▼ツ▼หนุ่มเขี้ยวเปรี้ยวใจ ☂ My Canine Loverตอนที่ 2 จีบหรือเปล่า
กว่าผมจะลากสังขารมาถึงหน้าห้องพักของตัวเองได้ก็ปาเข้าไปห้าทุ่มกว่าแล้ว ฝนตกทีไรได้กลับบ้านช้าทุกที แถวลาดพร้าวขึ้นชื่อเรื่องรถติดอยู่แล้ว พอเจอฝนเข้าหน่อยยิ่งทำให้รถติดไปกันใหญ่ กำลังไขกุญแจห้องอยู่พลันคิดถึงใครอีกคนที่อยู่ห้องข้างๆ จึงเปลี่ยนใจเดินไปเคาะประตูห้องนั้น ไม่กี่อึดใจประตูห้องจึงถูกเปิดออก หญิงสาวในชุดสำหรับใส่นอนส่งยิ้มบางๆ มาให้อย่างคุ้นเคยกันดี
"ยังไม่นอนอีกเหรอ" ผมถามพลางชำเลืองมองเข้าไปในห้อง
"ยังค่ะ แนนเพิ่งหมักหมูเสร็จ วินมันร้องงอแงด้วย เพิ่งหลับไปได้ไม่ถึงชั่วโมงเอง ไมรู้ว่าไม่สบายหรือเปล่า"
"แล้วพาลูกไปหาหมอหรือยัง"
ผมถือวิสาสะเข้ามาดูในห้อง ตรงไปยังเปลเด็กที่อยู่ข้างเตียง ก่อนจะเอามือแตะหน้าผากเด็กทารกวัยหกเดือน
"ตัวไม่ร้อนนี่" ผมบอกพลางหันมามองแม่ของเด็กที่เดินตามมาหยุดยืนใกล้ๆ กัน
"ตัวไม่ร้อนหรอก แนนเลยไม่ได้พาลูกไปหาหมอไง"
ผมหันมามองแนนแล้วพยักหน้าเข้าใจ
"แล้วพี่ไปเอาร่มใครมา ไม่เคยเห็นเลย ซื้อใหม่เหรอ" แนนถามพลางมองดูร่มสีขาวที่ผมถือติดมือมาด้วย
"เปล่าๆ ไม่ใช่ของพี่หรอก พอดีลูกค้าที่ร้านให้ยืมมาใช้"
พอพูดถึง ภาพหนุ่มตี๋หน้าทะเล้นคนนั้นจึงแวบเข้ามาในความคิด ใจดีจนผมรู้สึกว่าผิดปกติไปหน่อย
"โห...เพิ่งไปทำงานได้อาทิตย์เดียว พี่สนิทกับลูกค้าขนาดนี้เลยเหรอ"
"ไม่สนิทหรอก เพิ่งเจอกันวันนี้นี่เอง"
"เหรอ แล้วทำไมเขาให้พี่ยืมร่มล่ะ แล้วเขาเอาร่มที่ไหนใช้"
ดูเหมือนแนนสงสัยเรื่องเดียวกับผม ผู้ชายคนนั้นดูเหมือนจงใจออกมาหาผมมากกว่าบังเอิญเจอกัน แถมยังยอมเดินตากฝนกลับคอนโดอีก ป่านนี้คงเปียกมะล่อกมะแล่กหมดแล้ว ไม่รู้จะไม่สบายหรือเปล่า
"พี่ไม่รู้เหมือนกัน เจอเขาตอนที่พี่ยืนรอให้ฝนหยุดอยู่หน้าร้านนั่นแหละ พอเห็นพี่ เขาก็ให้ร่มพี่มา แล้วเขาเดินตากฝนกลับบ้านไป"
"จริงเหรอ เขาจีบพี่หรือเปล่าเนี่ย แนนว่าพี่คานินคงโดนลูกค้าคนนั้นจีบแล้ว" แนนหัวเราะชอบใจ
"เฮ้ย จะบ้าเหรอแนน เขาเป็นผู้ชายนะ จะมาจีบพี่ได้ไง"
"ผู้ชายเหรอคะ" แนนทำหน้าแปลกใจ
ผมพยักหน้า "ใช่...ผู้ชาย"
"ชายรักชายสมัยนี้มีเยอะนะพี่ ว่าแต่เขารวยหรือเปล่าล่ะ แนนว่าลูกค้าที่มากินของแพงๆ แบบนี้ได้ ต้องรวยอยู่แล้วล่ะ" แนนสรุปเองเออเอง
"คงรวยมั้ง เขามีคอนโดอยู่ในซอยนั้น คงรวยแหละ"
"งั้นพี่ก็ยอมให้เขาจีบไปเลยสิ ต่อไปพี่จะได้สบายไง ไม่ต้องทำงานหนักแบบนี้ทุกวัน" แววตาของแนนเป็นประกายเมื่อพูดถึงเรื่องนี้ แต่ผมกลับสะดุ้งด้วยความตกใจ
"จะบ้าเหรอแนน" ผมแย้งอย่างตกใจ แม้จะรู้ว่าแนนหยอกเล่น "พี่เป็นผู้ชายนะ แล้วพี่ยังไม่คิดจะเปลี่ยนรสนิยมด้วย"
"ชู่ เดี๋ยววินตื่น แนนล้อเล่น" แนนจุ๊ปาก แต่ไม่วายยุอีก "สมัยนี้เขาไม่ถือกันแล้วพี่"
"ไม่เอาหรอก อย่าไปยุ่งกับคนรวยดีกว่า เรากับเขาอยู่กันคนละโลกกัน อ้อ พรุ่งนี้เวลาเดิมนะ" ผมตัดบทแล้วเปลี่ยนไปถามเรื่องอื่นแทน ไม่งั้นคงคุยเรื่องนี้ไม่จบ
"ค่ะ แต่...พี่คานินกลับดึกน่ะ พรุ่งนี้ให้แนนออกไปขายคนเดียวก็ได้ พี่จะได้นอนเต็มที่ไง"
"ไม่เป็นไรหรอกแนน พี่ชินแล้ว"
"เอางั้นเหรอ" แนนถามด้วยท่าทางเกรงใจ
ผมพยักหน้า พอนึกอะไรขึ้นมาได้จึงถาม "อ้อ แล้วมันโทรมารังควานแนนอีกหรือเปล่า"
"เพิ่งวางสายไปเมื่อกี้เอง" สีหน้าของแนนเครียดขึ้นมาทันที
"แล้วแนนจะเอายังไง พี่ไม่อยากให้แนนกลับไปหามันอีก" ผมบอกเสียงเข้ม
"แนนไม่กลับไปหาคนเลวๆ อย่างมันหรอก" แนนยืนยันหนักแน่น
"ดีแล้ว"
"แต่แนนไม่สบายใจเลย พี่คานินไม่รู้เรื่องอะไรด้วย ยังอุตส่าห์มาช่วยรับผิดชอบให้ แนนเกรงใจพี่มากๆ เลย พี่เหนื่อยกับแนนเยอะแล้ว" แนนทำหน้าเศร้าและรู้สึกผิด
"อย่าคิดมากสิแนน ถ้าพี่ไม่ช่วยแนนแล้วใครจะช่วย ไม่เอาๆ อย่าพูดเรื่องนี้อีก เดี๋ยวพี่จะไปอาบน้ำนอนแล้ว พรุ่งนี้ตอนตีห้าเจอกันนะ"
แนนทำท่าเหมือนอยากพูดต่อ แต่พอผมตัดบทดื้อๆ จึงจำใจต้องหยุดการสนทนาไว้ "ค่ะ"
ผมเดินออกไปจากห้องของแนนแล้วถอนหายใจ นี่คืออีกหนึ่งปัญหาที่ทำเอาผมเครียดมาหลายเดือนแล้ว แนนหนักใจและเกรงใจผมมาก แต่ผมไม่อยากให้เธอคิดอย่างนี้เลย
พอเข้ามาในห้องผมจึงเอาร่มวางพิงไว้ข้างๆ ประตูให้เห็นชัดๆ เพราะรู้ว่านิสัยตัวเองดีว่าค่อนข้างขี้ลืม มองดูร่มแล้วใบหน้าหล่อเหลาของหนุ่มตี๋เจ้าของร่มพลันแวบเข้ามาในความคิด นึกไม่ออกเลยว่าคนฐานะระดับนั้นมาสุงสิงกับผมทำไม หวังว่าคงจะไม่ใช่อย่างที่แนนบอกละกัน เกิดมายังไม่เคยโดนผู้ชายจีบเลย ถึงจะอยู่เหงาๆ คนเดียวมาหลายปี แต่ผมยังไม่คิดมีแฟนเป็นผู้ชายหรอก
ผมสลัดความคิดนั้นทิ้งไปแล้วเปลี่ยนเสื้อผ้าอาบน้ำ ดึกมากแล้วจึงรีบทำธุระส่วนตัวให้เสร็จเร็วที่สุด ยิ่งโยกโย้มากยิ่งเสียเวลานอนที่มีอยู่เพียงน้อยนิด
"เอากี่ไม้ครับ"
"ไม้ละกี่บาทคะ"
"สองไม้ยี่สิบ ห้าไม้สี่สิบห้าครับ"
"อ้อ ถ้างั้นเอาสองไม้ล่ะกันค่ะ"
"เอาข้าวเหนียวด้วยไหมครับ"
"ขายยังไงคะ"
"ถุงละสิบบาทครับ"
"งั้นเอามาถุงหนึ่งค่ะ"
แนนส่งหมูปิ้งสองไม้ที่ปิ้งสุกแล้วให้ผม ผมรับมาใส่ถุงพลาสติกใสแล้วใส่รวมไปกับข้าวเหนียวอีกที ก่อนจะส่งให้ลูกค้าคนนั้นพร้อมกับรอยยิ้มขอบคุณ
"ขอบคุณนะครับ โอกาสหน้าเชิญใหม่ครับ"
ลูกค้าคนนั้นรับของไปแล้วยิ้มให้ก่อนจะเดินจากไป ลูกค้าคนถัดไปเข้ามาต่อทันที
"วันนี้ลูกค้าเยอะดีนะพี่ ท่าจะขายหมดเร็ว" แนนหันมาบอกพลางยิ้มอย่างมีความหวัง
ผมยิ้มบางๆ แล้วหันมาคุยกับลูกค้าที่ยืนออกันอยู่สามสี่คน ถามตอบกับลูกค้าเรื่องเดิมๆ เหมือนเมื่อครู่นี้ ลูกค้าส่วนมากมักเป็นหนุ่มสาววัยทำงานที่ต้องรีบออกไปทำงาน มีนักศึกษาบ้างประปราย อาหารที่ผมกับแนนขายพอช่วยประทังความหิวยามเช้าในช่วงเวลาเร่งรีบได้บ้าง แม้ไม่ครบห้าหมู่แต่ดีกว่าไม่ได้กินอะไรเลย
ตั้งแต่แนนมาอยู่ห้องข้างๆ กับผมได้สามเดือนกว่า ผมกับเธอต้องลุกขึ้นมาขายหมูปิ้งตอนตี้ห้าอย่างนี้ทุกวัน แนนถูกสามีทิ้งทั้งที่เพิ่งมีลูกด้วยกัน เธอจึงบากหน้ามาหาผม ครั้นผมจะไม่ช่วยคงใจดำเกินไปหน่อย ยังไงๆ แนนก็เป็นน้องสาว ลูกของเธอเป็นหลานผม ผมจึงให้แนนเช่าห้องข้างๆ ที่ว่างอยู่พอดี ตอนแรกว่าจะให้กลับบ้าน แต่กลัวพ่อกับแม่จะว่า ผมจึงให้อยู่ที่นี่ไปก่อน แล้วค่อยว่ากันอีกที
เธอไม่กลับบ้านปีกว่าแล้ว อ้างว่าเรียนหนักและทำกิจกรรมช่วงปิดเทอม แต่ที่แท้เธอท้องและดร็อปการเรียนไว้ อยู่กับสามีไม่ทันไรก็เลิกกัน เจ้าหมอนั่นมีแฟนใหม่ไปแล้วและทิ้งให้แนนอยู่กับลูกสองคน ผมเกลียดความใจจืดใจดำของมันมากทีเดียว ถ้าเห็นหน้ามันเมื่อไหร่ผมคงอดทำร้ายมันไม่ได้แน่ๆ
แนนยังเรียนหนังสือไม่จบจึงไม่รู้จะไปทำอาชีพอะไร แถมยังต้องคอยดูแลลูกเล็กทั้งวันอีก ผมจึงเสนอให้เธอขายหมูปิ้งตอนเช้า เราคิดสูตรหมักหมูกันเอง ลงทุนซื้อหม้อหุงข้าวใหญ่ๆ มานึ่งข้าวเหนียว ซื้อรถเข็นอีกคันหนึ่ง แค่นี้ก็พอทำมาหากินได้แล้ว
ลูกค้าแทบไม่ต้องไปหาเลยเพราะแค่ในอพาร์ทเมนต์อย่างเดียวก็เยอะแล้ว ขายกันไม่หวาดไม่ไหว กรุงเทพคนเยอะ ถ้ารสชาติไม่แย่เกินไปยังไงก็มีคนซื้อ วันหนึ่งจึงขายได้เกือบๆ สองพันบาท หักลบต้นทุนแล้วเหลือประมาณหนึ่งพันหน่อยๆ บางวันอาจจะได้มากน้อยกว่านี้บ้าง แต่ขายได้ทุกวัน ตอนแรกแนนว่าจะแบ่งรายได้กับผมคนละครึ่ง แต่ผมเห็นวเธอต้องดูแลลูกจึงแบ่งมาแค่สามสิบเปอร์เซ็นต์ แนนไม่สามารถขายคนเดียวได้เพราะต้องคอยวิ่งขึ้นมาดูลูกเล็กบ่อยๆ ผมจึงต้องอยู่โยงช่วยขายเป็นหลัก ถ้าลูกโตกว่านี้หน่อยอาจจะสะดวกขึ้น
ประมาณเก้าโมงเช้าเราขายหมูปิ้งหมดพอดี แต่ถ้ายังไม่หมดแนนจะขายต่อเอง ส่วนผมปลีกตัวไปทำงาน แม้ว่าเวลาทำงานของผมเริ่มสิบเอ็ดโมง แต่ผมต้องไปถึงก่อนเสมอ จึงเผื่อเวลาเดินทางไว้สองชั่วโมง ถ้าวันไหนรถติดมากจริงๆ ผมถึงจะยอมใช้รถไฟฟ้าเพื่อให้ไปถึงร้านกาแฟประมาณสิบโมงครึ่ง
พอเปิดร้านปุ๊บคนมาปั๊บ หลายๆ คนที่อาศัยอยู่แถวๆ นี้เป็นลูกค้าประจำจนผมเริ่มจำได้หลายคนแล้ว หนุ่มตี๋คนนั้นมายืนต่อคิวอยู่ด้วยเช่นเคย แต่งตัวซะอย่างดี พอเห็นหน้าแล้วทำให้ผมนึกถึงร่มคันนั้น อุตส่าห์วางเอาไว้ในตำแหน่งที่เห็นได้ชัดแท้ๆ ยังลืมจนได้ ไม่รู้จะเรียกว่าขี้ลืมยังไงแล้ว
พอถึงคิวของเป็ง หนุ่มร่างสูงเพรียวจึงทดสอบผมทันที
"เหมือนเดิมครับ"
ถ้าเป็นลูกค้าคนอื่นบอกอย่างนี้ผมคงจำไม่ได้ทุกคนหรอก แต่ผมจำเมนูที่เป็งสั่งได้แม่นเลย
"ผมลืมเอาร่มมา" ผมบอกเบาๆ เพราะไม่อยากให้ลูกค้าคนอื่นๆ ได้ยินด้วย
"ยิ้มหน่อยสิ"
เป็งไม่ได้สนใจเรื่องผมลืมร่มเลย แต่กลับบอกให้ผมยิ้มซะงั้น ไม่รู้เหมือนกันว่าจะให้ยิ้มทำไม ผมจึงยิ้มอย่างงงๆ แต่กลับถูกใจหนุ่มตี๋ลูกค้าคนพิเศษของผมมากทีเดียว
เป็งควักกระเป๋าตังค์ออกมาจ่ายเงินตามราคาที่ผมบอก ไม่ใช่มีแค่เงินเท่านั้น มีนามบัตรติดมาด้วย ผมรับมาแล้ววางไว้ใกล้ๆ เครื่องคิดเงิน จากนั้นจึงส่งเงินทอนกับใบเสร็จให้เป็งไป
กำลังยื่นมือมารับใบเสร็จ เป็งกลับชักมือกลับแล้วเอามือปิดจมูก ก่อนจะจามออกมาเบาๆ ผมหรี่ตามองด้วยความสงสัย ไม่แน่ใจว่าเป็งไม่สบายจากการเดินตากฝนเมื่อคืนนี้หรือเปล่า แต่พออยู่ตรงนี้ผมคงถามนอกเรื่องมากไม่ได้ จึงได้แต่แอบมองด้วยความเป็นห่วง
เป็งนั่งกินกาแฟกับขนมปังแฮมชีสสไตล์ฝรั่งเศสของโปรดตรงมุมเดิม ได้ยินเสียงจามเบาๆ มาเป็นระยะๆ ผมหันไปมองทีไรเห็นยิ้มให้ตลอด จึงอดนึกถึงที่น้องสาวบอกไม่ได้ว่าผู้ชายคนนี้น่าจะกำลัง "จีบ" ผมอยู่ น่าแปลกแท้ๆ ดูท่าทางไม่เห็นเหมือนเกย์ตรงไหนเลย ทำไมถึงชอบผู้ชายด้วยกันได้ ประมาณเกือบเที่ยงเป็งจึงออกจากร้านไป จากนั้นผมไม่ได้นึกถึงเป็งอีกเลยจนกระทั่งเลิกงาน
พอขึ้นรถเมล์สายเดิมที่คุ้นเคยแล้วผมจึงหยิบนามบัตรของเป็งออกมา ไม่ได้อ่านรายละเอียดอื่นเลย มองหาเบอร์มือถือเป็นอันดับแรก พอเจอแล้วผมจึงหยิบมือถือของตัวเองออกมา กดเบอร์ของเป็งตามที่เขียนไว้บนนามบัตร จากนั้นกดโทรออก เพียงอึดใจเดียวเป็งก็รับสาย
"สวัสดีครับ ผมเป็งพูดครับ"
"สวัสดีครับคุณเป็ง ผมคานินนะครับ ที่ทำงานที่ร้านกาแฟหน้าปากซอยบ้านคุณนั่นแหละ"
"อ๋อ" เป็งลากเสียงยาว "นึกว่าใคร เสียดายวันนี้ผมมีธุระทั้งวันเลยไม่ได้แวะไปอีก"
"ครับ" ผมรับคำอย่างงงๆ เพราะไม่แน่ใจว่าบอกเป็งให้มาหาผมอีกหรือเปล่า แต่ช่างเถอะ เข้าเรื่องดีกว่า
"ผมขอโทษด้วยที่ลืมเอาร่มมาคืน ผมลืมสนิทเลย"
"ไม่เป็นไรหรอกครับ เอาไว้คืนผมเมื่อไหร่ก็ได้"
"ครับ" ผมรับคำ ลังเลอยู่ครู่จึงค่อยถามไป "เอ่อ...คุณเป็งไม่สบายเหรอครับ"
"เป็นหวัดนิดหน่อย ไปหาหมอแล้วล่ะ ตอนนี้ดีขึ้นเยอะแล้ว"
"ขอโทษนะครับที่ทำให้คุณเป็งเป็นหวัด"
"ใช่ความผิดคานินที่ไหนล่ะ อย่าคิดมาก อ้อ ทีหลังเรียกผมว่าเป็งเฉยๆ ก็ได้นะ คานินอายุเท่าไหร่ล่ะ"
"อ๋อ...ยี่สิบสี่ครับ"
"อ้อ งั้นก็อายุน้อยกว่าผมปีหนึ่ง เรียกผมว่าเป็งเฉยๆ ก็ได้นะ ผมไม่ถือหรอก"
"ครับคุณเป็ง เอ๊ย...เป็ง" ผมรับคำอย่างกล้าๆ กลัวๆ เพราะไม่กล้าเรียกลูกค้าสนิทสนมขนาดนั้น
"วันนี้งานหนักหรือเปล่า มีใครว่าอะไรอีกไหม" เป็งถามด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูเหมือนเป็นห่วง
"ไม่มีครับ แต่ว่าคนอื่นโดนบ้างนิดๆ หน่อย เป็นเรื่องธรรมดาของการทำงานบริการแหละครับ"
"อดทนนะคานิน อย่าเพิ่งลาออกไปก่อนล่ะ ถ้าผมไปที่ร้านแล้วไม่เจอคานินคงแย่เลย"
"ทำไมเหรอครับ" ผมถามอย่างงงๆ
เป็งทำหน้ายุ่งยากใจ "จะบอกยังไงดีล่ะ เอางี้...คานินไม่ได้ทำงานวันไหนมั่ง"
"พรุ่งนี้ครับ"
"อ้อ ดีเลย แล้วคานินมีธุระต้องทำพรุ่งนี้หรือเปล่า"
"มีครับ แต่ว่ามีแค่ตอนเช้า ผมขายหมูปิ้งตอนเช้าทุกวัน" ผมบอกไปตามตรง ไม่เคยอายที่จะบอกใครเรื่องนี้
"โห...ขยันจัง"
"ผมไม่รวยเหมือนคุณเป็งนี่ ถ้าไม่ขยันแล้วจะเอาอะไรกินล่ะครับ"
ผมยังคงติดเรียกเป็งว่าคุณอยู่ แต่เป็งไม่ได้ว่าอะไร
"ดีแล้ว ผมชอบคนขยันๆ อย่างงี้แหละ"
ผมรู้สึกสะดุดใจกับคำว่า "ชอบคนขยันๆ" อยู่หน่อยๆ แต่ปล่อยผ่านไปก่อน
"คุณเป็งจะให้ผมทำอะไรหรือเปล่าครับ"
"อย่าเรียกคุณสิ เรียกเป็งเฉยๆ ก็ได้" เป็งทำเสียงดุนิดหน่อย แล้วพูดต่อ
"ไม่มีอะไรหรอก ผมอยากคุยกับคานินแค่นั้นแหละ"
"คุยเรื่องอะไรเหรอครับ" ผมถามอย่างพาซื่อ นึกไม่ออกว่าทำไมคนอย่างเป็งอยากคุยกับผม
"แค่อยากรู้จัก ให้รู้จักหน่อยไม่ได้เหรอ"
"รู้จักผมเนี่ยเหรอครับ" ผมถามอย่างไม่แน่ใจ
"ใช่ ผมอยากรู้จักคานินมากกว่านี้" เป็งยืนยัน
"ทำไมเหรอครับ ผมเป็นแค่คนจนๆ คนหนึ่ง ไม่เห็นมีอะไรน่าสนใจเลย"
"มีสิ ทำไมจะไม่มีล่ะ"
ผมขมวดคิ้วด้วยความสงสัยจนหน้าผากย่นไปทั้งแถบ "อืม...ถ้างั้นจะให้ผมไปเจอที่ไหนล่ะครับ"
"ให้ผมไปรับไหม เดี๋ยวค่อยคิดว่าจะไปไหน ตอนนี้ยังนึกไม่ออก"
"ไม่ดีหรอกครับ มันไกล รถติดด้วย ให้ผมมาเจอคุณเป็งแถวๆ ร้านกาแฟที่ผมทำงานก็ได้"
"ไม่เป็นไร เดี๋ยวพรุ่งนี้ผมไปรับนะ กี่โมงดี สิบเอ็ดโมงไหวหรือเปล่า"
"เรื่องเวลาผมไม่มีปัญหาหรอกครับ ผมตื่นตีสี่ครึ่งทุกวัน แต่ผมเกรงใจคุณเป็งน่ะครับ"
"บอกแล้วไงว่าไม่ต้องเกรงใจ ให้ผมไปรับคานินละกันนะ อยู่แถวๆ ลาดพร้าวใช่ไหม"
เป็งยังอุตส่าห์จำได้แม้ว่าผมจะบอกเพียงแค่ครั้งเดียว
"ครับ" ผมรับคำสั้นๆ ดูท่าทางแล้วยังไงๆ เป็งคงจะมาดื้อมารับผมจนได้ ผมจึงไม่รู้จะปฏิเสธยังไง
"เดี๋ยวพรุ่งนี้ผมโทรถามทางนะ คานินใช้เบอร์นี้ใช่ไหม ผมจะได้เมมเบอร์ไว้"
"ครับ เบอร์นี้แหละครับ เอ่อ...คุณเป็งครับ"
"หืม"
"ผมถามคุณเป็งตรงๆ เรื่องหนึ่งได้ไหมครับ"
"ได้ๆ ถามเรื่องอะไรเหรอ ถ้าผมตอบได้ผมจะตอบให้"
พอจะถามเข้าจริงๆ ผมกลับลังเล คิดไปคิดมาจึงเปลี่ยนใจ "อืม...ยังไม่ถามดีกว่าครับ เอาไว้ผมถามพรุ่งนี้ทีเดียวเลยละกัน"
"ได้ ผมจะเตรียมคำตอบไว้ให้ แล้วนี่คานินกำลังเดินทางกลับบ้านเหรอ"
"ครับ"
"โห...กลับบ้านดึกๆ อย่างนี้ทุกวัน แถมยังตื่นแต่เช้าอีก ไม่เหนื่อยแย่เหรอ"
"ชินแล้วล่ะครับ" พอคุยไปคุยมาผมชักรู้สึกเป็นกันเองกับเป็งมากขึ้น
"อย่าลืมดูแลสุขภาพตัวเองด้วยนะ ทำงานหนักบ่อยๆ สุขภาพจะแย่เอา"
"ผมมีทางเลือกไม่เยอะนี่ครับ ถ้าไม่ทำก็อดตายกันพอดี ผมต้องดูแลหลายคนน่ะครับ"
"อ้อ"
"คุณเป็งอยู่ที่คอนโดเหรอครับ" ผมถามกลับบ้าง
"ครับ เพิ่งกลับมาถึงไม่นานนี้เอง"
"อ้อ ผมโทรมารบกวนเวลาพักผ่อนหรือเปล่าครับ"
"ไม่หรอก ผมกำลังอยากคุยกับคานินอยู่พอดี รอโทรศัพท์อยู่ตั้งนานแน่ะ"
"รอโทรศัพท์ผมเหรอครับ" ผมทวนอย่างแปลกใจ นึกไม่ออกว่าเป็งรอโทรศัพท์ผมทำไม
"ใช่แล้ว ไม่งั้นจะให้นามบัตรไว้ทำไมล่ะ"
"ถึงว่า" ผมเงียบเสียงไป ยิ่งคุยยิ่งรู้ว่าเข้าเค้าอย่างที่แนนว่า ผมจึงไปไม่ถูกเลย
"เสียงคานินเพราะนะ ผมชอบฟัง"
ผมเผลอทำหน้าเหวอบนรถเมล์โดยไม่รู้ตัว ตั้งแต่เกิดมาไม่เคยมีผู้ชายที่ไหนชมผมอย่างนี้มาก่อนเลย
"แล้วนี่ยังไม่ถึงบ้านอีกเหรอ" เป็งเปลี่ยนเรื่องคุยเมื่อเห็นผมเงียบไปอีก
ผมมัวแต่คิดอย่างอื่น ฟังอยู่ครู่หนึ่งจึงเข้าใจว่าเป็งถามว่าอะไร "อ้อ...ยังครับ เพิ่งออกมาได้หน่อยเดียวเอง"
"เหรอ แล้วปกติกลับถึงบ้านกี่โมง"
"เกือบๆ ห้าทุ่มครับ ถ้าโชคดีรถไม่ติดมากก็ราวๆ สี่ทุ่มครึ่ง"
"อืม ดึกเหมือนกันนะ แล้วคานินไม่อยากหางานอย่างอื่นทำที่ไม่ต้องกลับดึกๆ อย่างงี้บ้างเหรอ"
"มันหายากครับ นี่ผมเพิ่งเปลี่ยนงานมาทำที่นี่ ต้องทำไปก่อนครับ ถ้ามีอย่างอื่นที่ดีกว่านี้ค่อยว่ากัน"
"อ้อ ดีแล้ว ดีกว่าไม่มีอะไรทำ"
"เอ่อ...ผมว่าผมคุยกับคุณเป็งแค่นี้ก่อนดีกว่า เกรงใจน่ะครับ คุณเป็งไม่สบายด้วย เผื่ออยากจะพักผ่อน"
"ผมยังคุยได้เรื่อยๆ นะ ไม่ต้องเกรงใจ เผื่ออยากมีคนคุยเป็นเพื่อนระหว่างเดินทาง จะได้ไม่เหงาไง"
เหงาเหรอ? ไม่รู้เหมือนกันว่าผมเหงาหรือเปล่า หรืออาจชินความเหงาจนไม่รู้ว่าตัวเองเหงา
"ผมชินแล้ว ผมว่าคุณเป็งนอนพักดีกว่าครับ แค่ผมทำให้คุณเป็งไม่สบายผมก็รู้สึกผิดจะแย่แล้ว"
"เฮ้ย อย่าคิดมากสิ อย่างน้อยผมก็ยังรอดชีวิตอยู่ ไม่เป็นไรแล้ว เอางี้...เดี๋ยวพรุ่งนี้ผมโทรหาคานินนะ"
"ครับคุณเป็ง สวัสดีครับ"
พอวางสายไปแล้วผมจึงนั่งครุ่นคิด ถ้าใครเห็นหน้าผมตอนนี้คงเห็นเครื่องหมายคำถามเต็มหน้าผมไปหมด ผู้ชายคนนี้เป็นใครกันแน่ ต้องการอะไรจากผมหรือเปล่า หรือว่าเป็งจะชอบผมอย่างที่แนนบอกจริงๆ แล้วถ้าเกิดพรุ่งนี้เป็งพาผมไปทำมิดีมิร้ายขึ้นมาล่ะ แค่คิดก็น่ากลัวแล้ว แต่ผมดันตกปากรับคำไปแล้วนี่สิ คงไม่เป็นไรหรอกมั้ง รูปร่างผมกับเป็งไม่ต่างกันมาก คิดว่าคงพอสู้แรงและพอเอาตัวรอดได้อยู่
เอ...แล้วผมจะตีตนไปก่อนไข้ทำไม?
ถ้าเกิดพรุ่งนี้เป็งบอกว่ากำลังจีบผมอยู่ ผมควรจะตอบเป็งว่ายังไง แม้ว่าลึกๆ ผมอยากมีใครสักคนหลังจากที่ห่างหายจากการมีแฟนไปซะนาน แต่ให้ตายเถอะโรบิ้น ยังไงๆ ผมยังไม่อยากให้ "ใครสักคน" ที่ผมรอคอยเป็นผู้ชายเลย!!!
TBC...
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
