•HANDSOME GHOST•
[7]-น้องชายผู้ใจดีของผีคริส
“คุณมองหน้าผมทำไม !” เสียงแข็งกร้าวดังลั่นตึก ทุกสายตาจับจ้องไปที่รุ่นพี่คนนั้น ก่อนจะมองหาว่าใครที่บังอาจไปมองรุ่นพี่ปีสาม
“ผู้ชายคนสุดท้ายของแถว....คุณหนะแหละ มองหน้าผมทำไม !” มือหนาชี้มาที่ผม ทุกสายตาจากแทบทุกชั้นปีหันมามองผม.....
กูไม่ได้มองมึงงงงงง กูคุยกับพี่มึงอยู่ไหมหละ ไอ้สาสสสสส
เกิดเสียงซุบซิบนินทาดังระงมไปทั่ว ผมกะว่าจะไม่ตอบอะไรแล้ววิ่งตามเพื่อนไป แต่ร่างสูงนั่นกำลังเดินมาทางผมแล้วเข้ามายืนดักหน้าผมเอาไว้ ผมเบรกไม่อยู่ จึงยกมือขึ้นมาบังตัวเองเอาไว้
ปึ้ก !
“คุณผลักผมทำไม !” มันตะโกนลั่นใส่หน้าผม กูไม่ได้ผลักมึงงงงงงงงง มึงมาขวางกูเองงงงง ไอ้ส้าสสสสส
“ตามผมมาด้วย....” ผมยืนนิ่ง กูไม่ได้ทำอะไรผิดเลยนะ ผมกำลังจะเดินหนี แต่มันก็ตะโกนลั่นตึกอีกครั้ง “ผมบอกให้ตามผมมา !” พี่ปีสองพยายามส่งซิกให้ผมตามมันไป ผมหันไปหาไอ้ผีตัวต้นเหตุที่ตอนนี้ยืนนิ่งๆมองน้องชายตัวเอง พอผมเดินตามมันไป ไอ้คริสมันก็ตามมาด้วย
“น้องฉันเปลี่ยนไปมาก....” คริสพูดขึ้น ผมกับคริสเดินตามหลังอยู่ห่างๆ แต่เพื่อความแน่ใจ ผมจึงใช้เสียงกระซิบตอบกลับมันไป
“น้องมึงชื่ออะไร”
“ฟาน” น้ำเสียงอ่อนโยนของคนเป็นพี่ ชั่งแตกต่างกับคนน้องจริงๆ น้ำเสียงของคริสเต็มไปด้วยความรักและความคิดถึง
“รีบเดินไปสิคุณ !” ผมหันหลังไปมองต้นเสียง มีรุ่นพี่ปีสามอีกสองคนเดินตามมาด้วย
ตอนนี้ไอ้ฟานมันกำลังพาผมเดินขึ้นตึกคณะ โดยมีเพื่อนมันอีกสองคนเดินตามมาข้างหลัง พอขึ้นบันไดมาถึงชั้นสองมันก็เลี้ยวไปยังห้องๆหนึ่ง คาดว่าน่าจะเป็นห้องบรรยายอะไรซักอย่างที่ไม่มีใครอยู่ มันเปิดประตูให้ผม
“เข้าไปรอผมข้างใน.... เข้าไปสิคุณ !” แล้วผมก็เดินเข้าไปในห้องที่มีเพียงแสงสว่างอันน้อยนิดที่ลอดจากผ้าม่านสีเข้มเข้ามา มีเพียงมือเย็นๆคอยจับมือผมไว้ตลอดเวลา แล้วประตูห้องก็ปิดลง
“มึงออกไปฟังดิ ว่าพวกนั้นพูดอะไรกัน” คริสพยักหน้าแล้วหายตัวไป เพียงครู่เดียวมันก็กลับเข้ามา ใบหน้าคมไม่ได้มีความวิตกกังวลอะไรเลย
“ฟานบอกให้เพื่อนเขาสแตนด์บายรอ เผื่อว่านายจะเป็นอะไรขึ้นมาหนะ”
“ทำไมกูต้องเป็นอะไรด้วยหละ” เสียงหมุนลูกบิดประตูดังขึ้น ประตูกำลังค่อยๆถูกเปิดออก โดยคนที่อยู่ด้านนอก
“เพราะนี้คือการว้ากเดี่ยวไงหละ”
ปั้ง !
แล้วประตูก็ปิดลงอีกครั้ง โดยมีร่างสูงของฟานยืนอยู่หน้าประตู ใบหน้าคมนั่นกำลังเก้กขรึม ถ้าเป็นจริงอย่างที่คริสบอกผม คนตรงหน้าผมก็คงจะเป็นคนที่มีจิตใจดีอยู่บ้าง
“คุณชื่ออะไร” เสียงทุ้มนิ่งเอ่ยขึ้นทำลายความเงียบทั้งหมด ความกดดันไหลมาจากไหนไม่รู้ มันกำลังกองอยู่บนอกผม
“ผะ...ผมชื่อ...ปาร์คครับ” ไอ้ฟานพยักหน้าหนึ่งที มันเดินวนไปรอบๆห้อง ปล่อยให้ทั้งห้องอยู่ในความเงียบ เหงื่อชื้นไหลออกมาตามฝ่ามือของผม
แต่แล้วมือเย็นก็เอื้อมมาบีบมือผมไว้ พร้อมกับใบหน้าหล่อๆนั่นกำลังส่งยิ้มให้ผม
“คุณมองหน้าผมทำไม ?”
“ไม่ต้องกลัวนะ....น้องชายฉันใจดี” คริสพูดพร้อมกับกระชับมือผมให้แน่นขึ้น
“............อืม”
แต้ก ! จู่ๆไฟในห้องก็สว่างขึ้น ผมเงยหน้ามองใบหน้าคมของฟานที่ตอนนี้คิ้วกำลังขมวดเรื่อยๆ
“ผมถาม ....ทำไมคุณไม่ตอบ !”
ใจดีพ่อมึงสิ ตะคอกเอาๆ
ผมแอบด่าสองพี่น้องในใจ แล้วผมก็เงียบ ไม่รู้จะตอบไอ้ฟานว่ายังไง ตอนนั้นกูกำลังคุยกับผีพี่มึงอยู่งี้หรอ มันจะเชื่อกูไหมหละ
“ผมไม่ได้มองครับ” ผมรีบตอบ ก้มหน้าหนีสายตาคมที่กำลังจ้องมองผมอยู่
“งั้นตอนนี้คุณก็มองผมสิ ! ”
“...........” ผมยังคงก้มหน้าหลับตาปี๋ นึกโกรธแค้นไอ้คริสในใจ เนี่ยนะ น้องชายผู้ใจดีของมึง !
“ผมสั่งให้คุณมองหน้าผม !!” ไอ้ฟานตะคอกผมอีกรอบ ผมเริ่มรู้สึกแน่นอกขึ้นมานิดๆ แต่ผมคงจะยังไม่ยกออกตอนนี้
“แกล้งเป็นลมสิ ชักก็ได้ ” เสียงทุ้มนุ่มกระซิบบอกผม ผมลังเลอยู่เพียงครู่เดียวก็ตัดสินใจจะทำตามที่คริสบอก
อย่างแรกก็ต้องแกล้งสำลักอากาศ “แค่กๆ” แล้วยกมือขึ้นกุมหัวตัวเอง หน้านิ่วคิ้วขมวด ผมแอบลอบมองสีหน้าของไอ้ฟาน มันดูตกใจนิดๆกับอาการของผม แต่ก็ยังเก๊กขรึมใส่อยู่
“คุณ...... คุณเป็นอะไรหรือเปล่า” น้ำเสียงของฟานแสดงถึงความกังวลอย่างเห็นได้ชัด เอาสิ ผมยังคงเดินหน้าทำแผนแกล้งชักต่อ
“ผะ...ผมโอเค” แล้วผมก็ค่อยๆเกร็งมือ ทำขาอ่อนๆ ตาเหล่เข้าหากัน เกร็งจนแขนสองข้างบิดงอ
“เห้ยน้อง ! ” แล้วก่อนที่ผมจะล้มลง ไอ้ฟานก็เข้ามาประคองผมทันที
“เห้ยพวกมึง น้องชัก ! เข้ามาช่วยกูหน่อย” แล้วพี่อีกสองคนก็รีบเปิดประตูเข้ามาในห้อง รีบพยุงผมขึ้น แต่ผมยังแกล้งดิ้นอยู่จนพี่อีกสองคนพยุงผมไม่ได้
เอาเซ่ ! ตุ๊กตาทองปีนี้ต้องเป็นของกู ! ฮ่าๆๆๆๆ !
“กูแบกน้องเอง พวกมึงไปบอกอาจารย์ในห้องพยาบาลให้หน่อย” แล้วพี่สองคนก็ออกจากห้องไป มือหนาที่กำลังประคองผมอยู่ค่อยๆลูบหัวผมอย่างอ่อนโยน
“ชู่วววว หายใจเข้าลึกๆนะครับน้อง ค่อยๆหายใจนะ...ฮึ้บ” แล้วเขาก็แบกผมขึ้นในท่าเจ้าสาว...... เจ้าสาวหรอ.....ไม่เอาๆ ท่าเจ้าบ่าวละกัน
ฟานแบกผมลงมายังชั้นหนึ่ง แล้ววิ่งตรงไปยังห้องพยาบาลอย่างรวดเร็ว ผมได้ยินเสียงเหมือนอาจารย์กำลังดุพี่ปีสามสองคนที่วิ่งมาก่อนหน้านี้ดังลั่นตึก ฮ่าๆ สมน้ำหน้า แล้วผมก็คิดว่าไม่นานคนที่มันกำลังอุ้มผมอยู่ต้องโดนด้วยแน่ๆ
“นายภาวิทย์ ! ยังไม่ถึงวันรับน้องไม่ใช่หรอค่ะ ทำไมถึงแอบรับก่อนคะ !”
อู้วววว ดุมันแรงๆเลยครับอาจารย์
“ช่วยน้องก่อนได้ไหมครับ แล้วจารย์ค่อยด่าผมทีหลังนะ” น้ำเสียงชั่งต่างกับไอ้พี่ว้ากขี้เก๊กคนก่อนหน้าจริงๆ มันรีบแบกผมไปวางไว้ที่เตียง แกะกระดุมเม็ดบนสุดผมออกแล้วหยิบหนังสือเล่มหนึ่งมาพัดให้ผม เพียงครู่เดียวอาจารย์ก็เอาแอมโมเนียมาให้ผมดม บอกเลยว่าโคตรเหม็น แต่ต้องทำเป็นสูดหายใจเข้าลึกๆแทน
อ้ากกก แสบจมูกกกกกก
“หึหึ” แอบได้ยินเสียงหัวเราะเบาๆ คิดว่าน่าจะเป็นเสียงของไอ้ คริสที่ยืนดูผมอยู่ข้างเตียง ถ้าเกิดว่าผมเหม็นแอมโมเนียตายผมจะไปถีบมันคนแรกเลยคอยดู แผนมันแท้ๆเลย
“ดีขึ้นหรือยังคะลูก” อาจารย์ถามขึ้นด้วยสีหน้าเป็นห่วง ผมเลยพยักหน้าให้ช้าๆ รุ่นพี่ปีสามคนอื่นๆถูกไล่ออกไปนอกห้องพยาบาลเพราะกลัวว่าจะแย่งอากาศผมหายใจ ยกเว้นตัวต้นเหตุที่ทำให้ผมชัก(แบบปลอมๆ)
สีหน้าของฟานดูมีความกังวลอย่างเห็นได้ชัด ผมเลิกแกล้งชักมาได้ซักพักแล้วนอนนิ่งๆแทน แอบฟังบทสนทนาที่ฟานกำลังโดนอาจารย์ด่า
“ทำไมไม่ถามน้องก่อน ว่าน้องมีโรคประจำตัวหรือเปล่า ก่อนที่เธอจะไปว้ากใส่น้อง”
“ผมขอโทษครับจารย์” ใบหน้าคมคายนั่นได้แต่ก้มหน้ารับความผิด แอบสะใจนิดๆที่มันโดนอาจารย์ด่าชุดใหญ่ ส่วนผมนอนตากแอร์อยู่บนเตียงนุ่มๆ โดยมีคริสยืนหัวเราะเสียงเบาอยู่ข้างๆ
“เห็นไหม บอกแล้วว่าน้องชายฉันหนะใจดี” คริสนั่งลงข้างๆเตียง ผมเลยพลิกตัวนอนหันหน้าไปทางคริสแล้วหันหลังใส่อาจารย์กับฟานแทน
“ทำไมน้องชายมึงหน้าเหมือนมึงอย่างกับฝาแฝด” ผมบอกสิ่งที่ผมสงสัยมาตั้งแต่ต้นไป
“อาจจะเป็นเพราะน้องชายฉันโตขึ้นหละมั้ง ตอนที่ฉันตาย.. ฉันอยู่ปีสามพอดี ส่วนน้องชายฉันก็คงจะอยู่ม.3ตอนนั้นก็ยังหน้าไม่เหมือนกันเท่านี้หรอก แต่พอน้องชายฉันโตขึ้น ไม่รู้ทำไมถึงหน้าเหมือนฉันขนาดนี้เหมือนกัน” น้ำเสียงที่บ่งบอกถึงความรักและความคิดถึงของผีตรงหน้า ทำให้ผมรู้ได้เลยว่าคริสรักน้องชายของมันมากแค่ไหน
“มึงนี่รักน้องมึงมากเนอะ” คริสพยักหน้ายิ้มๆ
“อาจารย์กำลังเดินมาทางนี้” คริสบอกให้ผมรู้ตัว
“หนู อาจารย์มีธุระด่วนต้องไปทำนะคะ นอนพักห้องนี้ก่อน แล้วถ้าดีขึ้นค่อยกลับบ้าน” ผมพลิกตัวกลับมามองอาจารย์ แกล้งทำหน้าเหมือนคนป่วยแล้วพยักหน้าเบาๆ
“ครับ”
“ตายละ ดูสิ แบบนี้จะกลับบ้านไหวไหมเนี่ย นายภาวิทย์ ไปส่งน้องด้วยนะคะ” อาจารย์หันไปบอกกับไอ้ฟาน มันพยักหน้ารับแล้วอาจารย์ก็หยิบกระเป๋าเดินออกจากห้องไป
“น้องปาร์คครับ พี่ขอโทษนะครับ พี่ไม่รู้ว่าน้องมีโรคประจำตัว” ฟานเดินมาอยู่ข้างๆเตียงผม มือหนาถูกส่งมาลูบหัวผมอย่างอ่อนโยน
“มะ..ไม่เป็น..ไรครับ...” ผมแกล้งทำเสียงอ่อน ทำสีหน้าป่วย เนียนไป้อี้กกกก ตุ๊กตาทองไปอี้กกก
“คือว่า... ปาร์คอย่าบอกเพื่อนได้ไหมว่าพี่ใจดีแบบนี้ ช่วยแกล้งทำเป็นกลัวพี่แบบเดิมได้ไหม” ฟานดูมีท่าทีกังวลเล็กน้อย คงกลัวว่าผมจะไปบอกเพื่อนๆว่ามันช่างแตกต่างกับไอ้คนที่ไล่คนทั้งชั้นปีออกจากตึกคณะ
“ได้..ครับ”
“โอเคเลย ขอบคุณมากครับ” แล้วใบหน้าคมก็ส่งยิ้มหล่อมาให้ผม ถ้าผมเป็นผู้หญิงนี่คงกรี้ดแตกตรงนี้ไปแล้ว ติดแต่ว่าผมเป็นผู้ชาย ผมเลยไม่ได้รู้สึกอะไร รู้สึกแค่ว่ามันก็ดูหล่อเหมือนพี่มันหนะแหละ
ผมแกล้งนอนอยู่ในห้องพยาบาลอีกซักพัก โดยมีฟานนั่งกดโทรศัพท์รออยู่ข้างๆ แล้วก็มีผีคริสที่ยืนมองน้องชายมันอยู่ ตอนนี้ข้างนอกคงจะมืดค่ำแล้ว คงได้เวลากลับหอซักที
ผมลุกขึ้นจากเตียง ฟานรีบพุ่งเข้ามาพยุงผม ผมแกล้งทำเป็นยกมือขึ้นมากุมหัวไว้ ไม่ได้ปวดหัวอะไรหรอก ...ผมพึ่งตื่น แล้วฟานก็พยุงผมให้เดินออกมาจากห้องพยาบาล ตอนนี้ตึกคณะเงียบเชียบ มีเพียงอาจารย์ไม่กี่คนที่นั่งอยู่ในห้องธุรการ
“ไม่ต้องพยุงผมแล้วครับ ผมเดินไหว”
“ไหวแน่นะ”
“ก็ต้องไหวสิฟาน ปาร์คมันแกล้ง ฮ่าๆ” เสียงของคริสหัวเราะออกมา ฟานคงไม่ได้ยินเสียงของคริส เลยไม่ได้แสดงสีหน้าอะไรออกมา
ตอนนี้เราสามคน......ไม่ใช่ดิ ต้องสองคนหนึ่งผี กำลังเดินไปทางประตูของมหาลัย เราเดินกันไปเงียบๆ คริสที่เดินข้างน้องชายของมันกำลังลูบหัวน้องชายที่ตัวสูงเท่าๆกับมัน ดวงตาแสดงความรักความคิดถึงออกมาอย่างล้นเหลือ เวลา7ปีที่มันติดอยู่ที่ห้องนั้น มันคงจะคิดถึงครอบครัวมันมาก
ผมมองใบหน้ายิ้มแย้มมีความสุขของไอ้คริสก็รู้สึกว่าผมคงทำถูกแล้วแหละที่ตัดสินใจช่วยมัน ไม่รู้ทำไมตอนที่มันยิ้มผมถึงได้มีความสุขตามมันไปด้วย หลายคนอาจจะเคยได้ยินประโยคที่ว่า ที่สุดของความสุข คือความสุขจากการให้ ถึงแม้เราจะไม่ได้อะไร แต่เราก็ได้ความสุขใจกลับมา หลายคนคงจะไม่เคยได้ยินกัน เพราะผมพึ่งคิดเองตะกี้เลย ฮ่าๆ
“น้องอยู่หอไหนครับ” ฟานพูดทำลายความเงียบ เราเดินมาเรื่อยๆจนถึงซอยหลังมหาลัย
“หอท้ายซอยครับ” ผมหันไปดูฟานที่ตอนนี้มีสีหน้าแปลกๆ เหมือนกำลังแปลกใจแล้วก็เหมือนกับว่ากำลังคิดอะไรอยู่ แต่มันก็ไม่ได้พูดอะไร เราเดินผ่านที่โล่งๆแล้วก็ป่ารกๆจนเริ่มมองเห็นตึกรูปตัวยูอยู่ข้างหน้า คิ้วหนาของฟานขมวดมากขึ้นเรื่อยๆ ส่วนคริสกำลังยกมือขึ้นมาพาดไหล่น้องชายของมัน ใบหน้ายิ้มแย้มแลดูมีความสุข ผมเลยตัดสินใจว่าควรจะถามเรื่องที่ผมควรจะถามซักที
“พี่ครับ... พี่มีพี่ชายหรือเปล่าครับ” ผมลองถามหยั่งเชิง ฟานหยุดเดินแล้วมองหน้าผมด้วยสีหน้าแปลกๆ มันทำสีหน้าแบบว่า ผมอาจจะเป็นคนที่ฆ่าพี่มัน
“น้องถามทำไมครับ” น้ำเสียงขุ่นเคืองถูกส่งมาจากริมฝีปากหนา ผมชักจะสงสัยกับอาการของไอ้ฟานซะแล้วสิ หรือว่าจะเป็นพี่ฟานที่ฆ่าไอ้คริส หลังจากนั้นก็ศัลยกรรมหน้าตาให้เหมือนคริสเพื่อเหตุผลบางอย่าง และแล้ว ปริศนาก็ได้รับการไขให้กระจ่าง ถึงตัวจะเป็นเด็กแต่สมอ......
รำค้าญ !
“ผมแค่สงสัยอะครับ สรุปแล้ว พี่มี...” แล้วก่อนที่ผมจะพูดจบประโยค ฟานก็พูดประโยคที่ทำให้ทั้งผมและคริสต้องยืนตะลึง
“ฉันไม่เคยมีพี่ชาย”
หัวข้อ: [ เปิดพรี !! ] •HANDSOME GHOST•[END]สรุปตอนพิเศษในเล่ม+เกมแจกหนังสือ [2/11/62] (อ่าน 128847 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก