หัวข้อ: หลานคุณย่า ดื้อรัก ♥♥ คุณพ่อลูกติด(ชาร์ล♥บราวนี่) ตอน10 P.5[22/05/59]

[MooKratai]

ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ

สรุปข้อสำคัญดังนี้



1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด

2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย, ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้งสร้างความแตกแยก  ชวนวิวาท ของสมาชิกเล้าฯ ในเรื่องการเมือง เชื้อชาติ  เผ่าพันธุ์  ศาสนา และสถาบันต่าง ๆ  รวมถึงการตั้งชื่อเรื่องด้วยคำหยาบ คำไม่สุภาพ  ล่อแหลม และชี้เป้าให้เล้าฯ ถูกเพ่งเล็ง จากทางราชการ

3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ

4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าตัวไม่ยินยอม

5.ขอให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง  ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว

6. การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย  ทำได้  แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว  โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute  ได้    ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน

7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
      7.1 นิยาย 1 ตอน  จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
      7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
      7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
            - 1 Reply ที่เกินมานั้น โมฯทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ

8.เมื่อนิยายจบแล้วให้แก้ไขหัวกระทู้ต่อท้ายว่าจบแล้ว


เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ
การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง

ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ  โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม

กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
 

 

   
                               

   ★★★★★★★★★★★★★★★★

         เรื่องนี้เป็นเรื่องที่สามของหนึ่งนะคะ อาจจะไม่ได้แต่งเก่งเหมือนนักเขียนมืออาชีพ แต่ก็รักที่จะทำมัน เลยพยายามเขียนดู ลองอ่านเรื่องนี้ดูนะคะ ดื้อรัก❤❤คุณพ่อลูกติด เป็นนิยายชุด หลานคุณย่า แต่ขอละคำนี้แล้วกัน เพราะมันดูยาวไป มีเนื้อหาเกี่ยวข้องกับเรื่อง รักแรก แลกรัก และเรื่อง แอบรัก นะคะ

 

 
            ชาร์ล โรเรนโซ่ นักธุรกิจหนุ่มใหญ่ชาวอิตาลี่ เบื้องหน้าเป็นนักธุรกิจทั่วไป แต่เบื้องหลังกลับมีธุรกิจสีเทา เพื่อสร้างความยิ่งใหญ่ให้ตัวเอง มีลูกติดที่เกิดจากภรรยาชาวไทยหนึ่งคน ชื่อว่า โชวา โรเรนโซ่ แต่ภรรยาเสียชีวิตหลังจากคลอดลูกชายได้เพียงหนึ่งอาทิตย์
           
            อริญชณ์(บราวนี่) ธีรธำรงค์กุล น้องชายคนเล็กของบ้านเกิดมาพร้อมกับการที่มีคนคอยเอาใจ นิสัยร่าเริง ขี้เล่น เอาแต่ใจ ชอบเล่นซนเป็นเด็ก แต่ในความเป็นเด็กนั้นกลับมอบความจริงใจให้กับทุกคน  ชอบแต่งตัวนำสมัย แต่กลับต้องมาเจอกับความป่วนของสองพ่อลูก บราวนี่จะรับมือยังไงล่ะทีนี้
             
         
           โชวา โรเรนโซ่ ลูกชายเพียงคนเดียวของ ชาร์ล โรเรนโซ่   ดื้อ เอาแต่ใจ อยากได้อะไรต้องได้ เพราะการสอนแบบผิดๆ ของคนเป็นพ่อ

บทนำ

 

"แด๊ด ลูกจะเอาไปเลี้ยง"

 

"สองพ่อลูกนี่ท่าจะบ้า "

 

"จะเอาไปได้ไงครับโชวา พี่เขาเป็นคนไม่ใช่สัตว์เลี้ยง"

 

"แงๆ ฮึกโชวาอยากได้ แด๊ดทำไมไม่ซื้อพี่เขาให้โชวา ฮืออออ" 

 

"ที่พูดนี่หมายถึงผมใช่ไหม"

 

"ปล่อยก่อนครับ" บราวนี่ดึงมือป้อมๆ ของเด็กตัวเล็กออกจากการเกาะกุม

 

 

"แงๆ โช..โชวาจะเอากลับบ้าน ฮึก" เด็กหนอเด็กช่างคิดได้ว่าจะเอาคนอย่างเขาไปเลี้ยง ร่างเล็กได้แต่มุ่นคิ้วอยู่คนเดียว

 

"พอแล้วครับลูก ปล่อยพี่เขาก่อนนะ"

 

 

“แด๊ดดี๊พากลับบ้าน ฮึกกกก ฮือ”

 

"เธอต้องการเท่าไหร่ ถ้าฉันจะให้ไปอยู่กับลูกฉัน"

 

"ผมเป็นคนไม่ใช่สิ่งของ ที่เวลาอยากได้แล้วใช้เงินซื้อ ผมไม่ไป"

 

☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆

 

"โชวาอยากให้พี่บราวอยู่ด้วยตลอดไปไหมครับ"

 

"อยากครับ โชวารักบราว"

 

"ถ้าอย่างนั้นโชวาต้องช่วยแด๊ดจีบบราวให้ติด"

 

"แต่โชวาอยากเป็นแฟนบราว"

 

"โชวาเด็กอยู่ครับ ต้องจีบให้แด๊ดเข้าใจไหม ไม่อยากให้บราวอยู่กับเราไปตลอดเหรอ"

 

"อยากคร้าบบบบบ"

 

☆☆☆☆☆☆☆☆☆

 

"นี่ผมต้องมาเลี้ยงเด็กสี่ขวบเหรอเนี่ย แล้วยังแถมเด็กโข่งอีกคน บราวนี่จะทำไงดี"

 

"ไปไกลๆ เลยทั้งสองคน ไม่ต้องมาวุ่นวายกับบราว คนพ่อไปนั่งฝั่งนู้น ส่วนคนลูกก็เชิญกลับไปดูการ์ตูน"

 

 

จะเป็นอย่างไรเมื่อเด็กหนุ่มจอมซนอย่างบราวนี่ ต้องมารับมือกับสองพ่อลูกจอมกะล่อน

 

 

 

เพื่อความเข้าใจในเนื้อหามากขึ้น อ่านตามลำดับนี้นะคะ

 

1♤♤รักแรก แลกรัก

2♤♤แอบรัก

3♤♤ดื้อรัก ♥♥คุณพ่อลูกติด


 ★★★★★★★★★★★★★★★★

 

สารบัญ

ตอน1     ตอน2     ตอน3

[seaz]

เย้ๆ เรื่องใหม่ของน้องบราว ^^

[J029]

แลดูน่ารัก ติดตามๆ

[fay 13]

 

[MooKratai]

ดื้อรัก ♥♥ คุณพ่อลูกติด ตอน1

ร่างเล็กเดินซื้อของกับเพื่อนสนิทที่ตอนนี้กลายมาเป็นกลายมาเป็นแฟนพี่ชายอีกตำแหน่ง เพราะพี่ชายของเขาคบกับมินมาสักระยะหนึ่งแล้ว ยังคงมีแต่บราวนี่จอมซนของบ้านที่ยังคงลอยไปลอยมาตามประสาคนชอบอิสระ งานการที่ทำก็ไม่ได้มีแก่นสารอะไร ทำไปวันๆ เหมือนไม่ใส่ใจ

 

ไม่เคยคิดจะสนใจในความรักแม้สักครั้ง มีบ้างที่หนุ่มน้อยหนุ่มใหญ่เข้ามาเร่ขายขนมจีบเพราะความอยากรู้อยากลอง แต่เจ้าตัวน้อยกลับปฏิเสธอย่างไร้เยื่อใย ไม่มีใครสามารถทะลายกำแพงที่เจ้าตัวสร้างไว้ป้องกันตัวเองเลยสักครั้ง เพราะคิดว่าตัวเองไม่เหมือนใคร รักอิสระเกินกว่าที่จะยึดติดตัวเองไว้กับใครสักคน

 

ไม่เคยนึกพิศวาสสาวสวยที่ไหน เพียงแค่มองผ่านตาว่าคนนี้สวย คนนี้น่ารักบ้างก็เท่านั้น บราวนี่ตัวน้อยยังไม่พร้อมที่จะดูแลใคร หรือให้ใครเข้ามาดูแลหัวใจ เพียงแค่ใช้ชีวิตแบบที่เคยเป็นในทุกๆ วันก็เพียงพอแล้ว

 

เสียงเรียกเข้าโทรศัพท์เครื่องหรูของคนที่เดินเคียงข้างร่างเล็กแผดเสียงดังระงม เพียงไม่นานอีกคนก็ยิ้มกับตัวเอง ก่อนที่จะคุยกับปลายสายด้วยท่าทางมีความสุข จนเผื่อแผ่มาให้คนข้างๆ ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเพื่อนรักพูดสายกับใครอยู่ เพราะคงจะมีเพียงไม่กี่คนที่จะทำให้คนข้างๆ เขามีความสุขได้ขนาดนี้

 

"มีความสุขเชียวยิ้มน้อยยิ้มใหญ่"  เอ่ยแซวเพียงเท่านี้ก่อนที่จะหันไปดูเสื้อผ้าคอลเลคชั่นใหม่ล่าสุดที่พึ่งส่งตรงมาจากนิวยอร์คยังไม่ถึงวัน ลูกค้าวีไอพีตัวน้อยหยิบเสื้อดีไซน์เก๋มาทาบตัว ข้างๆ กันยังมีพนักงานสาวคอยอธิบายรายละเอียดซะดิบดี ความพอใจของร่างเล็กเกิดขึ้นเพียงเพราะหลงรักในความเก๋ไม่เหมือนใคร การออกแบบค่อนข้างแตกต่างจากแบรนด์หรูทั่วไป จึงไม่จำเป็นที่จะต้องมีใครมาอธิบายรายละเอียดให้ฟัง ก็สามารถตัดสินใจซื้อมันด้วยตัวเองได้แล้ว แต่เพราะความเกรงใจมีมากเหลือจึงปล่อยให้พนักงานสาวอธิบายไปเรื่อยตามหน้าที่ คนตัวเล็กก็เพียงแต่พยักหน้ารับรู้บ้างทั้งที่ไม่ได้คิดจะฟัง

 

ร่างเล็กตัดสินใจหยิบเสื้อคอลเลคชั่นใหม่สามตัว รวมกับกางเกงอีกสอง ส่งให้พนักงานสาวนำไปคิดเงิน แม้ว่าจะไม่ได้ลองสวมใส่แต่ก็มั่นใจว่ามันต้องเข้ากันกับบุคลิกของตนเองแน่นอน เพราะคนตัวเล็กใส่แบรนด์หรูนี้มานานจนทำให้รู้ว่าแบบไหนเหมาะกับตัวเอง แม้ว่าทั้งบ้านจะบอกว่าเจ้าตัวเล็กแต่งตัวเยอะจนเกินไป แต่เขาก็ไม่ได้ใส่ใจมันเพราะมันเป็นสิ่งที่ตนเองชอบมาแต่ไหนแต่ไร

 

"พี่ซองถามว่าบราวซื้อของหมดไปเท่าไหร่" อีกคนยื่นโทรศัพท์ให้บราวนี่คุยกับพี่ชายด้วยตัวเอง

 

"ไม่เยอะหรอกฮะ อือ... เข้าใจ บราวนี่โตแล้ว" แม้ว่าจะบอกว่าตนเองโตเป็นผู้ใหญ่แล้ว แต่ทุกคนในบ้านยังมองว่าเขาเป็นเพียงเด็กตัวเล็กที่ยังคงเล่นซนเหมือนเด็กไม่มีผิด ทำอะไรต้องมีคนคอยตามตลอดไม่ว่าจะเป็นพี่ชายคนโต หรือพี่ชายคนรอง ตอนหลังๆ นี่แหละที่พึ่งปล่อยให้มาซื้อของคนเดียวได้บ้างเพราะต่างคนต่างก็คนรักของตน มีคนที่ต้องคอยดูแลเพิ่มขึ้น ตอนนี้เขาก็ซื้อจองระมัดระวังขึ้น ไม่ได้สักแต่ว่าอยากได้แล้วซื้อไปหมดเหมือนแต่ก่อน

 

"เสร็จแล้ว คุยกับพี่ซองต่อ” หลังจากที่เลือกเสื้อร้านประจำเสร็จ เพื่อนสนิทที่ไปไหนมาไหนด้วยกันตลอดกลับมีธุระด่วน โดยมีสารถีประจำตัวมารับถึงที่ วันนี้มินก็โดนร่างเล็กบังคับมา เพราะความเหงาบวกกับความน้อยใจพี่ชายทั้งสอง

 

แม้ว่าจะยังได้รับความรักจากเหล่าบรรดาพี่ๆ เหมือนเดิม แต่คนตัวเล็กกลับรู้สึกเหงาในบางครั้ง พี่ชายคนรองก็ย้ายไปอยู่กับพี่คิณคนรักของเขา สองคนนี้รักกันดี สวีทหวานกันจนบางทีร่างเล็กก็อดอิจฉาไม่ได้ ที่มีใครอีกคนเข้ามาแทนที่  ทั้งๆ ที่รู้ว่าพี่ชายก็ยังรักและห่วงใยตนเหมือนเดิม  ไม่เคยคิดจะบอกใคร เพราะความคิดไร้สาระของตน  เคยเป็นคนสำคัญของใครๆ ในวันที่ทุกคนต่างก็มีครอบครัวไปกันหมด น้องเล็กของบ้านจึงเหงาเกินกว่าใคร จากที่เคยไปไหนมาด้วยกันสามคนจนเคยชิน ตอนนี้กลับต้องเดินคนเดียว หาซื้อของคนเดียว เวลาอยากได้อะไรก็มาสามารถถามความคิดเห็นของพี่ๆ ได้  บางทีก็ยงมีความคิดแบบเด็กๆ อยากจะย้อนเวลากลับไปเมื่อวันวาน อยากมีพี่ๆ ให้คอยอ้อนอยู่ใกล้ๆ เหมือนเดิม คิดไร้สาระมากจนไม่กล้าบอกใครแม้แต่คุณย่า

 

เดินดูของเตรดเต่ไปเรื่อยเปื่อย ใจลอยจนไม่คิดจะสนใจผู้คนรอบข้าง จนสะดุดเข้ากับอะไรสักอย่างที่เกาะขาตนเองไม่ยอมปล่อย

 

"แด๊ด จะเอากลับบ้านไปเลี้ยง" เสียงเด็กชายตัวน้อยที่ร้องเสียงดังเจื้อยแจ้ว ทำให้คนใจลอยต้องก้มมองอย่างสงสัย ก่อนจะหันไปตามสายตาของเด็กตัวเล็ก ชายชุดดำสองคนวิ่งตามมายืนอยู่ข้างๆ เพียงเท่านั้น ก่อนที่ร่างสูงใหญ่ของชายชาวต่างชาติจะเดินตรงเข้ามาอย่างใจเย็น

 

"แด๊ด ลูกจะเอาไปเลี้ยง" บราวนี่ก้มมองเด็กลูกครึ่งตากลมโตสีน้ำตาล ขนตาเรียงเส้นเป็นแพรยาว อย่างสงสัย ก่อนที่จะหันไปจ้องชายหนุ่มร่างสูงเป็นเชิงตั้งคำถาม

 

"จะเอาไปได้ไงครับโชวา พี่เขาเป็นคนจะเอาไปเลี้ยงได้ยังไง" จะไม่ให้ลูกชายของเขาอยากได้เด็กหนุ่มตัวน้อยตรงหน้าไปเลี้ยงได้ยังไง ก็เขาโกรกผมสีน้ำตาลทอง ตากลมโตใส่คอนแทคเลนส์สีฟ้า สวมเสื้อนำสมัยสีจัดจ้าน กางเกงขาสั้นเหนือเข่าสีเข้ม เข้ากันได้ดีกับรองเท้าผ้าใบสีแดงสด ตัดกับผิวขาวๆ จนร่างสูงเผลอจ้องไม่วางตา ไม่มีใครหรอกที่จะไม่สะดุดตากับความโดดเด่นที่ไม่เหมือนใคร แต่ไม่นึกว่าเจ้าชายตัวน้อยของเขาจะอยากเอาเด็กหนุ่มตรงหน้ากลับไปเลี้ยง ทำเหมือนกับเขาเป็นสัตว์เลี้ยงซะอย่างนั้น

 

"โชวาอยากได้ แด๊ดเอากลับบ้านนะ” ร่างเล็กยังคงมองสองพ่อลูกถกเถียงกันด้วยความมึนงง นี่กำลังคุยกันว่าจะเอาเขาไปเลี้ยงอย่างนั้นเหรอ ชักจะบ้าไปกันใหญ่แล้ว มือป้อมๆ ยังคงจับกุมมือเรียวเล็กไม่ยอมปล่อย พลางเขย่าแรงๆ ด้วยความตื่นเต้น

 

"เอ่อ ช่วยเอาลูกคุณออกไปได้ไหมครับ” บราวนี่ยืนมองเหตุการณ์สักพัก แต่ก็ยังไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง จำต้องเอ่ยออกไปอย่างเสียไม่ได้

 

"ออกมาโชวา พี่เขาจะไปที่อื่นแล้ว” เด็กน้อยเริ่มเบะปาก ตากลมพร่างพรายไปด้วยหยดน้ำใสๆ หยดแหมะๆลงพื้นอย่างไม่ใยดี ร่างเล็กก้มมองเด็กน้อยที่เวลานี้หยาดน้ำตาสีใสไหลรินจากหน่วยตาเล็กราวกับสั่งได้ เด็กอะไรช่างเอาแต่ใจเหลือเกิน

 

"แงๆ ฮึกโชวาอยากได้ แด๊ดทำไมไม่ซื้อพี่เขาให้โชวา ฮืออออ"   เสียงร้องให้ดังระงมไปทั่ว จนผู้คนที่เดินผ่านไปผ่านมาเริ่มจะอยากรู้อยากเห็นเรื่องของชาวบ้าน ยืนดูกันอย่างไม่ละสายตา จนร่างเล็กอยากจะหายตัวไปจากตรงนี้ให้รู้แล้วรู้รอด

 

ชายหนุ่มหมดหนทางที่จะทำให้เจ้าชายตัวน้อยหยุดร้องให้ จึงได้แต่นั่งคุกเข่าปลอบประโลมลูกชายตัวน้อยของตน ทุกการกระทำอยู่ภายใต้การจ้องมองของคนตัวเล็ก ทำไมเขาไม่ดึงลูกเขาออกไป บราวนี่หมดหนทางที่จะแกะมือน้อยๆ ที่เกาะกุมตนเองอยู่ออก จึงได้แต่ยืนนิ่งอยู่อย่างนั้น ไม่เคยคิดว่าจะต้องมาเจอเหตุการณ์บ้าบอแบบนี้ ร่างเล็กมองอย่างระอา ไม่รู้ว่าจะแก้ปัญหานี้อย่างไร อายแสนอายกับสายตาหลายคู่ที่จ้องมองราวกับว่าเขาเป็นตัวประหลาดอย่างนั้นแหละ

 

"ปล่อยก่อนครับ" บราวนี่ดึงมือป้อมๆ ของเด็กตัวเล็กออกจากการเกาะกุม แต่กลับไม่หลุด จะดึงแรงๆ ก็กลัวคนงอแงจะเจ็บ

 

"แงๆ โช..โชวาจะเอากลับบ้าน ฮึก" เด็กหนอเด็กช่างคิดได้ว่าจะเอาคนอย่างเขาไปเลี้ยง ร่างเล็กได้แต่มุ่นคิ้วอยู่คนเดียว

 

"พอแล้วครับลูก ปล่อยพี่เขาก่อนนะ" ร่างสูงเอ่ยบอกลูกชายตัวน้อย แต่ก็ทำเพียงเท่านั้น ทำไม่ไม่ยอมแกะมือป้อมๆ ออกจากตัวเขาซะที เจ้าเด็กน้อยนี่ก็เหมือนกัน มือเหนียวยิ่งกว่าใครเอากาวตราช้างมาทาไว้อย่างนั้นแหละ

 

“แด๊ดดี๊พากลับบ้าน ฮึกกกก ฮือ” จะอะไรกันนักหนานะสองพ่อลูกคู่นี้ ได้เพียงแต่คิดในใจ แต่ไม่กล้าเอื้อนเอ่ยให้มากความเพราะกลัวโดนอุ้มฆ่า จากเหล่าบรรดาบอดี้การ์ดหน้าดุที่ยืนหน้านิ่ง เหมือนหุ่นยนต์ไร้ความรู้สึก

 

“ไปคุยกันหน่อยได้ไหม” ผู้ชายที่เป็นพ่อของเด็กน้อยที่ชื่อโชวา หันมาคุยกับร่างเล็กที่ตอนนี้เริ่มจะไม่สบอารมณ์มากขึ้น แต่กลับทำอะไรไม่ได้นอกจากยืนนิ่งๆ เหมือนไม่ได้รู้สึกโมโหอะไร แต่ภายในใจของร่างเล็กนี่อยากจะโวยวายกับการพูดไม่รู้เรื่องของสองพ่อลูกตรงหน้านี้เหลือเกิน

 

“ผมเหรอครับ” พยายามระงับอารมณ์ตนเอง พูดเสียงให้นิ่งที่สุด

 

“ใช่ เธอนั่นแหละ” บราวนี่พยักหน้าแทนคำตอบ ก่อนที่ชายตรงหน้าจะเดินนำออกไป โดยมีร่างเล็กเดินตาม แต่มือก็ยังโดนเกาะกุมจากเด็กน้อยเอาแต่ใจที่ตอนนี้เริ่มจะคลายสะอื้นลงไป

 

บราวนี่เดินตามไปด้วยใจตุ้มๆต่อมๆ กลัวแสนกลัว แต่ก็ทำได้เพียงเก็บอาการ เพราะมียักษ์วัดแจ้งกับยักษ์วัดโพธิ์เดินตามมาติดๆ อยากจะตัดสินใจวิ่งหนีไปซะให้พ้นๆ แต่ก็ไม่กล้า เพราะสายตาของคนที่เดินตามข้างหลังทั้งสองคนช่างน่ากลัวยิ่งกว่าอะไร

ร่างสูงใหญ่ของชาร์ลเดินนำเข้ามาในร้านอาหารญี่ปุ่น ก่อนที่จะเลือกเป็นแบบห้องส่วนตัวเพื่อที่จะสะดวกในการคุยตกลงกับร่างเล็กข้างหลัง ใช่ว่าเขาจะไม่รู้ว่าคนที่เดินตามเขามาทำเป็นใจกล้าไปอย่างนั้นแหละ แต่สายตาสั่นไหวด้วยความกลัว จนเขาสามารถจับสังเกตุได้ เพียงแต่ร่างเล็กพยายามควบคุมสติตัวเองไว้อย่างดี มีเหรอคนที่ผ่านโลกมานานอย่างเขาจะไม่สามารถรับรู้ความรู้สึกของคนตรงหน้า เพียงแต่ทำเป็นไม่รู้ก็เท่านั้น

 

“นั่งลงสิ” เขาเอ่ยขึ้นกับร่างเล็กที่เดินตามมา โดยมีลูกชายตัวน้อยเกาะแขนไม่ยอมปล่อย ท่าทางนี่ร่างเริงกว่าตอนแรกขึ้นเป็นกอง

 

“มีอะไรจะคุยกับผมเหรอครับ” บราวนี่เอ่ยถามเมื่อนั่งลงฝั่งตรงข้ามชายต่างชาติตัวโต

 

“เราจะไม่แนะนำตัวกันก่อนเหรอ”ชาร์ลเอ่ยกับคนที่นั่งเก็บอาการตรงหน้า สบตากับร่างเล็กอย่างตั้งใจ แต่คนตรงข้ามก็ไม่ได้ละสายตาจากเขาเหมือนกัน แม้ว่าสายตาจะดูไหววูบไปชั่วขณะเพราะความกลัว แต่ก็กลับมานิ่งได้เหมือนเดิมภายในเวลาไม่นาน

 

“ไม่จำเป็นมั้งครับ เพราะเราคงไม่ได้เจอกันอีกแล้ว” บราวนี่พยายามระงับเสียงตัวเองไม่ให้สั่น พูดให้นิ่งที่สุดเท่าที่จะทำได้

 

“จำเป็นสิ ฉันชาร์ล โรเรนโซ่ ส่วนเด็กตัวเล็กๆ ที่นั่งข้างเธอคือลูกชายของฉัน โชวา โรเรนโซ่”  ชาร์ลเอ่ยออกมาเสียงเรียบ ไม่ได้แสดงท่าทีโมโหที่ร่างเล็กตอบเขาด้วยความเย็นชาเลยแม้แต่น้อย เขาจะใช้ความสงบนี่แหละสยบท่าทางที่ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ ของร่างเล็กตรงหน้า

 

“ผมบราวนี่” ร่างเล็กตอบชื่อตัวเองเพียงสั้นๆ ไม่บอกแม้กระทั่งชื่อจริง เพราะไม่เคยคิดที่จะไว้ใจชายแปลกหน้าคนนี้เลย

 

มือน้อยๆ ของเด็กตัวเล็กที่นั่งข้างๆ เริ่มทำงานอีกครั้ง พยายามจะยกขึ้นมาบีบแก้มร่างเล็ก จนมือบางเผลอปัดออกไปเต็มแรงอย่างไม่ได้ตั้งใจ เด็กน้อยหน้าเจื่อนไปในทันที จนคนทำรู้สึกผิด จึงจับมือป้อมๆ ของเด็กตัวน้อยไว้บนตัก เด็กน้อยยิ่มร่าให้กับผู้เป็นพ่อและร่างเล็กที่นั่งข้างๆ

 

“เข้าเรื่องเลยแล้วกัน เธอต้องการเท่าไหร่ถ้าฉันจะให้เธอไปอยู่กับลูกชายฉัน” ชาร์ลเอ่ยออกมาเหมือนพูดเรื่งลมฟ้าอากาศ เหมือนไม่ใช่เรื่องใหญ่ จนร่างเล็กมองค้อนกลับมาด้วยสายตาที่แสดงความไม่พอใจเป็นอย่างมาก

 

“ผมเป็นคนไม่ใช่สิ่งของ ที่เวลาอยากได้แล้วใช้เงินซื้อ ผมไม่ไป” บราวนี่เริ่มเก็บอารมณ์ตัวเองไว้ไม่อยู่ ไม่ว่าคนตรงหน้าจะเป็นมาเฟียหรือเจ้าพ่อมาจากไหน เขาก็ไม่คิดจะกลัวแล้ว

 

“ฉันไม่ได้เห็นเธอเป็นสิ่งของนะบราวนี่ แค่ต้องการให้เธอไปเป็นพี่เลี้ยงให้ลูกชายฉัน” อาหารเริ่มนำมาเสริฟขัดบทสนทนาของทั้งสองคน มีเพียงสายตาสองคู่ที่ยังคงจ้องกันอย่างไม่ลดละ

 

“ไม่ครับ” บราวนี่ปฏิเสธเสียงแข็ง จะบ้าหรือไงคนที่รู้จักกันยังไม่ถึงชั่วโมง อยู่ดีๆ ก็จะให้ไปเลี้ยงลูกให้ซะแล้ว เขาไม่ไว้ใจหรอก สมัยนี้น่ากลัวจะตาย จะดูแค่หน้าตาและการแต่งกายไม่ได้ แต่งตัวดีแต่เลวๆ ก็มีถมไป

 

“เธอต้องการเท่าไหร่” เสียงเข้มของชาร์ลเริ่มดังขึ้น บ่งบอกว่าเขาก็เริ่มควบคุมอารมณ์ตนเองไม่ได้เหมือนกัน

 

“ทำไมคุณพูดไม่รู้เรื่อง ไม่เข้าใจภาษาไทยรึไง”  ร่างเล็กทนไม่ไหวจนเผลอดตะคอกเสียงดังใส่คนตรงหน้า จนเด็กน้อยข้างๆ เขากลับสะดุ้งด้วยความตกใจ แต่คนเป็นพ่อยังนั่งหน้าตายเหมือนไม่รู้สึกรู้สากับคำพูดของร่างเล็ก

 

“เข้าใจ แต่เธอมีทางเลือกเดียวคือต้องไป” น้ำเสียงเด็ดขาดของร่างสูงทำให้คนที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามความอดทนขาดผึงในทันที

 

“บอกว่าไม่ไงว่ะ” บราวนี่ลุกขึ้นยืนด้วยความโมโห

 

“นั่งลง แล้วบอกมาจะเอาเท่าไหร่ อย่ามาเล่นตัว” สถานการณ์ตรงหน้าแสนจะเครียดแต่เด็กตัวน้อยที่นั่งข้างๆ ร่างเล็กกลับไม่สะทกสะท้าน นั่งมองผู้เป็นพ่อสาดคำพูดใส่กันกับร่างเล็กที่ไม่ยอมแพ้เหมือนกัน ไม่รู้ว่าเจ้าตัวน้อยจะเข้าใจสถานการณ์ตรงหน้าบ้างหรือเปล่าว่าผู้ใหญ่เขาแทบจะฆ่ากันแล้ว

 

“ผมเลี้ยงเด็กไม่เป็น” บราวนี่เสียงอ่อนลงหลังจากที่เขานั่งลงเหมือนเดิม เพราะกลัวน้ำเสียงเฉียบขาดของร่างสูงตรงหน้าเหมือนกัน

 

“ไม่ต้องเลี้ยงโชวาหร้อก ไปให้โชวาเลี้ยงดีกว่า” เด็กน้อยเอ่ยเสียงใส ไม่รับรู้ถึงความเครียดของร่างเล็กเลยสักนิด

 

“เห็นไหมลูกฉันไม่ได้ให้เธอไปเลี้ยงเขา แค่ไปอยู่เป็นเพื่อนโชวาก็พอ”

 

“ผมขอเวลาคิดหน่อยได้ไหมครับ” บราวนี่พยายามหาทางเอาตัวรอดจากตรงนี้ให้ได้ก่อน เรื่องที่จะเกิดขึ้นหลังจากนี้ช่างมัน ขอแก้ปัญหาเฉพาะหน้านี่ก่อน

 

“ฉันให้เวลาเธอหนึ่งอาทิตย์ แล้วจะมาเอาคำตอบ”

 

“ก็ได้ครับ” บราวนี่ตอบส่งๆ เพื่อให้ผ่านไปเท่านั้น

 

“งั้นก็ทานอาหารกัน โชวาก็ทานด้วยครับ”  ชาร์ลเอ่ยกับบราวนี่และโชวา ก่อนที่ทั้งหมดจะนั่งทานอาหารกัน บราวนี่ทานบ้างแต่ไม่เยอะ เพราะไม่ได้มีความอยากอาหารเลยแม้แต่น้อย อยากจะออกไปจากตรงนี้ตอนนี้เลยเสียด้วยซ้ำ

 

“บราวทานนี่ๆ” โชวาใช้ส้อมจิ้มปลาดิบส่งให้ร่างเล็ก เพราะเจ้าตัวน้อยยังใช้ตะเกียบไม่เป็น ยื่นไปตรงปากของร่างบางที่นั่งมองเด็กน้อยอย่างงงๆ

 

“ทานสิ” ชาร์ลออกคำสั่งกับร่างเล็กอีกครั้ง จนบราวนี่ต้องอ้าปากงับปลาดิบอย่างจำยอม

 

“อาหย่อยไหม” ร่างน้อยๆ มองด้วยสายตาเป็นประกาย กับอาหารที่พึ่งป้อนบราวนี่ไปเมื่อสักครู่

 

“ครับ” บราวนี่ไม่รู้จะตอบอะไรมันดีกว่านี้ เพราเขาไม่ค่อยจะถูกโรคกับเด็กเสียด้วยสิ พยายามระงับอารมณ์ที่พลุ่งพล่านในใจให้ถึงที่สุด ไม่ได้เกลียดเด็กน้อยแค่ไม่รู้จะทำตัวยังไง

 

หลังจากทานอาหารเสร็จบราวนี่จึงขอตัวกลับ ร่างสูงก็อนุญาตแต่โดยดี จนบราวนี่รู้สึกโล่งใจเป็นอย่างมาก ลุกขึ้นเอ่ยลาผู้ชายตรงหน้ากับเด็กชายตัวน้อยที่มีท่าทีไม่ยอมให้เขากลับ เริ่มจะงอแงอีกรอบ จนพ่อของเด็กน้อยกระซิบอะไรบางอย่าง เขาจึงเลิกงอแง ซึ่งร่างเล็กก็ไม่ได้ยินและไม่คิดที่จะอยู่ฟัง

 

หลังจากบราวนี่กลับไปแล้วชาร์ลเรียกลูกน้องคนสนิททั้งสองคนเข้ามาหา ก่อนที่จะสั่งงานทั้งสองอีกครั้ง

 

“กฤตนายตามเด็กคนนั้นไป สืบให้รู้ว่าบ้านอยู่ไหน ส่วนเอกไปสืบประวัติเด็กคนนั้นเอาให้ละเอียด ฉันขอข้อมูลทั้งหมดภายในวันนี้” น้ำเสียงทรงอำนาจสั่งลูกน้องอย่างจริงจัง ก่อนจะหันไปเล่นกับลูกชายเหมือนเป็นเรื่องปกติ

 

“ครับนาย/ครับนาย” บอดี้การ์ดหนุ่มรับคำ ก่อนที่จะเดินออกไปจากห้องในทันที

 

“เธอหนีไม่พ้นหรอกหนุ่มน้อย” ร่างสูงยิ้มร้าย ก่อนที่จะพาลูกชายตัวน้อยกลับบ้าน

********************************

ตอนแรกของคู่น้องเล็กของบ้านมาแล้วนะค่ะ ลองอ่านดูนะคะ
มีคำผิดบอกด้วยนะคะ   
เม้นให้กำลังใจ ติชม คนเขียนหน่อยนะ 
ขอบคุณที่ติดตามนะคะ

[/b][/font]

                             TBC.

[iceman555]

อร๊ายยย. บราวนี้ได้คู่แซ่บสุดในสามโลกแระ มาเฟียซะด้วย แถมมีลูกติดตัวแสบอีก อิอิ

[angelhani]

ชอบนิยายที่มีเด็กค่ะ เกาะติดเรื่องนี้ค่ะ

[Moose]

น่ารักกกกก รออ่านตอนต่อไปค่ะ

[seaz]

คู่น้องเล็กนี่บอกได้เลยว่า แซ่บสุด!!!

[onekiss]

 


มาตามคร้าาาาาาาาา

[fay 13]

 

[J029]

รอตอนต่อไปป

[ujen]

 

[neverland]

ชอบบบบบ แซ่บอะไรเบอร์นี้ 

[Toon_TK]

ติดตามนะคร้าาาาาาาา~

[MooKratai]

ดื้อรัก ♥♥ คุณพ่อลูกติด ตอน2

ร่างสูงนั่งอ่านเอกสารเกี่ยวกับข้อมูลของเด็กหนุ่มที่เจอเมื่อว่าน รูปถ่ายหลายใบที่ถูกแนบมา ทำให้ร่างสูงอดที่จะยิ้มไม่ได้ ทุกอิริยาบทช่างแสนแปลกตา น่ามองจนไม่อาจละสายตาได้ ไม่ใช่แค่ลูกของเขาหรอกที่หลงในความน่ารักของร่างเล็ก แต่ตัวเขาเองก็รู้สึกถูกใจไม่ต่างกัน ก่อนที่จะยกยิ้มมุมปากอย่างคนมีชัย ที่แท้บราวนี่ก็เป็นคนใกล้ตัวแค่นี้ ประวัติที่แสนจะละเอียดที่คนสนิทขอเขาหามาให้ สร้างความพึงพอใจให้กับร่างแกร่งเป็นอย่างมาก เขาเพียงแค่รอเวลที่จะทำตามแบบที่เขาต้องการ ไม่เกินอาทิตย์เด็กหนุ่มคนนี้ต้องได้เข้ามาอยู่ในบ้านเขาแน่นอน

 

เพราะว่าชาร์ลมีลูกชายเพียงคนเดียวจึงตามใจทุกอย่าง ไม่ว่าอยากจะได้อะไรแทบจะหามาให้ในทันที ครั้งนี้ก็เหมือนกัน เมื่อโชวาลูกชายตัวน้อยเอื้อนเอ่ยว่าอยากได้คนตัวเล็กกลับมาเลี้ยง เขาจึงต้องทำทุกวิถีทางเพื่อให้เป็นไปอย่างที่ลูกชายตัวน้อยต้องการ

 

เสียงเคาะประตูห้องทำงานดังแว่วเบาๆ ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเป็นเจ้าตัวเล็กของเขานั่นเอง มือน้อยๆ ที่เคาะประตูเบาๆ เท่าที่แรงของเด็กคนหนึ่งจะมี  เด็กผู้ชายตัวน้อยๆ วิ่งตรงมายังผู้เป็นพ่อด้วยท่าทางกระตือรือล้น

 

“แด๊ดไหนบราวนี่ของโชวา” ตื่นขึ้นมาก็ถามหาเด็กหนุ่มคนนั้นทันที ใครที่บอกว่าเด็กๆ แป้บเดียวก็ลืม เขาขอเถียงใจขาดเลยว่าไม่จริง ใช้ไม่ได้กับโชวา รายนี้ถ้าลองอยากได้อะไรจะตั้งหน้าตั้งตารอจนกว่าจะได้มาเลย

 

“วันนี้เราจะไปบ้านบราวนี่ดีไหมครับ”

 

“ดี เย้ๆๆโชวาร้ากแด๊ดที่ซู๊ดเลย” เด็กชายตัวน้อยกระโดดขึ้นตักร่างสูงทันทีก่อนที่จะหอมแก้มซ้ายทีขวาที

 

โชวาเกิดจากเมียคนไทยของเขาซึ่งชายหนุ่มจ้างให้แต่งงานกับตนเอง เพียงเพราะเขาต้องการที่จะหลบหลีกจากบรรดาผู้หญิงที่ตามเกาะแกะเขาตลอดเวลา เขาจ้างเธอด้วยจำนวนเงินที่ค่อนข้างมากเลยทีเดียว ก่อนที่จะตกลงทำสัญญากันอย่างรัดกุม พร้อมกับให้เธอมีลูกให้กับเขาหนึ่งคน แต่โชวาเกิดจากการทำกี๊ฟ ก่อนที่จะนำไปฝังในมดลูกของเธอ ทั้งสองคนไม่เคยมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งต่อกัน เธอมีหน้าที่แค่เป็นแม่ และเมียในนามของร่างสูงเท่านั้น

 

เธอมีชื่อว่าอิงค์ ประวัติการศึกษาดี แต่ฐานะยากจน ต้องการหาเงินเพื่อที่จะใช้รักษาแม่ที่ป่วยด้วยโรคมะเร็งระยะสุดท้าย แม้ว่าเงินจำนวนมากที่เขาให้เธอไป กลับไม่สามารถยื้อชีวิตแม่ของเธอไว้ได้ หลังจากนั้นเธอจึงใช้ชีวิตอยู่ที่บ้านของร่างสูงมีหน้าที่ดูแลบ้าน เป็นเหมือนแม่บ้านคนหนึ่ง แต่เธอสำคัญกว่านั้นตรงที่เป็นแม่ของโชวาด้วย ผู้หญิงคนนี้ไม่เคยเรียกร้องอะไรจากเขาเลยด้วยซ้ำ มีแต่เขาเองที่เป็นฝ่ายเสนอให้กับเธอแทบจะทุกอย่าง โชวาไม่เคยมีโอกาสได้เจอแม่ของเขาแม้แต่คร้งเดียว เพราะหลังจากที่เธอคลอดโชวาได้เพียงอาทิตย์เดียว เธอก็เสียชีวิตกระทันหันเพราะร่างกายไม่แข็งแรงบวกกับมีโรคประจำ ตัวที่มีอยู่ก่อนแล้ว ซึ่งผมไม่เคยรู้มาก่อนว่าการที่เธอมีลูกให้กับผมเป็นสาเหตุให้เธอต้องเสียชีวิต

 

“หึๆ ได้ดังใจแล้วรักแด๊ดขึ้นมาทันทีเลยนะเจ้าตัวแสบ”  ชาร์ลยกมือลูบผมสีน้ำตาลอ่อนของลูกชายตัวน้อยด้วยความเอื้อเอ็นดู

 

“ม่ายช่ายๆ โชวารักแด๊ดตลอดแหละน่า”  มือป้อมๆ ยกขึ้นมาจับหน้าผู้เป็นพ่อให้หันมาสบตากับตนเอง ก่อนที่จะเอ่ยคำหวานให้คนเป็นพ่ออย่างชาร์ลได้ชื่นใจ

 

“ครับๆ แด๊ดก็รักโชวาที่สุด แล้วนี่เจ้าตัวแสบของแด๊ดทานขาวเช้ารึยัง”

 

“ย่าสายเอานมให้ดื่มแล้วกับหนมปัง” ย่าสายคือแม่บ้านคนเก่าแก่ที่อยู่ดูแลตั้งแต่ชาร์ลยังเล็กๆ เขาจึงนับถือเป็นเหมือนญาติผู้ใหญ่คนหนึ่ง

 

“ถ้าอย่างนั้นลงไปทานข้าวพร้อมแด๊ด แล้วบ่ายๆ ค่อยไปหาบราวนี่กัน”

 

“ทานข้าวๆ จะได้ไปหาบราวนี่” สองพ่อลูกเดินลงไปทานข้าวเช้าที่ถูกจัดเตรียมเรียบร้อยแล้ว วันนี้ชาร์ลไม่เข้าบริษัท เพราะมีธุระที่สำคัญกว่าต้องไปทำ จึงให้ลูกน้องคนสนิทนำงานมาให้ทำที่บ้าน มีเอกสารสำคัญที่ต้องรอเขาอนุมัติอยู่สามสี่อย่าง ถ้าเคลียร์งานเสร็จก็คงจะได้เข้าไปจัดการอีกเรื่องเร็วๆ

 

*****************************

 

รถตู้สายพันธ์ยุโรปสีดำเคลื่อนตัวมุ่งตรงไปยังจุดหมายปลายทางอย่างไม่รีบเร่ง โดยมีผู้โดยสารระดับวีไอพีนั่งอยู่ สองพ่อลูกพูดคุยหัวเราะกันอย่างสนุกสนาน ไร้ซึ่งความกังวลใดๆ คนที่เล่ห์เหลี่ยมแพรวพราวอย่างชาร์ล โรเรนโซ่ ไม่เคยกลัวที่จะทำอะไรไม่สำเร็จอยู่แล้ว

 

“แล้ววันนี้บราวนี่จะกลับบ้านกับโชวาไหม?”

 

“อย่าใจร้อนสิเจ้าตัวแสบ รับรองว่าไม่นานบราวนี่จะต้องเป็นของเราแน่ๆ” ชาร์ลมั่นใจถึงแม้ว่าคนตัวเล็กอาจจะไม่ได้ไปกับเขาวันนี้ แต่เขามีทางที่จะทำให้บราวนี่ปฏิเสธไม่ได้เลยล่ะ

 

“เมื่อไหร่จะถึง อยากหาบราวนี่แล้ว” โชวาเอ่ยเสียงแง้วๆ ประสาเด็กที่อยากได้ของเล่น ตื่นเต้นจนอยู่นิ่งๆ ไม่ได้

 

“อีกนานไหมกฤต” ชาร์ลไม่ได้ตอบลูกชายแต่หันไปถามคนสนิทที่ตอนนี้ทำหน้าที่ขับรถแทน ส่วนเอกก็นั่งอยู่ข้างๆ อีกที

 

“น่าจะราวๆ ห้านาทีไม่เกินนี้ครับนาย”

 

“จะถึงแล้ว เย้ๆ โชวาจะเจอบราวนี่แล้ว”  โชวากระโดดโลดเต้นอยู่บนรถ จนคนเป็นพ่อเกรงว่าหัวจะไปฟาดเข้ากับหลังคาซะก่อนจึงดึงมานั่งลงข้างๆ เหมือนเดิม

 

ไม่ถึงห้านาที่อย่างที่กฤตบอก รถตู้คันใหญ่ก็ขับมาจอดหน้าบ้านหลังใหญ่ที่มีป้ายบอกให้รู้ว่าถึงบ้านตระกูล ธีรธำรงค์กุลแล้ว  เอกเดินลงไปกดออดหน้าบ้าน เพียงไม่นานสาวใช้ก็กุลีกุจอวิ่งมาเปิดบ้านให้ รถเคลื่อนตัวช้าๆ เข้ามาจอดตรงโรงรถ  ก่อนที่ร่างสูงจะจูงมือลูกชายตัวน้อยเข้าไปในบ้าน

 

ก่อนที่ชาร์ลจะมาในวันนี้เขาโทรแจ้งคุณย่าเพียงเพ็ญเรียบร้อยแล้ว ทั้งเขาและคุณย่าเพียงเพ็ญรู้จักสนิทสนมกันดีในฐานะคู่ค้าทางธุรกิจ เพียงแต่พักหลังท่านวางมือไปแล้ว ทั้งสองจึงไม่มีโอกาสได้เจอกัน

 

“เชิญข้างในเลยค่ะ คุณย่ารออยู่” สาวใช้เดินนำพวกเราทั้งหมดเข้าไปในบ้าน ก่อนที่จะเจอกับคุณย่าท่านนั่งรออยู่ก่อนแล้ว

 

“สวัสดีครับคุณป้า” ชาร์ลเอ่ยทักทายผู้อาวุโส ก่อนที่คุณย่าเพียงเพ็ญจะยกมือรับไหว้ตอบ

 

“สวัสดีจ๊ะตาชาร์ลไม่เจอกันซะนานเลย”

 

“ครับ นี่ลูกชายผมครับชื่อโชวา”

 

“สวัสดีคร้าบคุณย่า” เจ้าตัวแสบรู้หน้าที่ดีว่าต้องพูดกับผู้ใหญ่ยังไง เพราะเขาเองที่เป็นคนบอก เพื่อให้ท่านเอ็นดูลูกชายตัวน้อยของเขา

 

“น่ารักจังเลย มาหาย่ามา นั่งก่อนสิชาร์ลเดี๋ยวค่อยคุยกัน” เราทั้งหมดจึงนั่งลงบนโซฟารับแขก โดยที่เจ้าตัวแสบวิ่งไปนั่งตักคุณย่าเพียงเพ็ญซะแล้ว ลูกชายตัวน้อยของเขาช่างรู้งานจริงๆเลย ในขณะเดียวกันกับที่สาวใช้คนเดิมนำน้ำมาเสริฟ

 

“ทานคุกกี้ไหมจ๊ะหลาน” คุณย่าเพียงเพ็ญเอ่ยกับโชวาที่ตอนนี้นั่งยิ้มแป้นอยู่บนตักของท่านด้วยความเอื้อเอ็นดูในความน่ารักของเด็กชายตัวน้อย

 

“ทานคร้าบคุณย่าเอาน้ำสีแดงๆด้วย” ไม่ทันไรเจ้าเด็กตัวแสบก็เริ่มออกฤทธิ์ซะแล้ว ทั้งที่ไม่ใช่บ้านของตนเอง แต่ไม่มีท่าทีเกรงกลัวใครเลยสักนิด

 

“โชวาครับนี่ไม่ใช่บ้านเราห้ามเอาแต่ใจ” ชาร์ลเอ่ยเตือนลูกชายตัวน้อยที่นั่งทำหนาไม่รู้ไม่ชี้อยู่บนตักของคุณย่าเพียงเพ็ญ

 

“ไม่เป็นไรๆ เด็กก็แบบนี้แหละ ไปเอาคุกกี้กับน้ำแดงมาให้หลานฉันที” คุณย่าเอ่ยกับชาร์ลก่อนที่จะหันไปสั่งสาวใช้อีกที

 

“อายุเท่าไหร่แล้วนี่เรา พูดจาฉะฉานไม่กลัวคนดีจัง”

 

“สี่คร้าบ” มือป้อมชูนิ้วขึ้นมาสี่นิ้วพร้อมกับตอบเสียงใส

 

“อ้อ! เท่าๆ กับเดม่อนหลานย่าเลย” คุณย่าเพียงเพ็ญเอ่ยขึ้น จนชาร์ลอดสงสัยไม่ได้ว่าหลานชายคนโตแต่งงานไปตั้งแต่เมื่อไหร่ ถึงกับมีลูกอายุสี่ขวบแล้วเหรอ

 

“ลูกของกฤษติณเหรอครับ”

 

“เปล่าๆ ลูกเลี้ยงของน้องชายคนกลางน่ะ รายนี้ไม่ค่อยออกงานหรอกอยู่แต่บ้านไม่มีใครรู้จักหรอก” คุณย่าเพียงเพ็ญอธิบายซะยืดยาว ช่วงที่ผ่านมาเขาไม่ได้อยู่เมืองไทยมาสักระยะ จึงขาดการรับรู้ข่าวสารต่างๆ มากมายในเมืองไทย ถ้าเป็นลูกเลี้ยงของพายก็เท่ากับเป็นลูกชายของคีรินเพื่อนสนิทของเขาด้วยสิ แล้วทำไมเพื่อนของเขาจึงไม่ยอมบอกอะไรเลย รู้เพียงแต่ว่าพึ่งจัดงานแต่งงานไปได้ไม่นาน เป็นงานเลี้ยงแบบเล็กๆ จัดขึ้นภายในครอบครัว เขาจึงไม่มีโอกาสได้ร่วมงาน แต่ไม่เคยเล่าเรื่องลูกให้ฟังเลยสักนิด สงสัยคราวนี้คงต้องนัดเจอกันแล้วแหละ เพื่อสานความสัมพันธ์ระหว่างสองครอบครัวให้แนบแน่นยิ่งขึ้น และเรื่องยากๆ อาจจะกลายเป็นเรื่องง่ายไปเลยก็ได้ เขาได้แต่ยิ้มกริ่มในใจคนเดียว

 

“แล้วนี่มามีธุระอะไรรึเปล่าถึงได้มาหาป้าถึงบ้าน” ชาร์ลเรียกคุณย่าเพียงเพ็ญแบบนี้มาแต่ไหนแต่ไร รู้จักมักคุ้นกันทั้งด้านหน้าที่การงาน และค่อนข้างถูกชะตากันมาแต่เก่าก่อน คุณย่าเพียงเพ็ญท่านก็เมตตาเหมือนเขาเป็นหลานท่านอีกคน ช่วงหลังๆ ที่ชาร์ลต้องไปดูงานที่ต่างประเทศนานหลายปีจึงไม่มีโอกาสได้เจอกันเลย

 

“ครับ..ก็มีนิดหน่อย เรื่องของบราวนี่น่ะครับ”

 

“เจ้าตัวแสบของป้าไปทำอะไรไว้เหรอชาร์ล” น้ำเสียงของท่านดูตกใจมาก ที่ชาร์ลเอ่ยถึงหลานชายคนเล็ก นิสัยก็คงจะแสบไม่ใช่เล่น ไม่อย่างนั้นคงไม่เอ่ยถามออกมาแบบนี้

 

“เปล่าๆ ครับคุณป้า พอดีเราบังเอิญเจอกันวันก่อน แล้วโชวาเขาก็ชอบบราวนี่มาก เลยอยากจะให้ไปช่วยดูแลเจ้าตัวเล็กให้หน่อยครับ เพราะผมจ้างพี่เลี้ยงกี่คนต่อกี่คนก็เอาเขาไม่อยู่” ชาร์ลเอ่ยบอกท่านตามตรงเพราะเรื่องอย่างนี้โกหกไม่ได้ น้ำเสียงจริงจังส่งผ่านริมฝีปากหนา ทำให้คนฟังคล้อยตามไปบ้างในบางครั้ง แต่จะให้คนอย่างหลานชายคนเล็กของบ้านไปดูแลใครนี่เห็นจะเป็นเรื่องที่คิดผิดมหันต์เพราะขนาดตัวเองยังเอาตัวไม่คอยจะรอดเลย กลัวแต่จะไปสร้างปัญหาให้กับคนอื่นมากกว่า

 

“แล้วแม่โชวาไปไหนซะล่ะ”

 

“แม่ของโชวาเสียตั้งแต่เพิ่งคลอดเจ้าตัวเล็กได้เจ็ดวันครับ”

 

“น่าสงสารจริง” โชวายังคงนั่งทานคุกกี้อย่างเอร็ดอร่อย โดยไม่สนใจผู้ใหญ่ทั้งสองว่ากำลังคุยเรื่องอะไรกัน

 

“โชวาเป็นเด็กร่าเริงครับ แต่ผมหาพี่เลี้ยงกี่คนก็อยู่ได้ไม่เกินอาทิตย์ จนมาเจอบราวโดยบังเอิญนี่แหละครับเขาจึงขอเองเลย”

 

“จะดีเหรอชาร์ล ป้าว่าหาคนอื่นดีกว่าไหม น้องบราวจะดูแลใครได้” คุณย่าเพียงเพ็ญไม่ได้ตอบรับหรือปฏิเสธเพียงแค่ออกความเห็นอย่างเป็นกลางไว้ เพราะไม่อยากให้เสียใจทั้งสองฝ่าย

 

“ไม่อาว โชวาอยากได้บราว ฮึก....” ต่อมน้ำตาของเด็กชายตัวน้อยเริ่มทำงานอีกครั้งเมื่อเริ่มจะรับรู้ถึงความผิดหวัง ก่อนที่จะผละลงจากตักของคุณย่าเพียงเพ็ญวิ่งไปหาผู้เป็นพ่อของตนที่นั่งอยู่อีกฝั่ง

 

“ไม่เอาครับไม่ร้องนะ คุณย่าแค่บอกเฉยๆ ยังไม่ได้พูดซะหน่อยว่าไม่ให้บราวไปด้วย”

 

“จริง...ฮึก..นะคร้าบ” มือป้อมๆ ยกปาดน้ำตาที่ไหลอาบสองแก้มย้วยๆ อย่างลวกๆ ที่คลายจากอาการสะอื้นลงบ้างแล้ว

 

“ครับๆ” ชาร์ลลูบหัวลูกชายตัวน้อยที่ตอนนี้ยืนก้มหน้าลงซบตักเขาสะอื้นเบาๆ

 

“ร้องให้เลยเหรอเนี่ย” คุณย่าเพียงเพ็ญถึงกับส่ายศรีษะอย่างไม่เข้าใจ แต่ไม่ได้รู้สึกไม่ดีกับเด็กชายตัวน้อยหรอก เพียงแค่สงสัยว่าทำไมโชวาถึงติดหลานชายของท่านทั้งๆ ที่พึ่งเคยเจอกันเพียงแค่ครั้งเดียว

 

“เป็นแบบนี้ตั้งแต่วันที่เจอบราวนี่ที่ห้างแล้วครับ อยู่ดีๆ ก็วิ่งเข้าไปเกาะขา ร้องให้จะเอากลับบ้านให้ได้เลย จนต้องปลอบกันเสียยกใหญ่” ชาร์ลหันไปคุยกับคุณย่าเพียงเพ็ญหลังจากที่ปลอบลูกชายตัวน้อยแล้ว แต่ไม่ได้บอกเรื่องราวทั้งหมด

 

“เฮ้อ! ป้าล่ะหนักใจ ไม่รู้จะเอาไปดูแลหรือเอาไปทะเลาะกันก็ไม่รู้ รายนั้นยอมใครซะที่ไหนล่ะ”

 

“ไม่เป็นไรหรอกครับคุณป้า ขอแค่บราวนี่ตกลง เดี๋ยวผมจัดการทุกอย่างเอง”

 

“โชวาจะดูแลบราวนี่เอง” โชวาเอ่ยเสียงใสเรียกเสียงหัวเราะให้กับผู้ใหญ่อย่างคุณย่าเพียงเพ็ญจนได้

 

“ป้ากลัวแต่ชาร์ลจะต้องมาเป็นภาระล่ะสิไม่ว่า ดูแลลูกแล้วยังต้องมารับมือกับน้องบราวอีก” คุณย่าเพียงเพ็ญเอ่ยอย่างเป็นห่วง

 

“ไม่เป็นไรหรอกครับ ดีซะอีกถ้าซนเหมือนกันก็จับให้เล่นด้วยกันไปเลย” ชาร์ลแค่พูดให้มันดูตลกก็เท่านั้นเอง เพราะเขาเห็นท่าทางเครียดๆ ของคุณย่าแล้วอดเป็นห่วงไม่ได้เหมือนกัน

 

“คุณย่าไม่ต้องห่วง ถ้าบราวดื้อโชวาจะจัดการเอ้ง” โชวาวิ่งกลับไปหาคุณย่าเพียงเพ็ญอีกครั้ง เข้าไปอ้อนออเซาะโดยไม่ต้องบอก ลูกของเขาเจ้าเล่ห์ไม่มีใครเกินหรอก ไม่รู้ว่าได้นิสัยแบบนี้มาจากใคร ทั้งๆ ที่แม่ของเด็กน้อยทั้งเรียบร้อยแล้วก็น่ารักมากเลยทีเดียว อาจจะได้คนเป็นพ่อมาเต็มๆ เลยก็ได้

 

“มาอ้อนย่าเชียว”

 

“คุณย่ายอมไหม ยอมให้บราวไปอยู่กับโชวาไหม” โชวากระโดดขึ้นนั่งบนโซฟา กอดเอวคุณย่าไว้แน่นก่อนที่จะเอาหัวเล็กๆ ถูไถสีข้างอย่างอ้อนๆ

 

“เข้าใจอ้อนคนแก่นะเรา ใครสอนมาเนี่ยครับ” คุณย่าเพียงเพ็ญยกมือที่เหี่ยวย่นไปตามวัยขึ้นลูบหัวโชวาเบาๆ

 

“ไม่มี โชวาอ้อนเองคร้าบ”

 

“จ้าๆ รอเจ้าตัวเขากลับมาค่อยคุยกันอีกทีดีกว่า ย่าแล้วแต่น้องบราว ถ้าเขาตัดสินใจยังไงก็เอาตามนั้นแหละ ส่วนโชวาก็หาวิธีเอาเอง”  คุณย่าเพียงเพ็ญรู้ว่าเด็กน้อยนี้ท่าจะเจ้าเล่ห์ไม่เบา เลยปล่อยให้ทั้งสองพ่อลูกจัดการกันเอง

 

ถ้าบราวนี่ยอมไปเป็นพี่เลี้ยงให้โชวาก็ดีเหมือนกัน จะได้รู้จักรับผิดชอบชีวิตคนอื่นมากขึ้น เพราะตั้งแต่เด็กจนโตมีแต่คนคอยดูแลเอาใจ เคยได้เป็นแต่ผู้รับ ยังไม่เคยได้เป็นผู้ให้กับเขาสักที การที่เขาต้องรับผิดชอบดูแลคนอื่นอาจจะทำให้เป็นผู้ใหญ่มากขึ้นก็ได้ คุณย่าเพียงเพ็ญมองหาข้อดีในเรื่องนี้จนเจอ ก่อนที่จะปล่อยให้สองพ่อลูกคุยกัน ก่อนที่จะเข้าครัวไปเตรียมอาหารเย็น โดยไม่ลืมชวนทั้งหนุ่มใหญ่และหนุ่มน้อยทานข้าวด้วยกัน

 

สองพ่อลูกนั่คุยเล่นกันอยู่ในห้องรับแขก โดยมีคนสนิทยืนคอยรับใช้อยู่ข้างๆ จนเวลาล่วงเลยมาสักพัก เสียงรถยนต์ก็ดังมาจากหน้าบ้าน ก่อนที่เสียงจะเงียบลงพร้อมกับร่างเล็กที่เดินตรงมาจากหน้าบ้าน ชาร์ลเห็นบราวนี่ตั้งแต่เดินเข้าประตูมา โดยที่คนตัวเล็กไม่ทันสังเกตุเห็นเขาและโชวา ก่อนที่เจ้าตัวน้อยของผมจะตะโกนเสียงดังด้วยความดีใจ

 

“บราวนี่มาแล้ว” โชวาวิ่งไปหาคนที่ ทำตาโตอ้าปากหวอ ขาทั้งสองข้างหยุดชะงักอยู่ตรงหน้าประตูห้องรับแขก

 

“มะ...มาไดยังไง” คนตัวเล็กเอ่ยเสียงดังอย่างไม่เชื่อสายตา จนร่างสูงแอบกลั้นยิ้มกับท่าทางตื่นตระหนกของบราวนี่

 

“ฉับบอกเธอแล้วไงว่าจะมาเอาคำตอบ ลืมสัญญาของเราแล้วเหรอ”

 

*****************************

ตอน2มาแล้ว เม้นให้กำลังใจคนแต่งด้วยน้ะ
สนุกรึเปล่าบอกกันหน่อยค่ะ จะได้รู้ตัวเองพัฒนาขึ้นบ้างรึเปล่า
 แต่งเองอ่านเองก็เข้าข้างตังเองไปว่ามันดีแล้ว ทั้งๆ ที่บางยังไม่ได้พัฒนาขึ้นเลย    ขอบคุณล่วงหน้านะคะ

มีคำผิดบอกด้วยนะ



                                   TBC.

[neverland]

ตามจนเจอบ้าน เจ้าเล่ห์ทั้งพ่อทั้งลูกนั่นแหละ 

[double9JH]

ไม่รู้ว่าพ่อหรือลูกเจ้าเล่ห์กว่ากัน 55. น่าจะพอๆกันทั้งคู่เลย

บราวนี่เอ้ย คงหนีไม่พ้นแล้วล่ะมั้งนั่น

[MooKratai]

ไม่รู้ว่าพ่อหรือลูกเจ้าเล่ห์กว่ากัน 55. น่าจะพอๆกันทั้งคู่เลย

บราวนี่เอ้ย คงหนีไม่พ้นแล้วล่ะมั้งนั่น

พ้นไม่พ้นต้องติดตามนะจ๊ะ

[fay 13]

 

[ujen]

รอตอนต่อไปน่ะ

 

[iceman555]

 

[cavalli]

 

[punnicha]

 

[=นีรนาคา=]

ท่าทางจะหนีไม่พ้นแล้วแหละ บราวนี่เอ๊ยยยย
เจ้าหนูน้อยโชวาน่ารัก น่าเอ็นดูจริงๆ
 

[seaz]

แหมๆ รู้จักกับคุณย่าของน้องบราวด้วยนะนี่

[onekiss]

โชวาาาาาาาาาาาน่ารักกกกกก



แอดขอยาวๆน่อยได้ไหม
 

[patee]

ชอบๆๆๆๆ

[MooKratai]

ดื้อรัก♥♥ คุณพ่อลูกติด ตอน3

บราวนี่ชะงักเท้าอ้าปากหว๋อทันทีที่เห็นสองพ่อลูก ที่สร้างปัญหาให้กับเขาวันก่อน  เด็กหนุ่มยืนค้างอยู่ที่เดิมราวกับว่าถูกสะกด ก่อนที่เสียงของเด็กน้อยอย่างโชวาจะเรียกสติของเขาให้กลับมา

 

"บราวนี่...โชวาคิดถึง" ร่างป้อมๆ วิ่งเข้ามากอดขาบราวนี่ในทันที จนคนที่มัวแต่ตกใจถึงกับเซไปข้างหลังนิดๆ เพราะแรงที่เด็กน้อยพุ่งเข้ามาหาเขาเต็มๆ เด็กหนุ่มมองสองพ่อลูกสลับไปมาอย่างสงสัย ก่อนที่จะพยายามแกะมือป้อมๆ ออกจากขาตัวเองอีกครั้ง  คราวนี้เจ้าตัวน้อยเกาะแน่นกว่าครั้งที่แล้วจนบราวนี่ถอดใจ กระเตงเจ้าเด็กแสบเดินไปหาผู้เป็นพ่อซึ่งยืนมองอยู่

 

"มะ..มาได้ยังไง" บราวนี่ถามออกมาหลังจากที่มองสองพ่อลูกด้วยความงงระคนตกใจ

 

"เธอคิดว่าเรื่องแค่นี้มันยากสำหรับคนอย่าง ชาร์ล โรเรนโซ่ นักรึไง" ชาร์ลไม่ได้อวดว่าตนเองเป็นใคร เพียงแต่ต้องการบอกให้คนตัวเล็กรู้เท่านั้นว่าในเมื่อเขาต้องการอะไรแล้ว ไม่มีอะไรที่จะทำไม่ได้

 

"ผะ..ผมจะแจ้งตำรวจว่ามีคนบุกรุก" บราวนี่เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงขลาดกลัว แต่ก็พยายามระงับสติอารมณ์ของตนเองให้มากที่สุด ทำเป็นเก่งถือดีไปอย่างนั้นแหละ ทั้งๆ ที่จริงๆ ในใจเต้นโครมครามเพราะความกลัวที่เกิดขึ้นในใจของตนเอง

 

"อยากโทรก็โทรเลย แต่ระวังจะโดนข้อหาแจ้งความเท็จก็แล้วกัน" ชาร์ลพูดด้วยน้ำเสียงที่เหนือกว่า

 

"หมายความว่ายังไง"

 

"หมายความว่าโชวาคิดถึงเลยมาหาบราว" โชวาเอ่ยแทรกบทสนทนาที่แสนตึงเครียดของผู้ใหญ่

 

"เงียบก่อนครับลูก แล้วมายืนดีๆ อย่าไปเกาะขาบราวนี่อย่างนั้น" ชาร์ลบอกลูกชายตัวน้อยด้วยน้ำเสียงไม่จริงจัง จนบราวนี่อยากจะกระโดดเข้าไปข่วนหน้าคนตัวโตให้รู้แล้วรู้รอด

 

"ตอบผมมาสิ" บราวนี่ถามย้ำออกมาเสียงดัง

 

"แหมๆ ใจร้อนซะจริงเลย" ชาร์ลเอ่ยเย้าร่างเล็กที่ยืนหน้าเครียด คิ้วขมวดเป็นปมจนกลัวว่ามันจะแก้ไม่ออกเลยด้วยซ้ำ

 

"ก็ตอบมาสิจะยึกยักทำไม"  บราวนี่หน้าแดงกำ่เพราะความกรุ่นโกรธคนตัวโตที่เอาแต่ไร้สาระ ถ่วงเวลาไม่ยอมตอบเขาอยู่อย่างนั้น สนุกนักรึไงที่ได้แกล้งกันแบบนี้ ร่างเล็กได้แต่คิดในใจ

 

"มานั่งดีๆ ก่อนค่อยคุยกัน"  ชาร์ลพูดสบายๆก่อนที่จะเดินนำบราวนี่มานั่งที่โซฟา โดยมีโชวาที่ถือวิสาสะจับมือร่างเล็ก เดินตามมานั่งข้างๆ เป็นเงาตามตัว

 

"เล่าได้รึยังครับ"

 

"โอเคๆ ที่บอกแบบนี้เพราะฉันเป็นแขกของคุณย่าของเธอ"

 

"โกหก!"  บราวนี่แหวออกมาเสียงดังอย่างเหลืออดกับความกวนประสาทของชาร์ล

 

"หึๆ แค่เราเจอกันเร็วกว่ากำหนดหนึ่งอาทิตย์ถึงกับต้องโมโหขนาดนี้เลยเหรอ" ชาร์ลยังคงแกล้งคนที่นั่งหน้าบึ้งให้ได้หัวเสียหนักกว่าเดิม

 

"ทำไมบราวโกรธ ม่ายอยากให้โชวาเลี้ยงเหรอ" โชวายังไม่ลืมความตั้งใจของตนเองตั้งแต่แรก เขย่าแขนบราวนี่เสียจนคนตัวเล็กถึงกับถอนหายใจออกมายาวๆ เพราะความหน้าด้าน หน้ามึนของสองพ่อลูก

 

"ใครเขาจะให้ตัวเองเอาไปเลี้ยง อย่ามั่ว" บราวนี่เปลี่ยนเป้าหมายหันมาทะเลาะกับเด็กวัยสี่ขวบแทน

 

"ไม่ได้มั่ว แดดดี้บอกโชวาว่าบราวจะไปอยู่ด้วย" เด็กน้อยพูดยืนยันคำพูดของพ่อตัวเองอย่างมั่นใจ เพราะถ้าพ่อเขาบอกว่าได้คือได้ไม่เคยที่จะทำให้ผิดหวังเลยสักครั้ง

 

"แดดดี๊ตัวเองโกหก" บราวนี่ก้มลงเถียงด้วยท่าทางจริงจังกับเด็กน้อยที่นั่งหน้ามุ่ย แก้มป่องๆ พองจนกลัวจะแตกออกมาซะให้ได้

 

"ม่ายช่ายสักหน่อย บราว ฮึก..โกหก.... แงๆๆๆ"  เสียงโชวาร้องให้ดังระงมไปทั่วทั้งห้องนั่งเล่น

 

"จะร้องทำไมเนี่ย คุณมาเอาลูกไปเลยนะ" บราวนี่หันไปหาชาร์ลที่ตอนนี่นั่งนิ่งมองลูกตัวเองร้องให้อยู่อย่างนั้น

 

"ใครทำโชวาร้องคนนั้นก็ปลอบเอง" ชาร์ลยกยิ้มมุมปากอย่างเจ้าเล่ห์

 

"หยุดร้องเลย บราวยังไม่ได้ทำอะไรซะหน่อย ก็แค่พูดความจริง" แทนที่จะปลอบเด็กน้อยกลายเป็นว่าบราวนี่กลับทำให้โชวาร้องให้หนักกว่าเดิม มือป้อมๆ ยกขึ้นมากอดบราวนี่แน่นจนคนโดนกอดหายใจแทบไม่ออกเลยทีเดียว

 

"ม่าย...ฮึก...ฮืออออ" เสียงร้องให้ของโชวายังคงดังอยู่แบบนั้น จนร้อนถึงคุณย่าเพียงเพ็ญที่ทำอาหารอยู่ในครัวต้องรีบวิ่งออกมาดูด้วยความตกใจ

 

"หลานย่าเป็นอะไรหึ ใครทำให้ร้องให้" คุณย่าเพียงเพ็ญเดินมานั่งอีกฝั่งข้างๆ โชวา ก่อนที่จะยกมือเหี่ยวย่นตามวัยลูบหลังเจ้าตัวน้อย ที่เองแต่กอดบราวนี่แล้วร้องให้

 

"บราวนี่...ฮึก..โกหก...ฮือ..โชวา"  โชวาได้ทีหันไปฟ้องคุณย่าเพียงเพ็ญที่นั่งเช็ดน้ำหูน้ำตาที่ไหลอาบแก้มป่องๆ เป็นสาย

 

"ใครโกหก ตัวเองนั่นแหละโง่ ใครเขาจะให้เอาไปเลี้ยงได้ง่ายๆ เล่า ไม่ใช่สัตว์เลี้ยงซะหน่อย"

 

"น้องบราว อย่าว่าน้อง โชวาเขาก็พูดไปตามประสา ที่จริงคงแค่อยากอยู่กับน้องบราว แต่อาจจะใช้คำพูดผิด" คุณย่าเอ่ยเตือนหลานชายที่เอาแต่จ้องจะทะเลาะกับเด็กน้อยวัยสี่ขวบ

 

"ไม่ร้องลูกไม่ร้อง" ถึงแม้จะบอกว่าบราวนี่โกหก อีกทั้งยังทำให้ตัวเองร้องให้ แต่โชวากลับกอดบราวนี่ไม่ยอมปล่อย

 

"คุณย่า แต่น้องบราวไม่ไปเด็ดขาด ไม่ไปอยู่กับเจ้าเด็กนี่หรอกนะ" มือบางผลักหัวเด็กน้อยเบาๆ พร้อมกับคำพูดเสียดแทงใจโชวา คนที่ตั้งใจอย่างเต็มเปี่ยมว่ายังไงวันนี้บราวนี่ต้องกลับไปกับเขาอย่างแน่นอน

 

"ม่ายเอา...แงๆ บราวนี่" คราวนี้โชวากระโดดขึ้นนั่งตักเล็กของบราวนี่ทันที ก่อนที่จะยกแขนป้อมๆ โอบกอดรอบคอร่างเล็กอย่างแสนรัก คางเรียวเล็กของโชวาก็เกยไหล่บางเอาไว้แสดงความเป็นเจ้าของอย่างเต็มที่ คราวนี้ทั้งน้ำมูก น้ำหูน้ำตาคงเลอะเต็มเสื้อตัวโปรดของบราวนี่เป็นแน่

 

"ลงไปเลยนะเด็กดื้อ" ปากก็พูดไล่โชวา แต่แขนเรียวกลับกอดเด็กน้อยไว้เพราะกลัวว่าจะตกลงมาให้ได้เลือดกันอีก

 

"ม่ายลง บราวห้ามไล่ ฮึก..."  ยิ่งบราวนี่ไล่เท่าไหร่ โชวาก็ยิ่งกอดแน่นขึ้นเท่านั้น

 

"กอดแน่นเกินไปแล้วนะ หายใจไม่ออก"

 

"ห้ามไล่..ฮึก...โชวา ไม่อยางนั้นจะกอดแน่นๆ ฮึก..."

 

"โอ้ย! เจ้าเด็กดื้อ พูดไม่ฟังกันเลย"

 

"บราวนั่นแหละ..ฮึก..ดื้อ"

 

"อย่ามาว่าคนอื่น ตัวเองดื้อแล้วยังมาว่าบราวอีก"

 

"โชวาไม่ดื้อ"

 

"ดื้อๆๆๆๆ"

 

การทะเลาะกันของเด็กวัยสี่ขวบ กับเด็กอีกคนที่โตแต่ตัว อยู่ในสายตาของชาร์ลและย่าเพียงเพ็ญตลอด ทั้งสองได้แต่มองการกระทำที่ต่างไม่มีใครยอมใคร บราวนี่ที่พูดเหมือนเกลียดเจ้าเด็กดื้อโชวาแต่มือบางกลับคอยลูบหลังปลอบประโลมเด็กน้อยตลอดเวลา ไม่ต่างจากโชวาที่แม้ปากจะเถียงคนโตกว่าอย่างไม่ลดละ แต่ก็ไม่ยอมคลายกอดจากบราวนี่เลยแม้แต่น้อย จนคนที่นั่งมองการกระทำของคนทั้งสองได้แต่สายหัวกับความเป็นเด็กของทั้งสองคน

 

"เห้อ! จะเอายังไงล่ะชาร์ลที่นี้ จัดการกันเองเลยนะป้าไม่ยุ่งด้วยแล้ว"

 

"คุณย่า!"

 

"เรียกย่าทำไม"

 

"ทำไมคุณย่าไม่ช่วยน้องบราวเลย" บราวนี่เมื่อได้ยินคุณย่าพูดเหมือนตัดช่องน้อยแต่พอตัว ก็เกิดความน้อยใจขึ้นมาทันที ทำไมไม่คิดจะเข้าข้างหลานชายตัวเองเลยใช่ไหม

 

"โตๆ กันหมดแล้ว ตกลงกันเองได้แล้ว ย่าให้ทั้งสองคนตกลงกันเอง ส่วนเจ้าหนูโชวาคงไม่ต้องบอกก็รู้ว่าตกลงยังไง" คุณย่าเพียงเพ็ญอยากให้บราวนี่ได้รู้จักการดูแลคนอื่นบ้าง จึงไม่อยากยื่นมือเข้าไปเกี่ยว ปล่อยให้ชาร์ลจัดการเรื่องนี้น่าจะดีกว่า

 

"ขอบคุณที่ไว้ใจผมนะครับคุณป้า เดี๋ยวผมจะจัดการทุกอย่างให้เรียบร้อยเอง" ชาร์ลตอบรับผู้อาวุโสด้วยน้ำเสียงจริงจัง ก่อนจะหันมายิ้มร้ายใส่บราวนี่ที่ตอนนี้นั่งมองเขาอย่างกับจะกินเลือดกินเนื้อ

 

"จ๊ะ...ทำไมเจ้าตัวเล็กเงียบไปแล้วล่ะ"  คุณย่าเพียงเพ็ญเอ่ยถามขึ้น เมื่อสังเกตุว่าเด็กน้อยนิ่งจนเกินไป

 

"น่าจะหลับไปแล้วครับ ร้องให้เยอะก็แบบนี้แหละ สงสัยคงจะเพลีย" ชาร์ลตอบพร้อมกับลุกขึ้นเดินไปดูลูกชายที่ตอนนี้นอนคอพับคออ่อนอยู่บนไหล่บาง

 

"ถ้าอย่างนั้นพาขึ้นไปนอนห้องน้องบราวก่อนดีกว่า ตื่นแล้วค่อยพากลับ" คุณย่าเพียงเพ็ญเสนอขึ้น เพราะสงสารเจ้าหนูโชวา

 

"ไม่เอา"

 

"อย่าทำตัวเป็นเด็กนะน้องบราว พาพี่เขาไปห้องเดี๋ยวนี้" คุณย่าสั่งเสียงเฉียบ จนบราวนี่ต้องลุกขึ้นอย่างเสียไม่ได้

 

"เอาลูกมานี่" ชาร์ลยื่นมือไปรับโชวาที่นอนหลับสนิทมาอุ้มไว้เอง เจ้าหนูน้อยขยับยุกยิกสองสามครั้งก่อนที่จะกลับมานอนนิ่งอีกครั้ง

 

ทั้งสองคนเดินขึ้นมาบนห้องนอนของบราวนี่โดยไร้ซึ่งบทสนทนา อีกคนอึดอัดที่ต้องมาทำอะไรบ้าบอแบบนี้ ส่วนอีกคนกลับยิ้มเต็มดวงหน้าอย่างมีความสุข จนคนตัวเล็กหมั่นใส้ยกกำปั้นน้อยๆ ทุบหลังร่างหนาดังอึก

 

"อย่าให้มันมากไปนะบราวนี่ เห็นฉันไม่พูดไม่ว่านี่ไม่ใช่ฉันใจดีอะไรนะ แค่ไม่อยากทะเลาะกับเด็กปากไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมอย่างเธอ"

 

"อือ..ไอ้คนบ้า ผมไม่ใช่เด็กซะหน่อย" บราวนี่ร้องขึ้นเสียงดังด้วยความโกรธ

 

"ไม่เด็กแล้วทำไมนั่งทะเลาะกับลูกฉันฉอดๆ"  เสียงทะเลาะกันไปตามทางเดินของทั้งสองคนทำให้คุณย่าเพียงเพ็ญได้แต่มองอย่างหนักใจ ไม่รู้ว่าคิดถูกหรือคิดผิดที่หวังจะให้ชาร์ลมาปราบพยศหลานชายคนเล็ก แต่เมื่อตัดสินใจไปแล้วก็คงต้องปล่อยวาง ให้พวกเขาตัดสินใจทุกอย่างด้วยตัวเอง

 

"ฮึ่ย" เมื่อเถียงไม่สู้บราวนี่จึงได้แต่ฮึดฮัดอยู่คนเดียว ก่อนจะเปิดประตูห้องให้ชาร์ลนำลูกชายตัวน้อยไปนอนบนเตียงของตัวเอง

 

ชาร์ลวางลูกชายลงบนเตียงก่อนจะหันไปสำรวจห้องนอนของบราวนี่อย่างจงใจ จนเจ้าของห้องต้องหลุดปากถามออกไป

 

"มองอะไรนักหนา"

 

"มองห้องของคนที่บอกว่าตัวเองโตแล้ว ฮึๆ พอๆ กับห้องโชวาเลย" บราวนี่เหมือนเป็นภาคอนาคตของโชวายังไงยังงั้น ทั้งสองคนมีนิสัยคล้ายกันจนน่ากลัว

 

"ไม่จริงซะหน่อย" บราวนี่ตอบเสียงอ่อย เพราะรู้ดีว่าห้องตัวเองไม่เหมือนห้องของคนวัยยี่สิบกว่าๆ เลยสักนิด ทั้งผ้าปูที่นอนลายการ์ตูน ของสะสมที่เป็นตัวการ์ตูนต่างๆ รวมทั้งหนังสือการ์ตูนที่จัดเรียงเต็มตู้หนังสือสองตู้ในห้องนอน มันคงจะล้นจนต้องเอาบางส่วนมาวางเรียงไว้บนพื้นห้องข้างตู้หนังสือ

 

"หึๆ เด็กน้อยเอ้ย"

 

"ผมไม่ใช่เด็กนะ"

 

"ครับๆ ไม่เด็กเลย" ชาร์ลตัดบทสนทนาที่จะนำไปสู่การทะเลาะกัน แต่คนตัวเล็กก็ยังมีสีหน้าไม่พอใจอยู่ดี

 

"ออกไปได้แล้ว ไอ้คนแก่เอ้ย" บราวนี่นึกอยู่ตั้งนานว่าจะด่าคนตรงหน้าว่าอย่างไร มันก็สมกันดีไอ้แก่

 

คนที่ถูกกล่าวหาว่าแก่หันขวับมามองบราวนี่ตาเขียวปั๊ด จนคนตัวเล็กแอบสะใจอยู่ลึกๆ ที่แกล้งชาร์ลได้

 

"เดี๋ยวไอ้แก่ก็กัดจนปากบวมซะหรอก" ชาร์ลเอ่ยขึ้นลอยๆ ไปกับลม เหมือนไม่ไดสนทนากับร่างเล็กอย่างบราวนี่ แต่แท้จริงแล้วเขาว่าใส่บราวนี่เต็มๆ

 

"ไอ้แก่บ้า หื่นกาม" บราวนี่ทำปากขมุบขมิบเบาๆ แต่คนหูดีก็ยังได้ยินมันอยู่ดี

 

"อยากลองไหมล่ะเด็กน้อย" ชาร์ลย่างสามขุมตรงมาหาร่างเล็กที่ทำปากขมุบขมิบอยู่อีกทาง

 

"อะ..อะไร ไม่เอาไม่อยากลอง" บราวนี่ตัวสั่นงันงกเมื่อชาร์ลเดินมาจับไหล่บางทั้งสองข้าง ก่อนที่จะปล่อยมืิออีกข้าง จับคางมนให้เชิดขึ้นมาเผชิญหน้า>o< บราวนี่หน้าขึ้นสีในทันทีเพราะความเขินอายที่ต้องมาเล่นเกมส์จ้องตากับเทพบุตรพ่อลูกอ่อน

 

"ไม่อยากลองก็ห้ามเถียง แล้วเตรียมเก็บของไปอยู่บ้านฉัน" ชาร์ลมัดมือชกคนที่ยืนอึ้งอีกครั้ง จนบราวนี่ได้แต่ยืนมองตาปริบๆ ด้วยความงง ก่อนที่จะใช้สมองน้อยๆ ประมวลคำพูดของชาร์ลเมือ่สักครู่

 

"ผมไม่ไดบอกว่าจะไปสักหน่อย"

 

"เธอไม่มีสิทธิ์ตัดสินใจ เพราะฉันคิดทุกอย่างไว้หมดแล้ว"

 

"ไม่ไป...อื้อ" ชาร์ลประกบปากเด็กดื้อทันที มือเล็กๆ ระดมทุบหลังของเขาเต็มแรง แต่แรงเท่ามดแค่นี้คงทำอะไรเขาได้หรอก ปากหนาบดขยี้ริมฝีปากเรียวได้รูปอย่างหื่นกระหาย  ก่อนจะค่อยๆ พยายามดันลิ้นร้อนของตนเองเข้าไปในปากเล็กนั่นอย่างตั้งใจ แต่บราวนี่กลับเม้มปากแน่น กัดฟันบนและร่างไว้แน่นเพื่อไม่ให้เผลอตอบสนอง ชาร์ลยังไม่ละความพยายามก่อนจะยกมือหนาขึ้นไปเคล้าคลึงยอดอกสีชมพู จนร่างเล็กเผลอครางออกมา เป็นจังหวะเดียวกับที่ชาร์ลสามารถดันลิ้นร้อนเข้าไปในโพรงปากอย่างช่ำชอง เขายังคงดูดดื่มน้ำหวานจากร่างเล็กอย่างไม่รู้จักอิ่ม เหมือคนตะกละตะกรามไม่มีที่สิ้นสุด แต่ชาร์ลจำต้องผละริมฝีปากออกอย่างเสียดาย เพราะว่ายังตกลงกันไม่ได้สักที

 

"แฮกๆๆ" เสียงหอบดังๆ ขางบราวนี่ บอกให้รู้ว่าคนตัวเล็กไม่เคยผ่านเรื่องแบบนี้มา เพราะท่าทางที่ทำราวกับว่าจะขาดใจ

 

"เอาไง? ไปหรือไม่ไป"

 

"ไม่ไป"

 

"ถ้ายังดื้อแบบนี้จะจับแก้ผ้าแล้วข่มขืนเลยคอยดู" ชาร์ลไม่เคยขู่ใคร เพราะถ้าเขาพูดหมายถึงคิดแล้ว

 

"บ้าๆ ไอ้แก่หื่นกาม ลามก จะข่มขืนผมได้ยังไง" บราวนี่ด่าออกมาเป็นชุด โดยไม่สนใจสีหน้าชาร์ลเลยแม้แต่น้อย

 

"ก็ลองดื้อดูสิรับรองเจอดีแน่ ฉันมีทางให้เธอเลือกสองทาง"  ชาร์ลเสนอทางออกให้กับบราวนี่ที่ยืนตัวแข็งเป็นเสาหินไปแล้ว

 

"อะ...อะไร" ริมฝีปากบางสั่นระริก แต่ก็ยังกล้าถามออกไป

 

"ข้อแรก...เธอตกลงไปอยู่กับฉันดีๆ แล้วฉันจะใหเวลาเธอหนึ่งอาทิตย์ในการเตรียมใจและเก็บของ พอครบกำหนดแล้วฉันจะมารับ"

 

"แล้วข้อสองล่ะ" บราวนี่คิดแล้วว่าข้อเสนอข้อแรกไม่ผ่าน

 

"ข้อสอง...ถ้าเธอปฏิเสธ ฉันจะจับเธอปลำ้ แล้วเธอไปอยู่บ้านฉันภายในวันนี้"

 

"ข้อเสนอบ้าบออะไร คุณมีแต่ได้กับได้"

 

"หึๆ จะเอาไง เลือกข้อหนึ่งหรือข้อสอง คิดให้ดีๆ นะ"

 

"ไม่เอาอะไรทั้งนั้น"

 

"ให้โอกาสอีกที"

 

"ข้อแรก" บราวนี่ตอบเบาๆ เพราะความไม่เต็มใจที่โดนชาร์ลบังคับแบบนี้

 

"ดีมาก เราจะไม่ทำสัญญาอะไรทั้งนั้น ฉันไว้ใจเธอ ว่าเธอจะไม่มีวันรับปากสุ่มสี่สุ่มห้าเพื่อให้มันจบๆ ไป" ชาร์ลพูดดักทางคนตัวเล็กที่แอบคิดอะไรทำนองนี้เหมือนกัน แต่เหมือนชาร์ลจะมีเซนส์ถึงรู้ว่าร่างเล็กคิดอะไรอยู่

 

"เข้าใจแล้วน่า ไม่ใช่เด็ก"

 

ชาร์ลฉวยโอกาสหอมแก้มบราวนี่ทันที โดยที่เด็กหนุ่มไม่ทันตั้งตัว จนร่างเล็กต้องยกมือน้อยๆ สองข้างมากุมแก้มที่แดงราวกับลูกตำลึงสุกเอาไว้

 

"ทำบ้าอะไรเนี่ย %>_<%" บราวนี่แสร้งทำเป็นโมโหกลบเกลื่อนความอายของตนเอง

 

"มัดจำไว้ก่อน"

 

"ฮึ่ย" เพราะทำอะไรไม่ไดจึงได้แต่ฮึดฮัดร่างสูงที่ยืนยิ้มร้ายอยู่ข้างๆ

 

**********

น้องบราวมาแล้วนะคะ ยังไม่ได้ตรวจคำผิด พิมพ์ในมือถือ คอมพัง  นั่งแต่งนานมาก สมองไปแล้วสิบบรรทัด แต่พิมพ์ได้บรรทัดเดียวช้าที่สุด ใช้ความอดทนมากมาย เม้นให้กำลังใจคนเขียนหน่อยนะคะ พยายามมากจริงๆ วันนี้ 

 

 

 

 

 

 

 

 

[patee]

แรงส์....ทั้งคู่