-
RE-WRITE
ROMANTIC + SCIFI + COMEDY
คำเตือน(1)! มีการใช้ภาพหรือ image ของตัวละคร ถ้าไม่ชอบ ลองขยับมุมคิดสักนิด หาด้านบวกอื่นๆ อีกหน่อย ถ้าไม่ไหวก็เลือกอย่างที่สบายใจ ไม่มีปัญหาครับ
คำเตือน(2)! ไม่นิยมคนอ่านนิยายทิ้งขว้าง ขอให้ตั้งใจมาอ่านจริงๆ นะครับ
(http://bit.ly/1UbRbRI)
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ด กรุณาอ่านทุกคน
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วย
ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ
เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น ก็ประมาณอย่าทำให้กระทุ้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้ ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ
5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้ มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).
9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ
10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป http://www.thaiboyslove.com ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป
11.บอร์ดนิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว
บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป
12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด
13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ
14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ
15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด ควรจะให้เครดิตกับ...
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ ให้โพสชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ พร้อมทั้งเวปไซต์ที่อ้างอิง
(กรณีนี้จะโพสอ้างอิงชื่อผู้โพสหรือเวปไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเวปไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสและเวปไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเวปไซต์สาธารณะ เช่น หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพส
- ถ้าเป็น FW mail ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail
16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข
17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)
ว่าด้วยเรื่องการจะรวมเล่มนิยายขายในเล้า จะต้องมี ID ซื้อขายก่อน ถึงจะสามารถประกาศ ..แจ้งข่าว.. ที่บนหัวกระทู้ของนิยายได้ ในกรณีที่ รวมเล่มกับ สนพ. ที่มี ID ซื้อขายของเล้าแล้ว นักเขียนก็สามารถใช้ หมายเลข ID ของ สนพ. ลงแจ้งในหน้าที่มีเนื้อหารายละเอียดการสั่งจองนิยายได้
18.ใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดเรื่องสั้น ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที ส่วนเรื่องสั้นที่จบแล้วให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้วจะได้ไม่ถูกลบทิ้งและจะเก็บไว้ที่บอร์ดเรื่องสั้นไม่ย้ายไปไหน เช่นเดียวกับนิยายทุกเรื่องเมื่อจบให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้ว จะได้ย้ายเข้าสู่บอร์ดนิยายจบแล้ว ไม่เช่นนั้นม๊อดอาจเข้าใจว่าไม่มาต่อนิยายนานเกินจะโดนลบทิ้งครับ
♗✲interstellar✲♗ รัก➀ล้านปีแสง
(http://s5.postimg.org/oygzm2xiv/interstellar_new01.jpg)
สารบัญ
✤ ตอนที่ 1 ✫ แรกรักลักพาตัว (http://bit.ly/1kju0Vw) ✤
✤ ตอนที่ 2 ✫ มนุษย์ต่างดาวเกย์ (http://bit.ly/1OtvxGB) ✤
✤ ตอนที่ 3 ✫ ง้อคนดื้อ (http://bit.ly/1P6FUKQ) ✤
✤ ตอนที่ 4 ✫ อารมณ์เปลี่ยว (http://bit.ly/1n2buCX) ✤
✤ ตอนที่ 5 ✫ มนุษย์ต่างดาวโดนลักหลับ (http://bit.ly/1PQ4Xqg) ✤
✤ ตอนที่ 6 ✫ รักที่ถูกตัดตอน (http://bit.ly/1ZmfjV1) ✤
✤ ตอนที่ 7 ✫ เกินห้ามใจ (http://bit.ly/1nfycHy) ✤
✤ ตอนที่ 8 ✫ คนใจร้าย (http://bit.ly/1NLLP6E) ✤
✤ ตอนที่ 9 ✫ คำถามที่ทุ่งเพชร (http://bit.ly/1Q4y2tv) ✤
✤ ตอนที่ 10 ✫ ทะเลคาทีโดรา (http://bit.ly/1KaNLex) ✤
✤ ตอนที่ 11 ✫ มุ่งสู่ทีมูลาพันเว (http://bit.ly/1TLm3Z0) ✤
✤ ตอนที่ 12 ✫ บทรักในห้วงอวกาศ (http://bit.ly/1Rmtp1O) ✤
✤ ตอนที่ 13 ✫ ด่านทดสอบอวกาศ (http://bit.ly/1qaVNuU) ✤
✤ ตอนที่ 14✫ เพื่อนรักเพื่อนร้าย (http://bit.ly/236g9n7) ✤
✤ ตอนที่ 15✫ ลมหายใจของเนตั้น (http://bit.ly/1qkJpYS) ✤
✤ ตอนที่ 16✫ พ่อของเนตั้น (http://bit.ly/1Xl4uiR) ✤
✤ ตอนที่ 17✫ ลบความทรงจำ (http://bit.ly/24hvn7r) ✤
✤ ตอนที่ 18 ✫ คิดถึงคนที่ไร้ตัวตน (http://bit.ly/1UWOn5Y) ✤
✤ ตอนที่ 19 ✫ มาตามหารักจากล้านปีแสง (http://bit.ly/2002X10) ✤
✤ ตอนที่ 20 ✫ รักอมตะ (จบ) (http://bit.ly/29ArMyO) ✤
-
♗✲interstellar✲♗ รัก➀ล้านปีแสง
ตอนที่ 1 ✲ แรกรักลักพาตัว
(http://s5.postimg.org/oygzm2xiv/interstellar_new01.jpg)
เสียงจากทางซ้าย...
"ไอ้ลูกคนปัญญาอ่อนอย่างมึงใครเขาจะสนใจวะ หัดตักน้ำใส่กระโหลกแล้วชะโงกดูเงาของตัวเองด้วย ผู้หญิงสวยๆ น่ารักๆ อย่างมีนาเขาไม่เอาชีวิตดีๆ มาทิ้งไว้กับไอ้ลูกคนปัญญาอ่อนอย่างมึงหรอก รู้ไว้ซะ"
เสียงจากทางขวา...
"เมื่อไหร่พี่ตั้นจะเข้มแข็งซะที มีนาไม่อยากมีแฟนเป็นตัวตลกให้ใครมาหัวเราะเยาะนะ ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไป มีนาคงรักพี่ไม่ได้แล้วล่ะค่ะ เราเลิกกันเถอะนะคะพี่ตั้น"
เสียงจากข้างหน้า....
"ไอ้ลูกคนปัญญาอ่อนน้ำลายยืด ตอนเด็กๆ มันคงกินข้าวคลุกน้ำลายแม่มันทุกวันถึงได้เซ่อๆ ทึ่มๆ อย่างนี้ไง ฮ่าๆๆๆ"
เสียงจากข้างหลัง...
"ได้เกรดสองเองเหรอ แล้วอย่างนี้ฉันควรจะให้เธอเรียนต่อดีไหม เธออย่าลืมนะ เงินที่เธอเรียนน่ะเป็นของรัฐบาล เธอต้องตั้งใจเรียนมากกว่านี้ ไม่งั้นเพื่อนๆ ของเธอก็จะล้อว่าเธอเป็นลูกของผู้หญิงปัญญาอ่อนจนตายนั่นแหละ ฉันจะให้โอกาสเธออีกเทอมหนึ่งละกัน ถ้าผลการเรียนยังเป็นอย่างนี้อยู่ ฉันจะทำเรื่องไปที่ ผ.อ. ไม่ให้ส่งเธอไปเรียนมหาลัยแล้ว"
เสียงจากทุกทิศทุกทาง...
"ฮ่าๆๆๆๆๆ ไอ้ลูกคนปัญญาอ่อน!"
เสียงหัวเราะและประโยคเดิมดังขึ้นซ้ำแล้วซ้ำเล่าข้างในหัว นอกจากจะมีเสียงแล้ว ยังมีภาพใบหน้าของใครต่อใครโผล่มาจากทุกทิศทุกทางเต็มไปหมด คนเหล่านั้นต่างหัวเราะเยาะเย้นหยันอย่างสนุกสนาน ช่างไม่ปราณีปราศรัยเจ้าของร่างที่กำลังทนไม่ไหวจนต้องเอามืออุดหูเสียเลย แต่นั่นก็ไม่ทำให้เสียงเหล่านั้นหายไปหรือเบาลงหรอก มันกลับดังเสียยิ่งกว่าเดิมด้วยซ้ำ
เหมือนใครๆ จะคิดว่าคนๆ นี้ไม่มีหัวใจเสียแล้ว แม้จะได้ยินคำเย้ยหยันเหยียดหยามอย่างนี้มาตั้งแต่จำความได้ ก็ใช่ว่าจะทำให้ชาชินจนไม่รู้สึกอะไร ไม่หรอก...ไม่เคยชินเลย ทุกครั้งที่ได้ยินมันเจ็บปวดไปถึงขั้วหัวใจเลยทีเดียว แต่จะทำอย่างไรได้ อยากเกิดมาเป็นลูกของคนปัญญาอ่อนเอง
ท้องฟ้ามืดมิดหมดแล้ว สนามกีฬาในมหาวิทยาลัยปราศจากซึ่งผู้คน เนตั้นยังคงนั่งกอดเข่าเดียวดายอย่างหมดหวังบนอัฒจันทร์สนามกีฬา แม้ว่าท้องจะร้องหาอาหาร แต่เจ้าตัวก็หาได้สนใจไม่ เฝ้าวนเวียนคิดโทษแต่ชีวิตของตัวเองที่หาอะไรดีไม่ได้เลย
เรื่องมันเกิดขึ้นเมื่อยี่สิบปีที่แล้ว ผู้หญิงพิการทางสติปัญญาคนหนึ่งให้กำเนิดลูกชายตัวน้อย แต่น่าเศร้าที่ลูกของเธอไม่ได้เกิดมาจากความรักของพ่อแม่ เก้าเดือนก่อนหน้านั้น สถานสงเคราะห์คนพิการทางสติปัญญาแห่งหนึ่งจัดกิจกรรมเที่ยวทะเลให้แก่คนพิการทางสติปัญญา บังเอิญว่าเธอเดินพลัดหลงกับกลุ่มเพื่อนๆ และหายไปช่วงบ่ายแก่ๆ เจ้าหน้าที่จึงช่วยกันตามหา สุดท้ายก็พบเธอนอนซมอยู่บนชายหาดตอนเกือบๆ สามทุ่ม ไกลออกไปจากจุดที่เธอเล่นน้ำกับเพื่อนๆ พอสมควร ตามเนื้อตัวมีร่องรอยคล้ายถูกข่มขืน สอบถามอยู่นานพอสมควรจึงได้ความว่าชายชาวต่างชาติที่เมาสุราคนหนึ่งเป็นคนล่วงละเมิดเธอ เหตุการณ์ในครั้งนั้นจึงเป็นที่มาของลูกคนปัญญาอ่อนในวันนี้
พอคลอดแล้วเนตั้นก็ถูกแยกจากแม่เพราะแม่ไม่สามารถเลี้ยงดูได้ มิหนำซ้ำแม่ของเนตั้นก็มักจะตบตีลูกของตัวเองเวลาที่ลูกร้องไห้หิวนม เป็นที่น่าเวทนาแก่ผู้พบเห็นยิ่งนัก เนตั้นจึงถูกพามาอยู่ที่สถานรับเลี้ยงเด็กอ่อนแห่งหนึ่งแถวๆ ย่านชานเมือง หลังจากนั้น ชีวิตจึงวนๆ เวียนๆ อยู่ในสถานสงเคราะห์เด็กชายมาตลอด โชคไม่ดีนักที่ไม่มีใครรับเนตั้นไปเลี้ยงเป็นลูกบุญธรรมเลย เมื่อสืบประวัติและรู้ว่าแม่เป็นคนพิการทางสติปัญญาแล้วก็ไม่มีใครอยากรับไปเป็นลูก
โชคดีหน่อยที่เนตั้นได้เรียนมหาวิทยาลัยจากการส่งเสียของสถานสงเคราะห์ จึงมีโอกาสออกมาใช้ชีวิตอยู่ข้างนอก เช่าหออยู่กับเพื่อนคนหนึ่งที่มาจากสถานสงเคราะห์เดียวกัน หวังว่าเมื่อเรียนจบก็จะมีงานทำและเป็นอิสระอย่างแท้จริง
เนตั้นเป็นลูกครึ่งที่จัดว่าหน้าตาดี จึงไม่ใช่เรื่องแปลกที่จะมีสาวๆ มาชอบหลายคน แต่เมื่อพวกเธอได้รู้ประวัติความเป็นมาของเนตั้นแล้ว สาวๆ เหล่านั้นก็ค่อยๆ ถอยห่างไป คนล่าสุดที่เพิ่งเลิกคบกันไปเมื่อกลางวันนี้ก็คือมีนา รุ่นน้องที่คณะเดียวกันกับเนตั้นนั่นแหละ ก็เป็นธรรมดา ผู้หญิงที่ไหนก็ต้องการผู้ชายที่เข้มแข็งและเป็นผู้นำได้ แต่เมื่อเนตั้นมีปมด้อยแถมยังเป็นเด็กจากสถานสงเคราะห์ ใครกันจะเชื่อมั่นว่าเนตั้นจะสามารถดูแลคนรักให้มีชีวิตที่ดีและสุขสบายได้
ดึกดื่นค่อนคืนแล้วเนตั้นก็ยังคงนั่งจับเจ่าอยู่ที่เดิม ดวงจันทร์เคลื่อนมาอยู่กลางฟ้า ทุกอย่างเงียบสงัดจนได้ยินแม้กระทั่งเสียงใบไม้หล่นลงพื้น เนตั้นค่อยๆ คลายตัวออกจากท่านั่งจับเจ่าแล้วเงยหน้าขึ้น เพิ่งนึกได้ว่าเพื่อนอีกคนคงเป็นห่วงที่เจ้าตัวยังไม่กลับห้องเสียที แถมยังปิดเครื่องมือสื่อสารไว้อีก
ถ้าเนตั้นสามารถหายไปจากโลกนี้ได้ก็คงจะดีเหมือนกัน จะได้ไม่ต้องอยู่รับรู้ความเจ็บปวดใดๆ หรือจะว่าไป คนอย่างเนตั้นก็ไม่ควรเกิดมาบนโลกนี้เลยด้วยซ้ำ เนตั้นเคยเฝ้าถามตัวเองบ่อยๆ ว่าเกิดมาทำไม เกิดมาแล้วก็ไม่เห็นชีวิตจะมีอะไรดีเลย แต่กระนั้น เนตั้นก็ยังรอดชีวิตมาจนถึงวันนี้ได้โดยไม่ฆ่าตัวตายไปเสียก่อน
เนตั้นค่อยๆ ยันกายลุกขึ้นยืนอย่างอ่อนล้า แววตาอ่อนระโหยฉายแววเศร้าจนดูน่าสงสาร เมื่อยืนขึ้นจนสุดแล้วเนตั้นก็แหงนหน้าขึ้นมองไปบนท้องฟ้า ดวงจันทร์กลมโตวันนี้ดูสวยมากทีเดียว แสงนวลสว่างของมันทำให้ดวงดาวดวงอื่นๆ ที่อยู่ใกล้เคียงถูกบดบังจนดูด้อยลงไป คืนนี้จึงเป็นคืนของพระจันทร์อย่างแท้จริง
ถ้าเนตั้นไปอยู่บนดวงจันทร์ได้ก็คงจะดีไม่น้อย ที่นั่น...คงไม่มีคนใจร้ายเหมือนโลกใบนี้ คงไม่มีใครทำให้เนตั้นเสียใจอีกแล้ว แม้ว่าจะต้องอยู่อย่างโดดเดี่ยวเดียวดายก็ไม่กลัว เพราะชีวิตของเนตั้นไม่เคยมีใครอยู่แล้ว มีแม่...ก็เหมือนไม่มี ส่วนพ่อ...เนตั้นไม่รู้ด้วยซ้ำว่าพ่อของตัวเองคือใครและอยู่ที่ไหน
ผมอยากไปจากโลกนี้ ใครก็ได้ช่วยพาผมไปจากโลกนี้ที!!!
เนตั้นตะโกนในใจจนสุดเสียง ตะโกนแล้วก็ตะโกนอีก เผื่อว่าจะมีใครสักคนได้ยินเสียงของเนตั้นและช่วยทำให้มันเป็นจริงได้
เอ...แปลกจัง ทำไมแสงของดวงจันทร์จึงดูเจิดจ้ามากขึ้น แถมมันยังค่อยๆ ขยายตัวใหญ่ขึ้นจนดูผิดปกติ จนกระทั่งแสงเจิดจ้านั้นครอบคลุมไปทั่วบริเวณ เนตั้นหลับตาปี๋และยกมือขึ้นบังตาไว้ เพราะแสงที่เห็นนั้นเจิดจ้าจนเกินกว่าสายตามนุษย์จะจ้องมองได้ ไม่งั้นคงจะตาบอดเป็นแน่
พลันเนตั้นก็รู้สึกได้ถึงพลังงานบางอย่างที่อยู่รอบๆ ตัว แม้ว่าพลังงานนั้นจะไร้ตัวตน แต่เนตั้นก็รู้สึกถึงมันได้ ร่างของเนตั้นค่อยๆ ลอยสูงขึ้นและสูงขึ้น แม้ว่าจะตกใจกลัวแค่ไหนแต่ก็ไม่สามารถขยับเขยื้อนร่างกายได้เลย จนกระทั่งร่างของเนตั้นลอยหวือผ่านเข้าไปในปล่องของวัตถุบางอย่าง แสงเจิดจ้าจึงค่อยๆ หายไป พลังงานที่อยู่รอบๆ ตัวๆ ค่อยๆ ลดลงจนกลายเป็นปกติ
ที่นี่คือที่ไหน!?
เนตั้นพยายามเพ่งมองไปรอบๆ ก็พบว่าตัวเองกำลังอยู่ในสถานที่ที่ดูแปลกตาเป็นอย่างมาก วัสดุอุปกรณ์ต่างๆ มีสีสันและรูปทรงแปลกๆ อย่างที่ไม่เคยเห็นมาก่อน จนดูเหมือนว่าเนตั้นไม่ได้อยู่บนโลกนี้เสียแล้ว ที่นี่คือที่ไหน แล้วแสงเจิดจ้าเมื่อกี้คือแสงอะไร
เสียงเหมือนคนคุยกันดังขึ้น ด้วยความกลัวว่าจะมีเหตุร้าย เนตั้นจึงตั้งท่าจะวิ่งหนี แต่พอก้าวขาวิ่งออกไปเท่านั้น ร่างของเนตั้นก็ลอยละลิ่วราวกับอยู่ในอวกาศที่ไร้ซึ่งแรงดึงดูด กำลังจะชนเข้ากับผนังของอะไรบางอย่าง ใครคนหนึ่งก็คว้าร่างของเนตั้นเอาไว้ได้เสียก่อน ไม่อย่างนั้นเนตั้นคงได้รับบาดเจ็บจากการกระแทกเป็นแน่
ไม่สิ ไม่ใช่แค่คว้าไว้ นี่มันกอดชัดๆ!!!
" ⊮ ⊯ ⊰ ⊱ ⊲ ⊳ ⊴ ⊵ ⊶ ⊷ ⊸ ⊹ ⊺ ⊻ ⊼ ⊽ ⊾"
เนตั้นพยายามจะฟังว่าคนที่กอดร่างของตัวเองไว้พูดอะไร แต่ก็จนปัญญาที่จะฟังออก เสียงที่พูดมานั้นฟังเพราะจนเหมือนเสียงดนตรีสูงต่ำผสมกันหลายระดับ ช่างเป็นภาษาพูดที่เพราะจับใจจนแทบเคลิ้ม เนตั้นไม่เคยได้ยินที่ไหนบนโลกนี้เลย พอหันไปมองคนที่กอดร่างของตัวเองไว้ก็ต้องตกใจแทบสิ้นสติ มิน่าล่ะถึงรู้สึกว่าอ้อมกอดนี้มันอุ่นๆ ชอบกล
ผู้ชายนี่หว่า! ผู้ชายคนนี้เป็นใครถึงมากอดผม!?
ยังไม่ทันได้สำรวจรูปร่างหน้าตาของชายหนุ่มคนนี้ให้ทั่วดี เสียงพูดของคนอีกกลุ่มหนึ่งก็เรียกความสนใจจากเนตั้นไป ยังไม่ทันได้ดูว่าเป็นเสียงของใครด้วยซ้ำ เจ้าหนุ่มนี่ก็จับแขนลากเนตั้นเดินไปเสียก่อน มีผู้ชายอีกสามคนเดินถืออาวุธติดตามมาด้วย เสียงที่ได้ยินเมื่อกี้ก็คงจะเป็นเสียงของสามคนนี้แหละ พวกมันคุยกันไปด้วย แต่เนตั้นก็จับใจความไม่ได้แม้แต่คำเดียว
แล้วเนตั้นก็ถูกพามาอยู่ในห้องๆ หนึ่ง มีคนหลายสิบคนนอนเรียงรายสลบไสลอยู่ตามจุดต่างๆ ในห้อง แต่ละคนมีสายรัดเอวติดกับพื้นไว้ ป้องกันไม่ให้ร่างกายล่องลอยในขณะที่นอนหลับ ดูเหมือนว่าคนที่ถูกจับมาจะมาจากต่างที่กันเสียด้วยเพราะมีหลากหลายเชื้อชาติและสีผิว เมื่อพยายามปะติดปะต่อเรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมดแล้ว เนตั้นก็ชักกลัวว่าตัวเองคงถูกมนุษย์ต่างดาวลักพาตัวมาแน่ๆ ถ้าเดาไม่ผิด คนเหล่านี้ก็น่าจะถูกจับตัวมาเหมือนกัน
มนุษย์ต่างดาวเหรอ!?
มันกำลังจะพาพวกเราไปไหน!?
"เอ่อ...ห้องน้ำอยู่ไหน ผมจะไปห้องน้ำ ปวดฉี่"
เนตั้นพยายามสื่อสารกับชายหนุ่มที่พาเนตั้นมาด้วยสีหน้าอ้อนวอน เมื่อกี้ก็มัวแต่นั่งจับเจ่าซึมเซาจากการที่ถูกสาวบอกเลิก จนลืมเสียงเรียกร้องของธรรมชาติไปเลย เจ้าของหน้าคมเข้มและดุขมวดคิ้วด้วยความสงสัย จากนั้นก็หันไปสื่อสารกับคนที่เดินตามมา ไม่รู้ว่าคุยอะไรกันบ้าง แต่เจ้าสามคนนั้นก็เดินหายไป เหลือแต่หนุ่มหน้าคม ตาดุ แต่หล่อพอๆ กับเนตั้น
พอพวกนั้นไปแล้ว ชายหนุ่มตรงหน้าก็หยิบของบางอย่างออกมาจากกระเป๋าเสื้อของตัวเอง เสื้อผ้าแบบนี้ดูคล้ายๆ ชุดเสื้อคลุมของนักวิทยาศาสตร์ ไม่รู้ว่านายคนนี้เป็นนักวิทยาศาสตร์หรือเปล่า วัตถุที่หยิบออกมานั้นมีลักษณะคล้ายๆ ว่าจะสวมเข้ากับข้อมือคล้ายนาฬิกาได้ แต่ก็ดูแปลกตามากทีเดียว แล้วหนุ่มหน้าคมก็สวมวัตถุนั้นเข้าที่มือด้านซ้ายของเนตั้นอย่างรวดเร็ว
"อยู่ตรงนั้น เข้าไปแล้วสวมเสื้อคลุมนี่ออกมาด้วย" ออกคำสั่งเสียงเข้ม
น่าแปลกที่คราวนี้เนตั้นฟังคนตรงหน้าเข้าใจ แม้ว่าเสียงที่พูดจะเป็นเสียงที่เนตั้นฟังไม่ออกเลยก็ตาม แสดงว่าเจ้าสายข้อมือประหลาดนี้น่าจะช่วยให้เนตั้นเข้าใจภาษาประหลาดๆ นี้ได้
เนตั้นรับเสื้อคลุมสีดำที่ชายหนุ่มคนนั้นส่งมาให้อย่างงงๆ หันไปมองเพื่อนๆ จากโลกมนุษย์ที่นอนสลบสไลสักพักแล้วก็เดินไปยังห้องๆ หนึ่งที่เนตั้นเข้าใจว่าเป็นห้องน้ำ อยู่ๆ ประตูก็เปิดออกได้เองจนเนตั้นตกใจเล็กน้อย
"ห้องนี้มีแรงโน้มถ่วง ถ้าจะออกมากดปุ่มกลมๆ สีฟ้าที่อยู่ในห้อง ประตูจะเปิดออกเอง"
ชายหนุ่มคนนั้นบอกเมื่อเห็นเนตั้นมองอย่างงงๆ เนตั้นพยักหน้าเข้าใจแล้วก็เข้าไปในห้องน้ำ แม้ว่าอุปกรณ์ต่างๆ จะดูแปลกตาไปมาก แต่สัญชาตญาณก็พอทำให้เนตั้นรู้ว่าจะจัดการกับธุระของตัวเองได้ยังไง ในห้องนี้มีแรงโน้มถ่วงจริงๆ ด้วยเพราะตัวไม่ลอยแล้ว ก็คงต้องเป็นอย่างนั้น ไม่งั้นของเสียคงได้ลอยละล่องไปทั่วห้องแน่เลย
เนตั้นจัดการธุระของตัวเองเสร็จแล้วก็สวมเสื้อคลุมตามที่ได้รับคำสั่ง ผิวสัมผัสของเสื้อตัวนี้แปลกมาก มันบางเหมือนกับไม่ได้ใส่อะไรเพิ่มเข้าไปเลย พอเรียบร้อยแล้วจึงกดปุ่มสีฟ้าๆ ไม่นานนักประตูก็เปิดออก แล้วก็เจอชายหนุ่มคนเดิมยืนรออยู่ หน้าขรึมๆ นั้นจะยิ้มก็ไม่ยิ้ม จะดุก็ไม่ดุ เดาไม่ออกเลยว่าอยู่ในอารมณ์ไหนกันแน่
เนตั้นไม่รู้หรอกว่าเสื้อคลุมที่ใส่อยู่นั้นคือเสื้อคลุมล่องหน แต่มันจะยังไม่ทำงานจนกว่าจะกดปุ่มสีดำๆ ที่คอเสื้อ พอกดปุ่มแล้วจะเกิดคลื่นพิเศษบางอย่างแผ่คลุมไปทั่วตัวผู้สวมใส่ คลื่นนี้จะทำให้แสงไม่สามารถตกกระทบที่ตัวผู้สวมใส่ได้ จึงทำให้มีสภาพไม่ต่างจากการการล่องหนนั่นเอง
"เสร็จแล้วเหรอ"
เนตั้นพยักหน้าพร้อมกับยิ้มน้อยๆ ให้ชายหนุ่มตรงหน้า จะว่าไปผู้ชายคนนี้ก็ดูหล่อมากทีเดียว เขามีใบหน้าเรียว ดวงตาสีฟ้าเข้มและจมูกโด่งเป็นสัน เนตั้นเองก็เป็นลูกครึ่งที่จมูกโด่งสวย แต่เมื่อเห็นจมูกของชายแปลกหน้าผู้นี้แล้วก็พบว่า จมูกของเขาสวยกว่าจมูกของเนตั้นอีก
มนุษย์ต่างดาวเหรอ!?
ทำไมถึงได้ดูเหมือนมนุษย์ธรรมดาอย่างนี้!?
"นายชื่ออะไร"
เนตั้นตัดสินใจถามออกไป น่าแปลกที่เนตั้นไม่รู้สึกกลัวคนตรงหน้ามากเท่าไหร่ทั้งๆ ที่เป็นคนแปลกหน้า แถมยังเป็นมนุษย์ต่างดาวที่อาจจะทำร้ายเนตั้นได้ทุกเวลา
"เนบิวลา"
คนตรงหน้าตอบสั้นๆ พร้อมๆ กับยิ้มน้อยๆ เช่นกัน แล้วจู่ๆ เนบิวลาก็เอื้อมมือมาจับมือของเนตั้นไว้ จากนั้นก็ใช้มืออีกข้างเอื้อมมากดปุ่มอะไรบางอย่างที่คอเสื้อคลุมที่เนตั้นสวมอยู่
"ไปเร็ว"
เนบิวลาบอกแล้วก็รีบจูงมือเนตั้นเดินออกไปอย่างรีบร้อน เนตั้นตามไปอย่างงๆ เพราะเข้าใจว่าตัวเองน่าจะถูกขังไว้ในห้องนี้ร่วมกับมนุษย์คนอื่นๆ ที่ถูกจับมา พอออกมาจากห้องนั้นประตูก็ปิดลงอย่างแน่นหนา ประตูห้องนี้จะเปิดได้ด้วยรหัสผ่านจากพลังจิตเท่านั้น แน่นอนไม่มีทางที่มนุษย์ธรรมดาจะสามารถเปิดได้
"นายจะพาเราไปไหน" เนตั้นถามด้วยสีหน้าตื่นๆ
"เงียบเหอะน่า"
เนบิวลาทำเสียงดุ เนตั้นจึงต้องสงบปากสงบคำและเดินกึ่งลอยตัวไปตามเนบิวลาอย่างงงๆ น่าแปลกที่เนตั้นเจอใครตั้งหลายคนระหว่างทางแต่กลับไม่มีใครคุยกับเนตั้นหรือสงสัยว่าเนตั้นเป็นใครเลย ราวกับว่าไม่มีใครเห็นเนตั้นเสียอย่างนั้น เมื่อหันไปดูรอบๆ เนตั้นก็ชักไม่แน่ใจว่านี่คือยานอวกาศหรืออาคารอะไรบางอย่างกันแน่ มันใหญ่โตเสียจนเกินจะเป็นยานอวกาศได้ ถ้ามันใหญ่ขนาดนี้แล้วยังบินได้ก็นับว่าเทคโนโลยีของพวกมันต้องก้าวหน้ามากทีเดียว
จนกระทั่งมาถึงห้องๆ หนึ่งที่มีลักษณะคล้ายๆ ห้องนอน ห้องนี้เป็นห้องนอนของเนบิวลาเอง พอเข้ามาแล้วเนตั้นก็รู้สึกได้ถึงการมีแรงโน้มถ่วงอีกครั้ง นั่นเป็นเพราะว่าภายในห้องนอนของเจ้าหน้าที่ทุกคนจะมีแรงโน้มถ่วงที่มากพอที่จะดึงร่างของคนที่นอนไว้ไม่ให้หลุดลอยไปเวลานอนหลับ ไม่อย่างนั้นแล้วก็อาจจะบาดเจ็บถึงตายได้เพราะกระแทกกับวัตถุต่างๆ
"ถอดเสื้อคลุมออกได้แล้ว"
เนบิวลาบอกคนตรงหน้าด้วยเสียงเข้ม นอกจากเสียงที่ฟังดูเข้มแล้ว มาดก็ยังเข้มไม่ต่างจากหนุ่มที่หลงตัวเองว่าหล่อและเท่เสียเต็มประดา
ก็ไม่เถียงหรอกนะว่าหล่อ แต่เก๊กท่าเว่อร์ไปมั้ย!
"นายพาเรามาที่ห้องนี้ทำไม"
เนตั้นถามงงๆ แม้ว่าจะตกใจที่รู้ตัวว่าถูกมนุษย์ต่างดาวจับตัวมา แต่คิดไปคิดมาก็น่าจะดีเหมือนกัน เนตั้นจะได้จากโลกที่แสนโหดร้ายนี้ไปเสียที ทิ้งทุกอย่างเอาไว้เบื้องหลังและไม่ต้องกลับมาอีก หวังว่าต่อไปจะไม่ได้กลับมาที่โลกใบเดิมอีกแล้ว
ลาก่อนนะดาวโลก!!!
"ถ้านายอยู่ห้องนั้นกับพวกนั้น นายก็จะตายน่ะสิ พอไปถึงดาวของเราแล้ว คนพวกนี้จะถูกชำแหละเพื่อการศึกษาทางวิทยาศาสตร์ แล้วก็อาจจะถูกทดลองอีกหลายอย่าง ส่วนคนที่ไม่ถูกชำแหละ ก็จะถูกลบความทรงจำในสมองจนหมด"
เนตั้นเบิกตากว้างด้วยความตกใจเมื่อรู้ว่าชะตากรรมของคนที่นอนเรียงรายในห้องนั้นคือความตาย แต่สิ่งที่ทำให้เนตั้นสงสัยยิ่งกว่านั้นก็คือทำไมเนบิวลาจึงไม่ให้เนตั้นถูกจับไปทดลองเหมือนคนอื่นๆ ล่ะ
"นายไม่ต้องสงสัยอะไรหรอก อยู่ในห้องนี้แหละ อย่าออกไปไหนอย่างเด็ดขาด เราจะใช้เวลาเดินทางจากโลกของนายไปโลกของเราอีกนาน"
เนบิวลารีบบอกก่อนที่เนตั้นจะเอ่ยปากถามเสียอีก เหมือนกับจะรู้ทันความคิดข้างใน
"แล้วทำไมนายถึงไม่ให้เราไปอยู่รวมกับคนอื่นๆ ล่ะ"
เนตั้นยังไม่วายสงสัยอยู่ดี แม้ดูเหมือนว่าคนตรงหน้าไม่อยากให้ถามแต่เนตั้นก็อยากรู้
"อย่าถามน่า เอาเป็นว่านายอยู่ห้องนี้กับฉันจนกว่าจะเดินทางไปถึงดาวแม็กโซนาเดียละกัน แล้วก็อย่าคิดออกไปเพ่นพ่านข้างนอกล่ะ"
เสียงดุตอบมาพร้อมกับสายตาคาดโทษ เล่นเอาเนตั้นต้องหลบตาไปเล็กน้อย
"เราไม่เข้าใจ นายทำอย่างนี้ทำไม"
"ไม่ต้องถามหรอกน่า อ้อ...แล้วก็หยุดทำหน้าปัญญาอ่อนอย่างนั้นได้แล้ว ไม่เห็นจะน่ารักเลย"
"อย่ามาว่าเราแบบนี้นะ!"
เนตั้นพูดเสียงดังจนเหมือนตะคอก สีหน้าโกรธจนแดงเข้ม อุตส่าห์หวังว่าพอไปจากโลกนี้ไปแล้ว จะไม่มีใครมาพูดเรื่องทำนองนี้อีก แต่นายมนุษย์ต่างดาวคนนี้กลับตอกย้ำปมด้อยของเนตั้นอีกจนได้ ดูเหมือนเนบิวลาจะแปลกใจไม่น้อยที่เนตั้นดูโกรธมากทีเดียว
"ทำไม ก็นายมันหน้าตาปัญญาอ่อนจริงๆ นี่" เนบิวลายิ้มมุมปาก
น้ำตาของเนตั้นค่อยๆ ไหลลงมา กำมือแน่น ริมฝีปากสั่นระริก อาการคล้ายกับคนที่กำลังโกรธจัด
"เปิดประตูเดี๋ยวนี้!"
เนตั้นเดินไปที่ประตู แต่ให้ตายเถอะ มันไม่มีลูกบิดและไม่มีอะไรให้จับเลื่อนหรือผลักออกไปได้เลย เนตั้นจึงลงมือทุบประตูนั้นอย่างแรง แต่มันกลับไม่เปิดออก ไม่มีแม้แต่กระทั่งเสียงทุบด้วยซ้ำ
"เปิดประตูเดี๋ยวนี้นะ! เปิดประตูเดี๋ยวนี้!"
เนตั้นพูดซ้ำๆ พร้อมกับทุบประตูไปด้วย เนบิวลาทนดูไม่ไหวจนต้องเข้ามาจับข้อมือไว้แล้วพลิกตัวเนตั้นให้หันมาเผชิญหน้ากัน แรงของเนบิวลามีมากกว่าเนตั้นจนคนถูกจับมือรู้สึกตกใจกลัว เมื่อถูกจับกดไหล่ไว้แล้วเนตั้นก็แทบจะขยับเขยื้อนไม่ได้เลย
"เป็นบ้าอะไรเนี่ย! อยากตายหรือไง! " สีหน้าเข้มดุมองคนตรงหน้าอย่างไม่พอใจ
พอได้ยินคำว่าตายเนตั้นก็สะดุ้งเล็กน้อย แต่หยุดได้พักเดียวก็โวยวายอีก
"เปิดประตูเดี๋ยวนี้นะ! ถ้าจะพูดแบบนี้ ฆ่ากันให้ตายซะดีกว่า!"
"พูดเรื่องอะไร"
"ไม่ต้องถาม! เปิดประตูเดี๋ยวนี้!"
เนตั้นทำเสียงเข้มและพยายามดิ้นหนี แต่ก็สู้แรงหนุ่มต่างดาวคนนี้ไม่ได้เลย เสียงที่ค่อนข้างเหมือนเด็กทำให้อีกคนไม่ค่อยมั่นใจว่าคนโกรธนั้นโกรธมากแค่ไหน เนบิวลาจึงแค่นหัวเราะเพื่อแสดงอำนาจเหนือกว่า
"หึ...ไม่เปิด นายต้องอยู่ในห้องนี้กับฉันนี่แหละ"
"ไม่อยู่ ไม่รู้จักกันซะหน่อย ทำไมต้องอยู่ด้วย เปิดประตูเดี๋ยวนี้นะ!"
เนตั้นพยายามดิ้นอีกรอบ แต่ยิ่งดิ้นคนตรงหน้าก็ยิ่งบีบแขนแรงขึ้น เนตั้นเจ็บจนน้ำตาไหลเลยทีเดียว
"โอ๊ย! เจ็บนะเว้ย!"
"ร้องไห้ทำไม"
เนบิวลาเขยิบใบหน้าเข้าใกล้จนเนตั้นต้องเบี่ยงหน้าหลบ สายตาคมเข้มคอยจ้องมองดวงตาคู่ตรงข้าม แม้ว่าอีกฝ่ายจะพยายามหลบสายตาก็ตาม
"ไม่ต้องมาถามเลย ปล่อย!"
เนตั้นพยายามผลักหนุ่มร่างสันทัดแต่แรงยังกับหมีควายออก แต่ก็แทบไม่เป็นผลเลย เจ็บจนน้ำตาไหลลงมาอาบสองแก้ม เจ็บทั้งกาย เจ็บทั้งใจ กี่ครั้งแล้วที่ต้องเจอคำพูดดูถูกเหยียดหยามอย่างนี้จากคนรอบข้าง
ขนาดมนุษย์ต่างดาวที่ไม่รู้จักกันยังดูถูกผมเลย!!!
จากที่พยายามจะดิ้นหนีและขัดขืนก็ค่อยๆ สงบนิ่งเพราะรู้ว่าตัวเองสู้แรงไม่ไหว เนบิวลาค่อยๆ ปล่อยมือออก สีหน้าที่ดุเข้มค่อยๆ ผ่อนคลายลง
"นายไม่มีทางเปิดประตูห้องนี้ออกไปได้หรอก อยู่ในห้องนี้กับฉันนี่แหละ"
เนบิวลาพูดด้วยเสียงที่อ่อนโยนลง เห็นคนตรงหน้าร้องไห้เสียใจแล้วก็อดรู้สึกสงสารไม่ได้ พูดจบแล้วก็หันหลังให้ พอทำท่าจะเดินออกไป คนที่อยู่ข้างหลังก็ยังไม่ยอมหยุดแผลงฤทธิ์ง่ายๆ
"ใครเค้าจะอยากอยู่กับคนใจร้ายอย่างนาย ถ้าไม่เปิดประตูให้ก็จะกลั้นใจตายอยู่ในห้องนี้แหละ"
เสียงขู่นั้นทำให้เนบิวลาหันกลับมามองอย่างสนใจพร้อมกับขมวดคิ้ว
"กล้าเหรอ!" ถามด้วยน้ำเสียงเย้ยเยาะพร้อมยิ้มมุมปาก
"ทำไมจะไม่กล้า คอยดูสิ"
ว่าแล้วเนตั้นก็หลับตาลงพร้อมกับกลั้นหายใจ แต่ไม่นานก็ต้องตกใจสุดขีด ร่างของเนตั้นถูกดันไปจนติดผนัง สักพักก็รู้สึกได้ว่ามีอะไรบางอย่างที่หยุ่นๆ เย็นๆ ประทับลงมาที่ริมฝีปาก พอลืมตาดูจึงเห็นว่าเนบิวลากำลังจูบกับตัวเองอยู่ นั่นเอง
ไม่ได้ฝันไปแน่ๆ เนตั้นกำลังถูกมนุษย์ต่างดาวจูบเข้าให้แล้ว!!!
เนตั้นพยายามจะผลักคนรุกรานออก เนบิวลาจึงจับแขนสองข้างของเนตั้นขึงพืดติดผนัง แรงบดจากริมฝีปากหนักหน่วงเพิ่มขึ้นจนทำให้คนคิดที่จะกลั้นใจตายสติกระเจิดกระเจิง ลืมไปเลยว่าตั้งใจจะทำอะไร ที่น่าตกใจมากกว่านั้นก็คือ เรี่ยวแรงที่จะดิ้นหนีกลับหดหายไปดื้อๆ พอจูบหนักหน่วงค่อยๆ เปลี่ยนเป็นนุ่มนวลลง เนตั้นกลับรู้สึกเสียวซาบซ่านจนมือไม้อ่อน เนบิวลารู้ว่าคนตรงหน้าคงเผลอตัวแล้วจึงค่อยๆ ปล่อยมือของเนตั้นให้เป็นอิสระ คนถูกจูบอ่อนปวกเปียกจากรสสัมผัสที่ไม่เคยได้รับมาก่อนจนแทบทรงตัวไม่อยู่ สุดท้ายสองมือก็ทรยศเจ้าของเสียแล้ว ไม่รู้ว่าโอบกอดคนรุกรานไว้ตั้งแต่เมื่อไหร่
ทำไมจูบแรกของผมถึงเป็นผู้ชาย!?
แถมยังเป็นมนุษย์ต่างดาวอีก!
แว๊กกกกกกก!!!
ก่อนที่อารมณ์จะเตลิดไปกันใหญ่ เนบิวลาก็ถอนปากออกไปอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย หนุ่มหน้าคมยิ้มเยาะมุมปากอย่างผู้ชนะ ขำที่อีกคนทำเป็นดิ้น แต่สุดท้ายก็ยอมแพ้ให้กับลีลาจูบสะเด็ดสะเด่าของเนบิวลาจนได้ คงไม่ต้องบอกว่าถ้าทำต่อแล้วจะไปจบลงตรงไหน
"อยู่นี่! แล้วก็อย่าเรื่องมาก!"
เนตั้นได้แต่หอบหายใจ ไม่มีแม้แต่เรี่ยวแรงจะเถียงหรือขัดขืน รู้ทันทีว่าคงไม่สามารถแผลงฤทธิ์กับหนุ่มต่างดาวคนนี้ได้ง่ายๆ ซะแล้ว
แต่อย่าเผลอก็แล้วกัน!!!
✰ TBC ✰
(http://bit.ly/1UIkAiK)
-
เนตั้นมาแล้วววว :3123:
-
เพิ่งเจอหน้าก็เสียจูบแรกไปเสียแล้วนะเนตั้น
ปล.รีไรท์ใหม่เหมือนจะดีกว่าเก่านะคะ เนื้อเรื่องกระฉับขึ้นหรือเปล่าค่ะ เหมือนจะดำเนินเรื่องไวขึ้นไม่เหมือนครั้งแรก หรือเราคิดไปเองจำตอนแรกๆ ไม่ค่อยได้ด้วยเพราะอ่านแค่รอบเดียว
-
เข้ามาอ่านตอนแรกนึกว่าเรื่องใหม่...อันใหม่นี้มีการบรรยายมีเนื้อหารายละเอียดของเนตั้นมากขึ้นตอนที่แล้วช่วงแรกสั้นไปนิดนุง(หรือเราเข้าใจไปเองก็ไม่รู้ซินะ) แต่คุณsarawatta เขียนบรรยายได้ดีและเห็นภาพชัดเจนอยู่แล้วค่ะ อันนี้ชมจริงๆจากที่อ่านนิยายมาหลายเรื่องอยู่เหมือนกัน
ปล.อันนี้เริ่มฉากความน่ารักของเนตั้นกับเนบิลล่า..มากขึ้นด้วย.. :mew1: :mew1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
พ่อพิศาลเนบิวลา 55555
งานนี้เนตั้นได้ก่อเรื่องแน่ เนบิวลาเอ๋ย อิอิ
-
ออกแนวจำเลยรักละสิ เนตั้นดื้อและแอบแสบได้อีก
-
เนตั้นโดนจูบไปแล้ว หลายรอบเลย ๕๕๕ รออ่านตอนใหม่คับ
-
ฉับไว เก็บรายละเอียดได้ดี
ไฉไลกว่าเดิม
เนบิวลาโหดและหื่นกว่าเดิม
ฮ่าฮ่าฮ่า
-
ว๊าว ตอนแรกตกใจนึกว่าเปิดเรื่องใหม่แต่ทำไมใช้รูปเก่า ที่แท้รีไรท์ใหม่ ตั้งชื่อเรื่องแบบไฉไลมากเลยน่ะ :mew1: ตอนแรกดูกระฉับขึ้นน่ะแต่ให้รายละเอียดได้แน่นขึ้น รอติดตามเลยจ้า o13
-
ทำไมถึงลบเรื่องเก่าแล้วรีไรท์ใหม่อ่าค่ะ
แต่เรื่องนี้ภาษาเนื้อเรื่องสนุกขึ้นค่ะ
ให้ความรู้สึกแบบเลิฟคอมเมดี้
เด็กๆวัยรุ่นน่าจะอ่านง่าย
เรื่องแนวสดใสซาบซ่าน
-
:laugh: :laugh: :laugh: มาแวี้เลยเหรออออ อิอิอิอ แต่ก็สนุกดี นายเอกแลดู่าสงสาร
-
เนตั้นแอบดื้อแบบนี้เตรียมแผนรับมือไว้ให้ดีๆ เสียด้วยนะคะเนบิวลา :laugh:
-
น่าสนใจค่ะ แต่ไม่ว่าจะแนวเดิมหรือเปลี่ยนแนว เรื่องนี้ก็น่าอ่านอยู่ดี
เพราะเราไม่ค่อยชอบดราม่า
-
:mc4: ตามมาจากเมล
โอ๊ะโอ่ อ่านเสร็จ ...แปลกแหวกแนวดี
ชอบเนตั้นแล้วก็สงสาร 'ปัญญาอ่อน' เป็นคำต้องห้ามเลยทีเดียว ส่วนเนบิวลาดุจริงดุจังพ่อมนุษย์ต่างดาว~
ต้องรออ่านตอนต่อไป รอฟิน~ :impress2:
มีคำผิดๆ
เจ้าหน้า-เจ้าหน้าที่ (แม่เนตั้นถูกข่มขืน)
แต-แต่ (เนตั้นฟังมนุษย์ต่างดาวไม่ออก)
สลบสไล-สลบไสล (มี2ที่ เจอมนุษย์นอนเปื่อยกับก่อนจะเดินห้องแรงโน้มถ่วง)
เท่ห์-เท่ (เนตั้นอิจฉาความหล่อของเนบิวลา ฮ่าๆ)
จับมือข้อไว้-จับข้อมือไว้(เนตั้นทุบประตู)
ป.ล.หลงมาถูกจริงๆ :katai5:
:pig4: :pig4: :pig4:
-
มาลงใหม่แต่ความสนุกน่าติดตามยังเหมือนเดิม..อ่านเวอชั่นเก่าแต่ไม่คอ่ยได้เม้นเท่านั้นเอง... เฮอๆ
อันนีเนบิลล่าไม่นุ่มนวลอ่อนโยนเหมือนเวอชั่นก่อนซะแล้วซิ...รอลุ้นตอนต่อไป.. :z2:
-
อ้าว เดี๋ยวค่ะๆๆ รินพลาดตอนไหนไปรึเปล่าค่ะเนี่ย
เนตั้นของริน เฮ้ยย เนตั้นของพี่เนบิวล่าเวอร์ชั่นเก่าหายไปไหนหว่า :hao4:
แต่ไม่เป็นไรค่ะ เวอร์ชั่นนี้สนุกขึ้นค่ะ พี่เนบิวล่าเวอร์ชั่นนี้ท่าทางดุดันดี ชอบๆๆ
จะรอติดตามนะคะ o13
-
♗☀interstellar☀♗ รัก➀ล้านปีแสง
ตอนที่ 2 ✤ มนุษย์ต่างดาวเกย์
(http://s5.postimg.org/oygzm2xiv/interstellar_new01.jpg)
"อยากอาบน้ำแปรงฟันน่ะ"
เนตั้นบอกเสียงห้วน คล้ายกับไม่เต็มใจพูด โดนมนุษย์ต่างดาวจูบเข้าไปทีก็ถึงกับสติหลุดไปเลย
"ตามมา" เนบิวลาพูดเสียงห้วนเช่นกัน ก่อนจะเดินนำออกไปยังมุมหนึ่งในห้อง
เนตั้นเดินตามไปอย่างช้าๆ แต่อยู่ดีๆ ก็เกิดความกลัวขึ้นมาว่าจะถูกมนุษย์ต่างดาวทำมิดีมิร้ายเอาได้ ก็เลยหยุดเดินตาม นายคนนี้จูบผู้ชายได้ แสดงว่าต้องเป็นเกย์แน่ๆ เลย ตายแล้ว...
มนุษย์ต่างดาวเป็นเกย์!!!
"ตามมาสิ"
เนบิวลาหยุดเดินแล้วหันมาเร่งเร้าด้วยสีหน้ารำคาญนิดๆ เนตั้นจึงต้องเดินตามไปอย่างเสียไม่ได้ อย่าเพิ่งทำให้นายคนนี้ไม่พอใจเลยดีกว่า เดี๋ยวโดนจูบอีก พอมาถึงมุมนั้นก็ไม่เห็นว่าจะมีฝักบัวหรือก๊อกน้ำให้ใช้เลย มีแต่แผงปุ่มกับตัวหนังสือที่อ่านไม่ออก แถมยังเปิดโล่งด้วย
"ตรงนี้เหรอ แล้วจะอาบน้ำยังไงล่ะ"
"เดี๋ยวก็รู้ ถอดเสื้อผ้าออกสิ" เนบิวลาออกคำสั่งเสียงเข้ม
"เฮ้ย! ไม่เอา"
เนตั้นรีบร้องบอกด้วยสีหน้าตกใจ คิดไว้แล้วไม่มีผิด นายมนุษย์ต่างดาวคนนี้ต้องเป็นเกย์แน่ๆ
"จะถอดเองหรือจะให้ฉันถอดให้ล่ะ"
เสียงดุและท่าทางเอาจริงทำให้เนตั้นหน้าจ๋อย จะขัดขืนก็กลัวแรงของเนบิวลา ตัวไม่ใหญ่มากแต่ทำไมมีแรงเยอะขนาดนี้ก็ไม่รู้
"ถอดเองก็ได้ อย่ามองดิ หันไปทางโน้น"
เนบิวลายิ้มมุมปาก แล้วก็หันหน้าไปตามที่เนตั้นขอ พอเห็นเนบิวลาหันไปแล้วเนตั้นก็ค่อยๆ ถอดรองเท้ากับถุงเท้าก่อน จากนั้นก็ตามด้วยเสื้อผ้าของตัวเอง สายตาคอยระแวดระวังเพราะกลัวว่าเนบิวลาจะหันมามอง ปกติเวลาเนตั้นอยู่หอกับเพื่อนก็ไม่อายหรอก ใส่กางเกงในตัวเดียวเดินไปมาในห้องอยู่บ่อยๆ
"อ้อ...ไม่มีเสื้อผ้าเปลี่ยนน่ะ มีให้ยืมมั้ย"
เนตั้นคงลืมคิดไปว่าการถามจะทำให้คนที่ยืนอยู่หันมามอง แต่ก็ไม่ทันแล้วเพราะเนบิวลาหันมาพอดี แถมยังก้มต่ำลงไปมองตรงนั้นที่อยู่ในปราการด่านสุดท้ายสีขาวอีก เจ้าตัวรีบเอาเสื้อกับกางเกงที่ยังถือไว้ในมือมาปิดแทบไม่ทัน เนบิวลาเห็นขำพลางส่ายหน้า
"คิดว่าอยู่ในห้องนี้กับฉันสองคนแล้วจะรอดเหรอ"
"อย่านะเว้ย!" เนตั้นร้องห้ามและทำหน้าดุ
เนบิวลายิ่งขำใหญ่ "เอาชุดฉันไปใส่ก่อนละกัน มาตรงนี้"
เนบิวลาสั่งพร้อมกับชี้ให้เนตั้นเดินมายืนตรงพื้นที่มีแผ่นกลมสีดำติดแนบอยู่บนพื้น เนตั้นเดินขึ้นไปยืนบนนั้นอย่างงงๆ
"เอาเสื้อผ้านายมานี่"
เนบิวลายื่นมือมาขอเสื้อผ้าที่เนตั้นยังคงถือปิดตรงนั้นของตัวเองไว้ แม้จะไม่ค่อยเต็มใจนักแต่เนตั้นก็ค่อยๆ ยื่นให้อย่างเสียมิได้ เนบิวลารับเสื้อของชายหนุ่มตรงหน้ามาถือไว้แล้วก็ยิ้มอย่างมีเลศนัย
"หุ่นนายนี่...ไม่เบาเลยนะ" เนบิวลาพูดพร้อมกับเอามือลูบผ่านแผงอกเนตั้นเล่นเบาๆ
"อย่ามาจับนมนะเว้ย!"
เนตั้นปัดมือเนบิวลาออกทันควัน ขึงหน้าดุใส่ แต่ไม่ทำให้เนบิวลากลัวแม้แต่น้อย แถมยังหัวเราะชอบใจอีก
"เอาล่ะ ต่อไปถ้านายจะอาบน้ำ นายมายืนตรงนี้ แล้วก็กดปุ่มสีฟ้าๆ นี่ เวลาเดินทางในอวกาศเราจะไม่อาบน้ำด้วยน้ำจริงๆ เราต้องเก็บน้ำไว้ใช้ดื่มกินเป็นหลัก พอกดปุ่มนี้แล้วนายยืนอยู่เฉยๆ พอรู้สึกว่าตัวแห้งสะอาดแล้วก็กดปุ่มนี้เหมือนเดิม แค่นี้ก็เสร็จ"
"แล้วมันจะสะอาดได้ยังไงล่ะ" เนตั้นถามอย่างสงสัย
"ทำดูก่อนสิ"
เนตั้นหน้างอเมื่อเนบิวลาทำเสียงดุอีกแล้ว ชั่งใจอยู่สักพักจึงกดปุ่มสีฟ้าๆ ที่อยู่บนแผงควบคุมตรงหน้า หลักการทำความสะอาดแบบแห้งนั้น จะใช้คลื่นความถี่สูงและไอระเหยของสารชนิดหนึ่งช่วยทำให้เชื้อโรคตาย จากนั้นผิวหนังจะค่อยๆ แห้ง ความมันและฝุ่นที่ตกอยู่ตามผิวและเส้นผมจะค่อยๆ หายไป ไม่นานนักก็จะรู้สึกสบายเนื้อสบายตัวขึ้นจนรู้สึกเหมือนว่าอาบน้ำไปแล้ว
ในระหว่างนั้น เนบิวลาก็เอาเสื้อและกางเกงของเนตั้นไปแขวนไว้ในตู้เสื้อผ้าที่อยู่ใกล้ๆ ให้ ตู้เสื้อผ้านี้จะทำความสะอาดเสื้อผ้าให้อัตโนมัติด้วยคลื่นความถี่สูงและไอระเหยเช่นเดียวกัน จากนั้นเนบิวลาก็หยิบชุดใส่นอนของตัวเองติดมือมาให้เนตั้นด้วย
พอรู้สึกสบายตัวแล้ว เนตั้นจึงเอื้อมมือไปกดปุ่มสีฟ้าอีกครั้งเพื่อหยุดการทำงาน โดยปกติแล้ว การอาบน้ำด้วยวิธีอย่างนี้เป็นเวลานานๆ ติดต่อกันเกินหนึ่งปีจะไม่เป็นผลดีกับร่างกาย เพราะจะได้รับรังสีบางชนิดมากเกินไป แต่ก็ไม่น่าเป็นห่วงเพราะยานอวกาศนี้จะใช้เวลาเดินทางเพียงเดือนเศษๆ ในระยะทางกว่าหนึ่งล้านปีแสงก่อนถึงดาวแม็กโซนาเดีย
"แล้วแปรงฟันล่ะ ทำยังไง"
เนบิวลาเดินเข้ามาใกล้แล้วก็กดปุ่มอะไรบางอย่าง สักพักก็มีซองสี่เหลี่ยมมันวาวคล้ายโลหะยื่นออกมาบริเวณแผงควบคุม บนปากซองเล็กๆ นั้นมีวัตถุคล้ายหลอดเล็กๆ ยื่นออกมาด้วย เนบิวลาหยิบแล้วก็ส่งให้เนตั้น แล้วก็อธิบายวิธีใช้ให้ฟัง
"หักปลายหลอดตรงนี้ออก แล้วก็ดูดน้ำยาทำความสะอาดนี้เข้าไปในปาก กลั้วให้ทั่วปาก มันจะซ่าๆ หน่อย พอหายซ่าแล้วก็บ้วนทิ้งตรงช่องนี้"
เนบิวลาชี้ไปที่ช่องหรือหลุมที่ยื่นออกมาใกล้ๆ กับปุ่มสีฟ้า น้ำที่เกิดจากการใช้งานต่างๆ จะถูกนำไปผ่านการบำบัด ฆ่าเชื้อและกรองกลับมาใช้ใหม่ แม้กระทั่งน้ำปัสสาวะก็เช่นเดียวกัน มีเพียงของเสียจำพวกกากอาหารทุกชนิดเท่านั้นที่จะถูกทำให้แห้งด้วยคลื่นความร้อนสูงแล้วค่อยปล่อยออกสู่อวกาศ
เนตั้นหักปลายหลอดของซองเล็กๆ ที่ว่าแล้วก็ดูดน้ำยาทำความสะอาดเข้าไป รู้สึกได้ทันทีว่าเกิดปฏิกิริยาบางอย่างในช่องปากคล้ายๆ กับอาการซ่าๆ เวลาดื่มน้ำอัดลม พอปฏิกิริยานั้นหยุดลง เนตั้นก็บ้วนทิ้งลงไปในช่องบ้วนน้ำ ก็มีน้ำไหลออกมาเองอีกเล็กน้อยเพื่อทำความสะอาดอัตโนมัติ
"เป็นไง พอจะสู้การอาบน้ำแล้วก็แปรงฟันบนโลกเดิมของนายได้หรือเปล่า"
เนตั้นหันไปยิ้มน้อยๆ แล้วก็พยักหน้าด้วยอาการวางหน้าไม่สนิท
"นี่เสื้อผ้าของนาย ใส่ซะ"
เนบิวลายื่นชุดใส่นอนที่เพิ่งหยิบมาส่งให้เนตั้นไป เนตั้นรับมาแล้วก็ค่อยๆ สวมใส่ แม้ชุดจะดูแปลกตามากแต่ก็ดีกว่ายืนใส่กางเกงในตัวเดียวให้มนุษย์ต่างดาวจอมหื่นจ้องมอง
"นายนี่ก็แปลกนะ รู้ไหมว่าคนอื่นๆ ที่ถูกจับมาน่ะ แค่รู้ว่าถูกมนุษย์ต่างดาวจับตัวมาก็กลัวจนเป็นลมแล้ว ทำไมนายไม่กลัวล่ะ"
เนตั้นไม่ยอมตอบ ใส่เสื้อผ้าเสร็จแล้วก็หันมองไปรอบๆ
"จะนอน ง่วงแล้ว"
ก็น่าจะเป็นอย่างนั้นเพราะตอนนี้เวลาบนโลกเกือบจะตีสองแล้ว แต่ในอวกาศไม่มีเวลาให้อ้างอิงเพราะไม่มีพระอาทิตย์ขึ้นหรือตก มองออกไปข้างนอกก็เห็นแต่แสงระยิบระยับของดวงดาวและกาแล็กซี่ต่างๆ ในความมืด
"อย่าเพิ่งนอน ฉันมีอะไรจะให้นายดู"
เนบิวลาพูดแล้วก็จับข้อมือของเนตั้น ก่อนพาเดินออกไป เนตั้นขืนตัวเล็กน้อยจนเนบิวลาต้องหยุดหันมามอง
"ฉันไม่ทำอะไรนายหรอกน่า ถ้าฉันจะฆ่านาย ฉันไม่ให้นายมาอยู่ห้องนี้กับฉันหรอก"
เรื่องถูกฆ่าน่ะไม่กลัวหรอก กลัวเรื่องอื่นต่างหาก แต่เนตั้นก็รู้ดีว่าสู้แรงนายคนนี้ไม่ไหว ถ้าเกิดโดนจับปล้ำขึ้นมาก็ไม่น่าจะหนีรอด ก็เลยต้องจำใจเดินตามไป
ขืนเรื่องมากเดี๋ยวจะโดนจูบอีกจนได้!
เนบิวลาพาเนตั้นมาตรงที่นอน ตรงหัวเตียงมีบานกระจกขนาดใหญ่ที่ฉาบด้วยสารกันรังสีทุกชนิดอยู่ มองออกไปจะเห็นแกแล็กซี่ทางช้างเผือกที่กำลังเคลื่อนห่างออกไปทุกทีๆ เนตั้นเบิกตากว้างอย่างตื่นเต้น ไม่เคยเห็นภาพที่สวยงามของจักรวาลมาก่อนเลย
"โห...มันคืออะไรน่ะ สวยมาก ไม่เคยเห็นมาก่อนเลย"
เนบิวลาเขยิบเข้ามายืนแนบชิดข้างๆ โดยที่อีกคนไม่ทันรู้ตัว เพราะมัวแต่ตกตะลึงกับความงามของกาแล็กซี่อยู่
"กาแล็กซี่ที่นายอยู่ไง นายเรียกกาแล็กซีนี้ว่าอะไรล่ะ"
"ไม่รู้เหมือนกัน ไม่ใช่คนเก่ง ไม่รู้อะไรกับเขาหรอก"
น้ำเสียงที่ตอบมานั้นแฝงความน้อยใจอยู่ในที เนบิวลาขมวดคิ้วมองอย่างสงสัย แต่ก็ยังไม่ถึงกับสนใจมาก
"ตอนนี้ ยานอวกาศของเรากำลังเดินทางด้วยความเร็วเกือบเท่าความเร็วแสงอยู่ เห็นไหม ออกมาแป๊บเดียวนายก็เห็นกาแล็กซี่ของนายแล้ว"
แล้วเนบิวลาก็เงียบไป สีหน้าหม่นเศร้าลงเล็กน้อยก่อนจะถอนหายใจอย่างเครียดๆ
"นายจะคิดถึงโลกของนาย คิดถึงบ้าน คิดถึงพ่อกับแม่ คิดถึงเพื่อนๆ หรือว่า...คิดถึงคนรักของนายหรือเปล่า"
เนตั้นหันไปมองคนที่ยืนอยู่ข้างๆ ตกใจเล็กน้อยที่เนบิวลายืนเสียประชิดตัวเลย แต่ก็น่าแปลกที่เนตั้นไม่ได้เขยิบหนีอย่างที่ใจคิด จากนั้นก็หันหน้าไปเหม่อมองกาแล็กซี่ทางช้างเผือกตามเดิม
"ไม่หรอก ไม่มีใครให้คิดถึง คนโง่ๆ น่ะไม่มีใครเค้าต้องการหรอก ถ้าจะเป็นห่วง...ก็แค่ห่วงเพื่อนที่อยู่ด้วยกันเท่านั้นแหละ แต่เค้าก็คงดูแลตัวเองได้"
คำตอบของเนตั้นทำให้เนบิวลายิ่งสงสัยเข้าไปใหญ่ คงมีเหตุการณ์บางอย่างที่ทำให้เนตั้นไม่อยากอยู่บนโลกของตัวเองแน่เลย คงเป็นเรื่องที่เลวร้ายมากจึงทำให้คนๆ หนึ่งรู้สึกได้ถึงขนาดนี้ แต่เนบิวลาก็ยังไม่อยากถามซอกแซกเพราะเพิ่งรู้จักกัน
เนบิวลาถอนหายใจอีกครั้งราวกับมีเรื่องหนักใจบางอย่าง เนตั้นหันมามองแต่ก็ไม่ได้ถามออกไป
"ฉันเครียดน่ะ" เนบิวลาโพล่งออกมาเองแล้วก็ครุ่นคิดสักพัก
"นายรู้มั้ย...ฉันไม่อยากจับคนบนโลกของนายมาหรอก ฉันสงสารพวกเค้าที่ต้องจากคนที่รัก จากพ่อจากแม่ แล้วก็จากโลกของตัวเองไป แต่ฉันก็ขัดไม่ได้ มันเป็นนโยบายของสถาบันวิทยาศาสตร์ของเรา เอาไว้ฉันมีเวลาแล้วจะเล่าให้นายฟัง"
นายคนนี้มาแปลก สงสารคนอื่นเป็นด้วยเหรอ แต่จะว่าไปก็น่าสงสารคนที่ถูกจับมาเหมือนกัน ป่านนี้ที่บ้านของคนเหล่านั้นคงเป็นห่วงและตามหากันใหญ่ สุดท้ายก็จะไม่มีใครหาพบ คนที่ถูกจับมาก็จะกลายเป็นคนหายสาบสูญไปในที่สุด ทิ้งคนข้างหลังไว้ให้อยู่กับชีวิตที่เหลือ ดีแล้วที่เนตั้นไม่มีใครให้ต้องห่วงเหมือนคนอื่นๆ
"นายจะไปไหน ไม่นอนเหรอ"
"ยังไม่ถึงเวลานอนของฉันหรอก เดี๋ยวฉันต้องกลับไปทำงานต่อ อ้อ...คุยกันมาตั้งนาน ยังไม่รู้ชื่อของนายเลย นายชื่ออะไร"
"เนตั้น"
เนบิวลาหรี่ตามองอย่างแปลกใจที่ชื่อของตัวเองและเนตั้นมีคำว่า "เน" เหมือนกัน แล้วก็เอื้อมมือมาแตะไหล่ของเนตั้นเบาๆ เนตั้นสะดุ้งตกใจเล็กน้อยแต่ก็ไม่ถอยหนี เนบิวลาจ้องตาคนตรงหน้าแล้วจึงค่อยพูด
"ยินดีที่ได้รู้จักนะเนตั้น ต่อไป...ฉันจะดูแลนายเอง"
เสียงเข้มฟังดูอ่อนโยนลงตรงประโยคหลัง แต่ก็ไม่ทำให้เนตั้นถึงกับวางใจได้
"นายเป็นเกย์เหรอ "
ท่าทางหวาดๆ ของเนตั้นเมื่อพูดถึง "เกย์" ทำให้เนบิวลาขมวดคิ้ว ไม่รู้หรอกว่าเกย์คืออะไรเพราะบนโลกของเนบิวลาไม่มีเกย์ แต่ภาพจากคลื่นสมองที่เนตั้นส่งออกมานั้นเป็นภาพผู้ชายคล้ายผู้หญิง ทำให้เนบิวลาพอจะเดาได้ว่าเนตั้นน่าจะหมายถึงผู้ชายที่อยากเป็นผู้หญิงนั่นเอง
"ฉันไม่ใช่เกย์"
"แล้วนายพาฉันมาอยู่ที่ห้องนี้ทำไม ทำไมไม่ให้ฉันอยู่กับคนอื่นๆ ล่ะ"
"ฉันชอบนาย" เสียงเข้มพูดออกมาโดยไม่ต้องเสียเวลาคิด ส่วนคนฟังถึงกับอึ้งกิมกี่ อ้าปากค้าง
"เฮ้ย! นายชอบฉันไม่ได้ ฉันไม่ได้เป็นเกย์นะเว้ย!!!"
เนตั้นถอยกรูดออกมาด้วยความกลัวอัตโนมัติ
"ฉันก็ไม่ใช่เกย์ซะหน่อย ที่ดาวของฉันน่ะ ผู้ชายชอบกับผู้หญิงก็ได้ ชอบกับผู้ชายด้วยกันก็ได้ ผู้หญิงก็เหมือนกัน จะชอบผู้ชายหรือผู้หญิงก็ได้ โลกของนายไม่เป็นแบบนี้เหรอ"
จะปฏิเสธว่าไม่ใช่อย่างนั้นก็คงพูดได้ไม่เต็มปาก เพราะว่าเรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องแปลกใหม่แล้ว เพื่อนๆ ของเนตั้นหลายคนก็เป็นเกย์และทอม แต่สังคมก็ยังไม่เปิดรับถึงขนาดนั้นหรอก เนตั้นกับเพื่อนผู้ชายยังเคยล้อเลียนเพื่อนๆ พวกนี้ว่าผิดปกติหรือผิดเพศเลย
"ฉันชอบนายจริงๆ นะ ไม่งั้นฉันไม่พานายมาอยู่กับฉันหรอก รู้ไหมว่ามันเสี่ยงมาก"
เนบิวลายืนยันอีกครั้ง นั่นยิ่งทำให้เนตั้นกลัวเข้าไปใหญ่
"แล้วนาย...จะทำอะไรฉันหรือเปล่า" เนตั้นทำหน้าแหยง
เนบิวลาทำท่าย่างสามขุมเข้ามาหา เนตั้นกลัวจนต้องถอยกรูดจนขาชนกับขอบเตียงที่ทำด้วยวัสดุแปลกๆ แต่เนตั้นก็ไม่มีเวลาสนใจตอนนี้หรอกว่ามันคือวัสดุอะไร
"อย่านะเนบิวลา!"
เนตั้นร้องห้าม เมื่อไปไหนไม่ได้จึงนั่งลงบนเตียงนอน เงยหน้ามองคนที่เดินเข้ามาหาอย่างหวาดหวั่น
"ถ้านายเดินเข้ามาอีก ฉันจะต่อยนายจริงๆ ด้วย"
เนตั้นยกมือขึ้นมาทำท่าจะต่อย เนบิวลาหยุดแล้วก็หัวเราะชอบใจ
"เมื่อกี้ยังไม่รู้อีกเหรอว่านายสู้แรงฉันไม่ได้หรอก"
เนตั้นเงียบแล้วก็ค่อยๆ ลดมือลง ก็จริงนั่นแหละ ถ้าขืนสู้กันจริงๆ เนตั้นคงแขนขาหักเป็นแน่ กระดูกของคนบนดาวแม็กโซนาเดียนั้นแข็งแรงกว่ามนุษย์บนดาวโลกหลายเท่า ดาวแม็กโซนาเดียมีขนาดใหญ่กว่าโลกประมาณหนึ่งเท่าครึ่ง จึงมีแรงดึงดูดมากกว่า สิ่งมีชีวิตที่นั่นจึงต้องมีกระดูกที่แข็งแรง มีมวลของโลหะเป็นองค์ประกอบมากเพื่อให้สู้กับแรงดึงดูดได้
"ฉันไม่ทำอะไรนายหรอกน่า แต่เชื่อสิ พอนายอยู่ในห้องนี้กับฉันนานๆ ก็จะเกิดอาการอย่างว่าจนได้ สุดท้าย...ก็ต้องหาที่ปลดปล่อย เผลอๆ นายนั่นแหละจะเป็นคนมาขอร้องฉันเอง"
"ไม่มีทาง!" เนตั้นพูดเกือบเหมือนตะโกน
เนบิวลายิ้มกรุ้มกริ่มและหัวเราะชอบใจ "ก็คอยดูละกัน"
แล้วเนบิวลาก็หยุดแสดงอาการคุกคามเพราะจะต้องรีบออกไปทำงานต่อแล้ว
"นายนอนก่อนละกัน เดี๋ยวฉันจะต้องไปทำงานแล้ว ฉันจะทิ้งเสื้อคลุมล่องหนนี้ไว้ให้นาย ถ้าเกิดเหตุการณ์ไม่น่าไว้ใจขึ้น นายใส่เสื้อตัวนี้ไว้ แล้วก็อย่าลืมกดปุ่มที่คอเสื้อนี้ล่ะ หาที่นั่งหลบดีๆ อย่าขยับเขยื้อนให้ใครสงสัย เพื่อนๆ ของฉันมีอาวุธร้ายแรงมาก ถึงจะมองไม่เห็นนาย แต่ถ้าเกิดนายโดนยิงด้วยแสงเลเซอร์ขึ้นมา นายก็อาจจะตายได้ เพราะฉะนั้น ถ้ามีอะไร อย่าทำเสียงดัง แล้วก็อย่าเคลื่อนไหวเป็นอันขาด โอเคมั้ย"
เนบิวลาสั่งเสียงเข้ม เนตั้นพยักหน้าเข้าใจ คงไม่มีเหตุผลใดที่จะไม่เชื่อฟังเพราะเนตั้นไม่รู้อะไรเกี่ยวกับที่นี่เลย
"เดี๋ยวฉันจะกลับมา นายนอนไปก่อนละกัน"
เนบิวลากำชับอีกครั้งเมื่อยังเห็นเนตั้นยังนั่งมองตาแป๋วอยู่
"นอนยังไงล่ะ นอนไม่เป็น"
เนบิวลาขำเบาๆ กับท่าทางซื่อบื้อของคนตรงหน้า จากนั้นก็เดินอ้อมไปอีกฝั่งของเตียงก่อนจะสาธิตด้วยการนอนลงไปบนเตียงให้ดู เตียงนี้ทำด้วยวัสดุธรรมชาติชนิดหนึ่งบน ให้สัมผัสแปลกๆ เวลานอนลงไป มีความยืดหยุ่น แข็งแรงแต่ก็นุ่มนวล
"ก็นอนอย่างงี้ไง ไม่เห็นยากเลย"
เนบิวลาบอกแล้วก็ลุกขึ้นนั่ง ก็นอนด้วยท่านอนปกติเหมือนมนุษย์บนดาวโลกนั่นแหละ
"ก็ฉันไม่ฉลาดเหมือนนายนี่นา" พูดพลางทำหน้างอ
เนบิวลารู้สึกสะดุดใจอีกแล้ว ทุกครั้งที่พูดเรื่องคล้ายๆ ทำนองนี้ เนตั้นมักจะทำหน้าเศร้าและมีอาการน้อยใจเสมอ แสดงว่าคงมีคำพูดบางอย่างไปสะกิดใจเข้า
"นายนอนเหอะ ฉันต้องไปแล้ว อย่าออกไปไหนล่ะ"
"แล้วนายคิดว่าฉันจะออกไปได้หรือไง" เนตั้นทำเสียงประชด
เนบิวลาขำเบาๆ ก็จริงนั่นแหละ ไม่มีทางที่เนตั้นจะออกไปจากห้องนี้ได้เลย เพราะต้องใช้รหัสผ่านจากพลังจิตเปิดเท่านั้น
"อดทนอีกหน่อยละกัน พอไปถึงดาวของเราแล้ว ฉันจะพานายไปเที่ยวให้ทั่วเลย แต่ตอนนี้...นายอยู่ในห้องนี้ไปก่อน"
เนบิวลาบอกด้วยสีหน้าเห็นใจแล้วก็ค่อยๆ ลุกขึ้นจากเตียง เดินอ้อมมาหาเนตั้นที่กำลังค่อยๆ นอนลงอย่างช้าๆ แล้วก็ไปหยิบผ้าห่มจากตู้เสื้อผ้ามาให้ ก่อนจะก็ค่อยๆ บรรจงห่มให้อย่างเบามือ นี่คงเป็นครั้งแรกที่มีคนดูแลเนตั้นอย่างนี้ ขนาดพ่อกับแม่แท้ๆ ยังไม่เคยมาห่มผ้าให้เนตั้นก่อนนอนเลย ความอบอุ่นที่เพิ่งได้รับทำให้เนตั้นถึงกับกลั้นน้ำตาไว้ไม่ได้ เด็กที่ขาดพ่อขาดแม่มักอ่อนไหวกับเรื่องอย่างนี้เสมอ
"ร้องไห้ทำไม"
เนบิวลาถามด้วยสีหน้าไม่เข้าใจ นึกไม่ออกว่าทำให้คนที่นอนอยู่เสียใจได้ยังไง แต่เห็นคนร้องไห้แล้วก็อดรู้สึกสงสารไม่ได้ ท่าทีขึงขังของเนบิวลาจึงลดลง แลดูอ่อนโยนขึ้น
"เปล่า สงสัยฉันจะคิดถึงโลกของฉันมั้ง" เนตั้นพยายามกะพริบตาถี่ๆ แล้วก็เอามือป้ายน้ำตาเหมือนเด็กๆ
"หยุดร้องไห้ได้แล้ว" เนบิวลาพยายามปลอบใจ แต่น้ำเสียงก็ยังฟังดูดุอยู่
ก็น่าเห็นใจอยู่หรอก แม้เนตั้นจะทำท่าเหมือนไม่อยากอยู่บนดาวโลก แต่พอต้องจากไปจริงๆ ก็คงอดคิดถึงไม่ได้ ขนาดเนบิวลาจากดาวแม็กโซนาเดียมาได้สามสี่เดือนยังรู้สึกคิดถึงเลย แต่ก็ยังโชคดีกว่าที่มีโอกาสกลับไปที่ดาวของตัวเอง เนตั้นและคนอื่นๆ นี่สิ ชาตินี้ทั้งชาติคงไม่ได้กลับไปอีกแล้ว
"นอนพักผ่อนเถอะ ฉันจะไปแล้ว แล้วเจอกัน"
เนบิวลาบอกแล้วก็รีบเดินออกไป ไม่อยากรับรู้อาการคิดถึงโลกของเนตั้นให้นานกว่านี้ ยิ่งเห็นก็ยิ่งรู้สึกผิด แต่ก็ไม่สามารถที่จะทำอะไรได้ นอกจากทำตามนโยบายขององค์กรและรัฐบาล เท่านั้น
เนตั้นมองตามคนที่เดินออกไปด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย แปลกใจตัวเองเหมือนกันที่ไม่รู้สึกกลัวมนุษย์ต่างดาวคนนี้เลย ไฟในห้องค่อยๆ หรี่และดับลงอัตโนมัติ แสงจ้าวาบขึ้นตรงประตู เงาสูงโปร่งเดินออกไปแล้วประตูก็ถูกปิดลง
ความเหนื่อยอ่อนทำให้เนตั้นค่อยๆ ผล็อยหลับไปในเวลาไม่นาน หลังจากวันนี้ไปแล้วนาฬิกาชีวิตของเนตั้นอาจมีปัญหาได้ เพราะไม่มีกลางวันหรือกลางคืนเหมือนดาวโลก เมื่อไปถึงดาวแม็กโซนาเดียแล้ว เนตั้นก็ยิ่งต้องปรับตัวมากขึ้นเพราะดาวแม็กโซนาเดียไม่มีกลางคืน แรงโน้มถ่วงระหว่างดาวแม็กโซนาเดียและดวงอาทิตย์ของมันสูงมาก ทำให้ดาวแม็กโซนาเดียถูกล็อกให้โคจรในลักษณะหันด้านเดียวเข้าหาดวงอาทิตย์ตลอดเวลา ปรากฏการณ์นี้อาจทำให้นาฬิกาชีวิตของเนตั้นเสียหายจนส่งผลต่อสุขภาพอย่างหนักได้
⇢✧⇢✧⇢✧⇢✧⇢✧⇢✧⇢✧⇢✧⇢✧⇢✧⇢
เนตั้นตื่นขึ้นมาอีกทีก็พบว่าห้องยังมืดสลัวๆ อยู่ มีแสงจากดาวฤกษ์ดวงหนึ่งที่อยู่ไม่ไกลส่องเข้ามาในห้อง พอให้มองเห็นรางๆ คาดว่าคงนอนไปหลายชั่วโมงแล้วเพราะหายอ่อนเพลียไปมาก พอตื่นแล้วท้องก็หิวเพราะยังไม่ได้กินอะไรเลยตั้งแต่ถูกจับมา
เนตั้นลุกขึ้นจากเตียง แสงสว่างในห้องสว่างขึ้นมาโดยอัตโนมัติเหมือนกับถูกโปรแกรมไว้ พยายามสอดส่ายสายตามองหาของที่พอกินได้ แล้วก็เจอมุมหนึ่งที่คล้ายๆ กับห้องเตรียมอาหาร พอเนตั้นเดินไปดูใกล้ๆ ก็เห็นว่าบนโต๊ะนั้นมีซองวางเรียงรายอยู่หลายซอง เดาว่าน่าจะเป็นของที่กินได้ มีตัวหนังสือประหลาดๆ บนซองสารพัดสีนั้นด้วย
พอแกะซองที่คล้ายๆ ซองม่าม่าออกมาก็พบว่ามีแท่งสีครีมอยู่ข้างในสามแท่ง เนตั้นหยิบขึ้นมาดมแท่งหนึ่ง แล้วก็พบว่ากลิ่นมันคล้ายอาหาร น่าจะพอกินได้ ด้วยความหิวเนตั้นจึงกัดแท่งสีครีมๆ แล้วลองเคี้ยวดู รสชาติออกมันๆ หน่อย กลิ่นก็แปลกๆ แต่ช่างเถอะ ตอนนี้เนตั้นหิวมาก อะไรก็กินได้ทั้งนั้น
เจ้าแท่งครีมๆ ที่เนตั้นกินนั้นเป็นแท่งโปรตีนจากพืชหลายชนิด มีคาร์โบไฮเดรต ไขมัน วิตามินและเกลือแร่ครบทุกชนิดผสมอยู่ด้วย เป็นอาหารสำหรับการเดินทางในจักรวาลโดยเฉพาะ
กินหมดแล้วก็มองหาน้ำเพราะรู้สึกฝืดคอ มีซองใสๆ คล้ายจะเป็นน้ำวางอยู่ใกล้ๆ กับซองอาหารด้วย มีหลอดติดตรงปลายที่น่าจะหักได้เหมือนกับน้ำยาทำความสะอาดฟันที่เนตั้นเพิ่งลองใช้ไป พอหักปลายหลอดได้แล้วก็ดูดน้ำในซองนั้นกินอย่างหิวกระหาย มันเป็นน้ำนั่นแหละ น่าแปลกที่มนุษย์ต่างดาวพวกนี้กินน้ำและอาหารคล้ายๆ มนุษย์บนดาวโลกเลย
พอจัดการความหิวโหยของตัวเองได้แล้ว เนตั้นก็เดินกลับมานั่งบนเตียง มองออกไปนอกบานกระจกหน้าต่างขนาดใหญ่ ตอนนี้ไม่รู้ว่าตัวเองอยู่ตรงไหนของจักรวาลนี้แล้ว นอกจากจะมีแสงของดวงดาวนับแสนนับล้าน ยังมีกลุ่มก๊าซและฝุ่นหลากสีกระจายไปทั่ว บริเวณนี้คือเนบิวลาหัวม้านั่นเอง การเดินทางผ่านกลุ่มแก๊สในแถบนี้อันตรายมากเพราะมีรังสีชนิดรุนแรงกระจายอยู่อย่างมหาศาล หากไม่มีเทคโนโลยีสูงแล้วจะไม่สามารถเดินทางผ่านไปได้เลย
วิวมันก็สวยอยู่หรอก แต่พอดูนานๆ ไปก็เริ่มเบื่อ เนตั้นจึงลุกขึ้นไปเดินสำรวจห้อง มีอุปกรณ์หลายๆ อย่างที่เนตั้นไม่รู้เลยว่าใช้ทำอะไรบ้าง ได้แต่หยิบๆ จับๆ แล้วก็วางไว้ตามเดิม แล้วก็เดินมาเจอเสื้อคลุมล่องหนที่เนบิวลาทิ้งไว้ให้ เนตั้นหยิบมาใส่แล้วก็กดปุ่มตรงคอเสื้อเพื่อให้มันทำงาน จากนั้นก็เดินมานั่งรอเนบิวลาที่ตรงประตู
คิดไปคิดมาเนตั้นคงอยู่ที่ห้องนี้กับเนบิวลาไม่ได้หรอก เนตั้นไม่ได้ชอบผู้ชายซะหน่อย เกิดอยู่ไปอยู่มาอาจจะได้เสียกันอย่างที่เนบิวลาขู่ไว้แน่ๆ อีกอย่างมันก็น่าเบื่อมากที่ต้องอุดอู้อยู่แต่ในห้อง เนตั้นไปอยู่กับพวกมนุษย์ที่ถูกจับตัวมาดีกว่า ต่อให้ต้องจบชะตากรรมด้วยความตายก็ยังดีกว่าอยู่กับเกย์ เนตั้นไม่กลัวความตายหรอก
คิดได้แล้วเนตั้นก็นั่งรออยู่ตรงประตูทางเข้า รอจังหวะที่เนบิวลากลับมาถึง นั่งๆ อยู่สักพักก็เบื่อ ก็เลยลุกขึ้นยืนบ้าง เมื่อยก็นั่งลงอีก จนกระทั่งแสงสว่างจากภายนอกค่อยๆ ขยายกว้างออก ประตูเปิดออกพร้อมกับร่างของเนบิวลาที่ยืนอยู่หน้าประตูพอดี เนตั้นจึงรีบฉวยโอกาสนี้เบี่ยงตัวหลบและวิ่งพรวดออกไป
ฮ่าๆๆ ก็บอกแล้วไงว่าอย่าเผลอก็แล้วกัน!
พอหลุดออกมาจากห้องได้ ร่างของเนตั้นก็ลอยละลิ่วเพราะข้างนอกห้องไม่มีแรงโน้มถ่วง ดีที่ว่าเนตั้นคว้าราวเหล็กอันหนึ่งไว้ได้ทัน จึงไม่กระเด็นไปกระแทกกับอะไรเสียก่อน ในยานอวกาศนี้ติดราวเหล็กไว้ตามทางเดินทุกจุดเพื่อใช้ในการสัญจรภายในยาน บริเวณทางเดินตอนนี้มีคนเดินผ่านไปมาหลายคนทีเดียว เนตั้นพยายามคิดหาทางที่จะทำให้ตัวเองถูกจับไปอยู่ที่ห้องขังนั้น แต่ก็ไม่กล้าเอาเสื้อคลุมออกเพราะอาจเสี่ยงถูกฆ่าเสียก่อน ในยานอวกาศนี้มีทหารติดอาวุธถูกส่งมาเพื่ออารักขานักวิทยาศาสตร์ด้วยหลายนาย มีอาวุธตั้งแต่ปืนเลเซอร์ธรรมดาไปจนถึงอาวุธที่มีอานุภาพร้ายแรงที่สามารถทำลายล้างเมืองได้ทั้งเมือง
ระหว่างที่กำลังคิดหาวิธีและค่อยๆ เดินแกมล่องลอยไปตามทางเดินอยู่นั้น เนตั้นก็บังเอิญชนวัตถุบางอย่างจนมันกระเด็นหลุดลอยไปกระแทกกับผนังทางเดินอย่างจัง
แย่แล้ว!!!
เนตั้นเผลอเดินชนอาวุธของทหารอารักขาเข้าให้เสียแล้ว พวกมันสี่ห้าคนดูตกใจและหน้าตาตื่นเป็นอย่างมากที่อยู่ดีๆ ปืนที่ถือไว้ก็หลุดลอยออกไปจากมือเหมือนกับชนอะไรบางอย่าง
เสียงโวยวายของทหารเหล่านั้นทำให้เนตั้นกลัวจนลนลาน ทหารคนนั้นพุ่งตัวไปหยิบปืนที่กระเด็นไปกลับมาถือไว้แล้วก็กวาดสายตามองหาสิ่งผิดปกติ การเดินทางในอวกาศนั้นมีความเสี่ยงมาก มนุษย์ต่างดาวกลุ่มอื่นที่มีเทคโนโลยีสูงกว่าอาจเข้ามายึดยานและฆ่าทุกสิ่งมีชีวิตที่ขวางหน้าได้ จึงต้องระวังเป็นพิเศษ
เสียงโวยวายฟังดูน่ากลัวมากทีเดียว เจ้าสายรัดข้อมือนั่นช่วยทำให้เนตั้นฟังออกว่าพวกมันสงสัยว่ากำลังถูกคุกคาม เนตั้นได้แต่ยืนตัวแข็งทื่อ คนที่ถูกเนตั้นชนถือปืนเลเซอร์ขึ้นมาเตรียมท่ายิ่ง จากนั้นแสงเลเซอร์สีเขียวๆ ก็ถูกปล่อยออกมากระทบกับผนังทางเดินที่เคลือบด้วยเพชร แต่ไม่ปรากฎร่องรอยความเสียหายใดๆ ยกเว้นว่าจะยิ่งถูกสิ่งมีชีวิตเท่านั้น ทหารคนอื่นๆ ก็เริ่มยิงแสงเลเซอร์หลากสีกวาดไปทั่วเช่นเดียวกัน
เนตั้นยืนตัวสั่นด้วยความกลัว ไปๆ มาๆ เนตั้นก็อาจจะถูกยิงเข้าจนได้ ทหารจากจุดอื่นๆ วิ่งตามมาสมทบมากขึ้นและยิงแสงเลเซอร์เช่นเดียวกัน ตอนนี้เนตั้นถูกล้อมไว้หมดแล้ว เนตั้นต้องคอยหลบทหารที่ล่องลอยไปมาพร้อมกับหลบปืนเลเซอร์ไปด้วยอย่างทุลักทุเล
"เกิดอะไรขึ้น!?"
เสียงที่เนตั้นคุ้นเคยดังมาจากที่ไหนสักแห่ง เมื่อหันไปตามต้นเสียงแล้วก็พบว่าเป็นเนบิวลานั่นเอง เนตั้นเผลอยิ้มดีใจเมื่อรู้ว่าคนที่จะช่วยได้มาพอดี แต่...
เนบิวลาจะช่วยเนตั้นได้ยังไงล่ะ!?
ตอนนี้ไม่มีใครมองเห็นเนตั้นเลย!!!
✰ TBC ✰
(http://bit.ly/1UIkAiK)
-
น่าสนุกดี ตามมาลองอ่านจากที่ได้รับข้อความมา
-
เจิมไว้ก่อนเด้อ
-
เกิดเรื่องจนได้ซิเนตั้น ก็เข้าใจว่าอยากหนีแต่จะหนีไปไหนได้ล่ะอยู่ในยานแบบนี้อ่ะ
-
:L2:
-
เนตั้นดื้อดีนัก ไหนตอนแรกบอกยอมตายอยู่ที่ห้องขังดีกว่าอยู่กับเนบิวล่า ทีตอนนี้มาดีใจที่เนบิวล่ามาช่วย
-
ไงหล่ะ ดื้อดีนัก งานเข้าเลยเนตั้น. 5555
จับมาตีก้นดีไหมเนี่ย
-
ซนอย่างนี้ต้องถูกจูบ..เอ๊ย! ลงโทษ!
ดูซิว่า เนบิวลาเวอร์ชั่นหื่นล้ำอนาคตจะเป็นอย่างไร อิอิ
-
เด็กดื้อดื้อไม่ออกเสียแล้ว ดีนะคะเนี่ยที่เนบิวลาเข้ามาได้ถูกจังหวะพอดีเลยน่ะ
-
ตอนนี้เป็นตอนที่หมั่นไส้เนตั้นมาก ๆ เลยน่ะ บอกไม่กลัวความตายแต่พอมาอยู่ตรงหน้ากับหนีซะอีกแน่ะ แล้วยังมองหาคนให้ช่วยอีก :m16: เขาถึงว่าไม่เห็นโลงศพไม่หลั่งน้ำตา น่าตีจริง ๆ เลย :z6: อะไรจะกลัวเกย์ขนาดนั้น แต่ก้อดีจะได้เข็ดไปเลยน่ะ :katai3: มาอัพต่อน่ะจ้ะ ติดตามๆ
-
:)
-
ดื้อจนได้เรื่องมั้ยล่ะ เนตั้นเอ๊ยยยยย
แล้วอย่างนี้ เนบิวลาจะช่วยยังไงล่ะ รอดมั้ย รอลุ้น
-
อ้อ ลิมมาแจ้งคุณนักเขียนไว้ก่อนเลย คุณนักเขียนจะเห็นเราอีกทีตอนใกล้ๆจะถึงตอนล่าสุดของอันเดิมนะคะ ขอบตุณค่ะ^^
-
เนตั้งยังคงความดื้อไว้เหมือนเดิมแต่ที่เปลี่ยนไปคือเนบิลล่าที่อ่อนโยนมาในภาคนี้เข้มแข็งขึ้นเท่มากเลยค่ะ
ชอบเนบิลล่าเวอชั้นนี้จังแต่ก็ยังแฝงไว้ซึ้งความอ่อนโยนเล็กๆ ที่ขอบเนบิลล่าเวอชั่นนี้เพราะมันดูน่าเป็นผู้นำมากขึ้น
รู้สึกว่าอ่านไหล่ลื้นมากขึ้นด้วยค่ะ เดิมที่ก็ดีอยู่แล้วแต่อันนี้ดีขึ้นไปอีก o13 o13
สวัสดีปีใหม่ล่วงหน้าน่ะค่ะ มีความสุขมากนะค่ะ มีคนติดตามผลงานเยอะๆค่ะ
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
หาตอนที่3ไม่เจอ
-
♗☀interstellar☀♗ รัก➀ล้านปีแสง
ตอนที่ 3 ✲ ง้อคนดื้อ
(http://s5.postimg.org/oygzm2xiv/interstellar_new01.jpg)
"เนบิวลา กรุณากลับเข้าไปในห้องก่อน ขณะนี้ยานของเรามีผู้ไม่หวังดีแอบแฝงเข้ามา"
พลทหารท่านหนึ่งร้องเตือน ทหารอารักขาแต่ละนายค่อยๆ ล้อมกันเป็นวงกลมในท่าหันหลังให้กันพร้อมกับยกปืนขึ้นเตรียมยิง นั่นแปลว่าทหารจะกวาดยิงออกไปทุกทิศทุกทาง มีโอกาสสูงที่จะยิงถูกเนตั้นเข้าจนได้ สัญญาณเตือนภัยดังขึ้น บรรดานักวิทยาศาสตร์และเพื่อนร่วมงานคนอื่นๆ บนยานต่างรีบกลับเข้าห้องของตัวเอง เพื่อให้ทหารอารักขาทำหน้าที่ได้โดยสะดวก
"จริงเหรอ ตอนที่เราพามนุษย์คนสุดท้ายขึ้นมาก็ไม่เห็นมีใครแปลกปลอมเข้ามาเลย"
เนบิวลาถามเพื่อถ่วงเวลาให้เนตั้นเดินมาหาตนเอง ถ้าเนบิวลามองเห็นก็จะรู้ว่าตอนนี้เนตั้นติดอยู่ในวงล้อมของทหารแล้ว หากเคลื่อนไหวผิดพลาดขึ้นมาและชนเข้ากับใครสักคนแม้เพียงนิดเดียว เนตั้นก็คงจะรอดยาก
"เราไว้ใจไม่ได้หรอก อาจมีมนุษย์ต่างดาวจากโลกอื่นแฝงตัวเข้ามาโดยที่เราไม่รู้ตัวก็ได้ เข้าไปในห้องก่อนดีกว่า ทางนี้พวกเราจะจัดการเอง"
นายทหารคนเดิมตอบกลับมา เนบิวลาคงไม่สามารถถ่วงเวลาได้นานกว่านี้เพราะจะดูมีพิรุธได้ แอบนึกโมโหเนตั้นที่ไม่ยอมฟังกันเลย เผลอๆ เรื่องนี้อาจบานปลายจนต้องสอบสวนเจ้าหน้าที่ทุกคน หากตรวจสอบจำนวนคนที่จับขึ้นมาแล้วพบว่ามีคนหายไป คราวนี้เนบิวลาอาจถูกสงสัยมากกว่าผู้อื่นเพราะเป็นคนจับเนตั้นมาเป็นคนสุดท้าย
เมื่อไม่มีทางเลือก เนบิวลาจึงจำเป็นต้องใช้พลังจิตขั้นพิเศษ การใช้พลังจิตสื่อสารโดยไม่พูดและไม่เห็นตัวนั้นต้องใช้พลังจิตขั้นสูงเท่านั้น มีเจ้าหน้าที่ขององค์การวิทยาศาสตร์ไม่กี่คนที่สามารถทำได้ สิ่งที่น่าเป็นห่วงก็คือเนบิวลาไม่สามารถแน่ใจได้เลยว่ามีนายทหารที่สามารถอ่านพลังจิตชนิดนี้ได้อยู่หรือเปล่า ถ้าอ่านได้ก็อาจหมายถึงชีวิตของเนตั้น รวมถึงตัวเองก็จะมีความผิดร้ายแรงไปด้วย
"เนตั้น มายืนอยู่ข้างหลังฉันเดี๋ยวนี้"
เนบิวลาตัดสินใจส่งกระแสพลังจิตนั้นออกไปเพราะรู้ว่าไม่มีเวลาให้ถ่วงมากกว่านี้แล้ว แม้ว่าจะเสี่ยงแต่ก็ต้องทำเพราะนี่คือวินาทีชีวิตของเนตั้น ไม่มีใครแสดงอาการสงสัยๆ แสดงว่านายทหารเหล่านี้ยังไม่มีใครสื่อสารด้วยพลังจิตขั้นสูงได้ แต่อุปกรณ์บนข้อมือที่เนตั้นใส่อยู่จะรับคลื่นนี้และแปลความหมายได้อย่างแน่นอน
เนบิวลาตัดสินใจหันหลังกลับ ค่อยๆ ก้าวเดินไปยังหน้าห้องของตัวเอง สูดหายใจลึกๆ แล้วจึงใช้กระแสจิตชนิดธรรมดาบอกรหัสผ่าน เพียงครู่เดียวประตูก็เปิดออก
"เนตั้น เข้าไปในห้องก่อน"
เนบิวลาพูดเสียงเบาเพื่อไม่ให้คนอื่นๆ ได้ยิน ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเนตั้นตามมาทันและได้ยินสิ่งที่ตัวเองพูดหรือเปล่า แต่เนบิวลาก็ยึกยักรีรอมากไม่ได้จึงต้องจำใจก้าวขาเข้าไปในห้องของตัวเอง ไม่นานนักประตูก็ปิดลง แสงจ้าจากภายนอกหายไปเหลือแต่แสงสว่างจากแสงไฟในห้องและดวงดาวที่อยู่ใกล้ๆ ส่งมาให้
"เนตั้น นายตามฉันมาหรือเปล่า"
เนบิวลาร้องถามอย่างร้อนใจพลางมองไปรอบๆ ตัว แต่ก็ไม่เห็นแม้เงาของเนตั้น
"เนตั้น นายตามฉันมาหรือเปล่า! ถอดเสื้อคลุมนั่นออกเดี๋ยวนี้!"
เนบิวลาชักเป็นกังวลเมื่อยังไม่เห็นคนที่ตัวเองเรียกหาปรากฎกายขึ้น ถ้าเนตั้นไม่ได้ตามมาด้วยหรือตามมาไม่ทัน ป่านนี้ก็อาจถูกทหารอารักขายิงเสียชีวิตไปแล้วแน่ๆ
"เนตั้น นายตามฉันมาหรือเปล่าเนตั้น ถอดเสื้อคลุมออกสิเนตั้น"
ว่างเปล่า!!!
ไร้เสียง!!!
ไร้เงา!!!
เนบิวลาแทบจะหมดแรงทรงตัว แม้จะเจอกันยังไม่ถึงวันแต่ก็ใจหายไม่น้อย นึกถึงใบหน้าใสๆ และแววตาที่ดูไร้เดียงสานั้นแล้วก็อดสงสารและรู้สึกผิดไม่ได้ แม้เพียงแรกเจอก็ยังรู้สึกรักใคร่จนต้องยอมเสี่ยงชีวิตพาหนีมาอยู่ด้วย ถ้าได้มีโอกาสรู้จักกันมากกว่านี้ก็คงจะรักมากยิ่งกว่านี้ แต่เสียดายที่คงไม่มีโอกาสได้สานสัมพันธ์กันอีกแล้ว
ลาก่อนนะเนตั้น!!!
ก่อนที่เนบิวลาจะทรุดตัวลงนั่ง ร่างของเนตั้นก็ค่อยๆ ปรากฎขึ้นตรงหน้า คนดื้อหน้าจ๋อย ยืนก้มหน้าด้วยความรู้สึกผิด คงไม่คิดว่าความดื้อรั้นของตัวเองจะทำให้เกิดเรื่องใหญ่
"เนตั้น!"
เนบิวลาเรียกด้วยน้ำเสียงดีใจสุดขีด ว่าจะดึงหนุ่มน้อยเข้ามากอดปลอบขวัญเสียหน่อย แต่พอนึกถึงวีรกรรมสุดแสบก็เลยเปลี่ยนเป็นโมโหแทน
"ทำไมทำแบบนี้! อยากตายหรือไง! รู้มั้ยว่าฉันเป็นห่วงนายมากแค่ไหน!"
เนบิวลาเอื้อมมือไปจับข้อมือเนตั้นไว้ ด้วยความลืมตัวจึงเผลอบีบแรงจนอีกคนร้องด้วยความเจ็บปวด
"โอ๊ย! ฉันเจ็บนะเนบิวลา!"
แต่ดูเหมือนสีหน้าเจ็บปวดนั้นไม่สามารถเรียกความสนใจจากเนบิวลาได้เลย แถมยังบีบมือหนักขึ้นกว่าเดิมอีก
"ทีหลังอย่าทำอย่างนี้อีกนะเนตั้น! ถ้านายไม่อยากอยู่กับฉันก็บอกฉันดีๆ ก็ได้ ฉันจะได้พานายกลับไปอยู่รวมกับคนอื่นๆ เอง"
เนบิวลาพูดเสียงดังจนเกือบจะเป็นตะคอก
"เนบิวลา! ฉันเจ็บ!"
คราวนี้เนบิวลาคงจะเข้าใจแล้วว่าคนตรงหน้าคงเจ็บจริงๆ พอปล่อยมือออกก็เห็นข้อมือของเนตั้นบวมแดงและเป็นรอยบีบอย่างชัดเจน เนบิวลาลืมไปว่าตัวเองมีพละกำลังมากกว่าเนตั้นหลายเท่า แรงบีบจากกระดูกที่แข็งแรงกว่าอาจทำให้เนตั้นข้อมือหักได้
"เนตั้น ฉันขอโทษ" เนบิวลาบอกด้วยสีหน้ารู้สึกผิด
แม้จะเห็นว่าเนบิวลารู้สึกผิดแค่ไหน แต่เนตั้นก็ไม่อยากฟังอะไรทั้งนั้นในตอนนี้ หันรีหันขวางอยู่ครู่หนึ่งแล้วก็เดินกระฟัดกระเฟียดไปยังมุมห้องแถวๆ หัวเตียง ก่อนจะนั่งชันเข่าลงกับพื้นแล้วก็ก้มหน้าร้องห่มร้องไห้ มือข้างที่ถูกบีบบวมแดงและแสบร้อนจนรู้สึกเหมือนมือจะหลุดออกจากร่างกาย
เนบิวลากดปุ่มเลือกยาจากแผงควบคุมใกล้ๆ กับประตูเข้าออกมือไม้สั่น ไม่นานก็มีหลอดยาแบบเจลไหลตกลงมาตรงช่องรับ เมื่อได้ยาแล้วจึงรีบเดินมาหาคนที่นั่งกอดเข่าร้องไห้อย่างน่าสงสาร
"เนตั้น ฉันขอโทษ"
เนบิวลาพูดพลางย่อตัวลงนั่งข้างๆ พอแตะไหล่แล้วเนตั้นก็ทำท่าสะบัดหนี
"ไม่ต้องมายุ่ง!"
เนตั้นเงยหน้าขึ้นมามองแล้วก็ซบหน้ากับเข่าตัวเองร้องไห้ต่อ ความรู้สึกว่าตัวเองต้อยต่ำ ถูกทำร้ายและเหยียบย่ำซ้ำเติมค่อยๆ ทวีขึ้นจนยากจะหยุดตัวเองได้ บวกกับที่เพิ่งถูกแฟนสาวบอกเลิกเมื่อไม่นานนี้ ยิ่งทำให้ความรู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจพลุ่งพล่านไปกันใหญ่
"เนตั้น นายร้องไห้ทำไม"
เนบิวลาถามด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง คาดไม่ถึงว่าที่ทำไปเมื่อครู่นี้จะทำให้เนตั้นเสียใจมากขนาดนี้ เนตั้นเงยหน้าขึ้นมาอีกครั้ง น้ำตาเต็มใบหน้าจนเนบิวลาตกใจ
"ทำไมใครๆ ถึงชอบทำร้ายฉัน แกล้งฉัน แล้วก็ดูถูกเหยียดหยามฉัน เพราะฉันเรียนไม่เก่งใช่มั้ย! เพราะฉันมีแม่เป็นคนปัญญาอ่อนใช่มั้ย! เพราะฉันเป็นลูกไม่มีพ่อใช่มั้ย! เห็นฉันไม่มีทางสู้ใช่มั้ยถึงจะทำอะไรกับฉันก็ได้!"
เนตั้นปล่อยโฮหนักกว่าเดิม เล่นเอาอีกฝ่ายถึงกับทำตัวไม่ถูกเลยทีเดียว
"นายพูดเรื่องอะไรเนตั้น ฉันไม่เข้าใจ"
เนบิวลาได้แต่นั่งมองคนร้องไห้ขี้มูกโป่งและสะอื้นฮักๆ อย่างงงๆ จะปลอบก็ไม่รู้จะปลอบยังไง ปลอบไม่เป็นเสียด้วยสิ
"นายไม่มีวันเข้าใจฉันหรอก ไม่มีใครเข้าใจฉันเลยสักคน มีแต่คนทำร้ายฉัน! นายก็เหมือนกัน!"
เนตั้นก้มหน้าร้องไห้ต่อ เนบิวลาพยายามรวบรวมและปะติดปะต่อข้อมูลที่เนตั้นพูดมาทุกอย่างเมื่อสักครู่นี้เพื่อที่จะเข้าใจให้ได้มากที่สุด เรียนไม่เก่ง แม่ปัญญาอ่อน ลูกไม่มีพ่อ แม้จะฟังพอเข้าใจบ้างว่าหมายถึงอะไร แต่ด้วยบริบททางสังคมและวัฒนธรรมที่ต่างกันมาก เนบิวลาก็ไม่สามารถเข้าใจได้ทั้งหมด แต่กระนั้นก็พอเข้าใจว่าเรื่องที่พูดมาคงทำให้เจ้าตัวเสียใจมากถึงได้ร้องไห้หนักปานจะขาดใจ
"เนตั้น ฉันขอโทษ"
เนบิวลาเอื้อมมือไปแตะไหล่เนตั้นอีกครั้ง คราวนี้ไม่สะบัดออก แต่ก็ไม่แสดงอาการรับรู้ใดๆ นอกจากก้มหน้าร้องไห้อย่างเดียว เนบิวลาถอนหายใจยาว สงสารคนร้องไห้ขี้แยจับจิตจับใจ แววตาที่แสดงความเจ็บปวดน้อยใจเมื่อสักครู่นี้บ่งบอกได้เป็นอย่างดีว่าชีวิตของคนๆ นี้คงเผชิญเรื่องราวเลวร้ายมามาก มากเสียจนความรู้สึกเคารพในตัวเองแทบไม่เหลืออยู่เลย
เนบิวลาเอามือออกจากไหล่ของเนตั้น ไม่พยายามที่จะพูดหรือทำอะไรอีกนอกจากนั่งอยู่ข้างๆ เป็นเพื่อนคนที่กำลังร้องไห้ ปล่อยให้เนตั้นปลดปล่อยอารมณ์โดยไม่คิดจะรบกวนใดๆ เพราะถึงพูดอะไรไปตอนนี้เนตั้นก็คงไม่ฟัง ทางที่ดีก็ควรจะรอให้เนตั้นสงบสติอารมณ์เสียก่อนดีกว่า
ไม่กี่นาทีหลังจากนั้น เสียงสะอื้นไห้ก็ค่อยๆ หายไป แล้วเนตั้นก็ค่อยๆ เงยหน้าขึ้น พอเห็นว่าเนบิวลายังคงนั่งอยู่ข้างๆ ก็ทำหน้าแปลกใจ ปกติไม่มีใครสนใจด้วยซ้ำว่าเนตั้นจะเสียใจมากแค่ไหน ตอนเด็กๆ เนตั้นร้องไห้จนน้ำตาแทบเป็นสายเลือด เจ้าหน้าที่ที่สถานสงเคราะห์ก็ไม่สนใจ แถมบางทียังโดนดุด่าอีกด้วย
สายตาที่ดูเป็นห่วงเป็นใยนั้นทำให้เนตั้นเกิดหวั่นไหวซะแล้ว!!!
ตอนนี้อยู่ที่ไหนแล้วนะ พอมองออกไปนอกกระจกบานใหญ่ก็เห็นแต่ดวงดาวและแก๊สหลากสีสันอยู่ไกลๆ จะว่าไปเนตั้นก็รู้สึกใจหายไม่น้อยที่ต้องจากโลกที่เคยอยู่ไปแล้ว จากไปโดยที่ไม่รู้ว่าจะมีโอกาสได้กลับมาอีกหรือเปล่า
"มือนายบวมหมดแล้ว ให้ฉันทายาให้นะเนตั้น" เนบิวลาหน้าจ๋อยอย่างรู้สึกผิด มองเนตั้นตาปริบๆ
ไม่มีเสียงตอบกลับมานอกจากเสียงสะอื้นที่ยังหลงเหลืออยู่บ้าง เนบิวลาจึงถือวิสาสะดึงมือข้างนั้นของเนตั้นออกมาอย่างเบามือที่สุดเพราะกลัวจะทำให้คนขี้ใจน้อยเจ็บอีก ก่อนจะบีบเจลใสๆ ลงไปบนข้อมือที่บวมแดงและใช้มือลูบไล้เบาๆ จนเจลนั้นซึมซาบเข้าสู่ผิวหนังอย่างรวดเร็ว
"มันจะเย็นๆ หน่อยนะ"
เนบิวลาบอกพร้อมกับยิ้มน้อยๆ เนตั้นหันมามองอย่างช้าๆ เห็นเนบิวลาคอยเป็นห่วงและดูแลดีอย่างนี้ก็อดนึกถึงตอนเป็นเด็กไม่ได้ เวลามีคนมาเลี้ยงอาหารหรือเอาของมาบริจาคที่สถานสงเคราะห์ เนตั้นและเด็กคนอื่นๆ มักจะขอเข้าไปกอดคนที่มาหาบ่อยๆ แม้ว่าจะไม่รู้จักกัน แต่ความรู้สึกโหยหาความอบอุ่นจากใครสักคนก็ทำให้เด็กๆ หลายคนต้องทำอย่างนั้น คนที่มาหาหลายคนจึงมักกลับไปพร้อมน้ำตาเพราะความสงสารและเวทนา
"เนตั้น"
เนบิวลาเรียกด้วยน้ำเสียงและรอยยิ้มอ่อนโยน คราวนี้เนตั้นยอมที่จะสบตาตรงๆ ด้วย ความรู้สึกโหยหาความอบอุ่นจากใครสักคนที่ฝังลึกอยู่ในจิตใต้สำนึกทวีกำลังขึ้นอีกแล้ว เนตั้นจึงพยายามควบคุมตัวเองไม่ให้เผลอทำอะไรที่ดูโง่และน่าเวทนาเหมือนตอนเด็กๆ อีก
"เมื่อกี้...ฉันขอโทษนะ ขอโทษจริงๆ ฉันไม่ได้ตั้งทำให้นายเจ็บหรอก ฉันลืมตัวเพราะว่าฉันเป็นห่วงนายไง นึกว่านายโดนทหารยิงตายไปแล้ว ฉันเป็นห่วงนายมากนะตั้น"
พอได้ฟังเหตุผลแล้วเนตั้นก็รู้สึกดีขึ้นไม่น้อย จะว่าไปก็ดีเหมือนกันที่มีใครสักคนบอกว่าเป็นห่วง คำพูดและสายตาอย่างนี้นี่แหละที่เนตั้นเรียกร้องหามาตลอดชีวิต
"ห่วงฉันทำไม เราไม่ได้เป็นกันอะไรซะหน่อย" น้ำเสียงของเนตั้นฟังดูหมางเมินและน้อยใจอยู่ในที
"ห่วงสิ ก็ฉันชอบนายไง"
เนตั้นเบิกตาโตด้วยความตกใจ นายมนุษย์ต่างดาวคนนี้ต้องเสียสติแน่ๆ เจอกันไม่กี่ชั่วโมงจะชอบกันได้ยังไง แถมยังเป็นผู้ชายเหมือนกันด้วย
"แล้วอีกอย่าง ฉันก็เป็นคนพานายมา ฉันต้องรับผิดชอบชีวิตนายนะเนตั้น"
น้ำเสียงและท่าทางจริงจังของเนบิวลาทำให้เนตั้นครุ่นคิด แต่พอไม่รู้จะคิดไปทางไหนก็เลยหันหน้าหนีไปเฉยๆ ปล่อยให้สายตาเหม่อมองกลุ่มก๊าซหลากสีและดาวฤกษ์ที่เพิ่งเกิดใหม่นับล้านดวงข้างนอกบานกระจก จากนั้นเจ้าตัวจึงค่อยพูดขึ้นมาอีกครั้ง
"ฉันไม่เชื่อหรอก นายเพิ่งรู้จักฉันได้ไม่นาน นายจะมาห่วงฉันทำไม อย่ามาหลอกซะให้ยากเลย เคยมีคนพูดกับฉันอย่างงี้ตั้งหลายคน ก็มีแต่คนหลอกลวงทั้งนั้นแหละ"
ดูท่าทางเจ้าตัวจะน้อยใจมาก ตั้งแต่เกิดมาเนบิวลาก็ไม่เคยเจอคนน้อยใจขนาดนี้ แถมยังต้องคอยง้ออีก เนบิวลาไม่เคยทำมาก่อนเลย ขนาดมีคนรักยังไม่เคยง้อขนาดนี้เลย
"ฉันขอโทษเรื่องเมื่อกี้นะ"
เนบิวลาพูดพลางเขยิบเข้าไปนั่งใกล้จนแขนชิดกับเนตั้น ยิ้มเขินเพราะไม่เคยทำมาก่อน ส่วนอีกคนหันมามองด้วยสายตาหวาดระแวง แต่ก็ไม่พูดอะไร
"หายเจ็บหรือยัง" เนบิวลาถามด้วยน้ำเสียงและสีหน้าเป็นห่วง
เนตั้นก้มมองมือของตัวเอง รู้สึกแปลกใจที่ยาทาเมื่อกี้ทำให้อาการบวมแดงแสบร้อนหายไปจนเกือบเป็นปกติ แสดงว่ามันต้องเป็นยาที่มีประสิทธิภาพมากถึงทำให้หายเร็วขนาดนี้
"หายแล้ว"
ตอบสั้นๆ แล้วก็หันกลับไปมองข้างนอกตามเดิม ไม่ใช่อะไรหรอก เนตั้นไม่กล้าสบตาเนบิวลาเลย ยิ่งอยู่ใกล้ๆ อย่างนี้ก็ยิ่งรู้สึกถึงความปั่นป่วนในใจ ความรู้สึกข้างในที่พลุ่งพล่านก็พร้อมทรยศเจ้าของตลอดเวลา
"ดีแล้ว อ้อ...แล้วนายกินอะไรหรือยัง หิวมั้ย เดี๋ยวฉันเตรียมอาหารให้นายกินเอามั้ย"
"กินแล้ว"
เนบิวลาหันไปมองตรงมุมที่ไว้สำหรับกินอาหาร มีซองอาหารที่ถูกฉีกแล้ววางไว้อยู่ ไหนบอกว่าตัวเองเรียนไม่เก่ง ขนาดไม่เก่งยังอุตส่าห์รู้อีกว่าอะไรกินได้กินไม่ได้ นี่แหละพลังแห่งธรรมชาติที่ทำให้เราทำอะไรก็ได้ในยามคับขัน
"กินอีกก็ได้นะ ไม่ต้องกลัวหมดหรอก มีเยอะเลย เดี๋ยวฉันจะปรุงรสชาติอร่อยๆ ให้นายกิน เอามั้ย"
"ไม่เอา ไม่กิน"
เนบิวลานิ่วหน้าเพราะไม่รู้จะง้อยังไงแล้ว ปกติก็ไม่เคยต้องง้อใครถึงขนาดนี้เลย
"เนตั้น ฉันขอโทษนายแล้วนะ ขอโทษตั้งหลายครั้งแล้วด้วย นายยังไม่ยกโทษให้ฉันอีกเหรอ"
เมื่อไม่รู้จะทำยังไงก็เลยต้องถามไปตรงๆ อย่างนี้แหละ
"ยกโทษให้ฉันนะเนตั้น"
อย่าว่าแต่เนบิวลาเลย เนตั้นเองก็ไม่เคยเจอผู้ชายมานั่งงอนง้ออย่างนี้เหมือนกัน พอเห็นเนบิวลาทำหน้าเศร้าและรู้สึกผิด ก็ยิ่งทำตัวไม่ถูก
"ฉันไม่เคยง้อใครขนาดนี้เลยนะรู้เปล่า"
เนบิวลาสำทับอีกรอบ
"หายโกรธตั้งนานแล้ว" เนตั้นทำปากขมุบขมิบอย่างเขินๆ
"จริงเหรอเนตั้น"
ขาดคำแล้วเนบิวลาก็ดึงคนตรงหน้าเข้ามากอดไว้ ความรู้สึกโหยหาความอบอุ่นจากใครสักคน ทำให้เนตั้นยอมแพ้หัวใจตัวเอง ยอมซุกหน้าลงกับอ้อมอกของคนที่เพิ่งรู้จักกันไม่นานแต่โดยดี จากนั้นก็โอบกอดแน่น แถมยังกลับมาร้องไห้สะอึกสะอื้นอีกรอบ
"เนตั้นอย่าขี้แยสิ" หนุ่มตาคมมาดเท่ทำอะไรไม่ถูกอีกแล้ว กอดเนตั้นไว้อย่างเก้ๆ กังๆ เพราะไม่รู้จะปลอบยังไง
"เนบิวลา...นายอย่าทิ้งฉันไปเหมือนคนอื่นๆ นะ ฉันไม่มีใครอีกแล้ว"
ไม่รู้ว่าพูดออกไปได้ยังไง แต่เนตั้นก็พูดประโยคนั้นออกไปแล้ว มันคงเป็นความรู้สึกลึกๆ ที่เก็บไว้ในใจมานาน แม้จะรู้แก่ใจว่าคนๆ นี้เป็นเพศเดียวกัน แถมยังเป็นคนแปลกหน้า แต่มันก็ไม่สำคัญแล้ว เนตั้นต้องการใครสักคนที่จะช่วยเติมเต็มความรู้สึกที่ขาดหายไปให้ต่างหาก
"ฉันไม่ทิ้งนายไปหรอก ฉันพานายมาแล้วฉันก็ต้องดูแลนายให้ดีที่สุด นายไม่ต้องห่วงนะเนตั้น ฉันจะทำให้เนตั้นเป็นเนตั้นคนใหม่ที่มีความสุขให้ได้"
เนตั้นไม่รู้หรอกว่าเนบิวลาพูดจริงแค่ไหน แต่คำพูดนั้นก็ทำให้เนตั้นกอดเนบิวลาแน่นขึ้นไปอีก กอดอยู่เนิ่นนานเลยทีเดียว จนกระทั่งรู้สึกพอใจแล้วนั่นแหละเนตั้นจึงค่อยๆ คลายอ้อมแขนออก เนบิวลาก็ค่อยๆ ปล่อยเนตั้นให้เป็นอิสระเช่นกัน
"กอดซะแน่นเหมือนเด็กเลย"
เนบิวลาพูดหยอก เห็นผมปรกหน้าก็เลยเอามือปัดเกลี่ยให้ พิศดูหนุ่มหน้าใส ผิวขาวสวย ปากแดงเรื่อได้รูป จมูกโด่งออกรั้นหน่อยๆ ดวงตาใสซื่อฉายแววเศร้าแต่ก็แฝงแววซนไว้ด้วย ทุกอย่างดูลงตัวเหมาะเจาะ เล่นเอาเนบิวลาหลงใหลตั้งแต่แรกเห็น
"รู้ตัวมั้ยว่าเป็นคนน่ารัก ฉันชอบดวงตาของนายนะ ดูแบ๊วๆ ดี จมูกก็รั้นๆ คงจะดื้อน่าดูเลยล่ะ ริมฝีปากก็น่า..."
"แฮ่ม พูดแบบนี้อีกแล้วนะ!" เนตั้นกระแอมแล้วก็หน้างอ
เนบิวลาได้แต่หัวเราะแหะๆ เห็นกอดเสียแน่นก็นึกว่าจะชอบกันเข้าให้แล้ว ที่ไหนได้ ยังปากแข็งอยู่อีก จะคอยดูละกันว่าจะใจแข็งไปได้สักกี่น้ำ
"เดี๋ยวฉันขอตัวไปทำความสะอาดร่างกายก่อนละกัน เริ่มเหนียวตัวแล้ว นายอยากทำความสะอาดร่างกายด้วยหรือเปล่า"
เนตั้นส่ายหน้าเกือบจะทันที บนอวกาศอย่างนี้ไม่มีแบคทีเรีย อุณหภูมิก็ปรับไว้อย่างเหมาะสม อาการเหนียวตัวจึงเกิดได้ช้ามาก ส่วนมากแล้วการทำความสะอาดร่างกายหนึ่งครั้งก็อาจจะทำให้อยู่ได้นานเป็นสัปดาห์เลย
"ก็ไปเป็นเพื่อนฉันหน่อยสิ"
เนบิวลารบเร้า เนตั้นทำหน้ายุ่งยากใจ
"แล้วนายจะให้ฉันไปดูคนแก้ผ้าทำไมล่ะ ไม่ได้อยากดูซะหน่อย"
เนบิวลาหัวเราะชอบใจ "นายกลัวเกย์ขนาดนั้นเลยเหรอ ฉันไม่ได้เป็นเกย์ซะหน่อย กลัวทำไม"
"ถ้านายไม่ได้เป็นเกย์ แล้วนายจะมาชอบฉันทำไมล่ะ ฉันเป็นผู้ชายนะ" เนตั้นเถียง
"เถียงเก่งอย่างนี้ เดี๋ยวก็จูบเข้าให้อีกหรอก"
เนบิวลาขู่พลางทำท่าจะโถมเข้าไปจูบจริงๆ
"อย่านะเว้ย" เนตั้นร้องห้ามแล้วเขยิบถอยออกไปแทบจะทันที ดูหวาดระแวงและคอยจับตามองการเคลื่อนไหวของเนบิวลาตลอด
"ฉันไม่ทำอะไรนายหรอกน่า ไปเหอะ ไปนั่งคุยกับฉันตรงนั้นหน่อย ฉันอยากมีเพื่อนคุย ฉันชอบคุยกับนาย ชอบแหย่นายด้วย สนุกดี" เนบิวลาหัวเราะเบาๆ ตรงประโยคท้าย
"งั้นฉันไม่ไปหรอก" เนตั้นหันหน้าหนี ทำท่าไม่รู้ไม่ชี้
"งั้นฉันจะอุ้มนายไป"
เนบิวลาขู่พลางเขยิบตัวเข้าไปใกล้และทำท่าจะช้อนตัวเนตั้นขึ้นมา เนตั้นจึงรีบลุกขึ้นยืนทันที ก่อนจะตกลงอย่างเสียไม่ได้
"ไปก็ไป"
เนบิวลาหัวเราะแล้วก็ลุกขึ้นยืนบ้าง จากนั้นก็เอื้อมมือไปจับมือของเนตั้นไว้ ก่อนจะพาเดินออกไปด้วยกัน แต่ก็ไม่ลืมหันมาเตือน
"ถ้าเจ็บก็บอกนะ"
เนตั้นวางหน้าไม่สนิทนัก รู้สึกแปลกๆ แต่ก็ยอมให้เนบิวลาจับมือและเดินตามไปแต่โดยดี ตอนนี้ยานอวกาศเริ่มเคลื่อนที่ช้าลงแล้ว แสดงว่าคงใกล้จะถึงเส้นทางที่จะพุ่งทะยานไปสู่ดาวแม็กโซนาเดีย จากนี้ไปก็จะใช้เวลาอีกหนึ่งเดือนเศษๆ ตามเวลาของดาวโลกเดินทางไปจนถึงบ้านเกิดของเนบิวลา
จากจุดนี้ไป ยานอวกาศจะพุ่งทะยานด้วยเร็วเท่ากับสิบล้านเท่าของความเร็วแสง เพื่อให้สามารถไปถึงดาวแม็กโซนาเดียที่อยู่ไกลจากโลกถึงหนึ่งล้านปีแสงได้ภายในเวลาเดือนเศษ ตามทฤษฎีของนักวิทยาศาสตร์ผู้มีชื่อเสียงบนดาวโลกพิสูจน์ว่า การเดินทางด้วยความเร็วมากกว่าหรือเท่ากับแสงเป็นไปไม่ได้ นั่นเป็นเพราะเทคโนโลยีของดาวโลกยังไม่ก้าวหน้ามากพอ ทำให้วัตถุยิ่งเคลื่อนที่เร็วก็ยิ่งเกิดแรงต้านจากมวลที่เพิ่มขึ้นจนเป็นอนันต์
เทคโนโลยีของดาวแม็กโซนาเดียใช้หลักการทำให้รอบๆ ตัวยานเป็นสุญญากาศด้วยปฏิสสารหรือสสารมืด ทำให้อากาศ ฝุ่นหรือวัตถุที่อยู่รอบๆ ถูกทำลายจนสลายเป็นความว่างเปล่า การสลายของสสารนั้นจะให้พลังงานมหาศาลและทำให้เกิดการบิดโค้งของกาลอวกาศ การบิดโค้งหรือวาร์ปนี่เองที่จะช่วยผลักดันให้ยานเคลื่อนที่ไปข้างหน้าด้วยความเร็วยิ่งยวด ช่วยให้มวลของวัตถุที่เคลื่อนที่เป็นลบ รวมทั้งยังสามารถทำอันตรกิริยากับแรงโน้มถ่วงได้ด้วย
เนบิวลาพาเนตั้นเดินมาถึงจุดทำความสะอาดร่างกายที่เดิม จากนั้นก็ขึ้นไปยืนอยู่บนแผ่นวงกลมสีดำอย่างคุ้นเคย ก่อนที่จะจัดการถอดเสื้อผ้าของตัวเองออกจนหมด แถมยังส่งให้คนที่ยืนอยู่ข้างๆ อีกด้วย
"เอาไปแขวนให้ฉันหน่อย"
เนตั้นหน้าเหวอเมื่อได้เห็นรูปร่างกำยำสมส่วนของชายหนุ่มมนุษย์ต่างดาวเป็นครั้งแรก แม้จะเคยเห็นผู้ชายแก้เสื้อผ้ามาบ้าง แต่ก็ไม่มีครั้งไหนที่จะทำให้เนตั้นใจสั่นได้เท่าครั้งนี้เลย กล้ามเนื้อเป็นมัดๆ สมชายชาตรีและใบหน้าที่คมเข้มหล่อเหลานั้นส่งพลังดึงดูดสายตาแก่ผู้พบเห็นไม่น้อย ขนาดผู้ชายด้วยกันยังหวั่นไหว แล้วผู้หญิงล่ะจะเหลืออะไร คงไม่ต้องถามแล้วว่าคนที่ยืนเปลือยอยู่ตรงหน้ามีแฟนหรือเปล่า
เอ...แต่จะว่าไปก็น่าแปลกเหมือนกัน มนุษย์ต่างดาวคนนี้เหมือนมนุษย์ทุกอย่าง แทนที่จะตัวเล็กๆ ตาโตสีดำๆ ปากเล็กๆ แขนขาลีบเล็กอย่างที่เห็นในหนังอวกาศบ่อยๆ
"ตะลึงเลยเหรอ เอาไปเก็บให้หน่อยสิ"
เนบิวลาย้ำอีกรอบ เนตั้นสะดุ้งรู้ตัวแล้วก็ยิ้มเขินๆ
"อ๋อได้ แขวนที่ไหนล่ะ"
เนบิวลาบุ้ยหน้าไปทางตู้เสื้อผ้าที่อยู่ใกล้ๆ "เอาเสื้อผ้าตัวใหม่มาให้ฉันด้วย"
เนตั้นพยักหน้าเข้าใจ แล้วสายตาไม่ซื่อก็พลันชำเลืองมองสิ่งที่ไม่ควรจะมองอย่างลืมตัว ผู้ชายบนดาวแม็กโซนาเดียไม่ใส่ชุดชั้นใน กางเกงที่ออกแบบมานั้นสามารถใช้แทนชุดชั้นได้เลย แถมเนื้อผ้ายังระบายอากาศได้ดีกว่าและกันเชื้อโรคได้อีกด้วย แต่กางเกงแบบนี้ก็ทำให้ส่วนนั้นของผู้ชายตุงออกมาจนรู้กันหมดว่าใครมีขนาดเท่าไหร่
"มองอะไร"
เสียงเรียกทำให้เนตั้นสะดุ้งรู้ตัวอีกครั้ง เกาหัว ยิ้มเขินแล้วก็เดินออกไปด้วยอาการงงๆ ปล่อยให้เนบิวลายืนทำความสะอาดไป พอแขวนเสื้อผ้าให้แล้วก็เลือกชุดใหม่มาให้ จะว่าไป เสื้อผ้าของเนบิวลาก็ดูคล้ายๆ กับชุดที่มนุษย์บนดาวโลกใส่ อาจจะเป็นเพราะสรีระเหมือนกัน ทำให้การออกแบบเสื้อผ้าคล้ายกันไปด้วย มีเพียงลวดลายและแบบเท่านั้นที่ดูแปลกตาไปบ้าง
พอเดินมาถึงเนบิวลาก็ทำความสะอาดร่างกายเสร็จพอดี เนตั้นส่งเสื้อผ้าให้แล้วก็เสมองไปทางอื่น ก่อนจะบอกไปเบาๆ
"ฉันไปนอนเล่นก่อนนะ"
เนบิวลาพยักหน้า "อืม เดี๋ยวตามไป"
เนตั้นรีบเดินแกมวิ่งไปที่เตียงนอน ภาพเมื่อสักครู่นี้ติดตาเนตั้นเสียจนสลัดยังไงก็สลัดไม่ออก ไม่เข้าใจตัวเองเลย
ทำไมเนตั้นรู้สึกแปลกๆ ที่เห็นผู้ชายคนนี้แก้ผ้าล่ะเนี่ย!!!
ถอดเสื้อคลุมล่องหนออกแล้วเนตั้นก็ขึ้นไปนอนเล่นบนเตียง จะว่าไป พอได้ระบายความรู้สึกนั้นออกไปบ้าง จิตใจก็ปลอดโปร่งแจ่มใสมากขึ้น
เนบิวลาเดินตามมาแล้ว รอยยิ้มอุ่นละไมนั้นทำให้เนตั้นไม่กล้ามองตรงๆ เท่าไหร่ แต่ก็ไม่ถึงกับจะหันหน้าหนีเสียทีเดียว
"เดี๋ยวฉันจะนอนแล้ว นายจะนอนด้วยเลยก็ได้นะ" เนบิวลาบอกเมื่อเดินมาหยุดอยู่ข้างเตียง
"แล้วนาย...กินข้าวแล้วเหรอ"
เนบิวลาขมวดคิ้วเพราะไม่เข้าใจคำว่ากินข้าวเท่าไหร่ บนดาวของเนบิวลาไม่มีข้าว แต่มีพืชที่ใช้กินเพื่อให้คาร์โบไฮเดรตเหมือนกัน
"กินอาหารน่ะเหรอ"
เนตั้นพยักหน้าเพื่อยืนยันว่าใช่
"กินแล้ว กินตอนที่ไปทำงานนั่นแหละ"
เนบิวลานั่งลงบนเตียง กำลังจะนอนลงไปก็มีเสียงบางอย่างดังขึ้นตรงหัวเตียงเสียก่อน เนบิวลาเอื้อมมือไปกดปุ่มบนแผงของวัตถุที่เป็นแผ่นสี่เหลี่ยมสีดำๆ แล้วก็มีเสียงดังออกมา
"เนบิวลา มนุษย์ที่ถูกจับตัวมาหายไปหนึ่งคน คุณต้องมาอธิบายให้เราฟังเดี๋ยวนี้ว่าเกิดอะไรขึ้น"
เนบิวลาเสียวสันหลังวาบ!
แย่แล้ว!
เหตุการณ์เมื่อครู่นี้ทำให้เจ้าหน้าที่ต้องตรวจสอบจำนวนคนที่ถูกจับมา เนบิวลาหันไปมองเนตั้นที่มองมาอย่างงงๆ แล้วก็กลืนน้ำลายอึกใหญ่ ถ้าเกิดถูกจับได้ขึ้นมา เนตั้นอาจจะถูกฆ่าโดยการปล่อยให้ลอยอยู่ในอวกาศ ส่วนเนบิวลาก็อาจจะโดนโทษร้ายแรงถึงขั้นให้ออกจากงาน ถ้าโชคร้ายกว่านั้นก็อาจถูกปล่อยทิ้งให้ตายกลางอวกาศพร้อมๆ กับเนตั้นนั่นแหละ!
✰ TBC ✰
(http://bit.ly/1UIkAiK)
-
เนบิลล่าภาคนี้ค่ยสมกับเป็นผู้นำหน่อยแต่ภาคนี้หื่นขึ้นเยอะนะ :hao6:
เนตั้นหนุ่มน้อยจิมขี้แยแต่น่ารัก สิ่งที่เขาเจอมามันฝั่งในหัวเขาเลยทำให้เนตั้นมองไม่เห็นคุณค่าของตัวเอง
:กอด1: กอดเนตั้นสงสารอะ :mew6:
-
เนบิวล่าจะช่วยตัวเองกับเนตั้นได้มั้ยเนี่ย
-
เป็นเรื่องใหญ่ละ
-
งานเข้า เนบิวลาจะรอดมั้ย
ถ้าพลาดนี่แย่ทั้งคู่เลยนะ
เอาใจช่วยเนบิวลา
-
งานเข้าแล้วสินะเนบิวล่า เนตั้นแบ้ว เขินได้อีก เหอๆ
-
เป็นเรื่องแล้วจะทำไงดีเนบิวล่า
-
มีเรื่องให้หื่นและตื่นเต้นได้ทุกตอนสิน่า
-
งานเข้าละไงเนบิวลา....สู้ๆๆๆ
-
ผมชอบฉากอาบน้ำอ่ะ ทะลึ่งดี ๕๕๕
-
พึ่งจะได้หวานกันแค่นิดเดียวเอง เกิดเรื่องขึ้นอีกแล้วอ่า :hao4:
-
:z6: เนตั้นนายน่าเต๊ะจริง ๆ เลย น่ะ แต่ก้อเข้าใจน่ะหลายเรื่องประดังกันเข้ามา ก้อเลยทำให้ไม่ค่อยมีสติคิดตรองอะไรเท่าไหร่น่ะ แต่โชคดีจังได้มาเจอเนบิวล่า อิจฉาอ่ะ :mew3:
-
เนบิวลาคนหื่น ที่เนตั้นกอดตัวเองเสียแน่นขนาดนั้นเป็นเพราะกำลังซาบซึ้งใจอยู่ค่ะไม่ได้หมายความว่าชอบเนบิวลาเข้าแล้วเสียหน่อย ขี้ตู่จริงๆ เลย :hao3:
-
♗☀interstellar☀♗ รัก➀ล้านปีแสง
ตอนที่ 4 ✲ อารมณ์เปลี่ยว
(http://s5.postimg.org/oygzm2xiv/interstellar_new01.jpg)
"เนตั้น ฉันขอจูบนายอีกครั้งได้มั้ย"
คนถูกถามดีดตัวลุกขึ้นนั่งบนเตียง หน้าเหวอราวกับถูกผีหลอกก็ไม่ปาน เอาอีกแล้ว นายหมอนี่ท่าจะเพี้ยน รับโทรศัพท์อยู่ดีๆ ก็จะมาขอจูบกันดื้อๆ
"นายจะจูบฉันอีกทำไม!" เนตั้นถามหน้าตาตื่นและหวาดระแวง แล้วก็รีบเอามือปิดปากไว้
แม้จะดูน่าขำ แต่เนบิวลาก็ขำไม่ออกเลยในเวลานี้ จ้องมองคนตรงหน้าแล้วก็ ค่อยๆ เขยิบเข้าไปใกล้ เนตั้นเขยิบถอยหนีไปเล็กน้อย แต่พอเห็นสีหน้าเศร้าๆ ของเนบิวลาแล้ว ความรู้สึกกลัวว่าจะถูกคุกคามก็ค่อยๆ ลดลง
"ฉันกลัวน่ะเนตั้น กลัวว่าฉันจะไม่ได้กลับมาหานายอีก"
เนบิวลาอดโทษตัวเองไม่ได้เลยที่พาคนๆ นี้มาเสี่ยงชีวิตด้วย แล้วสุดท้ายก็จะช่วยไว้ไม่ได้ คงไม่โทษเนตั้นหรอกที่แอบหนีออกไปข้างนอกเมื่อกี้ เพราะถ้าไม่พาเนตั้นมาก็คงไม่เกิดเรื่องอย่างนี้ขึ้น
"นายหมายความว่ายังไง นายจะไปไหนเหรอ แล้วทำไมกลับมาไม่ได้ล่ะ แล้วฉันจะอยู่ยังไงล่ะเนบิวลา ฉันอยู่ในนี้คนเดียวไม่ได้หรอก"
เนตั้นทำหน้าเศร้า แม้เนบิวลาเป็นคนแปลกหน้าและเพิ่งรู้จักกันไม่นาน แต่ก็เป็นเพียงคนเดียวที่เนตั้นพึ่งได้ในเวลานี้
เนบิวลาใจหายวาบเมื่อได้ยินเนตั้นพูดอย่างนั้น น้ำตาลูกผู้ชายปริ่มขอบตาเมื่อได้เห็นแววตาซื่อๆ ไร้เดียงสากำลังหวาดกลัว แค่คิดว่าหนุ่มน้อยหน้าใสคนนี้จะถูกปล่อยทิ้งให้ตายกลางอวกาศก็แทบจะทนไม่ได้แล้ว เนบิวลากลืนน้ำลายลงคงอย่างยากเย็น ค่อยๆ เอื้อมมือไปจับไหล่ทั้งสองข้างของเนตั้นไว้ จ้องลึกเข้าไปในดวงตาคู่นั้นของคนตรงหน้า
"เนตั้น ฉันจะพยายามกลับมาหานายให้ได้ ฉันจะไม่ทิ้งนายเป็นอันขาด รอฉันนะเนตั้น ฉันจะกลับมาหานายแน่นอน เพราะฉัน...เป็นที่พึ่งเดียวของนายบนยานลำนี้"
"มีเรื่องอะไรหรือเปล่าเนบิวลา มีคนสงสัยหรือเปล่าว่านายพาฉันหนีมา นายจะโดนลงโทษเหรอเนบิวลา ถ้านายโดนลงโทษ ฉันก็ต้องโดนลงโทษด้วยสิ ใช่มั้ยเนบิวลา"
เนบิวลาไม่ตอบคำถามนั้น ค่อยๆ ประทับรอยจูบลงไปอย่างแผ่วเบาบนริมฝีปากแดงที่เจ้าของร่างได้มาจากผู้เป็นพ่อ แม้ไม่ทันตั้งตัว คราวนี้เนตั้นกลับไม่ดิ้นหนีเหมือนครั้งแรก ตรงกันข้ามกลับปล่อยให้เนบิวลาใช้ปลายลิ้นซอกซอนหารสหวานและมอบสัมผัสเสียวซ่านแสนประหลาดให้จนเจ้าตัวสั่นเทิ้มเบาๆ มิหนำซ้ำสองมือยังทรยศเจ้าของด้วยการเลื่อนไปโอบอีกฝ่ายไว้อีกต่างหาก
เนตั้นเป็นเกย์ไปแล้วเหรอ!? เนตั้นไม่อยากเป็นเกย์เลย!!!
ไม่นานนักเนบิวลาก็ถอนจูบไปดื้อๆ จนอีกฝ่ายหน้าเหลอ ไม่รู้ว่าเป็นเพราะตกใจหรือเสียดายกันแน่ที่จูบนั้นสั้นเหลือเกิน เนบิวลาได้แต่หวังว่าจูบนี้จะไม่ใช่จูบสุดท้าย ที่ยอมพาหนีมาอยู่ด้วยก็เพราะความรู้สึกบางอย่างที่เนบิวลาไม่เชื่อว่าจะมีจริง ตอนที่ความรู้สึกนั้นเกิดขึ้นก็สองจิตสองใจ แต่ไม่รู้ยังไง สุดท้ายก็เลือกที่จะพาเนตั้นหนีมา ในเมื่อพามาแล้ว เนบิวลาก็ไม่มีทางเลือกอื่นใดนอกจากปกป้องคนๆ นี้ให้ดีที่สุด ถ้าอย่างนั้น ไม่ว่ายังไงๆ เนบิวลาก็ต้องทำทุกวิถีทางให้กลับมาเจอเนตั้นอีกให้ได้
"นายรอฉันนะเนตั้น เดี๋ยวฉันมา ฉันต้องไปแล้ว"
เนบิวลาบอกแล้วก็ถอยออกอย่างรวดเร็ว ลงจากเตียงได้แล้วก็รีบเดินไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดทำงานเหมือนเดิม เนตั้นเดินตามมาดูและมองอย่างไม่เข้าใจ
"นายกลับมาหาฉันนะเนบิวลา"
น้ำเสียงและท่าทางหวาดหวั่นของเนตั้นทำให้เนบิวล่าหยุดชะงัก แม้ว่าไม่รู้ชะตากรรมของตัวเองเลย แต่คำพูดนี้ยิ่งตอกย้ำให้เนบิวลารู้ว่าตัวเองมีเพียงทางเลือกเดียวเท่านั้นคือ...ต้องเอาร่างที่ยังมีชีวิตกลับมาหาเนตั้นให้ได้
"ฉันจะกลับมาหานายนะเนตั้น นายไม่ต้องกลัวหรอก ฉันจะกลับมาอย่างแน่นอน เชื่อฉันนะเนตั้น อ้อ อย่าลืมใส่ชุดคลุมล่องหนไว้ด้วย แล้วก็อย่าออกไปไหน ถ้ามีคนเข้ามาในห้องนี้ นายอย่าขยับเขยื้อนเป็นขาด เข้าใจนะเนตั้น"
เนตั้นพยักหน้ารับรู้พร้อมกับยิ้ม รู้สึกอุ่นใจอย่างประหลาดเมื่อได้คำสัญญาที่หนักแน่นของเนบิวลา เนบิวลายิ้มพอใจแล้วก็ใส่เสื้อผ้าต่อจนเรียบร้อย
(http://bit.ly/22xvLDa)
ทันทีที่เปิดประตูออกไป ร่างของทหารอารักขานายหนึ่งก็กระเด็นหวือลอยผ่านหน้าเนบิวลาไปอย่างรวดเร็วราวกับถูกระทำจากแรงบางอย่างที่ไม่ธรรมดา ร่างนั้นกระแทกเข้ากับผนังเพชรอย่างจัง เจ้าของร่างร้องโอดโอยอย่างเจ็บปวดราวกับจะสิ้นใจ ที่ดาวแม็กโซนาเดียนั้นมีแร่เพชรอยู่มากจึงราคาไม่สูง แต่ด้วยความแข็งแรงจึงถูกนำมาใช้สร้างยานอวกาศด้วย
เมื่อหันไปมองอีกด้านก็เห็นกลุ่มทหารอารักขากำลังถอยกรูดอย่างทุลักทุเล เหมือนกำลังหนีจากอะไรบางอย่างที่น่ากลัว
"เนบิวลา พวกไวท์ทอลมันแฝงตัวเข้ามาในยานของเรา หลบเข้าไปข้างในห้องก่อน"
เสียงทหารอารักขานายหนึ่งร้องเตือนมา ยังไม่ทันขาดคำ ร่างของทหารเหล่านั้นก็ถูกแรงบางอย่างผลักอย่างแรงจนกระเด็นไปคนละทิศละทาง
แล้วเนบิวลาก็ได้เจอมนุษย์ต่างดาวไวท์ทอลสามตัวย่างสามขุมเข้ามาหา ปล่อยคลื่นเสียงความถี่สูงรบกวนออกมาด้วย การสื่อสารกับมนุษย์ต่างดาวพวกนี้ต้องใช้พลังจิตชนิดพิเศษเท่านั้น พวกไวท์ทอลเป็นสิ่งมีชีวิตที่มีเทคโนโลยีล้ำหน้ากว่าหลายล้านปี ใช้พลังจิตสื่อสารแทนการพูด พวกมันตัวเล็กกว่ามนุษย์จากดาวโลกประมาณสองในสาม เดินสองขา มีตาโตสีดำ ปากเล็ก ผิวซีดขาว ไม่มีผมและไม่สวมเสื้อผ้า
"ฉันบอกพวกแกแล้วใช่มั้ยว่าห้ามลักพาตัวมนุษย์จากโลกอื่นมาสร้างอาณานิคมแข่งกับดาวของฉัน พวกแกมันก็แค่สิ่งมีชีวิตโง่ๆ ไม่มีทางสู้พวกฉันได้หรอก แต่ถ้ายังอยากจะลองดีก็เตรียมตัวรับความหายนะได้เลย!"
สัญญาณพลังจิตขั้นสูงถูกส่งผ่านออกมาจากหนึ่งในสามไวท์ทอลอย่างเกรี้ยวกราด เนบิวลาสามารถจับพลังงานนั้นได้จึงเข้าใจสิ่งที่พวกมันพูดได้เป็นอย่างดี
เนบิวลาก้าวเท้าออกไปประจัญหน้ากับพวกไวท์ทอลพร้อมกับจ้องตาพวกมันเขม็ง เสียงสัญญาณเตือนภัยดังขึ้นทั่วยานอวกาศ นักวิทยาศาสตร์คนอื่นๆ ต่างวิ่งหลบเข้าไปในห้องของตัวเอง รวมถึงหัวหน้าของเนบิวลาที่เพิ่งโทรมาตามเมื่อกี้ด้วย ทหารอารักขาที่กระเด็นกระดอนไปคนละทิศละทางจากการถูกกระทำด้วยอาวุธพิเศษจากไวท์ทอล ต่างก็พยายามลุกขึ้นมาระดมยิงแสงเลเซอร์ใส่พวกไวท์ทอลอีกคำรบ แต่อาวุธที่ปล่อยคลื่นพลังงานสูงของพวกไวท์ทอลก็ทำให้แสงเลเซอร์เบนเส้นทางออกไป ไม่สัมผัสถูกตัวของพวกมันแม้แต่นิดเดียว
"หยุดก่อน เดี๋ยวฉันจะคุยกับพวกมันเอง"
เนบิวลาร้องห้าม ทหารอารักขาสิบกว่านายจึงหยุดยิงเพราะถึงยิงไปก็ไม่สามารถทำอะไรพวกไวท์ทอลได้อยู่ดี
"พวกเราไม่ได้จับมนุษย์พวกนี้มาเพื่อสร้างอาณานิคมบนดาวดวงใหม่อย่างที่พวกท่านเข้าใจผิดหรอก พวกเราแค่สงสัยว่าพวกเค้าเป็นเผ่าพันธุ์เดียวกับเรา เราแค่จะจับไปศึกษาวิจัยและทดลองเท่านั้น"
เนบิวลาส่งพลังจิตกลับไปหาเจ้าไวท์ทอลสามตัวนั้น พวกมันหยุดกึกเมื่อรู้ว่ามีคนสื่อสารด้วยพลังจิตขั้นสูงได้ จากนั้นเนบิวล่าก็กลายเป็นเป้าสายตาของพวกมันทั้งสามคนแทน
"ไม่ว่าจะจับไปทำอะไร พวกเราจากดาวทีคาสจะไม่ยอมให้มีการจับมนุษย์จากดาวดวงอื่นมาอย่างเด็ดขาด เพราะฉะนั้น ฉันจะฆ่าทุกคนที่อยู่บนยานลำนี้โทษฐานที่จับมนุษย์จากดาวอื่นมา ส่วนมนุษย์พวกนี้จะถูกส่งคืนกลับไปที่โลกของพวกเค้า"
พอขาดคำ เจ้าไวท์ทอลตัวหนึ่งก็เดินไปยืนอยู่หน้าห้องที่ขังมนุษย์ดาวโลกไว้ ไม่นานนักประตูห้องนั้นก็ถูกเปิดออก มนุษย์สิบกว่าคนที่ถูกจับได้แตกตื่นออกมาพร้อมกับส่งเสียงดัง แต่ละคนดูหวาดกลัวกันมากทีเดียว
เนบิวลาคิดหนักมากทีเดียว ใจจริงก็อยากจะส่งมนุษย์กลุ่มนี้กลับคืนไปที่ดาวโลกอยู่แล้วรวมทั้งเนตั้นด้วย แม้จะเสียดายแต่ก็ยังดีกว่าต้องให้เนตั้นมาเสี่ยงชีวิตด้วย แต่ถ้าจะต้องแลกด้วยการเสียชีวิตของคนทั้งหมดในยานที่มาจากดาวแม็กโซนาเดียแล้ว เนบิวลาก็คงยอมไม่ได้ ยังไงก็ต้องพายานลำนี้และทุกคนกลับไปที่ดาวแม็กโซนาเดียให้ได้อย่างปลอดภัย จากนั้นค่อยหาทางเจรจาส่งมนุษย์ทั้งหมดกลับไปที่ดาวโลกดีกว่า
กลุ่มไวท์ทอลรู้แล้วว่าดาวแม็กโซนาเดียลักพาตัวมนุษย์จากดาวอื่นมา ไม่ช้าพวกมันก็อาจจะส่งคนมาก่อกวนดาวแม็กโซนาเดียได้ เหตุผลนี้จึงน่าจะเพียงพอที่จะทำให้รัฐบาลและองค์การวิทยาศาสตร์เปลี่ยนใจส่งมนุษย์กลุ่มนี้กลับคืนดาวโลก
เจ้าหน้าที่ทั้งหมดบนยานลำนี้ มีเพียงเนบิวลาคนเดียวเท่านั้นที่ได้รับการฝึกอบรมการใช้พลังจิตขั้นสูง บทบาทในการเจรจาครั้งนี้จึงตกเป็นของเนบิวลาอย่างไม่ต้องสงสัย
เจ้าไวท์ทอลทั้งสามเดินมารวมตัวกันอีกครั้ง ส่วนมนุษย์ที่ถูกปล่อยออกมาเกาะกลุ่มยืนมองอยู่ห่างๆ ด้วยท่าทางหวาดกลัว เนบิวลาจ้องเขม็งด้วยความระมัดระวังเมื่อเจ้าไวท์ทอลทั้งสามตัวลอยตัวเข้ามาใกล้ พวกมันมาอยู่เหนือจุดสำคัญที่เนบิวลาต้องการพอดี
เนบิวลากดปุ่มบนอุปกรณ์คล้ายนาฬิกาบนข้อมือ จากนั้นก็กรอกเสียงลงไปเพื่อสื่อสารกับเจ้าหน้าที่ที่ควบคุมยานอวกาศ
"เร่งความเร็วของยานสูงสุด!"
เจ้าไวท์ทอลสามตัวยกอาวุธทรงกระบอกสีเทาๆ ขึ้นเตรียมพร้อมทำลายล้าง อาวุธของพวกมันเป็นอาวุธที่ทำได้หลายอย่าง เช่น ส่งคลื่นเสียงความถี่สูงรบกวนเพื่อให้เสียสมาธิ บีบหดกาลอวกาศในพื้นที่ด้านหน้าเพื่อให้ศัตรูถูกผลักด้วยแรงคล้ายคลื่นขนาดใหญ่ และที่ร้ายแรงที่สุดคืออาวุธนี้จะปล่อยปฏิสสารออกมา เมื่อใครสัมผัสกับสสารชนิดนี้เข้าก็จะทำให้ส่วนของร่างกายที่สัมผัสขาดหายไปทันที จากนั้นก็จะตายอย่างทรมาน
โชคไม่ดีนักที่มนุษย์คนหนึ่งเกิดคลุ้มคลั่งแล้วเข้าไปทำร้ายทุบตีพวกไวท์ทอล มนุษย์คนนั้นจึงโดนทำร้ายด้วยปฏิสสารเข้าให้ ทำให้ร่างกายทั้งหมดถูกทำลายหายไปในพริบตา มนุษย์คนอื่นๆ ได้แต่ยืนมองอย่างตกตะลึงและค่อยๆ หยุดร้องโวยวาย
ในที่สุดก็ตายไปแล้วหนึ่งคน ไม่มีโอกาสได้กลับไปที่ดาวโลกอีกแล้ว!
เนบิวลาลอยตัวหลอกล่อพวกไวท์ทอลเพื่อให้พวกมันเดินตามมา พอพวกมันมาอยู่เหนือพื้นที่ที่ต้องการแล้ว เนบิวลาก็ส่งกระแสจิตชนิดธรรมดาสื่อสารกับประตูใต้ยาน บอกรหัสผ่านไปแล้วประตูใต้ยานก็เปิดออกอย่างรวดเร็วและดูดร่างของเจ้าไวท์ทอลทั้งสามตัวออกไปจากยานอวกาศทันที จากนั้นเนบิวลาจึงใช้พลังจิตสั่งการให้ประตูปิดอย่างรวดเร็วเพื่อป้องกันไม่ให้รังสีคอสมิกปริมาณมหาศาลจากอวกาศเข้ามาทำร้ายคนที่อยู่ข้างในยาน
ทันทีที่เจ้าไวท์ทอลถูกปล่อยออกสู่อวกาศ พวกมันก็น่าจะเสียชีวิตทันทีเพราะอุณหภูมิของอวกาศนั้นต่ำมากจนเกือบถึงศูนย์องศาเคลวิน หรือ -273 องศาเซลเซียส ความหนาวเย็นขนาดนี้ทำให้สิ่งมีชีวิตตายได้ทันที ถึงไม่ตายทันทีพวกมันก็จะถูกสารพัดรังสีทำให้ตายจนได้
"ต้อนมนุษย์พวกนี้เข้าไปในห้องเร็ว แล้วเช็คดูว่ายังมีพวกไวท์ทอลเหลืออยู่มั้ย"
เนบิวลาหันไปสั่งการทหารอารักขา จากนั้นจึงรีบเดินกึ่งลอยตัวไปที่ห้องของหัวหน้าของแผนกที่เนบิวลาสังกัดอยู่เพื่อรายงานความคืบหน้าให้ทราบ
"หัวหน้า พวกไวท์ทอลแฝงเข้ามาอยู่ในยานของเรา เมื่อสักครู่นี้ผมให้ประตูใต้ยานดูดพวกมันออกไปแล้ว"
เนบิวลารีบรายงานทันทีที่ประตูห้องของหัวหน้าถูกเปิดออก
"เนบิวลาสั่งการให้ทุกคนออกมาจากหน้าห้องของตัวเองด่วน เปิดประตูห้องทุกห้องไว้ แล้วให้ทหารอารักขาตรวจค้นทุกห้องเดี๋ยวนี้"
หัวหน้าของเนบิวลาสั่งการทันทีหลังจากที่ฟังจบ
"ได้ครับ"
เนบิวลารับคำแล้วก็กดปุ่มบนอุปกรณ์บนข้อมือเพื่อติดต่อกับแผนกดูแลยานอวกาศ
"อาเซ็นเจอร์ เมื่อกี้นี้มีพวกไวท์ทอลแฝงตัวเข้ามาในยานของเรา คุณช่วยเปิดประตูห้องทุกห้องไว้เดี๋ยวนี้ ทหารอารักขาจะเข้าตรวจค้นทุกห้องอย่างละเอียด"
"รับทราบค่ะ"
เสียงสวยตอบกลับมาทันทีที่เนบิวลาสั่งการ ทันใดนั้นประตูห้องทุกห้องก็ถูกเปิดออกค้างไว้ แม้ว่าห้องต่างๆ จะต้องเปิดด้วยรหัสผ่านจากพลังจิตธรรมดา แต่แผนกดูแลยานสามารถใช้รหัสผ่านกลางสั่งให้ห้องทุกห้องเปิดออกได้ในกรณีที่มีเหตุฉุกเฉินหรือตามเหตุจำเป็นที่อาจเกิดขึ้น
ทหารอารักขาแยกย้ายกันเข้าไปเดินตรวจตามห้องแต่ละห้อง ทั้งห้องทำงาน ห้องพักและห้องอื่นๆ เนบิวลาได้แต่ภาวนาให้เนตั้นปลอดภัยและรอดพ้นจากการถูกจับได้
นักวิทยาศาสตร์ที่แตกตื่นและแยกย้ายกันไปจากเหตุการณ์เมื่อสักครู่นี้กลับมารวมตัวกันที่ห้องทำงานอีกครั้ง เพื่อประชุมสอบสวนเหตุการณ์ที่เพิ่งเกิดขึ้น เมื่อดูภาพจากกล้องที่ติดไว้ตรงประตูขนถ่ายอย่างถี่ถ้วนจึงพบร่องรอยการแฝงตัวของพวกไวท์ทอลตอนที่จับเนตั้นขึ้นมานั่นเอง ในภาพนั้นเห็นสิ่งมีชีวิตสีขาวๆ เคลื่อนไหวในช่วงเวลาไม่ถึงหนึ่งวินาทีแล้วก็หายตัวไปใกล้ๆ กับจุดที่เนตั้นนั่งจับเจ่าอยู่ พวกมันน่าจะติดตามยานของเนบิวลามาสักพัก จากนั้นจึงส่งเจ้าสามตัวนั้นมาอยู่ใกล้ๆ เนตั้นแล้วใช้เทคนิคพรางตัว พอถูกดูดขึ้นมาบนยานแล้วจึงไม่มีใครเห็นพวกมัน ถ้าพวกมันทำการสำเร็จ ยานลำนี้ก็จะถูกยึดและบินกลับมาที่ดาวโลกเพื่อส่งมนุษย์ที่ถูกจับกลับคืนดาวโลก
"แล้วเจ้ามนุษย์นั่นอยู่ที่ไหน เนบิวลา ให้ทหารไปเช็คที่ห้องกักตัวมนุษย์ด่วน"
หัวหน้าของเนบิวลาสั่งการอีกครั้งเมื่อดูภาพจากกล้องนั้นจนมั่นว่าพวกไวท์ทอลแฝงตัวมาในจังหวะนั้น เนบิวล่ากดปุ่มบนอุปกรณ์ข้อมือแล้วเรียกให้หัวหน้าทหารอารักขาเข้ามาพบในห้องประชุม เมื่อได้ดูภาพจากกล้องและเห็นหน้าของเนตั้นชัดเจนแล้วจึงออกไปดำเนินการตรวจค้นทันที
สักพักใหญ่ๆ หัวหน้าทหารอารักขาจึงกลับมารายงานความคืบหน้า
"ไม่พบตัวมนุษย์คนนั้นเลยครับ คาดว่าอาจจะถูกพวกไวท์ทอลฆ่าด้วยอาวุธปฏิสสารแล้วครับ"
เนบิวลารู้สึกโล่งใจอย่างมากทีเดียวที่ได้ยินอย่างนั้น คำให้การของหัวหน้านายทหารอารักขาย่อมฟังดูน่าเชื่อถือและไม่น่าจะมีเหตุอื่นใดให้หัวหน้าของเนบิวลาสงสัยอีก อาวุธปฏิสสารนั้นสามารถฆ่าสิ่งมีชีวิตได้โดยไม่เหลือร่องรอยเพราะปฏิสสารนั้นจะทำลายทุกอย่างที่เป็นสสารให้สลายหายไปราวกับไม่มีสิ่งนั้นอยู่ การไม่พบศพของเนตั้นจึงไม่ใช่สิ่งที่น่าสงสัยเลย
(http://bit.ly/1UJb8PA)
แสงจ้าตรงประตูทางเข้าเปิดออกอีกครั้ง เนบิวลากลับเข้ามาในห้องอย่างเหนื่อยอ่อนเพราะเลยเวลานอนไปหลายชั่วโมงแล้ว พอประตูปิดลง เนบิวลาก็รู้สึกเหมือนถูกกอดไว้จากใครสักคนที่มองไม่เห็นตัว แต่กระนั้นก็ยิ้มดีใจ หรือถึงขั้นเขินด้วยซ้ำ
"นายเหรอเนตั้น นายกอดฉันทำไม"
สักพักเนบิวลาก็รู้สึกเหมือนคนกอดปล่อยอ้อมแขนออกไปแล้ว เพียงครู่เดียวร่างของเนตั้นก็ปรากฎขึ้นตรงหน้าพร้อมกับรอยยิ้มดีใจเช่นเดียวกัน
เนบิวลาอดที่จะดึงคนตรงหน้ามากอดไว้อีกไม่ได้ รู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูกที่เนตั้นเป็นฝ่ายเข้ามากอดก่อน แสดงว่าเนตั้นต้องรู้สึกดีกับเนบิวลาแล้วแน่ๆ แม้ว่าการที่พวกไวท์ทอลแฝงตัวเข้ามาจะเป็นอันตราย แต่พวกมันก็ช่วยให้เนบิวลาและเนตั้นรอดพ้นจากการถูกสงสัยไปได้อย่างหวุดหวิด
"เนตั้น ฉันกลับมาตามที่ฉันสัญญาแล้ว นายดีใจหรือเปล่า"
เนตั้นยิ้มเขินทั้งๆ ที่ไม่อยากเขินแล้วก็พยักหน้าหงึกๆ เนบิวลารับรู้อาการสั่นไหวแล้วก็ค่อยๆ ปล่อยเนตั้นเป็นอิสระ ส่งยิ้มหวานให้จนอีกคนวางหน้าไม่ถูกเลยทีเดียว
"อย่าจูบฉันอีกล่ะ!"
เนตั้นร้องห้ามเกือบจะทันที เห็นสายตาของเนบิวลาอย่างนี้ทีไรเป็นต้องโดนจูบทุกทีเลย
"ฉันไม่มีแรงจะจูบนายแล้ว ตอนนี้ฉันเหนื่อยมาก อยากพักผ่อน ฉันไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนนะ"
เนบิวลายิ้มอย่างเอ็นดูแล้วก็เดินฉับๆ ไปตรงที่เก็บเสื้อผ้า ส่วนเนตั้นก็เดินกลับมาที่เตียงนอนเพราะเริ่มง่วงแล้วเช่นเดียวกัน ถอดเสื้อคลุมออกวางไว้แล้วก็ขึ้นมานั่งรอบนเตียงอย่างอารมณ์ดี ตอนนี้ชีวิตของเนตั้นก็คงเหลือแต่นายต่างดาวคนนี้แล้วสินะ แม้ไม่อยากจะรู้สึกผูกพันแต่สถานการณ์ก็บังคับให้ต้องเป็นอย่างนั้นไปแล้ว
เนบิวลาเดินมาที่เตียงในชุดสบายๆ แล้วก็นอนลงไปบนเตียงอย่างเหนื่อยอ่อน เนตั้นนั่งมองแล้วก็หัวเราะ
"นายเหนื่อยขนาดนั้นเลยเหรอ"
"เหนื่อยสิ เลยเวลานอนของฉันมาหลายชั่วโมงแล้ว เมื่อกี้ประชุมเครียดมาก ยานของเราถูกมนุษย์ต่างดาวอีกกลุ่มแฝงตัวเข้ามา พวกเราเกือบจะถูกฆ่าตายหมดแล้วรู้เปล่า"
"จริงเหรอ แล้วพวกมันเข้ามาได้ยังไงล่ะ" เนตั้นถามอย่างสงสัย
เนบิวลาจึงเล่าเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นให้ฟัง เนตั้นฟังจบก็ตาโต
"ถึงว่าล่ะ เมื่อกี้มีคนเข้ามาค้นในห้องของนายด้วย ฉันกลัวแทบแย่เลย ที่แท้มาหาพวกมนุษย์ต่างดาวนี่เอง"
"ใช่ พวกมนุษย์ต่างดาวที่เทคโนโลยีสูงๆ ชอบลักพาตัวคนจากดาวหนึ่งไปไว้อีกดาวหนึ่ง แล้วก็สร้างเป็นอาณานิคมใหม่ของตัวเองขึ้นมา ใครที่สร้างอาณานิคมใหม่ได้เยอะกว่าจะถือว่ามีอำนาจมาก"
เนตั้นพยักหน้ารับรู้ อาจจะไม่เข้าใจทั้งหมดดีหรอก รู้แค่ว่ามีการแข่งขันกันระหว่างมนุษย์ต่างดาวด้วยกันก็พอแล้ว
"นวดขาให้ฉันหน่อยได้มั้ยเนตั้น ปกติฉันจะให้แม่นวดขาให้ก่อนนอน ไม่งั้นฉันจะนอนไม่หลับ"
เนตั้นมองอย่างงงๆ แล้วก็ชี้มาที่ตัวเอง "ให้ฉันนี่นะนวดให้นาย"
"ได้หรือเปล่าล่ะ ไม่งั้นฉันนอนไม่หลับ"
เนตั้นนิ่วหน้า แต่สุดท้ายก็ยอมทำตามที่ขอแต่โดยดี เนบิวลาจึงยิ้มพอใจ
"ถ้านายไม่มีแม่ นายจะให้ใครนวดให้ล่ะ"
เนตั้นถามขึ้นขณะที่กำลังบีบๆ นวดๆ บริเวณน่องทั้งสองข้างของเนบิวลา คนถูกถามนิ่งเงียบแต่ดูยิ้มๆ
"มีก็แล้วกันน่า"
"สาวๆ เหรอ"
เนตั้นถามอย่างพาซื่อ คนถูกถามชะงักไปเล็กน้อย
"คงงั้นมั้ง" เนบิวลาหัวเราะร่วน
"บนยานนี้มีสาวๆ ด้วยเหรอ"
"มีสิ มีหลายคน เป็นเจ้าหน้าที่ด้วยกันนี่แหละ"
เนตั้นพยักหน้าเข้าใจแล้วก็ก้มหน้าก้มตานวดต่อไป
"พวกนายเป็นมนุษย์ต่างดาวจริงเหรอ ทำไมถึงหน้าตาเหมือนคนบนโลกของฉันเลย"
"ฉันเล่าให้ฟังสั้นๆ อย่างงี้ละกัน พวกเราที่ดาวแม็กโซนาเดียสงสัยกันว่าพวกเราถูกมนุษย์ต่างดาวลักพาตัวมาอยู่ที่ดาวดวงนี้เมื่อหนึ่งล้านปีก่อน เมื่อก่อนที่ดาวแม็กโซนาเดียมีแต่สิ่งมีชีวิตที่เป็นสัตว์ป่า ไม่มีสิ่งมีชีวิตที่เหมือนมนุษย์เลย พวกเราก็เลยลองสืบข้อมูลจากมนุษย์ต่างดาวจากดาวดวงอื่นที่เคยไปเยือนดวงดาวต่างๆ มา มนุษย์ต่างดาวพวกนี้มีฐานข้อมูลดวงดาวที่ไปเยือนเก็บไว้เยอะเลย พวกเค้าเคยมาที่โลกของนายด้วยแล้วก็เก็บข้อมูลภาพไว้ พอเราเห็นข้อมูลนี้ก็เลยสงสัยกันว่าบรรพบุรุษของเราน่าจะมาจากโลกของนายนี่แหละ เพราะมนุษย์จากโลกอื่นๆ หน้าตาไม่เหมือนพวกเราเลย มีแต่ดาวโลกที่เดียว ทางรัฐบาลของเราก็เลยให้เรามาลักพาตัวมนุษย์จากโลกของนายไปชำแหละศึกษา"
เนตั้นหยุดนวดแล้วก็คิดตาม ฟังๆ แล้วก็น่าจะมีเค้าความเป็นไปได้อยู่ ไม่อย่างนั้นแล้วเนบิวลาก็ไม่น่าจะมีหน้าตาเหมือนมนุษย์จากดาวโลกมากถึงขนาดนี้
"นายต้องอดทนอยู่ในห้องนี้กับฉันหน่อยนะเนตั้น แต่ไม่ต้องห่วง พอไปถึงดาวของเราแล้ว ฉันจะพานายไปเที่ยวให้ทั่วเลย ไปเที่ยวต่างดาวด้วย นายอยากไปเที่ยวต่างดาวมั้ย เท่าที่ฉันเก็บข้อมูลมา เทคโนโลยีที่ดาวโลกของนายยังไม่สามารถเดินทางไปดาวอื่นได้หรอก นายอยากไปเที่ยวต่างดาวมั้ย"
เนตั้นพยักหน้าอย่างตื่นเต้น "ก็ดีนะ ฉันอยากไปเที่ยวต่างดางมั่ง คงสนุกแน่ๆ เลย"
เนบิวลายังไม่ทันได้พูดก็มีแสงสว่างวาบขึ้นแถวๆ ประตูพร้อมกับเสียงเตือน มีคนมาหาเนบิวลานั่นเอง
"เนตั้นใส่ชุดคลุมก่อน มีคนมาหาฉัน"
เนตั้นหยุดนวดแล้วไปหยิบเสื้อคลุมล่องหนมาใส่แล้วกดปุ่มพรางตัว ส่วนเนบิวลาก็ลุกจากเตียงแล้วเดินไปที่ประตู แสงที่เนตั้นเห็นเมื่อสักครู่นี้ก็คือภาพจากหน้าจอที่ติดไว้ตรงประตู หน้าจอนี้แสดงให้เห็นว่าใครมายืนรออยู่ จากนั้นก็ส่งเสียงเตือน
"อาเซนเจอร์!"
เนบิวลาพึมพำเบาๆ กับตัวเองด้วยสีหน้ากังวล ยังไงๆ ก็คงต้องเปิดประตูให้สาวที่เป็นคู่นอนชั่วคราวเข้ามาอยู่ดี หลังจากนั้นค่อยหาทางปฏิเสธเอา
เนบิวลาสั่งให้ประตูเปิดออก หญิงสาที่เป็นเพื่อนร่วมงานเข้ามาในห้องแล้วก็โถมตัวกอดเนบิวลาอย่างดีใจ คนที่มองเห็นคงจะพอเดาความสัมพันธ์ของทั้งคู่ได้เป็นอย่างดี
"เนบิวลายังไม่นอนอีกเหรอ ดีเลย ฉันกำลังเหงาๆ อยู่พอดี"
อาเซนเจอร์ผละตัวออกแล้วก็ยิ้มร่า มองชายหนุ่มตรงหน้าด้วยสายตาที่บ่งบอกความต้องการบางอย่าง ผู้หญิงที่ดาวแม็กโซนาเดียนั้นชัดเจนและไม่อ้อมค้อมในเรื่องนี้เลย
"อาเซนเจอร์ วันนี้ฉันเหนื่อย ขอฉันนอนพักก่อนได้มั้ย"
เนบิวลาพยายามกันท่า ไม่อย่างงั้นคงถูกหญิงสาวคนนี้จู่โจม
"อ๋อ...เมื่อกี้น่ะเหรอ ประชุมกันนานเลยเหรอเนบิวลา"
เนบิวลาพยักหน้า
"ใช่ พวกเราต้องเช็คให้แน่ใจว่าพวกไวท์ทอลไปหมดแล้ว อ้อ ตอนนี้ยานของเราเดินทางด้วยความเร็วมากกว่าแสงแล้วใช่มั้ย ฉันกลัวพวกมันส่งคนตามมาทัน"
"อืม พอเกิดเรื่องอย่างนี้ก็ต้องใช้วิธีนี้นั่นแหละ"
อาเซ็นเจอร์เสียงเรียบ เมื่อวัตถุใดๆ เดินทางด้วยความเร็วมากกว่าแสง วัตถุนั้นจะล่องหนไปโดยปริยาย ยากที่จะมีสิ่งใดตรวจจับได้เพราะคลื่นที่เดินทางได้เร็วกว่าแสงก็ยังเดินทางช้ากว่าความเร็วของยานอวกาศลำนี้อยู่ดี จึงไม่ต้องกังวลว่าพวกไวท์ทอลจะตามมาทัน
"ว่าแต่เนบิวลาไม่ต้องการฉันจริงๆ เหรอ"
อาเซนเจอร์ถามพลางเอามือโอบคอเนบิวลาไว้ ทำหน้ากระเง้ากระงอดแต่ก็เชื้อเชิญอยู่ในที เนบิวลายืนตัวแข็งทื่อจนสาวเจ้าอดแปลกใจไม่ได้
"ทำไมล่ะเนบิวลา ไม่นานหรอก ฉันไม่ทำให้เนบิวลาเหนื่อยหรอกน่า ปกติเนบิวลาแข็งแรงจะตาย"
เจอลูกอ้อนเข้าไปอย่างนี้เนบิวลาก็ยิ่งลำบากใจเข้าไปใหญ่
"ฉันเหนื่อยจริงๆ อาเซนเจอร์ วันนี้ฉันขอพักก่อนได้มั้ย"
อาเซนเจอร์ปล่อยมือออกแล้วก็ทำหน้าไม่สบอารมณ์ วันนี้เนบิวลาแปลกไปจริงๆ ปกติไม่เคยปฏิเสธเธอเลย แสดงว่าคงต้องมีบางอย่างเปลี่ยนไป บางทีเนบิวลาอาจจะมีคู่นอนคนใหม่แล้วก็ได้
"เอาไว้คราวหลังก็ได้ เดี๋ยวฉันมาใหม่นะ"
เนบิวลาพยักหน้า จากนั้นก็สั่งประตูให้เปิดออก อาเซนเจอร์ค่อยๆ เดินออกไป มีแอบหันแวบกลับมามองเหมือนจะให้เนบิวลาทบทวนอีกครั้งด้วย แต่เนบิวลาก็แสดงอาการว่าจะไม่เปลี่ยนใจ อาเซนเจอร์จึงจากไปอย่างหัวเสียเล็กน้อย
เป็นธรรมดาของหนุ่มๆ สาวๆ ที่เดินทางในอวกาศนานๆ หลายเดือนจะเกิดอาการ "อารมณ์เปลี่ยว" ขึ้นมาได้ การมีคู่นอนชั่วคราวจึงเป็นเรื่องธรรมดา บนดาวแม็กโซนาเดียนั้นไม่ถือว่าเป็นเรื่องเสียหาย แม้ว่าบางคนจะแต่งงานแล้วก็ตาม
พอประตูปิดลงอีกครั้ง เนบิวลาก็หันหลังกลับแล้วเดินมาที่เตียงนอน พอมาถึงก็พบว่าเนตั้นยังไม่ปรากฎตัว คิ้วบนใบหน้าคมเข้มย่นเข้าหากันด้วยความสงสัย
"เนตั้น เค้าไปแล้ว นายอยู่ไหน"
ไม่มีเสียงตอบรับ แถมเนตั้นก็ยังไม่ยอมปรากฎตัวอีก
"เนตั้น ปิดปุ่มเสื้อคลุมได้แล้ว"
ยังคงไม่มีเสียงตอบรับเช่นเดิมจนเนบิวลาชักกังวล
"นายหึงฉันเหรอเนตั้น!"
ทันที่ที่พูดจบ ร่างของเนตั้นก็ปรากฎขึ้นทันที หนุ่มน้อยหน้าใสทำหน้ายิ้มยาก
"หลงตัวเองมากไปมั้ย อีกอย่าง...ฉันเป็นผู้ชายนะ ไม่ได้ชอบนายซะหน่อย"
พูดจบแล้วก็ขึ้นไปนอนบนเตียง เนบิวลามองตามแล้วก็ยิ้ม แต่ใจหนึ่งก็อดเกรงใจเนตั้นไม่ได้เหมือนกัน พอขึ้นไปนั่งบนเตียงกับเนตั้นแล้ว เนตั้นก็หยิบผ้าห่มมาห่มแล้วหันหน้าไปอีกทาง
"ถ้านายไม่ชอบ ต่อไปฉันจะบอกเขาไม่ให้มาหาฉันอีก โอเคมั้ย"
"ก็ไม่ได้ว่าอะไรซะหน่อย"
เนตั้นพูดด้วยเสียงกระเง้ากระงอดเล็กน้อย คนซื่ออย่างเนตั้นเก็บอาการหรือเสแสร้งไม่ค่อยเป็นหรอก เพราะฉะนั้นจึงไม่ใช่เรื่องยากที่คนอื่นๆ จะเดาอารมณ์ของเนตั้นได้
แล้วเนตั้นก็พูดต่อ
"ต่อไปถ้าเค้ามาหานายอีก ฉันไปหลบในตู้เสื้อผ้าก็ได้"
เนบิวลาอยากจะขำก๊ากแต่ก็กลัวหนุ่มน้อยงอนยิ่งกว่าเดิม เลยต้องยั้งไว้ก่อน
"แต่นายก็จะได้ยินเสียงอยู่ดี"
"แล้วนายจะให้ฉันทำยังไงล่ะ จะให้ฉันออกไปข้างนอกมั้ย เดี๋ยวก็เกิดเรื่องอีกพอดี"
เนบิวลายิ้มกรุ้มกริ่ม แลดูมีเลศนัย
"เชื่อฉันสิ ต่อไปฉันจะไม่ให้เค้ามาหาฉันอีกแล้ว แต่นาย..."
เนบิวลาโน้มใบหน้าลงไปใกล้ๆ แล้วใช้ข้อศอกค้ำตัวไว้ ใบหน้าที่อยู่ใกล้แค่คืบทำให้เนตั้นประหม่าจนตัวแข็งทื่อ แทบจะลืมหายใจเลยทีเดียว
"ต้องช่วยฉันนะเวลาที่ฉัน..."
เนบิวลาหัวเราะชอบใจเบาๆ แล้วก็นอนลงข้างๆ อีกคนอย่างอารมณ์ดี ซื่อจริงๆ นะเนตั้น
ฉันจะหลงนายจนหัวปั่นก็เพราะความใสซื่อของนายนี่แหละ!
✰ TBC ✰
(http://bit.ly/1UIkAiK)
-
เจิมก่อน พรุ่งนี้มาอ่านจ้า
-
ชอบนิสัยเนตั้นคับ ซื่อๆแบบนี้น่ารักดี
-
รอดไปที ทีนี้ก็กลับได้ปลอดภัยละ
เนตั้นหึง หึงแน่ๆ
-
เนบิวล่านี่เก่งจริงๆ o13
-
:pig4: :L2:
-
เนตั้นน่ารัก เนตั้นคนซื่อระวังโดนหมาป่าจับกินนะจ๊ะ
-
นายเอกเรืองนี้น่ารักแบ๊วๆดีจัง
"เนตั้นเป็นเกย์เหรอ เนตั้นไม่อยากเป็นเกย์!! " น่ารักได้อีกนะนายเอกเรา ชอบ ชอบ
พระเอกหื่นดีนะมีอารมณ์เปลี่ยวด้วย แถมยังมีคู่นอนชั่วคราวอีก หายาลดให้พระเอกนิดนึงดีไหมสงสารเนตั้นนนนนนน
-
ถึงกับจะไปซ่อนในตู้เสื้อผ้าเพื่อเนบิวลาเลยเหรอคะเนตั้น เป็นวิธีการแก้ปัญหาที่น่าเอ็นดูจริงๆ เลย :m3: นี่ดีนะคะเนี่ยที่เนบิวลาไม่บ้าจี้รับข้อเสนอเอาไว้พิจารณาดูด้วยน่ะค่ะ :laugh:
-
หื่นได้ตลอด ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ
พ่อคนซื่อก็น่ารักจริง ๆ ....แอบในตู้...อืม...จ้ะ เราขอแอบดูด้วยคนนะ ฮ่าฮ่าฮ่า
คำผิดเล็กน้อยจ้า
เค้า > เขา (เค้า เป็นคำที่เขียนเลียนเสียงพูดจ้ะ)
คุ้มคลั่ง > คลุ้มคลั่ง
พึมพัม > พึมพำ
-
แหมๆ ขี้หื่นจริงนะพ่อมนุษย์ต่างดาวคนนี้อ่ะ 5555
-
ตอนนี้มารีไรท์ใหม่แล้วโอเคมาก ๆ เลย o13 มาอ่านใหม่แล้วชอบเนตั้นจริง ๆ :impress3:
-
ผมก็ชอบเวอร์ชั่นที่ปรับใหม่นะครับ อันนี้แหละที่อยากได้จริงๆ ตั้งใจว่าจะให้เป็นแบบนี้แหละ
ตอนหน้าเนื้อหาจะเปลี่ยนจากของเดิมพอสมควร กำลังคิดว่าจะมี NC ดีมั้ย อิๆ
Sarawatta
-
ต้องขอบคุณพวกไวท์ทอลสินะ ที่มาถูกเวลาพอดี
ว่าแต่เนตั้นไม่หึงจริงๆหรอ??? 5555555
-
ต้องขอบคุณพวกไวท์ทอลสินะ ที่มาถูกเวลาพอดี
ว่าแต่เนตั้นไม่หึงจริงๆหรอ??? 5555555
ขอบคุณที่กลับมาติดตามกันนะครับ หวังว่าจะถูกใจเรื่องนี้ อีกสักครู่ตอนใหม่จะมาครับ
Sarawatta
-
♝☀interstellar☀♝ รัก➀ล้านปีแสง
ตอนที่ 5 ✲ มนุษย์ต่างดาวโดนลักหลับ
(http://s5.postimg.org/oygzm2xiv/interstellar_new01.jpg)
เนบิวลานอนหลับไปแล้ว แต่เนตั้นยังคงตาสว่าง คงเป็นเพราะเพิ่งนอนไป หรือไม่ร่างกายก็คงสับสนเพราะในยานนี้ไม่มีพระอาทิตย์ขึ้น ไม่มีพระอาทิตย์ตก ไม่มีกลางวัน ไม่มีกลางคืน
ยิ่งคิดก็ยิ่งสงสัยกับอาการแปลกๆ ของตัวเอง โดยเฉพาะอย่างยิ่งเวลาเนตั้นสบตากับเนบิวลา ไม่เข้าใจเลยว่าทำไมถึงรู้สึกเขิน เวลาอยู่ในอ้อมกอดก็รู้สึกว่าอบอุ่น เวลาโดนจูบก็เผลอกอดแทนที่จะผลัก
ตกลงเนตั้นเป็นเกย์แล้วใช่มั้ย!?
คงไม่หรอก แล้วเนตั้นจะพิสูจน์ยังไงดีถึงจะรู้ว่าตัวเองเป็นเกย์ล่ะ นึกออกแล้ว! เนตั้นเคยดูซีรีส์ฮอร์โมนวัยว้าวุ่น มีฉากที่คู่เกย์นอนด้วยกันแล้วอีกคนก็...
เฮ้ย! นี่เนตั้นจะทำอย่างงั้นจริงๆ เหรอ!?
แต่...ถ้าไม่ลองก็คงไม่ได้คำตอบ แล้วถ้าเกิดทำไปทำมาพบว่าตัวเองเป็นเกย์ล่ะ เนตั้นจะรับตัวเองได้หรือเปล่า เอ...ทำไมเนตั้นถึงต้องรังเกียจเกย์ด้วยล่ะ ขนาดเนตั้นยังไม่ชอบเลยเวลามีคนแสดงอาการรังเกียจเมื่อรู้ว่าเนตั้นมาจากสถานสงเคราะห์ ยิ่งโดนคนล้อว่ามีแม่ปัญญาอ่อนน้ำลายยืดด้วยแล้ว เนตั้นก็แทบอยากฆ่าคนล้อให้ตายต่อหน้าต่อตาเลยด้วยซ้ำ เราอย่างนี้เนตั้นจะรังเกียจคนอื่นทำไม
'เอาวะ เป็นไงก็เป็นกัน' เนตั้นคิดในใจ
เนตั้นพลิกตัวนอนหงาย ทำใจอยู่สักพักก็ค่อยๆ เขยิบมือข้างซ้ายของตัวเองไปวางบนหน้าท้องของเนบิวลา หัวใจเต้นรัวยังกะกลองรบ ถ้าไม่มีผิวหนังห่อหุ้มไว้คงกระเด็นออกมาเต้นเคป๊อปข้างนอกแน่ๆ
พอรวบรวมความกล้าได้อีกหน่อย เนตั้นก็ค่อยๆ เลื่อนมือลงไปที่ "เป้า" ของเนบิวลา ในซีรี่ส์ที่เนตั้นเคยดู ฝ่ายที่ตื่นอยู่เอามือสอดเข้าไปใต้ขอบกางเกงแล้วก็คลึงตรงนั้นเล่น แล้วเนตั้นต้องทำตามหรือเปล่า แค่คิดก็สยองแล้ว
ไหนๆ ก็ไหนแล้ว ลองให้มันรู้ไปเลยละกัน!!!
แต่...เอาเข้าจริงเนตั้นก็ยังไม่กล้าอยู่ดี กุมเป้าแทนละกัน น่าจะพอแทนกันได้อยู่ คิดแล้วเนตั้นก็คว้าหมับที่เป้าของเนบิวลา ตอนแรกแค่ลองลูบเบาๆ แต่หลังๆ ก็เริ่มขยำ
โธ่เอ๋ย เอาเข้าจริงๆ เนตั้นกลับรู้สึกตื่นเต้นและกลัวถูกจับได้มากกว่าจะมีอารมณ์อย่างนั้นซะอีก แล้วมันจะพิสูจน์ได้ยังไง ถ้างั้น...
จับของจริงเลยละกัน!!!
เนตั้นเลื่อนมือกลับขึ้นมาเหนือขอบกางเกง คราวนี้มือสั่นกว่าเดิมอีก แต่ยังไงๆ ก็จะไม่ยอมล้มเลิกกลางคันแน่นอน เป็นไงก็เป็นกัน ก็มันอยากรู้นี่นา
เนตั้นรวบรวมความกล้าเท่าที่พอจะมีอีกครั้ง สูดหายใจลึกๆ แล้วก็แอบชำเลืองมองเนบิวลา ค่อยยังชั่วหน่อยเพราะยังนอนหลับไม่รู้เรื่อง เนตั้นจะสอดมือแล้วนะ หนึ่ง สอง สาม...
นิ้วมือของเนตั้นค่อยๆ ลอดเข้าไปก่อน โอย...ตื่นเต้นจนแทบจะหยุดหายใจ แต่ก็ยังทำใจดีสู้เสื้อ สอดมือลึกเข้าไปอีก ไม่นานก็เจออวัยวะหยุ่นๆ เข้าให้ เอาไงดี จะจับมันดีหรือเปล่า เนตั้นผงกหัวชำเลืองมองเนบิวลาอีกรอบ พอเห็นคนข้างๆ ยังคงหลับเหมือนไม่รู้เรื่อง เนตั้นก็เลยตัดสินใจกุมเนบิวลาน้อยไว้ มันช่างเต็มไม้เต็มมือดีจัง แต่พอจับไปสักพักเท่านั้นแหละ
เอ๊ะ! ทำไมรู้สึกว่ามันขยายตัวใหญ่ขึ้นล่ะ!?
แย่แล้ว! เนบิวลาน้อยขยายตัวเต็มที่แล้ว!!!
ทำไงดีล่ะทีนี้ จะเอามือออกก็กลัวการเคลื่อนไหวที่ลำบากจะทำให้เนบิวลารู้สึกตัวซะก่อน จะจับต่อก็ชักอาย ถ้าถูกจับได้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน แต่จะว่าไป มันก็น่าจับเล่นเหมือนกัน
ไปกันใหญ่แล้วเนตั้น ทำไมถึงคิดได้อย่างนี้ไปได้!?
เอามือออกก่อนดีกว่า กลัวจับไปจับมาแล้วเนบิวลาน้อยจะพ่นพิษเลอะมือซะก่อน แต่พอมันขยายตัวแล้วก็ทำให้พื้นที่ตรงเป้ากางเกงคับแน่นไปหมด เขยิบออกได้ไม่ง่ายอย่างที่คิด แต่ก็ไม่เกินความสามารถของเนตั้นหรอก ตอนเข้ายังเข้าได้เลย ทำไมตอนออกจะออกไม่ได้
คิดแล้วเนตั้นก็พยายามถอนมือออกอย่างเบามือที่สุด นึกว่าจะผ่านไปด้วยดี อยู่ๆ เนบิวลาก็ขยับตัวเล็กน้อยเหมือนกับรู้สึกตัว เนตั้นตกใจจนแทบช็อก โดนจับได้แน่งานนี้ แต่...เนบิวลาก็ยังนอนหลับเหมือนเดิม แถมยังไม่เแสดงอาการรับรู้ใดๆ อีก เฮ้อ...ค่อยยังชั่วหน่อย
พอเอามือออกมาได้แล้วก็รู้สึกว่ายังไม่พอใจเสียทีเดียว แค่จับตรงนั้นยังไม่พอหรอก มันต้องจูบด้วย ผู้ชายเล่นจับของกันธรรมดาจะตายไป ผู้ชายที่ไหนก็เล่นกัน ยังบอกอะไรไม่ได้หรอก
จูบเท่านั้นถึงจะพิสูจน์ได้ว่าเนตั้นเป็นเกย์!!!
คราวนี้หัวใจของเนตั้นเต้นโครมครามราวกับใครรัวกลองสะบัดชัยอยู่ข้างใน แต่เพื่อภารกิจพิสูจน์เกย์ เนตั้นต้องเดินหน้าสถานเดียวเท่านั้น
จับเป็นจับ! จูบเป็นจูบ!
เนตั้นลุกขึ้นนั่งแล้วก็พิจารณาใบหน้าคมคายที่นอนหลับใหล จะว่าไปเนบิวลาก็หล่อไม่ใช่เล่น ถ้าเอาไปปล่อยไว้แถวๆ สยามคงโดนสาวๆ ฉุดแน่ๆ
ลงมือเลยละกัน จะได้ไม่เสียเวลา!
ว่าแล้วเนตั้นก็ก้มหน้าลงไปหาใบหน้าของเนบิวลาอย่างช้าๆ ใช้มือยันค้ำตัวไว้ แล้วก็ก้มต่ำลงไปอีก จนกระทั่งจมูกของเนตั้นเกือบแตะกับจมูกของเนบิวลาจึงหยุด
ถ้าเนตั้นจูบผู้ชายคนนี้ได้ด้วยตัวเองก็คงเป็นเกย์อย่างไม่ต้องสงสัย เพราะไม่มีผู้ชายแท้ๆ ที่ไหนจูบผู้ชายด้วยกันได้หรอก เอาล่ะ เนตั้นตัดสินใจแล้ว ภารกิจพิสูจน์เกย์จะได้จบๆ ซะที จะได้รู้ๆ กันไปเลย
เนตั้นสูดหายใจลึกๆ พอมั่นใจแล้วก็ประกบริมฝีปากลงไปบนริมฝีปากของเนบิวลา แต่เอ...ทำไม่ไม่เห็นรู้สึกเหมือนตอนที่ถูกเนบิวลาจูบเลย เหมือนปากของเนตั้นแค่สัมผัสกับอะไรบางอย่างที่หยุ่นๆ เย็นๆ แต่ไม่มีการตอบสนองใดๆ
หรือว่าเนตั้นจะต้องบดขยี้ริมฝีปากของเนบิวลาด้วย!
ใช่แล้ว เนบิวลาทำอย่างนี้ไงถึงทำให้เนตั้นอ่อนระทวยได้!
เอาเลยละกัน!
คิดแล้วเนตั้นก็กดริมฝีปากลงไปหนักขึ้น แต่ก็ไม่ถึงกับหนักมากเพราะกลัวเนบิวลาตื่น จากนั้นก็ขยับใบหน้าไปมา ใช่แล้ว...ค่อยรู้สึกคล้ายๆ ตอนโดนจูบขึ้นมานิดหน่อย แต่แล้วเนตั้นก็แทบสิ้นสติเมื่อพบว่า...
เนบิวลาลืมตาแป๋วมองอยู่!!!
เนตั้นรีบถอนปากออกแทบไม่ทัน รีบนอนลงไปบนหมอนของตัวเองอย่างรวดเร็ว หันหน้าไปฝั่งตรงข้ามแล้วแกล้งทำเป็นนอนหลับเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่หัวใจเต้นจนอกแทบจะทะลุ
"เมื่อกี้นายทำอะไรฉันน่ะเนตั้น"
เนบิวลาถามเสียงดุเข้ม ลุกขึ้นนั่งแล้วหรี่ตามองคนที่แกล้งทำเป็นนอนหลับ ก่อนจะแค่นหัวเราะเบาๆ
"ลุกขึ้นมาคุยกันเดี๋ยวนี้เลยเนตั้น เมื่อกี้นายทำอะไรฉัน"
พูดไม่พูดเปล่า เนบิวลาจับแขนเนตั้นแล้วก็ดึงตัวให้ลุกขึ้นนั่ง เนตั้นแกล้งทำเป็นงัวเงียแล้วก็โวยวายเบาๆ
"อะไร ฉันกำลังนอนอยู่ มากวนทำไม"
"นอนเหรอ" เนบิวลาจับไหล่ของเนตั้นให้หันมามองหน้าตรงๆ
"เมื่อกี้นายจูบฉัน แล้วก่อนที่นายจะจูบฉัน นายก็จับไอ้นั่นของฉันด้วย คลึงเล่นสนุกมือเลยนะ"
เนตั้นหน้าเหวอสุดขีดแต่ก็รีบแก้ตัวเป็นพัลวัน
"เปล่าซะหน่อย ฉันไม่ได้จับของนายนะ แล้วฉันก็ไม่ได้จูบนายด้วย ฉันจะทำอย่างงั้นได้ไง ฉันไม่ใช่เกย์ซะหน่อย"
"ปากแข็ง เมื่อกี้นายจูบฉัน ฉันเห็นกับตา" เนบิวลาทำเสียงดุอีก เนตั้นยิ่งกลัวเข้าไปใหญ่
"ไม่ได้จูบ"
"จูบ"
"ไม่ได้จูบ"
"จูบ"
"ก็บอกว่าไม่ได้จูบไง"
"ทำไมจะไม่ได้จูบ เนี่ย น้ำลายของนายเต็มปากฉันเลย ยอมรับมาซะดีๆ นะเนตั้น" เนบิวลาชี้ให้ดูริมฝีปากของตัวเองไปด้วยขณะที่พูด
"นายจะแอบลักหลับฉันเหรอ!?"
"เปล่า ฉันไม่ได้คิดจะทำขนาดนั้นซะหน่อย" เนตั้นปฏิเสธเสียงแข็งดังเดิม แต่ก็หลงกลเนบิวลาเข้าซะแล้ว
"นั่นแน่ ถ้าไม่คิดจะทำขนาดนั้นแล้วนายจะทำขนาดไหน แค่ลวนลามเหรอ"
"เปล่านะ" เนตั้นทำหน้าแหย ทั้งรู้สึกผิด ทั้งรู้สึกกลัว
"เปล่าอะไร นายจับไอ้นั่นของฉัน แล้วนายก็จูบฉันตอนที่ฉันหลับ ถ้านายไม่ลักหลับฉันแล้วนายคิดจะทำอะไรล่ะเนตั้น"
"ก็ชอบไม่ใช่เหรอ แล้วจะโวยวายทำไม!?"
พอจนมุมเนตั้นก็เลยว่ากันซื่อๆ อย่างนี้แหละ เนบิวลาถึงกับอึ้ง เงียบไปประมาณสามวินาที ปล่อยมือลงจากไหล่ของเนตั้น ยิ้มแล้วก็หัวเราะก๊ากเสียงดังใหญ่
"หัวเราะทำไม" เนตั้นนิ่วหน้ามองคนตรงหน้าที่หัวเราะราวกับเสียสติไปแล้ว
เนบิวลาต้องรีบหยุดหัวเราะเมื่อโดนประท้วง แต่กว่าจะหยุดหัวเราะได้ก็นานเลย แถมยังต้องคอยกลั้นหัวเราะเป็นระยะๆ
"ถ้านายอยากจับของฉัน อยากจูบฉัน ทำไมไม่บอกฉันดีๆ ล่ะ ฉันน่ะ...ยินดีให้นายทำมากกว่านี้อีก อยากลองหรือเปล่าเนตั้น"
เนบิวลาทำตากะลิ้มกะเหลี่ยใส่ เนตั้นเขยิบถอยหนีทันที
"ไม่เอาหรอก นายอย่าทำอะไรฉันนะเนบิวลา"
เนบิวลาเขยิบเข้าหาแล้วก็ดันร่างของเนตั้นให้นอนลงบนหมอน ก่อนจะตามขึ้นไปทาบทับไว้
"อยากทำอะไรกับตัวฉันก็ทำสิ ฉันอนุญาตแล้ว" เนบิวลาทำเสียงเซ็กซี่ แววตาเป็นประกาย
"ฮือ...ฉันกลัวแล้ว ต่อไปฉันจะไม่ทำอย่างงี้อีกแล้ว อย่าทำอะไรฉันเลยนะเนบิวลา"
"กลัวทำไมล่ะเนตั้น ทีตอนแอบทำไม่เห็นกลัวเลย"
"ก็ฉันแค่อยากรู้ว่าฉันเป็ยเกย์หรือเปล่า ไม่ได้อยากทำอะไรนายซะหน่อย" เนตั้นสารภาพไปตามตรง
เนบิวลาอึ้งไปเล็กน้อย แต่สายตาก็ยังจับจ้องดวงตาคู่นั้นที่อยู่ห่างไม่ถึงคืบอยู่
"นายกลัวเกย์ขนาดนั้นเลยเหรอเนตั้น นายรังเกียจเกย์เหรอ ก็ฉันบอกแล้วไงว่าฉันไม่ได้เป็นเกย์"
"เปล่าซะหน่อย ฉันไม่ได้รังเกียจนี่" เนตั้นนิ่วหน้า
"อย่ามาโกหกฉันเลย ฉันรู้นะว่านายน่ะ...เกลียดเกย์ ใช่มั้ย" เนบิวลาถามคาดคั้น
"ไม่ได้รังเกียจซะหน่อย นายไปเอามาจากไหนว่าฉันรังเกียจล่ะ"
"ก็นายชอบทำท่าขยะแขยงฉัน พอรู้ว่าฉันเป็นผู้ชายที่ชอบผู้ชาย นายก็ถอยหนี ทำเหมือนรังเกียจฉันเลย นายรังเกียจฉันใช่มั้ยเนตั้น" เนบิวลายังคงคาดคั้นด้วยสีหน้าเคร่งขรึม
"เปล่า"
"ก็ฉันเห็นกับตาว่านายรังเกียจฉ..."
ยังไม่ทันพูดจบประโยค เนตั้นก็ดึงใบหน้าของเนบิวลาลงมาแล้วก็ประทับจูบลงไป ก่อนจะบดขยี้ริมฝีปากลงไป กดหัวของเนบิวลาลงมาอีกเพื่อให้สัมผัสแนบแน่นยิ่งขึ้น จากนั้นจึงแลกลิ้นและขบดึงริมฝีปากกันและกัน เนบิวลาปล่อยแขนที่ค้ำไว้ลงอย่างอิสระ ก่อนจะโอบกอดเนตั้นไว้ ปล่อยร่างกายให้ผ่อนคลายตามสบายแล้วเพลิดเพลินกับรสจูบที่เนตั้นพยายามป้อนให้ แม้จะเก้ๆ กังๆ ไปบ้างด้วยความที่เป็นมือใหม่ แต่ก็ทำให้เนบิวลารู้สึกดีไม่น้อยเลย
พลันเนตั้นก็หยุดจูบเสียดื้อๆ ดันใบหน้าของเนบิวลาออกแล้วก็หอบหายใจ อาการอย่างนี้แสดงว่าความต้องการถูกปลุกมาถึงขั้นหนึ่งแล้ว
"เห็นมั้ย...ฉันไม่ได้รังเกียจซะหน่อย" เนตั้นพูดไปหอบไป
เนบิวลายิ้มเอ็นดู ใช้มือเกลี่ยแก้มและหน้าผากใสให้ปราศจากการบดบังแม้เพียงเส้นผม ดีใจเหลือเกินที่เนตั้นยอมรับเรื่องที่เนบิวลาชอบผู้ชายได้แล้ว แต่เนตั้นคงยังไม่เข้าใจหรอกว่าเนบิวลาไม่ได้เป็นเกย์ ที่ดาวแม็กโซนาเดียนั้นไม่มีการสอนเลยว่าผู้ชายต้องรักกับผู้หญิง ทุกคนสามารถรักใครก็ได้ที่ยังไม่มีเจ้าของ แถมยังสุดโต่งยิ่งกว่านั้นเพราะเริ่มมีการสร้างหุ่นยนต์ที่สามารถมีอารมณ์รักได้ มนุษย์บางคนรักกับหุ่นยนต์ก็มี มนุษย์ที่ดาวของเนบิวลาจึงไม่สนใจเพศสภาพของตน แต่ให้ความสำคัญกับเพศวิถีมากกว่า
"อืม...ฉันเชื่อแล้ว" เนบิวลายิ้มกรุ้มกริ่ม
"เชื่อแล้วก็ปล่อยฉันสิ" เนตั้นประท้วง พยายามดันอกเนบิวลาออก
"ได้ไงล่ะ นายปลุกอารมณ์ฉันซะขนาดนี้แล้ว คิดว่าฉันจะปล่อยนายง่ายๆ เหรอ"
เนตั้นทำท่าจะเถียง เนบิวลาจึงชิงพูดก่อน
"นายทำเล่นๆ กับอารมณ์นี้ไม่ได้นะเนตั้น ไม่รู้เหรอว่ามันห้ามยากแค่ไหน อีกอย่าง...ที่เราสองคนทำอยู่ตอนนี้มันเป็นอารมณ์พิเศษของคนสองคนที่รักกัน รู้เปล่า"
"นายจะหาว่าฉันรักนายเหรอ"
เนบิวลายิ้มมุมปากพร้อมกับเสียงหึเบาๆ "นายรักฉันหรือเปล่าฉันไม่รู้ มันอาจจะเร็วเกินไปก็ได้ที่นายจะรักฉัน แต่ที่ฉันพานายหนีมาด้วย ถ้าไม่ใช่เพราะฉันรักนายตั้งแต่แรกเห็น นายคิดว่าฉันจะพานายเสี่ยงชีวิตหนีมาด้วยทำไม"
เจอคำถามนี้เข้าไปเนตั้นก็ถึงกับอึ้ง มองเนบิวลาตาค้าง
"ฉันน่ะ...ไม่เคยเชื่อเรื่องรักแรกพบเลย ฉันเถียงเพื่อนๆ หรือใครก็ตามที่พูดเรื่องนี้บ่อยๆ ว่ามันไม่มีทางเป็นไปได้ ฉันคิดว่าไม่มีทางหรอกที่คนจะรักกันทันทีที่เจอหน้าครั้งแรก ยังไม่เคยผูกพันอะไรกันเลย จะรักกันได้ยังไง แต่ฉันก็เพิ่งรู้ว่า...มันเป็นไปได้ เพราะฉัน...รู้สึกอย่างนั้นกับนายตั้งแต่แรกเห็นแล้ว ฉันรักนายนะเนตั้น"
เนบิวลาไม่สนใจแล้วว่าคนในอ้อมแขนจะตกตะลึงแค่ไหน ประกบริมฝีปากลงไปแล้วก็บรรจงจูบอย่างนุ่มนวล เนตั้นให้ความร่วมมือเป็นอย่างดี ปล่อยให้ลิ้นของทั้งสองฝ่ายชอนไชเข้าหารสหวานในโพรงปากของกันและกันอย่างสะดวก สลับกับขบและดูดดึงริมฝีปากกันเบาๆ ก่อนจะค่อยๆ เพิ่มน้ำหนักขึ้นและหนักขึ้นจนเสียงหอบหายใจถี่ขึ้นตามไปด้วย
ส่วนของร่างกายของเนตั้นที่เนบิวลาแอบชอบก็คือเนินหน้าอกนี่แหละ ชอบตั้งแต่เห็นครั้งแรกตอนทำความสะอาดร่างกายแล้ว เนตั้นมีอกที่กว้างและนูนใหญ่กว่าผู้ชายทั่วไปเล็กน้อย มันช่างน่า...เหลือเกิน แค่คิดก็แทบทนไม่ไหวแล้ว
เนบิวลาสอดมือเข้าใต้ชายเสื้อของเนตั้นแล้วเลื่อนขึ้นไปลูบไล้ตรงหน้าอก เขี่ยเล่นเม็ดตุ่มนั้นเบาๆ พอโดนจู่โจมถึงสองอย่างทั้งริมฝีปากและหน้าอก เนตั้นก็ครางฮือด้วยความเสียวซ่านเกินทน กอดเนบิวลาแน่นขึ้นอย่างลืมตัว
ด้วยความอยากลิ้มลองจนทนไม่ไหว เนบิวลาจึงละจากปากของเนตั้นแล้วเขยิบเลื่อนลง เลิกชายเสื้อของเนตั้นขึ้นจนอกขาวนูนสองข้างโผล่อวดสายตาและเชื้อเชิญให้ลองลิ้มรส
เนบิวลาไม่รอช้า ปล่อยลิ้นลงไปเลียวนทักทายเบาๆ แค่พอสะดุ้ง เนตั้นถึงกับผวาครางและกดหัวของเนบิวลาไว้ ตั้งแต่เกิดมาก็ไม่เคยมีใครเล่นลิ้นกับส่วนนั้นของเนตั้นเลย มันเสียวสะท้านซาบซ่านอย่างบอกไม่ถูก
เนบิวลายิ่งได้ใจใหญ่ คราวนี้ลองดูดดึงและบดลิ้นลงไปหนักๆ บ้าง มืออีกข้างก็เขี่ยเล่นสลับบีบเคล้นเบาๆ คราวนี้เนตั้นถึงกับสูดปากและร้องครางเสียงสั่น แถมยังแอ่นอกให้เนบิวลาทำงานได้สะดวกขึ้นอีก
"อาห์...เนบิวลา ฉันเสียว..."
อาการอย่างนี้บ่งบอกว่าเนตั้นคงเจอเป็นครั้งแรก ทำให้เนบิวลารู้สึกพอใจมากทีเดียว จึงเล่นสยิวกับเนินอกสองข้างของเนตั้นอย่างถูกอกถูกใจ
แต่เนตั้นก็รู้สึกแปลกใจเมื่อการเคลื่อนไหวของเนบิวลาเริ่มช้าลงและช้าลง ในที่สุดก็หยุดนิ่งสนิท เนบิวลาหลับคาอกเนตั้นซะแล้ว อาจจะเป็นเรื่องแปลกสำหรับคนบนดาวโลก แต่เรื่องหลับทันทีทั้งๆ ที่กำลังทำอะไรบางอย่างอยู่เป็นกลไกธรรมชาติของมนุษย์บนดาวแม็กโซนาเดีย เพราะที่นั่นมีแต่กลางวัน ไม่มีกลางคืน สิ่งมีชีวิตจึงวิวัฒนาการให้มีกลไกสั่งให้ร่างกายหลับทันทีเมื่อเหนื่อยมากๆ
"เนบิวลา" เนตั้นเรียกเบาๆ แต่เนบิวลาก็ไม่รู้สึกตัวเลย
"เนบิวลา นายหลับไปแล้วเหรอ ทำไมทำแบบนี้ล่ะ แล้วฉันจะทำยังไง"
เนตั้นออกจะโมโหเล็กน้อยเพราะกำลังจะได้ที่แล้ว หยุดกะทันหันอย่างนี้อารมณ์ก็เลยค้าง พอเห็นว่าเรียกแล้วไม่เป็นผล เนตั้นก็เลยดันตัวของเนบิวลาออกให้ไปนอนบนหมอนของตัวเอง เห็นเนบิวลาคอพับคออ่อนแล้วก็แปลกใจ ไม่คิดว่าจะหลับง่ายหลับดายขนาดนี้
โธ่เว้ย!!!
ทำไมถึงมาหลับเอาตอนสำคัญๆ อย่างนี้นะเนบิวลา!!!
เนตั้นถอนหายใจอย่างเซ็งๆ ยิ่งเห็นเนบิวลาหลับไม่รู้เรื่องก็ยิ่งเซ็งเข้าไปใหญ่ แล้วจะทำไงได้ล่ะ ก็คงต้องนอนหลับไปทั้งๆ ที่อารมณ์ค้างนี่แหละ เนบิวลานะเนบิวลา แล้วก็ไม่บอกกันเลยว่าหลับง่ายขนาดนี้ รู้งี้ยังไม่พิสูจน์ตอนนี้ซะก็ดี
⇢✧⇢✧⇢✧⇢✧⇢✧⇢✧⇢✧⇢✧⇢✧⇢✧⇢
เสียงสัญญาณบางอย่างดังขึ้นบอกให้รู้ว่าถึงเวลาตื่นแล้ว สัญญาณปลุกนี้จะปรับให้ตรงกันทั้งดวงดาวเพื่อเตือนให้มนุษย์นอนหลับและตื่นให้ตรงเวลา
พอตื่นแล้วเนบิวลาก็พาเนตั้นมาทำความสะอาดร่างกายเป็นอันดับแรก ดูเหมือนเนบิวลาจะไม่รู้เรื่องด้วยซ้ำว่าก่อนนอนทำอะไรไปบ้าง หรืออาจจะแกล้งทำเป็นไม่รู้เรื่องก็ได้ แต่เนตั้นก็ไม่ถือเอามาเป็นอารมณ์หรอก อีกอย่างพอไม่ได้อยู่ในอารมณ์นั้นแล้วเลยอาย
เนบิวลาให้เนตั้นยืนบนแผ่นกลมๆ เหมือนเช่นเคย จากนั้นก็กดปุ่มบนแผงควบคุม ได้วัตถุมาสองชิ้น ชิ้นแรกเป็นน้ำยาทำความสะอาดปากที่เนตั้นเคยใช้มาแล้วครั้งหนึ่ง ส่วนอีกชิ้นเป็นเหมือนผ้าสีขาวๆ ห่อหุ้มด้วยวัสดุใสๆ คล้ายพลาสติก แต่ที่จริงเป็นวัสดุที่ทำจากธรรมชาติ ที่ดาวแม็กโซนาเดียนั้นจะไม่ใช้สารเคมีสังเคราะห์ที่ย่อยสลายได้ยากเพื่อรักษาสิ่งแวดล้อมให้มีความบริสุทธิ์ สิ่งมีชีวิตที่มีอารยธรรมสูงกว่านี้จะยิ่งเข้มงวดในเรื่องนี้มากกว่าหลายเท่า ถึงกับไม่ยอมให้มีสารสังเคราะห์ใดๆ เลย
"เราสองคนต้องใช้ของพวกนี้ด้วยกันนะเนตั้น เพราะถ้ากดมาสองชุดบ่อยๆ คนที่ดูข้อมูลเห็นเข้าจะสงสัยได้ว่าฉันไม่ได้อยู่คนเดียว นายใช้ก่อนละกันนะ แล้วเอาที่เหลือมาให้ฉัน"
เนตั้นทำหน้าให้รู้ว่าซาบซึ้งที่เนบิวลายอมเสียสละให้ตนเองก่อนทั้งๆ ที่ไม่เคยรู้จักกันมาก่อนเลยด้วยซ้ำ เนตั้นรับของที่เนบิวลาส่งมาให้แล้วก็ยิ้มอย่างเกรงใจ
"จะดีเหรอเนบิวลา แล้วผ้าเช็ดหน้านี่ล่ะ นายจะใช้ต่อจากฉันจริงๆ เหรอ"
เนบิวลาพยักหน้ายืนยัน "อืม...ไม่เห็นเป็นไรนี่ ฉันไม่รังเกียจหรอก"
เนตั้นยังคงรู้สึกแปลกๆ อยู่ดี แต่เอาเถอะ ก็ดีกว่าถูกจับได้ละกัน ว่าแล้วเนตั้นก็หักปลายหลอดของน้ำยาทำความสะอาดปากและฟัน จากนั้นก็พยายามจะบีบให้มันไหลเข้าไปในปาก แต่บีบยังไงน้ำยาก็ไม่ไหลออกมา
"นายต้องดูดมันนะเนตั้นมันถึงจะออกมา"
เนตั้นทำท่าลังเลเพราะไม่อยากใช้ปากดูดหลอดแล้วเอามาใช้เนบิวลาใช้ต่อ แต่สุดท้ายก็ต้องยอมดูดหลอดนั้นเพื่อทำความสะอาดปากและฟันตามที่เนบิวลาบอก พอดูดไปได้ครึ่งหนึ่งเนตั้นก็ส่งให้เนบิวลาเอาไปใช้ต่อบ้าง เนบิวลารับมาแล้วก็ดูดเข้าไปอย่างรวดเร็วโดยไม่มีท่าทีลังเลแต่อย่างใดจนเนตั้นอดทึ่งไม่ได้
พออาการซ่าๆ หายไปเนตั้นจึงบ้วนน้ำทิ้งในช่องบ้วนน้ำเช่นเคย จากนั้นจึงฉีกซองผ้าเช็ดหน้าออกมา ก่อนจะหยิบขึ้นมาเช็ดหน้า เนตั้นเขยิบออกมาเล็กน้อยให้เนบิวลาบ้วนปากบ้าง
"หอมดีนะ กลิ่นอะไรไม่รู้ แปลกดี ฉันไม่เคยได้กลิ่นแบบนี้มาก่อนเลย หอมสดชื่นจัง"
เนตั้นเช็ดหน้าไปพร้อมกับชมเจ้าผ้าเปียกหมาดๆ กลิ่นพิเศษนี้ไปด้วย สูดดมกลิ่นที่ระเหยออกมาแล้วก็หลับตาพริ้ม พอผิวหน้าได้สัมผัสน้ำ สารบำรุงผิวและกลิ่นแสนพิเศษอย่างนี้แล้วก็ช่วยให้รู้สึกสดชื่นเหมือนล้างหน้าจริงได้เหมือนกัน
"มันเป็นดอกไม้ชนิดหนึ่ง กลิ่นหอมมาก ไว้ไปถึงที่นั่นแล้วฉันจะพานายไปดู ส่งมาสิ ฉันจะได้เช็ดหน้ามั่ง"
เนบิวลาเตือนคนที่มัวแต่สูดดมกลิ่นจนลืมไปว่ามีใครอีกคนรอใช้ต่ออยู่ เนตั้นยิ้มเก้อเขินแล้วก็ส่งผ้าสีขาวๆ นั้นให้เนบิวลา พอเห็นเนบิวลาใช้ผ้านั้นเช็ดหน้าของตัวเองโดยไม่รู้สึกรังเกียจก็อดชื่นชมความเสียสละของอีกฝ่ายอย่างเงียบๆ ไม่ได้
"ไปกินอาหารกันเถอะ เดี๋ยวฉันเตรียมให้ นายคอยดูด้วยนะ ต่อไปจะได้ทำเป็น"
เนบิวลาบอกหลังจากที่เช็ดหน้าเสร็จแล้ว จากนั้นก็ทิ้งผ้าเช็ดหน้าและถุงบรรจุน้ำยาทำความสะอาดปากและฟันลงในช่องสำหรับทิ้ง ก่อนจะเดินนำเนตั้นมาตรงพื้นที่เตรียมอาหาร
ห้องของเนบิวลาและเจ้าหน้าที่ระดับสูงมีสิ่งอำนวยความสะดวกส่วนตัวหลายอย่าง มีห้องสุขา ที่ทำความสะอาดร่างกาย ที่ออกกำลังกลาย ที่เตรียมอาหาร ที่นอนและที่สำหรับนั่งทำงานอยู่ในห้องเดียวกัน แบ่งเป็นสัดเป็นส่วน ส่วนเจ้าหน้าที่ทั่วๆ ไปต้องใช้สิ่งอำนวยความสะดวกบางอย่างร่วมกับคนอื่นๆ
เนบิวลากดปุ่มที่แผงควบคุมเช่นเคยก่อนที่จะมีซองอาหารไหลออกมาตรงช่องรับ แน่นอนว่าเนบิวลาไม่สามารถกดมาเยอะเกินไปได้เพราะจะทำให้คนเห็นข้อมูลสงสัย
"ฉันจะปรุงรสแบบที่ฉันชอบกินให้นายลองกินก่อนนะ ต่อไปนายจะลองปรุงเองก็ได้ อันนี้เป็นซองโปรตีนแบบแท่ง มันเป็นโปรตีนสกัดจากพืช ผสมเส้นใยอาหาร วิตามิน เกลือแร่และไขมันพิเศษให้ด้วย ส่วนอันนี้เป็นคาร์โบไฮเดรตแบบแท่ง ทำจากพืชเหมือนกัน ที่ดาวของเราจะไม่กินเนื้อสัตว์ ถ้านายชอบกินเนื้อสัตว์นายก็อาจจะยังไม่ค่อยชิน แต่กินๆ ไปสักพักนายก็จะชินเองแหละ ส่วนอันนี้เป็นซอสปรุงรส นายบีบลงไปบนแท่งโปรตีนกับแท่งคาร์โบไฮเดรตแบบนี้นะ แล้วก็กินได้เลย นี่...ฉันบีบให้แล้ว นายลองกินแท่งโปรตีนนี้ดูสิ เวลากินนายต้องกินโปรตีนก่อนนะเพราะร่างกายของเราต้องการโปรตีนเป็นอันดับแรก"
เนตั้นรับแท่งโปรตีนจากเนบิวลามาด้วยสีหน้าไม่ค่อยมั่นใจนัก เจ้าซอสสีเขียวๆ นั้นกลิ่นออกจะแปลกๆ หน่อย ไม่เหมือนกลิ่นอาหารที่กินบนดาวโลกเลย แต่ก็อย่างว่าแหละ ที่นี่ไม่ใช่ดาวโลก ถ้าเนตั้นต้องการที่จะอยู่รอดก็ต้องกินให้ได้ ก็เลยค่อยๆ ลองกัดกินไปคำหนึ่งก่อน พอได้ลองเคี้ยวและสัมผัสรสชาติก็ยิ้มอย่างพอใจ
"อร่อยมากเลย มันคือซอสอะไรเหรอ"
"ซอสผักไง ซอสพวกนี้ทำจากผักหลายชนิด มีสารสกัดจากพืชผักหลายสีแบบเข้มข้นผสมอยู่ด้วย ทดแทนการกินผักจริงๆ ไง พวกเรากินซอสแบบนี้ทุกวัน มีหลายรสชาติให้เลือก ต่อไปนายก็ลองเลือกๆ ดูละกัน อันไหนนายไม่ชอบเดี๋ยวฉันกินเอง"
เนตั้นยิ้มอย่างเกรงใจเมื่อเห็นเนบิวลายอมเสียสละอีกแล้ว
"แล้วนายไม่กินเหรอเนบิวลา"
"ไม่เป็นไร เดี๋ยวฉันไปกินข้างนอกกับเพื่อนๆ ก็ได้ นายกินไปเถอะ"
"ทำไมล่ะ เป็นเพราะฉันมาแย่งของนายกินหรือเปล่า เราแบ่งกันกินก็ได้นะ ฉันกินไม่เยอะหรอก กินด้วยกันนะเนบิวลา"
"ไม่เป็นไร ไม่ต้องห่วงฉันหรอก ข้างนอกมีให้กินเยอะแยะ นายกินให้อิ่มๆ เถอะ"
เนบิวลายังคงยืนกรานตามเดิม
"เหรอ...นายแน่ใจนะว่านายไปกินข้างนอกได้" ถามอย่างไม่แน่ใจ
"ได้สิ ฉันไปกินข้างนอกบ่อยจะตาย กินคนเดียวในห้องก็ไม่สนุกหรอก ฉันชอบออกไปกินกับเพื่อนร่วมงานมากกว่า"
เนตั้นมองคนตรงหน้าด้วยแววตาซาบซึ้ง เจออย่างนี้บ่อยๆ เข้าเนตั้นก็กลัวว่าจะเผลอใจเข้าสักวัน ต่อให้เป็นผู้ชายด้วยกันก็เถอะ แค่นี้เนตั้นก็หวั่นไหวจะแย่แล้ว
หลังจากกินอาหารเสร็จแล้วเนบิวลาก็ช่วยแนะนำกิจกรรมที่จะให้เนตั้นทำยามว่างๆ เช่น ออกกำลังกาย เล่นเกมส์หรือดูหนัง ถ้าเบื่อๆ ก็ยังมานั่งดูภาพอวกาศได้ พอทำไปสักพักก็อาจจะเบื่ออยู่ดีเพราะไม่ได้ออกไปไหน แต่ก็ดีกว่าไม่มีอะไรให้ทำเลย
⇢✧⇢✧⇢✧⇢✧⇢✧⇢✧⇢✧⇢✧⇢✧⇢✧⇢
เนบิวลาออกมาจากห้องของตัวเองแล้วก็ตรงดิ่งไปยังห้องทำงาน กำลังจะเข้าไปในห้องก็พอดีเจอกับอาเซนเจอร์เสียก่อน
"เลิกงานแล้วฉันไปหาได้มั้ย"
เนบิวลาชะงักเล็กน้อย ที่ผ่านมาก็ไม่เคยปฏิเสธหรอก แต่ตอนนี้ไม่ได้แล้ว
"ฉันไม่ว่างน่ะอาเซนเจอร์"
เนบิวลาทำท่าจะเดินหนี สาวเจ้ารีบคว้าแขนเอาไว้ก่อน
"เธอมีคนอื่นแล้วเหรอ"
เนบิวลาพยักหน้าน้อยๆ เป็นเชิงยอมรับ
"ใครเหรอ ใช่สาวคนนั้นที่อยู่แผนกเดียวกับเธอหรือเปล่า"
"เปล่า คราวนี้ไม่ใช่ผู้หญิงหรอก"
อาเซนเจอร์ขมวดคิ้ว สีหน้าแปลกใจอย่างมาก
"เธอไม่เคยชอบผู้ชายมาก่อนนี่"
"ก็ไม่เห็นแปลก ฉันเจอผู้ชายที่ถูกใจเข้าให้แล้วล่ะอาเซนเจอร์ ฉันขอโทษด้วยนะ"
"ใครเหรอ ฉันรู้จักหรือเปล่า"
แม้การถามละลาบละล้วงจะไม่ใช่วิสัยของคนดาวแม็กโซนาเดีย แต่คราวนี้อาเซนเจอร์ก็อยากรู้จนอดไม่ไหว
"ฉันขอเก็บเป็นความลับก่อน ไว้กลับไปถึงแล้วฉันจะบอกเธอเองว่าเป็นใคร"
อาเซนเจอร์ค่อยๆ ปล่อยแขนเนบิวลา รู้สึกเสียดายไม่น้อยที่จะไม่ได้มีสัมพันธ์พิเศษกับหนุ่มเสน่ห์แรงคนนี้อีกแล้ว
"แล้วคนรักเธอที่รออยู่ที่ดาวแม็กโซนาเดียล่ะ"
ใครๆ ก็รู้กันว่าเนบิวลามีสาวคนรักอยู่แล้ว แต่การมีความสัมพันธ์กับคนอื่นๆ โดยไม่ผูกมัดก็เป็นเรื่องปกติ เพียงแต่ต้องอยู่ในขอบเขตหรือสถานการณ์ที่ยอมรับได้
"เดี๋ยวฉันจัดการเอง!"
เนบิวลาบอกแค่นั้นก่อนจะเดินตัวลอยเข้าไปในห้องทำงาน อาเซนเจอร์หน้าชาเพราะเหมือนกับถูกต่อว่าว่ายุ่งเรื่องของคนอื่นมากเกินไป ความจริงเธอไม่มีสิทธิ์ถามเนบิวลาอย่างนั้น ถือว่าเป็นการเสียมารยาทด้วยซ้ำ
✰ TBC ✰
(http://bit.ly/1UIkAiK)
-
เนตั้นนี้เรียนรู้ไว้นะเกย์หัดใหม่ :z1:
แอบรู้สึกว่าเนบิลล่านี้เจ้าชู้ไก่แจ้หรือเปล่าเฮ้อ!!เนตั้นยิ่งใสซื่ออยู่นะ ก็เข้าใจว่าแค่คู่นอน แล้วแฟนตัวจริงอีกละ เหมือนจะมีมาม่าเลยอะ :ling3:
-
เนบิวล่า นายหลับกลางอากาศได้งัยเนี่ย สงสารเนตั้นเลย อารมณ์ค้างซะขนาดนั้น
-
ไม่น่าหลับกลางคันเลย เสียดายยยยย
-
ชอบเนตั้นตรงที่นิสัยและความซื่อๆคับ ชอบฉากลักหลับมากๆอ่านแล้วขำไปด้วยคับ ๕๕๕
รออ่านตอนใหม่คับ
-
ยาวจุใจมาก พรุ่งนี้มาอ่านน้า
ขอเจิมไว้ก่อน
-
เหลือเชื่อไม่คิดว่าจะหลับกลางคันแบบนี้ได้นะเนบิวล่า สงสารเนตั้นพ่อคนซื่อของเราจังคงอารมณ์ค้างน่าดูเลย
-
นี่นิยายตลกขบขันหรือเปล่า? อ่านตอนเนตั้นลวนลามเนบิวลาแล้วขำก๊ากเลย
ชิชะ! มีคู่นอนทั้งที่มีคู่หมั้นแล้วด้วย มันจะสุขีเกินไปแล้ว
ห้ามเกินเลยกับเนตั้นเด็ดขาด! เราไม่ยอม!
-
เกือบจะปล่ยตัวปล่อยใจให้หมดแล้ว :hao7:
-
:laugh: ฮา เนตั้น
:pig4:
-
ภาคนี้นายเอกเราออกจะโก๊ะๆแต่ก็น่ารัก น่าเอ็นดูเหมือนเดิม ชอบ ชอบ :hao6:
ฮาตรงเนบิลล่านี้แหละพอสมองสั่งก็หลับทันที แล้วที่เนตั้นอุตสากลั้นใจปลุกเร้าให้ตื่นละ ค้างไปเลยสงสารเนตั้น!!!
ภาคนี้คุณ Sawatta ใส่ความน่ารักของเนตั้นและเนบิลล่ามากขึ้น ดังนั้นไม่แปลกใจแล้วคนที่ไม่เชื่อรักแรกพบอย่างเนบิลล่าจะหลงรักเนตั้นได้
ให้คนแต่งค่ะมันน่ารักดี :3123: :3123: :3123: :3123: :3123:
-
อ้าววว หลับกลางคันซะงั้น เนบิวลา
เนบิวลามีคนรักแล้ว งั้นหรอ ชิ!!!!
-
แต่จะว่าไป มันก็น่าจับเล่นเหมือนกัน>>>>>>อ๊ากกกก เนตั้น ้เอามาให้จับบ้างสิ อิจฉาเนตัันอ่าา
ชอบภาคคนี้อ่ะ เนตั้นน่ารักโก๊ะๆดีอ่ะ
-
เริ่มตามอ่านแล้วนะคะ
-
ยาวจริงๆ อ่านกันข้ามคืนเลยจ้า :katai2-1:
-
อีดิธใหม่ดูเนื้อเรื่องละเอียดแต่กระชับขึ้นเยอะ เลย เนตั้นน่ารักน่ะ ดูไร้เดียงสาเชียว :mew4: เนบิวล่าก้อเท่สุด ๆ
อยากไปอยู่จังเลยดาวดวงนี้น่ะ อะไรก้อดูดีไปหมด :katai3:
-
เนตั้นลาม๊กกกก >___________<
ดูวิธีทดสอบสิ 555555
-
พอถูกเนบิวลาจับได้ก็เถียงใหญ่เลยนะคะเนตั้นว่าตัวเองไม่ได้ทำอะไร สีข้างถลอกหมดแล้วไหมนั่น :m20:
-
เนตั้น วันหลังไม่ต้องลักหลับแล้วล่ะ ขอไปตรงๆเลยก็ได้นะ เนบิวลาเขาอนุญาต :o8: :o8:
ครั้งต่อไปนายเอกเราไม่รอดแน่ อย่าหลับกลางคันอีกล่ะ! ค้างงงมากบ่องตง :-[
-
:laugh: ชอบๆ ชอบเนตั้นเวอร์ชั่นนี้ น่ารัก น่าเอ็นดูจริงๆ สงสารอะ อุตส่าห์ปลุก :laugh:
ส่วนเนบิวล่าอิมเมจมาหล่อกระชากใจมาก :impress2:
ปล.ขำค้างเลยค่ะ :laugh:
-
♝☀interstellar☀♝ รัก➀ล้านปีแสง
ตอนที่ 6 ✲ รักที่ถูกตัดตอน
(http://s5.postimg.org/oygzm2xiv/interstellar_new01.jpg)
ในห้องคุมขังวันนี้ดูเงียบๆ ไปพอสมควร คนที่ถูกจับมาส่วนมากนั่งเหม่อลอยและไม่ค่อยพูดจากัน เนบิวลาเห็นแล้วก็อดที่จะสงสารไม่ได้ หลายๆ คนคงคิดถึงบ้านและคนที่รัก คงเป็นเรื่องเจ็บปวดมากทีเดียวที่คนเหล่านี้ต้องจากกันไปโดยไม่มีโอกาสแม้แต่จะร่ำลา มิหนำซ้ำยังไม่รู้ว่าหายไปไหนอีก เนบิวลาก็หวังว่าโครงการนี้จะเป็นโครงการสุดท้าย หากต้องทำอย่างนี้อีกเนบิวลาคงต้องขอลาออก แม้จะรักการทำงานด้านวิทยาศาสตร์สาขาจักรวาลมากแค่ไหนก็ไม่อาจทนเห็นสภาพที่หดหู่และน่าสงสารอย่างนี้ได้
เนบิวลาแจกอาหารให้กับทุกคนเหมือนเช่นเคย มีทหารอารักขาคอยยืนคุ้มกันอยู่ห่างๆ อยู่สามคน ดูเหมือนว่าหลายๆ คนเริ่มมีอาการซึมเศร้ามากขึ้นจนไม่ยอมแตะอาหารเลย รับมาแล้วก็วางไว้หรือปล่อยให้มันล่องลอยไปอย่างไม่แยแส ดูแล้วก็ชักจะน่าเป็นห่วง คงต้องคุยกับหัวหน้าแล้วว่าควรหากิจกรรมให้คนเหล่านี้ทำบ้าง ไม่อย่างนั้นจะเกิดโศกนาฏกรรมขึ้นได้
สาเหตุที่ต้องจับมาหลายคนนั้นเป็นเพราะมนุษย์บนดาวโลกมีความแตกต่างกันทั้งทางผิวพรรณและรูปร่างมาก เป็นไปได้ว่าคนเหล่านี้อาจเป็นมนุษย์ต่างสายพันธุ์กัน จึงต้องเก็บมาหลายตัวอย่างก่อนที่จะใช้วิธีการทางวิทยาศาสตร์ตรวจสอบให้แน่ใจอีกครั้ง บนดาวแม็กโซนาเดียมีมนุษย์อยู่ด้วยกันสามสายพันธุ์ แยกพื้นที่กันอยู่อย่างชัดเจนเพื่อไม่ให้เกิดความขัดแย้งเหมือนในอดีตที่เกือบจะฆ่าล้างเผ่าพันธุ์กันจนสูญพันธุ์ไปแล้ว
เนบิวลาแจกอาหารให้ทุกคนจนมาถึงคนสุดท้ายที่หลบอยู่มุมห้อง เนบิวลามักจะเห็นชายคนนี้ปลีกตัวออกห่างจากคนอื่นๆ อยู่เสมอทุกครั้งที่เข้ามา พอแจกอาหารให้ชายคนนี้แล้วเนบิวลาก็ต้องหันกลับมามองซ้ำอีกครั้งด้วยความเอะใจ พอเพ่งพิศดูดีๆ ก็พบว่าใบหน้าของชายคนนี้มีเค้าโครงและรูปหน้าที่คล้ายเนตั้นมาก สีผมและผิวพรรณก็ดูคล้ายกัน เนบิวลาจะไม่สงสัยเลยถ้าใครสักคนบอกว่าชายคนนี้เป็นพ่อหรือญาติของเนตั้น แต่จะเป็นไปได้ยังไง ชายคนนี้ถูกจับมาจากที่ที่อยู่ห่างไกลจากเนตั้นมาก ไม่น่าจะมีความเกี่ยวข้องกันได้
เนบิวลาหันกลับมาตามเดิมแล้วก็เดินออกไปจากห้องคุมขังพร้อมๆ กับนายทหารอารักขา วันนี้เนบิวลาคงต้องหารือกับหัวหน้าเพื่อหาทางออกให้ได้ว่าจะให้คนเหล่านี้ทำอะไรได้บ้างมากกว่านั่งๆ นอนๆ รอวันที่จะถูกสังหารเพื่อการทดลองทางวิทยาศาสตร์ เนบิวลาเคยคัดค้านไม่ให้มีการฆ่า แค่ตรวจดีเอ็นเอก็น่าจะได้ข้อมูลมากพอแล้ว แต่ทางองค์การและรัฐบาลต้องการให้ผ่าพิสูจน์เพื่อให้ได้ผลการศึกษาที่ถูกต้อง อีกอย่าง ต่อให้ไม่ฆ่าคนเหล่านี้ การใช้ชีวิตอยู่ในต่างโลกที่แปลกแยกมากๆ ก็จะทำให้เกิดภาวะซึมเศร้าจนถึงขั้นเสียสติหรือตายได้อยู่ดี
⇢✧⇢✧⇢✧⇢✧⇢✧⇢✧⇢✧⇢✧⇢✧⇢✧⇢
ไม่ว่าจะมองไปทางไหนก็มีแต่ความมืดมิด เมื่อดูนาฬิกาบนข้อมือที่ติดตัวมาด้วยก็พบว่ามันผ่านไปเป็นชั่วโมงแล้ว แต่จนแล้วจนรอดข้างนอกบานกระจกใหญ่ก็ยังคงว่างเปล่า ไม่เห็นดวงดาวหรือก๊าซหลากสีสันเหมือนอย่างเคย เนตั้นถอนหายใจอย่างเซ็งๆ เพราะไม่รู้จะไปทำอะไรต่อ ออกกำลังกายก็แล้ว ดูหนังก็แล้ว จัดห้องก็แล้ว พอไม่รู้จะทำอะไรก็เลยว่าจะมานั่งเล่นดูดวงดาวซะหน่อย แต่กลับไม่เห็นอะไรเลยนอกจากความมืดมิดว่างเปล่า มืดเสียจนต้องเปิดไฟในห้องไว้ตลอดเวลา
แสงวูบวาบที่หน้าจอตรงประตูติดขึ้น เนตั้นยิ้มแล้วก็รีบลุกขึ้นเดินแกมวิ่งไปที่ประตู หน้าจอนั้นแสดงให้เห็นว่าเนบิวลามายืนอยู่ที่หน้าประตูแล้ว
พอประตูเปิดออก เนตั้นก็แทบจะวิ่งเข้าไปกอดคนที่เดินเข้ามาเลย เนบิวลาเห็นแววตาลิงโลดดีใจจากหนุ่มน้อยหน้าใสแล้วก็อดจะยิ้มดีใจด้วยไม่ได้ ออกจะภูมิใจด้วยซ้ำที่รู้ว่าอีกคนตั้งหน้าตั้งตารอคอย
"ทีหลังอย่ามายืนใกล้ๆ ประตู ดี๋ยวมีคนมาเห็น หลบข้างประตูหน่อยก็ได้"
แม้จะพูดตำหนิแต่แววตาก็ยิ้ม
"ขอโทษ ฉันดีใจไปหน่อย" เนตั้นทำหน้ารู้สึกผิดแล้วก็ยิ้มอย่างเดิม
พอประตูปิดลงแล้วเนตั้นก็เดินตามเนบิวลาต้อยๆ ไปที่เตียงนอน ก่อนจะถามเรื่องที่ตัวเองสงสัย
"ทำไมฉันมองไม่เห็นอะไรข้างนอกเลยล่ะเนบิวลา มันมืดไปหมดเลย ไม่มีดาวซักกะดวง"
เนบิวลาหยุดหันมามองแล้วก็ยิ้มน้อยๆ
"อ๋อ...ตอนนี้ยานของเราเดินทางเร็วกว่าความเร็วแสงไง นายก็เลยไม่เห็นอะไรเพราะว่าแสงเดินทางตามมาไม่ทัน ถ้านายอยากเห็นดาวนายต้องไปอยู่ข้างหน้ายาน เพราะว่าแสงข้างหน้ายานจะเดินทางมาหาเราเร็วขึ้น แต่แสงด้านหลังจะวิ่งตามเรามาไม่ทัน ห้องของเราอยู่ข้างหลังก็เลยไม่เห็นอะไร"
"ไม่ต้องอธิบายแล้ว คนโง่ๆ อย่างฉันฟังไปก็ไม่เข้าใจหรอก" เนตั้นเกาหัวและทำหน้าม่อย
เนบิวลาเอียงคอมองอย่างสงสัย ก่อนจะเดินเข้ามาจับไหล่ข้างหนึ่งของเนตั้นไว้ จ้องตาคนตรงหน้า
"ทีหลังอย่าพูดอย่างนี้นะตั้น ความคิดมีตัวตนนะ นายคิดว่านายเป็นยังไงนายก็จะเป็นอย่างงั้น ถ้านายคิดว่าตัวเองโง่ นายก็จะโง่ แต่ถ้านายคิดว่าตัวเองเก่งและฉลาด สุดท้ายนายก็จะเก่งและฉลาดขึ้นเอง จริงๆ นะเนตั้น"
"จริงเหรอ"
"จริงสิ เอางี้ ต่อไปนายถ้าเผลอพูดอย่างงี้อีก นายต้องให้ฉันจูบหนึ่งที โอเคมั้ย"
เนตั้นได้แต่หัวเราะเบาๆ หน้ายิ้ม แต่ไม่พูดอะไร แค่นี้ก็น่าจะพอเดาได้แล้วว่าเนตั้นชอบ "รสจูบ" ของเนบิวลาหรือเปล่า
"แต่ไม่ต้องกลัวนะ ถึงนายไม่พูดอย่างนั้นฉันก็จูบนายได้" เนวบิวลาหัวเราะชอบใจที่เห็นอีกฝ่ายหน้าแดง
"อ้อ เดี๋ยวฉันจะออกกำลังกาย ทำความสะอาดร่างกาย กินอาหาร ทำความสะอาดฟัน ดูหนังซักเรื่องแล้วก็ค่อยนอน ดีมั้ยเนตั้น"
เนตั้นพยักหน้า ขอแค่ให้มีเนบิวลาอยู่เป็นเพื่อนก็พอใจแล้ว เพราะฉะนั้น ไม่ว่าเนบิวลาจะไปทำอะไรตรงไหน เนตั้นก็จะเดินตามต้อยๆ ไปด้วยเสมอ แม้กระทั่งตอนทำความสะอาดร่างกาย
"นายมีกางเกงในให้ฉันใส่บ้างมั้ย ฉันไม่มีใส่แล้ว มีติดตัวมาแค่ตัวเดียวเอง เนี่ยแบบตัวเนี้ย ฉันใส่ซ้ำหลายรอบแล้ว"
เนตั้นชี้ให้อีกคนที่กำลังยืนเปลือยกายดูกางเกงในของตัวเองที่แขวนไว้ในตู้เสื้อผ้าเพื่อฆ่าเชื้อและทำความสะอาด เนบิวลาหันไปมองตามแล้วก็ทำหน้าสงสัย
"ไม่มีหรอก ที่โลกของฉันไม่มีใครใส่อย่างนี้เลย กางเกงของเราออกแบบมาให้ปกป้องของสงวนได้ดีอยู่แล้ว ไม่จำเป็นต้องใส่หรอก"
"เหรอ ว้า...ทำไงดี"
เนตั้นนิ่วหน้าอย่างเสียดาย แม้จะเข้าใจแต่ก็ยังคงติดการใส่กางเกงในอยู่ดี แล้วเนตั้นก็หยิบเสื้อผ้ามาส่งให้ตามที่เนบิวลาขอ พยายามไม่มองต่ำลงไปตรงนั้นเพราะไม่อยากเห็นอะไรบางอย่าง
ทำความสะอาดร่างกายเสร็จแล้วเนบิวลาก็ชวนเนตั้นปรุงอาหารกินด้วยกัน คราวนี้เนบิวลาแอบพกอาหารจากข้างนอกมาด้วยจึงไม่ต้องเสียสละให้เนตั้นกินคนเดียวเหมือนมื้อก่อนหน้านั้น
กินอาหารเสร็จแล้วก็ทำความสะอาดฟันด้วยกัน แบ่งกันคนละครึ่งเหมือนเดิม ก่อนจบลงด้วยการดูหนังแอคชั่นบนเตียงอย่างสบายๆ จอภาพขนาดใหญ่และเทคนิคพิเศษบางอย่างทำให้หนังดูสมจริงราวกับอยู่ในเหตุการณ์จริงเลยทีเดียว เนตั้นดูไปก็ตื่นเต้นไป ยิ่งมีเนบิวลาคอยอธิบายสิ่งที่ไม่คุ้นเคยให้ด้วยก็ยิ่งสนุกใหญ่ แถมยังได้เห็นชีวิตความเป็นอยู่ของคนบนดาวแม็กโซนาเดียก่อนจะได้ไปอยู่จริงอีกต่างหาก
นั่งดูไปสักพักเนตั้นก็ค่อยๆ ล้มตัวลงไปนอนบนตักของเนบิวลาที่กึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่ เนบิวลาละสายตาจากจอภาพแล้วก็ก้มดูคนที่นอนอยู่บนตักพร้อมกับยิ้มให้อย่างพอใจระคนแปลกใจ
เนตั้นตามหามานานแล้วคนที่จะทำให้เนตั้นรู้สึกปลอดภัยมากพอที่จะทำอย่างนี้ได้ คนนี้นี่แหละที่ทำให้เนตั้นสัมผัสได้ถึงความอบอุ่นที่เนตั้นควรจะได้จากพ่อและแม่ นี่คือสิ่งเดียวที่เนตั้นโหยหาแต่ไม่เคยได้รับเลย
"อ้อนเก่งเหมือนกันนะเนี่ย"
เนบิวลาพูดพลางใช้มือลูบผมคนที่นอนนิ่งอยู่บนตักเบาๆ อย่างรักใคร่ ก่อนจะดึงสายตากลับมาสนใจที่จอภาพตามเดิม สักพักก็รู้สึกถึงแรงกอดรัดที่เอวพร้อมกับมีของเหลวเปียกๆ อยู่ที่หน้าท้อง พอก้มมาดูก็พบว่าเนตั้นกอดเอวเนบิวลาเสียแน่นแล้วก็ร้องไห้โดยไม่รู้สาเหตุด้วย
"เนตั้นเป็นอะไร"
เนบิวลาถามอย่างตกใจและเป็นห่วง ไม่มีสมาธิที่จะดูหนังอีกแล้ว
"เปล่า...ไม่มีอะไร ให้ฉันกอดนายอย่างนี้ได้มั้ย ฉันอยากกอดนาย แต่นายห้ามทำอะไรฉันนะ"
เนตั้นบอกเสียงอู้อี้พร้องกับสะอื้นฮักเบาๆ แม้ว่าไม่เข้าใจแต่เนบิวลาก็ไม่ขัดข้อง นอกจากจะไม่ว่าอะไรแล้วเนบิวลายังกอดคนที่นอนบนตักไว้เบาๆ อีกด้วย
"เหมือนเด็กเลยนะเนตั้น" เนบิวลายิ้มอย่างเอ็นดู
"นายช่วยกล่อมฉันหน่อยสิเนบิวลา ฉันอยากมีใครสักคนช่วยกล่อมฉันเวลาที่ฉันจะนอนน่ะ นายช่วยกล่อมฉันนอนได้หรือเปล่า"
เนบิวลาขมวดคิ้วสงสัย แต่ก็รีบเออๆ ออๆ รับปากไปก่อน อาการเช่นนี้ทำให้เนบิวลาพอเดาได้ว่าเนตั้นคงจะมีปมปัญหาในจิตใจเกี่ยวกับพ่อแม่มาไม่มากก็น้อย
"ได้สิเนตั้น เดี๋ยวฉันจะกล่อมนายนอนเองนะ"
เนบิวลากอดรัดแน่นขึ้นพร้อมกับลูบหลังไปด้วย ให้กล่อมน่ะไม่มีปัญหาหรอก แต่ตอนนี้สัมผัสที่ใกล้ชิดของเนตั้นทำให้ "ของสงวน" ของเนบิวลาเริ่มจะทำงานเสียแล้วสิ เจออย่างนี้เข้าไปจะให้เนบิวลาอดใจไหวได้ยังไง แต่เนตั้นก็ดันมาพูดดักไว้เสียก่อนก็เลยคิดหนักว่าจะเอายังไงดี
เนบิวลาก็งงตัวเองเหมือนกันว่ารู้สึกอย่างนี้ได้ยังไง ในขณะที่คนที่นอนกอดร้องไห้ แต่คนถูกกอดกลับเกิดอารมณ์ เนตั้นก็ดูเหมือนจะไม่รู้อิโหน่อิเหน่อะไร นอกจากกอดและเบียดแน่นขึ้นแล้วก็ยังซุกหน้าลงบนหน้าท้องของเนบิวลาเพื่อเรียกหาความอบอุ่นที่ขาดหายไปอีกด้วย
ตอนนี้มันอุ่นจนร้อนแล้วนะเนตั้น!
เนบิวลาแทบจะควบคุมตัวเองไม่ได้ พยายามอุ้มตัวเนตั้นให้สูงขึ้นเพื่อไม่ให้หลังของเนตั้นสัมผัสกับส่วนนั้นที่ฟ้องอาการบางอย่างชัดเจน
ช่างไม่รู้อะไรบ้างเลยนะเนตั้น เอาล่ะ เป็นไงก็เป็นกัน ฉันคงจะทำตามที่นายขอไม่ได้แล้วล่ะคราวนี้
"เนตั้น กอดฉันพอหรือยัง ตอนนี้...ฉันไม่ไหวแล้ว"
ได้ผลเสียด้วย เนตั้นปล่อยมือให้หลวมขึ้นพร้อมกับเงยหน้าขึ้นมองอย่างสงสัย
"ทำไมเหรอ"
เนบิวลายิ้มแหยและหัวเราะแหะ ไม่รู้ว่าเกิดอารมณ์กับคนขี้แงขึ้นมาได้ยังไง ไอ้คนยั่วก็ไม่รู้ตัวเสียด้วยสิว่าที่ทำอยู่ตอนนี้มันคือการยั่วกันชัดๆ เนบิวลากลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่ จากนั้นก็ค่อยๆ ปล่อยให้เนตั้นลงนอนสัมผัสกับหน้าตักเหมือนเดิม พอได้สัมผัสกับอะไรบางอย่างเท่านั้นแหละ
"เฮ้ย! นี่นาย!" แล้วก็ไม่รู้จะพูดอะไรต่อ ได้แต่ทำหน้าตกใจ
"สงสัย...นายต้องช่วยฉันแล้วล่ะเนตั้น ฉันไม่ได้จัดการมันมาหลายวันแล้ว เรามาช่วยกันนะเนตั้น"
เนตั้นรีบดีดตัวลุกขึ้นนั่งเตรียมหนี แต่เนบิวลาก็คว้าตัวกอดไว้ได้เสียก่อน
"ก็ฉันบอกนายแล้วไงว่าห้ามทำอะไรฉัน" เนตั้นโวยวายด้วยท่าทางกลัวๆ
"ก็นายยั่วฉันเองนี่ ไม่รู้ล่ะ นายต้องช่วยฉันด้วย ไม่งั้นฉันนอนไม่หลับแน่ๆ"
เนบิวลาพูดพร้อมกับซุกหน้าลงตรงซอกคอของเนตั้นที่ตอนนี้เบิกตากว้างตกใจ มือไม้ของเนบิวลาลูบไล้ไปตามเนื้อตัวและแขนของเนตั้นอย่างหลงใหล
"นายไม่รู้สึกอะไรมั่งเหรอเนตั้น"
เนบิวลาฝังจมูกลงสูดดมตรงซอกคอ แรงกอดของเนบิวลาทำให้เนตั้นรู้ดีว่าไม่มีทางหนีได้อย่างแน่นอน แต่นั่นก็ไม่สำคัญเท่ากับความรู้สึกบางอย่างที่ปั่นป่วนขึ้นมาตอนนี้หรอก
"ว่าไงล่ะเนตั้น นายรู้สึกเหมือนฉันหรือเปล่า ฉันต้องการนายนะเนตั้น นายรู้สึกเหมือนฉันมั้ย"
เนบิวลาถามย้ำหลายรอบ อาการขืนตัวของเนตั้นค่อยๆ ลดลง เท่ากับเป็นการส่งสัญญาณว่าไม่ขัดข้อง แล้วต่างคนก็ต่างเงียบไปครู่หนึ่ง คงเป็นเพราะเนตั้นกำลังตัดสินใจบางอย่างนั่นเอง จนกระทั่งพร้อมแล้วเนตั้นจึงเอ่ยออกไป
"รู้สึกดิ"
เนบิวลาจับไหล่ของเนตั้นแล้วก็หันให้มาเผชิญหน้ากัน ใบหน้าที่แดงจัดจนถึงใบหูคงบอกได้เป็นอย่างดีว่าอีกฝ่ายต้องการเนบิวลามากแค่ไหน
เนบิวลาใช้มือประคองสองแก้มใสนั้นไว้ สีหน้าประหม่าบ่งบอกความไม่มั่นใจว่าควรจะเดินหน้าต่อเพื่อค้นหาความลับหนึ่งที่จักรวาลได้ซ่อนไว้ หรือควรจะหยุดอยู่แค่นี้ดี เนตั้นเคยได้ยินมาว่าผู้ชายที่ถลำตัวเดินไปบนนถนนสายนี้แล้วจะหาทางกลับมาได้ยาก หรืออาจจะไม่สามารถกลับมาเป็นเหมือนเดิมได้อีกเลย
"เนตั้น นายรู้มั้ยว่าฉันชอบดวงตาสีน้ำตาลของนายมากแค่ไหน แล้วก็...ชอบเส้นผม ใบหน้า ริมฝีปาก จมูกและทุกสิ่งทุกอย่างที่เป็นนาย ชอบจนฉันอดใจไม่ไหวแล้ว เป็นของฉันนะเนตั้น"
เนตั้นไม่ได้พยักหน้า แต่การไม่พูดปฏิเสธออกมาตรงๆ ก็เท่ากับว่ายอมรับไปแล้ว แม้สีหน้าจะตื่นกลัวแค่ไหนก็คงไม่สามารถหยุดความต้องการของอีกฝ่ายได้ มีแต่ต้องลองและทำให้มันเสร็จสิ้นเท่านั้นถึงจะรู้ว่าความลับนั้นของจักรวาลคืออะไร
เนบิวลาประกบริมฝีปากลงมาแล้ว นี่ไม่ใช่ครั้งแรกจึงรู้สึกคุ้นเคยกับรูปทรง สัมผัสและรสชาติอยู่บ้าง ช่วยทำให้งานของเนบิวลาง่ายขึ้นมากทีเดียว สัมผัสที่ดูดดื่ม หนักหน่วงแต่ทว่าอบอุ่นนั้นทำให้เนตั้นถึงกับอ่อนปวกเปียกจนต้องโอบกอดอีกฝ่ายไว้เพราะกลัวตัวเองจะหลุดลอยไปที่ไหนสักแห่งเสียก่อน
มือไม้ของเนบิวลาเริ่มซุกซนมากขึ้น สองมือสอดเข้าไปใต้ชายเสื้อแล้วเลื่อนไถลขึ้นไปรุกล้ำบริเวณหน้าอกอย่างสนุกมือ เนตั้นรู้สึกเสียวสะท้านกับสัมผัสนี้จนเผลอร้องครางออกมาอย่างลืมตัว หมดแรงที่จะขัดขืนหรือต้านทานใดๆ นอกจากปล่อยให้อีกคนเล่นกับมันเสียให้พอใจ
เนบิวลาถอนปากออกมาก่อนที่อีกฝ่ายจะขาดใจเสียก่อน สีหน้าแปลกๆ ของเนตั้นทำให้ยากที่จะคาดเดาว่าเจ้าตัวเสียดายที่ต้องหยุดพัก หรือหวาดกลัวที่จะทำต่อไปกันแน่ แต่เมื่อไม่ผลักใสหรือดิ้นหนีก็ย่อมทำให้เข้าใจได้ว่าพอใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นไม่มากก็น้อย แม้เพียงแรกค้นหาก็คงรู้แล้วว่าความลับของจักรวาลนี้มีเสน่ห์น่าหลงใหลเพียงใด เนตั้นคงอดใจรอที่จะเดินหน้าค้นหาความลับนี้ต่อไปไม่ได้เสียแล้ว
"เนบิวลา สองเสี้ยวฤดูที่เธอไม่อยู่ฉันก็จะเรียนจบพอดี อย่าลืมกลับมาเลี้ยงฉลองกับฉันนะ อย่าไปหลงรักใครที่ดาวโลกจนลืมฉันซะล่ะ"
ก่อนที่รสจูบอีกคำรบจะโหมกระหน่ำลงไป เสียงของใครบางคนกลับแว่วเข้ามาในความคิด ภาพสาวน้อยเสียงใสและแสนสวยปรากฎชัดขึ้นพร้อมกับรอยยิ้มของเธอที่ใครเห็นก็ต้องหลงเสน่ห์ แต่ไม่ว่าใครจะคอยทอดสะพานความสัมพันธ์มาให้ยังไง หัวใจของเธอก็มีให้เพียงใครคนนี้ตลอดมา
"ฉันจะไปรักใครได้อีกล่ะอะเนดา เธอเป็นผู้หญิงคนเดียวที่ฉันรักรู้หรือเปล่า"
เนบิวลาจำได้ดีว่าตอบสาวคนรักไปอย่างนั้นก่อนที่จะออกเดินทางมา แต่ใครเลยจะรู้ว่าจักรวาลจะพาคนๆ หนึ่งไปพบเจออะไรบ้าง อะไรที่ว่าแน่ก็อาจไม่แน่เสมอไป วันนี้เนบิวลาคงรู้ซึ้งถึงสัจธรรมข้อนี้ได้เป็นอย่างดี
เนบิวลาตัดสินใจหยุดทุกอย่างแล้วก็ทิ้งตัวลงนอน ปล่อยให้อีกคนนั่งงงอยู่กับไฟปรารถนาที่ถูกจุดติดขึ้นมาแต่ไม่รู้จะดับยังไง
"ฉันขอโทษนะเนตั้น"
เนบิวลาบอกแค่นั้นแล้วก็พลิกตัวหันหน้าหนีไป เนตั้นได้แต่มองด้วยสายตาไม่เข้าใจ
อารมณ์ค้างอีกแล้ว!!!
เนตั้นไม่รู้จะถามหรือพูดอะไรดี สิ่งที่พอจะจัดการตัวเองได้ตอนนี้ก็คือค่อยๆ นอนลงไปเพื่อสงบสติอารมณ์ของตัวเอง ตอนนี้ต่างฝ่ายต่างหันหน้าหนีจากกันและปล่อยให้ความเงียบเข้ามาครอบงำชั่วคราว เงียบเสียจนได้ยินแม้กระทั่งเสียงลมหายใจของอีกฝ่ายอย่างชัดเจน แต่เนบิวลาก็รู้ดีไม่ควรปล่อยให้อีกฝ่ายมึนงงและสับสนอยู่อย่างนี้ เพราะมันไม่ใช่ความผิดของเนตั้นเลย
"เนตั้น นายเคยผิดสัญญากับใครหรือเปล่า"
เนตั้นได้ยินคำถามนั้นแล้วขมวดคิ้ว ก่อนพลิกตัวหันมามองอีกคนที่ยังคงไม่ยอมหันหน้ามาคุยกัน
"ไม่เคย มีแต่คนอื่นๆ นั่นแหละที่ผิดสัญญากับฉัน"
พอพูดถึงตรงนี้แล้วก็อดคิดถึงเหตุการณ์ที่ตัวเองเพิ่งถูกบอกเลิกไปไม่ได้ อาจจะดูเหมือนเนตั้นลืมไปแล้ว แต่ความจริงก็หาได้เป็นอย่างนั้น ความรู้สึกเจ็บปวดยังคงกรุ่นอยู่ไม่หาย เสียงก่นด่าตราหน้าว่าเป็นลูกคนปัญญาอ่อนก็ยังคงแว่วมาให้ได้ยินไม่เคยขาด แม้ว่าตอนนี้จะอยู่ไกลแสนไกลจนคนเหล่านั้นที่คงทำอะไรกับเนตั้นอีกไม่ได้ แต่ใครเลยจะรักษารอยแผลนับไม่ถ้วนแถมยังบาดเจ็บเรื้อรังได้ในเวลาไม่กี่วัน
เนบิวลาตัดสินใจพลิกตัวหันมาเผชิญหน้ากับเนตั้น พอเห็นสายตาอีกคนเท่านั้น เนบิวลาก็อดรู้สึกสงสาร นึกอยากจะดึงมากอดแนบอกปลอบใจแต่ก็ทำได้แค่คิด
"เนตั้น...นายเล่าให้ฉันฟังได้มั้ยว่าชีวิตของนายเป็นยังไงบ้าง ฉันอยากรู้ว่านายเป็นใคร"
เนตั้นพลิกตัวนอนหงายและเหม่อมองไปที่เพดานห้องที่เป็นสีดำสนิท
"นายจะอยากรู้ไปทำไม ชีวิตของฉันไม่มีอะไรดีๆ หรอก ไม่มีซักอย่างเลย"
"นั่นแหละที่ฉันอยากรู้ ถ้านายไม่ลำบากใจ ฉันก็อยากฟังนะ"
เนตั้นพลิกหน้าหันไปมอง จะให้เล่าก็คงไม่ใช่ปัญหาเท่าไหร่ แต่เนตั้นก็อดคลางแคลงใจไม่ได้ว่าหนุ่มหล่อคมเข้มจากต่างดาวคนนี้ต้องการอะไรกันแน่ ทำเหมือนว่าชอบและหลงใหลเสียมากมาย แต่ตอนนี้กลับถอยหนี
"แม่ของฉัน...เป็นคนปัญญาอ่อน"
แค่เริ่มต้นเรื่องก็ทำให้อีกฝ่ายขมวดคิ้วมองอย่างสงสัยและอยากรู้
"นายรู้จักคนปัญญาอ่อนมั้ย คนสมองพิการไง ไม่ฉลาดเหมือนคนอื่นๆ"
"คิดว่าพอรู้จัก"
ที่ดาวของเนบิวลานั้นมีคนพิการทางสติปัญญาอย่างนี้เหมือนกัน แต่เทคโนโลยีบางอย่างก็ช่วยให้ประสิทธิภาพการทำงานของสมองฟื้นสภาพขึ้นจนไม่ทำให้เป็นปัญหากับการใช้ชีวิตเลย
"เขาไม่ได้ตั้งใจจะให้ฉันเกิดหรอก แต่เค้า...ถูกชาวต่างชาติที่เมาเหล้าคนหนึ่งข่มขืน ฉันถึงได้เกิดมาไง"
เนตั้นแค่นหัวเราะ อดสังเวชใจตัวเองไม่ได้ทุกครั้งที่นึกถึงเรื่องนี้ แม้เนบิวลาอาจไม่เข้าใจความรู้สึกทั้งหมดของเนตั้น แต่ก็พอรับรู้ความเจ็บปวดของอีกฝ่ายได้เป็นอย่างดี
"แม่ของฉัน...ไม่สามารถเลี้ยงดูฉันได้ ฉันก็เลยต้องอยู่ในสถานสงเคราะห์ตั้งแต่เกิด ไม่มีพ่อ ไม่มีแม่ ไม่มีญาติ ไม่มีใครเลยแม้แต่คนเดียว"
เนตั้นร้องไห้อีกจนได้ แต่ก็รู้สึกดีที่ได้ปลดปล่อยให้ใครสักคนฟังบ้าง ไม่ใช่เก็บเอาไว้เจ็บปวดอยู่คนเดียว
"ตอนเด็กๆ เวลามีคนมาเลี้ยงอาหารที่สถานสงเคราะห์ ฉันกับเพื่อนๆ ก็ชอบไปขอกอดคนที่มาหา บางคนก็ยอมให้กอด แต่บางคนก็ทำท่าทางรังเกียจเด็กกำพร้าเนื้อตัวมอมแมม ฉันก็สงสารตัวเองนะ แต่ฉันก็ห้ามใจตัวเองไม่ได้ เพื่อนๆ คนอื่นๆ ก็เหมือนกัน"
พอเนตั้นสะอื้นตัวโยนแล้วเนบิวลาก็อดจะตกใจไม่ได้จนต้องดึงอีกคนมากอดไว้เบาๆ พร้อมกับลูบหลังปลอบใจ
"เวลาที่ฉันไปเรียนข้างนอก ใครๆ ก็ชอบล้อว่าเป็นลูกคนปัญญาอ่อน น้ำลายยืด เขาด่าฉันว่าโง่เหมือนแม่ หาว่าแม่ของฉันเอาน้ำลายคลุกข้าวให้ฉันกิน แล้วพอฉันมีแฟน...สัญญาว่าจะรักกันซะดิบดี พอรู้ว่าฉันมีแม่เป็นคนปัญญาอ่อนแค่นั้นแหละ ผู้หญิงพวกนั้นก็ทิ้งฉันไปหมดเลย ตอนที่ฉันถูกจับขึ้นมาที่ยาน...ฉันก็เพิ่งถูกผู้หญิงคนนึงที่ฉันรักมากบอกเลิกไป ฉันรักเค้ามากเลยนะเนบิวลา เราเคยสัญญาว่าจะแต่งงานกันหลังจากเรียนจบแล้ว แต่สุดท้ายเค้าก็ทิ้งฉันไปเหมือนคนอื่นๆ แถมยังพาแฟนใหม่มาด่าฉันด้วย"
เนตั้นกอดเนบิวลาแน่นพร้อมกับร้องไห้สะอึกสะอื้นอย่างหนัก ฟังจากที่เล่ามาแล้วเนบิวลาก็คงพอเข้าใจแล้วว่าทำไมเนตั้นถึงชอบคิดลบกับตัวเอง
"เห็นมั้ยเนบิวลา ชีวิตของฉันมันทุเรศมากแค่ไหน จะมีใครโชคร้ายกว่านี้อีกมั้ย แม่ก็ปัญญาอ่อน พ่อก็ไม่รู้อยู่ไหน แถมตัวเองยังเรียนไม่เก่งอีก ฉันเกลียดตัวเองน่ะเนบิวลา ฉันเกลียดตัวเอง ฉันไม่รู้ว่าฉันเกิดมาทำไม ฮือๆๆ"
แล้วเนตั้นก็ปล่อยโฮใหญ่ ถือเป็นการปลดปล่อยสิ่งที่ติดค้างในใจออกมาให้หมดเสียที
"เนตั้น...นายอย่าพูดแบบนี้สิ ถึงนายจะไม่มีใคร แต่นายก็ยังมีฉันนะเนตั้น" เนบิวลาพยายามปลอบใจ
"แล้วนายเป็นใคร ฉันไม่รู้จักนายเลย นายต้องการอะไรจากฉันกันแน่เนบิวลา นายคิดยังไงกับฉันกันแน่"
พอถูกถามอย่างนี้เข้าเนบิวลาก็เงียบ ได้แต่กอดเนตั้นไว้แล้วก็ครุ่นคิดหาคำตอบ ทั้งคำตอบสำหรับตัวเองและคำตอบสำหรับเนตั้นด้วย ขนาดคนฉลาดล้ำเลิศอย่างเนบิวลาก็ยังหาทางออกให้กับเรื่องนี้ไม่ได้ง่ายๆ เลย
"ฉันรักนายนะเนตั้น แต่ว่า..."
"แต่อะไรล่ะเนบิวลา นายมีคนอื่นอยู่แล้วเหรอ..."
เนบิวลาอึ้งและครุ่นคิดอย่างหนักเมื่อได้ยินคำถามนั้น นี่คือครั้งแรกในชีวิตที่ต้องเผชิญกับปัญหากลืนไม่เข้าคายไม่ออก
"เนบิวลา นายรู้มั้ยว่าฉันก็ไม่ได้อยากเป็นเกย์หรอก แต่ฉัน...ก็รู้สึกดีกับนาย รู้สึกดีเวลาที่ได้อยู่ด้วยกัน รู้สึกดีเวลาที่นายคอยดูแลฉัน ฉันก็ไม่รู้หรอกว่าฉันคิดยังไงกับนาย แต่ถ้านายมีคนอื่นอยู่แล้ว...นายก็ต้องบอกฉันนะ ก่อนที่ฉัน...จะเผลอใจชอบนายเข้าจนได้ นายมีคนอื่นอยู่แล้วใช่มั้ยเนบิวลา"
เนตั้นผละตัวออกพลางมองหน้าเนบิวลาด้วยแววตาคาดคั้น ไม่รู้ว่าการสนทนาเปลี่ยนมาเป็นเรื่องนี้ตั้งแต่ตอนไหน แต่ตอนนี้เนบิวลาก็หนักใจมากทีเดียว
"ขอเวลาฉันอีกหน่อยนะเนตั้น แต่ฉันขอให้นายรู้ไว้นะว่าฉันรักนาย ถ้าฉันไม่รักนาย...ฉันก็คงไม่พานายมาเสี่ยงชีวิตด้วยหรอก นายเป็นรักแรกพบของฉันนะเนตั้น ฉันไม่เคยเห็นใครแล้วก็รู้สึกรักตั้งแต่ครั้งแรกเหมือนนายเลย"
หมายความว่ายังไงกัน!?
เนบิวลามีคนอื่นอยู่แล้วหรือเปล่า!?
สองหนุ่มนอนมองหน้ากันแต่กลับไม่รู้ว่าจะพูดอะไรดี สักครู่ใหญ่ๆ เนตั้นก็ถอนหายใจและพูดขึ้นมาทำลายความเงียบ
"ถ้านายมีคนอื่นอยู่แล้ว...นายจะคิดอย่างนี้กับฉันไม่ได้นะเนบิวลา ฉันเคยเจ็บเพราะเรื่องนี้มาแล้ว ฉันไม่อยากให้ใครต้องเจ็บเหมือนฉันอีก ฉันไม่รู้ว่าคนที่นายรักเป็นใครหรอกนะ แต่เค้าไม่ผิดอะไร นายไม่ควรจะผิดสัญญากับเค้า เราเป็นเพื่อนกันก็ได้นะเนบิวลา อย่าทำแบบนี้เลย"
ฉันจะเป็นเพื่อนกับนายได้เหรอเนตั้น!?
ความรู้สึกแรกที่ได้เจอกันไม่ใช่ความรู้สึกอย่างเพื่อนเลย ความรู้สึกที่เกิดขึ้นนั้นเป็นความรู้สึกที่พิเศษมาก พิเศษมากเสียจนเนบิวลาไม่อยากเปลี่ยนมันเป็นอย่างอื่น
"เอาไว้เราค่อยคุยกันเรื่องนี้ตอนที่ไปถึงที่ดาวแม็กโซนาเดียละกันนะเนตั้น ฉันจะทำให้ทุกอย่างชัดเจน ไม่ทำให้นายลำบากใจหรอก แต่ตอนนี้...ฉันขอเก็บความรู้สึกที่ฉันมีให้นายไว้อย่างนี้ไปก่อน ฉันยังไม่อยากเปลี่ยนให้มันเป็นอย่างอื่นเลย ได้มั้ยเนตั้น"
เนตั้นไม่ตอบคำถามนั้น ถ้าเนบิวลามีคนรักอยู่แล้ว แม้ว่าไม่ยอมพูดออกมาตรงๆ คงไม่ดีแน่ถ้าเนตั้นแย่งของคนอื่นมา ถ้าเนบิวลาไม่หยุด เนตั้นก็คงต้องเป็นฝ่ายหยุดเสียเองเองที่จะสายไปมากกว่านี้
"แล้วถ้าฉันไปถึงที่นั่น นายจะให้ฉันอยู่ที่ไหน อยู่กับใคร แล้วนายอยู่กับใครล่ะเนบิวลา"
เนบิวลาถอนหายใจยาวอีกครั้ง ดูเหมือนมีเรื่องให้ต้องหนักใจอีกหลายอย่างเลยทีเดียว
"บอกตามตรง...ฉันก็ยังไม่ได้เตรียมอะไรไว้เลย เพราะฉันไม่รู้ว่าฉันจะมาเจอนาย ฉันอยู่ที่บ้านของฉันกับพ่อแม่ แล้วก็น้องชาย ฉันคงพานายไปอยู่ที่บ้านฉันไม่ได้หรอก แต่นายไม่ต้องห่วง ฉันจะจัดการหาที่อยู่ให้นายเอง ฉันพานายมาแล้วฉันก็ต้องรับผิดชอบ จำไว้นะเนตั้น ต่อไปนี้...ชีวิตของนายอยู่กับฉัน ถ้านายไม่ว่าอะไร...ฉันจะขอเป็นคนดูแลนายเอง แล้วก็...ฉันยินดีเป็นทุกอย่างที่นายอยากให้ฉันเป็น ฉันจะดูแลนายให้ดีที่สุดนะเนตั้น"
เนตั้นไม่รู้ว่าควรจะดีใจที่ใครสักคนให้ความสำคัญกับตัวเองมากถึงขนาดนี้หรือเปล่า ได้แต่มองอย่างครุ่นคิดและสับสนในหัวใจ
"นอนเถอะ เลยเวลานอนแล้ว"
เนบิวลาตัดบท รู้ดีว่าการคุยกันต่อไปคงไม่ทำให้ได้คำตอบในตอนนี้อย่างแน่นอน คนเราจำเป็นต้องให้เวลาในการตัดสินใจกับเรื่องที่สำคัญๆ มากพอ ไม่อย่างนั้นแล้วก็อาจเสียใจในภายหลังได้
เนตั้นไม่ได้พูดอะไรต่อหลังจากนั้นอีก ต่างคนต่างนอนหงายมองเพดานแล้วก็ครุ่นคิดกันไปเงียบๆ แม้ว่าบรรยากาศจะดูอึดอัดไปหน่อย แต่ความง่วงก็ค่อยๆ ทำให้มันหายไปจนสนิทเมื่อเปลือกตาได้ปิดลงไปพร้อมกับความคิดที่อ่อนล้าเต็มที
✰ TBC ✰
(http://bit.ly/1UIkAiK)
-
o13 ดีแล้วล่ะเนตั้น
-
เนบิวล่าพอถึงดาวแล้วต้องเคลียร์ทุกอย่างให้ชัดเจนนะคะ แค่นี้ก็สงสารเนตั้นจะแย่อยู่แล้ว
อย่าเอาเนตั้นไปทิ้งๆ ขวางๆ นะ
-
เนบิลล่านานทำเนตั้นค้างนะ :ling1: :ling1: :ling1: :ling1:
แต่ที่แน่ๆนายต้องเคลียร์กับอเนด้าก่อนแล้วค่อยทำแบบนั้นกับเนตั้นเพราะถ้านายเคลียร์ไม่ได้เนตั้นจะได้ไม่เสียใจหนักไปกว่านี้
สงสารเนตั้นที่สุด :mew6: :mew6: :mew6: :mew6: เจอแต่คนที่มองคนแค่เปลือกนอก ขอให้เนบิลล่ารักและดูแลเนตั้นจริงๆนะ :mew2: :mew2: :mew2:
-
น่าสงสารเนตั้นนะ
ไม่เหลือใครแล้ว มีแต่เนบิวลาเป็นที่พึ่งคนเดียว
ดูแลน้องดีๆนะเนบิวลา
-
:z1: เนตั้นเกือบเสร็จแล้วลุ้นจนเหนื่อย :o8: แต่ก้อดีแล้วล่ะ เคลียร์เรื่องตัวเองก่อนดีกว่าน่ะ :katai3: ยังไงก้อเล่าให้เนตั้นฟังด้วยจะดีที่สุดน่ะ เพราะถ้ามารู้ทีหลังมันจะรู้สึกแย่น่ะ พาร์ทนี้ละเอียดขึ้นน่ะ มนุษย์โลกดูมีดีเทลมากกว่าเดิมน่ะ :กอด1:
-
ก็ขอให้เนบิวล่า รัก เนตั้นจริง ๆ เนตั้นสู้ๆ :pig4:
-
ตลกเนบิวล่า จะจัดการเนตั้นอยุ่แล้วดันไปนึกถึงแฟนซะได้ แหมะ ๕๕๕
ตอนใหม่มาเร้วๆนะคับ
-
ผมอาจจะไม่ได้อัปเดตยาวจนถึง 20 มกราคมเลยนะครับ พอดีมีงานต้องไปต่างจังหวัดหลายจังหวัด คาดว่าไม่น่าจะมีเวลาเขียน
ตอนหน้าจะไปถึงดาวแม็กโซนาเดียแล้วครับ
Sarawatta
-
รออ่านนะ
-
กลับไปถึงบ้านของตัวเองเมื่อไหร่ก็ไปเคลียร์กับแฟนสาวของตัวเองให้เรียบร้อยนะเนบิวล่า อย่าทำให้เนตั้นเสียใจล่ะ
-
:)
-
แล้วเนตั้นจะไปอยู่ตรงไหน? ในฐานะอะไร?
จัดการให้ดีนะพ่อคนเก่ง
ปล. เค้า > คล้ายคลึง / นกเค้าแมว
ในที่นี้คือ 'เขา' ที่เป็นสรรพนาม เขา, พวกเขา
คุณ sarawatta ใช้ 'ฉัน' ซึ่งเราขอบอกว่าดีงามมาก เพราะเวลาอ่านเจอ 'ชั้น' ทีไร นึกถึง 'ชั้นวางของ' ทุกที
-
≡▉≡ interstellar♗รัก➀ล้านปีแสง
ตอนที่ 7 ✲ เกินห้ามใจ
(http://s5.postimg.org/oygzm2xiv/interstellar_new01.jpg)
ดาวแม็กโซนาเดียนั้นอยู่ในส่วนหนึ่งของกาแล็กซี่ที่อยู่ใกล้ดาวโลกมากที่สุด คนชาวโลกเรียกแกเล็กซี่นี้ว่า "แอนโดรมีดา" อยู่ห่างจากโลกไปสองล้านปีแสงเศษๆ แต่คนบนดาวแม็กโซนาเดียเรียกกาแล็กซี่นี้ว่า "เนบิวลา" ชื่อเดียวกับชื่อของเนบิวลานั่นเอง ส่วนดาวแม็กโซนาเดียนั้นอยู่ห่างจากใจจากของกาแล็กซี่ออกค่อนข้างมาก วัดโดยคร่าวๆ แล้วก็ห่างหนึ่งล้านปีแสงเศษๆ เรียกได้ว่าอยู่ขอบนอกสุดที่ดูเผินๆ ก็อาจจะเข้าใจได้ว่าไม่ใช่เป็นส่วนหนึ่งของกาแล็กซี่เนบิวลาเลย
ช่องว่างระหว่างสองกาแล็กซี่นั้นมีเพียงความมืดมิดว่างเปล่าเป็นระยะทางเกือบหนึ่งล้านปีแสง ไม่มีแม้เพียงอะตอมของสสารใดๆ ยกเว้นคลื่นแสงและรังสีต่างๆ ยานอวกาศจึงพุ่งทะยานได้ด้วยความเร็วสูงสุดโดยไม่ต้องกลัวว่าจะชนเข้ากับสิ่งใดเลย อีกไม่นานก็จะถึงดาวแม็กโซนาเดียที่แสนจะคิดถึงแล้ว คนที่อยู่บนยานต่างก็รู้สึกดีใจที่จะได้กลับบ้านไปเจอคนที่เป็นที่รักเสียที
ชีวิตประจำวันของเนบิวลาก็ยังเหมือนเดิม ตื่นแล้วก็เข้าห้องทำงาน กลับมาก็นอน มีกิจกรรมอื่นๆ ให้ทำบ้างแต่ก็ไม่มากนัก ชีวิตบนยานอวกาศนั้นต้องใช้ความอดทนมากทีเดียวเพราะไม่เห็นโลกภายนอก อะไรต่างๆ ที่เคยทำก็เริ่มจำเจจนเผลอๆ อาจจะเบื่อได้
ความสัมพันธ์ของเนบิวลากับเนตั้นก็ดูเหมือนจะไปเป็นไปได้ดีในระดับหนึ่ง เนบิวลาไม่เคยบกพร่องเรื่องการดูแลเนตั้นให้อยู่อย่างสบายและปลอดภัยที่สุดเท่าที่จะทำได้ แต่กระนั้นก็ดูเหมือนว่ามีช่องว่างบางอย่างที่ยังคงกั้นกลางไว้อยู่นับตั้งแต่การคุยกันในวันนั้น
แสงของดวงดาวต่างๆ ปรากฎขึ้นที่หน้าต่างกระจกบานใหญ่อีกครั้ง นั่นหมายถึงว่ายานอวกาศรูปทรงกลมได้ลดความเร็วลงเหลือน้อยกว่าความเร็วแสงแล้ว อีกไม่นานก็คงจะถึงบ้านที่รอคอย
เพียงเวลาไม่นาน ภาพดาวเคราะห์สีเขียวอมน้ำเงินก็ค่อยๆ ปรากฎขึ้น ยานอวกาศกำลังเดินทางเข้าสู่ชั้นบรรยากาศของดาวแม็กโซนาเดียแล้ว ดวงดาวที่ซีกหนึ่งมีแต่กลางวัน ส่วนอีกซีกหนึ่งก็มีแต่กลางคืน แรงโน้มถ่วงมหาศาลของดวงอาทิตย์ทำให้ดาวดวงนี้ถูกล็อคจนหมุนรอบตัวเองไม่ได้ ชีวิตที่นี่จึงแตกต่างจากชีวิตบนดาวโลกที่มีทั้งกลางวันและกลางคืนอย่างแน่นอน
ผู้คนส่วนมากอาศัยอยู่ซีกที่เป็นกลางวัน บ้านของเนบิวลาก็อยู่ซีกกลางวันเช่นเดียวกับคนอื่นๆ ส่วนซีกกลางคืนนั้นมีอากาศที่หนาวเย็นมากจนติดลบถึงหกสิบองศา บางที่ก็หนาวกว่านั้นเกือบสองเท่าตัว ซีกกลางคืนจึงเหมาะสำหรับการไปเที่ยวพักผ่อนเปลี่ยนบรรยากาศ แต่ก็ไม่มีใครอาศัยอยู่อย่างถาวร
ท้ายที่สุดยานอวกาศก็ลงจอดที่สถานีองค์การวิทยาศาสตร์ได้อย่างสวัสดิภาพ หน้าตาของแต่ละคนยิ้มแย้มแจ่มใสเพราะอีกไม่นานก็จะได้เจอกับคนที่รักแล้ว ยกเว้นคนที่ถูกจับมาเท่านั้นที่จะต้องถูกส่งไปกักตัวไว้เสียก่อน และไม่รู้ว่าชะตากรรมของตัวเองว่าจะเกิดอะไรขึ้น
เนบิวลาและเจ้าหน้าที่ขององค์การวิทยาศาสตร์อีกสองสามคนมีหน้าที่รับผิดชอบกลุ่มผู้ถูกจับตัวมา พอลงจอดแล้วจึงต้องเดินต้อนกลุ่มคนเหล่านี้ไปที่ยานอีกลำหนึ่งที่จอดอยู่ไม่ไกลนัก มีทหารอารักขาตามมาด้วยอีกห้านายคอยคุ้มกันไม่ให้เกิดเหตุร้าย ส่วนเนตั้นก็อยู่ในชุดเสื้อคลุมล่องหน เดินตามเนบิวลาไปทุกฝีก้าวเพราะกลัวจะพลัดหลงกัน แต่เนตั้นก็เดินด้วยความยากลำบากพอสมควร ดาวดวงนี้มีขนาดใหญ่กว่าโลกหนึ่งเท่าครึ่ง ทำให้มีแรงดึงดูดมาก แปลว่าน้ำหนักของเนตั้นก็จะมากขึ้นไปด้วยอีกหนึ่งเท่าครึ่ง การเคลื่อนไหวของเนตั้นจึงอืดอาดและช้าลงไปมาก แถมยังต้องออกแรงในการเดินเยอะขึ้นด้วย
พอไปถึงยานลำนั้นแล้วร่างของทุกคนก็ถูกดูดขึ้นไปบนยานโดยคนที่ถูกส่งให้มารับ ทุกคนนั่งอยู่ในห้องเดียวกันทั้งเจ้าหน้าที่และคนที่ถูกจับตัวมา จากนั้นยานก็พุ่งทะยานขึ้นในแนวดิ่งอย่างรวดเร็วไปที่ระดับความสูงกว่าสิบกิโลเมตก่อนจะออกเดินทางไปที่ไหนสักแห่ง
พลันสายตาของเนตั้นก็หันไปเจอกับชายคนหนึ่งโดยบังเอิญ ผู้ชายผมสีทอง ดวงตาสีน้ำตาลที่ชาวโลกในประเทศไทยเรียกว่าฝรั่งนั่นเอง สิ่งที่ทำใหสะดุดใจไม่ใช่เพราะเป็นฝรั่ง แต่เป็นเพราะรูปร่างหน้าตาที่มีส่วนคล้ายกับเนตั้นมาก เพียงแต่ดูอายุมากกว่าหลายสิบปีเท่านั้น
อะไรบางอย่างทำให้เนตั้นนึกถึงพ่อขึ้นมาในทันที ทำไมผู้ชายคนนี้ถึงได้มีอะไรหลายๆ อย่างที่ดูคล้ายเนตั้นเหลือเกิน คล้ายจนถ้าใครบอกเนตั้นว่าคนนี้เป็นพ่อก็คงเชื่ออย่างไม่ต้องสงสัย
ทำยังไงดี เนตั้นชักอยากจะรู้แล้วว่าผู้ชายที่เห็นอยู่ตอนนี้เป็นพ่อของเนตั้นหรือเปล่า แต่พอเห็นสายตาดุๆ ของทหารสอดแนมที่คอยมองไปรอบๆ เพื่อคอยคุ้มกันก็เลยไม่กล้าทำอะไร คนเหล่านี้ไม่น่าจะถูกสังหารหรือจับไปทดลองทันที เนตั้นก็เลยคิดว่าจะลองคุยกับเนบิวลาดูว่าจะช่วยผู้ชายคนนี้ออกมาได้ยังไงบ้าง ถ้าเกิดว่าผู้ชายคนนี้เป็นพ่อของเนตั้นจริงๆ มันก็คงเป็นปาฏิหาริย์ที่ทำให้พ่อกับลูกได้มาเจอกันอย่างไม่คาดฝัน
พอส่งคนไปยังที่สถานกักตัวสิ่งมีชีวิตจากต่างดาวแล้ว เนบิวลากับเพื่อนร่วมงานก็ถูกนำกลับมาที่เดิม หลังจากการเดินทางไปทำงานในอวกาศที่แสนยาวนาน เนบิวลาและคนที่เดินทางไปด้วยกันจะได้สิทธิ์พักผ่อนโดยไม่ต้องไปทำงานถึงหนึ่งเดือนเต็ม
เนบิวลาพาเนตั้นขึ้นไปที่ชั้นจอดยานส่วนตัวบนอาคารแห่งหนึ่ง พอเจอยานของตัวเองแล้วเนบิวลาก็พาเนตั้นเข้าไปนั่งข้างใน ยานส่วนตัวของเนบิวลาเป็นยานขนาดเล็ก นั่งได้ประมาณสี่คน ขนาดที่ไม่ใหญ่มากจึงทำให้มันจอดได้ทุกที่เพราะไม่ต้องใช้พื้นที่มาก จอดในห้องนอนก็ยังได้
พอนั่งเรียบร้อยแล้ว ยานส่วนตัวก็ยกตัวเองขึ้นมาเหนือพื้นเล็กน้อย จากนั้นก็ค่อยๆ ลอยไปตามช่องทางออก เนตั้นมองออกไปนอกตัวยานเห็นยานมากมายหลายสีจอดอยู่เต็มไปหมด ช่างน่าตื่นตาตื่นใจเสียจริงๆ พอยานลอยพ้นตัวอาคารมาแล้วมันก็พุ่งขึ้นไปบนท้องฟ้าสีเขียวในแนวดิ่งอย่างรวดเร็ว
"เนตั้นเอาเสื้อออกได้แล้ว"
เนบิวลาเอ่ยขึ้นเมื่อยานทะยานขึ้นไปบนท้องฟ้า เนตั้นรีบทำตามอย่างว่าง่าย พอปรากฎตัวให้เห็นแล้วก็ถาม
"ทำไมท้องฟ้าที่นี่เป็นสีเขียวล่ะเนบิวลา ฉันไม่เคยเห็นเลย"
สายตาและท่าทางที่ตื่นเต้นอยากรู้อยากเห็นทำให้เนบิวลาอดขำไม่ได้
"อธิบายยังไงดีล่ะ เอาเป็นว่า...มันเป็นสีเขียวละกัน"
เนตั้นเหมือนจะไม่ได้สนใจกับคำตอบนั้นนักเพราะมัวแต่เงยหน้ามองท้องฟ้าสีเขียวอยู่อย่างสนใจ พอมองไปข้างหน้าและข้างล่างก็เห็นทะเลและป่าไม้สีเขียวๆ เต็มไปหมด แม้ว่าที่นี่จะเจริญกว่าดาวโลกมากแต่กลับมีพื้นที่สีเขียวไปทั่วจนดูเผินๆ นึกว่าเป็นป่า
"สตรอนเทีย ฉันกลับมาแล้ว เพิ่งลงจากยานเมื่อกี้นี่เอง นายเป็นไงบ้างเพื่อน"
จู่ๆ เนบิวลาก็พูดขึ้นโดยที่ไม่รู้ว่าพูดกับใคร เนตั้นไม่ได้ถามอะไรแต่คอยฟังอย่างสงสัย
"กลับมาแล้วเหรอเพื่อน ฉันคิดถึงนายมากเลย ดีเลย เดี๋ยวเรานัดเจอกันนะเนบิวลา ฉันกำลังอยากเจอนายอยู่พอดี ว่าแต่...มาถึงปุ๊บก็โทรหาฉันเลยเหรอ มีอะไรหรือเปล่าวะ"
เสียงอีกฝ่ายถามมา เนตั้นไม่รู้หรอกว่าเสียงดังมาจากที่ไหน รู้แต่ว่าได้ยินเท่านั้นเอง แถมยังฟังไม่เข้าใจเลยเพราะข้อมูลที่ส่งมาเป็นเพียงคลื่นเสียงธรรมดา ไม่มีคลื่นสมองส่งมาด้วย เครื่องแปลของเนตั้นจึงแปลไม่ได้
"มีอะไรจะขอความช่วยเหลือนิดหน่อยว่ะเพื่อน"
"ว่ามาเลย"
"คืออย่างนี้สตรอนเทีย ฉันอยากได้ห้องพักซักห้องที่นายไม่ได้ใช้ นายมีห้องพักที่ไม่ได้ใช้ที่ไหนบ้างหรือเปล่า ให้ฉันเช่าต่อก็ได้นะ ฉันต้องการด่วนเลย"
"อ้าว...นายจะไม่อยู่กับพ่อแม่แล้วเหรอ หรือจะพาอะเนดาไปอยู่ด้วย เขายอมนายแล้วเหรอวะเนบิวลา"
"เปล่าหรอก ไม่ใช่เรื่องนั้นหรอก ฉันไม่รู้จะบอกนายยังไงดี เอาเป็นว่า...ถ้านายมีห้องว่าง ฉันขอเช่าต่อละกัน"
"มีๆๆ อยู่แถวๆ วิวาเดีย นายจะไปเลยไหมล่ะ เดี๋ยวฉันส่งพิกัดจุดกับรหัสเปิดห้องไปให้เลย"
"ดีเลยเพื่อน ฉันจะไปที่นั่นเดี๋ยวนี้เลย นายส่งมาให้ฉันด่วนเลยได้ไหม"
"ได้เลยเพื่อน ว่าแต่นาย...จะเช่านานแค่ไหนล่ะ"
"อืม...สักหนึ่งฤดูก่อนก็ได้ หลังจากนั้นค่อยว่ากันอีกที"
"ได้เลยเพื่อน รอสักครู่เดี๋ยวฉันส่งข้อมูลไปให้"
"ขอบคุณมากเพื่อน นายนี่ช่วยฉันได้ทุกเรื่องเลย เดี๋ยวฉันเลี้ยงอาหารเป็นการตอบแทนละกันนะ"
เนบิวลาคุยกับเพื่อนอีสักพักก็จบการสนทนาไป สีหน้าดูยิ้มแย้มแจ่มใสเหมือนกับรู้สึกโล่งใจมากทีเดียว
"ฉันหาที่พักให้นายได้แล้ว เราไปกันเลยนะเนตั้น นายจะได้พักผ่อน อ้อ...ที่นี่ไม่มีกลางคืนนะ มีแต่กลางวัน เดี๋ยวพอไปถึงห้องฉันจะสอนให้นายดูเวลาในห้องของนายว่าดูยังไง"
"ห๊า! จริงเหรอ! ที่นี่ไม่มีกลางคืนเลยเหรอ แล้วฉันจะนอนได้ยังไงล่ะ"
"ก็นอนในห้องที่ปิดมืดไง แต่นายต้องดูเวลาเป็นก่อน ไม่อย่างนั้นนายจะไม่รู้เลยว่าเมื่อไหร่จะนอน เมื่อไหร่จะตื่น แล้วเวลาได้ยินเสียงปลุกนายก็ต้องตื่น อย่านอนต่อนะ พอถึงเวลานอนนายก็ต้องนอน เรื่องนี้สำคัญมาก เพราะไม่อย่างนั้นแล้วนาฬิกาชีวิตของนายจะเสียหาย ถึงตายได้เลยนะจะบอกไห้"
พอถูกขู่อย่างนั้นเนตั้นก็คงต้องยอมเชื่อเพราะไม่อยากตายเร็ว แต่ก็อดสงสัยไม่ได้ว่าทำไมที่นี่ไม่มีกลางคืน จะถามเนบิวลาก็กลัวว่าตัวเองจะไม่เข้าใจเรื่องวิทยาศาสตร์ กลายเป็นโง่ไปอีก ก็เลยไม่ถามดีกว่า
เพียงแว่บเดียวเนบิวลาก็พาเนตั้นมาถึงห้องพักคล้ายๆ คอนโดที่เขตวิวาเดีย สิ่งที่น่าแปลกก็คืออาคารที่ดาวนี้จะมีต้นไม้รูปร่างแปลกๆ แทรกตัวอยู่ด้วย มองไปที่ไหนก็มีแต่พืชและความร่มรื่นเต็มไปหมด แถมอากาศยังเย็นสบายดีด้วย
พอเนบิวลาใช้พลังจิตบอกรหัสผ่านไปแล้วประตูทางเข้าก็เลื่อนเปิดขึ้น ห้องพักอย่างนี้มักจะมีที่จอดยานส่วนตัวอยู่ภายในห้องด้วย นับว่าสะดวกมากทีเดียวเพราะไม่ต้องขึ้นไปที่ลานจอดยานให้เหนื่อย จะเข้าออกตอนไหนก็เป็นส่วนตัว
พอลงจากยานยังไม่ทันจะได้ทำอะไร เครื่องมือสื่อสารของเนบิวลาก็ส่งเสียงแปลกๆ เตือนว่ามีคนต้องการสื่อสารด้วย จะว่าไปมันก็คล้ายๆ โทรศัพท์มือถือที่ดาวโลกแต่มีขนาดและการออกแบบที่แปลกตาจนไม่นึกว่าจะเป็นโทรศัพท์
"เนบิวลา ตอนนี้เนบิวลาอยู่ที่ไหน ทำไมมาถึงแล้วไม่มาหาอะเนดาเลย เนบิวลาเป็นยังไงมั่ง อะเนดาคิดถึงเนบิวลามากๆ เลย ร้องไห้คิดถึงตั้งหลายคืนแน่ะ เนบิวลามาหาอะเนดาตอนนี้เลยได้ไหม"
ในที่สุดเสียงที่เนบิวลายังไม่อยากได้ยินตอนนี้ก็ตามมาจนได้
"เอ่อ...ฉันยังไม่เสร็จธุระเลยอะเนดา แล้วอีกอย่าง ฉันต้องกลับบ้านไปหาพ่อกับแม่ก่อน ยังไม่ได้เจอพ่อกับแม่แล้วก็น้องชายเลย"
"อ้อ เข้าใจแล้ว แต่ว่าเนบิวลาไปทำอะไรที่วิวาเดียล่ะ ไม่ได้ไปหาพ่อกับแม่เหรอ"
อะเนดาถามเพราะเห็นข้อมูลที่แสดงพิกัดจุดของเนบิวลาด้วย เนบิวลาลืมปิดระบบบอกพิกัดจุดให้แก่คนโทรนั่นเอง แต่พอนึกได้ตอนนี้ก็คงไม่ทันเสียแล้ว
"อ๋อ...เอ่อ...พอดีฉันมาส่งเพื่อนที่ทำงาน ยานเขาเสียกะทันหัน เดี๋ยวส่งเสร็จก็จะกลับแล้ว ไม่ต้องกลัวนะอะเนดา พอฉันกลับไปหาพ่อกับแม่แล้วจะรีบไปหาอะเนดาทันทีเลย"
"ว้า อะเนดาอุตส่าห์คิดถึงเนบิวลา มาหาอะเนดาก่อนสักนิดไม่ได้เหรอ"
เนบิวลาทำหน้าหนักใจ ถ้าเป็นเมื่อก่อนก็ไม่น่าเป็นปัญหาหรอก แค่แวะไปหาแวบเดียวไม่ได้ใช้เวลามาก แต่ตอนนี้เนบิวลาไม่สามารถทำอย่างนั้นได้แล้ว
"เอาไว้ให้ฉันไปหาพ่อกับแม่ก่อนนะอะเนดา ฉันมีธุระต้องคุยกับพ่อกับแม่ของฉันด้วย ธุระสำคัญมาก"
เสียงทางนั้นเงียบหายไปอึดใจใหญ่ สาวเจ้าคงงอนพอสมควร แต่ก็ไม่เห็นประโยชน์ที่จะดันทุรังต่อไป
"เอาอย่างงั้นก็ได้ แล้วอะเนดาจะรอ"
"แล้วเจอกันนะอะเนดา"
เนบิวลาจบการสนทนาไปพร้อมกับเก็บอุปกรณ์สื่อสารไว้ในกระเป๋ากางเกง ก่อนจะพ่นลมหายใจระบายความหนักใจโดยลืมไปว่ามีใครอีกคนคอยมองอยู่
"อะเนดาคือใครเหรอเนบิวลา"
เนบิวลาสะดุ้งตกใจจนดูมีพิรุธ พอนึกได้ว่าเนตั้นยังยืนอยู่ข้างๆ ก็ยิ้มแหยๆ
"เอ่อ..."
"เขาเป็นแฟนนายเหรอ" เนตั้นถามอย่างรู้ทัน
เนบิวลาพยักหน้ายอมรับช้าๆ เพราะไม่รู้จะปฏิเสธยังไง
"แฟนนายอยากให้นายไปหาเหรอ"
เนบิวลาพยักหน้ายอมรับอย่างช้าๆ อีกครั้ง
"นายก็ไปสิ เขาคงคิดถึงนายมากนะ ไม่ต้องห่วงฉันหรอก นายสอนฉันดูเวลาเสร็จแล้วก็ไปเลยก็ได้ ฉันอยู่คนเดียวได้น่า อ้อ...ฉันกดอาหารมากินในห้องได้หรือเปล่า"
เนตั้นบอกเพราะไม่อยากถ่วงเวลาเนบิวลาไว้นานนัก เข้าใจดีว่าคนรักที่ไม่ได้เจอกันนานๆ คงคิดถึงกันมาก
"ที่นี่ไม่มีอาหารให้กดมากินหรอก แต่นายไม่ต้องห่วง ฉันจะดูแลนายให้เรียบร้อยทุกอย่างก่อนฉันถึงจะไปหาพ่อกับแม่...แล้วก็อะเนดา"
ได้ยินชื่อคนรักของเนบิวลาแล้วเนตั้นก็อดใจหายหน่อยๆ ไม่ได้ พอความรู้สึกนี้เกิดขึ้น ก็ชักสงสัยตัวเองแล้วว่ากำลังรู้สึกอะไรกับเนบิวลากันแน่ ช่วงเวลาที่อยู่บนยานด้วยกัน แม้ไม่ได้เผลอไผลจนมีสัมพันธ์ลึกซึ้งเลยเถิด แต่ก็เกิดความรู้สึกผูกพันและความรู้สึกดีๆ ไม่น้อยเลย เพราะเนบิวลาเป็นเพียงคนๆ เดียวที่เนตั้นเหลืออยู่ ไม่มีใครอีกแล้วที่เนตั้นจะพึ่งพาได้บนดาวดวงนี้
"น้อยใจหรือเปล่าเนตั้น นายอย่าน้อยใจฉันนะ ยังไงๆ นายก็สำคัญมากที่สุดสำหรับฉันรู้ไหม"
เนบิวลาจับไหล่ของเนตั้นไว้สองข้างแล้วเผชิญหน้ากัน คู่ดวงตาเข้มคอยจ้องตาคนข้างหน้าเพื่อค้นหาความรู้สึกที่ซ่อนอยู่ในดวงตาคู่นั้น แววตาที่ไหวระริกบ่งบอกว่าเจ้าตัวกำลังรู้สึกไม่มั่นคงในจิตใจ
"แต่ฉันก็ไม่อยากทำให้ใครต้องเจ็บเพราะฉันนะเนบิวลา คนรักของนายเขาไม่ผิดอะไรนี่ ฉันไม่อยากให้นายหักหลังเขาเลย"
เนบิวลากลืนน้ำลายลงคออย่างยากเย็นก่อนจะหลุบตาลงต่ำ
"ไม่มีใครผิดหรอกเนตั้น ฉันผิดคนเดียว อะเนดาไม่ผิด เนตั้นก็ไม่ผิด คนที่ทำให้เกิดปัญหาก็คือฉัน ฉันรู้ว่ามันไม่ดีหรอกนะที่ต้องหักหลังคนรัก แต่ถ้าฉันไม่ทำอย่างงั้น ฉันก็คงเป็นคนที่แย่มากที่พานายมาแล้วไม่รับผิดชอบ ยังไงๆ ฉันก็ต้องรับผิดชอบนายนะเนตั้น"
เนตั้นชักสีหน้า ช้สองมือดึงกึ่งสะบัดแขนสองข้างที่เนบิวลาจับไหล่ไว้อยู่ลงทันที
"ถ้านายคิดแค่จะรับผิดชอบฉัน นายไม่ต้องทำถึงขนาดนี้ก็ได้!"
เนบิวลาดูจะตกใจมากทีเดียวเพราะไม่เคยเห็นเนตั้นแสดงอารมณ์ที่รุนแรงอย่างนี้มาก่อน
"นายหมายความว่าไงเหรอเนตั้น"
เนตั้นขมวดคิ้วแน่นจนหน้าผากเป็นปื้น "ถ้านายต้องการแค่รับผิดชอบ นายก็รับผิดชอบในฐานะอื่นก็ได้นี่ เป็นเพื่อนกันก็ได้ ไม่เห็นต้องทำให้คนรักของนายที่ไม่รู้เรื่องต้องมาเจ็บกับเรื่องนี้เลย"
เนบิวลานิ่งอึ้งไป ตั้งแต่พาเนตั้นมา ความคิดที่จะเป็นเพียงแค่เพื่อนกันไม่เคยอยู่ในหัวเลย
"ไม่...ฉันไม่เคยคิดกับนายแค่เพื่อนฉันนะเนตั้น"
"แล้วนายจะทิ้งคนรักนายจริงๆ เหรอ เขาไม่ได้ผิดอะไรนะเนบิวลา ถ้านายลำบากใจ นายไม่ต้องทำขนาดนี้ก็ได้ นายก็แค่มาดูแลฉันบ้างในฐานะเพื่อนคนหนึ่ง ไม่เห็นจะยากเลย"
"มันไม่ง่ายอย่างงั้นสิเนตั้น ที่นี่ไม่เหมือนดาวโลกที่นายอยู่ ฉันจะเอานายมาทิ้งไว้ให้เป็นแค่เพื่อนได้ยังไง"
เนบิวลายืนยันเสียงเข้ม ทำให้เนตั้นลดท่าทีแข็งกร้าวลงบ้างเล็กน้อย
"บนดาวดวงนี้ นายจำเป็นต้องมีฉันนะเนตั้น อีกอย่าง...ฉันก็เลือกแล้วว่าถ้ามาถึงที่นี่ ฉันจะเลิกกับอะเนดา ฉันตั้งใจไว้แล้ว"
เนตั้นถึงกับตะลึงเมื่อได้ยินเช่นนั้น ไม่เคยคิดมาก่อนว่าในชีวิตนี้จะมีใครทุ่มเทเพื่อความรักให้กับเนตั้นได้มากขนาดนี้
"นายทำอย่างงั้นทำไมล่ะเนบิวลา" เนตั้นถามเสียงเบาหวิวจนแทบฟังไม่ได้ยิน
"ฉันรักนายไงเนตั้น เพราะฉันรักนายไง รับผิดชอบก็เป็นอีกเรื่องหนึ่ง แต่ความรักก็เป็นอีกเรื่องหนึ่ง เพราะรักไง...ฉันถึงต้องรับผิดชอบชีวิตของนาย ไม่ใช่เพราะรับผิดชอบเพราะความจำเป็นอย่างเดียว นายเข้าใจฉันหรือเปล่าเนตั้น"
เนตั้นกลืนน้ำลายลงคอไปอึกใหญ่ พอได้ยินคำว่ารักแล้วก็อดจะสะเทือนใจไม่ได้เลย ดูเหมือนจะเป็นคำพูดเพียงคำเดียวที่เนตั้นไม่เคยเชื่อเลยว่ามีจริง
"ฉันไม่เข้าใจ นายจะรักฉันทำไม ฉันไม่ได้ทำอะไรให้นายซะหน่อย รู้จักกันก็ไม่นาน"
เนบิวเขยิบเข้าไปใกล้เนตั้น ก่อนจะจับไหล่สองข้างไว้และจ้องตาอีกครั้ง
"ความรักไม่ต้องการเวลาหรอกนะเนตั้น นายกล้าปฏิเสธไหมล่ะว่าตอนที่เราอยู่ด้วยกัน อยู่ใกล้กัน นอนด้วยกัน แล้วก็ทำอะไรด้วยกันตั้งหลาย นายไม่รู้สึกดีกับฉัน บอกฉันได้ไหมล่ะเนตั้นว่านายไม่รู้สึกดีกับฉัน ไม่หวั่นไหวแม้แต่นิด นายกล้าพูดหรือเปล่าล่ะ"
แววตาของเนตั้นอ่อนลงมากอย่างเห็นได้ชัด ก่อนจะหลบตาและนิ่งเงียบไป
"ว่าไงล่ะเนตั้น นายบอกฉันมาสิว่านาย...ไม่เคยรู้สึกดีๆ กับฉันเลย ฉันรู้นะ...ว่านายต้องหักห้ามใจตัวเองมากแค่ไหนเวลาที่อยู่กับฉัน นายเป็นคนดี พอรู้ว่าฉันมีเจ้าของแล้วนายก็เลยไม่อยากทำเกินเลย ฉันเอง...ก็ไม่อยากทำเกินเลยกับนายเหมือนกันถ้าฉันยังเคลียร์อะไรไม่เรียบร้อย แต่ฉันก็ยินดีที่จะทำทุกอย่างให้เรียบร้อยเมื่อฉันมาถึงแล้ว นายจะได้ไม่ต้องรู้สึกผิด จะได้ไม่ต้องคอยหักห้ามใจเวลาอยู่กับฉันไงเนตั้น ถึงมันจะต้องทำร้ายใครให้เจ็บ ฉันก็ต้องยอม ฉันเอง...ก็ใช่ว่าจะมีความสุขนะที่ทำแบบนั้น ทำร้ายคนอื่นน่ะมันไม่ใช่เรื่องง่ายหรอก แต่ถ้าจำเป็น...ฉันก็ต้องทำ นายเข้าใจฉันใช่ไหม"
เนตั้นเงยหน้าขึ้นมามองเนบิวลา สองหนุ่มสบตากันนิ่ง เนบิวลาเป็นฝ่ายคลี่ยิ้มบางออกมาก่อน
"นายรู้สึกดีกับฉันใช่ไหมเนตั้น ยังไม่ต้องบอกว่ารักหรอก แต่ฉันแค่อยากรู้...นายรู้สึกดีๆ กับฉันใช่ไหม"
เนตั้นไม่ตอบคำถามนั้นด้วยคำพูด พอฟังคำถามจบแล้วก็ซุกตัวเข้าไปอยู่ในอ้อมแขนของคนตรงหน้า สองแขนของเนตั้นกอดรัดเนบิวลาไว้เสียแน่นราวกับกลัวว่าจะหนีหายไปไหน แม้ว่าจะไม่อยากทำร้ายใคร แต่เนตั้นก็ไม่สามารถห้ามความรู้สึกข้างในได้เลย มันเอ่อล้นจนเกินห้ามใจแล้ว
ถึงไม่ยอมพูดออกมาตรงๆ แค่นี้เนบิวลาก็รู้แล้วว่าเนตั้นรู้สึกยังไง เนบิวลากอดเนตั้นตอบเบาๆ ยิ้มอย่างพอใจที่บัดนี้คนในอ้อมแขนยอมแสดงความรู้สึกตรงๆ ออกมาบ้างแล้ว เก็บความรู้สึกเก่งจริงๆ ขอให้นายรู้ไว้เสมอนะเนตั้น
ต่อให้ต้องทำร้ายอีกกี่คน เนบิวลาก็คงต้องทำเพื่อคนๆ นี้ที่อยู่ในอ้อมแขน!!!
✰ TBC ✰
(http://bit.ly/1UIkAiK)
-
ไม่นะ....สงสารเนตั้นอะ... เริ่มจะได้กินมาม่าแล้วใช่ไหมอะ...
เนบิลล่าเคลียร์อเนด้าก่อนเลยนะ แล้วนี้เนตั้นจะอยู่ยังไงอยู่คนเดียวเหรอ :mew6: :mew6: :mew6: :mew6: :mew6: :mew6: :mew6:
-
เฮ้ยยย เนบิวล่า ขอร้องล่ะอย่าทำให้เนตั้น เสียใจได้ป่ะ รีบเคลียร์ให้จบๆ สิ
:o12: สงสารเนตั้น
-
สงสารเนตั้นจัง หวังว่าเนบิวล่าจะเคลียร์ปัญหาต่างๆ ได้หมด และคงไม่มีคดีเรื่องแฟนเก่าตามมารังควาญเนตั้นนะ
-
เนบิวล่า ชัดเจนในความรู้สึกมาก ๆ เลย ชอบจริง ๆ :impress2: เนตั้นโชคดีในความโชคร้ายเนอะ :กอด1:
-
ให้สตอนเทียคู่กับอะเนดาแล้วกันเนาะ
-
รู้สึกว่าเนตั้น หวั่นไหวง่ายอะ อาจจะเป็นเพราะสถานการณ์ สภาพจิตใจ นิสัย มีส่วนด้วย
-
สงสารเนตั้นจัง....อดทนนะลูก เดี๋ยวมันก็ผ่านไป
-
ตรงนี้อย่างกับห้าแยกแบบไร้สัญญาณไฟ ไปทางไหนก็ดูจะติดขัดคับข้อง
เฮ้อ
-
เนตั้นต้องอดทนและอยู่ให้ได้นะ อยู่ดาวอื่น แต่เนบิวล่ารักเนตั้นนี่นาเนาะ
รออ่านตอนต่อไปคับ
-
≡▉≡ interstellar ♗ รัก➀ล้านปีแสง
ตอนที่ 8 ✲ คนใจร้าย
(http://s5.postimg.org/oygzm2xiv/interstellar_new01.jpg)
พอลงมาจากยานก็เห็นว่าไฟในห้องเปิดสว่างไว้แล้ว แต่แปลกที่ไม่เห็นแม้เงาของเพื่อนรัก ในขณะที่กำลังสอดส่ายสายตามองหาเพื่อนรักอยู่นั้น ใครบางคนก็เดินตัวเกือบเปล่าเปลือยออกมาจากห้องน้ำ ยังดีที่ยังมีกางเกงในตัวเดียวที่เหลือติดมาใส่ไว้ด้วยพอกันอุดจาดตาไว้หน่อย พอต่างคนต่างเผชิญหน้ากันแล้วต่างก็ตกใจด้วยกันทั้งคู่
"เฮ้ย/เฮ้ย!"
"นายเป็นใคร มาอยู่ในห้องฉันได้ยังไง" สตรอนเทียถามด้วยท่าทางตกใจและหวาดระแวง ชายหนุ่มที่เห็นตรงหน้าไม่มีส่วนไหนที่ดูคล้ายเนบิวลาเลย ยังไงก็ไม่ใช่แน่ๆ
คนที่ถูกกล่าวหาว่าเป็นผู้บุกรุกรีบเอาผ้าเช็ดตัวที่ถือมาด้วยพันท่อนล่างไว้แทบไม่ทัน หน้าตาบ่งบอกว่าตกใจสุดขีดที่อยู่ดีๆ ก็มีคนเข้ามาในห้องโดยที่ไม่รู้ว่าเข้ามาได้ยังไง
" ⊮ ⊯ ⊰ ⊱ ⊲ ⊳ ⊴ ⊵ ⊶ ⊷ ⊸ ⊹ ⊺ ⊻ ⊼ ⊽ ⊾"
นี่มันภาษาอะไรกันหนอ ทำไมถึงฟังไม่รู้เรื่องเลย สตรอนเทียจ้องชายหนุ่มแปลกหน้าเขม็ง ต่างคนต่างก็ระวังท่าทีซึ่งกันและกัน
"ว่าไง ฉันถามว่านายเป็นใคร เข้ามาอยู่ในห้องนี้ได้ยังไง"
" ⊮ ⊯ ⊰ ⊱ ⊲ ⊳ ⊴ ⊵ ⊶ ⊷ ⊸ ⊹ ⊺ ⊻ ⊼ ⊽ ⊾"
ไม่ว่าจะตอบยังไงก็ไม่มีทีท่าว่าอีกคนจะเข้าใจสิ่งที่พูดเลย
"นายเป็นเพื่อนของเนบิวลาหรือเปล่า"
พอได้ยินคำถามนี้ก็เหมือนกับเจอทางสว่างแล้ว ชายหนุ่มผิวขาวดวงตาสีน้ำตาลรีบพยักหน้าตอบรับทันที
"อ้อ"
สตรอนเทียพยักหน้าเข้าใจ ท่าทางตกใจและระแวดระวังค่อยๆ ลดลง
"แล้วเนบิวลาไปไหนล่ะ"
" ⊮ ⊯ ⊰ ⊱ ⊲ ⊳ ⊴ ⊵ ⊶ ⊷ ⊸ ⊹ ⊺ ⊻ ⊼ ⊽ ⊾"
ชายหนุ่มคนนี้พูดภาษาที่สตรอนเทียฟังไม่เข้าใจอีกแล้ว เพื่อนของเนบิวลาคนนี้มาจากไหนกันถึงได้พูดภาษาแปลกๆ ไม่ใช่ภาษาของมนุษย์อีกสองเผ่าพันธุ์ที่พอรู้จักเสียด้วย
"ฉันเป็นเพื่อนเนบิวลา เนบิวลากลับบ้านไปแล้วเหรอ"
เนตั้นชักจะจนใจที่สื่อสารเท่าไหร่คนฟังก็ไม่เข้าใจ หรือว่านายคนนี้จะไม่สามารถสื่อสารด้วยพลังจิตได้เหมือนเนบิวลา เมื่อไม่รู้จะทำยังไง เนตั้นก็เลยชี้ให้ดูอุปกรณ์แปลภาษาจากคลื่นสมองที่ข้อมือของตนเอง สตรอนเทียมองอย่างสงสัยแล้วก็เดินเข้ามาดูใกล้ๆ
"อะไรเหรอ"
เวรกรรม!
เนตั้นทำหน้ายุ่งยากใจ ผู้ชายคนนี้ดันไม่รู้จักเจ้าสายรัดข้อมือแปลภาษานี่อีก เนตั้นไม่รู้หรอกว่าเนบิวลาเพิ่งพัฒนาและทดลองใช้เครื่องมือนี้ คนทั่วไปจึงยังไม่รู้จัก
"นายไม่ใช่คนที่นี่เหรอ หรือว่าเป็นคนสปีชีส์ทูลคา หรือนอร์ชีกา หรือว่านายมาจากต่างดาว นายมาจากต่างดาวเหรอ"
สตรอนเทียระดมคำถามเป็นชุด คราวนี้เนตั้นไม่กล้าพยักหน้าหรือส่ายหัวเพราะไม่รู้ว่าบอกไปแล้วจะเจออะไรบ้าง เนบิวลาบอกให้เนตั้นระวังตัวให้ดีๆ ถ้าไม่จำเป็นอย่าออกไปเพ่นพ่านข้างนอก ถ้าเจอคนแปลกหน้าก็พยายามอย่าไปพูดคุยกับใคร อย่าบอกว่าเป็นใครมาจากไหน ต่อให้ไม่มีใครเข้าใจก็ต้องระวัง เพราะเนตั้นยังถือเป็นคนเถื่อนของที่นี่อยู่
"ว่าไง นายมาจากที่ไหน แต่หน้าตาของนายไม่เห็นเหมือนคนสปีชีส์ทูลคาหรือนอร์ชีกาเลย ภาษาที่นายพูดเมื่อกี้ก็ไม่ใช่ แสดงว่านายมาจากต่างดาวใช่ไหม นายต้องมาจากต่างดาวแน่ๆ"
สตรอนเทียยังคงตั้งหน้าตั้งตาถาม พอสังเกตดีๆ ก็พบว่าผู้ชายตรงหน้าแตกต่างจากมนุษย์ทั้งสามสปีชีส์บนดาวแม็กโซนาเดียมากทีเดียว ผู้ชายคนนี้มีผิวขาวละเอียด ผมและนัยน์ตาเป็นสีน้ำตาล ในขณะที่คนบนดาวแม็กโซนาเดียจะมีสีผิวที่ค่อนข้างคล้ำกว่า มีคนที่ผิวขาวบ้างแต่น้อยเพราะที่นี่ได้รับแสงแดดในปริมาณมากกว่าดาวเคราะห์ทั่วๆ ไปที่หมุนรอบตัวเองได้ นอกจากนี้ คนที่ดาวนี้เกือบทั้งหมดมีผมสีดำโดยธรรมชาติ
เนตั้นได้แต่ทำหน้ายุ่งยากใจ มุ่ยหน้าพราะจนปัญญาที่จะอธิบาย
"ไม่เป็นไร ฉันกับนายพูดคนละภาษากัน นายไปใส่เสื้อผ้าก่อนดีกว่า"
เนตั้นจึงค่อยยิ้มออก สตรอนเทียอดจะแปลกใจไม่ได้เหมือนกันที่เนตั้นดูเหมือนฟังเข้าใจ แต่ตัวเองกลับไม่สามารถเข้าใจสิ่งที่เนตั้นพูดได้เลย หรือว่าเจ้าเครื่องมือนั่นที่เนตั้นชี้ให้ดูคงมีอะไรพิเศษบางอย่างที่อาจช่วยแปลภาษาได้ เนบิวลามักจะมีอุปกรณ์แปลกๆ มาให้เพื่อนๆ ทดลองใช้อยู่บ่อยๆ เพราะทำงานในวงการวิทยาศาสตร์ เจ้าสายรัดข้อมือนั่นอาจจะเป็นอุปกรณ์ที่เนบิวลาเพิ่งพัฒนาก็ได้
สตรอนเทียเดินไปนั่งตรงที่จัดไว้สำหรับนั่งคุยกันในห้อง เฟอร์นิเจอร์ในห้องนี้ดูบางมากแต่กลับแข็งแรงเนื่องจากทำด้วยวัสดุที่แข็งแรงมากเป็นพิเศษ โต๊ะส่วนมากจะทำจากเพชรเพราะเป็นธาตุที่มีอยู่มาก ส่วนเก้าอี้นั่งรูปทรงโค้งไร้ข้อต่อนั้นก็มีผิววัสดุที่บางมากจนดูไม่น่าจะนั่งได้ แต่กลับแข็งแรง ยืดหยุ่นและรับน้ำหนักผู้นั่งได้อย่างไม่น่าเชื่อ
เพียงอึดใจเดียว ผนังห้องตรงหน้าก็กลายเป็นจอทีวีขนาดใหญ่ มีช่องต่างๆ ปรากฎขึ้นมาให้เลือกพร้อมกับภาพตัวอย่าง การเลือกก็ทำได้ง่ายๆ เพียงแค่จ้องมองไปที่ภาพตัวอย่างสักพัก จากนั้นช่องนั้นก็จะขยายเต็มจอ ถ้าจะเปลี่ยนช่องก็ทำได้ง่ายๆ เพียงปัดมือไปทางซ้ายหรือทางขวา
สาเหตุที่สตรอนเทียไม่คิดว่าเนตั้นโกหกว่าเป็นเพื่อนของเนบิวลานั้นก็เพราะว่าบนดาวนี้ระบบรักษาความปลอดภัยสูงมาก ไม่มีทางที่คนแปลกหน้าจะเข้ามาในพื้นที่ส่วนตัวได้ถ้าไม่ได้รับอนุญาต เนบิวลาจึงต้องเป็นคนพาหนุ่มแปลกหน้าคนนี้เข้ามาในห้องเท่านั้น ถ้าเป็นเพื่อนของเนบิวลาแล้วสตรอนเทียก็ค่อนข้างไว้ใจเพราะเนบิวลาฉลาดเลือกคบคน แต่สิ่งที่สตรอนเทียสงสัยก็คือเนบิวลาพาผู้ชายคนนี้มาอยู่ด้วยทำไม แถมยังยอมจ่ายเงินเช่าห้องให้อยู่อีกต่างหาก
สตรอนเทียหยิบวัตถุสีทมึนๆ คล้ายแท่งสี่เหลี่ยมออกมาจากกระเป๋า จากนั้นมันก็ค่อยๆ ยืดตัวออกพร้อมกับมีภาพหน้าจอปรากฎขึ้นคล้ายๆ กับสมาร์ทโฟนบนดาวโลก กดๆ อะไรบางอย่างสองสามครั้งการสนทนาก็ดำเนินขึ้นแทบจะทันที
"เนบิวลา ตอนนี้ฉันมาที่ห้องของฉันที่นายขอเช่าแล้วนะ เจอเพื่อนของนายด้วย แต่คุยกันไม่รู้เรื่องเลย ไม่รู้ว่ามาจากต่างดาวหรือเปล่า"
ดูเหมือนอีกฝ่ายจะอึ้งๆ ไปเล็กน้อยเพราะใช้เวลาคิดอยู่สักพักจึงสื่อสารกลับมา
"อ๋อ...ใช่ เอางี้...นายอย่าเพิ่งไปบอกใครเรื่องนี้ละกัน เดี๋ยวฉันกลับไปแล้วฉันจะเล่าให้นายฟังทั้งหมดเอง"
"นายไม่ต้องห่วงหรอกเรื่องนั้น ฉันไม่บอกใครหรอกน่า ว่าแต่นายอยู่ไหนตอนนี้ กลับบ้านไปหรือเปล่า"
"อ๋อ...ฉันออกมาซื้ออาหารกับของใช้ให้เนตั้นข้างนอก กำลังจะกลับแล้ว นายรอฉันอยู่ที่ห้องกับเนตั้นนั่นแหละ"
"ได้เลยเพื่อน ว่าแต่...เพื่อนนายชื่อเนตั้นเหรอ ชื่อน่ารักดี...ฉันชอบ"
"ชอบแบบไหนเหรอ" เนบิวลาถามกลับมาเกือบจะทันที
"แหม...นายก็น่าจะรู้อยู่ เอาเหอะๆ นายรีบกลับมาเร็วๆ ก็แล้วกัน ฉันอยากรู้จักเพื่อนของนายมากกว่านี้จะแย่แล้ว ตอนนี้ฉันอึดอัดมาก คุยกับเนตั้นไม่รู้เรื่องเลย นายอย่าลืมซื้อสติ๊กเกอร์ฝังภาษามาด้วยล่ะ"
สตรอนเทียพูดพลางหันไปมองเนตั้นที่ตอนนี้เดินมายืนทำหน้าเหลอหลาอยู่กลางห้อง สงสัยคงจะทำตัวไม่ถูกและยังไม่ชินกับชีวิตที่นี่ดีนัก พอคุยกับเพื่อนจบแล้วสตรอนเทียจึงเชื้อเชิญคนที่ยืนงงๆ อยู่ให้มานั่งด้วย
"นั่งสิ อ้อ...ฉันลืมบอกไป ที่นี่เป็นห้องของฉันเอง เนบิวลาขอเช่าต่อจากฉันชั่วคราว ก็น่าจะให้นายอยู่นั่นแหละ ฉันกับเนบิวลาเป็นเพื่อนกัน รู้จักกันมาตั้งแต่เด็กๆ เลยนะ"
เนตั้นพยักหน้าหงึกๆ เป็นเชิงรับรู้ แล้วก็ค่อยๆ นั่งลงดูทีวีด้วย แต่ก็ดูไม่รู้เรื่องเลยเพราะเสียงที่ได้ยินเป็นเพียงคลื่นเสียงธรรมดา ไม่มีคลื่นสมองส่งมาด้วย
"นายมาจากดาวไหนล่ะ อืม...ไม่น่าจะใช่ดาวแถวๆ นี้ใช่ไหมเพราะว่าฉันไม่เคยเห็นมนุษย์แบบพวกเราในดาวแถวๆ นี้เลย นายน่าจะมาไกลเลยใช่ไหมเนตั้น"
สตรอนเทียถามอย่างนี้เพราะรู้แค่เพียงว่าเนบิวลาเดินทางไปดาวดวงหนึ่ง ไม่รู้ว่าไปไกลแค่ไหนหรือไปทำอะไร เรียกได้ว่าการเดินทางครั้งนี้เป็นความลับที่ทางรัฐบาลพยายามปกปิดอย่างเต็มที่ จนกว่าการศึกษาเสร็จสิ้นเท่านั้นถึงจะมีการเปิดเผยข้อมูลบางอย่างออกมา
เนตั้นพยักหน้า แปลกใจนิดหน่อยที่ชายหนุ่มแปลกหน้าคนนี้รู้ชื่อแล้ว สตรอนเทียเห็นแล้วก็อดขำไม่ได้ หน้าตาของเนตั้นดูซื่อๆ แต่ก็น่ารักน่าเอ็นดูไปอีกแบบ
"ดาวอะไรเหรอ อยู่ไกลแค่ไหนล่ะ"
แม้จะรู้ว่าอีกฝ่ายไม่เข้าใจ แต่ด้วยความสนใจคนตรงหน้า สตรอนเทียจึงอยากคุยอยากถามไปสารพัดเพื่อทำความรู้จัก
"อ้อๆ ฉันลืมอีกแล้ว เราพูดกันคนละภาษานี่หว่า เดี๋ยวรอเนบิวลากลับมาก่อนละกันนะ ว่าแต่นายหิวมากไหม ฉันหาอะไรมาให้นายกินไวๆ แถวๆ นี้ได้นะ ฉันรู้จักแถวนี้ดี เอาไหม"
เนตั้นส่ายหน้าเกือบจะทันที่อีกฝ่ายพูดจบ รู้สึกอึดอัดที่เข้าใจอยู่ฝ่ายเดียวแต่กลับสื่อสารให้อีกคนเข้าใจไม่ได้
"ยังไม่หิวเหรอ นายคงยังงงๆ กับดาวของเราล่ะสิ ก็เป็นธรรมดา เพราะว่าที่นี่ไม่มีกลางวันกลางคืนเหมือนดาวดวงอื่นๆ คนที่มาจากดาวอื่นใหม่ๆ มีปัญหาในการปรับตัวกันทุกคนแหละ แต่เดี๋ยวนายจะค่อยๆ ชินเอง"
เนตั้นพยักหน้าเข้าใจ ทั้งๆ ที่คุยกันไม่รู้เรื่องแต่หนุ่มคนนี้ก็ไม่มีทีท่าว่าจะหยุดชวนคุยเลย
"ฉันว่าก็แปลกดีเหมือนกันที่นายฟังเข้าใจฉัน แต่ฉันกลับฟังไม่เข้าใจนายเลย แต่ถ้านายใช้สติ๊กเกอร์ฝังภาษานะ นายจะฟังแล้วก็พูดภาษาเราได้ เนบิวลาน่าจะซื้อกลับมาด้วย นายก็แค่เอามาแปะไว้ที่หน้าผาก แล้วก็นอน พอตื่นมาภาษาแม็กโซของเราก็จะเข้าไปฝังอยู่ในสมองของนาย ตอนแรกนายจะยังพูดไม่ค่อยได้หรอก แต่นายจะฟังเข้าใจ แต่ไม่กี่วันนายก็พูดได้คล่องแล้ว คราวนี้นายจะคุยกับใครก็ได้บนดาวดวงนี้ เราจะได้คุยกันได้ไง ฉันอยากคุยกับนาย อยากรู้จักกับนายมากเลยรู้เปล่า"
รอยยิ้มสดใสของสตรอนเทียทำให้เนตั้นอดกลัวไม่ได้ ยิ่งรู้ว่าผู้ชายบนดาวดวงนี้รักกันได้ก็ยิ่งหวาดระแวง
เนตั้นขมวดคิ้วสงสัยแล้วก็เอานิ้วชี้มาที่หน้าผากของตัวเอง เหมือนกับจะทวนว่าแค่เอาสติ๊กเกอร์มาแปะที่หน้าผากก็จะพูดภาษาของคนที่นี่ได้
"ใช่ๆ เอามาแปะที่หน้าผากของนายเลย"
สตรอนเทียพูดพร้อมกับยื่นมือไปแตะที่หน้าผากของอีกฝ่าย จังหวะนั้นเองประตูหน้าห้องก็เปิดออกพอดีพร้อมกับใครบางคนที่ปรากฎตัวขึ้น ภาพที่เห็นตรงหน้าทำให้ผู้มาเยือนขมวดคิ้วมองอย่างแปลกใจ สตรอนเทียกับเนตั้นหันไปมองพร้อมกันเกือบจะทันที
"อ้าว กลับมาแล้วเหรอเนบิวลา"
สตรอนเทียลุกขึ้นแล้วก็ปราดไปหาเพื่อนรัก พอถึงตัวก็โอบกอดแล้วเอาจมูกแตะกัน เนตั้นมองเห็นแล้วก็จั๊กกะจี้แทน ไม่คิดว่าคนที่นี่จะทักทายกันด้วยวิธีที่สยิวถึงขนาดนี้
"ฉันคิดถึงนายมากเลยเพื่อน นี่นายจอดยานไว้ข้างบนเหรอ ขอโทษที ก็ฉันนึกว่านายกลับบ้านไปแล้วฉันก็เลยเอายานมาจอดในห้อง"
"ไม่เป็นไร"
เนบิวลาบอกแล้วก็ชำเลืองมองเนตั้นที่มองมาอย่างสงสัย ก่อนจะยิ้มบางๆ ให้ ถ้าสังเกตดีๆ ก็จะเห็นว่าสีหน้าของเนบิวลาดูไม่ค่อยดีเท่าไหร่ เหมือนกับมีเรื่องบางอย่างรบกวนจิตใจอยู่ตลอดเวลา
"นายสบายดีนะเพื่อน มิชชั่นของนายคงสำเร็จด้วยดีนะ แล้วนายไปที่ดาวดวงไหนมาล่ะ"
"สบายดี ส่วนเรื่องนั้นเดี๋ยวฉันเล่าให้ฟังทีหลัง แล้วนายล่ะสบายดีหรือเปล่า"
"ช่วงนี้ก็แฮปปี้ดี ธุรกิจกำลังไปได้ดีเลย ที่ยังไม่แฮปปี้ก็เรื่องคนรักนี่แหละ ยังหาไม่ได้ซะที" สตรอนเทียพูดติดตลก
"ไปนั่งคุยกันดีกว่า" เนบิวลาชวน
สตรอนเทียพยักหน้าแล้วก็เดินตามเนบิวลาที่ถือของพะรุงพะรังเข้ามาในห้อง เนบิวลาวางของลงบนโต๊ะหน้าทีวีแล้วก็นั่งลงบนเก้าอี้ข้างๆ เนตั้น
"อาบน้ำแล้วเหรอเนตั้น เป็นไง...ได้สัมผัสน้ำวันแรก สดชื่นดีไหม" หนุ่มหน้าคมถามพลางไล่มองดูตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า
เนตั้นพยักหน้าพร้อมกับรอยยิ้ม ดูเหมือนต่างคนต่างก็มีความคิดบางอย่างซ่อนเร้นในใจจนต่างก็รู้สึกถึงมันได้
"เนตั้นฟังฉันเข้าใจ แต่ฉันฟังเนตั้นไม่รู้เรื่องเลย" สตรอนเทียบอกในขณะที่นั่งลงบนเก้าอี้ข้างๆ เพื่อนรัก ไม่ทันสังเกตว่าสองหนุ่มที่นั่งข้างกันมองหน้ากันด้วยสายตาแปลกๆ
"อ๋อ...นี่ไง เครื่องแปลภาษาแบบพกพาที่ฉันกำลังพัฒนาอยู่ จะได้เอาไปใช้คุยกับมนุษย์ต่างดาวได้เวลาทำงานไง"
เนบิวลาพูดพลางจับมือของเนตั้นขึ้นมาแล้วก็ชี้ให้เพื่อนดูเจ้าอุปกรณ์ที่ดูคล้ายนาฬิกาบนดาวโลก อุปกรณ์ต่างๆ ของคนบนดาวนี้ใช้วัสดุที่บางแต่แข็งแรงมาก ทำให้ผู้สวมใส่รู้สึกเหมือนไม่ได้ใส่อุปกรณ์อะไรเลยจึงไม่รู้สึกรำคาญ แถมยังไม่ต้องเปลี่ยนแบ็ตเตอรี่เพราะสามารถดึงเอาพลังงานทุกชนิดที่อยู่รอบๆ ตัวมาใช้ได้เลย ไม่ว่าจะเป็นแสง ลม ความร้อน ก๊าซหรือแม้กระทั่งความร้อนจากตัวผู้สวมใส่เอง
"อ๋อ...ถึงว่าล่ะ เนตั้นเข้าใจภาษาที่ฉันพูดเพราะเครื่องนี้นี่เอง ส่วนนาย...นายอ่านคลื่นสมองได้ก็เลยเข้าใจที่เนตั้นพูดใช่ไหม"
เนบิวลาพยักหน้าแล้วก็หันมายิ้มให้กับเนตั้น คนบนดาวนี้ใช้พลังจิตอย่างง่ายๆ ได้ทุกคน แต่คนที่ใช้ได้เป็นเรื่องเป็นราวยังมีน้อยอยู่ แถมยังมีความกลัวด้วยว่าพอใช้พลังจิตสื่อสารมากเข้า ปากก็จะค่อยๆ เล็กลง เหมือนกับมนุษย์ต่างดาวจำพวกไวท์ทอลที่ปากเล็กจนไม่สามารถใช้พูดได้
"เนตั้นหิวหรือยัง ฉันซื้ออาหารมาให้นายลองกินเยอะเลย ไม่รู้ว่านายจะชอบกินหรือเปล่าก็เลยซื้อมาหลายๆ อย่าง นายกินอันไหนได้ก็กินอันนั้นนะ ส่วนที่เหลือเดี๋ยวฉันเอาไปกินเอง แล้วก็...มีเสื้อผ้ามาให้นายไว้ใส่ก่อนสองสามชุด เดี๋ยวฉันจะพานายไปซื้อเองอีกทีวันหลัง แล้วก็...มีสติ๊กเกอร์ฝังภาษา นายจะได้ไม่ต้องใส่เจ้าสายรัดนี่ตลอดเวลา ก่อนนอนฉันจะบอกนายอีกทีว่าใช้ยังไง"
เนบิวลาพูดพลางหยิบของตามที่พูดแต่ละอย่างให้ดูพร้อมไปด้วย
"กินอาหารก่อนดีกว่า นายคงหิวแย่แล้ว"
"เดี๋ยวฉันไปเอาอุปกรณ์มาให้" สตรอนเทียรีบอาสา เนบิวลาพยักหน้าเป็นเชิงตกลง
ไม่นานนักสตรอนเทียก็มาพร้อมกับอุปกรณ์ที่ดูคล้ายๆ จาน มีอุปกรณ์ทำด้วยโลหะที่ดูคล้ายๆ ช้อนตักอาหารมาด้วย แต่รูปทรงมันดูกลมๆ และเป็นหลุมค่อนข้างลึกหน่อย
เนบิวลาให้เนตั้นลองชิมอาหารในแต่ละกล่องก่อนแล้วค่อยตัดสินใจว่าจะเลือกอันไหน อาหารของมนุษย์บนดาวดวงนี้ทำจากพืชเท่านั้น ไม่มีการนำไปผัด ทอดหรือใช้ความร้อนใดๆ ให้สูญเสียคุณค่าทางอาหาร อาหารที่เป็นแหล่งโปรตีนมักจะใช้โปรตีนแท่งสำเร็จรูปที่สกัดจากพืช ส่วนคาร์โบไฮเดรตจะได้จากอาหารที่คล้ายๆ ธัญพืชบนดาวโลก ทั้งหมดนี้ผสมกันลงไปในปริมาณที่คำณวนแล้วว่าเหมาะสมที่จะทำให้ได้สารอาหารครบและพอเพียง
"ก็กินได้หลายอย่างนะ แต่ฉันชอบอันนี้มากกว่า"
เนตั้นชี้บอก เนบิวลาจึงจัดอาหารนั้นใส่จานให้ สตรอนเทียเห็นเพื่อนรักดูแลหนุ่มน้อยแปลกหน้าคนนี้แล้วก็อดสงสัยไม่ได้ แม้จะดูเหมือนการดูแลเพื่อนตามปกติ แต่ก็สัมผัสได้ถึงความแตกต่าง
"เดี๋ยวฉันไปเอาน้ำมาให้นะ"
สตรอนเทียบอกแล้วก็เดินไปที่ระบบจ่ายน้ำดื่มที่ติดตั้งไว้ตรงมุมหนึ่งของห้อง น้ำดื่มนี้เป็นน้ำแร่จากธรรมชาติที่รัฐบาลจัดสรรให้ประชาชนโดยไม่ต้องเสียค่าใช้จ่าย ต่อตรงเข้าถึงทุกบ้านและทุกห้องอย่างเท่าเทียมกัน ในขณะที่กดน้ำใส่แก้วเพชร สตรอนเทียก็คอยมองเนบิวลากับเนตั้นบ่อยๆ พร้อมกับขมวดคิ้วด้วยความสงสัย
สตรอนเทียเอาแก้วน้ำมาวางตรงหน้าของเนตั้นแล้วก็ยิ้ม เนตั้นไม่รู้หรอกว่าวัสดุอุปกรณ์หลายๆ อย่างในห้องทำด้วยเพชร เพราะเพชรบนดาวโลกหายาก อยู่ในรูปของเครื่องประดับมากกว่าที่จะเป็นของใช้ทั่วไป
"เนตั้นกินอาหารไปก่อนนะ เดี๋ยวฉันจะขอคุยอะไรกับเพื่อนฉันหน่อย เดี๋ยวฉันมา"
เนตั้นพยักหน้าแต่ก็ทำตาละห้อย พอมาอยู่ที่ดาวดวงนี้เข้าจริงก็อดที่จะใจหายไม่ได้ แม้ชีวิตที่ผ่านมาจะไม่มีใคร แต่การมาอยู่ต่างโลกก็ยิ่งทำให้เกิดความรู้สึกไม่มั่นคงและต้องการใครสักคนมากขึ้น
"ไม่คุยกันในห้องนี้เหรอ เดี๋ยวฉันถอดสายรัดนี้ออกก็ได้ ฉันไม่แอบฟังพวกนายคุยกันหรอก"
เนบิวลาเหมือนจะเข้าใจความรู้สึกของเนตั้นตอนนี้ได้เป็นอย่างดีจึงพยักหน้าตกลง แค่จะทิ้งให้เนตั้นอยู่ที่นี่คนเดียวแล้วเนบิวลากลับบ้านไปหาพ่อกับแม่ก็ทำให้รู้สึกเป็นห่วงและกังวลมากแล้ว
"ได้"
น้ำเสียงของเนบิวลาฟังดูเศร้าไม่น้อยเลย แต่ไม่มีใครรู้หรอกว่าทำไมเนบิวลาถึงดูเศร้าขนาดนั้น
เนตั้นถอดสายรัดเครื่องแปลภาษาจากคลื่นสมองออก สตรอนเทียดูจะงงๆ นิดๆ แต่ก็รีบตามเนบิวลาไปนั่งคุยกันที่อีกมุมหนึ่งของห้อง
ไม่รู้ว่าสองคนคุยอะไรกันบ้าง แต่ทุกครั้งที่เนตั้นหันไปมองก็จะเห็นสีหน้าเคร่งเครียดของทั้งสองคนเสมอ ดูท่าทางแล้วคงจะไม่ใช่เรื่องดีเป็นแน่
คุยกันอยู่สักพักสตรอนเทียก็ลากลับบ้านไปด้วยสีหน้าเคร่งเครียด ต่างจากตอนมาที่ดูสดใสร่าเริงและทำท่าอยากจะคุยกับเนตั้นมาก พอถึงเวลากลับ สตรอนกลับไม่ได้พูดอะไรกับเนตั้นเลย
หลังจากที่จัดการเรื่องอาหารการกินของเนตั้นเสร็จแล้ว เนบิวลาก็พาเนตั้นเข้ามาในส่วนที่เป็นห้องนอน ห้องนี้ฉาบด้วยสีดำสนิทเพื่อให้ความรู้สึกว่าเป็นกลางคืน แต่ในขณะเดียวกันมันก็ดูน่ากลัวไม่น้อยสำหรับคนที่ไม่เคยอยู่ในห้องที่มืดขนาดนี้
"เนตั้น ฉันต้องกลับบ้านไปหาพ่อกับแม่ก่อน แล้วฉันก็จะไปจัดการบางสิ่งบางอย่างให้เรียบร้อยด้วย นายต้องอยู่คนเดียวสักพักนะเนตั้น นายอยู่ได้ใช่ไหม พอฉันเสร็จธุระแล้วฉันจะรีบมาหานายเลย"
แม้จะกังวลแต่เนตั้นก็พอเข้าใจความจำเป็นของเนบิวลา จะให้อยู่ด้วยตลอดเวลาคงเป็นไปไม่ได้อยู่แล้ว
"นายอยู่ได้นะเนตั้น ที่นี่ไม่มีอะไรน่ากลัวหรอก เราไม่มีคนร้าย ไม่มีอาชญากรรม ไม่มีโจร แล้วฉันจะรีบกลับมาหานายนะ ยังไงๆ ฉันก็จะไม่ทิ้งนายไปไหน ฉันพานายมาแล้ว ฉันไม่ทิ้งนายอย่างแน่นอน"
เนตั้นพยักหน้าเข้าใจอย่างช้าๆ มองหน้าเนบิวลาด้วยแววตาเศร้าๆ ก่อนจะเดินเข้าไปกอดเนบิวลาเอาไว้ เป็นครั้งแรกที่เนตั้นเป็นฝ่ายกอดเนบิวลาก่อน
"เข้มแข็งนะเนตั้น ฉันจะเป็นทุกสิ่งทุกอย่างให้นายเอง"
เนบิวลากอดตอบเบาๆ พร้อมกับลูบหลังเพื่อถ่ายทอดความรู้สึกอบอุ่นให้อีกฝ่าย
"เนตั้นนอนได้แล้วนะ เลยเวลานอนมาเยอะแล้ว เดี๋ยวจะไม่สบาย"
เนตั้นค่อยๆ ปล่อยอ้อมแขนออก แล้วก็ทำตามที่อีกคนบอกอย่างว่าง่ายด้วยการเดินไปที่เตียงแล้วก็นอนลงไป เนบิวลาเดินตามมาแล้วก็นั่งลงข้างๆ คนที่นอนอยู่ จากนั้นก็หยิบสติ๊กเกอร์ฝังภาษาออกมาจากกระเป๋ากางเกง แกะเสร็จแล้วก็หยิบขึ้นมาให้เนตั้นดูก่อน
"ฉันจะแปะสติ๊กเกอร์ที่หน้าผากให้นายนะ อย่าแกะจนกว่าจะตื่น สติ๊กเกอร์ตัวนี้เป็นหน่วยความจำที่บรรจุภาษาแม็กโซทั้งหมดไว้ ตอนที่นายนอนหลับ หน่วยความจำตัวนี้จะส่งข้อมูลเข้าไปเก็บที่สมองของนาย พอนายตื่นขึ้นมานายก็จะใช้ภาษาแม็กโซได้เลย ตอนแรกนายจะพูดติดๆ ขัดๆ หน่อย แต่ฟังเข้าใจทุกอย่าง แต่อีกไม่กี่วันนายก็จะพูดได้คล่องปรื๋อเลย"
เนตั้นพยักหน้าเข้าใจ เนบิวลาค่อยๆ แปะสติ๊กเกอร์นั้นลงไปบนหน้าผากเบาๆ มันแนบติดไปกับผิวหน้าอย่างดีโดยไม่รู้สึกเหนียวเลย พอแปะเสร็จแล้วก็นั่งมองคนที่นอนอยู่อย่างเอ็นดู
"ฉันรักนายนะเนตั้น แล้วฉันจะกลับมาหานายให้เร็วที่สุด รอฉันนะ"
แม้จะไม่ชอบใจนักที่เนบิวลาบอกรักทั้งๆ ที่ยังมีคนรักอีกคนที่เป็นตัวจริงรอคอยอยู่ แต่เนบิวลาก็เป็นเพียงที่พึ่งเดียวที่เนตั้นมีในตอนนี้ จึงช่วยไม่ได้ที่เนตั้นคงจะต้องยึดเหนี่ยวคนนี้ไว้เป็นที่พึ่ง แม้จะรู้ดีว่าอะไรเป็นอะไร
✢ ✣ ✤ ✥ ✦ ✧ ✩ ✪ ✫ ✬ ✭ ✮ ✯ ✰ ★ ✱ ✲ ✳ ✴ ✵ ✶ ✷
เสียงลมหวีดหวิวและหน้าผ้าสูงชันเบื้องหน้าอาจจะดูน่ากลัวไม่น้อย แต่สำหรับคนบนดาวแม็กโซนาเดียแล้วไม่มีใครกลัวความสูง เพราะเกิดมาปุ๊บทุกคนก็จะได้สัมผัสกับยานส่วนตัวที่สามารถบินออกไปนอกโลกได้ไกลถึงสิบปีแสง การเดินทางด้วยความสูงและความเร็วบ่อยๆ จึงทำให้คนที่นี่ไม่เคยกลัวความสูงเลย
แม้ความสูงจะไม่ได้ดูน่ากลัว แต่สำหรับอะเนดาแล้ว สิ่งที่น่ากลัวที่สุดในตอนนี้ก็คือเรื่องที่เธอเพิ่งได้รับฟังจากคนรักหนุ่มที่เพิ่งกลับมานี่แหละ
"เนบิวลาหมายความว่ายังไง เรากลับมาเจอกัน แทนที่จะมีเรื่องดีๆ มาบอก ทำไมมันถึงได้กลายเป็นอย่างนี้ไปได้ ฉันทำผิดอะไรล่ะเนบิวลา ฉันทำอะไรผิดเหรอ ฉันไม่เคยคิดไม่ซื่อกับเธอ ฉันไม่เคยนอกใจเธอ ฉันไม่คอยมองใครคนอื่นเลย ที่ผ่านมา...เราสองคนก็รักกันมาดีๆ แล้วทำไมอยู่ๆ เนบิวลาถึงมาขอเลิกกับฉัน เนบิวลาเสียสติไปแล้วเหรอ"
เสียงสูงและคำพูดตัดพ้อนั้นทำให้เนบิวลาต้องถอนหายใจยาวอย่างหนักใจ ไม่นานหยดน้ำตาลูกผู้ชายก็ค่อยๆ ไหลลงมา ตั้งแต่เกิดมาเนบิวลาไม่เคยร้องไห้ให้ใครเลย เพิ่งจะมีครั้งนี้ครั้งแรกที่ต้องเสียน้ำตาให้กับหญิงสาวผู้เป็นที่รัก
"เธอไม่ผิดหรอก ฉันผิดเอง ฉันนอกใจเธอเอง"
เนบิวลาบอกไปโดยไม่ยอมหันไปมองหน้าคนรัก เพราะยิ่งเห็นก็ยิ่งทำใจยาก
"ใครเหรอ คนๆ นั้นเป็นใคร ทำไมฉันไม่เคยรู้เรื่องนี้เลย เนบิวลาแอบไปมีใครตั้งแต่เมื่อไหร่ ไม่ได้โกหกฉันใช่ไหม"
อะเนดาเริ่มเสียงดัง มือไม้สั่นเทาจนต้องคอยกำไว้แน่น
"ฉันจะโกหกเธอทำไมล่ะอะเนดา ฉันเคยโกหกเธอหรือเปล่า!"
อะเนดานิ่งอึ้ง แต่ไม่นานก็ตัดพ้อเช่นเดิม
"ใช่...เนบิวลาไม่เคยโกหกฉันหรอก แล้วที่ผ่านมาล่ะ เนบิวลาไม่ได้รักฉันเลยเหรอ หรือว่าหลอกฉันมาตลอดว่ารักฉัน"
แก้มใสนั้นเต็มไปด้วยรอยน้ำตาที่หยดลงมาหยดแล้วหยดเล่า ความเสียใจที่เนบิวลาเห็นได้ด้วยตาตัวเองตอนนี้ยากที่จะประเมินได้ เป็นใครก็ต้องเสียใจและช็อกมากเป็นธรรมดาที่คนรักกันมาบอกเลิกแบบไม่มีปี่มีขลุ่ย
"ว่าไงล่ะ เนบิวลาเคยรักอะเนดาบ้างหรือเปล่า ไม่เคยรักเลยเหรอ แล้วตอนนี้ล่ะ ยังรักฉันอยู่ไหม"
หัวใจของเนบิวลาจะแตกเป็นเสี่ยงๆ เสียให้ได้ การที่ต้องเห็นคนที่รักเจ็บปวดนั้นไม่ใช่เรื่องสนุกเลย ก่อนที่จะตัดสินใจมาบอกก็พอจะรู้อยู่แล้วว่าอะเนดาคงเสียใจมาก แต่เมื่อมันเกิดขึ้นจริงๆ ต่อหน้าต่อตา เนบิวลาก็อดใจเสียไม่ได้ที่ต้องทำร้ายคนรักให้เจ็บขนาดนี้
"รัก..." เนบิวลาตอบเสียงเบาหวิวพร้อมกับรู้สึกถึงก้อนที่มาจุกที่คอหอย
"รักแล้วทำไมถึงต้องเลิกกันล่ะ ทำไมเราต้องเลิกกันในเมื่อ...เนบิวลาก็ยังรักฉันอยู่ ฉันไม่เข้าใจเลย" อะเนดาถามเสียงดัง
เนบิวลานิ่งเงียบไป ตอนนี้จะพูดอะไรทีก็ต้องคิดหนักเพราะเกรงว่าจะซ้ำเติมคนรักให้เจ็บมากขึ้น
"เพราะว่า..."
"เพราะว่าอะไร"
สายตาอ้อนวอนของสาวคนรักทำให้เนบิวลาแทบจะแข็งใจไว้ไม่อยู่ แต่เมื่อเลือกแล้วก็รู้ดีว่าจะหันหลังกลับอีกไม่ได้ คนอย่างเนบิวลาไม่เคยเดินกลับหลัง ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ต้องทำสิ่งที่เลือกต่อไป ไม่ว่าผลมันจะเป็นอย่างไรเนบิวลาก็พร้อมที่จะรับผิดชอบทุกอย่าง
เนบิวลาเขยิบเข้าไปใกล้สาวคนรัก จ้องหน้าเธอด้วยแววตาที่คิดว่าจริงใจมากที่สุด
"อะเนดา...ฉันรักเธอมาตลอดนะ แต่ฉันก็เพิ่งได้รู้ว่า...ฉันมีคนที่ฉันอยากจะรักมากกว่าเธอซะแล้ว ฉันเสียใจที่ต้องบอกเธออย่างนี้ แต่ไม่ว่าจะยังไง ไม่ว่าเราสองคนจะเสียใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นมากแค่ไหน เราสองคนก็คงจะกลับมารักกันอีกไม่ได้ ปล่อยมือฉันเถอะนะ เธอจะด่าว่าฉันเป็นคนเลวหรืออะไรก็ได้ ฉันยอมทุกอย่าง แต่ฉัน...จะไม่หันหลังกลับ และฉันก็อยากให้เธอรู้ว่า...ฉันเสียใจจริงๆ ที่มันต้องเป็นอย่างนี้"
ฝ่ามือเรียวบางฟาดลงไปที่ใบหน้าคมนั้นอย่างสุดแรงเท่าที่ผู้หญิงคนหนึ่งจะมีได้ เนบิวลาไม่แม้แต่จะลูบเพื่อคลายความรู้สึกเจ็บและมึนชาบริเวณนั้น แค่นี้อาจจะน้อยไปด้วยซ้ำเมื่อเทียบกับความเจ็บปวดของอีกฝ่าย แต่ไม่ว่าสิ่งที่ทำจะดูเลือดเย็นสักแค่ไหน เรื่องนี้ต้องจบลงให้เร็วที่สุด
"ฉันไม่เคยคิดว่าเธอจะเป็นคนแบบนี้ ฉันไม่คิดว่าเธอจะหลอกลวงฉัน แล้วคนที่เธอไปรักเค้าล่ะ เค้ารักเธอหรือเปล่า เค้ารักเธอเหมือนฉันหรือเปล่าเนบิวลา เธอกำลังทำอะไรอยู่รู้ตัวหรือเปล่า"
แม้จะไม่มีน้ำตาให้รินไหลมากกว่านี้อีกแล้ว อะเนดาก็ยังคงร้องไห้เสียใจอย่างหนัก จะเป็นไปได้ยังไงที่เนบิวลาจะรักใครคนหนึ่งมากกว่าเธอในช่วงเวลาแค่ไม่นาน เมื่อเนบิวลาไม่เชื่อเรื่องรักแรกพบก็ยิ่งไม่น่าเป็นไปได้ แล้วอีกอย่าง ที่ผ่านมาเนบิวลาไม่เคยแสดงท่าทีสนใจใครเลย แล้วเรื่องนี้เกิดขึ้นมาได้ยังไงกัน
เนบิวลายืนนิ่งและก้มหน้า อดคิดและหวั่นไหวตามที่อะเนดาเพิ่งบอกไม่ได้
จริงสิ! เนบิวลาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเนตั้นรักเนบิวลาบ้างหรือเปล่า!?
แต่เนบิวลาก็เลือกแล้วที่จะทำอย่างนี้ ต่อให้ไม่รัก...เนบิวลาก็ยังจะเลือกให้มันเป็นอย่างนี้อยู่ดี!
TBC
(http://bit.ly/1UIkAiK)
-
เด็ดขาดมากเนบิวลา
สงสารอะเนดา เดี๋ยวมันก็ผ่านไปนะ
-
เด็ดเดี่ยวมากๆเนบิวล่าที่บอกเลิกแฟน
เห้อ ต่างคนต่างคิดล่ะว่าจะรักกันบ้างรึป่าว แบบนี้น่ากลัวนะเนบิวล่า
รอ รออ่านตอนต่อไปคับ
-
ตอนนี้เนบิวล่ารักเนตั้นมากกว่าอะเนดา หวังว่าต่อไปเนบิวล่าจะไม่เจอใครที่รักมากกว่าเนตั้นอีกนะ
-
อะเนดาน่าสงสารอ่า
แต่ก็ดีแล้วนะ ตัดไฟตั้งแต่ต้นลม
-
นั้นซิเนตั้นรักเนบิลล่าหรือเปล่า :hao4:
สงสารอเนดานะแต่..เราก็ยัวเชียร์เนตั้นอยู่ดี
เห็นได้ชัดเจนมาเป็นคนที่เท่าไหร่ไม่สำคัญสำคัญที่เขาเลือกใคร :mew6:
-
≡▉≡ interstellar ♗ รัก➀ล้านปีแสง
ตอนที่ 9 ✲ คำถามที่ทุ่งเพชร
(http://s5.postimg.org/oygzm2xiv/interstellar_new01.jpg)
ไม่น่าเชื่อว่าในช่วงเวลาเพียงหนึ่งฤดูหรือประมาณสามเดือนบนดาวโลก จะทำให้คนที่จากไปคิดถึงบ้านได้มากขนาดนี้ เมื่อยานจอดลงที่ลานจอดยานในบ้านแล้วก็สัมผัสได้ถึงบรรยากาศของความอบอุ่นที่โอบล้อมไปทั่วได้ทันที นี่คือที่ที่เนบิวลาอยู่มาตั้งแต่เกิดจนโตกับน้องชายและพ่อกับแม่ แม้ว่าบนดาวดวงนี้จะเต็มไปด้วยเทคโนโลยีเอื้ออำนวยความสะดวกมากมายและทันสมัยสักแค่ไหน ครอบครัวก็ยังคงเป็นรากฐานสำคัญเสมอ
บ้านของเนบิวลาตั้งอยู่บนเนินเขาเตี้ยๆ ติดกับทะเลสาบขนาดใหญ่ มีพื้นที่ค่อนข้างกว้างขวางเนื่องจากเป็นนโยบายของรัฐที่ต้องการให้ประชาชนมีคุณภาพชีวิตที่ดี เทียบกับดาวโลกแล้วบ้านแต่ละหลังต้องมีพื้นที่ไม่น้อยกว่าหนึ่งไร่ และรัฐจะให้ยานส่วนตัวอย่างน้อยหนึ่งลำสำหรับใช้งานด้วย
ส่วนเรื่องการทำมาหากินนั้นทุกคนต้องจัดการด้วยตัวเอง อาชีพของคนที่นี่มีเพียงสามประเภทหลักๆ ได้แก่ งานของรัฐ เป็นเจ้าของธุรกิจหรือเป็นผู้จัดจำหน่ายสินค้า ที่นี่ไม่มีอาชีพมนุษย์เงินเดือนหรือลูกจ้าง เพราะใช้หุ่นยนต์หรือคอมพิวเตอร์ทำงานผลิตหรืองานสำนักงานแทนแรงงานคนทั้งหมดแล้ว
ที่บ้านของเนบิวลาเลือกทำอาชีพเป็นผู้จัดจำหน่ายสินค้าซึ่งมีลักษณะคล้ายๆ กับธุรกิจเครือข่ายบนดาวโลก เนื่องจากเป็นเพียงงานเดียวที่หุ่นยนต์ยังทำสู้มนุษย์ไม่ได้เพราะต้องอาศัยการสร้างสายสัมพันธ์กับผู้คน เมื่อเจ้าของธุรกิจผลิตสินค้าออกมาแล้วจะให้คนเหล่านี้นำไปทำตลาดต่อให้กับกลุ่มลูกค้าของตัวเองแล้วแบ่งรายได้กัน จัดส่งสินค้าด้วยการใช้ยานไร้คนขับขนาดเล็ก ถ้ามีน้ำหนักมากก็จะใช้บริการของบริษัทที่มียานขนาดใหญ่แทน
อย่างไรก็ตาม แม้คนอื่นๆ จะเลือกทำอาชีพนี้ แต่ในบ้านก็มีเนบิวลาเพียงคนเดียวเท่านั้นที่เลือกทำงานด้านวิทยาศาสตร์ให้กับหน่วยงานของรัฐ แม้จะรายได้น้อยกว่าทำธุรกิจแต่ก็ถือเป็นงานที่มีเกียรติมากบนดาวดวงนี้ เพราะทุกอย่างต้องอาศัยความก้าวหน้าทางวิทยาศาสตร์ที่ช่วยทำให้ชีวิตสะดวกสบายขึ้น
ประตูบ้านรูปทรงทันสมัยเปิดออกโดยอัตโนมัติเพราะมันสามารถจดจำสมาชิกในบ้านได้ บางบ้านก็ใช้วิธีการบอกรหัสผ่านด้วยกระแสจิตอย่างง่าย แต่บ้านของเนบิวลาเพิ่งเปลี่ยนมาใช้ระบบใหม่นี้ได้ไม่นาน ระบบแสงสว่างในบ้านทำงานขึ้นอัตโนมัติโดยใช้วิธีการเปิดให้แสงอาทิตย์ลอดผ่านจากภายนอกเข้ามา จากนั้นจึงใช้หลักการของการสะท้อนแสง หักเหและกระจายแสงออกเป็นวงกว้างเพื่อให้แสงสว่างโดยไม่รู้สึกร้อน แม้ว่าจะได้รับแสงแดดตลอดเวลา อุณหภูมิเฉลี่ยของดาวดวงนี้กลับอยู่ที่ยี่สิบสององศาเซลเซียสเท่านั้น เพราะอยู่ห่างจากดวงอาทิตย์มากพอสมควร
เนบิวลามาถึงในเวลาที่ทุกคนน่าจะหลับกันหมดแล้ว กว่าจะเคลียร์กับอะเนดาได้ก็ใช้เวลานานจนเลยเวลานอนไปหลายช่วงนอน พรุ่งนี้เนบิวลาอาจต้องนอนตื่นช้ากว่าปกติสักหน่อยเพื่อไม่ให้ร่างกายเพลียมากเกินไป การนอนหลับพักผ่อนถือเป็นเรื่องสำคัญมากของคนที่นี่ การรบกวนการนอนถือว่าเป็นการเสียมารยาทมาก เนบิวลาจึงเข้าห้องของตัวเองไปโดยไม่ได้พูดคุยกับใครเลย
จนกระทั่งนาฬิกาบอกเวลาตื่นดังขึ้น เนบิวลาตื่นแล้วก็รีบจัดการธุระส่วนตัวของตัวเองให้เรียบร้อยก่อนออกมาจากห้องของตัวเอง ถ้ามัวแต่ช้าก็อาจจะไม่ทันได้เจอใคร
"แม่"
เนบิวลาลงลิฟต์กระจกมาที่ชั้นล่างก็เจอแม่เป็นคนแรก ผู้บังเกิดเกล้าที่ดูเหมือนกำลังจะออกไปข้างนอกหันมามองตามเสียง พอเห็นว่าเป็นลูกชายคนโตก็ยิ้มดีใจ
"เนบิวลา กลับมาแล้วเหรอลูก"
เนบิวลาเดินแกมวิ่งเข้าไปกอดแม่อย่างรักใคร่และคิดถึง อ้อมอกที่แสนอบอุ่นนี้ไม่เคยเปลี่ยนไปเลยไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานแค่ไหน
"คิดถึงแม่ที่สุดเลย"
"แม่ก็คิดถึงลูก แล้วนี่กลับมาถึงตั้งแต่เมื่อไหร่"
เนบิวลาปล่อยแม่ออกจากอ้อมแขน สีหน้าและแววตายังคงยิ้มอย่างมีความสุข
"ตอนช่วงนอนที่สาม"
ช่วงนอนที่สามคือระบบบอกเวลาว่าได้นอนหลับผ่านไปสามช่วงหรือประมาณสามชั่วโมงบนดาวโลก ถ้าเทียบเป็นเวลาตามเข็มนาฬิกาก็ประมาณเที่ยงคืนบนดาวโลกนั่นเอง
"ทำไมกลับมาถึงช้าจังล่ะลูก แสดงว่ายังนอนไม่พอ แล้วรีบตื่นมาทำไม"
"คิดถึงพ่อกับแม่ก็เลยต้องรีบตื่น กลัวออกไปกันหมดซะก่อน นี่พ่อออกไปแล้วเหรอ"
"ออกไปแล้ว เพิ่งออกไปเมื่อตอนช่วงงานที่สองนี่เอง"
เนบิวลาทำหน้าเสียดาย ช่วงงานที่สองก็คือสองชั่วโมงหลังจากเวลาตื่นนอนแล้ว พอถึงช่วงงานที่สิบห้าก็จะหมดช่วงเวลาทำงาน จากนั้นก็จะเปลี่ยนเป็นช่วงนอนซึ่งมีอยู่ทั้งหมดด้วยกันแปดช่วงนอน รวมทั้งช่วงงานและช่วงนอนแล้วก็จะเทียบกับเวลาบนโลกได้ประมาณ 23 ชั่วโมงเศษ นับว่าใกล้เคียงกับเวลาหนึ่งวันเต็มของดาวโลกมากทีเดียว
"แล้วเตคีลาล่ะ สงสัยนอนขี้เซาอีกแหงๆ"
เนบิวลากับแม่มองหน้ากันแล้วก็ขำเบาๆ น้องชายของเนบิวลาเป็นคนขี้เซาและชอบนอนตื่นสายบ่อยๆ แต่ก็ไม่เป็นปัญหากับการทำงานเพราะถึงแม้ว่าบนดาวนี้จะมีถึงสิบห้าช่วงงาน แต่ก็สามารถเลือกว่าจะทำงานช่วงไหนก็ได้ ส่วนมากใช้เวลาทำงานเพียงสามถึงสี่ช่วงงานเท่านั้น ที่เหลือก็จะเป็นเวลาเล่น ออกกำลังกายหรือทำกิจกรรมอย่างอื่น การมีเครื่องจักรทำงานแทนทำให้คนบนดาวนี้ทำงานน้อยลงกว่าเดิมมาก ในหนึ่งเสี้ยวฤดูหรือหนึ่งเดือนจะทำงานเพียงห้าถึงสิบวันเท่านั้น ทุกคนจึงมีสุขภาพที่ค่อนข้างดี
"เอ่อ...แม่...แม่พอจะมีเวลาคุยกับผมสักหน่อยไหม"
สีหน้าที่ดูเคร่งขรึมขึ้นของลูกชายทำให้คนเป็นแม่ขมวดคิ้วสงสัยเล็กน้อย
"ได้สิ"
ชีวิตบนดาวดวงนี้ไม่มีความเร่งรีบใดๆ จึงไม่ต้องกังวลเรื่องเวลา แม่ของเนบิวลาเดินตามลูกชายมายังที่นั่งคุยกันเล่นในบ้านแล้วก็นั่งลง รอฟังสิ่งที่ลูกชายกำลังจะบอก
"คือว่า...ผมเลิกกับอะเนดาแล้ว เราสองคนไม่ได้เป็นคนรักกันแล้ว"
แม้จะตกใจมากกับสิ่งที่รับรู้ แม่ของเนบิวลาก็เพียงแต่ขมวดคิ้วเท่านั้น จนกว่าเธอจะได้ฟังเหตุผลทั้งหมดนั่นแหละจึงจะตัดสินใจได้ว่าอารมณ์ควรจะเป็นบวกหรือลบ
"เมื่อไหร่"
"เมื่อวาน ก่อนที่ผมจะกลับบ้าน"
เนบิวลาหลบตาแม่เพราะรู้ว่าแม่ชอบคนรักคนนี้ของเนบิวลามาก อยู่ดีๆ ก็เลิกกันอย่างนี้แม่คงไม่ปลื้มอย่างแน่นอน
"ทำไม" แม่ถามเสียงเรียบแต่ฟังดูเข้ม
เนบิวลาถอนหายใจอย่างหนักใจ มือสองข้างจับเข่าของตัวเองไว้
"ผม...เอ่อ..."
"มีคนอื่นเหรอ"
แม่ถามดักอย่างรู้ทัน ตามประสาผู้ชายแล้วก็น่าจะเป็นเรื่องนี้เสียเป็นส่วนใหญ่
เนบิวลาพยักหน้ายอมรับ สีหน้าไม่พอใจของแม่แว่บขึ้นมาเล็กน้อยแล้วก็เปลี่ยนเป็นเรียบเฉยอย่างเดิม
"ใครเหรอลูก ผู้ชายหรือผู้หญิง"
"ผู้ชายครับ!"
เนบิวลาตอบไปอย่างไม่ลังเล ถึงกระนั้น แม่ของเนบิวลาก็ยังคงไม่แสดงอาการตกใจออกมามากนัก แต่เนบิวลาก็รู้ดีว่าแม่คงเริ่มไม่พอใจ
"แล้วเป็นใครล่ะ?"
ท่าทางมึนตึงของแม่ส่อเค้าว่าอารมณ์น่าจะไปทางลบมากกว่าบวกเสียแล้ว
"คนต่างดาว"
แม่หันขวับมามองลูกชายทันที ขมวดคิ้วแน่น "อะไรนะ!"
คราวนี้แม่คงทนเก็บอาการตกใจไว้ไม่ไหวแล้วจึงต้องแสดงอาการออกมาให้เห็นชัดๆ
"ดาวดวงไหน"
พอเห็นแม่แสดงอาการไม่พอใจชัดๆ อย่างนี้แล้วเนบิวลาก็อดเสียความมั่นใจไม่ได้ แต่เมื่อมีชีวิตของคนๆ หนึ่งมาอยู่ด้วยแล้ว ความรับผิดชอบก็ทำให้เนบิวลาไม่มีทางเลือกที่จะต้องเดินหน้าต่อไป
"แม่จำได้ใช่ไหมที่ผมเคยบอกพ่อกับแม่ว่า...รัฐบาลของเราได้ข้อมูลดาวดวงหนึ่งที่มีสิ่งมีชีวิตหน้าตาคล้ายๆ กับเราอยู่ที่กาแล็กซี่เตคีลา สอดคล้องกับข้อสันนิษฐานว่าพวกเรามาจากดาวดวงอื่น ไม่ได้อยู่ที่ดาวนี้ พวกเราไปที่ดาวดวงนั้นมา แล้วก็จับมนุษย์จากดาวดวงนั้นมากลุ่มหนึ่ง แล้วผมก็...ตกหลุมรักผู้ชายคนหนึ่งที่พวกเราจับมา ผมพาเค้าหนีออกมาด้วย ตอนนี้...ผมให้น้องผู้ชายคนนั้นพักอยู่ที่บ้านกล่องของสตรอนเทีย"
แม่ของเนบิวลาเบิกตาโพลงด้วยความตกใจ เธอได้ฟังลูกชายคนโตเล่าเรื่องนี้ให้ฟังอยู่บ่อยๆ ก่อนออกเดินทาง ย่อมรู้ดีว่าเรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องธรรมดาแน่ๆ
"ทำไมหาเรื่องอย่างนี้ล่ะเนบิวลา ถ้าเกิดมีคนรู้เข้า เนบิวลาจะเดือดร้อนนะลูก"
แม้ก่อนหน้านี้จะโมโหที่ลูกชายเลิกกับคนรักที่แม่ชอบ แต่ตอนนี้เธอก็ชักจะกังวลใจกับความปลอดภัยของลูกชายคนโตเสียแล้ว
"ผมรู้เรื่องนี้ดี ผมรู้ว่าแม่กับพ่อจะโกรธ ผมรู้ว่ามันเสี่ยงอันตราย แต่ผมก็ตัดสินใจไปแล้ว ผมต้องรับผิดชอบเพราะว่า...ผมพาน้องเค้ามาแล้ว"
"ตายจริง!"
แม่ของเนบิวลาทำท่าจะเป็นลม
"ผมขอโทษ"
เนบิวลามองดูแม่ที่มีสีหน้าค่อนข้างกังวลแล้วก็อดจะรู้สึกผิดไม่ได้
"เรื่องสำคัญที่สุดตอนนี้ไม่ใช่มาขอโทษ แม่ไม่อยากให้เนบิวลาต้องเดือดร้อน เนบิวลาควรจะส่งน้องคนนั้นกลับไปอยู่รวมกับคนอื่นๆ ที่จับมาซะนะลูก ก่อนที่เรื่องมันจะแดงขึ้นมา"
คราวนี้เนบิวลาเป็นฝ่ายตกใจบ้าง
"ไม่ได้! ผมทำอย่างนั้นไม่ได้ ไม่มีใครสงสัยเรื่องนี้หรอกเพราะทุกคนเข้าใจว่าน้องเค้าถูกฆ่าตายไปแล้ว"
"ใครฆ่า!"
"พวกไวท์ทอลมันแฝงตัวเข้ามาในยานของเราตอนที่เราเพิ่งออกเดินทางมาจากดาวดวงนั้น พวกมันแฝงมากับมนุษย์ที่ถูกจับตัว แต่โชคดีที่ผมหลอกให้พวกมันถูกประตูดูดออกไปจากยานได้ซะก่อน แล้วทีนี้...ผมก็ทำให้คนบนยานเชื่อว่า...น้องคนนั้นถูกพวกไวท์ทอลฆ่าตายไปแล้ว"
แค่ได้ยินชื่อไวท์ทอลเธอก็รู้ว่าเรื่องใหญ่คงจะเกิดขึ้นในไม่ช้าเป็นแน่ สิ่งมีชีวิตปัญญาเลิศพวกนี้ไม่ต้องการให้ดาวดวงอื่นๆ สร้างอาณานิคมได้เหมือนตัวเอง หากดาวดวงไหนแอบทำก็อาจจะถูกถล่มด้วยอาวุธร้ายแรงจนราพณาสูรไปทั้งดวงดาว แต่ถ้ามันเกิดขึ้นแล้วจะโทษใครได้ล่ะ ในเมื่อทั้งหมดนี้เป็นความต้องการของรัฐบาลชุดนี้ จะโทษนักวิทยาศาสตร์ก็คงไม่ได้เพราะเป็นเพียงคนที่ทำตามคำสั่งเท่านั้น
แม่ของเนบิวลาถอนหายใจแรงๆ อย่างหนักใจแล้วก็ลุกขึ้นยืน
"อย่าเพิ่งพูดอะไรตอนนี้เลย เรื่องนี้เป็นเรื่องใหญ่ ต้องคุยกับพ่อ เดี๋ยวแม่จะต้องไปแล้ว แม่มีนัดกับลูกค้า"
แม้จะหนักใจสักแค่ไหนหากเรื่องนี้ถึงหูพ่อ แต่มันก็คงเป็นเรื่องที่เลี่ยงไม่ได้ ยังไงๆ พ่อก็ต้องรู้เข้าในวันหนึ่ง ในเมื่อปัญหาทั้งหมดนี้เกิดจากเนบิวลาเอง เกิดอะไรขึ้นแล้วก็คงจะหนีความรับผิดชอบไม่ได้
"เนบิวลา กลับมาแล้วเหรอ"
เสียงน้องชายของเนบิวลาดังขึ้นพร้อมๆ กับประตูลิฟต์กระจกที่เปิดออก ผมเผ้าที่ยุ่งเหยิงบอกให้รู้ว่าเจ้าตัวเพิ่งจะตื่นขึ้นมานั่นเอง แม่กับเนบิวลาหันไปมองตามเสียงแต่ก็ไม่มีใครพูดอะไร เตคีลาเดินแกมวิ่งมาหาคนทั้งสองพร้อมกับรอยยิ้มดีใจ แต่พอเห็นอาการแปลกๆ ของแม่และพี่ชายแล้วก็ค่อยๆ หุบยิ้มไปในที่สุด
"มีอะไรหรือเปล่า"
ไม่มีใครตอบคำถามเลย แม่ยืนนิ่งและมีสีหน้าคล้ายไม่พอใจ ส่วนพี่ชายก็นั่งนิ่งด้วยสีหน้าที่ดูกังวล เตคีลาจึงได้แต่ยืนมองอย่างงงๆ
"แม่จะไปทำงานแล้ว กลับมาค่อยคุยกัน"
พูดจบแล้วแม่ก็เดินฉับๆ ออกไปจากบ้านอย่างรวดเร็ว แม้เธอจะอายุห้าสิบกว่าแล้วแต่ก็ยังคงดูแข็งแรง ด้วยความก้าวหน้าทางวิทยาศาสตร์ คนที่นี่จะแข็งแรงมากจนสามารถทำงานได้จนถึงอายุแปดสิบ หลังจากนั้นจึงจะเข้าสู่สภาวะชราและหมดอายุขัยในช่วงอายุประมาณหนึ่งร้อยถึงหนึ่งร้อยยี่สิบปี
"มีอะไรเหรอ"
เตคีลาเดินเข้ามาถามพี่ชายอย่างงงๆ พร้อมกับนั่งลงฝั่งตรงข้าม ไม่ได้เจอกันนานแทนที่จะได้ดีใจเสียหน่อย แต่กลับมีเรื่องทำให้เสียบรรยากาศเสียแล้ว
ทั้งสองพี่น้องต่างก็มีชื่อตามกาแล็กซี่ที่อยู่ติดกันด้วยกันทั้งคู่ กาแล็กซี่เนบิวลาก็คือกาแล็กซีแอนโดรมีดาตามชื่อเรียกบนดาวโลก ส่วนเตคีลาเป็นชื่อกาแล็กซี่ทางช้างเผือกที่คนที่นี่ใช้เรียกกัน
เนบิวลาถอนหายใจแล้วก็ตัดสินใจเล่าเรื่องให้น้องชายฟังทั้งหมด เตคีลาคงไม่ขัดข้องหรอกถ้าหากพี่ชายจะมีคนรักเป็นผู้ชาย แต่ก็คงไม่สบายใจนักถ้ารู้ว่าพี่ชายพามนุษย์ต่างดาวหลบหนีมา แถมยังมีความเสี่ยงที่จะถูกพวกไวท์ทอลมาโจมตีอีกด้วย เรื่องนี้คงเป็นเรื่องใหญ่แน่ๆ ภายในเวลาไม่เกินเสี้ยวฤดู พวกไวท์ทอลอาจจะส่งทหารมาโจมตีดาวแม็กโซนาเดียเพื่อสั่งสอนก็เป็นได้
✢ ✣ ✤ ✥ ✦ ✧ ✩ ✪ ✫ ✬ ✭ ✮ ✯ ✰ ★ ✱ ✲ ✳ ✴ ✵ ✶ ✷
นอกจากจะต้องทำความรู้จักกับอุปกรณ์และระบบแปลกๆ ของดาวดวงนี้แล้ว สิ่งที่ทำให้เนตั้นลำบากมากก็คือแรงโน้มถ่วงที่มากกว่าดาวโลก จากเคยหนักเพียงหกสิบห้ากิโลกรัมก็กลายเป็นเก้าสิบกว่ากิโลกรัมบนดาวดวงนี้ การเคลื่อนไหวของเนตั้นจึงดูเชื่องช้ากว่าปกติ จะเดินทีก็รู้สึกหนักและเหนื่อย
เนตั้นจึงพยายามกระโดดขึ้นๆ ลงๆ เพื่อให้ร่างกายชินกับแรงโน้มถ่วงและเรียนรู้ว่าจะต้องใช้แรงมากขนาดไหนในการเคลื่อนที่ แต่กระโดดได้ไม่เท่าไหร่ก็รู้สึกเหนื่อยจนหอบ นักท่องเที่ยวที่มาจากดาวดวงอื่นก็มักเจอปัญหานี้บ่อยๆ เช่นเดียวกัน หลายคนจึงมักเช่าเครื่องช่วยเดินแบบสองล้อมาใช้ชั่วคราวเพื่อป้องกันตัวเองไม่ให้เหนื่อยจนเกินไป
ในขณะที่เนตั้นกำลังกระโดดเหยงๆ อยู่นั้น ประตูทางเข้ายานส่วนตัวก็เปิดออก ยานลำหนึ่งค่อยๆ ลอยเข้ามาจอดอย่างช้าๆ ในห้อง ด้วยความดีใจนึกว่าเนบิวลากลับมา เนตั้นจึงรีบวิ่งไปดูที่ยานอย่างรวดเร็ว แต่พอเห็นคนที่ลงมาก็ทำให้หยุดชะงักพร้อมกับมีสีหน้าผิดหวัง
"เนตั้น ฉันเห็นนายกระโดดเหยงๆ ออกกำลังกายเหรอ"
เสียงทักพร้อมกับรอยยิ้มทำให้เนตั้นต้องยิ้มตอบบ้าง ไม่อย่างนั้นก็จะดูเสียมารยาทไปหน่อย อีกอย่างก็มาอาศัยอยู่ในห้องของคนตรงหน้าด้วย
"เปล่า ฉะฉันระรู้สะสึกวะวะว่าตะตัวหนะหนะหนักขะขะขึ้นน่ะ"
กว่าจะพูดออกมาได้แต่ละคำก็ต้องใช้ความพยายามมากทีเดียว เจ้าสติ๊กเกอร์ฝังภาษานั้นช่วยให้เนตั้นพูด ฟัง อ่านและเขียนภาษาแม็กโซได้แล้ว แต่การพูดและการเขียนนั้นต้องใช้ทักษะทางกายภาพมากจึงต้องใช้เวลาสักหน่อย
"อ้อ สงสัยนายจะยังไม่ชินกับแรงโน้มถ่วงของดาวแม็กโซนาเดียของเรา เดี๋ยวก็ชิน เมื่อกี้ฉันเห็นนายกระโดด นายจะลองเต้นดูไหม เผื่อจะช่วยได้ กระโดดเฉยๆ ไม่สนุกหรอก เดี๋ยวฉันสอนเต้นให้ เอาไหม"
สตรอนเทียเสนออย่างอารมณ์ดี เนตั้นออกจะแปลกใจอยู่หน่อยๆ เพราะเมื่อวานสตรอนเทียดูเครียดมากทีเดียวตอนที่กลับไป มาวันนี้กลับดูเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
"เอางี้ เดี๋ยวฉันเต้นให้นายดูละกัน ฉันชอบเต้น นายชอบเต้นหรือเปล่า"
"ชะชะชอบ"
สตรอนเทียขำเบาๆ ที่เห็นเนตั้นพูดติดอ่าง ไม่ว่าจะทำอะไรก็ดูน่ารักเสมอ
"เราสองคนชอบเหมือนกันเลย เนบิวลาก็ชอบเต้นนะ เต้นเก่งกว่าฉันอีก"
เนตั้นเลิกคิ้วมองอย่างแปลกใจ ตั้งแต่รู้จักกับเนบิวลามาได้เดือนเศษๆ ก็ไม่เคยรู้เรื่องนี้เลย จะว่าไป พอได้ยินชื่อแล้วเนตั้นก็รู้สึกคิดถึงและเป็นห่วงคนที่หายไปมากทีเดียว ด้วยความที่ยังไม่ค่อยเข้าใจระบบเวลาของที่นี่ดีนัก เนตั้นจึงไม่รู้เลยว่าเนบิวลาจะกลับมาเมื่อไหร่ ได้แต่รอโดยที่แทบไม่รู้อะไรเลยอยู่อย่างนี้
"ถ้าเนบิวลากลับมานายก็ลองขอให้เนบิวลาเต้นให้ดูสิ เดี๋ยวก็มาแล้วล่ะ ตอนนี้เขาไปจัดการเรื่องต่างๆ ให้เรียบร้อยอยู่"
เนตั้นพยักหน้าเข้าใจ แต่สีหน้าก็แลดูเศร้าลง เนตั้นแทบไม่รู้เรื่องเลยว่าเนบิวลาต้องไปจัดการอะไรบ้าง
"มา...เดี๋ยวฉันเต้นให้นายดู"
สตรอนเทียจัดการเปิดจอทีวีตรงผนังห้องขึ้นด้วยการหันหน้าไปที่ผนัง เอาแขนสองข้างมาไขว้กันแล้วกางออก จอทีวีก็ติดขึ้นทันที สตรอนเทียใช้สายตาจ้องไปที่ช่องที่เปิดเพลงสนุกๆ แล้วเพลงก็ดังขึ้นพร้อมกับมีศิลปินกลุ่มหนึ่งเต้นอยู่ในจอนั้นด้วย
"นายลองเต้นตามฉันนะเนตั้น"
สตรอนเทียหันมาบอกแล้วก็เริ่มเต้นตามเพลงอย่างสนุก เต้นไปได้สักครู่ใหญ่ๆ ก็หยุดแล้วหันมามองเนตั้นที่ยังยืนงงอยู่
"ทำไมไม่เต้นล่ะ"
เนตั้นทำสีหน้ายุ่งยากใจ ดนตรีบนดาวนี้ประหลาดมากจนเนตั้นเต้นตามไม่ถูก ปกติบนดาวโลกจะมีโน๊ตดนตรีเพียงสิบสองเสียง แต่ที่นี่มีถึงสิบหกเสียง แถมยังใช้การนับจังหวะแบบสิบเอ็ดต่อสี่ผสมกับสิบห้าต่อสี่เสียอีก เป็นจังหวะที่ซับซ้อนเกินกว่ามนุษย์บนดาวโลกจะจดจำได้
"ตะตะเต้นมะมะไม่ปะปะปะเป็น"
สตรอนเทียหัวเราะร่าเมื่อได้ยินเช่นนั้น
"อ้อ ขอโทษที ฉันก็ลืมไป สงสัยการนับจังหวะจะไม่เหมือนกัน เดี๋ยวฉันสอนให้"
สตรอนเทียเจอมนุษย์จากต่างดาวบ่อยๆ จึงรู้ปัญหานี้เป็นอย่างดี ไม่มีดาวดวงไหนเลยที่มีจำนวนโน๊ตและการนับจังหวะที่เหมือนกัน ถ้าจะเต้นให้ได้ก็ต้องฝึกกันพอสมควร สตรอนเทียจึงปิดเพลงไปก่อนแล้วค่อยๆ สอนให้เนตั้นนับจังหวะด้วยการนับจังหวะก้าวขา ช่วงแรกแบ่งเป็นเจ็ดกับสี่ ช่วงที่สองแบ่งเป็นเจ็ด สี่และสี่ สลับกันไปอย่างนี้ทั้งเพลง
เนตั้นทำตามแล้วก็เกาหัวแกรกๆ แม้จะไม่ค่อยมีกะจิตกะใจจะเต้นนักแต่ก็อยากหาอะไรทำแก้เบื่อ บนดาวโลก เนตั้นอาจไม่มีแค่พ่อกับแม่ แต่ก็ยังมีเพื่อนๆ และคนรู้จักอยู่บ้าง อย่างน้อยก็เพื่อนๆ และเจ้าหน้าที่ในสถานสงเคราะห์ด้วยกัน แต่ที่นี่เนตั้นไม่มีใครเลยนอกจากเนบิวลา ที่เพิ่มมาอีกคนก็มีเพียงสตรอนเทียเท่านั้น
"ฉะฉะคะคะคงตะตะเต้นมะมะไม่ดะดะดะได้หระหระหรอก หยะหยะอย่าสะสะเสียวะวะเวละละลากะกะกับคะคะคนงะงะโง่ละละเลย"
เนตั้นบอกพลางถอนหายใจอย่างคนเบื่อหน่ายตัวเองแล้วก็เดินลากขาไปนั่งที่เก้าอี้นั่งเล่น สตรอนเทียมองตามอย่างงงๆ แล้วก็เดินตามไปนั่งลงข้างๆ เพื่อซักถาม
"เป็นไรเหรอเนตั้น ทำไมนายเรียกตัวเองอย่างนั้นล่ะ"
เนตั้นนั่งเงียบ ไม่ตอบคำถามใดๆ ทั้งสิ้น ส่วนหนึ่งคงเป็นเพราะพูดแล้วติดอ่างจึงไม่อยากพูดเท่าไหร่ อีกส่วนหนึ่งนั้นยังไม่รู้สาเหตุดี
"ไปเที่ยวดูอะไรข้างนอกกันไหม นายชอบไปที่แบบไหนล่ะ ทะเล ภูเขา ป่าหรือว่าแม่น้ำ ที่นี่เรามีทุ่งเพชรด้วยนะ นายอยากไปดูไหม ตรงนั้นมีแร่เพชรเป็นพื้นที่เกือบเท่าๆ กับเมืองนี้ทั้งเมืองเลย"
แม้จะฟังดูน่าตื่นเต้นแต่อารมณ์ของเนตั้นช่วงนี้ก็แปรปรวนมากจนแทบควบคุมไม่ได้ อาการซึมเศร้ากำลังค่อยๆ กัดกินข้างในอย่างช้าๆ นี่คือเรื่องที่น่าเป็นห่วงอย่างยิ่ง เพราะเหตุนี้แหละเนบิวลาจึงขอให้สตรอนเทียมาอยู่เป็นเพื่อนเนตั้นชั่วคราวก่อนจนกว่าเนบิวลาจะกลับมา สตรอนเทียก็ใจดีเหลือหลาย ยอมหยุดทำธุรกิจหนึ่งวันเพื่อมาช่วยดูแลเนตั้นให้โดยเฉพาะ ความจริงก็ไม่มีเรื่องให้น่าห่วงเท่าไหร่หรอกเพราะการผลิตทั้งหมดใช้หุ่นยนต์ พวกมันสามารถทำงานได้โดยแทบไม่มีความผิดพลาดเลย
"งั้น...ไปหาอะไรกินข้างนอกกันไหม เห็นเนบิวลาบอกว่านายชอบกินอาหารเผ็ดๆ ที่นี่เรามีอาหารเผ็ดๆ เหมือนกันนะ ไปไหม"
สตรอนเทียพยายามชวนอีก แต่เนตั้นก็ยังคงนั่งเงียบพร้อมกับสีหน้าเคร่งเครียด
"หยะหยะอยากกละกละกลับดะดะดะดาวขะขะของฉะฉะฉันละละแล้ว"
คำพูดนี้ของเนตั้นบอกได้เป็นอย่างดีว่าเจ้าตัวกำลังรู้สึกกดดันกับการปรับตัวเข้ากับชีวิตแบบใหม่อย่างหนัก คราวนี้สตรอนเทียก็เลยเริ่มมีสีหน้ากังวลขึ้นมาบ้าง
"อย่าเพิ่งกลับเลย ไปเที่ยวดาวของเราก่อนแล้วค่อยกลับก็ได้ ไปนะ เดี๋ยวฉันพาไป"
เนตั้นถอนหายใจยาว มองหน้าคนที่พยายามชวนแล้วก็ทำหน้ายุ่งยากใจ
"อุดอู้อยู่แต่ในห้องนายก็จะยิ่งเครียดไปใหญ่ ไปเที่ยวข้างนอกบ้างจะได้ไม่เครียดไง นายอยากไปตรงไหน อยากกินอะไร บอกฉันมาได้เลย ฉันพานายไปได้ทุกที่ที่นายอยากไป"
เนตั้นยังคงครุ่นคิด แม้จะสนใจแต่อารมณ์ในตอนนี้ก็ไม่ทำให้รู้สึกอยากไปไหนเลย
"ตอนนี้นายยังพูดลำบากอยู่เพราะยังไม่ชิน งั้นฉันจะไม่ถามอะไรนายมาก ฉันจะพานายไปที่ที่ฉันชอบก่อน แต่ถ้าเกิดนายไม่ชอบก็บอกฉันได้ ฉันจะได้พานายไปที่ใหม่ คงจะมีซักที่แหละที่นายชอบ ดีไหม"
เนตั้นพยักหน้าหลังจากที่คิดอยู่ครู่หนึ่ง สตรอนเทียจึงพอยิ้มออกได้บ้าง เชื่อว่าถ้าเนตั้นได้ออกไปเห็นโลกข้างนอกก็อาจจะหายเครียดได้ แม้จะหายแค่ชั่วคราวก็ยังดีกว่าปล่อยให้เครียดอยู่ในห้องคนเดียว
✢ ✣ ✤ ✥ ✦ ✧ ✩ ✪ ✫ ✬ ✭ ✮ ✯ ✰ ★ ✱ ✲ ✳ ✴ ✵ ✶ ✷
สตรอนเทียพาเนตั้นนั่งยานส่วนตัวมุ่งตรงมาที่ทุ่งเพชรเป็นอันดับแรก เนตั้นดูจะตื่นเต้นมากทีเดียวเพราะผืนดินที่เหยียบอยู่นั้นคือแผ่นเพชรขนาดใหญ่สุดลูกหูลูกตา สตรอนเทียแวะเช่าอุปกรณ์สองล้อช่วยเดินคล้ายๆ เส็กเวย์ติดมาด้วย จึงช่วยให้เนตั้นเคลื่อนที่ไปดูตรงนั้นตรงนี้ได้โดยไม่รู้สึกเหนื่อยจนเกินไป
นอกจากจะมีเนตั้นกับสตรอนเทียแล้วก็มีคนอื่นๆ มาเที่ยวที่นี่หลายคน มีสิ่งมีชีวิตรูปร่างแปลกๆ แต่เดินด้วยสองขาอยู่เต็มไปหมด สตรอนเทียบอกว่าพวกนี้มาจากดาวดวงอื่นเพราะที่นี่มีการท่องเที่ยวระหว่างดวงดาวด้วย
ดวงอาทิตย์ของที่นี่อยู่ที่ตำแหน่งเดียวเสมอ ทุ่งเพชรแห่งนี้อยู่ตรงเส้นศูนย์สูตรพอดีจึงเห็นดวงอาทิตย์อยู่กลางท้องฟ้าสีเขียวจัด แสงอาทิตย์ที่สะท้อนกับแสงเพชรนั้นก่อให้เกิดปรากฏการณ์คล้ายๆ แสงออร่าบนดาวโลกเป็นระยะๆ เวลาที่มันวูบวาบขึ้นมาทีก็จะได้ยินเสียงเฮของนักท่องเที่ยวด้วย
"ฉะฉันอยากดะเดิน"
เนตั้นบอกหลังจากที่เริ่มเบื่อกับเครื่องช่วยเดินแล้ว อยากสัมผัสแผ่นเพชรจริงๆ บ้าง
"เอาสิ เดี๋ยวฉันช่วยพยุง"
สาเหตุที่สตรอนเทียต้องช่วยพยุงก็เป็นเพราะว่าเนตั้นยังปรับตัวเข้ากับแรงโน้มถ่วงของที่นี่ไม่ได้ หากเกิดหกล้มขึ้นมาก็อาจจะเกิดอันตราย พื้นเพชรนั้นแข็งมากจนอาจทำให้หัวแตกหรือเลือดตกยางออก มีคนเสียชีวิตเพราะหกล้มที่นี่ไปหลายคนแล้ว
"ขะขะแข็งมาก"
เนตั้นบอกในขณะที่จับแขนสตรอนเทียเดินไปตามผืนเพชรอย่างช้าๆ รู้สึกแปลกๆ อยู่เหมือนกันที่ต้องจับมือเดินไปกับผู้ชายแปลกหน้า แล้วอีกอย่าง เนื่องจากผู้ชายที่นี่ไม่ใส่ชุดชั้นในเพราะกางเกงที่ใส่อยู่นั้นออกแบบมาให้ทำหน้าที่แทนได้อยู่แล้ว แต่ผลของการทำกางเกงอย่างนี้ก็คือมันทำให้ "ตรงนั้น" ของผู้ชายเด่นชัดออกมาค่อนข้างมาก มองดูก็จะรู้ทันทีว่าใครมีขนาดเท่าไหร่ เวลาเดินไปกับสตรอนเทีย เนตั้นจึงพยายามเลี่ยงสายตาไม่ให้หันไปเจอ "ตรงนั้น" ที่สำคัญ กางเกงที่เนบิวลาซื้อมาให้เนตั้นใส่ก็ทำให้ "ตรงนั้น" ของเนตั้นมีลักษณะไม่ต่างจากผู้ชายคนอื่นๆ เลย
"ใช่ เพชรเป็นแร่ธรรมชาติที่แข็งที่สุด แต่เราก็สามารถสังเคราะห์วัตถุที่แข็งกว่าเพชรได้นะ อ้อ นายอยากจะลองนั่งบนแผ่นเพชรสักหน่อยไหม"
สตรอนเทียชวนพลางใช้เท้าเขี่ยเศษเพชรเล็กๆ ออกไปจนเกลี้ยง เนบิวลาพยักหน้าตกลงแล้วก็ค่อยๆ นั่งลงไป มันแข็งมากเสียจนรู้สึกว่านั่งได้ไม่สบายเลย แต่ถึงกระนั้นก็เป็นประสบการณ์ที่ดี
เนตั้นอยากจะเล่าให้สตรอนเทียฟังว่าถ้าเนตั้นแบ่งเอาเพชรจากที่นี่สักกิโลไปขายที่ดาวโลก เนตั้นคงจะรวยมากเพราะที่ดาวโลกนั้นเพชรหาได้ยากและมีราคาแพง แต่อาการติดอ่างก็ทำให้ไม่อยากพูด ก็เลยปล่อยให้สตรอนเทียเล่านั่นเล่านี่ให้ฟังไปเรื่อยๆ ส่วนเนตั้นก็ได้แต่พยักหน้าหรือไม่ก็ตอบเออๆ ออๆ ไปตามเรื่อง จนกระทั่งสตรอนเทียได้ถามคำถามหนึ่งขึ้นมา
"เนตั้น นายคิดว่า...ผู้ชายที่ยอมเลิกกับคนรักของตัวเองทั้งๆ ที่รักกันมาก เพื่อที่จะมารักกับคนใหม่...เป็นคนยังไง"
คำถามนี้มาพร้อมกับสีหน้าที่แลดูเคร่งขรึม เนตั้นแทบปรับสีหน้าและอารมณ์ตามไม่ทันเพราะเมื่อกี้สตรอนเทียยังดูอารมณ์ดีอยู่เลย
"ก็...หะเห็นแก่ตัวมะมั้ง"
เนตั้นตอบไปตามที่ใจคิด ความจริงก็อยากจะพูดมากกว่านี้ สตรอนเทียพยักหน้าแล้วก็ถอนหายใจยาว
"ฉันสงสารผู้หญิงคนหนึ่งน่ะเนตั้น เขารักผู้ชายคนหนึ่งมาก แต่ผู้ชายคนนั้นก็บอกเลิกกับเธอ เพราะเค้า...ต้องรับผิดชอบใครอีกคนที่เค้าพามา"
เนตั้นขมวดคิ้วเพราะคลับคล้ายคลับคลาว่าจะเป็นเรื่องของใครคนหนึ่งที่เนตั้นรู้จัก บนดาวนี้ก็คงมีเพียงคนเดียวเท่านั้นแหละ
"นะเนบิวลาเหรอ"
สตรอนเทียนิ่งเงียบไปโดยไม่ยอมตอบคำถาม ปล่อยให้เนตั้นมองอย่างสงสัยอยู่นานพอสมควร
"เค้ารักนายมากนะเนตั้น แล้วนายล่ะ...นายรักเค้าหรือเปล่า"
สตรอนเทียถามโดยไม่หันมามองหน้า เนตั้นดูจะอึ้งไปเหมือนกันกับคำถามนี้ ใครล่ะจะตอบเนตั้นได้ แม้แต่ตัวเนตั้นเองก็ยังไม่รู้เลยว่าหนึ่งเดือนเศษๆ ที่รู้จักกันนั้น ความรักได้ก่อตัวขึ้นในใจของเนตั้นบ้างหรือเปล่า
ใช่...มันคงไม่ถึงกับว่างเปล่า แต่เนตั้นก็ไม่รู้เลยว่ามันคือความรู้สึกอะไร บางทีอาจจะเป็นเพียงความต้องการที่พึ่งมากกว่าจะเป็นคนรักกันก็ได้ แต่เรื่องนี้ก็ยังไม่สำคัญเท่ากับเรื่องที่เนบิวลาเพิ่งทำไปหรอก พอคิดๆ ดูแล้ว...
มันเกินไปสำหรับผู้หญิงคนหนึ่งหรือเปล่า!!!
TBC
(http://bit.ly/1UIkAiK)
-
แอบกลัวใจเนตั้นจังเลยอะ เนตั้นต้องรู้สึกผิดมากแน่ๆที่เป็นคนทำให้เนบิลล่า บอกเลิกแฟนเขาเพื่อมารักกับตัวเองและนั้นก็ผู้หญิง
หวังว่าคงไม่มีดราม่านะ ....
ว่าแต่สตรอนเทียมีอะไรแอบแฝงหรือเปล่านะถึงได้พูดแบบนี้นะ .... :hao4: :hao4: :hao4:
-
สตรอนเทียนายต้องการอะไรถึงพูดแบบนั้นกับเนตั้นห่ะ
-
เนตั้นต้องตอบใจตัวเอง คิดไตร่ตรองมากๆ แต่ไม่เป็นไร ยังไงเนตั้นก็ไม่ได้กลับโลกอีก
รอ รออ่านตอนต่อไปคับ
-
สตรอนเทีย มาพูดแบบนี้กับเนตั้น มีเหตุผลที่ไม่น่าไว้วางใจแฮะ น่าสงสัยจริงๆ
-
ขอโทษที่ลงติดกันเป็นพืดครับ คนอ่านน้อยลง คอมเมนต์น้อยลง ก็เลยยังอยู่หน้าเดิม
ผมถือว่านี่คือการส่งสัญญาณเตือนคนเขียนว่ามีบางอย่างที่ควรต้องปรับปรุง
แต่ยังไงคนเขียนก็จะไม่ถอดใจ หวังว่าคนอ่านจะไม่ถอดใจที่จะอ่านนะครับ :)
≡▉≡ interstellar ♗ รัก➀ล้านปีแสง
ตอนที่ 10 ✲ ทะเลคาทีโดรา
(http://s5.postimg.org/oygzm2xiv/interstellar_new01.jpg)
"เกิดเรื่องอย่างนี้ขึ้นได้ยังไง!? ไหนคุณลองตอบผมมาซิพิทอรา!"
เสียงเข้มดุดันพร้อมกับใบหน้าบูดบึ้งปานจะกินเลือดกินเนื้อทำให้ทุกคนที่นั่งรายล้อมอยู่รอบโต๊ะประชุมเงียบกริบไปทั้งห้อง ต่างคนต่างมองหน้ากัน ส่วนคนที่ถูกพาดพิงถึงนั้นก็คงเสียวสันหลังไม่น้อย
"เอ่อ..."
พิทอราอึกอักเพราะไม่รู้ว่าจะเริ่มต้นเล่าเรื่องนี้ยังไง ตั้งแต่ทำงานด้านอวกาศมาก็ไม่เคยมีครั้งไหนที่ทำผิดพลาดถึงขั้นนี้เลย แม้จะอุตส่าห์วางแผนกันอย่างรอบคอบแล้วก็ยังมีเรื่องเสียหายร้ายแรงเกิดขึ้นจนได้
"ผมถามคุณว่ามันเกิดเรื่องนี้ขึ้นได้ยังไง! พรุ่งนี้ผมจะต้องเข้าไปรายงานให้รัฐบาลทราบ คุณก็รู้ใช่ไหมว่าเรื่องนี้มันเป็นเรื่องใหญ่แค่ไหน แล้วถ้าผมไม่มีคำตอบที่น่าพอใจให้กับรัฐบาล คุณรู้ไหมว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับหน่วยงานของเรา!"
เจ้าของเสียงดุยังคงสาดอารมณ์ขุ่นเคืองออกมาอย่างต่อเนื่องเมื่อเห็นแต่ละคนนั่งเงียบไม่ยอมพูดยอมจา นี่ไม่ใช่การทำงานอย่างมืออาชีพเสียเลยที่ปล่อยให้คำถามจากผู้บังคับบัญชาไร้การตอบสนองใดๆ
"พวกไวท์ทอลมันแอบแฝงเข้ามาในยานของเราตอนที่เราจับมนุษย์คนสุดท้ายขึ้นมาบนยาน"
เนบิวลาถือโอกาสนี้ตอบคำถามแทนหัวหน้า เพราะรู้ดีว่าความเงียบจะยิ่งทำให้ผู้อำนวยการองค์การอวกาศไม่พอใจมากยิ่งขึ้น เนบิวลาว่าจะกลับไปหาเนตั้นเสียหน่อย แต่ก็เกิดเรื่องด่วนขึ้นมาเสียก่อน จึงต้องรีบมาประชุมตั้งแต่ช่วงงานที่สี่
"มันไม่สำคัญหรอกเรื่องนั้น ที่ผมกำลังถามพวกคุณอยู่ตอนนี้ก็คือ...พวกคุณปล่อยข้อมูลให้รั่วไหลไปถึงพวกไวท์ทอลได้ยังไง พวกคุณทำงานยังไงกันถึงไม่รู้จักระมัดระวังให้รอบคอบ ทั้งๆ ที่พวกคุณก็รู้กันอยู่ว่าพวกมนุษย์ปัญญาเลิศพวกนี้คอยจับตาดูดาวของพวกเราอยู่"
นั่นออกจะเป็นการกล่าวหาที่ดูรุนแรงและไม่เป็นธรรมเลยสักนิด การเดินทางออกไปในอวกาศอันไกลโพ้นอย่างนั้นเป็นเรื่องยากที่จะระมัดระวังการถูกแอบติดตามอย่างมาก โดยเฉพาะกับมนุษย์ปัญญาเลิศที่มีเทคโนโลยีการพรางตัวเป็นเลิศนั้นยิ่งแทบจะเป็นไปไม่ได้เลย
ดาวแม็กโซนาเดียถือเป็นดวงดาวอีกดวงหนึ่งที่กำลังพัฒนาตัวเองไปเป็นโลกของมนุษย์ปัญญาเลิศ ในอีกไม่กี่ชั่วอายุคน เทคโนโลยีบนดาวดวงนี้จะพัฒนาไปไกลมาก ถือเป็นการคุกคามและสั่นคลอนความมั่นคงของมนุษย์ปัญญาเลิศทั้งหลาย พูดง่ายๆ ก็คือ "อิจฉา" นั่นเอง ปัญหาที่มนุษย์ปัญญาเลิศมักพบเมื่อพัฒนาเทคโนโลยีไปถึงจุดสูงสุดแล้วก็คือการหยุดนิ่งและความเร่งในการพัฒนาที่ช้าลงจนแทบไม่เกิดการเปลี่ยนแปลง มนุษย์ปัญญาเลิศบางกลุ่มจึงกลัวดาวดวงอื่นพัฒนาได้ดีกว่าจนทลายข้อจำกัดนี้ได้และก้าวหน้าไปไกลกว่าตัวเอง
"ท่านก็น่าจะทราบดีว่าต่อให้เราระวังมากแค่ไหน ยังไงๆ มันก็เป็นเรื่องที่เสี่ยงมากเวลาที่เราเดินทางออกไปไกลในอวกาศขนาดนั้น พวกมนุษย์ปัญญาเลิศมีเทคโนโลยีที่สูงกว่าเรามาก พวกมันติดตามความเคลื่อนไหวเราได้โดยที่เราอาจจะไม่รู้ตัวเลยด้วยซ้ำ ที่สำคัญ...โครงการนี้มันก็ไม่ควรจะมีตั้งแต่แรกแล้ว ท่านก็คงจะทราบดีว่าพวกเราคัดค้านโครงการนี้กันมากแค่ไหน แต่สุดท้ายเราก็ขัดรัฐบาลไม่ได้จนต้องยอมให้มันเกิด แต่สิ่งที่สำคัญที่สุดตอนนี้ไม่ใช่การโทษว่าใครผิด เพราะก็คงผิดด้วยกันทั้งหมด"
พิทอราพูดขึ้นมาบ้างหลังจากที่นั่งเงียบอยู่พักใหญ่ ที่ดวงดาวนี้ไม่มีวัฒนธรรมอาวุโสจึงไม่ต้องเกรงใจหากจะแสดงความคิดเห็นอย่างตรงไปตรงมากับคนที่มีตำแหน่งสูงกว่า แต่ก็นั่นแหละ ไม่ใช่ว่าการกระทำนี้จะทำได้อย่างง่ายดายทุกครั้งไป
"ผมเห็นด้วย"
เนบิวลาเอ่ยขึ้นพร้อมกับหันไปสบตาพิทอราที่สีหน้าไม่สู้ดีนัก ทุกสายตาจับจ้องมาทางเนบิวลาเป็นตาเดียวกัน
"ตอนนี้พวกไวท์ทอลต้องการให้เราส่งมนุษย์ที่เราจับมากลับคืนไป สิ่งที่เราต้องคิดตอนนี้ก็คือ...เราจะทำตามที่พวกไวท์ทอลบอก หรือว่าจะขัดขืน แล้วถ้าจะขัดขืน ผมขอถามหน่อยว่า...เทคโนโลยีที่เรามีอยู่ตอนนี้สู้พวกไวท์ทอลได้หรือเปล่า ผมว่าทุกคนคงรู้คำตอบดีอยู่แล้ว ถ้าเกิดพวกไวท์ทอลยกกองทัพมาโจมตีดวงดาวของเรา ยังไงๆ พวกเราก็ไม่มีทางสู้พวกมันได้"
เนบิวลาหยุดมองหน้าทุกคนสักพัก จากนั้นจึงพูดสืบไป
"ใช่ครับ...พวกเราอาจจะผิดที่ไม่ได้ระมัดระวังให้มากพอจนเกิดเรื่องอย่างนี้ขึ้น แต่คำถามที่สำคัญที่สุดในตอนนี้คงไม่ใช่มาถามว่าใครผิด เราควรจะถามว่า...เราจะรักษาดวงดาวของเราไว้ด้วยการส่งคืนมนุษย์พวกนี้กลับไปที่ดาวดวงเดิม หรือเราจะเดินหน้าโครงการนี้ต่อ แต่มันก็หมายถึงว่าดวงดาวของเราก็อาจจะเหลือแต่ชื่อ"
น้ำเสียงและสีหน้าที่จริงจังหนักแน่นของเนบิวลาทำให้ทุกคนต่างก็นั่งฟังอย่างตั้งใจ ในการประชุมหลายๆ ครั้งนั้นเนบิวลามักจะเป็นดาวเด่นในที่ประชุมเสมอๆ จนหลายๆ คนต่างก็คาดกันว่าอีกไม่นานเนบิวลาก็น่าจะได้เลื่อนตำแหน่งสูงขึ้นไปอีกจากความสามารถที่โดดเด่นทั้งในด้านวิทยาศาสตร์และการพูด
ดูเหมือนท่าทีที่ดุดันเกรี้ยวกราดเมื่อสักครู่นี้ของผู้อำนวยการจะลดลงไปมากแล้ว พิทอราหันมายิ้มด้วยความรู้สึกขอบคุณให้กับเนบิวลา จากนั้นจึงหันไปยังผู้อำนวยการเพื่อรอฟังสิ่งที่ท่านจะตอบสนองกลับมา
"ที่คุณพูดน่ะผมเข้าใจ แต่คนที่จะต้องไปรายงานให้รัฐบาลทราบก็คือผม พวกคุณคิดว่ารัฐบาลเค้าจะฟังเหตุผลอย่างนี้เหรอ"
ไม่เพียงแต่สีหน้าเท่านั้น น้ำเสียงของผู้อำนวยการก็ยังอ่อนลงไปอีกด้วย
"เราคงไม่มีทางเลือกมาก จะลงโทษพวกเราก็ลงโทษได้ พวกเราทุกคนยินดีที่จะให้ลงโทษ...ไม่ว่าจะหนักหรือเบา แต่มันจะมีประโยชน์อะไร ต่อให้ไล่พวกเราออกหรือยุบหน่วยงานของเราไป ก็ไม่ทำให้อะไรดีขึ้น สิ่งเร่งด่วนที่เราควรจะให้คำตอบกับรัฐบาลของพวกไวท์ทอลตอนนี้ก็คือ เราจะถอย...หรือเราจะเดินหน้าต่อ ถ้าเราถอย...พวกเราก็ยังจะอยู่กันอย่างสงบสุขเหมือนเดิม แต่ถ้าเราเดินหน้าต่อ ก็เตรียมตัวรับมือกับความพังพินาศของแม็กโซนาเดียได้เลย สำหรับผมแล้ว ผมอยากให้พวกเราถอย การศึกษาเรื่องนี้ถึงแม้ว่าจะมีประโยชน์แต่ก็ไม่คุ้มค่ากับความเสียหายที่จะเกิดขึ้น"
เนบิวลายืนยันอย่างหนักแน่น แต่ในท่าทีที่หนักแน่นมั่นคงนั้น ใครเลยจะรู้ว่าข้างในใจของเนบิวลาก็รู้สึกหวั่นไหวไม่น้อยเลย ถ้าหากรัฐบาลตัดสินใจส่งมนุษย์ที่จับมากลับคืนดาวโลกไป แล้วเนตั้นควรจะได้กลับไปกับคนเหล่านั้นหรือเปล่า
แล้วถ้าเนตั้นเลือกที่จะกลับไปล่ะ!?
ผู้อำนวยการถอนหายใจยาว แม้สีหน้าจะดูอ่อนลงแต่ก็ยังคงดูเคร่งเครียดอยู่ดี สิ่งที่น่าเห็นใจสำหรับคนที่เป็นหัวหน้าหรือผู้นำก็คือความรับผิดชอบ หากเป็นเรื่องดีก็คงไม่มีใครปฏิเสธที่จะรับความดีความชอบในฐานะผู้นำ แต่พอเป็นเรื่องเสียหายคอขาดบาดตายแล้ว คนที่เป็นผู้นำก็คงคิดหนัก แต่ท้ายที่สุดก็ต้องยอมรับเพราะหลีกเลี่ยงไม่ได้
การประชุมดำเนินต่อไปอีกนานพอสมควร จนถึงช่วงงานที่สิบสามมจึงได้ยุติลง แน่นอนว่าไม่มีใครปฏิเสธสิ่งที่เนบิวลาเสนอได้เลย มติของที่ประชุมจึงเป็นไปตามนั้น
"ได้เจอคนรักหรือยังล่ะ"
น้ำเสียงที่คุ้นเคยถามขึ้น แทบจะไม่ต้องหันหน้าไปมองเนบิวลาก็รู้ว่าเป็นใคร แต่ก็ต้องหันไปมองตามมารยาทเสียหน่อย
"เจอแล้ว"
เนบิวลายิ้มมุมปาก สาวเจ้าที่เคยเป็นคู่นอนชั่วคราวหัวเราะเบาๆ
"น่าสงสารนะ แทนที่จะได้มีเวลาอยู่ด้วยกันเยอะๆ ก็ต้องมาประชุมกะทันหันซะแล้ว เค้าไม่อารมณ์เสียแย่เหรอ"
"ไม่หรอก แล้วเธอล่ะอาเซนเจอร์"
"จะถามทำไม เธอก็รู้อยู่แล้วนี่ว่าฉันยังไม่มีคนรักจริงจังกับเค้าซะหน่อย ฉันก็รอให้เธอว่างนั่นแหละ ว่างหรืออยากเปลี่ยนใจเมื่อไหร่ก็บอกฉันละกัน"
ท่าทีทีเล่นทีจริงของอาเซนเจอร์ไม่ได้ทำให้เนบิวลารู้สึกอะไรมากนัก ตั้งแต่ได้เจอเนตั้น เนบิวลาก็รู้ทันทีว่าความคิดของตัวเองได้เปลี่ยนไปมาก แม้ว่าการว่อกแว่กไปกับคนอื่นบ้างจะเป็นเรื่องที่ยอมรับได้ของที่นี่ แต่เนบิวลาก็ไม่คิดที่จะมีใครอีกแล้วนอกจากเนตั้น
"ฉันคงไม่เปลี่ยนใจง่ายๆ หรอกอาเซนเจอร์ ฉันเจอคนที่ฉันรักหมดหัวใจแล้ว"
อาเซนเจอร์ขมวดคิ้วด้วยความสงสัย เธอจำได้ว่าเนบิวลาเคยพูดเรื่องนี้ แต่ก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรนักจนลืมไปเสียแล้ว พอได้ยินอีกครั้งก็อดสงสัยไม่ได้ว่าคนที่เนบิวลาพูดถึงคือใครกันแน่ ดูท่าจะไม่ใช่คนที่เธอเคยเจอแล้วสิ
"ถ้าฉันพร้อมเมื่อไหร่ เดี๋ยวฉันจะพามาเปิดตัว รับรองว่า...ทุกคนต้องประหลาดใจอย่างแน่นอน ฉันขอตัวก่อนนะอาเซนเจอร์ ฉันต้องกลับไปหาคนรักของฉันแล้ว"
พูดจบเนบิวลาก็หันหลังแล้วก้าวฉับๆ เดินออกไปจากห้องประชุมอย่างรวดเร็ว ป่านนี้เนตั้นคงรอแย่แล้ว ปล่อยให้อยู่กับสตรอนเทียนานๆ ก็ชักเป็นห่วงเหมือนกัน แม้ว่าจะเป็นเพื่อนรักกัน แต่การที่สตรอนเทียแสดงความสนใจในตัวเนตั้นก็ทำให้เนบิวลาอดหวั่นใจไม่ได้
✢ ✣ ✤ ✥ ✦ ✧ ✩ ✪ ✫ ✬ ✭ ✮ ✯ ✰ ★ ✱ ✲ ✳ ✴ ✵ ✶ ✷
"เนตั้น...นี่อะไรเหรอ เหมือนกางเกงเลย แต่ทำไมมันสั้นอย่างงี้ล่ะ สั้นมากๆ ด้วย"
สตรอนเทียถามพร้อมกับหยิบเจ้ากางเกงประหลาดที่เนตั้นเอาไปตากไว้ตรงระเบียงห้องติดมาด้วย คนถูกถามเห็นแล้วก็ถึงกับอึ้งไปเหมือนกัน
"อ๋อ...ที่ดาวของฉันเรียกว่ากางเกงในน่ะ"
เนตั้นพูดได้คล่องขึ้นแล้ว อาการติดอ่างหายไปเกือบหมด ยังเหลือแต่อาการเพี้ยนเสียงอยู่บ้าง เพราะภาษาแม็กโซนั้นมีด้วยกันถึงเก้าเสียงที่แตกต่างกัน แต่สติ๊กเกอร์ฝังภาษานั้นก็ช่วยทำให้เนตั้นจดจำทั้งคำ ความหมายและวิธีการออกเสียงได้ค่อนข้างดี
เนตั้นลุกขึ้นจากที่นั่งหน้าจอทีวีแล้วก็รีบเดินเข้าไปหาสตรอนเทียด้วยท่าทางอายๆ บนดาวโลกไม่มีใครเอาของใช้ส่วนตัวอย่างนี้มาถือกันหรอก แต่พอจะขอคืนสตรอนเทียก็ไม่ยอมให้
"เดี๋ยวก่อนสิเนตั้น ฉันขอดูหน่อย แล้วกางเกงในมีไว้ทำอะไรเหรอ"
สตรอนเทียพูดพลางกางกางเกงในสีขาวของเนตั้นออกและเพ่งพินิจดูไปด้วย
เนตั้นเกาศีรษะแกรกๆ พร้อมกับสีหน้ายุ่งยากใจ แม้จะใส่มาตั้งแต่เด็กๆ แต่ก็ไม่เคยรู้เลยว่าหน้าที่ของมันจริงๆ คืออะไรกันแน่
"ก็...ใส่ข้างในไง ใส่ก่อนใส่กางเกง มันจะช่วย...เอ่อ..."
"อ๋อ...ฉันรู้แล้วว่ามันทำหน้าที่อะไร มันช่วยพยุงเจ้านี่ใช่ไหมล่ะ"
สตรอนเทียพูดพร้อมกับจิ้มไปที่ "เจ้านี่" ของตัวเอง เนตั้นพยักหน้ายอมรับแล้วก็ยิ้มเขินๆ
"เฮ้ย...ฉันว่ามันน่าสนใจนะเนตั้น ที่ดาวของเราไม่ได้คิดเรื่องนี้มาก่อนเลย ถ้าฉันผลิตกางเกงในแบบนี้ขายที่นี่ ฉันว่ามันต้องขายดีแน่ๆ พวกผู้ชายคงชอบ ฉันขอยืมกางเกงในของนายไปศึกษาได้หรือเปล่าเนตั้น ถ้าทำขายได้ ฉันจะให้เงินค่าลิขสิทธิ์กับนาย นายจะได้มีรายได้ไง อ้อ...นายไปช่วยฉันออกแบบด้วยก็ได้นะ นายจะได้มีอะไรทำ ได้เงินใช้ แล้วก็ไม่เหงาด้วย สนใจไหมเนตั้น"
แม้ว่าจะเขินๆ แต่พอได้ฟังความคิดของสตรอนเทียแล้วเนตั้นก็เกิดความสนใจไม่น้อยเลย ให้อยู่ในห้องนี้คนเดียวทุกวันไม่นานก็คงเฉาตาย เนตั้นเองก็คิดอยากจะหาอะไรทำอยู่พอดี แต่ก็นึกไม่ออกว่าบนดาวดวงนี้ตัวเองจะทำอะไรได้บ้าง ไปเรียนก็คงไม่ได้ ทำงานก็คงจะยากเพราะคนบนดาวนี้เก่งกว่าเนตั้นหลายเท่า แต่ถ้าเจ้ากางเกงในนี้จะช่วยให้เนตั้นมีอะไรทำแล้วยังมีรายได้ด้วยก็คงดี แถมยังมีกางเกงในเอาไว้ใช้เพิ่มขึ้นอีกด้วย แม้ว่ากางเกงที่นี่จะทำหน้าที่แทนได้แต่เนตั้นก็ยังไม่ค่อยชอบอยู่ดี
"ก็น่าสนใจนะสตรอนเทีย แล้วฉันต้องทำยังไงบ้าง"
"ก็ไม่ต้องทำอะไรมากหรอก เดี๋ยวฉันจะเอากางเกงในตัวนี้ไปให้หุ่นยนต์ที่โรงงานของฉันช่วยวิเคราะห์แล้วก็ออกแบบให้ ส่วนเนตั้นก็แค่ไปช่วยดูว่ามันโอเคไหม ใช่อย่างที่เขาใส่กันบนดาวโลกของนายหรือเปล่า แค่นั้นแหละ พอขายได้ฉันก็จะแบ่งค่าลิขสิทธิ์ให้นายไป ที่ดาวของเรานะ ค่าลิขสิทธิ์จะต้องจ่ายตลอดไป เป็นมรดกให้ลูกหลานของนายได้ด้วย"
"โห...น่าสนใจจังเลย" เนตั้นยิ้มนัยน์ตาเป็นประกายด้วยความหวัง
"ถ้างั้น...ฉันขอยืมกางเกงในของนายหน่อยนะ เดี๋ยวเอามาคืน"
เนตั้นพยักหน้าเห็นด้วย สายตาที่เป็นประกายมีความหวังนั้นทำให้อีกฝายหวั่นไหวไม่น้อย ถ้าผู้ชายคนไหนที่ชอบผู้ชายบนดาวนี้ได้เห็นเนตั้น ก็คงจะรู้สึกไม่ต่างกับสตรอนเทียในตอนนี้หรอก ผู้ชายอะไร น่ารักเป็นบ้าเลย ผิวขาวใสและแววตาซื่อไร้เดียงสานั้นทำให้สตรอนเทียแทบคลั่ง ถ้าไม่ติดว่าเพื่อนรักชอบคนๆ นี้อยู่ สตรอนเทียคงจะไม่รีๆ รอๆ อย่างนี้หรอก
เพียงไม่นานแววตาของเนตั้นก็ดูหม่นลง เห็นได้ชัดจนอีกฝ่ายอดสงสัยไม่ได้
"เป็นไรเนตั้น"
สตรอนเทียวางกางเกงในลงบนโต๊ะแล้วก็เดินมาจับไหล่ของเนตั้นไว้ แม้เพียงสัมผัสผ่านเนื้อผ้า กระแสไฟประหลาดก็วิ่งแล่นเข้าสู่กายของสตรอนเทียทันที
"เหงาเหรอ หรือว่าคิดถึงดาวโลก"
เนตั้นส่ายหน้าแทนคำตอบ รู้สึกประหม่าและขัดเขินที่สตรอนเทียจับไหล่ตัวเองไว้
"คิดถึงพ่อกับแม่หรือเปล่า"
เนตั้นส่ายหน้าอีก แม้ไม่อยากจะโกรธสตรอนเทียเพราะไม่รู้เรื่องอะไรด้วย แต่คำถามนี้ก็สะดุดใจมากทีเดียว
"หรือว่านายคิดถึง..."
แม้จะไม่ได้เอ่ยชื่อออกมา สตรอนเทียก็พอจะเดาออกแล้วว่าใครคนนั้นที่เนตั้นกำลังคิดถึงเป็นใคร สตรอนเทียปล่อยมือทั้งสองข้างลงจากไหล่ของเนตั้น เอื้อมมือไปหยิบกางเกงในขึ้นมาแล้วก็ทำท่าจะเดินออกไป
"ฉันจะกลับแล้วนะเนตั้น เดี๋ยวเนบิวลามา กำลังจะมาถึงแล้วล่ะ"
ยังไม่ทันจะก้าวขา ประตูหน้าห้องก็เปิดออกพร้อมกับใครอีกคนที่ปรากฎตัวขึ้นมา คนที่จะเข้ามาในห้องนี้ได้อีกคนก็คงไม่ใช่ใครที่ไหนหรอก
"เนบิวลา!"
เนตั้นอุทานอย่างดีใจเมื่อเห็นเจ้าของร่างที่แสนคิดถึงปรากฎขึ้นตรงประตู อาการดีใจนั้นทำให้ลืมสังเกตไปเลยว่ามีใครอีกคนที่สายตาหม่นเศร้าลง
"เนตั้น!"
เสียงจากใครอีกคนก็บ่งบอกความคิดถึงและห่วงหาไม่แพ้กัน ทันทีที่ประตูหน้าห้องปิดลง เนบิวลาก็รีบสาวเท้าเข้ามาหาอย่างไม่รอช้า พอถึงตัวก็รวบตัวเนตั้นมากอดไว้ในอ้อมแขนอย่างรักใคร่ แสดงความรักราวกับว่าไม่เห็นใครอีกคนยืนมองอยู่ใกล้ๆ ด้วยสายตาที่ยากจะบอกว่าคนมองกำลังรู้สึกหรือคิดอะไรอยู่
"ฉันคิดถึงนายมากเลยนะเนตั้น เป็นห่วงนายทุกลมหายใจเลยรู้เปล่า"
เนตั้นกอดตอบเบาๆ ตั้งแต่รู้จักกับเนบิวลามา ความรู้สึกว่าการกอดกับผู้ชายด้วยกันเป็นเรื่องแปลกก็ค่อยๆ หายไปจนไม่รู้สึกต่อต้านอีกแล้ว
"คิดถึงฉันหรือเปล่าเนตั้น"
เนบิวลาดันไหล่ของเนตั้นออกเล็กน้อยพร้อมกับจ้องมองดูใบหน้าใสนั้นอย่างหลงใหล แต่พอเห็นเนตั้นทำหน้าเหลอหลาพร้อมกับสายตาที่หันไปมองอีกทาง เนบิวลาจึงนึกได้ว่ามีใครอีกคนอยู่ด้วย พอได้สติก็เลยค่อยๆ ปล่อยเนตั้นออกแล้วหันไปยิ้มกับเพื่อนที่ยืนมองอยู่
"สตรอนเทีย ขอบคุณนายมากนะเพื่อนที่มาช่วยอยู่ดูแลเนตั้นให้ฉัน ไม่งั้นฉันคงไม่เป็นอันทำอะไรแน่ๆ เลย"
"ไม่เป็นไร"
รอยยิ้มเศร้าแว่บขึ้นมาให้เห็นเพียงช่วงเวลาสั้นๆ จากนั้นเจ้าตัวก็รีบกลบเกลื่อนด้วยการยิ้มกว้าง
"นายมาก็ดีแล้ว ฉันจะได้กลับเลย"
"อ้าว...ไม่กินอะไรด้วยกันหน่อยเหรอ"
สตรอนเทียรีบส่ายศีรษะ
"ไม่ดีกว่า ฉันอยากจะไปดูโรงงานฉันซักหน่อยว่าเป็นยังไงมั่ง"
"ฉันขอโทษนะเพื่อน รบกวนเวลาทำงานของนายแย่เลย" เนบิวลาบอกด้วยท่าทางเกรงใจ
"ไม่เป็นไร ฉันเต็มใจอยู่แล้ว อีกอย่าง...ถ้าเป็นเนตั้น นายจะให้ฉันช่วยอะไรที่เกี่ยวกับเนตั้นฉันยินดีทำให้ทุกอย่างเลยเพื่อน ไม่ต้องเกรงใจหรอก จะให้ช่วยอะไรอีกก็บอกละกัน"
แม้จะตงิดๆ ใจกับคำพูดนี้อยู่บ้าง เนบิวลาก็ยิ้มให้เพื่อนด้วยความรู้สึกขอบคุณจากใจจริง แล้วก็หุบยิ้มเมื่อสายตาเหลือบไปเห็นสิ่งที่เพื่อนถือไว้ในมือ เนบิวลาขมวดคิ้วมองอย่างสงสัย
"นั่นของเนตั้นนี่ นายจะเอาไปทำอะไร"
"ถามเนตั้นดูเองละกัน ฉันต้องไปแล้ว ไปก่อนนะเนตั้น"
สตรอนเทียไม่ลืมที่จะหันไปร่ำลาพร้อมกับส่งรอยยิ้มให้กับหนุ่มน้อยที่ยืนฟังเพื่อนสองคนคุยกันด้วยท่าทางงงๆ และสงสัย จากนั้นก็รีบสาวเท้าฉับๆ เดินไปขึ้นยานส่วนตัวโดยไม่ยอมหันกลับมามองใครอีกเลยแม้แต่คนเดียว
✢ ✣ ✤ ✥ ✦ ✧ ✩ ✪ ✫ ✬ ✭ ✮ ✯ ✰ ★ ✱ ✲ ✳ ✴ ✵ ✶ ✷
นานเท่าไหร่แล้วที่เนตั้นแทบไม่ได้เห็นบรรยากาศที่คล้ายตะวันกำลังตกดินเหมือนดาวโลก ท้องฟ้าสีเขียวถูกอาบไปด้วยแสงสีแดงฉานของดวงอาทิตย์กลมโตที่กำลังจะตกดินดูสวยงามยิ่งนัก สีของมันอาจจะแปลกๆ ไปหน่อยแต่ก็ทดแทนกันได้ดีทีเดียว สิ่งที่แปลกก็คือดวงอาทิตย์ที่เห็นนั้นจะอยู่ตำแหน่งเดียวเสมอ ไม่เคลื่อนคล้อยไปไหนเลย
"ฉันชอบที่นี่มากเลยนะเนตั้น เราเรียกเกาะนี้ว่าเกาะคาทีโดรา แปลว่าเกาะที่จะทำให้เราง่วงนอน เกาะนี้อยู่ตรงเงามัวเหนือแนวเส้นศูนย์สูตรขึ้นมาหน่อย นายเห็นไหม มองไปทางซ้างนายจะเห็นท้องฟ้ามืดเป็นสีดำ เห็นดาวด้วย แต่ถ้ามองไปทางขวาก็จะเห็นท้องฟ้าสีเขียวสว่างสดใส แล้วนายเห็นไหม ข้างหน้าของเรา...ทะเลก็มีสองสี ตรงฝั่งเงามืดทางซ้ายก็เป็นสีดำ ส่วนทางขวาก็เป็นสีน้ำเงินอ่อนๆ"
ในขณะที่บรรยายเนตั้นก็คอยมองตามไปด้วย สีหน้าดูมีความสุขมากขึ้น เกาะคาทีโดรานั้นอยู่ไกลจากที่พักนับหมื่นกิโลเมตร แต่ยานส่วนตัวก็พามาถึงที่นี่ได้ในระยะเวลาเพียงไม่กี่นาทีเท่านั้น
"หนาวมากเลย"
เนตั้นบอกพลางทำตัวสั่นๆ
"จริงด้วยสิ ฉันก็ลืมไปว่าที่นี่อากาศเย็นกว่าที่เราพักอยู่"
เนบิวลาถอดเสื้อคล้ายๆ สูทของตัวเองออกมาแล้วก็ส่งให้เนตั้น เจ้าตัวรับมาด้วยสีหน้าเกรงใจเพราะกลัวอีกคนจะหนาวเหมือนกัน
"แล้วนายไม่หนาวเหรอ"
เนบิวลาส่ายศีรษะพร้อมกับยิ้มจางๆ จากนั้นก็เขยิบมายืนประชิดตัวพร้อมกับช่วยสวมเสื้อสูทให้เนตั้นอย่างเบามือ สัมผัสที่แตกต่างจากคนอื่นๆ นั้นทำให้เนตั้นรู้สึกได้ถึงความรักความห่วงใยที่อีกฝ่ายมีให้ แม้จะไม่รู้ว่ามากเท่าไหร่ แต่ก็มากพอที่จะทำให้รู้สึกอบอุ่นใจได้อย่างที่ไม่เคยได้จากใครมาก่อน นี่ก็คือสิ่งที่เนบิวลาทำให้อย่างสม่ำเสมอ โดยเฉพาะตอนที่อยู่บนยานด้วยกัน จนทำให้เนตั้นเกือบเผลอใจไปหลายครั้ง
"แค่นี้ไม่หนาวสำหรับฉันหรอก นายรู้ไหมว่าฤดูหนาวที่แม็กโซนาเดียหนาวมากขนาดไหน มันหนาวขนาดที่ว่าทะเลเกือบทั้งทะเลกลายเป็นน้ำแข็งได้เลย อีกสองสามเสี้ยวฤดูก็จะถึงฤดูหนาวแล้ว เดี๋ยวนายก็จะได้รู้แล้วล่ะว่ามันหนาวขนาดไหน แต่ไม่ต้องกลัวหรอก หนาวยังไงก็มีวิธีทำให้อยู่ได้"
"ทำยังไงเหรอ" เนตั้นถามอย่างพาซื่อ
"ทำอย่างนี้ไง"
พูดจบเนบิวลาก็สวมกอดเนตั้นไว้จากทางด้านหลัง เนตั้นดูจะตกใจนิดๆ แต่ก็ไม่มีทีท่าขัดขืนหรือดิ้นรนที่จะหนีแต่อย่างใด
"แล้วมีหิมะหรือเปล่า ฉันอยากเห็นหิมะ ฉันไม่เคยเห็นหิมะเลย"
เนตั้นหันมาถามอย่างตื่นเต้น พอเห็นใบหน้าอีกคนอยู่ใกล้แค่ปลายนิ้วกั้นก็รีบหันหนี เนบิวลารู้สึกเอ็นดูจนอดยิ้มไม่ได้
"มีสิ ถ้านายอยากเห็นหิมะนะ ฉันพานายไปเที่ยวทางซีกมืดของแม็กโซนาเดียก็ได้ แต่เอาไว้คราวหลังนะ ฉันไม่ได้เตรียมเสื้อกันหนาวหนาๆ มา ไปแบบนี้มีสิทธิ์ถูกแช่แข็งตายเลย"
"มันหนาวขนาดนั้นเลยเหรอ"
"ใช่สิ นายลองคิดดูนะ ขนาดอยู่ตรงเงามัวยังหนาวขนาดนี้ ถ้าไปตรงเงามืดจริงๆ จะหนาวขนาดไหน ว่าแต่นาย...หนาวมากหรือเปล่า จะให้ฉันกอดแน่นๆ กว่านี้อีกไหม"
"ไม่เอา หายหนาวแล้ว" เนตั้นรีบปฏิเสธเป็นพัลวัน หน้าแดงด้วยความเขินอาย
"นายนี่ก็น่ารักดีนะเนตั้น" เนบิวลาหัวเราะอย่างเอ็นดู
"ไปเดินเล่นตรงชายหาดกันไหม"
เนบิวลาชี้ชวน เนตั้นพยักหน้าตกลงอย่างว่าง่าย ธรรมชาติบนดาวดวงนี้สวยงามและบริสุทธิ์มาก แทบจะไม่มีมลพิษเลยจนหายใจได้อย่างโล่งสบาย แต่ก็ยังพอมีมลพิษที่หลงเหลือมาจากคนรุ่นเก่าๆ ที่เทคโนโลยียังไม่ทันสมัยเท่าตอนนี้หลงเหลืออยู่บ้าง แม้ว่าจะผ่านมานับพันๆ ปีแล้ว
ทุกวันนี้ที่ดาวแม็กโซนาเดียไม่มีรถ ไม่มีถนน เพราะไม่มีความจำเป็นต้องใช้ พลังงานที่ใช้อยู่ในปัจจุบันเป็นพลังงานแสงอาทิตย์ รวมทั้งพลังงานนิวเคลียร์แบบพิเศษที่ได้จากก๊าซออกซิเจน ไนโตรเจนและไฮโดรเจนที่มีอย่างเหลือเฟือทั่วทั้งจักรวาล
มีหลายคำถามและความสงสัยเหลือเกินที่เนตั้นอยากจะถามและพูดคุยกับคนข้างๆ แต่ก็ไม่รู้ว่าเป็นเพราะสาเหตุใด เนตั้นกลับไม่อยากพูดเรื่องเหล่านั้นขึ้นมาให้เสียบรรยากาศ
สองหนุ่มก้าวผ่านพงหญ้าลงมาตามเนินจนกระทั่งถึงชายหาด ลมทะเลที่พัดมากระทบผิวกายทำให้อากาศหนาวเย็นยะเยือกจนเนตั้นตัวสั่น
"หนาวเหรอ"
เนบิวลาถามอย่างเป็นห่วงเพราะเดาไม่ออกว่าเนตั้นรู้สึกหนาวขนาดไหนกันแน่ ถ้าหนาวมากเกินไปก็จะได้พากลับไปก่อน
เนตั้นหันมาพยักหน้ายอมรับตามตรง ตอนอยู่บนเนินนั้นมีแนวต้นหญ้าช่วยกันลมไว้จึงไม่ค่อยหนาวมาก แต่พอปะทะกับแรงลมตรงๆ แล้วก็แทบจะตัวสั่นงันงกเลยทีเดียว
"เอาเสื้อฉันไปอีกตัวไหม ฉันไม่หนาวหรอก อากาศแบบนี้ถือว่ากำลังเย็นสบายสำหรับฉัน"
เนบิวลาไม่รอให้เนตั้นตอบ รีบถอดเสื้อที่น่าจะพอเรียกได้ว่าเป็นเสื้อเชิ๊ตออกจากร่างกาย เหลือแต่ท่อนบนที่เปล่าเปลือย เนตั้นแว่บมองอกแกร่งแล้วก็หันไปทางอื่นโดยเร็วเพราะกลัวใจตัวเองจะหวั่นไหวมากไปกว่านี้
"นายถอดสูทออกก่อนแป๊บนึง"
เนตั้นรีบทำตามอย่างว่าง่าย จากนั้นเนบิวลาก็ช่วยสวมเสื้อเชิ๊ตทับกับเสื้อตัวเดิมของเนตั้น กลิ่นกายที่ติดมากับเสื้อนั้นทำให้เนตั้นรู้สึกปั่นป่วนใจไม่น้อยเลย เสร็จแล้วเนบิวลาก็สวมเสื้อสูททับลงมาอีกชั้น ช่วยให้อบอุ่นขึ้นมาได้อีกหน่อย
"ขอโทษนะเนตั้น ฉันก็ลืมคิดไปว่ามันหนาวมากสำหรับนาย" หนุ่มตาคมทำหน้ารู้สึกผิด
เนตั้นหันมาเผชิญหน้ากับเนบิวลาตรงๆ พยายามกะพริบตาถี่ๆ ไม่ให้น้ำตานั้นรินไหลลงมา ทุกครั้งที่เนบิวลาคอยดูแลเป็นอย่างดี เนตั้นก็มักจะรู้สึกตื้นตันใจเสมอๆ ความรู้สึกโหยหาความอบอุ่นจากใครสักคนนั้นทารุณร้ายกาจเกินกว่าที่คนไม่เคยมีประสบการณ์จะเข้าใจได้
เนตั้นโผเข้ากอดคนตรงหน้าตามสัญชาตญาณที่เรียกร้องหาสิ่งที่ขาดหายไป หนุ่มตาคมกอดตอบด้วยสัมผัสที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความรักใคร่และห่วงใย อยู่กับเนตั้นมาสักพักก็เริ่มจะเข้าใจแล้วว่าตอนนี้คนในอ้อมแขนกำลังรู้สึกอะไรอยู่
"ฉันจะดูแลนายเองนะเนตั้น นายไม่ต้องกลัวนะ ไม่ว่านายจะร้อนหรือหนาว จะสุขหรือทุกข์ ฉันก็จะไม่ทิ้งนายไปไหน จำไว้นะเนตั้น"
ใจคนไม่แกร่งเท่าหินผา ต่อให้ไม่แน่ใจว่ารักก็ยังไม่แน่เสมอไปว่าจะไม่หวั่นไหว เนตั้นก็ตอบตัวเองไม่ได้หรอกว่าจะต้านทานความรู้สึกบางอย่างที่เริ่มก่อตัวขึ้นมาได้อีกนานแค่ไหน
"ฉันไม่รู้จะทำยังไงกับชีวิตของฉันดีน่ะเนบิวลา ฉันสับสนมาก บางที...ฉันก็อยากกลับดาวโลก บางที...ฉันก็อยากจะตายๆ ไปซะให้รู้แล้วรู้รอด ฉันไม่อยากมีชีวิตอยู่ทั้งๆ ที่ฉันก็ไม่รู้ว่าจะอยู่ไปทำไม ฉันเป็นอะไรไม่รู้เนบิวลา จิตใจของฉันไม่ดีเลย ฉันรู้สึกเหมือนคนหลงทางไม่รู้จะไปทางไหน"
เนตั้นกอดเนบิวลาไว้แน่น ซบหน้าลงกับแผงไหล่ที่กว้างแกร่งแล้วก็สะอื้นไห้ เนบิวลาเคยเห็นคนมีอาการแบบนี้บ่อยๆ จากคนที่มาจากดาวดวงอื่นที่มาใช้ชีวิตอยู่ที่นี่ ไม่มีใคร ไม่รู้จักใคร ทุกอย่างแปลกไปจากความคุ้นเคยจนปรับตัวไม่ไหว บางคนทนไม่ได้จนฆ่าตัวตายไปเลยก็มี นี่แหละคือสิ่งที่เนบิวลากลัวมากที่สุดว่าจะเกิดกับเนตั้น
"เนตั้น...ถ้านายสามารถกลับไปที่ดาวโลกของนายได้อีกครั้ง นายจะกลับไปหรือเปล่า"
แม้จะเป็นคำถามที่ไม่อยากถาม จะว่าไปก็ไม่อยากแม้แต่จะคิดด้วยซ้ำ แต่ถ้ามันจำเป็น ถ้าเนตั้นทนไม่ไหวจริงๆ เนบิวลาก็คงไม่สามารถทนเห็นเนตั้นทุกข์ทรมานจากอาการซึมเศร้าได้
"ว่าไงล่ะเนตั้น ถ้านายกลับไปที่ดาวโลกได้อีกครั้ง นายจะกลับไปหรือเปล่า หรือว่านายจะอยู่กับฉันที่นี่"
น้ำตาของเนบิวลาค่อยๆ รินไหลลงมา เมื่อรู้ว่าคนในอ้อมกอดกำลังเผชิญกับชะตากรรมอะไรอยู่ก็อดที่จะกลัวและสะเทือนใจไม่ได้
"ฉัน..."
เนตั้นเองก็ยังไม่มีคำตอบที่แน่ชัด แม้จะกลับไปที่โลกเดิมที่เต็มไปด้วยสิ่งที่คุ้นเคย แต่ชีวิตที่นั่นก็อ้างว้างเดียวดายพอๆ กับที่นี่ แต่ครั้นจะอยู่ที่นี่ เนตั้นก็มองไม่เห็นอนาคตของตัวเองเลยว่าจะไปทางไหน
หรือว่าจะมีเพียงทางเลือกเดียวเท่านั้นที่ดีที่สุดสำหรับเนตั้น!!!
TBC
(http://bit.ly/1UIkAiK)
-
เนตั้นจะตัดสินอย่างไรนะ...... :mew6: :mew6:มันค้างมากมากเลยคะ
อยากให้เนตั้นอยู่กับเนบิลล่านะ เพราะว่าเนบิลล่าอุตสาเลิกกัแฟนเพื่อนายแล้วนะ :katai1:
เป็นกำลังใจให้คนแต่งคะ... :L2: :L2: :L2: :L2:
-
:L2: :pig4:
เป็นกำลังใจด้วยอีกคน
-
เนตั้นที่กำลังสับสน ทำให้แอบกลัวคำตอบจัง
อยู่ที่นี่กับเนบิวลาเถอะนะ
:mew2:
-
คำถามที่ตอบยากเพราะเนตั้นเพิ่งไปถึงไม่นานเอง เนบิวล่าใจร้อน
เนตั้นก็ย้อนถามสิ ถ้าไปอยู่ดาวโลกกับเนตั้น เนบิวล่าจะไปอยู่ด้วยรึป่าว ๕๕๕
รอ รออ่านตอนต่อไปคับ
-
เป็นคำถามที่ตัดสินใจยากจริงๆ สำหรับเนตั้น อีกใจเนตั้นก็อยากจะอยู่กับเนบิวลาแน่ๆ
ถึงกลับไปโลกก็ใช่ว่าจะดีกับเนตั้นเอง เพราะใครๆ ก็ดูเหมือนจะรังเกียจที่เนตั้น
มีแม่เป็นคนพิการทางสมองแบบนี้
-
เนตั้นคิดหนักหล่ะทีนี้
-
อย่ากลับเลยนะเนตั้นอยู่กับเนบิวลานั่นแหละ :monkeysad:
ส่งกำลังใจให้คนเขียนนะคะ :mew1:
-
เนบิวลาหล่อมากกกกกก
เนตั้นก็ขี้อ้อน
คำตอบเดียวคืออะไร???
กลิ่นมาม่าหอมกรุ่น
-
คำถามนี้ สำหรับเนตั้น คงตอบยากน่าดู จะตอบเนบิวล่ายังไงดีละเนี่ย
-
ลุ้นว่าเนตั้นจะเลือกแบบไหน :katai5:
-
ไม่ได้เข้าบอร์ดหลายวันเลย เพราะ ช่วงนี้เร่งอ่านนิยายในมือน่ะ ตอนนี้หนังสือกองเต็มบ้านต้องพยายามทยอยอ่านให้หมด ๆ ไปน่ะ ไม่งั้นก้อจะดองไปเรื่อย เสียดายเงิน กะว่าจะเข้ามาอ่านทีเดียวและช่วงนี้ก้อไม่ได้ตามเรื่องใหม่ ๆ ด้วย เรื่องที่ตามอยู่ก้อแทบจะตามอ่านไม่ทันแล้วน่ะ ยังไงไม่ทิ้งเรื่องของคุณ sarawatta แน่นอนจ้ะ เราชอบเรื่องนี้มากเลยน่ะ อ่านทีไรก้อคิดว่าคนเขียนคิดได้ไงน่ะ แถมยังให้รายละเอียดได้ดีด้วย ทำให้เราได้ความรู้และเพลิดเพลินไปกับจินตนาการในเรื่อง
เนตั้นนายอยากหนีจากดาวดวงเดิมที่มันกดขี่ความรู้สึกของนายไม่ใช่เรอะ การอยู่ที่ใหม่ ๆ ก้อต้องปรับตัวทั้งนั้นแหละไม่มีอะไรง่ายหรอกและตอนนี้เนบิวล่าก้อรักนายด้วยถึงแม้ตอนนี้นายอาจจะยังไม่ชัดเจนในความรู้สึกกับเนบิวล่า แต่ยังไงความอ่อนโยนสุภาพของเนบิวล่าก้อต้องทำให้นายใจอ่อนรักเข้าสักวันแน่ ๆ และโลกใหม่นี้เขาก้อไม่สนใจอดีตของนายแน่ ๆ แถมยังดูดีมาก ๆ เรายังแอบอิจฉาเลยน่ะ รวบรวมแต่สิ่งดี ๆ ไปไว้ที่นั่นหมดเลย :o8: ดังนั้นเดินหน้าไปเลย แล้วตอนนี้สตรอนเทียก้อยังจะสร้างฐานะให้นายด้วย แล้วนายจะค่อย ๆ ปรับตัวได้เอง สู้ ๆ น่ะ ไม่เสี่ยงก้อไม่ได้เจอสิ่งใหม่ ๆ ดี ๆ น่ะสิ :impress3:
-
แล้วเนตั้นจะเลือกทางไหนล่ะ
กลับโลกเพราะคิดถึง แต่อยู่ไปซักพักเนตั้นต้องอยากกลับดาวแมกโซ แน่เลย
-
ขอโทษแฟนๆ ทั้งหลาย ช่วงนี้ไม่ได้มาอัปเดตเรื่องนี้เลย
งานเยอะครับ เวลาเขียนเรื่องนี้ใช้จินตนาการสูงมาก พอเหนื่อยๆ แล้วมันเขียนไม่ได้อย่างใจ
ต้องหาข้อมูลเยอะด้วยครับเพราะมีการท่องเที่ยวระหว่างดวงดาว
ผมต้องหาข้อมูลวิทยาศาสตร์สำหรับดาวบางประเภทเพิ่มเติม
ถึงจะเขียนโดยใช้จินตนาการ แต่ผมก็อยากให้มันตั้งฐานบนความเป็นไปได้ให้มากที่สุด
พอดีชอบวิชาวิทยาศาสตร์สมัยเรียนด้วยแหละ ก็เลยชอบศึกษาเรื่องพวกนี้
พักไว้แป๊บนะครับ พร้อมเมื่อไหร่แล้วจะมา
Sarawatta
-
พอดีไปเจอข่าวนี้มา http://board.postjung.com/937106.html
ปี ค.ศ. 4302-4674 – มนุษย์เป็นอมตะ อาศัยอยู่กับมนุษย์ต่างดาว ไม่มีความชั่วร้าย มีผู้คนกว่า 3.5 แสนล้านคนอาศัยกระจัดกระจายไปทั่วจักรวาล
(http://sv5.postjung.com/imgcache/data/937/937106-img.rm7s05.14.jpg)
ก็เลยได้ไอเดียที่จะเขียนถึงดวงดาวอีกดวงที่จะทำให้มนุษย์เป็นอมตะ ไม่มีความชั่วร้าย เป็นดาวเคราะห์หินที่มีขนาดใหญ่กว่าโลกสัก 50 เท่าเพื่อที่จะสามารถรับมนุษย์จากดาวที่มีปัญหามาอยู่ที่นี่ได้จำนวนมาก ตอนนี้เท่าที่ไล่ดูข้อมูลยังไม่สำรวจพบดาวเคราะห์หินที่ใหญ่ขนาดนี้ในจักรวาล ถ้าใหญ่ขนาดนี้จะมีแรงโน้มถ่วงมากจนอาจไม่มีชั้นบรรยากาศ ชั้นบรรยากาศถูกดูดลงไปติดกับพื้นผิวของดวงดาว และมนุษย์จะมีน้ำหนักมากกว่าเดิม 50 เท่า ไม่สามารถเคลื่อนไหวได้แน่นอน
ถ้าใครมีข้อมูลก็แนะนำได้นะครับ 555 ไอเดียบรรเจิดไปหน่อย
Sarawatta
-
รออ่านนะคะ :L2:
-
เข้ามาอ่านตามคำเชิญ เด่วขออ่านก่อนแล้วค่อยมาเม้ามอยส์ เอ้ย...คอมเม้น 555 :laugh: :laugh: :laugh:
ท่าทางเรื่องนี้จะแหวกแนวมากเลยนะ อ่านเรื่องเหนือธรรมชาติมา 2-3 เรื่องและ(ไม่รวมผู้ชายท้อง) แต่เรื่องนี้ออกนอกโลกเลย ท่าจะแหวกมาก 5555
-
อิมเมจเนบิวลานี่น่าจะเอาเป็นแบบฝรั่งเลยนะ น่าจะฟินกว่าลูกครึ่ง คึคึ :hao7: :hao7: :hao7:
-
ช่วงนี้มีนิยายที่อยากเขียนเต็มไปหมดเลย นั่นก็อยากเขียน นี่ก็อยากเขียน เลยลองเอาทำเป็นรายการให้ดู เผื่อคะแนนเสียงเรื่องไหนเยอะสุดอาจจะเอามาเขียนก่อนครับ
เรื่องที่ 1 - The Lost Candy (ดราม่า)
(http://s5.postimg.org/xodnr3ak7/Lost_candy.jpg)
พอดีไปดูเรื่องสั้นเรื่อง Be here for you มาแล้วรู้สึกไม่ชอบตอนจบ เกลียดพระเอกไปเลย ก็เลยอยากจะเอามาเขียนเป็นภาคสอง
ความรักครั้งแรกของ "เจิ้ง" เกิดขึ้นตอนที่ "เต๋า" เพื่อนรักวัยมัธยมปลายสอนวิธีกินลูกอมโดยแกล้งเอาลูกอมคาบใส่ปากแล้วยื่นให้เจิ้ง เจิ้งตกใจนึกว่าเต๋าจะจูบตนเอง แต่นั่นก็คือจุดเริ่มต้นของความรักของเจิ้งที่มีต่อเต๋า เจิ้งหลงใหลกับความรักที่เป็นไปไม่ได้อยู่นานหลายปีแต่ก็ไม่สมหวัง แต่ความผูกพันในวัยเด็กครั้งนั้นคือความทรงจำที่สวยงามที่สุดในชีวิต เจิ้งได้กลับมาพบกับเต๋าอีกครั้ง เต๋าแต่งงานไปแล้ว ส่วนเจิ้งก็มีแฟน (ผู้ชาย) ไปแล้วเช่นเดียวกัน การกลับมาใกล้ชิดกันทำให้เต๋าและเจิ้งได้ทบทวนความรู้สึกของตัวเองอีกครั้ง แต่ทุกอย่างก็สายเกินไป เจิ้งจะให้อภัยเต๋าที่เคยทำให้เจ็บแสนเจ็บได้อีกหรือ สายน้ำที่ไหลไปไกลแล้วจะย้อนกลับมาอีกทำไม ลูกอมเม็ดนั้นถูกกลืนหายไปนานแล้ว
---------------------------------------------------------------------------
เรื่องที่ 2 - เขาชื่ออธิป ทองจินดา (ฟีลกู๊ด)
(http://s5.postimg.org/wq6hgabzr/athip.jpg)
ตอนอยู่ปอหก ผมเห็นรูปดาราคนนี้แล้วชอบมาก ยังรู้สึกเสียดายเลยว่าไม่น่าเสียชีวิตก่อนวัยอันควร กำลังดังแท้ๆ (เขาเสียชีวิตตอนผมอยู่ปอสอง)
"มอตโต้" เด็กหนุ่มมหาวิทยาลัยเปิดเผยตัวเองว่าเป็นเกย์อย่างไม่สะทกสะท้านทั้งที่บ้านและที่มหาลัย เขามีความชอบแปลกๆ อยู่อย่างหนึ่งคือหลงใหลในดาราคนหนึ่งที่เสียชีวิตไปนานแล้ว เสียชีวิตไปก่อนที่มอตโต้จะเกิดเสียอีก พอเห็นรูปจากนิตยสารเก่าๆ ของแม่ที่เก็บไว้ก็ชอบ ศึกษาข้อมูลของดาราคนนั้นจนรู้แทบทุกอย่าง แอบคิดว่าถ้าย้อนเวลากลับไปได้จะต้องขอไปเจอตัวจริงให้ได้ แล้ววันหนึ่งความฝันนั้นก็เป็นจริง มอตโต้ได้รับมอบหมายจากสวรรค์ให้ย้อนเวลากลับไปช่วยพี่ดาราคนนั้น หากทำสำเร็จ เขาจะไม่เสียชีวิต มอตโต้ได้รับอนุญาตให้ย้อนเวลากลับไปในปี 2530 สมใจ เป็นช่วงเวลาหนึ่งเดือนก่อนที่ดาราคนโปรดจะเสียชีวิตพอดี แต่มอตโต้จะต้องเดินทางกลับทันทีหลังจากหมดเวลาหนึ่งเดือน ไม่ว่าจะช่วยได้หรือไม่ก็ตาม ที่สำคัญ ห้ามบอกข้อมูลใดๆ เกี่ยวกับการตายอย่างเด็ดขาด - ก่อนที่อธิปหรือนิว (ดาราชื่อดังในสมัยนั้น) จะเสียชีวิตนั้น มีหมอดูทำนายว่าเขาจะตายจากอุบัติเหตุ แต่วิธีแก้เคล็ดก็คือว่า จะมีผู้ชายคนหนึ่งเดินทางจากอนาคตมาหา นิวต้องเชื่อและทำตามที่ผู้ชายคนนั้นบอกทุกอย่าง มอตโต้โผล่เข้ามาในห้องนอนของนิวและขออยู่ด้วยโดยบอกว่าเดินทางมาจากอนาคตมาช่วยพี่นิว นิวจึงยอมให้อยู่ด้วยตามที่หมอดูบอก เรื่องวุ่นๆ จึงเกิดขึ้นเมื่อมอตโต้เกิดตกหลุมรักนิวเข้าให้ ในขณะที่นิวก็มีความรักกับดาราสาวคนหนึ่งอย่างเงียบๆ เพราะในสมัยนั้นไม่กล้าเปิดเผยเรื่องนี้กันเท่าไหร่ นอกจากนี้นิวยังมีปัญหากับดาราสาวที่ปัจจุบันเป็นม่ายทรงเสน่ห์อยู่ด้วย มอตโต้จะช่วยนิวแก้ปัญหาความรักและทำให้นิวรอดชีวิตได้หรือไม่ แล้วนิวจะรักมอตโต้หรือเปล่า โดยเฉพาะในสมัยนั้นที่เรื่องของเกย์ยังไม่เป็นที่ยอมรับ
----------------------------------------------------------
เรื่องที่ 3 ลูกยางสื่อรัก - (โรแมนติก-ดราม่า)
(http://s5.postimg.org/43z6basdz/S_29614120.jpg)
"นายเอก" เกิดมาในครอบครัวยากจน ที่บ้านมีอาชีพรับจ้างตัดอ้อย เรียนจบแค่มอสามก็ไม่ได้เรียนต่อ สมัยเรียนได้เป็นนักกีฬาวอลเลย์บอลมีฝีมือ จึงลองมาคัดตัวเล่นในลีคสโมสรแห่งชาติที่หนึ่ง โชคดีที่ผ่านการคัดเลือก พ่อ "พระเอก" ซึ่งเป็นโค้ชเห็นแววและฝีมือของนายเอกจึงเกิดความสนใจอยากช่วยปั้นให้เก่งขึ้น พอได้คุยกันจึงรู้ว่านายเอกยากจน ไม่ได้เรียนหนังสือ พ่อของพระเอกจึงรับมาเลี้ยงที่บ้านและช่วยส่งเรียน พระเอกรู้สึกไม่พอใจที่พ่อพาคนแปลกหน้ามาอยู่ด้วย จึงหาทางกลั่นแกล้งนายเอกบ่อยๆ เช่น ใช้ให้ซักผ้าให้ ทำงานบ้านให้ แกล้งให้เดินตากฝนไปซื้อของให้ สารพัดที่จะแกล้ง นายเอกก็ได้แต่อดทนเพราะมาอาศัยบ้านคนอื่นอยู่ แกล้งไปแกล้งมา ความรู้สึกจากเคยเกลียดชังก็เปลี่ยนไป ส่วนนายเอกก็มีความฝันที่แสนไกลที่อยากจะไปให้ถึงบนเส้นทางการเป็นนักวอลเลย์บอลชายมืออาชีพระดับโลก
-----------------------------------------------------------
เรื่องที่ 4 เจ้าชายเดินดิน - (โรแมนติก-คอมเมดี้)
(http://s5.postimg.org/i89a8akon/bkk_prince.jpg)
ช่วงนี้สาวๆ หนุ่มๆ กำลังคลั่งไคล้เจ้าชายแห่งบรูไนกัน ผมก็เลยได้ไอเดียสำหรับนิยายอีกเรื่อง
เจ้าชายจากประเทศ....ทรงเบื่อชีวิตที่มีระเบียบแบบแผนมากมายในวังจึงแอบหนีมาใช้ใช้ชีวิตอย่างสามัญชนข้างนอก แล้วก็เลือกเดินทางมาอยู่ประเทศไทย เจ้าชายใช้บริการรถพร้อมคนขับแห่งหนึ่งเพื่อใช้เดินทางไปยังที่ต่างๆ แต่ไม่พอใจคนขับรถจึงขอให้เปลี่ยนคนขับ เจ้าของบริษัทหาคนขับให้ไม่ทันจึงส่งลูกชายของตัวเองมาขับแทน และนั่นก็เป็นที่มาของความรักวุ่นๆ ในครั้งนี้เมื่อนายเอกของเราไม่รู้ซะแล้วว่ากำลังขับรถให้ใคร ความแสบซ่าเกินขีดจำกัดของนายเอกดูน่ารักแต่ก็กวนประสาทไปพร้อมๆ กัน แบบนี้หรือเปล่าล่ะที่เจ้าชายผู้สูงศักดิ์กำลังตามหา
--------------------------------------------
มันน่าเขียนทุกเรื่องเลยครับ แต่ผมก็มีแค่สองมือ ไม่รู้จะทำยังไงดี เหอๆ ลองโหวตดูได้นะครับ เรื่องไหนได้คะแนนมากสุดผมจะพิจารณาเขียนก่อนเลย
ขอบคุณครับ
ป.ล. ผมได้ข้อมูลดาวเคราะห์หินที่สามารถมีขนาดใหญ่กว่าโลกได้หลายๆ เท่าแล้วครับ เรียกว่า puffy planets มีขนาดใหญ่ แต่แกนกลางเป็นก๊าซ ทำให้น้ำหนักเบาเมื่อเทียบกับขนาด แรงดึงดูดไม่มากเกินไป สิ่งมีชีวิตน่าจะอาศัยอยู่ได้
Sarawatta
-
:L2:
เรื่องที่ 4 เจ้าชายเดินดิน - (โรแมนติก-คอมเมดี้) << อยู่สายนี้ เราเชียร์นี้เลย
เรื่องที่ 3 ลูกยางสื่อรัก - (โรแมนติก-ดราม่า)
-
อ่านจบแล(เท่าที่เขียนมา)แล้วววว ก็สนุกดีนะ น่าติดตามมาก มีหลายประเด็นน่าติดตาม รัฐบาลจะตัดสินใจยังไง. เนตั้นหล่ะจะตอบเนบิวลายังไง จะมีการโจมตีจากพวกไวท์ทอลหรือป่าว แล้วถ้าอยู่จะใช้ชีวิตได้อย่างสงบหรอ ฝรั่งนั้นใช่พ่อเนตั้นป่าว แล้วจะช่วยได้มั้ย โอ้ยสารพัด 555 :laugh: :laugh: :laugh:
อยากอ่านฉาก NC แบบจัดหนักอ่ะ 555 ไม่ได้หื่นนะ แต่มันเพิ่มอรรถรสในการอ่าน กร๊ากกกก :oo1: :oo1: :oo1:
รออ่านต่อนะคร้าบบบบ กำลังน่าติดตามเลย :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
ส่วนเรื่องใหม่นี่ เรื่องที่ 3 กะ 4 น่าสนใจดี
เรื่องที่ 3 นี่แนวนี้เคยอ่านอยู่ แรกๆ น่าจะเครียด แต่คงจะหวานตามมา ตามแนว โรแมนติค-ดราม่าแหละเนอะ :hao3: :hao3: :hao3:
เรื่องที่ 4 นี่น่าสนใจครับจากที่อ่านแนวเรื่องแล้ว ท่าทางจะไม่เครียดดี บอกเลยแนวดราม่านี่ไม่ใช่แนวผมเลย 555 ชอบอ่านแบบหวานๆ ฮาๆ อ่านแล้วจะได้ไม่เครียด เอิ๊ๆๆ :hao7: :hao7: :hao7:
เอาเป็นว่าดราม่าได้แต่อย่าหนักเนอะ ยังยืนยันคำเดิม เค้าไม่ชอบดราม่าอ่ะ 555 :laugh: :laugh: :laugh:
-
:mew1:น่าอ่านทุกเรื่องเลย ขอเอาเป็นที่ชอบแล้วกัน 2431 ไม่ได้ให้หวยน่ะ นี่คือเรียงตามเรื่องที่อยากอ่านน่ะ เราชอบอธิปมาก ๆ ทุกวันนี้ยังเสียดายอยู่เลยน่ะ พออ่านพล็อตแล้วแบบมันใช่เลยน่ะ ทุกเรื่องน่าสนใจหมด แต่จะไม่ชอบแนวดราม่าเท่าไหร่เลยเลือกเรื่องที่อ่านแล้วสบายๆ น่ะ แล้วพล็อตก้อน่าสนใจหมดเลย แนวเจ้าชายแบบนี้ก้อชอบ คุณsarawatta ทันสมัยจริง ๆ เลย รอเลยจ้า แต่อย่าทิ้งน้องคานินกับรักล้านปีแสงน่ะ รอจ้า
-
ชอบแนว3 กับ 4 ค่ะ
-
อยากอ่านเรื่องที่ 2 กับ 4 คับ
-
พลอตเรื่องน่าสนุกจัง
เรื่องที่ 1 เอาภาพเรื่องที่เราชอบมาก ฟินด้วยมา
เลยแอบเทใจให้เรื่องที่ 1 ค่ะ
-
รอได้จ้า
เจ้าชายเดินดิน กับ ลูกยางสื่อรัก โหวตๆๆๆ ชอบอ่ะ
โดยเฉพาะเจ้าชายเดินดิน อิอิ
-
ชอบพลอต 'ลูกยางสื่อรัก'
ตอนอยู่มัธยมเคยได้อ่านงานมังงะของ อ. อาดาจิ ซึ่งเล่าเรื่องความรักใส ๆ ของวัยรุ่น วัยเรียน โดยมีกีฬาเป็นตัวเดินเรื่อง ฉันประทับใจในความรัก ความฝัน ความมุ่งมั่น การเรียนรู้ที่จะเป็นส่วนหนึ่งของทีม การเติบโตทางความคิดของตัวละคร
ที่ชอบสุด ๆ ก็คือ ตอนจบที่มักจะไม่เล่าจนจบ แต่คนอ่านอนุมานเองได้ว่า จบแบบสมหวัง เช่น ตัวเอกได้เข้าไปเล่นในลีกสูงสุดหรือลีกที่สูงไปอีกขั้นของกีฬานั้น ๆ แล้วก็จบ (เช่นจากลีกระหว่างโรงเรียน ก็มุ่งมั่นไปจนถึงระดับจังหวัด หรือยาว ๆ ไประดับโลกเลย) แม้จะเล่าไม่จบแบบเบ็ดเสร็จ คนอ่านก็รู้ได้เองว่า ตัวเอกจะยังคงมุ่งมั่นต่อไปในเส้นทางกีฬานี้แน่นอน อะไรทำนองนี้
อยากเห็นนิยายวายทำนองนี้ มีคนที่รักเป็นแรงใจ มีกีฬาเป็นเป้าหมาย มีเพื่อน มีทีม มีความมุ่งมั่น นำพาไปสู่การเป็นนักกีฬาระดับชาติหรือระดับโลก
อืม...คงต้องไปตามอ่านมังงะเหล่านี้อีกแล้วสิ
ปล. คุณจะเขียนเรื่องไหน ฉันก็ขอส่งกำลังใจให้นะ พลอตทุกเรื่องน่าสนุกทั้งนั้นเลย
-
รักล้านปีแสงจะอัปเดตไม่เกินวันจันทร์นะครับ เป็นตอนใหม่เกือบเอี่ยม ต้นๆ ตอนจะมีของเก่าอยู่ แต่หลังจากนั้นจะเดินเรื่องใหม่หมดเลย
ส่วนนิยายที่จะเขียนใหม่ ผมวางแผนไว้ว่าจะเขียนเดือนเมษายนครับ รอให้ 2 เรื่องที่เขียนอยู่จบเสียก่อน ถ้ามีเวลาเขียนเยอะก็จะจบไวหน่อย อาจจะได้อ่านไว
โดยส่วนตัวค่อนข้างเอนเอียงมาทางเรื่อง "เขาชื่ออธิป ทองจินดา" เพื่อเป็นการรำลึกการจากไปครบ 30 ปีในวันที่ 1 ตุลาคม 2560 แต่ก็แอบกังวลว่าจะถูกกล่าวหาว่าไม่เคารพคนที่ตายไปแล้วหรือเปล่า ดังนั้น ผมอาจจะปรับชื่อตัวละครเพราะพาดพิงถึงคนที่มีตัวตนจริงๆ เยอะเลย
(http://s5.postimg.org/o8feuwz07/athip_banner02.jpg)
เรื่องนี้จะมีครบทั้ง ตลก สนุก เศร้า หวาน ซึ้ง ดราม่า
ความสนุกของเรื่องนี้อยู่ที่เงื่อนไขของการรอดชีวิต ก็คือ นิวจะต้องอยู่กับมอตโต้ตลอด 24 ชั่วโมงเป็นเวลา 1 เดือนเต็ม แถมยังต้องเชื่อฟังที่มอตโต้บอกทุกอย่าง (พี่นิวคงอึดอัดแย่แน่ๆ ช่วงแรกๆ) ไปไหนต้องไปด้วยกันตลอด แม้กระทั่งไปหาสาว (พี่แหม่ม/ช่า) ก็ต้องพามอตโต้ไปด้วย พี่นิวคงได้พามอตโต้ทัวร์กรุงเทพและประเทศไทยในปี 2530 อย่างสนุกเลยล่ะ อิๆ
มอตโต้ไม่ได้ไปแต่ตัว แต่เอาเทคโนโลยีที่น่าทึ่งของปี 2559 ไปให้พี่นิวลองเล่นด้วย (คนในสมัย พ.ศ. 2530 ต้องร้องโอ้โหและตื่นเต้นมากแน่ๆ) เช่น คอมพิวเตอร์โน๊ตบุ๊ค มือถือ แท็บเล็ต (มีคลิป เพลง หนังไปให้ดูเพียบ) แถมยังเอาเสื้อผ้าและของใช้สมัยนี้ไปให้ลองใส่ ก่อนไปก็ไปเรียนตัดผมเพื่อที่จะไปตัดผมทรงเท่ๆ แบบสมัยนี้ให้พี่นิว (อาจจะทรงเดียวกับมาริโอ้ เมาเร่อ เพราะหน้าตาคล้ายๆ กัน) เอาอาหารเสริมและอุปกรณ์ออกกำลังกายสำหรับสร้างซิคซ์แพ็คให้พี่นิวไปด้วย ธรรมดาพี่นิวก็หล่อ ขาว ใสเกินคนยุคนั้นอยู่แล้ว คราวนี้พี่นิวก็จะยิ่งเป็นดาราและนายแบบที่เท่สุดๆ ในยุคนั้นมากขึ้นไปอีก ลองคิดดูว่าถ้าพี่นิวโฉมใหม่ไปเดินสยามเซ็นเตอร์ (ยุคนั้น) สาวคงกรี๊ดจนสลบแล้วสลบอีก แค่คิดคนเขียนก็สนุกแล้ว
แต่หลังจากนี้จะบอกไม่ได้ว่าพล็อตจะเป็นไงต่อ เดี๋ยวไม่สนุก เหตุการณ์ที่จะทำให้ซึ้งมากๆ จนต้องตัดสินใจว่าจะรักหรือไม่รักมีแน่ๆ แบบว่ามันซึ้งสุดๆ ว่า "ทำให้ขนาดนี้เลยเหรอ" แถมยังจะจบแบบที่ผมไม่เคยทำมาก่อน อิๆ หักมุมพอสมควร
บางทีอาจจะเขียน 2 เรื่อง อีกเรื่องหนึ่งกำลังพิจารณาจากผลโหวตอยู่ ดูเหมือนเรื่องที่ 4 จะมาแรงแซงโค้ง ก็อาจจะเป็นไปได้ว่า
นามปากกา sarawatta เขียนเรื่อง "เขาชื่ออธิป ทองจินดา"
นามปากกา inxsara เขียนเรื่อง "เจ้าชายเดินดิน" (หรือเรื่องที่มีคนโหวตมากที่สุด)
จากนั้นกลางๆ ปีนี้ถึงค่อยเขียนอีก 2 เรื่องที่เหลือครับ
ขอบคุณครับ :)
Sarawatta
-
รักล้านปีแสงจะอัปเดตไม่เกินวันจันทร์นะครับ เป็นตอนใหม่เกือบเอี่ยม ต้นๆ ตอนจะมีของเก่าอยู่ แต่หลังจากนั้นจะเดินเรื่องใหม่หมดเลย
ส่วนนิยายที่จะเขียนใหม่ ผมวางแผนไว้ว่าจะเขียนเดือนเมษายนครับ รอให้ 2 เรื่องที่เขียนอยู่จบเสียก่อน ถ้ามีเวลาเขียนเยอะก็จะจบไวหน่อย อาจจะได้อ่านไว
โดยส่วนตัวค่อนข้างเอนเอียงมาทางเรื่อง "เขาชื่ออธิป ทองจินดา" เพื่อเป็นการรำลึกการจากไปครบ 30 ปีในวันที่ 1 ตุลาคม 2560 แต่ก็แอบกังวลว่าจะถูกกล่าวหาว่าไม่เคารพคนที่ตายไปแล้วหรือเปล่า ดังนั้น ผมอาจจะปรับชื่อตัวละครเพราะพาดพิงถึงคนที่มีตัวตนจริงๆ เยอะเลย
(http://s5.postimg.org/o8feuwz07/athip_banner02.jpg)
เรื่องนี้จะมีครบทั้ง ตลก สนุก เศร้า หวาน ซึ้ง ดราม่า
ความสนุกของเรื่องนี้อยู่ที่เงื่อนไขของการรอดชีวิต ก็คือ นิวจะต้องอยู่กับมอตโต้ตลอด 24 ชั่วโมงเป็นเวลา 1 เดือนเต็ม แถมยังต้องเชื่อฟังที่มอตโต้บอกทุกอย่าง (พี่นิวคงอึดอัดแย่แน่ๆ ช่วงแรกๆ) ไปไหนต้องไปด้วยกันตลอด แม้กระทั่งไปหาสาว (พี่แหม่ม/ช่า) ก็ต้องพามอตโต้ไปด้วย พี่นิวคงได้พามอตโต้ทัวร์กรุงเทพและประเทศไทยในปี 2530 อย่างสนุกเลยล่ะ อิๆ
มอตโต้ไม่ได้ไปแต่ตัว แต่เอาเทคโนโลยีที่น่าทึ่งของปี 2559 ไปให้พี่นิวลองเล่นด้วย (คนในสมัย พ.ศ. 2530 ต้องร้องโอ้โหและตื่นเต้นมากแน่ๆ) เช่น คอมพิวเตอร์โน๊ตบุ๊ค มือถือ แท็บเล็ต (มีคลิป เพลง หนังไปให้ดูเพียบ) แถมยังเอาเสื้อผ้าและของใช้สมัยนี้ไปให้ลองใส่ ก่อนไปก็ไปเรียนตัดผมเพื่อที่จะไปตัดผมทรงเท่ๆ แบบสมัยนี้ให้พี่นิว (อาจจะทรงเดียวกับมาริโอ้ เมาเร่อ เพราะหน้าตาคล้ายๆ กัน) เอาอาหารเสริมและอุปกรณ์ออกกำลังกายสำหรับสร้างซิคซ์แพ็คให้พี่นิวไปด้วย ธรรมดาพี่นิวก็หล่อ ขาว ใสเกินคนยุคนั้นอยู่แล้ว คราวนี้พี่นิวก็จะยิ่งเป็นดาราและนายแบบที่เท่สุดๆ ในยุคนั้นมากขึ้นไปอีก ลองคิดดูว่าถ้าพี่นิวโฉมใหม่ไปเดินสยามเซ็นเตอร์ (ยุคนั้น) สาวคงกรี๊ดจนสลบแล้วสลบอีก แค่คิดคนเขียนก็สนุกแล้ว
แต่หลังจากนี้จะบอกไม่ได้ว่าพล็อตจะเป็นไงต่อ เดี๋ยวไม่สนุก เหตุการณ์ที่จะทำให้ซึ้งมากๆ จนต้องตัดสินใจว่าจะรักหรือไม่รักมีแน่ๆ แบบว่ามันซึ้งสุดๆ ว่า "ทำให้ขนาดนี้เลยเหรอ" แถมยังจะจบแบบที่ผมไม่เคยทำมาก่อน อิๆ หักมุมพอสมควร
บางทีอาจจะเขียน 2 เรื่อง อีกเรื่องหนึ่งกำลังพิจารณาจากผลโหวตอยู่ ดูเหมือนเรื่องที่ 4 จะมาแรงแซงโค้ง ก็อาจจะเป็นไปได้ว่า
นามปากกา sarawatta เขียนเรื่อง "เขาชื่ออธิป ทองจินดา"
นามปากกา inxsara เขียนเรื่อง "เจ้าชายเดินดิน" (หรือเรื่องที่มีคนโหวตมากที่สุด)
จากนั้นกลางๆ ปีนี้ถึงค่อยเขียนอีก 2 เรื่องที่เหลือครับ
ขอบคุณครับ :)
Sarawatta
ได้อ่านเรื่อง 'เจ้าชายเดินดิน' ด้วยดีอ่ะ :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
แต่อยากอ่าน 'ลูกยางสื่อรัก' ด้วยอ่ะ งือออ :katai4: :katai4: :katai4:
แต่ไงก็รออ่านเนอะ :z2: :z2: :z2:
-
ไปโหวตกันตรงไหนเนี่ยครับ ขอวาปด้วยยยย แต่ฟังจากชื่อเรื่องแล้วผมว่า เจ้าชายเดินดิน น่าสนใจดีครับ
-
ไปโหวตกันตรงไหนเนี่ยครับ ขอวาปด้วยยยย แต่ฟังจากชื่อเรื่องแล้วผมว่า เจ้าชายเดินดิน น่าสนใจดีครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=50955.msg3317172#msg3317172
เค้าโหวตกันผ่านคอมเม้นเนี่ยแหละ 555
-
ไปอ่านรายละเอียดมาละ ขอโหวต เจ้าชายเดินดิน กับ เขาชื่ออธิป ทองจินดา ครับผม
-
เข้ามาโหวตทันไหม
ถ้าทันนะ
ทุ่มโหวตเรื่อง 1
เจิ้ง กะ เต๋า
เอ้าทุ่ม..สุดตัวเลย
อยากอ่านดราม่า
ซิก..ซิก
-
ขอโหวดเรื่องเจ้าชายเดินดิน :-[ :-[ :-[
-
รักที่ถูกตัดตอน . .
ดีแล้วล่ะค่ะที่เนบิวลาหยุดตัวเองได้เสียก่อน เพราะถ้ายังไม่ได้เคลียร์กับอีกคนให้รู้เรื่องเราก็ไม่สนับสนุนให้มารักกับเนตั้นหรอกนะคะ
-
เกินห้ามใจ . .
ถึงจะดูไม่ยุติธรรมกับอะเนด้าไปสักหน่อย แต่ก็ดีกว่ายื้อความสัมพันธ์ฉันท์คนรักเอาไว้ให้อีกฝ่ายเจ็บไปเรื่อยๆ นะคะ ชอบเนบิวลาก็ตรงนี้นี่ล่ะ
-
คนใจร้าย . .
ตอนนี้อาจจะยังไม่รัก แต่พอนานๆ ไปใช่ว่าเนตั้นจะรักเนบิวลาเท่าหรือมากกว่าอะเนด้าไม่ได้เสียหน่อยนะคะ ให้เวลาเป็นเครื่องพิสูจน์ดีกว่าค่ะ
-
คำถามที่ทุ่งเพชร . .
อย่ามาฉวยโอกาสเอาตอนที่จิตใจของเนตันยังไม่คงที่แบบนี้เลยค่ะสตรอนเทีย เป็นอะไรที่ไม่น่ารักเลยจริงๆ
-
ทะเลคาทีโดรา . .
ตอนแรกๆ อาจจะไม่คุ้นสถานที่ แต่มีเนบิวลาอยู่ข้างๆ ด้วยแบบนี้ก็ไม่มีอะไรให้น่านึกกลัวแล้วล่ะค่ะเนตั้น ก็เจ้าตัวเขาออกจะรักเนตั้นขนาดนี้เลยนี่นา :-[
ปล. ขอโหวตเรื่อง เจ้าชายเดินดิน กับ ลูกยางสื่อรัก ค่ะ ^^
-
:กอด1: แค่อ่านเรื่องเริ่มต้นที่บรรยายมาก้ออยากอ่านมาก ๆ เลยอ่ะ :mew1: ถ้ายังไงเปิดเรื่องแล้ว อย่าลืมบอกกันด้วยน่ะจ้ะ เพราะไม่เคยเข้าไปดูกระทู้อื่น ๆ น่ะ เปิดแต่เรื่องที่อ่านอยู่เท่านั้นเองน่ะ
เรื่องรักล้านปีแสงหายยาวเลยน่ะ เรื่องของคานินด้วย คงหายป่วยแล้วน่ะจ้ะ ยังไงจะรอจ้ะ :o8: :o8:
-
≡▉≡ interstellar ♗ รัก➀ล้านปีแสง
ตอนที่ 11 ✲ มุ่งสู่ทีมูลาพันเว
(http://s5.postimg.org/oygzm2xiv/interstellar_new01.jpg)
"ฉันไม่รู้ อยู่ที่ไหนก็คงเหมือนๆ กันนั่นแหละ ฉันเล่าชีวิตของฉันให้นายฟังหมดแล้วนี่ นายก็คงรู้ว่าชีวิตของฉันที่ดาวโลกเป็นยังไง แต่ถ้าฉันอยู่ที่นี่...ฉันก็ยังพอมี..."
เนตั้นหันไปมองหนุ่มตาคมแทนการพูดออกมาตรงๆ เนบิวลารู้สึกได้ถึงหัวใจที่เต้นแรงของตัวเองเมื่อเห็นสายตาคู่นั้นที่สื่อสารความรู้สึกบางออกมา ความรู้สึกเต็มตื้นพลันบังเกิดในก้อนเนื้อแห่งพลังชีวิตในทันใด
"แปลว่านายจะอยู่ที่นี่กับฉันใช่ไหมเนตั้น"
คนถามออกจะตื่นเต้นไม่น้อย แม้ว่าในใจลึกๆ แอบหวั่นใจว่าเนตั้นจะปฏิเสธ แต่หนุ่มลูกครึ่งกลับไม่ได้ใช้เวลาคิดนานมากอย่างที่คาดไว้ เพราะคงไม่มีเรื่องให้ต้องคิดมากกว่านี้แล้ว เนตั้นจากมาไกลจนแทบไม่รู้ด้วยซ้ำว่าจะกลับไปที่ดาวโลกได้ยังไง คิดไปก็คงไร้ประโยชน์ เมื่อไม่เห็นทางเลือกอื่นที่เป็นไปได้ เนตั้นจึงพยักหน้าตอบตกลงโดยไม่ลังเลใจ
"แล้วนายจะให้ฉันไปอยู่ที่ไหนล่ะ" เนตั้นหัวเราะเบาๆ พลางยิ้มเขินเล็กน้อย ใบหน้าขาวมีสีแดงเรื่อๆ ระบายไปทั่วผิวหน้า
"เนตั้น"
เนบิวลาครางด้วยน้ำเสียงที่มาจากความตื้นตันใจ คลี่ยิ้มแล้วก็ดึงตัวเนตั้นมากอดไว้ ซุกหน้าและสูดดมลงตรงไหล่ของคนที่รักด้วยความรักและความรู้สึกโล่งใจ นี่คงเป็นอีกครั้งในชีวิตที่เนบิวลารู้สึกกับบางสิ่งบางอย่างมากถึงขนาดนี้
"ฉันจะดูแลนายให้ดีที่สุดนะเนตั้น เราจะสร้างชีวิตของเราด้วยกัน ตกลงไหม"
หนุ่มลูกครึ่งกอดหนุ่มต่างดาวเบาๆ แทนคำตอบนั้น ความรู้สึกข้างในเต็มตื้นจนแทบล้นออกมาจากทั้งสองหัวใจเช่นเดียวกัน ความอบอุ่นแผ่ซ่านแล่นไหลไปทั่วสรรพางกาย อีกทั้งยังเผื่อแผ่ส่งผ่านไปให้คนตรงข้ามที่สัมผัสแนบชิดจนแทบเป็นเนื้อเดียวกันในตอนนี้ด้วย
"ฉันไม่รู้หรอกว่านายคิดยังไงกับฉัน นายอาจจะยังไม่รักฉันเลยก็ได้ แต่ไม่เป็นไรหรอกเนตั้น ฉันรอได้ นายรู้ไหมเนตั้น ฉันเข้าใจ...ความรักไม่ว่าจะเกิดขึ้นช้าหรือเร็ว ไม่ว่าจะเป็นรักแรกพบ...หรือรักหลังพบ สุดท้าย...เราก็ต้องใช้เวลาพิสูจน์หัวใจอยู่ดี เพราะฉะนั้น...ถ้านายต้องการเวลา ฉันก็ยินดีที่จะให้เวลากับนาย...นานเท่าที่นายต้องการนะเนตั้น"
เนบิวลาค่อยๆ ปล่อยเนตั้นออกจากอ้อมแขน พอเพ่งพิศดูรอยยิ้มจางๆ บนใบหน้านั้นแล้วเนบิวลาก็ยิ้มละไม แววตาของเนตั้นที่มองมาที่เนบิวลาเปลี่ยนไปแล้ว ความรู้สึกที่เคยมีระยะห่างหายไปจนแทบหมดสิ้นในแววตาคู่นั้น ช่างเป็นสัญญาณที่ดีเสียจริงๆ
"ฉันก็รู้สึกดีๆ กับนายนะเนบิวลา ฉันไม่รู้หรอกว่าฉันจะไปถึงจุดที่ความรู้สึกดีๆ เปลี่ยนไปเป็นความรักได้ตอนไหน แต่ไม่ว่าจะยังไง ฉันก็รับรู้ทุกสิ่งทุกอย่างที่นายพยายามทำให้ฉัน ฉันรับรู้ถึงความรู้สึกดีๆ จากนาย ถึงแม้ว่าเราจะเพิ่งรู้จักกันได้ไม่นานก็ตาม"
"เนตั้น" เนบิวลาครางเบาๆ ด้วยความตื้นตันใจอีกครั้ง น้ำตาลูกผู้ชายเอ่อไหลออกมาอย่างมิอาจห้ามได้
ผมเส้นเล็กสลวยของเนตั้นต้องลมทะเลเบาๆ แสงแดดอ่อนๆ ทำให้ใบหน้านั้นสว่างใสราวกับมีออร่าสีทองแผ่กระจายไปทั่ว เมื่อบวกกับรอยยิ้มละไมของหนุ่มน้อยด้วยแล้ว ภาพความละเอียดสูงสุดที่เห็นได้ด้วยตามนุษย์ตรงหน้าก็ยิ่งงดงามราวกับภาพฝัน นี่คืออีกหนึ่งภาพที่เนบิวลาจะจดจำไว้ในใจอีกนานแสนนาน
"ฉันรู้เรื่องที่นายบอกเลิกกับคนรักของนายไปแล้วล่ะเนบิวลา ตอนแรก...ฉันก็โกรธนายที่ทำอย่างนั้น เพราะฉันรู้ดีว่าคนที่ถูกบอกเลิกเจ็บปวดแค่ไหน ฉันเคยถูกผู้หญิงบนดาวโลกบอกเลิกมาหลายคนแล้ว และฉันก็รู้สึกว่า...มันไม่ยุติธรรมเลยที่นายจะทิ้งผู้หญิงที่นายรักมาตั้งนาน แล้วก็มาหาฉัน ทั้งๆ ที่นายก็ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าฉันรักนายหรือเปล่า แต่พอมาคิดๆ ดูแล้ว...ถ้านายไม่ได้รักฉันมากขนาดนั้น นายคงไม่บ้าพอที่จะทิ้งผู้หญิงดีๆ คนหนึ่งมาหาฉันหรอก ขอบคุณมากนะเนบิวลาที่นายทำเพื่อฉันมากขนาดนี้"
ก่อนขบวนประโยคต่อไปจะลอดพ่นผ่านริมฝีปากออกมา น้ำตาลูกผู้ชายของเนตั้นก็เอ่อไหลลงอย่างช้าๆ อาจเป็นเพราะเห็นคนตรงหน้ามีน้ำตาก็เลยพาลอยากร้องไห้ไปด้วย ไม่อย่างนั้นก็คงเป็นเหตุผลอื่นที่มิอาจรู้ได้
"ตั้งแต่ฉันเกิดมา ฉันไม่เคยเห็นใครทุ่มเทความรักให้ฉันมากขนาดนี้มาก่อนเลยนะเนบิวลา ฉันไม่เคยคิดด้วยซ้ำว่าคนอย่างฉันจะมีค่ามากพอที่ใครจะมารัก นายเป็นคนแรกที่ทำดีกับฉันมากขนาดนี้ ฉันรับรู้นะเนบิวลา ถึงฉันไม่รู้ว่าฉันจะรักนายได้หรือเปล่า แต่ฉันก็รู้ทุกอย่าง ปัญหามันอยู่ที่ฉันเอง ฉันโตมาโดยที่ฉันไม่เคยรู้สึกว่าฉันเป็นที่ต้องการของใครเลย เพราะไม่เคยมีใครรักฉัน แม้แต่พ่อแม่ที่ควรจะรักฉันมากที่สุด ฉันก็ไม่เคยได้ความรักจากพวกเขาเลย ที่ฉันยังไม่รักนาย ไม่ใช่เพราะนายทำอะไรผิดหรอกนะ เป็นเพราะฉันเองที่ไม่เชื่อว่าจะมีใครรักฉันจริงต่างหาก ในใจลึกๆ ฉันไม่เคยเชื่อว่าจะมีใครต้องการฉัน ฉันไม่เคยเชื่อว่าตัวเองมีคุณค่ากับใครเลย นายเข้าใจฉันใช่ไหมเนบิวลา"
พอได้ฟังจากปากหนุ่มลูกครึ่งเต็มๆ เป็นครั้งแรก เนบิวลาจึงเข้าใจปัญหาของเนตั้นได้เป็นอย่างดี บนดาวแม็กโซนาเดียนั้น การทิ้งลูกถือเป็นความผิดร้ายแรงมาก ใครทำความผิดนี้จะถูกลงโทษหนักและจะไม่ได้ผุดได้เกิดในสังคมนี้อีกเลย เพราะการกระทำเช่นนั้นถือเป็นเรื่องโหดร้ายที่จะส่งผลต่อชีวิตของคนๆ หนึ่งไปทั้งชีวิต เมื่อเห็นสิ่งที่เกิดขึ้นกับเนตั้นก็ช่วยทำให้เนบิวเลาเข้าใจเหตุผลของการลงโทษคนที่ทิ้งลูกได้เป็นอย่างดี
การที่เนตั้นเคยมีแฟนและถูกบอกเลิกไปตั้งหลายครั้ง อาจไม่ใช่เพราะผู้หญิงเหล่านั้นไม่รักเนตั้น แต่เนตั้นเองต่างหากที่ไม่เคยเห็นคุณค่าของตัวเองเลย พูดง่ายๆ ก็คือไม่รักตัวเองมากพอ ถ้าเนบิวลาไม่ช่วยเนตั้นแก้ปัญหานี้ให้ได้เสียก่อน ความรักของเนบิวลากับเนตั้นก็จะพบจุดจบเดียวกันอย่างไม่ต้องสงสัย เพราะสุดท้าย เนตั้นก็จะไม่รู้สึกว่าตัวเองมีความสำคัญกับใคร เป็นสาเหตุที่ทำให้ความสัมพันธ์จบลงไปในที่สุด
เนบิวลาพยักหน้าเข้าใจอย่างช้าๆ ความสงสัยข้องใจต่างๆ หายไปหมดสิ้นแล้ว ต่อไปก็คงเหลือแต่ว่าจะทำยังไงให้หนุ่มน้อยคนนี้มีชีวิตที่ดีที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้กับชีวิตที่เหลืออยู่บนดวงดางแห่งนี้ที่แสนไกลโพ้นจากที่ที่จากมา
"ไม่เป็นไรนะเนตั้น ฉันเข้าใจนาย และก็ยินดีที่จะช่วยนายทุกอย่าง เพื่อให้นายรู้ว่าตัวเองมีค่า นายไม่ต้องกังวลนะว่านายควรจะรักฉันตอบหรือเปล่า ถ้านายไม่รู้สึกอยากจะรัก...นายก็ไม่ต้องรัก แต่ถ้าวันหนึ่งนายรักฉันขึ้นมา นายก็อย่าปฏิเสธหัวใจของตัวเองละกัน" เนบิวลาพูดตลกตอนท้ายแล้วจึงพูดสืบไป
"แต่ไม่ว่าจะยังไง ฉันก็จะทำอย่างนี้ต่อไปจนกว่าวันหนึ่งนายจะเห็นว่าฉันไม่เคยไปไหนเลย อย่างน้อย...แค่นายรับรู้ ฉันก็ดีใจแล้ว เชื่อฉันนะเนตั้น ต่อไปมันจะดีขึ้น เราจะช่วยกันทำให้มันดีขึ้นด้วยกัน โอเคไหมเนตั้น"
เนบิวลายิ้มกว้างสดใส จ้องลึกเข้าไปในดวงตาของเนตั้น หนุ่มลูกครึ่งผู้อ้างว้างโดดเดี่ยวมานานพยักหน้าตกลงอย่างช้าๆ พอเห็นอกแกร่งที่ดูช่างน่าอบอุ่นตรงหน้าก็อดที่จะโผเข้าซบและสวมกอดอีกครั้งไม่ได้ แม้ไม่เคยเชื่อเลยว่าจะมีใครรักและจริงใจด้วย แต่เนตั้นกลับมั่นใจว่าเนบิวลาจะเป็นคนแรกที่ทำให้ตัวเองเชื่อมั่นอย่างนั้นได้ในที่สุด
เนบิวลากอดหนุ่มน้อยหน้าใสตอบเบาๆ รอยยิ้มละไมบ่งบอกว่าเจ้าตัวมีความสุขมากแค่ไหน สายลมทะเลที่พัดผ่านผิวกายอาจทำให้เหน็บหนาวไปบ้าง แต่พลังความรักก็ช่วยให้ทั้งตัวและหัวใจอุ่นสบายอย่างที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อน
"ฉันมีเวลาพักเหลืออยู่เกือบๆ หนึ่งเสี้ยวฤดู นายอยากไปท่องอวกาศกับฉันไหมเนตั้น ตั้งแต่มาถึงที่นี่ เรายังไม่ค่อยได้ไปเที่ยวที่ไหนด้วยกันเลย"
พอได้ยินเรื่องไปเที่ยวเท่านั้น หนุ่มน้อยก็หูผึ่งขึ้นมาทันที พอผละตัวออกแล้วก็ยิ้มอย่างตื่นเต้นดีใจราวกับเป็นคนละคนกับเมื่อกี้
"อยากไปสิ นายพาฉันไปไหนก็ได้ ที่นี่มีของแปลกๆ ที่ฉันไม่เคยเห็นเยอะเลย ฉันว่าจะบอกนายตั้งหลายทีแล้วว่าให้พาฉันไปเที่ยวมั่ง ฉันชอบไปเที่ยว เพราะว่าตอนเด็กๆ ฉันไม่ค่อยได้ไปไหนเลย นานๆ ทีที่สถานสงเคราะห์จะพาไปเที่ยวทีหนึ่ง แต่ก็ไม่มีอิสระหรอก ก็เลยไม่สนุก" เนตั้นพูดติดตลก
"งั้น...เราไปที่ดาวดวงนี้กันดีกว่าเนตั้น ดาวทีมูลาพันเว"
"โห...ชื่อยาวจัง แล้วทำไมเราต้องไปที่ดาวนั่นล่ะ ทำไมไม่เที่ยวที่แม็กโซนาเดียก่อน" เนตั้นขมวดคิ้วและเอียงคอด้วยความสงสัย
"ก็นายยังเป็นถือว่าเป็นคนเถื่อนของที่นี่อยู่ไงเนตั้น ถ้าเกิดมีเจ้าหน้าที่ของรัฐเจอนายเข้า นายอาจจะโดนลงโทษได้ โทษของการบุกรุกที่นี่คือตายสถานเดียว แต่ถ้านายไปที่ดาวทีมูลาพันเวแล้วผ่านการรับรอง นายจะไปอยู่ที่ไหนในจักรวาลนี้ก็ได้"
"ทำไมเป็นอย่างงั้นล่ะ" หนุ่มน้อยขมวดคิ้วสงสัย
"ดาวดวงนี้นะ...ถือเป็นดาวที่มีเทคโนโลยีสูงสุดในจักรวาลเท่าที่เราค้นพบมา มีขนาดใหญ่มากกว่าดาวแม็กโซนาเดียถึง 20 เท่าเลยนะ ก็เลยสามารถรับสิ่งมีชีวิตจากดาวดวงอื่นมาอยู่ร่วมได้จำนวนมาก แต่ทุกคนต้องผ่านการทดสอบที่สถานีอวกาศก่อน คนที่ผ่านการทดสอบถึงจะได้รับอนุญาตให้เดินทางเข้าไปอยู่ดวงดาวได้ ถ้านายผ่านการทดสอบ นายสามารถอาศัยอยู่ที่นั่นได้เลย ส่วนคนที่ไม่ผ่านการทดสอบก็จะต้องกลับดาวของตัวเอง นายรู้ไหมว่าทำไม เพราะดาวทีมูลาพันเวเป็นดาวที่มีแต่คนดีเท่านั้น ชีวิตของคนที่นั่นเป็นชีวิตที่อมตะ ดาวดวงนี้ก็เลยสงบและมีความสุขมาก ใครที่ได้ไปอยู่ถือว่าโชคดี แล้วถ้านายผ่านการทดสอบที่ด่านอวกาศ รหัสดีเอ็นเอของนายจะถูกบันทึกไว้และส่งไปทั่วจักรวาล ไม่ว่านายจะไปที่ดาวดวงไหนที่มีเทคโนโลยีสูงแบบดาวของเรา นายสามารถขอเป็นพลเมืองของดาวดวงนั้นได้เลย ถ้านายกลับมาที่ดาวแม็กโซนาเดีย นายก็จะได้รับจัดสรรบ้านพร้อมกับยานส่วนตัวให้หนึ่งลำด้วย ถ้านายอยากเรียนนายก็จะได้เรียน อยากทำธุรกิจหรือทำงานเป็นเจ้าหน้าที่ของรัฐก็ได้ นี่เป็นข้อตกลงสากลร่วมกันของดาวที่มีเทคโนโลยีสูงทั้งหมดในจักรวาล"
เนตั้นได้ฟังแล้วก็ตาโต "จริงเหรอเนบิวลา แล้วฉันจะผ่านการทดสอบได้ยังไงล่ะ แล้วนายผ่านการทดสอบหรือเปล่า"
"ฉันยังไม่เคยไปที่ดาวทีมูลาพันเวเลย ไม่มีใครรู้หรอกว่าเราจะผ่านการทดสอบได้ยังไง มนุษย์ที่ดาวทีมูลาพันเวมีเทคโนโลยีสูงกว่าเรามาก เราไม่สามารถเข้าใจระบบการตรวจสอบของเขาได้หรอก แต่ละคนจะถูกทดสอบไม่เหมือนกันด้วยนะ ถ้าผ่านก็ผ่าน ถ้าไม่ผ่านก็คือไม่ผ่าน เราต้องลองเสี่ยงดวงดู"
"โห...ฟังดูน่าตื่นเต้นจัง แล้วมันอยู่ไกลไหม ต้องใช้เวลาเดินทางนานแค่ไหนล่ะ"
"ประมาณร้อยกว่าปีแสง อยู่สุดขอบกาแล็กซี่ของเราเลย แต่ใช้เวลาเดินทางแค่ไม่กี่วันก็ถึงแล้ว ฉันจะพานายแวะดูอะไรสวยๆ ระหว่างทางด้วย ดีไหมเนตั้น"
เนตั้นพยักหน้ารับคำอย่างตื่นเต้น "ดีเลย"
"เนบิวลา!!!"
ยังไม่ทันที่สองหนุ่มจะได้แสดงความดีใจตื่นเต้นกันให้เต็มที่ เสียงแหลมสูงของใครคนหนึ่งก็ดังขัดจังหวะขึ้นมาเสียก่อน เมื่อสองหนุ่มหันไปมองตามจึงเห็นสาวสวยมาดสง่าในชุดที่ดูคล้ายเซเลอร์มูนก็ไม่ปานย่างเดินเข้ามาหาอย่างช้าๆ สัญชาตญาณบอกเนตั้นว่าท่าทางที่ไม่เป็นมิตรของหญิงสาวผู้นี้อาจนำภัยอย่างใดอย่างหนึ่งมาให้
"อะเนดา" เนบิวลาเอ่ยเรียกชื่อหญิงสาวผู้นั้นขึ้นมาเป็นคนแรกด้วยความแปลกใจ
"เนี่ยเหรอ...สาเหตุที่เนบิวลาบอกเลิกกับฉัน"
อะเนดาส่งเสียงและสายตาแห่งความผิดหวังออกไปให้กับชายหนุ่มทั้งสองคนที่ยืนอยู่ไม่ไกลจากตรงหน้า พอสาวเท้าอีกเพียงเล็กน้อยก็มายืนอยู่ห่างในระยะครึ่งช่วงตัว
"ใครเหรอเนบิวลา" เนตั้นกระซิบถามในขณะที่สายตาจ้องมองหญิงสาวที่เดินมาหาอย่างหวาดระแวง
เนบิวลาไม่ตอบแต่เอื้อมมือไปจับมือของเนตั้นมากุมไว้พร้อมกับดึงมาแนบชิบลำตัว อะเนดามองภาพนั้นอย่างสนใจ แน่นอนว่ามันทิ่มแทงหัวใจของเธอจนเกินจะบรรยาย เธอรักของเธอมาตั้งนาน ใครๆ ก็รู้ ใครๆ ต่างก็ชื่นชมว่าเหมาะสมกันดี เธอเองก็โชคดีเหลือเกินที่ได้รักกับชายหนุ่มที่แสนดีอย่างเนบิวลา แต่ไม่เคยคิดเลยว่าวันหนึ่งจะต้องเสียคนที่รักที่สุดไปอย่างไม่คาดฝัน
"อะเนดามาได้ยังไง"
"สตรอนเทียบอก" อะเนดาบอกโดยไม่โกหก โดยปกติแล้วมนุษย์บนดาวที่มีเทคโนโลยีสูงจะพูดโกหกน้อยมาก เพราะแทบไม่มีความจำเป็นที่จะต้องโกหกในชีวิตประจำวันเลย
เนบิวลากลืนน้ำลายลงคออย่างยากเย็น พยายามครุ่นคิดและหาเหตุผลในใจว่าอะเนดาเดินทางมาหาด้วยเหตุผลใดกันแน่ ท่าทีที่ไม่เป็นมิตรนั้นทำให้เนบิวลาหวาดระแวงไม่น้อยเลย
"เนบิวลาบอกเลิกกับฉันเพราะผู้ชายคนเนี้ยเหรอ" อะเนดาขึ้นเสียงดัง
เท่านี้เนตั้นก็พอจะเดาออกได้แล้วว่าผู้หญิงแปลกหน้าคนนี้คือใคร แฟนเก่าของเนบิวลาที่เพิ่งเลิกกันไปเมื่อไม่กี่วันนี่เอง จะว่าไปเธอก็เป็นผู้หญิงที่สวยมากทีเดียว หน้าเรียวสวยหวานไร้การศัลยกรรมใดๆ มนุษย์บนดาวนี้ส่วนมากหน้าตาดีเพราะผ่านวิวัฒนาการเร็วกว่ามนุษย์บนดาวโลก เทคโนโลยีที่สูงกว่าทำให้วิวัฒนาการแซงหน้าไปนับแสนปีแม้ว่าจะก่อกำเนิดมาจากมนุษย์เผ่าพันธุ์เดียวกันก็ตาม
"ใช่...ฉันรักเขา และฉันก็จะอยู่กับเขา" เนบิวลายืนยันเสียงหนักแน่น แม้รู้ดีว่าออกจะเป็นเรื่องโหดร้ายสักหน่อยเพราะอีกฝ่ายคงเจ็บปวดน่าดูที่ได้ยิน
"เขามาจากดาวดวงอื่นเหรอ"
อะเนดาเปลี่ยนเรื่องถาม ก็ไม่แปลกที่อะเนดาจะรู้เพราะหน้าตาผิวพรรณของเนตั้นไม่เหมือนคนที่นี่เลย
"อะเนดาถามทำไม" สีหน้าของเนบิวลาหวาดระแวงมากยิ่งขึ้น การที่อะเนดาเดินทางมาหาแถมยังสงสัยเรื่องนี้ดูไม่ชอบมาพากลมากทีเดียว
"อะเนดาจะแจ้งเจ้าหน้าที่ว่ามีบุคคลต่างด้าวเดินทางเข้ามาในดวงดาวของเราโดยไม่ได้รับอนุญาต"
เนบิวลาเสียวสันหลังวาบเพราะรู้ว่าหากอะเนดาแจ้งความแล้ว เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยของดวงดาวจะเดินทางมาที่นี่ในเวลาไม่ถึงนาที เนตั้นจะถูกจับ เนบิวลาก็อาจถูกสอบสวนจนเรื่องราวบานปลายใหญ่โตได้
"อะเนดาทำอย่างนี้ทำไม เราสองคนเลิกกันแล้ว ยังไงๆ ฉันก็จะไม่กลับไปหาอะเนดาอีก" เนบิวลาพูดเสียงดังบ้าง
"ไม่จริง! เนบิวลากำลังสับสนรู้ตัวหรือเปล่า ฉันไม่เคยเห็นเนบิวลาชอบผู้ชายมาก่อนเลย ยังไงๆ ก็ไม่มีทางเป็นไปได้ที่เนบิวลาจะชอบผู้ชาย มันเป็นแค่ความสับสนนะเนบิวลา เนบิวลาอาจจะแค่อยู่ใกล้ชิดกับผู้ชายคนนี้บนยานอวกาศด้วยกันมากเกินไปก็เลย..."
"ฉันรักเขา! ฉันไม่ได้สับสนนะอะเนดา!"
บรรยากาศโดยรอบตกอยู่ในความเงียบไปชั่วครู่เมื่อสิ้นเสียงที่ดังและดุของเนบิวลา อะเนดาตกใจจนถึงกับชะงักไปเลยทีเดียว ส่วนเนตั้นก็ได้แต่มองหน้าสองคนสลับกันไปมาอย่างไม่เข้าใจ
"สตรอนเทียเล่าให้เธอฟังเหรอ" เนบิวลาถามด้วยเสียงที่อ่อนลงเมื่อรู้ว่าเผลอตวาดไป
"ใช่" อะเนดาตอบเสียงห้วน
เนบิวลาขมวดคิ้วแน่นจนเป็นปื้นบนหน้าผาก อดนึกสงสัยไม่ได้ว่าสตรอนเทียต้องการอะไรกันแน่ถึงได้ทำอย่างนี้กับเนบิวลาทั้งๆ ที่เป็นเพื่อนรักกันมาตั้งแต่เด็กๆ
"สตรอนเทียก็คิดเหมือนฉันว่าเนบิวลากำลังสับสน" อะเนดายังคงยืนยันเสียงเดิมหลังจากเงียบไปครู่ใหญ่
"จะบ้าไปกันใหญ่แล้ว! ฉันรักเนตั้น ฉันรักเขาตั้งแต่แรกเจอ และฉันไม่เคยรู้สึกอย่างนี้กับใครมาก่อน ฉันคงไม่เสียสติถึงขนาดไม่รู้ความรู้สึกของตัวเองหรอกนะอะเนดา"
สีหน้าท่าทางที่ดูโกรธและคำยืนยันที่หนักแน่นของเนบิวลาทำให้อะเนดาเสียความมั่นใจไปไม่น้อยทีเดียว
"ฉันไม่เชื่อหรอก คนที่กำลังสับสนไม่มีทางรู้หรอกว่าตัวเองกำลังสับสน วันหนึ่งเธอก็จะรู้เองนั่นแหละ ไม่เชื่อก็คอยดูต่อไปแล้วกัน แต่...ไม่ว่าจะยังไง ฉันก็จะแจ้งเจ้าหน้าที่ให้มาจับผู้ชายคนนี้ไป"
"อะเนดา!" เนบิวลาขึ้นเสียงดังอีกครั้ง สายตาคมจ้องหญิงสาวตรงหน้าเขม็ง "ฉันเคยรักเธอ ฉันเคยรู้สึกดีๆ กับเธอ แม้กระทั่งตอนที่ฉันเลิกกับเธอ อะเนดารู้ไหมว่าฉันเสียใจมากแค่ไหน แต่วันนี้...ฉันไม่คิดเลยว่าเธอ..."
"เนบิวลา" อะเนดาร้องครางเสียงเบาเหมือนอยู่ในลำคอ ไม่ทันไรน้ำตาของเธอก็เอ่อไหลล้นลงมาพร้อมกับเสียงสะอื้น
"ฉันยังรักเนบิวลาอยู่ได้ยินไหม ฉันจึงต้องทำแบบนี้ไง เรารักกันมาตั้งนาน ไม่เคยมีปัญหากันเลย อยู่ดีๆ วันหนึ่งฉันก็ต้องมาสูญเสียคนที่ฉันรักไป เนบิวลาเคยคิดไหมว่าฉันจะรู้สึกยังไง รู้ไหมว่าฉันเสียใจมากแค่ไหน ฉันยังไม่อยากเสียเนบิวลาไป มันไม่ยุติธรรมกับฉันเลย ฉันทำใจไม่ได้! ฉันไม่ยอมเสียเนบิวลาให้ผู้ชายคนนี้หรอก!" อะเนดาพูดด้วยเสียงดังกลับมาพอๆ กัน จากนั้นก็ปล่อยโฮอย่างสุดกลั้น
สีหน้าของเนบิวลาอ่อนลงเมื่อได้ฟังความรู้สึกตรงๆ ของอีกฝ่าย จากนั้นก็ถอนหายใจ "ทำไมฉันจะไม่รู้ล่ะอะเนดา เธอคิดว่าฉันไม่เสียใจเหรอ แต่ฉัน..."
"หยุดทะเลาะกันได้แล้ว!!!"
เนตั้นตะโกนขัดกลางปล้องหลังจากที่ทนฟังมาสักพัก หนุ่มสาวที่ทะเลาะกันหน้าดำหน้าแดงอยู่หยุดชะงักและหันมามองเนตั้นเป็นตาเดียวกัน
"อะเนดา เรียกเจ้าหน้าที่มาจับฉันได้เลย จับฉันไปที่ไหนก็ได้ จะลงโทษฉันยังไงก็ได้ ขอให้ฉันไปพ้นๆ จากชีวิตของพวกเธอสองคน ถ้าไม่มีฉันสักคน...พวกเธอสองคนคงไม่ต้องเป็นแบบนี้!"
"เนตั้น!" เนบิวลาอุทานออกมาอย่างตกใจ เมื่อกี้มัวแต่ทะเลาะกับอะเนดาจนลืมคิดไปเลยว่าเนตั้นยืนฟังอยู่ข้างๆ และได้ยินการสนทนาทุกอย่างเป็นอย่างดี
"เนตั้น...ฉันไม่ได้หมายความว่านาย..."
"ไม่ต้องพูดอะไรอีกแล้วเนบิวลา" เนตั้นสะบัดมือที่ถูกเกาะกุมไว้อย่างแรง พอเป็นอิสระแล้วก็หันหน้าไปหาทะเลและเดินลงไปอีกราวหนึ่งช่วงตัว หันหลังให้ทั้งสองคน เนบิวลารู้ตัวแล้วก็รีบเดินตามไปคว้ามือของเนตั้นเอาไว้ทันที
"นายไม่ต้องทำอะไรเพื่อฉันขนาดนี้อีกแล้วนะเนบิวลา นายกลับไปหาอะเนดาเถอะ ไม่ต้องรับผิดชอบอะไรฉันหรอก ฉันยอมตายดีกว่าที่จะทำให้คนสองคนที่รักกันมาตั้งนานต้องเป็นแบบนี้"
"ไม่ได้! ฉันเลือกนายแล้วนะเนตั้น เราคุยกันแล้วนะเมื่อกี้ เราตกลงกันแล้วไม่ใช่เหรอ นายอย่าหวั่นไหวสิเนตั้น ฉันรักนาย...แล้วฉันก็เลือกนาย ฉันไม่ได้สับสน และฉันก็ยินดีที่จะจบความรักที่ผ่านมาของฉันเพื่อมาอยู่กับนายนะเนตั้น"
เนบิวลาพูดด้วยเสียงที่ดังมากพอเพื่อให้หญิงสาวที่ตามมาโดยไม่ได้รับเชิญได้รับฟังไปด้วย อะเนดาฝืนกลืนก้อนสะอื้นที่มาจุกอยู่ที่คอลงไปอย่างยากลำบาก เมื่อเป็นเช่นนี้แล้วเธอก็คงไม่มีทางเลือกมากนัก
ท่าทีที่เงียบผิดปกติของอะเนดาทำให้เนบิวลารู้ทันทีว่าเธอคงตัดสินใจทำบางสิ่งบางอย่างที่สำคัญไปแน่แล้ว การแจ้งเหตุร้ายที่ดาวดวงนี้ไม่ใช่เรื่องยาก เพียงแค่กดปุ่มเดียวข้อมูลทุกอย่างก็จะถูกส่งไปที่เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยของดวงดาว
"เนตั้น! ไปเร็ว!"
เนบิวลาฉวยมือของเนตั้นแล้วก็ทำท่าจะวิ่งไป แต่เนตั้นก็กลับขืนตัวไว้
"ฉันไม่ไป"
เนบิวลาหยุดมอง รู้ดีว่าการช้าแม้เพียงเสี้ยววินาทีเดียวก็อาจทำให้ทุกอย่างสายเกินไป
"ได้...ถ้านายไม่ไป ฉันก็จะอยู่ตรงนี้กับนาย ฉันก็จะถูกจับไปด้วยในข้อหาที่นายก็คงจะรู้อยู่ว่ามันใหญ่แค่ไหน"
เนตั้นเบิกตากว้างเพราะรู้ดีว่าเนบิวลาหมายถึงอะไร เมื่อเข้าตาจนอย่างนี้แล้วก็คงไม่มีทางเลือกอื่นใดนอกจาก...
หนีไปด้วยกัน!!!
เมื่อเห็นสายตาและท่าทีที่อ่อนลงของเนตั้น เนบิวลาก็ไม่รอช้า คว้าข้อมือของเนตั้นไว้แน่นแล้วก็วิ่งกลับขึ้นไปที่ยานที่จอดไว้ด้วยกันอย่างเร่งด่วน ไม่สนใจสายตาของหญิงสาวที่ยืนมองดูภาพคู่รักใหม่ที่วิ่งหนีจากเธอไปอย่างเจ็บปวด จุดหมายปลายทางตอนนี้มีเพียงที่เดียวเท่านั้น...
ทีมูลาพันเว!
TBC
(http://bit.ly/22xvLDa)
(http://s5.postimg.org/iuh36qq7r/atip_poster01.jpg)
-
เกลียดสตอนเทีย แม่งเลวววววววว
-
เอาใจช่วยให้เนบิวลาพาเนตั้นไปถึงดาวทีมูลาพันเวได้อย่างปลอดภัยค่ะ
แต่ทางฝั่งนี้ท่าจะผิดแผนไปเสียหน่อยนะคะ เพราะนอกจากสตรอนเทียและอะเนด้าจะไม่ได้ใครสักคนแล้วยังเป็นการผลักไสเจ้าตัวเขาไปให้ไกลจากตัวเองยิ่งกว่าเดิมด้วยเนี่ยสิ โดยเฉพาะกับความรู้สึกของเนบิวลาที่เสียไปแล้วน่ะคงยากเลยค่ะกว่าจะเข้าที่เหมือนเดิม
-
เข้าใจเนบิวล่านะ และไม่เข้าใจสะตรอนเทียกับอะเนด้า ทำไมถึงบอกว่าเนบิวล่าแค่สับสนทั้งๆตัวก็ตัวของเนบิวล่าเอง เขาย่อมรู้ตัวเอง ลุ้นคับว่าสองคนนี้จะผ่านด่านทดสอบของดาวพันเวมั้ย
รอ รออ่านตอนต่อไปคับ[/size]
-
:a5: เออ รู้สึกว่าเรื่องมันจะพลิกไปอีกแนวเลยแฮะ จากเดิมที่สตอนเทรียดูจะง่าย ๆ ไม่คิดอะไรน่ะ กลับพลิกจากเรื่องที่เคยเขียนเลยแฮะ แต่แบบนี้ก้อดีเหมือนกัน จะได้เห็นดาวดวงอื่นด้วยน่ะ อยากดูตอนทดสอบคงสนุกดี :mew3: ไม่ว่าเทคโนโลยีจะก้าวหน้าแค่ไหน มนุษย์ก้อยังใช้อารมณ์ตัดสินเสมอ :เฮ้อ: รออ่านเรื่องใหม่เลยจ้ะ
คิดถึงคานินจ้ะ :mew1:
-
ท่าจะผิดแผนไปนะสตรอนเทีย คงกะจะแยกทั้งคู่แต่ดันกลายเป็นว่าผลักไสให้ไปไกลกว่าเดิม ชอบเนบิวล่าจริงๆ ที่จะมั่นคงกับเนตั้นแบบนี้ หวังว่าจะหนีรอดไปได้นะ
-
สตรอนเทียนี่มัน...แต่กลับกลายเป็นว่าทำให้เนบิวลามั่นใจในความรักที่มีกับเนตั้นมากขึ้น :laugh: :laugh: :laugh:
ก็เข้าใจอารมณ์ของอะเนด้านะ ที่จู่ๆก็ต้องมาเสียคนรักให้มนุษย์ต่างดาวซะงั้น แถมเป็นผู้ชายอีก แต่ไม่สงสารหรอกเพราะนี่คือนิยายวาย เราจะไม่สงสารชะนี 555 :m20: :m20: :m20:
ต้องรีบไปให้ถึงดาวทีมูลาพันเว(ใช่ป่าววะ 555) แล้วทำการทดสอบให้ผ่านทั้ง 2 คน(โดยเฉพาะเนตั้น)ถึงจะกลับมาที่ดาวเดิม(จำชื่อไม่ได้อ่ะ)ได้อย่างภาคภูมิ ไม่ต้องกลัวโดนจับ :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
ดีใจที่มาต่อแล้ว มาต่ออีกไวๆนะคร้าบบบ ชอบอ่ะมาที 2 เรื่องเลย 555 :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
สมน้ำหน้า กะจะแยกเขาออกจากกัน
สุดท้ายเขารักกันกว่าเดิม
-
:z13: :z13: :z13: :z13: :z13: :z13:
-
≡▉≡ interstellar ♗ รัก➀ล้านปีแสง
ตอนที่ 12 ✲ บทรักในห้วงอวกาศ
(http://bit.ly/21It1gy)
"เนบิวลา ไฟกะพริบๆ ตรงนั้นมันคืออะไรเหรอ"
สายตาแป๋วหันมาถามพลางชี้ชวนให้ดู หนุ่มตาคมหันไปยิ้มด้วยบางๆ ก่อนแล้วจึงค่อยมองตาม
"ตรงไหน"
"นั่นไงๆ"
เนบิวลาเพ่งตามองตามที่อีกคนชี้ให้ดู พอเพ่งดูดีๆ จึงเห็นว่ามีแสงกะพริบสีฟ้าๆ ที่เกิดจากรังสีเอ็กซ์เป็นจุดเล็กๆ ที่แทบมองไม่เห็นอยู่เบื้องหน้า
"อ๋อ เขาเรียกดาวพัลซาร์ไง"
"ดาวพัลซาร์เหรอ" เนตั้นพยายามนึกตามแต่ก็จนปัญญา แม้จะเข้าใจภาษาแม็กโซแต่ก็ไม่รู้ว่ามันคืออะไรอยู่ดี
"แล้วดาวพัลซาร์เป็นดาวแบบไหนล่ะ เราเข้าไปดูใกล้ๆ ได้ไหม"
เนบิวลาส่ายหัวและหัวเราะอย่างเอ็นดู "ไม่ได้หรอก เราดูได้แค่ไกลๆ แค่เห็นแสงกะพริบของมันก็อันตรายแล้ว เพราะว่ารังสีที่มันปล่อยออกมาเข้มมาก ถ้าเราอยู่ใกล้มันสักหนึ่งหรือสองปีแสงก็อาจจะตายได้เลย"
"โห...มันอันตรายขนาดนั้นเลยเหรอ เสียดายจัง อยากเข้าไปดูใกล้ๆ"
เนบิวลาเอื้อมมือไปลูบหัวเนตั้นอย่างเอ็นดู เป็นเวลากว่าเสี้ยวฤดูแล้วที่ใบหน้าใสสะอาดและรอยยิ้มที่ดูไร้พิษภัยทำให้หนุ่มตาคมเฝ้าหลงใหล
"เดี๋ยวเราจะพานายไปเที่ยวดาวเคราะห์ดวงหนึ่งดีไหม จากตรงนี้ไปอีกแค่หนึ่งปีแสงเอง ดาวเคราะห์ดวงนี้นะเราเรียกมันว่าดาวซิมโนลา เป็นดาวเคราะห์เกิดใหม่ มีสิ่งมีชีวิตด้วย แต่ส่วนมากเป็นสัตว์เลื้อยคลานตัวใหญ่ๆ ยังไม่มีมนุษย์ทรงปัญญาหรอก เพราะฉะนั้นไม่ต้องกลัวว่าจะมีใครมาทำร้ายเรา แต่ก็ต้องระวังพวกไวท์ทอลให้ดี เพราะพวกมันชอบเที่ยวไปทั่ว แล้วก็อันธพาลด้วย"
เนตั้นยิ้มและหัวเราะเบาๆ เพราะเข้าใจพิษสงของพวกไวท์ทอลได้ดีตอนอยู่บนยานกับเนบิวลาคราวนั้น เกือบได้ตายยกยานอวกาศกันแล้ว
"เนตั้น นายดูตรงนั้นสิ"
"อะไรเหรอ"
"หลุมดำไง นายเห็นแสงที่หมุนวนเข้าหาศูนย์กลางดำๆ นั่นไหม"
เนบิวลาปรับองศายานอวกาศส่วนตัวให้เงยขึ้นเล็กน้อย ภาพที่น่าตื่นตาตื่นใจจึงปรากฎตรงหน้าเนตั้นชัดเจนขึ้น เจ้าตัวถึงกับเบิกตากว้างและอ้าปากค้าง หลุมดำขนาดย่อมๆ ดูดกลืนดวงดาวและแม้กระทั่งแสงวนเข้าสู่จุดศูนย์กลางที่เป็นสีดำสนิท รังสีเอ็กซ์ปริมาณมหาศาลพวยพุ่งออกมาจากจุดศูนย์กลางไปไกลหลายปีแสง
"โห...สวยมาก"
"ใช่ แต่อันตรายมากเลยนะเนตั้น ถ้าเราเข้าไปใกล้มัน มันก็จะดูดเราเข้าไปในนั้นเหมือนกัน"
"ดูดเข้าไปตรงสีดำๆ ตรงกลางนั่นเหรอ แล้วเราจะเป็นยังไงล่ะ" เนตั้นถามด้วยความอยากรู้อยากเห็น
"ตัวเราก็จะฉีกขาดไง จากนั้นนะ...สสารในร่างกายก็จะค่อยๆ หลุดออกจากกันเป็นอะตอม แล้วก็แตกเป็นอนุภาคเล็กลงเรื่อยๆ จนไม่เหลืออะไรเลย"
แม้เนตั้นไม่สามารถเข้าใจได้ทั้งหมด แต่ก็รู้สึกตื่นเต้นตามไปด้วย "น่ากลัว แล้วอย่างงี้มันจะไม่ดูดเราเข้าไปเหรอ"
"ไม่หรอก" เนบิวลาหยุดมองอย่างเอ็นดู "เราอยู่ตั้งไกล แต่ถ้าอยู่ใกล้ๆ มันสักหนึ่งปีแสง เราโดนมันดูดเข้าไปแน่"
"แล้วมันอยู่ไกลแค่ไหนล่ะ"
เนบิวลาหันกลับมาเช็คแผนที่ดวงดาวที่อยู่ในดาราจักรแอนโดรมีดาจากหน้าจอ พอได้ข้อมูลแล้วจึงตอบ
"ประมาณยี่สิบปีแสง เป็นหลุมดำขนาดเล็ก อีกประมาณสองร้อยปีข้างหน้ามันจะเข้ามาใกล้ดาวที่เราอยู่ แล้วพวกเราก็จะโดนมันดูดเข้าไป แต่ไม่ต้องห่วงหรอก พวกดาวเทคโนโลยีสูงสามารถทำหลายหลุมดำได้ อย่างดาวทีมูลาพันเวที่เรากำลังจะไปก็ทำลายหลุมดำได้เหมือนกัน"
เนตั้นพยักหน้าเข้าใจ แม้ว่าเนตั้นแทบไม่มีพื้นฐานด้านวิทยาศาสตร์มาเลย แต่ก็พอเข้าใจคร่าวๆ ได้บ้าง นับว่าภาษาแม็กโซที่ฝังเข้าไปในสมองของเนตั้นช่วยให้เจ้าตัวฉลาดมากขึ้นพอสมควร
"หิวหรือยัง" เนบิวลาถามขึ้นเมื่อเหลือบเห็นเวลาที่หน้าจอบอกว่าเป็นช่วงงานที่เจ็ดแล้ว ได้เวลากินอาหารพอดี
"ไม่รู้เหมือนกัน ตั้งแต่ฉันมาอยู่ที่ดาวแม็กโซนาเดีย ร่างกายของฉันก็สับสนไปหมด ไม่รู้ว่าจะหิวตอนไหน จะกินตอนไหน จะนอนตอนไหน"
เนบิวลาฟังแล้วก็อดจะเห็นใจไม่ได้ คนที่มาจากโลกที่หมุนรอบตัวเองได้มักไม่ชินกับการใช้ชีวิตที่ดาวแม็กโซนาเดียที่ฟากหนึ่งมีแต่กลางวัน ส่วนอีกฟากหนึ่งก็มีแต่กลางคืน ร่างกายปรับตัวไม่ได้จนถึงขั้นเสียชีวิตก็มีมาแล้ว แต่โชคยังดีที่เนตั้นยังไม่มีอาการอย่างนั้นให้เห็น
"นายกินหน่อยละกันนะ ถึงเวลากินอาหารแล้ว อยู่ที่ดาวของเรา นายต้องเข้มงวดเรื่องนี้หน่อยเพราะเรามีแต่กลางวัน คนที่ไม่เข้มงวดเจ็บป่วยแล้วก็ตายไปหลายคนแล้ว"
เนตั้นพยักหน้าเข้าใจ เนบิวลาปลดเข็มขัดออกจากตัวแล้วก็ลอยตัวไปทางด้านหลังยานเพื่อนำอาหารที่เก็บไว้มากิน เป็นอาหารจำพวกโปรตีนแท่งผสมคาร์โบไฮเดรต วิตามิน เกลือแร่ ไขมัน กากใยและสารสกัดจากพืช บรรจุในซองทึบแสงอย่างดี เนตั้นคุ้นเคยดีอยู่แล้วจึงไม่มีปัญหาในการกินอาหารแบบนี้ จะว่าไปก็สะดวกดีเหมือนกันเพราะใช้เวลากินน้อย แถมยังได้สารอาหารครบทุกชนิดที่ร่างกายต้องการ กินเพียงสามสี่แท่งก็เพียงพอแล้ว
สองหนุ่มกินอาหารแท่งด้วยกันอยู่ไม่ถึงสามนาทีก็เสร็จภาระกิจประทังชีวิต ปิดท้ายด้วยการดูดน้ำดื่มจากซองใสๆ จากนั้นก็นั่งคุยกันบ้าง นอนเล่นบ้าง จนกระทั่งยานอวกาศส่วนตัวเคลื่อนเข้าใกล้ดาวเคราะห์ดวงหนึ่ง
ดูเผินๆ จากระยะไกลแล้วมันดูเหมือนโลกมาก เป็นดาวเคราะห์สีน้ำเงินและมีชั้นบรรยากาศ เมื่อเคลื่อนเข้าไปใกล้มากยิ่งขึ้นก็เริ่มเห็นสีเขียวของพืชบนผืนดิน แน่นอนว่ามีน้ำจากน้ำทะเลด้วย จะว่าไปมันก็ทำให้เนตั้นคิดถึงโลกที่ตัวเองจากมาไม่น้อยเลยทีเดียว
เนบิวลาบินวนรอบดวงดาวสองสามรอบเพื่อหาจุดที่เหมาะสมที่จะลงจอด แล้วก็ได้จุดเหมาะๆ บนพื้นที่แห่งหนึ่งที่ไม่แลดูเขียวมาก น่าจะมีความหนาแน่นของพืชน้อย พอเดินได้และไม่อันตรายจนเกินไป
"ถึงแล้วดาวซิมโนลา" เนบิวลาหันไปบอกคนข้างๆ เมื่อยานอวกาศส่วนตัวลงจอดที่พื้นสนิทแล้ว
ทั้งสองหนุ่มมองผ่านหน้าต่างที่ทำด้วยกระจกเพชรกันรังสีออกไปข้างนอก กวาดสายตามองดูโดยรอบ บริเวณที่จอดยานอยู่ใกล้แหล่งน้ำขนาดใหญ่พอๆ กับทะเลสาบ มีพืชรูปร่างแปลกๆ ใบหนาหลากสีสันขึ้นอยู่ห่างๆ กันมองเห็นออกไปไกลสุดลูกหูลูกตา อีกฟากหนึ่งของทะเลสาบมีภูเขาสูงตระหง่านสลับซับซ้อน ภูเขาบางลูกน่าจะสูงมากกว่าหนึ่งหมื่นเมตรจากระดับน้ำทะเลด้วยซ้ำ บางลูกเป็นภูเขาไฟที่มีลาวาพวยพุ่งออกมาตลอดเวลา
"เนบิวลา! ไดโนเสาร์! ไดโนเสาร์!"
เนตั้นชี้มือและร้องบอกอย่างตื่นเต้น พอมองตามเนบิวลาก็เห็นสัตว์เลื้อยคลานขนาดใหญ่สี่ห้าตัวกำลังกินพืชอยู่ไม่ไกลนัก ได้ยินเสียงร้องของมันแว่วดังมาด้วย
"ฉันอยากถ่ายรูปกับไดโนเสาร์น่ะเนบิวลา" จู่ๆ หนุ่มน้อยหน้าใสก็เกิดความคิดแผลงๆ ขึ้นมา
"เฮ้ย! ไม่ได้หรอกเนตั้น มันอันตราย" เนบิวลารีบร้องห้ามแทบไม่ทัน แต่ก็พลอยขำกับความคิดแผลงๆ นั้นไปด้วย
เนตั้นนิ่วหน้าอย่างเสียดาย "เหรอ...ว้า เสียดายจัง แล้วถ้าฉันอยากไปดูใกล้ๆ ล่ะ เราเข้าไปดูใกล้ๆ ได้ไหม"
"ได้สิ แต่ห้ามลงจากยานนะ เราไม่รู้ว่าที่นี่มีสัตว์อันตรายอะไรบ้าง สัตว์บางชนิดซ่อนตัวเก่ง เรามองไม่เห็นมันง่ายๆ หรอก เดี๋ยวจะโดนมันทำร้ายเอา"
"ฉันไม่ลงหรอกน่า" เนตั้นรีบสาบานค่าที่อยากเข้าไปดูใกล้ๆ
เนบิวลาสั่งยานให้ลอยขึ้นในแนวดิ่งเหนือแนวต้นพืชเล็กน้อย จากนั้นจึงค่อยๆ เคลื่อนตัวเข้าไปหาสัตว์เลื้อยคลานขนาดใหญ่ ความสูงของพวกมันจากพื้นดินน่าจะถึงสิบเมตร เนตั้นตื่นเต้นจนถึงกับนั่งไม่ติดพื้น ลุกขึ้นจากเก้าอี้แล้วยืนโน้มตัวไปข้างหน้าจนใบหน้าชิดบานหน้าต่างเพชร
"นายรู้ไหมเนบิวลา ตอนเด็กๆ ที่สถานสงเคราะห์เคยพาพวกเราไปดูหนัง แล้วมันมีเรื่องหนึ่งชื่อจูราสสิกเวิร์ลด์ มีสัตว์แบบพวกนี้เลย ตอนเด็กๆ นะ ฉันอยากเห็นตัวจริงของพวกมันมาก ไม่คิดว่าจะได้เห็นจริงๆ นะเนี่ย ฉันอยากถ่ายรูปพวกมันน่ะเนบิวลา เราถ่ายรูปพวกมันได้ไหม"
"ได้สิ เดี๋ยวฉันถ่ายให้"
เนบิวลาหยิบวัตถุคล้ายกับโทรศัพท์มือถือที่วางไว้ตรงแผงควบคุมยานอวกาศขึ้นมาถือไว้ ก่อนลุกออกจากที่นั่งไปยืนทางด้านหลังเพื่อเพิ่มระยะห่างให้สามารถ่ายรูปทั้งตัวของเนตั้นได้ เนตั้นหันมายิ้มแล้วก็ชูสองนิ้วขึ้น เนบิวลาใช้พลังจิตสั่งให้ยานอวกาศบินไปรอบๆ กลุ่มสัตว์เลื้อยคลานเพื่อให้เนตั้นได้ถ่ายรูปหลายๆ มุม ระยะใกล้บ้าง ระยะไกลบ้าง โชคดีที่ยานอวกาศนั้นบินด้วยความเงียบจึงไม่ส่งเสียงรบกวนให้พวกมันตื่นตกใจและหนีไปเสียก่อน
ถ่ายรูปเสร็จแล้วเนบิวลาก็ฉายรูปขึ้นที่หน้าจอของยานอวกาศให้เนตั้นดู เจ้าตัวยิ้มไม่หุบเลย ดูรูปไปคุยไปอย่างมีความสุข คนที่ถ่ายให้ก็พลอยมีความสุขตามไปด้วย
"ลงไปดูใต้ทะเลสาบไหม เผื่อมีสัตว์แปลกๆ ให้นายถ่ายรูปอีก"
"ยานของเราลงน้ำได้ด้วยเหรอ" เนตั้นทำหน้าฉงน
"ได้สิ ไปไหมล่ะ"
"ไปๆๆ" เนตั้นรีบพยักหน้าอย่างตื่นเต้น
เนบิวลาให้เนตั้นกลับมานั่งที่แล้วก็บังคับยานให้บินไปยังทะเลสาบ น้ำที่นี่ใสมากและไม่มีมลพิษเลยแม้แต่น้อย แค่มองจากด้านบนก็พอมองเห็นสัตว์เคลื่อนไหวไปมาอยู่ใต้น้ำได้แล้ว จากนั้นยานอวกาศก็ทิ้งตัวในแนวดิ่งและพุ่งลงไปในน้ำอย่างรวดเร็ว กระนั้น กลับไม่มีเสียงดังตูม แถมน้ำก็ยังไม่กระเซ็นหรือแตกกระจายออกแม้แต่หยดเดียว
พอได้เห็นโลกใต้น้ำเต็มๆ ตาแล้วเนตั้นก็ยิ่งตื่นเต้นเข้าไปใหญ่ วิ่งไปรอบๆ ยานดูสัตว์และพืชรูปร่างแปลกๆ แล้วก็ให้เนบิวลาถ่ายรูปให้เช่นเดิม
"เนบิวลา จระเข้ตัวใหญ่มากเลย มันกำลังลอยมาหาเราแล้ว" เนตั้นร้องบอกอย่างตื่นเต้นสุดขีด
เจ้าสัตว์เลื้อยคลานที่เนตั้นเรียกว่าจระเข้เคลื่อนที่เข้ามาหายานอวกาศด้วยความสนใจ ตัวของมันใหญ่พอๆ กับรถเมล์สามคันต่อกันเลยทีเดียว แม้จะดูเหมือนจระเข้ แต่พอพินิจดูดีๆ แล้วก็พบว่ามันมีความแตกต่างกันมากพอสมควร
"มันจะกินเราหรือเปล่าเนบิวลา หนีเหอะ" เนตั้นทำหน้าเหยเกด้วยความกลัวเมื่อเห็นเจ้าสัตว์โบราณขนาดใหญ่เคลื่อนเข้ามาใกล้
"ไม่ต้องกลัว มันกินเราไม่ได้หรอก ยานของเราฉลาดจะตาย ว่าแต่นายจะถ่ายรูปกับจระเข้ตัวนี้หรือเปล่าล่ะ"
เนตั้นพยักหน้า แต่พอเนบิวลาจะถ่ายรูปให้เจ้าตัวก็คอยระแวงหลัง คอยหันไปมองด้านหลังบ่อยๆ
"ไม่ต้องกลัวหรอก ทำตัวสบายๆ เอ้า ยิ้มหน่อยสิ"
เนตั้นหันหน้ากลับมาตามเดิม กำลังจะยิ้มก็หันไปดูข้างหลังอีกที คราวนี้จึงได้เห็นว่าพอจระเข้เข้ามาใกล้ ยานอวกาศก็จะค่อยๆ เคลื่อนหนีโดยอัตโนมัติ จึงรู้สึกสบายใจว่าไม่โดนมันกินแน่นอน เนตั้นหันหน้ากลับมาตามเดิมแล้วก็ตั้งท่าถ่ายรูปอย่างสบายๆ
"นายไม่อยากถ่ายรูปมั่งเหรอเนบิวลา มา...เดี๋ยวฉันถ่ายให้เอง"
"นึกว่าจะไม่ถามแล้วซะอีก" เนบิวลายิ้มเขินๆ แล้วก็ส่งอุปกรณ์ที่ถือให้เนตั้น ไม่ลืมที่จะสอนด้วยว่าถ่ายรูปยังไง
"ใช้ง่ายนะ ง่ายกว่าสมาร์ทโฟนบนดาวโลกอีกแน่ะ"
"มันแน่อยู่แล้ว" เนบิวลายักคิ้วให้หนึ่งครั้ง ก่อนจะไปยืนหันหลังให้บานหน้าต่างเพชรเตรียมตัวถ่ายรูป
เนบิวลาพาเนตั้นขึ้นจากน้ำ จากนั้นก็พาบินเที่ยวชมตามจุดต่างๆ บนดาวซิมโนลา ถ้าสังเกตดีๆ จะพบว่ามียานอวกาศจากดาวดวงอื่นบินวนเวียนอยู่ด้วย ส่วนมากก็มาด้วยวัตถุประสงค์เดียวกัน การท่องเที่ยวไปยังดวงดาวเกิดใหม่ถือเป็นเรื่องสนุกของดาวเทคโนโลยีสูง ในดาราจักรแอนโดรมีดาหรือเนบิวลานั้นมีดวงดาวแบบนี้นับไม่ถ้วน
(http://bit.ly/1UJb8PA)
"แล้วเราจะนอนยังไงล่ะเนบิวลา ตัวเราจะไม่ลอยไปลอยมาเหรอ"
เนตั้นถามพลางพยายามกดตัวเองให้นอนลงบนเตียงนอน แต่จนแล้วจนรอดก็ไม่สำเร็จ สภาวะไร้น้ำหนักทำให้ตัวของเนตั้นลอยออกจากตัวจนได้
"ใช้สายรัดไง" เนบิวลาชี้ให้ดูสายรัดข้างๆ เตียงนอนไปด้วย "นายจะนอนแล้วเหรอ"
"อืม ก็ถึงเวลานอนแล้วไม่ใช่เหรอ นายมีอะไรหรือเปล่า" เนตั้นมองอย่างแปลกใจ
"เปล่าหรอก" เนบิวลาปฏิเสธเป็นพัลวัน แต่ท่าทีก็ดูแปลก
หนุ่มตาคมจับจ้องดูรูปร่างหนุ่มหน้าใสที่อยู่ในชุดนอนแนบเนื้อตาเป็นมัน จนกระทั่งอีกฝ่ายรับรู้ได้ว่าสายตาที่มองมาทำให้รู้สึกร้อนๆ หนาวๆ
"มองอะไร"
เนบิวลาไม่ตอบทันที คิดสะระตะในใจอยู่สักพักก็ตัดสินใจรวบตัวคนข้างหน้าเข้ามาอยู่ในอ้อมแขน
"เนตั้น"
เนบิวลาเรียกชื่อเบาๆ พลางจับจ้องดูใบหน้าของอีกฝ่าย เนตั้นไม่ดิ้นรนขัดขืนก็จริง แต่ก็มีท่าทีประหม่าอย่างเห็นได้ชัด
"มีอะไรหรือเปล่า"
"วันนี้สนุกไหม"
"สนุกสิ สนุกมากๆ เลย"
"เราดีใจนะที่นายมีความสุข" เนบิวลากอดกระชับแน่นขึ้น "เนตั้น"
"อะไร"
"เอ่อ...นาย...เหงาหรือเปล่า" เนบิวลาเองก็ประหม่าพอกัน
"ก็เหงามาตั้งนานแล้วนี่ ถามทำไม"
"ก็อยากรู้ แล้ว...เอ่อ...ตอนนี้หายเหงาหรือยังล่ะ"
เนตั้นรู้สึกว่าเนบิวลาดูแปลกๆ มากขึ้นทุกทีๆ กระนั้น ก็ไม่คิดที่จะหนีแต่อย่างใด
"อืม...ไม่รู้สิ บอกไม่ถูกน่ะ"
"ทำไมบอกไม่ถูกล่ะ"
"ก็ไม่รู้สิ ก็มันบอกไม่ถูกไง"
"แสดงว่ายังเหงาอยู่เหรอ" เนบิวลาเอื้อมมือไปปัดไรผมให้หนุ่มหน้าใส ตาแป๋ว แถมปากยังแดงเรื่อน่าจูบเสียอีก
"อืม...ก็คงงั้นมั้ง"
"มีเราอยู่ข้างๆ แล้วนายก็ยังเหงาเหรอ แล้วเราต้องทำยังไงล่ะนายถึงจะหายเหงา"
"ไม่รู้สิ อย่างงี้ก็ดีแล้วมั้ง"
"ดีได้ยังไงล่ะ เมื่อกี้นายก็บอกเราอยู่ว่านายยังเหงา เราไม่อยากให้นายเหงารู้เปล่า ถ้านายอยากให้เราทำอะไรแล้วทำให้นายหายเหงาก็บอกได้นะ เรายินดีทำให้นายทุกอย่างเลย"
"เป็นไรหรือเปล่าเนี่ย ทำตัวแปลกๆ" เนตั้นเริ่มรู้สึกปั่นป่วนขึ้นมาบ้าง
"ก็...นั่นสิ ไม่รู้เป็นอะไรเหมือนกัน" เนบิวลาหัวเราะเขินๆ "ว่าแต่นาย...ไม่คิดจะให้รางวัลเรามั่งเหรอ"
"รางวัลอะไร" ถามอย่างงงๆ
"ก็...เราอุตส่าห์พานายไปเที่ยว แล้วเราก็ถ่ายรูปให้นายตั้งเยอะด้วย"
"อ้อ...ที่แท้พาไปเที่ยวเพราะอยากได้รางวัลนี่เอง แต่ฉันไม่มีอะไรให้นายหรอก มาที่นี่ก็มีแต่ตัว ไม่มีทรัพย์สมบัติอะไรสักอย่าง จะเอารางวัลที่ไหนมาให้นายล่ะ"
"มีสิ มีเยอะด้วย"
น้ำเสียงนั้นช่างฟังดูวาบหวามใจเหลือเกิน พอเนบิวลาเขยิบใบหน้าเข้ามาใกล้อีก หัวใจของเนตั้นก็เต้นรัวจนแทบจะหยุดหายใจ
"นายหมายความว่าไง เราก็บอกแล้วไงว่าเราไม่มีอะไรติดตัวมาเลย มาแต่ตัวอย่างเดียว"
"ก็นั่นแหละ รางวัลที่เราอยากได้"
เนตั้นทำหน้าเหวอเพราะรู้ว่าเนบิวลาหมายถึงอะไร แต่ความรู้สึกที่เคยต่อต้านผู้ชายชอบผู้ชายก็หายไปแทบหมดสิ้น
"ไม่เอา" เนตั้นพยายามดิ้นหนี
"อย่าดิ้นสิ เดี๋ยวกระแทก"
ยังไม่ทันขาดคำ ร่างของสองหนุ่มที่กอดกันอยู่ก็ลอยเข้าหาผนังของยานอวกาศ เนบิวลากลัวเนตั้นโดนกระแทกจึงกอดเนตั้นไว้แล้วหมุนตัว สลับให้ตัวเองเป็นคนกระแทกกับผนังของยานเสียเอง
"โอ๊ย" แม้จะเจ็บไม่น้อยแต่เนบิวลาก็พยายามส่งเสียงร้องให้เบาที่สุด
"เจ็บหรือเปล่า" ถามด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง
เนบิวลาพยายามคลายสีหน้าเหยเกแล้วก็ยิ้ม "ไม่เท่าไหร่หรอก ทีนี้อย่าดิ้นอีกล่ะ"
"อืม" ตอบเสียงลอดไรฟัน พอรู้ว่าตัวเองกำลังจะพูดอะไรออกไปก็เขินล่วงหน้าเสียก่อน "งั้นก็...อย่าเอารางวัลเลยนะ มันทำไม่ได้หรอก เดี๋ยวกระแทกผนัง เจ็บตัวอีก"
"เรามีวิธีก็แล้วกันน่า ไม่อันตรายหรอก"
เนตั้นชะงักเล็กน้อยเมื่อคำขู่ไม่ได้ผล "ไม่เอาหรอก เดี๋ยวเกิดใครมาเห็นเข้าล่ะ"
"ใครจะมาเห็นล่ะ ไม่มีใครมาเห็นหรอก อวกาศออกจะกว้างใหญ่ เอ...พูดแบบนี้แสดงว่ารู้แล้วเหรอว่าเราจะขอรางวัลอะไรจากนาย"
"พูดมาซะขนาดนี้ ทำไมจะไม่รู้ล่ะ" เนตั้นทำปากขมุบขมิบ เนบิวลาจึงขำใหญ่
"รู้ตัวไหมว่าเป็นคนน่ารัก" พอเอ่ยชมแล้วเนบิวลาก็ยิ้มกรุ้มกริ่ม ตาหวานฉ่ำ "แล้วโอเคหรือเปล่าล่ะ"
"ไม่เอาหรอก"
"ไม่เอาได้ยังไง ก็เนตั้นน้อยของนายมัน..."
สายตาหวานฉ่ำจนเยิ้มจ้องลึกเข้ามาในดวงตาอีกคู่อย่างไม่ลดละ เนตั้นยิ้มเก้อเขินที่อีกคนจับได้เสียแล้วว่าตอนนี้เนตั้นกำลังรู้สึกอะไรอยู่
"ก็มันอันตรายไม่ใช่เหรอ" เนตั้นแบ่งรับแบ่งสู้
"เรามีวิธีน่า"
"ทำไงล่ะ"
"แสดงว่านายโอเคแล้วใช่ไหม" เนบิวลาถามย้ำอีกครั้ง แม้ว่าพอจะเดาออกว่าเจ้าตัวไม่ขัดข้องก็ตามที
"ต้องให้บอกด้วยเหรอ คิดเอาเองสิ" หนุ่มหน้าใสหลบสายตาคมเข้มเล็กน้อย แอบนึกค่อนขอดในใจว่าอีกฝ่ายกำลังจะกลืนกินเนตั้นเข้าไปทั้งตัวหรือยังไงถึงได้ไม่ยอมละสายตาไปไหนเลย
เนบิวลายิ้มอย่างพอใจ "เชื่อใจเรานะ เราไม่ทำให้คนที่เรารักเจ็บตัวหรอก"
พอขาดคำ ริมฝีปากที่ส่งเสียงพูดเมื่อสักครู่นี้ก็เคลื่อนเข้ามาประกบ รสจูบเริ่มต้นด้วยความหวานและอ้อยอิ่ง จนกระทั่งความต้องการทวีคูณขึ้นก็กลายเป็นเร่าร้อนและหนักหน่วง ไม่นานนักทั้งสองหนุ่มก็อยู่ในสภาพเปล่าเปลือย สิ่งที่เนตั้นไม่อยากเชื่อตัวเองก็คืออกแกร่งของชายสามศอกนั้นพาให้อารมณ์ของเนตั้นกระเจิดกระเจิงจนยากที่จะกู่กลับ มันช่างให้อารมณ์ที่วาบหวาม รุนแรงและเร่าร้อนดีเสียจริง ไม่ว่าจะสัมผัสตรงไหนของร่างกายอีกฝ่ายก็ดูจะสร้างความพึงพอใจไปได้เสียทุกจุด
เนบิวลาเอื้อมมือไปดึงสายรัดตรงขอบเตียงแล้วลากปลายสายไปเข้าล็อกอีกฟากฝั่ง เมื่อเรียบร้อยดีแล้วก็สอดตัวเข้าไปอยู่ในสายรัดเพื่อกันไม่ให้ร่างหลุดลอยไปกระแทกกับผนังยาน
นอกจากริมฝีปากแดงเรื่อที่น่าจูบและหลงใหลแล้ว เนบิวลาก็ยังชอบเม็ดตุ่มสีชมพูใสบนหน้าอกของเนตั้นอีกด้วย จึงไม่รอช้าที่จะพุ่งเข้าหาและจัดการลิ้มเลียอย่างหิวกระหาย เนตั้นกอดกระหวัดศีรษะนั้นไว้พร้อมกับบิดตัวไปมาอย่างเสียงกระสันรัญจวญใจ ถึงตอนนี้ก็พร้อมที่จะปล่อยให้หนุ่มตาคมลองลิ้มชิมรสหวานจากทุกตารางนิ้วของร่างกาย
มือของเนตั้นลงต่ำ จนกระทั่งพบสิ่งที่ต้องการแล้วจึงคว้าไว้ ส่งสัญญาณให้อีกฝ่ายรู้ว่าเนตั้นพร้อมแล้วที่จะทำให้อีกคนมีความสุข เนบิวลาไม่รอช้า ไถลตัวขึ้นสูงและจับราวเหล็กของเตียงไว้ ปล่อยให้เนตั้นจัดการกับส่วนนั้นของตัวเอง
ด้วยความที่ไม่เคยทำมาก่อนจึงขัดๆ เขินๆ บ้าง แถมฟันยังไปโดนอีก เนบิวลาจึงต้องคอยสอน แต่ก็ยังไม่ดีขึ้นมากเท่าที่ต้องการ
"มา เดี๋ยวฉันทำให้นายดูเป็นตัวอย่าง"
เนบิวลาดึงตัวเนตั้นให้เลื่อนสูงขึ้นและนอนหงายจับราวเหล็กของเตียงไว้ ส่วนตัวเองก็เลื่อนไหลลงต่ำเพื่อจัดการกับส่วนนั้นของเนตั้นให้ดูเป็นตัวอย่าง แม้ว่าเนบิวลาไม่เคยทำแบบนี้กับผู้ชายมาก่อน แต่ก็ไม่ใช่เรื่องยากที่จะรู้ว่าต้องทำยังไงให้อีกฝ่ายพอใจ พอเจอมืออาชีพเข้าไปเนตั้นก็บิดตัวไปมาเร่าๆ สูดปากพร้อมกับใบหน้าเหยเก และด้วยความที่เป็นครั้งแรกเช่นกัน เนตั้นจึงถึงฝั่งฝันในเวลาอันรวดเร็วและส่งน้ำรักรสหวานเข้าไปในลำคอของอีกฝ่ายโดยไม่ทันตั้งตัว เมื่อตั้งตัวไม่ทัน เนบิวลาจึงเผลอกลืนกินเข้าไป ร่างของเนตั้นกระตุกและเกร็ง เจ้าตัวนอนหอบอยู่สักพักจึงขอกลับมาทำหน้าที่ที่ค้างไว้เมื่อสักครู่นี้อีกครั้ง
คราวนี้เนตั้นทำได้ดีกว่าเดิมมาก เนบิวลาจึงสามารถปลดปล่อยอารมณ์ได้อย่างไร้กังวลได้อย่างเต็มที่ แต่ก็ระวังไม่ให้เพลินจนเผลอเสร็จภาระกิจก่อนเวลาอันควรไปเสียก่อน เพราะกิจกรรมสุดท้ายต่างหากคือสิ่งที่เนบิวลาเฝ้ารอคอย
เนบิวลาเตรียมอุปกรณ์ล้างทำความสะอาดมาด้วย มีลักษณะเป็นหลอดใสๆ ที่มีความยืดหยุ่น เมื่อสอดเข้าไปแล้วมันจะปล่อยสารละลายบางอย่างออกมาเพื่อทำความสะอาด เมื่อบีบที่กะเปราะที่โป่งนูนอีกครั้งมันก็จะดูดสารละลายและสิ่งไม่พึงประสงค์เข้ามาเก็บไว้ จากนั้นก็ดึงออกและทิ้งไป เท่านี้ก็พร้อมสำหรับปฏิบัติภาระกิจสำคัญแล้ว
ที่ดาวแม็กโซนาเดียไม่มีโรคติดต่อทางเพศสัมพันธ์จึงไม่ใช้เครื่องป้องกันใดๆ หากไม่ต้องการตั้งครรภ์ก็เพียงแต่ใช้เจลหล่อลื่นชนิดหนึ่งร่วมด้วย เจลชนิดนี้จะฆ่าเชื้อโรคและตัวอสุจิให้ตายได้ รวมทั้งยังป้องกันไม่ให้อสุจิเคลื่อนที่เข้าไปในรังไข่ นอกจากนี้ เจลชนิดนี้ก็ยังสามารถใช้ได้กับความสัมพันธ์ของชายกับชายหรือแบบอื่นได้อีกด้วย
ส่วนนั้นของเนบิวลาสอดลึกล้ำเข้าไปได้อย่างไม่ยากเย็นนัก ส่วนหนึ่งเป็นเพราะเจลนั้นช่วยอำนวยความสะดวกได้เป็นอย่างดี กระนั้น เนบิวลาก็ค่อยๆ เริ่มปฏิบัติการอย่างช้าๆ และไม่รุนแรงเพื่อให้อีกฝ่ายปรับตัวจนกระทั่งคุ้นเคยดี
เมื่อเห็นเนตั้นเริ่มครวญครางและมีอารมณ์ร่วมดีแล้ว เนบิวลาจึงค่อยๆ เพิ่มความหนักหน่วงขึ้น เนตั้นกำราวเหล็กบนหัวเตียงแน่น ความเจ็บเมื่อครู่หายไปแล้ว ตอนนี้มีแต่เพียงความเสียวกระสัน เนตั้นจึงปล่อยตัว ปล่อยใจและอารมณ์ไปกับความต้องการอย่างเต็มที่โดยไม่ต้องกังวล จนกระทั่งอีกฝ่ายปลดปล่อยและล้มตัวลงกอดกระชับเนตั้นไว้อย่างเหนื่อยอ่อน
เนตั้นหอบเหนื่อยอย่างสุขสม แหงนหน้ามองออกไปข้างนอกแล้วจึงเห็นดวงดาวนับแสนล้านดวงส่องประกายระยิบระยับ ถ้าหากพวกมันเป็นดวงตาของมนุษย์ ก็เท่ากับว่ามีสายตานับล้านๆ ดวงได้เห็นบทรักในห้วงอวกาศเมื่อสักครู่นี้ไปหมดแล้ว
เนตั้นเหงาหรือเปล่า...
ถ้ามีเนบิวลาอยู่ด้วยกันแบบนี้ ทำกิจกรรมที่แสนพิเศษด้วยกันแบบนี้ อีกไม่นานเนตั้นก็อาจจะไม่รู้จักความเหงา
แล้วเนตั้นจะรักเนบิวลาได้หรือเปล่า...
ก็ในเมื่อเนตั้นยอมให้อีกคนล่วงล้ำเข้ามาถึงขนาดนี้แล้ว คำตอบยังจะเป็นอย่างอื่นได้อีกหรือ...
TBC
(http://bit.ly/22xvLDa)
ฝากนิยายอีกเรื่องด้วยนะครับ
▼ツ▼หนุ่มเขี้ยวเปรี้ยวใจ ☂ My Canine Lover
บทนำ
(http://bit.ly/1RX8ogL)
"เป็ง" เคยเจอสาวมีเขี้ยวเมื่อสิบปีที่แล้ว ประทับใจและฝังใจมาก จึงตั้งใจแน่วแน่ว่าจะต้องมีแฟนเป็นสาวมีเขี้ยวเท่านั้น แต่กลับไม่เคยได้เจออีกเลย จนกระทั่งได้มาเจอกับ "คานิน" หนุ่มมีเขี้ยว เป็งกลับหลงรักหนุ่มมีเขี้ยวเข้าให้จนเกิดเป็นความสัมพันธ์ขึ้นมา
แล้วโชคชะตาก็เล่นตลกเมื่อเป็งได้เจอ "กัญชพร" สาวมีเขี้ยวตัวจริงที่ทำให้เป็งหวั่นไหว ที่สำคัญ คานินก็รับรู้ความหวั่นไหวของเป็งเสียด้วย มันเจ็บปวดสักแค่ไหนที่คนที่คบกันมาเพิ่งมาสงสัยว่าตัวเองอาจไม่ได้ชอบผู้ชายหรือเปล่า!?
มาลุ้นกันครับว่า "หนุ่มมีเขี้ยว" หรือ "สาวมีเขี้ยว" กันแน่ที่จะได้ใจของหนุ่มเป็งไป
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=51323.0
-
เขาเป็นของกันและกันแล้วอ่ะ แล้วเมื่อไหร่เนตั้นถึงจะบอกรักเนบิวล่าล่ะ
-
อย่างกับมาฮันนีมูนหลังแต่งงานกันเลยนะคะเนี่ย บรรยากาศให้มากเลย :-[
-
:L2: ไม่ได้ทุลักทุเลเท่าไหร่แหะ
เนตั้นต้องรักตัวเองให้ได้นะ แล้วค่อยรักเนบิวล่า
-
แค่เห็นชื่อตอนก็กรี๊ดดดดดแล้วเหอะ 555 :laugh: :laugh: :laugh:
ตอนนี้สวีทกัน หวานมากจนอิจฉาเลยอ่ะ อ่านแล้วฟินตัวจะแตก อ้ากกกก :hao7: :hao7: :hao7:
เมื่อไหร่จะไปถึงดาวทีมูลาพันเวน้าาา อยากอ่านเรื่องการทดสอบ :hao3: :hao3: :hao3:
ระหว่างนี้จะมีใครมาขัด หรือเล่นงานอะไรมั้ยเนี่ย :really2: :really2: :really2:
รอตอนต่อไปครับ มาต่อไวๆนะ แล้วภาพที่ 2 อ่ะ ภาพใครหว่าาา :hao4: :hao4: :hao4:
-
:impress3:ตอนนี้น่ารักจังเลยอ่ะ สนองนี๊ดคนอ่านจริงๆ เล่นเอาเนตั้น สนุกสนานแทนคนอ่านไปเลย ชอบน่ะมันได้จินตนาการดีมากเลยรอตอนหน้าว่าจะได้เที่ยวที่ไหนอีก ในที่สุดทั้้งคู่ก้อสุขสมหวังแหละ วิธีการหลายๆอย่างของดาวแม็กโซนี่คือความใฝ่ฝันของมนุษย์จริงๆ
-
:pig4: :pig4:
-
ไอ้เจลที่เนบิวล่าใช้มันน่าจะมีจริงในโลกนี้เนอะ ใช้หยุดการตั้งครรภ์ได้ ใช้ป้องกันการเกิดโรคจากเพศสัมพันธ์ก็ได้ ใช้หล่อลื่นได้อีก สารพัดประโยชน์ดีจริงๆ
-
เรื่องนี้เป็นนิยายชายรักชาย ดังนั้น :bye2: อำลาอเนดา
เนบิวลาสามารถจริงๆ ขนาดสถานที่ไม่อำนวยนะ :hao7:
-
เข้ามาอ่านยาวเลย คิดไว้แบ้วเชียวว่าสตอนเทียต้องไม่เห็นด้วยฉากที่สตอนเทียพยายามบอกเนตั้นตอนที่เนบิลล่าเลิกกันใหม่ๆ พอได้อ่านอยากจะ :z6: สิบที
แต่พอได้อ่านฉากสวีทจากที่น้ำตาลตกน้ำเพิ่มในกระเลือด :jul1: เนบิลล่าหาทางออกให้เนตันได้ดี ชอบ ชอบ
-
อั้ยยะ เขาเสร็จกันแล้ว ๕๕๕ แบบนี้กว่าจะถึงดาวพันเว เนตั้นโดนไปหลายดอกเลยสิคับ ๕๕๕
รอ รออ่านตอนใหม่คับ
-
:ling1:
รักท่ามกลางหมู่ดาว
น่าอิจฉาเกินไปแล้วววว
-
สำหรับคนที่สงสัยว่าผู้ชายอีกคนในรูปคือใคร ยังเป็นพระเอกคนเดิมนะครับ เขาเป็นคนที่หน้าตาเปลี่ยนได้หลายๆ แบบ ทั้งหวาน ทั้งเข้ม ทั้งเซอร์ ผมชอบตรงที่เขาดูแปลก ทั้งรูปหน้า แววตาและอะไรหลายๆ อย่าง เหมาะที่จะเป็นมนุษย์ต่างดาวมาก อิๆ
(http://bit.ly/1UPiNMv)
(http://bit.ly/1RBD2Xp)
(http://bit.ly/22LDM4h)
(http://bit.ly/1RsFJO5)
(http://bit.ly/1UPjtRW)
(http://sv5.postjung.com/imgcache/data/918/918444-img.rhg5af.3i48v.jpg)
(http://bit.ly/1XTA4lJ)
(http://bit.ly/1MHHmTQ)
-
:pighaun: :pighaun: :pighaun: :pighaun: :pighaun: :pighaun: :pighaun: :pighaun:
-
ชอบรูปนี้อ่ะ ชอบคนผมสีแบบนี้ เท่ห์ดี
(http://www.mx7.com/i/1ce/6Cs1jU.jpg) (http://www.mx7.com/view2/z0gF2uggjvF1F1c8)
-
เป็นคนที่มีพัฒนาการในเรื่องรูปร่างหน้าตาค่อนข้างมาก เทียบกับเมื่อก่อนนี่แบบว่าคนละคนเลย
(http://s5.postimg.org/549qj09br/aungyelin_progress.jpg)
ป.ล. ตอนใหม่มาวันนี้นะครับ
-
รอนะคะ o4
-
รอๆคร้าบบบ
-
≡▉≡ interstellar ♗ รัก➀ล้านปีแสง
ตอนที่ 13 ด่านทดสอบอวกาศ
(http://bit.ly/21It1gy)
นานเท่าไหร่แล้วที่เนตั้นไม่เคยรู้สึกว่าได้นอนหลับอย่างเต็มอิ่ม สบาย ผ่อนคลายและมีความสุข สมัยอยู่ที่ดาวโลกก็เหนื่อยกับการเรียนหนังสือรวมทั้งปัญหาอีกมากมาย ตอนที่ถูกมนุษย์ต่างดาวลักพาตัวมาก็อยู่ด้วยความหวาดระแวง แถมร่างกายยังไม่ชินกับการนอนโดยที่ไม่รู้ว่าเป็นเวลากลางวันหรือกลางคืนอีก จึงไม่เคยนอนหลับอย่างมีความสุขเลย แต่เมื่อคืนนี้เนตั้นนอนหลับสบายมาก หลับรวดเดียวจนถึงเวลาตื่นเลย
พอลืมตาตื่นขึ้นมาก็เห็นดวงตาใสแป๋วของใครอีกคนจ้องมองดูอยู่ ยิ้มละไมและสายตาที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความรักทำให้การตื่นนอนวันนี้มีความหมายพิเศษต่างไปจากทุกวัน เนตั้นค่อยๆ แย้มริมฝีปากแล้วคลี่ยิ้มให้อีกฝ่าย ความรู้สึกที่มีต่อกันตอนนี้ต่างจากทุกวันที่ผ่านมาอย่างมากมายมหาศาล
มันเป็นความรู้สึกที่แสนพิเศษจริงๆ สำหรับเนตั้นและเนบิวลา
เนบิวลาคือคนๆ เดียวที่เนตั้นเหลืออยู่ในตอนนี้ ผู้ชายคนนี้เติมเต็มทุกสื่งทุกอย่างที่เคยขาดหายไปจากชีวิตของเนตั้นได้อย่างไม่น่าเชื่อ ไม่เคยมีใครสักคนทำให้เนตั้นรู้สึกอบอุ่นใจและมั่นคงได้อย่างนี้เลย ตอนที่เรียนหนังสือและพอจีบสาวเป็น นอกจากสาวๆ เหล่านั้นจะไม่ทำให้เนตั้นรู้สึกเหมือนอย่างตอนนี้แล้ว พวกเธอยังทำให้ชีวิตของเนตั้นสับสนวุ่นวาย ยิ่งวิ่งไขว่คว้าก็ยิ่งห่างไกล สุดท้ายก็หมดแรงและอ่อนล้า
เนตั้นโผเข้ากอดอกเปล่าเปลือยของหนุ่มตาคมที่มอบรสรักสุขล้นให้เมื่อเกือบสิบชั่วโมงที่ผ่านมาอย่างรักใคร่ ซุกหน้าลงบนอกแกร่งราวกับเด็กน้อยที่โหยหาความอบอุ่น ถ้าใครเห็นดวงตาของเนตั้นตอนนี้คงรู้แล้วว่าเนตั้นได้สยบยอมต่อชายผู้นี้ไปแล้ว
"หนาวเหรอ"
เนบิวลาถามพลางกอดหนุ่มน้อยหน้าใสที่บัดนี้ซุกตัวอย่างมีความสุขอยู่บนอกของตัวเอง มือข้างหนึ่งไล้เรื่อยขึ้นมาลูบแผ่วเบาบนผมสีน้ำตาลเข้มแบบลูกครึ่ง
"นิดหน่อย" หนุ่มน้อยตอบพลางกอดอีกฝ่ายแน่นขึ้น
"นายดูมีความสุขนะ ฉันไม่เคยเห็นเนตั้นมีความสุขแบบนี้มาก่อนเลย" เนบิวลาโน้มศีรษะขึ้นมาเล็กน้อยแล้วสูดดมกลิ่นผมที่หอมอ่อนๆ หลับตาพริ้มอย่างมีความสุข
"อืม" เนตั้นยอมรับตามตรง ถึงตอนนี้ก็คงปฎิเสธไม่ได้แล้วว่าเนตั้นรู้สึกดีกับเนบิวลามากขึ้นจริงๆ "เมื่อก่อนนะ...เวลาฉันมีแฟน สาวๆ พวกนั้น...ไม่เห็นทำให้ฉันรู้สึกแบบนี้เลย"
"ทำไมล่ะ" ทำหน้าอยากรู้
"ก็...ไม่รู้เหมือนกัน อาจจะเป็นเพราะว่าผู้หญิงส่วนมากอยากได้ความอบอุ่นจากผู้ชาย แต่ฉันให้เขาไม่ได้ เพราะตัวฉันเองก็ไม่เคยรู้เลยว่าความอบอุ่นมันเป็นยังไง คนขาดความอบอุ่นอย่างฉัน...จะให้ความอบอุ่นกับใครได้ล่ะ"
"นายก็เลยต้องการใครสักคนที่ให้ความอบอุ่นกับนายได้ใช่ไหมล่ะ" เนบิวลาพูด่อเองอย่างรู้ทัน
เนตั้นไม่ตอบ ช้อนตาขึ้นมองแล้วก็ยิ้มอย่างที่เนบิวลาไม่เคยเห็นมาก่อน จะว่าอายก็ไม่ใช่ ท้าทายก็ไม่เชิง
"แล้วนายคิดว่าฉัน...ให้ความอบอุ่นกับนายได้หรือเปล่าล่ะ" เนบิวลาถามต่อ
เนตั้นซบหน้าลงกับอกของเนตั้นตามเดิมแทนการตอบคำถาม คงไม่ใช่เรื่องยากที่เนบิวลาจะเดาคำตอบนั้นได้ ยิ่งเห็นอาการแบบนี้ของเนตั้นก็ยิ่งหลงรักและอยากทะนุถนอมดูแลมากขึ้นไปอีก
"อืม...แล้วเมื่อคืน...นายว่าฉันโอเคไหม สำหรับฉันนะ ฉันว่านาย...สุดยอดมากๆ เลย สุดยอดมากกว่าตอนที่นายแอบลักหลับฉันอีก"
แน่ะ...ยังอุตส่าห์จำได้ เนตั้นเกือบจะลืมเรื่องนี้ไปแล้วด้วยซ้ำ เนตั้นได้แต่ซุกหน้าอยู่อย่างนั้น ถ้ากล้าพูดอย่างเนบิวลาบ้างก็คงบอกไปแล้วว่าเนบิวลาสุดยอดมากขนาดไหน ร่างกายที่กำยำ พละกำลังสมชายชาตรี ประสบการณ์ก็พอมี ทุกอย่างดีไปหมด แต่ที่ทำให้สุดยอดกว่านั้นก็คือ...ความรักที่เนบิวลามีให้เนตั้นต่างหาก ทำให้ทุกสัมผัสและลีลาเต็มเปี่ยมไปด้วยความเสน่หาและความสุขที่ยากจะหาให้ได้ใกล้เคียงจากคนอื่น
เนบิวลาขำเบาๆ ที่อีกฝ่ายไม่ยอมตอบเพราะความเขินอาย แต่อาการที่เนตั้นสนองตอบตอนร่วมรักกันก็บอกเนบิวลาได้เป็นอย่างดีว่าอีกฝ่ายพอใจมากแค่ไหน เรียกได้ว่า...
มีความสุขจนแทบจะต้องร้องขอชีวิตกันเลยทีเดียว
"นาย...เหนื่อยหรือเปล่า" เนตั้นถามขึ้นหลังจากที่เงียบไปสักพัก
"หายเหนื่อยแล้ว ถามทำไมเหรอ" เนบิวลาถามอย่างแปลกใจ ถ้าหากมองเห็นหน้าของเนตั้นด้วยคงจะเห็นว่าเจ้าตัวหน้าแดงจนถึงใบหูเลย แต่พอดีเนบิวลาเห็นแค่เส้นผมก็เลยไม่รู้ว่าคนที่นอนซบอยู่เขินอายสักแค่ไหน
"เปล่า...ไม่มีอะไร"
ดูเหมือนคำตอบของเนตั้นไม่น่าเชื่อถือสักเท่าไหร่ เนบิวลาเลยจับพลิกตัวนอนหงาย ก่อนจะขึ้นไปทาบทับไว้ จ้องหน้าหนุ่มลูกครึ่งไม่ให้คลาดสายตา แต่คราวนี้ เนตั้นก็หาได้หลบตาเหมือนที่ผ่านๆ มาไม่ จ้องตากลับคืนอย่างไม่สะทกสะท้าน
"ติดใจเหรอ" เนบิวลาถามไปตรงๆ แม้เนตั้นไม่หลบตา พยายามไม่แสดงอาการเขิน แต่เนบิวลาก็รู้ดีว่าอีกไม่นานเจ้าตัวก็จะทนเขินไม่ไหวอย่างแน่นอน
"จะให้จัดให้อีกดอกเหรอ"
เนตั้นดูตกใจนิดหน่อยที่ถูกถามตรงไปตรงมาขนาดนั้น แต่ก็เป็นสิ่งที่เนตั้นต้องการนั่นแหละ ครั้นจะทำยึกยักลีลาท่ามากก็กลัวจะอด ติดใจจนอดใจไว้ไม่ไหวแล้ว คงไม่อ้อมค้อมไปมากกว่านี้ให้เสียเวลา
"ก็...ไหวหรือเปล่าล่ะ" กลั้นใจถามออกไปจนได้ รู้สึกประหม่ามากจนหัวใจเต้นไม่เป็นส่ำ
เนบิวลายิ้มกรุ้มกริ่ม จ้องตาล้วงลึกจนเหมือนดูจะกลืนกินเนตั้นให้หายไปทั้งตัว แต่ก่อนจะตอบคำถามของหนุ่มน้อยที่เริ่มมีอาการประหม่ามากขึ้น เนบิวลาก็เขยิบตัวให้ของแข็งแนบชิดกับของแข็งของอีกฝ่าย ความต้องการเริ่มพลุ่งพล่านจนอยากจะลงมือให้สาสมใจ แต่เนบิวลาก็ต้องระวังในทุกการเคลื่อนไหวพอสมควร เพราะพละกำลังและความแข็งแกร่งของกระดูกมีมากกว่าคนบนดาวโลก พลาดขึ้นมาอาจทำให้อีกฝ่ายกระดูกกระเดี้ยวหักได้
"แบบนี้...คิดว่าไหวหรือเปล่าล่ะ"
สายตาเจ้าชู้หวานฉ่ำที่ไม่ลดดีกรีลงทำให้เนตั้นทนเขินไม่ไหว ในที่สุดก็ต้องยอมเบี่ยงสายตาหลบเล็กน้อย
"เนตั้น...ฉันรักนายนะ ฉันจะทำให้นายมีความสุขมากที่สุด...เท่าที่นายต้องการ"
แค่ได้ยินคำว่ารักของเนบิวลา หัวใจของเนตั้นก็พองโตและเต้นแรง ก่อนหน้านี้ ความเคยชินกับการไม่มีใครรักอาจทำให้เนตั้นรักใครจริงๆ ไม่ได้ แต่ครั้งนี้...ชีวิตทั้งชีวิตของเนตั้นกำลังจะเปลี่ยนไปจากความรักของหนุ่มต่างดาวผู้นี้ในไม่ช้า
เนตั้นไม่ได้พูดอะไรตอบกลับไปแต่ใช้สองมือโน้มใบหน้าของเนบิวลาเข้ามาหา รอคอยรสจูบและสัมผัสรักที่เร่าร้อนอย่างใจจดใจจ่อ เพียงริมฝีปากแตะกันเนตั้นก็เสียวสะท้านจนต้องโอบกอดเนบิวลาแน่นขึ้น จากนั้นจึงปล่อยให้ทุกสิ่งทุกอย่างดำเนินไปอย่างที่ควรจะเป็นโดยที่ไม่มีแรงต้านทานใดๆ เหมือนเมื่อก่อนเหลืออยู่เลย
(http://bit.ly/1UJb8PA)
ภาพดาวเคราะห์สีน้ำเงินขนาดยักษ์ปรากฎอยู่เบื้องหน้าของผู้มาเยือนแล้ว หลังจากที่เดินทางแรมรอนมาจากดวงดาวอันไกลโพ้นหลายวัน ทีมูลาพันเวก็อยู่ใกล้มากพอที่จะเดินทางไปถึงได้ในเวลาไม่ถึงสิบนาที
สถานีอวกาศขนาดใหญ่ลอยอยู่เหนือชั้นบรรยากาศดาวเคราะห์ยักษ์ได้อย่างไม่น่าเชื่อ ในความเป็นจริงแล้ว ดาวเคราะห์ดวงไหนที่ใหญ่ขนาดนี้จะไม่สามารถมีชั้นบรรยากาศได้เลย แรงดึงดูดที่มหาศาลจะดึงดูดชั้นบรรยากาศทั้งหมดไปอยู่ที่พื้นผิวของดวงดาว ที่สำคัญ ต่อให้ดวงดาวเอื้อต่อการมีชีวิตมากขนาดไหน แรงดึงดูดที่มหาศาลอาจทำให้สิ่งมีชีวิตต้องใช้พลังงานสูงมากในการเคลื่อนที่ หรืออาจจะไม่สามารถเคลื่อนที่ได้เลย แต่ดาวทีมูลาพันเวกลับเป็นข้อยกเว้น ถึงแม้ดาวเคราะห์หินดวงนี้จะมีขนาดใหญ่ แต่ใจกลางของดวงดาวกลับเป็นก๊าซมวลเบา จึงทำให้มีน้ำหนักและแรงดึงดูดไม่มากจนเกินไป เราเรียกดาวเคราะห์แบบนี้ว่า Puffy Planet
สถานีอวกาศขนาดใหญ่ถูกติดตั้งไว้หลายจุดรอบๆ ทีมูลาพันเว คนที่ไม่เคยมาหรือคนที่เคยมาทดสอบแต่ไม่ผ่านจะต้องเข้ามารายงานตัวที่สถานีอวกาศก่อนเสมอ ส่วนคนที่ผ่านแล้วสามารถลงสู่พื้นผิวของดวงดาวได้โดยตรง แต่อย่าคิดลักลอบหนีเข้าไปเป็นอันขาด เพราะไม่มีใครสามารถหนีรอดได้ แม้แต่สิ่งมีชีวิตขนาดเล็กก็ยังไม่สามารถลักลอบเข้าไปได้เลย
เนบิวลานำยานเข้าไปจอดยังสถานีสำหรับจอดยานอวกาศของผู้มาเยือน จากนั้นก็มีเจ้าหน้าที่หนึ่งนายมาช่วยนำทางทั้งสองคนเข้าไปยังสถานีทดสอบที่เชื่อมกันด้วยทางเดินโปร่งแสง แต่สามารถกันรังสีอวกาศได้ทุกชนิด
สถานีทดสอบมีขนาดใหญ่พอๆ กับห้างพารากอนที่เนตั้นเคยไปเที่ยวยังไงยังงั้น รูปทรงของมันดูแปลกประหลาดมากจนไม่สามารถบอกได้ว่าเป็นรูปทรงอะไรหรือมีกี่เหลี่ยมมุม แม้กระทั่งสีที่ใช้ก็ยังมีสีที่ตาเปล่าของเนบิวลาและเนตั้นไม่สามารถมองเห็นได้ แต่สิ่งมีชีวิตบนดาวดวงนี้สามารถเห็นคลื่นแสงที่อยู่เหนือการเห็นของมนุษย์ได้อีกอย่างน้อยสามสี สีที่ตามองไม่เห็นจึงกลายเป็นสีดำไป
เนบิวลากับเนตั้นถูกจับแยกกันทันที การทดสอบจะเกิดขึ้นพร้อมกันสำหรับคนที่มาถึงพร้อมกัน พอแยกกันแล้วสองหนุ่มก็ดูจะตื่นเต้นไม่น้อยเพราะไม่มีใครเคยรู้เลยว่าที่นี่ใช้วิธีการทดสอบยังไงบ้าง ทุกคนที่มาถึงต่างมองหน้ากันไปมา ยิ้มปลอบใจกันบ้าง แต่ทุกคนล้วนมีคำถามในใจว่า...
อะไรจะเกิดขึ้นหลังจากนี้!?
สิ่งที่ทุกคนจะได้รับจากการมาทดสอบก็คือการมีความสามารถสื่อสารด้วยกระแสจิต เมื่อก้าวเข้าไปในห้องทดสอบแล้วจะมีคลื่นบางอย่างวิ่งเข้าสู่สมองและกระตุ้นการสร้างเซลล์ที่ใช้สำหรับการสื่อสารด้วยกระแสจิตขึ้น เพียงไม่กี่วินาทีก็จะสามารถสื่อสารด้วยกระแสจิตได้ ส่วนคนที่สามารถสื่อสารด้วยกระแสจิตได้จะมีเซลล์แบบนี้อยู่ในสมองอยู่แล้ว คลื่นที่ว่าก็จะไม่สร้างเซลล์ให้แต่อย่างใด
มีสิ่งมีชีวิตจากดาวดวงอื่นมาทดสอบพร้อมกับเนบิวลาและเนตั้นประมาณสิบกว่าชีวิต ทั้งหมดถูกจับแยกไปคนละห้อง จากนั้นการทดสอบก็เริ่มขึ้น เนื่องจากกระบวนการทดสอบเกิดจากการคิดค้นโดยสิ่งมีชีวิตปัญญาเลิศที่มีอารยธรรมมานานกว่าหนึ่งร้อยล้านปี จึงไม่มีใครสามารถเข้าใจหรือถอดรหัสกระบวนการต่างๆ ได้เลย ทุกคนทำได้เพียงเข้าไปยังห้องทดสอบและใช้สัญชาตญาณของตัวเองตอบสนองต่อการทดสอบเท่านั้น และการทดสอบของแต่ละคนและแต่ละครั้งจะไม่เหมือนกันเลย เพราะกระบวนการทดสอบจะถูกออกแบบตามลายดีเอ็นเอของแต่ละคนที่ถูกตรวจสอบโดยอัตโนมัติทันทีที่เข้ามาในสถานีอวกาศ
บางคนเจอการทดสอบที่ทำให้เกิดความรู้สึกกลัวจนแทบสติแตก บางคนก็รู้สึกหดหู่สุดขีด บางคนเห็นแสงและได้ยินเสียงประหลาดๆ ที่ทำให้ระบบการรับรู้สับสนจนแทบตัดสินใจหรือคิดไม่ได้ บางคนหลงติดเข้าไปในสถานที่ที่หาทางออกไม่ได้ บางคนถูกสะกดจิตจนไม่สามารถควบคุมตัวเองได้ บางคนถูกดูดเข้าไปในหลุมดำจนรู้สึกเหมือนร่างกายฉีกขาดเป็นชิ้นๆ และบททดสอบประหลาดอื่นๆ อีกมากมาย
บททดสอบของเนตั้นก็ประหลาดเช่นเดียวกัน ขณะเดินเข้าไปในห้องทดสอบ เนตั้นก็รู้สึกเหมือนตัวเองกำลังหนักขึ้นเรื่อยๆ หนักมากจนเนตั้นเคลื่อนไหวช้าลงและช้าลง จนกระทั่งหยุดสนิทเพราะไม่สามารถเคลื่อนไหวได้อีกแล้ว
พลันเนตั้นก็รู้สึกเหมือนตัวเองกำลังตกเหวคล้ายกับถูกดูดด้วยแรงดึงดูดมหาศาล ร่างของเนตั้นถูกดึงให้เคลื่อนต่ำลงไปด้วยความเร็วสูงอย่างมาก ด้วยความกลัวเนตั้นจึงร้องออกมาสุดเสียง ถ้าหากกระแทกกับอะไรบางอย่างเข้า ร่างของเนตั้นคงแหลกไม่เป็นชิ้นดี
หลังจากนั้นไม่นาน ความเร็วก็เพิ่มสูงขึ้นอีกจนรู้สึกได้ถึงผิวหนังที่เสียดสีกับอากาศจนแทบจะลุกไหม้ เนตั้นรู้สึกร้อนไปทั้งตัว คล้ายกับว่ากำลังถูกเผาด้วยความร้อนสูงหลายพันองศา เนตั้นจึงกรีดร้องเสียงดังมากขึ้นจนกระทั่งรู้สึกได้ว่าสติสัมปชัญญะกำลังจะขาดสะบั้นลงในอีกไม่ช้า แต่ก็ยังเหลือสติน้อยนิดที่พอสั่งให้ตัวเองหลับตาและใช้มือปิดปากของตัวเองได้ เพราะถ้ายังขืนร้องเสียงดังและมองเห็นอยู่ก็จะยิ่งกลัวเข้าไปใหญ่
กระทั่งในที่สุดเนตั้นก็รู้สึกได้ว่าร่างกายที่เคลื่อนที่เหมือนตกจากที่สูงด้วยความเร็วค่อยๆ เคลื่อนที่ช้าลงและช้าลง ในที่สุดก็หยุดนิ่งสนิท น้ำหนักที่เพิ่มขึ้นจนทำให้เคลื่อนที่ไม่ได้ก็ค่อยๆ ลดลงจนเป็นปกติ เนตั้นสามารถเคลื่อนไหวได้อีกครั้ง และนั่นก็คือจุดสิ้นสุดของการทดสอบ
ส่วนเนบิวลา ทันทีที่ก้าวขาเข้าไปในห้องทดสอบ เนบิวลาก็รู้สึกได้ถึงอาการร้อนวูบวาบของตัวเอง จากนั้นก็ดูเหมือนว่าอารมณ์และความต้องการทางเพศของตัวเองเพิ่มสูงขึ้นและสูงขึ้น อวัยวะส่วนนั้นของเนบิวลาแข็งตัวสุดขีดจนน่าจะแข็งพอๆ กับเพชรได้เลย ความกระวนกระวายและต้องการหาทางระบายออกเพิ่มทวีจนเนบิวลาไม่สามารถควบคุมตัวเองได้ รู้สึกเหมือนตัวเองกำลังฉีกทึ้งเสื้อผ้าออกจนไม่มีเสื้อผ้าติดตัวสักชิ้น
เนบิวลาวิ่งวนไปทั่ว สบถคำหยาบคายออกมาเพื่อแสดงความต้องการทางเพศอย่างบ้าคลั่ง ชนิดที่ว่าถ้าอัดเสียงไว้ฟังทีหลังเจ้าตัวคงช็อคว่าพูดออกไปได้ยังไง เนบิวลาจับอวัยวะเพศของตัวเองแล้วก็รูดขึ้นลงอย่างรวดเร็ว แต่ไม่ว่าจะเร็วเท่าไหร่ก็ดูเหมือนว่าจะไม่สามารถตอบสนองต่อความต้องการที่มากขึ้นทุกทีๆ ได้เลย พอสอดส่ายสายตาหาสิ่งระบายอย่างอื่นก็ไม่พบสิ่งที่ต้องการแม้แต่อย่างเดียว ในที่สุดก็ต้องกรีดร้องโหยหวนเสียงดังและทิ้งตัวลงเกลือกกลิ้งกับพื้นราวกับคนเสียสติ จนกระทั่งเนบิวลารู้สึกเหมือนสติสัมปชัญญะกำลังจะขาดผึงในอีกไม่ช้า ภาพของเนตั้นก็พลันแวบเข้ามาในหัวสมอง ไม่รู้ว่าแทรกเข้ามาได้อย่างไรเพราะเนบิวลาไม่สามารถคิดเรื่องอื่นได้เลย นอกจากทำยังไงก็ได้ให้ปลดปล่อยความต้องการที่สูงยิ่งยวดให้เร็วที่สุด
เพียงครู่เดียว ความต้องการทางเพศที่ไม่สามารถวัดค่าได้ก็ค่อยๆ ลดลง ร่างกายของเนบิวลาค่อยๆ หยุดดิ้นรนกระเสือกกระสนจนกระทั่งกลับคืนสู่สภาวะปกติก่อนที่การทดสอบจะสิ้นสุดลง
อย่างไรก็ตาม หลังจากที่ทุกคนออกมาจากห้องทดสอบแล้ว ไม่มีใครสักคนจำได้ว่าเกิดอะไรขึ้นในห้องทดสอบนั้น ไม่มีใครมีร่องรอยของความหวาดกลัว หดหู่หรือความรู้สึกอื่นๆ ที่อาจเกิดขึ้นในช่วงทดสอบติดมาด้วย ราวกับว่าเหตุการณ์เมื่อสักครู่นี้ได้ถูกลบออกไปจากความทรงจำแล้ว
เนบิวลากับเนตั้นเดินมานั่งด้วยกันยังที่ที่จัดไว้ พอนั่งลงก็จับมือกันไว้และยิ้มให้กัน คอยลุ้นผลอย่างใจจดใจจ่อ แต่ก็ไม่ต้องคอยนานนักเพราะการทำงานของที่นี่รวดเร็วมาก
"เธอสองคนมาด้วยกันใช่ไหม" เจ้าที่สาวสวยคนหนึ่งเดินเข้ามาถามเนบิวลากับเนตั้นด้วยกระแสจิต
"ใช่ครับ" เนบิวลากับเนตั้นตอบพร้อมกัน
"ตามฉันมา" มนุษย์ต่างดาวหญิงสาวคนนั้นบอกพลางเดินนำออกไปก่อน เนบิวลากับเนตั้นลุกขึ้นแล้วเดินตามเธอไป
คนบนดาวดวงนี้แท้ๆ ไม่สวมเสื้อผ้า มีผิวหนังเป็นลายริ้วขวางสีน้ำตาล เนื่องจากสภาพอากาศบนพื้นผิวของดวงดาวไร้ซึ่งมลพิษและรังสี จึงไม่จำเป็นต้องปกป้องด้วยเสื้อผ้า มีปากขนาดเล็กและไม่มีหูเพราะใช้กระแสจิตสื่อสารเพียงอย่างเดียว ไม่มีอวัยวะเพศเพราะมนุษย์อารยธรรมสูงหลุดพ้นจากความต้องการในการสืบพันธุ์ไปแล้ว แต่สามารถสืบพันธุ์ด้วยการชุบเลี้ยงเซลล์ขึ้นมาใหม่ได้ การวิวัฒนาการจึงค่อยๆ ทำให้อวัยวะเพศหายไป กระนั้น สภาพภายนอกบางอย่างยังพอบอกได้ว่าใครเป็นผู้ชายหรือผู้หญิง
สองหนุ่มถูกพามาที่ห้องๆ หนึ่งที่มียานอวกาศส่วนบุคคลจอดอยู่เต็มไปหมด เนบิวลากับเนตั้นถึงกับเบิกตากว้างด้วยความตกตะลึง ยานอวกาศรูปทรงคล้ายๆ เมล็ดข้าวมีเกล็ดสีเงินเปล่งประกายระยิบระยับ เห็นไปไกลสุดลูกหูลูกตา มันดูสวยงามมากจนไม่น่าเชื่อว่าจะมีใครสามารถออกแบบยานอวกาศที่สวยขนาดนี้ได้ วัสดุที่ใช้ก็มีความพิเศษมากและไม่สามารถจัดหาหรือผลิตได้จากดาวดวงอื่นเลย
"เอาล่ะ ฉันขอแสดงความยินดีด้วย พวกเธอสองคนผ่านการทดสอบของเราแล้ว เพราะฉะนั้น เราจะมอบยานลำนี้ให้กับเธอสองคน คนละลำ ยานอวกาศนี้จะพาพวกเธอลงไปที่พื้นผิวของทีมูลาพันเว และจะไปส่งเธอถึงบ้านที่เราจัดสรรไว้ให้ บ้านของเธอสองคนอยู่ติดกัน จะอยู่แยกกันหรืออยู่ด้วยกันก็ได้ ถ้าหากจะเดินทางไปไหน ใช้ยานอวกาศที่เราให้พวกเธอได้เลย ไม่ต้องกลัวว่าจะใช้ไม่เป็น เพราะยานสามารถอ่านกระแสจิตของพวกเธอได้ มันจะพาพวกเธอไปทุกที่ที่พวกเธอคิด แม้กระทั่งไม่รู้ว่าจะไปไหน มันก็จะช่วยเสนอทางเลือกให้ มันสามารถเดินทางข้ามกาแล็กซี่ได้ จะไปไกลแค่ไหนก็ได้ แต่...มีไม่กี่คนหรอกที่สามารถพายานนี้ออกไปจากดาวของเราได้ ยกเว้นว่าจิตของคนๆ นั้นบริสุทธิ์มากๆ พวกเธอลองสั่งให้มันบินกลับดวงดาวของพวกเธอก็ได้นะ ถ้าอยากลอง ถ้าจิตของเธอสองคนบริสุทธิ์มากๆ เธอจะเอายานนี้กลับไปที่ดวงดาวของพวกเธอได้เอง แต่ถ้าไม่ ยานนี้จะเข้ามาจอดที่โรงจอดอัตโนมัติ แต่ไม่ต้องห่วง เราเก็บยานของพวกเธอไว้ให้แล้ว พวกเธอสามารถใช้ยานลำเดิมกลับดวงดาวของพวกเธอได้ พร้อมที่จะไปกันหรือยังล่ะ"
แม้ดูเหมือนว่าเรื่องที่สื่อสารมีค่อนข้างมาก ถ้าพูดกันด้วยปากเปล่าอาจจะต้องใช้เวลาเป็นนาทีสองนาที แต่พอใช้กระแสจิต เนบิวลากับเนตั้นกลับสามารถเข้าใจสารทั้งหมดได้ในเวลาไม่กี่วินาทีเท่านั้น
สองหนุ่มจับมือกัน หันมายิ้มให้กันด้วยความดีใจ แล้วหันไปพยักหน้ากับเจ้าหน้าที่สาวคนนั้น
"พร้อมแล้วครับ" สองหนุ่มส่งกระแสจิตตอบไปพร้อมกัน
"งั้น...ก็เชิญขึ้นยานได้เลย ลำไหนก็ได้ แต่ต้องแยกกันไป"
สองหนุ่มพยักหน้าตกลงตามที่เจ้าหน้าที่สาวคนนี้บอก จากนั้นก็เดินไปเลือกยานของตนเอง แม้ดูเผินๆ ยานทุกลำจะเหมือนกัน แต่ความเป็นจริงแล้วมันถูกออกแบบให้ดูไม่เหมือนกันเลย แต่ต้องสังเกตดีๆ จึงจะเห็นความแตกต่าง
พอสองหนุ่มขึ้นไปนั่งบนยาน ยานอวกาศรูปเมล็ดข้าวสีเงินก็ค่อยๆ ลอยตัวขึ้น จากนั้นก็แล่นออกไปจากโรงจอด พอออกจากสถานีอวกาศแล้ว ยานทั้งสองลำก็พุ่งลงสู่พื้นผิวดวงดาวในแนวดิ่งอย่างรวดเร็ว เร็วจนแทบไม่สามารถสังเกตเห็นวิวทิวทัศน์ได้เลย รู้ตัวอีกทียานอวกาศก็พาสองหนุ่มลงจอดที่บ้านที่ทั้งสองคนได้รับจัดสรรแล้ว
(http://sv5.postjung.com/imgcache/data/937/937106-img.rm7s05.14.jpg)
บ้านของเนบิวลาและเนตั้นอยู่ติดกันตามที่เจ้าหน้าที่คนนั้นบอก รูปทรงมันแปลกประหลาดเหลือล้ำชนิดที่ดาวแม็กโซนาเดียต้องใช้เวลาอีกเป็นร้อยล้านปีจึงจะสามารถออกแบบรูปทรงเช่นนี้ได้ มันดูเหมือนโปร่งแสง แต่พอดูอีกทีก็ดูเหมือนทึบแสง ขนาดมันใหญ่พอให้อยู่กันได้สักสี่ห้าคน มีพื้นที่กว้างขวางพอสมควร ทุกอย่างในบ้านทำงานให้โดยอัตโนมัติ ไม่ว่าจะทำอาหาร ล้างจาน ทำความสะอาดและอื่นๆ อีกมากมาย รวมทั้งยังสามารถรับคำสั่งทางกระแสจิตได้ด้วย
เนบิวลาเลือกมาชมบ้านของเนตั้นก่อน สองหนุ่มวิ่งดูตรงนั้นตรงนี้และทดลองใช้กระแสจิตสั่งงานให้บ้านทำงานให้ เช่น สั่งให้ทำอาหารให้กิน ล้างจาน เปิดเพลงและหารายการสนุกๆ มาให้ดู ทุกอย่างสะดวกสบายไปหมด
"สุดยอดเลยเนตั้น เราสองคนนี่โชคดีสุดๆ เลย นายรู้ไหมว่ามีคนจากดาวแม็กโซนาเดียหลายคนมาทดสอบที่นี่ แต่มีคนผ่านน้อยมากๆ" เนบิวลาหยุดพูดแล้วก็มองไปรอบๆ อีกรอบ หลังจากที่มองหลายรอบแล้ว
"อืม...จะว่าไปฉันก็อยากพาพ่อกับแม่แล้วก็น้องชายมาเที่ยวที่นี่ด้วยจังเลย พวกเขาต้องชอบมากแน่ๆ"
เนตั้นหันไปยิ้มกับหนุ่มตาคม แล้วก็มองไปรอบๆ อีกเช่นกัน "ก็ดีนะ คงสนุกน่าดูเลย อยู่กันหลายๆ คนอบอุ่นดี ฉันยังไม่เคยเห็นพ่อกับแม่แล้วก็น้องชายของนายเลย พวกเขาจะต้อนรับฉันหรือเปล่านะ" เนตั้นหันกลับมามองหน้าเนบิวลาตรงประโยคท้าย
"ถ้านายผ่านการทดสอบจากดาวนี้ได้ นายจะได้รับการยอมรับแน่ๆ เผลอๆ พอนายไปถึงดาวแม็กโซนาเดียของเรา นายจะกลายเป็นคนดังเลยนะ ทีนี้ใครๆ ก็จะอยากรู้จักนาย"
"โห...ดาวนี้ช่วยฉันได้ขนาดนั้นเลยเหรอ ดีจังเลย แล้ว...เราจะกลับกันเมื่อไหร่ดีล่ะ"
"อยู่เที่ยวที่นี่ก่อนสักวันสองวันดีไหม แล้วค่อยกลับ ฉันว่า...ฉันจะลองเอายานที่เราได้มากลับไปที่แม็กโซนาเดียด้วย ถ้าเอาออกไปได้ก็เจ๋งเลย คราวนี้เราจะไปเที่ยวที่ไหนในจักรวาลก็ได้" แค่คิด...แววตาของเนบิวลาก็เปล่งประกายด้วยความสุข หากทำได้จริงๆ เจ้าตัวคงจะดีใจไม่น้อยเลย
"แล้ว...คนที่ดาวแม็กโซนาเดียจะรู้ได้ยังไงล่ะว่าฉันผ่านการทดสอบแล้ว ฉันจะไม่โดนจับแน่นะ" เนตั้นถามเมื่อนึกขึ้นได้
"ตอนนี้ดีเอ็นเอของเราสองคนถูกส่งไปทั่วจักรวาลด้วยเทคโนโลยีควอนตั้มพิเศษแล้ว พอนายไปถึงดาวแม็กโซนาเดีย ฉันจะพานายไปที่ด่านตรวจคนต่างดวงดาว เขาจะเช็คข้อมูลนายว่ามีดีเอ็นเอของนายส่งมาจากดาวทีมูลาพันเวหรือเปล่า ถ้ามีนายก็จะผ่านการตรวจ แล้วนายก็จะได้รับสวัสดิการพื้นฐานทุกอย่าง มีบ้านให้ มียานอวกาศให้ อาจจะไม่ดีเท่าที่นี่หรอก ที่นี่ดีกว่าเยอะ แต่นายก็จะพออยู่ได้ อ้อ...นายจะได้เรียนหนังสือแล้วก็ทำงานด้วย แล้วแต่ว่านายอยากจะเรียนอะไร ทำงานด้านไหน"
"โห...ดีขนาดนั้นเลยเหรอ แสดงว่าการทดสอบที่นี่ต้องดีมากๆ แน่ๆ เลย ดวงดาวต่างๆ ถึงให้การยอมรับมากขนาดนี้" เนตั้นยิ้มชวนฝัน คิดไปไกลถึงวันที่ตัวเองจะได้อยู่ที่ดาวแม็กโซนาเดียอย่างมีความสุข แถมยังมีบ้านหลังที่สองที่ทีมูลาพันเวอีก
"แน่นอน ว่าแต่...นายจำได้ไหมว่าทดสอบอะไรไปบ้าง ฉันจำอะไรไม่ได้เลย"
เนตั้นส่ายหน้าแทนคำตอบ
"ช่างเหอะ เขาคงไม่อยากให้เราจำได้ ฉันว่า...เราไปเที่ยวกันดีกว่านะเนตั้น ฉันอยากไปเที่ยวแล้ว ตื่นเต้นชะมัดเลย ต้องมีอะไรแปลกๆ ให้เราดูเยอะแน่ๆ เลย" เนบิวลาชวนด้วยน้ำเสียงและท่าทางตื่นเต้น ท่าทางคงอยากไปเต็มแก่
"โอเค ฉันก็อยากไปเที่ยวแล้วเหมือนกัน" เนตั้นตอบด้วยท่าทางตื่นเต้นไม่แพ้กัน
เนบิวลายิ้มพอใจก่อนจะเดินนำออกไปก่อน หนุ่มน้อยหน้าใสวิ่งตามหลังไป พอถึงตัวก็กระโดดขี่หลังพร้อมกับหยอดคำหวานที่เนตั้นไม่เคยพูดให้เนบิวลาฟังมาก่อน
"ฉันมีความสุขมากๆ นะที่ได้อยู่กับเนบิวลา"
เพียงแค่ได้ยินเท่านั้น หัวใจของเนบิวลาก็พองโตจนแทบจะเก็บไม่อยู่ รู้สึกได้ถึงพลังที่เพิ่มขึ้นอย่างมหาศาล หนุ่มตาคมยิ้มมีความสุข แล้วก็พาเนตั้นวิ่งลงไปจากบ้านอย่างรวดเร็วพร้อมกับเสียงหัวเราะร่าของเนตั้น
TBC
(http://bit.ly/22xvLDa)
-
โอ้ยยยยยย หวานๆๆๆๆๆๆกันซะ :-[ :-[ :-[
โคตรฮาการทดสอบของเนบิวล่าเลยอ่ะ ความต้องการทางเพศสูงจนแข็งเหมือนเพชร 5555 :m20: :m20: :m20:
ตอนนี้ก็ทดสอบผ่านทั้ง 2 คนแล้ว กลับดาวตอนนี้ อะเนด้าก็ทำอะไรเนตั้นเรื่องลักลอบเข้าดาวได้แล้ว :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
กำลังสนุกเลย รอตอนต่อไป มาต่อไวๆนะคร้าบบบบบ :z2: :z2: :z2:
-
หือออ ทดสอบเร็วมากๆ เรียกว่าทดสอบจิตกันเลยทีเดียว จะว่าไปทดสอบทางจิตนี่ก็ดีนะคับ สมกับเป็นดาวที่เจริญแล้วจริงๆ ดาวพันเวนี่จะมีอะไรให้เนตั้นเที่ยวชมบ้าง รอ รออ่านตอนต่อไปนะคับ ลุ้นตอนกลับดาวนาเดียด้วยว่าจะตอบรับเนตั้นยังไงคับ :katai5:
-
ดีใจกับเนตั้นด้วยจริงๆ ค่ะ จากนี้ก็ใช้ชีวิตในต่างดาวได้ง่ายขึ้นแล้วเนอะ ^^ ส่วนเนบิวลา บททดสอบนี่บ่งบอกถึงความหื่นที่มีอยู่ในตัวมากๆ เลยนะคะ :laugh: แต่แอบน่ารักก็ตรงที่แม้ตัวเองอยู่ในสภาวะกดดันสุดๆ ก็ยังคิดถึงแต่เนตั้นนี่ล่ะค่ะ
-
:pig4: :pig4:
-
รอตอนต่อไปนะคะ :L2:
-
เป็นบททดสอบทางจิตที่โหดอยู่นะคะ
ดีใจที่ผ่านการทดสอบนะเนตั้น :katai2-1:
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: ดีใจด้วยน่ะทั้งสองคน ตอนนี้เนตั้นก้อมีจุดเริ่มต้นมีบ้านของตนเองแล้ว นายจะได้ไม่ต้องน้อยใจในโชคชะตาแหละ เขาถึงว่าก่อนที่เราจะทำอะไรสำเร็จชีวิตต้องตกต่ำเป็นศูนย์ :เฮ้อ: แต่กว่าจะถึงตรงนั้นเราคงบอบช้ำจนไม่รู้จะหาทางออกให้ตัวเองเลยน่ะ แต่ในที่สุดนายก้อผ่านมาได้ หวังว่าความสุขจะอยู่กับนายสองคนไปนาน ๆ น่ะ :mew1: คนเขียนอย่าเพิ่งรีบใจร้ายล่ะ :katai3:
-
เย้ๆ วิวาห์เหาะกันไปเลย
ปล.ไม่เอามาม่าน้าาา กินอิ่มแล้ว ขอแบบมุ้งมิ้งๆ
-
ดีใจกับทั้งคู่ด้วย ทีนี้ก็ไม่ต้องกลัวอะไรแล้วใช่มั้ยเนี่ย
-
มีความฟิน มีความยินดี :katai2-1: จากนี้ก็ไม่ต้องกังวลเรื่องตัวตนที่แปลกแยกแล้วนะเนตั้น
ขอบคุณคนเขียนค่ะ
ว่าแต่ทั้งสองคนจะมีการแต่งงานไหมคะ เช่นว่าให้ได้รับการยอมรับจากสังคมในฐานะคู่ชีวิตแบบหญิงชายในแมกโซนาเดีย
-
เนบิวลาคนหื่น นี่ถึงขั้นซึมลึกในจิตใต้สำนึกเลยทีเดียว :m20:
เนตั้นมีที่ทาง มีตัวตนแล้วนะ ขอให้มีชีวิตที่มีความสุขและมั่นคงต่อไป
-
เย้!!!! มาต่อืีเดียว 2 เรื่องเลย รอๆๆๆ :hao7: :hao7: :hao7:
เรื่องความทรงจำ ตัวเอกอีกคนคือใครอ่ะครับ หล่อดี เอิ้กๆๆๆ :impress2: :impress2: :impress2:
-
≡▉≡ interstellar ♗ รัก➀ล้านปีแสง
ตอนที่ 14 เพื่อนรักเพื่อนร้าย
(http://bit.ly/21It1gy)
ดาวทีมูลาพันเวถือเป็นดาวในฝันที่ใครๆ ก็อยากจะได้สิทธิเข้ามาอยู่ เพราะดาวดวงนี้ถือว่าเป็นดาวที่มีอารยธรรมของสิ่งมีชีวิตปัญญาเลิศยาวนานที่สุดเท่าที่ค้นพบในจักรวาล โดยส่วนมากแล้วสิ่งมีชีวิตปัญญาเลิศมักมีอารยธรรมที่สืบทอดต่อเนื่่องกันไม่เกินสิบล้านปี เพราะส่วนมากถ้าไม่เจออุตกาบาตถล่มเสียก่อน ก็อาจจะเจอการระเบิดของดวงอาทิตย์ แต่ที่น่าเศร้ากว่านั้นก็คือ สงครามที่มนุษย์ปัญญาเลิศทำลายล้างกันเอง ทั้งบนดาวดวงเดียวกันหรือต่างดวงดาวกัน
ด้วยเหตุนี้ ดาวทีมูลาพันเวจึงมีความเจริญทางเทคโนโลยีสูงสุด ทันสมัยที่สุด ล้ำหน้ามากที่สุด อย่างไรก็ตาม ดาวดวงนี้รับเฉพาะคนที่ผ่านการคัดเลือกเท่านั้น แม้กระทั่งการท่องเที่ยวระหว่างดวงดาวก็ต้องใช้เงื่อนไขเดียวกัน มีเพียงรัฐบาลหรือตัวแทนของดวงดาวที่ได้รับเชิญเท่านั้นที่สามารถเข้ามาสู่พื้นผิวของดาวทีมูลาพันเวได้โดยไม่ต้องผ่านการทดสอบ
เนบิวลาพาเนตั้นมาเล่นที่สวนสนุกแห่งหนึ่งที่อยู่ทางตอนเหนือของดวงดาวเป็นที่แรก สวนสนุกแห่งนี้ชื่อว่าสวน "มีซามูลา" สิ่งที่น่าตื่นตาตื่นใจที่สุดก็คือสนามต้านแรงโน้มถ่วงขนาดใหญ่ (Anti-gravity field) ก่อนเริ่มเล่น ผู้เล่นจะได้รับอุปกรณ์คล้ายๆ รองเท้าที่เอาไว้ดึงดูดให้ตัวผู้เล่นอยู่ในสนามต้านแรงโน้มถ่วง และใช้กลับลงสู่พื้นดินเมื่อเล่นเสร็จแล้ว
ทันทีที่ก้าวขาเข้าไปในสนามต้านแรงโน้มถ่วง ตัวของเนบิวลาและเนตั้นก็ค่อยๆ ลอยสูงขึ้นจากพื้น เมื่อทดลองพุ่งตัวก็พบว่าตัวลอยสูงขึ้นไปได้อีก สองหนุ่มจึงสนุกกันใหญ่ จนกระทั่งรู้ตัวอีกทีเนตั้นก็พบว่าตัวเองขึ้นมาสูงมาก มองลงไปก็กลัวจนขาสั่น มีเพียงเนบิวลาเท่านั้นที่คุ้นเคยกับการเคลื่อนที่ในระดับสูงจนไม่รู้สึกกลัวแม้แต่น้อย
"มาสิเนตั้น ขึ้นไปให้ถึงก้อนเมฆเลย ไปวิ่งเล่นบนก้อนเมฆกัน" เนบิวลาหันมาเร่งเร้าเมื่อเห็นอีกฝ่ายหยุดและทำหน้าแหยๆ
"ฉันกลัวน่ะเนบิวลา มันสูงมาก ฉันกลัวตกน่ะ" เนตั้นมองกลับลงไปข้างล่างแล้วก็เงยหน้ามองเนบิวลา แทบไม่กล้าขยับเขยื้อนตัวไปไหน
"ก็อย่ามองข้างล่างสิ แล้วทำไมตอนแรกไม่เห็นกลัวล่ะ"
"ก็ตอนนั้นลืมดู" พูดแล้วเนตั้นก็ขำตัวเอง
เนบิวลาก้มไปกดปุ่มที่รองเท้า สักพักตัวก็ค่อยๆ ลอยต่ำลง พอถึงตัวของเนตั้นเนบิวลาก็กดปุ่มเดิมอีกครั้งเพื่อยุติการลดระดับ
"มา เดี๋ยวฉันพานายขึ้นไปเอง"
เนบิวลาดึงหัวของเนตั้นให้มาซบที่หน้าอกของตัวเอง คนอายุน้อยกว่าตกใจจึงดิ้นพยายามดิ้นหนี
"นายจะทำอะไรน่ะเนบิวลา คนเยอะแยะเลย อายเขา"
"ไม่ต้องสนใจหรอก คนที่นี่เขายอมรับความรักที่หลากหลายได้ เขาไม่มองเราหรอก ถึงมองก็ไม่มีใครว่าอะไร มาเร็ว ซบที่อกฉันนี่แหละ นายจะได้ไม่ต้องเห็นอย่างอื่น จะได้ไม่กลัวไง"
แม้ว่าจะฟังดูแปลกๆ ไปหน่อยสำหรับเนตั้น แต่ก็คงต้องเชื่อเพราะเนตั้นเองไม่มีความรู้เรื่องธรรมเนียมปฏิบัติของดาวอื่นๆ เลย เนตั้นก็จึงยอมกอดและซบกับหน้าอกของเนบิวลาเสียเอง
"ไม่ต้องกลัวนะ อยู่กับฉันแล้วนายจะปลอดภัย"
"รู้แล้ว" เนตั้นพูดเสียงึมงำเบาๆ ในลำคอ ยอมรับแต่โดยดีตามที่เนบิวลาพูดทุกอย่าง
เนบิวลายิ้มพอใจ สิ่งที่เนตั้นพูดและแสดงออกนั้นชัดเจนในตัวอยู่แล้ว แทบไม่ต้องตีความใดๆ
"งั้นไปกันเลยนะ"
พูดจบแล้วเนบิวลาก็ค่อยๆ ถีบตัวสูงขึ้นและสูงขึ้น เนตั้นกอดแน่นและหลับตาปี๋ แต่ก็มีแอบชำเลืองบ้างเล็กน้อย จนกระทั่งมาถึงชั้นก้อนเมฆซึ่งอยู่สูงจากพื้นดินประมาณแปดกิโลเมตร เนบิวลาจึงหยุดถีบตัว พอทรงตัวดีแล้วจึงดันตัวเนตั้นออกจากอ้อมแขน เนตั้นค่อยๆ ลืมตาขึ้น พอเหลือบเห็นก้อนเมฆขาวโพลนไกลสุดลูกหูลูกตาก็ออกอาการตื่นเต้นจนแทบไม่เหลือความกลัว
"เห็นไหม ก้อนเมฆเต็มไปหมดเลย สวยไหมเนตั้น"
เนตั้นมองไปรอบๆ แล้วยิ้มอย่างพอใจ มันสวยงามจนดูเหมือนโลกของเทวดาหรือนางฟ้าตามความเชื่อบนโลกมนุษย์ในประเทศไทย แต่ภาพจริงๆ ที่เห็นตรงหน้านั้นสวยงามและได้บรรยากาศกว่าที่เคยเห็นในหนังสือหรือละครจนเทียบกันไม่ได้
"ว้าว สวยสุดๆ ไปเลยเนบิวลา"
"ไปวิ่งเล่นกันดีกว่าเนตั้น"
ว่าแล้วเนบิวลาก็คว้าข้อมือเนตั้นพร้อมกับพาวิ่งออกไป ร่างของทั้งคู่ลอยสูงขึ้นไปได้อีกนิดหน่อยเพราะสุดเขตของคลื่นต้านแรงโน้มถ่วงพอดี พอกระโดดขึ้นไปเหนือเขตคลื่นต้านแรงโน้มถ่วง ร่างก็จะถูกดูดหล่นลงมา พอเข้าเขตคลื่นอีกครั้งก็ค่อยๆ หยุด ราวกับมีผืนผ้าใบขนาดใหญ่ขึงตึงรับไว้ กระนั้นก็สร้างความหวาดเสียวให้กับผู้เล่นได้มากทีเดียว
แรกๆ เนบิวลากับเนตั้นแค่วิ่งเล่นและกระโดดเฉยๆ แต่หลังๆ สัญชาตญาณผู้ชายที่มีอยู่แล้วก็กระตุ้นให้เปลี่ยนมาเล่นสู้กัน ผลักกันบ้าง เหวี่ยงกันบ้าง โยนกันบ้าง บางครั้งเนบิวลาก็เผลอเล่นแรงจนเหวี่ยงเนตั้นกระเด็นไปไกลเป็นร้อยๆ เมตรเลย โชคดีที่ไม่เจ็บตัว
พอเล่นด้วยกันเบื่อแล้วก็เริ่มชวนคนอื่นๆ มาเล่นด้วยบ้าง สิ่งมีชีวิตที่นี่มีสารพัดรูปร่างเพราะมาจากดาวดวงอื่นเป็นส่วนมาก หลายคนอพยพมาที่นี่เพราะดาวดวงเดิมอยู่ไม่ได้ด้วยหลายๆ สาเหตุ เช่น ถูกหลุมดำดูดกลืนหายไป ดวงอาทิตย์ระเบิดเป็นซุเปอร์โนวาหรือไม่ก็มีสงครามฆ่าล้างเผ่าพันธุ์ แต่สิ่งที่น่าแปลกก็คือ แม้ว่าจะมาจากหลากหลายดวงดาว แต่สิ่งมีชีวิตเหล่านี้ต่างยืนด้วยสองขาและมีมือคล้ายๆ กัน
ด้วยความที่มีเจอสิ่งมีชีวิตรูปร่างหน้าตาแปลกๆ โดยธรรมชาติของมนุษย์ก็มักจะอดคิดสงสัยในใจไม่ได้ แม้ว่าจะกล้าเอ่ยถามตรงๆ ก็ตาม เนบิวลาเองก็เถอะ แม้จะฝึกจิตมาดีแค่ไหนแต่ก็ยังไม่มากพอที่จะทำให้จิตนิ่งได้ ทั้งคู่จึงเผลอคิดแผลงๆ ในใจอยู่หลายเรื่อง
"ทำไมผู้หญิงคนนี้หัวดูแปลกๆ หัวโต๊โต แต่ตัวเล็กนิดเดียวเอง"
"มนุษย์ต่างดาวพวกนี้มาจากไหนกันนะ ทำไมตัวเขียวๆ แถมยังตัวเล็กอีก จะเล่นกับเราไหวไหมเนี่ย"
"เพิ่งเคยเห็นมนุษย์ต่างดาวมีสี่มือก็วันนี้แหละ ทำไมมีมือเยอะจัง แล้วอย่างนี้มือไม่พันกันยุ่งเลยเหรอ"
"มนุษย์ต่างดาวคนนี้ดูน่ากลัวจังเลย ตาโตจนแทบถลนออกมา จมูกก็เล็ก เหมือนสัตว์ประหลาดเลย"
ทั้งสองหนุ่มต่างก็ไม่รู้ตัวว่าสิ่งที่ตัวเองคิดอยู่ในหัวนั้นถ่ายทอดเป็นกระแสจิตไปให้คนอื่นๆ รับรู้ด้วย เพราะฉะนั้น ทุกคนที่มาเล่นกับสองคนนี้ก็จะถูกสองหนุ่มวิพากษ์วิจารณ์ในใจ พอเล่นไปสักพักจึงเลิกเล่นด้วยเพราะรู้สึกไม่พอใจที่สองหนุ่มไม่ให้เกียรติ เล่นเอาสองหนุ่มงงเป็นไก่ตาแตกที่อยู่ดีๆ คนที่เข้ามาเล่นด้วยก็พากันจากไปในเวลาไม่นาน
นี่คือการกดดันคนที่มาอยู่ใหม่ให้ได้รับบทเรียน ชาวทีมูลาพันเวนั้นใช้กระแสจิตสื่อสารกันเพียงอย่างเดียว การคิดในหัวทำให้เกิดคลื่นกระแสจิตถ่ายทอดออกไปจึงเป็นการสื่อสารอย่างหนึ่ง คนอื่นๆ สามารถรับรู้ได้ อย่างไรก็ตาม คนใหม่ๆ ที่มาอยู่ที่นี่จะสามารถปรับตัวและฝึกจนกระแสจิตนิ่งได้ทุกคนเพราะผ่านการทดสอบมาแล้ว เพียงแต่ต้องอาศัยเวลาอีกเพียงเล็กน้อยจึงจะสามารถหยุดคิดในหัวและสื่อสารด้วยกระแสจิตเมื่อจำเป็นต้องสื่อสารได้
"ทำไมไม่มีใครเล่นกับเราเลยล่ะเนบิวลา" เนตั้นปรารภขึ้นด้วยภาษาแม็กโซซึ่งเป็นภาษาพูด
"ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน พวกเขามาเล่นกับเราแป๊บเดียวแล้วก็หนีไปหมดเลย" เนบิวลาพูดพลางมองตามคนเหล่านั้นที่กำลังเดินหนีไปเล่นที่อื่น พยายามคิดทบทวนแต่ก็จนด้วยเกล้าจริงๆ ว่าทำอะไรผิดไปหรือเปล่า เมื่อนึกไม่ออกจึงเลือกที่จะตัดความสงสัยทิ้งไป
"ลงไปกันดีกว่าเนตั้น จะได้ไปที่อื่นต่อ" เนบิวลาหันไปชวน
เนตั้นพยักหน้าตอบตกลงอย่างไม่ลังเล แม้เมือกี้จะสนุกมากแค่ไหน แต่พอเห็นคนเดินหนีแล้วก็ชักจะหมดสนุกเอาดื้อๆ
"กล้าลงเองไหมคราวนี้ ถ้าลงเองได้ ฉันจะทำของอร่อยๆ ให้กินคืนนี้" เนบิวลาท้าทาย ไม่บ่อยนักที่จะได้ใช้คำว่า "คืนนี้" โชคดีที่ดาวทีมูลาพันเวมีกลางวัน-กลางคืนเหมือนดาวโลก
"ทำไมจะไม่ได้ล่ะ ฉันชินแล้ว" เนตั้นยิ้มและยักคิ้วใส่
"โอเค งั้นฉันไปแล้ว นายลงเองนะ" พูดจบเนบิวลาก็กดปุ่มที่รองเท้า จากนั้นก็ทิ้งตัวดิ่งลงไปข้างล่างด้วยความเร็ว
"เฮ้ย รอด้วยสิเนบิวลา"
โวยวายไปตอนนี้ก็ไม่ทันเสียแล้ว ร่างของเนบิวลาลอยละลิ่วลงไปอย่างรวดเร็วจนห่างไปไกลแทบมองไม่เห็น เนตั้นไม่มีทางเลือกจึงต้องยอมกดปุ่มและทิ้งตัวตามลงไปโดยการเอาหัวลงก่อนเหมือนเนบิวลา พอร่างลอยละลิ่วด้วยความเร็วลงไปสู่พื้นดิน เนตั้นก็ต้องรีบเอามือปิดปากด้วยความกลัว ความรู้สึกตอนนี้ไม่ต่างจากการกระโดดลงหน้าผาโดยที่ไม่มีอะไรรองรับเลย
เนบิวลาลงไปถึงพื้นก่อนแล้ว เนตั้นตามมาติดๆ น่าแปลกที่พอใกล้ๆ ถึงพื้นความเร็วของการเคลื่อนที่ก็ค่อยๆ ลดลง เป็นเพราะแรงต้านแรงโน้มถ่วงมีความเข้มข้นมากกว่าในระดับที่สูงขึ้นไปนั่นเอง พอจะถึงพื้นเนตั้นก็กลับตัวเอาขาลง สุดท้ายก็ลงสู่พื้นอย่างปลอดภัยท่ามกลางสายตาคอยลุ้นของเนบิวลา
"ฉันชอบท่าตีลังกาของนายมากเลยเมื่อกี้ สุดยอดเลยเนตั้น" เนบิวลาเอ่ยชมพลางยิ้มจนตาหยี
เนตั้นยักคิ้วให้ทีหนึ่งเป็นเชิงล้อเลียน "แกล้งกลัวไปงั้นแหละ"
"แกล้งกลัวเหรอ ทำไมตอนขึ้นกอดเราแน่นเลยล่ะ" เนบิวลาพูดแหย่
"หลอกแต๊ะอั๋งเฉยๆ"
"ต้องหลอกด้วยเหรอ โอเคๆ เชื่อก็เชื่อ เดี๋ยวคืนนี้...เราจะเอาคืน" ยิ้มกรุ้มกริ่มและทำหน้าหื่นใส่
"กลัวที่ไหนล่ะ" เนตั้นยักคิ้วให้อีกที
เนบิวลารวบคอเนตั้นมากอดไว้อย่างเอ็นดู เนตั้นดิ้นเล็กน้อยแต่สุดท้ายก็ยอมเดินตามเนบิวลาไป
"ไปไหนกันดี"
"ไปรับความรู้กันดีกว่า"
"รับความรู้คืออะไร เรียนน่ะเหรอ" เนตั้นหันไปมองหนุ่มหน้าคมพลางเลิกคิ้วสงสัย
"ใช่ รับความรู้ก็คือไปเรียน เราสองคนได้รับสิทธิ์เรียนฟรีได้สองสาขารู้เปล่า"
"โห แล้วเมื่อไหร่เราจะได้กลัวดาวแม็กโซนาเดียล่ะ"
"แป๊บเดียว ใช้เวลาน้อยกว่าหนึ่งช่วงงานอีก"
"หา! เรียนหนังสือน้อยกว่าหนึ่งช่วงงานนี่นะ แล้วจะเรียนรู้เรื่องเหรอ"
"เดี๋ยวนายก็รู้ ไปที่ยานของเราดีกว่า"
เนบิวลาตัดบทเพราะรู้ว่าเป็นเรื่องที่เข้าใจยากสำหรับเนตั้น ต้องไปเห็นด้วยตัวเองนั่นแหละจึงจะเข้าใจว่ารับความรู้คืออะไร การเรียนของดาวเทคโนโลยีสูงนั้นใช้วิธีการฝังความรู้ในวิชาที่อยากเรียนเข้าไปในคลื่นสมอง ใช้เวลาเพียงไม่กี่นาทีก็จะได้ความรู้ที่พร้อมสำหรับใช้งานแล้ว เด็กๆ จึงมักใช้เวลาช่วงวัยเด็กไปกับการทำกิจกรรมและฝึกทักษะทางร่างกายให้แข็งแรงเป็นส่วนใหญ่ ไม่เรียนวิชาการเลย เมื่อพร้อมทำงานแล้วก็จะซื้อชุดความรู้ในสาขาที่ต้องการมาฝังเข้าไปในคลื่นสมองแทน ไม่ต้องเสียเวลาเรียนเป็นสิบยี่สิบปีเหมือนดาวโลก สิ่งพิเศษของดาวทีมูลาพันเวคือความรู้ที่นี่เป็นความรู้ที่ก้าวหน้ามากๆ แม้ว่าจะเป็นเพียงความรู้ขั้นพื้นฐานก็ตาม เนบิวลากับเนตั้นสามารถเอาไปใช้ทำงานที่แม็กโซนาเดียหรือที่ไหนๆ ก็ได้ในจักรวาลนี้
(http://bit.ly/22xvLDa)
สตรอนเทียมีโอกาสได้ต้อนรับอาคันตุกะที่มาเยือนถึงบ้านอย่างไม่คาดฝัน แม้ว่าก่อนหน้านี้เพิ่งจะคุยกันไป แต่สตรอนเทียกลับรู้สึกว่าไม่อยากคุยกับเธออีก เพราะรู้สึกเหมือนตัวเองได้ตกเข้าไปในสถานการณ์ที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออก แค่นี้ก็ทำให้รู้สึกแย่กับตัวเองมากพอแล้ว
เนินหุบผาสูงชันหลังบ้านมีลมพัดแรงตลอดเวลา หญิงสาวชุดสีดำปล่อยให้ผมปลิวสยายไปตามแรงลมอย่างอิสระ แววตาของเธอครุ่นคิดและดูแข็งไปบ้าง แต่ก็แฝงแววหม่นเศร้าอยู่ในที
บนโต๊ะไม่มีเครื่องดื่มหรือของขบเคี้ยวใดๆ วางอยู่ ที่นี่ไม่มีธรรมเนียมการเอาของมาต้อนรับโดยที่ผู้มาเยือนไม่ได้ร้องขอ การที่แขกขอดื่มน้ำหรือสิ่งอื่นใดจากเจ้าบ้านไม่ถือเป็นการเสียมารยาท แต่การนำของที่ผู้มาเยือนไม่ต้องการมาต้อนรับนั้นเสียมารยาทมากยิ่งกว่า
"เขาหายกันเลยทั้งสองคน เธอไม่รู้จริงเหรอว่าเขาไปไหนกัน" ในที่สุดสาวชุดดำก็เอ่ยถามขึ้นพร้อมกับหยดน้ำตาที่ไหลลงมาพร้อมกับปากที่ขยับขึ้นลง
"ฉันติดต่อเขาไม่ได้เลย ฉันก็เลยเดาว่าสองคนนั้นน่าจะไปที่ดาวดวงอื่นมากกว่าตอนนี้ ไม่งั้นก็น่าจะเช็คตำแหน่งได้บ้าง" สตรอนเทียตอบโดยไม่หันไปมองหญิงสาวที่นั่งฝั่งตรงข้าม รู้สึกถึงความยุ่งยากใจขึ้นมาทันที
"ไปต่างดาวงั้นเหรอ ไปทำไมล่ะ"
"ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน แค่เดาเอาเท่านั้นแหละ อีกอย่าง...เนบิวลาก็ได้สิทธิ์หยุดทำงานตั้งหนึ่งเสี้ยวฤดู เขาก็คงอยากไปเที่ยวพักผ่อนบ้าง" สตรอนเทียถอนหายใจเมื่อพูดจบ แล้วก็หันมามองหญิงสาวตรงหน้า ก่อนจะตัดสินใจพูดสิ่งที่อยากพูดออกไป
"ฉันว่าเธอ...ตัดใจเสียเถอะอะเนดา ฉันรู้จักเนบิวลาดี ยังไงๆ เขาก็ไม่กลับมาหาเธอหรอก เธอเชื่อฉันสิ เขาเป็นคนใจคอเด็ดเดี่ยวมาก เธอก็รู้ไม่ใช่เหรอ"
"แต่เราเคยรักกันมากนะสตรอนเทีย เธอก็รู้นี่ว่าเนบิวลารักฉันมากแค่ไหน เขารักฉันมาก รักมากจนฉันไม่คิดว่า...เขาจะรักคนอื่นได้อีก เธอเข้าใจความรู้สึกของฉันใช่ไหมสตรอนเทีย"
อะเนดาเผลอสาดอารมณ์ออกไปอย่างลืมตัว พอเห็นสตรอนเทียนิ่งอึ้งไปเธอจึงค่อยๆ ลดอารมณ์ลง
"แล้วยังไงล่ะ ก็เขารักคนอื่นไปแล้ว เธอจะทำอะไรได้ล่ะอะเนดา" แม้จะเห็นใจแต่สตรอนเทียก็ไม่อยากให้อะเนดาดิ้นรนจนตัวเองต้องเจ็บปวดไปมากกว่านี้ สตรอนเทียรู้จักเพื่อนดี ลองให้เนบิวลาพูดและทำอย่างนี้แล้วก็คงเป็นเรื่องยากที่จะดึงกลับมา
"ฉันคิดว่าเนบิวลาแค่หลง คงไม่ใช่ความรักจริงๆ หรอก มันจะเป็นไปได้ยังไง เขารักฉันมาตั้งหลายปี จู่ๆ เจอผู้ชายคนหนึ่งแค่เสี้ยวฤดู เขาจะหมดรักฉันเลยเหรอ เขาไม่เคยรักผู้ชายมาก่อนน่ะ ฉันไม่เชื่อว่าเขาจะรักผู้ชายคนนั้นได้"
"เธอรู้ได้ยังไงว่าเขารักผู้ชายไม่ได้!"
อะเนดาหยุดชะงักกับคำถามของเพื่อนของอดีตคนรัก รู้สึกเสียความมั่นใจไปมากพอดู เมื่อเห็นอะเนดานิ่งเงียบ สตรอนเทียจึงถือโอกาสพูดต่อ
"ฉันรู้ว่าทำไมเนบิวลาถึงรักเนตั้น เขาทิ้งเนตั้นไม่ได้หรอก"
"หมายความว่าไง เธอรู้อะไรมาอย่างงั้นเหรอสตรอนเทีย" อะเนดาแทบจะหยุดร้องไห้และหูผึ่งด้วยความอยากรู้
สตรอนเทียหน้าเสียเมื่อรู้ตัวว่าเผลอพูดเรื่องที่ไม่ควรพูดออกไปเสียแล้ว จึงรีบบอกปัดเป็นพัลวัน "ไม่มีอะไรหรอก เอาเป็นว่า...ฉันแนะนำให้เธอหยุดแค่นี้ อย่าเหนี่ยวรั้งเนบิวลาอีกเลย ฉันมั่นใจว่ายังไงๆ เขาก็ไม่มีวันกลับมาหาเธออีก"
"งั้นเหรอ" อะเนดาแค่นเสียง "ลองมาเป็นฉันดูไหมล่ะสตรอนเทีย"
"แล้วมันจะมีประโยชน์อะไรล่ะอะเนดา ถึงเธอเอาเนบิวลากลับมาได้ แต่หัวใจเขาก็ไม่ได้อยู่กับเธอแล้ว เขาไม่รักเธอแล้วเธอไม่รู้เหรอ" สตรอนเทียชักเหลืออดจึงพูดเสียงดังจนเกือบเป็นตะคอกกลับไป
อะเนดานิ่งอึ้งเพราะคาดไม่ถึงว่าสตรอนเทียจะกล้าแสดงกิริยาอย่างนี้กับเธอ ถ้าอย่างงั้น เธอก็คงต้องเอาจริงซะที
"ฉันไม่ได้อยากร้ายหรอกนะสตรอนเทีย แต่เหตุการณ์มันบังคับให้ฉันเป็นแบบนี้ เธอจะบอกฉันมาดีๆ หรือว่าเธอ...อยากให้เพื่อนรักของเธอรับรู้ว่าเธอเคยแอบทำอะไรลับหลังเขาบ้าง จะเอาอย่างงั้นไหม"
อะเนดาหยิบเรื่องนี้มาขู่อีกแล้ว ดูเหมือนจะเป็นการขู่ที่ได้ผลทุกครั้งเสียด้วยสิ แต่ครั้งนี้ก็ไม่แน่ว่าจะเป็นเหมือนครั้งที่ผ่านๆ มาหรือเปล่า
"แล้วไอ้สิ่งที่ฉันทำกับเธออยู่ตอนนี้...มันเลวไม่ต่างจากเรื่องนั้นหรอก เธอหยุดขู่ฉันได้แล้วนะอะเนดา ยังไงๆ ฉันก็จะไม่ร่วมมืออะไรกับเธออีกแล้ว" สตรอนเทียยืนกรานเสียงดัง แต่ในใจก็อดที่จะกลัวไม่ได้
"เธอแน่ใจเหรอ" อะเนดาคาดคั้น ดูเหมือนว่าเธอจะหยุดร้องไห้ไปเสียแล้ว
สตรอนเทียนั่งนิ่ง สักพักก็ถอนหายใจ ความผิดพลาดเพียงครั้งเดียวแท้ๆ ที่ทำให้สตรอนเทียต้องมาติดบ่วงและต้องทำเรื่องแย่ๆ กับเพื่อนของตัวเอง
"เธอจะให้ฉันทำอะไร" สตรอนเทียหันหน้าหนี รู้สึกได้ถึงความอัดอั้นตันใจของตัวเองจนแทบจะระเบิดออกมา
"เธอรู้อะไรเกี่ยวกับเนตั้นล่ะ นั่นแหละที่ฉันอยากรู้ ทำไมมนุษย์ต่างดาวคนนั้นมาอยู่ที่นี่ เขามาอยู่ที่นี่ได้ยังไง"
สตรอนเทียส่ายหัวอย่างเหนื่อยอ่อน "ฉันบอกเธอไม่ได้หรอกอะเนดา"
"ทำไมจะไม่ได้ล่ะ ยิ่งเธอพูดแบบนี้ฉันก็ยิ่งอยากรู้ แสดงว่ามันต้องมีลับลมคมในอะไรแน่ๆ เลย"
ก็ใช่น่ะสิ มันเป็นเรื่องใหญ่ระดับดวงดาวหรือระหว่างดวงดาวเลยด้วยซ้ำ ถ้าเกิดใครรู้ระแคะระคายเข้าคงไม่เป็นผลดีแน่ๆ
"ว่าไงล่ะสตรอนเทีย เธอจะเล่าให้ฉันฟัง หรือเธอ...จะให้ฉันเล่าเรื่องนั้นให้เนบิวลาฟังล่ะ เธอลองคิดดูดีๆ นะ เพื่อนรักของเธอจะคิดยังไงถ้าเกิดเขารู้ว่า...ครั้งหนึ่ง...เธอเคยทำอะไรกับเขาไว้"
สตรอนเทียหันขวับมามองอะเนดา ขยับปากเหมือนจะเถียงแต่สุดท้ายก็ได้แต่ชะงักไว้อย่างนั้น ดูท่าแล้วก็คงไม่พ้นต้องถูกต้อนจนมุมเช่นเคย คิดสะระตะดูแล้ว สตรอนเทียคงไม่กล้าให้อะเนดาเล่าเรื่องนั้นให้เพื่อนรักฟังแน่ๆ เนบิวลาคงโกรธมาก อาจจะมากจนไม่เหลือความเป็นเพื่อนอยู่อีกเลย
สตรอนเทียกลืนน้ำลายอึกใหญ่ สีหน้าและแววตาบ่งบอกว่าเจ้าตัวกำลังคิดหนัก หนักมากเสียด้วย สักพักก็ก้มหน้า บ่งบอกให้รู้ว่าได้ยอมจำนนต่อคำขู่นั้นแล้ว
เมื่ออะเนดาได้ฟังเรื่องทั้งหมด สีหน้าและแววตาของเธอก็เปลี่ยนไป จากที่ดูเศร้าก็กลายเป็นแข็งกระด้าง ไม่นานเธอก็ยิ้มมุมปากคล้ายกับได้แนวคิดที่สำคัญบางอย่างขึ้นมาได้แล้ว
"ขอบคุณมากที่เธอเล่าให้ฉันฟัง มันมีประโยชน์สำหรับฉันมากๆ เลยล่ะ"
"เธอจะทำอะไรเหรออะเนดา"
สตรอนเทียถามอย่างหวาดหวั่น ไม่เคยเห็นอะเนดาแสดงสีหน้าท่าทางอย่างนี้มาก่อนเลย ไม่น่าเชื่อว่าผู้หญิงที่เคยอ่อนหวานอย่างเธอจะมีแววตาเช่นนี้ได้
"ฉันขออนุญาตไม่บอกเธอก็แล้วกันนะสตรอนเทีย แต่เธอไม่ต้องห่วงหรอก ยังไงๆ ฉันก็รับรองว่า...เธอกับเนบิวลาจะยังเป็นเพื่อนกันต่อไป เนบิวลาจะไม่มีวันรู้เรื่องนั้นอย่างเด็ดขาด"
TBC
(http://bit.ly/1UJb8PA)
-------------------------------------------------------------------------------------
Prince Charming
เมื่อ "เจ้าชายมาดเข้ม" กับ "หนุ่มตี๋รุ่นพี่มาดกวน" มาเจอกัน อะไรจะเกิดขึ้น
Prince Charming (เจ้าชายเดินดิน) เป็นเรื่องราวของเจ้าชาย "มาร์ติน" ผู้สูงศักดิ์จากเมือง "บูรณา" ที่เกิดเบื่อชีวิตแบบเจ้าชายอันเต็มไปด้วยกฎระเบียบมากมาย จึงแอบเสด็จหนีมาท่องเที่ยวที่ประเทศไทยอย่างสามัญชน แล้วบังเอิญได้เจอกับ "ดลยุทธ์" หนุ่มตี๋สุดหล่อที่มาทำหน้าที่เป็นสารถีให้ด้วยความจำใจ แม้จะได้มาพักผ่อนหย่อนใจอย่างอิสระ แต่เจ้าชายก็ต้องปวดหัวกับการคอยปราบพยศหนุ่มตี๋สุดกวนที่แสนเอาแต่ใจ แต่ช่วงเวลาสามเดือนที่อยู่เมืองไทย เจ้าชายน้อยแห่งบูรณากลับพบว่าชีวิตของพระองค์ได้เปลี่ยนแปลงไปแล้ว!!!
(http://bit.ly/1MG83gW)
"เอ๊ะ! นี่นายเป็นคนขับรถหรือเป็นพ่อของฉันกันแน่!"
"นี่คุณ! คุณมาเที่ยวของคุณคนเดียวไม่ใช่เหรอ ผมแค่มาขับรถให้นะครับ ทำไมจะต้องให้ผมตามติดคุณขนาดนั้น จะเป็นผัวเมียกันอยู่แล้ว!"
-
อ่านช่วงของเนบิวลากับเนตั้น แล้วยิ้มตลอดเลย น่ารักมากกกกก :impress2: :impress2: :impress2:
สตรอนเทีย ไอ้เพื่อนเลว เคยทำอะไรไว้หล่ะถึงได้กลัวขนาดเล่าเรื่องทั้งหมดให้อะเนดาฟังเนี่ย :angry2: :angry2: :angry2:
อะเนดาตอนนี้เริ่มออกจิตนิดๆแล้วนะ คิดวางแผนจะทำอะไรเนตั้นอีกเนี่ย หรือจะแจงทางการทางเรื่องมนุษย์ที่ถูกจับมาทดลองคือเนตั้นกัน แต่เนตั้นผ่านการทดสอบที่ดาวทีมูลาพันเวแล้ว ไม่น่าจะมีปัญหานะ(หรือป่าว) :serius2: :serius2: :serius2:
-
ชื่อตอนนี่แบบ ยังกับชื่อละครหลังข่าวเลยอะ - -
-
ไม่รักก็คือไม่รัก
รักก็คือรัก
ตรรกะง่าย ๆ
แน่นอนว่า คนถูกตัดสัมพันธ์ย่อมเสียใจมากกว่า แต่การไม่ยอมจบนี่แหละที่ทำให้เจ็บปวดเท่าทวี
-
สตรอนเทียแกเคยนอนกับแฟนเพื่อนล่ะซิ ถึงได้ยอมให้เขาข่มแบบนี้ ความจริงให้บอกๆ ไปเถอะ เพราะยังไงเนบิวล่าก็คงไม่กลับไปคบแล้ว แล้วไอ้ตอนที่พลาดไปก็ไปอธิบายให้เนบิวล่าฟังเราว่าเนบิวล่าอาจโกรธแต่คงไม่ตัดเพื่อนหรอก แต่ก็คงต้องให้เวลาหน่อยเพราะความเชื่อใจมันคงไม่เหมือนเดิมแล้ว
-
เลิกก็เลิกสิ ทำไมยังมาตอแยกันอีกคนมีเยอะแยะ อะเนด้านี่ได้เป็นแฟนเนบิวล่าเพราะแผนชั่วแน่เลย
เนตั้นผ่านด่านทดสอบจากดาวพันเวแล้วและกำลังจะได้ความรู้มาทำงานที่ดาวนาเดียแล้วนะ
รอ รออ่านตอนต่อไปคับ
-
เหตุผลของเรื่องผิดพลาดครั้งเดียวน่ากลัวจะเสียเพื่อนได้ไม่เท่ากับการที่สตรอนเทียให้ความร่วมมืออะเนด้าทำลายเนตั้นคนที่เนบิวลารักเลยนะคะจะบอกให้
-
:a5: งานนี้ต้องเรียกว่าเพื่อนรักหักเหลี่ยมโหด อย่าบอกน่ะว่าสตรอนเทียเผลอมีสัมพันธ์กับอะเนดาน่ะ แต่เราว่ามันไม่น่าใช่น่าจะเป็นเรื่องที่ร้ายแรงกว่านี้น่ะ ทำไมต้องเป็นผู้หญิงร้ายทุกทีเลยน่ะ อยากเจอผู้หญิงที่เข้าใจเรื่องได้ดีกว่าน่ะ ขนาดอยู่ต่างดาวยังมีผู้หญิงน้ำเน่าแบบนี้อยู่ด้วยแฮะ แล้วพอรู้เรื่องราวแบบนี้เธอจะทำอะไรล่ะ แต่ทั้งเนบิวล่ากับเนตั้นก้อได้เป็นคนของดาวที่ยิ่งใหญ่แล้วนี่น่า แบบนี้สิ่งที่อะเนดาจะทำจะมีผลอะไรกับทั้งคู่ไหม :m16:
-
:a5: งานนี้ต้องเรียกว่าเพื่อนรักหักเหลี่ยมโหด อย่าบอกน่ะว่าสตรอนเทียเผลอมีสัมพันธ์กับอะเนดาน่ะ แต่เราว่ามันไม่น่าใช่น่าจะเป็นเรื่องที่ร้ายแรงกว่านี้น่ะ ทำไมต้องเป็นผู้หญิงร้ายทุกทีเลยน่ะ อยากเจอผู้หญิงที่เข้าใจเรื่องได้ดีกว่าน่ะ ขนาดอยู่ต่างดาวยังมีผู้หญิงน้ำเน่าแบบนี้อยู่ด้วยแฮะ แล้วพอรู้เรื่องราวแบบนี้เธอจะทำอะไรล่ะ แต่ทั้งเนบิวล่ากับเนตั้นก้อได้เป็นคนของดาวที่ยิ่งใหญ่แล้วนี่น่า แบบนี้สิ่งที่อะเนดาจะทำจะมีผลอะไรกับทั้งคู่ไหม :m16:
I thought about this during plotting. Anyway, Maxonadia is not 'Earth' so their social norms about women are different. There is no gender issue. All are just equal and any sexual orientations are fully accepted. So it's not about a woman but a person being a scoundrel in a Y novel.
ก็คิดประเด็นนี้อยู่ตอนวางพล็อตนะครับ แต่ว่าดาวแม็กโซนาดีมีปทัสถาน (มาตรฐานว่าอะไรปกติ/ไม่ปกติ) เกี่ยวกับผู้หญิงต่างจากดาวโลกของเรามากเพราะไม่มีปัญหาเรื่องเพศสภาพ ทุกคนเท่าเทียมกันและใครจะมีเพศวิถีแบบไหนก็ได้ เพราะฉะนั้นจึงไม่ใช่เรื่องของผู้หญิงที่ต้องเป็นตัวร้ายในนิยายวาย แต่เป็นแค่เรื่องของคนๆ หนึ่งที่มีเหตุทำให้ต้องร้าย
-
ยัยอะเยดา สงสัยต้องทำเรื่องเลวๆแน่
อย่านะ
-
หญิงก็ร้าย ชายก็เลว :m16:
-
วันนี้ช่วงเย็นๆ ผมจะเริ่มเขียนตอนใหม่นะครับ
ขอแจ้งให้ทราบว่าเรื่องใหม่ทั้ง 2 เรื่อง ผมจะเขียนในนามปากกา inxsara นะครับ เพราะว่าระดับความดราม่ายังไม่พอ
ใครอยากติดตาม 2 เรื่องตามข้างล่างนี้ก็ไปติดตามได้ ส่วนใครที่คิดว่าจะติดตามแค่ sarawatta ก็ไม่เป็นไรครับ
จริงๆ ก็คนเดียวกัน สำนวนภาษาก็ไม่ได้ต่างกันมาก แค่คนละแนวเท่านั้นครับ (แอบเสียดายเล็กน้อย)
เอาเป็นว่าผมเคารพในการตัดสินใจของทุกคนนะครับ Anyway, the show must go on!!!
(http://s5.postimg.org/x5wyo6tdj/My_Prince_Chamring.jpg)
(http://s5.postimg.org/eaepkfrcn/atip_poster02.jpg)
ขอบคุณทุกคนที่มาติดตาม ไม่ว่าจะชื่อไหนก็ตาม
Sarawatta
-
มารอเด้อออออ :z2: :z2: :z2:
-
เรารออยู่ค่ะ รอการรวมเล่มของต้น - สน อย่างใจจดใจจ่อเลยค่ะ
อยากได้เป็นเจ้าของโดยไวจังค่ะ ช่วยแจ้งข่าวความคืบหน้าให้ทราบด้วยนะคะ ขอบคุณค่ะ
-
:pig4:
-
ว่างๆ มานั่งรอ อะเฮือกกกกก :laugh: :laugh: :laugh:
-
ว่างๆ มานั่งรอ อะเฮือกกกกก :laugh: :laugh: :laugh:
ผมเขียนๆ ลบๆ หลายรอบแล้ว แต่ก็ยังไม่ได้อย่างใจ อารมณ์มันไม่ได้ ฟิลลิ่งก็ยังไม่โอ
ผมค้นพบตัวเองอย่างหนึ่งว่าเวลาเขียนนิยายแบบนี้ ผมใช้เวลานานกว่านิยายดราม่ามากๆ
เวลาเขียนนิยายดราม่าอย่าง "ต้น-สน" หรือ "ไร้รัก" ถ้าอัปเดตวันละสามตอนได้คงทำไปแล้ว
อารมณ์มันได้ ความรู้สึกมันไป ความลึกซึ้งในความรัก ความผูกพัน ความห่วงใย ฯลฯ มันได้หมดเลย
มันทำให้การเขียนลื่นไหล สนุกที่จะเขียน เขียนไปร้องไห้ไปก็ยิ่งชอบ
เคยถึงขนาดที่ว่าตอนเขียนก็ร้องไห้ เขียนเสร็จยังร้องไห้ไม่หยุดจนนอนหลับไปทั้งน้ำตา (ต้น-สน ตอนที่ 37)
แต่มันมีความสุขที่ได้เขียนมากๆ มันเหมือนกับได้ปลดปล่อยอารมณ์อย่างแท้จริง 555
ตอนนี้ก็พยายามเร่งจะให้สองเรื่องที่เขียนอยู่จบไวๆ แต่ก็ยังเขียนไม่ได้อย่างใจเลย ท่าจะช้าด้วยซ้ำ
บอกตรงๆ ว่าอยากกลับไปปรับนิยาย "ต้น-สน" มาก พี่ชายคนนี้คิดถึง "ต้น-สน" เหลือเกิน
เอาเป็นว่าตอนที่ผมกำลังจะลงต่อไปนี้กำลังเขียนอยู่นะครับ แก้หลายรอบแล้ว หวังว่าจะได้อย่างใจในเร็วๆ นี้
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
อะเนดาวางแผนอะไรที่ไม่ดีอยู่แน่ๆ เลย :katai1:
-
≡▉≡ interstellar ♗ รัก➀ล้านปีแสง
ตอนที่ 15 ลมหายใจของเนตั้น
(http://bit.ly/21It1gy)
"เอาล่ะ ที่ฉันเรียกทุกคนมาวันนี้เพราะฉันมีเรื่องสำคัญที่อยากจะแจ้งให้ทุกคนทราบ" เจ้าของน้ำเสียงหยุดเว้นจังหวะ มองหน้าทีละคนที่นั่งอยู่รายรอบโต๊ะประชุม สีหน้าคนพูดดูเศร้าหมองและเครียดอย่างเห็นได้ชัด คงไม่ใช่ข่าวดีอย่างแน่นอน
"รัฐบาลกลางของดาวไวท์ทอลส่งสาส์นมาเตือนรัฐบาลของเราเป็นครั้งที่สองแล้ว เราต้องส่งมนุษย์ต่างดาวที่เราจับตัวมาคืนกลับสู่ดาวโลกให้เร็วที่สุด ไม่อย่างงั้นจะเจอมาตรการขั้นเด็ดขาด คิดว่าทุกคนคงรู้ว่าฉันหมายถึงอะไร"
ทันที่ที่ผู้อำนวยการพูดจบ ทุกคนที่นั่งรายล้อมรอบโต๊ะก็นั่งนิ่ง มองหน้ากันไปมา เมื่อยังไม่มีใครแสดงความคิดเห็น ผู้อำนวยการจึงถอนหายใจสั้นๆ และแจ้งเรื่องสำคัญอีกเรื่อง
"ตอนนี้...มนุษย์ที่เราจับตัวมาจำนวนยี่สิบแปดคน เสียชีวิตจากการทดลองไปแล้วสองคน เสียชีวิตจากการปรับตัวไม่ได้อีกห้าคน และสูญหายบนยานอวกาศของเราอีกหนึ่งคน...อย่างที่พวกเราทราบ เพราะฉะนั้น...เรามีมนุษย์ต่างดาวเหลืออยู่เพียงยี่สิบคนที่จะต้องตัดสินใจว่าจะทดลองต่อ หรือจะส่งคืนกลับดาวโลกที่กาแล็กซี่เนบิวลา"
"ฉันว่า...เราส่งพวกเขากลับเถอะ" เนบิวลาโพล่งขึ้นมาหลังจากที่นั่งฟังอยู่สักพัก คนอื่นๆ หันมามองเป็นตาเดียวกัน โดยเฉพาะพิทอราที่เป็นหัวหน้าแต่กลับนั่งเงียบ
"แล้วนายคิดว่ารัฐบาลของเราจะยอมเหรอ" ผู้อำนวยการถามกลับ
"เรามีทางเลือกด้วยเหรอท่านผู้อำนวยการ พวกไวท์ทอลเตือนแล้ว ถ้าเราไม่ทำตามที่พวกมันต้องการ ทุกคนก็รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น เราสู้พวกมันไม่ได้ครับ พวกมันสามารถฆ่าคนทั้งดวงดาวของเราได้แค่เสี้ยววินาที หรือแม้กระทั่งทำลายล้างดาวทั้งดวงให้หายในพริบตาก็ย้งได้เลย พวกมันเคยทำแบบนี้กับดาวดวงอื่นมาแล้ว พวกเราคงเคยเห็นมาแล้ว ในจักรวาลนี้ มีแค่ดาวทีมูลาพันเวเท่านั้นที่พวกมันไม่กล้าทำอะไร"
แม้เหตุผลของเนบิวลาจะน่าฟังสักแค่ไหน แต่ในฐานะคนที่ต้องไปเจรจาด้วยตัวเองก็หนักใจไม่น้อย
"พวกนายก็รู้ว่ารัฐบาลชุดนี้บ้าอำนาจมากแค่ไหน ก่อนหน้านี้ที่พวกนายคัดค้านเรื่องการทดลอง รัฐบาลก็ไม่ฟัง"
"แต่ครั้งนี้...รัฐบาลต้องฟังเรา เอาอย่างงี้ละกัน พวกเราขอตามผู้อำนวยการไปด้วย ถ้าพวกเราช่วยกันยืนยัน ท่านประธานาธิบดีต้องฟัง ไม่อย่างงั้นแล้ว...เรื่องที่ถูกปิดเป็นความลับจะต้องถูกเปิดเผยต่อสาธารณะ รัฐบาลชุดนี้ก็จะอยู่ไม่ได้"
น้ำเสียงและสีหน้าจริงจังหนักแน่นของเนบิวลาทำให้ทุกคนฮือฮาทั้งโต๊ะ
"ฉันเห็นด้วย" อาเซนเจอร์ยกมือสนับสนุนอีกหนึ่งเสียง จากนั้นคนอื่นๆ ก็ยกมือสนับสนุนตาม
เนบิวลาหันไปยิ้มให้อาเซนเจอร์เป็นการขอบคุณ แม้ว่าเรื่องหัวใจอาจจะขัดแย้งกันบ้าง แต่พอเป็นเรื่องงาน อาเซนเจอร์ให้ความร่วมมือเป็นอย่างดีเสมอ
เมื่อทุกคนเห็นพ้องต้องกันอย่างนั้น ผู้อำนวยการจึงขัดไม่ได้ "เอาล่ะ งั้นฉันขอเวลาติดต่อกับทางสำนักประธานาธิบดีก่อน ถ้านัดหมายได้แล้วฉันจะแจ้งให้พวกเราทราบกันอีกที ในระหว่างนี้...ฉันจะขอให้ระงับการทดลองไว้ก่อน ถ้าจำเป็น ก็อาจจะต้องย้ายมนุษย์กลุ่มนี้ไปพักที่อื่นที่มีสภาพดีกว่านี้ ไม่งั้นมนุษย์ที่เหลืออาจจะตายทั้งหมดก่อนถูกส่งกลับก็ได้"
"ฉันว่า...เรารีบดำเนินการย้ายให้เร็วที่สุดดีกว่าผู้อำนวยการ มนุษย์ต่างดาวที่เราจับมาตายไปแล้วห้าคน แค่นี้ก็ผิดมากพอแล้ว ถ้าปล่อยให้มีการตายมากกว่านี้ พวกเราจะชดเชยความสูญเสียนี้ได้ยังไง ที่ดวงดาวของเรามีบ้านพักสำหรับมนุษย์ต่างดาวอยู่ ให้พวกเขาไปพักที่นั่น อย่างน้อยได้กินอาหารดีๆ ได้เห็นแสงสว่าง ได้อยู่กับธรรมชาติ พวกเขาอาจจะมีชีวิตอยู่ต่อไป และมีโอกาสได้กลับไปหาคนที่พวกเขารักที่ดาวโลกอีกครั้ง"
พิทอราที่นั่งเงียบอยู่ชิงสนับสนุนแนวคิดนี้ขึ้นมาก่อนใคร อย่างน้อยก็เพื่อเป็นการแสดงภูมิบ้าง เห็นความเบ็ดเสร็จเด็ดขาดของเนบิวลาแล้วพิทอราก็อดหวั่นใจไม่ได้ ใครๆ ต่างก็คาดหวังว่าเด็กหนุ่มผู้นี้จะขึ้นมาแทนที่เขาในอนาคต ดูท่าทางจะเป็นจริงอย่างนั้นเสียด้วยสิ
"เดี๋ยวฉันจะทำเรื่องให้เร็วที่สุดก็แล้วกัน" ผู้อำนวยการรับปากกลางที่ประชุม เพื่อให้ทุกคนมั่นใจว่าเขาจะไม่บิดพลิ้วอย่างแน่นอน
"เอาล่ะ นี่คือเรื่องสำคัญทั้งที่ฉันเรียกทุกคนมาประชุม ขอบคุณทุกคนมากๆ ที่ให้ความร่วมมือกับหน่วยงานของเราเป็นอย่างดี ฉันต้องขอโทษด้วยที่รบกวนเวลาพักผ่อนของหลายๆ คน แล้วก็อาจจะต้องรบกวนอีกรอบถ้าฉันสามารถนัดหมายกับท่านประธานาธิบดีได้ หวังว่าทุกคนจะให้ความร่วมมืออีกครั้ง ขอปิดการประชุม"
พอกล่าวจบ ผู้อำนวยการก็เดินดุ่มๆ ก้มหน้าออกไปจากห้องโดยไม่พูดจากับใครเลย คนที่เหลือค่อยๆ ทยอยตามกันออกไป บางส่วนยังต้องทำงานอยู่ที่สำนักงาน แต่ส่วนใหญ่คนที่ถูกเรียกมาประชุมครั้งนี้คือคืนที่เดินทางไปกับยานอวกาศและได้สิทธิ์พักผ่อนหนึ่งเสี้ยวฤดู
"ได้ข่าวว่าเธอเลิกกับแม่สาวน้อยอะเนดาแล้วเหรอ" อาเซนเจอร์ถือโอกาสเดินเข้ามาถามความคืบหน้าชีวิตของอดีตหนุ่มคู่ขาขณะที่กำลังจะออกไปจากห้อง
"ใช่...เธอรู้ได้ยังไง" เนบิวลาถามอย่างแปลกใจ
"รู้สิ พอดีฉันเจอสตรอนเทียตอนที่เธอไม่อยู่ ก็เลยถาม ว่าแต่...เธอหายไปไหนมาเหรอ"
"ฉันยังบอกไม่ได้หรอก เดี๋ยวเธอก็รู้"
อาเซนเจอร์พยักหน้าเข้าใจ "คนรักใหม่ของเธอเป็นใครกันแน่ ไม่เห็นเปิดตัวซะทีล่ะ"
"อีกไม่นานหรอก ขอให้ฉันจัดการเรื่องยุ่งๆ เกี่ยวกับมนุษย์ต่างดาวที่ถูกจับตัวมาซะก่อนละกัน"
"ฉันละตื่นเต้นจริงๆ หวังว่าคงไม่ใช่ผู้ชายละกันนะ" อาเซนเจอร์ขำเบาๆ
เนบิวลาเอียงคอมอง ยิ้มมุมปาก "แล้วถ้าฉันจะมีแฟนเป็นผู้ชาย ก็ไม่แปลกไม่ใช่เหรอ"
อาเซนเจอร์ยักไหล่ "ก็ไม่แปลกหรอก แต่ผิดคาดนิดหน่อย แต่ว่า...ฉันก็ยังรอเธออยู่นะ วันไหนเบื่อๆ ก็...มาหาฉันได้" อาเซนเจอร์ส่งสายตาวิบวับให้ชายหนุ่มตรงข้ามด้วยหวังว่าจะได้รับคำตอบอย่างที่เคยได้รับ
เนบิวลาหัวเราะร่วน เอามือล้วงกระเป๋า ยกยิ้มมุมปากให้ดูเท่ "ดูท่าทางฉันจะไม่เบื่อง่ายๆ แล้วน่ะสิอาเซนเจอร์"
"โธ่..." อาเซนเจอร์ทำหน้าเสียดาย "ช่างเถอะ อ้อ...แล้วโครงการดวงอาทิตย์เทียมของเธอไปถึงไหนแล้วล่ะ"
"เพิ่งเริ่มเอง อีกสองสัปดาห์ฉันจะกลับมาทำต่อ ฉันขอตัวก่อนละกันนะ ฉันต้องรีบไป คนรักของฉันรออยู่"
ยังไม่ทันที่อาเซนเจอร์จะอ้าปากตอบรับ เนบิวลาก็เดินตัวปลิวออกไปเสียก่อน เพิ่งกลับมาจากดาวทีมูลาพันเวได้ไม่ถึงสิบช่วงงานก็โดนเรียกตัวมาประชุมเสียก่อน ดีที่ว่าเนบิวลาช่วยจัดการพาเนตั้นไปรายงานตัวต่อสำนักงานตรวจมนุษย์จากต่างดวงดาวแล้ว จึงได้บ้านหนึ่งหลังให้เนตั้นพักอยู่ ส่วนยานอวกาศจะถูกนำมาส่งให้ภายหลัง
(http://bit.ly/1UJb8PA)
ดาวแม็กโซนาเดียเข้าสู่ฤดูหนาวได้สองสามวันแล้ว ทันทีที่ย่างเข้าสู่ฤดูหนาว อากาศก็ลดต่ำลงอย่างฉับพลัน จากอุณภูมิประมาณยี่สิบสองถึงยี่สิบสี่องศาเซลเซียสก็เหลือเพียงลบห้าถึงลบสิบองศา ทั้งนี้เป็นเพราะว่าดาวแม็กโซนาเดียโคจรเป็นวงรีรอบดวงอาทิตย์แบบไม่สมมาตรเล็กน้อย อุณหภูมิจึงลดอย่างรวดเร็วเมื่อเข้าสู่ฤดูหนาว และอาจลดต่ำลงไปถึงลบหกสิบองศาในอีกหนึ่งเสี้ยวฤดูข้างหน้า
หิมะโปรยปรายลงมาปกคลุมต้นไม้ บ้านเรือน ทางเดินและสิ่งต่างๆ จนมองไปทางไหนก็เห็นแต่สีขาวโพลนเต็มไปหมด แม้จะเป็นเรื่องน่าตื่นเต้นสำหรับเนตั้นมากแค่ไหนเพราะไม่เคยเห็นหิมะมาก่อน แต่หนุ่มน้อยกลับได้แต่นั่งมองดูอยู่ในบ้านอย่างเงียบๆ เหงาๆ ในบ้านนี้ไม่มีชุดกันหนาวเลยเพราะยังไม่ได้ซื้อมาเตรียมไว้ เนตั้นจึงแค่ออกไปเดินดูแป๊บเดียวแล้วก็วิ่งกลับเข้ามาเพราะทนความหนาวไม่ไหว
ด้วยเหตุนี้ สิ่งที่ทำได้ดีที่สุดตอนนี้คือนั่งเหม่อมองดูหิมะที่หล่นโปรยปรายผ่านกระจกใสอยู่ภายในบ้าน แม้ข้างนอกจะหนาวขนาดไหนแต่อากาศในบ้านกลับอุ่นสบายด้วยพลังงานจากแสงอาทิตย์ที่ถูกนำมาใช้ทำระบบฮีตเตอร์
จนกระทั่งใกล้เวลาอาหารก่อนนอน เงามืดๆ กลมๆ ก็ปรากฎอยู่ที่ลานจอดยานหน้าบ้าน ไม่นานนักก็เห็นยานอวกาศที่เนตั้นคุ้นเคยเป็นอย่างดีดิ่งตัวลงมาจอดอย่างช้าๆ หนุ่มน้อยลุกขึ้นด้วยความดีใจและวิ่งไปรอที่หน้าประตูอย่างกระตือรือร้น
ทันทีที่ประตูเปิดออก เนตั้นก็ส่งรอยยิ้มให้หนุ่มตาคมที่เพิ่งมาถึงทันใด เนบิวลารีบเดินเข้ามาในบ้านแล้วตรงเข้ากอดผู้มายืนรออย่างรักใคร่พร้อมๆ กับประตูบ้านที่ปิดเองอัตโนมัติ
"คิดถึงเนตั้นที่สุดเลย อยู่คนเดียว...ไม่เป็นไรใช่ไหม"
เนตั้นไม่ตอบคำถาม แต่กอดและซุกตัวเข้าหาแน่น ช่วงหลังๆ มานี้ เนตั้นเพิ่งรู้ตัวว่าแทบจะขาดเนบิวลาไม่ได้ หนุ่มตาคมผู้นี้เปรียบเสมือนทุกสิ่งทุกอย่าง จะเรียกว่าเป็นลมหายใจก็คงไม่ผิดนัก เพราะเนบิวลาเป็นคนเพียงคนเดียวในจักรวาลนี้ที่เนตั้นรับรู้ได้ถึงความรักที่อีกคนมีให้อย่างจริงใจ
"คิดถึงฉันหรือเปล่า" เนบิวลาเปลี่ยนเป็นถามเมื่อเห็นอีกฝ่ายเงียบ
"คิดถึงสิ" เนตั้นสารภาพด้วยเสียงอู้อี้
"คิดถึงมากไหม"
"อือ" พอถูกถามย้ำ เนตั้นกลับตอบสั้นๆ คำเดียว เนบิวลาขำเบาๆ เมื่อเห็นอีกคนออกอาการเขินจนไม่กล้าบอกว่าคิดถึงมากหรือเปล่า แต่กอดแน่นซะขนาดนี้ ถึงไม่บอกก็คงรู้
"ไปเล่นหิมะกันไหมเนตั้น นายไม่เคยเห็นหิมะไม่ใช่เหรอ"
เนตั้นผละตัวออกอย่างรวดเร็ว ยิ้มแป้นด้วยความดีใจ "ไปสิ แต่ว่า...มันหนาวมากๆ เลย ฉันไม่มีเสื้อกันหนาวใส่ ในบ้านก็ไม่มีเลย"
"ฉันสั่งมาให้นายแล้ว นั่นไง มาพอดีเลย"
เนบิวลาบอกพลางชี้ให้ดูยานส่งของขนาดเล็กที่นำพัสดุมาส่งให้ที่แท่นรับของ กล่องสีเขียวๆ ที่วางอยู่บนแท่นค่อยๆ เลื่อนผ่านช่องรับของเข้ามาที่ตรวจสอบความปลอดภัย เมื่อผ่านการแสกนและพบว่าไม่มีอันตรายแล้ว กล่องดังกล่าวจึงเลื่อนผ่านช่องตรวจความปลอดภัยเข้ามาที่แท่นรับของข้างในบ้านอีกที
เนบิวลาเดินไปที่แท่นรับของดังกล่าวโดยมีเนตั้นวิ่งตามมาดูด้วย จากนั้นจึงกดรหัสลับในการซื้อที่ตัวกล่อง กล่องจึงเปิดออก เผยให้เห็นชุดกันหนาวสองชุดในนั้น แต่ละชุดประกอบด้วยเสื้อกันหนาวบางๆ ใสๆ กางเกงขายาว หมวกกันหนาว ถุงมือหนึ่งคู่และถุงเท้าอีกหนึ่งคู่ ทุกอย่างล้วนแต่ดูบางใสจนไม่คิดว่าจะกันความหนาวได้เลย ยกเว้นรองเท้าใส่ลุยหิมะที่ดูทึบและหนาหน่อย
พอรับของเสร็จแล้ว กล่องเขียวดังกล่าวก็เลื่อนออกไปข้างนอก ยานส่งของที่ยังลอยตัวรออยู่ก็ดูดกล่องนั้นขึ้นไป เพียงพริบตาเดียวยานขนาดเล็กก็หายไปด้วยความเร็วสูง
"นายใส่ถุงเท้า ถุงมือ จากนั้นก็สวมเสื้อตัวนี้เข้าไปนะ ปิดท้ายด้วยหมวกนี้" เนบิวลาบอกพลางชี้ของบนแท่นรับแต่ละชิ้นที่เนตั้นต้องใส่ให้ดูไปด้วย
"มันกันหนาวได้เหรอเนบิวลา ทำไมมันบางแล้วก็ใสอย่างงี้ล่ะ" เนตั้นทำหน้าฉงน พอหยิบถุงเท้ากับถุงมือมาดูแล้วก็ยิ่งไม่แน่ใจใหญ่ว่าจะกันหนาวได้จริง
"ได้สิ ชุดนี้ทอด้วยเส้นใยพิเศษ มันกันคลื่นความหนาวเย็นได้ดีมากๆ ทำจากใยของสัตว์ชนิดหนึ่งที่นี่ ในหน้าหนาว สัตว์ชนิดนี้จะทอใยกันหนาวออกมาหุ้มตัวไว้ พอพ้นหน้าหนาวมันก็จะทิ้งไป เราก็เลยไปเก็บเอามาทอเป็นชุดกันหนาว นายลองใส่ดูสิ เดี๋ยวนายก็จะรู้เอง มา...เดี๋ยวฉันใส่ให้ดู เห็นบางๆ อย่างนี้แต่มันเหนียวมากนะ"
ว่าแล้วเนบิวลาก็จัดการถอดรองเท้าของตัวเองออก หยิบถุงเท้าที่แสนบางมาใส่ให้ดูเป็นตัวอย่าง เนตั้นรีบทำตามอย่างไวเพราะความที่อยากออกไปเล่นหิมะเต็มแก่
เมื่อสวมชุดทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว สองหนุ่มใส่รองเท้าลุยหิมะเป็นขั้นตอนสุดท้าย ก่อนจะเดินแกมวิ่งออกไปข้างนอกตัวบ้านอย่างร่าเริงและตื่นเต้นด้วยกันทั้งคู่ แม้ว่าเนบิวลาเห็นหิมะจนชินแล้วก็ยังพลอยตื่นเต้นตามไปด้วย
"มันไม่หนาวจริงๆ ด้วย" เนตั้นบอกด้วยสีหน้าทึ่ง ไม่น่าเชื่อว่าชุดที่บางใสจะกันความหนาวได้ดีขนาดนี้
"เห็นไหมล่ะ" เนบิวลาหันมายิ้ม
เนตั้นนั่งลงบนหิมะ เอามือกอบหิมะขึ้นมาแล้วก็โยนขึ้นไปบนอากาศ หิมะที่นี่แห้งและไม่จับตัวเป็นก้อน มันจึงฟุ้งกระจายคล้ายฝุ่นขาวๆ แล้วร่วงลงสู่พื้นตามเดิม หนุ่มน้อยหัวเราะร่าด้วยความชอบใจ แล้วก็กอบหิมะโยนขึ้นไปในอากาศอีกสองสามครั้ง
"วู้ววว"
เห็นเนตั้นเล่นเหมือนเด็กแล้วหนุ่มตาคมก็ยืนยิ้มมองดูอย่างเอ็นดู นี่แหละคือเสน่ห์ของเนตั้นที่ยากจะหาใครมาเทียบได้ ความใส บริสุทธิ์และไม่คิดซับซ้อนทำให้เนบิวลายิ่งหลงรัก คิดๆ ไปแล้วก็ไม่น่าเชื่อเลยว่าจะได้เจอกัน ถ้าไม่ใช่เพราะจักรวาลลิขิตแล้วก็นึกไม่ออกเลยว่าพลังธรรมชาติใดกันที่จะทำให้สองคนที่อยู่ห่างกันแสนไกลมาเจอกันได้
"ไปเล่นตรงเนินเขาดีกว่าเนตั้น รองเท้าของเราออกแบบมาให้เล่นสกีได้ นายเคยเล่นสกีไหม" เนบิวลาถามพลางสาวเท้าเข้าไปใกล้
เนตั้นลุกขึ้นแล้วหันมายิ้ม ร้อยยิ้มพิมพ์ใจอย่างนี้ตราตรึงเข้าไปในหัวใจของผู้อยู่ใกล้จนหัวใจแทบจะหยุดเต้น เพราะเนตั้นไม่ได้ยิ้มแค่ใบหน้า แต่ทุกอย่างออกมาจากหัวใจที่บริสุทธิ์ ปราศจากการเสแสร้งใดๆ รอยยิ้มของเนตั้นจึงมีเสน่ห์น่าหลงใหล
"ไม่เคย" เนตั้นตอบพลางส่ายหน้า
"เดี๋ยวฉันสอนให้"
"โห...นายนี่เก่งสุดยอดเลยเนบิวลา ทำเป็นทุกอย่างเลย" เนตั้นชมอย่างจริงใจ
"เรื่องธรรมดา เด็กๆ ทุกคนบนดาวนี้เล่นสกีเป็นทุกคนนั่นแหละ"
"แต่ฉันว่านายต้องเล่นได้ไม่ธรรมดาแน่ๆ"
"งั้นก็ลองดู"
ว่าแล้วเนบิวลาก็วิ่งนำออกไป เนตั้นวิ่งตามไปอย่างไม่รอช้า เสียงหัวเราะพูดคุยกันดังได้ยินไปไกลหลายร้อยเมตร บ้านที่เนตั้นอยู่เป็นหมู่บ้านพิเศษที่จัดไว้สำหรับมนุษย์ต่างดาวที่ผ่านการตรวจสอบสถานะแล้ว แต่ละหลังอยู่ห่างกันไปหลายร้อยเมตร เนื่องจากดาวแม็กโซนาเดียมีขนาดใหญ่กว่าโลกจึงมีพื้นที่ใช้สอยมาก ตั้งแต่เปิดเสรีทางเพศและส่งเสริมให้เกิดเพศวิถีที่หลากหลาย อัตราการเพิ่มของประชากรจึงลดลงอย่างมาก ทำให้ดาวไม่แออัดและมีพื้นที่สำหรับที่พักอาศัยเพียงพอสำหรับทุกคน
หลังจากเล่นสกีจนเหนื่อย หนุ่มน้อยก็หมดแรงข้าวต้มเพราะกระดูกยังแข็งแรงไม่มากพอที่จะสู้กับแรงโน้มถ่วงของที่นี่ได้ไหว ขากลับจึงต้องขี่หลังเนบิวลากลับมา พอเดินมาได้สักพักจึงชวนคุยระหว่างเดินไปด้วย
"เสียดายจังเลยเนอะที่เราเอายานจากทีมูลาพันเวมาไม่ได้เลย"
"นายอยากขี่ไปเที่ยวให้ทั่วจักรวาลเหรอ" เนบิวลาหันไปมองข้างหลัง ยิ้มจางๆ แล้วหันกลับมา
"ใช่ คงสนุกดีนะ อีกอย่าง...ฉันก็อยากกลับไปดูที่ดาวโลกด้วย ไม่รู้ตอนนี้เป็นไงมั่ง"
"นายอยากกลับดาวโลกเหรอ" แม้เป็นเพียงการพูดปรารภ แต่เนบิวลากลับรู้สึกสะดุดใจเล็กน้อย
"อืม...ก็อยากกลับ แต่...ไม่ได้อยากกลับไปอยู่หรอก อยากไปเยี่ยมเฉยๆ"
"เหรอ...ทำไม่ไม่อยากกลับไปอยู่ล่ะ"
แม้เนบิวลาจะถามโดยอัตโนมัติตามบริบท แต่ก็เล่นเอาหนุ่มน้อยถึงกับเขินจนไม่กล้าตอบเลยทีเดียว
"อ้าว ทำไมไม่ตอบล่ะ ฉันอยากรู้จริงๆ นะ" เนบิวลาถามย้ำอีกรอบ
"ก็...ฉันอยากอยู่กับนายมากกว่า ที่ดาวโลก...ไม่มีใครรักฉันนี่"
เสียงตอบเบาๆ และติดๆ ขัดๆ บ่งบอกว่าคนพูดเขินปากไม่น้อย ส่วนคนฟังก็หัวใจพองโตและยิ้มอย่างมีความสุข
"อ้อ...จริงสินะ" เนบิวลาพยักหน้ารับรู้ไปด้วย
"นาย...เป็นทุกอย่างของชีวิตฉันเลย จริงๆ นะเนบิวลา ฉันรู้สึกอย่างนั้นจริงๆ"
แม้จะยังไม่ใช่คำว่ารัก แต่สิ่งที่เนตั้นพูดมาก็ช่างใกล้เคียงกับความรักเต็มที แค่นี้ เนบิวลาก็มีความสุขจนไม่รู้จะพูดยังไงแล้ว
"ขอบคุณนะเนตั้น" เนบิวลาไม่รู้จะพูดอะไรมากกว่านี้ หัวใจมันพองโตอิ่มเอมจนเกินกว่าจะสรรหาคำใดมาพูดได้ หนุ่มตาคมจึงเดินย่ำเท้าช้าๆ ไปข้างหน้าโดยไม่พูดอะไร จนกระทั่งผ่านไปหลายอึดใจจึงเริ่มการสนทนาใหม่
"แล้วนายมีเพื่อนที่ดาวโลกหรือเปล่า"
"มีสิ มีอยู่คนหนึ่ง พักอยู่หอด้วยกัน ไม่รู้มันเป็งยังไงบ้างแล้วตอนนี้"
"นายคิดถึงเพื่อนเหรอ"
"ก็นิดหน่อย"
"อืม..." เนบิวลาหยุดคิดพร้อมกับหยุดเดิน "งั้นเราต้องหาเวลากลับไปที่ดาวทีมูลาพันเวอีกครั้งแล้วล่ะ จะได้ฝึกพลังจิตให้นิ่งกว่านี้ไง เผื่อคราวหน้าจะเอายานออกมาได้ ฉันจะได้พานายกลับไปเยี่ยมดาวโลกบ้าง ดีไหมเนตั้น"
"ดีสิ ฉันก็อยากไปอีกเหมือนกัน บางที...ฉันว่าเราไปอยู่ที่นั่นบ้างก็ดีเหมือนกันนะเนบิวลา เหมือนมีบ้านตากอากาศไว้พักผ่อนเลย แต่ว่า...ต้องฝึกจิตให้นิ่งกว่านี้ ไม่งั้นขายหน้าแย่เลย แอบนินทาให้เขาได้ยินไปทั่ว" เนตั้นพูดติดตลกในตอนท้าย เนบิวลาพลอยขำเบาๆ ไปด้วย
"เนบิวลา" เนตั้นหยุดเว้นจังหวะ สีหน้าครุ่นคิด เพราะดูเหมือนว่าสิ่งที่อยากถามอยู่นอกเหนือเหตุผลที่จะเข้าใจได้
"ถ้าเกิดว่าวันนึง...นายไม่เจอฉัน นายจะทำยังไง"
เนบิวลาขมวดคิ้วสงสัยไปกับคำถาม รู้สึกใจหายลึกๆ และไม่เข้าใจว่าทำไมเนตั้นจึงถามอย่างนั้น
"ทำไม...นายจะหายไปไหนเหรอ นายหนีฉันไม่พ้นหรอก ไม่ว่านายจะอยู่ไกลแค่ไหนฉันก็จะตามหานายให้เจอ เชื่อฉันสิ"
"ถ้างั้น...นายต้องสัญญากับฉันนะ ถ้าฉันหายไป...นายต้องหาฉันให้เจอ เพราะว่า..." เนตั้นหยุดพูดคล้ายกับไม่แน่ใจบางอย่าง
"เพราะว่าอะไรเหรอ" เนบิวลาหันมาถามอย่างสงสัย
"ฉันจะเดินเองแล้วล่ะ เดี๋ยวนายเหนื่อย" เนตั้นเปลี่ยนเรื่อง เนบิวลาจึงย่อตัวลงเล็กน้อยให้เนตั้นลงยืนบนพื้นหิมะ
"ไปนอนคุยกันตรงนั้นดีกว่า" เนบิวลาชี้ไปทางเนินเขาที่ลาดลงไปเล็กน้อย
เนตั้นพยักหน้าเห็นด้วยแล้วเดินตามเนบิวลาที่เดินนำออกไปก่อน เพียงไม่กี่ก้าวก็มาถึง สองหนุ่มนอนลงบนพื้นหิมะเคียงกัน มองฟ้าสีเขียวใสแล้วคุยกันต่ออย่างสบายอารมณ์
"ไม่รู้สิ ตอนนี้...ไม่ว่าจะทำอะไร อยู่ที่ไหน ฉันก็มีแต่นาย ถ้าเกิดวันนึงนายไม่อยู่กับฉัน ฉันก็ไม่รู้จะเป็นยังไงเหมือนกัน"
"พูดอะไรอย่างงั้นล่ะเนตั้น"
เนตั้นเขยิบศีรษะขึ้นไปนอนบนหน้าอกของเนบิวลา หนุ่มตาคมยิ้มอย่างพอใจ ยิ่งนานวัน เนตั้นก็ยิ่งชอบคลอเคลียและคอยอยู่ใกล้ชิด บ่งบอกชัดเจนว่าหนุ่มน้อยติดเขามากขนาดไหน
"จริงๆ นะเนบิวลา ถ้าไม่มีนาย...ฉันก็คงไม่มีใครอีกแล้ว มันยังไงไม่รู้ ฉันรู้สึกสังหรณ์ใจแปลกๆ บอกไม่ถูกเหมือนกัน"
เนบิวลาลูบหมวกคลุมศีรษะของเนตั้นเบาๆ อย่างเอ็นดู "อย่าคิดมาก ถ้านายอยากอยู่กับฉัน ฉันก็จะอยู่กับนาย ฉันไม่ปล่อยให้นายหนีหายไปง่ายๆ หรอก เชื่อฉันสิ"
"เพราะนายรักฉันใช่ไหม" แม้จะรู้คำตอบดีแต่เนตั้นก็ยังมิวายถาม ลึกๆ ในใจแล้วเนตั้นก็ยังรู้สึกถึงความไม่มีคุณค่าและยังรู้สึกว่าตัวเองขาดความรักอยู่บ้าง เป็นผลพวงมาจากชีวิตในวัยเด็กนั่นเอง
"ใช่...เป็นเพราะฉันรักนาย" เนบิวลาเต็มใจที่จะบอกคำนี้เสมอ ไม่ว่าจะต้องบอกอีกกี่ครั้งก็ตาม แวบหนึ่งนึกสงสัยว่าเนตั้นรู้สึกรักเนบิวลาบ้างหรือยัง แต่กลับไม่กล้าแม้แต่จะถาม เพราะคำนี้ควรเป็นคำที่เนตั้นควรบอกด้วยตัวเองมากกว่า
"สักวันหนึ่ง..ฉันจะรักนายนะเนบิวลา ฉันจะรักนายแน่ๆ"
เนบิวลาไม่รู้สึกแปลกใจนักที่เนตั้นตอบอย่างนั้น แม้จะอยู่ด้วยกัน ใกล้ชิดกัน แต่เนบิวลาก็ไม่ได้เคยได้ยินคำว่ารักจากเนตั้นเลย กระนั้น เนบิวลาก็เชื่อว่าวันหนึ่งหัวใจของเนตั้นจะถูกเติมเต็มและรู้สึกถึงความมีคุณค่าของตัวเองได้อย่างแท้จริง วันนั้นแหละที่เนตั้นจะรู้จักความรัก
"ไม่ต้องคิดมากหรอก ฉันรอนายได้เสมอ นายไม่ต้องกังวลนะ ขอให้ทุกอย่าง...เป็นไปตามธรรมชาติของมัน นายไม่ต้องฝืนใจ ไม่ต้องบังคับตัวเอง ความรัก...ต้องมาจากหัวใจของเราถึงจะเป็นความรักอย่างแท้จริง จริงไหม"
เนตั้นพยักหน้าเข้าใจ "ขอบคุณที่เข้าใจฉันนะเนบิวลา ว่าแต่...ฉันถามนายอย่างหนึ่งได้ไหม"
"ได้สิ นายอยากถามอะไรล่ะ" หนุ่มตาคมตอบรับโดยไม่รู้สึกว่าเป็นเรื่องลำบากใจที่จะตอบคำถามของหนุ่มน้อยผู้นี้
"ทำไม...นายถึง...เลือกฉัน ทำไมนาย...ไม่เลือก...อะเนดา" กว่าจะถามจนจบคำถามได้ก็ลากเสียงยาวจนแทบคางยาน "ไม่รู้สิ ฉันรู้สึกว่า...การทิ้งคนๆ หนึ่งที่นายเคยรักมากๆ...ไม่น่าง่ายขนาดนี้ ฉันไม่รู้ว่านายพอจะบอกฉันได้หรือเปล่านะ ถ้าไม่อยากบอกก็ไม่เป็นไร ถือซะว่าฉันไม่ได้ถามอะไรละกัน"
เจอคำถามยากอย่างนี้เข้าไป เนบิวลาก็ถอนหายใจยาวและคิดหนัก ก็จริงอย่างที่เนตั้นสงสัยนั่นแหละ การทิ้งคนรักคนหนึ่งที่เคยรักมากๆ ไม่น่าเป็นเรื่องง่าย แต่เนบิวลากลับแทบไม่ได้ใช้เวลาตัดสินใจเลยด้วยซ้ำ
"นายอยากรู้จริงๆ เหรอ" เนบิวลาถามย้ำ เนตั้นหันไปพยักหน้าด้วย
เนบิวลายังคงไม่เล่าทันที แต่ครุ่นคิดอยู่อีกครู่ใหญ่เลยทีเดียว "บนดาวดวงนี้นะเนตั้น ตราบใดที่คนสองคนยังไม่ได้ตัดสินใจจริงจังว่าจะอยู่ด้วยกัน เราก็ยังมีอิสระที่จะมองหาหรือมีความสัมพันธ์กับคนอื่นๆ ได้ เพราะยังมีสิทธิ์เลือกอยู่ แต่สิ่งหนึ่งที่เรายึดถือปฏิบัติตลอดมาและจะไม่ทำอย่างเด็ดขาดก็คือ...การแอบมีความสัมพันธ์กับเพื่อนของคนรัก เรื่องนี้...ถือว่ายอมรับไม่ได้อย่างเด็ดขาด ถ้าฉันทำอย่างงั้น...ฉันก็จะถือเป็นคนที่ใช้ไม่ได้เอามากๆ เลยล่ะ คนที่นี่...เราให้ความสัมพันธ์กับเพื่อนมากนะเนตั้น เราจะไม่หักหลังเพื่อน เพราะถ้ามีเพื่อนแล้วเราจะคบกันจนวันตาย"
"ฉันไม่เข้าใจ...นายหมายถึงอะไรเหรอเนบิวลา"
ไม่แปลกที่เนตั้นไม่เข้าใจ เนบิวลากลืนน้ำลายอึกใหญ่เพราะกำลังจะเปิดเผยความจริงที่แสนเจ็บปวดให้อีกฝ่ายรับรู้
"ก็เพราะว่า...อะเนดา...มีความสัมพันธ์กับเพื่อนของฉันน่ะสิ"
เนตั้นรู้สึกตกใจไม่น้อยจนต้องลุกขึ้นนั่งและหันไปมองเนบิวลาที่นอนครุ่นคิดอย่างเต็มตา เพียงครู่เดียวเนบิวลาก็ลุกขึ้นนั่งบ้างพร้อมกับถอนหายใจยาว
"นายหมายถึงใคร อะเนดากับ..." ไม่รู้ว่าเป็นเพราะเหตุใด แต่เนตั้นรู้สึกได้ว่าเพื่อนคนนั้นของเนบิวลาน่าจะหมายถึง...
"ใช่...สตรอนเทีย!"
เนบิวลาพูดตอบเสียเอง "สองคนนั้น...แอบมีความสัมพันธ์กัน นี่ไง...ฉันถึงไม่ไว้ใจเขาอีกแล้ว ถึงฉันจะเคยรักเขามากแค่ไหน แต่ฉันจะไม่มีวันให้โอกาสผู้หญิงที่โกหกฉันเป็นอันขาด"
"เพราะอย่างงี้นี่เอง" เนตั้นพูดเสียงเบาจนเหมือนพูดกับตัวเอง ตอนอยู่ดาวโลก เนตั้นก็เคยเจอเหตุการณ์อย่างนี้มาก่อนจึงเข้าใจความรู้สึกของเนบิวลาได้เป็นอย่างดี
"ช่างมันเถอะ มันผ่านไปแล้ว" หนุ่มตาคมบอกพลางยิ้มให้รู้ว่าไม่เป็นอะไรจริงๆ
"แล้วนาย...จะทำยังไงกับสตรอนเทียล่ะ" เนตั้นไม่วายสงสัย เพราะดูเหมือนเนบิวลายังคงปฏิบัติต่อสตรอนเทียเหมือนเพื่อนตามเดิม
"สตรอนเทียเขาไม่ผิดหรอก ฉันเข้าใจว่าเพื่อนฉันไม่ได้ตั้งใจ เขาไม่ได้เป็นคนเริ่ม คนเริ่มจริงๆ ก็คือ...อะเนดา"
"ทำไมนายถึงโทษผู้หญิงอย่างงั้นล่ะ" เนตั้นถามอย่างแปลกใจ เพราะที่ดาวโลก เรื่องนี้ไม่น่าเป็นสิ่งที่ผู้ชายควรพูด
"ทำไมเหรอ" เนบิวลาเอียงคออย่างสงสัย รู้สึกเหมือนตัวเองได้ทำอะไรบางอย่างที่ไม่ควรไปเสียแล้ว
"ไม่รู้สิ แต่ที่ดาวโลกของฉัน เราไม่ทำอย่างงั้นกันหรอก เราไม่ว่าผู้หญิงแบบนั้น"
"อ๋อ..." เนบิวลาลากเสียงยาว "แต่ที่นี่...เราพูดความจริงนะ ทุกคนเท่าเทียมกัน ไม่ว่าเพศไหนก็ตาม ถ้าทำไม่ถูกต้องก็ไม่มีข้อยกเว้นทั้งนั้น แล้วอีกอย่าง...ผู้หญิงที่นี่ไม่ใช่คนอ่อนแอนะเนตั้น แม้กระทั่งทางร่างกาย ผู้หญิงที่นี่ต่อสู้กับผู้ชายได้สบายๆ เลย นายอย่าเผลอไปมีเรื่องกับผู้หญิงเข้าล่ะ" เนบิวลาพูดติดตลกตอนท้าย
เนตั้นพยักหน้าเข้าใจ แม้ว่าจะเข้าใจได้เพียงเล็กน้อยก็ตาม
"แล้วอย่างงี้ อะเนดาเขาจะโกรธฉันไหม ฉันรู้สึกว่าเขาโกรธฉันนะเนบิวลา เขาจะมาทำร้ายฉันหรือเปล่าล่ะ"
นั่นคือสิ่งที่เนบิวลาเองก็หวั่นใจ อะเนดามีแก๊งค์เพื่อนสาวอยู่กลุ่มหนึ่งที่ค่อนข้างหัวนักเลง ตอนที่เธอเรียนฝึกทักษะการดำรงชีวิตก็มักพาเพื่อนกลุ่มนี้ไปมีเรื่องกับผู้ชายบ่อยๆ หลังจากเปิดเสรีทางเพศแล้ว ดูเหมือนว่าผู้หญิงลดความอ่อนหวานลงไปมาก ความเกรงกลัวผู้ชายหายไปจนไม่หลงเหลือ ผู้หญิงที่นี่จึงไม่ใช่ผู้หญิงอย่างที่ดาวดวงอื่นที่มีวิวัฒนาการช้ากว่าจะเข้าใจได้
TBC
-
กลัวว่าสิ่งที่เนบิวลากับเนตั้นคิดจะเป็นจริงจังเลยค่ะ เพราะตอนก่อนนี้อะเนด้าก็มีลับลมคมในพอดูเลยเชียว
-
-
ตายแน่เนตั้น เพราะตอนนี้เราว่าอะเนด้าต้องคิดจะทำอะไรอยู่แน่ๆ เลย
-
หวังว่าจะไม่มีอะไรมาทำร้ายเนตั้นนะ
-
อะเนดาคิดจะทำอะไรเนี่ย ชักหวั่นๆแทนเนตั้นซะแล้ว :serius2: :serius2: :serius2:
ผู้หญิงดาวนี้น่ากลัวแหะ แมนพอๆกะผู้ชายเลย มิน่า เนบิวลาถึงชอบเนตั้น เพราะอ่อนหวานกว่าผู้หญิงที่นี่นี่เอง 555 :laugh: :laugh: :laugh:
พวกไวท์ทอลก็เป็นปัญหา ประธานาธิบดีจะยอมทำตามส่งมนุษย์คืนมั้ยเนี่ย ถ้าไม่ยอมนี่ เนบิวลาพาเนตั้นหนีไปทีมูลาพันเว เลยเหอะ ความจริงน่าจะไปเลย หนีอะเนดาด้วย :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
ยังมีเรื่องที่คนที่น่าจะเป็นพ่อของเนตั้นด้วยอ่ะ เงียบเลย คึคึคึ :hao3: :hao3: :hao3:
มาต่อไวๆนะครับ สวัสดีปีใหม่ครับคนเขียน :mc4: :mc4: :mc4:
-
ต้องระวังอะเนดา นางหาเรื่องเนตั้นแน่ๆ :m16:
-
อะเนดาคิดจะทำอะไรเนี่ย ชักหวั่นๆแทนเนตั้นซะแล้ว :serius2: :serius2: :serius2:
ผู้หญิงดาวนี้น่ากลัวแหะ แมนพอๆกะผู้ชายเลย มิน่า เนบิวลาถึงชอบเนตั้น เพราะอ่อนหวานกว่าผู้หญิงที่นี่นี่เอง 555 :laugh: :laugh: :laugh:
พวกไวท์ทอลก็เป็นปัญหา ประธานาธิบดีจะยอมทำตามส่งมนุษย์คืนมั้ยเนี่ย ถ้าไม่ยอมนี่ เนบิวลาพาเนตั้นหนีไปทีมูลาพันเว เลยเหอะ ความจริงน่าจะไปเลย หนีอะเนดาด้วย :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
ยังมีเรื่องที่คนที่น่าจะเป็นพ่อของเนตั้นด้วยอ่ะ เงียบเลย คึคึคึ :hao3: :hao3: :hao3:
มาต่อไวๆนะครับ สวัสดีปีใหม่ครับคนเขียน :mc4: :mc4: :mc4:
เห็นด้วยกับความเห็นนี่เลย หนีไปอยู่ดาวมูลาพันเวซะดีกว่ามั้ง
-
:serius2: มึนกับวายฟายของออฟฟิตมาก ๆ น่ะ เม้นท์แล้วก้อหาย ดีที่เนบิวล่าพาเนตั้นไปดาว (จำชื่อดาวไม่ได้ 555 ) ไม่งั้นเนตั้นคงลำบากแย่เลยน่ะ เราเดาเอาว่าอะเนดาต้องถือโอกาสใช้เรื่องที่รู้มาจากสตอนเทรีย ในการจัดการกับเนตั้นแน่ ๆ (ทำไมต้องให้ผู้หญิงใจร้ายอยู่เรื่อยเลยน่ะ ) แค่บ่นเฉย ๆ น่ะ :o8: แล้วทำไมอะเนดาก้อดูจะรักเนบิวล่าออก ทำไมยังไปมีสัมพันธ์กับเพื่อนของเนบิวล่าล่ะ ไม่เข้าใจ เพราะก้อรู้อยู่แล้วว่ามันเป็นเรื่องร้ายแรงน่ะ
ชอบตอนหวาน ๆ ของเนบิวล่ากับเนตั้นจังเลย
คุณ sarawatta ไม่ต้องเครียดน่ะจ้ะ รอบิวท์อารมณ์ได้แล้วค่อยแต่งก้อได้จ้ะ :mew2:
-
เนบิวล่าก็รู้ความจริงเพียงแต่ไม่พูดเท่านั้นเอง
รอ รอออ่านตอนต่อไปคับ
-
ญ ดาวดวงนี้มันแรงจริงๆ
-
:pig4: :pig4:
-
รอๆจ้า
-
ใครยังชอบและอยากติดตามอ่านงานของผม เชิญที่แฟนเพจ sarawatta.novels นะครับ
คลิกที่รูปข้างล่างนี้เลย (รัก...ที่ฟ้าไม่ได้ลิขิต)
-
เอ่ออออ คือจะไม่ลงต่อในเล้าแล้วหรอครับ o22 o22 o22
-
ต้น-สน เราน่าจะเคยอ่านมาแล้ว :hao5: เป็นกำลังใจให้คุณนักเขียนนะคะ :กอด1:
-
ต้น-สน เราน่าจะเคยอ่านมาแล้ว :hao5: เป็นกำลังใจให้คุณนักเขียนนะคะ :กอด1:
ขอบคุณในมิตรจิตมิตรใจที่คุณมีให้นะครับ ผมรู้สึกซาบซึ้งใจมากๆ (ตอนนี้ต้องการกำลังใจ)
อย่างน้อยแม้คุณไม่อ่านก็ยังมีแก่ใจสละเวลามาบอกกันบ้าง แถมยังให้กำลังใจอีก
ผมไม่แน่ใจว่าคุณอ่าน "ต้น-สน" เวอร์ชั่นไหนเพราะไม่คุ้นชื่อเลย ผมจำคนอ่านของผมได้แทบทุกคนและยังนึกถึงเสมอๆ
เวอร์ชั่น 2012 เป็นเวอร์ชั่นเก่า เป็นเวอร์ชั่นที่ผมไม่ใช้แล้วเพราะยังไม่ใช่อย่างที่ต้องการ
เวอร์ชั่น 2015 เป็นเวอร์ชั่นที่ปรับใหม่ให้ดีขึ้น เดินเรื่องคนละแบบกับ 2012
พอดีผมตั้งใจจะรวมเล่ม ก็เลยเอาเวอร์ชั่น 2015 มาปรับใหม่เป็น เรียกว่าเป็นเวอร์ชั่น 2016 ละกัน
มีรายละเอียดที่ดีกว่าเดิมมากๆ ใครที่อ่าน 2015 แต่ไม่ได้อ่าน 2016 ก็อาจจะเหมือนไม่ได้อ่านแล้วครับ
เพราะมันค่อนข้างต่างพอสมควร แต่การเดินเรื่องก็จะไปที่จุดเดิม จบแบบเดิม (ผมจะแก้ 20 ตอนแรกๆ อย่างหนักเลย)
ไม่เป็นไรครับ ถึงไม่อ่านแต่ยังมีแก่ใจมาบอกกันผมก็พอใจแล้ว คนเราไม่ได้ต้องการอะไรมากกว่ากำลังใจหรอก
ตอนนี้มีคนอ่าน "ต้น-สน" น้อยมาก ทำให้ผมต้องลงตอนติดๆ กันเป็นพรืด ก็เลยลบไปแล้วเพราะมันอ่านยาก
ถ้าใครอยากอ่านก็ตามไปที่แฟนเพจผมละกันครับ (https://www.facebook.com/sarawatta.novels/)
ผมก็จะลงปกติเหมือนเดิม แต่ที่นี่ ผมยังไม่แน่ใจว่าจะลงอีกไหม คนที่อยากอ่านจริงๆ คงไปตามอ่านอยู่แล้ว
ผมก็ไม่อยากทำอย่างนี้หรอกเพราะว่ารักและผูกพันกับที่นี่มาก แต่พอเจอ Ignorance มากๆ ผมก็ชักไม่ไหว
เป็นคนคิดมากและชอบแคร์คนอื่น จะเรียกว่านิสัยเสียก็ได้ แต่ไม่ใช่ความผิดของใครหรอกครับ
ผมกำก้อนหินไว้ในมือเอง ถึงเวลาเหนื่อย หนักและเจ็บผมก็จะวางลงเองในที่สุด
หวังว่า I will not leave here like a stray dog that nobody really cares.
ขอบคุณอีกครั้งครับ
-
Probably the last post from me.
ลาก่อน
https://www.youtube.com/v/7d8etODTyR4
สิ่งที่ยาวนาน ยิ่งกว่าสิ่งไหน
นั่นก็คือใจที่ฉันให้เธอ
แต่สิ่งที่ยืนยงมั่นคงเสมอ
ก็คือเธอกับความเฉยชา
อ่อนใจกับความเลื่อนลอย
กับการรอคอย จนเหนื่อยจนล้า
บัดนี้ มันเกินเวลา
จบแล้ว รักนี้ที่ทนมา
เหนื่อยล้า เพราะรักที่ยาวไกล
หนึ่งคำที่อยากจะพูดไป
อยากจะย้ำชัดๆ ครั้งสุดท้าย รักเธอ
อยากจะใจเย็น มากกว่าวันนี้
อยากเป็นคนดี ทนได้นานๆ
แต่จะรอเธอ เพื่อเจอวันนั้น
จะต้องรออีกนานเท่าไหร่
เมื่อเธอ...ไม่เคยเข้าใจ
ว่าการรอคอยมันเหนื่อยเพียงไหน
อย่างนี้คงรอเรื่อยไป
จบแล้ว รักนี้ที่ทนมา
เหนื่อยล้า เพราะรักที่ยาวไกล
จากกันฉันอาจต้องเสียใจ
แต่วันนี้ฉันขอยอมตัดใจ...จากเธอ
หากว่าความจริงเธอไม่มีใจ
ก็ไม่น่าคิดนานขนาดนั้น
เจ็บที่จริงใจ ให้อยู่นาน
แต่เหมือนไม่มีความหมาย
จบแล้ว รักนี้ที่ทนมา
เหนื่อยล้า เพราะรักที่ยาวไกล
หนึ่งคำที่อาจจะฝืนใจ
แต่วันนี้ต้องพูดมันออกไป
ลาก่อน
-
:mew2: :mew2: :mew2: จะเข้าไปทักทายในเฟซและไปตามต่อที่ใหม่น่ะจ้ะ :mew1:
-
ลงที่ใหม่ที่ไหนแจ้งให้ทราบด้วยนะคะ ถึงช่วงนี้จะไม่ได้เข้ามาบ่อยแต่ก็ติดตามตลอดนะคะ สู้ๆ ค่ะ
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
จะตามไปให้กำลังใจนะคะ
-
:กอด1: :L1:
-
เห้ยยย คนเขียนไม่มาอัพที่นี่แล้วใช่ไหมครับ
ไม่ได้เข้าเล้าเกือบเดือน เพราะติดฝึกงาน
เพิ่งไปเม้นเรื่องหนุ่มเขี้ยวมา
ไม่รู้ว่าเพราะอะไร แต่เป็นกำลังใจให้นะครับ
แล้วจะแวะไปอ่านอีกที่นึงนะ สู้ๆ
-
≡▉≡ interstellar ♗ รัก➀ล้านปีแสง
ตอนที่ 16 พ่อของเนตั้น
(http://bit.ly/21It1gy)
การปรากฎตัวของเพื่อนรักครั้งนี้ดูจะทำให้สตรอนเทียลำบากใจมากทีเดียว นั่นเป็นเพราะว่าเจ้าตัวเพิ่งบอกความลับสำคัญแก่อดีตแฟนของเพื่อนไป ไม่รู้ว่าป่านนี้อะเนดาจัดการอะไรไปถึงไหนแล้ว แต่พอเดาได้ว่าคงเกิดเรื่องใหญ่สักเรื่องในอีกไม่ช้า
"ว่าไงสตรอนเทีย สบายดีนะเพื่อน" เสียงทุ้มนุ่มทักไปพร้อมกับการกระตุกยิ้มที่ทำให้ดูแปลก
"ก็ดี นายล่ะ ทำไมวันนี้มาหาเราถึงที่เลยล่ะ"
"เรามีเรื่องจะให้นายช่วยเราหน่อย เรื่องนี้เป็นความลับนะ แต่ฉันไว้ใจนาย ฉันรู้ว่านายจะช่วยฉันได้"
สตรอนเทียรู้สึกเหมือนมีก้อนหินกระแทกเข้าที่ใบหน้าเมื่อได้ยินคำว่า "ไว้ใจ" จากเพื่อนรัก แต่พยายามเก็บอาการพิรุธต่างๆ ไว้
"อ๋อ ได้สิ นายจะให้เราช่วยยังไง"
"นายผลิตเสื้อคลุมล่องหนให้เราอีกตัวสิ ตอนนี้เรามีอยู่ตัวเดียว ตัวที่นายเคยผลิตให้นั่นแหละ แต่ตอนนี้เราจำเป็นต้องมีสองตัวแล้ว"
"ได้เลยเพื่อน ไม่มีปัญหาหรอก เดี๋ยวเราให้หุ่นยนต์ของเราจัดการให้ มีแบบอยู่แล้วนี่ ทำไม่ยากหรอก นายต้องการด่วนแค่ไหน"
"ถ้าได้วันนี้เลยก็ดี ให้เรารอที่นี่ไหม"
สตรอนเทียทำท่าไม่แน่ใจ ปกติเนบิวลาอยากอยู่นานแค่ไหนไม่เคยเป็นปัญหาสำหรับสตรอนเทียอยู่แล้ว แต่สภาพวัวสันหลังหวะตอนนี้ทำให้หวาดระแวงไปหมด
"ก็ได้ แค่สองช่วงงาน ไม่นานหรอก นายกินอะไรมาหรือยัง"
"ยัง ก็ว่าจะมากินกับนายนี่แหละ ไม่ได้กินอาหารกับเพื่อนรักอย่างนายมานานแล้ว"
"อ้อ...งั้นรอเดี๋ยวนะ เดี๋ยวเราเตรียมอาหารมาให้"
เนบิวลาพยักหน้า สตรอนเทียจึงเดินออกไป ไม่ทันไรพลันหยุดแล้วหันมาถาม "เนตั้นล่ะ เป็นไงบ้าง"
"ก็ดี ตอนนี้กำลังสนุกกับหิมะใหญ่เลย เขาไม่เคยเห็น" เนบิวลานึกถึงหน้าตาตื่นเต้นของคนที่เพิ่งเคยเห็นหิมะแล้วพลันเผลอยิ้มเอ็นดู
"แล้วตอนนี้อยู่ที่ไหนกัน ไม่ได้พักที่บ้านกล่องของฉันแล้วเหรอ"
เนบิวลาส่ายหน้า "เดี๋ยวเราค่อยคุยกัน เรามีอะไรต้องคุยกับนายหลายเรื่องเลย"
สตรอนเทียพยักหน้า จากนั้นจึงเดินหายลับเข้าไปเตรียมอาหารในห้องเตรียมอาหาร แม้ว่าการกินอาหารที่นี่ไม่เน้นการกินเพื่อความบันเทิงแต่เน้นสุขภาพ อาหารที่กินมักเป็นอาหารที่สกัดและแปรรูปให้อยู่ในรูปแบบที่กินได้เลย ผสมนั่นผสมนี่นิดหน่อย แต่วัฒนธรรมการกินอาหารร่วมกันและพูดคุยกันยังคงไม่หายไป
{-- + --- + -- + --- + --}
"ฉันกับเนตั้นไปทดสอบที่ดาวทีมูลาพันเวมา ตอนนี้เราสองคนผ่านการทดสอบแล้ว เนตั้นก็เลยได้บ้านที่จัดไว้ให้สำหรับคนต่างดาวมาอยู่หนึ่งหลัง ตอนนี้เนตั้นอยู่ที่นั่นแหละ แต่ฉันก็สงสารเขานะ เนตั้นไม่มีใครเลย อาชีพก็ยังไม่มีให้ทำ ยังไม่รู้ว่าจะสร้างชีวิตของตัวเองที่นี่ยังไง เอาไว้วันหลัง ฉันจะขอปรึกษานายเรื่องนี้อีกทีละกัน"
สตรอนเทียฟังเพื่อนพูดจบแล้วจึงพยักหน้า จากนั้นยกโปรตีนแท่งปรุงรสขึ้นมากัดกินไปพลางๆ
"ฉันกำลังสงสัยว่า...มนุษย์ต่างดาวจากดาวโลกคนหนึ่งที่ฉันจับมาน่าจะมีอะไรบางอย่างเกี่ยวข้องกับเนตั้น เขาหน้าตาเหมือนเนตั้นมาก เหมือนจนฉันคิดว่าถ้าไม่ใช่พ่อก็ต้องเป็นญาติของพ่อหรือแม่ก็ได้"
สตรอนเทียฟังด้วยความสนใจเพราะเคยคุยกับเนตั้นเรื่องนี้มาบ้าง จึงพอรู้ว่าเนตั้นเป็นลูกกำพร้า ไม่เคยเจอหน้าพ่อแม่เลยตั้งแต่เด็ก ถ้าหากมนุษย์ต่างดาวคนนั้นที่ถูกจับมาเป็นพ่อของเนตั้นคงจะดีไม่น้อย การมาอยู่ที่แม็กโซนาเดียคงมีความหมายมากขึ้น
"ฉันก็เลยจะพาเนตั้นไปเจอ ตอนนี้...มนุษย์ต่างดาวที่ถูกจับมาถูกย้ายมาอยู่แถวๆ บ้านที่เนตั้นอยู่แล้ว แต่ระบบรักษาความปลอดภัยแน่นหนามา ฉันก็เลยต้องการชุดคลุมล่องหนเพิ่มอีกหนึ่งตัว"
"ได้เลยเพื่อน ฉันสั่งงานหุ่นยนต์ไปแล้ว" สตรอนเทียบอกพลางยิ้ม พอได้ช่วยเพื่อนทำอะไรบ้างพลันรู้สึกดีขึ้นมาได้หน่อย "นอกจากทอชุดคลุมล่องหนแล้ว นายอยากให้ฉันช่วยอะไรอีกไหม"
"มีสิ แต่เอาไว้หลังจากที่ฉันพาเนตั้นไปหามนุษย์ต่างดาวคนนั้นก่อนดีกว่า"
สตรอนเทียพยักหน้า แม้ว่าเพิ่งยิ้มไปกลับรู้สึกผิดขึ้นมาอีกจนได้ ความผิดพลาดครั้งแรกว่าไม่น่าให้อภัยแล้ว การเผยความลับนั้นให้อะเนดากลับร้ายแรงยิ่งกว่า
"เนบิวลา นายต้องระวังอะเนดาไว้หน่อยนะ ฉันว่าเขาอาฆาตนายกับเนตั้น ตอนนี้...เขากำลังตามหานายกับเนตั้นอยู่ นายก็รู้ แก๊งค์ของอะเนดาน่ะ โหดๆ ทั้งนั้น"
เนบิวลาพยักหน้ารับรู้ "ฉันรู้แล้ว ฉันก็พยายามระวังตัวอยู่ นายอย่าแพร่งพรายเรื่องที่อยู่ของเนตั้นให้อะเนดารู้เด็ดขาดนะสตรอนเทีย"
สตรอนเทียเสียวสันหลังวาบอีกแล้ว กระนั้น คนทรยศเพื่อนอย่างสตรอนเทียยังอุตส่าห์พยักหน้าตกลง
{-- + --- + -- + --- + --}
หลังจากกินอาหารเสร็จแล้ว เนบิวลาจึงพูดถึงเรื่องที่อยากพูดกับสตรอนเทียเสียที
"นายไม่ต้องคิดมากเรื่องที่ผ่านมาหรอกนะสตรอนเทีย ฉันเข้าใจนาย และฉันก็รู้ว่าอะไรเป็นอะไรดี"
"นายหมายความว่าไง" สตรอนเทียทำหน้าตกใจ
"ฉันเคยรักอะเนดามากนะ แม้กระทั่งเกิดเรื่องนั้นไปแล้วฉันก็ยังรักเขาอยู่"
"นายรู้เรื่องนั้นเหรอเนบิวลา" หัวใจของสตรอนเทียเต้นโครมครามจนแทบหยุดเต้น หน้าซีดเผือดจนเกือบจะไม่มีเลือด งานนี้คงได้เสียเพื่อนเป็นแน่
"ฉันรู้ตั้งนานแล้ว แล้วก็พยายามทำใจมาตลอดหลายเสี้ยวฤดูที่ผ่านมา เอาเป็นว่าเราไม่ต้องไปพูดถึงมันหรอก ฉันมานี่เพราะฉันอยากจะบอกนายว่า...ฉันรู้เรื่องหมดแล้ว นายไม่ใช่คนผิด คนที่ผิดคืออะเนดา เขาเป็นคนมาหานายเองและเชิญชวนให้นายมีอะไรกับเขา"
เนบิวลาพูดตรงๆ โดยไม่อ้อมค้อม การพูดถึงผู้หญิงในทำนองนี้บนดาวโลกคงเป็นเรื่องน่าตกใจ แต่ที่นี่ ทุกเพศเท่าเทียมกัน ผู้หญิงที่นี่เจ้าชู้พอๆ กับผู้ชาย การคบกับผู้ชายหลายคนหลายเป็นเรื่องที่พบเห็นได้ทั่วไป ยกเว้นการมีความสัมพันธ์กับเพื่อนของคนรักที่ถือว่าเป็นการกระทำที่ยอมรับไม่ได้
"นายเลิกคิดมากเรื่องนี้ได้แล้ว ถ้าฉันจะเกลียดนาย ฉันคงเลิกคบกันนายไปตั้งแต่วันนั้นแล้วล่ะ" เนบิวลาตบไหล่เพื่อนที่ทำหน้าเศร้าระคนตกใจเบาๆ
สตรอนเชียคว้าเพื่อนมากอดไว้แน่น จากนั้นจึงร้องไห้ด้วยความเสียใจ
"ฉันเสียใจนะเนบิวลา ฉันไม่เคยเปิดปากพูดกับนายเรื่องนี้เลย ฉันควรจะพูดตั้งนานแล้ว ไม่งั้น...ฉันก็คงไม่"
"ไม่อะไรเหรอสตรอนเทีย" เนบิวลามุ่นคิ้วด้วยความสงสัย
"อะเนดาเขาขู่ฉันว่าถ้าฉันไม่บอกว่าเนตั้นมาจากไหน เขาจะเอาเรื่องนี้ไปบอกนาย ฉันกลัวฉันก็เลย...บอกอะเนดาไปแล้วว่าเนตั้นถูกองค์การวิทยาศาสตร์จับตัวมาเพื่อทดลอง"
เนบิวลาใจหายวาบ ตอนนี้เท่ากับอะเนดารู้แล้วว่าเนบิวลาทำผิดกฎขององค์กรด้วยการพาเนตั้นหนีออกมาจากการทดลองของหน่วยงาน ถ้าเธอรายงานเรื่องนี้ไปที่องค์การวิทยาศาสตร์ เนบิวลาคงลำบากแน่ๆ
สตรอนเทียผละออกจากเพื่อนแล้วก้มหน้าเพราะไม่กล้าสู้หน้าเพื่อนรัก ก่อนจะกล่าวขอโทษซ้ำไปซ้ำมา "ฉันขอโทษจริงๆ เนบิวลา ขอโทษจริงๆ ฉันมันโง่เอง ฉันทรยศเพื่อนอย่างนาย ฉันไม่ควรจะเป็นเพื่อนกับนายต่อไปด้วยซ้ำ"
"พอเถอะสตรอนเทีย" เนบิวลาบอกด้วยน้ำเสียงเข้มแฝงด้วยพลังอำนาจ สตรอนเทียจึงหยุดคร่ำครวญชั่วคราว
"ฉันคงอยู่ที่นี่แม็กโซนาเดียไม่ได้แล้ว" เนบิวลาพูดด้วยริมฝีปากสั่นระริก ไม่รู้ว่าเป็นเพราะโกรธเพื่อนหรืออะไรกันแน่
"แล้วนายจะไปอยู่ที่ไหน" สตรอนเทียเงยหน้าขึ้นมาถาม
"ทีมูลาพันเว แต่ฉันต้องทิ้งครอบครัวไป" เนบิวลาหน้าเศร้า ไม่คิดเลยว่าอยู่ดีๆ จะต้องมีเหตุให้จากครอบครัวที่รักไปอยู่ไกลถึงขนาดนั้น
"เนบิวลา ฉันขอโทษ ฉันไม่น่าเลย"
"นายไม่ต้องขอโทษฉันแล้วสตรอนเทีย เลิกคิดเรื่องนี้ได้แล้ว นายเอาเสื้อคลุมมาให้ฉันด่วน ฉันจะรีบพาเนตั้นไปหามนุษย์ต่างดาวคนนั้น"
(http://bit.ly/1UJb8PA)
บ้านหลังที่มนุษย์จากดาวโลกมาอาศัยอยู่มีขนาดใหญ่พอสมควร มีหลายชั้นและหลายห้องสำหรับอยู่หลายคน ไม่มีเจ้าหน้าที่เฝ้าเพราะใช้หุ่นยนต์ลาดตระเวนแทนทั้งหมด หากเกิดเหตุการณ์ไม่ชอบมาพากลขึ้น หุ่นยนต์เหล่านี้จะทำร้ายผู้ต้องสงสัยถึงตายทันที พร้อมกับส่งข้อมูลให้ตำรวจเข้ามาจัดการด้วย ในเวลาไม่ถึงนาที ตำรวจที่อยู่ใกล้ที่สุดจะมาถึง
สองหนุ่มในชุดล่องหนเดินลัดเลาะจากบ้านพักลงมาตามเนินเขาที่มีหิมะปกคลุมจนขาวโพลนไปทั่ว ระยะทางห่างกันเพียงกิโลเมตรเศษๆ จึงเดินเท้า หากใช้ยานส่วนตัวอาจถูกหุ่นยนต์ตรวจจับและถูกยิงทำลายได้
เมื่อมาถึงหน้าบ้านจึงพบหุ่นยนต์นับสิบตัวเดินลาดตระเวนโดยรอบ คนนอกเข้าไม่ได้ คนในออกไม่ได้ ยกเว้นเจ้าหน้าที่ที่ได้รับรหัสอนุญาตให้เข้าออกได้พาเข้าออกเท่านั้น แม้จะเป็นสถานที่ลับ แต่กลับไม่มีรั้วกั้นเพราะเทคโนโลยีตรวจจับต่างๆ สามารถช่วยป้องกันได้ดีอยู่แล้ว ยกเว้นเสื้อคลุมล่องหนที่จะไม่ถูกตรวจจับโดยเครื่องมือใดๆ เนบิวลาออกแบบไว้ป้องกันการตรวจจับเทคโนโลยีทุกชนิดบนดาวดวงนี้ไว้แล้ว
เนบิวลาพาเนตั้นผ่านเข้าไปในบริเวณบ้านได้ไม่ยากนัก แม้รู้ว่าเสื้อคลุมตัวนี้พิเศษขนาดไหน แต่อดโล่งใจไม่ได้ที่ไม่มีสัญญาณร้องเตือนใดๆ ดังขึ้น แต่กระนั้นยังต้องลุ้นทุกฝีเก้า
พอเข้าไปในตัวบ้านแล้วจึงเห็นกลุ่มมนุษย์ต่างดาวนั่งคุยกันบ้าง ยืนคุยกันบ้าง เนบิวลาหาที่เหมาะหลบสักพัก จากนั้นจึงปิดสวิทต์และถอดเสื้อคลุมออก ยกเว้นเนตั้นที่ยังคงใส่เสื้อคลุมไว้อยู่
การปรากฎตัวของเนบิวลาไม่ทำให้คนเหล่านี้ตกใจเท่าไรนักเพราะเคยเห็นบ่อยๆ ตอนอยู่บนยานอวกาศ ทุกคนต่างโบกมือทักทายและส่งภาษาพูดคุยถามไถ่ เข้าใจว่าทุกคนน่าจะได้รับการฝังภาษาแม็กโซกันหมดแล้ว ดูท่าทางแต่ละคนสดใสขึ้นมากหลังจากที่ได้ออกมาอยู่ที่นี่ แต่ลึกๆ ยังคงรู้สึกเศร้าเสียใจกันอยู่ที่ไม่รู้ว่าจะมีโอกาสกลับไปยังดาวโลกอีกหรือเปล่า
เนตั้นเดินตามเนบิวลาไปเรื่อยๆ พร้อมกับคอยระวังไม่ให้ชนสิ่งของหรือใครเข้า จนกระทั่งมาเจอกับชายคนนั้นที่เนบิวลาบอกว่าหน้าตาเหมือนเนตั้น
พอได้เห็นหน้าจริงๆ เนตั้นถึงกับเบิกตาโตเพราะผู้ชายคนนั้นหน้าตาเหมือนเนตั้นจนแทบจะเป็นพ่อลูกกันได้ เกือบจะอุทานออกไปแล้ว ดีที่ว่าเอามือปิดปากไว้ทัน
"ฉันมีอะไรจะคุยด้วยเป็นการส่วนตัวหน่อย เชิญทางนี้เลยครับ" เนบิวลาเอ่ยปากเชิญเมื่อเจอตัวคนที่ต้องการแล้ว
"ฉันเหรอ" ชายคนนั้นถามทวน
แค่ได้ยินเสียงพูด เนตั้นยังแทบหยุดหายใจ เนื้อเสียงนั้นช่างคล้ายกับเนตั้นเหลือเกิน
"ใช่ครับ ตามผมมาทางนี้เลยครับ"
เนบิวลาบอกพลางเดินนำไปก่อน ดีที่ตอนนี้ไม่มีเจ้าหน้าที่อื่นๆ มาดูแล แต่กระนั้นคงไว้ใจไม่ได้ อาจมีเจ้าหน้าที่เข้ามาตรวจตราเป็นระยะๆ ได้ทุกเวลา ทางที่ดีจึงควรต้องรีบจัดการทุกอย่างให้เสร็จเร็วที่สุด
พอเดินห่างจากคนอื่นๆ มาแล้วเนบิวลาจึงถาม "ห้องนอนของนายอยู่ที่ไหน"
"อยู่ชั้นห้าครับ" ชายวัยกลางคนผมทองคนนั้นบอก
เนบิวลาจึงพาทุกคนเดินเข้าไปในกล่องเลื่อนระดับ ใช้พลังจิตอย่างง่ายบอกชั้นที่ต้องการ จากนั้นกล่องเลื่อนระดับจึงพาทั้งสามคนมาอยู่ที่ชั้นห้าในเวลาเพียงอึดใจเดียว
พอเข้าไปในห้องและปิดประตูเรียบร้อยดีแล้ว เนบิวลาจึงขยิบตาให้สัญญาณเนตั้นเปิดผ้าคลุมล่องหนออกมา
"ฉันสงสัยว่า...ผู้ชายคนนี้...เป็นลูกของคุณหรือเปล่า เขาถูกจับมาจากดาวโลกเหมือนกับคุณนั่นแหละ"
เพียงแค่ได้ยิน ผู้ชายคนนั้นพลันเบิกตาโตด้วยความตกใจ ยิ่งเห็นหน้าเนตั้นคล้ายตัวเองแล้วยิ่งสงสัยว่าจะมีความเป็นไปได้
"เพื่อพิสูจน์ว่าทั้งสองคนเป็นพ่อลูกกันหรือเปล่า ฉันจะขอตรวจดีเอ็นเอเลยละกัน"
เนบิวลาไม่รอช้า ควักอุปกรณ์ขูดกระพุ้งแก้มออกมา จากนั้นลงมือขูดเนื้อเยื้อของทั้งสองคนอย่างรวดเร็ว ทั้งเนตั้นและคนที่น่าสังสัยว่าเป็นพ่อของเนตั้นให้ความร่วมมือเป็นอย่างดี จากนั้นจึงนำเนื้อเยื่อมาวิเคราะห์ด้วยเครื่องวิเคราะห์ดีเอ็นเอแบบพกพา ต่างคนต่างลุ้นระทึกอย่างใจจดใจจ่อ
เมื่อผลตรวจออกมา เนบิวลาถึงกับเบิกตาโต จะว่าช็อคก็คงใช่ เพราะเรื่องบังเอิญขนาดนี้ไม่น่าจะเกิดขึ้นได้
"คุณสองคนเป็นพ่อลูกกัน!"
"จริงเหรอ!" เนตั้นกับชายวัยกลางคนอุทานออกมาพร้อมกัน
"จริงครับ เครื่องตรวจนี้แม่นยำมาก ความผิดพลาดเป็นศูนย์ ไม่มีทางที่ผลการตรวจจะผิดอย่างแน่นอน" เนบิวลายืนยันเป็นมั่นเหมาะ
"พ่อ!"
เนตั้นอุทานอย่างตื่นเต้นแล้วโผเข้ากอดคนเป็นพ่อ ไม่เคยคิดเลยว่าในชีวิตนี้จะได้เรียกใครสักคนด้วยคำๆ นี้สองพ่อลูกกอดกันแน่น ต่างคนต่างร้องไห้ด้วยความตื้นตันใจ
{-- + --- + -- + --- + --}
"ตอนนั้นพ่อเมามากลูก แล้วพ่อก็ข่มขืนแม่ของลูกที่เดินหลงมาตอนมืดๆ ที่ชายหาดหัวหิน ตอนนั้นพ่อไม่ได้คิดอะไรเลย ไม่คิดว่าผู้หญิงคนนี้จะท้องด้วยซ้ำ แต่พอพ่อกลับมาที่อังกฤษแล้ว พ่ออดนึกสงสัยไม่ได้ว่าผู้หญิงคนนั้นจะท้องหรือเปล่า ถ้าท้อง...ลูกของเธอจะอยู่ยังไง เพราะพ่อเพิ่งรู้ว่าเธอเป็นคนพิการทางสติปัญญา พ่อรู้สึกผิดอยู่ลึกๆ แต่พ่อก็พยายามลืมมันไป ความจริงพ่อคงลืมเรื่องนี้ไปแล้ว...ถ้าไม่ได้เจอลูก พ่อขอโทษนะลูก เนตั้นลำบากหรือเปล่า พ่อเสียใจนะลูกที่พ่อไม่ได้มีโอกาสดูแลลูกเลย"
"ไม่เป็นไรครับพ่อ มันผ่านไปแล้ว"
"แล้วใครเป็นคนเลี้ยงดูเนตั้นล่ะลูก เขาดูแลเนตั้นดีหรือเปล่า" คนเป็นพ่อถามอย่างสะเทือนใจ
"ผมโตมาในสถานสงเคราะห์ครับพ่อ เขาดูแลผมตามมีตามเกิดเพราะมีเด็กกำพร้าเยอะ เขาดูแลได้ไม่ทั่วหรอก ถึงดูแลได้ทั่ว เขาก็ทดแทนพ่อแม่จริงๆ ของพวกเราไม่ได้ พวกเราโตมาโดยที่ไม่เคยมีความอบอุ่นเลย"
"โธ่...ลูกพ่อ พ่อขอโทษนะลูก พ่อขอโทษจริงๆ"
เนตั้นกอดพ่อแน่น นี่คงเป็นอ้อมอกที่อบอุ่นที่สุดแล้วเท่าที่เนตั้นเคยสัมผัสมา แม้กระทั่งอ้อมกอดของเนบิวลายังสู้ไม่ได้เลย เพราะนี่คือสายสัมพันธ์ที่เกิดจากสายเลือด เป็นความผูกพันยิ่งใหญ่ที่ธรรมชาติมอบให้โดยที่ไม่มีสิ่งใดสามารถทดแทนได้
"แล้วทำไมเนตั้นถึงไม่ได้อยู่กับพวกเราล่ะลูก พ่อมาอยู่ที่นี่ตั้งนาน พ่อไม่เคยเห็นเนตั้นเลย เนตั้นไปอยู่ไหนลูก" มิสเตอร์นอร์แมนหรือพ่อของเนตั้นเอ่ยถามด้วยความสงสัย
เนบิวลาจึงต้องเป็นคนอธิบายด้วยตัวเอง ไม่พูดอ้อมค้อมเพราะต้องทำเวลา "ฉันเป็นคนพาเนตั้นหนีไปอยู่ข้างนอกด้วยกันเอง เราสองคน...เป็นคนรักกัน ฉันรักเนตั้นและเนตั้นก็รักฉัน"
"อ้อ"
"ฉันรู้สึกรักผู้ชายคนนี้ตั้งแต่แรกเจอ ฉันเลยพาไปอยู่ด้วย ไม่แปลกหรอกที่ไม่มีใครเห็นเนตั้นเลย" เนบิวลาอธิบายเพิ่มอีกหน่อย
มิสเตอร์นอร์แมนเข้าใจได้ไม่ยากนักว่าลูกชายตัวเองคงเป็นเกย์หรืออะไรทำนองนั้นไปแล้ว แม้จะทำใจลำบากหน่อย แต่ด้วยความที่ไม่ได้เลี้ยงมา เนตั้นควรมีสิทธิ์เลือกชีวิตของตัวเองอย่างที่อยากเป็น อีกอย่าง โลกสมัยนี้ไม่เหมือนโลกสมัยเก่าแล้ว ยิ่งเป็นโลกที่ดาวแม็กโซนาเดียด้วยแล้วยิ่งไม่ต้องพูดถึง แนวคิดล้ำหน้ากว่าเผ่าพันธุ์เดียวกันที่ดาวโลกไปไกลมากแล้ว
"ฉันต้องพาเนตั้นกลับแล้ว เอาไว้เราค่อยคุยกันอีกทีว่าจะทำยังไง" เนบิวลารีบตัดบทเพราะกลัวเจ้าหน้าที่เข้ามาตรวจสอบ
"ได้ครับ" มิสเตอร์นอร์แมนปล่อยลูกชายออกจากอ้อมกอดด้วยความเสียดาย เฝ้ามองหน้าลูกชายอย่างเป็นห่วง
"มาหาพ่ออีกนะลูก พ่อมาอยู่นี่ คิดว่าไม่เหลือใครแล้ว ดีใจที่สุดเลยที่ได้เจอลูกของพ่อ พ่อรักลูกนะเนตั้น หวังว่าเราจะได้เจอกันอีกนะลูก"
"ครับพ่อ เนตั้นก็รักพ่อครับ เนตั้นจะมาหาพ่ออีกนะครับ"
เนตั้นเดินไปกอดพ่ออีกรอบเป็นเวลาสั้นๆ จากนั้นจึงผละไปหยิบชุดคลุมล่องหนออกมาใส่ เปิดสวิตท์แล้วเดินตามเนบิวลาออกไป มีพ่อคอยเดินตามมาห่างๆ ด้วย
พอส่งมิสเตอร์นอร์แมนกลับที่เดิม เนบิวลาจึงหาที่หลบสวมชุดคลุม เมื่อเรียบร้อยดีแล้วจึงพาเนตั้นออกไปจากบ้านพักมนุษย์ต่างดาว
เดินออกมาจากบ้านหลังนั้นได้ไม่นาน เสียงครืนๆ ดังขึ้นพร้อมกับผืนดินที่สั่นไหว แม้ไม่ไหวมากแต่พอรู้สึกได้ จากนั้นอาการสั่นไหวค่อยๆ เพิ่มขึ้นและเพิ่มขึ้น ที่ดาวดวงนี้ไม่เคยมีแผ่นดินไหว จึงไม่น่าเกิดแผ่นดินไหวได้ ยังไงไม่มีทางเป็นแผ่นดินไหวจากธรรมชาติอย่างแน่นอน คงเป็นฝีมือของอะไรบางอย่างที่มีเทคโนโลยีสูงมากพอที่จะทำให้แผ่นเปลือกดาวเคราะห์สั่นสะเทือนได้
หรือว่าพวกมันมากันแล้ว!
ไวท์ทอล!
TBC
-
เจิม ต้อนรับการกลับมาค่ะ
อะเนดานี่น่ากลัวจริงๆ อย่างนี้ไม่ใช่รักแล้ว
-
ซวยหล่ะงานนี้ จะหนีทันกันไหมนะ
โอ้ยยย ลุ้นแทน แล้วยังมียัยอะเนดาอีก ไม่รู้นางวางแผนอะไรไว้แน่ๆ
-
อ้ากกกกกกกก ไปทีมูลาพันเวตอนนี้ทันมั้ย รัฐบาลมัวแต่อยากทดลอง พาเรื่องลำบากมาให้คนในดาวจนได้ ไวทอลมาแล้ววววว :serius2: :serius2: :serius2: :serius2:
อะเนดาคิดจะทำอะไร ยืนยันอีกครั้ง ชะนี เอ้ย!!!! ผู้หญิงดาวนี้โหดจริงไรจริง :angry2: :angry2: :angry2:
มาต่อไวๆนะคร้าบบบบบบ :z2: :z2: :z2: :z2:
-
รอตอนต่อไปนะคะ :L2:
-
เฮ้ยยยย
ดีใจ ๆ ๆ คุณ sarawatta กลับมาแล้ว
คิดถึง
อะเนดาร้ายมากกกกก ไม่ชอบเลย
สตรอนเทียก็นะ เป็นคนไม่ซับซ้อนอะไร เลยถูกอะเนดาหลอกใช้ น่าเห็นใจ
ดีจังที่เนตั้นได้เจอพ่อ แต่พ่อแย่มากนะคะ ข่มเหงผู้หญิง ยังดีที่มีสำนึกบ้าง
แล้วเกิดอะไรขึ้นเนี่ย พวกไวท์ทอลมาจริงเหรอเนี่ย
หนีไปทีมูลาพันเวทันไหม?
-
นั่น เป็นพ่อลูกกันจริงๆด้วย
-
ยินดีที่กลับมาต่อนิยายให้ที่นี่ค่ะ :pig4:
ใครที่โผล่มานะ :katai1:
-
Interstellar รักล้านปีแสง คงเป็นเรื่องสุดท้ายในนามปากกา "sarawatta" แล้วครับ จบเรื่องนี้ sarawatta ก็จะเป็นเพียงตำนาน ผมใช้นามปากกาใหม่ว่า "HuskyLover" เพราะอยากได้ชื่อที่เกี่ยวกับ "หมา" มานานแล้ว ผมชอบหมาไซบีเรียนฮัสกี้มาก
สองเรื่องที่ผมยังคงเอามาลงในเล้าตอนนี้ ไม่ค่อยมีคนอ่านหรอก เงียบเชียบเป็นปกติของงานเขียนผมที่นี่เหมือนอย่างเคย แต่ที่เว็บอื่นได้รับการตอบรับค่อนข้างดีอยู่ครับ
-
ยังอ่านอยู่นะ อย่าน้อยใจเลยนะนักเขียน สู้ๆๆจ้า
-
มันเขียนยาก พยายามบิวท์อารมณ์ให้อยากเขียน แต่เห็นอย่างนี้แล้วอยากเขียนเลย
ตอนต่อไปนะครับ น่าจะได้อ่านภายในไม่เกินสามวันนี้
(http://s5.postimg.org/9sjrebubb/Capture.jpg)
-
สู้ๆนะครับ เป็นกำลังใจให้ ค่อยๆแต่งก็ได้
เรื่องแนวนี้มันเขียนยากจริงๆนั่นแหละครับ
-
เป็นสปอย์ที่ทำร้ายจิตใจมากๆ แล้วเนบิวล่าไปไหนโดนคุมขังอยู่หรือ
แล้วคนที่ลบความจำเนตั้นนี่ใช่ยัยอะเนด้าหรือเปล่า ถ้าใช่ก็ยัยงูพิษดีๆ นี่เอง
-
นั่นหล่ะครับ ตามที่เขียนในเฟส :hao5: :hao5: :hao5:
-
มายั่วให้อยากแล้วจากไปอีกแล้ววว - -
-
เราไม่อยากให้เป็นแนวนี้เลยน่ะ แล้วหยั่งงี้จะไปดาวนั่นทำไมให้เสียเวลา ในเมื่อเนตั้นได้เป็นคนของดาวดวงนั้นแล้วทำไมยังโดนส่งกลับไปโลกอีก เราว่ามันไม่น่าจะใช่น่ะ เพราะทางเนบิวล่าก้อพาเนตั้นไปแจ้งให้กับดาวได้ทราบแล้วนี่น่า แล้วถ้าจะพากลับเนบิวล่าก้อน่าจะเป็นเจ้าหน้าที่คนหนึ่งที่ต้องส่งเนตั้นกลับนี่น่า เราว่าตอนนี้ดูมันแปลก ๆ น่ะ แต่ก้อข้อคิดเห็นน่ะจ้ะ สุดแต่คนเขียนจะพิจารณาดีที่สุดจ้ะ เราน้อมรับแนวความคิดของผู้เขียนจ้ะ รอติดตามน่ะจ้ะ :3123:
-
เราไม่อยากให้เป็นแนวนี้เลยน่ะ แล้วหยั่งงี้จะไปดาวนั่นทำไมให้เสียเวลา ในเมื่อเนตั้นได้เป็นคนของดาวดวงนั้นแล้วทำไมยังโดนส่งกลับไปโลกอีก เราว่ามันไม่น่าจะใช่น่ะ เพราะทางเนบิวล่าก้อพาเนตั้นไปแจ้งให้กับดาวได้ทราบแล้วนี่น่า แล้วถ้าจะพากลับเนบิวล่าก้อน่าจะเป็นเจ้าหน้าที่คนหนึ่งที่ต้องส่งเนตั้นกลับนี่น่า เราว่าตอนนี้ดูมันแปลก ๆ น่ะ แต่ก้อข้อคิดเห็นน่ะจ้ะ สุดแต่คนเขียนจะพิจารณาดีที่สุดจ้ะ เราน้อมรับแนวความคิดของผู้เขียนจ้ะ รอติดตามน่ะจ้ะ :3123:
ไม่แปลกหรอกครับ ผมคิดพล็อตนี้ไว้ตั้งแต่เริ่มเขียนเรื่องนี้เลย แต่อ่านแค่นี้อาจจะไม่รู้สาเหตุทั้งหมด
ถึงบอกไว้ไงครับว่าเรื่องนี้จะมีดราม่าที่คาดไม่ถึง ส่วนจะจบยังไงนั้น ขออุบไว้ก่อน 555
-
รออ่านต่อไป :mew2:
-
≡▉≡ interstellar ♗ รัก➀ล้านปีแสง
ตอนที่ 17 ลบความทรงจำ
(http://bit.ly/21It1gy)
เนบิวลารู้ดีว่าภัยกำลังจะมาถึงแล้ว ถ้าเดาไม่ผิดน่าจะเป็นการใช้เทคโนโลยีบิดคลื่นแรงโน้มถ่วงอย่างรุนแรงจนทำให้ทั้งดวงดาวสั่นไหว แม้สั่นไหวเพียงเล็กน้อยก็เพียงพอที่จะทำให้เกิดแผ่นดินไหวจนโกลาหลไปทั้งดวงดาวได้
"เนบิวลา นี่มันเกิดอะไรขึ้น" เนตั้นร้องถามด้วยความกลัว
"ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันเนตั้น เรารีบหนีไปจากที่นี่ก่อนดีกว่า" เนบิวลาตะโกนบอก
คลื่นแรงโน้มถ่วงปริมาณมหาศาลที่ส่งลงมายังพื้นผิวดาวแม็กโซนาเดียเริ่มรบกวนการทำงานเทคโนโลยีทุกอย่างที่ใช้คลื่น แม้กระทั่งคลื่นแสงและเสียงยังถูกรบกวนไปด้วย เนบิวลากับเนตั้นต้องหยุดอยู่กับที่เพราะแสงที่หักเหไปมาทำให้ภาพที่มองเห็นไม่เป็นรูปเป็นร่าง บิดเบี้ยว กลับทิศทางและไร้รูปทรง แทบจะไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองอยู่ที่ไหน คลื่นเสียงที่ได้ยินยังเป็นเสียงที่ฟังแทบไม่รู้เรื่อง เสื้อล่องหนที่สองคนสวมใส่อยู่พลันทำหน้าที่ผิดพลาดจนกระทั่งใช้การไม่ได้เนื่องจากทำงานด้วยคลื่นเช่นเดียวกัน
เสียงสัญญาณเตือนภัยดังขึ้นไปทั่ว แต่ไม่มีใครสามารถฟังออกได้ว่าเป็นเสียงอะไรเพราะสรรพเสียงตอนนี้บิดเบี้ยวจนฟังไม่ได้ศัพท์ สองหนุ่มทรุดลงนั่งกับพื้น หลับตาปี๋เพราะเริ่มตาลาย เอามืออุดหูด้วยเพราะยิ่งฟังยิ่งมึนงง
ไม่นานมียานอวกาศขนาดใหญ่รูปทรงกระบอกร่อนลงมาจอดที่หน้าศูนย์พักพิงชาวต่างดาวที่เนบิวลากับเนตั้นเพิ่งออกมา ไม่กี่อึดใจพวกไวท์ทอลจำนวนสิบกว่าคนจึงถูกปล่อยลงมาจากยานอวกาศ ทุกคนสวมแว่นตาพิเศษและใส่ที่ครอบหูเพื่อป้องกันการเห็นภาพหรือได้ยินเสียงที่บิดเบี้ยว นอกจากพวกไวท์ทอลแล้วยังมีสาวสวยอีกห้าคนถูกปล่อยลงมาจากยานด้วย พวกเธอคือแก๊งค์ของอะเนดานั่นเอง
"พวกมนุษย์ต่างดาวที่ถูกจับมาอยู่ในนี้แหละ ส่วนอีกคน อยู่ห่างออกไปอีกหน่อย จับพวกนี้ให้หมดก่อนแล้วค่อยไปจับอีกคนที่เหลือ"
อะเนดาบอกข้อมูลแก่พวกไวท์ทอล พวกมันเข้าใจสิ่งที่เธอพูดได้จากเครื่องแปลคลื่นสมองที่พวกมันติดมาด้วย
"เข้าไปจับพวกมันมาขึ้นยานให้หมดเดี๋ยวนี้" ไวท์ทอลที่เสมือนเป็นหัวหน้าทีมออกคำสั่งด้วยพลังจิต
ไม่นานไวท์ทอลลูกน้องจึงกรูกันเข้าไปในบ้านพักหลังนั้นโดยที่เครื่องป้องกันต่างๆ ไม่สามารถช่วยป้องกันได้เลย ทุกคนที่อยู่ในบ้านหลังนั้นถูกกวาดต้อนออกมาในเวลาไม่นานนัก ต่างคนต่างร้องโอดโอยเพราะตาพร่ามัวและเสียงประหลาดที่ได้ยิน แม้เอามือปิดหูแล้วก็ยังแทบช่วยไม่ได้
"เอ๊ะนั่น! เนบิวลานี่!" อะเนดาอุทานอย่างแปลกใจเมื่อเห็นอดีตแฟนหนุ่มนั่งทรุดอยู่กับพื้นพร้อมกับหลับตาและเอามือปิดหู ข้างๆ กันนั้นมีชายหนุ่มแปลกหน้าคนหนึ่งอยู่ด้วย
"นั่นใช่คนรักใหม่ของเนบิวลาหรือเปล่า" หนึ่งในแก๊งค์สาวของอะเนดาร้องถาม
"ฉันว่าใช่ งั้นพวกเราไปจับตัวมาเลยดีกว่า" อะเนดาบอกแล้วพาเพื่อนสาวทั้งหมดเดินไปหาเนบิวลากับเนตั้นที่อยู่ไม่ไกลเพราะทั้งคู่เพิ่งออกมาจากบ้านหลังนั้นได้ไม่นาน
เนบิวลาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเกิดอะไรขึ้นเพราะภาพและเสียงที่บิดเบี้ยว เนตั้นจึงถูกจับลากตัวไปอย่างง่ายดาย แม้จะร้องด้วยความตกใจกลัวแต่เนบิวลากลับหาได้รับรู้ไม่
อะเนดาและพวกไวท์ทอลกลับขึ้นยานกันไปจนหมดในเวลาไม่นานนัก ยานอวกาศทรงกระบอกพลันพุ่งขึ้นในแนวดิ่งด้วยความเร็วสูงยิ่งจนหายลับตาไปในไม่ถึงหนึ่งวินาที จากนั้น ความเข้มข้นของคลื่นแรงโน้มถ่วงจึงค่อยๆ ลดลง ไม่นานทุกอย่างจึงกลับเข้าสู่สภาวะปกติ
เมื่อเนบิวลาลืมตาขึ้นมาจึงตกใจช็อคจนแทบสิ้นสติ "เนตั้น! เนตั้นนายอยู่ไหน!"
เนบิวลาตะโกนถามแล้วมองหาจนทั่วบริเวณ แต่กลับไม่เห็นแม้แต่เงาของเนตั้นเลย หรือจะเป็นเพราะเนตั้นยังใส่ชุดคลุมล่องหนนั่นไว้หรือเปล่า แต่เนตั้นต้องได้ยินเสียงที่เนบิวลาเรียกสิ ถ้าได้ยินเสียงเรียกแล้วทำไมอีกคนถึงไม่ตอบกลับมา
"เนตั้น! นายอยู่ไหนเนตั้น ตอบเราด้วย เนตั้นนายอยู่ไหน ตอบฉันมาเดี๋ยวนี้นะเนตั้น" เนบิวลาตะโกนจนสุดเสียง
อนิจจา...ไม่มีเสียงใดๆ ตอบกลับมาเลย เนบิวลาทรุดเข่าลงนั่งแล้วร้องไห้ด้วยความใจหาย ถ้าเดาไม่ผิดเนตั้นน่าจะถูกพวกไวท์ทอลจับตัวไปแล้วแน่ๆ ฝีมือเมื่อกี้จะเป็นใครไปไม่ได้ถ้าไม่ใช่พวกมัน
เพื่อความแน่ใจเนบิวลาจึงวิ่งกลับเข้าไปในบ้านนั้นอีกรอบ หุ่นยนต์ที่อารักขาอยู่ยืนนิ่งเพราะคลื่นแรงโน้มถ่วงเมื่อกี้ทำให้ทำงานผิดพลาด แต่สักพักน่าจะค่อยๆ ดีขึ้นเพราะคลื่นชนิดนี้ทำให้เกิดความปั่นป่วนชั่วคราวเท่านั้น แม้กระทั่งเสื้อล่องหนที่เนบิวลาใส่อยู่ก็จะกลับมาทำงานเหมือนเดิมในเวลาไม่นานเช่นเดียวกัน
พอเห็นว่าไม่มีใครอยู่ในบ้านหลังนี้เนบิวลายิ่งใจหายวาบ เจ้าตัววิ่งตามไปดูตามจุดต่างๆ จนทั่ว ตะโกนถามเแล้วถามอีกแต่กลับไม่มีแม้แต่เสียงกระซิบตอบกลับมา
"เนตั้น!" เนบิวลาตะโกนจนสุดเสียงแล้วทรุดตัวลงนั่งร้องไห้อย่างอดสูใจ "ฉันขอโทษนะเนตั้น ฉันผิดเองที่ฉันดูแลนายไม่ได้"
เนบิวลาจะไปตามหาเนตั้นได้ที่ไหนเล่า ถ้าเกิดพวกมันพาเนตั้นและมนุษย์ทั้งหมดส่งกลับคืนดาวโลก เนบิวลาคงหมดปัญญาไปตาม ยานส่วนตัวของเนบิวลาเล็กเกินไปที่จะเดินทางระยะไกลขนาดนั้น เสี่ยงออกไปก็มีแต่ความตายรออยู่
(http://s5.postimg.org/r3k8d1m47/separator01.jpg)
เนบิวลากลับไปมายังบ้านพักของเนตั้นอีกครั้ง ยิ่งเห็นข้าวของเครื่องใช้ของอีกคนยิ่งคิดถึงและโหยหา แม้เพียงสองเสี้ยวฤดูที่อยู่ใกล้ชิดกันแต่กลับรู้สึกรักและผูกพันมากจนเป็นส่วนหนึ่งของชีวิต แต่เนบิวลาคงไม่มีเวลาคร่ำครวญเสียใจมากนัก ตอนนี้ต้องพยายามตามหาเนตั้นให้เจอให้ได้
ยานส่วนตัวของเนบิวลาใช้งานได้แล้วหลังจากที่รวนไปสักพักจากคลื่นแรงโน้มถ่วง เจ้าตัวจึงไม่รอช้า ขึ้นยานส่วนตัวแล้วรีบมุ่งตรงไปที่ทำงานทันที
พอมาถึงแล้วกลับพบความวุ่นวายไม่แพ้กัน ดูเหมือนจะมีปัญหาบางอย่างเกิดขึ้นเสียแล้ว อาเซ็นเจอร์เห็นเนบิวลาเข้ามาในสำนักงานจึงรีบเข้ามาแจ้งข่าวด่วนให้ทราบทันที
"เนบิวลาแย่แล้ว คนรักเก่าของเธอทำเรื่องแล้วรู้ไหม"
"เธอหมายถึงอะไรเหรออาเซนเจอร์" เนบิวลาถามด้วยความตกใจ
"ตอนนี้พวกไวท์ทอลจับมนุษย์ต่างดาวทั้งหมดไปที่ทำเนียบรัฐบาลแล้ว กำลังเจรจาต่อรองกับรัฐบาลของเราอยู่ อะเนดาเป็นคนเอาข้อมูลทั้งหมดไปบอกพวกไวท์ทอล ที่สำคัญ...เขาบอกด้วยว่าเธอเป็นคนลักพาตัวผู้ชายคนนั้นไป ฉันว่าเธอ...คงหมดอนาคตกับงานที่นี่แล้วล่ะเนบิวลา" อาเซนเจอร์บอกเสียงเศร้า
เนบิวลาเสียวสันหลังวาบ ไม่คิดเลยว่าคนเคยรักกันจะทำกันเจ็บแสบขนาดนี้
"แล้วอะเนดาได้ข้อมูลทั้งหมดมาจากไหน"
"เธอก็รู้นี่ว่าในที่ทำงานของเราน่ะมีคนไม่เห็นด้วยกับโครงการนี้กันแยะแค่ไหน มีคนแอบเอาข้อมูลโครงการนี้ไปเผยแพร่ลับๆ ในสังคมอากาศกันมาสักพักแล้ว เพื่อนของอะเนดามีคนรู้จักทำงานอยู่ที่นี่ด้วย ข้อมูลก็เลยรั่วไปถึงอะเนดา คนรักเก่าของเธอน่าจะเป็นคนส่งข้อมูลทั้งหมดไปให้พวกไวท์ทอลอีกที"
สังคมอากาศที่อาเซนเจอร์พูดถึงมีลักษณะคล้ายๆ กับโซเชียลเน็ตเวิร์กบนดาวโลก ที่นี่เรียกว่าสังคมอากาศเพราะต่างคนต่างสัมผัสกันไม่ได้จึงเหมือนคุยกันในอากาศ
"แล้วพวกไวท์ทอลไปที่ทำเนียบรัฐบาลทำไม"
"เขากำลังเจรจาให้รัฐบาลของเราส่งมนุษย์ต่างดาวทั้งหมดกลับดาวโลกน่ะสิ ตอนนี้ผู้อำนวยการน่าจะกำลังทำเรื่องขอใช้ยานอวกาศขนาดใหญ่โดยด่วน ฉันว่ารัฐบาลชุดนี้ไม่รอดแน่ๆ เพราะทำผิดกฎสากลจักรวาล แต่เธอก็จะไม่รอดด้วยนะเนบิวลา ผู้อำนวยการกำลังทำเรื่องไล่เธอออกอยู่ตอนนี้เหมือนกัน"
เนบิวลาวิ่งผลุนออกไปจากที่ทำงานทันที อาเซนเจอร์ตะโกนร้องตามแต่ไม่เป็นผล ตัวของเนบิวลาเองจะเป็นยังไงก็ช่างเถอะ แม้ไม่ได้ทำงานที่นี่แล้วยังมีทางเลือกอื่นอีกมากมายให้ทำมาหากิน คนที่เนบิวลาเป็นห่วงสุดชีวิตตอนนี้คือเนตั้นต่างหาก แม้ไม่สามารถพาตัวออกมาได้ก็ขอให้ได้เห็นหน้าและร่ำลากันครั้งสุดท้ายก็ยังดี
เนบิวลาพายานส่วนตัวมุ่งตรงไปยังทำเนียบรัฐบาลซึ่งอยู่ไม่ไกลนัก ระบบรักษาความปลอดภัยที่แน่นหนาตอนนี้ดูเหมือนจะใช้ไม่ได้ผลแล้วเมื่อพวกไวท์ทอลบุกรุกเข้าไป แน่นอนว่าไม่มีใครกล้าต่อสู้กับพวกมันเพราะเทคโนโลยีการสู้รบของที่นี่ด้อยกว่ามาก แค่โดนคลื่นแรงโน้มถ่วงเข้มข้นเข้าไปเมื่อกี้ก็แทบแย่กันแล้ว
เนบิวลาวนหาไม่นานจึงเห็นยานอวกาศของพวกไวท์ทอลจอดอยู่หน้าทำเนียบโซนด้านใน แม้พวกมันมาเพียงไม่กี่คนแต่ระบบรักษาความปลอดภัยกลับสิ้นอำนาจอย่างน่าขำ ผู้นำประเทศและคณะรัฐมนตรีที่กำลังประชุมกันอยู่ถูกล้อมไปด้วยพวกไวท์ทอลเพียงสามคนเท่านั้น ส่วนอีกกลุ่มหนึ่งที่ถูกล้อมไว้ใกล้ๆ กันคือมนุษย์ต่างดาวที่ถูกจับตัวมา ใครหือแม้เพียงนิดเดียวจะถูกอาวุธปฏิสสารทำลายจนไม่เหลือซากทันที
เนบิวลาเอายานลงจอดหน้าทำเนียบด้วยความเร็วสูงเพื่อไม่ให้ยานถูกยิงทำลายกลางอากาศเสียก่อน พวกไวท์ทอลที่อารักขาอยู่รอบๆ เข้ามาหมายจะชาร์จตัว แต่กลับไม่เห็นใครอยู่ในยานเลยเพราะเนบิวลาใส่ชุดคลุมล่องหนอยู่ พวกมันจึงใช้อาวุธปฏิสสารทำลายยานของเนบิวลาจนหายวับไปกับตา
ยานอวกาศลำใหญ่ลำหนึ่งแล่นลงมาจอดหลังจากยานของเนบิวลาเพียงไม่กี่วินาที เนบิวลาจำได้ดีว่าเป็นยานอวกาศของที่ทำงานของตัวเอง น่าจะมีการสั่งการด่วนไปยังหน่วยงานของเนบิวลาแล้วว่าให้เอายานมารับมนุษย์ต่างดาวที่ถูกจับตัวมาส่งกลับดาวโลก แม้จะฉุกละหุกแต่ทุกอย่างกลับสามารถเตรียมพร้อมได้ทันการ อย่างน้อยคงดีกว่าปล่อยให้ดาวทั้งดวงต้องเหลือแต่ชื่อ
ก่อนที่มนุษย์ต่างดาวจะถูกดูดขึ้นไปบนยานลำดังกล่าว เนบิวลารีบวิ่งเข้าไปหากลุ่มมนุษย์ต่างดาวที่ถูกล้อมไว้ด้วยความเร็วเท่าที่จะวิ่งได้ พอเห็นเนตั้นยืนอยู่กับพ่อจึงตะโกนเรียก
"เนตั้น!"
หนุ่มน้อยหน้าใสหยุดชะงักแล้วหันมามองหาเจ้าของเสียง แม้ไม่เห็นตัวแต่เนตั้นจำเสียงนั้นได้เป็นอย่างดี
"เนบิวลา นายอยู่ไหน" เนตั้นตะโกนถามมาพลางมองหาไปทั่ว
เนบิวลาตัดสินใจกดปุ่มปิดการทำงานชุดคลุมล่องหนแล้วตะโกนเรียกอีกครั้ง
"เนตั้น ฉันอยู่นี่"
เนตั้นรีบหันมายังแหล่งกำเนิดเสียง พอเห็นเนบิวลาปรากฎอยู่ไม่ไกลจึงร้องเรียกด้วยความดีใจระคนใจหาย
"เนบิลา!"
"เนตั้น" เนบิวลาร้องสุดเสียงเมื่อยานอวกาศเคลื่อนมาอยู่เหนือกลุ่มมนุษย์ต่างดาวแล้ว "อย่า! อย่าเพิ่งไป! เนตั้น! ฉันรักนาย เนตั้น!" เนบิวลาตะโกนบอกจนเสียงหลง รู้สึกเหมือนจะขาดใจเสียให้ได้
แต่สายเสียแล้ว แม้ว่าต่างคนจะโกนร้องหากันอย่างน่าเวทนาแค่ไหนก็ไม่เป็นผล กลุ่มมนุษย์ต่างดาวที่ถูกล้อมไว้ถูกดูดขึ้นไปบนยานลำนั้นเสียแล้ว มีพวกไวท์ทอลตามไปด้วยอีกสองคน
"เนตั้น!"
"เนบิวลา!"
นั่นคือภาพและเสียงสุดท้ายของเนตั้นและเนบิวลา มนุษย์ต่างดาวทั้งหมดถูกยานลำนั้นดูดขึ้นไปหมดแล้ว เนบิวลาถูกพวกไวท์ทอลเข้ามาจับกุมตัวไว้แล้วนำไปรวมกับพวกผู้นำประเทศและรัฐมนตรี จากนั้นคนที่ถูกจับทั้งหมดนี้จะถูกนำตัวไปสอบสวนโดยคณะกรรมการสากลด้านอวกาศที่ดวงดาวของพวกไวท์ทอล ส่วนบทลงโทษจะเป็นยังไงนั้นคงไม่มีใครรู้ได้ แต่ที่แน่ๆ รัฐบาลชุดนี้คงถึงกาลอวสานอย่างแน่นอน
อะเนดามองภาพคนรักเก่าที่กำลังร้องไห้เสียใจปานจะขาดใจด้วยความสะใจ นี่แหละคือผลตอบแทนของการทำให้เธอเจ็บปวด คราวนี้คงรู้แล้วสินะว่าความเจ็บปวดจากความรักเป็นยังไง
(http://s5.postimg.org/l1clmjxo7/separator02.jpg)
ในที่สุดเนตั้นก็ได้กลับมาอยู่บนยานอวกาศลำนี้อีกครั้ง แต่คราวนี้ไม่เหมือนเดิมตรงที่ไม่มีเนบิวลาอยู่ด้วย ห้องที่อยู่ก็ไม่ใช่ห้องเดิมที่เคยอยู่กับเนบิวลา แต่เป็นห้องที่ไม่มีแรงโน้มถ่วงแม้แต่น้อย จะทำอะไรต้องคอยระวังเพราะอาจกระเด็นไปชนกำแพงห้องที่ทำด้วยเพชร เวลานอนยังต้องเอาเข็มขัดรัดตัวไว้ตลอดเวลาอีกด้วย
"พ่อ เนตั้นคิดถึงเนบิวลา เนตั้นไม่อยากกลับไปอยู่ดาวโลกแล้ว เนตั้นไม่มีใครเลย" เนตั้นกอดพ่อร้องไห้สะอึกสะอื้นราวกับเด็กน้อย ในเวลานี้คงมีแต่พ่อเท่านั้นที่คอยช่วยปลอบใจได้
แม้ยานอวกาศออกจากชั้นบรรยากาศของดาวแม็กโซนาเดียมาไกลมากแล้ว แต่เนตั้นยังไม่หยุดคร่ำครวญเสียใจ คนเป็นพ่อจึงได้แต่กอดลูกชายปลอบใจและลูบหลังไปด้วย แม้สงสารแค่ไหนแต่ก็จนปัญญาที่จะหาทางช่วย
"เดี๋ยวพ่อจะไปหาเนตั้นนะลูก เนตั้นไม่ต้องกลัวว่าจะไม่มีใคร เนตั้นยังมีพ่ออยู่นะ" มิสเตอร์นอร์แมนบอก น้ำตาซึมด้วยความสงสารลูกชาย
แม้ว่าอยากให้ลูกชายไปอยู่ด้วยแค่ไหน แต่เจ้าหน้าที่แจ้งว่าจะส่งทุกคนลงที่จุดเดิมที่ถูกจับตัวมาเท่านั้น ข้อมูลพิกัดจุดและเวลาที่แต่ละคนถูกจับขึ้นมาถูกบันทึกไว้หมดแล้ว ที่สำคัญ ก่อนถูกปล่อยลงจากยาน มนุษย์ต่างดาวทุกคนที่ถูกจับตัวมาจะถูกลบความทรงจำในช่วงเวลาที่เกี่ยวกับการถูกจับตัวมาออกทั้งหมด นั่นแปลว่าข้อมูลตั้งแต่ถูกจับขึ้นมาบนยาน ข้อมูลการใช้ชีวิตที่ดาวแม็กโซนาเดีย ไปจนกระทั่งถึงข้อมูลสุดท้ายก่อนจะถูกส่งกลับคืนตำแหน่งเดิมจะหายไปสิ้น
"พ่อ...พ่อต้องไปหาเนตั้นนะ เนตั้นไม่มีใครเลย เนตั้นไม่อยากกลับไปอีกแล้ว ชีวิตของเนตั้นไม่ได้อยู่ที่ดาวโลกแล้ว เนบิวลา...นายอยู่ไหน ฉันคิดถึงนายได้ยินหรือเปล่า เมื่อไหร่นายจะตามฉันมาเสียที ฉันอยากเจอนายได้ยินไหมเนบิวลา"
เนตั้นยังคงร้องไห้คร่ำครวญจนแทบไม่มีน้ำให้ร้อง แม้อ้อมกอดของพ่อจะอบอุ่นแค่ไหน แต่คนที่เนตั้นต้องการอยู่ด้วยกลับไม่ใช่พ่อเสียแล้ว สองเดือนที่ผ่านมาเนตั้นมีแต่เนบิวลาเท่านั้น ความรักของเนบิวลาที่มอบให้มาทำให้หัวใจที่เคยอ้างว้างเดียวดายของเนตั้นมีชีวิตชีวาอีกครั้ง ไม่ว่าจะตื่น ไม่ว่าจะนอนหรือไม่ว่าจะทำอะไรเนบิวลาจะคอยดูแลอยู่ไม่ห่าง รสรักที่เนบิวลามอบให้ทุกค่ำคืนยังคงติดตราตรึงใจไม่เคยลืม ไม่มีใครทำแบบนี้ให้เนตั้นได้อีกแล้วนอกจากเนบิวลา เนตั้นรู้สึกทรมานหัวใจเหลือเกิน
น่าเสียดาย...เนตั้นไม่มีโอกาสแม้แต่จะได้บอกรักเนบิวลาด้วยซ้ำ
นี่จึงเป็นสาเหตุที่ทำให้เนตั้นเฝ้าแต่คร่ำครวญด้วยความเสียใจ ชีวิตที่ต้องกลับไปเป็นลูกกำพร้าอาจน่ากลัวไม่น้อย แต่ชีวิตที่ไม่มีเนบิวลาอยู่ข้างๆ กลับน่ากลัวยิ่งกว่า แล้วเนตั้นจะอยู่ได้ยังไงถ้าไม่มีกำลังใจจากเนบิวลา แค่คิดก็ใจหายแล้วใจหายอีก ภาพสุดท้ายที่เนบิวลาตะโกนร้องเรียกยังติดตาและคอยหลอกหลอนไม่หาย จากกันอย่างนี้ฆ่ากันให้ตายเสียยังดีกว่า เนตั้นไม่เคยรู้สึกทรมานขนาดนี้มาก่อนเลย ถูกสาวอกหักยังเจ็บไม่ถึงเสี้ยวของความเจ็บปวดครั้งนี้ด้วยซ้ำ
"เนตั้น ทำใจซะเถอะนะลูก อีกไม่นานพวกเราก็จะจำอะไรที่เกิดขึ้นไม่ได้แล้ว ต่อเราไปเราก็ไม่ต้องเสียใจอีกแล้ว" พ่อของเนตั้นปลอบใจลูกชายอีกครั้ง
พอคิดมาถึงตรงนี้ มิสเตอร์นอร์แมนพลันตกใจจนหัวใจแทบหยุดเต้น ถ้าถูกลบความทรงจำไปแล้วก็แสดงว่าตัวเองจะจำไม่ได้ว่าเคยเจอลูกชาย ช่างน่าเจ็บปวดอะไรอย่างนี้ แล้วเนตั้นจะอยู่ยังไง ไม่มีทั้งพ่อ ไม่มีทั้งแม่ แถมยังถูกพรากจากคนรักเสียอีก
เนตั้นลูกพ่อ...พ่อจะช่วยลูกยังไงดี พ่อไม่อยากทิ้งลูกไปเลย
{-- + --- + -- + --- + --}
ยานอวกาศใช้เวลาประมาณเกือบหนึ่งเดือนตามเวลาบนดาวโลกจึงเดินทางมาถึงดาวโลก บรรดาคนที่รอคอยการกลับบ้านไปหาคนที่ตัวเองรักต่างตื่นเต้นดีใจกันใหญ่ แม้ใครต่อใครจะดีใจแค่ไหนแต่เนตั้นกับพ่อกลับรู้สึกเศร้าใจมากขึ้นและมากขึ้น
มิสเตอร์นอร์แมนมีครอบครัวแล้ว มีลูกสาวและลูกชายอย่างละหนึ่ง ทั้งหมดเป็นน้องชายและน้องสาวต่างมารดากับเนตั้น แต่น่าเสียดายที่เนตั้นคงไม่มีโอกาสได้เห็นน้องๆ ของตัวเองเลย
มนุษย์ทุกคนที่ถูกจับมาจะถูกส่งกลับลงจุดเดิมและเวลาเดิม คนแล้วคนเล่าเริ่มเดินออกจากห้องคุมขังไปแล้ว ต่างคนต่างดีใจจนร้องไห้ แม้จะเสียใจบ้างที่ต้องจากคนที่เพิ่งผูกพันกันเพราะถูกจับมาด้วยกัน แต่ไม่มีใครแม้แต่คนเดียวที่ไม่อยากกลับบ้านของตัวเอง
ไม่กี่ชั่วโมงจึงถึงคราวที่มิสเตอร์นอร์แมนต้องถูกส่งลงไป เนตั้นกับพ่อกอดกันร้องไห้เป็นครั้งสุดท้าย พอเจ้าหน้าที่มาพาตัวพ่อของเนตั้นออกไปแล้วยิ่งร้องไห้หนักขึ้น เป็นที่น่าเวทนาแก่ผู้พบเห็นยิ่งนัก แม้กระทั่งเจ้าหน้าที่เองยังแอบน้ำตาซึมเพราะได้รับรู้เรื่องราวที่น่าสะเทือนใจของสองพ่อลูกนี้แล้ว
"พ่อ...เนตั้นรักพ่อนะครับ พ่อมาหาเนตั้นนะครับ เนตั้นไม่มีใครแล้ว" เนตั้นพยายามรั้งมือพ่อไว้ รู้สึกเหมือนจะขาดใจเพราะต้องเสียคนที่รักไปอีกคน
"เนตั้นลูกพ่อ พ่อรักเนตั้นนะลูก พ่อจะพยายามไปหาลูกให้ได้นะเนตั้น เนตั้นรอพ่อนะลูก" มิสเตอร์นอร์แมนร้องไห้ปานจะขาดใจ ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าชาตินี้จะได้มีโอกาสเจอลูกชายอีกหรือเปล่า
ร่างของมิสเตอร์นอร์แมนถูกทหารอารักขาดึงตัวไปแล้ว ในที่สุดมือของเนตั้นจึงขาดจากพ่อไป สองพ่อลูกได้แต่ตะโกนร่ำไห้เรียกหากันอย่างน่าเวทนาจนคนพาไปแทบจะขาดใจตามไปด้วย
"พ่อ พ่อมาหาเนตั้นนะครับ เนตั้นรักพ่อ"
"เนตั้น เนตั้นลูกพ่อ พ่อรักเนตั้นนะลูก"
มิสเตอร์นอร์แมนหายไปจากสายตาของเนตั้นแล้ว เท่ากับว่าเนตั้นไม่เหลือใครอีกเลยไม่ว่าจะเนบิวลาหรือพ่อ จักรวาลลิขิตช่างโหดร้ายเหลือเกิน อุตส่าห์นำพาเนตั้นมาเจอคนรักและพ่อแล้วกลับมาพรากจากกันทีหลังจนได้ ถ้าเป็นอย่างนี้สู้ไม่เจอกันเสียยังดีกว่า
เนตั้นนั่งเหม่อลอยอย่างคนสิ้นหวัง ไม่กินอาหาร ไม่กินน้ำและไม่กินอะไรเล การสูญเสียคนที่รักและผูกพันไปถึงสองคนในช่วงเวลาเพียงเดือนเดียวสาหัสสากรรจ์สำหรับเนตั้นจนยากเกินจะทำใจ แต่อีกไม่นานทุกอย่างที่เกิดขึ้นจะหายไปจากความทรงจำแล้ว แม้กระทั่งพ่อของเนตั้นเอง ป่านนี้คงกลับบ้านไปอยู่กับลูกๆ และลืมเนตั้นไปแล้วก็ได้
คนสุดท้ายที่จะถูกปล่อยลงคือเนตั้นเพราะเป็นคนที่ถูกจับขึ้นมาเป็นคนสุดท้าย ทหารอารักขาและเจ้าหน้าที่สาวสองคนเปิดประตูเข้ามาแล้วพาเนตั้นออกไปจากห้องที่ไม่ใครเหลืออยู่แล้ว
จนกระทั่งเดินมาถึงบริเวณนำคนขึ้นลงยานอวกาศ หัวใจของเนตั้นพลันเต้นรัวด้วยความกลัวและใจหาย กลัวจนแทบจะก้าวขาเดินต่อไปไม่ออกเลย เนื้อตัวสั่นเทาจนแทบจะทรงตัวไม่อยู่
ล่าก่อนนะครับพ่อ...
ลาก่อนนะเนบิวลา...
น้ำตาของเนตั้นค่อยๆ ไหลลงมา ยิ่งใกล้เวลายิ่งรู้สึกทรมานจนอยากจะกลั้นใจตายให้รู้แล้วรู้รอด
"ฉันขอร้องเถอะ ได้โปรดอย่าลบความทรงจำของฉันเลย ฉันรักใครคนหนึ่งมาก ฉันไม่อยากลืมเขา" เนตั้น
ร้องไห้อ้อนวอนแล้วทรุดลงนั่งคุกเข่า ยกมือประนมไหว้
แม้อีกฝ่ายมาจากต่างโลกต่างวัฒนธรรม แต่คงไม่ใช่เรื่องยากที่จะเข้าใจว่าชายหนุ่มผู้นี้สิ้นไร้ทางเลือกแล้ว นี่คงเป็นการขอร้องอ้อนวอนที่ต่ำเกียรติที่สุดในยามอับจนหนทางและไร้ที่พึ่ง
"ฉันคงจะทำตามที่เธอขอร้องไม่ได้หรอก กฎต้องเป็นกฎ เอาล่ะ เตรียมตัวให้ดีละกันนะ" เจ้าหน้าที่สาวสวยคนนั้นกล่าว
"ไม่ อย่านะ อย่าทำแบบนี้ เนบิวลา ฉันรักนาย! นายต้องมาหาฉันนะเนบิวลา! ฉันรักนายได้ยินไหม!"
เนตั้นตะโกนร้องสุดเสียงและพยายามดิ้นรนหนีจากการจับกุม แต่ไหนเลยจะสู้แรงคนจากดาวแม็กโซนาเดียได้ ไม่นานเนตั้นจึงเห็นแสงเจิดจ้าจนต้องหลับตาปี๋ รู้สึกเหมือนตัวเองกำลังถูกดูดให้ลอยต่ำลง จนกระทั่งทุกอย่างหยุดนิ่งสนิท
เมื่อลืมตาขึ้นแล้วเนตั้นจึงพบว่าตัวเองยืนอยู่บนอัฒจรรย์สนามกีฬาในยามค่ำคืน สิ่งสุดท้ายที่จำได้คือตัวเองกำลังเสียใจเพราะโดนสาวบอกเลิกเมื่อกลางวันนี้ แต่กระนั้นยังดูงงๆ เล็กน้อยเพราะไม่รู้สึกเสียใจเท่าที่ควร เนตั้นจึงเดินลงจากอัฒจรรย์และเดินทางมุ่งหน้ากลับหอพักเหมือนกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น
ในความทรงจำของเนตั้นไม่มีดาวแม็กโซนาเดีย ไม่มีเนบิวลา ไม่มีเรื่องราวใดๆ ที่หายไปในช่วงสามเดือนที่ผ่านมาเลย!
TBC
PRINCE Charming: http://bit.ly/1T8hWXx
(http://s5.postimg.org/96bhwi7uf/My_Prince_Chamring.jpg)
(http://s5.postimg.org/5ohvj30hj/prince_charming_promotion01.jpg)
ปาฏิหาริย์รักที่รอคอย เวอร์ชั่น 2016: http://bit.ly/1Y2SOQe
(http://s5.postimg.org/qa9idgoc7/tonson_rewirte_poster02.jpg)
(http://s5.postimg.org/ihgjwm5o7/Capture.jpg)
HuskyLover Fanpage (Facebook) (https://www.facebook.com/HuskyLover.Novels/)
-
อ้ากกกกกกกกกกก เป็นการเขียนที่ทำร้ายจิตใจคนอ่านมาก :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12:
เรื่องจะเป็นยังไงต่อไปเนี่ย ความจริงเนตั้นเป็นพลเมืองของดาว ทีมูลาพันเว แล้วน่าจะมีสิทธิมากกว่านี้นะ รออ่านตอนต่อไปครับ :hao5: :hao5: :hao5:
-
สงสารเนตั้นอ่ะ เนบิวล่านายต้องมาหาเนตั้นให้ได้นะ นายยังมียานที่มูลาพันเว(ใช่ชื่อนี้หรือเปล่าหว่าไม่แน่ใจ)อยู่รู้สึกว่าถ้ามีจิตที่เข้มแข็งก็เอายานออกมาได้ใช่มั้ย นายต้องทำให้ได้นะเนบิวล่า
-
อีก 2-3 ตอนก็น่าจะจบแล้วนะครับ ไม่ต้องกลัวผมทิ้งนิยาย ต่อให้หายไปก็จะกลับมาเขียนจนจบจนได้
จบเรื่องนี้แล้วคงไม่มีเรื่องในชื่อ Sarawatta อีกแล้วนะครับ
ขอมอบให้เป็นความทรงจำแด่คนที่เคยชอบนิยายที่ผมเขียนละกัน ไม่ว่าจะเป็นปี 2012 หรือ 2015
-
อะเนดาโหดมาก นี่ถ้าเนบิวลาถูกลงโทษประหารชีวิต นางคงสะใจ
สงสารทุกคน
-
:a5: ตอนนี้บอกเลยว่าช็อคสุดชีวิตดีน่ะเนี่ยมีเวลาทำใจมาก่อนเพราะคนเขียนมาสปอยให้อ่านนิดนึงก่อนน่ะ ไม่งั้นคงจะเป็นเช่นนี้ไปแหละ o22 ยายอะเนดา ร้ายมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก เขาถึงว่าอย่าทำให้ผู้หญิงโกรธเธอช่างน่ากลัวเหลือเกิน เล่นเอาทั้งดวงดาวยุ่งไปหมด งานนี้ที่น่าโมโหคือเพื่อนสนิทของนายเลยน่ะ ทำกันได้น่ะ คนเขาอุตส่าห์ไว้ใจ เราว่าถ้าเนบิวล่ารู้คงโกรธสุด ๆ ไปเลย แล้วแบบนี้ถ้าเนบิวล่าไปเจอจะทำยังไงดีเนี่ย อยากให้เนตั้นเข้มแข็งขึ้นน่ะ อย่างน้อยก้อในจิตใต้สำนึกต้องมีความรู้สึกของความทรงจำบ้างแหละ สู้ ๆ น่ะ เนบิวล่าต้องพยายามไปหานายแน่ ๆ :katai1:
-
ไม่นะ หนอยแน่ยัยอะเนดา น่าจับไปโบยซะให้เข็ด
เนบิวลาต้องหาเนตั้นให้เจอนะ
-
≡▉≡ interstellar ♗ รัก➀ล้านปีแสง
ตอนที่ 18 คิดถึงคนที่ไร้ตัวตน
(http://s5.postimg.org/8skmzfsc7/interstellar_new02.jpg)
"ช่วยด้วย ผะผะผะผะผีผีผีผีหลอกกกกกกกกก ช่วยด้วย!"
หลังจากที่เดินมาเปิดประตูให้ คนเปิดประตูพลันทำหน้าเหวอและร้องเสียงดังลั่นราวกับถูกผีหลอกเมื่อเห็นว่าใครมา
"ไอ้โอ๊ต มึงเป็นอะไรของมึงวะ ผีที่ไหนเล่า กูเอง" เนตั้นว่าเพื่อนพลางเดินเข้ามาในห้อง รู้สึกแปลกใจตัวเองพอสมควรที่ใส่ชุดและรองเท้าแปลกๆ เพราะตอนไปเรียนเนตั้นไม่ได้ใส่ชุดแบบนี้ แถมกระเป๋ากับโทรศัพท์ก็หายไปด้วย ไม่รู้ว่าลืมไว้ที่ห้องหรือเปล่า
"มึงตายไปแล้วนะเว้ยไอ้ตั้น อย่ามาหลอกมาหลอนกูเลย เดี๋ยวพรุ่งนี้เช้ากูจะทำบุญไปให้มึง ฮือๆ กูกลัวแล้ว กูเป็นเพื่อนมึงนะเว้ย มึงมาหลอกกูทำไม"
โอ๊ตยกมือไหวปะหลกๆ พลางร้องห่มร้องไห้ด้วยความกลัว
"ไอ้บ้า กูยังไม่ตายเว้ย มึงพูดอะไรของมึงวะ อกหักแค่นี้ไม่ทำให้กูตายหรอกเว้ย" เนตั้นเถียงแล้วเดินเข้าไปหาเพื่อน
โอ๊ตร้องจนเสียงหลงด้วยความกลัว "กลัวแล้วๆๆ ไอ้ตั้น มึงไปผุดไปเกิดเหอะ เดี๋ยวกูทำบุญไปให้"
เนตั้นจับแขนเพื่อนที่กำลังไหว้ปะหลกๆ โอ๊ตจึงหยุดชะงักและขมวดคิ้วด้วยความสงสัยเพราะมือเนตั้นยังอุ่นๆ อยู่ แถมยังสัมผัสเนื้อหนังมังสาได้ด้วย
"มึงดูนี่ ถ้ากูตายกูจะจับแขนมึงได้ไหม"
โอ๊ตยังคงประมวลผลอย่างหนักอยู่ แต่สักพักจึงร้องด้วยความดีใจ "ไอ้ตั้น มึงยังไม่ตายจริงเหรอวะ"
"เออดิวะ อะไรวะมึง กูไปเรียนหนังสือดีๆ หาว่ากูตายซะงั้น" เนตั้นว่าเพื่อนไม่จริงจังนัก
"เย้ ไอ้ตั้น มึงยังไม่ตายจริงๆ ด้วย"
โอ๊ตกระโดดกอดเพื่อนอย่างดีใจใหญ่ ใครๆ ต่างก็คิดว่าเนตั้นตายไปแล้ว แม้ว่าจะหาศพไม่เจอเลยก็ตาม
"เฮ้ย มึงเป็นไรมากเปล่าวะ" เนตั้นขำเบาๆ แต่จะว่าไปก็งงตัวเองหลายอย่างเหมือนกัน ทั้งๆ ที่เพิ่งอกหักและร้องไห้ฟูมฟายอยู่แท้ๆ แต่อยู่ดีๆ กลับไม่รู้สึกเสียใจอีกเลย คล้ายกับมีความรู้สึกอื่นเข้ามาแทรก แต่ไม่รู้ว่าเป็นความรู้สึกอะไร
โอ๊ตปล่อยเนตั้นแล้วจับหมุนตัวไปรอบๆ "เฮ้ย มึงไปเอาเสื้อผ้าอะไรมาใส่วะเนี่ย ทำไมมันรัดเป้าขนาดนี้วะ เหมือนชุดต่างดาวเลย ลายแปลกๆ สีแปลกๆ แปลกหมดเลยว่ะ"
"อย่าว่าแต่มึงเลย กูก็งงเหมือนกันว่ากูเอาเสื้อผ้าใครมาใส่"
"แล้วมึงหายไปไหนมาตั้งสามเดือน เขาตามหามึงกันให้ควั่กเลย นึกว่ามึงอกหักจนน้อยใจฆ่าตัวตายไปแล้ว"
เนตั้นเลิกคิ้ว หน้าเหวอ "สามเดือนอะไรของมึงวะ กูเพิ่งออกไปเมื่อเช้าแล้วก็กลับมานี่ไง เพี้ยนแล้วนะมึง"
"มึงว่าวันนี้เป็นวันที่เท่าไหร่ เดือนอะไร พ.ศ. อะไร"
"วันนี้เหรอ วันที่สิบแปด เดือนกันยายน พ.ศ. สองพันห้าร้อยห้าสิบแปดไง ถามทำไมวะ" เนตั้นทำหน้างง
"ใครบอกมึง วันนี้วันที่ยี่สิบเดือนธันวาคม พ.ศ. สองพันห้าร้อยห้าสิบแปดต่างหากเว้ย"
"จริงเหรอไอ้โอ๊ต" เนตั้นใจหายวาบ คงต้องเกิดเรื่องอะไรบางอย่างแน่ๆ ถึงได้เกิดความคลาดเคลื่อนของเวลามากขนาดนี้
"ถ้ามึงไม่เชื่อมึงมาดูคอมกูเลย นี่เห็นไหม วันที่ เดือน พ.ศ. ตรงตามที่กูบอกไหม เอ้า ดูโทรศัพท์กูด้วยก็ได้ นี่มึงดู ตรงไหม" โอ๊ตเปิดทั้งคอมและโทรศัพท์ให้เพื่อนดูวันที่เพื่อยืนยันว่าตัวเองไม่ได้แกล้งอำเล่น
เนตั้นยิ่งหน้าเหวอเข้าไปใหญ่ "เฮ้ย เป็นไปได้ไงวะไอ้โอ๊ต"
"แล้วมึงไปไหนมา ก่อนจะกลับมาที่ห้องมึงอยู่ที่ไหน"
"อยู่ที่อัฒจรรย์สนามกีฬาไง" เนตั้นบอกพลางพยายามทบทวนว่าตัวเองไปทำอะไรมาบ้าง
"แล้วไง แล้วมึงไปไหนต่อ" โอ๊ตซัก
"ไม่ได้ไปไหน ก็กูอกหักน่ะ น้องมีนาเขาบอกเลิกกับกู กูก็เลยไปนั่งคิดอะไรคนเดียวเงียบๆ ที่อัฒจรรย์สนามกีฬา เสร็จแล้วกูก็กลับมานี่แหละ"
"แต่ รปภ. เขาบอกว่ามึงหายไปนะเว้ย" โอ๊ตให้ข้อมูลเพิ่ม
"กูนี่นะหายไป!" เนตั้นถามย้ำอย่างงงๆ
"เออ เขาตามหามึงกันจนทั่ว ตำรวจมาเก็บหลักฐานด้วย กูโดนสอบสวนไปตั้งหลายครั้ง อาจารย์ก็โดน รปภ. ก็โดน ขนาดมีนากับแฟนยังโดนสอบสวนเลย มีแค่ รปภ. เท่านั้นแหละที่เห็นมึงแถวๆ สนามกีฬาก่อนที่มึงจะหายตัวไป"
"เฮ้ย จริงเหรอวะ แล้วทำไมกูถึงรู้สึกเหมือนกูเพิ่งกลับมาจากมหาลัยวะ ทำไมอยู่ดีๆ มันก็ผ่านไปสามเดือน แล้วทุกคนเขาตามหากูทำไม กูไม่ได้หายไปไหนซะหน่อย" ยิ่งฟังเนตั้นยิ่งงง แต่นึกเท่าไหร่ก็นึกไม่ออกว่าตัวเองหายไปไหนตั้งสามเดือน เพราะถ้าหายไปเนตั้นควรจะรู้ตัวบ้าง ถ้าไม่รู้ตัวถึงสามเดือนก็ไม่น่ารอดชีวิตแล้ว
"กูว่ามันแปลกๆ แล้วว่ะไอ้ตั้น เออ...แล้วมึงเห็นอะไรแปลกๆ ตอนที่มึงนั่งอยู่ที่อัฒจรรย์สนามกีฬาไหมวะ" โอ๊ตสงสัย
"เดี๋ยวนะ นึกก่อน" เนตั้นทำท่านึก นึกไปนึกมาจึงพอจำบางอย่างเพิ่มได้นิดหน่อย "มีว่ะ กูเงยหน้ามองไปบนท้องฟ้า แล้วกูก็เห็นแสงอะไรไม่รู้ มันจ้ามาก จ้าจนกูต้องหลับตาเลย แต่พอกูลืมตาขึ้นมา กูก็อยู่ที่เดิมนะเว้ย กูไม่ได้ไปไหนเลย แล้วกูก็กลับมานี่แหละ เออ แล้วมึงเห็นกระเป๋ากูเปล่าวะ กูไม่รู้ว่ากูลืมไว้ในห้องหรือเปล่า"
"ไม่มีอะไรทั้งนั้นแหละ มีแต่บัตรนักศึกษาของมึงที่กูยังเก็บไว้เป็นที่ระลึกอยู่ เฮ้ย...มึงถูกมนุษย์ต่างดาวลักพาตัวไปหรือเปล่าวะ" โอ๊ตไม่วายสงสัย แต่ฟังจากที่เนตั้นเล่ามาก็พอเข้าเค้าไม่น้อย
"มึงจะบ้าเหรอวะ แล้วทำไมกูไม่เห็นรู้เรื่องอะไรเลย" เนตั้นเถียง
"อ้าว มึงไม่เคยดูหนังเหรอ พวกมนุษย์ต่างดาวมันอาจจะมีเทคโนโลยีลบความทรงจำก็ได้ ในหนังมันยังมีเลย พวกที่ถูกมนุษย์ต่างดาวจับไป พอกลับมาจำอะไรไม่ได้สักคน กูว่ามึงต้องโดนมนุษย์ต่างดาวจับไปแน่ๆ เลยว่ะ ไม่งั้นมึงจะหายไปไหนตั้งสามเดือน ตามหาก็ไม่เจอ หายไปนานขนาดนี้...ใครๆ เขาก็นึกว่ามึงตายไปแล้ว ดีนะเว้ยที่ตำรวจเขายังไม่ทำเรื่องให้มึงเป็นคนหายสาบสูญ เห็นเขาบอกว่าต้องหายไปเกินห้าปีก่อนถึงจะกลายเป็นคนสาบสูญได้"
เนตั้นทำหน้ายุ่งยากใจ "ไม่รู้เว้ย กูขออาบน้ำนอนก่อนละกัน เหนื่อยแล้วว่ะ มีอะไรค่อยเอาไว้คุยพรุ่งนี้"
"แต่ว่า...กูเอาเสื้อผ้ามึงไปเผาทิ้งหมดแล้วว่ะ" โอ๊ตบอกเสียงอ่อยๆ
"ไอ้โอ๊ต แล้วมึงเผาเสื้อผ้ากูทำไม!" เนตั้นโวยวายเสียงดัง
"กูจะไปรู้เหรอว่ามึงจะกลับมา กูกลัวมึงหลอกกูไง กูก็เลยเอาเสื้อผ้ามึงไปเผาทิ้ง"
"โธ่เว้ย งั้นกูยืมมึงใส่ก่อนละกัน"
"เออๆ เดี๋ยวกูหาให้"
โอ๊ตบอกพลางเดินไปเปิดตู้เสื้อผ้า ไม่นานจึงกลับมาพร้อมเสื้อกับกางเกงที่พอจะใส่นอนได้ "ไม่มีกางเกงในให้ใส่นะเว้ย มึงใส่โล่งๆ ไปก่อนละกัน"
"ไม่เป็นไร"
เนตั้นรับชุดมาแล้วเดินเข้าห้องน้ำไปทั้งชุดเพราะไม่มีผ้าเช็ดตัว ความจริงแทบไม่มีอะไรเหลืออยู่เลยนอกจากบัตรนักศึกษาที่โอ๊ตยังเก็บไว้
เนตั้นหาที่วางเสื้อผ้าได้แล้วจึงถอดเสื้อกับกางเกงสีดำๆ ออก พอจะเอาไปแขวนไว้ตรงราวในห้องน้ำพลันมีวัตถุใสๆ บางอย่างหล่นลงมาด้วยจำนวนหนึ่ง เนตั้นรีบแขวนเสื้อผ้าชุดนั้นไว้แล้วก้มลงเก็บวัตถุขนาดเท่าลูกเต๋าแต่ใหญ่กว่าเล็กน้อย
"อะไรเนี่ย เหมือนเพชรเลย หรือว่าจะเป็นเพชร" เนตั้นทำตาโต จากนั้นเก็บวัตถุใสทรงลูกเต๋าที่หล่นกระจายทั้งหมดราวๆ สิบเม็ดขึ้นมาแล้วห่อด้วยกระดาษทิชชู่ไว้ ถ้าเป็นเพชรจริงน่าจะขายได้เงินหลายล้านเลยทีเดียว
จากนั้นเนตันจึงรีบอาบน้ำ ไม่มีกะจิตกะใจจะตื่นเต้นกับเพชรมากนักเพราะรู้สึกเพลียมาก เพลียเหมือนคนเดินทางไกลหลายร้อยกิโลยังไงยังงั้น
(https://s5.postimg.org/l1clmjxo7/separator02.jpg)
รุ่งเช้า เนตั้นไปมหาวิทยาลัยกับเพื่อน สร้างความแตกตื่นตกใจให้กับบรรดาเพื่อนๆ และอาจารย์กันใหญ่ แต่กระนั้นทุกคนก็ดีใจที่เนตั้นกลับมา วันนี้ทั้งวันเนตั้นไม่ได้เรียนหนังสือเลยเพราะต้องวิ่งวุ่นทำเรื่องกลับเข้ามาเรียนใหม่ นอกจากนี้เนตั้นยังต้องหาเวลาไปทำบัตรประชาชนและบัตรเอทีเอ็มใหม่ด้วย เนตั้นมีเงินในบัญชีธนาคารที่ทางสถานสงเคราะห์โอนให้เป็นค่าเล่าเรียนจำนวนหนึ่ง แม้ไม่มากแต่ก็เป็นเงินเพียงก้อนเดียวที่เนตั้นเหลืออยู่ไว้กินใช้
สรุปว่าทางมหาลัยให้เนตั้นทำเรื่องดร็อปการเรียนในเทอมนี้ไว้ก่อนแล้วค่อยกลับมาเรียนใหม่เทอมหน้า แม้ว่าจะเสียเวลาแต่ก็ยังดีกว่าไม่ได้เรียนเลย
พอเสร็จธุระทั้งหมดที่มหาวิทยาลัย เนตั้นจึงเดินออกไปขึ้นรถเมล์ที่หน้ามหาวิทยาลัยเพื่อไปทำธุระต่อ ระหว่างทางที่กำลังเดินไปบังเอิญมีรถคันหนึ่งวิ่งตามมาพอดี ไม่นานเจ้าของรถจึงไขกระจกรถลงมาคุยด้วย
"ไง ไอ้ลูกคนปัญญาอ่อน กูนึกว่ามึงจะตายแล้วซะอีก ดวงแข็งจริงนะมึง แต่คนอย่างมึงน่ะ อยู่ไปก็เท่านั้นแหละ ไม่เห็นจะมีประโยชน์อะไรเลย แม่ก็ปัญญาอ่อน พ่อก็ไม่มี แถมยังเรียนไม่เก่งอีก จะไปทำอะไรกินวะ"
เนตั้นหยุดชะงักกึก พอเห็นว่าเป็นคู่อริที่แข่งกันจีบมีนาจึงทำท่าจะเดินหนีเพราะไม่อยากเสวนากับคนพาล
หนุ่มแท็ปโมโหไม่น้อยที่เห็นเนตั้นทำท่าหยิ่งจองหองใส่ แถมยังไม่แสดงอาการด้อยกว่าให้เห็นเหมือนอย่างเคยด้วย เจ้าตัวจึงขับรถปาดไปจอดข้างหน้าแล้วเดินลงมาหา พอมาถึงตัวจึงผลักอกเนตั้นจนเซ
"คนอย่างมึงน่ะ มีนาเขาไม่เอามาทำพันธุ์หรอกเว้ย มึงคิดว่ามึงกลับมาแล้วเขาจะกลับมารักมึงเหรอ"
เนตั้นมองด้วยสายตาแข็งกร้าว ไม่ดูหงอหรือด้อยกว่าเหมือนเคยอีกแล้ว แท็ปดูจะแปลกใจมากทีเดียวเพราะนึกว่าเนตั้นจะแสดงอาการกลัวเหมือนที่ผ่านมา
"ไอ้แท็ป กูไม่ได้รักมีนาแล้วเว้ย มึงไม่ต้องกลัวหรอก อีกอย่าง...กูมีคนที่กูรักอยู่แล้ว แล้วมึงก็เลิกหาเรื่องกูซะที รำคาญ!" เนตั้นพูดจบแล้วเดินหนีไป แท็ปได้แต่มองตามอย่างงงๆ
แปลกจริงๆ เนตั้นรู้สึกเหมือนตัวเองมีความรักกับใครสักคนหนึ่งอยู่ตลอดเวลา แต่ไม่ใช่มีนาอย่างแน่นอน แต่พอนึกกลับนึกไม่ออกว่าคนๆ นั้นเป็นใคร เป็นไปได้ด้วยหรือที่เนตั้นมีความรักให้กับคนที่ไม่มีตัวตน ไม่รู้ว่าเป็นใคร ไม่รู้ว่าอยู่ที่ไหน ไม่รู้ด้วยซ้ำว่ารักตั้งแต่เมื่อไหร่
ตอนนี้เนตั้นไม่มีเวลาสนใจเรื่องอื่นมากนัก พอขึ้นรถเมล์หน้ามหาวิทยาลัยไปอีกไม่กี่ป้ายจึงลงมาหาร้านที่เนตั้นจำได้ว่ารับซื้อเพชรพลอยแถวๆ นี้ เดินหาไม่นานเท่าไหร่ก็เจอพอดี แม้ว่าแต่งชุดนึกศึกษา แต่ออร่าลูกครึ่งของเนตั้นทำให้เจ้าของร้านไม่ดูสังสัยมากนักเมื่อเนตั้นก้าวเข้าไปในร้าน
"พี่ครับ พอดีมีคนให้เพชรผมมา ผมอยากรู้ว่าเป็นเพชรจริงหรือเปล่า ถ้าเป็นเพชรจริง จะขายได้ราคาประมาณเท่าไหร่ครับ" เนตั้นบอกพลางควักเอาเพชรทรงลูกเต๋าหนึ่งเม็ดออกมาส่งให้เจ้าของร้านที่เป็นผู้หญิงวัยกลางคนดู
"เพชรอะไรแปลกจัง เป็นสี่เหลี่ยมลูกเต๋าด้วย แล้วใครให้มาล่ะจ้ะ"
"อ๋อ พ่อผมครับ พ่อผมเป็นชาวต่างชาติ เขามาเยี่ยมผมแล้วให้เพชรผมไว้" เนตั้นอธิบาย สำหรับเนตั้นแล้วคงคิดว่าเป็นการโกหกเพราะไม่อยากให้ใครสงสัย แต่นั่นคือสิ่งที่พ่อแอบฝากใส่กระเป๋ากางเกงให้ลูกชายก่อนจะถูกปล่อยลงจากยานอวกาศโดยไม่ให้เนตั้นรู้
"อ้อ แล้วพ่อกลับไปแล้วเหรอ"
"กลับไปแล้วครับ เพิ่งได้เจอกันเป็นครั้งแรกครับ" เนตั้นยิ้มบางๆ ให้เจ้าของร้าน
หลังจากตรวจด้วยเครื่องตรวจเพชรแท้ หญิงวัยกลางคนถึงกับตาโต "น้อง เพชรที่น้องได้มาเป็นเพชรเกรดเอเลยนะน้อง มีความบริสุทธ์สูงมาก หายากมากๆ นะเพชรแบบนี้ เม็ดนี้...สิบกว่ากะรัตเลยนะน้อง ราคามันสูงมาก พี่ซื้อไม่ไหวหรอก"
"เหรอครับ แล้วมันน่าจะขายได้ประมาณเท่าไหร่ครับ" เนตั้นถามด้วยความสงสัย
"เม็ดนี้ ราคาไม่น่าต่ำกว่าห้าล้าน"
"จริงเหรอพี่" เนตั้นตาโต ในกระเป๋ายังมีอีกเก้าเม็ด รวมๆ กันแล้วถ้าขายได้ เนตั้นจะมีเงินถึงห้าสิบล้านบาทเลยทีเดียว
"จริงสิจ๊ะน้อง ถ้าน้องอยากขาย พี่จะแนะนำร้านให้ แต่ร้านพี่ซื้อราคานี้ไม่ไหวจริงๆ ไม่เคยซื้อเพชรเม็ดขนาดนี้มาก่อน"
"ขอบคุณครับพี่ พี่ช่วยจดชื่อร้านแล้วก็ที่อยู่ให้ผมได้ไหมครับ"
"ได้จ้ะ"
พอได้ชื่อร้านและที่อยู่แล้วเนตั้นจึงรีบออกมาจากร้านนั้นด้วยความลิงโลดใจ ถ้าหากขายเพชรนี้ได้ทั้งหมดโดยไม่มีปัญหาใดๆ เนตั้นคงไม่ต้องมีชีวิตลำบากและซอมซ่ออีกแล้ว จะได้ลืมตาอ้าปากกับเขาได้เสียที ใครที่เคยดูถูกฐานะของเนตั้นก็จะได้เลิกดูถูกเสียที
เนตั้นอยากขอบคุณใครคนนั้นเหลือเกินที่ให้เพชรทั้งหมดนี้มา น่าเสียดายที่เนตั้นไม่เคยรู้เลยว่าใครกันที่ช่างดีกับเนตั้นได้ถึงขนาดนี้ คงเป็นใครสักคนที่รักเนตั้นมากแน่ๆ ถึงได้กล้ามอบของมีค่ามากขนาดนี้ให้ แต่ดูจะขัดแย้งกับความเป็นจริงไม่น้อย เพราะเนตั้นไม่เหลือใครที่รักเนตั้นถึงขนาดนั้นแม้แต่คนเดียว
คิดๆ ไปแล้วยิ่งอดสงสัยไม่ได้ว่าเนตั้นหายไปไหนในช่วงสามเดือนที่ผ่านมา แม้ในความทรงจำจะดูเหมือนไม่ได้ไปไหน แต่ลึกๆ เนตั้นกลับรู้สึกเหมือนตัวเองเคยไปที่ไหนสักแห่งที่ไกลแสนไกล ไกลจนไม่อาจจินตนาการได้ว่าไกลแค่ไหน หรืออาจจะไม่อยู่บนโลกนี้เลยก็ได้
(https://s5.postimg.org/r3k8d1m47/separator01.jpg)
หนี่งปีเศษๆ ผ่านไป เนตั้นขึ้นมาเรียนอยู่ชั้นปีที่สามแล้ว ผลการเรียนตลอดหนึ่งปีที่ผ่านมาของเนตั้นเป็นที่น่าพอใจมากทีเดียว แม้แต่ตัวของเนตั้นเองยังแปลกใจที่ตัวเองเรียนเก่งขึ้นขนาดนี้ ความคิดเฉลียวฉลาดมากกว่าเดิมหลายเท่า แถมยังมีความรู้เรื่องการบริหารจัดการการเงินเป็นอย่างดีอีกด้วย เงินห้าสิบกว่าล้านที่เนตั้นได้มาจึงงอกเงยจากธุรกิจอสังหาริมทรัพย์ที่เนตั้นเพิ่งลงทุนไปเมื่อไม่นานนี้พอสมควร การกลับมาคราวนี้ของเนตั้นจึงสร้างความแปลกใจให้ใครต่อใครมากทีเดียว
เมื่อฐานะเปลี่ยนไป มีบ้านดีๆ อยู่ มีรถดีๆ ขับ สาวๆ จึงพากันเข้าหาไม่หยุดไม่หย่อน แต่แปลกที่เนตั้นไม่เคยรักใครเลย ในหัวใจของเนตั้นมีความรู้สึกเหมือนกำลังรอใครสักคนหนึ่งตลอดเวลา แม้ชีวิตจะดีขนาดไหน แต่เนตั้นกลับรู้สึกอ้างว้างและขาดความอบอุ่น
คนที่เนตั้นรอคอยเป็นใครกันแน่ ทำไมเนตั้นถึงรู้สึกรักคนๆ นี้มากเหลือเกินทั้งๆ ที่ไม่เคยเห็นหน้าค่าตามาก่อน!
ทุกๆ วันที่สิบแปดของเดือน เนตั้นมักจะมานั่งอยู่ที่อัฒจรรย์สนามกีฬาคนเดียวจนดึกดื่นเสมอ ทุกครั้งเนตั้นมักจะมองไปบนท้องฟ้าและรอคอยแสงจ้าให้สาดส่องลงมาอีกครั้ง แต่เดือนแล้วเดือนเล่า เนตั้นกลับไม่เคยได้เจอแสงจ้าจากท้องฟ้าอีกเลย
ครั้งหนึ่งเนตั้นเคยถามโอ๊ตว่า...
"เฮ้ยไอ้โอ๊ต มึงรู้ไหมว่า...ก่อนที่กูจะหายไปสามเดือนน่ะ กูรักใครอีกหรือเปล่าวะ ไม่ใช่มีนานะเว้ย กูไม่ได้รักมีนาแล้ว"
"ไอ้นี่ ขนาดมึงยังไม่รู้แล้วกูจะไปรู้กับมึงได้ยังไงวะ แล้วมึงถามทำไม มึงรักใครอีกเหรอ" โอ๊ตถามอย่างสงสัย
"กูไม่รู้ว่ะ แต่กูรู้สึกว่า...กูรักใครสักคน แต่กูไม่รู้ว่าใคร กูอยากเจอคนๆ นั้นมากเลย แต่กูไม่รู้เขาอยู่ไหน หรือเป็นใคร" เนตั้นบอกด้วยสีหน้าเศร้าและหนักใจเล็กน้อย
"เพี้ยนแล้วมึง ไม่เคยเจอกันแล้วมันจะรักกันได้ยังไงวะ"
"เออช่างเหอะ อย่าไปสนใจเลย คงไม่มีอะไรหรอกมั้ง กูอาจจะคิดไปเองก็ได้" เนตั้นตัดบท เพราะถึงถามไปก็คงไม่ได้คำตอบอยู่ดี ขนาดเนตั้นเองยังไม่รู้เลย โอ๊ตคงไม่มีทางรู้ด้วยแน่ๆ
"เดี๋ยวนี้กูไม่เห็นมึงจีบหญิงเลยวะไอ้ตั้น รวยก็รวย สาวๆ วิ่งเข้าหาเต็มเลย ไม่เห็นมึงชอบใครสักคน จะอยู่เป็นโสดเหรอวะ หรือกลัวผู้หญิงมาหลอกใช้เงินมึง" โอ๊ตเปลี่ยนเรื่องถาม
"เรื่องกลัวน่ะกูไม่กลัวหรอก อันนี้แหละที่กูเองยังแปลกใจตัวเองอยู่ ทำไมกูรักใครไม่ได้วะ จะสวยขนาดไหน น่ารักขนาดไหน แต่กูกลับรู้สึกเฉยๆ ว่ะ"
"เฉยจริงเหรอวะ กูเห็นพาสาวๆ นั่งรถออกไปตอนเย็นๆ ตั้งหลายคนบ่อยๆ" โอ๊ตทำเสียงล้อเลียน
"ก็มีบ้างเว้ย แต่กูก็ไม่ได้รักสาวๆ พวกนั้นอยู่ดีนั่นแหละ" เนตั้นแย้ง
"เฮ้ย หรือว่ามึงจะเป็นเกย์วะเนตั้น มึงลองคบกับผู้ชายดูสิ เผื่อมึงจะได้คำตอบว่ามึงชอบแบบไหน แต่อย่ามาจีบกูนะเว้ย กูยังชอบผู้หญิงอยู่ หรือต่อให้กูเป็นเกย์กูก็ไม่ให้มึงจีบกูหรอก ไม่อยากตีฉิ่ง" โอ๊ตพูดเล่นสนุกแล้วหัวเราะ
"เดี๋ยวกูถีบเลย เออ แค่นี้ก่อนละกัน เดี๋ยวกูจะไปงานแล้ว"
"ไรวะ มาแป๊บเดียวก็จะไปแล้ว ไปงานอะไรวะ"
"บรรยายเรื่องเงินสี่ด้านของโรเบิร์ต คิโยซากิไง แล้วก็เรื่องธุรกิจอสังหาด้วย เขาเชิญกูไปพูดให้คำแนะนำเรื่องการลงทุน"
"เออ เดี๋ยวนี้มึงเก่งขึ้นเยอะเลยนะเนตั้น ตั้งแต่มึงหายไปสามเดือนเนี่ย มึงเปลี่ยนไปเยอะเลยนะเว้ย รวยขึ้น เก่งขึ้น มึงรู้ไหมเดี๋ยวนี้บรรดาแม่ๆ ที่สถานสงเคราะห์น่ะเขาชมมึงใหญ่เลยนะเว้ย เมื่อก่อนด่ามึงไม่เว้นแต่ละวัน เดี๋ยวนี้เอามึงไปเป็นตัวอย่างให้คนอื่นๆ ด้วย แปลกดี คิดแล้วกูก็อยากจะหายไปสักสามเดือนมั่ง"
เนตั้นส่ายหัวไปมาแล้วขำเพื่อน "อย่าเลย เดี๋ยวเกิดหายไปแล้วไม่ได้กลับมาจะแย่นะเว้ย กูไปละ เดี๋ยวไม่ทัน วันหลังจะแวะมาเยี่ยมใหม่"
"เออๆ ตามสบาย โชคดีนะเพื่อน" โอ๊ตกล่าวลาแล้วเดินมาส่งเนตั้นที่ประตู
ตอนนี้เนตั้นกลายเหมือนจะกลายเป็นอัจฉริยะด้านธุรกิจอสังหาไปแล้วก็ว่าได้ ใกล้จะเป็นโรเบิร์ต คิโยซากิคนทึ่สองเต็มที แต่เนตั้นไม่เคยรู้เลยว่าตัวเองได้ความเก่งด้านธุรกิจมาจากไหน แต่กระนั้นมันก็ส่งผลดีกับชีวิตของเนตั้นมากทีเดียว
ชีวิตของเนตั้นควรจะมีความสุขอย่างที่ควรจะเป็นเพราะเงินก็มีแล้ว เรียนหนังสือก็เก่งขึ้น แถมยังเริ่มมีหน้าตาในสังคม แต่ทำไมในหัวใจของเนตั้นถึงยังเรียกร้องหาใครสักคนตลอดเวลาอีกหนอ พอมีคนผ่านเข้ามากลับกลายเป็นเหมือนจิ๊กซอตัวที่ไม่ใช่ ไม่มีใครสามารถแทนที่คนปริศนาที่อยู่ในใจของเนตั้นได้เลย
พอเหลือบดูนาฬิกาที่ข้อมือจึงพบว่าเกือบเที่ยงคืนแล้ว อัฒจรรย์สนามกีฬายังคงเงียบเหงาและว่างเปล่าอย่างเดิม ไม่มีแสงจ้านอกจากดวงจันทร์เต็มดวงเพียงดวงเดียวที่โดดเด่นกว่าดาวดวงอื่นในค่ำคืนนี้
เนตั้นตอบตัวเองไม่ได้เหมือนกันว่าทำไมถึงได้มานั่งรอที่นี่ทุกเดือน รอทั้งๆ ที่ไม่รู้ด้วยซ้ำว่ารอใครหรือรออะไร แต่กระนั้นเนตั้นยังคิดว่าจะมานั่งรอที่นี่ต่อไป จนกว่าจะถึงวันนั้นที่เนตั้นได้เจอแสงจ้าจากฟากฟ้าอีกครั้ง แสงจ้าที่ครั้งหนึ่งเคยเปลี่ยนชีวิตของเนตั้นจากเด็กกำพร้าจนๆ คนหนึ่งให้กลายมาเป็น "คุณเนตั้น" ที่แม้แต่ผู้ใหญ่ยังให้การยอมรับนับถือ
เนตั้นถอนหายใจแล้วลุกขึ้นยืนอย่างช้าๆ เงยหน้ามองดวงจันทร์อีกครั้งด้วยความหวังบางอย่าง พอเหลือบไปมองเห็นดวงดาวไกลโพ้นที่ส่องแสงให้เห็นเพียงจุดเล็กๆ ยิ่งรู้สึกได้ถึงความคิดถึง เนตั้นคิดถึงใครกันแน่ ทำไมความคิดถึงนั้นจึงทวีขึ้นมากเสียจนเนตั้นแทบจะทนไม่ไหวและอยากจะร้องไห้ แต่เอาเข้าจริงๆ กลับไม่มีน้ำตาสักหยด
เทคโนโลยีของดาวแม็กโซนาเดียนั้นลบได้เพียงความทรงจำระดับจิตสำนึกเท่านั้น แต่ไม่สามารถลบความรู้สึกที่เกิดขึ้นในระดับจิตใต้สำนึกได้เลย ความรักที่เนตั้นมีให้เนบิวลาเขยิบลงไปอยู่ในระดับจิตใต้สำนึกแล้ว เนตั้นจึงรู้สึกถึงความรักนั้นลึกๆ ในใจตลอดเวลา แต่กลับไม่สามารถรู้ได้เลยว่าใครกันทำให้เนตั้นรู้สึกรักได้มากถึงขนาดนั้น
คงจะมีเพียงแสงจ้าจากฟากฟ้าที่เนตั้นรอคอยเท่านั้นที่จะให้คำตอบได้...
TBC
-
กลับมาแล้วชีวิตดีขึ้น แต่ขาดคนรัก ทั้งที่รู้สึกว่ามีคนรัก แต่ไม่รู้ว่าเป็นใคร มันน่าอึดอัดเนอะ แล้วจะเป็นไงต่อไปเนี่ย เนบิวล่าจะมาตามเนตั้นมั้ย ความทรงจำจะกลับมามั้ย :m15: :m15: :m15:
รอตอนต่อไปอย่างใจจดจ่อ มาต่อไวๆนะคร้าบบบบ :mew2: :mew2: :mew2:
-
กลับมาแล้วชีวิตเนตั้นดีขึ้นก็ดีอยู่หรอก แต่ก็มันขาดเนบิวลาอยู่ :sad11:
-
มีทุอย่างแต่ขาดความรัก :hao4:
มาหากันนะเนบิวลา
-
:กอด1: ยังดีน่ะเนี่ยที่เนตั้นกลับมามีชีวิตที่ดีกว่าเดิม ตกลงเพชรนั้นพ่อให้มาเรอะ หรือว่าเนตั้นเก็บจากตอนไปเที่ยวกับเนบิวล่าเพื่อเป็นที่ระลึกน่ะ เพราะถึงได้จากพ่อก้อไม่น่าจะมีเพชรขนาดนี้จากโลกได้น่ะ หรือว่าเนบิวล่าแอบเอาไปให้พ่อเนตั้นแล้วให้พ่อเนตั้นใส่ไว้ให้เนตั้น เนบิวล่าคงคิดไว้แล้วล่ะว่าจะให้ชีวิตความเป็นอยู่ที่ดีขึ้นกับเนตั้น ส่วนความฉลาดคงได้จากการที่ไปอยู่ที่ต่างดาวและได้พัฒนาสมองขึ้นมาตามคนที่อยู่ในดาวแมก เนตั้นรู้ใจตัวเองและมีความมั่นใจในตัวเองเพิ่มขึ้นทำให้การมองชีวิตดีขึ้นไม่ดูถูกตัวเอง ดีแล้วล่ะ นึกว่าจะต้องกลับไปแย่เหมือนเดิมเนี่ย แย่สุด ๆ ตอนนี้ก้อมีครบทุกอย่างแหละ ขาดแต่ความรัก เชื่อได้ว่าเนบิวล่าต้องหาทางมาหานายแน่ ๆ เนตั้น รอหน่อยน่ะจ้ะ ยังเด็กรอได้อยู่แล้ว :mew1: รอต่อน่ะจ้ะ
-
สงสารเนตั้นจัง แต่เนบิวลาน่าสงสารกว่านะ
ผ่านไปเป็นปีๆ คงคิดถึงคนรักมาก ขอให้เนบิวลาขับยานของ
ดาวทีมูลาพันเวได้ทีเถอะ จะได้มาหาเนตั้นได้ อ้ากกกก รู้สึกวูบๆ โหวงๆพิกล ToT
-
ตอนนี้เป็นอีกตอนที่ผมชอบ อีกสองตอนก็จะจบแล้วนะครับ :)
-
มารอลุ้นตอนจบ ตื่นเต้นๆ :hao7: :hao7: :hao7:
-
≡▉≡ interstellar ♗ รัก➀ล้านปีแสง
ตอนที่ 19 มาตามหารักจากล้านปีแสง
(http://s5.postimg.org/8skmzfsc7/interstellar_new02.jpg)
จะว่าไปก็ดูอึดอัดไม่น้อย อยู่ดีๆ สาวคนรักเก่าบอกว่าจะมาหา พอมาถึงเธอก็เอาแต่ร้องห่มร้องไห้ ไม่รู้ว่าทุกข์ใจเรื่องใด เนตั้นได้แต่นั่งมองและรอ จนกระทั่งสาวคนรักเก่าสงบสติอารมณ์ เธอจึงเปิดปากเล่าสาเหตุที่มาหาถึงที่คืนนี้
"แท็ปเขาแอบมีผู้หญิงค่ะ เขาหลอกมีนามาตลอดเลย ทั้งๆ ที่เราตกลงจะหมั้นกัน เขาพามีนาไปคุยกับพ่อแม่ ผู้ใหญ่เห็นดีด้วยแล้ว มีนาไม่รู้จะทำยังไงแล้วค่ะพี่ตั้น ตอนนี้มีนามืดแปดด้านไปหมดเลย"
เนตั้นถอนหายใจ แม้รู้ไปก็ใช่ว่าจะช่วยได้ นึกถึงตอนที่เธอบอกเลิกคราวนั้นยังเจ็บไม่หาย เธอบอกว่าเนตั้นอ่อนแอ ไม่เป็นผู้นำ ลามไปถึงมีแม่ปัญญาอ่อน แต่วันนี้เธอมาร้องไห้ให้เนตั้นช่วย คงลืมไปแล้วว่าเคยทำอะไรไว้
"แล้วแท็ปรักผู้หญิงคนนั้นหรือเปล่าล่ะ หรือแค่เป็นกิ๊กกันเฉยๆ" เนตั้นถาม
"มีนาไม่รู้ค่ะ เขาไปหากันบ่อยๆ พอถาม แท็ปเขาก็ยอมรับว่าไปหากันจริง ผู้หญิงคนนี้เป็นเพื่อนของเพื่อนมีนาเอง เพื่อนมีนาก็บอกว่าเจอแท็ปกับเขาบ่อยๆ"
เนตั้นพยักหน้า "แล้วแท็ปไม่ได้บอกเหรอว่าจะเอายังไง"
"เขาไม่ยอมตัดสินใจค่ะ แต่มีนาจะเลิกกับเขา ไม่เอาแล้วผู้ชายเจ้าชู้แบบนี้"
เนตั้นเลิกคิ้ว ดูเหมือนเธอมีทางออกอยู่แล้ว แล้วจะมาปรึกษาเนตั้นเรื่องอะไร "มีนาตัดสินใจแล้วใช่ไหม"
"ค่ะ มีนาตัดสินใจแล้ว มีนาจะเลิกกับแท็ป พี่ตั้นลองคิดดูสิคะ ขนาดยังไม่แต่งงานกันยังเป็นแบบนี้ ต่อไปมีนาจะไว้ใจเขาได้ยังไง"
"ก็ใช่" เนตั้นเห็นด้วย "แสดงว่ามีนามีคำตอบแล้วนี่ แล้วจะให้ผมช่วยเรื่องอะไรครับ"
คราวนี้มีนาอึกอัก ทำท่าจะพูดแต่ลังเล แถมจู่ๆ หยุดสะอื้น "เอ่อ...มีนา...อยากมาขอโทษตั้น"
เนตั้นมุ่นคิ้ว สีหน้างงจัด "ขอโทษเรื่องอะไรครับ"
"คือ...มีนาคิดทบทวนดูแล้ว มีนาเสียใจน่ะค่ะที่เคยทำให้ตั้นเสียใจ ตอนนั้น...มีนาไม่น่าทำแบบนั้นกับตั้นเลย"
เนตั้นงงหนักเข้าไปอีก "ผมไม่เป็นไรแล้ว ไม่ต้องขอโทษหรอก ผมไม่เคยเอามาใส่ใจ มันผ่านมาเป็นปีแล้วนะมีนา"
"ก็นั่นแหละ มีนาก็ยังอยากขอโทษอยู่ดี"
"ตกลง...มีนาต้องการอะไรกันแน่ อยากได้คำปรึกษา หรือว่าอยากมาขอโทษ"
"ก็ทั้งสองอย่าง เรื่องแท็ป ตั้นว่ามีนาเลิกกับแท็ปเลยดีไหมคะ"
"ก็แล้วแต่มีนาสิ ถ้ามีนาไม่รักแท็ปแล้ว หรือไม่เห็นประโยชน์ที่จะรักกันต่อไป มีนาจะเลิกก็ได้ หรือถ้ายังรักกัน ก็ลองไปปรับความเข้าใจกันสิ เผื่อแท็ปอาจจะคิดได้ก็ได้ รักกันมาเป็นปีแล้วนี่"
"ค่ะ" มีนารับคำสั้นๆ
"ส่วนเรื่องขอโทษ ผมไม่โกรธมีนาหรอก เพราะว่าผม..." เสียงเนตั้นกลืนหายลงคอ จะบอกมีนาไปว่ามีคนรักแล้วแต่ไม่กล้าพูด เพราะแม้แต่เนตั้นยังไม่รู้เลยว่าคนรักของตัวเองเป็นใคร
มีนาทำท่าทางแปลกๆ อีกแล้ว สักพักเธอจึงลุกขึ้นเดินมานั่งข้างเนตั้น เนตั้นเขยิบตัวห่างออกมาเล็กน้อย
"มีนาจะทำอะไรครับ"
"ตั้น...ตั้นยังรักมีนาอยู่หรือเปล่า" มีนาถามหน้าเศร้า
เนตั้นอึ้ง สมองประมวลผลหนัก ไม่ใช่สงสัยว่ายังรักมีนาอยู่หรือเปล่า แต่ไม่เข้าใจคำถามและสิ่งที่อีกฝ่ายต้องการมากกว่า
"ความจริงแล้ว...มีนายังรักตั้นอยู่นะ ตั้นเป็นผู้ชายที่มีนารักเป็นคนแรก ตั้งแต่เข้ามาเรียนใหม่ๆ มีนาแอบมองตั้นบ่อยๆ พอได้มารู้จักกัน มีนายิ่งรู้ว่าตั้นเป็นคนดีมาก ให้เกียรติมีนา ไม่เคยทำให้มีนาเสียใจเลย ความจริงมีนาไม่เคยชอบแท็ปหรอก แต่เขาเป็นคนปากหวาน เอาใจเก่ง ตอนนั้นมีนาไม่ค่อยเข้าใจความรักเท่าไหร่ ก็เลยเผลอใจไปบ้าง ตอนที่ตั้นหายไป มีนายิ่งรู้เลยว่ามีนาคิดถึงตั้นมากแค่ไหน ช่วยตามหาตั้นอยู่ตั้งนาน ตอนนั้น...มีนานึกว่าตั้นเสียใจจนคิดสั้นไปแล้ว มีนารู้สึกผิดมากเพราะคิดว่าตัวเองเป็นต้นเหตุ พอรู้ว่าตั้นกลับมา มีนาดีใจมากนะคะ แต่ว่า...มีนาเป็นแฟนแท็ปไปแล้วก็เลย..." มีนาละไว้ในฐานที่เข้าใจ
เนตั้นมองอย่างระแวง ก่อนถามไปตรงๆ "แล้วมีนาต้องการอะไร"
"เรากลับมารักกันเหมือนเดิมได้ไหมคะตั้น" มีนาดึงมือเนตั้นมากอบกุมไว้ ส่งสายตาอ้อนวอน "ที่ผ่านมา มีนาขอโทษ มีนาเลือกคนผิดเอง แต่มีนาไม่เคยไม่รักตั้นนะ ตั้นจะยกโทษให้ผู้หญิงคนหนึ่งที่เคยหลงผิดได้หรือเปล่า"
เนตั้นรู้สึกเหมือนหูอื้อ ตาลาย ไม่เคยคิดมาก่อนว่ามีนาจะขอกลับมาคืนดี แต่คงไร้ประโยชน์เพราะเนตั้นมีคนรักแล้ว แม้พยายามเปลี่ยนใจยังทำไม่ได้เลย
"ผมมีคนรักแล้ว"
"ไม่จริงหรอก มีนาสืบมาหมดแล้ว ตอนนี้ตั้นไม่มีใคร ยกโทษให้มีนาเถอะนะคะ"
มีนาโผเข้ากอดเนตั้น ร้องไห้ฟูมฟายเป็นเผาเต่า หนุ่มหน้าใสตกใจจนสะดุ้ง แต่ไม่กล้าผลักเธอออกเพราะสุภาพบุรุษไม่ควรทำอย่างนั้น แต่พอเนตั้นไม่ผลักใส มีนายิ่งเบียดร่างกายเข้ามาแน่น หนุ่มโสดโดนสาวกอดถึงกับร้อนวูบวาบไปทั้งตัว
"มีนารักตั้นนะ เรากลับมารักกันนะคะตั้น" สาวเจ้ายังฟูมฟาย ไม่รู้ว่าจงใจหรือไม่รู้ตัวถึงเบียดแน่นอย่างนี้
"มีนา ปล่อยผมก่อน" เนตั้นพยายามดันไหล่ออก แต่สาวคนรักเก่ากลับขืนตัวไว้
"มีนาไม่ปล่อย ตั้นบอกมาก่อนสิว่าจะให้อภัยมีนา"
"ผมให้อภัยมีนาตั้งนานแล้วไง ผมบอกแล้วว่าผมไม่เคยโกรธ" เนตั้นอธิบาย
"แล้วเราจะกลับมารักกันอีกหรือเปล่า" มีนาถามต่อ
"มีนา...เรื่องของเรามันจบไปแล้วนะ ผมมีคนที่ผมรักแล้ว มีนาตัดใจซะเถอะ ผมขอร้อง"
มีนาหยุดและปล่อยมือออกทันที แต่ไม่ใช่เพราะยอมแพ้ เธอจะทำมากกว่ากอดต่างหาก พอเนตั้นเผลอจ้องตาเธอ มีนาจึงโผเข้าจูบ ดึงมือเนตั้นมาจับหน้าอกของเธอในชุดนักศึกษาด้วย
เนตั้นคงไม่รอดแน่ ต่อให้เป็นเกย์ยังรอดยากเลย ความปรารถนาตามธรรมชาติปะทุแรงขึ้น ไม่นานเนตั้นจึงตอบสนองต่อจูบนั้น ร่างของสาวคนรักเก่าถูกดันลงนอนบนโซฟา เนตั้นตามไปทาบทับแล้วประกบปากลงไปบดขยี้ มือที่ไม่อยู่สุขเริ่มปลดกระดุมให้กันและกัน เสียงครางกระเส่าเริ่มดังมากขึ้นตามความต้องการที่เพิ่มขึ้น หนุ่มสาวคู่นี้คงพากันไปถึงสวรรค์ในอีกไม่ช้านี้
หน้าอกสล้างชูชันอวดโฉมแค่เอื้อม เมื่อเสนอมาให้ชายใดเลยจะไม่ตอบสนอง แต่พอจะโน้มลงไปจัดการเนตั้นกลับรู้สึกปวดหัวขึ้นมาอย่างไม่มีสาเหตุ เหมือนมีคลื่นบางอย่างรบกวนคลื่นสมองอย่างรุนแรง
เนตั้นผละจากสาวคนรักเก่าแล้วหยิบเสื้อผ้ามาใส่ แต่งตัวลวกๆ แล้วรีบวิ่งออกไปจากห้อง ไม่สนใจด้วยซ้ำว่ามีนาจะอยู่หรือไป
"ตั้นไปไหนน่ะ กลับมาก่อน" มีนาร้องเรียกตามอย่างหัวเสีย เสียงปิดประตูปังบอกว่าสายไปแล้ว เธอจึงถอนหายใจฟึดฟัด หยิบเสื้อผ้ามาใส่อย่างไม่สบอารมณ์
(https://s5.postimg.org/r3k8d1m47/separator01.jpg)
เนตั้นกัดฟันขับรถมาจนถึงมหาวิทยาลัย ไม่ได้เข้าประตูหลักแต่เป็นประตูหลังที่ยังเปิดไว้ให้คนกลับดึกใช้ พอจอดรถแล้วจึงวิ่งมาที่อัฒจรรย์สนามกีฬา เนตั้นเกือบลืมไปเลยว่าวันนี้เป็นวันที่สิบแปดของเดือน แต่มาตอนนี้คงยังไม่สายเกินการ
อัฒจรรย์ยังดูเงียบเหงาและว่างเปล่า มีแสงไฟสลัวๆ สาดส่องมาจากที่อื่นพอมองเห็นทางบ้าง เนตั้นก้าวขึ้นไปนั่งบนอัฒจรรย์อย่างคุ้นเคย เงยหน้าขึ้นมองไปบนฟ้าอย่างที่ทำประจำ แปลกที่คราวนี้เป็นคืนเดือนมืด เกล็ดเมฆขาวกระจายเกลื่อนจนแทบไม่เห็นดาว แต่ยังไงๆ เนตั้นจะเฝ้ารอแสงจ้าเหมือนเดิมต่อไป
อาการปวดหัวทุเลาลงไปบ้างแล้ว แหล่งกำเนิดคลื่นนั้นคงเคลื่อนห่างออกไปหรือไม่ก็หยุดส่งสัญญาณ กระนั้นเนตั้นกลับรู้สึกอยากตะโกนเรียกใครคนนั้นออกมา แต่จนปัญญาเพราะไม่รู้จะเรียกยังไง ชื่อก็ไม่รู้จัก ตัวก็ไม่เคยเห็น แต่แปลกที่รู้สึกรักไปได้ แถมยังรักมากเสียด้วย
ถึงจุดหนึ่งคงทนเสียงเรียกร้องในใจไม่ไหว เนตั้นลุกขึ้นและมองไปบนฟ้า เอามือป้องปากแล้วตะโกนออกไป "ผมรักคุณ ผมคิดถึงคุณ ได้ยินไหม"
ไม่มีเสียงใดๆ ตอบกลับมา ทุกอย่างยังคงเงียบและว่างเปล่า "ผมรักคุณ ผมคิดถึงคุณ มาหาผมเสียที" เนตั้นตะโกนอีกครั้ง ใครมาเห็นคงหาว่าบ้าเป็นแน่
เมื่อไม่มีเสียงตอบรับเนตั้นจึงนั่งลง จู่ๆ น้ำตาพลันหยดไหล เพียงครู่เดียวจึงพบว่าตัวเองกำลังร้องไห้ เนตั้นคงจะบ้าไปแล้ว แต่ความทรมานที่เกิดขึ้นตอนนี้รุนแรงเกินทนได้ ถ้าไม่ร้องไห้ออกมาคงได้เป็นบ้าจริงๆ
ทำไมถึงรู้สึกทรมานเพราะความคิดถึงอย่างนี้หนอ ใครคนนั้นอยู่ไหนกันแน่ แม้ไม่รู้ว่าไปรักกันตอนไหน แต่เนตั้นมั่นใจว่าถ้าเห็นจะรู้ได้ทันที คงไม่ใช่คนรอบตัวที่เนตั้นรู้จักแน่ๆ ไม่มีใครทำให้เนตั้นรู้สึกอย่างนี้ได้เลย
ผ่านไปร่วมชั่วโมงยังคงไม่มีวี่แววจะเห็นแสงจ้า เนตั้นคงต้องกลับบ้านไปด้วยความผิดหวังอีกครั้ง รอมาเป็นปีแล้วแต่ทำไมคนๆ นั้นไม่มาหาเนตั้นเลย ไม่รู้จะต้องรอและผิดหวังไปอีกนานแค่ไหน
สองขาที่แทบจะไร้เรี่ยวแรงหยัดยืนขึ้น ก่อนจะเดินลงไปไม่วายแหงนหน้ามองฟ้าอีกครั้ง จะว่าไปก็ทำแบบนี้ทุกครั้งก่อนกลับบ้านนั่นแหละ แต่ไม่มีสักครั้งที่เห็นแสงจ้าฉายแวบมาเลย
น่าแปลกที่เมฆหนาเปิดออกจนเริ่มเห็นดวงดาวระยิบระยับ ไม่รู้เปิดออกตั้งแต่ตอนไหนเพราะเนตั้นมัวแต่ร้องไห้ แต่สุดท้ายก็ไม่มีอะไรอย่างเก่า เนตั้นถอนหายใจแล้วเดินลงจากอัฒจรรย์ไปอย่างสิ้นหวัง
จนกระทั่งมาถึงรถหรูคันงามที่จอดอยู่ อาการปวดหัวพลันกลับมาอีกครั้ง จากปวดเบาๆ เริ่มปวดมากขึ้น แต่ยังอยู่ในระดับพอรับมือได้ เนตั้นเอามือกุมหัวไว้ หน้าตาเหยเก ก่อนกลั้นใจวิ่งกลับไปที่อัฒจรรย์อีก
มาถึงแล้วแต่ยังไม่มีแสงจ้าเหมือนอย่างเคย ยกเว้น...มีชายคนหนึ่งใส่ชุดสีดำๆ ยืนอยู่บนอัฒจรรย์ตรงนั้น ตำแหน่งเดียวกับที่เนตั้นเพิ่งลงมา เนตั้นรีบวิ่งขึ้นไปหา พอใครคนนั้นหันหน้ามา เนตั้นพลันเบิกตากว้าง
ผู้ชายคนนั้นยิ้มกว้างดีใจสุดขีด เนตั้นไม่เคยเห็นใครดีใจขนาดนี้มาก่อนเลย น่าแปลกที่เนตั้นก็ดีใจสุดชีวิตเหมือนกัน
"เนตั้น!" ชายคนนั้นร้องเรียก แม้ไม่เคยเจอกันแต่กลับรู้จักชื่อ น่าอัศจรรย์ใจเข้าไปใหญ่
อะไรบางอย่างสั่งให้เนตั้นวิ่งเข้าไปหา ชายแปลกหน้าคนนั้นตั้งท่าอ้าแขนรอรับ เนตั้นโผเข้ากอดแน่น ไม่รู้ว่าไปคิดถึงกันมากขนาดนี้มาจากไหน เพียงแรกสัมผัสความอบอุ่นจากอีกฝ่ายพลันส่งผ่านมาให้และแผ่ซ่านไปทั่วร่าง เนตั้นคงบ้าไปแล้ว อยู่ดีๆ ก็กอดกับผู้ชายแปลกหน้าด้วยความคิดถึงสุดหัวใจ
ผู้ชายคนนี้เป็นใครหนอ เพียงแรกเห็นเนตั้นก็รักมากเหลือเกิน
"เนตั้น ⊮ ⊯ ⊰ ⊱ ⊲ ⊳ ⊴ ⊵ ⊶ ⊷ ⊸ ⊹ ⊺ ⊻ ⊼ ⊽ ⊾"
เนตั้นฟังออกแค่ชื่อตัวเองเท่านั้น ที่เหลือไม่รู้ว่าเป็นภาษาอะไร แต่ถึงไม่เข้าใจแต่ก็อยากบอกอีกฝ่ายบ้าง ความรู้สึกที่เก็บไว้มานานถึงคราวระเบิดออก "ฉันคิดถึงนาย"
เนตั้นไม่ได้สื่อสารด้วยภาษาแม็กโซกลับมา หนุ่มชุดดำเดาว่าภาษาที่ฝังไว้คงถูกลบไปจากความทรงจำของเนตั้นแล้ว เสียดายที่ไม่มีเครื่องแปลคลื่นสมองมาด้วยเพราะถูกยึด เหลือเพียงการสื่อสารด้วยจิตอย่างเดียวเท่านั้นเป็นทางเลือกสุดท้าย ไม่รู้ว่าเนตั้นจะรับคลื่นพลังจิตได้หรือเปล่า แต่ไม่ลองคงไม่รู้ ว่าแล้วจึงลองส่งกระแสจิตไปให้
"เนตั้น ฉันคิดถึงนาย ฉันมาหานายแล้วนะเนตั้น นายคิดถึงฉันหรือเปล่า ฉันคือเนบิวลาเองนะ นายจำฉันได้ไหม"
แม้เนตั้นไม่ได้ยินถ้อยคำใด แต่กลับรับรู้คลื่นความคิดที่ส่งมาให้อย่างน่าอัศจรรย์
"คิดถึงสิ คิดถึงมากๆ ด้วย แต่ฉันไม่รู้จักนายเลย" เนตั้นสื่อสารกลับไปด้วยกระแสจิตเช่นเดียวกัน
เนบิวลายิ้มดีใจ ไม่อยากเชื่อว่าความสามารถด้านพลังจิตของเนตั้นพัฒนาเองได้ นั่นเป็นเพราะว่าเนตั้นสื่อสารกับจิตใต้สำนึกบ่อยๆ ช่วงหลัง เซลล์กระแสจิตที่ได้จากทีมูลาพันเวจึงเติบโต ช่วงแรกๆ ที่เริ่มสื่อสารด้วยกระแสจิตอาจปวดหัวร่วมด้วยบ้าง แต่ไม่นานก็จะหายไปเอง
"แล้วนายเป็นไงบ้างเนตั้น นายสบายดีหรือเปล่า ฉันเป็นห่วงนายมากเลยรู้ไหม ขอโทษด้วยนะที่ฉันมาหานายช้าไปหน่อย แต่ฉันก็พยายามเต็มที่แล้ว ฉันดีใจมากรู้ไหมที่ได้เจอนาย ฉันนึกว่าฉันจะตามหานายไม่เจอซะแล้ว ฉันมาที่ดาวโลกได้หลายวันแล้วนะ ฉันพยายามส่งสัญญาณหานายจนทั่วทั้งดาวโลก เพิ่งจะเจอนายวันนี้เอง ตอนที่ฉันไม่อยู่ มีใครดูแลนายหรือเปล่าเนตั้น"
แม้เป็นคลื่นจิตที่ไร้สำเนียง แต่เนตั้นกลับรับรู้ความห่วงใยที่ส่งผ่านมากับคลื่นนั้นได้ ไม่น่าเชื่อว่ากระแสจิตมีน้ำเสียงที่บ่งบอกอารมณ์ได้
"แล้วนายตามหาฉันทำไม เราเคยรู้จักกันเหรอ" เนตั้นสงสัย
เนบิวลาดันไหล่เนตั้นออกเพื่อมองหน้ากัน รู้สึกใจหายที่รู้ว่าเนตั้นจำอะไรไม่ได้แล้ว แต่น่าแปลกที่ไม่กลัวเนบิวลาเลย แถมยังวิ่งมากอดเหมือนกับคิดถึงกันมาก
"ใช่ เราสองคนเคยรู้จักกัน ฉันมาจากดาวแม็กโซนาเดีย นายเคยถูกจับไปที่นั่นเมื่อปีที่แล้ว แต่ฉันช่วยนายไว้ เราก็เลยได้รู้จักกัน เราคบกันหลังจากนั้น เราสองคนรักกันมากนะเนตั้น นายพอจำได้หรือเปล่า"
"รักกันด้วยเหรอ" เนตั้นทำท่านึก แต่นึกไม่ออกเลย
"ใช่ เราสองคนรักกันมาก นายยังรักฉันอยู่ใช่ไหมเนตั้น นายรักฉันใช่ไหม"
ถ้าคนแปลกหน้าถามเราคงหาว่าบ้า แต่เนตั้นบ้ามากกว่านั้นเพราะรักคนแปลกหน้าคนนี้ไปแล้ว ไม่สงสัยแม้แต่น้อยว่ารักจริงหรือเปล่า เนตั้นมั่นใจว่ารอคอยคนๆ นี้มานานแล้ว บางอย่างบอกเนตั้นแบบนั้น
"รักสิ ฉันรักนาย แต่ฉันไม่รู้ว่าทำไมฉันถึงรักนาย ไม่รู้ว่ารักตอนไหน รักได้ยังไง ฉันงงไปหมดแล้ว" เนตั้นทำท่าปวดหัว
"งั้นนายไปกับฉันสิ ฉันจะพานายไปกู้คืนความทรงจำ นายจะได้จำได้ไงว่านายรักฉันได้ยังไง"
"แล้วนายจะพาฉันไปไหน"
"ฉันจะพานายเดินทางไปในอวกาศ ไปที่ดาวทีมูลาพันเว นายเคยไปที่นั่นแล้ว เราจะไปอยู่ที่นั่นด้วยกันนะเนตั้น"
เนตั้นส่ายหัวไปมา ท่าทางดูกลัวๆ "ไม่เอา ฉันไม่ไป นายจะพาฉันไปไหนน่ะ ฉันไม่อยากหายตัวไปอีกแล้ว ฉันอยากอยู่ที่นี่ ฉันยังเรียนหนังสือไม่จบเลย ธุรกิจฉันก็กำลังไปได้ดีด้วย"
เหมือนหัวใจหล่นคว้างจากที่สูง คนรักอยู่ตรงหน้าแท้ๆ กลับจำกันไม่ได้ จะมีอะไรน่าเศร้ายิ่งกว่านี้ ครั้นจะฉุดกระชากให้ไปด้วยคงไม่ดีแน่ ยังไงเนตั้นก็เป็นคนรักที่เนบิวลาต้องให้เกียรติ
"ถ้างั้น นายให้ฉันอยู่กับนายที่นี่ได้ไหม นายให้ฉันอยู่กับนายได้หรือเปล่า" เนบิวลาวิงวอน
"อยู่กับฉันเหรอ" เนตั้นถามทวน ถ้าเป็นคนแปลกหน้าทั่วไปคงปฏิเสธไปแล้ว แต่เนตั้นกลับไม่กล้าปฏิเสธผู้ชายคนนี้เลย
"ฉัน..." ความคิดของเนตั้นหยุดส่งคลื่นฉับพลัน น่าอัศจรรย์ที่เนตั้นรู้จักเปิดและปิดคลื่นพลังจิต
"นายรักฉันไม่ใช่เหรอ ถ้านายรักฉัน นายก็ต้องอยากอยู่กับฉัน อยากไปกับฉันทุกที่ นายไม่รู้สึกอย่างนั้นเหรอเนตั้น"
เนตั้นมองอย่างหวั่นไหว ใจหนึ่งกลัวเพราะอย่างไรก็เป็นคนแปลกหน้า แต่อีกใจหนึ่งกลับลังเล คงเป็นเพราะคุ้นสีหน้า แววตา กลิ่นกายและคลื่นพลังที่อบอุ่นของชายนี้อย่างประหลาด
"ถ้านายอยากมั่นใจกว่านี้ นายจูบฉันสิ ถ้านายจูบฉัน นายก็จะรู้เองว่านายรักฉันมากแค่ไหน จูบฉันสิเนตั้น"
คนพูดคงเพี้ยนไปแล้ว อยู่ดีๆ จะให้เนตั้นจูบกับคนแปลกหน้า แถมยังเป็นผู้ชายด้วย ไม่มีทางเสียหรอก
เนบิวลาแกล้งยื่นหน้าเข้ามาใกล้ เนตั้นผงะเล็กน้อย แต่พออีกฝ่ายถอยกลับ เนตั้นกลับรู้สึกเสียดาย เนบิวลายิ้มมุมปาก มีความสุขที่ได้หยอกเย้าคนรักเล่น สายตาคมจ้องนิ่งเข้าไปในตาหนุ่มหน้าใสอีกครั้ง คราวนี้แกล้งยื่นหน้าเข้าไปใกล้กว่าเดิม เนตั้นถอยหน้าออกเล็กน้อย แต่น้อยมากจนเหมือนอยู่กับที่ พอจะยื่นหน้าไปหาบ้างเนบิวลากลับถอยหนี รู้ว่าเสียทีแล้วจึงยิ้มและหัวเราะเขินๆ
แค่เห็นเนตั้นยิ้มและหัวเราะใจก็สุขล้น หน้าใสซื่อกับรอยยิ้มแบบนี้คือสิ่งที่เฝ้าเรียกหามาตลอดหนึ่งปีที่ผ่านมา คนแบบนี้มีเพียงหนึ่งเดียวในจักรวาลเท่านั้น จักรวาลได้ลิขิตหนึ่งเดียวคนนี้มาให้เนบิวลาแล้ว จะไม่ยอมสูญเสียไปอีกเป็นอันขาด ไม่อย่างนั้นคงไม่เสี่ยงตามมาไกลถึงนี่
"ยิ้มแล้วน่ารักนะ" เนบิวลาชมและยิ้มหวาน
เนตั้นถึงกับวางหน้าไม่ถูก แต่สีหน้ายังดูยิ้มเขินอยู่
"ไม่จูบจริงเหรอ" เนบิวลาถามยั่ว อีกคนส่ายหน้า
"ไม่ลองพิสูจน์หน่อยเหรอ คิดดูดีๆ นะ ถ้านายไม่รักฉัน นายจะวิ่งมากอดฉันทำไม เวลาที่ฉันกอดนาย นายรู้สึกอุ่นใจหรือเปล่า ความคิดถึงในใจของนายลดลงบ้างไหมเมื่อเจอฉัน พอเราจ้องตากัน นายรู้สึกไหมว่าหัวใจที่เคยทรมานสงบนิ่งลง นายรู้สึกเหมือนการรอคอยสิ้นสุดลงแล้วใช่ไหม ถ้าใช่...เราสองคนต้องรักกันมากถึงจะรู้สึกอย่างนี้ได้นะเนตั้น"
เนบิวลาพอเข้าใจแล้ว ความรักของเนตั้นที่มีให้ยังไม่หายไปไหน แต่ฝังลึกอยู่ในห้วงจิตใต้สำนึกที่เทคโนโลยีลบไม่ออก นับว่าเนตั้นโชคดีกว่าคนอื่นที่ถูกจับตัวไป เพราะเนตั้นมีความทรงจำของความรัก แต่คนอื่นๆ มีความทรงจำของความหวาดกลัวและเจ็บปวด แม้ถูกลบความทรงจำไปแล้ว แต่ความรู้สึกที่เหลือในจิตใต้สำนึกจะรบกวนชีวิตต่อไปอีกนาน บางคนอาจถึงขั้นหวาดผวาโดยไม่มีสาเหตุ
หลังเงียบไปสักพัก เนบิวลาจึงพูดต่อ "นายรู้ไหมเนตั้น ฉันไม่เคยเชื่อเรื่องรักแรกพบมาก่อนเลย แต่ฉันกลับหลงรักนายตั้งแต่วินาทีแรกที่เจอ พอจับตัวนายมาแล้ว ฉันยังแอบเอานายไปไว้ในห้องของฉันเลย เพราะฉันอยากอยู่กับนาย พอได้ฟังชีวิตของนายฉันก็ยิ่งเห็นใจ ฉันรู้เรื่องของนายหมดเลยนะ นายเกิดและโตที่สถานสงเคราะห์ ไม่ได้อยู่กับพ่อแม่ แม่ของนายเลี้ยงดูนายไม่ได้เพราะเขาพิการทางสติปัญญา ส่วนพ่อของนายก็อยู่อีกที่ ไม่เคยเจอกัน นายถูกเพื่อนๆ ล้อ ถูกผู้หญิงบอกเลิกเพราะเรื่องนี้ อ้อ...ฉันเคยว่านายทำหน้าเหมือนคนปัญญาอ่อน นายโกรธฉันมาก ร้องไห้ด้วย ฉันก็เลยจูบนายเป็นการปลอบใจ หลังจากนั้นฉันก็ไม่เคยว่านายแบบนี้อีกเลย นายรู้ไหม ฉันจำเนตั้นของฉันได้เสมอ เนตั้นของฉันบางทีก็ขี้แง ขี้อายด้วย แต่ไม่ชอบเกย์เอามากๆ ไม่รู้ว่าทำไม ฉันเคยบอกนายว่าฉันไม่ใช่เกย์ นายก็ไม่เชื่อ แต่สุดท้ายเราก็รักกันจนได้ เรามีความสัมพันธ์กัน เรามีความสุขกันมาก ฉันไม่เคยลืมช่วงเวลาดีๆ ของเราเลยนะเนตั้น ฉันถึงได้มาหานายไง ฉันมาไกลมากนะ ไกลยิ่งกว่าดาวดวงที่เล็กที่สุดบนฟ้าที่นายมองเห็นอีก นายดูดาวดวงนั้นสิ"
เนตั้นมองตามที่เนบิวลาชี้ เห็นดาวดวงหนึ่งซึ่งเป็นเพียงจุดแสงเล็กๆ จนแทบมองไม่เห็น
"ถึงมันจะเล็กมาก แต่ดาวดวงนั้นอยู่ไกลออกไปแค่ไม่กี่ปีแสงเองนะ แต่ฉันมาตามหารักของฉันตั้งล้านปีแสงรู้ไหม ถ้านายอยากรู้ว่าล้านปีแสงไกลแค่ไหน เดี๋ยวฉันจะพานายไป ฉันจะพานายไปเที่ยวเหมือนตอนนั้นอีก เดินทางไปในอวกาศด้วยกัน ฉันชอบนะเวลาพานายไปเที่ยว นายชอบถาม เจออะไรก็ถาม แต่ฉันก็ไม่เคยเบื่อที่จะตอบเลย"
เนบิวลาหันหน้ากลับมาหา กำลังจะเล่าต่อเนตั้นพลันดึงหน้าเข้าไปจูบ หนุ่มตาคมตกใจเล็กน้อยในตอนแรก พอตั้งตัวได้จึงสอดมือเข้าโอบกอด ดุนดันเข้าไปแลกลิ้น เนตั้นยอมเล่นด้วยอย่างไม่น่าเชื่อ จูบที่แสนคิดถึงนี้กลับมาหาเนบิวลาเสียที นึกว่าจะไม่มีวันได้สัมผัสจูบนี้อีกแล้ว
เนตั้นไม่รู้หรอกว่าเนบิวลาพยายามบอกอะไร แต่ในระหว่างที่เล่าแววตาดูมีความสุขเหลือเกิน เหมือนกับกำลังพูดถึงใครสักคนที่เนบิวลารักหมดหัวใจ เนตั้นสัมผัสรักนั้นได้ คนที่เนบิวลาพูดถึงต้องเป็นเนตั้นแน่ๆ ต่อให้จำไม่ได้แต่ก็สัมผัสได้ด้วยใจ
หนุ่มหน้าใสผวากอดแน่นเมื่อแรงจูบหนักขึ้น หนุ่มหน้าคมคงอยากย้ำชัดๆ ว่าคนที่เนตั้นรอคอยคือคนนี้ อย่าได้สงสัยอะไรอีกเลย ที่สำคัญ เมื่อตามมาจนถึงนี่แล้ว เนบิวลาจะไม่ยอมกลับไปตัวเปล่าเด็ดขาด เป็นตายอย่างไรก็ขอเอาหัวใจที่แสนรักกลับคืนไปด้วย
เนบิวลาถอนปากออกอย่างอ้อยอิ่ง ริมฝีปากเนตั้นแดงห้อเพราะโดนจูบหนัก ดูน่ารักจนนึกอยากจูบซ้ำอีกหลายรอบ
"ให้ฉันไปอยู่บ้านนายนะเนตั้น ฉันอยากดูแลนาย อยากอยู่ใกล้ๆ นาย ฉันไม่อยากจากนายไปไหนอีกแล้ว นายจะให้ฉันอยู่ที่นี่กับนายจนตายก็ได้ ฉันยอมทุกอย่าง นายอยากให้ฉันอยู่ด้วยไหมเนตั้น"
ท่าทางเว้าวอนช่างเหลือร้าย ถ้าเนตั้นปฏิเสธได้หัวใจคงเป็นหินผา ห้องใหม่ของเนตั้นคงได้ต้อนรับสมาชิกใหม่ในเร็วๆ นี้ ชีวิตของเนตั้นคงไม่เงียบเหงาอ้างว้างอีกต่อไปแล้ว ส่วนจะอยู่กันได้ยังไงค่อยไปว่ากัน มีความรักเป็นฐานเสียอย่าง อะไรๆ ก็คงจะดีเอง!
TBC
ไม่ว่าจะยังไงผมก็ยังเป็นนักเขียนที่รักการพัฒนาฝีมือนะครับ งานเขียนช่วงหลังๆ หลายเรื่องที่หลายคนยังไม่เคยไปอ่านก็มีพัฒนาการที่ดีขึ้น สำหรับผมถือว่าดีขึ้นเยอะมาก ความจริงผมแค่อยากให้คนที่เคยติดตามกันตามไปอ่านบ้าง ถึงไม่ชอบก็แวะไปดูได้ ให้กำลังใจหรือถามไถ่กันบ้าง แต่โลกออนไลน์ก็คือโลกออนไลน์เนอะ :) - ขอบคุณคนที่ยังติดตามอ่านเรื่องนี้อยู่นะครับ แม้จะประสบปัญหาหลายอย่าง ตอนจบก็จะมาถึงในตอนหน้าแล้ว จบได้เสียทีสองเนของผม
-
เจอกับเนบิวลาแล้วดีใจจัง แต่ก็อยากให้เนตั้นได้เจอพ่อด้วยค่ะ
-
กรี๊ดดดดดด เนบิวลามาแล้ววววว :hao7: :hao7: :hao7:
แล้วจะทำไงกับเรื่องความทรงจำหล่ะเนี่ย เนตั้นก็ไม่ยอมไปทีมูลาพันเว หรือว่าจะสร้างความทรงจำกันใหม่ :hao3: :hao3: :hao3:
ตกลงเนบิวลามาไงเนี่ย ใช่ยานของทีมูลาพันเวหรอ :ruready :ruready :ruready
มีนาหน้าด้าน พูดได้แค่นี้ จอบอ :m16: :m16: :m16:
บางจุด บางคำ เขียนขาดคำหรือรวบไปหน่อยนะครับ แต่ดูในมือถือลำบากในการก็อปมาให้ดูว่าตรงไหนนะครับ แค่บอกเฉยๆเนอะ :z2: :z2: :z2:
มารอตอนจบอย่างใจจดใจจ่อ หึหึหึ :hao5: :hao5: :hao5:
-
เย้ๆๆๆๆ ในที่สุดเนบิวลาก็มา
ไม่ว่าจะอยู่ที่โลกหรือกลับอวกาศ ทั้งสองคนก็ต้องกลับมารักกันเหมือนเดิมแน่ๆ
อิจฉาเนตั้น อยากมีแฟนเป็นมนุษย์ต่างดาวแบบนี้บ้าง 555
-
กรี๊ดดดดดด เนบิวลามาแล้ววววว :hao7: :hao7: :hao7:
แล้วจะทำไงกับเรื่องความทรงจำหล่ะเนี่ย เนตั้นก็ไม่ยอมไปทีมูลาพันเว หรือว่าจะสร้างความทรงจำกันใหม่ :hao3: :hao3: :hao3:
ตกลงเนบิวลามาไงเนี่ย ใช่ยานของทีมูลาพันเวหรอ :ruready :ruready :ruready
มีนาหน้าด้าน พูดได้แค่นี้ จอบอ :m16: :m16: :m16:
บางจุด บางคำ เขียนขาดคำหรือรวบไปหน่อยนะครับ แต่ดูในมือถือลำบากในการก็อปมาให้ดูว่าตรงไหนนะครับ แค่บอกเฉยๆเนอะ :z2: :z2: :z2:
มารอตอนจบอย่างใจจดใจจ่อ หึหึหึ :hao5: :hao5: :hao5:
ขอบคุณที่ติชมครับ ได้ปรับไปบ้างแล้ว เพิ่งลองวิธีเขียนแบบใหม่ครับ สักพักน่าจะลงตัว :)
Sarawatta
-
โอ๊ยยยยย
หื่นไม่เปลี่ยนนะนายต่างดาว! เจอหน้าก็ขอจูบเลยเชียว! แหม่!
ดีใจจังที่เนตั้นมาความสุข ...แม้จะยังงง ๆ อยู่ก็เถอะ
-
:pig4: :pig4:
-
เขาเจอกันแล้ววววว ความทรงจำจะกลับมาไหม ไม่อยากให้ความทรงจำดีๆถูกลบเลือนไปเลย
-
วันนี้จะมาอัปเดตตอนจบนะครับ คงได้อ่านเย็นๆ
เรื่องต่อไปที่จะเขียน แต่ไม่ได้เขียนในนามปากกานี้แล้ว เป็นเรื่องวงการวอลเลย์บอล ความฝัน ความทะเยอทะยานและรักสามเส้า
(https://z-1-scontent-sin.xx.fbcdn.net/t31.0-8/13495610_827646280699483_8390338591128191391_o.jpg?_nc_eui2=v1%3AAeELuVz9J5LCquOMZc-FoyaJzvUoK-SjbgcLHQkE1vR8NcOq0qhsQv1jF-qcBdBXdiCZsh9Hbj2KUAgTECYzmTuP9aJq8nZC2FqjdNmymFxz-1Jm_AZN35n-Ze6wXNaLBww)
-
วันนี้จะมาอัปเดตตอนจบนะครับ คงได้อ่านเย็นๆ
เรื่องต่อไปที่จะเขียน แต่ไม่ได้เขียนในนามปากกานี้แล้ว เป็นเรื่องวงการวอลเลย์บอล ความฝัน ความทะเยอทะยานและรักสามเส้า
(https://z-1-scontent-sin.xx.fbcdn.net/t31.0-8/13495610_827646280699483_8390338591128191391_o.jpg?_nc_eui2=v1%3AAeELuVz9J5LCquOMZc-FoyaJzvUoK-SjbgcLHQkE1vR8NcOq0qhsQv1jF-qcBdBXdiCZsh9Hbj2KUAgTECYzmTuP9aJq8nZC2FqjdNmymFxz-1Jm_AZN35n-Ze6wXNaLBww)
รอตอนจบ รออ่านเรื่องใหม่ อยากอ่านเรื่องนี้มากกก :hao7: :hao7: :hao7:
-
น่ารักจังเลย ตกลงเนบิวล่าจะอยู่ที่โลกเลยเรอะ สงสัยจะกลายเป็นอัจฉริยะประจำโลกแน่ ๆ เลยน่ะถ้าได้ใช้วิชาความรู้ของเขาน่ะ เสียดายจังจะจบแล้ว เรื่องนี้เราชอบมากเลยน่ะ เป็นแนวแฟนตาซีที่ดูไม่เลื่อนลอย อยากให้ทางผู้เขียนพิจารณาออกเป็นเล่มสำหรับเรื่องนี้ด้วยน่ะจ้ะ รอคอย o13 o13 :mew2: :mew2:
-
มาแล้ว อ่านแล้วรู้สึกดีอะ มองโลกในทางบวกด้วย เนตั้นต้องแบบนี้สิ เนบิวล่าก็มาหาแล้ว นึกถึงตอนใหม่เนบิวล่าจะอยู่ได้มั้ย ภาษาไทยอีก 555 รอรออ่านตอนต่อไปนะคับ
-
≡▉≡ interstellar ♗ รัก➀ล้านปีแสง
ตอนที่ 20 รักอมตะ (จบ)
(http://bit.ly/29jL60t)
แสงสีเมืองหลวงแห่งหนึ่งของโลกมนุษย์ดูดาษดื่นไปทั่ว ช่างน่าตื่นตาตื่นใจไม่น้อย ผู้ไม่เคยสัมผัสจึงคอยมองออกไปนอกรถด้วยความอยากรู้อยากเห็น ถามคนขับรถแทบตลอดเวลาเพราะเห็นอะไรก็แปลกใหม่ไปหมด
แม้รถหรูจะวิ่งได้เร็วสักแค่ไหน แต่การจราจรเมืองกรุงเทพกลับทำให้มันวิ่งได้ช้ากว่าความเร็วสูงสุดหลายสิบเท่า หรือต่อให้วิ่งได้เร็วขนาดนั้น ก็ยังช้ามากสำหรับคนต่างดาวที่มีเทคโนโลยีเหนือกว่าอยู่ดี แต่หนุ่มตาคมก็เพลิดเพลินไปกับวิถีชีวิตยามค่ำคืนของผู้คน ไม่สนใจความช้าเร็วของยานพาหนะ
ที่แห่งนี้ บรรพบุรุษของเนบิวลาเคยอยู่ แม้จะแยกจากกันไปถึงล้านปี เผลอๆ อาจเป็นคนละสปีชีส์กันไปแล้ว แต่ยังมีสายใยเชื่อมโยงใยว่าครั้งหนึ่งเคยดำรงชีวิตด้วยกัน แม้จะแปลกถิ่นแต่เนบิวลายังพออุ่นใจอยู่บ้าง
ในระหว่างที่อยู่บนดาวโลก ยานอวกาศของเนบิวลาเดินทางไปยังดวงจันทร์ดวงหนึ่งของดาวเสาร์เพื่อรอเรียกใช้ เนบิวลาสามารถเรียกมาใช้ได้ทุกเวลาที่ต้องการ มันพรางตัวดีเยี่ยม ไม่มีเทคนโนโลยีของดาวดวงใดสามารถตรวจจับได้ จึงไม่ต้องกลัวมนุษย์ต่างดาวกลุ่มอื่นมาพบแล้วยึดหรือทำลายไป
ก่อนออกจากรถ เนตั้นให้เนบิวลาเปลี่ยนชุดก่อน มีชุดกีฬาอยู่หลังรถพอดี เพราะถ้าให้ใส่ชุดแบบนี้เข้าไปคนคงมองกันใหญ่ เนบิวลาเป็นคนต่างดาว ถูกสงสัยและจับได้ขึ้นมาจะแย่ เอกสารระบุสัญชาติก็ไม่มี การอยู่ที่ดาวโลกไม่ใช่เรื่องง่ายแน่นอน
"หิวไหม" เนตั้นส่งสัญญาณถาม
"หิวสิ ยังไม่ได้กินอะไรเลย" เนบิวลานิ่วหน้าเล็กน้อย
"เดี๋ยวฉันอุ่นอาหารให้กินนะ นายนั่งพักก่อน หรือว่านายอยากจะอาบน้ำ นายอาบน้ำก่อนดีกว่าระหว่างรออาหาร"
"ก็ดีเหมือนกัน"
"เดี๋ยวฉันพาไปดูในห้องน้ำ นายจะได้รู้ว่าอะไรอยู่ตรงไหน ตามฉันมาสิ"
เนบิวลาเดินตามเนตั้นไปอย่างช้าๆ สายตาคอยสำรวจสิ่งต่างๆ ในห้องไปด้วย พอเข้ามาในห้องน้ำ เนตั้นก็แนะนำการใช้งานอุปกรณ์และของใช้ต่างๆ
"อันนี้เป็นฝักบัวนะ ไว้สำหรับอาบน้ำ นายเปิดแบบนี้ ปรับอุณหภูมิน้ำตรงนี้ ส่วนอันนี้เป็นครีมอาบน้ำ เอาไว้ทำความสะอาดร่างกาย อันนี้ใช้ล้างหน้า บีบใช้นิดเดียวพอ ส่วนอันนี้เอาไว้สระผมกับนวดผม นายต้องสระผมก่อน จากนั้นก็ค่อยใช้ครีมนวดผมตามหลัง ส่วนอันนี้เอาไว้..."
"นายอาบน้ำกับฉันเลยไหม จะได้สอนฉันด้วย ฉันจำได้ไม่หมดหรอก" เนบิวลาขัดขึ้น
เนตั้นชะงัก
"นายรักฉันไม่ใช่เหรอ คนรักกัน อาบน้ำด้วยกันไม่เห็นเป็นไรเลย" เนบิวลาให้เหตุผล
"แต่ฉันไม่รู้จักนายนี่" เนตั้นแย้ง
"ไม่รู้จัก แต่นายก็รักฉันไปแล้วไม่ใช่เหรอ"
"แต่ฉันจะไปเตรียมอาหารให้นายนะ"
"เอาไว้ทีหลังก็ได้ ฉันยังไม่หิวมากขนาดนั้นหรอก"
"แต่ว่า...ฉันชอบอาบน้ำคนเดียว ฉันไม่ชอบ..."
สัญญาณคลื่นโดนตัดขาดเมื่อริมฝีปากของใครอีกคนประกบลงมา เนตั้นตกตะลึงจนตัวแข็งทื่อ ไร้เรี่ยวแรงจะผลักไสออกไป แต่ถึงยอมให้จูบ เจ้าตัวกลับไม่ยอมเปิดปากให้อีกฝ่ายส่งลิ้นเข้ามา เนบิวลาถอนปากออกเพราะเห็นว่าอีกฝ่ายไม่ยอมเล่นด้วย ก่อนดันเนตั้นจนหลังชิดประตูห้องน้ำ พอจะจูบอีกรอบเนตั้นพลันห้าม
"อย่า"
เนบิวลาหยุดชะงัก แต่ร่างแกร่งกลับเบียดเข้าแนบชิด สายตาและท่าทางประหม่าของอีกฝ่ายดูเย้ายวนและเชิญชวนให้ค้นหามากกว่าผลักไส
"นายไม่คิดถึงจูบของฉันเหรอเนตั้น จำได้ไหมว่าฉันชอบจูบนายมากแค่ไหน"
เนตั้นเบิกตากว้าง แม้จะจำไม่ได้แต่ก็ตกใจ การจูบกับผู้ชายไม่เคยอยู่ในความคิดของเนต้้นเลย
"ฉันไม่เชื่อหรอก ฉันไม่เคยจูบกับผู้ชาย" เนตั้นเถียง
"แล้วเมื่อกี้เรียกว่าอะไร" เนบิวลาย้อนถาม
"ก็...ก็นายจูบฉันเองน่ะ ฉันไม่ได้จูบนายซะหน่อย"
"แล้วทำไมไม่ผลักไสฉันออกไปล่ะ"
เนตั้นอึ้งไป นั่นน่ะสิ ทำไมเนตั้นถึงไม่ผลักไสเลยแม้แต่น้อยทั้งๆ ที่ทำได้
"ฉันจะบอกอะไรให้นะเนตั้น ถึงสมองนายจะจำอะไรไม่ได้ แต่จิตใต้สำนึกของนายจำฉันได้ จิตใต้สำนึกของนายจำเสียง จำกอด จำริมฝีปาก จำทุกอย่างที่เป็นฉันได้ หรือนายจะเถียงว่าไม่จริง" เนบิวลาถามยั่ว
เนตั้นกลืนน้ำลายอึกใหญ่ รู้ดีว่าตัวเองเถียงได้ไม่เต็มปาก จึงไม่แสดงความคิดเห็นใดๆ
"เวลาฉันอยู่ใกล้นาย นายหวั่นไหวใช่ไหม" เนบิวลาจ้องตา อีกฝ่ายเอียงหลบเล็กน้อย "อย่าปฏิเสธหัวใจของนายเลยเนตั้น นายรู้สึกกับฉันมากขนาดนี้แล้ว นายยังไม่เชื่อเสียงเรียกร้องข้างในหัวใจของนายอีกเหรอ"
ยิ่งถูกรุกซ้ำๆ เนตั้นก็ยิ่งอ่อนเหมือนขี้ผึ้งถูกไฟลน
"ฉันไม่จูบนายก็ได้ แต่นายลองถามตัวเองดีๆ นายอยากจูบฉันหรือเปล่า ฉันจะรอคำตอบอยู่ตรงนี้แหละ"
หนุ่มหน้าใสมองริมฝีปากอีกฝ่ายที่อยู่ใกล้ไม่ถึงคืบ หัวใจข้างในเต้นไม่เป็นจังหวะ ความอบอุ่นจากสัมผัสแนบชิดกระตุ้นความต้องการให้พลุ่งพล่าน ไม่อยากเชื่อว่าเนตั้นรู้สึกกับบุรุษเพศคนหนึ่งมากขนาดนี้ แต่สิ่งที่กำลังเกิดขึ้นตอนนี้คือของจริง เนตั้นโกหกตัวเองไม่ได้แน่นอน
ใบหน้าใสเคลื่อนเข้าไปใกล้ตามแรงดึงดูด ริมฝีปากสั่นระริกเพราะความตื่นเต้น อีกฝ่ายหลับตาพริ้ม รอคอยสัมผัสหยุ่นเย็นที่จะเกิดขึ้นในไม่ช้า และมันก็เกิดขึ้นในที่สุดเมื่อเนตั้นตัดสินใจประกบริมฝีปากลงไป แถมยังเป็นฝ่ายส่งลิ้นชอนไชเข้าไปก่อน
แรงบดขยี้จูบพลันหนักหน่วงขึ้น เสียงลมหายใจแห่งความต้องการดังขึ้น สัมผัสจากแรงกอด เบียดและและแรงฝ่ามือก็หนักขึ้นตาม แม้เพียงเท่านี้ยังเสียวซ่านจนเกินบรรยาย ถ้าหากเตลิดไปไกลกว่านี้จะเสียวเพิ่มขึ้นอีกสักแค่ไหน เนตั้นไม่ต่อต้านอีกแล้ว ปล่อยตัวปล่อยใจไปกับอีกฝ่ายอย่างเต็มที่ แล้วแต่ทางนั้นจะพาไป
ในขณะที่เพลิดเพลินไปกับรสจูบดุดันทว่าลึกซึ้ง จู่ๆ เนบิวลาพลันถอนปากออกแล้วหยุดทุกอย่าง สายตาของเนตั้นจึงระดมคำถามนับร้อยแปดออกมา ในขณะเดียวกันก็หอบหายใจไปด้วย
"ตกลง...จะอาบน้ำกับฉันหรือเปล่า" เนบิวลาทวงถาม
เนตั้นยิ้มมีเลศนัย สองมือค่อยๆ ปลดกระดุมเสื้อของตัวเองออกอย่างช้าๆ สายตาคอยจับจ้องอีกฝ่ายคล้ายกับจะยั่ว พอปลดกระดุมหมดแล้ว เนบิวลาจับเสื้อตัวนั้นถอดออกให้แล้วเหวี่ยงลงพื้น คราวนี้คงไม่ใช่แค่การอาบน้ำอย่างเดียวแน่
บทเพลงแห่งรักของสองหนุ่มต่างดวงดาวบรรเลงขึ้นแล้ว ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ถึงจะได้อาบน้ำและกินข้าว ความหิวและความเหนื่อยในตอนนี้แทบไม่มีความหมายกับร่างกายเลย ขนาดจักรวาลทั้งจักรวาลยังหยุดยั้งแรงปรารถนาของความรักไม่ได้ นับประสาอะไรกับความหิวและความเหนื่อยที่จัดการเมื่อไหร่ก็ได้
{-- + --- + -- + --- + --}
บนเตียงนอนแสนนุ่มสบาย ร่างเปลือยเปล่าของสองหนุ่มนอนกอดก่ายกันหลังเสร็จสิ้นภารกิจทุกอย่าง เนตั้นนอนหนุนแขนของเนบิวลาด้วยท่าทางสบายๆ จากนั้นจึงเป็นฝ่ายชวนคุย
"เนบิวลา นายทำให้ฉันจำนายได้ได้หรือเปล่า ฉันอยากจำได้ ฉันอยากรู้จริงๆ นะว่าทำไมฉันถึงรู้สึกรักนายมากขนาดนี้ ฉันทรมานมาก ถึงฉันจะยอมรับนายได้ แต่ฉันก็สงสัย ฉันไม่อยากสงสัยแล้ว ถ้าฉันจะรักนาย ฉันก็อยากรักนายโดยไม่มีข้อสงสัยอีก"
"ถ้านายรู้สึกดีกับฉันแล้ว นายยังจะสงสัยอะไรอีกล่ะเนตั้น นายแค่ทำตามหัวใจของนาย สร้างความทรงจำของเราขึ้นมาใหม่ แล้วฉันก็จะอยู่ที่นี่กับนายด้วย ว่าแต่นายเถอะ จะให้ฉันอยู่ด้วยหรือเปล่าล่ะ" เนบิวลาลูบผมอีกฝ่ายเล่นเบาๆ
"นายอยู่กับฉันได้อยู่แล้ว แต่มันก็เสี่ยงนะเนบิวลา นายไม่ใช่คนที่นี่ ไม่มีบัตรประชาชน ไม่มีพาสปอร์ต ไม่มีสัญชาติ ถ้าเกิดถูกตำรวจจับได้ นายจะมีปัญหา แต่ถึงไม่ถูกจับ นายก็จะทำอะไรไม่ได้อยู่ดี ทำงานไม่ได้ เปิดบัญชีไม่ได้ ทำอะไรไม่ได้สักอย่าง ถ้าเป็นแบบนี้ นายจะอยู่กับฉันได้หรือเปล่า ฉันกลัวนายจะอึดอัดตายซะก่อน" สีหน้าของเนตั้นดูกังวล แต่ไม่ถึงกับมาก กระนั้นก็รู้ว่าไม่ใช่เรื่องเล่นๆ
เนบิวลาครุ่นคิด นอกจากเรื่องเอกสารสัญชาติจะเป็นปัญหาแล้ว ยังมีปัญหาอีกหลายอย่างที่เนบิวลาต้องเผชิญ ทั้งเรื่องภาษา อาหารการกิน วิถีชีวิตและการยอมรับว่าเป็นส่วนหนึ่งในสังคมนี้ คงไม่ใช่เรื่องง่ายๆ ที่จะอยู่ที่นี่ได้
"เราลองพยายามดูก่อนนะเนตั้น ฉันจะอยู่กับนายเท่าที่มันเป็นไปได้ เรื่องงาน...ถ้านายมีธุรกิจที่นายทำอยู่ ฉันสอนนายได้นะ ถ้ายังไม่มี นายเล่าให้ฉันฟังก็ได้ว่านายอยากทำอะไร แล้วฉันจะให้คำแนะนำเอง ความรู้ทางธุรกิจที่เราได้จากดาวทีมูลาพันเวเป็นความรู้ขั้นสูงสุดในจักรวาล นายทำธุรกิจได้ทุกอย่าง ว่าแต่นายได้เอามาใช้บ้างหรือเปล่า นายคงจำไม่ได้หรอกว่าฉันเคยพานายไปที่ดาวทีมูลาพันเว แล้วเราก็ไปรับการฝังความรู้ด้วยกัน ฉันเลือกความรู้ด้านธุรกิจให้เราสองคน ตอนที่นายกลับมาอยู่ที่ดาวโลก นายรู้สึกบ้างไหมว่านายเก่งธุรกิจมากขึ้น"
เนตั้นคิดตาม ก่อนเงยหน้ามองและพยักหน้า "ใช่ ตอนนี้ฉันมีธุรกิจอสังหาอยู่ ฉันก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าฉันเก่งเรื่องนี้ได้ยังไง หรือไปเอาความรู้พวกนี้มากจากไหน เมื่อก่อนฉันไม่มีห้องดีๆ แบบนี้อยู่หรอก ฉันจนมาก แต่อยู่ดีๆ ฉันก็มีความรู้ในธุรกิจขึ้นมา ที่จริงฉันก็น่าจะทำอะไรได้อีกหลายอย่าง แต่เอาไว้ให้ฉันเรียนจบก่อน อ้อ...ฉันได้เพชรมาตั้งหลายเม็ดแน่ะ ไม่รู้ได้มาจากไหนเหมือนกัน ฉันก็เลยเอาไปขาย ได้เงินมาตั้งเยอะ ชีวิตของฉันก็เลยเปลี่ยนไปเลย"
"ที่นี่เพชรขายได้เงินเยอะเลยเหรอ" เนบิวลาสงสัย ที่ดาวแม็กโซนาเดียนั้น เพชรมีอยู่ดาษดื่น ราคาจึงไม่สูงมาก ทุกบ้านมีเครื่องใช้ทำด้วยเพชรเพราะมันทนดี
"ใช่สิ เพชรที่นี่หายากมาก ราคามันก็เลยสูง"
"รู้งี้ฉันเอามาด้วยเยอะๆ ก็ดี" เนบิวลาทำท่าเสียดาย "ที่ดาวของฉันนะ เพชรมีเกลื่อนเลย เดินไปตรงไหนก็เจอ มันก็เลยไม่แพงมาก"
"น่าเสียดายนะ แต่ฉันก็ยังสงสัยอยู่นะว่าฉันได้เพชรมาได้ยังไง นายเอาให้ฉันหรือเปล่า หรือฉันเป็นคนเอามาเอง"
"เปล่า ฉันไม่ได้ให้นายหรอก ฉันคิดว่า...คนที่ให้เพชรนายมา น่าจะเป็นคนที่รักนายมากที่สุดนั่นแหละ"
"ใครเหรอ" เนตั้นเงยหน้าไปมอง
"ฉันเดาว่าเป็นพ่อของนาย นายได้เจอกับพ่อแล้วนะเนตั้น พ่อของนายถูกจับไปที่ดาวของฉันพร้อมกับนาย ฉันพานายไปหาพ่อมาด้วย พ่อนายชื่อนอร์แมน เขารักนายมากนะ แต่น่าเสียดาย ฉันหาเขาไม่เจอแล้ว เขาไม่กลับมาที่จุดที่เคยถูกลักพาตัวไป ฉันก็ไม่รู้จะไปหาเขาได้ยังไง"
"พ่อของฉันเหรอ! ฉันเจอพ่อแล้วเหรอ!?" เนตั้นลุกขึ้นนั่ง มองหน้าเนบิวลาและขมวดคิ้วแน่น
เนบิวลาลุกขึ้นนั่งบ้าง ก่อนยืนยันเป็นมั่นเหมาะ "ใช่ นายเจอพ่อแล้ว แต่ความทรงจำของนายกับพ่อถูกลบไป นายก็เลยจำเขาไม่ได้ ถ้านายอยากจำได้ นายต้องไปที่ดาวทีมูลาพันเวกับฉัน แล้วนายจะจำได้ทุกอย่าง"
เนตั้นเหม่อครุ่นคิด ความฝันหนึ่งในชีวิตของเนตั้นคืออยากเจอพ่อ ถ้าเรื่องที่เนบิวลาเล่าให้ฟังเป็นจริงก็คงนับว่าเป็นเรื่องบังเอิญมาก เนตั้นเคยเจอพ่อแล้วหรือ พ่อรักเนตั้นมากอย่างนั้นหรือ เนตั้นนึกไม่ออกเลย เนตั้นอยากสัมผัสความรู้สึกว่า "พ่อรักเนตั้นมาก" เป็นอย่างไร แต่เนตั้นยังไม่มั่นใจมากพอที่จะไปกับผู้ชายคนนี้
"นายไม่ต้องกังวลหรอกเนตั้น ถ้านายไม่อยากไป นายก็ไม่ต้องไป ฉันจะอยู่กับนายที่นี่เอง ฉันจะคอยดูแลนาย จนกว่าวันหนึ่งนายจะไม่ต้องการฉันอีกแล้ว"
คลื่นพลังจิตของเนบิวลาดูสงบ อบอุ่นและจริงใจ สายตาที่มองมาก็มีแต่ความรักความห่วงใยในนั้น เนตั้นโผเข้ากอดร่างนั้นไว้และหลับตาพริ้ม แม้ชีวิตจะดีขึ้นมากกว่าเดิมสักแค่ไหน แต่เนตั้นกลับไม่เคยรู้สึกถึงความอบอุ่น จนกระทั่งได้มาเจอกับผู้ชายคนนี้ คนที่จะทำให้รู้สึกอย่างนี้ได้ต้องเป็นคนที่เนตั้นรักมากอย่างแน่นอน
(http://s5.postimg.org/r3k8d1m47/separator01.jpg)
หนึ่งเดือนผ่านไป ชีวิตของเนตั้นกับเนบิวลาบนดาวโลกเหมือนจะผ่านไปได้ด้วยดี แม้จะทำงานเองไม่ได้ แต่เนบิวลาก็ผันตัวเป็นที่ปรึกษาทางธุรกิจให้เนตั้น ช่วยทำให้ธุรกิจที่ดีอยู่แล้วยิ่งดีขึ้นไปอีก เนบิวลามีมันสมองที่ชาญฉลาดกว่าเนตั้นหลายเท่า เมื่อได้ความรู้จากดาวทีมูลาพันเวมาอยู่ในสมองที่ฉลาด การพัฒนาและต่อยอดความรู้ก็ยิ่งสูงขึ้น
เวลาเนตั้นไปเรียนหนังสือ เนบิวลาจะอยู่เฝ้าห้องให้ ออกไปข้างนอกเองบ้าง แต่ไม่บ่อย ส่วนมากให้เนตั้นพาไปเพราะจะได้สื่อสารกับคนข้างนอกได้ หลายครั้งเนบิวลาต้องแกล้งทำเป็นคนหูหนวก แต่เนื่องจากมนุษย์เป็นสัตว์สังคม การมีชีวิตอยู่โดยเชื่อมต่อสื่อสารกับคนรอบข้างไม่ได้ถือเป็นภัยเงียบที่ต้องระวัง
นอกจากการสื่อสารแล้ว อาหาร น้ำ อากาศ อุณหภูมิ รวมทั้งสิ่งแวดล้อมต่างๆ ถือว่ามีมลพิษสูงกับเนบิวลามากเกินไป เนื่องจากดาวที่เนบิวลาอยู่มีมลพิษน้อยมาก ร่างกายจึงปรับตัวไม่ทันเมื่ออยู่ในสภาพแวดล้อมที่มีมลพิษสูง สุดท้ายความเจ็บป่วยจึงมาเยือน
อาการป่วยของเนบิวลามีหลายอาการ ตั้งแต่อาการไอเพราะร่างกายสูดสารพิษเข้าไป ท้องเสียเพราะอาหารที่กินมีสารปรุงแต่งที่เป็นพิษ เป็นผื่นแดงตามตัวเพราะผิวสัมผัสกับสารพิษแทบตลอดเวลา แม้กระทั่งเจลอาบน้ำของเด็กยังก่อให้เกิดอาการแพ้ ต้องอาบน้ำเปล่าที่กรองแล้วเท่านั้น แถมต้องเปิดเครื่องกรองอากาศตลอดเวลาเพื่อให้อากาศบริสุทธิ์
แต่สุดท้าย อาการป่วยกลับทรุดลงไปอีก เนบิวลาเริ่มไอเป็นเลือดในบางครั้ง มีอาการหอบบ่อยๆ เหนื่อยง่าย แทนที่จะได้ดูแลเนตั้นกลับกลายเป็นเนตั้นต้องมาดูแลเสียเอง
เนตั้นเคยพาเนบิวลาไปโรงพยาบาลครั้งหนึ่ง ถูกซักเรื่องชื่อและสัญชาติจนลนลาน เนตั้นจึงบอกว่าเป็นคนต่างด้าว ไม่มีพาสปอร์ต ตอนแรกทางนั้นจะไม่รักษาให้ เนตั้นต้องยอมจ่ายเงินก่อนถึงยอม แต่การรักษาก็ไม่ง่ายเพราะสื่อสารกันไม่ได้ เนตั้นช่วยแปลคลื่นพลังจิตให้ แต่คนรักษาก็สงสัยว่าข้อมูลถูกต้องหรือเปล่า ทำให้การรักษาไม่ได้ผลเท่าที่ควร
จนกระทั่งเช้าวันหนึ่ง อาการของเนบิวลาทรุดหนักและดูจะรุนแรงกว่าทุกครั้ง เนบิวลาไอเป็นเลือดอีกแล้ว เนตั้นรีบหาผ้าขนหนูมาให้เนบิวลาปิดปากเวลาไอ เจ้าตัวไอจนตัวโยน ผ้าขนหนูชุ่มไปด้วยเลือดและกลิ่นคาวคลุ้ง
"ไปหาหมอนะเนบิวลา" เนตั้นบอกอย่างร้อนรน เห็นอาการอีกฝ่ายแล้วใจคอไม่ดี
"ไม่ต้องไปหรอกเนตั้น ไม่มีประโยชน์หรอก" เนบิวลายกมือห้าม อีกมือเอาผ้าขนหนูปิดปากและไอโขลกๆ
"ทำไมล่ะเนบิวลา ถ้านายไม่ไปหาหมอ แล้วจะรู้ได้ไงว่านายเป็นอะไร" เนตั้นแย้ง สีหน้ากังวล
"ไม่มีใครรักษาฉันได้หรอก ฉันคงอยู่กับนายได้อีกไม่กี่วันแล้วล่ะ ฉันไม่อยากไปไหน ถ้าจะตาย...ฉันจะตายอยู่ใกล้ๆ นาย" เนบิวลาส่งกระแสจิตไปไอไป
"นายตายไม่ได้นะเนบิวลา แล้วฉันจะอยู่กับใคร ฉันไม่ยอมให้นายตายเป็นอันขาด นายบอกฉันสิเนบิวลา นายเป็นอะไร"
เนตั้นขึ้นไปนั่งบนเตียง ก่อนช้อนหัวของเนบิวลามานอนบนตัก เห็นสีหน้าอิดโรยซีดเซียวเหมือนคนใกล้ตายของเนบิวลาแล้วยิ่งใจคอไม่ดี
"ฉันอยู่บนโลกนี้ไม่ได้ ที่นี่มีมลพิษสำหรับฉันมากเกินไป อากาศไม่ดี อาหารมีพิษ ร่างกายฉันสู้มลพิษไม่ได้ รักษายังไงก็ไม่มีทางหายหรอก นอกเสียจาก..." คลื่นกระแสจิตของเนบิวลาถูกตัดขาดไปเสียดื้อๆ
"นอกจากอะไรล่ะเนบิวลา นายบอกฉันมาสิ" เนตั้นเขย่าตัวอีกคนเบาๆ น้ำตาไหลพรากด้วยความสงสาร
"ฉันดีใจนะเนตั้นที่ฉันได้กลับมาเจอนาย ถึงนายจะจำฉันไม่ได้ แต่เราสองคนก็ได้รักกันเหมือนเดิม ฉันรักนายนะเนตั้น ฉันไม่เสียดายชีวิตเลยที่ได้รักนาย ถึงแม้ว่า...จะเป็นเพียงช่วงเวลาสั้นๆ ก็ตาม" เนบิวลาบอกด้วยกระจิตที่เริ่มแผ่วและอ่อนแรง
"ไม่นะเนบิวลา นายจะตายไม่ได้ นายบอกฉันมาเดี๋ยวนี้ว่าฉันจะช่วยนายได้ยังไง ฉันจะทำให้นายทุกอย่างเลย ฉันสัญญา" คลื่นกระแสจิตของเนตั้นดูสับสน บ่งบอกว่าเจ้าตัวกำลังรู้สึกไม่มั่นคงอย่างรุนแรง
เนบิวลาครุ่นคิด แม้อีกฝ่ายจะร้อนรนแค่ไหนแต่ก็ลังเลที่จะบอกความจริง
"บอกฉันมาสิเนบิวลา ฉันจะช่วยนายได้ยังไง" น้ำตาของเนตั้นไหลลงมาเป็นสายเพราะสงสารคนรัก แม้จะอยู่ด้วยกันเพียงไม่นาน แต่ก็เป็นช่วงเวลาที่มีความสุขมากเหลือเกิน
"ถ้านายไม่บอกฉัน ฉันก็จะตายไปพร้อมกับนายนะเนบิวลา เพราะฉันก็ไม่รู้ว่าจะอยู่ไปทำไมเหมือนกัน ฉันไม่เหลือใครเลย คนที่ฉันรักมากที่สุดตอนนี้ก็คือนาย ถ้านายไม่อยู่...แล้วฉันจะมีชีวิตอยู่ไปทำไม"
"อย่านะเนตั้น" เนบิวลารีบห้าม
"งั้นนายก็บอกฉันมาสิเนบิวลา ฉันอยากช่วยนาย ฉันไม่อยากให้นายตายได้ยินไหม" เนตั้นสะอื้นหนัก
"ฉันต้องกลับไปอยู่ที่ดาวทีมูลาพันเวให้เร็วที่สุด แล้วอาการของฉันจะดีขึ้นเอง" เนบิวลาตัดสินใจบอกในที่สุด "แต่ฉันไม่อยากไป ฉันอยากอยู่กับนายที่นี่ เพราะถึงฉันไปที่นั่น ฉันก็ไม่มีใครเหมือนกัน ฉันกลับไปที่แม็กโซนาเดียไม่ได้แล้วเพราะฉันทำผิดไว้มาก ฉันถูกเนรเทศออกมา พ่อ แม่และน้องชายของฉัน เราก็ไม่ได้เจอกันมาเป็นปีแล้ว ฉันก็ไม่เหลือใครเหมือนนายนั่นแหละเนตั้น" เนบิวลาเล่าอย่างอดสูใจ
"ถ้างั้นฉันจะไปกับนาย!" เนตั้นโพล่งขึ้นมา
เนบิวลานิ่งเงียบและอึ้งไป แม้กระทั่งอาการไอยังพลอยหยุดไปชั่วคราวด้วย
"ฉันรักนาย ฉันไปอยู่ที่ไหนก็ได้ขอให้มีนายอยู่กับฉัน ฉันจะไปกับนายนะเนบิวลา ขอเวลาฉันแค่วันเดียวเท่านั้น ให้ฉันจัดการธุระให้เรียบร้อยก่อน แล้วฉันจะไปกับนาย"
เนตั้นยืนยันหนักแน่น แม้ว่าจำไม่ได้ว่าเคยรักกันมาก่อน แต่เนบิวลาก็ได้พิสูจน์รักแท้ให้เนตั้นเห็นแล้ว ถ้าไม่รักกันจริงคงไม่ยอมเอาชีวิตเข้าแลกเป็นแน่ เนบิวลาคงอยากให้เนตั้นไปด้วย แต่เข้าใจว่าเนตั้นไม่มั่นใจมากพอ นี่จึงเป็นวิธีเดียวที่จะพิสูจน์ให้เนตั้นมั่นใจในความรักของเนบิวลา
เนบิวลายิ้มดีใจ เนตั้นยิ้มตอบทั้งน้ำตา
"นายอยู่ที่ไหน ฉันก็จะอยู่ที่นั่น เราไปด้วยกันนะเนบิวลา" เนตั้นยืนยันอีกครั้ง ก่อนลงจากเตียงมาจัดการธุระสำคัญ แต่ยังคอยหันไปมองคนรักที่นอนไออย่างน่าสงสารตลอดเวลา
เนตั้นโทรหาที่ปรึกษาทางกฎหมายและขอให้มาหาด่วนที่สุด เรื่องด่วนที่ต้องทำมีหลายเรื่อง ไม่ว่าจะเป็นการยกทรัพย์สินให้องค์กรสาธารณะกุศลที่ดูแลเด็กกำพร้า แบ่งทรัพย์สินส่วนหนึ่งไว้ดูแลแม่ที่อยู่ที่สถานสงเคราะห์ และยกคอนโดรวมทั้งเงินจำนวนหนึ่งให้โอ๊ตด้วย แม้จะทำให้เสร็จวันเดียวไม่ได้ แต่อำนาจเงินน่าจะช่วยให้ทุกอย่างเร็วขึ้นพอสมควร
จากนั้นเนตั้นโทรเรียกโอ๊ตให้มาหาด่วนที่สุดเช่นกัน หลายๆ อย่างอาจจะจัดการให้จบภายในวันเดียวไม่ได้ ต้องให้โอ๊ตช่วยดูแลเรื่องที่เหลือเมื่อเนตั้นจากไปแล้ว ส่วนจะดำเนินการให้เป็นจริงได้มากแค่ไหน เนตั้นคงต้องตัดใจ ทิ้งทุกอย่างบนโลกนี้ไว้เบื้องหลัง สิ่งสำคัญที่สุดคือคนที่กำลังนอนรอเนตั้นอยู่ตอนนี้ต่างหาก
(http://s5.postimg.org/l1clmjxo7/separator02.jpg)
เนตั้นพยุงร่างของคนรักที่ใกล้สิ้นใจมายังสระว่ายน้ำในเย็นวันนั้น เนบิวลาอ่อนล้ามากจนแทบจะหายใจไม่ได้ แต่ก็ยังอดทนถึงที่สุด จนกระทั่งแสงวาบปรากฎขึ้นบนท้องฟ้า ร่างของคนทั้งคู่จึงถูกดูดขึ้นไปท่ามกลางความตกใจของคนที่กำลังว่ายน้ำอยู่
พอขึ้นมาบนยานอวกาศ เนบิวลาขอให้เนตั้นพยุงไปยังห้องรักษาพยาบาล ในห้องนี้มีระบบตรวจโรคและรักษาให้อัตโนมัติ พอเข้ามาในห้องและนอนลงได้ไม่นาน ท่อสำหรับหายใจพลันต่อเข้ากับจมูกของเนบิวลาเพื่อส่งออกซิเจนบริสุทธ์เข้าไปเลี้ยงเลือดและสมอง ก่อนที่ระบบภายในจะล้มเหลวเสียก่อน จนกระทั่งเลือดสะอาดดี จากนั้นตามด้วยการเจาะเส้นเลือดเพื่อส่งสารอาหารบริสุทธ์เข้าสู่กระแสเลือด
เนตั้นคอยจับมือคนรักไว้ตลอดเวลา ร่างที่นอนหายใจรวยรินและซีดเซียวเริ่มส่งสัญญาณดีขึ้น ใบหน้าเริ่มมีเลือดมาหล่อเลี้ยง จนกระทั่งเริ่มหายใจเองได้ ไม่นานท่อออกซิเจนจึงถอนออกไป สารอาหารบริสุทธิ์ที่เข้าไปหล่อเลี้ยงร่างกายทำให้เจ้าตัวมีแรงมากขึ้น ในเวลาไม่ถึงสองชั่วโมงเนบิวลาจึงลุกขึ้นนั่งและออกจากห้องพยาบาลได้
การเดินทางทะลุอวกาศครั้งนี้จะไม่ใช้เวลานานมาก เนื่องจากยานอวกาศของดาวทีมูลาพันเวทำให้ตัวมันเองมีสภาพเป็นเหมือนกาลอวกาศ จึงสามารถเดินทางด้วยความเร็วสูงกว่าแสงกี่เท่าก็ได้ คราวนี้เนบิวลาเลือกใช้ความเร็วสูงสุดซึ่งเร็วกว่าความเร็วแสงถึงกว่าหนึ่งพันล้านเท่า ความเร็วขนาดนี้จะทำให้เดินทางถึงทีมูลาพันเวเพียงแค่ไม่กี่ชั่วโมงเท่านั้น
เนตั้นมองไม่เห็นอะไรเลยแม้แต่น้อย ข้างนอกยานอวกาศมืดมิดเพราะแสงเดินทางตามไม่ทันจากทุกทิศทุกทาง จนกระทั่งใกล้ถึงดาวทีมูลาพันเว ยานอวกาศจึงค่อยๆ ลดความเร็วลง ภาพดาวเคราะห์สีน้ำเงินคล้ายดาวโลกจึงปรากฎขึ้นตรงหน้า
"ถึงแล้วนะเนตั้น บ้านของเรา" เนบิวลาบอกพลางเอื้อมมือไปโอบไหล่เนตั้นไว้ สีหน้าระบายไปด้วยรอยยิ้มมีความสุข
เนตั้นหันไปยิ้มกับเนบิวลา แม้ไม่รู้ว่าชีวิตที่นี่จะเป็นอย่างไร ขอให้มีคนที่เนตั้นรักอยู่ด้วยก็พอแล้ว
"เราจะอยู่ที่นี่ด้วยกันตลอดไปนะเนตั้น ที่นี่...เราสองคนจะเป็นอมตะ เราจะไม่มีวันตาย ความรักของเรา...ก็จะเป็นอมตะไปด้วย"
เนตั้นทำหน้าทึ่งระคนสงสัย "ไม่ตายเลยเหรอ แล้วเราจะแก่ไหม เราจะเดินกันไหวหรือเปล่า"
เนบิวลายิ้มเอ็นดู "ไม่แก่หรอก ที่ดาวดวงนี้ พอเราอายุยี่สิบห้า ทุกอย่างก็จะคงที่ตลอดไป บนดาวดวงนี้ไม่มีคนแก่เลยนะ"
"โห...ดีจังเลย แต่ว่า...ถ้าเราไม่ตายเลย เราจะเบื่อกันไหม เราจะต้องอยู่ด้วยกันนานมากเลยนะ" เนตั้นยังสงสัยไม่หยุด
"ไม่เบื่อหรอก พออายุยี่สิบห้า ความรู้สึกของเราก็จะคงที่ เรารักใคร เราก็จะรักคนนั้นตลอดไป ที่นี่...จะเป็นโลกที่คำว่า 'ตลอดไป' มีความหมายชัดเจนที่สุด"
"ดีจังเลย" เนตั้นทำหน้าชวนฝัน "ฉันชักอยากอยู่ที่นี่แล้ว ตื่นเต้นจังเลย"
"ฉันก็ตื่นเต้นเหมือนกัน แต่ฉันก็มาอยู่ที่นี่ได้เกือบปีแล้วล่ะ ที่นี่สงบมาก ขนาดอยู่คนเดียวยังมีความสุขเลย ฉันก็เลยอยากให้นายมาอยู่ด้วย ถึงได้ดั้นด้นไปหานายถึงดาวโลกไง พอนายรื้อฟื้นความจำได้นะ ฉันจะเล่าทุกอย่างให้นายฟังว่าเกิดอะไรขึ้น อีกไม่นานนายก็จะจำได้แล้วว่าเราสองคนรักกันมากแค่ไหน"
"ถึงจำไม่ได้ แต่ฉันก็รักนายมากนะเนบิวลา" เนตั้นขัดขึ้น
เนบิวลาหัวเราะร่วน "ขอบใจนายมากนะที่เชื่อใจฉัน แล้วก็ตามฉันมา"
"ไม่เชื่อได้ไงล่ะ คนที่ยอมเอาชีวิตเข้าแลกน่ะ...ต้องเป็นคนรักจริงอยู่แล้ว" เนตั้นยิ้มหวาน ก่อนจะบอกอย่างตื่นเต้น "แต่ฉันก็อยากจำได้เร็วๆ นะ ฉันอยากรู้จะแย่แล้วว่าฉันเจอนายได้ยังไง ฉันเดานะ ตอนที่ฉันเจอนายครั้งแรก ฉันต้องทำให้นายปวดหัวแน่ๆ ฉันรู้จักนิสัยตัวเองดี ใช่ไหมล่ะ"
เนบิวลาหัวเราะชอบใจ "ไม่ใช่แค่ปวดหัวนะเนตั้น เกือบตายด้วย นายน่ะ...ดื้อมาก แต่ยังไงๆ ฉันก็รักนายนะ รักตั้งแต่แรกเจอเลย"
"รักแรกพบเลยเหรอ" เนตั้นทำหน้าทึ่ง เนบิวลาพยักหน้า เนตั้นทำท่านึก แต่ก็นึกอะไรไม่ออก
"ไม่ต้องนึกหรอก เดี๋ยวนายก็จะจำได้แล้ว" เนบิวลาบอกอย่างรู้ทัน
"แล้วฉันก็จะจำได้ด้วยใช่ไหมว่าฉันเคยเจอพ่อ" เนตั้นต้องการคำยืนยัน
"แน่นอน เพื่อนของฉันที่เขาเดินทางไปส่งนายกลับดาวโลกบอกฉันว่า พ่อนายคอยดูแลนายตลอดเวลาเลย เขารักนายมาก คอยปลอบใจนาย ให้ความอบอุ่นกับนายเท่าที่เขาจะทำได้ พอนายจำได้ นายก็จะรู้เองว่าพ่อนายรักนายมากแค่ไหน ถึงแม้ว่านายจะไม่ได้เจอเขาอีก นายก็จะไม่มีวันเสียใจว่าเขาไม่รักนายนะเนตั้น"
เนตั้นโผเข้ากอดเนบิวลา ซุกหน้าลงตรงไหล่หาความอบอุ่น หลับตาพริ้มอยู่สักพัก
"ฉันไม่ใช่พ่อนายนะ อย่าเพิ่งเข้าใจผิด" เนบิวลาพูดหยอก
"ใครว่าล่ะ ฉันกอดนายเพราะฉันรักนายต่างหาก" เนตั้นบอกแล้วผละออก แต่ยังจ้องมองหน้ากันอยู่ "ก่อนที่ฉันจะจำทุกอย่างได้ ฉันอยากจะบอกนายว่า...ฉันรักนายมากนะเนบิวลา ตอนที่ฉันจำนายได้ ฉันคงจะรักนายมากแน่ๆ ขนาดจำนายไม่ได้ ฉันก็ยังรักนายเลย จำได้ก็รัก จำไม่ได้ก็รัก อ้อ ฉันขอโทษด้วยนะที่ฉันเกือบตัดสินใจช้าไป"
เนบิวลาส่ายหน้าเพื่อบอกว่าไม่เป็นไร
เนตั้นยิ้มพอใจ "ต่อจากนี้ไป เราสองคนจะไม่จากกันไปไหนอีกแล้วนะ ฉันจะอยู่ข้างๆ นายตลอดไปนะเนบิวลา"
เนบิวลายิ้มดีใจ พยักหน้ารับรู้ "ฉันก็จะดูแลนาย แล้วก็รักนายตลอดไป"
สองหนุ่มยิ้มมีความสุข จากนั้นโผเข้ากอดกันอีกครั้ง ดาวเคราะห์สีน้ำเงินตรงหน้าเริ่มปรากฎใหญ่ขึ้นแล้ว อีกไม่นานทั้งสองคนก็จะถึงบ้านบนดาวทีมูลาพันเว
ที่บ้านหลังนี้ ความรักของเนบิวลากับเนตั้นจะดำเนินไปชั่วกัลปาวสาน ก่อเกิดตำนานรักล้านปีแสงให้ทั่วทั้งจักรวาลร่ำลือ
- จบบริบูรณ์ -
-
นิยายทุกเรื่องที่กำลังเขียนและเขียนจบไปแล้ว ใครสนใจก็ไปติดตามกันได้นะครับ
(http://bit.ly/2bvDIFA)
(https://s19.postimg.org/sqg7ejhxf/set_love.jpg)
(http://s5.postimg.org/8skmzfsc7/interstellar_new02.jpg)
(http://s5.postimg.org/442hdzrxz/Love_undestined_poster.jpg)
(http://s5.postimg.org/dzg4xjxvb/lovelessly_01.jpg)
(http://bit.ly/1RX8ogL)
(http://bit.ly/2apghNl)
(http://s5.postimg.org/qa9idgoc7/tonson_rewirte_poster02.jpg)
(https://s5.postimg.org/jb0lmajp3/tonson_sp01.jpg)
(https://s5.postimg.org/t9lk8rt4n/tonson_sp02.jpg)
(https://s5.postimg.org/6m6b2mdkn/tonson_sp03.jpg)
(https://s5.postimg.org/464horvhz/tonson_sp04.jpg)
(https://s5.postimg.org/6bysj9yyf/tonson_sp05.jpg)
ขอบคุณทุกคนที่ติดตามกันมาตลอดนะครับ ฝากนิยายของ sarawatta ไว้ในความทรงจำของทุกคนด้วย ไม่รู้จะได้เจอกันที่ไหนอีกหรือเปล่า แต่ผมจำคนอ่านของผมได้เสมอ โดยเฉพาะคนที่ติดตามเป็นประจำ คิดถึงกันบ้างนะครับ
ขอให้ทุกคนโชคดี ลาก่อนครับ
Sarawatta
-
คืออ่านแล้วแบบว่า มันซึ้งมากกกก ตอนแรกนึกว่าเนบิวลาจะตายซะอีก :hao5: :hao5: :hao5:
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆที่เขียนมาให้อ่านกันนะครับ :hao3: :hao3: :hao3:
ผมก็อ่านของคุณหลายเรื่องอยู่ อาจจะไม่ทุกเรื่อง แต่ก็เป็นกำลังใจให้นะครับ :mew1: :mew1: :mew1:
-
มาแล้ว อ่านแล้วรู้สึกดีอะ มองโลกในทางบวกด้วย เนตั้นต้องแบบนี้สิ เนบิวล่าก็มาหาแล้ว นึกถึงตอนใหม่เนบิวล่าจะอยู่ได้มั้ย ภาษาไทยอีก 555 รอรออ่านตอนต่อไปนะคับ
ขอบคุณที่ยังกลับมาติดตามกันอยู่นะครับ ผมอยากให้คุณอ่าน "ต้น-สน" ที่ผมปรับใหม่มากๆ มันดีงามพระรามเก้ามาก ทิ้งเวอร์ชั่น 2015 แบบไม่เห็นฝุ่นเลย อย่าหาว่าอวดนิยายตัวเองเลยนะครับ แต่ผมรู้ว่าคนที่เคยอ่าน ถ้าได้อ่านที่ปรับใหม่จะรู้ว่ามันดีขึ้นกว่าเดิมเยอะมาก งดงาม ซาบซึ้ง หลังๆ ผมใช้ภาษาได้ดีขึ้นด้วยแหละ พวกคำซ้ำหายไปเยอะเลย - ที่สำคัญ ความรู้สึกตะหงิดๆ ต่อ "สน" หายไปหมดในเวอร์ชั่นนี้ "สน" ในเวอร์ชั่นนี้คือผู้ชายที่ใครสัมผัสจะหลงรักเต็มหัวใจ :)
-
:hao5: จบแล้วอย่างงดงาม ไม่ค่อยดราม่า
แต่ตอนจบก็เสียน้ำตาอีกจนได้ :m8: เป็นพวกแพ้ดราม่า
-
จำได้ก็รัก จำไม่ได้ก็รัก
ดีงามมาก
เดี๋ยวจะไปอ่านต้น--สนต่อ อ่านไปแล้ว 2 ตอนจ้ะ
-
o13 o13 o13 สั้นกว่าที่คิดมากๆ เสียดายจังขอตอนพิเศษได้ไหมจ้ะ เรื่องนี้จบได้แบบฟีลกู้ดมากๆน่ะ ยินดีกับบ้านหลังใหม่แต่อย่าลืมเล้าแห่งนี้ด้วยน่ะจ้ะ เราจะติดตามไปบ้านหลังใหม่ด้วยน่ะจ้ะ ขอบคุณมากๆจ้ะ สำหรับนิยายดีๆ น่ะจ้ะ
-
อยากให้ดาวโลกมีแบบนี้บ้างจัง แบบอายุ25แล้วก็รักมั่นคง อยู่กับคนนี้ไปจนตาย :pig4: :pig4: :pig4:
-
ประทับใจเรื่องนี้
-
มนุษย์ต่างดาวแบบนี้......
อยากมีไว้บ้างจัง
ฟิน........
ขอบคุณที่แบ่งปันขอรับ
-
อิจฉามากบอกเลย
ดีใจแทนเนตั้นนะที่มีคนที่รักมากขนาดนี้
อ่านแล้วรู้สึกอยากจะท่องไปในอวกาศมากเลยอ่ะ
-
อยากย้ายไปอยู่ดาวทีมูลาพันเวบ้างอ่ะ จะไปแอบดูคู่นี้ต่ออ่ะ อิอิอิ สนุกมากๆ ดราม่าไม่เยอะดี อ่านแล้วรู้เหมือนไปอยู่ในเหตุนั้นดูเลย ขอบคุณมากๆ น้าครับ
-
สุดท้ายความรักก็ชนะทุกอย่าง
เนตั้นมีคนที่รักจริง เนบิวลาไม่ต้องอยู่กับคนลวง
ตอนแรกก็น่าสงสารแล้ว เนตั้นไม่ศรัทธาในตัวเอง
แต่ตอนจากกันน่าสงสารกว่า ต้องมาลืมกันทั้งที่รัก
เนบิวลามาตามหาเนตั้นเป็นอะไรที่ดี ไม่ค้างคาแล้วยังมีความสุขด้วย
ติดตามอ่านเรื่องอื่นอีกค่ะ ขอบคุณนะคะ
-
:pig4 :pig4: :pig4: :pig4:
-
จบแบบซึ้งใจอะค่ะ. เนื้อเรื่องกระชับดี ไม่เวิ่น อ่านแบบสบายใจที่สุดค่ะ. ขอบคุณจร่า
-
o13
-
:mew1:
-
:pig4:
-
ดีมาก ตามมาจากอนาคตหลายปีแสง มาเจอนิยายเรื่องนี้ เห้อ เสียดายไม่ได้ติดตามมาตั้งนาน
-
เพิ่งได้เข้ามาอ่านเรื่องนี้
สนุกมากเลยค่ะ เนตั้นน่ารัก