13.
11.00 วันจันทร์
ยังไงดี (เบลอๆ) คือ เรื่องมันซีเรียสนะครับ แต่ผมจะพยายามเล่าอย่างไม่ซีเรียสก็แล้วกัน
ตอนนี้ผมอยู่บนรถเมล์ครับ จะกลับบ้านนอก ที่จริงคือต้องแวะโรงพยาบาลก่อน พ่อผมตกต้นลำไยครับ (!?! ไม่ฮานะ) นอนรอดูอาการอยู่ที่โรงพยาบาลประจำอำเภอ พี่เขยผมเพิ่งโทรบอกเมื่อคืนนี้ตอนอยู่ข้าวสาร ถึงพี่ผมจะบอกว่าไม่ได้เป็นไรมาก แค่กล้ามเนื้ออักเสบ แต่มันก็ไม่สบายใจอยู่ดี เจ้าดื้อตื่นแต่เช้าขับรถมาส่งผมที่ดอนเมือง และบอกว่าจะรีบตามกลับมาให้เร็วที่สุด ผมบอกไม่เป็นไร ให้อยู่เป็นเพื่อนป๊ากับม๊า มันคงไม่คิดจริงๆหรอกใช่ไหมว่าผมจะพามันไปเจอญาติๆ ให้เขาเมาท์แตกกันฉิบหายนะเหรอ ลืมมายาคติเรื่องชาวบ้านท่าทางเซื่องๆ น่ารักๆ มีน้ำจิตมิตรกะใจอย่างที่พวกคนกรุงจินตนาการไปได้เลย
เมื่อคืน ยัยข้าวใหม่โทรมาชวนไปเดินเที่ยวท่าพระจันทร์-วังหลัง เจ้าดื้อถามว่า "ไปได้ไหม" ผมตอบว่า "จะไปก็ไป ไม่ห้าม แต่จะงอน" เหล็กดัดบื้อไปเลย
จริงๆ ไม่มีแก่ใจจะหึงหวงหรอกครับ อยากไปก็ไปเถอะ ถ้าเทียบกับอาการงอแงเอาแต่ใจของผมในรอบหลายวันมานี้แล้ว บางทียัยข้าวใหม่อาจจะทำให้มันสบายใจได้มากกว่า
ผมลาป๊ากับม๊า ที่กำลังช่วยกันเข้าครัว บอกเรื่องธุระด่วน และเสียใจที่ไม่ได้กินข้าวฝีมือม๊าที่อุตส่าห์ตื่นแต่ไก่โห่ไปจ่ายตลาด ม๊าอวยพร แต่ผมรู้สึกถึงบรรยากาศเก้อเขินแปลกๆ แต่ไม่ได้ใส่ใจ หรือแกจะแอบเข้ามาดูเมื่อคืน แล้วเห็นว่าเราสองคนนอนกอดกันกลมก็ไม่รู้ (เป็นคืนแรกในรอบสัปดาห์ไม่มีเรื่องอย่างว่า) เอาเถอะ ตอนนั้น ผมเป็นห่วงพ่อมากกว่าอะไรทั้งหมด
เหล็กดัดรอส่งจนกระทั่งเรียกเช็คอิน โทรศัพท์คุยกับผมจนกระทั่งขึ้นเครื่อง และโทรมาเช็คเมื่อลงจากเครื่องและถึงท่ารถแล้ว บอกตรงๆ ผมไม่รำคาญเลยอ่ะ ดีแค่ไหนที่มีคนเป็นห่วงขนาดนี้ ไม่คิดฝันจะได้มี (เช่นนี้ กูต้องรีบทำบุญมากๆ โชคดีจะได้อยู่นานๆ)
สามสิบนาทีต่อมา ผมกดกริ่งลงตรงหน้าโรงพยาบาล ฝุ่นฟุ้งตลบ (โวะ หน้ายิ่งมันอยู่) ผมยืนหัวแดงโทรหาแม่ ถามว่าพ่ออยู่ตึกไหน ชั้นไหน คุณนายศรีบอกจะให้หลานชายตัวจ้อยลงมารับ
ตึกพยาบาลห้องรวม ไม่เคยว่างเว้นจากคนป่วย มาทีไรหายใจไม่ค่อยสะดวก ไม่ใช่ว่ารังเกียจนะ แต่ไม่มีที่ไหนที่จะทำให้รู้สึกแย่กับชีวิตได้เท่าโรงพยาบาลอีกแล้ว ถ้าอยากเห็นความตายแบบใกล้ชิด หรือที่หาที่ปลงสังเวชนิดได้ผลเฉียบพลัน ขอแนะนำโรงพยาบาลใกล้บ้านคุณ หรือใครที่คิดว่าโชคร้ายแล้วก็มาดูเอาเถอะ
พ่อผมนอนอ่านหนังสือมวยอยู่บนเตียง แม่นั่งแกะส้มกินพลางคุยกับพี่สาวเตียงข้างๆ ที่ผอมกระหร่อง (เดาว่ามะเร็ง) อย่างเมาท์แตก ผมเข้าไปไหว้ พ่อ แม่ และพี่เค้า ไม่เห็นเป็นไรมากนี่นา
"ไงเนี่ยพ่อ แล้วหมอเค้าว่าไงเนี่ย"
" พรุ่งนี้ก็กลับได้แล้ว" แม่ตอบแทน "ไปทำไม กรุงเทพ"
"ไปเที่ยวสิ มีไรกินมั่งอ่ะแม่"
"มีแต่ขนม หิวก็ไปกินหน้าโรงบาลไป พาน้องไปด้วย"
หลานผมยืนรออยู่ "อยากกินก๋วยเตี๋ยวอ่ะ พี่ว่าว" มันบอก
"ลูกบ่าวกา"
พี่เตียงข้างถาม จริงๆ นางคงอยากถามว่า ลูกบ่าวกะว่าลูกสาวมากกว่า
"เจ้า ลูกบ่าว เฮียน มอชอ"
แม่บอกเสร็จสรรพ ท่าทางภูมิใจ ไม่บอกไปด้วยล่ะแม่ ว่าคณะมนุษย์ เมเจอร์กะโหลกกะลา
"เก่งน๊อ หล่อก่อหล่อ"
"โฮะ บ่คับ บ่เก่งเลย ฟลุ๊คบะดาย"
ผมรีบบอกแล้วหันไปทางพ่อ ส่วนเรื่องหล่อไม่ปฏิเสธ
"เจ็บไหมพ่อ"
ผมถาม พ่อหันมามองเคืองๆ
"เจ็บสิ ถามอะไรโง่ๆ หาเงินส่งมึงเรียนนั่นแหละ"
โวะ พูดจาทวงบุญคุณกันเห็นๆ ผมเอาสัมภาระ วางไว้ข้างเตียงพ่อ
"งั้นเดี๋ยวว่าวพาไอ้เวย์ไปกินก๋วยเตี๋ยวนะ พ่อจะเอาไรป่ะ พี่จะเอาไรไหมครับ"
ทุกคนตอบปฏิเสธ ผมเลยพาหลานออกมาอย่างว่อง
เจ้าดื้อโทรหาผมอีกครั้งที่ร้านก๋วยเตี๋ยวนั่นเอง บอกว่าจะขึ้นเครื่องกลับเชียงใหม่แล้วเหมือนกันบ่ายนี้
"แล้วรถอ่ะ" ผมถาม "ไม่เอากลับด้วยเหรอ"
"ไม่อ่ะ เค้าคงไม่เอารถไปใช้แล้ว"
"อ้าว แล้วจะไปเรียนยังไง"
"ก็ซ้อนรถหรีดเตงไง"
"เอาสิ ถ้ากล้าอ่ะนะ… มีอะไรรึเปล่าเนี่ย เล่าให้ฟังได้นะ"
“ไม่มีครับ แล้วพี่เตงจะกลับเชียงใหม่ไหมคืนนี้"
"คงไม่อ่ะ ว่าจะนอนเฝ้าพ่อซักคืน พรุ่งนี้ค่อยกลับไปเรียน"
"ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวผมไปอ่านหนังสือสอบกับเพื่อนก็ได้"
"จะกลับวันนี้เลยจริงๆ เหรอ"
"ครับ"
"ไม่เล่าให้ฟังจริงอ่ะ"
"ไว้เจอกันแล้วค่อยเล่าได้ไหม"
"เรื่องใหญ่มากเลยเหรอ"
"ก็ถ้าอยากรู้ เตงก็กลับมาเร็วๆ สิ มาเมื่อไหร่ก็ได้รู้เมื่อนั้น"
อ่านะ
"นี่ อนุญาตให้ไปวังหลังกับยัยข้าวใหม่ได้นะ ถ้าอยากไป"
"โอ้ย ไม่ทันแล้ว ไม่มีเวลาครับ นี่เดี่ยวจะออกจากบ้านแล้วเนี่ย กลัวตกเครื่อง"
"โอเค เดินทางปลอดภัยครับ"
14. 45
ออกมาสูดอากาศข้างนอก พร้อมกับแวะร้านสะดวกซื้อของโรงพยาบาล
โรงพยาบาลประจำอำเภอมีแต่หมอแก่ๆ ไม่ชวนให้กระตู้วู้ นึกขึ้นได้ว่า ไอ้เอ็กซ์บอกให้โทรหาอาจารย์ป้อ กำลังคิดว่าจะโทรดีไหม แต่นะ ทำไมต้องฝากคนโน้นคนนี้โทรตามด้วยเนี่ย ไม่เข้าใจคนพวกนี้เลยจริงๆ สังหรณ์ใจว่าคงมีเรื่องไม่ดี เลยตัดสินใจไม่โทร ไหนๆ พรุ่งนี้ก็ไปมหาลัยอยู่แล้ว ค่อยเข้าไปพบแกเลยตรงๆ
15.02
ป้ากับลุง จากหนองปลาสวาย มาเยี่ยมพ่อ (ชื่อหมู่บ้านเก๋มาก) นั่งคุยอยู่ด้วยครู่เดียว
15.30 เพิ่งนึกขึ้นได้ ต้องโทรไปหายัยนก บอกว่าเดือนนี้คงทยอยใช้เงินที่ยืมมาให้ไม่ได้ครบ ยัยนกคงโอเคอยู่แหละ เพราะรู้ว่าพ่อเข้าโรงพยาบาล (แต่จริงๆ เอาไปใช้ที่ กทม. ซะเยอะ)
16.40
พี่เขยกับพี่สาวมาเปลี่ยนเวรเฝ้าต่อ (ทั้งที่ไม่จำเป็นเลย) พาแม่ซ้อนมอเตอร์ไซค์กลับไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า ก่อนจะกลับมาอีกทีตอนค่ำ
….
วันอังคาร
ผมรู้ว่าการหมกมุ่นแต่กับปัญหาที่บ้านจนเกินไปนี่ มันชวนให้ง่อยอยู่ เอาเป็นว่า ทุกอย่างผ่านไปได้ด้วยดีก็แล้วกัน สายวันต่อมาพ่อก็ออกจากโรงพยาบาล กลับมานอนพักที่บ้านสมใจ ส่วนผมก็นั่งรถประจำทางกลับเข้าเมือง ถ้าทันชั่วโมงเรียนตอนบ่ายก็คงดี จะสอบกลางภาคอีกไม่กี่วันนี้แล้ว ไม่รู้ว่าตัวเองค้างงานอะไรต้องส่งบ้าง แต่ยังไงก็ต้องแวะคอนโดเหล็กดัดก่อน เอาเสื้อผ้าไปเก็บ และถ้าโชคดีเจ้าดื้ออยู่ที่ห้อง อาจจะได้กอดให้หายเหนื่อย
ผมไขกุญแจอย่างเบามือ คิดไว้ไม่ผิด จากหน้าประตูมองเห็นเจ้าเหล็กดัดถอดเสื้อนอนคุดคู้อยู่บนเตียง หน้าตายู่ยี่แต่ยังหล่อเอ็กซ์เซ็กส์แตกเหมือนเดิม ผมย่องเอาข้าวของไปวางที่โต๊ะคอมกับเก้าอี้กลัวมันตื่น ค่อยๆ ถอดนาฬิกากับกางเกงยีนที่ใส่อยู่ เหลือแต่บ๊อกเซอร์กับเสื้อยืดแล้วปีนขึ้นไปบนเตียง ซุกตัวเข้าใต้ผ้าห่ม เหล็กดัดรู้สึกตัว ผมกอดมันไว้จากด้านหลังแต่มันพลิกตัวมาหอมแก้มผมซะงั้น
"รักเตงจัง"
เหล็กดัดงัวเงียพูด ทั้งๆ ยังเมาขี้ตา
"เหมือนกันครับ"
เหล็กดัดยิ้มทั้งที่ยังหลับ
เผลองีบไปซักสี่สิบนาทีเห็นจะได้ จนเหล็กดัดปลุกให้ตื่นให้ลุกขึ้นแต่งตัว เพื่อไปหาข้าวกินในมหาลัย (เอารถหรีดผมไป ได้ซ้อนกันไปแบบนี้ฟินกว่าอีก) เรานั่งกินข้าวที่หอหกชาย เจ้าเหล็กดัดมองหน้าผมแปลกๆ พอถามว่ามองอะไร ก็ยิ้มเอาแต่ยิ้มเศร้าๆ จนแล้วจนรอด เหล็กดัดก็ไม่ยอมปริปาก เอาแต่ยิ้มแล้วก็บอกว่า ไม่มีอะไรหรอก เชื่อเค้าเลย
"ก็ไหนว่า เจอกันแล้วจะเล่าให้ฟัง"
"ไม่มีไรหรอกครับ ผมโกหกน่ะ"
เชื่อตาย มันต้องมีอะไรแน่ๆ แต่เดี๋ยวก็รู้ ไม่มีอะไรที่เด็กหนุ่มผู้แสนฉลาดและมาดมั่นอย่างผมอยากรู้แล้วจะรู้ไม่ได้
เจ้าดื้อมาส่งผมที่คณะ ก่อนจะแยกไปเรียน อีกหลายนาทีกว่าจะถึงเวลา ผมจึงลัดเลาะหมู่ตึกไปยังภาควิชาที่อยู่บริเวณตึกหลังเพื่อไปพบอาจารย์ที่ปรึกษา
พี่กุ้ง เลขาห้องภาคฯ ส่ายหน้าแล้วบอกว่า อาจารย์ป้อออกไปทานข้าวเที่ยงยังไม่กลับมา
"แต่มาก็ดีแล้ว ตัวเองไปพบเจ้าหน้าที่งานบริการวิชาการคณะมนุษย์เดี๋ยวนี้เลยไป มีปัญหาเรื่องลงทะเบียนนะ วิชาภาษาอังกฤษ 103 กับ 104"
โวะ เซอร์ไพรส์อะไรอีกล่ะ
"แต่ผมได้พาสสองตัวนี้นะครับ เพราะคะแนนโอเน็ตเกินแปดสิบ"
"นั่นแหละ สำนักทะเบียนบอกไม่ได้แจ้งเค้า ไปคุยกับคณะก่อน เผื่อทำเรื่องยื่นคำร้อง"
โว้ย ยังกับว่า ชีวิตชั้นยังยุ่งขิงไม่พออย่างนั้นแหละ
14.30
นั่งเรียนวิชา ปรัชญาเศรษฐกิจพอเพียง พี่ต้อมถามว่าเป็นอะไรรึเปล่า ผมตอบว่าไม่มีอะไร จริงๆ คือเหนื่อยมาก ต้องทำคำร้องขอเป็นกรณีพิเศษจริงๆ ด้วย แล้วจะได้รึเปล่าก็ไม่รู้ ถ้าไม่อย่างนั้น ตัวอื่นๆ ที่ลงเรียนมาก่อนหน้านั้นถือเป็นโมฆะ แปลว่า ชีวิตพัง ติด W เรียนใหม่ เสียเงินใหม่ จบไม่ทันภายในสี่ปี เกรดลด และอดได้เกียรตินิยม ดีจังเลย
ถอยมาจากเรื่องของตัวเอง เพิ่งสังเกตว่า พี่ต้อมกับอิแมกซ์ดูสนิทสนมกันมากขึ้น รู้สึกหึงนิดๆ แต่แค่นิดเดียว
16.00 ห้องซ้อมดนตรีสโมสรคณะฯ
ฟอร์มวงจะขึ้นประกวดวงดนตรีมหาวิทยาลัย ไม่ใช่แค่ตัวเองที่ไม่มั่นใจ คนอื่นก็ยังไม่มั่นใจว่าวงจะพร้อมไหม ห้องซ้อม ห้องอัดเดโม ก็จองแล้ว เพลงใหม่ก็แต่งเสร็จแล้ว แต่นักร้องนำยังเลือกไม่ได้ ยังต้องออดิชั่นกันอยู่เรื่อยๆ ผมหยิบเอาเนื้อเพลงกับโน๊ต และเสียงควายออกลูกของไอ้ไกด์ นักแต่งเพลงมือหนึ่งของคณะ ที่ร้องไกด์อัดเป็นเอ็มพีสามออกมาฟังข้างนอก
เพลงห่ะไรวะเนี่ยชื่อ ‘ซากระเบิดแห่งชีวิต’ เดี๋ยวต้องเปลี่ยนเนื้ออีกหลายจุดแน่ๆ ไม่ต้องสืบ รวมถึงชื่อเพลงชวนหดหู่นี่ด้วย
"เอาไง มึงอยากจะร้องไหม พี่กันตำแหน่งร้องนำให้มึงอยู่นะ เพราะมึงเสียงดีสุดแล้ว แต่มึงต้องมาซ้อมหนักเลยนะ จะมาๆหายๆ อย่างช่วงก่อนไม่ได้ นี่อีกหลายตัวมันก็แม่งอยากร้องจะตายห่าอยู่แล้ว แต่กูไม่โอเค"
พี่ยอด ประธานชมรมและมือคีย์บอร์ดเรียกผมมาถามสองต่อสอง
"อยากดิพี่ แต่ที่ผ่านมาผมไม่ค่อยมาซ้อม คนอื่นมันจะว่าไงอ่ะ"
"ตกลงว่ามึงเอานะ เรื่องคนอื่น ช่างแม่ง กูจัดการเอง"
โห พี่กะฟอร์มวงเอาโล่ว่างั้น จริงจังมาก อืม ก็หวังว่าตัวเองจะไม่เปลี่ยนใจทีหลังเหมือนกัน
19.23
ไอ้แมกซ์มาหา พอดีกับที่วงพักซ้อมออกไปหาอะไรแดก ไอ้แมกซ์ชวนไปกินสุกี้แห้งหลังมอ ผมโทรบอกเหล็กดัด
"อย่ากินจนอิ่มล่ะ เดี๋ยวเตะบอลเสร็จไปกินเบียร์กัน"
"ชวนไปกินเบียร์? มีอะไรรึเปล่าเนี่ย"
"เปล่า อยากกินเฉยๆ"
"อืม เอางั้นก็ได้ มารับด้วยนะครับ"
"ครับผม"
"อ่ะนะ แค่นี้ก็ต้องโทรรายงานผัว"
ไอ้แมกซ์ทำหน้าบูดประกอบ
"มึงก็ลองมีผัวดูบ้างดิ"
"กูหาเมียเว้ย"
"แล้วพี่ต้อมอ่ะ อยากได้เค้า จะเอาเป็นผัวหรือเมียดี"
"มึงก็ลองเดาดูสิ”
สุกี้ทะเลแห้งควันฉุยสองจานวางลงบนโต๊ะ ผมยืนช้อนกับส้อมให้มัน ไอ้แมกซ์ดูเขินๆ เฮ้อ ยังไง ความจริงก็คือ ครั้งหนึ่ง ผมเคยแอบชอบมัน
"รีบๆกิน เดี๋ยวกูต้องซ้อมร้องเพลงต่อ"
"เอาจริงเหรอวะ"
"อ้าว แล้วมึงคิดว่าไงล่ะ"
"จะมีเวลาเหรอมึงอ่ะ ไหนจะเรื่องเรียน ไหนจะติดไอ้วิดวะยังกะอะไรดี"
"ไม่แขวะกูเรื่องนี้สักวันจะได้ไหม"
"เออ กูมันจะเป็นอะไรได้ นอกจากตัวน่ารำคาญ"
แหม ทำเป็นใจน้อย สาธุขอให้หัวล้าน
"มึงกับพี่ต้อมเหอะ ตกลงยังไง คิดอะไรของมึง ชอบเค้าจริงหรือเปล่า"
"ก็หล่อดี นิสัยดี" เปลี่ยนมาทำหน้ากวนตีนได้เร็วมาก "มึงไม่ต้องห่วงหรอก พี่เค้าแค่อยากลอง กูคุยกันเข้าใจแล้ว แล้วเค้าก็รู้ด้วยว่ากูชอบมึง"
“เยอะไปแล้ว”
"มึงบอกให้กูชื่นใจหน่อยสิ ว่ามึงกับไอ้เด็กวิดวะนั่น ก็แค่สนุกๆ เหมือนกัน"
ผมส่ายหัวอย่างอัตโนมัติ
"ขอโทษว่ะ คนนี้ของจริงเว้ย"
ไอ้แมกซ์ทำปากคว่ำ
"เฮอะ รู้งี้กูยัดเยียดความเป็นผัวให้มึงตั้งแต่ค่ายปีหนึ่งแล้ว แม่ง กูอุตส่าห์ถนอมของกูไว้"
มันมาส่งผมที่สโมฯ แล้วรีบกลับไปอาบน้ำเพื่อไปเที่ยวต่อ ผมด่าว่าอย่าทำตัวเหลวแหลกประชด เพราะผมยิ่งจะรู้สึกรับไม่ได้ มันกลับย้อนว่าผมหลงตัวเองซะงั้น
เอ๊า ก็มีแต่คนมามะรุมมะตุ้มรุมรัก จะไม่ให้ผมหลงตัวเองเลย ก็เกินไปหน่อยแล้ว
22.30
เหล็กดัดดูท่าทางเพลียๆ เหนื่อยๆ พอกัน เราสั่งแค่เบียร์โปรมากิน ผมไม่ใช่คอเบียร์แต่กินเป็นเพื่อนได้ แค่อย่าบอกเลิกกับผมละกัน
ร้านเล็กๆ คนไม่แน่น เงียบๆ เป็นส่วนตัว ส่วนตัวจนผมชักกลัว เดตประสาแฟนอะไรกันนี่
"จะเล่าได้หรือยัง"
เปิดฉากก่อนเลย ไม่งั้นได้นั่งเป็นใบ้กันไปอีกนาน
"เล่าอะไร"
"ก็สาเหตุที่เราต้องมานั่งแดกเบียร์อยู่นี่ไง"
เหล็กดัดยิ้ม แต่เป็นยิ้มเหนื่อยๆ
"ไม่มีอะไรหรอกครับ ไม่สำคัญ"
"ไม่สำคัญแล้วทำไมเล่าไม่ได้"
เงียบกันไปอีกสักพัก เพื่อจิบเบียร์รสขื่นๆ
"พี่มิว"
"หือ"
"ถ้าเค้าจะย้ายหอไปอยู่หอที่ถูกกว่านี้ เตงโอเคไหม"
"ทำไมล่ะ" น้ำเสียงเหมือนตกใจไปหน่อย "เอ่อ ก็โอเคสิ ดื้ออยู่ไหนเค้าก็อยู่นั่นแหละ"
"แล้วถ้าไม่มีรถใช้แล้วอ่ะ เตงจะยังอยู่กับเค้าไหม"
"เค้าก็ตอบไปแล้วไง"
"แล้ว ถ้าเค้าไม่มีตังเลยอ่ะ เตงจะยังคบกับเค้าไหม"
น้ำเสียงเจ้าดื้อเหมือนขอความมั่นใจ
"ทะเลาะกับที่บ้านชะ"
ไม่ตอบ แต่ยิ้มเศร้าๆ (อีกละ)
"เพราะเค้าอ่อ เค้าเป็นต้นเหตุใช่ไหม"
"ไม่ใช่นะครับ ไม่เกี่ยวกับพี่เตงเลย"
"ไม่เชื่ออ่ะ"
ถ้าไม่โกหกตัวเอง จริงๆ ที่เหล็กดัดรวยก็อาจจะมีส่วนนิดหน่อยที่ทำให้มันดูมีภาษี แต่เป็นส่วนที่ไม่สำคัญเลยจริงๆ นะ ที่สำคัญกว่าคือ แล้วเหล็กดัดจะอยู่ยังไงถ้าไม่มีเงิน และโดยเฉพาะอย่างยิ่งถ้าผมเป็นตัวต้นเหตุ
"ป๊ากับม๊ารู้เรื่องเราแล้วใช่ไหม"
ผมตัดสินใจถามออกไป
เหล็กดัดเหมือนอึ้งไป แล้วพยักหน้ารับ
...
เพลง ซากระเบิดของชีวิต
คำร้อง/ทำนอง ไกด์
ฉันทำใจกล้าเดินเข้าไป
ไม่มีอุปสรรคใดจะยิ่งใหญ่
ปลอบตัวเองไม่ให้หวั่นไหว
ถึงจะไม่รู้ชะตากรรม
ผู้คนร้องเรียกจากทุกฟากฝั่ง
เหล่ามิจฉาก่อนด่าจากข้างหลัง
อาจไม่มีใครเข้าใจแลรังเกียจชิงชัง
แต่ฉันรู้ว่าฉันกำลังทำอะไร
ความตายไม่ใช่เรื่องน่ากลัว
ใครบางคนบอกเอาไว้
ไร้สาระเกินกว่าที่จะคิดคำนึง
*** หนทางจะไกลซักเท่าไหร่
ชีวิตเราจะระเบิดเป็นซากที่จุดไหน
ไม่ใช่เรื่องสำคัญ เท่าใจที่กล้าหาญออกเดิน
แม้จะล้มลง เศษชิ้น กระจัดกระจาย
แต่เรายังคงจะไม่แพ้พ่าย
มีชีวิตต่อไป ในนามของผู้ชนะ
เรากู่ร้องบทกวี
เพื่อจะได้ไม่ต้องเสียดายชีวี
ฉันจะก้าวผ่านที่แห่งนี้
อย่างบุรุษที่ทระนง
ความตายไม่ใช่เรื่องน่ากลัว
ใครบางคนเคยกล่าวไว้
อย่าได้ใส่ใจกับเวลา
(***, ***)
There's the victory, the heroes
At least we will know if the love does exist ...
เพลงบ้าอะไร หดหู่สุดๆ
หัวข้อ: Luckiest Gets The Highest Kite หนุ่มโชคร้าย x นายแชมป์ว่าว 2015 (Edit) จบแล้ว (อ่าน 198513 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก