3.แผนของลุง____________________________________________________________
“น้องเนทำอะไร”
ในระหว่างที่คนพี่กำลังก้มหน้าก้มตาจดอะไรบางอย่างกับสมุดบันทึกเล่มหนาอันเป็นท่าทางประจำคนน้องก็โผล่มาจากที่ไหนสักที่แล้วกอดหมับเข้าจากข้างหลัง
“นี่พี่ชายนะน้องนาย นี่พี่มึง”
เนว่าพลางขยับตัวยุกยิกทั้งๆที่ในหัวตอนนี้มีแค่สูตรชาเขียวแบบใหม่ที่พึ่งนึกได้ไม่นาน
“ก็น้องเนน่ารัก”
เพราะโดนเมินคนที่เป็นน้องตามปีเกิดเลยอดหมั่นเขี้ยวไม่ได้ นายรั้งเอวบางๆของอีกคนมาแนบตัวก่อนจะใช้จมูกโด่งของตนแกล้งดุนต้นคอเรียวของคนเป็นพี่และนั่นก็ได้ผลเมื่อว่าที่เจ้าของร้านตัวเล็กนั่นหันมาโวยวาย
“โว้ยยยยยยยยย”
ถึงกระนั้นไอ้นายก็ไม่ได้ปล่อยมือออกจากเอวเหมาะเจาะ มันยิ้มกว้างให้พี่ชายที่กำลังหน้ามุ่ยเพราะรำคาญเต็มทน แต่เดิมแล้วพวกมันไม่ได้เป็นแบบนี้กันหรอก ตอนเด็กๆตีกันทุกวันแต่พอขึ้นมัธยมก็โดนจับแยกเพราะพ่อแม่ทั้งคู่แยกทางกัน เนอยู่กับพ่อส่วนนายไปอยู่กับแม่ที่อินโดนีเซียเพราะแม่เป็นสาวอินโดนีเซีย เด็กที่อยู่ด้วยกันทุกวันตั้งแต่เกิดแม้จะทะเลาะกันทุกวันตามประสาเด็กซนอายุห่างกันแค่ปีเดียว แต่เมื่อถูกจับแยกก็ทำเอาหัวใจน้อยๆบอบช้ำมากทีเดียวและเป็นน้องนายที่คิดถึงพี่ชายจนลงทุนขอพ่อมาอยู่ด้วยกันในตอนขึ้นมหาวิทยาลัย ซึ่งพอกลับมาเจอกันใหม่สภาพจึงเป็นอย่างที่เห็น ถึงเนจะปากแข็งและชอบทำท่าทางรำคาญอยู่บ้างแต่ใครๆก็รู้ว่าพวกมันรักกันดีตามประสาพี่น้อง ลูกค้าประจำที่มาซื้อกาแฟร้านนี้เห็นจนเป็นที่ชินตาว่าเมื่อไหร่ที่เนกับนายอยู่ด้วยกันมักจะเป็นเช่นนี้เสมอ
“เอ่อ... กาแฟเย็นแก้วนึงครับ”
บางทีคงยกเว้นลูกค้าหน้าใหม่ที่กำลังยืนสั่งกาแฟอยู่หน้าเคาท์เตอร์ด้วยสภาพกลืนไม่เข้าคายไม่ออก เมื่อเดินเข้าร้านมาแล้วเห็นเด็กผู้ชายวัยรุ่นหน้าตาดีสองคนกำลังกอดรัดฟัดเหวี่ยงกันอยู่หน้าร้าน ถึงร้านจะพึ่งเปิดและยังไม่มีลูกค้าก็ตามแต่เขาว่ามันประเจิดประเจ้อจนเกินไป
“นั่งรอตรงนั้นก็ได้ครับ”
เนว่าก่อนจะบอกให้ลูกค้าคนแรกของวันไปนั่งรอที่โซฟาใกล้ๆกัน คุณลูกค้ายิ้มแหยๆให้และเดินไปตามที่บอกส่วนไอ้คนที่อยู่ข้างตัวยังงอแงไม่ยอมไปเรียนสักทีทั้งๆที่ดูเหมือนจะแต่งตัวพร้อมแล้วตั้งแต่เช้า
“น้องเน พี่ก็อยากได้กาแฟ”
น้องชายที่รูปร่างและหน้าตาคล้ายคลึงกันกับพี่ ยกเว้นก็แต่สีผิวของนายที่ขาวกว่ารวมถึงส่วนสูงที่สูงกว่าเล็กน้อยกำลังอ้อนพี่ชาย ทั้งนี้ทั้งนั้นล้วนแล้วแต่ถือเป็นเรื่องปกติประจำวันทั้งนั้น
“ชงเองสิวะ”
เนแกะมือหนุบหนับออกจากเอวตัวเองแล้วตบประกบที่แก้มขาวของอีกคน
“อากไอ้อ้องเออ้วย”
บางที่เสียงที่อู้อี้คงกำลังบอกว่า ‘อยากได้น้องเนด้วย’ ซึ่งไอ้เนก็ได้แต่ส่ายหัวและปล่อยมือตัวเองออก แต่ก่อนที่จะได้หมุนตัวไปชงกาแฟให้ลูกค้าก็ถูกไอ้น้องเวรคว้าตัวไว้อีกรอบอย่างรวดเร็ว มือปลาหมึกนั่นกอดไว้แน่นจนคนเป็นพี่ขยับตัวไม่ได้และเมื่อเนเหลือบไปมองลูกค้าที่นั่งอยู่บนโซฟาก็พบว่าเขานั่งนิ่งทำตาโตๆมองมาตรงนี้แถมยังหน้าแดงมากเสียด้วย บางทีคงกำลังเข้าใจผิดอะไรบ้างอย่างแน่นอน
“ไอ้นาย หยุด!!”
เนบอกด้วยเสียงเรียบซึ่งนั่นเพียงพอให้น้องชายปล่อยมือในที่สุดเพราะนายรู้ดีว่าถ้าเกิดพี่ชายโกรธขึ้นมาจริงๆเป็นมันเองนี่แหละที่จะเดือดร้อน
“ก็ได้ นายไปเรียนก็ได้”
น้องชายว่าด้วยท่าทางเสียดายเต็มทน มันหยิบกระเป๋าเป้ของตนที่อยู่บริเวณนั้นขึ้นมาแล้วเดินเลียบออกมาทางโซฟาที่ลูกค้าคนเดียวในร้านกำลังนั่งอยู่อย่างลุกลี้ลนเพราะทำตัวไม่ถูก
“อยางมองน้องเนมากนะ ผมหวง”
จะว่าไปแล้วไอ้นายก็เพลียเหลือเกินกับน้องชายจอมหวง นี่มันจงใจไล่ลูกค้าใหม่ชัดๆ
“ไอ้นาย!!”
เนตวาดออกมาอย่างช่วยไม่ได้ มันไม่อยากจะเสียงดังนักแต่พอเจอแบบนี้ที่ไรคุณพี่ที่ดูจะใจเย็นก็ฟิวส์ขาดทุกรอบ
“จ้า จ้า”
ส่วนคนที่ถูกตวาดก็ยิ้มเผล่พร้อมกับยกสองมือขึ้นมาเพื่อบอกว่ายอมแพ้ก่อนจะผลักประตูร้านออกไป หลังจากนั้นไอ้เนก็ต้องขอโทษลูกค้าเป็นวรรคเป็นเวรซึ่งดีที่เขาไม่ได้ว่าอะไรนอกจากยิ้ม
***
“คุณลูกค้ารับอะไรดีครับ”
เนยิ้มให้กับลูกค้าในยามเที่ยงตรง ซึ่งไอ้นายที่ไม่เคยอยู่ร้านในยามนี้พลาดอย่างใหญ่หลวงเพราะมารหัวขนตัวจริงคือผู้ชายใส่สูตรท่าทางเนี๊ยบไปทุกระเบียบนิ้วคนนี้ต่างหาก
“เอาชาดำไม่หวานครับ”
ลูกค้าคนนี้ยิ้มกว้างให้อย่างเดิมเนเรียกมันว่ายิ้มธุรกิจเพราะเห็นแล้วเคลิ้มทีเดียว เพราะโรงงานที่อยู่ไม่ไกลกันเปิดตัวขึ้นในช่วงสองสามเดือนมานี้เนถึงได้เจอกับคนๆนี้เกือบทุกวัน เพราะร้านมันเปิดทุกวันยกเว้นวันไหนที่มันมีเรียนเท่านั้น แต่ก็ไม่แปลกเพราะพนักงานจากโรงงานนั่นหลังๆเริ่มมาเป็นลูกค้ามันเยอะพอตัวถือว่าเป็นผลพลอยได้ของร้านพ่อมันเลยทีเดียว
“รอแป้ปนะ เดี๋ยวเนเอาไปให้”
คุณพนักงานร้านคนเดียวในที่นี่กำลังมือเป็นระวิง แต่ลูกค้าที่พึ่งเดินเข้ามก็ไม่ได้ว่าอะไรนอกเสียจากยิ้มให้กับสรรพนามแทนตัวของคนตัวเล็กที่หลังๆมาแทนตัวว่าเนอย่างนั้นอย่างนี้ ยามจะอ้อนก็เรียกพี่ภัทรครับ พี่ภัทรอย่างนั้นนะ มีแต่ตอนโดนงอนนั่นแหละที่จะเปลี่ยนจากพี่ภัทรเป็นลุง... ไอ้ลุงนี่ก็ฟินไปสิ
ภูมิภัทรมองเด็กตัวเล็กที่กำลังสาละวนกับงานข้างหน้า เขามักจะแวะมาที่นี่ในตอนพักเที่ยงเพียงเพื่อมาหากำลังใจการทำงานในยามบ่ายแม้จะไม่ได้คุยอะไรกันมากนักแต่ดึกๆก่อนนอนพี่แกค่อยหน้าด้านโทรไปหาเอา แรกๆก็ห้านาทีสิบนาที ตอนนี้เป็นชั่วโมงยังไม่อยากจะวาง ภัทรเองบางทีก็รู้สึกละอายใจอยู่เหมือนกันที่จีบเด็กแบบนี้เขาเคยมีแฟนแบบนับได้จริงๆจังๆคนสุดท้ายก็เมื่อเกือบสิบปีที่แล้วเป็นตอนที่เรียนอยู่อังกฤษ ทั้งเขาไม่ค่อยได้จีบใครนักในช่วงที่ผ่านมาคงเป็นเพราะหาแบบที่ชอบยาก เอาเข้าจริงหน้าตาและฐานะแบบภูมิภัทรไม่จำเป็นต้องจีบเสียด้วยซ้ำแค่กระดิกนิ้วก็เดินตามเป็นพรวน
“ชาดำไม่หวานครับ อันนี้ดาร์คคุกกี้นิ่มแถมให้”
ใครอีกคนในชุดผ้ากันเปื้อนว่าและนั่งลงข้างหน้าคนที่อ้างตัวว่าเป็นพนักงานบริษัทแต่สวมสูทแบรนด์แพง คงเป็นเพราะตอนนี้คนเริ่มซาแล้วเจ้าตัวเล็กถึงได้มานั่งอยู่ด้วยกัน
“น้องเนอบเองเหรอครับ”
“อือ ไม่หวานนะลองชิมดู”
“คุกกี้นิ่มนี่ไม่ค่อยเห็นในไทยเนอะ”
“มันเก็บลำบาก อายุมันสั้น”
บทสนทนาของคนที่ดูไม่เหมือนกันโดยสิ้นเชิงทั้งอายุ ฐานะ รูปร่าง หรือหน้าที่การงานเรียกความสนใจจากหลายๆโต๊ะในบริเวณนั้นอย่างช่วยไม่ได้ โดยเฉพาะกับพนักงานของบริษัทผลิตชิ้นส่วนรถยนต์ใกล้ๆนี่ เป็นเรื่องธรรมดาที่พวกเขาจะไม่ค่อยได้เห็นผู้บริหารสูงสุดยกเว้นแต่รูปในแผนผังบริษัทแต่กลับมาเจอเอาง่ายๆในร้านกาแฟแถวโรงงาน คุณภูมิภัทรตามข่าวลือคือผู้ชายวัยหนุ่มรูปร่างหน้าตาดีแม้น่าตาจะดูเป็นเด็กทั้งรอยยิ้มเหมือนจะใจดีแต่กลับเข้มงวดและระเบียบจัด ถ้าเกิดทำงานพลาดอย่าได้หวังว่าจะได้ลอยหน้าลอยตาอยู่ในบริษัทเรียกว่าดุพอตัวทีเดียว ว่ากันว่าเป็นภูมิภัทรเป็นคนที่อย่าหวังว่าจะเลียหรือตีสนิทแล้วจะได้เติบโตในหน้าที่การงาน พราะเขาไม่ชอบคนจำพวกนั้น นอกจากนั้นยังค่อนข้างนิ่งและถือตัวพอควร แต่ไฉนวันนี้นมานั่งยิ้มหวานหน้าหล่ออยู่ตรงนี้....นี่ก็เป็นอีกข่าวลือหนึ่งในบริษัทเหมือนกัน เห็นว่าร้านนี้เป็นร้านโปรดคุณภูมิภัทร มีอยู่บ้างที่มีคนอยากเจอตัวจริงแล้วสบโอกาสมาเจอ แต่บ้างพอเห็นผู้บริหารมานั่งดื่มกาแฟในร้านแล้วตนถึงกับเดินหนีแล้วบอกตัวเองว่า...กูกินกาแฟเซเว่นก็ได้...
“ตาช้ำหมดแล้ว”
คนตัวโตว่าพลางจ้องที่ใต้ตาของอีกคนที่ดูช้ำจากการที่นอนดึกมาเกือบสองอาทิตย์ เพราะช่วงที่ผ่านมาเนทั้งสอบและเฝ้าร้านไปด้วย
“เนตัวดำอยู่แล้วมองไม่เห็นหรอก ไม่ขาวหล่อเหมือนพี่ภัทรนี่”
เจ้าตัวว่าไปด้วยขำไปด้วยแต่อีกคนกลับขำไม่ออกแต่อย่างใด
“อธิบายคำว่าดำให้พี่ฟังหน่อยครับ”
เขาว่าก่อนจะกัดดาร์คคุกกี้เข้าปาก ซึ่งก็อร่อยตามคาดบางทีคงอร่อยยันคนทำ...
“ก็เนไม่ขาวเหมือนพี่ภัทรไง”
ภัทรเป็นลูกหลานชาวจีนแผ่นดินใหญ่ร้อยเปอร์เซนต์เพราะฉะนั้นการที่เขาจะมีผิวสีขาวอมเหลืองตามโครโมโซมนั่นไม่ใช่เรื่องผิดประการใด และการที่เด็กอีกคนมีเฉดสีผิวสองสีก็ไม่ได้ผิดเช่นกัน
“ขาวแล้วมันยังไง”
ภูมิภัทรเป็นหนึ่งในหลายล้านคนที่เกลียดการแบ่งความแตกต่างของผู้คนจากสีผิว เขาว่าบางทีควรจะเริ่มตั้งแต่ทัศนะคติตนเองและคนรอบข้างนี่แหละ
“เนก็แค่พูดเล่น”
พอถูกจ้องมากๆคนตรงหน้าก็เริ่มหลบสายตาแล้วทำหน้ายุ่งๆอย่างที่ชอบทำ เขามองเส้นผมนุ่มที่ถูกกัดสีจนแทบจะขาว มองคิ้วเรียงสวยได้รูป มองตากลมโตสีน้ำตาลเข้ม มองจมูกโด่งเรียว มองแก้มเนียนรวมถึงริมฝีปากที่เม้มอย่างไม่ค่อยจะสบอารมณ์เสียเท่าไหร่ ไล่ลงมายังลำคอและแขนเรียวพร้อมทั้งมือยาวได้รูป ซึ่งทั้งหมดนั่นเข้ากันดีกับผิวสีแทนไม่มีตรงไหนเลยที่ดูไม่ดี
“พี่ไปแล้วนะ”
เขาว่าพร้อมกับขยี้หัวเด็กคนตรงหน้าไปหนพร้อมกับจะมองนาฬิกาข้อมือที่บอกเวลาเที่ยงครึ่ง วันนี้เขามีประชุมที่ออฟฟิศในเมือง จึงน่าเสียดายนักที่ไม่ได้อยู่มองหน้าบึ้งๆนี่นานๆ
เนมองตามหลังผู้ชายร่างสูงที่เดินออกไปจากร้านแล้ว เนว่าไอ้ลุงคนนี้บางทีก็ดูใจดีจนหลงจนเผลอทำตัวตามใจตัวเองออกไป แต่เมื่อโกรธก็ดูน่ากลัวและที่สำคัญคือทำให้มันวุ่นวายใจอย่างไม่เคยเป็น
***
เนหารู้ไม่ว่านั่นคือแผนและเป็นแผนที่แยบยลแบบที่เด็กไม่ประสีประสาโลกอย่างมันไม่เคยเจอ ซึ่งบัดนี้ไอ้คนตัวใหญ่ที่พึ่งประชุมเสร็จและกำลังอยู่ระหว่างนั่งรถกลับบ้าน นั่งมองหน้าจอมือถือของตัวเองที่มีสายเรียกเข้า แม้สายเรียกเข้านั้นจะเป็นสายแรกที่โทรมา แต่ก็ไม่ใช่ใครอื่น
“สวัสดีครับ”
เขาใช้เสียงนิ่มๆตามเดิม แต่อีกคนที่เคยพูดจามั่นใจกลับตะกุกตะกักอย่างไม่เป็นตัวเอง
“สวัสดีฮะ”
“ว่าไงครับน้องเน”
ภูมิภัทรลอบยิ้มกับตัวเองซึ่งนั่นไม่พ้นสายตาพี่ชัยที่ลอบมองอยู่ บางทีน้องชายเขาคงมีเรื่องสนุกๆอีกแล้ว
“พี่ภัทรโกรธเนเหรอ”
คนตัวโตแทบจะขำพรืดออกมาเมื่ออีกคนบอกออกมาตรงประเด็นเร็วเกินไป อันที่จริงเขาไม่ได้โกรธหรือเคืองอะไรทั้งสิ้น แต่จากสถานการณ์ที่ต่อเนื่องมานั้น เขาก็แค่อยากรู้ว่าอีกคนปฏิกิริยาเป็นยังไง จากคำถามนี้บางทีคนตัวเล็กนั่นคงวุ่นวายใจอยู่ทั้งบ่ายเป็นแน่ ดูๆไปแล้วก็สงสาร แต่ภัทรยอมรับว่าน่าแกล้งเสียมากกว่า
“พี่ไปโกรธอะไรน้องเนครับ”
เขาว่าเสียงเรียบ
“ก็ตอนกลางวัน...”
เสียงที่อู้อี้บอกออกมาก่อนที่ปลายเสียงนั่นจะเงียบหายไป ภูมิภัทรหัวเราะออกมาในที่สุดพร้อมกับบอกออกไป
“พี่ไม่เคยโกรธน้องเนเลยนะ”
พอพูดออกไปเช่นนั้นปลายสายก็ตัดสายแล้ววางไปเรียบร้อย ภัทรยอมรับว่ากับเด็กคนนี้เล่นด้วยยากอยู่หน่อย เพราะนอกจากเนจะค่อนข้างเป็นตัวของตัวเองแล้วตัวผกผันที่สำคัญที่สุดของภูมิภัทรที่ไม่เคยง้อใครอื่นก็คือตัวเขาเองที่แคร์อีกคนพอตัวเลยทีเดียว
“เอ้า วางไปแล้ว?”
คนที่เงียบมานานที่สุดอย่างพี่ชัยถามพลางหัวเราะ ภัทรลอบถอนหายใจก่อนจะตอบ
“ดูเหมือนผมงานจะเข้าแทนแล้วพี่”
ผู้ชายสองคนในรถหัวเราะอย่างรู้ทันกัน
“โทรกลับไหมครับ”
พี่ชัยถามหยั่งเชิงอีกคน ซึ่งแปลกที่คราวนี้เจ้านายอย่างคุณภูมิภัทรยักไหล่แล้วก็กดโทรออกอย่างช่วยไม่ได้ พี่ชัยว่าท่าทางคนนี้จะของจริง ภูมิภัทรรอสายอยู่ชั่วครู่ก่อนที่จะได้ยินเสียงปลายสายแทรกเข้ามาฟังดูคงหงุดหงิดใจพิกล
“อะไรลุง”
ท่าทางงานจะเข้าจริงๆอย่างที่คิด เขาหัวเราะให้กับเสียงมึนตึงก่อนจะบอก
“พึ่งประชุมเสร็จพี่หิวข้าว น้องเนทานข้าวยัง”
ภูมิภัทรรู้มาว่าน้องเนของเขามักจะนอนที่บ้านบ้างร้านบ้างตามโอกาส ซึ่งอาจจะอยู่ที่ร้านบ่อยกว่าเนื่องจากหลังร้านมีทุกอย่างครบครันไม่ว่าจะเป็นเตียง เครื่องปรับอากาศ ห้องน้ำส่วนตัว เครื่องซักผ้าห้อง ทั้งครัวด้านใน เห็นว่ากว้างพอตัวเลยทีเดียวและวันนี้โชคคงเข้าข้างลุงอย่างมันเมื่อน้องเนอยู่ที่ร้านคนเดียว...ส่วนน้องชายกลับไปนอนที่บ้าน
“เดี๋ยวพี่ไปรับนะครับ ทานข้าวด้วยกันเนอะ”
แม้จะมีโอกาสคุยกันบ่อยเจอกันบ่อย แต่ไม่ใช่ว่าจะได้พบกันสองต่อสองบ่อยนักเนื่องจากเวลาของภูมิภัทรและเหตุผลอีกอย่างคือน้องชายของคนตัวเล็กที่เกาะติดพี่ชายอย่างกับเหาฉลามก็ไม่ปาน
“อื้อ ก็ได้”
พอบทสนทนานั้นจบแทนที่จะกลับเข้าบ้านใหญ่อย่างที่คุยกันตั้งแต่แรกพี่ชัยจึงหักเลี้ยวรถไปอีกฝั่งเพื่อไปส่งคุณน้องชายที่คอนโดก่อน สงสัยมื้อค่ำมื้อนี่เขาคงต้องกินคนเดียวเสียแล้ว
เพราะว่ารถในยามหกโมงเย็นติดจนขยับไม่ได้ภูมิภัทรจึงมาถึงที่หมายหลังเวลาที่คิดไว้เกือบสามชั่วโมง เขารีบลงจากรถญี่ปุ่นคันเล็กแล้วเดินเข้าไปในร้านที่เปิดเพียงไฟด้านในไว้เพราะร้านปิดตั้งแต่ห้าโมงเย็น เห็นคนตัวเล็กกำลังก้มๆเงยๆอยู่ตรงเคาท์เตอร์ด้านหลังพอผลักประตูเข้าไปอีกคนก็หันหน้ามามองด้วยใบหน้าที่ไม่มีรอยยิ้มแม้แต่น้อย
“พี่ขอโทษครับ รถติดมากเลย”
เขายิ้มให้อีกคนอย่างรู้สึกผิด คนตัวเล็กเดินออกมาหาด้านหน้าด้วยเสื้อยืดสีขาวและกางเกงผ้าขาสั้นดูแปลกตาแต่นั่นก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าน่ารักสมตัว
“พี่ภัทรโกรธเนใช่ไหม”
กลับกลายเป็นว่าเขาที่มาตามนัดสายเพราะโกรธเสียอย่างนั้น ภูมิภัทรยิ้มจนตาแทบจะปิดแล้วเอื้อมมือไปโคลงหัวสีขาวนั่นเบาๆ
“ก็บอกว่าไม่ได้โกรธไง”
เขาว่าแบบนั้นก่อนจะนั่งรออีกคนเพียงครู่ถึงได้ขับรถวนมาที่ร้านอาหารหรูริมน้ำที่จองไว้ จะว่าไปแล้วก็บรรยากาศยามดึกก็ดีไปอีกแบบ จริงๆแล้วภูมิภัทรเป็นคนกินง่ายอยู่ง่ายกว่าที่หลายๆคนคิด แต่คนมักจะคิดว่าเขารักสะดวกสบายรักความหรูหรา แล้วเขาผิดตรงไหน? ในเมื่อเขาทำงานหนักกว่าคนอื่นการที่เขาจะได้รับความสะดวกสบายมากกว่าคนอื่นก็ย่อมเป็นเรื่องธรรมดา ทุกคนก็แล้วแต่ทำงานเพื่อสิ่งนั้นทั้งสิ้น
“หิวไหมตัวเล็ก”
เขาถามก่อนจะเดินนำอีกคนไปที่โต๊ะสำหรับสองคนอันเป็นโต๊ะที่ทำเลดีที่สุด เนดูเหมือนจะชินกับสรรพนามที่อีกคนเรียกแล้วมันเดินตามเขาพลางมองไปรอบๆร้านอาหารบรรยากาศดี มันดีเสียจนไอ้เนที่หิวมาตั้งแต่หัวค่ำอิ่มไปเสียดื้อๆ
“อยากทานอะไรสั่งเลยนะครับ”
เขาว่าพลางยิ้มกว้างให้อีกคนที่กำลังดูตื่นตกใจกับบรรยากาศรอบข้าง คนเด็กกว่าพยักหน้าเป็นอันว่าเข้าใจแต่จนแล้วจนรอดก็ไม่ได้สั่งอะไรไป นั่นทำให้กลายเป็นหน้าที่ของภูมิภัทรแทบทั้งหมดแต่ก็ไม่ได้เดือดร้อนอะไรในเมื่อเขาเต็มใจที่จะทำ
“คุณภูมิภัทรจะทานอะไรสั่งเก๋ได้โดยตรงเลยนะคะ”
เนมองพี่คนสวยที่มารับออเดอร์ ดูจากรูปการณ์แล้วบางทีอาจจะเป็นเจ้าของร้านที่นี่และคนที่พามันมาคงจะสนิทกันพอสมควรถึงได้คุยอะไรกันมากมายเสียขนาดนั้น เนยิ้มให้สาวสวยอย่างเขินๆก่อนจะหลบตาไปมองสิ่งอื่น
“กินเยอะๆจะได้สูงๆ”
ภัทรตักเนื้อปลาให้เจ้าตัวเล็กเมื่ออาหารมาถึงเป็นที่เรียบร้อย แม้ไอ้เนจะมีรูปร่างที่สมส่วนตามมาตรฐานชายไทยแต่เป็นภูมิภัทรที่ตัวใหญ่เกินไปต่างหากเนถึงได้ถูกเรียกตัวเล็กอยู่ร่ำไป ตอนแรกคนตัวเล็กกว่าก็ไม่ค่อยชอบใจแต่ดูไปดูมาเหมือนลุงเรียกหลานด้วยความเอ็นดูเสียมากกว่ามันถึงไม่ได้คิดอะไรมากนัก
“ลุงต้องกินคอลลาเจนจากปลาเยอะๆจะได้ไม่แก่เร็ว”
ไอ้เด็กตัวเล็กว่าพลางตักเนื้อปลาจากถ้วยต้มยำคืนบ้างพร้อมกันนั้นก็หัวเราะสนุกสนาน คนที่แก่กว่ารู้สึกว่าตนถูกเด็กลูบคมเข้าเสียแล้ว แต่ก็ไม่ได้ว่าอะไรนอกเสียจากยิ้มตามเสียงหัวเราะของอีกคน
เขาปล่อยให้กระแสเวลาหมุนไปเรื่อยๆพร้อมกับละเลียดอาหารตรงหน้า มองบรรยากาศฝั่งตรงข้ามของแม่น้ำที่ประดับไฟสวยงามและพอพรุ่งนี้เช้าพวกมันก็จะดับลงแล้วสว่างขึ้นใหม่เมื่อมืดลงเป็นวัฏจักร บางทีคงคล้ายๆกับชีวิตคน อย่างที่บอกว่าคนอย่างภูมิภัทรจะเลือกที่ไหนก็ได้ที่อยากไปและสามารถไปได้ เลือกสิ่งที่ดีแค่ไหนก็ได้ที่อยากทำและมีความสามารถเลือกใครมากมายมาอยู่ข้างตัว แต่กระนั้นเขาก็ไม่ได้ต้องการสิ่งที่ดีที่สุด เขาอยากได้แค่คนที่อยู่ด้วยแล้วสบายใจที่สุดต่างหาก
“ลุงเหม่อไม่ฟังเนเลย”
หือ... เขาหันกลับมามองไอ้ตัวเล็กที่นั่งอยู่ตรงข้ามกันในทันที
“ขอโทษครับ น้องเนว่าอะไรนะ”
บางทีคงเพราะวันนี้เขาประชุมนานไปหน่อยและเนื้อหาในงานนั้นหนักพอตัวทีเดียว
“ยังไม่ได้พูดอะไรหรอก แกล้งเฉยๆ”
อีกคนว่าก่อนจะยักคิ้วให้แล้วในที่สุดก็หัวเราะออกมา ภัทรยอมรับว่าเขายังไม่ได้รู้จักเด็กคนตรงหน้าดีนักแต่เขาก็พอมองออก และไม่ว่าอนาคตจะเป็นแบบไหน เขาว่าตอนนี้เขามีความสุขและสบายใจดี ทีนี้ก็เหลือแต่ทำให้คนข้างหน้ายอมเดินหลงมาในบ่วงเขาบ้างแต่เชื่อเถอะว่าที่ทำแบบนี้เขาจริงใจอย่างที่สุด
***
“ไปเดินเล่นก่อนเนอะ ค่อยกลับกัน”
นั่นถือเป็นคำชวนที่ไม่รอฟังคำตอบ เพราะภูมิภัทรเลี้ยวรถจอดบริเวณสะพานข้ามแม่น้ำเจ้าพระยาแล้วลงจากรถทิ้งให้ไอ้เนนั่งงง จนแล้วจนรอดก็ต้องเดินตามคนตัวใหญ่ที่ท่าทางเหมือนเดินทอดน่องแต่กลับก้าวยาวจนเสียสาวเท้าแทบไม่ทัน เนไม่ได้วิ่งตามเขาอย่างที่ควรเป็นแต่กลับเดินเรื่อยๆตามประสามัน คืนนี้ค่อนข้างที่จะมืดทีเดียว มันมองแผ่นหลังกว้างด้านหน้าที่ดูเหมือนจะจมหายไปความมืดตลอดเวลาด้วยความรู้สึกหลายอย่างในหัว
วันนี้เป็นวันแรกที่ทำให้เห็นพี่ภัทรในมุมที่แปลกไป ตอนกลางวันพี่ภัทรดูโกรธไม่น้อยที่มันพูดเรื่องสีผิวแบบนั้นออกไป แต่เดิมเนไม่ใช่คนที่คิดอะไรมากนักพอได้เห็นสีหน้าเรียบนิ่งและท่าทีคล้ายกับจะโกรธของอีกคนทำเอามันถึงกับคิดซ้ำๆวกไปวนมาอยู่เช่นนั้นว่ามันผิดตรงไหน ทำไมเขาถึงโกรธ และควรทำอย่างไรให้เขาหายโกรธ แม้กระทั่งตอนที่ภัทรไม่ได้ยิ้มเรี่ยราดเช่นเดิม ตอนที่ภัทรเหม่อ มันที่พึ่งได้เห็นว่าเขามีมุมที่ต่างออกไปจากที่เคยเห็นอยู่มากก็เฝ้าคิดถึงกริยาของเขาอยู่อย่างนั้น จนบางทีเริ่มไม่เป็นตัวของตัวเองอย่างที่เคย เนคิดว่าภูมิภัทรคงอาจจะกำลังเล่นอะไรบางอย่างกับเด็กอย่างมัน มันถูกน้องชายอย่างไอ้นายว่าอยู่บ่อยครั้งว่าเป็นตัวของตัวเองจนไม่ทันสนใจสิ่งรอบข้าง ทั้งว่ามันความรู้สึกช้าบ้าง บางทีนี่คงเป็นอีกครั้งที่มันเป็นเช่นนั้น
“พี่ภัทร...”
แม้รู้ว่าเขาคงไม่ได้ยินเสียงเบาๆที่มันเรียกอยู่ แต่เมื่อเรียกอีกครั้งก็ไม่ได้เพิ่มเสียงให้ดังขึ้นแม้แต่น้อย
“ลุง...”
“ครับผม”
แม้แต่เสียงเบาขนาดนั้นเขาก็ยังใส่ใจจนแอบคิดไม่ได้ว่าทำไมเขาต้องมาสนใจเด็กตัวเล็กๆอย่างมันด้วย
“ทำไมมองพี่แบบนั้นครับ เป็นอะไร”
เขาโคลงหัวอีกคนอย่างเคยพลางมองสีหน้าที่เหมือนอยากจะพูดอะไรบางอย่างแต่ไม่พูดออกมา ปากอิ่มได้รูปนั่นเม้มแน่นส่วนดวงตากลมนั่นจ้องที่เขานิ่ง ทั้งแววตาวูบไหวแบบนั้น...บางทีภัทรว่าเด็กคงติดกับเสียแล้ว
“ลุงมีแผนอะไร”
คนตัวเล็กถามด้วยหน้าตาจริงจังดูเหมือนจะโกรธนิดๆเสียด้วย ภูมิภัทรชะงักไปเพียงครู่ก่อนจะหัวเราะจนตัวโยน ในที่สุดก็เนียนคว้าตัวอีกคนมาซบไว้หลวมๆด้วยมือข้างเดียวพลางลูบผมนุ่มนั่นไปพร้อมกัน
“เรื่องแบบนี้เขาไม่บอกกันหรอกตัวเล็ก”
TBC.
___________________________________________________________________
คนแก่มักจะแผนสูงค่ะ
อ่านให้สนุกเนอะ เนอะนี่ติดไอ้ลุงมาจ่ะ
เอะอะก็เนอะ 555555
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
