ดื้อรัก ♥♥ คุณพ่อลูกติด ตอน7
บราวนี่นั่งกดดันอยู่ในห้องทำงานของชาร์ล เพราะวันนี้เป็นกำหนดที่ร่างเล็กจะต้องย้ายมาอยู่ที่บ้านของชายหนุ่ม ส่วนคนที่โดนบังคับอย่างบราวนี่ก็ได้แต่นั่งถอนหายใจเฮือกใหญ่จนชาร์ลมองตามเสียหลายรอบ
ภายในห้องมีเพียงชาร์ลกับบราวนี่เท่านั้น ส่วนโชวาไปอยู่กับป้าภา เพราะเขาต้องการที่จะตกลงและทำความเข้าใจกับบราวนี่หลายๆ อย่างเกี่ยวกับการดูแลโชวาและการเข้ามาอยู่ในบ้านหลังใหญ่ด้วยกัน
"ทำไมทำหน้ายังกับโดนบังคับ" ชาร์ลเอ่ยกับร่างเล็กหลังจากที่เขานั่งนิ่งดูปฏิกริยาของบราวนี่อยู่นาน
"ก็ผมไม่อยากย้ายมาอยู่ที่นี่" ร่างเล็กเอ่ยเสียงอ่อยๆ พร้อมๆ กับสีหน้าที่บ่งบอกได้ดีว่ารู้สึกเครียดกว่าทุกวัน
"การที่เธอต้องย้ายมาอยู่กับฉันและโชวามันทำให้เธออึดอัดมากนักหรือไง" ชาร์ลพยายามพูดเสียงนิ่งที่สุดทั้งๆ ที่ภายในใจตอนนี้เดือดจนแทบจะระเบิดเพราะท่าทางของคนตัวเล็ก
"ก็ไม่ได้ขนาดนั้น ผมแค่อยากอยู่บ้านตัวเองมากว่า คุณให้โชวาไปอยู่ที่บ้านผมไม่ได้เหรอ"
"ไม่ได้" ชาร์ลปฏิเสธเสียงดังขึ้นเล้กน้อย
"ทำไมล่ะ"
"บอกไม่ได้คือไม่ได้ ไม่ต้องถามเหตุผล" ชาร์ลขึ้นเสียงใส่ร่างเล็กที่นั่งฝั่งตรงข้าม พร้อมกับจ้องเขม็ง จนบราวนี่ตกใจถอยกรูดในทันที ตั้งแต่เด็กจนโตคนในครอบครัวของร่างเล็กไม่เคยที่จะตะคอกเสียงดังใส่เขาเลยแม้แต่ครั้งเดียว แต่นี่ชาร์ลเป็นคนอื่นแท้ๆ ทำไมถึงทำแบบนี้ บราวนี่นั่งก้มหน้านิ่งเพราะไม่กล้ามองคนที่กำลังกรุ่นโกรธราวกับพายุทะเลทราย ร่างเล็กพยายามกลั้นน้ำตาที่กำลังจะไหลเอ่อคลอเต็มหน่วยตาทั้งสองข้าง
ชาร์ลก็ตกใจไม่ต่างกันที่ตนเองเผลอตะคอกบราวนี่แรงขนาดนั้น ทั้งๆ ที่ร่างเล็กแค่ถามเขาเฉยๆ ทำไมเขาไม่ระงับอารมณ์ ชายหนุ่มได้แต่นั่งนิ่งคิดถึงการกระทำอันไร้เหตุผลของตนเอง ทั้งๆ ที่เขาสามารถควบคุมอารมณ์ได้ดีเสมอ แต่ทำไมวันนี้เขาจึงระเบิดอารมณ์กับเรื่องเล็กน้อยแค่นี้
"เป็นอะไร" ชาร์ลเอ่ยถามคนที่เอาแต่ก้มหน้า ร่างเล็กเพียงแค่ส่ายหน้าให้อีกคนรับรู้ว่าไม่ได้เป็นอะไร
ชาร์ลลุกจากเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามของร่างเล็ก ลุกขึ้นยืนเต็มความสูง ขายาวๆ ก้าวเข้าไปหาอีกคนโดยไม่ทันสังเกตุว่าทำไมบราวนี่เงียบผิดปกติ ร่างสูงจับไหล่เล็กเบาๆ แรงสะท้านของบราวนี่ที่เกิดจาการกลั้นสะอื้นทำให้ชาร์ลต้องรีบยกมือหนาขึ้นจับคางเล็กให้เชิดขึ้น
"ร้องให้ทำไม" ชาร์ลดึงร่างเล็กที่น้ำตาไหลอาบแก้มเขาไปกอดด้วยความรู้สึกผิด
"ฮึก......"บราวนี่ร้องให้ออกมาเบาๆ เพราะพยายามกลั้นเอาไว้
"ขอโทษๆ ฉันขอโทษที่ตะคอกใส่เธอ ฉันไม่ได้ตั้งใจ อย่าร้องเลยนะ" นิ้วเรียวยาวยกขึ้นปาดน้ำตาคนตัวเล็กเบาๆ แต่ยิ่งเขาปลอบก็เหมือนกับว่าอีกคนยิ่งร้องหนักกว่าเดิม
"อะไรเนี่ย ทำไมร้องให้เยอะกว่าเดิมอีก ฉันไม่ว่าเธอแล้ว" ชาร์ลดึงบราวนี่ขึ้นก่อนจะพาเดินมานั่งที่โซฟาตัวยาว คนที่เอาแต่ร้องให้ก็เดินตามแต่โดยดี
"ฉันโมโหที่เธอทำเหมือนอึดอัดอะไรนักหนาที่อยู่กับฉันแล้วก็ลูก เธอไม่อยากมาอยู่ที่นี่ขนาดนั้นเลยเหรอ" ชาร์ลเอ่ยให้บราวนี่เข้าจความรู้สึกของตนเอง
"มันไม่..ฮึก..ใช่แบบนั้น..ฮือ..ซะหน่อย ผมคะ..แค่ไม่เคยไปอยู่ที่ไหน..ฮึก...นอกจากบ้านตัวเอง" บราวนี่ทั้งอธิบายทั้งสะอื้นจนชาร์ลที่นั่งกอดร่างเล็กไว้กับอกถึงกลับต้องขำพรืดออกมา
"หะ..หัวเราะอะไร"
"เธอนี่จะเกินไปแล้วนะบราวนี่ แค่นี้ถึงกับต้องร้องให้ ฉันให้เธอมาอยู่ที่นี่ ใช่ว่าจะไม่ให้กลับบ้านตัวเองซะหน่อย เธอจะกลับตอนไหนก็ได้ถ้าอยากกลับ" ชาร์ลอธิบายเสียยืดยาวเพื่อให้อีกคนเข้าใจ มือใหญ่ยังคงลูบหลังปลอบโยนบราวนี่ให้คลายสะอื้น
"ผมอยากอยู่บ้านบ้างนี่นา"
"งั้นพูดเพราะๆ กับฉันก่อน แล้วจะพิจารณาอีกที" ชาร์ลส่งสายตาเจ้าเล่ห์กับคนที่เงยหน้าขึ้นมองเขาทันที
"พะ..พูดเพราะๆ ยังไง ตอนนี้ผมพูดไม่เพราะหรือไง" ชาร์ลผลักร่างเล็กออกห่างเพื่อให้คุยกันได้ถนัดขึ้น
"อ่า..ไม่ใช่สิพูดหวานๆ แบบนี้ พี่ชาร์ลครับอนุญาตให้บราวไปนอนที่บ้านนะครับ" ชาร์ลพูดเสียงอ่อนเสียงหวาน ยิ้มกรุ้มกริ่มส่งให้ร่างเล็กที่ตอนนี้แก้มป่องๆเริ่มขึ้นสีแดงราวกับลูกตำลึงสุกก็ไม่ปาน
"ไม่เอา" บราวนี่ส่งเสียงกระเง้ากระงอดใส่อีกคน
"ถ้าอย่างนั้นก็ย้ายมาอยู่นี่แหละถาวร ไม่ให้กลับไปนอนบ้านนั้นซักวันเลยคอยดู" ชาร์ลขู่คนที่เริ่มจะทำหน้าบึ้งตึงเพราะความเอาแต่ใจของร่างสูง
"คนบ้าเผด็จการชัดๆ เลย"
"เผด็จการแล้วทำไม จะพูดหรือไม่พูดเร็วๆ เข้า ไม่อย่างนั้นก็ไม่มีโอกาสต่อรองอีกแล้วนะ" ชาร์ลลอยหน้าลอยตาตอบ ไม่ได้สะทกสะท้านกับคำพูดประชดประชันของบราวนี่เลยแม้แต่น้อย
"พะ..พี่ชาร์ลครับอนุญาตให้บราวไปนอนบ้านนะครับ" พูดจบมือเล็กๆ ก็หยิกเข้าสีข้างของชาร์ลที่นั่งยิ้มพอใจอยู่ข้างๆ ด้วยความหมั่นใส้
"โอ้ย! น้องบราวหยิกพี่ทำไมเนี่ย"
"ทะ..ทำไมต้องพูดแบบนี้" บราวนี่ถึงกับทำหน้าไม่ถูกเพราะคำพูดหวานหูของคนข้างๆ มือปลาหมึกของคนตัวเริ่มจะทำงาน ลูบไล้ตามเอวเล็กก่อนจะขยับตัวเข้าไปไกล้บราวนี่ทันที
"ก็อยากพูดเพราะๆ บ้าง ต่อไปนี้เราจะพูดกันแบบนี้ดีไหม" คนเจ้าเล่ห์ยังคงพูดไปเรื่อยอย่างไม่อาย และไม่สนใจว่าอีกคนจะอายหรือไม่เช่นกัน
"ไม่เอา พูดแบบเดิมดีแล้ว แบบนี้มันขนลุกจะตายไป"
"น่ารักดีออก นะน้องบราวนะๆ" คนตัวโตทำเสียงอ้อนขัดกับใบหน้าหล่อโหดของตนเองยิ่งนัก
"ไม่ครับ"
"มีสิทธิ์ปฏิเสธหรือไง" แม้จะเป็นคำพูดขู่แต่กลับส่งสายตาหวานหยาดเยิ้มให้กับคนในอ้อมกอดทันที
"ทำไมเล่า ก็ผมจะพูดแบบนี้มันผิดตรงไหน" บราวนี่แสร้งทำเสียงดังกลบเกลื่อนความเขินอายของตนเอง
"ผิดที่พี่ไม่ให้พูด" ชาร์ลไม่รู้ตัวเองเลยว่าทำไมเขาต้องมานั่งต่อปากต่อคำกับร่างเล็กราวกับเด็กๆ แบบนี้ รู้แต่เพียงว่าเขาชอบที่จะเห็นหน้างอๆ ของคนข้างกายจริงๆ เลย
"จะพูดๆ..อือ" บราวนี่ยังคงไม่ยอมแพ้ จนชาร์ลหมั่นเขี้ยวคนที่เถียงไม่ลดละ ประกบจูบร่างเล็กทันทีโดยที่อีกคนไม่ทันตั้งตัว จนมือบางเผลอกอดคนตัวโตไว้ทันที สัมผัสแปลกใหม่ที่ร่างเล็กได้รับ ทำให้เผลอโต้ตอบจูบชาร์ล อย่างหลงไหล ใช่ว่าร่างเล็กจะไม่เคยจูบกับรางสูงอย่างชาร์ล แต่ครั้งนี้มันต่างออกไปจากครั้งแรก สัมผัสลึกซึ้งวาบหวามแบบที่ไม่เคยเป็น พร้อมๆ กับความรู้สึกสั่นไหวภายในใจ เลือดในกายเล็กสูบฉีดรุนแรงจนอวัยวะภายในอกข้างซ้ายเต้นโครมคราม จนกลัวอีกคนจะได้ยินมันและรับรู้ความรู้สึกของเขา
บราวนี่ตอบรับจูบวาบหวามด้วยท่าทีเงอะงะ แต่กลับทำให้ชาร์ลตื่นตัวเร็วกว่าที่เคย เพียงแค่ร่างเล็กสนองตอบด้วยท่าทางเต็มใจ แก่นกายใหญ่ก็กลับตั้งตระหง่านในทันที บราวนี่ทุบหลังชาร์ลเบาๆ อย่างไร้เรียวแรงเพราะตอนนี้เริ่มที่จะหายใจไม่ทัน ชาร์ลจำต้องถอนจูบด้วยความเสียดาย
“แฮกๆๆ..” เสียงหอบหายใจของบราวนี่ดังถี่ พร้อมกับโกยอากาศเข้าปอดจนเต็ม
“เด็กน้อยของฉัน อ่อนหัดเสียจริงเลย” ชาร์ลเอ่ยล้อด้วยสาตาเอื้อเอ็นดู ทำให้บราวนี่ถึงกับอายม้วนไปอีกรอบ
“น่ารักจริงๆ เลย” มือใหญ่ยกขึ้นจับแก้มป่องๆ ทั้งสองข้างประคองให้หันมาสบตาอีกครั้ง คราวนี้เขาจะเริ่มรุกอย่างจริงจังแล้ว ชาร์ลได้แต่ยิ้มกริ่มในใจ
“.......” บราวนี่หลบสายตาคนที่เอาแต่จ้องมองเขาด้วยสายตาสื่อความหมายที่ยากจะคาดเดา ใจดวงน้อยๆ ของเขาเต้นโครมครามไม่หยุดจนกลัวว่าตัวเองจะหัวใจวายไปซะตอนนี้ด้วยซ้ำ
“ไม่พูดอะไรกับพี่รึไงครับ”
“หึ.......” บราวนี่ส่วยหัวแรงๆ จนชาร์ลกลัวว่าร่างเล็กจะคอเคล็ดเข้าให้สักวัน
“ทำไมหน้าแดงจัง อายรึไง”
“ผมเปล่า”
“บอกว่าให้พูดยังไง เอาดีๆ ถ้าไม่พูดตามที่พี่บอกจะจับจูบให้ปากเจ่อเลยคอยดู” ชาร์ลยังคงจ้องตากับร่างเล็กที่ทำหน้าไม่ถูกเพราะความเขินอายกับการกระทำของตนเองที่เผลอโต้ตอบจูบร้อนแรงของอีกคน
‘ทำไมไวไฟแบบนี้นะเรา ห้ามใจอ่อนอีกเข้าใจไหม’ บราวนี่ได้แต่เตือนตัวเองในใจเพราะกลัวว่าจะเผลอใจไปกับสัมผัสของร่างสูงจนถอนตัวไม่ขึ้น
“พี่ชาร์ลอย่าแกล้งบราวเลยนะ” เสียงเล็กเอ่ยเบาๆ ก่อนจะพยายามหลบสายตาคนตัวโต แต่ก็ทำไมาถนัดเพราะโดนอีกคนประคองใบหน้าน้อยๆ ไว้ตลอด แถมนิ้วยังไล้ตามพวงแก้มใสอยู่แทบจะตลอดเวลา
“พี่ไม่ได้แกล้งซะหน่อย พี่จริงจังนะรู้ไหม”
“แต่บราว...ขอเรียกแบบนี้เวลาอยู่กับพี่ตามลำพังได้ไหม” บราวนี่รู้สึกอายเกินไปที่จะต้องพูดคำหวานหูแบบนี้ต่อหน้าคนอื่น
“ทำไม บอกเหตุผลพี่มาก่อนไม่งั้นไม่อนุญาต เอาความจริงห้ามโกหกเข้าใจไหม”
“บราวอาย” เสียงอ้อมแอ้มอยู่ในลำคอ แต่ชาร์ลก็ยังคงได้ยินแม้ว่ามันจะไม่ได้ชัดเจนมากมายก็ตาม แต่กลับทำให้เขาพอใจกับคำตอบซื่อๆ ของคนตัวเล็ก
“ก็ได้ครับ แต่ถ้าเวลาเราอยู่สองคนแล้วน้องบราวไม่แทนตัวแบบวันนี้พี่จะจับจูบจริงๆ นะ”
“บ้าแล้ว อะไรๆ ก็จะจูบอย่างเดียวเลย บราวไม่อนุญาต” เสียงโวยวยของบราวนี่ทำให้ชารลถึงกับหลุดหัวเราะออกมา
“พี่ไม่ได้ถามว่าน้องบราวอนุญาตไหม แต่พี่บอกให้รับรู้ก็เท่านั้น”
“เผด็จการที่สุดเลย” เพราะไม่รู้ว่าจะทำยังไงบราวนี่จึงได้แต่ตัดพ้อเบาๆ อย่างหมดหนทาง
“พี่ได้ยินนะครับ” มือใหญ่จับปากเล็กบีบเบาๆ เพื่อเป็นการทำโทษเด็กปากไม่ดี ก่อนจะก้มลงจูบเบาๆ แล้วผละออกมาทันที
“อือ..ปล่อยนะ”
“ชอบว่าพี่แบบนี้จะไม่ไปนอนบ้านแล้วใช่ไหม”
“ไปสิครับ อย่าแกล้งบราวเลยนะ” ร่างเล็กเผลออ้อนคนตัวโตเหมือนที่เคยทำกับพี่ชายและคนในครอบครัวอย่างลืมตัว มือเล็กๆ จับแขนแกร่งเขย่าเบาๆ ส่งสายตาเว้าวอนจนชาร์ลเผลอมองตาค้าง
“พี่ชาร์ลตอบบราวมาสิ” ร่างเล็กยังคงเว้าวอนเสียงหวาน
“หือ...อะไรครับ”
“ก็ตอบบราวมาสิว่าจะให้ไปนอนบ้านอาทิตย์ละกี่วัน” ตอนนี้บราวนี่เริ่มขึ้นเสียงดังใส่ชาร์ล เพราะความท่ามากของคนตัวโต ยึกยักไม่ยอมตอบสักที
“แค่อาทิตย์ละวันก็พอ แต่พี่กับโชวาจะไปนอนด้วย”
“ไม่เอา ทำไมมันน้อยขนาดนี้ สามวันกำลังพอดี”
“เยอะไป พี่ต้องทำงานไม่มีเวลาเดินทางไกลๆ ไปกลับขนาดนั้น เต็มที่สองวันเสาร์กับอาทิตย์ แต่พี่กับโชวาจะไปนอนด้วย” ชาร์ลยื่นคำขาดกับร่างเล็ก
“ก็ได้ เดี๋ยวบราวบอกให้คนที่บ้านจัดห้องนอนให้” ในเมื่อไม่มีทางเลือกบราวจึงต้องยอมทำตามข้อเสนอของคนตัวโต
“ไม่ต้องจัดเพราะเราสามคนจะนอนห้องเดียวกัน”
“จะนอนด้วยกันได้ยังไงเล่า เบียดกันจะตายไป”
“เดี๋ยวพี่ซื้อเตียงให้ใหม่ เอาคิงส์ไซส์ หรือไม่ก็สั่งทำพิเศษไปเลย”
“ทำไมไม่ฟังความคิดเห็นบราวเลย อะไรๆ พี่ก็คิดเองเออเองหมด บราวไม่มีสิทธิ์ตัดสินใจเลยใช่ไหม” บราวนี่ตัดพ้อก่อนจะหันหน้าไปอีกทาง เพราะไม่อยากจะเห็นหน้าคนที่เอาแต่ใจมากไปกว่านี้
“พี่แค่อยากจะนอนด้วยกันสามคนเหมือนที่เรานอนเมื่อคืนก็เท่านั้นเอง มันทำให้พี่หลับสนิทอย่างที่ไม่เคยเป็น บราวรู้ไหมว่าพี่เป็นโรคนอนไม่หลับ แต่พอได้นอนพร้อมบราวแล้วก็โชวาพี่กลับหลับสนิทตลอดทั้งคืนเลย” ที่จริงเขาไม่ได้เป็นโรคอะไรแบบนั้นหรอก แค่ต้องการให้ทุกอย่างมันสำเร็จตามที่คิดง่ายขึ้นเลยโกหกก็นั้น
“จริงเหรอครับ ถ้าอย่างนั้นนอนด้วยกันก็ได้” เพราะความขี้สงสารของคนตัวเล็กจึงลืมไตร่ตรองหลายๆ อย่าง จึงตอบตกลงไปอย่างไม่คิดว่าอีกคนแค่แสร้งทำ
“ถ้าอย่างนั้นเราก็ตกลงกันได้แล้วเนอะ” ชาร์ลดึงคนตัวเล็กเข้าไปกอดอีกครั้ง บราวนี่ก็ไม่ได้ขัดขืนอย่างที่เคยยอมให้คนตัวโตกอดได้ตามอำเภอใจ ริมฝีปากหนาก้มลงมาจุมพิตหน้าผากมนอย่างอ่อนโยน แม้แต่บราวนี่ยังไม่เข้าใจตัวเองว่ายอมให้ร่างใหญ่ทำอะไรๆ กับร่างกายของตนเองแบบนี้ได้อย่างไร
“ครับ” คำตอบตกลงถือเป็นข้อผูกมัดให้บราวนี่อยู่กับชาร์ลอย่างเลี่ยงไม่ได้ คนตัวโตยิ้มกับตัวเองที่สามารถแทรกซึมเข้าไปในความรู้สึกของอีกคนทีละนิด โดยที่ร่างเล็กไม่เอะใจเลยแม้แต่น้อย
ข้อตกลงระหว่างบราวนี่และชาร์ลไม่ได้ทำให้ร่างเล็กรู้สึกสบายใจขึ้นเลยแม้แต่น้อย มันกลับสร้างความกดดันอย่างประหลาด เพราะนั่นเท่ากับว่าบราวนี่ต้องรับผิดชอบเด็กอีกคน ซึ่งเขาไม่มั่นใจเลยว่าจะทำมันได้หรือเปล่า แม้ว่าจำนวนเงินที่ชาร์ลจะเสนอให้จะค่อนข้างเยอะแต่บราวนี่กับรู้สึกอยากถอนตัวมันซะเดี๋ยวนี้ แต่พอหันไปเห็นสายตาของชาร์ลที่มองมาจึงได้แต่เก็บเอาไว้ในใจต่อไป
ข้อเสนอที่บราวนี่ได้จากการตกลงดูแลโชวาครั้งนี้ ชาร์ลจะโอนเงินเข้าบัญชีให้บราวนี่ทุกเดือนๆ ละแสน ซึ่งนั่นก็ถือว่าเยอะแล้ว แต่ยังมีบัตรเครดิตอีกหนึ่งใบทีไม่จำกัดวงเงิน ใช่ว่าบราวนี่จะไม่ชอบแต่มันดูจะเยอะเกินไปกับการที่ต้องดูแลเด็กแค่คนเดียว
“บราวว่ามันเยอะเกินไป พี่ชาร์ลเอาบัตรเครดิตไปเถอะครับ” บราวนี่ส่งบัตรคืนให้กับคนที่เอาแต่นั่งกอด นั่งหอมเขาอยู่อย่างนั้น ใช่ว่าร่างเล็กจะไม่ขัดขืน แต่ชาร์ลก็ไม่ยอมแพ้จนบราวนี่ต้องยอมให้เขาทำอย่างที่ใจต้องการ
“ไม่ครับ พี่ให้แล้วให้เลย สำหรับน้องบราวแค่นี้มันยังน้อยไปด้วยซ้ำ”
“หมายความว่ายังไงครับ” บราวนี่เริ่มที่จะสงสัยกับคำพูดที่ดูจะมีเลศนัยขึ้นทุกวันของร่างสูง
“เดี๋ยวก็รู้เองแหละ ป่ะเราออกไปข้างนอกกันดีกว่าจะได้ไปเก็บของใช้ของน้องบราวที่บ้านด้วย หรือว่าจะซื้อใหม่หมดเลย” ชาร์ลเสนอความคิดเห็นอย่างคนไม่คิดอะไรมาก
“ไม่ครับ กลับไปเอาที่บ้าน”
“ตกลงตามนั้น พี่ให้ร่างวัลกับคนน่ารัก” ชาร์ลขโมยหอมแก้มร่างเล็กในอ้อมกอดอีกฟอดใหญ่ จังหวะที่บราวนี่ยังตั้งรับไม่ทันเขาก็ฉกจูบริมผีปากบางอีกรอบ จูบนิ่งเนิ่นนานราวกับว่าเวลาหยุดเดิน บราวนี่ยังคงตอบรับสัมผัสอ่อนหวานที่ถูกคนตัวโตมอบให้ ร่างเล็กไม่สามารถปฏิเสธได้เลยว่าเขาก็ชอบสัมผัสของชาร์ลเหมือนกัน มันอบอุ่นจนไม่อยากผลักไสอีกคนออกไป ลิ้นร้อนของคนที่เชี่ยวชาญกว่าเริ่มกวาดต้อนความหวานในโพรงปากเล็กอีกครั้ง เรียวลิ้นน้อยเกี่ยวกระหวัดตามลิ้นหนาของคนที่นำทาง สัมผัสอ่อนโยนทำให้เคลิบเคลิ้มและหลงไหล เหมือนยาเสพติดที่พอได้ลองครั้งหนึ่งแล้วก็ย่อมมีครั้งที่สองที่สาม บราวนี่ก็เช่นกัน ร่างเล็กยังคงเสพติดรสจูบหอมหวานจากคนที่มอบให้เข้าให้แล้ว จนเป็นชาร์ลเองที่จำใจต้องถอนจูบอย่างนึกเสียดาย
“ทะ..ทำไมหยุด” บราวนี่ที่สติยังไม่สมประดีเผลอถามออกไปอย่างไม่อาย
“หึๆ อยากให้พี่จูบอีกหรือไงครับ แต่พี่รับรองว่าถ้าจูบนานกว่านี้มันจะไม่จบแค่จูบน่ะสิ” ชาร์ลเอ่ยล้อคนตัวเล็กที่นั่งมองตาใสอยู่ข้างๆ ก่อนที่อีกคนจะเริ่มเข้าใจกับคำพูดของร่างสูง ถึงกับหน้าแดงมุดเข้ากับอกกว้างอย่างหาที่พึ่ง ไม่รู้ว่าคิดถูกหรือคิดผิดที่ทำอย่างนี้ เพราะใจเจ้ากรรมกลับเต้นเสียงดังยิ่งกว่าจังหวะเพลงร็อคที่เคยฟัง อกข้างซ้ายแทบจะระเบิดเพราะความรู้สึกที่ไม่เคยเกิดขึ้นกับใคร
“ใจเต้นแรงจังนะ” ชาร์ลยังคงกอดบราวนี่ไว้แนบอก หัวใจที่เคยคิดว่าตายไปพร้อมกับรักครั้งเก่าเสียแล้ว กลับมีน้ำผึ้งหวานของคนในอ้อมกอดมาหล่อเลี้ยงให้กลับมามีชีวิตอีกครั้ง แม้ว่าความรู้สึกจะต่างออกไปกับรักครั้งแรก แต่มันกลับทำให้ชาร์ลตื่นเต้นเหมือนตนเองกลับมาเป็นวัยรุ่นอีกครั้ง
“ออกไปข้างนอกกันเถอะ ลูกรอแล้วหละมั้ง” ชาร์ลมักจะพูดกับบราวนี่แบบนี้เสมอ แทนชื่อโชวาด้วยคำว่าลูกกับบราวนี่ จนร่างเล็กคิดว่ามันเป็นเรื่องปกติจึงไม่คิดจะแย้ง แต่กับชาร์ลการใช้คำพูดแบบนี้กับร่างเล็กมันมีอะไรที่ลึกซึ้งมากกว่านั้น มันเหมือนเป็นการสร้างความเคยชินให้อีกคนไปโดยปริยาย
มือใหญ่รั้งคนในอ้อมกอดให้ลุกขึ้นก่อนจะพาเดินออกมา แต่เขายังไมยอมคลายมือที่โอบกอดไหล่เล็กเลยแม้แต่น้อย
“พี่ชาร์ลปล่อยบราวเถอะครับ”
“ทำไมล่ะ”
“ทำไมต้องถามด้วยครับ ก็รู้ๆ อยู่ว่าเราไม่ได้เป็นอะไรกันแล้วจะมาทำแบบนี้ได้ยังไง” บราวนี่เอ่ยตัดพ้อคนตัวโต บางทีเขาก็รู้สึกน้อยใจที่ชาร์ลทำรุ่มร่ามกับตัวเอง แต่จะโทษอีกคนฝ่ายเดียวก็ไม่ได้เพราะว่าตัวของบราวนี่เองก็ชอบรับสัมผัสอบอุ่นของร่างสูงเหมือนกัน
“ถ้าอย่างนั้นก็เป็นสิครับ”
“อย่ามาพูดเล่นได้ไหมครับ” บราวนี่ส่งสายตาดุด้วยท่าทางจริงจัง ก่อนที่คนตัวโตจะยอมคลายอ้อมกอดแต่โดยดี แต่พอชายหนุ่มทำตามที่ร่างเล็กขอโดยง่าย บราวนี่กลับรู้สึกน้อยใจที่อีกคนไม่พยายามที่จะรั้งเขาไว้เหมือนทุกครั้ง ‘นี่เราคิดบ้าไปคนเดียวสินะ’
ทั้งสองคนเดินออกมาจากห้องทำงาน โดยที่ชาร์ลเดินนำหน้า ส่วนบราวยังคงก้มหน้าเดินตามร่างสูงต้อยๆ ไม่ได้สนใจว่าใครที่รออยู่หน้าห้องบ้าง
“แดดดี๊ทำไมนานจังเลย โชวารอน้านนานเลยรู้ไหม” เจ้าตัวน้อยที่ขึ้นมายืนรอหน้าประตูเป็นครึ่งชั่วโมงต่อว่าคนเป็นพ่อด้วยท่าทีกระเง้ากระงอด
“ก็คุยธุระสำคัญมันก็ต้องนานเป็นธรรมดา ใช่ไหมบราวนี่” ชาร์ลหันไปหาบราวนี่ที่ยืนอยูข้างหลังไม่ได้สนใจคำพูดของสองพ่อลูกเลยสักนิด
“บราวทำไมไม่ตอบอ่ะ” โชวาเดินไปจับแขนเล็กเขย่าเบาๆ ก่อนที่จะทำให้อีกคนหลุดจากภวังค์ ก้มลงมามองโชวาด้วยควมสงสัย
“อะไรเหรอ”
“บราวทำไมหน้าแดงๆ ปากก็แดงด้วย” คนที่ถูกทักได้แต่ทำหน้าเหรอหรา หันไปหาตัวช่วยอย่างชาร์ลก็ไม่ได้ช่วยทำอะไรให้มันดีขึ้นมาเลย ได้แต่ยืนอมยิ้มอยู่อย่างนั้น
“ไหนคะให้ป้าดูหน่อยไม่สบายรึเปล่าหน้าแดงมากเลย” ป้าภาที่ดูจะเป็นห่วงเกินเหตุไปอีกคนเอามือมาอังหน้าผาก อังแก้มร่างเล็กดูว่าตัวร้อนรึเปล่า
“ย่าภา..บราวไม่สบายเหรอครับ” โชวาทีหันไปถามคุณย่าด้วยท่าทีอยากรู้
“ย่าก็ไม่รู้เหมือนกันตัวก็ไม่ร้อนทำไมหน้าแดงเหมือนจะเป็นไข้แบบนี้” ทั้งสองคนที่ดูจะเป็นห่วงบราวนี่มากได้แต่ยืนคุยหงุงหงิงกันอยู่สองคน โดยไม่ได้สังเกตุท่าทีแปลกๆ ของทั้งชาร์ลและก็บราวนี่เลยด้วยซ้ำ
“มาให้โชวาจับดูหน่อย” มือน้อยๆ ดึงให้บราวนี่นั่งลง ยกหลังมือป้อมๆ อังหน้าผากมนของบราวนี่เลียนแบบที่ย่าภาทำก่อนหน้านี้ มืออีกข้างก็ยกขึ้นอังหน้าผากตัวเองราวกับผู้ใหญ่ พร้อมกับท่าทางครุ่นคิดด้วยความสงสัย
“เป็นยังไงบ้างครับลูก บราวตัวร้อนไหม” ชาร์ลที่ยินนิ่งอยู่นานหันไปถามคุณหมอตัวน้อยที่กำลังวินิจฉัยอาการของคนไข้
“ม่ายร้อนเลย” โชวาส่ายหน้าน้อยๆ กับผู้เป็นพ่อ
“ข้างในห้องทำงานมันร้อนบราวก็เลยหน้าแดงแบบนี้แหละ ใช่ไหมครับคุณชาร์ล” หลังจากที่คิดอยู่นานว่าจะพูดยังไงไม่ให้คนอื่นสงสัยกับอาการประหลาดของตนเอง จนได้ข้อสรุปว่าพุดแบบนี้น่าจะดีสุดแล้ว ก่อนจะส่งสายตากดดันไปให้อีกคนที่ยืนอยู่ฝั่งตรงข้าม สายตาเจ้ากรรมก็ดันสบเข้ากับบอดี้การ์ดคนสนิทของชาร์ลเข้าอย่างจัง สองคนนั้นส่งยิ้มแปลกๆ มาให้ราวกับรู้เรื่องอะไรอย่างนั้นแหละ จนร่างเล็กต้องรีบหลบสายตาในทันที
“ใช่ครับ ห้องทำงานแอร์น่าจะเสียเพราะมันไม่เย็นเลย กฤตหรือไม่ก็เอกช่วยตามช่างให้หน่อยนะ” ชาร์ลหันไปพูดกับคนสนิทเพราะรู้ดีว่าทั้งสองคนต้องเข้าใจความหมายของตนเองแน่
“ครับนายรับรองว่าซ่อมเสร็จภายในวันนี้แน่นอนครับ”
“ดีมาก ถ้าอย่างนั้นเราไปขนของที่บ้านบราวกัน” โชวาเมื่อได้ยินดังนั้นถึงกับตาโตด้วยความดีใจ เด็กน้อยตื่นเต้นที่บราวนี่จะได้ย้ายมาอยู่ที่บ้านของตนเองแล้ว เพราะเป็นสิ่งโชวารอมาตลอดสัปดาห์ ในที่สุดก็ถึงวันนี้ซะที
“เย้ๆ ไปกันเลย” มือป้อมๆ ยกข้างซ้ายจับมือของพ่อตนเอง ส่วนอีกข้างก็ยกขึ้นจับบราวนี่ให้เดินลงบันไดไปพร้อมๆ กัน
การที่ทั้งสามคนเดินจูงมือกันไปแบบนี้ทำให้สัมผัสได้ถึงคำว่าครอบครัวทันที ป้าภามองตามด้วยสายตามีความสุข ทั้งคุณหนูคนโต คุณหนูคนเล็กของเธอคงจะเจอคนที่มาเติมเต็มให้ครอบครัวเล็กๆ ครอบครัวนี้สมบูรณ์แล้วสินะ
ไม่ต่างจากบอดี้การ์ดทั้งสองที่ยืนมองตามหลังทั้งสามคนไปด้วยหัวใจที่เปี่ยมสุข หวังว่าเจ้านายของพวกเขาจะได้เจอความสุขจริงๆ สักที แม้ว่าอาจจะเป็นความสุขที่ต้องแลกมากับความวุ่นวายในแต่ละวันก็ตามที แต่ทุกคนก็ยังยิ้มเต็มหัวใจ
บราวนี่เก็บเสื้อผ้าของตนเองยัดใส่กระเป๋าแค่ไม่กี่ชุด เพราะเมื่อถึงเวลาที่ต้องออกจากบ้านตัวเองจริงๆ กลับไม่อยากจะก้าวขาเลยแม้แต่น้อย หันไปมองคุณย่าสุดที่รักก่อนที่น้ำตาหยดใสๆ จะเริ่มไหลรินรดอาบสองแก้ม จนผู้เป็นย่าต้องเข้ามากอดปลอบ
“ร้องให้ทำไมลูก ไม่ได้จากกันไปไหนซะหน่อย” คุณย่าลูบหลังหลานชายตัวน้อยที่ก้มหน้าร้องให้ซุกอกอุ่นไม่ยอมปล่อย เอาแต่ร้องให้ไม่พูดไม่จากับใคร จนย่าเพียงเพ็ญรู้สึกใจไม่ดี
“ไม่ได้ไปอยู่ตลอดซะหน่อย คิดถึงย่าก็กลับมาหาย่าได้ แค่ไปอยู่กับโชวาบ้านห่างกันไม่กี่กิโลเอง ไม่อายเจ้าโชวาหรือไงนั่น มองเราตาแป๋วเลยเห็นไหม โชวามาปลอบคนขี้แงหน่อยเร็ว” คุณย่ากวักมือเรียกโชวาให้มาปลอบบราวนี่ที่ไม่มีท่าทีจะหยุดร้องให้สักที
“บราวอย่าร้องสิ แดดดี๊บอกว่าเด็กคนไหนร้องให้เป็นเด็กไม่เก่งนะ” โชวาปลอบบราวนี่ทั้งๆ ที่ตัวเองก็ขี้แงไม่ต่างกัน จนผู้ใหญ่ทั้งหลายพากันกลั้นหัวเราะกับคำพูดไร้เดียงสาของเด็กน้อยวัยสี่ขวบ มีเพียงบราวนี่ที่เงยหน้าขึ้นมาจากอกของย่าเพียงเพ็ญมองโชวาอย่างเคืองๆ
“บราวไม่ใช่..ฮึก..เด็ก..โชวาแหละเด็ก ร้องให้ขี้มูกโป่งบ่อยจะตายไป ฮึก” มือบางยกปาดน้ำตาตัวเองลวกๆ หันไปต่อว่าเด็กน้อยที่ปลอบคนอื่นราวกับตัวเองไม่เคยขี้แงเลยสักนิด
“ตอนนี้โชวาไม่ได้ร้องซะหน่อย บราวนั่นแหละร้องให้ขี้มูกโป่ง” โชวาลอยหน้าลอยตาเถียงกับบราวนี่เพราะตอนนี้เขาไม่ได้ร้องให้สักหน่อยนี่นา
“เอ๊ะ...” บราวนี่กำลังจะหันไปเหวี่ยงใส่โชวาแต่คุณย่าห้ามทัพไว้เสียก่อน
“พอๆ กันทั้งสองคน ชาร์ลพากลับไปได้แล้วทั้งเด็กทั้งผู้ใหญ่ ป้าปวดหัวแล้วทะเลาะกันดีเหลือเกิน แต่ก็ยังจะอยู่ด้วยกัน” คุณย่าเพียงเพ็ญส่ายหัวระอากับความเป็นเด็กไม่รู้จักโตของหลานชายคนเล็กของตัวเอง
“ครับคุณป้า” หลังจากสงบศึกได้แล้วชาร์ลจึงลาคุณย่าเพียงเพ็ญกลับบ้าน พร้อมกับหนึ่งเด็กและหนึ่งผู้ใหญ่ที่ตอนนี้กำลังทำท่าทางงอนเด็กน้อยวัยสี่ขวบอยู่ ตลอดทางโชวาชวนบราวนี่คุยตลอดแต่อีกคนก็แสร้งทำเป็นหลับจนถึงบ้าน
*****************************
จบตอนแล้ว รู้สึกว่านับวันจะยิ่งอัพแต่ละตอนยาวขึ้นๆ ยังไงไม่รู้ มันจบตอนไม่ลง 555 มือใหม่จริงๆ
ขอบคุณนักอ่านทุกคนที่อ่านนิยายไแล้วชอบ ติชมได้เลยนะคะ บกพร่องตรงไหน จะได้ปรับปรุงให้ดี
ขึ้น อยากบอกว่าอ่านทุกคอมเม้น ขอบคุณทุกกำลังใจจร้า
TBC.
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
