กับดักที่
- 42 -
"ปอ...ตื่นได้แล้วมันสายแล้วนะ" เสียงเล็กๆที่ดังอยู่ข้างหูทำให้ปอต้องตื่นขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ ภาพแรกที่เห็นทันทีที่ลืมตาคือใบหน้าหวานของเลิฟที่กำลังมองมา
"จุ๊บ...มอนิ่ง" เลิฟก้มลงจูบปอเร็วๆพร้อมกับส่งยิ้มกว้างให้แล้วรีบถอยห่างออกมา
"ขยับเข้ามาใกล้ๆดิ๊" ปอยันตัวเองลุกขึ้นนั่งพิงหัวเตียงกระดิกนิ้วชี้เรียกเลิฟที่อยู่ห่างออกไปเล็กน้อยให้ขยับเข้ามาใกล้ๆ
"อื้อ" ทันทีที่เลิฟขยับเข้ามาใกล้ปอก็ยึดท้ายทอยของเลิฟไว้แน่น แล้วประกบจูบอย่างรวดเร็วแทรกลิ้นเข้าไปเกี่ยวกระหวัดหยอกล้ออย่างดูดดื่ม ดูดดึงรุนแรงจนลิ้นแทบขาดบดจูบเนิ่นนานจนเหมือนจะพรากลมหายใจ ก่อนที่ปอจะค่อยๆผละริมฝีปากออกมา
"มอนิ่ง" ปอพูดกระซิบเบาๆคลอเคลียที่ริมฝีปากอิ่มไม่ห่าง เลิฟที่โดนจูบหนักหน่วงก็ได้แต่หอบหายใจแรงๆ นั่งหน้าแดงเพราะความอายอยู่อย่างนั้น
"ไปอาบน้ำได้แล้ว" เลิฟบอกเสียงแผ่วหลังจากตั้งสติได้ มือเล็กพยา ยามดันคนตัวโตให้ลุกขึ้น
"อายเหี้ยอะไรเอากันจนรู้ทุกซอกทุกมุมละ ถ้ามึงท้องได้กูกับมึงมีลูกเป็นโหล" ปอส่ายหัวหน่ายๆก่อนจะลุกขึ้นยืนเต็มความสูง แล้วเดินเข้าห้องน้ำไปไม่สนใจเลิฟที่นั่งหน้าแดงเลยสักนิด
สักพักปอก็ออกมาจากห้องน้ำด้วยสภาพนุ่งผ้าเช็ดตัวผืนเดียว หันไปมองเลิฟที่นั่งเล่นกับแมวแว๊บนึงก่อนจะหันกลับมาแต่งตัวต่อ
"มึงตื่นนานรึยัง" ปอถามขึ้นเพราะพึ่งสังเกตุว่าเลิฟแต่งตัวเรียบร้อยแล้ว
"ก็นานอยู่" ปากก็ตอบปอไปตามองอยู่ที่ลูกแมวบนตัก มือก็ฟัดที่พุงกลมๆเล่น
เมื่อวานปอพาเลิฟแวะไปเก็บของที่คอนโด พร้อมกับไปรับโมกมาด้วย ส่วนข้าวของที่หอพักของเลิฟตั้งใจว่าจะไปขนออกกันวันหลัง
"แล้วมึงรีบตื่นมาทำไม" ปอถามด้วยความสงสัยมือก็ติดกระดุมเสื้อของตัวเอง เมื่อคืนกว่าจะได้นอนก็ดึกพอสมควร (แค่จัดของเข้าบ้านอย่าคิดลึก) เลิฟยังตื่นขึ้นมาแต่เช้าได้อีก
"ไม่ได้อยากจะตื่นเลยเหอะแต่โทรศัพท์ปออ่ะดังหนวกหู แถมตัวเองก็ไม่ยอมลุกจนเลิฟต้องรับแทนเนี่ย" เลิฟบ่นกระปอดกระแปดใส่ปอ เมื่อเช้าเสียงโทรศัพท์โคตรดังแต่เจ้าของเครื่องไม่มีทีท่าจะได้ยินเลยสักนิด ไม่รู้นอนหรือซ้อมตายอะไรจะหลับลึกขนาดนั้น
"แล้วใครโทรมา" ปอหันมาถามเลิฟหลังจากแต่งตัวเสร็จ
"ไอ้พี่กิงบอกว่าพี่อาร์ตให้เข้ามอเร็วหน่อยมีเรื่องจะคุย" ปอพยักหน้ารับรู้แล้วไม่ได้ถามอะไรอีก
"จะไปแบบนี้เลยหรอ" เลิฟมองปอทีใบหน้าไร้แว่นตาคุณลุง ผมที่เซ็ตเข้าทรงอย่างดี ใส่เสื้อเชิ้ตนักศึกษาที่พับแขนขึ้นถึงข้อศอก โชว์รอยสักที่แขนทั้งสองข้าง กางเกงที่ตัดเข้าพอดีตัวเรียกว่าอยู่ในสภาพหนุ่มหล่อแบดบอยเต็มขั้น ไม่เหลือเค้าไอ้มหาปอจอมเฉิ่มเลยสักนิด
"ทำไม? มึงหึง?" ปอยืนพิงโต๊ะเครื่องแป้งแล้วถามเลิฟหน้านิ่ง เขากลับมาแต่งตัวแบบเดิมได้แล้ว เพราะว่าครบกำหนดที่ตกลงกับพ่อไปเรียบร้อย
"ถ้าใช่อ่ะ" เลิฟแกล้งถามปอเพราะอยากรู้ว่าปอจะตอบยังไง
"หึ เรื่องของมึง" ปอตอบอย่างไม่ใส่ใจหยิบเอาของแล้วเดินออกจากห้องไปเลย ทิ้งเลิฟให้นั่งเอ๋ออ้าปากพะงาบๆอยู่แบบนั้น
อันที่จริงเลิฟก็ถามปอไปอย่างนั้นเองไม่ได้คิดมากอะไรถ้าจะมีใครเห็นปอสภาพนี้ ก็ปกติเวลาอยู่นอกรั้วมหา'ลัยเขาก็ไปไหนมาไหนกับปอในสภาพนี้อยู่แล้ว ชินกับสายตาคนมองแล้วล่ะ
เลิฟเดินไปหยิบกระเป๋าเป้ขึ้นมาสะพายแล้วเดินไปเทอาหารไว้ให้โมกในครัว ร่ำลากับไอ้แมวอ้วนสักพักก่อนจะเดินไปหาปอที่โรงจอดรถ
"จะไปคันนี้จริงดิ" เลิฟถามเสียงหลงมองรถที่จอดอยู่ตาโต
"อืม,,,หรือมึงจะไปมอ'ไซค์" ปอถามเสียงเรียบเลิฟเลยหันไปมองมอเตอร์ไซค์สองคันที่จอดอยู่ คันนึงเป็นบิ๊กไบค์อีกคันเป็นฟี่โน่ก่อนจะส่ายหัวปฏิเสธ
"แต่ว่าจะให้นั่งไอ้คันนี้ไปเนี่ยนะคนมองกันตาย" เลิฟมองที่รถแล้วทำหน้าแหยงๆ
"ถ้ามึงไม่อยากนั่งขนาดนั้นกูไปหาคนอื่นนั่งแทนก็ได้นะ" ปอบอกกวนๆแต่ทำเอาเลิฟหน้าบึ้ง
"ก็ลองดูคราวนี้จะหนีไปให้ไกลกว่าน่านอีกเอาให้หาไม่เจอเลย" เลิฟทำเสียงเหวี่ยงใส่ปอแสดงออกว่ากำลังเริ่มหงุดหงิด
"ถ้ามึงอยากโดนล่ามโซ่ขังเอาไว้ในห้อง ไม่ต้องออกไปเจอใครก็ลองดู" ปอพูดเสียงเย็นแล้วมองเลิฟดุๆ
"ไม่ต้องมาโกรธเลยคนที่เริ่มก่อนคือปอนะ" เลิฟทำหน้ามุ่ยใส่ปอ
"เออๆกูเริ่มเองขึ้นรถได้ละเดี๋ยวสาย" ปอยอมรับผิดแต่โดยดีเพราะรู้ตัวว่าพูดจาไม่คิดก่อนเอง
เลิฟอมยิ้มพอใจนิดๆที่ปอยอมตัวเองก่อนจะเดินไปเปิดประตูขึ้นไปนั่งรอบนรถ รถที่บอกได้เลยว่าขับเข้าไปในมหา'ลัยคนตัองมองกันเต็ม...เด่นเกิ๊น
...
...
"(มึงกับเมียถึงไหนแล้ววะ)" เสียงของต้าดังออกมาจากโทรศัพท์ให้ได้ยินทั้งคัน เนื่องจากปอกดเปิดสปีคเกอร์โฟนเพราะกำลังขับรถ
"กำลังจะเลี้ยวรถเข้ามอทำไม?" ปอถามออกไปพร้อมกับหักพวงมาลัย เลี้ยวรถเข้าไปในมหา'ลัย
"(เออๆงั้นมึงจอดรถหน้าคณะเลยนะ พวกกูอยู่ใต้ตึกคณะเนี่ยแหละจอดตรงนั้นจะได้ไม่ต้องเดินไกล)" ต้าบอกแค่นั้นแล้วกดตัดสายไปพร้อมๆกันกับที่รถของปอขับชะลอเข้ามาช้าๆและจอดนิ่งสนิทที่หน้าคณะ
เลิฟนั่งทำใจอยู่ในรถสักพักกระชับกระเป๋าเป้บนหลังแน่นก่อนจะตัดสินใจเปิดประตูลงไปจากรถ แล้วก็เป็นอย่างที่คิดไม่มีผิดคนมองกันเต็มไปหมด ยิ่งพอเห็นว่าเป็นเขาลงมาจากรถยิ่งพากันสนใจเข้าไปใหญ่
ก็จะไม่ให้คนสนใจได้ยังไงละในเมื่อไอ้รถที่เขานั่งมา มันคือรถสปอร์ตสุดหรูติดยี่ห้อกระทิงดุเด่นเป็นสง่า แถมรถยังสีเขียวเหลือบมุกเข้าไปอีก นี่ยังไม่รวมเจ้าของมันที่กำลังจะลงจากรถมาสร้างความตะลึงเพิ่มนะ บอกเลยงานนี้เด่นทั้งรถเด่นทั้งเจ้าของ
เลิฟขยับตัวเองถอยห่างออกมาจากรถเล็กน้อย สักพักปอก็เปิดประตูรถลงมา ไม่ได้จะหลงแฟนตัวเองนะครับแต่จะหล่อไปไหนเนี่ย สาวๆนี่มองกันตาแทบถลนจนเขาเริ่มจะรู้สึกหึงล่ะ
"ยืนมองหน้ากูแบบนั้นมีอะไร" ปอถามเลิฟที่ทำหน้ามุ่ยมองตัวเองอยู่ เลิฟเลยส่ายหัวให้เบาๆ
"นี่อย่าบอกนะว่ามึงหึง" ปอหรี่ตามองเลิฟอย่างจับผิด ซึ่งเจ้าตัวก็รีบก้มหน้าหลบสายตา ปอเลยได้แต่ส่ายหัวเบาๆให้กับความงอแงของเลิฟ เป็นห่าอะไรอยู่ดีๆก็หึงขึ้นมาใช่ว่าไปไหนด้วยกันคนไม่เคยมอง
"จะหึงทำไมเขาก็ได้แค่มองยังไงกูก็รักมึง" ปอเดินมาหยุดตรงหน้าเลิฟแล้วพูดด้วยเสียงหนักแน่นให้อีกฝ่ายสบายใจ
"ไม่ได้หึงสักหน่อยแค่เคืองเหอะ ก็ดูดิมองอะไรขนาดนั้นทีแต่ก่อนไม่เห็นจะสนใจ" เลิฟยู่หน้าใส่ปอนิดๆด้วยความหมั่นไส้
"ก็ดีงั้นไปได้ละพวกไอ้กิงรอแล้ว" ปอจับมือเลิฟแล้วจูงเข้าไปในคณะ ท่ามกลางสายตาคนรอบข้างที่มองอย่างสนใจ พร้อมกับข่าวลือที่เริ่มสะพัดอย่างกับไฟลามทุ่ง
...
...
"หวัดดีครับพี่" เลิฟยกมือไหว้รุ่นพี่ที่นั่งอยู่ในโต๊ะ มีทั้งที่รู้จักและไม่รู้จักเต็มไปหมด
"หวัดดีครับน้องเลิฟไม่เจอกันเป็นเดือนยังน่ารักเหมือนเดิมเลยนะครับ" รุ่นพี่หนึ่งในนั้นหยอดคำหวานทักทายเลิฟทันที ถึงจะโดนนาวกัดว่าโง่บ่อยๆที่ไม่รู้ตัวเวลาคนมาจีบ แต่สำหรับคนนี้เขาโคตรรู้เพราะเล่นแสดงออกโจ้งแจ้งสุดๆ
"ขอบคุณครับพี่เอ๊กซ์" เลิฟได้แต่ยิ้มแหยๆส่งให้
"เปลี่ยนจากคำขอบคุณเป็นแฟนกันได้ไหม ถึงพี่จะไม่หล่อไม่เร้าใจ แต่พี่ว่าพี่ดูดีกว่าไอ้มหานะ" เอ๊กซ์ส่งยิ้มกว้างให้เลิฟแล้วตั้งหน้าตั้งตาม่อต่อจนเพื่อนส่ายหัว
"กูว่าเดี๋ยวมึงได้เจอตอเข้าสักวัน ไอ้เหี้ยมหามันโหดนะมึง" อาร์ตบอกเพื่อนขำๆแล้วดึงเลิฟให้นั่งลงข้างกัน ใช้ตัวเองคั่นกลางระหว่างเลิฟกับเพื่อน ไม่ ใช่เพื่อปกป้องเลิฟแต่เพื่อปกป้องชีวิตเพื่อนตัวเองล้วนๆ
"มึงแม่งโม้ว่ะขู่กูไปเรื่อยอย่างไอ้มหาเนี่ยนะ...ไม่มีทาง อีกอย่างกูเคยหยอดของกูทุกวันกูก็ทำปกติไม่แย่งแฟนน้องหรอกเว้ย" เอ๊กซ์ว่าแล้วหันมาส่งยิ้มหวานให้เลิฟอีก
"ก็ดีพี่ผมขี้เกียจกระทืบคน" เสียงทุ้มห้าวดังขึ้นเหนือหัวทำให้ทุกคนรีบหันไปมองเป็นตาเดียว
"เฮ้ย!! มึงแม่งมาซะหล่อกลบรัศมีกูหมด" อาร์ตทักทายขำๆแล้วขยับที่ให้ปอนั่ง
"ดีพี่...อ่ะของมึงแล้วพวกเพื่อนผมล่ะ" ปอทักทายอาร์ตกลับแล้วยื่นโทรศัพท์ให้เลิฟ เมื่อกี้เขาเดินกลับไปเอาในรถมาเพราะเลิฟลืมทิ้งไว้
"ใช้งานพวกมันนิดหน่อยเดี๋ยวก็คงมาว่าแต่มึงเหอะ นึกไงมาสภาพนี้วะเบื่อเป็นไอ้เฉิ่มแล้วดิ" อาร์ตถามอย่างแปลกใจ ปอเลยพยักหน้าให้เพราะขี้เกียจพูด
"ใครวะ" เอ๊กซ์ถามขึ้นด้วยความสงสัยแล้วมองที่ปอเขม็ง จริงๆก็ไม่ใช่แค่เอ๊กซ์คนอื่นก็มอง จะมีไม่แปลกใจอะไรก็แค่อาร์ต อ้น กลอนเท่านั้น
"ไอ้สัสปอมานานยังวะ" กิงที่ไปทำงานให้อาร์ตแล้วพึ่งกลับมาถึงก็ตะโกนทักทายเพื่อนเสียงดัง
"มึงรู้จักมันด้วยเหรอวะไอ้กิง" ใครคนนึงถามกิงขึ้นมา
"รู้จักดิพี่ไอ้มหา ไอ้ปอ ผัวไอ้น้องเลิฟไง" กิงกระตุกยิ้มแล้วตอบกวนๆ
"ห๊า!!!!!" ทุกคนประสานเสียงดังลั่นมองปออย่างเหลือเชื่อจนตาแทบถลน ปอเลยได้แต่กรอกตาไปมาเซ็งๆเหี้ยอะไรกับกูนักหนาวะ
"พี่อาร์ตเรียกผมกับมันมาแต่เช้าจะคุยเรื่องไรพี่" ปอหันไปถามอาร์ตเพื่อเข้าเรื่องและเลิกสนใจคนที่เหลือ
"พอดีกูมีเรื่องขอร้องให้มึงกับน้องเลิฟช่วยว่ะ" อาร์ตหันมาสบตากับปอแล้วพูดด้วยท่าทางเป็นการเป็นงาน
"เรื่อง?" ปอถามกลับอย่างสงสัยเพราะไม่รู้ว่าตัวเองกับเลิฟมีอะไรให้อาร์ตมาขอความช่วยเหลือ
"คืองี้มึง...เทอมเนี่ยมอเราเขาจะจัดงานกีฬาคู่กับการประกวดดาวเดือนมหา'ลัย คณะเรามีไอ้โดมกับน้องนาวเป็นตัวแทนใช่ไหม ทีนี่ทุกคณะก็ต้องส่งคนไปแข่งคิ้วท์บอยด้วย กูเลยจะมาขอให้น้องเลิฟลงให้หน่อยส่วนมึง...."
"ไม่" ปอปฏิเสธเสียงเข้มทันทีที่ได้ยิน อาร์ตเลยได้แต่อ้าปากหวอ เพราะยังพูดไม่จบ
"เฮ้ย!!! อย่าพึ่งปฏิเสธกูดิวะนี่แม่งหน้าตาของคณะน่ะเว้ย" อาร์ตพยายามขอร้องปอต่อ เขาก็คิดไว้แล้วว่าปอต้องไม่ตกลงแต่ไม่คิดว่ามันจะตอบเร็วขนาดนี้ ที่เขาอารัมภบทมายืดยาวแม่งไม่มีความหมายเลยเหอะ
"พี่ก็ส่งเมียพี่ไปดิ" ปอพูดต่อหน้านิ่งๆทีเมียตัวเองไม่ยอมส่งลงแข่ง เสือกจะให้เมียเขาแข่งคิดว่าเขาจะให้ไหม
"เขาให้ส่งแข่งคิ้วท์บอยไอ้เหี้ยเมียกูมันคิ้วท์ตรงไหนวะแค่มุ้งมิ้ง" อาร์ตเถียงกลับอดแปลกใจนิดๆไม่ได้ว่าปอไปรู้อะไรมา แต่ตอนนี้เขาควรหว่านล้อมไอ้ปอก่อน
"เรื่องของพี่ไปหาคนอื่นเหอะยังไงผมก็ไม่ให้มันลงมีอะไรอีกไหม" ปอพูดตัดบทอย่างไร้เยื่อใย
"กูจะให้มึงลงแข่งบาสว่ะเห็นพวกไอ้กิงก็บอกว่ามึงเคยเล่นคนเรากำลังขาด" อาร์ตยอมเปลี่ยนเรื่องตามปอ แต่ในใจยังไม่ละความพยายามเรื่องเลิฟ
"ไม่เอาขี้เกียจ" ปอตอบปฏิเสธอีกครั้งแบบไม่คิดเยอะ เล่นเอาอาร์ตยกมือขยี้หัวตัวเองจนยุ่ง
"มึงช่วยให้ความร่วมมือสักอย่างได้ไหมไอ้ห่า ช่วยกูหน่อยกูจ้างมึงก็ได้อะ" อาร์ตโอดครวญออกมาแทบจะก้มลงไปกราบขอร้องปอ
"เก็บเงินพี่ไปเหอะบ้านผมไม่ได้ขาดแคลน" ปอบอกอาร์ตกวนๆ
"นะปอเห็นแก่คณะของเราช่วยกูสักครั้งจะไม่ลืมบุญคุณ" อาร์ตยังพยายามเกลี่ยกล่อมปอต่อ เขาจะไม่ทำขนาดนี้เลยนะถ้าไม่ใช่ว่าเขาเป็นประธานและถ้าอาจารย์แม่งจะไม่กดดันมา
"นะน้องเลิฟขอร้องมันช่วยพี่หน่อย" อาร์ตเปลี่ยนเป้าหมายมาขอร้องเลิฟแทน เลิฟเองก็มองอาร์ตอย่างเห็นใจก่อนจะหันไปหาปอ
"ปอช่วยพี่อาร์ตหน่อยนะมันงานของคณะเรา พี่เขาคงไม่มีใครจริงๆถึงขอให้ช่วย" เลิฟพยายามช่วยอาร์ตเกลี่ยกล่อมปอเพราะทนสงสารไม่ไหว ก็พี่อาร์ตเล่นทำหน้าเหมือนคนใกล้ตายเลย
อาร์ตหันไปแอบยิ้มนิดๆเขากะแล้วว่าน้องเลิฟต้องช่วย ในเมื่อกูขอ ร้องเองดีๆแล้วไม่ยอมกูจะให้เมียมึงขอแทน
"กูยอมช่วยก็ได้แต่มึงทนได้ไหมที่เราจะไม่ค่อยได้อยู่ด้วยกัน เพราะมึงก็ต้องซ้อมกูก็ต้องซ้อมแล้วก็ต้องมีพวกผู้หญิงตามไปดู และกูมั่นใจว่าเยอะแน่ๆ" ปอว่าเสียงเรียบและมองเลิฟนิ่งๆ ส่วนเลิฟพอคิดตามที่ปอพูดก็ทำหน้ามุ่ยทันที
"ไม่เอาดีกว่าครับพี่อาร์ตหาคนอื่นเหอะ" เลิฟหันไปบอกอาร์ตเสียงเบา เล่นเอาอาร์ตถึงกับเหวอที่แผนล่ม ส่วนปอก็กระตุกยิ้มนิดๆส่งให้อย่างผู้ชนะ
"มึงช่วยกูเหอะปอกูขอร้องกูสัญญาจะเฝ้าระวังเมียมึงอย่างดี ยุงไม่ให้ไต่ไรไม่ให้ตอมแม้แต่กลิ่นกูก็จะไม่ให้ใครดม เห็นแก่ส่วนรวมนะมึงมันไม่มีใครจะคิ้วท์สู้น้องเลิฟแล้วนะเว้ย" อาร์ตลงทุนยกมือไหว้ปอเพื่อขอร้อง
"แล้วเวลาผมไล่กระทืบหมาที่มันมาเห่าเมียผม ส่วนรวมมันมาช่วยผมกระทืบปะวะพี่" ปอยังคงไม่ยอมเพราะรู้เลยว่าถ้าให้เลิฟแข่งปัญหาจะตามมาอีกเยอะ แค่หมาในคณะก็วุ่นวายจะตายห่าแล้ว
"กูขอร้องนะปอพลีสสสส" อาร์ตส่งสายตาอ้อนวอนไปให้จนปอได้แต่ถอนหายใจหนักๆ
"ผมลงบาสให้แต่เรื่องไอ้คิ้วท์บอยเหี้ยอะไรนั่นพี่หาคนอื่นละกัน" ปอตัดสินใจช่วยอาร์ตเรื่องบาสแต่ยังไม่ยอมเรื่องเลิฟ อาร์ตเลยพยักหน้ารับเบาๆ ไม่เซ้าซี้ต่อแต่ก็ยังไม่ตัดใจเรื่องเลิฟเหมือนกัน ไว้ค่อยหาทางกล่อมมันใหม่จะเอาเมียแข่งแต่ต้องขอผัวเวรจริงๆ
...
...
เลิฟนั่งกินข้าวหน้างอไม่ยอมพูดกับปอแถมปอยังทำเฉย เจ้าตัวเลยยิ่งหน้างอไปใหญ่ เขากำลังไม่พอใจที่ปอลงแข่งบาสทั้งที่ตัวเองพูดแบบนั้นแต่ไปรับปากพี่อาร์ตคืออะไรวะ
"ทำหน้าให้มันดีๆได้ไหมวะ" ปอบอกดุๆเพราะเลิฟทำหน้างอไม่เลิก
"ยุ่ง!!" เลิฟทำเสียงเหวี่ยงใส่ปอจับช้อนกระแทกจานข้าวแรงๆระบายอารมณ์หงุดหงิด
"มึงเป็นเหี้ยอะไร" ปอเลิกกินข้าวแล้วถามเลิฟเสียงเข้ม
"เรื่องของกู!!" เลิฟขึ้นเสียงใส่ปอด้วยความไม่พอใจแล้วก็หยุดกินข้าวเหมือนกัน
"ไอ้เลิฟ!!!" ปอตะคอกใส่เลิฟเสียงดังลั่นจนเลิฟสะดุ้งด้วยความตกใจ คนในโรงอาหารที่มองอยู่แล้วยิ่งมองกันเข้าไปใหญ่
ปอพ่นลมหายใจออกมาหนักๆแล้วลุกขึ้นยืนเดินออกจากโต๊ะไปเลย ไม่กงไม่กินมันแล้วข้าวเสียอารมณ์ฉิบหาย
เลิฟที่ตกใจกับการกระทำของปอก็รีบเก็บข้าวของแล้วเดินตามปอออกไป เห็นว่าปอกำลังยืนสูบบุหรี่อยู่หลังคณะเลยเดินเข้าไปหาแบบหวาดๆ
"ปอ" เลิฟเรียกเสียงแผ่วมือกระตุกเสื้อของปอเบาๆ ปอเหลือบมองเลิฟเล็กน้อยแต่ไม่ได้พูดอะไร
"ขอโทษ" เลิฟเอ่ยขอโทษปอแล้วกอดปอจากข้างหลัง เอาหน้าแนบแผ่นหลังกว้างถูไถไปมาเบาๆ
"อย่าโกรธเลิฟนะขอโทษที่งี่เง่าแต่ปอบอกเองว่าจะไม่มีเวลาอยู่ด้วย กันนี่นา" เลิฟอธิบายเสียงอ่อยก่อนจะได้ยินเสียงถอนหายใจ ปอทิ้งบุหรี่ลงพื้นใช้ปลายเท้าขยี้จนดับแกะมือเลิฟที่กอดตัวเองออก แล้วหันมามองหน้าเลิฟตรงๆ
"กูไม่ได้โมโหที่มึงงี่เง่าแต่กูโมโหที่มึงขึ้นกูมึงกับกู...กูไม่ชอบเข้าใจไหม" ปอยกมือลูบแก้มใสของเลิฟเบาๆ ไม่รู้สิอาจจะเป็นเขาก็ได้ที่งี่เง่ากว่ามัน ทั้งๆที่ตัวเองก็ใช่จะพูดกับมันดี พอมันพูดบ้างก็เสือกไปโมโห แต่เขาไม่ชอบนี่หว่า ชอบเวลามันแทนตัวเองว่าเลิฟมากกว่า...มันโคตรน่ารัก
"ต่อไปจะไม่พูดอีก...สัญญา" เลิฟทำเสียงอ้อนแล้วจับมือปอขึ้นมา แล้วเอานิ้วก้อยตัวเองไปเกี่ยวกับนิ้วก้อยของปอ
"ดี...ส่วนเรื่องบาสกูไม่ได้อยากแข่งแต่ต้องช่วยพี่เขา ส่วนเรื่องมึงกูไม่ให้แข่งกูหวงของกูเข้าใจไหม" ปอบอกเลิฟดุๆแต่เลิฟอมยิ้มอย่างมีความสุข
"ตัวเองหวงเป็นคนเดียวที่ไหนวะเลิฟก็หวงเหมือนกัน ยิ่งหล่อๆแบบนี้สาวตามเยอะแน่ๆ" เลิฟบ่นงึมงำออกมา
"ก็ถ้ามึงไม่พอใจอยากจะด่าจะลากไปกระทืบไปทำเหี้ยอะไรก็ได้ มันสิทธิ์ของมึงทุกอย่างเพราะกูเป็นผัวมึง" ปอบอกออกมาเสียงเรียบ
"ไอ้บ้าใครจะไปทำผู้หญิงวะ" เลิฟพยายามกลั้นขำกับคำพูดของปอ คิดได้ไงให้เขาไปกระทืบผู้หญิง
"สบายใจแล้วใช่ไหม งั้นกลับไปแดกข้าว" ปอถามออกมาเมื่อเห็นว่าเลิฟเริ่มยิ้ม นี่ขนาดแค่มันจินตนาการว่ามีคนจะมาวุ่นวายกับเขานะ ถ้ามีจริงๆจะขนาดไหนวะ
"อือ" เลิฟเดินตามแรงดึงของปอกลับเข้าไปในโรงอาหาร สมองก็คิดถึงคำพูดของปอ
'จะหึงจะหวงมันสิทธิ์ของเขาทุกอย่าง ก็เขาเป็นเมียปอนี่เนอะ'
2 Be Con...
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
