไม่อย่างนั้นเจ้าเด็กแก้มกลมจะงอแงไม่ยอมมาห้องเขา
“ยากจัง ไม่เข้าใจเลย”
“อย่าตอแหล มาอ่าน เดี๋ยวตอนสอบก็ทำไม่ได้”
“ทำไมพี่ใจร้ายกับเราแบบนี้ ฮือ เศร้า เศร้าจะตายอยู่แล้ว”
ทิวากาลปรายตามองเจ้าเด็กที่โอดครวญไม่อยากอ่านหนังสือ ขอให้เขาช่วยติวให้แท้ ๆ ยังจะมางอแง ทำอย่างกับเขาไปลากให้มาอ่านงั้นแหละ ทำไมอยู่คนเดียวอ่านได้ พอมาอยู่กับเขาแล้วมันดื้อ น่าจะฟาดให้ก้นลาย
“อย่างอแง”
“เปล่าสักหน่อย งื่อ ๆ”
“ปัญญาอ่อน”
“อะไรอ่า ทำไมพอเป็นแฟนแล้วใจร้ายกับเรา อ๋อ เบื่อเราแล้วใช่มะ ใช่ซี่! เราง่ายเองนี่ ฮือ เศร้า เศร้าจังเลย”
“เพ้อเจ้ออะไรเตี้ย มาอ่านบทนี้ให้จบ!”
“ฮือ ๆ ไม่อาววว ไม่อ่าน หิวงะ หิวจัง หิวจังเลย~~”
ทิวากาลถอนหายใจเฮือกใหญ่ บอกเขาทีว่านี่มันเด็กที่เรียนในระดับอุดมศึกษาแล้ว ไม่ใช่ชั้นประถม เผลอ ๆ เด็กประถมยังมีสติดีกว่าอีกมั้ง
“อย่าหาเรื่องอู้”
“แง เศร้า เศร้าจะตายแล้วววววว~~”
“…….”
“อ่านก็ได้”
“ไม่เข้าใจตรงไหนก็ถาม อ่านเสร็จจะพาไปกินของอร่อย”
“เย้!!! ทิวากาลน่ารักที่สูดดดดด~”
ต้องให้เอาของกินมาล่อ ไอ้เด็กเวร!
TBC
; w ;
-
จะทำอะไรพี่ทิวาต้องมีของกินล่อลูกหมูไม่งั้นดื้อน่าดูซินะ
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
เดี๋ยวนะลูกหมู ปรัชชาอัลไลลลลลลลลลลลลลลลลลลล55555555555555555555 “อาหารแทบไม่เคยทำร้ายเราเลยนะ เจ็บสุดก็แค่ไม่อร่อย เราเลยรักมัน แล้วจะรักมันไปตลอดโดยไม่มีเงื่อนไง!!”
-
o13 o13 o13 อาหารไม่เคยทำร้ายเรา ,5555
ตรรกะของคนชอบกิน
-
นักปรัชญามาเอง 55555555555555555
-
โถลูก...มีความเศร้ามาก กินกระหน่ำเลย ทิวาท่าจะแย่แล้ว ฮาาาา
-
เอาขิงกินมาล่ออีกแล้ว 5555
-
นี่คือเรื่องเศร้าซินะ... :เฮ้อ:..
-
ลูกหมูมีความงอแง :hao3:
-
ลูกหมูเลี้ยงง่ายจะตายยยย แค่มีของกินมาล่อก็เป็นเด็กดีแล้ว
ทิวาเริ่มจับทางได้แล้วสินะ ฮาาาา
-
:hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5:จันทร์เจ้าที่น่ารักของเรา ฮือ...กำลังใจมาแล้ว รออ่านทุกวันส่องวันละแปดรอบ
-
ูกับลูกหมู ของกินต้องมาก่อนเสมอ... :ruready :ruready
-
มีความง๊องแง๊งนะเจ้าลูกหมู :hao3:
-
:pig4:
-
เจเจก้อคือ จตุจักร เอ้ย จันทร์เจ้า 55555
-
:กอด1: :L2:
-
:katai2-1:
-
เอาอีกๆ เหมือนเหตุการณ์ยังไม่สุดเลยอ่ะ
-
นี่คือเรื่องเศร้าของหนูหรอลูกหมู น่าจับมาตีก้นจริงๆ
-
:pig4: :pig4:
-
ปรัชญานี้เลิศจริงๆ 555
-
มีความเศร้ามาเหล่ยยยยย :hao5: :hao4:
-
ขำกร๊ากกกก เลย
“เออ กูนี่แหละชอบคนบ้าน ๆ บ้านรวยน่ะมึงรู้จักไหม!”
ลูกหมูเอ๊ย.....รู้แล้วนะ ว่าขออยู่คนเดียว
แต่ไปนั่งที่เคาน์เตอร์บาร์นี่นะ
มันพร้อมจะมีตัวผู้มานั่งข้างๆ หลายคนเลย
ไม่ว่างได้นั่งคนเดียวอย่างใจคิดหรอก
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ใช่แล้ว อาหารไม่เคยทำร้ายเรา แต่เจ็บสุดคือไม่อร่อย
เข้าใจจันทร์เจ้านะ เพราะเราสายกินเหมือนเดิม 555
-
ทำไมน้องต้องน่ารักขนาดนี้ด้วยยยยย :ling1:
-
แค่มีขนมก็เอาลูกหมูแก้มกลมอยู่ล่ะ
-
ตลอดเลยนะ ทิวาต้องเอาของกินมาหลอกล่อ
ถึงเลิกงอแง
-
โอ๋เอ๋
เศร้ามากๆเลยสินะลูกหมู
เด็กอะไรน่าเอ็นดูวว 555555
อิพี่ทิวาก็ทนไปสิ
ขอบคุณคนเขียนค่ะ กอดกันน้าาา
-
ขำกับปรัชญาน้องจิ๋ว
-
งอแงมากน้องหมู
-
ลูกหมูงอแงตั้ลล้ากกก~
-
....การโดดอ่านหนังสือไม่สำเร็จ....คือเศร้าสุดแล้วใช่ไหมลูกกกกกกก
-
เศร้า ~ เศร้า จังเลยยย (เรื่องของกินเหรอ 5555)
-
นี่สินะเรื่องเศร้าของลูกหมู
-
:katai3:
-
อีกพวกเขียนข่าวนี่น่าเอาตีนฟาดปากจริง
ชาติก่อนมึงตายตอนทำแบบสอบถามรึไง เสือกสัสรัสเซีย
-
ลูกหมูมีความตลก 5555
-
พี่ทิวามาติวให้เราบ้างสิ :hao6: :hao7: :katai1: :z10: :z2:
-
เรื่องของกินนี่มาเป็นอันดับหนึ่งเลยนะคะเด็กแก้มกลม น่ารักมาก
-
กำลังไล่อ่านให้ทัน
“ก็แย่ละ”
ชอบคำนี้ของจริงใจมาก ดูน่าเอ็นดู น่าอุปการะ? 555
-
เรื่องเศร้าของยูกหมูนี่มันเศร้ามากจริงๆ นะพี่ทิวาควรโอ๋ . . . ก็แย่ละแบบนั้นเด็ :mc4:กน้อยจันทิมันตุ์เอ้ย !! อยากฟัดให้ช้ำไปทั้งตัวเลยจริงๆ นะทำไมชอบทำตีวน่ารักตลอดเลย ไม่แปลกใจที่พี่ทิวาจะหวงน้องมากขนาดนี้
พี่ทิวาคือโหดมากไม่อยากจะเชื่อวาาคือคนเดียวกับที่ตามใจลูกหมูไม่มีความเหมือนกัน แต่แบบนี้ดีแล้วมีแฟนน่ารักก็ต้องสายโหดแบบนี้แหละ อีกหน่อยก็ไว้หนวดได้แล้ว
-
:ling3: :ling3:
-
:ling3: :ling3:
-
มีความคิดถึงจันทร์เจ้าจะตายอยู่แล้ว
-
จะไม่มาต่อให้เราอ่านจริงๆเหรอ...
-
มีความคิดถึงไออ้วนจะตายอยู่แล้ว
-
มนุษย์แฟนเด็ก
35
มีความกินอยู่กับปาก อยากอยู่กับเธอ
”เป็นไทแล้วโว้ย!!!!!!” เบสท์ตะโกนเสียงดังหลังออกสอบตัวสุดท้ายเสร็จ แทบจะโยนชีทและทุกสิ่งอย่างทิ้งไปพร้อมกับความรู้ในสมอง
“ตอนนี้หัวกูโล่งมาก!” ฟินน์พูด กางแขนออกทั้งสองข้างและแหงนหน้าขึ้นฟ้า
“เพราะไม่มีสมองใช่ไหม?” ลูกหมูเอ่ยเสียงเนือย ตาลอย มองไปข้างหน้า
“ถูก!”
“ฮืออออ” จากนั้นสามสหายก็กอดคอกันร้องไห้ที่หน้าตึกคณะ
“ดรอปไหมมึง กูว่ากูจะตาย”
“เราก็จะตาย ทำไมมันยาก แต่ตอนนี้เราหิว ไปหาอะไรกินกันเถอะ”
“ดี ๆ หิวเหมือนกัน”
“ไปไกล ๆ จากม. นะ กูเอียน จะอ้วก”
ระหว่างกำลังจะเดินหาร้านอาหารก็เจอกับตะวันและเพื่อนอีกสองคนเข้าพอดี เมื่อตะวันเอ่ยชวนเราก็ตอบตกลง ประหยัดไปอีกมื้อ คิคิ ร้านอาหารประเภทบริการตัวเองคือสิ่งที่พวกเราเลือก จะกินกับให้คุ้มกับเงินที่ต้องจ่ายเลย!!!
“สอบเป็นไงบ้าง?” ตะวันเอ่ยถามพลางตักเนื้อหมูและกุ้งใส่จานให้กับจันทร์เจ้า
ลูกหมูผงกหัวแทนคำขอบคุณก่อนจะกลืนอาหารในปากแล้วจึงตอบ “ก็ดี”
“หน้าไม่ดีเลย”
“อือ พอดีตื่นเต้นไปหน่อย เจอข้อสอบก็ลืมเนื้อหาที่อ่านเลย แต่คิดว่าผ่านแหละ”
“อ๋อ ก็ดีแล้ว...”
“แล้วตะวันเป็นไงบ้าง?”
“สบาย~” ตะวันยักไหล่ประกอบคำตอบ เรียกความหมั่นไส้จากลูกหมูไปเต็มกระบุง
“ใจคอจะถามกันแค่นั้นไง? ไม่ได้มากันสองคนนะคะ ลำไย!”
“ดู ๆ ไปแล้วฟินน์ก็น่ารักนะ” ตะวันพูดพลางระบายยิ้มที่มุมปาก เล่นเอาสาวมั่นอย่างฟินน์อึกอักหน้าแดงเรื่อไปไม่เป็น
“น แน่นอน! เราทั้งสวยทั้งน่ารัก!”
“อืม รู้แล้ว”
หลังจากทานอาหารกันเรียบร้อยแล้วก็แยกกันกับกลุ่มของตะวัน ตกลงกันว่าจะเดินเล่นกันก่อนแล้วค่อยกลับ ลูกหมูพยักหน้าตกลง และไม่ลืมส่งข้อความไปบอกคนนิสัยไม่ดีด้วย ตั้งแต่คราวนั้นที่บอกกับทิวากาลว่าหากไปไหนจะบอกก่อน ลูกหมูก็ทำตามคำพูดของตัวเองมาตลอด ไม่มีนอกลู่นอกทาง
TW. : เดี๋ยวไปหา
นี่จันทร์เจ้าเอง : okay!
“พี่กาลจะมารับมึงเหรอ?”
“อือ... เบสท์กับฟินน์กลับยังไง?”
“แท็กซี่มั้ง”
“ให้พี่กาลไปส่ง!” ฟินน์โพล่งขึ้น “ไม่ต้องมาค้อนกูเลยหมู เดี๊ยะ มึงกล้าปล่อยให้ผู้หญิงตัวเล็ก ๆ สวย ๆ แบบกูนั่งแท็กซี่กลับคนเดียวเหรอ!! ให้รู้ไว้ว่าคนไทยแล้งน้ำใจแบบนี้”
“เพ้อเจ้อ เรายังไม่พูดอะไรเลย”
“สายตามึงบอกไง แหม เป็นกับพี่เขายังไม่ถึงสองอาทิตย์ หวงพี่เขาแล้วเหรอจ๊ะน้องจันทร์เจ้า”
“เป็นไม่ถึงสองอาทิตย์หรือจะกี่วันก็คือเป็นแฟนกันแล้วไหมอ่ะ? เราจะหวงหรือไม่หวงก็สิทธิ์ของเราหรือเปล่า?”
“พอ! อย่าเพิ่งตีกัน กูอยากกินน้ำแข็งไส!”
เบสท์ห้ามศึกระหว่างทั้งสอง เมื่อพูดถึงของกินแล้วก็คล้ายจะลืมเรื่องที่กำลังเถียงกันอยู่ไป ลูกหมูกระดี๊กระด๊าเกาะแขนเบสท์ พูดเจื้อยแจ้วว่าอยากกินอันนั้นอันนี้จนเพื่อนได้แต่กลอกตารำคาญ เข้ามาในร้านก็สั่งขนมหวานมาหนึ่งเมนู โดยเลือกจากที่ชอบที่สุดจากทั้งสาม และก็โชคดีที่เป็นเมนูเดียวกัน
“นี่เหรอแฟนพี่กาล ไม่เห็นจะเหมาะ” เบสท์และฟินน์ต่างชะงักหลังจากได้ยินเสียงค่อนขอดมาจากโต๊ะข้าง ๆ หากแต่ตัวคนที่โดนนินทากลับไม่ได้ใส่ใจ เอาแต่ตักน้ำแข็งไสเข้าปาก
“ไม่รู้พี่กาลคิดยังไง จะเอาผู้ชายทั้งทีทำไมไม่เลือกให้ดีกว่านี้วะ” เสียงผู้หญิงคนที่สองดังขึ้นมา ไม่พูดเปล่าซ้ำยังส่งสายตาเหยียดหยามมาอีกด้วย ฟินน์กับเบสท์วางช้อน กอดอกหันไปมองโต๊ะคนที่พูดด้วยสายตาบ่งบอกว่าไม่พอใจ พวกนั้นมีสามคนและเป็นผู้หญิงทั้งหมด ดูซิ อีกคนมันจะพูดอะไร
“นั่นดิ ทั้งอ้วนทั้งเตี้ย เดินด้วยกันไม่อายเหรอวะ” เมื่อพูดจบทั้งสามคนก็หัวเราะกันสนุก
“อ้าว ทำไมฟินน์กับเบสท์ไม่กินอ่ะ?” ลูกหมูเงยหน้าขึ้นเมื่อพบว่ามีแค่ตัวเองที่กินอยู่คนเดียว “มองอะไรกันอยู่เหรอ?”
“มึงนี่!” เบสท์ตบหัวจันทร์เจ้าด้วยความหมั่นไส้ ไม่รู้เรื่องรู้ราวห่าอะไรเลยหรือไง “มัวแต่กินอยู่นั่น”
“เอ๋า ก็มากินอ่ะ ไม่ให้กินจะให้เรามองหาคุณแมลงสาบเหรอ”
“พอ ๆ มึงไม่ต้องคุยกับมันละ” ฟินน์ห้ามเบสท์ “มึงมาหาวิธีฆ่าแมลงสาบกับกูดีกว่า”
“ฟินน์กับเบสท์จะฆ่าคุณแมลงสาบทำไมครับ?”
“กูรำคาญ คนจะมากินให้อารมณ์ดีดันมาพังเพราะพวกมันเนี่ย”
“ไม่เห็นต้องสนใจเลย เห็นคนมีความสุขแล้วไม่มีปัญญามีความสุขแบบนี้ ได้แต่กระดิกหนวด เดินเพ่นพ่านทำตัวน่ารำคาญก็ปล่อยไปเหอะ เก่งแต่ปาก อ๊ะ!” ลูกหมูตะครุบปากเมื่อเผลอพูดอะไรออกไป ยิ้มเขิน ๆ ทั้งที่ไม่ควรจะเป็นแบบนั้น
เบสท์กับฟินน์เองก็ทำหน้าไม่ถูก เพิ่งเข้าว่าแมลงสาบที่มันพูดถึงตั้งแต่แรกนั้นหมายถึงพวกผู้หญิงปากไม่ดีสามคนนั่น เออ ขนาดเจ้าตัวมันยังไม่แยแสเลย ทำไมเขาต้องสนใจแทนมันด้วยวะ ไอ้หมูอ้วนเอ๊ย!!!
“รีบกินซี่~~~ คุณน้ำแข็งไสละลายแล้วน้า~~”
“ปัญญาอ่อนว่ะ กูว่าเดี๋ยวไม่นานโดนทิ้งแน่”
“ก็ว่างั้น พี่กาลขี้เบื่อจะตาย”
“อีแมลงสาบหัวเหลืองนั่นเคยควงกับพี่กาลสองวัน” ฟินน์กระซิบบอก หมายถึงผู้หญิงที่ย้อมผมสีทอง จันทร์เจ้ายกยิ้มริมฝีปากขึ้นขณะที่ฟังและราดซอสบนน้ำแข็งไสไปด้วย
“อย่างนี้นี่เอง”
“กูไม่ได้ยุให้มึงทะเลาะกับพี่กาล แค่บอกเฉย ๆ ที่พวกมันแซะมึงแบบนี้คงอิจฉา”
“รู้ครับ เราไม่สนอดีตหรอก แค่ปัจจุบันก็พอ” พูดจบก็ยักคิ้ว ก่อนยกโทรศัพท์มือถือที่จอส่องสว่างขึ้นโชว์เพื่อนทั้งสอง เบสท์กับฟินน์กลอกตาขึ้นฟ้า รำคาญโว้ย!!
“รีบรับไป๊”
ลูกหมูหัวเราะ กดรับสายเรียกเข้าตากคนนิสัยไม่ดี
“สวัสดีคับ!”
(“รับช้า”)
“เราราดซอสบนน้ำแข็งไสอยู่ ไม่ว่าง”
(“เหอะ! อยู่ไหน พี่มาถึงแล้ว เดี๋ยวไปหา”)
“อยู่ร้านน้ำแข็งไสชื่อว่า... รีบมานะครับ”
(“คิดถึงเหรอ?”)
“ต้องการคนจ่ายตังค์ คิคิ”
(“หึหึ เจอกัน”)
หลังจากวางสายไปนั้นเพียงไม่ถึงห้านาทีร่างสูงสมส่วนของทิวากาลก็เดินเข้ามา เพียงแค่เปิดประตูก็เรียกความสนใจจากคนในร้านได้แล้ว ด้วยความที่หน้าตาดีเป็นทุนยิ่งทำให้สาว ๆ มองตามตาไม่กะพริบ แถมยังเดินยิ้มเข้ามาอีก... ให้ตาย ทำไมทิวาชอบหว่านเสน่ห์ไปทั่วแบบนี้!
“ทำไมวันนี้พี่กาลหล่อ?” ฟินน์ทักทายด้วยคำถามหลังจากที่รุ่นพี่ผู้เป็นที่หมายปองของสาว ๆ นั่งลงแทนที่ของเบสท์
“พี่หล่อทุกวัน”
“มั่นหน้าจังเลย”
“ไม่จริง?”
“จริงคับ! ฮะฮ่า”
“จากที่หวานอยู่แล้วแม่งยิ่งไปกันใหญ่ รำคาญโว้ย!” เบสท์พูดพลางทิ้งช้อนลงในถาดโครมใหญ่ด้วยความหมั่นไส้และรำคาญ ตอนจีบกันก็เลี่ยนจะตายอยู่แล้ว พอเป็นแฟนแล้วยิ่งเลี่ยนยิ่งกว่าเดิมไปอีก แทบอยากจะแช่งให้เลิกกัน
“พบคนอิจฉาหนึ่งอัตราครับ”
“สัด! เดี๋ยวกูเอาถ้วยน้ำแข็งไสปาหน้า”
“อย่านะ! ยังกินไม่หมดเลย หมดก่อนค่อยปานะครับ”
“ห่วงแต่กิน”
“แน่นอน” ยักคิ้วให้คนนิสัยไม่ดี ทิวากาลสั่นหัว ยื่นมือไปปาดคราบที่เลอะมุมปากเล็กออกแล้วเอาเข้าปากตัวเอง จันทร์เจ้านิ่ง กะพริบตาปริบ ๆ หันหน้าหนีพร้อมกับแก้มใสที่ขึ้นสีแดงระเรื่อ
“ช่วงโปรโมชั่นป่ะพี่ ไม่ใช่พอเบื่อแล้วก็ทิ้ง อ้วน ๆ อย่างมันไม่มีใครเอาแล้วนะ” เบสท์ถามพลางชำเลืองตามองสามสาวโต๊ะข้าง ๆ ไปด้วย แหม พอพี่กาลมาล่ะหายปากดีเลยนะ
“นั่นสิ ทิ้งไปแล้วใครจะเอา งั้นไม่ทิ้งดีกว่า สงสาร” ทิวากาลพูดพลางเท้าคางหันหน้ามองเด็กแก้มกลมที่กำลังกินขนมหวานแก้มตุ้ย
ลูกหมูเชิดหน้าขึ้นเล็กน้อยก่อนแสยะยิ้ม “แล้วแต่ครับ จะทิ้งก็ทิ้ง เราไม่รั้ง”
“โอ้วววววววว เอาไงต่อพี่กาล”
“เดี๋ยวพี่รั้งเอง หึหึ”
“อ่อน ๆ หน้าอย่างพี่หาได้ดีกว่าไอ้หมูตั้งเยอะ ดูมันสิคะ อ้วนก็อ้วน เตี้ยก็เตี้ย เดินกับมันไม่อายคนอื่นแย่เหรอ”
“ช่างคนอื่นสิวะ สนทำไม ไม่เห็นจะเกี่ยวกัน นี่เรื่องของพี่ เสือก” เบสท์กับฟินน์แทบกรี๊ด หัวเราะชอบใจกับคำตอบ ทั้งคู่ก็เหลือบมองพวกโต๊ะข้าง ๆ ที่ตอนนี้มองกลุ่มเขาด้วยสายตาไม่ค่อยพอใจ “มีอะไร ใครมาว่าอะไรหรือไง?”
ลูกหมูไม่ตอบแต่ใช้สายตามองไปที่สามสาวโต๊ะข้าง ๆ แล้วไหวไหล่ ทิวากาลขมวดคิ้ว หันไปมองตามทิศที่ว่า เบสท์ที่อยู่ฟังตรงข้ามยื่นหน้าเข้าไปกระซิบรุ่นพี่สายรหัสตัวเองว่าเกิดอะไรขึ้นบ้างก่อนที่ทิวากาลจะมา
“หมดแล้ว! ไปกันเถอะ!” จันทร์เจ้าพูดขึ้นก่อนคนนิสัยไม่ดีจะลุกไปหาผู้หญิงกลุ่มนั้น ทิวากำลังโกรธ และอาจจะมีเรื่องกับผู้หญิงเอาได้ มันไม่ใช่เรื่องที่ต้องมาเสียเวลาด้วยเลยสักนิด
“เตี้ย!”
“ฮื่อ ไม่เอา อย่าเสียงดัง ไปกันเถอะครับ นะนะ”
“อย่างนี้ทุกที” ทิวากาลว่าอย่างหัวเสีย เขาตวัดตามองโต๊ะข้าง ๆ แต่ไม่มีใครสบตาเขาสักคน “มา!”
ลูกหมูเซไปตามแรงฉุดจากคนนิสัยไม่ดี เจ้าตัวกระเปี๊ยกดึงข้อมือตัวเองออก ไม่ทันที่ทิวากาลจะดุก็เปลี่ยนไปจับมือหนาเอาไว้แทน ไม่ชอบให้จับข้อมือ มันเจ็บ จับมือดีกว่า คิคิ
เราแยกกับฟินน์และเบสท์ เพราะสองคนนั้นไม่อยากมาด้วยเพราะรำคาญและเอียน เขาบอกแบบนั้น เราก็งง เอียนอะไรกัน...
“สอบเป็นไงบ้าง?” ทิวากาลเอ่ยถาม ตาคมหลุบมองเด็กข้าง ๆ ที่ใช้มือสองข้างประคองนมปั่นแก้วใหญ่ เด็กแก้มกลมกัดหลอดเล่นสักพักก่อนเงยหน้าขึ้นมาทำแก้มป่องแล้วจึงตอบ
“ยากมากเลย แต่เราทำได้นะ แต่ก็ยากอ่ะ”
“ทำได้ก็ดี ถ้าสอบผ่านจะเลี้ยงอาหารทะเล”
“จริงนะ! เราผ่านแน่ ๆ พี่เตรียมกระเป๋าฉีกเลย” เด็กน้อยยิ้มกว้างดีใจ ทิวากาลยิ้มเอ็นดูและใช้มือข้างที่กอดคอเด็กแก้มกลมยื่นไปลูบแก้มนิ่ม “คะแนนออกเมื่อไหร่?”
“ไม่รู้ครับ แต่เราผ่านแน่ ๆ นะ”
“มั่นใจขนาดนั้น? งั้นไปวันเสาร์นี้เลยป่ะ?”
เด็กแก้มกลมถอนหายใจทำหน้าเศร้า “วันเสาร์นี้ไม่ได้... เรามีนัดกับคุณลุงไปตกปลา”
“ฮะ!? พ่อเหรอ?” ลูกหมูพยักหน้า “ไปนัดกันตั้งแต่เมื่อไหร่วะ”
“วันนี้” เปลี่ยนไปถือแก้วเครื่องดื่มด้วยมือข้างเดียวแล้วล้วงเอาโทรศัพท์ออกมาส่งให้ทิวากาลอ่านข้อความที่ถูกส่งมาจากคุณสุริยะ
คุณลุงสุริยะที่ดุ ๆ แต่ใจดี
สอบเสร็จวันนี้ใช่ไหม วันเสาร์ฉันจะไปตกปลา เธอต้องไปกับฉัน 10h
“เหี้ยเหอะ ทำไมไม่บอกพี่วะ!”
“คุณลุงไม่ให้บอกนี่นา”
“เหอะ! แล้วจะไปที่ไหน?”
“ไปทะเล~ ทะเล้~ ทะเล~” ลูกหมูตอบเสียงสดใสและยิ้มแป้น “คุณป้าก็ไปนะครับ พี่กรด้วย พี่พินทร์อีก คุณป้าบอกว่าพี่มาศจะพาน้องไลลามาด้วยแหละ คิคิ”
ทิวากาลหน้าเหวอ สรุปคือไปกันทั้งบ้านใช่ไหม แล้วทำไมเขาถึงไม่รู้เรื่องวะ!!!!
“ฮี่ฮี่ พี่ไปด้วยกันไหมครับ?”
“ยังจะถาม ก็ต้องไปอยู่แล้วสิวะ แล้วนี่อะไร จะไม่เที่ยวกันไม่ชวนสักคำ”
“โอ๋ ๆ ไม่ร้องนะครับ~”
“กวนตีน ไปไกล ๆ เลย” ลูกหมูหัวเราะ ยกแก้มน้ำปั่นไปแตะแก้มทิวากาล บอกให้ไปไกล ๆ แต่กอดคอเราไว้เสียแน่นเลย ขี้เก๊กเอ๊ย!
“พี่ก็ถือโอกาสเลี้ยงอาหารทะเลเราตอนนี้เลยไง”
“กินอีกละ!”
“โธ่ เรากำลังโตนี่นา”
“เด็กห่าเอ๊ย!” ทิวากาลด่าไม่จริงจัง เขาบีบแก้มนุ่ม ๆ ด้วยความมันเขี้ยว ไอ้เตี้ยหัวเราะคิกคักอารมณ์ดีไม่มีแววโกรธเลยสักนิด “วันนี้ค้างที่คอนโดไหม?”
ลูกหมูสั่นหัวทันที “ไม่เอา เราจะกลับบ้าน คิดถึงหม่ามะ”
“ไม่คิดถึงพี่เหรอ?”
“ไม่อ่ะ อยู่กับพี่หลายวันแล้ว ปล่อยเรากลับบ้านเถอะ”
ช่วงก่อนสอบที่ต้องอ่านหนังสือหนัก ๆ ลูกหมูก็ย้ายของบางส่วนมาทิ้งไว้ที่คอนโดของทิวากาล เพราะจะให้คนนิสัยไม่ดีช่วยติวให้ และเมื่อถึงวันสอบก็นอนค้างที่คอนโดของทิวาด้วยเพราะต้องสอบแต่เช้า จะได้ไม่ต้องรีบมาก และไม่ต้องกลัวว่าจะไปสอบไม่ทัน น่าแปลกที่ไม่มีใครคัดค้านความเห็นนี้ของทิวากาลเลย พี่ฟ้าที่ว่าตึง ๆ ยังยอมให้มาอยู่กับทิวา งงอ่ะ งง ทำไมไม่หวงเราแล้ว เสียใจจัง ฮือ
“เราไปซื้อของไปเที่ยวดีไหม?”
“หือ? อยากซื้อเหรอ?”
“เปล่าคับ แค่อยากอยู่ด้วยนาน ๆ” พูดพร้อมช้อนตามองคนตัวสูง
ทิวากาลสูดหายใจลึก พยายามห้ามใจไม่ฟัดเจ้าเด็กชอบยั่วไม่รู้ตัวกลางห้าง ให้ตายเถอะ! มาพูดแบบนี้หากเขาสติแตกขึ้นมาจับปล้ำจะทำยังไง ช่วงนี้ยิ่งไม่ได้ปลดปล่อย ฮึ่ม! อยากฟัดเด็กโว้ย!!!!
“ไปซื้อของกันน้า~ ไม่ซื้อก็เดินดูก็ได้ นะนะ”
“อ้อนดิ”
“หนูอยากอยู่กับพี่”
ร่างสูงยิ้มกริ่ม ขยี้กลุ่มผมนุ่มแรง ๆ อย่างมันเขี้ยว อยากก้มไปกัดแก้มกลม ๆ นั่นสักที หรือไม่ก็บดจูบที่กลีบปากสีสดเล็ก ๆ ที่เอื้อยเอ่ยคำพูดแสนออดอ้อนนั้นออกมา
“วันนี้เราเจอตะวันด้วยแหละ” ลูกหมูพูดขึ้นขณะอยู่ในร้านเสื้อผ้า ทิวากาลชะงักไปทันทีและจ้องเด็กแก้มกลมเขม็ง
“ไปเจอมันได้ยังไง!?”
“ก็สอบเสร็จเรากะจะมาหาอะไรกินกับเพื่อน เลยบังเอิญเจอ แล้วตะวันก็ชวนไปทานข้าวด้วยกัน”
“แล้วก็ไปกับมันเนี่ยนะ!”
“อือ มีคนเลี้ยงข้าว ดีจะตาย~~”
“ไอ้เตี้ย!”
“ด่าเราอีกละ” ปากก็บ่น ทำหน้ายู่ใส่ด้วย มือก็จับเสื้อเชิ้ตสีฟ้าอ่อนตัวสวยทาบกับตัวของคนนิสัยไม่ดี
“ด่าตรงไหน ไม่ได้ด่าเลยเว้ย!”
“ด่า! พี่ชอบว่าเราเตี้ย!” ทิวากาลเลิกคิ้ว ดูซิ จะมามุกไหนอีก กูเตรียมปวดหัวก่อนเลย “เตี้ยมันต้องมาจาก ตัวเหี้ย แน่ ๆ เรามั่นใจ พี่ด่าเราอ่ะ เราเสียใจมากเลยรู้เปล่า ฮือ”
“ปัญญาอ่อน เตี้ยคือมึงเตี้ย ตัวเตี้ย ๆ สั้น ๆ เนี่ย มาจากตัวเหี้ยห่าอะไร!?”
“ขนาดคำว่า เตง ยังมากจาก ตัวเอง เลย เตี้ย ก็ต้องมาจาก ตัวเหี้ย สิ ย้าย ต เต่าไปด้านหลังไง พี่ด่าเรา แถมเมื่อกี้ยังเรียกเราว่ามึงอีก โป้ง! เสื้อซื้อให้เราสองตัวเลย”
“ตรรกะอะไรวะ”
“ไม่รู้แหละ! ไม่งั้นเราจะบอกคุณลุงว่าพี่ด่าเรา” เฮ้ย! นี่พัฒนาถึงขั้นจะฟ้องพ่อเขาเลยเหรอ ไอ้เด็กนี่ชักจะมากไปละ เดี๋ยวกลับห้องเจอดีแน่!
“เออ ๆ ไปเลือกมา เลือกให้ด้วย”
“ได้เยยยยยยยย~~”
อยู่ร้านนั้นเกือบยี่สิบนาทีก็ได้เสื้อมาคนละสองตัว ของ ของทิวากาลเป็นเสื้อเชิ้ต ส่วนของจันทร์เจ้านั้นเป็นเสื้อยืดสกรีนลายน่ารัก แวะซื้อกางเกงขาสั้นอีกคนละสองตัว โดยทิวากาลเป็นคนจ่ายยยยยยย จันทร์เจ้า is happy คิคิคิ
“น่ารักไหม?” หมุนตัวไปถามคนที่ยืนอยู่ด้านหลังหลังจากวางหมวกสีแพนโทนปักลายน่ารักเล็ก ๆ ตรงกลางลงบนศีรษะ
ทิวากาลพยักหน้าเป็นคำตอบ อยากบอกว่าจะทำอะไรก็น่ารักทั้งนั้นแหละ แต่เดี๋ยวมันจะได้ใจ ลูกหมูยิ้มกว้าง หมุนกลับไปส่องกระจก เมื่อพอใจแล้วก็หมุนปีกหมวกไปไว้ด้านหลัง เลือกอีกใบซึ่งมีลักษณะเดี๋ยวกันแต่เป็นสีดำเพื่อให้ทิวากาล เจ้าตัวเล็กเดินเข้าไปหา สวมหมวกให้คนตัวสูง ปรับสายให้พอดีกับศีรษะ
ถอยออกมามอง กอดอกคิ้วขมวดทำหน้าครุ่นคิด เคาะแก้มตัวเองเบา ๆ ก่อนยื่นปลายนิ้วไปปัดผมบางส่วนที่ปรกหน้าคมออก จัดหมวกใหม่อีกครั้งแล้วถอยกลับไปมองอีก ทิวากาลยืนนิ่งให้เด็กน้อยเล่นสนุกกับการจับเขาลองนู่นลองนี่ หากเป็นคนอื่นได้โดนไล่ตะเพิดไปไกลตั้งแต่คิดจะเข้ามาแตะตัวเขาแล้ว
“ไม่หล่อเหรอ?”
“หล่อ”
“ทำหน้าเครียดทำไม?”
“เครียดเพราะหล่อ คนมองเยอะแยะเลย งื่ออออ” เด็กบ้า... ทิวากาลยกยิ้มขยี้ผมนุ่มเบา ๆ เด็กแก้มกลมยังทำหน้ายุ่ง เขาหันไปมองกระจก หล่อห่าอะไรวะ ก็ปกติ มันน่าเครียดตรงไหนเนี่ย แล้วคนก็มองเขาเป็นปกติอยู่แล้วป่ะ เกิดหวงขึ้นมาหรือไง
น่ารักวะ
“แง่ง ๆ” ถอดหมวกจากหัวทิวากาลออกแล้วจัดผมให้ใหม่ ก่อนเดินผ่านคนตัวสูงไปที่แคชเชียร์แล้วจัดการชำระค่าหมวกด้วยเงินของตัวเอง ลูกหมูส่งถุงหมวกให้ทิวากาลซึ่งข้างในมีหมวกสีดำอยู่ใบเดียว เพราะอีกใบอยู่บนหัวของเจ้าตัวเอง เด็กขี้เห่อ แท็กก็ไม่แกะ
“อุ๊ย พี่กาล ไม่เจอกันนานนะคะ” ทั้งสองหยุดเดินเมื่อมีคนมาดักตรงหน้า ทิวากาลเลิกคิ้ว และจันทร์เข้ามุ่นคิ้ว ใครวะ... “จำแพรไม่ได้เหรอคะ? แหม ไม่เจอกันนานจนลืมแพรเลยเหรอคะ?”
สาวเจ้ายิ้มหวาน ส่งสายตายั่วยวน ทิวากาลและจันทร์เจ้ามองหน้ากัน แพรไหนวะ เขาพยายามนึกแล้วว่ามีคนรู้จักชื่อแพรหรือเปล่า แต่ก็นึกไม่ออก
“พี่กาลจำแพรไม่ได้เหรอคะ? ตอนนั้นเรายังสนุกด้วยกันอยู่เลย แพรคิดถึงพี่กาลนะคะ” หญิงสาวกรีดนิ้วบนลำแขนแกร่ง เพียงไม่นานก็ถูกทิวากาลปัดออกและมองด้วยสายตาไม่พอใจ เธอหน้าเสียแต่ก็ยังปั้นหน้ายิ้ม
“ไม่รู้จัก ไปเถอะเตี้ย” ทิวากาลบอกกับแพร ก่อนจะดันไหล่เล็กให้ออกเดิน
“เดี๋ยวสิคะพี่กาล ถ้าคืนนี้พี่กาลมาหาแพรอาจจะจำแพรได้นะคะ”
“อย่ามายุ่งกับฉัน”
“ใจร้ายจังเลยค่ะ ทั้ง ๆ ที่แพรคิดถึงพี่กาลมากแท้ ๆ เราก็เข้ากันดีไม่ใช่หรือคะ?”
ลูกหมูขมวดคิ้วเป็นปม มองผู้หญิงที่กำลังพูดอยู่อย่างพิจารณา ต้องเป็นคนยังไงเหรอ ถึงจะมาพูดอะไรแบบนี้ต่อหน้าผู้ชายในที่สาธารณะแบบนี้ ไม่อายบ้างเลยหรือไง เป็นผู้หญิงแท้ ๆ หน้าตาก็ดีไม่น่าสิ้นคิดแบบนี้เลย แย่จัง
“มองหน้าพี่แบบนั้นมีอะไรหรือเปล่าคะ!?” เธอกระแทกเสียงถามจันทร์เจ้า ลูกหมูกดยิ้มก่อนส่ายหน้า
“เปล่าครับ”
“น้องชายพี่กาลเหรอคะ หน้าไม่เหมือนกันเลย”
ยุ่งจัง เรื่องของตัวเองหรอ ก็ไม่ใช่ จันทร์เจ้ายื่นมือไปกระตุกชายเสื้อทิวากาล ร่างสูงโอบแขนกอดคอแฟนเด็กเอาไว้แล้วพาเดินออกมาตรงนั้นโดยไม่สนใจเสียงร้องเรียกของหญิงสาวที่เขาไม่รู้จักนั่นอีก หากจะไปก็ไม่เลย ไม่ต้องสนใจให้มากความ เสียเวลาแล้วยังเสียอารมณ์อีก
“อยากได้อะไรเพิ่มอีกไหม?” ถามคนข้าง ๆ เด็กน้อยทำหน้าครุ่นคิดแล้วพยักหน้า ทิวากาลเลือกที่จะไม่พูดถึงเรื่องเมื่อสักครู่ มันไม่มีความจำเป็นอะไร ในเมื่อเด็กแก้มกลมไม่ได้สนใจ เขาเองก็จะไม่สนใจ แต่ถ้าหากเด็กแก้มกลมมีคำถาม เขาก็พร้อมจะอธิบาย
“ไม่รู้อ่า... พี่อยากได้อะไรไหมครับ?”
“ไม่มีว่ะ ที่บ้านน่าจะมีครบหมดแล้ว”
“งั้นจัดกระเป๋าก่อนไหม? ถ้าขาดอะไรค่อยหาซื้อ ยังเหลือเวลาอยู่ น่าจะทันนะครับ”
“อือ เอาแบบนั้นแหละ ไม่ซื้อของแล้วจะไปไหนต่อ?”
“กลับบ้าน~”
“ไหนใครบอกว่าอยากอยู่ด้วยนาน ๆ วะ”
“ตอนนี้ไม่อยากอยู่แล้ว” พูดแล้วทำหน้าบึ้ง
“เป็นอะไร?”
“เปล่าคับ เราเหนื่อยแล้ว อยากกลับบ้าน”
“พูดมา เป็นอะไร”
“กลับบ้าน จะกลับบ้าน” เมื่อแฟนเด็กเริ่มงอแงสิ่งที่ต้องทำตอนนี้คือตามใจไปก่อน เขาคว้ามือเล็กมือกุมไว้แล้วพาออกจากห้างไปที่ลานจอดรถ
ทิวากาลเลือกที่จะกลับคอนโด ถ้ายังคุยกันไม่รู้เรื่องไม่มีทางที่เขาจะปล่อยเด็กแก้มกลมกลับบ้านแน่นอน หันไปมองเด็กที่หน้าบึ้งอยู่ข้าง ๆ ดูก็รู้ว่าไม่พอใจอะไรบางอย่าง ไม่ใช่เหนื่อยอย่างที่เจ้าตัวบอกหรอก เด็กแก้มกลมอารมณ์ดียิ้มแย้มกวนประสาทได้ปกติ จนกระทั่งผู้หญิงคนนั้นเข้ามาทัก เด็กน้อยก็เงียบไป พูดน้อยแล้วยังทำหน้าบึ้งปากคว่ำแทบจะตลอดเวลา
“โกรธเพราะพูดหญิงคนนั้นใช่ไหม?” ทิวากาลถาม มองหน้าเด็กแก้มกลมนิ่งก่อนหลุบสายตาไปมองมือเล็กที่บีบกันอยู่ “พี่ไม่รู้จักด้วยซ้ำว่าเขาเป็นใคร”
“มีเยอะจนจำไม่ได้เหรอ...”
“เตี้ย”
“เราขอโทษ เราไม่อยากเป็นแบบนี้นะ แต่มัน...” ลูกหมูกลืนน้ำลายลงคอ ค่อย ๆ หันหน้าไปสบตากับคนนิสัยไม่ดี “ก่อนที่พี่จะมา ฟินน์ก็บอกว่าหนึ่งในสามคนที่นั่งโต๊ะข้าง ๆ เราที่ร้านน้ำแข็งไสก็เป็นคนที่พี่เคยอะไร ๆ จากนั้นไม่กี่ชั่วโมงก็มีคนเข้ามาทักแล้วพูดทำนองนั้นอีก...”
“......”
“เราต้องเจอแบบนี้ไปถึงเมื่อไหร่เหรอ?”
“จะให้กลับไปแก้ยังไง ใครจะไปรู้ว่ามันจะเป็นแบบนี้”
“เราไม่ได้ให้พี่แก้อะไร เรารู้ว่ามันคืออดีตและตอนนั้นพี่กับเราไม่ได้รู้จักกัน แต่เราไม่ชอบ... ไม่ชอบที่ต้องมีใครมาทักมาคุยกับพี่แบบนี้ เราแค่ไม่ชอบ” ทิวากาลรั้งเอวแฟนเด็กให้มานั่งตัก โอบศีรษะกลมให้ซบที่ไหล่ จันทร์เจ้าเองก็โอบแขนกอดคอทิวากาลเอาไว้
“ขอโทษ”
“.......”
“ขอโทษครับ” กดจูบลงที่ข้างแก้มนิ่มแผ่วเบา “พี่กลับไปแก้อดีตไม่ได้แล้ว แต่ในอนาคตมันจะไม่มีอีก”
“พี่อย่ารำคาญเรานะ”
“ใครจะไปรำคาญ”
“เรางี่เง่า เราไม่ได้อยากเป็นนะ มันเป็นแบบนี้เอง”
“หึหึ งี่เง่ามาเลย เดี๋ยวรับมือเอง” เด็กแก้มกลมผละออกจากไหล่ ขยับลงจากตักไปนั่งข้าง ๆ มือเล็กทั้งสองโอบแก้มของทิวากาลเอาไว้ “หึงพี่ใช่ไหม?”
เด็กน้อยพยักหน้า “อือ หวงด้วย ไม่ชอบที่เขามาพูดแบบนั้น พี่เป็นของเรานะ!”
“ชักอยากให้มาทักแบบนี้เยอะ ๆ แล้วแฮะ”
“ฮือ!!! ไม่ได้นะ!!!”
“ชอบว่ะ น่ารักนะเราอ่ะ หวงพี่ด้วย”
“ก็พี่เป็นแฟนเรา”
“โว้ย!!! มาฟัดทีดิ๊! ทำไมทำตัวน่ารักแบบนี้วะ”
“อือ!! หยุดน้า หน้าเราช้ำหมดแล้ว!”
“ไม่หยุด ใครบอกให้ทำตัวน่ารัก ต้องโดนฟัดแบบนี้แหละ มานี่เลย!”
“เราน่ารักเอง เราไม่ได้ทำสักหน่อย ปล่อยเรา ปล่อยเรา~” ลูกหมูพยายามดิ้นให้หลุดจากการถูกรัดและพยายามเอียงหน้าหนีจากริมฝีปากซน ๆ ของทิวากาลด้วย โอ๊ย! หน้าเราเปื้อนน้ำลายหมดแล้วนะ บัสเตอร์ ฮันเตอร์ยังไม่ขนาดนี้เลย บอกให้หยุดก็เชื่อฟังด้วย ทำไมทิวาไม่เชื่องเหมือนทูเตอร์บ้างอ่ะ โกรธ!
“ถ้าไม่หยุดเราถีบพี่จริง ๆ นะ”
จุ๊บ จุ๊บ จุ๊บ
อืม... ถือว่าเตือนแล้ว แต่ทิวาไม่ฟังเอง เพราะฉะนั้นแล้วจะมาว่าเราไม่ได้นะ ทิวากาลเห็นว่าเด็กแก้มกลมไม่ขัดขืนจึงผละออกมาดูบ้าง พอมองไปเห็นเท้าเล็ก ๆ ที่ยกขึ้นมาเท่านั้นแหละ... หึ คิดจะถีบเขาจริง ๆ งั้นเหรอ
“หนัก ออกไปเลย”
“ไล่จริง ๆ เมื่อกี้ใครเกาะเป็นลูกลิง หืออออ”
“ก็พี่นั่นแหละดึงเราไปกอดเอง ยังจะมาว่าอีก”
“หึหึ” แกล้งงับแก้มนิ่มเข้าปาก “มาถ่ายรูปกัน”
เด็กตัวขาวกอดอกทำหน้าบึ้งและมองไปทางอื่น ทิวากาลส่ายหน้าเบา ๆ ขยับเข้าไปใกล้ ยกแขนข้างหนึ่งโอบไล่เล็กเอาไว้ และอีกข้างถือโทรศัพท์ เขายื่นหน้าเข้าไปใกล้จนปลายจมูกชนกับแก้มนุ่ม จันทร์เจ้าตกใจหันกลับมามอง ทำให้ปลายจมูกของทั้งคู่ชนกัน และในตอนนั้นเสียงชัตเตอร์ก็ดังขึ้นมาพอดี....
tiwathana มีแฟนแล้ว แฟนหวงมากด้วย @jjindahouse
TBC
มาแล้ววววววววววววววววว
ขอโทษที่หายไปนานจ้าาาาา ฮือออออออ .ก้มหน้าสำนึกผิด
อาจจะมีคำผิดอยู่นะคะ ถ้าเจอรบกวนบอกด้วยนะคะ ; w ;
กะจะอัพตั้งแต่เมื่อวาน แต่เมื่อวานไปวัดมาค่ะ กลับมาถึงบ้านคือหลับตั้งแต่บ่ายสองจนหกโมงเย็นก็เลยไม่ได้อัพ
(ประมาณหนึ่งทุ่มถึงห้าทุ่มเวลาไทย)
ความก็แย่ละคือหลังจากกลับจากวัดอีนี่โดนหวัดมาเซย์ไฮ ส่วนวันนี้ก็เป็นไข้เฉยเลย ฮือ ทรมาน TwT
ขอบคุณทุกท่านที่แวะเข้ามาอ่านนะคะ ไว้เจอกันตอนหน้าเด้อ บั๊บบัย
♥
ขอฝากนิยายเรื่องใหม่ด้วยนะคะ เป็นเรื่องราวของเจ้าเด็กปีศาจค่ะ
• ค ว า ม จ ริ ง ใ จ • (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55984.0)
-
ต้องทำใจ คนหล่อย่อมมีอดีตเยอะ
จันทร์เจ้าหึงน่ารัก
-
งือออ อยากขโมยลูกหมูมาไว้บ้านสักคืน น่าฟัดจริงๆเลย
-
ทิว๊าาาา เดี๋ยวก็โดนพี่ฟ้าสับคอขาด ฮ่าๆๆ น่ารักมากเลยค่ะ
-
:ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1:ฮิ้วววววว แฟนหวงมากมาก ตายแล้วค่าาาาาาาาาาา ยอมใจทิวากาลเราไม่คิดว่านางจะมุ้งมิ้งขนาดนี้ น้องน่ารักมากมั้ย โอ่ย...อิจฉาาาาาา :katai1: :katai1:
-
โอ๊ย ลูกหมูทำไมน่ารักแบบนี้ :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
มีความน่ารักกก :katai1: ชอบบ
รอตอนหน้านะครับบบบ :L2:
-
:m3: :m3: แคปชั่นทิวาน่าร๊ากกกกก
-
จันทร์เจ้าทำไมน่ารักแบบนี้
ยิ่งเวลาพูดว่าหนูนะ โอ๊ยยย
:o8:
-
ลูกหมูหึงน่ารักอ่ะ แล้วแบบนี้พี่กาลจะทนได้นานแค่ไหนเนี่ยยยยย :ling1: :ling1:
-
มีหึงเว้ยเฮ้ย
-
o13
-
มีความหึงนะเนี่ย!
-
:L2: :pig4:
หายป่วยไวไวนะ ที่นู่นหนาวหรือยัง
-
ยอม!!
-
พี่กาลน่ารักมากๆ รักลูกหมูสุดๆ ใครหน้าไหนทำลูกหมูเสียใจโดนเหวี่ยงหมด
-
ถึงจะหึงหวงแต่ก็ยังพูดจากันเข้าใจเนอะ
เอาแล้ว ทิวา ตกกระป๋องอย่างสมบูรณ์ เขาจะหนีไปเที่ยวทิ้งทิวาไว้แหละ 555
-
เจเจขาลูก เตี้ยไม่ได้มาจากคุณเหี้ยนะคะ หนูต้องทำความเข้าใจใหม่นะคะลูก 555
-
ลูกหมูน่ารักจริงๆๆอย่างนี้ทิวาจะอดทนได้ถึงเมื่อไหร่กัน
-
อยากฟัดลูกหมูบ้าง~~~
-
ต้องทำยังไงถึงจะได้ลูกหมูมาฟัดที่บ้านบ้าง ฮืออออ
-
น่าร้ากกกกก อ่านแล้วมีความสุขจัง ขอบคุณค่ะ :heaven
-
แคพชั่นสุดท้ายนั้น หมั่นไส้ได้มั้ย?
#มีความอิจ!555
ปล.๑ คำผิดค่อนข้างเยอะกว่าทุกตอนนะคะ แต่เข้าใจได้น่าจะเบลอจากเป็นไข้
ปล.๒ หายป่วยไวไวน้าาา :กอด1:
-
:pig4: :pig4:
-
ชะนีอย่างแพร มีอย่างนี้จริงๆเหรอ :katai1: :katai1: :katai1:
พูดเรื่องอย่างว่าโจ๋งครึ่ม ถึงเนื้อถึงตัว
ลูกหมู คุมสติดีมาก มั่นหน้า ไม่สนใจ
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ลูกหมูหึงน่ารักจังเลยยยยยย :กอด1:
-
:heaven เขิน
-
ลูกหมูหึงได้น่ารักมาก :mew1: :mew1:
-
แคปชั่นโดนอ๊ะ
-
มีคำพูดอยู่ในหัวหนึ่งประโยค
อิจฉาโว๊ยยยยยยยยยยยยยยยยย
-
ลูกหมูของแม่
สถาปนาตัวเองเป็นแม่ 555555
เด็กคนนี้มันน่าฟัดจริงๆ
เห็นใจทิวาค่ะ อย่ใกล้แต่ก็ทำอะไรไม่ค่อยได้ 555
ขอบคุณคนเขียนนะคะ
-
แคปชั่นโดนใจ
อยากเห็นรูปมั่งจังเลยยยย
ลูกหมูของพี่น่ารักกก
ทิวาทิ้งไม่ลงหรอก
-
โอ้ยยย ลูกหมูน่ารักอ่ะ
แบบนี้ทิวาจิไปไหนรอด
-
น่ารักอ่ะ
-
ทิวาทั้งรักทั้งหลงแล้วเนี่ยยยยนน ลูกหมูน่าร๊าก
-
อดีตที่ไม่สามารถกลับไปแก้ไขได้
-
งี้เง่าไปเลยค่ะเจเจ
พี่ทิวาชอบบบ หึงพี่ อ้อนพี่แบบนี้
พี่จะไปไหนรอด
-
อดีตก็คืออดีตมันแก้ไขไม่ได้แต่ตอนนี้พี่ทิวากำลังทำปัจจุบันอย่างดีที่สุด เชื่อใจกันมากๆ ทุกอย่างมันจะเล็กน้อยมากถ้าทั้งสองคนยืนยันจะเชื่อใจและจับมือกันข้ามผ่านมันไป
ยูกหมูนี่มันน่ารักจริงๆ ชอบตอนที่โดนนินทาแล้วทำเหมือนไม่รู้เรื่องแต่ประโยคที่ออกมานี่เจ็บยังลิ้นปี่เลยแหละ สมเป็นเจเจเบอร์หนึ่งจริงๆ
พี่ทิวาคือน่ารักเรื่องอะไรที่เกี่ยวข้องกับลูกหมูไม่ว่าด้วยเรื่องอะไรจะเล็กจะใหญ่พี่ทิวาไม่เคยปล่อยผ่านชอบมากตรงจุดนี้ ตอนง้อน้องก็โคตรจะดีอยากให้จันทร์เจ้างอนบ่อยๆ เราฟินจังเลย ตอนถ่ายรูปก็น่ารักมีแฟนแล้ว แฟนหวง ทำไมดีขนาดนี้
-
จันทร์เจ้าน่ารักมากเลยยย อยากได้มาฟัดบ้าง พี่กาลขอยืมจันทร์เจ้า1วันค่ะ 乀(ˉεˉ乀)
-
:pig4:
-
คิดถึงจันทร์เจ้าคิดถึงทิวารบกวนมาต่อด้วยค้าบบบ
-
มนุษย์แฟนเด็ก
36
มีความเป็นผู้ใหญ่ใจต้องนิ่ง
“สวัสดีค้าบ~” คนตัวเล็กเอ่ยทักทายเสียงสดใสพร้อมยกมือไหว้คนที่เปิดประตูให้ ในช่วงเช้าของสุดสัปดาห์ ลูกหมูเดินยิ้มอารมณ์ดีเข้าไปในบ้านหลังใหญ่ เอ่ยทักทายและยิ้มแย้มให้ผู้คนที่เดินผ่านอย่างเป็นกันเอง ก่อนจะเดินไปยังห้องครัวเพื่อตามหาเจ้าของบ้านตามที่สาวใช้คนหนึ่งได้บอกไว้
“สวัสดีตอนเช้าครับคุณป้า ทุกคนด้วยครับผม~”
“อ้าว หนูจันทร์เจ้า มาแต่เช้าเชียว”
“หนูตื่นเต้น!” คุณรัตติกาลแย้มยิ้มเอ็นดู หากมือเธอไม่เปื้อนล่ะก็เธอจะหยิกแก้มยุ้ย ๆ นั่นสักทีสองทีด้วยความเอ็นดู “คุณป้าทำอะไรอยู่เหรอครับ?”
“อาหารเช้าจ้ะ แล้วก็ของทานเล่นบนรถ”
“อู้หูย! น่าทานจังเลย ให้หนูช่วยไหมฮะ?”
“หนูทำอาหารเป็นเหรอจ๊ะ?”
“เป็นคับ!” ตอบรับขันแข็ง มองวัตถุดิบสำหรับทำอาหารตาวาว งานนี้ได้ทานของอร่อยอีกเพียบแน่เลย!
แค่คิดหัวใจก็ฟูฟองคับอก
“ทานข้าวเช้ามาหรือยังจ๊ะ? ทานก่อนแล้วค่อนมาช่วยป้าดีกว่าเนอะ”
“หนูทานจากบ้านคุณย่ามาแล้วนิดหน่อยครับ สำรองพื้นที่มารอทานที่นี่ด้วย คุณป้าลำดวนทำอาหารอร่อยที่สูดดดดดดด~~~” ตอบคำถามคุณรัตติกาลฉะฉาน ก่อนหันไปอ้อนคุณป้าลำดวนผู้ซึ่งเป็นหัวหน้าแม่ครัว คนถูกชมยิ้มชื่นใจ ดีใจที่คนทานชอบอาหารที่ทำ
“แหม ช่างอ้อนจริงเชียวนะคะ คุณหนูอยากทานอะไรเดี๋ยวป้าลำดวนคนนี้จะทำให้”
ลูกหมูยิ้มแฉ่งตากลมโตวาววับเป็นประกาย “จริงเหรอฮะ!? ว้า แย่จัง หนูคิดไม่ออกเลย...”
“ไว้คิดออกแล้วมาบอกป้านะคะ”
“ได้คับ!”
รับคำขันแข็ง ระหว่างที่ช่วยเหลือจับของในครัวก็พูดคุยไปด้วย
“พี่ทิวายังไม่ตื่นเหรอครับ?”
“ยังหรอกจ๊ะ พี่น้องบ้านนี้ค่อนข้างตื่นสายนะ” ลูกหมูมองนาฬิกาบนข้อมือ ตอนนี้เพิ่งเจ็ดโมงนิดหน่อย... “ถ้าหนูอยากไปหาพี่เขาก็ขึ้นไปข้างบนเลยนะคะ ป้าฝากปลุกด้วย”
“หนูช่วยคุณป้าก่อนดีกว่าฮะ เสร็จแล้วค่อยขึ้นไป”
เพราะป่าป๊ะกับหม่ามะเคยบอก อย่าทำอะไรครึ่ง ๆ กลาง ๆ ถ้าลงมือทำแล้วก็ทำให้เสร็จ ดังนั้นเมื่อช่วยคุณป้าเตรียมอาหารเช้าแล้วจันทร์เจ้าถึงได้ขอตัวออกมา
เปิดประตูเข้าไปเบา ๆ ถึงเคาะเจ้าของห้องก็ไม่ออกมาเปิดให้อยู่ดี ตากลมกลอกมองรอบห้อง ห้องนอนของนิสัยไม่ดียังเป็นเหมือน ทุกอย่างถูกวางเอาไว้ที่เดิมไม่เปลี่ยนแปลง แต่มีอย่างหนึ่งที่ถูกนำมาตกแต่งเพิ่มใหม่จากครั้งที่แล้วที่เคยมา จันทร์เจ้ายิ้มตาหยีเมื่อมองไปที่กรอบรูปบนโต๊ะข้างเตียง มันเป็นรูปคู่ของเราในกรอบรูปสีขาว ตอนแรกก็ตกใจ ไม่คิดว่าทิวากาลจะทำอะไรแบบนี้ หลังจากหายตกใจก็เขินย้อนหลังให้คนนิสัยไม่ดีได้ล้อ
ย่องเบา ๆ ไปใกล้เตียง มองคนที่หลับตาพริ้มหายใจเข้าออกสม่ำเสมอแล้วไม่อยากปลุก ถือเป็นบาปอย่างหนักเลยนะหากปลุกคนที่กำลังนอนอยู่ ถ้าอยากมีแต้มบุญเยอะ ๆ ก็อย่าทำกันล่ะ... แต่จริงใจบาปหนาและแต้มบุญเหลือน้อยเพราะชอบปลุกลูกหมูอยู่บ่อย ๆ นิสัยไม่ดีเลยจริง ๆ ลูกหมูนั่งคุกเข่าที่ลง เกยคางไว้ที่ขอบเตียงแล้วมองหน้าคนหลับ
ทิวากาลหล่อจังเลยน้า... ดูสิ ตอนหลับก็มีเสน่ห์ไปอีกแบบ เสน่ห์เหลือล้นจนละสายตาไม่ได้ ทั้งคิ้วเข้ม ๆ ขนตาเป็นแพยาว จมูกโด่ง ริมฝีปากหยักเป็นกระจับ ยื่นมือออกไป แตะปลายนิ้วบนผิวแก้มทิวากาลแผ่วเบา เมื่อนิ้วสัมผัสโดนแก้มลูกหมูก็สะดุ้ง แอบหัวเราะตัวเอง ก่อนควักโทรศัพท์มือถือออกมาแล้วเข้าไปที่กล้องถ่ายรูป ถ่ายภาพคนหลับไว้แบล็คเมล์
jjindahouse × Sleeping prince × ถ้ายังไม่ตื่นจะทิ้งให้เฝ้าบ้าน
teamchantiwa จูบปลุกเลยค่ะลูก จูบเลยยยยยยย
itsmic ทิ้งเลย ทิ้งมัน!!!
charissa_cp ทิ้งมันเลยค่ะชับบี้ ทิ้งมานนนน
tankthag_ ปล่อยมันครับ แล้วเราไปเที่ยวกัน
mnnnxn ดึงขนจมูกเลยน้องจิ๋วววว
wavewavewave ไอ้แรด! เข้าห้องผู้ชาย!
jin9jai @phloengfa_ @jjaochiwan
+ อูยยยยย เสิร์ฟความฟินแต่เช้า
+ ยังไม่นอนแต่ตอนนี้หายง่วงเลย จันทิว้าาาาา *เสียงสูง*
+ พี่กาลตอนหลับโคตรงานดี ฮือออ อยากได้
+ ให้เธอได้กับเขาแล้วจงโชคดีอย่ามีอะไรให้เสียใจ ร้องไห้ing
+ โอ้โห งานออริจินัล งานลิมิเต็ด งานชิ้นเดียวในโลก งานพรีเมียม
itsthebest เพิ่งเคยเห็นหมูกลายร่างเป็นแรด
finnif เพิ่งเคยมีหลัวหรอคะ อวดจังเลย ลำไยยยยย
phloengfa_ ปุ่มรีพอร์ตสแปมอยู่ตรงไหนครับ?
ลูกหมูหัวเราะขำ คนสุดท้ายมาพีคสุด เช้าขนาดนี้ทำไมยังตื่นมาคอมเม้นต์กันได้อีก แล้วจริงใจสิ แท็กไปหาพี่ฟ้ากับน้าเจ้า ฮึ่ย ๆ เจ้าคนกบฏ! เก็บโทรศัพท์วางไว้ที่โต๊ะ ต้องปลุกทิวาละ ขี้เกียจมองแล้ว!!!
“พี่ทิวาตื่นได้แล้ว~~~”
เงียบ...
“ทิวาครับ!”
เพิ่มระดับเสียงขึ้นมาอีก แต่ก็ยังคงเงียบ...
ยื่นมือไปเขย่าตัว คนตัวสูงพลิกตัวหนี แต่ยังไม่ลืมตาตื่น ลูกหมูหน้ามุ่ยขึ้นไปนั่งทับขาตัวเองบนเตียงกว้าง
“ทิวากาล! ตื่นได้แล้วนะ!”
“อื้อ...”
“หลับอะไรนานจัง ตื่น ตื่น ตื่นนนนนน!”
“อย่ากวน”
“ตื่นแล้วก็ลุกสิ ไปอาบน้ำได้แล้ว~~”
“หลับอยู่...”
“หลับแล้วพูดได้ไงอ่ะ” ลูกหมูข้ามตัวทิวากาลเพื่อไปอีกฝั่ง ก้มหน้าลงจนเกือบชิดกัน ตอนนี้คนนิสัยไม่ดีก็เหมือนคนหลับปกติ แต่คนหลับที่ไหนเขาพูดตอบโต้กันแบบนี้เล่า! ตื่นสิ ตื่นนนนนนนน
“อือ! อยากหลับก็หลับเลย เราจะไปปลุกพี่กร!”
หมับ!
แค่ขยับตัวเพียงนิดเดียวข้อมือก็ถูกคว้าเอาไว้ ทิวากาลลืมตาขึ้น จ้องเด็กแก้มกลมเขม็งด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง ความง่วงยังมีให้เห็นแต่ก็ทำเอาลูกหมูกลืนน้ำลายอึกเพราะหน้าดุ ๆ ของคนนิสัยไม่ดี
“จะไปไหนนะ?”
“ไปปลุกพี่ กะ....กาลครับ” ปิดท้ายด้วยการยิ้มหวาน แต่ทิวากาลยังทำหน้าดุอยู่ เจ้าหมูส่งนิ้วไปเกลี่ยคิ้วเข้ม
“ไปอาบน้ำ”
“.......”
“งั้นนอนเหอะ เราไม่กวนแล้ว” ปลดมือหนาออกแล้วไถลไปนั่งที่ขอบเตียง
ก็แล้วแต่ อยากนอนก็นอนไปเลย ไม่กวนก็ได้ ฮึ่ย!
ทิวากาลยื่นมือไปดึงเสื้อของเด็กขี้งอนเอาไว้ก่อนกลิ้งเข้าไปหา โอบแขนกอดเอวจากด้านหลังและซบหน้ากับผิวนุ่มนิ่มของเด็กแก้มกลม จันทร์เจ้ายังไม่ได้พูดอะไร มือก็กดโทรศัพท์เล่นไปด้วย
“งอนเหรอวะ”
“เปล่า... ก็พี่จะนอน เราเลยไม่กวนไง”
ร่างสูงหัวเราะในลำคอ ลุกขึ้นนั่งซ้อนหลังเด็กตัวนิ่มก่อนเกยคางบนไหล่เล็ก
“ไม่นอนแล้ว หันมาคุยกันหน่อยดิ”
“เราไม่ว่าง คุยกับตะวันอยู่”
“เตี้ย!!!!” ลุกหมูผุดตัวจากอ้อมกอดอุ่นของคนนิสัยไม่ดี แลบลิ้นใส่คนที่ทำหน้าโหดแล้ววิ่งปรู้ดออกจากห้องไป ทิ้งให้ทิวากาลหัวเสียอยู่คนเดียว
หลังจากอาบน้ำแต่งตัวเรียบร้อยแล้วทิวากาลจึงลงมาข้างล่าง เจอเจ้าเด็กแก้มกลมวอแวอยู่กับทินกรยิ่งโมโห เขาเดินเข้าไปแทรกระหว่างทั้งสองคน ทินกรส่ายหน้ากับความหวงของน้องชายแล้วยอมผละออกไปแต่โดยดี ปล่อยให้ตีกันไปแล้วกัน
“เรียบร้อยหรือยัง?” คุณสุริยะถามคนงานที่จัดข้าวของใส่รถตู้คันใหญ่ โดยมีเด็กตัวกลมนั่งมองอยู่บนขั้นบันไดด้วยตาวาว ๆ ในมือซ้ายมีจานผลไม้ ส่วนมือขวานั้นถือส้อมเป็นอาวุธประจำกาย
“มานั่งทำอะไรตรงนี้”
แหงนหน้ายิ้มแฉ่งให้เจ้าของคำถาม “หนูเหงา”
“หือ”
“ทิวาชอบแกล้งหนู หนูเลยออกมาข้างนอก แต่ออกมาแล้วหนูก็เหงา”
“กลับเข้าไปข้างในสิ”
“พี่ทิวากับพี่กรจะแกล้งหนู” ทำหน้าหงอยมองคุณลุง “คุณลุงเล่นกับหนูหน่อย หนูเหงา”
“เฮ้อ ไป ๆ เข้าบ้านไป”
“คิคิ” ลูกหมูกระโดดไปเกาะแขนคุณสุริยะแล้วจึงเดินเข้าบ้านและคุยกันเรื่องตกปลาไปด้วย
วันนี้เราจะออกเดินทางไปพักผ่อนกันที่ต่างจังหวัด จากทีแรกจะไปวันเสาร์ แต่เนื่องจากสอบเสร็จกันเร็วจึงเปลี่ยนเป็นศุกร์แทน พักอยู่ที่นั่นสองคืนและกลับวันอาทิตย์ ที่พักของเราคือบ้านพักตากอากาศติดชายทะเลของครอบครัวธนภูมิเมธี เนื่องจากเป็นวันธรรมดาแต่คุณสุริยะก็ยอมหยุดงานหนึ่งเพื่อไปเที่ยวกับครอบครัว และถือเป็นการผ่อนคลายความตึงเครียดจากการทำงานไปด้วย
ผู้ร่วมทริปนอกจากครอบครัวธนภูมิเมธีแล้วยังมีเหล่าผองเพื่อนของทิวากาลและจันทร์เจ้าไปด้วย แต่ว่าเพื่อนมัธยมไม่ไป หนึ่งรามินทร์และพี่มีน รามินทร์บอกว่าอยากอยู่กับพี่มีนสองคนจึงไม่ขอไปด้วย ไต้ฝุ่นก็ติดสัญญาต้องพาเจนิซไปเที่ยว ส่วนเวฟมีนัดเดทกับสาวตั้งแต่ก่อนสอบแล้วจึงไปด้วยไม่ได้ เศร้า... แต่ยังมีเบสท์กับฟินน์ไปด้วย อ๊า! เราไปชวนจริงใจกับจ๋าจ้า เจ้าเด็กนั่นบอกไม่ว่างไปเล่นไร้สาระด้วยหรอก ลูกหมูอยากมองจนจริงใจไปเกิดใหม่เลย ไม่ว่างเพราะจะเสนอหน้าไปหาพี่ภัคล่ะสิ ชิ! ส่วนจ๋าจ้า รายนั้นติดเรียนพิเศษจึงไม่สามารถมาด้วยได้
ฮือ ต้องการเพื่อน~
ใช้เวลาในการเดินทางพอสมควร และแล้วก็มาถึงที่หมายโดยสวัสดิภาพ ลูกหมูวิ่งลงจากรถไปคนแรก พร้อมกับตะโกนด้วยเสียงตื่นเต้นสดใส ตั้งแต่เปิดเทอมมายังไม่ได้ไปเที่ยวที่ไหนเลยสักครั้ง การมาทะเลครั้งนี้ดีกับใจที่สูดดดดดดดดดด ดูนั่นสิ ท้องฟ้าสดใสก้อนเมฆสีขาวลอยล่องในอากาศ แสงอาทิตย์สาดส่องกระทบกับผืนทะเลให้เป็นประกายระยิบระยับ ลมพัดโชยกลิ่นเค็มของทะเลมาเข้าจมูก...
อ๊า! สดชื่นที่สุดเลยยยยย
ผลัวะ!
“โอ๊ย! เบสท์ตบหัวเราทำไม!?”
“เพ้อเจ้ออะไรของมึง ไปขนของ!!” ลูกหมูยู่หน้า เดินกระทืบเท้าไปฟ้องทิวาว่าโดนเบสท์ทำร้าย ทว่าคนตัวสูงกลับไม่ช่วย แถมยังแกล้งล็อกคอซ้ำอีก ฮือ ทำร้ายเรา!
“แง!!!”
“ไป เข้าบ้าน” ชกหลังของคนนิสัยไม่ดีเบา ๆ ยอมเดินตามเข้าไปในบ้านแต่โดยดี “จัดของก่อนไหม?”
“พี่จัด” พูดแล้วส่งยิ้มหวานไปให้ ทิวากาลส่ายหน้าเบา ๆ แต่ก็ไม่ว่าอะไร ลูกหมูวิ่งไปเลื่อนประตูกระจกบานกว้างให้เปิดออกจนสุดแล้วออกไปยืนที่ระเบียง จากตรงนี้สามารถมองออกไปเห็นทะเลได้ สวยสุด ๆ ทำเลห้องนอนของทิวากาลโคตรดีเลย ยกนิ้วให้!!!
เมื่อชมวิวจนพอใจแล้วจึงเดินกลับเข้าห้องแต่ยังไม่ปิดประตู ปล่อยให้ลมพัดผ้าม่านสีขาวให้ปลิวไสว
“ให้เราช่วยไหม?”
“ถ้ามีจิตสำนึกก็ไม่ควรถามไหม?”
“โห โอ้โห หัวใจเราเจ็บจัง”
“ไอ้ห่า”
“คิคิ เดี๋ยวเราช่วยก็ได้ เห็นว่าสงสารนะเนี่ย”
“เอาความจริง”
“เราหิวแล้ว อยากไปกินข้าวไว ๆ”
นั่นไง ต้องมีเรื่องกินมาเกี่ยวทุกที แล้วดูสิ เขาจัดของจะเสร็จอยู่แล้วเพิ่งมาช่วย มันหน้าขย้ำให้เละจริง ๆ เมื่อจัดของเสร็จเรียบร้อยแล้วเจ้าเด็กแก้มกลมดันอุตริอยากเปลี่ยนชุดขึ้นมา เขาจะโอเคถ้าเสื้อที่เจ้าตัวอยากเปลี่ยนไม่ใช่เสื้อแขนกุดที่เว้าแขนลึกไปถึงเอวนั่น จะไปโชว์ผิวขาว ๆ ให้ใครดู แค่เสื้อยืดแค่สั้นธรรมดาเขาก็อยากให้ถอดออกแล้วใส่เสื้อแขนยาวแล้ว กางเกงก็เหมือนกัน จะใส่สั้นไปถึงไหน มันสูงกว่าเข่าขึ้นไปอีกนะ ขาขาว ๆ เนียน ๆ นั่นของเขาไหม เขาต้องได้เห็นคนเดียวสิโว้ย!
ตอนอยู่บ้านไม่ได้โวยวายเพราะเด็กแสบตัวติดกับพ่อและแม่ของเขาแจ จะเขาไปคุยด้วยทียังถูกมองด้วยสายตาดุ ๆ จากคนเป็นพ่อ โคตรเซ็ง นั่นแฟนเขาไหม ยังไง
“เป็นลูกสะใภ้เจ้าของบ้านแล้วจะช้ายังไงก็ได้เหรอคะ!?” ฟินน์ถามค่อนแขวะ เจ้าเด็กแก้มกลมยิ้มแฉ่งไม่สลด พุ่งตัวผ่านเพื่อนสนิทไปหลังจากเห็นสิ่งมีชีวิตตัวกลม ๆ อยู่ด้านหลัง
“น้องไลลา~~”
“เจ่เจ๊!!!”
หนูน้อยไลลาปล่อยมือคุณพ่อแล้ววิ่งเข้าไปกอดจันทร์เจ้าที่นั่งบนส้นเท้าอ้าแขนรอรับร่างนุ่มนิ่มของเด็กหญิงวัยขวบครึ่ง ไลลาร้องกรี๊ดหัวเราะคิกคักเมื่อถูกเจ่เจ๊หอมแก้มไปฟอดใหญ่
“ไหนบอกน้องไลลาไม่มาไง” หันไปถามทิวากาล ร่างสูงไหวไหล่
“โกหกไง”
“นิสัยไม่ดี!”
“เอ่า ๆ อย่าเพิ่งทะเลาะกันลูก ไปหาอะไรทานกันก่อนนะคะ”
“เย้เย้ ไปทานข้าวกันครับน้องไลลา go go~~~”
“โกะ โกะ~~~”
จันทร์เจ้ารวบตัวน้องไลลาขึ้นอุ้ม ทว่าเดินออกจากบ้านไม่เท่าไหร่ก็ส่งคืนให้กับแดนไท หัวเราะเขิน ๆ แล้วชิ่งวิ่งหนีไปหาเพื่อน น้องไลลาเป็นเด็กน้อยผิวขาวตัวอวบ เป็นเรื่องปกติที่อุ้มนาน ๆ แล้วจะเมื่อย อีกอย่างจันทร์เจ้าเป็นเพียงผู้ชายตัวเล็ก ๆ บอบบาง ไม่มีแรงเยอะ ๆ เพื่อรองรับน้ำหนักเจ้าหญิงน้อย
“กินเยอะ ๆ จะได้โตไว ๆ” ลูกหมูยิ้มกว้างหลังจากตักต้นหอมและหอมหัวใหญ่ที่เขี่ยออกจากข้าวผัดปูใส่จานให้ทิวากาล
“เออ ก็ตักของที่ไม่กินนั่นแหละมาให้”
“ผักมีประโยชน์นะครับ เราอยากให้พี่แข็งแรงไง” เอียงคอทำหน้าซื่อก่อนตักข้าวผัดปูแสนยั่วยวนกระเพาะเข้าปาก ทิวากาลกลอกตาไม่ต่างจากเหล่าผองเพื่อน เหตุผลของมันนี่มัน...
“เหอะ”
“เราเป็นห่วงพี่นะ ทำไมทำเสียงแบบนั้นล่ะ เศร้าจังเลย เบสท์ตักกุ้งตรงนั้นให้เราหน่อยสิ เราจะย้อมใจ”
“แค่หาเรื่องกินมึงจำเป็นต้องดราม่าขนาดนี้ไหมวะ” เบสท์บ่น แต่ก็ตักกุ้งที่ว่านั้นไปใส่จานให้ลูกหมูด้วย
“เราเสียใจก็ต้องดราม่าสิ ทิวาไม่เห็นค่าความห่วงใยของเราเลย”
“เพ้อเจ้อ!!”
ลูกหมูหัวเราะเสียงใสเมื่อทุกคนพร้อมใจกันบอกมาแบบนั้น เพ้อที่ไหนกัน ไม่ได้เพ้อ โวะ!!
“คุณลุงค้าบบบบบบบ” ลูกหมูวิ่งขึ้นจากทะเล ตัวเปียกมะลอกมะแลกเข้าไปหาคุณสุริยะที่นั่งพักผ่อนที่เก้าอี้ริมหาด
“โดนแกล้งมาอีกหรือไง?”
“ใช่คับ! เมื่อกี้พี่รถถังกับพี่ต้นจับหนูโยนลงน้ำ” หน้ามุ่ยบอกออกไปก่อนจะสะบัดหัวเมื่อที่จะพูดไม่ใช่เรื่องนี้ “เอ๊ย! ไม่ใช่สิ หนูจะมาถามว่าคุณลุงจะไปตกปลาเมื่อไหร่ครับ?”
“ไม่ไปแล้ว”
“อ้าว...”
“ฉันไม่ได้เอาอุปกรณ์มา”
ลูกหมูคอตก หน้าเศร้า คิดว่าจะได้มาตกปลาเสียอีก แย่จัง ไม่มีอะไรให้เล่นเลย ในขณะที่กำลังเศร้าอยู่นั้นลูกหมูก็ไม่ทันได้สนใจรอยยิ้มเจ้าเล่ห์จากคนที่เรียกว่าคุณลุงและผู้รู้เรื่องราว ไม่รู้ว่าเมาน้ำทะเลหรือยังไง เด็กจันทร์เจ้าถึงได้ลืมไปว่าเจ้าตัวไปนั่งมองตอนคุณสุริยะยกอุปกรณ์ตกปลาขึ้นรถ
“เจ่ เจ๊”
“ขอพาน้องไปเล่นน้ำได้ไหมครับ?” เอ่ยขออนุญาตคุณพ่อคุณแม่ของเด็กน้อยตาละห้อย เมื่อภาณุมาศพยักหน้าลูกหมูก็ยิ้มแฉ่งลืมว่าจะไม่ได้ตกปลาแล้วคว้าหมับอุ้มน้องขึ้นแล้ววิ่งลงทะเลโดยไม่ลืมหยิบห่วงยางสำหรับเด็กน้อยมาด้วย
“ไลลา~”
“กรี๊ดดดดดด” หนูน้อยร้องกรี๊ดเมื่อเหล่าพี่ ๆ รีบพุ่งเข้ามาหา น้องดีดแรงจนจันทร์เจ้าแทบจับไว้ไม่ไหว สุดท้ายก็โดนพี่มิคแย่งน้องไป แถมยังพาว่ายไปลึก ๆ อีก
ไอ้พี่มิคบ้า!!
โป้งแล้ว!
นั่นน้องเรานะ เราพามานะ ฮือ เอาน้องไลลาคืนเรามา!!!!
“ได้มาพักผ่อนแบบนี้ก็ดีเหมือนกันนะคะ” ภาณุมาศเอ่ยขึ้นขณะมองไปยังท้องทะเลกว้างที่มีเด็ก ๆ เล่นน้ำกันอยู่
“นั่นสิ เราก็ไม่ได้มาเที่ยวพักผ่อนแบบนี้นานมากแล้วเหมือนกัน” คุณรัตติกาลกล่าวเสริมลูกสาว
“ทำไมจู่ ๆ พ่อถึงได้ชวนมาเที่ยวล่ะครับ?” ทินกรถามขึ้นบ้าง ทิวากาลที่อยู่ข้าง ๆ เองก็อยากรู้เหมือนกัน พ่อของเขาน่ะ บ้างานจะตายไป เรื่องที่ชวนมาเที่ยวพักผ่อนแบบนี้มันจึงค่อนข้างน่าอัศจรรย์ ถึงมีเวลาว่าง ก็มักไปกับคุณรัตติกาลแค่สองคน ทิ้งลูก ๆ ให้เหงาหงอยไม่สนใจใยดี เฮอ....
คนถูกถามไม่ตอบ แต่ทอดสายตามองไปยังเด็กหนุ่มตัวเล็กคนที่ขึ้นชื่อว่าเป็นแฟนของลูกชายที่กำลังระบายยิ้มกว้างระหว่างที่เล่นกับเพื่อน ทุกคนมองตามสายตาของคุณสุริยะ
แม้ใบหน้าของทุกคนจะมีเครื่องหมายคำถาม เขาก็ไม่ได้อธิบายอะไรเพิ่มเติม เพราะมันไม่ได้มีอะไรพิเศษ เพียงแค่เจ้าเด็กพูดมากคนนั้นทั้งส่งข้อความ ทั้งโทรศัพท์มาป่วนบ่อยเสียเหลือเกิน บ่นตัดพ้อว่าอ่านหนังสือหนักจนปวดหัว ทิวากาลที่ช่วยติวก็ดุแสนดุ อยากไปเที่ยวทะเลเป็นการผ่อนคลายสมอง จนกระทั่งเผลอหลุดปากไปให้เด็กมันดีใจ ไหน ๆ ก็พลั้งไปแล้วจะคืนคำก็กลัวจะเสียผู้ใหญ่ ให้เด็กมันได้ถอนหงอก
“ฉิบหายแล้วมึง” ทินกรหันไปหาน้องชาย “พ่อโคตรหลงน้องจันทร์เจ้าอ่ะตอนนี้”
ทิวากาลหน้าบึ้ง อาการเหมือนเด็กถูกขัดใจนั้นเรียกเสียงหัวเราะเอ็นดูจากคนได้ครอบครัว เขามองค้อนพ่อตัวเอง ฉิบหายจริง ๆ นั่นแหละ เป็นพระเอกที่บทไม่เด่นก็แย่พออยู่แล้ว พอมีแฟนก็โดนคนที่บ้านแย่งไปจนเขากลายเป็นหมาหัวเน่า ส่วนแฟนเด็กก็ช่างออดอ้อนครอบครัวเขาเสียเหลือเกิน มันน่าหงุดหงิดจริง คุณสุริยะยกยิ้มมุมปากให้ลูกชายคนเล็กที่หน้าบึ้ง ทิวากาลเสยผมไปด้านหลังก่อนลุกจากที่นั่งไปหาเด็กแก้มกลมที่เล่นสนุกกับเพื่อนอยู่กลางทะเล
มาเที่ยวแล้วไม่สนใจเขาเลย ไอ้เด็กห่านี่
“พี่กาลมาเล่นน้ำกันค่ะ!” รพินทร์ร้องเรียกพี่ชาย หากแต่ร่างสูงส่ายหน้าปฏิเสธ มือทั้งสองข้างล้วงกระเป๋ากางเกงและมองไปยังจุดเดียวไม่ละสายตา จุดที่เจ้าเด็กแก้มแกลมแหวกว่ายลอยคออยู่ ลูกหมูเมื่อเห็นทิวากาลก็ส่งยิ้มกว้างไปให้ ก่อนจะว่ายเข้าฝั่งเพื่อไปหาทิวากาล
“พี่ไม่เล่นน้ำด้วยกันเหรอ สนุกนะครับ”
“ไม่ล่ะ” เขาปฏิเสธ “ขึ้นเถอะ เล่นนานแล้ว ปากซีดหมดแล้วเนี่ย”
ลูกหมูแย้มยิ้ม จับมือหนาที่เกลี่ยริมฝีปากตนออกแล้วจับเอาไว้เฉย ๆ แทน “ยังสนุกอยู่เลย...”
“เล่นนานแล้ว เดี๋ยวก็ไม่สบาย พรุ่งนี้ค่อยเล่นต่อก็ได้”
“พรุ่งนี้เล่นพี่ด้วยกันนะ” ช้อนตาขึ้นมอง ตากลมฉ่ำน้ำเป็นสีแดงเล็กน้อยเพราะน้ำทะเลเข้าตา ทิวากาลยื่นมือไปขยี้ศีรษะกลม
“หัวเหนียวว่ะ ไปอาบน้ำเลย”
“พรุ่งนี้เล่นกับเรานะ”
“อือ ๆ” ลูกหมูร้องเย้เมื่อทิวากาลตกลง หันไปตะโกนบอกเพื่อนว่าจะไปอาบน้ำ และในขณะเดียวกันนั้นแดนไทก็มาพาน้องไลลาขึ้นจากน้ำเหมือนกัน
“หิวจังเลยคับ” พูดเสียงอ่อยระหว่างกำลังรื้อหาเสื้อผ้าเพื่อสวมใส่
“หิวก็รีบไปอาบ จะได้พาไปหาอะไรกิน”
“เย้เย้!” ร้องดีใจกระโดดหย็องเหยงคว้าผ้าเช็ดตัววิ่งเข้าห้องน้ำ
เดี๋ยว... แล้วเสื้อผ้าที่วางอยู่บนโต๊ะนั้นทำไมไม่หยิบเข้าไปด้วย
ลืมจริงหรือตั้งใจวะ!!!!!
ทิวากาลนั่งกอดอก จ้องบานประตูห้องน้ำอย่างใจจดใจจ่อ เชี่ยเอ๊ย! ทำไมลุ้นขนาดนี้วะ!
แกรก!
เขามองตามเสียงที่ดังขึ้น ร่างขาวเนียนออกมาจากห้องน้ำพร้อมกับมีชุดคลุมสีขาวคลุมกาย เส้นผมเปียกชื้นแนบไปกับใบหน้าและมีผ้าผืนเล็กวางโปะอยู่บนหัว ชายหนุ่มกลืนน้ำลายลงคอเมื่อเห็นว่าสาบเสื้อคลุมนั้นแหวกออกจนมองเห็นแผ่นอกขาวได้อย่างชัดเจน แล้วเหมือนตัวก่อเรื่องจะยังไม่รู้ตัว เด็กแก้มกลมหันซ้ายหันขวามองหาชุดของตัวเอง พอเห็นว่ามันวางอยู่บนโต๊ะก็เดินเข้าไปหยิบโดยไม่ได้สนใจเจ้าของห้องที่นั่งอยู่ปลายเตียง ทิวากาลสูดหายใจลึก พยายามสงบสติอารมณ์
เด็กนั่นไม่รู้ตัวเลยหรือไงว่าทุกครั้งแค่ก้าวเดินสาบเสื้อด้านล่างมันแหวกออกเนี่ย
ขาแม่งจะขาวไปไหนวะ!!!
“เข้าไปใส่เสื้อผ้าในห้องน้ำ” ทิวากาลสั่งเสียงเข้มเมื่อเจ้าเด็กแก้มกลมทำท่าว่าจะปลดเชือกที่มัดอยู่เอวออก เด็กน้อยเงยหน้าขึ้นมาทำตาโตตกใจรวบเสื้อกลับมาคลุมแล้วกอดตัวเองไว้
“เรานึกว่าพี่ไม่อยู่” ว่าเสร็จก็วิ่งเข้าห้องน้ำ
ร่างสูงหลับตาผ่อนลมหายใจและกำมือแน่น พึมพำกับตัวเองอยู่ในใจด้วยประโยคเดิม ๆ ซ้ำ ๆ
ใจเย็นไว้ลูกพ่อ
TBC
มาแล้วววววววววววววววววว
อาจมีคำผิดอยู่ ถ้าเจอรบกวนบอกด้วยนะคะ .__.
ขอบคุณทุกท่านที่แวะเข้ามาอ่าน ไว้เจอกันตอนหน้าครับผม~
♥
ฝาก > • ค ว า ม จ ริ ง ใ จ • (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55984.0) ด้วยนะคะ
-
ขึ้นแท่นคนโปรดของบ้านทิวาไปแล้ว
ทีนี้ทิวาก็อยู่ในกำมือลูกหมูอย่างสมบูรณ์ หึหึ
อ้อ ตอนปลุกพี่เขานี่ยังมีไปเพ้อความหล่อแฟนตัวอีกนะ 555
-
สิ่งหนึ่งที่เราชอบจากการที่คนเขียนถ่ายทอดออกมาเป็นลูกหมูก็คือ การเป็นคนที่จิตใจดี มองโลกในแง่ดี อย่างเช่น คำพูดของเพื่อนที่ว่าให้ลูกหมู บางคำมันดูแรง แต่ลูกหมูกลับตอบมาด้วยคำตอบที่แสนจะน่ารัก เหมือนหนังคนละม้วนเลย ไม่คิดลบไม่คิดเยอะ ได้ใจเราจริงๆ เพราะถ้าเป็นเราคงทำไม่ได้ 555 (แอบคิด ถ้าเราดีได้ครึ่งนึงของลูกหมูท่าจะดี)
-
หมูจันทร์น่ารักจริงๆ
-
ใจเย็นนะทิวาาา5555555555 ซักวันคงจะได้แอ๋มลูกหมู :hao6:
รอตอนต่อไปนะคะ :L2: :กอด1:
-
สงสารทิวาดีไหมนะ 5555
-
:mew1:
-
อ้อนจนคุณพ่อพี่ทิวาพามาเที่ยวทะเล ลูกหมูจันทร์เจ้าน่ารักเกินไปแล้ววววว
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ใครๆ ก็หลงจันทร์เจ้าเข้าเต็มเปา คึคึ
-
บอกเลยว่าทิวาน่าสงสารสุดๆอ่ะ เป็นนายเอกที่โดนรังแกอยู่คนเดียว น่าเห็นใจๆ
-
สงสารทิวา เป็นพระเอกที่น่าสงสารจริงๆ ตกประป๋องแล้วตกกระป๋องอีก555
-
โอ๊ยยยย ไม่รู้จะสงสารหรือสมน้ำหน้าทิวาดี 5555 ลูกหมูเจ๋งมาก
-
ดี้ดี
-
น่าสงสารทิวา
-
แม่คะ ได้ยินเสียงอะไรมั้ยคะ ดังแก๊ง แก๊ง สงสัยจะเป็นเสียงพระเอกตกกระป๋อง :katai3: :katai3: :katai3: :katai3:
-
ทิวาช่างน่าสงสารจริงๆ ลูกหมูลืมแบบนี้บ่อยๆระวังทิวาสติแตกจับกดนะ 555555
-
มีแต่คนหลงลูกหมู
ทิวาหมาหัวเน่าแย้ววว
5555
-
ใจต้องนิ่งนะทิวา เจอลูกหมูยั่วโดยไม่รู้ตัว
ขาวโอโม่มันยั่วจริงๆ
-
เป็นผู้ใหญ่ใจต้องนิ่งจริงๆนะทิวา
กร๊ากกกกกกก สงสาร
-
สิ่งหนึ่งที่เราชอบจากการที่คนเขียนถ่ายทอดออกมาเป็นลูกหมูก็คือ การเป็นคนที่จิตใจดี มองโลกในแง่ดี อย่างเช่น คำพูดของเพื่อนที่ว่าให้ลูกหมู บางคำมันดูแรง แต่ลูกหมูกลับตอบมาด้วยคำตอบที่แสนจะน่ารัก เหมือนหนังคนละม้วนเลย ไม่คิดลบไม่คิดเยอะ ได้ใจเราจริงๆ เพราะถ้าเป็นเราคงทำไม่ได้ 555 (แอบคิด ถ้าเราดีได้ครึ่งนึงของลูกหมูท่าจะดี)
ใช่เลย เห็นด้วย คิดเหมือนกันเลย เพื่อนๆ กับจริงใจ ปากจัดมากกกก
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ลูกหมูน่ารัก ใครๆก็หลงรัก
พี่ทิวา อดทนไว้ก่อนน๊าาาา คิคิ
-
ได้กลิ่นอะไรโชยมา
อ๋อ กลิ่นหัวทิวาเน่านี่เอง 555 :hao3:
-
:jul3: :jul3: :jul3:
-
สงสารทิวาจัง :sad4: :sad4: :sad4:
คนน้องก็น่ารักเหลือเกิน อยากเก็บเอาไว้คนเดียว :ling1: :ling1: :ling1:
-
มีคำผิดค่า
มนุษย์แฟนเด็ก 4 มีความโดนเมิน
“เรื่องนี้ต้องที(มี)เงี่ยนงำ”
มนุษย์แฟนเด็ก 15 มีความคนหรือสก๊อตไบรท์
“แล้วทำไมมีน(มินทร์เปล่าค่ะ)ชอบขัดคนอื่นเขาจัง เป็นผู้ฟังที่ดี อยู่เงียบ ๆ ไปได้ไหม”
มนุษย์แฟนเด็ก ตอนที่ 16 มีความเด็กปีศาจที่แท้จริง
17:58 นี่จันทร์เจ้าเอง เราไม่อยากคุยด้วยนี่ก็ไม่เลยตอบ(ก็เลยไม่ตอบ)
“จริงใจน่ะสิ แอบจับมือเราไปปลดล็อกโทรศัพท์ แล้วก็ตอบข้อความแทนเรา แถมยังบล็อกเพื่อนในนั้นเราด้วย(แบบนี้เปล่าค่ะ แถมยังบล็อกเพื่อนเราในนั้นด้วย)!” ลูกหมูบอกพลางไล่ปลดบล็อกเพื่อนที่โดนจริงใจบล็อกไปด้วย
“มึงชวนพวกกูมาดื่มแบบนี้ไม่(มี)เรื่องอะไรเปล่าวะ” รถถังถามไป แต่กว่าจะได้คำตอบก็เล่นเอาเท้าคันยิบ ๆ อยากจะเตะปากคน ยิ่งรอยยิ้มมุมปากแสนกวนประสาทนั่นอีก
มนุษย์แฟนเด็ก ตอนที่ 17 มีความมาหาหน่อย อ่อยแล้ว
“แง ฟินน์ง่า ขอโทษครับ จะเล่าให้ฟังก็ได้ หายงอนเถอะน้า เดี๋ยวเราบอกวินเซนต์กับดไวท์กับ(รับ)รีเควสฟินน์เลยน้า~”
“เดินมองทางด้วยสิ” แหงนหน้ามองเจ้าของเสียง จันทร์เจ้าลูบหน้าผากตัวเองป้อย ๆ รู้สึกตาพร่าเล็กน้อยเมื่อเห็นตะวันยิ้มกว้าง เพราะมัวแต่ก้มหน้าพิมพ์ข้อความตอบททิวากาลจึงไม่ทันระวังจนชนตะวันเข้า
ป.ล. หนูจันทร์น่ารักมากเลย พี่ทิวาคงตามใจน้องมากแน่ๆๆ
สนุกมากเลยค่ะ เพิ่งอ่านถึงตอน 17 เดี๋ยวแวบมาอ่านต่อค่า
-
น่าสงสารทิวาเค้านะครับ 555555
ลูกหมูช่างยั่วไม่รู้ตัว
ขอบคุณคนเขียนนะคะ
-
ลูกหมูขี้อ้อนมากกกก ใครๆก็หลงรักเจ้าเด็กแก้มกลมกันทั้งนั้น
-
:pig4:
-
พี่ทิวาน่ารักอ่ะ
-
ลูกหมูน่ารักขนาดนี้ จะไม่ให้หลงรักได้ยังไง :katai2-1:
-
ถ้าเลาเป็นเจเจจะยั่วทิวาเอง ห้าๆๆๆๆ :oo1: :jul1:
-
ลูกหมูยึดพื้นที่ไปหมดแล้ว
-
งืออออออ ชอบลูกหมูอ่ะ อยากเจอคนแบบลูกหมู :-[
-
:z1: :z1: :z1:
-
ฮ่าๆๆๆ ทิวา หมาหัวเน่า :z2: :z2:
-
ทิวาหัวเน่าไปละ
-
:o8:
-
น่ารักมากเลยค่ะ หนูน่ารักมาก เป็นคนน่ารักที่หลงตัวเองมาก มีหลายมิติมาก มีความเด็ก งอแง บ้าบอ
แต่มีความชัดเจนดี ชอบหนูมากเลยล่ะ จันทร์เจ้า
หลงค่ะ หลงหนักไปอีก จะทำไรก็กลัวน้องเสียใจ เปลี่ยนตัวเองแบบไม่รู้ตัว ทำชาวบ้านแปลกใจ
แต่รักจริง หนูรักพี่ทิวามาก
จริงใจกวนประสาท เป็นคนแข็งที่เหมือนไม่สนโลก แต่หวงพี่มากก
ทีมเพื่อนจันทร์เจ้า รักหนูมากนะ หวงมากด้วย แต่ทำไงได้อะเนาะ หมูจะอ้วนเป็นแรดแล้ว 55555 น่าฟัด
ทีมเพื่อนทิวา เข้าข้างลูกหมูมาก เทไปเต็มๆ น่ารักมากค่ะ
น่ารักทุกตอนเลยค่ะ จันทร์เจ้ามีความมึน มีความกวน รออ่านหมูอ้วนนะคะ
-
มนุษย์แฟนเด็ก
37
มีความหนูจะเป็นเด็กดี
หลังจากโดนยั่วแบบไม่รู้ตัว ทิวากาลก็เข้าไปอาบน้ำต่อจากเด็กแก้มกลม ก่อนจะออกไปหามื้อเย็นทานกันที่ร้านอาหาร โดยมีคุณสุริยะเป็นเจ้ามือ ดีล่ะ ทริปนี้ไม่เสียสักบาท หึหึ หันมองคนข้าง ๆ เจ้าเด็กแก้มกลมอารมณ์ดีเพราะอาหารอร่อยถูกปาก กินได้เยอะกว่าปกติ(ปกติก็กินเยอะอยู่แล้ว) มันกินน่าอร่อยจนทิวากาลไม่อยากห้าม เวลามองปากเล็ก ๆ งับอาหาร แก้มกลม ๆ บวมป่องเพราะจุของกินไว้ภายใน เคี้ยวหยับ ๆ เหมือนเด็ก มันก็น่าเอ็นดูจนเขามองเพลิน
แต่หากจะปล่อยให้กินเยอะแบบนี้คงไม่ดี
“เตี้ยอย่ากินเยอะ”
“อะไรอ่า~~”
“เดี๋ยวก็กินของหวานไม่ได้”
“กินได้! เรามีกระเพาะแยก” ยังจะเถียงอีก คนอื่น ๆ ก็ไม่ห้ามกันเลย พี่สาวกับพี่ชายก็พากันเทคแคร์ด้วยการตักอาหารให้ไม่หยุดหย่อน พ่อกับแม่ของเขายิ่งแล้วใหญ่ ถามบ่อยครั้งว่าต้องการอะไรเพิ่มหรือเปล่า เพียงแค่เจ้าเด็กแก้มกลมเอ่ยปาก มือหนาก็กระดิกเรียกพนักงานมารับออเดอร์
“มึงจะห้ามน้องทำไมวะ” มิคแทรกถาม มือก็ตักต้มยำใส่ถ้วยใบเล็กแล้วส่งให้กับเบสท์ที่นั่งข้าง ๆ
“แดกเยอะเดี๋ยวก็ปวดท้อง”
“ไม่ปวด... เราก็กินเยอะบ่อย ๆ เราไม่ปวด”
“อย่าดื้อดิ อิ่มแล้วก็พอสิวะ บอกอะไรก็ฟังบ้าง” ลูกหมูหน้ามุ่ยเมื่อโดนดุ วางช้อนส้อมลง เอื้อมหยิบกระดาษมาเช็ดมือและยกน้ำขึ้นดื่ม ก้มหน้าคางชิดอก ขอบตาร้อน ๆ เหมือนน้ำตาจะไหล โกรธทิวาเล่า!!! โป้ง!!!
“น้องอยากกินให้กินดิ มึงจะไปห้ามทำไม”
“น้องยังไม่อิ่มเลยมึงไม่เห็นเหรอ ชับบี้กินต่อเลยลูก อย่าสนใจมัน”
ทิวากาลถอนหายใจเฮือก ให้ท้ายกันเข้าไปเถอะ
และกลางดึกคืนนั้น... ลูกหมูขยับไปมาเมื่อรู้สึกไม่สบายตัว พับเข่าเข้าเพื่อนอนขด มือเล็กเลื่อนไปกุมที่หน้าท้องเอาไว้ ใบหน้าเหยเกเพราะอาการปวดที่เข้าจู่โจม แพขนตาชื้นไปที่ด้วยหยาดน้ำตาที่เอ่อออกมาเล็กน้อย ฝืนลืมตาขึ้นมาในความมืด เวลาตอนนี้คงอยู่ช่วงกลางดึก โดยปกติจันทร์เจ้าจะหลับสนิทไม่ตื่นมาแบบนี้ แต่มันต้องเป็นเพราะอาการปวดท้องนี้แน่ ๆ เลย...
ฮือ ปวดจัง ปวดมาก ๆ เลย
เพ่งมองคนที่นอนอยู่ข้าง ๆ ทิวายังหลับอยู่ อยากปลุก แต่อีกใจก็ไม่อยาก หนาวก็หนาว ท้องก็ปวด ทรมานจะตายแล้ว ฮือ ถ้าทิวารู้ว่าปวดท้องต้องโดนดุแน่เลย ทำยังไงดี... ทนหน่อยแล้วกัน เดี๋ยวก็เช้าแล้ว
เมื่อคิดแบบนั้นจึงหลับตาลงอีกครั้ง ทว่าผ่านไปหลายนาทีก็ไม่มีท่าว่าจะหลับ ลูกหมูงอตัว ซุกหน้ากับหมอนใบใหญ่ กดฝ่ามือกับหน้าท้องไว้แน่น
“ฮึก” หลุดเสียงสะอื้นออกมาหลังจากรู้สึกถึงสัมผัสบางเบาที่ศีรษะ ขยับเข้าไปซุกต้นแขนแกร่งของคนนิสัยไม่ดี ทิวากาลรวบเด็กแก้มกลมเข้าไปกอด เขารู้สึกตัวตื่นเมื่อสักครู่ เพราะการขยับตัวของเด็กข้าง ๆ
“เป็นอะไร?” เอ่ยเสียงแหบพร่าเพราะยังง่วง
“ปะ ปวดท้อง ฮือ”
กูว่าแล้ว
มือหนาเอื้อมไปเปิดโคมไฟที่หัวเตียง ระหว่างรอไฟเปลี่ยนระดับความสว่างเขาจึงขยับตัวขึ้นนั่ง ขมวดคิ้วมองเด็กแก้มกลมที่นอนตัวงอเป็นกุ้งลวกผ่านความสลัว มือเล็กของเด็กที่ไม่ได้วางอยู่หน้าท้องกำผ้าห่มไว้แน่น บนแก้มนิ่มมีคราบน้ำตาอยู่เล็กน้อย
“บอกแล้วไม่ฟัง เป็นยังไงล่ะ”
“ฮือ”
“เป็นไงบ้าง ไหวหรือเปล่า?” ถามพลางเสยกลุ่มผมที่ปรกใบหน้าของเด็กแก้มกลมออก เห็นแบบนี้จะดุก็ดุไม่ลง เล่นบทโหดใส่เดี๋ยวได้ร้องไห้งอแงยิ่งกว่าเดิม
“ไม่ ไม่ไหว ฮือ”
“ลุกขึ้นนั่งหน่อย ได้หรือเปล่า”
ศีรษะกลมส่ายไปมาเป็นคำตอบ ร่างสูงพรูลมหายใจเบา ๆ ขบริมฝีปากอย่างคิดหนัก เขาก็ไม่รู้ว่าต้องทำยังไง ไม่เคยเป็นด้วยสิ แถมยังไม่เคยต้องมาดูแลใคร จะไปเคาะประตูให้แม่มาช่วยดูก็เกรงใจ เวลาแบบนี้ใคร ๆ เขาก็พักผ่อนกัน ขยับพิงหลังกับหัวเตียงก่อนช้อนศีรษะของเด็กงอแงมาหนุนตัก ลูกหมูขยับซุกหาความอุ่น มือเล็กขยุ้มเสื้อของทิวากาลเอาไว้แน่น ระหว่างนั้นร่างสูงคว้าโทรศัพท์มือถือออกมากดค้นหาข้อมูลในอินเทอร์เน็ต มืออีกข้างลูบผมนุ่มปลอบประโลม
ยาลดกรดเหรอวะ แล้วที่บ้านจะมีหรือเปล่า นี่เขาต้องหาน้ำขิงให้มันดื่มด้วยไหม
“เตี้ย กินยาป่ะ” เด็กน้อยไม่ตอบรับหรือปฏิเสธ “เดี๋ยวมานะ ไปเอายามาให้”
“ไม่ ไม่ ไม่เอา ฮือ อย่าทิ้งนะ”
“ไม่ได้ทิ้ง จะไปเอายามาให้กิน จะได้หายไง”
“อยู่กับเรา”
“เตี้ยครับ อย่าดื้อ อยากหายปวดท้องไหม?”
“ฮึก หนูเป็นเด็กดี หนูไม่ดื้อ”
“เป็นเด็กดีก็ต้องเชื่อฟังพี่ ไม่ต้องร้องนะ ไปแป๊บเดียวเอง”
“ไปด้วย...”
“นอนรออยู่นี่ ขยับมากได้หรือไงเล่า ทำไมถึงบอกอะไรไม่ฟังเลย”
“ฮือ ทำไมต้องดุด้วย หนูเสียใจ”
“ถ้าไม่อยากให้พี่ดุหนูก็อย่าดื้อ เข้าใจใช่ไหมครับ?” ปรับเสียงให้อ่อนลง โน้มไปจูบหน้าผากมนหนึ่งที ค่อย ๆ ยกศีรษะเด็กงอแงไปหนุนหมอน ขณะที่กำลังขยับลงจากเตียงมือเล็ก ๆ ก็ยื่นมากำชายเสื้อของเขาเอาไว้
“ไม่ให้ไป...”
“พี่จะไปเอายามาให้”
“หายแล้ว ไม่กินยา พี่อยู่กับหนู อยู่กับหนูสิ ฮึก” ย่อตัวนั่งคุกเข้าลงข้างเตียง เอื้อมมือไปเช็ดหยาดน้ำตาที่ไหลเปรอะแก้มเนียน เด็กน้อยรีบขยับเข้าหา ใช้ตากลมโตช้อนมองอย่างเว้าวอน ทิวากาลใจอ่อนยวบ แต่ก็พยายามฝืนไม่ตามใจ
“พี่ไปไม่นานครับ หนูนับเลขรอเลย พี่มาถึงก่อนหนูนับจบแน่ ๆ”
“นับถึงเท่าไหร่?”
“หนึ่งล้านดีไหม?”
“ฮือออ แค่ก ๆ” ทิวากาลมองดุทันทีเมื่อเด็กแก้มกลมไอขึ้นมา “แสบคอ ฮึก หนูแสบคอ”
“ปวดตรงไหนบ้าง บอกพี่หน่อยครับ”
“ตรงนี้...” ฝ่ามือขาววางทาบบนหน้าอก ริมฝีปากเบะคว่ำ น้ำตาเริ่มไหลออกมาอีกครั้ง
“ปวดมากไหม?”
“เยอะ ปวดเยอะ ๆ ฮือ ไม่เอา ไม่อยากปวด ไม่ชอบ จะฟ้องหม่ามะ” จันทร์เจ้างอแงหนักขึ้นจากอาการปวดท้องและหน้าอกทั้งยังรู้สึกแสบที่ลำคอ นอกจากนั้นแล้วสาเหตุที่งอแงก็ยังมาจากการที่ต้องตื่นกลางดึก เพราะรู้สึกง่วงแต่ไม่สามารถนอนหลับได้
“กรดไหลย้อนน่ะสิ ลุกขึ้นนั่งก่อนเด็กดื้อ”
“หนูไม่ดื้อไง หนูเป็นเด็กดีนะ”
“ยังจะเถียงอีก เด็กดีที่ไหนกันนี่มันเด็กดื้อชัด ๆ” คาดโทษเด็กดื้อพร้อมช่วยประคองให้นั่งพิงหัวเตียง ทิวากาลไม่พูดอะไรอีก ออกจากห้องไปเพื่อไปที่ชั้นล่างและค้นหายาไปให้เด็กงอแงทาน
พอมาเป็นแบบนี้เขาทั้งห่วงทั้งหงุดหงิด บอกอะไรก็ไม่ฟัง เป็นยังไงล่ะ ดื้อดีนัก มื้อเย็นก็ทานไปเยอะจนเขายังไม่อยากเชื่อ ไม่รู้เพราะอยากกินจริง ๆ หรือเพราะเกรงใจที่มีคนตักใส่จานให้เลยต้องทาน กลับจากร้านอาหารมาที่บ้านพักก็ยังมากินต่ออีก วิ่งเล่นเป็นเพื่อนกับไลลาแล้วยังไง มันย่อยมากขนาดไหนกันเชียว ก่อนจะขึ้นห้องนอนยังไม่วายคว้าผลไม้มาทานปิดท้าย ไหนจะดื่มนมก่อนนอนอีก
ผลมันก็เป็นแบบนี้ไง
เริ่มจะโมโหละ ยาแม่งอยู่ตรงไหนวะ!!
“ทำอะไรวะ?” หันไปมองต้นเสียง เป็นทินกรที่เข้ามาถาม เขาตื่นขึ้นมาเข้าห้องน้ำ และเกิดคอแห้งขึ้นมาจึงลงมาหาน้ำดื่ม และก็ได้มาเห็นน้องชายยืนทำหน้าหงุดหงิดขณะรื้นค้นตู้ยาสามัญ
“หายาลดกรด”
“มึง?”
“แก้มกลม” ตอบเสียงเรียบ ตวัดตามองพี่ชายอย่างไม่สบอารมณ์ ไอ้เหี้ยนี่ก็หนึ่งหน่วยสนับสนุนให้เด็กน้อยของเขากินเยอะ
“น้องเป็นอะไร?”
“ท้องอืด กรดไหลย้อน ... เพราะพวกมึงยุให้มันกินเยอะ เป็นไงล่ะไอ้สัด ตื่นมาร้องไห้งอแงเนี่ย”
ทินกรกะพริบตาปริบ ๆ เกาหัวแกรก ๆ “ความผิดกูเหรอ?”
“เออ!!” ตอบเสียงกระแทก “มึงมาหายาดิ๊!”
“พาลนะมึง หลบ ๆ โง่จริง แค่ยาลดกรดก็ไม่รู้จัก เอาไป!” ทินกรว่า เขาเข้าไปหาแค่ไม่นานก็ได้สิ่งที่ต้องการมา โยนให้ทิวากาลไปถือ ร่างสูงรับมาพิจารณา ขณะที่กำลังจะไปหาน้ำก็เห็นเงาตะคุ่มอยู่ที่บันไดพอดี ขายาวรีบสืบเข้าไปใกล้ สอดแขนโอบร่างนุ่มนิ่มมาชิดกาย
“ลงมาทำไม?”
“พี่ไปนาน”
“ไม่ถึงห้านาทีเลย จะลงมาทำไมก็ไม่รู้”
“มึงไปเอายาให้น้องกิน บ่นทำซากอะไร” ทินกรไล่ และเข้าไปประคองลูกหมูแทนน้องชาย “น้องจันทร์เจ้าเป็นยังไงบ้างครับ”
“ปวดตรงท้อง ตรงอก แล้วก็แสบคอด้วยคับ...” เบะปากเป็นเส้นโค้งหลังพูดจบ ดันทินกรออกก่อนเดินไปทางที่ทิวากาลเดินเข้าไป
“กินนี่จะได้ไปนอน”
รับสิ่งที่ทิวากาลส่งให้มามองแล้วเบะปาก หากยังมีอาการง่วงงุนอยู่ลูกหมูจะงอแงเพิ่มขึ้นจากปกติ แต่ถ้าหากป่วยด้วย จากแค่อาการงอแงเรียกความสนใจ จะกลายเป็นงี่เง่า
“หายแล้ว ไม่กิน”
“อย่าดื้อ กินเข้าไป”
“ฮื่อออ”
ทิวากาลไม่ใจอ่อน กอดอกกดดัน จ้องหน้าให้รู้ว่าเขาเอาจริง ลูกหมูเบะปาก น้ำตาล่วงเผาะผ่านแก้มอย่างน่าสงสาร กลั้นใจกรอกยาเข้าปากแล้วส่งแก้วน้ำคือให้กับคนนิสัยไม่ดี หันไปซบอกของทินกรที่อยู่ข้าง ๆ พอดี ทิวากาลมาเจอก็รีบดึงเด็กแก้มกลมออกแล้วกอดเอาไว้เอง
“มึงไปนอนได้แล้วไป” ไล่พี่ชายเสียงหงุดหงิดและมองตาขวาง ทินกรหัวเราะ คิดหาเรื่องแกล้งให้ทิวากาลดิ้น
มือหนาส่งไปวางบนศีรษะกลมแต่ทิวากาลก็ปัดออก ลูกหมูเอียงหน้ามองทินกรตาแป๋ว
“หายไว ๆ นะครับ พรุ่งนี้พี่พากินอะไรที่ย่อยง่าย ๆ”
“ฮื่อ พี่กร~”
“ไอ้เหี้ย! แค่ตอนนี้ก็ให้ย่อยก่อนเถอะ ไปนอน!!”
“หึหึ พี่ก่อนนะ ฝันดีครับตัวเล็ก”
“ไอ้สัด!!” ทิวากาลรีบด่าเมื่อจู่ ๆ ทินกรก็ก้มลงไปหอมแก้มเด็กแก้มกลมของเขา ร่างสูงเบี่ยงตัวหลบ กดศีรษะกลมให้ซบออกและใช้วงแขนกักเอาไว้ไม่ให้ทินกรได้ทำอะไรอีก ฝ่ายพี่ชายก็หัวเราะพอใจกับท่าทางของน้องก่อนจะเดินล้วงกระเป๋าขึ้นบันไดไป
หลังจากที่ทินกรไปแล้วทิวากาลจึงก้มมองเด็กน้อยที่ซบอยู่กับอก ร่างสูงใช้มือทั้งสองข้างโอบแก้มยุ้ยของแฟนเด็กขึ้น จันทร์เจ้าแหงนหน้ามองตาปรือ ความง่วงเริ่มเข้าจู่โจมอีกครั้ง ทิวากาลมุ่นคิ้ว เกลี่ยมือบนผิวแก้มบริเวณที่ถูกทินกรขโมยหอมด้วยความหงุดหงิด นี่ก็ยืนนิ่งให้มันหอมเฉย แม่ง!
“หนูง่วง”
จากจะบ่นจำต้องกลืนลงคอไปหมด ร่างสูงพยักหน้า เดินไปปิดไฟทั้งที่มีเด็กแก้มกลมเกาะเป็นตุ๊กแก ก่อนจะพาขึ้นไปบนห้องนอน และเพียงไม่นานเจ้าเด็กดื้อก็หลับพริ้ม เข้าสู่ห้วงนิทราไป โดยทิ้งให้ทิวากาลนอนลืมตาในความมืดคนเดียว ชายหนุ่มพลิกตัวนอนตะแคง ส่งนิ้วไปแตะปลายจมูกเล็กเบา ๆ หลับได้โดยไม่งอแงแบบนี้อาการปวดท้องคนทุเลาลงแล้ว ค่อยหายห่วงได้หน่อย
ขยับเข้าไปใกล้เล็กน้อย แนบริมฝีปากที่หน้าผากมนแล้วผละออก สอดแขนไปรองให้เด็กแก้มกลมหนุนแทนหมอน รั้งเข้ามาซบอก แล้วกอดเอาไว้ ก่อนจะหลับตาลงตามอีกคนไป
“เฮ้ย!!” ทิวากาลร้องตกใจ หลังจากออกมาจากห้องน้ำกลับพบว่ามีคนมานอนอยู่บนเตียงของเขาแถมยังกอดเด็กแก้มกลมของเขาไว้อีก ผู้บุกรุกตวัดตามองเจ้าของห้องด้วยความไม่สบอารมณ์ ฝ่ามือเรียวลูบศีรษะเด็กน้อยที่กำลังหลับพริ้มเป็นการกล่อม
“อย่าเสียงดัง”
“คุณเพลิงฟ้ามาได้ไง?”
“ถามไม่คิด ก็ต้องขับรถมาสิ” ทิวากาลกลอกตา เออ เอาเถอะ เขาไม่แปลกใจแล้วว่าเด็กตัวนิ่มของเขานั้นมันได้รับการถ่ายทอดการกวนตีนมาจากใคร “ทำไมเจเจยังไม่ตื่นอีก?”
“เมื่อคืนนอนดึกครับ” เขาตอบ ก่อนอธิบายเพิ่มเติม “เจเจของคุณทานอาหารไปเยอะมาก ช่วงกลางดึกก็ปวดท้อง ตื่นมาร้องงอแง นอนอีกทีก็เกือบเช้าแล้ว”
เพลิงฟ้าย่นคิ้ว หน้าเครียดขึ้นอย่างเห็นได้ชัด ไม่ชอบเลยที่เจเจต้องป่วยหรือเจ็บด้วย แม้จะโตมาลุยขนาดไหนก็เถอะ
“อือ...” และแล้วเวลาที่เพลิงฟ้ารอคอยก็มาถึง เปลือกตาสีอ่อนของเจเจค่อย ๆ ปรือขึ้น ร่างโปร่งระบายยิ้ม โน้มไปจูบหน้าผากมนหนึ่งทีแล้วผละออกมา ส่วนลูกหมูที่ลืมตาขึ้นมาก็งงเล็กน้อย ก่อนจะเบิกตาโต ความง่วงหายเป็นปลิดทิ้ง เมื่อเห็นว่าใครที่นอนกอดตนเองอยู่
“พี่ฟ้า!!!!”
“เด็กขี้เซา~”
“ฮือ พี่ฟ้ามาได้ยังไง หนูคิดถึงพี่ฟ้าที่สุดเลย”
“พี่ฟ้าก็คิดถึงหนู” เพลิงฟ้ารัดวงแขนโอบกอดร่างนุ่มนิ่มของเจเจ หอมแก้มนิ่มทั้งสองของไปฟอดใหญ่
เขารับรู้จากเจเจมาว่าจะมาเที่ยวทะเลหลังสอบเสร็จ และบังเอิญว่าเพลิงฟ้าต้องมาทำงานที่จังหวัดเดียวกันนี้พอดีจึงถือโอกาสแวะมาหาเสียเลย ตั้งแต่เจเจเข้าเรียนมหาวิทยาลัยก็ไม่ได้เจอกันบ่อย ๆ แม้จะคุยโทรศัพท์หรือวีดีโอคอลกันบ้างแต่มันจะไปเหมือนเจอตัวจริงได้อย่างไร กอดก็ไม่ได้ หอมก็ไม่ได้ แล้วที่สำคัญนะ พอเจเจมีแฟนก็แทบจะลืมเขา อะไรก็ทิวา ทิวา จนเพลิงฟ้ารำคาญไปหมด
คนแมนโคตรเซ็ง
“อะแฮม!” ทิวากาลกระแอมไอหลังจากยืนมองเด็กแก้มกลมกับเพลิงฟ้ากอดรัดฟัดเหวี่ยงกันอยู่บนเตียง แม้ทั้งคู่จะเป็นครอบครัวเดียวกันแต่เขาก็อดหวงเจ้าเด็กสติไม่ดีนั่นอยู่ดี
“ยังไม่ไปอีกเหรอ?”
“ผมเป็นเจ้าของห้องนะครับ!”
“แล้วไง?”
ว้อยยยยยยย! ทำไมเขาต้องมาเจออะไรแบบนี้ตั้งแต่เริ่มวันใหม่ด้วยวะ สัมผัสได้ถึงความประสาทเสียที่จะได้ประสบพบเจอในภายภาคหน้า
ฉิบหายเหอะ
“เตี้ย ไปอาบน้ำ”
“ไม่เอา เราอยากนอนกอดพี่ฟ้า”
ทิวากาลหน้าบึ้งกับคำตอบ เพลิงฟ้ายกยิ้มพอใจ ยักคิ้วเย้ยเจ้าของห้อง หอมแก้มนิ่มของเจเจไปอีกฟอด
“ออกไปสิ คนเขาจะนอนกัน ไร้มารยาทจริง ๆ”
“...... นี่มันห้องผมไหม บ้านผมด้วย ทำไมผมต้องออกไป”
“เพราะฉันไล่” เพลิงฟ้าพูดด้วยใบหน้าเฉยเมย ตะกองกอดเจเจไว้แนบอก ลูกหมูชำเลืองมองเจ้าของห้อง คนนิสัยไม่ดีหัวเสียพอสมควรเลย พอได้สบตากันลูกหมูก็ชิงหลบก่อน ซุกอกพี่ฟ้าเป็นเกราะกำบัง...
ปัง!!
“งื่อ...”
“หึหึ ไปล้างหน้าเร็ว เดี๋ยวพี่ฟ้าพาไปทานข้าว”
“ครับผม”
“แล้วเรามีเรื่องต้องคุยกัน”
กลืนน้ำลายเอือกทันทีเมื่อพี่ฟ้าเอ่ยจบ แบบนี้พี่ฟ้าต้องรู้แล้วแน่เลย ฮือ ทำยังไงดี
“พี่ฟ้าจ๋า~” ลูกหมูวิ่งเข้าไปหาพี่ฟ้าที่ยืนอยู่ทะเลอยู่ริมหาดหลังจากทานข้าวเสร็จ
“หายปวดท้องแล้วใช่ไหมครับ?”
วางมือทาบกับหน้าท้องก่อนพยักหน้าหงึก ๆ “หายแล้วคับ หนูไม่เป็นอะไรแล้วน้า พี่ฟ้าอย่าดุหนูเลยนะ เมื่อคืนก็โดนทิวาดุแล้ว หนูสำนึกผิดไม่ทันแล้วนะคับ”
“พี่ฟ้าไม่ได้ดุเลย”
“แต่ตาพี่ฟ้าดุนี่นา หนูกลัวแล้ว หนูจะร้องไห้เลยนะ พี่ฟ้าอยากเห็นหนูร้องไห้เหรอคับ?”
เพลิงฟ้าแบบกลอกตาเล็กน้อยกับความเจ้าเล่ห์ของลูกหมู แล้วดู ดูการใช้ตากลม ๆ นั่นช้อนมองเขาสิ ใครมันจะพูดอะไรออกวะ!!!
“เจเจครับ เงียบแล้วฟังพี่” ลูกหมูเม้มปากทันทีเมื่อพี่ฟ้าบอกเสียงเข้ม “ทำไมต้องทำแบบนั้นครับ? พี่ฟ้าไม่ห้ามถ้าเจเจชอบทาน แต่ทานเยอะจนตัวเองต้องปวดท้องแบบนั้นมันใช่เรื่องไหม?”
“หนู... หนูไม่ได้ตั้งใจจะปวดท้อง”
“อย่าทำอย่างนี้อีกนะครับ ทานแค่พออิ่มก็พอแล้วนะ”
“.....ก็ตอนนั้นทุกคนตักให้หนูนี่นา หนูเลยทานหมดเลย...”
“ถ้าหนูอิ่มแล้วก็บอกเขาสิ คนไม่สบายคือหนูนะ”
“งื่อ...” ดุนศีรษะกับอกพี่ฟ้า ยกแขนกอดเอวก่อนแหงนหน้าขึ้นมอง “วันนี้พี่ฟ้าจะอยู่กับหนูใช่ไหม?”
“เปลี่ยนเรื่องเลยนะ” บีบแก้มเจเจอย่างมันเขี้ยว “อยู่ครับ แต่พี่ฟ้าไม่แน่ใจว่าจะอยู่ได้ทั้งวันหรือเปล่า”
“พี่ฟ้าจะไปไหน?”
“ทำงานไง พี่ฟ้ามาทำงานนะ”
“แต่นี่วันเสาร์ วันนี้หยุดนะ”
“วันหยุดของพี่ แต่มันเป็นวันว่างของลูกค้า”
“พี่ฟ้าก็อย่านัดลูกค้าวันเสาร์-อาทิตย์สิ ให้เวลาหนูบ้าง หนูคิดถึง น้าเจ้าก็ไม่ค่อยอยู่ หม่ามะ ป๊าป่ะช่วงนี้ก็ยุ่ง เจ้าเด็กปีศาจก็อยู่ไม่ติดบ้านเลย จ๋าจ้าก็ไปเรียนพิเศษ หนูเหงา”
“พี่ฟ้าไม่ได้นัดเอง ลูกน้องจัดตารางพลาดต่างหาก” แอบบ่นไปเล็กน้อยก่อนหรี่ตามองเด็กที่บอกว่าเหงา “หนูเหงาด้วยเหรอ มีแฟนแล้วจะเหงาอะไร”
“ไม่เกี่ยวกันสักหน่อย... พี่ฟ้ายกเลิกนัดไม่ได้เหรอ?”
“ถ้ายกเลิกแล้วพี่ฟ้าจะเอาเงินจากไหนมาซื้อขนมให้เจเจล่ะ?”
“งื่อ เดี๋ยวหนูซื้อเอง หนูจะเลี้ยงพี่ฟ้าด้วย”
“โห จริงเหรอ!?” เพลิงฟ้าเบิกตาโต ทำเสียงตื่นเต้น “เจเจมีเงินเหรอ หืม?”
“หนูไม่มี หนูจะยืมน้าเจ้าก่อน คิคิ” เพลิงฟ้าหัวเราะ ขยี้ผมลูกหมูอย่างเอ็นดู เจ้าเด็กป่วนเอ๊ย!
“เข้าบ้านไหม ดูเหมือนแฟนเจเจจะเป็นบ้าแล้ว”
ลูกหมูหันไปมองด้านหลัง เห็นทิวากาลยืนกอดอกทำหน้าบึ้งอยู่ เด็กแสบฉีกยิ้มให้พี่ฟ้า รัดแขนกอดเอวพี่ฟ้าแรง ๆ ก่อนจะปล่อยออกแล้ววิ่งดุ๊กดิ๊กไปหาทิวากาล
“พี่ทิวา!”
“.........”
“อ้าว เงียบทำไมอ่ะ? พี่ฟ้า ทิวาไม่คุยกับหนู” ฟ้องพี่ฟ้าที่เข้ามาหาพอดี
เพลิงฟ้ายกแขนโอบไหล่เจเจ “ไม่คุยก็ไม่คุยสิครับ” ก่อนจะเดินเข้าไปในบ้านโดยทิ้งทิวากาลไว้คนเดียว ไม่เปิดโอกาสให้เจเจได้ง้อ หึหึ
“น้องจันทร์เจ้า เป็นยังไงบ้างลูก พี่กรบอกว่าหนูปวดท้อง”
เมื่อเข้ามาในบ้านคุณรัตติกาลก็รีบเข้ามาถาม เพราะทินกรบอกเธอเมื่อเช้าว่าจันทร์เจ้าตื่นมากลางดึกเพราะปวดท้องเนื่องจากทานอาหารมากเกินไป
“หนูไม่เป็นอะไรแล้วครับ ... นี่พี่ฟ้าครับ”
“สวัสดีครับ” เพลิงฟ้าค้อมศีรษะเล็กน้อยเป็นการทักทาย
“โอ๊ะ! คุณเพลิงฟ้านี่นา สวัสดีค่ะ”
“สวัสดีครับ คุณมาศ”
“มาศรู้จักเหรอลูก?”
“คุณเพลิงฟ้าเป็นสถาปนิกที่ออกแบบรีสอร์ทให้เราค่ะแม่”
“ตายจริง ไม่คิดว่าโลกจะกลมขนาดนี้ เชิญนั่งก่อนค่ะ”
“ขอบคุณครับ”
“พี่ฟ้า หนูออกไปเล่นข้างนอกนะครับ”
“อืม อย่าซนนะเจเจ”
“หนูขอสามพันห้า หนูจะเป็นเด็กดี~”
“ถ้าจะเป็นเด็กดีสามแสนห้าพี่ก็ให้”
TBC
ไงล่ะ กินเยอะจนเป็นเรื่องเลย
ขอโทษที่มาช้าค้าบ และก็อาจมีคำผิดอยู่ด้วย .__.
ขอบคุณทุกท่านที่แวะเข้ามาอ่าน ไว้เจอกันตอนหน้านะคะ
บั๊บบัย ♥
EDIT : อัพความจริงใจด้วยนะคะ แปะ ๆ ฝากติดตามด้วยครับ • ค ว า ม จ ริ ง ใ จ • (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55984.msg3507679#msg3507679)
-
ทุกคนตามใจหมูน้อย แต่พอหมูน้อยงอแงพี่กาลของเราก็ดุไม่ได้ซะด้วย
พอพี่ฟ้ามา ยิ่งเป็นหมาหัวเน่า ตอนนี้เลยสงสารพระเอกของเรามากเป็นพิเศษ
-
ทำได้มั้ยเนี้ยลูกหมู
เป็นเด็กดีเนี้ยยย
เชื่อฟังทิวาบ้างนะ ทิวาเป็นห่วง
ดุเพราะห่วงนะ
-
คราวหน้าก็อย่ากินเยอะจนต้องมานอนปวดท้องอีกนะลูกหมู
พี่ฟ้าเปย์ตั้งสามแสนห้าถ้าลูกหมูเป็นเด็กดี o13 o13
แต่พี่ทิวาน่าจะเปย์หมดตัว
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
บอกก็ฟังกันบ้างลูกหมู พี่ทิวาเขาเป็นห่วงนะ
-
มาแย้วววววววว :katai5:
รอตอนหน้านะฮับบบ
-
น้อยใจไอเตี้ยว่ะตอนนี้อ่ะ
-
ไม่ว่าจะสามพันห้าหรือสามแสนห้าก็ไม่คิดว่าลูกหมูจะทำได้ 55555555555555555555
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
เรามาดูกันว่าทิวาคนนิสัยไม่ดีจะงอลลูกหมูได้นานแค่ไหน
-
เจ้าลูกหมูกินเยอะจนปวดท้องมันน่าตีจริงๆเลย :katai1:
-
สงสารทิวา ทำอะไรไม่ได้ เหอๆ อยากเห็นลูกหมูหึงอ่ะ
-
ได้เวลาง้อกลับละ
-
ลูกหมูงอแงน่ารักมากๆ
-
ทิวามีงอนนนนนนนนนน
-
จันทร์เจ้าหมูน้อยเด็กดื้อ
-
สามพันห้า ฮ่าๆ
-
ลูกหมูไปง้อทิวาเลย งอนหนักแล้วมั้ง :hao3:
-
สายกินอ่าเนาะ
-
ลูกหมูน่าตี
-
ก็ทุกคนใจอ่อนกับเจ้าลูกหมูขนาดนี้ไง ทิวาเลยต้องพยายามใจแข็ง
แต่ก็ดูใช้ความพยายามหนักอยู่นะ ปกติก็เป็นหมาหัวเน่าอยู่แล้ว ยิ่งมาดุน้องหมูแบบนี้ก็กลัวน้องไม่รักอีก...สงสาร 555555
-
โธ่ว ลูกหมู เกรงใจจนได้เรื่องเลย
-
:pig4:
-
อยากได้ลูกหมู มาไว้ที่บ้าน :hao3: :hao3: :hao3:
-
เหมือนเลี้ยงลูกเลย :oo1:
-
หึหึ.....ไปง้อทิวาเลยนะเจ้าหมู
-
ให้ทิวาเมินลูกหมูบ้างก็ดีนะ จะได้รู้ว่าเวลาโดนเมินมันน่าเซ็งแค่ไหน
-
:pig4: :pig4:
-
เจเจกินแต่พอดีนะลูก
-
:กอด1:
กอดลูกหมูหนึ่งที
เป็นเด้กดีนะลูกนะ 555
ขอบคุณคนเขียนนะคะ
-
ทิวางอนแล้วเจเจ
-
ง้อทิวาเลยลูกหมู ง้อเสร็จแล้วจบด้วยการอ้อนให้พาไปกินของอร่อยๆนะ :laugh:
-
5555 เป็นไงล่ะ เราไม่ปวด หายดื้อแทบไม่ทัน
จันทร์เจ้ามีความกวนแบบน่ารัก อ้อนเข้าไป
คือป่วยทิวาก็ต้องยอมละนะ เจอหนูเป็นเด็กดีเข้าไปอีก โอ้ยยยยย หลงไม่ทันแล้วว
ทิวามีความหวงขั้นสูงกว่าสูงสุด 5555
พี่ฟ้ามา ทิวาโดนขัดขวางเลย แล้วดูลูกหมูก็ทำมึนเป็นใจกับพี่ฟ้าซะงั้น ทิวาอด
ชอบตอนจันทร์เจ้าอ้อน ทิวามีไรยกให้หมด
-
เจ้าลูกหมูเอ้ย กินเยอะจนปวดท้องเป็นไงล่ะ คราวหลังก็ฟังทิวาบ้าง ทิวาเป็นห่วงนะ
-
หนูขอสามพันห้า หนูจะเป็นเด็กดี คิคิ
เด็กดีงอแง
-
มีงงมีงอนนะทิวา 555
-
ต้องเปลี่ยนชื่อตอนเป็น มีความกินเยอะ ดีกว่าค่ะ 555
ตอนนี้สงสารทิวามาก ทั้งต้องรับมือกับลูกหมู พี่กร แถมพี่ฟ้าอีกคน :hao3: #ขอไว้อาลัยให้ทิวา
-
กรี๊ดดดดดดดดดดด....... เจอโดยบังเอิญมีความเป็นแฟนคลับตั้งกะเรื่องแรก คลั่งสุดๆก็รักแล้วรอหน่อย
จันทร์เจ้าโตเป็นสาวแล้วหรอลูก เวลาผ่านเร็วมากเหมือนหนูเพิ่งตีกันกะน้าเจ้าเมื่อเร็วๆนี้ยุเลย
-
โดนดุเลยลูกหมู
-
มนุษย์แฟนเด็ก
38
มีความลูกหมูเป็นสิ่งมีชีวิตที่คิดจะครองโลก
“พี่พินทร์เห็นทิวาไหมครับ?”
“น่าจะอยู่ที่หาดนะคะ กรี๊ด!!! พี่รถถังอย่าแกล้ง!!!” ลูกหมูดูสถานการณ์แล้วรีบถอยออกมา เพราะไม่อย่างนั้นคนที่อยู่ตรงนั้นอาจเป็นเราเอง ...เอาตัวรอดเป็นยอดดี
“ทำอะไรครับ?”
ทิวากาลส่ายหน้าเป็นคำตอบ กางแขนออกให้เจ้าเด็กแก้มกลมเดินมาหาแล้วโอบไหล่เล็กเอาไว้ จันทร์เจ้าเงยหน้ามอง พอได้สบตาก็เกิดอาการเขินเฉียบพลันไม่กล้ามองหน้าจนต้องหลบสายตาด้วยการซุกอกกว้าง
“อะไรวะ?”
“ไม่ต้องพูดเลย”
“คุยอะไรกับคุณเพลิงฟ้าบ้าง?”
“พี่ฟ้าบอกเราอย่ากินเยอะ”
“เออ เชื่อฟังหน่อย อย่ากินเยอะ”
“อะไรงะ เราเป็นเด็กนะ กำลังโตด้วย ต้องการอาหารมาช่วยพัฒนาร่างกาย ถ้าขาดอาหารไปเราแย่เลยนะ”
“คิดว่าจะโตกว่านี้อีกเหรอ?” เจ้าเด็กแก้มกลมหน้าบึ้งทันที ถอยออกมายืนข้างหน้าทิวากาล กอดอกมุ่นคิ้ว มองคนตัวสูงตั้งแต่หัวจรดเท้า เราสูงแล้วเถอะ!! สูงขึ้นจากตอนมัธยมปลายตั้งสี่เซนติเมตรเชียวนะ!!
“พี่สูงเท่าไหร่?”
“ร้อยแปดสิบหกจุดเจ็ด”
ลูกหมูหน้านิ่วคิ้วขมวด ยกมือขึ้นมานับเลข บวกลบส่วนสูงของตัวเองกับทิวากาลก็ยิ่งหน้าหงุดหงิดไม่พอใจเข้าไปใหญ่ ห่างกันตั้งสิบเก้าจุดเจ็ดเซนติเมตรเลย!!!! ตอนเด็ก ๆ คุณป้าปั่นเสาไฟฟ้าให้ดื่มแทนน้ำเหรอ ทำไมถึงได้สูงแบบนี้ ฮือ!
“พี่สูงเหมือนคุณเปรตเลย เท่จัง”
“เดี๋ยว ๆ”
“อะไรเหยอ?”
“กวนตีนนะมึง” ลูกหมูทำปากยื่น ด้วยความหมั่นไส้ทิวากาลจึงบีบปากแดง ๆ นั่นที แล้วหมูก็แปลงร่างเป็นหมาด้วยการงับนิ้วของเขา “เดินเล่นไหม?”
“ไม่เอา เราจะกลับไปหาพี่ฟ้า”
“อะไรก็พี่ฟ้า”
“ก็นาน ๆ จะได้เจอพี้ฟ้าทีนี่นา เราคิดถึง”
“แม่ง...! จะไปไหนก็ไปเลย” ทิวากาลพูด ก่อนจะเดินเลียบชายหาดไปคนเดียวด้วยความหัวเสีย
ลูกหมูหน้าเหวอไปครู่หนึ่ง เมื่อตั้งสติได้ก็หัวเราะเบา ๆ กับคนตัวโตแต่ขี้งอน โธ่ แกล้งนิดแกล้งหน่อยงอนไปได้ วิ่งตามไปเกาะแขนทิวากาล ร่างสูงหยุดเดิน ชำเลืองมองเด็กที่ยิ้มแป้นแล้วเบือนหน้าไปทางอื่น ทุกวันนี้ความสำคัญของเขามันอยู่ลำดับไหนวะ พุดดิ้งรสนมโง่ ๆ ยังมีความสำคัญมากกว่าอีกมั้ง พูดแล้วขึ้นเลย กูงอนแม่งไอ้สัด
“เราล้อเล่นอ่า อย่างอนสิ~”
“..........”
“พี่งอนเราจริง ๆ เหรอ?”
“ทำไมถึงชอบพูดเหมือนไม่อยากอยู่กับพี่?”
“เราพูดตอนไหน? เราไม่เคยคิดแบบนั้นนะครับ”
ทิวากาลยิ้ม “กลับบ้านเถอะ หรือจะเดินเล่น?”
“ไม่กลับ คุยกันให้รู้เรื่องก่อนสิครับ เราพูดแบบนั้นตอนไหน เราบอกว่าไม่อยากอยู่กับพี่เมื่อไหร่?”
“ไม่ได้พูดหรอก พี่เพ้อเอง ไป เข้าบ้าน!” กอดคอเด็กหน้ามุ่ย จันทร์เจ้ายังคงไม่หายข้องใจ แต่ทิวากาลก็เพิกเฉยไม่ยอมอธิบายอะไร นิสัยไม่ดี มาทำเราไม่สบายใจแล้วก็ทิ้งไปเฉย ๆ แบบนี้เหรอ ไม่น่ารักเลย
“ไปไหนมาเจเจ”
“ข้างนอกเองครับ พี่ฟ้า ทิวาเป็นอะไรไม่รู้ บอกว่าหนูไม่อยากอยู่ด้วย พอหนูถามก็ไม่พูดอะไรต่อ”
“แล้วหนูอยากอยู่กับพี่เขาหรือเปล่า?” ลูกหมูพยักหน้าทันทีโดยไม่ต้องคิด “แล้วนี่ทิวากาลอยู่ไหน?”
“อยู่ที่สระว่ายน้ำครับ”
“กาลน่ะ ดูเหมือนไม่คิดอะไร แต่กับคนที่เขาแคร์ เขาจะคิดมากนะจ๊ะ”
“หนูแย่มากเลย ทิวาพูดแบบนี้ตั้งหลายครั้ง” เพลิงฟ้าลูบศีรษะกลมของเด็ก เจเจหน้าหงอยเสียงเศร้าจนรู้สึกสงสารหน่อย ๆ ไม่สงสารมากเพราะคู่กรณีคือทิวากาลนั่นแหละ...
“นิสัยไม่ดีนะเราอ่ะ” เพลิงฟ้าแกล้งแหย่ ทว่าจันทร์เจ้ากลับคิดจริง ตากลมถูกฉาบด้วยม่านน้ำตาบาง ๆ เพลิงฟ้าเบิกตาเล็กน้อยก่อนรีบดึงลูกหมูเข้าไปกอด “พี่ฟ้าล้อเล่น!”
“อ้าว ร้องซะแล้ว” คุณรัตติกาลเอ่ยแซว ลูกหมูเบะปากเป็นเด็ก ๆ น้ำตาล่วงจากขอบตาผ่านแก้มกลม
“หนูไม่ดีเลย...”
“ไม่ดีบ้าอะไร เจเจของพี่ฟ้าดีที่หนึ่ง”
“แต่หนูทำทิวาเสียใจ คุณลุงคุณป้าต้องดุหนูแน่เลย”
“ไร้สาระ”
“แง คุณลุง~ หนูต้องง้อลูกชายคุณลุงไหมครับ?”
“ถ้าลูกชายฉันสำคัญเธอจะไม่ถาม”
“ฮือ สำคัญสิ เดี๋ยวหนูมานะครับ” พูดจบก็รีบวิ่งออกจากบ้านเพื่อไปหาคนนิสัยไม่ดีที่สระว่ายน้ำ
เพลิงฟ้าถอนหายใจ มีความไม่พอใจกับความพอใจปน ๆ กันอยู่ การที่จันทร์เจ้ารู้จักให้ความสำคัญกับใครสักคนมันก็ดี แต่เขาหงุดหงิดเพราะโรคหวงเจเจมันกำเริบขึ้นมาอีกแล้ว แก้ไม่หาย รักษาก็ไม่ได้ มันคงกลายเป็นสันดานไปแล้วล่ะมั้ง เออ เอาเถอะ ยังไงก็แล้วแต่ ต่อไปนี้เขาจะพยายามทำใจดี ๆ ไว้แล้วกัน เจเจคงได้ลืมเขาแหง
เฮ้อ เซ็งโว้ย! แฟนก็ไม่สนใจ (..............)
“ผมเองก็ขอตัวก่อน ใกล้ถึงเวลานัดกับลูกค้าแล้ว” เพลิงฟ้าเอ่ยขึ้นหลังจากจันทร์เจ้าออกไปได้สักพัก
“จะกลับแล้วหรือคะ? ไม่อยู่ทานมื้อเที่ยงด้วยกันก่อน”
“ขอโทษด้วยนะครับ ไม่มีเวลาจริง ๆ ไว้โอกาสหน้าจะไม่พลาดครับ”
“อย่างนั้นก็ได้ค่ะ เดินทางปลอดภัยนะคะ”
“ฝากดูแลเจเจด้วยนะครับ”
“จะดูแลอย่างดีค่ะ”
“ขอบคุณครับ”
จึก ๆ
จันทร์เจ้าจิ้มนิ้วกับต้นแขนแกร่งของทิวากาล ร่างสูงหันมอง เลิกคิ้วเล็กน้อยก่อนยกแขนโอบไหล่แคบแล้วดึงเข้ามากอด ลูกหมูกอดตอบด้วยการโอบเอวหนาเอาไว้แล้วซบหน้ากับอกกว้าง
“เป็นอะไร?”
“เราขอโทษ”
“เรื่องไรวะ?”
“เราขอโทษนะ”
“ใจเย็น ขอโทษเรื่องอะไร?” ทิวากาลตบไหล่เล็กเบา ๆ ขณะถาม
“ไอ้เหี้ย!!! ไอ้หวานกันไกล ๆ ดิ๊!!” รถถังตะโกนว่าจากอีกฝั่งของสระว่ายน้ำ โดยไม่ทันได้สังเกตบรรยากาศแปลก ๆ ระหว่างทิวากาลและจันทร์เจ้า
ร่างสูงปล่อยมือจากไหล่เล็กก่อนจะจูงเด็กแก้มกลมออกไปนั่งที่เก้าอี้ริมหาด เขามองเด็กพูดมากที่ตอนนี้เอาแต่ปิดปากเงียบ แก้มกลม ๆ นิ่ม ๆ เหมือนมาร์ชเมลโลว์ยิ่งพองเข้าไปใหญ่เมื่อหน้าบึ้ง
“บอกหน่อยว่าเป็นอะไร?”
“เราขอโทษ ที่ไม่ค่อยแสดงออกว่าพี่สำคัญ”
“........”
“เราไม่เคยไม่อยากอยู่กับพี่นะครับ”
“ใครมันพูดแบบนั้นวะ งี่เง่าเนอะ”
“ฮื่อ”
“คิดอะไรมาก”
“เราทำให้พี่รู้สึกไม่ดี...”
“อ๋อ...”
“พี่รู้สึกแบบนั้นบ่อยไหม?”
“ไม่เท่าไหร่ แค่ตอนที่เราสนใจอย่างอื่นมากกว่า เช่น ของกิน พี่ฟ้า”
“ต่อไปนี้เราจะสนใจพี่เยอะ ๆ เลยน้าาาาา”
“หึ ไอ้เด็กเวร”
“ดีกัน”
“ไม่เคยทะเลาะจะดีทำไม”
“เพื่อความสบายใจไง นะนะ เกี่ยวก้อยกัน~” ทิวากาลส่ายหน้าเบา ๆ ขณะมองนิ้วก้อยเล็ก ๆ กระดิกไปมา เด็กแก้มกลมยิ้มกว้างเมื่อเขายื่นมือไปเกี่ยวด้วย ด้วยความมันเขี้ยวเขาจึงดึงเด็กแก้มเข้ามากอด เพราะการทิ้งน้ำหนักแบบไม่ทันตั้งตัวทำให้ทิวากาลเซเล็กน้อย ลูกหมูหัวเราะเสียงใส ออกแรงรัดตัวทิวากาลแน่น ๆ แล้วคลายออก ส่วนคนนิสัยไม่ดีก็เพิ่มแรงกอดให้แน่นขึ้นอีก หากแต่ไม่ได้ทำให้คนถูกกอดอึดอัด ผละออกมามองหน้ากันโดยที่ยังไม่คลายวงแขน เมื่อสบตาก็หัวเราะออกมา ราวกับก่อนหน้านั้นไม่เคยมีเรื่องให้ต้องมึนตึงเกิดขึ้น
“อะแฮ่ม!!”
“พี่ฟ้า!!” ลูกหมูเด้งตัวออกแต่ก็ไม่เป็นผลเพราะยังโดนกอดอยู่ ตากลมกะพริบปริบ ๆ มองพี่ฟ้าที่ยืนกอดอก คิ้วขมวดอยู่ด้านหลัง เพลิงฟ้าจ้องทิวากาลเขม็ง ให้ปล่อยเจเจของเขา แต่ไอ้เด็กนั่นก็ไม่ทำตาม ซ้ำยังลอยหน้าลอยตา ยักคิ้วกวนประสาทเขาแล้วกอดเจเจแน่นขึ้น
หนอย!!! มันน่าจับไปลอยทะเลนัก!
“พี่ฟ้าจะไปแล้วนะ”
“ตอนนี้เหรอคับ!!?” เพลิงฟ้าพยักหน้า “ไม่ไปไม่ได้หยอ?”
“ไม่ได้ครับ พี่ฟ้าต้องไปทำงาน”
“ฮื่อ งั้นซื้อขนมฝากหนูด้วยนะครับ”
“หนูก็อยู่นี่ยังจะให้พี่ฟ้าซื้อขนมฝากอีก” ลูกหมูยิ้มตาหยี ซบหน้ากับอกกว้างแก้เขิน “มาให้พี่ฟ้ากอดหน่อย พี่ฟ้าจะไปแล้ว”
ไม่ต้องให้พี่ฟ้าต้องรอนาน ลูกหมูก็ปลดแขนทิวากาลออกแล้วกระโดดไปหาพี่ฟ้าทันที เมื่อได้เจเจมาครอบครองแล้วเพลิงฟ้าก็กอดแน่นก่อนหอมแก้มนิ่มไปสองฟอดใหญ่ ๆ โดยมีทิวากาลที่ทั้งเบ้ปากและหน้าบึ้งมองอยู่ มันเป็นแผนแอบแฝงของเพลิงฟ้าที่จะทำให้เขาแยกกับไอ้เด็กแก้มกลมนั่นแหละ!!
“อย่าดื้อมาก อย่าซนมาก ดูแลตัวเองดี ๆ นะ”
“คร้าบบบบบบ~”
กอดพี่ฟ้าแน่น ๆ อีกสักพักก่อนปล่อยให้พี่ฟ้าไปทำงาน ลูกหมูจะไม่งอแงแม้อยากให้พี่ฟ้าอยู่ด้วย แต่หากพี่ฟ้าไม่ทำงานก็จะไม่ได้ตังค์ ในเมื่อไม่ได้ตังค์ก็จะซื้อขนมให้เราไม่ได้ พี่ฟ้าตั้งใจทำงานน้า~ จะได้มีตังค์เยอะ ๆ
คิคิ
“พี่ ๆ เขาไม่เล่นน้ำทะเลเหรอครับ?” ลูกหมูเอ่ยถามหลังจากเดินกลับมาหาทิวากาล ร่างสูงส่ายหน้าเป็นคำตอบ ไม่ใช่ว่าไม่เล่น แต่เพราะเขาไม่รู้ จันทร์เจ้าถอนหายใจ เงยหน้าสบตาคนตัวสูง “ไปเล่นน้ำกัน พี่บอกว่าวันนี้จะเล่นน้ำกับเรา”
ทิวากาลพยักหน้ารับง่าย ๆ ทำให้เด็กแก้มกลมยิ้มกว้างพอใจ มือเล็ก ๆ ฉุดเขาให้ลุกแล้วกระชากลากถูกไปยังสระว่ายน้ำที่เหล่าผองเพื่อนกับแหวกว่ายหรือนั่งคุยกันที่ริมสระ
“มึงพาน้องชับบี้กูไปสวีทกันที่ไหนมา!!”
“เสือก!” ตอบกลับเพื่อนนิ่ง ๆ ชมพู่ชี้หน้า พูดไม่ออก ก่อนว่ายเข้ามาใกล้แล้วกวักน้ำใส่คนที่ยืมอยู่บนฝั่ง ทิวากาลขยับตัวหลบโดยมีจันทร์เจ้ายืนหัวเราะอยู่
“หมู อะไรติดมือมึงวะ?”
“หือ ไหนอ่ะ?” ลูกหมูพลิกมือตัวเองไปมาเพื่อหาสิ่งที่ติดอยู่ตามที่เบสท์บอก ทว่าดูแล้วมันกลับไม่มีอะไร
“ยื่นมือมาดิ กูดูให้” จันทร์เจ้าย่อตัวลงนั่ง ยื่นมือไปให้เบสท์ด้วยความไม่คิดอะไร...
“!!”
ตู้ม!!!!
ไม่ทันได้ตกใจจันทร์เจ้าก็ล่วงตุบลงในสระ หลังจากเบสท์จับมือพลิกดูไปมาก็ถูกดึงจนหล่นตู้ม ก่อนหน้านั้นก็ไม่ได้สังเกตรอยยิ้มแปลก ๆ ของเบสท์เลย ลูกหมูรีบดีดตัวขึ้นเหนือผิวน้ำ โกยอากาศเข้าปอดและไอโขลก ตวัดตามองเบสท์ด้วยความไม่พอใจ ส่วนคนร้ายก็กุมท้องหัวเราะเอิ้กอ้ากพอใจ พร้อมกับทีมสนับสนุนอย่างฟินน์ และยังมีทุกคนร่วมหัวเราะด้วย ไม่เว้นแม้แต่ทิวากาลที่ยกยิ้มมุมปากเยาะเย้ยเจือสมน้ำหน้า
นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า...
คนที่ไว้ใจ ร้ายที่สุด
“เคยเห็นแต่ลูกหมาตกน้ำ คราวนี้ได้เห็นลูกหมูตกน้ำแล้วว่ะ!” รถถังตะโกนบอกพลางกลั้วหัวเราะจากบนฝั่ง คนถูกว่าว่าเป็นลูกหมูตกน้ำเชิดหน้าทำปากยื่นใส่ ตีน้ำไม่พอใจอยู่คนเดียว คอยดูเถอะ! อย่าให้เอาคืนก็แล้วกัน!!
แต่ไหน ๆ ก็ได้เปียกแล้ว เล่นเลยดีกว่า~
“อยากให้เราเล่นด้วยบอกดี ๆ ก็ได้ ไม่เห็นต้องรุนแรงแบบนี้เลย”
“ไป!!! มึงขึ้นฝั่งไปเลย!!”
“ไม่ขึ้น! เราจะเล่นกับเบสท์เองเพราะเบสท์อยากให้เราเล่นด้วย”
“กูไหว้ อย่ามายุ่งกับกู!” เบสท์ดันหน้าจันทร์เจ้าแรง ๆ ก่อนรีบว่ายน้ำหนี ทว่าเจ้าเด็กแก้มกลมยังไม่ยอมปล่อยไปง่าย ๆ รีบตามไปหา เกาะไหล่ของเพื่อนเอาไว้พร้อมใช้ขาเกี่ยวเอวบาง เอาละ! สะบัดยังไงก็ไม่หลุดง่าย ๆ แน่!
กรรมใดใครก่อ กรรมนั้นคืนสนอง!!!
“พี่กาลมาเล่นน้ำด้วยกันสิคะ!” รพินทร์ตะโกนเรียกพี่ชาย หญิงสาวขยับขึ้นนั่งบนแพห่วงยาง
จันทร์เจ้าเหลือบมอง มุมปากยกขึ้นเล็กน้อย พี่พินทร์ยังไม่เปียกเลยแฮะ สงสัยอยู่แค่บนแพแน่ ๆ เมื่อคิดกับตัวเองแบบนั้นจึงจำต้องลงจากหลังจากเบสท์ ลูกหมูดำลงไปใต้น้ำก่อนจะว่ายไปใต้แพอีกที...
“กรี๊ด!!!”
ตู้ม!!!
สิ้นเสียงกรีดร้องจันทร์เจ้าก็ดีดตัวขึ้น หัวเราะเอิ้กอ้ากพอใจเมื่อทำให้พี่สาวคนสวยตกน้ำได้ รพินทร์ที่ตกเป็นเหยื่อขบคิดหาทางแก้แค้นแฟนพี่ชาย หญิงสาวยิ้มร้าย ขยับเข้าไปใกล้ลูกหมูทันทีที่ตั้งตัวได้
“มานี่เลยน้องจันทร์เจ้า แกล้งพี่เหรอคะ!?”
“งะ... เรา เราไม่ได้ตั้งใจครับ พี่พินทร์อย่าทำอะไรเราเลยนะ”
“หึหึ ไม่ได้ตั้งใจเหรอ...”
“ชะ ช่าย.... พี่พินทร์!!” จันทร์เจ้าร้องเสียงหลงเมื่อโดนล็อกคอ
“ถ้าพี่กาลไม่ลงมา พินทร์จะกดน้องลงน้ำแล้วนะ”
ทิวากาลเลิกคิ้ว เกี่ยวอะไรกับเขาวะ สบตาก็เด็กแก้มกลม ดวงตากลมโตไม่ได้ฉายแววหวาดกลัวอะไร ออกแนวสนุกเสียมากกว่า แต่ไหน ๆ ก็บอกจะเล่นน้ำกับมันแล้ว ก็เล่นมันเลยแล้วกัน เขาล้วงเอาโทรศัพท์มือถือไปวางไว้ที่โต๊ะ ก่อนถอดเสื้อยืดที่สวมใส่อยู่ออก เหลือเพียงกางเกงขาสั้น
“หูววววว ซิกแพค!!” ฟินน์ตะโกนไปคนแรกก่อนจะตามด้วยเบสท์ ลูกหมูที่ถูกจับเป็นตัวประกันหน้ามุ่ย ตีขาเตะน้ำใส่เพื่อนทั้งสอง
“อ้าว ๆ มีเด็กหวงว่ะ” มิคแซว ทิวากาลยกยิ้มพอใจเล็กใจน้อยแล้วจึงกระโดดลงไปในสระว่ายน้ำด้วยท่วงท่าน่ามอง
เพียงไม่นานร่างสูงก็โผล่ขึ้นมาตรงหน้าของจันทร์เจ้า ทิวากาลเสยผมเปียกชื้นที่ปรกหน้าไปด้านหลัง ลืมตาขึ้นมองเด็กแก้มกลม แก้มใสขึ้นสีแดงระเรื่อไม่ทราบว่าเป็นเพราะแดดหรือเพราะอะไร ลูกหมูกะพริบตาปริบ ๆ กลืนน้ำลายลงคอขณะที่มองคนตรงหน้าไม่กะพริบตา
โอ๊ย!! หัวใจเต้นแรงจัง ทำไมทิวาถึงได้มีเสน่ห์และเซ็กซี่มากขนาดนี้นะ!!
เราจะตายแล้ว ฮือ
แทบหลอมละลายไหลรวมกับน้ำในสระเลยล่ะ!
“ร้อนเหรอ หน้าแดงจังเลยวะ?”
“จะถามว่าเขินพี่เหรอครับก็ถาม ไอ้สัด! ไม่ใช่ร้อนเหรอ ทำไมหน้าแดง! โว้ยยยย รำคาญคนมีแฟน”
“โยนพี่ชมพู่เข้าแฮชแท็กโสดแล้วพาลเลย กร้ากกกกก”
“หยุดค่ะลูก!” ชมพู่ชี้หน้าเบสท์กับฟินน์ “บอกพี่ซิ ว่าพวกหนูไม่รำคาญมัน”
“รำคาญ!!!” ทั้งสองประสานเสียงกันตอบอย่างพร้อมเพียง
“อิจฉาก็บอกว่าอิจฉา” ทิวากาลตอบกลับนิ่ง ๆ พร้อมยิ้มเยาะ ทำเอาชมพู่ถึงกับควันออกหู กระโจนเข้าหาเพื่อนสนิทก่อนกระโดดขี่หลังแล้วกดศีรษะของทิวากาลลงไปใต้น้ำ พอเห็นอยากนั้นจันทร์เจ้าก็สะบัดรพินทร์ออกแล้วเข้าไปผลักชมพู่
“โว้ย ๆ หน่วยปกป้องก็มาเว้ย” ทิวากาลโผล่ขึ้นจากน้ำ ตวัดแขนโอบกอดรอบคอเด็กแก้มกลมเอาไว้ ตอนนี้พวกเขาถูกล้อมด้วยเบสท์ ฟินน์ ชมพู่และรพินทร์ ไม่รู้จะถูกก่อกวนอะไรอีก
“อย่าเข้ามานะ เราต่อยดั้งหักเลย”
“อย่าทำอะไรกูเลย คนไทยด้วยกัน”
“กวนตีน”
ทิวากาลใช้เวลาที่ทุกคนกำลังเหวอกับคำพูดของเด็กแก้มกลม ฟาดแขนกับผิวน้ำให้น้ำกระจายไปโดนทุกคน ก่อนพาเด็กน้อยออกจากวงล้อมไปอยู่อีกมุมของสระ จันทร์เจ้าลูบน้ำของจากหน้าตัวเอง ยื่นมือขึ้นไปเช็ดให้ทิวากาลด้วย คนนิสัยไม่ดีก็ให้ความร่วมมือดีเยี่ยม ด้วยการโน้มใบหน้าลงต่ำจนปลายจมูกแทบชนกัน
นี่ก็เกินไป...
“กูชักรำคาญตามสาว ๆ ละ” ต้นพูดขึ้นบ้างหลังจากเห็นบทสวีทของเพื่อนกับเด็กรุ่นน้อง
“ก็ว่างั้น” มิคว่าเสริมพร้อมทำหน้าเซ็ง
ลูกหมูว่ายน้ำเข้าไปเกาะขอบสระฝั่งที่รุ่นพี่ทั้งสามนั่งกันอยู่แล้วย่นจมูกใส่
“พี่รถถังกับพี่ต้นก็มีสาวเยอะแยะจะมารำคาญเราทำไมกัน พี่มิคก็มีแฟนแล้วไม่ใช่เหรอฮะ?”
“ฮะ!!!! ไอ้มิคมีแฟนเหรอ!!!?” รถถังตะโกนเสียงดังพร้อมเบิกตาประกอบว่าตกใจจริง ลูกหมูยิ้มแห้ง กะพริบตาปริบ ๆ แย่ละ งานเข้าแน่เลย....
“มีเหี้ยอะไร ไม่มีโว้ย!”
“อ้าว... พูดแบบนี้แล้วคนที่คุย ๆ อยู่ด้วยจะไม่เสียใจเหรอครับ?”
“ไม่เสียใจหรอกครับ เขาไม่ได้รู้สึกอะไรกับพี่”
“มึงไปชอบใครที่ไหนเมื่อไหร่วะ!?” ชมพู่ตะโกนถาม มิคไม่ได้ตอบ คนรู้ก็ไม่พูดอะไร
“พี่มิครู้ได้ไงอ่ะครับ คนนั้นบอกเหรอ”
“ครับ เขาบอกว่าเกลียดพี่”
“โห... น่าสงสารจัง พี่ไปทำอะไรให้เขาเกลียดล่ะครับ”
“ไม่รู้ครับ”
“จีบคนใหม่สิวะ”
“คนใหม่เหี้ยไร ก็กูชอบคนนี้” ทิวากาลกระตุกยิ้ม สบตากันกับเด็กแก้มกลม
“จะไม่มีใครบอกกูจริง ๆ ใช่ป่ะ ว่าไอ้มิคมันไปชอบใคร”
“ไม่บอก!” มิคตะโกนกลับ เขาชำเลืองมองคนที่ปืนขึ้นจากสระว่ายน้ำ
“อ้าว มึงขึ้นแล้วเหรอ?”
“เออ หนาว หิวแล้วด้วย” เบสท์ตอบฟินน์ เดินออกไปทันทีโดยไม่ฟังใครพูดอะไรอีก
ลูกหมูมองทุกอย่างก่อนเข้าไปกระซิบกับทิวากาลสองคน
“เบสท์ไม่พอใจหรือเปล่าครับ? หน้านิ่งจัง”
“ไม่รู้ดิ แต่หน้าแดง”
“อ๋อ~ เขิน หาเรื่องชิ่งนี่เอง คิคิ”
“ไปหาว่าเพื่อน”
เล่นน้ำกันอยู่สักพักจึงพากันขึ้นเพื่อไปหาอะไรทาน เมื่อเย็นมาหน่อยก็เตรียมตัวเพื่อล่องเรือไปตกปลา ลูกหมูหน้าเหวอเมื่อรู้เรื่องที่คุณป้าบอก เนื่องจากเมื่อวานนั้นคุณลุงบอกว่าไม่ตกปลาแล้วเพราะไม่ได้เอาอุปกรณ์มาด้วย แล้วทำไมวันนี้ถึงจะไปได้ล่ะ? มีอุปกรณ์เหรอ? หันไปมองคนนิสัยไม่ดี ทิวากาลยิ้มเอ็นดูปนขบขัน วางมือบนศีรษะกลมขยี้เบา ๆ แล้วจึงบอกว่าเด็กแก้มกลมโดนอำแล้ว เพราะพ่อเขาเตรียมการไว้อย่างดี ทั้งอุปกรณ์ตกปลา เหยื่อ สถานที่ และเรือ เมื่อรู้ว่าถูกแกล้งก็หน้างอ งอนตุ๊บป่องไม่คุยกับคุณสุริยะ ชายเจ้าของบ้านจึงต้องง้อด้วยการตามใจและปิดท้ายด้วยการจะพาไปซื้ออาหารทะเลมาเผาทานหลังจากตกปลาเสร็จ
นั่นจึงทำให้เด็กน้อยเกี่ยวก้อยคืนดีด้วย...
(มีต่อค่ะ)
-
“เบสท์!!!”
“ไอ้เหี้ย!!!!” เบสท์ตะโกนลั่นพร้อมวิ่งหลบ เมื่อเห็นจันทร์เจ้าถือหนอนหลายตัวอยู่ในมือพร้อมเดินมาหา
“เบสท์ดูคุณหนอนสิ น่ารักมากเลย~”
“พ่อมึงสิ!! ออกไป!!” เด็กหนุ่มร่างเล็กโวยวายเสียงดังพร้อมโวยวายเสียงดัง มองซ้ายขวาหาตัวช่วยแต่ยังไม่เห็นใครเดินมาสักคน
“ป่าป๊ะเราหล่อ ไม่น่ารักสักหน่อย เบสท์มั่ว”
“สะเด้ย!! มึงออกไปไกล ๆ กูเลย ไป!!!!”
“ชอบด่าเรา ไปก็ได้ เชอะ!”
“กรี๊ด!!!” ลูกหมูหันกลับไปมองผลงานหลังจากที่ได้ยินเสียงกรีดร้องของเบสท์ เพื่อนหน้าสวยยืนนิ่งค้าง ตาเหลือก หลุบมองหนอนตัวน้อยกับกระดึ๊บอยู่บนพื้นทราย เนื่องจากไอ้คนจับมามันโยนอย่างไม่ใยดี และที่แย่ไปกว่านั้นคือมันโยนใส่เบสท์
ไอ้ชั่ว มึงมันไพร่!!
“เกิดอะไรขึ้น!?” มิคกับทิวากาลวิ่งหน้าตื่นเข้ามา จันทร์เจ้าช้อนตามองคนตัวสูงตาแป๋วขณะที่มิควิ่งเข้าไปหาเบสท์
“มัน มันโยนหนอนใส่” เบสท์ชี้ไปที่จันทร์เจ้า คนทำผิดก้มหน้าหลบทันทีที่จะอ้อนทิวากาล แต่โดนคนอายุมากกว่ามองดุเสียก่อน
“ไม่รู้เหรอว่าเบสท์กลัว!” ขยับไปหลบด้านหลังของคนนิสัยไม่ดีเมื่อโดนพี่มิคตะคอกเสียงดัง
“มึงใจเย็น”
“ใจเย็นเหี้ยอะไร!”
เบสท์ยื่นมือไปดึงชายเสื้อของมิค “ไม่มีอะไร แค่ตกใจเฉย ๆ”
“ตกใจก็ช็อกได้ป่ะวะ! เขาจะมีอาการหัวใจวายไว้ทำไม!”
“...เราขอโทษ”
มิคจิปากเห็นหน้าหงอย ๆ สำนึกผิดนั่นแล้วจะโกรธก็โกรธไม่ลง คนข้างหลังนี่ก็เหมือนกัน จะโมโหก็โมโหไม่สุด แม่งเอ๊ย! เมื่อระบายอารมณ์ขุ่นมัวในอกไม่ได้ มิคจึงเดินเลี่ยงออกไปขึ้นเรือพร้อมกับต้นและรถถัง ทิ้งให้เด็กอายุน้อยกว่าให้มองตาปริบ ๆ ถอนหายใจออกมาเบา ๆ พยายามจะไม่คิดอะไรมาก ไว้ค่อยคุยกันอีกหลังก็ได้...
“หน้าหงอยเลย”
“ฮื่อ” ซุกหน้ากับอกคนตัวสูงเป็นการอ้อน ทิวากาลตบไหล่เล็กเบา ๆ “เรารู้สึกแย่จัง”
“คราวหลังก็อย่าเล่นอะไรแบบนี้อีก ไอ้มิคโมโหไม่น่าสนุกหรอกนะ”
“เรากลัวจนไม่กล้ามองเลย”
“หึ สิ้นฤทธิ์ซะแล้ว ไป ขึ้นเรือ”
“ใครจะขับเรือเหรอ?” ลูกหมูแหงนหน้าถามขณะที่ย่อไปนั่ง เก็บเจ้าหนอนบนพื้นทรายวางบนฝ่ามือ ตากลมมองอย่างไม่เชื่อเมื่อทิวากาลชี้นิ้วเข้าหาตัวเอง “จริง!?”
“อือ ทำไมหน้าไม่เชื่อ เดี๋ยวจะโดน”
“เอ้า พี่ขับจริง ๆ เหรอ เรายังไม่อยากตายนะ”
“จะไม่ตายบนเรือ แต่จะตายเพราะโดนกูฝังเนี่ย! ไปขึ้นเรือ!”
อะไรอ่ะ แค่แซวเฉย ๆ ก็ต้องเกรี้ยวกราดด้วย วุ้ย ประจำเดือนมาไม่ปกติหรือยังไงกัน
“โดนลูกชายฉันแกล้งอีกหรือยังไง?”
“หือ? อะไรนะครับ?”
“หน้าซึมขนาดนั้น”
“อ๋อ! ลูกชายคุณลุงไม่ได้แกล้งหนูหรอก แต่คุณลุงนั่นแหละ ตกปลาได้เยอะแล้วหนูยังไม่ได้สักตัว!” จันทร์เจ้าว่าหน้ามุ่ย ตั้งแต่เริ่มตกปลากันมาจะครึ่งชั่วโมงแล้วลูกหมูยังไม่ได้ปลาสักตัว ในขณะที่คุณลุงแค่หย่อนเบ็ดไม่กี่นาทีปลาก็งับเหยื่อครั้งแล้วครั้งเล่า ไม่ยุติธรรมเลย คุณปลาต้องชอบคนน่ารักอย่าเราสิ!
“ความผิดฉันหรือไง”
“ใช่คับ! คุณลุงโกงหนู คุณหนอนของคุณลุงใส่ผงชูรสใช่ไหมครับ คุณปลาเลยไปกินบ่อย ๆ”
“เธอเป็นเด็กที่เพ้อเจ้อใช้ได้นะ”
“แง!” งอแงไปก็เท่านั้น เพราะคุณลุงไม่สนใจ ทิวากาลก็ไม่อยู่ให้อ้อนเพราะทำหน้าที่บังคับเรือ ฮือ ๆ เศร้าจังเลย เดี๋ยวก็ทิ้งคุณลุงไปสนุกกับคนอื่น ๆ ที่ชั้นดาดฟ้าเสียหรอก
ผู้ร่วมทริปล่องเรือวันนี้มากันครบหมด ยกเว้นก็แค่ คุณป้า พี่ภาณุมาศ พี่แดนไท และน้องไลลา เพราะคุณป้าท่านบอกจะอยู่เพื่อทำอาหารมื้อเย็นรอ ส่วนพี่มาศก็อยู่ช่วย และในเมื่อพี่มาศไม่มา สามีดีเด่นอย่างพี่แดนไทก็ไม่มาด้วย อีกอย่างเพราะกลัวว่าน้องไลลาจะซนจนเกินอันตราย ฮอล อยากให้น้องมาด้วยจัง แต่ก็ไม่มีปัญญาดูแล
เศร้ายกกำลังสองเลย
“โอ๊ะ!!” จันทร์เจ้าเบิกตาโตเมื่อเบ็ดของตัวเองกระตุก ลืมสาละวนยกเบ็ดขึ้น พอเห็นว่ามีปลาเกาะอยู่ก็ร้องตะโกนเสียงดังด้วยความดีใจ “เย้เย้ หนูได้ปลาแล้ว!!!!”
“อ่อน”
“อู้หูย ของหนูตัวใหญ่กว่าของคุณลุงด้วย คิคิ”
“ที่ปลาไม่กินเหยื่อ เพราะมันรำคาญเสียงเธอแน่ ๆ”
“ไม่ใช่สักหน่อย เพราะคุณลุงโกงหนูต่างหาก” คุณสุริยะสั่นหน้ายอมแพ้ที่จะคุยด้วย เจ้าเด็กนี่ช่างต่อปากต่อคำเก่งเสียเหลือเกิน บางทีเขาก็ปวดหัวที่จะเจรจาด้วย
“ได้ปลาสักตัวยัง?”
“ได้แล้ว ๆ พี่ดู เราได้เยอะแยะเลย~” รีบอวดเมื่อทิวากาลเดินมาหา หลังจากได้ตัวแรกมาครอง ก็ได้ตัวอื่น ๆ มาเรื่อย ๆ ตอนนี้จันทร์เจ้าแฮปปี้ที่สุด
“โห เก่งนี่หว่า”
“แน่นอน นี่จันทร์เจ้าไง คิคิ” เออ ไม่น่าชมมันเลย ไอ้เด็กหลงตัวเอง! “อ้าว พี่มาแบบนี้แล้วใครขับเรือล่ะครับ?”
“ไอ้กรดูอยู่” พยักหน้าหงึกหงักรับรู้ “ไงพ่อ ปวดหัวป่ะ?”
“หึ น้อยไปสิ”
“คุณลุงไม่สบายเหรอครับ?”
“เปล่า”
“อ้าว ถ้าไม่ไม่สบายแล้วทำไมถึงปวดหัวล่ะ?”
“ปวดหัวเพราะคุยกับเราไงเตี้ย”
“เราโป้งแล้ว!”
ทิวากาลวางแขนกอดคอเด็กแก้มกลมที่มุ่งมั่นกับการตกปลา เขาไม่รู้ว่ามันมีอะไรน่าสนใจนัก เพราะโดยส่วนตัวแล้วเขาเป็นคนใจร้อน ไม่ชอบรออะไรนาน ๆ จึงมองว่าการตกปลามันน่าเบื่อ และวันนี้คงเป็นวันที่ทำให้เขามองการตกปลาเปลี่ยนไป คงเป็นเพราะเด็กข้าง ๆ เขาชอบเวลาที่จันทร์เจ้าทำหน้ายุ่งเมื่อพ่อเขาตกปลาได้ก่อน ชอบที่เจ้าตัวงอแงเมื่อโดนเขาแกล้งปล่อยปลาลงทะเล ชอบที่เจ้าตัวร้องดีใจยิ้มกว้างเมื่อจับปลาได้
การที่ใครสักคนเข้ามาในชีวิตทำให้ความคิดของเราเปลี่ยนไป
ชักจะกลัวแล้วสิ เด็กนี่มีอิทธิพลต่อความรู้สึกของเขามากเกินไป
เมื่อตกปลาไปสักพัก ลูกหมูก็หันไปหาคุณสุริยะ ชะโงกไปดูปลาในถังของคุณลุง พบว่ามีปลาตัวน้อยใหญ่อยู่ในนั้นหลายตัว มองของตัวเองก็พบว่ามีอยู่เยอะเช่นเดียวกัน
“มีอะไร?”
“พอแค่นี้ไหมฮะ คุณปลาเยอะแล้ว หนูกลัวจะหมดทะเล”
“อืม เอาสิ” คุณสุริยะเห็นด้วย “อยากกินปลาดิบสด ๆ หรือเปล่า?”
จันทร์เจ้าเบิกตาโตตื่นเต้น “อยากคับ!”
“พ่อไม่น่าถาม เรื่องกินมันไม่พลาด”
“งุ้ย! พี่น่ะ!” ทุบอกคนนิสัยไม่ดีไปที ทิวากาลหัวเราะพอใจ รวบเอวคนอายุน้อยกว่ามากอด หอมแก้มนิ่มฟอดใหญ่ก่อนวางคางบนไหล่แคบ ยักคิ้วใส่พ่อเมื่อถูกจ้องมอง
อิจฉาล่ะสิ
“แล้วใครจะทำเหรอฮะ?” เอ่ยปากถามพลางเอนหลังพิงอกกว้างและวางมือทับมือหนาคนทิวากาลไว้ด้วย
อุ่นดีจังเลย... เราชอบ
“แฟนเธอไง”
“เหี้ยละ”
“พี่ทิวาทำอาหารเป็นด้วยเหรอ?”
“ไม่เป็น”
“มันโกหก” คุณสุริยะยกถังจุปลาทั้งสองลงไปที่ห้องครัวใต้ท้องเรือหลังทิ้งระเบิดเอาไว้ ลูกหมูหันไปเผชิญหน้ากับคนนิสัยไม่ดี ทิวากาลกลอกตา ก่อนปรายตาลงมองเด็กแก้มกลมที่กำลังมองเขาเหมือนไม่พอใจ เขาเบะปาก รั้งแฟนเด็กเข้ามากอดชิดกว่าเดิมจนร่างกายแนบสนิทติดกัน
อ่า... สัญญาณในหัวเริ่มจะร้องเตือนแล้วแฮะ
ดังนั้น เขาจึงคลายอ้อมกอดออกและขยับตัวออกห่างเล็กน้อย แม้จะเสียดายอยู่ก็ตาม
“พี่ทำอาหารเป็นเหรอ?”
“อือ นิดหน่อย”
“ทำไมไม่บอกเราอ่ะ”
“ก็ไม่ถาม”
“แล้วเมื่อกี้ทำไมบอกว่าทำไม่เป็นล่ะ”
“ขี้เกียจนี่หว่า พ่อก็ทำเป็นเหอะ เขาแกล้งพี่”
“เราอยากทานอาหารฝีมือพี่จังเลย”
“พ่อพี่ทำอร่อยให้พ่อทำนั่นแหละ”
“............”
“.............”
“หนูอยากทานอาหารที่พี่ทำ”
“.........”
“พี่กาลทำให้หนูนะ หนูอยากกิน”
“......ไม่”
“พี่กาลจ๋า”
“ไม่! ไม่รีบไปจะไม่ทำแล้ว!”
“เย้!!”
ทิวากาลชิ่งเดินหนีก่อนก่อนที่จะหัวใจวายตายไปเสียก่อน แม่งเอ๊ย! ใครมันจะไปทนกับตาแป๋ว ๆ และเสียงออดอ้อนนั้นไหว ลำพังแค่สายตาเขาก็แทบทรุดแล้ว ไหนจะน้ำเสียงที่ใช้ แล้วที่ร้ายแรงที่สุดนั้นก็คือสรรพนามที่ใช้เรียกนั้นไง ให้ตายเถอะ พ่อแม่ไม่บอกเหรอว่าถ้าไม่อยากถูกปล้ำอย่าทำแบบนี้
“ว้าวววววววววววว!!” จันทร์เจ้าลากเสียงยาว ตากลมโตเป็นประกายขณะมองทิวากาลใช้มีดแล่เนื้อปลาอย่างชำนาญ น่าทึ่งมาก ๆ ไม่คิดว่าทิวาจะมีมุมแบบนี้ โคตรเท่! เรานี่รัวชัตเตอร์ถ่ายรูปไปเป็นร้อยเลย
“ความผัวที่แท้จริง...” ฟินน์ที่ยืนอยู่ข้างกันว่าอย่างเพ้อ ๆ ซ้ำยังมองทิวากาลตาเยิ้ม ลูกหมูหน้างอ ยกมือปิดตาเพื่อนเอาไว้ “นี่ก็หวงจังเลยวุ้ย!”
“ก็แฟนเรา!”
คนที่กำลังง่วนกับการแล่เนื้อปลาหายใจสะดุด เขาหยุดงานตรงหน้าเอาไว้แล้วหันมองคนพูดประโยคเมื่อสักครู่ เมื่อได้สบตากับทิวากาลลูกหมูก็เกิดอายกับคำพูดตัวเองขึ้นมาเสียงดื้อ ๆ ก้มหน้างุด ไม่ยอมสบตา แก้มขาวนุ่มคล้ายขนมมาร์ชเมลโลว์ขึ้นสีระเรื่อน่าเอ็นดูจนทิวากาลอยากกดจมูกหอมแก้มแรง ๆ สักฟอด
“กับเพื่อนก็หวงนะโว้ย ทำเป็นเล่นไป!” พี่ชมพู่แซว และมีพี่พินทร์ร้องฮิ้วเสริมทัพอยู่ข้าง ๆ ตอนนี้ทุกคนย้ายมานั่งในเรือกันหมดแล้ว เพราะมีจุดมุ่งหมายด้วยกันก็คือการกิน!!
ผลัวะ!
“ของแฟนกู” ทิวากาลตบศีรษะรถถัง คนที่เตรียมอาวุธพร้อมกำลังจะฉกเนื้อปลาสด ๆ เข้าปากเบลอไปชั่วขณะ พอสติมา ปัญญาเกิด ก็เบ้ปากใส่ไอ้พวกเห่อแฟน
“อู้หูยยยยย เยอะจัง”
“หรือจะไม่เอา”
“เอา!!” ลูกหมูรีบคว้าจานตัวเองกลับ
“อู้หูยยยยยย อร่อยจังเลย~” เบสท์พูดยั่วหลังจากคีบเนื้อปลาดิบจากจานของจันทร์เจ้าไปลิ้มลอง
ลูกหมูหน้ามุ่ยเมื่อโดนแย่งอาหารไป แต่ก็ไม่ว่าอะไร จนกระทั่งเบสท์เข้ามาแย่งอีกถึงได้โวยวายอย่างที่ทำเป็นปกติเมื่อโดนแกล้ง เบสท์ตั้งท่าจะแย่งอีกก็โดนคนขี้หวงเอาแขนกันไว้ จนต้องเบ้หน้าใส่ แต่การที่ไอ้หมูกลับมาเป็นปกติแบบนี้ก็ดี เพราะตั้งแต่เล่นพิเรนทร์โยนหนอนใส่เขาแล้วโดนมิคตะคอกก็ดูเหมือนจันทร์เจ้าจะเลี่ยงไม่คุยเล่นกับเบสท์เหมือนปกติ อีกทั้งยังไม่ค่อยกล้ามองหน้ามิค
“บางทีเจ้ากรรมนายเวรก็มาในรูปแบบของเพื่อน”
เกิดเดธแอร์ชั่วขณะก่อนที่คนพูดจะถูกเบสท์และฟินน์จะรุมประณาม ลูกหมูแลบลิ้นใส่ วิ่งไปหลบหลังทิวากาลอย่างหาตัวช่วย เล่นกันพอหอมปากหอมคอจึงย้ายร่างจากส่วนครัวไปในส่วนของพื้นที่นั่งเล่นในเคเบิล
“อร่อยไหม?”
“อร่อยยยยยยยย~” ตอบพลางคีบเนื้อปลาป้อนให้คนถาม ทิวากาลอ้าปากรับอย่างไม่อิดออด ลูบแก้มยุ้ยเป็นการขอบคุณ บทสวีทของทั้งคู่ทำเอาทุกคนเบ้หน้าไปตาม ๆ กัน แต่นอกจากจะไม่สนใจแล้วยังหวานใส่จนทะเลแทบหายเค็ม
เมื่อทานของว่างเรียบร้อยแล้ว ทิวากาลจึงชวนเด็กแก้มกลมขึ้นไปนั่งเล่นที่ตาข่ายหัวเรือ ที่ปูเบาะเอาไว้อย่างดีเพื่อที่จะนั่ง นอนสบาย จันทร์เจ้านั่งขัดสมาธิ หันหน้ามองทะเล โดยมีทิวากาลกึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่ข้าง ๆ มือหนาวางอยู่บนเอวของแฟนเด็ก ส่วนอีกข้างนั้นวางซ้อนศีรษะของตัวเอง ดวงตาคมทอดมองคนอายุน้อยกว่าด้วยสายตาที่เจือไปด้วยความรัก ต่อให้เป็นใครก็มองออกว่าความรู้สึกของเขามันเป็นยังไง เพราะสายตาที่เขาใช้นั้นมันบอกทุกอย่าง
“พระอาทิตย์ใกล้จะตกแล้ว”
“อือ... อยากเล่นน้ำป่ะ?”
“เล่นได้ด้วยเหรอ!!?”
“ได้ดิ ปลดบันไดตรงนั้นลง” เขาบอก พร้อมชี้ไปที่บันไดที่อยู่ตรงกลางระหว่างเปลตาข่ายทั้งสอง
“อู้หูย! อยากเล่น แต่เราไม่อยากเปียก”
“ก็ไม่ต้องเล่น”
“แต่อยากเล่น” ทิวากาลกลอกตา ลูกหมูหัวเราะเอิ้กอ้ากหลังจากทำให้ทิวาปวดหัว ก่อนตะโกนถามเพื่อนที่นั่งอยู่ไม่ไกลกัน “เบสท์!~ เล่นน้ำไหม?”
“น้ำไหนวะ?”
“ทะเลนี่งาย~”
“ไม่อ่ะ ขี้เกียจเปียก มึงอยากเล่นก็เล่นดิ”
“เฮ้ย ๆ ถามกูด้วย เหยียดเพศเหรอ?”
“เหยียดเพศไรวะ เพ้อนะมึง” เบสท์ผลักหัวฟินน์ สาวเจ้าหน้าคะมำ มองเพื่อตาขวาง ก่อนคว้าหมอนใบโตฟาดคืนจนเบสท์หน้าทิ่ม
“ใครไม่เล่นพินทร์เล่น! พี่กรขาช่วยเอาบันไดลงให้พินทร์หน่อยค่ะ”
พี่ชายคนโตพยักหน้ารับคำขอร้องของน้องสาว ลงไปบอกกับบิดาที่ตอนนี้ทำหน้าที่บังคับเรือว่าเด็ก ๆ อยากเล่นน้ำ คุณสุริยะรับรู้ก่อนขับเรือไปยังจุดที่สามารถลงเล่นน้ำได้แล้วปลดบันไดให้เพื่อเดินลงไปยังทะเล
“หูย โคตรเจ๋ง!”
“เล่นไหม?” ทิวากาลถามเด็กแก้มกลมซ้ำอีกรอบ เด็กน้อยลังเลไปนิดหน่อย นิดคิดสักพักก่อนพยักหน้าหลังจากมองเห็นพี่พินทร์ พี่ชมพู่และพี่รถถังลงไปแหวกว่ายในทะเลแล้ว
“พี่เล่นกับหนูนะ”
ดูมัน อ้อนแบบนี้เขาจะปฏิเสธได้ยังไงกัน ลูกหมูร้องเย้เมื่อทิวากาลพยักหน้า ร่างสูงถอดเสื้อที่สวมอยู่ออก ใส่กางเกงขาสั้นตัวเดียวเดินลงไปที่บันไดและยืนรอเด็กแก้มกลมตามลงมาก่อนกระโดดลงน้ำ จันทร์เจ้าลอยคออยู่ข้าง ๆ เมื่อเริ่มเมื่อยก็เข้าไปเกาะไหล่คนตัวสูงเป็นห่วงยาง แหงนหน้าไปยิ้มแฉ่งใส่กล้องที่มีพี่ต้นซึ่งไม่ลงน้ำมาด้วยกันเป็นช่างภาพ นอกจากพี่ต้นแล้วก็ยังมีพี่กรกับพี่มิคและพี่รถถัง พวกเขาไม่ลงเพราะจะดื่มกัน
“น้ำใส๊ใส แต่เย็นมากเลย”
“ขึ้นไหมล่ะ?”
“ไม่เอา” สั่นหน้าปฏิเสธ ถึงจะหนาวนิดหน่อยแต่อาการที่คล้ายจะกอดกันอยู่แบบนี้มันทำให้รู้สึกอบอุ่น ความร้อนจากผิวกายเปลือยเปล่าของทิวากาลแผ่ไปยังคนอายุน้อยกว่าที่เกาะอยู่ด้านหลัง จันทร์เจ้าเกยคางบนไหล่กว้าง ร่างสูงหันไปมองจึงทำให้ปลายจมูกโด่งชนกับแก้มนิ่ม ส่งผลให้แก้มขาวขึ้นซับเลือดฝาดเพราะความเขิน
“นี่น้ำทะเลหรือน้ำเชื่อมเหรอคะมนุษย์!” รพินทร์ตะโกนขึ้นหลังจากเห็นช็อตที่พี่ชายหอมแก้มน้องแก้มกลมพอดี ลูกหมูยิ่งเขินหนักเขาไปอีกเมื่อถูกแซว
“จะมา honeymoon ก็บอกกันตรง ๆ ก็ได้ ไม่เห็นต้องบอกว่ามาเที่ยวกับเพื่อน เห็นใจคนโสดด้วยค่ะ คนไทยด้วยกัน” ชมพู่เอ่ยขึ้นบ้าง จีบปากจีบคอแขวะคู่รักน้ำตาลทราย ขนาดเธอเป็นคนนอกยังรู้สึกเลือดลมไม่หมุนเวียน เลี่ยนจนไม่รู้จะเลี่ยนยังไง หวานไม่เกรงใจคนโสด แซวยังไง แขวะยังไงก็ไม่สำนึก คนโตก็หน้าด้าน คนเล็กก็หน้ามึน
บอกได้คำเดียวค่ะจุดนี้
รำคาญ!!!
“หาผัวสิครับ!!”
“กูยังไม่เจอคนบ้าน ๆ แบบที่กูชอบเลยโว้ย!” ชมพู่ตะโกนตอบรถถัง
“บ้านรวยอ่ะนะ มีเยอะแยะไม่ใช่เหรอวะที่มาจีบมึง”
“เอ๋า กูไม่ชอบ”
“เลือกมากแบบนี้ไงถึงไม่มีผัวกับเขาสักที แล้วมาบ่นว่าไม่มีใครเอา”
“ไอ้เหี้ยถัง!!!! โดดไปให้ฉลามแดกเลยไป๊!!”
“แดกมึงก่อนอ่ะ อยู่ในทะเลแล้ว นั่น ๆ อะไรแวบ ๆ วะ!!” คนถูกแกล้งไม่สะดุ้ง คนสะดุ้งไม่ถูกแกล้ง ลูกหมูกระชับแขนกอดคอทิวากาลแน่น มองซ้ายมองขวาหลังสิ้นคำพูดของรถถัง พอเห็นว่าไม่มีอะไรถึงได้ผ่อนลมหายใจโล่งอก
โธ่ ก็นึกว่ามีฉลามจริง ๆ
เล่นน้ำอยู่ไม่นานนักจันทร์เจ้าก็ชวนทิวากาลขึ้นเพราะเริ่มหนาว เข้าไปล้างตัวเอาน้ำทะเลออกก่อนออกมานั่งที่เดิมเพื่อดูพระอาทิตย์ตกในยามเย็น ลูกหมูเอนตัวหนุนแขนของคนนิสัยไม่ดีขณะมองแสงสีส้มแดงที่ทาบฉาบไปทั่วท้องฟ้า และพระอาทิตย์กลมโตที่ค่อย ๆ หายไปจากขอบฟ้า บรรยากาศที่สวยงามแสนโรแมนติกทำเอาแต่ละคนมองตาค้าง ยากที่จะละสายตาไปได้ และไม่พลาดที่จะถ่ายรูปเก็บภาพความประทับใจเอาไว้
“สวยจัง...”
“เราสวยกว่าอีก” ทิวากาลว่าพลางเกลี่ยแก้มนิ่มเบา ๆ
“ฮื่อ!”
“อยากเพิ่งหวานครับไอ้สัด ถ่ายรูปก่อน!”
เสียงช่างภาพประจำทริปหรือพี่ต้นตะโกนมา พร้อมยกกล้องถ่ายรูปคุณภาพดีขึ้น และทุกคนก็ให้ความร่วมมืออย่างดี นอกจากกล้องโปรตัวใหญ่แล้ว พี่ต้นยังพก drone มาเก็บภาพมุมสูงอีก รุ่นพี่ตัวสูงบอกเอามาเพื่อความแกรนด์ ฮือ ยอมใจ
แต่รูปที่ออกมาก็สวยจริง ๆ
ถ่ายทริปเดียว โพสต์อวดชาวบ้านได้อีกทั้งปี
TBC
ทีแรกคิดอยู่ว่าจะอัพดีไหม เลยก็อัพเหอะ เผื่อพรุ่งนี้ไม่ว่าง
ตอนนี้ยาวมากกกกกกกกกกกกกกก หกพันกว่าคำนะคะซิส เป็นตอนที่ใช้เวลาเขียนนานมากกกกกก และเป็นตอนที่ตันบ่อยมาก
ออกมาเป็นเช่นนี้แล.... ชื่อตอนกับเนื้อเรื่องอาจจะไม่สอดคล้องกันเท่าไหร่ คิดไม่ออกคับ .__.
เขียนไม่พอด้วยอ่ะ 555555555555555555 เศร้า
อาจจะมีคำผิดอยู่นะคะ ขออภัยด้วยจ้า
ขอบคุณทุกท่านที่แวะเข้ามาอ่าน ไว้เจอกันตอนหน้านะคะ
ไม่อยากจะบอกเลยว่าเหมือนจะใกล้จบแล้ว ฮือ TwT
บั๊บบัย ♥
-
:m4: :m4:
-
มีความหวานจนทะเลอายเลยทีเดียวววว :impress2: :impress2:
-
มิคดุจนน้องกลัวแต่ลูกหมูก็เล่นแกล้งเพื่อนซะน่าโดนดุจริงๆ
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ยอมใจความต้องการแกรนต์ของพี่ต้นจริงๆ ค่ะ
-
:z1: :z1: :z1:
-
พี่มิคใจเย็นนะคะ 555555555
-
มีความอิจฉา
-
อิจฉาลูกหมู มีความอยากลูบซิกแพคพี่กาล
-
อ่านแล้วมีความสุข
อมยิ้มตามตลอดๆเลย
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
ลูกหมูตัวแสบแต่น่ารักสุดๆ
-
:L2: :L1: :pig4:
-
จากทะเลเค็มๆนี่หวานจ๋อยเลยย
-
:pig4: :pig4:
-
มีความหวาน น้ำตาลยังเรียกพ่อ 5555
น้องแก้มกลมน่ารักไปนะ ทิวาไม่ปล่อยมือเลย ชอบๆ ค่ะ
-
:pig4: :pig4:
-
ลูกหมูจอมซนเกือบโดนมิคกินหัวซะแล้วววว :mew2: ไม่อยากให้จบเลยยยย :katai1:
-
ลูกหมู น่ารักน่าเอ็นดู
ทิวาเป็นผู้ชายที่เท่มากๆเลย อ๊ายยยยว มีความผัวสูงมากกกกก
มิคเบสๆๆ คืออออ
อ๊ายย
-
ชอบจ้า
-
ครอบครัวสุขสันต์ชัดๆ
-
ทำไมต้องทำให้อิจฉา
-
ลูกหมูน่ารักแล้วก็ขี้อ้อนมากกกก
-
ลูกหมูมีความอ้อน :-[ คนพี่ก็กำรไปสิ เดี๋ยวกอด เดี๋ยวหอม โอยยยย น้ำตาลในเลือดขึ้นกระทันหันคะคู๊ณณณณณณณ :hao3:
-
หมั่นไส้เจเจแฟนหล่ออออ :katai1:
ไม่อยากให้จบเลยยยยงื้ออออออออ
รอตอนต่อไปนะคะ เป็นกำลังใจให้ค่ะ :L1: :pig4:
-
ทะเลหวานไปเลยนะนั่น
-
:pig4:
-
สองคนนี้ก็หวานกันเกินไปไม่เกรงใจชาวบ้าน (อย่างเราๆ)เลย 5555
หมูน่ารักอะ อยากได้มานอนกอดที่บ้านน แงงงง
ขอบคุณคนเขียนนะคะ
-
อิจฉาเจเจ มีแฟนหล่อ
ขีัอ้อนแบบนีัทิวาจะไปไหนรอด 55
-
เป็นไงลูกหมู โดนพี่มิคดุเลย ต่อไปก็อย่าไปแกล้งเพื่อนแรงๆแบบนี้อีกนะลูก
-
โอ๊ยยย จันทร์เจ้าจะทะเล้นแล้วมึนไปไหน น่ารักมากค่ะ มีความอ้อน น่าฟัดจริงๆ
สมควรแล้วที่ทิวาจะหลง หลงมาก หวงหนักมาก ยอมตลอด
ทริปของจันทร์เจ้าทิวาชัวร์ค่ะ ไปไหนก็สวีท ทำตัวติดกัน พี่ก็ทำตัวให้น้องได้อ้อน
ปล่อยเพื่อนอิจฉาไปสิ ระวังโดนปล่อยกลางทะเลนะ 55555
-
หวานจนทะเลจืด
หมั่นไส้นังหมูทั้งยั่ว ทั้งอ้อน เมื่อไหร่จะโดน ทิวานี่ความอดทนเป็นเลิศจริงๆ แต่ถ้าตบะแตกเมื่อไหร่นังหมูสาหัสแน่ๆ
-
มนุษย์แฟนเด็ก
39
มีความชอบเท่ากุ้งเผาตัวใหญ่ชุบน้ำจิ้มซีฟูด
เมื่อกลับมาถึงบ้านพักแต่ละคนก็แยกย้ายกันไปอาบน้ำเพื่อที่จะลงมาทานอาหารเย็นกัน วันนี้จัดเป็นปาร์ตี้บาร์บีคิวเล็ก ๆ ที่ลานกว้างหน้าบ้าน โดยที่จะปิ้งย่างอาหารทะเลทาน ทุกอย่างเป็นไปด้วยดีจนกระทั่งเด็กแก้มกลมก้าวออกจากห้องน้ำพร้อมกับชุดที่สวมใส่
ทิวากาลกอดอก คิ้วขมวดมุ่นจ้องเขม็งไปที่แฟนเด็กซึ่งสวมชุดกางเกงขาสั้นเหนือเข่าสีดำโชว์ผิวขาวตัดกับเนื้อผ้าและเสื้อฮู้ดแขนกุดสีขาว สายตาคมไล่กวาดลงตั้งแต่หัวจรดเท้าจนคนถูกมองแปลกใจ แต่ก็ยังไม่ได้ถามอะไรออกไป มีแต่ทิวากาลที่จะอึดอัดตายอยู่คนเดียว
“ไปเปลี่ยนชุด”
“ไม่!” จันทร์เจ้าตะโกนใส่ หลังจากพาดผ้าเช็ดตัวไว้บนราวแล้วจึงวิ่งหนีทิวากาลออกจากห้องไป
ไอ้เด็กเหี้ย!
รู้ว่าเขาหวงยังจะดื้อยู่นั่น
“วี้ดวิ้ว~ น่ารักจัง ขอจีบได้ไหมครับ” รถถังผิวปากแซวโดยไม่ได้สนใจหน้าของเพื่อนเลยสักนิด แทบจะเข้าไปบีบคอให้รู้แล้วรู้รอด
“ไม่ได้ครับ มีแฟนแล้ว”
“แฟนไม่รู้เป็นชู้ก็ได้ครับ”
“ชู้กับตีนกูไหม ฮะ!!”
“ไรวะ แค่ล้อเล่นต้องจริงจังไป คนหล่อเซ็ง”
“จะไม่เปลี่ยนชุดใช่ไหม?” เขาคว้าเด็กแก้มกลมเข้ามาใกล้และถามเสียงเข้ม เด็กน้อยสั่นหัวช้า ๆ เป็นคำตอบ
“เราไม่มีชุดใหม่แล้วนะ”
“เปลี่ยนไม่ได้เหรอ?” คราวนี้ทิวากาลเปลี่ยนน้ำเสียงที่ใช้ สบตากับแฟนเด็ก มองอย่างเว้าวอน “พี่หวง จะไม่เปลี่ยนจริง ๆ เหรอครับ?”
จันทร์เจ้าส่ายหน้าอีกครั้งพร้อมกับยิ้มเล็ก ๆ ที่ริมฝีปาก
“หนูชอบให้พี่หวง”
“ตาย!”
“ดับอนาถ!”
“Tiwakan is out!”
เขากลอกตาใส่เพื่อนและน้องที่ต่างก็พากันเยาะเย้ย อย่าให้โดนกับตัวบ้างก็แล้วกัน พวกมึงจะซึ้ง ไม่มีแฟนน่ารักแล้วยังขี้อ้อนแบบนี้จะไปเข้าใจอะไร สุดท้ายฝ่ายชนะก็คือจันทร์เจ้า เจ้าเด็กแก้มกลมยิ้มกว้างพอใจที่ไม่ต้องเปลี่ยนชุด
“หิวยัง?” ถามเด็กข้าง ๆ จันทร์เจ้าหยักหน้าหงึกหงักเป็นคำตอบ ทิวากาลจึงจูงมือเล็กพาออกไปที่ลานน้าบ้าน ซึ่งเป็นสถานที่ทานอาหารวันนี้
“ตะหูววววววว~~” จันทร์เจ้าตาวาว ไล่สายตากวาดเหล่าสารพัดอาหารทะเลที่ถูกวางเรียงอยู่บนโต๊ะ ลูกหมูกลืนน้ำลายอึก เมื่อกลิ่นหอมโชยมาแตะจมูก สองขาก้าวออกไปข้างหน้า นัยน์ตาเลื่อนลอยคล้ายไม่ได้สติ
โคตรตลก
น่าเอ็นดูและน่าอ่อนใจไปในเวลาเดียวกัน
“เด็ก ๆ มาพอดี อาหารเรียบร้อยแล้วค่ะ” แม่งานอย่างคุณรัตติกาลเอ่ยบอกอย่างใจดี “นั่งกันเลยลูก”
ทิวากาลดึงเด็กแก้มกลมให้นั่งข้าง ๆ ตาโตช้อนมอง แววตาสั่นระริก เด็กน้อยยืดคอขึ้นนิดหน่อย ทิวากาลก้มหน้าลงไปอย่างรู้งาน
“เราหิว” พูดเสียงเบาให้ได้ยินกันสองคน เขาหัวเราะ หยิบกุ้งเผาตัวโตมาแกะเปลือกแล้วส่งให้เด็กแก้มกลม ลูกหมูเม้มปาก มองกุ้งตัวโตด้วยความลำบากใจ เพราะคนอื่น ๆ ยังไม่ทานกันเลย จะทานก่อนก็ไม่กล้า ทิวาก็ใจบาปจัง เอามาตีปากเราทำไม ฮือ อยากกินนนนนนนนนน
“แดกดิครับ รออะไร” เขาบีบแก้มกลมให้ปากอ้า ก่อนยัดกุ้งที่แกะไว้จนแมลงวันแทบมาวางไข่เข้าปากไอ้เด็กมารยาทงาม จันทร์เจ้าพยายามขืน แต่เพราะคนนิสัยไม่ดีเปลี่ยนจากบีบแก้มมาบีบจมูกจึงต้องอ้าปากเพื่อหายใจ คนนิสัยไม่ดีจึงฉวยโอกาสยัดกุ้งเข้ามาทั้งตัว เมื่อสมใจก็ยกยิ้ม
ก็ไม่อยากบีบแก้มมันแรง เดี๋ยวมันเจ็บ
“ไปแกล้งน้องทำไมวะ”
“เสือกนะเราอ่ะ” ชมพู่ถลึงตาใส่ อยากหาอะไรขว้างใส่หัวมันสักที “เด็กมันไม่ยอมกินนี่หว่า”
“อ้าว ทำไมล่ะ ไม่ชอบเหรอคะ?”
“ชอบดิ ดูตา วาวขนาดนั้น มันรอให้ผู้ใหญ่กินก่อนไง”
“พี่ถามน้องจันทร์เจ้านะกาล”
“เสือกนะเราอ่ะ” ชมพู่ได้ทีเอาคืน แต่ทิวากาลก็ไม่ได้สะทกสะเทือนอะไร
“น้องจันทร์เจ้านิสัยดีจังเลย เลิกกับพี่กาลเถอะค่ะ พี่พินทร์จะดูแลอย่างดี”
“พี่พินทร์เป็นเลสเหรอครับ?”
“เบสท์น่ะ!” มุ่ยหน้าใส่เพื่อน ทำไมอ่ะ อย่างจันทร์เจ้าจะมีแฟนเป็นผู้หญิงไม่ได้เหรอ นี่ก็ผู้ชายป่ะ!
“เออว่ะ ลืม เท ๆ ไม่เอาแล้วค่ะ!” รพินทน์รีบพูดแก้ตัวทันที คนอื่น ๆ หัวเราะ ผิดกับจันทร์เจ้าที่งอแงหนักกว่าเดิม แต่ได้กุ้งเผาตัวโตเนื้อหวานละมุนลิ้นชุ่มน้ำจิ้มซีฟู้ดรสจัดจ้านที่โคตรดีต่อใจซึ่งถูกป้อนโดยทิวากาลปลอบใจ ลูกหมูจึงลืมเรื่องที่ถูกแกล้งไป
“อร่อยไหม?”
“มาก ๆ” พยักหน้าหงึกหงักประกอบคำพูด แก้มกลมบวมตุ้ยเต็มไปด้วยอาหาร มือเล็กแกะเปลือกกุ้งอย่างชำนาญก่อนจิ้มน้ำจิ้มแล้วส่งไปให้คนตัวโต ทิวากาลชะงักเล็กน้อย ยกยิ้มมุมปาก อ้าปากรับกุ้งที่แฟนเด็กป้อนให้เข้าปาก
“เราทานเยอะ ๆ ได้ไหม?”
“ได้ แต่อย่ามากเกินไป เดี๋ยวปวดท้อง ดีล?”
“ดีลครับ! พี่ทิวา เราอยากทานต้มยำ” รับปากก่อนจะเอ่ยอ้อน ไม่ได้จะใช้แต่เพราะทิวากาลอยู่ใกล้กับหม้อต้มยำมากกว่า หากจะเอื้อมไปตักเองก็จะทุลักทุเลเกินไป
“นี่”
“ขอบคุณครับ” ยิ้มแฉ่ง ตักน้ำซุปต้มยำทะเลขึ้นซด รสชาติเข้มข้นอร่อยถูกใจทำให้ลูกหมูโยกตัวไปมา กุ้งก็ตัวโต๊โต ไม่รู้ว่าคุณป้ากับพี่มาศไปหาซื้อจากไหน หมึกก็ไม่คาวเลยด้วย และปลาที่ตกมาเองยิ่งอร่อยขึ้นไปอีก
สุดยอด!!!!
“ทริปนี้ใครน้ำหนักไม่ขึ้นนี่กูกราบเลย”
“ใครจะไม่ขึ้นวะ แดกแหลกขนาดนี้”
แอบพยักหน้าเห็นด้วยกับคำพูดของรุ่นพี่ ทริปนี้ไม่รู้ว่าจุดประสงค์จริง ๆ คือมาเที่ยวพักผ่อน หรือตะลอนทานกันแน่ เพราะแต่ละมื้อจัดเต็มเหลือเกิน พี่กรกับพี่แดนไทเจ๋งมาก รู้จักร้านอร่อยเยอะไปหมด แค่สองวันจันทร์เจ้าก็รู้สึกตัวแน่น ๆ ไม้กล้าชั่งน้ำหนักเลย...
เอ๊ะ! แต่การทานอาหานอร่อย ๆ ก็ถือเป็นการพักผ่อนอย่างหนึ่ง เนอะ!?
“น่าเสียดายจัง พรุ่งนี้ก็ต้องกลับแล้ว”
“จริงด้วย ยังอยากเที่ยวต่ออยู่เลย”
“ขอเบิกวันหยุดเพิ่มได้ไหมครับท่านประธาน?” ทินกรหันไปถามผู้เป็นบิดาไม่จริงจัง หากได้ก็ดี เผื่อฟลุ้ก
คุณสุริยะแสยะยิ้ม “ลาออกสิ”
“ไงล่ะมึง”
“เดี๋ยวมึงเจอไอ้กาล มาทำงานกับกูเมื่อไหร่มึงตายแน่”
ร่างสูงไหวไหล่ ไม่ได้รู้สึกอะไร งานที่บ้านเขาก็ศึกษาอยู่ตลอด นี่ก็ปีสุดท้ายของการเป็นนักศึกษาของเขาแล้ว อีกไม่นานก็จะเรียนจบ และแน่นอนว่าต้องเข้าไปรับตำแหน่งสักตำแหน่งที่บริษัท แต่ฉิบหายเถอะ ลืมอะไรไปหรือเปล่า แฟนเด็กของเขามันเพิ่งอยู่ปีหนึ่ง ถ้าเขาจบไปแล้วใครจะคอยดูวะ พวกแมลงยิ่งเยอะ
“งี้กูเรียนจบแล้วคนอื่นก็มาจีบไอ้เตี้ยนี่ดิ”
ไอ้เตี้ยนี่ที่ว่ากะพริบตาปริบ ๆ รูดช้อนออกจากปากช้า ๆ และสบตากับเจ้าของนัยน์ตาคม
“เรารู้ว่าเราน่ารัก”
“มั่นหน้าจริง ๆ”
“ก็เราน่ารักจริง ๆ นี่...”
“กินเข้าไป จะได้ไม่ต้องพูดมาก” ปากยื่นใส่คนนิสัยไม่ดี แต่เรื่องอะไรจะประท้วงด้วยการไม่ยอมทานเล่า!
“เจะ” หลุบตามองวัตถุขาว ๆ ที่มาเกาะขา น้องไลลาเปลี่ยนชื่อให้จันทร์เจ้าอีกแล้ว ลูกหมูย่นจมูกก่อนฉีกยิ้มให้เด็กน้อย เช็ดมือกับกระดาษแล้วอุ้มน้องขึ้นนั่งตัก
“กวนพี่จันทร์เจ้าอีกแล้วนะคะไลลา” เหมือนเข้าใจว่าโดนคุณแม่แซว หนูน้อยมุดหน้ากับอกจันทร์เจ้า
“ทานปูไหมครับ?” ถาม และหยิบเนื้อปูสีขาวชิ้นใหญ่ รสหวานอร่อยไปแตะริมฝีปากเล็ก ๆ ของน้องไลลา ไม่ต้องลุ้นอะไรมาก เมื่อเห็นอาหารก็อ้างับทันที
เป็นอันว่า... จันทร์เจ้าป้อนน้องไลลาเรื่อย ๆ และอ้าปากงับอาหารที่ทิวากาลป้อนให้ด้วย
เพราะมีน้องอยู่บนตัก จึงทานเองไม่ถนัด
“น้องไลลาจ๋า~~~ มาหาพี้เบสท์มา เร้วววว~”
“ฮื่อ! เบสท์อย่ามาแย่งน้องเรานะ”
“น้องมึงก็เหี้ยละ ไลลาคะ มาหาพี่เบสท์นะครับ” เมื่อเห็นกุ้งตัวโตที่เบสท์ใช้ล่อ น้องไลลาคนดีของจันทร์เจ้าก็ยืดตัวจะไปหา ลูกหมูรั้งเอาไว้ก็ร้องอื้อขัดใจ
“น้องไลลาอ่า!”
“โดนทิ้งละ”
“เศร้าจังเลย พี่ทิวาตักยำให้เราหน่อย”
“อยากกินก็บอกดี ๆ ไม่เห็นต้องอ้าง”
“มันไม่เท่ คิคิ”
“หึหึ”
“คนบางคนมีแฟนแล้วก็เป็นง่อย”
คนบางคนชะงัก หรี่ตามองคนพูด ปากเคี้ยวหมึกย่างหอม ๆ ชุบด้วยน้ำจิ้มรสเด็ดหนุบหนับ หลักฐานคาปากเพราะคนป้อนเพิ่งละมือออกไปเมื่อสักครู่ สาวสวยลอยหน้าลอยตาทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้
“อิจฉามันเหรอ?” เบสท์ว่า ถามคล้ายแขวะมากกว่าอยากได้คำตอบจริง ๆ
“เออ!” ตอบรับแต่โดนดี ทั้งหมั่นไส้ ทั้งอิจฉา ผู้นางงานดีเหลือเกิน เป็นชะนีทำไมเศร้าแบบนี้วะ
“ฟินน์ก็อย่าเล่นตัวสิ จะได้เป็นง่อยบ้าง”
“ฝักใฝ่จะมีผัวแต่เสร่อรักนวลสงวนตัว”
“ใครมันจะไปแรดเหมือนพวกมึง กระเหี้ยนกระหือรือ!” ฟินน์ถลึงตาใส่ ดีที่ผู้ใหญ่ไม่อยู่แล้ว ไม่งั้นไม่กล้าพูดแบบนี้ ที่เหลือนั่งกันอยู่ก็แค่รุ่นเดียวกัน คนอายุมากที่สุดก็ทินกรที่ยังนั่งดื่มนั่งทานเล่นกับเด็ก ๆ
“เอื้อ! เป็นไงล่ะ ชะงักเลย”
“ยุ่งว่ะพี่รถถัง” เบสท์จิกเบา ๆ จันทร์เจ้าพยักหน้าหงึกหงักเสริมพลางแทะข้าวโพดปิ้งไปด้วย
“น้องว่ามึงเสือกอ่ะ”
“มึงก็เสือกไอ้เหี้ยต้น!!”
“แค่ฟินน์เปิดใจให้คนมาจีบก็มีไปแล้ว”
“ใครมาจีบกูวะ”
“จะให้เราพูดจริง ๆ เหรอ?” ลูกหมูยิ้มสนุกเหมือนเห็นว่าเพื่อนเริ่มอึกอัก เบสท์ยิ่งสุมไฟเข้าไปใหญ่ จนฟินน์โวยวายหน้าแดงก่ำ ไม่รู้ว่าโกรธหรืออาย เอ๊ะ หรือจะเขินด้วย
คิคิ สนุกจังเลยน้า
“ใครจีบลูกสาวเจ้คะ!” ชมพู่โพล่งขึ้น มองหน้าเด็กรุ่นน้องปีหนึ่งทั้งสามคนสลับกันอย่างต้องการคำตอบ
“ให้เจ้าตัวบอกเองดีกว่าฮะ”
“ไม่บอกกกกกก ไม่มีว้อยยย กิน ๆ ใครเขาพูดมากตอนกินข้าวกัน”
“บอกไปพี่ชมพู่รู้จักแน่นอนอ่ะ”
“เอ้า ก็บอกมาสิคะ เร็ว พี่อยากรู้”
“หน้ามึงออกมากว่าอยากเสือก”
“มึงนี่พูดโง่ ๆ ไอ้มิค ก็กูอยากเสือกจริง ๆ นี่หว่า ... น้องชับบี้ขา ถ้าบอกพี่นะคะ เดี๋ยวชมพู่สุดสวยคนนี้จะพาไปเลี้ยงปังเย็นค่ะลูก”
“บอกดีไหมน้า...”
“ไอศกรีมด้วยดีไหมคะ ช่วงนี้กำลังมีเมนูใหม่ออกมา”
“อ่า... เอาไงดีอ่ะ”
“โอ๊ย! อยากกินอะไรบอกมาค่ะ เดี๋ยวพาไปกิน!”
“คิคิ เราบอกไม่ได้หรอกครับ เรื่องส่วนตัวของฟินน์ง่ะ”
“เยี่ยม ๆ ต้องงี้ดิเพื่อนกู”
“แต่เดี๋ยวเราใบ้ให้” พูดจบก็ยกยิ้ม และชี้นิ้วขึ้นไปบนฟ้า ไปเดาเอาเองก็แล้วหัน ฮ่าฮ่า
“โว้ยยยย อะไรคือการชี้ขึ้นฟ้าวะ! ไม่อยากรู้แล้วก็ได้”
โธ่ มันง่าย ๆ เองนะ บนท้องฟ้าตอนกลางคืนแบบนี้มีดาวมีเดือนเยอะแยะเลยน้า~
“เตี้ยครับ ง่วงยัง?” เดินเข้าไปนั่งข้าง ๆ คนที่เกยคางกับเข่าตัวเองขณะนั่งอยู่ที่ระเบียงห้องนอน
“ยังครับ พี่ง่วงแล้วเหรอ?” ตอบพร้อมขยับให้คนตัวโตนั่งด้วย ทิวากาลรวบเอวเด็กแก้มกลมมากอดและวางคางไว้บนศีรษะกลม กลิ่นหอมแชมพูทำให้ทิวากาลรู้สึกสดชื่นขึ้นมาแปลก ๆ
ทั้ง ๆ ที่ใช้แชมพูแบบเดียวกัน แต่ทำไมพออยู่บนตัวของเจ้าเด็กนี่มันกลับหอมกว่าปกติก็ไม่รู้ ครีมอาบน้ำก็เหมือนกัน
“ไปนั่งรถเล่นกันไหม?”
“เอ๋...”
“น่า ใช้เวลาด้วยกันหน่อย”
“ค้าบ~ แต่เราขี้เกียจเปลี่ยนชุดอ่ะ” ก้มมองตัวเอง ใส่ชุดนอนเต็มยศ พี่ฟ้าซื้อให้ด้วยแหละ อวด คิคิ
“เปลี่ยนเถอะ เผื่อไปเดินเล่น”
“โอเค~” รับคำ ลุกจากที่นั่งเข้าไปในห้อง เลือกหาชุดที่พอจะใส่ได้บ้าง และก็ได้กางเกงขาสั้นระดับเข่ากับเสื้อยืดที่ไปเสื้อด้วยกันกับคนตัวโต
“อากาศน่าจะเย็นใส่เสื้อคลุมไปด้วย” ทิวากาลบอก ร่างสูงเองก็เปลี่ยนชุดในสไตล์คล้าย ๆ กันกับแฟนเด็ก และทั้งคู่ยังสวมหมวกที่ไปซื้อด้วยกันก่อนมาทะเลอีกด้วย
“เราไม่มีเสื้อคลุมเลยอ่ะ... ขอยืมของพี่ได้ไหมครับ?” เพราะเห็นด้วยกับคนตัวสูง จึงไม่งอแงที่ต้องสวมเสื้อคลุม ดีเสียอีก จันทร์เจ้าไม่ชอบอากาศเย็น มันสาหัส รุนแรงกันใจมั่ก ๆ
“ครับ”
เจ้าของอนุญาตแล้ว จันทร์เจ้ากรีดนิ้วไปตามเสื้อผ้าที่แขวนอยู่ในตู้ ก่อนเลือกหยิบเสื้อเชิ้ตของคนนิสัยไม่ดีมาสวม ด้วยขนาดที่ต่างกัน ทำให้ชายเสื้อมันยาวเลยสะโพกลงไปจนถึงช่วงต้นขา แขนเสื้อก็ยาวจนคลุมนิ้ว ถ้าหากเป็นคนอื่นนะ... ถ้าเป็นคนอื่นมันคงพิลึกที่ใส่เสื้อต่างไซส์แบบนี้ แต่พออยู่บนตัวจันทร์เจ้าแล้วแม่งน่ารัก น่ารักมาก น่ารักฉิบหายจนทิวากาลไม่อยากออกไปข้างนอกแล้ว ไม่อยากให้ใครเห็น
หวง!!!
คนห่าอะไรจะขยันน่ารักตลอดเวลาแบบนี้
ใจกูพังหมด
“ไปไหนวะ?” พวกหน้าบ้านที่ยังนั่งดื่มกันอยู่ร้องถาม เขาตอบไปสั้น ๆ ว่าข้างนอก แล้วกอดคอเด็กแก้มกลมไปที่รถ
“หูย~ เปิดหลังคาได้ด้วย”
“ที่บ้านตัวเองก็มีแบบนี้ ทำเป็นตื่นเต้น” เด็กโอเวอร์แอคติ้งหัวเราะคิก หลับตาพริ้ม แหงนหน้ารับลมที่ตีปะทะใบหน้า สูดกลิ่มเค็มของทะเลเข้าปอด
ทิวากาลขับช้า ๆ ไปเรื่อย ๆ มือข้างหนึ่งกุมมือเล็กวางไว้บนตัก และสิ่งที่ทำให้เขาขับรถสะบัดไปชั่ววินาทีคือการที่เด็กข้าง ๆ ดึงมือออกจากการถูกกุม ยกแขนเขาพาดไหล่ตัวเองและเอนศีรษะมาพิงบ่า ฉิบหายเถอะ ทำอะไรไม่สงสารหัวใจกูเลย
“อ่อยว่ะคนเรา”
“ก็แย่ละ” ขโมยคำพูดติดปากของน้องมาใช้ กลับไปนั่งปกติ หัวเราะเสียงใสเมื่อแกล้งคนนิสัยไม่ดีได้
ทั้งคู่แวะเดินเที่ยวกันช่วงเวลาใกล้สี่ทุ่ม บรรยากาศคึกคักเต็มไปด้วยนักท่องเที่ยวทั้งคนไทยและคนต่างชาติ มีร้านค้า ร้านอาหารมากมายเปิดเรียงรายชวนแวะเข้าไปสัมผัส ทิวากาลวางแขนพาดเป็นไหล่เล็กเป็นการกันไม่ให้พลัดหลงและแสดงความเป็นเจ้าของไปในตัว เพราะมีหลายคนเหมือนกันที่มองแฟนเด็กของเขา ไม่ว่าจะมองด้วยสายตายังไงเขาก็ไม่ชอบ
แต่ที่ชอบสุดก็คือปลายนิ้วเล็กที่กำลังคลึงนิ้วมือข้างที่ใช้โอบไหล่เจ้าตัวเล่นนี่แหละ
ยั่วได้ทุกที่จริง ๆ
ไม่รู้ว่าคนทำจะรู้หรือไม่ แต่คนโดนกระทำจะตายเอา
และไม่รู้ว่าวันไหนเขาจะหน้ามืดตามัว ปล้ำแฟนเด็กคนนี้เข้า
เด็กน้อยมองร้านอาหารที่เดินผ่านแต่ละร้านตาละห้อย สงสารก็สงสาร เอ็นดูก็เอ็นดู แต่จะทานกันอีกก็ไม่ไหวแล้ว เพราะที่ทานกันไปก็ยังไม่ย่อย แต่สุดท้ายก็แพ้ต่อตากลม ๆ วาวน้ำตานั้น ซื้อหอยทอดมาหนึ่งห่อเพราะเจ้าตัวบอกว่าอยากกินมาก ไม่ได้กินนานแล้ว และพวกเราก็ทานหอยทอดห่อนั้นด้วยกัน...
(มีต่อค่ะ)
-
รถยนต์แล่นมาจอดในบริเวณที่ไร้ผู้คน ดับเครื่องยนต์แต่เปิดไฟหน้ารถเอาไว้ ทั้งคู่นั่งกันอยู่ที่กระโปรงรถ จันทร์เจ้าเตะขาเตาะแตะไปมาเพราะขาไม่ถึงพื้น น่าอนาถจริง ๆ เลย ฮือ... ในมือของร่างสูงมีเบียร์หนึ่งกระป๋องที่แวะซื้อจากร้านสะดวกซื้อก่อนมาที่นี่ ในขณะที่ในมือของจันทร์เจ้านั้นถือขวดนมพาสเจอร์ไรส์รสเมล่อน
“ง่วงหรือยัง?” ถามเพราะตอนนี้เลยสี่ทุ่มมาแล้ว
“นิดหน่อยฮะ”
“กลับบ้านไหม?”
สะบัดหัวให้คนถาม “ไม่เอา อยู่ด้วยกันก่อน”
“หึหึ โอเค”
“เราอยากลองเล่นน้ำทะเลตอนกลางคืนบ้าง...”
“มันอันตราย”
“ใช่... ทุกคนบอกว่าทะเลตอนกลางคืนอันตราย อย่าลงเล่นนะ รู้ได้ยังไง? เคยลงเล่นเหรอ? หรือคิดเอาเองโดยที่ยังไม่ได้พิสูจน์”
“นั่นสิ... อยากพิสูจน์ไหมล่ะ? ไปเล่นกัน”
จันทร์เจ้าหันไปสบตากับคนตัวสูง สั่นหน้าช้า ๆ
“ไม่... เราพิสูจน์แล้ว”
ทิวากาลเลิก มองเข้าไปในตากลมที่สะท้อนภาพของเขาอยู่
“ทะเลตอนกลางคืนที่คนอื่นบอกว่าอันตรายหนักหนา ไม่ทำอะไรที่เป็นอันตรายกับเราเลยสักนิดเดียว...”
“ทะเลตอนกลางคืนคงดีใจที่มีคนไม่กลัวแถมยังเปิดใจให้มัน”
“ก็เพราะว่าเราชอบทะเลตอนกลางคืนไง เราถึงได้พังกำแพงที่คนอื่นสร้างกั้นไว้”
“ชอบมากไหม?”
“มาก”
“มากเท่าไหน? บอกให้ทะเลตอนกลางคืนฟังหน่อยครับ?”
“มากเท่ากุ้งเผาตัวใหญ่ ๆ มีมันกุ้งเยิ้ม ๆ ราดน้ำจิ้มซีฟูดเผ็ด ๆ รสเด็ดอร่อยจี๊ดถึงก้านสมองเยยยยยยยย”
ตอบได้สมกับเป็นจันทร์เจ้า
“มาจูบหน่อย”
“ฮื่อ มาขอจูบกันง่าย ๆ อย่างนี้ได้ไง”
“นี่แฟนนะ”
“เราจะไม่ใจง่ายแล้ว จริงใจชอบว่าเราแรด รามินทร์กับไต้ฝุ่นก็บอก ลูกหมูกลายร่างเป็นแรด พี่มีนก็ยังพูดอีกลูบหัวเราแล้วพูด เสียงอ่อนโยนม้ากกกกกก ขัดกับคำพูดสุด ๆ ‘น้องจิ๋วฟังพี่มีนนะครับ ถึงน้องจิ๋วจะเป็นแรดแล้ว น้องจิ๋วต้องเป็นแรดที่หวงเนื้อหวงตัวนะ’ แง่ง กำลังซึ้ง เลี้ยวกลับแทบไม่ทันเลย” หมูที่กลายพันธุ์ดัดเสียงเลียนแบบพี่มีน แสดงท่าทางเกินจริงจนทิวากาลนึกขำ
“ทำไมมีแต่เพื่อนแปลก ๆ วะ”
“แต่ก็เป็นเพื่อนที่ดี... ฮ้าวววว”
“หือ ง่วงละ กลับกันเถอะ”
“ก็ดะ!” แม้จะยังอยากนั่งมองทะเลอีกสักหน่อย แต่ก็ไม่อยากฝืนร่างกาย ยอมขึ้นรถ กลับบ้านพักแต่โดยดี...
“พี่ทิวา...”
“ว่า?”
“ง่วง...” น้ำเสียงอ้อแอ้ ตาเริ่มปรือ แต่ยังพยายามจะมองคนตัวโต
“ก็นอนดิ งงอะไร”
“ไม่อยากนอน”
“งอแงอะไรครับ ปวดท้องเหรอ?”
“เปล่านะ...” ปฏิเสธไป ขยับออกจากอ้อมกอดอุ่น พิงศีรษะกับหัวเตียง “ง่วงอ่ะ ง่วง ง่วงแต่ไม่อยากนอน ไม่เคยเป็นเหรอ?”
“หึ”
“อ่อนอ่ะ”
“กวนตีนละ มานอน พรุ่งนี้ตื่นเช้า”
“งื่อออออ”
“มางงมางือ เดี๋ยวกูจูบให้”
“จูบสิ”
“ยั่วอีกแล้วเตี้ย เกิดปล้ำขึ้นมาทำไง พี่ฟ้ากับน้องปีศาจของมึงไม่มาฆ่ากูเหรอ?”
หน้ามุ่ย ไม่ชอบ ทำไมพูดไม่เพราะ
ไถลตัวลง กลิ้งไปกลิ้งมาบนเตียง ก่อนกลิ้งขึ้นไปทับคนพี่ เกยคางบนอกกว้าง มองทิวากาลตาแป๋ว ร่างสูงวางมือบนเอวของแฟนเด็กเป็นการโอบไว้ ดูซิ มันจะยั่วอะไรเขาอีก ตากลมกลอกล่อกแล่ก เอาไงดีอ่ะ ถ้าเล่นใหญ่ไปเดี๋ยวก็หาว่ายั่ว ว่าอ่อยอีก
เกิดเป็นจันทร์เจ้านี่อยู่ยากจังเลยน้า คิคิ
“อยากได้อะไร?”
“หนาว กอดหน่อยคับ”
“กอดอยู่นี่ไง”
“จูบด้วย...”
“หืม?”
“ตอนที่อยู่ที่หาดยังไม่จูบเลย... พี่ชวนกลับก่อน”
“ใครบอกจะเป็นแรดที่หวงเนื้อหวงตัวล่ะ?” ทิวากาลว่า สบตากับตากลมโต จันทร์เจ้าหน้ามุ่ย ก้มหน้าซบอกกว้าง
“งื่อ...”
“ตอนนี้พี่ไม่อยากจูบแล้วว่ะ...”
“แง”
“ถ้าอยากจูบ ก็จูบเองสิครับ”
เอ่ยด้วยเสียงแหบพร่ายั่วเย้าและแกล้งเป่าลมใส่หูของอีกคน จันทร์เจ้านิ่งไปหลังจากฟัง เงยหน้าขึ้น สบตาคมสลับกับมองที่ริมฝีปากหยักที่ติดจะซีดน้อย ๆ เพราะเคยสูบบุหรี่จัด ปากเล็กขบเม้มอย่างชั่งใจ มุ่นคิ้วใช้ความคิด ก่อนจะลุกขึ้นนั่งทับหน้าท้องแกร่ง โน้มตัวลงต่ำ หลับตาหลบสายตาของคนพี่ที่มองมา และสุดท้าย... แนบริมฝีปากของตนประกบทับริมฝีปากของพี่...
คนอายุมากกว่าเบิกตาตกใจ เพียงไม่นานที่สติกลับมาเขาจึงจัดการเด็กขี้ยั่วด้วยการกดท้ายทอยอีกฝ่ายเอาไว้แล้วขบเม้มริมฝีปากเล็กก่อนพลิกตัวให้แฟนเด็กน้อยราบกับผืนเตียงแล้วคร่อมทาบทับอยู่ด้านบน คนประสบการณ์น้อยหลับตาปี๋ ขยุ้มเสื้อของคนตัวโตแน่น เผยอริมฝีปากให้ลิ้นน้อยได้สอดเข้ามา มือหนาสอดเข้าไปสัมผัสผิวเนียนผ่านชายเสื้อนอนด้านล่าง เขาลูบผ่านหน้าท้องนิ่มเลื่อนขึ้นสูงไปถึงหน้าอก ขณะที่ผละริมฝีปากออกมาขบเม้มใบหูขาวและไล่ลงมาที่ต้นคอของแฟนเด็ก
“อื้อ... พะ พี่...” ลูกหมูบิดตัวเร่า ปรือตามองคนที่กำลังไล่จูบไปทั่วร่างกาย ไม่รู้ว่ากระดุมเสื้อถูกปลดออกไปหมดตั้งแต่เมื่อไหร่
รู้เพียงแค่ว่าเสียงจูบจากริมฝีปากร้ายกาจนั่นทำจิตใจของจันทร์เจ้าปั่นป่วนจนไม่รู้จะเปรียบกับอะไร
“จันทร์เจ้า” ทิวากาลผงกศีรษะขึ้น เรียกชื่อแฟนเด็กเสียงพร่า นัยน์ตาคมบัดนี้ฉ่ำชื่นหวานเยิ้มขณะมองเด็กตัวขาวแต่แก้มแดงก่ำ ความหอมหวานจากร่างกายขาวนวลทำเอาเขาแทบคลั่ง
เป็นครั้งแรกที่ได้ใกล้ชิดกันมากขนาดนี้
“จันทร์เจ้า...”
เจ้าของชื่อดึงหมอนใบโตปิดหน้า ด้วยเพราะไม่อาจสบสายตากับคนด้านบนได้ มัน... ร้อนแรงจนแทบแผดเผา ทว่ากลับเจือไปด้วยความ.....รัก
“อื้อ!” คนอายุน้อยสะดุ้งเฮือก หลังได้รับความเจ็บจี๊ดที่หน้าอก มือน้อยขยุ้มหมอนไว้แน่น หอบหายใจแรงอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ความร้อนแล่นพล่านไปทั่วภายใน ขยับขาเสียดสีกันไป...
“ถ้าไม่ห้ามตอนนี้พี่ไม่หยุดแล้วนะครับ”
เขามองเห็นความลังเลในดวงตากลมโตนั่น ทิวากาลยิ้มอย่างอ่อนโยน ลูบไล้กรอบหน้าแฟนเด็กแผ่วเบาก่อนโน้มไปกดจูบที่หน้าผากมน จันทร์เจ้าถือโอกาสยกมือคล้องคอร่างสูงเอาไว้ ปิดปากเงียบไม่ตอบ ทว่าก็ไม่ได้ปฏิเสธ เขาสบตากับแฟนเด็ก ส่งมอบความจริงใจและจริงจังผ่านสายตาให้คนใต้ร่างได้รับรู้ เด็กน้อยเขาตัวสั่นยามที่มือเย็นเฉียบสัมผัสผิวกาย
ลากริมฝีปากดุนดันยอดถันเล็กที่ชูชันล่อใจอย่างอดไม่ไหว ความรู้สึกของเขาถูกกระตุ้นหนักขึ้นเมื่อได้ยินเสียงครางเครือจากเด็กตัวขาว มือข้างหนึ่งเขี่ยยอดอกอีกข้างไปอย่างไม่น้อยหน้า ส่วนอีกข้างนั้นท่าจะซุกซนกว่า มันเลื่อนลงต่ำจนถึงขอบกางเกงนอนตัวบางของแฟนเด็ก จันทร์เจ้าเกร็งตัวเบิกตาโพลงเมื่อมือหนาวางทับบนส่วนกลางลำตัว ดิ้นเพื่อขยับหนี หากไม่พ้น ฝ่ามือร้ายกาจลูบไล้สลับกับขยำเบา ๆ ลูกหมูอ้าปากค้าง หายใจไม่ทัน
เกิดมาจะสิบเก้าปีไม่เคยมีใครได้สัมผัสตรงส่วนนั้น แม้แต่ตัวเองยังแทบจะไม่แตะต้องมันด้วยซ้ำ ขาขาวหนีบเข้าหากันเมื่อกางเกงนอนถูกปลดออก ความเย็นจากเครื่องปรับอากาศตัวให้ตัวสั่นยิ่งกว่าเดิม ตอนนี้... บนร่างกายขาวมีเพียงกางเกงชั้นในปกปิดร่างกายเท่านั้น และเพียงไม่นาน มันก็หายไป...
ทิวากาลเลียริมฝีปากแห้งผาก ความเป็นชายของเขาตื่นตัวอยู่ภายใต้กางเกงนอน เขาหายใจติดขัดเมื่อเห็นแฟนเด็กเต็มตา แสงจันทร์จากด้านนอกส่องกระทบกับร่างขาวนวลอย่างพอดี เกิดเป็นสิ่งมหัศจรรย์ที่เขาแทบละสายตาไม่ได้
“ฮึก ทะ ทิวา อื้อ! อ๊า!!”
“เสร็จไวจังวะ เคยช่วยตัวเองบ้างป่ะเนี่ย” เอ่ยแซวคนที่เขินอายจะตัวแดง ลูกหมูครางฮือขัดใจที่โดนล้อ พยายามดึงผ้าห่มมาคลุมกายหากโดนคนนิสัยไม่ดีเหวี่ยงมันทิ้งไป เขายื่นมือไปดึงหมอนที่บิดใบหน้าน่ารักออก ลูกหมูหลับตาปี๋เมื่อคนพี่ชูมือที่เลอะไปด้วยน้ำสีขุ่นเหนียวเหนอะ
“ฮือ... คนนิสัยไม่ดี”
“หึหึ น่ารักนะเราอ่ะ”
“อึก มะ ไม่!” จันทร์เจ้าหวีดร้อง รีบดันศีรษะของคนที่ก้มไปจูบต้นขาด้านในออก
“ชู่... อย่าเสียงดังสิ เดี๋ยวคนอื่นก็ได้ยินหรอก” สิ้นคำลูกหมูก็ปิดปากเงียบ ตากลมจ้องมองการกระทำของคนตัวสูง ทั้งเขิน ทั้งอาย พยายามดันออกแล้วแต่ทิวากาลก็ไม่ฟัง ร้องห้ามแล้วก็ไม่ฟัง
ฮึก คนบ้า!
“พะ พี่กาล! ไม่ ไม่เอาแล้ว ฮือ!” บอกอย่างตื่นกลัวเมื่อก้านนิ้วยาวแตะวนที่ด้านล่าง จันทร์เจ้าถดตัวหนี แต่ก็ไปได้ไม่ไกล
ทิวากาลขมวดคิ้ว แต่ก็เอ่ยถามอย่างใจเย็น “จะให้หยุดใช่ไหม?”
“....ฮึก ไม่รู้ หนูไม่รู้...”
“กลัวเหรอครับ?” จันทร์เจ้านิ่งไปก่อนพยักหน้า “งั้นพี่ไม่ทำแล้ว โอเคนะครับ?” เขาบอก ลงจากเตียงไปเก็บเสื้อผ้าของแฟนเด็กที่ถูกเหวี่ยงไปพร้อมกัดฟันแน่นข่มอารมณ์ที่ประทุสูง หากแต่ไม่ได้รับการปลดปล่อย มันปวดจนเขาเองก็ทรมาน แต่ในเมื่อแฟนเด็กทำท่ากลัวแบบนั้น จะให้เขาทำต่อก็ดูจะเกินไปหน่อย
เอาเถอะ อยู่ด้วยกันอีกนาน รออีกก็ได้ว่ะ แค่นี้ก็ดีมากแล้ว
จันทร์เจ้านั่งนิ่ง ๆ ให้ทิวากาลแต่งตัวให้ ในหัวว่างเปล่าคิดอะไรไม่ออก ตากลมฉายแววหลายอย่างปะปนกันมั่วไปหมด ไม่ได้จะให้ออกมาเป็นแบบนี้ รู้ว่าคนพี่ก็ต้องการ มันเป็นเรื่องปกติของผู้ชาย ทั้ง ๆ ที่ทำใจไว้บ้างแล้ว แต่พอเอาเขาจริงก็เกินกลัว และกังวลขึ้นมา
ถ้าหากยอมแล้ว... ผลที่ตามมาจะคืออะไร
“อย่ายั่วอย่างนี้สิวะ เกิดจับปล้ำขึ้นมาเราแย่แน่ไอ้เตี้ย” ทิวากาลดุไม่จริงใจจัง มือหน้าลูบกลุ่มผมนุ่มของคนที่โผเข้ามากอดซบอกเขาไว้
“หนูขอโทษ...”
“ไม่เป็นไรครับ พี่เข้าใจ”
“ฮึก พี่กาล...”
“หืม อะไรเนี่ย แบบนี้เข้าข่ายอ่อยนะครับคุณ ต้องได้รับโทษด้วยการจูบสองที”
“ให้สามทีเลย...”
“เด็กห่า” ขยี้ผมนิ่มอย่างมันเขี้ยว “นอนนะ เดี๋ยวมา”
“พี่จะไปไหนคับ?”
“ไปห้องน้ำครับ”
จันทร์เจ้าสะอึก หลุบมองลงต่ำ ในขณะที่ตัวเองมีความสุข ทิวากาลกลับต้องทรมาน แย่จริง ๆ ทำไมเห็นแก่ตัวจังเลยนะ
“พี่กาล... จะทำ... ก็ได้นะ”
“อยากเจ็บตัวเหรอ?”
“ไม่อยาก แต่ไม่อยากให้พี่ทรมานเหมือนกัน หนูขอโทษ หนูมันขี้ขลาด”
“.........”
“หนูกลัว”
“กลัวอะไร บอกพี่ได้ไหม?”
“กลัวเจ็บ... กลัวว่าถ้าพี่ทำแบบนั้นแล้วพี่จะเบื่อหนูด้วย เดี๋ยวพี่ก็ทิ้งหนู”
“ใครบอก?” เขาเอ่ยเสียงเครียด เจ้าเด็กน้อยก้มหน้านิ่ง “คิดไปเองไม่ดีนะเจ้าดื้อ”
“ฮึก...”
“พี่ไม่เบื่อหนูหรอก ไม่ทิ้งด้วย ให้ไปทั้งใจแล้วยังจะมาคิดแบบนี้อีก เสียใจว่ะ”
“หนูขอโทษ ก็ผู้ชายส่วนใหญ่พอได้แล้วก็ทิ้งไม่ใช่เหรอ ได้ง่าย ๆ ก็เบื่อง่าย ๆ ไง...”
“กับหนู พี่เป็นผู้ชายส่วนน้อยพวกนั้น”
“ฮือ หนูขอโทษ พี่ พี่จะทำก็ได้ หนูยอมแล้ว”
“เตี้ยครับ ไม่ต้องหรอก พี่รอได้ รอวันที่หนูพร้อมจะเป็นของพี่จริง ๆ”
“หนู...”
จุ๊บ
“นอนเถอะ พี่จะไปห้องน้ำ หรือหนูอยากล้างตัว?”
“หนูอยากไปห้องน้ำกับพี่”
แม่งเอ๊ย!!!!
ทั้งที่เขาพยายามข่มใจเลี่ยงไม่จับเจ้าเด็กแก้มกลมกดแล้ว แต่เจ้าตัวกลับมาทำความตั้งใจเขาสั่นคลอนหมด
จะฆ่าเขาใช่ไหม
ได้ จันทร์เจ้า ได้
“หนูยอมรับว่าหนูยังไม่พร้อม แต่หนูอยากเป็นของพี่...”
เขาเงียบ รอฟัง
“วันนี้ให้หนูช่วยพี่นะครับ?”
โอเค ใจกูพังแหลกละเอียดก็วันนี้ อยากช่วยใช่ไหม ได้! ถ้าได้เผชิญหน้ากับมังกรแล้วคิดหนีพ่อจะไปสำรวจถ้ำให้
นี่มันขั้นกว่าของคำว่าแรดอีกมั้งเนี่ย
ใครสอนให้อ่อยหน้าซื่อแบบนั้นกันวะ แล้วมือแม่งนิ่มฉิบหาย ตากลมที่ช้อนมองเขาอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ ก็ยิ่งเร้าอารมณ์ แก้มกลมแดงก่ำเพราะความเขินนั่นยิ่งน่าฟัดเขาไปใหญ่ ถ้าวันไหนอ่อยเขาอีกต่อให้บอกว่าไม่พร้อมก็ไม่ปล่อยไปแล้วนะโว้ย!!
“พี่ทิวา...”
“ยังไม่นอนอีก” แกล้งรัดตัวแฟนเด็ก แก้มกลมร้องฮือทุบอกคนขี้แกล้งไปหนึ่งที
“ขอบคุณนะครับที่ยอมฟังเรา”
“อือ”
“ตอนนี้หนูชอบพี่ยิ่งกว่ากุ้งเผาตัวใหญ่ ๆ มันเยิ้ม ๆ ชุบน้ำจิ้มซีฟูดแล้วนะ”
เขาอมยิ้ม หอมแก้มนวลฟอดใหญ่ด้วยความมันเขี้ยว เจ้าเด็กน้อยซุกเขาหาความอุ่น แขนเล็กที่พาดอยู่บนเอวสอบก็รัดแน่นขึ้นเล็กน้อย ทิวากาลโอบกอดให้ความอบอุ่น ขาของทั้งคู่สอดแทรกก่ายพาดกันภายใต้ผ้าห่ม
“หือ เท้าเย็นจังวะ?”
“อ๊ะ!! เราลืมใส่ถุงเท้า”
ก็พอรู้มาบ้างว่าเจ้าเด็กนี่ใส่ทุกเท้านอนทุกวัน เพราะเท้าค่อนข้างเย็น แถมตอนนี้มือเขามันยังเย็นด้วยอีก และอีกอย่างคือใส่จนติด หากวันไหนไม่ได้ใส่จะนอนไม่หลับ นี่คงเป็นอีกสาเหตุที่ทำให้แฟนเด็กของทิวากาลเจื้อยแจ้วทั้งที่ยังตาปรือ เวลาตอนนี้เกือบล่วงเลยเข้าสู่เช้าวันใหม่แล้ว
จันทร์เจ้าจะลุกขึ้น แต่ทิวากาลฉุดไว้แล้วเป็นคนไปเปิดตู้หาถุงเท้าลายการ์ตูนโง่ ๆ ที่แฟนเด็กเอามาด้วยมาให้เอง เขานั่งลงบนเตียง เหวี่ยงมือหลบมือแฟนเด็กจะยื่นมือมาแย่งไป จับเท้าเล็กวางบนตัก ลูกหมูรีบร้องห้ามทันที แต่ทิวากาลไม่ฟัง เขาจัดการสวมถุงเท้าให้แฟนเด็กทั้งสองข้าง
เขาไม่เคยทำแบบนี้กับใคร และไม่เคยคิดจะทำให้ใคร
แต่วันนี้ความคิดของเขาได้เปลี่ยนแล้ว
การได้ทำแบบนี้มันก็ไม่แย่อะไร ออกจะดีมากเสียด้วยซ้ำ
หากเป็นไปได้ เขาอยากเป็นคนใส่ถุงเท้าให้แฟนเด็กแบบนี้ไปเรื่อย ๆ
จันทร์เจ้าเบิกตากว้าง ตัวแข็งทื่อ มองสิ่งที่แฟนตัวโตทำอย่างไม่คาดคิด หัวใจดวงน้อยเต้นตึกตักระรัว ทิวากาลโน้มไปจูบข้อเท้าขาวแผ่วเบาแฝงไปด้วยความอ่อนโยน ก่อนจะขยับไปปิดไฟและเอนตัวนอนข้างกันกับแฟนเด็กราวกับเมื่อสักครู่ไม่ได้กระทำอุกอาจแต่อย่างได้
ไม่ได้สนใจเลยสักนิดว่าแฟนเด็กช็อกตาค้างไปแล้ว
ฮือ... ทิวาบ้าเอ๊ย! ทำอะไรเนี่ย ใจเราจะพังแล้วนะ!
ตอนนี้ชอบยิ่งกว่า ยิ่งกว่ากุ้งเผาตัวใหญ่ ๆ มันเยิ้ม ๆ ชุบน้ำจิ้มซีฟูดอีก!
TBC
อัญเชิญแท็ก #prayfortiwakan ค่ะ
มีแฟนขี้ยั่ว ขี้อ่อยก็ทำใจไปละกัน
ทีแรกเขียนให้พี่พระเอกโดนยูกหมูทิ้งไว้กลางทางค่ะ แต่สงสาร เลยเปลี่ยนให้ 55555555555555555
ทะเลตอนกลางคืนที่จันทร์เจ้าพูดนั้นหมายถึงทิวากาลนะคะ (เผื่อมีคนอ่านไม่เข้าใจ)
ตอนนี้มันยาว คงมีคำผิดแหละ แต่มาอัพก่อน เดี๋ยวกลับมาแก้ค่ะ
ขอบคุณทุกท่านที่แวะเข้ามาอ่านน้า ไว้เจอกันตอนหน้าคับ
บั๊บบัย
P.S. แจ้งข่าวนิดหนึ่ง นิยายเรื่อง รักแล้วรอหน่อย เหลือเวลาเปิดจองเพียงแค่สองสัปดาห์เท่านั้นนะคะ ใครอยากได้แล้วยังไม่ได้จอง รีบไปจองเด้อ ♥
-
โอ่ยยยมันดีต่อใจจจอิอิ :z2: ชอบๆๆๆ
รอตอนหน้าเด้อข่าาาา :pig4: :3123:
-
น่าเห็นใจทิวากาล...
-
ขี้อ่อยจังเลยลูก
-
ดีเกิ้นนนนน
-
:m3: :m3: :m3:
ตอนนี้ให้คุณพี่ทิวาสิบดาวเลย
-
น่าสงสารพี่ทิวาจังเลยยยยยยย
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
สงสารพ่กาล
-
:-[ ใจสั่น
-
ขยันทำใจพังทั้งคู่เลยยย
เจเจเปรียบของกินตลอดเลยนะ
ทิวา ทนหน่อยยนะ ลูกหมูขยันอ่อยหน้า.
ซื่อขนาดนี้
-
อื้อหืออออ ทิวาเอาใจเราไปด้วยเลย ถึงมีแฟนขี้อ่อยก็ยังทนได้นะเนี่ย
อย่างน้อยก็ได้เลื่อนขั้นสูงกว่ากุ้งเผาตัวใหญ่ฯ แล้วเนอะ...ดีใจด้วยๆๆๆๆ
-
มีความหลงรักเข้าไปอีก
-
พี่ทิวามีความดูแลนะคะ
น้องเทใจให้หมดแล้ว
-
มีความแอบสงสารทิวากาล :m20: มีแฟนเด็ก ต้องหมั่นเช็คร่างกายนะจ๊ะ 555
-
พี่ฟ้ากับเด็กปีศาจคงไม่มีวันรู้เนอะ ไม่งั้นได้หัวใจวายตายแน่ๆถ้ารู้ว่าลูกหมูได้ทำอะไรเอาไว้
-
มีความอ่อย มีความยั่วแบบไม่รู้ตัว งื้ออออ
-
แต่พี่ยังชอบกุ้งมากกว่านะคะหมู พี่หิว
-
55555 หมูอ้วนกลายเป็นแรดแล้ว ทิวาก็ใจปลิวไปสิค่ะ คือมายั่วให้อยากแล้วจากไปน่ะ
ทิวาต้องฝึกจิตนะ หมูอ้วนชอบมึนยั่วไม่รู้ตัว รู้ตัวก็ทำไม่เนียน
หมูอ้วนมีความหวงค่ะ ออกตัวชัดเจน ก็แฟนเรา จบนะ
เรื่องกินขอให้บอก ไม่พลาด เรื่องอ้อนไม่ต้องบอก เพราะเราน่ารัก ค่ะ สบายใจก็ตามนั้นนะจันทร์เจ้านะ
ทิวามีความสวีท มีความอยากอยู่กันสองคน มีความอ่อนใจ 5555 ทนอีกนิดนะทิวา
-
ทิวากาล มีความต้องการอยากฟัดๆ ลูกหมู เป็นเรื่องธรรมชาติ :mew1: :mew1: :mew1:
ลูกหมู ที่ทำอะไร ก็โดนหาว่าขี้อ่อย
ก็คนมันน่ารัก ก็เป็นเรื่องธรรมชาติ
ลูกหมู ถูกเพื่อนตัวดี หลายคน ล้างสมอง ว่าอย่าแรด
แต่เพื่อนตัวดีหลายคนนั้นแรด ตั้งแต่เแรกๆ และ :hao7:
ตอนนี้ลูกหมู เริ่มมีความใจอ่อนแล้ว
ก็ทิวากาล ดี๊ ดี กับลูกหมู ไม่หักหาญน้ำใจ
แถมปรนนิบัติลูกหมู ถึงขั้นใส่ถุงเท้า หอมข้อเท้าให้ด้วย สุดยอดดดดด
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ลูกหมูเอ๊ยยยย
-
ดีต่อใจมาก
-
ลูกหมูขี้ยั่ว พี่ทิวาแย่แล้ว
จะอดทนไปได้นานสักแค่ไหน
-
จันทร์เจ้า เด็กขี้อ่อย ขี้ยั่ว แต่น่าร๊าาาาก
ทิวาอดทนไว้นะ 555
-
ทำไมลูกหมูขี้อ่อยยย
-
ทิวาเอ๊ยยย // ตบบ่าสองที
นกแล้วก็นก
มีแฟนเด็กต้องทำใจจ
//แล้วเมื่อไหร่เค้าจะได้กันคะซิส 55555
ขอบคุณคนเขียนมากนะคะ
-
โอ้ยยยย...สุดยอดอะทิวา
-
ถ้าลูกหมูจะขี้ยั่วขนาดนี้นะ... :z1: :z1: :z1: :z1: :z1: :z1: :z1: :z1: :z1:
-
ขั้นกว่าของแรดจริงๆขี้อ่อยมาก!
-
น้องเจเจขี้อ่อย
-
ความหวานนี้คืออัลไรรรรร อ๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย :m3: :m3: :m3:
เกือบแล้วนะเจเจ ถ้าทิวาหยุดไม่ได้จะเป็นเรื่องนะ หึๆๆๆๆ :hao6: :hao6:
-
เราก็ลุ้นตัวโก่ง นึกว่าลูกหมูจะโดนจับกินซะแล้ว :impress2:
-
:L2: :pig4: :L1:
-
:pig4: :pig4:
-
เกือบแล้วไหมละลูกหมู 555 อีกไม่นานทิวาได้กินหมูแน่ๆ
-
สงสารทิวาเหลือเกินนนนนนนน
ไว้อาลัยให้ 3 วิ 555555
-
พี่ทิวาคนดี :katai2-1:
-
ลูกหมูขี้ยั่ววว
สงสารพี่กาล555555
-
มันดีต่อใจมากกกกก คู่นี้เหมาะสมกันที่สุดอ่ะ
-
เข้ามาเจอ อ่านรวดเดียวจบเลย น่ารัก ดีต่อใจมากเลย สงสารพี่ทิวา อะไรจะอาภัพขนาดนั้น555
-
โถววววว พ่อคุณน่าสงสารอ่ะ อยากแดรกก็แดรกไม่ได้ อยู่ตรงหน้าแท้ๆ
-
:o8: น่ารักมากๆๆๆๆเลย โง๊ยย ทิวาคนอบอุ่นนนน พังหัวใจลูกหมูแล้ว
-
หมีความน่าเอ็นดูมว๊ากกกกกก
-
คิดถึงลุกหมู พี่กาล
-
คู่ฟินน์นี่ใครอ่ะ เราคิดตามไม่ทัน 55555
-
ถ้าเป็นเมื่อก่อน ทิวาคงอดกลั้นไม่ไหวหรอก
แต่นี่ลูกหมูมีความทำให้ทิวาเปลี่ยนไปมาก
-
ไม่ได้เข้ามาซะนานเลย นิยายหลายเรื่องไปไกลมากแล้ว
รวมถึงเรื่องนี้ด้วย ตามอ่านตั้งแต่ตอนที่ 21 จนถึงตอนล่าสุด
จากที่พี่ฟ้ายังค้านหัวชนฝา จนกระทั่งเปิดใจให้คบกันแล้ว
ทั้งหมดทั้งมวลที่พี่ฟ้ายกมาก็เพราะรักลูกหมูนั่นแหละนะ
แต่อะไรก็ไม่สำคัญเท่าความสุขของลูกหลาน
ดูได้จากผู้ใหญ่หลายๆท่านในเรื่องนี้ที่เปิดใจยอมรับได้
นับว่าทั้งสองคนโชคดีมากๆเลยที่พ่อแม่และคนใกล้ตัวยอมรับ
ที่เหลือก็อยู่ที่ทั้งสองคนจะต้องพิสูจน์ให้เห็นว่ารักกันมากพอ
ดูเหมือนว่าพอเปิดตัวแล้วดีกรีความหวานจะพุ่งสูงมากทีเดียว
พี่ทิวาเอ็นดูน้องไปนานๆๆเลยนะคะ
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :L2:
+1 และเป็ดค่ะ
-
:hao7: :hao7: :hao7:เขินนนนนน
-
ยัยลูกหมู ของพี่ทิวาน่ารักกกกกกกก
-
ทิวาโกรธอะไรน้องนะ งงไปหมดดดดด
-
ทิวาหึงแบบรุนแรงล่ะเกิน
-
เอาเด็กแก้มกลมเราคืนมานะ หายไปหลายวัน เราคิดถึง
-
มนุษย์แฟนเด็ก
40
มีความอ่อนแอก็แพ้ไป
ตั้งแต่ไปเที่ยวทะเลหลังสอบเสร็จก็ผ่านมาสองสัปดาห์แล้ว ทุกคนยังใช้ชีวิตตามปกติ ไปเรียน ไปเล่น หาของอร่อยทานแก้เครียด จันทร์เจ้ากับทิวากาลก็ดูเหมือนจะหวานกันยิ่งขึ้นและเพื่อนก็หมั่นไส้เช่นเดิม แต่ช่วงนี้คนนิสัยไม่ดีไม่ค่อยว่าง เพราะยุ่งกับงานทั้งที่มหาวิทยาลัยและที่บ้าน ทำให้ไม่ค่อยได้เจอกันทุกวัน แต่ทิวากาลยังหาเวลาว่างโทรศัพท์มาหาบ่อย ๆ
Good boy มาก ๆ
“พี่จันทร์จ้าวววววววว~~~” เจ้าของชื่อหันไปมองน้องสาวที่โผล่มาแค่หัวที่หน้าประตูห้องแต่งตัว จ๋าจ้ายิ้มกว้าง เดินเข้าไปหาพี่ “หูย! อย่างกับเทวดาแหนะ!” ยกนิ้วโป้ง เอ่ยชมพี่ชายที่อยู่ในชุดสูทสีขาวทั้งตัว ใบหน้าถูกแต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางอ่อน ๆ ริมฝีปากเงาวับดูอิ่มขึ้นด้วยลิปกลอสบาง ๆ กลุ่มผมนุ่มถูกดัดเป็นลอนเล็ก ๆ ....ตุ๊กตาดี ๆ นี่เอง
“เคยเจอเทวดาเหรอ?”
“ขอร้องค่ะ อย่ากวนเลย”
จันทร์เจ้าหัวเราะ อยากยื่นมือไปขยี้ผมน้องสักทีแต่เกรงใจทรงผมสวย ๆ ที่นั่งนิ่ง ๆ ให้ช่างทำอยู่หลายชั่วโมงมาก วันนี้น้องแต่งตัวสวยด้วยชุดเดรสสีโอลด์โรสเปิดไหล่ผ้าลูกไม้กระโปรงสั้นเหนือเข่าเล็กน้อย ตอนตัดชุดเจ้าตัวแทบร้องไห้เพราะไม่ชอบสีชมพู แต่นอกจากจะไม่ได้รับความเมตตายังถูกแกล้งด้วยการทาเล็บสีชมพูพาสเทลและแถมดอกไม้ประดับบนผมอีกด้วย
สองพี่น้องควงแขนกันลงไปชั้นล่างของบ้านเมื่อแต่งตัวเสร็จเรียบร้อย พบว่าคุณพ่อ คุณแม่ จริงใจและคุณตาคุณยายก็นั่งอยู่ในห้องนั่งเล่นด้วย เพราะวันนี้ต้องไปงานเลี้ยงอะไรสักอย่างที่จันทร์เจ้าลืมชื่อ จึงต้องแต่งตัวให้เกียรติสถานที่และเจ้าของงาน หม่ามะอยู่ในชุดราตรียาวสีแดงเลือดนก แต่งหน้าทำผมสวยเสียจนจำแทบไม่ได้ ป่าป๊ะกับจริงใจแต่งตัวคล้าย ๆ กัน เจ้าเด็กปีศาจเซ็ทผมหน้าด้านเปิดหน้าผากแต่งด้วยเจลอวดกรอบหน้าคมอย่างที่ปกติไม่ค่อยชอบทำ ส่วนคุณตากับคุณยายนั้น ไม่ไปด้วย ท่านบอกแก่แล้ว แค่ไม่อยากไปมากกว่าล่ะซี่
ก่อนออกจากบ้าน จันทร์เจ้าวิ่งปรู้ดเข้าครัวและหาอะไรรองท้องทานจนอิ่ม ไปถึงงานต้องเป็นอาหารเป็นค็อกเทลแน่ ๆ มันไม่ใช่สไตล์เลย ฮือ การเดินทางวันนี้ใช้รถยนต์หนึ่งคันซึ่งมีคนรถผู้ซึ่งเป็นคนขับ หม่ามะ ป่าป๊ะ และจ๋าจ้า และจันทร์เจ้าไปกับจริงใจที่จะขับสปอร์ตไบค์คันโปรดไป
ยืนรออยู่หน้างาน เพราะมาถึงก่อน เอนตัวไปซบแขนน้อง ตาปรือ ไม่ได้ง่วง แค่อยากนอนเฉย ๆ
“อ๊ะ!” ลูกหมูตัวเซ เพราะจริงใจเดินไปข้างหน้าโดยไม่บอกกล่าว กำลังจะโวยวายแล้ว แต่เห็นคนที่เด็กปีศาจเดินเข้าไปหาเสียก่อน ลูกหมูตาโต รีบวิ่งแซงน้องไปกอดผู้มาใหม่ทั้งสอง
“พี่ฟ้าาาาา น้าจ้าวววววววว”
“ไง ลูกหมู”
“หนูคิดถึงที่สุดเลย!!~”
“สวัสดีครับ” จริงใจยกมือไหว้ จันทร์เจ้าชะงัก ยกมือไหว้ตาม คิดถึงมากไปหน่อย ลืมสวัสดีก่อนเลย แง
“ทำไมไม่มีใครบอกหนูว่าน้าเจ้ากับพี่ฟ้าจะมา”
“เซอร์ไพรส์ไง” น้าเจ้าพูด ส่งยิ้มหล่อมาด้วย ถึงจะเป็นหลานแต่ใจก็เต้นตึก ๆ โดนความหล่อของน้าโจมตีเข้าแล้ว หูย แย่จัง เจ้าชีวันยกแขนกอดคอหลานชาย ลูกหมูกอดเอวน้า หลับตาพริ้มเอนซบอกอุ่น
เพลิงฟ้าและจริงใจกลอกตาในจังหวะเดียวกัน ทำไมวันนี้เจ้าชีวันได้เจเจไปครอง ต้องไปเพลิงฟ้าสิ เจเจต้องมาอ้อนพี่ฟ้าสิครับ!
“ไม่เข้าไปล่ะ รออะไรกัน?”
“รอแม่ อีกสักพักคงจะถึงครับ” จริงใจตอบ
“นี่ขับมอเตอร์ไซค์กันมาเหรอครับ?”
“ครับ” ยิ้มอ้อนทันทีที่ตอบจบ เพลิงฟ้ามองตาเขียวปั๊ด ถึงจะไม่ห้ามแต่ก็ไม่ชอบให้ขี่สักเท่าไหร่ เพราะเป็นห่วงความปลอดภัยของเด็ก ๆ จริงใจรีบเอาใจด้วยการปัดปอยผมของพี่ฟ้าออกให้ ผมยาวถูกมัดเป็นมวยยุ่ง ๆ ไว้กลางศีรษะ ถ้าปล่อยลงก็คงยาวไปถึงกลางหลัง แถมด้วยการกอดอีกทีเน้น ๆ คนที่กำลังจะบ่นจึงได้แต่เงียบ เจ้าชีวันหัวเราะเบา ๆ เมื่อทำอะไรหลานไม่ได้คนโดนค้อนก็เจ้าชีวันไงจะใครล่ะ
“น้าเจ้าขา พี่ฟ้าขา สวัสดีค่ะ”
“สวัสดีครับ”
“เจเจ! ใครให้หนูแต่งตัวแบบนี้ครับ?!” เพลิงฟ้าหน้ายุ่ง จับไหล่หลานคนเล็กหมุนไปมา จ๋าจ้ามองงง ๆ ก่อนเข้าไปกอดเอวอ้อนอีกคน
“คุณแม่ขาให้หนูแต่งค่ะ พี่ฟ้าขาหนูไม่ชอบเลย”
“พี่จอมครับ!”
“น่า ๆ นาน ๆ ที ทำตัวเป็นจงอางหวงไข่ไปได้” คุณจอมจิตตรีเอ่ยสบาย ๆ แต่ทำเอาคนหวงหลานหัวร้อนไปหมด
“ไม่หวงได้ยังไง ดูสิ กระโปรงสั้นขนาดนี้ แถมยังเปิดไหล่แบบนี้อีก”
“หนูอยากเปลี่ยนชุดค่ะพี่ฟ้าขา”
“เดี๋ยวพี่ฟ้าพาไปเปลี่ยนครับ”
“พอ ๆ อะไรขนาดนั้น เข้างานได้แล้ว” เจ้าชีวันห้าม เพลิงฟ้ายังฮึดฮัดไม่พอใจ เมื่อทักทายและถ่ายรูปที่แบ็กดรอปร่วมกับเจ้าของงานแล้วเขาจึงถอดเสื้อสูทตัวนอกคลุมไหล่ให้จ๋าจ้าทันที
ทำเอาทุกคนส่ายหน้ากับความหวงหลานออกหน้าออกตาจนเกินพอดี แม้แต่มีผู้ชายเดินมาเฉียดก็มองตาขวาง
“พี่ดีใจมากเลยที่เป็นผู้ชาย”
“อือ” จริงใจรับคำเสียงกระซิบของพี่ชาย แต่ขนาดเป็นผู้ชายยังดราม่าน้ำตาแตกกันไปแล้ว ถ้าเป็นผู้หญิงกันทั้งสามคนคงโดนขังอยู่บนหอคอยงาช้างแน่ พี่ฟ้าหวงมาก แต่ชอบ เพราะพี่ฟ้ารักพวกเรามาก ๆ
คิคิ
“หิวจัง”
“ก่อนออกจากบ้านก็ทานไปตั้งเยอะ”
“ก็นั่นมันก่อนออกจากบ้านนี่นา...” เด็กปีศาจถอนหายใจเฮือกใหญ่ ลูกหมูขยับตัวดุ๊กดิ๊ก มองซ้ายมองขวา ทิวายังไม่มาเลย หรือจะมาไม่นะ อ๊ะ! นั่นไง โต๊ะอาหาร!
“หนูหิว” กะพริบตาปริบ ๆ อ้อน
“พี่ฟ้าพาไป”
“ทานมาก่อนออกจากบ้านแล้ว ยังหิวอีกเหรอลูกหมู”
“โธ่ จากบ้านก็จากบ้านสิครับหม่ามะ ตอนนี้เราอยู่โรงแรมแล้ว”
“ตัวบวมมากเกินไปแล้วลูกหมู”
“หนูออกจะหุ่นดี น้าเจ้าอ่ะ!” ค้อนน้าชายวงใหญ่ “ป่าป๊ะ ช่วยหนูด้วย”
“ออกกำลังกายกันหน่อยไหมครับ?”
“แง”
“สวัสดีครับ” ลูกหมูรีบหันไปมองต้นเสียงที่คุ้นเคย ก่อนจะลุกไปหาทันที “อะไร?”
“ทุกคนแกล้งเรา พี่ทิวาช่วยเราด้วย”
“อ้าว ๆ มาใส่ร้ายกันซึ่ง ๆ หน้าแบบนี้ได้ยังไงลูกหมู ปรับให้งดขนมสักอาทิตย์ดีไหม”
“อู้หูย น้าเจ้าน่ะ อยากเห็นหนูเสียใจเหรอ?”
“หนูไม่เสียใจหรอก มีคนให้อ้อนแล้วนี่”
“เออ พอแฟนมาก็อ้อนแฟน ลืมพี่ฟ้ากับน้าเจ้าแล้วมั้ง?”
“โหยยยย พี่ฟ้าอ่าาา หนูไม่เคยลืม รักมาก ๆ” เพลิงฟ้าแกล้งหรี่ตามอง เจเจยิ้มหวานประจบก่อนหันกลับไปช้อนตามองอ้อนทิวากาล ทำเอาเพลิงฟ้าที่ถูกถีบหัวส่งตั้งตัวไม่ทัน เจ้าชีวันหัวเราะขำกับหน้าเหวอ ๆ ของคนรัก ก่อนรั้งศีรษะอีกฝ่ายมาซบไหล่
“พี่ทิวาพาเราไปตักอาหารหน่อย ชวนใครก็ไม่มีใครไปกับเราเลย”
“อือ ไปดิ”
“เย้เย้”
“ตามใจกันฉิบหาย” จริงใจบ่นหลังจากที่พี่ชายและแฟนพี่ชายออกไป คนอื่น ๆ เองก็พยักหน้าเห็นด้วย
“สวัสดีค่ะ คุณ ๆ”
“สวัสดีค่ะ” คุณจอมจิตตรีเอ่ยทักผู้มาใหม่พร้อมยกมือขึ้นสวัสดี
“นี่ลูก ๆ ของดิฉันค่ะ ทินกรกับรพินทร์”
“สวัสดีครับ / ค่ะ”
“ลูกชายคนกลางกับลูกสาวคนเล็กค่ะ จริงใจกับจ๋าจ้า” สองพี่น้องยกมือสวัสดี จ๋าจ้าเอนไปซบคุณพ่อเมื่อรู้สึกอายหลังจากมองหน้าทินกร “อ้าว เขินอะไรลูก”
“คุณแม่ขา....”
“หึหึ”
“น้องจริงใจ? หน้าคุ้น ๆ นะคะ” จริงใจเลิกคิ้วมองคนทัก รพินทร์คิ้วขมวดขณะมองพิจารณาน้องชายแฟนพี่ว่าเคยเจอกันที่ไหน เธอรู้สึกคุ้น แต่คิดไม่ออก
โลกจะกลมอะไรขนาดนั้น เด็กปีศาจคิดในใจ แต่ไม่ได้พูดอะไรออกไป
“พินทร์รู้จักน้องเหรอลูก?”
“ไม่แน่ใจค่ะ แต่พินทร์รู้สึกคุ้น เหมือนเคยมีคนรู้จักพูดถึง...”
“หน้าผมโหลมั้งครับ”
“หูย! ขอคนหน้าหล่อ ๆ แบบนี้สักสิบคนสิคะ โหลจริงหรือเปล่า”
“พินทร์!”
“อุ๊ย... ขอโทษที่เสียมารยาทค่ะ” หญิงสาวรีบเอ่ยขอโทษ หากแต่ไม่มีใครถือสา
“ผมขอตัวนะครับ” จริงใจเอ่ย ก่อนลุกขึ้นยืน เขาจะไปหาจันทร์เจ้า อยู่ตรงนี้ก็มีแต่ผู้ใหญ่ อึดอัดเปล่า ๆ จ๋าจ้ามองตามพี่ชายตาปริบ ๆ ใจหนึ่งอยากเดินตามไปด้วย แต่อีกใจก็ขี้เกียจ คุยกับพี่พินทร์ก็สนุกดี
สาว ๆ ก็แบบนี้ มีเรื่องให้คุยเยอะแยะ แป๊บ ๆ ก็สนิทกัน
“จันทร์เจ้าไปป่วนฝั่งนั้นหรือเปล่าครับ?” คุณจิรภาสถามถึงลูกชายคนโต
“ป่วนค่ะ แต่เต็มใจให้ป่วน มีน้องจันทร์เจ้าแล้วบรรยากาศในบ้านเปลี่ยนไปเยอะเลยค่ะ”
“โล่งอกไปทีค่ะ นึกว่าเจ้าลูกหมูไปสร้างความวุ่นวายให้เสียแล้ว”
“ไม่ต้องห่วงหรอกครับ น้องจันทร์เจ้าขโมยใจบ้านเราไปเต็ม ๆ” ทินกรว่าบ้าง โดยมีรพินทร์พยักหน้าเสริม
“ความสามารถพิเศษเขาเลยครับ”
“เห็นด้วยค่ะ น้องน่ารักมาก ๆ”
“ยังไม่ได้ทานอะไรเหรอ?” ทิวากาลเอ่ยถามเด็กข้าง ๆ ที่มองอาหารหลากหลายอย่างตาวาว
“ทานแล้วครับ แต่หิวอีก”
“เดี๋ยวก็ปวดท้อง”
“ไม่ปวด เดี๋ยวก็ย่อย ยังไม่นอนสักนอน”
“เอาเถอะ อย่าทานเยอะมากแล้วกัน”
“รับทราบ!”
“Piggy~y!”
ร่างสูงคิ้วขมวดทันทีพร้อมกับรีบจ้ำอ้าวไปดึงเด็กหัวทองแดงออกไปจากการกอดรัดลูกหมูของเขา ไอ้เด็กบ้านี่มันไปเป็นใคร มากอดแฟนเขาได้อย่างไหร่กัน แต่ผมสีทองแดงกับนัยน์ตาสีฟ้าแบบนี้เหมือนเขาเคยเห็นที่ไหน...
“Who is he, Piggy?”
“My bae.”
“What!!?” เด็กฝรั่งเบิกตาขึ้นทำหน้าตกใจ มองทิวากาลตั้งแต่หัวจรดเท้าแต่ไม่ได้ทำท่าไร้มารยาทแต่อย่างใด คนตาฟ้ากะพริบตาปริบ ๆ “Seriously!?”
“More seriously.” ลูกหมูส่งยิ้มให้คนที่ทำหน้าประหลาด ทั้งที่รู้อยู่แล้วแท้ ๆ ว่าจันทร์เจ้ามีแฟน แต่ก็ยังตกใจจนโอเวอร์ไปอีก แอบเหลือบมองแฟนตัวโตหน่อย หน้าบึ้งจังเลย หึงแน่ ๆ คิคิ
“Herregud!” อืม... ก็ไม่คิดว่าจะเล่นใหญ่ถึงขนาดสบถออกมาเป็นภาษาบ้านเกิดแบบนี้ “My heart is break.”
“เตี้ย ไอ้เด็กนี่ใคร?”
“อ๋อ ลืมแนะนำ ขอโทษครับ นี่มิเกล น้องชายของวินเซนต์น่ะ มิเกล พี่กาล แฟนเรา”
“สวัสดีครับ” เด็กฝรั่งที่พ่นภาษาอังกฤษเมื่อสักครู่กลับลำมาพูดภาษาไทย ทำเอาทิวากาลแอบงงเล็กน้อย เพราะคิดว่าเจ้าเด็กนั่นเป็นชาวต่างชาติที่ไม่สามารถพูดไทยได้ แต่สำเนียงค่อนข้างดี พูดชัดมากทีเดียว อีกอย่าง... น้องชายวินเซนต์อย่างนั้นเหรอ? ถึงว่า รู้สึกคุ้น ๆ กับสีผมและดวงตาแบบนั้น
“สวัสดี”
“แฟนพิกกี้หน้าบึ้งชะมัด Don’t mad at me นะ”
ทิวากาลกดมุมปากเล็กน้อยไม่ได้พูดอะไร มิเกลส่งยิ้มสวย หันกลับมามองพิกกี้ที่กำลังให้ความสนใจกับอาหารในมือ
“ไม่นึกว่าพิกกี้จะมางานแบบนี้ด้วย”
“โดนมัดมือชก ไม่อยากมาหรอก เราก็ไม่คิดว่ามิเกลจะมา”
“ปาปามัดมือชกเหมือนกัน แด๊ดก็ไม่ช่วยเลย เซ็ง สนุกนักแกล้งลูกเนี่ย”
“แต่ดีใจที่ได้เจอนะ อยากเจอนานแล้ว คิดถึง”
“หึ! ทำไมไม่ไปหาที่บ้านเล่า หรือติดแฟน เดี๋ยวไปฟ้องเด็ก ๆ ดีกว่า” เด็ก ๆ ที่พูดถึงคืองูที่มิเกลกับวินเซนต์เลี้ยงเอาไว้ราวสี่ถึงห้าตัว
“งุ้ย เราเปล่าสักหน่อย แล้ววินเซนต์มาด้วยหรือเปล่า?”
“มาสิ นั่นไง” มิเกลชี้ไปที่พี่ชายที่กำลังเดินมาพร้อมกับเพื่อนสนิท “หมอนั่นไม่พลาดหรอก ปาปาควงออกงานบ่อยกว่าแด๊ดอีก” ไม่นานคนถูกพูดถึงก็มาถึง วินเซนต์ยกแขนกอดคอน้องชาย มืออีกข้างล้วงกระเป๋า ส่วนดไวท์พุ่งกอดจันทร์เจ้าเต็มแรง
“พิกกี้!!”
“อั่ก! ปล่อยเรา อาหารจะตก~” จันทร์เจ้าโวยวาย ตากลมโตมองไปยังจานอาหารในมืออย่างเป็นห่วงกลัวว่ามันตกกลิ้งตกไปให้ใจหายวาบ คนกอดปล่อยออกทันทีและทำหน้าเซ็ง หันไปทักแฟนเพื่อนแทน
“สวัสดีครับพี่”
“อือ ดี”
“คิดถึงพิกกี้มากอดอีกทีซิ เลิกกินก่อนได้ไหม?”
“กอดกูไหม?” ทิวากาลถามเสียงเหี้ยม ดไวท์สะดุ้ง ส่งยิ้มแหยไปให้ และก้าวถอยหลังไปหนึ่งก้าวพร้อมยกมือขึ้นเป็นเชิงยอมแพ้
“ไม่เอาครับ”
“แฟนพิกกี้ขี้หวงมากเลย เมื่อกี้มิเกลกอดก็โดนมองแบบนี้”
“ก็เราน่ารักนี่นา พี่ทิวาเลยหวง คิคิ”
“โวะ! อ้าวจริงใจ มาด้วยเหรอ?”
“เห็นไหมล่ะ”
“กวนตีนอีกละ เบื่อจริง” ดไวท์ส่ายหน้าเซ็ง พี่น้องบ้านนี้มันกวนตีนกันทุกคน
“ไปนั่งกันดีไหมครับ พิกกี้จะได้ทานสะดวก”
“อู้หูย! Good idea มาก ๆ เลย วินเซนต์ ไป ๆ” ตาโต ยกนิ้วโป้งให้ พลางมองหาเก้าอี้ที่ถูกจัดไว้ตามมุมต่าง ๆ
“เห็นแก่กิน!”
“พูดมาก!” ถลึงตาใส่ดไวท์พร้อมยัดทาร์ตไข่ต้มใส่ปากคนพูด หัวเราะคิกคักเมื่อแกล้งเพื่อนได้ วิ่งไปหลบหลังทิวากาล โผล่หัวออกไปแลบลิ้นใส่ดไวท์
“กวนงี้อิ่มแล้วดิ”
“ไม่อิ่ม แต่ไม่หิวแล้ว คิคิ”
(มีต่อค่ะ)
-
พวกเขายืนคุยกันเรื่อยเปื่อยในเรื่องมีสาระบ้างและไม่มีสาระบ้าง เสียงพูดคุยและเสียงหัวเราะสดใสจากกลุ่มผู้ชายทั้งหกคนนี้สร้างความสนใจให้กับใครหลาย ๆ คน รวมทั้งหน้าตาที่ไม่ธรรมดา บางคนที่รู้จักว่าพวกเขาเป็นใคร มาจากตระกูลไหน ก็บอกต่อกันไป ยิ่งเรียกสายตาจากผู้คนได้มากขึ้น ถึงขั้นมีคุณหญิง คุณนาย พาลูกสาวมาแนะนำตัวด้วยเลยทีเดียว
“ฮาโหย๋ว ตามหาซะทั่วมาอยู่นี่เอง สวัสดีค่ะ”
“สวัสดีครับ”
“จ๋าจ้า สวยอย่างงี้เลย” มิเกลบอกพร้อมชูนิ้วโป้งการันตี
“ใคร ๆ ก็บอกมาแบบนี้ แต่ขอบคุณนะมิเกล”
“ไม่น่าเลย...” เด็กตาฟ้าบ่นออกมาและถอนหายใจ
“ยอมใจ” จ๋าจ้าหัวเราะสนุก ก่อนเข้าไปอ้าปากรอรับอาหารจากพี่ชายคนโต จันทร์เจ้าชะงัก ย่นจมูกแต่ก็ยอมป้อนให้น้องสาว ฮือ หมดไปอีกคำ
“พี่จริงใจ คุณพ่อกับคุณแม่ถามหาแหละ” จ๋าจ้าบอกพี่ชาย จริงใจพยักหน้ารับรู้ แต่ยังไม่ไปในทันที
“สวัสดีจ้ะ หนุ่ม ๆ” หนุ่ม ๆ ชะงัก มองผู้มาใหม่ และมองหน้ากันเลิ่กลั่ก
“สวัสดีครับ”
“ป้าเห็นคุยกันสนุกเชียว พอดีลูกสาวป้าขี้อายน่ะจ้ะ เลยไม่มีเพื่อนเลย”
“อ่า...”
“จะว่าอะไรไหมจ๊ะ? ถ้าหากป้าจะฝากลูกสาวไว้ด้วยสักหน่อย” คุณหญิงยิ้มอย่างคาดหวัง ข้าง ๆ กันนั้นมีลูกสาวที่ก้มหน้าท่าทางเอียงอาย หกหนุ่มและหนึ่งสาวปรึกษากันทางสายตา แน่นอนว่าพวกเขาไม่สะดวก หากจะปฏิเสธตรง ๆ ก็ดูจะเป็นการหักหน้าเกินไป
“เรามีแต่ผู้ชาย มีสาวสวยน่ารักแบบนี้มาอยู่ด้วยเดี๋ยวคนอื่นจะมองลูกสาวคุณป้าไม่ดีนะครับ” วินเซนต์ที่ท่าทางเป็นผู้ใหญ่ที่สุดเอ่ยออกไป รองจากทิวากาลก็วินเซนต์นั่นแหละ ในเมื่อทิวากาลคงไม่พูดอะไรยาว ๆ แบบนี้ ก็ต้องเป็นเขาที่พูด ดไวท์ก็ดูจะคาดหวังอะไรไม่ได้ มิเกลน้องชายของเขาก็คงจะตอบกลับแบบแสบ ๆ คัน ๆ ส่วนจันทร์เจ้ารายนั้นก็เอาแต่สนใจกับอาหารในมือ ไม่รู้รู้หรือเปล่าว่ามีคนอื่นเข้ามาคุยด้วย และจริงใจเขาขอจัดให้อยู่ไฟลัมเดียวกันกับทิวากาล
“โธ่ ไม่เป็นไรหรอกจ้ะ ลูกสาวป้าจะได้เป็นเพื่อนคุยกับสาวน้อยน่ารักคนนั้นไงจ้ะ เป็นผู้หญิงคนเดียวแบบนี้จะได้มีเพื่อนคุย”
ฉิบหายละ ป้ากัดไม่ปล่อยเลย เอาไงดีวะ
“หนูคุยกับพี่ได้ค่ะ ไม่เหงา”
โอเค... ปล่อยให้เป็นหน้าที่สาว ๆ คุยกันไปแล้วกัน พวกเขาขอดูสถานการณ์ก็พอ
“ผู้หญิงคุยกับผู้หญิงจะเข้าใจกันมากกว่านะจ๊ะ” คุณหญิงเองก็ไม่ยอมแพ้ง่าย ๆ เช่นกัน
“ว้าว! จริงด้วยค่ะ หนูลืมคิดไปเลย ถ้าอย่างนั้นมาคุยกันเถอะค่ะพี่สาว ไปตรงนู่นดีไหมคะ? ตรงนี้ให้ผู้ชายเขาคุยกันดีกว่าเนอะ ขอบคุณคุณป้ามากนะคะที่แนะนำ” จ๋าจ้าส่งยิ้มหวานหยด ก่อนเดินเข้าไปจูงมือลูกสาวของคุณหญิงแล้วก้าวฉับ ๆ ออกไปทันที โดยไม่สนใจสีหน้าของสองแม่ลูกว่าช็อกแค่ไหน คุณหญิงชักสีหน้าไปแวบหนึ่งก่อนกลับมาใส่หน้ากากยิ้มตามเดิม
“ป้าขอตัวไปตามลูกสาวก่อนนะจ๊ะ”
“ครับ”
คล้อยหลังคุณป้าช่างตื้อ พวกเขายื่นกำปั้นออกไปชกกันโดยไม่ได้นัดหมาย เว้นเสียแต่จันทร์เจ้าที่ยังทำหน้างง แก้มบวมตุ่ยเพราะเพิ่งงับแครกเกอร์แซลมอนเข้าไป
“จ๋าจ้าโคตรจีเนียส!” ดไวท์เอ่ยชม
“I gree.” ตามด้วยมิเกลเอ่ยเสริม
“ความฉลาดถูกถ่ายทอดผ่าน DNA อ่ะนะ”
“ถุย! เมื่อกี้ทำไมไม่พูดล่ะ”
“ขี้เกียจ” จริงใจไหวไหล่ไม่สนใจ เรียกความหมั่นไส้ได้มากโขทีเดียว
“เหี้ย โคตรเกลียด” ดไวท์บ่น อยากจะตบหัวรุ่นน้องเล่นสักที เห็นหน้ามันแล้วหมั่นไส้ คิดว่าหล่อมากหรือไง เดี๊ยะ!
“อ่อนแอก็แพ้ไป”
“หวั่นไหวก็ไลน์มา..” มิเกลพูดต่อประโยคจริงใจ แล้วหัวเราะเบา ๆ ในขณะที่ทุกคนพร้อมใจกันกลอกตา
“อยู่นี่เอง ไปกับกูเดี๋ยวนี้ก้อน”
“เฮ้ย กวิ้น! จะพาไปไหน!” ดไวท์โวยวายขัดขืน ปลดแขนกวิ้นออกจากบ่าแล้ววิ่งไปยืนหลบกับวินเซนต์
“กวิ้นพ่อมึงสิ!”
“ก็กวิ้นไงพ่อกานต์”
“อากวิน! สวัสดีครับ”
“อ้าว ลูกหมู มาด้วยเหรอ โทษที อาไม่เห็น”
“ฮี่ ๆ วันนี้อากวินหล้อหล่อ”
“ใคร ๆ ก็บอกมาแบบนี้” คุณกวินยักคิ้วและยิ้มหล่อ ความไม่ถ่อมตัวเองทำเอาคนชมย่นจมูกใส่ “ขอตัวไอ้ก้อนแป๊บนะ”
“กวิ้นนนนน ไม่เอา จะพาไปไหน”
“ไม่พามึงไปฆ่าหรอก มาได้แล้ว”
“ถ้าพาไปแนะนำไม่ไปนะครับ น่าเบื่อ ไม่ชอบ”
“คุณดมิสาครับ”
“ครับ ๆ ไปก็ได้ ไว้เจอกันนะ” ดไวท์บอกลาเพื่อน ยิ้มกว้างโชว์ลักยิ้มข้างแก้มแล้วเดินตามผู้ให้กำเนิดไปด้วยใบหน้าหงิกงอจนโดนคุณกวินเขกหัวไปหลายที ตลอดเลย พอจะวางอำนาจก็เรียกชื่อจริงตลอด แล้วเขาก็ต้องยอมทุกทีเพราะกลัวอำนาจของกวิ้นนั่นแหละ ชิ! เดี๋ยวบอกคุณปู่จัดการเลยนี่
ยืนคุยกันอยู่สักพัก พวกเขาจึงบอกลากันรวมทั้งนัดแนะถึงการเจอกันครั้งหน้าด้วย ก่อนไป มิเกลโน้มไปฟอดแก้มจันทร์เจ้าฟอดใหญ่ แล้ววิ่งปรู้ดไปหาแด๊ดดี้ก่อนที่ทิวากาลจะได้ยกเท้าขึ้นเตะ นอกจากตัวน้องแล้ว ไอ้ตัวพี่ก็ยังทำตามอีก คราวนี้เขาไม่พลาด โบกเข้ากลางศีรษะของวินเซนต์ไปเต็ม ๆ
จัดการพี่น้องจินเจอร์ตัวป่วนไปแล้วจึงกลับมาจัดการคนของตัวเอง เด็กแก้มกลมยิ้มเผล่ ไม่รู้ร้อนรู้หนาว ซ้ำยังบอกมิเกลปากนุ่ม ชอบสุด ๆ ถ้าไม่ติดว่าอยู่กลางงานแบบนี้เขาจับจูบไปแล้ว แล้วเด็กหวงพี่อย่างจริงใจก็ไม่ทำอะไรสักอย่าง เอาแต่ยืนมอง มันหวงพี่จริง ๆ หรือเปล่าวะ!!
“ลูกคนที่สามของดิฉันค่ะ ทิวากาล”
“สวัสดีครับ” ทิวากาลยกมือไหว้บุคคลที่มารดาเอ่ยแนะนำ
“หน้าตาหล่อมากเลยนะคะ จะว่าไปครอบครัวคุณรัตติกาลก็หน้าตาดีกันทั้งบ้าน”
“คุณพี่ก็พูดเกินไป ไม่ขนาดนั้นหรอกค่ะ”
“ถ่อมตัวจริงนะคะ ว่าแต่อีกคนใครกันคะ?”
“น้องจันทร์เจ้าค่ะคุณพี่ เรียนที่เดียวกับเจ้ากาลน่ะ”
“สวัสดีครับ”
“สวัสดีจ้ะ หน้าตาน่ารักเชียว ลูกชายบ้านไหนจ๊ะ?”
“อัศวโยธินทร์ครับ”
“ตายจริง! ไม่รู้ว่าคุณจิรภาสกับคุณจอมจิตตรีมีลูกชายน่ารักขนาดนี้ นี่ลูกสาวป้าจ้ะ แต่ดูแล้วน่าจะเป็นรุ่นพี่เรานะจ๊ะ”
“ผมไม่ค่อยชอบออกงานแบบนี้ครับ จึงไม่ค่อยมีคนทราบ” ทิวากาลยืนฟังบทสนทนาเงียบ ๆ ก้านนิ้วยาวสอดเข้าไปสางกลุ่มผมเส้นเล็กเล่นเพลินมือ แม้จะขัดใจอยู่บ้างที่มันแข็งขึ้นไม่นุ่มมือเหมือนปกติเพราะสเปรย์ฉีดผม ตากลมช้อนมองคนตัวสูง เมื่อทิวายิ้มให้ ลูกหมูก็ยิ้มตอบ
“พี่กาลกับน้องจันทร์เจ้าท่าทางสนิทกันนะคะ” ลูกสาวของคุณหญิงเอ่ยขึ้น เธอรู้มาบ้างว่าทิวากาลกับเด็กข้าง ๆ เป็นอะไรกัน เพราะชายหนุ่มก็ดังไม่น้อย คนที่เรียนอยู่ต่างมหาวิทยาลัยยังทราบข่าวว่าอีกฝ่ายเปิดตัวแฟนเด็กซึ่งเป็นผู้ชายด้วยกันกลางโซเชียลมีเดีย แต่ก็ยังรู้สึกแปลกใจ ไม่คิดว่าทั้งคู่จะกล้าแสดงกิริยาแบบนี้ออกมาท่ามกลางผู้คนมากมายและนักข่าว
“ครับ” ตอบรับสั้น ๆ วางแขนบนบ่าคล้ายโอบไหล่เล็กกลาย ๆ
“จริง ๆ แล้วกาลกับหนูจันทร์เจ้าเป็นแฟนกันค่ะ”
“อะไรนะคะ!?” คุณหญิงอุทานเสียงดัง ดวงตาเบิกกว้าง มองอย่างไม่เชื่อสายตา เมื่อมีคนมองมาเธอจึงลดระดับเสียงลง “แฟน แฟนหรือคะ?”
“ใช่ค่ะ ดิฉันล่ะดีใจที่ลูกชายมีตัวจริงเสียที เมื่อก่อนทำตัวเจ้าชู้ลอยไปลอยมาให้ปวดหัวอยู่เรื่อย”
“เอ่อ...”
“คุณแม่ขา เราไปหาคุณพ่อกันไหมคะ ป่านนี้คงรอนานแล้ว”
“จะ จริงด้วยลูก ดิฉันขอตัวกลับไปหาสามีก่อนนะคะ”
“ค่ะ คุณหญิง ไว้โอกาสหน้าคุยกับอีกนะคะ คุณหญิงคุยสนุกมาก ดิฉันชอบ”
“เล่นเอาช็อกเลยนะครับคุณรัตติกาล” ทิวากาลแซวมารดาอย่างขบขัน
“ก็คุณรัตติกาลชักเบื่อแล้วไงคะ คุณทิวากาล”
“หึหึ”
“บอกไปแบบนั้นจะไม่มีผลอย่างอื่นตามมาหรอครับ?”
“เอ... ไม่รู้สิจ้ะ หนูจันทร์เจ้าอย่าสนใจเลย หรืออยากให้มีคนมาแนะนำสาว ๆ ให้พี่กาล?”
“ไม่เอาครับ!” รีบโพล่งบอกเสียงแข็งทำหน้าเครียดสุดขีด ทิวากาลแทบหัวเราะ มันไม่น่ากลัวเลยสักนิด ออกจากน่าเอ็นดูจนอยากจับฟัด ว่าแล้วก็สักหน่อย เขาก้มไปหอมแก้มนิ่มเร็ว ๆ หนึ่งทีแล้วผละออก เด็กแก้มกลมตาโตก่อนแก้มจะเปลี่ยนเป็นสีแดง
“ทำไมอะไรไม่แกล้งใจคนแก่เลยเด็กสมัยนี้ คุณสุริยะอยู่ไหนนะ”
“งือ... พี่ทิวาน่ะ!”
“เอ้า เกี่ยวไรวะ”
“ไม่รู้แหละ เราไปหาหม่ามะแล้ว!”
“หายไปไหนมาลูกหมู”
“ป่าป๊ะ ป่าป๊ะช่วยหนูด้วย พี่ทิวาแกล้งหนู”
“หือ แกล้งอะไร ไหนบอกป่าป๊ะซิ”
เจ้าลูกหมูอึกอักตากลมกลอกลอกแลก จะบอกดีหรือเปล่า ดูหน้าทิวาสิ ทำไมยิ้มเจ้าเล่ห์แบบนั้น
“อ้าว จะบอกไหมครับว่าพี่ทิวาแกล้งอะไรหนู”
งื่อ ป่าป๊ะอย่าเร่งสิ หนูทำใจก่อน!
“หนูไม่บอกแล้ว ไม่มีอะไร หนูคิดไปเอง”
“หึหึ” ในที่สุดทิวากาลก็กลั้นหัวเราะไม่ไหว เขายักคิ้วให้แฟนเด็กที่ตวัดตามองอย่างไม่สำนึก คิด ๆ แล้วอยากหอมแก้มนุ่มนิ่มนั่นอีกสักฟอด
“เคลียร์กันเองแล้วกัน”
“งื่อ หม่ามะไปไหนหรอครับ น้าเจ้ากับพี่ฟ้าด้วย จริงใจด้วย?”
“หม่ามะไปห้องน้ำกับจ๋าจ้าครับ สามคนหลังกลับไปแล้ว”
“ฮะ!!? กลับ กลับได้ไง!?”
“น้าเจ้ากับพี่ฟ้ามีงานต้องทำครับ ส่วนจริงใจบอกว่าเบื่อเลยขอกลับก่อน”
อะไรอะ แบบนี้ก็ได้ด้วยเหรอ ฮือ!
“หนูอยากกลับด้วย หนูหิว”
“อืม... ใกล้สี่ทุ่มแล้ว หนูจะกลับก็ได้”
“เย้เย้ แล้วป่าป๊ะจะกลับเมื่อไหร่”
“สักพักแล้วกัน หนูจะกลับกับป่าป๊ะหรือกลับกับแฟน?”
“หนูกลับก่อน”
แปลได้ว่า หนูกลับกับแฟน
“โอเค พาไปส่งที่บ้านหรือเปล่า?”
“อ่า... ขอพาไปที่คอนโดนะครับ”
“เอาสิ”
“ขอบคุณครับ ป่ะเตี้ย กลับกัน”
“ทำไมป่าป๊ะยอมง่ายจังเลย มันผิดผีนะครับ!”
“เดี๋ยวป๊ะไปหาหม่ามะดีกว่า กู๊ดไนท์เจ้าหมู”
เง่อ... ป่าป๊ะอ่าาาาา หวงหนูสักหน่อยก็ไม่ได้
ทิวากาลยักคิ้วเหนือกว่า ยกแขนกอดคอแฟนเด็กเอาไว้ก่อนพาไปสวัสดีพ่อแม่แล้วขอตัวกลับก่อน มางานแบบนี้มันค่อนข้างเหนื่อย ไม่รู้ทำไม ทั้ง ๆ ที่ก็ไม่ได้ทำอะไรมากนัก ออกมาถึงล็อบบี้ นึกขึ้นได้ว่าลืมของไว้ที่น้องสาว เด็กแก้มกลมขอนั่งรอ ส่วนทิวากาลกลับเข้าไปในงานอีกครั้ง
“แค่ก ๆ” ลูกหมูไอออกมาพลางยกมือปัดบริเวณจมูกเมื่อควันจากบุหรี่ลอยมากระทบ คิดจะเดินออกมาสูดอากาศที่หน้าโรงแรม แต่กลับได้สูดควันบุหรี่เฉยเลย ตาโตมองไปยังผู้สบด้วยความตกใจ ไม่คิดว่าจะมาเจอกันแบบนี้ “พี่ฟาง...”
หญิงสาวจิกตามอง บี้บุหรี่ในมือทิ้งแล้วเดินผ่านจันทร์เจ้าเข้าไปด้านในโรงแรม คนที่ตั้งใจจะออกมาสูดอากาศ เมื่อตั้งสติได้ก็รีบตามเข้าไป
“พี่ฟาง เดี๋ยวครับ!”
“อย่ามาเรียกชื่อฉัน!” ฟางตวาดลั่น จันทร์เจ้าสะดุ้งเล็กน้อยแต่ยังยิ้มสู้
“พี่ฟางสบายดีไหมฮะ เรา เอ่อ.. ผมไม่เห็นพี่ฟางที่มหา’ลัยเลย”
“เหอะ! จะมายุ่งกับฉันทำไม จะสมน้ำหน้าอะไรฉันอีกงั้นเหรอ?!”
“เปล่านะครับ ผมเป็นห่วงจริง ๆ”
“ตอแหล”
“พี่ฟางเกลียดผมเหรอ?”
“ยังจะถามอีกหรือไง หรือโง่จนไม่รู้ว่าฉันเกลียดนายขนาดไหน แม้แต่หน้ายังไม่อยากมอง”
“พี่ฟางเกลียดผมเพราะอะไรเหรอ?”
“จะให้ฉันตอบไปเพื่ออะไร นายก็น่าจะรู้ พอสักที อย่ามายุ่งกับฉัน เกลียดฉันเหมือนที่ฉันเกลียดนาย ฉันก็จะไม่ไปยุ่งกับพวกนายอีก!”
“ผมไม่เคยเกลียดพี่ฟางเลยนะครับ จริง ๆ นะ...”
“โกหกอะไรอีกล่ะ เห็นฉันน่าสมเพชไม่พอหรือไง!!?”
“เปล่าครับ ผมพูดจริง ๆ ผมไม่เคยเกลียด แค่โมโหแล้วก็โกรธเท่านั้นเอง แต่ตอนนี้หายแล้ว ผมอยากพูดดี ๆ กับพี่ฟาง”
“เหอะ”
“จริง ๆ นะ ดีกัน” ลูกหมูช้อนตามองพร้อมยื่นนิ้วก้อยไปให้ ฟางทำเพียงแค่ปรายตามองแล้วหันหน้าไปทางอื่น “เราขอโทษถ้าทำอะไรให้พี่ไม่พอใจ แต่เราก็เข้าใจว่าทำไมพี่ฟางถึงเกลียดเรา”
“.........”
“เพราะพี่ต้องรักพี่ทิวามากแน่เลย จู่ ๆ ผมเป็นใครก็รู้เข้ามาเฉยเลย... พี่จะเกลียดผมก็ไม่แปลก”
“.......”
“พี่ฟางเครียดเรื่องอะไรหรือเปล่าครับ? หรือมีเรื่องไม่สบายใจ”
“ทำไมฉันต้องบอกแก!”
“ฮือ ไม่บอกผมก็ได้ พี่ฟางเหมือนไบโพลาร์เลย”
“ไอ้...!!”
“แง ขอโทษครับ ล้อเล่น” ลูกหมูยิ้มทะเล้น ถือวิสาวะคว้าแขนรุ่นพี่ไปนั่งที่ชุดโซฟา “พี่ฟางสนใจคุยกับจิตแพทย์ไหมครับ?”
“นายหาว่าฉันบ้าเหรอ!!?”
“เปล่าน้า คุยกับจิตแพทย์ไม่ได้แปลว่าบ้าสักหน่อยผมยังเคยคุยเลย ตอนไปกับหม่ามะ เวลามีเรื่องเครียดแล้วไม่อยากบอกกับใครงี้ ก็ปรึกษาคุณหมอ หม่ามะกับป่าป๊ะเวลาเครียดเรื่องงานมาก ๆ ก็เข้าไปคุยกับคุณหมอบ่อย ๆ มันดีมาก ๆ เลยนะครับ เวลาที่มีคนฟังเรา”
“เหรอ?”
ลูกหมูแอบยิ้ม “ใช่ครับ พี่ฟางอยากลองไหม ไม่ว่าจะเป็นเรื่องอะไรก็คุยได้ทุกอย่างเลยน้า ทั้งเรียน เรื่องเพื่อน เรื่องครอบครัวที่ไม่เข้าใจ หรือแม้แต่เรื่องเล็ก ๆ อย่างวันนี้จะทานอะไรดี”
“มันดีจริง ๆ งั้นเหรอ?”
“พี่ฟางมีปัญหาอะไรหรือเปล่าครับ”
“มีสิ... ฉันกับพ่อแม่ไม่ค่อยเข้าใจกันสักเท่าไหร่ พวกเขาทำแค่งาน ทิ้งให้ฉันอยู่คนเดียว กลายเป็นเด็กขาดความอบอุ่น พอเจอพี่กาล... พี่เขาดูแลฉันดี ฉันจึงหลงรักเขา แต่พอมีนายเข้ามา เขาก็ทิ้งฉัน!!!”
“ผมขอโทษ...”
“หึ ขอโทษแล้วฉันได้พี่กาลกลับมาหรือไง”
“ไม่ครับ ผมไม่ให้หรอก แต่พี่ฟาง... คนดี ๆ หล่อ ๆ กว่าพี่ทิวามีเยอะแยะเลยนะครับ พี่ฟางก็สวยขนาดนี้”
“.........”
“นี่ ๆ พี่ฟางลองคุยกับคุณหมอดูนะครับ เผื่อจะได้ระบายสิ่งที่เก็บไว้ออกไปบ้าง ผมรู้จักอยู่ คนที่ผมเคยปรึกษาอยู่ประจำนี่แหละ คุณหมอหล่ออย่างงี้เลย แถมยังโสดด้วย เผลอ ๆ ถ้าพี่ฟางเข้าไป อาจจะได้รับการรักษาฟรีนะครับ”
“โกหก”
“ไม่โกหกครับ โกหกไม่ดี หม่ามะไม่ให้ทำ นี่ ๆ นี่นามบัตรคุณหมอ พี่ฟางลองโทรไปนะครับ ถ้าได้เป็นแฟนกันก็อาจจะได้รักษาฟรี แถมมีคนรักษาหัวใจให้ด้วย ดี๊ดี”
“จริงเหรอ เขาหล่อไหม นายมีรูปหรือเปล่า!?”
“มีครับ รอสักครู่นะ” ลูกหมูบอกก่อนหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา เปิดรูปคุณหมอให้หญิงสาวดู “เป็นไงบ้างครับ?”
“หล่อจัง...”
“เห็นไหมล่า เราบอกแล้ว”
“เตี้ย!!!”
“เฮือก!” จันทร์เจ้าสะดุ้ง หันไปมองเจ้าของเสียง ทิวากาลจ้องเขม็งไปที่หญิงสาวฝั่งตรงข้ามด้วยใบหน้าแสนดุดัน ลูกหมูรีบเข้าไปคว้าแขนแฟนตัวโตเอาไว้
“มาทำไม!”
“พี่ทิวาใจเย็น ๆ มันไม่มีอะไร เราแค่คุยกันเฉย ๆ”
“คุยเหี้ยอะไรวะ”
ฟางไหวไหล่ ตาเรียวมองไปยังจันทร์เจ้าและชูนามบัตรขึ้น “ฉันไปละ ขอบใจมาก”
“เตี้ย! คุยเหี้ยอะไรกัน เขาทำอะไรหรือเปล่า”
“เปล่าครับ แค่คุยกันปกติ ไม่ได้ทำอะไรด้วย”
“...........”
“จริง ๆ นะ เราแค่ปรับความเข้าใจกันเฉย ๆ พี่ฟางไม่ได้ทำอะไรหรือพูดอะไรไม่ดี แล้วเราก็แค่แนะนำให้พี่ฟางไปคุยกับจิตแพทย์แค่นั้นเอง”
“เหี้ย!”
“ไม่เหี้ย มันดีจริง ๆ นะ เรายังคุยเลย พี่อยากคุยไหมครับ เราติดต่อให้ คุณหมอหล่อมากด้วย”
ทิวากาลแทบพุ่งเข้าไปเอาหัวโขกเสา เห็นตาแป๋ว ๆ ใสซื่อนั่นแล้วจะโมโหก็โมโหไม่สุด ไอ้เด็กเวรเอ๊ย! ไม่รู้หรือไงว่าเมื่อเขาออกมาเจอแฟนเด็กอยู่กับผู้หญิงที่เคยมีเรื่องไม่ดีด้วยนั้นเขาตกใจและเป็นห่วงมากแค่ไหน แล้วดูที่มันทำสิ อะไรคือการแนะนำเขาไปพบจิตแพทย์วะ! โดยโดนตบก็ดีแค่ไหนแล้ว
“พี่กาล หนูง่วง กลับกันเถอะน้า”
แล้วเขาต้องทำยังไง? มีทางอื่นให้เลือกนอกจากตามใจด้วยเหรอ
งานนี้แม่ง อ่อนแอก็แพ้ไปจริง ๆ
“พี่กาล หนูหิว แวะหาอะไรทานก่อนได้ไหมครับ?”
ยังต้องถามอีกเหรอว่าได้ไหม แค่ชี้นิ้วบอกก็แทบหักรถเข้าไปหน้าให้ถึงหน้าเคาน์เตอร์แล้วไหมล่ะ มื้อดึกนี้สิ่งที่เด็กแก้มกลมเลือกคือเมนูเบา ๆ อย่างกวยจั๊บน้ำใสและข้าวมันไก่ แถมด้วยเกาเหลาเลือดหมูอีกหนึ่งชาม ทานคาวแล้วต้องทานหวานปิดท้ายตามธรรมเนียม แฟนเด็กจัดทับทิมกรอบไปหนึ่งชาม ไม่พอเท่านั้นยังวิ่งข้ามถนนไปลั่นชานมไข่มุกมาอีกหนึ่งแก้ว
บอกว่าที่พูดมาข้างบนนั้นมีแค่จันทร์เจ้าทานแค่คนเดียว ทิวากาลแค่นั่งมองก็รู้สึกจุกแล้ว แทบอยากขย้อนอาหารออกมาแทน
กว่าจะกลับถึงที่พักเล่นเอาตัวกลมไปหมด
TBC
ขอโทษที่หายไปหลายวันค้าบบบบ TwT
ผิดพลาดอย่างไรขออภัยด้วยค่า...
ไม่อยากจะบอกเลยว่าตอนหน้าบทส่งท้ายแล้ว จะจบแล้วค่ะทุกคนนนนนนนนน
ก้อน กานต์ ดไวท์ ดมิสา = ชื่อดไวท์ทั้งหมด (เผื่อมีคนงงค่ะ)
สำหรับวันนี้ไม่เพ้ออะไรแล้วคับ ไว้เจอกันตอนหน้าเด้อ
P.S. เหลือเวลาอีก 7 วันสำหรับการเปิดจอง นิยายเรื่อง WAIT FOR LOVE รักแล้วรอหน่อย (เจ้าชีวัน-เพลิงฟ้า) นะคะ
ใครยังไม่จองรีบจองน้า มีเล่มพิเศษเล็ก ๆ แถมให้สำหรับรอบพรีออเดอร์ด้วย
ช่วยรับพี่เจ้ากับเพลิงฟ้าไปอยู่ด้วยหน่อยนะคะ ; w ;
สำหรับรายละเอียด เข้าไปดูที่เพจได้นะคะ ลิงก์เพจอยู่ที่หน้าแรกและข้างล่างนี้เลย(ตรงลายเซ็นต์)
ขอบคุณค่ะ
-
วันนี้มากันเยอะไปหมดเลย คึคึ
-
กำลังคิดถึงลูกหมู ลูกหมูก็มา น่ารักที่สุดเลย ขอบคุณค่ะ :กอด1: :pig4:
-
ตอนนี้เพื่อนลูกหมูโผล่กันมาเพียบเลย
พี่กาลนี่อ่อนแอและพ่ายแพ้ให้ลูกหมูตลอด
ฟางหายไปนานมาก แล้วโผล่มาแบบนี้ แค่ปรับความเข้าใจกับลูกหมูแล้วจบ หรือจะมีอื่นตามมา!???
มีคำผิดนะคะ แกล้งใจ-เกรงใจ. ไม่แน่ใจว่าอยู่ตรงไหน แต่เป็นช่วงบทคุณแม่ค่ะ
-
กินเยอะขนาดนี้ลูกหมูคงเป็นแม่หมูในอนาคตอันใกล้นี้
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ก่อนนอนยังครบห้าหมู่เลย อิอิ
-
ลูกหมูมีดี :L2:
ใครก็รักใครก็เอ็นดู
-
จันทร์เจ้าพาหิว >w<
-
ลูกหมูต่อไปต้องกลิ้งเป็นลูกบอลแน่ๆเลย
-
พี่ทิวาคะ อ่อนแอก็แพ้ไปหนะ เข้าใจมั๊ยคะ :hao3:
-
อ่อนแอก็แพ้ไปนะ ทิวากาลลลลล เคยชนะลูกหมูบ้างไหมถามจริงๆ 555
-
:L2: :L1: :pig4:
-
ลูกหมูสุดยอดมากกกก กินหรือยัดกันลูกกกกก กินไหวได้ไงเนี่ยยยยย
-
อ่อนแอยอมแพ้รึยังทิวากาล 555
ชอบตอนเรียกดไวว่าก้อน แลดูน่ารัก (≧∇≦)/
-
กินน่ากลัวไปน่ะลูกหมูหลังๆมาเนี่ย 55555
-
:L2: :L1: :pig4:
-
:pig4: :pig4:
-
น่าร้ากกกกกกกก :ling1: ไม่อยากให้จบเลยยยรอเรื่องของดไวท์น้าาอิอิ
รอตอนต่อไปค่ะ :pig4: :กอด1:
-
อะจ๊ากกกก......อาหารก่อนนอนของลูกหมู :katai1: :katai1: :katai1:
- ก๋วยจั๊บน้ำใส
- ข้าวมันไก่
- เกาเหลาเลือดหมู
- ทับทิมกรอบ
อย่างใดอย่างหนึ่งก็พอและ อนาคตแม่หมูแน่ๆ
ทิวา รักลูกหมูมาก ก็เลย อ่อนแอก็แพ้ไป
จริงๆชอบกอดลูกหมูอวบๆ ละม้าง
จ๋าจ้า แก้ปัญหา ได้ฉับไวมาก
เห็นหนุ่มๆหล่อๆหลายคน ป้าก็ดันลูกสาวซะเลย
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
จะอะไรก็ช่าง ลูกหมูขอกินไว้ก่อน
-
:o8: :o8: :o8: แพ้ความน่ารักของลูกหมู
ตั่งแต่เริ่มอ่านจนนิยายใกล้จะจบแล้ว อ่านแล้วยิ้มไปกับลูกหมูทุกตอนเลย
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆ เรื่องนี้
:-[ :-[ :-[
-
ยอมใจในลูกหมู
-
เด็กๆมากันหมดเลย น่ารักมากๆ
-
ลูกหมูกินเยอะเกินไปแล้วลูก
-
เฮียกาลแม่งแพ้ตลอด
-
วันนี้รวมพลคนหล่อสินะ ฮาาา
ว่าแต่ลูกหมู กินเยอะขนาดนั้น เอาไปเก็บไว้ไหนหมดเนี่ย?
-
น่ารักผุดๆ :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
อยากฟัดจันทร์เจ้า เลี้ยงง่ายมาก แค่เอาของกินมาหลอก 5555
ระวังนะทิวา ระวังแก้มกลมจะไปเดินตามใครไป
แก้มน่าฟัดมากไปใช่ไหม ทุกคนถึงกระหน่ำ
ทิวา เคืองไปแล้วได้อะไร แค่น้องอ้อนก็ยอมหมดแล้ว
น่ารักมากค่ะ เพราะเราน่ารัก ทิวาถึงหวงเนาะ
-
ทำไมกินเก่งขนาดนี้. อยากอ่านตอนทิวาจับจันทร์เจ้าลดน้ำหนัก
-
ตอนนี้ตอนเดียวเรียกว่าคุ้มสุดๆ มากันครบทุกคน
หนุ่มๆทำเอาเราลายหูลายตาไปหมด :-[
ได้รู้กันหมดว่าลูกใคหลานใคร เป็นงานเปิดตัวจริงๆ
แต่ลูกหมูก็ยังเป็นศูนย์กลางของหนุ่มๆ (?) อยู่ดี
ด้วยความน่ารักน่าเอ็นดู ทุกคนก็เลยเอ็นดูเป็นพิเศษ :laugh:
และด้วยความที่เป็นคนจิตใจดี อาจจะทำให้ฟางเปลี่ยนแปลงได้
ตอนหลน้าจะจบแล้วเหรอเนี่ย ลูกหมู~ของพี่ฟ้า
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :L2:
-
น่ารักมากเลย
มีพิมพ์ผิดนิดหน่อย
“ทำไมอะไรไม่แกล้งใจคนแก่เลยเด็กสมัยนี้ คุณสุริยะอยู่ไหนนะ” >>>> เกรงใจ
อะไรคือการแนะนำเขาไปพบจิตแพทย์วะ! โดยโดนตบก็ดีแค่ไหนแล้ว >>>> ไม่โดนตบ
-
จันทร์เจ้า นั่นหนูเป้นคนจริงๆเหรอลูก
นั่นกินหรือยัดคะ
กินได้เยอะขาดนี้ หื้มมมม 55555
ขอบคุณคนเขียนมากนะคะ
-
เจเจหนูกินเยอะไปมั้ยลูก :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5:
-
ลูกหมูกินเยอะจังลูกกกกก
-
โอ๊ยลูกหมูน่าหยิกอ่ะ สงสารแต่ทิวา ฮ่าๆๆๆๆๆๆ อ่อนแอก้อแพ้ไป :z2:
-
น่ารักอะเนอะ
-
มารอจันทร์เจ้ากะพี่ทิวา ไปหาของกินอยู่ที่ไหน พาส่งด้วย
-
มนุษย์แฟนเด็ก
บทส่งท้าย
มีความฟ้าสีฟ้า หญ้าสีเขียว
“น้องจันทร์เจ้าขา~” เจ้าของชื่อหันไปมอง เมื่อเห็นพี่รหัสก็ส่งยิ้มหวานไปให้พร้อมยกมือสวัสดี
“สวัสดีครับพี่ซันนี่”
“สวัสดีค่ะ ทำอะไรอยู่ลูก?”
“นั่งเล่นครับ พี่ซันนี่ล่ะฮะ?”
“พี่เพิ่งเรียนเสร็จค่ะ มารอตะวัน”
“อ๋อ~ นั่งด้วยกันไหมครับ?”
“ไม่ปฏิเสธค่ะ” ซันนี่นั่งที่เก้าอี้ว่าง แจกจ่ายยิ้มสวยให้กันเพื่อนของน้องรหัส “พี่มีขนมมาด้วย ทานได้นะคะ” เธอว่าพร้อมกับวางถุงขนมห่อใหญ่ลงกลางโต๊ะ
“ขอบคุณค้าบ!” ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าใครตอบรับมีความสุขที่สุด
“พี่ซันนี่กินอะไรบ้างหรือเปล่า ทำไมหุ่นดีงี้อะคะ”
ซันนี่ก้มหุ่นตัวเองพลางโยนช็อกโกแลตเข้าปากด้วยความแม่นยำ “พี่กินเยอะนะ โชคดีที่ไม่อ้วน ถูกตะวันลากไปออกกำลังด้วยแหละ”
“ถ้ามึงอยากหุ่นดีแบบพี่ซันนี่ก็ไปออกกำลังกับตะวันสิชะนี”
“อีเบสท์!!” ฟินน์ตวาดเพื่อนเสียงดัง ซันนี่ได้แต่เลิกคิ้วงงเพราะไม่เข้าใจว่ารุ่นน้องกลุ่มนี้พูดเรื่องอะไรกัน แค่เพื่อนบอกให้ไปออกกำลังกายตะวันทำไมน้องฟินน์ถึงได้ดูโกรธขนาดนั้น
“คิคิคิ” แล้วน้องรหัสเธอ... หัวเราะอะไรเหรอ แล้วไม่มีใครคิดจะอธิบายคนสวยเลยใช่ไหม ตอบ!
“พวกมึงมันใจบาป!”
“ขอเวลาสักครู่นะจ๊ะ พูดเรื่องอะไรกันอยู่เหรอ?”
“เรื่องชะนีอยากมีผัวแต่เล่นตัวน่ะพี่”
“อีเบสท์!!!”
“ไม่จริงหรือไง! แหม ทำมาสะดีดสะดิ้งเวลาเขามาหา พอเขาไม่มาก็ชะเง้อคอมอง มึงมันแรดชั้นต่ำจริง ๆ”
“หูยยยยย ต้องแบบมึงเหรอถึงจะแรดเกรดพรีเมียม มีคนมาง้อก็สะดีดสะดิ้งเล่นตัวงอนไม่เข้าท่า พอเห็นเขาเดินกับสาวอื่นก็บีบน้ำตาร้องไห้สะอึกสะอื้น มึงมันก็แค่แรดโรงเกลือ!”
“โรงเกลือแม่มึงสิ!”
“ยี้ ๆ ๆ พี่เขาเบื่อมึงแล้วแน่ ๆ วันนี้มาหาหรือยังล่ะ อุ้ย ๆ แม้แต่ข้อความก็ยังไม่มีเลย ว้ายยยยยย”
“ว้ายหน้ามึงอีใจบาป!”
“หนะ น้องจันทร์เจ้าคะ...”
“ครับ พี่ซันนี่...”
“สะ สองคนนี้เขาเกลียดกันหรือเปล่าคะ?”
“ตอนนี้เราชักไม่แน่ใจเท่าไหร่แล้วครับ”
“น่ากลัวจังเลยค่ะ” ซันนี่กระซิบกับน้องรหัสพลางแกะคาราเมลมาเคี้ยวปลอบขวัญตัวเอง
“เราก็ว่าอย่างนั้นครับ... งั่ม ๆ”
กว่าสิบนาทีที่เบสท์กับฟินน์เถียงกันไปมา ระดับเสียงดังขึ้นเรื่อย ๆ ทำเอาหลายคนหันมามอง แล้วในที่สุดทั้งคู่จึงได้ยุติศึกน้ำลายกันเสียที เมื่อหยุดทะเลาะ ก็กอดคอกันไปซื้อน้ำดื่มราวกับเมื่อสักครู่ไม่ได้มีปากเสียงอะไร เอ่อ... สงสัยจะคอแห้ง ให้เดา สงบศึกกันไม่นานต้องกลับมาทะเลาะกันอีกแน่ ๆ
“ซัน”
“หูย ตะวันมาสักที พี่นั่งรอจนเบื่อแล้ว”
“หวัดดีเดือน”
“อย่าเรียกแบบนั้นดิจันทร์เจ้า”
“คิคิ”
“ทำไมมาอยู่ด้วยกันสองคน แล้วคนอื่นล่ะ?”
“ฟินน์ไปซื้อน้ำกับเบสท์ก่อนตะวันจะมาแป๊บเดียวเอง” ลูกหมูยิ้มและลิ่วตาไปให้ ตะวันยกยิ้มรับ ผิวปากหวือไม่สะทกสะเทือนใด ๆ “นั่งก่อนสิตะวัน รีบหรือเปล่า?”
“รีบป่ะ?” คนถูกถามหันไปถามพี่สาว
ซันนี่ส่ายหน้าเป็นคำตอบเพราะปากไม่ว่าง
“อ้าว ตะวัน มาตั้งแต่เมื่อไหร่?” เบสท์ที่เพิ่งกลับจากซื้อน้ำเอ่ยถาม เขานั่งลงฝั่งเดียวกับจันทร์เจ้า แต่ก่อนหน้านั้นได้กระแทกให้เพื่อนผู้หญิงคนเดียวในกลุ่มเซไปนั่งฝั่งเดียวกับตะวัน เด็กสาวถลึงตาใส่เพื่อนและรีบขยับออกห่างเพื่อเว้นระยะ ซ้ำยังไม่มองหน้าหนุ่มเดือนคณะอีกด้วย
“มาสักพักแล้วครับ”
“อ๋อ~~~ มาหาใครเหรอ?”
“ซันนี่ไง” ตอบพร้อมชี้ไปที่พี่สาว เบสท์กับจันทร์เจ้าบอบสบตากันแล้วหัวเราะเบา ๆ พวกเขามองไปยังฟินน์ ยัยนั่นทำเป็นไม่สนใจหนุ่มหล่อข้าง ๆ โดยก่อนสวาปามลูกชิ้นปิ้งที่เพิ่งซื้อมาราวกับปอบลง
มึงนี่มันแรดเกรด Z ไม่มีคุณภาพจริง ๆ
ครืด
เสียงโทรศัพท์ของใครสักคนดังขึ้น เป็นของตะวันนั้นเอง เขาเปิดดูข้อความ ละสายตาไปมองหน้าพี่สาว “แม่ตามแล้วซัน”
“แหงะ... โอเค พี่ไปก่อนนะคะเด็ก ๆ ไว้เจอกันน้า น้องจันทร์เจ้า เดี๋ยวพี่นัดเลี้ยงบุฟเฟต์นะ”
“โอเคคับ! บั๊บบัย”
“บายจ้า”
“ไปละนะ ไว้เจอกัน” ตะวันบอก เขาลุกขึ้น มองผู้หญิงคนเดียวที่ยังก้มหน้าก้มตา ไม่รู้ว่าลูกชิ้นปิ้งนั่นดีกว่าเขาตรงไหน มือหนาวางบนศีรษะของฟินน์ ขยี้เบา ๆ แล้งจึงเดินตามหลังพี่สาวออกไป
คนได้รับสัมผัสอ่อนโยนตาโตหน้าเหวอ ยกมือขึ้นวางทาบความอุ่นเมื่อสักครู่อย่างไร้สติ กะพริบตาปริบ ๆ ความอบอุ่นที่ได้รับนั้นแล่นพล่านเข้าสู่หัวใจ มันเต้นแรงไม่เป็นจังหวะอยู่ในอก ฟินน์เลื่อนมือมาปิดปากแน่นเพื่อกลั้นเสียงก่อนกรี๊ดออกมา
“อื้ออออออออออ!!”
“เหมือนคนเสียสติ”
“ฟินน์กำลังเสียสติ...”
“มึ้งงงงง!! พวกมึงงงงงงงง!! ตะวันลูบหัวกู ตะวันลูบหัวกู!”
“พวกกูไม่ได้ตาบอดโว้ย! มึงก็ดูจะชอบตะวันทำไมเล่นตัวไม่ยอมเป็นแฟนสักทีวะ”
“เอ้า อีนี่ ทำไมกูต้องรีบไวไฟวะ เป็นกุลสตรีต้องเล่นตัวโว้ย”
“ถ้าเป็นกู กูเทไปละ เยอะสิ่ง รำคาญ”
“อิจฉากูล่ะสิ ขอโทษนะจ๊ะที่กูสวย อิอิ”
“เรื่องของมึง!! มัวแต่เล่นตัวเดี๋ยวคนอื่นคาบไปแดกกูจะสมน้ำหน้าให้”
“มึงคิดว่ามึงส่องกระจกอยู่เรอะ!”
เบสท์กับฟินน์กัดกันอีกแล้ว... จันทร์เจ้าได้แต่ตั้งมองตาปริบ ๆ ปากเคี้ยวขนมกร้วม ๆ มือกดพิมพ์ข้อความไปหารามินทร์ให้มารับได้เลยเพราะไม่มีเรียนแล้ว วันนี้กลุ่มเรานัดกันไปหาอะไรทานแหละ ชวนฟินน์กับเบสท์แล้วแต่ทั้งสองคนไม่ไปด้วย วันนี้คนนิสัยไม่ดีก็ไม่มามหา’ลัย ทำงานตัวเองอยู่ที่คอนโดนู่น แต่ยังฝากพี่โก๋เอานมมาให้ทั้งเช้าและเที่ยง ตอนนี้เย็นนี้ไม่รู้จะมีมาอีกไหม บางทีก็เกรงใจ พี่โก๋อาจมีธุระ แต่ขัดอำนาจสูงสุดของพี่รหัสตัวเองไม่ได้ เบสท์ก็บ่นร่ำ ๆ ว่าพี่โก๋ดูแลเขาดีกว่าตัวเองที่เป็นน้องรหัสเสียอีก โธ่ อยากจะตอบกลับเหมือนว่าพี่มิคก็ดูแลดี จะงอแงทำไม แต่ไม่เอาดีกว่า เดี๋ยวโดนตบ คิคิ
“เดี๋ยวกูตบปากแตก!”
“กัวแร้ววววววว อีตุ๊ดหัวรุนแรง! กรี๊ดดดด ฮ่า ๆ ๆ”
นั่งมองดูเบสท์กับฟินน์ทะเลาะกันอยู่นาน รามินทร์ก็โทรเข้ามาขัดโหมด เป็นอันว่าเจ้าหมีของพี่มีนมาถึงหน้าคณะจันทร์เจ้าแล้ว บอกลาเพื่อน สองคนนี้ยังไม่กลับ ไม่รู้จะอยู่ทำไมเหมือนกัน ไม่เห็นจะมีอะไรทำเลย
“รามินทร์~~~!!”
“รำคาญ” ช่างเป็นคำทักทายที่น่าดีใจยิ่งนัก ลูกหมูเบะปาก แต่ยิ้มหวานให้พี่มีนที่นั่งเป็นตุ๊กตาหน้ารถ งุ้ย พี่มีนน่ารักจัง แก้มงี้ชมพูวิ้ง ปากแดง ๆ อิ่ม ๆ น่าจุ๊บ ถ้าไม่ติดว่ารามินทร์จะเตะนะ จันทร์เจ้าจะขโมยจุ๊บสักที คิคิ ว่าแล้วก็สักหน่อยเถอะ มันเขี้ยว ไม่ได้จุ๊บ ขอหอมแก้มก็ได้ “จันทิมันตุ์!!!”
เสียงรามินทร์ตวาดก้องพร้อมกับรถที่สะบัดเล็กน้อย ตากลมของเพื่อนมองมาอย่างดุ ๆ ผ่านกระจกมองหลัง ลูกหมูหัวเราะคิก ขยับไปเกยคางบนเบาะของพี่มีน มีนนนท์บีบแก้มกลมของจันทร์เจ้าอย่างมันเขี้ยวเช่นกัน ก่อนจะเบี่ยงหน้าไปหอมแก้มนุ่มหนึ่งฟอด ท่ามกลางเสียงโวยวายของรามินทร์
ใช้เวลาไม่นานทั้งก็มาถึงร้านบุฟเฟต์ปิ้งย่างที่นัดกันไว้ จันทร์เจ้าเดินควงแขนมีนนนท์เข้าไปด้านใน ในขณะเดียวกันมืออีกข้างก็กดพิมพ์ข้อความเพื่อบอกถึงทิวากาลว่าตอนนี้เขาอยู่ที่ไหน แม้จะบอกคนนิสัยไม่ดีไปแล้ว แต่บอกอีกก็ได้ ไม่เห็นจะเป็นอะไร
“กว่าจะมานะพวกมึง” เวฟบ่นอย่างเซ็ง ๆ
“มาไม่นานอย่าตอแหล” ไต้ฝุ่นฟาดหัวคนพูดเกินจริงไปหนึ่งป๊าบ เวฟหน้ามุ่ย จิ๊จ๊ะขัดใจ ก่อนจัดการย้ายเนื้อหมูแผ่นบางใส่เตาย่าง ไม่มีใครเข้าใจเขาเท่าหมูกระทะอีกแล้ว!
“เจนิซไม่มาด้วยเหรอ?”
“เห็นไหมล่ะ?”
“ทำไมไต้ฝุ่นต้องกวนตีนเราด้วย”
“หุบปากแล้วแดกเข้าไปครับ”
“พี่มีน...”
“ไม่ต้องมาอ้อนมีนาเลย นู่น ไอ้เวฟแย่งกินหมดแล้ว” รามินทร์ผลักศีรษะจันทร์เจ้า ให้ออกห่างจากแมวน้อยของตน
ลูกหมูหน้ายู่ ยอมปล่อยพี่มีนไปเพราะหมูสไลด์น่าสนใจกว่า คึคึ อร้อย อร่อย!
“อยากไปเที่ยวจัง...”
“เที่ยวไรหมู เพิ่งไปมาไม่ใช่ไง? แหม ๆ มีแฟนแล้วแรดใหญ่นะเรา”
“แหม ๆ คนไม่มีแฟนนี้น่าสงสารจริง ๆ เลยน้า”
“เหี้ย! พอเลย กูเทแม่ง อย่าให้ได้มีแฟนบ้างก็แล้วกัน พ่อจะควงเย้ยให้ทั่วม.”
เราหัวเราะกับเสียงบ่นแกมตัดพ้อและหน้ายุ่งของเวฟ ๆ คนไม่มีแฟนปลอบใจตัวเองด้วยกันกวาดเนื้อติดมันย่างสุกเกรียมกำลังดีที่จิ้มน้ำจิ้มจนชุ่มฉ่ำ น้ำมันเนื้อแตกซ่านกระจายไปทั่วปากทำให้เด็กหนุ่มลืมความขุ่นมัวในจิตใจไป
ขอบอกอีกครั้งว่า ไม่มีอะไรเข้าใจตัวเรา ได้ดีเท่าเนื้อย่างอีกแล้ว และเนื้อย่างนี่แหละคือการเยียวยาที่ดีที่สุด เชื่อข้าเถิดแล้วจะเกิดผล...
“ลองหาผัวดิมึง”
“อย่า ๆ ห้อยศรีมึงอย่ามา ผู้ชายไม่ใช่รสนิยมกูโว้ย หล่อ ๆ อย่างผมต้องผู้หญิงเท่านั้นครัช”
“กูก็หล่อยังมีผัวเลย”
“อื้อหือ เต็มปากเต็มคำ” ไต้ฝุ่นเอ่ยแซว คนที่เพิ่งรู้ตัวว่าพูดอะไรทำหน้าเลิ่กลั่กก่อนแก้มนวลจะขึ้นสี
“ไปทำอีท่าไหนวะ ทำไมมันหน้าด้านขึ้นขนาดนี้” เวฟว่าบ้าง ปกติหน้าแม่งบางจะตายห่า ผัว ๆ เมีย ๆ อะไรแบบนี้ไม่บ่อยนักหรอกที่จะหลุดออกจากปากห้อย ๆ ของมัน ที่บ้านอบรมสั่งสอนมาดี โคตรงง แต่หลุดทีก็พีคอยู่เหมือนกัน เชี่ยรามินทร์หน้าบานยิ่งกว่าเตาปิ้งย่าง
“ก็หลายท่า”
“แอร๊ย”
รามินทร์ตอบสั้น ๆ พร้อมยกยิ้มมุมปากและส่งสายตาไปให้เจ้าแมวที่ก้มหน้าคางชิดอก บวกกับเสียงกรีดร้องเบา ๆ ของจันทร์เจ้าแล้วด้วย ยิ่งทำให้มีนาของรามินทร์เขินอายไปใหญ่ แก้มใส ๆ นั่นแดงก่ำแข่งกับไฟในเตา น่ามอง น่าฟัดจนแทบห้ามไม่ไหว เช็คบิลแล้วกลับห้องเลยได้ไหมวะ ไอ้พวกนี้จะกดหัวรามินทร์นาบกับเตาย่างหรือเปล่า
“กูว่าที่หมูมันแรดเพราะรับวัฒนธรรมมาจากไอ้ห้อยแน่นวล”
“นวลหน้ามึง!” มีนปาก้อนกระดาษเช็ดมือใส่เวฟ หนอย! มาหาว่าเขาแรด เดี๋ยวพ่อถีบให้หงาย เพราะปากหมาแบบนี้ไง มันถึงไม่มีแฟน
อยากจะแฉนัก เมื่อไม่นานมานี้เวฟไปเดตกับสาวสวยคนหนึ่งซึ่งเป็นรุ่นพี่ปีสอง แต่เจ้าตัวดันไปคุยกับพี่สาวคนนั้นว่า ‘พี่ขาใหญ่กว่าผมอีกอ่ะ เท่เนอะ’ เนอะที่หน้ามึง พี่เขาไม่ตบหน้าก็ดีเท่าไหร่ แต่ตอนมันเล่าให้ฟัง มีนนี่แหละเป็นคนตบหัวมันเอง
“ว้ายลืม ไอ้หมูยังไม่เสียตัวนี่หว่า”
“แค่ก ๆ” ลูกหมูสำลัก ไอจนหน้าแดง ลำบากรามินทร์ต้องหาน้ำให้ดื่ม ลำบากไต้ฝุ่นที่ส่งกระดาษไปให้เช็ดปาก
“เวฟพูดอะไร!”
“เอ๋า อะไร หรือว่ามึงเสียตัวให้พี่กาลแล้ว oh my god!”
“มึงมันแรดกว่าไอ้มีนกับไอ้หมูรวมกันอีก”
“เฮ้ย ๆ มึงอย่าเบี่ยงประเด็นไต้ฝุ่น กูสืบราชการลับอยู่”
“ลับพ่อมึงกลางร้านอาหารแบบนี้ เสียงมึงดังไปถึงลานจอดรถอยู่แล้ว”
“จิ๊! หุบปากไอ้สัด” จิ๊จ๊ะตวัดตาใส่ไต้ฝุ่น “มา หมูอ้วนมึง ได้เสียกับพี่กาลหรือยัง?”
“ทำไมเวฟเป็นคนจัญไรแบบนี้”
“อะ ด่าได้ตามอัธยาศัย เดี๋ยวกูรวบยอดทีหลัง”
“เราไม่ได้ด่านะ เราถาม”
“จ้าาาาาา ตอบมาได้ละ มึงเสียตัวให้พี่กาลหรือยัง?”
ลูกหมูหน้ายุ่งกับคำถามของเพื่อน ส่ายหน้าเป็นคำตอบแล้วคีบเนื้อปลาเข้าปากโดยไม่สนใจตาที่เบิกกว้างของเวฟให้เสียเวลา
“หืม... ท่าทางเขาก็เอาเรื่อง ทำไมปล่อยให้รอดมาแบบนี้” ไต้ฝุ่นถามขึ้นบ้าง ตาคมหรี่มองจับโกหก แต่เพราะไม่ได้โกหกจึงไม่มีอะไรให้จับ
“จริง ๆ ก็เกือบ ๆ ละ แต่เราบอกว่าเราไม่พร้อม พี่เขาก็หยุด ไม่ว่าอะไร แค่บอกว่าจะรอ”
“เหยดดดดดดดดด มึงดูไว้ไอ้ห้อย ไม่ใช่ไวไฟได้เสียตั้งแต่เป็นแฟนกันไม่นาน”
“อีเหี้ย! เกี่ยวอะไรกับกู!” มีนโวยวาย รามินทร์ลูบไหล่ปลอบให้ใจเย็นลง “ไม่นึกว่าพี่กาลจะอดทนได้ขนาดนี้ นึกว่าจะเสร็จพี่เขาตั้งแต่อาทิตย์แรกละ”
“อ้าว พี่มีน”
“จริง ๆ นะน้องจิ๋ว พี่เขาก็เอาเรื่องอย่างที่ไต้ฝุ่นว่า ทนไม่ทำอะไรน้องจิ๋วได้นี่ถือว่าโคตรแกร่ง”
“ขี้อ่อยขนาดนั้น”
“เราไม่ได้อ่อยสักหน่อย รามินทร์มั่ว ก็ขอโทษที่เสน่ห์ของเรามันเยอะจนทนไม่ไหว”
“ดอกมาก”
“ทำไมมึงปากจัดจังวะไอ้เหี้ยเวฟ”
“แหม ว่าแต่กูไม่ดูตัวเอง” เวฟแขวะไต้ฝุ่นคืน หันกลับไปสืบราชการลับต่อ “เคยช่วยพี่เขาป่ะหมู?”
“shit!”
“ไอ้ห่า ไม่มีมารยาท ใครเขาพูดเรื่องขี้บนโต๊ะอาหาร”
“มึงนั่นแหละไม่มีมารยาท” มีนนนท์ใช้จานเปล่า ฟาดเข้าที่หัวของเวฟเต็ม ๆ
“กูผิดตลอด ไม่ถามแล้วก็ได้วะ แต่ไวไฟอย่างนี้ไม่น่าเหลือ”
“สาระแน”
และบทสนทนาก็จบไปด้วยประโยคสุดท้ายของจันทร์เจ้า...
กริ๊ง~ กริ๊ง~ กริ๊ง~
ร่างสูงทิ้งปากกาในมือลง หมุนเก้าอี้หันมองไปยังทิศทางของประตู เสียงกริ่งยังดังมาเรื่อย ๆ จนเขาหงุดหงิด ก่อนลุกจากเก้าอี้แล้วไปหยุดที่หน้าอินเตอร์คอม กดปุ่มเพื่อดูภาพในจอ อารมณ์หงุดหงิดเมื่อสักครู่หายไป กลายเป็นรอยยิ้ม เขายังไม่เปิดประตู ทว่ากลอกเสียงลงไปแทน
“มาหาใครครับ?”
“มาหาแฟนครับ” คนในจอฉีกยิ้มกว้าง
“แฟนชื่ออะไรครับ?”
“แฟนชื่อทิวากาลครับ บอกแฟนมาเปิดประตูให้หน่อยครับ คิดถึง”
“หึหึ” ทิวากาลพยายามกลั้นหัวเราะและรอยยิ้ม แม้ฝั่งตรงข้ามไม่เห็นหน้าเขาก็ตาม “เต้นให้ดูก่อนครับแล้วจะบอกแฟนมาเปิดให้”
“โง้ยยยยย เต้นไม่เป็น”
“งั้นนอนอยู่หน้าห้องนะครับ”
“แง ๆ ใจร้ายจังครับ คุณเป็นใครเนี่ย ไม่เห็นใจดีเหมือนแฟนเราเลย” จันทร์เจ้ากอดอกหน้ามุ่ย
“ขอโทษที่ไม่ใจดีเหมือนแฟนคุณครับ เต้นสิครับ” ทิวากาลอมยิ้มขณะที่มองจอภาพ
ยกโทรศัพท์มือถือที่อยู่ในโหมดถ่ายวีดีโอขึ้น ลูกหมูหน้ามุ่ยแล้วมุ่ยอีก เขย่งเท้าเข้าไปใกล้กล้องก่อนทำปากจู๋ แลบลิ้น ปลิ้นตา พองลมเป็นปลาทอง ดึงแก้มทั้งสองข้างตัวเองให้ยืดและจบด้วยการดันจมูกขึ้นทำหน้าหมู ร่างสูงเม้มปากแน่นเพื่อกลั้นหัวเราะ แต่สุดท้ายความพยายามของเขาก็เปล่าประโยชน์ เมื่อแฟนเด็กขยับตัวดุ๊กดิ๊กไปมาเหมือนหุ่นลม มันตลกจนเขาหัวเราะลั่น คนที่อยู่นอกห้องคงได้ยิน ลูกหมูหยุดเต้น ทำหน้ายู่ใส่ และกดรหัสเปิดประตูเข้ามาเอง
หมับ!
กระชับวงแขนโอบกอดคนที่โผเข้าหาทันที ร่างสูงโยกตัวไปมาเบา ๆ คล้ายปลอบเด็กโยเย จันทร์เจ้าโอบแขนกอดเอวสอบ หลับตาลงแล้วซบหน้ากับอกกว้าง ฟังเสียงหัวใจที่ดังอยู่ใกล้หู
“ผู้ชายนิสัยไม่ดีคนนั้นไปไหนแล้วครับ?”
“ไล่มันไปแล้ว มีอะไร โดนแกล้งเหรอ?”
“ช่ายยยยย คนนั้นให้เราเต้นอยู่หน้าห้อง ถึงจะเปิดประตูให้” ลูกหมูตอบเสียงอู้อี้พลางก้าวเท้าตามคนตัวสูงที่ค่อย ๆ เดินไปนั่งที่โซฟาทั้งยังกอดกันอยู่
“รู้รหัสไม่ใช่เหรอ คีย์การ์ดก็มี ทำไมไม่เปิดเข้ามา”
“เขาหล่อ คิคิ”
“แรดนะเรา ต้องลงโทษละแบบนี้” คนถูกว่าจะโกรธได้ยังไง เมื่อคนบอกว่าจะลงโทษเอ่ยด้วยน้ำเสียงอ่อนหวาน แล้วยังจูบแก้มนิ่มอย่างอ่อนโยนและแสนรัก เป็นบทลงโทษที่ดีที่สุดในโลกเลย ถ้าโดนลงโทษแบบนี้จะทำผิดมันทุกวัน คิคิ
“งื่อ... จั๊กจี้จัง” เพิ่งนึกได้ว่าควรเล่นตัวสักหน่อย ลูกหมูเบี่ยงหน้าหลบ ก่อนผละออกมามองหน้าทิวากาล ส่งยิ้มหวานทั้งปากและตา ยื่นมือไปลูบคางสากเพราะมีไรหนวดสั้น ๆ “งานเยอะจนไม่มีเวลาโกนหนวดเลยเหรอ?”
“มี แต่ขี้เกียจ อยากให้แฟนทำให้” เขายักคิ้วให้แฟนเด็ก จันทร์เจ้าเบ้ปาก ยกมือประกบแก้มทิวากาลทั้งสองข้างแล้วบีบเข้าจนอีกคนปากยู่ หัวเราะคิกคักสนุก มือหนาของคนตัวสูงลูบกลุ่มผมนิ่มเส้นเล็กเบา ๆ
“แฟนขี้เกียจ ไปร้านไหม?”
“ไอ้แสบ!”
“ฮ่า ๆ ๆ ... พี่ทิวาทานอะไรยังครับ?”
“แล้ว... วันนี้เป็นไงบ้าง?”
“สนุกมากกกกกกก วันนี้เจอพี่ซันนี่ด้วย มานั่งรอตะวัน เบสท์กับฟินน์ก็ทะเลาะกันเหมือนเดิม และฟินน์ก็เล่นตัวเหมือนเดิมทั้งที่ก็หวั่นไหวกับตะวัน ตอนตะวันลูบหัวนะ กรี๊ดลั่นเลย แยกกับฟินน์เบสท์เพราะรามินทร์มารับพอดี ปิ้งย่างร้านที่ไต้ฝุ่นแนะนำมาอร่อยมากกกกกกก หยั่งงี้เลย!!!! ไว้เราไปทานกันนะ
ตอนนั้นคุยกันเสียงดังมากแถมยังมีเรื่องมาคุยเหมือนไม่ได้เจอกันสักสิบปี หวั่น ๆ ว่าจะโดนไล่ออกจากร้าน แต่ก็ยังคุยเสียงดังเหมือนเดิม อ้อ! สุดท้ายคับ the best เลย ชานมไข่มุกรสเผือกอร่อยมาก! จริง ๆ เราซื้อมาฝากพี่ด้วย แต่กลัวละลายแล้วไม่อร่อย เลยจัดการไปก่อน คิคิ ไว้เราค่อยไปกันเนอะ... อื้อ!”
จัดการปิดปากคนพูดเจื้อยแจ้วด้วยริมฝีปากของตัวเอง บดคลึงเบา ๆ ยั่วเย้าอยู่ด้านนอก เมื่อแฟนเด็กเผยอปากขึ้นจึงสอดเรียวลิ้นเข้าไปเกี่ยวพัวพัน ใจจริงเขาอดแทบไม่ไหวตั้งแต่เด็กแก้มกลมพูดคำว่า ‘ไว้เราไปทานกันนะ’ คำแรกแล้ว แต่เมื่ออีกคนยังสนุกกับการเล่าเรื่องให้เขาฟังจึงได้ข่มใจไว้ จนมีครั้งที่สองมา สติเขาขาดสะบั้นเมื่อคำพูดแสนน่ารักจู่โจมเข้ากลางใจเต็ม ๆ
ใจพังไปไม่เท่าไหร่แล้วกับสิ่งมีชีวิตที่เรียกว่า จันทร์เจ้า
“อือ... แฮ่ก” ลูกหมูหายใจหอบ รีบโกยอากาศเข้าปอดหลังจากได้รับอิสระ ตากลมปรือปรอย แก้มเนียนขึ้นซับแดงเรื่อ ก้านนิ้วยาวเกลี่ยผิวนุ่มแผ่วเบา ริมฝีปากหยักคลอเคลียไม่ห่าง จันทร์เจ้านั่งนิ่วไร้เรี่ยวแรงขัดขืน ปล่อยให้คนนิสัยไม่ดีทำอะไรตามใจ “...พอแล้ว”
“อยู่นี่นะ” เขาลูบศีรษะกลมของแฟนเด็ก ไม่ปล่อยให้เสียเวลาจึงรีบเดินเร็ว ๆ เข้าไปในห้องและกดล็อกประตูไว้ด้วยทันที เขาสูดหายใจลึก มองตัวเองในกระจก ขนาดมองตัวเองยังรู้ว่าแววตาแสดงออกมาเป็นแบบไหน มือหนาวักน้ำขึ้นล้างหน้า สงบสติและข่มความรู้สึกที่ก่อตัวขึ้นในใจให้หายไป
โคตรยาก
ไม่รู้ว่าวันไหนความอดทนของเขาจะระเบิดออกมา
(มีต่อค่ะ)
-
“ทำไมทิ้งเรา...?” เจ้าแก้มกลมถามเสียงอ่อยพร้อมช้อนตาขึ้นมองเมื่อคนนิสัยไม่ดีกลับออกมาพร้อมกับผมเปียกชื้น
“อยากโดนปล้ำเหรอ?”
“พี่มีอารมณ์เหรอ?”
“เอาความจริงหรือเอาที่สบายใจล่ะ?”
“แหงะ... แค่จูบเองนะ”
“พอเลยเตี้ย ไม่ต้องพูดอะไรแล้ว เดี๋ยวจับปล้ำจริง ๆ หรอก ไม่รู้ตัวเองเลยหรือไงว่ายั่วขนาดไหน”
“ก็พอรู้ตัวอยู่บ้าง...”
“ทำไมน่าหมั่นไส้จังเลยวะ!”
“แง! อย่าบีบแก้มเรา~~”
“นั่งนิ่ง ๆ ไป อย่าซน พี่จะไปทำงาน”
“โง้ยยยย อยู่กับเราน้า เล่นกับเรา เราเหงา”
“เหงาเหี้ยไร”
“แง ๆ แงงงงงงงง”
“อย่าปัญญาอ่อนเตี้ย จะไปทำงาน”
ลูกหมูหน้ามุ่ย “ก็ได้ พี่เอางานออกมาทำข้างนอกได้ไหม?”
“อือ ๆ เรื่องมากจริง ๆ”
“ก็เราอยากอยู่กับพี่นี่นา”
ขนาดนี้แล้วทิวากาลจะทำยังไงได้
จันทร์เจ้าชำเลืองมองคนที่นั่งอยู่ไม่ไกล ทิวากาลคิ้วขมวดขณะที่กำลังอ่านเอกสารอะไรสักอย่าง บนโต๊ะกระจกมีแลปท็อปวางอยู่ แอบชะโงกไปมอง อ่านไม่รู้เรื่องก็เลยกลับมาดูการ์ตูนจากทีวีจอใหญ่ ไม่นานก็ขยับยุกยิกแอบมองทิวากาลบ่อย ๆ เวลาคนนิสัยไม่ดีทำท่าทางแบบนี้แล้วมีเสน่ห์มาก ๆ เลย เป็นอะไรที่ดีจนละสายตาลำบาก รู้ตัวอีกที่ก็จ้องไปที่ร่างสูงแล้ว
“มีอะไร?” เอ่ยถามทั้งที่ยังไม่ละสายตาจากเอกสาร จันทร์เจ้าสะดุ้ง กะพริบตาปริบ ๆ ก่อนยิ้มแหย
“เหงา”
“มานี่มา” คนถูกเรียกที่เข้ามาหา มุดเข้าไปในช่องว่างของวงแขนคนตัวสูง ทิวากาลใช้แขนของที่ถือเอกสารอยู่รัดลำคอแฟนเด็กเบา ๆ แล้วคลายออก เจ้าแก้มกลม ขยับศีรษะหนุนอกกว้างหาท่าสบาย กลิ่นน้ำหอมเย็น ๆ จากคนนิสัยไม่ดีนี่ทำให้รู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูกเลย ง่วงชะมัด...
“อ่านอะไรเหรอครับ?”
“งานไอ้กร”
“อ้าว ทำไมพี่กรไม่ทำเองล่ะ? เรานึกว่าพี่ทำงานของมหา’ลัยซะอีก”
“มันเยอะ เลยขอให้ช่วย”
“อ๋อ... จริงใจก็ช่วยป่าป๊ะเหมือนกัน”
“เด็กนั่นอ่ะนะ?”
“ช่ายยยยย เด็กปีศาจนั่นเก่งมากเลย ทำได้ทุกอย่าง เท่สุด ๆ แต่เราก็ทำได้นะ เราแค่ขี้เกียจ”
“เชื่อ...”
หลังจากผ่านไปสักพัก ทิวากาลก้มมองคนที่อยู่ในอ้อมกอดเมื่อรู้สึกได้ว่าอีกคนเงียบไปนาน มุมปากหยักยกขึ้นขยับเป็นรอยยิ้ม แฟนเด็กของเราหลับไปแล้ว และดูเหมือนจะหลับลึกเสียด้วย ลมหายใจเขาออกสม่ำเสมอเชียว แก้มกลมบีบกับอกเขาจนมันย้วย หลับเป็นเด็กตัวน้อย ๆ ให้ความรู้สึกเหมือนเด็กอนุบาลนอนกลางวัน กดจูบกลางศีรษะกลมเบา ๆ กลิ่นแชมพูหอมทำให้หัวของเขาโล่งขึ้นอย่างประหลาด
วางเอกสารลงข้างตัว ขยับเล็กน้อยเพื่อไม่ให้สะเทือนคนหลับ แกล้งบีบแก้มกลมเล่นอย่างขำ ๆ ก่อนจะค่อย ๆ ช้อนตัวแฟนเด็กขึ้น ใช้ไหล่ดันประตูห้องนอนให้เปิดออก วางแฟนเด็กลงบนเตียงนุ่ม คลายเนกไทและปลดกระดุมเม็ดบนออกให้ รวมทั้งดึงชายเสื้อออกจากกางเกงและถอดเข็มขัดออกเพื่อให้เด็กน้อยนอนสบาย หอมแก้มนิ่มเบา ๆ แล้วออกไปหยิบโทรศัพท์มือถือและแลปท็อปจากด้านนอก กลับเข้ามาอีกครั้งพลางนั่งลงที่อาร์มแชร์ตัวใหญ่ และมองคนหลับอยู่บนเตียงเป็นระยะ
หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู มีการแจ้งเตือนมากมายแสดงขึ้นมา สาเหตุเป็นเพราะวีดีโอเด็กแก้มกลมเล่นกล้องที่เขาอัพโหลดไป
tiwathana เด็กป่วน
teamchantiwa อร๊ายยยย น่ารักกกกก อยากได้มาไว้ที่บ้าน ขอได้ไหมคะ
+ น่ารักกกกกกก
+ จันทร์เจ้าน่ารักโคตร ๆ อยากด้ายยยยยย
+ จันทร์เจ้ามีขายที่ไหนอ่ะ อยากได้
+ บ้านเรามีขนมเยอะแยะเลย มาอยู่กับเราเร้ววววววว @jjindahouse
ทิวากาลยกยิ้มเบา ๆ เขากดเข้าไปดูในเพจจันทิวา มีหลายข้อความที่โพสต์ถึงเขาและเด็กแก้มกลม และมีรูปทั้งแอบถ่ายและขอถ่ายตรง ๆ แล้วที่พีคสุดคือรูปเขาตอนที่ถอดเสื้อและรูปนั่นถ่ายโดยแฟนเด็กของเขาเอง... เด็กแก้มกลมเป็นกบฏ ส่งรูปเขาไปให้คนดูแล
เขาไม่ทราบว่าคนที่ดูแลเพจนี้เป็นใคร และไม่คิดจะสืบหา มันไม่จำเป็นอะไร ในเมื่อแอดมินก็ไม่ทำให้เขาเสียหายตรงไหน อาจจะรำคาญนิดหน่อยตรงที่มีผู้ชายหลายคนมาคอมเมนต์ถึงแฟนเขา บอกว่าน่ารักบ้างล่ะ อยากได้ไปไว้บ้านบ้างล่ะ อยากมีแฟนแบบนี้บ้างล่ะ ไม่มีปัญญาหาแฟนกันหรือไงถึงได้มาอยากได้แฟนคนอื่นเขาแบบนี้
“อือ..” ละสายตาจากแลปท็อปบนตักไปมองก้อนกลม ๆ บนเตียงที่ขยับยุกยิก จันทร์เจ้าลืมตาขึ้นนิ่งค้างไม่กะพริบ หน้ายับยู่ยี่ ผมฟูยุ่ง หน้าเอ๋อ ๆ ทำให้ทิวาการรู้สึกตลก แต่ไม่ได้หัวเราะออกไป ไอ้เตี้ยเด้งตัวขึ้นนั่ง ตากลมกะพริบหนึ่งที ท่าทางเด๋อด๋าดูตลกเข้าไปใหญ่
“ไปล้างหน้าไป”
“ใครน่ะ...”
ก็ไม่คิดว่าจะเอ๋อขนาดนี้ ทิวากาลวางแลปท็อปเอาไว้แล้วเดินเข้าไปหาคนที่นั่งอยู่กลางเตียง โน้มหน้าเข้าไปใกล้และเท้าแขนกักเอาไว้
“ใคร?”
“งือ...” ครางในคอแล้วซบหน้ากับไหล่แกร่ง นิ่งแบบนี้หลับอีกแหง ทิวากาลเขย่าตัวแฟนเด็ก ตากลมลืมมามองเขียวปั๊ด “ไปล้างหน้า จะพาไปหาอะไรกิน”
เอาสิ ระหว่างเตียงกับอาหารจะเลือกอะไร...
สุดท้ายเจ้าเด็กแก้มกลมก็ล้มไปเกลือกกลิ้งบนเตียงอยู่ราวห้านาทีถึงเข้าไปล้างหน้าและเปลี่ยนชุดนักศึกษาออก
ทิวากาลพาเด็กแก้มกลมมาทานข้าวที่ร้านอาหารไม่ไกลกับคอนโด แฟนเด็กยังหน้ามึน ๆ ด้วยความง่วง จะหลับแต่ก็ห่วงกิน บางทีหลับตอนทานไปด้วยจนเขาต้องดุ ไม่รู้ไปทำอะไรมาถึงได้ดูเหนื่อยมากขนาดนั้น
“วันนี้นอนที่ไหน?” เขาถาม
เด็กแก้มกลมอมช้อนไว้ในปากก่อนรูดออกช้า ๆ ตากลมเหลือบขึ้นใช้ความคิด แล้วตอบ “บ้าน...”
“พี่ก็ไม่มีคนกอดดิ”
“หมอนข้างงายยยยยย”
“มันไม่หอม”
“งุ้ย เดี๋ยวเราหาซื้อน้ำยาปรับผ้านุ่มให้”
“เด็กห่า”
“ไรอ่ะ ด่าเราทำไม”
“อยากอยู่ด้วย”
“ไว้วันอื่นเนอะ ให้เรากลับบ้านเถอะ หม่ามะจะไล่ออกจากทะเบียนบ้านแย้ว”
“ก็ได้”
“เย้ น่ารักมั่ก! เอารางวัลไป” ร่างสูงกลอกตาเมื่อเด็กแก้มกลมตักกระเทียมและต้นหอมมาให้เป็นรางวัล เอาของที่ไม่ชอบมาให้เขาแบบนี้ก็ได้เหรอ?
มาถึงบ้านของจันทร์เจ้า แฟนเด็กชวนเข้าบ้านก่อนและทิวากาลก็ไม่ได้ปฏิเสธ เขาเลี้ยวรถไปจอดในโรงจอดรถ เดินตามหลังเด็กแก้มกลมที่วิ่งเข้าไปหาน้อง ๆ จริงใจกับจ๋าจ้ากำลังเล่นแบดมินตันอยู่สนามหญ้าหน้าบ้านพอดี
“เจเจจจจจจจจจจ~~~~~” จันทร์เจ้าโผเข้าใส่แต่น้องทั้งสองกลับกระโดดหลบไปคนละทาง ลูกหมูหน้ามุ่ย กอดอกไม่พอใจ
“พี่กาล สวัสดีค่า~~”
“สวัสดีครับ”
แงะ!! ไรอ่ะ ทำไมทักทิวาแล้วไม่ทักจันทร์เจ้า โกรธ!!!!!!!
“พี่กาลมาเล่นด้วยกันค่ะ พี่จริงใจออก ๆ”
“ก็แย่ละ”
“ไม่ได้! ไม่ให้เล่นนะ!”
“อะไรอ่ะ พี่จันทร์เจ้าหวงแฟนกับเค้าเหรอ”
“แล้วไงอ่ะ!”
“พี่จริงใจ๊!! ดูพี่จันทร์เจ้าสิ ทำไมทำงี้อ่ะ”
“ยุ่งไรกับเขาล่ะ”
“โง้ยยยยยย เค้าอยากเล่นกับพี่เขยนี่”
“ไอ้จ๋าจ้า!!”
“กรี๊ดดดดด พี่จริงใจขาช่วยเค้าด้วย อร๊ายยย พี่จันทร์เจ้าอย่าเตะเค้า!!” จริงใจได้แต่มองพี่ชายกับน้องสาววิ่งไล่เตะกันอย่างอ่อนใจ
“ไง” จริงใจหันไปมองคนทักแล้วไหวไหล่ ท่าทางของเด็กปีศาจน่าหมั่นไส้จนทิวากาลอยากเตะสักที
“ไม่ไง”
“กับภัคด้วยใช่ไหม?”
“ก็แย่ละ”
“หึหึ ยังไม่ใจอ่อนอีกหรอ”
จริงใจเบะปาก กลอกตาไปมาเป็นคำตอบ ควงไม้แบดมินตันเล่นไปพลาง ไม่อยากจะพูดถึงให้ช้ำใจ ตัวหอมยังไม่ใจอ่อนสักนิด แต่ดีหน่อยที่ให้ไปเจอได้ แม่ง อย่างกับเป็นชู้
“ยากกว่าปลูกต้นไม้ให้โตในวันเดียว ยิ่งคนชื่อคิงบ้าบออะไรนั่นอีก”
“หือ? เคยเจอแล้วเหรอ?”
“ไม่เคย ได้ยินเขาพูดกับเพื่อน พี่รู้จักเหรอ?”
ทิวากาลพยักหน้า คิ้วเข้มขมวดมุ่น ทำไมจริงใจขมวดคิ้วตามไปด้วย
“งานหยาบละ นั่นรักแรกภัคเลย”
“ก็เหี้ยละ”
“เหี้ยจริง ๆ บอกจันทร์เจ้าหรือยัง?”
จริงใจสั่นหัว เขายังไม่อยากบอกตอนนี้ ไม่ใช่ว่าจะปิดบัง แต่ต้องการความมั่นใจมากกว่านี้ หากเป็นไปได้ก็อยากบอกตอนที่ได้เป็นแฟนแล้ว ไม่รู้ว่าพี่ชายจะเข้าใจหรือเปล่า ถึงตอนนั้นเขาอาจต้องซื้อโรงงานขนมมาง้อเลยก็ได้
“บอกอะไรเหรอ!?” จริงใจเหลือบมองพี่ชายที่วิ่งเข้ามาหาทำตาแป๋ว แก้มกลม ๆ แดงระเรื่อ ไรผมชื้นเหงื่อเนื่องจากอากาศร้อนและการวิ่งไล่เตะน้องสาว
“บอกว่าวันนี้พี่ฟ้ากับน้าเจ้ามา และพี่ฟ้าทำเค้กส้มไว้ด้วย”
“จริงอ่ะ!!!!!” แก้มกลมทำตาโต วิ่งตึกตักเข้าบ้านทิ้งทิวากาลอยู่ด้านนอก
“ลืมกูอีกละ”
“ไม่สำคัญก็งี้”
“เบอร์ภัคเบอร์อะไรนะ”
“ก็แย่ละ เข้าบ้านดิ ต้องให้ปูพรมแดงหรอ หรือต้องจุดธูป”
ยังไงก็ต้องเล่นเขาให้ได้สักทางใช่ไหม ทิวากาลคาดโทษไว้ในใจ เมื่อเข้ามาในบ้านแล้วเข้าจึงเห็นว่าแฟนเด็กนั่งตักคลอเคลียอยู่กับคุณเพลิงฟ้า คนผมยาวหันมายักคิ้วแทนการรับไหว้ เจ้าชีวันตบหัวคนรักด้วยความรักใคร่ ต้องแง่ง ๆ ใส่แฟนหลานตลอด
“มานั่งด้วยกันสิ” เจ้าชีวันเอ่ยชวน
“ครับ”
“พี่ทิวากิน ๆ พี่ฟ้าทำอร้อยอร่อย” เจ้าลูกหมูตักเค้กส้มไปป้อนถึงปาก ทิวากาลอ้ารับ เพลิงฟ้าหน้าบึ้ง ไม่พอใจ
“เจเจเรียนเป็นไงบ้าง?”
“เหนื่อยมากเยยคับ พี่ฟ้าโอ๋หน่อย”
“โอ๋ ๆ น้า เดี๋ยวพี่ฟ้าทำอะไรให้ทาน อยากทานอะไรครับ?”
“เย้เย้ หนูอยากกินแกงเขียวหวานคับ แล้วก็ผัด ๆ ที่แห้ง ๆ ที่เผ็ด ๆ หนูจำชื่อไม่ได้?”
“คั่วกลิ้งเหรอ?”
“อื้อ! อันนั้นแหละฮะ” แหงนหน้าไปยิ้มหวานให้พี่ฟ้าก่อนอ้อนน้าเจ้าบ้าง “น้าเจ้าจ๋า หนูอยากกินชีสทาร์ต น้าเจ้าทำให้หนูนะ นะนะ”
“เพิ่งทานข้าวก่อนมานี่ไม่ใช่เหรอเตี้ย”
“อ้าว ทานมาแล้วไม่ต้องกินแล้วสิ” เจ้าชีวันแกล้งแหย่ให้หลานหน้ามุ่ย
“งุ้ยยย อีกตั้งฉามชั่วโมงจะถึงมื้อเย็น หนูก็หิวอีกแล้ว”
“ตัวบวมเป็นโอ่งแล้ว”
“ผอมเป็นก้างอย่างจริงใจไม่เห็นน่ามอง”
“ก้างก็แย่ละ”
“น้าาาา ทำให้หนูเถอะน้า หนูเรียนมาก็เหนื้อยเหนื่อย ต้องมาฟังคำพูดที่มันเนกาทีฟจากจริงใจอีก ใจหนูบอบช้ำมากเลย หนูต้องการสิ่งเยียวยา หนูต้องฮีลตัวเองกลับมาให้ได้ เมื่อแป้งทาร์ตถูกอบจนเปลี่ยนเป็นสีเหลืองอร่าม หมูกระทะจะเป็นใหญ่ในแผ่นดิน!”
ลูกหมูชูกำปั้น แววตาวาววับมุ่งมั่น ไม่สนใจสีหน้าของแต่ละคนเลยว่าเอือนระอากับหลักปรัชญาชวนงงนั่นขนาดไหน ทาร์ตกับหมูกระทะมันมาบรรจบกันได้ยังไง งงในงง
“เพ้อไรเตี้ย”
“นั่นสิ เพ้อไรวะ”
ลูกหมูหน้ามุ่ย ทีอย่างนี้ทิวากาลกับจริงใจเข้ากันดีเป็นปี่เป็นขลุ่ยเชียวนะ!
“เห็นไหม น้าเจ้ากับพี่ฟ้าเห็นไหม หนูโดนรังแก โดนกลั่นแกล้ง หนูน่าสงสาร ไม่สงสารหนูเหรอคับ?”
“หนูไม่ต้องเล่นใหญ่แบบนี้พี่ฟ้าก็ทำให้อยู่แล้วครับ”
“แง ทำไมทุกคนว่าหนู น้าเจ้า~”
“อืม... น้าว่าหนูเล่นใหญ่ไปจริง ๆ”
“โอ๊ย!! ใจหนูเจ็บมาก” คนเล่นใหญ่ยังไม่หยุด ลูกหมูร้องโอ๊ยเสียงดัง ยกมือกุมหน้าอก ฟุบหน้าไปซบแขนพี่ฟ้าที่กอดเอวไว้อยู่ ด้วยความมันเขี้ยวเจเจ เพลิงฟ้าจึงจัดการฟัดลูกหมูตัวอวบให้ร้องกรี๊ดหัวเราะคิกคักลั่นครัว
จันทร์เจ้าอยากอยู่วอแวพี่ฟ้าตอนทำอาหารมาก ๆ แต่โดนพี่ฟ้าไล่ให้ไปเล่นที่อื่น อยากบอกว่าจันทร์เจ้าเสียใจแต่พี่ฟ้าไม่แยแสแล้ว สวีทกับน้าเจ้าอยู่ได้ เห็นนะว่าป้อนกันด้วยอ่ะ ทำไม ทำไมไม่ป้อนจันทร์เจ้าด้วย! ไปก็ได้ หมั่นไส้คนแก่ หวานกันให้เบาหวานขึ้น ความดันขึ้นไปเลยนะ ชิชิ!
“เตี้ย”
“ไรเหยอ?”
“ติดไว้ตั้งแต่เมื่อไหร่?” ทิวากาลถาม สายตามองไปยังรูปภาพโพราลอยด์ที่ถูกปักด้วยหมุดไว้ที่สตอรี่บอร์ดเหนือโต๊ะเขียนหนังสือของจันทร์เจ้า
มันมีทั้งรูปเจ้าเด็กแก้มกลมเอง รูปเพื่อน ๆ พี่น้อง และรูปเขา รวมทั้งรูปคู่ของเรา...
“สองสามวันก่อนเอง ก็เราเพิ่งถ่ายกันนี่ เรามีรูปเยอะแยะเพราะพี่เลยรู้ป่ะ แอบส่งไปให้แอดมินจันทิวาด้วย คิคิ”
“รู้ละ มีกบฏอยู่ใกล้ตัวนี่เอง” เขาขยี้ผมนุ่มอย่างมันเขี้ยว แฟนเด็กหัวเราะเสียงใส คลานไปเปิดลิ้นชักแล้วหยิบเอาอัลบั้มภาพออกมา
“เราแอบถ่ายพี่”
ทิวากาลที่นั่งอยู่บนเบาะฟูกรั้งเอวแฟนเด็กมานั่งช่องระหว่างขา วางคางไว้บนศีรษะกลม สองมือล็อกไว้ที่เอวนิ่ม พลางบีบหน้าท้องนุ่ม ๆ ของจันทร์เจ้าเล่นอย่างสนุกมือ
“ไปถ่ายไว้ตอนไหน”
“จำไม่ได้เหมือนกัน คิคิ นี่ไง ตอนไปค่ายรับน้อง อันนี้ใครถ่ายไม่รู้ ที่เราหลับแล้วพิงพี่” นิ้วเล็กชี้ไปยังรูปบนแผ่นกระดาษ มันเหมือนกับเป็นสมุดบันทึกเรื่องราวด้วยรูปภาพมากกว่าอัลบั้มภาพ ใต้รูปใบนั้นเขียนวันนี้กำกับและมีคำบอกเล่าความรู้สึกบันทึกเอาไว้
“ไอ้โก๋ถ่าย”
“หูย พี่โก๋เก่ง นอกจากเป็นคนส่งนมแล้วยังเป็นช่างภาพอีก”
“อย่าชมคนอื่นได้ป่ะ”
“ไรอ่ะ ถ้าไม่มีพี่โก๋จะมีรูปนี้หรอ นี่รูปคู่รูปแรกของเราเลยน้า”
แม้จะหงุดหงิดที่แฟนเด็กชมคนอื่น แต่ก็เห็นด้วยกับคำพูดของจันทร์เจ้า การไปค่ายรับน้องนั้นให้อะไรกับเขาเยอะแยะ เรามีช่วงเวลาแย่ ๆ ต่อกันที่นั่น และช่วงเวลาดี ๆ ต่อกันที่นั่นเหมือนกัน...
“นึกถึงตอนนั้นแล้วรู้สึกตัวเองงี่เง่า”
“ฮ่าฮ่า ใช่ พี่ทิวางี่เง่าที่สุดเลย!”
“ได้ทีเอาใหญ่เลยนะ! ไหน! มาฟัดซิ ไอ้คนไม่งี่เง่า”
“อ๊าก! อร๊าย เราจั๊กจี้ คิคิคิ” ลูกหมูดีดดิ้นอยู่ในอ้อมกอดของทิวากาล ริมฝีปากขยับเป็นรอยยิ้มกว้าง ดวงตาปิดหยี แก้มขึ้นเป็นก้อนกลมให้คนนิสัยไม่ดีได้ฟัด
ฮือ จะบ้าได้อยู่แล้ว หายใจไม่ทัน
จุ๊บ
จูบแก้มนิ่มทิ้งท้ายก่อนปล่อยให้หมูน้อยเป็นอิสระ ลูกหมูทิ้งตัวนอนหนุนศีรษะกับต้นขาของทิวากาล หายใจหอบ โกยอากาศเข้าปอด มือหนาเกลี่ยแก้มนิ่มเล่น พอเลื่อนไปที่ริมฝีปากก็โดนแฟนเด็กงับ เขาบีบแก้มจันทร์เจ้าให้อ้าปากแล้วก้มลงไปจูบ ขบเม้มที่ด้านนอกโดยไม่ได้รุกล้ำเข้าไปภายในโพรงปากเล็ก
จันทร์เจ้าระบายยิ้มหวาน ยื่นมือขึ้นไปลูบสันกรามคมของคนนิสัยไม่ดี ทิวากาลรวบมือซุกซนเอาไว้ ก่อนไล่จูบไปตามปลายนิ้ว
“ขอบคุณที่วันนั้นไม่เกลียดพี่”
“ไม่มีเหตุผลต้องเกลียดนี่นา... แต่เราโกรธจริง ๆ นะ ไม่พอใจด้วย นึกแล้วอยากชกสักที ทำไมวันนั้นเราถึงไม่ต่อยพี่นะ”
“ไม่ต่อยล่ะดีแล้ว ไม่งั้นเสียโฉม เดี๋ยวได้แฟนไม่หล่อนะเว้ย!”
“โอ๊ย! มีคนหล่อมาชอบเราเยอะแยะ!”
“เหร้ออออ หน้าอย่างนี้นี่มีคนชอบเยอะแยะเหรอ”
“ใช่! เยอะแยะเลยยยยยยยย อย่าอิจฉาเรานะ เราขอโทษที่หน้าตาดี”
“เฮ้อ เหนื่อยไหม?”
“ก็พอตัว ฮ่าฮ่าฮ่า”
ลูกหมูสบตากับคนตัวสูง แย้มยิ้มบางเบาก่อนซุกหน้ากับหน้าท้องของทิวากาล
“หนูชอบพี่”
“ชอบเหมือนกัน”
ทิวากาลแอบยิ้ม ลูบใบหูเล็กที่ขึ้นสีแดงเล่นให้คนเขิน เขินยิ่งขึ้น จันทร์เจ้าซบหน้าเข้าไปมากขึ้น พยายามปัดมือทิวากาลออกแต่ไม่เป็นผล จึงต้องอยู่นิ่ง ๆ ให้คนนิสัยไม่ดีเบื่อแล้วหยุดก่อกวนไปเอง ลูกหมูลุกขึ้นนั่งขัดสมาธิหันหน้าเข้าหาทิวากาล หัวเข่าเกยอยู่บนต้นขาแกร่ง มือหนาโอบแก้มกลมเอาไว้ทั้งสองข้าง เคลื่อนใบหน้าเข้าไปใกล้จนหน้าผากชนกัน จันทร์เจ้าหลับตาลง ทิวากาลค่อย ๆ ลดระยะห่างของริมฝีปากลงช้า ๆ จนกระทั่ง....
ปัง!!!!
“พี่ฟ้าให้มาตามไปข้างล่าง!”
เสียงกระแทกของประตูและเสียงของจริงใจตะโกนดังลั่น ทั้งคู่ผละออกจากกัน พร้อมใจกันหันไปมองคนที่เข้ามาขัดจังหวะด้วยอารมณ์ขุ่นมัว จริงใจเลิกคิ้ว กอดอกยืนพิงกับกรอบประตูห้องนอนพี่ชาย ทำไม? มีปัญหาเหรอ ข้องใจก็อินบ็อกซ์มาสิ
“ให้ไว”
“ไอ้เด็กเวร”
เป็นครั้งแรกที่ได้ยินทิวากาลว่าน้องแล้วจันทร์เจ้าไม่ขัด แถมยังเห็นด้วยมาก ๆ อีก ฮึ่ย!
ไอ้เด็กปีศาจนี่!
จริงใจยิ้มปีศาจทิ้งท้ายก่อนกวักมือเรียกให้พี่ชายเข้าไปหา จันทร์เจ้าสะสมความแค้นเอาไว้ ปล่อยกำปั้นใส่หน้าท้องน้องไปหนึ่งที แต่จริงใจไม่ได้สะเทือนอะไรเลยสักนิด เมื่อลงมาถึงชั้นล่าง ลูกหมูรีบเข้าไปคลอเคลียพี่ฟ้าหาว่าโดนกลั่นแกล้งให้พี่ฟ้าจัดการจริงใจให้หน่อย ตีให้ร้องให้แง ๆ เลย
“ทำอะไรพี่อีกแล้วล่ะ?”
“ผมเปล่านะครับน้าเจ้า แค่เปิดประตูเข้าไปขัดจังหวะตอนเขาจะจูบกันพอดี”
อะ ไอ้ ไอ้เด็กปีศาจ!!!!! แง!!! ใครให้พูดแบบน้านนนนนนนนนนนนนนน!
“เจเจ”
ฮือ เสียงพี่ฟ้าเข้มกว่าเอสเพรสโซ่สองช็อตอีกง่ะ กลัวแล้วค้าบ ยกมือพนมเลย...
ทิวากาลที่ถูกเพลิงฟ้าคาดโทษไปด้วยไม่ได้รู้สึกอะไรมากนัก เขาส่งยิ้มที่พยายามทำให้ซื่อไปให้ ดูเหมือนจะโดนเพลิงฟ้ามั่นไส้มากกว่าเดิน เขานั่งมองพี่น้องทะเลาะกัน ไม่น่าเชื่อว่าตีกันบ่อย ๆ แต่ก็รักกันมากแบบนี้ มาที่บ้านหลังนี้ทีไรเขารู้สึกอบอุ่นทุกที แม้ว่าจริงใจหรือคุณเพลิงฟ้าจะทำเหมือนไม่ชอบเขา แต่ก็ไม่ได้ทำให้เขารู้สึกว่าเป็นคนนอก ยังมอบความอบอุ่นให้แก่เขา
เพราะจันทร์เจ้าเกิดมาท่ามกลางความรักและความอบอุ่นของครอบครัว ถึงได้เป็นคนที่จิตใจดีและอารมณ์ดีเสมอ ซ้ำยังเผื่อแผ่ความน่ารักไปยังผู้คนที่พบเห็น เป็นใครก็ตกหลุมรักได้ไม่ยาก เหมือนกับเขา เหมือนกับทิวากาลตอนนี้ที่ไม่สามารถมองใครได้อีกแล้ว แม้ระยะเวลาที่เจอกันมันอาจไม่นานนัก แต่มันเพียงพอสำหรับเขาแล้วที่จะหาว่าใครคือคนที่ต้องการให้อยู่เคียงข้างไปในวันข้างหน้า
มือหนาล้วงเอาโทรศัพท์มือถือออก เขาเลือกรูปภาพที่จันทร์เจ้ากำลังยิ้มกว้างจนดวงตาปิดหยีหายไป แค่เห็นก็สามารถทำให้ยิ้มตามได้โดยง่าย กดอัพโหลดลงในโซเชียลเน็ตเวิร์ก ก่อนเก็บมันลงไปเมื่อแฟนเด็กวิ่งเข้ามาหาบอกว่าโดนจริงใจกับจ๋าจ้ารุมทึ้ง เขาอ้าแขนรับเด็กแก้มกลมเข้ามาและช่วยเป็นเกราะให้ไม่ให้ใครเข้ามาทำร้าย
เขาอาจะเป็นคนไม่ดีสำหรับใครหลายคน
แต่เขาจะเป็นคนดีสำหรับคนคนนี้...
ขอบคุณที่เข้ามาเปลี่ยนชีวิตเสเพลของทิวากาลให้มันดีขึ้น
ขอบคุณ...มากจริง ๆ
tiwathana It’s like sky is blue, grass is green and this boy is mine. @jjindahouse
มนุษย์แฟนเด็ก
จบ.
----------------------------
หงึกกกก จบแย้ววววววววว
อยู่ด้วยกันมาหกเดือนอ่ะเนอะ ครึ่งปีเลย วันนี้(29)เป็นวันครบรอบหกเดือนลยด้วย (29 พ.ค. - 29 พ.ย. 2559)
ขอบคุณทุกคนที่ติดตามมาจนถึงตอบจบนะคะ อาจจะมีหลายอย่างที่ขัดใจคนอ่าน ขออภัยด้วยเน้อ
ก็คงไม่มีลูกหมูมาป่วนแล้ว คิดถึงเจ้าหมูกับพี่กาลด้วยนะคะ TwT
ไม่รู้จะเพ้ออะไรอ่ะ ก่อนหน้านั้นมีเรื่องจะพูดเยอะแยะเลย แต่ตอนนี้ลืมหมดแล้ว
เอาเป็นว่า ขอบคุณทุกคนนะคะที่เข้ามาอ่านกัน ไม่คิดว่าจะมีคนอ่านเยอะแบบนี้อ่ะ คือสาระอะไรไม่มีเลย 555555
ขอบคุณน้าาาา รักทุกคนเยยยยยยยย ♥♥♥♥♥
บ๊ายบายค่าาา
อ้าว อีกเรื่อง ถ้าได้รวมเล่มอย่าลืมมาพาเจ้าหมูไปเลี้ยงนะคะ
แล้วก็พรุ่งนี้(30 พ.ย.) เพลิงฟ้าคนแมนจะปิดจองแล้วน้า~
-
:z13:
-
จบแล้วหรอออออ :ling1: ไม่อยากให้จบเลยยอยากให้เวิ่นแบบนี้ไปเรื่อยๆ55555555555555555
เค้าจะรอตอนพิเศษนะะะ :กอด1:
รอติดตามเรื่องต่อๆไปค่ะ :pig4:
-
ขอบคุณมากๆค่ะ เป็นอีกหนึ่งเรื่องที่ประทับใจและชอบที่สุดตั้งแต่อ่านนิยายมาเลย
รักลูกหมูมากๆ เด็กอะไรน่าฟัดขนาดนี้
ไม่อยากให้จบเลย ขอตอนพิเศษอีกหลายๆตอนเลยได้มั้ยคะ
ปล. ทำหนังสือเถอะค่ะ พลีสสสส สัญญาว่าจะอุดหนุนแน่นอน
:pig4: :pig4: :pig4:
-
and this boy is mine :hao3: มีความเขินแทนลูกหมู 555
-
:sad4: มีความจบเร็ว..มีความทำใจไม่ทัน.. :sad4: :o12:
-
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆ ที่อ่านแล้วยิ้มตลอดเวลาค่ะ :L2: :L2: :กอด1: :กอด1:
-
จบแล้วเหรอ ฮืออออ รู้สึกแปลกๆ ขอบคุณสำหรับนิยายน่ารักๆแบบนี้นะคะ :mew1: :mew1: :mew1:
-
ม่ายยยยยยยยย. นะ!!! :ling1:
รู้สึกเหมือนต้องต่อสิ
มีความยังไม่อยากให้ 'มนุษย์แฟนเด็ก' จบ
มีความอยากอ่าน ความสดใส ของลูกหมู ต่อ
มีความอยากอยู่ดู เรื่องราว ของจันทิวา ไปเรื่อยยๆ.
ฮรืออออ~. ของคุณสำหรับ เรื่องนี้นะคะ. อบอุ่นหัวใจมากๆค่ะ
-
ขอบคุณนะคะที่แต่งนิยายน่ารักๆ มาให้อ่านค่ะ :pig4:
-
จบแล้วว ต้องคิดถึงลูกหมูมากแน่ๆ
-
ต้องคิดถึงลูกหมูมากกก แน่ๆเลย
-
ขอบคุณ :L1: :L1:
-
แบบนี้ก้อได้หราาาาาร
-
อื้อหือออออ มีความหมั่นไส้ทิวา. อัพแต่ละอย่าง...ขี้อวดเยอะ!
ส่วนเจเจก็น่ารักเนอะ....(มีความลำเอียง5555)
-
จันทร์เจ้าทำไมน่ารักอย่างนี้ล่ะ :katai2-1:
-
จบแล้วหรอ
ใจเราเจ็บจังเลย *เล่นใหญ่แบบเจเจ
แงๆๆๆๆ
คงคิดถึงลูกหมูกับพี่ทิวาแย่เลยยว
-
จบแล้ววว ขอบคุณที่เขียนเรื่องสนุกๆมาให้ได้อ่าน
อมยิ้มและมีความสุขทุกตอนที่ได้อ่าน
จันทร์เจ้าน่ารักเสมอ
มีแฟนที่ดี(?) มีเพื่อนที่รัก
และครอบครัวที่อบอุ่น
เท่านี้แหละที่ชีวิตคนเราต้องการ
-
โอ้ ..... ว้าว หวานหยดจนจบเลย
สนุกมากเลยค่ะ
ขอบคุณจริงๆ
-
น่ารักมากกกกก
-
จบแล้ววววคงคิดถึงมากๆละจะกลับมาอ่านซ้ำ ขอบคุณนิยายดีๆนะคะ ตอนนี้รอจริงใจต่อไปฮี่ฮี่
-
จบแล้ว? ยังไม่ได้กันเลยอ่ะ เอ้ย!ผิดประเด็น ฮ่าๆ
-
อยากหยิกแก้มลูกหมู :m11: :m11: :m11:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
จบแล้ววววววว ต้องคิดถึงลูกหมูของทิวากาลแน่ๆเลย
ขอบคุณสำหรับนิยายน่ารักๆนะคะ :กอด1:
-
หูยยย
ลูกหมูจบแล้วอ่า ลูกหมูลูกแม่ 55555
ขอบคุณคนเขียนมากๆเลยนะคะ รักมากกกกกก
-
ฮืออออออ ไม่อยากให้จบเลย ชอบมากกกกกกก
ยิ้ม ขำ เขิน ร้องไห้ มีทุกอารมณ์
มีตอนพิเศษไหมคะ อยากอ่านอ่ะ งื้ออออออ
ขอบคุณที่เขียนนิยายดีๆ สนุกๆ ให้อ่านนะคะ
:heaven :heaven :heaven
-
จบแล้วเหยอออ เราต้องคิดถึงลูกหมูกับพี่ทิวามากๆแน่เลย
-
ง่าาาา น่ารักกกกกกกกก
แต่.....จนจบแล้วก็ยังไม่ได้....
-
:pig4: :pig4: :3123: :L2:
-
ดีดดิ้นค่ะ จบแล้วหรอคะ มีตอนพิเศษอีกนิดนะ
จันทร์เจ้าน่ารัก มีความเซี้ยว มีความอ้อน และมั่นตัวเองไม่เปลี่ยน
ทิวาก็หลงน้องไปเหอะ แค่หนูบอกรัก ทิวาก็ยอมถวายแล้ว 5555
เรื่องกิน ขอให้บอก จันทร์เจ้าไม่เคยพลาด
น่ารักมากเลยค่ะ น้องๆๆเจเจก็มีความซน ความกวน ไม่ต่างกัน
เพลิงฟ้ายังคงความหวงแบบลดไม่ลง 5555 น้าเจ้าก็กวนลูกหมูไปเหอะ แต่ตามใจตลอด
บอกเลยจันทร์เจ้าน่าฟัดมาก ชอบตอนหลับพิงอกแก้มโย้ค่ะ คิดภาพแล้วอยากจับฟัด
ขอบคุณมากนะคะ รออ่านตอนพิเศษ กับเรื่องจริงใจนะคะ
-
บอกตัวเองว่าต้องมาอ่าเห็นเค้าว่าสนุกปักหมุดแปป......เดียวมาอ่านจร้าา
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
หลงจันทร์เจ้าหนักมาก
มีตอนพิเศษไหมคะ
-
น่ารักกกกกกกกกก อยากบีบจันทร์เจ้า บีบๆๆๆๆๆๆ :katai1:
-
:z13:
-
มีความจบเร็วไปนะ อย่าเพิ่งจบบบบ
ความหวาน ความ nc ของทั้งคู่ ยังไม่มีเลย ฮือออ..... :hao5:
ขอตอนพิเศษ นะ ไร้ท :mew1: :mew1: :mew1:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
o13 :pig4:
-
เดี่ยวนะคะ อย่าเพิ่งไปปปปปปป จบแล้วเหรอคะ พี่ทิวาของเรายังไม่ได้กินลูกหมูเลยค่ะ โธ่ !!!ช่างเป็นพระเอกที่อาภัพ และน่าสงสารที่สุดที่เจอมาเลย ปล.น่ารักมากๆเลยค่ะ ขอตอนพิเศษด้วยนะคะ
-
ขอบคุณพี่เข้ามาเปลี่ยนชีวิตเสเพลของทิวากาล แบบประโยคนี้อ่านแล้วต้องยิ้มอะฟังแล้วก็อบอุ่นหัวใจมากๆ คนๆ นึงที่เข้ามาทำให้ชีวิตในทุกๆ วันไม่เหมือนเดิมและมันดีขึ้นเป็นอะไรที่ไม่ว่าใครก็อยากเจอและพี่ทิวาก็เจอน้องแล้ว :)
จันทร์เจ้านี่เกิดมาเพื่อทำให้โลกนี้สดใสโดยแท้ เหมือนแสงตะวันตอนหมอกลงจัดๆ เป็นรอยยิ้มให้พี่กาลโดยแท้จริง ต้องขอบคุณครอบครัวที่เลี้ยงให้เป็นเด็กน่ารักขนาดนี้ ถึงจะหน้ามึนไปบ้างก็เถอะ ขำความเล่นใหญ่ของจันทร์เจ้าจริงๆ
ขอบคุณสำหรับนิยายคลายเครียดน่ารักและเบาสมองเรื่องนี้นะคะติดตามมาตั้งแต่ตอนแรกหายไปบ้างอะไรบ้างแต่ก็ตามอ่านมาตลอด รู้สึกรักและผูกพันกับครอบครัวนี้มากกๆ ตามมาตั้งแต่น้าเจ้ากับพี่ฟ้า ตั้งแต่เจเจยังตัวน้อยๆ จนวันนี้โตขนาดนี้แล้ว จะติดตามเรื่องของจริงใจต่อไปนะคะ เป็นกำลังใจให้ค่ะ
-
อ่านจนจบเรื่องลูกหมูโคตรน่ารัก อยากแย่งเอามาไว้บ้านมาก :ling1:
-
น่าร้ากกกก
อ่านทีไรก็ยิ้ม อารมณ์ดีไปกับลูกหมู
ขอบคุณนะคะ
สถานีต่อไป...ก็แย่ละ!!
-
น้องจันทร์เจ้า โง้ยยยยย น่ารักมากก
น้องดูเหมือนซื่อๆอ่ะ แต่ฉลาดและร้ายมากกก
หลงน้องเลย
-
พี่กาลยังไม่เชือด จันทร์เจ้าเลย :mew2:
-
ชอบอะ ขอบคุณค่ะ
-
อ่านไปอ่านมา มีความเพลิน แถมด้วยมีความงง เพราะอ่านถึงตอนสุดท้ายตั้งแต่เมื่อไหร่ ไม่รู้ตัว
อื้ออออ เรื่องนี้มัน มีความสนุกจริงๆน้า คือ แบบน่ารักทั้งพี่ทิวา ทั้งเด็กแก้มเลย อ่านไปแล้วแบบมีความอยากเข้าไปหอมแก้ม
ไม่อยากให้จบเลย แบบว่า อยากเห็นตอนเด็กแก้มโดนพี่ทิวาจับกิน อยากให้พี่ทิวาได้กินหมู!!
:katai1: :katai3: :hao7:
-
ลูกหมูน่ารักมากๆ หลงๆๆๆ "ขอโทษที่เราน่ารัก" มารับโทษซะดีๆ ฟัดรัวๆๆ :m1:
พี่กาลมีความอวดแฟน มีความหวงแต่อยากอวด o18
:pig4: :pig4:
-
แอร๊ยยยยย จบแล้ว
จันทร์เจ้าน่ารักมาก
เรื่องต่อไปน่าจะเป็นของจริงใจสินะ อิอิ
ตามๆๆๆๆๆ ตามทุกเรื่องเลย ชอบบบบบบ
-
อยากอ่านตอนพิเศษ~
-
:-[ :-[ :-[ :-[
ทำไมเรื่องนี้มันดีต่อใจขนาดนี้
ลูกหมูเจเจ น่าร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก ทิวาไม่หลงก็แย่แหละ
-
จนจบพี่ทิวาก็ยังงงง...
เป็นคนกากจริงๆ555555
สงสัยต้องให้ลูกหมูเริ่มแน่ๆ
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะคะ
สนุก ชอบที่มีความเกี่ยวพันเรื่องก่อน
หายคถคนอื่นเลยย อิอิ
-
อยากอ่านเรื่องของเด็กปีศาจกับนภัคอ่า
-
จบไวจัง มีตอนพิเศษไหมอ้าาาา :mew1:
-
อ่าจบสักทีโว้ยยยยย ทำใจอ่านจริงใจไม่ได้จริง ๆ เรากลัวน้องทำร้ายความรู้ึกเรา จะนทร์เจ้าบอกทุกอน่าง แต่จริงใจไม่พูดสักอย่างมันน่าน้อยใจน้าาา :mew4:
-
เจเจน่ารักมาก
-
พี่ทิวายังไม่ได้หม่ำๆแก้มกลมเยยยยยย :ling1:
-
หมูน่ารักมากค่ะ :pig4:
-
มีความน่ารัก :mew1: :mew1:
-
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
ทิวากับลูกหมูก็จบไปแล้วน่ารักมากอ่าไปยิ้มไปงงไปกับความน่ารักของลูกหมูอิอิรักเรื่องนี้จัง
-
น่ารักกกกกก
เราชอบ :really2:
-
:katai2-1: สนุกดีคับ
-
:pig4: :pig4: o13
-
:hao5: ลูกหมูน่าย้ากกก และกวน....มาก 555 :hao7:
-
ปกติจะไม่ค่อยชอบอ่านอะไรที่หวานๆแบบนี้แต่เรื่องนี้ก้อ่านจนจบ
-
น่าย๊ากกกก. อ่านรอบ 2. แหละ อิอิ :hao6:
-
ชอบเรื่องนี้มาก ๆ อยากอ่านอีก ลูกหมูน่ารักมาก ทิวากาลก็กากจริง
:laugh: :laugh: :laugh:
-
จันทร์เจ้าน่าร้ากกกกกกกกกกกกกกกกก งุ้ยๆ
-
อ่านเรื่องนี้จบแล้วรู้สึกอารมณ์ดีมากๆๆๆๆๆ
-
หนูจันทร์เจ้าน่ารักมากๆ ชอบๆ
อ่านแล้วอารมณ์ดีค่ะ
-
กลับมาาอ่านอีกก้อยังชอบ งื้อออออออออ สนุกจริงๆๆนะ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ติดตามเรื่องนี้พอดีพึ่งเจอ :hao6:
-
ตอนพิเศษ
รุ่นพี่จันทร์เจ้ากับคุณทิวากาล
จุ๊บ
คนถูกจูบไหล่ย่นคอลงก่อนหันกลับไปมองแล้วยิ้มให้คนที่ยังงัวเงีย
“เรากวนพี่เหรอ?”
“เปล่า” ร่างสูงตอบแล้วกดจูบที่ริมฝีปากเล็ก รวบตัวแฟนเด็กที่ยังแต่งตัวไม่เรียบร้อยเข้ามากอด “นอนกัน”
“เราต้องไปมหา’ลัยแล้วครับ”
“ไม่ให้ไป”
“พี่ทิวาอย่างอแง ตัวเองก็ต้องไปทำงาน”
“ไปบริษัทกับพี่เถอะ”
“ตลกเหรอ เราต้องไปรับน้องนะ ปล่อยเร็ว จะแต่งตัว” ผลักคนอายุมากที่ดื้อด้านออก เห็นทิวากาลหน้างอแล้วตลกดี คนอะไรก็ไม่รู้ แก่แล้วยังงอแงอีก ไม่น่ารักเลย
“ให้ไปส่งไหม?”
“ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวเราไปเอง พี่ไปนอนต่อเถอะ ยังไม่เช้าเลย”
แม้จะยังง่วงแต่ทิวากาลก็ไม่ยอมกลับไปนอนต่อ เขานั่งดูแฟนเด็กแต่งตัวด้วยชุดนักศึกษาถูกระเบียบ เห็นแล้วนึกถึงวันแรกที่ได้เจอกัน วันที่จันทร์เจ้ายังเป็นนักศึกษาปีหนึ่ง แต่ตอนนี้กลับกลายเป็นรุ่นพี่ไปเสียแล้ว แล้วปีนี้ก็ไม่มีเขาอยู่ด้วยแล้วอีกต่างหาก ไม่รู้จะมีใครมาจีบแฟนเขาไหม ช่วงนี้นับวันยิ่งน่ารักขึ้นเรื่อย ๆ น่ารักจนเขาอยากเก็บเอาไว้คนเดียว
“เราไปแล้วนะ”
“จูบก่อน” เดินเข้าไปหาแล้วเขย่งขึ้นไปจูบตามคำขอของคนตัวสูง จันทร์เจ้าโบกมือให้ ก่อนเดินออกจากห้อง ทานมื้อเช้าที่ทิวากาลทำให้เรียบร้อยแล้วออกจากบ้านได้
วันนี้เป็นวันเปิดเทอมวันแรก และจันทร์เจ้าต้องไปทำหน้าที่ของรุ่นพี่ในการเตรียมการรับน้อง ตื่นเต้นไม่น้อย ปีที่แล้วจันทร์เจ้ายังเป็นปีหนึ่งอยู่เลย แต่ตอนนี้กลายเป็นรุ่นพี่เสียแล้ว รู้สึกเวลาจะผ่านไปไวจริง ๆ ใช้เวลาไม่นานก็มาถึงมหาวิทยาลัย เพราะยังเช้าอยู่การจราจรจึงไม่ติดขัด เมื่อจอดรถแล้วจันทร์เจ้าก็เดินไปที่ตึกคณะ ทักทายคนที่เดินผ่านอย่างอารมณ์ดี คนรู้จักกันทั้งนั้น
“สวัสดีครับ” เอ่ยทักทายเพื่อนและรุ่นพี่ที่จุดลงทะเบียน
“ยังไม่ถึงเวลาลงทะเบียนนะน้อง”
“มาก่อนเวลาจะโดนทำโทษไหมครับ?”
“โดนครับ ไปซื้อของกินมาให้พี่เดี๋ยวนี้” จันทร์เจ้าหัวเราะร่าทันที ค้นกระเป๋าส่งขนมปังให้กับเพื่อนร่วมรุ่น ที่ถูกแซวแบบนั้นเพราะในคราแรกจันทร์เจ้าถูกทาบทามให้เป็นพี่เนียน จันทร์เจ้าเองก็คิดว่าน่าสนุกดีจึงตอบตกลง แต่แล้วก็ไม่ได้เป็นเพราะถูกคัดค้านโดยตะวันและฟินน์ ทั้งคู่บอกว่าจันทร์เจ้าเป็นไม่ได้แม้จะเหมาะก็ตาม เพราะมีคนรู้จักจันทร์เจ้าเยอะจากในอินเทอร์เน็ต และยังมีบางคนที่บอกว่าเข้าเรียนคณะนี้เพราะจันทร์เจ้าอีกด้วย เหตุผลนั้นจึงทำให้ทุกอย่างยกเลิกไปเพราะทุกคนเห็นด้วย แอบเสียดายนิดหน่อย แต่ก็ดีแล้ว เป็นไปก็ไม่มีประโยชน์อะไร
จันทร์เจ้าแวะเวียนคุยเล่นกับคนนั้นทีคนนี้ทีไปทั่วเพราะเพื่อนตัวเองยังไม่มา ก่อนจะได้ทำงานจริงจังเสียงโทรศัพท์ในกระเป๋าก็ดังขึ้นมาเสียก่อน เมื่อเห็นชื่อจนที่โทรเข้าจึงเลี่ยงออกไปรับ
“เบสท์อยู่หนายยยยย~~?”
(“ไปสายนิดหน่อยนะมึง มีอุบัติเหตุแถวนี้ว่ะ รถติดฉิบหาย”)
“เอ๊า โอเคก็ได้” วางสายจากเบสท์ สายตาก็มองไปเห็นเพื่อนสนิทอีกคนเดินเข้ามา รีบวิ่งเข้าไปหาแล้วกอดหมับ ตั้งแต่ปิดเทอมก็ไม่เจอกันเลย คิดถึงจะแย่ แต่กอดได้ไม่นานก็ถูกแฟนของเพื่อนดึงออกเสียแล้ว
“โหย! ตะวันอ่ะ เรายังกอดฟินน์ไม่เยอะเลย”
“ไม่ได้ ไม่ให้กอด”
“ไรอ่ะ!!! ฟินน์ดูดิ ทำไมเรากอดฟินน์ไม่ได้อ่าาา” จันทร์เจ้างอแง ฟินน์เบ้ปากก่อนจะหัวเราะแล้วรวบตัวนิ่ม ๆ ของเพื่อนไปกอด
“โอ๋ ๆ มา ๆ กอดก็กอด หอมแก้มด้วยเอ๊า!” ว่าจบก็กดจมูกลงบนแก้มนิ่มแล้วหอมฟอดใหญ่
“เย้!!!!” ลูกหมูร้องดีใจ หันไปยักคิ้วยียวนใส่ตะวันที่ยืนหน้าบึ้งอยู่
“ทำไมฟินน์ทำแบบนี้วะ”
“ทำไมจะทำไม่ได้ ไม่เจอแป๊บเดียวอ้วนขึ้นป่ะหมู” คราวนี้เป็นจันทร์เจ้าที่หน้างอ ตะวันหัวเราะเยาะ ดึงแก้มเพื่อนตัวกลมด้วยความหมั่นไส้ปนเอ็นดู
“เราโป้งแล้ว!”
“ไป๊!!!”
“ฮึ่ย!!!” หันหลังเดินหนีให้รู้ว่างอนจริง ๆ ใครเขาทักทายกันด้วยการทักว่าอ้วนกันเล่า!! สะเทือนใจชะมัดเลย จันทร์เจ้าไม่ได้อ้วนสักหน่อย แค่มีน้ำมีนวลเท่านั้นเอง ฟินน์กับตะวันไม่เข้าใจเลย!
เจ้าพวกตะเกียบ! พวกขาดสารอาหาร! พวกไม่รู้ซึ้งถึงความอร่อยของเนื้อย่าง!
“น้องใกล้มาแล้วนะโว้ย! เลิกเล่นกันได้แล้ว!” เสียงของใครสักคนดังขึ้นมา คนที่เล่นกันอยู่ก็พากันหยุดเอาไว้ เหล่ารุ่นพี่ที่ต้องทำหน้าที่ฝึกระเบียบให้น้องก็รีบดึงหน้าจนตึง จันทร์เจ้าเผลอหัวเราะ จึงโดนด่าทางสายตา ก่อนผงกหัวขอโทษและไปประจำหน้าที่ตัวเอง จันทร์เจ้าไม่สามารถไปดุน้องหรือเป็นพี่เนียนได้ และไม่สามารถเป็นกรรมกรใช้แรงงานได้เช่นกัน จึงถูกเตะโด่งมาเป็นฝ่ายเยียวยาให้กำลังใจน้อง ๆ แทน
“น้องคนนั้นหล่อ” มองตามมือที่เพื่อนชี้ไปแล้วพยักหน้าหงึกหงักเห็นด้วย หล่อก็จริง แต่จันทร์เจ้ารู้สึกเฉย ๆ มากเลย ก็เจอคนหล่อ ใช้ชีวิตกับคนหล่อมาทั้งชีวิตแล้วนี่นะ เฮ้อ เบื่อจัง...
“เราจะฟ้องพี่มิค”
“จิ๊!” เบสท์จิปากหงุดหงิด นึกอยากฝนเล็บให้คมแล้วข่วนหน้าจันทร์เจ้าสักที “เดี๋ยวกูฟ้องพี่กาลด้วย”
“ฟ้องอะไร เราทำอะไรผิด”
“กูจะบอกว่ามึงอ่อยรุ่นน้อง”
“อ่อยก็แย่แล้ว เบสท์อย่ามั่ววววววว” เบสท์โคลงหัวไม่สนใจ ก็ลองดู ถ้าจันทร์เจ้าจะบอกมิค เขาเองก็บอกทิวากาลได้เหมือนกัน ถึงแม้จะเป็นการใส่ร้าย แต่ทิวากาลต้องหึงหวงจนขาดสติแล้วไม่สนใจแน่ว่าจริงหรือหลอก ทีนี้แหละ.... เตรียมเจ็บตัวได้เลยมึง!!!
“หึหึ”
“ทำไมเบสท์ทำหน้าชั่วร้ายแบบนั้น แย่ ๆ” ตีกันพอหอมปากหอมคอก็แยกย้ายไปทำหน้าที่ เมื่อถึงช่วงที่ให้น้อง ๆ ได้พัก จันทร์เจ้าและคนอื่น ๆ ก็ช่วยเอาของว่างไปแจกให้น้องทาน คณะของเราไม่ได้เข้มงวดเหมือนบางคณะอื่น ๆ กิจกรรมรับน้องครั้งนี้จึงคล้ายเป็นค่ายเพื่อให้รุ่นพี่รุ่นน้องได้รู้จักกัน การแสดงความประทับใจให้น้องเป็นสิ่งที่ดีกว่าทำให้น้องต่อต้านและรู้สึกคิดผิดที่เลือกมาเรียนคณะนี้ แต่เราก็ไม่ได้หย่อนจนยาน มีโหดบ้างเพื่อที่จะคุมน้องให้อยู่
หลังจากส่งแฟนเด็กไปเรียนแล้วทิวากาลก็หลับตาเดินกลับไปที่ห้องนอน ทิ้งตัวลงไปบนเตียงแล้วหลับไปในไม่ช้าแม้จะไม่มีร่างนุ่มนิ่มของเด็กแก้มกลมให้กอด เพราะความเมื่อยล้าสะสมจึงหลับไปได้ง่าย ๆ เขานอนดึกติดต่อกันหลายวัน เพราะเข้าทำงานจริงจังได้ไม่นานจึงต้องใช้เวลาปรับตัวพอสมควร แม้จะฝึกงานที่บริษัทมาโดยตลอด ทว่าพอได้รับตำแหน่งแล้วมันกลับไม่ง่ายเหมือนตอนฝึกงานเลยสักนิด
เขาตื่นขึ้นมาอีกครั้งเมื่อเสียงนาฬิกาปลุกดังเตือน ร่างสูงผุดตัวลุกขึ้นไปอาบน้ำแล้วแต่งตัวเพื่อไปทำงาน มุมปากขยับขึ้นเมื่อเห็นว่าเด็กแก้มกลมเตรียมชุดเอาไว้ให้เขาด้วย นับวันนานไปแฟนเด็กของเขายิ่งน่ารักขึ้นทุกวัน เขาแทบอดใจไม่ให้ฟัดอีกฝ่ายไม่ไหว ทิวากาลอุ่นโจ๊กทานเป็นอาหารเช้า เช็กความเรียบร้อยในห้องก่อนออกไปทำงาน
การใช้ชีวิตในการทำงานนั้นค่อนข้างเครียด... ค่อนไปทางเครียดสัด ๆ นอกจากต้องทำหน้าที่ในการทำงานให้ดีแล้ว ยังต้องทำตัวให้น่าเชื่อถือเป็นที่ยอมรับของคนอื่น ๆ ด้วย จะให้ใครมาสบประมาทไม่ได้ เขาต้องพิสูจน์ตัวเองว่ามีความสามารถพอที่จะบริหารบริษัท ไม่ใช่เข้ามาที่นี่ได้เพราะเป็นลูกชายเจ้าของบริษัท ภาวะความกดดันเยอะกว่าตอนเรียนหลายเท่า
“กาแฟค่ะ”
“ขอบคุณครับ” เอ่ยบอกกับเลขาวัยสามสิบต้น ๆ แต่ยังสวยและเปรี้ยวจี๊ด “วันนี้ผมต้องออกไปไหนหรือเปล่าครับ?”
“วันนี้คุณทิวากาลต้องออกไปพบลูกค้าตอนบ่ายสามค่ะ”
“ครับ”
“ดิฉันขอตัวนะคะ” เลขาสาวยิ้มกว้าง แต่ก็ต้องยิ้มเก้อเมื่อคุณทิวากาลไม่ได้สนใจแม้แต่จะมอง
ทิวากาลนวดขมับขณะอ่านเอกสารรายละเอียดต่าง ๆ เกี่ยวกับงาน ตั้งแต่เช้ามาเขายังไม่ได้พัก จะเกิดความล้าก็ไม่แปลกนัก ตัดสินใจวางเอกสารเอาไว้ก่อน แล้วเดินไปยังกำแพงกระจกด้านหลัง คิ้วเข้มขมวดเมื่อการเลือกที่จะมองวิวไม่ช่วยอะไร การได้เห็นแต่ตึกรามบ้านช่องมันทำให้ตึงเครียดยิ่งกว่าเดิมเสียอีก นึกถึงเสียงเจื้อยแจ้วใส ๆ ของแฟนเด็กขึ้นมา ถ้ามีจันทร์เจ้าอยู่ด้วยเขาคงรู้สึกดีมากกว่านี้แน่ แค่คิดถึงก็ทำให้เขายิ้มได้แล้ว ช่างมีอิทธิพลจริง ๆ
ไม่รู้ว่าป่านนี้รุ่นพี่จันทิมันตุ์จะเป็นอย่างไรบ้าง จะกังวลจนหมดสนุก หรือจะจะสนุกจนลืมเขา อาจจะเป็นอย่างหลัง เพราะปกติแล้วต้องมีข้อความมางอแง แต่วันนี้กลับไม่มีเลย ต้องดุหน่อยแล้ว ปล่อยให้เขาคิดถึงอยู่คนเดียวได้อย่างไรกัน
แกรก
หลุดออกจากห้วงความคิดเมื่อได้ยินเสียงประตูดังมา เขาหันไปมองแล้วขมวดคิ้วมองคนมาใหม่
“ไม่รู้จักเคาะประตูหรือไง?”
“ขอโทษครับคุณทิวากาล” ทินกรว่าแต่ไม่ได้สำนึกผิดมากนัก
“มาทำไมวะ”
“ขี้เกียจ เลยมากวนมานี่แหละ”
ไอ้เวร...
“ออกไป”
“ไม่!” ทิวากาลไม่สนใจพี่ชายที่ยิ้มโง่ ๆ มาให้ เขากลับไปทำงานตามเดิม ปล่อยให้ทินกรนั่งหายใจทิ้งในห้องเขาไปคนเดียว
ทินกรยังคงนั่งหายใจทิ้งในห้องทำงานของน้องชายจนกระทั่งถึงเวลาพักเที่ยง
“เที่ยงแล้วมึง เลิกทำงานได้ละ”
“เมื่อไหร่จะเลิกก่อกวนกูวะ!?” ทิวากาลว่าอย่างหัวเสีย แต่ทินกรไม่ได้สำนึกใด ๆ เขายิ้มใส่หน้าน้องชาย ยิ่งเห็นว่าทิวากาลดิ้นตามก็ยิ่งสนุกไปกันใหญ่
“ไปกินข้าวกับกู แล้วกูจะปล่อยให้มึงเป็นอิสระ”
“เหี้ยเหอะ!”
ทินกรผิวปากหวืออารมณ์ดีแล้วเดินออกจากห้อง ส่วนทิวากาลนั้นปรับอารมณ์สักพักแล้วจึงตามออกไปด้วยใบหน้าเรียบนิ่ง จนกระทั่งมาถึงร้านอาหาร ร่างสูงขอออกไปโทรศัพท์ข้างนอกและให้ทินกรเข้าไปในร้านและสั่งอาหารก่อน
(“ฮายยยยยยย~~”) เสียงสดใสส่งมาทันทีที่ทำให้ยิ้มออกมาได้ไม่ยาก
“ทานข้าวหรือยัง?”
(“กำลังครับ บะหมี่ต้มยำร้านคุณป้าคนนั้น แล้วพี่ทานข้าวหรือยังครับ?”)
“ยัง...”
(“ทำไมอ่ะ!!! ไปหาอะไรกินเดี๋ยวนี้เลยนะ ไม่งั้นเราจะโป้ง!”)
“หึหึ อยู่ร้านอาหารแล้วเนี่ย”
(“แกล้งเรานี่นา ชิชิ”) ทิวากาลอมยิ้ม (“ทำงานเป็นยังไงบ้างครับ เหนื่อยไหม?”)
“เหนื่อย มาหาหน่อย”
(“ง่า.... เราไปไม่ได้อ่า อย่างอแงน้า ถ้ากลับบ้านแล้วเดี๋ยวเราโอ๋นะ”)
“จริงป่ะ!?” ทิวากาลตาวาวขึ้นมา ในสมองเริ่มคิดไปไกลว่าแฟนเด็กจะโอ๋ยังไง
(“จริง!!! ตั้งใจทำงานแล้วไปหาอะไรทานด้วยนะ!”)
“โอเค เออเตี้ย วันนี้พี่ต้องออกไปพบลูกค้านะ ไม่รู้ว่าจะได้กลับกี่โมง”
(“อ้าว.....”)
“ไม่งอแงนะ”
(“รู้หรอก เราไปกินข้าวต่อแล้วนะ เบสท์อย่าเอาลูกชิ้นเราไป!!”)
“ก็ได้ คิดถึงนะ”
(“ฮือออ คนบ้า!”) แล้วจากนั้นสัญญาณก็ถูกตัดไป ทิวากาลกลับเข้าไปในร้านอาหาร พบว่ามีอาหารวางเรียงอยู่บนโต๊ะแล้ว เขาไม่สนใจความอยากรู้อยากเห็นของพี่ชาย ช่วงนี้เจอมันบ่อยจนเขาเบื่อขี้หน้า
“คุยกับผัวแล้วระริกระรี้เชียว!”
“เรื่องของเรา!” จันทร์เจ้าแยกเขี้ยวใส่เบสท์ ตัวเองก็เพิ่งไปคุยกับแฟนมายังจะมาแขวะคนอื่นอีก ใช้ได้ที่ไหนกัน โกรธ!!!
“เดี๋ยวนี้มันฤทธิ์เยอะ”
“จันทร์เจ้าฤทธิ์เยอะอยู่แล้วนะ”
“เป็นแฟนกันแล้วเข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ยเลยนะ!” แหวใส่ฟินน์กับตะวัน สองคนนี้ตกลงคบกันเป็นแฟนแล้วหลังจากตะวันตามจีบอยู่ร่วมสามเดือน กว่าจะตกลงกันได้ก็โดนเบสท์ด่าว่าเล่นตัวไปหลายรอบ แต่เพื่อนฟินน์ก็ไม่ได้แคร์ สุดท้ายแล้วสาวเจ้าก็มีแฟนหล่อสมใจ...
“ปีหนึ่งมีใครงานดีบ้างวะ?” เบสท์เอ่ยขึ้น แล้วจากนั้นฟินน์ก็ร่วมด้วยช่วยกันวิเคราะห์โดยมีตะวันและตัวจันทร์เจ้าพร้อมใจกันพ่นลมหายใจอย่างเอือมระอา
“มีผัวแล้วอย่าแรดครับ”
“โว้ยยยยยยยย ลำไย!!!”
การทานมื้อเที่ยงผ่านไปอย่างทุลักทุเลเพราะความหวานหยดของคู่รักสวนลำไย รำคาญจนอยากเอาบะหมี่ต้มยำละเลงหน้า แต่ไม่เอาดีกว่า เสียดาย...
“จันทร์เจ้าของน้ำหน่อย!”
“เอาเท่าไหร่อ่ะ?”
“สามสี่ขวดค่ะ!” วิ่งไปหยิบน้ำมาตามที่บอกก่อนส่งไปให้เพื่อนร่วมรุ่น
หน้าที่ของจันทร์เจ้าไม่ได้หนักมากเมื่อเทียบกับคนอื่น ๆ ไม่ได้เครียดเหมือนพี่ระเบียบ แม้จะเหนื่อยเล็กน้อยแต่จันทร์เจ้าก็ไม่บ่น เพราะยังมีหลายคนที่ทำงานหนักมากกว่าตนเอง ในเมื่อได้รับมอบหมายงานมาแล้วก็ต้องทำให้เต็มที่
แต่ว่า... อย่าเรียกแต่จันทร์เจ้าได้ไหม คนอื่นก็มีนะ วิ่งไปตรงนู้นที ตรงนี้ทีจนจะผอมแล้วเนี่ย...
เมื่อเสร็จกิจกรรมสำหรับวันนี้แล้วจันทร์เจ้าก็รีบกลับที่พักทันที ไม่อยู่ให้น้องคนไหนได้ทำความรู้จัก เปลี่ยนชุดให้ใส่สบายแล้วกระโดดขึ้นเตียงเพื่อนอนพักผ่อน ระหว่างที่ยังนอนไม่หลับก็กดโทรศัพท์เล่น เผลอมือลั่นไปตอบข้อความของแฟนตัวโตที่ส่งมาตั้งแต่บ่าย เพียงไม่นานก็ได้รับการตอบกลับมา จันทร์เจ้าย่นจมูก ทำงานอยู่แล้วเล่นโทรศัพท์แบบนี้ไม่ดีเลยนะคุณทิวากาล...
“อือ...”
“หึหึ” คิ้วบางขมวดเข้า ขยับตัวหนีสิ่งก่อกวน สุดท้ายก็ทนไม่ไหวจึงต้องลืมตาขึ้นมา เมื่อเห็นว่าเป็นใคร นัยนต์ตากลมที่ขุ่นมัวก็แปรเปลี่ยนเป็นมองอ้อนทันที ลำแขนยกขึ้นเป็นเชิงให้อีกคนเข้ามากอด ทิวากาลทำตามแต่โดยดี แถมฟรีด้วยการหอมแก้มนุ่มอีกฟอดใหญ่แล้วเม้มเบา ๆ
แฟนเด็กของเขาแก้มโตขึ้นทุกวันจริง ๆ
“พี่มาเมื่อไหร่...?”
“เพิ่งมาถึงครับ ทำไมนอนตอนเย็นแบบนี้ล่ะ?”
“ฮื่อ เราปวดตัวมาก ๆ เลย”
“นวดให้ป่ะ?” เกือบจะตอบตกลงแล้วถ้าหากไม่เห็นสายตาวาววับของคนตัวโต จันทร์เจ้ารีบสั่นหัวปฏิเสธจนทิวากาลหัวเราะเอ็นดู เขาปล้ำหอมแก้มนิ่มและกดจูบที่ริมฝีปากเล็กอยู่นาน ยังไม่ทันได้เลยเถิดไปไกลทุกสิ่งทุกอย่างที่ตั้งปณิธานเอาไว้เป็นอันต้องหยุดลงเมื่อเสียงท้องร้องโครกครากจากจันทร์เจ้าดังมา...
“เราหิว”
“รู้แล้ว”
“ไปกินข้าวกัน”
“อือ ไปล้างหน้าไป” พยักหน้าหงึกหงัก ถ้ามีเรื่องกินข้าวมาเกี่ยวจันทร์เจ้าไม่เคยอิดออด ออกจากห้องน้ำมาพร้อมกับผมเปียกชื้นในส่วนด้านหน้าเล็กน้อย ผมหน้าม้าแยงตาถูกรวบขึ้นไปมัดจุกไว้บนหัว เผยหน้าผากขาวเนียนให้เห็น ทิวากาลแนบริมฝีปากลงบนนั้นไปหนึ่งที ก่อนจะกอดตัวนุ่มนิ่มของแฟนเด็กเอาไว้
จากทีแรกจะพาออกไปหาอะไรทานข้างนอก แต่พอเห็นแบบนี้แล้วชักเกิดอยากเปลี่ยนใจขึ้นมา
“กินอะไรดีครับ?”
“อยากกินอะไร?”
“อะไรก็ได้เยย แต่ของที่ห้องไม่มีแล้วอ่า... ต้องออกไปข้างนอก ขี้เกียจจัง แต่ก็หิวมากจังเลย”
ยังไงก็ต้องออกไปข้างนอกสินะ
ในเมื่อจำเป็นก็ช่วยไม่ได้ จะบอกให้จันทร์เจ้าแกะผมออกก็งี่เง่าไปเช่นกัน แม้เขาจะหวงความน่ารักนี้ก็ตาม
“วันนี้เป็นไงบ้าง?”
“ดีมากเลย มีคนเข้ามาค่อนข้างเยอะเลยอ่ะ ก็เลยต้องทำงานเยอะหน่อย เหนื่อยแต่สนุกดีครับ”
“ไม่มีใครมาจีบใช่ไหม?” เมื่อถามประโยคนี้ทิวากาลก็เสียงเข้มขึ้นมาทันที ลูกหมูเงยหน้าจากจานอาหาร มองแฟนตัวโตที่กำลังทำหน้าดุ สั่นหัวเป็นคำตอบพร้อมบอกว่าไม่มี ...วันนี้ไม่มีแต่พรุ่งนี้ไม่รู้.... ได้แต่เก็บประโยคนี้เอาไว้ในใจ ขืนพูดออกไปล่ะก็ จันทร์เจ้าต้องตายแน่นอน
ตายคาอกคนนิสัยไม่ดี...
“ดีมาก”
“แล้วพี่ล่ะ มีใครมาจีบไหม?”
“ไม่ครับ”
ลูกหมูหรี่ตาไม่เชื่อ ทิวกาลขยับยิ้มมันเขี้ยว ส่งมือไปดึงแก้มยุ้ยเบา ๆ ดูทำหน้าเข้า คิดว่าน่ากลัวหรือไงกัน ท่าทางเหมือนแมวขู่แบบนั้น อยากจับฟัดโว้ย!!! จ่ายตังค์แล้วกลับคอนโดเลยได้ไหมวะ ไม่ต้องแดกมันละข้าวเนี่ย อยากกินหมู!
“ไม่มีจริง ๆ”
“ถ้ามีคนมาจีบบอกไปเลยนะว่ามีแฟนแล้ว” จันทร์เจ้าพูดเสียงเข้ม และทำหน้ายุ่งเหยิ่งเหมือนมีอะไรขัดหูขัดตาในขณะที่ปากเล็กเคี้ยวอาหารหยับ ๆ
“บอกตัวเองเถ้ออออออ”
“เราก็บอกตลอดแหละ”
“หึ กินดี ๆ เลอะหมดแล้วนั่นน่ะ”
“ทำไมพูดมากจัง” เมื่อพูดจบก็รีบยิ้มหวานเพราะทิวากาลชี้หน้าดุ “พรุ่งนี้พี่ไปส่งเราได้เปล่า ฟักทองงอแงอ่ะ บอกว่าร้อน เราไม่อยากให้ฟักทองตากแดดมาก ๆ เดี๋ยวจะไม่สบาย”
ให้ตาย รถมันจะบอกว่าร้อนได้ยังไงกันเล่า แล้วไอ้ฟักทองมันจะไม่สบายตรงไหนกัน คนบ้าอะไรคุยกับรถรู้เรื่อง เขาชักจะระแวงขึ้นมาแล้วได้
“ได้”
“Good boy~”
-
เมื่อวันรุ่งขึ้นมาถึง จันทร์เจ้าลุกขึ้นอาบน้ำแต่งตัวด้วยชุดนักศึกษาถูกระเบียบเหมือนเคย ปลุกคนตัวโตเข้าไปอาบน้ำก่อนออกมาเตรียมอาหารเช้าที่ด้านนอก เมื่อวานหลังกลับจากทานข้าวเราทั้งสองแวะซื้อของสดเข้ามาด้วย จะได้เอาไว้ทำกับข้าวทานกันเองเมื่อขี้เกียจออกไปข้างนอก ไม่นานหนักข้าวต้มหมูสับก็เสร็จเรียบร้อย พร้อมกับแรงกอดรัดจากด้านหลัง และริมฝีปากเย็นที่แนบลงบนหลังคอ
“ตั้งใจทำงานนะ” บอกกับทิวากาลเมื่อขับรถมาถึงหน้าตึกคณะแล้ว ทิวากาลพยักหน้ารับเบา ๆ มองหน้าแฟนเด็กแล้วไม่อยากให้ไป
“มาจูบก่อน” บุ้ยปากใส่คล้ายไม่พอใจ แต่ยื่นหน้าเข้าไปแตะริมฝีปากกับเรียวปากได้รูป ทิวากาลไม่ยอมให้จันทร์เจ้าได้ผละออกไปง่าย ๆ มือหนากดที่ท้ายทอยของแฟนเด็กเอาไว้ ก่อนละเลียดชิมความหวานจากริมฝีปากนุ่ม
“อย่าให้ใครมาจีบล่ะ” เขาว่าพลางกดปลายนิ้วไล้บนกลีบปากที่บวมเจ่อขึ้นเล็กน้อย นัยน์ตากลมปรือปรอยช้อนมอง ท่าทางยั่วยวนแบบไม่ตั้งใจนั้นทำเอาทิวากาลต้องกดจูบไปอีกครั้ง
“อือ... เราจะสายแล้ว”
“ยั่วก่อนทำไมล่ะ”
“ไม่ได้ยั่วสักหน่อย คนบ้า! ไปทำงานเลยนะ!”
“หึหึ”
“เย็นนี้มารับเราด้วยนะครับ แล้วก็อย่าไปอ่อยใครที่ไหนล่ะ!”
“มีแฟนแล้วจะไปอ่อยใครที่ไหนล่ะ ก็อ่อยแฟนดิ”
“ให้มันจริง เราไปแล้วนะ อย่าลืมทานข้าวเที่ยงด้วยนะครับ เดี๋ยวเราจะโทรไปถามพี่กรด้วย” ทิวากาลหน้าบึ้งเมื่อชื่อพี่ชายหลุดออกมาจากปากแฟนเด็ก ลูกหมูแย้มยิ้มประจบให้อีกคนอารมณ์ดี แนบริมฝีปากบนแก้มสากไปหนึ่งทีแล้วผละออกมา ก่อนจะถือกระเป๋าแล้วเปิดประตูรถลงไป โบกมือให้กับคนอายุมากกว่าก่อนจะวิ่งเข้าตึกเรียน
ส่วนทิวากาลเมื่อแฟนเด็กเข้าไปในตึกแล้วเขาถึงได้ขับรถออกมา ใบหน้าหล่อเรียบนิ่งขณะมองท้องถนน ในหัวครุ่นคิดว่าจะมีใครมาจีบแฟนเด็กของเขาหรือไม่ ก็จริงอยู่ที่มีหลายคนรู้ถึงความสัมพันธ์ของเขากับจันทร์เจ้า แต่ในเมื่อตัวเขาไม่ได้อยู่ที่นั่นแหละ ใครจะคอยกันแมลงที่เข้ามากันล่ะ ถึงแม้จะรู้ว่าจันทร์เจ้าไม่มีทางเล่นด้วยกับคนพวกนั้น แต่ลึก ๆ แล้วก็ยังอดหวงไม่ได้อยู่ดี...
“เอกสารด่วนค่ะคุณทิวากาล” ตาคมหลุบมองเอกสารที่เลขาสาวส่งมาวางบนโต๊ะ
เมื่อเป็นเรื่องด่วนเขาจึงจำต้องผละจากงานที่กำลังทำอยู่ไปอ่านมันก่อน เขากวาดสายตาไล่อ่านรายละเอียดบนแผ่นกระดาษสีขาวทุกบรรทัดอย่างใจเย็นไม่ละเลยสักตัวอักษร เรื่องพวกนี้เป็นเรื่องละเอียดอ่อน ต้องตรวจสอบทุกอย่างอย่างรอบคอบ จะพลาดไม่ได้แม้แต่นิดเดียว ไม่อย่างนั้นความผิดพลาดจะย้อนกลับมาทำลายเขาและบริษัทเอาได้
“ออกไปก่อน เสร็จแล้วผมจะเรียก”
“เอ่อ... ดะ ได้ค่ะ” เลขาสาวตอบรับด้วยความไม่เต็มใจนัก แต่หลังจากที่ได้เห็นนัยน์ตาคมที่เรียบนิ่งดุดันแล้วเธอก็ต้องออกไปตามคำสั่งของเจ้านาย แม้จะอยากอยู่มองหน้าหล่อ ๆ ของคุณทิวากาลให้มากกว่านี้ เจ้านายของเธอแต่งตัวหล่อทุกวัน มันยากที่จะอดใจไม่มองไม่ไหว เคยคิดเพ้อฝันอยากจะได้คุณทิวากาลมาอยู่ข้างกายทั้งที่รู้ว่าเป็นไปไม่ได้ เธอแต่งตัวยั่วยวนแทบทุกวันยังไม่แม้แต่จะปรายตามอง
“คุณทิวากาลจะรับกาแฟไหมคะ?” เลขาสาวเอ่ยถามเมื่อถูกเรียกให้เขามารับเอกสาร
“ไม่ล่ะ ขอบใจ”
“เอ่อ... แล้วของว่างล่ะคะ เมื่อเช้าดิฉันซื้อขนมแวะเข้ามาด้วย ไม่ทราบว่า...” น้ำเสียงใสหายเข้าไปในลำคอและกลืนน้ำลายอึก เหตุเพราะคุณทิวากาลของหล่อนทิ้งปากกาลงบนโต๊ะเสียงดัง เอนหลังพิงกับพนักเก้าอี้และกอดอกพร้อมกับมองเจ้าหล่อนด้วยสายตาเย็นชาน่ากลัว แม้จะรู้ว่าไม่สมควรแต่หัวใจเจ้ากรรมดันเต้นตึกตัก รู้สึกร้อนผ่าวที่ใบหน้าอย่างช่วยไม่ได้
“ไม่รับ..สินะคะ งะ งั้นดิฉันขอตัวนะคะ”
“เชิญ” น้ำเสียงไร้อารมณ์ทำเอาเลขาสาวใจกระตุกวูบ รีบออกจากห้องทำงานของคุณทิวากาลแทบไม่ทัน
ร่างสูงรู้สึกอารมณ์เสียขึ้นมาดื้อ ๆ เขาขยับคลายเนกไทด้วยความหงุดหงิด สงบอารมณ์ตัวให้อยู่สักพักจึงเริ่มทำงานต่อ เขาเคยคุยเรื่องนี้และรายงานพฤติกรรมของเลขาสาวกับที่บ้านแล้ว อยากเปลี่ยนเลขาใจจะขาด แต่เพราะการทำงานที่เป็นระเบียบเรียบร้อย การจัดการตารางได้ดี และยังคอยประสานงานให้เขาได้ไม่ขาดตกบกพร่องทำให้ทิวากาลทำอย่างนั้นไม่ได้ ทั้งพ่อและพี่ชายไม่มีใครอนุมัติเพราะเหตุผลไม่มากพอ เธอไม่ได้ทำอะไรผิด จึงไม่มีสิทธิ์โดนปลดจากตำแหน่งหรือถูกไล่ออก แม้จะให้ท่าและทำให้ทิวากาลรำคาญก็ตาม...
คิดถึงเด็กแก้มกลมชะมัด
“พี่จันทร์เจ้าครับ!”
“ครับ?”
“ผมมารายงานตัวครับ” จันทร์เจ้าขมวดคิ้วมองรุ่นน้องตัวสูงที่มีท่าทางไม่ค่อยมั่นใจ “ผมเป็นน้องรหัสของพี่ครับ”
“อ๋อ... ยังไม่ถึงวันเฉลยเลยนี่นา รู้ได้ยังไงเหรอ?” การเปิดเทอมผ่านมาได้สักพักแล้ว และการทำกิจกรรมรับน้องก็เช่นกัน อีกไม่กี่วันก็จะเฉลยสายรหัส ไม่คิดว่าจะมีคนมารายงานตัวกับเขาไวแบบนี้
“ผมเห็นพี่เอาขนมมาวางบนโต๊ะของผมน่ะครับ ก็เลยรู้” เด็กปีหนึ่งเกาท้ายทอยแก้เขิน
“อย่างนี้นี่เอง พลาดเองซะงั้น”
“เอ่อ... ผม ผมขอเบอร์พี่ได้ไหมครับ?”
“หืม?”
“เผื่อจะปรึกษาเรื่องเรียนน่ะครับ”
“ได้สิ เอาโทรศัพท์มาเดี๋ยวพี่บันทึกให้” จันทร์เจ้ารับโทรศัพท์จากน้องรหัสมากดหมายเลขสิบหลักลงไปแล้วบันทึกพร้อมกับพิมพ์ชื่อก่อนจะโทรเข้าเบอร์ของตัวเอง เมื่อเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นก็กดวางสายแล้วส่งคืนเข้าของ “ดีเหมือนกัน ไหน ๆ ก็รู้แล้ว จะได้เลี้ยงสายไปเลย”
“ครับ”
“มีอะไรก็ถามได้นะครับ ถ้าช่วยได้พี่ยินด้วยช่วย”
“ครับ.....”
“ขอตัวนะครับ” บอกทิ้งท้ายพร้อมกับรอยยิ้มกว้างสดใสแล้วเดินกลับไปหาเพื่อนของตัวเองโดยที่ไม่ได้หันกลับไปด้วยว่าน้องรหัสของตนนั้นยืนนิ่งตัวแข็งทื่อเมื่อเจอรอยยิ้มสังหาร
เด็กหนุ่มตัวสูงยิ้มกว้าง มองตามหลังของพี่รหัสไปเมื่อได้สติ รุ่นพี่จันทร์เจ้าน่ารักอย่างที่ใคร ๆ พูดไว้จริง ๆ ทั้งนิสัยและหน้าตา ทีแรกก็ไม่ชอบใจที่ถูกครอบครัวบังคับให้เข้าเรียนคณะบริหาร แต่ตอนนี้กลับนึกขอบคุณ เขาชอบมองรุ่นพี่จันทร์เจ้าตั้งแต่เดินเข้ามาลงทะเบียนแล้ว ได้ยินพวกเพื่อน ๆ ในรุ่นคุยกันถึงรุ่นพี่คนนี้อยู่บ่อย ๆ แต่ละคนภาวนา อธิษฐานเพื่อให้ได้รุ่นพี่จันทร์เจ้าเป็นพี่รหัส หรือแม้แต่ได้พี่รหัสเป็นเพื่อนของรุ่นพี่จันทร์เจ้าก็ยังดี ทำอย่างไรก็ได้เพื่อได้ใกล้ชิดและสนิทสนม แต่ไม่น่าเชื่อว่าคนที่ได้รุ่นพี่จันทร์เจ้าเป็นพี่รหัสจะเป็นเขาคนนี้
ฟ้าเข้าข้างจริง ๆ
“แหม ๆ ๆ เสน่ห์แรงจังเลยนะคะรุ่นพี่จันทร์เจ้า”
“ฟินน์เพ้ออะไรอ่ะ?” หญิงสาวเบ้ปากใส่เพื่อนตัวอวบ
“น้องเมื่อกี้เข้ามาขอเบอร์มึงใช่ป่ะ?”
“ก็ใช่นะ... ทำไมเหรอ?”
“โหเหี้ย มีน้องมาขอเบอร์มึงกี่คนแล้ววะเนี่ย! มีอะไรดี” เบสท์ว่าขึ้นมาบ้าง
“อะไรอ่ะ เป็นบ้าอะไรกัน น้องคนเมื่อกี้เป็นน้องรหัสเรา เขามารายงานตัว”
“หูววววว แซบเว่อร์ หล่อดีนะมึง เด็กมันจีบมึงป่ะ?”
“ไม่นะ ปกติ เราหิวอ่ะ หาอะไรกินกันเถอะ”
ฟินน์กับเบสท์คุยกันผ่านสายตา พวกเขาเชื่อว่าน้องรหัสไอ้หมูต้องคิดไม่ซื่อกับพี่มันแน่นอน ขนาดอยู่ห่างหลายเมตรยังเห็นแววตาวิบวับของเด็กคนนั้นยามที่มองจันทร์เจ้า เย็นนี้พี่กาลมารับไอ้หมูด้วยสิ ถ้าน้องรหัสมันยังอยู่ล่ะก็ บันเทิงแน่นอน หึหึ
“คนนั้นใคร?” ตะวันกระซิบถามแฟนสาวและบุ้ยปากไปที่จันทร์เจ้ากับเด็กปีหนึ่งที่กำลังคุยเรื่องอะไรกันสักอย่าง ตอนนี้ทั้งหมดอยู่ที่โต๊ะม้าหินหน้าตึกคณะหลังจากทำกิจกรรมรับน้องเสร็จเรียบร้อยแล้ว
“น้องรหัสจันทร์เจ้า”
“มันมาทำไม?”
“ไม่รู้สิ จีบจันทร์เจ้ามั้ง” ฟินน์ว่าก่อนยักไหล่ เด็กคนนั้นวิ่งเข้ามาขอให้จันทร์เจ้าช่วยสอนการบ้านระหว่างที่พวกเขากำลังนั่งเล่นกันอยู่ เพราะอยู่เป็นเพื่อนจันทร์เจ้าระหว่างรอทิวากาลมารับ
“ฉิบหายแน่นอน”
“อือ คิดงั้นเหมือนกัน”
“พี่กาลจะมารับจันทร์เจ้าเมื่อไหร่ครับ?”
“สักพักแหละ ตะวันดูดิ อิหมูมันยังไม่รู้ตัวเลยว่าโดนจีบ”
“ไม่รู้หรือแกล้งไม่รู้ อย่าประมาณองค์ท่านเชียว” หญิงสาวพึมพำว่าจริงด้วยกับคำพูดของแฟน เธอหรี่ตามองระหว่างพี่น้องสายรหัส เพื่อนตัวกลมของเธอตั้งใจสอนอย่างขะมักเขม้น ทว่าน้องรหัสกลับเอาแต่จ้องมองรุ่นพี่จันทร์เจ้าไม่ละสายตา แถมบางครั้งยังหน้าแดงสลับกับแย้มยิ้ม
“พวกมึงไม่แดกหูกันเลยล่ะ!!” ตะวันกับฟินน์สะดุ้งและผละออกจากกันเมื่อเสียงของเบสท์แหวขึ้น
“ตะวันกับฟินน์หิวเหรอ?” จันทร์เจ้าถามซื่อ ๆ ได้ยินแดก ๆ อะไรสักอย่างแล้วเบสท์ก็จ้องฟินน์กับตะวันเขม็ง จึงคิดว่าทั้งสองต้องหิวแน่ ๆ “ถ้าหิวจะกลับก่อนก็ได้นะ เดี๋ยวเรารอพี่ทิวาคนเดียวก็ได้”
“ถ้าหน้ามึงไม่โง่กูจะคิดว่ามึงกวนตีน”
“เอ๋า...”
“พี่กาลของมึงจะมาเมื่อไหร่?”
“เราไม่รู้อ่ะ...”
“พี่จันทร์เจ้าครับ อธิบายตรงนี้อีกทีได้ไหมครับ?” เบสท์ ฟินน์ และตะวันขมวดคิ้วพร้อมกันอย่างไม่ได้นัดหมาย เด็กนี่มันจงใจขัดพวกเขาชัด ๆ ชักจะไม่ชอบใจแล้วสิ
“โว้ยยยย มาแล้ววววว!” หญิงสาวคนเดียวในกลุ่มจะโกนขึ้น มองรถยนต์สองคันที่เข้ามาจอดในระยะเวลาเดียวกัน ก่อนที่เจ้าของรถจะลงมา ซึ่งนั่นก็คือทิวากาลกับมิคนั่นเอง
จันทร์เจ้ามองตามแล้วยิ้มกว้าง ลุกขึ้นยืนพร้อมกับเดินเข้าไปหา ทำเอาเพื่อน ๆ เบ้ปากกันแทบไม่ทัน จะมีเพียงแต่เด็กปีหนึ่งที่ขมวดคิ้วมองอย่างสงสัย
“ทำไมมาช้าจังเลย?”
“โทษที รถติด กลับเลยไหม?”
“กลับ ๆ เราหิวมาก ๆ เลย ตะวันกับฟินน์ก็หิวด้วย”
คงถูกพาดพิงมองหน้ากันแล้วกลอกตาอยากพร้อมใจ ใครมันหิววะ เข้าใจผิดแล้วไม่คิดจะหาความจริงเลยหรือไง ไอ้หมูเอ๊ย!
“พี่จันทร์เจ้าครับ”
“ใคร?”
“น้องรหัสเราเอง มีอะไรเหรอครับ?” ตอบทิวากาลแล้วหันไปถามน้องรหัส
“พี่จะกลับแล้วเหรอครับ?”
“อืม”
“ไปกลับ ๆ เย็นแล้ว แยกย้าย! พรุ่งนี้ค่อยมาให้มันสอนใหม่ก็ได้น้อง” เบสท์บอกกับปีหนึ่งคนเดียวที่ยืนอยู่ตรงนี้ เก็บกระเป๋าแล้วเดินเข้าไปหามิค “กลับแล้วนะเว้ย”
“บั๊บบัย”
“เออ กลับบ้างดีกว่า ป่ะฟินน์”
“อือ ๆ ตะวันรอด้วยยยยย~”
“เร็ว ๆ ไอ้เตี้ย”
“ช้า ๆ สิไอ้เปรต!”
เฮ้อ... คู่นี้นี่มันยังไงกัน...
“กลับกันเตี้ย”
“คับ! พี่ไปก่อนนะ บาย”
“เอ่อ...” ทิวากาลโอบไหล่จันทร์เจ้าแล้วเดินไปที่รถโดยไม่สนใจน้องรหัสของแฟนเด็ก แค่มองหน้าก็รู้ว่ามันคิดยังไงกับเด็กแก้มกลมของเขา
“ไอ้เหี้ยนั่นมันจีบเราใช่ไหม?”
“หือ... เหี้ยไหนอ่ะ?”
“เหี้ยนั่นไง”
“น้องรหัสเรา?”
“อืม”
“ไม่ได้จีบหรอก น้องแค่มาให้เราสอนการบ้าน”
“หึ รอดูแล้วกัน”
“แล้ววันนี้คุณทิวากาลมีใครมาจีบไหมครับ?”
“มี เยอะแยะเลย สวย ๆ ทั้งนั้น”
“จิ๊!!” จิปากไม่พอใจ หันหน้าหนีไปทางอื่นแถมให้ด้วย ทิวากาลหัวเราะในลำคอ ทำเด็กแก้มกลมหน้าบึ้งได้ถือว่าเป็นเรื่องสนุก และการที่แฟนเด็กไม่พอใจเขาเรื่องมีผู้หญิงเขามาจีบนั้นแปลว่าเด็กนั่นหึงและหวงเขาอย่างแน่นอน
เอาใจเด็กขี้งอนด้วยการพาไปกินของอร่อยก่อนจะกลับคอนโด จันทร์เจ้ารีบพุ่งตัวเข้าไปยังห้องน้ำทันทีเพราะเหนียวตัวเหลือเกิน
“กวนอ่ะ” ทิวากาลอมยิ้มมองหน้ายุ่ง ๆ ของแฟนเด็กที่เพิ่งอาบน้ำเสร็จ เขายืนขวางทางอยู่หน้าประตูทำให้จันทร์เจ้าไม่สามารถไปใส่เสื้อผ้าได้ และบนตัวมีเพียงชุดคลุมอยู่เท่านั้น เห็นสายตาวาววับของทิวากาลแล้วรู้สึกใจไม่ค่อยดี...
“ขอดมกลิ่นครีมอาบน้ำหน่อยดิ”
“อะไร โรคจิต ไปไกล ๆ เลย เราจะไปแต่งตัว”
“ช่วย” จันทร์เจ้ารีบผละออกห่าง ตอนนี้ทิวากาลน่ากลัวมากจริง ๆ และจันทร์เจ้าไม่อยากเอาชีวิตไปเสี่ยง เหมือนโรคจิตหื่นกามที่ชอบมองนักศึกษาสาวใส่กระโปรงสั้นอย่างไรอย่างนั้น
“อย่ามาดึงเสื้อคลุมเรา!!!”
“จะใส่เสื้อผ้าไง หึหึ”
“พี่เหมือนโรคจิตเลย เรากลัว”
“หึหึ” ทิวากาลหัวเราะในลำคอ ไล่ต้อนลูกหมูตัวขาวจนกระทั่งไปชนกับเตียง หากหลบไปมากกว่านี้ก็ต้องล้มไปนอนบนเตียงแล้ว ซึ่งนั่นมันจะเข้าทางเข้ามาก
“ถ้าเข้ามาเราถีบแน่”
“เหรอ?” อาศัยความคล่องตัวของตนเองเข้าชาร์จแฟนเด็ก ตรึงแขนเล็กทั้งสองข้างกับเตียงนุ่มพลางขึ้นคร่อม เด็กแก้มกลมเบิกตาโพลง รับรู้ชะตากรรมถึงสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้น
“พี่กาล... หนูหิวข้าว”
“เพิ่งทานมา จะหิวอะไร?”
“อื้อ!” ขยับหนีเมื่อถูกจูบที่ต้นคอ เพียงสัมผัสบางเบาก็ทำเอาขนลุกเกรียว “พะ พี่กาล...”
“หืม?”
“หนูหนาว จะไปแต่งตัว”
“เดี๋ยวพี่ช่วยให้อุ่นเอง” ฮือ ที่พี่จะทำไม่ช่วยทำให้อุ่น มันช่วยทำให้ร้อน!
“.......” ลูกหมูกัดปากตัวเองขบคิด ทว่าเมื่อได้สบตากับนัยน์ตาคมหวานซึ้งแล้วก็ใจอ่อนยวบ ทิวากาลแย้มยิ้มใจดี แนบจูบที่หน้าผากเนียน ปรางแก้มใส และจบที่ริมฝีปากนุ่มอย่างแผ่วเบาด้วยความอ่อนโยน
“นะครับ”
“ระ รอบเดียวนะ”
“ครับผม”
จันทร์เจ้าแขม่วท้องเมื่อคนตัวโตดึงเชือกชุดคลุมให้หลุดออก หลับตาปี๋ไม่กล้ามอง ทิวากาลยิ้มเอ็นดู มองร่างขาวเนียนแล้วเลียริมฝีปากด้วยความต้องการ เพียงแค่มองความรู้สึกของเขามันก็วิ่งพล่านไปทั่ว ส่วนสำคัญดุนดันกางเองจนอึดอัด โน้มไปขบเม้มผิวเนียนนวลพลางปลดเสื้อผ้าของตัวเองออก เด็กแก้มกลมของเขาตัวสั่นน้อย ๆ ยามที่มือร้อนไล้ไปตามผิวกาย
ปฏิกิริยาแสนน่ารักทำเอาทิวากาลแทบทนไม่ไหว ร่างกายของเขาร้อนรุ่มไปทั้งตัว หัวใจเต้นแรงราวกับคนไร้ประสบการณ์ เด็กแก้มกลมของเขาส่งเสียงครางออกมาเป็นระยะ เขาต้องใช้ความอดทนอย่างมากเพื่อที่จะไม่ทำรุนแรงกับแฟนเด็ก แม้ร่างขาวเนียนนี้จะยั่วยวนมากสักแค่ไหนก็ตาม...
“อะ อื้อ... พะ พี่กาล...”
“หืม... อ่า...”
“พอ พอแล้วนะ หนู อึก เหนื่อย”
“หึ อีกรอบนะครับ”
“มะ ม่าย!!”
---------------------------------------
ในที่สุดก็มาแล้ววววว 5555555555555555
มาพร้อมกับคำผิดมหาศาล รีบมาอัพก่อน กลัวจะดึก เดี๋ยวมาแก้เด้อ
สวัสดีวาเลนไทน์ย้อนหลังค่ะ
ขอบคุณที่แวะเข้ามาอ่านงับ
♥
-
555+ โอ้ย คิดถึงลูกหมู
-
เฮ้ยยย!!! พี่กาลกินหมู ขอนุญาตพี่ฟ้ายังเนี่ย 555
-
:hao6: อิตะหมูโดนแล้ววววววว55555555555555
ขอตอนพิเศษเยอะๆๆเลยยย :katai4: :katai4:
รอตอนต่อไปค่ะ :กอด1:
-
:ling1: :ling1: :ling1: :ling1:
-
ง่าาาาาาา ค้างงงงงงงงงงง
-
โง่ยยย ลูกหมู!!!
ซื้อตั๋วใต้เตียงได้มั้ยย :hao7:
-
มาจุดประเด็นเรื่องน้องรหัสแบบนี้แล้วหายไปไม่ได้นะ เราไม่ยอมด้วย มาต่อให้จนจบด้วย ไม่งั้นเราจะฟ้องทิวาด้วย เอาสิ
-
น่ารัก ใส ซื่อ และขี้ยั่วไม่เปลี่ยนเลย
เจ้าเด็กแก้มกลม
-
คิดถึงทิวา กับลูกหมูมากกกเบยย
ดีใจที่ได้อ่านอีกกกก
มาคราวนี้เป็นรุ่นพี่จันทร์เจ้าแล้ว ก็ยังน่ารักเหมือนเดิม
-
พี่กาลกินหมู ฮ่าๆ
-
:o8: :o8: เขินๆๆไ
-
โอ๊ยย ฮืออ ลุกหมูลูกแม่
คิดถึงจังเลยยยยย
อิพี่กาลก็ร้ายยยยยยย อยากอ่านอีกจังค่ะ 5555
ขอบคุณคนเขียนมากนะคะ แฮปปี้วีเดย์ด้วยค่าา
-
“นะครับ”
“ระ รอบเดียวนะ”
“ครับผม”
.......
“หึ อีกรอบนะครับ”
“มะ ม่าย!!”
ม่ายเชื่อ ว่า พี่กาลจะเชื่อ :ling1: :ling1: :ling1:
ดีใจ ไรท์ มาต่อ :mew1: :mew1: :mew1:
ลูกหมู ฮอตมาก ดีแล้วที่ไม่เป็นพี่เนียน
น้องรหัส คิดเกินเลยแล้วกับลูกหมูแล้ว
ทิวากาล เวลาทำงานให้อารมณ์ เหมือนจริงใจ เลย
น่ารำคาญเลขาพี่กาล อ่อยมากกกก
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ลูกหมูยั่วพี่กาลตลอดๆ :impress2:
-
:hao6:
-
:pig4: :pig4:
-
:-[ o13
-
รุ่นพี่จันทร์เจ้าน่ารัก
-
ม่ายยยยยยยยยยย
ไอ้น้องรหัสต้องโดนสังหาร
-
มาต่ออีกได้ไหมรออ่านนะค่าาาาาา :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
พี่กาลอิ่มเลย ได้กินหมู ก่อนนอน 5555
-
อ้าววว ไอ้เราก็ลุ้นชะตากรรม น้องรหัส กลายเป็นเลือดไหลหมดตัวซ่ะงั้น :hao6:
-
เฮ้ยยย!!! พี่กาลกินหมู ขอนุญาตพี่ฟ้ายังเนี่ย 555
-
:pig4: :pig4:
-
ลูกหมูน่ารักเหมือนเดิมไม่เคยเปลี่ยนเลย :mew1:
-
พี่ทิวากาลเป็นพระเอกที่น่าสงสารที่สุดล่ะ :laugh:
ตั้งแต่ก่อนจะคบกันยันคบกัน :m20:
กว่าจะได้กินน้องก็ตอนพิเศษเลยทีเดียว555555555555 :jul3:
-
โอ๊ยยยยมาต่อออ อย่าปล่อยให้เราค้างเลยย
-
ไม่คิดไม่ฝันว่าเขาจะได้กินกันในตอนพิเศษ :m10:
-
เราไม่ยอม เราจะขอประท้วง!!!! เอามาต่ออีกเดี๋ยวนี้น้าาาาา งื้อออออออ
-
:pig4: :pig4:
-
หูยยยยย พี่กาลแกได้กินตอนไหนนิ
-
โอ๊ยยยย ลูกหมูเอ้ยยย มึนตลอด ต้องให้ทำขนาดไหนถึงจะรู้ว่าเค้ามาจีบ
ทิวาก็ยังเป็นทิวาที่ไม่สนโลก ไม่สนใคร สนแต่เตี้ยคนเดียว
จันทร์เจ้าก็ยังน่ารัก มีความหมู มีความกวน แถมอ้อนเก่งเหมือนเดิม
หมั่นเขี้ยวอยากจับฟัด แล้วเขย่ารวม 5555
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
สนุกมาก อิอิ :pig4: :pig4: :pig4:
-
ดีต่อใจ
อยากอ่านคู่อืนด้วยอะ
-
จันทร์เจ้าน่ารักที่สุดใน 3 โลกกกกกก :mew1: :mew3:
รักลูกหมูนะจ๊ะ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ชอบเรื่องนี้ทากก มีความมุ้งมิ้งที่ไม่น่าเบื่อที่สุดตั้งแต่ที่คยอ่านแนวนี้มาา :pighaun:
รักลูกหมูจันทร์เจ้า กับพี่ทิวาน้าาา :mc4: :katai2-1:
-
เป็นเรื่องที่น่ารักมาก ๆ ครับ
ขอบคุณครับ
-
ตอนพิเศษเหมือนจะค้างๆคาเลยเลยอ่าาาาาาา เจเจน่าร๊ากกกกก
-
เวลากลางวันที่มีพระจันทร์เป็นของตัวเอง
“ทำไมพี่มาส่งเราบ่อยจัง?” เอ่ยถามด้วยความสงสัยพร้อมกับหรี่ตามอง หรือจะมาส่องนักศึกษาปีหนึ่ง!! ไม่ได้นะ ไม่ได้ ทิวาจะมองคนอื่นไม่ได้นะ!!
“ไม่อยากให้มาเหรอ?”
“เปล่านะ เราแค่สงสัยเฉย ๆ ง่ะ”
“หึ ลงจากรถไปได้แล้ว”
“โหว ก็ได้” จันทร์เจ้ารวบกระเป๋ามาถือแล้วจึงเปิดประตูลงจากรถ ยืนมองและโบกมือให้ นึกว่าทิวากาลจะขับรถออกไปคนตัวโตดันลงจากรถมาด้วย ร่างสูงในชุดสูทพร้อมไปทำงานเข้ามายืนข้าง ๆ ผู้คนที่เดินผ่านไปมาต่างหันมองเพราะใบหน้าที่โดดเด่น จันทร์เจ้าขมวดคิ้ว มองอย่างไม่ค่อยพอใจสักเท่าไหร่
“อ๋อออ จะมาอ่อยสาวใช่มะ”
“อ่อยอะไร หาอะไรกินกันเถอะ” ทิวากาลยกแขนกอดคอแฟนเด็ก ก่อนจะพาเดินไปยังทิศของโรงอาหาร พอได้กลับมามหาวิทยาลัยอีกครั้งก็นึกถึงวันเก่า ๆ แม้เขาเพิ่งจะจบไปไม่นานก็ตาม ถ้ายังเรียนอยู่ ตอนนี้เขาอาจจะนอนอยู่ห้องเพราะขี้เกียจมาเรียนก็ได้ หรือไม่ก็นั่งเฝ้าเด็กแก้มกลมกินข้าวเหมือนตอนนี้
“เพื่อนจะมากี่โมง?”
“ไม่รู้คับ คงอีกแป๊บหนึ่งมั้ง”
“ทำไมเรารีบมาเร็วนัก?”
“ก็เราไม่อยากรอรถติดนี่นา เดี๋ยวก็มาเรียนสาย พี่ทิวากินไหม?” เอ่ยถามก่อนจะยื่นช้อนไปข้างหน้า ทิวากาลอ้าปากรับแต่โดยดี พลางเท้าคางมองเด็กแก้มตุ่ยเขี้ยวข้าวหยับ ๆ
“พี่ไม่ซื้อข้าวมากินด้วยกันงะ?”
“ไม่หิว”
“ข้าวเช้าสำคัญนะ ไปซื้อเร็วววว~”
“เฮ้อ... โอเค ๆ”
ทิวากาลลุกออกไปซื้อข้าว เขาตรงไปยังร้านประจำที่เคยทาน เมื่อเจอแม่ค้าก็คุยกันยกใหญ่ กว่าจะได้ข้าวมาก็ใช้เวลาไปกว่าสิบนาที กลับมาถึงโต๊ะเขาแทบอยากจะโยนจานข้าวทิ้ง ช่วงเวลาเพียงไม่นานไอ้เด็กเวรนี่มันมายุ่งกับแฟนเขาได้เลยเหรอ ร่างสูงวางจานข้าวลงด้วยความไม่สบอารมณ์ ทิ้งตัวนั่งข้างเด็กแก้มกลมเพราะที่ฝั่งตรงข้ามนั้นถูกน้องรหัสของแฟนเด็กชิงไปแล้ว
เด็กอายุน้อยที่สุดเลิกคิ้วมองเมื่อเห็นคนมาใหม่ มองคนที่อยู่ข้าง ๆ พี่รหัสด้วยความงุนงงสงสัย ก่อนจะยิ้มมุมปากเมื่อทิวากาลจ้องด้วยสายตาเย็นชาและไม่สบอารมณ์
จากการที่เจอกันครั้งแรกนั้นเขาได้ไปค้นข้อมูลของพี่รหัสมาแล้ว และก็ได้รู้ด้วยว่าผู้ชายที่นั่งอยู่ข้าง ๆ นั้นคือแฟนของรุ่นพี่จันทร์เจ้า แล้วยังไงล่ะ? เขาชอบรุ่นพี่จันทร์เจ้า ไม่ได้ชอบแฟนของพี่เขาสักหน่อย แล้วต้องสนอะไรกัน? อีกอย่างแฟนของรุ่นพี่ก็เรียนจบไปและทำงานแล้ว คงจะไม่มีเวลาให้แน่ ๆ
“พี่จันทร์เจ้ามีเรียนกี่โมงเหรอครับ?”
“สักพักนี่แหละ มีอะไรเหรอ?”
“อยากให้พี่ช่วยสอนการบ้านหน่อยน่ะครับ ไม่ค่อยเข้าใจเท่าไหร่” น้องรหัสยิ้มหวาน มองรุ่นพี่จันทร์เจ้าตาเป็นประกาย
“อ่า... ให้แฟนพี่สอนสิ เขาได้ท็อปตลอดเลย แถมยังได้เกียรตินิยมอีก” ลูกหมูเอ่ยขึ้นโดยไม่คิดอะไร ทว่าเด็กปีหนึ่งกลับหุบยิ้มและตวัดสายตาไปยังทิวากาล ร่างสูงยกยิ้มมุมปากขณะมองตอบน้องรหัสของแฟน
คำพูดที่เหมือนไม่มีอะไรของจันทร์เจ้าทำให้เขาค่อนข้างพอใจ ราวกับบอกเล่าธรรมดา แต่ในประโยคธรรมดานั้นเป็นการบอกว่ามีแฟนแล้วและตัดความหวังคนจีบอย่างชัดเจน
“เหมือนแฟนพี่ต้องไปทำงานนะครับ ผมไม่รบกวนดีกว่า”
“กูไม่รีบ” ทิวากาลบอก ก่อนส่งปลายนิ้วไปปัดเม็ดข้าวที่มุมปากเล็กออก เด็กแก้มกลมเงยหน้าขึ้นยิ้มแฉ่งแทนคำขอบคุณ และยิ่งยิ้มกว้างขึ้นไปอีกเมื่อทิวากาลตักหมูทอดมาใส่จานให้ ก็เล็งอยู่ตั้งนานแล้ว คนตัวโตไม่รับรู้สัญญาณของจันทร์เจ้าเลย... ถ้าได้มาอีกสักชิ้นจะดีมากเลยนะ คิคิ
“อ้าว ไม่ต้องไปทำงานเหรอครับ?”
“ไป แต่จะไปช้า มีปัญหาอะไร?”
“ผมแค่ถามเอง จะไปมีปัญหาอะไรล่ะครับ” เด็กปีหนึ่งส่งยิ้มและสายตาเจ้าชู้ไปให้พี่รหัสตัวเอง “แล้วพี่สองคนคบกันนานแล้วเหรอครับ?”
“สักพักแล้ว ทำไมอะ?”
“สงสัยอ่ะครับ พี่กาล? ใช่ป่ะครับ ก็ทำงานแล้วนี่ แล้วงี้มีเวลาให้กันเหรอ พี่จันทร์เจ้าไม่กลัวโดนนอกใจเหรอครับ?”
“ไม่เสือกดิ” ทิวากาลเอ่ยขึ้นหลังจากนั่งฟังมาสักพัก ไอ้เด็กเวรนี่มันจงใจปั่นพวกเขาชัด ๆ “กูว่ามันไม่ใช่เรื่องของมึงนะ”
“ผมแค่อยากรู้เอง มันไม่ดีกว่าเหรอครับถ้าจะคบกับคนที่อยู่ใกล้ ๆ กัน”
“ไม่มีอะไรการันตีเหมือนกันว่าคบคนที่อยู่ใกล้ ๆ มันดีกว่า”
“อยากน้อยก็ได้เจอกันทุกวัน รู้ด้วยว่าไปที่ไหนบ้าง ถ้าอยู่คนละที อีกคนทำอะไรอยู่ก็ไม่รู้ป่ะครับ?”
“รำคาญ จะกินข้าว” จันทร์เจ้าพูดขึ้นพร้อมกับมองด้วยสายตาหงุดหงิด
คนกินข้าวอยู่เถียงกันอยู่ได้ น่ารำคาญชะมัด รำคาญทิวากาลน้อยหน่อยเพราะเป็นแฟน คนตัวโตไม่น่าไปต่อปากต่อคำด้วยเลย นี่ถ้าไม่ใช่น้องรหัสจันทร์เจ้าด่าไปแล้ว พล่ามอะไรไม่รู้เรื่อง เพ้อเจ้อไปเองคนเดียว จะคบกับใคร จะใกล้จะไกลก็เรื่องของคนนั้นไหม อีกอย่างทิวากาลแค่ไปทำงาน จันทร์เจ้าก็แค่มาเรียน ตอนเย็นก็เจอกันที่บ้านอยู่ดี ไม่ได้ห่างกันเหมือนคนหนึ่งอยู่โลก อีกคนย้ายไปอยู่บนดาวยูเรนัสเสียหน่อย
“กินช้า ๆ” ทิวากาลบอกเด็กแก้มกลมที่จ้วงข้าวแบบไม่มีพัก ตากลมกลอกตา ก่อนคว่ำปากใส่ อะไรกัน เขาทำอะไรให้องค์ท่านขุ่นเคืองหรือไง
“เราจะรีบกิน รีบไปเรียนแล้ว”
“เพื่อนยังไม่มานี่”
“จะไปรอบนห้อง”
“ไม่อยากอยู่กับพี่?”
“อยากอยู่ แต่เราไม่อยากฟังคนเถียงกัน หนวกหู” ร่างสูงขำกับคำพูดและใบหน้างอ ๆ ของเด็กแก้มกลม ผิดกับเด็กปีหนึ่งที่หน้าเจื่อนลงเล็กน้อย “ถ้าจะให้สอนการบ้านให้พี่ทิวาสอนนะ พี่จะไปเรียน”
“แต่ผมอยากให้พี่จันทร์เจ้าสอนนี่ครับ ผมไม่สนิทกับเขาอ่ะ หน้าไม่เป็นมิตรเลย”
“พี่กาลอายุเยอะกว่านะ พูดอะไรให้เกียรติเขาด้วย” จะไม่ผิดใช่ไหมหากทิวากาลจะเหยียดยิ้มเยาะเย้ยหรืออะไรตาม อืม... มันก็คงจะไม่ผิดหรอก แต่เขาเลือกที่จะไม่ทำจะดีกว่า ไม่อย่างนั้นคงเหมือนกันเด็กที่ไม่รู้จักโต แม้ไอ้เด็กปีหนึ่งตรงหน้าจะน่ารำคาญและน่ากระทืบมากสักแค่ไหนก็ตาม
หลังจากนั้นไม่นานจันทร์เจ้าก็ทานข้าวเสร็จเรียบร้อย ทิวากาลอาสาเอาจานไปเก็บให้ เมื่อกลับมาที่โต๊ะแฟนเด็กก็ขอตัวไปก่อนเพราะใกล้ถึงเวลาเรียนแล้ว เขาพยักหน้ารับรู้ ลับหลังเด็กแก้มกลมไม่นานเด็กปีหนึ่งที่ยังอยู่ก็มองเขาด้วยสายตาไม่เป็นมิตร
“มีอะไร?” เขาถามเสียงห้วน ไอ้เด็กนั่นไล่สายตามองเขาตั้งแต่หัวจรดเท้าอย่างเสียมารยาท การกระทำของมันทำเอาทิวากาลฉุนขึ้นมา
“ไม่มีอะไร แต่คนแบบนี้เหรอที่พี่จันทร์เจ้าคบด้วย” คิ้วเข้มกระตุก มองใบหน้ายียวนกวนประสาทของน้องรหัสแฟน เขาอยากจะถีบมันให้สาสมกับความกวนตีนที่มันสร้างขึ้นมาเองสักที
“คนแบบกูมันทำไม?”
“เปล้า~ ท่าทางพี่น่าจะเพลย์บอยนะครับ จริงจังกับพี่จันทร์เจ้าป่ะเนี่ย”
“มึงเสือกอะไร”
“โห พี่ก็รู้นี่ว่าผมชอบแฟนพี่”
“ไอ้สัด!!” ทิวากาลสบถลั่นด้วยความโมโห นักศึกษาที่นั่งอยู่ในโรงอาหารต่างหันมามอง แน่นอนว่ามีหลายคนรู้จักทิวากาล เพราะฉะนั้นจะได้รับความสนใจก็จึงไม่แปลก
“อย่าเพิ่งโกรธดิพี่ ผมแค่บอกเฉย ๆ เองนะ”
“งั้นมึงก็รู้ไว้เลยว่าจันทร์เจ้าเป็นของกู!!”
“เดี๋ยวผมก็แย่งเขามาเป็นของผมเองแหละ”
“ข้ามตีนกูไปให้ได้ก่อนแล้วกัน!!”
“พี่กาล!!!” ก่อนที่ทิวากาลจะได้กระทืบเด็กนิสัยเวร ๆ เสียงเรียกที่คุ้นเคยดีก็ดังมาเสียก่อน เสียงน้องรหัสเขานั่นเอง โก๋วิ่งหน้าตื่นมาพร้อมกับดึงแขนเขาเอาไว้ ทิวากาลสะบัดออก จ้องหน้าน้องรหัสเขม็ง
“มีอะไร!”
“ปละ เปล่าครับ” เห็นท่าทางไม่ดีโก๋จึงถอยออกมา “แล้วนี่มีอะไรวะพี่ ท่าทางเหมือนจะมีเรื่อง”
“พี่คนนี้เขาจะต่อยผมอ่ะครับ” เด็กปีหนึ่งพูดด้วยหน้าซื่อ ๆ โก๋หันควับมองพี่รหัสตัวเอง เมื่อเห็นสายตาของทิวากาลแล้วโก๋ก็กลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่ มึงฉิบหายแล้วที่มีเรื่องกับทิวากาลไอ้ปีหนึ่ง!
“ถ้ามึงไม่กวนตีนกูจะทำมึงไหม!?”
“ผมอยู่ของผมเฉย ๆ เองนะครับ ไม่ได้ทำอะไรสักหน่อย”
“การที่มึงบอกจะแย่งแฟนกูเนี่ยนะไม่ได้ทำอะไร ไอ้เหี้ยเอ๊ย!!” โก๋เบิกตาโต ตายแน่มึง แค่กวนตีนธรรมดามึงก็สาหัสแล้ว สาเหตุความพิโรธยังเป็นการที่ปีหนึ่งประกาศแย่งแฟนทิวากาลอีก โทรศัพท์บอกแม่มึงจองวัดไว้เลย นี่คือความหวังดีจากโก๋!!!
“ถ้าพี่มั่นใจว่าทำให้พี่จันทร์เจ้าอยู่กับพี่ได้ก็ไม่เห็นต้องโวยวายเลย”
“หึ กูมั่นใจแน่ว่าจันทร์เจ้าจะอยู่กับกู เพราะเขาเป็นของกู ส่วนมึง... ถ้ายังไม่อยากตายก็รีบไสหัวไปซะ!!”
“โห อย่าเพิ่งหัวร้อนดิคร้าบบบ ใจเย็นนะ ทำตัวให้สมเป็นผู้ใหญ่หน่อย”
“พอ ๆ ไอ้ปีหนึ่ง รีบไปเรียนเลยไป อย่ามากวนตีนพี่เขา”
“ผมว่าผมไม่ได้กวนตีนนะพี่โก๋ แต่ผมจะไปก็ได้ แวะไปหาพี่จันทร์เจ้าก่อนก็น่าจะดีนะ...”
ผัวะ!!!
ไม่ต้องให้เด็กปีหนึ่งพูดมากไปกว่านี้ ความอดทนทั้งหมดของเขามันพังลงแล้ว ทิวากาลปล่อยหมัดออกไปกระทบกับใบหน้าของน้องรหัสแฟนอย่างเต็มแรง และบีบอัดความรู้สึกทั้งหมดเข้าไปในหมัดเดียว ไอ้เด็กเวรนั้นมีเลือดออกที่มุมปาก แววตาของมันวาวโรจน์ไม่ต่างจากเขา มันพุ่งตัวเข้ามาหมายจะเอาคืน แต่โดนกันเอาไว้ก่อน โก๋พยายามแยกทั้งสองคนออกจากกัน ทั้งยังตะโกนเรียกเพื่อนมาช่วยจับ
“ปล่อยผมดิพี่!!”
“ปล่อยเหี้ยอะไรล่ะ กูบอกแล้วใช่ไหมว่าอย่าไปกวนตีนพี่กาล!”
“แต่มันต่อยผมนะเว้ย!!”
“ถ้ามึงไม่กวนเขา เขาจะต่อยมึงไหม!! ไอ้สัดเอ๊ย! ไปเรียนไป!”
“ผมไม่ไปไหนทั้งนั้นถ้าไม่ได้ต่อยมันคืน!”
“เข้ามาสิ” ทิวากาลพูดเสียงเย็น ต่อให้จะโดนกล่าวหาว่ารังแกเด็กหรือทำตัวไม่สมเป็นผู้ใหญ่เขาก็ไม่สนใจ เพราะไอ้เด็กเวรนี่มันสมควรโดนตีนจริง ๆ ถ้าไม่ได้กระทืบมันเขาต้องประสาทเสียแน่ ๆ
เวรกรรมอะไรของเด็กแก้มกลมที่ต้องมามีน้องรหัสแบบนี้
เด็กปีหนึ่งที่มีอาการโมโหนั้นเริ่มเปลี่ยนท่าทีลง ริมฝีปากขยับเป็นรอยยิ้มร้ายเมื่อมองหน้าทิวากาล ถ้าเขามีรอยแผลบนหน้าแบบนี้ แล้วรุ่นพี่จันทร์เจ้าเห็นล่ะก็... หึหึ
“ถ้าพี่จันทร์เจ้ารู้ว่าน้องรหัสโดนต่อยนี่จะเป็นยังไงนะ?”
ทิวากาลเลิกคิ้วก่อนจะยกมุมปากแสยะยิ้ม “จะฟ้องแฟนกูว่างั้น?”
“เยสสส”
“หึ นิสัยเด็กเหี้ย ๆ” เขาสืบเท้าเข้าไปใกล้ มือหนาล้วงกระเป๋ากางเกงทั้งสองข้าง เดินวนรอบตัวของเด็กปีหนึ่งที่กล้าลอง ดี “มึงคิดว่าจันทร์เจ้าเข้าข้างมึงงั้นเหรอ? ปัญญาอ่อนฉิบหาย”
ทิวากาลหยุดยืนอยู่เบื้องหน้าของปีหนึ่งที่กล้าปีนเกลียวเขา หลุบสายตาลงมองเพราะไอ้เด็กนั่นมันเตี้ยกว่า เขาแสยะยิ้มอีกครั้งเมื่อมองใบหน้าของมัน
“มึงคิดว่ามึงเป็นใคร ทำไมแฟนกูต้องเข้าข้างมึงวะ?”ทิวากาลกระชากคอเสื้อของอีกคนเข้ามาและกำไว้แน่น “อย่าคิดสามหาวมากขนาดนั้น มึงรู้จักกับคนของกูนานแค่ไหน แล้วกูกับแฟนรู้จักกันมานานแค่ไหน แล้วคิดเหรอว่าเขาจะฟังน้องรหัสอย่างมึงมากกว่ากูที่เป็นแฟน!”
เมื่อพูดจบแล้วทิวากาลจึงผลักร่างนั้นออก เด็กปีหนึ่งกุมคอตัวเองพลางไอหน้าแดง จ้องหน้าทิวากาลอย่างโกรธแค้น
“มึงดูมันไว้ อย่าให้มันยุ่งกับแฟนกูมากนัก แล้วบอกซันนี่ดูมันด้วย ล้ำเส้นเมื่อไหร่กูอัดไม่เลี้ยงแน่” ทิวากาลบอกกับโก๋ และพูดประโยคสุดท้ายกับน้องรหัสของแฟน เขามองหน้ามันด้วยสายตาเย็นชา ให้มันรู้ว่าหากทำอะไรสิ้นคิดอยู่อีกเขาไม่เอามันไว้แน่ ต่อให้มันจะเป็นแค่เด็กกะโปโลก็ตาม
นิสัยอย่างมัน คงถูกตามใจจนเคยตัว เมื่อเจอของถูกใจก็จะรีบคว้ามองครอง ทว่าสิ่งที่มันอยากได้ดันมีเจ้าของอยู่แล้ว ความรู้สึกเสียหน้าและอยากเอาชนะทำให้แสดงออกด้วยท่าทางแบบเด็ก ๆ
แต่คนที่เข้าเรียนในระดับมหาวิยาลัยแล้ว เขาก็ไม่เรียกว่าเด็กแล้วนะ...
“ว่างหรือเปล่า? มาคุยกันหน่อยสิ” จันทร์เจ้าเอ่ยกับคนที่ขึ้นชื่อว่าเป็นน้องรหัส ราบเรียบและใบหน้าไร้รอยยิ้มทำเอาคนฟังรู้สึกแปลก ๆ รวมทั้งคนที่ได้ยินก็ต่างขนลุกกับไอเย็นจาง ๆ ที่กระจายอยู่รอบตัวของรุ่นพี่จันทร์เจ้า
เนื่องจากจันทร์เจ้าจะมีรอยยิ้มติดอยู่ตลอดเวลา และยังพูดคุยกับรุ่นน้องด้วยน้ำเสียงใจดี จึงไม่มีใครคาดคิดจะเห็นจันทร์เจ้าในโหมดนี้
“มีอะไรเหรอ...?”
“ตามมา”
จันทร์เจ้าเดินนำออกไปก่อน จนกระทั่งมาถึงมุมที่ลับสายตาคน
“เมื่อเช้าทำอะไร?”
“อะไรครับ?”
“หลังจากที่พี่ไปเรียนแล้ว นายมีเรื่องไรกับพี่กาล”
“มันบอกพี่เหรอ?” ตากลมแข็งขึ้นทันทีเมื่อได้ยินสรรพนามที่ใช้เรียก
“อย่าเรียกแฟนพี่ว่ามัน”
“โอเค ผมทำอะไรก็ผิดนี่ ใช่ครับ ผมหาเรื่องเขา ทำไมเหรอ?”
“ทำแบบนั้นทำไม?”
“ไม่ทำไม แค่อยากทำ” เห็นท่าทางของน้องรหัสแล้วจันทร์เจ้าก็นึกเข้าใจอารมณ์ของทิวากาลขึ้นมา ขนาดคนใจเย็นไม่ค่อยรู้สึกอะไรกับสิ่งรบกวนยังหงุดหงิดมากขนาดนี้ แล้วคนใจร้อนอย่างทิวากาลจะขนาดไหน แค่ชกไปหมัดเดี๋ยวมันน้อยไปด้วยซ้ำ ถ้าน้องรหัสจันทร์เจ้าได้เจอทิวากาลเวอร์ชั่นนักศึกษาอาจจะไม่ได้มายืนปากดีอยู่ตรงนี้
จันทร์เจ้ารู้เรื่องมาจากคนที่เห็นเหตุการณ์ที่โรงอาหารเมื่อเช้า ต่างก็เล่าต่อกันในกลุ่มเพื่อน หรือมีบางคนที่เข้ามาบอกว่าทิวากาลมีเรื่องกับเด็กปีหนึ่งซึ่งเป็นน้องรหัสของจันทร์เจ้า
“ชอบพี่เหรอ?”
“ใช่ ผมชอบพี่”
“ก็เลยไปกวนตีนแฟนพี่? ทำตัวเหมือนเด็กเลยนะ”
“ถ้าจะเรียกมาด่าก็ไม่ต้องก็ได้นะครับ”
“ไม่ได้ด่าครับ”
“เหอะ! ยังไงพี่ก็เข้าข้างแฟนพี่อยู่ดี ทั้ง ๆ ที่ผมเป็นคนโดนมันต่อย”
“ถ้านายไม่ไปกวนเขาก่อน เขาจะต่อยนายหรือเปล่า จะพูดอะไรก็คิดดี ๆ อย่าเอาแต่โทษคนอื่น หัดมองดูตัวเองเสียบ้างว่าทำอะไรทำไมเขาถึงต้องต่อย”
“พี่อยากให้ผมทำอะไรกันแน่ บอกมาตรง ๆ เลยดีกว่าครับ”
“ก็แค่ขอโทษ”
เด็กปีหนึ่งเบะปาก พยักหน้าช้า ๆ ท่าทางไม่สำนึกอะไร จันทร์เจ้ากำมือแน่นและพยายามตรึงตัวเองให้อยู่กับที่ ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าร่างสองจะประทับและต่อยซ้ำแผลที่ทิวากาลทำไว้หรือเปล่า
“แต่ถ้าไม่มีความรู้สึกผิดหรือสำนึกอะไร ไม่ต้องขอโทษก็ได้ พี่เข้าใจว่าคนเราโตมาไม่เหมือนกันครับ”
“นี่พี่...”
“ขอตัวนะครับ”
เมื่อพูดจบก็ยิ้มให้น้องรหัสแล้วขอตัวออกมา ตากลมกลอกขึ้นฟ้าก่อนสอดนิ้วเข้าไปเสยผมขึ้นอย่างหงุดหงิดเล็ก ๆ เจอเพื่อนยืนอยู่ไม่ไกลจึงเข้าไปหา ฟินน์ส่งแก้วน้ำปั่นให้เพื่อนแก้มกลม เพื่อดับความร้อนข้างในที่มันต้องกำลังปะทุอยู่แน่นอน
“เป็นไงบ้างมึง”
“กวนตีน”
ฟินน์กับเบสท์มองหน้ากัน คงจะเกินเยียวยาจริง ๆ จันทร์เจ้าถึงได้พูดแบบนี้ออกมาได้
“เด็กมันเป็นน้องรหัสมึงด้วยนี่ จะทำไง?”
“ไม่รู้สิ ดู ๆ ไปก่อน ถ้าคิดได้ก็คุยกันได้”
“อืม แล้วจะเข้ากิจกรรมหรือเปล่า?”
“ไม่อ่ะ ฝากบอกคนอื่น ๆ ด้วย”
“จะไปไหนวะ?”
“จะไปหาทิวาที่บริษัท ฟินน์กับเบสท์ล่ะ?”
“กูคงอยู่กิจกรรมอ่ะ ต้องกลับพร้อมตะวัน” จันทร์เจ้ากับเบสท์พร้อมใจกันเบ้ปาก “ไม่ต้องกลอกตาเบ้ปากเลยพวกมึง จะหนีไปหาผัวกูยังไม่ว่าอะไร!”
“ตีกัน ๆ”
“กูจะตีมึงเนี่ยอีหมู! จะไปหาผัวก็ไปเลย!”
“ฮ่า ๆ ไปก็เดะ อย่างอแงคิดถึงเราแล้วกัน”
“พูดอะไรเกรงใจสีหน้าของกูด้วย ไป๊!!!”
“ก็ได้ ๆ ไปละ บั๊บบัย!”
โบกมือลาเพื่อนทั้งสองแล้วก็นิ่งคิด เอ่อ... เมื่อเช้าทิวากาลมาส่งนี่นา แล้วจันทร์เจ้าจะไปยังไงล่ะ รถก็ไม่มี เมื่อคิดดังนั้นก็วิ่งกลับไปหาเพื่อนอีกครั้ง และข้อร้องอ้อนวอนให้ไปส่งที่หน้ามหาวิทยาลัยเดี๋ยวจะใช้รถสาธารณะไปเอง โดนด่ามาสองบทเบสท์ก็ยอมขับรถมาส่ง ก่อนจะไปยังไม่วายหันกลับมาด่าอีก
โธ่ ทำไมชีวิตของจันทร์เจ้าถึงได้น่าสงสารมากขนาดนี้
ฮือ
“สวัสดีครับ”
“อะ เอ่อ ค่ะ” จันทร์เจ้ามองหน้าหญิงสาวผู้มีตำแหน่งเป็นเลขาของทิวากาลแล้วยิ้มให้ เธอขมวดคิ้วใส่เพราะไม่เคยเจอ “ขึ้นมาชั้นนี้ได้ยังไงคะ?”
“ขึ้นลิฟต์มาครับ” ก็... ไม่ได้จะกวนนะ เดินเข้ามาในตึก เจอกับคุณยามเขาก็เปิดประตูและกดลิฟต์มาชั้นนี้ให้เลย คุณเลขางงอะไรอย่างงั้นเหรอ?
“เด็กฝึกงานเหรอคะ แต่ชั้นนี้เป็นชั้นของผู้บริหารค่ะ คาดว่าคงจะมาผิดที่แล้ว”
“ไม่ผิดครับ ถ้าหากที่นี่คือห้องทำงานของคุณทิวากาล”
“คุณทิวากาลไม่รับแขกค่ะถ้าไม่ได้นัดไว้” เธอบอกไปตามความจริง เมื่อช่วงสายเจ้านายเธอสั่งเอาไว้ว่าวันนี้งดรับแขก อีกทั้งใบหน้าที่บึ้งตึงไม่สบอารมณ์นั้นก็ทำให้เธอไม่กล้าเซ้าซี้อะไรมาก
“บอกเขาว่าจันทร์เจ้ามา”
“คงจะไม่ได้ เชิญกลับไปด้วยนะคะ ไม่อย่างนั้นดิฉันจะเรียกยามมาไล่คุณ”
จันทร์เจ้ากลอกตา ทำไมวันนี้เจอแต่เรื่องไม่สบอารมณ์ทั้งนั้นเลยนะ จะคุยกับเลขาให้รู้เรื่องก็คงจะอีกนาน มือขาวล้วงเอาโทรศัพท์มือถือออกมาแล้วกดโทรออก รอไม่นานปลายสายก็รับ จันทร์เจ้าบอกว่าอยู่หน้าห้องทำงานของทิวากาล สิ้นคำไม่ถึงนาทีประตูบานใหญ่ก็ถูกเปิดออก
“ทำไมไม่เข้ามา”
“เขาไม่ได้นัดไว้ค่ะคุณทิวากาล”
“ต่อให้ไม่ได้นัดถ้าเป็นคนนี้จะเข้ามาหาผมเมื่อไหร่ก็ได้” ทิวากาลพูดแค่นั้นแล้วจูงมือของเด็กแก้มกลมเข้าไปในห้อง ทิ้งเลขาให้งงอยู่คนเดียว
“ทำไมไม่บอกว่าจะมา?”
“เซอร์ไพรส์ไง พี่กินอะไรหรือยังครับ เราซื้อของกินมาด้วย”
“กินไปนิดหน่อย ไม่ค่อยหิว” แย่งของในมือของแฟนเด็กไปวางไว้ที่โต๊ะกลาง จากนั้นจึงฉุดให้เด็กแก้มกลมนั่งตัก ซุกใบหน้ากับซอกคอขาว สูดดมกลิ่นหอมอ่อน ๆ และขบเม้มเบา ๆ ในขณะที่แขนแกร่งโอบรัดเอวนิ่มเอาไว้
“เราคุยกับน้องรหัสเรื่องเมื่อเช้าแล้วนะ”
“เหรอ มันว่ายังไงล่ะ”
“กวนตีนมากเลย ไม่แปลกที่พี่จะต่อยไป”
“หึหึ ก็บอกแล้ว แล้วเราจะทำยังไง มันเป็นน้องรหัสเรานี่ ถ้ามีเรื่องผิดใจกันคงไม่ดี”
จันทร์เจ้ายู่ปากทำหน้าครุ่นคิด “ไม่รู้ครับ ถ้าน้องสำนึกผิดแล้วมาขอโทษก็โอเค...”
“มันบอกจะแย่งเราไปจากพี่นะ”
“เราเป็นของพี่ แย่งได้ยังไง”
ทิวากาลยิ้มกว้างกับคำพูดแสนน่ารัก กดจมูกหอมแก้มนิ่มไปฟอดใหญ่
“พูดจาน่ารัก ระวังจะลุกไม่ขึ้น”
“ฮึ่ย! คนบ้า!”
“อยากโดนดีแน่ ๆ เลย ไหน มาฟัดซิ!”
“อ๊ากกก ปล่อยเราเดี๋ยวนี้น้าาาาา”
จันทร์เจ้าดิ้นขลุกขลักอยู่บนตักของทิวากาล คนตัวโตรัดแน่นกว่าเดินก่อนจะดันให้แฟนเด็กนอนบนโซฟาแล้วขึ้นคร่อมเอาไว้
“พี่ทะ ทิวา เดี๋ยว มะ มีคนมานะ...”
“ไม่มีหรอก สั่งไว้แล้ว”
“งั้นก็ไปทำงานสิ”
“ไม่ จะฟัดเมีย”
“ใครเมีย!”
“เด็กตัวขาว ๆ ตัวกลมหน่อย มีแก้มเยอะ ๆ มีเหนียงเยอะด้วย”
“ใครอะ ทำไมน่าเกลียดแบบนั้น”
“เรานั่นแหละ” เขาแตะริมฝีปากบนปลายจมูกรั้นเบา ๆ แล้วผละออก
“หู้วววว บอกว่าขาวเราไม่ขัด ตัวกลมแก้มเยอะมีเหนียงอะไรกัน ข้อมูลมั่วมาก พี่มีชู้หรือเปล่า?” แกล้งหรี่ตามองทำหน้าเอาเรื่อง ทิวากาลส่ายหน้าและกลอกตา เด็กแก้มกลมผลักเขาออกแล้วดันตัวขึ้นนั่ง กอดอกมองเขาอย่างจับผิด
เดี๋ยวนี้ชักจะเล่นใหญ่ขึ้นทุกวัน ๆ
“ส่องกระจกไหม?”
“ไม่ คิคิ” พูดจบแล้วก็หัวเราะเอง ทิวากาลชิงจูบปากแดง ๆ ด้วยความมันเขี้ยว “พี่ทิวาไปทำงานเร็ว เดี๋ยวเราจะกินเป็นกำลังใจให้”
“ได้เหรอ แบบนี้ได้เหรอ?”
“ได้ ไป ๆ ไปทำงาน”
“หึหึ ขอกำลังใจหน่อย”
“จะเอาอะไรครับ?” ทิวากาลแตะปลายนิ้วที่ริมฝีปากของตัวเอง ลูกหมูบุ้ยปากและก็ยอมโน้มไปมอบจูบ มือเล็กประคองใบหน้าคมเอาไว้แล้วบดเบียดริมฝีปากลงไป
“ว้าย!”
ทั้งคู่ผละออกจากกันและหันไปมองต้นเสียงด้วยสายตาเรียบนิ่ง ทิวากาลขมวดคิ้วด้วยความหงุดหงิด ส่วนจันทร์เจ้านั้นแผ่รังสีแห่งความไม่ชอบใจออกมาเต็มที่
“ทำไมไม่เคาะประตู?”
“ขอโทษค่ะ ฉันไม่คิดว่า เอ่อ...”
“ต่อให้ผมจะทำหรืออะไรไม่ทำอะไร คุณก็ต้องเคาะประตูก่อนเข้ามาในห้องของผม”
“ขอโทษค่ะ” เลขาสาวก้มหน้าหลบสายตาคมดุ แต่ยังแอบชำเลืองมองเด็กที่นั่งอยู่บนตักของเจ้านายเธอ ริมฝีปากเคลือบลิปสติกสีสวยเม้มเข้าหากัน สาเหตุที่คุณทิวากาลไม่สนใจเธอเลยแม้จะให้ท่าไปสักแค่ไหนเป็นเพราะเจ้านายเธอเป็นเกย์อย่างนั้นหรือ อึ๋ย คนเราดูกันแค่ภายนอกไม่ได้จริง ๆ สินะ
จันทร์เจ้าขยับลงจากตักขอร่างสูง ล้วงเอาโทรศัพท์มือถือออกมากดเล่น แค่ต้องการหาจุดวางสายตาเท่านั้นแหละ จะให้มองหน้าคุณเลขาก็ดูไม่เข้าท่าเท่าไหร่
“มีธุระอะไร?”
“ดิฉันจะเข้ามาถามว่าคุณทิวากาลต้องการกาแฟหรือเปล่าค่ะ”
“ไม่ครับ เชิญคุณออกไปก่อน”
“ค่ะ ค่ะ”
“ฮ็อตเนอะ” เด็กแก้มกลมของทิวากาลเอ่ยขึ้นหลังจากเลขาของทิวากาลออกไปแล้ว
“อะไร?”
“เธอชอบพี่แน่เลย ทำไงดี จะโดนแย่งไหม กังวลจัง”
“กังวลก็อย่างทำหน้านิ่งแบบนั้น” ดึงแก้มยุ้ยหนึ่งที จันทร์เจ้าเอนตัวหนี และแลบลิ้นใส่
“พี่อย่าหวั่นไหวนะ”
“จะหวั่นไหวอะไรกันล่ะ แฟนน่ารักขนาดนี้”
“ให้มันจริงเหอะ ถ้าวอกแวกเมื่อไหร่เราเอาตายแน่!”
“บอกตัวเองเถอะ มีคนมาจีบเยอะกว่าพี่ยังไม่บ่น”
“ก็เราบอกแล้วว่าเราเป็นของพี่ จะบ่นอะไรอีกงะ โธ่”
“พี่ก็เป็นของเรา เพราะฉะนั้นไม่ต้องพูดอะไรมาก เข้าใจไหม!?”
“ครับผม! พี่ไปทำงานเหอะ”
“จะไปไหน?” ทิวากาลถามเพราะเด็กแก้มกลมลุกขึ้นยืน
“ไปเอาจานมาใส่กับข้าว เราจะกิน เราหิว!” พยักหน้ารับรู้ ปล่อยให้แฟนเด็กทำอะไรตามใจ ส่วนเขาก็กลับไปประจำที่โต๊ะทำงาน กำลังใจมาเต็มเปี่ยมขนาดนี้ ให้ทำงานถึงเช้าวันพรุ่งนี้ก็ยังไหว แต่จันทร์เจ้าต้องอยู่กับด้วยนะ และต้องให้เขาขอกำลังใจด้วย หึหึ
ทางด้านจันทร์เจ้านั้นเมื่อออกมาก็ต้องเจอกับเลขาของทิวากาล เด็กตัวขาวยิ้มให้แต่อีกคนกลับทำหน้าเฉย ไม่รู้ว่าเพราะตั้งตัวไม่ทันหรืออะไร ยังไงก็เถอะ ไม่อยากยุ่งก็จะไม่ยุ่ง เพิ่งได้สังเกตการณ์แต่งตัวของคุณเลขาตอนเธอเข้าไปขัดจังหวะในห้อง เริ่มจะหนักใจขึ้นมาอีก ทิวากาลต้องเจอผู้หญิงแต่งตัวเซ็กซี่แบบนี้ทุกวันเลยเหรอ โห นับถือใจเลย โดยอ่อยแรงขนาดนั้นแล้วยังเป็นกู๊ดบอยของจันทร์เจ้าได้อีก แบบนี้ต้องให้รางวัล
อืม... ควรยื่นเรื่องกับท่านประธานไหมนะ ห้ามพนักงานใส่กระโปรงสั้นเกินไป หรือโชว์เนื้อหนังมากเกินความจำเป็น อ่า... ถ้าหากมาทำงานก็ไม่มีความจำเป็นที่ต้องโชว์เลยนี่นา
ทำไงดี ปวดหัวเลย ไปกินของอร่อยดีกว่า!
“เอ่อ... น้องคะ”
“ครับ?” จันทร์เจ้าหยุดเดิน มองคนพูดตาแป๋ว กอดจานกับช้อนส้อมไว้แนบอก
“เป็นอะไรกับคุณทิวากาลเหรอคะ?”
“ไม่ใช่เรื่องที่ต้องใส่ใจนะครับ” พูดจบก็ยิ้มหวาน ขณะที่กำลังจะเปิดประตูก็หันกลับไปมองคุณเลขาอีกรอบ
“ขอพูดอะไรนิดหน่อยได้ไหมครับ?” เธอพยักหน้า เหมือนจะไร้สติไปแล้วตั้งแต่เจอฉากสวีทของเจ้านายกับเด็กนักศึกษาคนนี้ ซ้ำยังเจอประโยคชวนมึนงง ทว่าหากตีความหมายก็เจ็บแสบใช่เล่น
“อย่าให้ท่าพี่ทิวาอีกเลยนะครับ มันน่าอายง่ะ คือเขาไม่ได้สนใจเลย”
“น่ะ นี่!....”
จันทร์เจ้ายิ้มกว้าง แล้วจึงเปิดประตูเข้าไปในห้องทำงานของทิวากาล ไม่อยู่รอดูว่าคุณเลขาจะทำหน้ายังไง
ถ้าจันทร์เจ้าเป็นของทิวากาล ทิวากาลก็เป็นของจันทร์เจ้าเหมือน ใครหน้าไหนก็ไม่มีสิทธิ์มาให้ท่าหรืออ่อยอะไรทั้งนั้นแหละ!!!
จำไว้!!!
----- finish -----
-----------------------------------
สุขสันต์วันสงกรานต์ ขอให้เล่นน้ำกันให้สนุก ไปเที่ยวก็ระวังตัวด้วยนะคะ
เล่นเผื่อด้วย เค้าไม่ได้เล่นสงกรานต์มา 4 ปีละ ฮือออออ
(แต่ก็เป็น #ทีมนอนอยู่บ้าน อยู่ดี /กรรม)
สำหรับตอนนี้อาจเป็นตอนสุดท้ายที่ได้ลงเว็บน้า อีก 10 ตอน มีอยู่ในเล่ม นี่ไม่ได้จะขายของนะบอกเฉย ๆ ค้า .......
ขอบคุณที่ติดตามนิยายเรื่องนี้นะคะ อยากเพ้ออ่ะ แต่วันนี้นอนไม่พอไม่รู้จะเพ้ออะไร ._.
จบเลยแล้วกัน
รักนะ รักทุกคนนนนนนนนนนนนนนนนน ♥
-
เจเจมันร้าย 55555555555
สุขสันต์วันสงกรานต์ค่ะ :mew1
:pig4: :pig4:
-
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
เรารอเล่มมมมาเมื่อไหร่อ่าาาา
-
:mew1: :mew1:
-
:katai2-1:
-
ว๊าว....แสบจี๊ดเลย...555 :laugh:
-
จันทร์เจ้ากินเป็นกำลังใจก็ได้หรอ :m20:
-
เสน่ห์แรงทั้งคู่เลยยยยยยยนะ
แต่เป็นคนของกันและกันอยู่แบ้ว ไม่ต้องกลัวอยู่แล้ว
-
นางเลขานี่น่าจะโดนไล่ออกสักที ทำงานดีแต่พฤติกรรมไม่เหมาะสมจะเอาไว้ทำไม
-
จันทร์เจ้าร้ายเหมือนใครเนี่ย ร้ายขึ้นนะเนี่ยยิ่งเกี่ยวกับทิวานะ หึ อย่าให้พูดไปเอาความมั่นใจมาจากไหนมากขนาดนี้
-
จันทร์เจ้า เป็นของทิวากาล :กอด1: :กอด1: :กอด1:
และทิวากาล เป็นของจันทร์เจ้า :o8: :-[ :impress2:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
เด็กอ้วนเอ้ยยย
-
แสบมาก5555555
-
แสบทั้งคู่
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ทำเป็นE-bookด้วยได้ไหมค่ะplease :call: อยากได้มากๆเลย แต่ไม่สะดวกซื้อเป็นเล่ม รวมถึงเรื่องอื่นๆด้วย (เรื่องของเพลิงฟ้า) so, please ...... ทำ E-book pleaseeee :call: :monkeysad:
-
ว๋ายยยยย แรงอะไรเบอร์นั้นคะ จันทร์เจ้า 5555
มาหลายโหมดเลย ทั้งอ้อน ทั้งอ้อย แถมความแสบยิบๆ จันทร์เจ้าเวอร์ชั่น 1ครึ่ง
ทิวากาลจัดเต็มค่ะ น่าจะจัดให้อีกสักยก เจอแบบนี้ สมควรของขึ้น
น่ารักเสมอต้นเสมอปลายจริงๆ เค้ามีโมเมนท์สวีทตลอด
ขอบคุณคนแต่งมากนะคะ มาอีกน้า
-
เจเจอย่างร้ายยยยยยยยย
-
จันทร์เจ้ายังน่ารักและกวนตีนแบบเนียน ๆ เหมือนเดิม
ขอบคุณครับ
-
รักกันหนักแน่นดี
-
จันทร์เจ้าเจ๋งมาก o13 o13 o13 o13 o13
-
:-[ o13
-
เจเจน่ารักมากกกกก เชื่อฟังแฟนมากกกก อิอิ
-
555...ก็นะเด็กมันร้าย...แต่เราชอบ...นู๋เจเจ
-
นี่ขนาดองค์ยังไม่ลงนะ แต่คำพูดของจันทร์เจ้าบอกเลยว่าสงสารคุณเลขา คงจะเจ็บยิ่งกกว่าโดนตบหน้ากลางสี่แยก
-
เราเข้าใจว่าความรักห้ามกันไม่ได้
แต่ความเป็นห่วงของคนที่รักมากๆ มันก็ไม่มีขีดจำกัดเหมือนกัน
และยิ่งไม่รู้ว่าอนาคตจะเป็นไปในรูปแบบไหน ถึงได้ยิ่งเป็นห่วงมาก
ถ้าปล่อยให้เรียนรู้ทุกอย่างเอง แต่พบว่ามันไม่สวยงาม
จนสุดท้ายต้องกลายเป็นคำว่า สายเกินไป
ถึงวันนั้นคนที่เจ็บกว่าหนูจันทร์ ก็คงเป็นพี่ฟ้า ...
#อินเกิ๊น 5555#ได้คบกันเราก็ดีใจแต่เป็นทีมพี่ฟ้า :katai2-1:
-
เจ้าลูกหมูของเราาาา
ฮืออ คิดถึงงง
ความร้ายกาจยังคงมีเหมือนเดิม 55555
ขอบคุณคนเขียนนะคะ
-
จันทร์เจ้าร้ายกาจมาก :m20:
-
เจ้าเด็กแก้มกลม ร้ายมากกกกกก :katai2-1:
-
ลูกหมูสุดยอด o13
-
ร้ายกาจและแสบไปอีกกกก o3 o3
-
:pig4:
-
จันทร์เจ้าหนูร้ายมากลูก :mew4: :mew4:
-
o13 o13 o13
-
โอ้ยยยย ชอบเรื่องนี้จัง น่ารักมากค่า
-
เจเจช่างดีงาม เหมือนใสแต่แอบร้าย คิคิ :laugh: :laugh:
-
มนุษย์แฟนเด็กสมชื่อจริง ๆ จันทร์เจ้านี่เหมือนเด็กอนุบาลเลย
:m18: :m18: :m18:
-
จันทร์เจ้าร้ายเงียบเว่อร์ รักเลย :o8:
บางโมเม้นอยากทะลุเข้าไปเขกกะโหลกเจเจจริงๆ555555
ชอบสไตล์การเขียนมากรักรัก เข้าถึง จะตามเก็บผลงานที่เหลือนาจาา
:hao7:
-
จันทร์เจ้ามึนๆ อึนๆ แต่น่ารักที่สุด :c5:
-
:mew5:
-
รักจันทร์เจ้า ชอบจันทร์เจ้า จันทร์น่ารักกกกกกก :กอด1: :กอด1:
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
:katai5: :katai5: :katai5: หลงจัทร์เจ้าสุดป่วง
อิอิ น่ารักฉบับนางหละ ทิวาไม่รอด
-
ชอบมากกกก..น่ารักสุดๆ
ขอบคุณที่แต่งเรื่องสนุกๆ ให้อ่านคร่า :impress2:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
มันส์ดี :กอด1:
-
ไอ้ลูกหมูตัวแสบเอ้ย ไม่อยากให้จบเลยค่าาาา :mew2:
-
o13 o13 o13 o13 o13
-
เจเจน่ารักมากๆ อยากบีบน้องงงงง :hao7:
-
เข้ามาอ่านรอบสองเพราะคิดถึงลูกหมู :กอด1:
-
:impress2: