หัวข้อ: ☪... ด้วยรัก และโหงพราย ...☪ { ๐๙.๐๖.๒๕๖๐ } ตอนที่ ๒๐

[naoai]

แอบยืดนิดๆ นะ ลุ้นจนเลิกลุ้นละว่าต๊ะจะรอดไปได้ไง

[naoai]

 :katai5:คนแต่งหายตัวไปอย่างลึกลับ 

[Undee]

ด้วยรัก และโหงพราย
ตอนที่ ๑๓

“ต๊ะ ลูกเป็นไงบ้าง ใครทำลูกแบบนี้”
“พ่อ พ่อ พ่อหรอครับ พ่อ ช่วยทุกคนด้วย”

พ่อเดินเข้ามาใช้มือทั้งสองข้างจับที่หน้าผม แม้ตอนนี้ผมจะมองไม่เห็นแต่ความรู้สึกรอบตัวกลับเปลี่ยนแปลงไป บรรยากาศที่เคยเย็นยะเยือก กลับอบอุ่น สัมผัสจากมือของพ่อทำให้ความกลัวของผมในตอนนี้ลดลงบ้าง

“ใครเป็นคนทำเรื่องแบบนี้ บอกพ่อมา”
“พ่อระวัง มันยังอยู่ในนี้แต่ผมไม่รู้ ผมมองไม่เห็นว่ามันอยู่ที่ไหน”
“ตาแก ตาแกเป็นอะไร”
“ซาบซึ้งใจจนอยากจะร้องไห้ นี่สินะความรักของพ่อกับลูก
“แกเป็นใคร มาทำแบบนี้กับลูกข้าทำไม”
“จำชั้นไม่ได้หรอ ไอ้ชาติ”

ครูเพ็ญศรีค่อยก้าวออกมาตรงหน้าพ่อ เสียงของพ่อที่ตอนแรกที่ฟังดูก้าวร้าวเอาเรื่องกลับเงียบหายไป การที่ผมมองไม่เห็นเหตุการณ์ทำให้ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น

“พี่เพ็ญ”
“จำกูได้แล้วหรอ แต่ดูเหมือนมึงจะเก่งขึ้นนะ ทำลายมนต์บังตากูแล้วเข้ามาได้”
“พี่ทำแบบนี้ทำไม”
“มึงไม่รู้จริงๆ หรือมึงแกล้งลืม ว่าทำไมกูต้องทำแบบนี้”
“ทำไมพี่ไม่มาทำผม ลูกมันไม่ได้เกี่ยวด้วยเลยนะ”
“ไม่เกี่ยวหรอ ลูกแกมันก็เหมือนกับแกที่ชอบเสือกเรื่องของคนอื่น จนทำให้ตัวเองต้องชิบหาย”


เรื่องราวที่พ่อคุยกับครูเพ็ญศรี ยิ่งทำให้ผมไม่เข้าใจเรื่องราวที่เกิดขึ้น พ่อเกี่ยวอะไรกับเรื่องนี้ พ่อทำไมต้องพูดเหมือนกับว่าตัวเองทำอะไรผิดไว้กับครูเพ็ญศรี แล้วทำไมพ่อต้องยอมให้คนนี้ทำร้ายพ่อด้วย

“พอเถอะนะ พี่ปล่อยทุกคนไป แล้วพี่จะทำอะไรผมก็ได้ แต่อย่าให้เรื่องในอดีตของพวกเราต้องทำร้ายเด็กที่มันมู้อิโหน่อิเหน่เลยนะ”
“มึงคิดว่ากูฆ่ามึงแล้วกูจะหายแค้นหรอ มึงคิดว่าชีวิตตัวเองมีค่าขนาดจะทดแทนสิ่งที่กูเสียไปได้หรอ”
“แล้วพี่จะทำให้ทุกอย่างมันยิ่งแล้วร้ายกว่าเดิมหรอ แค่เรื่องในอดีตมันก็ทำให้เราทุกคนเจ็บปวดพอแล้วนะพี่”
“เรื่องในอดีตหรอ ลูกแกมันรู้ไหมหละเรื่องในอดีตของแก เรื่องที่แก ฆ่าเมียตัวเอง”
“พี่เพ็ญ”
ผมพึ่งเคยได้ยินพ่อทำเสียงโกรธขนาดนี้เป็นครั้งแรก ถึงพ่อจะเป็นคนที่ชอบบ่น หรือดุผมตลอดเวลา แต่ผมก็ยังไม่เคยเห็นพ่อ ตวาด หรือทำน้ำเสียงเกี้ยวกราดใส่ใครมาก่อนักครั้งในชีวิต


“พี่ควรหยุดทุกเรื่อง พี่ทำร้ายแรม แล้วพี่ยังจะทำร้ายลูกของแรมอีกหรอ”
“มึงอย่ามาใส่ร้ายกู กูไม่ได้ทำร้ายแรม มึงมันไอ้ชั่ว ฆ่าแรม นอกใจแรม แล้วยังมาบอกว่ากูเป็นคนทำ มึงจะต้องให้กูบอกไหม ว่าไอ้เด็กนี่อาจจะไม่ใช่ลูกของน้องสาวกูด้วยซ้ำ”

ผมสับสนกับเรื่องทั้งหมดที่ได้ยินอยู่ในตอนนี้ เรื่องราวทั้งหมดที่เกิดขึ้นอยู่ไม่ใช่เรื่องที่ขวัญคิดแก้แค้นผม ไม่ใช่เรื่องที่ขวัญพยายามทำให้ไอ้เก้ารัก แต่เป็นเรื่องที่ถูกครูเพ็ญศรีบงการให้เกิดทุกอย่างขึ้น ครูเพ็ญศรีเข้ามาอยู่ในโรงเรียนนี้ เข้ามาอยู่ข้างๆผอ. เพื่อให้ได้เจอกับพ่อในสถานการณ์แบบนี้ เรื่องราวทั้งหมดเกี่ยวข้องกับครู พ่อ แล้วก็แม่ของผม

“พ่อ พ่อ ผมไม่ใช่ลุกแม่หรอ แล้วครูเขามาเกี่ยวอะไรกับครอบครัวเรา ทำไมเขาต้องทำแบบนี้ด้วย”
“ไม่ต้องฟังนะ ไม่ต้องฟัง มันไม่ใช่เรื่องจริง เดี๋ยวพ่อจะพาแกออกจากที่นี่ ไม่ต้องห่วงอะไรทั้งนั้นนะ”
“มึงคิดว่าจะพาทุกคนออกไปได้หรอไอ้ชาติ มึงคิดว่ากูหายไปตั้งหลายปี กูจะยังสู้มึงไม่ได้เหมือนแต่ก่อนงั้นหรอ กูได้มาแล้วสิ่งที่มึงหวงนักหวงหนา เพราะแบบนี้ไงลูกมึงถึงมองไม่เห็น”
“ผมไม่ได้หวงมันสักนิด ผมอยากให้มันหายไปจากชีวิตของลูกผม ไอ้ของที่ทำให้ลูกผมต้องเจอเรื่องไม่ดีมากมาย ผมจะอยากเก็บเอามันไว้ทำไม แต่ผมก็ทำลายมันไม่ได้ เพราะมันคือส่วนหนึ่งของแรม ผมเลยได้แค่สวดภาวนาทุกคืนให้ลูกผมไม่ต้องใช้ความสามารถของมัน”

สิ่งที่พ่อพูดออกมา มันทำให้ผมแน่นอยู่ในอก การที่ผมบ่นพ่อทุกครั้งที่สวดมนต์จนดึกดื่นจนทำเอาผมแทบนอนไม่หลับ ทุกครั้งพ่อจะบอกว่าทำเพื่อผม ผมไม่เคยเชื่อเลย ได้แต่คิดว่าพ่อคงแค่อ้างเพื่อให้ผมหยุดบ่น

“พี่รู้ไหมถ้าผมไม่ปกป้องลูก มันไม่ได้แค่จะมองเห็นวิญญาณ มันจะมองเห็นว่าคนเป็นจะตายเมื่อไหร่ ตายยังไง มองเห็นถึงนรก เห็นทุกอย่างในโลกหลังความตาย พี่คิดว่าเด็กคนนึงจะรับไหวหรอ”
“ที่แท้ตามันก็วิเศษอย่างนี้คนพวกนั้นถึงได้คิดจะแย่งชิงกัน”
“แต่ต่อให้พี่ หรือใครเอาไปได้ก็ไม่มีใครใช้ได้หรอก เพราะมันมีเจ้าของที่ครอบครองอยู่”
  “มึงหมายถึงอะไร”

พ่อไม่ได้สนใจในสิ่งที่ครูเพ็ญศรีกำลังพูด แต่กลับหันมากระซิบที่ข้างหูผม แม้ทุกคำจะแผ่วเบา แต่เนื้อความกลับชัดเจนอยู่ในหัวของผม

“ต๊ะ ฟังพ่อนะลูก พ่อจะเอาตาคืนมาให้แก แต่ถ้าได้มันกลับมา แกจะต้องทนรับกับทุกสิ่งที่แกเห็น สัญญากับพ่อว่าแกจะตั้งสติ จะทนกับสิ่งที่เปลี่ยนไป “
“ครับพ่อ”
“ดีมาก พ่อเชื่อแกนะ พ่อรักลูก”

พ่อพูดจบก็เหมือนจะร่ายคาถาอะไรบางอย่างอยู่นานจนเหมือนครูเพ็ญศรีจะเริ่มรู้และพยายามจะทำให้พ่อหลุดจากการร่ายมนต์  เสียงหวีดหวิวของอากาศดังระงง  สิ่งของรอบสั่นไหวกระแทงพื้น เสียงสายลมปะทะกันเหมือนเวลาพายุมา ก่อนทุกอย่างค่อยเงียบสงบลง

“ลืมตา ลืมตาสิ”

เสียงพ่อสั่งให้ผมลืมตาขึ้น ผมค่อยๆขยับเปลือกตาช้าๆจากที่ตอนแรกทุกอย่างมืดสนิทตอนนี้ค่อยๆมีแสงลอดเข้ามา ผมหลับตาลงอีกครั้งด้วยสู้แสงไม่ไหว ก่อนจะลืมตาขึ้นอีกครั้ง ผมมองเห็นเหมือนเดิมแล้ว ผมมองไปรอบๆเห็นพ่อยืนอยู่หน้าผม ไอ้กร กับไอ้สันนอนกองอยู่ที่พื้น บรรยากาศตอนนี้ไม่มืดเหมือนตอนแรก แสงดานนอกที่ส่องเข้ามาบอกให้รู้ว่าตอนนี้เป็นเวลาเย็นๆ

“ไอ้ชาติ มึงทำอะไร ทำไมไอ้เด็กนั่นมันถึงได้ตาคืน”
“ผมรู้ว่าสักวันคงต้องเดเรื่องแบบนี้ ผมลงคาถาของคืนกายไว้ตั่งแต่ลูกผมยังเด็ก แต่สิ่งที่แลกกับการใช้คาถานี้ คือ มนต์คุ้มครองของผมจะเสื่อม ตอนนี้ลูกผมมองเห็นทุกอย่าง”

อร๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
ผมหวีดร้องกับสิ่งที่เห็นอยู่ในตอนนี้ น้ำตาผมไหลออกมาด้วยความหวาดกลัว ผมมองไปทางไหนก็เห็นแต่ศพ และวิญญาณ ทุกสิ่งดิ้นรนให้ตัวเองรอดพ้นจากความตาย ความเกลียดชัง ความทรมานทุกสิ่งถูกถ่ายทอดให้ดวงตาคู่นี้ได้มองเห็น มองไปที่ร่างขวัญเหล่าวิญญาณเจ้าของซากศพต่างรุมทำร้ายกัดกินวิญญาณของเธอ มองไปที่ไอ้เก้าวิญญาณผีพรายกัดกินวิญญาณจนแทบไม่เหลือความเป็นตัวตน มองไปทางไหนก็สร้างแต่ความหวาดหวั่นในความรู้สึก แม้แต่มองลงที่พื้นเห็นเปลวไฟลุกท่วมร่างผู้คนมากมายที่ดิ้นทุรนทุรายกายกองนับล้านนับแสน ผมรีบหลับตาลงด้วยไม่อยากเห็นอะไรไปมากกว่านี้

“ลืมตาขึ้นสะ แกจะต้องผ่านมันไปให้ได้ ไม่งั้นต่อไปแกจะช่วยใครไม่ได้สักคน”
“พ่อผมกลัว พ่อต๊ะกลัว ต๊ะจะทนได้ยังไง”
“แกจะต้องให้พ่อ กับแม่เสียสละช่วยแกไปอีกเท่าไร พ่อกับแม่ดูแลแกไม่ได้ตลอดหรอกนะ”

สิ่งที่ทำให้ผมสับสนในตอนนี้ มีทั้งความกลัวจากสิ่งที่มองเห็น ความคาดหวังและคำสัญญาจากพ่อ ถ้าผมทำมันด้วยตัวเองตอนนี้มันจะทำให้ทุกคนผ่านเรื่องเลวร้ายนี้ไปได้ไหม ผมถามตัวเองวนอยู่อย่างนั้น  ซ้ำไปซ้ำมา

...........
มาแบบรีบๆ และสั้น ตอนนี้งงๆหน่อยนะ เพราะครึ่งตอนแรกเขียนก่อนหายตัวไป ครึ่งหลังพึ่งเขียนหลังจากกลับมา สัญญาว่าตอนต่อไปจะเข้ารูปเข้ารอยขึ้นนะครับ ขอบคุณทุกคนที่มาอ่านและติชม สำหรับเรื่องนี้มันจะยืดและยาว และงงต่อไปเพราะมันไม่มีพล็อตเขียนตามสิ่งที่คิดออกตอนนั้น ขอโทษสำหรับเนื้อเรื่องงง และการหายตัวไปนะ
 

[MayA@TK]

แค่เห็นผีก็น่ากลัวแล้วนะนี่ยังมีห็นว่าคนเป็นจะตายเมื่อไหร่ ตายยังไง
มองเห็นถึงนรก เห็นทุกอย่างในโลกหลังความตาย คือน่ากลัวมากนะแบบนี้
 

 

[p_phai]

 

[GuoJeng]

ตอนนี้สั้นแต่สนุกและค้างอยากอ่านต่อคับ รอลุ้นว่าต๊ะจะช่วยคนได้รึป่าว

[azure]

โอ้ย ลุ้นมากเลยตอนนี้

[บูมเบส]

ค้างคามากเลย

[cheyp]

ชอบๆๆๆ นายเอกจะเทพแล้ว

[Evangeline]

ชอบมากๆเลยค่ะ จริงๆไม่มีฉากโรแมนติก เราก็จะอ่านต่อค่ะ เปิดตัวแรงขนาดนี้ ปมปัญหาที่ตามมาอยากให้น่าลุ้นระทึกและก็แก้ยากๆหน่อย หรือจะเป็นแบบร่วมฝ่าฟันกันไปก็น่าสนใจค่ะ เบื่อแล้วกับดราม่าของตัวละครปกติ 

[Gear77]

รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอออออ 

[wnkth]

ขอบคุณครับ มารออยู่นะครับ

[naoai]

ยินดีต้อนรับกลับเล้าครับ ตอนนี้ผมอ่านไปขนลุกไป สิ่งที่ต๊ะมองเห็นน่ากลัวมากนะสำหรับเด็ก ตอนนี้ถึงจะสั้นแต่คุ้มกับการรออ่านมากครับ

[buathongfin]

ช่วยพระเอกก่อนไหมมมม โดนกินวิญญาณจะตายแล้วไหมนั่น

[Undee]

ด้วยรัก และโหงพราย
ตอนที่ ๑๔
(อดีตของครอบครัว)

“พี่ชาติ พี่ชาติ พี่อยู่ไหน”
“อย่าวิ่งสิจ๊ะแรม กำลังท้องกำลังไส้”
“พี่มานี่ก่อนเร็ว มาช่วยแรมดูนี่หน่อยสิ”
“ดูอะไร ค่อยเดินสิแรมระวังหน่อย ไม่ต้องวิ่ง”

ผมแต่งเข้ามาในตระกูลที่เป็นเจ้าของตำหนักร่างทรง ความรักของเราทั้งคู่ในช่วงแรกโดนคัดค้านอย่างหนักด้วยตามจารีตแล้วร่างทรงจะสืบตระกูลผ่านทางผู้หญิง ทำให้ครอบครัวของแรมไม่ค่อยชอบเท่าไหร่ แต่หลังจากพี่เพ็ญพี่สาวของแรมรับองค์เพื่อสืบตระกูลแล้วทำให้ปัญหานี้ค่อยๆคลายลง

“พี่ดูนี่สิ  แรมว่าช่วงนี้พี่เพ็ญดูแปลกไปนะ”
“แปลกยังไง พี่เห็นพี่เพ็ญก็สวดมนตามปกติ”
“พี่ดูนั่นสิ นั่นอะ หนังสือเล่มเล็กๆนั่นอะ”
“มันทำไหมหรอแรม”
“ก็ฉันเห็นมันมีแสงแปลกๆออกมานะสิ แถมยังเหมือนจะมีวิญญาณคอยเฝ้าด้วยนะ”
“พี่ไม่รู้หรอกนะ เพราะพี่ไม่มีพลัง แถมยังมองไม่เห็นวิญญาณแบบแรมอีก แต่ถ้าแรมสงสัยพี่ก็จะช่วยแรมสืบนะ”
“พี่ชาติของแรมใจดีที่สุดเลยจ๊ะ”

แรมเป็นผู้หญิงน่ารัก นิสัยขี้เล่นของเธอมักจะเติมความแช่มชื่นให้กับหัวใจของผมเสมอ  แต่ดังคำที่พระท่านว่า ไม่มีสุขหรือทุกข์ใดที่อยู่ได้คงทนถาวร ด้วยสิ่งที่เธอสงสัยจนสืบเสาะหาความจริงว่าสิ่งนั้น คืออะไร กลับทำให้ชีวิตของทุกคนเปลี่ยนไป

“พี่เพ็ญ ถ้าพี่ไม่เลิกยุ่งกับของแบบนี้ แรมจะไปบอกยาย”
“แรม แรมก็รู้ว่าที่บ้านเราต้องการเงิน แล้วไอ้การช่วยคน ดูดวงเงินมันไม่พอหรอกนะแรม”
“พี่ก็รู้ ว่าอวิชชาที่พี่เรียนอยู่ไม่มันใช่ของดี สุดท้ายมันจะกลับมาทำร้ายครอบครัวเรา”
“แต่ถ้าพี่รับงานพวกนี้เราจะมีเงินมากพอที่จะช่วยไม่ให้บ้านเราถูกยึดนะ”
“พี่ก็เลยรับงานเล่นของฆ่าคนแบบนี้นะหรอ พี่เลิกเถอะนะ แรมไม่อยากให้พี่ต้องเจอกับเรื่องไม่ดี”
“ได้แรม หลังจากงานนี้พี่จะเลิกทำ แต่พี่ขอทำงานนี้ก่อน ให้เราได้เงินมาจ่ายหนี้ก่อนนะ”

ผมจับตาดูพี่เพ็ญอยู่จนรู้ว่าเธอไม่ได้ทำตามสัญญาให้กับแรมไว้  พี่เพ็ญยังทำแบบนั้นอยู่นานจนคนในตระกูลเริ่มรู้เรื่องราวอันผิดแปลกจากปกติ

“อีเพ็ญ มึงทำแบบนี้ได้ยังไง มึงก็รู้ถ้ามึงทำแบบนี้ ความชิบหายจะมาสู่ครอบครัว มึงรู้ไหม”
“ยายจ๋าใจเย็นๆ พี่เพ็ญเขไม่ได้ตั้งใจหรอกจะ จริงไหมพี่บอกยายสิ”
“ยายรู้ไหมอีเพ็ญที่ยายด่าอยู่ฉอดๆเนี่ย มันเป็นคนไถ่บ้าน ไถ่ที่ ให้เรามีที่ซุกหัวนอน แล้วยายว่าอีเพ็ญคนนี้มันยังผิดอยู่ไหม”
“อีเพ็ญญญญญ  มึงไม่สำนึกเลยหรือว่า ตัวมึงกำลังทำชั่วอยู๋ มึงก็รู้คำสาบานต่อเทพยาฟ้าดินก่อนมึงรับองค์ ว่าหากมึงทำเรื่องอัปรีย์ ระยํา จัญไร เลวทราม ตํ่าช้า ไม่เป็นมงคล  สิ่งพวกนั้นจะกลับคืนมาสู่ตัวมึง”
“ฉันไม่สนหรอกนะยาย แล้วอีเทพที่ยายว่ามันเคยมาช่วยยายตอนที่ไม่มีที่ซุกหัวนอนไหม”
“อีเพ็ญ อีเพ็ญญ อีเพ็ญญญญญญญญญญญญญญญญ”
“ยาย ยาย ยายใจเย็นๆก่อนนะจ๊ะ  พี่ชาติช่วยด้วย พี่ชาติช่วยด้วย ยายเป็นลม”

นี่เป็นครั้งแรกที่ผมเห็นการมีปากเสียงกันในบ้านหลังนี้  มันก็เป็นจุดเริ่มต้นของหายนะอีกมากมายที่ตามมา ยายเข้ารักษาตัวที่โรงพยาบาลด้วยความเครียด และซมเศร้าจากเหตการณ์ที่เกิดทำให้หลายโรคที่เป็นอยู่รุมเร้าหนักจนทรุด หลังจากนั้นไม่นานยายก็เสีย แรมเสียใจมากจนแทบจะตัดพี่ตัดน้องกับพี่เพ็ญ  แม้จะอยู่ในขอบรั้วบ้านเดียวกันแต่ลูกสาวทั้งสองของบ้านนี้ไม่ไปมาหาสู่กันอยู่เป็นเดือน จนถึงวันที่เกิดเหตุการณ์นั้น  ผมยังจำวันนั้นได้ดีวันที่ผมต้องเสียคนที่ผมรักที่สุดไป ผมสูญเสียแม้กระทั่งตัวตนของผมเอง

“โอ้ย พี่ชาติ แรมเจ็บท้องอะ โอ้ยพี่ แรมว่าลูกจะคลอดแล้วนะ”
“จริงหรอแรมใจเย็นๆนะ เดี๋ยวพี่ไปเอารถก่อน อดทนก่อนนะ เย้ เย้ พี่จะได้เจอลูกแล้ว”
“พี่ก็ ดีใจมากไปแล้วนะ”
“รอแปปเดี๋ยวนะแรม รอพี่ตรงนี้ก่อน พี่จะรีบไปเอารถมา”

ด้วยความดีใจผมรีบตรงดิ่งไปที่โรงจอดรถ เอารถยนต์คันเก๋าที่นานๆจะได้ใช้มาจอดตรงลานหน้าบ้าน 

“แรมจ๋ารถมาแล้ว เรารีบไปกันเถอะนะ พี่อยากเจอลูกเร็วๆแล้ว”

ผมเดินเข้ามาที่เก้าอี้ที่แรมนั่งรออยู่แต่กลับไม่เจอแรม จิตใจผมตอนนั้นกระวนกระวายไปหมดด้วยใจเป็นห่วงว่าแรมจะได้รับอันตราย  ผมเดินหาเธอจนทั่วบ้าน ทั้งในห้องน้ำ ห้องนอน ห้องครัว แต่ไม่มีแม้แต่เงาของแรมให้เห็นในทุกที่ของบ้าน

“แรมอย่าเล่นแบบนี้นะ พี่กลัวนะแรม ออกมาเถอะ”
“กริ๊ดดดดดดดดดด”

ผมออกเดินหาทั่วบริเวณพื้นที่รอบบ้าน จนได้ยินเสียงกรีดร้องจากบ้านพี่เพ็ญที่ตั้งอยู่ไม่ห่าง กับบ้านของพวกเรานัก  ผมตัดสินใจเดินเข้าไปดูด้วยห่วงว่าจะเกิดเหตุด่วนเหตุร้ายกับพี่เพ็ญ

“พี่เพ็ญครับ พี่เพ็ญเป็นอะไรหรือเปล่า”

ผมค่อยๆเดินสอดส่ายสายตาไปทั่วบริเวณห้องก็ไม่เห็นมีใครอยู่แม้แต่คนเดียว ผมเดินลึกเข้าไปในตัวบ้านเรื่อยๆจนถึงห้องที่ใช้เป็นสำนักที่อยู่ด้านท้ายสุดของตัวบ้าน ผมค่อยๆยื่นมือออกไปแหวกม่านลูกปัดผืนหนาที่บังประตูอยู่  แต่สิ่งที่เห็นตรงหน้าทำเอาผมอ่อนแรงไปทั้งตัว

“แรม แรม เป็นอะไรหรือเปล่าทำไมเลือดเต็มไปหมดอย่างนี้”
“พี่ชาติ  แรมขอโทษ แรมดูแลลูกไม่ดี แรมขอโทษ”

ร่างของแรมนอนหายใจแผ่วอยู่กลางห้อง เลือดไหลท่วมตัวจนชุดคลุมท้องของแรมเปียกชุ่มไปหมด มีสายสิญจน์กางล้อมรอบตัว ขั้นน้ำมนต์มากมายวางรายล้อมเทียนและธูปถูกจุดจนขวัญฟุ้งทั่วห้อง

“แรม ไม่เป็นไรนะ ไม่ต้องขอโทษพี่ แรมแข็งใจไว้นะ แรมกับลูกต้องเข้มแข็งไว้ ไม่ต้องกลัวนะพี่อยู่ตรงนี้แล้ว”
“พี่ชาติระวัง!!!!”

ผมตื่นมาอีกครั้งก็ถูกจับมัดไว้ที่มุมห้อง  กลิ่นควัน และคาวเลือดยังคละคลุ้งทั่วห้อง พร้อมๆกับที่หูของผมเริ่มได้ยินเสียงสวดดั่งมาจากกลางห้องที่แรมนอนอยู่  ผมเห็นเงาลางๆของผู้หญิงคนหนึ่งนั่งทำพิธีอยู่

“พี่เพ็ญ พี่ทำอย่างนี้ทำไม ปล่อยผมกับแรมไปเถอะนะ”
“มึงอย่าพูดมากไอ้ชาติ อีแรมมันไม่ตายหรอก  กูแค่จะเอาของที่มันยายให้มันคืนมา”
“พี่ปล่อยแรมไปเถอะนะ หือห หื หือ”

ผมได้แต่นั่งร้องอยู่อย่างนั้นทำอะไรไม่ได้ ด้วยตัวผมเองก็เป็นแค่คนธรรมดาคนหนึ่งที่ไม่ได้มีวิชาอาคมอะไร การที่จะเข้าไปช่วยแรมออกมายิ่งไม่ต้องคิดฝัน พี่เพ็ญยังคงสวดอยู่อย่างนั้น เหมือนเวลาผ่านไปนานพี่เพ็ญก็ยิ่งดูเกี้ยวกราดยิ่งขึ้น

“อีแรม มึงทำไมไม่ยอมกูดีๆ เมื่อมึงไม่คิดจะใช้ของที่ยายให้มาแล้วมึงจะเก็บไว้ทำไม”
“พี่เพ็ญน่าจะรู้ดีกว่าฉันว่าทำไมยายไม่ยกมันให้พี่”
“อีแรม มึงจะเอาแบบนี้ใช้ไหม กูอุตส่าห์จะไว้ชีวิตมึงกับลูก กูเลือกไม่ใช้วิธีรุนแรง”
“ต่อให้พี่ทำยังไงพี่ก็เอามันไปไม่ได้หรอก”
“กูจะทำให้มึงดูอีแรม ว่ากูเอามันมาได้”

พี่เพ็ญเริ่มสวดคาถาอีกครั้งแต่คราวนี้มันแตกต่างเชือกที่มัดตัวผมอยู่แน่นค่อยๆคลายออก ร่างของผมค่อยๆขยับ มือ แขน ขา มันขยับไปเองอย่างควบคุมไม่ได้ 

“ไอ้ชาติ ไปหยิบผงขี้เถ้ามา”
“พี่เพ็ญ พี่จะทำอะไรพี่ชาติหนะ หยุดเดี๋ยวนี้นะ”
“มึงจะโวยวายทำไมอีแรมมึงไม่ได้จะตายสักหน่อย กูรู้ว่ากูแตะต้องตัวมึงไม่ได้ แต่ถ้าเป็นไอ้ชาติกูว่าไม่แน่”

ร่างกายผมขยับเดินตรงไปที่โต๊ะบูชา ก่อนจะค่อยเปิดเศียรครูออก ใต้เศียรครูนั้นซ่อนตลับกระเบื้องเคลือบเล็กๆที่ข้างในมีผงเถ้าอัดอยู่  มือผมหยิบมันขึ้นมากำไว้จนแน่น ก่อนที่ขาผมจะค่อยก้าวเดินตรงมาหาพี่เพ็ญ

“เปิดออกแล้วขี้เถ้าป้ายที่ตาอีแรม”

นิ้วผมค่อยๆขยับเปิดผาตลับออก นิ้วชี้และนิ่วกลางปาดลงไปบนผงขี้เถ้าจนสีดำของผงขี้เถ้าติดาเต็มสองนิ้ว  ปลายนิ้วทั้งสองค่อยๆยื่นออกไปจนถึงหน้าผากของแรม

“พี่ชาติ  พี่ต้องตั้งสติให้ได้นะ พี่อย่างไปกลัวมัน พี่อย่าไปเชื่อมัน พี่ต้องเข้มแข็งนะ พี่คิดถึงลูกของเราสิ พี่ชาติ”

เสียงของแรมก้องอยู่ในหัวของผมอยู่แบบนั้น จนผมได้สติถีบตัวเองออกมาจากตรงนั้นจนหลังของผมชนเข้าผนังเต็มๆ

“ไอ้ชาติ  ทำไมมึงไม่ฟังกู”
“พี่เพ็ญพี่ไม่มีทางทำสำเร็จหรอก ไม่ว่าพี่จะทำยังไงพี่ก็ไม่มีทางที่จะเอาอะไรไปจากฉันได้  ไม่ใช่เพราะว่าชั้นเก่ง หรือมีพรสวรรค์มากกว่าพี่ แต่เพราะความโลภโมโทสันในใจพี่มันจะกัดกินตัวพี่เอง”
“อีแรม อีแรม กูจะฆ่ามึง”

อาการของพี่เพ็ญตอนนี้ดูขาดสติ พี่เพ็ญวิ่งวนทำลายข้าวของไปทั่วห้อง ขนของทุกอย่างพังยับระเนระนาด  พี่เพ็ญหยิบมีดกำไว้แน่นจนมือโปนไปด้วยเส้นเลือด ตรงเข้าไปหาร่างของแรมที่นอนอยู่

“ตายซะ อีแรมมมมมมมมมมมมมมม”

ผมพุ่งตรงเข้าไปกอดร่างของแรมไว้  พี่เพ็ญแทงมีดเข้ากลางแผ่นหลังของผม ความรู้สึกของผมตอนนี้มันไม่อาจบรรยายออกมาได้ ผมรู้แค่เพียงว่าถึงแม้ตอนนี้ผมจะตายก็ไม่เป็นไร แค่ผมได้ปกป้องลูกกับแรมผมก็มีความสุขแล้ว

“ไอ้ชาติ  มึงทำลายพิธีกู  ไอ้ชาติไอ้เลว มึงทำลายตระกูลกู มึงมันสารเลว”

พี่เพ็ญกรีดร้องด่าผมสารพัด เธอเริ่มคลั่งอีกครั้งวิ่งทำลายข้าวของ ปัดธูปเทียนล้มกองเต็มพื้น  เสาตะเกียงน้ำมันอันใหญ่ลมจนน้ำมันก๊าดที่อยู่ด้านในไหลนองพื้น

“ถ้าพวกมึงอยากตายก็ตายกันให้หมด ตายอยู่ในห้องนี้”

“พี่เพ็ญตะโกน ก่อนจะวิ่งไปที่ประตู พี่เพ็ญปิดประตูลงกลอนขังพวกเราทั้งคู่ไว้ในห้อง หวังให้เราทั้งคู่โดนไฟครอกตาย

“แรมเป็นไรไหม อดทนไว้นะ พี่จะพาแรมออกไป”
“พี่ชาติแรมรู้ตัวดีว่าแรมคงไม่รอด พี่หนีออกไปเถอะจ๊ะ”
“ไม่นะแรมพี่อยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีแรมนะ”
“พี่ชาติ แรมเชื่อว่าพี่อยู่ได้  พี่เก่งจะตายพี่เชื่อฉันสิ  พี่ไม่ต้องห่วงฉันกับลูกนะ”
“ไม่เอานะแรมไม่เอา แรมอย่าทิ้งพี่ไปนะ”
“พี่ชาติ พี่สัญญาอะไรกับฉันสักอย่างจะได้ไหมพี่”
“ได้สิแรม พี่สัญญาได้ทุกอย่างแต่แรมต้องอยู่กับพี่นะ”
“พี่ช่วยรับของต่อจากฉันได้ไหม ฉันไม่อยากให้พลังในการช่วยเหลือผู้คนต้องสูญสิ้นไป พี่ต้องรับมันไว้ และสาบานต่อท่านผู้นั้นว่าจะดูแลช่วยเหลือผู้คนที่ตกทุกข์ได้อยาก แรมขอนะพี่ ได้ไหม”
“ได้ พี่สัญญาจ๊ะแรม”
“ขอบคุณจะ พี่ชาติ แรมรักพี่นะ”
“แรม แรมมมมม”

แรมหมดสติไป ผมค่อยช้อนร่างของเธอมาไว้ในอ้อมอก อุ้มแรมตรงมาที่ประตู ผมใช้หลังของตัวเองกระแทกจนพังประตูออกมาได้ ผมรีบวิ่งออกมาให้ไกลจากตัวบ้านที่สุดเพราะตอนนี้บ้านทั้งหลังลุกท่วมไปด้วยไฟ ผมทรุดเข้าลงกับพื้นและหมดสติไป  ผมมารู้หลังจากที่ฟื้นที่โรงพยาบาลว่า มีชาวบ้านเห็นควันไฟเลยโทรแจ้งหน่วยกูภัยให้เข้ามาดู และพาผมกับแรมมาที่โรงพยาบาล  ผมโชคดีที่แผลที่โดนแทงไม่ลึกมาก แต่แรมกลับโชคร้ายที่เสียเลือดมากจนร่างกายทนไม่ไหว  แต่ในความโชคร้ายก็ยังมีชีวิตน้อยได้ถือกำเนิดขึ้นมา หมอได้ช่วยผ่าเอาเด็กออกมาก่อนที่เด็กจะตาย แรมได้ให้สมบัติล้ำค่าไว้ให้ผมดูแล ผมจะปกป้องเด็กคนนี้ให้ดีที่สุด จะไม่ให้ใครมาพรากเขาไปได้ ไม่ให้เหมือนที่ผมรักษาแรมไว้ไม่ได้

..................
ทีแรกคิดว่าจะเล่าถึงเรื่องครอบครัวของต๊ะแค่นิดเดียวแต่เขียนไปเขียนมายาวเป็นตอนสะงั้น

[Evangeline]

เย้ๆๆๆ มาต่อแล้ว ดีใจมากเลยค่ะ

[sirin_chadada]

อยากรู้ว่าพาร์ทปัจจุบันจะเป็นยังไงต่อไป (แต่การได้รู้เรื่องราวในอดีตก็ดีนะ หายข้องใจไปหลายส่วน)
รอตอนต่อไปค่ะ

[azure]

อดีตเริ่มเปิดเผยแล้ว

[wnkth]

แวะมาตามอ่าน ขอบคุณครับ

[p_phai]

 

[myd3ar]

ป้าเพ็ญนี่โลภมาก  ร้ายกาจที่สุด

[naoai]

ดีงาม

[pasallatel]

ป้าเพ็ญเล่นคุณไสย ทำให้ความมืดมันครอบงำ เพราะจิตไม่แข็งพอด้วย
ไม่ควรไปยุ่งเลยกับของพวกนี้  เพราะความโลภแท้ๆ เลยคนเรา......กำลังสนุกเลยค่ะ มาต่ออีกหน่อยน้า

[บูมเบส]

 

[cheyp]

ร้ายมาก

[yamapong]

โอยยยย สนุก เรื่องแบบนี้ไม่ค่อยมี รอค่ะ

[Undee]

ด้วยรัก และโหงพราย
ตอนที่ ๑๕

“แกจะต้องให้พ่อ กับแม่เสียสละช่วยแกไปอีกเท่าไร พ่อกับแม่ดูแลแกไม่ได้ตลอดหรอกนะ”

สิ่งที่ทำให้ผมสับสนในตอนนี้ มีทั้งความกลัวจากสิ่งที่มองเห็น ความคาดหวังและคำสัญญาจากพ่อ ถ้าผมทำมันด้วยตัวเองตอนนี้มันจะทำให้ทุกคนผ่านเรื่องเลวร้ายนี้ไปได้ไหม ผมถามตัวเองวนอยู่อย่างนั้น  ซ้ำไปซ้ำมา  แม้จิตใจจะพยายามคิดว่าตัวเองเข้มแข็งสั่งให้เปลือกตาลืมขึ้นมา แต่สมองเองก็จดจำสิ่งที่มันได้เห็นก่อนหน้านี่ และพยายามปกป้องตัวมันเองจนถึงที่สุด ความร้อนรุ่ม แรงกดดัน อัดนั้นจนน้ำตาเอ่อไหลอาบแก้มอย่างไม่หยุดหย่อน รอบตัวว่างเปล่าสับสน ความรู้สึกในสมองตอนนี้ไม่ต่างกับต้องตัดสินใจว่าตัวผมเองจะอยู่ หรือจะตาย

“แกมัวทำอะไรอยู่ รีบลืมตาขึ้นมาสิ แกอยากช่วยทุกคนไม่ใช่หรอ”
“พ่อ  ถ้าต๊ะลืมตาขึ้นมันจะเปลี่ยนอะไรได้  ขนาดตัวต๊ะเองยัง ยัง.....”
“แกหยุดพูดได้แล้ว  พ่อไม่ได้สอนให้แกเป็นคนอ่อนแอแบบนี้นะ”
“พ่อ”

ผมไม่เข้าใจความคิดอะไรในตอนนี้ของพ่อ พ่อต้องการให้ผมทำอะไร ทำไม่พ่อต้องพยายามกดดัน ให้ตัวผมเองรู้สึกสิ้นหวัง ให้ผมรู้สึกผิด พ่อต้องการจะบอกอะไรผมกันแน่

“แกจำเรื่องที่พ่อชอบเล่าให้แกฟังตอนเด็กๆ ได้ไหม  เรื่องที่ฉันชอบบอกว่าแกไม่ใช่ลูกของฉัน แต่เป็นลูกที่เทวดาส่งมาให้ เลยทำให้แกแตกต่างจากคนอื่น”

เรื่องตอนเด็กที่พ่อชอบเล่าให้ฟัง เรื่องราวที่เกือบถูกตัวผมลบเลือนไปจากความจำ เรื่องเล่าที่พ่อมักจะเล่าให้ผมฟังตอนที่ผมถามว่าแม่ไปไหน ตอนเป็นเด็กผมมักจะถามพ่อเสมอว่าแม่ไปไหนทำไมไม่เคยมารับผมที่โรงเรียน เวลาที่เห็นเด็กคนอื่นๆมีแม่กับพ่อมารับที่โรงเรียน แต่พ่อไปเคยพูดสักครั้งว่าแม่ผมตายไปแล้ว แต่กลับเล่าเรื่องราวของนางฟ้าองค์หนึ่งที่พยายามฝ่าฟันเรื่องราวเลวร้ายมากมายเพื่อนำผมมาส่งให้กับพ่อ ทุกครั้งที่พ่อเล่าพ่อจะยิ้มอย่างมีความสุข แต่ผมกับรู้สึกว่าน้ำเสียงของพ่อมันปนความเศร้า แต่ด้วยยังเป็นเด็กไม่รู้ประสีประสาก็ได้แต่หลงเพ้อฝันไปกับความสุขที่พ่อเล่าให้ฟัง

“ที่ทุกคนทำเป็นเกลียดแกอาจจะไม่ใช่เพราะการที่แกเป็นลูกของฉันเพียงอย่างเดียว แต่เพราะแกแตกต่าง ตัวแกเองอาจจะไม่รู้ แต่ตัวแกเองมักจะดึงดูดคนอื่นเข้าหาตัวเองเสมอ คนที่ปรับตัวเข้ากับแกไม่ได้ก็จะอิจฉา แสร้งรังเกียจเพื่อข่มแก  ส่วนคนที่เข้ามาอยู่รอบตัวแกก็จะลุ่มหลงในตัวแก”
“พ่อต้องการจะบอกอะไรกันแน่ พ่อบอกผมให้เข้าใจง่ายๆได้ไหม”
“แกหนะ แกนะเป็น”

เสียงรอบตัวผมขาดหายไป ทุกอย่างเงียบสงบจนได้ยินเสียงแผ่วๆของสายลม แต่ทั้งที่เงียบสงัดจนดูเหมือนจะน่ากลัว แต่จิตใจผมกลับสงบต่างจากก่อนหน้านี้ ก่อนจะได้ยินเสียงเอื้อนเอ่ยที่คุ้นหู

“ลืมตาของเจ้าขึ้นเสีย บุตรแห่งข้า”
“ท่านเทพ ท่านเทพ ท่านมาช่วยทุกคนแล้ว”

ผมร้องลั่นด้วยความยินดีที่มีปาฏิหาริย์เกิดขึ้นอยู่ตรงหน้า  ผมค่อยลืมตาขึ้น ที่นี่ไม่ใช่ในตึกช่าง นี่ผมอยู่ที่ไหนกันแน่  ทุ่งโล่งสีขาวโพลนคือที่ไหนกัน หรือว่าผมตายไปแล้ว

“เจ้ายังไม่ตาย บุตรแห่งข้า ข้าเพียงพาเจ้าเข้ามาดินแดนแห่งข้าเท่านั้น”
“ดินแดนของท่าน”
“ใช่แล้ว ดินแดนที่ข้าเป็นใหญ่ ดินแดนที่ข้าเป็นผู้บันดาลทุกสรรพสิ่ง รวมถึงตัวเจ้า”
“ตัวผม แล้วทำไมผมต้องมาที่นี่ ท่านไม่ได้มาช่วยทุกคนหรอครับ”
“ข้ามิอาจเข้าไปยุ่งกับลิขิตของฟ้าได้”
“แต่ก่อนหน้านี้ท่านก็เป็นคนมาช่วยข้าจากเถ้ามนต์ของผู้หญิงคนนั้นมิใช่หรือ”
“เด็กน้อย นั้นไม่ใช่ตัวข้า ผู้ที่ยอมสละแม้ดวงวิญญาณสุดท้ายของตัวเองเพื่อช่วยคนอันเป็นที่รักคือแม่ของเจ้า”
“แม่ของผม แล้วตอนนี้ทุกคนเป็นยังไงครับ”
“ข้ามิอาจจะบอกเรื่องที่ข้ารู้แก่เจ้าได้ ข้ามิอาจเผยเรื่องราวที่ฟ้าเป็นผู้ลิขิตได้ดอก”
“ถ้าอย่างนั้นท่านช่วยส่งผมกลับไปช่วยทุกคนทีเถอะครับ”
“เจ้ากลับไปก็มิอาจจะช่วยใครไว้ได้  แต่ทางเดียวที่เจ้าจะช่วยพวกเขาได้คือเจ้าต้องจากไปต่างหาก”

ทุกคำพูดของท่านเทพนั้นชัดเจน แต่อาจเพราะสมองของผมมันปิดกันที่จะรับรู้ ทำให้อาการของผมตอนนี้ไม่ต่างอะไรนักกับคนที่อยู่ในอาการโคม่า  สมองโล่งเปล่า ร่างกายไร้การตอบสนองต่อทุกสิ่ง มีเพียงใจดวงนี้ของผมเท่านั้นที่มันยังทำงานด้วยการเร่งจังหวะการเต้นให้แรงขึ้น เหมือนจะพยายามเตือนให้ผมรับรู้ว่าตัวเองยังมีชีวิตอยู่

“ผมจะต้องตายหรอครับ”
“จะเรียกเช่นนั้นก็คงจะไม่ใช่  เจ้าเพียงต้องกลับคืนสู่ดินแดนที่เจ้ากำเนิด”
“นานเท่าไรหรอครับ แล้วที่นั่นคือที่ไหนหรอครับ”
“เจ้าอย่าได้กลัวไปไม่ว่าที่ไหนข้าจะอยู่เคียงข้างเจ้าเสมอ ส่วนนานเท่าไรนั้นข้าไม่รู้สุดแต่เวรแต่กรรมของเจ้าเถิด”

น้ำเสียงที่เคยหยอกล้อ และช่วยเหลือผมในทุกสิ่งก่อนหน้านี้ ตอนนั้นกลับจริงจังเสียจนน่าใจหาย แววตาที่เคยขี้เล่นกลับแปรเปลี่ยนดูเศร้าสร้อย แต่เมื่อทุกอย่างถูกกำหนดให้เป็นเช่นนี้คนตัวเล็กๆเช่นผมจะทำอะไรได้  สิ่งเดียวที่ผมทำได้ในตอนนี้คือยอมรับ และคิดในทางที่ดีว่าหากผมจากไป ทุกคนจะได้อยู่กันอย่างมีความสุข

“ถ้าผมเลือกที่จะไปกับท่านทุกคนจะรอดใช่ไหมครับ”
“ทุกอย่างที่เกี่ยวกับเจ้าจะถูกย้อนกลับ และลบเลือน ทุกสิ่งอย่างจะย้อนไปในวันก่อนที่เจ้ากำเนิด ทุกอณูความทรงจำที่มีเจ้าเข้าไปเกี่ยวข้องจะถูกลบเลือนจนหมดสิ้น เมื่อเป็นเช่นนั้นแล้ว ทุกชีวิตที่อยู่ในเหตุการณ์นี้ ซึ่งมีเจ้าเป็นตัวเชื่อมจะมิต้องมาพบเจอกันอีก เพราะตัวเชื่อมเช่นเจ้าหายไป”
“ผมเลือกทางอื่นไม่ได้แล้วหรือครับ”
“ข้าช่วยเจ้าจนสุดกำลังแล้วบุตรแห่งข้าเอ๋ย แต่ข้าก็มิอาจขัดลิขิตของฟ้าได้เช่นกัน”
“ผมขออะไรอย่างนึงได้ไหมครับ”
“ว่าสิ่งที่เจ้าต้องการมาเถิด”
“ขอให้ผมได้บอกลาพ่อได้ไหมครับ”
“ข้าต้องพาเจ้าไปพบพ่อของเจ้าอยู่แล้ว เพราะตัวเขาเองก็ต้องรับกรรมของเขาเช่นกัน

น้ำตาผมไหลนองอาบแก้มทั้งสองข้าง ผมได้แต่ตั้งคำถามกับตัวเองว่าครอบครัวเราทำบาปทำกรรมอะไรไว้หนักหนาถึงต้องมาเจอเรื่องราวแบบนี้ ความอัดอั้นทั้งหมดของผมมันพรั่งพรูออกมาผ่านน้ำตาจนหมด ผมจะต้องไปเจอพ่อเป็นครั้งสุดท้าย แม้มันจะดูเป็นสิ่งที่ผมไม่อยากเจอที่สุดในชีวิต แต่ถ้ามันทำให้ทุกคนผ่านเรื่องร้ายๆที่เกิดขึ้นไปได้ ผมก็คงได้แต่ทำใจยอมรับ ผมไม่อยากให้พ่อเห็นผมร้องไห้ตอนที่ผมจากท่านไป ผมอยากให้ท่านจดจำแต่รอยยิ้มเล็กๆในครั้งสุดท้ายที่เราต้องเจอกัน แม้ผมจะรู้ว่าสุดท้ายแล้วผมจะต้องหายไปจากความทรงจำของทุกคนก็ตาม

“เจ้าพร้อมหรือยัง”
“พร้อมแล้วครับ”
“เวลาที่เจ้าจะเจอพ่อของเจ้านั้นมันเพียงชั่วครู่เดียว เพราะฉะนั้นจงรีบทำสิ่งที่อยากทำเสีย”
“ครับ”

ผมตอบเพียงสั้นๆ ก่อนสติผมจะค่อยๆลบเลือนลงไปอีกครั้ง ผมค่อยๆลืมตาขึ้นก่อนจะพบว่าตัวเองถูกพ่อประคองไว้ในอ้อมอก

“ลูกพ่อเป็นไรมากไหม”

พ่อดูลนลานกว่าทุกครั้ง มือของพ่อช่างสั่นเทา ร่างของพ่อชุ่มไปด้วยเหงื่อ แววตาดูเศร้าหมอง ไม่ใช่ภาพของพ่อที่ดูเข้มแข็งเหมือนทุกครั้งที่ผมมอง

“ต๊ะ ไม่เป็นอะไรหรอกพ่อ พ่ออย่าร้องเลยนะ”
“ใครว่าข้าร้อง ข้าไม่ได้ร้อง”
“พ่อ พ่อต้องอยู่ต่อไปนะ พ่อ”
“เองไม่ต้องพูดแล้วข้ารำคาญจะฟัง เองไม่ต้องพูดมากกลับบ้านค่อยคุยให้ข้าฟัง”
“ผมคงไม่ได้กลับไปอยู่กลับพ่อแล้ว พ่อดูแลตัวเองดีๆนะครับ”
“เองพูดอะไรของเอง เองจะไม่อยู่กับพ่อแล้วพ่อจะอยู่ยังไง”

“หมดเวลาของเจ้าแล้ว บุตรแห่งข้าเอ๋ยจงกลับมายังเส้นทางที่เจ้าเลือกเดินเกิด”
เสียงท่านเทพดังกึกก้องไปทั่ว ทุกคนในพื้นที่นี้ต่างได้ยินเช่นเดียวกับผม

“พ่อ ต๊ะ ต้องไปแล้วนะครับ ต๊ะรักพ่อนะ”
“ไม่ ไม่ ไม่ม่ม่ม่ม่ม่ม่มม่ม  ท่านได้โปรดอย่าเอาลูกผมไป ได้โปรด”

พ่อร้องคร่ำครวญทุรนทุราย ตีอกชกพื้น ร้องให้ผมกลับไปหาท่าน แต่ร่าง หรือวิญญาณของผมในตอนนี้ไม่ใช่ของผมอีกต่อมัน มันจะกลับคืนสู่ที่ที่มันเกิดขึ้นมา สิ่งสุดท้ายที่ผมเหลือไว้ให้พ่อคือรอยยิ้มเล็กๆที่ผมตั้งใจยิ้มให้ท่านเป็นครั้งสุดท้ายเพียงเท่านั้น ก่อนการรับรู้ทุกอย่างของผมจะลางเลือนจนหายไป

“เจ้าอย่าได้ร่ำร้องอีกเลย สุชาติ”
“ทำไม ทำไมท่านต้องเอาลูกของผมไป”
“นี่มิใช่สิ่งที่เราต้องการ แต่มันคือผลของสิ่งที่เจ้าพยายามจะทำ เจ้าคิดว่าเด็กผู้นี้จะช่วยเจ้าได้จากการที่เบิกเนตรพลังเขางั้นหรือ เจ้าหวังมากไปหรือเปล่า คนเราไม่อาจเปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือ เปลี่ยนจากอ่อนแอเป็นเข้มแข็งได้ในเวลาอันฉับพลันหรอกนะ เจ้าน่าจะรู้ดีว่าเด็กคนนี้เป็นเช่นไร แต่ตัวเจ้าเองก็ยังคิดที่จะเปลี่ยนแปลงเขา สร้างความมืดมนสับสนในจิตใจดวงเล็กข้าอยากให้เจ้าได้สำนึกไว้ว่า เจ้าจะทำทุกอย่างตามที่เจ้าต้องการมิได้ ฟ้ามีลิขิตของมัน ใครก็มิอาจฝืน แต่เมื่อเลือกที่จะฝืนก็ต้องรับผลของการกระทำนั้น
“ท่านเทพ โปรดช่วยลูกด้วย ช่วยเอาลูกกลับคืนมาให้ผมที”
“ข้าช่วยเจ้ามิได้ดอก เพราะเจ้าก็ผิดสัญญาต่อข้าเช่นกัน ข้าเตือนเจ้าหลายครั้งแล้วอย่าได้แพร่งพรายเรื่องการถือกำเนิดของบุตรแห่งข้าทุกตน แต่เจ้าก็เลือกที่จะทำมัน สุชาติ นี่คือกรรมของผู้ที่รักมาก หรอความโง่เขลาของเจ้ากันแน่ ที่ดลให้เจ้าต้องมาเจ็บปวดจวนเจียนจะขาดใจเช่นนี้ ข้าเวทนาเจ้านัก ต่อแต่นี้ไปขอให้เจ้าจงอยู่กับทุกสิ่งที่จะเข้ามา และยอมรับในผลของมันเถิด”

“ข้าขอบันดาลให้ทุกสรรพชีวิตที่เป็นผู้เกี่ยวเวรเกี่ยวกรรมในเหตุการณ์นี้จงกลับคืนสู่ชะตาใหม่ที่มีผู้เสียสละช่วยพวกเจ้าเอาไว้ ให้รอดพ้นจากกงกรรมกงเกวียนแห่งความแค้นนี้ด้วยเถิด”

สิ้นสุดโองการของท่านเทพกาลเวลาย้อนกลับ และดำเนินเรื่องราวชีวิตของทุกคนต่อจนเวลาบรรจบกับปัจจุบัน กรและสันกลายเป็นเพื่อนสนิทที่สนิทกันมาต้องแต่เด็กแทนเรื่องราว และตัวตนของผม  ขวัญ และเก้าไม่ได้ย้ายเข้ามาที่โรงเรียนของพวกเรา  ครูเพ็ญศรีก็ไม่ได้เป็นครูอย่างปัจจุบัน แต่เป็นร่างทรงผู้สืบทอดพลังของยายอย่างเหมาะสม และอยู่ในศีลในธรรม  พ่อก็ไม่ได้มารู้จักกับแม่ หรือรักกับแม่เหมือนดังในอดีตจะเกิดขึ้นเพราะดวงวิญญาณของแม่ที่สิ้นสลายไปแล้วไม่อาจย้อนกลับมาตามโองการของท่านเทพ  หรือเพราะผลกรรมที่พ่อต้องรับก็ไม่มีใครอาจรู้ได้ 

...

หลายคนอาจจะคาดหวังให้ต๊ะลุกขึ้นมาต่อสู้ แต่ก็อย่างที่ผมแต่งไว้ครบผมไม่คิดว่าต๊ะจะลุกขึ้นมาจัดการกับใครได้ ผมอยากให้มันดูจริงที่สุดตามความคิดของผม อาจจะไม่ถูกใจใคร แต่ผมคิดว่ามันคือทางออกของต๊ะในตอนนี้ที่เขาทำได้  ติชมกันได้นะอยากฟังความเห็นของทุกคน ขอบคุณที่ยังเข้ามาอ่านนะครับ ก็ยังอยากจะบอกอย่างเดิมว่าเรื่องนี้ไม่มีเส้นเรื่อง หรือตอนจบ เขียนตามอารมณ์ความรู้สึกของผมสดๆทุกตอนเลย เพราะฉะนั้นบางตอนก็เร็ว บางตอนก็นานจนคิดว่าคนเขียนตายไปแล้ว ๕๕๕ ขอบคุณที่ยังตามอ่านนะ รออ่าานตอนตอ่ไปด้วยนะ
 

[naoai]

ดีใจที่ได้อ่านตอนใหม่ ผมว่ามันสมเหตุสมผลแล้วกับสิ่งที่เกิดขึ้นกับต๊ะหรือที่ต๊ะได้ทำลงไป เห็นด้วยกับผู้แต่งว่าต๊ะจะเก่งขึ้นทันทีจากการเบิกเนตรได้ไง ในเมื่อไม่เคยได้รับการฝึกหรือการเรียนรู้ที่จะยอมรับมัน ดีใจที่มันเป็นไปในทางนี้ รออ่านต่อไปว่าต๊ะจะเป็นอย่างไร จะจำทุกคนได้แต่ทุกคนจำต๊ะไม่ได้หรือไม รออ่านตอนต่อไปอยู่ครับ

[sirin_chadada]

รอตอนต่อไปค่ะ

[Evangeline]

เรารอจนลืมไปว่ารอเรื่องนี้ พอกลับมาดูปรากฏว่าอัพตอนล่าสุดเมื่อ 3 เดือนที่แล้ว 5555
เป็นกำลังใจให้นะคะ สู้ๆ