หัวข้อ: [เรื่องสั้น] นกขมิ้น ตอนพิเศษ (ยังไม่จบ) (6 มิถุนายน 2564)

[monetacaffeine]

หวีดอาเจ็กเหลียงกับเอิร์ทด้วยคนค่ะ 55555555 เป็นอะไรที่เคมีมามากๆ อยากอ่านมากด้วย /ทำตาปริบๆ /ฮา
ชอบนกมากเลยค่ะ ดีใจที่นกเข้มแข็ง ดีใจที่เห็นความกล้าของนกขึ้นมาอีกขั้นนึง วีร์เองก็น่ารักมากๆเลย
ขนาดนั่งคนละโต๊ะยังคอยมองคอยเป็นห่วงอยู่ตลอด น่ารักจริงๆค่ะ
สำหรับตอนนี้เราว่าเขียนแบบนี้ก็ไม่แย่นะคะ ไม่ได้แย่อะไรเลย ชอบมากเหมือนเดิม ขอบคุณสำหรับตอนต่อๆมานะคะ <3

[lizzii]

นกเก่งมากๆ
แต่เจ็กเหลียงกะเอิร์ทนี่คืออัลลัยยยยย

[patchylove]

ป๊าเท่ มากๆๆๆ   

อาคุงไรนั้นโดนแค่นี้ยังน้อยไป 

[twinmonkey0311]

มีคู่ใหม่ให้ฟินอีกแล้ว 

[miniminiXD]

อยากอ่านเรื่องของคู่ เจ็ก-เอิร์ท ต่อจัง~

ขึ้นหัวข้อเรื่องสั้นใหม่อีกเรื่องดีมั้ย 555

[●GreenTEA●]

ดีงาม นกเข้มแข็งมาก 

[van16]

ดีนะที่ไม่เศร้า สนุกมาก 
มาต่ออีกนะ

[konnarak]

นกสู้ๆๆ   

อ๊ายยย คู่เจ็กเอิร์ท

[♥►MAGNOLIA◄♥]

ชอบ สนุก 
อยากอ่านเรื่องของเจ็กเหลียง 
รอ 
 

[เอมมี่]

เพิ่งเข้ามาอ่านชอบมากกก  ประทับใจกับความรักของวีร์และนก ขอให้รักกันตลอดไปนะ

[treenature]

นกขมิ้น ตอน สิทธิ์ของคนคนเดียวกัน


ลักพาญาติตัวเองไปซ่อน นี่ต้องโทษดำเนินคดีไหมนะ ถ้าเสียค่าปรับไม่มากก็น่าลอง

ชนะวีร์คิดขณะเปิดประตูคอนโดเข้ามาเห็นคนที่นั่งอยู่บนพื้นห้อง
เจ็กกับเอิร์ทอีกแล้ว

“มาบ่อยไปไหม” ชนะวีร์ทิ้งตัวลงนั่งที่โซฟา ตั้งแต่เกิดเรื่องที่บ้านคราวก่อน เจ็กเหลียงก็หาเรื่องเอาของมาฝาก และแวะเวียนมาหาทวิชอยู่บ่อยๆ ทุกครั้งต้องมีเจ้าเอิร์ทตามมาด้วย

“หลานเค้าสวัสดีอาของตัวเองกันแบบนี้เหรอ” เจ็กเหลียงที่นั่งขัดสมาธิอยู่เงยหน้าขึ้นมองนิดหนึ่ง

“แล้วมึงมาทำไม” ชนะวีร์หันไปหาเรื่องเอิร์ทแทน

“นั่นสิ”  คนที่แก่ที่สุดในห้องก็สงสัย

“พี่ควรขอบคุณผมนะ ”  นั่นเอิร์ทตอบคำถามหรือเปล่า

ชนะวีร์ขมวดคิ้ว กวาดตามองวงไพ่ที่ทั้งสามล้อมวงกันเล่นบนพื้น แล้วยิ่งขมวดคิ้วแน่น

“ใครเอาเหล้าให้นกกิน”

ทวิชที่ตอนนี้เอาแต่นั่งมองชนะวีร์ตาใส หัวเราะออกมานิดหนึ่ง แล้วสั่นหัวแรงๆ

“ไม่ใช่ เจ็กบอกว่านี่ไวน์”

“เจ็ก” ชนะวีร์หันไปเรียกอาของตัวเองเสียงเข้ม

“ก็คนแพ้ก็ต้องถูกลงโทษไง แล้วเจ้านกมันก็แพ้เกือบทุกตา” เจ็กเหลียงเล่าด้วยน้ำเสียงเรื่อยๆ

“ก็ใครกันที่โกงทุกตา” เสียงเอิร์ทเบาแต่ชนะวีร์ก็ได้ยิน

“เจ็ก” ชนะวีร์ปราม

“แค่สนุกๆน่า”  เจ็กเหลียงเงยมองชนะวีร์   “เอาน่า เชื่ออั๊ว”   

ชนะวีร์หรี่ตา แล้วนั่งลงกับพื้นซ้อนด้านหลังทวิชไว้
ทวิชหันมอง ทำให้ชนะวีร์เห็นแก้มที่เรื่อแดง ปากนั่นก็ด้วย

“จะเล่นด้วยเหรอ” นกถาม

“ช่วยนกดีกว่า อยากชนะไหม”

“อยาก เจ็กบอกว่า ถ้านกชนะเจ็กได้หกตา เจ็กจะยอมพาไปดูหนังเก่าที่บ้าน”

ชนะวีร์ลูบหน้าตัวเอง  เล่นถูกทางเสียด้วย อาเจ็ก

“เดี๋ยววีร์พาไปหาซื้อก็ได้ ไม่เห็นต้องไปบ้านเจ็กเลย”

ทวิชส่ายหน้า  “ไม่มีหรอก เรื่องที่เจ็กบอก นกตามหาอยู่นานแล้ว”

ชนะวีร์ถอนหายใจ พับแขนเสื้อขึ้น 
คงต้องสู้กันสักตั้ง   ชนะวีร์สบตาอาเจ็ก ด้วยสายตาของการประกาศศึก
เจ็กเหลียงเพียงยิ้มมุมปาก แล้วผายมือ
เอิร์ทที่มองทุกอย่างอยู่ก็อมยิ้มเช่นกัน
จู่ๆก็มีโอกาสได้ดู เซียนไพ่สองคนประลองกัน คิดถูกแล้วที่ทิ้งตั๋วคอนเสิร์ตแล้วตามเจ็กเหลียงมาทันทีที่รู้ว่า เจ็กกำลังจะไปหาทวิช

ชนะวีร์เล่นไพ่ได้เก่งพอๆกับเจ็กนั่นแหละ
ชนะวีร์มีพรสวรรค์ทางนี้ตั้งแต่เด็ก เพียงแต่ร้างมือไปนาน
ตานี้ทวิช (ที่เล่นโดยชนะวีร์)จึงชนะ

“คิดล้างครูหรือยังไง” ริมฝีปากเจ็กบึ้งนิดหน่อย

ชนะวีร์ยักไหล่  “ในเกม ไม่มีความปราณี เจ็กเคยสอนผมเอง”  แล้วเลื่อนแก้วไวน์ที่เทจนเต็มส่งให้

เจ็กมองแก้วนั้นนิ่ง แล้วมองมาที่เอิร์ท  “กินแทนหน่อย” 

อย่างนี้ทุกที เอิร์ทถอนหายใจ เจ็กเหลียงยังคงพูดเสียงนิ่งๆ แต่ทำไมเขาถึงรู้ว่านี่กำลังขอร้องให้ช่วยอยู่ เขาเอื้อมมือคว้าแก้วนั่น

“ไม่ได้” ชนะวีร์ยั้งมือเขาไว้  แล้วสบตาเอิร์ท

“ทำไมถึงไม่ได้ ทีลื้อยังเล่นแทนนกเลย” เจ็กเหลียงถาม

“เพราะผมก็คือนกและ นกก็คือผม แต่ เอิร์ทก็คือเอิร์ท เจ็กก็คือเจ็ก”  ชนะวีร์มองมาที่เจ็ก 

หากจะยอมให้ดื่มแทนกัน ก็ต้องยอมรับมาก่อนสิ

เจ็กเหลียงเบือนหน้าหนี
เอิร์ทเองก็รอคอย
และ
แก้วก็ถูกคว้าไป เจ็กเหลียงปาดหยดไวน์ที่มุมปาก
เอิร์ทยิ้มเพื่อสลัดความขื่นในหัวใจ

“งั้นถ้าลื้อเล่นแพ้ นกต้องเป็นคนดื่มไวน์”  เจ็กเหลียงเริ่มจะไม่พอใจที่คุมสถานการณ์ไว้ไม่ได้ จึงเริ่มพาล

“นกไม่เคยดื่ม”

“ลื้อก็รู้ว่าอั๊วก็คออ่อนพอกัน” 

อาและหลานเริ่มต่อรองกัน   

“งั้นก็ได้”

เกมดำเนินไปเรื่อยๆ  คนเล่นมีสามฝ่าย เจ็กเหลียง นกและชนะวีร์ แล้วก็เอิร์ท
เกมส่วนใหญ่มีน้ำหนักที่ เจ็กเหลียงและชนะวีร์ แต่ก็มีเอิร์ทคอยตัดเกมอยู่บ้าง และเขามักทำให้เกมเปลี่ยนทิศทางอยู่บ่อยครั้ง
อย่างครั้งนี้
อาเจ็กมองเขาตาเขียว แล้วคว้าแก้วไวน์ยกดื่มรวดเดียวหมด

“ลื้อไม่ช่วยอั๊ว”  น้ำเสียงเหมือนตัดพ้อนั้น เพราะเจ็กคงเมาแล้ว

“ตรงไหน” เอิร์ทถาม

“ลื้อรู้ว่า อั๊วรอไพ่ใบนั้นอยู่ใบเดียวก็จะชนะ แต่ลื้อกลับทิ้งให้เจ้าวีร์เก็บ”

“ผมจะไปรู้ได้ยังไง”

“อย่ามาแกล้งซื่อนะ ลื้อก็เจ้าเล่ห์พอๆกับเจ้าวีร์นั่นแหละ” 
.
.
.
เกมต่อเนื่องไป จนหมดไวน์ไปแล้วหลายขวด ชนะวีร์กับเจ็กเหลียงผลัดกันแพ้ผลัดกันชนะ
แรกๆ ทวิชก็พยายามนั่งตัวตรงและระวังตัว เพราะเกรงใจอาเจ็กและเอิร์ท แต่ตอนนี้ทวิชนั่งทิ้งน้ำหนักลงกับอกของชนะวีร์เต็มที่ 
ไพ่ในมือเหลือ สามใบ และชนะวีร์ดูเคร่งเครียดพอควร เพราะถ้าชนะตานี้ นกจะได้ดูหนังที่อยากดูแล้ว และเขาคิดว่าเขาชนะแน่ๆ

นกมองไพ่ แล้วเอนกลับมาพิงที่อกของชนะวีร์   
ทวิชไล่มองไปตามเสี้ยวหน้าและปลายคางของชนะวีร์ ที่ครุ่นคิดอะไรนิ่งอยู่

ปากนั่นน่าจูบจัง และทวิชไม่ชอบเลยที่ชนะวีร์สนใจอย่างอื่น

“วีร์” น้ำเสียงลากยาวและอ้อนมาก

“หือ” ชนะวีร์รับคำ หันมามอง แล้วก็ชะงัก  ทวิชในตอนนี้ เป็นทวิชที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อน

นกเบียดเข้าใกล้ ยกตัวขึ้นเพื่อกระซิบที่ข้างหู  “จูบ”

ให้ตายเถอะ  อะไรเข้าสิงทวิชหรือเปล่า  ไม่ใช่ว่าทวิชไม่เคยอ้อน แต่การอ้อนทุกครั้งจะเป็นไปด้วยความเขอะเขิน และไม่เคยปล่อยเทคนิคการอ้อนในเลเวลนี้มาก่อน

“เดี๋ยวนะครับ” ชนะวีร์กระซิบกลับไป

“ช้า” อาเจ็กเร่ง

“อือ ช้า” นกก็เห็นด้วยแต่หมายความคนละเรื่อง เพราะตอนนี้นกเองยกตัวขึ้นอีกนิดแล้วโน้มคอชนะวีร์ลงให้จูบกัน  เรียวปากของนกช่างเรียกร้อง ชนะวีร์มีหรือจะอดใจไหว จึงจูบตอบไป ทั้งๆที่รู้ว่ามีใครมองอยู่

“ทิ้งไพ่ด้วย”  อาเจ็กไม่ทุกข์ร้อนกับบทจูบตรงหน้า ตรงกันข้ามกลับยิ้ม แล้วเร่งในเรื่องอื่น

ชนะวีร์ไม่ได้มองด้วยซ้ำว่าหยิบไพ่ใบไหนทิ้งลงไป เพราะตอนนี้ ทวิชน่าสนใจที่สุด

ตราบเท่าที่ได้ยินเสียงอาเจ็ก หัวเราะนั่นแหละ จึงรู้ตัวว่าพลาดเสียแล้ว

ชนะวีร์แพ้ เพราะทิ้งไพ่ผิดใบ
เขาถอนหายใจ แล้วกระซิบถามนก

“ดื่มอีกแก้วไหวไหมครับ”

นกพยักหน้า เอื้อมมือคว้าแก้ว ดื่มไปสองอึก ตอนนี้ทุกอย่างดูเอียงเอนและหมุนติ้ว จนต้องเอนพิงกับอกของชนะวีร์อีกครั้ง

“ไม่ไหวแล้ว วีร์ช่วยนะ”

“ไม่ได้ ห้ามใช้สิทธิ์การเป็นคนๆเดียวกัน”  เจ็กห้าม

เอิร์ทถอนหายใจ บางทีคนที่เป็นผู้ใหญ่ก็มีบางเรื่องที่ยังอ่อนไหวและเป็นเด็ก

ทวิชจึงดื่มไวน์เข้าไปอีกอึก ไวน์บางส่วนไหลเลอะมุมปากเป็นทาง 
ไวน์ในแก้วยังเหลืออีกนิด แต่มันน่าจะเกินขีดจำกัดของทวิชแล้ว
ทวิชยกแก้วจรด กรอกไวน์เข้าปาก คุกเข่าขึ้นเพื่อให้สูงกว่าชนะวีร์
แล้วป้อนจูบพร้อมไวน์ให้กับเขา   

นกไม่ได้ผิดข้อตกลงนะ นี่ก็นับว่าดื่มเหมือนกันไม่ใช่หรือ

ใครกันที่บอกว่าเขาเป็นจอมบงการ ทั้งดุเสียจนทวิชน่าสงสาร

อยากให้รู้ว่า คิดผิดทั้งหมด

เป็นทาสต่างหาก 

ชนะวีร์เองก็เพิ่งรู้สถานะของตนเองเอาตอนนี้ ว่าถ้าหากทวิชเกิดเอาแต่ใจขึ้นมา และหยิบยื่นสิ่งใดให้ เขาไม่มีทางจะปฏิเสธมันได้เลย
ทั้งไวน์และรสจูบ

“ห้อง” คำพูดสั้นๆ ที่แสดงว่า ทวิชยังมีบางสิ่งที่อยากจะหยิบยื่นให้เขาอีก

“ครับผม”  เขาตอบอย่างอื่นได้ด้วยหรือ

ชนะวีร์อุ้มทวิชขึ้นในท่าเจ้าสาว มองมาที่สองคนที่เหลือในวงไพ่  “ขอตัว”

“ยังไม่จบเลย”  อาเจ็กยิ้มล้อ

แต่ตอนนี้ทวิชเข้าคลอเคลียอยู่ที่ใบหูของชนะวีร์  ลิ้นสีชมพูลากยาว แล้วงับมันเบาๆ

“ยอม” ชนะวีร์ตอบแค่นั้น เพราะไม่อยากเสียเวลา

ทวิชผ่านคืนนั้นไป โดยที่จำอะไรแทบไม่ได้ แต่กลับทิ้งความประทับใจอย่างที่สุดไว้ให้ชนะวีร์
ไวน์สักขวดในบางค่ำคืนก็ไม่เลวนะ
.
.
.
เมื่อประตูห้องนอนปิดลง
เจ็กเหลียงหัวเราะ และทิ้งตัวนอนลงบนพื้น
ปล่อยให้เอิร์ทเก็บกวาด และเก็บไพ่เข้าสำรับ
ขวดไวน์ยังวางอยู่
เอิร์ทกำลังจะยกมันไปเก็บไว้

“เดี๋ยว” เจ็กเหลียงลุกขึ้นนั่ง กวักมือเรียกให้เอิร์ทนั่งลงบนพื้น

“อะไรอีกครับ อยากเห็นทวิชเมาก็ได้เห็นแล้วนี่ครับ สนุกพอแล้วมั้ง”

“อือ ได้กำไรที่เห็น เจ้าวีร์ในแบบนั้นด้วย”

“พอใจแล้วสินะครับ”

“ยัง”  เจ็กแย่งไวน์ในมือของเอิร์ท ยกดื่ม แล้ว

โน้มคอคนเป็นเด็กเข้าหา
รสไวน์หวาน จูบของอาเจ็กยิ่งหวานกว่า ลิ้นที่กวาดและตวัดเล่นกันในโพรงปาก ฝ่ายหนึ่งหนีฝ่ายหนึ่งตาม ปลายลิ้นที่แตะไปตามแนวฟัน ริมฝีปากที่เม้มลงบนปากของอีกฝ่าย ฟันที่ขบลงบนปากของอีกคน ทำให้หอบหายใจถี่

เจ็กเหลียงดันตัวออกแล้วผ่อนลมหายใจ  “เราไม่มีวันได้ใช้สิทธิ์ของคนคนเดียวกัน”

เอิร์ทใช้จมูกเกลี่ยไปมาบนหน้าผาก  “จะให้ผมตัดใจก็อย่ามาง้อกันแบบนี้”


-โปรดติดตามตอนต่อไป-

ทวิชบทน้อยไปหน่อย แต่ถ้าเพิ่มบทของทวิชมากกว่านี้ก็จะติดเรท18+ น่ะสิ

จะไม่หายไปนานแบบนี้อีกแล้วค่ะ

@ t o n  s w i n d

 
 

[sirin_chadada]

เจ็กใจร้ายกับเอิร์ทจัง

[yunjae123]

อร๊ายยยยย นกเมาแล้วขี้อ้อนแบบเรทๆมากกกกก ><~~
เจ็กเหลียงนี่ชักยังไง
เหมือนตบหัวแล้วมาลูบหลังเอิร์ทเลย
ต้องลุ้นต่อคู่นี้ๆๆ

[Cloudnine]

ฮื่อออออ ชอบ
18+ก็เอาจ้าาาา
นกน้อยน่ารักกกก
วีร์ตามใจนกจริงๆเล้ย
พระเอกแบบนี้มีที่ไหนอีก
อยากได้5555

แวะมาอัพอีกน้า
ขอบคุณจ้า

[มะเมอเมอ]

นกเมาแล้วขี้อ้อนแฮะ
น่ารักดีค่ะ
ชอบบรรยากาศเรื่องนี้มากๆ
มันเป็นเอกลักษณ์ ไม่มีใครเหมือน

[BAKA]

ถ้าจะอ้อนได้น่ารักขนาดนี้...ทวิชควรจะมีไวน์ติดบ้านไว้เยอะๆๆๆนะ

ฮาาาา

[BlueCherries]

ฮือออ


นกน้อยโดนล่อลวงอีกแล้ว

อาเจ็กนี่จับทางถูกจริงๆ

หรือว่านกน่ารักเกินไปนะ??

[monetacaffeine]

พ.. เพิ่มบทของทวิชเถอะค่ะ ; /////////// ; ... เขินนนน อยากอ่านนกน้อยขี้ยั่วแล้วค่ะ
ในบรรดาเคะทั้งหมดของคนเขียนเราชอบนกที่สุดแล้วค่ะ ไม่ใช่แค่เพราะตรงสเป็ค(?)นะคะ แต่เพราะความขี้ยั่วเบาๆ(?)นี่แหละค่ะ
แบบหลงเลย ~ ชอบคนที่ยั่วอย่างเป็นธรรมชาติ แถมมีอุบายร้อยแปดจริงๆ ไม่ว่าจะเป็นใครก็คงหนีนกน้อยตัวนี้ไปไม่รอดอยู่แล้ว
ขำที่วีร์บอกว่าตัวเองเป็นทาสต่างหากมากเลยค่ะ 555555555

ชอบคู่เจ็กเหลียงกับเอิร์ทนะคะ ชอบบรรยากาศแบบกึ่งๆกลางๆ จริงๆชอบแบบนี้มากกว่าที่ลงเอยเป็นแฟนกันด้วยซ้ำ(สำหรับคู่นี้นะคะ)
รู้สึกเหมือนจะเดินต่อก็ไม่ได้ แต่จะหยุดก็ห้ามใจตัวเองไม่ได้อยู่ดี .. เป็นโมเม้นที่ต่างคนต่างรู้ว่ารักแต่ก็พูดไม่ได้สุดๆเลยค่ะ
ชอบมากกกกกก อยากติดตามเรื่องราวของคู่นี้ต่อนะคะว่าจะเป็นยังไง /อยากเห็นคนแก่โดนปีนเกลียวจะแย่แล้ว - / -

ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆเหมือนเคยนะคะ ถึงแม้ช่วงนี้จะไม่ค่อยได้เม้นเลยก็ตาม T ____ T
รักเหมือนเดิมค่ะ <3

[patchylove]

  สงสารเอิร์ธ จัง

[koikoi]

 

[cchompoo]

วีร์เหมาลังเลย อย่าแค่ขวดเดียว 5555555555
อาเจ็กนี่ยังง
 

[snowboxs]

ตามอ่านช้าไป แต่ก็มีอีกคู่ให้ลุ้น

[kokoro]

นกน้อยจ๋า เมาแล้วแสดงความเป็นใหญ่เลยเนอะ
แต่รักความเมานี้มาก อยากจูบนกจูบ อยากอ้อนนะอ้อน 

เจ็กก็ใช่ย่อย
มาทำแบบนี้เอิร์ธจะหนีไปไหนรอดดดด

[colorofthewind21]

นกน้อยยั่วเบาๆกรุบกริบๆ

เจ็กเหลียงใจร้ายกับเอิร์ทจังเลย อยากให้สองคนนี้คู่กัน

[arij-iris]

นกเมาแล้วขี้อ้อนดีนะ
สงสารเอิร์ธอ่ะ โธ่ เจ๊กอ่ะ

[miniminiXD]

กรี๊ดดดดดด เจ็ก! ตบหัวแล้วลูบหลัง แล้วตบหัวซ้ำอีกรอบชัดๆ!

[นางฟ้าเชียงชุน]

ชอบบบบบบบบบ อยากเป็น #ทาสนก ด้วยคน

[treenature]

นกขมิ้น ตอนจบ 
Nothing lasts forever.

ไม่มี สิ่งใดที่ไม่เปลี่ยนแปลง

ทวิชเข้าใจข้อความนี้ นับตั้งแต่ยายจากไป และยอมรับมันได้ดีขึ้นเมื่อแม่จากไป
แต่... ทวิชคงไม่สามารถรับความเจ็บปวดได้เลย ถ้าชนะวีร์จะเปลี่ยนไป
ท่ามกลางความหอมหวานและความสุขของการอยู่ใกล้ๆชนะวีร์ ความกังวลก็เติบโตขึ้นด้วย กังวลว่า สักวันชนะวีร์จะไม่รักกันอีกต่อไป ผู้ชายสองคนจะรักกันได้นานแค่ไหน
ชายควรคู่กับหญิงไม่ใช่หรือ เป็นคู่ชีวิตที่อยู่กันด้วยความรัก เป็นครอบครัวที่ประกอบด้วยพ่อ แม่ และลูกน้อย
 
“วีร์อยากมีลูกหรือเปล่า”  ช่วงนี้ทวิชถามคำถามนี้บ่อยๆ  เพราะลูกพี่ลูกน้องของชนะวีร์มักส่งรูปหลานชายอ้วนจ้ำม้ำให้ดูทางเฟซบุค

ทวิชเห็น ว่าชนะวีร์มองรูปเหล่านั้นอยู่นานและยิ้ม
ทุกครั้งชนะวีร์ไม่ตอบคำถามแต่จะคว้าตัวทวิชไปกอดบ้าง หยิกแก้มบ้าง ทำนองว่า คิดมากอะไรกัน

“นกมานี่เร็ว”  ค่ำวันหนึ่ง ชนะวีร์ที่นอนเล่นมือถืออยู่บนเตียงรีบเรียกให้ทวิชที่เพิ่งจะออกจากห้องน้ำ

“คู่คุณพ่อชนะคดีแล้วนะ เค้าได้ลูกคืนแล้ว” ชนะวีร์เล่าข่าวของคู่รักชายต่างชาติที่พยายามอย่างที่สุดเพื่อให้ได้ลูกของพวกเขาคืนจากแม่อุ้มบุญ

ทวิชยิ้ม ดีใจกับครอบครัวของพวกเขา แล้วแอบมองเสี้ยวหน้าของชนะวีร์ที่ยังคงตั้งใจอ่านรายละเอียดของข่าว แม้ทวิชไม่ได้เห็นหน้าตัวเองในตอนนี้ แต่ก็รู้ดีว่า ความเศร้าคงฉายชัดในดวงตา
อาจดูเป็นคนคิดมากในเรื่องไม่เป็นเรื่อง แต่ทวิชก็รู้สึกว่า บางที หากชนะวีร์เจอผู้หญิงดีๆสักคน ชนะวีร์คงจะได้มีครอบครัว มีลูกที่น่ารัก
มันห้ามไม่ได้เลยที่ ทวิชจะเฝ้าคิดวนเวียนว่า เป็นเขาใช่ไหมที่ทำให้ชีวิตของชนะวีร์บิดเบี้ยว ไม่สมบูรณ์
ปีที่แล้ว ชนะวีร์ปฏิเสธการย้ายไปรับตำแหน่งที่สูงขึ้นในต่างประเทศ แม้ว่าชนะวีร์จะยืนยันหนักแน่นว่าเพราะไม่ชอบงานบริหาร แต่ทวิชเองก็รู้ว่า ส่วนหนึ่งก็เพราะชนะวีร์เป็นห่วงเขา

เย็นของอีกวัน ทวิชเห็นการ์ดแต่งงานวางอยู่บนโต๊ะกินข้าว  การ์ดสีอ่อน แทบไม่มีลวดลาย แต่ทวิชรู้สึกได้ว่า มันเป็นการ์ดแห่งความรัก

“เพื่อนสนิทสมัยมัธยม”  ชนะวีร์เห็นทวิชจ้องการ์ดแผ่นนี้อยู่นาน จึงเดินเข้ามาโอบและคลอเคลีย “ไปด้วยกันสิ”
ทวิชส่ายหน้า

“ไปเถอะ จะได้พาวีร์กลับไง เผื่อวีร์เมา” ชนะวีร์อ้อน

“ก็นั่งแท็กซี่” ทวิชช่วยหาทางออกให้

“ใจร้าย ห่วงกันหน่อยสิ” ผู้ชายตัวโตทำแก้มป่องไม่พอใจแบบนี้ ก็ตลกดีเหมือนกัน

สุดท้ายทวิชก็ต้องมา  จะมีครั้งไหนไหมนะที่ ทวิชจะใจแข็งชนะลูกอ้อนของชนะวีร์
อยู่กันมาหลายปี ยังทำไม่ได้สักครั้ง
ในงานแต่ง ชนะวีร์และทวิชนั่งคู่กัน เพื่อนๆของชนะวีร์ต่างเวียนมาทัก ถ่ายรูป บางคนก็ถามว่าทวิชเป็นใคร
ทวิชกลั้นหายใจ  วีร์จะอึดอัดหรือเปล่า จะอายหรือเปล่า

“แฟนกู”  แต่ชนะวีร์ไม่เบื่อที่จะตอบทุกครั้งด้วยรอยยิ้ม และโอบทวิชไว้ตลอดเวลา บางคนทำหน้าแปลกใจ บางคนยิ้มล้อ แต่ไม่มีใครรังเกียจ

ทวิชยิ้มน้อยๆ ช่างโชคดีที่สังคมรอบข้างชนะวีร์ยอมรับทวิชเอาไว้ด้วยอีกคน
งานแต่งของเพื่อนชนะวีร์เป็นไปด้วยความเรียบง่าย อาจเพราะว่า เจ้าบ่าวเจ้าสาวตั้งใจจัดขึ้นให้ทุกคนได้ร่วมรับรู้ถึงความรัก ไม่ใช่เพื่อแสดงความยิ่งใหญ่หรือร่ำรวย
ในช่วงเวลาที่เจ้าบ่าวและเจ้าสาวพูดความในใจว่าพวกเขารักกันแค่ไหน
น้ำตาของทวิชหยดลงอย่างช้าๆ ชนะวีร์เอื้อมมือข้างหนึ่งมากุมมือที่เล็กกว่าไว้ แล้วใช้หัวแม่มือเกลี่ยหยดน้ำตาออกจากแก้มให้อย่างแผ่วเบา
ความรักมันแปลก แค่รับรู้ว่ามีคนอีกคู่หนึ่งที่รักกัน ก็กระทบกระแทกหัวใจให้คนรอบๆข้างรู้สึกปีติยินดีตามไปด้วย
ทวิชเงียบยิ่งกว่าเดิม ในระหว่างที่นั่งรถกลับมา  ชนะวีร์กุมมือเขาไว้ตลอดทางโดยไม่ได้เอ่ยอะไรออกมา
เขารู้สึกว่า ทวิชครุ่นคิดและกังวลในเรื่องนั้นมาสักระยะแล้ว
.
.
.
ทันทีที่ทวิชกลับเข้าบ้าน ชนะวีร์ปิดหนังสือในมือลง หนังสือที่ชนะวีร์ไม่เคยชอบ แต่เพราะทวิชชอบ ชนะวีร์จึงเริ่มอ่านมัน
เกือบเดือนมาแล้ว ที่ทั้งชนะวีร์และทวิชงานยุ่งมาก บริษัทกำลังจะเข้าตลาดหลักทรัพย์ ทุกฝ่ายต้องเตรียมตัวกับอย่างหนัก
พวกเขาพูดกันน้อยลง กินข้าวด้วยกันน้อยลง บางวันทวิชต้องอยู่เคลียร์งานจนดึก ทวิชยืนยันจะกลับเอง ทวิชจะหน้างอหากชนะวีร์ยืนยันที่จะรอ ชนะวีร์จึงต้องยอมกลับก่อน
ชนะวีร์สัมผัสได้ว่า ทวิชเองจงใจทำให้เกิดความห่างเหินระหว่างกัน
หากไม่นับเรื่องพูดน้อยลง ทวิชยิ้มน้อยลงด้วย 

“กินข้าวมาหรือยัง”

ทวิชเพียงพยักหน้า แล้วหยิบผ้าเช็ดตัวเดินเข้าห้องน้ำไป

ระหว่างนั้น ชนะวีร์พยายามทบทวนว่า มีตรงไหนที่ชนะวีร์มองข้ามไปหรือเปล่า

การ์ดแต่งงานอีกแล้ว

ชนะวีร์ถอนหายใจ  เพื่อนๆรวมทั้งตัวชนะวีร์ อยู่ในอายุที่พร้อมแล้วสำหรับการสร้างครอบครัว ไม่แปลกที่จะได้รับการ์ดแต่งงานถี่กว่าปีก่อนๆ
แต่ชนะวีร์ไม่อยากไป
ทำไมน่ะหรือ
เขาไม่อยากให้ทวิชไปเห็นอะไรที่ทำให้ต้องคิดมากอีก

“เดี๋ยววีร์ไปเอง คราวนี้งานที่ชุมพร คนนี้รู้จักกันมาตั้งแต่ประถม จะไม่ไปก็ไม่ได้ แต่นกงานยุ่ง รออยู่กรุงเทพนะ”

ทวิชเงียบไปนาน ก่อนจะพยักหน้า

“นก...เข้าใจวีร์ใช่ไหมครับ” ชนะวีร์เริ่มร้อนใจที่เห็นท่าทีอย่างนั้น  “วีร์แค่ไม่อยากให้นกเหนื่อย”

ทวิชยิ้มนิดหนึ่ง “ไปเถอะ ขับรถดีๆ”

เป็นการขับรถกลับชุมพร ที่ชนะวีร์ไม่สบายใจเลย

มีบางอย่างกำลังจะเปลี่ยนไป

“ป๊า”  ชนะวีร์เดินตรงไปหาป๊าทันทีที่ถึงบ้าน “จะว่าอะไรไหม ถ้าวีร์จะขอแหวนของแม่”  มันเป็นแหวนทองวงเกลี้ยงที่ป๊าหามาด้วยน้ำพักน้ำแรง
ป๊านิ่ง  ชนะวีร์เริ่มกระวนกระวาย

“ก็คราวก่อนไหว้บรรพบุรุษ แล้วรับขวัญไปแล้วนี่”  นั่นหมายความว่า ป๊าไม่ยินดีให้ใช้แหวนที่ป๊าสวมให้แม่ในวันแต่งงาน

“ไม่เป็นไรครับ วีร์แค่...”  จู่ๆชนะวีร์ก็พูดอะไรไม่ออก สิ่งที่ชนะวีร์กำลังกลัวอยู่ยิ่งทบทวี

“ทำไมถึงคิดจะให้แหวน” ป๊าถาม

“เผื่อเขาจะได้มั่นใจขึ้น ไม่สิเผื่อผมจะมั่นใจมากขึ้นว่าเขาจะไม่ไปไหน”

งานแต่งงานของเพื่อนจัดริมทะเล

ชนะวีร์ขับรถไปงานด้วยหัวใจปวดหน่วง นกไม่รับโทรศัพท์เลย  ทำไมกัน

ยังไม่ทันลงจากรถ ชนะวีร์ก็ได้รับโทรศัพท์จากสำนักงานใหญ่

“คุณชนะวีร์ เกิดอะไรขึ้น ทำไมจู่ๆคุณทวิชถึงยื่นหนังสือลางาน” 

ตัวของชนะวีร์ชา มือที่กำโทรศัพท์สั่น
ชนะวีร์นิ่ง ตอบคำถามไม่ได้

“ยังไงคุณสองคนคุยกันก่อนนะ”  ผู้จัดการฝ่ายพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเห็นใจ  เพราะเขาเห็นคู่รักนี้มาหลายปี

ชนะวีร์ต่อสายหาทวิช ความทุกข์ที่สุดครั้งหนึ่งในชีวิตกำลังเกิดขึ้นกับชนะวีร์  เขากลัวว่ากำลังจะสูญเสียคนสำคัญไป คนที่เขารักที่สุด

นก คิดอะไรอยู่

ทวิชรับสายแล้ว แต่ไม่พูดคำใดๆ

“นก...” ส่วนชนะวีร์ก็เหลือแรงพูดได้แค่คำนี้

“วีร์ นกมีเรื่องอยากขอบคุณ”

น้ำตาของชนะวีร์ไหลทันที

“นกขอบคุณที่วีร์เข้ามาในชีวิต ขอบคุณที่ทำให้นกไม่นอนฝันร้ายอีกเลย ขอบคุณที่ทำให้รู้จักความกลัว ความโกรธ ให้รู้จักว่าหึงเป็นยังไง ให้เข้าใจว่าการนั่งกินข้าวกับคนที่บ้านเป็นยังไง ขอบคุณที่พานกเข้ามารู้จักกับ ป๊า กับแม่ และวัฒน์ และขอบคุณที่ทำให้นกรู้จักความรัก” 

นี่อาจเป็นครั้งเดียวในชีวิตที่ทวิชพูดอะไรได้ยาวแบบนี้

“แต่วีร์รู้ไหม...ยังไงนกก็เป็นผู้ชาย นกมีลูกให้วีร์ไม่ได้”   เสียงนกแหบเครือ

ชนะวีร์ลิ้มรสน้ำตาที่เค็มปร่า ขณะตวาดเสียงลั่น “หยุดงี่เง่าเดี๋ยวนี้นะ นกอยู่ไหน วีร์จะไปหาเดี๋ยวนี้”

นกสะอื้นฮัก “วีร์ วีร์ไม่เสียใจเหรอที่ตลอดชีวิตนี้ วีร์จะไม่มีโอกาสอุ้มลูก ได้เห็นเขาโต”

“นก วีร์บอกให้หยุดคิดเรื่องนี้ แล้วบอกมาว่าอยู่ไหน”  ชนะวีร์ตะโกนก้องรถ มันไม่ใช่เสียงตะโกนเพราะความโกรธ แต่เป็นเพราะความกลัวจนถึงที่สุด

“วีร์ตอบนกก่อน”

ชนะวีร์สูดหายใจลึก น้ำตาของเขาไหลพรูอย่างไม่สามารถห้ามได้
 
“วีร์ขอให้เป็นนก ขอนกคนเดียว อย่าว่าแต่มีลูกไม่ได้เลย ต่อให้นกไม่ได้หน้าตาแบบนี้ ต่อให้เป็นอะไรก็ตาม ขอให้คนคนนั้นเป็นนกก็พอ เข้าใจวีร์ไหมนก”  ปลายเสียงอ้อนวอน

ทวิชสะอื้น “ต่อให้ตัวเหม็น”

“วีร์ก็จะกอด”

“ถ้านกแก่จนหนังเหี่ยว”

“วีร์ก็ยังจะจูบ”

“ฮึก ถ้านกอายุมากจนมองไม่เห็น”

“วีร์จะจูงนกเอง”

“วีร์จะอยู่กับนกไปจนแก่เฒ่าใช่ไหม” เสียงของทวิชแหบและขาดห้วง แต่ชนะวีร์ได้ยินมัน

เขายิ้ม  ปาดน้ำตา แล้วตอบ “ครับ เราจะอยู่ด้วยกันจนลมหายใจสุดท้าย” 

เสียงเคาะกระจก และทวิชยืนอยู่ตรงนั้น น้ำตาเปรอะเปื้อนทั่วใบหน้า ในสูทสีขาว
ชนะวีร์รู้ทันที ว่าอะไรกำลังจะเกิดขึ้น เขาสบถแล้วเปิดประตู ถลันออกมา กอดทวิชไว้แน่น กดทวิชเอาไว้ให้ใกล้หัวใจที่สุด

อย่าหายไปนะ ขอร้อง

นานหลายนาทีกว่าอ้อมกอดจะคลาย  ชนะวีร์จึงได้รู้ว่า นอกจากเขาและทวิชแล้ว ยังมีบุคคลที่เขารักอีกหลายคนยืนล้อมอยู่ ป๊า แม่ ธานิวัฒน์ อาเจ็กเหลียงและเอิร์ท เพื่อนสนิท ทั้งสมัยเรียน และเพื่อนร่วมงาน

เมื่อตั้งหลักได้ ชนะวีร์ก็คว้าตัวทวิชเข้าหาอีกครั้ง เพื่อ...

ตีก้น

“ห้ามเล่นแบบนี้อีก ห้ามคิดมากงี่เง่าอีก แล้วมาตัดหน้าขอวีร์แต่งงานแบบนี้ได้ยังไง วีร์ต้องเป็นคนขอสิ แล้วลางานคืออะไร เดี๋ยวนี้เอาใหญ่แล้วนะ”  ชนะวีร์ฟาดก้นทวิชไม่หยุด แต่ทวิชกลับยิ้มแล้วกอดชนะวีร์ไว้แน่น ยอมให้ชนะวีร์ตีก้นจนพอใจ

เป็นอาป๊าที่สงสารลูกรัก จนต้องร้องห้าม  “เจ้าวีร์ พอแล้ว เจ้านกมันเจ็บ”

ชนะวีร์หยุดมือ แต่ยังกอดทวิชไว้แนบอก  “ป๊าร่วมมือกับนกมาหลอกวีร์ทำไม ถ้าป๊าให้แหวนตามที่วีร์ขอ วีร์ก็ได้เป็นคนขอนกแต่งงานแล้วเนี่ย”

“จะให้ได้ยังไง ก็เจ้านกมันมาขอไปแล้ว”

ทวิชซื้อแหวนวงหนึ่งสำหรับชนะวีร์ และขอแหวนแต่งงานของป๊ากับแม่ ไปปรับขนาดเพื่อให้พอดีกับนิ้วของตน
พิธีเกิดขึ้นอย่างเรียบง่ายและรวดเร็ว
ชนะวีร์สวมแหวนให้ทวิช จากนั้นทวิชจึงสวมแหวนให้บ้าง
น้ำตาของชนะวีร์ยังไหลไม่หยุด เป็นน้ำตาของความสุขและความปลาบปลื้ม  ทวิชเองก็ร้องไห้ตลอดเวลา
ไม่รู้ว่านี่เป็นพิธีแต่งงานแบบศาสนาไหน แต่มันเป็นพิธีแต่งงานที่มีความรักล่องลอยหมุนวน

ชนะวีร์และทวิชจับจูงกันเดินไปจนสุดชายหาด ขากางเกงถูกพับขึ้นครึ่งแข้ง ชนะวีร์เป็นเจ้าบ่าวที่ไม่หล่อเอาเสียเลย เพราะใส่เสื้อยืดโปโลแบบลำลอง แถมตอนถ่ายรูปก็เห็นชัดว่าตาบวมแดง ส่วนทวิชเป็นเจ้าบ่าวที่น่ารักที่สุดในชุดสูทสีขาว ถึงแม้จะร้องไห้จนขนตาเปียก แต่ก็ยังดูน่ารักอยู่ดี

“ความจริง นกเตรียมสูทสีขาวไว้ให้วีร์ด้วย แต่ตอนนั้นมัวแต่ร้องไห้เลยลืมหยิบให้ใส่” ทวิชเล่าไปหัวเราะไป ทวิชในวันนี้เปลี่ยนไปอย่างเห็นได้ชัด นกน้อยตัวนั้นออกจากเงาสีเทาหม่น แสดงอารมณ์มากขึ้น ร่าเริงมากขึ้น 

“ต่อให้ชุดโทรมกว่านี้ วีร์ก็จะแต่ง” ชนะวีร์ยิ้มกว้าง ปากหยักสวยของชนะวีร์ยังคงน่าจูบเหมือนวันแรกๆที่เจอกัน วันนี้เขามีความสุขที่สุดทั้งๆที่ก่อนหน้าไม่นานเพิ่งจะทำความรู้จักกับความทุกข์อยู่แท้ๆ  “เตรียมงานทั้งหมดนี่เลยเหรอ เก็บเสียเงียบเลยนะ แสบมาก แล้วเนี่ยมันต้องเป็นวีร์สิที่ทำเซอร์ไพร้ส วีร์เลยไม่เท่ห์สักนิด ร้องไห้ด้วย” ชนะวีร์ยีหัวทวิชจนยุ่ง

"ถ้าบอกวีร์คงทำให้นกทั้งหมด"

"อ้าวแล้วไม่ดีเหรอ"

ทวิชส่ายหน้า "นกอยากทำอะไรให้วีร์บ้าง"

"เพราะแบบนี้เลยทิ้งให้วีร์กินข้าวเย็นคนเดียวตั้งนาน"

"ขอโทษนะ"

ชนะวีร์ยิ้ม ทวิชทำหน้าสำนึกผิดได้น่าเอ็นดู "ทำให้ขนาดนี้ จะโกรธลงได้ยังไง"


“อย่างน้อยถ้านกเป็นครอบครัวที่สมบูรณ์ให้วีร์ไม่ได้ แต่อยากให้วีร์รับรู้ว่านกตั้งใจจะใช้ชีวิตไปกับวีร์” ตาโตหรุบต่ำ แพขนตากะพริบไหว ทวิชพยายามพูดสิ่งที่อยู่ในใจออกมา มันช่างยากสำหรับคนที่สื่อความไม่เก่ง

"แค่รักวีร์ก็พอ" ชนะวีร์กระชับมือของทวิชแน่นเข้า

เมื่อห่างไกลจากสายตาของคนมากพอแล้ว ชนะวีร์จึงดึงทวิชเข้ามาใกล้จนปลายจมูกเขี่ยกันไปมา สูดดมลมหายใจของกัน ริมฝีปากบดเข้าหากัน มอบจูบแรกในนามของคู่ชีวิต

และมีจูบอีกนับไม่ถ้วนนับจากนี้

ชนะวีร์และทวิชอยู่ด้วยกันตามคำมั่นที่ให้ไว้

จริงอยู่ ไม่มีสิ่งใดจีรัง แต่อย่างน้อย ก็ขอให้เขารักกันให้นานที่สุด ตราบเท่าเวลาที่เหลือของชีวิต

ในบางวันหากคุณมาเที่ยวชุมพร อาจเจอผู้ชายมีอายุสองคนเดินเคียงกันไปตามชายหาด และถ้าคุณได้ยินเขาฮัมเพลงนกขมิ้นอยู่เบาๆ ก็อาจเดาได้ว่า พวกเขารักกัน

-จบ-

ขอบคุณที่อ่านมาจนจบค่ะ

@ t o n s w i n d

[BlueCherries]

T T

ขอบคุณ คุณ treenature มากๆนะคะ

ชอบชนะวีร์กับนกทวิชมากจริงๆ ตอนจบนี่ทำร้องไห้ด้วยเลย

รอ spin off นะคะ หวังว่าเรื่องนั้นก็จะแฮปปี้เอนดิ้ง

/กอดคุณ treenature

[sirin_chadada]

น่ารักเสียจริง (แอบมีเสียน้ำตาเล็กน้อย ฮา)
ขอบคุณค่ะ