คาถาที่ 21 [ครึ่งหลัง]“เรียว… อีเรียว ไปอาบน้ำค่ะ สองทุ่มแล้ว จะได้มากินข้าว”
เจ้าของชื่อลืมตาตื่นอย่างสลึมสลือและรู้สึกหนักหัว แต่ไม่ใช่อาการปวดหัวตัวร้อน น่าจะเป็นอาการของการนอนช่วงเวลาพระอาทิตย์ตกดินมากกว่า อาการปวดตัวมีบ้างนิดๆ หน่อยๆ แต่ก็ไม่ถึงกับเคล็ดขัดยอกจนชอกช้ำอะไรขนาดนั้น คุณนายนางระดับไหนแล้ว กินยาอีกสักสองเวลาเดี๋ยวก็คืนชีพได้ดังเดิม
“แกอาบแล้วเหรอ”
“เออสิ คุณแม่ชวนไปอาบ ฉันเห็นว่าแกเพิ่งนอนเลยไม่อยากปลุก พวกคุณพ่อเพิ่งไปอาบเมื่อครึ่งชั่วโมงก่อนได้มั้ง” เรียวจันทร์ชะงักไปนิด ความรู้สึกกำลังสับสนว่าตัวเองกำลังจะเรียกร้องหรือต้องการอะไร แต่สุดท้ายก็ปัดมันออกไปจากหัว หันไปเตรียมอุปกรณ์อาบน้ำพร้อมเสื้อผ้า แล้วมุดออกจากเต็นท์ไป
ในโซนกางเต็นท์มีแสงสปอร์ตไลท์อยู่สามอัน ให้แสงสว่างเป็นวงกว้าง พอเดินออกมาตรงถนนก็มีแสงไฟจากเสาไฟสองข้างฝั่งถนนที่ตั้งสลับฟันปลาห่างๆ กัน ลากยาวมาตั้งแต่ทางเข้าอุทยานจนน่าจะถึงสุดถนนเส้นนี้ ตอนที่เรียวจันทร์เดินมาถึงลานจอดรถก็เจอคมเขี้ยวกำลังยืนคุยกับผู้หญิงคนหนึ่ง ความสูงเท่าแม่ช่อเอื้อง หน้าตาไปในโซนเดียวกัน คมเขี้ยวยืนคุยกับผู้หญิงนั้นด้วยรอยยิ้ม เรียวจันทร์เม้มปาก หัวใจกระตุกวูบหนึ่ง จังหวะที่กำลังจะเดินผ่าน คมเขี้ยวหันมาเห็นนางพอดี เรียวจันทร์คิดไปแว้บหนึ่งว่าเดี๋ยวอีกฝ่ายคงเข้ามาทัก แต่เปล่า เขาแค่หันมองและหันกลับไปคุยกับผู้หญิงคนนั้นต่อ
เรียวจันทร์เดินผ่านทั้งสองคนไปเงียบๆ ไม่ได้เร่งฝีเท้าหนีไปไหน แค่เดินตรงไปทางอาคารสีขาวที่มีสัญลักษณ์ป้ายเพศชายบอกไว้ คุณป๋ากับดินเดินออกมาจากตัวอาคารห้องอาบน้ำ เรียวจันทร์สลัดความรู้สึกใจสั่นเมื่อครู่ทิ้งไปและฉีกยิ้มให้ทั้งสองคน
“อย่าอาบน้ำนะลูก น้ำมันเย็นมากเลย เดี๋ยวไม่สบาย”
“รับทราบค่ะคุณป๋า…” เรียวจันทร์หันไปมองดินที่ถอดเสื้อ เอาผ้าขนหนูพาดบ่าไว้แล้วยิ้มแซว
“…มื้อเย็นวันนี้ฉันกินดินแทนได้มั้ยเนี่ย” ดินหัวเราะขำขันก่อนตอบหน้าอายๆ
“ถ้าคุณเรียวอยาก ดินก็ให้ครับ” เรียวจันทร์หัวเราะเบาๆ
“ให้ป๋ากับไอ้ดินรอมั้ยลูก” คุณป๋าถาม ใบหน้าประดับรอยยิ้มจาง
“ไม่เป็นไรค่ะป๋า กลับไปช่วยคุณแม่ทำอาหารเถอะค่ะ สบายมาก” เรียวจันทร์ยิ้มให้ทั้งสองคนแล้วเดินเข้าไปในอาคารอาบน้ำ ความคิดหยุดนิ่ง สิ่งเดียวที่เรียวจันทร์ทำคืออาบน้ำให้มันเสร็จๆ ไป
หลังจากอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดนอน เรียวจันทร์ก็เดินออกมาด้านนอก คมเขี้ยวไม่ได้ยืนอยู่ตรงที่เดิมแล้ว ร่างเล็กเดินหน้านิ่งกลับไปตามทางเดิม แต่จังหวะที่กำลังจะข้ามถนนก็เจอกับพี่ไม้ที่อยู่ในชุดเสื้อยืดทหารสีเขียวและกางเกงขาสั้นสีดำ
“อ้าว พี่ไม้ มาอาบน้ำเหรอคะ”
“มาเข้าห้องน้ำครับ เพิ่งอาบน้ำเสร็จเหรอครับเนี่ย” เรียวจันทร์ยิ้มพร้อมพยักหน้าแทนคำตอบ และก้าวเท้าข้ามถนนไปพร้อมกับชายหนุ่มที่อาสาเดินไปส่งถึงที่กางเต็นท์
“อยู่ใกล้ๆ กัน มีอะไรก็เรียกได้นะครับ” เรียวจันทร์พยักหน้ายิ้มๆ อีกที พี่ไม้ขมวดคิ้วนิดหน่อย
“ไม่สบายหรือเปล่าครับ ดูเงียบๆ ตั้งแต่ตอนลงจากน้ำตกแล้ว” คนถูกถามยิ้มไม่เต็มปากนัก
“เปล่าหรอกค่ะ น่าจะเมื่อยมากกว่า” พี่ไม้พยักหน้าและคลี่ยิ้มน้อยๆ
“เต็นท์สีดำใหญ่ๆ สองเต็นท์ตรงด้านโน้นนะครับ ถ้าต้องการเรียกใช้อะไรเดินไปเรียกได้เลย”
“ขอบคุณค่าพี่ไม้” เรียวจันทร์ยกมือไหว้อีกฝ่ายที่เดินต่อไปทางกองไฟลิบๆ ที่อยู่ห่างออกไปจากโซนของเรียวจันทร์หลายสิบก้าว
“เรียว มากินข้าวกัน” เป็ดเรียกพร้อมกับกวักมือ เรียวจันทร์เดินเข้าไปใกล้กับทุกคน ตรงกลางมีกองไฟสีแดงส้มลุกโชติช่วงซึ่งดินกำลังนั่งย่างไก่กับปลาโดยใช้เหล็กสองแฉกปักเป็นเสาสำหรับวางไม้ไผ่ที่ใช้เสียงตัวปลากับไก่แล้วพลิกไปพลิกมา
“เมื่อกี้พี่ไม้เหรอ”
“อือ แกโดนมาส่งอะ เจอกันที่ห้องน้ำ” เรียวจันทร์ตอบ หันไปมองคมเขี้ยวที่นั่งนิ่งเฉยไม่ตอบรับใดๆ ทั้งสิ้น เห็นแบบนั้นเรียวจันทร์ก็ถอนหายใจ ไม่เข้าใจว่าอีกฝ่ายเป็นอะไรถึงได้นิ่งเฉยต่อกันแบบนี้
“กินกันเลยนะคะ เรียวไม่หิว ปวดเนื้อปวดตัวไปหมด พอดีเล่นน้ำแรงไปหน่อย” ท่อนท้ายเรียวจันทร์เน้นเสียงไปทางคมเขี้ยวพร้อมกับจิกตาใส่ ร่างสูงมองสบตากับเรียวจันทร์นิ่ง
“กินซักหน่อยสิหนูเรียว เดี๋ยวปวดท้องนะ” เรียวจันทร์ยิ้มอ่อนให้บัวบูชาพร้อมกับส่ายหัว
“ไม่หิวจริงๆ ค่ะแม่ กู๊ดไนท์นะคะทุกคน” ไม่รอให้ใครทักท้วงอะไร เรียวจันทร์เดินมุดเข้าเต็นท์ไปเงียบๆ ทันที และยังทิ้งให้บรรยากาศรอบกองไฟเงียบไปด้วย เป็ดมองทุกคนอย่างเลิ่กลั่ก
“ไอ้เขี้ยว แกไปทำอะไรน้องรึเปล่า” คนเป็นลูกชายย่นคิ้วนิดหน่อย แล้วก็เลี่ยงไม่ตอบคำถามด้วยการทำเฉย
“ที่เขี้ยวบอกว่าเวลาน้องเงียบเพราะมีปัญหา เป็นแบบนี้เองน่ะเหรอ” บัวบูชาไม่ได้ตั้งคำถาม แค่เอ่ยเสียงเรียบใบหน้านิ่ง ขณะที่มือก็ยังฉีกไก่ให้สามีกินต่อไป เป็ดมีสีหน้าลำบากใจ ส่วนดินแอบมองทุกคนอย่างเงอะงะ เพราะกำลังย่างเนื้อไก่กับเนื้อปลาอยู่
“เอ่อ เรียวมันแค่เมื่อยจริงๆ ค่ะ ตอนมันกลับมาก็เอาแต่นอน คงปีนเขาจนเหนื่อย ไม่มีใครทำอะไรมันหรอกค่ะคุณพ่อคุณแม่ เวลามันหมดแรงจากการทำงาน บางทีนางก็ชัตดาวน์ตัวเองไปเลย”
“แม่เข้าใจจ้ะหนูเป็ด ให้หนูเรียวเขาพักเถอะ พรุ่งนี้จะได้มีแรงขึ้นเขา”
“เอ้อ ใช่ พรุ่งนี้ทรหดกว่าวันนี้อีก” เมฆาเสริมขึ้นด้วยรอยยิ้ม เป็ดต้องรับหน้าที่โอเว่อร์แอคติ้งแทนเพื่อนเพื่อกู้บรรยากาศกลับมาตามเดิม
“โอ้วเหรอคะ ตายละ วันนี้ก็ว่าทรหดแล้ว ยังมีทรหดกว่านั้นอีก” แล้วเป็ดก็ชวนพ่อกับแม่และดินคุย คมเขี้ยวมียิ้มตอบรับบ้าง แต่ส่วนมากจะทำหน้าครุ่นคิดราวกับมีเรื่องให้คิดมากไม่หมดสต็อกสักที
เรียวจันทร์ลืมตาขึ้นในความมืดกลางดึก พยุงตัวเองลุกขึ้นนั่ง หันไปมองข้างๆ ก็เห็นเป็ดนอนห่มผ้าหลับสนิทราวกับใส่ผ้าอนามัยลอริเอะ มือขาวบอบบางหยิบมือถือขึ้นมา รูดซิปเต็นท์ฝั่งตัวเอง ค่อยๆ คลานเข่าออกไปด้านนอก พอร่างกายปะทะกับบรรยากาศในค่ำคืนก็ตัวสั่นน้อยๆ แต่ก็ไม่ได้คิดหยิบเสื้อกันหนาวออกมาด้วย เพราะกะว่าเดินไปฉี่ที่ห้องน้ำแค่แปบเดียวเดี๋ยวก็กลับ
เรียวจันทร์เปิดไฟฉายในมือถือ เดินส่องไปตามความมืดมิด มีสปอร์ตไลท์เปิดอยู่ดวงเดียวคือตรงโซนที่พี่ไม้นอนอยู่ นอกนั้นปิดเพื่อที่แสงจะได้ไม่รบกวนคนอื่นๆ ไฟบนถนนและที่ห้องน้ำยังคงเปิดอยู่ เรียวจันทร์ปิดไฟฉาย เดินตัดผ่านลานจอดรถไปห้องน้ำที่จะอยู่แยกจากห้องอาบน้ำมาอีกอาคาร คุณนายเดินเข้าไปปลดทุกข์ พอเสร็จเรียบร้อยก็เดินออกมาด้านนอก กำลังจะก้าวเดินกลับไป แต่สายตาก็เห็นคมเขี้ยวกำลังยืนหน้าเครียดอยู่ตรงหน้ารถ
เรียวจันทร์ไม่คิดเข้าไปทัก นางจะทำเป็นว่าไม่เห็นอีกฝ่ายเหมือนตอนที่เดินมาเข้าห้องน้ำ แต่เดินไปได้ไม่ไกลมาก ร่างสูงก็ก้าวเข้ามายืนดักตรงหน้า เรียวจันทร์มองอย่างไร้อารมณ์ คมเขี้ยวก้มมองหน้าสวยๆ ด้วยสีหน้าเครียดๆ แววตานิ่งแต่ก็แอบมองขวางอย่างสงบ
“คุณเอาอะไรใส่ไปในกระบอกน้ำผม” ร่างสูงถามเสียงดุ ใบหน้าตึงเข้มด้วยอารมณ์โกรธ
“ยาปลุกเซ็กส์” เรียวจันทร์ตอบทันทีอย่างที่ไม่รู้สึกสะทะสะท้าน และเรียวจันทร์เชื่อว่าจริงๆ คมเขี้ยวก็คงรู้อยู่แล้ว แต่คงอยากถามเพื่อความมั่นใจอีกขั้น
“ใส่ไปทำไม” เรียวจันทร์กัดฟันแน่น เริ่มรู้สึกแสบร้อนในดวงตา
“เพราะฉันอยากมีอะไรกับนาย แล้วฉันก็ทำสำเร็จด้วย” เรียวจันทร์ว่านิ่งๆ อย่างประชด แต่หางเสียงก็แอบสั่นเล็กๆ ก็ถ้าในเมื่อคมเขี้ยวจะทำนิ่ง ทำเฉยใส่นางแบบนี้ นางก็ไม่อยากแสดงอารมณ์อยู่ฝ่ายเดียว แม้มันจะเป็นเพียงการประชดเพื่อปกป้องความรู้สึกตัวเองแบบที่เรียวจันทร์ไม่เคยคิดทำมาก่อน
สถานการณ์มันเปลี่ยนไป มันไม่ใช่แบบตอนที่เรียวจันทร์พยายามเกี้ยวคมเขี้ยวให้เข้ามาหาตัวเองอีกแล้ว
คมเขี้ยวขบกรามแน่น พยายามระงับอารมณ์โกรธของตัวเอง
“เพราะแค่อยากมีอะไรกับผม?” ร่างสูงยิ้มเยาะ แล้วเอ่ยถามเสียงเรียบ
“คิดบ้างมั้ยว่ามันอาจจะเป็นอันตราย หรือไม่สนใจว่ามันจะเป็นยังไง” แววตาสุกใสดั่งกวางน้อยสั่นระริก รู้สึกหวาดกลัวขึ้นมาชั่วขณะ แต่ด้วยความน้อยใจที่มีมาตั้งแต่ตอนบ่ายเลยทำให้นางแข็งสู้กลับไป
“นายก็ยังไม่เป็นอะไรนี่” คมเขี้ยวจ้องเรียวจันทร์ตาเขม็ง แววตาหยาบกระด้างจนร่างเล็กอยากกระเถิบถอยหนี
“ผมลองให้ไอ้ดินกินน้ำในกระบอก ไอ้ดินเกือบตาย ตอนนี้มันคงชักว่าวจนหมดแรงอยู่ในห้องน้ำแล้ว!” เรียวจันทร์ตกใจ มองคมเขี้ยวอย่างอึกอัก ดวงตาสุกใสคลอด้วยน้ำตา
“ละ… แล้ว แล้วนายให้ดินกินทำไม”
“เพื่อยืนยันว่าสิ่งที่ผมคิดมันเป็นจริง…” คมเขี้ยวกัดฟันแน่น มองเรียวจันทร์ด้วยสายตาโกรธจัด
“…ถ้าเกิดผมมีอาการอย่างไอ้ดินขึ้นมา หรือหนักกว่าไอ้ดิน คิดบ้างมั้ยว่าผมจะเป็นยังไง”
เรียวจันทร์กลืนน้ำลายลงคอ น้ำตาคลอเบ้าตาหนักขึ้น ในใจนึกห่วงว่าดินจะเป็นยังไงบ้าง “มันเป็นแค่ยาปลุกเซ็กส์ มันอันตรายด้วยเหรอ”
“คุณเรียว! ไม่เคยได้ยินหมอถามรึไงว่าแพ้ยาอะไรรึเปล่า ถ้าเกิดผมแพ้ไอ้ยาเหี้ยนั่นขึ้นมา ผมไม่กลายเป็นศพกลางป่าเหรอ?!” เรียวจันทร์สะดุ้งกับเสียงตะคอกของคมเขี้ยว ก่อนจะค่อยๆ ตั้งสติพูด
“ฉัน… ฉันลืมคิด ฉันขอโทษ”
“เป็นห่วงผมบ้างมั้ย หรือคิดแค่ว่าต้องได้เท่านั้น” คมเขี้ยวถามเสียงนิ่งหน้านิ่ง มองหน้าเรียวจันทร์ที่กำลังไม่สู้ดีนัก
“ไม่… ฉันห่วงสิ อย่าคิดว่าฉันจะทำร้ายนาย ฉันไม่เคยคิด ฉันแค่…”
“คุณมั่นใจในตัวเองนักหนา มาปอดแหกกับเรื่องนี้ทำไม” เรียวจันทร์น้ำตาไหล ทั้งรู้สึกผิดและรู้สึกกลัวอารมณ์ของคมเขี้ยว และกลัวว่าดินจะเป็นอะไร
“ก็ฉันหงี่อะ ฉันอยากได้นายเป็นผัว ฉันไม่รู้ว่านายจะต้องใช้เวลาละลายพฤติกรรมที่นายว่านานแค่ไหน ฉันรู้ว่ามันต้องรอ แต่ฉันแค่เร่งเวลาให้มันเร็วขึ้นเท่านั้นเอง ฉันผิดที่ฉันใช้ยา แต่มันเป็นเพราะนาย ถ้าไม่ใช่นายฉันไม่ทำหรอก” เรียวจันทร์ว่าเสียงสะอื้น หน้าตาบิดเบี้ยวเพราะคุมอารมณ์ตัวเองไม่อยู่ พรั่งพรูคำพูดออกมาโดยไม่ได้ประดิษฐ์แต่อย่างใด คมเขี้ยวพ่นลมหายใจแรงๆ หันหน้าไปมองทางอื่นครู่หนึ่ง ก่อนที่จะเอื้อมมือไปดึงเรียวจันทร์ให้เดินไปที่รถ คมเขี้ยวใช้รีโมตกดปลดล็อคประตู เปิดประตูด้านหลังที่เขากับเรียวจันทร์นั่งมาด้วยกันเมื่อเช้า แล้วพาเรียวจันทร์ขึ้นไปนั่ง ก่อนปิดประตูตามหลัง
“ร้องไห้ทำไม” เรียวจันทร์ใช้หลังมือเช็ดน้ำตาลวกๆ ก่อนตอบ
“ก็ฉันน้อยใจอะ พอนายได้ฉัน นายก็เงียบ ไม่พูดอะไรกับฉันสักคำ แล้วนายก็ไปคุยกับชะนีที่ไหนก็ไม่รู้ ฉันเดินผ่าน แทนที่จะเข้ามาทัก แต่นายกลับยืนคุยแม่นั่น ฮึก… นายคิดว่าฉันจะรู้สึกยังไง ฮะ… ไอ้เขี้ยวกุด นายเอาฉันจนฉันทรุดลงกับพื้น แล้วนายก็ทำเมิน กะฟันแล้วทิ้งใช่มั้ย” เรียวจันทร์พูดเสียงอู้อี้เหมือนใจจะขาด น้ำตาไหลอาบแก้มพรากๆ สะอึกสะอื้นจนตัวสั่น
“เป็นจุดประสงค์ของคุณไม่ใช่รึไง ผมก็จัดให้แล้วนี่” เรียวจันทร์หันควับไปมองตาขวาง ยกมือซ้ายตบเข้าที่แก้มคมเขี้ยวเต็มแรง
“โว้ย! ตบมาได้ เจ็บนะ!”
“ตอนนายกระแทกไอ้จ้อนใส่ฉันเต็มแรง ฉันยังทนได้เลย!”
“แต่ก็เสียวด้วยไม่ใช่เหรอ?!” เรียวจันทร์กัดฟันแน่น ยกสองมือฟาดไปตามตัวคมเขี้ยวด้วยความหงุดหงิด
“เออ ฮื่อ!! ไอ้เขี้ยวหัก! เสียว รู้สึกดีมากด้วย ฮึก…” เรียวจันทร์หยุดตบตีคมเขี้ยว นั่งก้มหน้าร้องไห้สะอึกสะอื้น ยกหลังมือเช็ดน้ำตาป้อยๆ เหมือนเด็ก
“…ถ้านายโกรธ ฉันขอโทษ ฉันขอหงายการ์ดรู้เท่าไม่ถึงการณ์ ฉันไม่ได้อ้างด้วย ฉันไม่รู้จริงๆ ถ้านายอยากทิ้งฉันหลังจากฟันฉันแล้ว ก็ไปเถอะ ฉันท้องไม่ได้ ไม่ต้องมารับผิดชอบอะไรหรอก ถือว่าเจ๊ากันไป” เรียวจันทร์เช็ดน้ำตาออกจากแก้มจนหมด เงยหน้าขึ้นใช้ดวงตาแดงก่ำสบตากับคมเขี้ยวที่มองมาอย่างนิ่งสงบ
“ฉันขอลาออก ฉันไม่ได้จะงี่เง่า แต่ฉันจะไม่ยอมให้ตัวเองอยู่ให้นายทำร้ายความรู้สึกฉันด้วยการเมินใส่ แต่กลับไปสนใจคนอื่น ฉันรู้ดีว่าฉันไม่มีสิทธิ์หวง” เรียวจันทร์หยุดร้องไห้ และนิ่งสงบได้มากขึ้นหลังจากปลดปล่อยน้ำตาออกมาจนเป็นพี่พอใจ
“ผมช่วยผู้หญิงคนนั้นขนของจากเต็นท์มาที่รถ แล้วเธอก็ถามถึงน้ำตกว่าเป็นไง ผมคุยกับเธอปกติเหมือนที่คุณเดินคุยมากับไอ้พี่ไม้นั่นแหละ…” เรียวจันทร์นั่งมองด้านหน้ารถนิ่ง มองไปเรื่อยโดยที่ไม่ได้โฟกัสจุดใดจุดหนึ่ง
“…ผมยอมรับว่าตอนนั้นยังไม่อยากพูดกับคุณ เพราะกำลังสงสัยเรื่องที่เกิดขึ้น”
“เรื่องของนาย จะคุยกับใครก็คุย ฉันเองก็มีผู้ชายให้คุยเยอะแยะ” เรียวจันทร์บอกเสียงแข็ง คมเขี้ยวถอนหายใจเบาๆ
“อย่าประชดคุณเรียว ตอนนี้ผมมีคุณเดียว และคุณก็ควรมีผมคนเดียวเช่นกัน” เรียวจันทร์เหล่มองคมเขี้ยว ก่อนที่จะเลื่อนสายตากลับไปมองข้างหน้าตามเดิม
“อย่าใช้ยานี้กับผมอีก คุณเองก็ทำให้ผมมีอารมณ์ได้ ที่มันตุงเต็มเป้าบ่อยๆ นั่นยังไม่มากพออีกเหรอ” เรียวจันทร์หันหน้าไปมองคมเขี้ยว มองใบหน้าเรียบนิ่งของอีกฝ่ายอย่างไม่แน่ใจในคำพูดนั้น
“ก็นายบอกว่ายังไม่พร้อม”
คมเขี้ยวถอนหายใจยาวๆ ท่าทางอ่อนอกอ่อนใจเบาๆ “ไม่ใช่ผมไม่อยาก แต่คุณเข้าใจมั้ยว่าผมไม่เคยกับผู้ชาย ทำไมไม่ค่อยเป็นค่อยไป…”
คมเขี้ยวเลิกคิ้วขึ้นสูง นึกถึงคำพูดเรียวจันทร์ตอนระเบิดอารมณ์ย่อมๆ เมื่อกี้นี้ “อ๋อ หงี่”
เรียวจันทร์หน้างอ แล้วพูดเสียงอ่อย “ก็ฉันอยากเสียตัวให้นายเร็วๆ อะ แข็งสู้มือขนาดนั้น นายไม่จับฉันกดสักที”
คมเขี้ยวกระตุกยิ้มขำแล้วส่ายหัวหน้าระอา “คุณได้เสียตัวให้ผมอยู่แล้ว แค่ช้าหน่อยรอไม่ได้เลยเหรอ”
เรียวจันทร์มองหน้าหล่อๆ อย่างรู้สึกผิด สีหน้าสลดลงและกลายเป็นหน้าหงอ นางเขยิบตัวขึ้นไปนั่งตักคมเขี้ยว แขนขวาคล้องคอร่างสูงไว้ คมเขี้ยวยกแขนซ้ายโอบรอบเอวของคนบนตัก
“ขอโทษจริงๆ แล้วดินเป็นไงบ้าง”
“ตอนที่อาการกำเริบ พอผมโดนตัวมัน มันสะดุ้งโหยง ตัวร้อน ตัวแดงไปหมด เหงื่อแตกเต็มหน้า ผมรีบเอาน้ำให้มันกินเพื่อขับยาออก แต่สีหน้ามันทรมานเกิน มันบอกว่าเหมือนไส้ข้างในบิดมวนไปหมด ผมเลยรีบพามันมาอาบน้ำที่นี่” เรียวจันทร์อ้าปากค้างเมื่อได้ยินอาการของดิน ความรู้สึกผิดถาโถมเข้ามา
“นายไม่น่าให้ดินกินเลย น่าจะมาถามฉันตรงๆ”
“คนอย่างคุณ ถ้าหลักฐานไม่มัดตัวจริงๆ เดี๋ยวก็ดิ้นหนีได้…” เรียวจันทร์ทำหน้างอ คมเขี้ยวถอนหายใจหน้าเครียด คิ้วเข้มขมวดตึงเข้าหากัน
“…ผมก็รู้สึกผิดเหมือนกัน แต่ไอ้ดินมันยินยอม ผมบอกมันหมดว่าผมสงสัยอะไรอยู่ มันเลยบอกถ้าอยากรู้ก็ต้องลอง แล้วมันก็กระดกหมดเลย”
“อาจเพราะดินกินมากกว่านายด้วยแหละ” คมเขี้ยวพยักหน้าหนึ่งที
“มันอันตรายมากนะคุณเรียว ขนาดไอ้ดินตัวโตขนาดนั้น มันยังทรมานเหมือนจะตาย มันไม่ใช่ยารักษาสุขภาพนะ” เรียวจันทร์หน้าเสีย เม้มปากแน่น เริ่มเป็นกังวลมากกว่าเดิมกับอาการของดิน
“ขอโทษ…” เรียวจันทร์กัดริมฝีปากล่างเบาๆ รู้สึกกระวนกระวายในใจ
“…ไปดูดินมั้ย ฉันเป็นห่วงอะ เข้าไปนานรึยัง”
“ชั่วโมงกว่า ของผมกว่าจะหายก็ตอนกลับลงมาข้างล่าง แต่ไอ้ดินล่อไปขนาดนั้น ไม่รู้จะนานขนาดไหน” เรียวจันทร์ยิ่งรู้สึกตระหนกมากขึ้นไปอีก นางชวนคมเขี้ยวให้ลงจากรถแล้วเดินเข้าไปในห้องอาบน้ำ เคาะประตูห้องที่ดินอยู่ข้างใน เสียงน้ำจากฝักบัวไหลไม่หยุด
“ดิน ดินเปิดประตูหน่อย” ไม่มีเสียงตอบรับ มีเพียงเสียงฝักบัวกระทบพื้น เรียวจันทร์มองหน้าคมเขี้ยวด้วยความกังวล แต่สักแปบประตูพลาสติกสีเทาก็เปิดออก ดินที่ตัวแดงเถือกยืนค้ำขอบประตูห้องน้ำไว้ ร่างกำยำเปลือยเปล่าเปียกน้ำไปทั้งตัว เรียวจันทร์สะดุ้งนิดหน่อยเมื่อสายตาป๊ะกับความมโหฬารของดินที่ตั้งตระหง่านชี้หน้านางราวกับจะบอกว่ามึงทำร้ายกู
“ยาคุณเรียว แม่งเกินไปอะครับ ดินชักจนน้ำจะหมดตัวแล้ว แสบxxxไปหมดแล้วครับคุณเรียว” ดินว่าเสียงแผ่ว หน้าตาหมดเรี่ยวแรง ส่วนปลายอันใหญ่โตของดินแดงเปล่งปลั่งจนเรียวจันทร์นึกสงสาร
“กินน้ำเข้าไปอีกไอ้ดิน ให้มันขับออกมา”
“น้ำหมดแล้วพี่เขี้ยว ดินแทบจะกินน้ำจากฝักบัวแทนแล้ว”
“รออยู่นี่ก่อน เดี๋ยวกูไปหยิบในรถให้…” ปฐพีพยักหน้ารับอ่อนแรง คมเขี้ยวหันไปมองเรียวจันทร์ดุๆ
“…แล้วไม่ต้องมีน้ำใจไปช่วยมันปลดปล่อยล่ะ อยู่เฉยๆ นะคุณนาย” เรียวจันทร์ทำหน้าหงิกเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้เถียง เพราะตอนนี้นางรู้ตัวว่ามีความผิดอยู่
พอคมเขี้ยวเดินไป ดินก็เดินกลับไปนั่งบนเก้าอี้โต๊ะจีนสีน้ำเงินที่วางไว้ใต้ฝักบัว เรียวจันทร์ยืนมองด้วยความเป็นห่วง ดินนั่งแหงนหน้ารับน้ำจากฝักบัวเพื่อช่วยดับความร้อนในตัว
“คุณเรียวอย่าเข้ามาใกล้นะ ดินยิ่งอยากกับคุณเรียวอยู่” เรียวจันทร์อ้าปากค้าง มองดินด้วยความรู้สึกผิด รู้สึกแย่และรู้สึกสงสาร ถ้าจะบอกว่าดินเสียสละเพื่อช่วยคมเขี้ยวก็ไม่ผิดนัก
“คุณเรียวพอจะรู้มั้ย… แฮ่ก… ว่ามันจะหายเมื่อไหร่” เรียวจันทร์หน้าเครียด หยิบมือถือขึ้นมากดโทรหาจอมทัพโดยไม่สนใจว่าจะเป็นเวลากี่โมง แต่โทรไปก็ไม่ติด จนนึกได้ว่าจอมทัพอยู่ต่างประเทศ เรียวจันทร์เลยใช้วิธีกดโทรในโปรแกรมแชทแทน รอสัญญาณอยู่พักใหญ่มากจนคมเขี้ยวเดินกลับเข้ามาหน้านิ่วคิ้วขมวดมองนางอย่างสงสัย
“โทรหาใครตอนตีสอง” กำลังจะอ้าปากตอบ แต่อีกฝ่ายรับสายซะก่อน เรียวจันทร์เลยเดินออกไปด้านนอกอาคารห้องอาบน้ำก่อน
“เสี่ย ยาที่ให้ฉันมา มันจะหมดฤทธิ์ตอนไหน” ปลายสายเงียบไปพักหนึ่ง ก่อนจะได้ยินเสียงกุกกักและตามมาด้วยเสียงงัวเงีย
[ยาอะไร] จอมทัพถามกลับอย่างงงๆ เขาหรี่ตามองนาฬิกาดิจิตอลบนหัวเตียงก็เห็นว่าเป็นเวลาตีสามกว่าแล้ว
“ยาปลุกเซ็กส์อันนั้นไง!” เรียวจันทร์กระซิบเสียงกระแทก
[อ๋อ แล้วแต่ปริมาณที่กิน แล้วก็ขึ้นอยู่กับร่างกายของคนนั้น ตอบตายตัวไม่ได้หรอก] เรียวจันทร์รู้สึกมืดตึ้บกับคำตอบที่ได้รับ
[ทำไม ใช้กับไอ้คมเขี้ยวแล้วเหรอ]
“ย่ะ! แค่นี้ก่อนนะเสี่ย”
[อะไรกัน ไม่คิดถึงกันบ้างเลยรึไง ได้ผัวใหม่แล้วลืมผัวเก่าเหรอ]
“เสี่ย กลับไปนอนเถอะ” เรียวจันทร์กดวางสาย ถลึงตาใส่มือถือด้วยความหงุดหงิด พอหันตัวจะเดินกลับเข้าไปก็ชนเข้ากับร่างสูงใหญ่ของคมเขี้ยว
“โทรหาใคร” คมเขี้ยวยักคิ้วถาม
“โทรหากูรู เพื่อนน่ะ เขารู้เรื่องยาเยอะ” นางแถได้ทันท่วงที คมเขี้ยวมองอย่างประเมิน เรียวจันทร์ทำหน้างง
“อะไร โทรหาเพื่อน อยากช่วยดินนะเนี่ย”
“แล้วใครทำให้มันต้องอยู่ในสภาพนี้ล่ะ”
“นายไง”
“แล้วใครเป็นต้นเหตุ”
“ฉันเอง” เสียงอ่อย…
คมเขี้ยวจ้องหน้าเรียวจันทร์ตาดุ ร่างเล็กทำหน้าสำนึกผิด ก่อนจะเดินเข้าไปกอดร่างสูง เอาคางเกยบนอกคมเขี้ยวแล้วทำหน้าอ้อนเล็กๆ
“ฉันขอโทษที่อารมณ์อยากเสียตัวให้นายมันแรงกล้าเกินไปจนทำให้เกิดเรื่องไม่ดีแบบนี้ขึ้น” คมเขี้ยวดันตัวเรียวจันทร์ออกจากตัว สองมือจับไหล่สองข้างของคนตรงข้ามไว้
“อะไรจะอยากได้ผมขนาดนั้น อดใจไม่ได้เลยรึไง”
“อือ ก็อยากได้อยากโดนอะ”
“แล้วโดนไปรู้สึกยังไงล่ะ” เรียวจันทร์ทำสีหน้าว่า หูยยย ท่าขนลุกขนพอง แล้วสักพักสีหน้าก็เปลี่ยนเป็นเปรี้ยวปาก
“แรงมาก ไม่ได้ใหญ่มาก แต่ก็ใหญ่ แต่ความยาวเหมือนด้ามหอก ฉันเหมือนทั้งขึ้นสวรรค์และลงนรกตลอดเวลาที่นายอยู่ในตัวฉัน มันฟินแบบหน่วงๆ ดีอะ ฉันไม่ต้องช่วยตัวเองเลย เสียวจนเสร็จเอง” เรียวจันทร์บรรยายอย่างจริงใจ ไม่มีเฟค ไม่มีแอคติ้ง เล่นเอาเจ้าของด้ามหอกที่ว่าหน้าร้อนวาบๆ
“เอาซะเห็นภาพเชียวนะ”
“เอาอีกหลายๆ รอบได้นะ”
ป้าบ!
“โอ๊ย! ตีฉันทำไมอะ” เรียวจันทร์ว่าหน้าง้อ ยกมือขวาขึ้นลูบหัวตรงที่โดนตีเบาๆ
“ยังจะมาเล่นอีก ถ้าไอ้ดินไม่ดีขึ้น คุณต้องรับผิดชอบเลยนะ”
“รับผิดชอบยังไงล่ะ ให้ฉันไปเอากับดินอะเหรอ ก็ได้นะ ฉันจะเสียสละเหมือนที่ดินทำ” คมเขี้ยวกระตุกยิ้มเหี้ยม ก่อนจะหุบยิ้มหน้านิ่ง แล้วพูดเสียงกระแทกใส่หน้าเรียวจันทร์จนคุณนายสะดุ้ง สองไหล่กระตุกด้วยความตกใจ
“ไม่ต้อง!”
“พี่เขี้ยว… พี่… ขอน้ำอีก” เสียงดินดังโหยหวนดังมาจากห้องอาบน้ำที่ดินอยู่ ทั้งสองคนหันไปมองอย่างตระหนกเล็กๆ
“เออๆ เดี๋ยวกูเอาไปให้…” คมเขี้ยวหันกลับมามองเรียวจันทร์ตาดุนิดๆ “…คืนนี้ไม่ต้องนอน นั่งเฝ้าไอ้ดินจนกว่ามันจะดีขึ้น”
“ให้ฉันอยู่คนเดียวเหรอ” เรียวจันทร์ถามหน้างง
“ผมอยู่ด้วยเนี่ยแหละ เดี๋ยวก็แรดไปยุ่งกับไอ้ดินอีก” เรียวจันทร์หน้างอนตุ๊บป่อง ก่อนจะปรับเป็นยิ้มเกือบไม่ทันกับประโยคถัดมา
“มีเมียแรด ชีวิตแม่งไม่ปลอดภัยเลย”
ถึงจะออกแนวด่า แต่ก็ไม่ใช่ครั้งแรกสักหน่อยที่ผัวคนนี้ด่านาง
เม้าท์เม้าท์เม้าท์กะขุ่นเจ้
โดนจับได้ซะละ ว้าาา แต่ถามว่านางสำนึกผิดมั้ย 555555 ดูท่าทางจะไม่
ถ้าถามตอมนะ พี่เขี้ยวโกรธตรงที่ทำอะไรไม่นึกถึงผลที่จะเกิดขึ้นกับคนอื่น แล้วก็โกรธตรงที่เหมือนโดนบังคับกลายๆ แต่ถามว่าโกรธจนจะเกลียดมั้ยก็ไม่ใช่แน่นอน แต่ถามว่ายกโทษให้รึเปล่า ก็ไม่ได้ยกโทษให้ซธทีเดียว แต่พี่แกก็คงฟีลว่า โกรธไปคุณนายแกก็หัวดื้อหัวแข็งใส่ อีกอย่างตัวพี่แกเองก็มีใจให้อยู่แล้วอะเนาะ คริๆ
แต่ก็เชื่อว่าไม่ใช่ทุกคนหรอกที่ชอบการกระทำนี้ของแม่ แต่ทุกอย่างมันจะส่งผลต่อๆ ไปเองเนอะ จะมากจะน้อยก็ดูเหตุการณ์ในอนาคตข้างหน้าอีกทีแน้ค้าาา อะหุๆ
แต่งานนี้ทั้งรักและสงสารน้องดินค่ะ เสียสละมากพ่อเอ๊ย ช่วยพี่ชายไขข้อสงสัย ทุ่มเทแรงกายทั้งหมดจริงๆ เมียก็ยังไม่มี นี่ยังต้องมานั่งใช้มือให้เมื่อยอีก มามะน้องดิน มาหาเจ้
สวัสดีปีใหม่คนอ่านของขุ่นเจ้ทุกคนเลยนะคะ ขอบคุณที่อยู่กับนิยายเรื่องนี้มาเป็นปีๆ แล้ว ขอบคุณมากๆ ค่ะ ขอให้มีความสุขและความสนุกทุกครั้งที่เข้ามาอ่านนิยายเรื่องนี้
เมื่อวานตอมลงตอนพิเศษต้อนรับปี 60 ให้อ่านกันในเพจ มาบอกย้ำอีกทีค่ะ เผื่อบางคนไม่ทราบเนอะ ตามไปอ่านได้ที่ลิงก์นี้เลยจ้า >
ตอนพิเศษต้อนรับปี 60ที่ไม่ได้ลงในหน้านิยายเลยเพราะไม่ได้มีแค่พี่เขี้ยวกับแม่เรียวค่ะ มีตัวละครจากเรื่องอื่นยั้วเยี้ยไปหมด เลยเอาไปลงที่เพจดีกว่าาา ตามไปอ่านได้น้อออ
หัวข้อ: *~.Works The Magic! ร่ายมนตร์รักกับดักนาง(ย)มาร.~*คาถาที่ ๓๓ [END]:15.07.60: (อ่าน 279030 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก