หัวข้อ: ≡▉≡ interstellar♗รัก➀ล้านปีแสง

[Alice111]

เนตั้งยังคงความดื้อไว้เหมือนเดิมแต่ที่เปลี่ยนไปคือเนบิลล่าที่อ่อนโยนมาในภาคนี้เข้มแข็งขึ้นเท่มากเลยค่ะ
ชอบเนบิลล่าเวอชั้นนี้จังแต่ก็ยังแฝงไว้ซึ้งความอ่อนโยนเล็กๆ ที่ขอบเนบิลล่าเวอชั่นนี้เพราะมันดูน่าเป็นผู้นำมากขึ้น
รู้สึกว่าอ่านไหล่ลื้นมากขึ้นด้วยค่ะ เดิมที่ก็ดีอยู่แล้วแต่อันนี้ดีขึ้นไปอีก   

สวัสดีปีใหม่ล่วงหน้าน่ะค่ะ มีความสุขมากนะค่ะ มีคนติดตามผลงานเยอะๆค่ะ
 

[twinmonkey0311]

หาตอนที่3ไม่เจอ

[sarawatta]

♗☀interstellar☀♗ รัก➀ล้านปีแสง

ตอนที่ 3 ✲ ง้อคนดื้อ

"เนบิวลา กรุณากลับเข้าไปในห้องก่อน ขณะนี้ยานของเรามีผู้ไม่หวังดีแอบแฝงเข้ามา"

พลทหารท่านหนึ่งร้องเตือน ทหารอารักขาแต่ละนายค่อยๆ ล้อมกันเป็นวงกลมในท่าหันหลังให้กันพร้อมกับยกปืนขึ้นเตรียมยิง นั่นแปลว่าทหารจะกวาดยิงออกไปทุกทิศทุกทาง มีโอกาสสูงที่จะยิงถูกเนตั้นเข้าจนได้ สัญญาณเตือนภัยดังขึ้น บรรดานักวิทยาศาสตร์และเพื่อนร่วมงานคนอื่นๆ บนยานต่างรีบกลับเข้าห้องของตัวเอง เพื่อให้ทหารอารักขาทำหน้าที่ได้โดยสะดวก

"จริงเหรอ ตอนที่เราพามนุษย์คนสุดท้ายขึ้นมาก็ไม่เห็นมีใครแปลกปลอมเข้ามาเลย"

เนบิวลาถามเพื่อถ่วงเวลาให้เนตั้นเดินมาหาตนเอง ถ้าเนบิวลามองเห็นก็จะรู้ว่าตอนนี้เนตั้นติดอยู่ในวงล้อมของทหารแล้ว หากเคลื่อนไหวผิดพลาดขึ้นมาและชนเข้ากับใครสักคนแม้เพียงนิดเดียว เนตั้นก็คงจะรอดยาก

"เราไว้ใจไม่ได้หรอก อาจมีมนุษย์ต่างดาวจากโลกอื่นแฝงตัวเข้ามาโดยที่เราไม่รู้ตัวก็ได้ เข้าไปในห้องก่อนดีกว่า ทางนี้พวกเราจะจัดการเอง"

นายทหารคนเดิมตอบกลับมา เนบิวลาคงไม่สามารถถ่วงเวลาได้นานกว่านี้เพราะจะดูมีพิรุธได้ แอบนึกโมโหเนตั้นที่ไม่ยอมฟังกันเลย เผลอๆ เรื่องนี้อาจบานปลายจนต้องสอบสวนเจ้าหน้าที่ทุกคน หากตรวจสอบจำนวนคนที่จับขึ้นมาแล้วพบว่ามีคนหายไป คราวนี้เนบิวลาอาจถูกสงสัยมากกว่าผู้อื่นเพราะเป็นคนจับเนตั้นมาเป็นคนสุดท้าย

เมื่อไม่มีทางเลือก เนบิวลาจึงจำเป็นต้องใช้พลังจิตขั้นพิเศษ การใช้พลังจิตสื่อสารโดยไม่พูดและไม่เห็นตัวนั้นต้องใช้พลังจิตขั้นสูงเท่านั้น มีเจ้าหน้าที่ขององค์การวิทยาศาสตร์ไม่กี่คนที่สามารถทำได้ สิ่งที่น่าเป็นห่วงก็คือเนบิวลาไม่สามารถแน่ใจได้เลยว่ามีนายทหารที่สามารถอ่านพลังจิตชนิดนี้ได้อยู่หรือเปล่า ถ้าอ่านได้ก็อาจหมายถึงชีวิตของเนตั้น รวมถึงตัวเองก็จะมีความผิดร้ายแรงไปด้วย

"เนตั้น มายืนอยู่ข้างหลังฉันเดี๋ยวนี้"

เนบิวลาตัดสินใจส่งกระแสพลังจิตนั้นออกไปเพราะรู้ว่าไม่มีเวลาให้ถ่วงมากกว่านี้แล้ว แม้ว่าจะเสี่ยงแต่ก็ต้องทำเพราะนี่คือวินาทีชีวิตของเนตั้น ไม่มีใครแสดงอาการสงสัยๆ แสดงว่านายทหารเหล่านี้ยังไม่มีใครสื่อสารด้วยพลังจิตขั้นสูงได้ แต่อุปกรณ์บนข้อมือที่เนตั้นใส่อยู่จะรับคลื่นนี้และแปลความหมายได้อย่างแน่นอน

เนบิวลาตัดสินใจหันหลังกลับ ค่อยๆ ก้าวเดินไปยังหน้าห้องของตัวเอง สูดหายใจลึกๆ แล้วจึงใช้กระแสจิตชนิดธรรมดาบอกรหัสผ่าน เพียงครู่เดียวประตูก็เปิดออก

"เนตั้น เข้าไปในห้องก่อน"

เนบิวลาพูดเสียงเบาเพื่อไม่ให้คนอื่นๆ ได้ยิน ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเนตั้นตามมาทันและได้ยินสิ่งที่ตัวเองพูดหรือเปล่า แต่เนบิวลาก็ยึกยักรีรอมากไม่ได้จึงต้องจำใจก้าวขาเข้าไปในห้องของตัวเอง ไม่นานนักประตูก็ปิดลง แสงจ้าจากภายนอกหายไปเหลือแต่แสงสว่างจากแสงไฟในห้องและดวงดาวที่อยู่ใกล้ๆ ส่งมาให้

"เนตั้น นายตามฉันมาหรือเปล่า"

เนบิวลาร้องถามอย่างร้อนใจพลางมองไปรอบๆ ตัว แต่ก็ไม่เห็นแม้เงาของเนตั้น

"เนตั้น นายตามฉันมาหรือเปล่า! ถอดเสื้อคลุมนั่นออกเดี๋ยวนี้!"

เนบิวลาชักเป็นกังวลเมื่อยังไม่เห็นคนที่ตัวเองเรียกหาปรากฎกายขึ้น ถ้าเนตั้นไม่ได้ตามมาด้วยหรือตามมาไม่ทัน ป่านนี้ก็อาจถูกทหารอารักขายิงเสียชีวิตไปแล้วแน่ๆ

"เนตั้น นายตามฉันมาหรือเปล่าเนตั้น ถอดเสื้อคลุมออกสิเนตั้น"




ว่างเปล่า!!!




ไร้เสียง!!!




ไร้เงา!!!




เนบิวลาแทบจะหมดแรงทรงตัว แม้จะเจอกันยังไม่ถึงวันแต่ก็ใจหายไม่น้อย นึกถึงใบหน้าใสๆ และแววตาที่ดูไร้เดียงสานั้นแล้วก็อดสงสารและรู้สึกผิดไม่ได้ แม้เพียงแรกเจอก็ยังรู้สึกรักใคร่จนต้องยอมเสี่ยงชีวิตพาหนีมาอยู่ด้วย ถ้าได้มีโอกาสรู้จักกันมากกว่านี้ก็คงจะรักมากยิ่งกว่านี้ แต่เสียดายที่คงไม่มีโอกาสได้สานสัมพันธ์กันอีกแล้ว

ลาก่อนนะเนตั้น!!!

ก่อนที่เนบิวลาจะทรุดตัวลงนั่ง ร่างของเนตั้นก็ค่อยๆ ปรากฎขึ้นตรงหน้า คนดื้อหน้าจ๋อย ยืนก้มหน้าด้วยความรู้สึกผิด คงไม่คิดว่าความดื้อรั้นของตัวเองจะทำให้เกิดเรื่องใหญ่

"เนตั้น!"

เนบิวลาเรียกด้วยน้ำเสียงดีใจสุดขีด ว่าจะดึงหนุ่มน้อยเข้ามากอดปลอบขวัญเสียหน่อย แต่พอนึกถึงวีรกรรมสุดแสบก็เลยเปลี่ยนเป็นโมโหแทน

"ทำไมทำแบบนี้! อยากตายหรือไง! รู้มั้ยว่าฉันเป็นห่วงนายมากแค่ไหน!"

เนบิวลาเอื้อมมือไปจับข้อมือเนตั้นไว้ ด้วยความลืมตัวจึงเผลอบีบแรงจนอีกคนร้องด้วยความเจ็บปวด

"โอ๊ย! ฉันเจ็บนะเนบิวลา!"

แต่ดูเหมือนสีหน้าเจ็บปวดนั้นไม่สามารถเรียกความสนใจจากเนบิวลาได้เลย แถมยังบีบมือหนักขึ้นกว่าเดิมอีก

"ทีหลังอย่าทำอย่างนี้อีกนะเนตั้น! ถ้านายไม่อยากอยู่กับฉันก็บอกฉันดีๆ ก็ได้ ฉันจะได้พานายกลับไปอยู่รวมกับคนอื่นๆ เอง"

เนบิวลาพูดเสียงดังจนเกือบจะเป็นตะคอก

"เนบิวลา! ฉันเจ็บ!"

คราวนี้เนบิวลาคงจะเข้าใจแล้วว่าคนตรงหน้าคงเจ็บจริงๆ พอปล่อยมือออกก็เห็นข้อมือของเนตั้นบวมแดงและเป็นรอยบีบอย่างชัดเจน เนบิวลาลืมไปว่าตัวเองมีพละกำลังมากกว่าเนตั้นหลายเท่า แรงบีบจากกระดูกที่แข็งแรงกว่าอาจทำให้เนตั้นข้อมือหักได้

"เนตั้น ฉันขอโทษ" เนบิวลาบอกด้วยสีหน้ารู้สึกผิด

แม้จะเห็นว่าเนบิวลารู้สึกผิดแค่ไหน แต่เนตั้นก็ไม่อยากฟังอะไรทั้งนั้นในตอนนี้ หันรีหันขวางอยู่ครู่หนึ่งแล้วก็เดินกระฟัดกระเฟียดไปยังมุมห้องแถวๆ หัวเตียง ก่อนจะนั่งชันเข่าลงกับพื้นแล้วก็ก้มหน้าร้องห่มร้องไห้ มือข้างที่ถูกบีบบวมแดงและแสบร้อนจนรู้สึกเหมือนมือจะหลุดออกจากร่างกาย

เนบิวลากดปุ่มเลือกยาจากแผงควบคุมใกล้ๆ กับประตูเข้าออกมือไม้สั่น ไม่นานก็มีหลอดยาแบบเจลไหลตกลงมาตรงช่องรับ เมื่อได้ยาแล้วจึงรีบเดินมาหาคนที่นั่งกอดเข่าร้องไห้อย่างน่าสงสาร

"เนตั้น ฉันขอโทษ"

เนบิวลาพูดพลางย่อตัวลงนั่งข้างๆ พอแตะไหล่แล้วเนตั้นก็ทำท่าสะบัดหนี

"ไม่ต้องมายุ่ง!"

เนตั้นเงยหน้าขึ้นมามองแล้วก็ซบหน้ากับเข่าตัวเองร้องไห้ต่อ ความรู้สึกว่าตัวเองต้อยต่ำ ถูกทำร้ายและเหยียบย่ำซ้ำเติมค่อยๆ ทวีขึ้นจนยากจะหยุดตัวเองได้ บวกกับที่เพิ่งถูกแฟนสาวบอกเลิกเมื่อไม่นานนี้ ยิ่งทำให้ความรู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจพลุ่งพล่านไปกันใหญ่

"เนตั้น นายร้องไห้ทำไม"

เนบิวลาถามด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง คาดไม่ถึงว่าที่ทำไปเมื่อครู่นี้จะทำให้เนตั้นเสียใจมากขนาดนี้ เนตั้นเงยหน้าขึ้นมาอีกครั้ง น้ำตาเต็มใบหน้าจนเนบิวลาตกใจ

"ทำไมใครๆ ถึงชอบทำร้ายฉัน แกล้งฉัน แล้วก็ดูถูกเหยียดหยามฉัน เพราะฉันเรียนไม่เก่งใช่มั้ย! เพราะฉันมีแม่เป็นคนปัญญาอ่อนใช่มั้ย! เพราะฉันเป็นลูกไม่มีพ่อใช่มั้ย! เห็นฉันไม่มีทางสู้ใช่มั้ยถึงจะทำอะไรกับฉันก็ได้!"

เนตั้นปล่อยโฮหนักกว่าเดิม เล่นเอาอีกฝ่ายถึงกับทำตัวไม่ถูกเลยทีเดียว

"นายพูดเรื่องอะไรเนตั้น ฉันไม่เข้าใจ"

เนบิวลาได้แต่นั่งมองคนร้องไห้ขี้มูกโป่งและสะอื้นฮักๆ อย่างงงๆ จะปลอบก็ไม่รู้จะปลอบยังไง ปลอบไม่เป็นเสียด้วยสิ

"นายไม่มีวันเข้าใจฉันหรอก ไม่มีใครเข้าใจฉันเลยสักคน มีแต่คนทำร้ายฉัน! นายก็เหมือนกัน!"

เนตั้นก้มหน้าร้องไห้ต่อ เนบิวลาพยายามรวบรวมและปะติดปะต่อข้อมูลที่เนตั้นพูดมาทุกอย่างเมื่อสักครู่นี้เพื่อที่จะเข้าใจให้ได้มากที่สุด เรียนไม่เก่ง แม่ปัญญาอ่อน ลูกไม่มีพ่อ แม้จะฟังพอเข้าใจบ้างว่าหมายถึงอะไร แต่ด้วยบริบททางสังคมและวัฒนธรรมที่ต่างกันมาก เนบิวลาก็ไม่สามารถเข้าใจได้ทั้งหมด แต่กระนั้นก็พอเข้าใจว่าเรื่องที่พูดมาคงทำให้เจ้าตัวเสียใจมากถึงได้ร้องไห้หนักปานจะขาดใจ

"เนตั้น ฉันขอโทษ"

เนบิวลาเอื้อมมือไปแตะไหล่เนตั้นอีกครั้ง คราวนี้ไม่สะบัดออก แต่ก็ไม่แสดงอาการรับรู้ใดๆ นอกจากก้มหน้าร้องไห้อย่างเดียว เนบิวลาถอนหายใจยาว สงสารคนร้องไห้ขี้แยจับจิตจับใจ แววตาที่แสดงความเจ็บปวดน้อยใจเมื่อสักครู่นี้บ่งบอกได้เป็นอย่างดีว่าชีวิตของคนๆ นี้คงเผชิญเรื่องราวเลวร้ายมามาก มากเสียจนความรู้สึกเคารพในตัวเองแทบไม่เหลืออยู่เลย

เนบิวลาเอามือออกจากไหล่ของเนตั้น ไม่พยายามที่จะพูดหรือทำอะไรอีกนอกจากนั่งอยู่ข้างๆ เป็นเพื่อนคนที่กำลังร้องไห้ ปล่อยให้เนตั้นปลดปล่อยอารมณ์โดยไม่คิดจะรบกวนใดๆ เพราะถึงพูดอะไรไปตอนนี้เนตั้นก็คงไม่ฟัง ทางที่ดีก็ควรจะรอให้เนตั้นสงบสติอารมณ์เสียก่อนดีกว่า

ไม่กี่นาทีหลังจากนั้น เสียงสะอื้นไห้ก็ค่อยๆ หายไป แล้วเนตั้นก็ค่อยๆ เงยหน้าขึ้น พอเห็นว่าเนบิวลายังคงนั่งอยู่ข้างๆ ก็ทำหน้าแปลกใจ ปกติไม่มีใครสนใจด้วยซ้ำว่าเนตั้นจะเสียใจมากแค่ไหน ตอนเด็กๆ เนตั้นร้องไห้จนน้ำตาแทบเป็นสายเลือด เจ้าหน้าที่ที่สถานสงเคราะห์ก็ไม่สนใจ แถมบางทียังโดนดุด่าอีกด้วย

สายตาที่ดูเป็นห่วงเป็นใยนั้นทำให้เนตั้นเกิดหวั่นไหวซะแล้ว!!!

ตอนนี้อยู่ที่ไหนแล้วนะ พอมองออกไปนอกกระจกบานใหญ่ก็เห็นแต่ดวงดาวและแก๊สหลากสีสันอยู่ไกลๆ จะว่าไปเนตั้นก็รู้สึกใจหายไม่น้อยที่ต้องจากโลกที่เคยอยู่ไปแล้ว จากไปโดยที่ไม่รู้ว่าจะมีโอกาสได้กลับมาอีกหรือเปล่า

"มือนายบวมหมดแล้ว ให้ฉันทายาให้นะเนตั้น" เนบิวลาหน้าจ๋อยอย่างรู้สึกผิด มองเนตั้นตาปริบๆ

ไม่มีเสียงตอบกลับมานอกจากเสียงสะอื้นที่ยังหลงเหลืออยู่บ้าง เนบิวลาจึงถือวิสาสะดึงมือข้างนั้นของเนตั้นออกมาอย่างเบามือที่สุดเพราะกลัวจะทำให้คนขี้ใจน้อยเจ็บอีก ก่อนจะบีบเจลใสๆ ลงไปบนข้อมือที่บวมแดงและใช้มือลูบไล้เบาๆ จนเจลนั้นซึมซาบเข้าสู่ผิวหนังอย่างรวดเร็ว

"มันจะเย็นๆ หน่อยนะ"

เนบิวลาบอกพร้อมกับยิ้มน้อยๆ เนตั้นหันมามองอย่างช้าๆ เห็นเนบิวลาคอยเป็นห่วงและดูแลดีอย่างนี้ก็อดนึกถึงตอนเป็นเด็กไม่ได้ เวลามีคนมาเลี้ยงอาหารหรือเอาของมาบริจาคที่สถานสงเคราะห์ เนตั้นและเด็กคนอื่นๆ มักจะขอเข้าไปกอดคนที่มาหาบ่อยๆ แม้ว่าจะไม่รู้จักกัน แต่ความรู้สึกโหยหาความอบอุ่นจากใครสักคนก็ทำให้เด็กๆ หลายคนต้องทำอย่างนั้น คนที่มาหาหลายคนจึงมักกลับไปพร้อมน้ำตาเพราะความสงสารและเวทนา

"เนตั้น"

เนบิวลาเรียกด้วยน้ำเสียงและรอยยิ้มอ่อนโยน คราวนี้เนตั้นยอมที่จะสบตาตรงๆ ด้วย ความรู้สึกโหยหาความอบอุ่นจากใครสักคนที่ฝังลึกอยู่ในจิตใต้สำนึกทวีกำลังขึ้นอีกแล้ว เนตั้นจึงพยายามควบคุมตัวเองไม่ให้เผลอทำอะไรที่ดูโง่และน่าเวทนาเหมือนตอนเด็กๆ อีก

"เมื่อกี้...ฉันขอโทษนะ ขอโทษจริงๆ ฉันไม่ได้ตั้งทำให้นายเจ็บหรอก ฉันลืมตัวเพราะว่าฉันเป็นห่วงนายไง นึกว่านายโดนทหารยิงตายไปแล้ว ฉันเป็นห่วงนายมากนะตั้น"

พอได้ฟังเหตุผลแล้วเนตั้นก็รู้สึกดีขึ้นไม่น้อย จะว่าไปก็ดีเหมือนกันที่มีใครสักคนบอกว่าเป็นห่วง คำพูดและสายตาอย่างนี้นี่แหละที่เนตั้นเรียกร้องหามาตลอดชีวิต

"ห่วงฉันทำไม เราไม่ได้เป็นกันอะไรซะหน่อย" น้ำเสียงของเนตั้นฟังดูหมางเมินและน้อยใจอยู่ในที

"ห่วงสิ ก็ฉันชอบนายไง"

เนตั้นเบิกตาโตด้วยความตกใจ นายมนุษย์ต่างดาวคนนี้ต้องเสียสติแน่ๆ เจอกันไม่กี่ชั่วโมงจะชอบกันได้ยังไง แถมยังเป็นผู้ชายเหมือนกันด้วย

"แล้วอีกอย่าง ฉันก็เป็นคนพานายมา ฉันต้องรับผิดชอบชีวิตนายนะเนตั้น"

น้ำเสียงและท่าทางจริงจังของเนบิวลาทำให้เนตั้นครุ่นคิด แต่พอไม่รู้จะคิดไปทางไหนก็เลยหันหน้าหนีไปเฉยๆ ปล่อยให้สายตาเหม่อมองกลุ่มก๊าซหลากสีและดาวฤกษ์ที่เพิ่งเกิดใหม่นับล้านดวงข้างนอกบานกระจก จากนั้นเจ้าตัวจึงค่อยพูดขึ้นมาอีกครั้ง

"ฉันไม่เชื่อหรอก นายเพิ่งรู้จักฉันได้ไม่นาน นายจะมาห่วงฉันทำไม อย่ามาหลอกซะให้ยากเลย เคยมีคนพูดกับฉันอย่างงี้ตั้งหลายคน ก็มีแต่คนหลอกลวงทั้งนั้นแหละ"

ดูท่าทางเจ้าตัวจะน้อยใจมาก ตั้งแต่เกิดมาเนบิวลาก็ไม่เคยเจอคนน้อยใจขนาดนี้ แถมยังต้องคอยง้ออีก เนบิวลาไม่เคยทำมาก่อนเลย ขนาดมีคนรักยังไม่เคยง้อขนาดนี้เลย

"ฉันขอโทษเรื่องเมื่อกี้นะ"

เนบิวลาพูดพลางเขยิบเข้าไปนั่งใกล้จนแขนชิดกับเนตั้น ยิ้มเขินเพราะไม่เคยทำมาก่อน ส่วนอีกคนหันมามองด้วยสายตาหวาดระแวง แต่ก็ไม่พูดอะไร

"หายเจ็บหรือยัง" เนบิวลาถามด้วยน้ำเสียงและสีหน้าเป็นห่วง

เนตั้นก้มมองมือของตัวเอง รู้สึกแปลกใจที่ยาทาเมื่อกี้ทำให้อาการบวมแดงแสบร้อนหายไปจนเกือบเป็นปกติ แสดงว่ามันต้องเป็นยาที่มีประสิทธิภาพมากถึงทำให้หายเร็วขนาดนี้

"หายแล้ว"

ตอบสั้นๆ แล้วก็หันกลับไปมองข้างนอกตามเดิม ไม่ใช่อะไรหรอก เนตั้นไม่กล้าสบตาเนบิวลาเลย ยิ่งอยู่ใกล้ๆ อย่างนี้ก็ยิ่งรู้สึกถึงความปั่นป่วนในใจ ความรู้สึกข้างในที่พลุ่งพล่านก็พร้อมทรยศเจ้าของตลอดเวลา

"ดีแล้ว อ้อ...แล้วนายกินอะไรหรือยัง หิวมั้ย เดี๋ยวฉันเตรียมอาหารให้นายกินเอามั้ย"

"กินแล้ว"

เนบิวลาหันไปมองตรงมุมที่ไว้สำหรับกินอาหาร มีซองอาหารที่ถูกฉีกแล้ววางไว้อยู่ ไหนบอกว่าตัวเองเรียนไม่เก่ง ขนาดไม่เก่งยังอุตส่าห์รู้อีกว่าอะไรกินได้กินไม่ได้ นี่แหละพลังแห่งธรรมชาติที่ทำให้เราทำอะไรก็ได้ในยามคับขัน

"กินอีกก็ได้นะ ไม่ต้องกลัวหมดหรอก มีเยอะเลย เดี๋ยวฉันจะปรุงรสชาติอร่อยๆ ให้นายกิน เอามั้ย"

"ไม่เอา ไม่กิน"

เนบิวลานิ่วหน้าเพราะไม่รู้จะง้อยังไงแล้ว ปกติก็ไม่เคยต้องง้อใครถึงขนาดนี้เลย

"เนตั้น ฉันขอโทษนายแล้วนะ ขอโทษตั้งหลายครั้งแล้วด้วย นายยังไม่ยกโทษให้ฉันอีกเหรอ"

เมื่อไม่รู้จะทำยังไงก็เลยต้องถามไปตรงๆ อย่างนี้แหละ

"ยกโทษให้ฉันนะเนตั้น"

อย่าว่าแต่เนบิวลาเลย เนตั้นเองก็ไม่เคยเจอผู้ชายมานั่งงอนง้ออย่างนี้เหมือนกัน พอเห็นเนบิวลาทำหน้าเศร้าและรู้สึกผิด ก็ยิ่งทำตัวไม่ถูก

"ฉันไม่เคยง้อใครขนาดนี้เลยนะรู้เปล่า"

เนบิวลาสำทับอีกรอบ

"หายโกรธตั้งนานแล้ว" เนตั้นทำปากขมุบขมิบอย่างเขินๆ

"จริงเหรอเนตั้น"

ขาดคำแล้วเนบิวลาก็ดึงคนตรงหน้าเข้ามากอดไว้ ความรู้สึกโหยหาความอบอุ่นจากใครสักคน ทำให้เนตั้นยอมแพ้หัวใจตัวเอง ยอมซุกหน้าลงกับอ้อมอกของคนที่เพิ่งรู้จักกันไม่นานแต่โดยดี จากนั้นก็โอบกอดแน่น แถมยังกลับมาร้องไห้สะอึกสะอื้นอีกรอบ

"เนตั้นอย่าขี้แยสิ" หนุ่มตาคมมาดเท่ทำอะไรไม่ถูกอีกแล้ว กอดเนตั้นไว้อย่างเก้ๆ กังๆ เพราะไม่รู้จะปลอบยังไง

"เนบิวลา...นายอย่าทิ้งฉันไปเหมือนคนอื่นๆ นะ ฉันไม่มีใครอีกแล้ว"

ไม่รู้ว่าพูดออกไปได้ยังไง แต่เนตั้นก็พูดประโยคนั้นออกไปแล้ว มันคงเป็นความรู้สึกลึกๆ ที่เก็บไว้ในใจมานาน แม้จะรู้แก่ใจว่าคนๆ นี้เป็นเพศเดียวกัน แถมยังเป็นคนแปลกหน้า แต่มันก็ไม่สำคัญแล้ว เนตั้นต้องการใครสักคนที่จะช่วยเติมเต็มความรู้สึกที่ขาดหายไปให้ต่างหาก

"ฉันไม่ทิ้งนายไปหรอก ฉันพานายมาแล้วฉันก็ต้องดูแลนายให้ดีที่สุด นายไม่ต้องห่วงนะเนตั้น ฉันจะทำให้เนตั้นเป็นเนตั้นคนใหม่ที่มีความสุขให้ได้"

เนตั้นไม่รู้หรอกว่าเนบิวลาพูดจริงแค่ไหน แต่คำพูดนั้นก็ทำให้เนตั้นกอดเนบิวลาแน่นขึ้นไปอีก กอดอยู่เนิ่นนานเลยทีเดียว จนกระทั่งรู้สึกพอใจแล้วนั่นแหละเนตั้นจึงค่อยๆ คลายอ้อมแขนออก เนบิวลาก็ค่อยๆ ปล่อยเนตั้นให้เป็นอิสระเช่นกัน

"กอดซะแน่นเหมือนเด็กเลย"

เนบิวลาพูดหยอก เห็นผมปรกหน้าก็เลยเอามือปัดเกลี่ยให้ พิศดูหนุ่มหน้าใส ผิวขาวสวย ปากแดงเรื่อได้รูป จมูกโด่งออกรั้นหน่อยๆ ดวงตาใสซื่อฉายแววเศร้าแต่ก็แฝงแววซนไว้ด้วย ทุกอย่างดูลงตัวเหมาะเจาะ เล่นเอาเนบิวลาหลงใหลตั้งแต่แรกเห็น

"รู้ตัวมั้ยว่าเป็นคนน่ารัก ฉันชอบดวงตาของนายนะ ดูแบ๊วๆ ดี จมูกก็รั้นๆ คงจะดื้อน่าดูเลยล่ะ ริมฝีปากก็น่า..."

"แฮ่ม พูดแบบนี้อีกแล้วนะ!" เนตั้นกระแอมแล้วก็หน้างอ

เนบิวลาได้แต่หัวเราะแหะๆ เห็นกอดเสียแน่นก็นึกว่าจะชอบกันเข้าให้แล้ว ที่ไหนได้ ยังปากแข็งอยู่อีก จะคอยดูละกันว่าจะใจแข็งไปได้สักกี่น้ำ

"เดี๋ยวฉันขอตัวไปทำความสะอาดร่างกายก่อนละกัน เริ่มเหนียวตัวแล้ว นายอยากทำความสะอาดร่างกายด้วยหรือเปล่า"

เนตั้นส่ายหน้าเกือบจะทันที บนอวกาศอย่างนี้ไม่มีแบคทีเรีย อุณหภูมิก็ปรับไว้อย่างเหมาะสม อาการเหนียวตัวจึงเกิดได้ช้ามาก ส่วนมากแล้วการทำความสะอาดร่างกายหนึ่งครั้งก็อาจจะทำให้อยู่ได้นานเป็นสัปดาห์เลย

"ก็ไปเป็นเพื่อนฉันหน่อยสิ"

เนบิวลารบเร้า เนตั้นทำหน้ายุ่งยากใจ

"แล้วนายจะให้ฉันไปดูคนแก้ผ้าทำไมล่ะ ไม่ได้อยากดูซะหน่อย"

เนบิวลาหัวเราะชอบใจ "นายกลัวเกย์ขนาดนั้นเลยเหรอ ฉันไม่ได้เป็นเกย์ซะหน่อย กลัวทำไม"

"ถ้านายไม่ได้เป็นเกย์ แล้วนายจะมาชอบฉันทำไมล่ะ ฉันเป็นผู้ชายนะ" เนตั้นเถียง

"เถียงเก่งอย่างนี้ เดี๋ยวก็จูบเข้าให้อีกหรอก"

เนบิวลาขู่พลางทำท่าจะโถมเข้าไปจูบจริงๆ

"อย่านะเว้ย" เนตั้นร้องห้ามแล้วเขยิบถอยออกไปแทบจะทันที ดูหวาดระแวงและคอยจับตามองการเคลื่อนไหวของเนบิวลาตลอด

"ฉันไม่ทำอะไรนายหรอกน่า ไปเหอะ ไปนั่งคุยกับฉันตรงนั้นหน่อย ฉันอยากมีเพื่อนคุย ฉันชอบคุยกับนาย ชอบแหย่นายด้วย สนุกดี" เนบิวลาหัวเราะเบาๆ ตรงประโยคท้าย

"งั้นฉันไม่ไปหรอก" เนตั้นหันหน้าหนี ทำท่าไม่รู้ไม่ชี้

"งั้นฉันจะอุ้มนายไป"

เนบิวลาขู่พลางเขยิบตัวเข้าไปใกล้และทำท่าจะช้อนตัวเนตั้นขึ้นมา เนตั้นจึงรีบลุกขึ้นยืนทันที ก่อนจะตกลงอย่างเสียไม่ได้

"ไปก็ไป"

เนบิวลาหัวเราะแล้วก็ลุกขึ้นยืนบ้าง จากนั้นก็เอื้อมมือไปจับมือของเนตั้นไว้ ก่อนจะพาเดินออกไปด้วยกัน แต่ก็ไม่ลืมหันมาเตือน

"ถ้าเจ็บก็บอกนะ"

เนตั้นวางหน้าไม่สนิทนัก รู้สึกแปลกๆ แต่ก็ยอมให้เนบิวลาจับมือและเดินตามไปแต่โดยดี ตอนนี้ยานอวกาศเริ่มเคลื่อนที่ช้าลงแล้ว แสดงว่าคงใกล้จะถึงเส้นทางที่จะพุ่งทะยานไปสู่ดาวแม็กโซนาเดีย จากนี้ไปก็จะใช้เวลาอีกหนึ่งเดือนเศษๆ ตามเวลาของดาวโลกเดินทางไปจนถึงบ้านเกิดของเนบิวลา

จากจุดนี้ไป ยานอวกาศจะพุ่งทะยานด้วยเร็วเท่ากับสิบล้านเท่าของความเร็วแสง เพื่อให้สามารถไปถึงดาวแม็กโซนาเดียที่อยู่ไกลจากโลกถึงหนึ่งล้านปีแสงได้ภายในเวลาเดือนเศษ ตามทฤษฎีของนักวิทยาศาสตร์ผู้มีชื่อเสียงบนดาวโลกพิสูจน์ว่า การเดินทางด้วยความเร็วมากกว่าหรือเท่ากับแสงเป็นไปไม่ได้ นั่นเป็นเพราะเทคโนโลยีของดาวโลกยังไม่ก้าวหน้ามากพอ ทำให้วัตถุยิ่งเคลื่อนที่เร็วก็ยิ่งเกิดแรงต้านจากมวลที่เพิ่มขึ้นจนเป็นอนันต์

เทคโนโลยีของดาวแม็กโซนาเดียใช้หลักการทำให้รอบๆ ตัวยานเป็นสุญญากาศด้วยปฏิสสารหรือสสารมืด ทำให้อากาศ ฝุ่นหรือวัตถุที่อยู่รอบๆ ถูกทำลายจนสลายเป็นความว่างเปล่า การสลายของสสารนั้นจะให้พลังงานมหาศาลและทำให้เกิดการบิดโค้งของกาลอวกาศ การบิดโค้งหรือวาร์ปนี่เองที่จะช่วยผลักดันให้ยานเคลื่อนที่ไปข้างหน้าด้วยความเร็วยิ่งยวด ช่วยให้มวลของวัตถุที่เคลื่อนที่เป็นลบ รวมทั้งยังสามารถทำอันตรกิริยากับแรงโน้มถ่วงได้ด้วย

เนบิวลาพาเนตั้นเดินมาถึงจุดทำความสะอาดร่างกายที่เดิม จากนั้นก็ขึ้นไปยืนอยู่บนแผ่นวงกลมสีดำอย่างคุ้นเคย ก่อนที่จะจัดการถอดเสื้อผ้าของตัวเองออกจนหมด แถมยังส่งให้คนที่ยืนอยู่ข้างๆ อีกด้วย

"เอาไปแขวนให้ฉันหน่อย"

เนตั้นหน้าเหวอเมื่อได้เห็นรูปร่างกำยำสมส่วนของชายหนุ่มมนุษย์ต่างดาวเป็นครั้งแรก แม้จะเคยเห็นผู้ชายแก้เสื้อผ้ามาบ้าง แต่ก็ไม่มีครั้งไหนที่จะทำให้เนตั้นใจสั่นได้เท่าครั้งนี้เลย กล้ามเนื้อเป็นมัดๆ สมชายชาตรีและใบหน้าที่คมเข้มหล่อเหลานั้นส่งพลังดึงดูดสายตาแก่ผู้พบเห็นไม่น้อย ขนาดผู้ชายด้วยกันยังหวั่นไหว แล้วผู้หญิงล่ะจะเหลืออะไร คงไม่ต้องถามแล้วว่าคนที่ยืนเปลือยอยู่ตรงหน้ามีแฟนหรือเปล่า

เอ...แต่จะว่าไปก็น่าแปลกเหมือนกัน มนุษย์ต่างดาวคนนี้เหมือนมนุษย์ทุกอย่าง แทนที่จะตัวเล็กๆ ตาโตสีดำๆ ปากเล็กๆ แขนขาลีบเล็กอย่างที่เห็นในหนังอวกาศบ่อยๆ

"ตะลึงเลยเหรอ เอาไปเก็บให้หน่อยสิ"

เนบิวลาย้ำอีกรอบ เนตั้นสะดุ้งรู้ตัวแล้วก็ยิ้มเขินๆ

"อ๋อได้ แขวนที่ไหนล่ะ"

เนบิวลาบุ้ยหน้าไปทางตู้เสื้อผ้าที่อยู่ใกล้ๆ "เอาเสื้อผ้าตัวใหม่มาให้ฉันด้วย"

เนตั้นพยักหน้าเข้าใจ แล้วสายตาไม่ซื่อก็พลันชำเลืองมองสิ่งที่ไม่ควรจะมองอย่างลืมตัว ผู้ชายบนดาวแม็กโซนาเดียไม่ใส่ชุดชั้นใน กางเกงที่ออกแบบมานั้นสามารถใช้แทนชุดชั้นได้เลย แถมเนื้อผ้ายังระบายอากาศได้ดีกว่าและกันเชื้อโรคได้อีกด้วย แต่กางเกงแบบนี้ก็ทำให้ส่วนนั้นของผู้ชายตุงออกมาจนรู้กันหมดว่าใครมีขนาดเท่าไหร่

"มองอะไร"

เสียงเรียกทำให้เนตั้นสะดุ้งรู้ตัวอีกครั้ง เกาหัว ยิ้มเขินแล้วก็เดินออกไปด้วยอาการงงๆ ปล่อยให้เนบิวลายืนทำความสะอาดไป พอแขวนเสื้อผ้าให้แล้วก็เลือกชุดใหม่มาให้ จะว่าไป เสื้อผ้าของเนบิวลาก็ดูคล้ายๆ กับชุดที่มนุษย์บนดาวโลกใส่ อาจจะเป็นเพราะสรีระเหมือนกัน ทำให้การออกแบบเสื้อผ้าคล้ายกันไปด้วย มีเพียงลวดลายและแบบเท่านั้นที่ดูแปลกตาไปบ้าง

พอเดินมาถึงเนบิวลาก็ทำความสะอาดร่างกายเสร็จพอดี เนตั้นส่งเสื้อผ้าให้แล้วก็เสมองไปทางอื่น ก่อนจะบอกไปเบาๆ

"ฉันไปนอนเล่นก่อนนะ"

เนบิวลาพยักหน้า "อืม เดี๋ยวตามไป"

เนตั้นรีบเดินแกมวิ่งไปที่เตียงนอน ภาพเมื่อสักครู่นี้ติดตาเนตั้นเสียจนสลัดยังไงก็สลัดไม่ออก ไม่เข้าใจตัวเองเลย

ทำไมเนตั้นรู้สึกแปลกๆ ที่เห็นผู้ชายคนนี้แก้ผ้าล่ะเนี่ย!!!

ถอดเสื้อคลุมล่องหนออกแล้วเนตั้นก็ขึ้นไปนอนเล่นบนเตียง จะว่าไป พอได้ระบายความรู้สึกนั้นออกไปบ้าง จิตใจก็ปลอดโปร่งแจ่มใสมากขึ้น

เนบิวลาเดินตามมาแล้ว รอยยิ้มอุ่นละไมนั้นทำให้เนตั้นไม่กล้ามองตรงๆ เท่าไหร่ แต่ก็ไม่ถึงกับจะหันหน้าหนีเสียทีเดียว

"เดี๋ยวฉันจะนอนแล้ว นายจะนอนด้วยเลยก็ได้นะ" เนบิวลาบอกเมื่อเดินมาหยุดอยู่ข้างเตียง

"แล้วนาย...กินข้าวแล้วเหรอ"

เนบิวลาขมวดคิ้วเพราะไม่เข้าใจคำว่ากินข้าวเท่าไหร่ บนดาวของเนบิวลาไม่มีข้าว แต่มีพืชที่ใช้กินเพื่อให้คาร์โบไฮเดรตเหมือนกัน

"กินอาหารน่ะเหรอ"

เนตั้นพยักหน้าเพื่อยืนยันว่าใช่

"กินแล้ว กินตอนที่ไปทำงานนั่นแหละ"

เนบิวลานั่งลงบนเตียง กำลังจะนอนลงไปก็มีเสียงบางอย่างดังขึ้นตรงหัวเตียงเสียก่อน เนบิวลาเอื้อมมือไปกดปุ่มบนแผงของวัตถุที่เป็นแผ่นสี่เหลี่ยมสีดำๆ แล้วก็มีเสียงดังออกมา

"เนบิวลา มนุษย์ที่ถูกจับตัวมาหายไปหนึ่งคน คุณต้องมาอธิบายให้เราฟังเดี๋ยวนี้ว่าเกิดอะไรขึ้น"

เนบิวลาเสียวสันหลังวาบ!

แย่แล้ว!

เหตุการณ์เมื่อครู่นี้ทำให้เจ้าหน้าที่ต้องตรวจสอบจำนวนคนที่ถูกจับมา เนบิวลาหันไปมองเนตั้นที่มองมาอย่างงงๆ แล้วก็กลืนน้ำลายอึกใหญ่ ถ้าเกิดถูกจับได้ขึ้นมา เนตั้นอาจจะถูกฆ่าโดยการปล่อยให้ลอยอยู่ในอวกาศ ส่วนเนบิวลาก็อาจจะโดนโทษร้ายแรงถึงขั้นให้ออกจากงาน ถ้าโชคร้ายกว่านั้นก็อาจถูกปล่อยทิ้งให้ตายกลางอวกาศพร้อมๆ กับเนตั้นนั่นแหละ!


✰ TBC ✰

[chickygirl]

เนบิลล่าภาคนี้ค่ยสมกับเป็นผู้นำหน่อยแต่ภาคนี้หื่นขึ้นเยอะนะ 
เนตั้นหนุ่มน้อยจิมขี้แยแต่น่ารัก  สิ่งที่เขาเจอมามันฝั่งในหัวเขาเลยทำให้เนตั้นมองไม่เห็นคุณค่าของตัวเอง
  กอดเนตั้นสงสารอะ   

[twinmonkey0311]

เนบิวล่าจะช่วยตัวเองกับเนตั้นได้มั้ยเนี่ย

[YounIn]

เป็นเรื่องใหญ่ละ

[=นีรนาคา=]

งานเข้า เนบิวลาจะรอดมั้ย
ถ้าพลาดนี่แย่ทั้งคู่เลยนะ
เอาใจช่วยเนบิวลา

[Magis]

งานเข้าแล้วสินะเนบิวล่า  เนตั้นแบ้ว เขินได้อีก เหอๆ

[Jibbubu]

เป็นเรื่องแล้วจะทำไงดีเนบิวล่า

[alternative]

มีเรื่องให้หื่นและตื่นเต้นได้ทุกตอนสิน่า

[Poseidon]

งานเข้าละไงเนบิวลา....สู้ๆๆๆ

[GuoJeng]

ผมชอบฉากอาบน้ำอ่ะ ทะลึ่งดี ๕๕๕

[sanri]

พึ่งจะได้หวานกันแค่นิดเดียวเอง เกิดเรื่องขึ้นอีกแล้วอ่า 

[kitty08]

  เนตั้นนายน่าเต๊ะจริง ๆ เลย น่ะ แต่ก้อเข้าใจน่ะหลายเรื่องประดังกันเข้ามา ก้อเลยทำให้ไม่ค่อยมีสติคิดตรองอะไรเท่าไหร่น่ะ แต่โชคดีจังได้มาเจอเนบิวล่า อิจฉาอ่ะ 

[Mouse2U]

เนบิวลาคนหื่น ที่เนตั้นกอดตัวเองเสียแน่นขนาดนั้นเป็นเพราะกำลังซาบซึ้งใจอยู่ค่ะไม่ได้หมายความว่าชอบเนบิวลาเข้าแล้วเสียหน่อย ขี้ตู่จริงๆ เลย

[sarawatta]

♗☀interstellar☀♗ รัก➀ล้านปีแสง

ตอนที่ 4 ✲ อารมณ์เปลี่ยว

"เนตั้น ฉันขอจูบนายอีกครั้งได้มั้ย"

คนถูกถามดีดตัวลุกขึ้นนั่งบนเตียง หน้าเหวอราวกับถูกผีหลอกก็ไม่ปาน เอาอีกแล้ว นายหมอนี่ท่าจะเพี้ยน รับโทรศัพท์อยู่ดีๆ ก็จะมาขอจูบกันดื้อๆ

"นายจะจูบฉันอีกทำไม!" เนตั้นถามหน้าตาตื่นและหวาดระแวง แล้วก็รีบเอามือปิดปากไว้

แม้จะดูน่าขำ แต่เนบิวลาก็ขำไม่ออกเลยในเวลานี้ จ้องมองคนตรงหน้าแล้วก็ ค่อยๆ เขยิบเข้าไปใกล้ เนตั้นเขยิบถอยหนีไปเล็กน้อย แต่พอเห็นสีหน้าเศร้าๆ ของเนบิวลาแล้ว ความรู้สึกกลัวว่าจะถูกคุกคามก็ค่อยๆ ลดลง

"ฉันกลัวน่ะเนตั้น กลัวว่าฉันจะไม่ได้กลับมาหานายอีก"

เนบิวลาอดโทษตัวเองไม่ได้เลยที่พาคนๆ นี้มาเสี่ยงชีวิตด้วย แล้วสุดท้ายก็จะช่วยไว้ไม่ได้ คงไม่โทษเนตั้นหรอกที่แอบหนีออกไปข้างนอกเมื่อกี้ เพราะถ้าไม่พาเนตั้นมาก็คงไม่เกิดเรื่องอย่างนี้ขึ้น

"นายหมายความว่ายังไง นายจะไปไหนเหรอ แล้วทำไมกลับมาไม่ได้ล่ะ แล้วฉันจะอยู่ยังไงล่ะเนบิวลา ฉันอยู่ในนี้คนเดียวไม่ได้หรอก"

เนตั้นทำหน้าเศร้า แม้เนบิวลาเป็นคนแปลกหน้าและเพิ่งรู้จักกันไม่นาน แต่ก็เป็นเพียงคนเดียวที่เนตั้นพึ่งได้ในเวลานี้

เนบิวลาใจหายวาบเมื่อได้ยินเนตั้นพูดอย่างนั้น น้ำตาลูกผู้ชายปริ่มขอบตาเมื่อได้เห็นแววตาซื่อๆ ไร้เดียงสากำลังหวาดกลัว แค่คิดว่าหนุ่มน้อยหน้าใสคนนี้จะถูกปล่อยทิ้งให้ตายกลางอวกาศก็แทบจะทนไม่ได้แล้ว เนบิวลากลืนน้ำลายลงคงอย่างยากเย็น ค่อยๆ เอื้อมมือไปจับไหล่ทั้งสองข้างของเนตั้นไว้ จ้องลึกเข้าไปในดวงตาคู่นั้นของคนตรงหน้า

"เนตั้น ฉันจะพยายามกลับมาหานายให้ได้ ฉันจะไม่ทิ้งนายเป็นอันขาด รอฉันนะเนตั้น ฉันจะกลับมาหานายแน่นอน เพราะฉัน...เป็นที่พึ่งเดียวของนายบนยานลำนี้"

"มีเรื่องอะไรหรือเปล่าเนบิวลา มีคนสงสัยหรือเปล่าว่านายพาฉันหนีมา นายจะโดนลงโทษเหรอเนบิวลา ถ้านายโดนลงโทษ ฉันก็ต้องโดนลงโทษด้วยสิ ใช่มั้ยเนบิวลา"

เนบิวลาไม่ตอบคำถามนั้น ค่อยๆ ประทับรอยจูบลงไปอย่างแผ่วเบาบนริมฝีปากแดงที่เจ้าของร่างได้มาจากผู้เป็นพ่อ แม้ไม่ทันตั้งตัว คราวนี้เนตั้นกลับไม่ดิ้นหนีเหมือนครั้งแรก ตรงกันข้ามกลับปล่อยให้เนบิวลาใช้ปลายลิ้นซอกซอนหารสหวานและมอบสัมผัสเสียวซ่านแสนประหลาดให้จนเจ้าตัวสั่นเทิ้มเบาๆ มิหนำซ้ำสองมือยังทรยศเจ้าของด้วยการเลื่อนไปโอบอีกฝ่ายไว้อีกต่างหาก

เนตั้นเป็นเกย์ไปแล้วเหรอ!? เนตั้นไม่อยากเป็นเกย์เลย!!!

ไม่นานนักเนบิวลาก็ถอนจูบไปดื้อๆ จนอีกฝ่ายหน้าเหลอ ไม่รู้ว่าเป็นเพราะตกใจหรือเสียดายกันแน่ที่จูบนั้นสั้นเหลือเกิน เนบิวลาได้แต่หวังว่าจูบนี้จะไม่ใช่จูบสุดท้าย ที่ยอมพาหนีมาอยู่ด้วยก็เพราะความรู้สึกบางอย่างที่เนบิวลาไม่เชื่อว่าจะมีจริง ตอนที่ความรู้สึกนั้นเกิดขึ้นก็สองจิตสองใจ แต่ไม่รู้ยังไง สุดท้ายก็เลือกที่จะพาเนตั้นหนีมา ในเมื่อพามาแล้ว เนบิวลาก็ไม่มีทางเลือกอื่นใดนอกจากปกป้องคนๆ นี้ให้ดีที่สุด ถ้าอย่างนั้น ไม่ว่ายังไงๆ เนบิวลาก็ต้องทำทุกวิถีทางให้กลับมาเจอเนตั้นอีกให้ได้

"นายรอฉันนะเนตั้น เดี๋ยวฉันมา ฉันต้องไปแล้ว"

เนบิวลาบอกแล้วก็ถอยออกอย่างรวดเร็ว ลงจากเตียงได้แล้วก็รีบเดินไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดทำงานเหมือนเดิม เนตั้นเดินตามมาดูและมองอย่างไม่เข้าใจ

"นายกลับมาหาฉันนะเนบิวลา"

น้ำเสียงและท่าทางหวาดหวั่นของเนตั้นทำให้เนบิวล่าหยุดชะงัก แม้ว่าไม่รู้ชะตากรรมของตัวเองเลย แต่คำพูดนี้ยิ่งตอกย้ำให้เนบิวลารู้ว่าตัวเองมีเพียงทางเลือกเดียวเท่านั้นคือ...ต้องเอาร่างที่ยังมีชีวิตกลับมาหาเนตั้นให้ได้

"ฉันจะกลับมาหานายนะเนตั้น นายไม่ต้องกลัวหรอก ฉันจะกลับมาอย่างแน่นอน เชื่อฉันนะเนตั้น อ้อ อย่าลืมใส่ชุดคลุมล่องหนไว้ด้วย แล้วก็อย่าออกไปไหน ถ้ามีคนเข้ามาในห้องนี้ นายอย่าขยับเขยื้อนเป็นขาด เข้าใจนะเนตั้น"

เนตั้นพยักหน้ารับรู้พร้อมกับยิ้ม รู้สึกอุ่นใจอย่างประหลาดเมื่อได้คำสัญญาที่หนักแน่นของเนบิวลา เนบิวลายิ้มพอใจแล้วก็ใส่เสื้อผ้าต่อจนเรียบร้อย

ทันทีที่เปิดประตูออกไป ร่างของทหารอารักขานายหนึ่งก็กระเด็นหวือลอยผ่านหน้าเนบิวลาไปอย่างรวดเร็วราวกับถูกระทำจากแรงบางอย่างที่ไม่ธรรมดา ร่างนั้นกระแทกเข้ากับผนังเพชรอย่างจัง เจ้าของร่างร้องโอดโอยอย่างเจ็บปวดราวกับจะสิ้นใจ ที่ดาวแม็กโซนาเดียนั้นมีแร่เพชรอยู่มากจึงราคาไม่สูง แต่ด้วยความแข็งแรงจึงถูกนำมาใช้สร้างยานอวกาศด้วย

เมื่อหันไปมองอีกด้านก็เห็นกลุ่มทหารอารักขากำลังถอยกรูดอย่างทุลักทุเล เหมือนกำลังหนีจากอะไรบางอย่างที่น่ากลัว

"เนบิวลา พวกไวท์ทอลมันแฝงตัวเข้ามาในยานของเรา หลบเข้าไปข้างในห้องก่อน"

เสียงทหารอารักขานายหนึ่งร้องเตือนมา ยังไม่ทันขาดคำ ร่างของทหารเหล่านั้นก็ถูกแรงบางอย่างผลักอย่างแรงจนกระเด็นไปคนละทิศละทาง

แล้วเนบิวลาก็ได้เจอมนุษย์ต่างดาวไวท์ทอลสามตัวย่างสามขุมเข้ามาหา ปล่อยคลื่นเสียงความถี่สูงรบกวนออกมาด้วย การสื่อสารกับมนุษย์ต่างดาวพวกนี้ต้องใช้พลังจิตชนิดพิเศษเท่านั้น พวกไวท์ทอลเป็นสิ่งมีชีวิตที่มีเทคโนโลยีล้ำหน้ากว่าหลายล้านปี ใช้พลังจิตสื่อสารแทนการพูด พวกมันตัวเล็กกว่ามนุษย์จากดาวโลกประมาณสองในสาม เดินสองขา มีตาโตสีดำ ปากเล็ก ผิวซีดขาว ไม่มีผมและไม่สวมเสื้อผ้า

"ฉันบอกพวกแกแล้วใช่มั้ยว่าห้ามลักพาตัวมนุษย์จากโลกอื่นมาสร้างอาณานิคมแข่งกับดาวของฉัน พวกแกมันก็แค่สิ่งมีชีวิตโง่ๆ ไม่มีทางสู้พวกฉันได้หรอก แต่ถ้ายังอยากจะลองดีก็เตรียมตัวรับความหายนะได้เลย!"

สัญญาณพลังจิตขั้นสูงถูกส่งผ่านออกมาจากหนึ่งในสามไวท์ทอลอย่างเกรี้ยวกราด เนบิวลาสามารถจับพลังงานนั้นได้จึงเข้าใจสิ่งที่พวกมันพูดได้เป็นอย่างดี

เนบิวลาก้าวเท้าออกไปประจัญหน้ากับพวกไวท์ทอลพร้อมกับจ้องตาพวกมันเขม็ง เสียงสัญญาณเตือนภัยดังขึ้นทั่วยานอวกาศ นักวิทยาศาสตร์คนอื่นๆ ต่างวิ่งหลบเข้าไปในห้องของตัวเอง รวมถึงหัวหน้าของเนบิวลาที่เพิ่งโทรมาตามเมื่อกี้ด้วย ทหารอารักขาที่กระเด็นกระดอนไปคนละทิศละทางจากการถูกกระทำด้วยอาวุธพิเศษจากไวท์ทอล ต่างก็พยายามลุกขึ้นมาระดมยิงแสงเลเซอร์ใส่พวกไวท์ทอลอีกคำรบ แต่อาวุธที่ปล่อยคลื่นพลังงานสูงของพวกไวท์ทอลก็ทำให้แสงเลเซอร์เบนเส้นทางออกไป ไม่สัมผัสถูกตัวของพวกมันแม้แต่นิดเดียว

"หยุดก่อน เดี๋ยวฉันจะคุยกับพวกมันเอง"

เนบิวลาร้องห้าม ทหารอารักขาสิบกว่านายจึงหยุดยิงเพราะถึงยิงไปก็ไม่สามารถทำอะไรพวกไวท์ทอลได้อยู่ดี

"พวกเราไม่ได้จับมนุษย์พวกนี้มาเพื่อสร้างอาณานิคมบนดาวดวงใหม่อย่างที่พวกท่านเข้าใจผิดหรอก พวกเราแค่สงสัยว่าพวกเค้าเป็นเผ่าพันธุ์เดียวกับเรา เราแค่จะจับไปศึกษาวิจัยและทดลองเท่านั้น"

เนบิวลาส่งพลังจิตกลับไปหาเจ้าไวท์ทอลสามตัวนั้น พวกมันหยุดกึกเมื่อรู้ว่ามีคนสื่อสารด้วยพลังจิตขั้นสูงได้ จากนั้นเนบิวล่าก็กลายเป็นเป้าสายตาของพวกมันทั้งสามคนแทน

"ไม่ว่าจะจับไปทำอะไร พวกเราจากดาวทีคาสจะไม่ยอมให้มีการจับมนุษย์จากดาวดวงอื่นมาอย่างเด็ดขาด เพราะฉะนั้น ฉันจะฆ่าทุกคนที่อยู่บนยานลำนี้โทษฐานที่จับมนุษย์จากดาวอื่นมา ส่วนมนุษย์พวกนี้จะถูกส่งคืนกลับไปที่โลกของพวกเค้า"

พอขาดคำ เจ้าไวท์ทอลตัวหนึ่งก็เดินไปยืนอยู่หน้าห้องที่ขังมนุษย์ดาวโลกไว้ ไม่นานนักประตูห้องนั้นก็ถูกเปิดออก มนุษย์สิบกว่าคนที่ถูกจับได้แตกตื่นออกมาพร้อมกับส่งเสียงดัง แต่ละคนดูหวาดกลัวกันมากทีเดียว

เนบิวลาคิดหนักมากทีเดียว ใจจริงก็อยากจะส่งมนุษย์กลุ่มนี้กลับคืนไปที่ดาวโลกอยู่แล้วรวมทั้งเนตั้นด้วย แม้จะเสียดายแต่ก็ยังดีกว่าต้องให้เนตั้นมาเสี่ยงชีวิตด้วย แต่ถ้าจะต้องแลกด้วยการเสียชีวิตของคนทั้งหมดในยานที่มาจากดาวแม็กโซนาเดียแล้ว เนบิวลาก็คงยอมไม่ได้ ยังไงก็ต้องพายานลำนี้และทุกคนกลับไปที่ดาวแม็กโซนาเดียให้ได้อย่างปลอดภัย จากนั้นค่อยหาทางเจรจาส่งมนุษย์ทั้งหมดกลับไปที่ดาวโลกดีกว่า

กลุ่มไวท์ทอลรู้แล้วว่าดาวแม็กโซนาเดียลักพาตัวมนุษย์จากดาวอื่นมา ไม่ช้าพวกมันก็อาจจะส่งคนมาก่อกวนดาวแม็กโซนาเดียได้ เหตุผลนี้จึงน่าจะเพียงพอที่จะทำให้รัฐบาลและองค์การวิทยาศาสตร์เปลี่ยนใจส่งมนุษย์กลุ่มนี้กลับคืนดาวโลก

เจ้าหน้าที่ทั้งหมดบนยานลำนี้ มีเพียงเนบิวลาคนเดียวเท่านั้นที่ได้รับการฝึกอบรมการใช้พลังจิตขั้นสูง บทบาทในการเจรจาครั้งนี้จึงตกเป็นของเนบิวลาอย่างไม่ต้องสงสัย

เจ้าไวท์ทอลทั้งสามเดินมารวมตัวกันอีกครั้ง ส่วนมนุษย์ที่ถูกปล่อยออกมาเกาะกลุ่มยืนมองอยู่ห่างๆ ด้วยท่าทางหวาดกลัว เนบิวลาจ้องเขม็งด้วยความระมัดระวังเมื่อเจ้าไวท์ทอลทั้งสามตัวลอยตัวเข้ามาใกล้ พวกมันมาอยู่เหนือจุดสำคัญที่เนบิวลาต้องการพอดี

เนบิวลากดปุ่มบนอุปกรณ์คล้ายนาฬิกาบนข้อมือ จากนั้นก็กรอกเสียงลงไปเพื่อสื่อสารกับเจ้าหน้าที่ที่ควบคุมยานอวกาศ

"เร่งความเร็วของยานสูงสุด!"

เจ้าไวท์ทอลสามตัวยกอาวุธทรงกระบอกสีเทาๆ ขึ้นเตรียมพร้อมทำลายล้าง อาวุธของพวกมันเป็นอาวุธที่ทำได้หลายอย่าง เช่น ส่งคลื่นเสียงความถี่สูงรบกวนเพื่อให้เสียสมาธิ บีบหดกาลอวกาศในพื้นที่ด้านหน้าเพื่อให้ศัตรูถูกผลักด้วยแรงคล้ายคลื่นขนาดใหญ่ และที่ร้ายแรงที่สุดคืออาวุธนี้จะปล่อยปฏิสสารออกมา เมื่อใครสัมผัสกับสสารชนิดนี้เข้าก็จะทำให้ส่วนของร่างกายที่สัมผัสขาดหายไปทันที จากนั้นก็จะตายอย่างทรมาน

โชคไม่ดีนักที่มนุษย์คนหนึ่งเกิดคลุ้มคลั่งแล้วเข้าไปทำร้ายทุบตีพวกไวท์ทอล มนุษย์คนนั้นจึงโดนทำร้ายด้วยปฏิสสารเข้าให้ ทำให้ร่างกายทั้งหมดถูกทำลายหายไปในพริบตา มนุษย์คนอื่นๆ ได้แต่ยืนมองอย่างตกตะลึงและค่อยๆ หยุดร้องโวยวาย

ในที่สุดก็ตายไปแล้วหนึ่งคน ไม่มีโอกาสได้กลับไปที่ดาวโลกอีกแล้ว!

เนบิวลาลอยตัวหลอกล่อพวกไวท์ทอลเพื่อให้พวกมันเดินตามมา พอพวกมันมาอยู่เหนือพื้นที่ที่ต้องการแล้ว เนบิวลาก็ส่งกระแสจิตชนิดธรรมดาสื่อสารกับประตูใต้ยาน บอกรหัสผ่านไปแล้วประตูใต้ยานก็เปิดออกอย่างรวดเร็วและดูดร่างของเจ้าไวท์ทอลทั้งสามตัวออกไปจากยานอวกาศทันที จากนั้นเนบิวลาจึงใช้พลังจิตสั่งการให้ประตูปิดอย่างรวดเร็วเพื่อป้องกันไม่ให้รังสีคอสมิกปริมาณมหาศาลจากอวกาศเข้ามาทำร้ายคนที่อยู่ข้างในยาน

ทันทีที่เจ้าไวท์ทอลถูกปล่อยออกสู่อวกาศ พวกมันก็น่าจะเสียชีวิตทันทีเพราะอุณหภูมิของอวกาศนั้นต่ำมากจนเกือบถึงศูนย์องศาเคลวิน หรือ -273 องศาเซลเซียส ความหนาวเย็นขนาดนี้ทำให้สิ่งมีชีวิตตายได้ทันที ถึงไม่ตายทันทีพวกมันก็จะถูกสารพัดรังสีทำให้ตายจนได้

"ต้อนมนุษย์พวกนี้เข้าไปในห้องเร็ว แล้วเช็คดูว่ายังมีพวกไวท์ทอลเหลืออยู่มั้ย"

เนบิวลาหันไปสั่งการทหารอารักขา จากนั้นจึงรีบเดินกึ่งลอยตัวไปที่ห้องของหัวหน้าของแผนกที่เนบิวลาสังกัดอยู่เพื่อรายงานความคืบหน้าให้ทราบ

"หัวหน้า พวกไวท์ทอลแฝงเข้ามาอยู่ในยานของเรา เมื่อสักครู่นี้ผมให้ประตูใต้ยานดูดพวกมันออกไปแล้ว"

เนบิวลารีบรายงานทันทีที่ประตูห้องของหัวหน้าถูกเปิดออก

"เนบิวลาสั่งการให้ทุกคนออกมาจากหน้าห้องของตัวเองด่วน เปิดประตูห้องทุกห้องไว้ แล้วให้ทหารอารักขาตรวจค้นทุกห้องเดี๋ยวนี้"

หัวหน้าของเนบิวลาสั่งการทันทีหลังจากที่ฟังจบ

"ได้ครับ"

เนบิวลารับคำแล้วก็กดปุ่มบนอุปกรณ์บนข้อมือเพื่อติดต่อกับแผนกดูแลยานอวกาศ

"อาเซ็นเจอร์ เมื่อกี้นี้มีพวกไวท์ทอลแฝงตัวเข้ามาในยานของเรา คุณช่วยเปิดประตูห้องทุกห้องไว้เดี๋ยวนี้ ทหารอารักขาจะเข้าตรวจค้นทุกห้องอย่างละเอียด"

"รับทราบค่ะ"

เสียงสวยตอบกลับมาทันทีที่เนบิวลาสั่งการ ทันใดนั้นประตูห้องทุกห้องก็ถูกเปิดออกค้างไว้ แม้ว่าห้องต่างๆ จะต้องเปิดด้วยรหัสผ่านจากพลังจิตธรรมดา แต่แผนกดูแลยานสามารถใช้รหัสผ่านกลางสั่งให้ห้องทุกห้องเปิดออกได้ในกรณีที่มีเหตุฉุกเฉินหรือตามเหตุจำเป็นที่อาจเกิดขึ้น

ทหารอารักขาแยกย้ายกันเข้าไปเดินตรวจตามห้องแต่ละห้อง ทั้งห้องทำงาน ห้องพักและห้องอื่นๆ เนบิวลาได้แต่ภาวนาให้เนตั้นปลอดภัยและรอดพ้นจากการถูกจับได้

นักวิทยาศาสตร์ที่แตกตื่นและแยกย้ายกันไปจากเหตุการณ์เมื่อสักครู่นี้กลับมารวมตัวกันที่ห้องทำงานอีกครั้ง เพื่อประชุมสอบสวนเหตุการณ์ที่เพิ่งเกิดขึ้น เมื่อดูภาพจากกล้องที่ติดไว้ตรงประตูขนถ่ายอย่างถี่ถ้วนจึงพบร่องรอยการแฝงตัวของพวกไวท์ทอลตอนที่จับเนตั้นขึ้นมานั่นเอง ในภาพนั้นเห็นสิ่งมีชีวิตสีขาวๆ เคลื่อนไหวในช่วงเวลาไม่ถึงหนึ่งวินาทีแล้วก็หายตัวไปใกล้ๆ กับจุดที่เนตั้นนั่งจับเจ่าอยู่ พวกมันน่าจะติดตามยานของเนบิวลามาสักพัก จากนั้นจึงส่งเจ้าสามตัวนั้นมาอยู่ใกล้ๆ เนตั้นแล้วใช้เทคนิคพรางตัว พอถูกดูดขึ้นมาบนยานแล้วจึงไม่มีใครเห็นพวกมัน ถ้าพวกมันทำการสำเร็จ ยานลำนี้ก็จะถูกยึดและบินกลับมาที่ดาวโลกเพื่อส่งมนุษย์ที่ถูกจับกลับคืนดาวโลก

"แล้วเจ้ามนุษย์นั่นอยู่ที่ไหน เนบิวลา ให้ทหารไปเช็คที่ห้องกักตัวมนุษย์ด่วน"

หัวหน้าของเนบิวลาสั่งการอีกครั้งเมื่อดูภาพจากกล้องนั้นจนมั่นว่าพวกไวท์ทอลแฝงตัวมาในจังหวะนั้น เนบิวล่ากดปุ่มบนอุปกรณ์ข้อมือแล้วเรียกให้หัวหน้าทหารอารักขาเข้ามาพบในห้องประชุม เมื่อได้ดูภาพจากกล้องและเห็นหน้าของเนตั้นชัดเจนแล้วจึงออกไปดำเนินการตรวจค้นทันที

สักพักใหญ่ๆ หัวหน้าทหารอารักขาจึงกลับมารายงานความคืบหน้า

"ไม่พบตัวมนุษย์คนนั้นเลยครับ คาดว่าอาจจะถูกพวกไวท์ทอลฆ่าด้วยอาวุธปฏิสสารแล้วครับ"

เนบิวลารู้สึกโล่งใจอย่างมากทีเดียวที่ได้ยินอย่างนั้น คำให้การของหัวหน้านายทหารอารักขาย่อมฟังดูน่าเชื่อถือและไม่น่าจะมีเหตุอื่นใดให้หัวหน้าของเนบิวลาสงสัยอีก อาวุธปฏิสสารนั้นสามารถฆ่าสิ่งมีชีวิตได้โดยไม่เหลือร่องรอยเพราะปฏิสสารนั้นจะทำลายทุกอย่างที่เป็นสสารให้สลายหายไปราวกับไม่มีสิ่งนั้นอยู่ การไม่พบศพของเนตั้นจึงไม่ใช่สิ่งที่น่าสงสัยเลย

แสงจ้าตรงประตูทางเข้าเปิดออกอีกครั้ง เนบิวลากลับเข้ามาในห้องอย่างเหนื่อยอ่อนเพราะเลยเวลานอนไปหลายชั่วโมงแล้ว พอประตูปิดลง เนบิวลาก็รู้สึกเหมือนถูกกอดไว้จากใครสักคนที่มองไม่เห็นตัว แต่กระนั้นก็ยิ้มดีใจ หรือถึงขั้นเขินด้วยซ้ำ

"นายเหรอเนตั้น นายกอดฉันทำไม"

สักพักเนบิวลาก็รู้สึกเหมือนคนกอดปล่อยอ้อมแขนออกไปแล้ว เพียงครู่เดียวร่างของเนตั้นก็ปรากฎขึ้นตรงหน้าพร้อมกับรอยยิ้มดีใจเช่นเดียวกัน

เนบิวลาอดที่จะดึงคนตรงหน้ามากอดไว้อีกไม่ได้ รู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูกที่เนตั้นเป็นฝ่ายเข้ามากอดก่อน แสดงว่าเนตั้นต้องรู้สึกดีกับเนบิวลาแล้วแน่ๆ แม้ว่าการที่พวกไวท์ทอลแฝงตัวเข้ามาจะเป็นอันตราย แต่พวกมันก็ช่วยให้เนบิวลาและเนตั้นรอดพ้นจากการถูกสงสัยไปได้อย่างหวุดหวิด

"เนตั้น ฉันกลับมาตามที่ฉันสัญญาแล้ว นายดีใจหรือเปล่า"

เนตั้นยิ้มเขินทั้งๆ ที่ไม่อยากเขินแล้วก็พยักหน้าหงึกๆ เนบิวลารับรู้อาการสั่นไหวแล้วก็ค่อยๆ ปล่อยเนตั้นเป็นอิสระ ส่งยิ้มหวานให้จนอีกคนวางหน้าไม่ถูกเลยทีเดียว

"อย่าจูบฉันอีกล่ะ!"

เนตั้นร้องห้ามเกือบจะทันที เห็นสายตาของเนบิวลาอย่างนี้ทีไรเป็นต้องโดนจูบทุกทีเลย

"ฉันไม่มีแรงจะจูบนายแล้ว ตอนนี้ฉันเหนื่อยมาก อยากพักผ่อน ฉันไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนนะ"

เนบิวลายิ้มอย่างเอ็นดูแล้วก็เดินฉับๆ ไปตรงที่เก็บเสื้อผ้า ส่วนเนตั้นก็เดินกลับมาที่เตียงนอนเพราะเริ่มง่วงแล้วเช่นเดียวกัน ถอดเสื้อคลุมออกวางไว้แล้วก็ขึ้นมานั่งรอบนเตียงอย่างอารมณ์ดี ตอนนี้ชีวิตของเนตั้นก็คงเหลือแต่นายต่างดาวคนนี้แล้วสินะ แม้ไม่อยากจะรู้สึกผูกพันแต่สถานการณ์ก็บังคับให้ต้องเป็นอย่างนั้นไปแล้ว

เนบิวลาเดินมาที่เตียงในชุดสบายๆ แล้วก็นอนลงไปบนเตียงอย่างเหนื่อยอ่อน เนตั้นนั่งมองแล้วก็หัวเราะ

"นายเหนื่อยขนาดนั้นเลยเหรอ"

"เหนื่อยสิ เลยเวลานอนของฉันมาหลายชั่วโมงแล้ว เมื่อกี้ประชุมเครียดมาก ยานของเราถูกมนุษย์ต่างดาวอีกกลุ่มแฝงตัวเข้ามา พวกเราเกือบจะถูกฆ่าตายหมดแล้วรู้เปล่า"

"จริงเหรอ แล้วพวกมันเข้ามาได้ยังไงล่ะ" เนตั้นถามอย่างสงสัย

เนบิวลาจึงเล่าเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นให้ฟัง เนตั้นฟังจบก็ตาโต

"ถึงว่าล่ะ เมื่อกี้มีคนเข้ามาค้นในห้องของนายด้วย ฉันกลัวแทบแย่เลย ที่แท้มาหาพวกมนุษย์ต่างดาวนี่เอง"

"ใช่ พวกมนุษย์ต่างดาวที่เทคโนโลยีสูงๆ ชอบลักพาตัวคนจากดาวหนึ่งไปไว้อีกดาวหนึ่ง แล้วก็สร้างเป็นอาณานิคมใหม่ของตัวเองขึ้นมา ใครที่สร้างอาณานิคมใหม่ได้เยอะกว่าจะถือว่ามีอำนาจมาก"

เนตั้นพยักหน้ารับรู้ อาจจะไม่เข้าใจทั้งหมดดีหรอก รู้แค่ว่ามีการแข่งขันกันระหว่างมนุษย์ต่างดาวด้วยกันก็พอแล้ว

"นวดขาให้ฉันหน่อยได้มั้ยเนตั้น ปกติฉันจะให้แม่นวดขาให้ก่อนนอน ไม่งั้นฉันจะนอนไม่หลับ"

เนตั้นมองอย่างงงๆ แล้วก็ชี้มาที่ตัวเอง "ให้ฉันนี่นะนวดให้นาย"

"ได้หรือเปล่าล่ะ ไม่งั้นฉันนอนไม่หลับ"

เนตั้นนิ่วหน้า แต่สุดท้ายก็ยอมทำตามที่ขอแต่โดยดี เนบิวลาจึงยิ้มพอใจ

"ถ้านายไม่มีแม่ นายจะให้ใครนวดให้ล่ะ"

เนตั้นถามขึ้นขณะที่กำลังบีบๆ นวดๆ บริเวณน่องทั้งสองข้างของเนบิวลา คนถูกถามนิ่งเงียบแต่ดูยิ้มๆ

"มีก็แล้วกันน่า"

"สาวๆ เหรอ"

เนตั้นถามอย่างพาซื่อ คนถูกถามชะงักไปเล็กน้อย

"คงงั้นมั้ง" เนบิวลาหัวเราะร่วน

"บนยานนี้มีสาวๆ ด้วยเหรอ"

"มีสิ มีหลายคน เป็นเจ้าหน้าที่ด้วยกันนี่แหละ"

เนตั้นพยักหน้าเข้าใจแล้วก็ก้มหน้าก้มตานวดต่อไป

"พวกนายเป็นมนุษย์ต่างดาวจริงเหรอ ทำไมถึงหน้าตาเหมือนคนบนโลกของฉันเลย"

"ฉันเล่าให้ฟังสั้นๆ อย่างงี้ละกัน พวกเราที่ดาวแม็กโซนาเดียสงสัยกันว่าพวกเราถูกมนุษย์ต่างดาวลักพาตัวมาอยู่ที่ดาวดวงนี้เมื่อหนึ่งล้านปีก่อน เมื่อก่อนที่ดาวแม็กโซนาเดียมีแต่สิ่งมีชีวิตที่เป็นสัตว์ป่า ไม่มีสิ่งมีชีวิตที่เหมือนมนุษย์เลย พวกเราก็เลยลองสืบข้อมูลจากมนุษย์ต่างดาวจากดาวดวงอื่นที่เคยไปเยือนดวงดาวต่างๆ มา มนุษย์ต่างดาวพวกนี้มีฐานข้อมูลดวงดาวที่ไปเยือนเก็บไว้เยอะเลย พวกเค้าเคยมาที่โลกของนายด้วยแล้วก็เก็บข้อมูลภาพไว้ พอเราเห็นข้อมูลนี้ก็เลยสงสัยกันว่าบรรพบุรุษของเราน่าจะมาจากโลกของนายนี่แหละ เพราะมนุษย์จากโลกอื่นๆ หน้าตาไม่เหมือนพวกเราเลย มีแต่ดาวโลกที่เดียว ทางรัฐบาลของเราก็เลยให้เรามาลักพาตัวมนุษย์จากโลกของนายไปชำแหละศึกษา"

เนตั้นหยุดนวดแล้วก็คิดตาม ฟังๆ แล้วก็น่าจะมีเค้าความเป็นไปได้อยู่ ไม่อย่างนั้นแล้วเนบิวลาก็ไม่น่าจะมีหน้าตาเหมือนมนุษย์จากดาวโลกมากถึงขนาดนี้

"นายต้องอดทนอยู่ในห้องนี้กับฉันหน่อยนะเนตั้น แต่ไม่ต้องห่วง พอไปถึงดาวของเราแล้ว ฉันจะพานายไปเที่ยวให้ทั่วเลย ไปเที่ยวต่างดาวด้วย นายอยากไปเที่ยวต่างดาวมั้ย เท่าที่ฉันเก็บข้อมูลมา เทคโนโลยีที่ดาวโลกของนายยังไม่สามารถเดินทางไปดาวอื่นได้หรอก นายอยากไปเที่ยวต่างดาวมั้ย"

เนตั้นพยักหน้าอย่างตื่นเต้น "ก็ดีนะ ฉันอยากไปเที่ยวต่างดางมั่ง คงสนุกแน่ๆ เลย"

เนบิวลายังไม่ทันได้พูดก็มีแสงสว่างวาบขึ้นแถวๆ ประตูพร้อมกับเสียงเตือน มีคนมาหาเนบิวลานั่นเอง

"เนตั้นใส่ชุดคลุมก่อน มีคนมาหาฉัน"

เนตั้นหยุดนวดแล้วไปหยิบเสื้อคลุมล่องหนมาใส่แล้วกดปุ่มพรางตัว ส่วนเนบิวลาก็ลุกจากเตียงแล้วเดินไปที่ประตู แสงที่เนตั้นเห็นเมื่อสักครู่นี้ก็คือภาพจากหน้าจอที่ติดไว้ตรงประตู หน้าจอนี้แสดงให้เห็นว่าใครมายืนรออยู่ จากนั้นก็ส่งเสียงเตือน

"อาเซนเจอร์!"

เนบิวลาพึมพำเบาๆ กับตัวเองด้วยสีหน้ากังวล ยังไงๆ ก็คงต้องเปิดประตูให้สาวที่เป็นคู่นอนชั่วคราวเข้ามาอยู่ดี หลังจากนั้นค่อยหาทางปฏิเสธเอา

เนบิวลาสั่งให้ประตูเปิดออก หญิงสาที่เป็นเพื่อนร่วมงานเข้ามาในห้องแล้วก็โถมตัวกอดเนบิวลาอย่างดีใจ คนที่มองเห็นคงจะพอเดาความสัมพันธ์ของทั้งคู่ได้เป็นอย่างดี

"เนบิวลายังไม่นอนอีกเหรอ ดีเลย ฉันกำลังเหงาๆ อยู่พอดี"

อาเซนเจอร์ผละตัวออกแล้วก็ยิ้มร่า มองชายหนุ่มตรงหน้าด้วยสายตาที่บ่งบอกความต้องการบางอย่าง ผู้หญิงที่ดาวแม็กโซนาเดียนั้นชัดเจนและไม่อ้อมค้อมในเรื่องนี้เลย

"อาเซนเจอร์ วันนี้ฉันเหนื่อย ขอฉันนอนพักก่อนได้มั้ย"

เนบิวลาพยายามกันท่า ไม่อย่างงั้นคงถูกหญิงสาวคนนี้จู่โจม

"อ๋อ...เมื่อกี้น่ะเหรอ ประชุมกันนานเลยเหรอเนบิวลา"

เนบิวลาพยักหน้า

"ใช่ พวกเราต้องเช็คให้แน่ใจว่าพวกไวท์ทอลไปหมดแล้ว อ้อ ตอนนี้ยานของเราเดินทางด้วยความเร็วมากกว่าแสงแล้วใช่มั้ย ฉันกลัวพวกมันส่งคนตามมาทัน"

"อืม พอเกิดเรื่องอย่างนี้ก็ต้องใช้วิธีนี้นั่นแหละ"

อาเซ็นเจอร์เสียงเรียบ เมื่อวัตถุใดๆ เดินทางด้วยความเร็วมากกว่าแสง วัตถุนั้นจะล่องหนไปโดยปริยาย ยากที่จะมีสิ่งใดตรวจจับได้เพราะคลื่นที่เดินทางได้เร็วกว่าแสงก็ยังเดินทางช้ากว่าความเร็วของยานอวกาศลำนี้อยู่ดี จึงไม่ต้องกังวลว่าพวกไวท์ทอลจะตามมาทัน

"ว่าแต่เนบิวลาไม่ต้องการฉันจริงๆ เหรอ"

อาเซนเจอร์ถามพลางเอามือโอบคอเนบิวลาไว้ ทำหน้ากระเง้ากระงอดแต่ก็เชื้อเชิญอยู่ในที เนบิวลายืนตัวแข็งทื่อจนสาวเจ้าอดแปลกใจไม่ได้

"ทำไมล่ะเนบิวลา ไม่นานหรอก ฉันไม่ทำให้เนบิวลาเหนื่อยหรอกน่า ปกติเนบิวลาแข็งแรงจะตาย"

เจอลูกอ้อนเข้าไปอย่างนี้เนบิวลาก็ยิ่งลำบากใจเข้าไปใหญ่

"ฉันเหนื่อยจริงๆ อาเซนเจอร์ วันนี้ฉันขอพักก่อนได้มั้ย"

อาเซนเจอร์ปล่อยมือออกแล้วก็ทำหน้าไม่สบอารมณ์ วันนี้เนบิวลาแปลกไปจริงๆ ปกติไม่เคยปฏิเสธเธอเลย แสดงว่าคงต้องมีบางอย่างเปลี่ยนไป บางทีเนบิวลาอาจจะมีคู่นอนคนใหม่แล้วก็ได้

"เอาไว้คราวหลังก็ได้ เดี๋ยวฉันมาใหม่นะ"

เนบิวลาพยักหน้า จากนั้นก็สั่งประตูให้เปิดออก อาเซนเจอร์ค่อยๆ เดินออกไป มีแอบหันแวบกลับมามองเหมือนจะให้เนบิวลาทบทวนอีกครั้งด้วย แต่เนบิวลาก็แสดงอาการว่าจะไม่เปลี่ยนใจ อาเซนเจอร์จึงจากไปอย่างหัวเสียเล็กน้อย

เป็นธรรมดาของหนุ่มๆ สาวๆ ที่เดินทางในอวกาศนานๆ หลายเดือนจะเกิดอาการ "อารมณ์เปลี่ยว" ขึ้นมาได้ การมีคู่นอนชั่วคราวจึงเป็นเรื่องธรรมดา บนดาวแม็กโซนาเดียนั้นไม่ถือว่าเป็นเรื่องเสียหาย แม้ว่าบางคนจะแต่งงานแล้วก็ตาม

พอประตูปิดลงอีกครั้ง เนบิวลาก็หันหลังกลับแล้วเดินมาที่เตียงนอน พอมาถึงก็พบว่าเนตั้นยังไม่ปรากฎตัว คิ้วบนใบหน้าคมเข้มย่นเข้าหากันด้วยความสงสัย

"เนตั้น เค้าไปแล้ว นายอยู่ไหน"

ไม่มีเสียงตอบรับ แถมเนตั้นก็ยังไม่ยอมปรากฎตัวอีก

"เนตั้น ปิดปุ่มเสื้อคลุมได้แล้ว"

ยังคงไม่มีเสียงตอบรับเช่นเดิมจนเนบิวลาชักกังวล

"นายหึงฉันเหรอเนตั้น!"

ทันที่ที่พูดจบ ร่างของเนตั้นก็ปรากฎขึ้นทันที หนุ่มน้อยหน้าใสทำหน้ายิ้มยาก

"หลงตัวเองมากไปมั้ย อีกอย่าง...ฉันเป็นผู้ชายนะ ไม่ได้ชอบนายซะหน่อย"

พูดจบแล้วก็ขึ้นไปนอนบนเตียง เนบิวลามองตามแล้วก็ยิ้ม แต่ใจหนึ่งก็อดเกรงใจเนตั้นไม่ได้เหมือนกัน พอขึ้นไปนั่งบนเตียงกับเนตั้นแล้ว เนตั้นก็หยิบผ้าห่มมาห่มแล้วหันหน้าไปอีกทาง

"ถ้านายไม่ชอบ ต่อไปฉันจะบอกเขาไม่ให้มาหาฉันอีก โอเคมั้ย"

"ก็ไม่ได้ว่าอะไรซะหน่อย"

เนตั้นพูดด้วยเสียงกระเง้ากระงอดเล็กน้อย คนซื่ออย่างเนตั้นเก็บอาการหรือเสแสร้งไม่ค่อยเป็นหรอก เพราะฉะนั้นจึงไม่ใช่เรื่องยากที่คนอื่นๆ จะเดาอารมณ์ของเนตั้นได้

แล้วเนตั้นก็พูดต่อ

"ต่อไปถ้าเค้ามาหานายอีก ฉันไปหลบในตู้เสื้อผ้าก็ได้"

เนบิวลาอยากจะขำก๊ากแต่ก็กลัวหนุ่มน้อยงอนยิ่งกว่าเดิม เลยต้องยั้งไว้ก่อน

"แต่นายก็จะได้ยินเสียงอยู่ดี"

"แล้วนายจะให้ฉันทำยังไงล่ะ จะให้ฉันออกไปข้างนอกมั้ย เดี๋ยวก็เกิดเรื่องอีกพอดี"

เนบิวลายิ้มกรุ้มกริ่ม แลดูมีเลศนัย

"เชื่อฉันสิ ต่อไปฉันจะไม่ให้เค้ามาหาฉันอีกแล้ว แต่นาย..."

เนบิวลาโน้มใบหน้าลงไปใกล้ๆ แล้วใช้ข้อศอกค้ำตัวไว้ ใบหน้าที่อยู่ใกล้แค่คืบทำให้เนตั้นประหม่าจนตัวแข็งทื่อ แทบจะลืมหายใจเลยทีเดียว

"ต้องช่วยฉันนะเวลาที่ฉัน..."

เนบิวลาหัวเราะชอบใจเบาๆ แล้วก็นอนลงข้างๆ อีกคนอย่างอารมณ์ดี ซื่อจริงๆ นะเนตั้น

ฉันจะหลงนายจนหัวปั่นก็เพราะความใสซื่อของนายนี่แหละ!


✰ TBC ✰

[Poseidon]

เจิมก่อน พรุ่งนี้มาอ่านจ้า

[GuoJeng]

ชอบนิสัยเนตั้นคับ ซื่อๆแบบนี้น่ารักดี

[YounIn]

รอดไปที ทีนี้ก็กลับได้ปลอดภัยละ
เนตั้นหึง หึงแน่ๆ

[twinmonkey0311]

เนบิวล่านี่เก่งจริงๆ

[❣☾月亮☽❣]

     

[Jibbubu]

เนตั้นน่ารัก เนตั้นคนซื่อระวังโดนหมาป่าจับกินนะจ๊ะ

[Alice111]

นายเอกเรืองนี้น่ารักแบ๊วๆดีจัง

"เนตั้นเป็นเกย์เหรอ เนตั้นไม่อยากเป็นเกย์!! " น่ารักได้อีกนะนายเอกเรา ชอบ ชอบ

พระเอกหื่นดีนะมีอารมณ์เปลี่ยวด้วย แถมยังมีคู่นอนชั่วคราวอีก หายาลดให้พระเอกนิดนึงดีไหมสงสารเนตั้นนนนนนน

[Mouse2U]

ถึงกับจะไปซ่อนในตู้เสื้อผ้าเพื่อเนบิวลาเลยเหรอคะเนตั้น เป็นวิธีการแก้ปัญหาที่น่าเอ็นดูจริงๆ เลย นี่ดีนะคะเนี่ยที่เนบิวลาไม่บ้าจี้รับข้อเสนอเอาไว้พิจารณาดูด้วยน่ะค่ะ

[alternative]

หื่นได้ตลอด ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ

พ่อคนซื่อก็น่ารักจริง ๆ ....แอบในตู้...อืม...จ้ะ เราขอแอบดูด้วยคนนะ ฮ่าฮ่าฮ่า

คำผิดเล็กน้อยจ้า

เค้า > เขา  (เค้า เป็นคำที่เขียนเลียนเสียงพูดจ้ะ)

คุ้มคลั่ง > คลุ้มคลั่ง

พึมพัม > พึมพำ

[Poseidon]

แหมๆ ขี้หื่นจริงนะพ่อมนุษย์ต่างดาวคนนี้อ่ะ 5555

[kitty08]

ตอนนี้มารีไรท์ใหม่แล้วโอเคมาก ๆ เลย  มาอ่านใหม่แล้วชอบเนตั้นจริง ๆ 

[sarawatta]

ผมก็ชอบเวอร์ชั่นที่ปรับใหม่นะครับ อันนี้แหละที่อยากได้จริงๆ ตั้งใจว่าจะให้เป็นแบบนี้แหละ
ตอนหน้าเนื้อหาจะเปลี่ยนจากของเดิมพอสมควร กำลังคิดว่าจะมี NC ดีมั้ย อิๆ

Sarawatta

[=นีรนาคา=]

ต้องขอบคุณพวกไวท์ทอลสินะ ที่มาถูกเวลาพอดี

ว่าแต่เนตั้นไม่หึงจริงๆหรอ??? 5555555

[sarawatta]

ต้องขอบคุณพวกไวท์ทอลสินะ ที่มาถูกเวลาพอดี

ว่าแต่เนตั้นไม่หึงจริงๆหรอ??? 5555555

ขอบคุณที่กลับมาติดตามกันนะครับ หวังว่าจะถูกใจเรื่องนี้ อีกสักครู่ตอนใหม่จะมาครับ

Sarawatta