เรื่อง :: บอกแล้วใช่ไหม ก่อนจีบให้ดูดีๆ ::
เขียน ::
ผู้ซึ่งหลงรักหญิงสาวในภาพวาด ::
บทที่ 18 : อย่าให้ชะนีสองตัวมาเจอกัน
เป็นไปไม่ได้
เป็นไปไม่ได้
เป็นไปไม่ด้ายยยย!!!
ผมลืมตาพรึ่บ ก่อนจะหอบหายใจหนักหน่วง ใบหน้าและลำคอชุ่มด้วยเหงื่อ ขนในกายลุกชันแข่งกัน
ผมพบว่าตัวเองหลับคาเตียงโดยมีผ้าเช็ดตัวคลุมหน้าอย่างหมิ่นเหม่ ใกล้จะตก ด้านนอกฝันยังคงตกพรำ ห้องรับแขกบ้านคุณแก้วยังดูเหมือนเดิมไม่ต่างจากตอนที่เธอมาส่ง และเหมือนว่าจะหลับไปแล้วฝันเป็นตุเป็นตะ
ผมนอนแผ่ลงไปอีกรอบที่ปลายเตียง ก่อนจะถอนหายใจ เป่าลมจากปากอย่างโล่งอก ยกมือตบพุงตัวเองสามที ต๊อบเอ๊ยต๊อบ
ถึงได้รู้ว่าฝันไป!
ถึงคุณแก้วจะเป็นกะเทย แต่เธอก็สวย ผมไม่ค่อยรู้เรื่องสวยๆงามๆหรือผู้หญิงๆอะไรอย่างนั้นมากนัก แต่คุณแก้วก็ถือว่าเป็นคนที่สวยมากคนหนึ่ง ไหงผมถึงไปฝันว่าเธอเป็นอย่างนั้นได้ หมายถึง อย่างนั้น
ผมแง้มกางเกงตัวเองดู มีเปื้อนเล็กน้อย แต่ต๊อบแต๊บกลับเหี่ยวเฉาอย่างน่าสงสาร หำหดจนเหลือตัวแค่นี้ โธ่ ลูกพ่อ
แต่เป็นฝันที่เหมือนจริงเหลือเกิน
อาจเป็นเพราะกินอิ่มพุงหนัก และผมอาจจะไปพะวงถึงเรื่องที่คุณแก้วเข้ายิมบ่อยๆ รักษาหุ่นจนตัวแน่น เลยเก็บมาฝันแต่งเรื่องแต่งราวขนาดนี้สินะ
ปวดกบาล
ผมยกมือนวดขมับ แล้วสลัดความเพ้อเจ้อของตัวเรียกความแมนกลับมาให้สมกับเป็นลูกผู้ชาย ใครบอกว่าอายุมากขึ้นจะเคร่งขรึมมากขึ้นไม่จริงเลย แล้วแต่คน อย่างไอ้ฟักยิ่งแก่ก็ยิ่งแรด ไม่เห็นมันจะสำรวมลงตรงไหน เผลอๆช่ำชองจนต้องเรียกว่าพ่อเล้า
พู่ว
ฝันเว้ยฝัน
ผมตบแก้มตัวเองอีกครั้งแล้วลุกไปอาบน้ำ อย่างแรกที่ผมทำคือการเปิดไฟ แล้วชะเง้อคอมอง สำรวจ มองซ้าย มองขวาอย่างระแวดระวัง จากนั้นจึงค่อยๆเดินเข้าไป ถอดเสื้อผ้า แล้วมองไปรอบๆอีกทีนึง ก่อนจะผลักประตูกระจกเข้าไปแล้วเปิดฝักบัว
ผมถูสบู่ ในหัวมันโล่งๆ มึนๆอย่างไรชอบกล ก่อนจะหยุด แล้วมองซ้ายอีกทีนึง ถูต๊อบแต๊บที่เหี่ยวเฉาใหม่ แล้วมองขวาอีกทีนึง จากนั้นก็ถูอีกครั้ง และรีบหันกลับไปมองด้านหลัง
ไม่มีอะไร
ฮัลโหล หนึ่ง สอง สาม ทุกอย่างอยู่ในสถานการณ์ปกติ เปลี่ยน
พรึ่บ
ทันใดนั้นเอง ไฟก็ดับ
ดีนะกูตั้งตัวก่อน!
วินาทีต่อมาก็มีไฟสำรองสีขาวๆ หลอดเล็กเปิดขึ้นมาตรงมุมห้องน้ำ ผมเลยจัดการคลำทางไปหยิบผ้าเช็ดตัว
ก๊อก ก๊อก
“คุณต๊อบคะ”
เสียงคุณแก้วดังขึ้นจากหน้าห้อง ผมรีบพันผ้ารอบเอว แล้วค่อยๆคลำออกจากห้องน้ำแล้วรีบเปิดประตูห้อง “คะ ครับคุณแก้ว”
“โอเคมั้ยคะ แก้วเห็นไฟมันตกๆ ก็เลยมาดูค่ะ”
ด้านนอกก็มีไฟสำรอง แต่มันก็ยังไม่สว่างเท่าตอนไฟจริงมา ทั้งบ้านเลยดูเหลืองๆอวลๆ อย่างกับใช้หลอดเทียนไข
“อะ อ๋อ โอเคครับ ไม่เป็นไร คุณแก้วล่ะครับ”
ผมไม่เข้าใจว่าผมฝันแบบนั้นได้ยังไง แต่มันสมจริงและทำผมเกือบช็อกตาย ดูได้จากอาการเหงื่อแตกและสั่นกึกๆที่ยังไม่หาย ผมลอบมองคุณแก้วแล้วก็ถอนหายใจออกมา เมื่อคนสวยของผมยังดูไม่มีอะไรเปลี่ยน นางฟ้ายังคงเป็นนาง ไม่ใช่พญาครุฑ อันนั้นมันต้องไอ้ฟัก ไอ้ชั่ว ด่าแบบไม่มีสาเหตุครับ เกลียดมันเฉยๆ
ผมได้กลิ่นจากสบู่เหมือนเพิ่งอาบน้ำจากคุณแก้ว เธอใส่ชุดพลิ้วๆยาวๆ ใส่เหมือนแม่ผมเลย แต่พอเป็นคุณแก้วใส่เธอดูเหมือนคุณหญิงที่หลุดมาจากยุคแปดศูนย์ ผมมองคุณแก้วอย่างใจลอย ชุดบางแต่กลับอำพรางจนดูน่าค้นคา สีชมพูอ่อน กลิ่นดอกไม้ ผมยาวปล่อยเกือบถึงสะโพก ใบหน้าขาวไร้เครื่องสำอาง ปากจิ้มลิ้มที่ไม่มีสีแดงของลิปสติก เพลินเหลือเกิน
คุณแก้วกดยิ้มนิดๆ เธอลอบกวาดตามองผม แล้วเม้มปากนิดหน่อย ก่อนจะยิ้มอ่อน ผมกลับมาอึกอักทันทีเพราะพอย้อนมองตัวเองที่ไม่ได้ใส่เสื้อ นุ่งแค่ผ้าผืนเท่าหนังหมาก็เลยโป๊ไง!
สภาพอย่างคนที่เพิ่งวิ่งผ่านน้ำ ตัวเลยยังเปียกๆ กางเกงในก็ไม่ใส่
“คุณต๊อบ ทำไมหน้าซีดแบบนี้คะ ปวดหัวหรือเปล่า” คุณแก้วเดินเข้ามาดูอาการผม เธอเอื้อมมือมา แตะคางแก้มผมเบาๆอย่างอ่อนโยน แม้ขณะนี้ผมยังรับรู้ได้ถึงความเป็นห่วงของเธออย่างชัดเจน
“คือว่า ผม” ผมกลืนน้ำลาย มองรอบๆห้องก่อนจะหยุดที่คุณแก้ว แล้วหลบตา “เอ่อ ผม”
ผมรู้ตัวว่าตัวเองอาจจะโกหกคุณแก้วไม่ได้ คุณแก้วมองผม เหมือนมีป้ายปักอยู่ว่าแก้วรู้แก้วเป็นห่วง ไอ้ต๊อบ ยังไม่ทันไรอาการกลัวเมียกูก็ทำงานเหมือนพ่อแล้วเหรอวะ
ผมรีบปรับอารมณ์ แล้วพูดเสียงปกติ “ไม่มีอะไรหรอกครับ แล้วนี่ คุณแก้วอาบน้ำแล้วเหรอครับ”
“ใช่ค่ะ” คุณแก้วตอบเสียงหวาน “เพิ่งแต่งตัวเสร็จพอดี ก็เลยเดินมาดูคุณต๊อบหน่อย เผื่อขาดเหลืออะไร บอกแก้วได้นะ อีกอย่างไฟมันตกแบบนี้ แก้วก็กลัวๆด้วยค่ะ”
“มืดๆแบบนี้คุณแก้วนอนได้หรือเปล่า หรือคุณแก้วจะมานอนกับผมก็ได้นะครับ” ผมยิ้มอย่างสุภาพบุรุษ ยิ้มฉีก ยิ้มแบบที่ไอ้ฟักชอบด่าว่าตอแหล
“เตียงไม่พอ จะนอนยังไงคะ แต่ห้องแก้วเตียงใหญ่นะ มาห้องแก้วดีกว่า” ไม่วายจับแขนผมแล้วรูดเหมือนจะพาไป
หยดน้ำจากเส้นผมไหลติ๋งๆ จากคางไปอกแล้วก็สะดือ ก่อนจะต่ำกว่านั้น ผมรู้สึกหนาวหัวนมชอบกล ผมพยายามดึงผ้าขึ้นมา ราวกับว่ามันจะค่อยๆหล่นลงอยู่เรื่อยๆ เดี๋ยวคุณแก้วเห็นเส้นผมของต๊อบแต๊บมันจะไม่ดี ใครใช้ให้เกิดมาขนดกวะ
“แก้วเช็ดผมให้มั้ยคะ ยืนตัวเปียกแบบนี้ เดี๋ยวไม่สบายเอานะหื้อ”
ผมยกมือเกาหลังคอเขินๆ คุณแก้วหลุดหัวเราะ ก่อนจะจิ้มหน้าอกผมมาหนึ่งทีเหมือนเวลาคุยเล่นแล้วแตะเนื้อต้องตัวกันปกติ นิ้วนุ่มๆสัมผัมโดนเนื้อหนังอย่างไม่มีเสื้อผ้าปิด ดีนะช่วงนี้ออกกำลังกาย ไม่งั้นซิกแพ็กสักลูกก็คงไม่เห็น
เปรี้ยง!
“อ๊ะ”
ทันทีที่มีเสียงฟ้าผ่า คุณแก้วก็เกาะผมไว้โดยไม่รู้ตัว หัวใจเต้นตึกตัก
ทุกอย่างหยุดนิ่ง มีเพียงกันและกันในเวลานี้เท่านั้นที่ไม่อาจบรรยายได้ คุณแก้วอยู่ในอ้อมกอดผม เธอสั่นน้อยๆ แต่เมื่อรู้ว่าท่าทีแบบนี้มันออกจะประดักประเดิด ใบหน้าขาวก็เริ่มแดงระเรื่อแม้แสงสว่างจะน้อยนิดก็ยังเห็นได้ชัดเจน ริมฝีปากสวยเม้มอย่างเขินอาย ผมตัวแข็งทื่อเมื่อรู้ตัวว่ามีบางอย่างหายไป มันถูโดนกับชุดลื่นๆของคุณแก้ว ไม่ใช่หัวใจแต่เป็นสิ่งที่สำคัญไม่แพ้กัน
ผ่าง
ไอ้เหี้ย
ผ้าหลุด!
ผมตื่นมาด้วยอาการนอนไม่เต็มอิ่ม เพิ่งมาหลับเอาตอนจะเช้า ทำให้ขอบตาล่างคล้ำอย่างเห็นได้ชัด แม้ตัวจะดำอยู่แล้วก็ตาม
เมื่อคืนกว่าจะได้นอน กว่าจะเคลียร์เรื่องผ้าผ่อนก็เล่นเอาเหนื่อย เกือบจะเปิดหน้าต่างโดดหนีกลับบ้านล้างอาย
“แก้วไม่ถือหรอกค่ะคุณต๊อบ ไม่ล้อด้วย เลิกงอนหน่านะ”
ผมขมุบขมิบ “ไม่ได้งอนครับ มันก็แค่ โธ่”
“แก้วไม่เห็นเลย อะ แก้วให้สัญญา” เธอชูนิ้วก้อย หลับตา ประณิธานแรงกล้า
ผมอยากจะบ้า!
ยังไม่ทันได้เข้าหอเข้าเหอ โป๊แต่แรกๆเลยโว้ย!
คุณแก้วใส่ผ้ากันเปื้อนผืนเมื่อวาน ตักไข่ดาว แฮม เบคอนและขนมปังใส่จานที่วางอยู่สองใบ เสร็จแล้วก็หันมาถามผมด้วยแววตาพริ้มเพรา “คุณต๊อบกินซอสมะเขือเทศหรือซอสพริกคะ?”
“ซอสพริก เอ่อ มะเขือเทศดีกว่าครับ”
คุณแก้วน่าจะชอบกินซอสมะเขือเทศ
สายๆนี้คุณแก้วมีงานที่ออฟฟิศ ผมเลยอาสาไปส่งเธอ แต่ก่อนไปคุณแก้วก็อาสาจะทำอาหารเช้าให้ผมกิน แสดงความเป็นแม่ศรีเรือนเต็มเปี่ยม กลบเรื่องเมื่อคืนผมจนหายปลิดทิ้ง ยกเว้นตอนที่ผ้าหลุดกับฝันที่ทำให้ต๊อบแต๊บเหี่ยว
ผมมองคุณแก้วแล้วก็ส่ายหน้า
ออกจะสวยออกจะน่ารักขนาดนี้
ผมสลัดความคิดไม่ดีทิ้ง เดี๋ยวเก็บไปฝันอีก ไม่ดี ไม่เอา ไม่เอาอีกแล้ว
“ไม่อร่อยเหรอคะ”
“ครับ?”
“ดูทำหน้าสิ”
“อ่อ เปล่าครับคุณแก้ว ผมแค่…คิดอะไรนิดหน่อย”
“แล้วเมื่อคืนหลับสบายมั้ยคะ”
“ดีครับ เตียงนุ่มมากเลยครับ”
“คุณต๊อบเป็นคนแรกเลยนะเนี่ยที่นอนห้องนั้น”
“จริงเหรอครับ”
“ใช่ค่ะ แก้วเพิ่งรีโนวทห้องใหม่”
“สวยครับสวย”
“แต่ดูแล้วผ้าเช็ดตัวคงจะผืนเล็กไปหน่อย” คุณแก้วทำหน้ามีเลศนัยก่อนจะเปลี่ยนเป็นไม่รู้ไม่ชี้อย่างรวดเร็ว คิ้วเรียวเลิกขึ้นก่อนจะมองผมแล้วอมยิ้ม
“ไหนบอกจะไม่ล้อไงครับ”
คุณแก้วหัวเราะร่า ผมแกล้งพูดเสียงอู้อี้ ความจริงแล้วต่อให้แก้ผ้าต่อหน้าไอ้ฟักอีกสิบตัว ผมก็เฉยๆ แต่เพราะเป็นคุณแก้ว ถ้าผมทำหน้าด้านมากเกินไปอาจจะดูไม่ดี ฉะนั้นผมควรจะเป็นต๊อบแต๊บที่น่ารักของคุณแก้วต่อไปดีที่สุดครับ คุณแก้วชอบ
แต่ลึกๆจริงๆแล้วก็อายด้วย
มึง โคตรเสียเซลฟ์เลยมึง
เกือบจะหล่อแล้ว เสือกผ้าหลุดก่อน ทำไมๆๆๆ
คุณแก้วหัวเราะในลำคอไม่เลิก เหมือนเธอพยายามจะกลั้นอารมณ์บางอย่าง แม่เสือสาวทำท่าจะหุบกงเล็บที่ง้างแล้วง้างอีกตลอดเวลาอย่างทนไม่ไหว
“ไม่ล้อค่ะ ไม่ล้อ”
คุณแก้วยกมือปิดปากซ่อนรอยยิ้มแล้วเกลี่ยริมฝีปากล่างช้าๆ ก่อนจะตัดไข่ดาวแล้วเป็นชิ้นเล็กๆ ไข่แดงถูกเจาะไม่นานก็ไหลย้อยออกมา แล้วเข้าปากสวยๆตรงนั้นอย่างเชื่องช้าแต่ก็กลับดูรวดเร็วแปลกๆ
พอเรากินกันเสร็จ ผมก็ขับรถไปส่งคุณแก้ว เธอคอยบอกทางเรื่อยๆ ออฟฟิศคุณแก้วไม่ไกลมาก หน้าร้านก็ตกแต่งสวยสุด สไตล์วินเทจทางยุโรป สีขาวฟุ้งมาเชียว ผมรู้สึกว่าผมค่อนข้างแปลกแยกเมื่อเดินเข้ามา
“ตรงนี้เป็นหน้าร้านค่ะ ด้านในก็มีออฟฟิศแก้วอยู่ แล้วก็ตรงนี้ใกล้ไปรษณีย์ด้วยนะคะ เวลาส่งของส่งออเดอร์ที่ลูกค้าสั่งออนไลน์มาก็เดินไปแปบเดียวเอง”
คุณแก้วเล่าให้ผมฟังเรื่อยๆ เธอดูผ่อนคลายและดูมีความสุข รอยยิ้มจึงละมุนเป็นพิเศษ
“ดีเลยครับ สวยมาก”
ด้านในมีพนักงานอยู่แล้วสามสี่คน
คุณแก้วพาผมเดินดูรอบร้านช้าๆ เธอไม่ได้ไล่ผมกลับงั้นผมก็อยู่ต่อเลยละกัน
“คุณแก้วเก่งนะครับ ดีจังเลย ผมไม่ค่อยรู้เรื่องเสื้อผ้า แต่ก็ยังรู้เลยว่ามันสวยจริงๆ” ผมชมคุณแก้วจากใจ มองไปรอบๆอย่างชื่นชมก่อนจะยิ้มให้เธอ
คุณแก้วหลบตาผมเล็กน้อย เธอยกมือทัดผมไว้ข้างหูช้าๆ ก่อนจะยิ้มตอบ “…ขอบคุณนะคะ”
แม่ครับ ว่าที่ลูกสะใภ้แม่ดี สวย เก่ง ขนาดนี้ หมดจากนี่ก็ไม่มีแล้วนะแม่!
“แก้วทำร้านตั้งแต่สมัยเรียน เหนื่อยเหมือนกันกว่าจะได้มาขนาดนี้ ถึงมันจะไม่ใหญ่มาก แต่ก็ดีนะคะ ช่วยให้ชีวิตผ่านมาได้หลายอย่าง”
ผมนึกย้อนมาที่ตัวเอง วันๆไม่มีอะไรเลย สืบทอดต่อจากบ้าน แต่มันก็โอเคหรืเปล่าวะ แต่คุณแก้วเริ่มจากศูนย์ ซึ่งน่านับถือมาก
“งั้นผมขออุดหนุนคุณแก้วซื้อไปฝากคุณแม่สักชุดนะครับ”
ตอนพูดอย่างนั้นผมกุมมือคุณแก้วหลวมๆข้างหนึ่ง เห็นคุณแก้วพยายามหุบยิ้ม เธอดูเขินมากอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ไม่รู้ทำไม แต่อย่างนั้นผมก็เลยยิ่งอยากจะยิ้มกว้างกว่าเดิม
“ชุดคุณแม่ เอ่อ ของคุณต๊อบ แก้วแอบตัดไว้แล้วค่ะที่เราคุยกันคราวนู้นจำได้มั้ยคะ เดี๋ยวแก้วเอามาให้นะ”
มีเด็กในร้านเดินมาพอดี คุณแก้วเลยเรียกไว้ ผมหันไปตามเสียง จังหวะนั้นจึงมีคนสองคนที่ชะงักไปพร้อมกัน
“พี่ต๊อบ?”
ผมขมวดคิ้วอย่างคาดไม่ถึง “เพียว?”
คุณแก้วดูงุนงง เธอกวาดสายตา ก่อนเปลี่ยนสีหน้าโดยที่ไม่มีใครทันสังเกตแล้วฉีกยิ้มช้าๆ “รู้จักกันเหรอคะ?”
“เอ่อ ครับผม” ผมหันมายิ้มให้คุณแก้ว
จะไม่รู้จักได้ยังไง
แฟนเก่า
ที่ไอ้ฟักเฝ้าด่าเฝ้าสมน้ำหน้าผมทุกวี่วันนั่นไงล่ะ!
เพียวดูสวยกว่าเดิมมาก จนผมเกือบจำไม่ได้
จู่ๆบรรยากาศก็เปลี่ยนไปอีกทาง โดยที่ผมยังงงๆ และพยายามเข้าใจว่าโลกมันช่างกลม ผมยิ้มให้เพียวตามมารยาท อย่างน้อยก็คนเคยรู้จักกันมา เพียวดูอึดอัดใจลงไปอย่างเห็นได้ชัดแต่ก็พยายามรักษาหน้าไว้อยู่
คุณแก้วเดินเข้ามากอดแขนผมหลวมๆ นิ้วถูไหล่ผมเบาๆ “เพียวเป็นเด็กฝึกงานที่นี่ค่ะ เพิ่งเข้ามาเดือนกว่าๆ”
คุณแก้วกอดแขนผมแน่นขึ้น เธอหยิกแก้มผม ยิ้มอ่อนโยน แล้วจึงค่อยหันไปทางเพียว ปรายสายตาช้าๆอย่างใจดี น้ำเสียงนุ่มละมุน คางเชิดขึ้นเล็กน้อย แผ่นหลังตรง ผมยาวลอนของเธอยิ่งทำให้บุคลิกดูสง่า
“ส่วนนี่ก็คุณต๊อบ แฟนพี่เองค่ะน้องเพียว”
TBC
[14/07/2559]
หัวข้อ: ll บอกแล้วใช่ไหม ก่อนจีบให้ดูดีๆ ll แจ้งข่าว หน้า 59 [31.05.2562] (อ่าน 461241 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก