นอกจากเรื่องเล่นดนตรีแล้วองค์ชายยังมีพรสวรรค์เรื่องทำอาหารซึ่งความจริงข้อนี้ก็มีเพียงไอเรสที่รู้เพราะเจ้าตัวมักจะได้กินขนมหรืออาหารของเวสเปอร์เป็นประจำในช่วงที่เวสเปอร์ปัญญาอ่อนเพราะไอเรสเป็นคนเดียวที่ยังคงมาเยี่ยมเยียนเวสเปอร์อยู่เสมอ
ส่วนคนที่เป็นคนถ่ายทอดสูตรอาหารหรือพวกขนมก็คือท่านแม่ของเวสเปอร์ในตอนที่ยังคงอารมณ์ปกติคือใจดีมากถึงมากที่สุด แม่ของเวสเปอร์เก่งมากในการทำอาหารเช่นเดียวกับการเล่นดนตรีที่เล่นได้แต่ก็ไม่ได้ดีเลิศเลออะไร
ทำให้ภายในห้องครัวส่วนตัวของโรงแรมชื่อดังในเมืองเวลล์ปรากฎร่างองค์ชายที่กำลังขะมักเขม้นอยู่กับการอบขนมไปง้อเจ้าเสือและเจ้าแมว
"งอนเป็นเด็กๆ ไปได้" องค์ชายบ่นงึมงำขณะที่กำลังตกแต่งหน้าขนม
สาเหตุที่เสือกับแมวสองตัวนี้งอนคือองค์ชายไม่ยอมกลับมานอนที่ห้องเพราะเผลอคุยเล่นกับโฮมส์จนเกือบเช้าพอโลกัสไปตามก็ถูกองค์ชายไล่ให้ไปนอน ทำให้เสือร้ายตัวใหญ่งอนไม่คุยด้วยส่วนฟินด์ก็น่าจะถูกเกลี้ยกล่อมให้งอนเป็นเพื่อน
วันนี้องค์ชายจึงต้องหยุดงานเล่นดนตรีแล้วมานั่งทำขนมแทน
"เสร็จสักที!" องค์ชายยิ้มเมื่อถาดขนมในมือมีหน้าตาสวยงามตามที่ต้องการ
อันแรกเป็นรูปเสือดำกำลังทำหน้างอน
อันที่สองเป็นรูปแมวกำลังกินปลา
เวสเปอร์ยกถาดขนมขึ้นมาถือแล้วสาวเท้าเดินออกจากครัวส่วนตัวของเกลแล้วเดินลงไปยังชั้นใต้ดินของโรงแรมที่เป็นที่ตั้งของร้านเหล้าชื่อดัง เดินไปเรื่อยๆ จนถึงหน้าประตูทางเข้าเจ้ากระต่ายตัวอ้วนก็รีบกุลีกุจอเปิดให้
"ขอบคุณ" องค์ชายผงกหัวขอบคุณยิ้มๆ แล้วเดินเข้าไปในห้องโถงที่มีเสียงดนตรีครึกครื้นเหมือนเดิมไม่ต่างอะไรจากตอนที่องค์ชายอยู่แต่อย่างใด
เวสเปอร์หันซ้ายหันขวาเพื่อหาตัวเสือขี้งอนที่น่าจะมางอนที่นี้เพราะไปหาที่ห้องแล้วไม่เจอ หาได้ไม่นานก็องค์ชายก็ขมวดคิ้วฉับเพราะภาพตรงหน้า
ภาพเจ้าเสือที่กำลังเมามายหน้าแดงก่ำบนโต๊ะมีขวดเหล้าราคาแพงกับถูกนับสิบขวดวางเรียงรายกันข้างกายมีหญิงงามสวมชุดที่ไม่น่าจะเรียกว่าชุดเพราะอวดสรีระอย่างชัดเจนกำลังนวดแขนให้อย่างเอาอกเอาใจ
แง้วๆ
แม้แต่เจ้าแมวก็ยังนอนกลิ้งไปมาอีกฝั่งหนึ่งในปากของมันกำลังเคี้ยวปลาที่ใหญ่กว่าตัวมันเท่าตัวอย่างมีความสุข
องค์ชายขบกรามกรอดรู้สึกอยากโยนถาดขนมที่ทำมาทิ้งให้รู้แล้วรู้รอดแต่ก็สงสารพนักงานกระต่ายที่ต้องมานั่งทำความสะอาดในสิ่งที่เขาทำไป
"...ฮื่ออ"
เวสเปอร์สูดหายใจลึกพยายามสงบสติอารมณ์ของตัวเองที่ตีตื้นขึ้นมาจุกที่ลำคอ ความรู้สึกหึงหวงกับความรู้สึกเจ็บปวด
นี่แค่ข้ากลับห้องช้าเป็นได้ถึงขนาดนี้เชียว? ในตอนนี้ที่ข้ากำลังคิดว่าจะง้อพวกเจ้ายังไง เจ้ากำลังมีความสุขกับการกินเหล้าพวกนั้นกับหญิงงามคนนึงด้วย
องค์ชายคิดฟุ้งซ่านรู้สึกเหมือนจะร้องไห้จึงรีบสะบัดหัวเพื่อโยนความคิดนั้นทิ้ง
"ให้ตายสิ.."
เวสเปอร์สบถเมื่อเห็นหญิงงามแสร้งกระแซะเข้าที่ตัวโลกัสแล้วทำท่าจะหยิบถุงเหรียญทองที่เหน็บข้างเอวซึ่งเสือหน้าโง่มันก็ไม่ได้รู้ตัวเลยอีกทั้งยังโอบเอวหญิงงามนั่นอีกต่างหาก!
องค์ชายรีบสาวเท้าเข้าไปใช้มือกวาดขวดไปฝั่งหนึ่งของโต๊ะแล้วกระแทกถาดขนมลงบนโต๊ะเสียงดังลั่น
แกร๊ง!!
ซึ่งก็ได้ผลทั้งโต๊ะหันมาให้ความสนใจองค์ชายและรวมถึงโต๊ะอื่นๆ ด้วย...
เหล่าชายฉกรรจ์ที่เมามายหันมามองอย่างใคร่รู้แต่พอเห็นเป็นชายใส่ชุดลำลองสีดำธรรมดาๆ สวมชุดคลุมก็ไม่ได้ให้ความสนใจนักจึงหันไปสนใจกับเสียงเพลงและเหล้าต่อ
"อึก มีอะไร? หือ" ร่างฉกรรจ์ที่เมาไปแล้วเอ่ยถามขึ้นมาเสียงดัง
องค์ชายไม่ตอบเพราะมัวแต่มองหญิงงามด้วยแววตาเย็นเยือก
หญิงงามทีแรกคิดว่าอีกฝ่ายให้ความสนใจตัวเองจึงยิ้มตอบแต่พอรู้สึกถึงสายตาเย็นเยียบกับบรรยากาศหึงหวงที่แผ่ออกมาจากตัวร่างตรงหน้าก็เริ่มรู้ว่าอีกฝ่ายกำลังสื่อถึงอะไรก็หุบยิ้มแล้วเลิกคิ้วมองอย่างยียวน
"ออกไป" เวสเปอร์พูดเสียงเบาเพื่อให้หญิงงามได้ยินเพียงคนเดียว
นางไหวไหล่และกระแซะเข้าไปใกล้โลกัสมากกว่าเดิม
"เจ้า.. อึกจะทำอะไร!" โลกัสชี้หน้าเวสเปอร์ด้วยดวงตาพร่ามัว ภาพที่เห็นตรงหน้าเป็นแค่เงาลางๆ ดูไม่ออกว่าเป็นใครกันแน่
"อย่าให้ข้าต้องพูดซ้ำ" องค์ชายจ้องหญิงงามอย่างดุร้าย
หญิงงามทีแรกจะแสร้งทำเป็นไม่ได้ยินแล้วยิ้มตอบแต่จู่ๆ นางกลับรู้สึกถึงสายลมคมกริบกำลังพัดผ่านลำคอของนางไปมาราวกับกำลังหยอกเย้า นางกระพริบตาปริบตัวแข็งทื่อพอสบตากับเวสเปอร์อีกครั้งก็รู้ว่าใครเป็นเจ้าของสายลมที่สามารถฆ่านางได้
องค์ชายยิ้มยียวน
นางจึงรีบลนลานผละออกจากโลกัสทันทีแม้จะรู้สึกเสียดายเงินถุงนั้นแต่ชีวิตของนางคงไม่ปลอดภัยนักถ้ามาเจอกับคนรักหึงโหดแบบนี้
"อึก องค์ชาย! นั้นเจ้าจะไปไหน" โลกัสมองตามตัวโคลงเคลงสีหน้าเจ็บปวด "เจ้าจะหนีตาม อึก ไอ้เจ้าเมืองเวรนั่นเหรอ"
"ข้ากับโฮมส์ก็เป็นแค่เพื่อนกัน ก็เหมือนกับเจ้ากับเกลนั่นแหละ" เวสเปอร์กล่าวเสียงเรียบหงุดหงิดเมื่อทรุดตัวนั่งข้างๆ แล้วกลิ่นน้ำหอมของหญิงงามคนนั้นยังอยู่
"เจ้า มานั่งตรงนี้ทำไม? ถ้าไม่อยากตายก็ไปนั่งที่อื่น ตรงนั้นข้าให้เวสเปอร์นั่งได้คนเดียวเท่านั้น" โลกัสหันขวับกลับมามององค์ชายทำท่าจะใช้มือหนาๆ ผลักออกจากที่นั่ง
"ข้าจะนั่งตรงนี้" องค์ชายแยกเขี้ยวขู่ "เจ้าทำอะไรเวสเปอร์ไปบ้าง?" ที่องค์ชายหมายถึงคือหญิงงามคนนั้น
พอได้ยินชื่อลื่นหูมือหนาก็ชะงักทันควันลดลงไปเกาพุงให้ฟินน์แทน ใบหน้าเริ่มมีรอยยิ้มขึ้นมาจางๆ
"ก็กอด หอม.. แต่แปลกนะที่วันนี้เวสเปอร์ใส่น้ำหอมกลิ่นกุหลาบ" เสือร้ายผงกหัวไปมางุนงงเล็กๆ เพราะปกติองค์ชายไม่เคยใส่น้ำหอมอะไรเลย
"แล้วจูบด้วยรึเปล่า?" องค์ชายหน้างอง้ำ
โลกัสส่ายหน้าดิกสีหน้ากลับมาขึงขัง "อึก ข้ากำลังโกรธเวสเปอร์อยู่ ข้าจะไม่จูบเวสเปอร์เด็ดขาด ฮื่ออ เจ้าเมืองหน้าโง่นั่นมีอะไรดีกว่าข้า? อึก ถึงได้อยู่กับมันจนเช้า หรือเวสเปอร์กำลังคิดจะนอกใจข้า!"
พูดไปพูดมาเสือร้ายกลับหงอยลงเรื่อยๆ หากมีหูเสืออยู่บนหัวคงไม่วายลู่ลงอย่างน่าสงสาร
"ทำไมกัน ข้าว่าข้าก็ยังเหมือนเดิมนะ" โลกัสคว้าหมับที่แก้วเหล้าแล้วซดอักๆ ประชดรักต่ออีกคำ
"ข้าก็บอกอยู่ว่าเพื่อน มันไม่มีอะไรหรอก" เวสเปอร์พ่นลมหายใจเซ็งๆ แต่ก็เริ่มยิ้มออกที่อย่างน้อยเจ้าเสือขี้งอนตัวนี้มันก็นึกถึงเขาบ้าง
"เจ้าจะไปเข้าใจอะไร อึก เจ้าไม่ใช่เวสเปอร์หรือข้าซะหน่อย" เสือดำใช้นิ้วดีดหน้าผากองค์ชาย "ข้าน่ะนะ อึก อยากฆ่าไอ้เวรทุกตัวที่มาเกาะแกะกับเวสเปอร์จะตาย แต่เวสเปอร์ไม่ให้ข้าทำไง"
"เจ้าไม่อยากโดนตราหน้าว่าฆาตกรหรอก" องค์ชายลูบหน้าผากตัวเองเบาๆ ขณะที่ตอบ
โลกัสชะงักและเงียบไปสักพัก "เจ้าพูดเหมือนเวสเปอร์จัง"
เจ้าของชื่อกลอกตา
"แล้วเจ้าคิดว่าข้าเป็นใคร?"
"เสียงก็เหมือน กลิ่นก็เหมือน" ไม่ว่าเปล่าดึงตัวองค์ชายเข้าหาตัวเองแล้วเอาหัวซุกไซร้ลำคอสูดกลิ่นกายที่แสนจะคุ้นเคยซึ่งก็ดูเหมือนจะเพลิดเพลินไปหน่อยเพราะเผลอใช้ลิ้นเลียไปด้วย..
องค์ชายหน้าร้อนผ่าวผลักตัวโลกัสออกทันควัน
"รสชาติก็เหมือน.. อืมม แต่วันนี้เวสเปอร์มีกลิ่นกุหลาบไม่ใช่หรอ" เสือโง่เกาหัวแกรกๆ แล้วหันไปคุยกับฟินน์ที่ยังคงแทะปลาตัวเดิมอยู่ "ฟินน์ เจ้าว่านี่ใช่เวสเปอร์ไหม ข้าจำไม่ได้"
แง้วๆๆ
ฟินน์บ่นก่อนที่จะเอียงหน้าขึ้นมามองและเห็นว่าเป็นเวสเปอร์จึงร้องตอบ
"แง้ว!"
และตั้งหน้าตั้งตาแทะปลาต่อ ไม่สนใจที่จะไปคลอเคลียกับเวสเปอร์อย่างที่เคยเป็นเพราะปลาตัวนี้เป็นปลาที่โลกัสใช้ซื้อฟินน์ให้เป็นพวกนั้นเอง
ปลาทะเลสดที่ถูกขายในราคาสูงถูกโลกัสกวาดซื้อมาจากตลาดตั้งแต่เช้าและนำมันมาเป็นเครื่องบรรณาการแก่แมวเห็นแก่กินอย่างฟินน์ซึ่งมันก็ได้ผลดีเพราะฟินน์ชอบปลาชนิดนี้มากจนแทบร้องไห้ไปกินไปด้วยความซาบซึ้ง
"แต่ว่าเวสเปอร์วิ่งหนีข้าไปหาโฮมส์เมื่อกี้แล้งไม่ใช่เหรอ"
เวสเปอร์หน้างอยอมดึงเสื้อคลุมหัวลงเผยให้เห็นใบหน้าของตัวเองชัดๆ และไม่ได้มองเพียงอย่างเดียวยังถลึงตามองเสือหน้าโง่ด้วย
"มีอะไรจะแก้ตัวกับข้าไหม? เจ้าเสือ" องค์ชายพูดเสียงดุ
โลกัสสะดุ้งเฮือกหัวเราะแห้งๆ แทบจะสร่างเมาทันใดเมื่อโดนองค์ชายที่น่ารักใจเย็นอยู่เสมอถลึงตามองน่ากลัวแบบนี้ "เจ้านั่นแหละที่เอาแต่ขลุกตัวอยู่กับโฮมส์ เจ้าก็รู้นี่ว่าข้าไม่ชอบหน้ามัน"
"เจ้าไม่ไว้ใจข้า?" หน้าองค์ชายงอง้ำ "ข้าสิควรไม่ไว้ใจเจ้า ถ้าหากข้าไม่เดินมาหาก็คงไม่รู้ว่าเจ้าไปเอาหญิงงามที่ไหนไม่รู้มาเป็นตัวแทนข้าแบบนี้"
ทั้งๆ ที่ตั้งใจจะเอ็ดเจ้าเสือให้หงอยแต่ไปๆ มาๆ กลับเป็นตัวเองที่น้ำเสียงเหมือนจะร้องไห้
องค์ชายสูดหายใจลึกๆ ควบคุมทั้งความโกรธน้อยใจที่ตีตื้นขึ้นมาพร้อมกับน้ำตา
"ข้าขอโทษ.." เสือร้ายกลายเป็นเสือซึมทันใด "ข้าก็แค่หึงทุกคนที่เข้าใกล้เจ้าเท่านั้นเอง ข้ารู้ว่าเจ้าไม่ชอบข้าที่ข้าเป็นแบบนี้.. แต่ข้าก็พยายามควบคุมตัวเองแล้วนะแต่ข้าทำไม่ได้ ข้าเครียดมากเลยมานั่งกินเหล้าที่นี้"
อีกเหตุผลหนึ่งก็คืองอนองค์ชายด้วยแต่โลกัสไม่ได้พูดถึงเพราะเกรงว่าจะทำให้บรรยากาศบนโต๊ะอาหารจะแย่กว่าเดิม
"ข้าเกลียดกลิ่นกุหลาบ" องค์ชายพูดเสียงไร้อารมณ์
"ข้าขอโทษ เวสเปอร์ เจ้าก็รู้ว่าข้ารักเจ้าที่สุด" โลกัสกระวนกระวายรู้สึกอยากรวบตัวองค์ชายมากอดแต่ท่าทางห่างเหินขององค์ชายก็เหมือนถูกห้ามอยู่กลายๆ
"เวสเปอร์.." เสือร้ายพูดเสียงอ่อนร่างหนาๆ แทบจะถูกแช่แข็งเมื่อถูกแววตาเย็นเยียบขององค์ชาย
"ข้ารู้" องค์ชายเม้มปากแน่นใช้หลังมือเช็ดน้ำตาตัวเอง "ข้าก็แค่เสียใจนิดหน่อย ช่างมันเถอะ เจ้ากินขนมดีกว่า" แล้วดันถาดขนมให้โลกัส
ยิ่งเห็นน้ำตาองค์ชายโลกัสยิ่งรู้สึกผิด
"องค์ชาย.."
"เจ้าอยากทำให้ข้าหายโกรธเจ้ารึเปล่าล่ะ?" เวสเปอร์ยกยิ้ม
โลกัสพยักหน้าทันทีโดยไม่ต้องคิด
ผลั่ก
ร่างอดีตนักฆ่ากุมแก้มตัวเองแน่นเมื่อถูกองค์ชายต่อยเข้าจังๆ จนร้าวไปทั้งหน้าอีกทั้งยังรู้สึกถึงเลือดที่อวลในปากนิดๆ ด้วย
"เวส.. เวสเปอร์" โลกัสเรียกยังไม่ทันครบคำก็ร้องซี๊ดออกมา
ตัวแค่นี้แต่ทำไมหมัดถึงได้หนักนักนะ
เสือร้ายคิดอย่างเศร้าๆ ซึมๆ
"ถ้าเจ้าทำแบบนี้อีก ข้าก็จะต่อยเจ้าอีก" องค์ชายกล่าวพร้อมยื่นขนมที่เป็นรูปเสืองอนให้โลกัส
โลกัสไม่ยอมรับมากินเองจ้องเวสเปอร์จนกระทั่งองค์ชายหน้าแดงแล้วยอมป้อนขนมให้ซึ่งโลกัสก็อ้าปากรับและเคี้ยวกินอย่างว่าง่าย
"อร่อย เจ้าทำมาให้ข้าเหรอ องค์ชาย" โลกัสขยับเข้าหาองค์ชายที่กำลังป้อนให้ฟินน์กินบ้าง
"อืม ทำมาง้อเสือกับแมวปัญญาอ่อน" เวสเปอร์กล่าวโดยไม่มองหน้าโลกัสเพราะยังรู้สึกประหม่าอย่างบอกไม่ถูก ปลายนิ้วที่ถูกโลกัสเลียเมื่อกี้ให้ความรู้สึกขวยเขินจนแทบบ้า
"ข้าสัญญา ข้าจะไม่ทำอีก" โลกัสกระซิบข้างหูองค์ชายแล้วกอดหมับซึ่งองค์ชายก็ยอมนั่งนิ่งให้กอดไม่ขัดขืนอย่างใด
"ถ้าเจ้ากล้าทำอีก.. ข้าจะทำมากกว่าต่อย"
เสือร้ายสะดุ้งเฮือกยิ้มแหย
"ข้าสัญญา"
รสหมัดขององค์ชายไม่อร่อยนักหรอก กินขนมดีกว่าเยอะ
-----
องค์ชายโหดมาก
หัวข้อ: พยัคฆ์ร้ายกับรัชทายาทปัญญาอ่อน ตอนพิเศษ : สอนเสือเป่าขลุ่ย (?) (อ่าน 159568 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก