ตอนที่14
6.35
วันนี้ผมตื่นก่อนอั๋นได้ไงไม่รู้ รู้สึกตัวตื่นขึ้นมาเองเลย กำลังจะขยับตัวลุกขึ้น แต่อั๋นยังนอนกอดผมอยู่และซบหน้าลงมาบนบ่า
ผมมองอั๋นจากด้านข้าง มันหลับตาพริ้ม ท่าทางมีความสุข ผมค่อยๆเลื่อนมือลงไปสัมผัสมืออั๋นเบาๆ ไม่รู้ว่าอะไรสั่งให้ผมทำอย่างนั้น
ทันใดนั้นเสียงอู้อี้ก้ดังขึ้น
"อย่าลักหลับดิหมอ..."
ผมตกใจนิดหน่อย หันไปก้เห็นอั๋นยิ้มหวานให้ผม
"ไม่ได้ลักหลับเว้ย"
"แล้วจับมือกูทำไมอะ"
"ก้...เปล่านิ ไม่ได้จับซะหน่อย" ผมอึกอัก
"โกหกหน้าตายเลยนะ" ผมล่ะเกลียดน้ำเสียงรู้ทันของมันจริงๆ
"มึงตื่นตั้งนานแล้วแต่แกล้งหลับใช่ปะ ลุกเลยๆ" ผมเปลี่ยนเรื่อง เขินครับ พยายามผลักแขนมันออกจากตัว
"ตื่นตอนที่โดนจับมือนั่นแหละ...อือ อย่าพึ่งลุกสิ ขอกอดอีกแปบนึง" อั๋นยิ่งกอดแน่นขึ้นอีกและกระซิบข้างหูผม นั่นทำให้ผมขนลุกซู่เลยทีเดียว
"กูไม่ใช่หมอนข้างนะ" ผมบ่นอุบ
อั๋นยิ้ม ไม่ตอบอะไร เลื่อนมือข้างหนึ่งมาจับมือผมไว้ มืออีกข้างแตะตรงเอวผม และไล้ริมฝีปากผ่านต้นคอผมช้าๆ แผ่วเบา
"อ๊ะ ทำไรวะ อือ..." ผมเผลอร้องออกมาด้วยความเสียว แกล้งกันแต่เช้าเลยนะ อั๋นได้ยินอย่างนั้นก้ยิ่งได้ใจใหญ่ เล่นกับคอผมต่อไป ปลายจมูกของมันจดอยู่ที่ไรผม
ผมไม่รู้ตัวว่าหยุดดิ้นและนอนนิ่งให้มันทำอย่างนั้นไปตั้งแต่ตอนไหน สักพักอั๋นยอมปล่อยผมออกจากอ้อมแขน ใบหน้ายิ้มกรุ้มกริ่ม
"เคลิ้มเชียวนะหมอ"
"สาด" ผมทุบแขนมันเบาๆก่อนจะลุกขึ้น รีบคว้าผ้าเช็ดตัวแล้วเดินออกไปทันที ได้ยินเสียงอั๋นหัวเราะเบาๆอย่างถูกใจ
เมื่อผมกับอั๋นเดินเข้ามาในโรงอาหาร รอเวลาเข้าแถวเคารพธงชาติ ผมเห็นว่ามีนักเรียนหลายๆคนมองเราอย่างโจ่งแจ้ง ชี้มือมาที่เราแล้วก้หันไปคุยกัน สงสัยจะเป็นเรื่องภาพในเพจแหงๆ
"อย่าให้กูจับได้นะว่าใครเป็นadmin กูจะไปหักคอแม่ง" ผมพูดเบาๆกับอั๋น
"โหดว่ะ55 ขำๆน่ามึง คิดไรมาก"
"อ้อ แล้วคนที่ถ่ายรูปด้วย ยังงี้มันแอบถ่ายกันชัดๆ ดูผลงานดิ มีแต่คนมองเต็มไปหมด- -"
"ขี้บ่นนะเรา"
เรากินข้าวเช้ากันไปเงียบๆ วันนี้เตรียมกับข้าวมาจากบ้านครับ
"เห้ยๆ คู่จิ้นคนดังมาแล้วว่ะ"
"อรั๊ยย"
ไอ้นนท์พูดขึ้นทันทีเมื่อผมกับอั๋นเดินเข้ามาในห้องเรียน ตามด้วยเสียงแซวชุดใหญ่จากทุกคนในห้อง หลังเข้าแถวเสร็จเราสองคนเดินไปเข้าห้องน้ำกันก่อนขึ้นห้องครับ
"ไรมึง" ผมพูด
"พวกมึงหวานสาด ทุกคนเค้าเห็นรูปในเพจโรงเรียนกันหมดแล้ว" ไอ้เอกบอก
"รูปแรกอะไม่เท่าไร แต่รูปที่ไอ้อั๋นกอดไอ้หมอในร้านหนังสือนี่มันหมายความว่าไงวะ" ไอ้ต้าร์พูด คนอื่นๆยิ่งส่งเสียงดังไปอีก มึงจะขยี้ทำไมวะครับ- -
"ทำไม กูกอดมันไม่ได้รึไง" อั๋นอมยิ้ม
"ไอ้บ้าอั๋น- -"
"เห้ย นี่เมื่อคืนพวกมึงนอนด้วยกันอ่อ" ไอ้เอกถาม
"รู้ได้ไงวะ"
"ก้มึงใส่ชุดนักเรียนไอ้อั๋นมา ใครไม่รู้ก้บ้าแล้ว"
ตามด้วยเสียงล้อเลียนดังลั่น ผมจะไม่แปลกใจเลยถ้าอาจารย์ปกครองเดินมาด่า เออว่ะ ผมใส่ชุดนักเรียนอั๋นอยู่นี่หว่า ผมหน้าร้อนผ่าวขึ้นมาทันที
"ช่างสังเกตนักนะมึง" ไอ้อั๋นหันไปว่าไอ้เอก แต่หน้ายังยิ้มกว้าง
"เห้ยๆ ครูมาแล้ว" ใครคนหนึ่งพูดขึ้น แล้วทุกคนก้กลับไปนั่งที่โต๊ะของตัวเอง แต่ตลอดคาบเช้าเพื่อนๆก้ยังคงมองมาที่อั๋นกับผม ไม่ทำท่าล้อเลียนก้มองยิ้มๆ ไอ้พวกเวรเอ๊ย
พักกลางวัน ผมกำลังกินข้าวพร้อมคุยกับเพื่อนๆอยู่ ก้พอดีมีกลุ่มพี่มัธยม6มานั่งโต๊ะที่อยู่ติดกันครับ ในกลุ่มนั้นมีพี่ก้องอยู่ด้วย พอพี่เค้าเห็นผมนั่งอยู่ริมโต๊ะ ก้เดินมานั่งข้างๆผมทันทีครับ
"หวัดดีครับน้องหมอ" พี่ก้องทักทายผมเสียงใส
"หวัดดีครับพี่"
ไอ้อั๋นกำลังไปซื้อน้ำครับ ถ้ามันกลับมาเห็นพี่ก้องมันจะทำอะไรวะเนี่ย ชิบหายแล้ว
"เมื่อวานไม่ยอมบอกพี่ตรงๆนะว่านัดแฟนไว้" พี่ก้องคงจะเห็นรูปผมกับอั๋นในfacebookสินะ
"ไม่ใช่นะพี่ เพื่อนผมๆ"
"อ่าวเหรอ นึกว่าเป็นแฟนกัน"
"ไม่ใช่แฟนค้าบ"
"อ้อ ถ้างั้นเราก้โสดดิ"
"ใช่เลย" พี่ก้องยิ้มกว้างกับคำตอบของผม
"เดี๋ยวพี่มานะ"
"ครับ" พี่ก้องละจากจานอาหาร ลุกขึ้นไปไหนไม่รู้ ไม่ถึงนาที อั๋นกลับมานั่งฝั่งตรงข้างผม
"อะ ช็อคโกแลตร้อนของมึง จ่ายกูมาด้วย" ผมฝากอั๋นซื้อครับ ของโปรดของผมเลย
"อั๋นไม่เลี้ยงหมอเหยอ" ผมแกล้งอ้อน
"ไม่โว้ย เอามาเลย 20"อั๋นแบมือใส่ผม ยังไม่ส่งแก้วช็อคโกแลต มาให้
"ไรว้า งกว่ะ" ผมบ่นไปงั้น กำลังจะหยิบกระเป๋าสตางค์ออกมา
"อะ พี่ซื้อน้ำมาฝากคับ" พี่ก้องกลับมาพร้อมวางแก้วน้ำเขียวลงตรงหน้า ผมหันไปมองอั๋น มันหน้าบึ้งขึ้นมาทันทีครับ แย่แล้ว
"เอ่อ ไม่เป็นไรครับพี่ ผมเกรงใจ พี่กินเถอะครับ" ผมรีบบอกพี่ก้อง
"ไม่เป็นไร แก้วนี้พี่เลี้ยง อยากซื้อมาให้เรา ถ้าเราไม่กินพี่คงเสียน้ำใจแย่" พี่ก้องพูดพร้อมหันไปมองหน้าอั๋นแวบหนึ่ง
"เอ่อ" ผมอึกอัก ไม่อยากให้พี่ก้องคิดว่าผมไม่รับน้ำใจเค้า แต่ถ้ารับมาก้กลัวอั๋นโกรธ
"หมอ มึงไม่ชอบกินน้ำเขียวไม่ใช่เหรอ อะ กินนี่ กูซื้อมาให้" อั๋นพูดเสียงเย็น เลื่อนแก้วช็อคโกแลตมาตรงหน้าผมอีกแก้ว
ตอนนี้ทั้งเพื่อนผมเพื่อนพี่ก้องหันมามองเราสามคนเป็นตาเดียว โอย ผมควรทำไงดีเนี่ย
"อ้าว หมอไม่ชอบน้ำเขียวเหรอ แล้วชอบกินอะไรล่ะ เดี๋ยวพี่ไปซื้อมาให้ใหม่"
"เห้ย ไม่ต้องครับพี่"
อั๋นจ้องพี่ก้องตาจะถลนแล้ว
ในที่สุดผมก้ตัดสินใจเลือกอั๋น
"พี่ก้องครับ ไม่เป็นไรจริงๆพี่ ผมมีน้ำแล้ว พี่กินเถอะ ไว้คราวหน้าค่อยเลี้ยงผมก้ได้" ผมพูดอย่างจริงจัง หันไปมองหน้าพี่ก้องตรงๆ อั๋นยิ้มออกมาอย่างผู้ชนะ
"เอ่อ งั้นก้ได้ครับ" พี่ก้องดูผงะไปนิดหนึ่ง หลังจากนั้นก้ไม่มีใครพูดอะไรต่อ แต่ก่อนพี่ก้องจะลุกไปเก็บจานอาหาร เค้าหันมาหาผมกับอั๋น
"คราวหน้าหมอต้องยอมให้พี่เลี้ยงนะ ไว้เจอกันครับ" พูดจบก้ยิ้มอย่างอันตราย
"หวัดดีครับพี่" อั๋นพูดเสียงใส ยกมือไหว้พี่ก้อง พี่เค้ามองตา ขวางอย่างน่ากลัวก่อนจะลุกไป
"เชี่ยอั๋น มึงเอาอีกแล้วนะ" ผมหันไปต่อว่าอั๋นทันทีหลังจากพายุสงบลง
"กูยังไม่ได้ทำอะไรเลยนะ" อั๋นตอบกวนๆ ทำท่าไม่รู้ไม่ชี้อย่างอารมณ์ดี
"ไอ้บ้า ไปบอกพี่เค้าได้ไงว่ากูไม่ชอบน้ำเขียว เดี๋ยวโดนตีนพี่เค้าขึ้นมากูไม่ช่วยนะเว้ย"
"มาดิ กูไม่กลัว"
"เฮ้อ" ผมถอนหายใจออกมา ต่อจากนี้คงต้องอยู่แบบหนาวๆร้อนๆแล้วมั้ง
"แต่เมื่อกี้ขอบใจนะ"
"ขอบใจไร"
"ที่มึงเลือกชอคโกแลตร้อนไง" อั๋นยิ้มน้อยๆ
หัวข้อที่เพื่อนๆห้องผมสนทนากันในคาบหลังพักเที่ยงหนีไม่พ้นเรื่องของผม อั๋น และพี่ก้อง แต่ไม่มีใครกล้าถามเรื่องนี้ตรงๆกับผมหรืออั๋นเลยครับ
เฮ้อ พี่ก้องเข้าหาผมเพราะจะจีบผมเหรอเนี่ย
แล้วที่อั๋นบอกว่าหวงผม ขัดขวางพี่ก้องอย่างนั้น แสดงว่ามันก้กำลังทำสิ่งเดียวกับที่พี่ก้องทำ
อั๋นชอบผม
...
"โอ๊ย" ผมหลุดจากภวังค์ ไอ้คนต้นเหตุที่ทำให้ผมนั่งคิดอยู่ใช้นิ้วดีดหน้าผากผมครับ
"เหม่ออะไรของมึงวะหมอ เรียนๆ"
"เจ็บนะเว้ย" ผมถูหน้าผากเบาๆ
"เจ็บหรอ มาๆ อั๋นเป่าให้ เพี้ยง" มันขยับเข้ามาเป่าหน้าผากผม
"ไปไกลๆเลย" ผมเอามือยันตัวมันไม่ให้ขยับเข้ามาใกล้ผมไปมากกว่านี้
"หลังห้องน่ะตั้งใจเรียนหน่อยสิ" อาจารย์หันมาดุครับ พวกเราหยุดคุยกันทันที
อั๋นชอบผม
ประโยคนั้นยังดังก้องอยู่ในหัวผมอีกหลายรอบ และไม่สามารถสลัดให้หลุดออกไปได้ ผมไม่ได้เข้าข้างตัวเองใช่มั้ย
มีอีกประโยคหนึ่งที่ชวนปวดหัวไม่แพ้กันก้คือ แล้วผมล่ะ ชอบอั๋นหรือเปล่า?
"หมอ ตารางแข่งคัดตัวออกแล้วว่ะ กูคัดอาทิตย์หน้า"
รู้ตัวอีกทีก้หมดคาบแล้ว เอ่อ นี่ผมเหม่อขนาดไม่รู้ว่าอาจารย์ออกไปตอนไหนเลยเหรอ อั๋นกำลังดูรูปตารางคัดตัวนักกีฬาในไลน์อยู่ มันตัดสินใจว่าจะไปคัดตัวกีฬาบาสเกตบอลครับ
"เหรอ กี่โมงวะ"
"ห้าโมงเย็นวันอังคาร มึงไปเชียร์กูด้วย"
"ไม่ไปเว้ย" ผมกวนตีน
"ไรว้า ไม่ไปเชียร์กูอ่อ"
"ไม่"
"เออ จำไว้" อั๋นทำแก้มป่องแล้วหันหน้าไปอีกทาง
"น่ารักตายแหละ555"
"ง้อเลย งอนอยู่"
"หืม ต้องง้อด้วยเหรอ" ผมยิ้ม
"สาด ง้อกูเลย"
"ง้อยังไงอะ"
"หอมแก้ม"
"พ่อง ไม่เอา"
"งั้นกูไม่หายงอน"
"มึงจะบ้าหรอ"
ผมกับอั๋นหัวเราะออกมาพร้อมกัน ไม่ทันสังเกตเลยว่าเพื่อนทั้งห้องกำลังจับตาดูเราอยู่ พอหันไปเห็นสายตาเพื่อนๆ เราหยุดหัวเราะเลยครับ
ทุกคนไม่พูดอะไร ได้แต่ยิ้มกรุ้มกริ่มแล้วก้หันไปทำอะไรก้ตามที่ตัวเองกำลังทำอยู่ ส่วนผมเขินจนแทบจะแทรกแผ่นดินหนีอยู่แล้ว ดันมาเล่นกับไอ้อั๋นให้เพื่อนเห็นแบบนี้
หลังเลิกเรียน อั๋นมาส่งผมที่บ้านตามปกติ วันนี้ผมขอกลับบ้านเร็วหน่อยครับ เมื่อคืนไม่ได้นอนบ้าน แหะๆ
"เฮ้อ วันนี้เหงาจังไม่มีใครให้นอนกอด"
"ไอ้บ้า ก้กอดหมอนข้างไปดิ"
"กอดหมอนมันไม่เหมือนกอดหมอหรอกนะ"
...
นี่มันกำลังจีบผมอยู่ใช่มั้ย อ้อนขนาดนี้
"สรุปต้องไปดูกูคัดตัวนะ"
"เออๆ ไปดิ กูจะพลาดได้ไง"
"ดีมาก" พูดแล้วก้เอามือมาขยี้หัวผมเบาๆ
"อั๋น"
"หือ..."
ผมเกือบจะถามมันไปแล้วว่ามันชอบผมหรือเปล่า
"ว่าไงหมอ"
"...ขับกลับบ้านดีๆล่ะ"
"ค้าบบบ นึกว่ามีเรื่องอะไร" อั๋นยิ้มกว้าง ปล่อยมือจากหัวผม กลับไปขึ้นคร่อมมอเตอร์ไซด์ ผมตัดสินใจไม่ถามออกไป ด้วยเหตุผลอะไรก้ไม่รู้
"หมอ"
"หืม"
"กูไม่ยอมแพ้พี่ก้องหรอกนะ"
อั๋นยิ้มมุมปากก่อนจะขับออกไป ทิ้งให้ผมตะลึงกับคำพูดของมันอยู่ตรงนั้น
-จบตอน-
ไม่ปล่อยให้คุณผู้อ่านรอนาน เรารู้ว่าทุกคนคิดถึงอั๋นหมอ อิอิ หลังจากนี้จะเป็นยังไงต่อไปน้าา
เป็นกำลังใจให้ My Close Friend เปลี่ยนคู่จิ้นให้เป็นคู่รัก กันด้วยนะค้าบ