Guardian Of Heart ผู้พิทักษ์ใจ(Fantasy) Spe : Hozier & Preme2/2 P.15 10/6/17
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด

สนใจโฆษณาติดต่อ laopedcenter[at]hotmail.com คลิ๊กรายละเอียดที่ตำแหน่งว่างเลยครับ

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด

ผู้เขียน หัวข้อ: Guardian Of Heart ผู้พิทักษ์ใจ(Fantasy) Spe : Hozier & Preme2/2 P.15 10/6/17  (อ่าน 104492 ครั้ง)

ออฟไลน์ l3loodl2o5e

  • เป็ดนักขาย
  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 216
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +93/-4
บทที่ 19


     ...อืม อะไรนิ่มๆ กอดแล้วอุ่นจัง อืมผิวก็เนียน ว่าแต่ใครวะ...

     "เฮ้ย!!!" โอซี่สะดุ้งตื่นขึ้นมาเพราะจำได้ว่านอนคนเดียว แล้วเขากอดใครเหลือบมองในอ้อมแขนก็ต้องสะดุ้งออกมาเพราะมีร่างเปลือยเปล่าของใครซักคนนอนซบอยู่ ครึ่งออคหนุ่มกระพริบตาปริบๆ เผื่อจะเห็นภาพหลอน ก่อนจะผงกหัวมองในอ้อมแขนอีกครั้ง...มีก็แต่ ก้อนขนสีดำนุ่มนิ่มที่นอนทับอยู่บนอก

     "อ้าว ลูน" 

     เมี๊ยวววววว เจ้าตัวเล็กเปิดดวงตาสีม่วงอ่อนจ้องเขาตาแป๋วพร้อมขานรับ บิดขี้เกียจกลิ้งไปกลิ้งมาบนตัวเขา โอซี่ยิ้มอ่อนทิ้งหัวลงหมอน หัวเราะเบาๆ กับตัวเอง นี่เขาห่างหายจากเรื่องบนเตียงมานานถึงขั้นหลอนว่าตื่นมาพร้อมคู่นอนเลยหรือไง ว่าแต่เสื้อผ้าเขาละ ทำไมเหลือแค่บ๊อกเซอร์ สงสัยร้อนจัดเมื่อคืนเลยละเมอถอดมั้ง

      แง่ววว ลูนร้องประท้วงพลางดิ้นเมื่อจู่ๆ ตัวก็ถูกอุ้มขึ้นมาจ้องตากับชายหนุ่ม คิ้วเข้มขมวดเข้าหากันพร้อมทำหน้าดุ 

     "เมื่อวานมีแมวซนทำฉันโดนงูกัด" คิเมร่าตัวน้อยหยุดดิ้นแทบจะทันที 

      -ขอโทษ จะไม่ทำอีก- ลูนบอกแต่อีกคนคงได้ยินเสียงแมวๆ ของตัวเอง พลางช้อนตามอง

      "ไม่ต้องมาอ้อน"

      -อย่าดุสิ- เสียงเล็กๆ ร้องแผ่วลงอย่างรู้สึกผิด

      "เห้อ" นี่ก็บ้า มาถือโทษโกรธแมวมันจะไปรู้เรื่อง ว่าแล้วก็ปล่อยเจ้าลูนลงบนฟูกนุ่มแล้วลุกจากเตียงไปอาบน้ำ เพิ่งเจ็ดโมง ซักแห้งมาตั้งแต่เมื่อคืนแต่ไม่ยักจะเหนียวตัวเท่าไหร่แฮะ

      "หายแล้วหรอ" ฟาเรสที่นั่งอยู่ที่ชุดรับแขกด้านนอกพร้อม กาแฟและบิสกิตยามเช้าเอ่ยทักพร้อมลุกขึ้นมาจับเนื้อจับคัวผมวัดไข้ เอ่อ...หันไปดูหน้าสามีซักนิดไหมเพื่อน จะฆ่าเขาแล้ว

      "โถระดับนี้"

      "ก็นะ ได้พยาบาลดี" เวลอร์บอกพลางยักคิ้วกวนอวัยวะเบื้องล่าง พยาบาลที่ไหนละนอนกับนอน แถมในห้องก็มีแต่แมว ไม่มีสาวๆ ซักคน

     เราออกเดินทางต่อในช่วงสาย ทำภารกิจและพักตามหมู่บ้านใกล้ๆ ฟาเรสดูใช้พลังได้คล่องแคล่วขึ้นมาก พวกเราทั้งหมดดูเหมือนหน่วยพิทักษ์จริงมากกว่าจะเป็นเด็กฝึก ส่วนเจ้าพรีมดูหงอยไปอาจเพราะคิดถึงเซียถึงแม้เข้าโรงแรมปุ๊บจะรีบโทรหากันปั๊บแต่ก็นะ ไม่ได้เจอหน้ากันเป็นอาทิตย์แล้ว ตั้งแต่สมัยเรียนพื้นฐานสองคนนี้แทบไม่ได้แยกจากกันเลย ส่วนมาวิคก็ยังคงปะทะฝีปากกับไมเรคอยู่เรื่อยๆ แถมไมเรคยังดูมีความสุขที่ได้ยั่วโมโหเพื่อนเขาเสียด้วย เถียงกันไปเถียงกันมาเชื่อเถอะแม่งต้องได้กัน 

      ตลอดสามคืนมานี่โอซี่รู้สึกเหมือนได้นอนกอดใครซักคนอยู่ตลอด จะว่าฝันมันก็ทุกคืนเกินไป แถมบางครั้งตื่นเช้ามาข้าวของที่กระจัดกระจายก็มีคนเก็บให้ซะเรียบร้อย ชักเริ่มสงสัยว่าคิดไปเองหรือเรื่องจริง หรือจะมีวิญญาณเจ้ากรรมนายเวรตามหลอกหลอน  เอาจริงๆ ก็ไม่ได้รู้สึกแย่เพราะไอ้ความรู้สึกที่ว่ากอดใครซักคนอยู่นั้นมันก็มีความสุขดี

 

      ทั้งแปดเดินทางผ่านหุบเขากลูดิโอ เพื่อไปยังหมู่บ้านนักล่าที่อยู่อีกฟาก สองข้างทางเป็นหน้าผาหินทรายสูงตระหง่านจนเกิดเงาทาบลงบนเส้นทางที่พวกเขายืนทำให้มันดูอึมครึมแม้บนฟากฟ้าแดดจะจ้าดังเช่นทุกวัน แล้วไมเรคที่นำอยู่หน้าสุดก็ยกสัญญาณมือบอกให้เราหยุด โอซี่กวาดตามองไปรอบๆ เขารับรู็ได้ถึงสายตาหลายคู่ที่จ้องมาทางพวกตน เสียงฝีเท้า จิตสังหาร แม้ไม่ได้ประสาทสัมผัสดีเท่าคิเมร่า แต่ด้วยระยะแค่นี้ครึ่งออคอย่างเขาก็พอรับรู้ได้ สี่สิบไม่สิ...ห้าสิบคน

     "พวกแบนดิท" โอซี่บอก สมัยเขาอยู่กับแม่มีโอกาศปะทะกับพวกนี้อยู่บ้าง เป็นกลุ่มโจรที่ออกปล้นพวกสะเบียงหรือสินค้าจากคารวานที่เดินทางในทะเลทรายแห่งนี้ 

     "โดนล้อมซะแล้ว" เวลอร์บอกด้วยท่าทางสบายๆ 

      "ทำไงดี ต้องสู้ใช่ไหม" มาวิคหันไปถามหน่วยพิทักษ์ทั้งสามคน

      "อยู่เฉยๆ ให้มันฆ่าทิ้งก็ได้นะ" ไมเรคบอกพลางยิ้มกวน

     "ฆ่านายสิ แม่ง..."

     "หึ ก่อนฉันจะตาย ลูกคุณหนูอย่างนายคงเป็นศพก่อน"

      "พอเลยทั้งคู่นั่นละ เถียงกันดีนักขอให้ได้กันแม่ง" ดิออนห้ามทัพ ใบหน้าเคร่งเครียดเมื่อพวกแบนดิทเริ่มปรากฏตัวล้อมพวกเขาไว้ พวกคนซ่อนตัวอยู่ตามถ้ำเล็กๆ หรือซอกหิน บางส่วนโรยตัวมาจากด้านบนบอกให้รู้ว่านี่คือถิ่นของพวกมัน

      "เอาล่ะ ทุกอย่างที่พวกแกเอามาทิ้งไว้ตรงนั้นซะ" หนึ่งในนั้นเอ่ยเสียงกร้าว พวกมันทุกคนต่างโพกผ้าปิดหน้าจนเห็นเพียงดวงตาที่มองมาอย่างมาดร้าย

      "พูดเหมือนเอาทุกอย่างให้ แล้วพวกแกจะปล่อยงั้นแหละ" อาเดนยิ้มเยาะ

      "หึ...ใครจะปล่อย แค่จะช่วยให้ตายสบายก็แค่นั้น เร็วๆ สิจะช่วยส่งไปโลกหน้าแบบไม่เจ็บไม่ปวด" จบคำ ธนูและหน้าไม้หลายอันที่เตรียมยิ่งก็เล็งมายังพวกเขา

      "เว เอาไงดี" ฟาเรสให้ไปถามคนตัวโตที่นั่งซ้อนหลัง หายใจไม่ทั่วท้องกับสถานการณ์ตรงหน้า เพราะว่าไม่เคยต้องสู้กับคนหมู่มากขนาดนี้

      "ฆ่าได้ไหม" เวลอร์เอ่ยถามหน่วยพิทักษ์เสียงเรียบ

      "ตามสบาย เราไม่ฆ่าพวกมันมันก็ฆ่าเรา" ไมเรคตอบ

      "ว่าไง ให้เวลาคิด สิบ...เก้า แปด.." แล้วพวกมันคนเดิมก็เริ่มนับถอยหลัง 

      โอซี่ยิ้มสนุกกับไอ้ท่าทีมั่นใจของพวกแบนดิทนั่น ลูนโผล่หัวออกมาจากกระเป๋าที่ติดอยู่บนอานม้าซึ่งครึ่งออคหนุ่มหามาใส่ไว้ตอนรับเจ้านี่มาดูแลจะให้เกาะไหล่เขาไว้ก็กลัวจะตก ดวงตาสีม่วงจ้องพวกนั้นตาแป๋วก่อนจะเงยหน้ามองเขาแล้วส่งเสียงร้องอย่างหวาดๆ คิเมร่าตัวน้อยโตมากับลอเรนอยู่กันสองคนมาตั้งแต่เด็ก พอเอาตัวรอดได้บ้างตามสัณชาติญาณ แต่ไม่ได้เก่งกาจในการต่อสู้มากนักแม้ใจอยากจะช่วยก็เถอะ

       "หลบในนั้นแหละไม่ต้องออกมา" ว่าแล้วก็กดหัวเล็กๆ นั่นให้มุดเข้าไปอยู่ในกระเป๋าดังเดิม

        "สาม...สอง...หนึ่ง..."

      ฟิวว!!! ลูกธนูจำนวนมากพุ่งมาทางพวกเขา พอดีกับม่านพลังถูกสร้างขึ้นหุ้มเอาไว้ทำเอาลูกธนูทั้งหมดหยุดกลางอากาศและร่วงลงสู่พื้น พวกแบนดิทดูอึ้งไปชั่วครู่ก่อนที่พวกมันจะตัดสินใจจู่โจมเข้ามาพร้อมๆ กัน เกิดความชุลมุนขึ้นทันใด

       แม้ปริมาณจะต่างกันมากแต่ก็ไม่ทำให้ถึงกับเสียเปรียบอะไรมาก เมื่อทางฝั่งพวกเขาต่างก็มีฝีไม้ลายมืออยู่พอตัว แถมทุกคนยังสามาถใช้พลังเวทย์และอาวุธในมือได้อย่างคล่องแคล่ว  เวลอร์กับโอซี่ที่เหมือนจะหลุดไปอีกโลกเสียแล้ว โดยเฉพาะคิเมร่าหนุมที่ดูสนุกกับการฆ่า ที่ถึงแม้ฟาเรสจะเคยเห็นคนรักในโหมดนี้มาแล้วแต่ก็อดขนลุกไม่ได้อยู่ดี

      เมื่อทำท่าจะสู้ไม่ได้ พวกแบนดิทบางส่วนจึงพุ่งเป้าหมายไปยังม้าหมายจะชิงเอาของแล้วหนี ส่งผลให้ม้าของพวกเขาพยศใส่ สะบัดพวกโจรที่พยามจะขี่หลังออก ม้าเหล่านี้ถูกฝึกมาอย่างดีจึงไม่วิ่งหนีและกลัวตาย และถูกฝึกให้จดจำกลิ่นผู้เป็นเจ้าของหรือคนคุมบังเหียนของตัวเองมันจึงแยกออกว่าฝ่ายไหนเป็นฝ่ายไหน มีโจรคนหนึ่งโดดขึ้นหลังม้าของโอซี่ ทำให้อาชาสีดำตัวใหญ่ควบกระโดดพยายามสะบัดคนที่ไม่ใช่เจ้าของจนกระเด็นออกจากหลัง แต่ด้วยแรงที่มากของมันทำเอาร่างสีดำตัวจ้อยที่ซ่อนอยู่ในกระเป๋าบนหลังมันลอยหวือออกมาด้วย

       -เจ้าเหมียว- อาชาสีดำร้องออกมาอย่างตกใจเมื่อนึกได้ว่ายังมีอีกชีวิตอยู่บนหลังมัน

       "เฮ้ย!!!" โอซี่ร้องลั่นมองตามแมวน้อยที่ลอยคว้างบนอากาศ หมายจะวิ่งไปรับแต่ก็สู้ติดพันจนเมื่อเขาละสายตาจากศัตรูดาบคมๆ ก็เฉือนเข้าหน้าท้องแกร่งทันใด แต่ครึ่งออคหนุ่มกับไม่สนใจเหวี่ยงโจรที่อยู่ใกล้ๆ กระเด็นไปไกลแล้วพุ่งเข้าไปรับตัวลูนไว้ได้ทันก่อนที่เจ้าแมวดำจะกระแทกพื้น...แค่คิดว่าเจ้าตัวเล็กนี้จะเป็นอะไรไปเขาก็ใจหายวาบ คงเพราะตั้งแต่ได้แมวตัวนี้มา เขากับลูนก็อยู่ด้วยกันตลอด จึงรู้สึกผูกพัน ในเมื่อรับปากว่าจะดูแลแล้วต้องทำให้ถึงที่สุด

      "เป็นไรไหม" ไมเรคที่หันมาเจอเพื่อนตัวโตกลิ้งไปกับพื้นยื่นมือมาให้จับแล้วดึงขึ้น เลือดหยดลงพื้นเป็นวงกว้างบอกให้รู้ว่าเจ้าตัวบาดเจ็บ

      "ขอบใจไม่เป็นไรๆ" โอซี่โบกไม้โบกมือให้ ส่วนมือใหญ่อีกข้างอุ้มแมวดำไว้ "ไกลหัวใจ"

      หน่วยพิทักษ์อยากจะถามต่อแต่เพราะยังล้อมด้วยแบนดิทมากมายจึงต้องกลับไปสนใจการต่อสู้ตรงหน้า พวกโจรบางคนบาดเจ็บสาหัส บางคนล้มตาย ส่วนพวกที่เหลือเมื่อเห็นทีว่าสู้ไม่ได้ก็หนีหายไปคนละทิศละทาง

      "นายเจ็บนี่" ฟาเรสร้องออกมาอย่างตกใจเมื่อเห็นเลือดแดงฉานไหลซึมเสื้อสีเข้ม

      "เดี๋ยวก็หาย" แต่คนเจ็บดันยิ้มสบายๆ เอาเจ้าลูนยัดใส่กระเป๋าบนหหลังม้าแล้วดึงเอาผ้าก๊อตที่ติดมาในกระเป๋าสัมภาระพันไว้ลวกๆ "ปะ ไปต่อ รีบไปที่หมู่บ้านไวๆ ฉันจะได้ทำแผลจริงจัง" แล้วทุกคนก็กลับขึ้นหลังม้าและออกเดินทางต่อ ถึงเจ้าตัวจะบอกว่าไม่เป็นไรแต่เลือดออกขนาดนั้นมันก็น่าเป็นห่วงอยู่ดี 



       ใช้เวลาประมาณสองชั่วโมงก็พ้นจากหุบเขากลูดิโอมาถึงหมู่บ้านนักล่าซึ่งตั้งอยู่ยนโอเอซิสย่อมๆ ใจกลางหุบเขาบ้านเรือนบางส่วนจึงมีลักษณะเจาะเข้าไปในหน้าผาเป็นถ้ำ ส่วนโรงแรมที่พวกเขาเข้าพักนันอยู่ใจกลางหมู่บ้านมีเพียงสิบห้องเท่านั้น ที่นี่มีบริการอาหารสามมื้อเนื่องจากไม่มีรา้นอาหารให้บริการต้องไปกินร้านข้างนอก หมู่บ้านนี้สวยมากๆ ในความคิดของผู้มาเยือนหน้าใหม่เพราะบ้านเรือนต่างแกะสลักด้วยหินทราย ค้าขายพวกเพชรและของป่าจากสัตว์ในเขตทะเลทราย

      ถึงโรงแรมโอซี่ก็ขอตัวเข้าห้องพักและให้รูมเซอร์วิสนำอาหารมาเสริฟที่ห้อง ระหว่างนั้นก็อาบน้ำรอ 

     "คงได้แผลเป็นอีกรอย" ชายหนุ่มบ่นพลางมองรอยบาดเป็นทางยาวบนหน้าท้อง เลือดหยุดไหลแล้ว พรุ่งนี้แผลน่าจะปิดสนิท ออกมาจากห้องน้ำคว้ากางเกงขายาวมาใส่ซักพักอาหารที่สั่งก็มาส่งเขาจึงเอาเสื้อผ้าที่ใส่แล้วฝากซักแล้วกลับมานั่งจัดการมื้อเย็นจนหมดอย่างรวดเร็ว แปรงฟันล้างหน้าแล้วพุ่งตัวลงฟูกนุ่ม เสียเลือดมากจนร่างกายเริ่มล้าเลยง่วงกว่าปกติดังนั้นหัวถึงหมอนก็หลับไปทันที



      สัมผัสชื้นปนแสบตรงหน้าท้องรบกวนให้เจ้าของร่างลืมตาตื่น แต่กลับนิ่งอึ้งกับสิ่งที่เห็นเมื่อมีใครไม่รู้นั่งหมิ่นแหม่อยู่อยู่ขอบเตียงพลางก้มหน้าก้มตาทำแผลให้เขาอย่างตั้งใจ น้ำหนักมือที่แผ่วเบาทำให้วางใจว่าคนตรงหน้าไม่อันตราย โอซี่ข่มความตกใจตัวเองเอาไว้แล้วมองร่างบางตรงหน้าเงียบๆ แสงจันทร์ที่ลอดหน้าต่างเข้ามาตกกระทบผิวกายและใบหน้าเนียน เผยให้เห็นปากเล็กๆ ที่เม้มน้อยๆ อย่างใช้สมาธิกับงานตรงหน้า ดวงตากลมโตสีม่วงอ่อนจดจ้องไปที่บาดแผลของเขาอย่างตั้งใจ

       ...ลูน คิเมร่างั้นหรอ... แค่ได้เห็นตาคู่นั้นก็รู้ทันทีว่าเป็นใคร เขาดีใจ...ทุกคืนที่คิดว่ากำลังนอนกอดใครซักคนมันไม่ใช่ฝันละเมอ เพราะใครคนนั้นมีตัวตนอยู่จริงใครคนนั้นคือเจ้าแมวน้อยที่อยู่ข้างกายเขาตลอดเวลา

      "ลูนของโทษ โอซี่จะเจ็บมากไหมนะ" เสียงนุ่มพึมพำเบาๆ พลางทำหน้ายุ่งเรียกร้อยยิ้มกว้างของคนตัวโตที่เฝ้ามองจนอดไม่ได้ที่จะแหย่เล่น

      "ไม่เจ็บเลย" เสียงทุ้มๆ ที่ตอบมาทำเอาร่างเล็กสะดุ้งโหยงพลางมองคนที่คิดว่าหลับไปแล้วตาโต

      "เอ่อ...เฮ้ย!!!" ลูนในร่างมนุษย์ร้องลั่นก่อนจะกระโดดลงจากเตียงกลายร่างเป็นแมวอีกครั้ง

      "เดี๋ยวลูน...อย่าหนีนะ" โอซี่ลุกพรวดตาม เมื่อเจ้าตัวเล็กกระโจนข้ามหน้าต่างไปยืนบนหลังคาอย่างรวดเร็ว

      ...โอซี่เห็นเขาแล้ว ทำยังไงดี ทำยังไง ฮือ- ในขณะที่คิเมร่าตัวน้อยกำลังสับสน และขาน้อยๆ ก้าวถอยจากร่างสูงใหญ่ตรงหน้า โอซี่ก็ถอนหายใจออกมากอย่างปลงๆ 

       "อยากหนีก็หนี คราวนี้ฉันไม่ไปตามหรอกนะ ไปเลยไปให้ไกลอยากไปอยู่กับใครก็ไปไม่ต้องกลับมา" เจ้าชายแห่งเรดิเอนซี่กล่าวเสียงเรียบก่อนจะหันหลังเดินหมายจะเดินกลับมาที่เตียงด้วยความหงุดหงิด

       ...ทำไมต้องหนี การที่ไม่ยอมเผยอีกร่างให้ดูเพราะไม่เชื่อใจฉันสินะ ทีเวลอร์ยังรู้ได้เลย ฉันคงจะไม่สำคัญกับนายพอ...นึกตกใจกับความคิดตัดพ้อของตัวเอง เกิดมาสิบเก้าปีไม่นึกว่าจะมีอารมณ์งี่เง่าแบบนี้เกิดขึ้น

      หมับ!!! เดินไปไม่กี่ก้าวลำแขนเล็กก็กอดเอวเข้าไว้แน่น คนกอดโถมกายเข้าใส่เขาทั้งตัว ทำเอาคนโดนกอดหยุดชะงักอย่างแปลกใจ

      "ไม่ไปแล้ว" ลูนบอกเสียงสั่น แค่ถูกบอกว่าจะไม่ตามแล้ว บอกให้ไปไหนก็ไป ถูกเอ่ยปากไล่ คิเมร่าตัวน้อยก็กลัวจนไม่กล้าก้าวเท้าออกไปไหนเลย...กลัวถูกทิ้ง กลัวไม่ได้อยู่กับโอซี่

      "ลูน" แขนเล็กถูกแกะออกจากเอว ยิ่งทำให้ร่างบางลนลานพยายามขืนตัวไว้ แต่อีกคนแรงมากกว่าจึงหลุดออกจากอ้อมแขนเขาในที่สุดแล้วหันกลับมาประจันหน้า

       "อย่าทิ้ง...ฮึก ผมขอโทษ" คนตัวเล็กละล่ำละลักบอกมองร่างสูงน้ำตาคลอ มือเล็กๆ คว้ามือใหญ่ๆ ไปกุมไว้แน่น ไอ้ท่าทางแบบนั้นมันทั้งน่าสงสารและน่ารักอยู่ในที แล้วใครจะไปใจร้ายลง

       "มานี่ซิ ลูน" โอซี่นั่งลงบนเตียง อีกคนก็ก้าวตามปีนขึ้นมานั่งบนตักเหมือนทุกทีเพียงแต่คราวนี้อยู่ในร่างมนุษย์ที่เปลือยเปล่า ยกแขนโอบรอบขอเขาไว้พร้อมซุกหน้าลงกับอกกว้าง 

       ...อืม...สถานการณ์ชักล่อแหลม ตอนเป็นแมวอ้อนเก่งยังไง เป็นคนก็อ้อนเก่งอย่างนั้น...

       "โอซี่ ลูนขอโทษ" คนตัวเล็กบอกเสียงอ่อน

       "ขอโทษเรื่องอะไร หืม" ร่างสูงถามนิ่งๆ พลางกอดเอวบางนั่นไว้หลวมๆ

       "ขอโทษที่หนี"

       "แล้วไงต่อ"

       "ขอโทษที่ทำให้โอซี่เจ็บ"

       "แค่นี้..หรอ"

       "งือ...ไม่รู้แล้ว ยังโกรธลูนอยู่หรอ อย่าโกรธเลยนะ นะ" มันมาอีกแล้วไอ้แววตาอ้อนๆ แบบนั้น แพ้บอกเลยว่าเขาแพ้ ที่ตกปากรับคำไอ้เวลอร์มาก็เพราะแววตาแบบนี้นั่นแหละ

       "โกรธที่เจ้าเหมียวไม่เชื่อใจฉัน ปิดบังฉัน ไม่ยอมเผยร่างจริงให้ดู" โอซี่ก้มกระซิบที่ห้างหู น้ำเสียงนิ่งๆ เย็นๆ จนคนฟังใจหล่นวูบ ยิ่งกอดร่างสูงแน่นขึ้นไปอีก

      "ก็ลูนเป็นตัวประหลาด ป้าลอเรนบอกว่ามนุษย์จะรังเกียจลูน ถ้ารู้ว่ารู้กลายร่างได้ ก็เลย...กลัวโอซี่คิดแบบนั้น"

      "น่ารังเกียจตรงไหนขอดูซิ" โอซี่ถามพลางเชยคางเรียวให้เงยขึ้นเพื่อมองใบหน้าอีกฝ่ายได้ชัดๆ น่ารักโคตร

       ...ไอ้ปากเล็กๆ สีสดนั่นน่าจูบเป็นบ้า ไหนจะดวงตากลมโตสีม่วงอ่อนนั่นอีก...หืมๆ ทำไมไม่คืนร่างไวกว่านี้...

      "อย่าไล่เลยนะ ขอลูนอยู่ด้วย ให้ทำอะไรก็ได้ แต่อย่าทิ้งลูนเลยนะ" ว่าจบคนตัวเล็กก็หยัดกายขึ้นมาคลอเคลียที่ข้างแก้มลืมไปแล้วหรือไงว่าอยู่ในร่างไหน อืมมม...ชักจะเคลิ้ม ไหนจะผิวกายนุ่มนิ่มนั่นกับกลิ่นกายอ่อนๆ ร่างบางที่ยุกยิกอยู่บนตักทำให้ไอ้ที่หลับอยู่มันชักตื่น

      ...ไม่รู้ละ เจ้าแมวนี่เป็นของเขา จะไม่ปล่อยไปไหนแน่...

      "ให้ทำอะไรก็ได้ใช่ไหม" ฝ่ามือกร้านลูบไล้แผ่นหลังเนียน พลางไล้จมูกโด่งเบาๆ บนแก้มนุ่ม พร้อมยกยิ้มเจ้าเล่ห์

      "อื้ม!!!" เสียงตอบรับทำให้ครึ่งออคหนุ่มสุดแสนจะพอใจ 

      ...แล้วจะรออะไร!!! จัดสิ...

............................

-คู่รองยาวปายยยยย ฮิ้วววว :katai5:

-วาดเล่น ไปรื้อเจอเมาส์ปากกา เลยเอามาหวดดู อิอิ ลูน อืมม คงประมาณนี้มั้ง  :ruready


-love ทุกคน :กอด1:

-โหวตให้เค้าหน่อยจิ ไม่เม้นก็โหวตได้นะ

ออฟไลน์ ❣☾月亮☽❣

  • เป็ดApollo
  • *
  • กระทู้: 6773
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +264/-6
งื้ออออ ลูนน่ารักจัง
พี่โอจะจัดหนักแล้วง่า.  รอมานาน  :o8:

แง้ ทำไมรูปหายง่า เอาแมวตาม่วงมา
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 26-04-2016 08:41:31 โดย ❣☾月亮☽❣ »

ออฟไลน์ nu-tarn

  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 800
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +41/-6
หลงรักลูน  :-[
โอซี่อย่าเพิ่งทำอะไรลูนเลยนะ

ออฟไลน์ donutnoi

  • เป็ดHermes
  • *
  • กระทู้: 2187
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +195/-7
ลูนน่ารัก โอซี่จะรออะไร  :z1:

ออฟไลน์ rayaiji

  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 812
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +12/-1
    • ray's deviantart
อ้าว จัดแล้วรออะไร ลงสิ!

ออฟไลน์ k_keenny

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 370
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +21/-1
โดนเสน่ห์น้องแมวใช่มั้ยยยยยยย  :impress2:  :-[  :o8:

ออฟไลน์ mild-dy

  • ☆ ทาสแมว ☆
  • เป็ดHades
  • *
  • กระทู้: 8891
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +389/-80

ออฟไลน์ •♀NoM!_KunG♀•

  • *,*โสดสนิทศิษย์พยักหน้า*,*
  • เป็ดApollo
  • *
  • กระทู้: 7524
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +181/-8
เด่วๆ เอาจิงดิ 55555

ออฟไลน์ lovemongjang

  • ตลอด
  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 223
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +12/-0
แอร๊กกกน่าร๊ากกอ่า พี่ยักษ์จับน้องเหมียวกดเลยเพ่

ออฟไลน์ poppycake

  • เป็ดAres
  • *
  • กระทู้: 2670
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +119/-4
เด๋วๆๆ โอซี่พอรู้ความจิงแล้วจะจัดเรยเรอะ!!
แต่ไม่เปนไร คนอ่านโอเค 5555555555

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE

ประกาศที่สำคัญ


ตั้งบอร์ดเรื่องสั้น ขึ้นมาใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดนี้ ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.msg2894432#msg2894432



รวบรวมปรับปรุงกฏของเล้าและการลงนิยาย กรุณาเข้ามาอ่านก่อนลงนิยายนะครับ
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0



สิ่งที่ "นักเขียน" ควรตรวจสอบเมื่อรวมเล่มกับสำนักพิมพ์
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37631.0






ออฟไลน์ MayA@TK

  • เป็ดArtemis
  • *
  • กระทู้: 4982
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +51/-7
ถ้าพี่โอซี่จะบอกว่า  ...แล้วจะรออะไร!!! จัดสิ...
ส่วนเราก็อยากจะบอกว่า   ...แล้วจะรออะไร!!! รออ่านตอนต่อไปสิ...

 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:

ออฟไลน์ PiSCis

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 346
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +16/-2

ออฟไลน์ love noon

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 63
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +2/-1
รออะไร!!! แหม ก็รู้ๆอยู่ ให้เป็ดด้วยเลย ห้ามยั่วให้อยากแล้วไม่แต่งสิ่งที่เค้ารอนะ :hao6:

ออฟไลน์ ่jum

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 3704
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +53/-4
จัดไปตามคำขอ แล้วอย่าลืม ฉากหลังจาก จัดซิ รออะไร ด้วยล่ะ  :hao7:

ออฟไลน์ B52

  • เป็ดZeus
  • *
  • กระทู้: 13215
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +420/-26
เป็นทาสแมวไปอีกคนแล้ว

ออฟไลน์ l3loodl2o5e

  • เป็ดนักขาย
  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 216
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +93/-4
บทที่ 20

โอซี่คิดหนักอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อนเมื่อความคิดส่วนดีกำลังตีกับส่วนร้าย ใจหนึ่งเหมือนเขากำลังล่อลวงเจ้าแมวน้อยที่ไม่รู้เรื่องรู้ราวอีกใจกลับอยากครอบครองเจ้าแมวน่ารักนี้ ถ้าเป็นแต่ก่อนแค่รูปลักษณ์โดนใจก็ชวนขึ้นเตียงต่างคนต่างพอใจแล้วจบกันไป 

แต่นี่มันไม่ใช่เขายังต้องอยู่ร่วมกับเจ้าตัวเล็กนี้ไปอีกยาว ทั้งที่ได้มาในฐานะสัตว์เลี้ยงมองลูนเป็นแค่แมวตัวหนึ่งมาตลอด จนวันนี้เจ้าแมวดำของเขาแท้จริงคือหนุ่มน้อยน่ารัก น่าฟัด น่า... เมื่อรวมกับท่าทางที่ออดอ้อนโดยธรรมชาติของเจ้าตัวมันทำให้เขาหลงไหลได้ง่ายๆ แต่ก็ไม่รู้ว่ามันมากพอที่จะเรียกว่ารักไหม...ก็ไม่เคยรักใครจริงจังซักทีนี่

"โอซี่..." ลูนเงยหน้าจากอกกว้าง เมื่อคนตัวโตนิ่งเงียบไปครู่ใหญ่แต่แขนแกร่งดันรัดตัวเขาแน่นจนเริ่มอึดอัด

"หืม...."

"กอดแน่นไปอะ อึดอัด" ได้ยินแบบนั้นร่างสูงก็ผ่อนแรง แค่โอบเอวอีกคนไว้หลวมๆ "แล้วจะให้ลูนทำอะไร ทำไมไม่บอกละ" ดวงตาสีม่วงจ้องเขาอย่างรอคอยคำขอ พลางเอียงคอน้อยๆ ไอ้ท่าทางแบบนั้นมันทำลายเหตุและผลของชายหนุ่มให้หายไปแทบจะทันที เขาเลือกที่จะทำตามใจตัวเอง เรื่องวันข้างหน้าค่อยว่ากัน

"จูบฉันสิ รู้ไหมว่ามันหมายถึงอะไร"

"รู้สิ ลอเรนบอกว่ามันเป็นสิ่งที่เอาไว้ทำกับคนที่เรารัก" ลูนมองใบหน้าคมที่อยู่สูงกว่าอย่างครุ่นคิด เขาก็รักโอซี่นะ เพราะโอซี่ใจดี ปกป้องเขาดูแลเขา ดังนั้นเขาก็จูบโอซี่ได้สิ ว่าแล้วก็ยืดตัวขึ้นแนบริมฝีปากเล็กๆ เข้ากับริมฝีปากร้อนของร่างสูงอย่างกล้าๆ กลัว ๆ

...ตื่นเต้นจัง...คิเมร่าตัวน้อยรับรู้ถึงใบหน้าที่ร้อนผ่าวจนต้องยกสองมือมาลูบแก้มพลางก้มหน้างุด รู้สึกไม่กล้ามองตาอีกคนไปซะเฉยๆ

"ฮะ มันใช่จูบจริงซะที่ไหนละ เจ้าแมวบื้อ" โอซี่ยิ้มขำกับคนเขินไม่รู้ตัว ไม่ดูดดื่มไม่ร้อนแรงแบบแต่กลับรู้สึกสุขใจอย่างประหลาด อย่างน้อยเขาก็แน่ใจแล้วว่าเจ้าแมวนี่พิเศษสำหรับเขา แล้วเขาจะไม่ยอมให้สิ่งพิเศษนี้ตกเป็นของใคร

"มา จะสอนให้" มือใหญ่เชยคางคนตัวเล็กให้สบตา ก่อนบรรจงจูบบนริมฝีกปากนุ่ม ขบเม้มบดคลึงเบาๆ ให้เจ้าแมวที่นั่งเกร็งเริ่มวางใจ จึงแลบลิ้นแตะตรงรอยแยกดุนดันบอกเป็นนัยน์ให้เจ้าตัวยอมเปิดปาก กลีบปากบางเปิดรับอย่างว่าง่ายให้เขาได้ลิ้มรสความหวานในโพรงปาก ลิ้นเล็กเงอะงะไม่ประสาพยายามหลีกหนีแต่กลับถูกคนมากประสบการณ์เกี่ยวกระหวัดรั้งไว้

"อืมมมม" วงแขนเรียวกอดรั้งลำคออีกคนไว้แน่น ชักจะเริ่มเคลิ้มไปกับสิ่งที่เรียกว่าจูบ ในหัวของลูนสับสนกับความรู้สึกแปลกใหม่ที่ได้รับ หัวใจเต้นเร็ว เหมือนเรี่ยวแรงหดหายไปเสียอย่างนั้น มันอึดอัดหายใจไม่ทั่วท้องแต่ก็รู้สึกลอยละล่องอย่างประหลาด ...โดยรวมคือรู้สึกดี

"น่ารักเกินไปแล้วนะ" โอซี่ผละจูบ มองหน้าคนในอ้อมแขนที่ตอนนี้หายใจหอบ ริมฝีปากแดงช้ำจากการกระทำของเขาเอง ชายหนุ่มออกแรงดันร่างบางเอนราบลงบนฟูกนุ่มแล้วตามไปทาบทับ ก่อนจะกดจูบซ้ำๆ จนหนำใจเล่นเอาเจ้าแมวน้อยอ่อนระทวยขย้ำคอเสื้อเขาจนยับ เยิน

"จะ จะ ทำอะไร แฮก..." ดวงตาสีม่วงมองคนด้านบนอย่างหวาดๆ เมื่อมือกร้านลูบไล้ไปตามตัว ผิวกายเนียนนุ่มลื่นมือเสียจนต้องก้มลงไปพิสูจน์สัมผัสด้วยปาก "อ๊ะ...จั๊กจี้ อื้ออออ" ลูนร้องเบาๆ เมื่อใบหน้าคมซุกไซ้ไปตามซอกคอ ทั้บงับทั้งไซร์จนร่างกายสั่นสะท้าน "โอซี่...อาาาา จะทำอะไร...งือออออ"

"ถ้าลูนอยากอยู่กับฉัน ก็จะทำให้ลูนเป็นของฉัน เจ้าเหมี๋ยวอยากเป็นของโอซี่ไหม" โอซี่หลอกล่อ เขาไม่ต้องการฝืนใจใครเว้นแต่อีกฝ่ายจะยินยอมด้วยตัวเอง หึ...ถึงจะรู้ว่าอีกคนคงไม่เข้าใจความหมายแอบแฝงของมันก็เถอะ

 ลูนคิดตามพลางสบตาสีรัตติกาลนั่นเนิ่นนาน ลอเรนไม่เคยอธิบายเรื่องนี้ให้ฟังด้วยสิ แต่ถ้าตอบตกลงแล้วได้อยู่กับโอซี่แค่นี้ก็พอแล้ว ริมฝีปากเล็กยิ้มกว้างแล้วพยักหน้ารับ

"อยากสิ" จบคำก็ผงกหัวขึ้นจูบอย่างเอาใจ คิดว่าทำแบบนี้โอซี่ต้องชอบแน่ๆ เขายังชอบเลย ซึ่งอีกคนก็จูบตอบพลางหัวเราะเบาๆ ในลำคออย่างถูกใจ

ใครจะด่าเขาว่าเจ้าเล่ห์ก็ช่างเถอะ ในเมื่อเจ้าแมวน้อยที่บิดเร่าใต้ร่างเขาน่ากินเสียขนาดนี้ เจ้าชายครึ่งออคสัมผัสเรียกเสียงครางแผ่วในทุกครั้งที่จับ ยิ่งในยามที่ยอดอกสีสวยถูกครอบครองด้วยโพรงปากดูดดุนแรงๆ สลับกันสองข้างเรียกเสียงครางหวานให้น่าฟังยิ่งขึ้น

"ฮาาาาา อ๊ะ อย่ากัด" ลูนห้ามปากคอสั่น เมื่อฟันคมๆ งับตุ่มไตสีสวยเบา เจ้าแมวน้อยปวดมวนตรงช่วงท้องโดยเฉพาะตรงส่วนกลางลำตัว "อ๊าาาาา มัน อ๊ะ...แปลกๆ" คิเมร่าตัวน้อยร้องดังในยามที่มือกร้านคว้าเอาส่วนกลางไปกอบกุมแล้วขยับรูด

"แปลก ยังไง หืมมมม" โอซี่กระซิบหยอกเย้าพลางเร่งจังหวะมือ

"ลูน อาาา ไม่รู้"

"เสียวหรอ รู้สึกดีใช่ไหม..." หัวเล็กส่ายไปมาอย่างไม่เข้าใจ โอซี่ยิ้มอ่อนคงต้องค่อยๆ สอนกันไป ว่าแล้วก็เร่งมือช่วยเจ้าแมวน้อยที่กำลังทรมานให้หลุดพ้นไปเสียที มือเรียวจิกทึ้งอกเสื้อเขายับเยินในยามที่ห้วงอารมณ์ถูกกระตุ้นจนถึงที่สุด เสียงหวานกรีดร้องออกมาพร้อมปลดปล่อยหยาดน้ำจนเลอะหน้าท้องแบบราบที่หดเกร็ง

"แฮก...เลอะเลย เสื้อโอซี่เลอะด้วย" ลูนบอกพลางหอบ รู้สึกเบาไปทั้งร่างแต่ก็เหนื่อยอย่างกับวิ่งมาอย่างยาวนาน "จบแล้วหรอ..."

"เพิ่งเริ่มต่างหากละ" ครึ่งออคตอบเสียงพร่า ทุกสิ่งทุกอย่างของคนใต้ร่างกระตุ้นเขาจนตื่นตัว ชายหนุ่มพรมจูบไปทั่วใบหน้าชื้นเหงื่อแล้วผละออกไปปลดเปลื้องอาภรณ์ทุกชินออกจากตัว เรือนกายแข็งแกร่งที่มีแผลเป็นแต่งเต้มอยู่ประปราย มันช่างน่ามองดูสมชายชาตินักรบพึงมี ลูนมองอีกคนตาโตรู้สึกร้อนวูบวาบไปทั่วหน้า มันน่ามองแต่ก็ไม่กล้ามองตรงๆ จนต้องดึงเอาผ้าห่มมาปิดหน้า

...เขิน เป็นบ้าเลย...

"ถ้าพึ่งเริ่ม ทำไมไม่ทำต่อละ" ถึงจะอายแต่ก็ยังถามออกมา จนคนฟังได้แต่ขำกับความซื่อของเจ้าแมวน้อย

"ครับๆ" โอซี่รับคำพลางดึงมือนิ่มขึ้นมาจูบทั้งสองข้าง มือก็เล็ก ตัวก็แค่นี้ กลัวจะรับเขาไม่ไหว 

โอซี่จับขาเรียวแยกกว้างแล้วช้อนสะโพกมนขึ้นมาเกยบนตัก โดยมีดวงตาสีม่วงอ่อนมองตามทุกอิริยาบท มือกร้านป้ายเอาสิ่งที่เจ้าตัวพึ่งปลดปล่อยมาใช้เป็นสารหล่อลื่น เขาค่อยๆ สอดนิ้วเข้าไปในกลีบเนื้อที่ปิดสนิท

"อื้อ...เจ็บ" ลูนผงกหัวขึ้นดูอย่างตระหนกพลางพยายามดึงมืออีกคนออกเพราะรู้สึกแสบตรงส่วนล่าง 

"ไม่เกร็งนะครับ เดี๋ยวดีเอง" เสียงทุ้มกระซิบบอกใช้อีกมือกอบกุมส่วนกลางที่สงบไปแล้วของอีกคนปลุกเร้าขึ้นมาใหม่ เมื่อร่างกายจดจ่อกับความรู้สึกด้านหน้าทำให้ความเจ็บแสบเริ่มบางเบาแปรเปลี่ยนเป็นความเสียวกระสันแล่นผ่านไปทั่วร่างในยามที่นิ้วนั้นขยับคว้านอยู่ภายใน 

"อ๊าาาา โอซี่....ฮาาาา" ลูนส่งเสียงครางแผ่วไม่ขาดปากจนลืมทักท้วงกับจำนวนนิ้วที่ค่อยๆ เพิ่มขึ้น ดวงตาสีม่วงอ่อนช้อนมองคนด้านบนอย่างออดอ้อนยิ่งได้เห็นใบหน้าคมกับแผ่นอกกว้างที่เขาชอบซบยิ่งมีอารมณ์เสียจนไม่อาจควบคุมตัวเองได้อีกต่อไป มือเล็กปะป่ายลูบไล้ไปทั่วลำตัวหนา ก่อนจะคว้าท่อนลำใหญ่กอบกำไว้สองมือแล้วรูดรั้งแบบที่อีกคนทำให้บ้าง

"ซี๊ด ซนนะเรา" ร่างสูงหลุดครางเมื่อถูกมือนิ่มสำผัสกลางกาย

...โอซี่หุ่นดีจัง...ลูนคิด เผลอแลบเลียริมฝีปากบาง พลางสบลึกเข้าไปในดวงตาสีเข้ม บอกกล่าวความต้องการอย่างปิดไม่มิด มันช่างน่ารักและยั่วยวนจนเขาไม่อาจห้ามตัวเองอีกต่อไป

...เย็นไม่ไหวแล้วฮึ่ย!!!...

"เอาจริงแล้วนะเจ้าเหมี๋ยว" มือที่ปรนเปรอทั้งหน้าและหลังหยุดชะงักแล้วจากไปให้อารมณ์ค้างกันดื้อๆ งงได้ไม่นานก็ถูกแทนที่ด้วยท่อนเอ็นร้อนที่ดุนดันเข้ามา "ซี๊ดดดด แน่นชิบ" โอซี่กัดฟัดกรอดเมื่อกลีบเนื้อรัดส่วนปลายที่เข้าไปเกือบครึ่งของเขาแน่นจนปวด

"จะ...เจ็บ ลูนเจ็บ ฮืออออ" คนข้างใต้ผวากอดลำคอร่างสูงแน่น เสียงนุ่มสะอื้นไห้เมื่อตัวตนอีกฝ่ายสร้างความเจ็บร้าวราวกับร่างจะแยก

"ไหวไหม ให้หยุดไหม"  อยากก็อยากแต่สงสารมากกว่า

"ไม่เอา อย่าหยุด" ลูนส่ายหัวปฏิเสธ พลางช้อนตามองใบหน้าคมที่ตอนนี้ขมวดคิ้วแน่นอย่างทรมาณไม่แพ้กัน "โอซี่..."

"ครับ..."

"โอซี่ ก็เจ็บ ฮึก...เหมือนกันหรอ" คิเมร่าตัวน้อยเอ่ยถามอย่างเป็นห่วงพลางยกมือสั่นไปแตะตรงหว่างคิ้วที่ขมวดกันยุ่งแล้วฝืนยิ้มให้จนอีกคนต้องยิ้มตาม ชายหนุ่มดึงฝ่ามือนุ่มนิ่มนั่นมาทาบที่แผ่นอกกว้างของตนแล้วมองตาร่างบางอย่างลึกซึ้ง ดวงตาสีเข้มที่หางตาตกเล็กน้อยดูอบอุ่นอ่อนโยน "ไม่เจ็บเท่าลูนหรอก รู้สึกดีมากกว่า ตื่นเต้นมากๆ ด้วย"

ตึก ตึก ตึก ก้อนเนื้อที่เรียกว่าหัวใจเต้นแรงจนมือที่ทาบอยู่รู้สึกได้ ลูนยิ้มออกมาดวงตาคู่สวยเป็นประกาย

"ลูนก็ตื่นเต้นเหมือนกัน" ว่าแล้วก็ใช้มือข้างที่ว่างดึงมือใหญ่อีกข้างมาวางทาบไว้บนอก "ทำต่อสิ แค่โอซี่รู้สึกดีก็พอแล้ว"

...อ๊ากกกก น่ารัก น่ารัก...เจ้าชายครึ่งออคตะโกนก้องในใจ ขนาดเพิ่งเจอลูนในร่างนี้แค่วันเดียวก็หลงจนไม่รู้จะหลงยังไงแล้วเนี่ย ถ้าจะบอกว่ารักตอนนี้ไวไปไหม อดไม่ไหวที่จะก้มลงไปมอบจูบแสนหวานให้คนน่ารักเป็นรางวัล

"อื้อออ ฮึก" โอซี่อาศัยจังหวะที่เจ้าแมวของเขากำลังเคลิ้มดันแท่งเนื้อร้อนเข้าไปทีเดียวจนสุด จนคนใต้ร่างแทบจะกรี๊ดร้องแต่ก็โดนริมฝีปากหนาปิดเอาไว้จึงได้แต่คางอื้ออึงในลำคอพร้อมหยาดน้ำตาที่เอ่อคลอ ลูนโอบกอดคนด้านบนแน่นจิกข่วนไหล่หนาอย่างระบายอารมณ์

"ลูนเป็นของฉันแล้วนะ" เสียงทุ้มกระซิบชิดใบหู ถึงมันจะเจ็บร้าวทั้งอึดอัดทั้งจุกแต่เสียงทุ้มที่บอกกล่าวกับทำให้ลูนรู้สึกดีใจจนไม่อยากจะสนใจสิ่งเหล่านั้น

"โอซี่ก็เป็นของลูน...เหมือนกัน" เสียงสั่นเอ่ยเอาแต่ใจคนเจ้าของชื่อต้องก้มลงพรมจูบทั่วใบหน้านั้นอย่างอดไม่ได้ เรือนกายสีน้ำผึ้งงดงามสัมผผัสเท่าไหร่ก็ไม่เคยพอ ภายในตอดรัดแแนบแน่นมันร้อนผ่าวจนอุ่นไปถึงใจ

"ฮ๊ะ....อ๊าาาา โอซี่  อาาาาา" โอซี่ขยับกายเข้าออกช้าๆ ท่อนเนื้อร้อนถูกดึงจนเกือบหลุดแล้วกดไปจนมิดลำสลับกับหมุนคว้านหาจุดกระสันของเจ้าแมวน้อย เขาพยายามใจเย็นแม้อยากจะกระแทกใส่แรงๆ แทบตาย อยากให้อีกคนมีความสุขไปพร้อมกัน

"อ๊ะ ซี๊ดดด ...มัน ฮึก งื้ออออ" เสียงเล็กหวีดร้องยามที่แก่นกายร้อนแตะต้องจุดกระสัน ร่างเล็กสะดุ้งทุกครั้งยามที่จุดไวต่อสัมผัสนั้นถูกกระแทกย้ำ รู้สึกเหมือนมีนกระแสประหลาดแผ่ซ่านไปทั่วร่าง

"อืมม  ชอบไหมเจ้าเหมี๋ยว" เสียงทุ้มแตกพร่า เมื่อคนใต้ร่างมัวเมาไปกับรสสัมผัส ร่างสูงจึงเร่งจังหวะกระแทกกระทั้นแรงๆ ให้สมอยาก จนร่างบอบบางโยกคลอน 

"อ๊าาาา ซี๊ดดด อาห์...ชอบ...ฮือออ ร้อนน" ความรู้สึกหลากหลายจู่โจมเล่นเอาลูนหัวหมุน ทั้งทรมานทั้งสุขสม ชอบเสียงครางต่ำของโอซี่ ชอบสายตาที่มองมาอย่างกับต้องมนต์ ชอบมือร้อนที่สัมผัสไปทั่วร่างก่อนจะสอดประสานกับมือเล็กทั้งสองข้างกดลงบนเตียงนุ่มแล้วกำแน่น เหมือนยืนยันว่าจะไม่ปล่อยไปไหน 

สองร่างที่สอดประสาน เสียงครางดังระงมด้วยความรัญจวนคลอไปกลับเสียงกระทบเนื้อเสียงชื้นแฉะและเสียงโยกคลอนของเตียงใหญ่ ทะเลทรายในยามค่ำคืนช่างหนาวเย็นผิดกับภายในห้องที่ร้อนระอุไปด้วยแรงอารมณ์ที่หลอมละลายเป็นหยาดน้ำขุ่น คิเมร่าตัวน้อยปลดปล่อยจนเลอะไปทั่วแผ่นท้อง ส่วนเจ้าชายครึ่งออคหลั่งทุกความปราถนาเข้าไปในช่องทางร้อนที่ตอดถี่จนเจ้าแมวน้อยรู้สึกอุ่นวาบเต็มตื้นอยู่ภายใน

บทรักแรกจบไป ยังไม่ทันที่สติของลูนจะกลับเข้าที่ทาง ร่างบางก็ถูกพลิกกายขึ้นนั่งคร่อมแล้วบทที่สองก็เริ่มขึ้น ลูนออกแรงขย่มลงบนท่อนเนื้อร้อนที่ชูชันด้วยขาที่สั่นระริกโดยมีคนใต้ร่างคอยเด้งเอวสวนเข้าจังหวะอย่างรู้ดี ลูนเหมือนจะไม่ไหวหมดแรงล้มไปได้ทุกเมื่อหากแต่มือใหญ่ทั้งสองก็คอยประคองสะโพกมนเอาไว้ให้ขยับโยกจนถึงปลายทาง บทรักต่อมาโอซี่รับหน้าที่บรรเลงเอง ทุกประสบการณ์ที่มีถูกงัดมาปรนเปรอให้ได้สะอื้นครางไม่ขาดสาย เขาอยากให้เจ้าแมวน้อยของเขาจดจำทุกสิ่งทุกอย่างแค่เขาเท่านั้น เป็นของเขาทั้งกายทั้งใจ

"อ๊าาา ซี๊ดดด ไม่ไหว ลูน ฮะ อ๊ะะ ไม่ไหวแล้ว" เสียงหวานครางสั่น ร่างกายหยัดเกร็ง ปลายเท้าจิกกับฟูกนุ่มในขณะที่สองแขนกอดกายร่างหนาเอาไว้แน่น

"อืมมมม อีกนิด" โอซี่ครางต่ำ พลางขบกัดลำคอที่เต็มไปด้วยรอยจูบของเขาเอง รู้สึกเสียวซ่านไปทั้งร่างในยามที่ผนังเนื้อนุ่มตอดรัดแน่น ดี...มันรู้สึกดีจนแทบคลั่ง สองมือช้อนกอดร่างบางไว้แน่นแล้วบดเบียดเอวหนาซอยถี่ ทั้งรัวทั้งแรงจนเจ้าแมวน้อยของเขาต้องกรีดร้องออกมาเมื่อถึงจุดประทุ ภายในรัดจนสอดใส่เพียงไม่กี่ครั้งก็ต้องปลดปล่อยตามไปด้วยคน

"แฮกกก...เหนื่อยจัง" เรียวแขนตกลงข้างตัวอย่างอ่อนล้า แผ่นอกแบนกระเพื่อมจากการหอบหายใจ ส่วนคนตัวใหญ่ถอดถอนแก่นกายออกจนทุกสิ่งจากภายในไหลเลอะไปทั่วง่ามขาลามไปยังที่นอน คิเมร่าตัวน้อยนอนหมดแรงอยู่ตรงหน้า เขามองผลงานแล้วยิ้มอย่างพอใจเพราะรู้สึกมีความสุขกับสิ่งที่พึ่งผ่าน ไม่ใช่แค่สุขกายแต่เขาสุขไปถึงหัวใจ ถึงเจ้าแมวของเขาจะซื่อแต่เรื่องความร้อนแรงนี่ช่างเป็นไปเองตามธรรมชาติ อยากจะทำต่อให้หนำใจแต่ก็ดูโหดร้ายเกินไปสำหรับครั้งแรก

"ล้างตัวซักหน่อยนะจะได้หลับสบาย" โอซี่บอกพลางก้มลงจุ๊บริมฝีปากแดงช้ำไปที เขาช้อนอุ้มคิเมร่าตัวน้อยไปล้างเนื้อล้างตัวแล้วพากลับมานอนที่เตียงโดยไม่ลืมดึงผ้าปูที่นอนที่ยับเยินจากสมรภูมิร้อนออกให้พ้นทาง

เจ้าชายแห่งเรดิเอนซี่เอนกายพิงหัวเตียงโดยมีร่างบางนอนเกยอยู่ด้านบน  ลูนซบหน้าลงกับแผ่นอกกว้าง กลิ่นกายที่เขาชอบอยู่ด้วยแล้วรู้สึกปลอดภัยกับมือใหญ่ที่ลูบหลังเนียนเบาๆ กล่อมเจ้าแมวน้อยที่เหนื่อยอ่อนให้สติเริ่มหลุดลอยจะหลับแหล่ไม่หลับแหล่

"รักนะ เจ้าเหมี๋ยวของฉัน" โอซี่บอกพลางก้มมองคนตัวเล็กในอ้อมกอดอย่างจริงจัง ไม่รู้ว่าเร็วไปไหมกับความรู้สึกนี้ ก็แค่พูดแบบที่ใจคิดเท่านั้นเอง

"อืมมม รักเหมือนกัน" เจ้าแมวน้อยงัวเงียตอบ ชายหนุ่มได้ยินถึงกับส่ายหัวอย่างอ่อนใจ ที่บอกนี่เข้าใจความหมายมันไหมนะ เขานึกสงสัยแต่ริมฝีปากกลับยิ้มกว้างเสียอย่างนั้น

"ไว้รู้ความหมายของมันเมื่อไหร่ค่อยบอกก็ได้ เจ้าแมวซื่อ" เขาสุขใจเป็นบ้า นี่สินะความรักที่เฝ้ามองเวลอร์กับฟาเรสมาตลอด  มันดีแบบนี้นี่เอง
 


ก๊อก ก๊อก ก๊อก โอซี่ยกมือขึ้นเคาะประตูห้องข้างกันในยามเช้า รอไม่นานก็ได้ยินเสียงกุกกักก่อนที่ประตูจะถูกเปิดออกโดยคิเมร่าหนุ่มเจ้าของห้องที่ตอนนี้อยู่ในสภาพกางเกงนอนตัวเดียว ถึงหัวมันจะยุ่งแต่ไอ้เพื่อนคนนี้ก็ไม่ได้ดูดีน้อยลง
 
"ไงเพื่อน"

"ใครมาอะ" เสียงฟาเรสถามดังจากในห้อง

"โอซี่" เวลอร์ตอบพร้อมเอี้ยวตัวหลบหมอนใบโตที่ถูกเขวี้ยงมาทางประตู ทำให้มันโดนหน้าครึ่งออคหนุ่มเต็มๆ ไม่เจ็บแต่งง

"เพราะนายเลยโอซี่...ฮึ่ยยยย ทำฉันซวย" ฟาเรสที่นั่งอยู่บนเตียงชี้หน้าอย่างเอาเรื่อง มีผ้าห่มคลุมร่างไว้แต่ก็ร่นลงมาเล็กน้อยจนเห็นไหล่บางข้างซ้ายและลำคอขาวที่ถ้าสังเกตุดีๆ คงเห็นรอยแดงอยู่ปะปาย

"นอนไม่พอเลยงอแงนะ" เวลอร์ยิ้มร้าย นัยน์ตาสีอำพันพราวระยับพร้อมเอี้ยวตัวหลบหมอนอีกใบจนโดนหน้าผู้มาเยือนอีกรอบ 

"โทษทีเมื่อคืนเสียงดังไปหน่อย"

"มีอะไร"

"จะมาขอยืมชุดฟาเรสไปให้ลูนนะ ของฉันใหญ่เกินใส่ไม่ได้" โอซี่บอก เขาว่าจะพาเจ้าแมวออกไปหาซื้อเสื้อผ้าของตัวเองในเมืองวันนี้ ครั้นจะให้ใส่ของเข้า ไอ้เสื้อนะไม่เท่าไหร่ แต่กางเกงนี่ใส่ไม่ได้เลย ฟาเรสถึงจะสูงกว่าเจ้าแมวของเขาอยู่มากแต่ก็ตัวบางพอๆ กัน

"ในกระเป๋าสีน้ำตาล ด้านซ้ายชุดสีครีมกับสีน้ำเงิน" ฟาเรสชี้นิ้วสั่งให้คนรักรื้อของในกระเป๋า ซึ่งอีกคนก็ทำตามอย่างว่าง่าย หมดกันอดีตราชาคิเมร่าผู้ยิ่งใหญ่...เฮ้อ

"อ๊ะ..." เวลอร์ยื่นชุดมาให้สองชุด

"ขอบใจสำหรับเสื้อผ้า..." โอซี่ยิ้มพลางรับของมาถือไว้ "แล้วก็ขอบคุณ...เรื่องลูน"

"หึๆ ก็บอกแล้ว..." 
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 30-05-2017 01:48:09 โดย l3loodl2o5e »

ออฟไลน์ k_keenny

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 370
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +21/-1
น้องแมวใสซื่อมากกก  :mew3:

ออฟไลน์ B52

  • เป็ดZeus
  • *
  • กระทู้: 13215
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +420/-26
เรียบร้อยโรงเรียนโอซี่

ออฟไลน์ Jadd

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 231
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +8/-1
 :mew1: ได้ทาสแมวเพิ่มอีกหนึ่ง

ออฟไลน์ ❣☾月亮☽❣

  • เป็ดApollo
  • *
  • กระทู้: 6773
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +264/-6
ต้องโทษผนังห้องที่มันบางสินะน้องฟา
ว่าแต่เหมียวลูนแก่กว่าแต่ใสมากๆโอ๊นย่าฟัดที่สุด
พี่ยักษ์โอจะคึกไปไหนเนี่ย ครั้งแรกจัดยาวทั้งคืน. แมวน้อยระบมแล้วมั้ง
ไม่ยอมให้กลับร่างแมวแล้วนะ. อิอิ

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE






ออฟไลน์ MayA@TK

  • เป็ดArtemis
  • *
  • กระทู้: 4982
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +51/-7
โอได้กินน้องลูนแถมยังพาน้องฟาถูกกินไปด้วย

 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:

ออฟไลน์ love noon

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 63
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +2/-1
วร้าย แมวโดนกิน
ตายอย่างสงบ
 :jul1:

ออฟไลน์ poppycake

  • เป็ดAres
  • *
  • กระทู้: 2670
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +119/-4
โดนกินล้าววววววว >\\\\\\<
อยากอ่านตอนหน้า ว่าน้องเหมียวตื่นมาจะเปนยังไง

ออฟไลน์ donutnoi

  • เป็ดHermes
  • *
  • กระทู้: 2187
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +195/-7
ลูนน่ารัก   :impress2:

ออฟไลน์ •♀NoM!_KunG♀•

  • *,*โสดสนิทศิษย์พยักหน้า*,*
  • เป็ดApollo
  • *
  • กระทู้: 7524
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +181/-8
เส้ดจนได้

ออฟไลน์ ่jum

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 3704
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +53/-4
 :m25: แมวน้อยโดนกินซะละ

ออฟไลน์ mild-dy

  • ☆ ทาสแมว ☆
  • เป็ดHades
  • *
  • กระทู้: 8891
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +389/-80

ออฟไลน์ l3loodl2o5e

  • เป็ดนักขาย
  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 216
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +93/-4
บทที่ 21
[/b]

      "น่ะ...นี่ ลูนหรอ" ฟาเรสมองแขกผู้มาเยือนตาโต 

      "ใช่แล้วลูนเอง" ลูนว่าพลางเดินเป๋ๆ ไปนั่งข้างฟาเรสบนเตียงโดยมีตัวต้นเหตุมองตามทุกย่างก้าว ถึงสภาพร่างจะดีกว่าฟาเรสเพราะเป็นคิเมร่าฟื้นตัวไวแต่ก็ไม่วายระบมอยู่ดี แถมเมื่อเช้าที่ตื่นมายังมีไข้ต่ำๆ อีก

      "งือ ลูนน่ารักจัง" ฟาเรสชมพลางดึงแก้มเจ้าแมวอย่างถูกใจแต่ก็ต้องชะงักแล้วเอามือแตะหน้าผากดู ก่อนหันมามองโอซี่ดุๆ "ทำไมไม่ให้ลูนนอนพักฮะ เนี่ยตัวรุมๆ ด้วย พวกนายนี่แม่ง"

      "หึๆ แม่งอะไรครับ" เวลอร์ยิ้มร้ายพลางยักคิ้วให้อย่างยียวน

      "หื่นกาม...◙↕§◄{§|—◘♫o%€....." ร่างโปร่งบ่นเบาๆพลางมองคนรักอย่างเคียดแค้น

     "ไม่เป็นไรหรอกฟาเรสเดี๋ยวลูนก็หาย" บอกพลางยิ้มกว้างเป็นการยืนยัน ถึงเมื่อเช้าแทบคลานลงเตียงก็เถอะ 

      "เรียกฟาร์เฉยๆ ก็ได้ เอ่อ มีอะไรหรอ" ครึ่งเอลฟ์ตอบเสียงใส แต่ก็ต้องถามออกไปเมื่อดวงตาสีม่วงจ้องเขาไม่เลิก

     "ทำไมตรงคอมีรอยแดงๆ เหมือนของลูนเลย เมื่อคืนเวลอร์ก็ทำให้ฟาร์เป็นของเวลอร์หรอ" แล้วเจ้าแมวดำถามเสียงซื่อ แค่คิดถึงเรื่องเมื่อคืนใบหน้าลูนก็เห่อร้อนขึ้นทันใด 
 
     "บะ บ้า....ถามอะไรนะ" คนถูกถามก็หน้าแดงไม่ต่างกัน "แต่ก็ อืมมม ก็แบบนั้นแหละ"

     "หึๆ นายสอนแบบนั้นหรอ" เวลอร์ถาม

     "ก็ไม่รู้จะอธิบายยังไงนิ" โอซี่ยักไหล่

     "อืมลูนเข้าใจ แต่ลูนเป็นของโอซี่แล้ว ก็ไม่ต้องทำอีกแล้วใช่ไหมละ" คิเมร่าตัวน้อยยิ้มบางๆ พลางตบไหล่คนข้างๆ "ฟาเรสก็เป็นของเวลอร์แล้วก็ไม่ต้องทำอีกไง"

     "ใช่ๆ ถูกต้องเลยลูน" นัยน์ตาสีครามพราวระยับ "ได้ไปแล้วก็ไม่ต้องมาเอาอีก ครั้งเดียวก็พอ" เสียงนุ่มเน้นชัดถ้อยชัดคำพลางปรายตามองสองหนุ่ม

"เฮ้ย!!! ไม่ใช่แล้ว" แล้วสองคนก็รีบประท้วงออกมาพร้อมกัน

     แต่ก่อนที่เรื่องจะบานปลายไปมากกว่านี้คนอื่นๆ ก็มารวมกันที่ห้อง ผู้ชายตัวโตๆ ทำให้ห้องพักดูแคบลงทันตา ไม่ว่าใครเห็นลูนครั้งแรกก็ตกใจเหมือนกันแต่ไม่นานก็เข้ากันได้ แถมทั้งมาวิคทั้งฟาเรสยังชอบเสี้ยมอะไรแปลกให้เจ้าตัวอีกต่างหาก ทำเอาโอซี่ถึงกับกุมขมับเพราะเจ้าแมวของเขาก็แสนซื่อเชื่อไปซะทุกอย่าง ทั้งที่อายุปีนี้ก็ยี่สิบห้าไปแล้ว(ถามเจ้าตัวมา) นอกจากซื่อแล้วยังตรงอีก เขาถามอะไรมาก็ตอบหมด ถามเรื่องเมื่อคืนยังตอบ ตอบทั้งๆ ที่เขินจะตายนั่นละ

    "เนี่ยรู้ไหม ที่ลูนทำกับโอซี่เมื่อคืนนะ เขาเรียกว่าเซ็กส์ เรียก เมคเลิฟก็ได้" มาวิคอธิบาย ลูนพยักหน้ารับ

    "เข้าใจแล้ว ลอเรนบอกไว้ทำกับคนรัก"

    "จริงๆ ทำกับคนที่ไม่รักก็ได้นะ แบบไว้ระบายอารมณ์ คลายเครียดอะไรประมาณนี้" มาวิคบอกต่อยิ้มๆ พลางยักคิ้วใส่เพื่อนตัวโตที่ทำหน้าดุใส่

    "เอ๋ ทำได้ด้วยหรอ ฟาร์เคยทำกับคนอื่นไหม" แล้วก็หันไปถามเพื่อนร่วมอุดมการณ์หน้าซื่อ

   ...แล้วโยนมาทางนี้ทำม้ายยยยย...

    "เอ่อ..." ว่าแล้วก็เหลือบไปมองเวลอร์อย่างหวาด ดวงตาสีอำพันจ้องเขม็งมาอย่างคาดคั้น...เหอๆ ตาดุเชียว "แต่ก่อนเคย แต่ตอนนี้มีคนเดียว แหะๆ" แล้วจะแหะๆ...ทำไมวะ ไม่ได้กลัวนะแค่เกรงใจ

    "งืมงั้นลูนจะไปลองมั่ง"

    "ไม่ได้" โอซี่ร้องเสียงหลงพลางถลาไปคว้าเจ้าแมวมากอดไว้บนตัก

    "ทีนายยังเคยเลยเพื่อน เห็นก่อนมานี่เปลี่ยนตลอดไม่เคยซ้ำ" มาวิคเผาเพื่อนต่อพลางยิ้มร้าย คิเมร่าตัวน้อยในตักขวับมามองเขาตาโต...ลูนรู้สึกไม่พอใจเลยแฮะ ก็โอซี่เป็นของลูนแล้วนี่

    "มาวิค...ไอ้เพื่อนเวร" เจ้าชายครึ่งออคบ่นพลางคว้าเอาของใกล้ๆ ปาใส่เพื่อนตัวดีซึ่งมันก็หลบพลางยิ้มกวน "แต่ต่อจากนี้ก็มีลูนคนเดียวไง" แล้วหันมาทำเสียงอ่อนเสียงหวานเอาใจเจ้าแมวบนตัก จนพรีมอดไม่ได้ที่จะเบ้ปากใส่อย่างหมั่นไส้

    "แน่นอนอยู่แล้ว ถ้ามีคนอื่นเมื่อไหร่ลูนก็จะมีมั่ง" ลูนบอกเสียงห้วนพลางกอดคนตัวโตแน่นกลัวใครมาแย่งไป เรียกเสียงหัวเราะด้วยความเอ็นดูของคนทั้งห้อง

    "เข้าเรื่องเหอะ ออกทะเลไปไกลแล้ว" พรีมบอก

    "จากนี้คงไม่ต้องทำภารกิจอะไรอีก เพราะงานล่าสุดที่หมู่บ้านนักล่าแจ้งไปก็คือพวกแบนดิทพวกนั้นที่คอยปล้นพ่อค้าที่เดินทางเข้าออกหมู่บ้าน จริงๆ หมู่บ้านแห่งนี้มีเรือเหาะ แต่จะมาเพียงเดือนละสองสามครั้งสำหรับขนส่งสินค้าซึ่งหากเป็นช่วงที่มีพายุทรายก็จะหยุดไป เลยต้องเดินทางด้วยม้าหรืออูฐกัน เราจะมุ่งหน้าไปที่ดินแดนร้างเลยน่าจะใช้เวลาอีกไม่เกินสองคืนถึงระยะทางไม่ไกลแต่ก็เป็นหุบเขาเส้นทางค่อนข้างลำบาก จากนี่ไปจนถึงดินแดนร้างคงไม่มีหมู่บ้านให้พัก มีก็แต่พวกเร่ร่อนกับพวกโจรอันนี้คงไม่น่าห่วง เพราะดูฝีไม้ลายมือพวกนายแล้วมาเป็นร้อยคงสู้ได้สบาย" ดิออนว่า "แล้วพวกนายจะหาพวกอนเวียโนเจอได้ยังไง"

    "ลูนรู้ว่าทางเข้าอยู่ไหน ถ้าเข้าไปใกล้ๆ แถวนั้น ลอเรนบอกว่าพลังของลูนจะทำให้มองเห็นสัญลักษณ์ที่นำไปสู่ทางเข้า" คิเมร่าตัวน้อยบอก แมวคือสัตว์ที่มีพลังแห่งการหยังรู้ลอเรนบอกไว้แบบนั้น มักจะเห็นสิ่งที่คนอื่นไม่เห็น แถมตลอดเวลาที่ผ่านมาเขาเองก็ถูกสอนให้อ่านสัญลักษณ์ต่างๆ ซึ่งลอเลนบอกว่าซํกวันหนึ่งสิ่งพวกนี้จะนำทางเขาไปหาชาวอินเวียโนคนอื่นๆ

    "อืม เพราะอย่างนี้สินะ ท่านแม่เฒ่าเลยบอกให้พาลูนมาด้วย" โอซี่พยักหน้าเข้าใจ คิเมร่าเป็นเผ่าพันธุ์เดียวที่มีความสามรถหลากหลายในตัวเองนั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมถึงขึ้นชื่อว่าแข็งแกร่งที่สุดในเอสทีเรียด

    "งั้นอะไรๆ คงง่ายขึ้น" ไมเรคว่า

    "เดี๋ยวฉันกับพี่จะไปขอซื้อม้าซักตัวเพื่อแบกข้าวของกับเสบียงสำหรับการเดินทาง เพราะเราเองก็ยังไม่รู้ว่าไอ้เมืองที่เวบอกมันอยู่ไหน คงต้องตามหาทางเข้ากันก่อน" อาเดนเสนอ "วันนี้ก็ถือว่าพักซักวัน ใจกลางหมู่บ้านมีตลาดนะ จะไปเดินเล่นกันก็ได้ เป็นหน่วยพิทักษ์ได้เงินเยอะแต่ไม่มีเวลาใช้เฮ้อ"

    "แต่ตอนนี้โคตรหิว" พรีมบ่น "ก่อนไปร่อนไปหาอะไรใส่ท้องก่อนเถอะ" 

     แล้วทั้งหมดก็คนขโยงกันมายังร้านอาหารข้างๆ โรงแรมที่พัก ซึ่งคนที่นี่ก็ให้การต้อนรับเป็นอย่างดีเพราะรู้ข่าวว่าพวกเขาช่วยจัดการพวกแบนดิทให้ หลังจากที่ต้องติดอยู่ในหมู่บ้านกันมาทั้งเดือน ไม่กล้าเดินทางเข้าออกเพราะกลัวถูกปล้นฆ่า มื้อนั้นเลยสบายกินกันจนอิ่มหนำสำราญก่อนที่จะแยกย้ายกันไปเดินเล่นในตลาดกลางหมู่บ้าน

 

    หมู่บ้านนักล่าเป็นหมู่บ้านที่ค่อนข้างใหญ่ กึ่งๆ จะเป็นเมืองท่าเพราะมีท่าเรือเหาะแม้จะเข้ามาเดือนละไม่กี่ครั้งก็ตาม จึงมีพวกชนเผ่าเร่ร่อนนำของป่า หรือของทำมือมาขายกันทำให้บรรยากาศครึกครื้นและค่อนข้างเจริญเมื่อเทียบกับหมู่บ้านอื่นในแถบนี้ ฟาเรสกับลูนเดินจูงมือดูโน่นดูนี่กันไปโดยมีผู้ปกครอง(?) เดินตามหลังพลางส่งสายตาข่มขู่ใครก็ตามที่มองคนของพวกเขามากจนเกินควร แต่ก็ช่วยไม่ได้เพราะทั้งคู่ก็ดูเด่นเสียเลยเกินโดยเฉาะฟาเรสเพราะรูปร่างโปร่งบางผิวขาวจัดตามแบบฉบับของชาวเอลฟ์ทำให้เจ้าตัวดูมีออร่าท่ามกลางชนพื้นเมืองที่รายรอบจึงไม่แปลกที่ตกเป็นเป้าสายตา

     "เอาตัวนี้เป็นไง" ฟาเรสว่าพลางหยิบเสื้อสีน้ำตาลอ่อนมาทาบบนร่างบางข้างๆ กัน เพราะอยู่ในร่างแมวมาตลอดลูนจึงไม่มีเสื้อผ้าติดตัวมาด้วยเลยซักชุด

    "อืมมม เรียบๆ แต่ผ้านิ่มดี" ลูนบอก

    "ตัวนี้ก็ดีนะ ปักลายตรงแขนเสื้อด้วย" แล้วก็เอาอีกตัวยื่นให้

    "โอซี่ชอบตัวไหน" ลูนหันมาถามคนตัวโตที่ดูอยู่ โอซี่ทำท่าครุ่นคิด ไม่เคยเลือกอะไรแบบนี้ด้วยสิ แต่คนตรงหน้าใส่อะไรก็น่ามองหมดแหละ จะบอกว่าชอบแบบไม่ใส่จะโดนถีบไหม

    "เลิกทำหน้าหื่นซักทีเหอะ" ฟาเรสแขวะ ส่วนลูนมองเขาตาแป๋วอย่างรอคำตอบ

    "ชอบทั้งสองตัวเลย ใส่อะไรก็น่ารักอยู่แล้ว"

    "อืม โอซี่ชอบลูนก็ชอบ" คิเมร่าตัวน้อยยิ้มกว้าง 

    "เอาหลายๆ ชุดก็ได้นะ"

    "งั้นมาช่วยลูนเลือกหน่อย" ว่าแล้วก็ดึงมือคนตัวโตมายืนข้างๆ ฟาเรสเห็นแบบนั้นเลยดึงมือเวลอร์เดินแยกออกมาอีกทาง



    ดวงตาคู่สวยมองไปรอบๆ อย่างสนใจจนไปเจอที่ขายเครื่องประดับมากมาย บ้างเป็นเพชรพลอยทีบ้างเป็นคริสตัลหลากหลายขนาดที่ถูกเจียระไนไว้อย่างดีหรือแม้แต่หินสีที่นำมาทำเป็นลูกปัด ใส่เครื่องประดับที่ถักด้วยเส้นหนัง หินสีเขียวอ่อนกับสีส้มชวนให้นึกถึงคนที่รักซึ่งไม่ได้เจอมาแสนนาน

    "ออรี่ชอบสีเขียว ส่วนออร่าชอบสีส้ม" ฟาเรสว่าพลางหยิบกำไลแขนที่ถักด้วยเส้นหนังแซมด้วยหินสองสีขึ้นมาดูพลางยิ้มฝืน แว่วเสียงเจื้อยแจ้วของสองแฝดดังก้องอยู่ในหัวราวกับน้องสาวทั้งสองวิ่งวนอยู่รอบตัว

    ...คิดถึงจัง...

    "เส้นนี้เท่าไหร่ครับ" เวลอร์คว้ากำเส้นนั้นมาถือไว้เอง ถามราคาพร้อมจ่ายตังเสร็จสรรพ

    "เอ่อเว..." ร่างโปร่งถึงกับงงเมื่ออีกคนดึงข้อมือบางไปสวมกำไลใส่ให้อย่างถือวิสาสะ "ให้ฉันหรอ"

    "อืม คิดว่าสองสาวนั่นคงดีใจถ้าพี่ชายก็ชอบเหมือนกัน" ว่าแล้วยิ้มให้

    ...งือออ หล่อไปแล้วนะ แฟนใคร...

    "ขอบคุณนะ" ฟาเรสบอกพลางมองกำไลที่ข้อมือซ้ายด้วยตาเป็นประกาย ไอ้อารมณ์เศร้าเมื่อครู่หายไปในพริบตา ถึงตอนนี้ไม่มีท่าพ่อท่านแม่ไม่มีสองแฝดตัวป่วนเขาก็ไม่ได้โดดเดี่ยวซักหน่อย อย่างน้อยก็มีเวลอร์อยู่ทั้งคน

    "เปลี่ยนจากคำขอบคุณเป็นจูบได้ไหม" เวลอร์ยักยิ้มก่อนจะยื่นหน้ามาใกล้ เลยโดนฝ่ามืออรหันต์ฟาดหน้าไปหนึ่งที

    "เลือกสถานที่มั่ง อายเป็นไหม" ฟาเรสมองค้อนก่อนจะหันหลังเดินหนีไปอีกทาง ปากก็ว่าไปแต่ก็อดเขินไม่ได้อยู่ดี "ไว้กลับห้องก่อนแล้วกัน" แถมยังพูดทิ้งท้ายเรียกรอยยิ้มกว้างจากร่างสูงจนต้องรีบเดินตามไป



     มาวิคมองตามคนทั้งคู่จนลับตา เดินดูนั่นดูนี่ไปเรื่อยเปื่อยคนเดียวกำลังอารมณ์ดีๆ ก็มาเจอภาพบาดตาซะได้ ทำใจแล้วก็จริงแต่มันไม่ง่ายเลยถ้าต้องเจอคนที่ตัวเองแอบรักทุกวัน ลืมตัวทีไรสายตาก็ไปหยุดที่ฟาเรสเสมอ อยากยืนข้างๆ เจ้านั่นในฐานะเพื่อนอย่างบริสุทธิ์ใจ ไม่ต้องมาสุขปนทุกข์อยู่แบบนี้ ไม่รู้เมื่อไหร่จะหลุดพ้นซักที 

    "หลงทางหรือไงคุณชาย" น้ำเสียงยียวนดังขึ้นข้างกาย มาวิคหันไปมองคนพูดด้วยใบหน้าเอือมระอา พลางถอนหายใจเฮือกใหญ่ คนยิ่งกำลังเฮิธๆ ยังต้องมาเจอมันอีก

    "หึ หลงก็บอกไม่ต้องหยิ่ง" เหอะโรงแรมอยู่ใกล้แค่นี้ใครมันจะไปหลง ไม่มีอารมณ์จะเสวนาเลยเลือกที่จะเดินหนี ขี้เกียจเถียง

    "เอ้า เป็นใบ้ไปแล้วหรือไง" ไมเรคก้าวยาวๆ ตามมาเดินข้างกัน 

    ...ไม่กวนประสาทซักวันมันจะตายไหมวะ...มาวิคนึกหงุดหงิดในใจ ชาติที่แล้วไปทำอะไรให้มันวะถึงได้ตามมาระรานไม่เลิก ตอนเด็กก็โดนมันแกล้งตลอดถ้าเจอกัน โครตน่ารำคาญ อุส่าดีใจที่มันต้องไปทำงานไกลๆ ไม่เจอหน้ากันตั้งหลายปี นึกว่าหลุดพ้นแล้วเชียว แล้วทำไมต้องมาเจอไอ้บ้านี่อีก เวรกรรมแท้

     "อะไรนักหนาวะ" มาวิคหันมาวีนใส่เพราะอยู่ดีๆ ไอ้คนข้างกายก็ดึงแขนเขาไว้ ไอ้นี่ก็โรตจิตคนเหวี่ยงใส่ยังจะยิ้ม

     "ตรงนั้นมีคาเฟ่อยู่ ขนมน่ากินดี" ไมเรคบอกพลางชี้ให้ดูร้านขนมตรงหัวมุมถนน
 
     "ก็ไปสิ บอกทำซากอะไร" ว่าแล้วก็พยายามดึงมือออก แต่อีกคนกลับไม่ยอมปล่อย แรงเยอะไปไหนเนี่ย

     "ไปด้วยกัน"

     "ไม่ไปโว้ย!!!" สะบัดแขนแรงๆ ก็ไม่หลุด คนหรือปลิง ดวงตาสีน้ำตาลจ้องคนสูงกว่าเขม็ง

     "ไปน่าเดี๋ยวเลี้ยง" เสียงทุ้มบอกเรียบๆ พลางกึ่งลากกึ่งจูงให้เดินตาม 

     "มีตังซื้อกินเองได้"

     "กินของหวานจะได้อารมณ์ดีไง" เห็นเขาเป็นเด็กหรือไง ไม่ต้องมาหลอกล่อเสียให้ยาก

     "อยากกินก็ไปกินคนเดียว"

     "มาวิค" ไมเรคหยุดเดินแล้วหันกลับมามอง นัยน์ตาสีดำคู่นั้นดูอ่อนแสงลงกว่าปกติจนคงถูกมองชะงัก "ไปนั่งเป็นเพื่อนพี่หน่อย...นะครับ" 

    ...เหอะ ทำเป็นพูดดี คิดว่าใจอ่อนหรอ...

    "เฮ้อ!!!...ก็ได้วะ"

.........................................

-น้องแมวเราใสๆ เนอะ ออกจะตรงไปตรงมา  คิคิ

-ตัดใจจากฟาเรสเหอะมาวิค มันไม่ใช่ทาง ฮ่าาาาา :katai2-1:

-เนื้อเรื่องเรื่อยๆ มากอะช่วงนี้ จับสาระไม่ค่อยได้ หวังว่ายังไม่เบื่อกันนะค่ะ  :z3:

-ขอบคุณผู้อ่านทุกท่านจ้า มีอะไรทักได้ในเพจนะค่ะ  https://www.facebook.com/NightKnightByBloodRoSe

ออฟไลน์ ❣☾月亮☽❣

  • เป็ดApollo
  • *
  • กระทู้: 6773
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +264/-6
 :o8:  มีความมุ้งมิ้ง
มาวิคเตรียมตัวเลย ฮี่ๆๆๆ

ออฟไลน์ k_keenny

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 370
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +21/-1
ออร่าสีม่วงของมาวิคมารอแล้วววว 55555

 

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด


สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด