หัวข้อ: คู่กัดฉบับรักเกินร้อย ตอนที่ 58 - END (19/10/2559)

[brookzaa]

เฮ้อ ไม่จบไม่สิ้น วนไปๆ

[mass]

อาร์ตอ้อนน่ารักจุง

[iceman555]

เจ็บยังจะหื่อีกนะอีพี่อาร์ต แต่อีแทนไทนี้ไม่จบง่ายๆสินะ อีพี่อาร์ตระวังตัวให้ดีละกัน 

[ป้ากิ่งkingkarn]

ให้กำลังใจเฮีย ให้มีแรงสู้รบตบตีต่อไป555+

ให้กำลังใจแม่มณี ให้มีเรื่องสนุกๆแต่งมาให้อ่านอีกเยอะๆนะคะ และขอให้สุขภาพแข็งแรงอยู่เสมอ

ขอบคุณมากๆค่ะ

[MayA@TK]

หมอแทนไทเจอขนาดนี้ยังไม่คิดจะจบอีกเหรอ พ่อแม่บังคับให้เรียนหมอหรือเปล่า
เรียนหมอแต่ทำไมไม่มีสมองคิด เสียหน้าเสียศักดิ์ศรีไม่ได้แต่เสียชีวิตได้ว่างั้นเถอะ

 

[JokerGirl]

ดีนะที่พีทโทรตามพี่อาร์ตกลับบ้านพอดี ไม่งั้นดราม่าขึ้นอีก อิหมอไม่เข็ดอีกอ่อเจอไปขนาดนี้

[goosongta]

ไอ้พี่หมอหมามันยังไม่สำนึกอีกเหรอ เลวจริงๆ เห็นแก่ตัวมากๆ

[greensnake]

คู่นี้นี่ต้องมีอะไรเข้ามาทำให้ต้องเสียน้ำตาอยู่เรื่อยเลย
ครั้งนี้โชคดีที่พีทรอดมาได้ แต่ก็เจ็บตัวไม่น้อยเลย
ต้องขอบคุณปอที่มาได้ถูกจังหวะ อยู่ถูกที่ถูกเวลาจริงๆ
เดี๋ยวนี้ไม่ว่าจะผู้หญิงหรือผู้ชายก็อันตรายรอบตัวทั้งนั้น
ต่อไปก็ต้องระวังตัวทั้งสองคน ไม่รู้ว่าอีกฝ่ายจะมาไม้ไหนอีก
พีทเองก็ลดดีกรีความใจร้อนและดื้อดึงลงมาบ้างนะจ๊ะ
หวังว่าครั้งนี้จะเป็นบทเรียนให้พีทได้อีกหนึ่งบทนะ
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ
+1และเป็ดค่ะ

[matchty]

คู่กัดฉบับรักเกินร้อย

By matchty



กัดครั้งที่

- 48 -



                พลั่ก!!! ตุ๊บ!!!



                “อ๊ะ...อาร์ต!!!” พีทตวาดใส่อาร์ตสุดเสียง เมื่อจู่ๆ ก็โดนอีกฝ่ายจู่โจมกะทันหันแบบไม่ให้ตั้งตัว จนตอนนี้ได้แต่นอนคว่ำหน้าอยู่บนเตียงกว้าง และมีน้ำหนักอีกรวม 80 โลทับอยู่



                “เสียงดังน่ะน้องพีท” อาร์ตขำในลำคอเบาๆ ที่แกล้งพีทได้ และยังนอนนิ่งไม่ไหวติ่งทับพีทอยู่แบบนั้น



                “พี่มึงคิดว่ากูหนักไหมเนี่ย!!” พีทกระทุ้งศอกใส่คนบนตัวอย่างเหลืออด ที่เล่นอะไรเป็นเด็กๆ



                “ทีตอนอื่นทั้งทับทั้งกระแทกไม่เห็นบ่น มีแต่ร้องอ๊างๆ” อาร์ตบ่นงุ้งงิ้งอยู่ข้างหูพีท พร้อมกับกัดใบหูนิ่มเล่น



                “ไอ้เหี้ยพี่อาร์ต!!” พีทตวาดสุดเสียงด้วยความโมโห พร้อมกับใบหน้าเนียนที่แดงซ่านด้วยความเขิน



                “โอเคๆ ไปอาบน้ำดีกว่า เบื่อคนขี้บ่น” อาร์ตว่าให้พีทแล้วรีบลุกขึ้นวิ่งหายเข้าไปห้องน้ำด้วยความไว ทำให้พีทที่ตั้งใจว่าจะหันกลับมาตบบ้องหูสักทีสองที ได้แต่นั่งฮึดฮัดขมุบขมิบปากด่าอาร์ตอยู่แบบนั้น



                หลังจากผ่านเรื่องราวแย่ๆ มาได้สักพัก อาร์ตก็คุยกับพีทเรื่องรถและคอนโดที่ทะเลาะกันไปจนเกิดเรื่อง เลยได้ข้อสรุปมาว่าทั้งสองคนจะสลับกันมานอนที่คอนโดของพีทกับหอพัก แต่จะไม่มีการย้ายมาอยู่ถาวรใดๆ ทั้งสิ้น ส่วนเรื่องรถก็เหมือนกันจะใช้สลับกับบานชื่นไปเรื่อยๆ ทีแรกพีทก็ไม่ยอมแต่พออาร์ตอธิบายเหตุผลเพิ่มเติมก็ต้องยอมในที่สุด



                เหตุผลที่อาร์ตยกมามันทำให้พีทต้องก้มหน้ายอมรับทั้งๆ ที่ขัดใจ อาร์ตไม่อยากให้เขาโดนมองว่าทุ่มเงินเลี้ยงผู้ชาย เพราะก่อนหน้าที่จะได้คบกันสงบๆ แบบนี้ เขาเองก็โดนมาไม่น้อยเหมือนกัน จากทั้งบรรดาผู้หญิงของตัวเองที่คบอยู่และไหนจะของอาร์ตอีก เรียกว่าโดนรุมยับเยินหมอไม่รับรักษากันไปพักนึง



                คำครหาหลายอย่างที่ต้องโดนมันสารพัดจนมึนไปหมด ทุกคนแช่งให้เขาโดนทิ้งเร็วๆ ทั้งนั้น แถมยังมีบางคนบ้าจี้หาว่าเขาหลอกล่อ ยั่วยวน ข่มขู่ อาร์ตถึงตกหลุมมาคบกับเขาคนเดียว เขาละอยากบอกใจจะขาดคนโดนหลอกล่อมันเขานี่ แต่สิ่งที่ทำได้ในตอนนั้นมีแค่นิ่งเงียบและก้มหน้ารับ พร้อมกับคอยปรามไม่ให้อาร์ตไปอาละวาด ผ่านไปสักพักเรื่องมันก็เงียบ ถ้ามันจะมีอะไรสักอย่างที่ยังทำให้คนอย่างเขาติดใจ ก็คงจะเป็นว่าทำไมแค่คนสองคนจะรักกัน คนอื่นๆ ถึงชอบส.ใส่เกือกเรื่องของเขา



                เพราะเหตุผลที่ว่ามาทั้งหมดนั้นแหละเขาถึงต้องยอมรับ เขารู้ว่าอาร์ตห่วงและไม่อยากให้มันมีปัญหาอะไรอีก เพราะมันไม่มีใครว่าอาร์ตเลยคนที่โดนเป็นเขาทั้งขึ้นทั้งล่อง อยากจะเถียงอยากจะรั้นก็ทำไม่ได้ มันน่าหงุดหงิดไหมละ ถ้าคนอย่างไอ้พี่อาร์ตคิดอะไรง่ายๆ เหมือนการแสดงออกก็คงดีสิ เรื่องมันจะง่ายกว่านี้เยอะ คนอย่างไอ้พีทพร้อมเปย์อยู่แล้ว



                “ไปอาบน้ำได้แล้วดื้อ” เสียงเรียกที่ดังขึ้นและหยดน้ำที่หยดลงมาโดนตัว ทำให้พีทหลุดจากความคิดของตัวเอง และเงยหน้าขึ้นมองอาร์ตก่อนจะขมวดคิ้วมุ่น



                “เปียก!!” พีทว่าและเอามือดันหน้าอาร์ตให้ถอยห่าง ก่อนจะลุกขึ้นเดินไปเข้าห้องน้ำบ้าง



                อาร์ตได้แต่ยืนมองตามหลังและส่ายหัวให้ด้วยความขำ กับความขี้เหวี่ยงที่มีได้ตลอดเวลาของพีท ถ้าเป็นคนอื่นคงจะมองว่าน้องเป็นคนเอาแต่ใจ มันก็จริงอย่างที่เขาว่านั่นแหละ แต่ที่คนภายนอกไม่รู้คือและเขาก็ไม่อยากให้รู้ก็คือ น้องขี้อ้อนและน่ารักขนาดไหนเวลาอยู่กันสองคน ที่เห็นว่าเหวี่ยงๆ ก็แค่เหวี่ยงแก้เขิน ที่เห็นว่าปากร้ายก็แค่เป็นคนพูดตรงจนไม่ได้คิดอะไร ถ้าได้มาอยู่ใกล้ๆ น้องแบบเขาทุกวัน ก็จะรู้เหตุผลเองแหละว่าทำไมเขาถึงหลงหัวปักหัวปำ แบบที่น้องไม่ต้องทำอะไรเพิ่มเลยด้วยซ้ำนอกจากที่น้องเป็นอยู่แล้วในทุกๆ วัน แต่ก็นั่นแหละอย่ามาเห็นกับเขาเลย



                “นั่งคิดไรอ่ะ” พีทที่เดินออกมาจากห้องน้ำ เห็นอาร์ตที่นั่งหน้านิ่วคิ้วขมวดอยู่ตรงปลายเตียง ก็อดสงสัยไม่ได้จนต้องถามออกไป แต่สิ่งที่ได้รับกลับมาคือร้อยยิ้มเจ้าเล่ห์ของอีกฝ่าย และการกระดิกนิ้วเรียกให้เดินเข้าไปหา



                “อะไร” พีทอ้อมแอ้มถามเสียงเบา เมื่อเดินเข้าไปหยุดยืนที่ระหว่างขาของอาร์ต และสบตาที่ฉายแววระยิบระยับของอีกฝ่ายด้วยความเขินอาย



                “ไม่รู้จริงดิ” อาร์ตคว้าเข้าที่เอวบางแล้วดึงให้ขยับเข้ามาใกล้ ก่อนจะใช้นิ้วมือไต่ไปตามหน้าท้องแบนราบ พร้อมกับส่งยิ้มเจ้าเล่ห์ให้ไม่หยุด

                “เพราะแบบนี้ใช่ไหมพี่มึงถึงยังไม่ใส่ผ้าเนี่ย” พีทว่าและยื่นมือไปลูบที่แก้มของอาร์ตเล่น



“ก็ขี้เกียจถอดทีหลัง” อาร์ตว่าและแนบริมฝีปากลงที่หน้าท้องเนียน จูบซับสลับกับดูดเม้มแผ่วเบา พร้อมกับดึงพีทให้ขยับเข้ามาใกล้มากขึ้น จูบไล่ขึ้นไปเรื่อยจนถึงแผ่นอก ก่อนจะหยุดและเงยหน้ามองพีทด้วยสายตาอ้อนวอน



“ไม่ต้องมาทำตาแบบนี้เลย” พีทดึงปลายจมูกโด่งของอาร์ตด้วยความหมั่นไส้ ที่อีกฝ่ายทำเป็นมาอ้อนทั้งๆ ที่การกระทำเลยไปถึงไหนต่อไหน



“สรุปว่าไม่ขัด” อาร์ตยักคิ้วส่งให้พีทอย่างยียวน แล้วครอบปากลงบนยอดอกสีสวยที่ชูชันเชื้อเชิญตรงหน้า ดูดเม้มละเลงลิ้นที่จุกนมจนมันแข็งเป็นไตคาปาก ก่อนจะงับลงไปเบาๆ และเลียซ้ำ



“อ๊ะ” พีทหลุดเสียงครางออกมาำร้อมกับสะดุ้งเล็กน้อย เพราะอาร์ตงับลงบนจุกนมสีสวยให้ได้เจ็บ ก่อนจะแอ่นอกสู้ป้อนยอดอกเข้าปากซุกซน เมื่ออีกฝ่ายเปลี่ยนมาหยอกล้อที่ยอดอกอีกข้าง



มือเล็กลูบไปที่ท้ายทอยของอีกฝ่ายแล้วขยุ้มที่กลุ่มผมเต็มแรงด้วยความเสียว จากการที่ฝ่ามือหนาสอดเข้ามาใต้ผ้าเช็ดตัว แล้วลูบไล้ไปจนทั่วโคนขาอ่อน ก่อนจะเปลี่ยนมาทักทายที่แก่นกายน่ารัก พร้อมทั้งขยับมันขึ้นลงช้าๆ จนเริ่มขยายสู้มือ



“นั่งลงเร็ว” อาร์ตบอกเมื่อเห็นว่าพีทเริ่มจะยืนไม่อยู่ พร้อมกับใช้มืออีกข้างที่ว่างปลดผ้าเช็ดตัวของอีกฝ่ายออก รวมทั้งปลดของตัวเองและโยนมันทิ้ง



พีทก้าวขาสั่นๆ ของตัวเองเดินไปคร่อมที่หน้าขาแกร่ง ก่อนจะทรุดตัวนั่งทับอย่างว่าง่าย พร้อมกับยกแขนสองข้างคล้องคอของอาร์ต และประกบปากจูบอีกฝ่ายอย่างดูดดื่ม



เรียวลิ้นของทั้งสองเกี่ยวกระหวัดหยอกล้อกันอย่างเร่าร้อน สะโพกบางขยับโยกส่ายร่อนอยู่บนหน้าตักแกร่งอย่างยั่วเย้า ยอดอกที่แข็งเป็นไตจากการปลุกเร้าเสียดสีที่แผ่นอกหนาไปมา



ในที่สุดก็เป็นอาร์ตที่ทนไม่ไหว ต่อการตามใจแบบถึงที่สุดของคนตัวเล็ก มือหนาจัดการดันตัวของพีทให้ถอยห่างทันที



“พี่ไม่ไหวแล้วดื้อ” อาร์ตบอกพีทเสียงแหบพร่า พร้อมกับจูบที่ปากนุ่มและระดมจูบทั่วใบหน้าเนียน ท่อนลำตอนนี้ขยายขนาดขึ้นอย่างน่ากลัว และปวดหนึบไปหมดจนแทบจะระเบิดออกมา



แต่ในขณะที่จะยกพีทลงจากตักเพื่อไปเอาเจลหล่อลื่น มือเล็กของอีกฝ่ายก็เลื่อนมาจับเอาไว้แน่น และค่อยๆ ประคองฝ่ามือเลื่อนขึ้นไปใกล้ริมฝีปาก



ดวงตาเรียวปรือปรอยช้อนมองดวงตาคมหวานฉ่ำ จุมพิมลงที่ฝ่ามือหนาและใช้ปลายลิ้นเลียไปตามความยาวของนิ้ว ก่อนจะอ้าปากงับลงไปและดูดอมจนเปียกชุ่ม จากนั้นก็ดึงออกและจับไปวางที่สะโพกของตัวเอง



การกระทำของพีททำเอาสติอาร์ตเกือบหลุด ท่อนลำที่ปวดหนึบยิ่งรู้สึกเจ็บปวดมากขึ้น ตอนที่นิ้วมือผลุบหายเข้าไปในโพรงปากนุ่ม เขาอยากเปลี่ยนให้มันเป็นน้องชายตัวเองใจจะขาด



จุ๊บ!!



พีทยื่นหน้ามากดจูบริมฝีปากอาร์ตแผ่วเบา พร้อมกับบดเบียดสะโพกไปมา มือเล็กคอยลูบไล้วนเวียนที่แผ่นอกกว้างไม่หยุด พร้อมทั้งกระตุกยิ้มราวกับเป็นผู้ชนะ



“แสบนักนะดื้อ” อาร์ตเค้นเสียงออกมาอย่างอยากลำบาก พร้อมกับจับมือซุกซนที่ลูบไล้ไม่หยุดเอาไว้แน่น ก่อนจะกระชากคนบนตัวมาบดจูบอน่างมันเขี้ยว



“อื้อ” พีทส่งเสียงครางอืออึงในลำคอ พร้อมกับจูบแลกลิ้นกับอาร์ตอย่างไม่ยอมแพ้ สะโพกบางแอ่นขึ้นเล็กน้อยเพื่อให้นิ้วมือที่วนเวียนอยู่ด้านหลังให้เข้ามาได้ง่ายขึ้น



อาร์ตสอดนิ้วมือเข้าไปยังช่องทางด้านหลังที่ปิดสนิท แล้วขยับเข้าออกเบาๆ เพื่อสร้างความคุ้นชิน ก่อนจะค่อยๆ เพิ่มจำนวนนิ้วเข้าไป แหวกอ้าขยับไปมาไม่หยุดเพื่อขยายช่องทาง เมื่อแน่ใจว่าอีกฝ่ายคงจะพร้อมรับตัวเองเข้าไปแล้ว ก็จัดการถอนนิ้วมือทั้งหมดออกมา



“ขยับหน่อยคนดี” อาร์ตกระซิบบอกที่ข้างหูและงับลงไปเบาๆ พร้อมกับจับท่อนลำของตัวเองให้ตั้งตรง และถูวนเวียนไปมาที่ปากทางเข้า



พีทจับที่บ่ากว้างและพยุงตัวเองขึ้น ก่อนจะค่อยๆ ทิ้งตัวลงกลืนกินท่อนลำใหญ่โตของอีกฝ่าย ใบหน้าหวานบิดเบี้ยวไม่น้อยจากความจุกเสียดที่เกิดขึ้น แม้จะพยายามทำทุกอย่างให้เบาที่สุดแค่ไหนมันก็เจ็บอยู่ดี



“อ๊าาาา” พีทครางออกมาดังลั่นเมื่ออาร์ตจับตัวเองให้กดทับลงในรวดเดียว ทำให้ตอนนี้ทั้งเจ็บทั้งจุกไปหมดทั่วบริเวณท้องน้อย จนพีทต้องซุกหน้าลงที่ซอกคออย่างอ่อนแรง



“โอเคหรือยัง” อาร์ตถามอย่างอ่อนโยนและกดจูบที่ขมับชื้นเหงื่อ พร้อมกับลองขยับสะโพกเล็กน้อย หลังจากทิ้งให้พีทได้ปรับตัวสักระยะ



“อือ...อ๊ะ” พีทตอบรับและครางออกมา เมื่ออาร์ตขยับสะโพกแทงสวนเข้ามาเน้นๆ และเมื่อทุกอย่างเข้าที่เข้าทาง จากที่เป็นฝ่ายถูกควบคุมในตอนแรก ก็กลายเป็นฝ่ายที่ควบคุมจังหวะรักเองทันที




พั่บ! พั่บ! พั่บ!



“อ๊ะๆๆๆๆ” พีทครางลั่นออกมาไม่ขาดสาย ฝ่ามือเล็กจิกลงไปที่ไหล่กว้างเพื่อระบายความเสียว สะโพกบางยกขึ้นและทิ้งตัวลงตอบรับกับสะโพกหนาที่แทงสวนกลัยเข้ามาไม่ยั้ง ใบหน้าหวานแหงนเงยไปด้านหลังพร้อมกับสะบัดไปมา



“อ๊ะ...อ๊าาา” ใบหน้าหวานบิดเบี้ยวไปหมดด้วยความสุขสม สะโพกบางเร่งขย่มไปมาด้วยความเร็วที่เพิ่มมากขึ้น เมื่อใกล้ถึงจุดที่ตัวเองจะปลดปล่อย แต่แล้วก็ต้องฝันสลายเมื่อคนตัวโตขี้แกล้ง ใช้ฝ่ามือกำรอบแก่นกายที่ปริ่มน้ำใสๆ ไว้แน่น พร้อมทั้งใช้นิ้วหัวแม่มือดปิดส่วนปลายไว้



“อาร์ต...อย่าแกล้งน้อง” พีทช้อนตามองอาร์ตด้วยความเคือง พร้อมกับพยายามจะจับมือของอาร์ตออก ส่วนสะโพกก็ยังขยับไปมาไม่หยุด



“อย่าซนสิน้องพีท” อาร์ตว่าแล้วมองพีทด้วยแววตาวาววับ พร้อมกับจับมือของอีกฝ่ายไว้แน่นทั้งสองข้าง




“อาร์ตแม่ง!! ไอ้โรคจิต!! อ๊ะ...” พีทโวยวายเสียงดังลั่น พยายามยื้อมือของตัวเองออกจากการเกาะกุม ก่อนจะหลุดครางแผ่วเมื่ออาร์ตขยับสะโพกแทงสวนเข้ามา



“อ๊ะ...เดี๋ยว!! พี่มึงจะทำอะไร” แล้วพีทก็ต้องส่งเสียงร้องโวยวายด้วยความแตกตื่นอีกครั้ง เมื่อจู่ๆ อาร์ตก็ลุกขึ้นยืนเต็มความสูงของตัวเอง โดยที่เขายังนั่งอยู่บนตักและอะไรๆ ก็ยังค้างคากันอยู่



“หึ หึ ดูวิวกัน” อาร์ตหอมลงที่แก้มเนียนและปรายตามองไปทางระเบียงด้านนอก มุมปากกระตุกยิ้มร้ายส่งให้ พร้อมทั้งประคองตัวพีทไว้แน่นและก้าวออกเดิน




“อ๊ะ...มะ...ไม่เอานะอาร์ต...อ๊าาาา” พีทห้ามเสียงสั่นพร้อมทั้งพยายามดิ้นลง แต่ก็ต้องเปลี่ยนเป็นคว้าตัวของอาร์ตและกอดไว้แน่นแทน เพราะนอกจากอีกฝ่ายจะเดินต่อแบบไม่สนใจการประท้วง อีกฝ่ายยังจับตัวพีทยกขึ้นลงสอดรับกับท่อนลำที่คาในกายไม่หยุด



ความเสียดสีภายในที่เกิดขึ้นอย่างรุนแรงทุกครั้งที่อาร์ตก้าวเดิน ทำให้พีทได้แต่ครางเสียงหวานหลับตาพริ้มอย่างพอใจ ช่องทางรักบีบรัดท่อนลำใหญ่ถี่รัวกว่าปกติ เพราะความตื่นเต้นที่จะต้องทำอะไรที่ไม่เคยครั้งแรก



“ไม่เอานะอาร์ต” พีทส่ายหัวปฏิเสธจนผมกระจาย แขนเล็กโอบรอบลำคอของอาร์ตแน่น ไม่ยอมลงจากตัวของอีกฝ่ายตามที่เจ้าตัวต้องการ ดวงตาเรียวมองไปทั่วฟ้ากว้างและระเบียงข้างห้องอย่างตื่นกลัว



“อย่าดื้อสิ” อาร์ตยิ้มขำและเอ่ยปากดุอย่างไม่จริงจัง




“อาร์ตแม่ง!! เดี๋ยวมีคนเห็น” พีททุบที่อกแกร่งของอาร์ตอย่างเหลืออด ที่อีกฝ่ายเอาแต่ยิ้มสนุกไม่ได้สนความกลัวของเขาเลยสักนิด



“นี่มันชั้นสิบนะน้องพีทใครจะเห็น” อาร์ตว่าอย่างไม่สนใจ จัดการปล่อยตัวพีทลงไปยืนที่พื้น แล้วจับตัวอีกฝ่ายให้พลิกหันหน้าไปมองวิวภายนอก ก่อนจะบีบที่สะโพกนิ่มและแทงท่อนลำเข้าไปจนสุดโคน



                “อ๊าาาาา...อึ่ก” พีทส่งเสียงครางออกมาดังลั่น เมื่ออาร์ตแทงสวนเข้ามาในครั้งเดียว ก่อนจะเม้มปากตัวเองแน่นเมื่อนึกขึ้นได้ว่าตอนนี้อยู่ที่ระเบียงไม่ใช่ในห้อง มือเล็กเกร็งและกำราวระเบียงไว้แน่นเพื่อระบายความเสียว ริมฝีปากสั่นระริกขบเม้มอย่างสุดความสามารถเพื่อกลั้นเสียงร้อง




                อาร์ตจับสะโพกบางไว้แน่นและถอนตัวตนออกมาจนสุดความยาว และแทงสวนกลับเข้าไปแรงๆ เน้นหนักเป็นจังหวะ ทำซ้ำๆ อยู่แบบนั้นจนพอใจ ก่อนจะเปลี่ยนจังหวะเป็นรัวเร็วและเพิ่มแรงกระแทกกระทั้นถี่ยิบ สลับกับหมุนควงส่ายร่อนเพิ่มความเสียวจนคนร่างแทบขาดใจ




                “อ๊ะ...” พีทเผลอหลุดเสียงครางออกมาอีกครั้งอย่างห้ามไม่อยู่ ลำตัวบางโยกคลอนอย่างรุนแรงตามแรงส่งที่กระแทกเข้ามาอย่างหนักหน่วง ริมฝีปากเผยออ้าเพื่อโกยอาการหายใจด้วยความทรมานเพราะส่งเสียงไม่ได้ ดวงตาเรียวเหลือบมองไปยังข้างห้องตลอดเวลาเพราะกลัวใครออกมาเห็น หัวใจเต้นถี่รัวไม่ต่างจากช่องทางรักที่ตอดรัดท่อนลำใหญ่โตถี่ยิบด้วยความตื่นเต้น



                “อ๊ะๆ...อื้อ” พีทปล่อยมือออกจากราวระเบียงแล้วยกขึ้นมาปิดปากทันที เพื่อกลั้นเสียงที่เล็ดลอดออกมา ศีรษะได้รูปสะบัดไปมาเพื่อระบายความอึดอัด ยิ่งสะโพกสอบแทงสวนเข้ามามากเท่าไหร่ ก็ยิ่งรู้สึกเหมือนใจจะขาดมากเข้าไปทุกที และเหมือนคนตัวโตจะรู้ถึงความรู้สึกที่เป็นอยู่ เพราะอีกฝ่ายจงใจบดกระแทกเข้ามาให้โดนจุดกระสันอยู่ตลอดเวลา



                “อาร์ต...อ๊ะ...อ๊าาาา...อื้อ” ก่อนที่เสียงร้องหวานๆ ของพีทจะเรียกให้ผู้ร่วมอาศัยคนอื่นในตึกให้ออกมาดู อาร์ตก็จัดการจับใบหน้าหวานให้แหงนเงยมาหา และก้มประกบจูบอีกฝ่ายอย่างดูดดื่มเพื่อปิดกลั้นเสียงร้องให้ ส่วนสะโพกสอบก็ยังคงทำหน้าที่ได้ดีเยี่ยมไม่ขาดตกบกพร่อง อัดเสยบดกระแทกใส่เป็นจังหวะอันหนักหน่วง มือหนาก็คอยเกี่ยวเอวบางไว้ไม่ให้ทรุดลงไปกองกับพื้น ก่อนจะเพิ่มความเร็วบดซอยถี่ยิบเมื่อใกล้จะปลดปล่อย



                “อื้อออออ” พีทครางในลำคออย่างสุขสมเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนจะปลดปล่อยออกมาพร้อมๆ กับที่อาร์ตปล่อยทุกหยาดหยดเข้าไปภายใน จนพีทรู้สึกถึงความอุ่นร้อนที่อัดฉีดเข้ามาในช่องท้อง ก่อนที่ร่างกายจะซวนเซทรุดลงอย่างหมดแรง



                “เฮ้ย!! ดื้อ!!” อาร์ตร้องออกมาเสียงหลงด้วยความตกใจ เมื่อจู่ๆ พีทก็ทิ้งตัวลงอย่างกะทันหันทำเอาคว้าไว้เกือบไม่ทัน เขาประคองร่างอ่อนแรงไว้ในอ้อมแขนอย่างเป็นห่วง เพราะไม่เคยเลยสักครั้งที่คนรักจะดูอ่อนแรงขนาดนี้



                “แฮ่กๆ” พีทหอบหายใจเสียงดังอย่างคนหมดแรง รู้สึกเหนื่อยแบบที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ดวงตาเรียวปิดลงเพราะอาการมึนหัวที่เกิดขึ้นอย่างกะทันหัน เอนร่างทั้งร่างไปพิงที่แผ่นอกกว้างของอาร์ตอย่างหมดสภาพ



                “พีทได้ยินพี่ไหม” อาร์ตมองใบหน้าซีดๆ ของพีทด้วยความเป็นห่วง ใช่ฝ่ามือตบลงที่แก้มใสเบาๆ เพื่อเรียกสติ ซึ่งพีทไม่ได้ตอบอะไรนอกจากพยักหน้า และหายใจเสียงดังด้วยความเหนื่อย



                อาร์ตจัดการช้อนตัวพีทเดินกลับเข้าห้องและตรงไปที่ห้องน้ำ ก่อนจะวางร่างเล็กให้นั่งลงบนฝาชักโครก และเดินเลี่ยงไปเปิดน้ำอุ่นใส่อ่างอาบน้ำ แล้วกลับมาช่วยทำความสะอาดให้พีทที่ดูอ่อนแรงจนน่าเป็นห่วง จากนั้นก็อุ้มอีกฝ่ายขึ้นอีกครั้งเพื่อพาไปแช่น้ำอุ่นที่เปิดทิ้งไว้



                “ไม่สบายหรือเปล่าดื้อ” อาร์ตที่ตามลงไปนั่งซ้อนอยู่ทางด้านหลังเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเครียด ก่อนจะดึงร่างอ่อนแรงของพีทให้เซลงมาซบที่อกของตัวเอง มือหนาลูบไปตามหัวและแก้มใสที่เริ่มกลับมามีเลือดฝาดด้วยความเป็นห่วง



                “เปล่า” พีทตอบเสียงเบาและหลับตาพริ้มเอนพิงอาร์ตด้วยความสบาย เมื่ออีกฝ่ายบีบนวดตามตัวให้



                “แน่ใจนะ” อาร์ตถามย้ำด้วยความไม่สบายใจ มือก็ยังนวดไปตามร่างกายขาวผ่องไปมาไม่หยุด



                “อือ...แค่เหนื่อย” พีทเอี้ยวตัวไปหอมแก้มของอาร์ตเพื่อไม่ให้อีกฝ่ายกังวล เพราะเขาไม่ได้เป็นอะไรจริงๆ แค่พักนี้รู้สึกว่าตัวเองเหนื่อยง่ากว่าปกติแค่นั้นเอง




                “พี่ว่าไปหาหมอดีกว่า” อาร์ตพูดออกมาอีกครั้งหลังจากที่เงียบไปสักพัก รู้สึกไม่สบายใจจริงๆ กับอาการของพีทได้เห็น



                “ไม่เป็นไรจริงๆ นะอาร์ต แค่เหนื่อยเอง” พีทค้านออกมาเพราะคิดว่าตัวเองไม่เป็นอะไร ก็แค่เหนื่อยง่ายเหมือนที่เคยเป็นเท่านั้นแหละ ตอนเป็นเด็กเขาเคยเป็นแบบนี้พอสักพักมันก็หายเอง เลยไม่รู้จะไปหาหมอให้มันยุ่งยากทำไม



                “ไปหาเหอะ” แต่อาร์ตเองก็ไม่ยอมเหมือนกัน ยังคงออกปากคะยั้นคะยอให้พีทยอมด้วยความเป็นห่วง



                “แต่ว่า...” พีทเงยหน้ามองอาร์ตและพยายามจะประท้วง ก่อนจะต้องชะงักเมื่อเจอสายตาจริงจังแฝงความเป็นห่วงที่มองมาของอาร์ต



                “พี่เป็นห่วง...นะครับ” อาร์ตว่าอีกครั้งพร้อมกับกดจูบที่หน้าผากเนียน ทำให้พีทต้องยอมพยักหน้าตกลงกับอาร์ตในที่สุด



                “ดื้อเป็นแบบนี้บ่อยไหม” อาร์ตถามพร้อมกับคลอเคลียที่ใบหน้าและต้นคอของพีทไม่ห่าง



                “ไม่บ่อยอ่ะ นานๆ เป็นที” พีทตอบออกไปตามความจริง พร้อมกับเอียงคอให้ริมฝีปากซุกซนของอาร์ตดูดเม้มได้ถนัด



                “หรือว่า...” อาร์ตผงกหัวจากซอกคอของพีทและทำหน้าตาตื่นใส่อีกฝ่าย พลอยทำให้พีทตกใจกับท่าทางนั้นไปด้วย



                “ว่าอะไร” พีทถามพร้อมกับขมวดคิ้วพันกันยุ่ง ไม่เข้าใจว่าอาร์ตจะทำหน้าตกใจและน้ำเสียงตื่นเต้นทำไม



                “ท้องป่ะวะ” อาร์ตว่าด้วยน้ำเสียงเคร่งเครียดและสบตาพีทอย่างจริงจัง




                “ห๊ะ!! พี่มึงว่าอะไรนะ” พีทอุทานเสียงหลงอย่างไม่เชื่อหู ถามย้ำคำพูดของอาร์ตเพื่อให้แน่ใจว่าไม่ได้หูฝาด



                “น้องพีทไง ท้องหรือเปล่า อยู่ดีๆ ก็เหนื่อยง่าย เวียนหัวแบบนี้ มันอาการคนท้องชัดๆ” อาร์ตว่าด้วยน้ำเสียงที่ยังคงความจริงจัง




พีทได้แต่มองหน้าคนรักด้วยความอึ้ง เพราะนึกไม่ถึงว่าความคิดแบบนี้จะออกมาจากหัว ว่าที่เกียรตินิยมเหรียญทอง และเจ้าของทุนเรียนฟรีแบบอาร์ต ระดับท๊อปของชั้นปีมีสมองคิดได้แค่นี้เนี่ยนะ ผู้ชายที่ไหนมันท้องได้วะ หรือพี่มันทั้งเรียนและทำงานเยอะจนเพี้ยน เขาต้องพาแฟนตัวเองไปเช็คสมองไหม?



“ตลกล่ะ” พีทว่าพร้อมกับฟาดฝ่ามือใส่หน้าอาร์ตเพื่อเรียกสติ



“ฮ่าๆ ตีทำไม ก็แบบเพื่อฟลุ๊คไง หนึ่งในพันล้านงี้” อาร์ตหัวเราะออกมาอย่างชอบใจ เขาก็ไม่ได้คิดอะไรจริงจังหรอกแค่พูดไปแบบนั้นเอง



“ประสาท” พีทว่าและสะบัดหน้าหนีด้วยความเอือมระอา เวลาอาร์ตจะติ๊งต๊องขึ้นมาก็แบบนี้แหละ เด็กอนุบาลก้ยังฉลาดกว่า



“เอ้า...ไม่อยากมีเหรอ ลูกของเราเลยนะ” อาร์ตว่าและยังคงหัวเราะในลำคอไม่หยุด



“ถ้าท้องจริงๆ ขึ้นมาจะทำยังไง” พีทหันกลับมาถามพร้อมกัสบตาอาร์ตนิ่ง ในเมื่ออีกฝ่ายเล่นไม่เลิกเขาก็จะเล่นด้วย



“ท้องก็เลี้ยงดิ” อาร์ตส่งยิ้มให้และใช้ฝ่ามือลูบเบาที่หน้าท้องแบนราบของพีท



“อาหะ...งั้นลูกเราผู้ชายผู้หญิงดี” พีทเอนตัวพิงอาร์ตตามเดิม และเอ่ยปากถามกลับอย่างเริ่มสนุกขึ้นมาบ้าง ส่วนอาการเหนื่อยที่เป็นก่อนหน้าก็ดีขึ้นแล้วเหมือนกัน



“ผู้ชายเลย ผู้ชายเท่านั้น ห้ามเป็นผู้หญิง” คำตอบที่ดูจริงจังของอาร์ตทำเอาพีทขมวดคิ้วด้วยความสงสัย



“ทำไมผู้หญิงไม่ได้” พีทถามกลับทันที ทำไมอาร์ตจะต้องดูอยากได้เด็กผู้ชายขนาดนั้น



“ก็ถ้าผู้หญิง แล้วน่ารักเหมือนแม่ พี่ไม่ต้องมานั่งเตะผู้ชายที่มาตามจีบลูกสาวเราทั้งชีวิตเหรอ” อาร์ตว่าด้วยสีหน้าจริงจังไร้แววล้อเล่น จนพีทได้แต่อ้าปากหวอด้วยความอึ้งก่อนจะตัวสั่นไหวอย่างรุนแรง



“ฮ่าๆๆๆ” คำตอบของอาร์ตที่ให้มาทำเอาพีทหลุดหัวเราะออกมาเสียงดังทันที มือเล็กยกขึ้นมากุมหน้าท้องเพราะหัวเราะมากเกินไปจนเจ็บ



“หัวเราะเกินไปแล้วดื้อ” อาร์ตว่าและดึงปลายจมูกพีทด้วยความมันเขี้ยว



“ก็พี่มึงมันบ้าหวงตั้งแต่ยังไม่มี อีกอย่างพี่มึงลืมหรือเปล่าว่าต่อให้เป็นผู้ชายลูกมันก็มีผัวได้ พี่มึงยังมีเมียเป็นผู้ชายเลย ฮ่าๆ” คำพูดของพีททำเอาอาจชะงักค้างด้วยความอึ้ง ก่อนจะทำสีหน้ายุ่งเหยิงแบบคนคิดมากอย่างจริงจัง



“งั้นไม่มีแม่งละ” อาร์ตว่าและกอดพีทไว้แน่น ส่วนพีทก็ได้แต่ส่ายหัวด้วยความหน่ายให้กับระบบความคิดแปลกๆ ของคนรัก กลัวลูกมีผัวเลยไม่มีดีกว่า พี่มันใช้อะไรในการคิดวะ



“ห้ามท้องนะดื้อ” อาร์ตพึมพำบอกพีทที่ซอกคอ น้ำเสียงที่เปล่งออกมาเต็มไปด้วยความเซ็งแบบไม่คิดจะปิดบัง



“เออๆ ไม่ท้องหรอก” พีทว่าพร้อมกับขำไม่หยุด ยื่นมือไปลูบหัวของอีกฝ่ายที่ซุกซอกคอตัวเองอยู่



“อุตส่าห์ว่าถ้าดื้อท้อง จะถอนเงินหมดบัญชีปิดคณะเลี้ยงเลยนะ แม่งเซ็งว่ะ” อาร์ตพึมพำด้วยเสียงเนือยๆ บ่งบอกความเซ็งอย่างจริงจัง



“พี่มึงชอบเด็กเหรอ” พีทถามด้วยความอยากรู้ เพราะถึงเรื่องที่คุยมันจะเป็นไปไม่ได้ แต่อาร์ตดูเซ็งแบบจริงจังไม่ใช่ล้อเล่นเลยสักนิด



“อือ...แต่ไม่มีละ เดี๋ยวลูกมีผัว ป๊ะป๋าทำใจไม่ได้นะหม่ามี๊” อาร์ตว่าและทำท่าทางเสียใจ แถมยังซึมจนพีทต้องขำออกมาไม่หยุด



“คืนนี้นอนฝันว่าลูกมีผัวแน่ๆ ไอ้พี่อาร์ต” พีทกระซิบขู่ที่ข้างหูด้วยความนึกสนุก ก่อนจะหัวเราะเสียงดังด้วยความสะใจเป็นการปิดท้าย ที่เห็นอาร์ตทำหน้าเหมือนคนใจจะขาดออกมา



2 Be Con...



+++++++++++++++++++++

แปะ NC ป่วงๆ พร้อมกับรู้สึกขำอาร์ตแรง

ระบบความคิดของผู้ชายคนนี้มันชวนเข้าใจยากจริงๆ

รักและขอบคุณคนอ่านจ้า

[brookzaa]

 

[iceman555]

พีทเป็นโรคอะไรรึป่าวแต่ไม่รู้ตัว อย่าดราม่ามากนะ สงสาร ::ท็อป

[ตัวไหมอ้วนกลม]

ไม่หื่น  ไม่บ้า  ไม่ใช่อาร์ต          

[Kkyy0627]

ยิ่งอ่านก็ยิ่งตกหลุมรักคู่นี้ ชอบ อาร์ตพีท มากกกกกกกกกก
ขอบคุณที่แต่งนิยายสนุกๆให้อ่านนะคะ

[JokerGirl]

ถ้าพีทท้องจริงนี่ฮาเลยนะ อยากเห็นป๊ะป๋าขี้หวง หวงเมียยันลูก แต่หวังว่าจะไม่ดราม่าเป็นโรคอะไรนะ...กลัว

[boonpa]

  เราก็ลุ้นอยากดูป๊ะป๋าขี้หวงสักหน่อย

[matchty]

คู่กัดฉบับรักเกินร้อย

By matchty



กัดครั้งที่

- 49 –



                อาร์ตที่เพิ่งตื่นขึ้นมาในตอนเช้าของวันใหม่ ต้องขมวดคิ้วมุ่นด้วยความแปลกใจ เมื่อภาพที่เห็นในวันนี้ไม่เหมือนกับในทุกๆ วันที่เห็น มันเป็นภาพของพีทที่แต่งชุดนักศึกษาเรียบร้อย นั่งเคร่งเครียดอ่านชีทในมืออยู่ตรงหน้าโต๊ะเครื่องแป้ง ซึ่งปกติเวลานี้พีทจะยังไม่ตื่นหรือถ้าตื่นก็อยู่ในห้องน้ำ แบบนี้มันเลยค่อนข้างผิดปกติไปพอควร



                “คิ้วพันกันยุ่งแล้วดื้อ เครียดอะไรขนาดนั้น” อาร์ตตัดสินใจเดินเข้าไปหาและกดนิ้วหัวแม่มือลงที่หว่างคิ้วของพีท ก่อนจะออกแรงนวดเบาๆ ให้คลายตัว



                “ก็เนี่ยไม่เข้าใจอ่ะ เช้านี้จารย์ให้ทำควิซดิ” พีททำหน้ายุ่งมากกว่าเก่าแล้วยื่นชีทในมือให้อาร์ตดู ซึ่งอาร์ตก็รับมาอ่านดูคร่าวๆ ก่อนจะยื่นกลับคืนให้



                “ทำไมไม่บอกตั้งแต่ทีแรกล่ะจะได้ติวให้” อาร์ตว่าและโยกหัวของพีทเบาๆ



                “ก็พี่มึงยุ่งจะตายไม่อยากกวน” พีทอ้อมแอ้มตอบก่อนจะก้มมองชีทมือและทำหน้าเครียดอีกครั้ง



                “แล้วไง...คิดว่ารอดไหม” อาร์ตถามพร้อมหัวเราะในลำคอเบาๆ ด้วยความขำปนเอ็นดู เพราะดูจากท่าทางที่พีทแสดงออก แบบนี้ฟันธงได้เลยว่ารอดยาก




                “นี่พี่มึงจะกวนตีนใช่ไหม” พีทเงยหน้าขึ้นมาถลึงตาใส่อาร์ด้วยความเคือง เพราะได้ยินเสียงหัวเราะจากอีกฝ่ายถึงแม้ว่ามันจะเบาแสนเบา



                “เอ้า...ถามด้วยความเป็นห่วง” อาร์ตยังคงทำหน้าทะเล้นใส่พีท จนพีททนไม่ไหวง้างชีทในมือฟาดเข้าหน้าด้วยความหมั่นไส้



                “คนแม่งยิ่งเครียดๆ ยังจะมากวนประสาทอีก” พีทบ่นกระปอดประแปดใส่อาร์ต ก่อนจะเก็บของใส่กระเป๋าเป้แล้วลุกขึ้นเดินไปที่หน้าประตู



                “ไม่รอพี่เหรอ” อาร์ตถามด้วยความงงพร้อมกับหันไปมองนาฬิกาที่ข้างผนัง ยังเหลือเวลาอีกตั้งเกือบ 2 ชั่วโมงกว่าจะถึงเวลาเข้าเรียนของพีท



                “ไม่อ่ะ...มีนัดกับน้องรหัส” พีทยักคิ้วใส่อาร์ตกวนๆ พร้อมกับยิ้มมุมปากเจ้าเล่ห์ส่งให้



                “แรดเหรอดื้อ” อาร์ตทำหน้าขรึมและเดินเข้าไปหา ก่อนจะยกแขนสองข้างคร่อมพีทไว้ทั้งตัว



                “ทำไม...อิจฉาดิ” พีทช้อนตามองอาร์ตและยักคิ้วกวนประสาทท้าทายไม่หยุด



                “คิดว่าไง” อาร์ตไม่ตอบแต่ถามกลับไปแทน พร้อมกับหรี่ตามองพีทและขยับหน้าเข้าไปใกล้



                “โอ๋ๆ พี่มึงไม่งอนนะ” พีทจับปลายคางอาร์ตและเขย่าไปมาอย่างล้อเลียนผสมหยอกเย้า รู้สึกชอบใจที่ตัวเองกวนประสาทคนรักได้



                “แล้วนัดทำอะไรกันแต่เช้าครับ” อาร์ตถามและแกล้งจ้องพีทดุๆ เหมือนคนจับผิด จนพีทหลุดขำออกมาอย่างอดไม่อยู่



                “ฮ่าๆ ติดเลี้ยงข้าวน้องมันอ่ะดิ แม่งโทรมาทวงตั้งแต่เช้า” พีทบ่นอุบและทำหน้างอออกมาทันที



                “ถึงว่าสิร้อยวันพันปีไม่เห็นจะตื่นเองได้ถ้าไม่ปลุก” อาร์ตว่ากระทบพีทพร้อมกับส่งสายตาล้อเลียนไปให้ เลยโดนพีททุบเข้าให้ข้อหาพูดไม่เข้าหู



                “ปากดี เดี๋ยวควงน้องวิวเย้ยดีมะ” พีทถลึงตาใส่อาร์ตและเอาน้องรหัสคนสวย ว่าที่ดาวคณะปีนี้มาขู่อาร์ต ซึ่งมันก็ได้ผลเพราะอีกฝ่ายเงียบไปทันที         




“กล้าก็ลองดู” อาร์ตพูดนิ่มๆ พร้อมกับรอยยิ้มหวาน แต่ใช้สายตามองพีทแบบที่พีทก็บอกไม่ถูกเหมือนกันว่าคือยังไง รู้แค่ว่าถ้าทำจริงศพอาจจะไม่สวยสักเท่าไหร่



“ชิ”เมื่อเถียงกลับไม่ได้เพราะไม่กล้า พีทเลยเปลี่ยนเป็นทำหน้างอออกอาการงอนแทน กลายเป็นอาร์ตที่ต้องส่ายหัวออกมาด้วยความอ่อนใจ



“งอนอีกแล้ว เถียงไม่ได้ก็งอนตลอด” อาร์ตบิดปลายจมูกรั้นของพีทด้วยความมันเขี้ยวในความรู้มากของอีกฝ่าย พอเขาทำท่าดุทีไรอีกฝ่ายจะรีบแก้เกมกลับ เปลี่ยนเป็นทำหน้างอใส่ผลเลยกลายเป็นเขาต้องตามงอทุกที



“ใครงอน ไม่ได้งอนเหอะ” พีทหันมาเถียงพร้อมกับทำตาบ่องแบ๊วใส่ แถมยังทำปากจู๋ลอยหน้าลอยตาจนคนมองอย่างอาร์ตทนไม่ไหว ก้มลงกัดที่ริมฝีปากบางอย่างมันเขี้ยว



“โอ๊ย!! เจ็บไหมอาร์ต” พีทดันหน้าอาร์ตอออกและลูบปากตัวเองไปมา ก่อนจะเงยหน้าถลึงตามองอาร์ตดุๆ ผลที่ได้คืออาร์ตขยับเข้ามาประกบปิดปากเจื้อยแจ้วทันที



“อื้อ” พีทส่งเสียงอึกอักประท้วงในลำคอ มือเล็กพยายามผลักคนตัวโตที่คร่อมทับให้ถอยห่าง ก่อนจะเปลี่ยนเป็นคล้อยตามริมฝีปากร้ายกาจนั้นในที่สุด



ปากเล็กเผยออ้ากว้างมากขึ้น เพื่อให้เรียวลิ้นของอีกฝ่ายสอดเข้ามาได้ถนัด ก่อนที่ลิ้นเล็กจะส่งไปเกี่ยวกระหวัดหยอกล้อกับอีกฝ่ายบ้าง มือเล็กเลื่อนขึ้นไปโอบที่ลำคอแกร่ง พร้อมกับที่วงแขนของคนตัวโตที่เปลี่ยนมากอดเอวบาง ทั้งยืนแลกจูบกันอย่างดูดดื่มจนแทบจะลืมสิ่งที่ต้องทำ จนกระทั่งมีเสียงเคาะประตูดังขึ้นที่หน้าห้อง



ก๊อกๆ



“ซ้อ!! เฮีย!!” เสียงเคาะประตูดังขึ้นอีกครั้งพร้อมกับเสียงของวินที่ตะโกนเรียก ทำให้อาร์ตยอมผละออกจากริมฝีปากนุ่ม แต่ยังคงอ่อยอิ่งแทะเล็มอยู่แบบนั้น



“ไอ้วิน!! เดี๋ยวกูเตะแม่ง!!” อาร์ตสบถออกมาด้วยความหงุดหงุด แล้วกดจูบหนักๆ ที่ปากพีทอีกครั้ง ก่อนจะยอมถอยห่างไปยืนดีๆ



“อาร์ตพาลว่ะ” พีทมองค้อนอย่างหมั่นไส้ แล้วก้มลงจัดเสื้อผ้าที่เริ่มจะยับให้เข้าที่



“ก็มันขัดจริงๆ นี่หว่า” อาร์ตเถียงพีทหน้าหงิกแล้วเดินมากอดเอวอีกฝ่ายเอาไว้หลวมๆ



“ไม่ขัดพี่มึงก็ไม่ได้ต่อหรอกนะ” พีทยกมือดันหน้าอาร์ตให้ถอยห่าง พร้อมกับพูดดักคออีกฝ่ายไว้อย่างรู้ทันความคิด



“ก็ไม่ได้จะต่ออะไร” อาร์ตเถียงกลับหน้าตายไม่ยอมรับ พร้อมกับก้มลงหอมแก้มของพีท



“สาบานสิว่าไม่คิด” พีทหรี่ตามองกดดันอาร์ต ผลที่ได้คืออีกฝ่ายรีบหลาบสายตาทันที



“ไอ้หื่นเอ้ย” พีทว่าอย่างเหลืออดพร้อมกับกระทุ้งสอกใส่อาร์ต ที่เอาแต่นัวเนียวุ่ยวายเป็นปลาหมึกด้วยความหมั่นไส้ ก่อนจะหันไปเปิดประตูออกไปหาวิน



แอ๊ด!!!



“ผมนึกว่าจะเปิดประตูพรุ่งนี้แล้วนะครับ” วินพูดประชดขึ้นทันทีที่ประตูห้องตรงหน้าเปิดออก



“เว่อละไอ้พี่วิน” พีทว่ากลับพร้อมกับชักสีหน้าใส่ ส่วนวินไม่ได้โต้เถียงอะไรนอกจากยืนทำหน้าเหมือนคนง่วงนอนตลอดเวลาอยู่แบบนั้น



“เฮียเพิ่งตื่นเหรอ” วินหันมาถามอาร์ตบ้าง พร้อมกับไล่สายตามองสภาพรุ่นพี่ที่เคารพตั้งแต่หัวจรดเท้า



“เออ...ฝากดูซ้อมึงให้ด้วย” อาร์ตพยักหน้ารับและฝากฝังกับวินเหมือนทุกครั้ง ที่ตัวเองไม่ได้ไปไหนพร้อมกับพีท



“ฝากอะไรล่ะ ไม่ใช่เด็กนะเว้ย” พีทหันไปว่าอาร์ตหน้างอ เลยโดนอีกฝ่ายยกมือขยี้หัวด้วยความมันเขี้ยว



“รับทราบเฮีย ผมจะดูไม่ให้ซ้อไปอ่อยสาวที่ไหน” วินพึมพำตอบอาร์ตเนิบนาบ แต่คำตอบนั้นทำเอาพีทตาโตแทบถลน ส่วนอาร์ตหรี่ตามองพีทอย่างจับผิด



“มึงพูดดีๆ นะไอ้พี่วิน ใครอ่อยวะ” พีทโวยวายดังลั่น เมื่อจู่ๆ ก็โดนรุ่นพี่คนสนิทขายกันดื้อๆ แถมเขาไม่ได้อ่อยสักหน่อย แค่คุยทักทายรุ่นน้องที่คณะเฉยๆ เหอะ



“อ้าว...ก็ผมเห็นซ้อให้เบอร์น้องเขาไปด้วยนิ” วินแหย่หน้าตาย จนพีทหน้าบูดสนิทอย่างไม่สบอารมณ์



“จริงเหรอดื้อ” อาร์ตที่ยืนมองมานานก็ผสมโรงไปกับวิน แกล้งทำหน้าเครียดเสียงเย็นใส่พีทอย่างนึกสนุก



“ฮึ่ย!! แจกเหี้ยอะไรล่ะ เขารู้กันเกือบทั้งคณะว่ามีผัว ผู้หญิงที่ไหนมันจะมาสนวะ!!” พีทตะโกนใส่หน้าวินกับอาร์ตอย่างเหลืออด ก่อนจะกอดอกสะบัดหน้าหนีทั้งคู่ด้วยความเคืองที่โดนรุมแกล้ง



“อ้าวเหรอ...ผมลืม” วินแกล้งทำท่านึกขึ้นมาได้ และส่งสายตามองพีทอย่างสำนึกผิด แบบที่มองก็รู้ว่าเสแสร้งแกล้งทำ เล่นเอาพีทเดือดจัดพุ่งเข้าหาอย่างเหลืออด



“มึงตาย!!!” พีทโวยวายไม่หยุดพร้อมกับพยายามเหวี่ยงหมัด เตะขาเพื่อทำร้ายวิน แต่ก็ทำอะไรไม่ได้เพราะโดนอาร์ตดึงเอาไว้ ส่วนวินก็ยืนทำหน้าตายส่งสายตาท้าทายกวนประสาทพีทอยู่แบบนั้น



“พอๆ เดี๋ยวสายนะดื้อ นัดน้องไว้ไม่ใช่หรือไง มึงด้วยไอ้วินเลิกแกล้ง” อาร์ตตัดสินใจเอ่ยปากสงบศึกระหว่างทั้งคู่แทน เพราะขืนยังปล่อยให้เถียงกันเห็นทีวันนี้คงไม่ได้ไปมหา’ลัยแน่ๆ



“โห่เฮีย...โยนขี้ให้ไอ้วินคนเดียวเลย เมื่อกี้เอียก็เล่นกับผมนะ” วินเกาหัวตัวเองจนยุ่งและบ่นกระปอดกระแอดออกมา เมื่อโดนอาร์ตหักหลังโยนความผิดมาให้รับคนเดียว



“ชิ...ฝากไว้ก่อนนะไอ้พี่วิน” พีทชี้หน้าวินเป็นการคาดโทษ ก่อนจะยอมสงบลงและหันกลับมาหาอาร์ต



“ไปแล้วนะ” พีทว่าแล้วส่งยิ้มให้



“ครับ...ตั้งใจทำควิซล่ะ” อาร์ตส่งยิ้มให้พร้อมกับลูบหัวพีทเพื่อให้กำลังใจ แต่พีทที่ได้ยินคำว่าควิซถึงกับสีหน้าเปลี่ยน เบะปากทำหน้าเหมือนคนป่วยทันที



“พี่มึงพูดทำไม ลืมไปแล้วนะ” พีทออกอาการงอแงใส่อาร์ตเพราะอุตส่าห์ทำลืมไปแล้ว อีกฝ่ายยังขุดขึ้นมาพูดให้เสียอารมณ์อีก



“เอาน่าดื้อ ไม่ได้รอบหน้าค่อยเอาไหม” อาร์ตขำในลำคอเบาๆ พร้อมกับจับหัวของพีทโยกไปมา ซึ่งพีทก็ได้แต่พยักหน้ารับคำหงอยๆ



“ไปได้ละ เดี๋ยวเที่ยงพี่ไปรับ” อาร์ตตัดสินใจเอ่ยปากไล่เพราะกลัวจะยิ่งเสียเวลามากไปกว่านี้



“อือ...ไม่เอารถไปนะ เดี๋ยวนั่งแท็กซี่ไปกับไอ้พี่วิน และพี่มึงก็ขับรถไปรับห้ามขับบานชื่นไปเข้าใจไหม ฝนยิ่งขยันตกอยู่” พีทหันมากำชับอาร์ตด้วยความเป็นห่วง เพราะอีกฝ่ายชอบขับมอเตอร์ไซค์ตากฝนประจำ




“ครับ” อาร์ตรับคำอย่างว่าง่ายก่อนจะดันหลังพีทเบาๆ ให้เดินออกจากห้อง ซึ่งพีทก็ทำตามแต่ก่อนไปก็ไม่ลืมหันมาหอมแก้มอาร์ต และรีบเดินนำวินออกไปเพราะกลัวโดนล้อ



“เฮียครับ” วินที่ยังไม่ได้เดินตามพีทไป ส่งเสียงเรียกอาร์ตที่ยืนยิ้มไม่หุบเบาๆ



“อะไร” อาร์ตที่ยังหุบยิ้มไม่ได้หันมามองหน้าวิน ก่อนจะเปลี่ยนเป็นเคร่งขรึมเมื่อเห็นวินทำหน้าจริงจัง



“จะบอกว่าอิจฉา” วินบอกด้วยน้ำเสียงเนิบนาบและทำหน้าตายไร้อารมณ์ใส่อาร์ต ก่อนจะเดินตามหลังพีทไปทันที




“ไอ้สัดวิน” อาร์ตพึมพำด่าตามหลังด้วยความปวดหัว ที่โดนรุ่นน้องคนสนิทกวนโอ๊ยเข้าให้บ้าง ก่อนจะส่ายหัวด้วยความเหนื่อยใจ เริ่มเข้าใจมากขึ้นว่าทำไมคนแบบวินถึงสนิทกับพีท เพราะมีความกวนประสาทในระดับที่เข้ากันได้น่ะสิ



...

...



“หวัดดีค่ะพี่พีท” ‘วิว’ หรือน้องรหัสคนสวย ที่ทำให้หลายคนอิจฉาตาร้อนพีท เอ่ยทักทายพีทด้วยน้ำเสียงสดใส พร้อมส่งรอยยิ้มน่ารักไปให้



“อ่า...หวัดดีครับ” พีทถึงกับตาพร่าให้กับร้อยยิ้มของน้องรหัส เล่นทำเอาเคลิ้มตามไปเหมือนกัน จนต้องยิ้มตอบเล็กน้อยพร้อมกับถอนหายใจเสียงดัง



“เป็นอะไรคะพี่” วิวถามด้วยความสงสัยเมื่อจู่ๆ พี่รหัสหน้าหวานของตัวเองก็ถอนหายใจออกมาเสียงดัง



“เปล่าๆ” พีทโบกมือไปมาเป็นพัลวันพร้อมกับส่งยิ้มให้ ที่เขาถอนหายใจไม่ใช่ว่านึกเสียดาย หรือแอบคิดอะไรกับน้องรหัสตัวเองแบบนั้นหรอก แต่ถอนหายใจเพราะรู้สึกกลัวตัวเองต่างหากล่ะ




ตอนนี้พีทค่อนข้างกลุ้มใจกับตัวเองพอควร เวลาเห็นผู้ชายหล่อๆ สายตาก็ชอบมองตาม พอเห็นผู้หญิงสวยๆ ก็ชอบมองตามเหมือนกัน จะบอกว่าตัวเองเป็นเกย์ก็ไม่สนิทปากเพราะเขาก็ยังชอบนมชอบตูดผู้หญิง แต่จะบอกว่ามาดแมนเต็มร้อยก็ไม่ใช่อีกนั่นแหละ มีผัวเป็นตัวเป็นตนเขาไม่เรียกว่าแมนกันหรอกมั้ง ดีนะที่เขารักเดียวใจเดียว ไม่งั้นชีวิตอาจจะต้องปวดหัวกับรสนิยมตัวเองมากไปกว่านี้



“พี่พีทแน่ใจนะคะว่าไม่ได้เป็นอะไร” วิวถามย้ำอีกครั้งพร้อมกับมองพีทไม่วางตา




“เฮ้ย!! ไม่เป็นอะไรจริงๆ ว่าแต่จะกินไหมข้าว ชักช้าพี่ไม่เลี้ยงนะ” พีททำเสียงขึงขังกลบเกลื่อนความคิดฟุ้งซ่านของตัวเอง



“โอเคค่ะวิวเชื่อ” วิวหัวเราะออกมาเบาๆ ก่อนจะเดินนำหน้าพีทไปทางโรงอาหาร



“กินไรพี่ไปซื้อให้” พีทถามและอาสาเมื่อหาที่นั่งในโรงอาหารได้เป็นที่เรียบร้อย



“คือ...จริงๆ วิวไม่ได้อยากให้พี่เลี้ยงข้าวหรอกค่ะ” วิวอ้อมแอ้มบอกพีทเสียงเบา พร้อมกับเหลือบตามองเล็กน้อยและหลบสายตาทันควันเมื่อพีทมองมา ริมฝีปากสวยได้รูปถูกเม้มเข้าหากันแน่น พอๆ กับมือที่บีบเข้าหากัน



“อ่า...งั้นมีอะไรครับ” พีทที่เห็นท่าทางแบบนั้นของน้องรหัสก็เปลี่ยนเป็นนั่งลงที่โต๊ะฝั่งตรงข้าม และเอ่ยปากถามพร้อมกับมองด้วยความสงสัยว่าอีกฝ่ายมีเรื่องอะไรกันแน่ ถึงได้ยกเอาเรื่องที่เขาติดเลี้ยงข้าวมาอ้าง เพื่อให้เขาออกมาหาแต่เช้าขนาดนี้



“คือ...ว่าวิวมีเรื่องจะถามพี่น่ะค่ะ” วิวพูดเสียงเบาพร้อมกับเหลือบตามองพีทเป็นระยะ ทำเอาพีทยิ่งสงสัยไปกันใหญ่กับท่าทางเหล่านั้น



“ถาม?” พีทจ้องหน้ารุ่นน้องคนสวยเขม็งพร้อมกับลุ้นในใจว่าอีกฝ่ายจะถามอะไร หวังว่าคงจะไม่ใช่อะไรประเภทสารภาพรักหรอกนะ เพราะบอกเลยไอ้พีทไม่อยากทำร้ายจิตใจใคร



“พี่สนิทกับพี่อาร์ตเหรอคะ” คำถามของวิวที่ผิดจากที่คิดเอาไว้ ทำให้คราวนี้กลายเป็นพีทขมวดคิ้วขึ้นมาบ้าง



“ก็สนิทแหละครับ” พีทตอบออกไปแต่ไม่ได้ขยายความอะไรมากกว่านั้น เด็กปีหนึ่งเข้าใหม่ไม่กี่เดือนแบบวิวที่ไม่รู้เรื่องของเขากับอาร์ต ก็ไม่แปลกอะไรที่จะสงสัยจนถามเรื่องนี้ออกมา แต่ที่มันแปลกคือท่าทางมีลับลมคมในของอีกฝ่ายต่างหาก



“มีอะไรหรือเปล่าครับ” พีทเป็นฝ่ายถามกลับไปบ้างอย่างทนรอไม่ไหว เพราะไม่เข้าใจความหมายของคำถามที่อีกฝ่ายถามมา



“แล้วพี่อาร์ตเขามีแฟนหรือยังคะ” วิวถามออกมาและมองพีทด้วยแววตาเป็นประกาย มีความหวังอะไรบางอย่างอยู่ในนั้น ผิดกับพีทที่มองน้องรหัสของตัวเองด้วยความอึ้ง พร้อมกับนั่งทบทวนสิ่งที่ได้ยินว่าตัวเองไม่ได้หูฟาด



...

...



อาร์ตแต่งตัวอย่างรีบร้อนหลังจากเหลือบไปมองนาฬิกาและเห็นว่าใกล้เที่ยง ก่อนจะคว้าเอากุญแจรถกับกระเป๋าเงินบนหัวเตียง และก้าวเดินออกไปจากห้องจนขาแทบจะขวิดกัน เพราะกลัวว่าถ้าไปช้ากว่าที่นัดแม่คนที่สองของตัวเองจะพิโรธใส่




วันนี้อาร์ตไม่ได้มีเรียนเหมือนพีทเลยไม่ได้ออกไปมหา’ลัยด้วยกัน แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ยังมีหน้าที่ไปรับไปส่งอีกฝ่ายเป็นประจำ เรียกว่าเป็นแฟนที่พ่วงตำแหน่งคนขับรถส่วนตัวก็ว่าได้ ถ้าไม่ติดธุระอะไรจำเป็นจริงๆ หรือมีวินไปด้วยแบบเมื่อเช้า เขาจะไม่ปล่อยให้พีทไปไหนมาไหนคนเดียวเด็ดขาด




อาร์ตเดินไปหยุดอยู่ข้างรถของพีทที่จอดอยู่ข้างรถของตัวเอง ล้วงมือเข้าไปในกระเป๋าของตัวเองและคว้านหากุญแจรถ แต่ไม่ว่าจะล้วงยังไงก็เจอแต่กุญแจมอเตอร์ไซค์ของตัวเอง



“เฮ้อ!!!” อาร์ตถอนหายใจออกมาด้วยความเซ็ง เมื่อรู้ว่าตัวเองไม่ได้หยิบกุญแจรถลงมาด้วย คงเพราะเมื่อกี้รีบมากเกินไปเลยคว้ามาแต่กุญแจมอเตอร์ไซค์




อาร์ตก้มมองนาฬิกาที่ข้อมือของตัวเอง สลับกับเงยหน้ามองท้องฟ้า ก่อนจะตัดสินใจเดิรชนไปหารถคันเก่งของตัวเองแทน ก่อนจะถอนหายใจออกมาอีกครั้งเมื่อนึกขึ้นได้ว่าหมวกกันน็อกอยู่บนห้องเหมือนกัน



“อะไรของกูวะ” อาร์ตพึมพำกับตัวเองแล้วยกมือเกาหัวจนยุ่ง ก่อนจะเสียบกุญแจสตาร์ทรถเพราะขี้เกียจเดินกลับขึ้นไปบนห้อง และที่สำคัญมหา’ลัยกับหอพักก็ไม่ได้ไกลกัน ขับรถแค่ 15 นาทีก็ถึง ตำรวจตั้งด่านดักจับก็ไม่มี



เมื่อหาเหตุผลรองรับเพื่อเข้าข้างความคิดของตัวเองได้ อาร์ตก็จัดการสตาร์ทรถและบิดมอเตอร์ไซค์คันเก่งออกไปจากหน้าหอพักทันที แต่ในระหว่างที่ขับออกมาได้ไม่ไกลเท่าไหร่นัก จู่ๆ ท้องฟ้าที่สว่างสดใสก็มืดครึมไปหมด พร้อมๆ กับฝนเม็ดใหญ่ที่ค่อยๆ ตกลงมาช้า และเปลี่ยนเป็นเทกระหน่ำอย่างรวดเร็ว



“ฉิบหาย” อาร์ตสบถออกมาอย่างหัวเสียพร้อมกับกรอกตาไปมา ใบหน้าบึ้งตึง ตาเรียวๆ ที่ถลึงจนโตได้อย่างน่ามหัศจรรย์ กับเสียงบ่นไม่หยุดของพีทดังลอยมาตามลม เสมือนว่าเจ้าตัวอยู่ใกล้ๆ ในตอนนี้ และเขาก็แทบจะอยากจอดรถเพื่อยกตีนขึ้นมาก่ายหน้าผากให้รู้แล้วรู้รอด วันนี้มันเป็นวันซวยอะไรของเขาวะ



ระหว่างที่อาร์ตก่นด่าฟ้าฝนที่ไม่เป็นใจ พร้อมกับสอดสายตาเพื่อหาที่จอดรถหลบฝน เนื่องจากสายฝนเทกระหน่ำลงมาไม่หยุดและดูท่าทางจะตกหนักขึ้นเรื่อยๆ ก็มีแสงไฟจากรถยนต์คันหนึ่งสาดเข้ากระทบที่ใบหน้าจนต้องก้มหลบ และก่อนที่อาร์ตจะรู้ตัวว่าอะไรเป็นอะไร รถยนต์คันนั้นก็พุ่งเข้ามาหาด้วยความเร็ว



“เฮ้ย!!!”



เอี๊ยด!!!!!



โครม!!!!!





2 Be Con...



+++++++++++++++++++++

ขุ่นพระ!!!!

รักและขอบคุณคนอ่านจ้า

[iceman555]

อาร์ตเป็นไรมากไหมอะ

[brookzaa]

อะไรอีกล่ะเนี่ย  อยากจะรู้จริงต่อไปจะเกิดอะไรอีก อาร์ตความจำเสือม ลืมพีท น้องวิวอะไรนั่นก็โผล่มา เฮ้อยาวไปจ้ายาวไป ไม่จบแน่ๆเรื่องนี้

[ป้ากิ่งkingkarn]

ไอ่คนขับรถคันนั้น คือตั้งใจฆ่าสินะ

สงสัยมากๆอีกอย่าง มันเป็นญาติกะพระพิรุณไม่พอ

มันไปติดสินบนเทพเจ้าองค์ไหนทะไรเหรอ อาร์ตถึงได้ไม่แค่ลืมกุญแจรถยนต์แต่ยังไม่มีหมวกกันน็อกอีก

ถ้ามันจะอำนวยความสะดวกในการเกิดอุบัติเหตุกันlevelนั้นน่ะนะ   

[JokerGirl]

เห้ย!!!! อาร์ต อะไร ยังไง  รอตอนต่อไปค่ะ ค้างแรง
แล้วน้องรหัสพีทถามว่าอาร์ตมีแฟนรึยังกับแฟนเค้าเนี้ยนะ จุดใต้ตำตอเลย พีทจะตอบงัย?

[matchty]

คู่กัดฉบับรักเกินร้อย

By matchty



กัดครั้งที่

- 50 -



ซ่าๆ



สายฝนที่จู่ๆ ก็เทกระหน่ำลงมาแบบไม่ให้สุ้มให้เสียง ไม่ได้เรียกความสนใจของพีทได้เท่ากับคำถามของน้องรหัสที่ถามมาก่อนหน้าเลยสักนิด แถมคำถามเจ้าปัญหาที่ว่ายังวนเวียนวุ่นวายในหัวไม่หยุด




“พี่พีทคะ” วิวลองส่งเสียงทักไปบ้าง เพราะหลังจากที่ถามไปพี่รหัสหน้าหวานก็เอาแต่นิ่งเงียบ แถมยังทำหน้าตาเคร่งเครียดจนเธอหวั่นใจ



“ครับ” พีทขานรับเสียงเรียบ พร้อมกับหันมาหาวิว



“สรุปว่าพี่อาร์ตเขามีแฟนยังคะ” วิวถามย้ำคำเดิมที่พูดไปก่อนหน้า พร้อมกับมองหน้าพีทอย่างรอคอยคำตอย



“แล้ววิวจะอยากรู้ไปทำไมล่ะ” พีทถามกลับด้วยน้ำเสียงกระด้าง ที่เจ้าตัวพยายามแล้วว่าจะไม่ให้มันห้วนเกินไป ตาก็จ้องไปที่ใบหน้าสวย ซึ่งตอนนี้รู้สึกว่าเริ่มจะไม่น่ารักสำหรับเขาแล้วเขม็ง



“คือ...ว่าคือ…” วิวสบตากับพีทแล้วรีบก้มหลบ เอ่ยปากพูดกับพีทตะกุกตะกัก ใบหน้าสวยแดงซ่านไปหมดจนถึงใบหู



“วิว…”




Tru...Tru...Tru…



ในขณะที่วิวกำลังจะโพล่งคำพูดบางอย่างออกมา เสียงโทรศัพท์ของพีทก็ดังขึ้นขัดจังหวะซะก่อน เล่นเอาทั้งคนตั้งใจจะพูดและคนตั้งใจฟัง ถึงกับถอนหายใจออกมาด้วยความเซ็ง



“พี่รับโทรศัพท์ก่อนนะ” พีทส่งยิ้มแหยให้วิว ก่อนจะหยิบโทรศัพท์มากดรับ แอบแปลกใจนิดหน่อยเหมือนกัน ที่เบอร์โทรเข้าเป็นเบอร์ที่ไม่คุ้นเลย



“ครับ”



“(ไม่ทราบว่าใช่คุณพีรนัฎหรือเปล่าคะ)”



“ใช่ครับกำลังพูด”



“(ติดต่อจากโรงพยาบาล xxx นะคะ)”



“ครับ” พีทตอบรับปลายสายด้วยหัวใจที่จู่ๆ ก็เต้นรัวขึ้นมาแบบไม่มีสาเหตุ โรง’บาลโทรมาหาเขาทำไม? ใครเป็นอะไร?



“(ทางเราจะโทรมาแจ้งให้ทราบว่าคุณกฤษณกันต์ ประสบอุบัติเหตุ…)”




ตุ๊บ!!!!



พีทไม่รู้ว่าทางปลายสายพูดอะไรออกมาอีกบ้าง รู้แค่ว่าตอนนี้หูสองข้างมันอื้อ ตามันลาย ใจมันสั่นด้วยความรู้สึกที่บรรยายออกมาเป็นคำพูดไม่ได้ ร่างทั้งร่างชาวาบเหมือนโดนน้ำเย็นจัดสาด มือที่ถือโทรศัพท์อ่อนแรงจนปล่อยให้หลุดมือ เสียงในหัวดังก้องวนเวียนเป็นคำเดิมซ้ำๆ ไม่หยุด



‘อาร์ตอยู่โรง’บาล’ พีทพึมพำกับตัวเองเหมือนคนละเมอ ก่อนที่ขาทั้งสองข้างจะออกแรงวิ่งด้วยความเร็วที่สุด เท่าที่ความสามารถของตัวเองจะทำได้



“พี่พีท!!” วิวตะโกนเรียกด้วยความตกใจ พยายามจะรั้งพีทเอาไว้แต่ก็ไม่ทัน เพราะอีกฝ่ายวิ่งออกจากตัวอาคารไปแบบไม่บอกไม่กล่าว



วิวที่ลังเลว่าจะตามพีทออกไปดีไหมด้วยความเป็นห่วงปนสงสัย ว่าอะไรที่ทำให้พี่รหัสของเธอรีบร้อนได้ขนาดนั้น สายตาคู่สวยก็เหลือบไปเห็นโทรศัพท์ที่หล่นอยู่บนพื้น พร้อมกับเสียงเล็ดลอดจากปลายสายที่ดังออกมา ทำให้เธอตัดสินใจหยิบมันขึ้นมา แบะกรอกเสียงสนทนาลงไปกับปลายสาย



...

...



พีทวิ่งฝ่าสายฝนที่ตกกระหน่ำแบบไม่ลืมหูลืมตาอย่างไม่กลัวเปียก สมองกำลังสั่งการแค่ว่าต้องไปให้ถึงโรงพยาบาลให้เร็วที่สุด เขาต้องไปหาอาร์ต



ปี้น! ปี้น!



ระหว่างที่พีทยืนหันรีหันขวางอยู่ริมถนนหน้ามหา’ลัยอยู่นั้น เสียงบีบแตรจากรถยนต์คนหนึ่งก็ดังขึ้นที่ด้านหลัง พร้อมๆ กับที่รถคันนั้นเคลื่อนตัวเข้ามาจอดด้านหน้า



“ว่าไงซ้อ มายืนเล่น MV ตากฝนทำไมตรงนี้” กระจกรถด้านคนขับเลื่อนลงช้าๆ พร้อมกับน้ำเสียงกวนประสาท และใบหน้าของคนที่ไม่ค่อยจะได้เห็นในมหา’ลัยแล้วในช่วงนี้



“ตกลงว่าไง จะไปไหน” ชาติออกปากถามอีกครั้งเมื่อเห็นว่าพีทยังยืนนิ่งอยู่ ไม่คิดเหมือนกันว่าการเข้ามาคุยกับอาจารย์เรื่องโปรเจคก่อนจบวันนี้จะได้กับอีกฝ่าย เพราะตั้งแต่เขาเอาตัวเข้าไปป่วนอยู่พักนึงแล้วไม่ได้อะไร พร้อมๆ กับที่ชีวิตก็ยุ่งหลายเรื่อง เลยแทบจะไม่ได้เข้าไปยุ่งวุ่นวายอะไรอีกเลย



“พี่ชาติ!!” พีทเรียกเสียงดังพร้อมกับถลาเข้าไปหาและเกาะประตูรถไว้แน่น



“เฮ้ย!! มีอะไร” ชาติถึงกับผงะด้วยความตกใจ มองใบหน้าวิตกกังวลของพีทด้วยความไม่เข้าใจ



“พี่...พาผมไปส่งโรง’บาลxxxหน่อยได้ไหม” พีทละล่ำละลักขอร้องชาติ พร้อมกับส่งสายตาอ้อนวอนอีกฝ่ายอย่างน่าสงสาร



“ขึ้นมาบนรถก่อน” ชาติที่เห็นสภาพเปียกซกและอาการสั่นเทาของพีท ปลดล็อกรถแล้วเรียกอีกฝ่ายให้ขึ้นมาพร้อมกับเบาแอร์ลง ซึ่งพีทพอได้ยินแบบนั้นก็เดินอ้อมไปเปิดประตูรถและเข้าไปนั่งอย่างไว ชาติเมื่อเห็นว่าพีทขึ้นมานั่งเรียบร้อยก็ค้นเอาผ้าผืนเล็กที่เก็บไว้ในรถแล้วยื่นส่งไปให้ พร้อมกับขับรถออกไปจากบริเวณนั้น



ระหว่างที่รถเคลื่อนตัวไปช้าๆ เนื่องจากสภาพอากาศและความหนาแน่นบนท้องถนน ชาติก็คอยเหลือบตามองพีทเป็นระยะด้วยความสงสัย เพราะท่าทางของอีกฝ่ายดูหวั่นวิตกและสีหน้าแย่เหมือนคนจะร้องไห้อีกไม่ช้า ซึ่งมันทำให้ชาติไม่คิดที่จะพูดจากวนประสาทหรือเย้าแหย่อะไร นอกจากขับรถไปยังสถานที่ๆ อีกฝ่ายบอกมาตั้งแต่ต้น ถึงแม้จะแปลกใจไม่น้อยเหมือนกันว่าอะไรที่เด็กแสบแบบพีทอยู่ในสภาพนี้ได้ อยากจะเอ่ยปากถามไถ่แต่ดูแล้วคงไม่ได้อะไร ชาติเลยเลือกที่จะเงียบและขับรถทำหน้าที่ตัวเองต่อไป



ภายในรถยนต์คันหรูไม่มีบทสนทนาใดๆ ทั้งนั้นระหว่างทั้งคู่ นอกจากเงียบและความกังวลจากพีทที่แผ่ออกมาจนชาติรู้สึกได้ คนตัวเล็กข้างกายชาตินั่งกระสับกระส่ายร้อนรน ชะโงกหน้ามองออกไปที่ท้องถนนเบื้องหน้อยู่เป็นระยะ ราวกับว่ารถที่เคลื่อนตัวได้เรื่อยๆ ในขณะนี้ช้าเกินไป ทั้งๆ ที่ในสภาพการจราจรและอากาศแบบนี้ รถวิ่งได้ด้วยความเร็วขนาดนี้ก็ถือว่าดีที่สุดแล้ว




“นั่งดีๆ ไอ้น้อง ใจร้อนไปรถมันก็วิ่งไปไม่ได้เร็วกว่านี้หรอก” สุดท้ายชาติก็อดที่จะทักท้วงออกมาไม่ได้ เมื่อเห็นว่าพีทลุกลี้ลุกลนอยู่ไม่สุขจนต้องออกปากบอก



“มันเร็วกว่านี้ไม่ได้เหรอพี่” พีทหันมาถามชาติเสียงสั่น นัยน์ตาแดงก่ำใกล้จะร้องไห้ในอีกไม่ช้า จนคนมองแบบชาติอดสงสารไม่ได้



“มันได้แค่นี้แหละ ใจเย็นๆ เดี๋ยวก็ถึงแล้ว” ชาติยกมือขึ้นลูบหัวพีทอย่างอ่อนโยน และพูดเสียงนุ่มแบบที่เคยทำเมื่อสมัยน้องสาวยังมีชีวิตอยู่เพื่อปลอบพีท




พีทได้แต่ก้มหน้ากัดปากตัวเองแน่นจนเลือดซิบ พยักหน้างึกงักรับคำชาติ แม้ในใจจะร้อนรนและไม่ได้รับรู้สิ่งที่ชาติบอกเท่าไหร่ เพราะในสมองตอนนี้มีแค่ภาพของอาร์ตลอยวนเวียนอยู่เต็มไปหมด และการรอคอยที่แสนทรมานของพีทก็สิ้นสุดลง เมื่อรถเคลื่อนตัวเข้าไปในโรงพยาบาลที่เป็นจุดหมายในการมาครั้งนี้สักที



ทันทีที่รถจอดสนิทตรงทางเข้าหน้าโรงพยาบาล พีทก็จัดการเปิดประตูลงจากรถและวิ่งตรงเข้าไปในตัวอาคารอย่างไม่คิดชีวิต ไม่สนใจแม้กระทั่งชาติที่ตะโกนเรียกตามหลัง



“ขอบคุณสักคำก็ไม่มี” ชาติอดที่จะบ่นออกมาไม่ได้ ก่อนจะพ่นลมหายใจออกมาด้วยความหน่าย ตั้งใจว่าจะมาส่งและกลับเลยแท้ๆ แต่ดูจากท่าทางของพีทที่แสดงออกมาตลอดเวลาที่อยู่ในรถ เขาก็อดห่วงอีกฝ่ายไม่ได้ จะทำใจดำกลับไปแบบไม่สนใจก็ทำไม่ลง เพราะพื้นฐานก็ไม่ใช่คนนิสัยแบบนั้นอยู่แล้ว



เมื่อคิดกับตัวเองได้แบบนั้น ชาติเลยตัดสินใจเลี้ยวรถเข้าไปจอดที่ลานจอดรถของโรงพยาบาล เพื่อที่จะได้ตามพีทเข้าไปข้างใน เผื่อว่าถ้ามันเกิดอะไรขึ้นร้ายแรง อย่างน้อยเด็กแสบแบบพีทที่ดูลักษณะจะทำอะไรเองไม่เป็นจะได้มีเพื่อนอยู่ด้วย จนกว่าไอ้คนที่เขาเกลียดขี้หน้าอย่างอาร์ต หรือเพื่อนของอีกฝ่ายจะมา




…

…



“ขอโทษนะครับช่วยเช็คให้ผมทีว่านายกฤษณกันต์อยู่ห้องไหน” พีทพุ่งเข้าไปถามประชาสัมพันธ์ของโรงพยาบาลด้วยน้ำเสียงสั่นเทา สติแทบจะไม่อยู่กับเนื้อกับตัว รู้สึกว่าอะไรรอบข้างก็ช้าไปหมดจนอยากจะอาละวาด ฟาดงวงฟาดงาทำลายข้าวของให้รู้แล้วรู้รอด ทั้งที่ความเป็นจริงแล้วทุกอย่างไม่ได้ใช้เวลานานอะไรเลย แต่เป็นใจของพีทต่างหากที่ร้อนรนจนอยู่ไม่สุข



ในขณะที่กำลังจะเอ่ยปากเร่งคนของทางโรงพยาบาล หูก็ได้ยินเสียงที่คุ้นเคยดังแว่วอยู่ไม่ไกล ทำเอาพีทรีบหันไปมองตามเสียงนั้นทันที ก่อนจะสาวเท้าเดินตรงเข้าไปหาร่างสูงใหญ่ที่มองเห็นอยู่ไม่ไกล



“ดื้อ” อาร์ตที่หันมาเจอพีทเข้าพอดีส่งยิ้มกว้างให้อีกฝ่าย พร้อมกับกวักมือเรียกให้เข้ามาหา ซึ่งเจ้าตัวก็เดินมาอย่างว่าง่าย และเดินมาหยุดยืนอยู่นิ่งๆ ตรงหน้า



“อาร์ต” พีทส่งเสียงเรียกคนตรงหน้าด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ พยายามจะคุ้มสติตัวเองไม่ให้เตลิด ดวงตาที่เริ่มเอ่อคลอไปด้วยหยาดน้ำใสสำรวจไปทั่วร่างกายของอีกฝ่าย




มือเล็กที่สั่นน้อยๆ ยกขึ้นไปสัมผัสที่ลำตัวของอาร์ตอย่างเบามือ แตะไปตามบาดแผลที่เห็นด้วยความปวดใจ ก่อนจะถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอกเมื่อเห็นว่าคนตรงหน้าไม่มีอะไรบุบสลาย หรือเจ็บหนักตรงไหนมากกว่าที่สายตาเห็น




“หมอว่ายังไงบ้าง” พีทเค้นเสียงถามออกไปอีกครั้งเพื่อความแน่ใจ ว่านอกจากบาดแผลถลอกปอกเปิกตามลำตัว และตรงส่วนหัวที่ติดผ้าก๊อตเอาไว้ อีกฝ่ายไม่ได้เป็นอะไรมากกว่านั้นจริงๆ



“แค่แผลถลอกกับหัวแตกน่ะ ที่เหลือไม่เป็นอะไร กำลังรอรับยา” อาร์ตตอบและส่งยิ้มพร้อมกับหมุนตัวให้พีทดู ก่อนจะยื่นมือไปลูบหัวทุยของอีกฝ่ายเบาๆ เพื่อปลอบโยน




“ตากฝนมาเหรอ” อาร์ตแตะแก้มเย็นชืดของพีทและมองใบหน้าซีดเผือด รวมทั้งสภาพเปียกปอนของอีกฝ่ายด้วยความเป็นห่วง




พีทพยักหน้างึกงักไม่หยุด ขาสองข้างอ่อนแทบจะยืนไม่อยู่ เหมือนว่าพลังงานชีวิตหดหาย แม้จะเห็นแล้ว่าอีกฝ่ายปลอดภัย แต่ความรู้สึกตอนที่ได้ยินโรงพยาบาลโทรหามันยังไม่จางหายไป คิดขึ้นมาถึงตรงนี้ร่างกายก็เริ่มสั่นไหวขึ้นอย่างห้ามไม่อยู่



“พีท...พี่ไม่เป็นไร” อาร์ตพยายามพูดปลอบเมื่อสัมผัสได้ถึงฝ่ามือเล็กที่ตัวเองจับอยู่ กำลังสั่นไหวอย่างรุนแรงขึ้นอีกครั้ง แววตาทรมานของอีกฝ่ายที่มองมาทำให้เขาอดใจหายไม่ได้




“แล้วไปทำอะไร ทำไมถึงอยู่ในสภาพนี้” พีทพึมพำถามขึ้นอีกครั้งหลังจากตั้งสติได้




“อ้อ...รถเฉี่ยวน่ะ” อาร์ตส่งยิ้มแหยให้พีทอย่างคนมีความผิด



“เฉี่ยว?” พีทขมวดคิ้วเข้าหากันเป็นปม และจ้องหน้าอาร์ตเขม็ง



“คือ...พี่ขับบานชื่นออกมารับเรา แล้วฝนมันตกหมวกกันน็อกก็ไม่ได้ใส่ มีรถพุ่งออกจากซอยมาพอดีหักหลบเลยเป็นแบบนี้แหละ” อาร์ตว่าและพยายามส่งยิ้มหวานประจบพีท พร้อมกับเตรียมรับคำด่าที่จะต้องตามมาแน่ๆ




แต่ทุกอย่างกลับผิดคาดไปหมด นอกจาจะไม่ได้ยินเสียงต่อว่าจากพีท อีกฝ่ายยังเงียบและมองมาด้วยสายตาตัดพ้อ จนกลายเป็นอาร์ตเองที่ทำตัวไม่ถูกและไม่รู้จะรับมือกับปฏิกิริยานี้ยังไง



เพียะ!!!



เสียงฝ่ามือที่ฟาดลงบนหน้าดังสนั่นไปทั่วบริเวณ พร้อมกับใบหน้าของอาร์ตที่สะบัดไปตามแรงตบ ซีกหน้าด้านซ้ายถึงกับชาไปทั้งแทบ มองเห็นดาวในเวลากลางวันแสกๆ ทันที



อาร์ตค่อยๆ หันกลับมาหาพีท พร้อมกับมองอีกฝ่ายด้วยความงง อ้าปากเตรียมจะโอดครวญตามแบบปกติที่เคยทำมาตลอดเวลาโดนทำร้ายร่างกาย แต่ก็มีอันต้องหยุดชะงักและเปลี่ยนเป็นตกใจแทน เพราะจากที่คิดว่าพอหันกลับมาคงได้เห็นใบหน้าบูดบึ้งของพีท กลายเป็นอีกฝ่ายยืนน้ำตาไหลออกมาไม่ขาดสาย ปากเล็กถูกกัดแน่นจนเลือดซึมและมองมาที่เขาอย่างเสียใจ



“พี่มึงเล่นอะไร” พีทถามด้วยเสียงเจือสะอื้น พร้อมกับส่งสายตาต่อว่าอาร์ตไม่หยุด



“ดื้อ...พี่” อาร์ตพยายามยื่นมือไปจับมือของพีท แต่อีกฝ่ายชักมือหลบและมองอาร์ตอย่างโกรธเคือง



“บอกแล้วไม่ใช่หรือไงวะว่าอย่าขับมอ’ไซค์ทำไมไม่ฟัง” พีทตะโกนต่อว่าอย่างห้ามไม่อยู่ ความรู้สึกกดดัน เป็นห่วง ทุกๆ อย่างกำลังปะทุออกมาพร้อมกัน



“พี่มึงเห็นว่ามันสนุกเหรอ!!”




“ไม่ใช่ดื้อ คือพี่...” อาร์ตที่เห็นอาการของพีทก็พยายามจะอธิบาย ขยับตัวเข้าไปใกล้อีกฝ่ายก็เอาแต่ถอยหนี



“ไม่ใช่แล้วอะไร พี่มึงเห็นไหมว่ามันเป็นยังไง ถ้าสมมุติว่าหลบไม่ทันมันจะเป็นยังไงวะ!!” พีทตะใส่อาร์ตไม่หยุด เสียงที่เปล่งออกมาสั่นพร่าและดังขึ้นเรื่อยๆ ไม่สนแม้กระทั่งว่าตัวเองอยู่ที่ไหนและใครจะมองบ้าง



“ถ้ามึงเป็นอะไรไปคิดบ้างไหมว่ากูจะอยู่ยังไง!!!” สิ้นคำตะโกนต่อว่าอย่างอัดอั้นพีทก็ทรุดตัวลงไปกองกับพีทอย่างคนหมดแรง ปล่อยโฮออกมาแบบไม่อายใคร ทั้งๆ ที่เขาห่วงอีกฝ่ายจนแทบจะเป็นบ้า แต่เจ้าตัวดันทำหน้าระรื่นพูดเหมือนไม่รู้สึกอะไร รู้บ้างไหมว่าเขารู้สึกยังไงตอนได้รับโทรศัพท์ สมองมันคิดไปสารพัดกลัวไปหมดว่าจะเกิดอะไรร้ายแรง กลัวว่าจะไม่ได้เห็นหน้ากันอีก มันไม่ได้สนุกเลยนะที่ต้องมารู้สึกอะไรแบบนี้ และยังต้องมารับรู้ว่าคนที่เราห่วงแทบขาดใจ ไม่ได้ห่วงตัวเองเลย



“พีท” อาร์ตส่งเสียงเรียกคนตัวเล็กแผ่วเบา พร้อมกับก้มลงช้อนตัวอีกฝ่ายที่ร้องไห้จนตัวโยนขึ้นมากอด ฝ่ามือหนาลูบไปมาไม่หยุดที่แผ่นหลัง ริมฝีปากกดจูบที่ข้างขมับซ้ำๆ เพื่อปลอบโยน




เขาไม่เคยเห็นน้องร้องไห้หนักขนาดนี้มาก่อน แม้กระทั่งตอนที่เกิดเรื่องของไอ้หมอ น้องก็ยังไม่ได้แสดงความหวาดกลัวออกมาขนาดนี้ เสียงสะอื้นที่ดังออกมาอย่างเจ็บปวดไม่ขาดสาย รวมทั้งอ้อมแขนสั่นเทาที่โอบกอดเขาไว้แน่น มันทำให้เขาอดใจหายและปวดใจไม่ได้



ตอนที่ออกจากหอพักมาเขาไม่ได้คิดอะไร ไม่คิดอะไรจริงๆ แค่ตอนนั้นวินาทีนั้นเขาอยากรีบไปรับน้องที่มหา’ลัย เขาไม่อยากให้น้องรอและไม่อยากให้น้องทำหน้าบึ้ง เขาไม่ได้คิดว่าความรีบของตัวเอง รวมทั้งความมักง่ายที่นานๆ จะมีสักครั้งในชีวิตจะทำให้เกิดเรื่องขึ้น



เพราะจู่ๆ ฝนก็ตกลงมาแบบไม่ทันให้ตั้งตัว ตกแบบไม่ลืมหูลืมตา ทำให้ทัศนวิสัยในการมองเส้นทางย่ำแย่ เขามองไม่เห็นถนนข้างหน้าด้วยซ้ำตอนที่ขับรถไป มองเห็นเพียงแค่แสงไฟจากท้ายรถยนต์จากข้างหน้าลางๆ เท่านั้น แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ยังดันทุรังขับรถต่อไป รู้ตัวอีกทีก็มีรถเก๋งคันหนึ่งกำลังพุ่งออกมาจากซอย แต่อย่างน้อยก็ถือว่าเป็นโชคดีของเขาที่ฝนตก ทำให้รถคันนั้นขับมาด้วยความเร็วไม่มากนัก และเขาก็หักหลบทันเลยได้แค่แผลถลอกกับหัวแตกเล็กน้อยประดับความประมาท



คู่กรณีพาเขามาส่งโรงพยาบาลพร้อมกับรับผิดชอบค่าเสียหายทั้งหมด พอรู้ตัวว่าไม่ได้เป็นอะไรมาก เขาเลยวานให้พยาบาลโทรตามน้องมารับ เพราะโทรศัพท์ขึ้นอืดตายไปกับน้ำแล้ว




เขาไม่ได้คิดอะไรจริงๆ ในตอนนั้น คิดแค่ว่าซวยที่เจ็บตัว คิดแค่ว่าจะต้องโดนเหวี่ยงแน่ๆ ถ้าคนตัวเล็กมาเห็นสภาพ ไม่ได้รู้สึกทุกข์ร้อนอะไรกับบาดแผลตามร่างกาย ไม่ได้คิดถึงแม้กระทั่งความรู้สึกของคนที่ตัวเองรัก ไม่ได้รู้ตัวเลยว่าอีกคนจะเป็นห่วงตัวเองมากมายขนาดไหน



‘เขาผิดเองที่ประเมินความรู้สึกของน้องต่ำไป ผิดเองที่ไม่ฟังคำน้องเตือน ผิดเองที่ดูถูกความห่วงใยของอีกฝ่าย’



“พี่ขอโทษครับ” มันเป็นคำเดียวจริงๆ ในตอนนี้ที่อาร์ตพูดออกจากปากได้ เพราะเขาไม่รู้จะสรรหาคำไหนที่ดีกว่านี้มาพูด



เขาขอโทษที่ทำให้น้องเป็นห่วง ขอโทษที่คิดอะไรตื้นๆ ขอโทษที่ทำเหมือนชีวิตตัวเองเป็นของเล่น และขอโทษที่ไม่ได้รู้ตัวเลยว่าชีวิตของตัวเองมันไม่ใช่แค่ของตัวเอง แต่มันยังเป็นของคนที่เขารัก





2 Be Con...



+++++++++++++++++++

ไม่มีอะไรแค่รู้สึกอยากเห็นเฮียโดนน้องตบ ถถถถถถถถถถถ

แบบที่ตบจริงจังน่ะ และก็หาเรื่องดึงพี่ชาติกลับเข้ามาแค่นั้น

ส่วนเรื่องน้องวิวกับคนที่ขับรถเฉี่ยวเฮีย สองคนนี้เขามีความสำคัญนะ

รักและขอบคุณคนอ่านจ้า^^

ปล.ไม่มีดราม่า ปลากระป๋องแล้ว

เราเน้นฮา เราเน้นเลี่ยน

[ReWill]

ขอให้ไม่มีมาม่าจิงๆนะ แค่นี้ก้อืดแล้วววว

[ตัวไหมอ้วนกลม]

แน่ใจนะว่าไม่มีมาม่า  เริ่มระแวง 5555

[mass]

พี่อาร์ตสมควรโดนตบจริงๆค่ะ

[brookzaa]

นึกว่าจะมาม่า เพิ่มไข่ซะอีก

[iceman555]

 

[matchty]

คู่กัดฉบับรักเกินร้อย

By matchty



กัดครั้งที่

- 51 -



                “ขอบคุณพี่ชาติมากนะครับที่มาส่ง” พีทยกมือไหว้ขอบคุณรุ่นพี่อย่างนอบน้อมและส่งยิ้มสดใสไปให้ ซึ่งชาติก็ส่งยิ้มตอบกลับพร้อมทั้งยื่นมือออกจากตัวรถมายีหัวพีทเบาๆ ด้วยความเอ็นดู



                “ไม่เป็นไร แต่อย่าลืมที่คุยกันล่ะ” ชาติว่าและยังไม่วายเอ่ยทวงสัญญาที่คุยกันมาตลอดการเดินทาง ตั้งแต่จากโรงพยาบาลจนมาถึงที่นี่



                “ได้เลยพี่ งานนี้ผมเลี้ยงเอง” พีทยกมือตบที่อกตัวเองดังป๊าบๆ แสดงความใจป้ำ จนชาติหลุดขำออกมาเสียงดังอย่างชอบใจ



                “งั้นเดี๋ยวป๊าได้กระเป๋าฉีก” ชาติเองก็ไม่ยอมแพ้กระตุกยิ้มมุมปากยียวนกลับไปบ้าง



                “ไม่มีทาง พ่อผมรวยว่ะพี่ ฮ่าๆๆ” พูดจบพีทก็หัวเราะออกมาอย่างสะใจกับคำโม้ของตัวเอง จนชาติอดใจไม่ไหวเปิดประตูลงมาจากรถ ตรงเข้ามาล็อกคอพีทและยีหัวเจ้าตัวจนมันฟูฟ่องไปหมด



                “ไอ้ขี้โม้ ลูกผู้ชายพ่อรวยเขาไม่เอามาโม้กันเว้ย!!” ชาติว่าพร้อมกับหัวเราะออกมาไม่หยุด แขนก็หนีบคอของพีทไว้แน่น เห็นอีกฝ่ายพยายามดิ้นให้หลุดก็ยิ่งขำ ไม่รู้ว่าทำไมเหมือนกัน ถ้าไม่นับเรื่องที่ไอ้แสบเป็นแฟนของไอ้อาร์ต เขารู้สึกถูกชะตาอีกฝ่ายตั้งแต่แรก ยิ่งคุยด้วยยิ่งรู้สึกเอ็นดู แถมอีกฝ่ายยังช่างฉอเลาะ ต่อปากต่อคำ ทำเอารู้สึกมีชีวิตชีวา ไม่น่าไปตกหลุมพรางเป็นเมียเหี้ยเลยจริงๆ ให้ตายเถอะ



                “ทำไมจะโม้ไม่ได้วะ เงินพ่อก็เงินผมแหละ โด่!!” พีทที่ดิ้นหลุดออกมาได้ยู่หน้าใส่ชาติ พร้อมกับยกมือลูบผมที่ยุ่งเหยิงของตัวเองให้เข้าที่ ก่อนจะแหกปากโวยวายเสียงดังวิ่งหนีไปหลบที่หลังอาร์ต เมื่อเห็นว่าชาติทำท่าจะเดินเข้ามาแกล้งอีกครั้ง



                ชาติที่สาวเท้าเข้าไปหาพีท ตั้งใจว่าจะตบหัวสักทีสองทีเป็นต้องหยุดชะงักลง เมื่อปลายทางที่จะก้าวไปข้างหน้าไม่ใช่ตัวพีท แต่เป็นร่างสูงใหญ่ของอดีตรุ่นน้องคนสนิทอย่างอาร์ต




                บรรยากาศสนุกสนานเมื่อครู่ถูกเปลี่ยนเป็นเคร่งเครียดอย่างกะทันหัน ตาสองคู่ปะทะกันและจ้องกันนิ่งสนิท ไร้ซึ่งคำพูดหรือการแสดงออกทางแววตาใดๆ แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังไม่มีใครที่เป็นฝ่ายหลบตา จนพีทที่อยู่วงนอกได้แต่ลอบมองคนทั้งคู่ด้วยหัวใจลุ้นระทึก และภาวนาว่าไม่ให้ทั้งสองคนนึกเฮี้ยนลงไม้ลงมือกัน



                “พี่ขึ้นห้องก่อนนะ” และเป็นอาร์ตเองที่เลือกจะหันหน้าหนี ก้มลงบอกพีทที่ยืนหลบอยู่ข้างหลัง และเดินหายเข้าไปในหอพักทันที โดยที่ไม่ได้ฟังคำตอบของพีทหรือสนใจชาติอีก



                พีทได้แต่มองตามหลังของอาร์ตและถอนหายใจออกมาเสียงดัง ก่อนจะหันมาส่งยิ้มแห้งๆ ให้ชาติที่ยืนทำหน้านิ่งอยู่ ซึ่งชาติเองก็ทำแค่เพียงส่งยิ้มน้อยๆ ให้พีท เพื่อไม่ให้อีกฝายสบายใจและไม่ทำให้บรรยากาศตึงเคียดไปมากกว่าที่เป็น



                “อย่าลืมเลี้ยงข้าวนะ พี่ไปละ” ชาติกระตุกยิ้มเล็กน้อยและไม่วายเอ่ยปากทวงสัญญาจากพีทอีก จนคนโดนทวงแบบพีทได้แต่ชักสีหน้าใส่ด้วยความเซ็ง



                “ทวงจังวุ้ย” พีทบ่นพึมพำหน้าหงิก รู้สึกว่าช่วงนี้เป็นอะไรไม่รู้ มีแต่คนทวงให้เลี้ยงข้าว ตั้งแต่น้องรหัสยันคนที่เพิ่งจะสนิท ถ้าจะมีแต่คนทวงแบบนี้ไอ้พีทจะหันไปเอาดีด้านเปิดร้านอาหารแล้วนะ นั่งตำแหน่งผู้บริหารโก้ๆ และให้ไอ้พี่อาร์ตเป็นพ่อครัว ไม่ต้องจ้างคนอื่นให้เปลือง เงินทองไม่มีรั่วไหล




                “ทำหน้าพิลึก” ชาติพูดทักขึ้นพร้อมกับส่งสายตามองพีทอย่างตัวประหลาด ทำเอาพีทที่โดนมองหน้างอยิ่งกว่าเก่า



                “กลับไปเลยไป” พีทเอ่ยปากไล่และดันหลังชาติให้เดินไปที่รถ ซึ่งชาติก็หัวเราะเบาๆ ในลำคอให้กับความขี้งอนของพีท และยอมเดินตามแรงดันของอีกฝ่ายแต่โดยดี



                “พี่ไปแล้วนะไอ้แสบ” ชาติที่เข้าไปนั่งในรถเรียบร้อยเอ่ยปากบอกลาและก้มลงสตาร์ทรถ



                “นี่พี่” แต่ในจังหวะที่กำลังจะกดปิดกระจกรถ เสียงเรียกของพีทก็ดังขึ้นทำให้ชาติต้องหยุดชะงักมือ และหันกลับไปมองหน้าอีกฝ่ายพร้อมรอยยิ้ม



                “พี่ยังโกรธอาร์ตอยู่เหรอ” คำถามของพีททำให้รอยยิ้มของชาติหุบลงทันควัน พร้อมกับเจ้าตัวจ้องหน้าพีทนิ่งๆ ก่อนจะถอนหายใจออกมาในที่สุด เมื่อเจอสายตาแสดงความกังวลของพีทที่มองมา



                “ไม่รู้วะ แต่เห็นหน้ามันแล้วทำใจไม่ได้” ชาติเอนตัวพิงกับเบารถและพ่นลมหายใจออกมา อย่างที่ตอบไปนั้นแหละ เขาไม่รู้ว่าความรู้สึกที่มีกับอาร์ตตอนนี้ มันยังคงโกรธหรือเกลียดอีกฝ่ายอีกไหม แต่สิ่งหนึ่งที่เขารับรู้คือเขายังทำใจไม่ได้ แม้มันจะผ่านมาหลายปี แม้ว่าเขาจะรับรู้ทุกอย่าง แม้ว่าความจริงมันจะปรากฏออกมานานแล้วก็ตาม แต่เขายังทำใจไม่ได้



                เขาเป็นคนเห็นแก่ตัว เป็นคนพาล ไม่ยอมรับความจริง หรืออะไรก็ช่างที่คนอยากจะสรรหามาด่า แต่เขาเป็นคน เขามีความรู้สึก หนึ่งชีวิตที่เขาสูญเสียคือคนที่เขารัก คนที่เขาเคยสัญญาว่าจะดูแลให้ดีที่สุด และคนที่ทำลายมันทิ้งคืออีกคนที่เขารักไม่แพ้กัน คนที่เขาบอกทุกๆ คนเสมอว่าคือน้องชาย



                เขารู้เรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นระหว่างน้องสาวของตัวเองกับอาร์ตทุกอย่าง จากคำบอกเล่าของปิงที่ลงทุนมาแก้ตัวแทนอาร์ต ในขณะที่คนทำไม่เคยพูดอะไรเลยนอกจากคำว่าขอโทษ เขารู้ว่าน้องสาวตัวเองผิด แต่อาร์ตเองก็ผิด รวมทั้งตัวเขาที่ผิด พวกเราทุกคนผิด...ผิดที่ใช้อารมณ์ตัดสินทุกอย่างมากกว่าเหตุผล จนสุดท้ายเราก็หันหลังกลับไปแก้อะไรไม่ได้อีก



                เขาโยนความผิดหวังจากการโดนคนที่ตัวเองไว้ใจ เอาความรู้สึกด้านลบมุ่งทำร้ายอาร์ตตลอดระยะเวลาหลายปีที่ผ่านมา แต่ไม่ว่าจะยังไงอีกฝ่ายก็ไม่เคยตอบโต้และก้มหน้ายอมรับ เขาอยากให้อีกฝ่ายพูดอะไรบ้าง แก้ตัวอะไรบ้าง บอกเขาคนที่มันเคยเห็นว่าเป็นพี่ชายให้ได้รู้ความจริงจากปากของมันเอง แต่สุดท้ายเขาก็ไม่เคยได้อะไร




                ถ้าสมมุติว่าเขารู้ความจริงจากปากมัน เขาจะให้อภัยได้ไหม เขาก็ตอบไม่ได้เหมือนกัน แต่อย่างน้อยความรู้สึกแย่ๆ ในใจมันก็คงดีขึ้นกว่านี้ ความรู้สึกผิดหวังในตัวของอีกฝ่ายอาจจะน้อยลง แค่ขอให้คนบอกความจริงทุกอย่างเป็นมันไม่ใช่คนอื่น แต่สุดท้ายก็เป็นเขาเองที่เหนื่อยจนต้องหยุด เพราะไม่ว่ายังไงอาร์ตก็คงไม่คิดจะอ้าปากแก้ตัวจนวันตาย และส่วนหนึ่งคงเป็นเพราะคำถามของอีกฝ่ายในวันนั้น คำที่ถามว่าเขาเหนื่อยไหมกับเรื่องราวทั้งหมด และเขาก็ได้คำตอบว่ามันเหนื่อยจริงๆ



                “พี่...อาร์ตเสียใจนะกับเรื่องที่เกิด” พีทบอกชาติเสียงเศร้า เขาไม่ได้พูดแก้ตัวแทนคนรัก เพราะอาร์ตไม่เคยพูดว่ารู้สึกยังไงกับเรื่องนี้เลยสักครั้ง แต่เขารู้ว่าอาร์ตเสียใจและทุกวันนี้อาร์ตก็ยังเอาดอกไม้ไปให้พิมอยู่




                ชาติหันกลับมองพีทแล้วพยักหน้ารับรู้ เห็นความรักในแววตาของพีทที่แสดงออกมาก็อดที่จะส่งยิ้มน้อยๆ ไปให้ไม่ได้ เขาเข้าใจในเจตนาของอีกฝ่ายและไม่ได้โกรธอะไร แต่แค่เขายังทำใจไม่ได้ แม้ว่ามันจะผ่านมานานแล้วก็ตาม



                “ขอเวลาหน่อยละกัน” ชาติพูดออกมาบ้างในที่สุด เขาไม่อยากรับปากว่าจะกลับมาญาติดีกับอาร์ตได้เหมือนเดิม เพราะเรื่องมันมาไกลเกินกว่าที่จะกลับไปเหมือนเดิมได้แล้ว สิ่งที่จะทำได้ดีที่สุดในตอนนี้คือการไม่กดมีด กรีดลงไปบนแผลให้เหวอะหวะกว่าเดิมแค่นั้น



                “ขอเวลานานเนาะ หลายปีแล้วยังไม่พออีก” พีทกรอกตาไปมาให้กับคำพูดของชาติ และอดที่จะบ่นออกมาไม่ได้จนชาติหลุดหัวเราะออกมาให้กับท่าทางนั้น บรรยาหาศหม่นหมองเมื่อครู่แปรเปลี่ยนเป็นสดใสขึ้นทันที



                โป๊ก!!!



                “โอ๊ย!!! เขกไมวะแม่ง!! เจ็บนะเว้ย!!” พีทโวยวายลั่นและยกมือขึ้นลูบหัวตัวเอง มองค้อนชาติด้วยความเคืองเมื่อจู่ๆ อีกฝ่ายก็เขกที่หัวเต็มแรง



                “สม...ไปละ อย่าลืมเลี้ยงข้าวนะ” ชาติอมยิ้มส่งให้และยกมือยีหัวอีกฝ่ายอีกครั้งด้วยความมันเขี้ยว



                “เออๆ ไปเลยแม่ง” พีทเอ่ยปากไล่ด้วยความหงุดหงิด ชาติเลยไม่ต่อปากต่อคำอะไรอีกนอกจากยิ้ม ก่อนจะเลื่อนกระจกรถขึ้นและขับรถออกไป พีทยืนมองตามหลังรถคันหรูจนหลับสายตา แล้วถอนหายใจออกมาหนักๆ ก่อนจะเดินเข้าไปในตัวตึกเพื่อกลับขึ้นห้องพัก




                หลังจากจัดการเรื่องที่โรงพยาบาลเสร็จ พีทกับอาร์ตก็ได้ชาติเป้นคนขับรถมาส่งถึงที่พัก ตอนแรกพีทก็นึกว่าชาติกลับไปแล้ว แต่กลายเป็นอีกฝ่ายยังอยู่เขาเลยวานให้ช่วยมาส่ง ระหว่างทางที่มาอาร์ตกับชาติไม่พูดกันเลยแม้แต่คำเดียว มีแต่เขาที่ชวนชวนชาติคุยไม่หยุด ส่วนอาร์ตเอาแต่นั่งเงียบเหมือนไม่ได้อยู่ตรงนั้น



                พอได้ลองคุยกับชาติจริงจังพีทถึงได้รู้ว่าจริงๆ แล้วชาติเป็นคนกวนประสาทกว่าที่คิด แต่ไม่ได้มีพิษมีภัยอะไรอย่างที่นึกระแวง หรือแอบค่อนขอดด่าในใจอยู่บ่อยๆ กลับกันอีกฝ่ายดูเป็นคนดีและคุยสนุกกว่าที่คิด จนเขาสนิทกับอีกฝ่ายได้ในระยะเวลาไม่ถึง 2 ชั่วโมง จะติดอยู่แค่อย่างเดียวคือชาติไม่ลงรอยกับอาร์ตแค่นั้นแหละ



                แกร๊ก...แอ๊ด...



                เสียงบิดลูกบิดและประตูที่เปิดออกกว้าง ทำให้อาร์ที่นอนเอกเขนกอยู่บนตัวหันกลับไปมองเล็กน้อย เมื่อเห็นว่าเป็นใครเจ้าตัวก็หันกลับมาที่เดิม และหลับตาลงช้าๆ ซึ่งนั่นเรียกใบหน้าบูดบึ้งจากพีทได้เป็นอย่างดี



                “เป็นไร” พีทเดินกระแทกเท้าปึงปังเข้าไปหาและนั่งลงที่เตียงแรงๆ




                “เปล่า” อาร์ตตอบแต่ยังไม่ยอมลืมตาขึ้นมา ทำให้พีทชักสีหน้าขึ้นอย่างไม่พอใจ



                “อาร์ต!!” พีทตวาดใส่เสียงดังและดึงหูอาร์ตแรงๆ อย่างเหลืออดที่อีกฝ่ายไม่สนใจตัวเอง



                “เฮ้ย!! พี่ผิดอะไรอีกเนี่ย” อาร์ตลืมตาขึ้นมาและมองพีทด้วยความงง ก่อนจะหยิกแก้มพีทด้วยความมันเขี้ยว



                “ก็พี่มึงเงียบทำไมล่ะ เป็นอะไร” พีทถามหน้าบึ้งและจ้องอาร์ตเขม็ง



                “ไม่ได้เป็นอะไร ง่วงนอน” อาร์ตส่งยิ้มให้และเกลี่ยนิ้วที่แก้มเนียนของอีกฝ่าย



                “แน่ใจนะ” พีทถามย้ำและหรี่ตามองอาร์ตอย่างจับผิด



                “ทำไม” และเป็นอาร์ตเองที่ต้องถามกลับด้วยความสงสัย ว่าทำไมพีทจะต้องแสดงความกังวลออกมาขนาดนั้น



                “ก็นึกว่าโกรธที่คุยกับพี่ชาติ” พีทอ้อมแอ้มตอบเสียงเบา




                “ไม่โกรธหรอก แต่...” อาร์ตจ้องพีทเขม็งและลากเสียงยาวในตอนท้ายประโยค จนคิ้วของพีทผูกเข้าหากันเป็นปมด้วยความสงสัย



                “แต่อะไร” พีทถามและจ้องอาร์ตตาไม่กระพริบ



                “หวง” อาร์ตยกตัวขึ้นมาจูบที่ปากพีทและกระซิบบอกที่ข้างหู ก่อนจะทิ้งตัวลงนอนตามเดิมพร้อมกับส่งสายตามองพีทวิบวับ



                “หวงอะไรเล่า” พีทงึมงำเถียงเสียงเบาพร้อมกับใบหน้าที่ขึ้นสีแดงระเรื่อ ก่อนจะซุกหน้าลงกับอกอาร์ตด้วยความเขิน



                “ฮ่าๆ แล้วคุยอะไรกับพี่ชาติครับ” อาร์ตหัวเราะในลำคอเบาๆ และถามออกไปเพื่อไม่ให้พีทคิดมาก



                “เรื่องพิม” พีทเองก็ตอบออกไปตามตรง ทำเอามือของอาร์ตที่ลูบหัวอยู่ถึงกับหยุดชะงัก




                “อืม” อาร์ตส่งเสียงตอบรับในลำคอและไม่พูดอะไรออกมาอีก ก่อนที่ทั้งคู่จะจมอยู่ในความเงียบ




เรื่องบางเรื่องระยะเวลาหลายปีมันก็รักษาบาดแผลในใจของเราไม่ได้ แต่อย่างน้อยที่สุดพีทก็หวังให้กาลเวลา ช่วยเยียวยาหัวใจคนรักของเขาให้ดีขึ้น และให้อภัยตัวเองจากใจได้จริงๆ สักทีในสักวันหนึ่ง



...

...



“อาร์ต!!! บอกว่าให้กินยาไง” เสียงตะโกนดุของพีทที่ดังขึ้นกลางวง พร้อมกับเจ้าตัวที่ยืนทำหน้าถมึงทึงและยื่นยาให้ ทำเอาอาร์ตได้แต่ยิ้มแหยและแบบมือออกไปรับยาอย่างช่วยไม่ได้



“ก็ลืมไงดื้อ” อาร์ตเถียงเสียงอ่อยแล้วก็ต้องรีบหุบปากเมื่อเจอสายตาพิฆาตจากพีท




“ลืมหรือไม่คิดจะกิน...กินเข้าไปเดี๋ยวนี้เลยนะ” พีทว่าเสียงแข็งและจ้องหน้าอาร์ตเขม็ง ส่งสายตาบังคับให้อีกฝ่ายกินยา สุดท้ายอาร์ตก็ได้แต่ถอนหายใจและยอมกินยาในที่สุด



                “ขมเหี้ย” อาร์ตทำหน้าแหยและสบถออกมาพร้อมกับกินตามไม่หยุด



                “กว่าจะกินได้ นั่งนี่เดี๋ยวไปเอาข้ามาให้กิน” พีทไม่วายดุอาร์ตอีกครั้ง ก่อนจะลุกขึ้นยืนและเดินไปร้านข้าวเจ้าประจำ พร้อมกับส่ายหัวหน่ายๆ ให้กับความงอแงของอาร์ต ได้ยินไม่ผิดหรอก งอแง!! อาร์ตโคตรงอแงเลย เขาว่าตัวเองเป็นคนกินยายากแล้วนะ เจออาร์ตเข้าไปเขาต้องขอคารวะ เพราะกว่าอีกฝ่ายจะกินยาได้แต่ละที เขานี่แทบจะง้างปากกรอกยาให้ แถมถ้าเขาเผลอเมื่อไหร่ อาร์ตพร้อมที่จะเอายาไปทิ้งได้ตลอดเวลา แล้วชาตินี้แผลมันจะหายไหมล่ะ นิสัยเด็กจริงๆ เลย



                อาร์ตมองตามหลังพีทที่เดินไปซื้อข้าวมากินด้วยความขำ ที่จริงเขาไม่ได้กินยายากอะไรหรอก แค่อยากจะหาเรื่องอ้อนให้น้องสนใจแค่นั้น และมันก็ได้ผลเพราะอีกฝ่ายโคตรจะสนใจ แถมยังดุเหมือนเขาเป็นเด็กๆ อีกต่างหาก




"โห่...เฮียนี่แม่ง เราก็นึกว่าเก่งจริง" เสียงของรุ่นน้องที่นั่งมองเหตุการณ์ทั้งหมดมาตั้งแต่ต้นดังขึ้น พร้อมกับมองหน้าอาร์ตที่ยิ้มระรื่นด้วยความเซ็ง



"ทำไม กูเก่งไม่จริงตรงไหนวะ" อาร์ตยกคิ้วขึ้นและหันมาหารุ่นน้อง พร้อมกับทำหน้าเหลอหราไม่รู้ตัว



"ไอ้เราก็เห็นหือใส่ซ้อ นึกว่าจะแน่ ที่แท้ก็กลัวเมีย" รุ่นน้องอีกคนพูดขึ้นมาบ้าง และส่งสายตามองอาร์ตด้วยความเสียศรัทธา เห็นทำท่าทางขึงขังปฏิเสธซ้อเสียงแข็ง พอซ้อถลึงตาใส่นั่งหงอเป็นลูกแมวเลยเหอะ



“อย่างกูเขาไม่ได้เรียกว่ากลัว เขาเรียกว่าเกรงใจ” อาร์ตตอบลูกน้องด้วยท่าทางขึงขัง เพื่อเรียกความเชื่อมั่นจากทุกคนให้กลับมา



“โห่!!! เนี่ยแหละเขาเรียกกลัวเมีย!!” แต่แทนที่ทุกคนจะเชื่อ กลายเป็นว่าต่างตะโกนใส่หน้าอาร์ตพร้อมกันเป็นคำเดียว ทำเอาอาร์ตที่โดนสบประมาทลุกขึ้นยืนเต็มความสูง ยกขาจะถีบพวกรุ่นน้องที่พูดแซว



“ซ้อ!! ช่วยด้วย” พวกรุ่นน้องที่เห็นท่าไม่ดี แหกปากเรียกพีทที่ยืนอยู่ไม่ไกลดังลั่น



“อาร์ต!! บอกให้รอเฉยๆ ไง จะลุกขึ้นไปแกล้วพวกมันทำไม!!” พีทที่ไม่รู้เรื่องรู้ราวแต่หันกลับมาเพราะเสียงเรียก ตวาดใส่อาร์ตดังลั่นเมื่อเห็นอีกฝ่ายฝืนสังขารเจ็บๆ ลุกขึ้นจะเตะพวกรุ่นน้อง



“จ้า!!! ฝากไว้ก่อนเถอะพวกมึง” อาร์ตตะโกนตอบรับพีทำร้อมกับส่งยิ้มกว้างให้ ก่อนจะหันมาชี้หน้าคาดโทษทุกคน และยอมนั่งลงที่เก้าอี้ตามเดิม




“อะโด่...เฮียอาร์ตกลัวเมีย!!”



“เหนือกว่าเฮีย ก็ซ้อพีทนี่ละโว๊ย!! ฮ่าๆๆ” บรรดารุ่นน้องต่างพากันหัวเราะเอ่ยปากแซวอย่าวไม่เกรงใจ แถมยังพากันพูดคำเดิมๆ ซ้ำไปซ้ำมาไม่หยุด จนอาร์ตได้แต่ส่ายหัวด้วยความเอือมระอา



คำพูดของบรรดารุ่นน้องที่สบประมาท ไม่ได้ทำให้อาร์ตโกรธหรือโมโหอะไร นอกจากอมยิ้มขำรับคำเอ่ยแซวอย่างเต็มใจ  และไม่แม้แต่จะเถียงหรือแก้ตัวอะไร การที่เขายอมพีทแทบจะทุกอย่างจนหลายคนมองว่ากลัวเมีย จริงๆ เขาไม่ได้กลัวน้องเลย ก็น่ารักขนาดนั้นมีอะไรให้กลัวล่ะ แต่ที่เขายอมเพราะมันเป็นความสุขของคนที่เขารักต่างหาก....



“อะ...กินข้าว” พีทวางจานข้าวลงตรงหน้าอาร์ต ก่อนจะเดินไปนั่งลงฝั่งตรงข้าม และจัดการกินข้าวของตัวเองอย่างเอร็ดอร่อย แต่พอกินไปได้สักพักก็ต้องหยุดชะงัห เมื่อเห็นว่าอาร์ตไม่ยอมกินข้าวสักที



“ทำไมพี่มึงไม่กินอ่ะ” พีทถามด้วยความสงสัย พร้อมกับวางช้อนในมือลง



“ป้อนหน่อย” อาร์ตส่งยิ้มให้และกระพริบตาใส่พีทปริบๆ



“ตลก...กินเองดิ” พีทเบ้หน้าใส่ และลงมือตักข้าวกินอีกครั้ง



“กินข้าวดิ” พีทต้องหยุดชะงักและหันมาบอกอาร์ตอีกรอบ เมื่ออีกฝ่ายยังคงนั่นนิ่งไม่ยอมกิน



“ป้อนหน่อย” อาร์ตพูดคำเดิมและมองพีทอ้อนๆ



“มือก็มี ตักกินเองดิ” พีทบอกเสียงเบา จู่ๆ ก็รู้สึกเขินกับสายตาที่อาร์ตมองมา



“มือเจ็บ” อาร์ตยกมือข้างที่พันแผลไว้ให้พีทดู และยังส่งสายตาอ้อนไม่หยุด



“อีกข้างไง” พีทเองก็ไม่ยอมง่ายๆ เหมือนกัน



“อยากให้เมียป้อน” อาร์ตว่าและยื่นหน้าเข้าไปบอกพีทใกล้ๆ จนพีทถึงกับหน้าแดงเป็นลูกตำลึงเพราะเขินจัด



“ถอยไปเลยแม่ง!!” พีทยกมือขึ้นดันหน้าอาร์ตให้ถอยห่าง ก่อนจะเลื่อนจานข้าวอีกฝ่ายเข้ามาใกล้ และตักป้อนให้ตามที่ขอ ส่วนอาร์ตก็อ้าปากรับข้าวที่พีทป้อนให้ และเคี้ยวตุ้ยๆ อย่างมีความสุข



“ฮิ้ว!!! โอ๊ย!! เจ็บมืออ่ะซ้อ ป้อนข้าวพวกพี่บ้างดิ” บรรดาคนรอบข้างต่างพากันผิวปาก ส่งเสียงแซวไม่หยุด จนพีทที่หน้าแดงอยู่แล้วแดงลามไปหมดทั้งตัว



“หุบปากเลยแม่ง!!” พีทตะโกนด่าทุกคนด้วยความเขิน พร้อมกับหยิบช้อนที่ไม่ได้ใช้เขวี้ยงใส่ทุกคน เรียกเสียงหัวเราะได้ลั่นโรงอาหาร



“แล้วนี่ก็เหมือนกันจะยิ้มทำไม” พีทหันมาว่าอาร์ตด้วยความพาล เมื่อเจออีกฝ่ายเอาแต่นั่งอมยิ้ม



“สำออยดีนัก ให้เคี้ยวป้อนด้วยเลยไหม” พีทว่าให้อาร์ตด้วยใบหน้าบูดบึ้ง แต่แดงก่ำไปหมดเพราะความเขิน



“ได้นะ แต่ดื้อต้องป้อนด้วยปาก” อาร์ตยื่นหน้าไปกินข้าวในช้อน ก่อนจะถอยห่างออกมาและยกยิ้มมุมปาก



“ฮิ้ว!!!!!!!” และคำพูดของอาร์ตก็เรียกเสียงโห่แซวได้อีกครั้งจากทุกคน



“ฮึ่ย!!! กินเองเลยแม่ง!!” พีทกระแทกช้อนลงยนจาน ก่อนจะดันมันคืนให้อาร์ตและสะบัดหน้าหนีด้วยความงอน ผิดกับอาร์ตที่ตักข้าวกินและส่งสายตาล้อเลียนพีทไม่หยุด รู้สึกว่าข้าวมื้อนี้มันอร่อยแบบเป็นพิเศษ



"พี่อาร์ต!! ในที่สุดก็เจอตัวสักที" ในขณะที่ทุกคนกำลังสนุกสนานกับการเอ่ยปากแซวพีท จู่ๆ ร่างของหญิงสาวที่เป็นว่าที่ดาวคณะวิศวะฯ ปีนี้ ก็พุ่งถลาเข้ามาหาอาร์ตด้วยความเร็ว พร้อมกับใบหน้าสวยหวานที่ส่งสายตามองอาร์ตเป็นประกาย



"มีอะไรกับพี่หรือเปล่าครับ" อาร์ตขมวดคิ้วมุ่นและถามน้องรหัสของคนรักด้วยความสงสัย ไม่เข้าใจว่าอีกฝ่ายจะตามหาตัวเองทำไม



"พี่คะเป็นของวิวเถอะค่ะ" วิวส่งยิ้มกว้างให้อาร์ตและพูดออกมาด้วยเสียงดังฟังชัด ผิดกับอาร์ตที่นั่งหน้าเหวออ้าปากค้างด้วยความช็อก ซึ่งไม่ต่างจากพีทที่เหมือนวิญญาณจะหลุดออกจากร่างไปแล้ว



"เฮ้ย!!!" และหลังจากนั้นทุกคนก็ต่างพร้อมใจประสานเสียงออกมาด้วยความตกใจ




2 Be Con...

+++++++++++++++

โอ๊ย!!! ขำแรง

รักและขอบคุณคนอ่านจ้า

 

[iceman555]

น้องวิวแรงส์มาก. 

[goosongta]

วิวแกไม่ได้ตายดีแน่#ซ้อกล่าว

[JokerGirl]

นางแรงส์ มาขอกันง่ายๆ เดี๋ยวเจอซ้อพีทองค์ลง