12.
อุ๊ย แม่!
โอเค รู้หรอกนะว่าตัวเองกำลังยืนอยู่ที่ไหน (ภูเขาทองไง) แต่จะไปไหนต่อนี่สิ
ที่จริงแล้วตอนเดินมานี่ แอบหันหลังไปดูตั้งหลายครั้งนะ มาดหมายว่าเจ้าเหล็กดัดจะวิ่งกระหืดกระหอบมาลากตัวผมกลับไป (จะได้สะบัดแขนออก ทำหน้าเหยเกเล็กน้อย แล้วเอ่ยวลีทองอันแสนจะนางเอกอย่าง ‘ปล่อยชั้นนะ’ แบบที่อยากทำมานาน) แต่ก็ไม่มีหมาที่ไหนซักตัวให้เห็น หนำซ้ำยังเกือบโดนมอเตอร์ไซค์ชนเพราะมัวแต่ชะเง้อไม่ได้มองทาง
นี่มันโกรธผมจริงๆเหรอ
จะไม่มาง้อจริงๆเหรอ
นี่มันรู้ไหมเนี่ย ว่าผมไม่ได้เดินกลับบ้านด้วย
ใจดำว่ะ เห็นชะนีดีกว่าแฟน
แน่ละสิ จู๋ชนจู๋ มันจะไปสู้ จู๋กระซวกจิมได้ยังไง แล้วเจ้าของจิมนี่หลีดงานบอลเชียวนะ (อุ๊ย ลืมไปว่าอยู่ในวัด)
ช่างเถอะ เงินก็มี (เหลือกี่บาทวะเนี่ย) หาโรงแรมแถวนี้นอนก็ได้ หรือไปค้างกับเพื่อนก็ยังไหว ที่ผ่านมาก็ตัวคนเดียวอยู่แล้ว ไร้สาระว่ะ เป็นผู้ชายกลัวไรยะ เอ๊ย วะ
จากด้านหน้าวัด มองลอดกิ่งไม้ขึ้นไปบนเจย์ดีสูงสีทอง ดูงามแหล่มน่าอัศจรรย์เหลือใจ ทางขึ้นล่ะ ต้องอยู่ตรงไหนซักแห่งสิ เหลือบไปเห็นฝรั่งโผล่มาจากทางด้านซ้ายมือ นึกเจ็บใจเจ้าเหล็กดัด ไหนว่าปิดแล้วไง โอ้ย นี่ไม่ได้โง่หรอกนะ ถ้าปิดกลางคืนแล้วที่เขาถ่ายๆ วิวยามราตรีมาทำโปสการ์ดขายล่ะ จริงๆ ไม่อยากพามากกว่า เหอะ มาเองก็ได้ ผมโตกว่ามันตั้งเยอะ วัยรุ่นอย่างเรา ควรได้มีโอกาสแบกเป้เพื่อออกไปท่องยังสถานที่ต่างๆ ทั่วโลกตามลำพัง เพื่อเรียนรู้และเติบโต บางทีอาจจะเป็น สเปน กัลกัตต้า มาดากัสก้า ที่ราบไซบีเรียน ทะเลทรายโกบี แคมปิ้งในทุ่งหญ้าซาฟารี หรือปีนป่ายสู่เทือกเขาหิมาลัย ซึมซับวัฒนธรรมท้องถิ่น วิถีชีวิตและความเป็นอยู่ พบปะบุคคลสำคัญและผู้นำทางจิตวิญญาณ
โว้ย ตืนเต้นจัง เริ่มจากปีนภูเขาทองนี่ก่อนเป็นไง
ทางเดินเลี้ยวลดเป็นขั้นบันใด และกำแพงสีขาวสะอาดตาชวนให้นึกถึงศาสนสถานในประเทศศรีลังกา (แม้จะไม่เคยไป) กรุงเทพมีสถานที่เก๋ไก๋ออกจะขนาดนี้ จะขนขวายกันขึ้นไปเหยียบดอยสุเทพอีกทำไมเนี่ย
เพิ่งมาเจอประตู เอ่อ ปิดแล้วรึ ไม่น่ะ ทำเยี่ยงนี้กับข้าได้รึ
อะฮ่า ยังไม่ปิดนี่ (เอามือผลักเบาๆ ก็เปิดแล้ว) เสียแต่ว่าดูตามหัวลูกศรแล้ว ผมเดินมาผิดทาง จะเป็นไรไหมเนี่ย คงไม่หรอก
ปิดที่ไหนกันวะ เห็นอะไรนั่นไหม นักท่องเที่ยวญี่ปุ่นสองสาวกำลังเดินกระด๊อกกระแด๊กลงมา หมายความว่ายังไงล่ะ (ไม่อยากพามามากกว่า เชอะ ไปอยู่กับยัยแอ๊บแบ๊วเลยไป๊) ผมยิ้มให้พวกเธอ (ยิ้มเริงร่าแบบเทปเป้ โคะอิเกะในวันฤดูร้อน) สาวๆ ยิ้มตอบ
"อ๊ะ ไนซ์โตะ บั๊กกุ" หนึ่งในนั้นทัก
อ๊ะ แน่อยู่แล้วครับสาวๆ
"เอโต...คัน ไอ เทค อะ พิกเช๊อะ...อืม..ยัวบักกุ แอนด์ ยู"
ชัวร์ วายน็อท? ฮิฮิ สาวๆ ทำท่าดีใจแบ๊วๆ ผลัดกันเข้ามาถ่ายรูปคู่ ผมส่งกอยาร์ดให้เธอยื้มคล้องแขน อิจิ นิ ซัง ...เอ๊ย หล่อน นับ วัน ทู ทรี นี่นา
อืม นี่แหละใช่เลย ผมเกิดมาเพื่อสิ่งนี้ คือการทำหน้าที่ทูตสัมพันธวไมตรีไทย-ญี่ปุ่น อย่างน้อยก็มีคุณสมบัติแหละนะ หน้าตาให้ก็อย่างหนึ่ง แต่ความสามารถทางการทูตที่เปี่ยมล้น รัฐบาลญี่ปุ่นควรส่งเทียบเชิญผมไปเป็นพรีเซนเตอร์โปรโมทประเทศร่วมกับวงละอองฟองนะ จะว่าไป ผมร้องเพลงเพราะกว่ายัยป้าละอองฟองคูณด้วยสิบยกกำลังห้าอีกแนะ
อ๊ะ มือถือสั่น โทรมาได้ซะทีนะ ผมยิ้มอย่างสุภาพ(แต่หล่อ) ขอตัวรับโทรศัพท์ พวกเธอก้มตัวกล่าวขอบคุณ ผมโค้งตัวรับตามทำเนียม เนียนจนเกือบจะลวงตัวเองได้ว่า แท้แล้วกูไม่ใช่คนญี่ปุ่น
เหอะ ไอ้บ้า ไม่รอพรุ่งนี้เลยล่ะ
"อืม กูเอง"
อ้าว ไอ้แมกซ์หรอกเหรอ ดีใจจนไม่ทันได้ดูว่าใครโทรมา คิดยังไงโทรมาวะเนี่ย
"ว่าไง"
"ได้ข่าวว่าพากันเข้าบ้าน มีความสุขมากไหมอ่ะ"
"นี่ ถ้ามึงแค่จะโทรมากระแนะกระแหนกูละก็ ไปตายซะไป"
"เป็นไรของมึงเนี่ย"
"เหอะ มีไรว่ามา"
"อีนี่หนิ กูอุตส่าห์เป็นห่วง อาจารย์ป้อโทรหามึงยัง"
"ทำไม มีไร อาจารย์ป้อจะโทรหากูทำไม"
"ก็มีเรื่องสิควาย แต่กูไม่รู้หรอกนะ เขาโทรหากูอ่ะ บอกโทรหามึงไม่ติด เรื่องลงทะเบียนอะไรสักอย่าง กูไลน์ไปมึงก็ไม่อ่าน"
"ลงทะเบียนอะไรอีกล่ะ"
"กูจะรู้เมิงไหมสัด"
"เออๆ ขอบใจนะ"
"นี่ ว่าว..."
"อะไร"
"เมื่อไหร่มึงจะกลับ"
"ไม่รู้ ถามทำไม มึงจะเอาขบวนแห่พร้อมช่างฟ้อนกับเสลี่ยงมารับกูเหรอ"
"เปล่า แต่กูเอารถเครื่องขี้โล้กับยิ้มหวานๆ ของกูไปรับมึงแทนได้ไหม... "
“ไม่ตลก”
"เออๆ กูแม่งทำอะไรก็ไม่ดีทั้งนั้นแหละในสายตามึง แค่นี้นะ โทรหา'จารย์ป้อด้วยล่ะ”
"อืม"
โวะ หดหู่ชะมัด ผมไม่ได้เลือกคนผิดใช่ไหมเนี่ย ถ้าคืนนั้นผมยอมมัน ตอนนี้ผมก็คงอยู่กับมันใช่ไหม ผมเชื่อว่าถ้าผมหายไป ไอ้แมกซ์มันคงตามหาผมให้วุ่น ไม่เหมือน…
ผมเงยมองดูยอดเจดีย์สีขาวตัดกับท้องฟ้าสีส้มอมเทายามค่ำแล้วก็เข่าอ่อน
การที่ต้องอยู่คนเดียวในที่ที่ไม่มีใครรู้จัก ไม่มีใครรู้ชะตากรรม มันก็แย่อย่างนี้แหละ ไม่รู้จะอธิบายยังไงดี
อยากกลับบ้านแล้ว
ก็รู้นะว่าตัวเองผิด ก็มันหมั่นใส้นี่ ที่ยัยข้าวเบื่อนั่นมาทำลายวันดีๆ ที่จะได้เดทกันสองต่อสองเป็นครั้งแรกที่สยาม (เหตุผลอ่อนไปหน่อย) ยัยข้าวใหม่คงจะมีความหมายกับเจ้าเหล็กดัดมากจริงๆ แหละ เค้าแฟนเก่ากันนะ ผมเชื่อนะว่ามันรักผม แต่ ใครอธิบายเรื่องที่มันไม่มาง้อผมนี่ได้ไหมอ่ะ
ถึงแม้ว่าผมจะทำตัวปัญญาอ่อนไปหน่อยก็เถอะ
เสียงคนคุยกันตรงเข้ามาใกล้ๆ ผมรีบลุกขึ้นกลัวจะผิดสังเกต เด็กผู้หญิงวัยรุ่นสองคนแต่งตัวสวยงามคล้ายสะก๊อย ไม่ใช่สิ ต้องเรียกฮิพสเตอร์ เดินลงมาตามทางเดิน ทั้งสองนางสวมแว่นเนิร์ด หมวกไหมพรม ที่คอมีกล้องมิเรอร์เลสคนละตัวห้อยอยู่เป็นเครื่องแบบภาคบังคับ
“อ้อมๆ แกดูนั่นดิ”
"ว้าย แรงมากกก นักท่องเที่ยวจีนแน่ๆ"
"ตาฉันจะบอดสีไหมแก อิอิ"
"เสียดายว่ะ โลกนี้มันเป็นอะไรกันหมดแล้วเนี่ย "
เอ๊ะ พูดถึงอะไรกันเหรอ อ๊ะ แล้วเราไปเสียมารยาทแอบฟังเขาทำไม กำลังเศร้าอยู่นะ
เดี๋ยวๆ พวกนางเมาท์เราหรือเปล่า
ไม่หรอก ผมคงคิดมากไปเองแหละ ในฐานะผู้เชี่ยวชาญระดับหนึ่งในการนินทา คนไม่รู้จักกันไม่น่าจะมีใครกล้านินทาระยะประชิดหรอก
“กางเกงแก ดูกางเกง ลายอะไรวะนั่น”
หือ
“ฉันบอกว่าอย่าไปจ้อง เดี๋ยวสีมันจะตก”
“ย้อนยุครึเปล่าวะ ไปงานรำวงมาไรงี้ ฮ่าๆๆ”
“แกก็พูดเกิน เทรนด์เกาหลีรึเปล่า”
โอเค ไม่ไหวละ ผมหันหลังกลับหายัยสองสะก๊อยที่คิดจะหาความสนุกกับเสื้อผ้าของคนอื่นแล้วจากไปง่ายๆ
" ขอโทษนะครับ พูดถึงใครอยู่เหรอ"
ผมถามอย่างเคืองๆ เพิ่งรู้สึกตัวว่าน้ำเสียงหาเรื่องมาก
"ไม่ใช่คนจีนว่ะแก"
สะก๊อยทำท่าตกใจ
“พี่ได้ยินที่น้องพูดกันนะครับ พูดถึงใครกันอยู่เหรอ”
“อ้าว แล้วมันธุระอะไรของพี่เหรอคะ ไปเหอะโย ประสาท”
“พวกหล่อนสิประสาท กล้าดียังไงมาวิจารณ์สไตล์คนอื่นเขาน่ะหา แล้วนี่คิดจะเดินหนีไปง่ายๆ เหรอ”
“โอ๊ย พี่คะ เป็นบ้าหรือเปล่าคะ ใครไปว่าอะไรให้คุณพี่คะเนี่ย แหม ใครจะกล้า”
“นั่นสิ มารยาททรามแอบฟังชาวบ้านเค้าคุยกันแล้วยังจะหาเรื่องอีกนะ”
อีคนที่ชื่อโยสมทบ
“กะเทยก็อย่างนี้แหละแก”
“อ้าว พูดงี้ก็สวยดิ กะเทยมันไปทำนาบนหลังคาบ้านหล่อนสองคนรึไง แล้วดูสิเนี่ย ปากยื่นปากยาวเมาท์คนอื่น เมาท์ได้เมาท์ดี ให้ฉันวิจารณ์พวกเอบ้างเป็นไง แม่ง เป็นผู้หญิงแท้ๆ ยังแต่งตัวไม่ได้เรื่อง คิดเองยังไม่เป็น ต้องให้คนอื่นเขาบอกอยู่เลยว่าต้องใส่อะไรไม่ใส่อะไร กางเกงยีนส์เอวสูงงี้ กระโปรงยาวกรอมเท้า เสื้อยืดตัวโคร่ง หมวกไหมพรม เชิ๊ตเฟนเนลลายตารางงี้ รองเท้า ดร. มาร์ตินงี้ (ชี้ไปที่แต่ละไอเท่มบนร่างพวกนาง) แม่เจ้า ไม่ได้ดูตัวเองเล๊ย เตี้ยก็เตี๊ย หุ่นก็ตัน ซ้ำซากสิ้นดี นี่ยังไม่ได้พูดถึงเรื่องการแต่งหน้านะ เห็นแล้วหงุดหงิดปนสยอง ความสวยในอุดมคติมีกันแค่นี้เหรอ ผัดแป้งผิดเบอร์จนหน้าวอกยังไม่รู้ตัว แล้วยังเสือกปัดแก้มแดงแปร๊ดเป็นตูดลิงได้อีกนะ แล้วปากเนี่ย คิดว่าสักแต่ทาสีแดงแรงๆ ก็ฮิพสเตอร์แล้วงั้นสิ ปากงี้แตกระแหงป็นทุ่งกุลาร้องไห้ ฉันจะไม่แปลกใจเลย ถ้าไม่มีแว๊นเหลือบตามองพวกเธอสักตัวเดียว”
“อ้อม มันว่าหน้าแกเป็นตูดลิง”
“ฉันว่าหล่อนทั้งสองคนนั่นแหละ ถ้ายังเอาตัวไม่รอดก็อย่าสะเออะไปวิจารณ์คนอื่นเข้าใจป่ะ”
“นี่ หูหาเรื่องเองยังมาว่าคนอื่นอีก อีตุ๊ด”
“ใช่ แต่งตัวยังกะไฟเขียวไฟแดง หล่อตายล่ะ แถมยังปากหมาอีก”
“เออ ถึงจะเป็นตุ๊ดแต่ก็หน้าดีกว่าหล่อนสองคนละกัน แน่จริงมาล้างหน้าแล้วแข่งกันไหม ร้อยเอาบาทเดียว ฉันว่าหล่อนไม่มีคิ้ว ส่วนอีนี่ถ้าไม่มีตาปลอม บิ๊กอายควายตะลึงกับขนตาปลอม…”
"พี่มิว!"
ผมหันไปทางต้นเสียง โวะ จะแทรกเพื่อ กำลังติดลม ยังด่าไม่จบเลย
เจ้าเหล็กดัดวิ่งเข้ามาขวางผมไว้
"เอ้อ ขอโทษนะครับ เพื่อนผมเขาเมา ไม่มีไรนะ ขอโทษครับ"
เหล็กดัดขอโทษขอโพย พร้อมกับโปรยยิ้มแห้งๆ จนยัยสองผีฮิพสตอที่ตั้งท่าจะผุดคำผรุสวาท กลับอ่อนยวบยาบ ทำตัวไม่ถูก
"พูดบ้าอะไรของแก เมาบ้าเมาบออะไร แล้วมาเกี่ยวอะไรด้วยห๊ะ"
"ว๊าย ที่แท้ก็เมากาว ไปเหอะอ้อม ฉันกลัว"
"อ้าว เหรอ งั้นไม่เป็นไรก้ได้ อ้อมไม่ถือคนสติไม่ดี ยังไง ฝากเอ่อ..."
"ป้อมครับ"
"ค่ะ ฝากป้อม ดูแลเพื่อนด้วยนะคะ อย่าให้ออกมาอาละวาดเกี่ยวกัดระรานชาวบ้านเขาอีก"
"โอ้ย พวกเธอนี่มัน…"
"พี่มิว!"
เหล็กดัดทำเสียงเข้ม
"เราชื่ออ้อมนะคะ แล้วนี่โยเกิร์ต"
"ครับ ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ"
“คือว่าคืนนี้พวกเราจะไปร้านแถวอาร์ซีเอ ถ้าบังเอิญไม่มีธุระ…”
“ครับผม ถ้ามีโอกาสนะ”
"ป่ะแก ไปเหอะ"
"ไปนะคะ"
"ครับ โชคดีครับ"
ผมได้ยินเสียงถอนหายใจควาย แต่ยังเคืองอยู่ ไม่ยอมมองหน้ามัน
เสียงยัยสองคนนั้นคุยกันเบาๆห่างออกไป
"บอกแล้วว่ามันขาวไป ทาแล้วหน้าลอย"
"ก็แกแหละโย บอกว่าดีอย่างงั้นอย่างงี้ ต้องสีนี้เท่านั้น"
"ก็ยัยเมย์ ณัชนันท์ ห้องห้าทับสาม บอกว่าโมเมพาเพลินแนะนำตัวนี้นี่”
“เดี๋ยววันจันทร์ ฉันจะเอาไปปาหัวยัยเมย์ ณัชนันท์ คอยดูสิ จะไปเม้นท์ด่ายัยโมเมในยูทูปด้วย โดนกะเทยด่า เสียเซลฟ์ฉิบ”
***
ผมก้มกราบพระพุทธรูปแล้วถอยออกมา เหล็กดัดยืนรอตรงบานหน้าต่างที่มองเห็นทิวทัศน์ยามค่ำของกรุงเทพฯอย่างน่าตะลึงตะลาน แต่ผมไม่ยักกะมีอารมณ์จะชื่นชม
"เดี๋ยวเค้าจะปิดประตูแล้วนะครับ"
"อืม"
...
"เตง"
"…"
"ป๊ากับม๊าอยู่ที่บ้านแล้วนะ"
"…"
"เค้าเลยออกมาตามเตงไม่ได้ทันทีนี่ไง โทรหาก็ไม่ติด ไลน์มาเตงก็ไม่อ่าน"
"…"
"โกรธผมเหรอ"
โวะ ยังจะถามอีก ผมกลอกตารำคาญ
"แล้วนี่เตงไปด่าสองคนนั้นทำไมน่ะ แล้วที่ไปแกล้งข้าวใหม่ด้วย"
โอ้ย! จะมาเพื่อด่าแค่นี้ใช่ป่ะ ไม่พ้นเรื่องยัยข้าวเน่า น่าเบื่อ ผมสะบัดตัวจะเดินหนีแต่หนีไม่พ้น เหล็กดัดคว้าแขนไว้ แรงเหมือนโดนกระชากกลับ ผมเซ เหล็กดัดหน้าเสีย
"ขอโทษครับ"
ผมสะบัดแขนออกจากมัน เริ่มมีน้ำโห
"ก็นี่แหละตัวจริงของชั้นล่ะ ไม่ชอบก็ไม่ต้องคบ"
เหล็กดัดเสมองไปยังทิวทัศน์เหมือนพยายามสงบอารมณ์ ผมไม่อยากรอให้ความอึดอัดขึ้นมาจุกที่อกเลยหันหลังอีกครั้ง กึ่งเดินกึ่งวิ่ง กระแทกเท้าเดินลงมาตามบันไดซีเมนต์วกวนและลาดชัน ภาวนาในใจว่าอย่าให้มันตามมา แต่ก็รู้ว่าคงไม่ได้ผล ผมยี้แหวะซีนดราม่าแบบนี้มาตลอดชีวิต และทุกครั้งเวลาที่พระเอกนางเอกในละครงอนไร้สาระ ก็จะออกอาการเซ็งว่า "แม่ง ทำไม ไม่พูดกันดีๆ อย่างคนที่โตแล้ว มีการศึกษาวะ" เพิ่งจะมาเข้าใจก็ตอนนี้เองว่าบางทีมันก็ไม่ได้ไร้สาระซะทีเดียว
"พี่มิว เตงอย่าเดินหนีสิ"
โอ้โห มันจี๊ดจนปรอทแตกเลยเว๊ย ผมหยุดเดิน แล้วหันไปจ้องหน้า
"มีสิทธิ์อะไรมาสั่งวะ ไปสั่งเมียนายโน่นไป๊ ชะนีควายไรวะ แม่ง หลอกง่ายชะมัด บ้าอวย ก็เหมาะสมกันดีกับนาย"
"เตงพูดแบบนี้ไม่น่ารักเลยนะ"
"เออ มันไม่เคยน่ารักอยู่แล้ว ไปหาที่น่ารักๆ ไป"
"พี่มิวที่ผมรู้จักไม่ใช่คนแบบนี้"
"งั้นนายคงไม่รู้จักชั้น จริงๆ หรอก"
"พี่มิว"
เหล็กดัดทำท่าจะเข้ามากอด ผมถอยหลัง ป้องมือเช็ดน้ำตา
"ในวัดนะเฮ้ย"
"ผมขอโทษ นะพี่มิวนะ เราดีกันนะ"
เฮอะ
ในที่สุดก็ดราม่า
***
ป๊ากับม๊าเจ้าเหล็กดัด เป็นคน… เอ่อ ยังไงดีนะ ลองดูบทสนทนาเหล่านี้ละกัน
บนโต๊ะกินข้าว 1
ม๊า : ป๊า ส่งจานมาสิจะตักข้าว
ป๊า : ธรรมดาหรืออีเอ็มเอส
ม๊า : ธรรมดาพอ ใช้มือและแขนและการขยับตัวช่วย ถ้าป๊าไม่ได้เป็นอัมพฤกษ์ot
บนโต๊ะกินข้าว 2
ม๊า : เป็นไงบ้าง จืดไปไหม ขาดอะไร
ป๊า : ขาดความอร่อย
บนโต๊ะกินข้าว 3
ม๊า (ถามผม) : ไม่อร่อยเหรอลูก กินนิดเดียว
ป๊า : ถามตัวเองดีกว่าว่าซื้อผงชูรสมาทำไม ถ้าไม่คิดจะใช้
ไม่แปลกใจเลยว่า เจ้าดื้อเอาความน่ารักและมุขแพรวพราวมากจากไหน (แต่ทำไมหลังๆ มันไม่ค่อยเล่นมุขทะลึ่งกับผมเลยเนี่ย หาเรื่องงอนได้อีกเรื่องละ)
กินข้าวเสร็จ ผมกับเจ้าดื้อช่วยกันล้างจาน (จริงๆ คือเจ้าดื้อล้าง ผมยืนดูกับเอาจานไปผึ่ง)
"วันนี้แฟนเค้าขี้แย แถมยังงอแงด้วย"
"หมายถึงใครยัยน้องข้าวใหม่เหรอ"
"เตงอ่ะ"
อ๊ะ เสียงเตือนไลน์ ผมกดอ่านแล้วต้องรีบกดปิด
"ใครอ่ะ"
"ไลน์กรุ๊ปอ่ะ"
"เหรอ"
"อืม"
"อ่ะ"
เจ้าดื้อยื่นจานให้ แล้วฉวยโอกาสหอมแก้มผม
"เฮ้ย เดี๋ยวป๊ากับม๊ามาเห็นละเป็นเรื่อง"
เหล็กดัดหัวเราะ
แต่ผมหัวเราะไม่ออก เพราะเป็นข้อความจากไอ้แมกซ์ ส่งมา เอ่อ สารภาพรัก
เฮ้อ
"ล้างกันเสร็จรึยังหนุ่มๆ"
อ๊ะ ม๊า มาตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย
"อ่อ ครับ"
ผมรับ
"เออ แล้ว จะไปไหนกันรึเปล่าลูก"
"ครับม๊า ดื้อว่าจะพาพี่มิวไปเดินเล่นแถวนี้แหละครับ"
"จะไปข้าวสารกันเหรอ"
"ครับ"
"งั้นอย่ากลับดึกนะ มิว วันพรุ่งนี้อยากกินอะไรไหม ม๊าจะไปจ่ายตลาด"
"อะไรก็ได้ครับ"
"ม๊า ดื้ออยากกินขนมเปียกปูน ซื้อมาให้หน่อยนะ เอาข้าวหลามด้วย พี่มิวเขาชอบ"
"เอ่อ ไม่เป็นไรหรอกครับม๊า”
"โอเค เดี๋ยวม๊าซื้อมาเยอะๆ เลย กินข้าวบ้างหรือเปล่าลูก หนูผอมไปนะ กินข้าวเยอะๆ อย่ามัวแต่กินอะไรอย่างอื่น ดูลูกชายม๊าสิ"
เหล็กดัดชำเลืองมองผม อมยิ้มเจ้าเล่ห์
อะไร? หมายถึงอะไรเหรอ ข้าวหลามนะเหรอ
หัวข้อ: Luckiest Gets The Highest Kite หนุ่มโชคร้าย x นายแชมป์ว่าว 2015 (Edit) จบแล้ว (อ่าน 178821 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก