ตอนพิเศษ : สอนเจ้าเสือเป่าขลุ่ย
หลังจากที่เวสเปอร์อาศัยอยู่กับเกลประมาณปีครึ่งก็มีเงินเก็บมากพอสมควร จากการรับงานบ้างหรือการแสดงเปิดหมวกบ้าง ทำให้ในตอนนี้เวสเปอร์แยกตัวไปอยู่บ้านหลังหนึ่งที่อยู่แถวชนบทของเมืองเวลล์
มันเป็นบ้านไม้หลังเล็กราคาไม่แพงมากแต่สิ่งที่โดดเด่นคือธารน้ำไหลเอื่อยที่ไหลผ่านทางด้านหลังบ้าน
ทันทีที่เห็นมันเวสเปอร์ก็ตกลงซื้อทันทีและปรับปรุงเพิ่มเติมบอกอีกนิดหน่อย จากบ้านหลังเล็กหนึ่งห้องนอนหนึ่งน้ำกลายเป็นบ้านโปร่งสีน้ำตาลขนาดกลางสองห้องนอนสองห้องน้ำ
เสียงฝีเท้ากุบกับของม้าดังแว่วเมื่อมันวิ่งจากไป ทิ้งให้ผู้โดยสารที่เพิ่งลงจากรถมองปลายทางของตัวเองตาค้าง
"ให้ตายสิ นี่เจ้าจะสร้างคฤหาสน์อยู่กับรึไง?" ถึงแม้จะเคยมาแล้วหลายครั้งแต่เกลก็อดบ่นไม่ได้เพราะมันดูสวยและโปร่งมากจริงๆ ให้ความรู้สึกผ่อนคลายเอามากๆ ไหนจะระเบียงที่มีเตียงนอนตัวใหญ่ตั้งไว้อีก ไม่บอกก็รู้ว่าเอาไว้นอนด้วยกันเวลามานอนเล่นริมระเบียงอย่างแน่นอนน
สาเหตุที่เกลมาที่แห่งนี้เพราะคิดถึงทั้งเพื่อนเก่าทั้งองค์ชายไหนจะฟินด์อีก ระยะเวลาที่อยู่ร่วมกันช่วงนึงทำให้รู้สึกผูกพันไม่น้อย เกล ในตอนนี้มองเวสเปอร์เป็นน้องชายของตัวเองไปแล้ว
หญิงงามประจำเมืองขยับยิ้มจางกระชับกระเป๋าถือในมือที่อัดแน่นไปด้วยของฝาก พยายามก้าวย่างอย่างเงียบเชียบมากที่สุดเพราะเกลไม่ได้บอกเจ้าของบ้านว่าจะมา
ฮื่ออ
ฟินด์เป็นเจ้าบ้านตัวแรกที่รู้ตัวเพราะนอนกลิ้งเล่นอยู่หน้าบ้าน มันตาโตเมื่อเห็นเกลแทบจะกระโจนใส่ด้วยความดีใจ เสือตัวโตที่มีนิสัยไม่ต่างจากแมวบ้านพยายามเอาหัวตัวถูไถเกลอย่างออดอ้อนด้วยความคิดถึง มันส่งเสียงฮือๆ ในลำคอคล้ายกับระบายความอัดอั้นตันใจของมันที่มักจะกลายเป็นแมวหัวเน่าเสมอๆ
"โอ๋ๆ ไม่ต้องร้องน่า ฟินด์ ข้ามีเนื้อมาฝากเจ้าด้วย" เกลหัวเราะในลำคอขณะที่ลูบหัวฟินด์ ล้วงหยิบเอาเนื้อที่ห่อไว้ในกระเป๋าโยนขึ้นไปบนอากาศซึ่งแมวยักษ์ตัวหนึ่งก็กระโดดขึ้นไปงับและเอาไปแทะอย่างสบายใจ
"ถ้าข้าปล้นบ้านพวกเจ้า พวกเจ้าคงหมดตัว" หญิงงามพูดขำๆ ในเมื่อยามเฝ้าบ้านเป็นฝ่ายเดียวกับโจร ถ้าหากเกลต้องการจริงของสักชิ้นในบ้านคงไม่มีเหลือ
♪~~~
เสียงขลุ่ยนุ่มนวลดังแว่วติดมากับสายลม
เกลเข้าไปในบ้านพลางแอบคิดในใจว่าเวสเปอร์มาอยู่ที่นี่คงจะเอาแต่เป่าขลุ่ยทั้งวัน แต่พอกำลังจะก้าวต่อไปก็ต้องรีบยกมืออุดมือทันที
วี้ดดดด
สีหน้าของเกลแทบไม่เหลือเค้าหญิงงาม บิดเบี้ยวอย่างทรมานเมื่อเสียงอะไรสักอย่างดังเสียดหูไม่หยุด
"บัดซบ นี่มันเสียงบ้าอะไรเนี่ย!" เกลโอดครวญออกมา เสียงที่ได้ยินนี่มันน่าสยดสยองเกินไปแล้ว! เหมือนกับเสียงสัตว์ป่ากำลังกรีดร้องโหยหวนยังไงยังงั้น
"บัดซบ! ข้าไม่เล่นแล้ว!!"
เสียงสบถดังลั่นดังมาจากข้างในห้องก่อนที่จะตอบด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลขององค์ชาย
"มันไม่ยากหรอก เจ้าเสือ เจ้าแค่จับผิดนิดหน่อยเท่านั้นเอง เสียงมันถึงเพี้ยน"
"ข้าว่าข้าถนัดฟังมากกว่า ถ้าเจ้ากลัวข้าเบื่อก็ยอมให้ข้าไปงานประลองปีนี้สิ"
"..เจ้าอยากให้ข่าวที่เจ้าปล่อยมันสูญเปล่ารึไง ทำไมผู้คนจะจำไม่ได้ว่าฝีมือเจ้าร้ายกาจขนาดไหน"
"เจ้าอยากให้ข้าลองเป่ามันอีกจริงๆ เหรอ"
"..มันก็ไม่แย่นักหรอกน่า เจ้าก็คิดว่ามันเป็นดาบซะสิ"
ทำไมมันเหมือนบทสนทนาคู่แต่งงานนะ?
เกลหัวเราะเบาๆ ถึงยังไม่แต่งงานกันแต่ก็เหมือนแต่ง ร่างหญิงงามหยุดยืนหน้าประตูสูดหายใจเฮือกนึงแล้วเปิดเข้าไปทันที
"คิดถึงข้าไหม! เวสเปอรรร์" ไม่ทันคิดอะไรเกลก็ถลาเข้าไปกอดเวสเปอร์ที่นั่งหน้าเหวออยู่บนเก้าอี้นุ่มแต่งุนงงได้สักพักก็กอดตอบด้วยรอยยิ้มน่ารัก
"เกล ทำไมมาถึงไม่ยอมส่งข่าวมาบอกก่อนละ ข้าจะได้ทำอาหารไว้รอ" องค์ชายพูดพร้อมยิ้มจนตาหยีไม่ต่างอะไรกับเมื่อก่อน
เกลใช้มือยีหัวเวสเปอร์ด้วยความเอ็นดู "ข้าก็แค่อยากแกล้งเล่นให้เจ้าตกใจน่ะ เวสเปอร์" ก่อนที่หันไปส่งยิ้มให้กับโลกัสที่นั่งหน้าหงิกอย่างหึงหวง
"เกล" โลกัสเรียกเสียงต่ำ ถึงแม้จะรู้ว่าเกลไม่ได้คิดอะไรกับเวสเปอร์แต่ก็ยังหึงหวงอยู่ดี
คนถูกเรียกแค่นเสียงหึ "อะไรกัน นี่ข้าไม่ได้เจอเวสเปอร์มาตั้งนาน กอดแค่นี้ทำหวง อย่างเจ้านี่คงได้กอดทุกวันอยู่แล้ว"
องค์ชายหน้าแดงเมื่อถูกพาดพิงและสิ่งที่กล่าวมานั้นก็เป็นความจริง
"แล้วเจ้าจะทำไมล่ะ ก็เวสเปอร์เป็นของข้านี่" โลกัสขู่แง่ง
เกลส่ายหน้าอย่างระอาใจ "เฮ้อ เสือในห้วงรักนี่มันแปลกตาข้าจริงๆ แต่เอาเถอะ ข้าซื้อของขวัญมาให้เจ้าด้วย ตอนนี้ใกล้จะขึ้นปีใหม่แล้วนี่" ไม่ว่าเปล่าหยิบกล่องของขวัญสองชิ้นยื่นมันให้กับเวสเปอร์ชิ้นนึง
"ขอบคุณนะ เกล" องค์ชายยิ้มและวางไว้บนตักของตัวเอง มองกล่องของขวัญอีกกล่องที่คาดว่าจะเป็นของเจ้าเสืออย่างงุนงง "แล้วนั่น?"
"ของโลกัสนั่นแหละ ความจริงข้าก็จะให้นะ แต่ข้าขออะไรอย่างนึงสิ" พูดพลางเหลือบมองขลุ่ยสีขาวที่วางอยู่ข้างกายโลกัส
"ของๆ เจ้ามันสำคัญนักรึไง" โลกัสหน้าบูดเช่นเดิมและทำท่าจะบูดมากขึ้นไปอีกด้วยความไม่สบอารมณ์
"เชื่อข้าสิ เจ้าต้องชอบมัน" เกลยิ้มมีเลศนัยแล้วไหวไหล่ "เอาเถาะ ที่ข้าขอไม่มีอะไรมาก ก็แค่อยากเห็นเจ้าเป่าขลุ่ยด้วยเพลงเพราะๆ สักเพลง"
อดีตนักฆ่าเลิกหน้าบูดแล้วถอนหายใจอย่างหมดอาลัยตายอยาก "ถ้าเจ้ายังอยากมีสุขภาพหูที่ดี ข้าไม่แนะนำเท่าไหร่"
นอกจากจะเพี้ยนแล้วเสียงยังหวีดแหลมจนน่ากลัว..
โลกัสคิดอย่างท้อแท้ใจแม้ว่าองค์ชายจะขยับเข้ามาใกล้แล้ววางขลุ่ยบนมือหยาบ
"เจ้าก็จำเนื้อเพลงได้แล้วนี่ เจ้าเสือ ลองดูอีกสักรอบไม่เป็นอะไรหรอก"
ไอ้ลองน่ะลองได้ แต่เสียงที่ได้นี่แหละ ที่ย่ำแย่เกินทน
"เกลเจ้าแน่ใจนะว่าจะฟัง ข้าถือว่าข้าเตือนแล้วนะ"
ถึงจะทำท่าเหมือนไม่สนใจของขวัญแต่ความจริงแล้วโลกัสสนใจมาก ลึกๆ ในใจแล้วก็เหมือนกับแมวที่กำลังจะได้ของเล่นใหม่มาเล่น
"แน่สิ โอกาสที่จะได้ฟังเจ้าเล่นดนตรีนี่หาได้ไม่ง่ายหรอกนะ"
ทั้งๆ ที่มีพรสวรรค์มากในการต่อสู้แต่ในด้านการเล่นดนตรี ร้องเพลงของโลกัสอยู่ในระดับต่ำกว่าเกณฑ์มนุษย์ธรรมดาไปมาก ทำให้โลกัสค่อนข้างเกลียดเครื่องดนตรี
มือหนาถือขลุ่ยอย่างไม่เต็มใจนัก ใบหน้าหล่อเหลาเตึงเครียดขึ้นมานิดๆ เมื่อพยายามจรดปลายนิ้วตามรูต่างๆ ของขลุ่ยที่ดูเหมือนว่ามันจะเล็กไปหน่อยสำหรับโลกัส ทำให้มือนุ่มค่อยๆ จับมือโลกัสวางนิ้วให้ถูกหลักอย่างใจเย็นโดยไม่พูดอะไร จัดนิ้วจนพอใจก็กระซิบเบาๆ ว่าให้ลองเล่นดู
โลกัสหลับตาแน่นรู้สึกคล้ายกับจะร้องไห้แต่ก็ยอมเป่าแต่โดยดี
วี้ดดด
เพียงแค่เริ่มต้นเสียงก็เพี้ยนอย่างรุนแรงจนเกลหน้าเปลี่ยนสีแต่องค์ชายยังคงเดิม มือแตะแขนโลกัสเบาๆ เชิงให้เล่นต่อไปเรื่อยๆ
"ใจเย็นๆ เจ้าเสือ" องค์ชายพูดเสียงนุ่มลูบหลังแกร่งที่เกร็งไปหมดอย่างเห็นได้ชัด
น่าแปลกที่มันทำให้โลกัสใจเย็นลงจริงๆ เสียงขลุ่ยจึงนุ่มนวลลงบ้างไม่เสียดหูเท่าเดิมแต่ก็ยังเสียดหูอยู่ดี
บัดซบ ถ้าจะให้ข้าเล่นขลุ่ยนรกนี่ สู้ให้ข้าไปฆ่าคนยังง่ายกว่า
ภายใต้ใบหน้านิ่งสงบเสือร้ายสบถไม่หยุดในใจ
ให้ตายสิ นี่ข้าต้องเล่นจนจบเพลงจริงๆ เหรอเนี่ย? ทำไมเวสเปอร์เล่นแล้วเพราะมากแต่ข้าเล่นแล้วฟังเหมือนเพลงที่เป่าให้พวกงานศพซะมากกว่า
คล้ายกับล่วงรู้สิ่งที่โลกัสคิดองค์ชายขมวดคิ้วมุ่นพูด "โลกัสเจ้าอย่าเอาแต่คิดเรื่องที่เจ้าเล่นมันได้ไม่ดีสิ คิดว่าเป่าให้ข้าฟังก็ได้"
เสือร้ายหยุดเป่าแล้วถอนหายใจเฮือกใหญ่ๆ ออกมาก่อนที่จะหลับตาเป่าอีกครั้งด้วยอารมณ์ที่มั่นคงขึ้นมาก
เพลงนี้รู้สึกว่าจะเกี่ยวกับความรัก... ฉะนั้นข้าจะนึกถึงความรักแล้วกัน
เสียงขลุ่ยเนิบนาบดังขึ้นอย่างเชื่องช้าซึ่งในครั้งนี้แปลกกว่าทุกครั้งเมื่อมันไม่ได้เสียดหูอย่างที่ควรเป็น แม้ว่ามันจะไม่ได้ฟังลื่นหูอะไรมากแต่ฟังไปฟังมากลับรู้สึกขวยเขินและครั่นเนื้อตัวอย่างประหลาด
องค์ชายเบิกตากว้างหน้าแดงก่ำพูดอะไรไม่ออก
นิ้วหยาบพรมลงตามขลุ่ยอย่างใจเย็น พยายามถ่ายทอดสิ่งที่ตัวเองคิดผ่านเนื้อเพลงให้ได้มากที่สุด
น่าเสียดายที่ข้าไม่ใช่พวกที่มีพรสวรรค์เวลาฟังเพลงไหนแล้วตีความออก ข้าฟังเป็นแค่เพราะไม่เพราะก็เท่านั้น เพลงนี้เนื้อหาเกี่ยวกับชายหนุ่มกับหญิงสาวอะไรสักอย่างที่ดูน้ำเน่าจนข้าแทบอ้วก มีดีก็แค่เวสเปอร์เป่ามันได้เพราะมากและข้าก็ยินดีที่จะฟังมันเวลาที่นอนเอาหัวหนุนตักนุ่มๆ ของเวสเปอร์
มันเป็นความรู้สึกดีจนแทบบ้า ข้าไม่เคยคิดมาก่อนว่าชีวิตของตัวเองจะมาลงเอยแบบนี้ หรือก็คือการออกมาใช้ชีวิตที่ชนบทกับคนรัก ข้าไม่คิดมาก่อนว่าข้าจะมีคนรักเป็นตัวเป็นตนด้วยซ้ำไป เพราะข้าไม่คิดว่าจะมีใครยอมรับนักฆ่าหรอก.. ไม่มีทาง
แต่มันก็เกิดขึ้นกับองค์ชายปัญญาอ่อน ข้าเป็นฝ่ายแรกที่หลงรักหัวปักหัวปำ ตกอยู่ในห้วงความสับสันกับความลุ่มหลง ข้าหลงรักแต่ข้าก็ลังเลที่จะรัก มันเป็นอะไรที่อธิบายยากถ้าหากเจ้าหลงรักใครสักคนที่เจ้าคิดว่าเป็นน้องชาย แต่สุดท้ายข้าก็ยอมรับความจริงว่าข้าหลงรักองค์ชายปัญญาอ่อนนี่เข้าจริงๆ
เวสเปอร์นั่งฟังด้วยความประหม่า สำหรับองค์ชายที่ขลุกอยู่กับเครื่องดนตรีมาทั้งชีวิตย่อมสัมผัสอะไรๆ ที่แฝงมากับเนื้อเพลงได้อย่างง่ายดาย
เกลที่สังเกตเห็นความเปลี่ยนแปลงทั้งของโลกัสและเวสเปอร์ยิ้มจาง แม้จะไม่ค่อยเข้าใจนักว่าสิ่งที่โลกัสเป่านั้นแฝงความรูู้สึกอะไรบ้างแต่ก็รับรู้ได้ถึงความรักเต็มเปี่ยมของเสือร้ายที่จับเป็นแต่ดาบพยายามถ่ายทอดออกมา
สีหน้าของโลกัสในตอนนี้เป็นสิ่งที่เกลไม่เคยเห็น มันทั้งนุ่มนวลและอ่อนโยน
เพียงไม่นานบทเพลงก็จบลง โลกัสวางมันบนตัก ลืมตาสัตว์ร้ายขึ้นมาและสบตากับองค์ชาย ปรากฎรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ที่มุมปากเมื่อองค์ชายเบือนหน้าไม่ยอมสบตา เห็นเพียงหูแดงๆ เสือร้ายจึงแกล้งลูบเอวองค์ชายให้สะดุ้งเล่นครั้งหนึ่งแล้วจึงหันมาให้ความสนใจแขกผู้มาเยือนที่แทบจะถูกลืมไปแล้ว
"ไหนรางวัลข้า เอามาสิ" ตาของเสือร้ายวาวอย่างสนใจ
เกลส่ายหน้าหน่ายๆ แต่ก็ยอมยื่นให้แต่โดยดี "เจ้าก็ไม่ได้เป่าแย่อะไรนี่ โลกัส"
เมื่อได้รับของขวัญเสือร้ายก็แกะทันที "แต่ถ้าจะให้ข้าเป่าอีกข้าก็ไม่เอาด้วยนะ ถ้าเจ้าอยากฟังอีกก็ฟังเพลงดาบข้าแทนแล้วกัน สนุกถึงใจกว่ากันเยอะ"
ใครมันจะสนุกเวลาเห็นคนถูกฟันเป็นชิ้นๆ ล่ะ?
หญิงงามคิดเซ็งๆ ก่อนจะหลุดหัวเราะออกมาเมื่อเห็นอดีตนักฆ่าอ้าปากค้างแทบจะถลาเข้ามาบีบคอ
"เจ้า!! บัดซบ!" โลกัสคำรามเสียงดังลั่นโยนของในมือทิ้ง
"อะไรกันนี่เจ้าไม่ชอบตะกร้อครอบปากกับไหมพรมเหรอ" หญิงงามขมวดคิ้วมุ่นส่ายหน้าคล้ายกับระอาใจนักหนากับความเรื่องมากของเสือร้าย "หลังๆ มานี้เขี้ยวเจ้าชักจะยาวเกินไป ข้าว่าควรจะมีอะไรมาครอบปากก็ดี ส่วนไหมพรมนั่นถือว่าเอาไว้เล่นกับฟินด์แล้วกัน เวลาเจ้าว่างๆ"
"ข้าไม่ใช่หมา เกล" เสือร้ายส่งเสียงฮึมๆ ในลำคออย่างหงุดหงิดถลึงตามองตะกร้อครอบปากที่นอนแน่นิ่งอยู่บนพื้น "เป็นของขวัญที่บัดซบที่สุดตั้งแต่ข้าเคยได้รับมาเลย"
เกลไหวไหล่ไม่ยี่หระ "เวสเปอร์ เจ้าก็ลองแกะของขวัญเจ้าดูสิ" พูดพร้อมยิ้มใจดีให้กับเวสเปอร์
องค์ชายพยักหน้าหงึกหงัก ยังเขินๆ โลกัสอยู่จึงไม่ได้กล่าวขอบคุณออกมา มือบางค่อยๆ แกะห่อของขวัญอย่างบรรจงต่างจากโลกัสที่ฉีกทึ้งและเปิดในคราวเดียว
"อ้ะ"
เวสเปอร์หลุดเสียงร้องออกมาและตาโตกับสิ่งที่อยู่ในมือตัวเองตอนนี้
"สวยไหมล่ะ? ข้าสั่งทำเลยนะ" เกลระบายยิ้มเมื่อเสือขี้หงุดหงิดตอนนี้มองของขวัญของเวสเปอร์อย่างสนใจ
มันเป็นแก้วใสที่ถูกหลอมเป็นรูปกวางที่มีเขาสวยงามและมีสีขาวแตะแต้มตามเนื้อตัวอยู่ประปราย มันกำลังยืนนิ่งใช้หัวถูไถเนื้อตัวของเสือโคร่งที่มีสีดำล้วนที่กำลังเลียทำความขนของมันให้
โลกัสมีสีหน้าประหลาดใจเล็กๆ ที่เกลเห็นเวสเปอร์เป็นแบบเดียวตัวเอง
กวางหนุ่มสีขาวเผือกที่แค่ยืนเฉยๆ ก็ยั่วน้ำลายแล้ว
"แล้วนี่?" องค์ชายหยิบกระปุกอะไรสักอย่างที่วางไว้ก้นของขวัญขึ้นมา
"อ้อ ยาทาน่ะ" เกลหัวเราะคิกคักในลำคอ "เอาไว้ทาเวลาที่เป็นแผลขึ้นมาน่ะ มันช่วยทำให้เผลหายเร็วขึ้น" ไม่ว่าเปล่าเหลือบมองช่วงล่างขององค์ชาย
เท่านั้นแหละ องค์ชายหน้าแดงก่ำเกือบทำกระปุกยาหลุดมือ เข้าใจทันทีว่าไอ้ยาที่อยู่ในมือใช้ทาบาดแผลจากอะไร ซึ่งหนีไม่พ้นเรื่องลามกที่เจ้าเสือชอบทำแน่ๆ
"บัดซบ นี่เจ้าซื้อของพรรค์นี้ให้เวสเปอร์เหรอเนี่ย!" โลกัสคำราม
"อย่ามาพูดอย่างงูนอย่างงู้นไปเลยน่า ข้ารู้ว่าเจ้าไม่เคยซื้อให้เวสเปอร์หรอก เนี่ยข้าซื้อให้ก็ดีแล้วไง"
ยิ่งฟังยิ่งทำให้เวสเปอร์หน้าแดง รู้สึกอยากมุดดินให้รู้แล้วรู้รอด
"ข้าดูแลของๆ ข้าเองได้ เจ้าไม่ต้องยุ่ง!"
"ได้ไง เวสเปอร์เป็นน้องชายข้า เดี๋ยวปีหน้าข้าหาซื้ออะไรที่ดีกว่ายานี่มาให้อีก รู้อะไรไหมแค่ยานี้ก็แพงมากแล้วนะ ไอ้เสือโง่"
ยังจะมีของที่ดีกว่านี้อีกเหรอ
เวสเปอร์คิดหวั่นๆ
"พอแล้ว! กลับบ้านเจ้าไปเกล จะมาเยี่ยมก็มาได้ แต่อย่าซื้อของพรรค์นี้มา เจ้าไม่เห็นรึไงว่าเวสเปอร์หน้าแดงขนาดไหน ฮื่อ ทำไมต้องมาแดงเพราะเจ้าด้วยนะ"
หลังๆ โลกัสขู่ในลำคอบ่น มองเกลตาขวาง
แต่น่าเสียดายที่มันไม่สามารถทำอะไรเกลได้อยู่ดี
เกลหัวเราะเสียงใสยิ้มกริ่ม
"ปีหน้าข้าจะซื้อเตียงให้พวกเจ้าใหม่แล้วกัน"
=========
หมดสัญญาแล้ว เลยเอาตอนที่รวมเล่มมาลงให้อ่านเล่นค่ะ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
