หัวข้อ: คู่กัดฉบับรักเกินร้อย ตอนที่ 58 - END (19/10/2559)

[B52]

แพ้ทางน้อง

[abcee]

คิดว่่าจะดราม่าซะแล้ว

[matchty]

คู่กัดฉบับรักเกินร้อย

By matchty



กัดครั้งที่

- 28 -


Part ต้น

แกร่ก…



เสียงเปิดประตูที่ดังขึ้นฝ่าความเงียบแบบกะทันหัน ทำเอาพีทที่นั่งจมอยู่กับความคิดของตัวเองสะดุ้งตกใจจนสุดตัว ก่อนที่เจ้าตัวจะหันหน้าไปมองทางประตูห้องและสบตากับอาร์ตเข้าพอดี



อาร์ตสบตาตื่นๆของพีทเล็กน้อยก่อนจะหันกลับไปปิดประตูพร้อมทั้งล็อกห้องให้เรียบร้อย ก่อนจะเดินเข้ามาถึงกลางห้องแล้วจัดการถอดเสื้อตัวเองออกเพื่อเตรียมตัวอาบน้ำโดยที่ไม่ได้พูดอะไรออกมา



ความเงียบที่เกิดขึ้นทำเอาพีทรู้สึกประหม่าไม่น้อยจนเกร็งมือกำผ้าปูที่นอนแน่นอย่างลืมตัว ในใจตอนนี้มีเป็นล้านคำพูดที่จะเอ่ยแต่ไม่รู้จะเริ่มมันยังไง เลยได้แต่นั่งมองอาร์ตที่เดินไปมารอบห้องในสภาพถอดเสื้อโชว์กล้ามอยู่แบบนั้น



“อาบน้ำแล้วใช่ไหม...งั้นนอนเลยไม่ต้องรอเดี๋ยวพี่อาบน้ำแป๊บเดียว” อาร์ตหันกลับมาบอกพีทแค่นั้นก่อนจะหยิบผ้าเช็ดตัวแล้วเดินหายเข้าไปในห้องน้ำทันที



“อะ...เฮ้อ!!!” พีทที่ตั้งใจจะพูดอะไรบางอย่างก็ได้แต่มองตามแผ่นหลังกว้างของอีกฝ่าย แล้วถอนหายใจออกมาเบาๆอย่างเหนื่อยใจ ก่อนจะล้มตัวลงนอนและดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมตัวจนถึงคอ นอนหน้ามุ่ยฟังเสียงน้ำที่ดังลอดออกมาให้ได้ยินเบาๆพร้อมกับคิดอะไรเรื่อยเปื่อย



แกร่ก…



เสียงน้ำที่หยุดไหลพร้อมกับเสียงเปิดประตูเป็นเสียงเดียวที่ดังขึ้นท่ามกลางความเงียบ อาร์ตที่เดินออกมาในสภาพเส้นผมเปียกลู่หยิบผ้าผืนเล็กขึ้นมาเช็ดหัว สายตาก็มองคนบนเตียงที่ลืมตาแป๋วด้วยความแปลกใจ ก่อนจะเดินเข้าไปนั่งลงข้างๆอีกฝ่าย



“ทำไมไม่ใส่เสื้อเนี่ย...ผมก็ไม่เช็ดให้แห้ง” พีทบ่นงึมงำออกมาเบาแล้วลุกขึ้นนั่งก่อนจะแย่งผ้าในมีอาร์ตแล้วเช็ดผมให้อีกฝ่ายแทน



“มันร้อน” อาร์ตว่าแล้วปล่อยให้พีทเช็ดผมให้เงียบๆ



“แอร์เย็นขนาดนี้เนี่ยนะ” พีทถามเสียงสูงอย่างแปลกใจ ก็พอจะรู้ว่าอีกฝ่ายขี้ร้อนแต่ไม่คิดว่าจะขนาดนี้



“พอได้แล้วเข้านอนเถอะ” อาร์ตว่าหลังจากที่ปล่อยให้พีทเช็ดผมไปซักพัก แล้วคว้าเอาผ้าจากมือไปแขวนไว้ที่ราวในห้องน้ำ ก่อนจะเดินกลับมานอนลงที่เตียงโดยไม่ลืมคว้าตัวพีทมากอด พร้อมกับหลับตาลงช้าๆโดยที่ไม่พูดอะไรเหมือนเดิม



พีทได้แต่นอนตัวเกร็งในอ้อมกอดของอาร์ต รู้สึกอึดอัดไม่น้อยกับการกระทำที่ปกติของอีกฝ่ายทั้งๆที่เกิดเรื่องแบบนั้นมา แล้งไหนจะที่เจ้าตัวบอกจะเคลียร์กับเขาแต่กลับไม่พูดอะไรเลย มันทำให้เขารู้สึกแย่ขึ้นมาแบบบอกไม่ถูก



เวลาผ่านไปสักพักอาร์ตที่แกล้งทำเป็นหลับลืมตาขึ้นช้าๆแล้วมองคนในอ้อมกอดเล็กน้อย ความจริงเขาก็อยากจะถามในสิ่งที่เห็นอยากจะเคลียร์ให้จบ แต่พอเห็นหน้าหงอยๆของอีกฝ่ายก็ทำใจคาดคั้นเอาคำตอบไม่ลง แต่ไม่ได้คิดจะปล่อยผ่านอะไรก็แค่ยังไม่ถามวันนี้เท่านั้น



“อาร์ต...” เสียงเรียกที่ดังขึ้นให้ได้ยินเบาๆทำเอาอาร์ตที่กำลังจะปิดตาลงเพื่อข่มตานอนต้องลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง และก้มมองคนในอ้อมกอดด้วยความแปลกใจเพราะนึกว่าอีกฝ่ายหลับไปแล้ว



“อาร์ต...หลับรึยัง” พีทเอ่ยถามขึ้นมาอีกครั้งหลังจากที่เห็นว่าอีกฝ่ายยังเงียบอยู่



“ยัง” เสียงทุ้มที่ตอบขึ้นสั้นๆเป็นสัญญาณบ่งบอกให้พีทรู้ว่าอาร์ตเองก็นอนไม่หลับเหมือนกัน เจ้าตัวนอนกรอกตาไปมาอย่างคนคิดหนักก่อนจะตัดสินใจพูดทำลายความเงียบอีกครั้ง



“ตอนอยู่ข้างล่างคุยอะไรกับพี่ไมล์อ่ะ” พีทพยายามหาทางชวนคุยเพราะต้องการทำลายความอึดอัดที่มีอยู่ในตอนนี้ ถึงอีกฝ่ายจะไม่ว่าอะไรแต่มันรู้สึกได้ถึงความกดดันแบบประหลาด จนทำให้ไม่สามารถนิ่งเฉยแล้วปล่อยผ่านไปได้



“เรื่อยเปื่อย...มันก็ถามเรื่องพีทแหละ...หวงน้อง” อาร์ตเองก็ตอบเรื่อยๆพยายามให้ความร่วมมือกับพีทเต็มที่เพราะรู้ว่าบรรยากาศตอนนี้ระหว่างทั้งคู่ มันกำลังเต็มไปด้วยก้อนมวลของความอึดอัดและความไม่เข้าใจกัน



“พี่ไมล์มันไม่ได้ทำอะไรอาร์ตใช่ป่ะ”




“หึ...อย่างไอ้ไมล์มันจะมีปัญญาทำอะไร” อาร์ตยิ้มเยาะออกมาเล็กน้อยกับคำถามของพีทพร้อมกับนึกไปถึงหน้าของไมล์ ไม่ใช่ว่าจะดูถูกอะไรเพื่อนแต่ไอ้ไมล์มันสู้เขาไม่ได้หรอกมันเป็นประเภทเดียวกันกับไอ้อ้น ใจสู้แต่สังขารไม่ค่อยอำนวยเท่าไหร่



และก็เกิดความเงียบขึ้นอีกครั้งระหว่างทั้งคู่จนพีทต้องขมวดคิ้วพันกันยุ่ง เมื่อจู่ๆอาร์ตก็กลายเป็นพวกถามคำตอบคำขึ้นมาซะอย่างนั้น ในหัวกำลังตีกันวุ่นวายเพราะไม่รู้จะชวนเข้าเรื่องที่อยากจะอธิบายยังไง ตั้งใจจะรอให้อีกฝ่ายถามเจ้าตัวก็ดันเงียบใส่



“อาร์ต...” พีทส่งเสียงเรียกอีกครั้งแบบกล้าๆกลัวๆหลังจากเงียบไปได้สักพัก



“หืม” อาร์ตขานรับในลำคอเบาๆแล้วกลับไปเงียบเหมือนเดิม



“ไม่ถามเรื่องที่ผับเหรอ” พีทถามเสียงเบาก่อนจะเม้มปากแน่นอย่างหวั่นใจ



“ถาม...แต่ยังไม่ใช่ตอนนี้” อาร์ตว่า



“แต่น้องอยากตอบตอนนี้” พีทพลิกตัวหันกลับมาเผชิญหน้ากับอาร์ตพร้อมกับช้อนตามองอ้อนๆ ใจจริงเขาเองก็ยังไม่อยากจะพูดตอนนี้เท่าไหร่ แต่เขาไม่ชอบที่อีกฝ่ายเป็นแบบนี้ถึงจะใจดีเหมือนเดิม อ่อนโยนเหมือนเดิมแต่ลึกๆมันไม่เหมือนเดิม มันมีความห่างที่บอกไม่ถูกระหว่างเขากับอีกฝ่ายและเขาไม่ชอบมันเลย ถ้าต้องรอให้พร้อมค่อยพูดแล้วอาร์ตเป็นแบบนี้ เขายอมพูดทั้งๆที่ไม่พร้อมแล้วได้ไอ้พี่อาร์ตคนเดิมของเขากลับมาดีกว่า



“พร้อมตอบรึไง” อาร์ตก้มลงสบตาแล้วเกลี่ยเส้นผมที่ปิดหน้าของอีกฝ่ายออกเบาๆ



“อือ” พีทว่าพร้อมกับพยักหน้างึกงักแข็งขัน ส่วนอาร์ตก็มองหน้าพีทอย่างชั่งใจก่อนจะถอนหายใจออกมาเบาๆ เคลียร์ๆกันไปให้มันจบก็คงดีกว่าทิ้งไว้เขาเองก็จะได้รู้สถานะแน่ชัดของตัวเองด้วย ว่าสิ่งที่ได้ยินมันคืออะไรกันแน่ความจริงมันเป็นแบบนั้นหรือมีมากกว่านั้น



“เขาเป็นใคร” อาร์ตถามเสียงนิ่งด้วยท่าทางปกติแต่พีทรับรู้ได้ถึงความโกรธมากมายมหาศาลที่เจ้าตัวแผ่มันออกมา



“พี่หมอ...เขาชื่อแทนเป็นแฟนเก่าน้องเอง” พีทอ้อมแอ้มตอบไม่เต็มเสียงช้อนตามองอาร์ตอย่างกล้าๆกลัวๆ



“เขาเป็นแฟนคนแรกคบกันตั้งแต่อยู่ม.สาม” พีทว่าเสียงตะกุกตะกักแทบไม่เป็นคำ



“แล้วรู้จักกันได้ยังไง” อาร์ตถามต่อด้วยเสียงราบเรียบขัดกับอารมณ์ข้างในที่ร้อนเป็นไฟแต่พยายามกดเอาไว้



“เขาเป็นลูกคนรู้จักของพ่อมาเป็นครูสอนพิเศษ”




“แล้วที่มันพูดหมายความว่าไง” คำถามต่อมาของอาร์ตทำเอาพีทต้องเม้มปากแน่นดวงตาไหวระริก สมองพยายามคิดหาคำอธิบายและบอกเล่าที่ดีที่สุด ก่อนจะถอนหายใจออกมาเสียงดังแล้วเริ่มเล่าเรื่องทั้งหมดตั้งแต่ต้น



“พี่หมอเป็นคนเก่ง ฉลาด หน้าตาดี เอาใจเก่ง คล้ายๆกับอาร์ตเลยแหละ” พีทเล่าออกมาเสียงแผ่วเบาอย่างรู้สึกผิด ส่วนอาร์ตถึงกับเผลอกำหมัดแน่นกับสิ่งที่ได้ยินหัวใจมันปวดหนึบขึ้นมาในทันที แต่ก็เลือกที่จะเงียบฟังพีทเล่าต่ออย่างอดทนและใจเย็น



“เพราะแบบนี้มั้งตอนเขาบอกชอบและขอคบเลยตกลง...ใจง่ายเนาะ” จบประโยคนี้พีทก็เงียบลงไปอีกครั้งด้วยความขมขื่นพร้อมกับยกยิ้มเยาะให้ตัวเอง




“แต่สุดท้ายก็ไปไม่รอด...พี่หมอเปลี่ยนไปเขามีคนอื่น” พีทเริ่มเล่าต่ออีกครั้งด้วยน้ำเสียงเศร้าสร้อยก่อนจะกัดปากตัวเองจนเจ็บ ความรู้สึกทุกอย่างเริ่มตีวนผสมกันขึ้นมาจุกอยู่ที่อก แล้วก็แทบร้องไห้ออกมาเมื่ออาร์ตยกมือขึ้นลูบหัวอย่างอ่อนโยน



“เขาเป็นคนบอกว่าผู้ชายด้วยกันมันไปกันไม่รอด...ยังไงผู้ชายก็ต้องคู่กับผู้หญิง” พีทกระพริบตาถี่ๆเพื่อไล่น้ำตาไม่ให้ไหลลงมานึกถึงเรื่องนี้ทีไรมันก็อยากจะร้องไห้ทุกที มือเล่นไปกุมฝ่ามืออาร์ตแล้วบีบลงไปแรงๆเพื่อขอกำลังใจ ความทรงจำแย่ๆกับคนเลวๆแต่ไม่รู้ทำไมถึงจำได้ไม่เคยลืมไปสักที



“ตอนนั้นมันเหมือนเคว้งเหมือนหมดทุกอย่างในชีวิต น้องเลยคบกับคนอื่นไปทั่วเพื่อประชดเขา เรียกร้องตวามสนใจเพื่อให้เขากลับมา แต่ก็เท่านั้นเขาไม่เห็นจะสนใจเลย” พีทซุกหน้าลงกับอกอาร์ตแล้วกอดอีกฝ่ายแน่นซึ่งอาร์ตเองก็กอดตอบ




“งั้นพี่ก็เป็นอีกคนที่เราใช้ประชดเขา” อาร์ตว่าออกมาเสียงเรียบนิ่งแต่เจือไปด้วยความขมขื่นอย่างปิดไม่มิด ว่าจะไม่เป็นอะไรมากแต่เอาเข้าจริงมันเจ็บไม่น้อยเลยเหมือนกัน



“ไม่ใช่นะ!!!” พีทรีบปฏิเสธดังลั่นเงยหน้าขึ้นมองอาร์ตด้วยความตกใจ รู้สึกเจ็บไม่ต่างกันที่เห็นอีกฝ่ายทำหน้าทรมานแบบนี้




“น้องไม่เคยเอาอาร์ตประชดเขานะ ที่ผ่านมาก็มีแค่ผู้หญิงที่น้องใช้ทำแบบนั้นเพราะอยากให้เขารู้ว่าน้องก็คบผู้หญิงได้ อาร์ตเชื่อน้องนะ” พีทลุกขึ้นนั่งแล้วเขย่าตัวอาร์ตไปมาอย่างร้อนรนดวงตาเริ่มมีน้ำใสๆคลอหน่วย



“แต่ก็ไม่ได้รัก” อาร์ตพูดเสียงเบาไม่ต่างจากระซิบแต่บาดลึกเข้าไปในหัวใจของทั้งตัวเองและคนฟัง พร้อมๆกับหยาดน้ำตาเม็ดโตค่อยๆไหลลงมาอาบใบหน้าเนียนของพีท



2 Be Con...

 

 

[MayA@TK]

 

 

[maemix]

คำคมบาดใจแท้

[mareya.no7]

แล้วตกลงน้องพีทนี่ไม่ซิงใช่หรือเปล่าไอ่เราก็นึกว่าเคยเอาแต่ผู้หญิงเสียอีก กลายเป็นว่าเคยเป็นเมียคนอื่นมาก่อน เจ็บปวดแทนอาร์ต กลับไปคบปิงไหม? 5555

[greensnake]

หลังจากที่หวานชื่นเฮฮากันมาสักพัก ก็มาเบรกกันด้วยน้ำตาสักนิด
เดี๋ยวจะหาว่าพี่อาร์ตกับน้องพีทเครียดไม่เป็น 
คราวนี้มาทั้งแฟนเก่าทั้งพี่ชาย ได้เคลียร์ทีเดียวเลย
แล้วพี่อาร์ตจะทำยังไงต่อไปล่ะพี่ เขามาสร้างความร้าวฉานอย่างนี้
ตัวเองทิ้งน้องไปแล้วยังจะมีหน้ามาขอโอกาสอีกเหรอ
หรือคิดว่าเดี๋ยวนี้สังคมเปิดกว้างมากขึ้นก็เลยจะเปิดตัวว่างั้น
พีทอย่าร้องไห้กับเรื่องนี้อีกนะ เดี๋ยวพี่อาร์ตจะหาว่าอาลัยรักเก่า
ที่เหลือให้พี่เขาจัดการ น้องแค่ทำตัวน่ารักๆก็พอ
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ
+1และเป็ดค่ะ

[matchty]

กัดครั้งที่ 28

Part จบ

ผัวะ!!!



“โอ๊ย!!!” อาร์ตร้องออกมาดังลั่นด้วยความเจ็บ เมื่อมีอะไรหนักๆกระทบลงมาที่ใบหน้าจนสะบัดไปอีกทางแบบไม่ทันตั้งตัว ถึงกับเกิดอาการหน้ามืดสมองมึนงงมองเห็นดาวลอยวิบวับไปมา ก่อนจะสัมผัสได้ถึงน้ำหนักที่ทาบทับลงมาบนตัว และยังไม่ทันจะได้ทำความเข้าใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นดีนัก ก็มีแรงกระทบหนักๆฟาดใส่ตามลงมาแบบไม่ยั้งอีกครั้ง



“เฮ้ย!!! โอ๊ย!!!” อาร์ตร้องโอดครวญด้วยความเจ็บจากการโดนประทุษร้ายร่างกาย ได้แต่ยกแขนขึ้นมาตั้งการ์ดบังหมัดที่ระดมซัดลงมาไม่ยั้ง



“เดี๋ยว!!! พอ!!!” อาร์ตตะคอกเสียงดุออกมาอย่างลืมตัวพร้อมกับรวบจับมือที่ระดมทุบลงมาเอาไว้แน่น ก่อนจะต้องชะงักค้างเมื่อหันมาเจอกับเข้ากับใบหน้าที่เต็มไปด้วยน้ำตาของพีท ในแววตาที่มองกลับมาเต็มไปด้วยความเสียใจ



“ฮึก...เหี้ย...ฮึก...ไอ้เหี้ย” พีทร้องไห้สะอึกสะอื้นจนตัวโยนสะบัดแขนที่โดนจับไว้จนหลุด แล้วพยายามคลานนี้เพื่อไปให้พ้นจากตรงนั้น จนอาร์ตต้องรีบคว้าตัวมากอดเอาไว้แน่นด้วยความตกใจ



“พีท...จะไปไหน อย่าดิ้นสิอยู่เฉยๆ” อาร์ตกอดตัวพีทไว้แน่นยิ่งกว่าเก่าเมื่ออีกฝ่ายออกแรงดิ้นอย่างรุนแรง



“ปล่อย...กูบอกให้ปล่อยไง!!!” พีทตะคอกออกมาเสียงดังลั่นพร้อมทั้งออกแรงดิ้นและทุบตีลงไปบนร่างของอาร์ตด้วยแรงทั้งหมดที่มี แต่ยิ่งทำอีกฝ่ายก็ยิ่งกอดแน่นมากขึ้นกว่าเดิมจนพีทต้องยอมแพ้และยอมอยู่นิ่งๆร้องไห้ออกมา



“พีท...ชู่...พี่ขอโทษครับ” อาร์ตโยกตัวคนในอ้อมกอดไปมาเบาๆพร้อมทั้งกดจูบลงข้างขมับเพื่อปลอบโยน เริ่มรู้สึกตัวว่าคำพูดเมื่อครู่ของตัวเองกำลังทำร้ายจิตใจอีกฝ่าย จะบอกว่าไม่ได้ตั้งใจก็คงโกหกเขาตั้งใจพูดออกไปแบบนั้น แค่อยากได้ยินน้องยืนยันกลับมาว่าไม่จริงแต่คิดไม่ถึงว่าปฎิกริยาจากอีกฝ่ายจะออกมาทางตรงข้ามแบบนี้



“พูดออกมาแบบนี้ได้ยังไงวะ...ไม่รักกูจะยอมนอนให้มึงเอาแบบนี้รึไง...ฮึก...เหี้ย!! แม่ง!! กูไม่ง้อมึงแล้วอยากจะคิดส้นตีนอะไรมึงคิดไปเลย...ฮึก” พีทตัดพ้อออกมาเสียงเจือสะอื้นไม่หยุด มือก็กำแน่นและเริ่มทุบลงบนตัวอาร์ตอีกครั้ง



“แต่พีทพูดเองกับปากพี่ก็ได้ยินชัดขนาดนั้นจะไม่ให้เสียใจเลยเหรอ ไหนจะนอมให้เขากอดเขาจูบอีก” อาร์ตแกล้งตัดพ้อกลับมุมปากยกยิ้มขึ้นมาอย่างยินดี ก่อนหน้านี้ยอมรับว่าเครียดจริงๆความรู้สึกมันขึ้นมาจุกรวมกันอยู่ที่อก แต่พอเจอน้องด่ามาแบบนี้ทุกอย่างมันหายวับไปกับตา เหมือนเจอคนชี้ทางให้ตาสว่างไม่มีผิด



“ฮึก...ก็ไม่ได้ตั้งใจ ไอ้เหี้ยพี่หมอมันเซ้าซี้...ฮึก...เลยพูดตัดรำคาญ แม่ง!! ใครจะไปคิดว่าจะมาได้ยินวะ” คำพูดบอกเล่าของพีททำให้ประสาทอาร์ตตึงขึ้นมาทันทีคิ้วสองข้างขมวดพันกันเป็นปม



“หมายความว่ายังไง” อาร์ตถามเสียงเรียบมือก็ลูบหัวลูบหลังพีทไปด้วยเพื่อปลอบโยน



“ไม่รู้...จู่ๆพี่หมอมันก็ถามเซ้าซี้ไม่เลิกว่าไม่รักพี่มึงใช่ไหม รำคาญเลยเออออกับมันไปจะได้จบๆ แล้วเรื่องที่โดนมันจูบอ่ะไม่ได้ตั้งใจ มันทำไม่ให้ตั้งตัวเข้าใจไหมวะ แล้วจะให้ทำยังไงแหกปากโวยวายตหน้ามันเหมือนผู้หญิงเหรอ ถึงจะมีผัวกูก็ผู้ชายนะเว้ยแค่นั้นเองจะสะดิ้งไปทำเหี้ยอะไรวะ” พีทโวยวายเสียงดังพร้อมกับน้ำตาแห่งความน้อยใจที่ไหลออกมาไม่หยุด ผิดกับอาร์ตที่ใบหน้าแสดงความเคร่งขรึมขึ้นยิ่งกว่าเก่า



“มันหลอกให้เราพูดเหรอ” อาร์ตถามย้ำพร้อมกับสมองที่เริ่มคิดอะไรบางอย่างได้



“ไม่รู้...งั่ม” พีทว่าแล้วอ้าปากงับลงบนไหล่อาร์ตเต็มแรงเพื่อเอาคืนที่อีกฝ่ายทำให้เสียใจ



“โอ๊ย!! เป็นหมารึไงเนี่ย” คมเขี้ยวที่งับลงมาทำเอาอาร์ตเจ็บไม่น้อยพนันได้เลยว่ามันต้องขึ้นรอยฟันเผลอๆอาจจะได้เลือดด้วยซ้ำ แต่ถึงอย่างนั้นความเจ็บที่เกิดไม่ได้ทำให้สิ่งที่คิดอยู่หายไปแต่อย่างใด แถมยังทำให้ความคิดมันเด่นชัดขึ้นยิ่งกว่าเดิม



ถ้าเป็นอย่างที่เขาคิดจากการที่ได้ฟังน้องบอกมาแสดงว่าทุกอย่างถูกจัดฉาก โดยที่น้องถูกใช้เป็นเครื่องมือทำให้เขาเข้าใจผิดแบบไม่รู้ตัว ถ้าเกิดว่าเขาวู่วามหรือน้องงี่เง่าละก็ทุกอย่างคงเข้าแผนของอีกฝ่ายแน่ๆ เขาคงต้องระวังไว้บ้างแล้วล่ะเพราะไม่รู้ว่ารอบหน้าอีกฝ่ายจะทำอะไรอีก




“แล้วสรุปรักพี่รึเปล่าล่ะ” อาร์ตทำน้ำเสียงเจ้าเล่ห์ใส่พีทพร้อมทั้งหอมลงแก้มนิ่ม



“ไม่รัก!!” พีทปฎิเสธเสียงแข็งเงยหน้าขึ้นมามองอาร์ตอย่างโกรธๆ



“บอกพี่ไม่ได้เหรอครับว่ารักกันรึเปล่า...หืม” อาร์ตยิ้มออกมาบางๆและเกลี่ยแก้มใสเล่นอย่างเบามือ



“ถ้าบอกแล้วอาร์ตจะไม่บอกเลิกทีหลังใช่ไหม” พีทถามเสียงแผ่วเบาช้อนตามองอาร์ตด้วยความหวั่นใจ เพราะไม่อยากบอกรักใครแล้วสุดท้ายคำว่ารักที่ให้ไปมันกลายเป็นของไร้ค่า เขายังกลัวกับเรื่องที่เกิดขึ้นในอดีตมันฝังใจจนเกินไป



“เราจะเลิกกันตอนที่เราไม่รักกันแล้วเท่านั้นเข้าใจไหม” อาร์ตกระซิบบอกเสียงนิ้มเช็ดหยาดน้ำตาที่เกาะตามใบหน้าให้อย่างแผ่วเบา



“และถ้าวันไหนที่พี่ทิ้งพีทไป...ไม่ใช่เพราะพี่ไม่รักแต่เป็นเพราะพี่ดูแลเราไม่ดีเข้าใจไหม” อาร์ตจับใบหน้าของพีทให้หันมาสบตากันตรงๆและบอกออกไปด้วยน้ำเสียงหนักแน่น



“อาร์ตจะทิ้งเหรอ” พีทถามเสียงสั่นเครือดวงตาไหวระริกอีกครั้ง



“รักขนาดนี้ใครจะทิ้งลง” อาร์ตว่าแล้วกดจูบที่ปากบางเบาๆก่อนจะผละออกมาพร้อมส่งยิ้มให้



“อือ” พีทพยักหน้ารับรู้แล้วกอดอาร์ตแน่นซุกใบหน้าลงที่ซอกคอแล้วถูไถไปมาอ้อนๆ



“น้องก็รักอาร์ตนะ” เสียงอู้อี้ที่ดังออกมาให้ได้ยินเบาๆเรียกรอยยิ้มกว้างจากใบหน้าอาร์ตทันที




“แต่อย่าให้ใครมาแตะเราแบบวันนี้อีกนะ ถ้าพี่เห็นพี่จะทำโทษเรา” อาร์ตบอกเสียงดุเพราะนึกถึงที่ไรไอ้ความหงุดหงิดที่พึ่งหายไปมันก็กลับมาทุกที



“ถ้าทำอีกให้ตีมือเลยเอ้า” พีทดันตัวเองออกจากซอกคออาร์ตแล้วแบบมือไปตรงหน้าอีกฝ่าย พร้อมกับทำตาแป๋วใส่จนอาร์ตต้องหลุดยิ้มขำออกมา



“ฮ่าๆพี่ไม่ตีหรอก...แต่จะไม่ให้ลุกจากเตียง” อาร์ตกระซิบบอกที่ข้างหูแล้วกดจูบหนักๆลงบนแก้มอย่างมันเขี้ยว




“ไม่ผิดก็แทบไม่ได้ลุกแล้วปะวะ” พีทงึมงำเถียงกลับด้วยใบหน้าแดงก่ำ



“แล้วก็อย่าเข้าใกล้ไอ้หมอเหี้ยอีกเข้าใจไหม ห่างๆออกมาเลยพี่ว่ามันไม่เลิกวุ่นวายกับพีทแค่นี้แน่ แล้วก็ไม่ต้องไปด่ามันเหี้ยพี่ด่าได้คนเดียวเข้าใจไหม” อาร์ตสั่งเสียงเข้มใบหน้าจริงจังแต่คนฟังอย่างพีทถึงกับขมวดคิ้วมุ่น



“ทำไมอ่ะ” พีทถามด้วยความไม่เข้าใจว่าทำไมตัวเองถึงโดนสั่งห้ามไม่ให้ด่าพี่หมอว่าเหี้ย แต่อาร์ตกลับด่าซะเองแบบเต็มปากเต็มคำ



“คำว่าเหี้ยของเราเอาไว้ด่าพี่ก็พอแล้ว พี่หวง” อาร์ตว่าออกมาหน้านิ่งแต่เรียกเลือดไปวิ่งบนหน้าพีทได้ไม่อยาก คนบ้าอะไรหวงแม้กระทั่งคำด่าแถมด่าว่าเหี้ยเนี่ยนะ



“แล้วที่บอกว่าควงสาวประชดมันนี่คือยังไง ก่อนมาเจอพี่ก็ทำประชดมันเหรอ” อาร์ตถามอีกครั้งแต่รอบนี้ถามด้วยความอยากรู้ ไม่ได้แฝงความรู้สึกด้านลบอะไร



“เปล่า” พีทส่ายหัวปฎิเสธเบาๆ อาร์ตเลยยกคิ้วแล้วมองหน้าเจ้าตัวด้วยความแปลกใจ



“แรกๆอ่ะใช่หลังๆอ่ะชอบ” พีทอ้อมแอ้มตอบแล้วยิ้มกว้างให้อาร์ต จนอาร์ตต้องส่ายหน้าด้วยความหน่ายก่อนจะดีดหน้าผากเจ้าตัวเบาๆด้วยความหมั่นไส้




“เพราะงี้สินะมินิคูเปอร์ถึงมีประกันชั้นสาม” อาร์ตเอ่ยเย้าเรื่องในอดีตที่พีทเก็บเป็นความลับไว้ แต่เขาได้รู้ตอนเอาเงินค่าซ่อมรถมาคืนน้อง เขาเองก็นึกสงสัยมาตลอดเหมือนกันว่าทำไมรถคันเป็นล้านไม่มีประกัน ที่ไหนได้ไม่ใช่รถไม่มีประกันแต่ไอ้แสบของเขา ดันเอาเงินที่จะสมัครกรมธรรม์ประกันภัยรถไปเปย์สาวหมด เงินเลยเหลือทำประกันแค่ชั้นสาม แถมเก็บเงียบไม่ยอมบอกพ่อตีหน้าตายว่าจ่ายไปแล้วพร้อมกับตอนจองรถค่าจองรถ มาโดนจับได้ก็ตอนเกิดเรื่องกับเขานั่นแหละ อุทาหรณ์สอนใจพ่อแม่เลยว่าอย่าไว้ใจลูกเรื่องเงิน



“โหย...อย่าพูดดิ นี่ป๊ายังไม่คืนรถให้เลยนะ” พีทว่าหน้างอ นึกถึงรถคันเก่งที่ได้สัมผัสไม่ถึงเดือนอย่างสะเทือนใจ นั่งมินิคูเปอร์ได้แป๊บเดียวชีวิตก็ผกผันให้มาเป็นสก๊อย รัยทดได้มากกว่านี้ไหมชีวิต



“สมควร...โอเคแล้วใช่ไหมงั้นนอนกันดึกแล้ว” อาร์ตวถามเพื่อความแน่ใจซึ่งพีทก็พยักหน้ารับ อารืตเลยดันเจ้าตัวลงนอนก่อนจะล้มตัวลงนอนตาม โดยไม่ลืมดึงอีกฝ่ายเข้ามากอดไว้แน่น



ฟอดดดด



“ฝันดีนะอาร์ต” พีทพลิกตัวหันกลับมาหาอาร์ตแล้วหอมแก้มอีกฝ่าย ก่อนจะซุกหน้าลงบนอกกว้างด้วยความเขิน รู้สึกสบายใจจนเหมือนเรื่องที่เกิดก่อนหน้าเป็นเรื่องโกหก

“หึ หึ ฝันดีครับ” อาร์ตหัวเราะในลำคอเบาๆแล้วกดปลายจมูกลงบนกลุ่มผมนิ่ม กระชับอ้อมกอดแน่นก่อนจะปิดตาลงช้าๆเพื่อพักผ่อน หวังว่าพรุ่งนี้ตื่นขึ้นมาจะไม่เจออะไรยุ่งๆอีกก็พอ


...

...



ปึ่ก!!!

แก้วถูกวางกระแทกลงบนเคาท์เตอร์บาร์ตรงหน้าเสียงดัง มือหนาที่บีบแก้วในมือแน่นจนหน้ากลัวว่ามันจะแตกไม่วินาทีใดก็วินาทีหนึ่ง เดือดร้อนจนคนที่นั่งอยู่ใกล้ทนไม่ไหวต้องมางัดแก้วในมือออก



“พี่เป็นอะไร” เสียงหวานของหญิงสาวเอ่ยถามขึ้นด้วยความเป็นห่วง



“ไม่ต้องมายุ่ง!!!” ชายหนุ่มตะคอกลับดังลั่นอย่างฉุนเฉียว ก่อนจะคว้าเอาแก้วใบเดิมมารินเหล้าใส่แล้วเทกรอกลงคอเหมือนกระหาย



“พี่...พอได้แล้ว...พี่เมาแล้วนะ” หญิงสาวพยายามเอ่ยห้ามปรามแต่ก็ต้องเซล้มไปกองที่พีท เมื่อโดนอีกฝ่ายสะบัดทิ้งอย่างไม่ใยดี



“อึ่ก...ทำไมล่ะ...ทำไมถึงหักหลังพี่พิม...ทำแบบนี้ทำไม!!!” ใบหน้าหล่อเหลาหัดไปตวาดใส่หญิงสาวดังลั่น แววตาที่มองเต็มไปด้วยความเจ็บปวด



“ฮึก...พิมขอโทษ...” เสียงหวานเอ่ยขอโทษสั่นเครือพร้อมกับน้ำตาที่ไหลนองไม่ขาดสาย ภาพสุดท้ายที่ได้เห็นก่อนเรื่องทุกอย่างมันจะเปลี่ยนไป





2 Be Con...

++++++++++++++

ทุกอย่างก็ผ่านไปด้วยดี

เฮียนี่มันเฮียจริงๆ

จบไปประเด็นนึง ส่วนอะไรยังไงค่อยว่ากันเนาะ

เอิ๊กกกกกกกกกกกกกกก

รักและขอบคุณคนอ่านจ้า

[MayA@TK]

เคลียร์กันเข้าใจแล้ว ว่าแต่พี่อาร์ตหวงแม้กระทั่งด่าว่าเหี้ย 

 

[iceman555]

 

[matchty]

คู่กัดฉบับรักเกินร้อย

By matchty



กัดครั้งที่

- 29 -


Part ต้น



“พิมจะทำให้พี่เสียใจไปตลอดชีวิตที่ทำแบบนี้กับพิม!!”



“พิม…อย่า!!!”




ติ๊ด...ติ๊ด...ติ๊ด



“อย่า!!!...เฮือกกก” อาร์ตตะโกนออกมาสุดเสียงพร้อมๆกับที่สะดุ้งตื่นจากฝันร้าย เหงื่อไหลท่วมกายไปหมดทั้งๆที่เปิดแอร์ไว้ค่อนข้างเย็นจัด ก่อนจะหันหน้าไปทางโต๊ะข้างเตียงแล้วกดปิดนาฬิกาที่ส่งเสียงดังเตือนไม่หยุด



มือหนายกขึ้นขยี้หัวตัวเองด้วยความหงุดหงิด ก่อนจะก้าวขาลงจากเตียงแล้วคว้าเอาซองบุหรี่เดินออกไปที่นอกระเบียง จัดการจุดขึ้นมาสูบแล้วพ่นควันสีขาวออกจากปากช้าๆ สายตาเหม่อมองออกไปบนฟ้ากว้างที่ตอนนี้กำลังจะฉายแสงแห่งวันใหม่



อาร์ตถอนหายใจออกมาหนักๆด้วยความเครียดก่อนจะขยี้ก้นบุหรี่ลงบนระเบียง เขาไม่ใช่สิงห์รมควันบุหรี่กับเขานี่แทบจะไม่ถูกกัน ด้วยงานที่เขาทำเลยจำเป็นต้องเลี่ยงให้ไกล แต่นานๆครั้งก็หยิบขึ้นมาสูบแบบนี้เวลาที่เครียด



สายตาเหลือบมองกลับเข้าไปในห้อง เห็นวันที่ในปฏิทินก็พอจะเข้าเหตุผลที่ตัวเองฝัน เป็นแบบนี้มาตลอดในระยะเวลาสี่ปีที่ผ่านมาเหมือนเป็นการตอกย้ำอยู่เสมอ ว่าต่อให้ไม่นึกถึง ไม่ใส่ใจ หรือกระทั่งลืมไปแล้วยังไงก็ตาม แต่ถ้าใกล้ถึงวันนี้ของทุกปีทีไรเขาจะต้องฝัน...ฝันถึงเหตุการณ์ในอดีต



แกร่ก…



เสียงเปิดประตูห้องที่ดังขึ้น ไม่ได้ทำให้อาร์ตที่จมอยู่กับความคิดของตัวเองรู้สึกตัวแต่อย่างใด ดวงตายังคงเหม่อมองออกไปข้างนอกอยู่แบบนั้น โดยไม่มีทีท่าว่าจะรู้สึกถึงใครอีกคนในห้องด้วยซ้ำ แม้กระทั่งแสงแดดที่เริ่มสาดส่งอย่างแรงกล้าก็ทำอะไรเจ้าตัวไม่ได้



พีทที่กลับมาห้องในตอนเช้าสาละวนกับการเก็บอาหารทุกอย่าง ที่แม่นมยัดใส่มือฝากมาให้อาร์ตลงในตู้กับข้าว เมื่อทำทุกอย่างเสร็จสิ้นก็มองออกไปนอกระเบียงด้วยความแปลกใจ เพราะปกติถ้าเขากลับมาเจ้าของห้องจะต้องเข้ามานัวเนียวุ่นวายไม่หยุด แต่นี้เขากลับมาตั้งนานแล้วอีกฝ่ายยังไม่มีท่าทีจะรู้สึกตัวถึงการมาของเขาด้วยซ้ำ



“อาร์ต” พีทตัดสินใจส่งเสียงเรียกอีกฝ่ายออกไป เมื่อแน่ใจแล้วว่าถ้าไม่เรียกเจ้าตัวก็คงจะไม่รู้ถึงการมาของเขา



“อ้าว...มาตอนไหนเนี่ย” อาร์ตสะดุ้งเล็กน้อยแล้วหันกลับมามองพีทที่ยืนพิงประตูระเบียงด้วยความแปลกใจ ก่อนจะส่งยิ้มให้บางๆพร้อมทั้งเดินเข้าหาและก้มลงหอมแก้มอีกฝ่าย



“กลิ่นบุหรี่...พี่มึงสูบเหรอ” พีททำจมูกฟุดฟิดไปมาและดมหากลิ่นรอบๆตัวของอาร์ต ก่อนจะขมวดคิ้วมุ่นเมื่อแน่ใจว่าจมูกตัวเองไม่ได้เพี้ยน



“นิดหน่อยน่ะ” อาร์ตว่ายิ้มๆดึงแขนพีทให้เดินกลับเข้าไปในห้อง แล้วเดินเลี่ยงไปนั่งที่เก้าอี้ไม้ตรงโต๊ะทานข้าว



“มีอะไรรึเปล่า” พีทถามขึ้นด้วยความเป็นห่วงเพราะปกติอาร์ตจะไม่สูบบุหรี่ อยู่ดีๆหยิบขึ้นมาสูบแบบนี้มันต้องมีอะไรเกิดขึ้แน่ๆ



“เครียดนิดหน่อยแต่ไม่มีอะไร...ไหนมานี่ดิ๊คิดถึงจะตายอยู่แล้ว” อาร์ตตอบแบบขอไปทีแล้วกวักมือเรียกพีทให้เดินมาหา



“อย่าเว่อร์ได้ป่ะ...ห่างยังไม่ถึงวันเลยเนี่ย” พีทว่ายิ้มๆด้วยความหมั่นไส้แล้วเดินเข้าไปหาอีกฝ่ายอย่างว่าง่าย เลยโดนอารืตดึงเข้าไปก่อนและซบหน้าลงที่ท้องอย่างอ้อนๆ



“แล้วกลับบ้านเป็นไง...ป๊าว่างไงบ้าง” อาร์ตถามเสียงอู้อี้



“ก็จะว่าอะไรบ่นเหมือนเดิมอ่ะดิ” พีทว่าหน้างอเล็กน้อยเมื่อพูดถึงพ่อของตัวเอง จนอาร์ตที่จับน้ำเสียงเหวี่ยงของเจ้าตัวได้ถึงกับหลุดหัวเราะออกมา



ตั้งแต่วันที่เกิดเรื่องเข้าใจผิดตอนนั้นอาร์ตก็มีโอกาสได้เจอเจ้าสัวใหญ่พ่อของพีท หรือพ่อตาของตัวเองสักทีหลังจากที่คลาดกันมาหลายครั้ง โดยที่เขาซึ่งถูกอีกฝ่ายเข้าใจตามคำบอกเล่าของพีทว่าเป็นรุ่นพี่ที่มาอาศัยอยู่ด้วย โดนฝากฝังให้ดูแลพีทแถมยังเล่าวีรกรรมแสบๆของเด็กดื้อให้ฟังเป็นของแถม ด้วยเหตุผลที่ว่ามาทั้งหมดทำให้ทุกวันหยุดพีทจะกลับไปนอนที่บ้าน




“อาร์ต...ไม่โกรธน้องใช่ไหมที่บอกป๊าว่าเราเป็นแค่รุ่นพี่รุ่นน้องกัน” พีทถามออกไปเสียงแผ่ว อดรู้สึกผิดในใจลึกๆไม่ได้ที่ต้องโกหกพ่อแถมยังต้องปิดบังความสัมพันธ์ของตัวเองกับอีกฝ่ายอีก



“ไม่เป็นไร...พี่เข้าใจ” อาร์ตลูบแก้มเนียนของพีทเบาๆเพื่อให้เจ้าตัวคลายกังวล เขาไม่โกรธน้องเลยสักนิดที่ไม่กล้าพูดความจริงเพราะมันไม่ใช่เรื่องง่ายเลย ที่จะเดินไปบอกคนในครอบครัวว่าตัวเองมีคนรักเป็นผู้ชาย




แต่ถ้าถามว่าเขารู้สึกอึดอัดกับเรื่องที่ต้องปิดบังในตอนนี้ไหม เขาก็ยอมรับตรงๆว่ามันอึดอัดไม่น้อยเลยที่พูดอะไรไม่ได้ ต้องยิ้มรับและทำหน้าเป็นรุ่นพี่แสนดีคอยฟังพ่อของน้องพูดถึงเรื่องอนาคตของน้อง ที่ไม่ได้มีเขาข้องเกี่ยวอยู่ในนั้นมันทำเอาเจ็บหนึบในหัวใจไม่น้อยเลย ไหนจะความไว้ใจที่พ่อของน้องมีให้เขาฐานะคนที่ดูแลลูกชายมันยิ่งทำให้เขากังวล เพราะสุดท้ายแล้วเขาเนี่ยแหละที่จะหักหลังความไว้ใจทั้งหมดของพ่อน้อง



“อาร์ต...นมฝากของกินมาให้เพียบเลย” พีทพูดขึ้นทำลายความเงียบระหว่างทั้งคู่ก่อนจะผละออกไปที่ตู้กับข้าว แล้วหยิบถุงบัวลอยไข่หวานออกมาแกว่งไปมา




“นมนี่น่ารักจริง” อาร์ตยิ้มออกมาอย่างดีใจแล้วเดินตรงดิ่งไปคว้าเอาถุงขนมในมือพีทมาแกะใส่ชาม จากนั้นก็นั่งตักกินอย่างเอร็ดอร่อย



“รักกันจนไม่เห็นหัวแล้วเนี่ย...อะไรๆก็เอาไปฝากคุณอาร์ตนะคะ” พีททำเสียงเล็กเสียงน้อยออกมาด้วยความหมั่นไส้



“ฮ่าๆงอนอะไร น้อยใจนมรักพี่มากกว่าหรือน้อยใจที่พี่รักนม” อาร์ตว่าเสียงกลั้วหัวเราะมือก็ตักขนมเข้าปากไม่หยุด



“แล้วมันต่างกันตรงไหนวะ...พูดให้งง” พีทว่าหน้ายุ่งแล้วเดินมานั่งลงที่ตักของอาร์ต เลยโดนอีกฝ่ายหอมแก้มเข้าให้ด้วยความเอ็นดู



“แต่ดีนะที่นมแกไม่ว่าอะไรตอนรู้ว่าเราเป็นแฟนกัน” พีททำหน้าแหยงออกมาเมื่อนึกย้อนกลับไปถึงเหตุการณ์ไม่นานมานี้ จำได้ติดตาเลยล่ะตอนที่นมทำหน้าเหมือนเห็นผีจนเกือบเป็นลม เพราะดันมาเห็นตอนเขากับไอ้พี่อาร์ตกำลังจะเข้าด้ายเข้าเข็ม ความผิดของพี่มันคนเดียวเลยที่ทะลึ่งลืมล็อกประตูห้อง ดีนะที่เป็นนมถ้าเป็นพ่อล่ะก็ไม่อยากจะคิด



หลังจากนั้นนมก็ถามชนิดที่ฟอกจนขาวซีดไปทั้งตัว แถมยังสั่งสอนเรื่องชิงสุกก่อนห่ามให้ระมัดระวังเรื่องประเจิดประเจ้อไปอีกร่วมชั่วโมงกว่าๆ แนะนำการใช้ชีวิตคู่ฝากฝังเขาให้ไอ้พี่อาร์ตดูแลเป็นการปิดท้าย เล่นเอาเขาถึงกับอึ้งแต่อีกคนนี่ยิ้มหน้าระรื่นรับทุกคำ เพราะนอกจากนมจะไม่ขวางยังสนับสนุนด้วยซ้ำ ดูได้จากของฝากพวกนี้เลยเขากลับบ้านทีไรได้กลับมาเต็มมือทุกที



“ก็ดีแล้วไง...พี่จะได้มีคนช่วยตอนไปขอเรากับพ่อ” อาร์ตว่ายิ้มๆแล้วตักขนมป้อนพีทบ้าง



“อึ่ย...หวานอ่ะ พี่มึงกินได้ไงเนี่ยเดี๋ยวเบาหวานก็ถามหา” พีทกลืนก้อนบัวลอยลงคอด้วยใบหน้าแหยงๆ มองอาร์ตที่กินแบบไม่ยั้งแล้วอดขนลุกแทนไม่ได้




“อร่อยจะตาย” อาร์ตว่าแล้วตั้งหน้าตั้งตากินต่อ พีทเลยได้แต่ส่ายหัวหน่ายๆให้กับความชอบอะไรหวานๆของอาร์ต เพราะถ้าเห็นขนามหวานเมื่อไหร่เจ้าตัวกินหายเรียบทุกที แต่จำกัดแค่พวกขนมไทยเท่านั้นด้วยนะพวกเค้กตามร้านเบเกอรี่นี่ไม่กิน เห็นแบบนี้ก็เหอะโคตรจะเรื่องมากเลย



“อะ...อื้อ...อื้ม” พีทส่งเสียงอึกอักประท้วงในลำคอเมื่อจู่ๆก็โดนอาร์ตประกบจูบแบบกะทันหัน แถมยังดันก้อนบัวลอยเข้ามาในปากจนเขาเผลอกลืนลงไป



“กินของหวานแล้วขอของคาวต่อได้ป่ะ” อาร์ตว่าพร้อมกับรอยยิ้มหื่น



“ห๊ะ!!!” พีทตาโตแทบถลนด้วยความตกใจก่อนจะหน้าแดงซ่านเมื่อสัมผัสได้ถึงบางอย่างที่ดุนดันสะโพกอยู่ อายจนแทบซุกหน้าหนีเพราะไม่รู้ตัวจริงๆว่าไปทำอะไรอีกฝ่ายถึงได้คึกขึ้นมาแบบนี้



>>> 50% <<<

[iceman555]

 

[matchty]

กัดครั้งที่ 29

Part จบ


“จะ...ใจเย็น ๆ นะไอ้พี่อาร์ต ไม่ได้นะเว้ย วันนี้มีเรียนเช้า” พีทเอ่ยปากห้ามเสียงสั่น มือก็ยกขึ้นลูบแผ่นอกอีกฝ่ายเบาๆเพื่อเรียกสติ แต่หารู้ไม่ว่าการกระทำของตัวเองเป็นการเติมเชื้อไฟดี ๆ นี่เอง



“ทันน่า...รอบเดียวเอง” อาร์ตงึมงำตอบเสียงอู้อี้ ปากและจมูกซุกไซร้ซอกคอของพีทไม่หยุด มือเองก็ไม่นิ่งเฉยล้วงเขาไปลูกไล้ทั่วแผ่นหลังเนียน จนชุดนักศึกษาที่พีทแต่งมาเรียนร้อยจากบ้านรุดรุ่ยไปหมด



“แต่นี่มันแปดโมงแล้ว พี่มึงยังไม่ได้อาบน้ำเลยนะ ไหนบอกจะไปส่งที่มอไง” พีทหาขออ้างมาตอบโต้อีกฝ่ายด้วยน้ำเสียงกระท่อนกระแท่น พยายามข่มความรู้สึกวาบหวิวที่โดนปลุกเร้าอย่างเต็มที่



“20 นาที ไม่ขาดไม่เกิน ไม่เพิ่มยก ไม่ต่อเวลา” อาร์ตเองก็ยกเหตุผลขึ้นมาต่อรองอย่างไม่ยอมแพ้เช่นกัน และไม่ได้สนอาการขัดขืนเล็ก ๆ ของพีทด้วย ก่อนจะจับพีทให้ลุกขึ้นยืนแล้วเปลี่ยนให้หันหน้ามาหา พร้อมกับดึงให้ลงมานั่งคร่อมที่ตัก



“แต่ว่า...” พีทยังคงมีความลังเล เพราะกลัวว่าถ้าตามใจอาร์ตไปแล้ว มันจะเลยเถิดจนเข้าเรียนไม่ทัน ความอยากกับความกังวลตีกันยุ่งเหยิงไปหมด



“นะครับ” อาร์ตทำเสียงอ้อนตาหวานใส่พีท จนพีททนใจแข็งไม่ไหวพยักหน้าตกลงในที่สุด



ฟอดดดดดด



อาร์ตกดปลายจมูกสูดความหอมของแก้มเนียนอย่างพอใจ มือหนาปลดกางเกงของพีทอย่างคล่องแคล่วโดยดึงให้พ้นสะโพกบางเล็กน้อย ก่อนจะคว้าแก่นกายน่ารักใต้ชั้นในเนื้อนิ่มมากอบกุมอย่างเบามือ จัดการขยับขึ้นลงช้า ๆ จนมันเริ่มขยายตัวผงกหัวขึ้นสู้มือ



“อื้อ...” พีทส่งเสียงในลำคอแผ่วเบา ตาปรือปรอยด้วยความวาบวาม ขนทั่วกายเริ่มลุกชันเพราะความเสียวที่โจมตีเข้ามาเป็นระยะ จนต้องโน้มตัวลงประกบจูบกับอีกฝ่ายเพื่อบรรเทาความรู้สึก



อาร์ตอ้าปากตอบรับริมฝีปากที่เคลื่อนเข้าหาอย่างว่าง่าย สอดลิ้นส่งเข้าไปเกี่ยวกระหวัดหยอกล้อในโพรงปากนุ่มอย่างเต็มใจ ส่วนมือก็ยังทำหน้าที่ได้ดีแบบไม่ขาดตกบกพร่องขยับขึ้นลงเป็นจังหวะ ปลายนิ้วมือไล่วนอยู่ที่ปลายยอกอย่างหยอกล้อ จนสัมผัสถึงน้ำที่ปริ่มขึ้นมา



“อือ...อืม...” พีทวนเวียนแลกลิ้นกับอาร์ตอย่างดุเดือดไม่ยอมแพ้ ตอบสนองอีกฝ่ายที่บดขยี้ใส่มาอย่างหนำใจ สะโพกบางบดเบือดส่ายวนกับท่อนลำที่ดุนดันใต้เนื้อผ้าอย่างยั่วเย้า แขนเล็กโอบกอดร่างกายอีกฝ่ายเอาไว้แน่น



อาร์ตผละออกห่างเล็กน้อยแล้วเปลี่ยนจุดหมายไปที่ใบหูนิ่ม ขบกัดหยอกเย้าเบา ๆ และส่งปลายลิ้นเลียวนทักทาย ก่อนจะซุกไซร้ลงมายังต้นคอขาว ดูดเม้มสร้างรอยรักจนแดงเป็นจ้ำ มือข้างที่ว่างก็ปลดกระดุมเสื้อออกอย่างชำนาญ แล้วไล่ริมฝีปากต่ำลงมาจนถึงจุกนมสีชมพูสวย



“อ๊ะ...” พีทหลุดเสียงข้างออกมาผะแผ่ว เมื่อยอดอกทั้งสองข้างถูกสัมผัสหยอกเย้าพร้อมกัน จากทั้งมือและปากของอาร์ต ปลายลิ้นที่บรรจงเกี่ยวกระหวัดหยอกเอินที่ยอดอก รวมทั้งนิ้วมือที่บดบี้ลงมายังยอดอกอีกข้าง สร้างความสาดเสียวและปั่นป่วนอารมณ์ จนพีทต้องแอ่นอกเข้าหามือและปากด้วยความชอบใจอย่างถึงที่สุด



อาร์ตละเลงปลายลิ้นและใช้ปลายนิ้วขยี้ลงไปอย่างเมามัน จนยอดอกทั้งสองข้างบวมเป่งและแข็งเป็นไต ทำให้อาร์ตอดใจไม่ไหวต้องงับลงไปแรง ๆ อย่างมันเขี้ยว ก่อนจะผละออกมาและวกขึ้นไปซุกไซ้ที่ซอกคอ ข้างแก้ม และประกบปากแลกลิ้นกับพีทอย่างดูดดื่มอีกครั้ง



“อ๊ะ...อ๊าาา” พีทครางออกมาเป็นระยะ มือเล็กจิกลงไปบนไหล่กว้าง เมื่อใกล้จะได้รับการปลดปล่อยความอึดอัด และไม่นานร่างทั้งร่างก็กระตุกเกร็ง และปลดปล่อยทุกหยาดหยดออกมาเต็มฝ่ามือของอาร์ต



อาร์ตกดจูบลงที่ข้างขมับของพีท แล้วเลื่อนฝ่ามือไปยังสะโพกด้านหลัง ใช้สองนิ้วสอดเข้าไปเปิดช่องทางรักพร้อม ๆ กัน โดยอาศัยสิ่งที่คนตัวเล็กปลดปล่อยมาเป็นสารล่อลื่น




อาร์ตขยับนิ้วเข้าออกหมุนวนและเพิ่มจำนวนนิ้วเข้าไป ทำซ้ำ ๆ อยู่แบบนั้นเพื่อให้ช่องทางรักขยายขนาดมากพอที่จะตอบรับอะไรที่ใหญ่กว่านิ้วเข้าไป โดยมีสะโพกของพีทที่ขยับตามและตอดรัดนิ้วเป็นระยะ



“ขยับขึ้นหน่อย” อาร์ตกระซิบบอกเสียงพร่า และพีทเองก็ทำตามอย่างว่าง่าย พยุงตัวเองลุกขึ้นยืนด้วยขาที่สั่นเล็กน้อย



อาร์ตจัดการดึงตัวตนของตัวเองออกมา ซึ่งตอนนี้มันกำลังขยายขนาดบวมเป่งจนน่ากลัว พีทที่เห็นแบบนั้นได้แต่กลืนน้ำลายลงคอ รู้สึกหวาดกลัวไม่น้อยที่ต้องรับมันเข้าไปทั้งหมด ถึงแม้จะเคย ๆ มาแล้วก็อดกลัวไม่ได้



พีทจับลงบนท่อนลำที่เห็นอย่างเบามือ ขยับมันขึ้นลงเล็กน้อยจนมีน้ำใส ๆ ปริ่มที่ส่วนปลาย ประคองมันให้ตั้งตรงกับช่องทางรัก และค่อย ๆ ทิ้งน้ำหนักตัวลงไปกลืนกิน



“อ๊าาาาาา” พีทครางออกมาดังลั่น ใบหน้าบิดเบี้ยวไปด้วยความเจ็บปวด น้ำใส ๆ เออคลอขึ้นที่ดวงตา ก่อนที่ร่างทั้งร่างจะเซซบลงไปบนตัวของอาร์ต เมื่อจู่ ๆ อาร์ตก็กดตัวของพีทให้กลืนกินท่อนลำในครั้งเดียว แถมด้วยการสวนสะโพกเข้าใส่เต็มแรง จนตอนนี้รู้สึกจุก เจ็บ และเสียวแทบขาดใจ



“อ๊ะ...อ๊าาา” และแทบจะไม่ให้เว้นจังหวะหายใจ อาร์ตพยุงร่างอ่อนปวกเปียกของพีทขึ้น และกดร่างบางลงมาตอบรับกับสะโพกหนาที่แทงสวนขึ้นไป




“อ๊ะ ๆ ๆ ๆ...เบาอาร์ต...มันจุก...อ๊าาา” พีทส่งเสียงบอกอาร์ตกระท่อนกระแท่น ร่างทั้งร่างสั่นคลอนไปตามแรงกระแทกกระทั้น ช่องทางรักตอดรัดท่อนลำของอีกฝ่ายระรัว



“อืม...ถ้าช้าเดี๋ยวเข้าเรียนไม่ทันนะ” อาร์ตว่าด้วยน้ำเสียงเจ้าเล่ห์ ก่อนจะจับเอวบางไว้แน่นและแทงสวนขึ้นไปเน้น ๆ จนพีทครางอื้ออึงลั่นห้อง



พั่บ! พั่บ! พั่บ!



“อ๊าาาา...อ๊ะ ๆ ๆ” เสียงของเนื้อกระทบเนื้อและเสียงครางอย่างสุขสมของพีทดังก้องในห้อง สะโพกบางขย่มสวนส่ายร่อนตอบรับท่อนลำที่ขยับสวนอย่างถึงใจ ช่องทางรักตอดรับถี่ยิบทุกสัมผัสของการกระแทก ความเจ็บที่มาพร้อมกับความเสียวปนจุกทำเอาพีทหลงมัวเมา ยิ่งอาร์ตขยับกายกระแทกกระทั้นเข้ามาเท่าไหร่ พีทยิ่งครางออกมาเสียงดังอย่างสุขสม



“อ๊าาา...แฮ่ก ๆ” เสียงครางสุดท้ายดังออกมาพร้อมกับร่างที่ทรุดลงอย่างหมดแรง และปลดปล่อยออกมาอีกครั้งภายในร่างกายรับรู้ได้ถึงความอุ่นร้อนที่อัดฉีดเข้ามา




“เหนื่อยง่ายจริง” อาร์ตเอ่ยแซวขึ้นพร้อมกับจูบลงข้างขมับชื่นเหงื่อ จัดการพยุงร่างเล็กบนตัวขึ้นและดันอีกฝ่ายให้พลิกคว่ำลงกับโต๊ะด้านหน้า



“อาร์ต...เรียน” พีทบอกเสียงสั่น ส่ายหัวปฏิเสธไปมากับโต๊ะ เพราะรู้ว่าอีกฝ่ายจะทำอะไรต่อ



“ทันน่า เวลาเหลือเฝือเชื่อพี่” อาร์ตเหลือบมองนาฬิกาที่ผนังและว่าอย่างเอาแต่ใจ เลิกเสื้อนักศึกษาของพีทขึ้นไปกองด้านบน แล้วจูบลงบนแผ่นหลังเนียนตรงหน้า พร้อมกับกดท่อนลำเข้าไปยังช่องทางรักอีกครั้ง



“อาร์ตแม่ง!! ...อ๊าาา” พีทประท้วงและมองค้อนคนด้านหลังด้วยความเคือง ก่อนจะเปลี่ยนเป็นครางระงม เมื่ออาร์ตขยับสะโพกกระแทกเข้าหา



“อย่าเพิ่งด่าเลยคนดี ไว้ค่อยด่าทีหลังนะน้องพีท” อาร์ตว่าอย่างหยอกเย้า ก่อนจะกระชับฝ่ามือจับสะโพกบางของพีทแน่น กระแทกกระทั้นเข้าออกอย่างรุนแรง



...

...



“พีทครับ พี่ขอโทษ” อาร์ตว่าเสียงอ่อย ๆ และส่งสายตามองหน้าพีทอย่างสำนึกผิด แต่พีทไม่ได้พูดอะไรออกมานอกจากปรายตามอง ดึงข้อมือตัวเองออกจากการเกาะกุมของอีกฝ่าย และสะบัดหน้าหนีเตรียมเดินเข้าไปยังตึกเรียนข้างหน้า



“ปล่อย!!” พีทว่าเสียงแข็ง พยามยามสะบัดแขนปลาหมึกของอาร์ตที่กอดเอวตัวเองออก และไม่ยอมหันไปมองหน้าอีกฝ่าย เพราะยังโกรธที่เจ้าตัวไม่รักษาคำพูด แถมยังเอาแต่ใจไม่ได้นึกถึงเขาที่ต้องมานั่งเรียนเลยสักนิด ถึงจะมาเข้าเรียนทันเวลาแต่ปวดไปหมดทั้งตัวแบบนี้ คิดว่ามันจะเรียนรู้เรื่องไหมล่ะ



“โกรธพี่จริง ๆ เหรอ งั้นให้ตีเป็นการเอาคืน...โอ๊ย!!!” ยังไม่ทันที่จะพูดจบประโยคดี อาร์ตก็ต้องร้องออกมาเสียงหลง เมื่อพีทฟาดฝ่ามือใส่หน้าเต็ม ๆ แบบไม่ยั้งแรง ทำเอาหน้าชาไปทั้งแถบ



“เฮ้ย!! เอาจริงดิ” อาร์ตหันกลับมามองพีทอย่างเหลือเชื่อ ยกมือลูบแก้มตัวเองไปมาเพราะความเจ็บ ไม่ต้องส่องกระจกก็พอจะเดาสภาพหน้าตัวเองตอนนี้ออก คงขึ้นรอยฝ่ามือชัดระดับ full HD ทั้ง 5 นิ้วครบถ้วนแน่ ๆ



“อย่าโกรธพี่เลยนะ ขอโทษนะครับ” อาร์ตส่งเสียงอ้อนไม่หยุด ดึงร่างบางเข้าหาและกอดเอาไว้แน่น รู้ว่ารอบนี้คนตัวเล็กคงโกรธจริง ๆ เพราะพีทค่อนข้างซีเรียสเรื่องเรียนพอสมควร



“พี่มึงก็แบบนี้ทุกที บอกว่าพอทำไมไม่ฟังวะ” พีทพูดออกมาอย่างงอน ๆ หลังจากที่ยืนเงียบมานาน ยกมือขึ้นลูบแก้มอีกฝ่ายที่ตัวเองตบจนขึ้นรอยแดงเบา ๆ



“ก็ใครใช้ให้น้องพีทน่ารักล่ะ...โอ๊ย!!!” อาร์ตร้องออกมาดังลั่นด้วยความเจ็บอีกครั้ง เมื่อโดนพีทบิดหูเต็มแรงเหมือนตั้งใจจะเอาให้ขาดคามือ



“สม!! กวนตีนดีนัก” พีทถลึงตาใส่ดุ ๆ และยกยิ้มมุมปากอย่างสะใจ



“ทำไมชอบทำร้ายร่างกายตลอด อย่าให้เอาคืนนะ” อาร์ตบ่นงึมงำในลำคอ และยกมือลูบที่หูตัวเองไปมา



“ทำไม...จะทำอะไร” พีทถามกลับเสียงแข็งอย่างเอาเรื่อง



“จะเอา...ไม่ให้ลุกจากเตียงเลย” อาร์ตหันมาตอบ เน้นเสียงที่คำว่า ‘เอา’ เป็นพิเศษ พร้อมทักยักคิ้วและส่งยิ้มเจ้าเล่ห์ให้พีท



“ฮึ่ย...พี่มึงแม่ง!! กวนตีน!! สำนึกผิดบ้างไหมเนี่ย โกรธอยู่นะเว้ย” พีทออกอาการฮึดฮัดไม่พอใจ ใบหน้าแดงก่ำด้วยความเขิน



“ฮ่า ๆ เอาน่า ขอโทษแล้วไง เลิกทำหน้างอได้แล้ว เดี๋ยวไม่สวยนะ” อาร์ตว่าเสียงกลั้วหัวเราะ



“ใครอยากสวยวะ ผู้ชายเว้ย!!” พีทว่าเสียงสะบัด ยกฝ่ามือดันหน้าอาร์ตที่ยื่นเข้ามาใกล้ให้ถอยห่าง



“ก็น้องพีทแหละสวย ยิ่งตอนโยกบนตัวนะยิ่งสวย” อาร์ตว่าเสียงพร่าแบบที่ชอบทำเวลาเกิดอารมณ์ พร้อมทั้งยิ้มหื่น ๆ ส่งให้



“กลับห้องไปเลยแม่ง!! สมองมีแต่เรื่องกาม ๆ” พีทเอ่ยปากไล่อย่างเหลืออด ส่วนคนโดนไล่อย่างอาร์ตเอาแต่หัวเราะร่าอย่างชอบใจ



“ฮ่า ๆ พี่กลับก็ได้ วันนี้เลิกกี่โมง เรียนวิชาเดียวใช่ไหม ให้มารับรึเปล่า” อาร์ตใช้ปลายนิ้วเกลี่ยที่แก้มใสเล่นเบา ๆ ระหว่างรอคำตอบจากอีกฝ่าย



“เดี๋ยวเลิกเรียนโทรหา” พีทว่าหน้ามุ่ยเพราะยังเคืองที่โดนกวนประสาทอยู่



“โอเค งั้นพี่ไปแล้วนะ” อาร์ตว่าแล้วลุกขึ้นหอมแก้มพีท ก่อนจะกลับมานั่งลงบนรถแล้วขับออกไป



พีทยืนอมยิ้มมองตามหลังของอาร์ตแล้วส่ายหัวไปมาหน่าย ๆ ก่อนจะหันหลังเดินกลับเข้าไปใต้ตึกเพื่อขึ้นห้องเรียน แต่เดินเข้ามาในตึกได้ไม่เท่าไหร่ก็ต้องหยุดชะงัก เมื่อมีใครบางคนมายืนขวางหน้าเอาไว้



“อ่า...หวัดดีครับพี่ มีอะไรกับผมเปล่าครับ” พีทยกมือขึ้นไหว้อีกฝ่ายและถามออกไปด้วยความแปลกใจ เขาพอจะจำได้ว่าอีกฝ่ายคือรุ่นพี่ แต่จำไม่ได้ว่าชื่ออะไร



“เป็นแฟนไอ้อาร์ตเหรอ” อีกฝ่ายถามออกมาและจ้องหน้าพีทเขม็ง



“มีอะไรรึเปล่าครับ” พีทไม่ตอบแต่เลือกที่จะถามกลับ เพราะไม่เข้าใจจุดประสงค์ของอีกฝ่าย



“ก็เปล่า...แค่อยากทำความรู้จักแฟนรุ่นน้องน่ะ” อีกฝ่ายว่ายิ้ม ๆ



“ครับ” พีทพยักหน้ารับคำอีกฝ่ายเบา ๆ



“สรุปเป็นแฟนจริง ๆ สินะ” อีกฝ่ายถามย้ำอีกครั้งเพื่อความแน่ใจ



“ดูมันรักเรามากเลยเนาะ...แต่น่าจะระวังหน่อยนะหอมแก้มกันที่โล่ง ๆ แบบนั้น อาจารย์มาเห็นจะซวยเอา” อีกฝ่ายพูดต่อพร้อมกับเอ่ยแซวและเตือนอย่างหวังดี




“คะ...ครับ” พีทรับคำตะกุกตะกักใบหน้าแดงซ่านด้วยความเขิน ในใจก็นึกก่นด่าอาร์ตไม่หยุด



“รักแบบนี้...แสดงว่ามันคงลืมคนเก่าแล้ว” คำพูดต่อมาของอีกฝ่าย ทำเอาพีทต้องมองหน้าด้วยความไม่เข้าใจ คิ้วสวยผูกกันเป็นปมอย่างเห็นได้ชัด



“หมายความว่ายังไง” พีทถามออกไปด้วยความสงสัย แต่อีกฝ่ายไม่ตอบอะไรนอกจากยิ้มออกมา



“พี่ชื่อชาติ...ยินดีที่ได้รู้จักนะ” อีกฝ่ายแนะนำตัวด้วยรอยยิ้ม ก่อนจะหันหลังเดินจากไป ทิ้งให้พีทยืนงงและสงสัยกับเรื่องที่ได้ยินเมื่อกี้อยู่แบบนั้น




“อะไรของเขาวะ” พีทพึมพำกับตัวเอง และยกมือเกาหัวเบา ๆ ก่อนจะไม่ใส่ใจและเดินไปขึ้นลิฟต์ตรงหน้า เพื่อเข้าเรียนก่อนที่จะสายจนโดนเช็คขาด





2 Be Con...



+++++++++++++

ให้เสียเลือดกันเบาๆ

พร้อมกับอ้าแขนต้อนรับชาติ

เราจะมุ่งหน้าเข้าหาปมพี่อาร์ตไปด้วยหัน (เหรอ?)

รักและขอบคุณคนอ่านจ้า ^^

[brookzaa]

 

[iceman555]

 

[greensnake]

ให้คิดซะว่าอะไรที่เข้ามาทำให้ชีวิตรักเราคลอนแคลน
นั่นคือบททดสอบ และต้องผ่านมันไปให้ได้ทั้งสองคน
คนชื่อชาตินี่ท่าทางจะเอาเรื่องอยู่นะ ไม่น่าไว้ใจสุดๆ
หากเกิดอะไรขึ้นมาวิ่งเข้าหาพี่อาร์ตอย่างเดียวเลยนะ
พีทยิ่งงงๆกับชีวิตอยู่ จะตามใครเขาทันมั๊ยเนี่ย
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ
+1และเป็ดค่ะ

[matchty]

คู่กัดฉบับรักเกินร้อย

By matchty



กัดครั้งที่

- 30 -

Part ต้น


                “งั้นเจอกันในคลาสหน้านะคะนักศึกษา” ทันทีที่สิ้นเสียงอาจารย์บอกเลิกชั่วโมงเรียน ร่างทั้งร่างที่นั่งตัวตรงตั้งใจเรียนของพีทก็ฟุบลงกับโต๊ะอย่างหมดสภาพ




                “เฮ้อ!!” เสียงถอนหายใจเหนื่อย ๆ ที่ดังออกมาจากพีท เรียกความสนใจจากคนรอบข้างได้เป็นอย่างดี ไม่เว้นแม้กระทั้งปอผู้ไม่เคยสนใจใครที่อยู่บริเวณนั้น ยังต้องหันมามองเจ้าตัวด้วยความสงสัย



                “เป็นไรอ่ะหมาพีท” เลิฟหันมาถามเพื่อนที่อยู่ในสภาพอ่อนระโหยโรยแรงด้วยความเป็นห่วง



                “สงสัยเมื่อคืนจะหนัก” นาวที่นั่งขนาบข้างอีกด้านของพีทตอบแทรกขึ้นมาแทน โดยแฝงการเหน็บแนมไปในตัวอย่างขำ ๆ



                “เมื่อคืนเหี้ยไรล่ะ เมื่อเช้าเนี่ยแหละ แม่ง!!!” พีทกระแทกเสียงตอบด้วยความหงุดหงิด เรียกตาโตเบิกถลนของนาวได้เป็นอย่างดี พร้อมกับมองหน้าพีทด้วยความอึ้ง




                “นี่มึงโดนจริงดิ” นาวถามซ้ำอีกครั้งเพื่อความแน่ใจว่าไม่ได้โดนเพื่อนประชด เพราะเธอก็แค่เอ่ยปากเหน็บแนมเอ่ยแซวตามนิสัย  ไม่ได้คิดจริงจังตามที่พูดเลยสักนิด และไม่คิดด้วยว่าพีทจะยอมรับออกมาตรง ๆ แบบนี้




                “เออ!! ปวดตัวฉิบหาย” พีทบ่นงึมงำเสียงอู้อี้ นอนฟุบอยู่กับโต๊ะอย่างหมดสภาพ ไม่เงยหน้าขึ้นมามองใครทั้งนั้น เนื้อตัวตอนนี้มันปวดเมื่อยไปหมด มีอะไรกับไอ้พี่อาร์ตแต่ละทีร่างกายรับภาระไม่ใช่เล่น ๆ เลยนะ



                “พี่มันซาดิสต์เหรอวะ” นาวถามด้วยใบหน้าแหย ๆ อายก็อายนะที่ต้องมาคุยเรื่องแบบนี้กับเพื่อน แต่ความอยากรู้ของเธอมันมีมากกว่า



                “ไม่...มั้ง...” พีทตอบคำถามด้วยน้ำเสียงลังเลไม่น้อย สมองคิดย้อนกับไปหาพฤติกรรมบนเตียงของอาร์ต ฝังมุก รุนแรง เล่นอะไรแปลก ๆ หรือพี่มันจะซาดิสต์จริง แล้วเขาที่นอนกับพี่มันแบบให้ความร่วมมือเต็มที่ล่ะ จะให้เรียกว่าอะไร มาโซคิสม์งั้นเหรอ?



                “ไม่ใช่ละ” พีทผงกหัวขึ้นมานั่งตัวตรง หน้านิ่วคิ้วขมวดแบบคนคิดหนัก




                “ไม่ใช่อะไรของมึง” นาวถามกลับด้วยความงง เพราะจู่ ๆ พีทก็ทะลึ่งพรวดขึ้นมาและก็พุดว่าไม่ใช่ เล่นเอาซะเธอที่นั่งใกล้ตกใจหมด



                “เปล่า...เออเลิฟ” พีทตอบปฏิเสธนาวแล้วหันไปเรียกเลิฟ ที่นั่งเล่นโทรศัพท์อยู่ข้าง ๆ ส่วนพี่ปอไม่รู้ตอนนี้หายไปไหนแล้ว



                “หือ” เลิฟส่งเสียงในลำคอตอบรับ ส่วนตาก็สนใจแต่รูปแมวในโทรศัพท์



                “เวลามึงโดนพี่ปอเอา มึงทำยังไงถึงดูสบาย ๆ ไม่เป็นเหี้ยไรเลยวะ หรือพี่มันไม่ได้ทำมึงแรง” พีทถามด้วยสีหน้าและน้ำเสียงจริงจัง เขานึกสงสัยมานานแล้ว ว่าจะถามก็หลายรอบ บอบบางอ่อนแอ้นแบบไอ้เลิฟทำไมมันดูปกติ คอแดงจ้ำมาแทบทุกวันแบบนี้ ไม่มีทางที่พี่ปอจะออมมือชัวร์



                “มะ...มึง...ถามเหี้ยอะไรเนี่ย” เลิฟถามกลับเสียงตะกุกตะกัก ใบหน้าแดงซ่านด้วยความอาย ตาโตๆเบิกกว้างยิ่งกว่าเก่ามองพีทด้วยความอึ้ง



                “เออน่าตอบมากูอยากรู้” พีทว่าอย่างไม่ใส่ใจท่าทางเขินอายของเลิฟ ตาก็ยังจ้องเขม็งที่หน้าของเลิฟเพื่อรอคำตอบ



                “ก็ชินมั้ง” เลิฟอ้อมแอ้มตอบเสียงเบา แล้วหันไปสนใจโทรศัพท์ในมือต่อแก้เขิน



                “มึงก็ยังจะตอบมันเนาะ” นาวที่นั่งฟังบ่นออกมาเบา ๆ พร้อมกับส่ายหัวหน่าย ๆ



                “เหรอ...แล้วทำไมกูไม่ชินวะ” พีทพึมพำออกมาด้วยใบหน้ายุ่งเหยิง



                “หรือว่าพี่ปอมันเล็ก...ชะอุ้ย แฮ่ ๆ” พีทที่หันกลับไปถามต่อเพราะยังไม่หายสงสัย ต้องหยุดชะงักและยิ้มแหยออกมา เมื่อหันไปเจอปอที่กลับมาตอนไหนไม่รู้ ยืนตีหน้ายักษ์อยู่ข้าง ๆ เลิฟ



                “กลับ” ปอปรายตามองพีทดุ ๆ แต่ไม่พูดอะไร ซึ่งแค่นั้นก็เรียกขนทุกเส้นบนตัวของพีทให้ยืนตรงได้ไม่ยาก ก่อนที่เจ้าตัวจะหันไปเรียกเลิฟ และคว้ากระเป๋าของเลิฟไปถือเอง



                “กูกลับก่อนนะ” เลิฟหันมาบอกลาเพื่อนเสียงอ่อย ก่อนจะรีบเดินตามหลังปอออกไป



                “ว่านอนสอนง่ายดีเนาะ บอกหันซ้ายก็ซ้ายจริง ๆ” พีทพึมพำออกมาตามหลังเลิฟด้วยความหน่าย ซึ่งนาวก็พยักหน้าหงึกหงักเห็นด้วย



                “แต่เมื่อกี้ตกใจฉิบหาย นึกว่าจะโดนฆ่าแล้วกู” พีทถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก



                “สมควร...สักวันมึงได้โดนดีแน่ ปากดีนัก” นาวว่าแล้วยื่นมือไปดึงปากพีทแรง ๆ ด้วยความหมั่นไส้



                “โอ๊ย!! มึงแม่ง!! นี่ไอ้พี่อาร์ตยังไม่กล้าทำกูเลยนะ” พีทโวยวายดังลั่น ปัดมือของนาวออกแล้วถูปากตัวเองไปมา ก่อนจะส่งสายตามองค้อนนาวด้วยความเคือง



                “ก็นั่นผัวมึง...แต่กูไม่ใช่” นาวว่าอย่างไม่สนใจ แถมด้วยการตบหัวพีทเบา ๆ เพื่อตอกย้ำ



                “กลับปะ” นาวลุกขึ้นแล้วเดินนำพีทออกจากห้องเรียนทันที เพราะตอนนี้ทั้งห้องเหลือแค่เธอกับพีทสองคนเท่านั้น



                “รอด้วยดิวะ” พีทรีบลุกตามหน้ามุ่ย ก่อนจะเร่งฝีเท้าไปเดินข้าง ๆ นาว



                “ว่าแต่กินข้าวที่ไหนดี...มึงกินกับกูใช่ไหม” นาวเอ่ยถามอย่างขอความเห็นเพื่อความแน่ใจ เพราะทุกวันนี้เธอแทบจะต้องกินข้าวคนเดียว ไปไหนมาไหนคนเดียวอยู่แล้ว ก็เล่นมีแฟนมีคู่กันไปหมดคนโสดแบบเธอก็ต้องดูแลตัวเอง เหลือไอ้กั้มอีกคนที่ยังโสด ถ้ามันมีแฟนเธอก็เปล่าเปลี่ยวโดยสมบูรณ์



                ครืด...ครืด...



            ยังไม่ทันที่พีทจะเอ่ยปากตอบอะไรนาวออกไป แรงสั่นสะเทือนในกระเป๋ากางเกงก็เรียกความสนใจทั้งหมดไปทันที มือเรียวล้วงเข้าไปแล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดดู ก่อนจะอมยิ้มเมื่อเห็นว่าใครที่ส่งข้อความมา



                “น้องพีทกินข้าวรึยังครับ อย่าพึ่งกินนะ เดี๋ยวพี่ออกไปกินด้วยนะคนดี” นาวจีบปากจีบคอทำเสียงเล็กเสียงน้อย อ่านประโยคที่โชว์อยู่บนหน้าจอ ก่อนจะส่งสายตาล้อเลียนมาให้พีท



                “อะไรเดี๋ยวนี้มีน้องพงน้องพีท คนดงคนดี” นาวเอ่ยแซวต่อทันทีอย่างสนุกสนาน ผิดกับพีทที่หน้าแดงก่ำเป็นลูกตำลึง




                “ไรมึงเนี่ย แล้วนี่ไรใครให้อ่านวะ” พีททำเสียงเหวี่ยงใส่นาว เพื่อกลบเกลื่อนความอายของตัวเอง




                “ใครใช้ให้มึงทำตัวมีพิรุธ ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่มองโทศัพท์ล่ะ” นาวหรี่ตามองและส่งสายตากระเซ้าเย้าแหย่พีทไม่เลิก



                “งี้กูก็ต้องกินข้าวคนเดียวแล้วดิ” นาวว่ายิ้ม ๆ แต่ไม่ได้คิดอะไรมาก เพื่อนมีความสุขก็ดีแล้ว ส่วนไม่ได้รีบแต่ถ้าเนื้อคู่จะมาก็ไม่ว่านะ



                “ไม่!!!” พีทพูดเสียงแข็งใบหน้าขึงขัง จนนาวที่ตามการเปลี่ยนแปลงอารมณ์แบบปุบปับของพีทไม่ทัน ต้องขมวดคิ้วมองหน้าเจ้าตัวด้วยความไม่เข้าใจ



                “กูจะไปกินข้าวกับมึง” พีทจับตัวนาวให้หันมาเผชิญหน้า แล้วทำเสียงจริงจังใส่อีกฝ่าย



                “อ้าว...แล้วพี่อาร์ตล่ะ เขาจะมาหามึงนะ”




                “ก็ให้มาไง...แต่กูจะไปกินข้าวกับมึง” พีทพูดต่อด้วยน้ำเสียงและสีหน้าเจ้าเล่ห์



                “หน้าตามึงตอนนี้โคตรชั่วร้ายเลย” นาวหรี่ตามองพีทและพยายามเดาความคิดอีกฝ่าย



                “เอาน่า...ปะ ๆ กินข้าว มื้อนี้ป๊าเลี้ยงเอง” พีทตัดบทแล้วยกมือขึ้นพาดไหล่นาว ก่อนจะกอดลากให้เดินไปด้วยกัน



                ‘ไอ้พี่เหี้ย โทษฐานที่ทำกูปวดตัวจนเรียนแทบไม่รู้เรื่อง เดินหากูให้เหนื่อยตายไปเลย’ พีทคิดในใจอย่างมีความสุข ถือว่าเป็นการเอาคืนเล็ก ๆ น้อย ๆ โทษฐานที่อีกฝ่ายเอาแต่ใจละกัน

               

>>> 50% <<<

[iceman555]

 

[brookzaa]

 

[seaz]

(ไอ้)พี่ชาตินี่ตัวการขัดขวางความรักเลยนะเนี่ย จะดราม่าตรงนี้สินะ T^T

[matchty]

กัดครั้งที่
- 30 -

Part จบ



“ไหนมึงบอกเลี้ยงไงวะ” นาวถามเสียงอู้อี้ เพราะเคี้ยวอาหารไว้เต็มปาก หันมองใบหน้าด้านข้างของพีท อีกฝ่ายก็อยู่ในสภาพไม่ต่างกัน



“ยังไงก็กินฟรี กิน ๆ เข้าไปเหอะ” พีทกลืนอาหารลงคอได้ก็ส่งเสียงตอบกลับนาว ก่อนจะหันกลับไปกวาดทุกอย่างบนโต๊ะลงกระเพาะ



“โทษนะครับเอาอันนี้ นี้ นี้ เพิ่มอีกอย่างละสองครับ” พีทกวักมือเรียกพนักงานให้มาหา แล้วกางเมนูออกชี้นิ้วสั่งแบบไม่ยั้ง ก่อนจะหันกลับมากินต่ออย่างเอร็ดอร่อย



“หมาพีท...มึงพอได้แล้วเหี้ย จะสั่งอะไรนักหนาวะ” เลิฟที่นั่งฝั่งตรงข้ามและเฝ้ามองเหตุการณ์ทุกอย่างมาตลอด เอ่ยปรามเพื่อนอย่างอดไม่อยู่



“ไม่เป็นไรหรอกเลิฟ แค่นี้พี่ชายปรางขนหน้าแข้งไม่ร่วงหรอก” ปรางที่นั่งอยู่ข้างเลิฟ บอกให้เจ้าตัวที่นั่งหน้านิ่วคิ้วขมวดอยู่ให้สบายใจ



“แต่ว่า...” เลิฟพยายามจะค้าน เพราะถึงจะบอกว่าอย่างนั้นก็เถอะ ยังไงก็รู้สึกเกรงใจเจ้าของเงินอยู่ดี



“จริงอย่างที่ปรางว่า มึงอ่ะคิดมาก ผัวมึงรวย แค่นี้ไม่สะเทือนเชื่อกู” พีทพยักหน้าหงึกงักเห็นด้วยกับปรางแล้วตั้งหน้าตั้งตากินต่อไป ตาก็มองเมนูอาหารเพื่อจะสั่งเพิ่มไปด้วย



จะเรียกว่าเป็นความบังเอิญก็ว่าได้ เขาพานาวมากินข้าวที่ห้างแล้วมาเจอเลิฟกับพี่ปอกำลังเดินซื้อของพอดี และเหมือนความบังเอิญจะซ้ำซ้อน ดันเจอคนรู้จักของทั้งตัวเองและของเลิฟด้วยพร้อม ๆ กัน  คุยไปคุยมาเลยสรุปที่เลิฟจะอยู่เที่ยวกับพวกเขาต่อ ในขณะที่พี่ปอจะลากไอ้เลิฟกลับ สุดท้ายเดือดร้อนปรางซึ่งเป็นน้องสาวพี่ปอต้องช่วยพูด พี่ปอแกก็ไม่ยอม จนไอ้เลิฟเหมือนจะร้องไห้ พี่ปอแกให้อยู่ต่อแบบอัตโนมัติเดี๋ยวนั้นเลย เลิฟถึงได้อยู่ต่อและตัวพี่ปอก็กลับห้องไปก่อน



แต่ก่อนที่ตัวจะไปพี่ปอแกยังอุตส่าห์ทิ้งบัตรเครดิต กับเงินสดนิดหน่อยไว้ให้ไอ้เลิฟซื้อของ เล่นเอาเขากับคนอื่น ๆ หันมามองหน้า และส่งสายตาแบบคิดอย่างเดียวกันโดยไม่ได้นัดหมาย คือพี่ปอไม่เคยนิยามความสัมพันธ์ หรือระบุสถานะที่ชัดเจนอะไรให้เพื่อนเขาเลย แต่การกระทำชัดและขัดกับคำพูดตลอด ดูง่าย ๆ ได้จากเรื่องครั้งนี้




และด้วยที่ว่ามาทั้งหมดรวมกับความหมั่นไส้ ที่ทุกคนมีให้กับความปากแข็งของพี่ปอ เลยตกลงกันอย่างเป็นเอกฉันท์ ว่าจะยัดเหยียดความเป็นเจ้ามือตลอดทริปนี้ให้พี่ปอ ส่วนไอ้เลิฟก็ได้แต่เงียบเถียงใครไม่ได้ เพราะทุกคนรวมหัวกันทำการนี้โดยเฉพาะ



“นี่ทุกคน ไหน ๆ ก็ออกมาแล้ว เราไปหาอะไรดื่มกันดีไหมคะ” พี่ลิซ่าสาวสวยลูกครึงที่เป็นเพื่อนของปอ เอ่ยปากชวนทุกคนหลังทานอะไรเสร็จแล้ว



“งั้น...เลิฟกลับบ้านเลยนะครับ” เลิฟขอตัวทันที ตาก็มองนาฬิกาข้อมืออยู่เป็นระยะ



“ไม่ได้ค่ะ...เลิฟต้องไปนะ” ลิซ่าออกปากสั่งห้ามทันควัน จนทุกคนต้องมองที่เจ้าตัวเป็นตาเดียว



“ทำไมล่ะครับ” พีทถามขึ้นด้วยความสงสัย เพราะมองไม่เห็นความจำเป็นอะไรแล้วที่เลิฟจะต้องอยู่ต่อ ส่วนเขาเองก็ตั้งใจว่าจะกลับแล้วเหมือนกัน แค่นี้ไอ้พี่เหี้ยของเขาก็ประสาทกินแล้ว โทรศัพท์นี่สั่นเป็นเจ้าเข้าไม่หยุด ถ้าเปิดเสียงคนคงด่ากันตาย



“ก็ถ้าน้องเลิฟกลับ ใครจะเป็นเจ้ามือล่ะคะ” คำพูดของลิซ่าทำให้ทุกคนหายข้องใจ แต่แค่นั้นไม่น่าจะใช้เหตุผลทั้งหมดที่รั้งเลิฟไว้ ดูจากรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ของลิซ่าก็พอจะรู้ ว่ามันต้องมีอะไรแอบแฝงมากกว่านั้นแน่ๆ



“ที่สำคัญนะคะ” ลิซ่าพูดทิ้งช่วงแล้วหันไปมองเลิฟด้วยสายตาแปลก ๆ ก่อนจะหันกลับมาหาคนอื่น ๆ แล้วยกยิ้มอย่างคนนึกอะไร ๆ สนุก ๆ ออก



“ไม่มีใครอยากเห็นปอเปลี่ยนสีหน้าบ้างเหรอ” คำพูดพร้อมรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ที่ส่งมาจากลิซ่า ทำให้ทุกคนคิดตามและอยากเห็นเหมือน ๆ กัน



“เลิฟ...ไปแดกเหล้าปะ” พีทตัดสินใจร่วมมือกับลิซ่าแบบไม่ต้องคิดเยอะ จากที่ตั้งใจจะกลับห้องก็เปลี่ยนเป้าหมายในทันที ก็การแกล้งคนแบบพี่ปอมันสนุกกว่ากันเยอะ ส่วนไอ้พี่อาร์ตเดี๋ยวค่อยโทรบอกละกัน



...

...



อาร์ตกดโทรศัพท์โทรออกซ้ำ ๆ จนเครื่องแทบพัง แต่สิ่งที่ได้กลับมาคือสายว่างแต่ไม่มีคนรับ ส่งข้อความไปหาเจ้าตัวอ่านแต่ไม่ตอบ ทำเอาอาร์ตได้แต่นั่งหน้านิ่วคิ้วขมวดมองจอสี่เหลี่ยมในมืออย่างกลุ้มใจ



“ไอ้แสบเอ้ย!!” อาร์ตพึมพำว่าพีทด้วยความหน่าย ไม่คิดเลยจริง ๆ ว่าจะโดนพีทเอาคืนด้วยวิธีนี้ เขาก็อุตส่าห์รีบมารับแต่สุดท้ายก็มาเก้อ โดนหลอกให้เดินหาเกือบทั่วมหา’ลัย มารู้หลังจากนั้นนานพอควรจากปากของไอ้วิน ว่าเด็กดื้อของเขาออกไปข้างนอกนานแล้ว แถมโทรหาไม่ตัดสายแต่ไม่รับ เล่นเอาเขาปวดหัวไปพอสมควร



“เฮีย...เอาไงต่อ” วินที่นั่งอยู่ด้วยกันถามขึ้นเสียงอ้อมแอ้ม เพราะกลัวโดนลูกหลงเนื่องจากไม่แน่ใจ ว่าตอนนี้อาร์ตอยุ่ในอารมณ์ไหน



“กลับดิวะ” อาร์ตตอบแบบเซ็งๆแล้วลุกขึ้นยืนเต็มความสูง เพราะต่อให้ทู่ซี้นั่งรอไปก็ไม่เกิดประโยชน์อะไร



“อ่า...แต่ซ้อบอกว่าอยู่xx เฮียไม่ไปหาเหรอ” วินทำหน้ามึนใส่อาร์ต แล้วยืนโทรศัพท์ที่มีข้อความของพีทส่งให้อาร์ตดู



ผัวะ!!!



“แล้วทำไมมึงไม่บอกตั้งแต่ทีแรกวะ” อาร์ตตบหัววินเต็มแรงด้วยความหมั่นไส้ ก่อนจะแย่งโทรศัพท์ในมือของอีกฝ่ายมาดู แล้วก็ต้องส่ายหัวไปมาแบบเหนื่อยใจ เมื่อเห็นรูปที่พีทส่งมาพร้อมกับข้อความ รูปที่เจ้าตัวแลบลิ้นปลิ้นตาใส่กล้องเป็นลิงหลอกเจ้า แล้วกับกับมาบอกไอ้วินด้วยว่าส่งให้เขาดู



“เดี๋ยวพ่อจะตามไปตีตูดถึงที่เลยไอ้ดื้อ” อาร์ตพึมพำออกมาอย่างหมายมาด ก่อนจะโยนโทรศัพท์คืนให้วินอย่างไม่สนใจว่าอีกฝ่ายจะรับทันไหม



“อ้าวเฮีย...สรุปไปไหนอ่ะ กลับห้องหรือไปรับซ้อ!!!” วินตะโกนถามไล่หลังอาร์ตที่เดินห่างไปไกลพอสมควร เพราะต้องตอบคำถามพีทที่พิมพ์มาถามไม่หยุด



“ไปหาเมียซิโว๊ย!!” อาร์ตตะโกนตอบกลับมาดังลั่น ก่อนจะคร่อมลงบนรถแล้วขับออกไป ทิ้งให้วินมองตามและตอบคำถามพีทอยู่ตรงนั้น



...

...



พีทยักคิ้วกวนประสาทส่งให้อาร์ตที่นั่งจ้องเขม็งตั้งแต่มาถึงอย่างท้าทาย ก่อนจะหันไปยิ้มหวานและรับเลี้ยงดริ้งจากคนแปลกหน้า ที่แวะเวียนมาส่งให้อยู่เรื่อย ๆ หลังจากที่เลิฟกลับไปยิ่งมาเพิ่มมากขึ้น



“มองทำไม มีไรก็พูดดิ” พีทลอยหน้าลอยตากวนประสาทอาร์ต ยกแก้วเหล้าฟรีขึ้นมาจิบเยาะเย้ย



“ไม่มีอะไรหรอกครับ” อาร์ตว่ายิ้ม ๆ แล้วดึงแก้วในมือของพีทขึ้นมาแย่งกิน



“เดี๋ยวเราไปว่ากันที่ห้องดีกว่าเนาะ คุยกันเรื่องเจ้าของแก้วเหล้าพวกนี้เป็นไง” อาร์ตชี้นิ้วไปตามแก้วเหล้าจำนวนนึงบนโต๊ะ ก่อนจะส่งยิ้มเย็นชวนเสียวสันหลังไปให้พีท



“อะ...อะไร แค่ของฟรีเหอะ” พีทเถียงกลับทันทีด้วยเสียงตะกุกตะกัก มองหน้าอาร์ตที่เอาแต่จ้องเขม็งเลิ่กลั่ก



“พี่ก็ไม่ได้ว่าอะไรนี่ครับ เสียงสั่นทำไม” อาร์ตยังคงยิ้มให้และยกนิ้วมือเกลี่ยแก้มใสเล่นเบา ๆ ส่วนพีทกลืนน้ำลายลงคอเสียงดัง ตอนนี้ในหัวคิดไปสารพัดด้วยความกลัว



“ใครสั่นวะ ไม่มีเหอะ” พีทเถียงเสียงแข็งถลึงตาใส่อาร์ต อาร์ตเลยยกยิ้มเล็กน้อยแต่ไม่พูดอะไรต่อ ยิ่งสร้างความกดดันให้พีทจนหายใจไม่ทั่วท้อง



“มึงจะกลับแล้ว” อาร์ตถามออกมาด้วยความแปลกใจเมื่อเห็นต้าลุกขึ้นยืน




“เปล่าพี่จะเดินไปดูพี่ปิงแกหน่อย” ชื่อที่ต้าพูดออกมาเรียกความสนใจจากอาร์ตได้เป็นอย่างดี จนต้องเอ่ยปากถามกลับอย่างสงสัย



“ไอ้ปิงทำไม” อาร์ตว่าพร้อมกับคิ้วที่ผูกกันเป้นปม



“ก็เพิ่งจับได้ว่าเมียมีกิ๊กดิพี่ คาหนังคาเขาเลย นั่งกินเหล้าอยู่มุมนู้นอ่ะเห็นไหม” ต้าว่าพร้อมกับชี้นิ้วไปทางซ้ายมือ ซึ่งมองเห็นผู้ชานคนนึงกำลังนั่งดื่มอย่างเอาเป็นเอาตาย ข้าง ๆ มีผู้หญิงกับผู้ชายอีกคนคอยห้ามแต่เหมือนจะไม่เป็นผล



“เดี๋ยวกูไปเอง” อาร์ตวางแก้วในมือตัวเองลงแล้วลุกขึ้นยืน



“เอางั้นก็ได้พี่” ต้าว่าก่อนจะนั่งลง ไม่ได้พูดขัดอะไรออกไป เพราะคิดว่าให้เพื่อนอย่างอาร์ตไปดูอีกฝ่ายน่าจะดีกว่า



“อาร์ตไปไหน” พีทถามด้วยความสงสัย เอื้อมมือมาดึงแขนอาร์ตไว้ก่อนที่เจ้าตัวจะเดินผ่านไป



“ไปดูไอ้ปิงน่ะ” อาร์ตว่าแล้วชี้ไปทางที่ปิงนั่งอยู่



“จะไปด้วยไหม” อาร์ตเอ่ยปากชวนเมียเห็นว่าพีทมองหงอย ๆ ซึ่งเจ้าตัวก็รีบพยักหน้าแล้วลุกขึ้นยืนทันที ก่อนที่ทั้งคู่จะเดินไปหาปิงที่นั่งอยู่ตรงเคาท์เตอร์บาร์ ห่างออกไปเล็กน้อยทางซ้ายมือ



อาร์ตมองแผ่นหลังของปิงแล้วถอนหายใจออกมา ก่อนจะปล่อยมือจากพีทแล้วเดินเข้าไปหา พร้อมทั้งดันตัวฝุ่นรุ่นน้องอีกคนในขณะ ที่ตอนนี้อยู่ข้าง ๆ ปิงให้เขยิบออก แล้วแทรกตัวเองเข้าไปยืนแทนที่



“ปิง” แรงสัมผัสที่ไหล่กับน้ำเสียงคุ้นหู ทำให้ปิงที่เอาแต่ดื่มแบบไม่สนใจใครหยุดชะงัก ก่อนหันมาหาอาร์ตและเงยหน้ามองทันที



“อาร์ต” แววตาสั่น ๆ และน้ำเสียงเจ็บปวดที่ปิงแสดงออก ทำเอาอาร์ตใจหายไม่น้อย



“ไม่เป็นไร” อาร์ตพูดได้แค่นั้นเพราะไม่กล้าเอ่ยปากอะไรต่อ กลัวมันจะกระทบจิตใจของปิง เพราะอย่างที่รู้กันว่าปิงมีแฟนคนเดียวและคบกันมานานมาก เหตุการณ์ที่เกิดคงหนักพอควรสำหรับอีกฝ่าย



“อย่าทิ้งกู” ปิงว่าออกมาเสียงอ้อแอ้ ก่อนจะซบหน้าลงบนไหล่ของอาร์ตแล้วบีบมืออาร์ตแน่น




“กูอยู่นี่ ไม่เป็นไร” อาร์ตพูดปลอบและลูบหัวปิงเบา ๆ




การกระทำทุกอย่างที่เกิดขึ้นของอาร์ตกับปิง อยู่ในสายตาของพีทที่ยืนอยู่ใกล้ ๆ ตลอดเวลา เจ้าตัวยกมือขึ้นลูกอกตัวเองไปมาช้า ๆ รู้สึกหน่วงที่หัวใจขึ้นมาแบบแปลก ๆ ทั้งที่ตัวเองยืนอยู่ตรงนี้ด้วยแท้ ๆ แต่ทำไมอาร์ต ที่เคยสนใจเขาตลอดเวลา ถึงทำเหมือนลืมไปเลยว่าเขายังอยู่ตรงนี้ทั้งคน



“พีท...กลับห้องไปก่อนนะ เดี๋ยวพี่ไปส่งไอ้ปิง ฝุ่นพี่ฝากไปส่งน้องด้วย” คำพูดของอาร์ตที่ดังขึ้น เรียกให้พีทหลุดออกจากความคิดตัวเองทันที แต่ยังไม่ทันที่พีทจะตอบอะไรออกไป อาร์ตก็พยุงตัวปิงเดินออกไปแล้ว



พีทได้แต่ยืนมองตามด้วยความนิ่งงัน รู้สึกจุกจนพูดไม่ออก เกิดตะกอนบางอย่างตีวนอยู่ในความรู้สึก เป็นความรู้สึกคนละแบบกับที่เกิดกับเนยโดยสินเชิง ความรู้สึกที่คล้าย ๆ กับตอนเกิดกับพี่หมอไม่มีผิด



“อ้าว...ทำไมไม่ตามไปล่ะ” เสียงทักที่ดังขึ้นจากด้านหลัง ทำให้พีทต้องหันไปมองอย่างช่วยไม่ได้ ก่อนจะแปลกใจเมื่อเห็นรุ่นพี่เมื่อตอนเช้าอีกครั้งที่นี่



“แปลกเนาะ...แฟนก็ยืนอยู่นี่ทั้งคน เลือกเพื่อนมากกว่า” ชาติที่เป็นหนึ่งในคนที่เห็นเหตุการณ์ทั้งหมดตั้งแต่ต้น พูดขึ้นมาพร้อมรอยยิ้มและมองพีทด้วยสายตาแปลก ๆ แต่แฝงความสะใจอยู่ในนั้น ก่อนที่เจ้าตัวจะหันหลังเดินจากไปโดยไม่พูดอะไรอีก




พีทกำมือทั้งสองข้างแน่นคนรู้สึกเจ็บ ตะกอนความรู้สึกที่เกิดขึ้นเมื่อครู่ ถูกกวนจนลอยขึ้นมามากกว่าที่เป็น ดวงตาเรียวสั่นไหวอย่างรุนแรง ก่อนที่เจ้าตัวจะสะบัดหัวแรง ๆ เพื่อไล่ความคิดฟุ้งซ่านทังหมดทิ้ง




“ก็เขาเป็นเพื่อนกัน” พีทพึมพำกับตัวเองแผ่วเบา ทั้งที่สมองคิดได้แบบนั้น แต่ไม่รู้ทำไมหัวใจมันก็ยังเจ็บอยู่ดี



2 Be Con...



++++++++++++++++

อืม.....ไม่มีอะไรจะพูด

ไว้อาลัยให้เฮีย

หนักแน่นพีท หนักแน่นนะเว้ย

รักและขอบคุณคนอ่านจ้า ^^

[iceman555]

 

[MayA@TK]

 

 

[brookzaa]

หวายๆ 

[seaz]

ทำไมทำแบบนี้เนี่ย

[greensnake]

หนักแน่นไว้พีท อย่าให้ใครมาทำให้ไขว้เขวได้
อย่าเพิ่งงอแงตอนนี้ มีคนจ้องจะเข้ามาเสียบเยอะแยะ
ด้วยความรักเพื่อนก็เลยไม่ทันคิดอะไรมากมาย
ไอ้ความไม่คิดอะไรนี่แหละ ทำคนทะเลาะกันมานักต่อนัก
คงได้แต่บอกว่าหนักแน่นไว้นะ พี่อาร์ตรักพีทมากนะจ๊ะ
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ
+1และเป็ดค่ะ

[matchty]

คู่กัดฉบับรักเกินร้อย

By matchty



กัดครั้งที่

- 31 -

Part ต้น



ดวงตาเรียวหรี่ปรือขึ้นช้า ๆ ในช่วงสายของอีกวัน กระพริบถี่ ๆ เล็กน้อยเพื่อปรับโฟกัสสายตา เมื่อประสาทสัมผัสตื่นเต็มที่ ถึงได้รับรู้ถึงแรงกอดรัดจากทางด้านหลัง ไล่สายตาลงไปถึงได้เห็นท่อนแขนพาดอยู่ตรงช่วงเอว



พีทพลิกตัวหันกลับไปมอง โดยพยายามขยับร่างกายให้เบาที่สุด เพราะกลัวจะทำให้อีกฝ่ายตื่นขึ้นมา มือเล็กบรรจงยกแขนของคนรักออกจากตัวอย่างเบามือ และเริ่มลงมือสำรวจทันที



สายตาไล่มองไปทั่วร่างกายคนตรงหน้า พยายามหาสิ่งผิดปกติที่อาจจะโผล่เล็ดลอดมาให้เห็น ก่อนจะพ่นลมหายใจออกมาอย่างโล่งอก เมื่อไม่ว่าจะมองยังไงหรือหาแค่ไหน ก็ไม่เห็นมีอะไรผิดปกติ ไปมากกว่าการที่อีกฝ่ายไม่กลับมาทั้งคืน



เมื่อคืนหลังจากที่พี่ฝุ่นรุ่นพี่ในคณะมาส่งเขาถึงห้อง เขาก็นั่งถ่างตารออีกคนจนดึก โทรศัพท์ก็ไร้วี่แววจะติดต่อมา โทรไปก็ไม่รับสาย จนสุดท้ายก็เผลอหลับไปตอนไหนไม่รู้ ตื่นขึ้นมาอีกทีก็เจอว่านอนอยู่ข้างๆแล้ว



คิ้วของพีทขมวดเข้าหากันเป็นปม ความรู้สึกหงุดหงิดในหัวใจเริ่มตีตื้นขึ้นมาอีกครั้ง ยิ่งเห็นหน้าอีกฝ่ายหลับตาพริ้มไม่รู้สึกรู้สายิ่งหงุดหงิด เงื้อฝ่ามือขึ้นสูงแล้วบรรจงฟาดลงไปที่ใบหน้าแบบเน้นๆทันที



เพี๊ยะ!!!



“โอ๊ย!!!” อาร์ตสะดุ้งสุดตัวร้องออกมาเสียงหลง ดีดตัวลุกขึ้นนั่งทันทีเหมือนติดสปริงเอาไว้ หน้าตามึนงงยกมือลูบแก้มไปมาด้วยความเจ็บ ก่อนจะเจอพีทนั่งหน้าหงิกงออยู่ตรงหน้า



“อะไรเนี่ยคนดี ตบพี่ทำไมครับ” อาร์ตถามด้วยความมึงงง เอื้อมมือไปคว้าเอาตัวพีทมากอด แล้วก้มลงหอมแก้มเนียนทั้งซ้ายขวาอย่างมันเขี้ยว



“หน้างอแบบนี้ งอนอะไรพี่อีกเนี่ย” อาร์ตบิดปลายจมูกรั้นของพีทเบาๆ ก่อนจะส่งสายตาเป็นคำถามไปให้



“ถ้าไม่รู้ก็โง่อยู่แบบนั้นแหละ” พีททำตาขวางใส่แล้วสะบัดหน้าหนีไปอีกทางด้วยความเคือง



“เมื่อคืนไอ้ฝุ่นมาส่งถึงห้องใช่ไหม” อาร์ตเปลี่ยนเป็นถามถึงเหตุการณ์เมื่อคืนทันที เมื่อนึกขึ้นมาได้และพอจะเดาออกแล้วว่าโนโกรธเรื่องอะไร



“ถ้าจะมาถามตอนนี้ไม่ต้องถามหรอก” พีทหันกลับมาถลึงตาดุใส่แล้วสะบัดหน้าอีกครั้ง



“ขอโทษครับ เมื่อคืนไอ้ปิงเมาเหมือนหมา พี่เลยต้องไปส่งมันที่คอนโด” อาร์ตหอมแก้มพีทแล้วโยกตัวอีกฝ่ายไปมาเบา ๆ




                “แล้วทำไมต้องทิ้งไว้ล่ะ” พีทพูดออกมาอย่างน้อยใจ ท่าทางเซื่องซึมจนอาร์ตสะท้อนใจ



                “พี่ห่วงไอ้ปิงจนลืมคิด ขอโทษนะครับ” อาร์ตยอมรับออกมาตรง ๆ และขอโทษออกไป เมื่อคืนเขาห่วงเพื่อนจนลืมนึกถึงน้องไปจริง ๆ



                “แล้วถ้าเกิดอะไรอีกอาร์ตก็จะลืมแบบนี้เหรอ” พีทถามกลับเสียงเบาและเต็มไปด้วยความเสียใจ



                “ไปกันใหญ่แล้วคนดี พี่ขอโทษกับเรื่องเมื่อคืนที่ทำพีทคิดมาก ไม่สัญญาว่าจะไม่ทำอีก แต่จะพยายามไม่ให้เป็นแบบนี้อีก ยกโทษให้พี่นะครับ” อาร์ตบอกเสียงออดอ้อน กระชับอ้อมกอดแน่นขึ้น ปลายจมูกก็คลอเคลียที่แก้มเนียนไม่ห่าง



                “ปกติเขาต้องสัญญาว่าจะไม่ทำอีกไม่ใช่เหรอ” พีทงึมงำว่าออกมา คิ้วพันกันยุ่งให้กับคำพูดของอาร์ต



                “ก็ถ้าสัญญาไปพี่ทำไม่ได้ขึ้นมาจะว่ายังไงล่ะ” อาร์ตว่าพร้อมหัวเราะในลำคออกมาเล็กน้อย



                “กวนตีน...ไม่หายโกรธหรอก” พีททำเสียงแข็งใส่ด้วยความไม่พอใจ มีอย่างที่ไหนเขากำลังน้อยใจ แต่อีกฝ่ายกลับทำท่าทางชอบใจแบบนี้ ไอ้พี่อาร์ตมันโรคจิตชอบเห็นเขาเหวี่ยง



                “แล้วต้องทำยังไงถึงจะหายโกรธล่ะ” อาร์ตชะโงกหน้าไปมองพีทแล้วสบตาอีกฝ่ายเพื่อขอคำตอบ



                “ง่าย ๆ” พีทยกยิ้มมุมปากขึ้นมาอย่างเจ้าเล่ห์ ดึงแขนที่กอดตัวเองออกแล้วลุกไปยืนที่ข้างเตียง ส่วนอาร์ตได้แต่มองตามด้วยความไม่เข้าใจ และเดาไม่ออกว่าพีทจะทำอะไร



                “เดือนนึง” พีทว่าพร้อมกับยกนิ้วชี้ตั้งขึ้นแล้วยื่นไปที่หน้าอาร์ต



                “อะไรเดือนนึง” อาร์ตขมวดคิ้วมุ่น แล้วสบตาระยิบระยับแฝงความสนุกสนานของพีทอย่างไม่ไว้ใจ




                “เดือนนึงนับจากวันนี้ ห้ามกอด ห้ามจูบ ห้ามหอม ห้ามจับ ห้ามสัมผัสอะไรทั้งนั้น ที่สำคัญ...ห้ามเอา!!!” พีทว่าออกมาพร้อมรอยยิ้มแห่งความสะใจ ผิดกับอาร์ตที่พอได้ยินถึงกับหน้าซีดเหมือนคนจะตายให้ได้เดี๋ยวนั้น



                “เฮ้ย!! นี่พี่ผิดอะไรขนาดนั้นเลยเหรอ ห้ามกันขนาดนี้พี่ตายพอดี” อาร์ตโอดครวญออกมาทันที หน้าตาแสดงความทุรนทุรายอย่างปากว่า จนพีทที่มองอยู่ต้องหลุดขำออกมาเสียง



                “ฮ่า ๆ สม!! ถ้ามันจะตายก็ให้มันตายเลย” พีทกอดอกมองอาร์ตอย่างสะใจ เขาไม่ใช่ว่าเพิ่งจะคิดอะไรแบบนี้ออกมาได้หรอกนะ เมื่อคืนเขาไม่ได้นั่งรออีกฝ่ายเฉย ๆ แต่คิดวิธีเอาคืนไปด้วย และดูมันจะได้ผลดีเกินกว่าที่วาดเอาไว้ในหัวเยอะ




                “ขอลดลงเหลือวันเดียวได้ไหม” อาร์ตเอ่ยปากต่อรองแล้วส่งสายตาอ้อนวอนพีทเต็มที่ กระพริบตาปริบ ๆ เพื่อขอความเห็นใจ จนพีทมองเห็นอาร์ตมีใบหูตกและหางลู่เป็นหมาน้อยเลยทีเดียว



                “ตลกละ” พีททำเสียงแข็งใส่ไม่ยอมใจอ่อนง่าย ๆ รู้สึกหมั่นไส้คนตัวโตเป็นที่สุด แค่เดือนเดียวทำเป็นจะตาย แล้วมีอย่างที่ไหนต่อรองให้เหลือวันเดียว



                “งั้นขอหอม ขอกอดได้ป่ะ” อาร์ตยื่นข้อเสนออย่างเจ้าเล่ห์ เพราะถ้ากอดได้หอมได้ที่เหลือไม่เกินฝีมือเขาแน่นอน



                “งั้นเพิ่มเป็นสองเดือนดีไหม” พีทที่รู้ทันความคิดของอาร์ตสวนกลับอย่างหมั่นไส้



                “เดือนเดียวก็จะตายแล้วนะน้องพีท” อาร์ตว่าออกมาด้วยน้ำเสียงเหมือนคนใกล้จะตาย ไม่คิดเลยจริง ๆ ว่าโดนเอาคืนเจ็บแสบแบบนี้



                “ไว้ตายจะพิจารณาอีกที” พีทว่าอย่างไม่ใส่ใจแล้วหันตัวเดินหนี เพื่อเตรียมตัวอาบน้ำไปเรียน



                “จับมือก็ไม่ได้เหรอ” อาร์ตยังคงส่งเสียงออดอ้อนอย่างมีความหวัง ทำให้พีทชะงักเท้าตัวเองแล้วหันกลับมาเผชิญหน้าอาร์ตอีกครั้ง ก่อนจะส่งยิ้มหวานให้แล้วเดินกลับไปหา ซึ่งอาร์ตเองก็ยิ้มรับเพราะคิดว่าพีทคงใจอ่อนแล้ว



                “ไม่!!!” แต่กลายเป็นว่าพีทปฏิเสธเสียงแข็งแล้วทำหน้าบึ้งมองอาร์ต ไร้วี่แววความใจอ่อนใด ๆ ทั้งสิ้น



                “เอาจริงดิ” อาร์ตถามอีกครั้งอย่างสิ้นหวัง



                “เออ!!!” คำปฏิเสธตอกย้ำอีกครั้งของพีททำเอาอาร์ตคอตกอย่างคนหมดแรง



                “อาร์ตควรเรียนรู้นะว่าอย่าทำให้น้องน้อยใจ” พีทยื่นหน้าไปกระซิบที่ข้างหูอีกฝ่าย ก่อนจะขยับถอยห่างออกมา



                “ครับ” อาร์ตรับคำอย่างหมดอาลัยตายยาก สมองกำลังคิดหาทางช่วยเหลือตัวเองต่อจากนี้อีกหนึ่งเดือน ถ้าเป็นเมื่อก่อนเวลาอยากยังไปทำกับคนอื่นได้ แต่ตอนนี้แค่คิดก็ทำไม่ได้แล้ว หรือเขาจะไล่น้องกลับไปนอนบ้านสักเดือนนึงดี ไม่เห็นหน้ามันอาจจะช่วยชีวิตเขาได้ แต่คิดอีกทีขืนทำแบบนั้นน้อยเขาไปกันใหญ่อีก ยิ่งคิดยิ่งเครียดขาว ๆ เนียน ๆ อยู่ตรงหน้า แต่ทำอะไรไม่ได้เป็นเดือน ๆ นี่มันนรกชัด ๆ  หนีไปบวชสักเดือนดีไหม




                “อาร์ต~~” เสียงหวานที่ดังขึ้นไม่ไกล ทำให้อาร์ตต้องหยุดความคิดฟุ้งซ่านของตัวเองลง แล้วเงยหน้าขึ้นมองเจ้าของเสียงอย่างช่วยไม่ได้ ก่อนจะตาเหลือกแทบถลนออกนอกเบ้ากับภาพตรงหน้า



                “ร้อนเนอะ” พีทในสภาพเปลือยเปล่าทั้งตัวส่งยิ้มเยาะให้อาร์ตอย่างสะใจ ก่อนจะเหวี่ยงกางเกงนอนที่เพิ่งจะถอดออกเมื่อกี้ไปให้อาร์ต แล้วเดินยักย้ายส่ายสะโพกแบบที่จงใจทำเพื่อยั่วอีกฝ่ายไปเข้าห้องน้ำ ทิ้งให้อาร์ตอ้าปากค้างมองตามพร้อมกับอาการฮึดฮัด



                “หว่า...เสียดายจัง วันนี้ต้องอาบน้ำคนเดียว” พีทยื่นหน้าออกมาส่งเสียงกวนประสาทอาร์ตแล้วปิดประตูห้องน้ำ ก่อนจะหัวเราะลั่นด้วยความสะใจที่ได้แกล้งอาร์ต




                “แสบนักนะไอ้ดื้อ” อาร์ตเข่นเขี้ยวให้กับคนในห้องน้ำอย่างเคืองใจ ปกติไอ้มาถอดผ้ายั่วแบบนี้ไม่มีทางได้เห็นหรอก ยอมรับว่าโดนเอาคืนได้เจ็บแสบจริง ๆ ครบเดือนเมื่อไหร่เดียวรู้กัน พ่อจะล่อให้ลุกออกจากเตียงไม่ได้เลย



>>> 50% <<<

[iceman555]

 

[brookzaa]

ลืม โห เอาจริงๆนะ พูดแบบนี้ก็ไปเอาเพื่อนเถอะ

ต่อไปมีอะไรอีกก็ใช้คำว่าลืมอีก ไม่ไหวๆ 

[matchty]

กัดครั้งที่
- 31 -

Part จบ              



               “หน้าตาเป็นส้นตีนมากสัดอาร์ต เมียไม่ให้เอาไงวะ” อ้นเอ่ยปากแซวไปตามประสา แล้วเดินมาทรุดตัวลงนั่งตรงข้ากับอาร์ต ก่อนจะผงะถอยหลังเล็กน้อยเมื่อปะทะเข้ากับสายตาดุ ๆ ของอีกฝ่ายที่ตวัดมามอง



                “เออ!!” อาร์ตกระแทกเสียงตอบแล้วหันไปหยิบบุหรี่มวนที่สองมาอัดเข้าปอดด้วยความหงุดหงิด




                “พูดจริง” อ้นถามหน้าตาตื่นก่อนจะหลุดเสียงหัวเราะด้วยความสะใจออกมาดังลั่น เมื่อเห็นใบหน้าของอาร์ตหงิกงอขึ้นทันทีที่ถาม



                “มึงไปทำอะไรวะ” ปิงถามขึ้นอย่างสงสัย



                “เพราะมึงไงไอ้เหี้ย” อาร์ตหันมาว่าปิงด้วยความพาล ก่อนจะขยี้บุหรี่ลงบนโต๊ะเพื่อดับมัน แล้วหันไปจ้องหน้าปิงอยางเอาเรื่อง



                “กู...เกี่ยวเหี้ยไรเนี่ย” ปิงชี้นิ้วเข้าหาตัวเองแล้วทำหน้างงใส่อาร์ต



                “เพราะกูต้องแบกมึงกลับวันนั้นไงครับ เมียกูเลยงอนเนี่ย” อาร์ตว่าหน้ามุ่ยแล้วฟุบหน้าลงไปแนบกับโต๊ะอย่างหมดแรง



“กูไม่ได้ขอร้องมึงนิ” ปิงว่าอย่างไม่ใส่ใจ เรียกให้อาร์ตต้องเงยหน้าขึ้นมามองเจ้าตัวทันที



“ไม่ขอเลยนะครับ สัด!! ดึงเสื้อกูแน่นขนาดนั้น ปากก็อย่าทิ้งกู หูลู่หางตก มึงไม่ได้ขอกูเลยครับน้องปิง” อาร์ตฉีกยิ้มพร้อมประชดประชันใส่ปิง แล้วเอื้อมมือไปจับปลายคางปิงขยับเล่นอย่างหยอกเย้า



“...........” ปิงไม่ได้โต้เถียงอะไรออกมานอกจากสบตาอาร์ตนิ่งๆ นั้นทำให้อาร์ตแปลกใจกับท่าทางของอีกฝ่ายไม่น้อย



ป๊อก!!!



“เดี๋ยวก็เจอคนใหม่ว่ะมึง ตอนนี้ก็อยู่โสดๆไปก่อนล่ะกัน” อาร์ตดีดหน้าผากของปิงเบา ๆ และปลอบอีกฝ่ายให้หายเศร้า ไม่รู้ว่ามันจะช่วยอะไรได้ไหม แต่ก็ดีกว่าที่จะไม่ทำอะไรเลย



“เออจริง!!! หล่อ ๆ แบบมึงนี่อีกเดี๋ยวก็ได้ ปล่อยนุ่นมันไปเหอะ” อ้นเอื้อมมือมาตบบ่าให้กำลังใจปิงอีกแรง รู้ดีว่ามันคงไม่ง่ายสำหรับอีกฝ่ายที่จะลืม เพราะระยะเวลาที่ผ่านมามันไม่ใช่น้อย ๆ เลย ยิ่งกับคนไม่เจ้าชู้แบบปิงคงต้องใช้เวลาสักพัก



“มึงมันอ่อนโยนพร่ำเพรื่อ” ปิงพึมพำแทรกขึ้นมาเบา ๆ แล้วสบตากับอาร์ตนิ่ง ๆ ก่อนจะหันหน้าหนีโดยที่ไม่พูดอะไรต่อ



“ทำไม...เขินเหรอน้องปิง” อาร์ตยิ้มทะเล้นชอบใจ แล้วเอานิ้วจิ้มลงบนแก้มปิงเพื่อก่อกวน



“เอาไปแหย่เมียมึงเหอะ” ปิงพูดอย่างไร้อารมณ์แล้วปัดมืออาร์ตทิ้ง



“อย่าพูดถึงเมีย กูคิดถึง กูอยากฟัด” อาร์ตทำเสียงจริงจัง ท่าทางเหมือนคนกำลังจะลงแดงในอีกไม่ช้า



“ฮ่า ๆ กูล่ะสมน้ำหน้า สภาพใกล้ตายฉิบหาย” อ้นหัวเราะออกมาอย่างสะใจกับท่าทางจะเป็นจะตายของอาร์ต พร้อมกับส่งสายตามองแบบสมเพช



“แล้วนี่มึงจะไปกันกี่โมง” อ้นถามขึ้นมาหลังจากผ่านไปสักพัก



“น้องมาก็ไป” อาร์ตเปลี่ยนน้ำเสียงและท่าทางเป็นจริงจังทันที



“สรุปมึงจะพาน้องไปด้วยจริง ๆ แน่ใจเหรอวะ” อ้นถามด้วยน้ำเสียงแสดงความกังวลออกมา



“พาไปน่ะดีแล้ว ดีกว่าปล่อยให้รู้จากปากคนอื่น อีกอย่างกูก็ไม่ได้คิดจะปิดอะไร” อาร์ตยิ้มออกมาน้อย ๆ



“ก็จริงของมึง” อ้นพยักหน้างึกงักอย่างเห็นด้วย



“ถ้าคิดจะบอกเขาก็อย่าเสือกทำหน้าแบบนั้น” ปิงหันมาว่าเสียงเรียบ แล้วมองหน้าตาที่ดูแฝงความเศร้าของอาร์ต



“กูแค่เหนื่อย” อาร์ตตอบปัดอย่างไม่ใส่ใจแล้วยิ้มออกมา ทั้งที่ในใจไม่ได้ยิ้มตามการแสดงออก นึกถึงสิ่งที่จะต้องไปเจอในอีกไม่กี่ชั่วโมงข้างหน้าก็อดหนักใจไม่ได้



“ครั้งแรกเลยนะที่มึงโกหกไม่เนียน” ปิงว่าออกไปตรง ๆ



“มึงก็ไปว่ามัน กูเห็นมันเป็นแบบนี้ทุกปีแหละถ้าวันนี้” อ้นเอาศอกถองปิงเบา ๆ เพื่อปรามไม่ให้พูดจี้ใจดำอาร์ต



“เครียดไปก็เท่านั้น สักวันเขาก็ต้องรู้ เรื่องเหี้ย ๆ ในชีวิตคน ไม่ใช่แค่มึงที่มีคนเดียว” ปิงพูดขึ้นมาอีกครั้งก่อนจะเงียบไปเหมือนเดิม แต่มันเรียกรอยยิ้มเล็ก ๆ ขึ้นที่มุมปากของอาร์ตได้ทันที



“ปลอบพี่เหรอน้องปิง” อาร์ตทำหน้าทะเล้นเอ่ยเย้าปิงด้วยน้ำเสียงร่าเริง ปิงหันกลับมามองอาร์ตอย่างไม่สบอารมณ์ แล้วชูนิ้วกลางใส่หน้าเจ้าตัวโดยที่ไม่พูดอะไร



“ฮ่า ๆ รอยากโดนเหรอวะ แต่เสียใจมีเมียแล้วเว้ย” อาร์ตที่เปลี่ยนอารมณ์ได้ปุบปับ ยักคิ้วส่งให้ปิงอย่างกวนประสาท



ปิงเลยได้แต่ถอนหายใจออกมา แล้วส่ายหน้าหน่าย ๆ อย่างเหนื่อยใจ พร้อมกับคิดว่าไม่น่าหลวมตัวไปห่วงอีกฝ่ายเลย ก่อนจะตัดสินใจหันหน้าหนีไปอีกทาง



“ขอบใจ” คำพูดต่อมาของอาร์ต ทำเอาปิงต้องหยุดชะงักแล้วหันกลับมา



“เออ” ปิงตอบรับเสียงแข็งแล้วเลิกสนใจอาร์ต หันไปหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดแทน เพราะทนนิ่งเฉยกับข้อความที่เด้งเข้ามาไม่หยุดไม่ได้



อาร์ตที่เห็นว่าปิงเลิกสนใจตัวเองและเข้าไปในโลกส่วนตัว ก็หันกลับมานั่งเงียบ ๆ และจมอยู่กับความคิดของตัวเองบ้าง พร้อมกับรอเวลาที่กำลังจะต้องเผชิญหน้ากับเรื่องในอดีตอีกครั้ง



…

…




“เฮ้ย ๆ แกดูดิ” หญิงสาวที่กำลังเดินอยู่ในใต้ตึก และกำลังจะเดินผ่านโต๊ะที่พวกอาร์ตนั่งรวมกลุ่มกัน หันไปสะกิดเรียกเพื่อนอีกคนและชี้ชวนให้มองตาม




“อ่ะ...นั่นมันพี่อาร์ตพี่ปิงนิ” หญิงสาวอีกคนเอ่ยขึ้นมาด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น เมื่อได้เห็นหนุ่มหล่อประจำมหา’ลัยอยู่กันพร้อมหน้า



“พวกพี่เขาสนิทกันเนอะ” หญิงสาวคนแรกเอ่ยขึ้นอีกครั้ง พร้อมกับมองภาพที่อาร์ตกระเซ้าเย้าแหย่ปิงไม่วาง



“อือ...หรือว่าที่เขาลือจะจริงอ่ะแก” อีกคนที่มองไม่วางตาเช่นกัน พูดขึ้นมาอย่างนึกขึ้นได้กับข่าวลือของมหา’ลัย ที่เล่าต่อ ๆ กันมา



“ไม่หรอกมั้งแก ถ้าเขากิ๊กกันจริงเสียดายแย่เลย” หญิงสาวค้านเพื่อนด้วยน้ำเสียงลังเลใจ แล้วหญิงสาวทั้งคู่ก็ถกเถียงประเด็นนี้กันไปเรื่อย ๆ ตามประสา



พีทที่บังเอิญเดินมาได้ยินที่ทั้งคู่คุยกัน มองตามหลังนักศึกษาหญิงทั้งสองไปจนลับสายตา ก่อนจะหันหน้าไปยังทางที่ทั้งคู่มอง คิ้วสองข้างขมวดเข้าหากันทันทีกับภาพที่ได้เห็น การหยอกล้อของอาร์ตกับปิงทำให้พีทรู้สึกแปลก ๆ ในหัวใจอีกครั้ง ความรู้สึกเดียวกับเมื่อตอนที่เกิดในผับไม่มีผิด



“เจ็บมือไหมน่ะ” เสียงที่ดังขึ้นจากทางด้านหลังทำให้พีทสะดุ้งเล็กน้อย พร้อมกับที่เพิ่งรู้ตัวว่าตัวเองกำมือแน่น จนเล็บจิกลงไปที่ฝ่ามือ



“พี่มีอะไรกับผมรึเปล่าครับ” พีทคลายมือที่กำของตัวเองลง แล้วหันกลับไปเผชิญหน้าอีก พร้อมกับพิจารณาคนตรงหน้าไปในตัว



“ฮ่า ๆ ไม่ต้องระแวงพี่ขนาดนั้นหรอก พี่มาดีนะ” ชาติว่าพร้อมหัวเราะออกมาเบา ๆ อย่างขบขัน



“คนมาดีเขาไม่ทำตัวเป็นสโตกเกอร์แบบพี่หรอกครับ” พีทจ้องหน้าอีกฝ่ายนิ่ง และพูดในสิ่งที่คิดออกไปตรง ๆ เพราะคิดว่าการที่เจออีกฝ่ายบ่อย ๆ มันไม่ใช่เรื่องบังเอิญแน่



“อย่าใส่ร้ายกันสิน้อง” ชาติกระตุกยิ้มและตอบกลับอย่างยียวน



“เรื่องพี่เหอะ ว่าแต่พี่มีอะไรกับผม” พีทถามกลับด้วยความรำคาญ และอยากรู้จุดประสงค์ของอีกฝ่าย ที่รู้สึกว่าช่วงนี้โผล่มาวนเวียนกับเขาเหลือเกิน



“พี่ไม่ได้มีอะไรกับน้องหรอก” ชาติยังคงตอบวกวน จนพีทหน้าบึ้งทันทีเพราะโดนกวนประสาท



“พี่แค่อยากทำความรู้จักน่ะ” ชาติพูดต่อด้วยรอยยิ้มที่ยังคงประดับบนหน้า



“แต่ผมไม่อยากรู้จักพี่” พีทสวนกลับเสียงแข็ง เรียกเสียงหัวเราะชอบใจจากชาติ



“อ่า...ก็แค่พี่อยากสนิทกับน้องบ้างแบบนั้น” ชาติว่าแล้วพยักเพยิดหน้าไปทางด้านหลังของพีท



พีทขมวดคิ้วมุ่นกับท่าทางของชาติ ก่อนจะหันหลังกลับไปมองตาม และภาพที่ได้เห็นทำให้ตะกอนบางอย่างตีวนอย่างบ้าคลั่ง



ภาพของผู้ชายสองคน ภาพของอาร์ตกับปิง ที่หยอกล้อกันไม่ต่างจากคนรัก





2 Be Con...

++++++++++++++++

อืม...ไม่รู้จะคุยอัลไล

เอาเป็นว่า หนักแน่นนะลูก หนักแน่น

คิดถึงสิ่งที่เฮียมันทำให้มาตลอด

รักและขอบคุณคนอ่านจ้า ^^