หัวข้อ: My Close Friend เปลี่ยนคู่จิ้นให้เป็นคู่รัก(อั๋น-หมอ) ตอนที่43 END (จบแล้ว)

[haemin]

คุณหลานคนแต่ง ไฟท์ติ้ง นะคะ เรื่องเรียนสำคัญนะคะ

[writerbeer]

ขอบคุณมากค้าบ ตอนนี้เราตั้งใจอ่านหนังสือสอบฝุดๆ
+จะไม่หนีหายไปไหนแน่นอน
นิยายตอนหน้าจะมาลงในไม่ช้านี้คับ
รักอั๋น รักหมอ เป็นกำลังใจให้ My close friend ด้วยนะ อิอิ

[writerbeer]

ตอนที่11

อั๋นมาส่งผมที่บ้านตอนหนึ่งทุ่ม กลับมาพ่อกับแม่ก้แซวผมเลยครับว่าจำทางกลับบ้านไม่ได้หรือเปล่า นึกว่าลูกชายหาย เกือบจะไปประกาศตามหาตัวในอินเตอร์เน็ต- - แน่นอนว่าท่านไม่รู้ว่าผมเจออะไรมาบ้างในคืนหนึ่งที่ไม่ได้กลับมานอนบ้าน
นั่งกินข้าวเย็นพร้อมดูโทรทัศน์กับพ่อแม่ไปได้สักพัก อั๋นก้ไลน์มาหา
(ถึงบ้านแล้ววว)
(เออ)
(เห้ย ตอบกูแค่เออเนี่ยนะ โคตรสั้นเลย น้อยใจสัสๆ บลาๆๆๆ)
แล้วก้ตามด้วยสติ๊กเกอร์เรียกร้องความสนใจอีกเป็นชุด
อั๋นมันเล่นอะไรของมัน อยากให้ผมตอบยาวๆเหรอ
(ผมขอขอบพระคุณเพื่อนอั๋นที่มาส่ง และยินดีเป็นอย่างยิ่งที่เพื่อนเดินทางถึงบ้านโดยสวัสดิภาพครับ)
เอาดิ จัดให้เลย เอ้อ ผมก้บ้าไปเล่นตามมันเนอะ
(ดีมาก555 อย่าลืมแดกยาหลังข้าวเย็นด้วยนะหมอ)
(กูหายแล้ว ไม่ต้องกินก้ได้มั้ง)
(ไม่ได้ เดี๋ยวไข้กลับ ไปกินๆ แล้วคืนนี้นอนเร็วด้วย)
แค่เห็นข้อความที่พิมพ์มาก้นึกเสียงอั๋นออกเลยครับ มันเป็นห่วงผมขนาดนี้เลยเหรอ
(เออๆ ยอม กินยา นอนเร็ว โอเคนะ)
(เออ พรุ่งนี้เช้าถ้ากูเห็นมึงหลับบนรถ จะโดนไม่ใช่น้อย)
ผมส่งสติ๊กเกอร์ตัวการ์ตูนทำท่าทางกลัวไปให้
มันส่งสติ๊กเกอร์โคนี่ขำหนักมากกลับมา

"นี่ ติดมือถือนะเราอะ" แม่ผมพูดขึ้น
"ไม่ได้ติดซะหน่อยครับ"
"ยังงี้เค้าไม่เรียกติดมือถือนะคุณ เค้าเรียกว่าติดคนในมือถือ" พ่อผมพูดไงจะใครล่ะ
"หืมม ลูกชายแม่คุยกับใครเหรอ แฟนรึป่าว"
"ไอ้อั๋นคับ- -"
"โกหกรึป่าวเนี่ย อั๋นพึ่งมาส่งลูกเมื่อกี้ คุยกันในไลน์ต่อเหรอ"
"ใช่ค้าบ" ผมหันหน้าจอโทรศัพท์ให้พ่อกับแม่ดูเลยว่าผมคุยกับอั๋นอยู่จริงๆ
"เออ จริงด้วย"
"ลูกกับอั๋นนี่สนิทกันมากเลยนะเนี่ย"
"ถ้าลูกเป็นผู้หญิง แม่นึกว่าลูกกับอั๋นเป็นแฟนกัน"
"แบบนี้ก้ได้เหรอ- -" ผมตอบ พ่อกับแม่หัวเราะแล้วหันกลับไปดูโทรทัศน์ต่อ

สักพักเสียงไลน์แจ้งเตือนขึ้นมาอีก
คราวนี้เป็นใครก้ไม่รู้ครับ
(หวัดดีหมอ)
(ใครอะ)
(เราเม้งเอง)
(อ่อ)
ไอ้เม้งเพื่อนไอ้นนท์นั่นเอง เอ ว่าแต่มันมีไลน์ผมได้ไงหว่า
(เป็นไงมั่ง โอเคแล้วช่ายปะ)
(เออ โอๆ)
(เรื่องวันนั้นขอโทษด้วยนะ เราช่วยอะไรไม่ได้เลย)
(เห้ย ไม่เป็นไร)
(อือ อยากขอโทษ ไม่งั้นมันไม่สบายใจ)
(อ่าฮะ)
(นี่ทำไรอยู่อะ)
(กินข้าว)
(อ่อ งั้นไม่กวนแล้ว ไว้เจอกันๆ)
ผมส่งสติ๊กเกอร์โอเคตอบกลับไป
มันแปลกๆแฮะ ทำไมเม้งถึงไลน์มาหาผมนะ

ที่โรงเรียนวันต่อมา ไอ้ต้าร์ ไอ้นนท์ ไอ้เอกรีบเข้ามาหาเมื่อผมโผล่หน้าไปที่ห้อง พอเห็นว่าผมโอเค พวกนั้นก้มาแกล้งผมเลยครับ- -
ส่วนคนอื่นๆในห้องไม่มีใครรู้เรื่องที่ร้านเหล้ารู้แต่เรื่องผมเป็นไข้อย่างเดียวครับ ก้มาทักทายสอบถามอาการผมเล็กน้อย
ที่ขาดไม่ได้ก้คือทุกคนล้ออั๋นเรื่องที่มันไม่มาโรงเรียนแล้วอยู่กับผม เออ จนได้สินะ
"ทำไมเมื่อวานมึงก้หยุดเรียนวะอั๋น"
"มันก้อยู่ดูแลเมียมันอะดิ"
"อรั๊ยย"
"เออ ก้หมอเป็นเมียกูนิ" อั๋นไม่พูดเปล่า เข้ามากอดผมจากข้างหลัง โอบแขนรอบเอว ยื่นหน้ามาใกล้ผมด้วย
"สัส ปล่อยเลย" ผมแยกเขี้ยว
ทุกคนส่งเสียงล้อเลียนดังกว่าเดิม แทนที่อั๋นจะปฏิเสธ ไม่มีอะครับ แถมตอนนี้ยังยิ้มหน้าบานใส่ผมอีก- -

พักกลางวันผมกับเพื่อนๆไปกินข้าวเที่ยงที่โรงอาหารตามปกติ ลงไปก้เห็นพวกกรรมการนักเรียนกำลังประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับงานกีฬาสี ซึ่งจะจัดขึ้นในอีกไม่กี่สัปดาห์ข้างหน้า เมื่อสัปดาห์
ก่อนก้มีการจับฉลากสีของแต่ละห้องเรียนไปแล้ว ห้องผมได้สีฟ้า ผมสนใจเป็นพิเศษเพราะนี่เป็นกีฬาสีครั้งแรกของผมที่โรงเรียนนี้ครับ
"อั๋น มึงอยากทำไรงานกีฬาสีวะ" หันไปถามซี้ผม
"กูอยากลงบอลไม่ก้บาส มึงอะ"
"กูอยากทำสแตนเชียร์ว่ะ" ผมบอก นี่เป็นความฝันของผมตั้งแต่มัธยมต้นแล้วครับ ตอนอยู่โรงเรียนเก่า เห็นรุ่นพี่มัธยมปลายจัด อยากทำบ้าง ผมว่ามันดูยิ่งใหญ่
"แต่มันส่วนของมัธยม6ไม่ใช่เหรอ ตอนนี้มึงยังทำไม่ได้"
ผมคิดว่าอยากคุยกับพี่มัธยม6สักคนหนึ่ง ลองขอเข้าไปช่วยทำดู
"กูว่าจะไปคุยกับพี่สีสักคน ขอไปช่วยทำ ไม่รู้จะได้รึป่าว"
"ลองดูดิ ว่าแต่ไม่สนใจลงไปคัดตัวนักกีฬากะกูเหรอ"
"ไม่อะ"
"งั้นต้องมาเชียร์เค้าด้วยนะซอมบี้"
"พูดอย่างกะได้ลงแล้ว ไม่เชียร์โว้ย"
ผมหันไปแลบลิ้นใส่อั๋น มันเอามือมาขยี้หัวผมเล่นอย่างเอ็นดู
ระหว่างที่นั่งกินข้าวอยู่บนโต๊ะ ก้มีพี่มัธยม6กลุ่มหนึ่งมาคุยกับไอ้ต้าร์ ท่าทางสนิทสนมกัน
"ห้องมึงสีฟ้าใช่ปะต้าร์ ดีๆ พวกมึงอะมาลงกีฬากะกูให้หมด ปีนี้เราต้องชนะ" อ้อ พี่สีนี่เอง
"พวกผมลงแน่นอนพี่ จะคัดตัวเมื่อไรก้บอกแล้วกัน"
ผมกำลังคิดอยู่ว่าจะถามพี่สักคนเกี่ยวกับสแตนเชียร์ ก้พอดีมีพี่คนหนึ่ง ใส่แว่น ท่าทางดูเกเรขัดกับหน้าตา ตัวสูงโปร่ง กำลังสบตาผมพอดี เขาเดินตรงมาหาผมที่ปลายโต๊ะ
"หวัดดีครับน้อง พี่ชื่อก้องนะ เราอยู่ห้องเดียวกับต้าร์ใช่ปะ"
"ใช่ครับ" ผมยิ้มให้
"ดีเลย สีเดียวกัน เราสนใจอยากลงกีฬาเหรอ" พี่เค้าดูท่าทางใจดี เฟรนด์ลี่ด้วย
"ป่าวครับ ผมอยากทำสแตนเชียร์อะ คือจะขอไปช่วยพวกพี่ทำได้มั้ยครับ"
ผมไม่ได้สังเกตเลยว่าอั๋นกำลังมองผมกับพี่ก้องคุยกันอยู่ มันมองผมกับพี่เค้าสลับกันไปมา
"เห้ย จริงดิ ปกติไม่ค่อยมีคนสนใจทำสแตนเท่าไร ปีนี้พี่เป็นประธานฝ่ายเชียร์ของสีเราเอง...ว่าแต่เราชื่อไรเอ่ย"
"ชื่อหมอครับ"
"ชื่อหมอเหรอ ตลกดีแฮะ"
"ใช่คับ แหะๆ แล้วสรุปว่าผมไปช่วยพี่ทำได้ใช่มั้ย"
"ได้ดิ ดีใจนะเนี่ย งั้นพี่ขอเบอร์กับไลน์เราหน่อยดิ ไว้คุยกัน" พี่ก้องตอบอย่างใจดี
"ได้ครับ..." ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแลกเบอร์และไลน์ไอดีกับพี่ก้องเรียบร้อย
"เราเป็นเด็กใหม่เหรอ ทำไมพี่ไม่เคยเห็นเราเลย"
"ใช่พี่ ผมพึ่งเข้ามาเทอมที่แล้ว"
"อ้อ ก้ว่าไม่คุ้นเลย...งั้นเดี๋ยวพี่ไปก่อนนะ แล้วจะทักไลน์ไป"
"ครับ" ผมรับคำและยิ้มตอบพี่ก้องที่ยิ้มกว้างมาให้ผม ก่อนที่พี่เค้าจะเดินตามเพื่อนที่พึ่งคุยกับไอ้ต้าร์เสร็จไป
ผมดีใจสุดๆที่ได้ช่วยทำสแตนเชียร์ หันไปยักคิ้วให้ไอ้อั๋น
"กูเก่งปะ"
"เออ" มันตอบสั้นๆ แต่เสียงดูไม่ค่อยใช่มันเท่าไร สีหน้าเรียบนิ่ง แล้วก้หันไปกินข้าวต่อโดยไม่พูดอะไรอีก
ผมหันไปเล่นโทรศัพท์ต่อ เห็นว่าพี่ก้องทักไลน์มาด้วยสติ๊กเกอร์ครับ ผมก้ส่งตอบกลับไป
จากหางตาผมเห็นอั๋นยื่นหน้ามามองหน้าจอโทรศัพท์ผม ผมหันไปหามัน แต่มันก้หันหน้ากลับไปแทบจะทันทีครับ
"มองไรเห้ย"
"เปล่านิ" เสียงสูงเชียวนะไอ้อั๋น
"เผือกก้บอก55" ผมแซว
มันหันมามองผมดุๆก่อนจะหันไปเล่นโทรศัพท์ตัวเองบ้าง ผมสัมผัสได้ว่ามันไม่ได้กำลังเล่นกับผมอยู่ครับ รู้สึกว่ามันกำลังไม่สบอารมณ์ด้วยสาเหตุอะไรสักอย่าง
"เป็นไรหว่า" ผมถาม แต่ทำเสียงเหมือนไม่ได้ถามจริงจัง มันไม่ตอบ เอ้อ มันเป็นอะไรของมันเนี่ย
กินข้าวเสร็จพวกเราก้กลับขึ้นไปเรียนคาบบ่ายต่อ ผมนี่ง่วงสุดๆ คาบต่อไปยิ่งเรียนเลขนี่เหมือนโดนยานอนหลับเข้าไปเลยครับ
อั๋นก้เดินขึ้นห้องมาข้างๆผม แต่ไม่ได้พูดอะไรสักคำ มาถึงโต๊ะมันก้นั่งเงียบ แล้วผมก้นึกขึ้นได้ว่ายังไม่ได้ทำการบ้านเลยครับ ชิบหายแล้ว
"เชี่ย กูยังไม่ทำการบ้านเลยว่ะ อั๋นมึงทำยังวะ"
"ทำละ"
"กูขอลอกหน่อยดิ"
มันเปิดกระเป๋าแล้วส่งสมุดการบ้านเลขมาให้ผม ถ้าเป็นปกติมันจะแกล้งอิดออดให้ผมลอกเกือบไม่ทันเวลา หรือต้องกวนตีนผมก่อนจะให้ยืม แต่นี่มันไม่ได้อะไรเลย แปลกมากครับ มันต้องโกรธอะไรสักอย่างแน่ๆ
ผมรับสมุดมาจากมันแล้วลอกเสร็จเฉียดฉิวกับที่อาจารย์เดินเข้ามาในห้องพอดี แกสั่งให้หัวหน้าห้องรวบรวมสมุดการบ้านของทุกคนมาไว้ที่โต๊ะอาจารย์ก่อนจะเริ่มสอน
"อั๋น มึงเป็นอะไรวะ" ในที่สุดผมตัดสินใจถามไปตรงๆ
"เปล่า" มันตอบโดยไม่ยอมมองหน้าผม
นี่มันเล่นสงครามประสาทกับผมอยู่หรือเปล่านะ ตอนนี้สรุปได้ว่ามันกำลังไม่พอใจอยู่แน่ๆครับ แต่เรื่องอะไรนี่ไม่รู้เลย
"อั๋นๆ กูขอลอกไทยหน่อยดิ" ไอ้นนท์หันมายืมสมุดการบ้านวิชาภาษาไทยที่ต้องส่งชั่วโมงถัดไปครับ
"เอาดิ" อั๋นส่งสมุดไปให้นนท์ ท่าทาง น้ำเสียงก้ปกติดีครับ อย่างนี้แสดงว่ามันโกรธผมชัวร์ โกรธเรื่องอะไรวะ- -

แล้วคาบเลขก้ผ่านไปไวเหมือนโกหก ทั้งคาบ อั๋นไม่ได้หันมาคุยกับผมเลยสักคำ ผมก้ไม่ได้คุยครับ ชักจะรู้สึกไม่ดีแล้วสิ ตอนนั้น พี่ก้องก้ไลน์มาหาผมอีก
(น้องหมอ พรุ่งนี้ฝ่ายเชียร์มีนัดประชุมครั้งแรกนะครับ เรามาได้รึป่าว)
(ได้พี่)
(ดีเลย งั้นไว้เจอกันพรุ่งนี้นะ)
(ค้าบผม)
(ว่าแต่พรุ่งนี้ประชุมเสร็จแล้ว อย่าพึ่งหนีพี่ไปทำส่วนอื่นนะ มีงานจะให้เราช่วยเยอะเลย555)
(ไม่หนีแน่นอนค้าบบ)
พี่ก้องส่งสติ๊กเกอร์โคนี่ซึ้งใจมาให้
อั๋นพูดขึ้นเบาๆ ทำนองว่าแปบเดียวก้คุยกัน ผมได้ยินเสียงไม่ชัดเลยหันไปถาม
"อะไรนะ"
มันไม่ตอบ แต่หันไปหาหนังสือภาษาไทยแล้ว เห้ย กวนตีนผมแล้วเนี่ย

จนจบคาบสุดท้าย อั๋นถึงหันมาหาผมครับ
"จะกลับกะกูปะ" น้ำเสียงเย็นชาด้วย
"ก้ กลับดิ" ผมตอบอย่างงงๆ ปกติผมก้กลับกับมันทุกวันอยู่แล้ว
"นึกว่าจะไปกับคนอื่นซะอีก" พูดจบเจ้าตัวก้แบกกระเป๋าขึ้นพาดบ่าแล้วเดินออกจากห้องเรียนไปโดยไม่รอผม ผมหันไปบอกลาเพื่อนๆก่อนจะรีบตามไอ้อั๋นไปที่จอดรถครับ
"เห้ย รีบไปไหนเนี่ย..."
มันไม่ตอบ ส่งหมวกกันน็อคมาให้ผม แล้วผมก้เห็นแววตาไม่พอใจของมันนิดหนึ่งครับ
ผมขึ้นซ้อนท้ายมอเตอร์ไซด์มันด้วยความสงสัย และอีกเช่นเคย ระหว่างทางมันก้ไม่ได้พูดอะไรกับผมเลย
จนมาถึงหน้าบ้านผม ผมตัดสินใจว่าต้องคุยกันแล้วครับว่ามันเป็นอะไร ไม่อยากปล่อยให้มันเป็นแบบนี้ครับ ผมรู้สึกไม่ดีเลย
"อั๋น มึงเป็นไรวะ"
"กูไม่ได้เป็นไร" มันจ้องหน้าผมนิ่งๆ
"ไม่เป็นได้ไง ก้มึงไม่คุยกะกู กูพูดด้วยดีๆก้พูดอะไรกลับมาไม่รู้" ผมเริ่มโมโหขึ้นมานิดหน่อยแล้ว
"เปล่า ก้บอกแล้วไงว่าไม่ได้เป็นไร"
"ไม่พอใจเรื่องอะไรก้บอกมาตรงๆดิ"
"..."
"..."
"เออ...ไม่พอใจ" มันหลบตาผม
"เรื่องอะไรล่ะ"
"...ยุ่ง"
แล้วมันก้ขับมอเตอร์ไซด์ออกไปโดยที่ยังไม่ได้ตอบคำถามผมเลยครับ

-จบตอน-

แย่แล้วล่ะ งานงอก อั๋นงอนหมอซะแล้วสิ ทำไงดีครับเนี่ยคุณผู้อ่าน
ช่วงนี้ตัวละครใหม่ๆเริ่มมาแล้วนะครับ
ติดตาม My Close Friendตอนต่อไปด้วยนะ :-)

[BlueCherries]

หื้มมมมม เม้งกะรุ่นพี่นี่งอกมาได้ไงคะเนี่ย จีบเด็กของอั๋นเหรออออออออออออออออออออออ 

ส่งไปคู่กันเองเลยงั้น

[NuNam]

คนเร่งปฏิกริยามาแว้ววว จะได้รู้ใจตัวเองสักที 

[haemin]

ชะรอย น้องหมอคงหน้าตาดึงดูด ผช. อั่นต้องทนๆหน่อยนะ

[writerbeer]

ตอนที่12

ผมเดินเข้าบ้านอย่างสงสัย นี่มันเกิดอะไรขึ้น ทำไมอั๋นทำอย่างนี้กับผม มันไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน ผมทั้งรู้สึกโกรธแล้วก้น้อยใจมันไปพร้อมกัน
นี่เป็นการทะเลาะกันจริงๆครั้งแรกของผมกับอั๋นตั้งแต่รู้จักกันเลยครับ ครั้งอื่นก้แค่งอนกันนิดหน่อย แล้วก้กลับมาเล่นกันได้อย่างรวดเร็ว
ผมขึ้นห้องแล้วก้เปิดเพลงจากแล็ปท็อป แล้วนอนหงายลงบนเตียงทันที เฮ้อ เซงโคตร

แต่เมื่อลองมาคิดดูดีๆแล้วว่าอั๋นมันโกรธผมเรื่องอะไร วันนี้ก้มีอยู่เรื่องเดียวที่น่าจะทำให้มันไม่พอใจ คือเรื่องที่ผมคุยกับพี่ก้อง

หมายความว่า อั๋นหึงผมงั้นเหรอ?
ผมรู้สึกแปลกประหลาด เราไม่ได้เป็นอะไรกันมากกว่าเพื่อน บ้าหรือเปล่าที่คิดว่ามันรู้สึกกับผมแบบนั้น แต่ก้ปฏิเสธไม่ได้ว่าใช่ เพราะมันดูอารมณ์ไม่ดีตั้งแต่ตอนนั้น และผมก้ไม่ได้ทำอะไรอย่างอื่นนอกจากนั้นอีกเลย

หรือว่าอั๋นก้กำลังรู้สึกแบบเดียวกันกับผม เมื่อตอนที่มันต้องไปกินข้าวกับเพื่อนพ่อและลูกสาวของเขา ผมยอมรับแล้วว่าตอนนั้นผมหงุดหงิด แม้จะพยายามบอกกับตัวเองอยู่หลายครั้งว่าไม่ได้คิดอะไร
แต่ผมก้ไม่ได้ทะเลาะกับมันเหมือนอย่างวันนี้

ผมอยากเลิกคิดถึงเรื่องอั๋น แต่ทำไม่ได้เลยครับ แม้ตอนนี้จะเปิดเพลงดังๆ นอนปิดตา พยายามขับไล่ความคิดหรือความรู้สึกแย่ๆที่เกิดจากเหตุการณ์เมื่อครู่

ถ้าผมไม่ได้เข้าข้างตัวเอง แสดงว่าอั๋นชอบผมสินะ

เหมือนภาพเหตุการณ์ต่างๆระหว่างผมกับอั๋นถูกนำมาฉายซ้ำในหัวผม ภาพอั๋นไปไหนมาไหนกับผมตลอด วันหนึ่งๆอยู่ด้วยกันเกือบทั้งวัน แกล้งกัน แหย่กัน ภาพที่มันไปช่วยผมในร้านเหล้า ภาพที่มันดูแลผมตอนป่วย

อีกอย่างหนึ่ง สิ่งที่ผมรู้สึกกับอั๋นล่ะ จะเรียกว่าชอบได้หรือเปล่า...
หงุดหงิดชะมัด

เกือบหนึ่งทุ่มได้ ผมลงไปกินข้าว เย็นนี้แม่ทำข้าวแกงกะหรี่ไก่ อร่อยมากเลยครับ
"หือ อร่อยมากเลย กับข้าวที่ไหนก้สู้ฝีมือคุณไม่ได้" พ่อพูดพร้อมส่งยิ้มหวานให้แม่
"ถ้างั้นก้กินเยอะๆนะคะ" แม่ยิ้มตอบ และตักให้พ่อเพิ่ม
"โอย มาสวีทกันให้ผมดู ไม่สงสารคนโสดบ้างเลยนะครับ"
"อิจฉาพ่อหรอ นี่ คนรักกันก้ต้องเติมความรักให้กันทุกวันสิ" พูดจบพ่อกัหันไปหอมแก้มแม่โชว์ผมซะเลย เอาเข้าไป- -
"เอ่อ ผมขึ้นข้างบนดีกว่า" ผมแกล้งทำท่าจะลุกขึ้น
"โอ๋ อย่าพึ่งหนีสิลูก" แม่พูดกลั้วหัวเราะ ส่วนพ่อก้หัวเราะลั่นเลย
"ถ้าไม่อยากโสดก้หาแฟนซะสิ" พ่อพูดต่อ
"ใช่ๆ หมอโตป่านนี้แล้วนะลูก เมื่อไรจะมีแฟนซะที"
"แม่คับ หมอพึ่ง16เองนะ ยังไม่ได้โตขนาดนั้นซะหน่อย"
พ่อกับแม่หัวเราะอีกครั้ง แล้วก้สวีทกันต่อไป ทำไมพักนี้ท่านถึงพูดเรื่องแฟนกับผมบ่อยๆนะ สงสัยอยากให้ผมมีแฟน555
แล้วอั๋นก้เป็นชื่อแรกที่ลอยเข้ามาในหัวผม เมื่อผมกำลังนึกถึงเรื่องแฟน เห้ย ไอ้หมอ ท่าจะอาการหนักนะมึงอะ มึงทะเลาะกับอั๋นอยู่นะเว้ย แล้วมึงก้เป็นผู้ชายโว้ย เป็นแฟนกับมันไม่ได้!

สามทุ่มกว่า ผมอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดนอนตัวเก่ง เสื้อกล้ามกับกางเกงบ๊อกเซอร์ ปกติเวลานี้ผมคงคุยเล่นกับอั๋นอยู่สินะ ไม่คุยผ่านไลน์ก้โทรศัพท์หากัน
"เฮ้อ เซงว่ะ"ผมโพล่งออกมาโดยไม่รู้ตัว
ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเตรียมจะเล่นโซเชียลก้พอดีมีคนโทรเข้ามา
อั๋น

อั๋นโทรมาหาผมเหรอ เอ่อ รับดีมั้ยวะ มันจะโทรมาตะคอกใส่ผมหรือเปล่า
แล้วเสียงกริ่งหน้าบ้านก้ดังขึ้น หรือว่า...

ผมเปิดผ้าม่านดูก้เห็นอั๋นยืนอยู่ข้างมอเตอร์ไซด์ของตัวเอง กำลังถือโทรศัพท์แนบหูไว้ รอผมรับ หน้าตาเครียดเขม็ง
ในที่สุดผมก้กดรับ
(ฮัลโหล)
(หมอ ตอนนี้กูอยู่หน้าบ้านมึง ออกมาหากูหน่อยได้มั้ย) อั๋นพูดช้าๆ
(อืม) ผมตอบก่อนจะลงไปเปิดประตูอั๋นยังคงยืนหันหลังให้ผม ท่าทางร้อนใจ
"หมอ" อั๋นได้ยินเสียงประตูเปิดมันก้หันหน้ากลับมา พอเห็นว่าเป็นผมมาเปิดประตู ก้ตรงเข้ามากอดผมทันที มันกอดผมแน่นราวกับกลัวว่าผมจะเดินหนีจากมันไป แนบหน้าลงซบกับบ่าผม ด้วยสัมผัสนั้น ผมรู้ทันทีว่าอั๋นใส่ความรู้สึกผิดและคำขอโทษลงมาให้
ผ่านไปนานเท่าไรก้ไม่รู้ ผมไม่ได้พูดอะไร แค่ยื่นมือออกมากอดตอบ อั๋นก้ยังคงกอดผมแน่นอยู่อย่างนั้น...

"เข้าบ้านก่อนมั้ย" ผมชวนเมื่อเราผละออกจากกัน
"อือ" มันตอบ ท่าทางกระอักกระอ่วน
"พ่อหวัดดีครับ แม่หวัดดีครับ" เข้ามาในบ้านอั๋นก้ไหว้พ่อแม่ก่อนจะตามผมขึ้นมาบนห้อง

ผมไม่รู้ว่าในสถานการณ์แบบนี้จะพูดหรือทำอะไรดี ผมเลยนั่งเงียบๆ ส่วนอั๋นก้ดูอึดอัดเช่นกันครับ แต่สักพักหนึ่งมันก้พูดขึ้น
"หมอ...ขอโทษนะ วันนี้กูแม่งโคตรเหี้ยเลย กู..." แล้วมันก้ไม่ได้พูดอะไรต่อ
"เออ ไม่เป็นไร กูไม่ได้โกรธแล้ว" ผมตอบตามจริง แปลกใจตัวเองมากว่าทำไมความโกรธถึงได้ระเหยไปหมดเมื่อมันมาหาผม
อั๋นมองหน้าผม สีหน้ายังแสดงความสับสน
"มึงไม่โกรธกูเลยหรอที่กูทำไม่ดี"
"โกรธ แต่ตอนนี้ไม่แล้ว"
"..."
"งั้น...กูถามมึงหน่อยดิ วันนี้มึงโกรธกูเรื่องอะไร"
ผมตัดสินใจถามออกไปตรงๆ อยากให้อั๋นอธิบายว่ามันโกรธผมเพราะเรื่องอะไร ผมจะได้ไม่ต้องนั่งคิดไปเองอยู่คนเดียว
"กู..." มันลังเล
"คือกู...กูรู้สึกแปลกๆยังไงก้ไม่รู้ตอนเห็นมึงคุยกับพี่ก้อง"
"เอ่อ รู้สึกยังไง"
"...หวง กูไม่ชอบที่มึงคุยกับพี่เค้า" อั๋นพูดจบก้หน้าแดงเรื่อขึ้นมาอย่างที่ผมไม่เคยเห็นมาก่อน แม้แต่เวลาที่เราโดนล้อ มันก้ไม่เคยเป็นแบบนี้เลยครับ แต่ปัญหาคือหน้าผมก้รู้สึกร้อนผ่าวขึ้นมาอีกคนด้วยสิ
หวงที่อั๋นบอกหมายถึงหึงผมใช่มั้ยนะ
"หวงเหรอ..."
"อือ" มันส่งเสียงตอบเบาๆ ตาก้มมองพื้น
ผมพูดอะไรไม่ออกเลยครับ ถ้าอย่างนั้นผมควรถามตรงๆเลยมั้ยครับว่าอั๋นคิดยังไงกับผมกันแน่
"หมอ กูขอโทษจริงๆนะ...กูไม่ดีเลยที่ทำกับมึงแบบนั้น กูแค่รู้สึกหวง ไม่อยากให้ใครมายุ่งกับมึง..."
"..."
"ยกโทษให้กูนะหมอ" มันเงยหน้าขึ้นมา สายตาวิงวอน
"อืม"
ผมตอบและยิ้มให้อั๋น เห็นสีหน้าดีใจและตกใจของอั๋นแวบหนึ่งก่อนที่มันจะเข้ามากอดผมอีกครั้ง
"โอ๊ย กอดอีกละ เบาๆหน่อยดิ" ผมพูด
"ขอโทษนะ" เสียงหัวใจอั๋นเต้นแรงมากจนผมสัมผัสได้
นี่แสดงว่าเราสองคนคืนดีกันแล้วใช่มั้ยเนี่ย

"ที่จริงไลน์หรือโทรมาก้ได้นะ ขับรถออกมาดึกๆแบบนี้อันตรายเหมือนกัน" ผมบอกเมื่อเดินมาส่งอั๋นที่หน้าบ้าน
"ก้กูอยากขอโทษมึงแบบเจอตัวนิ"
ทำไมมันพูดอะไรเหมือนคนเป็นแฟนกันพูดกันเลยวะครับ
"ไม่นอนนี่จริงเหรอ ดึกแล้วนะ" ผมถามซ้ำ
"ไม่เป็นไร ขับกลับได้ วันนี้..." ผมรู้ว่าอั๋นยังเกรงๆอยู่
"เออ งั้นขับดีๆนะมึง ถึงบ้านแล้วไลน์มาบอกกูด้วย"
"อืม แล้วเดี๋ยวพรุ่งนี้กูมารับ"
ผมพยักหน้า อั๋นยิ้มน้อยๆแล้วโบกมือให้ผม แต่ก่อนจะขับรถออกไป มันหันมาหาผมอีกครั้ง
"กูมันงี่เง่า แต่ที่ทำไป...กูหวงมึงจริงๆนะ"
ผมเดินกลับเข้าบ้านด้วยรอยยิ้มกว้าง

ที่โรงเรียนวันต่อมา ผมกับอั๋นกลับมาคุยกันเหมือนเดิม ในคาบบ่ายคาบหนึ่ง เรากำลังเล่นเกมมือถือด้วยกันอยู่ใต้โต๊ะ มันก้ชวนผมไปกินอาหารญี่ปุ่นตอนเย็นครับ เราคุยกันเบาๆแทบจะกระซิบ ไม่มีใครได้ยิน
"หมอไปกินกัน กูอยากกิน"
"ไม่เอาอะ" ผมก้อยากกินครับ แต่แกล้งมัน
"ไปกินเหอะ นะ นะๆๆ" อั๋นอ้อน เขย่าแขนผมใหญ่เลยครับ555
"เออๆ กิน"
"เย่ เมียกูน่ารักที่สุดเลย" มันซบหัวลงบนไหล่ผม
"พอเลยมึง- - ว่าแต่เลิกเรียนกูต้องไปประชุมกับฝ่ายเชียร์ก่อนนะ ครั้งแรกไม่น่าคุยนานมั้ง เสร็จแล้วจะรีบออกมา"
"ได้ เดี๋ยวกูไปวิ่งรอ"
"เอ่อ ประชุมกับพี่ก้อง แต่ไม่มีไรนะ" ไม่รู้ว่าอะไรทำให้ผมพูดออกไปแบบนั้น
"อือ" อั๋นตอบสั้นๆ ยิ้มให้ผม

หลังเลิกเรียน ฝ่ายเชียร์สีฟ้านัดคุยกันที่ห้องประชุม4ครับ อยู่ไม่ไกลจากห้องเรียนผมเท่าไร
แต่ผมบอกให้อั๋นเดินมาส่งผมก่อนจะไปวิ่งรอ และจงใจมาช้ากว่าเวลาเล็กน้อย เพราะคิดว่าจะให้อั๋นเห็นคนในห้องประชุมด้วย เพื่อความสบายใจของมัน อั๋นยิ้มกว้างก่อนจะไป
"ขอโทษนะครับที่มาช้า" ผมบอกคนอื่นๆ ทุกคนยิ้มให้
"ไม่เป็นไรครับน้องหมอ มานั่งนี่สิ พี่จองที่นั่งให้แล้ว"
พี่ก้องที่นั่งอยู่หัวโต๊ะด้านในสุดพูดขึ้น ยิ้มกว้างและเชิญให้ผมไปนั่งตรงเก้าอี้ว่างข้างๆพี่เค้า
"ขอบคุณครับ"
แล้วพี่ก้องก้แนะนำพี่คนอื่นๆให้ผมรู้จัก ก่อนจะเริ่มประชุมเนื้อหากัน ผมสังเกตว่าพี่ก้องดูจริงจังแล้วก้เป็นผู้นำที่ดีมากๆเลยครับ

"หมอมีอะไรสงสัยตรงไหนรึป่าว" พี่ก้องถามผมเมื่อจบการประชุมและสั่งให้แยกย้ายกันได้
"ไม่มีครับ"
"ถ้าสงสัยถามได้เลยนะ ไม่ต้องเกรงใจ"
"ค้าบ ว่าแต่พี่ก้องโคตรเก่งเลย ผมอยากทำได้แบบพี่บ้างจัง" เราเดินออกจากห้องประชุมมาด้วยกัน
"งั้นมาให้พี่สอนสิครับ เอ้อ เย็นนี้ไปหาอะไรกินกันมั้ย"
"เอ่อ คือ..."
"น่านะ เดี๋ยวพี่เลี้ยงเอง กินเสร็จแล้วเดี๋ยวไปส่งที่บ้านด้วย"
"คือผมนัดกับเพื่อนไว้แล้วอะครับ ไปกับพี่ไม่ได้จริงๆ ขอโทษนะครับ" ผมบอกพี่ก้อง
"ใช่เพื่อนคนที่เดินมาส่งเรารึป่าว"
ผมยังไม่ทันตอบว่าใช่ ก้พอดีอั๋นเดินตรงเข้ามาหาผมกับพี่ก้อง มันอยู่ในชุดกีฬาครับ มันยกมือไหว้พี่ก้อง แล้วคว้าแขนผมขึ้นเบาๆ
"ปะ ไปกันหมอ"
ผมพยักหน้า เห็นสายตาพี่ก้องมองมาที่มืออั๋นกับมือผม
"งั้นไว้คราวหน้านะครับ พี่ไปก่อนนะ" พี่ก้องพูด โบกมือลา ตั้งท่าจะขยับเดิน
แต่อั๋นไม่หยุดแค่นั้น มันเอามือขึ้นมาโอบไหล่ผมแล้วพูดเสียงดังชัดเจนก่อนจะเดินออกไปก่อนพี่ก้องว่า
"คืนนี้ไปนอนบ้านกูนะหมอ"

-จบตอน-

อั๋นกับหมอคืนดีกันแล้ววว น่ารักสุดๆเลย
ว่าแต่สงครามกำลังจะเริ่มแล้วนะครับ555
Comment ให้ writer หน่อยน้าาา

[BlueCherries]

ป๊าดดด

พี่ก้องจะแย่งน้องเหรอคะ

ขอให้อั๋นรู้ใจตัวเองไวๆ แล้วรุกจีบน้องได้แล้วเหวย เด๋ยวหมอโดนคาบไปแดกน้าาาา

[writerbeer]

ตอนที่13

ผมเห็นแววตาคมของพี่ก้องแวบหนึ่งก่อนอั๋นจะเดินโอบผมออกมาจากตรงนั้น พอพ้นรัศมีพี่ก้องแล้ว ผมถามขึ้นทันที
"อั๋น ทำไรของมึงเนี่ย"
"ป่าวนิ ก้อยากเดินมารับมึงเฉยๆ"อั๋นตอบอย่างอารมณ์ดี เสียงงี้ระรื่นเชียว
"แล้วทำไมต้องไปพูดอะไรแบบนั้นกับพี่เค้าวะ"
"กูไม่ได้พูดกะพี่ก้อง กูบอกมึงต่างหาก" มันเถียง หันมายิ้มตาหยีให้ผม
"กูไม่ได้โง่นะ ดูก้รู้ว่ามึงบอกพี่เค้า...ไอ้บ้าเอ๊ย อยู่ๆก้ไปสร้างศัตรูเฉย"
"กูหวงมึงอะ" ดูมัน- -
"แล้วนี่ปล่อยกูได้ละ พี่ก้องไม่อยู่แล้ว"
"ม่าย" อั๋นยิ่งโอบผมไหล่ผมแน่นขึ้น แถมหน้าเราก้ใกล้จนจะชนกันอยู่แล้ว
"อี๋ เหม็นเหงื่อสัส" ผมแกล้งผลักมันเบาๆ
"รังเกียจผัวได้ไง"
ทันใดนั้น ผมหันไปเห็นน้องๆนักเรียนมัธยมต้นกลุ่มหนึ่งนั่งอยู่แถวสนามหญ้ากำลังส่งเสียงกรี๊ดกร๊าดแล้วมองมาทางพวกเรา เอ่อ น้องเป็นผู้ชายไม่ใช่เหรอครับ ทำไมกรี๊ดกร๊าดล่ะ
"เหนมะ เราเป็นคู่จิ้น มีแฟนคลับด้วย"
"กูไปคู่กับมึงตั้งแต่เมื่อไรวะอั๋น คนเข้าใจผิดหมดล้าว- -"

เราเดินไปถึงห้องล็อคเกอร์ ผมไปนั่งรอที่หน้าห้อง ส่วนอั๋นเข้าไปอาบน้ำครับ
เสร็จแล้วมันก้เปลี่ยนเสื้อผ้ากลับเป็นชุดนักเรียน เราเดินต่อไปที่จอดรถเพื่อเอามอเตอร์ไซด์
"อาบนานสาด กูหิวแล้วเนี่ย" ผมบ่นทันที
"ขอโทษค้าบบ" อั๋นลากเสียงยาวอย่างกวนๆแล้วเอามือมาหยิกแก้มผมทั้งสองข้าง
"โอ๊ย เจ็บบ"
"555"
เราขับรถออกจากโรงเรียนมุ่งหน้าสู่central world ครับ อั๋นพูดระหว่างทางว่าวันนี้จะกินแซลมอนจนกว่าหน้าจะเหมือนปลาเลย เว่อร์สุดๆครับ- -
เข้าร้านปุ๊บ อั๋นก้สั่งอาหารอย่างคล่องแคล่วทันที
"เห้ย ใจเย็นดิ แดกไม่หมดกูไม่ช่วยจ่ายนะเว้ย"
"ไรว้า รับผิดชอบร่วมกันดิ...เออ กูว่าจะถามตั้งแต่เมื่อกี้ละ ที่ไอ้พี่ก้องพูดว่างั้นไว้คราวหน้า มันหมายถึงอะไรวะหมอ"
"อ๋อ พี่เค้าชวนกูไปกินข้าว แต่กูบอกว่ากูนัดกับมึงไว้แล้ว มึงก้เดินมาพอดี"
"อ้อ..."
ผมรู้ว่าอั๋นกำลังคิดอะไรอยู่
"ไม่มีไรหรอกน่า"
เมื่ออาหารมาเสิร์ฟ เราก้กินกันเต็มที่เหมือนไม่ได้กินอะไรมาทั้งวัน ผมเองกินทั้งปลาดิบกับซูชิหน้าต่างๆไปเยอะเลยครับ
"ไหนบอกกลัวไม่หมดไง แดกเยอะเชียวนะ"
"ก้กูหิวนี่หว่า"
"ดีละ จะได้โตไวๆนะซอมบี้"
"รอก่อน เดี๋ยวกูฟิตหุ่นสร้างซิกแพคขึ้นมาแล้วมึงจะหนาว" ผมยักคิ้วกวนๆ
"ผอมแห้งอย่างมึงน่าจะอีกนาน555"
"สาด"
จริงอย่างที่อั๋นพูดครับ ผมกินเท่าไรก้ไม่อ้วนเลย อยากจะมีกล้ามสวยๆแบบมันมั่ง อิจฉาชะมัด
ระหว่างรอจานต่อไปมาเสิร์ฟ ผมกับมันต่างหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเล่นครับ
"เชี่ยยย" ผมร้องออกมา
"อะไรวะหมอ" อั๋นเงยหน้าขึ้นมามองผม
"มึงดูนี่..." ผมส่งโทรศัพท์ให้อั๋นดู มันรับไปแล้วอ่านนิ่งๆสักพักก่อนจะหัวเราะออกมา
ไอ้ต้าร์ capture โพสต์รูปคู่ผมกับอั๋นใน facebook page ของโรงเรียนมาให้ดูครับ เป็นรูปอั๋นกอดคอผมเดินที่สนามหญ้าเมื่อกี้นี้เองครับ ใครก้ไม่รู้ถ่ายแล้วส่งไปให้ admin ลง พร้อมติด #อั๋นหมอ ซะด้วย ยอด like และ comment เยอะมากครับ
มองดูดีๆแล้ว ในรูปก้ชวนคิดอยู่ เพราะมันกับผมเดินใกล้ชิดกันมาก แถมคุยกันจนหน้าแทบจะติดกันอยู่แล้ว
"ใครถ่ายวะ55"
"กูว่า น้องที่กรี๊ดกร๊าดพวกเราแน่เลย อยู่แถวนั้นพอดีด้วย สาด- -"ผมใช้ความคิด
"มีแต่คนเชียร์ให้เราคบกันจริงๆว่ะ" อั๋นเลื่อนอ่าน comment ยิ้มทะเล้น
"แบบนี้ก้ได้เหรอ ยังงี้คนอื่นจะเข้าใจว่าไรเนี่ย ทำไมคนถึงมา
จิ้นกูกับมึงวะ"
"เอ้า ถามอีกละ ก้เราเป็นแฟนกันนิ"
"- -"
"เอ้ย ไม่ใช่แฟน เป็นผัวเมียกันต่างหาก" อั๋นพูดหน้าระรื่น ผมส่ายหัวเบาๆ ยิ้มขำ ไอ้เรื่องคู่จิ้นนี่มีมาพักนึงแล้วครับ แต่พึ่งมีการถ่ายรูปพวกเราลงโซเชียลครั้งแรก แล้วผมก้ไม่รู้ด้วยว่าใครเป็น admin
เรานั่งกินอีกสักพักก้ไปจ่ายเงินก่อนจะออกมาเดินเล่นครับ
"มึงอยากดูไรปะ" อั๋นถาม
"ไปร้านหนังสือกัน กูอยากดูว่าการ์ตูนเล่มใหม่ออกรึยัง"
"เออๆ"
อั๋นเดินกอดคอผมอีกแล้วครับ ผมก้ปล่อยให้มันทำอย่างนั้น มันหันมายิ้มให้ผมเล็กน้อยก่อนจะผิวปากอย่างอารมณ์ดี
อยู่ๆผมก้ตระหนักได้ว่ารู้สึกแปลกๆที่อั๋นกอดคอผม ทั้งที่มันก้ทำอยู่บ่อยๆ แต่ทำไมวันนี้ผมถึงรู้สึกต่างออกไปนะ เกิดอะไรขึ้นเนี่ย

"เห้ย one punch man ออกแล้วว่ะ" ผมร้องอย่างดีใจก่อนจะตรงเข้าไปหาหนังสือการ์ตูนเรื่องโปรดที่กำลังติดตามอยู่ เรื่องนี้กำลังดังมากๆครับ
ผมคว้าขึ้นมา1เล่มแล้วเลื่อนตัวไปดูหนังสืออื่นๆที่ชั้นถัดไป อั๋นยืนอยู่ข้างหลังผม มองผมยิ้มๆ
"มึงไม่ซื้ออะไรเหรอ" ผมถาม
"ขอดูก่อน"
สักพักอั๋นเอื้อมแขนข้ามไหล่ผมมาหยิบหนังสือท่องเที่ยวที่อยู่ตรงหน้าผมพอดี มันขยับตัวเข้ามาประชิด วางคางเกยไหล่ผม สอดมือผ่านแขนผมแล้วพลิกหนังสืออ่าน
ตอนนี้มันกำลังกอดผมจากข้างหลังและอ่านหนังสืออยู่ด้วยครับ
"อั๋น ทำไรวะ"
"มึงดูนี่ดิ น่าไปเนอะ ปิดเทอมไปเที่ยวกัน" อั๋นไม่ตอบคำถามแต่พูดถึงเรื่องทะเล ชี้ผมให้ดูภาพในหนังสือ
"กอดกูเนียนเชียวนะ- -"
"อะไร ไม่ได้กอดซะหน่อย มึงยืนบังหนังสือที่กูจะหยิบอะ" มันเฉไฉ
"หราา" ผมขยับตัวจะออกมาจากอ้อมแขนไอ้อั๋น รู้สึกเขินครับ นี่เราอยู่ในร้านหนังสือนะ แต่อั๋นไม่ยอมปล่อยครับ คนอื่นเริ่มมองมาทางเรากันแล้ว
"ไอ้อั๋น ปล่อยนะ อายเค้า" ผมกระซิบ
"อายอ่อ อายทำไม คนเยอะแยะ"
"นั่นแหละถึงอายโว้ย- -"
มันหัวเราะเบาๆก่อนจะปล่อย แล้วขยี้หัวผมจนยุ่ง วางหนังสือท่องเที่ยวกลับลงบนชั้น ก่อนจะตามผมมาที่เคาน์เตอร์รับชำระเงิน
"เล่มเดียวนะคะ? 65บาทค่ะ" พี่พนักงานบอก มองผมกับอั๋นยิ้มๆ ไม่ใช่แค่คนนี้คนเดียวนะครับ พนักงานคนอื่นก้มองมาที่เราด้วย
อั๋นเหมือนจะรู้ มันยิ้มและเอามือมาโอบไหล่ผม ผมก้ดันหน้าแดงขึ้นมา เออ แทนที่จะช่วยกันแก้สถานการณ์นะมึง กลับยิ่งทำให้คนเข้าใจผิดไปอีก
"นี่ค่ะ" พี่พนักงานส่งเงินทอนมาให้ผม เรากำลังจะเดินออกจากร้านก้ได้ยินเสียงพี่พนักงานอีกคนถามขึ้น
"ขอโทษนะคะ น้องสองคนเป็นแฟนกันรึป่าวคะ" ถามเสร็จแล้วก้หันไปตีแขนเพื่อน เอ่อ สงสัยจะเป็นสาววาย
"ใช่ครับ" ไอ้บ้าอั๋น เห้ย ไปตอบเค้าอย่างนั้นได้ไงวะ
"มะ ไม่ใช่นะครับ" ผมรีบพูดขึ้น
"ไม่ต้องเขินน่าแฟน" อั๋นยังโอบไหล่ผมอยู่ แถมยังเอามือมาหยิกแก้มผมเบาๆ ตอนนี้พี่พนักงานทุกคนกำลังฟิน กรี๊ดกร๊าดกันใหญ่เลยครับ
"ไอ้อั๋น" ผมร้องก่อนอั๋นจะพาผมเดินออกมาจากร้าน
"555"
"ไอ้บ้า ไม่ต้องมาหัวเราะเลย เล่นไรเนี่ย" ผมโวยวาย ต่อยแขนมันเบาๆ
"เออ ตกลงคืนนี้ไปนอนบ้านกูปะ"
"อ้าว ชวนจริงเหรอ นึกว่าพูดต่อหน้าพี่ก้องไปงั้น"
"ชวนจริงดิ แต่ก้ตั้งใจให้พี่เค้ารู้ด้วย" อั๋นยิ้มมุมปาก
"ร้ายนะมึงอะ"
"ไปดิ คิดถึง"
"จะอ้วก คิดถึงไร อยู่กับกูตั้งแต่เช้าเลยเนี่ย"
"ก้เดี๋ยวจะแยกกันแล้วก้คิดถึงไง นะๆ ไปนอนเถอะ"
"เออๆ"
"เย่ ง่ายนะเราอะ" อั๋นกระโดดโลดเต้น
"ไอ้สัส...งั้นต้องแวะบ้านกู เอาชุดนักเรียนก่อนนะ เดี๋ยวพรุ่งนี้กูไม่มีใส่"
"ใส่ชุดกูก่อนก้ได้ จะได้ไม่ต้องแวะ"
"เออ ก็ได้..." ผมตกลงแล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรบอกที่บ้านว่าคืนนี้ขอไปนอนบ้านอั๋น

มาถึงบ้านอั๋นก้สองทุ่มกว่าใกล้สามทุ่มแล้วครับ วันนี้ที่บ้านมันอยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตาเลย พ่อแม่ เจ๊เอ๋ ทุกคนทักทายผมอย่างเป็นกันเอง
"หวัดดีลูก"
"หวัดดีจ้ะหมอ"
"หวัดดีน้องหมอ"
"หวัดดีค้าบ คืนนี้ขอรบกวนด้วยนะคับ"
"ตามสบายเลยลูก"
เห็นเจ๊เอ๋แล้วก้นึกขึ้นมาได้ว่าผมยังไม่ได้ขอบคุณแกที่ช่วยปิดเรื่องผมเมาแล้วอั๋นต้องพามานอนที่นี่เลย

เราอาบน้ำเสร็จก้นอนเล่นบนเตียงครับ ผมอ่าน one punch manที่พึ่งซื้อมา ส่วนไอ้อั๋นก้นอนเล่นมือถืออยู่ครับ
"เห้ย อีกแล้ว555"
"ไรวะ"
อั๋นยื่นมือถือมาให้ผมดู เอ่อ มีคนถ่ายรูปผมกับอั๋นที่ร้านหนังสือมาโพสต์ในเพจของโรงเรียนอีกแล้วครับ ต้องเป็นตอนที่มันกำลังยืนกอดผมแล้วอ่านหนังสืออยู่พอดีด้วยนะ ใครถ่ายฟะ อะไรจะจิ้นเราเบอร์นั้น- -
"สาดดด มึงเลย มากอดกู โดนอีกละเนี่ย"
"ขำๆน่า" อั๋นกับผมหัวเราะ พรุ่งนี้ไปโรงเรียนเราคงโดนพวกเพื่อนๆสอบสวนแน่ ไหนจะโดนจับตามองอีก เฮ้อ
ไม่อยากคิดเลย
เสียงเคาะประตูดังขึ้น
"เจ๊เอง"
อั๋นเดินไปเปิดประตู ผมเห็นเจ๊เอ๋ถือขนมติดมือมาด้วย
"เจ๊เอาขนมมาฝาก"
"ขอบคุณค้าบ"  อั๋นตอบเสียงใส
"ไม่ได้ให้แกย่ะอั๋น ให้หมอต่างหาก"
"โห ไรวะ"
"ล้อเล่น55 แบ่งกันกินสิ"
"ขอบคุณครับ เออ ขอบคุณเจ๊เอ๋เรื่องวันนั้นด้วยนะครับ ผมยังไม่ได้บอกเจ๊เลย"
"เหย สบายมาก ว่าแต่คราวหลังเพลาๆลงหน่อยก้ดี เห็นอั๋นแบกเรากลับมาโคตรน่ากลัวเลย ตัวแดงมาก"
"แหะๆ ขอโทษนะครับ"
"จ้า งั้นไม่กวนละ"
"มึงกินปะ" อั๋นถาม
"กูยังอิ่มอยู่เลย"
"เออ เหมือนกัน กินไปเยอะชิบ งั้นไว้กินพรุ่งนี้ละกัน"

แล้วเราก้คุยเล่นกันต่อจนเริ่มง่วง อั๋นเดินไปปิดไฟห้องครับ
"พรุ่งนี้ห้ามสายนะเว้ยหมอ" อั๋นเดินกลับมาขึ้นเตียง
"ปลุกกูละกัน"
ผมดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมตัว ขยับนอนตะแคงหันหลังให้อั๋น แต่มันขยับเข้ามาใกล้แล้วยื่นมือมากอดผมจากด้านหลัง
"ขอกอดหน่อยนะ" อั๋นพูด
"มากอดกูทำไมเนี่ย"
"ก้หนาวอะ กอดหน่อยไม่ได้หรอ"
"หนาวก้ไปปรับแอร์ดิ ห่มผ้าอยู่ด้วยไม่ใช่เหรอ"
"...กอดหมอมันอุ่นกว่านิ"
ผมหลุดยิ้มออกมา
"ขี้อ้อนนะมึงอะ"
ผมไม่ได้ขัดขืนอะไร คืนนั้นผมนอนหลับไปพร้อมรอยยิ้มอย่างมีความสุข

-จบตอน-

มาต่อแล้วนะค้าบ โอย ฟินกับโมเม้นอั๋นหมอ ดังใหญ่เลยนะ มีคนถ่ายรูปมาลงเพจโรงเรียนด้วย อิอิ
ตอนนี้writerเอาชื่อไทยมาฝากด้วยนะครับ เย่ๆ ต่อไปนี้ชื่อเรื่องว่า My Close Friend เปลี่ยนคู่จิ้นให้เป็นคู่รัก นะครับนะ อรั๊ย
เพื่อนๆชอบโมเม้นอั๋นหมอรึป่าวเอ่ย ถ้าชอบ comment กันเยอะๆนะ^^

[BlueCherries]

นึกว่าเจ๊เอ๋จะมาเคาะประตูคุยเรื่องรูปซะละ

[NuNam]

รักคู่นี้จัง 

[♥►MAGNOLIA◄♥]

อั๋น เนียนกอดหมอตลอด
อั๋นเริ่มรู้ใจตัวเองละ
พี่ก้อง ท่าจะชอบหมอนะ
รอตอนใหม่ 
 

[~tai~]

น่าร้ากกกกกอ่ะ ....อ่านแล้วยิ้มแก้มปริเลยทีเดียว 

[writerbeer]

ตอนที่14

6.35
วันนี้ผมตื่นก่อนอั๋นได้ไงไม่รู้ รู้สึกตัวตื่นขึ้นมาเองเลย กำลังจะขยับตัวลุกขึ้น แต่อั๋นยังนอนกอดผมอยู่และซบหน้าลงมาบนบ่า
ผมมองอั๋นจากด้านข้าง มันหลับตาพริ้ม ท่าทางมีความสุข ผมค่อยๆเลื่อนมือลงไปสัมผัสมืออั๋นเบาๆ ไม่รู้ว่าอะไรสั่งให้ผมทำอย่างนั้น
ทันใดนั้นเสียงอู้อี้ก้ดังขึ้น
"อย่าลักหลับดิหมอ..."
ผมตกใจนิดหน่อย หันไปก้เห็นอั๋นยิ้มหวานให้ผม
"ไม่ได้ลักหลับเว้ย"
"แล้วจับมือกูทำไมอะ"
"ก้...เปล่านิ ไม่ได้จับซะหน่อย" ผมอึกอัก
"โกหกหน้าตายเลยนะ" ผมล่ะเกลียดน้ำเสียงรู้ทันของมันจริงๆ
"มึงตื่นตั้งนานแล้วแต่แกล้งหลับใช่ปะ ลุกเลยๆ" ผมเปลี่ยนเรื่อง เขินครับ พยายามผลักแขนมันออกจากตัว
"ตื่นตอนที่โดนจับมือนั่นแหละ...อือ อย่าพึ่งลุกสิ ขอกอดอีกแปบนึง" อั๋นยิ่งกอดแน่นขึ้นอีกและกระซิบข้างหูผม นั่นทำให้ผมขนลุกซู่เลยทีเดียว
"กูไม่ใช่หมอนข้างนะ" ผมบ่นอุบ
อั๋นยิ้ม ไม่ตอบอะไร เลื่อนมือข้างหนึ่งมาจับมือผมไว้ มืออีกข้างแตะตรงเอวผม และไล้ริมฝีปากผ่านต้นคอผมช้าๆ แผ่วเบา
"อ๊ะ ทำไรวะ อือ..." ผมเผลอร้องออกมาด้วยความเสียว แกล้งกันแต่เช้าเลยนะ อั๋นได้ยินอย่างนั้นก้ยิ่งได้ใจใหญ่ เล่นกับคอผมต่อไป ปลายจมูกของมันจดอยู่ที่ไรผม
ผมไม่รู้ตัวว่าหยุดดิ้นและนอนนิ่งให้มันทำอย่างนั้นไปตั้งแต่ตอนไหน สักพักอั๋นยอมปล่อยผมออกจากอ้อมแขน ใบหน้ายิ้มกรุ้มกริ่ม
"เคลิ้มเชียวนะหมอ"
"สาด" ผมทุบแขนมันเบาๆก่อนจะลุกขึ้น รีบคว้าผ้าเช็ดตัวแล้วเดินออกไปทันที ได้ยินเสียงอั๋นหัวเราะเบาๆอย่างถูกใจ

เมื่อผมกับอั๋นเดินเข้ามาในโรงอาหาร รอเวลาเข้าแถวเคารพธงชาติ ผมเห็นว่ามีนักเรียนหลายๆคนมองเราอย่างโจ่งแจ้ง ชี้มือมาที่เราแล้วก้หันไปคุยกัน สงสัยจะเป็นเรื่องภาพในเพจแหงๆ
"อย่าให้กูจับได้นะว่าใครเป็นadmin กูจะไปหักคอแม่ง" ผมพูดเบาๆกับอั๋น
"โหดว่ะ55 ขำๆน่ามึง คิดไรมาก"
"อ้อ แล้วคนที่ถ่ายรูปด้วย ยังงี้มันแอบถ่ายกันชัดๆ ดูผลงานดิ มีแต่คนมองเต็มไปหมด- -"
"ขี้บ่นนะเรา"
เรากินข้าวเช้ากันไปเงียบๆ วันนี้เตรียมกับข้าวมาจากบ้านครับ

"เห้ยๆ คู่จิ้นคนดังมาแล้วว่ะ"
"อรั๊ยย"
ไอ้นนท์พูดขึ้นทันทีเมื่อผมกับอั๋นเดินเข้ามาในห้องเรียน ตามด้วยเสียงแซวชุดใหญ่จากทุกคนในห้อง หลังเข้าแถวเสร็จเราสองคนเดินไปเข้าห้องน้ำกันก่อนขึ้นห้องครับ
"ไรมึง" ผมพูด
"พวกมึงหวานสาด ทุกคนเค้าเห็นรูปในเพจโรงเรียนกันหมดแล้ว" ไอ้เอกบอก
"รูปแรกอะไม่เท่าไร แต่รูปที่ไอ้อั๋นกอดไอ้หมอในร้านหนังสือนี่มันหมายความว่าไงวะ" ไอ้ต้าร์พูด คนอื่นๆยิ่งส่งเสียงดังไปอีก มึงจะขยี้ทำไมวะครับ- -
"ทำไม กูกอดมันไม่ได้รึไง" อั๋นอมยิ้ม
"ไอ้บ้าอั๋น- -"
"เห้ย นี่เมื่อคืนพวกมึงนอนด้วยกันอ่อ" ไอ้เอกถาม
"รู้ได้ไงวะ"
"ก้มึงใส่ชุดนักเรียนไอ้อั๋นมา ใครไม่รู้ก้บ้าแล้ว"
ตามด้วยเสียงล้อเลียนดังลั่น ผมจะไม่แปลกใจเลยถ้าอาจารย์ปกครองเดินมาด่า เออว่ะ ผมใส่ชุดนักเรียนอั๋นอยู่นี่หว่า ผมหน้าร้อนผ่าวขึ้นมาทันที
"ช่างสังเกตนักนะมึง" ไอ้อั๋นหันไปว่าไอ้เอก แต่หน้ายังยิ้มกว้าง
"เห้ยๆ ครูมาแล้ว" ใครคนหนึ่งพูดขึ้น แล้วทุกคนก้กลับไปนั่งที่โต๊ะของตัวเอง แต่ตลอดคาบเช้าเพื่อนๆก้ยังคงมองมาที่อั๋นกับผม ไม่ทำท่าล้อเลียนก้มองยิ้มๆ ไอ้พวกเวรเอ๊ย

พักกลางวัน ผมกำลังกินข้าวพร้อมคุยกับเพื่อนๆอยู่ ก้พอดีมีกลุ่มพี่มัธยม6มานั่งโต๊ะที่อยู่ติดกันครับ ในกลุ่มนั้นมีพี่ก้องอยู่ด้วย พอพี่เค้าเห็นผมนั่งอยู่ริมโต๊ะ ก้เดินมานั่งข้างๆผมทันทีครับ
"หวัดดีครับน้องหมอ" พี่ก้องทักทายผมเสียงใส
"หวัดดีครับพี่"
ไอ้อั๋นกำลังไปซื้อน้ำครับ ถ้ามันกลับมาเห็นพี่ก้องมันจะทำอะไรวะเนี่ย ชิบหายแล้ว
"เมื่อวานไม่ยอมบอกพี่ตรงๆนะว่านัดแฟนไว้" พี่ก้องคงจะเห็นรูปผมกับอั๋นในfacebookสินะ
"ไม่ใช่นะพี่ เพื่อนผมๆ"
"อ่าวเหรอ นึกว่าเป็นแฟนกัน"
"ไม่ใช่แฟนค้าบ"
"อ้อ ถ้างั้นเราก้โสดดิ"
"ใช่เลย" พี่ก้องยิ้มกว้างกับคำตอบของผม
"เดี๋ยวพี่มานะ"
"ครับ" พี่ก้องละจากจานอาหาร ลุกขึ้นไปไหนไม่รู้ ไม่ถึงนาที อั๋นกลับมานั่งฝั่งตรงข้างผม
"อะ ช็อคโกแลตร้อนของมึง จ่ายกูมาด้วย" ผมฝากอั๋นซื้อครับ ของโปรดของผมเลย
"อั๋นไม่เลี้ยงหมอเหยอ" ผมแกล้งอ้อน
"ไม่โว้ย เอามาเลย 20"อั๋นแบมือใส่ผม ยังไม่ส่งแก้วช็อคโกแลต มาให้
"ไรว้า งกว่ะ" ผมบ่นไปงั้น กำลังจะหยิบกระเป๋าสตางค์ออกมา
"อะ พี่ซื้อน้ำมาฝากคับ" พี่ก้องกลับมาพร้อมวางแก้วน้ำเขียวลงตรงหน้า ผมหันไปมองอั๋น มันหน้าบึ้งขึ้นมาทันทีครับ แย่แล้ว
"เอ่อ ไม่เป็นไรครับพี่ ผมเกรงใจ พี่กินเถอะครับ" ผมรีบบอกพี่ก้อง
"ไม่เป็นไร แก้วนี้พี่เลี้ยง อยากซื้อมาให้เรา ถ้าเราไม่กินพี่คงเสียน้ำใจแย่" พี่ก้องพูดพร้อมหันไปมองหน้าอั๋นแวบหนึ่ง
"เอ่อ" ผมอึกอัก ไม่อยากให้พี่ก้องคิดว่าผมไม่รับน้ำใจเค้า แต่ถ้ารับมาก้กลัวอั๋นโกรธ
"หมอ มึงไม่ชอบกินน้ำเขียวไม่ใช่เหรอ อะ กินนี่ กูซื้อมาให้" อั๋นพูดเสียงเย็น เลื่อนแก้วช็อคโกแลตมาตรงหน้าผมอีกแก้ว
ตอนนี้ทั้งเพื่อนผมเพื่อนพี่ก้องหันมามองเราสามคนเป็นตาเดียว โอย ผมควรทำไงดีเนี่ย
"อ้าว หมอไม่ชอบน้ำเขียวเหรอ แล้วชอบกินอะไรล่ะ เดี๋ยวพี่ไปซื้อมาให้ใหม่"
"เห้ย ไม่ต้องครับพี่"
อั๋นจ้องพี่ก้องตาจะถลนแล้ว

ในที่สุดผมก้ตัดสินใจเลือกอั๋น
"พี่ก้องครับ ไม่เป็นไรจริงๆพี่ ผมมีน้ำแล้ว พี่กินเถอะ ไว้คราวหน้าค่อยเลี้ยงผมก้ได้" ผมพูดอย่างจริงจัง หันไปมองหน้าพี่ก้องตรงๆ อั๋นยิ้มออกมาอย่างผู้ชนะ
"เอ่อ งั้นก้ได้ครับ" พี่ก้องดูผงะไปนิดหนึ่ง หลังจากนั้นก้ไม่มีใครพูดอะไรต่อ แต่ก่อนพี่ก้องจะลุกไปเก็บจานอาหาร เค้าหันมาหาผมกับอั๋น
"คราวหน้าหมอต้องยอมให้พี่เลี้ยงนะ ไว้เจอกันครับ" พูดจบก้ยิ้มอย่างอันตราย
"หวัดดีครับพี่" อั๋นพูดเสียงใส ยกมือไหว้พี่ก้อง พี่เค้ามองตา ขวางอย่างน่ากลัวก่อนจะลุกไป

"เชี่ยอั๋น มึงเอาอีกแล้วนะ" ผมหันไปต่อว่าอั๋นทันทีหลังจากพายุสงบลง
"กูยังไม่ได้ทำอะไรเลยนะ" อั๋นตอบกวนๆ ทำท่าไม่รู้ไม่ชี้อย่างอารมณ์ดี
"ไอ้บ้า ไปบอกพี่เค้าได้ไงว่ากูไม่ชอบน้ำเขียว เดี๋ยวโดนตีนพี่เค้าขึ้นมากูไม่ช่วยนะเว้ย"
"มาดิ กูไม่กลัว"
"เฮ้อ" ผมถอนหายใจออกมา ต่อจากนี้คงต้องอยู่แบบหนาวๆร้อนๆแล้วมั้ง
"แต่เมื่อกี้ขอบใจนะ"
"ขอบใจไร"
"ที่มึงเลือกชอคโกแลตร้อนไง" อั๋นยิ้มน้อยๆ

หัวข้อที่เพื่อนๆห้องผมสนทนากันในคาบหลังพักเที่ยงหนีไม่พ้นเรื่องของผม อั๋น และพี่ก้อง แต่ไม่มีใครกล้าถามเรื่องนี้ตรงๆกับผมหรืออั๋นเลยครับ
เฮ้อ พี่ก้องเข้าหาผมเพราะจะจีบผมเหรอเนี่ย
แล้วที่อั๋นบอกว่าหวงผม ขัดขวางพี่ก้องอย่างนั้น แสดงว่ามันก้กำลังทำสิ่งเดียวกับที่พี่ก้องทำ

อั๋นชอบผม
...

"โอ๊ย" ผมหลุดจากภวังค์ ไอ้คนต้นเหตุที่ทำให้ผมนั่งคิดอยู่ใช้นิ้วดีดหน้าผากผมครับ
"เหม่ออะไรของมึงวะหมอ เรียนๆ"
"เจ็บนะเว้ย" ผมถูหน้าผากเบาๆ
"เจ็บหรอ มาๆ อั๋นเป่าให้ เพี้ยง" มันขยับเข้ามาเป่าหน้าผากผม
"ไปไกลๆเลย" ผมเอามือยันตัวมันไม่ให้ขยับเข้ามาใกล้ผมไปมากกว่านี้
"หลังห้องน่ะตั้งใจเรียนหน่อยสิ" อาจารย์หันมาดุครับ พวกเราหยุดคุยกันทันที
อั๋นชอบผม
ประโยคนั้นยังดังก้องอยู่ในหัวผมอีกหลายรอบ และไม่สามารถสลัดให้หลุดออกไปได้ ผมไม่ได้เข้าข้างตัวเองใช่มั้ย
มีอีกประโยคหนึ่งที่ชวนปวดหัวไม่แพ้กันก้คือ แล้วผมล่ะ ชอบอั๋นหรือเปล่า?
"หมอ ตารางแข่งคัดตัวออกแล้วว่ะ กูคัดอาทิตย์หน้า"
รู้ตัวอีกทีก้หมดคาบแล้ว เอ่อ นี่ผมเหม่อขนาดไม่รู้ว่าอาจารย์ออกไปตอนไหนเลยเหรอ อั๋นกำลังดูรูปตารางคัดตัวนักกีฬาในไลน์อยู่ มันตัดสินใจว่าจะไปคัดตัวกีฬาบาสเกตบอลครับ
"เหรอ กี่โมงวะ"
"ห้าโมงเย็นวันอังคาร มึงไปเชียร์กูด้วย"
"ไม่ไปเว้ย" ผมกวนตีน
"ไรว้า ไม่ไปเชียร์กูอ่อ"
"ไม่"
"เออ จำไว้" อั๋นทำแก้มป่องแล้วหันหน้าไปอีกทาง
"น่ารักตายแหละ555"
"ง้อเลย งอนอยู่"
"หืม ต้องง้อด้วยเหรอ" ผมยิ้ม
"สาด ง้อกูเลย"
"ง้อยังไงอะ"
"หอมแก้ม"
"พ่อง ไม่เอา"
"งั้นกูไม่หายงอน"
"มึงจะบ้าหรอ"
ผมกับอั๋นหัวเราะออกมาพร้อมกัน ไม่ทันสังเกตเลยว่าเพื่อนทั้งห้องกำลังจับตาดูเราอยู่ พอหันไปเห็นสายตาเพื่อนๆ เราหยุดหัวเราะเลยครับ
ทุกคนไม่พูดอะไร ได้แต่ยิ้มกรุ้มกริ่มแล้วก้หันไปทำอะไรก้ตามที่ตัวเองกำลังทำอยู่ ส่วนผมเขินจนแทบจะแทรกแผ่นดินหนีอยู่แล้ว ดันมาเล่นกับไอ้อั๋นให้เพื่อนเห็นแบบนี้

หลังเลิกเรียน อั๋นมาส่งผมที่บ้านตามปกติ วันนี้ผมขอกลับบ้านเร็วหน่อยครับ เมื่อคืนไม่ได้นอนบ้าน แหะๆ
"เฮ้อ วันนี้เหงาจังไม่มีใครให้นอนกอด"
"ไอ้บ้า ก้กอดหมอนข้างไปดิ"
"กอดหมอนมันไม่เหมือนกอดหมอหรอกนะ"
...
นี่มันกำลังจีบผมอยู่ใช่มั้ย อ้อนขนาดนี้
"สรุปต้องไปดูกูคัดตัวนะ"
"เออๆ ไปดิ กูจะพลาดได้ไง"
"ดีมาก" พูดแล้วก้เอามือมาขยี้หัวผมเบาๆ
"อั๋น"
"หือ..."
ผมเกือบจะถามมันไปแล้วว่ามันชอบผมหรือเปล่า
"ว่าไงหมอ"
"...ขับกลับบ้านดีๆล่ะ"
"ค้าบบบ นึกว่ามีเรื่องอะไร" อั๋นยิ้มกว้าง ปล่อยมือจากหัวผม กลับไปขึ้นคร่อมมอเตอร์ไซด์ ผมตัดสินใจไม่ถามออกไป ด้วยเหตุผลอะไรก้ไม่รู้
"หมอ"
"หืม"
"กูไม่ยอมแพ้พี่ก้องหรอกนะ"
อั๋นยิ้มมุมปากก่อนจะขับออกไป ทิ้งให้ผมตะลึงกับคำพูดของมันอยู่ตรงนั้น

-จบตอน-

ไม่ปล่อยให้คุณผู้อ่านรอนาน เรารู้ว่าทุกคนคิดถึงอั๋นหมอ อิอิ หลังจากนี้จะเป็นยังไงต่อไปน้าา
เป็นกำลังใจให้ My Close Friend เปลี่ยนคู่จิ้นให้เป็นคู่รัก กันด้วยนะค้าบ

[BlueCherries]

บร๊ะเจ้า

อั๋นไฟลุก!!!!!!!

ดีงาม

[NuNam]

อั๋นรุกแรงแล้วจร้า

[Yara]

เหวยๆๆๆๆ อั๋นเผยความรู้สึกออกมาแล้ว

[panitanun]

งือออเค้าจีบกันนค่ะคุณ

[cheyp]

คำสุดท้ายนั่นมันอารายยยย
พลังทำลายล้างสูงเกิ๊น
อยากอ่านต่อแล้วคร่า

[♥►MAGNOLIA◄♥]

หมอยังสับสนไรอีก เรื่องชอบอั๋น
หมอรู้สึกไม่ดีตอนอั๋นไปพบหญิงลูกเพื่อนพ่ออั๋น
รู้สึกเสียใจ หงอยเหงา ที่อั๋นงอนโกรธ รู้สึกดีตอนอั่น มาง้อ
วาบหวิว ตอนอั๋นมากอด มาหอม
ยอมปฏิเสธพี่ก้อง เรื่องนัด เรื่องน้ำ
มันมากกว่าเพื่อนแล้วนะหมอ
       
 

[writerbeer]

ตอนที่15

'กูไม่ยอมแพ้พี่ก้องหรอกนะ'

อั๋นกำลังจีบผม ไม่มีอะไรชัดเจนมากไปกว่านี้แล้ว

หมอ มึงควรทำตัวยังไงดี
...ทำตัวปกติไง
จะปกติได้ไง อั๋นไม่ได้คิดกับมึงแค่เพื่อนแล้วนะเว้ย
...ปกติได้ดิ เราไม่ได้เลิกเป็นเพื่อนกันซะหน่อย
อั๋นอยากเป็นแฟนมึงโว้ย มันปกติไม่ได้

ผมกำลังสู้รบกับตัวเองในหัวอยู่บนโต๊ะอาหารมื้อเย็นที่บ้าน หัวจะระเบิดแล้วครับ
ที่น่าหนักใจยิ่งกว่าเรื่องมานั่งคิดว่าจะทำตัวยังไงต่อจากนี้คือ ผมรู้สึกยังไงกับมันมากกว่า

ชอบ...

ผมยอมรับตัวเองมาพักหนึ่งแล้วว่ารู้สึกดีกับอั๋น แต่ปัญหาหนึ่งก้ยังคงอยู่ ไอ้หมอ มึงเป็นผู้ชายนะโว้ย!

หรือว่า ผมเป็นเกย์...
"หมอ เป็นไรรึป่าวลูก" แม่ถามขึ้นเมื่อเห็นผมสะบัดหัวแรงๆ ราวกับทำอย่างนั้นแล้วจะขับไล่ความคิดออกไปได้
"ปะ ป่าวครับ"
"แม่เห็นนั่งเหม่อมองจานข้าวมาตั้งนานละ ไม่ยอมกินซะที"
ผมรีบตักข้าวเข้าปากไปหนึ่งคำ ชวนแม่คุยเรื่องอื่น
"แม่ พ่อจะกลับมาเมื่อไรอะ"
"เห็นบอกว่า2-3ทุ่มมั้ง นี่ ตกลงว่ามีเรื่องอะไรไม่สบายใจรึป่าวเนี่ย"
"ไม่มีค้าบ"
"จริงนะ"
"จริงดิ"
ผมโกหก ถ้าแม่รู้ว่าผมคิดอะไรอยู่ มันต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ แม่ยังคงขมวดคิ้วพร้อมมองมาที่ผมอย่างสงสัย แต่ก้ไม่ได้ถามอะไรต่อ เฮ้อ ขอโทษนะครับ

(หมอออ)
อั๋นไลน์มาครับ
(ว่า)
(กินข้าวยัง)
(กำลังกินอยู่เลย มึงอะ)
(กินแล้ว)
ผมรู้สึกกระอักกระอ่วนขึ้นมานิดหน่อยแม้จะตอบอั๋นในไลน์ มันเงียบไป ผมก้เงียบ ไม่รู้จะคุยอะไรต่อ ปกติแล้วเรามีเรื่องคุยกันต่อเนื่องทุกวันเลยครับ
สักพักมันไลน์มาอีก
(พรุ่งนี้กูจะไปซ้อมบาสกับไอ้ต้าร์อะ ไปอยู่เป็นเพื่อนกูหน่อยดิ)
(ซ้อมไปแข่งคัดตัวอะนะ)
(อืม)
เอ่อ ให้ผมไปนั่งดูมันเฉยๆเหรอ
(ให้กูไปทำไรอะ)
(ก้มาดูกูไง)
(ดูไม)
(กวนปะ- -)
(เอ้า ถามจริงๆ)
(ก้ มาเฝ้าอะ มาดูกูเล่นหน่อยไม่ได้อ่ออ)
เหมือนได้ยินเสียงมันอ้อนมาจากในไลน์เลยครับ
(อะ ไปก้ไป)
(เย่ รักหมอที่สุดในโลกเยยย)
(จะอ้วกว่ะ)
(อุอิ ครุคริ)
(เป็นไรของมึง- -)
(5555)
รู้ครับว่ามันอยากให้ผมไปหา แต่แกล้งอึนใส่อั๋น555 ผมรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นผู้หญิงไปนั่งรอแฟนเตะบอลยังไงก้ไม่รู้- -
(แล้วซ้อมกับพวกรุ่นพี่เหรอ)
(ช่าย)
(อือ)
(นี่กินข้าวเสร็จยัง)
(ยัง นั่งคิดไรเรื่อยเปื่อยอยู่ด้วย)
เห้ย ผมเผลอพิมพ์ออกไปได้ไง
(คิดไรหว่า)
(ไม่เสือกดิ55)
(สัส)
(แบร่)
แล้วอั๋นก้ส่งสติ๊กเกอร์ตัวการ์ตูนโกรธมารัวๆเลย กวนตีนมันสนุกดีครับ555
ระหว่างนั้น พี่ก้องก้ไลน์มาอีกคน
(หมอ กินข้าวยัง)
(กินอยู่ค้าบ)
พี่ก้องส่งรูปสปาเก็ตตี้ที่เค้าทำเองมาให้ดู ตั้งแต่วันที่เจอเค้า พี่ก้องไลน์มาหาบ่อยเหมือนกันครับ ถามว่าทำอะไรอยู่ หรือไม่ก้ส่งรูปตัวเองว่ากำลังทำอะไรอยู่มาให้ผมดู
(น่ากินป่าวว)
(อยากกิน)
(ไว้มาบ้านพี่ดิ เดี๋ยวจะทำให้กิน)
ผมไม่ได้พิมพ์ตอบ นี่ผมกำลังโดนผู้ชาย2คนตามจีบอยู่จริงๆสินะ

คาบคอมพิวเตอร์ที่โรงเรียนวันต่อมา แน่นอนว่าผมกำลังนั่งท่องเว็บอย่างสนุกสนาน ไม่ได้ฟังอาจารย์สอนเลย ส่วนไอ้อั๋นที่นั่งอยู่ข้างผม ตั้งใจเขียนภาษาซีที่อาจารย์สอนสุดๆ
"เล่นเน็ตอีกแล้วนะมึง" อั๋นหันมาดุผม
"กูเบื่ออะ เรียนไม่รู้เรื่อง"
"ก้มึงไม่ตั้งใจเรียนอะ"
"ดุว่ะ" ผมหน้ามุ่ย
"เรียนเดี๋ยวนี้เลย" แล้วอั๋นก้เอื้อมมือมาปิดgoogle chromeที่คอมฯผม เปิดหน้าโปรแกรมภาษาซีขึ้นมาแล้วจับมือผมให้พิมพ์บนคีย์บอร์ดตามอาจารย์
"อั๋น- -"
"มึงดื้ออะ"
"เรียนก้ได้ๆ เดี๋ยวกูพิมพ์เอง"
"ดีมาก" มันปล่อยมือผมแล้วขยี้หัวผมเบาๆหนึ่งที
ผมก้ตามไม่ทันอยู่ดีครับ นี่มันภาษาอะไรเนี่ย ยากโคตร ผมต้องเรียกอั๋นให้มาช่วยบ่อยๆ
ใกล้หมดคาบ อาจารย์ให้ทำงานส่ง อั๋นทำเสร็จแล้ว ผมก้เสร็จแล้วเพราะอั๋นช่วย55 มันโอบรอบเอวผมด้วยแขนสองข้างแล้วยกผมจากเก้าอี้ขึ้นไปนั่งตักมัน- -
"เชี่ยอั๋นน" ผมร้อง
อั๋นยิ้มร่า รัดผมแน่น
"ขอกอดหน่อย"
"กอดอีกละ"
"เมื่อคืนไม่ได้นอนกอดหมออะ คิดถึง" อั๋นกระซิบเบาๆข้างหูผม
"ไอ้บ้า"
อั๋นยิ้มจนตาหยี มันซุกหน้าลงมากับหลังผม ตัวผมแนบไปกับตัวมัน ผมรู้สึกเหมือนมีกระแสไฟฟ้าปริมาณมากกำลังไหลผ่านตัวผม
โชคดีที่เรานั่งกันอยู่แถวหลังสุดของห้องคอมพิวเตอร์ อาจารย์มองไม่เห็น ส่วนเพื่อนคนอื่นๆก้กำลังจดจ่อกับงานของตัวเองอยู่ครับ ไม่มีใครสนใจผมกับอั๋น
อั๋นเริ่มซนแล้วครับ มันใช้มือลูบสีข้างผมเบาๆ ลากขึ้นลงช้าๆ อือ...
"อั๋นน อย่านะ" ผมบอกเสียงสั่น
อั๋นไม่ยอมหยุดแกล้ง ในที่สุดผมก้เอื้อมมือไปถึงเอวมันแล้วจั๊กจี้อย่างแรงเลยครับ
"เห้ยยย" อั๋นสะดุ้งตัวอย่างแรงแล้วรีบปล่อยผมทันที เสียงอั๋นทำให้อาจารย์กับเพื่อนอีกหลายคนหันมามองหลังห้อง ผมรีบกลับไปนั่งเก้าอี้ตัวเองตามปกติ
"จีบกันอ่อพวกมึง" ไอ้ต้าร์หันมาแซว
พอทุกคนหันกลับไป อั๋นพูดขึ้น
"ฝากไว้ก่อนนะหมอ" มันชี้นิ้วใส่ ผมยักคิ้วตอบ

หลังเลิกเรียนผมเดินไปสนามบาสเกตบอลกับอั๋น ต้าร์
"ลงเล่นด้วยกันมั้ยหมอ" ต้าร์ชวน
"ไม่ดีกว่า วันนี้กูไม่ได้เอาชุดมาเปลี่ยน แล้วพวกมึงก้ซ้อมแข่งนิ ไว้เล่นกันหนุกๆวันหลัง"
"แล้ววันนี้มึงมาไมเนี่ย...อ้อ มาให้กำลังใจแฟนมึงสินะ" ต้าร์พยักเพยิดไปทางอั๋น
"มาดูพวกมึงเล่นเฉยๆโว้ย"
"หราา"
ไอ้อั๋นไม่ตอบอะไร แอบยิ้มกว้างให้ผมตอนที่ไอ้ต้าร์หันไปทางอื่นแล้ว
เมื่อไปถึงสนามบาสฯ ผมแยกไปนั่งตรงม้านั่งข้างสนาม อั๋นกับต้าร์วางสัมภาระทุกอย่างไว้ข้างผม
"ดีๆ มีเด็กมาเฝ้าของให้ด้วย55" ต้าร์พูด ผมชูนิ้วกลางให้ มันเดินเข้าไปทักทายพี่สีที่มาถึงสนามก่อนแล้ว
"เดี๋ยวมานะ จับตาดูกูเล่นให้ดีๆล่ะ" อั๋นยักคิ้วให้ผม
"ขี้อวดว่ะ เล่นเสร็จแล้วค่อยมาอวดดิ"
"สาด" อั๋นเอามือมาขยี้หัวผม เป็นอะไรกับหัวผมวะครับ ชอบเล่นจัง
แล้วอั๋นก้เดินลงสนามไปเป็นคนสุดท้าย ทุกคนยืดหยุ่นร่างกายสักพักก่อนเริ่มเล่น ผมมองอั๋น มันหุ่นดีมากครับ สูงโปร่งดูเป็นนักกีฬาจริงๆ หน้าคมๆของมันดูโดดเด่นออกมาจากคนอื่นมากเลย
เอ่อ นี่ผมสังเกตอะไรมันอยู่เนี่ย- -

จากนั้น พวกนักกีฬาก้เริ่มวิ่งรอบสนาม ผมนึกขึ้นได้ว่าน่าจะซื้อน้ำให้อั๋นกับต้าร์ตอนเบรคสักหน่อย เลยเดินออกไปที่ร้านขายของแถวสนาม
ผมเดินไปพิมพ์ไลน์ไปไม่ทันสังเกตคนที่เดินสวนมาจากอีกทาง ชนกันเลยครับ
"ขอโทษครับ" ผมรีบบอก โชคดีที่อีกฝ่ายแค่เซไปนิดๆเท่านั้น
"ไม่เป็นไรครับ" เขาเงยหน้าขึ้นมา ยิ้มอย่างมีมารยาท ผมจำได้ว่าเขาเป็นเด็กมัธยม4เหมือนกัน แต่อยู่สายวิทย์-คณิตครับ
"เอ่อ ขอโทษจริงๆนะ"
"เห้ย ไม่เป็นไร"
เขายิ้มให้ผมอีกครั้ง เดินจากไป ท่าทางเร่งรีบ

กลับมาถึงสนามพวกอั๋นก้เริ่มเล่นกันแล้ว อั๋นเล่นอยู่ฝั่งเดียวกับ ต้าร์ แล้วก้มีรุ่นพี่อีก5คนที่อยู่ในฝั่งด้วย
ตอนนี้ต้าร์กำลังเลี้ยงลูกบาสฯหลบฝั่งตรงข้าม มีหลอกด้วย แล้วส่งต่อให้อั๋นชู้ต อั๋นรับแล้วชู้ตลงห่วงอย่างสวยงาม
มันหันมาหาผมแล้วพยักหน้าให้นิดหนึ่ง ผมเข้าใจว่านั่นหมายความว่า เป็นไงล่ะ เชื่อฝีมือรึยัง
ผมอมยิ้มอยู่คนเดียว

หลายคะแนนถัดมาเป็นอั๋นทำบ้างครับ แต่ละลูกนี่น่าตื่นตาตื่นใจสุดๆ ผมไม่ได้ชมอั๋นเกินไปนะครับ มันเคลื่อนไหวรวดเร็วมาก เลี้ยงลูกบาสฯอย่างคล่องแคล่วแล้วเข้าไปทำคะแนนด้วยตัวเองบ้าง ชู้ต3คะแนนบ้าง มันเล่นเก่งจริงๆ
"อะ น้ำ ซื้อมาให้" ผมยื่นขวดเกลือแร่กับน้ำเปล่าส่งให้ทั้งอั๋นและต้าร์เมื่อถึงเวลาพัก
"แต๊งกิ้วมึง" ต้าร์ตอบ รับน้ำไปดื่มอึกใหญ่
"เป็นไง กูเก่งปะ" อั๋นถามยิ้มๆ รับน้ำไปจากมือผม
"ขี้เก๊ก" ผมตอบ ต้าร์หัวเราะ
"มึงโหดจริง ขนาดพึ่งเล่นกับพวกพี่เค้าครั้งแรก กูว่ามึงผ่านคัดตัวชัวร์ๆ" ต้าร์ตบไหล่อั๋นแล้วเดินกลับเข้าไปที่สนาม
อั๋นนั่งลงข้างๆ โอบไหล่ผม
"ไปไกลๆเลย เหม็นเหงื่อว่ะ" ผมแกล้งทำท่ารังเกียจ
"ไม่ไป จะนั่งตรงนี้อะ"
ผมส่งผ้าขนหนูผืนเล็กให้อั๋น มันส่ายหัว
"ไม่เช็ดหน้าอ่อ" ผมสงสัย
"เช็ดให้หน่อยดิ มือเปื้อนอะ"
"...มากไปละสาด"
"เร็ว เช็ดให้หน่อย เดี๋ยวจะเล่นต่อแล้ว"
"เช็ดเองดิ" ไอ้บ้าอั๋น มาจีบไรผมตรงนี้
"ไรว้า" มันยิ้มใหญ่ที่เห็นผมเขิน รับผ้าไปเช็ดหน้าเอง ก่อนจะลุกขึ้น
"ครึ่งหลังส่งเสียงเชียร์กูหน่อยนะ ไม่มีกำลังใจเลย"
"ป้ายไฟด้วยเลยมั้ย" ผมประชด
"เอาดิๆ"
"ไม่ต้องเชียร์ กูเห็นมึงก้ชู้ตเอาๆได้- -"
"กูชู้ตลงหลายลูกเพราะมึงมาเชียร์กูไงหมอ" มันเอื้อมมือมาจับหัวผม จ้องตาผมตรงๆ
ผมหน้าแดงขึ้นมาอีกครั้ง...

ครึ่งหลังอั๋นกับต้าร์ก้ยังคงท็อปฟอร์มเหมือนเดิม นี่พวกมันไปเอาเรี่ยวแรงมาจากไหนกันนะ ระหว่างเล่น อั๋นก้ยังมองมาที่ผมบ่อยๆ
"น้องหมอ"
ผมหันไปตามเสียงเรียก พี่ก้องเดินเข้ามายืนข้างๆผม
"มาดูเพื่อนซ้อมเหรอ"
"ใช่ครับ พี่ก้องอะ มาทำอะไรเหรอครับ"
"พี่รอคุยงานกับเพื่อนหลังมันเล่นเสร็จเนี่ยแหละ ขอนั่งด้วยคนนะ"
"เอาเลยครับ" พี่ก้องนั่งลงบนม้านั่ง จากนั้นก้ชวนผมคุยเรื่อยเปื่อย
"เรียนเป็นไงมั่งอะ"
"ไม่ค่อยโอ ผมขี้เกียจอะพี่55"
"ต้องขยันๆนะเรา เสร็จแล้วจะไปไหนต่อปะ" พี่ก้องพูดแล้วเอามือมาจับไหล่ผม
"ยังไม่รู้เลยครับ"
"งั้นไปกินข้าวกับพี่มั้ย พี่ยังไม่ได้เลี้ยงเราตั้งแต่วันนั้นเลยนะ"
ผมยังไม่ทันตอบอะไร และถึงทันก้คงจะปฏิเสธไป ได้ยินเสียงอั๋นพูดขึ้นมาทันที
"เย็นนี้หมอจะไปกับผมแล้วครับ"
อั๋นกับต้าร์เดินมาหาผม ไม่รู้เลยว่าในสนามเลิกเล่นกันตั้งแต่เมื่อไร อั๋นคิ้วขมวดขึ้นมาทันที
"อ่าวเหรอ น้องถามหมอแล้วใช่มั้ยครับ" พี่ก้องหันไปพูดกับอั๋น มือยังคงวางอยู่บนไหล่ผม
"ถามแล้วครับ ใช่มั้ยหมอ" อั๋นหันมาจ้องผม
"เอ่อ คือ ใช่คับพี่ก้อง" ผมลังเลนิดหนึ่งก่อนหันไปตอบพี่ก้อง ตอบแบบนี้ไม่ใช่ว่าผมกลัวสายตาที่อั๋นมองมาหรอกนะ แต่ผมเลือกจะไปกับมันอยู่แล้ว
"...ว้า เสียดายจัง งั้นต้องเป็นคราวหน้าอีกแล้วสินะ" พี่ก้องตั้งตัวได้แทบจะในทันที ลุกขึ้นยืน
"พี่ไปก่อนนะครับ เดี๋ยวคืนนี้ไลน์คุยกันนะ" คำสุดท้ายพี่ก้องหันไปมองหน้าอั๋น ก่อนจะเดินออกไปพร้อมเพื่อนที่พึ่งเล่นบาสฯเสร็จ
ผมเห็นอั๋นจ้องพี่ก้องเหมือนจะกินเลือดกินเนื้อ คราวนี้น่ากลัวจริงๆครับ

-จบตอน-

อั๋นหยอดแรง555
ติดตามตอนต่อไปกันด้วยนะค้าบ
ขอcommentให้อั๋นหมอหน่อยเนอะะ

[BlueCherries]

โว๊ะ พี่ก้องไม่ยอมแพ้

หาใครซักคนไปก่อกวนพี่ก้อง จะได้ไม่มาจีบน้องซะที 

[♥►MAGNOLIA◄♥]

คนที่หมอเดินชน จะเข้ามาอยู่ในวังวน หมอ อั๋น ก้อง หรือเปล่านะ

[manami_01]

อั๋นเอ๊งต้องรุกหนักแล้วล่ะ ฝ่ายข้าศึกรุกหนักมาก

หากไม่อยากเสียเมียรัก? จงอย่างยอมแพ้เป็นอันขาด 55

[nightsza]

ต่างฝ่ายต่างรุกหนักขึ้นเรื่อยๆแล้วว

[writerbeer]

ตอนที่16

"ปะ ไปแดกข้าวกัน" ผมพูดขึ้นเมื่อพวกเราเดินออกมาจากสนามบาสฯ
"วันนี้ไม่ได้ว่ะ กูนัดเมย์ไว้"
"แหม่ มีแฟนละไม่เอาเพื่อนเลยนะสัส" ผมแกล้งแหย่
"เว่อร์ กูไม่ได้หายตัวขนาดนั้น คราวหน้าๆ ไปละ..." ต้าร์วิ่งตรงไปทางหน้าโรงเรียน เตรียมจะขึ้นรถเมล์
"กลับดีๆมึง" อั๋นตะโกนบอก
"เจอกานน" ผมส่งเสียงบ้าง ต้าร์โบกมือให้เราโดยที่ไม่หันกลับมามอง
"กินไรดีอั๋น" ผมหันไปถามซี้ผม
"ไรก้ได้ มึงเลือกเลย"
"เอ่อ งั้น...ข้าวมันไก่อาม่ามั้ย"
"เอาดิ"
ผมนึกอยากกินข้าวมันไก่ขึ้นมาพอดีครับ เจ้านี้ดังมาก ร้านใหญ่โตสุดๆ อยู่ในซอยหลังโรงเรียนผมเอง เจ้าของเป็นอาม่า แกทำอร่อยมากครับ ไม่รู้ไปเอาไก่มาจากไหน ลูกๆหลานๆช่วยกันเสิร์ฟเต็มร้าน
"วันนี้อย่าอาบน้ำนานนะมึง กูโคตรหิว" ผมบอกเมื่อเราเดินมาถึงหน้าห้องอาบน้ำ
"หิวอ่อ งั้นเดี๋ยวอาบนานๆเลย" กวนตีนแล้วไอ้อั๋น
"เดี๋ยวกูทนไม่ไหว หนีไปแดกก่อนก้ได้" ผมแกล้งบอก
"หมอจะทิ้งให้อั๋นกินข้าวคนเดียวเหยออ" อั๋นแบ๊วใส่
"น่ารักมากดิ"
"เออ กูน่ารัก"
"ไปๆ รีบไปอาบเลย"
อั๋นหัวเราะก่อนจะเดินเข้าไปอาบน้ำ ส่วนผมนั่งรออยู่ข้างนอก

ผมเล่นโทรศัพท์รอไอ้อั๋นไปได้เดี๋ยวเดียวเท่านั้น อยู่ๆก้มีเสียงผู้ชายคนหนึ่งดังขึ้น
"มีใครอยู่แถวนี้มั้ย ช่วยด้วย"
ผมรีบลุกขึ้นเดินไปตามเสียงนั้นทันที แล้วก้พบนักเรียนคนหนึ่งกำลังนั่งอยู่บนพื้น ประคองร่างอาจารย์กานดา อาจารย์วิชาสังคมศึกษาที่ดูเหมือนจะหมดสติไป บริเวณนี้ไม่มีใครอยู่เลยครับ
"เห้ย" ผมร้องอย่างตกใจ ทำอะไรไม่ถูกเลยครับ
นักเรียนคนนั้นเงยหน้าขึ้นมาเมื่อได้ยินเสียงผม เขาเป็นคนที่ผมเดินชนระหว่างไปซื้อน้ำเมื่อสักครู่นี้เองครับ
"มาช่วยเราหน่อยดิ"
"เออ" ผมรีบตรงเข้าไปหาอาจารย์กานดาอีกคน
"เดี๋ยวช่วยกันประคองอาจารย์ไปนั่งพักตรงม้าหินนะ" นักเรียนคนนั้นบอกผม
"อืม" ผมรับคำสั้นๆ เราช่วยกันยกแขนอาจารย์ขึ้นมาคนละข้าง ค่อยๆประคองอาจารย์ไปนั่งที่ม้าหินตัวที่ใกล้ที่สุด
"เดี๋ยวเราจะวิ่งไปตามอาจารย์สุชาตินะ นายอยู่ที่นี่ ดูแลอาจารย์กานดาไปก่อนนะ"
"เอ่อ ได้" นายคนนี้ดูมีสติดีเวลาเกิดเหตุการณ์ฉุกเฉินจนผมอดชื่นชมไม่ได้ ผมเห็นเขารีบวิ่งไปยังตึกห้องพักอาจารย์ที่อยู่ถัดไปอีกสองอาคาร อาจารย์สุชาติที่เขาพูดถึงเป็นสามีของอาจารย์กานดาครับ
ว่าแต่ผมต้องทำอย่างไรบ้างเนี่ย

ผมตัดสินใจเปิดกระเป๋าถือของอาจารย์ หยิบหลอดยาดมออกมา ในขณะที่อาจารย์กานดาค่อยๆได้สติขึ้นมาแล้ว
"อาจารย์ เป็นอะไรรึป่าวครับ"
"ครู...ครูหน้ามืดน่ะ" อาจารย์พูดพร้อมหายใจช้าๆ
ผมยื่นยาดมให้อาจารย์สูด อีกมือก้พัดให้อาจารย์
"รอเดี๋ยวนะครับ เพื่อนกำลังไปตามอาจารย์สุชาติ"
"จ้ะ" อาจารย์ดูอ่อนเพลียมากครับ
รอไม่นาน นักเรียนคนนั้นก้วิ่งกระหืดกระหอบกลับมา ตามด้วยอาจารย์สุชาติ สีหน้าอาจารย์ตกใจมาก รีบตรงเข้ามาหาภรรยา
"กานดา คุณไม่เป็นอะไรนะ"
"ไม่เป็นไรค่ะ ได้นักเรียนมาช่วยไว้พอดี" อาจารย์หันมายิ้มให้ผม
"เด็กคนนี้วิ่งไปตามผม บอกว่ากำลังจะกลับบ้าน อยู่ๆก้เห็นว่าคุณกำลังจะล้มไป มาช่วยรับไว้ทัน" อาจารย์สุชาติบอก หันไปทางนักเรียนคนนั้น
"ขอบใจมากนะจ๊ะ" อาจารย์กานดายังหน้าซีดอยู่ หันไปยิ้มให้นักเรียนคนนั้น
"ครูขอบใจพวกเธอมากนะ ถ้าไม่ได้พวกเธอช่วยไว้ ไม่รู้กานดาจะเป็นยังไงบ้าง" อาจารย์สุชาติพูดอย่างซึ้งน้ำใจ
"ยินดีครับอาจารย์" นักเรียนคนนั้นตอบ
"ไม่เป็นไรครับผม" ผมตอบ
"งั้นเดี๋ยวเราไปกันเถอะ ขอบใจพวกเธออีกครั้งนะ" อาจารย์สุชาติโอบไหล่อาจารย์กานดาแล้วพาเดินกลับไปยังตึกห้องพักครู ได้ยินเสียงท่านคุยกัน
"ไปหาหมอหน่อยมั้ย"
"ไม่เป็นไรค่ะคุณ แค่เป็นลมเอง ได้พักเดี๋ยวก้หาย"

"ขอบใจนายมากนะ" นักเรียนคนนั้นหันมายิ้มให้ผม
"ไม่เป็นไร สบายมาก" ผมยิ้มตอบ
"นายชื่อไร"
"หมอ"
"ห๊ะ" รู้จักกันครั้งแรก คนจะถามชื่อผมซ้ำสองครั้งทุกทีเลยครับ
"ชื่อหมอ"
"อ่อ เราชื่ออาร์ตนะ"
แล้วอั๋นก้เดินเข้ามา เปลี่ยนกลับเป็นชุดนักเรียนเรียบร้อย
"มึงหายไปไหนมาวะหมอ หาตั้งนาน"
"อาจารย์กานดาเป็นลมเว้ย กูเลยมาช่วย"
"เห้ย จริงดิ แล้วนี่อาจารย์ไปไหนอะ" อั๋นร้องถาม
"อาจารย์สุชาติมาพาไปแล้ว แกไม่เป็นไรละ"
"อ่อ แล้วนี่..." อั๋นมองไปทางอาร์ต
"นี่อาร์ต คนนี้มาช่วยอาจารย์คนแรกเลย อาร์ต นี่อั๋น เพื่อนเรา"
"หวัดดีอั๋น" อาร์ตยิ้มให้ซี้ผมอย่างมีมารยาท
"หวัดดีอาร์ต"
"เอ่อ งั้นเราไปก่อนนะหมอ อั๋น ไว้เจอกัน" อาร์ตบอก หยิบกระเป๋านักเรียนขึ้นถือแล้วเดินจากไป

ระหว่างทางไปร้านข้าวมันไก่อาม่า ผมเล่าเหตุการณ์เมื่อครู่ให้อั๋นฟัง
"โห โชคดีนะที่อาร์ตมันอยู่แถวนั้นพอดี"
"เออดิ กูช็อคเลย ทำอะไรไม่ถูก"
ถึงร้านปุ๊บ เราก้สั่งโดยไม่รีรอเลยครับ ลูกสาวอาม่าคนหนึ่งมารับออเดอร์
"ข้าวมันไก่พิเศษจานนึงครับ" ผมสั่ง
"ของผมพิเศษเหมือนกันครับ แต่ไม่เอาหนัง"
"หนังอร่อยนะมึง"
"ไม่เอาอะ กูไม่ชอบ...เออ กูมีไรจะถาม"
"หือ" ผมรู้สึกได้ว่าอั๋นกำลังจะพูดถึงพี่ก้อง
"คือ...นอกจากเรื่องงานฝ่ายเชียร์ ไอ้พี่ก้องมันคุยไลน์กะมึง
ตลอดเลยอ่อ"
"ก้ เค้าชอบทักมาบ่อยๆน่ะ"
"อ่อ" อั๋นเงียบไป สีหน้ามันตอนนี้อ่านไม่ออกเลย
"หวงกูอ่อ" ผมถามยิ้มๆ
"อะ เออดิ"
อั๋นหลบสายตา ผมเห็นอย่างนั้นเลยแกล้งซื่อ
"แล้วทำไมมึงต้องหวงกูด้วยอะ"
"ไม่รู้อะ...หวงเว้ย ไม่อยากให้คุย" อั๋นอึกๆอักๆ ยังคงไม่มองหน้าผม
"มึงเป็นไรกับกูวะ มาหวงกูได้ไง" ดูสิว่ามันจะตอบผมยังไง
"เออ...กูรู้ว่ากูไม่มีสิทธิห้ามมึงไม่ให้คุยกับใคร แต่..."
"แต่?"
"ถ้าเป็นไปได้...กูอยากให้มึงคุยกับกูคนเดียวนะหมอ"
อั๋นพูดจบก้หน้าแดงจัด เป็นอีกครั้งแล้วสินะที่ผมได้เห็นมันเขินขนาดนี้ แต่ประโยคเมื่อกี้ก้ไม่ได้เล่นงานคนพูดอย่างเดียวครับ มันทำให้ผมเขินขึ้นมาด้วยเช่นกัน เมื่อกี้ผมยังจะแกล้งอั๋นอยู่เลย หยุดเขินนะเว้ยไอ้หมอ!
ตอนที่แกล้งถามก้นึกว่ามันจะตอบกวนตีนผมมา ประมาณว่า 'ก็มึงเป็นเมียกู' ไม่คิดว่ามันจะแสดงความรู้สึกออกมาแบบนี้ ผิดคาดสุดๆ
ประโยคนั้นฟังดูแล้วเหมือนอั๋นเอาแต่ใจตัวเองนะครับ แต่ผมรู้สึกได้ว่ามันกำลังขอร้อง
แล้วผมก้สงสัยว่าคำขอร้องนั้นน่าจะได้ผลเสียด้วย
...
อั๋นยิ้มแก้มปริเมื่อเห็นว่าผมก้หน้าแดงก่ำอีกคน
"ไอ้บ้าอั๋น" ผมตอบ โชคดีที่ลูกสาวอาม่าคนที่มาบริการเราตอนแรกเดินมาเสิร์ฟข้าวมันไก่ที่โต๊ะเรา ช่วยกู้สถานการณ์เอาไว้พอดีครับ
"ได้แล้วค่ะ พิเศษกับพิเศษไม่หนังค่ะ"
"ขอบคุนครับ...กินข้าวกัน" อั๋นตอบ เลื่อนจานหนึ่งมาตรงหน้าผม
"อือ"

"เอออั๋น เสาร์อาทิตย์นี้มานอนบ้านกูมั้ย" กินข้าวกันไปสักพัก ผมนึกขึ้นมาได้ว่าสุดสัปดาห์นี้พ่อกับแม่ผมจะไม่อยู่บ้าน เลยชวนอั๋นมาอยู่เป็นเพื่อน
"เอาดิ"
"แต่เช้าวันเสาร์พ่อแม่กูจะพาไปทำบุญนะ เสร็จแล้วมาส่งเราที่บ้าน แล้วพวกเค้าจะไปทำธุระที่ต่างจังหวัดต่อ กลับวันอาทิตย์เย็นๆ"
"เออ ได้หมด ว่าแต่เหงาอ่อ ชวนกูไปนอนด้วยเนี่ย" อั๋นยิ้มอย่างรู้ทัน
"ป่าว ไม่เกี่ยวกับที่พ่อแม่กูไม่อยู่ซะหน่อย"
"โกหกไม่เนียนนะมึง หรือว่ากลัวผี"
"บ้าน่า กูไม่ได้กลัว"
"อ๋อ หรือว่า..." อั๋นยิ้มกรุ้มกริ่ม
"ไร"
"พ่อแม่ไม่อยู่ มึงมาชวนกูไปบ้าน อยากได้ผัวเหรอจ๊ะ" อั๋นทำหน้าหื่นใส่
"ผัวพ่อง" ผมทุบแขนมันไปทีหนึ่ง
"5555"
หายเขินแล้วก้กลับมากวนตีนผมทันทีเลยนะอั๋น
"งั้นกูไปนอนตั้งแต่คืนวันศุกร์เลยแล้วกัน"
"ถามกูยัง บ้านกูนะโว้ย"
"บ้านมึงก้เหมือนบ้านกูอะ จะถามทำไม"
"สัส"
แล้วผมก้ได้ยินเสียงหัวเราะคิกคักดังมาจากโต๊ะข้างๆ หันไปก้เห็นนักเรียนหญิงมัธยมปลายกำลังมองมาที่เราพร้อมซุบซิบกัน
"เค้าชอบมึงอะหมอ"
"ชอบก้เหี้ยละ เค้าจิ้นกูกะมึงอยู่ เห็นมั้ย"
"อ่าวเหรอ" อั๋นแกล้งงง
"ไม่ต้องทำเป็นไม่รู้เลยมึง- -"
"อิอิ"
ว่าแล้วอั๋นก้คว้าช้อนไปจากมือผม ตักข้าวขึ้นมา แล้วเอามาจ่อที่ปากผม
"เดี๋ยวป้อนนะ อ้ำ" มันเริ่มแกล้งให้คนอื่นเข้าใจว่าเราเป็นแฟนกันอีกแล้วครับ
"ไอ้อั๋น ทำไร"
"กินดิคับแฟนน"
"สัส เอาช้อนมาเลยนะเว้ย"
"ไม่ให้ อั๋นอยากป้อนหมอนิ"
"ไอ้บ้า เลิกเล่นได้แล้ว"
ไม่ทันแล้วครับ นักเรียนหญิงโต๊ะนั้นยิ่งฟินใหญ่ กรี๊ดกร๊าดเสียงดังขึ้นมา โต๊ะอื่นๆก้เริ่มมองมาทางเราบ้างแล้ว
"5555 แกล้งมึงนี่สนุกดีจัง" อั๋นส่งช้อนคืนให้ผม
"เชี่ย คนเข้าใจผิดหมด"
"เออหมอ...มาเล่นเกมกันดีกว่า" อั๋นหยุดหัวเราะแล้วพูด
"หือ เกมไรวะ"
"เป่ายิ้งฉุบแก้ผ้า"
"ตลกมากมั้ย- -"
"5555 ไม่ใช่ๆ เกม20คำถาม"
"20คำถามเหรอ คือไรวะ"
"เห้ย หมอไม่เคยเล่นอ่อ มึงไปอยู่ที่ไหนมาเนี่ย"
"สัส จะเล่นไม่เล่น- -" ผมรู้สึกว่าวันนี้ทำหน้าเบื่อใส่มันหลายรอบแล้วครับ
"ง่ายๆ กูจะถามอะไรมึงก้ได้ มึงต้องตอบตามความจริง แล้วมึงก้ถามกูมั่ง"
"มันเป็นเกมตรงไหนวะ แค่ถามคำถามเนี่ยนะ"
"เป็นเกมดิ"
"แล้วถ้ากูไม่ตอบเรื่องจริงล่ะ มึงจะรู้ได้ไง"
"วัดใจโว้ย" อั๋นเอามือตบหน้าอกเบาๆ และเมื่อผมไม่ถามต่อ มันก้พูดขึ้นอีกครั้ง
"เล่นกันๆ"
ผมสงสัยว่าอั๋นจะถามอะไรผมได้ตั้ง20ข้อนะ
"ใครเริ่มก่อนอะ"
"เดี๋ยวกูถามมึงก่อนหมอ...เออ กูว่าผลัดกันถามคนละข้อดีกว่า ตอนนี้กูคิดออกไม่ถึง20ข้อว่ะ- -"
"555 ไอ้บ้าอั๋น" ผมหัวเราะ อั๋นเกาหัวแกรกๆ
"อะ ถามเลยนะ...มึงชอบสีอะไร"
"ห๊ะ ถามสีที่กูชอบเนี่ยนะ"
"เออ ตอบมาเหอะน่า"
"รู้ไปทำไมวะ- -"
"ก้ กูอยากรู้จักมึงมากกว่านี้ไง"
"..."
"กูรู้จักมึงมาหลายเดือนแล้ว สนิทกันมากก้จริง แต่กูยังมีเรื่องที่สงสัยเกี่ยวกับมึงเยอะแยะ มึงไม่อยากรู้เรื่องของกูบ้างเหรอ"
"ไม่อะ กูไม่ชอบเสือก"
"จวย"
"5555 มาๆ เล่นต่อๆ"
นี่อั๋นมันอยากรู้เรื่องอะไรของผมนะ รู้สึกแปลกพิกลแฮะ
"สรุปมึงชอบสีไร"
"มึงเดาดิ"
"เอ่อ...เขียว" อั๋นหยุดคิดเดี๋ยวเดียวแล้วตอบ
"เห้ย" ผมร้องขึ้น
"ถูกใช่ปะ" อั๋นยิ้ม
"เออ มึงเดาถูกได้ไงวะ"
"วันที่กูชวนมึงไปซื้อรองเท้าอะ มึงเลือกสีเขียวให้กูนิ" เออ จริงด้วย ช่างสังเกตจังนะไอ้อั๋น
"อะ มึงถามมั่ง"
"เอ่อ แล้วมึงอะ ชอบสีอะไร"
"ห้ามลอกโว้ย" อั๋นโบกหัวผม
"เอ้า ทำไมวะ"
"ไม่งั้นมึงก้ถามกูกลับ ไม่ต้องคิดคำถามเองอะดิ เปลี่ยนๆ"
"งั้น...มึงชอบกินอะไรมากที่สุด"
"ข้าวกะเพราหมูกรอบกับปลาหมึก"
"จริงดิ" ผมพึ่งรู้เลยนะเนี่ย อั๋นพยักหน้า
"มึงชอบฟังเพลงของใคร วงโปรด" อั๋นถามต่อ
"Bodyslam กูมีทุกอัลบั้ม ฟังทุกวัน พี่ตูนแม่งโคตรเท่ ไอดอลสัสๆ"
"ว่าละ กูเห็นมึงใส่หูฟังทีไรมีเพลงพี่ตูนทุกที"
"แอบมองกูอ่อวะ" ถ้ามันจะสังเกตผมขนาดนี้- -
"ถามต่อดิ"
ผมเงียบไปสักพัก กำลังคิดคำถามอยู่ครับ แล้วก้...
"มึง เคยมีแฟนมาแล้วกี่คน"
อยู่ๆคำถามนี้ก้ผุดขึ้นมาในหัวผม
"ไม่มี" อั๋นตอบทันที
"โม้สัส"
"จริง"
"ไม่เชื่อ"
"เห้ย กูพูดจริงๆ"
"แล้วไม่เคยชอบใครเลยอ่อ"
"เคย"
อั๋นพูดจริงหรือเปล่าเนี่ย มันหล่อขนาดนี้ไม่เคยมีแฟนได้ไง ขนาดผม...
"มึงอะ เคยมีแฟนมาก่อนมั้ย"
"ไหนบอกห้ามถามคำถามซ้ำไง"
"คนละคำถามเว้ย มึงถามกูว่าเคยมีกี่คน แต่กูถามมึงว่าเคยมีมั้ย แล้วเมื่อกี้มึงก้ถามกูเกิน1คำถามด้วย" อั๋นยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์
"ขี้โกงนะมึงอะ"
"โกงตรงไหนว้า...ตอบมา" อั๋นจ้องหน้าผมอย่างอยากรู้
"เออ เคย" มันยิ้มกว้างกับคำตอบของผม
"ฮั่นแน่"
"ถ้างั้นคนที่มึงเคยชอบเป็นใคร" ผมถามต่อทันทีเมื่อถึงตาผม อั๋นดูชะงักไปนิดหนึ่งกับคำถามก่อนตอบ
"...เพื่อนผู้หญิงคนหนึ่งตอนกูอยู่มัธยม2 อยู่ห้องเดียวกัน น่ารักเหี้ยๆ มีคนมาจีบเค้าเยอะมาก แล้วทายซิว่าเค้าคบกับใคร"
"ไม่ใช่มึงใช่มั้ย" ผมถามช้าๆ
"เออดิ เค้าตกลงเป็นแฟนกับรุ่นพี่ เดือนโรงเรียนอะมึง"
"..."
"ตอนนั้นเสียใจสัส แต่มาคิดดูตอนนี้แม่งตลกชิบ"
ผมไม่คิดว่าอั๋นจะเล่าเรื่องของมันให้ผมฟังแบบนี้
เรากินข้าวกันเสร็จแล้ว ตอนเรียกเก็บเงิน ลูกสาวอาม่าคนเดิมเดินมาหา
"100บาทค่ะ เอ่อ...อย่าหาว่าพี่งั้นงี้เลยนะ เราสองคนเป็นแฟนกันเหรอจ๊ะ" พี่เค้ามองเราตาเป็นประกาย- -
"ไม่ใช่ครับ"
"ใช่ครับ"
ไม่ต้องสืบเลยว่าใครเป็นคนตอบว่าใช่
"ไรอะเตง เราเป็นแฟนกันก้บอกพี่เค้าไปดิ จะอายทำไม"
"ไอ้บ้าอั๋น กูไม่ได้เป็นแฟนมึงโว้ย" อั๋นลากผมออกมาจากร้าน พี่คนนั้นยิ้มกว้างให้เราทั้งคู่

แล้วเราก้เล่น20คำถามกันต่อระหว่างขับมอเตอร์ไซด์กลับบ้าน
"หมอ เล่าเรื่องแฟนเก่ามึงให้ฟังหน่อย"
"ถามกว้างเชียวนะมึง"
"เล่าเลย"
"เออ...เค้าเป็นหลีดโรงเรียน แก่กว่ากู2ปี ตอนนั้นกูมัธยม2 จีบเค้าอยู่นาน ซื้อของไปให้ เค้าขออะไรก้ทำให้ทุกอย่าง แล้วก้ตกลงเป็นแฟนกัน"
"แล้ว ทำไมเลิกอะ"
"เค้าบอกกูดีเกินไป โง่สัสหมาเลยกู"
"หือ เหตุผลยอดนิยมว่ะ"
"จริงๆมันเป็นข้ออ้าง เพราะเค้าไปคบกับคนอื่น...เห้ย เชี่ยอั๋น มึงถามกู2คำถามนิ"
"5555 พลาดละไอ้หมอ"
"สัส ขี้โกงกู" นึกถึงอดีตแล้วก้อยากจะหัวเราะกับร้องไห้ออกมาพร้อมกันครับ เฮ้อ ผมนี่ก้บ้าเนอะ ไปรักเค้าได้ไง แล้วดูสิ่งที่เค้าทำกับผมสิ
"แล้วนี่หายเฮิร์ทยัง" น้ำเสียงอั๋นเมื่อถามคำถามต่อมาเหมือนมันรู้สึกผิดหน่อยๆที่ให้ผมเล่า
"หายละ ตอนนี้กูโอเคโคตรๆ"
แล้วเราก้มาถึงหน้าบ้านผม ไม่รู้ว่าเกมของเราเล่นผ่านไปกี่คำถามแล้ว ผมลงจากรถ เดินมายืนตรงหน้าอั๋น
"ตากู คำถามสุดท้ายก่อนแยกย้าย"
"แหม่ นึกว่าจะลืม"
"ระดับนี้ไม่ลืมหรอกเว้ย"
"อะ ถามมา"
ผมลังเลนิดหนึ่งก่อนถาม สิ่งที่ผมกำลังจะถามออกไป ผมคิดว่ารู้คำตอบมาพักหนึ่งแล้วล่ะครับ แต่ก้ไม่อยากคิดเองเออเอง อยากได้ยินจากปากเจ้าตัวจริงๆ

อั๋น มึงเป็นคนเริ่มเล่นเกมนี้ อย่าผิดกติกานะ

"อั๋น ตอนนี้มึงชอบใครอยู่"
ผมโพล่งออกไป อั๋นดูตกตะลึง
"อะไรนะ"
"กูถามว่า ตอนนี้มึงกำลังชอบใคร"
"..."
"..."
เงียบอยู่นาน เราสองคนมองหน้ากันอยู่ตรงนั้น

"ก้มึงไงหมอ ยังไม่รู้ตัวหรอ" อั๋นตอบช้าๆ แววตาแสดงความชัดเจนในคำตอบ ผมแทบหยุดหายใจ

-จบตอน-

มาต่อแล้วนะค้าบ writerพึ่งสอบเสร็จ เย่ๆ
ว่าแต่คุณผู้อ่านสนุกกับเกม20คำถามกันมั้ยครับ อิอิ
รักอั๋นหมอ ขอcommentเป็นกำลังใจหน่อยนะค้าบ^^

[BlueCherries]

ในที่สุด โอ้ยๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

ถ้าตอนนี้อั๋นไม่บอกนี่ก็ไม่รู้จะทำไงแล้วววววววว แสดงออกชัดเจนขนาดนี้ 

[manami_01]

เปิดเผยขนาดนี้หมอไม่รู้ก็บื่อมากและ

[poppycake]

กรี๊ดดดดด ดีมากจ๊ะอั๋น เปิดเผยดีงาม >\\\\\<

[peaceminus1]

เป็นกำลังใจให้นักเขียนนะคะ เรื่องนี้ดีงามต่อใจมาก 5555