▼ツ▼หนุ่มเขี้ยวเปรี้ยวใจ ☂ My Canine Loverตอนที่ 6 ความลับของเป็ง
คานิน..."ข้าวเหนียวหมูปิ้งครับ สองไม้ยี่สิบ ห้าไม้สี่สิบห้าครับ"
เสียงเรียกลูกค้าซ้ำๆ ที่มาพร้อมกับหน้าตาที่ยิ้มแย้มแจ่มใส แถมคนขายยังแต่งตัวดีและดูหล่อใส ดูจะเรียกลูกค้าได้มากกว่าทุกวันที่ผ่านมาเป็นพิเศษ โดยเฉพาะบรรดาสาวๆ สารพัดช่วงวัย ผมกับน้องสาวเห็นอย่างนั้นจึงปล่อยให้หน้าที่ขายเป็นของหนุ่มตี๋ไปโดยปริยาย หลบฉากมาทำหน้าที่ปิ้งหมูและส่งข้าวเหนียวให้พ่อค้าจำเป็นที่กำลังขายของอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย
"หมูปิ้งห้าไม้จ้ะ ขาวเหนียวหนึ่ง"
ลูกค้าขาประจำของผมคนหนึ่งเอ่ยขึ้นหลังจากที่ถึงคิว ป้าพิมพ์อุดหนุนผมแทบทุกวันจนผมมักจะแถมให้บ่อยๆ
"ได้ครับ" พ่อค้าตี๋หล่อตอบแล้วยิ้ม ไม่รู้ว่ายิ้มเป็นรอบที่เท่าไหร่แล้ว
"ญาติเหรอคานิน ป้าไม่เคยเห็นเลย" ป้าพิมพ์หันมาถามผม
"ไม่ใช่ญาติหรอกครับป้า ถ้าผมมีญาติแบบนี้ก็ดีสิครับ จะได้ขาวๆ กับเขามั่ง"
ผมพูดติดตลก จากนั้นหันไปยิ้มเม้มปากกับเป็งที่กำลังใส่หมูปิ้งลงในถุงพลาสติก ก่อนส่งหมูปิ้งกับข้าวเหนียวให้ป้าพิมพ์
"อ้าว แล้วเป็นใครล่ะ" ป้าพิมพ์ถามในขณะที่รับถุงข้าวเหนียวและส่งเงินให้เป็ง
"เพื่อนผมครับ"
"อ๋อ" ดูเหมือนป้าพิมพ์อยากจะคุยต่อ แต่แกคงเกรงใจลูกค้าคนอื่นๆ ที่รอคิวอยู่ จึงเบี่ยงตัวหลบให้คนอื่นขึ้นมายืนหน้าแทน
"ขอบคุณที่มาอุดหนุนครับ วันหลังมาซื้ออีกนะครับ" เป็งบอกพลางส่งยิ้มกว้างให้ป้าพิมพ์
"ป้ามาซื้อเกือบทุกวันอยู่แล้ว แต่ถ้าคุณมาขายทุกวันป้าก็จะมาซื้อทุกวัน"
ป้าพิมพ์ไม่วายหันมาแซวเล่น ก่อนยิ้มให้พ่อค้าสุดหล่อของผมแล้วเดินจากไป
"พี่เป็งขายเก่งเหมือนกันนะคะเนี่ย"
น้องสาวผมเอ่ยชมในขณะที่กำลังสาละวนกับการปิ้งหมู
"พี่เกิดมาในครอบครัวคนจีนไง เกิดมาพ่อแม่ญาติพี่น้องค้าขายกันทุกคน พี่เลยไม่รู้สึกอายเวลาขายของ" เป็งถือโอกาสคุยซะเลย แล้วหันไปขายของกับลูกค้าต่อ พอลูกค้าเริ่มซาๆ จึงหันมาคุยกับแนนตามเดิม
"เดี๋ยวให้พี่ว่างๆ ก่อนนะ พี่จะช่วยคิดสูตรหมูปิ้งอีกแบบให้"
"พี่เป็งทำอาหารเป็นด้วยเหรอคะ" แนนถามอย่างสงสัย
"พอได้ ตอนเด็กๆ เข้าไปช่วยเตี่ยกับม๊าในครัวบ่อยๆ อ้อ พี่มีร้านอาหารจีนที่เชียงรายบนดอยแม่สะลอง ก็ดังอยู่ ใครไปส่วนมากต้องแวะไปกิน รู้จักขาหมูกับหมั่นโถวไหม ที่บ้านพี่ขายอยู่ ลูกค้าเยอะมาก เอาไว้วันไหนว่างๆ จะพาไปเที่ยวที่ร้านนะ จะได้ไปลองชิม แล้วจะติดใจ"
"โห...จริงเหรอคะพี่เป็ง แนนอยากไปเที่ยวจัง ตั้งแต่มีลูกแนนแทบไม่เคยไปไหนเลย อ้อ...แสดงว่าพี่ต้องมีสูตรลับสิคะถึงได้มีลูกค้าเยอะ" แนนถามอย่างตื่นเต้น
"สูตรลับเยอะเลยล่ะ อาหารแต่ละอย่างนี่บอกใครไม่ได้เลย แต่ที่บ้านพี่ไม่ได้ขายหมูปิ้งหรอก สูตรที่พี่จะช่วยคิดให้แนนกับคานินจะเป็นสูตรดัดแปลง แต่รับรองว่าอร่อยแน่ๆ"
"ขอบคุณค่ะพี่เป็ง ตื่นเต้นจังเลย แล้วพี่เป็งจะมาสอนได้เมื่อไหร่คะ"
ลูกค้ามายืนออรอซื้อหมูปิ้งกันอีกชุดแล้ว เป็งจึงต้องทิ้งคำถามนั้นไว้ชั่วคราว ก่อนจะหันไปสนใจลูกค้า จนกระทั่งหมูปิ้งของเราขายหมดเกลี้ยงภายในเวลาแปดโมงเช้า ทำลายสถิติขายหมดเร็วที่สุดตั้งแต่ขายมา
"หมดแล้วค่ะพี่เป็ง ไม่เคยขายหมดเร็วขนาดนี้เลย" ท่าทางตื่นเต้นของน้องสาวทำให้ผมอดยิ้มไม่ได้ ดูเธอจะชื่นชอบเป็งมากทีเดียว
"ปกติขายหมดกี่โมง"
"เกือบๆ เก้าโมงค่ะ นี่แปดโมงก็หมดแล้ว ขายกันมือเป็นระวิงเลย" แนนพูดไปขำไป
"ถ้าได้สูตรใหม่ พี่รับรองว่าจะขายดีกว่านี้อีก แต่ว่าช่วงนี้พี่จะไม่อยู่กรุงเทพหลายวัน มีงานที่ต่างจังหวัด อีกประมาณสองอาทิตย์นั่นแหละถึงจะกลับมา รอไหวอยู่นะ"
"ไหวค่ะพี่"
เป็งหยุดคุยกับน้องสาวผมแล้วหันมามองผม เห็นเป็งในสภาพนี้แล้วผมรู้สึกขำไม่น้อยเลย หนุ่มตี๋หน้ามันแผล็บเพราะโดนควันและความร้อน แต่กระนั้นยังคงความหล่อใสไว้ได้อยู่ ผมไม่อยากเชื่อเลยว่าลูกคุณหนูอย่างเป็งจะกล้ามาขายหมูปิ้งกับผมด้วย
"คุณเป็งหน้ามันหมดเลย เดี๋ยวขึ้นไปล้างหน้าที่ห้องผมซะหน่อยนะครับ"
"อ้อ...จริงเหรอครับ"
เป็งทำหน้าเหมือนไม่เชื่อแล้วเอาหลังมือถูหน้าไปมาเบาๆ บริเวณแก้มทั้งสองข้าง แต่คงลืมไปว่ามือยังเปื้อนแถมยังมีคราบเขม่าควันติดมือ จึงมีรอยเปื้อนเป็นคราบๆ ที่แก้ม ครั้นผมจะห้ามก็ไม่ทันซะแล้ว
"พี่เป็ง มือเปื้อนอยู่นะคะ พี่นินพาพี่เป็งไปล้างหน้าเถอะ เดี่ยวแนนเก็บของที่เหลือให้ไปไว้ที่ห้องแนนเอง"
ผมพยักหน้าตกลง สบตากับแนนแล้วขำกันสองคนพี่น้อง ส่วนเป็งได้แต่ยืนยิ้มเขินๆ
"แฟนพี่นินน่ารักนะคะเนี่ย"
พอน้องสาวของผมชมเข้าหน่อย เป็งจึงยักคิ้วหลิ่วตาใส่ผมอย่างภูมิใจ
"ตามผมมาครับคุณเป็ง" ผมแก้เขินด้วยการเดินนำออกไปก่อน เป็งเดินแถมวิ่งตามมาอย่างไว พอตามมาทันจึงถาม
"หน้าผมเปื้อนเยอะไหมคานิน"
"ดูหลังมือคุณเป็งสิครับ เปื้อนพอๆ กันเลย"
เป็งยกมือสองข้างขึ้นมาดู พอเห็นคราบเขม่าและรอยเปื้อนจึงตกใจเล็กน้อย หนุ่มตี๋ขำตัวเองใหญ่ พอรู้ว่าคนผ่านไปผ่านมามองอะไรจึงเขิน มองเพราะหล่อน่ะใช่ แต่น่าเสียดายที่คงสติไม่ดี เอิ๊กๆ
ผมพาเป็งเข้ามาในห้องแล้วพามาที่หน้าห้องน้ำ ผมออกตัวเมื่อเป็งสอดส่ายสายตาสำรวจไปรอบห้อง
"ห้องผมเล็กหน่อยนะครับคุณเป็ง"
"ไม่เห็นเป็นไรเลย เดี๋ยววันหลังผมมาค้างที่ห้องคานินด้วยได้ไหม คานินจัดห้องน่าอยู่ดีนะ"
"รกอย่างนี้เนี่ยนะครับ สู้ห้องของคุณเป็งไม่ได้หรอก"
"ไม่ว่าจะอยู่ห้องแบบไหน ถ้ามีคานินอยู่ด้วยผมก็มีความสุขแล้ว"
ถ้าเกิดว่าผมกำลังดื่มน้ำอยู่คงสำลักไปแล้ว นี่ก็เกือบสำลักน้ำลายเลยทีเดียว ยิ่งเห็นสายตากรุ้มกริ่มที่มองมาที่ผมแล้ว ผมแทบจะละลายให้ได้
"ผมมีโฟมล้างหน้าอยู่ ไม่รู้ว่าคุณเป็งจะใช้ได้หรือเปล่า คงไม่แพงเหมือนของคุณเป็งนะครับ" ผมเปลี่ยนเรื่องคุยทันทีเมื่อนึกได้ ไม่งั้นคงเขินจนม้วนต้วนตรงนี้แน่ๆ
"ไม่เป็นไร ล้างได้เหมือนกันแหละ อันนั้นใช่ไหม" เป็งถามพลางชี้นิ้วไปที่หลอดโฟมล้างหน้าของผมที่วางอยู่บนอ่างล้างมือ
"ครับ อันนั้นแหละครับ คุณเป็งล้างหน้าไปก่อนนะครับ เดี๋ยวผมไปหาผ้าซับหน้ามาให้"
"ขอบคุณครับคานิน"
เป็งยิ้มหวานให้ผม เล่นเอาผมเขินอีกแล้ว จึงแก้เก้อด้วยการเดินหนีมาที่ตู้เสื้อผ้าเสียก่อน ผมพอมีผ้าขนหนูผืนเล็กๆ ที่ยังไม่ได้ใช้อยู่ น่าจะพอให้เป็งใช้เช็ดหน้าได้ ค้นๆ ดูไม่นานก็เจอ
ผมหยิบผ้าขนหนูผืนเล็กนั้นติดมือมาด้วย กำลังจะเอาไปให้เป็งอยู่แล้วเชียว ผมพลันได้ยินเสียงร้องเอะอะโวยวายของเป็งดังลั่นออกมาจากห้องน้ำ
"เว้ออออออ!"
พอสิ้นเสียงร้อง เป็งวิ่งผลุนหน้าตาตื่นออกมาจากห้องน้ำมาทางผม
"คานิน!"
ผมยังไม่ทันได้ถามอะไร หนุ่มตี๋ที่หน้ายังคงมีฟองของโฟมล้างหน้าติดอยู่เต็มก็วิ่งเข้ามากอดผมซะก่อน
"มีอะไรครับคุณเป็ง" ผมถามอย่างตกใจ
"มันอยู่ในห้องน้ำน่ะคานิน" เป็งละล่ำละลักพลางหลับตาปี๋ ทั้งกลัวทั้งแสบตา ดูเหมือนจะตัวสั่นๆ ด้วย
"อะไรอยู่ในห้องน้ำครับคุณเป็ง"
"จิ้งจกน่ะสิ ตัวเบ้อเริ่มเลย"
พอรู้ว่าเป็งกลัวอะไรผมก็เกือบหลุดหัวเราะ ไม่คิดว่าผู้ชายตัวโตๆ อย่างเป็งจะกลัวสัตว์ตัวเล็กๆ แค่นี้ด้วย
"คุณเป็งกลัวจิ้งจกเหรอครับ"
"ใช่สิ ผมกลัวหางมัน หางมันดิ้นได้"
ท่าทางกลัวเหมือนเด็กๆ ทำให้ผมเผลอยิ้มอย่างเอ็นดู "อ้อ...ครับ คุณเป็งเช็ดหน้าก่อนดีกว่าครับ แสบตาแย่แล้ว เดี๋ยวผมจะไปไล่จิ้งจกให้ครับ"
พอผมเตือนเป็งถึงได้รู้ตัวและค่อยๆ สงบสติลง พอรู้ว่ากอดผมซะแน่นจึงค่อยๆ ปล่อยมือออกแล้วยิ้มอายๆ ผมส่งผ้าขนหนูผืนเล็กเป็ง อดขำเบาๆ ไม่ได้ที่เห็นเป็งยืนตัวสั่นด้วยความกลัว
"คานินอย่าไปบอกใครนะว่าผม...กลัวจิ้งจก คานินต้องเก็บเป็นความลับให้ดีๆ นะ"
ผมพยักหน้ารับ แต่ก็ยังอดขำไม่ได้อยู่ดี เป็งเช็ดหน้าเช็ดตาแต่ยังไม่เกลี้ยง ผมจึงฉวยมาขนหนูผืนนั้นมา ก่อนจะช่วยเช็ดคราบโฟมล้างหน้าบนใบหน้าให้เป็ง ยิ่งพิศดูผมยิ่งเห็นผิวขาวละเอียดใสจนน่าอิจฉา
"มือเบาเหมือนกันนะครับ" เป็งถือโอกาสชม
"อ้อ...เอ่อ...ผมว่ายังไงๆ คุณเป็งต้องล้างอีกทีนะครับ คราบดำๆ ยังออกไม่หมด เอางี้...เดี๋ยวผมไปไล่จิ้งจกให้ก่อนละกัน คุณเป็งรอผมอยู่ตรงนี้แป๊บนึงนะครับ"
ผมบอกแล้วเดินไปหยิบไม้กวาดใกล้ๆ ประตูติดมือมา เป็งมองอย่างสงสัยแต่ได้แค่ยืนดูนิ่งๆ สายตาคอยมองซ้ายขวาตลอดเวลา คงหวาดระแวงว่าจิ้งจกจะโผล่มาจากทางใดทางหนึ่งอีก
ผมเดินเข้าไปในห้องน้ำแล้วสอดส่ายสายตาหาสัตว์เลื้อยคลานสี่ขาที่ทำให้เป็งตกใจวิ่งหนีออกมาจากห้องน้ำ ผมเห็นมันอยู่ใกล้ๆ กับกระจกหน้าอ่างล้างมือพอดี ผมจึงใช้ไม้กวาดเขี่ยๆ ตัวมันจนมันกลัวและวิ่งหนีหายไป ผมยืนรอดูสักจนแน่ใจว่ามันจะไม่กลับมาอีกจึงเดินออกมาบอกเป็งที่ยังคงยืนอกสั่นขวัญแขวนอยู่
"ผมไล่มันไปแล้ว คุณเป็งมาล้างหน้าต่อได้เลยครับ"
เป็งส่ายหน้าเดียะทันที ท่าทางยังคงหวาดกลัวอยู่อย่างเห็นได้ชัด
"มันไปแล้วจริงๆ ครับ ไม่เชื่อคุณเป็งลองเข้าไปดูสิครับ"
หนุ่มตี๋ยังคงระแวง เวลาผู้ชายตัวโตๆ กลัวอะไรอย่างนี้ดูตลกไปอีกแบบ แต่ก็น่ารักดี
"ถ้าคุณเป็งกลัวจิ้งจก ต่อไปจะมาที่ห้องผมได้ไงล่ะครับ ห้องผมจิ้งจกเยอะจะตาย"
เป็งทำหน้าตกใจแล้วหันรีหันขวางอย่างหวาดระแวง "จริงเหรอ"
"ครับ" ผมยอมรับไปตามตรง "ห้องคนจนๆ ก็อย่างงี้แหละ ถ้าคุณเป็งจะเป็นแฟนผม คุณเป็งต้องทำใจหน่อย"
ดูเหมือนจะได้ผล เป็งยิ้มเจื่อนคล้ายรู้สึกผิด เท่าที่ผมลองสังเกตดู เป็งพยายามปรับตัวเองมาก แต่นั่นแหละ เราสองคนยังมีอะไรต้องเรียนรู้ระหว่างกันอีกเยอะ บอกไม่ได้เลยว่าท้ายที่สุดจะจบลงตรงไหน
เป็งพยักหน้าตกลง ฝืนยิ้มทำใจดีสู้เสือ "โอเค เดี๋ยวผมจะเข้าไปล้างหน้า"
"ครับ ถ้ามีอะไรเรียกผมได้เลยทันทีนะครับ"
เป็งพยักหน้า จากนั้นจึงเดินไปที่ห้องน้ำอีกครั้ง สอดส่ายสายตามองดูจนทั่วให้มั่นใจว่าไม่มีจิ้งจกแล้ว
"เห็นไหมครับว่ามันไปแล้ว"
ผมยืนยันให้เป็งมั่นใจ สีหน้าของเป็งดูดีขึ้นหน่อย เจ้าตัวย่างเท้าเข้าไปในห้องน้ำอย่างหวาดระแวง พอเห็นว่าไม่มีอะไรจึงเปิดก๊อกน้ำและหยิบโฟมมาล้างหน้าอีกรอบ
ผมขำเบาๆ อย่างเอ็นดู "เดี๋ยวผมจะขอเปลี่ยนเสื้อผ้าอาบน้ำไปทำงานก่อนนะครับ"
"ตามสบายครับคานิน" เป็งตอบมาเสียงอู้ๆ อี้ๆ ในขณะที่กำลังนวดโฟมลงบนหน้า
พอเห็นว่าไม่มีอะไรผมจึงกลับมาที่ตู้เสื้อผ้า ถอดเสื้อออกแล้วหยิบผ้าเช็ดตัวมาพันตัวไว้ ในขณะที่ถอดกางเกงออกจนเกือบพ้นขาข้างสุดท้าย เสียงร้องเอะอะพลันดังมาจากห้องน้ำอีกรอบ
"ช่วยด้วยคานิน! มันมาอีกแล้ว!"
พอหันไปมองตามเสียงจึงเห็นเป็งวิ่งหน้าตาตื่นออกมาจากห้องน้ำ โชคดีที่คราวนี้ไม่มีคราบโฟมติดมาด้วย เป็งวิ่งมากอดผมเหมือนเช่นเคย ตัวสั่นงันงกด้วยความกลัวจนผมรู้สึกสงสาร
บังเอิญว่าผมผูกปมผ้าเช็ดตัวไม่แน่นดีเท่าไหร่ พอเป็งกอดและเบียดเสียดไปมา ปมที่ผูกไว้จึงเริ่มหมิ่น ไอ้ครั้นผมจะสอดมือเข้าไปผูกก็กระไรอยู่เพราะหน้าท้องของเป็งชนกับหน้าท้องของผมแน่นเลย ผมจึงได้แต่ยืนตัวแข็งทื่อ แล้วต้องตกใจสุดขีดเมื่อผ้าเช็ดตัวผมหลุดร่วงลงไปกองที่พื้นจนได้
เป็งคงจะรู้แล้วว่าอะไรเป็นอะไรจึงรีบปล่อยผมออกจากอ้อมแขนทันที ต่างคนต่างตกใจ ผมรีบหยิบผ้าเช็ดตัวขึ้นมาพันตัวอย่างอายๆ แต่ถึงจะเร็วแค่ไหนแต่คาดว่าเป็งคงเห็นหมดแล้ว ดีหน่อยที่ยังมีกางเกงในปิดบังตรงนั้นไว้อยู่ ไม่งั้นผมคงเขินยิ่งกว่านี้
"ผมขอโทษ"
เป็งบอกเขินๆ แต่ไม่รู้ว่าใครควรจะเขินใครกันแน่ พลันหนุ่มตี๋ยิ้มมีเลศนัยและเอียงคอมองผม
"แต่จะว่าไป...หุ่นของคานินไม่เบาเลยนะครับ ถ้าไปฟิตเนสซะหน่อย คงแน่นยิ่งกว่านี้"
เพิ่งจะวิ่งหนีหน้าตาตื่นจากความกลัวจิ้งจกออกมาจากห้องน้ำแท้ๆ พอเจอแบบนี้เข้ากลับหายกลัวไปเลย แถมยังไล่มองตั้งแต่หน้าอกของผมไปจนถึงเส้นขนอุยที่หลบหายเข้าไปในผ้าเช็ดตัวที่พันอยู่
"อะไรแน่นเหรอครับ" ผมถามด้วยความอยากรู้เพราะมีหลายอย่างที่น่าจะแน่นได้
"อ้าว หน้าท้องกับกล้ามไง คานินมีพุงอยู่นิดนึง แค่ออกกำลังกายนิดหน่อยก็หมดแล้ว"
"อ้อ...แต่ผมแทบไม่มีเวลาไปออกกำลังกายเลย ทำงานตั้งแต่เช้ายันดึกเกือบทุกวัน"
เป็งทำหน้าเศร้าเล็กน้อย คงเห็นใจชีวิตที่ลำบากของผมน่าดู
"อืม...คานินอยากทำงานอย่างอื่นที่มีเวลามากกว่านี้ดูไหม เดี๋ยวผมช่วยหาให้"
"ถ้ามีก็ดีสิครับ" ผมบอกอย่างตื่นเต้น แววตามีประกายความหวัง
"เดี๋ยวผมจะลองหาให้นะ แต่ว่า...แล้วผมจะได้กินกาแฟอเมริกาโน่ฝีมือบาริสตาหนุ่มเขี้ยวสุดหล่อได้ที่ไหนอีกล่ะ"
ผมขำเบาๆ พร้อมกับส่ายหัวไปมา "เดี๋ยวผมจะชงให้กินส่วนตัวทุกวันเลย คุณเป็งมีเครื่องชงกาแฟที่คอนโดด้วยนี่"
"งั้นดีเลย อ้อ..." เป็งทำท่านึกอะไรได้ "แนนไม่เคยไปเที่ยวไหนเลยเหรอ"
ผมส่ายหน้าแทนคำตอบ
"คานินต้องพาน้องสาวไปเปิดหูเปิดตาบ้างนะ อีกอย่าง...วินกำลังจะโต อุดอู้อยู่แต่ในห้องแบบนี้ไม่ดีหรอก ถ้าได้ไปข้างนอกบ้าง วินจะได้สุขภาพดี ไม่เครียด แนนก็เหมือนกัน"
พอเป็งพูดเรื่องนี้ขึ้นมาผมจึงหน้าเครียดทันที ความจริงผมอยากทำอย่างที่เป็งบอกนั่นแหละ แต่อะไรหลายๆ อย่างไม่เอื้ออำนวยเลย แถมผมเองยังกลัวด้วยว่าพ่อกับแม่จะรู้เรื่องแนนอีกไม่นานนี้ เวลาพ่อกับแม่โทรหาผมทีไรเป็นต้องผวาทุกที คุยกับพ่อแม่ไม่มีความสุขเลย
"ยังไม่ต้องเครียดหรอก เดี๋ยวเราค่อยมาช่วยๆ กันคิดดีกว่าว่าจะช่วยแนนยังไงดี ยังพอมีเวลาอยู่"
ได้ยินแค่นี้ผมถึงกับน้ำตาซึม ที่ผ่านมาไม่เคยมีใครคิดจะยื่นมือเข้ามาช่วยผมกับน้องสาวเลย เราดิ้นรนลำบากกันมาหลายเดือนแล้ว แม้สงสารน้องสาวแค่ไหนแต่ผมกลับนึกไม่ออกว่าจะทำยังไงต่อ
"ขอบคุณครับคุณเป็ง"
ผมยิ้มอย่างตื้นตันใจ คิดไม่ถึงว่าคนที่เพิ่งรู้จักกันจะทำให้ผมรู้สึกอย่างนี้ได้ ถ้าถามผมว่าผมตัดสินใจเร็วไปไหม คงยากที่จะตอบเหมือนกัน แต่ผมรู้สึกถึงความพิเศษของผู้ชายคนนี้ รู้สึกดีเสียจนผมไม่อาจห้ามความรู้สึกอยากลองรักข้างในได้ ขอลองดูสักหน่อยละกัน
"คานินไปอาบน้ำก่อนเถอะ เดี๋ยวจะสายนะ" เป็งเตือน
"อ้อ ขอบคุณที่เตือนครับ" ผมยิ้มมุมปากและหรี่ตามอง"ว่าแต่...คุณเป็งไม่กลัวจิ้งจกแล้วเหรอครับ"
เป็งทำหน้าเหลอหลา กลอกตาเล่นไปมาแล้วหัวเราะแหะๆ ไม่น่าเชื่อว่าคนหล่อๆ ทำหน้าตลกๆ เป็นด้วย
"เห็นตรงนั้นของคานินจนลืมกลัวไปเลย ตรงนั้นน่าสนใจกว่า" เป็งหัวเราะชอบใจใหญ่
สุดท้ายผมขว้างงูไม่พ้นคออีกจนได้ อุตส่าห์ว่าจะแซวเป็งซะหน่อย เรื่องดันวกกลับมาหาตัวเองซะงั้น
ในระหว่างที่ผมอาบน้ำ เป็งแวะไปเล่นกับหลานชายของผมที่ห้องของแนน พออาบน้ำเสร็จผมจึงตามไป ได้ยินเสียงหัวเราะเอิ๊กอ๊ากใหญ่แว่วดังมาจากข้างในห้องของแนน จึงเดาได้ว่าเป็งกำลังหยอกเล่นกับวินอยู่ พอผมเปิดประตูเข้าไปจึงเห็นเป็งนั่งอยู่บนพื้น อุ้มหลานชายผมไว้ เล่นกลอกตาให้วินดู ถูกใจวินมากทีเดียว
"จะไปทำงานแล้วเหรอคะพี่นิน" แนนที่นั่งอยู่ใกล้ๆ หันมาถาม
ผมนั่งลงขัดสมาธิกับพื้นข้างๆ เป็งแล้วพยักหน้าให้น้องสาว ก่อนจะหันไปขอหลานชายมาอุ้มบ้าง เป็งส่งหลานมาให้ผม ผมรับหลานมาอุ้มแล้วหยอกหลานด้วยวิธีเดียวกับเป็ง
"วินชอบลุงเป็งเหรอครับ นี่...เดี๋ยวลุงคานินจะทำแบบลุงเป็งมั่งนะ"
พูดจบแล้วผมจึงกลอกตาเล่นไปมาเหมือนเป็งบ้าง วินหัวเราะชอบใจไม่แพ้กันเลย
เล่นกับหลานสักพัก ผมกับเป็งจึงขอตัวออกไปทำงาน ปล่อยให้แนนเลี้ยงลูกในห้องตามลำพัง พออยู่ในรถด้วยกัน เป็งขอให้ผมเล่าเรื่องของแนนว่าเป็นมายังไงถึงมีลูกให้ฟัง ผมจึงเล่าเให้ฟังเท่าที่จะเล่าได้
ก่อนถึงร้านที่ผมทำงาน เป็งไม่ลืมบอกผมเรื่องที่จะไม่อยู่หลายวันอีกครั้ง
"ผมจะไปทำงานต่างจังหวัดหลายวันนะคานิน เริ่มเดินทางเย็นนี้เลย ไปรีสอร์ทแถวๆ สามพราน แล้วก็จะกลับเชียงราย ตอนนี้ร้านอาหารมีปัญหานิดหน่อย พอดีคนทำครัวคนเก่าคนแก่ไม่สบาย ทำงานมาหลายปีแล้ว สงสัยจะทำต่อไม่ไหว ผมต้องไปจัดการเรื่องหาคนมาทำแทน กะว่าจะอยู่ที่เชียงรายหลายวันหน่อย ถ้าแก้ปัญหาไม่จบคงยาวเหมือนกัน แต่ยังไงๆ ผมจะโทรหาคานินทุกวัน ให้โทรมาตอนไหนดี ตอนเลิกงานดีไหม"
"ตอนเลิกงานได้ครับ"
"คานิน...อย่าลืมคิดถึงผมนะ" เป็งแว่บหันมายิ้มอบอุ่น ก่อนจะหันกลับไปสนใจถนนต่อ
"ครับ" ผมรับคำสั้นๆ
จนกระทั่งมาถึงหน้าร้าน เป็งจอดชิดริมทางเท้า ผมเปิดประตูรถแล้วก้าวออกไป
"ทำงานให้สนุกนะครับคุณเป็ง ขอให้แก้ปัญหาที่ร้านอาหารได้ไวๆ ด้วยครับ ผมจะเอาใจช่วย"
เป็งพยักหน้ายิ้มๆ "ครับผม แล้วเจอกันนะครับคานิน คืนนี้ผมจะโทรหานะ"
หนุ่มตี๋โบกมือให้ผมแล้วขับรถออกไป จะมัวอ้อยอิ่งไม่ได้เพราะตอนเช้ารถติดมาก จอดนานไม่ได้
พอผมเดินเข้ามาในร้านเท่านั้น บรรดาเพื่อนๆ พนักงานชายหญิงกรูกันเข้ามาถามผมใหญ่ คนแรกที่ถามอย่างตื่นเต้นคืออัญญา เพื่อนร่วมงานสาวที่ใครๆ บอกผมว่าเธอแอบชอบผมอยู่
"ใครมาส่งคานินเหรอเมื่อกี้ หล่อเชียว ขับบีเอ็มซะด้วย"
"เพื่อน" ผมตอบโดยแทบไม่ต้องเสียเวลาคิดให้ยุ่งยาก
"คานินมีเพื่อนรวยขนาดนี้เลยเหรอ" อัญญาถามต่อ
ผมไล่มองดูคนที่มายืนออตรงหน้าสี่ห้าคน ต่างคนต่างมีสีหน้าอยากรู้อยากเห็น นึกไปยังขำที่มีคนอยากรู้เรื่องผมมากขนาดนี้
"อืม...เพิ่งรู้จักกัน"
"เพิ่งรู้จักกันเหรอ แล้วเขาเป็นใครล่ะ" เพื่อนร่วมงานชายที่ชื่อปั้นถามบ้าง
ผมยังไม่ทันจะตอบ เพื่อนร่วมงานหญิงที่ชื่อกุ้งทำท่านึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้
"อ๋อ...พี่นึกออกแล้ว ลูกค้าที่มาที่ร้านเราบ่อยๆ ไง ชื่ออะไรนะ อะไรเป็งๆ นี่แหละ มาเกือบทุกวันเลย"
"เออใช่ จริงด้วย ผมจำได้ เขาชื่อเป็งนั่นแหละครับ เขายังเคยบอกผมเลยว่าเขามีคอนโดอยู่ในซอยนี้ โห...แล้วคานินไปสนิทกับเขาได้ยังไงล่ะ คอนโดในซอยนี้แพงมากเลยนะ แสดงว่าเขาต้องรวยมากๆ"
ปั้นถามด้วยสีหน้าแปลกใจ คนที่ยืนอออยู่ทำเสียงฮือฮากันใหญ่
"นั่นสิ แล้วคานินนั่งรถมากับเขาได้ยังไง บ้านคานินอยู่ลาดพร้าวไม่ใช่เหรอ หรือว่า...คุณเป็งไปรับคานินมาจากลาดพร้าว ใช่หรือเปล่าคานิน ไม่งั้นจะมาด้วยกันได้ยังไง"
พี่กุ้งซักพร้อมกับจ้องหน้าผมใหญ่ แต่ก่อนที่ผมจะเสียท่าเพลี่ยงพล้ำและต้องตอบคำถามที่ผมไม่รู้จะตอบยังไง ผู้จัดการมาถึงร้านพอดี คนที่ยืนอออยู่ตรงหน้าผมจึงแตกฮือและแยกย้ายกันไปแทบจะทันที ใครๆ ต่างกลัวผู้จัดการคนนี้กันมาก อายุแกสี่สิบต้นๆ แต่กลับดูแก่มาก หน้าก็ดุ แค่เห็นยังไม่อยากเข้าใกล้
ผมปลีกตัวออกมาตรงเคาน์เตอร์ ตรวจสอบความเรียบร้อยก่อนเริ่มการทำงานในอีกครึ่งชั่วโมงข้างหน้า ไม่นานอัญญาจึงเดินตามผมมา ท่าทางดูแปลกๆ จดๆ จ้องๆ สักพักจึงเอ่ยถามขึ้นมา
"พี่คานิน ผู้ชายคนเมื่อกี้เป็นเพื่อนพี่จริงๆ เหรอ"
ผมหยุดเช็คอาหารที่หน้าเคาน์เตอร์แล้วหันไปมองพร้อมกับขมวดคิ้ว "ทำไมเหรอ อัญญาสงสัยอะไรหรือเปล่า"
อัญญาทำท่าครุ่นคิดแล้วมองไปรอบๆ พอเห็นไม่มีใครมากวนจึงเขยิบเข้ามาใกล้ผมแล้วกระซิบบอกเบาๆ
"พี่คานินต้องระวังนะ ถึงจะเป็นผู้ชายด้วยกันก็เถอะ ไม่รู้สิ อัญว่ามันแปลกๆ ยังไงไม่รู้ อยู่ดีๆ คนรวยๆ จะมาเป็นเพื่อนกับคนอย่างพวกเราทำไม สงสัยคงต้องการอะไรบางอย่างจากพี่แน่ๆ เผลอๆ อาจจะเป็นเกย์ก็ได้ ถ้าพี่ไปไหนมาไหนกับเขาบ่อยๆ พี่ต้องระวังนะ เดี๋ยวจะ..."
อัญญาละไว้ในฐานที่เข้าใจ แต่ผมกลับไม่เข้าใจซะอย่างนั้น จึงถามอย่างพาซื่อเพราะไม่ทันคิด
"เดี๋ยวจะอะไรเหรอ"
"อ้าว พี่คานินไม่รู้จริงๆ เหรอว่าอัญหมายถึงอะไร"
ผมใช้เวลาครุ่นคิดสักพัก พอสมองเริ่มแล่นถึงเก็ท
อ้อ! รู้แล้ว! แล้วผมควรจะกลัวดีไหม!?
TBC...
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
