ดื้อรัก♥♥ คุณพ่อลูกติด ตอน3
บราวนี่ชะงักเท้าอ้าปากหว๋อทันทีที่เห็นสองพ่อลูก ที่สร้างปัญหาให้กับเขาวันก่อน เด็กหนุ่มยืนค้างอยู่ที่เดิมราวกับว่าถูกสะกด ก่อนที่เสียงของเด็กน้อยอย่างโชวาจะเรียกสติของเขาให้กลับมา
"บราวนี่...โชวาคิดถึง" ร่างป้อมๆ วิ่งเข้ามากอดขาบราวนี่ในทันที จนคนที่มัวแต่ตกใจถึงกับเซไปข้างหลังนิดๆ เพราะแรงที่เด็กน้อยพุ่งเข้ามาหาเขาเต็มๆ เด็กหนุ่มมองสองพ่อลูกสลับไปมาอย่างสงสัย ก่อนที่จะพยายามแกะมือป้อมๆ ออกจากขาตัวเองอีกครั้ง คราวนี้เจ้าตัวน้อยเกาะแน่นกว่าครั้งที่แล้วจนบราวนี่ถอดใจ กระเตงเจ้าเด็กแสบเดินไปหาผู้เป็นพ่อซึ่งยืนมองอยู่
"มะ..มาได้ยังไง" บราวนี่ถามออกมาหลังจากที่มองสองพ่อลูกด้วยความงงระคนตกใจ
"เธอคิดว่าเรื่องแค่นี้มันยากสำหรับคนอย่าง ชาร์ล โรเรนโซ่ นักรึไง" ชาร์ลไม่ได้อวดว่าตนเองเป็นใคร เพียงแต่ต้องการบอกให้คนตัวเล็กรู้เท่านั้นว่าในเมื่อเขาต้องการอะไรแล้ว ไม่มีอะไรที่จะทำไม่ได้
"ผะ..ผมจะแจ้งตำรวจว่ามีคนบุกรุก" บราวนี่เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงขลาดกลัว แต่ก็พยายามระงับสติอารมณ์ของตนเองให้มากที่สุด ทำเป็นเก่งถือดีไปอย่างนั้นแหละ ทั้งๆ ที่จริงๆ ในใจเต้นโครมครามเพราะความกลัวที่เกิดขึ้นในใจของตนเอง
"อยากโทรก็โทรเลย แต่ระวังจะโดนข้อหาแจ้งความเท็จก็แล้วกัน" ชาร์ลพูดด้วยน้ำเสียงที่เหนือกว่า
"หมายความว่ายังไง"
"หมายความว่าโชวาคิดถึงเลยมาหาบราว" โชวาเอ่ยแทรกบทสนทนาที่แสนตึงเครียดของผู้ใหญ่
"เงียบก่อนครับลูก แล้วมายืนดีๆ อย่าไปเกาะขาบราวนี่อย่างนั้น" ชาร์ลบอกลูกชายตัวน้อยด้วยน้ำเสียงไม่จริงจัง จนบราวนี่อยากจะกระโดดเข้าไปข่วนหน้าคนตัวโตให้รู้แล้วรู้รอด
"ตอบผมมาสิ" บราวนี่ถามย้ำออกมาเสียงดัง
"แหมๆ ใจร้อนซะจริงเลย" ชาร์ลเอ่ยเย้าร่างเล็กที่ยืนหน้าเครียด คิ้วขมวดเป็นปมจนกลัวว่ามันจะแก้ไม่ออกเลยด้วยซ้ำ
"ก็ตอบมาสิจะยึกยักทำไม" บราวนี่หน้าแดงกำ่เพราะความกรุ่นโกรธคนตัวโตที่เอาแต่ไร้สาระ ถ่วงเวลาไม่ยอมตอบเขาอยู่อย่างนั้น สนุกนักรึไงที่ได้แกล้งกันแบบนี้ ร่างเล็กได้แต่คิดในใจ
"มานั่งดีๆ ก่อนค่อยคุยกัน" ชาร์ลพูดสบายๆก่อนที่จะเดินนำบราวนี่มานั่งที่โซฟา โดยมีโชวาที่ถือวิสาสะจับมือร่างเล็ก เดินตามมานั่งข้างๆ เป็นเงาตามตัว
"เล่าได้รึยังครับ"
"โอเคๆ ที่บอกแบบนี้เพราะฉันเป็นแขกของคุณย่าของเธอ"
"โกหก!" บราวนี่แหวออกมาเสียงดังอย่างเหลืออดกับความกวนประสาทของชาร์ล
"หึๆ แค่เราเจอกันเร็วกว่ากำหนดหนึ่งอาทิตย์ถึงกับต้องโมโหขนาดนี้เลยเหรอ" ชาร์ลยังคงแกล้งคนที่นั่งหน้าบึ้งให้ได้หัวเสียหนักกว่าเดิม
"ทำไมบราวโกรธ ม่ายอยากให้โชวาเลี้ยงเหรอ" โชวายังไม่ลืมความตั้งใจของตนเองตั้งแต่แรก เขย่าแขนบราวนี่เสียจนคนตัวเล็กถึงกับถอนหายใจออกมายาวๆ เพราะความหน้าด้าน หน้ามึนของสองพ่อลูก
"ใครเขาจะให้ตัวเองเอาไปเลี้ยง อย่ามั่ว" บราวนี่เปลี่ยนเป้าหมายหันมาทะเลาะกับเด็กวัยสี่ขวบแทน
"ไม่ได้มั่ว แดดดี้บอกโชวาว่าบราวจะไปอยู่ด้วย" เด็กน้อยพูดยืนยันคำพูดของพ่อตัวเองอย่างมั่นใจ เพราะถ้าพ่อเขาบอกว่าได้คือได้ไม่เคยที่จะทำให้ผิดหวังเลยสักครั้ง
"แดดดี๊ตัวเองโกหก" บราวนี่ก้มลงเถียงด้วยท่าทางจริงจังกับเด็กน้อยที่นั่งหน้ามุ่ย แก้มป่องๆ พองจนกลัวจะแตกออกมาซะให้ได้
"ม่ายช่ายสักหน่อย บราว ฮึก..โกหก.... แงๆๆๆ" เสียงโชวาร้องให้ดังระงมไปทั่วทั้งห้องนั่งเล่น
"จะร้องทำไมเนี่ย คุณมาเอาลูกไปเลยนะ" บราวนี่หันไปหาชาร์ลที่ตอนนี่นั่งนิ่งมองลูกตัวเองร้องให้อยู่อย่างนั้น
"ใครทำโชวาร้องคนนั้นก็ปลอบเอง" ชาร์ลยกยิ้มมุมปากอย่างเจ้าเล่ห์
"หยุดร้องเลย บราวยังไม่ได้ทำอะไรซะหน่อย ก็แค่พูดความจริง" แทนที่จะปลอบเด็กน้อยกลายเป็นว่าบราวนี่กลับทำให้โชวาร้องให้หนักกว่าเดิม มือป้อมๆ ยกขึ้นมากอดบราวนี่แน่นจนคนโดนกอดหายใจแทบไม่ออกเลยทีเดียว
"ม่าย...ฮึก...ฮืออออ" เสียงร้องให้ของโชวายังคงดังอยู่แบบนั้น จนร้อนถึงคุณย่าเพียงเพ็ญที่ทำอาหารอยู่ในครัวต้องรีบวิ่งออกมาดูด้วยความตกใจ
"หลานย่าเป็นอะไรหึ ใครทำให้ร้องให้" คุณย่าเพียงเพ็ญเดินมานั่งอีกฝั่งข้างๆ โชวา ก่อนที่จะยกมือเหี่ยวย่นตามวัยลูบหลังเจ้าตัวน้อย ที่เองแต่กอดบราวนี่แล้วร้องให้
"บราวนี่...ฮึก..โกหก...ฮือ..โชวา" โชวาได้ทีหันไปฟ้องคุณย่าเพียงเพ็ญที่นั่งเช็ดน้ำหูน้ำตาที่ไหลอาบแก้มป่องๆ เป็นสาย
"ใครโกหก ตัวเองนั่นแหละโง่ ใครเขาจะให้เอาไปเลี้ยงได้ง่ายๆ เล่า ไม่ใช่สัตว์เลี้ยงซะหน่อย"
"น้องบราว อย่าว่าน้อง โชวาเขาก็พูดไปตามประสา ที่จริงคงแค่อยากอยู่กับน้องบราว แต่อาจจะใช้คำพูดผิด" คุณย่าเอ่ยเตือนหลานชายที่เอาแต่จ้องจะทะเลาะกับเด็กน้อยวัยสี่ขวบ
"ไม่ร้องลูกไม่ร้อง" ถึงแม้จะบอกว่าบราวนี่โกหก อีกทั้งยังทำให้ตัวเองร้องให้ แต่โชวากลับกอดบราวนี่ไม่ยอมปล่อย
"คุณย่า แต่น้องบราวไม่ไปเด็ดขาด ไม่ไปอยู่กับเจ้าเด็กนี่หรอกนะ" มือบางผลักหัวเด็กน้อยเบาๆ พร้อมกับคำพูดเสียดแทงใจโชวา คนที่ตั้งใจอย่างเต็มเปี่ยมว่ายังไงวันนี้บราวนี่ต้องกลับไปกับเขาอย่างแน่นอน
"ม่ายเอา...แงๆ บราวนี่" คราวนี้โชวากระโดดขึ้นนั่งตักเล็กของบราวนี่ทันที ก่อนที่จะยกแขนป้อมๆ โอบกอดรอบคอร่างเล็กอย่างแสนรัก คางเรียวเล็กของโชวาก็เกยไหล่บางเอาไว้แสดงความเป็นเจ้าของอย่างเต็มที่ คราวนี้ทั้งน้ำมูก น้ำหูน้ำตาคงเลอะเต็มเสื้อตัวโปรดของบราวนี่เป็นแน่
"ลงไปเลยนะเด็กดื้อ" ปากก็พูดไล่โชวา แต่แขนเรียวกลับกอดเด็กน้อยไว้เพราะกลัวว่าจะตกลงมาให้ได้เลือดกันอีก
"ม่ายลง บราวห้ามไล่ ฮึก..." ยิ่งบราวนี่ไล่เท่าไหร่ โชวาก็ยิ่งกอดแน่นขึ้นเท่านั้น
"กอดแน่นเกินไปแล้วนะ หายใจไม่ออก"
"ห้ามไล่..ฮึก...โชวา ไม่อยางนั้นจะกอดแน่นๆ ฮึก..."
"โอ้ย! เจ้าเด็กดื้อ พูดไม่ฟังกันเลย"
"บราวนั่นแหละ..ฮึก..ดื้อ"
"อย่ามาว่าคนอื่น ตัวเองดื้อแล้วยังมาว่าบราวอีก"
"โชวาไม่ดื้อ"
"ดื้อๆๆๆๆ"
การทะเลาะกันของเด็กวัยสี่ขวบ กับเด็กอีกคนที่โตแต่ตัว อยู่ในสายตาของชาร์ลและย่าเพียงเพ็ญตลอด ทั้งสองได้แต่มองการกระทำที่ต่างไม่มีใครยอมใคร บราวนี่ที่พูดเหมือนเกลียดเจ้าเด็กดื้อโชวาแต่มือบางกลับคอยลูบหลังปลอบประโลมเด็กน้อยตลอดเวลา ไม่ต่างจากโชวาที่แม้ปากจะเถียงคนโตกว่าอย่างไม่ลดละ แต่ก็ไม่ยอมคลายกอดจากบราวนี่เลยแม้แต่น้อย จนคนที่นั่งมองการกระทำของคนทั้งสองได้แต่สายหัวกับความเป็นเด็กของทั้งสองคน
"เห้อ! จะเอายังไงล่ะชาร์ลที่นี้ จัดการกันเองเลยนะป้าไม่ยุ่งด้วยแล้ว"
"คุณย่า!"
"เรียกย่าทำไม"
"ทำไมคุณย่าไม่ช่วยน้องบราวเลย" บราวนี่เมื่อได้ยินคุณย่าพูดเหมือนตัดช่องน้อยแต่พอตัว ก็เกิดความน้อยใจขึ้นมาทันที ทำไมไม่คิดจะเข้าข้างหลานชายตัวเองเลยใช่ไหม
"โตๆ กันหมดแล้ว ตกลงกันเองได้แล้ว ย่าให้ทั้งสองคนตกลงกันเอง ส่วนเจ้าหนูโชวาคงไม่ต้องบอกก็รู้ว่าตกลงยังไง" คุณย่าเพียงเพ็ญอยากให้บราวนี่ได้รู้จักการดูแลคนอื่นบ้าง จึงไม่อยากยื่นมือเข้าไปเกี่ยว ปล่อยให้ชาร์ลจัดการเรื่องนี้น่าจะดีกว่า
"ขอบคุณที่ไว้ใจผมนะครับคุณป้า เดี๋ยวผมจะจัดการทุกอย่างให้เรียบร้อยเอง" ชาร์ลตอบรับผู้อาวุโสด้วยน้ำเสียงจริงจัง ก่อนจะหันมายิ้มร้ายใส่บราวนี่ที่ตอนนี้นั่งมองเขาอย่างกับจะกินเลือดกินเนื้อ
"จ๊ะ...ทำไมเจ้าตัวเล็กเงียบไปแล้วล่ะ" คุณย่าเพียงเพ็ญเอ่ยถามขึ้น เมื่อสังเกตุว่าเด็กน้อยนิ่งจนเกินไป
"น่าจะหลับไปแล้วครับ ร้องให้เยอะก็แบบนี้แหละ สงสัยคงจะเพลีย" ชาร์ลตอบพร้อมกับลุกขึ้นเดินไปดูลูกชายที่ตอนนี้นอนคอพับคออ่อนอยู่บนไหล่บาง
"ถ้าอย่างนั้นพาขึ้นไปนอนห้องน้องบราวก่อนดีกว่า ตื่นแล้วค่อยพากลับ" คุณย่าเพียงเพ็ญเสนอขึ้น เพราะสงสารเจ้าหนูโชวา
"ไม่เอา"
"อย่าทำตัวเป็นเด็กนะน้องบราว พาพี่เขาไปห้องเดี๋ยวนี้" คุณย่าสั่งเสียงเฉียบ จนบราวนี่ต้องลุกขึ้นอย่างเสียไม่ได้
"เอาลูกมานี่" ชาร์ลยื่นมือไปรับโชวาที่นอนหลับสนิทมาอุ้มไว้เอง เจ้าหนูน้อยขยับยุกยิกสองสามครั้งก่อนที่จะกลับมานอนนิ่งอีกครั้ง
ทั้งสองคนเดินขึ้นมาบนห้องนอนของบราวนี่โดยไร้ซึ่งบทสนทนา อีกคนอึดอัดที่ต้องมาทำอะไรบ้าบอแบบนี้ ส่วนอีกคนกลับยิ้มเต็มดวงหน้าอย่างมีความสุข จนคนตัวเล็กหมั่นใส้ยกกำปั้นน้อยๆ ทุบหลังร่างหนาดังอึก
"อย่าให้มันมากไปนะบราวนี่ เห็นฉันไม่พูดไม่ว่านี่ไม่ใช่ฉันใจดีอะไรนะ แค่ไม่อยากทะเลาะกับเด็กปากไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมอย่างเธอ"
"อือ..ไอ้คนบ้า ผมไม่ใช่เด็กซะหน่อย" บราวนี่ร้องขึ้นเสียงดังด้วยความโกรธ
"ไม่เด็กแล้วทำไมนั่งทะเลาะกับลูกฉันฉอดๆ" เสียงทะเลาะกันไปตามทางเดินของทั้งสองคนทำให้คุณย่าเพียงเพ็ญได้แต่มองอย่างหนักใจ ไม่รู้ว่าคิดถูกหรือคิดผิดที่หวังจะให้ชาร์ลมาปราบพยศหลานชายคนเล็ก แต่เมื่อตัดสินใจไปแล้วก็คงต้องปล่อยวาง ให้พวกเขาตัดสินใจทุกอย่างด้วยตัวเอง
"ฮึ่ย" เมื่อเถียงไม่สู้บราวนี่จึงได้แต่ฮึดฮัดอยู่คนเดียว ก่อนจะเปิดประตูห้องให้ชาร์ลนำลูกชายตัวน้อยไปนอนบนเตียงของตัวเอง
ชาร์ลวางลูกชายลงบนเตียงก่อนจะหันไปสำรวจห้องนอนของบราวนี่อย่างจงใจ จนเจ้าของห้องต้องหลุดปากถามออกไป
"มองอะไรนักหนา"
"มองห้องของคนที่บอกว่าตัวเองโตแล้ว ฮึๆ พอๆ กับห้องโชวาเลย" บราวนี่เหมือนเป็นภาคอนาคตของโชวายังไงยังงั้น ทั้งสองคนมีนิสัยคล้ายกันจนน่ากลัว
"ไม่จริงซะหน่อย" บราวนี่ตอบเสียงอ่อย เพราะรู้ดีว่าห้องตัวเองไม่เหมือนห้องของคนวัยยี่สิบกว่าๆ เลยสักนิด ทั้งผ้าปูที่นอนลายการ์ตูน ของสะสมที่เป็นตัวการ์ตูนต่างๆ รวมทั้งหนังสือการ์ตูนที่จัดเรียงเต็มตู้หนังสือสองตู้ในห้องนอน มันคงจะล้นจนต้องเอาบางส่วนมาวางเรียงไว้บนพื้นห้องข้างตู้หนังสือ
"หึๆ เด็กน้อยเอ้ย"
"ผมไม่ใช่เด็กนะ"
"ครับๆ ไม่เด็กเลย" ชาร์ลตัดบทสนทนาที่จะนำไปสู่การทะเลาะกัน แต่คนตัวเล็กก็ยังมีสีหน้าไม่พอใจอยู่ดี
"ออกไปได้แล้ว ไอ้คนแก่เอ้ย" บราวนี่นึกอยู่ตั้งนานว่าจะด่าคนตรงหน้าว่าอย่างไร มันก็สมกันดีไอ้แก่
คนที่ถูกกล่าวหาว่าแก่หันขวับมามองบราวนี่ตาเขียวปั๊ด จนคนตัวเล็กแอบสะใจอยู่ลึกๆ ที่แกล้งชาร์ลได้
"เดี๋ยวไอ้แก่ก็กัดจนปากบวมซะหรอก" ชาร์ลเอ่ยขึ้นลอยๆ ไปกับลม เหมือนไม่ไดสนทนากับร่างเล็กอย่างบราวนี่ แต่แท้จริงแล้วเขาว่าใส่บราวนี่เต็มๆ
"ไอ้แก่บ้า หื่นกาม" บราวนี่ทำปากขมุบขมิบเบาๆ แต่คนหูดีก็ยังได้ยินมันอยู่ดี
"อยากลองไหมล่ะเด็กน้อย" ชาร์ลย่างสามขุมตรงมาหาร่างเล็กที่ทำปากขมุบขมิบอยู่อีกทาง
"อะ..อะไร ไม่เอาไม่อยากลอง" บราวนี่ตัวสั่นงันงกเมื่อชาร์ลเดินมาจับไหล่บางทั้งสองข้าง ก่อนที่จะปล่อยมืิออีกข้าง จับคางมนให้เชิดขึ้นมาเผชิญหน้า>o< บราวนี่หน้าขึ้นสีในทันทีเพราะความเขินอายที่ต้องมาเล่นเกมส์จ้องตากับเทพบุตรพ่อลูกอ่อน
"ไม่อยากลองก็ห้ามเถียง แล้วเตรียมเก็บของไปอยู่บ้านฉัน" ชาร์ลมัดมือชกคนที่ยืนอึ้งอีกครั้ง จนบราวนี่ได้แต่ยืนมองตาปริบๆ ด้วยความงง ก่อนที่จะใช้สมองน้อยๆ ประมวลคำพูดของชาร์ลเมือ่สักครู่
"ผมไม่ไดบอกว่าจะไปสักหน่อย"
"เธอไม่มีสิทธิ์ตัดสินใจ เพราะฉันคิดทุกอย่างไว้หมดแล้ว"
"ไม่ไป...อื้อ" ชาร์ลประกบปากเด็กดื้อทันที มือเล็กๆ ระดมทุบหลังของเขาเต็มแรง แต่แรงเท่ามดแค่นี้คงทำอะไรเขาได้หรอก ปากหนาบดขยี้ริมฝีปากเรียวได้รูปอย่างหื่นกระหาย ก่อนจะค่อยๆ พยายามดันลิ้นร้อนของตนเองเข้าไปในปากเล็กนั่นอย่างตั้งใจ แต่บราวนี่กลับเม้มปากแน่น กัดฟันบนและร่างไว้แน่นเพื่อไม่ให้เผลอตอบสนอง ชาร์ลยังไม่ละความพยายามก่อนจะยกมือหนาขึ้นไปเคล้าคลึงยอดอกสีชมพู จนร่างเล็กเผลอครางออกมา เป็นจังหวะเดียวกับที่ชาร์ลสามารถดันลิ้นร้อนเข้าไปในโพรงปากอย่างช่ำชอง เขายังคงดูดดื่มน้ำหวานจากร่างเล็กอย่างไม่รู้จักอิ่ม เหมือคนตะกละตะกรามไม่มีที่สิ้นสุด แต่ชาร์ลจำต้องผละริมฝีปากออกอย่างเสียดาย เพราะว่ายังตกลงกันไม่ได้สักที
"แฮกๆๆ" เสียงหอบดังๆ ขางบราวนี่ บอกให้รู้ว่าคนตัวเล็กไม่เคยผ่านเรื่องแบบนี้มา เพราะท่าทางที่ทำราวกับว่าจะขาดใจ
"เอาไง? ไปหรือไม่ไป"
"ไม่ไป"
"ถ้ายังดื้อแบบนี้จะจับแก้ผ้าแล้วข่มขืนเลยคอยดู" ชาร์ลไม่เคยขู่ใคร เพราะถ้าเขาพูดหมายถึงคิดแล้ว
"บ้าๆ ไอ้แก่หื่นกาม ลามก จะข่มขืนผมได้ยังไง" บราวนี่ด่าออกมาเป็นชุด โดยไม่สนใจสีหน้าชาร์ลเลยแม้แต่น้อย
"ก็ลองดื้อดูสิรับรองเจอดีแน่ ฉันมีทางให้เธอเลือกสองทาง" ชาร์ลเสนอทางออกให้กับบราวนี่ที่ยืนตัวแข็งเป็นเสาหินไปแล้ว
"อะ...อะไร" ริมฝีปากบางสั่นระริก แต่ก็ยังกล้าถามออกไป
"ข้อแรก...เธอตกลงไปอยู่กับฉันดีๆ แล้วฉันจะใหเวลาเธอหนึ่งอาทิตย์ในการเตรียมใจและเก็บของ พอครบกำหนดแล้วฉันจะมารับ"
"แล้วข้อสองล่ะ" บราวนี่คิดแล้วว่าข้อเสนอข้อแรกไม่ผ่าน
"ข้อสอง...ถ้าเธอปฏิเสธ ฉันจะจับเธอปลำ้ แล้วเธอไปอยู่บ้านฉันภายในวันนี้"
"ข้อเสนอบ้าบออะไร คุณมีแต่ได้กับได้"
"หึๆ จะเอาไง เลือกข้อหนึ่งหรือข้อสอง คิดให้ดีๆ นะ"
"ไม่เอาอะไรทั้งนั้น"
"ให้โอกาสอีกที"
"ข้อแรก" บราวนี่ตอบเบาๆ เพราะความไม่เต็มใจที่โดนชาร์ลบังคับแบบนี้
"ดีมาก เราจะไม่ทำสัญญาอะไรทั้งนั้น ฉันไว้ใจเธอ ว่าเธอจะไม่มีวันรับปากสุ่มสี่สุ่มห้าเพื่อให้มันจบๆ ไป" ชาร์ลพูดดักทางคนตัวเล็กที่แอบคิดอะไรทำนองนี้เหมือนกัน แต่เหมือนชาร์ลจะมีเซนส์ถึงรู้ว่าร่างเล็กคิดอะไรอยู่
"เข้าใจแล้วน่า ไม่ใช่เด็ก"
ชาร์ลฉวยโอกาสหอมแก้มบราวนี่ทันที โดยที่เด็กหนุ่มไม่ทันตั้งตัว จนร่างเล็กต้องยกมือน้อยๆ สองข้างมากุมแก้มที่แดงราวกับลูกตำลึงสุกเอาไว้
"ทำบ้าอะไรเนี่ย %>_<%" บราวนี่แสร้งทำเป็นโมโหกลบเกลื่อนความอายของตนเอง
"มัดจำไว้ก่อน"
"ฮึ่ย" เพราะทำอะไรไม่ไดจึงได้แต่ฮึดฮัดร่างสูงที่ยืนยิ้มร้ายอยู่ข้างๆ
**********
น้องบราวมาแล้วนะคะ ยังไม่ได้ตรวจคำผิด พิมพ์ในมือถือ คอมพัง นั่งแต่งนานมาก สมองไปแล้วสิบบรรทัด แต่พิมพ์ได้บรรทัดเดียวช้าที่สุด ใช้ความอดทนมากมาย เม้นให้กำลังใจคนเขียนหน่อยนะคะ พยายามมากจริงๆ วันนี้