เวลาตีสี่ครึ่ง....
ผมนอนหลับ และฝันอะไรต่อมิอะไร มารู้สึกตัวอีกที
คือ....ไอ้มาร์ชกำลังเยสผม
แอร้ยยยย อีดอกกกกกกกก
กูว่าแล้วไง ทำไมฝันว่าได้ขี่ม้า
ตื่นมาก็ได้เจอม้าจริงๆ มึงจะกระแทกกูแรงไปไหน
นึกว่ากำลังโดนม้าเยสสส
หรือไม่ก็นึกว่าเยสส กับม้าอยู่
อีดอกกกกก มาร์ช !!!!!
"ไอ้มาร์ช มึงลักหลับกู"
ผมพยายามขัดขืนและด่ามัน
น้ำตาผมไหลลงเผาะๆ พอตื่นขึ้นมามันรู้สึกเจ็บยิ่งกว่าตอนโดนไอ้มาร์ชมันเยสส ครั้งแรก
นี่แผลไม่ทันจะหาย ก็มาซ้ำอีก
"กูเกลียดมึงงงง...."
ผมพยายามขัดขืน และด่ามันอีกครั้ง แต่มันก็ไม่เป็นผล
ผมร้องไห้แล้วก็ ร้องๆๆๆๆๆๆๆ
ไอ้มาร์ชมันก็ไม่ยอมหยุด
สักครู่ผมก็ไม่ได้ขัดขืนอะไรอีก เพราะไม่รู้จะทำไปทำไม
มันหมดแรง โดนเยสไปแล้วก็ปล่อยๆ มันไป ให้มันพังไปเลย ฮี๋น่ะ...
อีกใจก็แอบจะหวั่นไหวกับจังหวะการเยสสส ของมัน
ต้องยอมรับว่ามันเยสส เสียวมากกกก
แต่ดัดจริตแสดงความร่านออกมาไม่ได้
"ฮืออออ..."
ผมเริ่มร้องไห้หนักขึ้น แต่ก็พยายามไม่ให้เสียงดัง
กลัวครูฝึกมาเห็น แล้วทุกอย่างจะยิ่งแย่ลงกว่านี้
"
ไอ้มาร์ชไม่สนใจผม เอามือมาปิดปากผม
และกระแทกผมต่อ
คราวนี้ผมเจ็บร้าวไปถึงกระดูก และค่อนข้างจะแน่ใจว่า
ฮี๋...แหกกกกก
และ ฮี๋ลาบเลือดอีกเช่นเคย
ระหว่างที่กำลังโดนถล่มเยสสส
จริตดาวพระศุกร์ก็มาาาา.....
ผมเบือนหน้าหนีจากมัน มันพยายามจ้องหน้า และสบตาผมในความมืด
เหมือนคล้ายๆ จะบอกว่า..."มึงจำหน้ากูไว้ กูนี่ไง ผัวมึง กำลังเยสสส มึงอยู่ เป็นไงลีลากูดีมั้ย เสียวใช่ไหมล่ะ"
น้ำตาไหลลงมาอีกครั้ง คราวนี้ผมเลือกจะไม่ร้อง ไม่สะดีดสะดิ้งอะไรอีก
มือของไอ้มาร์ชยังปิดปากผมแน่น ผมหายใจไม่ออก
ได้แต่นอนทนความเจ็บปวด น้ำตาไหล
แต่ไม่แสดงออกสีหน้ากระไรออกมา
เป็นช่วงเวลาที่ทรมานที่สุด
ทั้งเจ็บ อาย และรู้สึกเหมือนกำลังถูกดูหมิ่นศักดิ์ศรี
โอ้ยยยยย อีดอกกกกก
สนิมสร้อย
หลังจากมโนคิดว่าตัวเป็นนางเอกเรื่องดาวพระศุกร์ โดนพี่ภาคข่มขืน
และคิดอะไรๆ ต่างๆนาๆ ในหัวว่ามันจะฉีกขาดมากไหม จะเจ็บมากไหม ต่อไปนี้จะทำอะไรต่อ
ถ้ามันจะเจ็บขนาดนั้น
บลาๆๆๆๆ
ทุกสิ่งทุกอย่างหมุนวนเหมือนเครื่องปั่นน้ำผลไม้อยู่ในหัวผม
สักครู่ไอ้มาร์ชก็น้ำแตก นี่ถ้าผมเป็นชะนี ก็คงท้องไปแล้ว
แม่งไม่ยอมใส่ถุงยาง
พอมันแตก มันก็โน้มตัวลงมาจูบผม ปล่อยมือที่ปิดปากผมอยู่
และถอนไอ้นั่นออกจากตัวของผม
อีดอกกกกกกก
ไส้แทบจะลากตามออกมา
#เจ็บมากกกกก
#พังมากกกก
#หลุมหลบภัยในตำนาน
ผมรู้สึกเหมือนหลุดพ้นพันธนาการที่ตอกสลักตรึงผมไว้ด้วยความเจ็บปวดมานานแสนนาน
ไอ้มาร์ชหอบหายใจถี่กระชั้น
ผมรู้สึกพังมากกกก เวลาที่หุบขาลงจากท่าอ้าขาให้ไอ้มาร์ชมันทิ้งตอร์ปิโดใส่ผมเมื่อสักครู่
ทั้งเจ็บ ปวด และรู้สึกเหมือนกะหรี่ฮี๋เบินๆ เวลาที่ผมหยิบเสื้อผ้าที่โดนไอ้มาร์ชมันถอดแล้วทิ้งไว้
สุมไว้ในเตนท์นอนที่สถาพพังยับเยิน
ผมไม่พูดอะไรกับมันได้แต่นอนน้ำตาไหลพรากๆ เพราะโกรธมัน
เจ็บร้าวไปทั่วสรรพางกาย
มันก็ไม่พูดอะไรกับผมเช่นกัน อาจจะคงรู้สึกผิด หรืออะไรก็ตาม
นั่นยิ่งทำให้ผมเสียใจหนักมากกว่าเดิม
ผมรำพึงรำพันในจิตใจ น้ำตาก็ไหล....ไหนมึงบอกว่ารักกู ไหนมึงบอกว่าจะทนุถนอมกู
ไหนมึงบอกว่าจะทำอย่างนั้น อย่างนี้
มึงเพ้ออะไรของมึงออกมา แล้วมึงก็ไม่ทำเหมือนที่พูดสักอย่าง
"กู.... กูขอโทษ"
ไอ้มาร์ชกล่าวขอโทษ มันยังคงหอบอยู่ เหงื่อซึมไปทั่วร่างของมัน
ผมไม่ตอบอะไร ได้แต่นอนทอดอาลัยด้วยความเสียดายความรู้สึกที่กำลังจะมีแต่ความรู้สึกดีกับมัน
แต่มาทำแบบนี้ก็เกินไป จริงๆ ก็ไม่ได้อยากจะดัดจรติอะไรนักหรอก
แหม..ก็แค่โดนเยสส ไม่ได้จะท้อง ไม่ได้จะอะไรนี่หว่า
เยสแล้ว น้ำแตกก็แยกทางกันไป
ไม่มีใครเสียหาย แค่นั้นก็น่าจะจบ
แต่ครั้งนี้มันไม่ใช่สิ..... มันทำให้ภาพความน่ารักๆ ความหล่อของไอ้มาร์ชพังทะลายลงมา
พอ.. พอกันที มึงกับกูไม่ต้องมามองหน้ากันอีก
"มึงโกรธกูใช่ไหม"
แหม..ไอ้เหี้ยยย ถามได้
ผมยังคงไม่ปริปากพูดอะไรออกมา ได้แต่นอนเหม่อมองออกไปนอกเตนท์
เป็นเวลาเกือบตีห้าแล้ว และผมไม่ร้องไห้อีกแล้ว
มาร์ชสวมกอดผมจากด้านหลังในขณะที่ผมนอนตะแคงซ้าย... เออ
ขวาแม่หม้ายซ้ายกะหรี่....
อีดอกกกกกก
กะหรี่สมใจแล้วล่ะทีนี้ ฮี๋พังอย่างกับหลุมหลบภัยที่โดนทิ้งระเบิดใส่อีกที
ผมไม่ขัดขินมัน ไม่ว่ามันจะกอด จะหอมที่แก้มผมอย่างทนุถนอมอย่างไรก็ตาม
มันไม่มีความหมายอะไรอีกต่อไปแล้ว
"มึงทำมันพัง"
ผมพูดอออกมาประโยคแรก และคิดว่าจะเป็นประโยคสุดท้ายสำหรับความเป็นเพื่อนของเราสองคน
เสียงที่พูดหลงอย่างกับเสียงหมาหอน เสมหะ และน้ำหูน้ำตาที่ไหลลงคอ
ขัดขวางการพูดของผมเล็กน้อย จนเสียงที่พูดออกมาฟังเหมือนสะอึกสะอื้น ปิ้มว่าจะอาสัญ
"พอกูคิดว่ากูจะไม่ได้กอดมึง ก็ก็แอบกอดมึงตอนมึงหลับ และ....และกูก็ทนไม่ไหว"
ผมไม่ตอบอะไรมันอีก ในใจขุ่นแค้นเสียยิ่งกว่าไฟลน
มันทำแบบนี้ ผมไม่ได้โกรธหรอก ไม่ได้โกรธที่โดนมันเยสสส
จริงๆ ก็ชอบแหละ
อ่าวววว...อีดอกกกก ผมก็งงตัวเอง
แต่โกรธตรงที่มันเพ้อเจ้อห่าเหวอะไรของมันว่าจะรักผม อย่างนั้น อย่างนี้
แล้วก็มาทำแบบนี้
ผมรู้สึกเสียใจและหมดศรัทธาในตัวมัน ก็เท่านั้นเอง
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
