ตอนพิเศษ : เสือพาเที่ยว
ตลอดเวลาของชีวิตที่ผ่านมานั้นชีวิตของโลกัสไม่เคยรู้จักคำว่า 'เที่ยว' มาก่อนเพราะตั้งแต่จำความได้ก็สูญเสียพ่อแม่ไปแล้วและใช้ชีวิตอยู่ในป่ากับพยัคฆ์ทมิฬพอหลังจากนั้นอีกก็ใช้ชีวิตอีกค่อนชีวิตในการตามแก้แค้น
ทำให้สถานการณ์ตอนนี้ค่อนข้างอึดอัดพอสมควรสำหรับพยัคฆ์ดำ
"โลกัส ไหนๆ ช่วงนี้ร้านข้าก็หยุดแล้ว เจ้าก็พาเวสเปอร์ไปเที่ยวสิ" เกลพูดขึ้นมาบนโต๊ะอาหารที่ประกอบด้วยเสือร้าย องค์ชาย และฟินด์ในร่างเสือที่กำลังนั่งแทะกระดูก
องค์ชายที่กำลังใช้มีดตัดเนื้อปลาให้โลกัสเลิกคิ้วด้วยความสนใจ
โลกัสกลืนน้ำลายเอือกนึกก่นด่าสาปแช่งเกลในใจแต่พอเห็นสีหน้าคาดหวังขององค์ชาย พยัคฆ์ร้ายอย่างเขาก็ปฏิเสธอะไรไม่ออกทั้งนั้น "เอาสิ"
เพราะยังไงเขาก็เคยรับปากองค์ชายไว้แล้วว่าจะพาเที่ยว
หญิงงามประจำเมืองเบิกตากว้าง "นี่ข้าหูฝาดรึเปล่า พยัคฆ์ดำผู้โหดเหี้ยมจะพากวางตัวน้อยๆ ออกไปหาทุ่งหญ้า!" แสร้งทำท่าทีตกใจเกินเหตุ
"ข้าเคยรับปากไว้" โลกัสตอบนิ่งๆ และยิ้มให้กับองค์ชายที่ตักเนื้อใส่จานให้ "อยากไปไหนล่ะ องค์ชาย"
นัยน์ตาสีทองที่มักจะนิ่งเฉยตอนนี้เป็นประกายวาววับ
"ข้าอยากไปน้ำตก"
โลกัสหน้าถมึงทึงทันควัน
ถ้าไปน้ำตกกวางของเขาก็ต้องเล่นน้ำ พอเล่นน้ำก็จะมีคนเห็นกวางของเขา! คิดดูสิแค่คิดก็รู้สึกเลือดในกายร้อนผ่าวๆ จนแทบทนไม่ไหวแล้ว!
"สีหน้าแบบนั้น ข้ารู้นะว่าเจ้ากำลังคิดอะไร" เกลพยายามกลั้นหัวเราะ ช่วยไม่ได้เพราะรู้จักอีกฝ่ายมานานจนเกินไปทำให้รู้ว่าในหัวนั่นต้องกำลังคิดเรื่องอะไรอยู่
"ข้าอยากเล่นน้ำ" องค์ชายที่ถูกความดีใจครอบงำสติพูดด้วยรอยยิ้มกว้างโดยไม่ได้สังเกตรังสีทะมึนจากร่างเสือดำสักนิด
"...ได้สิ"
โลกัสกัดฟันพูดกำหมัดแน่นใต้โต๊ะ แน่นอนว่าถ้าถึงเวลาที่เวสเปอร์ลงเล่นน้ำจริงๆ เขาจะไล่ทุกคนออกจากน้ำตกเลยคอยดูหรือถ้ามันขัดขืนก็ฆ่าไม่ก็แทงลูกตามันซะ
ฮื่อ!
ฟินด์กระโจนขึ้นไปเกาะหน้าตักเวสเปอร์คำรามฮื่อๆ ออดอ้อนของเนื้อติดกระดูกอีก
องค์ชายยิ้มไม่ต่างจากเด็กๆ ลูบหัวฟินด์
"ฟินด์ไปเล่นน้ำกัน"
ฮื่อ~
ฟินด์คำรามตอบรับเพื่อเอาใจก่อนที่มันจะเผลอร้องโฮกออกมาเมื่อถูกเหยียบหางอย่างแรง มันกำลังจะหันไปแยกเขี้ยวใส่เจ้านายตัวเองแต่ก็ชะงักกับสีหน้าอำมหิตของเจ้านายเลยผละออกจากองค์ชายแล้วลงไปนอนรอบนพื้นพรมอย่างเจียมเนื้อเจียมตัว
เวสเปอร์หันไปมองฟินด์งงๆ แต่ไม่ได้เอะใจอะไรเลยโยนเนื้อติดกระดูกอันใหญ่ที่มันต้องการไปให้
"โลกัส ข้าอยากไปลองเล่นดนตรีเปิดหมวกด้วย" องค์ชายพูดอย่างตื่นเต้น ความฝันที่เคยเลือนรางจนคิดว่าไม่มีทางเป็นจริงได้ ผุดขึ้นมาในหัวเป็นฉากๆ เล่นดนตรีเปิดหมวกก็เป็นหนึ่งในนั้น
"..ได้สิ ข้าจะทำทุกอย่างที่เจ้าต้องการ"
โลกัสพูดด้วยรอยยิ้มลอบลูบขาองค์ชายใต้โต๊ะ ถึงแม้จะรู้สึกหึงหวงจนแทบทนไม่ไหวแต่รอยยิ้มองค์ชายก็คุ้มค่าที่จะพอทำเหมือนกัน
"แหม พวกหลงเด็ก" เกลเหน็บและรีบแย่งเนื้อแย่งชิ้นสุดท้ายจากในจานโลกัสมากิน แน่นอนว่าโลกัสถลึงต่อมองเกลอย่างดุร้ายไม่ต่างจากเสือโฉดสักตัว
"ยังไงถ้าเจ้าอยากกิน เวสเปอร์ก็ทำให้อยู่แล้ว ไม่ต้องมาทำหน้าโหดขนาดนั้นก็ได้" หญิงงามประจำเมืองใช้ส้อมชี้หน้าโลกัส "อย่าลืมนะ เนื้อนี่ข้าเป็นคนไปซื้อมาจากตลาด"
"เวสเปอร์ตักให้ข้า!" โลกัสขู่แง่ง ความน่ารักของเวสเปอร์เขาไม่มีวันแบ่งให้ใครทั้งนั้น มือที่ลอบลูบขาถูกองค์ชายรวบไปจับและบีบนวดราวกับกำลังบอกกลายๆ ว่าให้ใจเย็นๆ
"งกจริง" เกลกลอกตาหน่ายๆ แล้วหันไปยิ้มให้เวสเปอร์ "ถ้าน้ำตกสวยๆ แถวเมืองเวลล์ก็มีนะแต่อยู่นอกเมืองนิดหน่อย เจ้าไปนั่งรถม้าท้ายตลาดสักชั่วโมงนึงก็ถึงแล้วล่ะ แต่ที่นั่นคนเยอะมากกกกก"
องค์ชายตาเป็นประกายเหมือนเด็กที่ได้ของเล่นถูกใจ
"ไปสิ ไปเปิดหมวกที่นั่นด้วย!"
ผิดกับโลกัสที่ถลึงตามองเกลอย่างดุร้าย
บัดซบ!!! ทีแรกเขาจะพาองค์ชายไปหาน้ำตกเงียบๆ ไม่มีคนสักที่เพื่อที่จะได้ไม่เปลืองเนื้อเปลืองตัวนักแต่นี้อะไร แผนเขาพังหมดแล้ว!!!
พอลงจากรถม้าได้องค์ชายก็ชะเง้อคอมองหาน้ำตาทันที
"โลกัส คนเยอะมากเลย" องค์ชายพูดอย่างตื่นเต้นเมื่อภาพตรงหน้าคือน้ำตกขนาดใหญ่ที่มีปลาว่ายอยู่เต็มคลองน้ำและในนั้นก็เต็มไปด้วยทั้งมนุษย์และสิ่งมีชีวิตอื่นๆ เป็นจำนวนมาก
โลกัสกระชับมือองค์ชายและมองตามอย่างระเหี่ยใจ
คนเยอะขนาดนี้เชียว...
"ไปเล่นกันน้ำกัน ข้าว่าน้ำนั่นต้องเย็นมากเหมือนที่หนังสือว่าแน่ๆ "
"อืม"
โลกัสรับคำไม่เต็มใจนักแต่ก็พาองค์ชายฝ่าหมู่ชนที่เดินกันเต็มไปหมด มีทั้งการตั้งร้านขายของอาหารทั่วไปหรือแม้แต่เล่นดนตรีเปิดหมวกก็มี เวสเปอร์หยุดฟังชายคนหนึ่งหน้าตาหล่อเหลาซึ่งกำลังเป่าขลุ่ยด้วยตาเป็นประกาย
เพราะทำนองที่เน้นความตื่นเต้นเร้าใจและเร่าร้อนทำให้มีคนอยู่มุงชายหนุ่มคนนั้นเป็นจำนวนมากแต่ก็มีอีกส่วนที่หลงใหลในหน้าตาเช่นกัน น่าแปลกที่พอองค์ชายหยุดฟังได้สักพักเพลงของชายหนุ่มก็จบพอดี ใบหน้าคมคายยิ้มแย้มให้ทุกคนที่กล่าวชมและใส่เงินลงไปในหมวกใบใหญ่ก่อนที่จะผิวปากเบาๆ เรียกให้หนูตัวเล็กสีขาวซึ่งซุกตัวอยู่ในอกเสื้อมาทำหน้าที่เก็บเหรียญใส่กระเป๋าออกมาทำงาน
เจ้าหนูสีขาวกระดิกหูแล้วอ้าปากหาวหวอด มันปรือตาปีนออกมาจากเสื้อและวิ่งลงไปเก็บเงินใส่กระเป๋าที่เจ้าของวางไว้ให้อย่างขะมักขเม้น
"เพลงมันเกี่ยวกับอะไรเหรอ?" องค์ชายสาวเท้าเข้าไปใกล้ถามเสียงนุ่มอย่างสนใจซึ่งพอเห็นขลุ่ยที่แกะสลักเป็นลวดลายมังกรไฟก็ยิ่งสนใจเข้าไปใหญ่ มองขลุ่ยในมือชายหนุ่มไม่วางตา
ชายหนุ่มที่นานมากแล้วไม่มีใครถามเกี่ยวกับเพลงยิ้มให้อย่างเป็นมิตรแม้ว่าผู้ที่ทักตัวเองจะอยู่ในชุดคลุมสีดำก็ตามแต่เพราะนั่งในมุมที่ต่ำกว่าจึงเห็นใบหน้าน่ามองและนัยน์ตาสีทองเป็นประกาย
แปลกที่มันทำให้ชายหนุ่มรู้สึกประหลาด
เขาชอบแววตาหลงใหลเทิดทูนในดนตรีนี่ชะมัด..
"อีรอส ความรักของคู่รักที่เร่าร้อน"
มององค์ชายไม่วางตา
เวสเปอร์ยังคงไม่รู้ตัวตาเป็นประกายมากกว่าเดิม "เจ้าแต่งเองเหรอ ข้าไม่เคยได้ยินทำนองแบบนั้นมาก่อนเลย มันสนุกจนเหมือนไม่ใช่เสียงขลุ่ยเลย"
เพลงที่องค์ชายเล่นส่วนใหญ่มักจะเน้นไปที่จังหวะสนุกไม่ก็ผ่อนคลายซะมากกว่า ถ้าเพลงชวนให้รู้สึกร่างกายร้อนผ่าวแบบนี้องค์ชายไม่เคยเล่นดูสักทีแต่ก็ยอมรับว่าอยากลองดูไม่น้อย
ชายหน่มยิ้มนุ่ม "อืม ข้าแต่งเอง เจ้าอยากลองเล่นไหมล่ะ?" นัยน์ตาแพรวพราว "เดี๋ยวข้าสอนให้ตัวต่อตัวเลย"
หากแต่องค์ชายยังไม่ทันพยักหน้าก็ถูกกระชากตัวไปไว้ข้างหลังโลกัสแทบจะทันที
ใบหน้าคมของชายหนุ่มเลิกคิ้วงงๆ แล้วกลายเป็นสะดุ้งเมื่อสบตาเข้ากับนัยน์ตาสีแดงที่ตอนนี้ถลึงตามองมาราวกับจะจับฆ่าทั้งเป็น!
"โลกัส! ข้ายังคุยไม่จบเลย" องค์ชายโวยวายหน้าบึ้ง "เจ้าพาข้ามาเที่ยวนะ"
ลึกๆ โลกัสจะอยากถลาเข้าไปบีบคอชายหนุ่มที่บังอาจจะล่อลวงกวางของเขาไปแต่ก็ทำได้เพียงแค่คิดจึงหันไปเอ็ดองค์ชายที่ไม่เคยรู้อะไรเลยเสียงดุ
"ไอ้บัดซบนี่มันชอบเจ้า!" กระซิบเสียงเบา
องค์ชายกลอกตา "งี่เง่าน่า แค่สอนเล่นเพลงเอง" และชะเง้อหน้าออกจากหลังโลกัส "ข้าพอจะเล่นขลุ่ยเป็นอยู่ เจ้าลองเล่นให้ข้าฟังดูอีกรอบ ข้าก็น่าจะเล่นตามได้แล้ว"
อย่าลืมว่าเวสเปอร์ขลุกอยู่กับเครื่องดนตรีมาตั้งแต่เด็กกับการจำเนื้อเพลงของอีกฝ่ายจึงไม่ใช่เรื่องที่ยากเย็นอะไรนัก ถ้าเล่นเพลงนี้ได้ก็คงจะไปต่อยอดเพลงอื่นๆ ได้ ถึงเวลาเขาคงจะไปหายืมเพลงจังหวะแบบนั้นจากเกลมาลองเล่นดู
ชายหนุ่มยิ้มแห้ง "ได้สิ" ด่าชายร่างยักษ์ที่น่ากลัวราวกับพยัคฆ์ในใจไม่หยุด ยกมือขลุ่ยในมือขึ้นมาเป่าอีกครั้งด้วยสภาพจิตใจที่เศร้าสลดนิดๆ
ให้ตายสิ พอเจอคนที่ถูกใจก็ดันมีเจ้าของไปซะแล้วและยังน่ากลัวมากด้วย อะไรกัน เขาแค่มองกับคุยเฉยๆ ยังทำท่าจะเข้ามาฆ่าซะอย่างงั้น
ถึงแม้ในใจจะปั่นป่วนแค่ไหนแต่ชายหนุ่มก็ยังมีความมืออาชีพมากอยู่ดีเล่นเพลงต่อไปอย่างไม่อิดออดโดยเปลี่ยนเป็นเพลงใหม่ที่จังหวะเร่าร้อนมากกว่าเดิม จนคนที่รักดนตรีอย่างองค์ชายแทบอยู่ไม่เป็นสุขจนเจ้าเสือต้องดึงตัวไว้ไม่ให้เข้าไปใกล้ชายหนุ่มนั่นมากกว่านี้
องค์ชายที่ตาเป็นประกายจิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวทำให้ชายหนุ่มยิ้มกระหย่องในใจอย่างผู้ชนะ อย่างน้อยเขาก็สามารถทำให้คนๆ นี้หลงใหลเขาได้แล้วกัน
เมื่อบทเพลงเริ่มต้นใหม่คนที่เดินผ่านหน้าใหม่หน้าเก่าก็กลับมายืนมุงกับอีกรอบเพราะตอนที่ชายหนุ่มเล่นดนตรีมันมีสเน่ห์จนปล่อยผ่านไม่ได้
โลกัสสบถหงุดหงิด ยอมรับว่าเพลงเพราะก็จริงแต่หงุดหงิดที่คนของเขาหลงระเริงกับหมอนี่ด้วยมากกว่าจึงตัดสินใจรวบเอวองค์ชายเข้าหาตัวเอง
พอโดนขัดอารมณ์ศิลป์บ่อยๆ เข้าองค์ชายก็เริ่มอารมณ์บูดจริงจัง
"โลกัส.." มองเจ้าเสือไม่สบอารมณ์
คราวนี้โลกัสเถียงไม่ออกมองเวสเปอร์ด้วยสีหน้าหงอยๆ "เจ้าจะเล่นน้ำตกไม่ใช่เหรอ เดี๋ยวข้าพาไป"
องค์ชายถอนหายใจเฮือกใหญ่ในความหึงหวงเหมือนเด็กหวงของเล่นของโลกัสจึงยืนพิงอกโลกัสเพื่อตัดปัญญาน่ารำคาญ "จบเพลงนี้ก่อน"
โลกัสแสยะยิ้มเหนือกว่าให้ชายหนุ่มแล้วโอบเอวองค์ชายไว้หลวมๆ
เสียงเพลงคล้ายจะขาดช่วงไปช่วงหนึ่งเพราะชายหนุ่มรู้สึกอยากเอาขลุ่ยมาฟาดหัวร่างเสือร้ายให้รู้แล้วรู้รอดซึ่งถ้าเขารู้ว่าบุคคลตรงหน้าคือพยัคฆ์ดำที่ตายไปแล้วคงไม่วายหวาดกลัวในความคิดของตัวเองที่กล้าถึงขนาดนั้น
พอฟังไปครึ่งเพลงองค์ชายก็เริ่มจับจังหวะเพลงได้จนโยกตัวตามเบาๆ นัยน์ตาสีทองเปล่งประกายเปี่ยมสุขเพราะไม่บ่อยนักที่จะได้มาเป็นผู้ฟัง
พยัคฆ์ดำยิ้มอย่างเอ็นดูก่อนที่อยู่ๆ จะจามถึงสองครั้ง ใบหน้าหล่อเหลาขมวดคิ้ว
จามสองครั้งมีคนนินทา..
หัวเราะในลำคออย่างอดไม่ได้
คงจะเป็นฟินด์ล่ะมั้งเพราะขี้เกียจมีก้างขวางคอและเป็นแนวร่วมให้องค์ชาย โลกัสจึงตัดสินใจยัดฟินด์ไว้ในห้องน้ำอันหรูหราของเกล แน่นอนว่าฟินด์ร้องโฮกๆ โหยหวนจะไปด้วยแทบตาย
"ปล่อยก่อน ข้าจะไปใส่เหรียญ" องค์ชายดึงแขนออกเบาๆ
"อืม" โลกัสยอมปล่อยองค์ชายไปง่ายๆ
องค์ชายเหลือบมองเจ้าเสือแล้วถอนหายใจอีกรอบ ล้วงหยิบเงินในกระเป๋าตัวเองออกมาจำนวนนึงแล้วเอาใส่หมวกที่วางไว้และหยิบเหรียญนึงยื่นให้เจ้าหนูตัวเล็ก
เจ้าหนูเอื้อมมือเล็กๆ ขึ้นไปรับก่อนที่มันจะใช้หัวไถมือองค์ชายที่ลูบหัวมันอย่างเอ็นดูซึ่งถ้าหากฟินด์อยู่ตรงนี้คงไม่วายจับมันยัดใส่ปากทันทีไม่ต่างจากเจ้านายมันที่เอาแต่ส่งสายตาอำมหิตใส่ชายหนุ่ม
"ขอบคุณนะ" ชายหนุ่มยังไม่ยอมแพ้ยิ้มให้เวสเปอร์ "เจ้าบอกเล่นดนตรีเป็นแล้วเจ้าจะเล่นเปิดหมวกรึเปล่า ข้าอยากลองฟังดูบ้าง"
องค์ชายยิ้มเหลือบไปมองเห็นหน้าบอกบุญไม่รับของโลกัสก็ส่ายหัว
"ข้าอยากนะแต่คงจะไม่ได้ ถ้าเจ้าอยากฟังจริงๆ ก็ไปฟังที่ร้านเกลก็ได้"
ชายหนุ่มเลิกคิ้วอย่างสนใจ "อ๋อ เจ้าเป็นนักดนตรีร้านนั้นงั้นเหรอ เล่นตำแหน่งไหนงั้นเหรอ"
"ขลุ่ยน่ะ" องค์ชายยิ้มนุ่มให้กับสีหน้าตื่นตกใจของชายหนุ่ม
"..กวางระเริงเพลง?"
ชายหนุ่มพูดคล้ายกับเหม่อลอยเพราะไม่เคยมีใครเห็นหน้ากวางระเริงเพลงมาก่อน งั้นก็หมายความว่าเขาอาจจะเป็นคนแรกที่เห็นหน้ากวางระเริงเพลงงั้นสิ! เขาเคยได้ยินว่าเพลงที่กวางระเริงเล่นนั้นเพราะมากแต่ก็ไม่ว่างไปฟังสักที นี่คงจะเป็นโอกาสอันดีที่จะเข้าไปฟัง นัยน์ตาสีดำเป็นประกายวับ
และแย่งกวางระเริงเพลงมาเป็นของเขา!
น่าเสียดายที่ความคิดของเขาถูกทำลายแทบจะทันควันเมื่อชายที่มากับกวางระเริงเพลงดึงตัวไปไม่ให้พูดคุยต่ออีกและจิตสังหารรุนแรงจนสั่นสะท้านไปทั้งวิญญาณ
ชายหนุ่มสั่นเทาไม่หยุดจนเจ้าหนูส่งเสียงจี๊ดๆ อย่างเป็นห่วง
เขาโยนความคิดที่จะแย่งออกอย่างไม่คิดชีวิต
จิตสังหารเมื่อกี้มันของนักฆ่าชัดๆ...
"โลกัส ถ้าเจ้าไม่ให้ข้าถอดเสื้อคลุมนี่ออกแล้วข้าจะเล่นน้ำยังไง"
องค์ชายที่ถอดเสื้อผ้าออกหมดแล้วเหลือแต่กางเกงขาสั้นและเสื้อคลุมสีดำที่เจ้าเสือยื้อไม่ให้ถอดสักที
โลกัสไม่รู้จะตอบยังไงสำหรับเขาหวงก็คือหวงนั่นแหละ
"นี่มันจะเย็นแล้วนะ" องค์ชายหน้าบูดตัดสินใจใช้จังหวะที่เจ้าเสือเผลอโยนเสื้อคลุมออกแล้วกระโดดลงน้ำทันที องค์ชายโผล่ขึ้นจากน้ำหัวเราะร่าเริงเมื่อเสือร้ายทำหน้าเหวออยู่ที่เดิม
"ลงมาสิ น้ำเย็นนะ" เวสเปอร์วักน้ำขึ้นมาเล่นหัวเราะเมื่อมีปลาว่ายเข้ามาตอดขา
ครั้งนี้เป็นโลกัสที่ถมึงทึงบ้าง พยัคฆ์ดำหันซ้ายหันขวาสำรวจสิ่งมีชีวิต ดีที่ต่างคนต่างสนใจแต่ตัวเองกับเพื่อนไม่มีใครสนใจเขากับองค์ชายนักจึงยอมลงมายืนข้างๆ น่าแปลกที่ไม่มีปลาสักตัวกล้าตอดโลกัส
องค์ชายยิ้มมองภาพสะท้อนตัวในน้ำที่ตอนนี้กลายเป็นผมสีดำอีกครั้ง ดูแปลกตาดีสำหรับการปลอมตัวแค่สีผม ช่วยไม่ได้ผู้คนส่วนใหญ่รู้แค่องค์ชายเวสเปอร์มีผมสีขาวโพลนเท่านั้นส่วนหน้าตาก็คงจะจำกันไม่ได้แล้วเพราะผ่านมาเกือบปีแล้วสำหรับเหตุการณ์นั้น
"เจ้าอยากไปไหนอีกรึเปล่า?"
เวสเปอร์หันไปยิ้มให้เจ้าเสือจนตาหยี "อยากสิ เจ้าไม่รู้หรอกว่าข้าเก็บกดแค่ไหนตอนเด็กๆ"
เพราะจับความเศร้าในประโยคได้โลกัสถึงได้ก้าวเข้าไปลูบหัวเบาๆ
"อยากไปไหนก็บอกข้ามาแล้วกัน เดี๋ยวข้าพาไป" โลกัสลูบผมสีดำที่คราวนี้องค์ชายเป็นคนเปลี่ยนเองอย่างเพลินมือ
องค์ชายหัวเราะขยับตัวเข้าใกล้โลกัสแล้วกอดแน่น
"อืม"
ทั้งๆ ที่กลับมาเป็นปกติแล้วแต่อุปนิสัยบางอย่างขององค์ชายยังคงเดิม บางทีองค์ชายก็รู้สึกอยากอ้อนเจ้าเสืออยู่เหมือนกันแต่ก็รู้สึกกระดากอายมาตลอดแต่วันนี้คงจะเพราะทั้งบรรยากาศและความใจดีของเจ้าเสือจึงทำให้องค์ชายอดไม่ได้ที่จะกอดแน่นคล้ายกับจะอ้อน
อึก
โลกัสกลืนน้ำลายเอือก
เป็นครั้งแรกที่นึกอยากกดองค์ชายมันซะตรงนี้ ให้ตายสิ... ถึงคราวอ้อนก็อ้อนหนักเกินไปจริงๆ
พอกอดจนพอใจองค์ชายก็ปล่อยและว่ายน้ำเล่นต่อ
"น่าเสียดายที่ฟินด์ไม่สบายวันนี้พอดี" องค์ชายบ่นหน้าเศร้าๆ
โลกัสพยายามไม่หลุดหัวเราะ
ไอ้เสือที่จะกินหัวเขาตอนเช้านั้นน่ะนะที่เรียกว่าไม่สบาย ช่วยไม่ได้ถ้าเอาฟินด์มาด้วย มันต้องขัดขวางความสุขเขาทุกอย่างแน่นอน ไอ้เสือเนรคุณแย่งความรักของเจ้านาย
"มาคนเดียวเหรอ หืม? ให้ข้าพาเที่ยวไหม"
ฉับพลันแววตาของโลกัสก็วาวโรจน์เมื่อมีไอ้หน้าไหนไม่รู้ว่ายมาหาเวสเปอร์
แต่ที่แน่ๆ ตอนนี้เขาต้องฆ่าไอ้บัดซบนี่!
--------------------
จะปิดจองแล้วเด้อออ ใครสนใจเจ้าเสือ กดเลยย <3
https://www.facebook.com/YholicBooks/photos/a.605025269691203.1073741828.385300378330361/605025253024538/?type=3&theater 
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
