ชิ้นสุดท้ายแฟนหล่อ│06
ผมเป็นคนมีงานอดิเรกในเฟซบุ๊ค คือการไปคอมเมนต์แสดงความเห็นในเพจดังต่างๆ อีเจี๊ยบเลียบด่วน เพจเจ๊ต่าย เพจขุ่นช่า นิ้วกลมบ้าง ไม่ก็เพจจ่า เมื่อก่อนก็ไม่อะไร ไม่รู้ใครรู้ไม่ใครสนใจ เคยได้ท็อปคอมเมนต์เพจอีเจี๊ยบเลียบด่วนด้วยนะ
แต่เจี๊ยบไม่มาตอบ! มันเลือกตอบแต่ผู้หญิงโนตม เสียใจแรงมากถึงทุกวันนี้ ...ไม่เหมือนตอนนี้ ผมเคยไปคอมเมนต์ค้างไว้ที่เพจน้องคาเมน เมื่อสามวันก่อนว่า
Tiwakan Senanurak เอาพ่อคืนลูก เอ้ย! เอาลูกคืนพ่อเขาเถอะ 5555
ไม่มีคนกดไลค์ ไม่มีคนเมนต์ต่อ จนผมเปลี่ยนโปรไฟล์ กลายเป็นท็อปคอมเมนต์ไปแบบงงๆ แล้วมาดูคอมเมนต์ที่ตอบกลับมาวันนี้สิครับ
‘ใช่ค่ะ คืนลูกเขาไป ส่วนเรามาทำลูกใหม่กัลล’
‘อือหือ คนหรือหินแต่งสวนค่ะ ขาวเรืองแสงสว่างไสวในที่มืดขนาดนี้’
‘หล่อ ดี มีคุณธรรม แถมยังเมนต์ตลกด้วยอ่า จะไม่ทน’ ก็ยังงงว่าคอมเมนต์ตัวเองมันมีคุณธรรมขนาดไหน แต่ช่างเถอะ ตอนนี้ผมโดนไอ้เมกับไอ้จิจำกัดเรื่องการรับแอดเพื่อนในเฟซบุ๊ค เมื่อก่อนผมก็รับหมดถ้ามีเพื่อนร่วมกัน แต่ตอนนี้มันห้ามครับ ห้ามแบบเด็ดขาด ไอ้จิบอกว่านี่คือวิถีแห่งเซเลปิตี้ ไอ้คำว่าวิถีเซเลปนี่ฟังกี่ทีก็ตีนก่ายหน้าผาก
เมบอกว่านอกจากห้ามรับแล้วก็ห้ามแอดด้วย จะแอดก็ต่อเมื่อคนๆนั้นเป็นคนที่สำคัญกับชีวิตเราจริงๆ
สิ่งแรกที่คิด…ผมอยากแอดพี่ปกป้อง เพราะคนที่สำคัญในชีวิตแบบที่ไอ้เมว่า ผมก็เป็นเพื่อนกับเขาหมดแล้วนอกจากคุณป๊า ที่ไม่เล่นโซเซียล
“จะไม่ให้กูรับแอดคนนี้เหรอ เขาส่งข้อความมาว่า พี่ค่ะถ้าได้เป็นเพื่อนสักครั้งหนูจะตั้งใจเรียน”
พยายามจะดักเสียงให้น่ารักตามน้อง เผื่อว่าไอ้เมจะเห็นใจ ผมว่าน่าสงสารน้องเขานะครับ เห็นรูปโปรไฟล์เขียนว่าต้องสอบให้ติดเตรียมฯ ถ้าการที่ผมรับแอดน้องเขาแล้วจะทำให้น้องเขาตั้งใจเรียนกว่านี้ ผมก็อยากช่วยนะ แต่ไอ้เมนี่ดิ
“นั่นล่ะยิ่งไม่ต้องรับ ลองคิดดีๆว่า ถ้ารับแอด เขาก็จะตามมาส่องมาเมนต์มากรี๊ดมึง แล้วเขาจะเอาเวลาที่ไหนไปตั้งใจเรียน”
เออใช่ ไอ้เมมีเหตุผลที่สุด ฉะนั้นถ้าน้องคนนั้นอ่านอยู่ พี่ก็ต้องขอโทษน้องมา ณ ที่นี้ ทั้งหมดที่พี่ทำไปก็เพื่ออนาคตทางการศึกษาของคนในชาติ
“เมแล้วคนนี้ล่ะเขาบอกว่า น้องค่ะ พี่เป็นป้ารหัส รับแอดหน่อย เฮ้ยๆๆ เมๆ รับมั้ยอ่ะ”
“ไม่ได้”
“เฮ้ยๆ อันนี้กูจะรับ จะได้รู้ไงว่าพี่รหัสเป็นใคร”
“มึงคิดว่าเฟซบุ๊คคือที่ไหน เมืองลับแลเหรอ ตอแหลกันทั้งนั้นแหละ ตั้งสติไว้เพื่อน”
โห ไอ้จิพูดงี้ตบหน้ากูเถอะ มันสองคนมาส่งแล้วอยู่สิงสถิตในบ้านผมต่อเลย คาดว่าคืนนี้ก็น่าจะมาค้างด้วย ดีที่ไอ้เมกับไอ้จิใส่เสื้อผ้าผมได้ จะว่าไปก็มีเสื้อที่เราซื้อด้วยกันสามคน เป็นเสื้อต่อลาย ต้องใส่แล้วยืนชิดมันจะกลายเป็นรูปเดียวกัน อันนี้ชิคมาก ไอ้เมเสนอว่าเดี๋ยวค่อยหาโอกาสเหมาะๆใส่
ตึ่งๆๆ
เสียงแบบนี้แสดงว่าเกิดเหตุใหม่ เพราะถ้าเหตุเก่าผมจะปิดการแจ้งเตือนทัน เห็นแบบนี้ก็เป็นเซเลปมาได้ 3 ชั่วโมงถ้วนๆแล้วนะครับไม่ขาดไม่เกิน ตลอดเวลาก็มีเรื่องให้น่าตกใจบ้าง เช่นคนที่แอดเข้ามา หรือคนที่เข้ามากระหน่ำในแชท กว่าจะตั้งตัวได้ก็เหงื่อตกเหมือนกัน
ก็นะ เซเลปมือใหม่หัวใจว้าวุ่นเป็นธรรมดา ><
มุมซ้ายก็หล่อ มุมขวาก็น่ารัก ขอสมัครเป็น FC ได้มั้ยค่ะ ><
เทมโป ทันตแพทยศาสตร์#1 #หมอหล่อบอกต่อด้วย
คิ้วท์บอยอัพรูปผมครับ คราวนี้เป็นรูปเดี่ยวไม่ใช่รูปหมู่เหมือนที่ถ่ายกับไอ้สองคนนั้น เป็นรูปผมสองเฟรม ตอนนอนตะแครงซ้ายกับขวา กดมือถือเล่นอยู่ ส่วนโลเคชั่นคือห้องตัวเอง และคนถ่าย…เพื่อนตัวเอง
“จิ..มึงส่งรูปกูให้เพจเหรอ”
“ใช่แล้ว คอมเมนต์รูปเมื่อกี้มีแต่ถามว่ามึงเป็นใคร แอดมินเขาทักมาขอรูปมึงเพิ่มกูเลยถ่ายให้”
‘อีแม่ใจคอไม่ดีเลย ขอเปิดวาร์ปสักช่องทาง’
‘Tiwakan Senanurak เฟซนะ แต่ยังไม่เปิดให้ติดตาม อีกอันก็ไอจี TEMPO_Tiwakan แต่ยังไม่อัพรูปเลย TT’
‘เขาบอกว่าแฟนเมล่อนล่ะ ไม่รู้ว่าจริงมั้ย’
‘เดี๋ยวนะ ใช่คนที่กองประกวดป่ะ เห็นขับมินิ คันทรีแมน’
‘ยิ่งรู้ยี่ห้อรถ ยิ่งใจไม่ดี ขอสักช่องทางในการติดตามนะคะว่าที่สามี’
‘อดีตไม่สำคัญ ปัจจุบันคือคนนี้’ แต่ละคน ทำไมกูเพลีย ไอ้เมเร่งเร้าให้คิดออกสักทีว่าผมจะอัพรูปอะไรเป็นรูปแรกในไอจีตัวเอง ซึ่งผมก็ไม่รู้ แต่มีความรู้สึกว่าไม่อยากอัพรูปตัวเองเท่าไร
“รูปเหี้ยอะไรก็อัพเถอะ แต่มึงจำไว้ อัพรูปอะไรแล้วก็ต้องคุมโทน”
“คุมโทนคืออะไรว่ะ” คือไม่รู้จริงๆ ไม่ได้แกล้งโง่แต่อย่างใด เกิดมาก็เพิ่งเคยได้ยิน คุมโทน? โทนเป็นเครื่องดนตรีไทยชนิดหนึ่งหรือเปล่า
“กูจะอธิบายให้มึงเข้าใจยังไงดี เอาเป็นว่าในรูปๆหนึ่งมันก็จะมีสีหนึ่งที่ให้ความรู้สึกว่าคุมทุกอย่างในรูป แล้วรู้ต่อๆไปก็ต้องทำให้เป็นแนวทางเดียวกัน แบบนี้อ่ะ”
ไอ้จิยื่นมือถือมาให้ดู เป็นรูปไอจีของผู้หญิงโคตรน่ารัก ชื่อ พิมฐา รูปสวยทุกรูปเลยครับ แต่ผมจำเป็นมั้ยที่จะต้องอัพแต่รูปที่สว่างสดใสราวไฟนีออนแบบเธอ ไอ้จิก็เปิดไปมาให้ดูไอจีคนที่เขาคุมโทนสวยๆ แต่คือกูโง่ไงจิ และกูก็ไม่เห็นความจำเป็นที่จะต้องทำ พอพูดแบบนั้นก็โดนไอ้เหี้ยจิโบกหัว
งื้อออออ จะว่าไปวิถีเซเลปมันก็ยากนะ
จนไปเจอไอจีหนึ่ง สวยมากกกกกก เขาอัพรูปตัวเองสลับกับพวกรูปอาหาร กาแฟ ขนม ดอกไม้ บลาๆ ถ่ายแมร่งทุกอย่างบนโลก โทนสีไม่สดมาก เน้นโชว์ความเป็นธรรมชาติของรูป ไอ้จิบอกว่านี่เรียกว่าฮิปสเตอร์ เป็นกระแสกำลังมา
ที่เลือกแบบนี้ไม่ใช่อะไรนะ เป็นแบบฮิปสเตอร์ก็ไม่ต้องแต่งภาพ เห็นไอ้จิสอนแต่งรูปคุมโทนแบบพิมฐานี่งงหนักมาก ถ้าให้กูต้องแต่งแบบนั้นก่อนทุกรูปแล้วค่อยลง เกรงว่าชาตินี้ก็ไม่มีรูปสักที
“ไอ้เทมมมมม คิดเร็วๆได้มั้ย จะห้าทุ่มครึ่งแล้ว ถ้าคนหลับนอนกันหมด ใครจะมากดไลค์ว่ะ”
พอไอ้เมจะแดกหัว ผมก็เลยเลือกอัพรูปไปรูปหนึ่งนั่นแหละ โดยที่ไอ้เมกับไอ้จิไม่รู้ ผมอัพเสร็จก็ไปอาบน้ำต่อทันที กะว่าออกมานี่คือโดนด่าแน่นอน แต่ผิดคาดว่ะครับ เดินออกจากห้องน้ำเห็นมันสองคนยิ้มน้อยยิ้มใหญ่นั่งไล่อ่านคอมเมนต์
“ไอ้เทม มึงนี่ก็มีความคิดเหมือนกันนี่หว่า”
ความคิดอะไรว่ะ กูก็แค่อัพรูป
“แสดงว่ามึงกำลังเข้าถึงแก่นแท้ของวิถีเซเลป”
ใช่เข้าถึงมาก เข้าจนตีนก่ายหน้าผากล่ะ
มันผละออกให้ผมได้อ่านคอมเมนต์ในรูปตัวเอง ยังไม่ทันกดเข้าไปอ่านก็ต้องตกใจกับยอดผู้ติดตาม มาจากไหนตั้ง สองพันคนว่ะครับ นี่คืองงหนักมาก รูปแรกที่อัพคนไลค์ไปแปดร้อยกว่า
‘อยากเป็นคนที่โดนขอบคุณจัง’
‘ทำไมเป็นคนแบบนี้คะเทมโปปป พี่จะไม่ทน’
‘ละมุนมากค่ะ พิกัดคือทันตะใช่มั้ย วันจันทร์นี่เจอปืนเลย’
‘เทมชอบแบบนี้เหรอ อร๊ายยยยยย’ “ดีงามมากเทม อิมเมจความละมุนเต็มสิบยกกำลังพัน”เมนี่หน้าเคลิ้มมากราวกับจะล่องลอย ส่วนไอ้จินี่ก็คือไม่ต่างกัน
เป็นห่านอะไรครับพวกมึง ก็แค่อัพรูป…. พายบลูเบอร์รี่ กับแคปชั่นนิดหน่อย…
TEMPO_Tiwakan ไม่รู้ว่าใครให้ แต่อยากใช้พื้นที่ตรงนี้ ‘ขอบคุณ’ อร่อยมากครับ
การที่ไอ้เมบอกว่าผมต้องพัฒนาความเซเลปของตัวเองอีก ทีแรกก็คิดแหละว่าแค่คืนเดียว คนติดตามผมเพิ่มมา เป็นสามพันนิดๆ ซึ่งคิดดูนะครับจากที่ว่ามีเพื่อนในเฟส 137 คน กลายไปคนติดตาม 3,238 มันก็ถือว่าเกินคาดสำหรับคนอย่างผม
แต่เมมันบอกว่านี่ยังไม่ได้เท่าขี้เล็บตีนพี่ปกป้อง เพราะพี่ปกป้องมีคนติดตามเกือบหกหมื่นห้าพันแล้วววว
อะไรจะฮอตปานนั้นว่ะ
ถามว่าผมแคร์มั้ยยอดผู้ติดตาม หรือยอดไลค์ ผมก็ไม่ได้ใส่ใจหรอก เมื่อก่อนไม่มีคนมาสนใจผมก็อยู่ได้ และผมไม่ได้อยากที่จะเป็นคนของสังคมขนาดนั้น ถ้าหนึ่งในคนที่แอดผมเป็นพี่ปกป้อง มันก็คงจะดี
แต่นี้ไม่ไง!
แผนประจำวันนี้คือ ไอ้เมจะให้ผมเอาอาหารไปเลี้ยงคนที่กองประกวด มันบอกว่าคนที่กองประกวดเนี่ยคือที่สุดของที่สุด รวมดาวเดือนของทุกคณะ ทั้งปีนี้ปีก่อน เผลอๆปีสูงก็มาด้วย โอกาสที่คนจะรู้จักต้องมากกว่าแน่นอน
ฉะนั้นก็เริ่มแผนกันทันทีตอนเย็น แต่มีเรียนก่อนช่วงบ่ายตัวหนึ่งเลยต้องเข้า ไอ้เมกับไอ้จิส่งตัวแทนมาเป็นเครื่องบันทึกเสียง ให้ทายว่าคือวิชาอะไร..
อิ้ง1 อะเกนนน
เข้ามานี่เงิบตั้งแต่หน้าประตู เพราะเห็นคนที่ไม่ควรอยู่ในคลาสนี้มันยืนอยู่ข้างเวที พี่ปกป้องกำลังคุยอยู่กับน้ำใสครับ อันนี้คือเซ็งมากๆ อุตส่าต์เปลี่ยนลุคล่ะ ไม่เห็นจะแลกูสักตา มารยาทไม่มีจริงๆ
โมโหมาก แต่ทำอะไรไม่ได้ ครั้นจะกระแทกส้นตีนเดินต๊อกแต๊กเป็นเด็กมีปมก็ยิ่งทำไม่ได้ ไอ้จิมันห้ามนักหนา บอกว่าให้เดินเท่ๆ มืออยู่ข้างลำตัวครบทั้งสองข้าง คือผิดมาก ถ้ามีกระเป๋าถือ ก็ถือกระเป๋าไว้ ถ้าไม่มีอะไรก็ล้วงกระเป๋ากางเกงไป
แล้วพวกเพื่อนเชี่ยนี่คือจะมองกูทำไมครับ หน้าผมเหมือนบุพการีคุณหรือไง ไม่ใช่แค่คนสองคนนะ นี่มองทั้งห้อง มองแบบ อือหือ อะไรแบบนั้น มองเหมือนมีอะไรจะพูด แต่ก็ไม่
แล้วอีคนที่กูอยากให้มองก็เสือกไม่มอง
ฮออลลลลลลล
พอมองจนหนำใจแล้วก็ซุบซิบกันต่อ เอาเป็นว่าคงจะเป็นเรื่องเดิมๆ ผมไม่ได้ใส่ใจอยู่แล้ว เดินอย่างมุ่งมั่นไปขึ้นดอยอันเป็นที่ประจำของตัวเอง แน่นอนว่าต้องผ่านกลุ่มไอ้น้องคมกับเพื่อนเหี้ย ที่ยึดครองเก้าอี้ด้านหน้าอย่างไม่เข้ากับเบ้าตัวเอง คือกลุ่มนี้มันเถื่อนๆผสมถ่อยนิดๆ แต่เสือกเลือกนั่งที่ติดอาจารย์
แล้วปกตินี่แทบไม่มองกู วันนี้เป็นห่านจิกอะไรกันก็ไม่รู้ พอผมจะเดินผ่าน แมร่งยืนขึ้นทั้งกลุ่ม
ยืนเฉยๆก็ไม่ว่าหรอก แต่มึงขว้างทางกูไอ้พวกเหี้ย
“เฮ้ยแว่น..เอ้ย เทมโป ใช่มั้ย” มันอ่านป้ายคล้องคอผม
“อืม มีอะไร”
“คือจะขอบคุณเรื่องรายงานอ่ะ ได้ตั้ง 9.5 แน่ะ” เป็นไงครับ นี่ขนาดทำคนเดียว ระดับเทมล่ะ ด้วยหัวสมองอันชาญฉลาด นี่ถ้าตั้งใจทำกว่านี้คงได้เต็ม
“แต่เต็ม 12 น่ะ”เพื่อนไอ้น้องคมพูดเสริมขึ้นมา
เหี้ย! คะแนนทำไมมันเหี้ยเยี่ยงนี้ฟ่ะ
“อืม ก็ขอบคุณไปแล้วรอบหนึ่ง” กูตอบแบบจำใจสุดๆ อีพวกน้องคมยังมาปิดล้อมการจราจรของกู ทั้งซ้ายขวาหน้าหลัง เจริญจริงๆพวกมึง
“งั้นมานั่งกับเรามั้ย”
หืมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม อะเกนพลีส สมองกูประมวลผลคำพูดพวกมึงไม่ทันครับ ต้องการอะไรจากสังคม
“แบบว่า มาอยู่กลุ่มเดียวกัน ไรงี้”ไอ้เหี้ยอีกตัวพูดขึ้น
โอ๊ะ สันขวาน ในใจกูนี่ร่ำร้องเลยครับว่า ม่ายยยยยยยยยยยยย ให้กูไปอยู่กลุ่มเดียวกับมึง ไม่กลายเป็นเบ๊ทุกชาติภพเหรอว่ะครับ ไอ้เชี่ยน้องคม อยากจะด่ามันมาก แต่สิ่งที่ผมตอบ…..
“ไม่เป็นไรหรอก เราชอบนั่งข้างบน”
“เหรอ เดี๋ยวเราย้ายไปนั่งด้วย ป่ะพวกมึง!”
ฮอลลลลลลล ไอ้เหี้ยน้องคมไม่ได้ไปตัวเปล่า ชวนเพื่อนเหี้ยของมันแพ็คกระเป๋าเตรียมย้ายสำมะโนครัวตามผมขึ้นดอย
ถามกูหรือยังไอ้สันขวานทั้งหลายยยยยย ณ จุดนี้อยากวิ่งออกจากห้องมากมาย แต่เป็นคนรักเรียนไง เลยต้องทน
“เราชอบนั่งคนเดียว เงียบๆ”
นั่นแหละ ไอ้พวกนรกถึงได้ปล่อยผมไปขึ้นดอยของตัวเอง มองลงมาข้างล่างพี่ปกป้องแมร่งก็ยังยืนอยู่นั่นแหละ แถวๆกลุ่มน้ำใส คุยกันงุ้งงิ้ง เฟรนลี่ชิบหาย ทีกับกูละก็
ฮืออออออออ คิดแล้วอยากจิคราย ผมไม่อยากเห็นอ่ะ ภาพมันติดตา เหลือเวลาอีกตั้งสิบกว่านาทีจะเริ่มคลาส กูมุดหน้าลงกับโต๊ะแมร่ง ไม่อยากรับรู้ครับ เสียกำลังใจ
แต่เหมือนอากาศในห้องแอร์จะดีไปหน่อย กลายเป็นผมที่ตายสนิท ตื่นมาอีกทีก็คือตอนเกือบๆจะเลิกคลาสล่ะ แมร่งงง เพราะอีพี่ปกป้องคนเดียว ครั้งที่แล้วก็ไอ้คนบ้าที่ไหน เอากลอนมาแกล้งที จนเรียนไม่รู้เรื่อง ครั้งนี้แมร่งคือไม่ใช่แค่เรียนไม่รู้เรื่องอ่ะหอกกก
กูหลับ และไม่ได้ผ่านสมองอะไรทั้งนั้น! “หลับสบายล่ะซิ”
เฮือกกกก
“พี่ปกป้องมาได้ไง”
“เอาคำใบ้มาให้” ตีนนิ กูรู้แล้วครับอันนี้ เห็นยืนคุยกับเจ๊น้ำใสอยู่ แต่ที่อยากรู้ คือมาอยู่ตรงนี้ ข้างกูเนี่ย ตั้งแต่เมื่อไร มาได้ยังไง
“จาร์ยเม้าท์ยกเลิกคลาส ขี้เกียจไปที่อื่นต้องรอไปกองประกวด เลยนั่งเรียนด้วย”
ฮอลลลลลลลล เป็นประวัติศาสตร์ชาติเทมอีกหนึ่งวัน ผมว่านี่อาจะเป็นประโยคที่พี่ปกป้องตอบผมกับยาวที่สุด ตอบกลับโดยกูไม่ได้ถามด้วยยย
“แล้วพี่ก็มานั่งตรงนี้……..
ทำไมไม่ไปนั่งกับน้ำใสล่ะ” สาบานว่าท้ายประโยคผมไม่ตั้งใจให้พี่มันได้ยิน แต่แมร่งเสือกได้ยินไง ว้อทเดอะฟัค
“น้ำใสนั่งหน้าอ่ะ เดี๋ยวจารย์เห็นแล้วจะจำได้ แบบว่าตอนปี1 เป็นลูกรัก”
งื้อออออออ หลงตัวเองที่สุด นี่กูชอบไปได้ยังไงกัน!
พี่ปกป้องมันยักคิ้วกวนตีนให้ผมด้วย อยากจะบอกเหลือเกินว่าหยุดเถอะ หัวใจผมเต้นไม่เป็นส่ำแล้ว สิ่งที่ผมทำได้นอกจากการเขิน คือการทำตัวเป็นหิน
เดดแอร์แบบชิบลอสเลยครับ ไม่มีประโยคต่อจากนั้น คนก็เริ่มทยอยออกจากห้อง อีกสิบนาทีก็ต้องมีคนมาใช้ห้องนี้ต่อ ผมไม่กล้าลุก เพราะพี่ปกป้องมันยังนั่งเล่นมือถืออยู่
เอาไงดีว่ะ ใจหนึ่งก็อยากชวนคุย แต่อีกใจก็ไม่กล้า งื้อออ เกิดเป็นเทมนี่ก็ลำบาก จะทำห่านจิกอะไรทำไมต้องคิดโน่นนี้ให้วุ่นวายตลอด อึดอัดโว้ยยยยยยยยยยยย
ตึ่งๆ ตึ่งๆ สั่นขนาดนี้แน่นอนว่าเหตุใหม่ หันไปมองพี่ปกป้องยังนั่งเล่นมือถือต่อไป ผมเลยเอามือถือตัวเองขึ้นมาเช็คดูบ้าง ใครเอากูไปมโนที่ไหนอีกมั้ยห่ะเนี่ย อย่าให้พูดเลยว่าเมื่อคืนนี้ผมกลายเป็นผัวใครไปแล้วบ้าง แต่ละคนนี่แย่งกันบอกจะเอากูไปเป็นพ่อของลูก
เมื่อก่อนตอนกูหน้าเหียกล่ะ ไปอยู่ไหนกันมาว่ะครับ บรรดาเมียทั้งหลายที่แม้แต่ผัวเองก็ยังไม่เคยเห็นหน้า
ดีงามมั้ย ถามใจดู ขอส่งผ่านรูปนี้ไปให้ถึงเพจ sleep club ด้วยนะคะ
เทมโป ทันตแพทยศาสตร์#1 #หมอหล่อบอกต่อด้วย เหี้ย! หน้ากู ตอนหลับในห้องอิ้ง1 สดๆร้อนๆ ซูมขนาดนี้เอาให้เห็นถึงขี้ฟันเลยมั้ย แล้วมนุษย์เราเนี่ย ถ้าไม่ได้เบ้าเท่าครึ่งหนึ่งของพี่โดม ปะกาลังอ่ะ รูปตอนหลับเหี้ยทุกคน
‘โอ้ยยย วาร์ปหน่อยค่ะวาร์ป เห็นลงมาหลายรูปแล้ว ใจคอไม่ดี’
‘หลับยังหล่ออออ’
‘บอกเมียดีๆซิค่ะ ไม่น่าหักโหมเลย เห็นมั้ยเสียการเรียน’
อีเจ๊นี่ มึงเป็นครายยยยย อยากจะแอดไปด่ารัวๆ จัดหนงจัดหนักหักโหม บ้าบอ อัลไลลลล แต่แอดไม่ได้ ยังอยู่ในช่วงเริ่มต้นชีวิตเซเลปอยู่
โธ่….ชีวิตของทิวากานท์ เกิดมา18ปี ยังไม่เคยเป็นผัวใคร พอจะมีเมียเท่านั้นแหละ
เป็นฝูง
ฮอลลลล
‘เปิดวาร์ปแล้วจะตกใจ’ มึงวาร์ปมาเถอะ ไม่มีอะไรตกใจเท่าการที่กูเป็นผัวคนไม่รู้จักล่ะ TT
ก็อยากรู้ใครแมร่งเสือกกับชีวิตกูหนา รูปดีๆรูปหล่อๆ ถ่ายไปดิ มาถ่ายกูตอนหลับเพื่ออะไรรรรร ตอนเด็กพ่อไม่อุ้มเหรอ ดอกก ชีวิตมีปมด้อยมากซินะ
PP Prachya Nawanantanon หลับสบายเลยนะ ทิวากานท์
เฮ้ยยยยยยยยยยยยย ย.ยักษ์อินฟินิตี้ ~
พอเปิดวาร์ปตามเจ๊แกเมนต์ ผมนี่เห็นเลย….หมาที่ว่าแมร่ง นั่งข้างกูเนี่ย!
Amber Waswan และอีก 4,871 คนชื่นชอบสิ่งนี้
รูปกูน้ำลายยืดนี่ไลค์กันได้หายนะมาก จำนวนไลค์มากกว่าคนติดตามผมอีกมั้งเนี่ย คงเป็นเพราะคนโพสคือพี่ปกป้องซินะ
เดี๋ยว!...
อีคอมเมนต์นี่คืออัลไลกันนน
‘หล่ออ่า พี่ปกป้องต้องมีคำตอบ คนนี้คือใคร’ กูออกจะดัง ไปดูในเพจคิ้วท์บอยดิ
‘เป็นไปไม่ได้ นั่นคลาสอิ้ง1 ปกป้องไปอยู่นั่นได้ไง’
‘ไม่นะ! เทมโปเรียนปี1 พี่ปกป้องเรียนปี2 หรือว่า…’ หรือว่าไรครับ มาต่อให้จบดิ ทิ้งประโยคแบบนี้ได้ไง ใจคอเทมไม่ดีเลย
‘คนนี้ดังมากนะเมื่อวาน เพจคิ้วบอยลงตั้งสองครั้ง เด็กทันตะชื่อเทมโป’ ยิ่งดูคือยิ่งใช่ พี่มันลงผมรูปจริงๆนั้นแหละ
“พี่..พะ..ปะ ปกป้อง”
“หืมม” แค่เสียงหืม มึงก็ตอแหลล่ะ ทำเหี้ยไรไว้เนียนได้อีกนะ
“พี่ลงรูปผมทำไมอ่ะ”
พี่มันหันมามองหน้าผมแบบใช้ความคิด ก่อนจะยิ้มออกมา โลกสีเทาหม่นๆของผมก็กลายเป็นสีชมพู ในขณะที่ผมกำลังเคลิ้มกับสีหน้าลวงโลกของพี่มัน…
“ก็บอกว่าลูกรักไง เป็นเพื่อนกับจารย์ในเฟซ ถ่ายไว้เป็นหลักฐาน เขาจะได้มาหักคะแนนถูก”
สลัด!
ถึงจะไม่ได้แท็กกูแต่แบบ เต็มยศชิบหาย ทิวากานท์ แล้วเหง้าหน้าแบบนี้กูคนเดียวนี่แหละ ฮือออออออ โบกมือลาอนาคตทางการศึกษาของตัวเองกับอิ้ง1 นอกจากจะไม่มีความรู้แล้ว กูยังโดนเพ่งเล็งอีกด้วย ให้ตายเถอะ ชาตินี้จะมีโอกาสได้ขึ้น อิ้ง2 กับเขามั้ย
ทำไมพี่มันเลวแบบนี้ว่ะครับบ งื้ออออออออ ผมเสียใจอ่า
“ล้อเล่น ไม่ได้เป็นเพื่อนกับจารย์หรอก ลงเล่นๆน่ะ เห็นหลับลึก”
งื้อออออออออออออออ ไอ้สันขวาน ใครสั่งใครสอนให้แมร่งยิ้มตอนคนกำลังโกรธว่ะ งี้ก็ใจอ่อนกันพอดี
“อ่ะ คำใบ้” พี่ปกป้องยื่นจดหมายมาให้ผม รับมาเปิดกูงงกว่าเดิม
‘1st U 2nd’ สัดเอ้ยย แมร่งทำไมกูงงหนักมาก เป็นเพราะตอนเด็กแม่ผมไม่ให้กินน้ำมันตับปลาแบบแม่ไอ้เมซินะ ผมถึงไม่ฉลาดแบบนี้
“คิดออกหรือยังล่ะ”
“ใครจะไปคิดออก ยากขนาดนี้ พี่ปกป้องถามจริงๆเถอะพี่รหัสผมเขาเป็นคนยังไง”นี่คือผมค่อนข้างหัวเสียจริงๆนะ ผมเป็นคนเดียวก็ว่าได้ ที่แม้แต่ละสันนิฐานยังไม่รู้จะคิดว่าใคร TT
“จริงๆ เขาก็ไม่ให้บอกอ่ะนะ แต่เห็นแล้วสงสาร”
“พี่จะบอกเหรอ” พี่ปกป้องพยักหน้าว่ะครับ ทำไมหล่อและใจดีแบบนี้
“บอกไม่ได้ แต่เขียนได้ แบมือดิ”
ผมแบมือแบบไม่คิดเลย และเหนือความคาดหมายคือพี่ปกป้อง…จับมือผม ไม่น้าาาาาาาาาาา
กูไม่ลืมทาครีมมาใช่มั้ย
จับมือครั้งแรกด้วย ถ้าพี่ปกป้องบ่นว่ามือผมสากจะว่าไง ไม่ได้เตรียมใจมาเลย งื้อออ พี่มันเอานิ้วมาเขียนยุกยิกๆ อะไรนี่แหละบนมือผม ส่วนผมได้แต่จ้องหน้าพี่มันตอนที่กำลังตั้งใจเขียน
งื้อออ ละมุนมากครับ ไม่คิดไม่ฝันว่าจะมีวันนี้…บรรยากาศในห้องสโลปคนหายไปเกือบหมดแล้วด้วย ประหนึ่งโลกสวยตัวที่มีแต่สีชมพูพาสเทลอมม่วงแดงนิดหน่อย
เอาไงดีว่ะเทม สภาพรักดีเลยมั้ย
แบบว่า พี่ครับ ผมชอบพี่ ตรงๆนี้แหละได้ใจดี งื้อออออ ไม่ๆ ไม่ดีแน่ๆ เราไม่เคยสร้างความประทับใจให้พี่ปกป้องเห็นสักครั้ง ถ้าผมบอกชอบพี่เขาไป เขาต้องว่าบ้าแน่ๆ
ให้ตายเถอะ เงียบต่อไปดีกว่า
พอสติเริ่มกลับมา สัมผัสที่ปลายนิ้วเรียวกับกำลังเขียนเป็นตัวอักษรบนฝ่ามือผมก็ชัดเจนขึ้น มันชัดเจนทั้งสัมผัสและความรู้สึก….ผม..อ่า
ให้ตายเถอะพี่ปกป้อง เทมจะไม่ทน!
“คิกๆ พอๆ โอ้ย ฮ่าๆ พี่ปกป้องพอแล้ว ไม่ๆๆ ฮ่าๆๆ”
ฮืออออออ จั๊กจี้ ง่อออออออ
“อะไร ไอ้เด็กแคระ นิ่งๆได้มั้ย” พี่มันมองผมแบบหัวเสีย แต่ยังไม่หยุดเขียน โอ้ยย พอเถอะ ผมไม่ไหวล่ะ ทรมาณมือมากพูดเลย จะดึงมือออกพี่มันก็จับไว้แน่นกว่าเดิม นี่มือคนหรือตีนตุ๊กแกอะไรมันจะเหนียวปานนั้น
กูบ้าจี้อ่ะ ปล่อยเหอะ ผมไหว้อ่ะ
“พอๆ ฮ่าๆ ผมจั๊กจี้อ่า”
“โอ้ยยยยย นี่คือเขียนตั้งนานไม่รับรู้อะไรเลยใช่มั้ย!” ทีนี้เป็นพี่มันนั่นแหละที่แถบจะเหวี่ยงแขนผมทั้งแขน พี่ปกป้องดูหัวเสียมากๆ แต่ทำไงได้อ่ะก็ผมบ้าจี้นี่นา เห็นหลังพี่มันเดินออกไปล่ะ แมร่งไม่มีคิดจะรอผมเลย
เก็บทุกอย่างยัดใส่กระเป๋ารวมทั้งชีทเรียนที่งงๆว่าออกมาจากกระเป๋าได้ไง เพราะวันนี้ผมไม่ได้ทำอะไรเลย นอกจากหลับ เดี๋ยวคืนนี้ค่อยไปอ่านชีทอีกที เผื่อจะมีความรู้เข้าสมองบ้าง
ตึ่ง!
จู่ๆข้อความไลน์ก็เข้ามาพอดี หยิบออกมาดูเป็นพี่มิวนั่นแหละที่ส่งมา
‘ป๊ามา กลับด่วน’ สั้นขนาดนี้ มึงคิดว่าตัวเองส่งโทรเลขเหรอพี่มิว อ่า แสดงว่าคุณป๊ากลับก่อนกำหนด ตอนที่คุยกันครั้งก่อนบอกว่าจะมาเดือนหน้า งั้นแสดงว่าวันนี้ผมก็ไม่ได้ไปกองประกวด
แต่ไม่เป็นไร อีกเกือบสัปดาห์จะมีงาน กองมันไม่เลิกพรุ่งนี้วันนี้สักหน่อย คุณป๊าสำคัญที่สุด
คิดได้ก็ไลน์บอกไอ้เมไอ้จิเรียบร้อย มาถึงรถตัวเองนี่แถบจะตกใจในสภาพรถมากครับ
WTFFFF ถุงขนมมากมายก่ายกองถูกแขวนไว้กระจกมองข้างซ้ายขวา คือมากขนาดนี้ถ้ากระจกลูกรักกูหลุดนี้คือฟ้องเรียกค่าเสียหายนะครับ สงสัยว่าจะมาจากไอจีนั่นแหละ
ผมถ่ายรูปของทุกอย่างไว้ก่อนจะจัดระเบียบสังคมให้พวกมัน กว่าจะจัดการยัดทุกอย่างได้ นี่ก็แทบจะเป็นลม เกิดมา18ปี ก็เพิ่งเป็นเซเลป เออ..จะว่าไปการเป็นเซเลปก็ดีตรงนี้ มีคนมากมายให้ความรักความสนใจ
แต่ว่า..ผมไม่ได้ต้องการให้คนมากมายมาสนใจผม
ผมต้องการแค่..ใครคนนั้น ไม่ใช่คนอื่น ถ้าพวกคนที่ติดตามผมอยู่รู้แบบนี้เขาจะเสียใจหรือเปล่า.. แล้วพี่ปกป้องล่ะ เขากำลังชอบใครคนอื่นอยู่มั้ย
นี่แค่คิดก็เหนื่อยล่ะ ขับกลับบ้านดีกว่า เดี๋ยวคุณป๊าจะรอนาน
เปิดประตูฝั่งคนขับวางกระเป๋าตามปกติ กำลังจะสตาร์ทรถเลยครับ แต่มีไอ้เหี้ยที่ไหนไม่รู้มาเคาะกระจกกู พอเปิดไปดูก็เห็นเป็นเด็กเปรตอายุไม่น่าถึง 10 ขวบ ปรับสภาพหน้าให้เข้ากับเด็กแป๊ป
“มีอะไรครับ เคาะทำไม” คุยกับเด็กผู้หญิงนี่ต้องสุภาพและน่ารักเข้าไว้ครับ น้องนางไม่พูดไม่จากห่าเหวอะไรเลย ยัดดอกกุหลาบใส่มือทันที
เฮ้ยเดี๋ยว
นี่คือกระบวนการค่ามนุษย์แบบใหม่ใช่มั้ย ไม่มีแล้วการอ้อนวอนขอให้ซื้อ ยัดใส่มือแล้วขู่เอาเงินอย่างเดียว กะว่าจะด่าล่ะ แต่เห็นหน้าน้องหน้าตาน่ารักมากเลยว่าไม่ลง
เด็กน่ารักขนาดนี้ ทำไมถึงมาเป็นคนขายดอกไม้ งื้ออ น่าสงสารจัง ไม่รู้ว่าได้กินข้าวกินปลามั้ย
“หิวข้าวหรือเปล่า” น้องมันพยักหน้า ผมเลยเอาของที่มีคนให้นั่นแหละให้น้องไป ก่อนจะหยิบเงินมาจ่ายค่าดอกไม้ เด็กนั่นก็ยัดกระดาษอะไรไม่รู้ให้แล้ววิ่งหนีไปเลย
ฮอลลลล
ผมมองกุหลาบสามสีอันประกอบด้วยขาว แดง ชมพูที่ในที่ถือในมือพร้อมกับถอนหายใจ ถือกับว่าแลกกันกับของพวกนั้น
แต่ที่เคืองคือกระดาษเช็ดตูดถูกงัดใส่มืออย่างงงๆ นี่คือน้องไม่มีปัญญาเอาไปใส่ถึงขยะหรือยังไง
แต่ไอ้หมึกสีคุ้นชิบหาย มาส่งสัญญาณให้ผมเปิดดูแทนที่จะขยำมันลงถัง….
กุหลาบงามสามสีที่พี่ให้
ขาวแทนใจ แดงความเสน่หา
ชมพูอ่อนวอนเย้าเจ้าแก้วตา
พิจารณารักพี่ที่หนึ่งเอย
ฮอลลลลลลลล มาอีกแล้วเหรอเนี่ย
TBC.
-ว๊ายย กลอนกากๆมาอีกแล้ววววววววววววว
- การสอบก็อยู่ในระดีค่ะ แบบว่า เอ บี ซี ดี ==
และคนเขียนงงหนักมากว่าทำไม คนในห้องเสร็จเร็ว
เขามั่ว? หรือเรากาก?
ฮออลลล
ขอบคุณทุกคนมากนะคะ สำหรับพรุ่งนี้คือไม่ต้องมาปูเสื่อนะ ไม่มาจริงๆ แต่ถ้าคิดถึงน้องเทมก็มาเม้นท์ไว้ได้น้าาา
วันนี้ดองการตอบคอมเม้นท์ต่อไป แต่มั่นใจได้ว่าคนเขียนอ่านทุกเม้นท์ไม่เคยเมิน
-ตอนนี้รู้สึกว่าน้องเทมไม่คีพลุคเดิมเท่าไร อีกนิดจะกลายเป็นพี่ภามในเรื่องที่(ไม่ใช่)รัก 555 เรื่องนี้พี่ภามจะมามีส่วนด้วยนะ สองตอน ฮอลลล แต่เขียนพี่ภามไม่ทันน้องเทม น้องเทมมันจะสอบมิดเทอมแล้ว พี่ภามยังแอดไม่ติดเลย
เสียใจแรง ฝากพี่ภามไว้อีกคน
แต่พี่ภามเป็นนิยายรายเดือน 55555555555555555
เรื่องของพี่ภามกับพี่เกียร์ พี่ภามคือน้องเทมในเวอร์ชั่นที่ฉลาด(?)เกินไป และพี่เกียร์คือคนที่โง่มาก 55555555555
◣ COMPLEMENT ◢ ที่(ไม่ใช่)รัก-ไม่ค่อยได้ดูคำผิด ตอนนี้ฝากดูให้ด้วยนะคะ >< ถ้าผิดมากขออภัยจริงๆ
เจอกันตอนต่อไปค่าาา
รักทุกคน รักมารักกลับ ไม่โกงงงงงงงงงง
lapat
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
