หัวข้อ: [ เปิดพรี !! ] •HANDSOME GHOST•[END]สรุปตอนพิเศษในเล่ม+เกมแจกหนังสือ [2/11/62]

[igaga]

วันอังคารแล้วๆๆๆๆๆ

[niightziiz]

•HANDSOME GHOST•

[8]- ถูกหรือผิด ?

 

 

“ฉันไม่เคยมีพี่ชาย” พูดจบไอ้พี่ฟานมันก็หันหลังเดินกลับทันที ผมหันไปมองผีตนข้างๆ มันกำลังอึ้งๆที่ได้ยินคำพูดนั้นจากน้องชายตัวเองแล้วผมก็หันไปทางคนที่เดินกลับไปทางเดิม แผ่นหลังกว้างนั่นกำลังสั่นเทา

“กูไปพูดอะไรสะกิดต่อมน้องมึงหรือเปล่าวะ”

“ฉันคิดว่าฟานคงจะยังทำใจเรื่องฉันไม่ได้” มันพูดกับผม แต่ตายังมองไปทางน้องชายตัวเองที่ตอนนี้เดินจนลับตาไปแล้ว คริสมันกำลังจะตามน้องมันไปแน่ๆ แต่ผมรีบคว้ามือเย็นๆนั่นไว้ก่อน

“มึงอย่าพึ่งไปตอนนี้เลย มึงไปมึงก็ทำอะไรไม่ได้อยู่ดี น้องมึงมองไม่เห็นมึงนะ” มันพยักหน้าช้าๆแล้วเดินตามผมขึ้นห้องแทน

 

หลังจากขึ้นมาบนห้อง ไอ้คริสก็เอาแต่นั่งเหม่อ มันเงียบลงไปอย่างเห็นได้ชัด นี่ขนาดผมแก้ผ้าต่อหน้ามัน มันก็ยังไม่สนใจ กลับนั่งนิ่งเหม่อมองฝาผนัง ผมมองหน้ามันสลับกับผนังตรงหน้า แต่ก็ไม่เห็นว่าจะมีอะไรน่าสนใจอยู่บนผนังเลย ที่น่าสนใจนี่มันต้องตัวผมต่างหาก

“มึงอย่าพึ่งคิดมากตอนนี้เลยน่า น้องมึงอาจจะรับไม่ได้กับการตายของมึงแบบที่มึงบอกก็ได้นะ”ผมตบบ่ามันแล้วเดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวที่อยู่หลังห้อง เดินเข้าห้องน้ำ และในตอนที่ผมกำลังจะปิดประตูห้องน้ำ ไอ้คริสก็ดันประตูเข้ามาก่อน

“ฉัน....สระผมให้”ยังไม่ทันที่ผมจะอนุญาต มันก็เข้ามาในห้องน้ำแล้วล็อคประตูเรียบร้อย ผมปล่อยให้มันราดน้ำผมตั้งแต่หัวจรดเท้า มันบีบแชมพูใส่มือแล้วแล้วค่อยๆขยี้เบาๆบนผมของผม

มือเย็นที่ขยี้หัวผมอยู่ทำเอาผมแทบเคลิ้ม มันสบายซะจนผมอยากจะซื้อเตียงสระผมแล้วให้มันสระให้ผมเช้าเย็น ติดแค่ผมไม่มีตังค์เท่านั้นเอง

“มึงก็อาบน้ำด้วยกันก็ได้นะ กูไม่ถือ”ผมตัดสินใจบอกมันไปแบบนั้น เพราะคิดว่ามันคงจะสบายใจขึ้นถ้าหากอาบน้ำให้สดชื่นซะหน่อย

“จะดีหรอ?”

“มึงจะถามทำไมถ้ามึงจะถอดชุดออกหมดขนาดนั้นอะ” ผมมองมันที่ตอนนี้เหลือเพียงชั้นในสีขาวเพียงตัวเดียว ยอมรับและยอมแพ้แบบลูกผู้ชายเลยว่า มันหุ่นดีกว่าผมมาก กล้ามเนื้อพอประมาณ แต่สวยได้รูป ผิวซีดขาวนั่นก็ไม่สามารถบดบังผิวเนียนนั่นได้เลย มันส่งยิ้มน้อยๆพร้อมกับเอื้อมไปด้านหลังผม หยิบฝักบัวมาราดฟองสบู่บนหัวผมออก

“ไอ้คริส น้ำเย็น !” ผมรีบโดดหลบฝักบัวนั้นแล้วเอื้อมตัวลงไปตักน้ำในถังน้ำที่ผมมั่นใจว่ามันต้องเย็นก็ฝักบัวแน่ๆ แล้วเทศกาลสงกรานต์ก็เริ่มขึ้นในห้องน้ำของผม

“ฮ่าๆๆๆ พอแล้วๆ” มันยกมือยอมแพ้ แล้วเราก็เริ่มอาบน้ำกันได้ซักที แต่อาบได้เพียงแค่แป้บเดียวผมก็ต้องรีบอาบให้เสร็จโดยไว เพราะรู้สึกว่าอะไรบางอย่างที่อยู่ภายใต้กางเกงในสีขาวของไอ้คริสมันกำลังเริ่มแข็ง  ผมสาบานว่าไม่ได้มอง แต่มันใหญ่จนแทบจะแทงตาผมอยู่แล้ว !

คิดผิดจริงๆที่อาบน้ำกับมึงเนี่ย ไอ้ผีลามก !

 

ผมออกจากห้องน้ำไม่นาน ไอ้ผีลามกก็เดินออกมาจากห้องน้ำตาม

“เสื้อผ้าฉันเปียกหมดแล้ว”มันชูชุดนักศึกษาที่ชุมน้ำขึ้นมาให้ผมดู ผมพยักหน้าแล้วค้นเสื้อผ้าในตู้ให้มันใส่

“ฉันใส่เสื้อผ้านายไม่ได้”

“กูไม่เป็นสังคังหรอกน่า ใส่ๆไปเหอะ”

“ไม่ได้กลัวนายเป็นสังคัง แต่เสื้อผ้าที่วิญญาณอย่างฉันจะใส่ได้มันต้องให้พระทำพิธีให้ อย่างเสื้อผ้าฉันที่อยู่ที่บ้าน ฟานคงให้พระทำพิธีมาให้”

“มึงจะให้กูบวชเป็นพระเลยหรอ ?”อันนี้ผมถามเอาฮา

“เฮ้อ เอาเป็นว่า เดี๋ยวฉันมาละกัน”แล้วมันก็หายตัวไป ทิ้งไว้แต่รอยน้ำบนพื้นกระเบื้องหน้าห้องน้ำ

ผมจัดการใส่เสื้อผ้าและเตรียมตัวนอน กำลังจะเอื้อมไปปิดไฟบนหัวเตียง แต่มือซีดขาวก็กดปิดสวิซไฟให้ผมก่อน ผมล้มตัวลงนอนแล้วดึงหมอนใบข้างๆมากอด

“อ้าว แล้วฉันจะหนุนหมอนใบไหนหละ” มันเดือดร้อน ผมคืนหมอนให้มันแล้วนอนกอดอกแทน

 

ผมเป็นคนติดหมอนข้างมากๆ เพราะงั้นผมจึงนอนไม่หลับถ้าไม่ได้กอดหมอนข้าง ผมนอนหมุนตัวไปมา เพราะเตียงก็ไม่ได้ใหญ่มาก แถมยังมีผีตัวใหญ่ๆมานอนข้างๆอีก

“นายนอนไม่ได้หรอ ?”

“กูติดหมอนข้าง”ผมพูดทั้งๆที่ยังหลับตาอยู่

“งั้นก็กอดฉันสิ ฉันไม่ถือ”มันว่างั้นแล้วมันก็ขยับเข้ามาใกล้ๆผมให้ผมกอดได้ถนัดขึ้น

เอาวะ คืนเดียว ไม่เสียหายหรอก

ผมดึงร่างกายเย็นเข้ามากอด คิดซะว่ามันเป็นหมอนข้างแบบเย็น เหมาะกับอากาศร้อนๆในคืนนี้เป็นอย่างยิ่ง

 

และผมก็คงคิดผิดเพราะตอนเช้าที่ผมตื่นมา คนที่ถูกกอดก็กลายเป็นผม แถมยังมีอะไรบางอย่างที่โคตรแข็งเบียดอยู่ตรงก้นผม

“ไอ้ผีลามก !! ฟรรคคค !!”ผมตื่นทันที แกะแขนที่กอดผมออก แล้วยกเท้าขึ้นถีบจนไอ้ผีตัวข้างๆกระเด็นไปติดผนังห้อง

“โอ้ย ! นายถีบฉันทำไมเนี่ย”

“ก็มึงเอาของมึงมาจิ้มก้นกูทำไมหละ” ผมชี้ไปที่ส่วนกลางลำตัวของมัน มันมองตามมือผมแล้วยักไหล่

ยักไหล่หาพ่องงงง

“มันก็เรื่องธรรมดาของผู้ชาย ของนายก็แข็งไม่ใช่รึไง”มันชี้มาที่ของผมบ้าง ผมหยิบหมอนปาใส่มันไปใบหนึ่ง

“กูไม่ได้เอาของกูไปจิ้มตูดมึงหนิวะ !”

“หึหึ โทษทีๆ” มันยกมือยอมแพ้แบบที่ชอบทำ “แล้วนี่กี่โมงแล้วหละ ฟ้าสว่างขนาดนี้ ต้องสายแล้วแน่ๆ”ผมหยิบโทรศัพท์ที่วางไว้ข้างหมอนขึ้นมาดูเวลา

“ไอ้เชี้ย ! เจ็ดโมงแล้ว !” ผมรีบกระโดดลงจากเตียง คว้าผ้าเช็ดตัว เข้าห้องน้ำแล้วรีบอาบน้ำให้เร็วที่สุด ผมมีเวลาอีกครึ่งชั่วโมงในการรีบไปมหาวิทยาลัย เพราะพี่ๆนัดไว้เจ็ดโมงครึ่ง เพื่อที่จะไปส่งปีหนึ่งเข้าเรียนเหมือนเมื่อวาน

ผมอาบน้ำเสร็จก็รีบพุ่งตัวออกจากห้องน้ำ ไอ้คริสถือชุดนักศึกษา ไว้ให้ผมเรียบร้อยแล้ว ผมหยิบมาใส่ รีบจัดของใส่กระเป๋าเสร็จแล้วก็รีบวิ่งออกมาจากห้อง

“ล็อคห้องให้กูด้วย เจอกันที่มหา’ลัยนะ”มันพยักหน้าแล้วผมก็ออกตัววิ่งลงมาจากตึกรูปตัวยู วิ่งออกมาจนถึงกลางซอย กะว่าจะขึ้นวินเพราะมันเร็วดี แต่ตอนนี้กลับมีนักศึกษายืนต่อแถวเพื่อรอขึ้นวิน

ถ้าต่อแถวรอขึ้นต้องไม่ทันแน่ๆ เอาวะ วิ่งก็วิ่ง

 

ผมตัดสินใจวิ่งออกมาจากซอย กว่าจะมาถึงปากซอยได้ก็เล่นเอาหอบแฮ่ก แต่แล้วก็เหมือนสวรรค์เป็นใจ ตอนที่ผมกำลังวิ่งตรงไปยังทางมหาลัย รถเก๋งสีดำก็ชะลอรถชิดฟุตบาท

“น้องปาร์ค ขึ้นมาสิ เดี๋ยวไปม.ไม่ทันนะครับ”เป็นพี่ฟานที่เปิดกระจกรถแล้วเรียกให้ผมขึ้นไปบนรถคันนั้น ผมยิ้มอย่างดีใจแล้วรีบวิ่งไปขึ้นรถอีกด้าน พอประตูรถถูกปิดพี่ฟานก็ถามผมทันที

“ปีสองนัดกี่โมงครับ?”

“เจ็ดโมงครึ่งครับ อีกห้านาทีจะทันป่าวพี่” ผมมองนาฬิกาที่คอนโซลหน้ารถ เจ็ดโมงยี่สิบห้า ห้านาทีกับระยะทางอีกเป็นกิโล แถมรถยังไปได้ช้าๆแบบนี้ คงไม่ทันแน่ๆ

“ไม่ทันหรอกครับ แต่ไม่เป็นไร เดี๋ยวพี่ไปส่งหน้าห้องเรียน น้องปาร์คเรียนวิชาอะไรหละ”ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูตารางเรียน

“อินฟอเมชั่นมีเดียครับ ห้องเรียน LH1-332 LH1นี่ใช่ศูนย์เรียนรวม1หรือเปล่าครับ”

“ใช่ครับ เดี๋ยวพี่ไปส่งหน้าห้องละกัน”

ไม่นานเราก็มาถึงมหาวิทยาลัย พี่ฟานขับรถมาจอดที่ลานจอดรถของตึกที่ผมเรียน

“เดี๋ยวผมขึ้นห้องเองก็ได้ครับ ขอบคุณมากครับ” ผมยกมือไหว้ขอบคุณแล้วรีบวิ่งขึ้นไปข้างบนตึกเรียน พอมาถึงหน้าห้องก็เจอกับเพื่อนๆที่นั่งอยู่ในห้องเรียนก่อนแล้ว และมีบางส่วนที่ยืนคุยกันอยู่หน้าห้องก็มีเพราะอาจารย์ยังไม่เข้า

ผมเปิดประตูเข้าไปแล้วหาที่นั่งแถวๆหลังห้อง ถอนหายใจด้วยความเหนื่อย ที่ต้องรีบมาแต่เช้าแบบนี้ก็เพราะผมยังไม่รู้จักที่ทางในมหาวิทยาลัย จึงต้องให้พี่ปีสองเป็นคนพามา ถ้าวันนี้ให้วิ่งมาตึกนี้เองผมก็คงมาไม่ถูก โชคดีโคตรๆที่พี่ฟานมารับซะก่อน

“โชคดีจังที่มาทัน”เสียงไอ้คริสดังขึ้นข้างตัว พร้อมๆกับการปรากฏตัวของมันในชุดนักศึกษา ผมหันไปมองหน้ามันที่กำลังยิ้มๆให้ผมอยู่ ถ้ามันเป็นคนมันคงหล่อมากอะ ผมอิจฉามันจริงๆ

“น้องมึงให้กูติดรถมาด้วย”

“เห็นไหมหละ น้องชายฉันหนะใจดี”

“แต่หน้าน้องมึงแปลกๆนะวันนี้ ตาบวมหน่อยๆ แถมยังเหมือนคนไม่ได้นอนอีกต่างหาก”ผมบอกเล่าถึงใบหน้าน้องชายของมันที่ดูโทรมๆให้มันฟัง

“เมื่อคืนฟานนอนร้องไห้ทั้งคืน ฉันคิดว่าคำพูดของนายคงจะไปกระทบแผลในใจของน้องชายฉันเข้า”มันพูดน้ำเสียงเศร้าจนผมรู้สึกผิด แต่ไอ้นิสัยปากไวของผมนี่มันห้ามไม่ได้จริงๆ

“กูขอโทษด้วยละกัน”ผมพูดจบก็มีผู้หญิงคนหนึ่งเดินตรงมาทางผม หล่อนนั่งลงที่เก้าอี้ข้างตัวผม

“นี่ๆ นายชื่ออะไรหรอ”เธอเอ่ยน้ำเสียงหวาน

“ปาร์ค เธอหละ ?”ผมถามกลับตามมารยาท

“เราชื่อทราย นี่ๆ เราขอถามอะไรหน่อยสิ” ผมพยักหน้าให้เธอ เธอยิ้มดีใจก่อนจะถามผม “เมื่อตะกี้ มีคนเห็นพี่ฟานมาส่งนายที่หน้าตึกด้วยอะ ทำไมพี่ฟานถึงมาส่งนายได้หละ”

เอาหละสิ ผมจะตอบหล่อนว่ายังไงดีเนี่ย

“เมื่อวานเราเข้าโรงพยาบาลหนะ”

“เอ๋.. แล้วพี่ฟานเกี่ยวอะไรอะ”เธอทำหน้าสงสัย ผมเลยแกล้งทำสีหน้าเหมือนจะร้องไห้

“มะ...เมื่อวาน...ที่เราโดนว้ากเดี่ยว... เราชักหนะ ต้องเข้าโรงพยาบาล แล้วเช้านี้พะ...พี่ฟานเลยไปเช็คว่าเรายัง...โอเคหรือเปล่า...แล้ว...เขาก็บังคับให้เรามามหาลัยเพราะไม่อยากให้ปีหนึ่งขาดเรียนหนะ”ผมแสร้งหลบสายตาเธอ แอบได้ยินเสียงหัวเราะเบาๆมาจากไอ้ผีที่นั่งอยู่อีกฝั่งหนึ่ง

“อุ้ย~~ หล่อแถมยังใจดีด้วย” เธอทำสีหน้าปลื้มปริ่มสุดฤทธิ์

“ถ้า....ถ้าเธอเจอแบบที่เราเจอ... เธอจะไม่คิดว่าเขาใจดีแน่ๆ”แล้วผมก็แกล้งร้องไห้และสั่นด้วยความกลัว

“เนียนมาก”ไอ้ผีตัวข้างๆพูดขึ้น

“เงียบน่า !”

“น่ากลัวจัง.... แต่ฉันก็ยังชอบเขาอยู่ดีแหละ คนอะไรก็ไม่รู้ หน้าตาเหมือนพ่อของลูก” ผมส่ายหน้าให้กับความเพ้อฝันของผู้หญิง เธอลุกขึ้นและเดินกลับไปที่กลุ่มเพื่อนของเธอ และเริ่มเล่าเรื่องราวอย่างออกรถออกชาติ เพื่อนของเธอหันมามองผมเป็นระยะๆ พร้อมกับทำหน้าตาที่แสดงออกว่าอึ้งกันสุดๆ

“น้องมึงกลายเป็นคนโหดร้ายขึ้นมาทันตาเห็นเลยหวะ”

“นายก็รู้อยู่แก่ใจนี่ ว่าน้องชายฉันหนะใจดีขนาดไหน”

“น้องชายมึงหนะอ่อนโยน” หรือไม่การกระทำนั่นก็เป็นแค่หน้ากากที่น้องมึงสร้างขึ้นมาเพื่อปิดบังความโหดร้ายของตัวเองหละมั้ง

ผมได้แค่คิดในใจ ไม่กล้าพูดออกไปตรงๆแบบนั้น บอกตรงๆว่าตอนนี้ผู้ต้องสงสัยอันดับหนึ่งที่ผมสงสัยก็คือน้องชายของมันนี่แหละ

 

การเรียนของผมยังคงเป็นปกติดี ผมเริ่มมีคนเข้ามาทำความรู้จักมากขึ้น ส่วนใหญ่ก็ถามถึงเรื่องราวที่ผมโดนว้ากเดี่ยวจนชักนั่นแหละ ไม่มีใครคิดอยากจะสนิทกับผมหรอก เพียงแค่เข้ามาคุยเพื่อหาข่าวไว้ไปนินทากันสนุกปาก แต่ผมก็หาได้แคร์ไม่

ตกเย็นก็มีกิจกรรมเหมือนเมื่อวาน พี่ปีสองสอนปีหนึ่งร้องเพลงของมหาวิทยาลัยบ้าง ตอบคำถามเกี่ยวกับมหาวิทยาลัยบ้าง จนเวลาล่วงเลยมาถึงค่ำแล้ว ก็ได้เวลาปล่อยให้พวกผมกลับที่พักกันเสียที

แต่ก่อนที่พวกผมจะได้แยกย้ายกันกลับ ไอ้คนที่อยู่ในหัวผมทั้งวันก็เดินผ่านใต้ตึกคณะ แต่แปลกที่วันนี้มันเดินคนเดียว ใบหน้านั่นเหม่อลอย รุ่นน้องหลายคนยกมือไหว้มันแต่มันก็ไม่สน แม้แต่เพื่อนทักมัน มันยังทำเพียงแค่หันไปยิ้มน้อยๆเท่านั้น ก่อนจะโบกมือลาแล้วเดินออกจากตึกคณะไป พอรุ่นพี่ปล่อยให้เราแยกย้ายกันกลับได้ผมก็รีบเดินตามไปทันที

พี่ฟานเดินผ่านตึกของคณะต่างๆมาจนถึงประตูมหาวิทยาลัย มันเดินแบบไม่มองทางด้วยซ้ำ เอาแต่ก้มหน้าก้มตาแล้วเดินไปเรื่อยๆ...แล้วรถมันหละ มันขับมาไม่ใช่หรอ ?

ผมเดินตามพี่ฟานไปเรื่อยๆ ที่แปลกกว่าการที่มันเดินกลับคือมันเลี้ยวเข้าซอยหอของผม มันเดินผ่านร้านขายอาหาร วินมอไซต์ ผ่านกองขยะข้างทาง ผ่านที่โล่งกว้าง แล้วก็หยุดยืนอยู่หน้าตึกรูปตัวยู

หอพักที่ผมอยู่.....

......หอพักที่พี่มันตาย

พี่ฟานเงยหน้ามองตึกตรงหน้า ถอนหายใจหนึ่งครั้งแล้วเดินเข้าไปภายในตัวตึก ผมขมวดคิ้วแน่น ความสงสัยมากมายก่อตัวขึ้นในหัวผม

“ไอ้คริส ! มึงอยู่ไหนเนี่ย”ผมพูดขึ้นมา มองไปรอบๆตัว หวังว่าให้ไอ้ผีตัวข้างๆมาให้คำตอบกับผม แต่มันก็ไม่มา

ผมตัดสินใจเดินเข้าไปภายในหอพักของผม เสียงเดินขึ้นบันไดช้าๆดังตามทางขึ้น เสียงฝีเท้าราวกับคนที่เหมือนกับลังจะหมดแรง เหมือนกลัวอะไรบางอย่าง

ผมเดินตามขึ้นมาจนถึงชั้นหก ที่น่าตกใจคือพี่ฟานกำลังยืนอยู่หน้าห้องผม มันจ้องตัวเลขบนบานประตู มือหนาค่อยๆลูบที่แม่กุญแจที่ล็อคอยู่หน้าห้อง สีหน้านั่นดูโคตรเหนื่อย อ่อนล้า แววตาโคตรเศร้า แล้วเขาก็พูดกับประตูนั่นด้วยเสียงเบา แต่ผมกลับได้ยินเต็มสองหัว

 

“ฟานคิดถูกหรือเปล่านะ ที่ปล่อยให้เรื่องนี้มันเกิดขึ้น...”

 

 

[❣☾月亮☽❣]

อ้าว ค้างนี่นา     คนเขียนเก่งมาก ตัดจบค้างมันทุกตอน จริงๆเลย

ผู้หญิงคนนั้นคือใครน่ะ โหดมากๆเลยนะสงสัยจะแค้นมาก รอแฟนคริสออกมาจะได้เค้นคอถาม
น้องปาร์ค ก้นงอนดีนะ แหมๆ ปลอบกันอีกๆ ชอบๆ    

ขอบคุณค่ะคุณไนท์

[Seilong2]

อะ อ้าวววววววว

ค้างงงงงงงงงงง

ใครกันแน่ที่เป็นคนฆ่า ? 

แต่เดี๋ยวนะ หื่นทั้งพี่ทั้งพี่ทั้งน้องเลยช้ะ ? #ก้นงอน   

รอเจ้าค่าาา มาต่อบ่อยๆเน้ออออ 

[นางสาวกานาเลส]

อ้าววววววว ใครฆ่าคริส !!!! (แหม่คอควายมาเต็ม) 5555555
แล้วสรุปปาร์คจะคู่กับใครล่ะนี่ พี่หรือน้อง เพราะเดี๋ยวแฟนคริสก็จะออกจากคุกแล้ว แฟนคริสกับถริสก็ต้องรักกันมากแน่ๆ แล้วคริสจะคู่กับปาร์คได้เหรอ งงไปหมดดดด

[buathongfin]

3p ใช่ไหมมม ก็ยังคงอวย ฟานก็ดูนะ...โหดมากตอนแรก ตอนนี้เหลือปต่มุ้งมิ้ง ผีคริสก็หื่นแบบ 

[rubymoona]

ชะนีเกี่ยวข้องอีกแล้ว!!!

[iceman555]

ใครฆ่าอะ. 

[larynx]

ใครรรรร  แต่เหนือสิ่งอื่นใด ดูท่าว่าสองพี่น้องนี้จะชอบก้นปาร์คมากค่ะ 555555555555555

[Natnichaa]

เดี๋ยว!!! อย่าแกล้งกันสิเคอะ!! #ลงไปแดดิ้นกับพื้น
นี้นั่งอ่านแล้วลุ้นตัวโกงเลยนะ เจอประโยคสุดท้ายแบบ ฮืออออ TT

ไม่ใช่ว่าคนที่นอกใจจะเป็นแฟนคริสเองหรอ
ฝั่งผู้หญิงไม่พอใจ เลยมาฆ่าคริส #มโนเองจบเอง ฮ่าๆ
จริงๆ ถ้าสัมผัสพี่คริสได้ขนาดนั้น ไอ้ปาร์คแกเปิดประตูสู่ 3P เดี๋ยวเน้
 

[GBlk]

ทามมายชอบตัดฉาบๆๆๆๆๆๆ

[sunshine2513]

ค้างงงงงงจุง

[•♀NoM!_KunG♀•]

อ้าวๆๆ ค้างนะนี่ รีบๆมานะ

[sweetbasil]

รอเปิดตัวแฟนคริส สงสารทั้งคริสทั้งฟาน คงคิดถึงกันน่าดู

[นอนกินแรง]

อ้าว ค้างเฉย

[dark-soleil]

อ้าว.....ค้างงงงงง

[zakimi]

ค้างจริงๆ ให้ดิ้นตาย

[panitanun]

ใครอ่ะใครรรร

[san]

ค้างอ่ะ

[♠DekDoy♠]

ตอนแรกมโนไปไกลจากชื่อตอนว่าเอ๊ะ!!!หรือคนฆ่าคือน้องฟาน 555

[magarons]

ชอบที่สุดคือตอนคริสกินข้าว ถึงจะเป็นผี แต่หน้าหล่ออ่ะ ชอบบบ

[qilarsy39]

  
ใครรรรรรรรรร ฆ่าาาาาาา

[Dee^daY]

ใครฆ่า ท่านพี่ ...

[123shark]

     ทำไมถึงทำกับฉันด๊ายยยยย ตัดได้แบบ 
ดวก ดวก ดวก อีกคำเดียวก็รู้แล้วว่าใคร 

นี่นั่งเดาเรื่องอยู่นะ จริง ๆ เดาทุกตอน แต่วันนี้จะไม่พูด55555555

ก็พูดตรง ๆ ว่าปกติไม่ชอบแบบ 3p ไม่เคยอ่านด้วย ไม่ใช่แนว
แต่เรื่องนี้เป็นเรื่องแรกที่ แบบว่า อยากให้ 3p มาก 
รักพี่ เสียดายน้อง

วั๊ยยย เราพูดอะไรออกไป ไปดีฟ่า

[agava1313]

ตัดฉับ!   โหดร้าย...

[DeShiWa]

นที่ฆ่าคริสคือไร

เอ้า..ตัดจบซะละ

เอ่อ..คนแต่ง3p ก็okนะ

ปัญหาอยู่ที่ว่าคริสยังรักแฟนเก่าอยู่หรือเปล่า

[fanglest]

รอละกันค่ะ
(#｀-_ゝ-)

[niightziiz]

•HANDSOME GHOST•

[9]-น้องชายผู้อ่อนโยน

 

 

 

“ฟานคิดถูกหรือเปล่านะ ที่ปล่อยให้เรื่องนี้มันเกิดขึ้น...”

“พี่มาทำอะไรที่นี่หรอครับ?”ผมเดินเข้าไปถามด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม ปกปิดความอยากรู้และความสงสัยของผมทั้งหมดไว้

“เอ่อ...คือ...พี่...เอ่อ...”น้ำเสียงตะกุกตะกัก แววตาที่ลอกแลกมองไปมา ไม่ยอมสบตากับผม

“แล้วพี่มาที่ห้องผมทำไมครับ ?” ใบหน้าคมมีสีหน้าแปลกใจอย่างเห็นได้ชัด

“นี่ห้องน้องปาร์คหรอครับ”

“ใช่ครับ”

“แล้ว...แล้ว...น้องปาร์ค...เคยเจออะไรหรือเปล่าครับ...?”น้ำเสียงเหนื่อยอ่อนนั่นเอ่ยออกมาเบาๆ แต่แววตากลับดูเหมือนมีความหวังแปลกๆ...

“เจอครับ แมลงสาบตัวเบ่อเร่อ”พี่ฟานหน้านิ่งไป

มึง.... มึงไม่ควรตลกเวลานี้นะไอ้ปาร์ค

“ฮะๆ แล้ว....ไม่...ไม่เจออย่างอื่น...บ้างหรอครับ ?”

“เจออะไรครับ ในห้องนี้มีอะไรงั้นหรอครับ ?”ผมพูดราวกับไม่เคยโดนผีพี่มันหลอก ทั้งๆที่ในใจตะโกนบอกเสียงดังว่า กูเจอพี่มึงไงงงง

“นั่นสิ... ฮะๆ จะไปเจออะไรได้ยังไงกัน...”เสียงหัวเราะดังออกมาจากร่างสูงตรงหน้า... ผมแทบจะไม่รู้สึกเลยว่าพี่ฟานกำลังตลกกับสิ่งที่ผมพูดไป กลับกัน... ทำไมผมถึงรู้สึกเศร้ากับน้ำเสียงของคนตรงหน้ากัน

“พี่ลืมรถไว้ที่มหาลัยนะครับ”พี่ฟานทำหน้าคิดตาม

“อ่า จริงด้วย... งั้นพี่ขอตัวไปเอารถก่อนนะครับ”แล้วพี่ฟานก็เดินกลับไปทางเดิม ผมมองตามหลังกว้างนั่นจนสุดสายตา

“น่าสงสารใช่ไหมหละ น้องชายฉันหนะ”ผมไม่ตกใจกับเสียงของไอ้คริสเลย มันเดินไปที่ระเบียงหน้าห้อง ยืนมองน้องชายมันเดินออกไปจากหอพักจนสุดสายตา

“อืม” มันหันกลับมา มือหนาลูบหัวผมก่อนจะจูงมือผมเข้าห้องของเรา

 

“วันนี้น้องชายฉันมาที่นี่สองรอบแล้ว ตอนเช้าหลังจากที่ไปส่งนายเขาก็มาที่นี่ ยืนอยู่หน้าห้องแบบที่นายเห็น แล้วก็ถามกับตัวเองว่าเขาคิดถูกหรือคิดผิดที่ปล่อยให้เรื่องนี้เกิดขึ้น”คริสพูดขึ้น หลังจากผมอาบน้ำเสร็จแล้ว

“แล้วมึงคิดไหมว่าน้องมึงมีส่วนเกี่ยวข้องกับการตายของมึง”

“น้องชายฉันคงไม่ทำแบบนั้นแน่ๆ.... แต่เขาคงจะรู้สึกผิดอะไรบางอย่าง.... ฉันอยากถามเขาให้แน่ใจซักหน่อย”มันมองหน้าผม แล้วก็นั่งก้มหน้า เหม่อมองไปข้างหน้า ผมเลิกสนใจมันแล้วหาอะไรกินแทน เพราะตอนนี้ผมหิวจนใส้จะขาดกระเพาะจะทะลุแล้ว

ผมได้มาม่ามาห่อหนึ่ง จัดการต้มน้ำร้อนจากกาต้มน้ำ รอให้น้ำร้อน ระหว่างที่กำลังรอให้กาน้ำร้อนเดือด ผมก็หันไปคุยกับไอ้ผีที่กำลังนั่งเหม่อ สงสัยมันกำลังคิดมากอยู่แน่ๆ ว่าทำไมน้องชายมันถึงมีท่าทีซึมเศร้าขนาดนั้น

แล้วในขณะที่ผมกำลังเทน้ำร้อนลงในถ้วยที่มีมาม่าอยู่ รู้สึกถึงสติที่เริ่มเลือนราง ราวกับว่ากำลังจะหลับ..... มองไปรอบตัวไม่เห็นไอ้คริส แต่กลับได้ยินเสียงลอยมาในหัวแทน

“ขอโทษนะที่ต้องทำแบบนี้ แต่ขอยืมร่างนายหน่อย”

“เดี๋ยว.....กูยัง....ไม่ได้แดกมาม่าเลยสัส” แล้วสติผมก็ดับวูบไปในที่สุด

 

.............................................

.............................

......................

“น้องปาร์ค !”

“..............”

“น้องปาร์คครับ !” เสียงเรียกชื่อของผมดังขึ้นข้างๆหู ผมค่อยๆลืมตาที่หนักอึ้งขึ้น ความรู้สึกบางอย่างค่อยๆไหลมาจากไหนไม่รู้ เป็นความรู้สึกที่ทรมานที่สุดในชีวิตผมก็ว่าได้

โคร้ก~

เสียงท้องร้องผมดังขึ้น ผมกำลังหิว ภาพสุดท้ายก่อนที่สติผมจะดับวูบคือภาพมาม่าแสนอร่อยเต็มถ้วย แล้วนี่ผมอยู่ที่ไหนเนี่ย

ผมมองไปรอบๆ ผมกำลังนอนอยู่บนโซฟาสีน้ำตาลเข้ม แล้วก็ต้องพบกับฟาน น้องชายของคริส ที่ตอนนี้ยืนอยู่ข้างๆโซฟา ถัดไปที่โซฟาอีกตัวมีไอ้ผีคริสนั่งอยู่

“ไอ้เหี้ยคริส มึงสิงกูหรอ !” ผมโวยวายได้แค่นิดเดียว ความปวดหัวก็เล่นงานผม ผมรีบกุมหัวตัวเองแล้วล้มตัวลงนอน

โคร้ก ~~

โอ้ยยยย หิวข้าวก็หิวโว้ยยย กูจะปวดหัวหรือหิวข้าวก่อนดีเนี่ย

“ขอโทษนะ ที่ฉันต้องทำแบบนี้”

“กูไม่ยกโทษให้มึงแน่ ! มึงทำให้กูอดแดกมาม่า !”

“น้องหิวข้าวหรอ เดี๋ยวพี่ทำกับข้าวให้กิน” ผมอาจจะลืมไปว่ายังมีอีกคนนั่งอยู่ตรงนี้ ผมพยักหน้าให้ฟานไปหนึ่งที แล้วก็ล้มตัวลงนอนต่อ ช่วงเวลาที่ผมไม่ได้สติไปผมไม่รู้เรื่องอะไรเลย รู้ตัวอีกทีก็มาอยู่ที่นี่ซะแล้ว

 

.... แล้วที่นี่มันที่ไหนฟะ

“นี่กูอยู่ไหนเนี่ย”

“บ้านฉันเอง” คริสตอบก่อนจะลุกมานั่งข้างๆผมแทน มือเย็นค่อยๆลูบหัวผมอย่างแผ่วเบา สีหน้ามันรูสึกผิดไม่น้อยที่ทำให้ผมอดแดกมาม่า

“แล้วน้องมึงจะไม่หาว่ากูบ้าหรอ พูดอยู่คนเดียวเงี้ย” เออหวะ พูดคนเดียวไปตั้งหลายประโยค....

“ไม่หรอก น้องฉันเข้าใจเรื่องทั้งหมดแล้ว” เออ เข้าใจอะไรง่ายดี ผมไม่อยากคิดอะไรมาก ตอนที่คริสมันสิงผมอยู่มันคงพูดเคลียกับน้องมันไปแล้ว ตอนนี้ผมไม่อยากคิดอะไรนอกจากกลิ่นหอมที่ลอยออกมาจากห้องครัวที่ฟานกำลังทำกับข้าวอยู่

โคร้ก ~~~~

เร็วๆโว้ยยยยย หิวข้าวววว

“แต่ฟานก็ยังมองไม่เห็นฉันเหมือนเดิม ถ้าสมมติว่าฉันอยากจะคุยกับน้องชายฉัน... ฉันขอ...” อยู่ๆคริสมันก็พูดขึ้น ผมเดาได้เลยว่ามันจะขออะไรจากผม

“ไม่ !” พอจบประโยคที่ผมพูด ฟานก็เดินกลับเข้ามาในห้องนี้พร้อมกับจานข้าวผัดที่มีข้าวผัดสีเหลืองอร่ามอยู่พูนจาน ผมรีบลุกขึ้นไปรับจานข้าวผัดทันที ลืมอาการปวดหัวไปชั่วขณะ

 

พอได้ข้าวผัดมาผมก็ตักกินอย่างไม่ลืมหูลืมตา มันอร่อยเสียจนต้องอุทานออกมาว่า โอ้มายก้อด แต่ติดที่ว่าปากผมกำลังเคี้ยวข้าวอยู่ ทำให้ไม่สามารถพูดอะไรออกมาได้

“อยากกินบ้างจัง” อยู่ๆคริสก็พูดขึ้นทำลายความเงียบทั้งหมด ผมหันไปมองหน้ามันที่กำลังมองจานข้าวผัดกับมองหน้าน้องชายมันแล้วยิ้มน้อยๆ

“ขอถ้วยเล็กๆซักใบนึงได้ไหมครับพี่ฟาน” ถึงผมจะโกรธมันอยู่แต่ผมก็อดสงสารมันไม่ได้ ฟานพยักหน้าแล้วลุกเข้าไปในห้องครัว

“เมื่อก่อนฉันต้องทำกับข้าวให้ฟานกินนะ เดี๋ยวนี้ทำกับข้าวกินเองเป็นแล้ว หมดห่วงไปอีกเรื่อง” พูดจบฟานก็กลับเข้ามาพร้อมกับถ้วยใบเล็กในมือ เขายื่นถ้วยใบนั้นให้พร้อมกับพูดขึ้นมา

“เอาถ้วยมาทำไมหรอครับน้องปาร์ค”

“เอาให้คริสกินครับ มันบอกว่าอยากกิน”

“จริงหรอ อยากกินหรอคริส เอาเลยคริส กินให้อิ่มเลยนะ” ผมยิ้มกับท่าทางดีใจของฟาน มันคงจะมีความสุขไม่น้อยที่มันรู้ว่าพี่มันยังอยู่ข้างๆมัน ผมกำลังจะตักข้าวผัดในจานตัวเองแบ่งใส่ถ้วย แต่ก็ต้องชะงักมือตัวเอง..

.....แล้วเปลี่ยนเป้าหมายเป็นจานของฟานแทน ฮ่าๆ ก็ผมกลัวไม่อิ่มหนิ ฟานไม่ว่าอะไร แถมยังยิ้มดีใจให้ผมอีกต่างหาก พอผมแบ่งใส่ถ้วยแล้วก็ไปวางไว้ตรงหน้าคริส อธิษฐานแบบที่เคยทำครั้งที่แล้ว แล้วมันสูดกลิ่นเข้าจมูกเหมือนเดิมกับที่มันเคยทำเช่นกัน

ฟืดดดด

“โห อร่อยมาก !”

 ฟืดดดดด !!

“คริสบอกว่าอร่อยมาก”

“จริงหรอ” ผมพยักหน้าแล้วมองสองพี่น้องที่หน้าเหมือนกัน    ชิบหายสลับกันไปมา ทั้งคู่กำลังยิ้มมีความสุข ผมเองพอเห็นคนอื่นมีความสุขก็อดยิ้มตามไม่ได้ แต่ยิ้มไม่ค่อยถนัดเท่าไหร่เพราะตอนนี้ข้าวเต็มปากอยู่

 

“คืนนี้นอนที่นี่ก็ได้นะน้องปาร์ค คือ...พี่.....พี่อยากคุยกับคริส” ฟานพูดขึ้นหลังจากที่เรากินข้าวกันเสร็จหมดแล้ว ผมยังไม่ได้อาบน้ำเลย ชุดอะไรก็ไม่ได้เอามา

“ฉันก็อยากคุยกับฟานเหมือนกัน นายนอนที่นี่นะ” คริสพูดอีกคน ผมเริ่มจะลังเล

“แต่กูไม่มีชุดเปลี่ยน....เอ่อ ผมคุยกับคริสอะครับ” ผมหันไปแก้ตัวกับฟานเพราะกลัวมันจะหาว่าผมขึ้นกูมึงกับรุ่นพี่ ส่วนไอ้คริสไม่นับ เพราะเจอกันวันแรกก็กูมึงเลย

“ไม่เป็นไร นายใส่ชุดฉันก็ได้”

“ชุดมึงเนี่ยนะ กูว่ามันจะหลวมไปรึเปล่า ”

“เออจริงด้วย น้องปาร์คก็ใส่ชุดของคริสก็ได้ครับ พี่ซักเก็บไว้ในตู้อย่างดีเลย” ฟานช่วยพูดอีกคน

นี่ขนาดพวกมึงคุยกันไม่ได้นะ เข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ย

“ก็ได้ครับ” แล้วผมก็ตอบตกลงไป

 

ฟานให้ผมขึ้นไปอาบน้ำบนห้องของคริส ของทุกอย่างของคริสถูกดูแลอย่างดีไม่ว่าจะเป็นเตียงหมอนผ้าห่ม เสื้อผ้า โน้ตบุ๊ค ไม่เว้นแม้แต่ของใช้ในห้องอาบน้ำเองก็เช่นกัน ตลอดเวลาที่ผ่านมาฟานคงจะคิดถึงพี่ของเขาและรอให้พี่มันกลับมาตลอด

พออาบน้ำเสร็จผมก็มายืนอยู่หน้าตู้เสื้อผ้าของคริส กำลังคิดอยู่ว่าจะใส่บ็อกเซอร์ของมันดีมั้ย ผมย่อตัวลงค้นบ็อกเซอร์ในตู้เสื้อผ้าของมัน ผ้าเช็ดตัวหลุดจากเอวเพราะปมมันหลวม แต่ผมก็ไม่ได้ในสนใจ ในเมื่อผมอยู่ในห้องนี้คนเดียว....

“ก้นนายสวยนะ” ผมรีบหันไปตามเสียงน่ากลัวนั่นทันที ไอ้คริสนั่งอยู่ปลายเตียง มันกำลังจ้องก้นผม !!

“ไอ้เชี้ยคริส ! มึงเข้ามาได้ไงเนี่ย !?” ผมด่ามันแล้วรีบโกยผ้าเช็ดตัวบนพื้นมาบังก้นตัวเองไว้

“ก็นี่มันห้องฉัน ฉันจะเข้าจะออกยังไงก็ได้ หึหึ”มันลุกออกจากปลายเตียงแล้วตรงมาทางผม ผมรีบถอยจนชิดตู้เสื้อผ้า มันกางสองแขนคร่อมผมไว้ ผมหลับตาปี๋ด้วยความกลัว

มันต้องจูบผมแน่ๆ ! เห้ย !

..........แต่มันก็ไม่ได้ทำอะไรนอกจากค้นเสื้อผ้าในตู้มัน

“อะ ตัวนี้ยังไม่เคยใส่” คริสยื่นกางเกงในของมันมาให้ผม... ผมลังเลว่าจะใส่ดีไหม ใจนึงก็ไม่อยากโป้ อีกใจนึงก็กลัวมันจะเป็นสังคัง       แต่แล้วก็ตัดสินใจว่า ตอนนี้ไม่โป้คงจะดีที่สุด ผมคว้ากางเกงในแล้ววิ่งไปทางประตูห้อง

“มึงหันหลังไปเลย” ผมสั่งคริสให้หันหลังไป มันยอมทำตามแต่ก่อนจะหันไปมันก็หัวเราะเบาๆ ผมหันหน้าไปมองมัน กลัวว่ามันจะแอบมองผม ผมหันหลังให้ประตูแล้วจ้องมันไว้ไม่ให้คลาดสายตา

จังหวะที่ผมกำลังยกขาใส่กางเกงใน ประตูห้องคริสก็เปิดออก โดยมีอีกคนยืนอยู่หน้าห้อง

แกร้ก.....

“น้องปาร์ค.......”

“!??!?!?”

“....ก้นน้องปาร์คสวยดีนะ” แล้วไอ้ฟานก็จ้องก้นผมเขม็ง ผมรีบดึงกางเกงในขึ้นมาจนสุดทันที รู้สึกอายมากกว่าไอ้คริสมองซะอีก

ผมรีบเดินไปค้นเอากางเกงกับเสื้อในตู้เสื้อผ้าของคริส ได้มาเป็นชุดบอลสีน้ำเงิน ผมรีบใส่ให้เสร็จทันที ก่อนที่สายตาของจากสองพี่น้องนี่มันจะทำผมไหม้ไปซะก่อน

“พี่ฟานอาบน้ำแล้วหรอครับ” ผมทำเป็นว่าไม่มีเหตุการณ์เมื่อกี้เกิดขึ้น แล้วเดินไปนั่งปลายเตียง ข้างผมมีคริสนั่งอยู่ ส่วนฟานเดินไปนั่งตรงเก้าอี้หน้าโต๊ะคอม

“อาบแล้วครับ น้องปาร์คช่วยเล่าเรื่องคริสให้พี่ฟังหน่อยได้ไหม เอาตั้งแต่เจอกันเลยก็ได้” ฟานดูมีท่าทีดีใจเล็กๆกับการที่จะได้ฟังเรื่องราวของพี่ชายตัวเอง ผมเลยเล่าตั้งแต่เจอกับมันให้ฟานฟัง ฟานเองก็หัวเราะกับความเกรียนของผม ผมหันไปมองคริสที่กำลังมองน้องมันด้วยสายตามีความสุข มุมปากหนายิ้มน้อยๆ มันคงจะดีใจที่เห็นน้องชายมันมีความสุขดี

“คริสมันกำลังยิ้มอยู่ด้วยนะ”

“จริงหรอ...ละแล้ว คริส..พูดอะไร..อีกบ้างไหม” ฟานกำลังร้องไห้ แต่เป็นการร้องไห้จากความดีใจ ผมมองคริสที่ตอนนี้ลุกขึ้นไปกอดน้องมันแล้วให้น้องมันซุกอกร้องไห้.. แต่ภาพนั้นมีแค่ผมที่มองเห็น

“คริสกำลังกอดพี่ฟานครับ”

“ฮึก ! คริส !” แล้วฟานก็ยกสองมือขึ้นมาปิดหน้า มันร้องไห้ออกมาแบบไม่อายใครเลย ฟานคงจะคิดถึงพี่มันมาก

“นายช่วยกอดน้องฉันแทนได้ไหม ฉันกอดแบบนี้แล้วเขาไม่รู้สึกอะไรหรอก” คริสหันมาบอกผม สายตาดูเศร้าสร้อยแต่ก็ดูมีความสุขปนกันไปด้วย ผมชี้นิ้วมาที่ตัวเองแล้วทำปากพูดว่า กูหรอ คริสพยักหน้าอีกครั้ง

ผมลุกจากปลายเตียงแล้วตรงไปหาฟาน ยกมือขึ้นมาดึงหัวของฟานให้หันมาซบอกผม ทำตามที่ผมเห็นคริสทำ ฟานร้องไห้ออกมาหนักกว่าเดิม คริสที่ยืนอยู่ข้างๆผมก็คอยลูบหัวน้องชายตัวเองไปมา

 

ผมยืนกอดฟานจนมันหยุดร้องไห้ คริสบอกให้ผมบอกน้องมันว่าไปล้างหน้าล้างตาก่อน ผมเลยบอกฟานว่าคริสบอกให้ผมบอกฟานว่าให้เข้าไปล้างหน้าล้างตาก่อนแล้วค่อยออกมาคุยกันต่อ โอ้ยอะไรมึงเนี่ยไอ้ปาร์ค งงไหมสัส !

“เข้าเรื่องเลยดีกว่า” พอฟานออกจากห้องน้ำมาก็พูดขึ้นทันที เขานั่งลงที่เดิมก่อนจะเปลี่ยนเป็นสีหน้าที่เครียดขึ้นอย่างเห็นได้ชัด

“เข้าเรื่องอะไรครับ”

“อีกสองปีก็ครบกำหนดปล่อยตัวพี่โฬมแล้ว”

“พี่โฬมคือใครครับ ?”

“แฟนของคริสหนะ” ผมขมวดคิ้วทันที ปล่อยตัวแฟนของคริส ก็แปลว่าตอนนี้เขาอยู่ในคุกสินะ แต่ทำไมคดีฆ่าคนถึงจำคุกแค่9ปีเองหละ

“ทำไมจำคุกแค่9ปีเองหละครับ มันเป็นคดีฆ่าคนไม่ใช่หรอ” ผมหันไปมองคริสที่ตอนนี้คิ้วหนาขมวดมุ่น แล้วฟานก็พูดต่อ

“ตอนขึ้นศาล พี่โฬมยอมรับต่อศาลว่าเป็นคนฆ่าคริส ศาลเห็นว่าพี่โฬมไม่เคยก่อคดีอะไร เลยลดโทษให้กึ่งหนึ่ง จาก18ปีเหลือ9ปี” ผมกับ คริสคิ้วขมวดยิ่งกว่าเดิม

“คนที่ฆ่าฉันเป็นผู้หญิงนะ”คริสพูดขึ้น

“คริสบอกว่าคนที่ฆ่ามันเป็นผู้หญิง” ผมพูดประโยคของคริสให้ฟานฟัง ฟานพยักหน้าและไม่มีสีหน้าแปลกใจอะไรเลย ฟานพูดต่อ

“ฉันเองก็แปลกใจเหมือนกัน ที่ตอนนั้นพี่โฬมยอมรับว่าเป็นคนฆ่าคริส แล้วบอกเหตุผลว่าเกิดจากการนอกใจ ทั้งๆที่ตอนนั้นคริสเองก็คบกับแฟนอยู่แค่คนเดียว แล้วสองคนนั้นก็รักกันมาก พี่เองก็ไม่คิดว่าพี่โฬมจะฆ่าคริสได้ลงหรอก”

“แล้วพี่รู้ไหมว่าใครเป็นคนฆ่าคริส”

 

“พี่คิดว่าพี่รู้นะ”

[sang som]

ชะนีโผล่ทีไร ไม่เคยนำความเจริญมาเลยยยย มีแต่เรื่อง5555

[❣☾月亮☽❣]

      ตัดสินใจยากมากกับโพลสามพร.  เห้อ เราตัดใจโหวตเอาแค่2Pพอ. เพราะถ้าคนเขียนไม่ได้วางมา3Pแต่แรกแล้วอยู่ๆมาเปลี่ยนมันคงจะลำบากับคนเขียนเองที่จะให้เรื่องดำเนินไปแบบสมเหตุสมผล. กลัวพล็อตตันแต่งต่อไม่จบนี่ค้างยิ่งกว่าค้างอีก
ยอมรับว่าเรื่องมันแฟนตาซีแต่ถ้าคนละโลกมันจะไหวเหรอ. สงสารคริสผีหล่อจังเลย
มาต่อไวๆนะคะ.