:) อยากกลืนกินผู้ชายทั้งโลก :) +++อัพเดท 06/04/2016 / เวลา 00.00 น. +++
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด

สนใจโฆษณาติดต่อ laopedcenter[at]hotmail.com คลิ๊กรายละเอียดที่ตำแหน่งว่างเลยครับ

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด

ผู้เขียน หัวข้อ: :) อยากกลืนกินผู้ชายทั้งโลก :) +++อัพเดท 06/04/2016 / เวลา 00.00 น. +++  (อ่าน 27400 ครั้ง)

ออฟไลน์ rinny

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 517
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +13/-0
มันเป็นเพศสัมพันธ์ เอ้ย! ความสัมพันธ์ที่หน่วงดีแท้

ออฟไลน์ sang som

  • เจ็บจิต!!
  • เป็ดDemeter
  • *
  • กระทู้: 1609
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +108/-6

ออฟไลน์ pe-ar

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 351
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +14/-1
จากชื่อเรื่อง ทำให้เราคิดว่า จันไม่น่าหยุดที่คนนนี้
และมาร์ชไม่น่าจะใช่พระเอก

ออฟไลน์ สรันธม

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 60
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +2/-0
ผมตื่นขึ้นมา พร้อมกับเสียงนก และแดดในตอนเช้า

ร่มจามจุรีที่พ่อปลูกไว้หน้าบ้าน เป็นบ้านให้กับนกหลายๆ ตัว

แสงส่องลงมายังพื้นดินด้านล่างเป็นช่องๆ ทะลุผ่านลงมาเป็นลำแสง
ดูทุกอย่างจะสวยงาม และสดชื่นไปหมด ไอ้มาร์ชยังคงหลับพริ้ม

ผมมองใบหน้าอันหล่อเหลาของมัน
ต้องยอมรับว่ามันเป็นคนที่หล่อจริงๆ
ปากเป็นกระจับ แต่กว้างทำให้รอยยิ้มดูจริงใจ และมีเสน่ห์

จมูกเป็นสันได้รูป รับกับริมฝีปาก คาง คิ้วที่ดกหนา และดวงตาที่คมขำ
เพิ่มความร้อนแรงด้วยผิวสีน้ำผึ้งของมัน

ผู้ชายผิวสีน้ำผึ้ง คิ้วดก ใบหน้าคมขำ

เหมือน ท๊อป จรณ........

เป็นอะไรที่ฮอตสุตๆ นอกจากกล้าแล้วก็มีไอ้มาร์ชนี่แหละที่ผมแอบหวั่นไหว

"มองกูทำไม..."

ไอ้มาร์ชพูดขณะที่หลับ ผมสะดุ้งด้วยความตกใจ และตื่นจากภวังค์

"เปล่ากูไม่ได้มอง"

"ไม่ได้มองเหี้ยอะไร กูเห็น"

"เห็นได้ไง มึงหลับตา"

"กูเห็นละกัน"

"ลุกขึ้นได้แล้ว ไอ้เหี้ย นี่มันสายแล้ว"

"วันนี้วันอะไรวะ"

"วันเสาร์"

"กูนอนอนตื่นสายๆ หน่อยได้ปะล่ะ"

"ไม่ได้...."

"แล้วกูจะออกไปยังไงอะ ตอนนี้"

"สัดดดด...มึงนี่หาเรื่องให้กูจริงๆ"

ผมหัวเสียนิดหน่อย ก่อนจะเดินลงมาข้างล่าง ผมเจอแม่กำลังอุ่นกับข้าวบนเตา

"อ้าว.. เป้นไงเรา หายเหนื่อยยัง"

แม่ทักทายผม

"หายเหนื่อยแล้วครับ หิวจังเลยแม่ เช้านี้มีอะไรกินบ้าง"

"แม่อุ่นกับข้าวไว้ให้กิน กับข้าวเมื่อวานแหละ ซื้อมาให้จันนึกว่าจันจะกิน แต่ไม่ได้กินก็เลยแช่เอาไว้ เช้าเลยเอามาอุ่นให้ เดี๋ยวแม่จะออกไปธุระกับพ่อ ว่าจะไปหาคุณยาย จันไปด้วยไหม"

"ไม่ดีกว่าครับ....ผมเบื่อนั่งรถ ยังอยากจะนอนต่ออีกอะ ฝากสวัสดีคุณยายด้วยนะแม่"

"โอเค....งั้นแม่ไปนะ"

"ครับ"

แม่เดินออกไปจากห้องครัว ก่อนที่จะเดินมาลูบหัว
และหอมฟอดใหญ่ที่แก้มผม ผมหอมคุณแม่ของผมด้วยความรักอย่างที่เคยหอมทุกวันก่อนไปโรงเรียน
ผมไม่ใช่คนที่บกพร่องเรื่องความรัก ผมจึงไม่เคยรู้สึกอยากได้ความรักจากใคร
ผมถึงไม่เคยมีแฟน....

พ่อสตาร์ทรถรอแม่ และขับรถออกไปจากบ้านเมื่อแม่ขึ้นรถแล้ว
เสียงยางรถยนต์บดก้อนหินดังจากไป ใจผมลิงโลดว่าถึงเวลาไล่ไอ้มาร์ชกลับไปสักที

ผมเดินขึ้นมาบนห้อง พบว่าไอ้มาร์ชอาบน้ำเสร็จเรียบร้อย
มันเอาเสื้อผ้าผมมาใส่ด้วย ผมนี่งงกับมัน....แม่งหน้าด้านโคตร

"อะไรเนี่ย มึงกลับไปได้แล้ว เอาเสื้อกูมาใส่ทำไมไอ้สัด นั่นเสื้อตัวเก่งกู"

ผมด่ามัน

"มีอะไรกินบ้างวะ กูแม่งโคตรหิว"

"กูไม่ให้แดก รีบกลับบ้านไปซะ พ่อกับแม่กูออกไปต่างจังหวัด เร็ว... รีบเก็บของออกไปเลย"

"ไม่..."

มันพูดพลางเลิกคิ้วข้างซ้าย ทำหน้ากวนตีน ปากรั้นๆ และคิ้วที่ดกหนาของมัน
ดูจะทำงานประสานกันอย่างมีประสิทธิภาพ ดูกวนตีนมาก

"กูหิว กูขอแย่งมึงกินละกัน รีบไปอาบน้ำซะ แม่งโคตรสกปรก"

มันด่าผม และทำจมูกบี้ ทำหน้าเหม็นใส่ผม

"สัดดด...."

ผมรีบวิ่งขึ้นไปบนห้อง อาบน้ำ และรีบแต่งตัว
พอลงมาถึงด้านล่าง ไอ้มาร์ชกินข้าวเสร็จแล้ว

"กับข้าวของมึงหมดละว่ะ"

ผมตกใจรีบวิ่งไปตูหม้อแกงบนเตา หมดจริงๆ

"ไอ้เหี้ยยย แดกของกูหมดเลยสัด แล้วกูจะกินอะไร"

"ไม่ต้องห่วง...กูบอกแล้วไง ถึงกูจะไม่หล่อ...กูก็ทำอาหารเป็น ทำกับข้าวให้มึงแดกได้"

"กูไม่เชื่อ"

ไอ้มาร์ชเดินตรงมาหาผม ท่าทางเหมือนจะหาเรื่อง แต่ที่ไหนได้
มันแกล้งเดินชนผม ผ้มเซไปนั่งลงที่เก้าอี้โต๊ะกินข้าว
ไอ้มาร์ชเดินไปที่เตาไมโครเวฟ และหยิบกับข้าวอะไรบางอย่างออกมา

กลิ่นหอมจัง..... ต้องเป็นหมูอบแน่ๆ

"อ่ะ....หมูอบน้ำจิ้มแจ่ว อาหารกูคิดทำเอง"

"คิดตอนไหนวะ"

"เมื่อกี้"

"ไอ้เหี้ยยย แล้วกูจะแดกได้ไหม"

"ลองดูก่อนสิ จะมาบ่นทำห่าอะไร"

ผมเดินไปตักข้าวในหม้อ และเดินมากินข้าวที่โต๊ะอาหาร ไอ้มาร์ชลงนั่งตรงข้ามกับผม
มันโน้มตัวเข้ามาหาผมจากฝั่งตรงข้าม หน้าผมกับหน้ามันอยู่ใกล้กันแค่คืบ

"ลองกินก่อน...อร่อยแล้วบอกกูด้วย"

"กูว่า กูแดกไม่ได้มากกว่า"

"ลองกินหรือยังไอ้สัดดด แดกๆ ไป"

ผมตักซี่โครงหมูมาหนึ่งชิ้น วางลงบนข้าวที่ตักมาในจาน
และตักใส่ปาก

สัมผัสแรกที่เนื้อหมูแตะลิ้นนั้น คือ ความอร่อยพอดี
หมูเนื้อนุ่ม เมื่อเคี้ยวแล้วกระดูกอ่อนของหมูกรุบกรอบอยู่ในปาก
ต่อมน้ำลายบีบตัวเต็มที่ ทำให้ผมรู้สึกเกร็งที่กรามกะทันหัน ต่อมน้ำลายทำงาน...

"เป็นไง...ถึงกับต่อมน้ำลายแตกเลยหรอวะ ฮ่าๆๆๆๆ"

"เออ... อร่อย"

ผมไม่สนใจไอ้มาร์ช มันยังคงจ้องหน้าผม ตาทั้งคู่ของมันจ้องช้อน
จ้องหน้าผม และจ้องทุกสิ่งทุกอย่างที่ผมทำบนโต๊ะอาหาร

"มึงจะจ้องกูทำไม...กูแดกไม่ลง"

"มึงแม่งน่ารักดีว่ะ... กูจำภาพนี้มาได้ตลอดตั้งแต่เด็ก ตั้งแต่เจอมึงแรกๆ ตอน ม.ต้น"

"กูหล่ออะดิ มึงถึงแอบชอบกู"

"เออ...มึงแม่งผิวสวย กูไม่ชอบคนขาว มึงเป็นคนผิวเหลือง รูปร่างอ้อนแอ้น แต่ตอนเด็กๆ มึงอ้วนน่ารักดี
แต่ตอนนี้ดิ แม่งโคตรพีค.....โบราณเขาเรียกอะไรน้าาา ....

              "รูปทรงเอวเองค์อ้อนแอ้น
           ยังหนุ่มแน่นน่าชมประสมสอง
           ผิวเนื้อเรื่อเหลืองเรืองรอง
           ดวงพักตร์ผุดผ่องดังทองทา"

"อะไรของมึง... มาครวญกลอนลิเกอะไรให้กูฟัง"

"อะไรเนี่ย...มึงไม่เคยอ่านวรรณคดีเลยหรอวะ"

"หึ...ไม่เคย กูชอบแฮรี่ พอตเตอร์มากกว่า"

"สัดดดด...แม่งไม่แนวเลย"

"แนวลิเกอย่างมึงหรอ"

"ลิเกห่าอะไร กลอนที่กูครวญให้มึงฟังเมื่อกี้จากเรื่อง สุวรรณหงส์ โว้ย บทพระราชนิพนธ์ ร.๒"

"อ้อ....กูลืมไป มึงนี่เป็นตัวอ่านทำนองเสนาะของโรงเรียนนี่หว่า"

ผมนึกขึ้นได้ว่าที่ไอ้มาร์ชมันมาครวญกลอนให้ผมฟัง เพราะมันชอบอ่านวรรณกรรมไทย
และเป็นตัวแทนของโรงเรียนไปประกวดอ่านทำนองเสนาะจนได้รางวัลระดับประเทศ

"กู...เป็นแชมป์อ่านทำนองเสนาะนะโว้ยย"

"เออ...พ่อคนเก่ง"

โดยที่ไม่รู้ตัว ผมกินกับข้าวที่ไอ้มาร์ชทำจนหมด มันหัวเราะร่า

"อรอ่ยก็บอกกูมา และนี่ๆ"

มันเอามือชี้ที่แก้มของมัน

"เป็นเหี้ยอะไร จะให้กูต่อยหน้ามึงหรอ"

"เปล่า...หอมแก้มกู"

"ไม่เอา"

"หรือมึงอยากให้กูนอนอีกคืนที่นี่"

แอร้ยยยย อีดอกกกกกกก

"เออๆๆๆ"

ผมจำใจหอมแก้มมัน เขินอายไปสามโลกสามภพ

ไอ้มาร์ชเดินจากไปกำลังจะขึ้นบันไดไปบนห้องนอนผม และหันกลับมามองผม

"กูเขินว่ะ"

มันพูดพลางยิ้มระรื่น น่ารักฉิบ...

ผมคิดในใจไอ้เหี้ยยยย... กูก็เขิน

"กูฝากมึงล้างจานด้วยละกัน"

ไอ้มาร์ชถือโอกาสใช้ผม และรีบวิ่งขึ้นไปบนห้องนอนผม

"ไอ้เหี้ยยยยย มึงนี่แม่ง ทำจานสกปรกไว้ แล้วก็ให้กูล้าง เป็นแขกที่เสียมารยาทที่สุดเท่าที่กูเคยเจอเลย ไอ้สัดดด"

ผมตะโกนด่าไล่หลังไอ้มาร์ช

"มึงอย่าบ่น รีบล้างจานแล้วขึ้นมา กูจะกลับแล้ว"

มันด่ากลับลงมา.....

พอได้ยินดังนั้น ผมก็ดีใจ รีบไปล้างจานจนเสร็จ และตามไอ้มาร์ชขึ้นไปบนบ้าน

พอไปถึงที่ห้องนอนผม...ไอ้มาร์ชนอนหลับ ถอดเสื้อผ้าเหลือแต่กางเกงใน นอนแผ่หราอยู่บนเตียง

"เฮ้ยยยย อะไรอ่า"

"อะไร....กูง่วงนอน"

"ไหนมึงบอกมึงจะรีบกลับ"

"กูเปลี่ยนใจละ มาๆๆ มาให้กูกอดหน่อย"

"ไม่...."

"มา...เดี๋ยวนี้"

ทำไมผมต้องทำตามคำสั่งมันด้วย

แต่ก่อนจะรู้ตัว ผมก็เดินไปล็อคประตูห้อง และเดินมานอนที่เตียง
ทิ้งตัวนอนลงข้างๆ มัน ไอ้มาร์ชกอดผม
และเอาผ้ามาห่มให้ผม ก่อนที่จะตระหนักว่าผมทำตามที่มันต้องการ และเชื่อฟังมันทุกอย่าง
ผมก็ผล็อยหลับไปในอ้อมกอดอันอบอุ่นของมัน







« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 20-03-2016 11:50:08 โดย สรันธม »

ออฟไลน์ สรันธม

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 60
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +2/-0
ผมตื่นขึ้นมาพร้อมกับพบว่า ไอ้มาร์ชได้จากไปแล้ว

เหมือนฝันที่เป็นจริง...

แต่แทนที่ผมจะดีใจ ผมกลับรู้สึกโหวงๆ ชอบกลในจิตใจ เหมือนมันขาดอะไรไป

ผมเดินไปส่องกระจกที่โต๊ะเครื่องแป้งของผม
ที่กระจก มีแผ่นกระดาษโพสต์อิทสีเหลืองแปะอยู่
เขียนกลอนไว้ว่า....

               "ลำดวนเอ๋ย พี่จะด่วน ไปก่อนแล้ว
              ทั้งเกดแก้ว พิกุล ยี่สุ่นศรี
              จะโรยร้าง ห่างสิ้น ทั้งอินทรีย์
              จำปีเอ๋ย สักกี่ปี จะมาพบ
              ที่มีกลิ่น ก็จะคลายหายหอม
              จะพลอยตรอม สูญสิ้น กลิ่นตลบ
              ที่มีดอก ก็จะวาย ระคายครบ
              จะเหี่ยวแห้ง เซาซบ สลบไป"

                                  ขุนช้าง ขุนแผน.......

ผมยิ้มให้กับความเสี่ยวของมัน
แต่ในใจก็แอบคิดว่า มันน่าจะเป็นคนโรแมนติค และชอบเอาใจใส่คนรอบข้างแน่ๆ

ผมนึกถึงคำพูดของมันที่มันเคยเพ้อเอาไว้

"ถึงกูจะไม่ดีอย่างไร แต่ก็ก็จะพยายามเอาใจใส่มึง"

ผมเผลอยิ้มออกมาไม่รู้ตัว และมองหน้าตัวเองยิ้มในกระจก

แอร้ยยยยยย อีดอกกกกกกก

หยุดยิ้มไม่ได้....!!!!

เสียงยางรถยนต์บดก้อนหินอีกครั้ง พ่อกับแม่กลับมาแล้ว
ผมรีบวิ่งลงไปข้างล่าง และไปช่วยพ่อกับแม่ขยของลงจากรถ

พ่อเอาต้นไม้จากบ้านคุณยายต้นหนึ่ง เป็นต้นไม้ที่แปลกไม่เคยเห็น แต่ดอกของมันหอม และกลิ่นเย้ายวนมาก

"พ่อ..นี่ต้นอะไร"

ผมถามคุณพ่อ

"อ้อ.... คุณตาลูกให้มาน่ะ เคยรู้จักไหม ....ดอกลำดวน"

แว๊บแรกที่ผมนึกถึง คือ ภาพของไอ้มาร์ชถอดเสื้อ ไว้ผมปีก ถือดอกลำดวนเดินเข้ามาหาผม
แล้วพูดว่า "ลำดวนเอ๋ยพี่จะด่วนไปก่อนแล้ว"

ผมยิ้มกว้าง และตลกในความนึกคิดของตัวเอง โอ้ยยยย
ไอ้มาร์ชในมาดของผู้ชายยุคที่ไว้ผมทรวมหาดไทนี่ก็หล่อเหมือนกันนะ
และแม่งโคตรแหววอะ เอาดอกลำดวนมาให้ ฮ่าๆๆๆๆๆ

"ยิ้มอะไร"

พ่อถามผมด้วยความสงสัย ผมสะดุ้ง ภาพของไอ้มาร์ชไว้ผมปีก ตัดมาที่ภาพของพ่อ

ผมกวาดตามองไปรอบๆ ที่กระบะท้ายด้านหลัง

มีต้นไม้มากมายที่พ่อขนมาจากบ้านคุณตาคุณยายผม

"โห....นี่ต้นอะไรนักหนาครับพ่อ เหมือนมีดอกหอมๆ ทั้งนั้นเลย"

"ตาของลูกไปขุดมาให้จากในสวน ตาบอกว่าที่บ้านเราปลุกแต่ผักสวนครัว คุณตาเลยอยากให้เอาดอกไม้มาปลูกบ้าง หลานจะได้กลิ่นหอม คุณตาของลูกรักลูกมากนะ"

พ่อลูบหัวผมอย่างเอ็นดู

"ครับพ่อ"

ผมรู้สึกชุ่มชื่นในใจอย่างบอกไม่ถูก ครอบครัวที่อบอุ่น
เป็นเหตุผลหนึ่งที่ทำให้ผมไม่เคยคิดอยากได้ความรักจากใครอื่น
เพราะที่ผมได้รับมันก็มากจนล้นใจ

"อันนี้ต้นอะไรฮะ"

"อ้อ นี่ดอกแก้ว นี่พิกุล นี่ยี่สุ่น นี่จำปี"

นี่มันดอกไม้ในกลอนที่ไอ้มาร์ชเขียนไว้ให้ผมทั้งนั้นเลย

ในหัวผมคิดถึงภาพไอ้มาร์ชนุ่งโจงกระเบน ถอดเสื้อ ไว้ผมปีก และยืนถือช่อดอกไม้ช่อเบ้อเร่อ

ในชื่อนั้น มีดอกลำดวน ดอกแก้ว ดอกพิกุล ดอกยี่สุ่น ดอกจำปี....
แล้วในมโนนั้น ไอ้มาร์ชพูดทั้งๆ ที่ในปากมันเคี้ยวหมากจนฟันดำว่า

                    "พี่เก็บ มาลา มาให้เจ้า
                    หวังจะเอา ใจมาผูก ปลูกรักไว้
                    ขอเจ้าอย่า สลัด ตัดดวงใจ
                    จงรับ มาลาไว้ เถิดน้องยา"

ผมยิ้ม และหัวเราะออกมาอีกครั้ง พ่อผมดูงุนงงกับอาการของผม

"เป็นอะไร หัวเราะทำไม"

"อ้อ...ฮ่าๆๆๆ เปล่าครับ ผมขำเพราะเห็นคุณตาส่งดอกไม้มาให้เยอะแยะ คุณตาน่ารักจัง"

ผมโกหกกลบเกลื่อนความเขินอาย

"มาๆๆๆ รีบขนมา แล้วมาช่วยพ่อปลุก"

ผมรีบขนต้นไม้ทั้งหมดมาที่สวนหน้าบ้าน และช่วยพ่อปลูกต้นไม้ที่คุณตาให้มาครบทุกดอก

ที่ในสวน.... ลำดวน แก้ว พิกุล ยี่สุ่น จำปี ถูกปลูกไว้ได้จังหวะกัน

ระหว่างที่ผมรดน้ำต้นไม้อยู่นั้น พ่อเดินเข้ามาหา และเอาฟางมาคลุมที่โคนต้นไม้

"มาร์ชไม่มีแฟนบ้างหรอลูก"

ผมคิดในใจ ไม่ทันละครับพ่อ.....ลูกของพ่อมีผัวไปสองคนแล้ว

"อ้อ..ไม่มีครับ"

"อืม...ดีแล้ว อย่าเพิ่งไปหลงสาวๆ เลยนะ ตั้งใจเรียนก่อน เรียนจบแล้วจะทำอะไรพ่อไม่เคยห้าม"

"ครับ"

สาวๆ หรอพ่อ.... หุหุ

พ่อเดินจากไป ดอกไม้ที่คุณตาให้พ่อมาปลูกในสวนนี้
ผมรู้สึกดีกับมันจัง ทั้งมีกลิ่นหอมต่างจากผักสวนครัวที่พ่อชอบปลุกไว้อย่างเป็นระเบียบสวยงามในรั้วบ้าน


ผมยิ้มให้กับต้นไม้ที่ผมเพิ่งปลุกเองทุกต้นนั้นอีกครั้ง ก่อนที่จะเข้าไปในบ้าน

ก่อนเดินออกมาจากสวน ผมหันกลับไปมอง และเงยหน้ามองท้องฟ้า
ปากยิ้มขึ้นโดยอัตโนมัติ ผมวาดสายตาลงมาจากท้องฟ้าแล้วมองที่ต้นลำดวน
พร้อมกับเดินออกไปจากสวน และพูดด้วยน้ำเสียงอันบางเบาจนเกือบจะกระซิบกับตัวเองว่า.....

ลำดวนเอ๋ย....พี่จะด่วนไปก่อนแล้ว



« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 20-03-2016 12:30:41 โดย สรันธม »

ออฟไลน์ padloms

  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 185
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +3/-0
จันหวั่นไหวเรื่อย ๆเลย  :กอด1:

ออฟไลน์ ❣☾月亮☽❣

  • เป็ดApollo
  • *
  • กระทู้: 6773
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +264/-6
แหม. สุนทรีจริงๆ
รอดูต่อไปว่านางจะไปล่าแต้มต่อหรือไม่อย่างไร

ออฟไลน์ สรันธม

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 60
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +2/-0
 :mew3: :mew3: :mew3:

เสียงโทรศัพท์มือถือของผมดัง

เบอร์ที่โชว์บนหน้าจอ ผมไม่คุ้นเคยมาก่อน

ผมรับสาย

"สวัสดีครับจัน"

"นี่ใครครับ?"

"กล้าเอง"

"อ้าวกล้า.... มีอะไรครับ คิดถึงจัง"

แน่ะ อีดอกกกกกกกก...... แรดจริงมึง

"โห... พูดแบบนี้ เราเขิน"

"อ้าว..ฮ่าๆๆๆ จะเขินทำไม"

"เปล่า.. ไม่มีอะไรครับ"

"ว่าไงครับ"

"เปล่าครับ แค่อยากได้ยินเสียง"

"อ้อครับ....คิดถึงจัง ไม่ได้เจอกัน"

อีดอกกกกกกกกกกกกก

"กล้าสบายดีนะ"

"สบายดีครับ"

"อืม..จัน วันนี้เรามาแถวๆ บ้านจันอะ จันจะออกมาพบเราได้ไหม"

"หาาาาา....... หรอ"

ผมตกใจเล็กน้อย ไม่นึกว่ากล้าจะเอาจริง

"ใช่ครับ พอดีผมมาหาเพื่อนแถวนี้ ฮ่าๆๆๆ จริงๆ ก็ตั้งใจมาหาจันนั่นแหละ กะจะมาเซอร์ไพรส์ แต่หาบ้านไม่เจอ รู้แต่ว่าอยู่แถวนี้"

"อ่ะ......ครับ เดี๋ยวแป๊บนะ ผมต้องไปบอกคุณพ่อคุณแม่ผมก่อนอะครับ ต้องไปขออนุญาตก่อน"

"หุย....น่ารักจัง จะไปไหนก็ต้องขอคุณพ่อคุณแม่"

"ก็คุณพ่อคุณแม่ผมมีลูกชายหล่อน่ารักขนาดนี้ ก็ต้องหวงเป็นธรรมดาครับ"

เรื่องดัดจริตใส่ผู้ชาย ขอให้บอกนะคะ

"ฮ่าๆๆๆๆ ก็จริงครับ"

"บ้า ผมพูดเล่นน่ะกล้า"

"ครับ...ไงโทรบอกผมละกันครับ ผมจะรออยู่ที่ร้านกาแฟในตลาดละกัน"

"โอเคครับ"

ผมเข้าไปขออนุญาตพ่อกับแม่ก่อนออกมาจากบ้าน แต่งเนื้อแต่งตัว
และรีบขับมอเตอร์ไซค์สกู๊ดเตอร์คันเก่ง และแก่ของผม
สกู๊ดเตอร์คันนี้มีสีเหลืองสด ผมตั้งชื่อมันว่า "ถั่วเหลือง"

พอผมไปถึงร้านกาแฟในเมือง ชื่อร้าน หอมให้ Z (หอมให้แซด)

เป็นร้านกาแฟโบราณสไตล์ย้อนยุค กลิ่นกาแฟกรุ่นออกมานอกถนน
ผมจอดรถที่หน้าร้าน เปิดประตูกระจกของร้านและเดินเข้าไป
ไอเย็นจากแอร์ทำให้ผมรู้สึกดีขึ้น ที่ตรงโต๊ะด้านหน้าติดกับกระจกหน้าร้าน

กล้านั่งอยู่.....

"สวัสดีกล้า"

"อ้าว...ตกลงคุณพ่อคุณแม่อนุญาตหรอ ไม่เห็นโทรบอกผม"

"ก็กะจะมาเซอร์ไพรส์น่ะ"

ผมพูดพลางยิ้มโปรยเสน่ห์ วันนี้กล้าหล่อจริงๆ
ถึงแม้แดดจะทำลายผิวของเขา แต่ด้วยผิวสีน้ำผึ้งของเขา
ที่โดนแดดเผาจนกลายเป็นสีแทน และแดง
มันยิ่งทำให้เขาดูเซ็กซี่มากขึ้นกว่าเดิม

"เราชอบสีผิวของกล้าจัง"

ผมพูดจบ เอามือลูบที่แขนของกล้าเบาๆ
กล้าขนลุก จนทำให้ผิวสัมผัสที่มือผมรู้สึกได้ว่า
มันสาก เพราะรูขุมขนของกล้ากำลังลุก

"อ้าว ขนลุกทำไม"

"ฮ่าๆๆๆ ก็จันมาลูบผมแบบนี้ ผมก็เสียว"

"บ้า...ต้องทำอย่างอื่นสิ ถึงจะเสียวกว่า"

แอร้ยยยยยย กล้ามากกกกกกก
อีดอกกกกกกก

"เฮ้ยยยย จริงอะ"

"บ้า..เราพูดเล่นน่ะ"

"พูดเล่นแต่ทำตามีเลศนัย มันคืออะไร?"

กล้าถามผม เราสบตากัน นัยน์ตาของกล้ามีเลศนัยเช่นกัน

"กล้ามายังไงหรอ"

"ขับรถมาน่ะครับ"

กล้าเอามือชี้ให้ผมดูรถของเขาที่จอดอยู่ฝั่งตรงข้ามของร้าน

รถมินิคูปเปอร์สีแดงจอดอยู่ แสงแดดส่องทำให้มันดูเรืองรองอร่ามตา

และน่ารักด้วยสรีระของรถในคราวเดียวกัน

"โห.. รถสวยจัง ...มันมีชื่อไหม"

ผมถามกล้า เผื่อรถของเขาจะมีชื่อเหมือนของผม

"มันชื่อถั่วแดงน่ะ"

"เฮ้ยย จริงดิ รถสกู๊ดเตอร์ของเราชื่อ ถั่วเหลือง"

"เฮ้ยยยย หรอ... บังเอิญเนอะ"

กล้าพูดพลางยิ้มแฉ่ง เขาน่ารักจริงๆ

"ใช่... บังเอิญมาก"

ผมรู้สึกเข้ากันกับกล้าได้เป็นปี่เป็นขลุ่ย
และรู้สึกดีเมื่ออยู่กับเขา อาจเป็นเพราะเขาเป็นคนไนซ์มากๆ

และเป็นคนมีเสน่ห์ และมีผิวสีน้ำผึ้งที่ผมชอบ
คือ ทุกอย่างมันดี

เขาไม่เริ่มด้วยการขืนใจผมเหมือนไอ้มาร์ช
แต่มาร์ชก็เอามาเทียบกับกล้าก็คนละแบบ
แต่ช่างเถอะ ผมอยู่กับใคร ผมก็จะดี และรู้สึกดีกับคนนั้น เป็นพอ

"วันนี้จันว่างถึงกี่โมง"

"ก็ถึงเย็นเลยนะ"

"ไปเที่ยวน้ำตกกัน"

"หา...น้ำตก?"

"ใช่.."

"มันไกลนะ ผมจะขับรถไปยังไง"

"ไปรถกล้าไง"

"หรอ...."

"อืม... ไปนะ นะๆๆๆๆ"

"ก็ได้ครับ"

ผมทนสีหน้าแบบนั้นของกล้าไม่ไหว ออดอ้อน น่ารักมากๆ

ผมเลยนั่งรถไปพร้อมกับกล้า เสียงเพลงในรถของเขาดังคลอเบาๆ ตลอดทาง

ผมกับกล้าพูดคุยกัน เราแลกเปลี่ยน และทำความรู้จักกันมากขึ้น

คือ มันดีมากกกกก

กล้าไนซ์กับผม จริงๆ

กล้าเอาหลังมืออัน่อนนุ่มของเขามาแตะที่แก้มของผมเบาๆ

จริตนางเอก เขินอายก็มาสิคะ

จะมัวรออะไร

"แก้มนุ่มจัง"

"บ้า.... มาแต๊ะอั๋งเรา"

อีดอกกกก จริต !!!

"กล้านี่หน้าเหมือนดาราเกาหลีคนนึงอะ"

ผมชมเขา

"ใครหรอ..."

"ลีดองวุค"

"ฮ่าๆๆๆๆ จากเรื่อง มาย เกิลืด น่ะหรอ"

"ใช่ๆ "

"หุยยย ลีดองวุค เขาขาวอะ เราออกจะดำ"

"ไม่ดำนะ ผิวสีแทน คือ ดี เราชอบมาก มันดูเซ็กซี่"

"หรอ..เดี๋ยวถ้าเห็นมากกว่านี้ จันจะว่าเซ็กซี่มากกว่า"

รถวิ่งมาถึงหน้าทางเข้าน้ำตกพอดี กล้าขับรถพาผมเข้าไปในน้ำตก

พอถึงที่หน้าน้ำตก เป็นเวลาเกือบบ่ายสอง เราต้องเดินขึ้นไปถึงชั้นที่สามของน้ำตก
เพราะคุณชายกล้าเขาไม่พอใจในความสวยงาม
พอถึงที่ชั้นสาม น้ำที่ใสดังสระมรกต เสียงน้ำตกลงซัดโขดหินดังซ่าๆ

ทำให้ผมรู้สึกผ่อนคลายมาก

ที่นี่ไม่มีใครมาสักคน มีแต่เราสองคนเท่านั้นที่อยู่ตรงนี้
อาจเพราะไม่ใช่ฤดูการท่องเที่ยว และอีกอย่างจังหวัดที่ผมอยู่ มีน้ำตกก็ไม่ได้สวยงามอะไรมาก

จึงไม่เป็นสถานที่อันนิยมของนักท่องเที่ยว  ที่นี่จึงสงบ และค่อนข้างเป็นส่วนตัว


กล้าวางกระเป๋าใส่ของที่เตรียมมาลงกับพื้นลานหินใต้ต้นไม้ริมน้ำตก
เขาเอาเสื่อปู

และเปลื้องผ้า....

ผมยืนจ้องเขาตาไม่กระพริบ

อีดอกกกกกกกกก

หุ่นเซี๊ยะมากกกกกก

ซิกแพคเป็นลูกๆ กล้ามไตรเซ็บ ไบเซ็บ ชัดมาก

ร่างเปลือยเปล่าของกล้า งดงามประดุจงานประติมากรรมชิ้นเอก

ผิวสีแทนที่โดนแดดเผาจนไหม้จากการเข้าค่าย รด.

มันปังมากกกกกก

เซ็กซี่มากกกก

ผมล่ะจะมัวรออะไร.... น้ำเดินเลยค่ะ

กล้าค่อยๆ เดินลงไปในน้ำตกอย่างช้าๆ ท่วงท่าที่เขาก้าวเดินไปนั้น
ประดุจเทพบุตร

ผมไม่อาจละสายตาจากเขาได้ กล้ามองมาที่ผม
เขาคงรู้ว่าผมกำลังตะลึงหลงในสรีระของเขา

เขายิ้มแย้มอย่างมีเลศนัย

พอลงไปกลางน้ำ กล้าก็เรียกผม

"ลงมาสิจัน"

"จะลงไปยังไง เราไม่มีเสื้อผ้ามาเปลี่ยน"

"ก็แก้ผ้าสิ"

"หุยยย ไม่อาหรอก เราอาย"

"ทำอย่างกับผมไม่เคยเห็นของจัน ไม่เคยเห็นอะไร...ต่อมิอะไร"

โอ้ยยยย อีดอกกกก
คิดถึงภาพตอนนอนอ้าขาเป็นรูปตัว W
แล้วสอดยาเข้าก้น อายมากกกกกก

"เออ...ก็จริง"

ด้วยความกะหรี่ Level 10 ผมแก้ผ้า และเดินลงไปในน้ำตามกล้าไป

กล้ามองผมที่อยู่บนฝั่ง สายตาของเขาไม่ละจากร่างกายของผมเช่นกัน


"ฮอตมาก"

เขาพูดพลางสบตาผม นัยน์ตาเขาดูร้อนแรง และน่าค้นหา

กล้าโผเข้ามาหาผม ผมตกใจเล็กน้อย และตัวสั่นจากความเย็นของน้ำ

จริง...สั่นสู้ค่ะ

ในน้ำตกอันใสสะอาดนั้น ผมกับกล้าเปลื้องผ้า แหวกว่ายหยอกล้อกันไปมา

ทั้งสนุก และสุขใจ กล้าก็ดูจะสนุกเช่นกัน

ผมว่ายไปตรงข้าม แล้วเอาน้ำสาดใส่กล้า

"แกล้งเราหรอ เดี๋ยวเหอะๆ"

กล้าพูดจบเข้าว่ายน้ำโผเข้ามาหาผม ผมว่ายหนี แต่ผมว่ายน้ำไม่แข็ง
และสำลักน้ำ กล้าตกใจ รีบว่ายเข้ามาหาผม

เขารีบเข้ามาโอบผมไว้ ร่างกายเราได้แนบชิดกัน
เข้ากอดรัดผมไว้กับอก ผมเขินจนหน้าแดง

"เป็นอะไรรึเปล่าจัน ผมขอโทษ"

ผมก้มหน้าไม่ตอบอะไร พยายามไอ และสั่งน้ำมูกที่สำลักออกมา
ล้างหน้า ล้างจมูกจนสะอาด และเอาน้ำในน้ำตกน้ำบ้วนปากที่มีแต่เสมหะจากการสำลักน้ำ

"ไหนดูซิ...."

กล้าพูดพลางประคองหน้าของผม เขาเชยคางผม และสบตาผม

เหมือนเวลาจะหยุดไปชั่วขณะ.....

เราจูบกัน.....


« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 20-03-2016 14:00:48 โดย สรันธม »

ออฟไลน์ mukmaoY

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 3956
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +145/-7
รู้สึกไม่ดีใจเลยที่มีผัวเยอะ  :ling2:

ออฟไลน์ ❣☾月亮☽❣

  • เป็ดApollo
  • *
  • กระทู้: 6773
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +264/-6
ถ้าบรรยากาศจะเป็นใจขนาดนี้จันก็คงไม่ขัด
แต่เอ้าท์ดอร์ตลอดๆเลยนะ.  เห้อสงสารก็แต่มาร์ชนี่แหละ
กล้ามาวินมากอะ ไม่หลงก็แปลกแล้ว

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE

ประกาศที่สำคัญ


ตั้งบอร์ดเรื่องสั้น ขึ้นมาใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดนี้ ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.msg2894432#msg2894432



รวบรวมปรับปรุงกฏของเล้าและการลงนิยาย กรุณาเข้ามาอ่านก่อนลงนิยายนะครับ
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0



สิ่งที่ "นักเขียน" ควรตรวจสอบเมื่อรวมเล่มกับสำนักพิมพ์
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37631.0






ออฟไลน์ kawoat

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 388
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +9/-1
เอาละจ๊ะ จันนน ทั่วถึงจริงๆ หนูสวยมากกก :z3:

ออฟไลน์ สรันธม

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 60
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +2/-0
ผมกับกล้าจูบกันอยู่นานเหลือเกิน นานเหมือนชั่วกัปป์ชั่วกัลป์

"จัน...."

กล้าเรียกผมด้วยเสียงทุ้มนุ่ม

"ครับ....ว่าไง"

"เรา... เราชอบนาย"

"ครับ..."

"จันชอบเราไหม"

"ชอบครับ"

"ชอบแบบไหน"

"แบบเพื่อนไง จะแบบไหนล่ะ"

"โธ่... มากกว่าเพื่อนไม่ได้หรอ"

"ฮ่าๆๆๆ ครับ กล้าอยากให้ผมคิดมากกว่านั้น จริงๆหรอ"

"ใช่...มาถึงขนาดนี้แล้ว จันน่าจะรู้ ผมก็รู้ว่าจันไม่ใช่คนโง่ ที่จะไม่รู้ว่าผมรู้สึกอย่างไร"


โอ้ยยยย ไม่ชอบเลยผู้ชายรู้ทันแบบนี้
ฉันไม่ได้คุมเกม ไม่สนุก

"ไว้ดูๆ กันไปดีกว่าไหมครับ"

อีดอกกก สวยมากกกกก

"ครับ"

ผมรีบผลักตัวออกจากอ้อมกอดของกล้า

ประหนึ่งนางเอกในเทพนิยายของดิสนีย์

"กลับกันเถอะครับ แหม...นึกว่าจะพามาทำไม"

"อ้าว....ไม่ได้ลวงมาข่มขืน ก็ดีถมไปละ"

"ไม่จำเป็นต้องข่มขืนหรอกนะกล้า บอกดีๆ ก็ได้"

ผมยิ้มเย้ยอย่างมีเลศนัย กล้าสบตาผม นัยน์ตาของเขาดูร้ายลึก และทันคนอย่างน่ากลัว

ผม...ไม่ชอบ

"หรอ..บอกดีๆ แล้วจะยอม..."

"ยอมอะไร ทะลึ่งน่า"

ผมสาดน้ำใส่เขา จริตนางเอกก็มาาาาา

"จันอยากกลับแล้วหรอครับ"

"ใช่ครับ กลับเถอะ"

ผมกับกล้าขึ้นมาจากน้ำตก ต่างคนต่างแต่งตัว
ก่อนเดินออกมาจากน้ำตกชั้นที่สาม
กล้าจูบผมอีกครั้ง ดูเหมือนเขาพยายามจะโปรยเสน่ห์ใส่ผมเช่นกัน

ผมรู้สึกเหมือนศรศิลป์ไม่กินกัน ก้ตอนนี้แหละ ทั้งที่ก่อนนี้ กล้าดูดีมากในสายตาผม
พอเอาเข้าจริงๆ กลับน่าเบื่อ มุขไม่ตื่นเต้นในการจีบ

เอาเข้าจริงๆ เถื่อนๆ ซื่อๆ เสร่อๆ แบบไอ้มาร์ช มันน่าค้นหา และอาจอยู่ด้วยและมีความสุขมากกว่า

ผมคิดเรื่องนี้มาตลอดทางที่กล้าขับรถมาส่งผมที่ร้านกาแฟ
พอถึงร้านกาแฟ เราร่ำลากัน

ผมขับเจ้าถั่วเหลืองกลับบ้าน แม่ทำอาหารไว้รอ
เย็นนี้ผมได้กินข้าวพร้อมหน้าพร้อมตากับครอบครัว

ก่อนที่แม่จะคุยเรื่องไอ้มาร์ช...

"เออจัน...แม่ลืมเลย มาร์ชมารอจันอยู่ตั้งนานแน่ะ เอาของมาฝากแม่กับพ่อด้วย"

"อ้าว...."

"มาร์ชกับจันสนิทกันหรอลูก"

"อ้อๆ ครับๆ"

"ดีแล้ว คบเพื่อนดีๆ มาร์ชเขาเป็นนักเรียนที่ได้รางวัลอ่านทำนองเสนาะระดับประเทศเลยนะพ่อ"

คุณแม่ผมคุยอวดลูกศิษย์ตัวเองกับพ่อผม

"หรอๆ เห็นท่าทางแบบนั้น ไม่น่าสนใจเรื่องไทยๆ เลย"

"อ่านเพราะทีเดียวล่ะค่ะ"

"แล้วมันไปไหนแล้วล่ะแม่"

"ไปเรียกเพื่อน มงมันอะไรกัน โน่น นอนอยู่บนห้องลูกแน่ะ"

"หาาาาาา..."

ผมประหลาดใจสุดขีด ปกติแม่ไม่เคยให้ใครเข้ามาในบ้าน ยิ่งขึ้นไปบนห้องผมนี่ อย่าได้หวัง

"แล้วแม่ให้มันขึ้นไปทำไมอ่าาา"

"ก็แม่เห็นว่ามาร์ชเป็นเด็กดี เป็นลูกศิษย์ที่แม่เป็นที่ปรึกษาของห้องเขา แม่สนิทกับมาร์ชนะจัน"

"เวรรรรร"

"โน่นแน่ะ อยู่บนห้อง รอจันจนหลับ แม่เลยให้ไปนอนบนห้องจัน กินอิ่มแล้วก็ไปดูเพื่อนเขาหน่อย"

ผมรีบลุกจากโต๊ะอาหาร และขึ้นไปบนห้องนอนทันที

พอเปิดประตูห้อง...

"อ่าว...มึงไปไหนมาวะ"

ไอ้มาร์ชนั่งล่อนจ้อนอยู่บนเตียงผม ตอนที่มันถามผมว่าไปไหนมาดูมันชิลล์มาก
มันสวมกางเกงในตัวเดียว กำลังดูหนังสือโป๊ของผมอย่างสบายใจ
เหมือนเป็นห้องของมัน เตียงของมัน หนังสือโป๊ของมัน

โอ้ยยยย ไอ้มาร์ช !!!!
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 20-03-2016 23:20:28 โดย สรันธม »

ออฟไลน์ สรันธม

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 60
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +2/-0
"มึงมาได้ไง"

ผมถามมัน และปิดประตู ล็อคห้อง...

"กูก็ขี่มอไซค์มา แล้วเอาของมาฝากแม่มึง กูรออยู่นาน ก็หลับ แม่มึงเลยให้ขึ้นมานอนรอมึงข้างบน"

"แล้วมึง ก็ขึ้นมา?"

"เออ ทำไมอะ"

"รีบแต่งตัวแล้วกลับไปเลย"

"ไม่... แล้วนี่มึงไปทำอะไรมา ทำไมหัวเปียก"

"มันเรื่องของกู"

"ไปน้ำตกมาอะดิ"

"ทำไมมึงรู้?"

"ก็กูตามมึงไป"

"เฮ้ยยย นี่มึงแม่งเป็นผีหรือไง"

"ป่าว กูรัก กูหวงของกู กูก็ตามไป"

"กูไม่ใช่ของๆ มึง"

"ใช่ดิ... มึงเลิกนอกใจกูได้แล้ว กูเจ็บมึงรู้ไหม"

ตอนไอ้มาร์ชพูดว่ามันเจ็บ มันดูไม่สะทกสะท้านอะไรเลย

"กูจะไปไหนกับใคร เอากับใครก็เรื่องของกู"

"แต่มึงมีผัวแล้ว มึงทำแบบนั้นไม่ได้"

"สัด... รีบกลับไปเลยไป"

"คงกลับไม่ได้นะคืนนี้ แม่มึงชวนกูให้ค้างที่นี่ กลัวมึงจะเหงา กูก็ไม่จัดแม่มึง เตรียมนอนละ อ้อ.... กูแอบเอาเหล้ามาแบนนึง อยู่ในเป้ คืนนี้ดื่มกันหน่อย"

"มึงคิดจะมอมเหล้า แล้วเอากูไปเยสหรอ อย่าหวัง"

ผมรู้ทันมัน

"เปล่าๆๆ อยากระลึกความหลัง"

"ความหลังเหี้ยอะไร"

"ก็ตั้งแต่เราแอบกินเหล้าในโรงเรียนตอน ม.สาม เราก็ไม่ได้กินด้วยกันอีก กูนึกถึงโมเมนต์นั้น"

"ไม่ มากินเหล้าในบ้านกู มึงพลีชีพแท้ๆ แม่กูจะได้ฆ่ามึงสิ"

"โอ้ยยย แบนเดียวไม่เมาหรอก"

"มึงออกไปเดี๋ยวนี้ ออกไปจากบ้านกู"

"ไม่ไป"

มันกวนตีนใส่ผม ก่อนที่จะบิดฝาเหล้า ยกขึ้นซดไปอึกใหญ่

เป็นอันว่า.... ผมคงต้องนอนกับมันจริงๆ เพราะจะปล่อยมันลงไปในสภาพที่มีกลิ่นเหล้าไม่ได่แน่ๆ

ออฟไลน์ mukmaoY

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 3956
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +145/-7
โอ๊ยยยนชอบมาร์ช
จัน..ยกให้ชั้นเถอะ

ออฟไลน์ ❣☾月亮☽❣

  • เป็ดApollo
  • *
  • กระทู้: 6773
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +264/-6
แพ้ทางตลอด. 55555
มาร์ชสู้เข้าไป

ออฟไลน์ สรันธม

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 60
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +2/-0
"มึงหาเรื่องให้กูอีกแล้ว"

"อะไร กูมาอยู่เป็นเพื่อนมึงแท้ๆ"

"กูมีแฟนแล้ว เดี๋ยวแฟนกูจะหึง กูว่ามึงรีบกลับไปก่อนที่กลิ่นเหล้าจะหึ่งดีกว่า"

ผมโกหกมัน

"ใครวะแฟนมึง ?"

"ก็คนที่มึงเห็นตอนมึงตามไปน้ำตกนั่นแหละ"

"ใครวะ"

"อ้าว.... นี่ตกลงมึงได้ตามกูไปหรือเปล่าเนี่ย"

"เปล่า กูแค่เดา มึงบอกกูเอง"

"อ้าว ไอสัดดด"

ผมทุบมันหนึ่งที เสียงดัง บึ๊ก !

"มึงไปทำอะไรกับใครมา นี่ถ้ากูไม่หลอกถาม กูก็ไม่รู้หรอก"

"ป่าว กูพูดเล่น ไม่ได้ไปไหนกับใครทั้งนั้น"

"อย่ามาโกหก"

ไอ้มาร์ชพูดพลางกระดกเหล้าเข้าปาก อีกหนึ่งอึก
มันค้นหาสิ่งของอะไรบางอย่างในกระเป๋ามัน และมันก็หยิบเหล้าออกมาอีกแบน

"เฮ้ยย อะไรวะเนี่ย ไหนบอกว่าแค่แบนเดียว"

"ก็แบนเดียวไง.... คนละแบน กูไม่ให้มึงแดกคนละสองแบนเสียหน่อย กูไม่ได้ป๋าขนาดนั้น"

"ไอ้ขี้เมา"

ผมด่ามัน

"บุญแล้วทูนหัว มีผัวขี้เมา"

ไอ้มาร์ชกระดกเหล้าเข้าปากอีกสองอึกใหญ่ๆ เรอดังเอิีกๆ

"กูไม่มีผัวอย่างมึง สถุน ขี้เหล้า เรอดังแบบนี้ กูไม่ชอบ"

ก่อนที่ผมจะพูดอะไร มันเอาเหล้ามากรอกปากผม

เหล้าเพียวๆ ไหลผ่านลงคอร้อนเหมือนน้ำกรด ผมสำลักด้วยความทรมาน

"ไอ้เหี้ย อะไรวะเนี่ย"

"ยาดอง"

"โหยยยย ตับไตพังกันพอดี"

"แดกๆ ไปเถอะน่าาา ถือว่าได้รำลึกความหลัง"

ไอ้มาร์ชยื่นขวดเหล้าให้ผม ผมรับมาจากมัน
มันค้นหาของในเป้ของมันอีกครั้ง คราวนี้มันเอามะยม
มะขามเปียก มะม่วงดองออกมา

"อะไรวะ"

"ของแกล้มเหล้าไง"

"มึง...อายุเท่านี้แดกเหล้าแบบนี้ เดี๋ยวก็ตับแข็งตายห่า"

"เป็นห่วงผัวหรอเมียจ๋า"

"ก็เป็นห่วง มึงเป็นเพื่อนกูนี่หว่า"

ผมกระดกเหล้าเข้าปากอีกครั้ง รู้สึกรสชาติมันแปลกๆ แต่หอมกลิ่นยาดองเหลือเกิน

"นี่มันยาดองอะไรวะ"
ผมถามมัน

"ของมึงอะ นารีรำพึง"

"แล้วของมึงอะ"

"ของกูหรอ.... โด่ไม่รู้ล้ม"

"เหี้ยยย แดกแล้วมันจะโด่หรอ?"

ผมถามด้วยความสงสัยจากใจ

"ไม่รู้...เดี๋ยวคืนนี้รู้กัน"

มันพูดพร้อมทำตากลอกไปมา แม่งน่ารักฉิบ

อีดอกกกกกกก ชะตาฮี๋จะขาดอีกแล้วหรือไงเนี่ย

"มึงไม่ต้องเลย ก็ไม่ให้มึงแตะตัวเด็ดขาด"

ไอ้มาร์ชเปิดถุงมะยม มะขาม และมะม่วงดอง มันหยิบมะม่วงดองรสเปี้ยวเข็ดฟันเข้าปาก
แล้วทำท่าตัวสั่น ขนลุก

"เป็นอะไรของมึงวะ"

ผมถามมัน

"มึงลองแดกเหล้า แล้วรีบกินมะม่วงนี้ตามดิ เคี้ยวๆๆๆ
แล้วก็ให้รสเปรี้ยวมันทำลายรสของเหล้าที่ติดอยู่ในปากนะ แม่งงง โคตรฟิน"

ผมทำตามที่มันบอก เมื่อกระดกนารีรำพึงเข้าผาก
รสของเหล้าแผ่ซ่านไปตามลิ้น ลำคอ
ผมกลืนมันลงไปในคอ
รู้สึกร้อนลงไปถึงกระเพาะอาหาร

จากนั้น ผมก็เอามะม่งเปรี้ยวใส่ปาก และรีบเคี้ยว

อีดอกกกกก เปรี้ยวอย่างกะฮี๋ลิง

มันได้ผลจริงๆ ด้วย การกินของเปรี้ยวหลังดื่มเหล้าดองทันทีนี่มันเป็นอะไรที่สนุกสนานมาก

ผมชักติดใจในความสนุกของการดื่มยาดอง และกับแกล้ม

อึกแล้ว อึกเล่า กรอกเข้าไป....

เมรีมิได้..ระวังตัว

"เฮ้ยๆๆๆ เบาๆ มึง"

ไอ้มาร์ชห้ามปรามผม ผมเริ่มรู้สึกว่าตัวเองมึน และเริ่มมองอะไรพร่ามัว

"เปนนน เหี้ยยยย อะไรว้าาา"

ผมพูดยานคางตามประสาคนเมา

"ยาดองของมึงนี่แม่งอร่อยดีว่ะ"

ผมกล่าวชมไอ้มาร์ช และรู้สึกติดใจในรสชาติยาดอง

ปกติผมเป็นคนไม่ดื่ม เคยดื่มเหล้าครั้งแรกก็กับไอ้มาร์ชนั่นแหละ
แอบดื่มในโรงเรียนไปอึกหนึ่ง

แล้วจากนั้นมาก็แอบดื่มกับเพื่อนบ้างนิดๆ หน่อยๆ แต่ส่วนมากจะเป็นเหล้านำเข้า
หรือบรั่นดีไทย หรือไม่ก็แค่เบียร์ ไม่ฮาร์ดคอร์แบบนี้

"ไอ้มาร์ช กูม่ายด้าย ไปเอากับอ้ายกล้ามัน ที่น้ำตกอะ มึง... มึงเข้าใจไหม"
ผมเมาจนเวลาพูดลิ้นรวน

"อ่าววว... ตกโลงงง ไปทำอารายกัน"

ไอ้มาร์ชก้เมาพอๆ กับผม

"ก็แค่ไปเล่นน้ำ"

"อย่าให้รู้นะเว้ยยยย ว่ามึงแอบไปเยสสส กันมา"

ก๊อกๆๆๆๆๆ

เสียงแม่ผมเคาะประตู

ผมตกใจสุดชีวิต เรียกสติกลับมา ดวงตาพร่ามัวสุดๆ
แต่ก็พยายามควบคุมสติ

"จัน มาร์ช ลูก..ทำอะไรกัน"

"อ้อ ป่าวครับแม่ นั่งคุยกันอยู่"

"แล้วมาร์ชจะกลับบ้านยังไงลุกมันดึกแล้ว"

"เดี๋ยวให้มันนอนนี่แหละแม่ ขออนุญาตหน่อยนะครับ"

"โอเค..ได้ๆ รีบๆ นอนนะลูก"

"ครับแม่ ฝันดีครับ"

เสียงฝีเท้าของแม่เดินจากไป ผมโล่งใจแทบจะร้องไห้ออกมา

ไอ้มาร์ช ยกแบนขึ้นโชว์ผม มันดื่มรวดเดียวจนหมด
และรีบเอามะขามเปียกใส่เข้าปาก เคี้ยวๆๆ และกลืน

มันทำท่าเจ็บปวดรวดร้าว และนอนเกลือกกลิ้งบนเตียงผม
ผมหัวเราะร่วนในท่าทางของมัน

ผมทำตามบ้าง และในที่สุดผมก็ไปนอนเกลือดกลิ้งด้วยความเมาข้างๆมัน

เราสบตากัน....

"มึงกินข้าวเย็นยังว้าาา"

ผมถามมันเพราะเป็นห่วง

"ยัง...กูไม่ชอบกินของคาวก่อน ของหวาน และสุรา"

"อะไรคือของหวาน"
ผมถามมันด้วยความสงสัยแม้ขณะเมา ก็ยังคิดไม่ออก เพราะเย็นนี้ที่บ้านแม่ไม่ได้ทำขนมหวาน

"แบบนี้ไง"

ไอ้มาร์ชประกอบปากจูบผม
ปากของมันหวานจากรสของยาดอง

หวานจริงๆ....

"เออ..หวานว่ะ ฮ่าๆๆๆ"

ผมกล่าวหลังจากไอ้มาร์ชผละออกจากจูบ

"มึงนี่มันร้ายยย ไอ้มาร์ชชชชช"

มันจูบผมอีกครั้ง

"ร้ายยังไง"

มันถามผม สบตาผม แววตาของมันดูเจ้าชู้ มีเสน่ห์อย่างร้ายกาจ

"แสดงว่ามึงชอบกินของหวาน"

"ใช่...กูชอบกิน"

"ในหัวมึงคิดแต่เรื่องของหวานสินะ"

"กูคิดตลอดเวลาเลย"

โอ้ยยยย อีดอกกกกก
ดวงตากับคิ้วที่เข้มดกดำนั้น มันช่างเย้ายวนจริง

หรือเพราะฤทธิ์ของยาดองกันนะ ?

"อย่าให้รู้ว่ามึงคิดเรื่องของหวานกับคนอื่น"

ผมตัดพ้อ

"มึงหึงกูหรอ"

"เปล่า..."

"กูคิดแต่เรื่องของหวานกับมึงคนเดียว มึงเหมือนเค๊กบานอฟฟี่ของกู"

"เหี้ยย ฮ่าๆๆๆๆๆๆ บานอฟฟี่อะไรของมึงงงง"

ผมหัวเราะร่วน

"ก็มีกล้วย.... (ไอ้มาร์ชเอามือมาจับที่กระเจี๊ยวของผม)  ...

มีนม... (มันเอามือทั้งสองข้างขยำที่หน้าอกทั้งสองข้างของผม ผมขนลุกซู่)"

"มึงมอมเหล้า แล้วก็เอากูไปเยสสส ไอ้สัดดด มึงมันร้ายย"

ผมด่ามัน ในใจรู้สึกน้อยใจเล็กๆ ที่มันทำเหมือนผมเป็นที่ระบายอารมณ์ทางเพศของมัน

"...มี ครีม.... (มันเร้าอารมณ์ผม เอานิ้วมีสีที่หัวนมของผม)
แล้วก็...... อร่อย"

ไอ้มาร์ชไม่สนใยจคำตัดพ้อของผม พอมันพูดจบ....เราจูบกันหนักหน่วง เร่าร้อน

ผม.....ตกเป็นของมัน

เรา XXXXX กัน












« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 21-03-2016 13:08:09 โดย สรันธม »

ออฟไลน์ ❣☾月亮☽❣

  • เป็ดApollo
  • *
  • กระทู้: 6773
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +264/-6
 :pighaun:   บานอฟฟีี่เมรีขี้เมา
โอ๊ย พ่อแม่จะนอนหลับไหมนั่น
หมดกันเด็กดีของคุณครู เหอๆ

ออฟไลน์ mukmaoY

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 3956
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +145/-7

ออฟไลน์ PingPong_Hunlay

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 223
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +4/-0

ออฟไลน์ สรันธม

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 60
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +2/-0
โรงเรียน....
ผมกับมาร์ชไปโรงเรียนพร้อมกันในเช้านี้ ผมมึนหัวจนแทบบ้าจากอาการเมาค้าง
ไอ้มาร์ชดูจะไม่สะทกสะท้านสักเท่าไร มันกลับดูชิลล์มากเมื่อเทียบกับผม

"ทำไมมึงไม่แฮงค์เหมือนกูเลยอะ"

ผมถามมันขณะที่ซ้อนรถมอเตอร์ไซค์ของมันไปโรงเรียน ปกติผมจะขับเจ้าถั่วเหลืองของผมไปเอง
แต่วันนี้ไอ้มาร์ชอาสาพาผมไป ผมไม่ขัดมัน เพราะผมไม่ไหวจริงๆ

เมื่อเช้านี้เก็บอาการต่อหน้าแม่แทบขาดใจดิ้น
แต่ ณ บัดนี้ ผมนอนซบหลังไอ้มาร์ชอยู่บนรถของมัน สภาพเหมือนคนเมายาสลบ

"กูเทิร์นโปรฯ ว่ะ"

"กูเวียนหัวจะตายอยู่ละ"

แสงแดดส่องจ้า ผมหรี่ตาหยีเพื่อหลีกเลี่ยงเสียงนั้น ดูเหมือนทุกอย่างจะเจิดจ้าไปเสียหมด
แม้กระทั้งถนนลาดยางที่ผมและไอ้มาร์ชกำลังขับรถของมันอยู่นั้น
ก็ดูเป็นสีเงินยวง มันปลาบสะท้อนแสงแดดยามเช้า

"มึงไหวเปล่า"

"ไหว"

"กูเป็นห่วงนะ"

"ขอบใจว่ะ"

บรรยากาศการเป็นห่วงเป็นใยแบบนี้ ทำให้ผมนึกถึงไอ้มาร์ชคนเดิมที่ดีแสนดีของผม

"เรื่องเมื่อคืน"

ผมรำพึงรำพัน เราสองคนยังคงอยู่บนรถมอเตอร์ไซค์คันของไอ้มาร์ช
ในหัวของผม มีแต่ภาพที่พร่ามัว ภาพมโนนั้นเป็นภาพของผมกับไอ้มาร์ชกำลัง XXX กัน

"ทำไมหรอ ติดใจ ?"

"เปล่า.... กู....."

"มีอะไร"

"กูมีความสุข"

สายลมพัดแรงเมื่ออยู่บนรถมอเตอร์ไซค์ ผมเอามือไปกอดเอวไอ้มาร์ชเพราะกลัวจะตกจากรถ
ลำพังเวียนหัวจากอาการเมาค้างก็จะแย่อยู่แล้ว
นี่ต้องตื่นเช้า มาโรงเรียนอีก แถมยังต้องมานั่งมอเตอร์ไซค์ที่ต้องใช้ทักษะการทรงตัว
ยิ่งทำให้ทรมาน

ไอ้มาร์ชเอามือมาจับมือที่ผมกอดเอวมันไว้
มืออุ่นๆ ของมัน ช่างอบอุ่นเหมือนกับอ้อมกอดของมัน

ผมซบหลังไอ้มาร์ช หลับตา และซึมซับความรู้สึกดีๆ นั้นไว้
ไปตลอดทางไปโรงเรียน ช่างเป็นวันที่เริ่มต้นความสัมพันธ์ของเราสองคนที่ดี
แม้จะมาแบบมึนๆ ก็ตาม
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 21-03-2016 23:31:53 โดย สรันธม »

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE






ออฟไลน์ สรันธม

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 60
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +2/-0
ห้องเรียนวิชาดนตรี....

ผมกับไอ้มาร์ชไปถึงโรงเรียนทันเวลาพอดี ผมเข้าเรียนด้วยความทรมาน
เนื่องจากอาการเมาค้าง

วันนี้คาบแรก เป็นคาบเรียนวิชาดนตรี
ปกติเราจะเรียนเวียนวิชาดนตรีสากล ศิลปะ และดนตรีไทย
อย่างละ ๔ สัปดาห์ ผมกับไอ้มาร์ชเป็นผลัดที่เรียนวิชาดนตรีสากลเป็นผลัดสุดท้าย

ผมเพิ่งนึกขึ้นได้ว่า วันนี้อาจารย์จะสอบร้องเพลงไทยสากล
ผมคิดมาหลายวันว่าจะร้องเพลงอะไรดี และเช้านี้
เป็นเช้าที่จะต้องสอบ ซ้อมก็ไม่เคยได้ซ้อม แล้วจะสอบ
ผมยิ่งเครียด ยิ่งปวดหัวหนักเข้าไปใหญ่

"นายมีน"
อาจารย์เรียกชื่อไอ้มาร์ชผม ให้ขึ้นไปสอบบนเวที
ไอ้มาร์ชเลขที่ ๑ จึงต้องขึ้นไปคนแรก เพราะสอบตามหมายเลข

วงดนตรีของรุ่นพี่ที่อาจารย์เตรียมมาให้สอบ
บรรเลง intro

"เพื่อนคนนึงแอบรักเธอ เก็บงำความลับนั้นอยู่ภายใน
ก็ไม่เคยเปิดเผยไป ด้วยกลัวจะเสียใจและเสียเธอ"

ไอ้มาร์ชร้องเพลงเพื่อนสนิท ของ เอ็นโดรฟิน

ในใจผมเต้นตึกตัก สายตามันจับจ้องลงมาจากเวทีลงมามองผม
ผมได้แต่ทำอะไรไม่ถูก หันซ้ายที หันขวาที

"ปิดบังอยู่ตั้งนาน แหละมันอัดอั้นใจ
ยิ่งเราใกล้ชิดกัน ยิ่งหวั่นไหว
เธอสบตา กลับหลบตาเธออยู่เรื่อยไป

ห่างแค่เพียงเอื้อมมือ แต่มันก็แสนไกล
ยิ่งเธอเป็นเหมือนเพื่อนสนิท ยิ่งไม่มีสิทธิ์จะบอกไป

หากเป็นใครไม่ใช่เธอ สักวันอาจให้รู้อาจบอกไป
แต่เป็นเธอที่คุ้นเคย ก็เลยต้องยับยั้งคอยชั่งใจ

ปิดบังอยู่ตั้งนาน แหละมันอัดอั้นใจ
ยิ่งเราใกล้ชิดกัน ยิ่งหวั่นไหว
เธอสบตา กลับหลบตาเธออยู่เรื่อยไป

ห่างแค่เพียงเอื้อมมือ แต่มันก็แสนไกล
ยิ่งเธอเป็นเหมือนเพื่อนสนิท ยิ่งไม่มีสิทธิ์จะบอกไป ..."

ผมเขินอายจนรู้สึกว่าตัวเองหน้าแดง
แต่ก่อนที่จะอายมากกว่า นี้กลบเกลื่อนโดยการไปขออนุญาตอาจารย์ไปเข้าส้วม

จริงๆ เขินมากกกก
อยากไปกรี้ดในส้วม
อีดอกกกกกกกก......

"ห่างแค่เพียงเอื้อมมือ แต่มันก็แสนไกล
ยิ่งเธอเป็นเหมือนเพื่อนสนิท ยิ่งไม่มีสิทธิ์จะบอกไป

ห่างแค่เพียงเอื้อมมือ แต่มันก็แสนไกล
ยิ่งเธอเป็นเหมือนเพื่อนสนิท ยิ่งไม่มีสิทธิ์จะบอกไป

ห่างแค่เพียงเอื้อมมือ แต่มันก็แสนไกล
ยิ่งเธอเป็นเหมือนเพื่อนสนิท ยิ่งไม่มีสิทธิ์จะบอกไป ว่ารักเธออออออ"

เสียงเพลงของไอ้มาร์ช ลอยไล่หลังผมมา
ผมรู้สึกเหมือนผ้าที่ชุบน้ำแล้วบิดจนม้วน บิดจนแห้ง
อายแล้วอายอีก

ไอ้เหี้ยยยยยยยย.... กูหวั่นไหว

ผมเดินเข้าไปในห้องน้ำที่อยู่ใกล้ๆ กับห้องเรียนวิชาดนตรี
ที่หน้ากระจก ผมพบว่าหน้า และใบหูของผมแดงก่ำ

ไม่เคยอาย และเขินอะไรแบบนี้

"จันทรัสม์ !"

เสียงอาจารยืเรียกผมผ่านไมโครโฟน ผมสะดุ้ง และลืมนึกว่า ผมเลขที่ต่อจากไอ้มาร์ช

พอเข้าไปในห้องดนตรี ผมรีบเดินไปที่ทางขึ้นของเวที
ที่ตรงนั้น ไอ้มาร์ชกำลังเดินสวนลงมา

ระหว่างที่เราเดินสวนกัน มันแอบจับมือผม และรั้งเอาไว้ชั่วครู่
ก่อนจะปล่อยให้ผมขึ้นเวทีไป

อีดอกกกกกกกก........ จริตสาวสิบหกโดนผู้ชายจัวบมือก็มา

อายเหี้ยๆ

ผมเดินไปบอกชื่อเพลงกับนักดนตรี
ก่อนที่ดนตรี intro ผมรวบรวมความกล้า และสติ... และร้องเพลงนรี้ออกมา

"มองเห็นดวงดาว ส่องอยู่เต็มฟ้า...
ลมหนาวโชยมา จากที่แสนไกล...
อยู่ไกลกันเหลือเกิน คิดถึงจะขาดใจ
ไม่รู้...นานเท่าไหร่ ถึงจะพบกัน

ความเหงามักทำให้ต้องชอกช้ำ...
ลมหนาวยิ่งทำ ให้ยิ่งร้าวราน
เคย...ใกล้ชิดอยู่ ทั้งรักทั้งผูกพัน
จากกันมานาน จะเป็นยังไง...

 ป่านนี้เธอจะอยู่ไหน ป่านนี้จะเป็นอย่างไร
จะมีใคร...ดูแลหรือเปล่า
ป่านนี้คงจะนอนหนาว ป่านนี้คงจะเงียบเหงา
ฝากเดือนและดาวช่วยปลอบที... "

ผมกวาดตามองไอ้มาร์ช มันยืนอยู่ตรงนั้น ตรงท้ายห้อง และมันกำลังพยายามสบตาผม...

"ตรงนี้มีคน ที่ยังคอยหา...
คอยหาทุกเวลา เมื่อเธอร้างไกล
ยังคอยและยังรู้สึก คิดถึงและห่วงใย
จะทำยังไง... ให้เธอรับรู้...
 ป่านนี้เธอจะอยู่ไหน ป่านนี้จะเป็นอย่างไร
จะมีใคร...ดูแลหรือเปล่า
ป่านนี้คงจะนอนหนาว ป่านนี้คงจะเงียบเหงา
ฝากเดือนและดาวช่วยปลอบที...

ฝากเดือนและดาว... บอกว่าฉันยังห่วงเธอ..."

เสียงปรบมือดังลั่น อาจารย์และเพื่อนๆ
ทุกคนปรบมือให้กับความสามารถในการร้องเพลงของผม
ไอ้มาร์ชดูจะกระโดดโลดเต้นหนักกว่าเพื่อน ไม่รู้ว่ามันสื่ออะไร

แต่ผมสิ..... ผม รู้สึกดีกับมันเหลือเกิน

ป่านนี้....ใจมันจะคิดอย่างไรกับผม

ป่านนี้ มันจะรู้สึกดีเหมือนกับผมไหม

ฝากความรู้สึกดีๆ ของผมไปถึงมัน....ด้วยเทอญ

ออฟไลน์ kiolkiol

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 337
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +4/-0

ออฟไลน์ mukmaoY

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 3956
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +145/-7
รู้ใจ แน่ใจ แล้วนะ?

ออฟไลน์ PingPong_Hunlay

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 223
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +4/-0

ออฟไลน์ ❣☾月亮☽❣

  • เป็ดApollo
  • *
  • กระทู้: 6773
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +264/-6
 :-[.  เขิน
ตกลงว่าโด่ไม่รู้ล้มจริงไหมจัน
มาร์ชทำตัวดีๆนะ

ออฟไลน์ padloms

  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 185
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +3/-0
มาร์ชนายดีเกินไป 555  :z1:

ออฟไลน์ ❣☾月亮☽❣

  • เป็ดApollo
  • *
  • กระทู้: 6773
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +264/-6

ออฟไลน์ สรันธม

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 60
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +2/-0
"เพราะจัง"

ไอ้มาร์ชกล่าวอย่างพอใจ มันเดินเข้ามาด้านหลังของผม
พร้อมกับหยอกเอินด้วยการบีบก้นของผมอีกเช่นเคย

"จริงหรอ"

ผมถามมัน ในใจรู้สึกเขินอาย แม้ว่าก่อนหน้าที่เราจะได้เสียเป็นเมียผัวกัน
มันก็คอยชมผมมาตลอด แต่ครั้งนี้มันต่างออกไป

"กูไปนอนบ้านมึงบ่อยๆ ได้ไหม ?"
ไอ้มาร์ชถามผม อารมณ์กึ่งเล่นกึ่งจริง แต่แฝงด้วยความอ้อนวอนในดวงตาคมขำของมัน

"ไปทำไมอะ"

แทนที่ผมจะขับไล่ไสส่งมันเหมือนที่เคยเป็น
แต่ผมก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน ว่าทำไมไม่รู้สึกโมโห
ตรงกันข้ามในจิตใจกลับรู้สึกโหยหา และยินดีที่มันถามแบบนี้ 
แต่ด้วยจริตแห่งผู้มีเผ่าพงศ์ดำรงศักดิ์ พูดง่ายๆ ก็ดัดจริตกระบิดกระบวนนั่นแหละ จึงตอบมันไป

"มึงจะไปทำไม กูไม่อยากให้ไป ถ้ามึงไปมึงก็มอมเหล้า เอากูไปเยสส อีก กูไม่ไหวแล้วนะโว้ย"

"อะไรคือ คำว่าไม่ไหวสำหรับมึง?"

มันย้อนผม กวนตีนโคตรๆ

"อ้าว ไอ้สัดดดด ว่ากูอีก"

"เห็นมึงโดนกูเยส มึงก็ไปหาไอ้ทหารเกณฑ์นั่นทั้งๆ ที่ว่าเจ็บหนักเจ็บหนา พอออกจาค่ายมาถึงบ้านมึงก็วิ่งแร่ไปหาไอ้คู่หูอะไรนั่นอีก"

มันตัดพ้อผม ในอึดใจหนึ่งที่ผมได้ยินคำตัดพ้อของมัน
ผมสาบานได้ว่าผมแอบรู้สึกถึงความน้อยใจของมันที่ออกมาจากใจ

"มึงจะว่ากูกะหรี่ก็บอกมาเถอะสัดดดด พูดมาถึงขนาดนี้"
ผมด่าตัวเอง ในใจก็คิดว่า เออ...กูก็กะหรี่เริงเมืองจริงๆ

"อ้าว กูถามเนี่ย ว่าให้กูไปนอนอีกได้ไหม"
ไอ้มาร์ชย้อนถามผมอีกครั้ง เสียงกริ่งหมดเวลาเรียนดังขึ้น
ผมกำลังจะไปเรียนคาบต่อไป เลยรีบเดินออกมาจากห้องเรียน โดยไม่สนใจตอบคำถามไอ้มาร์ช

เพื่อนๆ ของผมกรูออกมาจากห้องเรียนพร้อมกัน ผมก้เป็นหนึ่งในนั้น
พอออกมาจากห้องไอ้มาร์ชก็ตามผมมมาทัน พอดีกับที่คุณแม่ของผมเดินมาพอดี

"อ้าวมาร์ช เป็นไงบ้างเรา เมื่อคืนหลับสบายไหม นี่ครูไม่รู้ว่ามาร์ชสนิทกับจัน วันนี้ไปนอนบ้านครูอีกไหมล่ะไปนอนบ่อยๆ ก็ดี จันไม่ค่อยมีเพื่อนน่ะ ยังไงครูฝากช่วยดูแลจันด้วยนะมาร์ช มีมาร์ชอยู่ด้วยครูก็สบายใจ"

คุณแม่ผมร่ายยาว ไม่ต้องบอกก็รู้ ว่าไอ้มาร์ชเป็นที่โปรดปรานของแม่ผมมากขนาดไหน

 "ไปค้างได้บ่อยๆ เลยหรอครับ?"
ไอ้มาร์ชย้อนถามแม่ผม

"ได้สิ.... ช่วงนี้ไปบ่อยๆ ได้เลย ยิ่งใกล้จะสอบแล้วนี่ จะได้ช่วยกันดูหนังสือ"

คุณแม่ผมเสริม ไอ้มาร์ชดูจะดีใจจนแทบจะกระโดดโลดเต้น

"งั้นคืนนี้ผมไปอีกนะครับ"

"ไปสิ อ้อ .... อย่าพากันเล่นล่ะ ถ้ารู้ว่าใครคนใดในสองคนนี้ พากันเล่นเกม ไม่ยอมอ่านหนังสือ ครูจะจับแยก"

แม่ผมขู่ เวลาที่แม่ขู่ ผมนี่ขนลุกเกรียว แต่น่าแปลกใจว่าทำไมแม่ถึงใจดีกับไอ้มาร์ชขนาดนี้
ทั้งที่ผมไม่เคยเห็นว่าแม่จะเอ็นดูเด็กคนไหนเป็นพิเศษ

"ไปละนะ.... แม่ไปสอนต่อแล้ว ไงถ้าวันนี้มาร์ชจะไปนอนที่บ้าน จันก็ช่วยดูแลเพื่อนด้วยนะลูก วันนี้แม่จะไปงานศพกับคุณพ่อ"

แม่กำชับกำชาผม ก่อนที่จะเดินจากไป

"คืนนี้ไม่ต้องจัดที่นอนให้กู กูจะนอนบนเตียงกับมึง เข้าใจไหม"

ไอ้มาร์ชกล่าวอย่างลำพองใจ ก่อนที่มันจะเดินอาดๆ นำหน้าผมไป
ใจผมเหมือนโดนขโมยแม่ไปอย่างนั้นแหละ ดูแม่จะโปรดมันมาก
 แอบขุ่นขึ้งในใจเล็กน้อยที่คุณแม่ชักชวนให้มันไปนอนที่บ้าน

"อ้อ... แล้วต้องร้องเพลงให้กูฟังก่อนนอนด้วยนะ..... ป่านนี้ เธอจะอยู่ไหน ป่านนี้ฯลฯ"

ไอ้มาร์ชออกคำสั่ง ก่อนที่มันจะฮัมเพลงเสียงอย่างกับหมาหอนเดินล่วงหน้าไป
ผมเผลอยิ้มออกมาไม่รู้ตัวในความทะเล้นของมัน
 นี่เป็นเวรกรรมของผม หรือเป็นพรหมลิขิตกันนะ
ที่ผมต้องมาเจอกับมัน ต้องตกเป็นของมัน
แต่ที่แน่ๆ ผมรู้สึกแปลกๆ แต่ก็แน่ใจว่ามันไม่ใช่ความรัก มันคงคล้ายๆ กับ
นิยายรักใคร่กระจุ๋มกระจิ๋มตามประสาวัยรุ่น ที่ไม่ได้มีอนาคตว่าเราจะต้องคบกันไปนานแสนนาน ไม่มีจุดจบ
เหมือนประหนึ่งว่ากุ๊กกิ๊กกันไปวันๆ เพราะเรา....ยังเด็กนัก


ออฟไลน์ ❣☾月亮☽❣

  • เป็ดApollo
  • *
  • กระทู้: 6773
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +264/-6
 :mew1:   กระจุ๋งกระจิ๋ง กระชุ่มกระชวยไงน้องจัน
ว่าแต่มาร์ชถนอมหน่อยสิ
เชียร์มาร์ชนะ คราวหน้าเหล้ายาปลาปิ้งคงไม่ต้องแล้วมั้ง
ขอบคุณคนเขียน

ออฟไลน์ mukmaoY

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 3956
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +145/-7
หายไปไหนมานานเลยคุณสรันธม

 

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด


สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด