ชิ้นสุดท้ายแฟนหล่อ│04
นี่คือผลของการโดนแกล้งอย่างแสนสาหัสที่สุดในชีวิต มันคือการเรียนไม่รู้เรื่อง แล้วไอ้ที่ไม่เข้าใจเนี่ยวิชาไหนรู้มั้ยครับ
อิ้ง1 ไง
อิ้ง1ที่เพื่อนๆในคณะหลายกำลังดูถูกว่าไปเอาอังกฤษม.ต้นมาสอน วิชาที่ไอ้เมยังโดด วิชาที่มีแฮชแท็กในทวิตเตอร์ว่านี่วิชานี่เปลี่ยนห้องสโลปอันศักดิ์เป็นห้องบรรทมรวม
แต่แมร่ง……….ผมเรียนไม่รู้เรื่อง
ไม่ต้องสงสัยว่าเพราะอะไร ไอ้กลอนบ้านั่นไง อย่าให้พ่อรู้นะว่าใครแกล้ง จะจับมามัดกับเสาบ้านแล้วเอาอาหารเม็ดยัดปากให้กระเพาะแตก
แต่ก็มีเรื่องแปลกอยู่อย่างหนึ่ง.. ไม่ใช่ แปลกที่หาตัวคนแกล้งไม่ได้นะ
แปลกที่กูเขินเนี่ยดิ! สาดดดดดดดดดดด
หอกกกกก! หอกจริงๆ หอกมากมาย มองไปทางไหนก็หอกไปหมด พอได้สติผมก็ไล่หาชื่อตัวเอง ไอ้เมกับจิ จากถุงจดหมาย ได้ออกมาแล้วเก็บใส่กระเป๋าก็คิดนะว่าคนอย่างผมจะมีปัญญาที่ไหนไปแจกเพื่อนได้ครบ เลยต้องหาคนฝาก
ให้ทายว่าผมจะฝากไว้ที่ใคร…….เฉลย นางงามมิตรภาพอย่างน้ำใสไง
แต่ผมก่อนที่จะเอาถุงจดหมายยัดใส่มือน้ำใสตอนเลิกคลาส ผมก็ทำชั่วกับเธธอไปแล้วเรื่องหนึ่ง เอ่อ..คือ แบบว่า ผมแอบไอ้เปิดคำใบ้ของน้ำใสดูอ่ะครับ
งื้อออ อย่าด่าผมนะ คนมันอยากรู้นี่นา เป็นใครก็ต้องอยากรู้เป็นธรรมดา ถ้ามันชัดเจนผมจะได้เลิกหวัง เลิกคิดสักที
‘ ~ P ’ ขีดบ้าบอกับตัว P หนึ่งตัว อืมม มาจาก ปกป้องป่ะเนี่ย
สลัด! ใบ้ขนาดนี้พรุ่งนี้ไม่นัดกันกินข้าวไปเลยล่ะ ฮือออออ
“ทำหน้าเป็นตูด มีอะไรว่ะแว่น” เปรียบเทียบซะเห็นภาพเลยนะไอ้เหี้ยจิ ถ้ายังจำกันได้ไอ้จินี่เป็นเดือนคณะผม มันเป็นคนแปลกๆ มีหลายคนอยากเป็นเพื่อนกับมันนะ แต่มันก็ไม่คบใคร เห็นมันชอบนั่งคนเดียว แต่มันก็ไม่ถึงกับว่าโลกส่วนตัวสูง มีคุยกับเพื่อนบ้างๆ และดีอย่างคือมันคุยกับผมนี่แหละ
“เปล่า จิได้คำใบ้ว่าไรบ้าง”
ไอ้จิล้วงกระเป๋าเอากระดาษแผ่นเล็กยื่นมาให้ดู
‘เทพทรู’
อือหืออออออ ง่ายเลยดิ เอาบัตรทรูไปล่อเดี๋ยวก็รู้ว่าใคร
“มึงอ่ะแว่น”
“ไม่รู้พี่เขาส่งอะไรมาให้ 1231245”
“โห ตีนก่ายหน้าผากเลยซิ”
ผมนี่รีบพยักหน้า ตีนก่ายหน้าผากมาก มากจริงๆ ตอนที่เปิดออกมาดูนี่อยากจะกรีดร้องเป็นภาษาเสปนิช
ครั้งที่แล้วก็ว่าไม่ช่วยแล้วนะ ครั้งนี้…ไม่ช่วยกว่าเดิมอีก ถ้าครั้งหน้านี้ไม่ช่วยอีกผมตายแน่ๆ เพราะพี่เขาจะให้คำใบ้ 3 ครั้งแถมนี่ใกล้วันเฉลยขึ้นมาทุกที อีพี่แอมเบอร์ก็เสือกตั้งกฎห่านจิกไว้ลงโทษคนที่หาพี่รหัสตัวเองไม่เจอ
ไอ้จิคุยกับผมต่อสักพักพี่เขาก็เรียกมันไปถ่ายรูปต่อ ไอ้เมล่อนได้มานั่งพักหลังจากที่โพสมาแสนนาน ผมก็ต้องทำหน้าที่เป็นเพื่อนที่ดี หยิบพัดขึ้นมาพัดให้มัน เอาน้ำให้มันด้วย
“เฮ้ออออออออออ ร้อนเนอะ ร้อนๆ ทำไมตึกนี้ไม่มีแอร์ว่ะมึง”
ตึกกองประกวด จะเรียกว่ากองประกวดก็ดูจะยิ่งใหญ่ไป แน่นอนว่าไม่มีแอร์ และพัดลมก็แผ่วเบาเหลือเกิน ลมหายใจเข้าออกกูยังจะแรงกว่า
“อดทนหน่อยมึง แป๊ปเดียว”
“กูทนเพื่อมึงนะเทม แต่นี่อะไรคะ ไหนคะ ไหน ไหนอีพี่ปกป้อง มึงหลอกดาววว ไม่เห็นแม้แต่เงา”เมล่อนเริ่มสติแตก เชาถึงว่ากันว่าอากาศร้อนทำคนเป็นบ้า
“พี่เขามีธุระมั้ง”
“แล้วอย่างนี้เมื่อไรจะได้คุยกัน แห้วไปทั้งชาติพอดี” บ่นเสร็จไอ้เมก็ต้องไปเติมหน้ารอถ่ายเซตต่อไป
โหยไอ้เม มึงไม่รู้อะไร ไอ้คุยเนี่ยคุยแล้วครับ แต่อย่าเรียกว่าคุยเลย คิดแล้วผมก็แซดลี่มากๆ พอย้อนกลับไปคิดดูดีๆ ผมไม่น่าพูดแบบนั้นเลย ทำไมปากมันไปไวจังว่ะ
เรื่องที่เกิดขึ้นผมก็ไม่กล้าบอกไอ้เม กลัวมันจะไปตามหาคนที่แกล้งผมแล้วเอาเรื่อง ผมสงสารคนที่แกล้งผมน่ะครับ เขาคงมีปมด้อยพ่อแม่ไม่รัก ตอนเด็กญาติไม่เคยอุ้ม ชีวิตอาภัพมากมาย เกิดเป็น เลยต้องมาลงกับคนที่ด้อยกว่า 5555
แต่อีกใจก็แอบคิด....ถ้ามันไม่ใช่การแกล้งล่ะ แต่เป็น...เป็นเรื่องจริง
แววตาใสราวน้ำนิ่งมหาสมุทร
สยบหยุดไฟรุมเร้าในใจพี่
แค่แรกพบสบตาเจ้าฤดี
เหมือนดังมีธาราใสไหลชโลม แค่คิดถึงกลอนนั่น หน้าผมก็ร้อนแล้วครับไหนจะ……
ตึกตึกๆ เสียงหัวใจผมที่มันเต้นชัดเจนมาก
หูยยยยยย คงไม่ใช่หรอก
ใครจะมาผูกสัมพันธ์พิศวาทกับคนอย่างผม อีกอย่างผมไม่เคยสบตาใครเหมือนในกลอนสักหน่อย ถ้าสบตาก็มีแต่ไอ้เม ซึ่งถ้าไอ้เมมันชอบผม ป่านนี้เราได้กันมีลูกเต็มบ้านหลานเต็มเมืองล่ะ ไม่ต้องปล่อยให้ผมแดกแต่ชิ้นสุดท้าย
ฉะนั้นผมขอปิดประเด็นนี้ โดยไม่สนหัวใจบ้าที่เต้นแรงทุกครั้งตอนอ่านกลอน ทั้งที่รู้ว่าโดนแกล้งแท้ๆ มึงจะเขินทำไมว่ะไอ้เทม
การถ่ายรูปโปรโมทเป็นไปด้วยดี พี่ๆทีมงานดูออกจะวุ่นวายกันไปนิดแต่ก็รู้แหละว่าพวกเขาทุ่มเทและเอาจริง ส่วนพวกดาวเดือนแต่ละคณะ ถ้าให้ผมมองนะ ดาวนี่ที่โดดเด่นก็มีไอ้เม กับอีกคนที่อยู่อักษร ดูสวยแบบเรียบร้อย ส่วนที่เหลือก็น่ารักดีครับ ฝั่งเดือนนี่ก็มาแนวเดียวกันหมดไม่ได้มีใครเด่นไปกว่าใคร
ถ่ายรูปเกือบครบหมดทุกคณะแล้ว เห็นพี่ตากล้องตั้งกล้องอัดวิดีโอโปรโมท ไอ้เมกับไอ้จิได้คิวแรก ผมเลยลุกขึ้นไปดู
“แนะนำตัวกันหน่อยค่ะ”
“ค่ะ เมล่อน มินรดา จากคณะทันตแพทย์ค่ะ”
“ชื่อจินะครับ เกียรติอนันต์ จากทันตะเหมือนกัน” หลบมาดูที่หน้าจอที่พี่ๆเขาถ่าย จะว่าไปไอ้จินี่ก็ขึ้นกล้องเหมือนกันนะเนี่ย ถึงตัวจริงจะดูธรรมดาก็เถอะ ส่วนไอ้เมไม่ต้องพูดอะไรเลยครับ ออร่าดาราที่แผ่ไพศาลมาก
ตึ่งๆ ตึ่งๆ
แรงสั่นในกระเป๋ากางเกงผมมากมายเหลือเกิน พอหยิบขึ้นมาดูถึงรู้ว่าเป็นเสียงมือถือของไอ้จิที่ฝากผมไว้ มันเป็นข้อความเตือนจากเฟซบุ๊ค ซึ่งทีแรกก็ว่าจะไม่เผือกแล้ว ถ้าไม่……
PP Prachya Nawanantanonได้เพิ่มรูปถ่ายที่มีกับคุณ
รูปอะไรว่ะ
เมื่อความอยากรู้เข้าครอบครองความคิด สมองผมก็แล่นเลย มองซ้ายขวาก่อนจะรีบเดินออกไปนั่งมุมห้องที่ปลอดคนที่สุด
ขอโทษนะจิ
มึงไม่ใส่รหัสไว้เอง เทมไม่ได้ตั้งใจ TT
PP Prachya Nawanantanon น้องคณะเรานี่ก็ไม่เบา พรุ่งนี้กดF5รอที่เพจสโมฯไว้เลย อัพรูปเมื่อไร เราจะไปถล่มไลค์ให้ย่อยยับ ป็อปปูล่าโหวตต้องเป็นของเรา! กับ -
Jijiji Kiaanun อือหือ พี่เขาอัพรูปถ่ายคู่กับไอ้จิเมื่อห้านาทีก่อน ก็รูปธรรมดานี่แหละครับ แต่ไลค์ตอนนี้ปาไปแปดร้อยล่ะ แถมกำลังขึ้นไปเรื่อยๆ ก็นะ พี่ปกป้องของผมออกจะหล่อ
เดี๋ยวนะ…อร๊ายยย คิดอะไรของมึงเนี่ยเทม 'ของผม'เหรอ ให้ตายเถอะ กลับไปขีดค่าคำนั้นออกดีกว่า เขาไม่ใช่ของผมหรอกครับ เขาเป็นสมบัติของมหา'ลัย ส่วนอนาคตก็ไม่แน่ 55555
แต่โลเคชั่นคุ้นสุดๆ ไอ้ป้ายที่เขียนว่ากองประกวดกับโต๊ะที่วางขวดน้ำนี้เหมือนเห็นที่ไหน
เงยหน้าไปมองรอบห้อง ใช้สมองส่วนหน้าประมวลผลนิดหน่อย ก็รู้ซึ้งเพราะโลเคชั่นนั้นก็ที่นี่นี้แหละ
“ทำไร” รู้สึกถึงลมหายใจของใครสักคนที่ด้านหลัง ผมคุ้นๆกับน้ำเสียงแบบนี้
คนที่มันเพิ่งอัพรูป
ไวกว่าความคิดผมรีบล็อคหน้าจอมือถือไอ้จิเป็นอย่างแรก เดี๋ยวเขาจะรู้ว่าผมแอบไปส่อเฟซ ก่อนจะปรับสภาพหน้าตัวเองให้กลายเป็นหิน
“ปะ..เปล่าครับ” แล้วจะกูเสียงสั่นทำไม
“เปล่าอะไร ก็เห็นว่าเล่นมือถือคนอื่นอยู่”
ฮอลลลลรู้ได้ไงอ่า ต่อให้เป็นพระอินทร์ก็ไม่มีทางรู้หรอก มือถือไอ้จิก็แสนจะธรรมดาไม่ได้ฝังเพชร หุ้มทอง หรือสลักชื่อ
ชัวร์เลยว่าพี่มันกวนตีน ใช้หลักการเดาแน่ๆ ฉะนั้นเราอย่าไปยอมรับ เดี๋ยวจะรู้หมด
“ตลกแล้วพี่ นี่มือถือผม” พี่ปกป้องทำหน้าไม่เชื่อ
ใบหน้าหล่อนั่นกรอกตาไปมาเหมือนใช้ความคิด งื้ออออ พี่ครับอย่าทำแบบนั้น ผมใจไม่ดีเลย
ฮือออออ เทมจะไม่ทนนนน
หมับ!
หืมมมมม เสี้ยววินาทีที่ผมสติแตก แค่เสี้ยววินาทีจริงๆนะครับผมสาบาน อีพี่ปกป้องมันเอามือถือไอ้จิไปแล้ววว
ไอ้คนไม่มีมารยาท
งื้อออออ จะว่าพี่ปกป้อง ทำไมเหมือนเข้าตัวเองด้วย TT พี่มันเอาไปก็กดปุ่มโฮมแล้วยื่นมาให้ผมทันที
“แล้วทำไมหน้าจอเป็นไอ้จิ”
ชิบลอสล่ะ เต็มสองลูกตาเลย ภาพไอ้จิยิ้มโชว์ฟันสวยด้วยทันตแพทย์ ใครสั่งใครสอนให้ตั้งล็อคสกรีนเป็นรูปตัวเองว่ะไอ้จิ จะแก้ตัวว่าไงล่ะทีนี้
อ๋อ ผมแอบชอบไอ้จิครับ อันนี้ไม่น่าเวิร์ค เพราะผมจะจีบพี่เขา จะให้โกหกว่าชอบคนอื่นคงไม่ใช่เรื่องดี
แต่...แต่ถ้าบอกว่าแอบดูมือถือไอ้จิเนี่ย
ติดลบหนักกว่าเก่าแน่นอน
งื้ออออออออ คิดไม่ออกเว้ย
“เฮ้ยๆๆ ล้อเล่นไม่ได้ว่าอะไรหรอก อย่าทำเหมือนจะร้องไห้ดิ”
“ผมไม่ได้ร้องครับ”
“เออดีล่ะ ชีวิตมันจะโศกอะไรหนักหนา หันยิ้มบ้างดิ”
มาเป็นกูมั้ยล่ะ พี่แมร่งก็พูดได้นี้ พี่ไม่ได้แอบชอบใครแล้วเขาเมินนี่นา จะให้ผมยิ้มเป็นบ้ากับท้องฟ้าสายลมแสงแดด หรือไงว่ะ ศรีธัญญาได้มารับตัวผมพอดี
“แล้วสองคนนั้นเป็นไงบ้าง” พี่มันคงถามถึงเมกับจิ ถามเพื่ออะไรว่ะครับ ก็เห็นอยู่ว่าไปเซลฟี่กันมา แต่ผมต้องแสดงให้สมบทบาทประหนึ่งว่าไม่เคยเห็นโพสนั้นมาก่อนในชีวิต
“ก็ดีครับ มีแต่คนชมว่าคณะเราคัดมาดี”
“อืม แล้วคำใบ้เอาไปแจกเพื่อนยัง”
“ครับ ฝากน้ำใสไป”
“อ๋อออออออออออ” อ.อ่างยาวไปถึงนครศรีธรรมราช นี่คือประชดกูป่ะเนี่ย
“พี่ฝากให้เราแจก ทำไมต้องไปฝากคนอื่นต่อล่ะ”
อือหือ เอาไขสันหลังคิดเหรอครับ ดูหน้าผมด้วยดิ มนุษย์สัมพันธ์ดีมากถึงมากที่สุด ในคณะมีเป็นร้อยคน รู้จักแค่ไอ้เม ไอ้จิ น้องคม แล้วก็น้ำใส
ให้กูแจกครบนี่ รอเฉลยเลยน่าจะง่ายกว่า
“ผมไม่ค่อยรู้จักเพื่อน”
“แล้วก็ไม่บอกล่ะ ไอ้เด็กแคระ” พี่มันงุ้งงิ้งอะไรก็ไม่รู้ ผมได้ยินไม่ค่อยชัด เหมือนพูดกับตัวเองมากกว่า
แต่ช่างเหอะ ผมมีเรื่องสงสัยอยากจะถามพี่ปกป้องมากมาย จะมัวแต่เขินอาย บิดไปมา ก็ไม่ต้องพูดกันพอดี ไหนๆเขาก็เป็นรุ่นพี่คนเดียวที่ผมรู้จัก
“เอ่อ...ผมมีเรื่องจะถาม พี่รหัสผมเขาเป็นคนยังไงครับ”
“อ้าว...ทำไมถามงั้นล่ะ มันใบ้อะไรแปลกๆเหรอ”
แปลกมั้ยเหรอ ก็แปลกแหละแปลกมากกกกก 1231245 ให้มาเป็นตัวเลขแบบนามธรรมขนาดนี้
“ก็ไม่รู้ซิครับ มันจะว่าแปลกก็แปลก”
แต่ต้องตอบกลางๆ เผื่อว่าเขาเป็นเพื่อนกัน เดี๋ยวเฉลยออกมาแล้วผมจะชิบลอส
“ไม่แปลกหรอก คิดดีๆดิ เลขไม่กี่ตัว”
อืมใช่ เลขไม่กี่ตัว….. ให้เมล่อนช่วยคิดดีกว่า
หืมมมมมมมมมมมมมมมมมมม เดี๋ยวนะ! ทำไมพูดเหมือนรู้ เลขไม่กี่ตัวเนี่ย ในเมื่อมันใส่ซองจดหมายมา ผมนี่จ้องหน้าพี่ปกป้องเลยครับ
“ทำไมพี่รู้ หรือว่า...”
“เอ่อ...ไม่ใช่แบบนั้น...แบบว่ามัน เอ่อ”
นั่นไงครับ พิรุธเต็มไปหมด หันหน้าไปทางอื่นแถมพูดจาติดขัดแบบนี้ มันต้องใช่แบบที่ผมคิดแน่ๆ
“พี่ปกป้อง” “หืม..อะ..คือมัน..”
นี่ไงจะไม่ให้คิดได้ไงว่ะครับ คนอย่างพี่มันพูดตะกุกตะกัก เหงื่อแตกพลั่กขนาดนี้ ต้องทำเสียงเหี้ยมเข้าสู้มัน ไม่สนล่ะวินาทีนี้
ผมสนแค่ความจริง
เพราะความจริงมีเพียงหนึ่งเดียวเท่านั้น “นี่พี่แอบเปิดคำใบ้ผมใช่มั้ย!” “ห่ะ!!!!!!!!” พี่มันร้องเสียงหลงเลย สีหน้านี่อึ้งสุดๆ บนหน้าแทบจะไม่มีเลือด เห็นมั้ยว่าผมเดาถูก พี่มันก็ขี้เสือกเหมือนกันนี่หว่า
ดีล่ะผมจะได้ไม่ต้องรู้สึกผิดกับน้ำใสเรื่องไปเปิดดูรหัสของเธอ ถือว่าแลกกันเพราะพี่รหัสเธอก็มาแอบอ่านคำใบ้ผม
“เออใช่! พี่แอบเปิดอ่านจริงๆด้วย ขอโทษจากใจเลยนะ แฮะๆ อู้ววววว นั่นๆไอ้แอมเบอร์มาแล้ว พี่ไปก่อนนะ ฝากความคิดถึงน้องเมกับไอ้จิด้วยยยยยย บายยยยยยย”
พี่ปกป้องมันไปล่ะ มีหัวเราะกลบเกลื่อนด้วยครับ ผมอยากจะลากคอมันมาแล้วบอกว่าผมได้โกรธ ไม่ต้องรีบหนีหน้าผมเลย แต่ก็นะ พี่ปกป้องวิ่งสี่คูณร้อยออกไปล่ะ
คงจะเข้าหน้าไม่ติดสินะ ผมเข้าใจว่าการแอบเสือกเรื่องคนอื่นแล้วโดนจับได้มันเสียหน้า
แต่ผมก็พอใจนะ อย่างน้อยบทสนทนาก็ไม่มีคำหยาบคายและดูมีแนวโน้มในทางที่ดีขึ้นมากๆถ้าเทียบกับตอนคลาสอิ้ง
งื้อออออออออออ แค่นี้ผมก็โอเคแล้ว ค่อยเป็นค่อยไป ไม่ได้หวังอะไรมาก
“เหนื่อยและหิว และเหนื่อยและหิววววววววววว”ความหิวของไอ้เมถูกขับกล่อมเป็นบทเพลง
“หิวและเหนื่อย และหิวและเหนื่อยยยยยยยยยย”ไอ้จิก็เช่นกัน
ผมกำลังขับรถพาลูกสองคนไปส่งที่บ้านหรือไงว่ะครับ ไม่ค่อยเข้าใจเหมือนกัน กว่าจะถ่ายเสร็จเกือบทุ่ม ไอ้เมนี่ไม่เท่าไรมันมาแค่ตอนบ่ายแก่ๆ แต่ผมกับไอ้จินี่ดิ เรียนด้วยไง
ถ้าประกวดอะไรที่จะชนะในตอนนี้
ผมกับไอ้จิจะประกวดเสียงท้องร้อง
ฮอออออออลลลลลลลลลลลล หิวไส้จะขาดตาก็ลาย ขับรถนี่มือยังสั่นเลยครับให้ตาย รู้แล้วว่าทำไมตอนแรกไอ้เมไม่อยากเป็นดาว ขนาดผมแค่ไปนั่งรถเฉยๆนะเนี่ย ไม่อยากจะคิดถึงไอ้ลูกสองคนที่นั่งอยู่ในรถ มันโพสไม่หยุด ไหนจะกิจกรรม ไหนจะโน่นนี่นั่น
ไม่ได้การณ์ล่ะ วันต่อไปผมต้องซื้อข้าวเข้าไปด้วย
ไอ้จิในสภาพหิวโหยเดินเข้าบ้านไปอย่างไร้วิญญาณ ส่งไอ้จิเสร็จก็ไปส่งไอ้เมที่คอนโดต่อ ปกติผมจะรีบนะเพราะมีคุณพี่ชายที่รอแดกหัวอยู่ที่บ้าน แต่วันนี้ไม่ไหวจริงๆ ขืนขับต่อมีลงข้างทางแน่นอน ไส้จะขาด ไอ้เมเลยชวนขึ้นไปกินขนมที่ห้องมันก่อน อย่างน้อยก็ไม่หิวมาก
“ไม่กินข้าวเหรอว่ะ” เมมันหันมาถามขณะที่ตัวมันซุกเข้าไปในตู้เย็น อย่าคิดว่ามันกำลังร้อนหรืออะไร มันกำลังจ้วงเค้กด้วยมือ เน้นคำ ด้วยมืออออออ
เสียภาพลักษณ์ดาราดาวรุ่งที่สุด
แอบถ่ายไว้ดีมั้ย พอมันดังก็ขาย 55555555
“ไม่อ่ะ จะกลับไปกินกับไอ้พี่มิว แค่นมกับขนมปังก็พอแล้ว”
“เออๆ เอาเถอะ ขับรถดีๆนะมึง”
ไม่มีหรอกครับ มาส่งหน้าประตงประตูเนี่ย เพราะมันก็อยู่หน้าตู้เย็นต่อไป ไอ้เค้กสองปอนด์นั่น คืนนี้ไม่น่าเหลือ ลงจากคอนโดไอ้เมก็เดินกลับมาทีลานจอดรถ แวะทิ้งนมที่ถังขยะก่อน
กดปลดล็อคประตูรถ ไอ้ลูกรักก็ร้องเรียกผมทันที แม้ว่าเราะอยู่ห่างไกลกันขนาดไหน จำได้ว่าเคยลืมล็อคอ่ะครับ เลยกดล็อคจากชั้นสอง ปรากฏว่า ล็อคได้ เทพมากลูกรัก
จ๊อกกกก
อ่า สวรรค์ทำไมผมกินขนมปังกับนมไปแล้ว ท้องผมร้องอ่า ให้ตายเถอะ
ผมยังรู้สึกว่าไอ้ที่กินไปเนี่ยไม่ถึงครึ่งกระเพาะเลย ยังไงๆพรุ่งนี้จะซื้อข้าวไปแจกที่กองประกวด เพราะสิ่งที่กองประกวดมีใกล้เคียงกับที่เราอีกว่าอาหารมากที่สุด
คือ…น้ำ
น้ำเปล่าด้วยไง ขอบคุณจริงๆ กินสิบลิตรก็ไม่อิ่ม นอกจากจุกอย่างเดียว
เข้าใกล้ลูกรักค่อยอุ่นใจ วันนี้จะซิ่งกลับบ้านด้วยความเร็วสูง คิดถึงอาหารฝีมือป้าผ่อง
แต่เดี๋ยวนะลูกรัก! ใครเอาอะไรมาแขวนที่กระจกข้างรถกูว่ะครับ ! ‘ให้เทมนะ แก้หิว’ ผมมองไอ้สิ่งที่อยู่ในมือกับกระดาษที่แปะไว้สลับกัน ในกล่องนั้นมันคือขนมอบ แน่ๆดมจากกลิ่น แต่ไม่รู้ว่ามันคืออะไร ที่สำคัญ……..ยังร้อนอยู่ด้วย
ฮออลลลลลลลลลลลลลลลลล
ไม่น้าาาาาาาาาาาาาาาาาาา ใครมันจะวางยาเบื่อผมหรือเปล่า
TBC.
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
