หัวข้อ: คู่กัดฉบับรักเกินร้อย ตอนที่ 58 - END (19/10/2559)

[ป้ากิ่งkingkarn]

เอ็นดูพีท^^ เหมือนมองลูกหลานทะเลาะกะแฟน555+

รีบด่วนเลยพีท รีบโทรไปให้นาวด่าไวๆค่ะ เผื่อจะนึกวิธีคุยกะพี่มันได้รู้เรื่อง

นาวจ๋า
พีทกำลังต้องการความช่วยเหลือด่วน....วี๊ว่อๆๆๆ

[ตัวไหมอ้วนกลม]

จัดมาม่ามาสักกะละมังค่ะคนเขียน  หิวมากตอนนี้         

[BABYBB]

เลิกกันไปเลยค๊าาา 
แล้วมาดูซิ ใครจะทนไม่ไหวก่อนกัน
ทะเลาะกันตลอดดดด สมชื่อเรื่อง

[JokerGirl]

พีทเหวี่ยงวีนเกินงามแล้วนะลูก เอาพอดีๆนะ เยอะไปจะไม่มีความสุขนะฟังพี่เค้าบ้าง

[greensnake]

ก่อนอื่นขอโทษคนเขียนก่อนเลยค่ะ ไม่ได้เข้ามาอ่านเสียนาน
อ่านจนถึงตอนล่าสุดแล้วก็พบว่า พีทงอนเก่งกว่าเลิฟอีกนะ
รายนั้นน่ะงอนเก่งแต่เงียบ แต่พีทนี่งอนแบบให้รู้ว่างอนนะ
เหวี่ยงง่ายด้วย เป็นนิสัยของคนที่ค่อนข้างเอาแต่ใจพอสมควร
ดีหน่อยว่าพี่อาร์ต (ของเรา) โตกว่าทั้งนิสัย อายุ และการวางตัว
ไม่อย่างนั้นคงไม่ใจเย็นอย่างนี้แน่ คงได้มีตอบโต้กันไปบ้างแล้วล่ะ
ใจเย็นนะพีท ถ้าสงบแล้วจะมีสติ แล้วจะคิดได้ว่าควรทำยังไง
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ
+1และเป็ดค่ะ

[matchty]

คู่กัดฉบับรักเกินร้อย

By matchty



กัดครั้งที่

- 44 -



“ขอบคุณนะครับ” อาร์ตค้อมหัวลงเล็กน้อยเพื่อขอบคุณลูกค้า ทั้งหน้าเก่าและหน้าใหม่ที่มาอุดหนุนในวันนี้ ตามด้วยส่งยิ้มให้เป็นการปิดท้ายก่อนจะก้าวขาลงจากเวที หลังจากที่ขับกล่อมบทเพลงสุดท้ายของค่ำคืนนี้จบลง



อาร์ตเก็บกีตาร์ลงกระเป๋าด้วยท่าทางเฉื่อยชา พร้อมกับพ่นลมหายใจหนักๆ ออกมาเป็นระยะ ไร้ความกระตือรือร้นแบบที่เคยเป็น ในทุกๆ ครั้งที่ถึงเวลาเลิกงาน ทำเอาคยรอบข้างต่างพากันมองด้วบความสนใจปนสงสัย กับท่าทีแปลกประหลาดของเจ้าตัว



“ไงมึงไม่รีบกลับห้องเหรอวะ เดี๋ยวเมียมึงก็อาละวาดหรอก” ตองเอ่ยทักขึ้นเมื่อเห็นว่าอาร์ตยังคงนั่งนิ่ง ทั้งๆ ที่เลิกงานและเก็บของเสร็จมานานพอสมควรแล้ว



“อีกสักพักว่ะพี่” อาร์ตตอบกลับไปโดยที่ไม่ได้หันไปมองหน้าอีกฝ่าย ก่อนจะถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่



“ให้กูเดาไหมว่ามึงทะเลาะกับเมียอีกแล้ว” ตองพูดดักคออย่างรู้ทัน เพราะถ้าเป็นปกติตามทุกวัน อาร์ตแทบจะหายตัวกลับห้องไม่มีทางมานั่งแช่ถ่วงเวลาแบบนี้แน่



“นิดหน่อยว่ะพี่เรื่องเดิมๆ” อาร์ตหันกลับมาส่งยิ้มให้ตองบางๆ แต่แฝงความล้าออกมาให้ได้เห็น



“กูว่าไม่น่าจะนิดล่ะมั้ง” ตองหัวเราะออกมาเบาๆ ให้กับความปากแข็งของอาร์ต ก่อนจะเดินเข้าไปหาและตบลงบนบ่าอีกฝ่ายเบาๆ



“ถ้ายังไม่กลับแดกเหล้ากับกูก่อนไหม” ตองว่าพร้อมกับส่งยิ้มเหนื่อยอ่อนไปให้ รอยยิ้มแบบเดียวกันกับอาร์ตในตอนนี้ไม่มีผิด



คำชวนของตองทำให้อาร์ตหรี่ตามองอีกฝ่ายอย่างจับผิด ก่อนที่มุมปากจะกระตุกยิ้มขึ้นเล็กน้อย เพราะดูท่าแล้วคงไม่ได้แต่เขาที่มีเรื่องกลุ้มใจ รุ่นพี่คนสนิทเองก็คงมีเรื่องในใจเหมือนกัน



“พี่เลี้ยงนะ” อาร์ตยักคิ้วส่งให้ตองอย่างกวนโอ๊ย ก่อนจะลุกขึ้นเดินไปนั่งที่โต๊ะตามคำชวนของอีกฝ่าย กลับห้องผิดเวลาสักวันเมียก็คงไม่โกรธกว่าที่เป็นอยู่หรอกมั้ง



…

…



พีทนั่งมองเวลาที่ปรากฎอยู่บนหน้าจอโทรศัพท์ด้วยท่าทางกระสับกระส่าย ขยับตัวร้อนรนไปมาอยู่ไม่สุข ในใจตอนนี้เหมือนมีไฟมาสุมรวมกันไม่มีผิด




พีทกำลังร้อนใจ ใช่...เขาร้อนใจ เพราะตอนนี้เวลากำลังล่วงเลยเข้าสู่วันใหม่ แต่ยังไร้เงาของใครอีกคน ไม่มีแม้แต่เสียงโทรศัพท์ที่จะโทรมาบอกกล่าวเหมือนทุกครั้ง และไม่ว่าจะโทรไปหามากแค่ไหนก็ไม่มีการตอบรับ



พีทจะไม่กังวลขนาดนี้เลยถ้าหากไม่ใช่ว่าเราเพิ่งทะเลาะกัน ถึงก่อนออกไปอาร์ตจะบอกว่าไม่ต้องรอก็ตาม ตอนนี้เขากำลังเป็นห่วงคิดมากไปสารพัด ว่าอีกฝ่ายจะอยู่ที่ไหนและทำอะไรอยู่ หรือเกิดอะไรขึ้นหรือเปล่า



พีทพ่นลมหายใจออกมาอย่างหนักหน่วง ก่อนจะตัดสินใจลุกขึ้นเดินไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเพื่อออกไปตามหาอีกฝ่าย เพราะนั่งอยู่ต่อไปแบบนี้ก็ไม่เกิดอะไร ให้นอนก็คงนอนไม่หลับแน่ๆ




ตอนนี้ไม่ว่ายังไงก็ได้ ถึงอาร์ตจะยังโกรธอยู่ หรือเขาต้องตามง้อแต่ขอให้ได้เห็นหน้าก่อน หายไปเงียบๆ แบบนี้ใจคอเขาไม่ดีเลย



พีทสาวเท้าเดินมาหารถของตัวเองด้วยความเร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้  แต่แล้วคิ้วสวยได้รูปก็ต้องขมวดเป็นปม เมื่อเหลือบมองไปเห็นว่ารอรถทั้ง 4 ล้อในตอนนี้แบนจนราบไปกับพีท



“เหี้ยเอ้ย!! แบนได้ไงวะ” พีทสบถออกมาอย่างหงุดหงิด ก่อนจะเดินสำรวจไปรอบๆ รถ เขาไม่เข้าใจว่าทำไมอยู่ๆ รถเขาที่ยางแบนได้ ทั้งๆ ที่เมื่อกลางวันเขายังขับมันมาจอดแบบดีๆ อยู่เลย และจำได้ว่าก่อนขึ้นห้องรถมันก็ไม่ได้ผิดปกติอะไร



“อย่าให้กูจับได้นะว่าใครมือบอน กูจะสั่งเด็กวิดวะมาตืบให้ไส้ไหล” พีทสบถด่าคนทำด้วยความแค้นเคือง แล้วง้างขาออกเตะลงไปที่ล้อรถเพื่อระบายความหงุดหงิด ก่อนจะพ่นลมหายใจออกมาหนักๆ รู้แบบนี้เขาลากไอ้พี่วินลงมาด้วยก็ดีไม่น่ารีบจนลืมเลย แต่จะให้เดินกลับขึ้นไปตามก็ขี้เกียจจะโทรหาก็เกรงใจ เมื่อทำอะไรไม่ได้ก็เลยเตะลงไปที่ล้อรถซ้ำๆ อยู่แบบนั้น



“เตะมันไปก็เจ็บเท้าเปล่าๆ นะน้องพีท” เสียงคุ้นหูที่ดังขึ้นทางด้านหลัง ทำให้พีทสะดุ้งสุดตัวด้วยความตกใจ ก่อนจะรีบหันหลังกลับไปมองแล้วดวงตาเรียวก็ต้องเบิกกว้างอย่างตะลึง เมื่อเห็นว่าคนที่ยืนอยู่เป็นใคร



“อ้าปากกว้างแบบนั้นแมลงวันเข้าไปบินเล่นแล้ว” อีกฝ่ายพูดแหย่อย่างเป็นกันเอง พร้อมกับส่งยิ้มอ่อนโยนมาให้



“พี่หมอ...พี่มาอยู่แถวนี้ได้ไง” พีทถามขึ้นทันทีด้วยความแปลกใจ สายตากวาดมองไปรอบบริเวณที่ดึกสงัดไร้ผู้คน ก่อนจะหันกลับมาสบตาอีกฝ่ายเพื่อขอคำตอบ



“บังเอิญน่ะ” แทนไทหรือพี่หมอตามที่พีทเรียกตอบสั้นๆ พร้อมรอยยิ้มที่ดูจริงใจ แต่พีทกลับรู้สึกว่ามันชวนให้สงสัยพิกล



“ฮ่าๆ เพื่อนพี่อยู่แถวนี้น่ะกำลังจะกลับเห็นว่ามีคนก้มๆ เงยๆ อยู่เลยนึกว่าคงต้องการความช่วยเหลือ ไม่คิดเหมือนกันว่าจะเป็นเรา” แทนไทอมยิ้มขำเล็กน้อยก่อนจะอธิบายยาวๆ เมื่อเห็นว่าพีทยังมองอย่างไม่ไว้ใจ



“เพื่อน? พี่มีเพื่อนอยู่แถวนี้ด้วยเหรอ” พีทถามออกไปด้วยความสงสัยที่ยังคงมีอยู่ ก็บริเวณห้องพักของอาร์ตมันมีแค่อพาร์ทเม้นท์เก่าๆ ถึงกลางเก่ากลางใหม่เท่านั้น และคนที่พักอาศัยก็คนหาเช้ากินค่ำกับพวกนักศึกษารายได้น้อย ไม่ได้หรูหราหรือน่าจะมีคนในสังคมระดับเดียวกันกับแบบที่อีกฝ่ายชอบคบหาเป็นเพื่อนเลยสักนิด



“เพื่อนใหม่พี่น่ะเรียนเฉพาะทางด้วยกัน” แทนไทยังคงส่งยิ้มและตอบคำถามแบบปกติ พีทเลยได้แต่พยักหน้ารับรู้ถึงแม้จะยังสงสัยอยู่ก็ตาม



“แล้วนี่พีทมาทำอะไรแถวนี้ดึกๆ ดื่นๆ” แทนไทเป็นฝ่ายถามกลับไปบ้างเมื่อเห็นว่าพีทมาอยู่ในที่ๆ อีกฝ่ายก็ไม่ควรจะอยู่เหมือนกัน



“ผมมาค้างห้องแฟนน่ะครับ” พีทตอบออกไปตามตรงอย่างไม่คิดปิดบัง เพื่อตัดปัญหาและไม่ให้ความหวังกับอีกฝ่าย ถึงแม้ตลอดระยะเวลาเกือบปีมานี้พี่หมอจะไม่ได้แสดงท่าทีอะไรอีก นอกจากการทักทายตามปกติเวลาเจอกัน เพราะพ่อของเราทั้งคู่เป็นเพื่อนกันก็ตาม



“แฟนเรา...คนนั้นน่ะเหรอ?” แทนไทยังคงถามเรื่อยๆ โดยที่ไม่ได้แสดงท่าทางผิดปกติอะไร ซึ่งนั่นมันทำให้คนที่ลอบมองปฏิกิริยาของอีกฝ่ายตลอดเวลาอย่างพีท รู้สึกสบายใจขึ้นมาในทันก่อนจะพยักหน้าส่งให้เป็นการตอบรับ



“ว่าแต่เราจะไปไหนล่ะดึกขนาดนี้” แทนไทอดที่จะถามด้วยความแปลกใจไม่ได้




“ไปหาแฟนน่ะครับ” พีทตอบออกไปพร้อมใบหน้าที่เริ่มกลับมาบึ้งตึง เมื่อนึกขึ้นมาได้ว่ารถตัวเองโดนเจาะยาง



“แต่คงต้องไปขึ้นแท็กซี่ ไม่รู้ใครมือบอนมาปล่อยลมล้อรถ” พีทบ่นออกมาด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด ใบหน้ายุ่งเหยิงแสดงความอารมณ์เสียออกมา



“งั้นให้พี่ไปส่งไหม” แทนไทเสนอความช่วยเหลือทันที




พีทเหลือบตามองอีกฝ่ายด้วยความลังเลใจ เพราะกลัวว่าจะมีปัญหาอะไรตาม เนื่องจากอาร์ตเคยสั่งห้ามไม่ให้เขายุ่งเกี่ยวกับพี่หมอเกินความจำเป็น



“ว่าไงครับ” แทนไทถามย้ำอีกครั้งเมื่อเห็นว่าพีทยังคงเงียบ




พีทช่างใจอย่างคิดหนักใจหนึ่งก็ไม่อยากไป แต่อีกใจก็ห่วงอาร์ตที่ติดต่อไม่ได้ สมองตอนนี้เลยพยายามคิดอย่างหนัก จนสุดท้ายเจ้าตัวก็พ่นลมหายใจออกมา



“งั้นพี่ช่วยไปส่งผมที่…..” และความห่วงของพีทก็ชนะความระแวงในที่สุด



…

…



“พี่พาผมมาที่นี่ทำไม” พีทถามขึ้นทันทีเมื่อรถจอดสนิทตรงหน้าสถานบันเทิงชื่อดังแห่งหนึ่ง คิ้วสวยขมวดพันกันเป็นปมก่อนจะตวัดตามองอีกฝ่ายด้วยความไม่พอใจ



“อย่ามองพี่แบบนั้น ขอพี่ทำธุระแป๊บเดียว” แทนไทว่ายิ้มๆ เมื่อเจอวายตาเหวี่ยงวียของพีทที่ส่งมา



“งั้นเดี๋ยวผมต่อแท็กซี่ไปเอง” พีทว่าแค่นั้นแล้วเปิดประตูลงจากรถอย่างไม่รอช้า เพราะเริ่มรู้สึกถึงความไม่ชอบมาพากล



แต่ยังไม่ทันที่จะได้เดินไปไหนไกล ร่างทั้งร่างก็ถูกกระชากให้หันกลับไปเต็มแรง พร้อมกับความเจ็บที่ต้นแขนจนต้องเบ้หน้าออกมา



“ปล่อย!!” พีทตะคอกใส่อีกฝ่ายอย่างไม่พอใจ พยายามสะบัดแขนให้หลุดจากฝ่ามือของอีกฝ่าย แต่ยิ่งสะบัดแทนไทยิ่งลงแรงบีบแน่นมากกว่าเก่า บีบจนเหมือนต้องการให้กระดูกของพีทหักคามือ



“พี่บอกให้รอแป๊บเดียวไงครับ” แทนไทบอกด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลพร้อมรอยยิ้มละมุน แต่แววตาของเจ้าตัวกลับไม่ได้ยิ้มตาม และนั่นมันทำให้พีทรู้สึกกลัว



พีทออกแรงดิ้นรนอย่างรุนแรงด้วยสัญชาตญาณที่ร้องเตือนเสียงดัง ถึงแม้ว่าที่นี่จะเป็นผับและไม่ได้เป็นที่เปลี่ยวแต่มันก็คือสถานที่อโคจร เกิดอะไรขึ้นคงไม่มีใครสนใจจะมาช่วยเขา แถมเขายังเป็นผู้ชายใครมองมาก็คงคิดว่าวัยรุ่นตีกันแน่ๆ



“อยู่นิ่งๆ” แทนไทตะคอกใส่เสียงดังพร้อมกับบีบแขนของพีทแน่นขึ้น



ผัวะ!!!




“ปล่อยกูนะไอ้เหี้ย!!” พีทตวาดใส่ดังลั่นพร้อมกับเหวี่ยงกำปั้นชกหน้าอีกฝ่าย




“อยากโดนเอาตรงนี้ใช่ไหมวะ” แทนไทตะคอกใส่พีทด้วยความโมโห เขาอุตส่าห์จะกล่อมให้อีกฝ่ายยอมดีๆ แล้วจะมาพยศให้เขาโมโหทำไม



มันไม่ง่ายเลยนะที่โชคจะเข้าข้างเขาแบบวันนี้ บังเอิญจริงๆ ที่เขาได้มาส่งคู่ขากลับห้องพักแถวนี้ เลยได้มีโอกาสเจอกับพีทแบบสองต่อสอง ไร้คนอื่นข้างกายเหมือนทุกครั้งและอีกฝ่ายก็กำลังต้องการความช่วยเหลือพอดี




แทนไทโกรธจนแทบบ้าเมื่อได้ยินพีทพูดอย่างเต็มปากเต็มคำว่ามาค้างบ้านแฟน ไม่ต้องถามก็เดาออกว่าค้างกันแบบไหนและนั่นมันทำให้เขาหงุดหงุดใจ เขาไม่เคยได้แตะต้องอีกฝ่ายเลยนอกจากกอดจูบ ตลอดระยะเวลาที่คบกันมา 2 - 3 ปี แต่ไอ้คนมาใหม่คบไม่ถึงปีทำไมร่างเล็กตรงหน้าเขาถึงทอดกายให้เชยชม แต่กับเขาในเวลานั้นอีกฝ่ายกลับบ่ายเบี่ยงมาตลอด




มันเลยทำให้เขาคิดแผนการบ้าๆ นี่ขึ้นมาอย่างกะทันหัน ในเมื่อเป็นแฟนไม่ได้ขอให้ได้ชิมร่างขาวผ่องนี่ก็ยังดี ไว้คุยธุระกับเพื่อนเสร็จเมื่อไหร่เขาจะพาพีทไปขึ้นสวรรค์ด้วยกันที่คอนโด เผลอๆ เจ้าตัวอาจจะติดใจลีลาของเขาจนลืมลีลาของผัวคนปัจจุบันก็ได้...ใครจะไปรู้



“ไอ้สัด!!” พีทตะโกนด่าสุดเสียงด้วยความโมโหกับความคิดระยำของอีกฝ่าย และโกรธให้กับความโง่ซ้ำซากของตัวเอง เขาไม่มีทางยอมไปอ้าขาให้ใครเสียบง่ายๆ นอกจากไอ้พี่อาร์ตแน่



เพี๊ยะ!!



“มึงจะไม่ยอมอยู่เฉยๆ ใช่ไหมห๊ะ”



แรงกระทบที่ใบหน้าทำเอาพีทเจ็บจนชาไปหมด สัมผัสได้ถึงกลิ่นคาวเลือดในปาก ดวงตาเรียวตวัดมองคนตรงหน้าอย่างแค้นเคือง ก่อนจะถ่มน้ำลายปนเลือดใส่หน้าอีกฝ่ายทันที



“สัด!!” พีทส่งยิ้มเยาะเย้ยไปให้อีกฝ่ายอย่างสะใจ ก่อนที่ใบหน้าจะสะบัดเต็มแรงพร้อมกับกลิ่นคาวเลือดในปากที่เพิ่มมากขึ้น



…

…



อาร์ตที่เพิ่งกลับมาถึงห้องพักในเวลาเกือบตีสาม ต้องขมวดคิ้วเป็นปมทันทีด้วยความแปลกใจ เมื่อไม่เห็นร่างบางของใครบางคนอยู่ในห้อง เดินเข้าไปดูที่ห้องน้ำก็ไร้วี่แววสิ่งมีชีวิตใดๆ นอกจากความเงียบ ตัดสินใจเดินไปที่ระเบียงเพื่อชะโงกดูรถของอีกฝ่ายที่จอดเอาไว้ ว่ารถคันหรูมันยังจอดอยู่ที่เดิมไหมเพราะเมื่อกี้ตอนขึ้นมาเขาก็ลืมสังเกต แต่พอมองลงไปรถก็ยังจอดอยู่ที่เดิม



อาร์ตหยิบโทรศัพท์ออกมาจากกางเกงเพื่อกดโทรหาอีกฝ่าย แต่สิ่งที่ได้กลับมาคือสัญญาณที่บ่งบอกว่าปลายทางปิดเครื่อง กดย้ำโทรออกอีกครั้งเพื่อความแน่ใจสิ่งที่ได้ตอบกลับมาก็เหมือนเดิมไม่มีผิด จนอาร์ตต้องมองโทรศัพท์ในมือที่โชว์เบอร์และรูปของพีทก่อนจะส่ายหัวไปมาด้วยความอ่อนใจ



“ไอ้แสบเอ้ย” อาร์ตบ่นให้พีทเบาๆ เพราะคิดว่าอีกฝ่ายคงเอาคืนเขาที่ไม่ยอมรับโทรศัพท์ ซึ่งเขาไม่ได้ตั้งใจจะไม่รับแต่แบตมันหมดต่างหากล่ะ ก็เล่นทะเลาะกันก่อนออกไปทำงานแบบนั้นเขาเลยลืมชาร์จแบตน่ะสิ



อาร์ตตัดสินใจเดินออกจากห้องแล้วมุ่งตรงไปที่ห้องของวิน ถ้ารถยังอยูแล้วตัวคนไม่อยู่แบบนี้สถานที่เดียวที่พีทชอบไปเป็นประจำคงไม่พ้นห้องวิน ยืนเคาะเรียกไม่นานเจ้าของห้องก็เดินมาเปิดประตูให้ในสภาพสะลึมสะลือ จนอาร์ตต้องยกคิ้วขึ้นด้วยความประหลาดใจ เพราะปกติถ้าพีทมาก่อกวนวินไม่น่าจะได้นอนแบบนี้



“ซ้อมึงล่ะ” อาร์ตถามพร้อมกับมองเข้าไปภายในห้องมืดสนิทของวิน



“ซ้อ?” วินทำหน้างงทันทีที่เจอคำถามของอาร์ต หน้าตาง่วงงุนขึ้นเครื่องหมายคำถามแปะหรา จนคนถามอย่างอาร์ตเริ่มไม่สบายใจ



“ไม่ได้อยู่นี่” อาร์ตถามอีกครั้งเพื่อความแน่ใจ และสิ่งที่ได้กลับมาคือการส่ายหัวปฏิเสธจนผมกระจายของวิน



ประสาทสัมผัสของอาร์ตตึงเครียดทันทีเมื่อได้คำตอบจากวิน มันแปลกเกินไปแล้วที่พีทจะหายไปดื้อๆ แบบที่แม้แต่วินยังไม่รู้ เพราะด้วยนิสัยของน้องทำไมเขาจะไม่รู้ เวลาอีกฝ่ายโกรธจะต้องอาละวาดเหมือนที่ทะเลาะกับเขาเมื่อกลางวันนั่นแหละ ไอ้หายไปเฉยๆ แบบที่ไม่บอกใครมันไม่ใช่นิสัยของคนที่เขารักเลยสักนิด



“มีไรวะเฮีย” วินเองก็เริ่มแปลกใจไม่ต่างจากอาร์ต เพราะการที่อาร์ตมาถามพีทกลางดึกแบบนี้ไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร แต่มันแปลกตรงที่อีกคนไม่ได้อยู่กับเขาแบบทุกทีต่างหาก



“ซ้อมึงหายไป” อาร์ตตอบวินด้วยใบหน้าเคร่งขรึมแบบที่ไม่ค่อยแสดงบ่อยหนัก




“โทรตามหรือยังเฮีย” วินพยายามที่จะไม่คิดมากตามและบอกในสิ่งที่เป็นไปได้



“ไม่รับ” อาร์ตตอบเสียงเรียบและสบตาวินอย่างเครียดๆ วินเลยเดินกลับเข้าไปในห้องและหยิบโทรศัพท์กดโทรไปหาพีทบ้าง



“ปิดเครื่องว่ะเฮีย” คำตอบของวินทำให้อาร์ตเครียดยิ่งกว่าเก่า เพราะไม่เกิน 5 นาทีที่แล้วเขายังโทรติดแต่อีกฝ่ายไม่รับสาย



“ซ้ออาจจะกลับบ้านหรือเปล่าเฮีย” วินพยายามพูดให้อาร์ตไม่คิดมากทั้งๆ ที่ตัวเองก็คิดมากไม่ต่างกัน ถึงจะไม่ใช่คนรักแบบที่อาร์ตเป็นแต่เขาเป็นคนสนิท นิสัยซ้อทำไมเขาจะไม่รู้และถ้าจะออกไปไหนอีกฝ่ายต้องมาบังคับเขาไปด้วย



“เดี๋ยวกูไปดูที่บ้าน ส่วนมึงโทรบอกพวกที่สนามตามหาให้กูหน่อย” อาร์ตสั่งอย่างร้อนใจเพราะรู้สึกถึงความไม่ชอบมาพากล ใจมันสั่นไปด้วยความกลัวแบบแปลกๆ เหมือนว่ามันจะเกิดอะไรไม่ดีขึ้นกับอีกคน ก่อนที่ขาทั้งสองข้างจะเดินไปหยิบกุญแจรถสำรองที่พีทเคยทำให้ แล้วออกแรงวิ่งไปหารถคันที่เคยปฏิเสธที่จะใช้มาตลอด เพื่อขับมันไปหาอีกฝ่ายที่บ้านและหวังว่าตัวเองจะเจอ





2 Be Con...



+++++++++++++++++++++

ตัดให้ขาดเลย ฉับ! ฉับ! ฉับ!

ที่จริงเราสปอยในเพจไว้อีกแบบ แต่พอมาอัพถ้าตัดตามสปอยตอนจะยาวเกิ๊น

เอาเป็นว่าตอนหน้าเรามามันส์กันทีเดียว

รักและขอบคุณคนอ่านจ้า ^^

[BABYBB]

สงสัยคราวที่แล้วพีทไม่เข็ด เหอะๆๆๆ

[ashbyipcet]

เร้วววววเฮียอิเวรพี่หมอมันจะฟันน้องพีทแล้ววววววว 

[iceman555]

 

[MayA@TK]

จะช่วยทันไหมล่ะนั่น

 

[brookzaa]

ตามนั้น

[matchty]

คุ่กัดฉบับรักเกินร้อย

By matchty



กัดครั้งที่

- 45 -



อาร์ตขับรถมุ่งตรงเข้ามาในบริเวณหมู่บ้านจัดสรรแห่งหนึ่งย่านกลางเมือง ก่อนจะหันหัวรถเข้าจอดสนิทที่หน้าบ้านสไตล์โมเดิร์นขนาดกลางหลังหนึ่ง จากนั้นก็ดับเครื่องยนต์และเปิดประตูรถลงไปกดออดหน้าบ้านอย่างรีบร้อน



อ๊อด...อ๊อด…



เสียงออดหน้าบ้านดังสนั่นต่อเนื่องแบบที่ไม่คิดว่าตอนนี้เป็นเวลายามวิกาล หรือแม้แต่จะเกรงใจเพื่อนบ้านข้างๆ เพราะคนกดร้อนใจเกินกว่าที่จะรักษามารยาทอะไรทั้งนั้น



และไม่นานเกินรอประตูบ้านก็เปิดออกกว้าง พร้อมกับเจ้าของบ้านที่ออกมาต้อนรับด้วยใบหน้าไร้อารมณ์ ก่อนที่อีกฝ่ายจะเดินนำเข้าไปข้างในโดยที่ไม่พูดอะไร



อาร์ตเดินตามหลังปอเข้าไปในบ้านด้วยหัวใจที่ร้อนรน อยากจะเห็นหน้าคนที่เขาตามหาให้เร็วที่สุด อยากจะเห็นเจ้าของผิวกายขาวผ่องที่กอดนอนทุกคืนกับตา ว่าอีกฝ่ายปลอดภัยดีและไม่ได้เป็นอะไรอย่างที่รุ่นน้องบอก



ในระหว่างที่อาร์ตขับรถใกล้จะไปถึงบ้านของพีท โทรศัพท์มือถือก็ดังขึ้นพร้อมกับเบอร์ของคนที่เขาไม่คิดว่าจะโทรมา ลังเลอยู่ไม่น้อยเหมือนกันในตอนนั้นว่าควรจะรับดีไหม เพราะอารมณ์ของไม่อยากจะคุยหรือเจอใครทั้งนั้นนิกจากพีท แต่สุดท้ายก็ทนฟังเสียงโทรศัพท์ที่ดังต่อเนื่องไม่หยุดไม่ไหว เลยตัดสินใจกดรับและนั่นทำเอาเขาเลี้ยวรถเปลี่ยนทิศทางไม่ทัน เพราะปลายสายบอกว่าพีทอยู่กับตัวเอง



อาร์ตไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นทำไมพีทถึงอยู่บ้านปอ แต่เขามั่นใจว่ามันไม่ใช่เรื่องดีแน่ๆ เพราะพอจะจับน้ำเสียงเคร่งขรึมของปอที่พุดผ่านโทรศัพท์ได้ และมันทำให้เขาร้อนใจจนแทบคลั่ง



หลังจากเดินเข้ามาในบริเวณบ้านสักพัก สายตาของอาร์ตก็ปะทะเข้ากับร่างบางที่คุ้นเคย ท่อนขายาวเร่งความเร็วและเดินแซงหน้าปอเข้าไปหาอีกฝ่ายทันที ก่อนจะชะลอฝีเท้าในตอนท้ายและหยุดอยู่นิ่งๆ ที่ด้านหลังของอีกฝ่าย



“เจ็บไหมวะมึง” เลิฟถามพีทด้วยความเป็นห่วง แต่พีทไม่ตอบอะไรออกไปนอกจากส่ายหัวเบาๆ เลิฟเลยได้แต่ถอนหายใจออกมาหนักๆ อย่างเหนื่อยใจ เพราะถามอะไรไปพีทก็เอาแต่เงียบ



ในจังหวะที่เลิฟจะพูดอะไรอีกครั้ง สายตาก็เหลือบขึ้นไปปะทะเข้ากับร่างสูงใหญ่ของอาร์ตเข้าพอดี เจ้าตัวเลยส่งยิ้มให้อีกฝ่ายเล็กน้อย พร้อมกับเหลือบมองพีทไปด้วย แต่ดูแล้วอีกฝ่ายจะยังไม่รู้ตัวว่าอาร์ตมา เพราะเอาแต่นั่งก้มหน้าเหมือนคนคิดหนัก



“มึง...เดี๋ยวกูมานะ” เลิฟสะกิดพีทเบาๆ เพื่อบอก ซึ่งเจ้าตัวไม่ได้ตอบรับอะไรนอกจากนั่งเหม่อลอย เลิฟเลยได้แต่ถอนหายใจอีกครั้งให้กับท่าทางนั้น ก่อนจะลุกขึ้นยืนและวางกล่องพยาบาลไว้ที่โต๊ะ



เฮือก!!



แรงสัมผัสที่ไหล่อย่างกะทันหัน ทำให้พีทที่นั่งจมอยู่ในความคิดของตัวเองสะดุ้งสุดตัว ก่อนร่างทั้งร่างจะผงะถอยหนีโดยอัตโนมัติ และตวัดสายตาหันกลับไปมองเจ้าของมือปริศนาที่มาแตะด้วยแววตาตื่นตระหนก



อาร์ตที่ยื่นมือไปแตะถึงกับชะงัก และมองท่าทางของพีทด้วยความแปลกใจ เพราะอาการผวาสุดตัวของอีกฝ่ายมันไม่ใช่ระดับคนตกใจธรรมดา ไหนจะสายตาที่มองมาหาเขาตอนนี้ มันเต็มไปด้วยความหวาดกลัว



“พีท” อาร์ตส่งเสียงเรียกแผ่วเบาเพื่อเรียกสติอีกฝ่าย ที่ดูจะตกใจจนไม่ได้มองเห็นด้วยซ้ำว่าเป็นเขา ไหล่เล็กภายใต้เสื้อยืดสั่นน้อยๆ ไม่หยุด สิ่งที่คนตรงหน้าแสดงออกมันเริ่มทำให้เขาใจเสีย



“พีทครับ...ดื้อ” อาร์ตส่งเสียงเรียกอีกครั้งพร้อมขยับเข้าไปใกล้ และยื่นมือลงไปแตะที่ใบหน้าของพีทเบาๆ



“อะ” พีทสะดุ้งสุดตัวผวาถอยหลังในทันที จนเกือบจะตกจากโซฟาแต่โชคดีที่อาร์ตคว้าไว้ทัน



“ปล่อย!!” พีทตวาดลั่นพร้อมกับดิ้นรนสุดแรงเกิด จนอาร์ตที่ช่วยพยุงต้องเปลี่ยนเป็นกอดเจ้าตัวเอาไว้แน่น แต่ยิ่งออกแรงกอดมากเท่าไหร่พีทก็ยิ่งเพิ่มแรงดิ้นมากเท่านั้น



อาร์ตตัดสินใจเหวี่ยงร่างของพีทลงไปนอนกับโซฟา ก่อนจะจับแขนเล็กที่ทุบตีไม่หยุดเอาไว้แน่น แต่นั้นยิ่งทำให้พีทออกแรงดิ้นและผลักไสไม่หยุด



“ปล่อย!! ไอ้สัด!! ปล่อยกู...อย่ามาจับ” พีทยกขาถีบและสะบัดตัวหนีอย่างรุนแรง ปากก็ตะโกนด่าทอไม่หยุด แสดงความหวาดกลัวออกมาอย่างเห็นได้ชัด



“พีท!!!!” อาร์ตตัดสินใจตะโกนเรียกเสียงดังเพื่อดึงสติของพีทให้กลับมา พร้อมกับออกแรงกดตัวพีทให้อยู่นิ่งๆ จนตัวของอีกฝ่ายแทบจะจมหายไปกับที่นอน



ใบหน้าของอาร์ตแสดงความเคร่งเครียดออกมาในทันที ยิ่งเห็นอาการผวาหวาดกลัวที่พีทแสดงออกยิ่งใจเสีย ความเป็นกังวลโหมกระหน่ำเข้าใส่อย่างบ้าคลั่ง เพราะไม่รู้ว่าอีกฝ่ายไปเจออะไรมา



“..........” พีทหยุดดิ้นทันทีเมื่อได้ยินเสียงตะโกนใส่อันคุ้นเคย ใบหน้าเนียนที่เอาแต่หันหนีไม่ยอมมองอะไร ค่อยๆ หันกลับมามองตรงหน้า ก่อนที่ดวงตาเรียวสวยจะสั่นระริกอย่างรุนแรง เมื่อเห็นว่าใครที่จับตัวเองอยู่



“อาร์ต” พีทส่งเสียงเรียกคนตรงหน้าแผ่วเบา ก่อนจะยื่นมือที่สั่นน้อยๆ ไปแตะที่ใบหน้าคม



“พี่เองครับ...พี่เอง” อาร์ตตอบรับและเอ่ยย้ำให้พีทแน่ใจว่าคือตัวเอง มือหนายกขึ้นทาบทับฝ่ามือเล็กที่ข้างแก้ม ก่อนจะกุมมันไว้อย่างถนอมแล้วดึงมาจูบอย่างอ่อนโยน ก่อนจะผละออกไปลูบที่หัวทุยได้รูป แล้วตามด้วยจุมพิตแผ่วเบาที่หน้าผาก



“อาร์ต” พีทผวาเข้ากอดอาร์ตทันทีพร้อมกับปล่อยหยาดน้ำตาให้ไหลออกมาไม่หยุด เมื่อรับรู้แล้วว่าคนตรงหน้าคือตัวจริงไม่ใช่ภาพหลอน



“ชู่...ไม่เป็นไร...พี่อยู่นี่” อาร์ตโอบกอดพีทเอาไว้แบนอกเพื่อปลอบประโลมคนตัวเล็ก ที่ตอนนี้ร่างทั้งร่างกำลังสั่นเทาอย่างคนขวัญเสีย



อาร์ตพึมพำพูดปลอบที่ข้างหูไม่ขาด มือหน้าลูบหัวลูบหลังเป็นระยะสลับกับจูบที่ข้างขมับ พร้อมกับคำถามมากมายที่ซัดเข้าใส่ไม่ยั้ง ว่าอีกฝ่ายไปเจออะไรมาถึงกลัวได้ขนาดนี้ กลัวจนร้องไห้อย่างหนักทั้งๆ ที่มันไม่ใช่นิสัยของน้องเลย



หลังจากที่ปล่อยให้คนในอ้อมกอดร้องไห้ไปสักระยะ อาร์ตก็ค่อยๆ ดันตัวพีทออกจากอก เมื่อแน่ใจว่าอีกฝ่ายอาการดีขึ้นและไม่หวาดกลัวเหมือนเมื่อครู่



“หนีเที่ยวไปซนที่ไหนมาครับ” อาร์ตเอ่ยเย้าแหย่พีทเพื่อไม่ให้อีกฝ่ายคิดมาก มือหนาบรรจงเช็ดหยาดน้ำตาออกให้แผ่วเบา ดวงตาคมไล่มองไปทั่วกรอบหน้าเรียว ที่ปรากฎรอยเขียวช้ำให้เห็นอย่างชัดเจน ยื่นนิ้วไปแตะมุมปากบางที่เป็นแผลแตกเล็กน้อย ก่อนจะเลื่อนสายตาลงมาที่ลำคอระหงซึ่งมีรอยแดงจ้ำให้เห็นประปราย



“ไม่ได้ซนสักหน่อย” พีทพึมพำเถียงเสียงเบา มือเล็กบีบลงไปที่ท่อนแขนแกร่งเต็มแรง



“เจ็บไหม...พี่ทายาให้นะ” อาร์ตพูดเรื่อยๆ พร้อมส่งยิ้มให้อย่างอ่อนโยน แล้วเอื้อมมือไปหยิบหลอดยาในกล่อง จากนั้นก็บรรจงทาลงไปบนรอยฟกช้ำอย่างเบามือ



“บอกพี่ได้ไหมไปทำอะไรมา” อาร์ตถามอย่างใจเย็นและทายาให้เรื่อยๆ ด้วยท่าทางปกติไร้วี่แววเกรี้ยวกราด



“ไม่มีอะไรหรอก” พีทบอกเสียงแผ่วแล้วหลบสายตาอาร์ตที่มองมา ฝ่ามือสองข้างเลื่อนมาบีบเข้าหากันแน่น



“บอกไม่ได้เหรอครับ” อาร์ตยังถามอย่างใจเย็นและส่งยิ้มให้ไม่ขาด พร้อมกับยื่นมือไปลูบหัวพีทเบาๆ



ปอที่ยืนมองทุกอย่างมานานขมวดคิ้วเล็กน้อยด้วยความแปลกใจ ให้กับท่าทีใจเย็นไม่เป็นเดือดเป็นร้อนของอาร์ต ความนิ่งของอีกฝ่ายที่มากจนผิดปกติยิ่งทำให้ปอสงสัย และอยากจะรู้ว่าอาร์ตจะมีวิธีอะไรมาง้างปากพีท เพราะในเมื่อเขาเองก็เค้นถามอยู่เป็นชั่วโมงก่อนหน้านี้ แต่พีทก็ไม่ยอมตอบแถมยังเงียบใส่



“ช่างมันเถอะอาร์ต น้องไม่ได้เป็นอะไร” พีทบอกด้วยน้ำเสียงสั่นไหวจนคนฟังรู้สึกได้ สมองคิดย้อนกลับไปเหตุการณ์เมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อน ร่างทั้งร่างก็เริ่มสั่นเทาอีกครั้งด้วยความกลัว



ริมฝีปากร้อนชื้นที่พยายามประกบจูบและซุกไซ้ที่ซอกคอ รวมทั้งฝ่ามือหยาบโลนที่บีบเค้นไปตามลำตัวอย่างรุนแรง ทุกสัมผัสที่เกิดขึ้นยังคงติดอยู่ในความทรงจำและความรู้สึก กลิ่นน้ำหอมที่ลอยคละคลุ้งอยู่ภายในรถหรูคับแคบ ยิ่งตอกย้ำให้รับรู้ถึงความน่ารังเกียจและกักขฬะของอีกฝ่าย จนอยากจะขย้อนทุกอย่างในกระเพาะออกมาให้หมด



“บอกพี่นะครับคนดี...ใครทำอะไร” อาร์ตเกลี่ยที่แก้มใสเล่นและพยายามพูดเกลี่ยกล่อมพีทอย่างใจเย็น



พีทช้อนตามองอาร์ตด้วยความลังเล ริมฝีปากเม้มเข้าหากันแน่น แววตาไหววูบไปมาและอัดแน่นไปด้วยความรู้สึกมากมายภายในใจ ก่อนที่ตาเรียวสวยจะหลบตาและมองที่ตักของตัวเอง



“พี่หมอ” พีทบอกอาร์ตเสียงแผ่วเบาจนแทบจะกลืนหายไปกับความเงียบ และคำตอบของพีทก็ทำให้ดวงตาที่สงบนิ่งมาตลอดของอาร์ตววโรจน์ขึ้นในทันที ก่อนที่เจ้าตัวจะปรับให้มันกลับมานิ่งสงบเหมือนเดิม



“เขาทำอะไร” อาร์ตดึงพีทเข้ามากอดแล้วกดจูบที่ข้างขมับ มือก็ลูบหัวพีทอย่างอ่อนโยน ก่อนจะสัมผัสได้ถึงอาการสั่นน้อยๆ อีกครั้งของคนในอ้อมกอด



“เขา...เขาจะ..ฮึก...ข่ม...” พีทเล่าด้วยเสียงตะกุกตะกักพร้อมกับน้ำตาที่เริ่มเอ่อคลออีกครั้ง สองแขนยกขึ้นกอดอาร์ตไว้แน่นพร้อมกับซุกใบหน้าลงที่ไหล่กว้าง ตัวสั่นอีกครั้งอย่างห้ามไม่อยู่เมื่อต้องนึกถึงสิ่งที่เกิดขึ้นอีกครั้ง



หลังจากที่เขาพยายามสู้กับพี่หมออย่างสุดความสามารถ และเหมือนว่าการขัดขืนของเขามันจะทำให้อีกฝ่ายไม่พอใจ ใบหน้าที่เจ็บจนชาเพราะการโดนตบก่อนหน้านั้น ก็ถูกอีกฝ่ายง้างมือตบลงมาซ้ำอีกครั้งเต็มแรง จนตัวของเขาเซลงไปกองไม่เป็นท่าอยู่ที่พื้น



จากนั้นอีกฝ่ายก็ตรงเข้ามากระชากที่ผมเขาเต็มแรง และปล่อยหมัดซัดลงมาซ้ำจนเขามึนไปหมด ตามด้วยอีกสองหมัดหนักๆ ที่ท้องจนเขาต้องนอนขดอย่างหมดสภาพ เขาไม่รู้ว่าพี่หมอพูดอะไรบ้างในตอนนั้นเพราะมันเจ็บจนเบลอไปหมด รู้แค่ว่าตัวเองถูกอุ้มยัดกลับเข้าไปในรถคันหรู จากนั้นอีกฝ่ายก็พยายามที่จะบังคับให้เขายอม และทุกครั้งที่เขาขัดขืนก็จะโดนตบกลับมา



ในตอนนั้นเขากลัวจนคิดอะไรไม่ออกนอกจากภาวนาให้มีคนผ่านมา เขาไม่เคยคิดเลยว่าผู้ชายแบบเขาจะต้องมาเจออะไรแบบนี้ในชีวิต มันขยะแขยง หวาดกลัว และอยากจะหายไปจากตรงนั้นให้เร็วที่สุด จนในที่สุดเขาก็รวบรวมแรงเฮือกสุดท้ายดิ้นจนหลุด และตัดสินใจใช้เข่ากระแทกเข้าไปที่กล่องดวงใจของอีกฝ่าย ก่อนจะกระเสือกกระสนพาร่างกายที่บอบช้ำหนีออกมาจากตรงนั้น และเป็นโชคดีของเขาที่วิ่งมาตัดหน้ารถพี่ปอเขาถึงรอดมาได้ แต่ถึงอย่างนั้นสัมผัสหยาบคายพวกนั้นมันก็ไม่ยอมหายไปไหน



“แต่...แต่น้องหนีมาได้นะอาร์ต เขาไม่ได้ทำอะไรนะ เชื่อน้องนะ” พีทละล่ำละลักบอกอาร์ตเสียงสั่นเพราะกลัวอีกฝ่ายเข้าใจผิดและไม่เชื่อ



“ไม่ต้องพูดแล้ว พี่เชื่อครับ...พี่เชื่อ” อาร์ตกระชับอ้อมกอดแน่นขึ้นและพูดปลอบไม่หยุด พร้อมกับกดจมูกหอมกลุ่มผมนิ่มซ้ำๆ และโยกตัวร่างเล็กไปมา ทุกสัมผัสที่มอบให้พีทเต็มไปด้วยความอ่อนโยน ผิดกับแววตาที่ตอนนี้มันว่างเปล่าจนเดาความหมายอะไรไม่ได้




ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานขนาดไหนที่อาร์ตนั่งกอดพีทอยู่แบบนั้น จนกระทั่งได้ยินเสียงลมหายใจที่สม่ำเสมอดังออกมาจากร่างเล็ก เขาถึงได้รู้สึกตัวว่าอีกฝ่ายหลับลงไปแล้ว ใบหน้าเนียนที่ตอนนี้เต็มไปด้วยรอยช้ำแสดงความเหนื่อยล้าออกมา จนคนที่มองเห็นแบบอาร์ตปวดไปทั้งใจ



“ห้องทางซ้ายใช้ได้นะพี่” เสียงทุ้มราบเรียบที่ดังขึ้นทางด้านหลัง ทำให้อาร์ตหลุดออกจากภวังค์แล้วหันกลับไปมองอีกฝ่าย



“จะนอนยังวะ” อาร์ตถามพร้อมกับขยับท่าทางของพีทใหม่



“ทำไม” ปอไม่ตอบคำถามแต่เลือกที่จะถามกลับแทน พร้อมกับสบตาที่นิ่งสนิทของอาร์ตเพื่อหาคำตอบ



“กูมีเรื่องจะคุยด้วย” อาร์ตบอกพร้อมกับช้อนร่างที่หลับสนิทของพีทแล้วลุกขึ้นยืน



“ผมรอที่สระ” ปอว่าแล้วเดินเลี่ยงออกไปรอที่สระว่ายน้ำตามที่บอกไป ส่วนอาร์ตก็พยักหน้ารับรู้และอุ้มพีทเข้าไปในห้องนอนที่ปอบอก



อาร์ตวางร่างหลับสนิทลงบนที่นอนอย่างเบามือเพราะกลัวทำอีกฝ่ายตื่น ก่อนจะเดินเข้าไปในห้องน้ำและมองหาผ้าที่จะเอามาชุบน้ำเช็ดตัวให้อีกฝ่ายได้ เมื่อได้ในสิ่งที่ต้องการก็เดินกลับเข้าไปในห้องนอนอีกครั้ง แล้วทรุดตัวลงนั่งที่ข้างๆ ที่นอน



อาร์ตถอดเสื้อผ้าออกจากตัวพีทอย่างเบามือ ก่อนแววตาจะแข็งกร้าวขึ้นเมื่อเห็นรอยเขียวช้ำขนาดใหญ่บริเวณหน้าท้องของอีกฝ่าย ไล่สายตามองไปตามลำตัวขาวผ่องก็เจอกับรอยในลักษณะเดียวกันกระจายไปทั่ว มีขนาดเล็กใหญ่ลดหลั่นกันไปในแต่ละจุด



อาร์ตหลับตาสนิทแล้วสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ มือกำหมัดแน่นจนขึ้นเส้นเลือด พยายามควบคุมอารมณ์ตัวเองให้ได้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ในตอนนี้ แม้ว่ากำลังใกล้จะสติแตกเข้าไปทุกทีแล้วก็ตาม เมื่อระงับสติอารมณ์ได้อาร์ตก็เริ่มลงมือเช็ดตัวให้พีท ตามด้วยการทายาตามรอยช้ำบนตัวให้ ก่อนจะหยิบชุดนอนที่ถูกวางเอาไว้ซึ่งคงจะเป็นของเลิฟมาใส่ให้ แล้วดึงผ้าห่มคลุมตัวให้พร้อมกับโน้มตัวแนบริมฝีปากที่หน้าผากเนียนแผ่วเบา



อาร์ตหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดโทรออกไปยังเบอร์ที่ไม่ได้ติดต่อมานานแล้ว ระหว่างรอสายก็เดินออกจากห้องเพื่อไปหาปอที่ริมสระว่ายน้ำ สักพักปลายสายก็รับและทักทายมาด้วยน้ำเสียงร่าเริง



“(ว่าไงเฮีย)”



“หาคนให้กูหน่อย” อาร์ตบอกจุดประสงค์ของตัวเองทันทีอย่างไม่คิดจะอ้อมค้อม



“(หาใครวะเฮีย ใช่คนเดียวกันกับที่ไอ้วินโทรมาบอกให้ผมหาไหม)”



“ไม่ใช่...คนอื่น” อาร์ตบอกเสียงเรียบและก้าวเดินไปยังจุดหมายอย่างไม่รีบร้อน



“(บอกมาเลยเฮีย)”



“ปี 6 เรียนหมอ ม.XX ชื่อแทนไท เอาให้ไวที่สุดว่ามันชอบซุกหัวอยู่ตรงไหน” อาร์ตบอกกำชับกับปลายสายเสียงเข้มในประโยคสุดท้าย แววตาฉายความดุดันตลอดเวลาที่คุยโทรศัพท์



“(มีเรื่องอะไรหรือเปล่าเฮีย)”



“กูอยากเคาะสนิม” อาร์ตตอบแค่นั้นและตัดสายทิ้งพร้อมๆ กับที่เดินมาถึงริมสระพอดี



“โทษทีว่ะที่ให้รอ” อาร์ตเอ่ยทักแล้วเดินไปนั่งลงบนเก้าอี้ข้างๆ ปอ



“พี่มีเรื่องจะคุยอะไรกับผม”ปอพ่นควันบุหรี่ออกช้าๆ และถามเข้าประเด็นโดยที่ไม่คิดแม้แต่จะมองหน้าอาร์ต



“กูมีเรื่องให้ช่วย” อาร์ตเองก็ไม่คิดจะลีลาท่ามากอะไร เอ่ยปากขอร้องในสิ่งที่ต้องการทันที



“ช่วย?” ปอหันกลับมามองหน้าอาร์ตด้วยความแปลกใจ พร้อมกับยกคิ้วขึ้นข้างหนึ่ง



“เคลียร์เรื่องให้กูหน่อย” อาร์ตว่าและกระดิกนิ้วขอบุหรี่จากปอมาจุดสูบบ้าง



“หึ...ทำไมพี่ไม่บอกไอ้ปิง” ปอหัวเราะในลำคอเบาๆ อย่างเข้าใจความหมายที่อาร์ตจะสื่อ และยื่นบุหรี่ให้ตามที่อีกฝ่ายขอ



“มึงก็รู้ว่าพี่มึงมันสันดานยังไง” อาร์ตและรับบุหรี่มาจุดสูบ พร้อมกับพ่นควันออกจาปากเอื่อยๆ



“มันอยู่ที่พี่แหละว่าทำตัวให้น่าช่วยไหม ถ้าไม่ทำให้ผมผิดหวังยิ่งกว่าเคลียร์ก็ทำได้” ปอกระตุกยิ้มมุมปากและส่งสายตามองอาร์ตอย่างท้าทาย พร้อมกับปล่อยรังสีคุกคามใส่อาร์ตไม่หยุดก่อนจะเดินกลับเข้าไปในบ้าน ทิ้งให้อาร์ตมองตามหลังพร้อมกับเลือดในกายที่เดือดพล่าน ให้กับสัญชาตญาณดิบเถื่อนที่มีไม่น้อยหน้ากัน



...

...



พีทกระพริบตาถี่ๆ ไล่ความง่วงงุนในตอนเช้าของวันใหม่ ก่อนจะลุกขึ้นนั่งแล้วกวาดสายตาไปทั่วบริเวณห้องที่ไม่คุ้นเคย ก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าเมื่อคืนตัวเองเผลอหลับไป และตอนนี้ถ้าเดาไม่ผิดก็คงอยู่ในบ้านของพี่ปอ



ขาเรียวก้าวขาลงจากเตียงช้าๆ พร้อมกับเบ้หน้าออกมาเล็กน้อยด้วยความเจ็บ ปวดเมื่อยตามตัวไปหมดจนไม่อยากจะขยับไปไหน นั่งรวบรวมกำลังได้สักพักก็ตัดสินใจพยุงร่างกายบอบช้ำของตัวเองออกไปนอกห้อง ระหว่างนั้นก็กวาดสายตาสอดส่องไปทั่วเพื่อมองหาร่างสูงที่คุ้นเคย



“ตื่นแล้วเหรอ” เลิฟร้องทักในทันทีที่เห็นหน้าพีท ก่อนจะรีบเดินเข้าไปช่วยพยุงอีกฝ่ายไปนั่งที่โซฟา



“ไม่ต้องมองหาหรอก พี่เขาไปเรียน เขาบอกให้มึงหยุดเรียนไปก่อน กูเลยอาสาเฝ้ามึงแทน” เลิฟบอกพีทโดยที่อีกฝ่ายไม่ต้องถามให้เสียเวลา



“อืม” พีทพยักหน้ารับรู้ก่อนจะรับแก้วน้ำที่เลิฟส่งมาให้



“มึงโอเคนะ” เลิฟถามเสียงแผ่วและส่งสายตามองด้วยความเป็นห่วง ก่อนจะยิ้มออกมาบางๆ เมื่อเห็นว่าพีทพยักหน้าตอบรับ



“เลิฟ...มึงทำยังไงวะ มึงถึงลืม” พีทเอ่ยถามเสียงสั่นพร้อมกับบีบแก้วน้ำในมือแน่น ความรู้สึกกลัวยังคงติดอยู่ในใจและไม่รู้จะหายไหม เขาเข้าใจเลยว่าทำไมตอนที่เลิฟเจอเรื่องแบบนี้อีกฝ่ายถึงผวาผู้ชายไปพักใหญ่ๆ



“เดี๋ยวมันก็ดีขึ้นนะมึง” เลิฟยื่นแขนไปกอดพีทอย่างให้กำลังใจ และเข้าใจความหวาดกลัวในใจของอีกฝ่ายดี เพราะเขาเองก็ผ่านเหตุการณ์แบบนี้มาแล้ว มันเลวร้ายจนทำให้คิดมาและระแวงไปนานเหมือนกัน



“กูกลัว” พีทบอกพร้อมกับร่างกายที่สั่นขึ้นมาอีกครั้งอย่างควบคุมไม่ได้ ดวงตาเรียวไหววูบและมีน้ำใสๆ เอ่อคลอ ทุกอย่างมันเหมือนฝันร้ายที่เขาไม่คิดว่าจะได้เจอ ความฝันที่น่ารังเกียจ



“อาร์ต” พีทพึมพำเรียกชื่อคนรักออกมาพร้อมกับหยาดน้ำตาที่ไหลลงช้าๆ เขาอยากเจอหน้าคนที่เรียกหา ไม่อยากอยู่คนเดียวแบบนี้ ไม่ได้อยากจะอ่อนแอ และไม่อยากร้องไห้ อยากลืมๆ ไปให้หมด แต่พอสมองว่างภาพทุกอย่างมันก็ปรากฎให้เห็นในหัว



เลิฟได้แต่มองสภาพของพีทที่ดูอ่อนไหวด้วยความหนักใจและเห็นใจ แต่ก็ไม่รู้จะปลอบโยนอีกฝ่ายยังไงได้มากกว่าอยู่ข้างๆ เพราะเรื่องที่พีทเจอมันค่อนข้างเลวร้ายเกินไป สำหรับคนที่ชีวิตไม่เคยเจออะไรโหดร้ายเลยแบบอีกฝ่าย เขาก็ได้แต่หวังว่าเพื่อนของตัวเองจะข้ามผ่านมันไปได้ในเร็ววัน



...

...



อาร์ตนั่งนิ่งเงียบด้วยใบหน้าเรียบสนิทอยู่ซุ้มไม้ที่ประจำ ซึ่งท่าทางของเจ้าตัวทำให้เด็กวิศวะทุกคนออกอาการหวั่นใจ และไม่กล้าที่จะสบตากับอาร์ตเท่าไหร่ อะไรบางอย่างที่อาร์ตแผ่ออกมาไม่หยุดทำให้ทุกคนพยายามเดินเลี่ยง ตอนนี้เลยมีคนสนิทและรุ่นน้องที่ขึ้นชื่อว่าแสบสันเท่านั้นที่กล้าเข้าใกล้ แต่ถึงอย่างก็ไม่มีใครกล้าพูดอะไรออกไปนอกจากนั่งเงียบๆ



อาร์ตจ้องโทรศัพท์ในมือเขม็งอย่างรอคอย ใบหน้าที่ประดับด้วยรอยยิ้มเสมอเคร่งเครียดอย่างเห็นได้ชัด แต่ทุกอย่างเกิดขึ้นภายใต้ท่าทางสงบนิ่งที่เดาทางไม่ถูก



Tru…Tru…Tru…



และในที่สุดสิ่งที่อาร์ตรอคอยมาตลอดก็มาถึง เสียงโทรศัพท์ในมือกรีดร้องออกมาไม่หยุดราวกับจะบอกข่าวดี ก่อนที่นิ้วเรียวยาวจะกดปุ่มรับสายด้วยท่าทางใจเย็น



“(เจอตัวมันแล้วเฮีย)”




นั่นคือสิ่งที่ปลายสายบอกพร้อมกับอาร์ตที่ลุกขึ้นยืนเต็มความสูง พร้อมกับสัญญาณแห่งการรอคอยที่สิ้นสุดลง



อาร์ตไม่ชอบเรื่องใช้กำลังในการตัดสินปัญหา เขาเปลี่ยนแปลงแทบจะทุกอย่างในชีวิตเพราะเรื่องเมื่อ 4 ปีก่อน และพยายามใช้ชีวิตอย่างสงบมาตลอด โดยที่ไม่คิดจะสนคำท้าทายดูถูกที่วิ่งเข้าหาไม่หยุด ทุกครั้งที่ต้องใช้กำลังเขาทำไปเพราะจวนตัวและเหตุการณ์บังคับแทบทั้งนั้น แต่นี้จะเป็นครั้งแรกในรอบหลายปีที่เขาเต็มใจที่สุดที่จะกระทืบคน





2 Be Con.....



++++++++++++++++

ตอนแรกคิดว่าน่าจะได้กระทืบกันตอนนี้

แต่มณีกะความยาวพลาดอ่ะ เค้าขอโต๊ดนะ ^/\^

ตอนหน้าได้กระทืบจริงจังละ สัญญา

รักและขอบคุณคนอ่านค่า

ปล.มาดึกจนละเหี่ยใจ

 

 

[mass]

พีทร่าสงสารจังเลยยยย เฮียต้องห้ามทิ้งพีทอีกนะ ถ้าทิ้งอีกนี่จะยุให้พีทเลิกเลย

[iceman555]

 

[BABYBB]

อิหมอแม่งโรคจิต ดีนะพีทหนีมาได้
วานเฮียเคาะสนิมแรงๆที 

[brookzaa]

 

[B52]

จะรอดไหมไอ้คนนั้น

[goosongta]

เฮียทำไรก็นึกถึงตัวเองและพีทบ้างนะ อย่าให้หนักเกินไป นึกถึงอนาคตนะเฮีย

[MayA@TK]

คงเป็นการเคาะสนิมที่ไทอาจจะจำไปจนตาย
ก็หวังว่าพี่ปอจะเคลียร์ให้นะ

 

[BBG]

 อดใจรอไม่ไหวแล้ว อยากรุ้ว่าอาร์ตจะทำยังไงกะอีพี่หมอบ้างนะ อยากเห็นโหมดโคตรโหดของอาร์ตจะแย่ละ

[matchty]

คู่กัดฉบับรักเกินร้อย

By matchty



กัดครั้งที่

- 46 -



                เสียงเครื่องยนต์กระหึ่มดังควบคู่ไปกับเสียงโห่ร้องตะเชียร์ไม่หยุดของเหล่าผู้คน การตะโกนท้าทาย ทักทาย หรือแม้แต่บรรดาสาวๆ นุ้งน้อยห่มน้อย ที่ต่างพากันเดินมาแวะเวียนทิ้งสายตายั่วยวน ไม่สามารถที่จะดึงสายตาสีรัตติกาลภายใต้ใบหน้าเรียบเฉยให้หันไปสนใจได้



                “มึงแน่ใจนะว่ามันจะมาที่นี่” อาร์ตเอ่ยถามรุ่นน้องที่ให้หาข่าวพร้อมกับปรายตามองไปรอบๆ ก่อนจะหันกลับมาจ้องหน้ารุ่นน้องคนเดิมอีกครั้ง




                “แน่ใจดิเฮียสายผมไม่เคยพลาด” รุ่นน้องคนเดิมยืนยันด้วยท่าทีขึงขัง



                “แต่มันเรียนหมอ...หมอแม่งมีเวลามาสนามแข่งรถด้วยเหรอวะ มึงไม่มั่วแน่นะไอ้เจ๋ง” อ้นเป็นฝ่ายถามขึ้นมาบ้างด้วยความสงสัย เพราะตอนนี้พวกเขากับเด็กวิศวะอีกนับสิบคน กำลังพากันนั่งรอคู่กรณีของอาร์ตบนอัฒจรรย์ข้างสนามแข่งรถย่านชานเมือง สถานที่ๆ คนเรียนหมอใกล้จะจบไม่น่าจะมา เพราะความอโคจรของที่นี่มันดูขัดแย้งกับคนที่เรียนเพื่อรักษาคนเกินไป



                “โธ่เจ้อ้น ขนาดพวกเจ้เรียนวิดวะยังมาได้เลย เรียนหมอทำไมจะมาไม่ได้อ่ะ” เจ๋งหรือรุ่นน้องคนเดิมตอบอ้นพร้อมทำหน้ายียวนใส่




                “เจ้พ่อง!! ไอ้สัดเจ๋ง!!” อ้นแยกเขี้ยวใส่ด้วยความโมโหที่โดนกวนประสาท ก่อนจะลุกขึ้นตั้งใจจะยกขาเตะอีกฝ่าย แต่โดนตองที่นั่งข้างๆ ดึงเอาไว้



                “แล้วมันมาทำเหี้ยอะไรที่นี่วะ” กลอนตัดสินใจเป็นคนถามต่อเอง เพราะรำคาญอ้นที่ชอบทำให้เสียเรื่องประจำ



                “ก็มาแข่งรถ หาหญิงไปฟันเหมือนคนอื่นนั่นแหละ” เจ๋งเล่าพร้อมกับยักไหล่ขึ้นกวนๆ ซึ่งทุกคนก็พยักหน้ารับรู้ไม่ได้รู้สึกแปลกใจอะไร เพราะที่นี่เป็นแหล่งรวมความอโคจรเอาไว้ครบที่สุดที่หนึ่งก็ว่าได้ เหล้า ยาเสพติด การพนัน มั่วเซ็กส์ เด็กขาย ถ้าอยากได้ความจัญไรไปประดับชีวิต ที่นี่ถือว่าให้คุณได้ระดับคุณภาพเลยล่ะ



                “แต่เท่าที่ถามๆ พวกในสนาม บอกว่าไอ้นี่มันไม่ได้มาบ่อย นานๆ มาทีแต่ได้หญิงกลับไปฟันตลอด” เจ๋งเล่าต่อในสิ่งที่ตัวเองรู้มา พร้อมกับทำหน้าหมั่นไส้คนที่พูดถึงไปด้วย



“แล้วมึงแน่ใจได้ยังไงว่ามันจะมาวันนี้” กลอนถามต่อพร้อมกับกวาดตามองเพื่อหาเป้าหมาย เพราะถึงจะบอกอีกฝ่ายเคยมาที่นี่ แต่ไม่ได้แปลว่าวันนี้จะมาสักหน่อย



“พี่เห็นผู้หญิงสวยๆ ที่ยืนตรงนั้นป่ะ” เจ๋งว่าพร้อมกับชี้นิ้วไปทางอีกฟากของสนาม ซึ่งกลอนและคนอื่นๆ ก็มองตามพร้อมกับพยักหน้ารับรู้




“แล้วเห็นไอ้หน้าเหี้ยๆ ที่ยืนข้างกันป่ะ” และทุกคนก็พยักหน้ารับรู้พร้อมกันอีกครั้ง เพราะต้องบอกเลยว่าสองคยที่เจ๋งชี้ให้ดูมันโดดเด่นซะเหลือเกิน เหมือนโฉมงามกับอสุรกายไม่มีผิด



“สองคนนี้น่ะเป็นพี่น้องกัน”




“ห๊า!!!” อ้นตะโกนออกมาดังลั่นด้วยความตกใจ มองสองคนที่เป็นประเด็นอย่างเหลือเชื่อ



“ตามนั้นแหละ แล้วไอ้คนที่เฮียให้ตามหาดันไปฟันคนสวยแล้วจะทิ้งไง พี่ชายน้องเขาเลยโมโหนัดมาเคลียร์วันนี้ เพราะฉะนั้นยังไงโจทย์เฮียก็ต้องมา” เจ๋งว่าพร้อมกับยักคิ้วส่งให้ทุกคน ด้วยท่าทางที่มั่นอกมั่นใจกับข้อมูลที่ตัวเองหามา



“อ้าว...แบบนี้มันก็ไม่ได้มีแค่เราที่จะเล่นมันดิวะ เอาไงดีวะอาร์ต” อ้นหันไปถามอาร์ตที่นั่งเงียบกดโทรศัพท์ไม่สนใจโลกอย่างขอความเห็น



“อืม” แต่สิ่งที่อาร์ตตอบกลับมามีแค่เสียงในลำคอเบาๆ ที่ไม่สามารถบอกได้ว่ามันหมายความว่าอะไร



“เหี้ยละ” อ้นพึมพำออกมาแผ่วเบา แล้วหันหน้าไปสบตากับกลอนด้วยความไม่สบายใจ ซึ่งกลอนเองก็แสดงสีหน้ากังวลออกมาเหมือนกัน เพราะการที่อาร์ตนิ่งเฉยมันคือสัญญาณอันตราย



“พี่ตอง...เฮียแกไหวแน่เหรอ” รุ่นน้องที่ติดสอยหอยตามกันมา เพราะหวังจะได้เห็นความน่ากลัวที่ทุกคนร่ำลือกันของอาร์ต หันไปเอ่ยถามตองที่ยืนมองอยู่เงียบๆ ด้วยความสงสัย



เพราะตั้งแต่ที่ออกจากมหา’ลัยมาถึงที่นี่ บอสของพวกเขายังไม่แสดงท่าทีอะไรเลยนอกจากนั่งเฉยๆ แถมยังนั่งยิ้มกดโทรศัพท์ไม่ทุกข์ไม่ร้อน ชิลประนึ่งว่ามานั่งเล่นไม่ได้มารอกระทืบคน!!



“หึ...มึงเห็นงั้นเหรอ” ตองหัวเราะในลำคอเบาๆ พร้อมกับกระตุกยิ้มมุมปาก



“งั้นดิพี่ เฮียแกดูสบายใจไปไหมวะ” รุ่นน้องคนเดิมยืนยันในสิ่งที่ตัวเองคิด ออกจะหงุดหงิดด้วยซ้ำที่รุ่นพี่ของตัวเอง ไม่ได้มีความน่ากลัวหรือแสดงความน่าเกรงขามอะไรเลย ส่วนรุ่นน้องคนอื่นๆ ก็พยักหน้าเห็นด้วยกับเพื่อนเป็นทิวแถว



“ให้พวกมึงดูเอาไว้เลย ไม่ใช่ง่ายนะที่คนแบบไอ้อาร์ตมันจะโกรธจริงจัง บอสวิศวะพวกกูไม่ได้จับฉลากเลือกมันมาเป็นหรอกนะ” ตองตอบรุ่นน้องแค่นั้นแล้วก็ยืนมองอาร์ต ที่นั่งกดโทรศัพท์อมยิ้มหัวเราะมือเป็นระวิง



“โกรธ?” รุ่นน้องคนเดิมถามเสียงสูงและมองตองสลับกับอาร์ตด้วยความไม่เข้าใจ รุ่นพี่ของเขาโกรธตรงไหนมีอะไรแสดงออกว่าอารมณ์ไม่ดี ในเมื่อนั่งยิ้มมีความสุขอยู่แบบนั้น



ตองปรายตามองรุ่นน้องเจ้าคำถามคนเดิมเล็กน้อยแต่ไม่ตอบคำถามอะไร คนทั่วไปไม่รู้ว่าอาร์ตกำลังโกรธก็คงไม่แปลก เพราะอาร์ตเป็นพวกแสดงความโกรธแบบประหลาดๆ ยิ่งภายนอกนิ่งสนิทและอารมณ์ดีมากแค่ใน ยิ่งทุกการกระทำสวนทางทางกับสถาณการณ์มากเท่าไหร่ นั่นแปลว่ากำลังโกรธจัดจนใกล้สติแตก



ครั้งล่าสุดที่ตองเห็นอาร์ตโมโหไม่ถึงกับขนาดนี้ด้วยซ้ำ ก็ตอนที่อีกฝ่ายอยู่ปี 1 และอยู่ในช่วงโดนพวกเขาตามตื้อให้เป็นทายาทอสูร อ้นเพื่อนสนิทของอาร์ตถูกหลอกไปรุมยำเพราะหมั่นไส้อาร์ต จำได้ว่าอาร์ตก็นิ่งเฉยแบบนี้แต่พวกที่เป็นหมาลอบกัด เกือบตายคาตีนของอาร์ต และไอ้ฮิมเพื่อนสนิทของเขาก็โดนไอ้อาร์ตตามมากระทืบถึงที่ เพราะเป็นสาเหตุที่ทำให้คนหมั่นไส้ตัวเองจนอ้นพลอยซวยไปด้วย ส่วนผลของวันนั้นเพื่อนเขาแพ้ ถึงจะไม่ได้แพ้หลุดลุ่ยแต่ก็แพ้ และอาร์ตเลยกลายเป็นบอสวิศวะทันที



อีกเหตุผลที่พวกเขารุ่นพี่เต็มใจอยากให้อาร์ตเป็น ไม่ใช่แค่เพราะฝีมือที่เก่ง แต่เพราะอีกฝ่ายใจเย็น ไม่กร่าง แถมยังทำตัวธรรมดาจนเหมือนบ้าด้วยซ้ำไป พวกเขาเลยวางใจที่จะยกตำแหน่งให้ ทั้งๆ ที่มันข้ามรุ่นไปหลายรุ่น



“นั่นไงมันมาแล้ว” เสียงพูดของเจ๋งที่ดังขึ้นเรียกสติของทุกคนได้ทันที พร้อมกับทุกสายตาที่ต่างพากันเพ่งมองลงไปในสนาม เป็นภาพของรถยนต์สีดำยี่ห้อดังคันหนึ่งกำลังเคลื่อนตัวเข้ามา ก่อนจะจอดนิ่งสนิทตรงอีกฟากของสนาม ใกล้ๆ กับกลุ่มของหญิงสาวที่เป็นหัวข้อสนทนาก่อนหน้านี้



“เฮ้ย!! สัดอาร์ต!!” อ้นตะโกนออกมาดังลั่นด้วยความตกใจ พร้อมกับเอื้อมมือไปสุดความยาวเพื่อจะรั้งร่างสูงใหญ่ของเพื่อน ที่วิ่งผ่านหน้าไปอย่างรวดเร็วจนเหลือเชื่อ




แต่สุดท้ายอ้นก็รั้งอาร์ตไว้ไม่ทัน เพราะอีกฝ่ายกระโดดลงจากอัฒจรรย์ ลงไปที่สนามด้านล่างแบบไม่กลัวแข้งขาหัก โชคดีที่พวกเขาไม่ได้นั่งในจุดที่สูง ไม่งั้นคงมีหามส่งโรง’บาลกันก่อน



“นั่งอึ้งอยู่นั่นแหละ ตามสิไอ้เหี้ย” กลอนตบหัวอ้นที่มัวแต่นั่งอ้าปากหวอเต็มแรง ก่อนจะกระโดนลงไปในสนามตามอาร์ต อ้นที่ได้สติก็วิ่งตามไปตั้งใจจะโดดลงไปเท่ๆ แบบเพื่อน แต่พอเห็นความสูงเลยเปลี่ยนใจวิ่งลงทางบันไดแทน




ส่วนตองได้แต่ยืนมองบรรดารุ่นน้องที่วิางกระหืดกระกอบตามหลังอาร์ตไปด้วยความขำ ก่อนจะเดินล้วงกระเป๋าเดินตามไปบ้างด้วยท่าทางสบายๆ เพราะไม่ได้รู้สึกตื่นเต้นอะไร ไอ้พวกไม่เคยเห็นก็คงอยากเห็น ส่วนไอ้พวกที่สนิทก็ตั้งใจไปช่วยห้ามนั่นแหละ แต่ก็รู้ๆ กันว่าพวกเขามันเลือดร้อนแทบจะทั้งคณะ สุดท้ายคงไม่พ้นช่วยกันออกแรง



…

…



อาร์ตที่วิ่งลงมาด้วยความรีบร้อนเมื่อครู่ เปลี่ยนจังหวะเป็นเดินช้าๆ ทันทีเมื่อใกล้ถึงจุดหมาย ภาพที่เห็นตรงหน้าในตอนนี้คือกลุ่มวัยรุ่นจำนวนหนึ่ง กำลังยืนล้อมรอบที่รถยนต์คันหรู แต่ดูออกว่าแบ่งเป็นสองฝั่ง เพราะต่างฝ่ายแสดงความเป็นอริอย่างเห็นได้ชัด



แต่ภาพของคนพวกนั้นไม่ได้ทำให้อาร์ตสนใจ ได้เท่ากับภาพของผู้ชายในรถ ที่กำลังนั่งอย่างสบายอกสบายใจเลยสักนิด เขาสาวเท้าเดินเข้าไปให้ไวขึ้นอย่างร้อนใจ ราวกับกลัวว่าคนในรถจะหายไป และเมื่อรู้สึกตัวอีกทีอาร์ตก็ยืนอยู่ตรงหน้ารถของอีกฝ่าย ท่ามกลางคนสองกลุ่มที่ยืนประจันหน้ากัน



แทนไทแปลกใจไม่น้อยที่เห็นคนที่ตัวเองเกลียดขี้หน้ามายืนอยู่ตรงนี้ ก่อนที่มุมปากของตัวเองจะยกยิ้มขึ้นและมองอีกฝ่ายด้วยสายตาเยาะเย้ย เพราะเขาก็พอจะเดาออกว่าอีกฝ่ายมาอยู่ตรงนี้เพราะอะไร



อาร์ตยืนสบตากับคนในรถด้วยความนิ่งสงบ ไม่ได้แสดงท่าทางเกรี้ยวกราดไม่พอใจอะไร ก่อนจะขยับเข้าไปใกล้หน้ารถมากขึ้น




“ลงมา” อาร์ตพูดเสียงเรียบและกระดิกนิ้วเรียกอีกฝ่าย แต่สิ่งที่ได้คือการนิ่งเฉยไม่หือไม่อือใดๆ ทั้งสิ้นจากแทนไท



ในขณะที่ความโกรธกำลังแล่นเป็นริ้วขึ้นมาไม่หยุด ไหล่ของอาร์ตก็ถูกกระชากให้หันกลับไปเต็มแรง ด้วยฝีมือของใครสักคนที่ยืนอยู่ด้านหลัง ตามด้วยการกระชากคอเสื้อและใบหน้าดุดันที่มองมา



“มึงเป็นใครวะ” จิ๊กโก๋หน้าเหี้ยมที่อาร์ตจำได้ว่าเจ๋งบอกว่าคือพี่ชายของผู้หญิงของแทนไท ตะคอกถามอาร์ตเสียงดังอย่างไม่พอใจ พร้อมกับทำหน้าตาที่แสดงความข่มขวัญเต็มที่




“.............” อาร์ตไม่ได้ตอบโต้อะไรอีกฝ่ายออกไป นอกจากปัดมือที่กำคอเสื้อออกด้วยความรำคาญ ก่อนจะหันหลังกลับไปหาแทนไทที่นั่งอยู่ในรถเหมือนเดิม



“มึงอย่ามาเมินกูนะสัด!!” จิ๊กโก๋คนนั้นตะคอกใส่ด้วยความพอใจ ก่อนจะกระชากตัวอาร์ตให้หันกลับมาหาอีกครั้ง พร้อมกับง้างหมัดขึ้นสูงและหวดลงไปเต็มแรง



ผัวะ!!!



แรงกระทบหนักๆ ที่ใบหน้าอย่างไม่ทันตั้งตัว ทำเอาใบหน้าของอาร์ตสะบัดไปอีกฝั่งตามแรงกระแทก เจ้าตัวจะถ่มน้ำลายปนเลือดทิ้งและตวัดตากลับมามองอย่างดุดัน และไม่มีมีการพูดพล่ามทำเพลงอะไรให้มากความทั้งนั้น อาร์ตยื่นมือไปกระชากผมของอีกฝ่ายและดึงลงมาฟาดกับหัวเข่าที่ยกกระแทกสวนขึ้นไปเต็มแรง ก่อนจะทิ้งร่างของจิ๊กโก๋คนนั้นลงไปกองกับพื้นตามด้วยการยกเท้ากระทืบซ้ำที่หน้าท้อง จนอีกฝ่ายขดตัวงอร้องโอดโอยอย่างเจ็บปวด



ทุกอย่างที่เกิดขึ้นอย่างรวดเร็วทำให้คนฝ่ายของจิ๊กก็คนนั้น ลุกฮือแล้ววิ่งเข้าใสอาร์ตทันทีด้วยความโมโหที่เห็นลูกพี่ของตัวเองถูกทำร้าย แต่ยังไม่ทันที่คนเหล่านั้นจะถึงตัวอาร์ตกลุ่มวัยรุ่นที่อยู่ใกล้ๆ ก็เข้ามาแทรกกลาง และกั้นไม่ให้พวกของคนที่อาร์ตกระทืบลงไปกองให้เข้ามาใกล้กว่าเก่า



“พวกมึงหลบไอ้เหี้ย!!” คนจากฝ่ายนั้นตะโกนขึ้นอย่างกราดเกรี้ยว และพยายามที่จะแทรกวงล้อมเข้ามาหาอาร์ต



“ถอยไปไอ้สัด!!” กลุ่มคนที่มาช่วยอาร์ตตะโกนโต้เถียงออกไปด้วยเสียงที่ดังไม่แพ้กัน พร้อมกับดันอีกฝ่ายให้ถอยห่างและชี้ไม้หน้าสามในมือไปหาเพื่อข่มขู่



“แต่มันเล่นพี่กู” อีกฝ่ายยังไม่ยอมลดละพยายามที่จะเอาคืนอาร์ตที่หยามหน้าลูกพี่ตัวเอง



“พี่มึงทำเฮียกูก่อน!! อีกอย่างเฮียกูไม่ได้อย่างมีเรื่องแค่จะเคลียร์กับไอ้สัดในรถนั้น” ทางฝั่งอาร์ตเองก็แสดงความเกรี้ยวกราดไม่แพ้กัน แต่ก่อนที่อะไรจะยุ่งไปมากกว่านี้คนที่อาร์ตไม่คิดว่าจะมาแล้วก็เดินฝ่าวงล้อมเข้ามา ใบหน้าหล่อเหล่าเย็นชาของอีกฝ่ายปรายตามองทุกคนด้วยสายตาเรียบนิ่ง



“ถ้าพวกมึงยังอยากมีที่ให้กร่าง และมีที่ให้ทำเรื่องเหี้ยๆ ก็ถอยออกไป” คำพูดของปอที่ปรากฏตัวแบบไม่มีปี่มีขลุ่ย ทำให้ทุกคนมองหน้ากันเลิ่กลั่กอย่างไม่แน่ใจ ก่อนที่จะตาเบิกกว้างเมื่อแน่ใจว่าอีกฝ่ายคือใคร ก่อนจะพากันถอยห่างออกไปในทันทีแต่ไม่ได้ไปไหนไกล



“กูนึกว่ามึงไม่มา” อาร์ตมองปอที่เดินเข้ามาด้วยสายตาเรียบเฉย ก่อนจะคว้าเอาบุหรี่ในมือปอที่จุดไว้ขึ้นมาสูบ



“ไม่ได้ตั้งใจแต่มีคนขายของข้ามถิ่น” ปอว่าเรื่อยๆ ด้วยท่าทางปกติ แต่อาร์ตรู้ดีว่า ‘ของ’ ที่ปอว่าหมายถึงอะไร




“อ้าว...สัดปอมึงมาได้ไงวะ” อ้นที่วิ่งตามมาถึงเป็นคนสุดท้ายเอ่ยถามด้วยความแปลกใจ เมื่อเห็นรุ่นน้องหน้าตายของตัวเองที่นี่



“ขับรถ” ปอตอบอย่างยียวนและเดินออกไปจากตรงนั้นทันที ทิ้งให้อ้นยืนอ้าปากค้างที่โดนรุ่นน้องกวนประสาทใส่



อาร์ตมองตามหลังปอด้วยสายตาที่ว่างเปล่า ก่อนจะพ่นควันบุหรี่จากปากเรื่อยๆ อย่างไม่รีบร้อน เพราะไม่จำเป็นที่จะต้องเร่งรีบอะไร ในเมื่อรุ่นน้องคนสนิทเคลียร์ที่ให้ซะเปิดกว้างขนาดนี้ ถ้าถามว่าทำไมจิ๊กโก๋พวกนี้ถึงกลัวไอ้ปอ ก็เพราะมันเป็นหนึ่งในแหล่งหาเงินด้านมืดของบ้านอีกฝ่ายน่ะสิ นั่นคือเหตุผลที่เขาขอให้รุ่นน้องคนนี้ช่วย อิทธิพลที่บ้านของอีกฝ่ายมีมันมากจนเคยทำให้คนอย่างเขารอดตะรางมาแล้ว และจะนับประสาอะไรแค่ขอให้ช่วยเคลียร์ที่ให้กระทืบคน แต่ที่ไม่ยอมให้เพื่อนสนิทอย่างปิงช่วยเพราะรำคาญที่จะต้องโดนห้าม เขาเลยให้คนเลือดร้อนแบบไอ้ปอช่วยดีกว่า



อาร์ตทิ้งก้นบุหรี่ที่หมดมวนลงบนพื้นก่อนจะใช้ปลายเท้าขยี้เบาๆ จากนั้นก็เดินกลับไปหาเป้าหมายที่ยังคงนั่งส่งสายตากวนประสาทอยู่ในรถอีกครั้ง




“ลงมา!!” อาร์ตตะคอกดังลั่นและยกเท้าถีบที่หน้ารถเต็มแรง แต่แทนไทยังคงนั่งนิ่งสบตาอาร์ตอย่างท้าทาย พร้อมกับยกยิ้มเยาะเย้ยส่งให้ไม่ลดละ



“กูบอกให้มึงลงมาไงวะ!!” อาร์ตยกเท้าถีบลงไปซ้ำๆ ที่หน้ารถด้วยอารมณ์โมโหแบบที่ไม่คิดจะกั๊กอะไร แต่ไม่ว่าจะทำยังไงแทนไทก็ยังคงนั่งนิ่งกวนประสาทอยู่แบบนั้น ราวกับต้องการท้าทายความอดทนของอาร์ต



อาร์ตหยุดถีบที่หน้ารถและดุนลิ้นที่ข้างแก้ม แล้วหันหลังเดินไปหารุ่นน้องที่ยืนอยู่ใกล้ๆ ก่อนจะกระชากเอามืดสปาต้าขนาดยาวในมือของอีกฝ่ายมาถือไว้ แล้วเดินกลับไปหาแทนไทที่รถอีกครั้ง



โครม!!!



“เฮ้ย!!”



“เหี้ย!!”



“กรี๊ด!!!”



เสียงร้องโวยวายดังลั่นขึ้นทันทีที่อาร์ตหวดมืดในมือฟันลงไปที่กระโปรงหน้ารถจนยุบ ก่อนจะง้างแขนฟันลงไปซ้ำๆ ไม่ยั้งแรง จนหน้ารถในตอนนี้สภาพยับเยินดูไม่ได้ พร้อมกับใบหน้าเดือดดาลของเจ้าของรถที่แทบคลั่ง เมื่อรถสุดรักสุดหวงของตัวเองเละไม่มีชิ้นดี แต่ถึงอย่างนั้นแทนไทก็ยังคงนั่งนิ่งอยู่ในรถกำพวงมาลัยแน่นไม่ยอมลงมา เพราะหวังจะเล่นสงครามประสาทปั่นหัวอาร์ต ในแบบที่ตัวเองชอบทำกับคนอื่น



“กูบอกให้มึงลงมาไงไอ้สัด!!!” อาร์ตตะโกนดังลั่นอย่างเกรี้ยวกราด ยกสปาต้าชี้หน้าอีกฝ่ายด้วยความโมโห ก่อนจะยกยิ้มมุมปากชอบใจที่เห็นอีกฝ่ายยังคงนั่งนิ่งไม่ไหวติง



อาร์ตก้าวขาขึ้นไปยืนบนกระโปรงหน้ารถ แล้วง้างมีดในมือขึ้นสูงก่อนจะหวดเข้าใส่กระจกด้านหน้าเต็มแรง จนมันแตกละเอียดในทันที อาร์ตโยนมีดในมือลงไปที่พื้นถนนก่อนจะยื่นมือไปคว้าเอาร่างของแทนไท แล้วจัดการกระชากด้วยแรงมหาศาลเพื่อดึงอีกฝ่ายให้ออกมาจากรถ



ผัวะ!!



แทนไทอาศัยจังหวะที่อาร์ตมัวแต่ออกแรงดึงตัวเอง ซัดหมัดลงที่หน้าของอีกฝ่ายเต็มแรง ก่อนจะปลดเซฟตี้เบลล์ที่ตัวเองคาดไว้ออก และยื่นมือไปเปิดประเพื่อที่จะได้ลงจากรถเอง




แต่ก็ไม่ทันอาร์ตที่ลุกขึ้นมาก่อน มือหนาคว้าเข้าที่คอเสื้อของแทนไท และกระชากออกมาทางหน้ารถเต็มแรง ในเมื่อเขาบอกให้มันออกมาดีๆ ตั้งแต่แรกแล้วไม่ออก มันก็ต้องออกในทางพิเศษที่เขาเตรียมเอาไว้ให้



พลั่ก!!!



แทนไทรู้สึกจุกไม่น้อยเมื่อโดนเหวี่ยงลงมากองกับพื้นด้วยแรงมหาศาล ก่อนจะค่อยๆ พยุงตัวเองลุกขึ้นนั่งเมื่อเห็นอาร์ตเดินเข้ามาหา ทั่วตัวตอนนี้รู้สึกแสบไปหมดจากแผลกระจกบาดเนื่องจากโดนลากออกมา แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังคงส่งสายตามองอาร์ตอย่างท้าทาย



และในจังหวะที่อาร์ตเอาแต่ยืนนิ่งมองหน้าอีกฝ่าย แทนไทก็ลุกขึ้นยืนและถีบเข้าที่ท้องของอาร์ตเต็มแรง จนอาร์ตลงไปนอนกองบนพื้นแบบไม่เป็นท่า จากนั้นแทนไทก็ตามไปคร่อมทับและชกใส่ไม่ยั้ง



ไม่รู้ว่าหมัดต่อกี่หมัดที่กระทบลงบนหน้า อาร์ตรู้สึกเจ็บแต่ยังคงนอนนิ่งอยู่แบบนั้น นอนให้แทนไทชกแบบไม่ตอบโต้ เพื่อเป็นการลงโทษตัวเองที่ปล่อยให้คนรักเจ็บตัว



“นอนเฉยๆ ทำไม หรือว่ากลัว ทำไมมึงไม่เก่งให้ได้แบบเมื่อกี้วะ” แทนไทกระชากผมอาร์ตที่นอนนิางให้หันมามองหน้า ก่อนจะยกยิ้มดูถูกส่งไปให้



อาร์ตปรายตามองแทนไทด้วยสายตาว่างเปล่า และกลายเป็นตัวแทนไทเองที่ต้องผงะเมื่อเจอสายตาแบบนั้นที่มองมา เพราะมันไม่ใช่สายตาขิงคนขี้ขลาดแบบที่ตัวเองดูถูก



“ตากูบ้าง” อาร์ตว่าแค่นั้นแล้วเหวี่ยงแทนไทลงมาที่พื้น ก่อนจะง้างหมัดแล้วชกใส่ลงไปไม่ยั้ง แต่แรงที่ชกนั้นมากมายกว่าที่แทนไททำซะอีก




อาร์ตไม่รู้ว่าตัวเองกระหน่ำชกลงไปกี่หมัด รู้แค่ว่าชกเท่าไหร่ก็ไม่สะใจ จัดการกระชากหัวของอีกฝ่ายขึ้นด้วยความโมโห แล้วจับไปกระแทกที่กระโปรงหน้ารถเต็มแรง



ปึ่ก!!!



ร่างของแทนไทโงนเงนร่วงลงไปกองกับพื้นอย่างไม่เป็นท่า รู้สึกเจ็บไปหมดทั่วบริเวณใบหน้าและส่วนหัว แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังพยุงตัวเองลุกขึ้นยืน เพื่อที่จะเอาคืนอาร์ต



แต่ทุกอย่างก็กลายเป็นเพียงแค่ความหวัง เมื่ออาร์ตเตะเสยที่ปลายคางจนต้องล้มลงไปนอนอีกครั้ง ตามด้วยการยกเท้ากระทืบใส่ลำตัวอีกฝ่ายไม่ยั้ง สลับกับการเตะอัดเข้าสีข้างจนแทนไทขดตัวงอ ยกมือขึ้นกันหัวตัวเองเอาไว้แบบไม่เป็นท่า



ในระหว่างที่อาร์ตซ้อมแทนไทด้วยความโมโหอยู่นั้น เพื่อนของอีกฝ่ายก็พยายามที่จะเข้ามาช่วย แต่กลุ่มของอาร์ตเองคอยกันเอาไว้ เลยทำให้สถานการณ์โดยรวมค่อนข้างตึงเครียด



“กรี๊ดดดด ไอ้เลว!! แกอย่าทำอะไรพี่แทนนะ” เสียงกรี๊ดดังลั่นและแรงกระชากจากทางด้านหลังของหญิงสาว ไม่ได้ทำให้อาร์ตรู้สึกอะไรมากไปกว่ารำคาญ




อาร์ตจัดการเหวี่ยงหญิงสาวที่กำลังมีปัญหากับแทนไททิ้งอย่างไม่ไยดี ก่อนจะยกเท้าขึ้นสูงเพื่อเตรียมกระทืบลงไปบนร่างหมดสภาพอีกครั้ง




“มึงหยุดเดี๋ยวนี้นะ อย่าทำผัวกู!!” หญิงสาวตวาดอย่างเกรี้ยวกราด และตรงเข้ามาทุบตีอาร์ตไม่หยุด จนอาร์ตต้องเหวี่ยงร่างบางนั่นทิ้งอย่างโมโห



“ถ้าไม่อยากโดนกูตบอย่าเสือก!!” อาร์ตตะคอกเสียงดังและชี้หน้าหน้าอีกฝ่ายอย่างดุดัน ซึ่งมันก็ได้ผลเพราะหญิงสาวยืนนิ่งตัวสั่นเป็นเจ้าเข้า ก่อนจะมีคนพาออกไปเพราะกลัวเดินลูกหลง



อาร์ตปรายตามองแทนไทอีกครั้ง และเดินเข้าไปหาก่อนจะนั่งยองๆ ลงข้างๆ ยื่นมือไปขยุ้มกลุ่มผมของอีกฝ่ายแล้วกระชากให้ขึ้นมาเผชิญหน้ากัน



“มึงทำน้องทำไม” อาร์ตถามด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง แต่แววตาที่ใช้มองอีกฝ่ายเต็มไปด้วยความกรุ่นโกรธ



“เกลียดกูทำไมมาทำกู” อาร์ตเค้นเสียงถามและออกแรกดึงผมมากขึ้น พยายามทำตัวเองให้นิ่งที่สุด



“กูเกลียดมึงแล้วไง แต่กูรักน้อง” แทนไทตอบกลับด้วยท่าทางหยิ่งผยองเหมือนเดิม



“มึงรัก!! มึงกล้าพูดเหี้ยๆ ว่ารักงั้นเหรอวะ!!” อาร์ตตะคอกใส่ด้วยความโมโหก่อนจะชกเข้าไปที่หน้าอีกฝ่ายเต็มแรง ขนร่างอ่อนแรงร่วงลงไปกองที่พื้นอีกครั้ง จากนั้นก็กระชากหัวอีกฝ่ายให้ขึ้นมาเผชิญหน้าอีกครั้ง



“น้องควรจะกลับมาหากู แต่เพราะมึงน้องถึงไม่กลับมา” แทนไทตะคอกใส่หน้าอาร์ตเสียงดัง และกล่าวโทษโดยไม่ได้สำนึกว่าทุกอย่างมันเป็นเพราะตัวเอง



“ก็ถ้ามึงรักน้อง มึงทิ้งน้องไปทำไมตั้งแต่แรก” อาร์ตโมโหอย่างถึงที่สุดให้กลับความเห็นแก่ตัวของอีกฝ่าย จัดการจับหัวในมืออัดกระแทกกับรถทันที



“ก็กูกลับมาแล้วไง!! และมึงอย่าคิดว่าแค่นี้กูจะหยุด สักวันน้องก็ต้องเป็นของกู” แทนไทตะโกนท้าทายอย่างไม่กลัวตาย และส่งสายตามองอาร์ตให้รู้ว่าทุกอย่างมันจะไม่จบแค่นี้



“งั้นมึงอย่าอยู่เลย” อาร์ตว่าเสียงเหี้ยม พร้อมกับแววตาที่วาวโรจน์เต็มไปด้วยความโกรธ จัดการลากร่างอ่อนแรงของอีกฝ่ายไปตามพื้นถนน จนมาหยุดอยู่ที่หน้าประตูรถ



มือหนาปล่อยร่างของแทนไทลงกับพื้น แล้วเปิดประตูรถออกกว้าง จากนั้นก็ยกร่างอ่อนแรงขึ้นแล้ววางส่วนหัวไว้ที่ระหว่างขอบประตู



“ไอ้สัดอาร์ต!! มึงอย่านะไอ้เหี้ย!!” ทั้งกลอนทั้งอ้นตะโกนห้ามดังลั่น เมื่อรู้ว่าอาร์ตจะทำอะไร และออกตัววิ่งสุดแรงเพื่อเข้ามาห้ามให้ทัน เพราะถ้าอาร์ตทำสำเร็จ แทนไทอาร์ตถึงตายและอาร์ตต้องติดคุก



อาร์ตมองเพื่อนที่วิ่งเข้ามาด้วยสายตาว่างเปล่า ก่อนจะหันกลับมามองร่างที่สลบไปแล้วของแทนไท มือหนาจับประตูรถไว้แน่นเพื่อที่จะปิดมันเข้าไป ให้อัดกระแทกกับหัวของอีกฝ่าย แค่ปิดประตูเท่านั้นมันจะจบทุกอย่าง




Tru...Tru...Tru…



แต่ยังไม่ทันที่อาร์ตจะได้ลงมือทำอะไร เสียงโทรศัพท์ในกระเป๋าก็ดังขึ้น เสียงเรียกเข้าที่เขาตั้งเอาไว้เฉพาะสำหรับใครอีกคน



อาร์ตล้วงมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกงแล้วหยิบโทรศัพท์ออกมา ก้มมองชื่อที่โชว์อยู่บนหน้าจออย่างช่างใจ ก่อนจะตัดสินใจกดรับ



“(รับช้า)”



เสียงกระเง้ากระงอดของปรายสายดังออกมาตัดพ้อต่อว่าในทันที และมันทำให้มือของอาร์ตที่จับประตูรถอยู่สั่นเล็กน้อย



“(อาร์ต...ได้ยินน้องไหม ทำไรอยู่เนี่ย)”



เสียงใสๆ หวานหูดังขึ้นต่อว่าเบาๆ ทำให้สติที่ขาดหายไปของอาร์ตเริ่มกลับมา



“ครับ” อาร์ตตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงฝืดเฝื่อน ลำคอแห้งเป็นผงเหมือนคนขาดน้ำ



“(จะกลับหรือยัง)”



ปรายสายถามออกมาเหมือนทุกครั้งที่กลับบ้านผิดเวลา และมันทำให้หัวใจของอาร์ตสั่นไหวอย่างรุนแรง



“(ไหนบอกจะรีบกลับไง)”



ปลายสายยังคงตัดพ้อต่อว่าไม่หยุด แต่มันทำให้อาร์ตปวดหนึบไปทั้งใจ ยกมือที่สั่นน้อยๆ ของตัวเองมาลูบหน้า และหลับตาลงเรียกสติ



“จะกลับแล้วครับ” อาร์ตบอกด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน น้ำเสียงที่ใช้มันพูดกับอีกฝ่ายเป็นประจำ



“(น้องรอนะ)”



ปลายสายวางไปแล้ว พร้อมกับสติที่หวนกลับคืนมา และรู้สึกตัวว่ากำลังจะทำอะไรบ้าๆ ลงไป



‘เขาลืมไปได้ยังไงกัน ว่าตัวเองจะต้องกลับบ้าน บ้าน…ที่มีอีกคนรออยู่’





2 Be con...



+++++++++++++++

กลับบ้านนะเฮีย

กลับบ้านไปหาน้อง

เราอย่าล่ะทิ้งแนวทางมุ้งมิ้ง ผู้ชายไร่อ้อยของเราไป

เฮียต้องแสนดี เฮียห้ามโหดร้าย บ่าวรับไม่ได้

ว่าแต่ดทรศัพท์นี่ดังได้เวลาจริงๆ เนาะ

(ไม่เอาสิมณีอย่าแซะตัวเอง 5555)

รักและขอบคุณคนอ่านจ้า

ปล.ไอ้ปอโผล่มาประนึ่งผี ทำไมมันเด่นจัง

บ้าที่สุด!!

 

 

                 

[ashbyipcet]

เบรคได้ตรงจังหวะดีค่ะ  แต่พี่หมอค่ะสนในตบกับน้องหมวยต่อไหมคะมือไม่ต้องเท้าอย่างเดียวคะ 

[iceman555]

 

[brookzaa]

จ่ะ

[goosongta]

เฮียโหดมากแต่น้องเอาอยู่

[ป้ากิ่งkingkarn]

โล่งอกอย่างแรงเลยค่ะ

เฮียรีบกลับบ้านไปนอนกกน้องด่วนเลย

นอนกอดน้องอุ่นๆบนเตียงนิ่มๆ ดีกว่านอนหนาวบนพื้นแข็งๆคนเดียวในคุกเนอะ

[BABYBB]

หายข้องใจยังทำไมถึงได้เป็นบอสวิศวะ 55555555

[B52]

ดีหรือไม่ดี ไม่ตายเนี่ย

[MayA@TK]

  บอสโหดมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
  ดีนะที่พีทโทรมาเวลานี้พอดี

 

[matchty]

คู่กัดฉบับรักเกินร้อย

By matchty



กัดครั้งที่

- 47 -



แกร๊ก…

เสียงประตูเปิดออกพร้อมกับร่างสูงที่ก้าวขาไปในห้อง โดยที่พยายามส่งเสียงให้เบาที่สุด เพราะกลัวว่าร่างเล็กที่หลับตาพริ้มอยู่บนเตียงกว้างจะตื่นขึ้นมา ก่อนจะค่อยๆ ย่องเข้าไปในห้องน้ำที่อยู่ไม่ไกล



“ซี๊ด” อาร์ตส่งเสียงร้องออกมาด้วยความเจ็บ เมื่อลองเอานิ้วแตะที่แผลมุมปากของตัวเอง ทั้งที่ก่อนหน้านี้ยังไม่ได้รู้สึกเจ็บอะไรเลยสักนิด



ยืนมองสภาพของตัวเองที่สะท้อนในกระจกแล้วก็ต้องถอนหายใจออกมา คิ้วแตก ปากแตก หน้าช้ำ มองยังไงก็รู้ว่าไปมีเรื่องมา หมดปัญญาจะหาข้อแก้ตัวจริงๆ ถ้าโดนถาม




หลังจากที่วางสายจากน้องไป เขาก็ไม่ได้สนใจว่าไอ้หมอเหี้ยมันจะเป็นยังไง แต่คิดว่าคงจะไม่ตายและคงมีคนพามันไปส่งโรง’บาล ส่วนเขาก็รีบบึ่งกลับมาหาน้องที่บ้านไอ้ปอ แต่ขนาดเขาคิดว่าตัวเองรีบแล้ว ดันเจอไอ้ปอเดินลอยชายอยู่ในบ้านก่อนซะอีก ไม่รู้เหมือนกันว่าอีกฝ่ายกลับมาตอนไหน ซึ่งก็เรื่องของมันเถอะ



อาร์ตมองตัวเองอย่างปลงตก ก่อนจะเลิกสนใจแล้วพาร่างบอบช้ำของตัวเองไปอาบน้ำ แค่แอบหวังว่าพรุ่งนี้สภาพจะพอดูออกว่าเป็นคนไม่ใช่ศพก็พอ



แกร๊ก…



พรึ่บ!!!



เสียงประตูห้องน้ำถูกเปิดออกแผ่วเบา เป็นจังหวะเดียวกันกับที่แสงไฟในห้องเปิดขึ้น และร่างของคนที่อาร์ตคิดว่าหลับไปแล้ว กำลังยืนทำหน้าถมึงทึงอยู่ข้างสวิตซ์ไฟ



“ทำไมพี่มึงเพิ่มกลั…อาร์ตหน้าไปโดนอะไรมา” พีทที่กำลังตะเปิดฉากต่อว่าอีกฝ่าย หลังจากที่ต้องนั่งถ่างตารอจนดึก เป็นอันต้องหยุดชะงักแทบไม่ทัน ตาเรียวเบิกกว้างด้วยความตกใจ กับสภาพของอาร์ตที่ได้เห็น



ขาเรียวสาวเท้าเข้าไปหาอาร์ตด้วยความเร็ว ดวงตาเรียวสั่นไหวอย่างรุนแรง ก่อนจะเอื้อมมือไปแตะตามรอยฟกช้ำบนใบหน้าของอาร์ตแผ่วเบา จากที่ตอนแรกตั้งใจจะต่อว่าให้หายโมโหที่ถูกทิ้งไว้คนเดียว แต่พอเห็นสภาพของคนรักความรู้สึกแบบนั้นกลับถูกพัดหายไปหมดและแทนที่ด้วยความเป็นห่วง



“ดูทำหน้า...พี่ไม่เป็นไร ไกลหัวใจเยอะ” อาร์ตที่เห็นพีทยืนหน้าเสียมองตัวเองอยู่ ตัดสินใจพูดออกไปเพื่อไม่ให้อีกฝ่ายเป็นห่วงพร้อมกับยกยิ้มมุมปากและยักคิ้วกวนๆ ส่งให้



“กวนตีน” พีทใบหน้าเปลี่ยนเป็นบึ้งตึงทันทีเมื่อโดนกวนประสาท นิ้วมือที่แตะแผลตรงมุมปากอยู่เปลี่ยนเป็นกดลงไปเต็มแรงด้วยความหมั่นไส้



“โอ๊ย!! ซี๊ด...เจ็บไหมเนี่ยดื้อ” อาร์ตร้องออกมาดังลั่นด้วยความเจ็บที่ถูกกระทำจากฝีมือคนรัก ใบหน้าฟกช้ำบิดเบี้ยวไปหมด ดวงตาคมมองหน้าของพีทที่บึ้งสนิทด้วยความขำ



“ไกลหัวใจไม่ใช่เหรอ เอาอีกสักแผลไหม” พีทว่าด้วยใบหน้าที่ยังงอง้ำ พร้อมกับยื่นมือเพื่อจะจิ้มลงไปบนแผลอีกรอบ ส่วนอาร์ตก็รีบกระโดดถอยหลังอย่างไวเพราะไม่อยากเจ็บไปมากกว่านี้



อาร์ตยืนมองหน้าพีทแล้วกระพริบตาปริบๆ พร้อมกับส่งยิ้มที่คิดว่าหวานที่สุดไปออดอ้อน ก่อนจะค่อยๆ ขยับตัวเข้าไปหาที่ละนิด คอยลอบสังเกตท่าทางของพีทไปด้วยว่าอยู่ในอารมณ์ไหน เมื่อแน่ใจว่าอีกฝ่ายจะไม่ทำร้ายร่างกายตัวเองซ้ำอีกแล้วแน่ๆ อาร์ตก็จัดการสอดท่อนแขนของตัวเองทั้งสองข้างเข้าไปที่เอวบางแล้วกระชับอ้อมกอดแน่น



“ดื้อ...ทายาให้หน่อยสิ” อาร์ตส่งเสียงอ้อนและใช้ฝ่ามือลูบเอวพีทไปมา ตาก็กระพริบปริบๆ ไม่เลิก ส่วนพีทไม่ได้ตอบรับอะไรนอกจากยืนทำหน้านิ่งมองอาร์ต



“เนี่ย...อาร์ตเจ๊บเจ็บ” อาร์ตทำเสียงเล็กเสียงน้อยใส่ พร้อมกับทำตาอ้อนที่มองยังไงก็ชวนกวนประสาทมากกว่าน่าสงสาร สุดท้ายพีทก็ทนเก็กทำหน้านิ่งต่อไปไม่ไหวหลุดเสียงหัวเราะออกมาในที่สุด



“อะไรนะ...อาร์ตเจ๊บเจ็บ พี่มึงคิดว่าน่ารักเหรอ” พีททวนคำพูดของอาร์ตและพยายามกลั้นขำสุดความสามารถ ไอ้พี่อาร์ตมันก็บ้ากล้าแทนตัวเองด้วยชื่อ ทำอะไรไม่ได้ดูสังขารตัวเองเลยเหอะ




“พี่ก็คิดว่าน่ารักใช้ได้อยู่นะ” อาร์ตตอบกลับด้วยสีหน้าขึงขัง จนพีทเดาไม่ออกว่าอีกฝ่ายจริงจังกับสิ่งที่คิดแค่ไหน



“ไปนั่งดิ” พีทส่ายหัวด้วยความหน่าย ขี้เกียจจะต่อล้อต่อเถียงกับอาร์ตไปมากกว่านี้ เอ่ยปากไล่อีกฝ่ายให้ไปนั่งรอที่เตียง ส่วนตัวเองก็เดินไปหยิบกล่องพยาบาลที่โต๊ะใกล้ๆ



“ดีนะที่ไอ้เลิฟมันไม่ได้เอาไปเก็บ” พีทบ่นให้อาร์ตและลงมือทำแผลให้ โดยพยายามลงน้ำหนักมือให้เบาที่สุดเท่าที่จะทำได้

“ว่าแต่พี่มึงไปฟัดกับหมาที่ไหนมา” พีทถามออกไปด้วยความอยากรู้ ส่วนมือก็ทำหน้าที่ไม่หยุด



“ฟัดกับหมาเรียนหมอ” อาร์ตตอบเสียงแข็งและดึงตัวพีทลงมานั่งที่ตัก ส่วนพีทที่ได้ยินคำตอบแบบนั้นก็ชะงักมือ แล้วมองหน้าอาร์ตด้วยความสงสัย



“ห๊ะ!! หมาเรียนหมอ...ใคร?” พีทถามกลับเพราะไม่เข้าใจในสิ่งที่อาร์ตพูด มือก็เก็บยาเข้ากล่องก่อนจะลุกขึ้นถือไปวางไว้ที่เดิม



“รู้จักใครเรียนหมอละ”คำพูดต่อมาของอาร์ตทำเอาพีทตาโต และรีบเดินกลับมาหาอาร์ตจนขาแทบขวิด



“อย่าบอกนะ ที่สภาพพี่มึงเป็นแบบนี้เพราะไปฟัดกับไอ้พี่หมอมา” พีทถามเสียงหลงแล้วสำรวจสภาพของอาร์ตอีกครั้ง สภาพไอ้พี่อาร์ตแย่ขนาดนี้มันหมายความว่ายังไงกันล่ะ



“อย่าเรียกมันว่าพี่ได้ไหม เรียกไอ้สัด ไอ้ส้นตีน เรียกอะไรก็ได้ อ้อ...ยกเว้นเหี้ยด้วยอย่าเรียก” อาร์ตว่าหน้าหงิกและทิ้งตัวลงนอนด้วยความเซ็ง ส่วนพีทก็ยิ้มขำกับท่าทางพาลเหมือนเด็กของอาร์ต



“แล้วเขาเป็นไงบ้างล่ะ” พีทถามออกไปด้วยความอยากรู้ พร้อมกับทรุดตัวลงนั่งข้างๆ อาร์ต



“ตายแล้วมั้ง” อาร์ตตอบเสียงแข็งแล้วยกหัวตัวเองขึ้นมาหนุนตักพีท พร้อมกับเอาหน้าซุกท้องแบนราบและกอดเอวอีกฝ่ายแน่น



“ถ้าเขาตายทำไมพี่มึงกลับมาสภาพเหยินแบบนี้ล่ะ” พีทถามขึ้นอีกครั้งและยกมือลูบหัวของอาร์ตเล่นไปมา



“ผิดพลาดทางเทคนิค” อาร์ตงึมงำตอบและซุกหน้าเข้ากับลำตัวของพีทมากขึ้น



“ไม่ใช่ว่าโดนเขารุมมาเหรอ” พีทแกล้งแหย่ด้วยความนึกสนุก ผลที่ได้คืออาร์ตจับมือที่ลูบหัวตัวเองแน่น แล้วพลิกตัวกลับมานอนหงายมองหน้าพีทอย่างเอาเรื่อง



“เมียครับ อย่าดูถูกผัวขนาดนั้นได้ไหม แพ้ใครก็ได้แต่อย่าบอกว่าแพ้ไอ้สัดหมอ” อาร์ตว่าด้วยน้ำเสียงที่แสดงออกว่าโคตรเซ็ง จนพีทต้องขำออกมาจนตัวสั่น



จุ๊บ!!



“ขอบคุณนะ ที่ยอมเจ็บตัวเพื่อน้อง” พีทโน้มตัวลงไปกดจูบที่ปากอาร์ตแผ่วเบา มือเล็กลูบไปตามกรอบหน้าที่เต็มไปด้วยรอบฟกช้ำอย่างเบามือ



“พี่รักพีทนะ ให้เจ็บกว่านี้ก็ได้” อาร์ตส่งยิ้มให้และดึงมือเล็กมาจูบพร้อมกับบีบลงไปเบาๆ



“พอแล้ว เดี๋ยวก็ตายห่าหรอก” พีทว่าและจิ้มนิ้วลงไปที่แผลมุมปากด้วยความหมั่นไส้



“โอ๊ย!!! ทำไมมันชอบแกล้งวะ คิดว่าพี่เจ็บไหมดื้อ” อาร์ตเข่นเขี้ยวออกมาอย่างเหลืออด ก่อนจะดึงพีทให้ลงมาทับตัวเอง และจัดการพลิกตัวขึ้นไปคร่อมทับเอาไว้



“เมื่อกี้พี่มึงยังบอกว่าทนเจ็บได้อยู่เลย” พีทลอยหน้าลอยตาตอบและพยายามจะใช้นิ้วจิ้มลงไปที่แผลของอาร์ตอีก



“พอๆ เลยดื้อ ซนจังวะ” อาร์ตดุแบบไม่จริงจังและจับมือซุกซนของพีทไว้



“ถ้าเจ็บ คราวหลังพี่มึงก็อย่าห้าวแบบนี้อีกเข้าใจไหม” พีทบอกและใช้มือข้างที่ว่างลูบอกของอาร์ตเล่น



“ห่วงเหรอ” อาร์ตถามและส่งยิ้มกรุ้มกริ่มไปให้พีท ดวงตาวาววับเต็มไปด้วยประกายแห่งความชอบใจ



“ใครห่วงวะ พูดถึงหมาแถวนี้ต่างหาก” พีทตอบยียวนกลับไปบ้างเพราะหมั่นไส้รอยยิ้มพอใจของอาร์ต



“เป็นหมาก็ได้” อาร์ตว่าและระดมจูบทั่วหน้าพีทไม่หยุด



“ฮ่าๆ พอแล้วแม่ง” พีทหัวเราะออกมาเพราะจั๊กจี้ มือเล็กยกขึ้นดันหน้าอีกฝ่ายให้ถอยห่างไม่หยุด



“ไม่หยุด หมามันต้องหยอกเจ้าของนะเมีย” อาร์ตว่าด้วยน้ำเสียงเจ้าเล่ห์ แล้วเปลี่ยนเป้าหมายจากใบหน้าเนียนมาเป็นซอกคอขาว ซุกไซ้เรื่อยลงมาสลับกับกดจูบไม่หยุด ส่วนมือก็เลื้อยหายเข้าไปในเสื้อยืดตัวบาง บีบเค้นลูบไล้ไปมาแผ่วเบา ทำเอาขนทั่วกายของพีทลุกชันไม่หยุด



“อาร์ต” พีทส่งเสียงเรียกกระท่อนกระแท่น มือก็พยายามดึงผมอาร์ตแรงๆ เพื่อห้ามปราม



“อ๊ะ...” แล้วพีทก็ต้องหลุดครางออกมาเสียงหลง เพราะนอกจากจะห้ามอาร์ตไม่ได้ อีกฝ่ายยังส่งปลายนิ้วมาสะกิดหยอกล้อที่ยอดอก ตามด้วยการแนบริมฝีปากมาดูดดึงยังข้างที่ว่าง



“อื้อ...อะ...อาร์ต...ไม่เอา...นี่บ้านคนอื่นนะ” พีทเอ่ยห้ามด้วยน้ำเสียงขาดห้วง พยายามดึงสติไม่ให้ลอยตามไปกับการปลุกเร้าของอีกฝ่าย



“ไม่ทำหรอก แต่ขอนิดนึง” อาร์ตงึมงำตอบกับยอดอกที่อยู่ในปาก ก่อนจะผละออกและกดจูบไล่ลงมาจนถึงหน้าท้องแบนราบ จากนั้นก็ลุกขึ้นดึงเสื้อของพีทลงเหมือนเดิมและขยับไปจูบที่ปากของอีกฝ่าย ก่อนจะทิ้งตัวลงนอนทับนิ่งๆ อยู่แบบนั้น



“เจ็บปากแม่งจูบไม่ถนัด ไซ้ก็ไม่ถนัด เอาแรงๆ ก็ไม่ได้ ไว้หายขอเน้นๆ นะดื้อ” อาร์ตพึมพำบอกพีทที่ซอกคอ และกดจบย้ำๆ อยู่แบบนั้นไม่หยุด



“ไอ้เหี้ย!!” พีทที่ได้ยินคำขอถึงกับหน้าขึ้นสีทันที ก่อนที่จะทุบลงบนหลังอาร์ตด้วยความเหลืออด



“อุ่ก!! พี่เจ็บนะดื้อ” อาร์ตโอดครวญออกมาก่อนจะพลิกตัวลงไปนอนข้างๆ แทน



“สม!!” พีทว่าเสียงแข็งและนอนหันหลังให้ รู้สึกหมั่นไส้อีกฝ่ายจนไม่อยากจะเห็นหน้า



“ทุบไปเถอะ ไว้หายจะทบต้นทบดอก” อาร์ตว่าอย่างเจ้าเล่ห์และพลิกตัวมานอนกอด



“เบาๆ มือเป็นไหม รู้จักไหมคำว่าถนอมเนี่ย” พีทหันกลับมามองอาร์ตตาวาว ก่อนจะเอื้อมมือไปบิดหูซ้ำด้วยความเคือง



“ก็ไม่เห็นช้ำนี่หว่า” อาร์ตว่าอย่างไม่สำนึกแถมยังส่งยิ้มยียวนไปให้พีท



“ไม่คุยกับพีทมึงแล้วแม่ง!!” พีทว่าเสียงสะบัดก่อนจะพลิกตัวหันหนีอีกรอบ ส่วนอาร์ตก็ได้แต่หัวเราะออกมาไมหยุดที่แกล้งพีทได้



“รักดอกจึงหยอกเล่น” อาร์ตขยับเข้าไปกอดและหอมแก้มพีทเต็มแรง



“นอนเลยแม่ง!! ง่วง!!” พีทว่าเสียงแข็งและหลับตาลงทันที เพราะขี้เกียจจะเถียงกับอาร์ต ยิ่งเถียงยิ่งเข้าตัว



“โอเคครับ นอนเนอะ” อาร์ตว่ายิ้มๆ ก่อนจะดึงผ้าห่มมาคลุม กระชับแขนที่เอวบางแน่นก่อนจะหลับตาลงบ้าง และไม่นานก็เดินทางเข้าสู่ห้วงแห่งนิทราในที่สุด



...

...



“ยังไม่ตายนี่มึง” เสียงทักที่ดังขึ้นในตอนเช้า ทำให้อาร์ตที่เดินออกมาจากห้องนอนในสภาพสะลึมสะลือถึงกับตื่นเต็มตา ก่อนจะหันกลับไปมองทางต้นเสียงด้วยความตกใจ



“มึงมาอยู่ที่นี่ได้ไงวะ” อาร์ตถามออกไปด้วยเสียงตะกุกตะกัก และมองหน้าปิงด้วยความช็อก



“ทำหน้าแบบนั้นทำไม” ปิงว่าแล้วส่งสายตามองอาร์ตอย่างกดดัน



“กูทำหน้าอะไร” อาร์ตปรับสีหน้าเหวอๆ ของตัวเองให้เป็นปกติทันทีเมื่อโดนทัก แม้ในใจจะโคตรตกใจที่เห็นหน้าของปิงตั้งแต่เช้าแบบนี้ก็เถอะ




“ไม่คิดจะถามกูหน่อยเหรอว่ากูมาทำไม” ปิงว่าเสียงเรียบและจ้องหน้าอาร์ตไม่เลิก



“ก็นี่มันบ้านน้องมึง ทำไมก็ต้องถามวะ” อาร์ตแกล้งเฉไฉทำเป็นไม่เข้าใจความหมายในสิ่งที่ปิงพูด



“มึงคิดว่าจะปิดกูได้เหรอ” ปิงว่าแล้วถอนหายใจออกมาดังๆ ด้วยความหน่าย



“แล้วไง มึงเลยตามมาด่ากู” อาร์ตว่าแล้วทรุดตัวลงนั่งที่โต๊ะฝั่งตรงข้าม



“กูแค่จะบอกมึงว่า คราวหลังถ้าคิดจะขอความช่วยเหลือใครและไม่อยากให้กูรู้ อย่าเสือกไปขอความช่วยเหลือจากน้องกู เพราะมันถนัดสร้างเรื่องไม่ได้ถนัดเก็บกวาด” ปิงว่าแดกดันอาร์ตและมองอย่างกดดันไม่หยุด



“และกูบอกมึงกี่รอบแล้วว่าอย่าสร้างเรื่องน่ะหะ เวลามึงโมโหเบามือเบาตีนเป็นที่ไหน ถ้าเมื่อคืนเมียมึงไม่โทรมามึงคิดว่าตัวเองจะทำอะไรลงไป” ปิงเปิดฉากบ่นใส่ทันทีจากคำบอกเล่าที่เพื่อนคนอื่นๆ บอกมา



“ก็ถ้าเด็กมึงมันโดนแบบเมียกูบ้างมึงจะเฉยไหมวะ” อาร์ตสวนกลับอย่างไม่ยอมแพ้ เขารู้ว่าตัวเองใจร้อนแต่แม่งก็สมควรโดนไหมวะ



“ของกูเหรอ ถ้ามันจะตัวเท่าควายแล้วโง่ให้เขาหลอกได้ก็ช่างแม่งเหอะ” ปิงว่าหน้าตายแต่ทำเอาอาร์ตหลุดขำออกมา พร้อมกับคิดภาพฝุ่นที่โดนคนบังคับจะข่มขืน โคตรสยองเลยเหอะ



“เออๆ กูจะจำไว้ แล้วไงมึงคงไม่ได้มาบอกกูแค่นี้หรอกมั้ง” อาร์ตตอบรับปิงอย่างขอไปทีและยกมือขยี้หัวตัวเองจนยุ่ง ก็เนี่ยแหละเหตุผลที่เขาไม่บอกไอ้ปิงตั้งแต่ทีแรก เพราะมันชอบบ่นไง บ่นเหมือนแม่ไม่มีผิด



“มันอยู่โรง’บาล”




“น่าจะโลงศพ” อาร์ตพูดสวนขึ้นทันทีโดยที่ไม่รอให้ปิงพูดจบ ผลที่ได้เลยโดนฝ่ามืออรหันต์ของปิงที่ฟาดลงกลางหัวเต็มแรง



“สัด!! เล่นหัวนะมึง แล้วไงมันจะเอายังไง” อาร์ตชักสีหน้าใส่ปิงและถามกลับ



“ไม่เอาไง” คำตอบของปิงทำเอาอาร์ตขมวดคิ้วมุ่นด้วยความแปลกใจทันที



“หมายความว่าไงวะ”



“กูไม่รู้ เมื่อเช้ากูลองไปสืบๆ ดู มันไม่พูดอะไรเลยนอกจากบอกว่าอุบัติเหตุ” ปิงบอกด้วยน้ำเสียงเครียด



“ระวังไว้หน่อยก็ดีนะมึง กูว่าแม่งไม่จบหรอก” ปิงเอ่ยปากเตือนด้วยความเป็นห่วง และมันก็ทำให้อาร์ตเงียบไปเหมือนกัน เพราะเริ่มจะเดาความคิดของแทนไทไม่ออก เขาเตรียมใจไว้แล้วว่ามันจะต้องมีอะไรตามมาแน่ๆ เบาที่สุดคงโดนดักรุมกระทืบ หนักสุดคงโดนแจ้งความจับ แต่ไม่ได้คิดเลยว่าอีกฝ่ายจะเงียบแบบนี้



“ขอบใจว่ะ” อาร์ตตบไหล่ปิงเบาๆ เพื่อขอบคุณ เขาจะโดนอะไรก็ได้ขอแค่อย่างเดียว อย่าทำอะไรคนรักของเขาก็พอ แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็เดาใจอีกฝ่ายไม่ถูกเหมือนกัน เพราะความคิดของคนเหี้ยๆ มันจะชอบมีอะไรมาทำให้แปลกใจเสมอแหละ





2 Be Con...



++++++++++++++++++

ไม่รู้จะชวนคุยอะไรนอกจาก...

ไม่หื่น...ไม่ใช่อาร์ต 5555555

รักและขอบคุณคนอ่านจ้า ^^