ตอนพิเศษ - เทศกาลแข่งกิน
เทศกาลแข่งกินประจำเมืองเวลล์นั้นถูกจัดขึ้นเป็นประจำทุกปีโดยแต่ละปีจะเฟ้นหาผู้ชนะที่สามารถกินได้มากที่สุด และมีรางวัลคือบัตรกินฟรีทุกร้านในเมืองเวลล์แบบไม่อั้น ซึ่งเป็นเทศกาลที่โด่งดังและได้รับความสนใจอย่างล้นหลาม มีผู้คนมากมายลงสมัครแต่ก็ถูกคัดออกเรื่อยๆ เพราะพอไปคัดตัวแล้วกินอาหารที่เตรียมไว้ให้ไม่หมด
แต่ถึงอย่างนั้นเทศกาลนี้ก็ยังได้รับความสนใจมากอยู่ดี ร้านทุกร้านในจัตุรัสการค้าตกแต่งร้านด้วยความตระการตา นกพิราบสีขาวคาบน่องไก่ที่ทำจากกระดาษนับร้อยตัวถูกแปะตามสถานที่ต่างๆ ในเมืองเวลล์เพื่อป่าวประกาศว่างานเทศกาลแข่งกินจะเริ่มขึ้นเร็วๆ นี้
โต๊ะของผู้ร่วมเข้าแข่งขันนั้นเป็นโต๊ะไม้ตัวยาวขนาดใหญ่พร้อมตั้งอาหารไว้ข้างหน้าเพื่อให้ผู้เข้าร่วมแข่งขันได้แข่งกันกิน ส่วนเรื่องการคัดตัวนักกีฬานั้นถูกคัดออกเรื่อยๆ จนกระทั่งเหลืออยู่ห้าคนซึ่งก็มีคนนึงที่เข้ามาเป็นผู้เข้าร่วมได้เลยโดยไม่ต้องคัดตัว เพราะเส้นสายที่เป็นถึงเจ้าของงานอย่างโฮมส์
"สวัสดีทุกท่าน! ยินดีต้อนรับเข้าสู่เทศกาลแข่งกินขอรับ!" พิธีกรร่างท้วมไว้หนวดเคราครึ้มตะโกนเสียงดังลั่นเป็นการประกาศว่าการแข่งขันได้เริ่มต้นขึ้นแล้ว
เฮฮฮฮอ
ผู้ร่วมชมการแข่งขันร้องเฮกันยังฮึกเหิม มีทั้งที่มาเชียร์คนรู้จักของตัวเองและนักเดินทางที่มาร่วมงานเพื่อดูการแข่งขันโดยเฉพาะ
"ปีนี้ผู้เข้าร่วมของเราก็มีห้าคนเช่นเดิมขอรับ คนแรกเป็นแชมป์เก่าปีที่แล้วขอรับ ขอเสียงปรบมือต้อนรับให้กับหมีขาวแห่งจันทราด้วยขอรับ!"
เจ้าของฉายาผลุดร่างยักษ์ๆ ขึ้นยืนโบกไม้โบกมือให้กับทุกคนที่ส่งเสียงเชียร์และนั่งลงดังเดิม
พิธีร่างท้วมยังคงร่ายยาวต่อไปจนกระทั่งมาหยุดอยู่ที่คนสุดท้าย
สีหน้าประหลาดใจปรากฎแวบหนึ่งบนใบหน้าพิธีกรแต่พริบตาเดียวสิ่งๆ นั้นก็หายไป "ขอเสียงปรบมือให้ผู้เข้าร่วมแข่งขันคนใหม่ ม้ามืดแห่งเทศกาลแข่งกิน แมวน้อยขอรับ!!!" พิธีกรพูดด้วยสีหน้ากระอักกระอ่วนอย่างยิ่ง เมื่อไอ้เจ้าของฉายานั้นเป็นชายฉกรรจ์ตัวพอๆ กับคนแรกและยังสวมหน้ากากรูปเสือครึ่งใบหน้าซึ่งดูยังไงๆ ก็ไม่เข้ากับฉายาสักนิด
ยิ่งไม่ต้องพูดถึงเจ้าของฉายาที่ไม่แม้แต่ลุกขึ้นยืนรับเสียงปรบมือที่ผสานกับเสียงหัวเราะ
"ไอ้เจ้าเมืองบัดซบ" เจ้าแมวน้อยหรือโลกัสคำรามในลำคออย่างโมโห สายตาพยายามมองหาคนที่บอกให้ตัวเองมาแข่งเพราะอยากกินฟรีทั้งปี ซึ่งไม่นานก็พบ
องค์ชายคลี่ยิ้มหวานภายใต้ชุดคลุมสีดำสนิท โบกไม้โบกมือเชิงให้กำลังใจขณะที่ในมือยังถือไม้เนื้อย่างเคี้ยวตุ่ยๆ อย่างเอร็ดอร่อย
โลกัสหน้างอนิดๆ รู้สึกยิ้มไม่ค่อยออกเท่าไหร่เมื่อเห็นชายคนหนึ่งทำท่าจะดึงหมวกคลุมหัวของเวสเปอร์ออก
ไอ้บัดซบ!
"ผู้ที่สามารถกินอาหารทุกร้านในเมืองเวลล์ได้หมดก่อนหรือมากที่สุดจะเป็นผู้ชนะสำหรับการแข่งขันนี้" พิธีกรร่างท้วมยิ้มกริ่มเมื่อเห็นสีหน้าหวาดผวาของผู้เข้าร่วมแข่งขันที่เห็นจานอาหารจำนวนมากกองข้างหน้าตัวเอง
"เริ่มได้ขอรับ!"
ก็ง่ายๆ..
โลกัสคิดในใจขณะที่หยิบกินทุกอย่างที่เป็นเนื้อก่อนซึ่งเคี้ยวแค่ไม่นานก็กลืนๆ จนจานที่เป็นเนื้อเกือบทั้งหมดของโลกัสนั้นถูกโลกัสกินไปหมดแล้วอย่างง่ายดาย ซึ่งก็คงต้องยกความดีความชอบให้องค์ชายที่ให้โลกัสอดอาหารก่อนมาแข่งกิน
"โอ้โห ไม่ธรรมดาเลยขอรับ แมวน้อย! อุ้บ ของเรา กินเนื้อชุดแรกหมดแล้วขอรับ เหลือแต่ของเผ็ด ผัก และของอื่นๆ ที่ไม่ใช่เนื้อขอรับ"
ก็แค่แข่งกิน มันจะไปยากอะไร
เสือร้ายคิดขำๆ กลืนเนื้อชิ้นสุดท้ายลงคอและหยิบผักสีเขียวอันแรกขึ้นมาพยายามจะใส่ปาก
ใช่.. พยายามจะใส่ปาก
"โอ้!!! มาแล้วขอรับ หมีขาว หมีขาวกินไปครึ่งโต๊ะแล้วขอรับ ผักหมดแล้วเนื้อหมดแล้วเหลือขนม สุดยอดจริงๆ ขอรับสมกับเป็นแชมป์ปีที่แล้ว"
ได้ยินแบบนั้นเลือดในกายเสือร้ายเดือดพล่าน
รีบหยิบผักที่ทุกอย่างยัดใส่ปากตัวเองแล้วกลืนด้วยสีหน้าผะอืดผะอมเพราะเหม็นเขียวจนแทบอ้วก สิ่งที่เวสเปอร์น่าจะลืมไปคือโลกัสนั้นเป็นเสือไม่ใช่กระต่ายหรือสัตว์ที่ชอบกินผัก
"ข้าเป็นเสือนะ ไม่ใช่เป็นกวางแบบเจ้า"
โลกัสบ่นงึมงำเศร้าโศก เมื่อมีจานผักจานใหม่มาเสิร์ฟและตัวเองต้องยัดใส่ปากทั้งๆ ที่รู้สึกขมจนลิ้นชาไปแล้ว นัยน์ตาสัตว์ร้ายเงยขึ้นไปหากวางหนุ่ม ก็พบว่ากวางหนุ่มนั้นมองหมีขาวที่นั่งข้างตัวเองสวาปามผักด้วยสีหน้าเอร็ดอร่อยอยู่
เหมือนจะรู้ตัว หมีขาวเหลือบมองแมวน้อยและกระตุกยิ้มใส่ด้วยสีหน้าเหนือกว่าก่อนที่จะโยนผักอีกชุดใหญ่ๆ เคี้ยวๆ กลืนลงไปอย่างง่ายดาย
"ไอ้หมีบัดซบ อย่าคิดว่าข้าไม่กินเนื้อหมีและจะฆ่าหมีไม่ได้" โลกัสคำรามฮื่อหยิบอาหารจานนึงและใช้ช้อนจ้วงใส่ปากโดยไม่คิดเพราะเกลียดความรู้สึกพ่ายแพ้
บัดซบ!!!
เสือร้ายเบิกตากว้างน้ำตาไหลไม่หยุด คว้าน้ำมาดื่มอักๆ แลบลิ้นที่กลายเป็นสีแดงก่ำหอบแฮ่ก
"โอ้ๆ แมวน้อย แมวน้อยแพ้ของเผ็ดขอรับ ขอน้ำเปล่าให้แมวน้อยด้วยขอรับ เดี๋ยวมัวแต่เผ็ดจะกินไม่ทัน โอ๊ะ อย่ากินเยอะไปนะขอรับเดี๋ยวจะจุกน้ำจนกินต่อไม่ได้ ฮ่าๆ"
หากเป็นสมัยตอนที่โลกัสยังคงเป็นนักฆ่าคงไม่วายปล่อยให้พิธีกรปากเสียคนนี้มีโอกาสพูดต่อแม้อีกสักคำ แต่เพราะโลกัสเปลี่ยนไปจึงไม่ได้ทำอะไรนอกจากกัดฟันกรอดแล้วยัดกินอาหารที่เหลือต่อ
ใบหน้าหล่อเหลาที่ภายใต้หน้ากากเสือบิดเบี้ยวด้วยความผิดอย่างน่าสงสาร เหงื่อของโลกัสท่วมตัวทั้งๆ ที่ไม่มีแดดสักนิด
องค์ชายขมวดคิ้วมองด้วยความเป็นห่วง ร่างเสือร้ายที่กำลังตั้งหน้าตั้งตากินอาหารอยู่ตรงนั้นเหมือนจะพยายามฆ่าอาหารด้วยการยัดใส่ปากตัวเองมากกว่า ดูไม่ต่างจากเสือหิวโหยเท่าไรนัก
"อ้ะมาแล้วขอรับ นักกินแห่งเวหา หมดไปสิบจานแล้วขอรับ ยังเหลืออีกมากกว่าจะตามแมวน้อยกับหมีขาวของเราทัน"
"อีกจานไหมขอรับ อีกจาน ว้าาา ไม่ไหวแล้วเหรอขอรับ จะพักหรือขอรับ พักไม่ได้ขอรับ ถ้าพักก็ต้องแพ้เลยขอรับ"
พิธีกรร่างท้วมบรรยายอย่างสนุกสนาน รู้สึกมีความสุขมากเมื่อเห็นผู้เข้าแข่งขันสามคนนอนอืดอยู่บนพื้น สีหน้าล่องลอยเหมือนเมาอาหารและทำท่าเหมือนจะอ้วกออกมา
"เหลือแค่สองคนขอรับ กับชุดอาหารชุดสุดท้ายของเรา!"
การแข่งขันนั้นกินเวลาเกือบชั่วโมง โดยอาหารจะถูกจัดเป็นชุดๆ ประมาณห้าชุดใหญ่ๆ เต็มโต๊ะ ตลอดเวลาที่แข่งนั้นมีกติกาคือห้ามหยุดกินซึ่งก็มีเพียงแค่สองคนเท่านั้นที่ยังกินไม่หยุด
ก็แค่กิน...
เสือร้ายพยายามคิดแบบนั้นทั้งๆ ที่กำลังลูบท้องที่ควรจะเป็นก้อนแต่ตอนนี้กลายเป็นเนื้อนิ่มๆ ที่มีอาหารครบห้าหมู่อัดแน่นอยู่เต็มไปหมดและมีทีท่าว่าจะต้องใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ
มือหยาบจับช้อนสั่นๆ ไปจ้วงไก่ผัดผริกล้วนเข้าปาก
ตอนนี้ลิ้นของโลกัสนั้นชาด้านไปแล้วแทบไม่รู้สึกอะไร เสือร้ายพยายามจะกินต่อแม้ว่าจะรู้สึกจุกจนแทบอ้วก แต่ในเมื่อไอ้หมีขาวข้างๆ มันยังกินไม่หยุดและแอบส่งสายตาให้องค์ชายที่มายืนเกาะขอบเวทีให้กำลังใจโลกัสอย่างใกล้ชิด
นี่ขนาดใส่เสื้อคลุม เจ้ายังล่อหมีนรกให้ติดเจ้าได้?
ยิ่งคิดโลกัสยิ่งหงุดหงิด ทำให้กินไวมากกว่าเดิม
หมีขาวลอบสะดุ้งเฮือกในใจเมื่อเห็นแมวน้อยที่กินเกินคำว่าน้อยไปมาก กินไวมากกว่าเดิม ตอนนี้มันก็รู้สึกอิ่มจนแทบบ้าแล้วแต่ศักดิ์ศรีที่มีค้ำคอทำให้มันยังไม่หยุดกิน
เมื่อไหร่ไอ้เวรข้างๆ มันจะเลิกกินสักที!
ทั้งหมีขาวและแมวน้อยคิดตรงกันโดยไม่ได้นัดหมาย
ของรางวัลนั้นเทียบไม่ได้เลยกับศักดิ์ศรี การเป็นผู้ชนะนั้นย่อมให้ความรู้สึกที่ดีมากกว่าอยู่แล้ว
"การแข่งขันช่างดุเดือดจริงๆ ขอรับ หมีขาวปีที่แล้วนี้ข้าจำได้ว่ากินหมดชุดที่แล้วก็ชนะแล้วขอรับ แต่ดูเหมือนว่าวันนี้คงจะไม่ชนะง่ายๆ แล้วสิ เพราะแมวน้อยผู้เป็นม้ามืดของรับครับ!"
เฮฮฮ
ถ้าหากรู้ว่าข้าคือใคร คนพวกนี้คงไม่เฮให้ข้าแบบนี้อย่างแน่นอน
โลกัสเหยียดยิ้มจางเมื่อไอ้หมีข้างๆ กระแทกช้อนบนจานและทิ้งตัวนอนบนพื้น หน้าซีดเซียวเหมือนหมีใกล้ตาย
"ท่านหมีขาวท่านยอมแพ้แล้วขอรับ หรือว่าปีนี้ชัยชนะจะเป็นของแมวน้อยกัน นับถอยหลังนะขอรับ ท่านหมีขาวท่านยังกลับมารักษาตำแหน่งท่านได้ทันนะขอรับ!"
พิธีกรร่างท้วมพยายามเรียกให้หมีขาวที่นอนแอ่กอยู่บนพื้นให้กลับมาแข่งแต่จนแล้วจนรอดหมีขาวก็ยังคงนอนนิ่งอยู่ที่เดิมนิ่งๆ
"อ่า งั้นผู้ชนะปีนี้ก็... เป็นของแมวน้อยขอรับ!!"
เฮฮฮฮ
โลกัสหน้าหงิกรู้สึกเกลียดฉายาถึงขีดสุดแต่ก็พยายามตีสีหน้านิ่งสงบขึ้นไปรับเข็มกลัดกินฟรีตลอดปีที่เป็นรูปนกพิราบคาบน่องไก่ทำจากทองคำแท้ส่องแสงแวววาว
"รู้สึกยังไงบ้างขอรับที่ได้ตำแหน่งแมวน้อยกินเก่งขอรับ?"
แมวน้อยกินเก่งบ้านเจ้าสิ!!!
อดีตนักฆ่าอยากเถียงใจจะขาดแต่เห็นสีหน้าดีอกดีใจขององค์ชายก็พูดไม่ออก "… ดีใจ"
"แล้วปีหน้าจะมาอีกไหมขอรับ"
"ไม่"
แค่ครั้งเดียวก็เกินพอแล้วกันเทศกาลนรกแตกนี่
เสือร้ายคิดอย่างหงุดหงิดแล้วเดินดุ่มๆ ออกไปหาองค์ชายไม่รอโดนถามคำถามอะไรอีกเพราะความรำคาญ ทิ้งให้ชายพิธีกรยืนเหวออยู่ที่เดิม
"ทีนี้เจ้ากับข้าก็ประหยัดค่าอาหารไปได้เยอะเลย" องค์ชายยิ้มขณะที่สำรวจเข็มกลัด
"รีบกลับบ้านเถอะ ข้ารู้สึกเหมือนท้องข้าจะแตกแล้ว"
ได้ยินดังนั้นองค์ชายก็ก้มมองท้องเจ้าของฉายาแมวน้อยแล้วหลุดหัวเราะออกมาไม่หยุด ท้องของเจ้าเสือยื่นออกมาอย่างเห็นได้ชัด
"น่าขำตรงไหนกัน" โลกัสขู่แง่งเซ็งๆ และมองท้องตัวเองด้วยความเจ็บปวด คงต้องใช้เวลาหลายพอสมควรในการย่อยอาหารพวกนี้ให้หมด
"เปล่า" องค์ชายไหวไหลแล้วยิ้มจนตาหยี "กลับก็กลับ แต่ข้าขอแวะไปกินสักร้านสองร้านก่อนกลับนะ" พูดไม่พอยึดเข็มกลัดไปไว้กับตัวเองและสาวเท้าเดินนำไปก่อนเพื่อไปยังร้านอาหารราคาแพงที่หมายตาไว้ตั้งแต่ตอนมาอยู่ที่นี่ใหม่ๆ
หากโลกัสอยู่ในร่างเสือคงไม่วายหูลู่หางตก รีบสาวเท้าตามไปและรวบมือองค์ชายมาจับ
เวสเปอร์เหลือบมองแล้วยิ้มจางๆ ไม่พูดอะไรเดินต่อ
นั่นยิ่งทำให้เสือร้ายได้ใจรวบมือขึ้นมาจูบ
องค์ชายสะดุ้งเฮือกกับสัมผัสอุ่นร้อนตรงฝ่ามือ "นี่เจ้า.." ขมวดคิ้วมองเสือร้ายอย่างตำหนิพลางมองรอบกายที่ผู้คนบางอย่างยังให้ความสนใจ แมวน้อย ผู้ชนะการแข่งขันเทศกาลการกินของปีนี้
เสียงซุบซิบดังแว่วรอบตัวถึงความสัมพันธ์ของแมวน้อยกับบุคคลที่เสื้อเสื้อคลุมสีดำทั้งตัว
"จะสนใจทำไม"
โลกัสถามเสียงนุ่ม
"สนใจแค่ข้าก็พอแล้ว"
ไม่ว่าเปล่ารวบตัวองค์ชายมาใกล้แล้วโอบเอวเดินต่อไปข้างหน้าซึ่งครั้งนี้องค์ชายก็ไม่ได้ขัดขืนแต่อย่างใด ทำให้เสือร้ายพอใจมากขึ้นไปอีกโน้มหน้าลงไปจูบแต่ก็ถูกองค์ชายดันหน้าออกซะก่อน
"จะมากเกินไปแล้ว เจ้าเสือ"
องค์ชายแยกเขี้ยวขู่ซึ่งเหมือนเดิม ดูน่ารักมากกว่าน่ากลัว
โลกัสหัวเราะรับ
เวสเปอร์ทำท่าจะพูดอะไรต่อแต่ก็หยุดชะงักแล้วเบิกตากว้าง
"จริงสิ! ปีหน้าเจ้าลงแข่งอีกนะ โฮมส์บอกว่าจะมีรางวัลที่ใหญ่กว่านี้อีก"
"…"
"รู้สึกจะเป็นบ้านหรืออะไรสักอย่าง แต่ข้ารู้สึกว่ามันน่าจะดีมากๆ ปีหน้าเจ้าต้องลงอีกนะ โลกัส"
ประโยคมากมายขององค์ชายผ่านเข้าหูโลกัสแต่เจ้าตัวก็ไม่ได้ใส่ใจที่จะฟังนักเพราะความห่อเหี่ยวที่ได้รับ
"..อืม"
แมวน้อยรับคำด้วยความรู้สึกข่มขื่น
นี่ข้าต้องไปแข่งกินกับหมีนรกนั้นด้วยฉายาแมวน้อยเหรอ?
--------
ตอนนี้แต่งฉลองเนื่องในโอกาสครบรอบ 1 ปีนิยายเรื่องนี้ 55555
ขอบคุณที่ติดตามกันมาตลอดนะคะ
แล้วก็แจ้งข่าวดี เรื่องนี้ได้รวมเล่มค่ะ
หัวข้อ: พยัคฆ์ร้ายกับรัชทายาทปัญญาอ่อน ตอนพิเศษ : สอนเสือเป่าขลุ่ย (?) (อ่าน 159760 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก