หัวข้อ: กับดักรักเกมหัวใจ ตอนที่ 61 - 63(จบ) + เปิดจองหนังสือ (23/02/2016)

[ormn]

 

[greensnake]

ตามอ่านเรื่องนี้อยู่สองสามวันเห็นจะได้ เพราะว่าแต่ละตอนมันยาวมาก
เนื้อเรื่องกระชับดีค่ะ ปุ๊บปั๊บรู้เรื่อง พระนายย้ายมาอยู่ด้วยกันแล้ว
เรื่องเดินเร็ว แต่ก็รู้พื้นเพและที่มาที่ไปของทั้งสองฝ่ายได้อย่างดี
จริงๆก็มีจุดที่สงสัยอยู่นะ เช่นทำไมอยู่ๆพี่ชายที่แสนดีถึงได้เปลี่ยนไปขนาดนี้
หรือเช่นคุณพ่อมาแสดงตัวกับเลิฟทำไมในเมื่อไม่ได้รักใคร่อย่างที่ควรจะเป็น
เหมือนกับว่าหาที่ระบายให้ภรรยา เวลาที่ตัวเองไม่อยู่บ้านอย่างนั้นแหละ
เลิฟเป็นเด็กดีที่คิดว่ายังไงก็พ่อ แม้ว่าจะถูกกระทำอย่างนั้นก็ตาม
เพราะเป็นเด็กดีอย่างนี้ก็เลยได้มาเจอพี่ปอ(แม้พี่ปอไม่ได้ดีร้อยเปอร์เซ็นก็เถอะ)
เห็นอย่างนี้ก็เบาใจว่าพี่ปอปกป้องน้องเลิฟได้ตลอดรอดฝั่งแน่นอน
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ ชอบเรื่องนี้นะคะ
ป.ล.นอกเรื่องนิดนึง สอบถามหน่อยค่ะว่ายังสามารถสั่งซื้อหนังสือได้มั๊ยคะ

[Raviolie]

สนุกมากเลยค่าา ^^ จะติดตามตอนต่อไปนะคะ เป็นกำลังใจให้ค่าา
ป.ล. น้องเลิฟน่ารักก <3

[matchty]

ตามอ่านเรื่องนี้อยู่สองสามวันเห็นจะได้ เพราะว่าแต่ละตอนมันยาวมาก
เนื้อเรื่องกระชับดีค่ะ ปุ๊บปั๊บรู้เรื่อง พระนายย้ายมาอยู่ด้วยกันแล้ว
เรื่องเดินเร็ว แต่ก็รู้พื้นเพและที่มาที่ไปของทั้งสองฝ่ายได้อย่างดี
จริงๆก็มีจุดที่สงสัยอยู่นะ เช่นทำไมอยู่ๆพี่ชายที่แสนดีถึงได้เปลี่ยนไปขนาดนี้
หรือเช่นคุณพ่อมาแสดงตัวกับเลิฟทำไมในเมื่อไม่ได้รักใคร่อย่างที่ควรจะเป็น
เหมือนกับว่าหาที่ระบายให้ภรรยา เวลาที่ตัวเองไม่อยู่บ้านอย่างนั้นแหละ
เลิฟเป็นเด็กดีที่คิดว่ายังไงก็พ่อ แม้ว่าจะถูกกระทำอย่างนั้นก็ตาม
เพราะเป็นเด็กดีอย่างนี้ก็เลยได้มาเจอพี่ปอ(แม้พี่ปอไม่ได้ดีร้อยเปอร์เซ็นก็เถอะ)
เห็นอย่างนี้ก็เบาใจว่าพี่ปอปกป้องน้องเลิฟได้ตลอดรอดฝั่งแน่นอน
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ ชอบเรื่องนี้นะคะ
ป.ล.นอกเรื่องนิดนึง สอบถามหน่อยค่ะว่ายังสามารถสั่งซื้อหนังสือได้มั๊ยคะ

ขอบคุณที่ชอบค่ะ ทุกๆปมในเรื่องจะค่อยๆคลี่คลายไปทีละเรื่องค่ะ
ส่วนเรื่องหนังสือจะเปืดจองรอบสองหลังจากที่อัพนิยายจบ
น่าจะไม่เกินสิ้นเดือนนี้ ไม่งั้นก็ต้นเดือนหน้าค่ะ

[matchty]

กับดักที่
- 30 -
         


   เขาว่ากันว่าผู้หญิงเวลามีความรักหรือเวลาได้ถูก 'รัก' มักจะสวยขึ้น ไม่รู้ว่าทฤษฎีนี้ใช้กับผู้ชายด้วยได้ไหมแต่ปอคิดว่ามันน่าจะใช้ด้วยกันได้ อย่างน้อยๆก็กับคนตัวเล็กที่นั่งข้างๆเขาเนี่ยแหละคนนึง ตัวอย่างที่พิสูจน์ให้เห็นว่าผู้ชายสวยขึ้นได้จริงๆ

              ตั้งแต่แรกคนรอบข้างก็พูดเข้าหูให้ได้ยินตลอด ว่ามันเป็นผู้ชายหน้าสวยเป็นคนน่ารักเขาเองก็ไม่ได้สนใจอะไรมากนัก เพราะชีวิตเจอคนสวยน่ารักกว่านี้เยอะแยะแต่ยอมรับว่ามันมีบางอย่างที่ดึงดูด แล้วพอยิ่งโดนกอดมันก็ยิ่งสวยจนบางทีมันก็เป็นปัญหาให้หงุดหงิดบ่อยๆ

              "ปอ" เสียงเรียกอ่อยๆพร้อมกับแรงเขย่าที่แขน ทำให้ปอหลุดจากภวังค์ความคิดของตัวเอง

              "อะไร" ปอถามกลับด้วยเสียงเรียบดวงตาคมดุจ้องไปที่ใบหน้าหงอยๆ จนเลิฟต้องก้มหน้าหลบเพราะเดาอารมณ์จากใบหน้าเฉยชานั้นไม่ได้

              "เฮ้อ...." เลิฟถอนหายใจออกมาพร้อมกับทำหน้ามุ่ย เหลือบสายตามองใบหน้านิ่งสนิทของปออย่างเซ็งๆ

              "เลิฟครับ" น็อตที่นั่งเงียบมานานเรียกเลิฟด้วยเสียงที่ดังพอสมควร เพราะต้องแข่งกับเสียงเพลงที่เปิดอยู่ในผับ

              เลิฟเงยหน้ามองคนที่นั่งฝั่งตรงข้ามนิดๆแต่ไม่พูดอะไร ส่วนปอที่นั่งข้างๆก็ละสายตาจากเลิฟหันไปมองที่น็อตเช่นกัน

              ปอมองใบหน้าขาวตี๋สไตล์ลูกคนจีนด้วยสีหน้าและแววตาเรียบเฉยไม่แสดงอารมณ์ แต่ในใจค่อนข้างหงุดหงิดไอ้หน้าตี๋นี่ไม่น้อย เพราะแทนที่มันจะลุกเดินหนีออกไปตั้งแต่เขาบอกว่าเป็นผัวไอ้เลิฟ มันยังหน้าด้านนั่งอยู่ที่เดิมแบบไม่สะทกสะท้านอะไรสักนิด เรียกว่าไม่สนใจเขาที่นั่งอยู่ตรงนี้ด้วยซ้ำวอนตีนกันฉิบหาย

             "อะไร" เลิฟถามกลับเสียงห้วนเพราะเขาเองก็เริ่มหงุดหงิดไม่น้อย ยิ่งมาเจอปอกดดันด้วยท่าทีเฉยๆแบบนี้ยิ่งหงุดหงิด

              "จะรังเกียจไหมถ้าผมจะขอเบอร์ติดต่อเลิฟน่ะครับ" น็อตพูดออกมาตรงๆและส่งยิ้มให้เลิฟจนตาหยี เขาไม่ได้ตั้งใจจะกวนประสาทหรือยั่วโมโหใครทั้งนั้น ก็ในเมื่อเขาอยากจะจีบอยากทำความรู้จักคนตรงหน้า เขาก็แค่แสดงความรู้สึกออกไปตรงๆไม่เห็นต้องสนใจใคร ถึงแม้จะพอเดาได้บ้างว่าผู้ชายที่พึ่งมาถึงเป็นอะไรกับเลิฟ ก็แล้วยังไงเขาจีบเลิฟไม่ได้จีบแฟนเลิฟ อีกอย่างเขาจะได้เบอร์เลิฟหรือไม่ได้ มันอยู่ที่ตัวเลิฟทั้งนั้นไม่เกี่ยวกับเขา

              ปอถึงกับหน้าตึงกว่าเดิมเมื่อได้ยินน็อตขอเบอร์เลิฟตรงๆต่อหน้า ความโมโหแล่นขึ้นเป็นริ้วๆในอกมันร้อนรุ่มเหมือนมีไฟมาจุดสุม เขาพยายามบังคับอารมณ์ตัวเองให้สงบหายใจเข้าออกหนักๆเพื่อระบายอีกทาง พยายามตั้งสติไม่ให้ลุกเอาตีนไปยัดปากไอ้เหี้ยนี่ เพราะเขาเองก็ไม่อยากมีเรื่องเท่าไหร่

              ปึก! ปึก!

               ปอเอาขาสองข้างขึ้นไปวางพาดไขว้กันบนโต๊ะกระจกตัวเตี้ยข้างหน้า โดยที่หันฝ่าเท้าไปทางคนตรงข้าม สายตาก็จ้องไปที่น็อตด้วยความดุดัน แขนข้างนึงยกขึ้นไปพาดพนักโซฟาอยู่ในลักษณะเหมือนกอดเลิฟกลายๆ อีกข้างก็ยกบุหรี่ขึ้นมาจุดสูบแล้วพ้นควันออกจากปากช้าๆ โดยที่ไม่ได้สนใจว่าตรงโซนนี้เขาให้สูบได้รึเปล่า

              "ว่าไงครับเลิฟ" น็อตยังคงตั้งหน้าตั้งตาขอเบอร์เลิฟ โดยที่ไม่คิดจะสนใจท่าทีคุกคามของปอเลยสักนิด

              "อะ...เอ่อ" เลิฟเองก็ถึงกับพูดไม่ออกเพราะไม่เคยเจอสถานการณ์แบบนี้

              "44" ปอพูดแทรกขึ้นพร้อมกับพ้นควันสีขาวออกจากปากเรื่อยๆ

              "อะไรนะครับ" น็อตหันมาถามปอด้วยความไม่เข้าใจ เลิฟเองก็มองปอด้วยความงงเหมือนกัน

              "มึงว่ามันใหญ่ไหม" ปอไม่ตอบคำถามแต่เอ่ยปากถามต่อ

              "ห๊ะ" น็อตขมวดคิ้วและส่งเสียงจากลำคอเบาๆ

              "แต่กูว่าจะรู้ว่าใหญ่ไม่ใหญ่ต้องลองเอาไปวัดกับหน้ามึงนะว่าไหม" ปอว่าเรื่อยๆตาก็ยังมองที่น็อตเขม็ง

              "แต่ดูๆไปหน้ามึงก็น่าจะเหมาะกับตีนกูอยู่" ปอยกยิ้มมุมปากนิดๆ

              บรรยากาศโดยรอบถึงกับเปลี่ยนเป็นเย็นเยือกในทันที ทุกคนบนโต๊ะหันมองหน้ากันเลิ่กลัก เพราะไม่คิดว่าปอจะโมโหขนาดนี้ก็เห็นนั่งทำหน้าเฉยๆท่าทางสบายๆมาตั้งนาน

              "มึงเสือกเหี้ยอะไรด้วย" น็อตหันมาพูดกับปอเสียงเข้ม จ้องกลับมาที่ปอด้วยความดุดันไม่แพ้กัน

             "อยากรู้?" ปอถามกลับด้วยน้ำเสียงที่จงใจกวนประสาท ยกขาทั้งสองข้างที่วางบนโต๊ะลง

             "........." น็อตไม่ตอบแต่มองปอด้วยความโมโหที่โดนกวนประสาท

           "หึ" ปอส่งเสียงในลำคอก่อนจะยิ้มเยาะให้น็อต แล้วหันไปพ่นควันบุหรี่ใส่หน้าน็อต จ้องที่หน้าขาวตี๋นิ่งก่อนจะโน้มตัวเข้าไปใกล้ๆ 

             "มึงฟังกูนะไอ้หน้าวอกถ้ามึงยังรักชีวิต และอยากเก็บหน้าตุ๊ดๆของมึงไว้หลอกฟันคนอื่นก็เลิกยุ่งกับคนของกูซะ ไม่งั้นจากที่มึงเคยเป็นผัวคนอื่นมึงอาจจะได้มีผัวเป็นสิบแทน" ปอกระซิบเสียงลอดไรฟันที่ข้างหูน็อตแบบที่ให้ได้ยินกันแค่สองคน น็อตเองพอได้ยินก็ชะงักไปนิดแต่ก็กลับมาทำหน้าตากวนประสาทเหมือนเดิม

             "ยิ่งมึงหวงยิ่งมีค่าให้แย่ง" น็อตเองก็กระซิบตอบปอกลับถึงในใจจะรู้สึกหวั่นๆแต่เขาเองก็มีดีพอตัว ไม่มีทางเป็นหมูในอวยให้ใครเชือดง่ายๆเหมือนกัน

             แววตาของปอเปลี่ยนเป็นแข็งกร้าวขึ้นทันทีเมื่อได้ยินสิ่งที่น็อตพูด ก่อนจะกลับมานิ่งสนิทเหมือนเดิม ริมฝีปากแสยะยิ้มออกมานิดๆ

              "เฮ้ย!!! ปอ/ไอ้ปอ/พี่ปอ" เสียงร้องโวยวายตกใจเรียกชื่อปอดังออกมาลั่นโต๊ะ เพราะจู่ๆปอก็กระชากคอเสื้อน็อตเข้ามาหาตัวเองเต็มแรง แล้วก็ง้างมือข้างที่ถือบุหรี่พุ่งเข้าหาเบ้าตาของน็อต

               "เหี้ยเอ้ย!! แม่ง!!! เฮ้อ..." เสียงสบถและเสียงถอนหายใจโล่งอกดังตามมาติดๆ เพราะปอหยุดมือแล้วถือบุหรี่จ่อข้างไว้ห่างจากลูกตาน็อตไม่กี่มิล แต่ทุกคนที่อยู่รอบๆก็ยังไม่วางใจกับท่าทีของปอนัก น็อตเองที่เจอเหตุการณ์ชวนหวาดเสียวก็ตกใจไม่น้อย แต่ก็ยังจ้องดวงตาวาวโรจน์ของปอกลับอย่างไม่ยอมแพ้ ทั้งคู่จ้องตากันสักพักปอก็เป็นฝ่ายผละออกมา

             "หึ" ปอส่งเสียงในลำคอเบาๆ มุมปากยกยิ้มนิดๆ เขาปล่อยมือจากคอเสื้อน็อต แล้วเอาบุหรี่กลับมาสูบต่อ พ่นควันออกจากปากเอื่อยๆก่อนจะเอาบุหรี่ที่ยังติดไฟจี้ลงไปที่หน้าอกของน็อตขยี้ไปมาจนบุหรี่ดับลง

              น็อตเองถึงกับเบ้หน้านิดๆเพราะรู้สึกแสบบริเวณที่โดนบุหรี่จี้ แต่เขาพยายามไม่แสดงอาการออกมา ได้แต่มองปอกลับแล้วทำหน้าให้นิ่งที่สุด

               "ถือว่ากูบอกมึงแล้ว" ปอพูดออกมาด้วยใบหน้าเรียบเฉย ก่อนจะเอนตัวไปพิงพนักโซฟาหยิบแก้วเหล้าขึ้นมากินด้วยท่าทีสบายๆ เหมือนเมื่อกี้ตัวเองไม่ได้ทำอะไรและไม่มีอะไรเกิดขึ้น

              "ดุดีนะครับ" น็อตหันมาพูดกับเลิฟยิ้มๆ แถมยังส่งสายตาเจ้าชู้ให้เลิฟ แบบที่ไม่ได้สะทกสะท้านกับเรื่องเมื่อกี้เลยสักนิด

              "ไอ้หน้าอ่อนกูว่ามึงกลับโต๊ะมึงไปเถอะว่ะ ก่อนที่เพื่อนกูมันจะเลิกใจเย็น แล้วมึงจะได้แดกข้าวแบบไม่ต้องเคี้ยว" ต้าตัดสินใจเอ่ยปากไล่น็อต เพราะกลัวว่าจะมีเรื่ิองขึ้นมาจริงๆ เมื่อกี้ที่ไอ้ปอจะเอาบุหรี่จี้มตาไอ้หน้าอ่อนนี่มันไม่ได้ขู่นะครับ ถ้าไม่มีคนเรียกแม่งจิ้มลงไปจริงๆแน่

              "ฮ่าๆโอเคๆ" น็อตหัวเราะออกมา แล้วยกมือขึ้นทั้งสองข้างทำท่ายอมแพ้ ก่อนจะลุกขึ้นยืน

              "งั้นผมกลับแล้วนะครับเลิฟ ไว้เจอกันที่มอนะ" น็อตส่งยิ้มให้เลิฟ ก่อนจะคว้าเอามือเลิฟขึ้นมาจับหงาย แล้วก้มลงแนบริมฝีปากจุมพิตที่กลางฝ่ามือนุ่มแผ่วเบา

              การกระทำของน็อตเล่นเอาทุกคนตะลึงตาโตจนแทบถลนออกจากเบ้า ตัวเลิฟเองก็ได้แต่นั่งอ้าปากค้าง ก่อนที่หน้าจะขึ้นสีแดงระเรื่อนิดๆอย่างห้ามไม่อยู่เพราะความเขิน ก็ไม่ได้ตั้งใจจะเขินแต่ว่ามันเขินไปแล้ว

              น็อตวางมือเลิฟลงแล้วเสตามามองปอนิดๆ จากนั้นก็ยกยิ้มมุมปากเยาะๆส่งให้ปอแล้วเดินจากไป ปอมองทุกอย่างด้วยแววตาแข็งกร้าวดุดัน มือที่ถือแก้วกำแน่นจนแก้วแทบจะแตกคามือ

              น็อตเดินกลับไปที่โต๊ะตัวเองอย่างอารมณ์ดี ยอมรับว่าไอ้ผู้ชายตัวใหญ่นั่นน่ากลัวอยู่เหมือนกันแต่ความน่ารักของเลิฟมีมากกว่า เพราะงั้นเสี่ยงตีนแค่นี้ได้แตะนิดหน่อยถือว่าคุ้มนะ

             "วอนตีนฉิบหาย" กิงที่นั่งข้างเอยอดที่จะว่าขึ้นมาไม่ได้

             "อย่าคิดมากไอ้เหี้ยแค่เด็กยังไม่หย่านม" ต้าเอื้อมมือมาตบที่บ่าปอเพื่อให้ใจเย็นๆ เพราะเรื่องเมื่อกี้มีความเป็นไปได้สูงที่ปอจะตามไปกระทืบคน

              "เออ!!" ปอกระแทกเสียงตอบแล้วคว้าแก้วเหล้ามาเทกรอกปาก เพื่อระงับอารมณ์พลุ่งพล่านในอก เขาอุตส่าห์ไม่อยากมีเรื่องแต่ไอ้เวรนี่ก็วอนตีน ยิ่งมองไปที่มือไอ้เลิฟกับไอ้หน้าแดงๆนั้นยิ่งอยากฆ่าคน ความรู้สึกโคตรเหี้ย!!!

              "เอ่อ...ปอ..คือว่านะ" หลังจากที่ตั้งสติได้ เลิฟก็ลองคุยกับปอด้วยท่าทางกล้าๆกลัวๆ ปอตวัดสายตามาจ้องเลิฟเขม็ง

              "ไม่ต้องรีบพูดตอนนี้ เดี๋ยวมึงได้พูดแน่" ปอว่าเสียงเข้มแล้วซัดเหล้าเข้าปากต่อเนื่อง

              "ปอ...มึงอย่าไปโกรธน้องมันนะเว้ย กูเป็นคนลากน้องมันมาเอง น้อง..." แฟงพยายามอธิบายเพราะกลัวว่าปอจะทำอะไรเลิฟ แต่ก็ต้องหยุดชะงักเพราะยกมือขึ้นห้าม

              "มึงด้วยเดี๋ยวค่อยคุย" ปอบอกแฟงแต่ไม่ได้หันไปมองหน้า แฟงเลยได้แต่ยิ้มแหยๆเพราะรู้แล้วว่าปอโกรธจริงๆ

              "แดกเบาๆหน่อยมึงต้องขับรถกลับ" ต้าพูดเตือนออกมาเพราะเห็นว่าปอซัดเหล้าเข้าปากไม่หยุด
 
              บรรยากาศในโต๊ะเงียบเชียบผิดกับรอบข้างที่สนุกสนาน ตอนนี้ทุกคนกลับมารวมตัวกันที่โต๊ะหมดแล้ว สายตาทุกคู่มองมาที่ปอเพื่อดูท่าทีเลิฟเองก็หวั่นๆใจนั่งตัวลีบอยู่ข้างๆ เพราะไม่รู้ว่ากลับคอนโดไปตัวเองจะโดนอะไรบ้าง

             เพล้ง!!! โครม!!!

             กรี๊ด!!!!เฮ้ย!!!!

              ระหว่างที่บรรยากาศกำลังอึมครึม เสียงโหวกเหวกโวยวายก็ดังขึ้น เรียกให้สายตาทุกคู่ในโต๊ะหันไปมองตามอย่างสนใจ ไม่เว้นแม้กระทั่งปอเอง

              "ไอ้ปิง" ปอพึมพำชื่อพี่ชายออกมาเบาๆก่อนจะทำหน้างงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น เพราะเขากำลังเห็นพี่ชายตัวเองกระทืบคนอยู่ ซึ่งเป็นเรื่องที่แปลกมากสำหรับไอ้ปิง มันไม่เคยกระทืบใครแค่เพราะไม่ชอบหน้าแน่ๆ แม่งมีเรื่องอะไรวะ

            "เดี๋ยวกูมา" ปอว่าแล้วลุกขึ้นยืนจะเดินไปที่เกิดเหตุ แต่ก็ต้องชะงักเพราะเลิฟดึงแขนเอาไว้

            "ไปไหน" เลิฟถามด้วยเสียงสั่นๆและพยายามยื้อแขนปอไว้

          "รอกูอยู่นี่" ปอว่าและแกะมือเลิฟออกจากแขนตัวเอง

            "ฝากด้วยนะมึง" ปอหันมาบอกต้าเพราะกลัวว่าเลิฟจะลุกตามไป

            "เดี๋ยวดูให้" ต้าบอกเพื่อนให้สบายใจ ปอพยักหน้ารับรู้ก่อนรีบเดินไปหาพี่ชายตัวเอง แล้วก็ตามที่คิดเลิฟรีบลุกจะตามปอไปทันทีแต่ดีที่ต้าดึงเอาไว้ทัน

              "นั่งอยู่นี่แหละไอ้น้องเลิฟไม่ต้องตามไป"
 
              "แต่ว่า..." เลิฟหันมาค้านเสียงแผ่ว สีหน้าเต็มไปด้วยความเป็นห่วง ทำท่าจะตามไปให้ได้

             "ไม่ต้องห่วงมันหรอกเรื่องปกติ ห่วงตัวเองดีกว่าไหมว่าจะทำยังไงให้มันหายโกรธ อย่าลืมนะว่ามันโมโหอยู่" ต้าพยายามเบี่ยงประเด็นความสนใจของเลิฟ แล้วก็ได้ผลเพราะเลิฟถึงกับรีบนั่งลงที่เดิม ใบหน้าหวานเครียดขึ้นทันที

            "เออใช่ มึงตายแน่ไอ้เลิฟพี่ปอโคตรน่ากลัว" พีททำหน้าแหยๆแล้วลูบแขนตัวเองด้วยความสยอง

             "มึงอย่าพูดดิวะ ทำไงดีอ่ะ" เลิฟโอดครวญเบาๆ

              "แต่กูมีวิธีนะ" กั้มพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเจ้าเล่ห์

             "แต่มึงต้องให้ความร่วมมือแล้วเราทุกคนจะรอดโดยที่ไม่มีใครโดนหางเลข" กั้มพูดต่อแล้วยิ้มที่มุมปากพร้อมกับยักคิ้วนิดๆ

              "วิธีไรวะ" ต้าเป็นคนถามขึ้นด้วยความสงสัย ทุกคนบนโต๊ะก็หันมามองกั้มด้วยความอยากรู้

            "นั่นไง" กั้มพยักเพยิดหน้าไปที่โต๊ะ แล้วหันมายิ้มสบตากับเพื่อนอีกสองคน

            "อ๋อออออ" พีทกับนาวถึงกับร้องออกมาหลังจากรู้ว่ากั้มหมายถึงอะไร ก่อนที่ทั้งสามคนจะหันไปมองหน้าเลิฟพร้อมกัน แล้วส่งยิ้มเจ้าเหล่ให้

...
...
 
           ปอเดินกลับมาที่โต๊ะตัวเองหลังจากที่เข้าไปห้ามพี่ชายไม่ให้กระทืบคนตาย เห็นมันใจเย็นแบบนั้นเวลาโมโหไอ้ปิงก็มือหนักตีนหนักไม่แพ้เขาเหมือนกัน ส่วนสาเหตุที่มันกระทืบคนน่ะหรอเพราะมันจับได้ว่าเมียมีชู้ มันเลยโมโหจนกระทืบชู้สุดท้ายมันกับเมียก็เลิกกัน เหมือนเลิกกันง่ายนะแต่เขารู้ว่าไอ้ปิงมันเจ็บมากแค่ไหน ก็มันรักของมันมาตั้งนานทั้งซื่อสัตย์ทั้งแสนดีเจอแบบนี้ไปมันคงเดินเซไปสักพัก

             ปอทิ้งพี่ชายไว้กับน้องสาวและฝุ่นเพื่อนตัวเอง เขาค่อนข้างแปลกใจเหมือนกันที่เห็นฝุ่นอยู่ที่นี่ แถมดูสนิทกับไอ้ปิงแบบแปลกๆแต่ก็ไม่ได้คิดอะไร ไม่ใช่ว่าไม่ห่วงพี่ตัวเองนะแต่มันเป็นคนไล่เขามาเอง เพราะอยากอยู่คนเดียว จริงๆก็ไล่ยัยปรางด้วยแต่น้องเขามันไม่ยอม ส่วนไอ้ฝุ่นมันอาสาจะช่วยดูให้เขาเลยปล่อยไป 

           กลับมาถึงโต๊ะก็เห็นทุกคนทำหน้ามีความสุขพอเห็นหน้าเขาก็พากันส่งยิ้มให้ ตอนนี้มีพี่อาร์ตโผล่มาสบทบอีกคนไม่รู้ว่ามาได้ยังไง

           ปอทรุดตัวลงนั่งที่โซฟาข้างๆเลิฟมองไปที่ทุกคนอย่างสงสัย ก่อนจะหันมามองเลิฟที่นั่งก้มหน้าเงียบๆไม่พูดไม่จา กำลังจะอ้าปากถามก็ต้องชะงัก เพราะจู่ๆอาร์ตก็ยื่นขนมไปทางหน้าเลิฟ

            "น้องเลิฟครับกินขนมเร็ว" อาร์ตพูดยิ้มๆ 

             "คร๊าบบบบ" เลิฟเงยหน้าขึ้นตอบเสียงยานคาง อ้าปากกว้างรับขนมเข้าปากแล้วเคี้ยวตุ่ยๆ ใบหน้าแดงก่ำไปหมดดวงตาฉ่ำปรือเพราะฤทธิ์แอลกอฮอลล์

           "น้องเลิฟครับอยากกินนี่ไหม" แฟงถามขึ้นแล้วชูป็อกกี้ให้เลิฟเห็น 

           "ถ้าอยากกินมาหาพี่เร็ว" แฟงกวักมือเรียกเลิฟซึ่งเลิฟเองก็ลุกขึ้นเดินเซๆไปหาแฟงแบมือขอขนม

           "อยากกินใช่ไหม" แฟงแกล้งถาม ซึ่งเลิฟก็พยักหน้ารับงึกงัก

             "งั้นขอพี่หอมแก้มหน่อย" แฟงว่ายิ้มๆ เลิฟเองด้วยความที่เมาก็เอียงแก้มให้แฟงหอมทันที

            ฟอดดดดด

            "น่าร๊ากกกกกกก" แฟงจุ๊บลงที่แก้มเลิฟเบาก่อนจะเอามือหยิกแก้มใสด้วยความหมันเขี้ยว

             "ขนมเลิฟล่ะ" เลิฟว่าอ้อนๆแล้วทำแก้มพองลมใส่แฟง

            "อ้าปากเร็ว" แฟงบอกแล้วเลิฟก็รีบอ้าปากตาม รับขนมที่แฟงยื่นให้เข้าปากกินด้วยความอร่อย

            หลังจากนั้นทุกคนบนโต๊ะก็ผลัดกันเรียกเลิฟไปกินนั่นกินนี้กับตัวเองไม่ขาดสาย ส่วนปอเองก็ได้แต่มองทุกอย่างด้วยความอึ้ง เพราะเขาหายไปแป๊บเดียวกลับมาทำไมไอ้เลิฟมันถึงได้เมาหัวทิ่มแบบนี้

              "พวกมึงเล่นเหี้ยอะไรกัน ชใครเอาเหล้าให้มันกิน" ปอถามขึ้นเสียงเข้ม แววตามองไปที่ทุกคนอย่างดุดัน

            "เลิฟครับ" อาร์ตไม่สนใจท่าทีโมโหของปอ แต่กลับเรียกเลิฟที่อ้อนกินขนมจากมือกิงแทน

           "คร๊าบบบบบ" เลิฟเองก็ขานรับ พยายามมองหาคนเรียกตัวเอง

           "มานี่เร็ว" อาร์ตกวักมือเรียกเลิฟรัวๆ

           "อะไรอ่า...จะให้ขนมเลิฟหรอ" เลิฟทำตาเสียงอ้อนมองอาร์ตตาปริบๆ

           "พี่ไม่มีขนมให้หรอก" อาร์ตว่ายิ้มๆแต่ทำเอาเลิฟหน้าบึ้ง

          "แต่คนนั้นอ่ะมี" อาร์ตบอกเลิฟแล้วชี้มาทางปอ เลิฟเองก็หันมามองหน้าบึ้งๆของปอ ก่อนที่จะยิ้มกว้างแล้ววิ่งถลามาหาปอ

           "ขอขนมหน่อย" เลิฟพูดเสียงอ้อนๆ

           "ไม่มี" ปอบอกเสียงห้วนแล้วหันหน้าหนี เลิฟทำหน้าบึ้งขัดใจเดินเข้าหาปอ แล้วทรุดลงนั่งบนตักยกมือสองข้างขึ้นคล้องคอ

           "พี่ปอ...น้องเลิฟอยากกินขนม" เลิฟทำเสียงอ้อนแล้วช้อนตามองปอนิดๆ

           "บอกว่าไม่มีไง" ปอทำเสียงแข็งพยายามไม่สนใจท่าทางน่ารักๆนั่น

           "พี่ปอใจร้าย ไม่มีขนมให้น้องเลิฟจริงๆหรอ" เลิฟเอาหน้าซุกไปที่อกแกร่งแล้วถูไปมา

             "จุ๊บ พี่ปอยิ้มเร็วชอบทำหน้าดุ จุ๊บ" เลิฟเงยหน้าขึ้นมาจุ๊บปากปอเบาๆ เล่นเอาปอถึงกับหน้าเหวอ ส่วนคนอื่นๆก็ได้แต่ยิ้มขำ

               "อยากกินหนมอ่า" เลิฟทำแก้มพองลมใส่ปอก่อนจะวกไปหอมแก้ม

              "อย่าเลิฟ" ปอรีบห้ามเลิฟเพราะกลัวว่าอะไรๆมันจะคุมไม่อยู่

             "น้องเลิฟครับปอมันไม่ให้ทำก็มาทำกับพี่มา" อาร์ตตะโกนบอกด้วยเสียงทะเล้นพร้อมกับกวักมือเรียก

            "ม่ายอาววว ทำกับคนนี้คนเดียวน้องเลิฟรักพี่ปอเนาะ" เลิฟส่ายหัวให้อาร์ตแล้วหันมายิ้มให้ปอ ซึ่งปอก็ยังทำหน้านิ่งๆอยู่

             "โหยยย น้องเลิฟหักอกพี่อ่ะไม่รักพี่บ้างหรอ" อาร์ตโอดครวญแบบขำๆ

            "ม่ายรักหรอกพี่ปอขนมอ่า" เลิฟพูดเสียงอ้อแอ้ทวงขนมปอไม่หยุด จนต้ายื่นขนมมาให้ ปอเลยรับมาถือไว้แล้วมองหน้าเลิฟนิดนึง

            "อ้าม ป้อนเร็ว" เลิฟอ้าปากกว้างรอขนม

            ปอเลยยื่นขนมเข้าปากให้กำลังจะชักนิ้วออก แต่เลิฟดันใช้ปากดูดนิ้วเขาเล่น จนเกิดกระแสไฟวิ่งพล่านอยู่ไปทั่วตัว
          จ๊วบ จ๊วบ

            "เลิฟพอ" ปอดึงมือออกจากปากเลิฟแล้วพยายามพูดให้เสียงปกติ

            "ไมอ่ะ" เลิฟเอียงคอมองแล้วทำแก้มพองลมด้วยความไม่เข้าใจ

             "กลับบ้านเลยมึงกูกลับแล้วนะ" ปอหันมาบอกทุกคนก่อนจะดึงเลิฟให้ยืนขึ้น

             "พี่ปอ!!! ผมเป็นคนเอาเหล้าให้มันกินเองแหละ" กั้มตะโกนบอกปอกวนๆพร้อมกับยักคิ้วให้

           "เออ!!!" ปอหันมาบอกแล้วลากเลิฟออกไปทันที ท่ามกลางเสียงหัวเราะชอบใจของทุกคน แล้วก็ตกลงกันว่าพรุ่งนี้ห้ามไปรบกวนปอกับเลิฟเด็ดขาด

...
...

            ปอเหยียบคันเร่งจนแทบจะพัง เพื่อจะได้กลับมาถึงคอนโดให้เร็วที่สุด พยายามระงับความรู้สึกร้อนรุ่มข้างในไม่ให้ตัวเองหน้ามืดจัดการไอ้เลิฟบนรถ แต่ให้ตายเถอะไอ้เลิฟมันไม่ให้ความร่วมมือเลยสักนิด เข้ามานัวเนียหอมแก้มจูบปากเขาอยู่แบบนั้นเวลาเมาเหล้าแล้วแม่งเป็นงี้หรอวะ

             จริงๆความรู้สึกเขามันเตลิดตั้งแต่ในผับแล้วให้ตายเหอะ มานั่งอ้อนเรียกพี่ปอๆอยู่ข้างหู ไม่จับมันเอาต่อหน้าทุกคนนี่ก็ดีแล้วแม่งยั่วฉิบหาย

           "เข้าห้อง" ปอผลักร่างบางเข้าห้องทันที ก่อนที่จะเดินตามเข้าไป

            ปอจัดการปิดประตูแล้วล็อกให้เรียบร้อย ยืนมองคนตัวเล็กที่ตาฉ่ำปรือตรงหน้าด้วยแววตาหื่นๆ ก่อนจะกระชากคนอีกฝ่ายเข้าหาตัวเอง ก้มลงจูบปากแลกลิ้นด้วยความร้อนแรง



2 Be Con...

[B52]

ใครจะเละงานนี้

[Raviolie]

ค้างมากกกกก
รีบมาต่อเร็วๆนะคะะ

[matchty]

กับดักที่
- 31 -
         


   ลิ้นหนาเกี่ยวกระหวัดดูดดึงลิ้นเล็กอย่างต่อเนื่อง ก่อนที่ร่างสูงจะพลิกร่างบางมาอีกด้านแล้วดันจนแผ่นหลังชิดประตู โดยที่ริมฝีปากของทั้งคู่ไม่ได้ละออกจากกัน ฝ่ามือหนาเลื่อนลงไปบีบเค้นสะโพกบางเต็มแรง จนคนตัวเล็กส่งเสียงครางในลำคอ
             "อึก...อื้อ" เลิฟส่งเสียงครางประท้วงเบาๆ เพราะรู้สึกเจ็บจากแรงบีบเค้นและขาดอากาศหายใจ

             ปอผละริมฝีปากออกมาเล็กน้อยเพื่อให้คนตัวเล็กได้สูดอากาศหายใจ แต่ก็ยังคลอเคลียขบเม้มไม่ห่าง สายตาคมดุมองไปที่ใบหน้าหวานเต็มไปด้วยความเสียวซ่านอย่างพอใจ

             ริมฝีปากอิ่มแดงช้ำเผยอออกจากกันนิดๆ ดวงตากลมโตฉ่ำปรือเพราะฤทธิ์แอลลกอฮอลล์หรี่มองใบหน้าคมอย่างยั่วยวน จนปออดใจไม่ไหวกดริมฝีปากบดจููบอย่างหนักหน่วงอีกครั้ง 

             ฝ่ามือเล็กเลื้อยเข้าไปในเสื้อยืดของคนตัวสูง ลูบไล้ไปทั่วแผ่นหลังกว้างตามอารมณ์ที่พุ่งสูงก่อนจะพยายามถอดเสื้อของปอออก เพราะเจ้าตัวรู้สึกว่ามันเกะกะจนปอต้องยอมผละออกมาอีกครั้ง เพื่อให้คนตัวเล็กถอดเสื้อให้เขาได้ถนัด

             ตอนนี้ร่างกายท่อนบนของปอเปลือยเปล่า ฝ่ามือเล็กเลื่อนมาลูบไล้กล้ามเนื้อที่เรียงตัวสวยอย่างซุกซน ทำเอาปอต้องหายใจเข้าออกแรงๆจนหน้าท้องขึ้นลอนเป็นลูกสวย

             "คิกๆ" เลิฟหัวเราะเบาๆด้วยความพอใจลิ้นเล็กเลียริมฝีปากตัวเองอย่างไม่รู้ตัว

            "เมาแล้วยั่วนะมึง" ปอพูดด้วยเสียงแหบพร่าส่งสายตามองคนตัวเล็กอย่างร้อนแรง

             "ม่ายยยด้ายยยมาวววว พี่ปอมั่วเล่า" เลิฟเถียงกลับด้วยเสียงอ้อแอ้

             ปอส่ายหัวนิดๆแล้วจับมือเล็กซุกซนที่ลูบไล้ไม่หยุดไว้แน่น ส่วนอีกมือก็เอื้อมไปปลดเนคไทด์ออกให้คนตัวเล็ก แล้วโยนมันทิ้งอย่างไม่ใส่ใจ จากนัั้นก็เลื่อนริมฝีปากไปพรมจูบจนทั่วใบหน้าหวาน ไล่ลงมาที่ซอกคอขาวแล้วกัดแรงๆจนเลือดซิบเพราะหมันเขี้ยว

            "อ๊ะ" เลิฟหลุดเสียงครางออกมาเพราะรู้สึกเจ็บและแสบ จากการที่ปอกัดและเลียซ้ำ

            ปอใช้ริมฝีปากค่อยๆปลดกระดุมเสื้อออกทีละเม็ด พร้อมกับพรมจูบดูดเม้มลงมาเรื่อยๆตามรอยแยกของสาบเสื้อ จนกระดุมถูกปลดถึงเม็ดสุดท้าย มือสองข้างก็จับแขนเล็กไว้แน่น

            "อ๊าาาาา" เลิฟครางออกมาพร้อมกับกัดปากตัวเองแน่นเพราะความเสียว

            ปอเหลือบสายตาขึ้นไปมองคนตัวเล็กที่ยืนใบหน้าแดงก่ำ ตาปรอยด้วยความเสียวซ่านแล้วกระตุกยิ้มนิดๆ ก่อนจะปล่อยแขนทั้งสองข้างของเลิฟให้เป็นอิสระ จากนั้นก็จัดการปลดเข็มขัดแล้วถอดกางเกงออกจากขาเรียว จนตอนนี้ร่างกายท่อนล่างของเลิฟเปลือยเปล่า

            ปอคุกเข่าลงตรงหว่างขาของเลิฟ มองแก่นกายเล็กตรงหน้าแล้วจับมันไว้ในมือ ขยับเบาๆจนมันขยายขนาดเต็มที่ก่อนจะครอบริมฝีปากอ้าอมเอาแก่นกายเล็กไว้ในปากขยับขึ้นลงช้าๆ แล้วผละออกวกลงไปใช้ปากหยอกล้อลูกบอลแฝดเล่น ใช้ลิ้นเลียแก่นกายน่ารักขึ้นมาจนถึงปลายยอดดูดเม้มแรงๆ และเลียตามรอยแยกจากนั้นก็อมแก่นกายไว้ในปากขยับเบาๆแล้วเปลี่ยนเป็นรัวเร็ว

            "อ๊ะ..อ๊าาาา" เลิฟใช้มือขยุ้มเส้นผมของปอแน่นเพราะความเสียว ขาสองข้างสั่นระริกแทบจะยืนไม่อยู่

             ปอสัมผัสได้ถึงอาการเกร็งของคนตัวเล็ก และรสชาติเฝื่อนๆที่ปลายยอด เป็นสัญญาณบ่งบอกว่าคนอีกฝ่ายกำลังจะปลดปล่อย แต่จู่ๆปอก็หยุดการเคลื่อนไหวแล้วผละริมฝีปากออก จากนั้นก็ลุกขึ้นยืนเต็มความสูง

             "ทะ...ทำไม" เลิฟถามเสียงกระท่อนกระแท่น ใบหน้าแสดงความทรมานเพราะไม่ได้รับการปลดปล่อย สายตามองปอด้วยความไม่เข้าใจ มือเล็กตัดสินใจเลื่อนไปที่กลางลำตัวเพื่อหวังจะช่วยตัวเอง

             หมับ!!

             ปอคว้าเอามือของเลิฟแล้วกำไว้แน่น เลิฟขมวดคิ้วมุ่นเม้มปากแน่นด้วยความขัดใจ แล้วเลื่อนมืออีกข้างที่ว่างลงไปแทนแต่ปอก็ตามไปจับเอาไว้

             "พี่ปอ" เสียงหวานเอ่ยสั่นๆ ช้อนตาขึ้นมองอย่างออดอ้อนแกมขอร้อง

             "ไม่" ปอกระซิบเสียงพร่าข้างหูเลิฟ ขบเม้มใบหูนุ่มเบาๆเลียวนไปทั่ว แล้วจัดการตรึงแขนทั้งสองข้างของเลิฟไว้เหนือหัวด้วยมือเพียงข้างเดียว

             ปอจูบซับลาดไหล่เนียนแล้วขบกัดไปด้วย ไม่รู้ว่าทำไมเหมือนกันพอเห็นผิวขาวๆของมันแล้วโคตรอยากทำให้เป็นรอย เลาะเล็มลงมาเรื่อยๆก็เจอกับยอดอกสีชมพูสวย ละเลงลิ้นปาดวนไปทั่วอ้างับดูดดึงแรงๆ
 
             มือเลื่อนไปที่สะโพกกลมกลึงเหมาะมือ บีบเค้นเต็มแรงจนขึ้นรอยมือ อีกข้างก็ปล่อยแขนที่จับไว้เลื่อนลงมาขยี้ยอดอกข้างที่เหลือเล่น สะโพกบดเบียดไปที่กลางกายคนตัวเล็กอย่างจงใจ

             เลิฟผวานิดๆโอบแขนรอบคอปอ มือเล็กขยุ้มเส้นผมตรงหลังต้นคอแน่น เพื่อระบายความซ่านที่เกิดขึ้น

             "อ่ะ...อึก" เลิฟสะดุ้งและเสียวแปล๊บขึ้นมาทันที เพราะปอกดนิ้วเข้าไปในช่องทางด้านหลังโดยไม่ทันตั้งตัว

              ปอขยับนิ้วเข้าออกภายในช่องทางคับแคบช้าๆ สัมผัสได้ถึงความฝืดเคืองเนื่องจากไม่มีตัวช่วย เมื่อรู้สึกว่าทางด้านหลังเริ่มคลายตัว ปอก็เพิ่มนิ้วที่สองและสามเข้าไปตามลำดับ ชักเข้าออกถี่ๆเพื่อขยายช่องทางให้รับสิ่งที่ใหญ่โตกว่านิ้วได้ ปอค่อยๆถอนนิ้วทั้งหมดออกมาช้า แล้วจัดการเอาตัวตนของตัวเองออกมา โดยที่ไม่ได้ถอดกางเกงออก

            เลิฟรู้สึกได้ถึงความว่างเปล่าช่องทางด้านหลังขมิบถี่ๆ ต้องการอะไรที่คุ้นเคยดีเข้ามาเติมเต็ม

            ปอช้อนสะโพกบางขึ้นจนตัวลอยอย่างกระทันหัน จนเลิฟผวากอดปอไว้แน่นเพราะความตกใจและกลัวหล่น ก่อนที่ปอจะดันคนตัวเล็กจนหลังแนบสนิทกับประตูมากกว่าเดิม

            "เอาขาเกี่ยวเอวกูไว้" ปอบอกเสียงแหบพร่า เพราะตอนนี้แก่นกายของเขามันปวดหนึบไปหมด ซึ่งเลิฟก็ทำตามที่ปอบอกอย่างว่าง่าย

            ปอใช้มือข้างนึงสอดรองแผ่นหลังของเลิฟไว้ ส่วนอีกข้างก็จับแก่นกายตัวเองถูวนไปมาที่ปากทางเข้า จนเลิฟขนลุกเกรียวเพราะความเสียว ก่อนที่ปอจะกดตัวเองเข้าไปข้างในช้าๆ

            "อ๊าาาา..เจ็บ..ฮึก.." เลิฟครางสะอื้นออกมาด้วยความเจ็บน้ำตาซึมและไหลลงมาอย่างช่วยไม่ได้ เพราะปอเข้ามาโดยที่ไม่มีตัวช่วย ถึงแม้จะเบิกทางให้ก่อนแล้ว แต่ความใหญ่โตของปอก็ทำให้เขาเจ็บอยู่ดี

            "ชู่ว์...อย่าเกร็งค่อยๆผ่อนคลายจะได้ไม่เจ็บ" ปอพยายามพูดปลอบ จูบซับน้ำตาออกให้มือนึงก็ลูบแผ่นหลังไปมา อีกมือก็บีบเค้นสะโพกเพื่อให้อีกคนผ่อนคลาย

            เลิฟสูดหายใจเข้าลึกๆและพยายามผ่อนคลายตัวเอง จนปอรับรู้ได้และจัดการดันตัวเองเข้าไปทีเดียวจนสุดลำ

            "อ๊าาาาาาา" เลิฟครางออกมาเสียงหลง เล็บจิกเข้าไปที่แผ่นหลังกว้างเต็มแรงเพราะรู้สึกจุก

            "ฮึ่มม" ปอเองก็ครางหนักๆในลำคอ เพราะข้างในตัวเลิฟกำลังตอดรัดเขาทุกทาง ปอแช่ตัวเองค้างไว้นิ่งๆเพื่อให้เลิฟได้ปรับตัว กัดฟันอดทนจนเส้นเลือดขึ้น ทั้งๆที่ใจเขาอยากจะกระแทกแรงๆใจจะขาด

            "อ่ะ..อื้อ..อืม" เลิฟครางออกมาอีกครั้งเพราะว่าปอเริ่มขยับข้างล่างเข้าออกช้าๆ ก่อนที่ปอจะประกบจูบอย่างร้อนแรง เกี่ยวกระหวัดแลกลิ้นไปมาจนได้ยินเสียงดัง

             "อืม...แน่นฉิบ"

             ปอขยับสะโพกเข้าออกช้าๆ ถอนแก่นกายออกมาจนเกือบสุด และแทงกลับเข้าไปเต็มแรงเน้นหนักทุกสัมผัส จนเลิฟส่งเสียงครางอื้ออึงในลำคอ

             "อ๊ะๆๆ อ๊าาา" เสียงครางของเลิฟดังระงมลั่นห้อง เพราะปอขยับซอยถี่ๆและหนักหน่วง จนตัวเลิฟที่ทาบทับอยู่บนหลังมือสั่นคลอนไปหมด ประตูห้องบานใหญ่เองก็สั่นสะเทือนเพราะแรงกระแทกอย่างเห็นได้ชัด

             ไม่นานปอก็สัมผัสได้ถึงอาการเกร็ง และแรงตอดรัดถี่ๆจากข้างใน ก่อนที่เลิฟจะปลดปล่อยออกมาเลอะเต็มหน้าท้องตัวเองและของเขา

              "แฮ่กๆๆ" เลิฟหายใจออกมาอย่างเหนื่อยหอบ ใบหน้าแดงก่ำและชื้นเหงื่อไปหมด
 
              ปอก้มลงจูบขมับเลิฟเบาๆ ก่อนจะขยับสะโพกช้าๆอีกครั้ง หมุนควงสะโพกไปมาและ กระแทกเน้นหนักเข้าออกเรื่อยๆ จนเปลี่ยนเป็นถี่รัวในที่สุด

              สะโพกแกร่งกระแทกเข้าออกแรงๆและเร็ว จนเลิฟรู้สึกจุกที่ท้องน้อยไปหมด มือเล็กพยายามดันหน้าท้องแกร่งให้ขยับช้าๆ แต่ปอก็ไม่ได้สนใจกระแทกใส่ไม่ยั้งก่อนที่ปอจะค่อยๆผ่อนแรงลง และถอนแก่นกายตัวเองออกมา จัดการปล่อยเลิฟลงไปยืนที่พื้น จากนั้นก็พลิกร่างบางให้ใบหน้าหันไปที่ประตู และหันหลังให้เขา

              ปอใช้ขาดันขาเรียวออกกว้างจับสะโพกบางให้โก่งขึ้นเล็ก และจับแก่นกายตัวเองสอดเข้าไปในช่องทางรักช้าๆ และโอบกอดเอวบางให้แนบชิดกับตัวเองยิ่งกว่าเดิม

              "อ๊าาาาา" เลิฟครางเบาเมื่อรับรู้ถึงแก่นกายของปอที่ใส่เข้ามาในตัวเองอีกครั้ง ไม่นานปอก็ขยับเข้าออกด้วยอารมณ์ที่พุ่งสูง มือหนายกขาข้างนึงของเลิฟขึ้นและซอยถี่ๆอย่างเมามัน
 
              "อ๊ะ..อื้อ..มันจุก" เลิฟประท้วงเสียงสั่น พยายามเอื้อมมือมาดันปอออก แต่ปอที่หน้ามืดไปแล้วก็ตั้งหน้าตั้งตากระแทกไม่ยั้ง ชนิดว่าแรงมีเท่าไหร่ใส่หมดไม่มีกั๊ก

              "อ๊ะๆๆๆอ๊าาา..อื้ม" เลิฟครางลั่นเพราะทั้งจุกทั้งเสียว ก่อนจะโดนปอดึงหน้าให้หันมารับจูบที่หนักหน่วง จนได้กลิ่นคาวเลือดเพราะแผลแตกจากการที่ปอขบกับริมฝีปาก

               พั่บ! พั่บ! พั่บ!

               เสียงเนื้อกระทบเนื้อดังถี่รัว จนในที่สุดเลิฟก็ปลดปล่อยออกมาอีกครั้ง พร้อมกับแรงตอดรัดถี่รัว ทำให้ปอยิ่งโหมแรงเร่งสะโพกกระแทกกระทั้น และไม่นานก็ปลดปล่อยตามเลิฟไปติดๆ

               "อ๊าาาาาาาา" เสียงครางด้วยความสุขสมของเลิฟดังขึ้น พร้อมกับสัมผัสได้ถึงความอุ่นร้อนที่ฉีดเข้ามาในร่างกาย

               ปอถอนแก่นกายออกมาช้าๆ น้ำรักไหลย้อนออกมาจากทางด้านหลังของเลิฟเปรอะเปื้อนลงไปตามขาเรียว ร่างบางถึงกับขาอ่อนยืนไม่อยู่ทรุดลงทันทีแต่แขนแกร่งของปอรับไว้ได้ทัน ก่อนจะช้อนตัวอุ้มคนตัวเล็กขึ้นไปต่อในห้องนอน

...
...

                 ปอรู้สึกตัวขึ้นมาหลังจากที่ได้นอนไปไม่นาน เพราะรู้สึกถึงแรงกระสับส่ายและไอร้อนจากคนข้างตัว เขาลุกขึ้นนั่งและเอามือไปแตะที่ตัวของเลิฟอย่างเบามือ

              "ไม่สบายเลยหรอวะ" ปอขมวดคิ้วมุ่นและพึมพำเบาๆ เขายอมรับว่าเมื่อคืนก็จัดหนักจัดเต็มคนตัวเล็กไปพอควร แต่ไม่เคยเลยสักครั้งที่เลิฟจะไม่สบาย สงสัยคงเพราะเหล้าที่กินไปด้วยส่วนนึง

              ปอขยับลงจากเตียงและหยิบกางเกงขึ้นมาใส่ ก่อนจะเดินเข้าไปในห้องน้ำและออกมาพร้อมกับกะละมังใบเล็ก ปอวางกะละมังลงที่โต๊ะข้างเตียง แล้วหันมาหาเลิฟที่นอนหลับอยู่

                 ปอลงมือเช็ดตัวให้เลิฟไปเรื่อยๆ มีเสียงประท้วงเพราะรำคาญดังออกมาจากปากอิ่มเป็นระยะ ไม่นานปอก็เช็ดตัวให้เลิฟเสร็จ เขาจัดการใส่เสื้อผ้าให้เลิฟแล้วเอากะละมังไปเก็บ ก่อนจะเดินไปหายามาให้เลิฟกิน

                "เลิฟ...ลุกขึ้นมากินยาค่อยนอนต่อ" ปอตบลงที่แก้มใสเบาๆเพื่อปลุกให้ตื่น

                 "อื้อ...ปอ" เลิฟปรือตาขึ้นมา ก็เห็นว่าปอนั่งมองตัวเองอยู่

                "ลุกมากินยาก่อน" ปอว่าและพยุงตัวเลิฟขึ้นนั่งโดยให้แผ่นหลังของเลิฟพิงอกตัวเองไว้

                "ฮึก..เลิฟปวดหัว" เลิฟสะอื้นงอแงออกมาเพราะรู้สึกปวดหัวจนเหมือนจะระเบิด

               "ชู่ว์..ไม่ร้องเดี๋ยวก็หาย" ปอบอกเสียงอ่อนโยนก้มลงจูบที่ขมับแผ่วเบา และโยกตัวเลิฟไปมาเพื่อปลอบโยน

               "ฮึก...มันปวดตัวด้วย" เลิฟยิ่งงอแงร้องไห้ออกมาเมื่อรู้ว่ามีคนเอาใจ

               "รู้แล้วๆกินยาจะได้หาย" ปอบอกแล้วป้อนยาเข้าปากให้เลิฟก่อนจะป้อนน้ำตาม

               "ขมอ่ะ" เลิฟว่าหน้าเบ้นิดๆตากลมโตฉ่ำวาวเพราะน้ำตา ปอเช็ดออกให้อย่างเบามือก่อนจะดันคนตัวเล็กให้นอนลง
 
               "นอนซะ" ปอกดจูบที่หน้าผากแล้วห่มผ้าให้เลิฟ ไม่นานก็ได้ยินถึงเสียงลมหายใจสม่ำเสมอ

               ปอหยิบโทรศัพท์ของตัวเองมากดโทรออก เดินออกจากห้องนอนไปที่ห้องนั่งเล่น จัดการเทอาอาหารใส่ชามให้ไอ้แมวอ้วนที่เดินวนเวียนพันแข้งพันขาเขาอยู่ แล้วตัวเองก็เดินไปเปิดตู้เย็นหยิบนมขึ้นมากิน ไม่นานปลายสายก็รับโทรศัพท์เขา

               "(ไงมึง)" ต้าทักออกมาด้วยเสียงกวน

               "วันนี้มึงมีเรียนไหม" ปอถามเสียงเรียบ

               "(ไมวะ)" ต้าถามกลับด้วยความสงสัย

               "กูฝากมึงไปบอกไอ้อิ๊กลาอาจารย์ให้กูหน่อย"

                "(มึงมีไรป่ะวะ)"

                "ไอ้เลิฟไม่สบาย"

                "(หูย..นี่มึงจัดน้องมันหนักขนาดนั้นเลยหรอวะ)" ต้าว่าเสียงกลั้วหัวเราะ

                "เรื่องกูเหอะเออ...แวะไปบอกเพื่อนไอ้เลิฟให้ด้วยนะ"

                "(เออๆมีอะไรอีกไหม)"

                "ไม่มีละ ฝากด้วยนะ"

                "(ได้ๆแค่นี้นะมึงไปดูเมียเหอะ)" ต้าบอกกวนๆแล้วตัดสายไป

                ปอมองโทรศัพท์ในมือนิดๆ แล้วส่ายหัวอย่างหน่ายๆ ก่อนจะเดินกลับเข้าไปในห้องนอน กำลังจะล้มตัวลงนอนก็ได้ยินเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นพอดี

                เหลือบสายตาไปมองก็เห็นว่าเป็นโทรศัพท์ของเลิฟที่ส่งเสียงอยู่ ตัดสินใจคว้ามาดูก็ถึงกับต้องโมโห เพราะคนที่โทรเข้ามาคือรุต ปอเดินถือโทรศัพท์ออกไปที่นอกระเบียงก่อนจะกดรับสาย

                "(ทำอะไรถึงรับสายช้า!!)" ปลายสายตะคอกใส่เสียงดังลั่น

                "........." ปอเลือกที่จะเงียบเพื่อรอฟังว่าอีกฝ่ายจะพูดอะไรต่อ

                "(พ่อฝากเงินเดือนนี้ของเราไว้กับพี่แต่พี่จะไม่โอนให้ เราต้องมาเอาเองโทษฐานที่ไม่โผล่หัวมาเยี่ยมพี่ที่โรง'บาล)" รุตบอกเสียงเรียบแต่แกมบังคับและข่มขู่

                 "กูไม่ให้ไป" ปอตอบกลับทันที สาเหตุที่เลิฟไม่ได้ไปเยี่ยมไอ้รุตที่โรง'บาลมาจากเขาเอง เพราะเขากลัวว่าเลิฟจะโดนมันทำอะไรอีกเลยสั่งห้ามไม่ให้ไป ถ้าจะให้เขาไปด้วยมีหวังได้กระทืบมันซ้ำ

                 "(นั่นใคร)" รุตตะคอกถามเสียงดัง

              "มึงคิดว่าใครล่ะ"

                 "(ไอ้ปอ)" รุตเค้นเสียงรอดไรฟัน

                 "ดีใจที่มึงยังจำกูได้" ปอว่าเยาะๆ

                 "(น้องกูอยู่ไหน กูจะคุยด้วย)" รุตพยายามระงับความโกรธถามปอ

                 "คงคุยไม่ได้ว่ะ เมื่อคืนหนักไปหน่อยเลิฟมันพึ่งได้นอนตอนเช้า" ปอบอกอย่างยั่วโมโห ซึ่งก็คือเรื่องจริงทั้งนั้น

                 "(มึงทำอะไร!!)" รุตตวาดดังลั่น

                 "แล้วมึงคิดว่าผัวเมียกันเขาทำอะไรละวะ"

                 "(ใครเมียมึง)"

                 "ให้กูอัดคลิปส่งให้ดูไหม"

                 "(ไปปลุกมันมาคุย)" รุตสั่งปอเสียงแข็ง

              "ทำไมกูต้องฟังมึง" ปอว่าเสียงเข้มขึ้นเล็กน้อย

                 "(หึ มึงไม่ให้กูคุยตอนนี้ก็ไม่เป็นไร ยังไงเลิฟก็ต้องมาเอาเงินกับกูอยู่แล้ว)" รุตปรับน้ำเสียงเป็นเยาะเย้ยอย่างรวดเร็ว
                "เก็บไว้เหอะกูมีปัญญาเลี้ยงเมียตัวเอง" ปอส่งเสียงเรียบๆตอบกลับ

     "(หึ มึงคิดว่ามึงจะกันเลิฟไม่ให้เจอกูได้ตลอดหรอวะ)" รุตว่าด้วยเสียงเยาะๆอย่างเป็นต่อ

             "(มึงคงไม่ลืมใช่ไหมว่ากูเป็นพี่ชายมัน อยู่บ้านหลังเดียวกันไม่ช้าก็เร็วกูก็ต้องได้เจออยู่ดี)" รุตพูดเรื่อยๆอย่างอารมณ์ดี

    "กูขอเตือนมึงไว้ตรงนี้เลยละกันอย่าแตะต้องเมียกูอีก ไม่งั้นรอบหน้ามึงจะได้นอนในโลงศพไม่ใช่โรง'บาล" ปอบอกรุตเสียงเหี้ยม

      "(ฮ่าๆ กูโคตรกลัวมึงเลยวะ งั้นกูขอบอกมึงไว้ด้วยละกัน ครั้งหน้าคนที่จะได้นอนในโลงคือมึงไม่ใช่กู!!!)" รุตตอบกลับมาอย่างไม่สะทกสะท้านก่อนจะกดตัดสายทิ้งไป

   ปอมองโทรศัพท์ในมือด้วยแววตาวาวโรจน์ก่อนจะกำไว้แน่นจนแทบจะแหลกคามือ ถ้าไอ้รุตมันเตือนแล้วไม่ฟังเขาเองก็คงต้องลงมือทำอะไรบางอย่างเหมือนกัน


2 Be Con...

[Raviolie]

อยากรู้จริงๆ อะไรทำให้พี่ชายเลิฟเปลี่ยนไปขนาดนี้

[ormn]

 

[B52]

อยากรู้ๆๆๆๆๆๆๆๆ

[greensnake]

เห็นว่าอัพแล้วก็ตามเด็กน่ารักเข้ามาอย่างไวว่อง
จากที่น่ารักอยู่แล้วมาเจอตอนเมานี่ยิ่งน่ารักคูณสิบ
แล้วพี่ฟ้าจะเหลือเหรอ.....น้องไม่สบายจนได้
พี่ปอดูใจเย็นกว่าเมื่อก่อนนะ ที่อดทนไม่มีเรื่องได้
ใจเย็นมากกว่านี้นะคะเพราะยังมีคนให้ดูแลอยู่
ทั้งเรื่องคนรอบตัวและครอบครัวของน้องเลิฟด้วย
เป็นกำลังใจให้ทั้งสองคนจ้ะ
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ
+1และเป็ดค่ะ

[Al2iskiren]

แอบเข้ามาอ่านในนี้อีกรอบ
หนังสือเพิ่งมาสดๆร้อนๆเลยค่ะ
 

[imvodka]

เหมือนพี่มันจะแอบรักน้องตัวเองป่าววะ

[matchty]

กับดักที่
- 32 -
         


   "ไงคะมึงหน้าตาสดใสไม่เหมือนพึ่งหายป่วยเลยนะคะ" นาวจีบปากจีบคอถามเลิฟทันทีที่เห็นเดินเข้ามาด้วยความหมั่นไส้

             "อะไรเล่า" เลิฟอมยิ้มนิดๆและเกาท้ายทอยตัวเองเบาๆแก้เขิน เพราะว่าเพื่อนทุกคนที่นั่งกันอยู่ หันมาจ้องเขาเป็นตาเดียว

             "ไม่มีผัวคอยดูแลแบบเขาอย่าโวยวายค่ะชะนีไม่สวยเลย" โดมที่นั่งข้างๆนาวเอ่ยจิกกัดขึ้นขำๆ

             "ปากดีนะคะมึงอยากให้กูบอกทุกคนใช่ไหมคะว่ามึงเป็นกระเทยอีโดมมี่" นาวส่งยิ้มหวานแล้วจับปลายคางของโดมเขย่าน้อยๆเหมือนเอ็นดูกันซะเหลือเกิน

             "ชะนีพันธุ์เตี้ยบอกเลยว่าแรงมากค่ะ" โดมมองค้อนนาวนิดๆอย่างมีจริตเรียกเสียงฮาจากทั้งโต๊ะดังลั่น

             โดม หรือ โดมมี่ คือชายหนุ่มหน้าตาหล่อเหลา ผิวขาว รูปร่างสูงโปร่ง เจ้าของตำแหน่งเดือนคณะวิศวะปีนี้ ด้วยผลโหวตคะแนนชนะคู่แข่งชนิดที่เรียกว่าถล่มทลาย (ในบรรดาคนที่ถูกเสนอชื่อเข้าแข่งไม่มีปอเพราะด้วยสภาพเฉิ่มๆแว่นหนาเตอะ ถึงจะไม่ได้แย่มากมายแต่มันก็ไม่ใช่ถ้าเวลาปกติชนะขาดลอยแน่ๆครับ - เลิฟ)

             ปกติโดมจะเป็นคนเงียบๆไม่ค่อยสุงสิงกับใคร ไม่เคยจีบใครและไม่เคยตอบรับคำสารภาพรักของใครทั้งนั้น สาวๆเลยพากันเรียกโดมว่าเจ้าชายเย็นชา มันก็คงจะดูเป็นปกติต่อไปเรื่อยๆถ้าเผอิญจะไม่เกิดเรื่องขึ้น

             วันนั้นระหว่างที่เลิฟกำลังเดินไปขึ้นรถพร้อมปอและเพื่อนเหมือนทุกวัน พวกอาร์ตก็นึกสนุกอยากแกล้งเลิฟขึ้นมา เพราะบังเอิญไปได้ยินนาวกับพีทคุยกันว่าเลิฟกลัวหนอน พวกอาร์ตเลยดักรอพอได้จังหวะก็จัดการโยนหนอนที่หามาได้ใส่เลิฟทันที แต่ดันพลาดเพราะหนอนที่ควรถูกโยนใส่เลิฟมันลอยละลิ่วข้ามหัวไปทางด้านหลังแทน

             เรื่องมันก็น่าจะจบลงแค่นั้นถ้าหากไม่มีเสียงห้าวๆกรี๊ดขึ้นมา พอหันกลับไปมองก็เจอโดมยืนหลับหูหลับตากรี๊ด กระโดดกอดพีทแน่นน้ำตาไหลพรากเล่นเอาอึ้งอ้าปากค้างกันไปหมด

              หลังจากปลอบโดมจนสงบลงแล้ว ทุกคนในเหตุการณ์เลยรุมซักฟอกโดมจนสะอาด ถึงได้รู้ว่าจริงๆแล้วโดมจิตใจเป็นหญิงมาตั้งนานแล้ว แต่ที่ต้องเก็กแมนไม่แสดงออกไม่ใช่เพราะตั้งใจจะหลอกทุกคน แต่เป็นเพราะบ้านโดมเป็นคนจีนที่ไม่เปิดกว้างในเรื่องนี้ และที่สำคัญโดมดันเป็นทายาทผู้ชายคนเดียวทั้งตระกูลในตอนนี้ มันเลยทำให้โดมไม่กล้าบอกใครในสิ่งที่ตัวเองเป็น โดยเก็บความลับเป็นอย่างดีจนมาความแตกเอาวันนี้

             พอฟังเรื่องทั้งหมดจบอาร์ตก็จะทำเรื่องประกวดเดือนคณะใหม่ทันที ไม่ใช่ว่ารังเกียจเพศที่สามแต่กลัวว่าถ้าวันแข่งแล้วมีคนทะลึ่งโยนหนอนขึ้นเวที แล้วโดมตกใจจนกรี๊ดออกมาอีกงานได้ล่มหมดแน่ๆ

             โดมถึงกับหน้าซีดปากสั่นรีบยกมือไหว้ขอร้องอาร์ต เพราะกลัวคนจะสงสัยว่าทำไมตัวเองหลุดจากตำแหน่ง แล้าพากันไปตามสืบจนรู้ว่าเป็นกระเทย ไม่ใช่ว่าอายแต่กลัวว่าทางบ้านจะรู้ ซึ่งโดมยังพร้อมจริงๆ

             ด้วยความสงสารปนเห็นใจอาร์ตเลยยกเลิกความคิด และรับปากว่าจะรู้เรื่องกันแค่นี้ (โชคดีที่ตอนโดมกรี๊ดเย็นมากแล้วเลยไม่มีคนอื่นที่เห็นอีก) เรื่องทั้งหมดจบลงด้วยดีพร้อมกับที่คณะวิศวะมีเดือนเป็นกระเทย คนแรกและอาจจะคนเดียวในประวัติศาสตร์ของคณะ แล้วทุกคนก็ได้เพื่อนใหม่ชื่อ 'โดมมี่'

            "เออใช่กูพึ่งนึกขึ้นได้" จู่ๆโดมก็พูดขึ้นเสียงดัง

             "อะไรของมึงอีโดมมี่" นาวถามเหวี่ยงๆเพราะเมื่อกี้ตกใจเสียงของโดม

             "มึงเห็นนี่รึยังเลิฟ" โดมยืนโทรศัพท์มาให้เลิฟดู

             "แล้วทำไมอ่ะ" เลิฟเงยหน้าขึ้นจากจอโทรศัพท์แล้วมองโดมด้วยความไม่เข้าใจ สิ่งที่โดมเอาให้ดูคือรูปแอบถ่ายของเขากับปอเอง ก็ไม่เห็นจะแปลกตรงไหนทำไมต้องตื่นเต้นล่ะ

             "ยังมีหน้ามาถามอีกนะมึงก็เนี่ยมึงเดินไปแรดกับใครคะระวังผัวมึงจะแหกอก" โดมพูดด้วยน้ำเสียงและท่าทางจริงจัง

             "ไหนมาดูดิ๊" นาวแย่งโทรศัพท์จากมือโดมดูด้วยความสงสัย พอเห็นก็ถึงกับทำหน้าเซ็งก็แค่รูปพี่ปอกับไอ้เลิฟนึกว่ามีอะไร

             "มึงนี่ก็อีกคนช่วยตื่นเต้นกับกูนิดนึงเพื่อนมึงมันกำลังนอกใจผัว ด้วยการควงผู้ชายที่โคตรหล่อเย้ยผัวตัวเองเลยนะคะ" โดมพูดอย่างหงุดหงิดนิดๆ เพราะทั้งนาวและเลิฟต่างพากันนิ่งเฉย ไม่มีอารมณ์ร่วมกับตัวเองสักคน

             "จะตื่นเต้นทำไมวะก็นี่มัน..." นาวชะงักปากที่กำลังพูดไว้ได้ทันนึกขึ้นมาได้ว่าโดมไม่เคยเห็นปอในสภาพจริงๆ จะพูดออกไปก็ได้แหละเพราะพี่ปอไม่ได้จะปิดอะไร แต่ที่ไม่พูดเพราะขืนมีใครรู้ว่าพี่ปอจริงๆแล้วหน้าตาดีกว่าเดือนคณะ มีหวังสาวๆแวะเวียนมาไม่ขาดสายแล้วเพื่อนเธอคงนั่งน้ำตาตก กันไว้ดีกว่าแก้รู้กันแค่ภายในพอ

              "มันอะไร" โดมหันมาถามแล้วหรี่ตามองอย่างจับผิด

              "เออน่ะ...ไม่มีไรหรอกว่าแต่มึงจะตื่นเต้นอะไรนักหนาค่ะอีโดมมี่" นาวรีบเปลี่ยนเรื่องทันทีเพราะไม่อยากให้เพื่อนถามต่อ

             "มึงไม่รู้อะไรเขาเมาท์กันแรงจะตาย ว่าไอ้เลิฟจะทิ้งผัวมหาไปหาพ่อรูปหล่อนี่แทน" โดมเอานิ้วจิ้มไปที่หน้าจอแรงๆ

             "พวกแม่งบ้าเป็นห่าอะไรกับกูนักวะ กูผู้ชายนะเว้ยจะให้ไปหาผัวที่ไหนอีก" เลิฟอดที่จะโวยออกมาไม่ได้ก็แม่งเล่นนินทาซะเขาเป็นผู้หญิงเลย

             "ค่ะไม่หาผัวแต่มีผัวเป็นตัวเป็นตน นี่ถามจริงถ้าจะมีทั้งทีมึงไม่หาเอาหล่อๆวะ" โดมอดที่จะถามสิ่งที่ตัวเองสงสัยไม่ได้ เพราะหน้าตาแบบเลิฟมีพวกเกย์หล่อๆอยากเป็นผัวอีกเยอะ

             "ก็กูรักของกูอีกอย่างมึงอย่าพูดเหมือนกูเอาผู้ชายคนไหนก็ได้ดิวะ กูผู้ชายนะเว้ยขนลุก" เลิฟทำหน้าสยองแล้วลูบแขนตัวเองไปมา

             "ค่ะๆเฮ้อ!!! แต่อิจฉามึงนะกูก็อยากมีบ้างจัง" โดมถอนหายใจออกมาแล้วนอนแนบตัวไปกับโต๊ะม้าหินอ่อน หน้าตาหงอยๆแววตาแฝงความเศร้า

             เลิฟมองเพื่อนแล้วก็อดสงสารไม่ได้ รู้ว่าเพื่อนคงอึดอัดที่ไม่ได้เป็นตัวของตัวเองไม่ได้ทำในสิ่งที่ชอบ ต้องฝืนเพราะไม่อยากให้ครอบครัวผิดหวัง

             "เดี๋ยวสักวันก็เจอนะมึง" เลิฟตบไหล่โดมเบาๆให้กำลังใจแล้วส่งยิ้มน่ารักให้

             "ขอบใจนะมึงแต่ไม่ต้องมายิ้มแบบนี้ให้กูมึงอ่อยกูไม่สำเร็จหรอก" โดมกลับมาเป็นโดมมี่ฝีปากกล้าได้อย่างรวดเร็ว ส่วนเลิฟหุบยิ้มทันควันเขาไม่น่าปลอบมันเลยให้ตายอีกระเทยร่างยักษ์

             "โอ๋ๆดูทำหน้าระวังผัวไม่รักนะมึง" โดมว่าขำๆแล้วหยิกแก้มเลิฟเล่น

             "มึงก็เอาไอ้พีททำผัวดิโดม" นาวพูดทะลุกลางปล้องขึ้นมา เล่นเอาพีทที่นั่งเงียบๆถึงกับเหวอ ส่วนโดมกรอกตาไปมาเซ็งๆ

             "เอาไอ้พีททำผัว ให้กูเป็นผัวมันง่ายกว่าไหม อีกอย่างกูไม่แดกพวกเดียวกันค่ะ" โดมจีบปากจีบคอตอบนาว

             "ใครพวกเดียวกับมึงอีโดมมี่!!!" พีทโวยวายดังลั่นเรียกเสียงฮาจากทั้งโต๊ะ

              "หัวเราะไรวะ" กั้มที่พึ่งมาถึงเอ่ยถามเบาๆ หันไปหอมแก้มอีกคนที่เดินมาด้วยกันแล้วโบกมือบอกลาก่อนจะทรุดตัวลงนั่งข้างๆนาว

             ทุกคนมองไปที่กั้มเป็นตาเดียว เพราะจำได้ว่าคนที่เดินไปเมื่อกี้คือน็อต มันไปอะไรกันตอนไหนวะ

             "อะไร" กั้มถามเพราะเล่นจ้องซะตกใจ ขนาดโดมไม่รู้จักน็อตยังจ้องเลย

             "เล่ามา" นาวพูดสั่งพร้อมส่งสายตากดดัน

             "ไม่มีไรวันนั้นคุยถูกคอกูเลยลากไปเอา" ตอบได้ตรงและกระชับจนทุกคนเหวอ

             "มึงรับให้หรอวะ" พีทถามด้วยความสงสัย เพราะรู้ดีว่ากั้มได้ทั้งชายและหญิงแต่ไม่ยอมเป็นรับให้ใคร ดูจากรูปร่างของน็อตที่ตัวใหญ่กว่ามันชวนคิดว่าไอ้กั้มยอมอ่ะ

             "ส่วนสูงไม่มีผลในแนวนอน" กั้มว่าแล้วยิ้มกวนประสาท
 
             "ว่างๆมึงก็ลองเปลี่ยนไปกดผัวตัวเองดูดิ" กั้มยักคิ้วให้

             "ทำได้ที่ไหนล่ะ!!" เลิฟกับพีทพูดพร้อมกันเสียงดัง เลิฟไม่เท่าไหร่แต่พีทนี่คือยังไง ทำให้ทุกคนเบนสายตามาจ้องพีทกันหมด ส่วนพีทก็รีบเอามือปิดปากตัวเองแน่นเพราะรู้ว่าตัวเองหลุดปากอะไรออกไป

             "กูพูดตามไอ้เลิฟเฉยๆไม่ต้องมามอง ไม่ต้องมาถามกู กูไม่ตอบ" พีทพูดตัดบทด้วยใบหน้าแดงแปร้ด ส่วนทุกคนก็ไม่เซ้าซี้ต่อตามที่ขอแค่อมยิ้มน้อยๆล้อเลียนแค่นั้น

             "พอๆกูจะชวนพวกมึงทุกคนไปเที่ยวทะเลช่วงวันหยุดก่อนสอบ สนใจมะ" นาวหันมาเข้าเรื่องของตัวเองแทน

             "สน แต่มีไรปะว่ะมึงถึงชวนเที่ยว" กั้มถามด้วยความแปลกใจ

            "กูมีเรื่องจะบอกแต่เดี๋ยวไว้ไปบอกทีเดียวที่นู้น พวกมึงไปทุกคนนะกูบังคับ" นาวใช่สายตาข่มขู่บังคับมองเพื่อนทุกคน

            "ถามปอก่อนได้ไหมอ่ะ" เลิฟว่าเสียงอ่อยๆ

            "ถามอะไร" เสียงทุ้มคุ้นหูดังขึ้นเหนือหัว ทำให้เลิฟต้องเงยหน้าขึ้นไปมองก่อนจะยิ้มกว้าง แล้วรีบขยับพร้อมกับดึงแขนปอให้นั่งลง

             "ว่ามามีอะไร" ปอถามเสียงเรียบ

             "นาวชวนมันไปทะเลช่วงหยุดก่อนสอบน่ะค่ะพี่" นาวเป็นคนบอกปอแทน ปอเลยเหลือบมองคนตัวเล็กที่นั่งข้างๆแต่ไม่ได้พูดอะไร

             "ให้ไปนะปอนะๆๆๆ" เลิฟเกาะแขนปอแล้วเขย่าไปมาเบาๆเหมือนเด็ก แต่ปอแค่มองนิ่งๆยังไม่ยอมพูดอะไร

             "ให้น้องเลิฟไปนะพี่ปอ น๊าาาาา" เลิฟตัดสินใจกอดแขนปอแน่น แล้วเอาหัวถูไถไปที่หน้าอกของปออย่างอ้อนๆ

             "แล้วมึงจะให้กูอยู่คนเดียว" ปอแกล้งถามเลิฟทำเอาเลิฟชะงักแล้วขมวดคิ้วมุ่น

             "พี่ปอก็ไปด้วยกันดินาวมันไม่ว่าหรอก" เลิฟว่าแล้วกอดแขนปอแน่น

             "กูว่าทริปนี้ห้ามพกผัว" นาวบอกกวนๆแต่ทำเอาเลิฟหน้าบึ้ง

             "แหมห่างผัวไม่ได้มึงชวนพี่เขาให้ได้ก่อนเหอะ" นาวพูดต่อด้วยความหมั่นไส้แต่ทำให้เลิฟยิ้มกว้างหันไปมองปอทันที ปอเลยพยักหน้าน้อยๆเป็นเชิงอนุญาต

             "รักปอที่สุด ฟอดดด" เลิฟกอดปอเต็มแรงพร้อมกับหอมแก้มไปทีนึง ถามว่าอายเพื่อนไหมมันก็อายแหละ แต่ช่างเหอะ

             "พี่กำลังตามใจมัน จนมันเสียนิสัยแล้วนะคะ" นาวอดจะว่าออกมาไม่ได้ แต่ปอไม่พูดอะไรแค่ยิ้มๆให้ ก่อนจะลุกขึ้นยืน

            "กูกลับก่อนนะพวกมึง" เลิฟโบกมือลาเพื่อนแล้วลุกตามปอไป
 
...
...

             เลิฟนอนหนุนตักปอที่กำลังนั่งดูทีวีอยู่ ส่วนมือก็ลูบหัวโมกที่นอนทับตัวเองเล่น เขาตัดสินใจตั้งชื่อแมวว่าโมกตามชื่อแมวตัวเก่าที่ตายไป

             "ปอ" เลิฟเรียกเสียงเบาแล้วดึงมือปอมาวางไว้บนแก้มตัวเอง

             "หือ...มีอะไร" ปอละสายตาจากโทรทัศน์แล้วหันมามองเลิฟ มือก็ลูบแก้มใสเล่นเบาๆ

             "ง่วงแล้วอ่ะ" เลิฟว่าเสียงอู้อี้ตาจะปิดแหล่ไม่ปิดแหล่

             "ง่วงก็ไปนอน" ปอบอกเสียงเรียบ

             "ไม่เอาอ่ะ" เลิฟว่าแล้วดึงมือปอมาจับไว้แน่น ไม่รู้ทำไมเหมือนกันพอจับไว้แบบนี้แล้วมันสบายใจดี

             ปอก้มลงมองหน้าเลิฟที่นอนหลับไปแล้ว ก่อนจะตัดสินใจปิดโทรทัศน์ ช้อนตัวอุ้มเลิฟเข้าห้องนอน ก่อนจะวางร่างเล็กลงบนเตียงอย่างเบามือ

            "หลับไวจังวะ" ปอพึมพำแล้วยิ้มออกมาน้อยๆ ก่อนจะกดจมูกโด่งลงบนแก้มใส จัดการห่มผ้าให้คนตัวเล็กแล้วลุกขึ้นมาปิดไฟ ก่อนจะเดินไปที่ระเบียง

             ปอพ่นควันบุหรี่ออกจากปากเรื่อยๆ และหันกลับมามองในห้องนอนเป็นระยะ เขายืนคิดทบทวนอะไรบางอย่างที่เคยคิดมาตลอด ก่อนจะได้คำตอบในวันนี้

             ปอกระตุกยิ้มมุมปากนิดๆแล้วดับบุหรี่ลง เดินกลับเข้ามาในห้อง ทรุดตัวลงนั่งบนเตียงก้มลงมองคนตัวเล็กที่หลับตาพริ้ม ด้วยแววตานิ่งสนิท

             "ถึงเวลาที่กูควรเลิกเล่นกับมึงและจบเรื่องพนันซะที" ปอพูดออกมาเสียงเรียบเขาควรหยุดไอ้เกมบ้าๆนี่สักที เพราะมันเริ่มน่าเบื่อและอีกอย่างตอนนี้เขาก็รู้แล้วว่าใครจะชนะ


2 Be Con...

[matchty]

กับดักที่
- 33 -



   "ถ้าคนไม่มีหัวใจแบบไอ้เหี้ยปอจะรู้สึกอะไรขึ้นมาแบบที่มึงว่า ไอ้ห่าฝุ่นก็คงสมหวังกับรักข้างเดียว 5 ปี ของแม่งชัวร์"

             "พนันกับกูปะละ"

             "จัดไปแสนนึงกูว่าไม่มีทาง"

             "แสนนึงกูว่าอีกไม่นาน"

             "แสนนึงกูพนันว่าเราจะได้เพื่อนสะใภ้ชื่อเลิฟ และอีกแสนกูว่ามึงจะหยุดที่คนนี้"

             "ถ้าเป็นแบบที่มึงว่า กูให้เลยล้านนึง"

             มันเป็นเรื่องที่พลั้งปากท้าพนันกันด้วยความคึกคะนอง และไม่มีใครได้คิดถึงผลลัพธ์ที่จะตามมา

...
...

             "3 เดือน" จู่ๆปอก็พูดขึ้นลอยๆทำให้ทุกคนที่กำลังนั่งสังสรรค์หันมามองที่ปอเป็นตาเดียว

             "อะไรวะ 3 เดือน" ต้าหันมาถามด้วยความสงสัย

              "เรื่องพนัน" ปอพูดต่อสั้นๆแล้วหันไปกินเหล้าต่อ

             "หืม...สรุปมึงตกลงรับคำท้า" ต้ายกคิ้วขึ้นข้างนึงแล้วถามปอกลับด้วยความแปลกใจ

             "แล้วอะไรวะ 3 เดือน" กิงเป็นฝ่ายถามขึ้นมาบ้าง

             "มึงจะใช้เวลา 3 เดือนในการเล่นเกมว่างั้นไม่นานไปหรอวะ" ฝุ่นพูดขึ้นมาบ้างเพราะรู้ว่าปอจะสื่ออะไร แต่เขาอดแปลกใจไม่ได้ที่ปอกำหนดเวลานานเกินไป เขาคิดว่าเดือนเดียวไอ้ปอมันก็น่าจะเบื่อแล้ว

             "กูก็ว่างั้นนานไปไหมสำหรับมึง แล้วมึงจะทำยังไงให้น้องมันรักมึงกูเห็นมันตามกัดมึงจะตายห่า" กิงถามต่อเพราะเริ่มรู้สึกสนุก

            "บางทีไอ้ปออาจจะเป็นฝ่ายรักน้องมันก็ได้ใครจะไปรู้" ต้าพูดขัดอารมณ์กิง เพราะหมั่นไส้ท่าทางมั่นใจของกิง ถึงแม้ในใจจะคิดแบบนั้นเหมือนกัน แต่ถ้าพนันข้างเดียวกันหมดมันก็ไม่สนุกสิ

             "ก็รอดู" กิงยักคิ้วท้าทายต้า ต้าเองก็ทำหน้ากวนประสาทกลับ ก่อนที่ทั้งคู่จะหัวเราะใส่กันเสียงดังแล้วยกแก้วขึ้นชน

             ปอส่ายหัวหน่ายๆกับความติ๊งต๊องของเพื่อน ที่เขารับคำท้าเพราะมันเบื่อๆ และกำลังเซ็งกับชีวิตช่วงนี้ ได้ลองทำอะไรใหม่ๆบ้างมันก็น่าจะแก้เบื่อได้ดี อีกอย่างถ้าความรู้สึกเขาไม่พลาดไอ้สายตานั่นที่ใช้มองเขามันต้องมีอะไรแน่ๆ 3 เดือนกับเรื่องสนุกๆที่น่าจะเกิดมันก็ไม่นานเกินไปหรอก
 
...
...

             "ไอ้ปอ" กิงเรียกปอด้วยเสียงจริงจัง จนปอต้องเงยหน้าจากหนังสือขึ้นมามอง

             "มีอะไร" ปอถามเสียงเรียบพร้อมกับปิดหนังสือลง

             "มึงลืมอะไรป่ะวะ" กิงลองถามดูเพราะเห็นว่าปอทำเฉย

              "ลืม?" ปอถามกลับด้วยความงงเพราะนึกไม่ออกว่าตัวเองลืมอะไร ต้ากับฝุ่นเองก็หันมามองกิงด้วยความสงสัยเหมือนกัน

             "ก็เรื่องที่เราพนันกันไงล่ะวะ" กิงว่าเหวี่ยงๆ

             "เออว่ะ นี่มันครบกำหนดแล้วนี่หว่าแถมเลยแล้วด้วย" ต้าพูดออกมาบ้างเพราะพึ่งนึกขึ้นมาได้

             "แล้วตกลงยังไงวะ" ต้าหันมาถามปอต่อเพราะอยากได้คำตอบ

             ".........." ปอไม่ได้ตอบอะไรนอกจากเงียบ

             "เอาไงจะจบเกมรึยังหรือว่ามึงลืมจริงๆ" ฝุ่นพูดขึ้นมาบ้าง

             "กูไม่ได้ลืมแล้วกูก็อยากจะจบเกมเหมือนกัน เพราะแม่งเริ่มน่าเบื่อ" ปอบอกเสียงเรียบพร้อมกับใบหน้านิ่งๆ

...
...

             ก๊อก ก๊อก ก๊อก

             "ปอๆทำอะไรอ่ะเข้าไปนานแล้วนะ" เลิฟตะโกนถามปอที่อยู่ในห้องน้ำเสียงดัง เพราะเห็นว่าอีกฝ่ายเข้าไปนานแล้ว

              ปอหันมามองที่ประตูห้องน้ำก่อนจะหันกลับไปเอื้อมมือปิดฝักบัว เพราะมัวแต่คิดเรื่องที่เคยคุยกับเพื่อน เขาเลยไม่รู้ตัวว่าเข้ามาในห้องน้ำนานแล้ว ถ้าไม่มีเสียงเลิฟเรียกเขาก็คงยังอยู่ในห้องน้ำจมกับความคิดตัวอีกนาน

               ปอเดินออกมาจากห้องน้ำในสภาพนุ่งผ้าเช็ดตัวผืนเดียว เส้นผมเปียก ลู่แนบไปตามแนวศีรษะ หยดน้ำกระจายเกาะไปทั่วกล้ามเนื้อสวย เลิฟไล่สายตามองไปตามรูปร่างของปอแล้วก็ที่จะอดหน้าแดงไม่ได้ เพราะดันเผลอคิดไปถึงตอนที่ตัวเองอยู่ใต้ร่างของปอ

               'อ๊ากกกกก มึงคิดอะไรของมึงวะไอ้เลิฟ' เลิฟตะโกนโวยวายใส่ตัวเองในใจ

             "มึงเป็นอะไร" ปอมองท่าทางของเลิฟอย่างงงๆ เพราะจู่ๆเลิฟก็เอามือทึ้งหัวตัวเอง ปากก็บ่นพึมพำอะไรไม่รู้ หน้าแดงหูแดงยุ่งเหยิงไปหมด

             "ปะ...เปล่าไปใส่เสื้อผ้าดิ" เลิฟพูดติดๆขัดๆแล้วไล่ปอไปใส่เสื้อผ้าแก้เขิน ปอมองท่าทางของเลิฟอย่างแปลกใจ แต่ก็ยอมเดินไปใส่เสื้อผ้าโดยที่ไม่ได้ถามอะไร

             เลิฟมองตามหลังปอแล้วก็อดอิจฉาไม่ได้เขาเองก็ผู้ชายคนนึง (ถึงจะมีผั..ก็เหอะ) เขาเองก็อยากมีรูปร่างแมนๆแบบปอบ้างไม่ต้องสูงเป็นเสาไฟฟ้าแรงสูงแบบปอก็ได้ (คือปอสูงมากครับพวกเพื่อนๆปอก็สูง พวกพี่อาร์ตก็สูง สงสัยพ่อกับแม่จับแคลเซียมกรอกปากตั้งแต่เกิด) แต่เขาอยากมีกล้ามอยากมีซิกแพ็คสวยๆแบบนี้บ้างอ่ะ ถึงเขาจะพอมีกล้ามเนื้อบ้างแต่มันก็นิดหน่อยตามปกติของผู้ชายทั่วไป

             ครั้นจะให้ไปซ้อมมวยเตะอัดกระสอบทรายแบบปอ หรือไปยืนถือปืนหนักๆซ้อมยิงกลางแดดก็คงไม่ไหวเหมือนกัน เขาไม่ใช่พวกบ้าพลังแบบนั้นนี่นา

             "คิดอะไร" ปอถามเสียงเรียบเอานิ้วโป้งนวดตรงหว่างคิ้วที่ขมวดเป็นปมของเลิฟเบาๆ เขายืนมองเลิฟมาสักพักแล้วแต่ดูท่าเจ้าตัวจะไม่รู้เรื่อง จนเขาต้องเดินเข้ามาใกล้ๆถึงรู้สึกตัว

             "แต่งตัวเสร็จแล้วหรอทำไมไม่เช็ดผมให้แห้งอ่ะ" เลิฟสะดุ้งน้อยๆเพราะความเย็นจากมือปอที่มาสัมผัส ก่อนจะมองที่ผมของปอซึ่งยังมีน้ำหยดลงมาเรื่อยๆ

              "เดี๋ยวก็แห้ง" ปอว่าอย่างไม่ใส่ใจยกมือขึ้นขยี้หัวตัวเองเบาๆ ก่อนจะเดินมาล้มตัวลงนอน

             "เดี๋ยว!! อย่าพึ่งนอนมาเช็ดหัวให้แห้งก่อน" เลิฟดึงปอให้ลุกขึ้นแล้วดันให้นั่งลงที่พื้นปลายเตียง ก่อนจะเดินไปหยิบผ้าขนหนูผืนเล็กแล้วเดินกลับมานั่งซ้อนลงข้างหลังปอ ลงมือเช็ดผมให้อย่างเบามือเพราะกลัวอีกคนเจ็บ

             "มึงรักกูเพราะอะไร" จู่ๆปอก็ถามขึ้นมาทำเอาเลิฟถึงกับชะงักมือที่เช็ดผมอยู่

             "ถามอะไรเนี่ย" เลิฟพูดเสียงแผ่วรู้สึกได้เลยว่าใบหน้าตัวเองร้อนผ่าว และคิดว่าตอนนี้มันคงแดงแล้วแน่ๆถามอะไรก็ไม่รู้

             "กูอยากรู้" ปอถามต่อเสียงเรียบเหมือนชวนคุยเรื่องทั่วไป แต่คนโดนถามหน้าขึ้นสีเพราะความเขินไปหมดแล้ว

              "จะอยากรู้ไปทำไม" เลิฟพยายามที่จะเลี่ยงไม่ตอบ แต่พอเห็นสายตาปอที่มองมาแกมบังคับก็เลยต้องยอมตอบ

              "ก็รักที่ปอเป็นปอแหละ" เลิฟอ้อมแอ้มตอบเสียงเบา แล้วลงมือเช็ดผมให้ปอต่อเรื่อยๆ

              "แล้วรักตอนไหน" ปอถามต่อ

               "แล้วจะรู้ไหมเล่า!! รู้ตัวอีกทีก็รักไปแล้วว่าแต่ถามทำไมเนี่ย" เลิฟตอบขึ้นเสียงเล็กน้อยเพราะเขินจนทำตัวไม่ถูกแล้ว

             "รู้ตัวก็รักไปแล้วงั้นหรอ" ปอพึมพำออกมาเสียงแผ่ว

             "มึงมันทั้งโง่ทั้งบ้าที่มารักคนแบบกู" ปอพูดออกมาเสียงเยาะๆจนเลิฟต้องเอี้ยวตัวมองหน้าปอ พอเห็นไม่มีอะไรผิดปกติก็เลยคิดว่าตัวเองหูฝาด

             "ปออาจจะไม่รู้ตัวแต่จริงๆแล้วปอเป็นคนใจดีนะ" เลิฟพูดออกมายิ้มๆ

            "กูเนี่ยนะใจดี" ปอถามกลับด้วยความขำเพราะจริงๆเขาไม่ได้ใจดีเลย ใจดีแค่กับบางคนและใจดีเพราะมีเหตุให้ต้องทำเท่านั้น

             "จริงๆนะปอเป็นคนใจดี" เลิฟยืนยันความคิดของตัวเองด้วยท่าทีขึงขัง

             "หึ กูอาจจะใจร้ายกว่าที่มึงคิดก็ได้" ปอพูดออกมาด้วยเสียงเยาะๆอีกครั้ง จนเลิฟต้องขมวดคิ้วเพราะคิดว่าครั้งนี้ตัวเองไม่ได้หูฝาดแน่ๆ

             "มีอะไรรึเปล่าปอดูแปลกๆนะ" เลิฟถามปอด้วยความกังวลเพราะวันนี้ปอดูแปลกไปจริงๆ

             "........" ปอเงียบไม่ตอบอะไรจนเลิฟต้องถอนหายใจออกมาเบาๆ และนั่งเช็ดผมต่อเงียบๆ

             "เสร็จแล้ว" เลิฟบอกเสียงแผ่ว กำลังจะลุกเอาผ้าเช็ดตัวไปตากก็โดนปอกระชากลงไปจูบอย่างรุนแรง

              "อ๊ะ...อื้อ...ฮ้า" เพราะโดนจูบแบบไม่ตั้งตัวทำให้หายใจไม่ทัน พอโดนปล่อยให้เป็นอิสระเลิฟเลยรีบสูดอากาศเข้าปอด

              "ปอเล่นอะไรเนี่ย" เลิฟว่าเหวี่ยงๆแต่พอหันไปสบตาปอก็รีบหุบปากทันที ก็เล่นจ้องเขาเหมือนจะกินลงไปทั้งตัวอยู่ดีๆทำไมถึงหื่นขึ้นมาก็ไม่รู้

               ปอลุกขึ้นประกบจูบเลิฟอีกครั้งแต่คราวนี้แผ่วเบา เขาค่อยๆขบเม้มริมฝีปากอิ่มเล่นก่อนจะสอดลิ้นเข้าไปสำรวจข้างในโพรงปากเล็ก มือก็สอดเข้าไปใต้เสื้อนอนลูบไล้บีบเค้นไปทั่ว

             เลิฟเองก็จูบตอบกลับไปไม่นานแผ่นหลังก็สัมผัสได้ถึงความนุ่มของที่นอน ปอค่อยๆดันเลิฟให้นอนราบไปกับเตียงแต่ไม่ได้หยุดจูบ จากนั้นก็ไล่จูบลงมาที่แก้มและซอกคอขาวก่อนจะวกกับมาจูบปากนุ่มอีกครั้ง

             "จู่ๆเป็นอะไรเนี่ย" เลิฟถามออกมาทันทีที่ปากเป็นอิสระ

             "เงี่ยน" ปอตอบเสียงเรียบหน้าตายแต่เลิฟหน้าแดงขึ้นทันที

             "อะ...ไอ้บ้า" เลิฟด่าปอด้วยเสียงอึกอักกับคำด่าที่โคตรจะรุนแรง ก็มันเขินจนคิดไม่ออกอ่ะ

             "หึ หึ อายห่าอะไรเอาอยู่ทุกวัน" ปอว่าขำๆแล้วก็ก้มลงไปถอดเสื้อของเลิฟออก ตามด้วยกางเกงนอนจนเลิฟตัวเปลือยเปล่าล่อนจ้อน

             เลิฟมองการกระทำของปอแล้วก็เขินจนตัวแดงไปหมด ปอแปลกไปจริงๆนั่นแหละเคยมีที่ไหนล่ะมาพูดหยอกเขาตอนจะมีอะไรกัน แถมอยากจะเถียงออกไปใจจะขาดว่าไม่ได้เอากันทุกวันซะหน่อย แค่เกือบทุกวันต่างหาก

               "อ๊ะ..." เลิฟหลุดครางออกมา เพราะปอกำลังใช้ลิ้นหยอกล้อกับยอดอกของเขา ส่วนอีกข้างก็โดนมือหนาบดขยี้เล่น

             ปอดูดดึงไล้เลียที่ยอดอกเล็กอย่างหิวกระหาย ก่อนจะจูบไล่ลงมาที่หน้าท้องแบนราบดูดเม้มจนเป็นรอยแดงไปทั่ว แวะใช้ลิ้นเลียวนที่หลุมสะดือเล็กจนเลิฟแอ่นตัวโค้งขึ้นเพราะรู้สึกเสียวที่บริเวณท้องน้อย ฝ่ามือของปอก็จับแก่นกายเลิฟขยับให้ช้าๆก่อนจะเปลี่ยนจังหวะเป็นรัวเร็ว ไม่นานเลิฟก็ปลด ปล่อย ออกมาเต็มฝ่ามือของปอ

             "อ๊าาาาาาาา" เลิฟนอนหายใจหอบน้อยๆเพราะได้ปลดปล่อยออกมา ปรือตาขึ้นมองปอนิดๆก็เห็นว่าปอกำลังเลียฝ่ามือที่เปื้อนน้ำรักของเขาอยู่

             "อย่า!! มันสกปรก" เลิฟผวาลุกขึ้นจับมือปอไว้แน่น เพราะรู้สึกอายเนื่องจากปกติปอไม่เคยทำ

             "งั้นมึงเลีย" ปอว่าแล้วยัดนิ้วมือเข้าปากเลิฟเพื่อให้เลียมัน ซึ่งเลิฟก็ทำตามแต่โดยดี

             ปอเอื้อมมือไปที่หัวเตียงคว้าเอาหลอดเจลออกมา แล้วดันเลิฟให้ลงไปนอนเหมือนเดิม จากนั้นก็ป้ายเจลลงไปที่ช่องทางด้านหลังของเลิฟ

             "อ๊ะ อื้อ" เลิฟสะดุ้งน้อยๆเมื่อปอสอดนิ้วเรียวเข้ามา จากนั้นก็ขยับมันเข้าออกช้าๆ แล้วเพิ่มจำนวนนิ้วเข้ามาจนครบสามนิ้ว ชักเข้าออกรัวๆจนเกิดเสียงดัง กดเน้นย้ำลงไปที่จุดๆนึงในร่างกาย จนเลิฟบิดตัวไปมาด้วยความเสียว ก่อนจะถอนนิ้วทั้งหมดออกมา

             ปอจับขาของเลิฟให้อ้ากว้างกว่าเดิม แล้วเอาแก่นกายที่พร้อมรบของตัวเองถูวนที่ปากทางเข้าแผ่วเบา จากนั้นก็ค่อยๆกดส่วนหัวเข้าไปก่อนจะดันจนสุดลำแบบเต็มแรง

             "อึก...อ๊าาาา" เลิฟทั้งจุกและเสียวไม่น้อยเมื่อปอเอาตัวเองเข้ามา รับรู้ได้เลยว่าข้างในตัวเขากำลังตอดรัดตัวตนของปออย่างบ้าคลั่ง

             ปอโน้มตัวลงมาจูบแลกลิ้นกับเลิฟ สัมผัสได้ถึงรสชาดฝาดเฝื่อนจากน้ำรักก่อนหน้านี้ ด้านล่างก็เริ่มขยับเบาๆเมื่อรู้ว่าอีกคนเริ่มปรับตัวได้

             ปอดึงตัวเองออกจนเกือบหมด แล้วแทงกลับลงมาเน้นๆจนเลิฟรู้สึกจุกไปหมด ได้แต่จิกที่นอนเป็นการระบาย จากนั้นไม่นานปอก็ขยับตัวเองรัวเร็ว ซอยถี่ๆจนเลิฟและเตียงราคาแพงโยกไหวเพราะความรุนแรง

             "อ๊ะๆๆ อ๊าาาาา" เลิฟครางออกมาเสียงดังไม่ขาดสาย เพราะความเสียวที่เพิ่มขึ้นเรื่อยๆพร้อมกับตัวเองที่ใกล้จะถึงฝั่ง และไม่นานเลิฟก็ปลดปล่อยออกมาอีกครั้ง

             ปอโหมสะโพกแกร่งอย่างบ้าคลั่ง เมื่อรับรู้ถึงแรงตอดถี่และบีบรัดจากข้างใน เขาอัดกระแทกเข้าไปอย่างรุนแรงจนคนตัวเล็กสั่นคลอนไปหมด จากนั้นไม่นานก็ปลดปล่อยทุกหยาดหยดเข้าไปในตัวของเลิฟ

             ปอหอบหายใจน้อยๆก้มลงไปจูบหน้าผากชื้นเหงื่อของคนตัวเล็กแผ่วเบา โดยที่ไม่ได้เอาตัวเองออกมาแถมยังขยับเข้าออกเบาๆ เป็นสัญญาณให้เลิฟรู้ว่ารอบที่สองกำลังจะเริ่มขึ้นอีกในไม่ช้า


2 Be Con...
+++++++++
สนใจเรื่องหนังสือ
เดี๋ยวจะมีเปิดจองรอบสองเร็วๆนี้นะคะ

[B52]

what!!!!!!!!!

[mild-dy]

 

[matchty]

กับดักที่
- 34 -



   "จะเสร็จรึยัง" ปอชะโงกหน้าเข้ามาถามเลิฟที่แต่งตัวอยู่ในห้องนอน

   "เสร็จแล้ว" เลิฟตะโกนตอบเสียงใสก่อนจะคว้ากระเป๋าสตางค์กับโทรศัพท์แล้วรีบเดินออกมาหาปอ

   "มีสั้นกว่านี้ไหม" ปอว่าเสียงเรียบก้มลงไปมองกางเกงที่เลิฟใส่ แล้วเงยขึ้นมาจ้องหน้าคนตัวเล็กดุๆ

   "บ่นว่ะ ปะๆ" เลิฟว่าเบาๆแล้วรีบดันหลังปอให้เดินออกจากห้อง ความจริงกางเกงที่เขาใส่มันก็ไม่ได้สั้นอะไรขนาดนั้น เลยเข่าขึ้นมาประมาณฝ่ามือนึง เอง ปออ่ะเว่อร์เกิน

   เมื่อวานเขากับปอพึ่งสอบเสร็จวันนี้เลยเป็นวันปิดเทอมวันแรก แต่แทนที่เขาจะได้หยุดนอนอยู่บ้านเหมือนคนอื่น เพราะเมื่อคืนโดนกวนจนไม่ได้นอนแท้ๆดันต้องหอบสังขารเพลียๆตื่นไปทำงาน ไม่น่ารับปากพี่เมย์เลย

...
...

   "กูบอกให้มึงไปหาหมอทำไมไม่ฟังว่ะ" ปอพูดดุๆใส่เลิฟเพราะตอนนี้ทั้งคู่อยู่ในลิฟท์และเลิฟก็ยืนเบียดปอเหมือนเดิม
 
   "ไม่เป็นไรหรอก" เลิฟเถียงกลับเสียงอ่อยและส่งยิ้มแหยๆให้ปอ 

   "แล้วที่มึงทำนี่เรียกว่าไม่เป็น" ปอว่าเสียงเรียบแล้วจ้องหน้าเลิฟเขม็ง 

   "แค่นี้เอง อีกอย่างถ้าไม่มีใครบ้าจับเลิฟขังในลิฟท์ ก็ไม่เป็นไรหรอก" เลิฟอ้าปากอ้อมแอ้มเถียงไม่เต็มเสียง

   "เออ!! กูมันบ้า" ปอว่าเสียงห้วนก่อนจะหันหน้าหนีไม่พูดอะไรต่อ

   ความจริงปอเคยบังคับจะพาเลิฟไปรักษาให้เป็นเรื่องเป็นราวตั้งแต่เกิดเรื่องครั้งนั้น แต่เป็นตัวเลิฟเองที่ไม่ยอมไปเพราะเขาเองก็อยู่กับมันมาได้โดยที่ไม่เป็นอะไรมาตลอด ยกเว้นที่โดนปอจับขังนั่นแหละอีกอย่างเขาไม่อยากเจอหมอ การรักษาโรคพวกนี้มันไม่ได้เหมือนป่วยไข้หวัดสักหน่อย ต้องเจอหมอตลอดเรื่อยๆเป็นปีๆ ใครจะอยากรักษากันล่ะ

   "ปอ...วันนี้ตอนเลิกงานพาไปเอาของที่หอหน่อยนะ" เลิฟหันมาบอกหลังจากขึ้นมาบนรถได้ไม่นาน

   "เอาอะไร" ปอถามเสียงเรียบแต่ไม่ได้หันกลับมามองเลิฟ เพราะว่าขับรถอยู่

   "ก็เสื้อผ้าแหละที่คอนโดมันไม่พอใส่อ่ะ" เลิฟคิดว่าจะแวะมาเอาเสื้อผ้าของตัวเองที่หอนานแล้วเพราะเสื้อผ้าเขาที่อยู่คอนโดปอมีไม่กี่ชุด ส่วนใหญ่ก็ชุดนักเรียนกับชุดนอน ตอนเปิดเทอมมันก็พอแหละแต่พอปิดเทอมจะให้ใส่ชุดนักเรียนเหมือนเดิมก็ใช่เรื่อง มันเลยจำเป็นต้องกลับมาเอาชุดเพิ่ม

   "จะขนมาทำไมวะเดี๋ยวก็ไม่ได้อยู่ละ" ปอพูดด้วยน้ำเสียงเรียบเรื่อยปกติตาก็มองไปที่ถนนเหมือนเดิม แต่คำพูดของปอทำให้เลิฟใจแกว่งหันมามองเสี้ยวหน้าด้านข้างของปอนิดๆ ก่อนจะหันกลับไปมองหน้าต่างรถแทน

   "อืม...วันนี้มารับช้าหน่อยนะพี่เมย์ให้อยู่ช่วยงานจนปิดร้านน่ะ" เลิฟบอกปอต่อและพยายามไม่คิดอะไรมาก

   "วันนี้มึงกลับไปนอนหอก่อนแล้วกัน" ปอบอกน้ำเสียงนิ่งๆ แววตาของเลิฟไหววูบเล็กน้อยความรู้สึกบางอย่างตีรวนขึ้นมาในอก เงียบเพื่อรอฟังว่าปอจะพูดอะไรต่อไหมเมื่อแน่ใจว่าไม่มีเลิฟเลยตัดสินใจถามต่อ

   "แล้วพรุ่งนี้ปอจะมารับหรือว่า..." เลิฟถามยังไม่ทันจบประโยคดีเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นมาซะก่อน

   Tru...Tru...Tru...

   ปอเหลือบมองไปที่โทรศัพท์เล็กน้อย ก่อนจะคว้าเอาบลูทูธมาเสียบหู แล้วกดรับสาย

   "เออ...กูขับรถมาส่งมัน...เย็นๆเจอกัน...กูต้องกลับบ้านก่อน..." เสียงปอคุยโทรศัพท์ดังเรื่อยๆ เลิฟไม่ได้สนใจว่าปอคุยเรื่องอะไรแต่เขาสนใจที่ปอบอกกับปลายสายว่าเย็นนี้เจอกัน ปอจะไปไหนและไปหาใคร พอคิดแล้วใจมันก็เจ็บขึ้นมาเดี๋ยวนั้น ทั้งๆที่หลายเดือนมานี้ปอไม่ได้ออกไปหาใครเลย แล้วทำไมอยู่ๆปอถึงได้กลับมาเป็นเหมือนเดิม

   "เมื่อกี้มึงว่าอะไรนะ...มึงเป็นอะไร" หลังจากวางสายพร้อมกับที่รถขับมาถึงห้างพอดี ปอก็หันมาถามเลิฟเพราะก่อนที่เขาจะรับโทรศัพท์เหมือนว่าเลิฟจะพูดอะไร แต่ก็ต้องขมวดคิ้วด้วยความสงสัยเพราะเลิฟนั่งเหม่อลอยหน้าซีดอยู่
   "เลิฟ" ปอเรียกพร้อมกับเอามือไปแตะเลิฟเบาๆ

   "เฮือก...มีอะไร อะ...อ้าว ถึงแล้วเหรอ" เลิฟสะดุ้งน้อยๆเพราะมัวแต่เหม่อ ก่อนจะรู้สึกตัวแล้วหันมองรอบๆข้างถึงได้รู้ว่าตัวเองถึงที่หมายแล้ว

   "มึงเป็นอะไร" ปอมองหน้าเลิฟนิ่งๆ

   "เปล่าๆแค่เหม่อน่ะไม่มีอะไรเลิฟไปทำงานก่อนนะ" เลิฟยกมือโบกไปมาเพื่อยืนยันว่าตัวเองปกติพร้อมกับส่งยิ้มกว้างให้ ปอมองเลิฟอย่างจับผิดแต่พอเห็นว่าไม่มีอะไรผิดปกติ เขาเลยพยักหน้าเป็นเชิงรับรู้ส่งให้เลิฟ

   "ไปก่อนนะ เดี๋ยวถึงหอแล้วโทรบอก" เลิฟหันมาบอกปอก่อนจะก้าวลงจากรถยืนโบกมือลาปอเล็กน้อย มองตามจนรถขับออกไปพ้นสายตาก่อนจะถอนหายใจออกมาเบาๆแล้วเดินไปทำงาน
   
...
...

   "เลิฟเดี๋ยวจัดช่อนี้เสร็จก็กลับบ้านได้เลยนะ" เมย์เดินมาบอกเลิฟที่กำลังจัดช่อดอกไม้อยู่

   "อ้าว...ทำไมล่ะครับพึ่งจะสี่โมงเองอีกตั้งนานกว่าจะปิดร้าน" เลิฟถามด้วยความสงสัยเพราะวันนี้เขาต้องทำงานจนถึงเวลาปิดร้าน

   "พอดีวันนี้พี่ต้องไปทำธุระน่ะเลยปิดร้านเร็วหน่อย" เมย์บอกยิ้มๆ เลิฟเองก็พยักหน้ารับรู้และเร่งมือทำงานเพราะกลัวว่าเมย์จะเสียเวลา

   "ผมกลับแล้วนะครับพี่เมย์" เลิฟหันมาบอกลาและยกมือไหว้เมย์หลังที่ช่วยกันปิดร้านเรียบร้อย

   "แล้วนี่เลิฟกลับยังไงล่ะ" เมย์ถามแล้วก็มองหาใครอีกคนที่จะต้องมารับเลิฟประจำ

   "คงกลับแท็กซี่มั้งครับ" เลิฟตอบกลับแล้วส่งยิ้มจางๆให้

   "อ้าว...แล้วปอไม่มารับเหรอ" เมย์อดที่จะแปลกใจไม่ได้ปกติปอแทบจะมานั่งเฝ้าด้วยซ้ำ

   "ไม่ได้มาครับ" เลิฟบอกเสียงเบา

   "แปลกแหะที่ปอปล่อยเลิฟกลับบ้านคนเดียวปกติเห็นตัวติดกัน"

   "พอดีปอติดธุระน่ะครับ"

   "ถึงว่าสิงั้นเราก็รีบกลับล่ะอย่าไปเถลไถลที่ไหน อย่าไปทำตัวน่ารักให้ใครตามจีบนะแฟนเรายิ่งดุๆแถมขี้หวงอยู่" เมย์พูดต่อเรื่อยๆแล้วก็คิดถึงหน้านิ่งๆตาดุๆของปอไปด้วย

   "แฟนอะไรล่ะครับพี่เมย์แค่เพื่อนกัน" เลิฟบอกเมย์เสียงอ้อมแอ้มยกมือเกาท้ายทอยตัวเองแก้เขิน ไม่ได้อายแต่ว่าเขากับปอยังไม่ใช่แฟนกันจริงๆนี่นา ถึงจะข้ามขั้นไปไกลแล้วก็เหอะ

   "จ๊ะไม่ใช่แฟนแต่คอนี่แดงมาประจำ" เมย์เอานิ้วจิ้มไปตามรอยที่คอเลิฟด้วยความหมั่นไส้

   "งั้นพี่ไปก่อนนะสายแล้ว" เมย์บอกลาเลิฟเพราะเห็นว่าตัวเองกำลังจะสายก่อนจะรีบเดินออกไปทันที

   เลิฟมองตามหลังเมย์แล้วก้มลงมองนาฬิกาข้อมือ เห็นว่าเวลายังเหลืออีกเยอะเลยตัดสินใจเดินเล่นในห้างก่อนกลับ
   ระหว่างที่กำลังเดินดูของไปเรื่อยๆ สายตาของเลิฟก็ไปสะดุดเข้ากับร้านขายเครื่องประดับร้านนึง เลิฟมองเครื่องประดับที่ตั้งโชว์ในตู้ด้านนอกอย่างสนใจ ก่อนจะคลี่ยิ้มออกมาบางๆแล้วก้าวขาเดินเข้าไปในร้าน

...
...

 
   "ทำไมมึงนัดมานี่วะ" กิงถามทันทีที่ก้าวขาเข้ามาในห้อง ตามด้วยเพื่อนอีกสองคนที่มาพร้อมกัน

   "กูขี้เกียจออกไปข้างนอก" ปอว่าเสียงเรียบแล้วเดินกลับไปนั่งที่โซฟา เขาเองก็พึ่งกลับมาจากบ้านใหญ่เหมือนกัน ยังไม่ทันได้เข้าห้องก็เจอพวกมัน 3 คนยืนรออยู่แล้ว

   "มึงบอกน้องมันแล้วเหรอวะ" กิงทำตาโตแล้วรีบเดินเข้าไปหาปอ

   "ยังไม่ได้บอก" ปอตอบกิงอย่างไม่ใส่ใจ

   "มึงไม่กลัวน้องมันจะรู้เรื่องที่เราคุยกันเหรอวะ" กิงทำเสียงกระซิบกระซาบใส่ปอสายตาก็กวาดมองไปรอบๆห้อง วันนี้ไอ้ปอมันนัดพวกเขามาหาที่ห้องเพราะจะคุยเรื่องเงินพนัน ส่วนเรื่องผลน่ะเหรอพวกเขารู้กันแล้วล่ะ

   "มันไม่อยู่กูให้กลับไปนอนหอ" ปอพูดเสียงดังปกติไม่ได้บ้าจี้กระซิบตามกิง

   "แล้วเสือกไม่รีบบอกกู" กิงว่าเหวี่ยงๆ

   "แต่กูโคตรนับถือมึงว่ะไอ้เหี้ยแค่เงินพนันคนละแสน มึงลงทุนเอาตัวเองไปอ่อยน้องแม่งจนติด" ต้าพูดขำๆเมื่อคิดถึงสิ่งที่เพื่อนทำ

   "ไม่ติดธรรมดาซะด้วยน้องแม่งทั้งรักทั้งบูชาไอ้เหี้ยปอเลยเหอะ กูนี่อิจฉา" กิงว่าขึ้นมาบ้าง

   "แล้วมึงจะบอกน้องมันตอนไหนวะรออะไรคำตอบก็ได้แล้ว" ฝุ่นถามปออย่างสงสัย

   "เออใช่ กูอยากเห็นหน้าน้องมันตอนรู้เรื่องที่เราท้าพนันกันฉิบหาย แล้วยิ่งถ้ารู้ผลนะกูว่ามีน้ำตาไหล ฮ่าๆ" กิงพูดไปหัวเราะไปแบบมีความสุข

   "เงินแสนในกระเป๋ากูแม่งกรีดร้องด้วยความเจ็บปวด" ต้าทำสีหน้าท่าทางเศร้าสร้อยที่มองดูก็รู้ว่ากวนตีน

   "กูว่าจะมะ......" ปอยังไม่ทันจะพูดจบประโยคก็มีเสียงเคาะประตูดังขัดจังหวะซะก่อน

   ก๊อก ก๊อก ก๊อก

   "มึงมีอะไร" ปอถามทันทีที่เปิดประตูมาเจอพี่ชายตัวเองยืนอยู่

   "กูจะมาด่ามึงแทนเมียมึง" ปิงทำหน้าเซ็งๆใส่น้องตัวเอง

   "ด่ากูเรื่อง?" ปอทำหน้างงใส่

   "ก็มึงจะไปไหนทำไมมึงไม่บอกน้องมันวะ คีย์การ์ดห้องมึงก็ไม่ทิ้งไว้ให้ ปล่อยให้น้องมันนั่งรอหน้าห้องอยู่ได้เป็นชั่วโมง ดีนะกูมาเจอ" ปิงร่ายยาวตามนิสัย

   "มึงหมายความไง" ปอถามเสียงเครียดขอให้ไม่ใช่อย่างที่เขาคิด

   "กูมีคีย์การ์ดห้องมึงไงกูเลยเปิดประตูให้น้องมันเข้าห้องไป มึงยังไม่เจอน้องมันหรอวะ" ปิงพูดเรื่อยๆเพราะไม่ได้รู้อะไรด้วย
   "เหี้ยเอ้ย!!" ปอสบถออกมาแล้วรีบวิ่งไปทางห้องนอนด้วยความร้อนรน ด้านหลังก็มีพวกต้าวิ่งตามหน้าตาตื่น

   ปอเปิดประตูเข้าไปในห้องแรงๆก็เห็นร่างบางนอนคว่ำหน้าอยู่ พอเดินเข้าไปใกล้ๆก็เห็นว่าเจ้าตัวนอนหลับตาพริ้ม ลมหายใจถูกปล่อยออกมาอย่างสม่ำเสมอ

   "เป็นไงบ้างวะ" กิงอ้าปากถามแบบไม่มีเสียงปอเลยเดินกลับออกมาพร้อมกับปิดประตูห้องนอน

   "มันหลับ" ปอบอกสั้นๆ

   "หูยยยย กูนึกว่าความแตกแล้ว" กิงพ่นลมหายใจออกมาอย่างโล่งอก

   "พวกมึงมีอะไรกันวะ" ปิงมองท่าทางของปอกับเพื่อนด้วยความสงสัย

   "ไม่มีไร พวกมึงกลับไปก่อนเรื่องเงินค่อยเคลียร์" ปอรีบไล่ทุกคนออกจากห้องเพราะว่าตอนนี้ทางไม่สะดวกแล้ว

   "เออๆแต่อย่าลืมว่ามึงต้องบอกน้องมันต่อหน้าพวกกู" ฝุ่นบอกปอด้วยท่าทางมีความสุขก่อนจะรีบดันหลังปิงออกจากห้อง

   เมื่อทุกคนออกไปหมดแล้ว ปอก็เดินกลับเข้าไปในห้องนอน แล้วทรุดตัวลงนั่งข้างๆคนที่หลับอยู่ ก้มลงมองใบหน้าหวานอย่างพิจารณา

   "เลิฟๆ ตื่น" ปอเอามือตบแก้มเลิฟเบาๆเป็นการปลุก เรียกอยู่สักพักร่างบางก็ขยับตัวน้อยๆปรือตาขึ้นมามองปอด้วยท่าทางงัวเงีย

   "อ้าวปอ...กลับมาแล้วเหรอ" เลิฟขึ้นนั่งแล้วยกมือขึ้นปิดปากที่กำลังหาวเพราะความง่วงงุน

   "ทำไมมึงมาอยู่นี่" ปอถามดุๆ
 
   "แฮ่...พอดีว่าลืมกุญแจหอไว้อ่ะเลยกลับมาเอา ตั้งใจว่าจะงีบนิดหน่อยดันหลับยาวเลย" เลิฟทำหน้าแหยๆบอกปอเสียงอ่อย

   "มึงหลับตลอด" ปอถามแล้วมองเลิฟอย่างจับผิด

   "อือ มีอะไรรึเปล่า" เลิฟมองปอด้วยความสงสัย

   "ไม่มีอะไร" ปอตอบตัดบท

   "งั้นเลิฟกลับหอก่อนนะ"

   "ไม่ต้องแล้วนอนนี้แหละ" ปอบอกเสียงเรียบ

   "จริงอ่ะ" เลิฟถามพร้อมกับยิ้มกว้างอย่างดีใจ ปอเลยพยักหน้าให้แล้วลุกออกจากห้องไป

   สักพักเลิฟที่เข้าไปล้างหน้าล้างตาในห้องน้ำก็เดินตามปอออกมาจากห้อง ก่อนจะตรงดิ่งไปหาแมวอ้วนที่นอนหลับอยู่เอามือเกาพุงกลมๆเพื่อแกล้ง จนลูกแมวส่งเสียงออกมาด้วยความหงุดหงิด

   "คิกๆ" เลิฟหัวเราะอย่างมีความสุขแล้วจัดการเทอาหารลงชามให้

   "เลิฟ กูมีเรื่องจะ...." ปอที่นั่งอยู่เรียกเลิฟด้วยเสียงจริงจัง

   "เออใช่!! ลืมเลย" จู่ๆเลิฟก็ตะโกนขึ้นมาเสียงดังแล้ววิ่งเข้าไปในห้องนอน ปอเลยต้องเงียบหยุดคำพูดที่ตัวเองจะบอกเลิฟลง

   ไม่นานเลิฟก็เดินกลับออกมาอีกครั้ง พร้อมกับอะไรบางอย่างในมือ เจ้าตัวเดินยิ้มๆมาหาปอก่อนจะนั่งลงบนตัก

   "เมื่อกี้ปอจะพูดอะไรป่ะ" เลิฟถามปอเพราะก่อนเขาจะแหกปากออกมาเหมือนปอจะพูดอะไร

   "ช่างเหอะแล้วนี่อะไร" ปอมองท่าทีของเลิฟด้วยความสงสัย เลิฟเลยส่งยิ้มให้พร้อมกับแบมือออกให้ปอดู 

   ในมือของเลิฟมีต่างหูผู้ชายสีเงินข้างเดียววางอยู่ ปอยกคิ้วขึ้นนิดๆก้มมองที่ต่างหูแล้วมองหน้าเลิฟ

   "ใส่ให้นะ" เลิฟบอกแล้วถอดต่างหูอันเก่าของปอออกแล้วบรรจงใส่อันใหม่เข้าไปให้ เจ้าตัวมองต่างหูที่ตัวเองซื้อมาเมื่อช่วงเย็นด้วยความสุข

   "อย่าถอดมันทิ้งนะปอไม่ว่าจะยังไงต่อจากนี้ถือว่าเลิฟขอ เพราะไม่รู้ว่าจะได้มีโอกาศซื้อให้ปอแบบนี้อีกไหม" เลิฟว่าเสียงเศร้าตาก็จ้องไปที่ต่างหู

   "มึงหมายความว่ายังไง" ปอถามเลิฟด้วยความสงสัย แล้วจับใบหน้าของคนตัวเล็กให้หันมาสบตาตัวเองอย่างหาคำตอบ

   "ก็มันแพงอ่ะเนี่ยเงินเก็บเกือบหมดขนาดซื้อข้างเดียวนะ" เลิฟบ่นงุมงำเอาหน้าซุกไหล่ปอแล้วยกแขนกอดแน่น

   "ใครใช้ให้มึงซื้อ" ปอส่ายหัวหน่ายๆ

   "ก็อยากซื้อให้นิ" เลิฟว่าเสียงกระเง้ากระงอด

   "งั้นอย่าบ่น" 

   "ชิส์...แต่สัญญานะว่าจะไม่ถอดมันทิ้ง เกิดอะไรขึ้นก็ต้องไม่ทิ้งเลิฟขอแค่นี้จริงๆ" เลิฟสบตากับปอด้วยความจริงจัง

   "กูสัญญา" ปอตอบด้วยเสียงหนักแน่น จนเลิฟคลี่ยิ้มออกมาบางๆ ก่อนจะซุกหน้าลงกับไหล่ของปอเหมือนเดิม



2 Be Con...

[matchty]

กับดักที่
- 35 –



   ปอรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาในตอนเช้าเพราะเสียงดังก็อกแก็กกับเสียงคนคุยกันแว่วๆ พอมองหาที่มาของเสียงก็เห็นว่าเป็นเลิฟยืนที่คุยโทรศัพท์อยู่ ปอเลยลุกขึ้นยืนเอามือขยี้หัวจนยุ่งเหยิงแล้วเดินหาวหวอดๆไปหาเลิฟ

   "ครับ เร็วที่สุดนะครับ ขอบคุณครับ" เลิฟกดตัดสายทิ้งแล้วหันมาส่งยิ้มให้ปอ

   ฟอดดดดดด

   "คุยกับใคร" ปอคว้าเอวเลิฟมากอดแล้วก้มลงหอมแก้มเนียน ก่อนจะถามเสียงเรียบ

   "พี่เมย์น่ะทำให้ตื่นเหรอ" เลิฟหันมาตอบแล้วก็เอื้อมมือไปลูบผมยุ่งๆของปอให้เข้าที่ แต่ปอก็ยกมือมาขยี้หัวตัวเองจนยุ่งอยู่ดี

   "อืม...แล้วมึงตื่นมาทำอะไรแต่เช้า" ปอมองสำรวจเลิฟที่อาบน้ำแต่งตัวเสร็จแล้วด้วยความแปลกใจ

   "เช้าที่ไหนล่ะจะ 10 โมงแล้ว" เลิฟบอกยิ้มๆก่อนจะผละออกไปหยิบกระเป๋าตังกับโทรศัพท์ที่วางไว้ แล้วเดินออกจากห้องนอนไป

   "มึงจะไปไหน" ปอเดินตามออกมาแล้วดึงแขนเลิฟไว้ ก่อนที่เลิฟจะเปิดประตูออกไปข้างนอก

   "ไปทำงานไง" เลิฟชะงักมือที่จะเปิดประตูไว้แล้วหันหน้ากลับมาตอบปอ

   "ไหนมึงบอกว่าวันนี้หยุดแล้วจะไปซื้อของกับเพื่อนไง" ปอถามด้วยความสงสัยแล้วมองเลิฟเพื่อสังเกตุความผิดปกติ

   "ก็พี่เมย์ขอให้ไปช่วยน่ะส่วนนัดกับนาวเลื่อนไปเป็นพรุ่งนี้แทน" เลิฟตอบคำถามด้วยท่าทีปกติทุกอย่าง แต่ปอก็รู้สึกแปลกๆอยู่ดี

   "แล้วนี่มึงทำงานไหว" ปออดที่จะถามไม่ได้เพราะเมื่อคืนอยู่ดีๆเลิฟมันก็ยั่วผลคือกว่าจะได้นอนก็เกือบตีสาม แล้วมันดันตื่นนอนตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ท่าเดินนี่ถ้าคนมองไม่โง่ก็รู้ว่าทำอะไรมา

   "ก็ต้องไหวแหละทำตัวเองมันก็ต้องไหว" เลิฟบอกเสียงแผ่วเหมือนจะสื่ออะไรที่มากกว่านั้นจนปอขมวดคิ้วเป็นปม

   "เดี๋ยวกูไปส่ง" ปอจับแขนเลิฟแน่นกว่าเดิมโดยที่ไม่รู้ตัว

   "ไม่เป็นไรนี่สายแล้วเดี๋ยวไปเปิดร้านให้พี่เมย์ช้า กว่าปอจะอาบน้ำเสร็จกว่าจะไปถึงสายแน่ๆอ่ะ" เลิฟทำหน้าลำบากใจเล็กน้อยเพราะกลัวสาย

   "แล้วทำไมไม่ปลุกกู" ปอถามเลิฟดุๆ

   "อ้าว...ตัวเองตื่นสายไหงมาว่าเลิฟล่ะ" เลิฟทำหน้างงใส่ปอ
 
   "มึงเป็นอะไร" ปอรู้สึกว่าวันนี้เลิฟดูแปลกๆในหลายๆอย่าง

   "ปอนั่นแหละเป็นอะไร" เลิฟยกมือลูบแก้มปอเล่นเบาๆเพราะเห็นว่าทำหน้าตึง

   "กู...เดี๋ยวกูลงไปส่งข้างล่าง" ปออยากจะพูดอะไรบางอย่างแต่สุดท้ายก็เลือกที่จะไม่พูด ก่อนจะเดินกลับเข้าไปหยิบเสื้อในห้องนอนมาใส่แล้วเดินจูงมือเลิฟไปที่ลิฟท์

   ระหว่างที่อยู่ในลิฟท์ไม่มีการพูดคุยอะไรทั้งนั้น มีแค่ความเงียบจากทั้งคู่และมือที่กุมกันเอาไว้แน่น เหมือนกับกลัวว่ามันจะหายไปไหน

   ปอเดินออกมาส่งเลิฟถึงถนนใหญ่หน้าคอนโด จังหวะที่เลิฟปล่อยมือจากปอเพื่อไปโบกรถอยู่ๆปอก็ใจหายขึ้นมาโดยไม่รู้สาเหตุ

   "ปอ / เลิฟ" ทั้งคู่พูดพร้อมกันอย่างไม่ตั้งใจ จนเลิฟหัวเราะออกมานิดๆแล้วเดินกลับมาหาปอประคองฝ่ามือใหญ่มากุมไว้

   "อย่าลืมกินข้าวเช้านะ" เลิฟพูดเสียงเบา

   "........."

   "พวกของใช้อยู่ในตู้ซ้ายมือ" เลิฟลูบฝ่ามือปอเล่น

   "........."
   "อย่ากินแต่เหล้ารู้ไหม"

   ".........."

   "ให้อาหารโมกด้วย" เลิฟเงยหน้าขึ้นมาส่งรอยยิ้มให้ปอจางๆจนปอใจกระตุกแปลกๆ

   "แน่ใจนะว่าไม่มีอะไรกูว่ามึงแปลกๆ" ปอมองหน้าเลิฟอย่างค้นหาคำตอบแต่ก็ไม่เจออะไร

   "เลิฟรักปอนะ" แขนเล็กโอบกอดคนตรงหน้าไว้แน่น 

   "กูรู้" ฝ่ามือหนายกขึ้นลูบหัวคนตัวเล็กเบาๆอีกข้างก็กอดร่างบางไว้

   "แล้วปอรักกันรึเปล่ารักกันบ้างรึยัง" เสียงที่ถามออกมามันแผ่วเบาไม่ต่างจากเสียงกระซิบ แต่ดังชัดเจนเหมือนตะโกนอยู่ข้างหู

   "จะโกหกก็ได้บอกว่ารักกันสักครั้งได้ไหม" น้ำเสียงสั่นเครือพร้อมกับอ้อมกอดที่กระชับขึ้น ทำให้ปอดันเลิฟออกจากตัวเองมองใบหน้าเนียนด้วยความสงสัย รู้สึกสะกิดที่ใจแปลกๆ มันบอกไม่ถูก

   "กูว่ากูไปส่งมึงดีกว่า" ปอไม่ได้พูดตามที่เลิฟขอแต่คิดขึ้นมาว่าไม่อยากปล่อยเลิฟไปไหนคนเดียวตอนนี้

   "ฮ่าๆจะบ้าหรอลงมาถึงนี้แล้วใครจะไปรอเลิฟไปก่อนนะ" เลิฟหัวเราะนิดๆแล้วหันหลังกลับไปโบกรถ

   "เลิฟ" ปอดึงเลิฟเอาไว้อีกครั้ง

   "หือ" เลิฟหันกลับมามองปอ

   "เดี๋ยวเที่ยงกูไปรับกินข้าว...รอกูนะ" ปอบอกด้วยเสียงที่หนักแน่นแต่แฝงด้วยความอ้อนวอน ไม่รู้ทำไมถึงทำแบบนั้นมันหาคำตอบไม่ได้

   "เลิฟไปนะ" แววตาของเลิฟไหววูบไปนิด แล้วก้าวขาขึ้นรถแท็กซี่ทันที โดยที่ไม่ได้หันมามองปอที่ยืนอยู่อีกเลย

   ปอมองตามรถที่ขับออกไปด้วยความรู้สึกแปลกๆ เขารู้สึกว่าใจมันแกว่งโหวงๆในอกบอกไม่ถูกความรู้สึกเหี้ยๆตีรวนกันไปหมด มันรู้สึกว่าตัวเองทำพลาดที่เมื่อกี้่ปล่อยให้เลิฟขึ้นรถไป

...
...

 
   "โทษนะครับที่โทรมาจองตั๋วรถเมื่อตอนเช้าน่ะครับ" เลิฟก้มลงบอกพนักงานที่นั่งอยู่ในช่องขายตั๋ว

   "คุณกานดาใช่ไหมค่ะ" พนักงานถามย้ำเพื่อความถูกต้อง ซึ่งเลิฟก็พยักหน้าให้เพื่อยืนยัน

   "สักครู่นะคะ" ไม่นานพนักงานก็ยื่นตั๋วมาให้ พร้อมกับที่เลิฟจ่ายเงิน ก่อนจะเดินไปขึ้นรถตามทางที่พนักงานบอก

   เลิฟขึ้นมานั่งรอบนรถ  มองตั๋วในมือด้วยความสับสน ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองทำถูกไหมใจตัวเองอยากจะทำแบบนี้จริงๆรึเปล่า แต่เขาก็ตัดสินใจที่จะทำไปแล้ว

   เลิฟหยิบโทรศัพท์ออกมากดโทรออก ไม่นานปลายสายก็รับและส่งเสียงสดใสเป็นเอกลักษณ์กลับมา

   "(ถึงไหนแล้วมึงกูรออยู่ที่เดิมเนี่ยพวกไอ้พีทก็มาแล้ว)" นาวถามเลิฟและส่งเสียงไปด่าโดม มีเสียงหัวเราะดังให้ได้ยินแว่วๆ

   "กูจะโทรมาบอกว่าคงไม่ได้ไปแล้ว" เลิฟบอกนาวพยายามฝืนบังคับเสียงของตัวเองให้ปกติที่สุด

   "(อ้าว...ทำไมคะผัวเอาจนลุกไม่ขึ้นเหรอวะฮ่าๆ)" นาวหัวเราะเสียงดังลั่นกับคำพูดตัวเอง

   "(เออๆไม่เป็นไรเดี๋ยวเจอกันวันไปทะเลก็ได้ แล้วมึงจะฝากกูซื้ออะไรไหม)" คำพูดของนาวทำให้เลิฟรู้สึกผิดในใจไม่น้อยไม่รู้จะบอกเพื่อนว่ายังไง

   "กูคงไม่ได้ไปทะเลกับพวกมึงแล้วว่ะขอโทษนะเว้ย" เลิฟบอกเสียงแผ่ว

   "(ทำไมวะมึงมีอะไรรึเปล่า)" นาวถามด้วยความเป็นห่วงเพราะเริ่มสังเกตุได้ถึงความผิดปกติ

   "กู......" น้ำเสียงเป็นห่วงของเพื่อนทำให้เลิฟพูดไม่ออก ความรู้สึกบางอย่างที่พยายามกดเอาไว้มันเริ่มตีรวนขึ้นมาในอก

   "(เกิดอะไรขึ้นวะ)" 

   "ไม่มีอะไรหรอกกูแค่เหนื่อยแล้วอยากไปไหนไกลๆคนเดียวสักพัก"

   "(มึงจะไปไหนมีอะไรไม่พูดวะ มึงยังเห็นกูเป็นเพื่อนไหมเลิฟ มึงไม่เคยเป็นแบบนี้เลยนะเว้ย)" นาวโวยวายเสียงดัง

   "มึงคือเพื่อนที่ดีที่สุดในชีวิตกู กูขอโทษที่คอยแต่สร้างปัญหาคอยแต่ทำให้มึงเป็นห่วง เหมือนภาระที่ต้องคอยให้มึงดูแล" เลิฟบังคับเสียงตัวเองไม่ให้สั่นกระพริบตาถี่ๆเพื่อไม่ให้น้ำตามันไหล

   "(มึงอย่าพูดแบบนี้ถ้ามึงไม่ใช่เพื่อนกูจะห่วงหรอวะ)" น้ำเสียงร้อนรนของนาวทำให้น้ำตาของเลิฟไหลลงมาในที่สุด

   "กูแย่แล้วว่ะนาวทำไมต้องเจอแต่อะไรแบบนี้วะ" 

   "(ตอนนี้มึงอยู่ไหนเดี๋ยวกูไปหา)" เสียงของนาวสั่นเครือจนเลิฟรู้สึกว่าตัวเองกำลังทำให้เพื่อนเป็นห่วงอีกแล้ว 

   "ไม่ต้องเป็นห่วงกูนะ กูสัญญาว่ากูจะกลับมาหามึงแต่ตอนนี้กูไม่พร้อมเจอใครทั้งนั้น ขอกูอยู่คนเดียวสักพักอยู่ให้ชินจะได้ไม่หาเรื่องอีก" พูดแค่นั้นเลิฟก็รีบตัดสายทิ้งและกดปิดเครื่องทันที 

   เลิฟปล่อยให้น้ำตาไหลออกมาเรื่อยๆ สายตาก็เหม่อมองออกไปตามวิวข้างทางที่เปลี่ยนไปเรื่อยๆตามความเร็วของรถ นี่เป็นครั้งแรกในชีวิตที่อยากอยู่คนเดียวแบบนี้เป็นครั้งแรกในชีวิตที่ตัดสินใจหันหลังและทิ้งทุกอย่าง รู้ดีว่าตัวเองกำลังทำให้หลายคนเป็นห่วงและรู้ว่าสิ่งที่กำลังทำอยู่มันเหมือนการหนีปัญหา แต่จะให้อยู่เผชิญหน้ากับความจริงที่ต้องรับรู้เขาทำไม่ได้จริงๆ

   ถ้าย้อนเวลากลับไปได้เขาจะไม่ลืมกุญแจหอพักจะได้ไม่ต้องรับรู้อะไรแบบนี้ เมื่อวานเขาไม่ได้หลับและได้ยินทุกอย่าง ตอนนั้นเขารู้สึกว่าตัวมันชาวาบเหมือนโดนสาดด้วยน้ำเย็นจัดและตบซ้ำ ขาสองข้างเหมือนโดนถ่วงด้วยก้อนหินขนาดยักษ์อยากจะออกไปอาละวาด โวยวาย แต่ที่ทำได้คือยืนฟังอยู่เงียบๆ วินาทีนั้นมันสับสนจนแม้แต่น้ำตาก็ยังไม่ไหล

   ถามว่าโกรธไหมบอกเลยว่าไม่ ถามว่าเกลียดรึเปล่ามันไม่มีทางเป็นไปได้อยู่แล้ว แต่สิ่งที่รู้สึกคือเสียใจและผิดหวังกับความจริงที่ว่า ต่อให้พยายามแค่ไหนเรื่องของเขามันก็ไม่มีทางไปได้ไกลกว่านี้ เพราะทุกอย่างมันถูกกำหนดระยะเวลาไว้แล้ว
 
   ทั้งๆที่เขาคิดว่าปอคงจะรู้สึกอะไรเหมือนกันบ้างแต่แค่ปอเป็นคนไม่พูด ทั้งๆที่คิดว่าอะไรมันคงดีขึ้นสิ่งที่ปอแสดงออกมันต้องมีความหมาย แต่มันกลับไม่ใช่ทุกอย่างมันเป็นแค่เกม และเขาคือตัวหมากตัวนึงบนกระดาน
 
   ถึงอย่างนั้นในส่วนลึกของหัวใจมันยังดื้อดึง เขายังไม่เชื่อว่าสิ่งที่ปอทำมันคือการเสแสร้ง เมื่อเช้าเขาเลยลองเสี่ยงที่จะถามถ้าปอบอกว่ารักคำเดียว ถึงจะพูดโกหกเขาก็จะยังอยู่ตรงนั้นแม้ว่าจะต้องถูกทิ้งก็ตาม 

   เขารู้สึกว่าตัวเองเหนื่อยและล้าขามันไม่มีแรงที่จะก้าวเดินต่อ เหมือนว่าอะไรที่หวังอะไรที่ฝันมันกำลังจะพังลง กลัวที่จะต้องรับรู้ความจริงทั้งหมดจนต้องหนีมา เขาขอมาทำใจให้เข้มแข็งกว่าเดิมอีกสักนิดถ้าสมมุติว่าจะต้องกลับไปอยู่คนเดียวจริงๆ 

   ตลอดมาเขากับปอคือความสัมพันธ์ที่ไม่ชัดเจน มันคล้ายกับการเดินไปข้างหน้าแต่หลับตา ไม่มีทางรู้เลยว่าจะเดินตกหน้าผาตอนไหน เพราะคนที่จูงมือเราพร้อมจะปล่อยมือเราได้ตลอดเวลา 

   ทั้งๆที่รู้ว่าอาจจะโดนทิ้งไว้ข้างหลัง มองไม่เห็นอนาคต เขาก็ยังเลือกที่จะจับมือนี้เดินต่อไป  มันเป็นการลงทุนที่เสี่ยง ไม่รู้จะได้ผลตอบแทนแบบไหน เป็นการกระทำที่หลายคนเรียกว่าโง่ ไม่คุ้มกันเลยที่จะแลกแต่อย่างน้อยที่สุดหัวใจมันก็เคยได้รักพร้อมๆกับได้เรียนรู้ว่า ต่อให้เขากอดอีกคนไว้แน่นแค่ไหน เมื่อถึงเวลามันก็ต้องปล่อย



2 Be Con...
+++++++++++
อย่าโกรธฉันเลย.....
ฉันเพียงต้องการให้เธอเข้าใจ
ไอ้ปอฝากบอกมา

[ormn]

 

[greensnake]

นี่คืออะไร.........น้องเลิฟของพี่ ร้องไห้อีกแล้ว
หลบไปพักกายพักใจน่ะได้แต่ต้องดูแลตัวเองด้วยนะจ๊ะ
รักตัวเองให้มากๆ ทุกสิ่งที่ผ่านมาล้วนเป็นแบบทดสอบทั้งสิ้น
ขอให้เข้มแข็งเข้าไว้ เชื่อว่าเลิฟต้องผ่านมันไปได้จ้ะ
ยังไงเพื่อนๆก็ยังรักและอยู่เคียงข้างหนูเสมอนะ
แต่กับพี่ปอเราไม่ขอพูดถึง รอให้พี่เขามาพูดเองดีกว่า
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ
+1และเป็ดค่ะ

[B52]

 

[่jum]

ฉากนี้อ่านทีไรก็เศร้า

[matchty]

กับดักที่
- 36 -



   ปอเดินกลับขึ้นมาบนห้องด้วยความไม่สบายใจ คำพูดสุดท้ายกับใบหน้าเศร้าๆของเลิฟ อาการแปลกๆรวมถึงเหตุการณ์เมื่อวานมันทำให้เขากังวล

   จากที่ตั้งใจว่าจะรอให้ถึงเที่ยงค่อยออกไปหา แต่อะไรบางอย่างในใจมันคอยร้องเตือนอยู่ตลอดเวลาจนทำให้เขารอให้ถึงเวลาไม่ได้ ตัดสินใจอาบน้ำแต่งตัวแล้วตามออกไปทันที

   'ขอโทษค่ะเลขหมายที่ท่านเรียกไม่สามารถ.....' คิ้วสองข้างของปอขมวดเข้าหากันแน่น กดตัดสายและลองโทรใหม่อีกครั้ง แต่สิ่งที่ได้รับกลับมาก็เหมือนเดิม ก้มลงมองโทรศัพท์ในมือด้วยหัวใจที่สั่นไหวแบบไม่เคยเป็นมาก่อน ความกลัวความกังวลเริ่มตีรวนวิ่งพล่านในอก มือหนาคว้าเอากุญแจและรีบตรงไปที่รถก่อนจะขับออกไปด้วยความเร็ว

   ปอขับรถมาถึงห้างในเวลาไม่นาน เมื่อจอดรถเรียบร้อยก็รีบตรงดิ่งไปร้านดอกไม้ที่เคยไปเป็นประจำจนคุ้นชิน ด้วยความรู้สึกร้อนรน

   "เลิฟล่ะครับ" ปอยกมือไหว้ทักทายเมย์และถามหาเลิฟทันทีที่มาถึงร้าน สายตาคอยสาดส่องไปทั่วแต่ก็ไม่เห็นแม้แต่เงาของคนที่เขาอยากเจอ

   "อ้าว...น้องปอ เลิฟไม่อยู่นะคะ" เมย์ตอบปอออกไปด้วยความแปลกใจไม่น้อยที่เห็นอีกฝ่ายมาถามหาเลิฟ

   "ไม่อยู่? แล้วมันไปไหน" ปอถามต่อด้วยท่าทีนิ่งๆแต่ความกังวลภาย ในใจเริ่มก่อตัวสูงขึ้นเรื่อยๆ

   "พี่ก็ไม่รู้เหมือนกันนะ เพราะเมื่อเช้าเลิฟโทรมาลางานกับพี่เดือนนึง นี่ปอไม่รู้เรื่องเหรอ" เมย์บอกออกไปตามตรง เมื่อเช้าตอนที่เลิฟโทรมาขอลางาน เธอเองค่อนข้างแปลกใจไม่น้อย เพราะระยะเวลามันนานแต่ก็ไม่ได้คิดอะไรมากมาย คิดในใจแค่ว่าปิดเทอมเจ้าตัวคงจะลาหยุดไปเที่ยวกับปอ แต่ดูท่าทางแล้วมันน่าจะไม่ใช่แบบที่เธอคิด

   "มีอะไรกันรึเปล่าปอ" เมย์ตัดสินใจถามด้วยความสงสัยผสมเป็นห่วง ดูจากสถานการณ์แล้วต้องเกิดเรื่องอะไรแน่ๆ
   "มันโทรมาลางานพี่ตอนกี่โมง" ปอยังถามต่อด้วยท่าทีเฉยๆ

   "น่าจะสัก 9 โมงกว่า" เมย์ตอบแล้วลอบมองท่าทางของปอไปด้วย ก็เห็นว่ายังคงปกติดีนิ่งซะจนเธอเดาอะไรไม่ออก

   "พี่ถามตรงๆนะปอทะเลาะอะไรกับเลิฟรึเปล่า" เมย์ตัดสินใจถามออกไปตรงๆ เพราะให้มามัวนั่งเดาอาการของปอเธอว่าวันนี้เธอคงจะไม่ได้อะไร

   "ไม่มีอะไรหรอกครับงั้นผมขอตัว" ปอเลี่ยงที่จะบอกอะไรเมย์แล้วหันหลังเดินออกมา มือก็คว้าโทรศัพท์กดโทรออกไปที่เบอร์แรกที่เขาโทรออกเสมอ แต่สิ่งที่ได้รับกลับมาก็เหมือนเดิม

   "มึงอยู่กับเมียมึงรึเปล่า" ปอกดโทรศัพท์หากิงทันทีที่เดินมาถึงรถ

   "(ไม่อยู่น้องหนูอยู่บ้านน้องนาว มึงถามหาเมียกูคิดไรปะวะ)" กิงถามกลั้วหัวเราะ

   "มีใครอยู่ที่นั่นบ้าง" ปอถามเสียงเครียด

   "(ก็น่าจะเพื่อนๆน้องแหละเห็นนัดกันจะไปซื้อของเที่ยวทะเลวันนี้ ว่าแต่มึงมีอะไรป่ะวะ)" กิงถามกลับเสียงจริงจังเพราะเริ่มจับได้ว่าเสียงปอเครียดๆ

   "เดี๋ยวเจอกันที่บ้านน้องนาว" ปอบอกแค่นั้นและกดตัดสายทิ้ง ก่อนจะรีบขับรถตรงไปบ้านนาว ในใจก็ภาวนาขอให้คนที่เขาตามหาไม่ได้ไปไหนไกล
   
   ไม่นานปอก็ขับรถมาถึงบ้านของนาว พอมองเข้าไปในรั้วบ้านก็เห็นรถของกิงจอดอยู่แล้ว เขาเลยจอดรถทิ้งไว้ที่หน้าบ้านแล้วลงไปกดกริ่ง สักพักกิงก็เดินทำหน้าเครียดๆออกมาเปิดประตูให้

   "มึงไปทำเหี้ยอะไรรึเปล่าวะ ตอนกูมาถึงน้องนาวแม่งจ้องกูยังกับจะฆ่า พอกูบอกว่ามึงกำลังมาน้องแม่งน่ากลัวกว่าเดิมอีก" กิงกระซิบบอกปอพร้อมกับทำท่าทางสยองขวัญ ปอเองก็เงียบไม่ได้พูดตอบโต้อะไร

   "ไอ้เลิฟอยู่ไหน" ปอถามนาวตรงๆไม่อ้อมค้อม เพราะฟังจากที่กิงพูดก็เดาได้เลยว่านาวน่าจะรู้เรื่องแล้ว

   "ถามทำไม" นาวหันมาหาปอด้วยแววตาแข็งกร้าว

   "มันหายไปพี่แค่อยากรู้ว่าเรารู้ไหมว่ามันไปไหน" ปอถามด้วยท่าทางเรียบนิ่ง โดยมีกิงมองหน้าทั้งคู่สลับไปมาเพราะไม่รู้เรื่องอยู่คนเดียว
   "ต้องเป็นกูไหมที่ถามว่าเพื่อนกูไปไหน!!!" นาวตวาดกลับเสียงดังก่อนจะลุกขึ้นยืนประจันหน้ากับปอ

   ".........." ปอเงียบแล้วมองหน้านาวที่ระเบิดอารมณ์ใส่ตัวเองนิ่งๆ

   เพี๊ยะ!!!!!

   นาวฟาดฝ่ามือลงบนใบหน้าของปอ จนใบหน้าคมสะบัดไปตามแรงกระทบ ท่ามกลางความตกตะลึงของทุกคนที่คาดไม่ถึง
 
   "เฮ้ย!! มึงใจเย็นดิวะ" พีทรีบลุกขึ้นมาดึงนาวให้ถอยห่างออกจากปอ

   "มึงทำอะไรเพื่อนกูวะพี่มึงทำเหี้ยอะไร" นาวตะโกนถามปอด้วยความโมโหแบบที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

   "มึงรู้ไหมว่าเพื่อนกูไม่เคยเป็นแบบนี้มันไม่เคยหายไปแบบนี้" เสียงตะโกนด่าทอของนาวยังดังต่อเนื่อง แววตาที่มองปอเต็มไปด้วยความโกรธ

   "พอก่อนนาวใจเย็นๆ" กั้มพยายามบอกนาวให้ใจเย็นเขาค่อนข้างตกใจไม่น้อย เพราะว่าไม่เคยเห็นเพื่อนสติแตกขนาดนี้มาก่อน
   "กูไม่เย็น!!! กูทนมานานแล้วไม่เคยเสือกเหี้ยอะไรเลย ทั้งที่รู้ว่ามันทำระยำอะไรกับเพื่อนกูบ้าง กูก็ทนเฉยเพราะเพื่อนกูมันเลือกของมันเอง แต่นี้มันเกินไปแล้วถ้าไม่ทำอะไรโคตรเหี้ยกับมันเพื่อนกูจะหนีไปไหม" นาวตะโกนด่าดังลั่นพยายามสะบัดตัวให้หลุดจากมือพีท เพราะอยากจะตบหน้าหล่อๆของปอให้หันอีกสักที

   "สรุปแล้วมันไม่ได้บอกเราใช่ไหมว่ามันไปไหน" ปอยังคงถามนาวต่อด้วยท่าทีปกติเหมือนไม่ได้รู้สึกอะไรในสิ่งที่นาวพูด และมันก็ยิ่งทำให้นาวโมโห

   "กูไม่รู้ต่อให้รู้กูก็ไม่บอก!!" นาวจ้องตากับปอตรงๆแบบไม่มีหลบ ถามว่ากลัวปอจะเอาคืนไหมยอมรับว่ากลัว แต่ความโมโหที่มีมันมากกว่า

   "ไม่รู้หรอกนะว่ามาตามหามันทำไม แต่หามันให้เจอก่อนที่นาวจะหาเพื่อนนาวเจอละกัน เพราะนั่นหมายความว่าพี่จะไม่ได้เห็นหน้ามันอีก" นาวกลับมาพูดกับปอด้วยท่าทางปกติก่อนจะเดินหนีขึ้นไปข้างบน เมื่อกี้ที่เธอพูดไม่ใช่แค่ขู่แต่เธอจะทำจริงๆ ถ้าเธอเจอเลิฟก่อนเธอจะพาเพื่อนของเธอไปเมืองนอกด้วยกัน

   มันไม่ใช่เรื่องยากเลยสักนิดที่จะพาเลิฟไป เพราะยังไงพ่อแม่ของเธอก็รักเลิฟเหมือนลูกคนนึงอยู่แล้ว จะมีอะไรที่ยากก็คงเป็นความรู้สึกของเพื่อนเธอต่างหาก และครั้งนี้เธอก็จะไม่ยอมอยู่เฉยอีกแล้ว ถ้าจำเป็นต้องบังคับเธอก็จะทำและเชื่อว่ายังไงเลิฟก็ต้องฟัง

   นาวเองก็ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่แต่ก็ไม่คิดที่จะถามเหมือนกัน เพราะมันเดาไม่ยากเลยสักนิด และดูจากท่าทางของปอถึงมันจะนิ่งแต่เธอรู้สึกว่ามันเหมือนฝืนให้ปกติ

   ถ้าเป็นอย่างที่เธอคิดจริงมันก็ดีแล้วที่เลิฟหนีไป เพราะจะได้รู้สึกกันบ้างว่าเพื่อนเธอสำคัญ และถ้ายังโง่ไม่รู้ตัวถึงเวลานั้น เธอก็แค่ทำตามที่พูดเท่านั้นเอง

   ปอมองตามหลังของนาวพร้อมกับคิดตามที่เจ้าตัวพูด ก่อนจะหันหลังเดินออกจากบ้านและขับรถออกไปด้วยความเร็ว

   "ตกลงมันเรื่องเหี้ยอะไรวะ" กิงมองทุกคนแล้วยกมือขึ้นเกาหัวตัวเองแรงๆด้วยความไม่เข้าใจ

...
...

   เลิฟก้าวขาลงจากรถทัวร์มือเรียวกำสายสะพายเป้ไว้แน่น มองซ้ายมองขวาเล็กน้อยก่อนจะเดินไปขึ้นรถสองแถวที่หน้าสถานีขนส่ง

   "แล้วมึงจะเอายังไงต่อวะเนี่ยเลิฟ" เลิฟพึมพำกับตัวเองแล้วยกมือขึ้นเกาหัวจนยุ่ง ตอนนั้นเขาก็มัวแต่น้อยใจจนลืมคิดตัดสินใจได้ก็โทรจองตั๋วรถ แวะกลับหอเก็บเสื้อผ้าแล้วหนีมาเลย ผลก็เป็นอย่างที่เห็นยืนเอ๋ออยู่สี่แยกกลางตัวเมือง (ไม่รู้ทำไมต้องโดนทิ้งไว้ที่สี่แยกไฟแดงทุกที) เพราะไม่รู้ว่าจะไปทางไหนต่อ ดีหน่อยที่ตอนนี้ยังเช้าอยู่แดดเลยไม่ร้อนแถมอากาศก็ยังเย็นสบาย

   เลิฟหนีมาพักใจไกลถึงจังหวัดน่าน ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมถึงเลือกมาที่นี่ ทั้งๆที่ก็ไม่ใช่จังหวัดใหญ่โตสะดวกสบายและไม่รู้จักใครเลยด้วยซ้ำ ตอนนั้นแค่อยากหนีมาไกลๆและไม่มีใครหาเจอก็เท่านั้น

   "ฮ้าาาาาาา" เลิฟสูดอากาศเข้าปอดเต็มแรงพยายามไม่คิดอะไรฟุ้งซ่าน ถึงตอนนี้จะยืนอยู่กลางสี่แยกแต่พวกควันรถเหมือนในเมืองกรุงไม่มีหรอก

   เลิฟกวาดสายตามองไปรอบๆอย่างตื่นเต้น เมืองน่านเป็นเมืองที่แปลกเพราะมองไปทางไหนก็เจอแต่วัด ชนิดที่ว่าอยู่ติดๆกันไปหมด

   เลิฟเดินเที่ยวเข้าออกวัดนั้นวัดนี้จนกระทั่งเย็น ระหว่างที่เดินออกจากวัดสุดท้าย เขาก็นึกขึ้นได้ว่าตัวเองยังไม่มีที่พักสำหรับคืนนี้เลย

   พอไม่ได้ทำอะไรความคิดมันก็เริ่มวนกลับมาเรื่องเดิมอีกครั้ง เขาคิดถึงปอไม่รู้ว่าจะเป็นยังไงบ้าง กินข้าวรึเปล่า หรือว่าออกไปเที่ยวเหมือนทุกที แล้วตอนนี้อยู่กับใครจะคิดถึงเขาบ้างไหม

   เลิฟนั่งซึมอยู่บนฟุตบาทแถวนั้นอยู่นาน พอเงยหน้าขึ้นมารอบข้างก็มืดสนิทแล้ว กำลังจะเดินไปถามหาที่พักแต่อยู่ๆก็มีคนมายืนขวางหน้าเขาไว้

   "มะ...มีอะไรรึเปล่าครับ" เลิฟถามคนตรงหน้าเสียงตะกุกตะกัก พร้อมกับมองหาทางหนีทีไล่ถ้าเกิดอะไรขึ้น

   "น้อง...ไปกับพี่ปะ" ร่างสูงกว่าเลิฟพอสมควรบอกแค่นั้นก่อนจะคว้าหมับที่ข้อมือของเขา แล้วจัดการลากให้เดินตามโดยที่เขาได้แต่แหกปากโวยวายเสียงดัง

   "ปล่อยโผมมมมมมม"

...
...

   ปอนอนเหยียดยาวอยู่บนโซฟากลางห้อง มือก็กดโทรออกไปที่เบอร์เดิมซ้ำๆ แต่ไม่ว่ายังไงก็มีแต่สัญญาณที่บอกว่าปิดเครื่อง

   หลังจากที่กลับมาจากบ้านนาวเขาก็ลองแวะไปดูในที่ๆเลิฟเคยไป แต่ก็คว้าน้ำเหลวสุดท้ายเขาเลยตัดสินใจกลับมารอที่ห้อง คิดว่ามันอาจจะกลับมาจนตอนนี้ผ่านไปอีกวันแล้วก็ยังไม่เห็นแม้แต่เงา

   "กูบอกให้มึงรอไม่ใช่เหรอวะ" ปอพึมพำกับตัวเองแผ่วเบามือเอื้อมมาลูบต่างหูข้างที่เลิฟใส่ให้ เขาไม่เคยคิดมาก่อนเลยจริงๆว่าอีกคนจะหนีไป และเขามันโคตรโง่ทั้งๆที่ก็สงสัย ทั้งๆที่เห็นว่ามันผิดปกติแต่เขาก็ยังเฉย สุดท้ายมันก็หายไปต่อหน้าต่อตาเป็นเขาเองที่ปล่อยมันไป

   "แม่งเอ้ย!!!!" ปอตะโกนออกมาเสียงดังด้วยความโกรธ ก่อนจะเขวี้ยงโทรศัพท์ในมือไปอัดกระแทกกำแพงเต็มแรง

   ปึก!!!

   "เหี้ย!!!" กิงตะโกนออกมาด้วยความตกใจ เพราะเปิดประตูเข้ามาในห้องปอ แล้วมีอะไรบางอย่างลอยผ่านหน้าเขาไปแบบเฉียดฉิว พอมองตามก็เห็นว่าเป็นโทรศัพท์ที่กลายร่างเป็นซากไปแล้ว

   "นี่มึงทำอะไรว่ะเนี่ย" กิงครางออกมาแล้วมองรอบๆห้องด้วยความอึ้ง เพราะห้องมันเละเทะเหมือนพึ่งผ่านสมรภูมิรบมาไม่มีผิด พื้นแทบจะไม่มีที่ให้เดินเพราะมันเต็มไปด้วยซากสิ่งของ ที่เดาได้เลยว่าปอคงเขวี้ยงมันจนพังเหมือนโทรศัพท์เครื่องเมื่อกี้แน่ๆ

   "พวกมึงมาทำไม" ปอลุกขึ้นมานั่งแล้วหันไปถามเพื่อนตัวเองที่ยืนกันหน้าสลอน

   "กูพึ่งรู้ว่าเมียมึงหนี" กิงพยายามเดินฝ่าเศษซากต่างๆเข้ามาหาปอ พร้อมๆกับเพื่อนคนอื่นๆ ปอเองก็พยักหน้าให้นิดๆ

   "ทำไมวะหรือว่า...เหี้ย!!! อย่าบอกนะว่าน้องมันได้ยินที่เราคุยกัน" กิงหน้าเสียนิดๆเมื่อพอจะเดาได้ว่าเรื่องอะไร

   "กูไม่รู้แต่น่าจะใช่" ปอบอกเพื่อนเสียงเรียบ

   "ฉิบหายแล้ว" กิงอุทานออกมาเบาๆ

   "พวกกูขอโทษนะมึงถ้าพวกกูไม่กวนตีนแม่งก็คงไม่เป็นแบบนี้" ต้าเอ่ยขอโทษปอแล้วยกมือตบไหล่เพื่อนเบาๆ เขาไม่เคยเห็นเพื่อนเป็นแบบนี้เลยสักครั้งตั้งแต่อยู่ด้วยกันมา คนแบบไอ้ปอเสียใจ โมโห อารมณ์ไหนก็ช่างหน้ามันจะไม่เคยเปลี่ยนสี แต่นี้แค่ไอ้น้องเลิฟหายไปวันเดียว เพื่อนเขาทำหน้าเครียดแบบที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ถ้ามองจากคนที่ไม่คุ้นเคยเพื่อนเขาก็ดูเหมือนเดิมทุกอย่าง แต่สำหรับคนที่รู้จักกันมานานเขารู้ว่ามันไม่ปกติ

   "ทุกอย่างมันเป็นเพราะกู" ปอพูดสั้นๆแล้วลุกขึ้นยืนเต็มความสูง เดินเข้าไปในห้องนอนก่อนจะกลับออกมาพร้อมกับเป้ใบเล็ก

   "มึงจะไปไหนวะ" ฝุ่นถามปอที่ก้มลงเก็บซิมการ์ดจากซากโทรศัพท์ตรงหน้าประตูด้วยความสงสัย

   "เชียงใหม่" ปอบอกแค่นั้นแล้วเดินออกจากห้องไปเลย เขาตัดสินใจลองไปตามเลิฟที่บ้านเกิดดู ไม่รู้เหมือนกันว่ามันจะไปที่นั่นไหมและตัวเองจะตามหาเจอรึเปล่า เพราะเชียงใหม่ไม่ใช่จังหวัดเล็กๆ แต่เขาก็หวังว่าให้สิ่งที่ตัวเองคิดมันถูกต้อง แล้วอะไรที่มันอยากได้ยินเขาจะพูดทุกคำ


2 Be Con...

[matchty]

กับดักที่
- 37 -



   ดวงตาคมกวาดมองไปทั่วห้องกว้างไม่ว่าจะมองไปทางไหน ก็เจอแต่ภาพของคนอีกคนเต็มไปหมด เขาไม่เคยรู้เลยว่าห้องที่อยู่ทุกวันมันกว้างขนาดไหน ไม่เคยรู้เลยว่าการที่ต้องอยู่คนเดียวเพื่อรอใครอีกคนให้กลับมามันจะทรมานยังไง จนมาวันนี้...วันที่เขาต้องกลายเป็นฝ่ายรอ โดยที่ไม่รู้จะต้องรออีกนานเท่าไหร่

   วันแรกที่เลิฟหายไปปอยอมรับว่าโมโหจนแทบบ้า อยากบีบคอเล็กๆนั่นให้หักคามือที่กล้าดียังไงถึงได้หนีไป เขาออกตามหามันทุกที่ๆคิดว่ามันจะไปแต่ก็ไม่เจอ แม้แต่เพื่อนสนิทมันก็ยังไม่รู้ สุดท้ายเขาเลยต้องกลับมารอมันที่ห้อง

   โมโหอาละวาดทำลายข้าวของจนพังไปหมด แต่แปลกที่เขาไม่กล้าจะพังของๆเลิฟ ทุกอย่างยังถูกวางไว้ที่เดิมเหมือนตอนที่เจ้าของมันยังอยู่ แล้วจากความโมโหก็กลายเป็นความห่วง เขาเริ่มกระวนกระวายแบบที่ไม่เคยเป็นมาก่อน โทรศัพท์ถูกกดโทรออกไปเบอร์เดิมซ้ำๆ ทั้งๆที่รู้ว่าไม่มีประโยชน์แต่เขาก็ยังทำ รอจนแน่ใจว่าอีกคนคงไม่กลับมาแล้ว เขาเลยตัดสินใจไปเชียงใหม่บ้านเกิดของแม่เลิฟ

   ปอวนเวียนตามหาเลิฟอยู่เชียงใหม่เกือบสองอาทิตย์แต่ก็ไม่เจอ สุดท้ายเขาก็ต้องกลับมามือเปล่าและนั่งรอเลิฟอยู่ที่ห้อง เพราะไม่รู้ว่าจะไปตามหาที่ไหนจริงๆ

   แกร๊ก!!!

   เสียงประตูห้องดังขึ้นแผ่วเบาพร้อมกับร่างสูงของคนๆนึงที่ก้าวเข้ามา ดวงตาคมดุไม่แพ้เจ้าของห้องมองฝ่าความมืดเข้าไป จนเห็นเงาร่างนึงนอนอยู่บนโซฟา เขาสาวเท้าเดินตรงไปที่ระเบียงห้อง จัดการรูดผ้าม่านออกเพื่อให้แสงเข้ามาภายใน และเปิดประตูระเบียงออกกว้างเพื่อไล่ควันบุหรี่ที่ลอยคลุ้งอยู่ให้ออกไป

   "ใครวะ" ปอหรี่ตาลงเล็กน้อยเพราะแสงที่ลอดเข้ามา ก่อนเจ้าตัวจะลุกขึ้นนั่งด้วยความหงุดหงิด เขารู้ว่ามีคนเข้ามาในห้องแต่ไม่ได้สนใจว่าเป็นใคร จนไอ้คนที่เข้ามามันเดินไปเปิดผ้าม่านนั่นแหละ เขาถึงต้องถามว่าใคร เพราะถ้าเป็นไอ้ปิงหรือพวกไอ้ต้าไม่มีทางจะทำแบบนี้แน่

   "กูเอง" เสียงทุ้มคุ้นหูที่ไม่ได้ยินมานานดังขึ้น ทำให้ปอต้องหันกลับไปมอง ก่อนจะขมวดคิ้วด้วยความแปลกใจ เพราะเห็นคนที่ไม่ควรเห็นยืนอยู่

   "มึงกลับมาตอนไหน" ปอถามด้วยความสงสัย

   "ช่างกูเหอะ ว่าแต่มึงเป็นเหี้ยอะไร" ร่างสูงที่ยืนอยู่ถามปอเสียงเครียด ปรายตามองที่เขี่ยบุหรี่ซึ่งตอนนี้เต็มไปด้วยก้นบุหรี่จำนวนมาก

   "กูไม่เป็นไร" ปอหลบตาแล้วหันหน้าหนีไปอีกด้านแทน

   "ถ้ามึงไม่เป็นอะไรก็หันมามองหน้ากูปอ" อีกคนบอกเสียงเข้มและจ้องไปที่แผ่นหลังของปอเขม็ง

   "........" แต่ปอยังคงเงียบและนั่งหันหลังให้

   "มึงรู้ตัวไหมว่ากำลังทำให้ทุกคนเป็นห่วง"

   "ถ้ามึงจะบ่นก็กลับไปเหอะป้อง" ปอออกปากไล่พี่ชายคนโตของตัวเองเพราะไม่อยากฟังคำบ่น และไม่มีอารมณ์จะเสวนาต่อปากต่อคำอะไรด้วยทั้งนั้น

   "มึงเป็นเหี้ยอะไรทำไมไม่พูดวะ" ป้องถามปอด้วยความหงุดหงิดผสมความเป็นห่วง

   "อย่าพึ่งยุ่งกับกูตอนนี้" ปอบอกเสียงเข้มพยายามระงับอารมณ์หงุดหงิด ที่อยู่ๆก็ปะทุขึ้นมาง่ายๆอย่างที่ไม่เคยเป็น

   "ถ้ามึงไม่ใช่น้องสาบานว่ากูจะไม่เสือก!!" ป้องตะคอกเสียงดุดัน

   "แล้วมึงจะเอายังไงวะ!!!" ปอเองก็ตะคอกกลับไปเสียงดังพร้อมกับจ้องพี่ชายตัวเองเขม็ง

   ป้องพึ่งกลับมาถึงไทยเมื่อเช้านี้ โดยมีปิงกับปรางไปรับที่สนามบิน ส่วนปอไม่เคยมารับเขาอยู่แล้วก็เลยไม่ได้สนใจเท่าไหร่ จนเขาลองถามหาดูไอ้ปิงมันก็ทำหน้าเครียดๆแล้วเล่าเรื่องทั้งหมดให้ฟัง เขาเลยต้องรีบมาดูถึงที่ด้วยความเป็นห่วง

   ไอ้ปิงกับน้องปรางทำหน้าเหมือนจะตายตอนพูดถึงไอ้ปอ ตัวเขาเองก็ไม่ได้คิดว่าน้องชายคนเล็กจะแย่อะไรขนาดนั้น เพราะไอ้ปิงมันมีนิสัยขี้กังวลอยู่แล้วส่วนปรางก็คงคิดมากตามมัน แต่พอได้มาเห็นสภาพของปอ เขาก็เข้าใจทันทีว่าทำไมปิงมันถึงทำหน้าแบบนั้น น้องชายเขามันดูแย่แบบที่ไม่เคยเห็นจริงๆ

   "มึงรู้ไหมว่าสภาพมึงตอนนี้เป็นยังไง กะอีแค่เด็กคนเดียวมึงเป็นเหี้ยอะไรนักหนาวะ" ป้องพูดด้วยความไม่เข้าใจว่าทำไมน้องชายตัวเอง ต้องทำท่าจะเป็นจะตายเพราะเด็กผู้ชายคนเดียว

   "อย่ายุ่งกับเมียกู" ปอกดเสียงต่ำรู้สึกไม่พอใจที่พี่ชายตัวเองพูดถึงเลิฟแบบนั้น

   "เมียเหรอวะถ้ามันคิดว่าตัวเองเป็นเมียมึง มันจะหนีมึงไปแบบนี้ทำไม" ป้องยังคงพูดต่อเพราะเขาไม่รู้ตื่นลึกหนาบางของเรื่องทั้งหมดดีนัก รู้คร่าวๆแค่ว่าปอกำลังคั่วกับเด็กผู้ชายคนนึงอยู่ และเด็กคนนั้นก็ทิ้งน้องเขาไป

   "กูบอกว่าอย่ายุ่งกับเมียกูไงวะ ไม่รู้เหี้ยอะไรก็อย่าพูด!!" ปอลุกขึ้นประจันหน้ากับป้องแล้วตะโกนใส่ดังลั่น

   "พวกมึงเป็นเหี้ยอะไรกันวะ" ปิงที่ยืนรออยู่นอกห้องรีบวิ่งเข้ามาอย่างรวดเร็ว เพราะได้ยินเสียงเอะอะโวยวายดังลั่น ก่อนจะพาตัวเองมายืนแทรกกลางระหว่างทั้งคู่ มองหน้าทั้งสองคนด้วยความไม่สบายใจ

   "เออ!! กูไม่รู้เหี้ยอะไรทั้งนั้น กูแค่ห่วงเพราะมึงไม่เคยเป็นแบบนี้" ป้องพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลงแต่ก็ยังคงแข็งอยู่ดี

   "งั้นมึงก็รู้ไว้ที่มันหนีไป เพราะความระยำของน้องมึงทั้งนั้น" ปอพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนแรงก่อนจะทรุดลงนั่งบนโซฟา คว้าเอาบุหรี่ขึ้นมาจุดสูบซึ่งไม่รู้ว่าเป็นมวนที่เท่าไหร่เข้าไปแล้ว

   "แล้วทำไมมึงไม่ตามหาวะ" ป้องเอ่ยปากถามแล้วเดินไปนั่งลงฝั่งตรงข้ามกับปอ ปิงเองที่เห็นว่าไม่มีอะไรแล้วก็ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก

   "กูตามแล้วทุกที่ๆคิดว่ามันไป จ้างนักสืบ ส่งคนของพ่อให้ตามเฝ้าเพื่อนของมันทุกคน เผื่อมันจะติดต่อมาแต่ทุกอย่างก็
เงียบ" ปอบอกเสียงเครียด เพราะนี่มันจะเป็นเดือนแล้วที่เขาควานหาตัวเลิฟแต่ไม่ได้อะไรเลย จนตัวเองเหมือนจะเป็นโรคประสาทเข้าไปทุกวัน

   "ทำไมมึงมีอาการแบบนี้อีกแล้ววะ" ป้องถามขึ้นด้วยความตกใจ เมื่อสังเกตุเห็นความผิดปกติของปอ

   ป้องมองมือของปอที่สั่นเล็กน้อย บวกกับอาการฉุนเฉียวง่ายผิดปกตี่เจ้าตัวเป็นด้วยความสงสัย ก่อนจะตัดสินใจถามออกไปทันทีเพราะกลัวว่าจะเป็นอย่างที่คิด

   "มึงเล่นยาเหรอวะ" ป้องคว้ามือของปอมากำไว้แน่นแล้วมองหน้าปอแบบจริงจัง เขาไม่ได้อยากจะใส่ร้ายน้องแต่ปอมันเคยเล่นยาและอาการมันก็คล้ายๆแบบนี้ ถึงตอนนั้นมันจะไม่ติดแต่ก็เกือบไปเหมือนกัน

   "กูไม่ได้เล่น" ปอบอกเสียงเรียบแล้วดึงมือออกมา ก่อนจะดับบุหรี่ในมือทิ้งคว้าอีกตัวขึ้นมาเตรียมจะจุดสูบแต่โดนป้องห้ามไว้

   "ถ้ามึงไม่เชื่อกูก็พากูไปตรวจโรง'บาล" ปอบอกพี่ชายด้วยน้ำเสียงจริงจัง ไม่ได้รู้สึกโกรธอะไรเลยสักนิดที่ไอ้ป้องมันจะคิดแบบนี้ รู้ดีว่าที่มันถามเพราะมันห่วง

   "กูเชื่อมึง" ป้องบอกด้วยเสียงหนักแน่น เขาไม่ได้ตอบเอาใจน้องแต่เพราะรู้จักน้องชายตัวเองดี ปอไม่ใช่คนชอบโกหกและเป็นคนตรง อะไรที่บอกว่าไม่ได้ทำก็คือไม่ได้ทำ แต่ด้วยความที่มันไม่ชอบพูดและอธิบายอะไรมากมาย เลยทำให้หลายคนเข้าใจผิดและคิดว่ามันกวนตีนบ่อยๆ

   "มึงได้นอนบ้างไหมปอ" ปิงถามน้องชายออกมาบ้างด้วยความเป็นห่วง สภาพของปอตอนนี้มันดูอิดโรยเหมือนคนไม่ได้นอน เพราะตั้งแต่กลับมาจากเชียงใหม่น้องเขามันก็อยู่แต่ในห้อง ไม่ออกไปไหนเลยด้วยซ้ำสูบแต่บุหรี่จนควันคลุ้งไปหมด ไม่พูดไม่จากับใครอยู่แต่ในห้องมืดๆ ข้าวเขากับปรางก็เป็นคนผลัดกันเอามาให้ปอก็กินบ้างไม่กินบ้าง ไอ้ที่กินๆก็เหมือนกินกันตาย
 
   เพื่อนฝูงก็ไม่มีใครเข้าหน้ามันติดสักคน โชคดีที่ไอ้ป้องมันกลับมาถูกจังหวะพอดี ไม่งั้นเขาเองก็ไม่รู้จะทำยังไงเหมือนกัน จะบอกพ่อกับแม่ก็กลัวเรื่องใหญ่แถมต้องมานั่งโกหกแทนมันอีก

   ปอมองหน้าพี่ชายคนรองก็เห็นว่าใบหน้าเต็มไปด้วยความกังวล และมองเขาอย่างเป็นห่วงเหมือนตอนเขาอายุ 3-4 ขวบไม่มีผิด ถ้าถามว่าเขาได้นอนบ้างไหมก็ตอบตรงๆเลยว่าส่วนมากคือเพลียจนหลับไป

   ปอเริ่มเป็นอาการแบบนี้ตั้งแต่ช่วงแรกๆที่เลิฟหายไป และอาการมันก็หนักขึ้นเรื่อยๆมือมันจะสั่นน้อยๆตลอดเวลา ซึ่งอาการนี้เขาจะเป็นเฉพาะเวลาโกรธจัดจนอยากจะฆ่าคนแต่กรณีนี้มันไม่ใช่ เพราะรู้ดีว่ามันคือความกังวลและความกลัวในใจ กลัวว่าอะไรมันจะเปลี่ยนไป จนเขาต้องใช้นิโคตินอัดเข้าปอดเพื่อบรรเทาความเครียด

   "มึงจะไปไหน" ปิงถามด้วยความตกใจ เมื่ออยู่ๆปอก็ลุกขึ้นยืนแล้วเอาเสื้อมาใส่ แถมคว้าเอาโทรศัพท์กับกุญแจรถไปด้วย
   "ไปทำหัวให้โล่ง" ปอหันมาตอบ

   "กูไม่ให้ไป สภาพมึงตอนนี้จะขับรถไปไหนได้วะ" ป้องห้ามเสียงดุ เพราะขืนปล่อยให้ปอขับรถไปคนเดียว มีหวังได้ขึ้นข่าวหน้าหนึ่งแน่

   "ปอ...อย่าไปเลยนะ" ปรางที่ยืนด้อมๆมองๆอยู่นานเดินมาห้ามปอด้วยความเป็นห่วง ใบหน้าสวยตอนนี้กำลังเต็มไปด้วยน้ำตา

   "พี่ไม่เป็นไร" ปอยกมือขึ้นเช็ดน้ำตาให้น้องสาวแผ่วเบา

   "ถ้ามึงจะไปกูพาไปเอง" ป้องว่าแล้วแย่งกุญแจรถออกจากมือปอ ก่อนจะเดินนำหน้าไปเพราะรู้ดีว่าห้ามยังไงก็คงไม่ฟัง แต่ให้ปล่อยไปคนเดียวก็คงไม่ได้ ตอนนี้เขาละอยากเห็นหน้าไอ้เด็กที่ทำให้น้องชายเขาเป็นบ้าได้ขนาดนี้จริงๆ

...
...
   "นั่งเหม่ออะไรไอ้น้องเลิฟ" เสียงเล็กๆที่ร้องทักขึ้นจากด้านหลัง ทำให้เลิฟที่นั่งมองดาวตรงชานบ้านสะดุ้งเล็กน้อย

   "อ้าว...พี่พายมีอะไรป่ะครับ" เลิฟหันไปถามคนตัวเล็กที่หน้าสวยจนผู้หญิงอายพร้อมกับส่งยิ้มให้

   "ทำไม ไม่มีอะไรเรียกไม่ได้เหรอวะ" พายทำหน้างอใส่เลิฟและถามเหวี่ยงๆก่อนจะทรุดตัวลงนั่งที่พื้นข้างๆ

   "เปล่าครับนึกว่าพี่พายจะเรียกใช้อะไร" เลิฟบอกเสียงเบา

   "นี่เราเห็นว่าพี่เป็นคนยังไงห๊ะ!!" พายตวาดแหวใส่เลิฟแล้วสะบัดหน้าหนีไปอีกด้านอย่างงอนๆ เลิฟมองท่าทางน่ารักๆของพายอย่างขำๆ แล้วเขาจะรู้ไหมว่าพายจะอยากมานั่งเฉยๆ เพราะตั้งแต่รู้จักกันมาเกือบเดือน พายแกล้งเขาสารพัดใช้ทำนั่นทำนี่จนหัวหมุนไปหมด แต่เขาไม่ได้โกรธอะไร เพราะเรื่องที่พายแกล้งมันแค่อะไรเล็กๆน้อยๆ แถมมันยังช่วยให้เขาลืมใครบางคนในใจได้บ้าง ถึงแม้จะแค่ระยะเวลาสั้นๆแล้วก็ต้องกลับมาคิดถึงใหม่ก็เหอะ

   คิดถึงวันแรกที่เจอกันแล้วก็ขำ วันนั้นตอนที่โดนลากมาเขาตกใจแทบแย่นึกว่าตัวเองจะโดนทำอะไรซะแล้ว ที่ไหนได้เขาโดนลากมาเพราะพี่พายเป็นห่วง เห็นว่านั่งใจลอยอยู่ริมฟุตบาทจนมืดก็ยังไม่ลุกไปไหน พี่พายก็เลยให้พี่ ธันย์แฟนตัวเองมาพาเขาเข้าบ้าน

   เช้าวันรุ่งขึ้นเขาก็ตั้งใจจะออกไปหาที่พักเพราะเกรงใจ แต่พี่พายไม่ยอมบอกว่าท่าทางโง่ๆแบบเขาปล่อยไปแล้วอันตราย สุดท้ายเลยโดนบังคับผสมข่มขู่ให้พักที่นี่ และช่วยทำงานในร้านแลกค่าที่พักค่าข้าวแทน (บ้านพี่พายทำร้านเบเกอรี่ครับ พี่พายทำขนมอร่อยมากบอกเลย)

   "พี่พาย" เลิฟเรียกพายเสียงแผ่วพายเลยหันหน้ามามองเป็นเชิงถามว่าเรียกทำไม

   "พี่รักพี่ธันย์ป่ะ"

   "รักดิวะไอ้นี่ถามแปลกๆ ไม่รักจะยอมให้เอาเหรอวะ" พายตอบเสียงกลั้วหัวเราะ

   "แล้วพี่ธันย์เคยทำให้พี่เสียใจมากๆไหม แบบที่รู้สึกเจ็บและผิดหวังสุดๆ" เลิฟถามออกไปสายตาก็มองดาวบนท้องฟ้า เขาเห็นพี่พายกับพี่ธันย์รักกันดีมากถึงพี่พายจะโดนพี่ธันย์ว่าแรงๆประจำก็เหอะ แต่ไม่เห็นพี่พายจะโกรธอะไร ก็เลยสงสัยว่าสองคนนี้เคยมีปัญหากันบ้างไหม

   "มีดิถามทำไม" พายตอบและเอียงคอมองเสี้ยวหน้าหวานของเลิฟนิดๆ

   "แล้วพี่ทำยังไงอ่ะตอนนั้น" เลิฟหันมามองพายด้วยแววตาสั่นไหว

   "ก็ไม่ไงมันสำนึกผิด มาง้อ ขอโทษก็ให้อภัยไปแค่นั้น"

   "ง่ายๆงั้นเลย" เลิฟถามด้วยน้ำเสียงแปลกใจ เพราะไม่คิดว่าคนแรงๆแบบพายจะยอมยกโทษให้ธันย์ง่ายๆ

   "มันก็ต้องดูที่เจตนาด้วยดิ"

   "ดูพี่พายรักพี่ธันย์มากเลยเนาะ"

   "ใช่...พี่รักธันย์มากและถึงธันย์มันจะเป็นแบบนั้น พี่ก็รู้ว่ามันก็รักพี่มากเหมือนกัน" พายพูดอวดยิ้มๆ

   "ดีจังที่พี่สองคนรักกัน" เลิฟพูดเสียงหงอยๆ

   "อิจฉาใช่ป่ะ แต่กว่าพี่จะได้ธันย์มามันก็ไม่ง่ายนะทั้งตื้อ ทั้งอ่อย ทั้งตามตูดต้อยๆ หน้าด้านหน้าทนให้ไอ้ธันย์มันไล่อยู่ตั้งนาน สารพัดที่จะทำแต่ก็ถือว่าคุ้มล่ะนะ" พายบอกขำๆ

   "แล้วพี่ไม่โกรธเหรอโดนพี่ธันย์ทำขนาดนั้นไม่รู้สึกท้อเหรอ" เลิฟหันกลับมาถามตาโต ถ้าพี่พายไม่โกหกปอดีกว่าพี่ธันย์เยอะเลย เพราะอย่างน้อยปอก็ไม่เคยไล่เขา

   "มันก็มีท้อ มีโกรธบ้างแหละพี่เองก็คนนี่หว่า พยายามจะไปคบคนอื่นเป็นล้านรอบแต่สุดท้ายก็ไปไหนไม่รอด ก็มันรักคนนี้ใจมันอยู่กับคนนี้ไปแล้ว"

   "แล้วถ้าเขาหลอกเรามาตลอดล่ะพี่ สิ่งที่เขาทำให้เรามาตลอดมันคือเรื่องหลอกลวงพี่จะทำยังไง"

   "โหยยยยย...อีแบบนั้นนะพี่จะเอาคืนให้สาสมเลย ความรู้สึกคนไม่ใช่ของเล่นนะเว้ยมันต้องแก้แค้น" พายทำหน้าขึงขังน้ำเสียงโกรธเคืองสุดๆ จนเลิฟลอบกลืนน้ำลายลงคอนิดๆ

   "หึ...ก็ว่าไปนั่น" พายหัวเราะในคอนิดๆแล้วตบไหล่เลิฟเบาๆ

   "นี่เลิฟพี่ไม่รู้หรอกนะว่าเราเจออะไรมา แต่ก็พอดูออกแหละว่าเราหนีใครมาแน่ๆ จะเอายังไงต่อจะเลือกทางไหน ถามพี่ไปมันก็ไม่ช่วยอะไรหรอกนะ ตัวของเราใจของเราๆคือคนที่รู้ดีที่สุด ว่าจะให้มันเดินไปทางไหน ต่อให้พี่แนะ นำไปถ้าใจเราปฏิเสธ คำแนะนำของพี่มันก็คือคำเสือกดีๆนี่เอง"

   "ไม่รู้สิครับเลิฟสับสนไปหมด ไม่รู้จริงๆว่าอันไหนคือเรื่องจริงอันไหนคือเรื่องโกหก" เลิฟบอกด้วยท่าทางที่สับสนอย่างที่พูดจริงๆ

   "พี่ว่าเลิฟไม่ใช่คนโง่นะ พี่ว่าเราดูออกว่าอะไรเป็นยังไง แต่เพราะมันมีเรื่องมากระทบเราก็เลยไม่แน่ใจใช่ไหมล่ะ" พายบอกยิ้มๆแต่มันแทงใจเลิฟเข้าอย่างจัง เพราะเขากำลังเป็นแบบที่พายว่าไม่มีผิด

   "ชีวิตคนมันสั้นนิดเดียว เผลอแป๊บเดียวจะจากกันตอนไหนก็ไม่รู้ เดินออกจากบ้านไปแต่ละวัน อยู่ดีๆรถอาจชนตายเอาก็ได้ เพราะงั้นนะอย่าไปคิดอะไรให้มันมาก เลือกเอาทางที่เราคิดว่าเรามีความสุขที่สุด ถึงมันจะต้องเสียใจเสียน้ำตาไปบ้าง แต่เราก็ได้ซึมซับความสุขไม่ใช่เหรอ

   ถ้าโกรธถ้าเกลียดถ้าเสียใจกับการกระทำของเขา และคิดว่ามันแย่จนอภัยให้ไม่ได้เราก็แค่ถอยออกมา ไม่ต้องไปจองเวรแก้แค้นเอาคืนอะไรหรอกเสียสุขภาพจิตเปล่าๆ เพราะเราก็ไม่พ้นทำร้ายคนที่เรารัก แล้วคนที่ต้องเสียใจก็ใคร...ตัวเราอยู่ดี สู้ปล่อยให้แม่งจบๆไปแล้วหาใหม่ ชีวิตดีกว่าเยอะ    

   แต่ถ้าเราคิดว่าเรายังรักและให้อภัยในสิ่งที่เขาทำได้ จะลองเอาหัวใจตัวเองเสี่ยงเดิมพันอีกสักครั้งก็ไม่เสียหายนิ ไหนๆก็เคยเสี่ยงมาแล้วจะกลัวทำไมตอนนี้ คราวนี้มันจะได้รู้กันไปเลยว่าจะเป็นยังไงต่อ มันไม่มีอะไรยืนยันว่าเราจะสมหวัง แต่มันก็ไม่ได้หมายความว่าเราจะผิดหวังนิจริงไหม

   ถ้ามันแย่ก็ถือว่ากำจัดคนเหี้ยๆออกจากชีวิต แต่ถ้ามันดีเราก็ได้คนที่รักเรามาคนนึง มันอยู่ที่เราจะเลือกทั้งนั้นแหละเลิฟ เพราะปลายทางสุดท้ายของทางเลือก มันก็คือความสุขอยู่ดีแค่มันสุขคนละแบบ" พายพูดเรื่อยๆเหมือนเจ้าตัวไม่ได้ใส่ใจ แต่เลิฟรู้ดีว่าพายกำลังสอนและให้คำแนะนำเขาอยู่

   "ไปดีกว่าบ่นอะไรไม่รู้ยืดยาวตีนกาขึ้น เราเองก็เหมือนกันจะเอายังไงก็รีบตัดสินใจ หนีมาทำใจเป็นเดือนแล้วอย่าให้มันเสียเปล่า เสียเวลาซั่มกับผัว" พายหันมาพูดกับเลิฟอย่างล้อเลียน ส่วนเลิฟได้แต่อ้าปากค้างกับคำพูดของพาย

   "เลิฟ...ไม่ได้" เลิฟพยายามละล่ำละลักเถียง

   "อย่าเถียงเลยหน้าแบบนี้บอกมีเมียไม่เชื่อว่ะ ผีมันย่อมเห็นผีเคยได้ยินป่ะ อิ อิ รีบกลับไปนอนกอดผัวดีกว่าอากาศมันหนาว" พายพูดดักคอเลิฟแล้วรีบวิ่งกลับเข้าไปในบ้าน ทิ้งให้เลิฟนั่งหน้าแดงอยู่คนเดียวตรงนั้น เขาไม่เคยชินกับคำพูดคำจาของพายเลยสักนิด พูดออกมาแต่ละคำนี่โคตรจะตรงแถมไม่อายใครอีกต่างหาก เขาเริ่มเข้าใจแล้วว่าทำไมพี่ธันย์ถึงได้ดุพี่พายบ่อยๆ
   เลิฟนั่งคิดทบทวนเรื่องที่คุยกับพายเมื่อกี้สักพัก แล้วลุกเดินเข้าห้องบ้างเพราะอากาศเริ่มเย็น หยิบโทรศัพท์มือถือที่ปิดเครื่องมาตลอดระยะเวลาเกือบเดือนขึ้นมา ก่อนจะเอาไปชาร์ตแบตแล้วกดเปิดเครื่อง ตัดสินใจกดโทรออกไปหาใครบางคน
   เขาตัดสินใจว่าควรจะเลิกหนี ควรกลับไปเผชิญหน้ากับความจริงได้แล้ว จะช้าจะเร็วยังไงเขาก็ต้องกลับไปอยู่ดี ก็นี่มันจะเปิดเทอมแล้วนี่นา
   "ฮัลโหล....นาว"

...
...

   "ตอนนี้สนามว่างไหมวะ" ปอถามต้าทันทีที่ลงจากรถ

   "ก็ว่าง ทำไม? มึงจะแข่งเหรอวะ" ต้าหันมาถามปอด้วยความแปลกใจ เพราะเขาไม่เห็นหน้าปอมานานพอควรแล้ว อยู่ๆก็ดันโผล่มาไม่บอกไม่กล่าว

   "กูว่าสภาพมึงแบบนี้อย่าแข่งเลยว่ะ" ต้ารีบห้ามด้วยความเป็นห่วง เพราะดูแล้วขืนปล่อยไปได้จองศาลาแน่

   "เปล่าแค่อยากอัดรถแก้เครียด" ปอว่าเสียงเรียบแต่ต้าก็ไม่อยากให้ปอขับอยู่ดี แค่นี้เขาก็จะเป็นโรคประสาทตามมันอยู่แล้ว แต่ก็ไม่รู้จะห้ามมันได้แค่ไหนเพราะมันไม่เคยฟัง

   "ปล่อยมันไป ให้มันขับเผื่อมันจะหายบ้า" ป้องที่เดินตามมาบอกกับต้าเสียงเรียบ

   "แต่...." ต้าพยายามจะค้านแปลกใจไม่น้อยที่เห็นป้องที่นี่ แต่ความห่วงเพื่อนมันมีมากกว่า

   "เกิดอะไรขึ้นกูรับผิดชอบเอง เรื่องจะไม่ซวยถึงมึงกับพ่อมึง" ป้องพูดต่อเพื่อให้ต้าสบายใจ

   "ผมไม่ได้กลัวซวยนะพี่ ผมกลัวมันตายถ้าปล่อยแม่งขับรถสภาพนั้น" ต้าบอกเสียงเครียด เรื่องซวยเพราะไอ้ปอนี่เขาซวยมานานแล้วเหอะ

   "กูเก็บศพเอง" ป้องพูดอย่างไม่ใส่ใจแล้วดึงกุญแจรถในมือต้าโยนให้ปอ ปอเองก็รับไว้และรีบก้าวขาขึ้นรถ เหยียบคันเร่งจนจมเท้าพุ่งออกไปในสนามทันที

   ต้ายืนมองรถที่ถูกขับด้วยความเร็วอย่างกังวล ไม่รู้ไอ้ปอมันอยากตายรึเปล่าตอนเข้าโค้งมันก็ไม่ชะลอความเร็วเลยสักนิด เหยียบคันเร่งซะเต็มแรงเลี้ยวเข้าโค้งทีเขาละหวาดเสียวจะหลุดโค้ง

   ป้องกับต้ายืนมองปอขับรถวนรอบสนามด้วยความเร็วท้านรกไปเรื่อยๆ และท่ามกลางสายตาทุกคนที่ยืนมองอยู่ข้างสนามก็ดันเกิดเหตุไม่คาดฝันขึ้น เมื่ออยู่ๆรถของปอที่กำลังขับเข้าโค้งสุดท้ายก็เกิดความผิดปกติ ก่อนจะหมุนคว้างกลางสนามและสะบัดอัดเข้ากับขอบกั้นด้านข้างเต็มแรง

   เอี๊ยด!!!! โครม!!!!

   เสียงล้อรถเสียดสีกับพื้นสนามพร้อมกับเสียงชนดังสนั่น จนผู้คนต่างพากันแตกตื่น โดยเฉพาะต้ากับป้องที่รีบวิ่งลงไปหารถด้วยความเร็ว

   "ไอ้ปอ!!!" เสียงตะโกนเรียกของต้ากับป้องดังแข่งกับเสียงเอะอะโวยวายรอบข้าง พร้อมกับสายตาของทั้งคู่ที่เห็นปอนอนฟุบหน้าอยู่กับพวงมาลัย ด้วยสภาพที่มีเลือดไหลอาบหน้า


2 Be Con...
++++++++++++
ขอร่มไว้อาลัยแด่ไอ้ปอ
เดี๋ยวเราจะเปลี่ยนพระเอกกัน 55

[imvodka]

  เรื่องนี้สนุกมาก แปลกใจทำไมไม่มีคนคอมเม้นเลย

  เข้าใจกันเร็วๆสักที พระเอกมัวแต่อ้ำอึ้ง จะบอกก็ไม่บอก

[B52]

เออดีเนอะ พาตัวเองมาเจ็บแล้วก็ต้องเดือดร้อนคนอื่นต่ออีก แน่จริงเจ็บเองพาตัวเองไปโรงหมอเองซิ 
** รู้สึกว่าสองตอนไม่พอ อยากอ่านอีกๆ 

[seaz]

สงสารน้องเลิฟจริงๆ (ร้องไห้ตามเลย)
ส่วนพี่ปอก็นะ รีบเคลียร์เรื่องที่คุยกับเพื่อนๆ ซะ แล้วก็คุยกับเลิฟ และจัดการเรื่องที่บ้านด้วยนะครับ (คุณพ่อบ่นอยากมีหลาน อันนี้ดราม่าหนักแน่ T^T)

[kokoro]

ไว้อาลัยแด่พี่ปอด้วยคนค่ะ
แต่ถ้ารอดก็ถือว่าเป็นโอกาสที่ดีนะได้อ้อนขอความเห็นใจ หุหุ