หัวข้อ: SWEET SURRENDER 1/11/60 พิเศษ SWEET DREAM P.42

[nijikii]

เราว่า..
ประเด็นนี้เหมือนมันยังพีคได้อีก
ยังสุดได้อีก
ม่อนเข้มแข็งมากกว่าที่คิด อาจเพราะรู้บางประเด็นแล้ว หรือมีความคิดเรื่องสายสัมพันธ์ประหลาดๆในครอบครัวมาก่อน
แต่ถ้าเป็นเรา มันยากกับการจะยอมรับนะในเรื่องของการที่เราเป็นลูกใครก็ไม่รู้
ไม่ใช่ลูกของพ่อ แม่โกหกตัวเองมาตลอด
เรื่องของคุณระมิงค์เป็นเรื่องที่ใหญ่มาก ถึงจะเป็นแม่เราเราก็คงไม่เข้าใจ ไม่อาจเข้าใจ ในหัวคงมีแต่ทำไมๆๆๆเต็มไปหมด

[vivalasvegus]

เขียนดีมากค่ะ

ถือโอกาศล้างตาเลย 

[sb_ng]

ตอนนี้คือเเป็นตอนที่ลุ้น แบบขอให้ความแตกซักที
ตอนคุณพจน์ไม่ได้มองตอนสวนกันกับตอนขึ้นไปจะหยิบของนี่ในใจแบบ เจอทีเถอะะะะ
อึดอัดกันมานานแล้ว รู้ๆกันไปเลย เกิดอะไรขึ้นต่อก็ค่อยๆแก้ไป
ณ จุดนี้ ก็ขอให้ทุกคนเข้มแข็งไว้ ม่อนสู้ๆ ทุกคนสู้ๆ
แม้ว่าม่อนอาจจะทำใจยากกับเรื่องพชร แค่เห็นหน้าก็คงรู้สึกผิดอ่ะ
ให้แต่ละคนมีเวลากันซักหน่อย แล้วพชรต้องลุยโลดนะ
หรือไม่ก็ม่อนแจ่มนั่นแหละ ลุยเองเลยยยย รักกันก็ต้องพุ่งชนนนน
อดีตผิดพลาดไปแล้ว ปัจจุบันและอนาคตต้องดีขึ้นเนอะ

[▶August5th◀]

เศร้ามากครับ พีคสุดๆ สงสารทุกคน
ม่อนเข้มแข็งดีนะ มันรู้สึกแย่นะ อยู่กันมาเป็นสิบๆปี
แต่มาวันนึงมารู้ว่าคนๆนั้น ไม่ใช่พ่อตัวเอง มันคงทำใจยาก
แล้วยังจะมามีความสัมพันธ์กับลูกในสายเลือดอย่างพชรอีก
มันคงมองหน้ากันยาก ความรู้สึกผิดคงค่อยๆกัดกินในใจ

แต่ม่อนเข้มแข็งมากๆ ยังไงก็ต้องสู้ต่อไปนะ

ต่อไปเรื่องคงพีคขึ้นเรื่อยๆแน่ ทุกคนต่างรู้ความจริงกันหมดแล้ว

[chandrarat]

ม่อนเก่งมากค่ะ เข้มแข็งมาก เป็นหลักยึดเหนี่ยวให้คุณแม่ได้ 
คุณพ่อนี่เย็นชาไปนะ คือเลี้ยงดูเค้ามา 19ปีอ้ะ 19ปีเชียวนะ แล้วก็คิดว่าเค้าเป็นลูกแท้ๆ มาตลอดด้วย เพราะว่าไม่ได้รักแม่ของลูก เลยพาลสร้างกำแพงกับลูกซะงั้น น่าโมโหจริงๆ ทั้งๆที่ม่อนเป็นเด็กดี มีจิตใจที่ดี แล้วก็พยาพยามเพื่อคุณพ่อขนาดนั้นแท้ๆ ใจร้ายอ้ะ
สำหรับเราคนๆ นี้ไม่โอเคเลย
พชรกับแม่ลดา เราก็ไม่รู้ว่าจะรู้สึกยังไงดี คือนี่คือพ่อและสามีของพวกเค้า สิ่งที่เป็นของพวกเค้า น่าสงสารมาก แต่แม่ลดาที่ไม่ได้มาเรียกร้องสิทธิ์ตั้งสิบเก้าปี ทนเลี้ยงลูกมาคนเดียว บทจะมาเจอก็เจอเลย แต่พจน์ก็ไม่ควรลืมว่าที่ต้องแต่งกับระมิงค์เพราะอะไร ถูกพ่อบังคับเพราะทางนั้นเคยมีบุญคุณ ซ้ำยังคิดต่อยอดกับธุรกิจของระมิงค์อีก ผลประโยชน์วินวินอะตอนนั้น สงสารทุกคนเลย
ฮือออออออออ

[labelle]

สงสารน้องน้อย ช็อคเบิ้ลเลยอะ
ม่อนจะรับไหวไหม ทั้งเรื่องพชร ทั้งเรื่องพ่อ
แต่ดีใจอยู่นิดนึงที่แม่ยังห่วงความรู้สึกลูก ไม่เหมือนพ่อ

พชรจะทำยังไงต่อ แล้วไม่เข้าใจว่าเพชรลดามาทำอะไรหรอ ไม่ได้จะมาเจอหรอกหรอ

สงสารม่อนมาก

[Pin_12442]

มาต่อหน่อยค่ะ คิดถึงม่อนแจ่ม

[monkey_saru]

 

ฮือออออ  รู้เรื่องแล้วอ่าา  แต่ว่าแล้วหนูม่อนต้องเข้มแข็งแบบนี้
แต่ทั้งคู่เสียใจมากแน่ๆ
พชร จะทำยังไงต่อไปนะ ตอนที่กลับมาแล้วม่อนไม่อยู่แล้ว

[p_phai]

 

[Gnaap]

 

[๐๐ตะวัน๐๐]

ร้องไห้ตาบวมเลย สงสารทุกคนเลย

[Traina]

มานั่งรอตอนต่อไป ขออย่าให้กินมาม่ายาวเลย มันหน่วงใจจริงๆ

[INDY-POET]

CHAPTER 25: Young and Beautiful

            มีเพียงความเงียบงันภายหลังสองร่างเดินออกจากห้องพยาบาลไป..
พจน์ ประดิษฐาพงศ์ยืนนิ่ง..

นี่มัน..
อะไร..

จู่ๆสิ่งนี้ก็เกิดขึ้น ..ไม่มีสัญญาณ ..ไม่มีอะไรบอกล่วงหน้า
หรือเขาโง่พอที่จะไม่เคยมองออก ..ละเลยไม่รับอะไรมาใส่ใจ
เด็กหนุ่มซึ่งเคยพบในฐานะรูมเมทของลูกชายยืนอยู่เบื้องหน้า ..นายพจน์เห็นจากด้านหลัง แต่ก็รู้ว่าสายตาจับอยู่ที่ประตู
'พชร เพชรหละปูน'

        “ไม่.. รู้จักครับ”
         “แม่ผมชื่อนิภา..”

นายพจน์เพ่งมองเด็กหนุ่ม
เพชรลดาเปลี่ยนชื่อ.. หรือพชรตั้งใจโกหก..

..ทำไม..

ในวันที่ยืนตรงข้ามกันหน้าหอสามชาย.. เด็กหนุ่มรู้หรือไม่ว่าเขาเป็นพ่อตัว

..รู้..
นายพจน์ตระหนัก

         “มาแล้วหรือ ได้บอกเขาหรือยัง..”
         “ผมไม่.. คุณอย่า..”

ด้วยเหตุผลบางอย่าง..
พชรเคยเจอกับระมิงค์มาก่อนหน้านี้แล้ว
ในแววตา.. ในคำพูด.. ในการปฏิเสธ..

         “ไม่เป็นไร”
..
         “ไม่เป็นไรทั้งนั้น ผมกำลังจะไป”
         “พชร ประดิษฐาพงศ์ มีความจำเป็นอะไรต้องไป?”
   
         เพชรลดาตั้งครรภ์อยู่แล้วในตอนที่เธอลาออกจากบริษัท ..ไม่มีแม้แต่คำบอกลา
แล้วสิบเก้าปีที่ผ่านมา ..เธอเลี้ยงดูลูกชาย ..ลูกชายของเขามาเพียงลำพัง
โดยที่เขาไม่รู้สักนิด ..ขนาดลูกชายยืนอยู่ตรงหน้า ..เขาก็ยังไม่รู้

เรื่องทั้งหมดนี้..
โทษระมิงค์ได้ไหม? ..ก็คงได้
ทว่า นายพจน์รู้ดี ..มันไม่ใช่ระมิงค์หรอก
ถ้าเพียงแต่เขากล้าหาญกว่านั้น เข้มแข็งกว่านั้น เขาคงไปหาเพชรลดา
ถ้าเขาไม่ปล่อยเลยตามเลย แม้เธอลาออก เขาก็คงเข้าไปพบเธอที่บ้าน
เขาคงจะรู้ตั้งแต่แรกแล้วว่าเธอตั้งครรภ์ รู้ว่าระมิงค์พูดอะไรกับเธอและแก้ไขความเข้าใจผิดให้เธอได้
เธอจะไม่โดดเดี่ยว ..และลูกชายก็คงไม่ต้องโตมาอย่างไร้พ่อ

แต่เขาไม่ไป..
วันนั้นเขาเลือกดำรงไว้ซึ่งสถานะลูก ซึ่งธุรกิจครอบครัว ..ไม่ได้เลือกเธอ
แม้เขาจะรัก ..แม้เขาจะไม่ตัดใจ แต่มันก็เป็นเพียงความรู้สึกที่ไร้ประโยชน์ ในเมื่อเขาไม่ได้รับรู้ความทุกข์ยาก ไม่ได้ร่วมแบ่งปันความลำบากมาจากเธอเลย
นายพจน์ไม่เคยรู้สึกว่าตัวเองเป็นบุรุษที่แย่และไร้คุณค่ามากเท่านี้มาก่อน

สายตาคมมองประตูซึ่งแผ่นหลังของผู้ที่ได้ชื่อว่าเป็นภรรยาและลูกชายมาตลอดสิบเก้าปีเพิ่งจะคล้อยผ่านไป
เขาไม่ได้รู้สึกโกรธระมิงค์มากเท่าที่รู้สึกโกรธตัวเอง ..และน่าแปลกนัก ณ วันที่ได้รู้ว่าม่อนแจ่มไม่ใช่ลูกชาย เขากลับพบว่าตัวเองเพิ่งได้เห็นเด็กหนุ่มชัดเจนมากที่สุดก็วันนี้เอง
เพราะ..

           “พชร..”
ลูกชายที่ยืนนิ่งงัน มองไปทางประตู
มองราวกับอยากแทบขาดใจที่จะก้าวตามออกไปทำให้เพชรลดาอยากจะบอกให้เขา..
“พชร.. ไป.. ไปหา..”
ทว่า.. เธอเรียบเรียงคำพูดไม่ถูก ..หยาดน้ำปริ่มขอบตาบางๆ
เธอไม่น่ามาอยู่ตรงนี้ ..ไม่ควรจะมาอยู่ตรงนี้เลย
สิบเก้าปีที่ผัน ..ผ่านวันคล้ายวันเกิดนายพจน์มาทุกๆปี เธอไม่เคยคิดว่าจะมาที่นี่
เพราะคิดว่าเขาทรยศต่อเธอตั้งแต่ตอนที่ยังไม่ได้เลิกรากัน ..ระมิงค์บอกว่าตั้งครรภ์ เธอจึงจากไป
แต่ในปีนี้ เธอรับรู้ว่ามันไม่จริง.. ระมิงค์โกหกเธอ.. แสงระวียืนยันว่าม่อนแจ่มเป็นลูกชายเขา.. คุณพจน์ไม่เคยมีอะไรกับคุณระมิงค์ตลอดระยะเวลาที่เพชรลดาเป็นคนรัก..
เธอจึงไม่ห้ามพชรเมื่อจะมาพบพ่อ ..มาเปิดเผยความจริง
เธออยากให้นายพจน์รู้ว่าเขามีลูก ..มีพชร
แต่..

         “ผมไปหาคุณระมิงค์แล้ว ผมอยากเลือกให้เธอสารภาพด้วยตัวเธอ แต่เธอทำไม่ได้ ..เธอให้ผมไปบอกคุณพจน์เอง”
..
     “ซึ่งผมก็ทำไม่ได้เหมือนกัน”
..
         “ผมพูดไม่ได้ว่าม่อนแจ่มไม่ใช่ลูกชายเขา..”

ทำไมถึงจะไม่เข้าใจความรู้สึกนี้ล่ะ..
ความรู้สึกอยากให้คนบางคนซึ่งมีชีวิตที่ดี ..ได้มีชีวิตที่ดีต่อไป แม้จะแลกด้วยความสูญเสียของเราเองก็ตาม
เพชรลดาจึงเลือกที่จะยอมรับชีวิตเช่นที่มันเป็นต่อไป เลือก.. รักษาความรู้สึกของพชรเอาไว้ ไม่ใช่รักษาความรู้สึกตัวเอง
แต่ความคิดถึงไม่เคยปราณีใคร..
เธอเพียงอยากมาบอกลานายพจน์.. อยากบอกสุขสันต์วันเกิด.. ในสถานที่ที่เคยคุ้น.. ในวันที่เคยรักกัน..
เพียงอยากจะยืนนอกกำแพง.. อยากมองเข้าไป.. เพื่อจบความรู้สึกที่มีต่อคนข้างใน ..ไม่ว่าในทางดีหรือทางร้าย
เธอไม่ได้ตั้งใจจะมาเพื่อเป็นต้นเหตุความพังพินาศในชีวิตใคร..

        “คุณน้านิภา!”

เสียงเรียกร่าเริงกระทบห้วงคำนึง
เสียงที่แม้ไม่ได้เรียกชื่อเธอ แต่ก็เรียกเธอ ..ในแววตา ..ในท่าที ..ในน้ำเสียง ..มีแต่ความบริสุทธิ์และจริงใจ

         “ผมม่อนครับ นี่ไอดิล”
..
         “เดี๋ยวผมโทรหาพชรให้นะครับ!”

ผมม่อนครับ..
เพชรลดาปล่อยให้น้ำตาไหล ..เอ็นดู ..เห็นใจ ..สงสาร ..และเธอทรมานใจ

         “อร่อย อร่อยครับ ฉ่ำมาก เนื้อเยอะด้วย ต้องได้ราคาดีแน่เลยใช่ไหมครับ”

ในถ้อยคำที่ดูเว่อร์วังนั้น คนพูดไม่ได้พูดเกินจริงเลยแม้แต่น้อย
เด็กหนุ่มยิ้มจนตาหยี หมือนกำลังกินลำไยที่อร่อยที่สุดจริงๆ ..ท่าทางมีความสุขในการกินที่ทำให้เจ้าของสวนปลื้มใจยิ่งนัก

          “ขอบคุณคุณน้านิภามากนะครับที่อุตส่าห์หิ้วมาฝาก ผมจะขอบคุณคุณน้ายังไงดี..”

และแม้เธอจะปฏิสธว่าไม่ต้อง..

        “สองนาทีครับ!”
..
        “ผมขอสองนาที..”

ภายหลังสองนาที ..ช่วงเวลาแสนสั้นที่เหลือเชื่อว่าคนคนหนึ่งจะสามารถสร้างสิ่งมหัศจรรย์ขึ้นมา
ม่อนแจ่มทำได้..

        “นี่ครับ”
..
       “ผมให้คุณน้านิภา เป็นอย่างเดียวที่ผมทำเป็น”

แม้จะมอบให้แสงระวีไปแล้ว.. แต่เพชรลดาก็ไม่เคยลืม
ภาพผู้หญิงผูกผมหางม้า ใส่เสื้อเชิ้ตและกระโปรงทรงบานปลายคลุมเข่า มือหิ้วตะกร้าลำไย
วาดด้วยดินสอ.. เขียนความรู้สึก.. และลงชื่อกำกับ..

‘ขอบคุณครับ เป็นลำไยที่อร่อยที่สุดที่ผมเคยทาน’
‘Mon Cham of Mechanical Engineering’

ตอนนี้ เด็กหนุ่มคนนั้นจะรู้สึกอย่างไร..
เจ็บปวดใจแค่ไหนกัน..
แล้วความรู้สึกของเด็กหนุ่มคนนั้นก็สัมพันธ์กับของเด็กหนุ่มอีกคนที่ยังยืนอยู่ในห้องนี้ด้วย

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

        “ไม่เป็นไร..”
..
        “ไม่เป็นไรเลยจริงๆ”

ถ้อยคำที่ก้องอยู่ในหูคือสิ่งเดียวที่ทำให้พชรไม่บ้าไปเสียก่อนในภาวะแบบนี้
มันเป็นสิ่งยึดเหนี่ยวจิตใจ.. เป็นเหมือนการปลอบโยน.. เป็นการยืนยันว่าคนพูดรับรู้ว่าเขารู้สึกอย่างไรแม้ว่าพชรเองไม่อาจเอ่ยคำใดออกจากปาก..
ขาแข็งแรงทำท่าจะขยับก้าวพอๆกับที่หยุดนิ่ง ..เป็นครั้งแรกในชีวิตที่ไม่รู้จะทำอะไรและทำอะไรไม่ถูก..
เขาอยากวิ่งตามไป.. อยากรั้งไว้.. อยากพูดอะไรดีๆ..

          “พชร แม่ไม่เป็นไร ลูกไป.. ไปหา..”
มารดาพยายามเอ่ยบอก พชรรู้ว่าเธอเข้มแข็ง แต่อย่างไรก็ตาม เธอบาดเจ็บ เขาทิ้งเธอไปในสภาวะเช่นนี้ไม่ได้..
“ผม.. จะพาแม่ไปโรงพยาบาลก่อนครับ” แม้น้ำเสียงคนพูดจะแห้งผาก แต่ก็พยายามให้ชัดเจน
“ให้คุณหมอตรวจให้แน่ใจสักนิดว่าข้อเท้า.. เดี๋ยว.. ผมไปเอารถ ..แป๊ปเดียวครับ”

พชรพูดเพียงแค่นั้น..
แค่นั้นแล้วก็ขยับตัวเดิน..
ขาแข็งแรงก้าวออกมาจากห้อง ปากเม้มเข้าหากัน

‘ HAP PY   50th  BIRTH DAY  TO  MY  RES PEC  TED  FA  THER ’

ห่อกระดาษที่เคยเห็นเรียบร้อยอยู่ข้างเตียงล่างในหอสามชาย ห้องสามสามแปด บัดนี้หล่นอยู่บนพื้นกระเบื้อง
คำที่เคยอยู่ด้วยกันเป็นประโยคถูกแยกจนอ่านลำบากเมื่อกระดาษฉีกขาดจากการที่กระจกภายในแตกออก
พชรย่อเข่าลง ..มือขวาที่ข้อมือผูกสายสิญจน์สีขาวหยิบห่อนั้นขึ้นมา ..ประคองไว้ในอ้อมแขน
เขาปล่อยมันไว้ตรงนี้ไม่ได้..

         ร่างสูงลุกขึ้นยืน  ..ขายาวก้าวเร็วๆไปตามทางเดิน ออกผ่านประตูบริษัท และวิ่งออกจากประตูใหญ่ด้วยความเร็วเหลือเชื่อ หยาดเหงื่อเม็ดโป้งผุดทั่วใบหน้า กระทั่งแทบจะเปียกโทรมกาย แต่เขาไม่สนใจ เขาอยากออกเหงื่อมากกว่าช่วงเวลาใดๆในชีวิต ..ยิ่งออกมามากเท่าไรยิ่งดี
สองมือโอบกรอบภาพที่แตกไว้ในอก ..ราวกับว่าการกระทำเช่นนั้นจะช่วยปลอบโยนจิตใจผู้เป็นเจ้าของได้

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

         Mazda CX5 สีเทาแล่นเข้ามาจอดหน้าประตูใหญ่ ต่อท้าย Volvo ขาวในเวลาไม่นานนัก
พชรลงจากรถ กลับเข้าไปในห้องพยาบาล และทันทีที่เห็นเขาเข้ามา นายพจน์ก็ประคองเพชรลดาลุกขึ้น

“ไม่เป็นไรค่ะ.. เดี๋ยวให้พชร..”

พชรกลืนน้ำลาย..
ไม่รู้ว่าควรหรือไม่ควรกันแน่ที่จะไปแทรกตรงกลาง ทั้งที่รู้ซึ้งว่าคนทั้งสองรู้สึกอย่างไรต่อกัน ..คนซึ่งเป็นพ่อแม่..
มารดาสมควรได้รับการดูแลจากชายที่เธอภักดี ..ใช่
ทว่า มันก็กระอักกระอ่วนใจเกินกว่าจะยินดีปรีดา ในเมื่อไม่กี่นาทีก่อน คนคนนั้นยังเป็นสามีของผู้หญิงอีกคนและบิดาของเด็กอีกคนอยู่แท้ๆ..
ดวงตาคมเบือนหนีไป ..ไม่รู้จะวางตัวเองไว้ที่สถานะไหน

         “พชร..”
เป็นเสียงเข้มที่เรียก พยักหน้าให้เขาเข้าไป ละแขนใหญ่ออกจากบ่าเล็กที่พยายามประคองก่อนหน้า
ร่างกำยำขยับยืนถัดจากเตียงพยาบาล ..ไม่ต้องการสร้างความลำบากใจ
พชรไม่ได้มองหน้าชายคนนั้น แต่กลับช่วยไม่ได้ที่ดันรับรู้ความเสียใจอย่างมากที่สุดที่ส่งผ่านมา

          มีเพียงความเงียบภายในรถ SUV..
สองแม่ลูกไม่ได้พูดอะไรกัน กระนั้น พชรก็มองเห็น Volvo สีขาวแล่นตามมาผ่านกระจกหลัง
และเห็นชายผู้เป็นเจ้าของรถตลอดเวลาที่มารดารอตรวจอยู่ที่โรงพยาบาล
พชรถอนหายใจ..

           กระดูกเพชรลดาไม่ได้หัก แต่เอ็นข้อเท้าขวาด้านนอกของเธออักเสบจากการหกล้ม
เธอได้รับคำแนะนำห้ามขับรถอย่างเด็ดขาด ต้องพักอย่างน้อยสองอาทิตย์
นั่งยกขาสูง นอนโดยใช้หมอนรองขาและใช้ ankle support ฟิคข้อเท้าให้ได้เกือบตลอดเวลา
พชรเดินไปรับยาที่ช่องจ่ายยา..
ยาแก้ปวด ยาป้องกันกระเพาะอาหาร ยาลดอาการอักเสบ ยาลดบวม ยานวดและ ankle support

          “คืนนี้ แม่อย่าเพิ่งกลับลำพูนเลยครับ”
พชรเดินมาทรุดนั่งลงข้างๆ “เดี๋ยวหาโรงแรมพักสักคืนก่อน นั่งรถไปเป็นชั่วโมงกว่าท่าจะไม่ดี”
เพชรลดาพยักหน้าบางๆ เงยมองลูกชาย
“แค่ส่งแม่ที่โรงแรมก็พอแล้ว..” มือกร้านวางบนมือใหญ่กว่าของลูกชาย บีบเบาๆ..
พชรไม่ได้ตอบอะไร เพียงลุกขึ้นยืนและเข็นรถพามารดาไปรอใกล้ทางลาด
ชายที่เขาหน้าตาละม้ายคล้ายมองมาด้วยสายตาห่วงใยจากบริเวณที่ไม่ไกลนัก ความรู้สึกหนักอึ้งในใจคงไม่ได้แตกต่างกัน
เรื่องราวปะทะและเปิดเผยรวดเร็ว เกินจะรับความรู้สึกต่างๆเหล่านั้นเอาไว้ได้ทัน และยิ่งไม่รู้จะจัดการกับสถานการณ์นี้อย่างไรดี

         “ขอโทษนะ..”
สองแม่ลูกสะดุ้ง เมื่อจู่ๆเสียงเข้มดังขึ้นใกล้ตัว
“ผมอยาก.. ถามว่าข้อเท้าลดาเป็นยังบ้าง..”
พชรนิ่ง.. มองหน้ามารดา และคิดว่าไม่ใช่เขาที่ต้องตอบ
“ผมไปเอารถนะครับ”
มารดามองกลับมา ..และถ้ามีสัญญาณแม้เพียงนิดว่าเพชรลดาไม่ต้องการอยู่ลำพังกับนายพจน์ ..พชรจะยังไม่ไป
แต่ไม่มี..

         ร่างใหญ่คุกเข่าลง พิจารณาข้อเท้าที่บวมเป่งของคนบนรถเข็น
ดวงตาคมของเขาไม่ได้สบกับเธอ ..ได้แต่มองข้อเท้าแทน
นายพจน์ไม่เก่งในเรื่องการใช้คำพูดดีๆ ..เขาพูด ก็แต่สิ่งที่เขารู้สึก สิ่งที่เป็นจริงๆ
และสิ่งที่รู้สึกก็ไม่ควรสักนิดที่จะพูดออกไปในเวลานี้ ในเมื่อมันไม่เคยสัมพันธ์กับการกระทำ ..พูดไปก็มีแต่คนฟังจะเบ้หน้าอย่างสิ้นศรัทธา

       “ในตอนนั้น คุณทำสิ่งที่ต้องทำ..”
จู่ๆเสียงเนิบก็เอ่ยออกมา.. “ไม่ว่าจะในฐานะลูกชาย ทายาทหรือนักธุรกิจ ..ฉันก็เข้าใจ”

นัยน์ตาคมพร่ามัว..
ผู้หญิงตรงหน้ายังคงเหมือนเดิม ..ไม่ต้องการเห็นใครเป็นทุกข์ ..ใจดี ..มีเมตตา
“..ลดา”
“คุณมีเหตุผลของคุณ ..คุณระมิงค์ก็คงมีเหตุผลของคุณระมิงค์”
เพชรลดาไม่อาจตัดสินใคร..
นักธุรกิจใหญ่แห่งภาคเหนือที่คุกเข่าอยู่เบื้องหน้า คนที่โหยหามาตลอด ..ตอนนี้เธอกลับไม่อยากได้มาไว้ข้างตัว
ไม่ใช่ไม่รัก.. แต่ชีวิตมีปัจจัยหลายอย่างที่ต้องพาให้มันดำเนินไปในแบบที่เราอาจไม่ได้ต้องการเสียทั้งหมด ..ในแบบที่เราไม่ขอครอบครองทุกอย่างที่เราต้องการ

“ผมขอโทษ”
“ไม่เป็นไร”

พูดออกมาพร้อมๆกัน ..นายพจน์เงยหน้าขึ้นและเพชรลดาก็ก้มลง
ดวงประสาน ..บอกความรู้สึก
สำหรับคนบางคน ..สำหรับบางความรัก ..สำหรับวันเวลาที่ได้ผ่านไป การใช้ชีวิตร่วมกันอาจไม่ใช่จุดหมาย การรับรู้ว่ายังคง ‘ถูกรัก’ เท่านั้นเองที่สำคัญ..

“ฉันแค่อยากให้คุณรู้ว่าพชรเป็น ..ลูก”
หยาดน้ำอุ่นรินลงเมื่อเอ่ยคำสุดท้ายและนิ้วโป้งใหญ่ของคนบนพื้นก็ยกขึ้นปาดมันออก
“ผมรู้แล้วว่าพชรเป็น ..ลูก”

เพชรลดายิ้ม..
และเพชรลดาก็ร้องไห้..

   Mazda CX5 จอดเทียบ.. พชรลงจากรถพร้อมๆกับที่ร่างใหญ่บนพื้นค่อยๆลุกขึ้นยืน
"พ.. ขออนุญาตนะ”
นายพจน์มองคนที่ทำหน้าที่เข็นรถคันนี้ก่อนหน้า ไม่กล้าที่จะแทนตัวเองว่า 'พ่อ' เมื่อไม่เคยทำหน้าที่นั้นเลย
มือที่ใหญ่เหมือนๆกัน แต่ของคนที่หนุ่มกว่ากลับหยาบกร้านกว่ามากนัก วางลงบนมือจับรถเข็น
พชรมองสบตาชั่ววินาที..
เด็กหนุ่มไม่ตอบรับ ..ไม่ปฏิเสธ ..ไม่แสดงอาการเห็นด้วย ..และไม่มีท่าทีคัดค้าน เพียงเปิดประตูรอ

         รถ SUV ค่อนข้างสูง นายพจน์จึงอุ้มร่างเพชรลดาขึ้นและพาเธอไปนั่งบนเบาะ
เป็นความรู้สึกที่บรรยายออกมายากเหลือเกินสำหรับคนทั้งคู่ที่ไม่ได้พบเจอกันมานาน
ใกล้ชิดพอๆกับที่เหินห่าง..
ดีใจพอๆกับที่เสียใจ..

        “ไปที่บ้านไหม..”
น้ำเสียงแห้งผากเอ่ยขึ้น และเพชรลดาก็ตวัดสายตามอง
“บ้านอะไรคะ..”
“ผม..”
“คุณหมายความว่ายังไง บ้าน”
“ผมหมายความว่า บ้าน ..ประดิษฐาพงศ์”
นายพจน์เอ่ยแต่ละคำออกมาอย่างละอาย และเพชรลดาก็ส่ายหน้าอย่างไม่อยากจะเชื่อ
“คุณพจน์จะหมายความว่ายังไง ..ให้ฉันเข้าไปที่บ้านประดิษฐาพงศ์”
“หมายความว่าอะไรก็ได้..” นายพจน์ถอนหายใจ “หมายความว่าคุณเป็นภรรยา เป็นแม่ของลูก”
“คุณพจน์!” เพชรลดาไม่ชอบใช้ความรุนแรง แต่รู้สึกอยากจะตบเขาสักฉาดใหญ่ๆ
“คุณคิดว่าในสถานะของคุณ จู่ๆจะเปลี่ยนลูกเปลี่ยนภรรยานั้นเป็นเรื่องปกติอย่างนั้นหรือคะ”
นายพจน์เป็นคนดังในวงการของเขา เป็นข่าวบ่อยๆในความสำเร็จเรื่องงาน แล้วครอบครัวที่สมฐานะไม่ด่างพร้อยก็มีส่วนเกื้อหนุนในเรื่องนี้ การที่จะเกิดเรื่องเช่นที่ว่าขึ้นส่งผลต่อภาพลักษณ์และความเชื่อถือศรัทธา และนายพจน์ต้องรู้เรื่องนี้ดี
“ฟังดูไม่ใช่คุณเลย..”
“ถ้ามันจะพอชดเชยให้คุณกับลูกได้บ้าง ผมยอมทั้งนั้น”
“แล้วคุณไม่นึกถึง..”
“ผมนึก” เสียงเข้มขัด
“ระมิงค์เป็นภรรยาที่บ้านและเป็นรองประธานที่เบริษัท แต่ความจริงคือเราเป็นเพื่อนกัน”
“ม่อนแจ่ม-”   
ถ้อยคำที่เหลือชะงักเพียงริมฝีปาก
เพชรลดาไม่ได้ตั้งใจจะพูดคำนี้ ..ชื่อนี้
ดวงตาดำขลับของผู้เป็นแม่ตวัดไปมองพชรโดยอัตโนมัติ ..และสายตาของผู้เป็นพ่อก็มองตามไป

พชรยืนนิ่ง..
ใบหน้าคมก้มลงมองพื้น มือข้างหนึ่งแนบลำตัว อีกข้างจับมือจับประตูรถ
ไม่เข้าร่วมบทสนทนา ไม่สนับสนุนให้พูดต่อ ไม่ห้ามปรามให้หยุด ปล่อยให้ผู้ใหญ่คุยกันไป
เขาเพียงมองพื้น ..รอคอยให้มันสิ้นสุดลง
อะไรที่บิดเป็นเกลียวในช่องท้อง อะไรที่หนักอึ้งในหัวใจ ..ให้มันสิ้นสุดไปเอง

        “ออกจากโรงพยาบาลไปไม่เท่าไร จะถึงโรงแรมที่ดีที่สุดและใกล้ที่สุดในละแวกนี้ ผมจะจองห้องไว้ในชื่อคุณ”
นายพจน์หยุดพูดเรื่องอื่น สายตาว่างเปล่าแต่แฝงความทรมานใจของลูกชายทำให้เขาเห็นใจเกินกว่าจะถกประเด็นอะไรในตอนนี้
“พชร แม่มียาก่อนอาหารไหม”
..
พชรพยักหน้า มือแกร่งเอื้อมหยิบถุงยาในรถส่งให้

“มีน้ำไหม”
..
พชรพยักหน้า เดินไปหยิบมายื่นให้จากเบาะหลัง
นายพจน์แกะยาก่อนอาหารส่งให้เพชรลดา เธองุนงงเล็กน้อย ตั้งท่าจะขัด แต่เมื่อมองเห็นท่าทีลูกชายก็รีบรับไปทาน
“ผมจะสั่งอาหารไว้ให้ ถึงโรงแรม คุณจะได้ทานอาหารเลยและทานยาหลังอาหารด้วย”
นายพจน์หยุดความรู้สึกทั้งหมดที่เหลือ ..จบบทสนทนา

       พชรปิดประตูเมื่อนายพจน์ผละตัวออกมา กลับขึ้นประจำที่คนขับ
ขับรถมุ่งไปตามที่นายพจน์บอก ..ไม่รู้ทำไมต้องทำตาม แต่ก็รู้ว่าควรทำตาม มารดาต้องพักผ่อนแล้ว
เธอได้รับการอำนวยความสะดวกด้วยรถเข็นที่มารอรับเมื่อถึงโรงแรม ราวกับพนักงานทราบก่อนแล้วว่าจะมีผู้บาดเจ็บที่ข้อเท้าเข้ามาพัก
นายพจน์จัดการอะไรรวดเร็วและเพชรลดาก็นึกดีใจที่มันเป็นเช่นนั้น
แค่เข้าห้องไม่กี่นาที อาหารก็มาเสิร์ฟ..

        “พชร”
เพชรลดาจับช้อน มองดวงตาแห้งผากที่บ่งบอกความปวดร้าวและเป็นกังวลใจของลูกชาย
“แม่ทานข้าวแล้วจะรีบทานยา เห็นไหม ไม่มีอะไรต้องห่วงทั้งนั้น ลูกทำหน้าที่ของลูกดีที่สุดแล้ว ไป..”
พชรมองตามารดา และเธอก็ย้ำคำ
“ไปเถอะ..”
มือใหญ่ของพชรประนมขึ้นไหว้ลา ขาแข็งแรงก้าวยาวๆแทบจะวิ่งออกจากห้องและออกจากโรงแรม..

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

        “พชร?”
เป็นเวลาดึกมากแล้ว ขณะไอดิลนั่งคุยถกประเด็นอยู่กับคนรักที่ม้านั่งริมทางเดินหอ และเอ่ยเรียกทันทีเมื่อเห็นรูมเมทร่างสูงของตนเองเดินมา
ทว่า.. ไม่มีคำตอบ พชรเดินตรงแน่วไปตามทาง หมุนลูกบิด ผลักประตูห้องสามสามแปดเปิดออก

และสิ่งที่เห็น.. ทำให้ขาชะงักนิ่ง
เครื่องนอนยังอยู่เรียบร้อย ทว่า ตำราเรียนวิศวฯไม่มีอยู่บนโต๊ะเลย
พชรละสายตา ..ภาวนาให้ไม่ใช่อย่างที่คิด
มือแกร่งดึงตู้เสื้อผ้าที่ติดสติ๊กเกอร์หมีพูห์ไว้บนบานประตูให้เปิดออก
ไม่ว่างเปล่า.. แต่ก็ไม่มีชุดนักศึกษา เขาเคยเปิดตู้นี้มาก่อนแล้ว จึงรู้ว่าเสื้อผ้าลำลองบางส่วนหายไป

ขายาวถอยหลัง หันรีหันขวางอย่างไม่รู้จะหันไปทางไหนดี
ดวงตาสีเข้มหยุดมองแผ่นกระดาษรูปการ์ตูนที่แปะไว้บนฝาผนัง..จงใจให้เขาเห็นมากกว่าใครอื่น

‘กูคือม่อนแจ่มแห่งวิศวฯเครื่องกล’

         ไอดิลและไอหมอกค่อยๆเดินเข้ามาภายในห้อง มองร่างสูงปรัชญาอย่างไม่ค่อยแน่ใจ
“พชร ..โอเคหรือเปล่า”
พชรไม่ตอบ
แต่กลับถาม..
“ม่อนไปไหน”
ไอดิลหันไปมองหน้าคนรัก ถอนหายใจเบาๆ ไม่แน่ใจว่าควรบอกสิ่งที่ม่อนแจ่มฝากเอาไว้เมื่อไหร่
และเมื่อไอหมอกพยักหน้าให้บางๆ  ไอดิลจึงหันกลับมามองรูมเมทตัวเอง
“คือ.. ม่อนมันว่าจะไปอยู่กับแม่ แล้ว.. มันฝากให้กูบอกมึง บอก..”
หนุ่มสิ่งแวดล้อมพยายามนึกว่าจะเริ่มต้นด้วยอะไรดี..
..
“มึงไม่ต้องกังวล ไม่ต้องรู้สึกแย่  มึงไม่ได้ทำอะไรผิด”
นั่นแหละ.. คู่ซี๊เขาบอกแบบนั้น

“ไอ้ม่อนบอกว่า.. มันกับ เอ่อ.. กับแม่ ขอโทษสำหรับทุกสิ่งทุกอย่าง แล้วก็..”
ไอดิลพยายามนึก..
ก็ว่าเขาท่องดิบดีแล้วนะ เจอท่าทางพชรทำให้ลืมเสียได้ บวกกับเขาเองก็ไม่ใคร่เข้าใจถ้อยคำนั้นนักเสียด้วย

“ม่อนบอกว่าขอบคุณ พชรเป็นคนมีน้ำใจมาก” เป็นไอหมอกที่ช่วยเสริม

“อื้ม..”
ใช่ ไอ้ม่อนพูดแบบนั้น..
ไอดิลพยักหน้า ก่อนค่อยๆเอ่ย เมื่อจำประโยคสุดท้ายได้
“ม่อนบอกว่ามันดีใจนะ ..ที่เป็นรูมเมทของพชร”

      รูมเมท
ใช่.. เขากับม่อนแจ่มเป็นเพื่อนร่วมห้องกัน
มันควรจะเป็นแค่นั้น ..สิ่งอื่นนอกเหนือจากนั้นมีแต่จะยิ่งทำให้ร่างเล็กรู้สึกแย่
เพราะในตอนนี้ พชรคงเป็นคนที่ม่อนแจ่มไม่อยากพบเจอที่สุด ..คนที่ทำให้เจ้าตัวสูญเสียแทบจะทุกอย่าง

ความรู้สึกมากมายที่ทั้งทับถมและถาโถมทำให้รู้สึกรับไม่ไหว
วันนี้..
ตอนนี้..
หลังจากที่หยัดยืนมาตลอด พชรปล่อยให้ขาแข็งแรงทรุดลง
นัยน์ตาพร่ามัวมองไปทางเตียงล่างฝั่งตรงข้าม..
ไม่มีเสียงสะอื้น..
ไม่มีคำพูดใดๆ..
รู้เพียงเป็นครั้งแรก.. นับแต่จำความได้.. ที่ผู้ชายพชร.. ร้องไห้..

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

[INDY-POET]

        ประตูถูกผลักเปิดออก..
สวิตช์ถูกกดและไฟภายในห้องก็สว่างขึ้นฉับพลัน สาดต้องข้าวของเครื่องเรือนที่ตั้งอยู่เป็นระเบียบเรียบร้อย
เรียวขาสองคู่ก้าวเข้ามาภายใน..

        “คุณแม่ซื้อคอนโดไว้นานแล้วหรือครับ..”
ไม่ได้ต้องการคำตอบอะไรนัก เป็นคำถามเหมือนเพียงชวนคุยให้ไม่เงียบมากกว่า
ม่อนแจ่มวางกระเป๋าสะพายและกระเป๋าหิ้วลงบนโซฟาผ้า
ทว่า เพียงคำถามชวนคุยนั้นก็ทำให้ระมิงค์ที่หน้าซีดอยู่แล้วยิ่งซีดเซียวลงไปอีก

ก็ไม่ได้ซื้อไว้นานมากหรอก..
ก็ตั้งแต่หลายเดือนก่อน ตอนที่เธอเพิ่งจะพบกับเด็กหนุ่มนาม ‘พชร’
เธอไม่เห็นว่าจะมีเหตุผลอะไรที่เขาจะไม่เปิดเผยความจริงในเร็ววัน และเธอก็ต้องออกจากบ้านประดิษฐาพงศ์เป็นแน่แท้เมื่อนายพจน์ตระหนักว่าม่อนแจ่มไม่ใช่ลูกชาย..
แต่ก็เปล่า.. เด็กหนุ่มคนนั้นไม่เคยพูดอะไรเลย ..แม้กระทั่งวันนี้ เขาก็ไม่ได้เป็นคนพูด
เพราะเขารู้จักม่อนแจ่ม เพราะเขา.. เป็นรูมเมทม่อนแจ่ม ..เท่านั้นใช่ไหม

ระมิงค์พิจมองลูกชาย..
ใบหน้าขาวจนเกือบจะซีดนั้นชื้นเหงื่อเล็กน้อย ดวงตาภายในกรอบแว่นแดงที่เป็นประกายสดใสเสมอนั้นหมองลงอย่างเห็นได้ชัด
อย่างไรก็ตาม เธอคงไม่อาจออกจากห้องพยาบาลนั้นมายืนอยู่ตรงนี้ ณ เวลานี้ได้ ถ้าไม่ใช่ความช่วยเหลือของคนตรงหน้า
ความรู้สึกตอนที่ม่อนแจ่มคุกเข่าลง ประคองตัวเธอขึ้นมา พาเธอเดินไป ขับรถให้เธอนั่งในวันที่แทบจะเรียกว่าเลวร้ายที่สุดในชีวิตเขา ความรู้สึกนี้.. ความเข้มแข็งนี้.. เธอไม่เคยสัมผัสมาก่อนเลย..
ในวันที่ม่อนแจ่มช่างน่าชื่นชม เธอเป็นบุคคลที่น่าผิดหวังเหลือเกิน
“แม่ขอโทษ..”
พูดกี่ครั้งก็คงไม่พอ

         ร่างเล็กก้มหัวน้อยๆให้มารดา ช่วยปลดกระเป๋าถือใบเล็กมีสายสะพายของเธอลงจากบ่า
ถ้ามารดามัวเมาไม่รู้ถูกผิดก็เรื่องหนึ่ง แต่วันนี้ ท่านยอมรับความผิดและท่านก็เสียใจ มันไม่ใช่เรื่องที่ม่อนแจ่มจะไปบ่นว่าซ้ำเติม
เขานึกถึงไอดิลขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ เพื่อนรักถูกแม่ ‘วาง’ ไว้ที่หน้าบ้านเลี้ยงเด็กกำพร้า ทว่า เจ้าตัวไม่เคยพูดว่าถูกทิ้งเลยสักคำ ไอดิลไม่ผูกใจเจ็บ ไม่โกรธเกลียด ไอดิลเลือกที่จะปล่อยวาง เลือกที่จะบอกว่าสิ่งที่มารดาตัวเองได้ทำลงไปนั้น ตัวเขาไม่ได้อยู่ในฐานะที่จะตัดสินหรอก นั่นจึงทำให้เพื่อนรักเติบโตขึ้นมาอย่างโลกสวยและไร้ปม
แน่ละ.. พ่อหล่อกับพ่อน่ารักที่ไอดิลเคารพคงให้ความรัก การดูแลและอบรมสั่งสอนอย่างดี
ไอดิลมีส่วนสอนม่อนแจ่มในเรื่องนี้มาตั้งแต่คราวที่พูดคุยกันถึงเรื่องนั้น..

         ถึงแม้ครอบครัวของม่อนแจ่มจะไม่ได้เรียกว่าอบอุ่นผูกพันแน่นแฟ้นอะไรขนาดนั้น แต่เขาก็ไม่เคยเอาเรื่องนี้มาเป็นปราการ
เท่าที่บิดามารดาให้กำเนิด ให้การศึกษา อุปการะดูแลให้เป็นผู้เป็นคน เขาก็ทดแทนบุญคุณไม่หมดอยู่แล้ว ท่านจะยุ่งงาน จะไม่มีเวลา จะห่างเหิน ม่อนแจ่มก็ไม่คิดเอามาโกรธเคือง ไม่เช่นนั้น เขาคงโตมาโดยไม่มีความสุข

ป้าเพ็ญพูดเสมอ ..คนเรามีหน้าที่หลากหลายต้องทำและเราก็ไม่ได้มีหน้าที่มานั่งสร้างปมปัญหาให้ตัวเอง..

          ช่วงเวลาที่บ้านประดิษฐาพงศ์นั้นสมบูรณ์พูนสุขและม่อนแจ่มก็มีแต่จะรู้สึกขอบคุณ
แม้ในวันนี้ ม่อนแจ่มจะไม่ใช่ ‘ม่อนแจ่ม ประดิษฐาพงศ์’ อีกแล้ว แต่ถ้ามันแลกมากับการที่จะมี ‘พชร ประดิษฐาพงศ์’
แลกมากับการที่พชรจะได้อยู่ร่วมกับบิดาเป็นครอบครัวอย่างสมควรที่สุด เรื่องนั้น.. ม่อนแจ่มไม่มีอะไรต้องเสียใจเลย..

มันไม่เป็นไร..
มันเป็นไร เพราะมันเป็น ‘พชร’

        “ไม่ใช่ความผิดมึง”
         “อะไรที่ไม่ใช่ความผิดกู..”
         “ไม่ว่าอะไรก็ไม่ใช่ความผิดของมึงทั้งนั้น”

ประโยคนั้นก้องอยู่ในหู..
แววตาคมกล้าที่มองมาอย่างย้ำคำ ..อย่างอยากให้จดจำถ้อยคำนี้ไว้
เมื่อคืน เขาไม่ได้ตระหนักถึงความหมายของมัน ทว่า ตอนนี้ ..กระจ่างแล้ว
มันคือคำปลอบโยน.. คือการรับรู้ว่าเขาจะรู้สึกอย่างไรหากความจริงเปิดเผยก่อนที่เหตุการณ์จะเกิดขึ้นจริงๆเสียอีก
พชรปลอบใจเขาเอาไว้ก่อนตั้งนานแล้ว..

         ร่างสูงก้าวเท้าเข้ามาใกล้   ใกล้.. จนหยุดยืนตรงหน้า
         แขนแข็งแรงข้างหนึ่งโอบไหล่เล็กของม่อนแจ่มเข้าหาลำตัว อีกข้างทาบเรือนผม กดเบาๆแนบอก
         ณ วันจันทร์หนึ่งที่พชรได้พบคุณพ่อ ..เมื่อม่อนแจ่มตามเจ้าตัวไปที่อ่างแก้ว
         ครั้งแรกที่พชรกอดเขา..

อ้อมกอดที่ม่อนแจ่มเคยพยายามทำความเข้าใจ ..แต่ไม่เข้าใจ
อ้อมกอดที่ม่อนแจ่มเคยนึกว่าเข้าใจ ..แต่ไม่ทั้งหมด
วันนี้เขากระจ่างแล้วทุกอย่าง..

ถ้าเป็นคนอื่น..
ถ้าลูกชายแท้จริงของคุณพ่อไม่ใช่พชร
ไม่ได้ดีกับม่อนแจ่มอย่างที่พชรเป็น ไม่ได้พยายามปกป้องม่อนแจ่มเหมือนที่พชรทำ ตัวเขาจะปวดร้าวแตกสลายแค่ไหน ม่อนแจ่มนึกไม่ออกเลย
แต่ทั้งหมดนี้.. เป็นเพราะความรู้สึกที่พชรมอบไว้ให้เขาตลอดเวลาที่ทั้งสองคนมีร่วมกัน
ความรู้สึกนั้นปกป้องม่อนแจ่มเอาไว้จากบาดแผลและความผิดหวังทั้งปวง ความรู้สึกนั้นทำให้เขายังยืนอยู่ได้ในตอนนี้โดยที่หัวใจไม่ได้ถูกทำลาย..

แต่ก็นั่นแหละ..
ดวงตาใสรื้นขึ้น ..เขาไม่สมควรได้รับทุกสิ่งเหล่านั้นเลย ..จริงไหม
หากไม่มีเขา.. หากทั้งสองไม่รู้จักกัน.. พชรคงไม่ต้อง..

         “รู้จักเพชรลดาหรือเปล่า.. พชร?”
         “ไม่.. รู้จักครับ”
..
         “แม่ผมชื่อนิภา..”

ม่อนแจ่มกลืนน้ำลายลงคออย่างขมขื่นใจ
พชรควรจะได้พบกับคุณพ่ออย่างสมฐานะที่แท้จริงตั้งนานแล้ว แต่มันเป็นเพราะเขาเอง ..เขาที่ดูอ่อนแอ

          “ม่อน..” ระมิงค์ก้าวเท้าเข้ามาหาบุตรชาย คิ้วขมวดเข้าหากันเมื่อเห็นท่าทีเด็กหนุ่ม
“ลูกโกรธแม่มากไหม เสียใจมากหรือเปล่า แม่ขอ ..ขอโทษ”
ม่อนแจ่มส่ายหน้า บีบมือมารดาไว้
“ความผิดของคุณแม่ ม่อนไม่ใช่คนตัดสิน ม่อนเป็นลูก ..ม่อนทำหน้าที่ของม่อน”
“แม่เสียใจ ..แม่ทำผิดมาแต่ต้น” ..แม้เธอจะมีเหตุผลในตอนนั้น แต่มันก็ผิดอยู่ดี
“ตอนนี้.. คุณแม่ทำถูกแล้วครับที่พูดออกมา” ม่อนแจ่มยิ้มบางๆ
“พชรกับคุณน้าเพชรลดาจะได้มีครอบครัวที่สมบูรณ์”
ระมิงค์มองม่อนแจ่มอย่างอยากจะเห็น.. ลูกชายที่เธอเคยคิดว่ารู้จักดี แต่ทำไม.. เหมือนตอนนี้ เธอแทบจะรู้จักน้อยมาก
“ลูกสนิทกับพชรมากหรือ..”

สนิทกับพชร..

“ม่อน..”
ม่อนแจ่มตะกุกตะกัก อ้าปากค้างไว้ หัวใจแทบจะหยุดเต้นไป ..เขาไม่รู้จะตอบคำถามนี้อย่างไร
“ม่อน.. คือพชรเป็นคนดี แล้วแค่.. คุณน้าเพชรลดาก็ใจดี”
ระมิงค์ขมวดคิ้วอีกครั้ง “ม่อนเคยพบเพชรลดามาก่อนด้วยหรือ”
“ม่อน.. ครับ ..คุณน้าเพชรลดาเคยมาเยี่ยมพชร ม่อนก็เลยเคยพบ”
ระมิงค์อ้าปากค้าง ..เท่าที่ม่อนแจ่มเป็นรูมเมทพชร เธอก็นึกประหลาดใจอยู่แล้ว ไม่คิดว่าลูกชายจะถึงขนาดเคยพบอดีตคนรักของผู้มีศักดิ์เป็นบิดาก่อนหน้านี้ด้วย
“เพชรลดาคงไม่รู้จักลูก..” ระมิงค์รำพึง แต่ม่อนแจ่มยอมรับเบาๆ
“ท่านทราบครับ”
ทราบ?
ระมิงค์มองหน้าบุตรชาย ม่อนแจ่มจึงขยายความ
“ท่านถามชื่อม่อน พอม่อนบอกว่าชื่อม่อนแจ่ม ท่านก็.. ถามนามสกุล แล้ว.. ม่อนบอก.. ว่า.. ประดิษฐาพงศ์”

ระมิงค์ก้าวถอยหลังก้าวหนึ่ง..
ถ้าพชรรู้จักแสงระวี ..รู้ว่าม่อนแจ่มไม่ใช่ลูกชายคุณพจน์ เพชรลดาก็ต้องรู้ด้วย
“แล้วเพชรลดาไม่ได้บอก..”
ม่อนแจ่มพยักหน้า “คุณน้าเพชรลดาไม่ได้บอกอะไรม่อนเลย”
หยาดน้ำตาอุ่นๆของเด็กหนุ่มไหลออกมาจนได้เมื่อนึกถึงความจริงข้อนี้ “พชรก็ไม่บอกม่อน ..พชรบอกว่าแม่ชื่อนิภา”
“พชรบอกม่อนว่าแม่ชื่อนิภาหรือ..”
“เปล่าครับ.. พชรบอกคุณพ่อ.. คุณพจน์..”
“อะไรกัน.. พชรเคยพบคุณพจน์มาก่อนหรือ?”
ม่อนแจ่มพยักหน้า ถอดแว่น ใช้หลังมือปาดน้ำตา “ตอนท่านไปเยี่ยมม่อนที่หอ ..เขาพบกันแล้ว”
ระมิงค์งุนงง..
“แต่พชรก็ไม่บอกหรือ..”
ระมิงค์ไม่อยากจะเชื่อ..
“ครับ” ม่อนแจ่มทรุดนั่งลง
“ม่อนบอกนามสกุลพชร ..คุณพ่อเลยถามว่าพชรรู้จักคนชื่อเพชรลดาหรือเปล่า แต่พชรบอกว่าไม่รู้จัก ..พชรบอกว่าแม่ชื่อนิภา”

ไม่ใช่นิภา..
ระมิงค์ส่ายหน้า

         “คุณคงเป็น.. คุณระมิงค์ ประดิษฐาพงศ์”
         “เราเป็นใคร แล้วมีธุระอะไรกับฉัน?”
         “ผม.. ชื่อพชรครับ”
         “ฉันรู้จักหรือ?”
         “ไม่หรอกครับ”
..
         “คุณแม่ผมชื่อเพชรลดา..”

‘พชร’ เด็กหนุ่มท่าทางจริงจังที่บอกว่าตัวเองไม่เคยโกหกคนนั้น..

        “เธอกับแม่เธอก็ช่วย..”
        “ช่วยอะไร..”
..
        “ผมไม่เคยโกหกเรื่องอะไรเลยในชีวิต แล้วคุณจะให้ผมเตี๊ยมกับแม่ผมโกหกเพื่อคุณหรือ เพื่อคนที่โกหกเพื่อตัวเอง โดยไม่สนใจผู้หญิงซื่อๆที่กำลังท้องน่ะหรือครับ..”

แล้วทำไม..
พชรโกหกคุณพจน์
ระมิงค์หรี่ตา.. ทรุดนั่งลงบนโซฟาผ้าเคียงลูกชาย
..ม่อนแจ่ม..

        “เธอก็ไปบอกคุณพจน์เองเลยสิ!”
         “คุณบอกลูกชายคุณก่อน!”

ระมิงค์กลืนน้ำลาย..
พชรหมายความเช่นนั้นจริงๆ
เขาต้องการให้ม่อนแจ่มรู้ก่อนนายพจน์ ..ต้องการให้เธอเป็นคนพูดกับลูกด้วยตัวเองเหมือนที่เขาลั่นวาจา
แม้นายพจน์จะยืนถามถึงเพชรลดาอยู่ตรงหน้า ..พชรก็ไม่ยอมบอก..

เด็กๆสมัยนี้เป็นแบบนี้กันหรือ.. ผู้ใหญ่อย่างระมิงค์รู้สึกอับอาย
เข้มแข็ง.. เสียสละ.. และที่เธอตระหนักชัด ..กล้าหาญปกป้องความรู้สึกของคนสำคัญ..

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

        นายพจน์ยังคงนั่งอยู่ที่เดิม ที่ล็อบบี้..
พชรหยุดยืนมองเมื่อผ่านประตูหน้าของโรงแรมเข้ามา มือขวาถือห่อกระดาษบรรจุภาพวาดไว้แนบลำตัว
ขายาวเดินเข้าไปหาชายผู้มีศักดิ์เป็นบิดา
ไป.. เพราะมีสิ่งที่ต้องให้ สิ่งที่เขาไม่อาจปล่อยไว้อย่างแตกหัก

‘ HAPPY 50th  BIRTHDAY TO MY RESPECTED FATHER ’

ตัวอักษรกลับมาอยู่รวมเป็นประโยคเพราะกระดาษห่อที่ฉีกขาดได้รับการซ่อมแซมติดสก็อตเทปกลับเข้าไปใหม่
ภาพวาดภายในเปลี่ยนกรอบใหม่แล้วเรียบร้อย  เป็นกรอบไม้ใกล้เคียงสีและแบบเดิม
พชรยื่นไปให้ชายเบื้องหน้า..

        นายพจน์ลุกขึ้นยืน มองตาลูกชายชั่วขณะ ก้มลงมองอย่างพิจารณา
คิ้วขมวดเล็กน้อยขณะนึกถึง ..สิ่งนี้ใช่ไหมที่ตกลงพื้น ทำให้เขาหันไปมองหน้าประตูห้องพยาบาลเมื่อตอนเย็น
แล้วมันคือ..

        “ของขวัญวันเกิดของคุณครับ”
พชรเอ่ยน้ำเสียงเต็มไปด้วยความรู้สึก ..เขาต้องนำมา ..ต้องนำมามอบให้
“กรุณา.. รับไปด้วย”

        นายพจน์คลายคิ้วที่ขมวด ก่อนค่อยๆยื่นมือรับไป
พชรไม่ได้ถอย ไม่ได้เดินหนี ไม่แม้แต่เบือนหน้าหลบ กลับยืนมองเขา ราวกับรอกำกับให้เขาแกะของขวัญที่ว่าออก
นายพจน์ชะงักไปชั่ววินาที.. มองบุตรชายอย่างอยากจะเห็น.. ก่อนค่อยๆแกะกระดาษห่อ..
และ..
สิ่งที่อยู่ภายในคือภาพวาดการ์ตูนของตัวเขาเอง ..นายพจน์ท่ามกลางกล่องของขวัญกล่องยักษ์นับสิบ

“ม่อน..” เสียงเข้มอุทานออกมา
ริมฝีปากหนายกขึ้นเป็นรอยยิ้มน้อยๆ ดวงตาหรี่ลงอย่างนึกซึ้งในน้ำใจ
ม่อนแจ่ม.. เขาไม่เคยเห็นเด็กหนุ่มผู้นั้นชัดเจนเท่าวันนี้มาก่อนเลย ..วันที่รู้ว่าไม่ใช่ลูก
ม่อนแจ่มเป็นเด็กดี เคารพและปฏิบัติตามคำสอนของเขาก็จริง แต่ลักษณะนิสัยของเจ้าตัวทำให้นายพจน์เคลือบแคลงมาเสมอว่าหนุ่มน้อยขี้กลัว ขี้โวยวาย สายติสท์จะหยัดยืนอย่างแข็งแกร่ง สมเป็นทายาท เป็นนักธุรกิจประดิษฐาพงศ์ที่ประสบความสำเร็จต่อไปได้หรือไม่

แต่สิ่งที่เห็นในวันนี้..
เด็กขี้กลัวคนนั้นกลับกล้าหาญพอที่จะไม่วิ่งหนี
กล้าหาญพอที่จะเดินเข้ามากลางสถานการณ์ที่คงไม่คาดฝัน ..สถานการณ์ที่ตนเองเป็นฝ่ายสูญเสีย
และที่ยิ่งไปกว่านั้น.. ม่อนแจ่มไม่ทอดทิ้งบุพการี เขาเป็นคนประคองมารดาที่ทั้งรู้สึกผิด เสียใจและตกใจให้ลุกขึ้นยืน

        “ลุกขึ้นเถอะครับ คุณ.. คุณลดากับลูกชาย ..และคุณพจน์ คงมีเรื่องมากมายที่จะพูดคุย ทำความเข้าใจกัน
คุณแม่ไปกับม่อน”
..
        “..ไปกับม่อนนะครับ”

จากเสียงที่ได้ยินเมื่อตอนเย็น กรอบภาพน่าจะแตกไปแล้ว ..นี่คงเป็นกรอบที่เปลี่ยนใหม่ และคนที่เปลี่ยนก็คือคนที่ก้มลงเก็บมันขึ้นมาและนำมามอบให้นายพจน์ สมความตั้งใจของคนทำในที่สุด ..ราวกับเป็นของสำคัญสำหรับเขาเหมือนกัน..

นายพจน์เงยขึ้น เอ่ยเบาๆ  “ม่อนเป็นเด็กน่ารัก ..เขาชอบวาดรูป”
แม้จะไม่สนิทสนมกับบุตรชาย ทว่างานอดิเรกที่เห็นจนชินตานี้ นายพจน์ทราบดี
แต่ก็นั่นแหละ.. เขาเองไม่ได้คิดว่าวันหนึ่งจะได้รับภาพวาดเป็นของขวัญวันเกิด ..ของขวัญทำมือ
“ครับ..” พชรตอบรับอย่างไม่จำเป็นเลย

นายพจน์มองตาเด็กหนุ่มผู้มีศักดิ์เป็บุตรชายในสายเลือด
ใบหน้าคมสัน รูปร่างสูงใหญ่ ราวกับตนเองขนาดย่อส่วน เคยเจอแค่เพียงสองครั้งในชีวิต
แต่..
นายพจน์ก้มลงมองภาพวาด แล้วเงยขึ้นพิจมองพชรอีกครั้ง
เป็นไปได้ไหม.. ที่เขาจะสามารถมองผ่านดวงตาสีดำสนิทคู่นั้นไปถึงใจเด็กหนุ่มได้..
เด็กหนุ่มที่มายืนตรงนี้.. เพื่อเด็กหนุ่มอีกคน..
เด็กหนุ่มอีกคนที่เดินออกไปง่ายๆ.. เพื่อให้เด็กหนุ่มอีกคนได้ก้าวเข้ามา..

        “ไม่เป็นไร..”
        “ไม่เป็นไรเลยจริงๆ..’’

เด็กๆสมัยนี้เป็นแบบนี้กันหมดเลยหรือเปล่า ..ผู้ใหญ่อย่างนายพจน์รู้สึกอับอาย
เข้มแข็ง.. เสียสละ..  และที่เขาตระหนักชัด ..กล้าหาญปกป้องความรู้สึกของคนสำคัญ..

..ม่อนแจ่มและพชรช่างเป็นเด็กที่มีจิตใจงดงาม..

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

ขอบคุณสำหรับการติดตามเหมือนเดิมครับ 

[followme]

ไม่ชอบคุณพจน์จริงๆให้ตายสิ!!!!!!!!

[treenature]

เราร้องไห้ให้เรื่องนี้ เป็นครั้งแรกในตอนนี้ค่ะ Young and Beautiful
แต่ตอนที่อ่านแอบตั้งชื่อตอนเอาเองว่า Contrast and Parallel
เขียนดีมากเลยค่ะ

[Freja]

เป็นผู้ใหญ่นี่น่าอับอายกับเด็กในเรื่องนี้จริงๆ

[Snimsoi]

ยังคงน้ำตาร่วงกราว คนที่บอกว่ายังพีคได้อีกเราว่ามันพีคแล้วนะ เพราะว่าทุกคนเตรียมใจมาแล้ว แม้ว่าจะมีเหตุการณ์ไม่คาดฝัน แต่ทุกคนก็ได้รับการเตรียมใจมาส่วนหนึ่ง(ยกเว้นคุณพจน์) มันดีแล้วล่ะที่เป็นแบบนี้ แต่ว่าอยากให้คุณพจน์ใส่ใจม่อนมากกว่านี้ได้ไหม คุณเลี้ยงเขามานะ เฮ้อ

[Grey Twilight]

ผมค่อนข้างเห็นด้วยกับที่หลายท่านพูดมานะ ว่าประเด็นนี้ยังเด่นได้มากกว่านี้ แต่ก็ไม่อยากจะพูดซ้ำๆอีก เพราะมันผิดวิสัย แล้วก็พิจารณาดูท่าจะเป็นไปไม่ได้ เนื่องจากโครงเรื่องสร้างมาแบบ ‘อุดมคติ’ การคาดหวังปฏิกิริยาตอบสนองตามหลักการที่คำนึงถึงความจริงน่าจะยากอยู่ และลำพังตรรกะของม่อนแจ่มเองก็ดูเป็นดุลยพินิจที่ไม่ทำให้เกิดความเหลื่อมล้ำของสังคมดีครับ

[puiiz]

นั่งอ่านไปนำ้ตาคลอไปด้วย 

[diltosscap]

ความเข็มแข็งของม่อน ทำให้เรื่องที่คิดว่าเลวร้ายที่สุดในชีวิตม่อน กลับมีกำลังใจที่จะอยู้และก้าวต่อ โชคดีที่ม่อนได้เป็นเพื่อนกับไอดิล ซึ่งทำให้ม่อนซึบซับข้อดีของไอดิล อย่างที่ม่อนบอกไว้ ยกความดีให้ไอดิลด้วย

เป็นกำลังใจให้ม่อน

[่patsaporn]

โอ้ย ร้องไห้แล้วค่ะ ถ้าเข้าใจเด็กๆดีแล้ว ก็ปล่อยให้เขาตัดสินใจกันเองนะคะ
ม่อนกับพชรเป็นเด็กดีมาก มากจริงๆ คืออ่านตอนม่อนเข้มแข็งพาแม่ออกมาทีไรก็น้ำตาซึมค่ั
น้องม่อนของพี่ คนที่เคยโวยวายเย้วๆๆ หายไปแล้ว จะกลับมาร่าเริงเหมือนเดิมอีกไหม
แอคชั่นกันหน่อยค่ะผู้ใหญ่ทั้งหลาย

ขอบคุณค่ะ มารอทุกวันค่ะ คิดถึงน้องม่อน

[insomniac]

เม้นท์ไม่ออก แค่อยากจะเข้ามาชื่นชมคนเขียน
แต่งได้ดีจริงๆ  ครับ

[ceylon]

เป็นกำลังใจให้น้องม่อน แง

[เก้าแต้ม]

อ่านแล้วน้ำตาซึม นู๋ม่อนแจ่มเข้มแข็งไว้น๊ะ

[Money11]

เป็นกำลังใจให้ทุกคน ให้น้องม่อนมากกว่านิดนึง ฮือออ
อึนมาก ทำไมเขียนดีงี้
รอตอนต่อไปนะ เป็นกำลังใจเกรียนคนแต่งด้วย

ปอลิง. พึ่งเห็นชื่อตอน เพลงของ lana del ray หรือ ถ้าใช่ก็ชอบมาก
ไม่ใช่ก็ชอบอยู่ดี

[NuNam]

ร้องไห้น้ำตาไหลพรากกกกกก สะอึกสะอื้นหน้าคอม นักเขียนสุดยอดจริงๆ ค่ะ 

[kms]

เปนพ่อที่แย่มาก สงสารทั้งพชรทั้งม่อน

[colorofthewind21]

สงสารม่อนแจ่มกับพชร เป็นเรื่องของผู้ใหญ่ที่สร้างไว้แท้ๆ

[B52]

ทิชชูกี่ม้วนถึงจะพอ