หลงที่ 25 : คลี่คลาย [ยิม]
“ คุณ”
เสียงเรียกผมดังขึ้นตอนที่ผมก้าวเข้ามาเหยียบวังวรกาญจน์ น่าแปลกที่กลุ่มชายชุดดำซึ่งเคยเห็นเดินกันกันวุ่นวายตอนที่ผมทำได้เฝ้ามองหมอจากประตูรั้วเมื่อวานก่อนบัดนี้หายไปราวกับว่าไม่เคยมีคนเหล่านั้น บรรยากาศโดยรอบตึกหลังใหญ่ดูเงียบเหงาวังเวงบอกไม่ถูกเมื่อผมและหมออั้มมาถึง
ก่อนหน้านี้ยามหน้าที่ประตูรั้วมองผมแปลกๆเพราะตั้งแต่หมอปายถูกพากลับมาอยู่ที่นี่ผมก็วนเวียนมาเฝ้าที่หน้าบ้านหมอตลอดถึงแม้จะไม่ได้รับอนุญาตให้เข้าไปด้านในก็เถอะ แต่วันนี้หมออั้มอาสาพาผมเข้ามาด้วยยามคงจะแปลกใจแต่ต้องจำใจปล่อยผมเข้ามาเพราะเกรงใจหมออั้ม
หมออั้มให้ผมรออยู่แถวๆมุขหน้าบ้านก่อนเพราะเขาบอกว่าจะเข้าไปดูลาดเลาก่อน นั่นแหละที่ทำให้ผมมาเดินเตร็ดเตร่อยู่แถวๆสนามหญ้าซึ่งมองไปทางไหนก็เงียบสงัดไม่มีแม้แต่วี่แววของหมอปายด้วยซ้ำ ขณะที่กำลังคิดถึงหมอเพลินๆอยู่นั่นแหละชายวัยกลางคนคนสนิทของพ่อหมอที่ผมได้ทำความรู้จักแบบจริงๆจังๆตอนที่น้องปอเทียวไปเทียวมาระหว่างบ้านและคอนโดของหมอก็มาหยุดยืนอยู่ตรงหน้า
“ ลุงหาญ”
“ คุณนั่นเอง”
“ สวัสดีครับลุง”
ผมยกมือไหว้แล้วแอบกวาดสายตาไปรอบๆเพื่อมองหาหมอปายอีกสักครั้งแต่ดูเหมือนจะยังไร้วี่แววเหมือนเดิม
“ มายืนทำอะไรอยู่ตรงนี้ล่ะครับ ทำไมไม่เข้าไปในบ้าน”
ผมแค่ยิ้มตอบแต่ท่าทางแบบนั้นลุงหาญคงจะนึกเดาออกว่าผมคงไม่ใช่แขกที่เจ้าของบ้านยินดีต้อนรับนัก ลุงหาญยิ้มเหมือนให้กำลังใจ
“ อดทนหน่อยนะครับ ผมเชื่อว่ายังไงสักวันหนึ่งคุณท่านต้องเข้าใจ”
“ ผมก็ภาวนาให้เป็นแบบนี้” ผมยิ้มรับไม่ได้นึกปิดบังความสัมพันธ์ระหว่างผมกับหมอเลยเพราะผมเต็มใจและพร้อมที่จะยอมรับการจับจ้องด้วยท่าทางต่างๆจากคนรอบข้าง ดีหน่อยที่ลุงหาญเป็นคนหนึ่งที่ยิ้มรับไม่ได้แสดงท่าทีรังเกียจอย่างที่นึกกลัว
“ คุณท่านเป็นคนดุ แต่ถึงอย่างนั้นท่านก็รักคุณชายไม่น้อยไปกว่าคุณ ท่านไม่มีทางทำร้ายลูกชายที่ท่านรักได้หรอกครับ เพราะยังไงสายเลือดย่อมข้นกว่าน้ำ ถ้าท่านเกลียดคุณชายจริงๆคงไม่พากลับมาที่บ้าน ท่านคงตัดหางปล่อยวัดไม่ดูดำดูดีหรอก ถึงท่านจะกักขังอิสรภาพคุณชาย แต่ผมอยากให้คุณเข้าใจคุณท่านด้วย ในแง่ของความเป็นพ่อแล้วไม่มีใครอยากให้ลูกถูกมองไม่ดี อาจจะเพราะรักมากถึงได้เสียใจมากเป็นของธรรมดา”
ผมพยักหน้ารับน่าแปลกที่ไม่ได้นึกโกรธเคืองที่พ่อหมอพยายามกีดกันเรา แต่ตรงกันข้ามผมรู้สึกดีไม่น้อยเพราะหมอเคยแสดงออกว่าน้อยใจในความรักของพ่อ แต่บัดนี้ท่านได้ทำหน้าที่พ่อด้วยการปกป้องและดูแลหมอ อย่างน้อยผมก็มองเห็นถึงความห่วงใยที่พ่อหมอมีให้กับหมอ มันอาจจะดูห่างเหินจนหมอเข้าใจว่าเขาไม่เป็นที่ต้องการของพ่อ แต่ลึกๆแล้วผมเชื่อว่าพ่อหมอรักหมอเหมือนอย่างที่ลุงหาญบอกจริงๆ
“ ผมเข้าใจครับ ผมทราบดีว่าเรื่องระหว่างผมกับหมอคงยากที่จะยอมรับกันได้ง่ายๆ แต่ผมไม่มีทางยอมแพ้หรอกครับลุงหาญ”
ลุงหาญยิ้มน้อยๆ “ ถ้าอย่างนั้นอย่าปล่อยมือคุณชายนะครับ อย่าปล่อยให้คุณชายต้องเผชิญกับปัญหาเพียงลำพัง ยิ่งในเวลาแบบนี้ผมอยากให้คุณอยู่ข้างๆคุณชาย”
“ มีเรื่องอะไรงั้นเหรอครับ”
ลุงหาญถอนหายใจหรุบตามองต่ำ ท่าทางอึดอัดใจบอกไม่ถูกแต่จนแล้วจนรอดชายวัยกลางคนนี่ก็ไม่ยอมหลุดปากพูดอะไรออกมาสักคำเดียว นอกจากฝากผมดูแลหมอปาย
“ มันเป็นเรื่องที่ทำใจลำบากครับ” ลุงหาญถอนหายใจแรงๆ “ คุณครับตั้งแต่คุณแม่ของคุณชายเสีย คุณชายก็เปลี่ยนไปกลายเป็นคนเก็บตัว เก็บรอยยิ้ม แยกไปอยู่ตามลำพังเหมือนอยากจะตัดตัวเองออกจากโลกเดิมๆ แต่ผมสังเกตว่าคุณชายยิ้มบ่อยขึ้นเพราะคุณ เพราะฉะนั้นถ้าผมจะขออะไรสักอย่างผมขอให้คุณอยู่ข้างๆคุณชาย ให้กำลังใจคุณชายด้วยนะครับ”
ผมไม่เข้าใจหรอกในสิ่งที่ชายวัยกลางคนพูดแต่ถึงอย่างนั้นผมก็พร้อมจะตกลงทุกอย่างถ้านั่นหมายถึงการทำให้หมอมีรอยยิ้มที่สว่างไสวในทุกๆวัน
“ พามันเข้ามาทำไม”
เสียงตวาดดังลั่นจากบุคคลที่สามทำเอาลุงหาญสะดุ้งโหยง ส่วนผมได้แต่ยืนนิ่งรอให้ประมุขของบ้านก้าวมาเผชิญหน้ากับผม สีหน้าแววตาของพ่อหมอดูเกรี้ยวกราดไม่น้อยที่เห็นหน้าผม รังสีเห็นความโกรธแผ่ซ่านไปทั่ว แววตาดุดันของท่านประกาศชัดเจนว่าไม่ต้อนรับกับการมาเยือนของผมเลย ผมได้แต่ยิ้มสู้หางตาเหลือบไปเห็นหมออั้มทำสีหน้ายุ่งยากใจอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกล
“ สวัสดีครับคุณลุง”
“ ฉันไม่เคยมีหลานอย่างนาย”
ประมุขของบ้านสวนกลับทันทีตอนที่ผมกำลังประกบฝ่ามือเตรียมพนมไหว้
“ อาหม่อมครับ”
“ หยุดไปเลยอั้ม อาผิดหวังจริงๆที่เราพาผู้ชายคนนี้เข้ามาในบ้านอา อาเคยบอกเราแล้วนี่ว่าอาไม่ต้อนรับผู้ชายคนนี้ ไม่ว่าเขาจะพูดยังไงก็ตามอาไม่อยากฟัง”
“ แต่อาหม่อมครับรับฟังคำพูดของพวกผมหน่อยเถอะครับ”
ประมุขของบ้านจ้องหน้าผมเขม่งถ้าจะไม่ได้ปฏิเสธคำขอของหมออั้มแต่ท่าทางก็แสดงออกชัดเจนว่าไม่พร้อมรับฟัง
“ อาหม่อมครับ ผมทราบดีว่าไม่สมควรพาเขามาที่นี่ แต่ผมอยากให้อาได้รับรู้และรับฟังในสิ่งที่เขากำลังจะบอก อาหม่อมครับผมเป็นเพื่อนปายมาตั้งแต่เด็กๆ ตลอดชีวิตของปายมีแม่คนเดียวเป็นที่ยึดเหนี่ยวสำหรับเขา พอวันหนึ่งอาหญิงมาด่วนจากไปเขากลายเป็นคนปฏิเสธสังคม ตลอดที่อยู่ด้วยกันผมสัมผัสได้ว่าเขาเจ็บปวดขนาดไหน ปายเสียใจมากนะครับที่อาหม่อมทำเหมือนไม่รักปาย”
ประมุขของบ้านกำหมัดแน่นสีหน้าแดงก่ำ
“ มันคิดไปเองน่ะสิ หัวดื้อหัวรั้นขนาดนั้น ให้รักมันมากเท่าไหร่มันก็ไม่รู้สึกหรอกว่าเติมเต็มหรอก”
“ ไม่จริงหรอกครับ” หมออั้มเอ่ยแย้ง แล้วเหลือบตามองผมมแวบนึง
“ ปายไม่เคยร้องขอความรักจากใคร แต่เขาต่างจากที่พร้อมจะให้รักกับใครต่อใคร ปายทำเหมือนเข้มแข็งทั้งที่เขาอ่อนแอ ทำเหมือนไม่แคร์ทั้งที่กำลังต้องการใคร แล้วยิมก็เข้ามา เขาเข้ามาแล้วทำให้ปายเปลี่ยนไป ปายยิ้มมากขึ้น บางครั้งก็เผลอหัวเราะออกมา อาหม่อมรู้มั้ยตั้งแต่อาหญิงจากไปผมไม่เคยเห็นปายยิ้มเลยจนกระทั่งผู้ชายที่อาหม่อมรังเกียจ เขาก้าวเข้ามาในชีวิตปาย”
“ เหอะ งั้นเหรอ”
ประมุขของบ้านเหยียดยิ้ม “ จะให้อายอมรับความสัมพันธ์น่าขยะแขยงนี้เหรอ อั้มไม่รู้รึไงว่ามันเป็นสิ่งที่สังคมรังเกียจไม่มีใครรับได้ ปายเป็นลูกอาเขาเป็นทายาทของวังวรกาญจน์ พวกเรามีหน้ามีตาในสังคมแต่กลับเป็นในสิ่งที่สังคมรับไม่ได้อย่างงั้นเหรอ มันน่าภาคภูมิใจนักเหรอที่ลูกชายอามันชอบผู้ชาย”
พ่อหมอเบือนหน้าหนี
“ เป็นเกย์แล้วยังไงครับ ผู้ชายกับผู้ชายเราจะมีความรู้สึกดีๆให้กันไม่ได้เหรอครับ” ผมเอ่ยขึ้นสบตากับประมุขของบ้านนิ่ง
“ มันผิดมากเหรอครับที่เรามีความรู้สึกดีๆต่อกัน ผมแค่รักหมอ ผมแค่อยากดูแลเขา อยากเช็ดน้ำตาให้เขาเวลาที่เศร้าใจ อยากจับมือเขานอนในวันที่ฝนตก อยากให้เขายิ้มและหัวเราะดังๆแทนที่ใบหน้าเรียบเฉย อยากนั่งฟังเขาพูดเวลาที่เขาอยากระบาย อยากห่มผ้าห่มให้เวลาที่หมอนั่งอ่านหน้าสือดึกๆจนหลับ อยากพาไปกินอาหารดีๆแทนที่อาหารขยะที่เขาชอบกิน อยากเป็นกำลังใจให้เวลาที่เขากำลังทำหน้าที่รักษารอยยิ้มของคนไข้ ผมอยากเป็นทุกสิ่งทุกอย่างสำหรับเขา แค่ขอให้เขามีความสุขก็พอ”
บรรยากาศรอบกายมีแต่ความเงียบลุงหาญก้มหน้านิ่งน้ำตาคลอ ประมุขของบ้านเบือนหน้าหนีไปทางอื่นผมไม่รู้ว่าเขาคิดอะไรอยู่แต่ผมสังเกตว่าพ่อหมอถึงกับสะอึกตอนที่ผมพูดถึงหมอ น่าเสียดายที่ผมไม่รู้ความคิดของคนอื่นไม่งั้นผมคงได้ยินเสียงบิดาหมอที่รำพึงรำพันว่าผมช่างรู้เรื่องของหมอมากกว่าคนเป็นพ่อแท้ๆ
“ คุณชายครับ ผมขออภัยที่ต้องพูดแบบนี้” ลุงหาญยกมือไหว้เจ้านายตัวเอง ก่อนจะเอ่ยถ้อยคำที่ชวนจุกอก
“ คุณท่านทิ้งคุณชายให้อยู่เพียงลำพังมานานเกินไป มันนานจนมีใครสักคนก้าวเข้ามาดูแลคุณชายแล้ว” พ่อหมอกำมือแน่นพร้อมกับหลับตานิ่งท่าทีเกี้ยวกราดก่อนหน้านี้อ่อนลงอย่างเห็นได้ชัด ถึงแม้ริมฝีปากจะขบกันแนเหมือนภายในใจกำลังต่อสู้กันเพราะความคิดเห็นถูกแบ่งเป็นสอง
“ และผมก็เชื่อคนๆนั้นก็ดูแลคุณชายเป็นอย่างดี”
“ พูดพอรึยัง”
ประมุขของบ้านพูดเสียงสั่นตวัดสายตาไปมองมือขวาของตัวเองก่อนจะหันมาสบตากับผมตรงๆ
“ ในเมื่อนายตั้งใจมาพูดฉันก็ฟังแล้ว ต่อไปนี้ขอฉันพูดบ้าง นายมาทางกลับไปทางนั้นเพราะตอนนี้ปายไม่ได้อยู่บ้าน ถ้าอยากรู้ว่าไปไหนก็ไปตามหากันเอาเอง”
ผมทำหน้ามึนงงมองไปทางหมออั้มซึ่งมีท่าทีไม่ต่างกันเลย ขณะที่ลุงหาญที่ยิ้มแก้มปริมองตามแผ่นหลังเจ้านายที่กำลังจะผละออกไป
“ เดี๋ยวครับคุณลุง”
“.......”
ผมขยับไปยืนขวางหน้าท่านก่อนจะยกมือประนมไหว้บิดาของหมอ “ผมทราบครับว่าตอนนี้คุณลุงอาจจะสับสนว่าสิ่งที่เป็นอยู่ตอนนี้ว่ามันถูกต้องสมควรหรือเปล่า แต่ผมอยากให้คุณลุงเฝ้าดูครับ ผมจะทำให้หมอยิ้มได้ทุกๆวัน เพราะผมรู้ครับว่ารอยยิ้มของหมอก็สำคัญกับผมไม่ต่างจากคุณลุงเลย”
ท่านเหลือบตามองผมแวบหนึ่งก่อนจะเดินฉุนเฉียวออกไปทันที
“ คุณครับ คุณชายไปที่โรงพยาบาลครับ ถ้าคุณจะไปหาไปตอนนี้เลยเพราะคุณชายเพิ่งออกไปก่อนหน้าที่คุณจะมาครับ”
ลุงหาญผายมือเชิญชวนไปที่รถ นับไปครั้งแรกตั้งแต่ห่างจากหมอที่ผมอยากจะยิ้มกว้างแล้วโห่ร้องระบายอารมณ์ ในอกผมรู้สึกเหมือนเบาบางขึ้น มันสบายขึ้นอย่างบอกไม่ถูกไม่ต่างจากหมออั้มที่ยิ้มน้อยๆให้ผม พอรู้ตัวว่ากำลังยิ้มผู้ชายตรงหน้าก็เก็กหน้านิ่งเช่นเดิม แต่ผมรู้ว่าเขาก็กำลังดีใจกับผมเช่นกัน
*******************************************
[หมอปาย]
“ฝากปอด้วย”
“......”
“ ฝากดูแลปอ ฝากบอกเขาว่าแม่ไอรักเขามาก ฝากบอกปอ”
“ ฝากดูแลปอด้วย” น่าแปลกที่พอคนเรารู้ว่านั่นอาจจะเป็นครั้งสุดท้ายในชีวิตที่จะได้พูดมันออก คนเหล่านั้นกลับใช้คำพูดธรรมดาไม่ได้หรูหราแต่มีความหมายที่ชวนให้คิด ถ้อยคำเหล่านั้นลึกซึ้งยิ่งกว่าครั้งไหนๆ มันอาจจะเป็นการพูดครั้งสุดท้ายในชีวิตของเธอถึงทำให้ไอลดาพูดมันอย่างหนักแน่น แม้จะเป็นผู้หญิงที่ร้ายกาจในสายตาใครต่อใครแต่อย่างน้อยเธอก็มีความเป็นแม่ เธอรักลูก ผมดูออกและสัมผัสได้ว่าเธอรักปอหมดหัวใจ ถ้าหากเธอไม่รักจนเกินพอดี ถ้าหากเธอรักอย่างมีสติและเรียนรู้ว่าบางสิ่งบางอย่างต่อให้อยากได้แค่ไหนก็ต้องทำใจถ้าไม่ได้มันมาครอบครอง ไม่แน่ว่าตอนนี้เธอกับปออาจจะไม่ต้องพรากจากกันแบบนี้
สีหน้าแววตาตอนที่เธอฟื้นคืนสติหลักจากหมดสติไปเมื่อเย็นดูแห้งแล้งราวกับไร้ชีวิตจิตใจ ผมมองไม่เห็นถึงร่องรอยความมีชีวิตชีวาในแววตาคู่นี้เลย เหมือนว่าผลจากการหลับใหลจะทำให้ไอลดาคนเก่าหายไปเหลือไว้เพียงแต่ผู้หญิงคนหนึ่งที่หมดแล้วซึ่งความสดใสในชีวิต แม้ตอนตื่นลืมตาขึ้นมาจะมีคนในเครื่องตำรวจยืนรายล้อม เธอเพียงหลับตานิ่งราวกับยอมแพ้ในโชคชะตาและปล่อยให้ทุกอย่างเป็นไปตามผลของการกระทำ
‘ พ่อปายไม่เคยรักไอเลย เราอยู่ด้วยกันเพราะความรับผิดชอบ ถึงปอจะเกิดมาจากความไม่ตั้งใจแต่ไอรู้ดีว่าเขารักปอไม่น้อยไปกว่าปายเลย’ แววตาคู่งามเอ่อคลอไปด้วยหยาดน้ำตา
‘มันเป็นความผิดพลาด เพราะไอรักปาย รักมานานแล้ว จนเมื่อเมษาจากไปไอถึงได้คิดทำอะไรบางอย่าง ไอรู้ว่าปายรักอาหญิงมาก ปายทำใจไม่ได้ทุกคืนปายจะแอบไปนั่งร้องไห้ที่ห้องอาหญิง’ ผมกำหมัดแน่นเมื่อถึงความสูญเสียที่อยากจะลบเลือน
‘ แต่คืนนั้นคนที่อยู่ในนั้นกลับไม่ใช่ปาย’ เธอกลั้นเสียงสะอื้น ‘อาหม่อมเมาไม่ได้สติเขาเอาแต่ร้องไห้คร่ำครวญหาแต่อาหญิง สุดท้ายทุกอย่างก็เกิดขึ้น มันเกิดขึ้นแล้วยากเหลือเกินที่จะย้อนกลับไปแก้ไข ไออยากเป็นคนรักปายไม่ได้อยากเป็นแค่แม่เลี้ยง แต่เพราะปอเกิดมา ทุกอย่างถึงได้เป็นแบบนี้’ เธอปล่อยเสียงร้องไห้โฮ แววตาดูเจ็บปวดอย่างแท้จริง
’ เกลียดไอเถอะ ไอเป็นสาเหตุให้อาหญิงจากไปจริงๆ‘
ใช่ เธอคือสาเหตุของอุบัติเหตุที่คร่าชีวิตมารดาของผม ผมหลับตานิ่งได้แต่กำหมัดแน่น หากเป็นเมื่อสี่ปีก่อนผมคงไม่รอช้าที่จะลงมือกับคนที่ทำร้ายผู้หญิงที่ผมรักถึงสองคนให้ตายอย่างไม่มีวันหวน แต่ตอนนี้ ณ เวลานี้ ทุกอย่างที่ผ่านเข้ามาในโสตประสาทดูจะเชื่องช้าล่องลอย ผมได้แต่มองเธอให้เต็มตาเป็นครั้งสุดท้าย มองเพื่อจดจำความงดงามที่ผ่านมา เพื่อระลึกว่าครั้งหนึ่งความรักที่เกินพอดีมันมีผลลัพธ์ที่เลวร้ายมากแค่ไหน
ความรักที่ไม่พอดีของผู้หญิงคนหนึ่งทำลายสองชีวิต และส่งผลกระทบต่อเด็กที่เกิดมาโดยไม่รู้อะไรกับปมปัญหาความขัดแย้งของผู้ใหญ่ ความรักไม่ได้น่ากลัวเลยแต่คนเรากำลังครอบครองความรักในทางที่ผิด มันผิดจนทำให้เกิดปัญหาใหญ่ตามมามากมาย มากจนตัวเราเองคาดไม่ถึง
ผมตัดสินใจก้าวถอยหลังออก จนกระทั่งเสียงของเธอค่อยๆเงียบหายไปจากโสตประสาท
“ ขอโทษ ไอขอโทษ”
แต่ถึงอย่างนั้นผมก็ได้ยินคำโทษนั้นดังตามหลังมาอย่างแผ่วเบา เสียงฝ่าเท้าของผมที่กระทบพื้นดังเป็นจังหวะเหมือนการกำหนดลมหายใจเข้าออก เหมือนเป็นเครื่องเตือนสติตัวเองว่าตอนนี้ผมกำลังทำอะไรอยู่ ผมเดินออกมาไกลพอสมควร เดินออกมาอย่างไม่รู้ทิศรู้ทาง ก่อนจะทรุดตัวลงนั่งแปะกับเก้าอี้ตัวหนึ่งอย่างหมดแรง
ความรู้สึกของผมตอนนี้เหมือนคนหลงทางมองไปทางไหนก็เจอแต่ความรู้สึกมืดมน ทั้งโดดเดี่ยวและเหน็บหนาวจนเกินรับไหว ตั้งแต่ตอนเย็นจนถึงตอนนี้ผมได้รับรู้เรื่องราวที่เป็นปริศนามากมาย มันมากจนยากที่รับรู้ในคราวเดียวกัน มันยากจริงๆ
‘คุณชายครับ เรื่องบางไม่รับรู้ก็เป็นสิ่งที่ดี แต่ถ้ารู้แล้วมันก็ช่วยให้เราเข้าใจอะไรได้ดีขึ้น ก็สมควรที่ต้องรู้เอาไว้ เพราะอย่างนี้ ผมขอละลาบละล้วงพูดอะไรสักอย่างเถอะนะครับ ผมทราบดีว่าช่องว่างของคุณชายกับคุณท่านมันห่างเหินมากขึ้น บางครั้งมันห่างเหินจนยากที่จะเข้าหน้ากันติด แต่ผมอยากให้คุณชายรู้ว่าคุณท่านเสียใจทุกครั้งที่ทำเหมือนไม่สนใจคุณชาย’ บทสนทนาของผมกับลุงหาญเมื่อเย็นที่ผ่านมาดังขึ้นในหัวผมทันที ทุกอย่างพร่างพรูราวกับสายน้ำไหลวน
‘ คุณชายอาจจะน้อยใจที่คุณท่านทำเหมือนไม่รักไม่แคร์ จริงๆแล้วท่านไม่รู้ว่าจะทำยังไง คุณท่านรู้ว่าคุณชายเสียใจที่ต้องสูญเสียคุณผู้หญิงไปกะทันหัน ซ้ำยังพาเพื่อนของคุณเข้ามาอยู่บ้านในฐานะภรรยา ทุกอย่างมันดูอึดอัดยากที่จะอธิบายอาจจะเพราะคุณชายเหมือนคุณท่านเหลือเกิน เหมือนทั้งนิสัยและท่าทาง ผมขอโทษที่ต้องพูดว่าคุณชายหัวแข็งเหมือนคุณท่านไม่มีผิด เหมือนเห็นภาพสะท้อนของตัวเอง คุณท่านเป็นคนทิฐิสูงเพราะท่านเป็นหัวหน้าครอบครัวซ้ำท่านมีภาระที่ต้องดูแลรักษาหน้าตาของตระกูล บางครั้งการเกิดมาสูงกว่าคนอื่นก็ไม่ได้หมายความว่าจะได้ใช้ชีวิตสุขสบายเสมอไปเพราะมันต้องแลกกับภาระหน้าที่ในการรักษาสิ่งที่ติดตัวมาตั้งแต่เกิด’
ลุงหาญพูดถูกทุกอย่าง เพราะตั้งแต่จำความได้ผมกับพ่อเราเหมือนมีเส้นบางๆแบ่งกันอย่างชัดเจน มีแค่แม่เท่านั้นที่เป็นตัวกลางซึ่งคอยย่นระยะห่างของเราให้มาบรรจบกัน แต่พอวันหนึ่งต้องสูญเสียคนกลางก็เหมือนว่าผมกับพ่อเราจะอยู่ละโลก
ตั้งแต่จำความได้ภาพจำของพ่อคือผู้ชายเย็นชาและพูดน้อย แม่ได้แต่พูดปลอบว่าเพราะพ่อมีภาระหน้าที่ต้องดูแลรับผิดชอบ ผมจึงเติบโตมาโดยมีแค่แม่คนเดียวที่เข้าใจ ส่วนพ่อนั้นเวลาที่เราคุยกันทุกครั้งก็มักจะจบด้วยการระเบิดอารมณ์ใส่กันยิ่งนานมันก็เหมือนว่าเราเป็นคนแปลกหน้า จนสุดท้ายคนกลางอย่างแม่ก็ไม่มีโอกาสจะได้ห้ามพวกเราอีกแล้ว
‘ คุณชายครับ อย่าโกรธคุณพ่อเลยนะครับตั้งแต่วันที่คุณชายออกไปอยู่นอกบ้าน ผมไม่เคยเห็นท่านยิ้มเลย ตอนดึกๆผมมักเห็นท่านชอบเข้าไปในห้องคุณชาย แค่ไปนั่งเฉยๆบางครั้งก็อยู่จนสว่าง ท่านอยากให้คุณชายกลับบ้านนะครับ แต่ท่านเป็นคนปากหนัก เชื่อผมเถอะนะครับที่ท่านไม่พูดไม่ได้หมายความว่าไม่รัก ท่านอาจจะรักมากจนไม่อยากบังคับให้คุณชายต้องรู้สึกไม่ดีกับท่านมากไปกว่าเดิมก็ได้’
ในตอนนั้นผมได้แต่นิ่งเงียบและปล่อยให้ทุกอย่างผ่านไป แต่ถึงอย่างนั้นคำพูดเหล่านั้นของลุงหาญมีผลกระทบต่อจิตใจผมมาก อาจจะเพราะแววตาของคนสนิทบิดาที่เลี้ยงดูมาตั้งแต่เด็ก ลุงหาญไม่เคยโกหกผมพอๆกับที่ไม่เคยพูดอะไรได้ยาวเหยียดขนาดนี้ น่าแปลกที่คำพูดของลุงหาญทำให้ผมนึกถึงยิม วันนั้นที่ริมทะเลมันเป็นคนที่พูดประโยคนี้กับผมและทำให้ผมเริ่มที่จะมองทุกอย่างให้รอบคอบ พร้อมกับเปิดใจรับอะไรให้มากขึ้น
“ หมอครับ ครอบครัวของแต่ละคนก็มีวิธีการเลี้ยงดูสั่งสอนที่ต่างกันไป การแสดงออกบางอย่างก็เช่นกันแต่มันไม่ได้หมายความว่าพ่อแม่ไม่รักเรา...บางทีที่เขาชอบพูดให้เราเสียใจก็ไม่ได้หมายความว่าเขาเกลียด เหมือนกับที่เขาไม่แสดงว่ารักอะไรมากก็ไม่ได้หมายความว่าเขาไม่รักหมอ” มันคงจะจริง
ผมหยิบเอารูปแม่ในกระเป๋าสตางค์ออกมาแล้วลูบไล้ใบหน้าที่แย้มยิ้มให้อ่อนโยน แม่ชอบยิ้มแบบนี้ให้ผมทุกครั้ง รอยยิ้มของแม่ทำให้ผมไม่ได้รู้สึกโดดเดี่ยว แม้ในวาระสุดท้ายของชีวิตแม่ก็ยังยิ้มให้ผม ผมกอดรูปของแม่ไว้แนบอกเหมือนอยากจะซึมซับทุกสัมผัสเอาไว้ และเหมือนได้ยินเสียงแม่ที่เคยกระซิบอย่างอ่อนโยนข้างๆหูเวลาที่เราพ่อลูกทะเลาะกัน
‘ ปายเกิดวันอังคารพ่อเขาเลยตั้งชื่อว่าปารมีซึ่งเป็นชื่อที่เหมาะกับคนที่เกิดวันนี้ เป็นชื่อที่มีความหมายดี เป็นปารมีของคุณพ่อ’ ...น่าแปลกที่อยู่ๆน้ำตาก็ไหลออกมาเมื่อนึกถึง...
.
.
...ตึ้ง...หลังจากปล่อยอารมณ์ไปได้สักพักเสียงแจ้งเตือนอะไรสักอย่างก็ดังขึ้น
[ Line Group : P. Family]
Yim_YOTid เชิญคุณเข้ากลุ่ม
ปฏิเสธ เข้าร่วม
ผมนิ่งไปเมื่อแอพพลิเคชั่นสีเขียวขึ้นแจ้งเตือนว่ายิมมันเชิญผมเข้ากลุ่มอะไรสักอย่าง พอกดเข้าไปก็มีข้อความถามว่าจะปฏิเสธหรือยอมรับ ผมเลยกดยอมรับแล้วหน้าต่างสนทนาที่ว่างเปล่าก็ปรากฏขึ้น นอกจากนี้ยังมีแจ้งเตือนที่โน้ตเรียกให้ต้องกดเข้าไปดู ผมจึงเห็นยิมมันโพสข้อความหนึ่งไว้ที่โน๊ต
Yim_YOTid : ถ้าแฟนไม่สบายใจต้องทำยังไงเขาถึงจะดีขึ้นครับ
BuaBua : สติกเกอร์รูปหัวใจ
Mom-Nidtaya : จับมือกันให้แน่นแล้วทุกอย่างจะดีขึ้น
Ambassador[Aus] : พ่อเห็นด้วยกับแม่ทุกประการ ผมเผลอยิ้มออกมา ความรู้สึกอึดอัดค่อยๆคลายออกราวกับไม่เคยเกิดขึ้น ในวันที่ผมรู้สึกว่ามันเป็นวันที่แย่ที่สุดมองไปทางไหนเหมือนมีแต่ความมืด ขณะเดียวกันมันก็ก้าวเข้ามาเป็นเหมือนแสงสว่างท่ามกลางพายุร้าย เหมือนได้รับความอบอุ่นทุกครั้งที่มันอยู่ใกล้ๆจนอุ่นไปถึงหัวใจ
“ หมอ”
ผมเงยหน้าจากจอโทรศัพท์เห็นมันยืนยิ้มอยู่เบื้องหน้า วินาทีนั้นผมโคตรรู้สึกดี มันดีจนบอกไม่ถูก
“ ไปกินน้ำแดงโซดากันมั้ยครับ”
“ อืม”
ผมกุมมือมันก้าวออกเดินไปอย่างช้า แต่ทุกความรู้สึกกลับหนักแน่นอยู่ในใจ
“ แม่ผมบอกว่าให้ผมจับมือหมอให้แน่นแล้วทุกอย่างจะดีขึ้นเอง”
ผมยิ้มน้อยๆ ก่อนจะกระชับมือมันให้แน่นขึ้น “ อืม กูก็กำลังจะพิมพ์ตอบว่าขอให้มึงอยู่ใกล้ๆทุกอย่างก็จะดีขึ้นเอง”
“ ผมก็ว่าอย่างงั้น”
มันหันมายักคิ้วให้พร้อมกับส่งรอยยิ้มกวนๆ ไม่รู้ทำไมผมถึงว่าตัวเองโชคดีแค่ไหนที่ได้เจอมัน
หายไปนานเนอะ ฮ่าๆๆๆ ไม่มีอะไรมากแค่จะบอกว่าดราม่าหมดแล้ว เตรียมไปยิ้มแก้มแตกกันได้
ปล.เหลืออีกสองตอนก็จะจบแล้วน้า โฮ๊ะๆๆๆๆๆ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
