ด้วยรัก และโหงพราย
ตอนที่ ๘
“ฮาโหล ไอ้ต๊ะ”
“เออ ว่าไง”
“ม๊ากูบอกว่าจะไปหัวหินวะ”
“เจ๋ง แลัวตกลงไปวันไหน”
“น่าจะวันศุกร์ตอนเย็นๆวะ เดียวกูบอกอีกที่”
“เออ เดียวกูไปขอพ่อกูก่อนแล้วโทรบอก”
ว้าววว นานๆจะได้ไปเที่ยวทะเลสักทีครับ ดีชะมัด เพราะปกติแล้วผมกับพ่อไม่ได้ไปเที่ยวไหนหรอกครับ ตั่งแต่เด็กเวลาจะไปเที่ยวต่างจังหวัดก็มักจะได้ไปกับครอบครัวของไอ้กรอยู่เสมอ เวลาชวนพ่อไปไหนก็มักจะโดนดุอยู่เสมอว่า “พ่อไปไหนไม่ได้พ่อต้องอยู่ที่สำนักลูกอย่าดื้อได้ไหม” จนช่วงที่ครอบครัวของผมกับไอ้กรได้รู้จักกันม๊ามันก็มักจะชวนผมไปไหนมาไหนด้วยเสมอ
“พ่อคร้าบบบบบบบบ”
“ว่าไง ไอ้ตัวแสบทำเป็นอ้อนแต่หัววันจะเอาอะไรอีกหละ”
“พ่อนี่เห็นลูกเป็นคนยังไง”
“รีบพูดมาไม่งั้นไม่ให้ไป”
“โอยยยย พ่ออะ ก็ได้ๆ ศุกร์เสาร์อาทิตย์นี้ ต๊ะไปเที่ยวทะเลกับที่บ้านไอ้กรนะ”
“เออ ได้”
“รักพ่อที่สุดเลยครับ”
“เอ็งมันก็ดีแต่รักข้าตอนได้ผลประโยชน์นี่แหละ”
“ใครว่า ต๊ะ รักพ่อจะตาย”
เยส ได้ไปเที่ยวแล้ว แต่รู้สึกพ่อทำตัวไม่เหมือนทุกครั้ง ปกติจะต้องบ่นว่า ไปรบกวนบ้านไอ้กรเขาอีกแล้ว อย่าไปสร้างปัญหาให้เขาหละ และอีกเยอะแยะมากมาย แต่วันนี้กลับตกลงแบบไม่ปริปากบ่นสักคำ น่าเป็นห่วงแล้วสิ กลัวพ่อจะแอบไปแบบวันก่อนอีกถึงผมจะรู้ว่าพ่อเก่งก็เถอะแต่การที่ต้องไปเจอกับเหตุการณ์รุนแรงแบบนั้นบ่อยๆก็คงไม่ดีแน่ ผมอยากให้พ่อห่วงตัวเองบ้าง
“อย่าลืมนะมึง พรุ่งนี้เย็น”
“เออๆ แล้วมึงเอาไงจะไปรับกูที่บ้าน หรือให้กูเตรียมของมาเลย”
“ไปรับที่บ้านมึงก็ได้ จะไปหวัดดีพ่อมึงด้วย”
ไอ้กรมันมาเตือนแต่เช้าเลยครับ เรื่องที่ผมต้องไปเที่ยวกับมัน สงสัยมันก็คงจะตื่นเต้นไม่แพ้ผมเหมือนกัน
“ไปไหนกันวะ”
“ไปหัวหิน กับที่บ้านไอ้กรวะ”
“กูไปด้วยดิ”
“มึงก็ไปขอไอ้กรเองดิวะ”
“จำไว้”
ไอ้ตัวข้างๆนี่ก็งอนเป็นเด็กอีกแล้วครับ ผมนี่น่าจะไปเปิดเนอร์สเซอรี่รับเลี้ยงเด็กให้มันรู้แล้วรู้รอดน่าจะได้กำไรอยู่นะครับ
“เออๆ เดี๋ยวกูไปพูดกับไอ้กรให้”
“จริงนะ แท้งคิ้ววะ”
“ทำเป็นหน้าระรื่นเชียวนะมึง กูแค่บอกว่าจะคุยให้แต่ไม่รับรองผลนะเว้ย”
ผมบอกแล้วไงครับว่าเชี่ยวชาญในการจัดการไอ้พวกเด็กโข่งพวกนี้ แต่ละคนตัวโตยังกับควาย แต่ชอบทำเป็นใจเล็กใจน้อย ถ้าใครมาลองใช้ชีวิตกับไอ้พวกนี้แบบผมสักเดือนคงมีสติแตกกันบ้างแหละครับ
ตึง ตรึง ตึง ตรึ๊งงงงงงง!!!!
ประกาศจากงานประชาสัมพันธ์ขอให้ นายอภิรักษ์ เย็นอยู่ และนางสาวขวัญหทัย วัฒนาสกุล พบท่าผู้อำนวยการที่ห้องฝ่ายอำนวยการ ณ เวลานี้ด้วยคะ ขอบคุณคะ
“ผอ. เรียกพบมึงทำไมวะ”
“แล้วอีกคน ชื่อใครวะไม่คุ้นเลย”
“ชื่อขวัญวะ”
“คงไม่ใช่เรื่องที่กูกับขวัญแอบเข้าไปในตึกช่างหรอกนะ”
“แล้วมึงไปทำไรวะ เชี่ยต๊ะ”
“มันไปดูที่คนตาย”
“มึงก็รู้หรอวะเชี่ยเก้า ว่าเชี่ยต๊ะเข้าไป”
“เออ มันเล่าให้กูฟัง”
“แล้วมึงจะเรียกคนอื่นว่าเชี่ยไปถึงไหนไอ้กร”
“โทษวะกูตื่นเต้น”
“งั้นกูไปและ กูฝากมึงสองคนทำงานกูส่งด้วย บายยยยยยย”
ผมเดินผ่านเสียงนินทาเบาๆของหลายกลุ่มในห้องแต่ผมไม่สนใจหรอกครับ หรือจะบอกตัวเองว่าชินแล้วดี ตลกนะครับคนเราชอบเอาความคิดของตนเองมาตัดสินคนอื่น ถ้าเขาเจอแบบผมบ้างเขาจะทนได้ครึ่งของผมหรือเปล่า เลิกคิดๆ เฮ้ออออ ผมเดินไปคิดไปจนมาหยุดอยู่หน้าห้องอำนวยการ ถึงจะรู้ว่าโดนเรียกมาคุยเรื่องอะไรก็เถอะ แต่การเข้าห้องอำนวยการก็ยังทำให้ผมตื่นเต้นอยู่ไม่น้อย
ก๊อก!! ก๊อก!! ก๊อก!!
“ขออนุญาตครับ”
“เชิญ”
ผมเข้ามาในเขตห้องกว้างสีขาว เดินผ่านชุดโซฟาหรูที่ใช้สำหรับรับแขกสำคัญของโรงเรียน ตรงไปยังโต๊ะทำงานของผอ.แขไข ซึ่งตอนนี้กำลังทำหน้าเคร่งขึมคุยอยู่กับเด็กสาวอีกคน
“เธอสองคนมาพร้อมกันแล้ว ครูขอเริ่มพูดเลยแล้วกัน”
“ครับ/ค่ะ”
“วันหยุดที่ผ่านมาพวกเธอแอบเข้าไปในเขตตึกช่างใช่ไหม”
“ครับ”
“อภิรักษ์ เธอเข้าไปทำอะไร”
“ผม แอบตามท่านผอ.กับพ่อครับ”
“แล้วเธอเห็นอะไรบ้าง”
“ทั้งหมด หมดทุกอย่างครับ”
“แล้วเธอหละ ขวัญหทัย”
“หนูไม่เห็นอะไรนะคะ หนูเข้าไปทีหลังไม่เจอใครสักคน”
“แล้วเธอเข้าไปทำอะไรที่นั้น”
“หนูอยากรู้ว่าข่ามันจริงไหมคะ เลยเข้าไปดู”
“ครูจะแจ้งผู้ปกครองของเธอสองคนเพราะจากการที่พวกเธอแอบเข้าไปในเขตอันตรายแบบนี้ถ้าเกิดอันตรายขึ้นใครจะรับผิดชอบ คนร้ายก็ยังจับไม่ได้!@#$%^&*()_
ผมกับขวัญโดนอบรมอยู่เกือบครึ่งชั่วโมงกว่าจะโดนปล่อยตัวออกมาเล่นเอาหูชา สมองเบลอกันทีเดียวเลยครับ
“นายเห็นอะไรหรอที่นายตามผอ.เข้าไปในตึกช่าง”
“ไม่รู้ขวัญจะเชื่อเราหรือเปล่านะ”
“เล่ามาเถอะนะ”
“คื คือ เราเห็น……..”
ผมเล่าสิ่งที่ได้เห็นทั้งหมดในวันนั้นให้ขวัญฟังระหว่างทางที่เดินกลับห้องเรียน ขวัญดูสนใจในสิ่งที่ผมกำลังพูด แต่จากสีหน้าของเธอผมยังไม่รู้ว่าเธอเชื่อมากน้อยแค่ไหน แต่คงไม่เป็นไรหรอกคับเพราะยังไงขวัญก็เป็นแฟนไอ้เก้ามันก็คงเล่าอะไรเกี่ยวกับผมให้ขวัญฟังอยู่บ้างแหละ ตอนคุยกันเธอถึงได้ไม่ทำหน้าแปลกใจเท่าไร
“ถึงห้องเราแล้ว เราขอตัวก่อนนะ”
“ได้ๆ เราก็ไปแล้วไม่รู้สองคนนั้นทำงานส่งอาจารย์ให้ยัง”
ขวัญเดินเข้าห้องไปแล้วผมก็รีบตรงกลับไปที่ห้องเรียน เพราะนี่ก็ใกล้หมดเวลาเรียนแล้ว ถ้าไอ้บ้าสองตัวนั้นไม่ทำงานส่งมีหวังผมต้องมานั่งปั่นอีกแน่
♫♪ For all the times that you rain on my parade
And all the clubs you get in using my name
ใครโทรมาตอนมาตอนนี้วะยิ่งรีบๆอยู่ อ้าวไอ้เชี่ยกรโทรมานี่หว่า
“เออ ว่าไงทำงานส่งให้กูยัง”
“เรียบร้อยแล้ว สันเป็นคนทำให้มึงรีบมาเลี้ยงหนมขอบคุณเลย”
“มึงนี่เลวจริงๆใช้ไอ้สันมัน แล้วมึงอยู่ที่ห้องใช่ปะ”
“เปล่าเว้ยอยู่โหงอาหารตึกคหกรรมวะ กำลังกินข้าวอยู่”
“ยังไม่หมดคาบไม่ใช่หรอ มึงโดดไง”
“เปล่า จารย์ปล่อยก่อนเวลาวะ มึงรีบมาได้และ กูเอากระเป๋ามึงมาแล้ว”
“เออๆ”
♫♪ For all the times that you rain on my parade
And all the clubs you get in using my name
วางสายไอ้กรได้ไม่พอสามวิใครโทมาอีกวะ ผมมองดูเบอร์โทรศัพท์แปลกที่โทรมาตอนนี้ ก่อนจะตัดสินใจกดรับสาย เพราะปกติแล้วผมจะไม่ชอบรับสายเบอร์ที่ไม่คุ้นแบบนี้
“สวัสดีครับ”
“กูเองเก้า มึงมาหากูที่ตึกช่างหน่อยได้ไหม”
“ไม่ไปไม่ได้หรอวะ กูพึ่งโดนเรียกผู้ปกครองเรื่องแอบเข้าไปตึกช่างวะ”
“มึงมาให้ได้นะเว้ย”
ตุด!! ตุด!! ตุด!!
ไอ้เชี่ยคุยยังไม่ทันรู้เรื่องก็วางสายใส่กูอีก ไอ้เชี่ยกรก็รออยู่ เอาไงดีวะกู ยังไงก็รีบไปลากไอ้เก้าออกจากแถวนั้นก่อนแล้วกัน ถ้ามันโดนอาจารย์เจอเข้าจะเดือดร้อน
.............................................................................................
มาแล้วครับสำหรับตอนใหม่ ตอนจะเป็นตอนที่เริ่มเข้าสู่เรื่องสำคัญๆของเรื่อง และก็พึ่งเขียนเสร็จหลังจากคนเขียนหนีไปเที่ยวเชียยงรายมาสองวัน ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านเข้ามาแสดงความคิดเห็น ขอบคุณครับ สำหรับคำถามที่ว่าทำไมต๊ะถึงไม่ใช้ความสามารถเห็นผีสักทีมันมีเหตุผลนะครับแต่เดียวคงโผล่มาในตอนไหนสักตอน สักตอนแหละ ๕๕๕