ตอนที่19
ผมถามอั๋นว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง เพราะหลังจากตื่นมา ผมก้จำเหตุการณ์เมื่อคืนไม่ได้เลยสักนิดเดียว อั๋นบอกว่าผมอาเจียนใส่มัน มันเช็ดตัวให้ผม แล้วก้นอน
"แค่นั้นอ่อ" ผมไม่อยากเชื่อว่าผมจะแค่นั่งกินจนเมา แล้วก้อาเจียนใส่มัน มันน่าจะมีอะไรมากกว่านั้นสิ
"แค่นั้นแหละ"
ผมไม่เชื่อแน่นอน แต่ไม่ได้ซักต่อ ผมอาจจะเล่าเรื่องดราม่าของผมให้มันฟัง หรือทำอะไรทุเรศๆ น่าอาย มันเลยไม่อยากเล่านะ
ที่ทำให้ผมยิ่งเชื่อไม่ลงก้คือ อั๋นยิ้มน้อยยิ้มใหญ่หลังจากที่ผมถามมัน แสดงว่าผมต้องทำอะไรสักอย่างแน่ๆ มันอัดคลิปผมตอนเมาไว้หรือเปล่าวะเนี่ย
แล้ววันอาทิตย์ก้ผ่านไปอย่างรวดเร็วจนเหลือเชื่อ ผมรู้สึกเหมือนพึ่งได้หยุด ก้ต้องกลับไปเรียนอีกแล้ว ตลอดทั้งวันที่เหลือ ผมเล่น play station กับไอ้อั๋น ด่ากันโหวกเหวกไปมา ส่วนใหญ่มันชนะผมครับ- -
"เชี่ย กูแพ้อีกแล้วอ่อ มึงโกงกูไอ้อั๋น"
"มึงกากเองไอ้หมอ ไอ้กากกก" อั๋นทำท่าทางล้อเลียนใส่ผม
ผมพยายามจะไล่จับมันมาโบกหัวให้ได้สักทีหนึ่ง วิ่งไล่มันรอบบ้านเหมือนเด็กเล่นกันเลยครับ แต่ไอ้อั๋นเร็วกว่า จับมันไม่ได้สักที
"อย่าหนีนะเว้ย" ผมร้องบอก ยืนหอบอยู่ข้างโซฟา
"ไอ้หมอกาก เล่นเกมก้แพ้ วิ่งไล่จับก้แพ้" อั๋นพูดอย่างเริงร่า
"สัส" ผมปาหมอนใบเล็กที่วางอยู่บนโซฟาใส่อั๋น มันไม่ทันระวัง โดนเข้าที่หน้าเต็มๆเลยครับ
ผมหัวเราะดังลั่น แต่อั๋นก้กระโจนข้ามมาถึงจุดที่ผมยืนอยู่ภายในพริบตาเดียว รัดผมทั้งตัวเหมือนท่ามวยปล้ำแล้วจับทุ่มลงบนโซฟา
"เห้ย เชี่ยอั๋น ปล่อยนะ" ผมเริ่มโวยวายเสียงดัง อั๋นกระเถิบตัวขึ้นมานั่งคร่อมร่างผมแล้ว
"หมอปาหมอนใส่หน้ากูอ่อ"
"เค้าขอโทษ เค้าไม่ได้ตั้งใจทำอั๋นนะ" ผมทำเสียงน่ารักใส่
"โอ้โห ปามาเต็มแรงขนาดนั้นบอกว่าไม่ได้ตั้งใจ ไม่ต้องมาอ้อนเลย มาทำโทษซะดีๆ..."
"ม่าย"
อั๋นยิ้มหื่น รวบแขนทั้งสองข้างของผมขึ้นแล้วจับไว้ด้วยมือข้างเดียว ก่อนจะใช้อีกมือสอดเข้าไปในเสื้อผม
"ยะ อย่านะเว้ยไอ้อั๋น"
"อะไรนะหมอ"
"ปล่อยยย" ผมร้องเสียงหลง มือมันลูบไล้ไปมาบน อกเปลือยเปล่าของผม
"อย่าดิ้นดิ"
"ไอ้อั๋นบ้ากาม ไอ้โรคจิต"
"หึหึ" ตอนนี้มันเลื่อนมือลงไปแถวกางเกงฟุตบอลแล้ว
"เห้ย" ผมร้องเสียงดังขึ้นไปอีก
"ไหนขอดูหมอน้อยหน่อยดิ"
"ไอ้อั๋นนน"
อั๋นสัมผัสหมอน้อยผ่านกางเกง ลากวนไปมาตรงเป้าผมอยู่นาน จนอารมณ์ผมเริ่มมา...
"อะ...อือ" ผมคราง
อั๋นยอมปล่อยผมจนได้ ผมลุกขึ้นมาหายใจหอบ รีบจัดการกับเสื้อผ้าตัวเอง
"หมอน้อยสู้มือเชียวนะ" มันหัวเราะเบาๆ
"ไอ้บ้า"
เย็นวันนั้นอั๋นขอกลับไปกินข้าวกับที่บ้านครับ ผมเดินไปส่งมันหน้าบ้าน
"หมอ คือ..." อั๋นขึ้นซ้อนมอเตอร์ไซด์แล้ว แต่ไม่ยอมขับออกไป มันอึกอัก
"อะไรเหรอ"
"เรื่องเมื่อคืนน่ะ"
"เออ กูทำอะไรไว้ใช่ปะ เล่ามาดิ"
"มึง..."
"..."
"มึงถามกูว่า...กู...ชอบมึงจริงๆรึป่าว"
ผมหน้าร้อนผ่าว นี่ผมเผลอพูดสิ่งที่อยู่ในใจผมออกไปงั้นเหรอ
"...มึงบอกว่า กูเคยชอบเพื่อนผู้หญิง แล้วกูจะมาชอบมึงได้ยังไง"
"ละ แล้ว..."
"กูยังยืนยันคำเดิมนะหมอ กูชอบมึง"
อั๋นพูดพร้อมจ้องตาผมอย่างจริงจัง
"กูเคยชอบผู้หญิงก้จริง แต่ตอนนี้กูชอบมึง...กูไม่รู้ตัวว่าเริ่มชอบตั้งแต่ตอนไหน แต่ก้ชอบไปแล้ว"
ผมหน้าแดงจัดยิ่งกว่าครั้งไหนๆที่เคยเป็น อั๋นมาสารภาพรักรอบสองกับผม
เราเงียบกันอยู่ตรงนั้นตั้งนาน ผมยืนนิ่ง พยายามมองไปทางไหนก้ได้ที่ไม่ใช่หน้าอั๋น ส่วนมันก้ยิ้มแก้มปริอย่างเดียว
"มะ มึงพูดคำว่าชอบเยอะไปแล้ว"
อั๋นหัวเราะเบาๆเมื่อผมพูดขึ้นในที่สุด
"ไอ้บ้าเอ๊ย...กลับได้แล้ว เดี๋ยวรถก้ติดหรอก"
"อือ" อั๋นรับคำสั้นๆ ยิ้มหน้าบาน
"ขับรถดีๆล่ะ"
"ค้าบเมีย"
อั๋นตัดสินใจเล่าให้ผมฟังเพราะมันต้องการอธิบายว่ามันรู้สึกอย่างไรกับผมเหรอ...
ผมกลับมานั่งคิดถึงสิ่งที่อั๋นเล่า ใช่ครับ ผมยอมรับว่ากังวลเรื่องที่มันชอบผู้หญิงมาก่อน แต่ลืมไปเสียสนิทว่าผมเองก้ด้วย
เห้ย! ถ้าผมคิดได้ว่าผมเคยชอบผู้หญิง ก้หมายความว่า...ตอนนี้ผมชอบอั๋นน่ะสิ
ไอ้หมอ มึงชอบอั๋นเข้าแล้วงั้นเหรอ
"พ่อค้าบ แม่ค้าบ" ผมรีบวิ่งลงบันไดมาที่ห้องนั่งเล่นทันทีหลังจากนั่งคิดอยู่คนเดียวในห้อง
"ว่าไงหมอ ทำไมต้องรีบขนาดนั้นด้วย" พ่อขมวดคิ้วอย่างสงสัย กำลังนั่งดูโทรทัศน์อยู่
"นั่นสิ" แม่เดินออกมาจากห้องครัว นั่งลงบนโซฟาข้างพ่อ
"ผมมีเรื่องจะถามน่ะครับ"
"เรื่องอะไรลูก"
"คือ พ่อกับแม่ช่วยเล่าตอนที่จีบกันให้ผมฟังหน่อยได้มั้ย"
"หือ" พ่อร้อง
"อะไรนะ" แม่หรี่ตามองผม
"ผมอยากรู้อะ ว่าพ่อกะแม่ตกลงเป็นแฟนกันได้ยังไง ไม่ดิ เอาตั้งแต่ตอนเริ่มรู้จักกันเลยดีกว่า"
"อยู่ๆมาถามเรื่องนี้...แม่ไม่เล่าหรอก อายจะแย่" แม่หน้าแดงขึ้นมาทันทีเลยครับ
"คุณจะเขินไปทำไมน่ะ งั้นพ่อเล่าเอง มาๆ อยากรู้อะไรเดี๋ยวจะตอบทุกข้อเลย"
"ดีเลยพ่อ" ผมพูดกลั้วหัวเราะ พ่อนั่งยิ้มแฉ่ง ส่วนแม่เขินจนทำอะไรไม่ถูก
"แหม คุณก้..."
"นี่ ลูกเราเองนะที่ถาม ไม่ใช่คนอื่นซะหน่อย"
"เล่ามาเลยพ่อ อยากฟังแล้ว" แม่ตีแขนพ่อเบาๆ
"ยาวนะเจ้าหมอ"
"ได้ ชิว" ผมยิ้มกว้าง เตรียมฟัง
"ก้ อย่างที่แกรู้ แม่เป็นรุ่นน้องพ่อที่มหาวิทยาลัย ถึงจะเรียนคนละคณะกัน แต่ตึกเรียนเราก้ใกล้กัน พ่อเจอแม่เดินผ่านโรงอาหารใต้ตึกหรือสนามหญ้าหน้าคณะพ่อบ่อยๆ"
ผมสังเกตเห็นว่าแม่หน้าแดงขึ้นไปอีก พ่อเอื้อมมือไปจับมือแม่ระหว่างที่เล่าด้วย
"วันนึง พ่อคิดว่าต้องรีบคุยแล้ว ไม่งั้นคนอื่นอาจจะมาทำความรู้จักเพิ่ม เพราะว่าแม่สวยมากเลยนะ เอาวะ เข้าไปขอเบอร์โทรศัพท์ซะเลย"
"โหพ่อ เจ๋งว่ะ"
"เป็นไงล่ะ พ่อเก่งมั้ยล่ะ" พ่อยิ้มภูมิใจ หันไปมองหน้าแม่
"แล้วแม่ให้เบอร์พ่อเลยรึป่าวครับ"
"ยัง- -" พ่อตอบทันควัน
"ก้แหม ใครมันจะไปกล้าให้ล่ะ น่ากลัวจะตาย" แม่หัวเราะเบาๆ ส่วนผมหัวเราะเสียงก้องเลยครับ
"แต่แม่ก้ไม่ได้ให้เบอร์ใครเลยนะ ไม่ใช่ว่าไม่ให้พ่อเราคนเดียว" แม่รีบพูด
"แสดงว่าแม่ฮ็อตนะครับเนี่ย...แล้วทำไมไม่ให้อะ"
"ก้แม่กลัวนี่ ยายสอนว่าอย่าริรักในวัยเรียน"
"แม่" ผมร้องอย่างเสียดาย
"แต่พ่อก้เอาชนะยายได้นะ" พ่อพูดต่อทันที
"ยังไงอะๆ"
"พ่อก้พยายามซื้อของไปให้แม่ทุกวัน น้ำบ้าง ขนมบ้าง ตอนแรกแม่เราไม่รับ หลังๆมาถึงรับเพราะเริ่มรักพ่อแล้ว" พูดจบพ่อหันไปหอมแก้มแม่หนึ่งฟอด
"บ้าน่าคุณ เพราะชั้นกลัวเสียน้ำใจต่างหาก อีกอย่าง ได้กินของฟรีด้วย ใครจะไม่เอา" แม่รีบปฏิเสธอย่างขัดเขิน
"พ่อตื๊อแม่เก่งมาก มาชวนคุยทุกวัน อาสาเดินไปส่งที่หอพักด้วยนะ แรกๆแม่ไม่ไว้ใจ ไม่รับของที่พ่อเอามาให้ ไม่ให้เดินไปส่ง แต่ตอนหลังก้ยอมรับพ่อเรา..."
กลายเป็นว่าแม่มาช่วยเล่าเรื่องด้วยทั้งๆที่ยังเขินอยู่ ผมฟังไปก้อมยิ้มไป ทำไมความรักของพวกท่านถึงสวยงามจังนะ
"รู้มั้ย เรื่องอะไรที่ทำให้แม่เปิดใจให้พ่อ" พ่อถาม
"เรื่องอะไรเหรอครับ"
"วันนึงเลิกทำรายงานดึก แม่เดินกลับหอคนเดียว มีโจรมาวิ่งราวจะเอากระเป๋าสตางค์แม่ไป"
"เห้ย" ผมร้อง
"แม่กลัวมาก เขาพยายามกระชากไปจากมือแม่ แม่ก้ดึงยื้อไว้สุดแรง"
"แล้วไงต่อครับ"
"พ่อเรามาช่วยแม่ไว้ ชกต่อยกับผู้ชายคนนั้น เขามีมีดพก แต่พ่อเรามีแค่มือเปล่า"
"..."
"พ่อแย่งกระเป๋าแม่คืนมาได้ แต่ก้โดนฟันที่แขนไปทีหนึ่ง แผลใหญ่เหมือนกัน ต้องใส่ผ้าพันแผลตั้งนานแน่ะ สุดท้ายมีคนแถวนั้นเห็น ส่งเสียงดังกันใหญ่ โจรมันเลยวิ่งหนีไป" พ่อกลับมาเล่าบ้าง ยิ้มรำลึกถึงความหลัง
ผมรู้สึกซึ้งใจกับสิ่งที่พวกท่านเล่า พ่อช่วยชีวิตแม่ไว้ครั้งหนึ่งเลยเหรอเนี่ย หันไปเห็นแม่มีน้ำตาคลอหน่อยๆ
"หมอไปไหนมาไหนตอนกลางคืนต้องระวังด้วยนะลูก"
"ค้าบ...หมอสงสัย ทำไมพ่อถึงรู้ว่าแม่ตกอยู่ในอันตรายอะ"
"ก้พ่อตามแม่ไปน่ะสิ แม่ไม่เคยยอมให้พ่อไปส่งเลย ทุกครั้งที่แม่กลับดึกๆ พ่อจะแอบตามไปตลอด"
"โห..."
"แม่มารู้เอาทีหลังว่าพ่อเค้าแอบมาส่งน่ะ แต่ก้ยังน่ากลัวอยู่ดีนะคุณ" ประโยคหลังแม่หันไปพูดกับพ่อ
"ก้ทำไงได้ล่ะ ผมเป็นห่วงคุณนี่ คุณก้ใจแข็งมากเลยตอนนั้น ไม่ยอมให้ผมมายุ่งด้วยสักที" พ่อทำท่าน้อยใจ
เหมือนเด็กๆ
"หลังจากนั้นพ่อกับแม่ก้เริ่มคบกันเลยหรอครับ"
"ไม่เชิงจ้ะ แต่แม่ก้ยอมคุยกับพ่อแล้ว"
"คุยกันอีกไม่กี่เดือน พ่อก้ขอแม่เป็นแฟน"
"แม่ตอบตกลงแล้วอะดิ" ผมถามเสียงใส
"ยัง" พ่อตอบเสียงขุ่น แม่หัวเราะ
"ห๊ะ"
"แม่บอกแล้วไงว่ายายยังไม่อยากให้แม่มีแฟน แม่เลยบอกพ่อว่า คุยกันอย่างนี้ไปก่อน แต่ยังไม่เรียกว่าแฟน"
"พ่อก้เลยให้แม่เซ็นสัญญาว่าถ้าเรียนจบแล้วต้องมาคบกัน แล้วระหว่างนั้นก้ห้ามให้ผู้ชายคนอื่นนอกจากพ่อมาดูแลหรือเข้ามายุ่งด้วย"
"นั่นน่ะมันยิ่งกว่าแฟนอีกนะ- -" ผมบอก พ่อกับแม่หัวเราะพร้อมกัน
"ก้ใช่น่ะสิ" พ่อตอบ
"แม่ตกลงอ่อครับ"
"ตกลงสิจ๊ะ ก้พ่อเราทำเพื่อแม่ได้ทุกอย่าง ขนาดยอมตายแทนได้ แม่รับรักพ่อตั้งแต่ตอนนั้นแหละจ้ะ"
ผมยิ้มกว้างกับเรื่องราวของพ่อแม่ ท่านดูแลกันและกันมาตั้งนาน จนถึงตอนนี้ พอมีผมเพิ่มเข้ามา ความรักก้ไม่ได้บิดพลิ้วไปเลยแม้แต่น้อย
"แม่ขอถามเราบ้าง"
"ครับ?"
"ทำไมอยู่ๆมาถามเรื่องนี้ล่ะ"
"นั่นสิ พ่อสงสัยตั้งแต่แรกแล้ว แต่รอเล่าเรื่องให้แกฟังก่อน"
"เอ่อ...คือ" ผมตะกุกตะกักขึ้นมา ไม่ได้เตรียมตอบคำถามนี้ซะด้วยสิ พวกท่านจ้องผมเป็นตาเดียว
"ไปปิ๊งใครเข้าล่ะสิ" พ่อพูด
"หมอกำลังชอบใครอยู่ใช่มั้ยลูก" แม่ถาม
"มะ ไม่ใช่นะครับ ผมแค่ถามเฉยๆ"
"แน่ะ จริงเหรอ"
"โหพ่อ จริงดิ ผมแค่อยากรู้"
พ่อกับแม่สบตากันแล้วยิ้ม ไม่ได้ถามอะไรผมต่อ
"พามาเปิดตัวด้วยแล้วกัน แม่กับพ่อรอเจออยู่นะ"
"เฮ้อ นี่ผมกำลังจะได้ลูกสะใภ้แล้วสินะคุณ"
"ใช่ค่ะ"
"อีกไม่นานก้คงมีหลานตามมาให้อุ้มสิ"
ดูพ่อกับแม่ผมคุยกันสิครับ- -
ผมคิดไม่ตกกับเรื่องของตัวเอง เลยมาถามจุดเริ่มต้นความรักของพ่อแม่ผม รู้อย่างนี้น่าจะถามตั้งนานแล้ว
ว่าแต่ ถ้าพ่อแม่รู้ว่าผมไม่ได้หมายถึงลูกสะใภ้ล่ะ จะเกิดอะไรขึ้น ไม่อยากจะคิดเลย
"เห้ยพวกมึง พรุ่งนี้ห้าโมงเย็น กูกับไอ้อั๋นมีคัดตัวบาสฯสี ต้องไปดูให้ครบนะเว้ย" ไอ้ต้าร์บอกทุกคนในห้องก่อนเข้าเรียนคาบแรกของวันต่อมา
"เออ ไปดูพวกกูด้วยนะ" อั๋นเสริม
"กูไม่ว่างว่ะ" ไอ้นนท์แกล้งพูดขึ้นมา ส่งผลให้ไอ้ต้าร์โบกหัวมันไปทีหนึ่ง
"ไม่ว่างไม่ได้ ต้องไปดูเว้ย"
"เออๆ พวกกูไปอยู่แล้วน่า" ไอ้เอกบอก
"ใครไม่ไปกูจะไล่กระทืบเรียงตัวเลย คอยดู" ไอ้ต้าร์พูดติดตลก
"เว่อร์ไปละมึง กูก้ไม่ไปดู" ผมแกล้งพูดอีกคน
"เห้ย" ไอ้ต้าร์ร้อง ส่วนไอ้อั๋นหันมามองผมตาเขียว ผมยักไหล่ ทำเป็นไม่สนใจมัน
ไอ้ต้าร์กำลังเอื้อมมือมาจะโบกหัวผมอีกคน แต่ไอ้นนท์ยื่นมือออกมาห้ามไว้
"เดี๋ยวๆ ไอ้หมอมันต้องให้ไอ้อั๋นเคลียร์"
ตามด้วยเสียงโห่ร้องเสียงดัง
"มึงจะไม่ไปดูกูอ่อหมอ" ไอ้อั๋นพูด
"เออ ไม่ไปเว้ย" ผมแกล้งต่อ ยิ้มยียวนใส่อั๋น
"หมอจ๋า ไปดูอั๋นเล่นเหอะ นะ นะๆๆๆ" อั๋นอ้อน ขยับเข้ามา กอดผม แถมทำหน้าแอ๊บแบ๊วสุดๆ
"สัส- - ปล่อยเลย" เพื่อนๆส่งเสียงแซวกันใหญ่เลยครับ
"จะไปดูกูมั้ย ตอบก่อน"
"ไม่" ผมยังคงไม่ยอมแพ้
"ไม่ไปหรอ ได้..." อั๋นยื่นหน้าเข้ามาใกล้ผมอีก หน้าเราห่างกันนิดเดียวแล้วครับ
"เห้ย มึงจะทำไรวะ"
"ไม่ไปกูหอมแก้ม"
"เชี่ย อย่านะเว้ย" ผมรีบเอามือมาบังหน้าอั๋น คนอื่นๆในห้องร้องว่า 'หอมเลยๆ' เสียงดังมากครับ ลงไปถึงใต้ตึกแล้วแน่ๆ
"จะไปไม่ไป"
"อะ เออ ไปแล้วก้ได้" ผมรีบบอก กลัวไอ้อั๋นมันจะหอมแก้มผมขึ้นมาจริงๆ ไม่น่าไปบอกว่าจะไม่ไปเลยครับ ยังไงผมก้ไปเชียร์มันอยู่แล้ว ไอ้บ้าเอ๊ย
อั๋นยิ้มตาหยี ยอมปล่อยผม เสียงโห่ฮายังดังสนั่นอยู่รอบห้อง
"ไรวะ กูก้นึกว่ามึงจะหอมแก้มมันจริงๆ" ไอ้เอกทำ ท่าเซ็ง เดินกลับไปนั่งที่โต๊ะตัวเอง เพื่อนคนอื่นหันมามองเราสองคนยิ้มๆแล้วก้แยกย้ายกลับไปที่นั่งของตัวเองบ้าง
"ไอ้บ้าอั๋น กูไปดูอยู่แล้วน่า เล่นเชี่ยไรเนี่ย" ผมหันไปเล่นงานไอ้อั๋นทันที เขินดิครับ มาเล่นกับผมแบบนี้ต่อหน้าเพื่อนทั้งห้อง
"ก้มึงดื้อนิ"
"สาด" ผมโบกหัวอั๋นไปทีหนึ่ง มันยังยิ้มไม่หุบจนอาจารย์เข้าสอน
เย็นนั้นอั๋นไม่ได้ไปซ้อมบาสฯ แต่ไปวิ่งรอบสนามแทน ผมถามว่าทำไมไม่ไปเล่นบาสฯ มันให้เหตุผลว่าวันนี้วิ่งให้ร่างกายเตรียมพร้อมอย่างเดียวพอ รอทดสอบพรุ่งนี้เลย จะได้ไม่ต้องกังวลเรื่องแข่ง
ผมวิ่งด้วยครับ ส่วนไอ้ต้าร์ไปหาเมย์ ตอนนี้เรากำลังยืดหยุ่นกล้ามเนื้อก่อนวิ่งกัน
"จะไหวมั้ยเนี่ยเราอะ" อั๋นถามยิ้มๆ
"ไหวดิ ดูถูกกูอีกละ" ผมตอบ อั๋นขยี้หัวผม
"10รอบนะ"
"พ่อง เยอะไป"
"พูดจริงนะ"
- -
แล้วเราก้เริ่มวิ่งครับ
"มีคนมาลงคัดตัวกี่คนวะมึง"
"ไม่รู้ว่ะ ที่เห็นมาซ้อมด้วยบ่อยๆก้สิบกว่าคน"
"อ่อ เอาแค่5คนใช่ปะ"
"เออ แต่ยังไม่รวมตัวสำรองนะ"
"มึงหัดเล่นมานานยัง"
"มัธยมต้น"
"ทำไมมึงแม่งเก่งไปหมดเลยวะ เรียนก้เก่ง กีฬาก้เก่ง ทำอาหารก้เป็น กูไม่เห็นเก่งอะไรสักอย่าง- -" ผมบ่น อั๋นหัวเราะเบาๆ
"มึงอยากเก่งแบบกูปะล่ะ"
"เออ ต้องทำไงอะ"
"มาเป็นเมียกูดิ เดี๋ยวกูสอนให้" พูดแล้วก้ยิ้มมุมปาก
"สัส ไม่เอา"
ระหว่างที่วิ่งไป เราก้คุยกันไปตลอด จนถึงรอบที่6ได้ ผมเริ่มหมดแรงแล้วครับ
"อั๋น...กูเหนื่อยว่ะ พักแปบดิ" ผมหอบหายใจ
"เหนื่อยแล้วเหรอ งั้นมึงไปนั่งรอกูก่อนนะ กูขออีกสัก2-3รอบ"
"เออๆ..."
ผมออกจากลู่ไปนั่งพักตรงสแตนเชียร์ข้างสนาม ไอ้อั๋นไปเอาเรี่ยวแรงมาจากไหนกันนะ 1รอบสนามมีระยะทาง800เมตร นี่เราวิ่งกันไป5กิโลเมตรได้แล้ว มันยังวิ่งต่อได้สบายๆเลย คนหรือคนเหล็กวะเนี่ย
ผมกำลังนั่งพักอยู่ก้พอดีมีคนเดินมานั่งลงข้างๆครับ
"หวัดดีหมอ"
"อ้าว หวัดดีอาร์ต"
อาร์ตนั่นเองครับ ใส่ชุดกีฬามา สงสัยจะมาวิ่งออกกำลังกายเหมือนกัน
"มาวิ่งหรอ"
"เออ อาร์ตอะ"
"เหมือนกัน รุ่นพี่ให้มาวิ่งรอบสนามน่ะ"
"เป็นนักกีฬาอ่อ"
"อือ เราลงบาสฯสีแดง"
"เหมือนอั๋นเลย" ผมชี้มือไปทางอั๋นที่กำลังตั้งใจวิ่งอยู่อีกฝั่งหนึ่ง
"อ้อ ห้องหมอกะอั๋นอยู่สีไรอะ"
"ฟ้า คัดตัวพรุ่งนี้"
"ของเราคัดไปเมื่ออาทิตย์ที่แล้วน่ะ" แสดงว่าอาร์ตก้ผ่านการคัดตัวเป็นนักกีฬาแล้วสินะ
ผมพึ่งสังเกตรูปร่างหน้าตาของอาร์ตจริงๆจังๆครั้งแรก มันสูงกว่าผมกับอั๋น ผอม แต่ก้ดูเฟิร์ม ผิวแทนจัด หน้าคม จมูกโด่งเป็นสันครับ
"แล้วหมอล่ะ ลงกีฬาอะไร"
"ไม่ได้ลง เราช่วยพี่มัธยม6ทำสแตนเชียร์"
"ว้าว เก่งว่ะ"
"ไม่หรอก"
อั๋นเดินตรงมาหาพวกเรา คว้าขวดน้ำเปล่าไปจากมือผม
"เห้ยๆๆ ของกู ไม่ให้แดก"
อั๋นยกขึ้นดื่มรวดเดียวเกือบหมดขวดเลยครับ- -
"ของมึงก้เหมือนของกูแหละ หวัดดีอาร์ต" อั๋นหันไปทักทายอาร์ต
"หวัดดีอั๋น" อาร์ตยิ้มให้อย่างมีมารยาท
"อาร์ตก้ลงบาสนะมึง สีแดง" ผมหันไปบอกอั๋น
"จริงดิ สีเราจะคัดตัวพรุ่งนี้" อั๋นพูด
"เดี๋ยวไว้แข่งกันนะ"
"เห้ย เรายังไม่รู้ว่าจะคัดตัวผ่านรึป่าว"
"ไม่ผ่านหรอกมึงอะ" ผมหันไปกัดอั๋น มันบีบจมูกผม
"โอ๊ย เจ็บนะสัส" ผมต่อยท้องมันคืน
"5555"
อาร์ตมองผมกับอั๋นยิ้มๆ
"อั๋นกับหมอนี่เหมือนแฟนกันเลยเนอะ" นั่นไง โดนจิ้นอีกแล้วกู
"ไม่ใช่น่า" ผมรีบปฏิเสธ
"เรากำลังคบหาดูใจกันน่ะ" อั๋นพูดแล้วกอดคอผม
"พ่อง"
"555 งั้นเดี๋ยวเราไปวิ่งก่อนละกัน ไปพร้อมกันมะ" อาร์ตชวน
"ไปก่อนเลย เราขอพักเดี๋ยว" อั๋นตอบ อาร์ตพยักหน้าแล้วออกวิ่ง
"แค่นี้ก้เหนื่อยแล้วอ่อมึง"
"แค่นี้ก้แย่ 6รอบนะสาด ยังไม่หายเหนื่อยเลย กูจะหัวใจวายอยู่แล้ว"
อั๋นที่ยืนอยู่เอามือมาจับหัวผม
"พรุ่งนี้ห้าโมงเย็น สนามบาสฯ ห้ามสาย ห้ามขาด ห้ามลานะ"
"แสดงว่าโดดได้?"
"ห้ามโดดด้วย ห้ามไม่มาไม่ว่าเหตุผลใดๆโว้ย"
"กูไม่มาหรอก" ผมแหย่อั๋นอีก
"ไม่มาเดี๋ยวก้รู้ว่าจะโดนอะไร ลืมแล้วอ่อ" มันเลื่อนมือลงมาแตะแก้มผม
"เดี๋ยวก้จับหอมแก้มกลางสนามซะเลย"
"อย่านะไอ้บ้า" ผมหน้าแดง ปัดมืออั๋นออก
ห้าโมงเย็นวันต่อมา ผมกับเพื่อนเกือบทั้งห้องยกกันไปเชียร์อั๋นกับต้าร์ที่สนามบาสฯอย่างพร้อมเพรียง
"ทำได้อยู่แล้วพวกมึง" ไอ้นนท์มีเป่าหัวสองคนนั้นด้วยครับ
"กูว่ากูจะไม่ได้ลงก้เพราะมึงมาเป่าหัวกูเนี่ยแหละ" ไอ้ต้าร์บอกท่ามกลางเสียงหัวเราะ
"ไอ้หมอ มึงไม่เห็นพูดอะไรสักคำเลย" ไอ้นนท์หันมาหาผม
"พูดอะไรวะ"
"อ้าว ก้ให้กำลังใจไอ้อั๋นไง มันจะแข่งแล้ว" ทุกคนส่งเสียงแซว แล้วไอ้เอกก้ดันหลังผมเข้าไปหาอั๋น
"ไม่พูดอะไรกะกูหน่อยอ่อ" อั๋นพูดยิ้มๆ
"ก้มาเชียร์อยู่นี่ไง"
"กูอยากได้กำลังใจจากมึงนิ" มันยกมือผมขึ้นมาจับ ทุกคนผิวปากและส่งเสียงดังกว่าเดิม
"เว่อร์ละไอ้สัส" ผมเขิน พยายามแกะมือมันออกครับ
"เร็ว ไม่งั้นกูไม่ลงนะ"
"เรื่องมึงดิ"
"หมอ- -" มึงก้บ้าจี้ไปตามเพื่อนนะอั๋น
"ไอ้หมอ เร็วๆสิวะ มึงจะเขินไรนักหนา" ไอ้นนท์บอก
"เห้ยหมอ มึงหอมแก้มอั๋นดิ" ไอ้เชี่ยเอก พูดมาได้นะมึง
อั๋นจ้องตาผมอย่างจริงจัง
"เออ...งั้นก้ โชคดีนะมึง" ผมพูดจนได้ หลบสายตาอั๋น ทุกคนโห่ร้อง
"ก้แค่นั้นแหละ" อั๋นยิ้มกว้างให้ผมก่อนจะยอมปล่อยมือแล้วเดินเข้าสนามไปพร้อมกับต้าร์ ผมหันไปโบกหัวเพื่อนทุกคนที่อยู่ใกล้
ผมเห็นกลุ่มพี่สีที่มาคุยกับต้าร์บ่อยๆมาคุมการคัดตัวนักกีฬา ในกลุ่มนั้นมีพี่ก้องยืนอยู่ด้วย พี่เค้ายกมือทักทายผม ผมโบกมือกลับไป เค้าทำท่าจะเข้ามาคุยกับผมด้วย แต่พอเห็นว่าผมอยู่กับกลุ่มเพื่อนเยอะๆเลยไม่เข้ามา ผมสงสัยว่าพี่ก้องมาดูการคัดเลือกทำไมกันนะ
มีคนมาคัดตัวประมาณ20คนได้ครับ มีทุกระดับชั้นตั้งแต่มัธยม4-6 รอบแรกพี่สีให้ทุกคนลองเคลื่อนตัวไปรอบสนามพร้อมเลี้ยงลูกบาสฯก่อน เหมือนดูท่าทางว่าคล่องแคล่วแค่ไหน อั๋นกับต้าร์นี่สบายๆเลยครับ
รอบต่อมาเป็นการทดสอบทักษะที่สูงขึ้นครับ เช่น การชู้ตในตำแหน่งต่างๆ การlay up การเลี้ยงลูกบาสฯหลบหรือหลอกคู่ต่อสู้ เป็นรอบที่ใครมีของก้ได้โชว์ออกมาเต็มที่ แน่นอนว่าอั๋นทำได้ดีมากๆ ผมเชื่อว่าเป็นอันดับต้นๆของกลุ่มเลย
รอบสุดท้ายให้เล่นเป็นเกม นับคะแนน จับเวลาเหมือนแข่งขันจริงครับ นอกจากอั๋นกับต้าร์ที่ท็อปฟอร์มสุดๆแล้ว มีพี่อีก2คนที่เล่นดีมาก ผมเดาว่าพวกเขาน่าจะเป็นนักกีฬาโรงเรียนหรือไม่ก้ได้ลงแข่งกีฬาสีปีก่อนๆครับ
จบการคัดตัว พี่สีให้คนที่มาคัดตัวทุกคนนั่งรวมกันอยู่ตรงกลางสนาม ระหว่างที่กำลังคุยกันอย่างเคร่งเครียดที่อีกมุมหนึ่ง พี่ก้องก้มาคุยด้วย
อั๋นมองหาผม พอหันมาเห็นแล้วก้ส่งยิ้มให้ ผมทำเป็นมองไปทางอื่น มันหัวเราะใหญ่เลยครับ<br>
"เอาล่ะทุกคน ต่อไปจะประกาศชื่อคนที่ได้เป็นนักกีฬาบาสเกตบอลของสีฟ้านะ ตัวจริง5คน ตัวสำรอง3คน..."
พี่สีคนหนึ่งพูดขึ้นหลังจากนั้นพักหนึ่ง แล้วก้ประกาศชื่อเล่นทีละคน
"ตัวจริง...แน็ค เบิ้ม ปอง ริว ต้าร์"
ผมอึ้ง ไม่มีชื่ออั๋นอยู่ในนั้น ผมต้องฟังผิดแน่ๆ
"ตัวสำรอง เรียงตามลำดับนะ...อั๋น เกมส์ นัท"
เห้ย เป็นไปไม่ได้ อั๋นเนี่ยนะเป็นตัวสำรอง
ผมเห็นว่าพี่2คนที่ผมคิดว่าเล่นดีที่สุดติดตัวจริง อีกคนหนึ่งก้เป็นต้าร์ ส่วนอีก2คนที่เหลือเล่นไม่เก่งเท่าอั๋นแน่นอนครับ ให้ใครมาดูก้ต้องคิดแบบผมแน่
ผมหันไปหาเพื่อนคนอื่นๆ
"เห้ย เชี่ยอั๋นไม่ติดตัวจริงได้ไงวะ"
"ตัวสำรองเนี่ยนะ ก้เหี้ยแล้ว"
"ไอ้พี่ริวได้ได้ไงวะ ไอ้อั๋นเล่นดีกว่าตั้งเยอะ"
ผมมองอั๋น สีหน้าตกใจ ต้าร์ก้ด้วยครับ นี่มันต้องมีอะไรผิดพลาด
แล้วอะไรบางอย่างก้สั่งผมให้มองไปทางพี่ก้อง ผมเห็นพี่เค้ายิ้มมุมปาก ดูแปลกๆ แววตาเป็นประกาย...
หรือว่าพี่เค้ามีส่วนกับการคัดเลือกนักกีฬานะ
แต่มันไม่น่าเป็นไปได้นี่นา พี่ก้องรับผิดชอบแต่ฝ่ายเชียร์นี่ ผมไม่เห็นเค้ามาดูบาสฯที่สนามอีกเลยตั้งแต่วันที่อั๋นซ้อมวันแรก หรือเท่าที่รู้ ก้อยู่แต่กับฝ่ายเชียร์ตลอดเวลา
ตอนนี้พี่ก้องกำลังมองหน้าอั๋น ยิ้มเยาะ อั๋นจ้องกลับ
ไม่ต้องสงสัยอะไรอีกแล้ว พี่ก้องแทรกแซงการคัดเลือกไม่ให้อั๋นติดตัวจริง
ผมหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาแล้วไลน์ไปหาพี่ก้องทันที...
-จบตอน-
อื้อหือ อั๋นนี่หื่นจริงๆนะครับ มีพัฒนาไปถึงขั้นหมอน้อยด้วย
ตอนท้าย หมอจะทำอะไรต่อไปนะ ติดตามด้วยค้าบ
Comment กันเยอะๆน้า
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
